O SEMINARIO -Carlos, ven axudar!- berrou miña nai con ganas. Fun rápido, case voando. Cando me chamaba así… malo. Entrei na cociña e xa estaba meu irmán Xabier pelando as patacas. Non sabía facelo. Era moi bruto e torpe, aínda que non podo falar moi alto xa, que cando caín ao río en Lamas, salvoume a vida; aquel día volvín nacer. Puxen as lentellas no lume debido a que miña nai estaba ocupada. Case me queimo. De súpeto, chega o meu pai Francisco (ou Fran para os amigos) á cociña; viña da súa habitación do andar superior. Eu penso que estaba corrixindo os exames que fixeramos o venres, pero que aínda non acabara xa que non me dixo nada; era mestre, o meu mestre. Director, ademais, da escola parroquial de Xinzo, pequena pero con moitos alumnos intelixentes e non tan intelixentes, altos e baixos, regordechos e fracuchos… O meu pai era un docente dos bos, rectos e dos que non permiten unha falta. É máis, ata era capaz de darlle coa regra ao seus fillos. Xabier e mais eu sempre saiamos de clases coas mans vermellas. Era sábado ao mediodía e, tras xantar, miña nai preparábase para ir á misa. Era o cabo de ano de don Roxelio e mamá obrigounos a ir os irmáns, xa que se trataba do noso antigo veciño. Era moi boa persoa, e en verán sempre nos invitaba á súa casa para comer xeados e xogar no seu xardín traseiro. Pero nin se dirixiu a meu pai, porque tiña unha idea contraria á relixión e a todo o relacionado a este concepto. Entramos á igrexa parroquial de Xinzo de Limia, que nos queda a un paso da casa. Ao rematar a cerimonia, miña nai quedou a falar con dona Fina, a nai de Marcos, un amigo da aldea maior ca nós e co que tiñamos unha grande amizade pero xa había tempo que non nos viamos xa que se atopaba no Seminario de Ourense. Déranos tempo a xogar coa pelota cando xa regresaba a mai, moi seria. E sen falar, fixo o aceno de marchar e así o fixemos Xabier e mais eu, que nos preguntabamos de que falarían. Na casa, meu pai falou coa súa muller e os dous botáronme unha boa rifa pola nota do devandito exame: un suspenso. No medio do acto, o corazón non me paraba de palpitar, a cabeza dábame voltas, o estómago revolvíase, suaba…
Subín rápido ao cuarto e comecei a chorar, coma nunca o fixen. Ao acabar, collín un bolígrafo e caderno e comecei a escribir o que sentía, a rabia que contiña; era unha sensación horrorosa, temible, terrorífica… De súpeto, abriuse a porta; era Xabier. O meu irmán dábame ánimos mentres que me daba palmadas nas costas e me abrazaba con agarimo. Agradecinllo. Tiñamos preto as vacacións de Semana Santa e todos os días meus pais, sen saber eu o porqué, discutían con ganas. -Élle o mellor para o seu futuro!- gritaba miña nai. -Dígoche que non vai aprender nada!- reclamaba meu pai. -Fina dixo que Marcos está moi contento! - E eu digo que aquí está ben! E así todo o día. Para evitar oír os berros, meu irmán e mais eu xogabamos aos coches de xoguete fabricados coas patacas que roubabamos dos sacos da cociña, e cos paus dos xeados que aforrabamos en verán na casa de don Roxelio. Ás veces, cando saía ao aire libre, escribía no mesmo caderno os meus sentimentos, pero nestas situacións non sabía o que sentía. Mais cando regresaba expresaba a miña tristeza polo enfrontamento constante dos meus pais. Ao seguinte sábado -iniciadas xa as vacacións- fomos á poula que lle deixara en herdanza o meu avó á miña nai e collemos uns ramos para o día posterior, claro sen o meu pai. Ese mesmo día os rapaces do barrio saímos á rúa para xogar á billarda. Mentres lanzabamos os paus, Marcos contounos a súa experiencia no Seminario de Ourense: o colexio era grande, e tiña unhas instalacións completas, con dous campos de fútbol, un ximnasio habilitado para varios deportes, unha biblioteca con libros antigos e novos…, e moitas máis cousas interesantes. A única queixa que puxo foi que os seus profesores eran moi estritos, obrigaban os alumnos a limpar as habitacións (onde residían), nos exames non se podía deixar ningunha pregunta en branco… Gustoulle compañía que tivo na habitación, fixo boas migas e xogou a moitos deportes
a
divertidos. Tamén había diversos concursos de literatura, pero a el non lle importaban. Gustoume a idea que tiven sobre o Seminario e vinme perfectamente nel. Sería por isto por que os meus pais discutían? Pois nin mo preguntei. O domingo a miña nai espertounos cedo para preparar os ramos, aos que lle engadiamos doces colgados. Non sei se era tradición, pero nós faciámolo. Ademais estaban moi ricos despois da misa. A mai vestiunos rápido e, xa preparados, fomos á igrexa andando. No camiño meu irmán e mais eu loitabamos para que non se nos caeran os doces na rúa, xa que os ramos estaban moi cargados. Sempre chegabamos cedo, ata a igrexa estaba case baleira. A nosa nai sentou adiante mentres que nós na parte traseira porque despois ían vir máis amigos. A igrexa encheuse enseguidiña. Na celebración, os rapaces non paramos de falar sobre o novo lugar escolar de Marcos e ata no medio, o cura don Herminio parou para botarnos unha boa reprimenda. Logo a miña nai quedou de novo para falar, pero esta vez co cura. Ao seu regreso, parecía que tiña as ideas claras, fose o que fose. Chegamos á casa, e sen saúdo de por medio, miña nai díxolle ao marido: -Non penso esperar máis! Don Herminio dixo que lle era bo e reservoulle unha praza; empezará o martes. Meu pai non dixo nada e, como pensei eu, quen cala outorga. Subiu ao meu cuarto e díxome o que sucedía: miña nai falara con Fina e esta díxolle que Marcos estaba moi contento no Seminario. Mamá xa volvera con idea, que se reforzou coa nota do exame. Desde entón meu pai contradicíalla opóndose a esa idea. Cando a súa esposa falara co cura foi a gota que colmou o vaso, e xa pediu praza inmediata sen consultar. Meu pai xa non quería discutir máis e cedeu. Cando oín esta noticia pensei nos meus amigos e no meu irmán, pero non estaba enfadado, senón que sentía pena. Fun á beira do río Limia pensar. Ía vento e levei os meus "utensilios de escribir". Senteime e co caderno no que xa escribira, volvín expresar os meus sentimentos. Levaba xa cinco follas con
diversas sensacións. As follas voaban mentres escribía. Así que, antes de rematar collín a primeira folla e escribín na parte superior Vento ferido. O luns estiven todo o día despedíndome daqueles amigos dos que nunca me esquecín: Roberto, o meu mellor amigo; Manu, o gracioso; Pepe, o traste; Xoán, o intelixente; Anxo, o alto; Xiana, a presumida e Catuxa, a amable. Pero antes de irme botámoslle unha ao fútbol no campo da Moreira. Acabou gañando o meu equipo, por suposto. Pola tarde fixen as maletas. Metía todo o que vía, incluso os nosos propios coches de xoguete, o reloxo, toda a roupa (comprendendo pantalóns, camisas, camisetas, zapatos, roupa interior…) e, por suposto, os meus utensilios de escritura. Estaba a piques de cerrar a maleta, cando miña nai me chamou. Rematei a miña faena, e fixeime que xa era de noite. Baixei as escaleiras e captei ese encantador recendo da miña comida favorita: filloas. Miña nai só as facía nos días de festa. Dende aquel día souben que unha decisión pode facer a unha persoa feliz e a outra, non tan feliz. O martes pola mañá fomos xa a Ourense, pero antes de partir escribín no meu apreciado caderno, de novo, o que sentía. No seiscentos de meu pai, vía polos cristais o monte galego, sempre verde e con árbores centenarias e altas, con herbas e fentos entre elas. Cando entramos á cidade, fómoslle preguntando a situación do noso destino ás persoas que paseaban pola rúa. Unha vez chegamos, o colexio parecíame unha catedral, das que moito falaba meu pai na clase. Quedei mirando aquela magnífica estrutura mentres iamos camiñando cara á entrada. Entrei cando os rapaces estaban en horario escolar. Resulta que o edificio principal contiña as habitacións, pero contaba con outros que formaban un rectángulo, e tiñan as demais instalacións. Miña nai falou co conserxe, que nos levou ata os cuartos. Estaban todas en dous andares en corredores, situadas en paralelo, con cadansúa porta cos seus respectivos números. Cada unha constaba de dúas liteiras, polo tanto catro persoas nunha habitación. Quedei nunha e tras despedirme dos meus pais, marcharon sen dirixirse a palabra.
Estiven esperando a que remataran as clases para poder coñecer os meus novos compañeiros. Mentres tanto, preparei a segunda liteira superior (a que quedaba libre xa que as outras estaban ocupadas). E así foi, na habitación coñecín a Berto, Agostiño e… estaba con Marcos! Tras un longo saúdo e unha interminable conversación, o meu antigo amigo presentoume os meus compañeiros restantes. Agostiño era regordecho e moi tímido, mentres que Berto era todo o contrario: alto e moi sociable. Entre os tres ensináronme as instalacións. Eran tal e como dixera Marcos os días anteriores. O que máis me gustou foi a biblioteca, que inspeccionei días despois. Xa me lin gran parte dos libros, incluíndo os de aventuras, ciencia ficción, policías… Nas clases adapteime ben (non suspendín ningún exame), e de momento os profesores non poñen queixa de min. Antes de onte, escribín un poema, que lin onte ante a clase. Don Xaime, o meu profesor, deume os parabéns. Tamén son "o director e único redactor" do xornal do Seminario, aínda que Marcos tamén me axuda algo. Cada dúas fins de semanas vou a Xinzo con este, xa que nos leva súa nai, e vexo os amigos. A última vez, non puiden ver ao meu mellor amigo Roberto, porque se mudara ao estranxeiro, en concreto a Alemaña, xa que o seu pai contratárano para unha fábrica; pero escribímonos cartas nas que nos contamos as novas. En canto a Xabier, sempre que vou, espérame cos brazos abertos. Tamén xogamos aos coches, á billarda, aos aros, ás chapas… E a todos os xogos existentes. Agora meu pai recoñece que foi ben levarme. Opina de forma positiva sobre os meus resultados, que melloraron con respecto a etapas pasadas… O que si é que descubrín unha nova faceta miña, escribir. Xa estaba os primeiros días, escribindo de novo no meu caderno, cando don Xaime me preguntou que facía. A partir deste momento, animoume a escribir máis e máis. Síntome aliviado cando o fago, é algo máxico que todo o mundo debería facer. Dentro dunha semana é o concurso provincial, estou acabando o meu relato breve. A ver como sae. Nun futuro gustaríame redactar e publicar o meu atesourado caderno, que sigo completando actualmente. Vento ferido é o título perfecto. FIN