SABELA PÉREZ, A MIÑA QUERIDA AMIGA.
Para ti, si, para ti, querido Antón Con esas palabras comezou o meu pesadelo, algo que nunca pensei que sucedería, pero que desgraciadamente ocorreu. Fai 5 anos, acudiu á miña consulta de psiquiatría Sabela, a filla maior de Carmiña e Alberte, a irmá da pequena Catuxa, a rapaciña que coñecía dende moi nova por ser filla daqueles dous grandes amigos meus. Viña moi preocupada e dicía que a tiña que atender de urxencia, e así o fixen. Contoume o que lle ocorrera aquela mañá, algo incrible e máis tratándose de Sabela Pérez, unha moza que nunca fixera mal a ninguén. Segundo dicía, levantárase cunha estraña sensación e así, coma se alguén manexase as súas mans, asasinou á súa irmá e aos seus pais. Logo marchara correndo ao seu cuarto e, cando regresara á cociña, alí xa non estaban os corpos. Tratei de buscarlle sentido a aquela historia, mais non o atopaba. Era algo de tolos! Cando logrei volver á realidade, receiteille uns medicamentos e mandeille volver ao cabo dunha semana, pero ela non volveu aparecer pola consulta. Un mes máis tarde, o meu cuñado contoume que Sabela ingresara nunha clínica psiquiátrica aos cinco días de acudir á miña consulta. Non volvín saber nada máis dela, xa que naquel lugar onde se atopaba non deixaban entrar máis visitas cás dos familiares, e ela e mais eu non eramos nada. Ata hoxe. Cinco anos despois, cando eu cría que xa morrera, cando xa case nin me acordaba dela, recibín esta carta: Para ti, si, para ti querido Antón. Supoño que xa non te lembrarás de min, pero aquí estou eu para escribirche e facer que nunca me esquezas. Como xa sabes, hai cinco anos ocorreu algo terrible e acudín a ti para que me axudases, e que fixeches ti? Nada. Receitáchesme uns medicamentos que non me serviron de nada, así que decidín ingresar nun psquiátrico, xa que eu cría que estaba tola. Os médicos acudían á miña habitación a visitarme todos os días e máis a facerme unas probas, pero nunca souberon dicirme que enfermidade era a que padecía. Eu xa estaba farta de esperar resultados e un tratamento
que puidese curarme, así que hai dous días decidín fuxir e regresei a París, a cidade que me vira medrar. Pensei en volver á túa consulta, pero non fun quen de facelo despois de que me despreciases daquela maneira, nin sequera te preocupaches por min mentres estaba naquel centro. Si, xa sei que só permitían as visitas dos familiares máis achegados, pero puideches ter dito que eras o meu primo e que ao faleceren os meus país eras ti quen ía coidar de min, pero non, decidiches ir polo camiño fácil e deixarme alí encerrada. Así que aquí estou, non só na mesma cidade ca ti, senón moito máis preto do que ti pensas. Polas noites, sen que eu poida facer nada por evitalo, transfórmome nun lobishome (máis ben nunha lobismuller) sedenta de sangue, si, coma se tamén fose un vampiro. A primeira vez que me transformei ocorreu de mañá, xa que, mentres durmía, unha estraña criatura me mordera no pescozo (decateime disto onte mentres me miraba ao espello), pero dende aquela sempre ocorre de noite. Sei que agora, cando les esta carta, é de noite e que estás na cociña da túa casa, coa túa muller e o teu fillo. Continúas lendo e escoitas un berro moi forte. Acabas de levantar a cabeza para mirar que ocorreu e comprobaches que a túa muller e o teu fillo están mortos no chan, pero hai algo que che fai seguir lendo. Ao ler estas últimas palabras erguiches a cabeza e viches que os corpos xa non estaban. Si, fun eu a que os matei, bebín todo o seu sangue e leveinos a unha cova segreda para comelos de cea. Xa sei que non me escoitaches, porque ademáis de lobishome (ou lobismuller) e vampiro, tamén son moi rápida, áxil e silenciosa. Pensas que en que pode ser esa estraña forza que faga que continúes lendo isto, pero non atopas unha solución. Tranquilo, non fai falta que lle deas máis voltas, porque antes de que teñas tempo de saír correndo, collereite e fareiche o mesmo que lles fixen aos teus seres queridos. Ata sempre, Antón, da túa querida amiga Sabela.