ΜΑΙΑΝΔΡΟΣ ΤΕΥΧΟΣ 8 by Χρυσή Αυγή

Μαίανδρος f

ΤΕΥΧΟΣ 8 f ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ

ΤΕΥΧΟΣ 8 ΙΟΥΛΙΟΣ 2014

Μαίανδρος f

Περιεχόμενα W

m ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ m ΤΕΡΤΣΕΤΗΣ - ΠΟΛΥΖΩΪΔΗΣ: ΠΑΝΤΟΤΙΝΟΙ «ΦΑΡΟΙ» ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ m ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΙΔΕΟΛΗΨΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΑΣ m ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ ΤΕΥΧΟΣ 8 f ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ

Εκδότης: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΣ

m ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ m Η ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ

m ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΗΡΑΚΛΕΙΔΩΝ

Σε αυτό το τεύχος συνεργάστηκαν:

m Ο ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΗΘΟΠΟΙΟΣ: ΜΙΑ ΤΑΥΤΙΣΗ ΑΡΧΩΝ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ

Ν. ΕΞΑΡΧΟΣ Α. ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ Μ. ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ Κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΚΗΣ Γ. ΜΑΣΤΟΡΑΣ Ν. ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ Ε. ΚΑΡΑΚΩΣΤΑΣ Ι. ΠΕΤΡΙΤΗΣ

m ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΥ m ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ m 29 ΜΑΪΟΥ 1453 m ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΑΟ: ΛΑΪΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΤΩΡΑ! m ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Μαίανδρος f

Εισαγωγικό Σημείωμα

Σ’ Μαίανδρος f Tεύχος 8

α υτό το τεύχος του περιοδικού μας έχει για μας ξέχωρη σημασία η αποτύπωση της συνέντευξης του κρατούμενου στο Κελί της Τιμής, Ηγέτη και Γενικού μας Γραμματέα Νικολάου Μιχαλολιάκου :

Η συνέντευξη του αυτή, δίνει ξεκάθαρες και πυκνές απαντήσεις σε μια σειρά ζητημάτων. Μετέρχεται τις «στημένες», άδικες και παράνομες πολιτικές διώξεις του ιδίου και των συντρόφων μας, την υφή και την λειτουργία του απάνθρωπου πλουτοκρατικού Καθεστώτος, τον χαμό των δολοφονημένων ηρωικών Συναγωνιστών μας Φουντούλη και Καπελώνη, το εξελισσόμενο πολιτικό δρώμενο και καταλήγει με το προτρεπτικό - μαχητικό μήνυμα του, προς τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες του λαϊκού – εθνικιστικού Κινήματος. Το τεύχος περιλαμβάνει επίσης ένα κείμενο υψιπέτιδος ηθολογικής και ιστορικής αναφοράς στους ηρωικούς δικαστές Τερτσέτη και Πολυζωίδη, που αποτελούν την ένσαρκο εκδήλωση της Εθνικής Δικαιοσύνης, της αληθινής Δικαιοσύνης. Η οποία δεν εξαγοράζεται ούτε εκβιάζεται, αλλά με οιοδήποτε κόστος αντανακλά στον άνθρωπο την Θεία βούληση και στηρίζει την Κοσμική Τάξη σε πείσμα κάθε εξουσίας. Το κείμενο αυτό του Συναγωνιστή Καραΐσκου αποτελεί μιαν υπαινικτική παρακαταθήκη για την «βαριά σαν κατάρα» κληρονομιά που καταλείπει το πνεύμα και το έργο των δυο «αιώνιων δικαστών» στην Ελληνική Δικαιοσύνη. Βέβαια δεν θα μπορούσε να λείπει από τον ανά χείρα «Μαίανδρο» η αναφορά στην Πτώση της Βασιλεύουσας. Με ακριβόλογη αφηγηματική πυκνότητα ο Συναγωνιστής Λεμοντζής για μια ακόμη φορά ιστοριοδιφεί ανιχνεύοντας το κοσμογονικό συμβάν που σφράγισε την πορεία του Έθνους. Το μικρό αφιερωματικό άρθρο αποσαφηνίζει το σκηνικό και τους πρωταγωνιστές του δράματος, ενώ αποτυπώνει τα καθήκοντα του Έλληνα Εθνικιστή απέναντι στην Ιστορία, την Εθνική Ιδέα και τους Μαχητές της στην σύγχρονη εποχή των προδοτών και των επιλησμόνων ραγιάδων. Ακόμη πιο πικρή και λεπταίσθητη είναι η συγκλονιστική αναφορά της Συναγωνίστριας Σιδηροπούλου στην γενοκτονία του «Συλλογικού Εθνομάρτυρα», του Ποντιακού Ελληνισμού που διώχθηκε κτηνωδώς από τους απανθρώπους Τούρκους υπανθρώπους και απειλήθηκε με οριστικό αφανισμό μετά τέσσερεις χιλιετίες αδιάκοπης παρουσίας στην Μικρασία. Με αφηγηματική αμεσότητα και πρόδηλη συναισθηματική ένταση η γράφουσα αποδίδει τον ιστορικό και ψυχικό φόρτο της γενοκτονικής τραγωδίας, φόρτο που έφθασε έως

f Μαίανδρος

τις ημέρες μας μέσα από την μνήμη των Προγόνων, καθώς οι εξωνημένοι και τουρκοπροσκυνημένοι μεταπολεμικοί δουλοπρίγκηπες επεδίωξαν τον αφανισμό της αιμάσσουσας εθνικής μνήμης. Όμως τα ψεύτικα είδωλα που προσπάθησαν να στήσουν πέφτουν συντρίμμια στο πέρασμα του χρόνου, καθώς το Γένος δεν λησμονεί την α-λήθεια και την θυσία των αθώων νεκρών. Σιγεί, ετοιμάζεται και επιμένει. Ο Συναγωνιστής Αλεξανδράκης με την «πολύτροπη» και σκληρή του γραφίδα αποκαλύπτει και εξευτελίζει τους διανοούμενους αθλίους διαβολείς της ιστορικής και φυσικής πραγματικότητος, τους ελεεινούς παραχαράκτες της αληθείας που αποπειρώνται με την πολυεπίπεδη λογοκριτική τουςπαρέμβαση, με κανονιστι κές και κατασταλτικές παρεμβάσεις να διαστρέψουν το Πνεύμα. Το κείμενο καταδεικνύει τροχιοδεικτικά την πρέπουσα μεθοδολογία απαξίωσης ενάντια σ’ αυτούς που θρασυνόμενοι προσπαθούν με την μικρόψυχη «λογοκρισία» τους ν’ αποδομήσουν τον Κοσμικό Λόγο και τις εκφάνσεις του στα Γράμματα και στις Τέχνες : Ν’ ακολουθήσουμε συστηματικά και ανενδοίαστα τις διδαχές και τις υποδείξεις των Μεγάλων Εθνικών Στοχαστών ! Με ορθοτόμο φιλοσοφική διάθεση και μαγικοθρησκευτικές αντανακλάσεις εκπτύσσεται το μικρό μα ολόμεστο κείμενο του Συναγωνιστή Μάστορα για τον Χρυσαυγίτη και τον Ηθοποιό, όπου χαράσσονται οι πανίσχυρες (αν και αρχικά άδηλες) άμεσες αναλογίες, τους στην ενσάρκωση – επίτευξη ενός προδιαγεγραμμένου και προστοχευμένου ρόλου. Ενός ρόλου που εμπεριέχει ψήγματα του αενάου Κοσμικού Δρωμένου, απαιτεί τεχνικούς και μεθοδολογικούς σταθερότυπους συμπεριφορών, αλλά πάνω απ’ όλα - κατά τα Πάτρια - επάγει και μορφοποιεί Ήθος. Ο Συναγωνιστής Καρακώστας μεταγγίζει την ορμή της εθνικιστικής νιότης με τις ιδολογικοπολιτικές προτροπές και τις υποσχετικές παροτρύνσεις «Για την Πατρίδα και τον Λαό». Το ρωμαλέο του άρθρο αποτελεί κατηγορηματική σύνοψη της ευκτικής του οράματος και της προστακτικής του καθήκοντος για κάθε Έλληνα Εθνικιστή και κάθε ειλικρινή κι απροκατάληπτο Έλληνα πατριώτη. Αξίζει να εξετασθεί με ψυχρή λογική και ν’ αφομοιωθεί με ζείδωρο συναίσθημα. Στο τεύχος αυτό φιλοξενούνται και οι περιληπτικές βιβλιοπαρουσιάσεις των τεσσάρων νέων βιβλίων που εκδίδονται από το πολιτιστικό ίδρυμα του Λαϊκού Συνδέσμου : «Απάντηση στην ιδεοληψία της αναρχίας» του Συναγωνιστή Κουδούνα, «Γιά τον Ελληνικό Εθνικισμό» του Συναγωνιστή Πετρίτη, «Η επιστροφή των Ηρακλειδών» του Συναγωνιστή Λεμοντζή και «Για μιαν Εθνική οικονομία» του Συναγωνιστή Αλεξανδράκη. Και τα τέσσερα συνοπτικά και πυκνογραμμένα πονήματα θ’ αποτελέσουν χρήσιμα γνωστικά εφόδια στην πάλη των ιδεών. Τέλος, παρατίθεται το Α΄ μέρος μιας συνεργασίας του φίλου Στέφανου Αλαμάνου, που αφορά στο εξαιρετικά ενδιαφέρον ζήτημα της μεταφυσικής διάστασης της Πολιτικής και εγγίζει διερευνητικά τις διαδραστικές διασυνδέσεις κοσμοθεώρησης, ιστορικής διαδρομής και πολιτικής θεωρίας και πράξης. Σας ευχόμαστε μεθοδική και απολαυστική ανάγνωση. Α. Κωνσταντίνου

Μαίανδρος f

Τερτσέτης και Πολυζωίδης

Παντοτινοί «φάροι»

της ελληνικής δικαιοσύνης

Ποιος είσαι εσύ ώ επίτροπε που ήρθες στη χώρα μας να μας δικάσεις; Είσαι αλλόεθνος. Και για να είσαι αλλόεθνος δεν μπορεί να είσαι δίκαιος. Δεν μπορείς να δικάσεις Έλληνες». Ξέρεις να λες Ελλάδα στα ελληνικά, μα τίποτε δε νοιώθεις απ’ ό,τι σπουδαίο, μεγάλο και αιώνιο κρύβει τούτη η λέξη στα σπλάγχνα της. 6

Κατάλαβες τη θέση του εισαγγελέα σε ελληνικό δικαστήριο αλλά δεν έχεις θέση στην ελληνική δικαιοσύνη Επίτροπε. Είσαι εκτός φύσει και θέσει. Θέλεις να δικάσεις Έλληνες με τον πατριωτισμό του Εγγλέζου. Ο εθνισμός μας, ώ επίτροπε, είναι θεμελιωμένος στα αίματα οκτακοσίων χιλιάδων Ελλήνων που θυσιάστηκαν εις τον αγώνα. Θα ήταν κατάρα Θεού αν εμείς την ημέρα εκείνη της δίκης το ξεχνούσαμε αυτό».

f Μαίανδρος

Με αυτά τα λόγια ο «αιώνιος» Έλληνας δικαστής Γεώργιος Τερτσέτης, άρχισε την αγόρευσή του ως κατηγορούμενος, στο δικαστήριο που παραπέμφθηκε μαζί με τον Πρόεδρο Αναστάσιο Πολυζωίδη για την απείθειά τους στις διαταγές των ξένων. Των ξένων που ζητούσαν από το δικαστήριο να επιβάλει τη θανατική ποινή στο «Γέρο του Μοριά» και τον Δημήτριο Πλαπούτα, «σε εκείνη τη δίκη». Εκείνη την ιστορική δίκη, που ξεκίνησε στις 16 Απριλίου του 1834 στο Ναύπλιο, την πρωτεύουσα του νεοσύστατου τότε Ελληνικού Κράτους και έμεινε στην αιωνιότητα για να παραδειγματίζει με το «σκότος» της και να φωτίζει με τα οράματά της το νεότερο Ελληνισμό. Εκείνη τη δίκη, όπου στο πρόσωπο του Εθνάρχη Κολοκοτρώνη, δικάστηκε και καταδικάστηκε ένα ολόκληρο έθνος. Η ποινή βαριά και την εκτίουμε όλοι μας μέχρι σήμερα: το νεοσύστατο ελληνικό κράτος έγινε ένα ψευτορωμαίικο που «τρώει τα παιδιά του». Η αληθινή και αιώνια Ελλάδα, έμεινε όνειρο στις καρδιές των νεοσκλαβωμένων Ελλήνων. Ένα όνειρο που περιμένει μια νέα αυγή, μια Χρυσή Αυγή του Ελληνισμού να το κάνει πραγματικότητα. Έτσι βγήκε αληθινή η προφητεία του μεγάλου αγίου και εθνομάρτυρα της ρωμιοσύνης Κοσμά του Αιτωλού, ότι στην πορεία προς τη λευτεριά: «…θα έρθει πρώτα ένα ψευτορωμαίικο, να μην το πιστέψετε». Εννοώντας το κράτος που πριν ακόμη γευθεί την ελευθερία του από την τουρκική βαρβαρότητα, επρόκειτο να υποδουλωθεί σε έναν καινούριο, εξ’ ίσου βάρβαρο και τυραννικό αφέντη. Αυτόν που εννοούσε ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης γράφοντας: «…Παληόφραγκοι, που πέφτουνε σαν όρνια στα ψοφίμια, εκείνοι πάντα κυνηγοί και πάντα εμείς αγρίμια

Μαίανδρος f

Δε νιώθεις πως τους σχαίνομαι! Όλην αυτήν την ψώρα, οπώρχεται κάθε φορά και μας δαγκάει τη χώρα;» Έτσι έγινε και πέρασαν οι Έλληνες, απ’ τη μαυρίλα της τουρκοκρατίας και τις προδοσίες των «Νενέκων» που τη στήριζαν, στην «σφαίρα επιρροής» των «συμμάχων της Δύσης». Στο θανατερό δηλαδή αγκάλιασμα της «πεφωτισμένης Εσπερίας» και των νεοραγιάδων συμπατριωτών μας, που οι ξένοι όρισαν για να μας διαφεντεύουν, βάναυσα, τυραννικά και απολύτως παράνομα, όπως τότε. Ήταν η δίκη στην οποία παραπέμφθηκε ο μέγιστος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, μετά τη «στημένη» (όπως ο ίδιος ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης ομολόγησε αργότερα) από τους Φράγκους και τους Άγγλους, δολοφονία του μεγάλου κυβερνήτη (αλλά φιλορώσου) Ιωάννη Καποδίστρια. Μια δίκη που αποτέλεσε τη χαριστική βολή στο «σώμα» του ψυχορραγούντος Ελληνισμού. Η τελευταία πράξη του δράματος που έριξε την «αυλαία» του ανελέητου κυνηγητού και της εξόντωσης των ηρώων του ’21, στην οποία προχώρησε η «κυβέρνηση της Ελλάδος» υπό την καθοδήγηση των ξένων «φίλων» μας. Στόχος συκοφαντιών εκ μέρους των πολιτικών του αντιπάλων ο Κολοκοτρώνης και κυρίως του Ι. Κωλέττη, με τη σύμφωνη γνώμη της βαυαρικής αντιβασιλείας (ο Όθων ήταν ακόμη ανήλικος), φυλακίσθηκε αρχικά για να παραπεμφθεί σε δίκη στη συνέχεια με βαρύτατες κατηγορίες. Πραγματική αιτία των διώξεων η φιλοκαποδιστριακή του στάση και ο φιλορωσικός του προσανατολισμός. Αμάρτησε γιατί τόλμησε να σκεφτεί ότι θα μπορούσε να υπάρξει Ελλάδα καλύτερη από αυτή που μας «σέρβιρε» η Δύση. Σήμερα οπωσδήποτε θα χαρακτηριζόταν «φασίστας» και «νεοναζί», όμως τότε

«Γι’ αυτό λυπάσαι; Καλύτερα να σε σκοτώνουν άδικα, παρά δίκαια!» Θ. Κολοκοτρώνης

f Μαίανδρος

δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμη αυτοί οι όροι τεχνητής δαιμονοποίησης των αντιφρονούντων του συστήματος, οπότε αρκέστηκαν στο ίδιο μεν με τα σημερινά κατηγορητήρια, αλλά χωρίς τέτοιους χαρακτηρισμούς. Ήθελαν, λέει, να ανατρέψουν τον ανήλικο Όθωνα, και να επιβάλουν τη δική τους καταστροφική τάξη πραγμάτων. Κάτι ας πούμε ανάλογο με αυτό που εννοούσε η Ρένα Δούρου, όταν στριγγλίζοντας υστερικά στη γνωστή τηλεοπτική εκπομπή έλεγε: «… αν έλθει στην εξουσία η Χρυσή Αυγή, θα πάει τη Χώρα πεντακόσια χρόνια πίσω». Βλέπετε οι εποχές αλλάζουν, αλλά οι μεθοδεύσεις και τα επιχειρήματα μένουν πάντα εκπληκτικά αναλλοίωτα. Ποιες ήταν οι κατηγορίες της αισχρής σκευωρίας; 1. Οι κατηγορούμενοι ήταν αρχηγοί συνωμοσίας που απέβλεπε να προσβάλει την ασφάλεια του κράτους και να καταργήσει το πολίτευμα. 2. Για την παράλυση της εξουσίας παρακίνησαν διάφορους αρχιληστές σε ληστεία. 3. Ενήργησαν μυστικές συνεδριάσεις για την ανατροπή των μελών της αντιβασιλείας. 4. Υπέγραψαν αναφορά προς ξένη δύναμη (Ρωσία) για την κατάργηση της αντιβασιλείας. Η ποινή για τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα ήταν θανατική εκτέλεση στη λαιμητόμο, εντός 24 ωρών. Στο άκουσμά της ο πρώτος σταυροκοπήθηκε, ο δεύτερος αναλύθηκε σε λυγμούς. Το ακροατήριο έμεινε άναυδο. «Άδικα σε σκοτώνουν στρατηγέ…», ψιθύρισε στον Κολοκοτρώνη ένα από τα παλικάρια του, που του συμπαραστεκόταν. Η Ιστορία δεν έγραψε το όνομά του. Όμως κατέγραψε την απάντηση που έδωσε ο αγέρωχος πολέμαρχος: «Γι’ αυτό λυπάσαι; Καλύτερα να σε σκοτώνουν άδικα, παρά δίκαια!». Πρόεδρος του δικαστηρίου ήταν ο Αναστάσιος Πολυζωίδης καταγόμενος από το Μελένικο Σερρών, Μακεδόνας.

Μαίανδρος f

Μέλη του δικαστηρίου ο εκ Ζακύνθου Γεώργιος Τερτσέτης, ο Δ. Σούτσος, ο Α. Βούλγαρης και ο Φ. Φραγκούλης. Ο αντιβασιλέας Μάουερ είχε εκ των προτέρων αποφασίσει να πάρει τα κεφάλια των δύο ηρώων. Για την «ευόδωση» των σκοπών του χρησιμοποίησε τον υπουργό Δικαιοσύνης Κ. Σχινά και τον εισαγγελέα της έδρας, τον άγγλο Εδουάρδο Μάσoν. Όταν η ακροαματική διαδικασία ολοκληρώθηκε, ο Πολυζωίδης ως πρόεδρος κάλεσε το δικαστήριο σε διάσκεψη. Ο Μάουερ ήθελε να τελειώσει με συνοπτικές διαδικασίες η διάσκεψη. Όμως ο Πολυζωίδης είχε σχηματίσει ακλόνητη δικανική πεποίθηση ότι οι κατηγορούμενοι ήταν αθώοι. Πρώτος λοιπόν πήρε τον λόγο ο Τερτσέτης και μίλησε για την αθωότητα των δύο πολέμαρχων. Ο Σούτσος που ήταν γαμπρός του Σχινά, ψήφισε υπέρ της καταδίκης σε θάνατο. Το ίδιο και οι Βούλγαρης, Φραγκούλης. Μέχρι στα γόνατά τους έπεσαν ο Πολυζωίδης και ο Τερτσέτης για να τους μεταπείσουν. Οι επίορκοι δικαστές έσπευσαν στον υπουργό Δικαιοσύνης για να δουν τι θα κάνουν. Αυτός έγινε έξαλλος. Τους διέταξε να επιστρέψουν στην αίθουσα συσκέψεων. Ταυτόχρονα έστειλε αστυνομικούς κλητήρες για να φέρουν πίσω τους δύο αντιρρησίες, που στο μεταξύ είχαν γυρίσει στα σπίτια τους. Ο Σχινάς συνεννοείται με τον Μάουερ. Σπεύδει με την επίσημη στολή του στο δικαστήριο και διατάσσει τους δύο διαφωνούντες να υπογράψουν τη θανατική καταδίκη. «Εν ονόματι του βασιλέως σας διατάσσω να υπογράψετε την απόφαση», φωνάζει. «Προτιμώ να μου κόψετε το χέρι!», απαντά ο Πολυζωίδης. «Δεν θα με έχετε συνεργό στον φόνο δύο αθώων ανθρώπων», λέει ψύχραιμα ο Τερτσέτης.

Έξαλλος ο υπουργός Δικαιοσύνης παραγγέλλει στους αστυνομικούς κλητήρες να χρησιμοποιήσουν τις ξιφολόγχες για να σύρουν τους δύο νομικούς στην αίθουσα του δικαστηρίου. Οι χωροφύλακες εκτελούν την εντολή, τους χτυπούν, τους σκίζουν τα ρούχα. Την απόφαση διάβασε ο Σούτσος, ενώ ο Πολυζωίδης κρατούσε το κεφάλι του ανάμεσα στις παλάμες του. Η απόφαση προκάλεσε μεγάλο σάλο. Λίγες ώρες αργότερα η βαυαρική αντιβασιλεία, μπροστά στην ογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια υποχρεώθηκε να μετατρέψει την ποινή σε είκοσι χρόνια κάθειρξη. Ένα χρόνο μετά ο Όθωνας με την ενηλικίωσή του, τους έδωσε χάρη. Στα απομνημονεύματά του, που διηγήθηκε στον Τερτσέτη ο Κολοκοτρώνης, αναφέρει με πόνο: «Μ’ έβαλαν εννέα μήνες φυλάκιση, χωρίς να βλέπω κανέναν εκτός από τον δεσμοφύλακά μου. Δεν ήξερα τόσους μήνες τι γίνεται έξω, ποιος ζει, ποιος πεθαίνει, ποιον άλλον έχουν φυλακισμένο. Δεν ήξερα γιατί μ’ έχουν φυλακισμένο. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα φτάσουν σε τέτοιο σημείο να φτιάξουν ψευδομάρτυρες». Ο δικαστής λοιπόν Γεώργιος Τερτσέτης, ένας μορφωμένος και νομομαθής «ποπολάρος» από τη Ζάκυνθο, μέλος της Φιλικής Εταιρίας, που πολέμησε εθελοντικά εναντίον των τούρκων στις μάχες της Ρούμελης επί Καποδίστρια, προσωπικός φίλος του Διονυσίου Σολωμού και του Μάρκου Μπότσαρη· και ο ψυχωμένος Μακεδόνας Αναστάσιος Πολυζωίδης, Πρόεδρος του πενταμελούς δικαστηρίου, από το Μελένικο Σερρών, που κι αυτός είχε πολεμήσει σκληρά εναντίον των τούρκων πολιορκητών του Μεσολογγίου, επέπρωτο να σώσουν την τιμή και την υπόληψη της Ελληνικής Δικαιοσύνης. Οι δυο άτεγκτοι δικαστές, ήταν άνθρωποι που από πολιτικής σκοπιάς αποδεδειγμένα άνηκαν σε άλλο χώρο από τον Κολοκοτρώνη,

αφού ήταν φιλοβασιλικοί, δεν ήταν φιλορώσοι και διαφωνούσαν με τον Καποδίστρια. Δεν εννοούσαν όμως σε καμιά περίπτωση να χρησιμοποιήσουν τη θέση τους για να υπηρετήσουν πολιτικές σκοπιμότητες. Αυτοί λοιπόν οι δυο άνθρωποι, οι οποίοι ασφαλώς δεν ήταν οπαδοί του «πολιτικά εφικτού», αλλά του «ανέφικτου», οι οποίοι υπήρξαν δυο ρομαντικοί οραματιστές που έβαλαν στόχο της ζωής τους να «φυλάγουν Θερμοπύλες», έμελλε να σώσουν όχι μόνο την τιμή της Δικαιοσύνη, αλλά και τη ζωή του μεγάλου ήρωα, που μαζί με τον Μέγα Αλέξανδρο, έχουν καταχωρισθεί στην συνείδηση του έθνους ως οι μέγιστοι των Ελλήνων. Όσο απίστευτο όμως κι αν ακούγεται, βρέθηκαν Έλληνες το γένος και όχι αλλοεθνείς όπως ο Εδουάρδος Μάσον, να ευθυγραμμιστούν με τις εντολές ξένων και να επιδιώξουν μανιασμένα το θάνατο του μεγάλου ήρωα, με τις άθλιες αυτές κατηγορίες και με ψευδομάρτυρες. Ας τους ακολουθεί το αιώνιο ανάθεμα κι ας μείνουν οι δακτυλοδεικτούμενοι προδότες της ιστορίας. Όμως δυστυχώς το αποτέλεσμα της εσχάτης προδοσίας που διέπραξαν συνεχίζει να παραμένει ενεργό. Το ψευτορωμαίικο που θεμελιώθηκε με τη δικ ή τους ελεεινή συνδρομή συνεχίζει να ταλανίζει τον Ελληνισμό ακόμη και σήμερα. Συνεχίζει να διαιωνίζει την ξένη κυριαρχία και κατοχή στον τόπο μας, με την «παρέλαση» των νεο-νενέκων στις πολιτικές ηγεσίες των κομμάτων και των κυβερνήσεων της χώρας μας να υπηρετούν τους απογόνους των αφεντικών της Δύσης. Για μια ακόμη φορά τα φαντάσματα των Μάουερ – Σχινά – Μάσον ξαναζωντανεύουν στα πρόσωπα των σημερινών θεσμικών τους απογόνων και ξαναχτυπούν με τον ίδιο ανίερο και προδοτικό για το έθνος τρόπο τη φωνή του εθνικισμού και τους νόμιμα εκλεγμένους εκπροσώπους του.

f Μαίανδρος

Είναι χρέος τιμής προς τους ήρωες που πότισαν την ελληνική γη με το αίμα τους, όχι απλώς να κρατήσουμε γερά στα χέρια μας τη «σκυτάλη» της ιστορίας που μας παρέδωσαν, αλλά να κάνουμε πράξη σήμερα αυτό που δεν κατόρθωσαν αυτοί τότε, γιατί τους εμπόδισαν τα «θηρία» της εποχής: να αποτινάξουμε από πάνω μας τη γάγγραινα της δουλείας και να ξανακάνουμε το ψευτορωμαίικο, την Ελλάδα των ονείρων μας που τόσες γενιές Ελλήνων οραματίστηκαν. Σπουδαία παρακαταθήκη, αλλά και κληρονομιά βαριά σαν κατάρα αφήνει το πνεύμα και το έργο των δυο «αιώνιων» δικαστών Τερτσέτη και Πολυζωίδη στην Ελληνική Δικαιοσύνη. Ας εμπνευστούν από τον ηρωισμό τους, ας παραδειγματισθούν κι ας πάρουν θάρρος από την ιστορική τους δικαίωση οι σημερινοί δικαστές. Είναι πραγματικά μεγάλο το φορτίο που πρέπει να σηκώσουν, αλλά η μοίρα το έφερε να

υπερασπιστούν όχι μόνον το ιερό δικαίωμα του κάθε ανθρώπου στη δίκαιη και ίση μεταχείριση, αλλά την τύχη, την τιμή και την υπόληψη ολόκληρου του Έθνους. Μπορούν να είναι βέβαιοι ότι αν τιμήσουν τον όρκο τους, όλοι οι έντιμοι Έλληνες θα εκτιμήσουν τον ηρωισμό τους και οι μέλλουσες γενιές θα τους ευγνωμονούν. Εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω στη μνήμη των παντοτινών «φάρων» της ελληνικής δικαιοσύνης, αλλά και τους άξιους σημερινούς συνεχιστές του έργου τους, που ακράδαντα πιστεύω ότι υπάρχουν και σύντομα θα αναδειχθούν, είναι να τους αφιερώσω ταπεινά λίγους στίχους από τον Κωνσταντίνο Καβάφη:

Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες. ποτέ από το χρέος μη κινούντες˙ δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις, αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία˙ γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν είναι πτωχοί, παλ’ εις μικρόν γενναίοι, πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε˙ πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες, πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους. και περισσότερη τιμή τους πρέπει όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν) πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος, κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.

Απόστολος Καραϊσκος

Μαίανδρος f

Απάντηση στην Ιδεοληψία

Bιβλιοπαρουσίαση

της Αναρχίας

Στο παρόν πόνημα συγκεντρώθηκαν και εξετάζονται όλες οι βασικές αρχές κάθε ρεύματος και οι διαφορές μεταξύ τους. Αναφέρονται οι ιδέες των αναρχικών στοχαστών στους τομείς της κοινωνικής οργανωτικής δομής, της οικονομίας, της επιστήμης, των αξιών, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δικαιοσύνης. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό. Ταυτόχρονα προβαίνουμε σε αξιολόγηση - σύγκριση με τις εθνικιστικές ιδέες, αρχές και αξίες αποδίδοντας τις αρμόζουσες απαντήσεις σε κάθε τομέα. Ιδιαίτερη συγκριτική και αξιολογική ανάλυση γίνεται στους τομείς της ηθικής και της θρησκείας. Το βιβλίο αποτελεί στην ουσία του ένα κώδικα που περιλαμβάνει κάθε αναρχικό ιδεολόγημα και ταυτόχρονα την ανατροπή του από το οπλοστάσιο των εθνικιστικών ιδεών. Είναι ένα ιδεολογικό όπλο που διαβάζεται με ευκολία και συνίσταται ιδιαίτερα σε αυτούς που δεν έχουν τη διάθεση να μελετήσουν δεκάδες νοηματικά ημιτελείς μπροσούρες και βαρετά βιβλία για την αναρχία, τα οποία δεν προσφέρουν παρά σκόρπιες και ενίοτε αντικρουόμενες μεταξύ τους αντιλήψεις.

Απόσπασμα

O Πέτρος Κροπότκιν είναι αυτός που, στην προσπάθειά του να πλαισιώσει τις αναρχικές ιδέες με ένα πλέγμα ηθικών αξιών, εξέθεσε με τρόπο αρκετά διεξοδικό την ηθική του αναρχισμού. Αντιλαμβάνεται την ηθική σαν μία «επιστήμη» που υπαγορεύει στο ελεύθερο άτομο το καθήκον του. Αυτό αποτελεί μία ευκαιρία για έλεγχο και κριτική 12

της αναρχικής ηθικής. Όλα τα στοιχεία (τα ονομάζουμε ηθικές αντιλήψεις) τα οποία παρατίθενται στο παρόν κεφάλαιο αφορούν κείμενα του Κροπότκιν. Σε αντίθετη περίπτωση θα γίνεται ειδική αναφορά. Ηθική αντίληψη: « Η ιδέα του καλού και του κακού ενυπάρχει στην ανθρωπότητα. Ο άνθρωπος σε όποιο βαθμό διανοητικής ανάπτυξης και αν έφθασε, όσο θολές και αν είναι οι ιδέες του εξαιτίας των προκαταλήψεων και του ατομικού συμφέροντος, θεωρεί γενικώς καλό ό,τι είναι ωφέλιμο για την κοινωνία μέσα στην οποία ζει και κακό ό,τι είναι βλαβερό γι’ αυτήν». Απάντηση: Είναι συνήθης η εμμονή να αποδίδεται μία ψεύτικη ιστορική διαχρονικότητα και καθολική κοινωνική ισχύς σε ιδέες που είναι «του συρμού» ή απλά βολεύουν την ανάπτυξη ενός ιδεολογικού οικοδομήματος. Από την αρχή της ιστορίας, οι ταγοί μίας κοινωνίας και μόνον, είχαν το δικαίωμα να δίνουν ονόματα σε έννοιες, και όχι οι κυβερνώμενοι. Οι έννοιες «καλός» και «κακός» δόθηκαν από αυτούς που τους διέκρινε η δύναμη του άρχοντα και η απόσταση από το σύνολο. Συνεπώς η αρχική έννοια «καλός» αναφέρεται στην έννοια «άρχων», ενώ η έννοια «κακός» στην έννοια «παρακατιανός». Ο Νίτσε παρατηρεί, χωρίς κάποιος να έχει διαφωνήσει, ότι οι έννοιες «καλός» και «κακός» πήραν μία κοινωνικά μη εγωιστική σημασία σε περιόδους παρακμής, όταν δηλαδή δεν υπήρχαν αριστοκρατικές αξιολογήσεις. Ηθική αντίληψη: «Οι αναρχικοί έχουν

f Μαίανδρος

Σκοπός του βιβλίου είναι η διεξοδική εξέταση των αντιλήψεων της αναρχικής θεωρίας με τρόπο απλό και κατά το δυνατόν σύντομο. Ο αναρχισμός, μία υλιστική ιδεοληψία (όπως ο φιλελευθερισμός και ο σοσιαλμαρξισμός) διακρίνεται σε τρία ρεύματα: Τον μουτουελισμό (αμοιβαιότητα) του Προυντόν, τον κολεκτιβισμό του Μπακούνιν και τον αναρχοκομμουνισμό του Κροπότκιν.

μία ηθική απαλλαγμένη από κάθε καταπιεστική υποχρέωση και από κάθε κατασταλτική κύρωση. Ηθική η οποία βασίζεται στην αλληλοβοήθεια και στην αδελφοποίηση όλων των ανθρωπίνων ομάδων. Αυτή η ηθική βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τον τύπο κοινωνίας που επιθυμούν να προωθήσουν. Ο πολιτισμένος άνθρωπος ο οποίος κατανοεί τις βαθύτερες, αν και δυσδιάκριτες με την πρώτη ματιά σχέσεις ανάμεσα σε αυτόν και τον τελευταίο των Παπούα, θα επεκτείνει τις αρχές του περί αλληλεγγύης σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, καθώς επίσης και στα ζώα». Απάντηση: Οι βασικές ηθικές αντιλήψεις ενός λαού είναι διαμορφωμένες μέσω ενός μακρού παρελθόντος και είναι συνυφασμένες με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Η αλληλοβοήθεια δεν αποτελεί βασικό στοιχείο, αλλά παράγωγο, προ-

Μαίανδρος f

ερχόμενο από την εγγύτητα που προκαλεί το όμαιμο μίας εθνικής ομάδας. Η αλληλοβοήθεια δεν διεθνοποιήθηκε ποτέ ως ηθική αρχή, η αδελφοποίηση είναι μία παρά φύση ιδέα και ως εκ τούτου προϊόν νοσηρής σκέψης. Οι άνθρωποι είτε γεννώνται αδέλφια είτε όχι. Οι αναρχικοί με δικαιολογία την απαλλαγή από την καταπίεση, επιθυμούν να εξαναγκάσουν τις κοινωνίες να αποδεχθούν την υποχρεωτική αλληλοβοήθεια και την ισοπεδωτική αδελφοποίηση, οι οποίες θα γίνουν παγκόσμιες αρχές μέσω μίας αυθαίρετης επέκτασής τους, επειδή έτσι τους αρέσει. Ηθική αντίληψη (Προυντόν): «Να αισθάνεσαι, να επιβεβαιώνεις την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, πρώτα όσον αφορά το άτομό σου και ύστερα τον συνάνθρωπο, αλλά χωρίς εγωισμό, και χωρίς να λαμβάνεις υπ’ όψη οποιαδήποτε θεότητα

ή κοινότητα, ιδού το δίκαιο. Να είσαι έτοιμος σε κάθε περίσταση να αναλάβεις, εν ανάγκη ακόμη και στον ίδιο σου τον εαυτό, την υπεράσπιση αυτής της αξιοπρέπειας, ιδού η δικαιοσύνη». Απάντηση: Ποιος διασφαλίζει ότι και ο «συνάνθρωπος» διάκειται με το ίδιο πνεύμα απέναντί μου; Ιδού η αφέλεια. Να προστατεύσω έναν αλλόφυλο ακόμη και ενάντια στον εαυτό μου για του δώσω περισσότερο χώρο εις βάρος του έθνους μου; Έχω αυτό το δικαίωμα; Ιδού η ανοησία. Οι αναρχικοί σήμερα συμπεριφέρονται με τον ίδιο «αξιοπρεπή» τρόπο δε αυτούς που διαφωνούν μαζί τους, ή επιτίθενται με θρασυδειλία εναντίον ανθρώπινων στόχων; Ιδού η υποκρισία. Θεόδωρος Κουδούνας ΜΕΛΟΣ Κ.Ε. ΛΑΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ – ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ 13

Ενός λεπτού σιγή

νός λεπτού σιγή, στη συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής στη μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη και του Γιώργου Τσαρουχά, μετά τις διθυραμβικές δηλώσεις -όπου και χειροκροτήθηκαν από όλο το συνταγματικό τόξο- δια στόματος Μεϊμαράκη, ο οποίος επισήμανε: «ο Γρηγόρης Λαμπράκης και ο Γιώργος Τσαρουχάς εκπροσωπούν όλους τους αγωνιζόμενους βουλευτές και το γεγονός ότι τιμώνται από το Κοινοβούλιο είναι στοιχείο που ενδυναμώνει τη Δημοκρατία». 14

f Μαίανδρος

Ενός λεπτού σιγή και η αναγγελία για την προετοιμασία επιστημονικής ημερίδας όπου κορυφαίοι ιστορικοί και πολιτικοί επιστήμονες θα συζητήσουν τα γεγονότα που οδήγησαν στη δολοφονία Λαμπράκη, όσο και εκείνα που ακολούθησαν, με στόχο τη μεγαλύτερη δυνατή προσέγγιση της ιστορικής αλήθειας... Ενός λεπτού σιγή του συνταγματικού τόξου για τον Μάιο του 1963.

Μαίανδρος f

Μάρτιος 2014, 20 χρόνια από τον θάνατο της Μελίνας Μερκούρη και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ πλέκουν το εγκώμιο της «απόλυτης Ελληνίδας», ακολουθεί ενός λεπτού σιγή στην ολομέλεια της Βουλής και την ίδια ώρα τα μεγαλοκάναλα βομβαρδίζουν συνεχώς με αφιερώματα που τιμούν την μνήμη και το πάθος της Μελίνας. Ενός λεπτού σιγή για την Μελίνα που αγαπούσε τόσο πολύ την Ελλάδα… 15

Η “σιγή ιχθύος” χιλιάδων ψυχών Ενός λεπτού σιγή… στην ολομέλεια της Βουλής, μία ημέρα πριν την αιματηρή επέτειο της 19ης Μάιου, εις ένδειξη σεβασμού για τους χιλιάδες των Ποντίων που σφαγιάστηκαν από τις τουρκικές ορδές… Ενός λεπτού σιγή και κάποια ξεπουλημένα έδρανα βουλευτών άδειασαν ξαφνικά, είτε γιατί τα συμφέροντά τους με την «γείτονα» χώρα είναι μεγάλα, είτε γιατί στο ντελίριο της ανθελληνικής τους ψυχής αρνήθηκαν να αποδώσουν τον ελάχιστο φόρο τιμής σ’ αυτούς που αντιστάθηκαν, σ’ αυτούς που κατακρεουργήθηκαν από το μίσος των τούρκων. Αύγουστος του 1923, με την βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης, γερμανών συμβούλων και των δήθεν συμμαχικών δυνάμεων της Ελλάδας (Αγγλία-Γαλλία), ο Μουσταφά Κεμάλ έχει ήδη ολοκληρώσει το έργο του: περίπου 360000 Πόντιοι έχουν εξοντωθεί και ο υπόλοιπος ελληνικός πληθυσμός εκτοπίζεται από την Πατρίδα του. Την ίδια στιγμή που οι Έλληνες μετρούσαν νεκρούς αδερφούς, πατέρες, βιασμένες μάνες και κόρες την ίδια στιγμή ο Κεμάλ αναφωνεί: «Επιτέλους τους ξεριζώσαμε». Χάριν της «ελληνοτουρκικής» φιλίας η λέξη γενοκτονία ήταν απαγορευμένη στην Ελλάδα για 70 και πλέον χρόνια, οι ψυχές που χάθηκαν στα αφιλόξενα βουνά του Πόντου υπερασπιζόμενες τους τάφους των πατεράδων τους δεν ήταν αρκετές μπροστά στο πολιτικό συμφέρον και μόλις το 1994 αναγνωρίστηκε στην Βουλή των Ελλήνων η 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης για την γενοκτονία των Ποντίων. Περιττό να αναφερθεί ότι ιστορικώς και εθνικώς ξένες προς εμάς γενοκτονίες όχι μόνον έχουν αναγνωριστεί από τις κυβερνήσεις της Ελλάδας, αλλά κάθε χρόνο τιμώνται μετά βαΐων και κλάδων από όλες τις πολιτικές παρατάξεις. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί και ο περίφημος αντιρατσιστικός νόμος, ο οποίος τον

τελευταίο χρόνο μπορεί να βολτάρει από την μια αίθουσα συνεδριάσεων στην άλλη, αλλά οι παράμετροί του έχουν λίγο πολύ κοινοποιηθεί και αφορούν αυστηρότατες ποινές σε όσους αρνούνται το ολοκαύτωμα των εβραίων ή ευτελίζουν την ιστορική του σημασία και την ίδια στιγμή με εντολή Σαμαρά ο νόμος δεν θα επιφέρει καμία ποινή σε όσους αρνούνται τα ολοκαυτώματα και τις γενοκτονίες του Ελληνισμού.

19η Μαΐου: Αντί της σιωπής Η έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου θα σημάνει την γενική επιστράτευση στην Τουρκία, οι Πόντιοι είναι οι μόνοι που αρνούνται να καταταχτούν στον τουρκικό στρατό. Οι «λιποτάκτες» που βρέθηκαν απαγχονίστηκαν ενώ οι υπόλοιποι παίρνουν τον δρόμο για τα βουνά. Το ανθελληνικό πρόσωπο της Τουρκίας παίρνει σάρκα και οστά στην Σαμψούντα και στην Πάφρα: στο όνομα της «ασφάλειας του κράτους» μεγάλο μέρος του Ελληνικού πληθυσμού του Πόντου μετακινείται στην ενδοχώρα μέσω των περιβόητων ταγμάτων Αμελέτ ταμπουρού. Τα τάγματα αυτά δεν ήταν τίποτα άλλο από τάγματα εξόντωσης όπου μεγάλος αριθμός γυναικόπαιδων οδηγήθηκε μέσα σε παγετώνες από τόπο σε τόπο με μόνο σκοπό να πεθάνουν στον δρόμο, χωρίς να υπάρχει ένας τελικός προορισμός, ο τελικός προορισμός ήταν ο θάνατος. Και αυτός ο θάνατος, το μόνο σίγουρο ήταν ότι θα ερχόταν αργά και βασανιστικά γιατί πέραν των κακουχιών αυτό το ποτάμι ελληνικών ψυχών δεχόταν καθημερινά επιθέσεις από οργανωμένες ομάδες τούρκων (Τσέτες – Οσμανλήδες), οι οποίοι επάνω στο ανθελληνικό μένος βίαζαν και δολοφονούσαν γυναίκες, μικρά παιδιά (κορίτσια-αγόρια) και γέρους σε καθημερινή βάση. Τον Φεβρουάριο του 1918 οι μπολσεβίκοι ανταποδίδουν την υποστήριξη του παντουρκικού κινήματος που δρούσε στη Ρωσία κατά

f Μαίανδρος

Tα ραχία τη Άγκυρας Τα ραχία τη Άγκυρας λιθάρα και πουρνάρα αιχμάλωτος έμνε ‘ς σ’ ατά με άλλα παλληκάρια Οι Έλλενοι ‘ς σην Άγκυραν κουρμπάν ατοίν εγένταν κι οι Άγγλ’ που έστεσαν τουζάκ πουθέν και ξάι κι φαίνταν’ Σούκ’ Λεωνίδα κ’ έλεπον εσύ ας’ σην Λαμίαν ‘ς σην Άγκυραν τοι Έλλενους εποίκανατς θυσίαν Τα ραχία τη Άγκυρας γκρεμοί και μονοπάτια εκεί συντρόφ’ εχάθανε κάρδια μ’ γίνον κομμάτια

Πόντος Κ’ ερθάνε χρόνα δίσεκτα, Καταραμένα χρόνα Ο ουρανόν ελίβωσεν, Σην γήν ποτάμ’ το γαιμάν. Κ’ ερθανε χρόνα δίσεκτα , καταραμένα χρόνα Ο ουρανόν ελίβωσεν, σην γήν ποτάμ’ το γαίμαν. Κ’ εσκώθεν θρήνος θάνατος, Πέραν περού σον Πόντον Ξαν κρούγνε οι Αγαρινοί και καίγνε και ρημάζνε, Ο βίον χάται γενεών ο κόσμον ξεριζούται Κ’ ένας λαός πορεύκεται σ’ Αδάμ την εξορίαν. Αποτελείωνε σον γιαλόν τον έργον των Αγαρηνών Οι Φραγκολεβαντινοί Και κ’ εγκροικάς ο άκλερον ποίος τεσόν έν ο εχθρός Και ποίος έν’ ο φίλος. Ποντιακά τραγούδια για το αντάρτικο στον Πόντο και τον ξεριζωμό

Μαίανδρος f

Χάριν της «ελληνοτουρκικής» φιλίας η λέξη γενοκτονία ήταν απαγορευμένη στην Ελλάδα για 70 και πλέον χρόνια, οι ψυχές που χάθηκαν στα αφιλόξενα βουνά του Πόντου υπερασπιζόμενες τους τάφους των πατεράδων τους δεν ήταν αρκετές μπροστά στο πολιτικό συμφέρον

την Οκτωβριανή Επανάσταση, εγκαταλείποντας την Τραπεζούντα στην εκδικητική μανία των Τούρκων. Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του έχοντας σαν αρχηγό τον αιμοσταγή Τοπάλ Οσμάν. Ο Κεμάλ μεταξύ άλλων αναφέρει στον Οσμάν: «Aφού έχεις την υποστήριξη του τουρκικού λαού, φτιάξε αμέσως την οργάνωσή σου, πάρε το αξίωμα του αρχηγού, ώστε η πόλη να βρίσκεται εμπράκτως υπό την κατοχή τη δική σου και των ανθρώπων σου. Aντί να φύγεις εσύ και να πάρεις τα βουνά, ας φύγουν οι Πόντιοι και οι Pωμιοί. Mε την πάροδο του χρόνου και μόλις θα έχουμε ενδείξεις ότι παρανομούν θα τους καθαρίσουμε όλους». Ο Τοπάλ Οσμάν με την έγκριση των τουρκικών κυβερνήσεων εξαπολύει τα τάγματά του για να εξοντώσει πλήρως τον ποντιακό ελληνισμό. Μεταξύ των βαρβαροτήτων που συντελέστηκαν όπως οι βιασμοί και οι δολοφονίες κα18

θημερινό φαινόμενο ήταν και η 18ωρη ακατάπαυστη εργασία, η γυμνή πεζοπορία κάτω από δριμύ χειμωνιάτικο ψύχος κ.ά. Και όλα αυτά γινόταν υπό το βλέμμα των «συμμάχων» της Ελλάδας. Αξίζει να αναφερθεί πως ο Άγγλος ύπατος αρμοστής στην Κωνσταντινούπολη σερ Ραμπολντ σ’ ένα σημείο της αναφοράς του προς την κυβέρνηση του, με ημερομηνία 10 Μαΐου 1922 επισημαίνει: «Νέες αποτρόπαιες εξορίες άρχισαν σ’ όλα τα μέρη της Μικρασίας. Τα 2/3 των εξόριστων είναι γυναίκες και παιδιά. Ένας συνεργάτης του είδε και μέτρησε 1500 πτώματα στο δρόμο προς Χαρπούτ. Στην Αμερικανική Επιτροπή Περίθαλψης Εγγύς Ανατολής δεν επέτρεψαν να περιμαζέψει τα παιδιά, των οποίων οι γονείς πέθαναν πάνω στο δρόμο...» Επρόκειτο για ένα προμελετημένο έγκλημα που το κάλυψε σιωπή όλα αυτά τα χρόνια κι ας το μαρτυρούν τόσο η διεθνής βιβλιογραφία όσο και τα κρατικά αρχεία πολλών χωρών. Οι ελλαδικές κυβερνήσεις, βέβαια όλα αυτά τα χρόνια, παρά τις προκλήσεις της Τουρκίας φρόντισαν να δείχνουν με κάθε τρόπο τον γενιτσαρισμό τους.

f Μαίανδρος

Η 19η Μαΐου έχει καθιερωθεί από την Τουρκία ως ημέρα γιορτής της νεολαίας αλλά και του ξεριζωμού των Ελλήνων. Το 1998 με την σφραγίδα του υπουργού πολιτισμού, Ε. Βενιζέλου, αποφασίζεται να σταλεί η κρατική ορχήστρα Αθηνών στην γιορτή της τουρκικής νεολαίας, η αποστολή δεν ακυρώνεται αλλά αναστέλλεται γιατί τα μέλη της ορχήστρας αρνήθηκαν να παρευρεθούν την συγκεκριμένη ημερομηνία. Δυο χρόνια μετά ο τότε υπουργός εξωτερικών, Γ. Παπανδρέου, καταθέτει στεφάνι στο μνημείο του σφαγέα των Ποντίων Κεμάλ Ατατουρκ. Τέλος, οι τούρκοι έως και σήμερα στα περίχωρα της Σαμψούντας διατηρούν χωριό που φέρει την επωνυμία – αποδεικτικό του άσβεστου μίσους του για τον Ελληνισμό, 19 Μαΐου.

Η ημέρα που ποτέ δεν θα ξεχάσω Τι είναι μια ημερομηνία; Ένας αριθμός, ένας απλός αριθμός που άλλοτε σου θυμίζει ευχάριστες στιγμές και άλλοτε σε γεμίζει δάκρυα λησμονιάς, δάκρυα οργής. Θυμάμαι, σαν παιδί τις ατέλειωτες ιστορίες της γιαγιάς μου και της προγιαγιάς μου, ιστορίες για ανθρώπους που αναγκάστηκαν να αποχωριστούν αδέρφια, μανάδες και πατέρες γιατί έτσι έπρεπε να γίνει. Ιστορίες που μιλούσαν για την μακρινή Ιδιαίτερη μου Πατρίδα, που μόνο στον χάρτη μπορώ να την βλέπω, ιστορίες που σε ταξιδεύουν μέσα από τα λόγια και τον τόνο της φωνής άλλοτε σαν απλό κάτοικο των πλακόστρωτων σοκακιών στον Πόντο και άλλοτε σαν αντάρτη πάνω σε ψηλά βουνά. Στην ανάπλαση του σκηνικού μέσα στο παιδικό μου μυαλό, βοηθούσαν και τα ντοκιμαντέρ που έβαζε καμιά φορά η ελληνική τηλεόραση όπου και μαζευόταν όλη η οικογένεια μου και κρεμόταν από τα χείλη του παππού και της γιαγιάς. Περίμεναν μια ιστορία, μια ανάμνηση μιας και δεν μας χρειάστηκε ποτέ κανένα βιβλίο ιστο-

Μαίανδρος f

ρίας για να μάθουμε. Ξέραμε, και αυτό ήταν το πιο τραγικό όλων. Κι αυτή μας η γνώση ήταν βίωμα κάθε ημέρας κάθε νύχτας που περνούσε. Και ήρθε εκείνο το βράδυ να το επιβεβαιώσει, ενώ κοιμόμασταν…: «Τούρκοι, τούρκοι βοήθεια ήρθαν να με πάρουν, πήραν την μάνα μου θα πάρουν και εμένα. Κορίτσια θέλουν… θα με ατιμάσουν…» η προγιαγιά μου η Χριστίνα, στα τελευταία της τότε, έβλεπε εφιάλτες και στον ύπνο της και στο ξύπνιο της, τιναζόταν και κλαίγοντας φώναζε τις μαύρες σκιές των τουρκαλάδων που ερχόταν να την πάρουν και κάθε φορά προσπαθούσαμε να την συνεφέρουμε στην πραγματικότητα… Μια πραγματικότητα που λίγα χρόνια μετά θα συγκλόνιζε εμένα… Ήταν 20 Ιανουαρίου του 2000, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου κατέθεσε στεφάνι στη μνήμη του Κεμαλ Ατατουρκ. Δεν θα ξεχάσω πόσο είχε παγώσει το αίμα μου και με μιας έτρεξα να βρω την γιαγιά μου, να της το πω… Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τον βαθμό προδοσίας των δικών μου ανθρώπων, ενός προπάππου που δεν γνώρισα, μου ερχόταν συνέχεια στο μυαλό η παιδική εικόνα των παππούδων μου να κλαίνε και να ζητάνε τους γονείς τους και αντί γι αυτούς να αντικρίζουν τον βούρδουλα και την ανθρώπινη εξαθλίωση από τις κεμαλικές ορδές. Χιλιάδες εικόνες πλημμύρισαν τις σκέψεις μου, γυναίκες που βιάστηκαν, γυναίκες που έπνιξαν το παιδί τους στα αφιλόξενα βουνά του Πόντου γιατί εκείνη την ώρα περνούσε ο εχθρός και δεν έπρεπε να τους καταλάβει. Και οργή, αυτό ξεπήδησε, μόνο οργή! Σαν αντίκρισα την γιαγιά μου δίπλα στο παράθυρο, έσκυψα και της είπα: -Γιαγιά εγώ, εγώ θα εκδικηθώ δεν θα ξεχάσω, και εκείνη μου απάντησε μ’ ενός λεπτού σιγή… Μαρία Σιδηροπούλου

Για τον Ελληνικό

Bιβλιοπαρουσίαση

Εθνικισμό

Οι πληροφορίες γύρω από τις πολυδιάστατες συνιστώσες του Ελληνικού Εθνικισμού, με αντανακλάσεις φιλοσοφικού και πολιτισμικού χαρακτήρα, καθώς και η υπόμνηση πολλών σπουδαίων και σημαντικών Εθνικιστών στοχαστών λειτουργούν υποστηρικτικά για μια απαρτιωμένη έρευνα της ιστορίας και της πάλης των ιδεών, από την εθνικιστική σκοπιά. Ειδικότερα τώρα οπότε αντεθνικοί σκοταδιστικοί κύκλοι επιδιώκουν την απαγόρευση των ιδεών και απεργάζονται ποινικοποιήσεις και δαιμονοποιήσεις της γνώμης, το ανά χείρας συνοπτικό κείμενο συνδράμει στο «ξεκαθάρισμα» των εννοιών και στην συνακόλουθη αποενοχοποίηση των θέσεων του Εθνικισμού, βοηθώντας τον αναγνώστη και μελετητή στην συγκρότηση μιας συμπαγούς ελληνικής αντίληψης της ιστορίας, της κοινωνία και της ζωής. Μιας αντίληψης, ολοκληρωμένης , απροκατάληπτης, γενναίας και ρηξικέλευθης, που οδηγεί στην αποκάλυψη των ψευδών και στην διάλυση των ψευδαισθήσεων που ταλανίζουν την διανοητική και πνευματική ζωή του Λαού μας. . Στην κατεύθυνση αυτή η συνοπτική αυτή εργασία αποτελεί ένα μικρό αλλά και ενδιαφέρον βήμα που ευελπιστούμε ότι θα δράσει ως τροχιοδει-

κτικό για τη συνέχιση της ιδεολογικής αναζήτησης, την ελεύθερη διακίνηση και την πάλη των ιδεών. Απόσπασμα ….Το Κίνημα των Ελλήνων Εθνικιστών θεωρεί Προδρόμους και οιονεί καθοδηγητές της Ελληνικής Αναγέννησης και του Ελληνικού Εθνικισμού, τους προμηθεϊκούς ήρωες του, Περικλή Γιαννόπουλο και Ίωνα Δραγούμη. Τον πρώτο, λεπταίσθητο και λεπτομερή ανιχνευτή της απόλυτης φυσικής, αισθητικής και ιστορικής ουσίας του Ελληνισμού και τον δεύτερο, οραματικό αναζητητή και σχεδιαστή των ρωμαλέων εναλλακτικών τροχιών του Έθνους στην μελλοντική διαχρονία του. Ρίχνοντας μιαν επιβεβλημένη φευγαλέα ελάχιστη ματιά στην θεώρηση του Δραγούμη, που ο θάνατός του στοίχειωσε τον Μεσοπόλεμο της παρακμής, εντοπίζουμε τα αδρότερα στοιχεία της που τόσο θα λείψουν από την κυοφορία του νέου Εθνικού Οράματος : Ο βαθύς σεβασμός του Δραγούμη προς την θέληση, την δύναμη, τον αρχέγονο ζωϊκόν αγώνα επιβίωσης και κυριαρχίας, η ηρωολατρεία, οι μυστικές διαχρονικές ιδιότητες κι επιδράσεις του εδάφους και του κλίματος, καθώς κι η δύναμη του πολιτισμού ως πρωταρχικού παράγοντα

f Μαίανδρος

Η περιληπτική μονογραφία «Για τον Ελληνικό Εθνικισμό» αποτελεί μιαν ενδιαφέρουσα πρωτόλεια απόπειρα αποτύπωσης της ανέλιξης του Ελληνικού Εθνικισμού, με σωρεία λεπτομερειών. Οι ορολογικές, ιστορικές, βιογραφικές και εργογραφικές αναφορές συναρτούν ένα στέρεο και πυκνό ενημερωτικό κι ερμηνευτικό ιστό, κατάλληλο για την καταγραφή της σχηματοποίησης της εθνικιστικής σκέψης στην νεώτερη ιστορία. που καθορίζει την συμπεριφορά μιας κοινότητας, αποτελούν τα κομβικά στοιχεία των αναζητήσεων του, τα οποία έθεσαν το θεμελιώδες ικρίωμα ενός Εθνικισμού που δεν ολοκληρώθηκε έγκαιρα στον Μεσοπόλεμο. Ο λατρεμένος μας Ίδας, υπήρξε αφοσιωμένος θιασώτης του νιτσεϊκού ανορθολογισμού, βαθύς μελετητής του Χέρμπερτ Σπένσερ, του Ιππολύτου Ταίν και του αγαπημένου του Μωρίς Μπαρρές. Ατυχώς στο έργο του απουσιάζει η διευρυμένη φυλετική διάσταση της σκέψης του Μπαρρές και των συγχρόνων του, καθώς κι οι ανθρωπολογικές αντανακλάσεις του Σπένσερ. Ο Ίδας είχε ξεκινήσει την ιδεολογικοπολιτική τροχιά του ως απολογητής του παραδοσιακού αλυτρωτισμού, όμως

Μαίανδρος f

διαπίστωσε κλιμακωτά πως η ισχύς του Έθνους δεν είναι αναγκαστικά συνώνυμη με την μεγέθυνση του κράτους. Το κράτος αντί να επιχειρεί ν’ αναστήσει την αρχαία Ελλάδα και την Βυζαντινή Αυτοκρατορία, όφειλε να χαράξει με αποφασιστική δύναμη τα όριά του ως εκεί που έφθανε το Έθνος. Η απαγκίστρωσή του από τον παραδοσιακό κρατικογενή αλυτρωτισμό τον οδήγησε και σ’ επιφυλακτική στάση προς την φερ’ ειπείν πνευματική εξουσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου ως «ηγετικού πόλου» του Ελληνισμού. Ο όποιος σεβασμός του Δραγούμη για την Εκκλησία περιοριζόταν «κομψά» κι εύλογα στις δεδομένες σχέσεις πολιτισμικής συγγένειας. Ο κοσμικός, έμπρακτος, «αιμάτινος» Εθνικισμός του ερχό-

ταν σε κατάφορη αντίθεση με το πατριαρχικό οικουμενικό πνεύμα κι έγραψε με σαφέστατη ειλικρίνεια: «Οι δεσποτάδες δεν είναι Έλληνες, είναι χριστιανοί». Κάποτε, μετά την επανάσταση του «Στρατιωτικού Συνδέσμου» σημείωσε χαρακτηριστικά στο ημερολόγιο του : « ….καταργείται τέλος πάντων ή Μεγάλη Ιδέα, και πολιτική αποκατάσταση του Ελληνισμού είναι ή ένωση της φυλής σε ένα κράτος πιο συμμαζεμένο από το βυζαντινό». Εύλογα τον φόβιζε το ενδεχόμενο μήπως η υπαγωγή του Ελληνισμού σ’ ευρύτερο πολυεθνικό κράτος σήμαινε τελικά την απώλεια της Εθνικής Συνείδησής του, όπως έπαθαν οι γλυκεροί Λεβαντίνοι πού κατοικούσαν στα λιμάνια του οθωμανικού κράτους….. 21

Η λογοκρισία

του πνεύματος, αρχή της παρακμής 22

Θα ξεκινήσουμε την σκέψη μας με δύο διαφορετικά – πλην εντελώς συναφή – περιστατικά, που προήλθαν από εν Ελλάδι ταγούς της παγκοσμιοποίησης και του αντεθνισμού. Το ένα περιστατικό ξεκίνησε σε εκπομπή του MEGA και συντόμως επεκτάθηκε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του «αντεθνικού τόξου». f Μαίανδρος

Η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ, γνωστότερη για τις εθνοπροδοτικές της θέσεις, Μαρία Ρεπούση προσπάθησε να επιβάλλει την άποψη ότι δεν πρέπει να αποκαλούνται λαθρομετανάστες όσοι εισέρχονται παράνομα στην Πατρίδα μας. Ο λόγος πίσω από αυτή τη σκέψη ολοφάνερης λογοκρισίας είναι το αριστερίστικο εύπεπτο – πλην παντελώς κενό νοήματος – ιδεολόγημα ότι «ουδείς άνθρωπος είναι λαθραίος». Αν είχαν ξεκινήσει την εκστρατεία τους από τον «λαθροθήρα» και τον «λαθρέμπορο» ίσως και να μπορούσαν να πείσουν για την ειλικρίνεια των προθέσεων τους, όμως δεν το έπραξαν περιοριζόμενοι στους λαθρομετανάστες. Το δεύτερο περιστατικό μας έρχεται από την φανατική αντεθνικίστρια, Χριστίνα Κουλούρη, η οποία στον πρόλογο βιβλίου για τον ανθελληνικό και χρηματοδοτούμενο από τον George Soros οργανισμό CDRSEE, γράφει: «Κάποιοι όροι που έχουν επιβληθεί για την περιγραφή ιστορικών γεγονότων ή ιστορικών περιόδων αντανακλούν αρνητικές νοοτροπίες. Αυτή είναι η περίπτωση των όρων «Οθωμανικός ζυγός» ή «Οθωμανική Κατοχή» - που σταδιακά εξαφανίζονται από τα βιβλία – αλλά και άλλων όρων που δεν μπορούν να συζητηθούν εδώ.». Για την Χριστίνα Κουλούρη το πρόβλημα εκείνης της περιόδου δεν ήταν τα βασανιστήρια που υπέστησαν οι Έλληνες, αλλά η «αρνητική νοοτροπία» που αντανακλά ο όρος «Οθωμανική Κατοχή». Τα προαναφερθέντα περιστατικά είναι χαρακτηριστικά της καταστάσεως που επικρατεί εν γένει στον χώρο του πνεύματος, το οποίο κατά Νίτσε «κατάντησε πέρα για πέρα όχλος». Το εν Ελλάδι κρατούν καθεστώς επιχειρεί την επικράτηση τω ιδεών του, όχι μέσα από μία μάχη επιχειρημάτων και πνευματικού μεγέθους, αλλά μέσα από την συστηματική και δόλια αποσιώπηση των αντίπαλων ιδεών, σε επίπεδο ακόμα και λέξεων. «Για να δικαιο-

Μαίανδρος f

λογήσουν τις πράξεις τους άλλαζαν ακόμα και την σημασία των λέξεων», έγραφε σα να βίωνε την σημερινή προπαγάνδα ο Θουκυδίδης στην «Ξυγγραφή» του, ενώ χιλιάδες χρόνια μετά ο Αμερικανός συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας, Φίλιπ Κ. Ντίκ, σημείωνε εξόχως εύστοχα ότι «το βασικό εργαλείο για τον χειρισμό της πραγματικότητας είναι ο χειρισμός των λέξεων. Αν μπορείς να ελέγξεις το νόημα των λέξεων, μπορείς να ελέγξεις τους ανθρώπους που πρέπει να χρησιμοποιούν τις λέξεις». Το διακύβευμα της παραπάνω προαναφερθείσας απόπειρας λογοκρισίας του δημοσίου λόγου και της αλλαγής απλών λέξεων από την καθημερινότητα μας είναι, όπως ευστόχως σημείωσε τόσο ο Θουκυδίδης, όσο και ο σύγχρονος Φίλιπ Κ. Ντίκ, ο έλεγχος των ανθρώπων. Ο στόχος των έμμισθων υποστηρικτών της παγκοσμιοποίησης είναι η επιβολή των ιδεών της, με κάθε κόστος και με κάθε τρόπο. Το ψεύδος και η απόκρυψη της αλήθειας είναι μερικοί από αυτούς τους τρόπους. Ας δούμε π.χ. δύο διαφορετικούς ορισμούς της λέξεως «εθνικισμός». Στο «Νέον Ορθογραφικόν Ερμηνευτικόν Λεξικόν» του Δημητράκου, εκδοθέν το 1955, διαβάζουμε: «εθνικισμός: η αποκλειστική προσήλωσις εις την εξυπηρέτισιν των εθνικών ιδεωδών». Αντίστοιχα στο «Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας» του Γεωργίου Μπαμπινιώτη, εκδοθέν το 1998, διαβάζουμε: «εθνικισμός (ο) 1. (κακόσ.) υπερβολική και αποκλειστική προσήλωση προς την ιδέα τού έθνους και των εθνικών ιδεωδών, με κύριο χαρακτηριστικό τη διάκριση των εθνών σε ανώτερα και κατώτερα και τη διάθεση επιβολής των πρώτων στα δεύτερα». Βλέπουμε, φανερά, πως σε δύο λεξικά, εκ των οποίων το ένα είναι 20 χρόνια πριν την παράδοση των εθνικοφρόνων στην ιδεολογική ηγεμονία της διεθνιστικής αριστεράς, ενώ

Ο Ρίτσος είχε γράψει και τον «Αποχαιρετισμό» στον Εθνικιστή Ήρωα, Γρηγόρη Αυξεντίου, τον Μαΐστρο του Αγώνα της ΕΟΚΑ το άλλο εκδόθηκε 20 χρόνια μετά την προαναφερθείσα ιδεολογική νίκη των δυνάμεων του αντεθνισμού, βλέπουμε ότι η έννοια της λέξεως «εθνικισμός» λαμβάνει μία αρνητική και «υπερβολική» χροιά που δεν είναι αποτέλεσμα κανενός ιστορικού γεγονότος, παρά μόνο της επιτυχούς προπαγάνδας των δυνά-

μεων της παγκοσμιοποίησης. Πραγματοποιείται άξαφνα μία σύγχυση των λέξεων, με σκοπό, όπως προαναφέραμε, τον έλεγχο των ανθρώπων και των ιδεών. Η λογοκρισία των κορυφογραμμών του Ελληνικού Πνεύματος από τους ταγούς της παρακμής είναι μία άλλη μέθοδος. Διαχρονικά

f Μαίανδρος

οι πνευματικοί ταγοί του Έθνους μας ήταν εθνικώς σκεπτόμενοι και ενεργούντες, κοινώς εθνικιστές. Γι’ αυτό και Έθνος μας πραγματοποίησε 75 επαναστάσεις μέσα σε 400 χρόνια σκλαβιάς, γι’ αυτό κατάφερε εν τέλει να αποτινάξει τον τουρκικό ζυγό, γι’ αυτό και κατάφερε να διπλασιάσει τα εδάφη του λίγα χρόνια μετά την οικονομική καταστροφή του 1827, γι’ αυτό αντιστάθηκε όσο κανείς άλλος σε δύο υπερδυνάμεις, την δεκαετία του ’40, ενώ είχε προηγηθεί η πτώχευση του 1932. Η πνευματική ηγεσία του τόπου οδηγούσε το Έθνος προς την αυτοπραγμάτωση και παραλλήλως παρασυρόταν – εμπνεόταν η ίδια από το Έθνος προς το μεγαλείο. Ακόμα και ο οριστικός ενταφιασμός της Μεγάλης Ιδέας, το μαύρο καλοκαίρι του 1922, που είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία ενοχικών συμπλεγμάτων (και την απαρχή του ιδεολογήματος του «εθνισμού») σε τμήμα της πνευματικής ελίτ του τόπου δεν μπόρεσε να δημιουργήσει την σημερινή απαξία του πνεύματος, όπου οι υπομετριότητες και οι ανθυπομετριότητες κατά Κονδύλη, έχουν μετατραπεί στην ουσία σε αθλιότητες και κυριαρχούν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη των Γραμμάτων και της Τέχνης. Χρειάστηκε η επίμονη λογοκρισία σε κρατικό επίπεδο και η προπαγάνδα για την αλλοίωση των λέξεων και των εννοιών. Κυρίαρχη είναι η πεποίθηση στους ημιμαθείς ότι ο αντεθνισμός έχει ουσιαστική συνεισφορά στα Γράμματα και τις Τέχνες, ενώ ουσιαστικά η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Από την αντεθνική αριστερά ελάχιστοι ήταν οι πραγματικά μεγάλοι διανοητές και άνθρωποι των Γραμμάτων, αλλά ακόμα και αυτοί δεν μπορούν να ταυτιστούν με την σημερινή θλιβερή εικόνα της αριστεράς. Αλίμονο άλλωστε αν συγχέουμε τον Ρίτσο με την σημερινή θλιβερή εικόνα της Ρεπούση, του Τσίπρα, της Γιαννακάκη και των υπολοίπων

Μαίανδρος f

γκρουπούσκουλων του αντεθνισμού και της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Ο Ρίτσος μπορεί να είχε γράψει «Όχι, δεν είναι αλήθεια. Δεν είναι αλήθεια. Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες. Σταματήστε τις. Ο Ιωσήφ Στάλιν δεν πέθανε.», όμως παράλληλα είχε γράψει και τον «Αποχαιρετισμό» στον Εθνικιστή Ήρωα, Γρηγόρη Αυξεντίου, τον Μαΐστρο του Αγώνα της ΕΟΚΑ. Αφιέρωνε δε το ποίημα του γράφοντας «στον ήρωα και άγιο Γρηγόρη Αυξεντίου, στους μεγάλους νεκρούς ποιητές και διδασκάλους του έθνους Διονύσιο Σολωμό, Ανδρέα Κάλβο, Κωστή Παλαμά, Άγγελο Σικελιανό και σ’ όλους τους γνωστούς κι άγνωστους μάρτυρες των ελληνικών και παγκόσμιων αγώνων.» και αναφέροντας εντός μίας προτάσεως τρεις δηλωμένους και φανερούς Εθνικιστές, τον Αυξεντίου, τον Παλαμά και τον Σικελιανό. Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ του Ρίτσου, όπως παρουσιάστηκε παραπάνω, και της Ρεπούση είναι ακριβώς αυτό που συνέβη στις Ελληνικές Τέχνες και τα Ελληνικά Γράμματα, καταντώντας τα στυγνή αντεθνική προπαγάνδα. Εδώ θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ευθύς εξαρχής κάτι πολύ σημαντικό: Μιλάμε για αντεθνισμό και όχι για αριστερά, αφού το αντεθνικό μπλοκ αποτελείται και από αριστερούς και από δεξιούς και από κεντρώους. Αναλόγως η επικράτηση της αντεθνικής προπαγάνδας απαίτησε την αγαστή συνεργασία των κεντροαριστερών και κεντροδεξιών κυβερνήσεως με την ερυθρή μάστιγα που έπληξε τα σχολεία μας και την διανόηση μας. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι το βιβλίο – έκτρωμα της Ρεπούση θα είχε μείνει μία γραφική προσπάθεια μίας ημίτρελης κυράτσας αν δεν υπήρχε η κυβέρνηση της ΝΔ, που το εξέδωσε ως σχολικό εγχειρίδιο. Γι’ αυτό λόγοι ακρίβειας επιβάλλουν να μην κάνουμε λόγο για ιδεολογική ηγεμονία της

Κυρίαρχη είναι η πεποίθηση στους ημιμαθείς ότι ο αντεθνισμός έχει ουσιαστική συνεισφορά στα Γράμματα και τις Τέχνες, ενώ ουσιαστικά η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. 26

αριστεράς, αλλά για ένα συντεταγμένο σχέδιο εισβολής των αντεθνικών δυνάμεων σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Πολλοί απορούν με την επιτυχία του σχεδίου εισβολής των δυνάμεων της παρακμής σε όλους τους τομείς της πνευματικής ζωής του τόπου. Από τις πανεπιστημιακές έδρες, μέχρι τα βουλευτικά έδρανα και τις δημοσιογραφικές θέσεις εξυφαίνεται ένα συντονισμένο σχέδιο προπαγάνδας υπέρ της παγκοσμιοποίησης και του θανάτου των Εθνών. Αυτό το σχέδιο έχει την απαρχή του στην σκέψη του Ιταλού φιλοσόφου Αντόνιο Γκράμσι, ο οποίος παρότι μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας, η σκέψη του αποτέλεσε και τον οριστικό ενταφιασμό του μαρξισμού. Ο Γκράμσι απέδειξε την φενάκη του μαρξιστικού οικονομικού ντετερμινισμού και απέδειξε ότι η επικράτηση των ιδεών του Μαρξ μπορούσε να έρθει μόνο μέσω της ιδεολογικής μάχης. Αυτό, βέβαια, υπήρξε σχήμα οξύμωρο, το οποίο γέννησε το τερατούργημα του σημερινού αντεθνισμού, αφού η επικράτηση μίας υλιστικής θεωρίας περνούσε μέσα από την ίδια την άρνηση του πυρήνα της. Το επόμενο οξύμωρο σχήμα ήταν ο τρόπος που δόθηκε αυτή η ιδεολογική μάχη από τους πρεσβευτές της παρακμής. Γλαφυρά περιγράφει την μεθοδολογία τους σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις του ο αριστερός φιλόσοφος Κώστας Άξελος. Γράφει, λοιπόν, ο Άξελος: «Ο Σβορώνος ήταν ορθόδοξος (σ.σ. ορθόδοξος μαρξιστής εννοεί). Είχα βρει ένα κείμενο του Μαρξ ενάντια στην Επανάσταση του ’21 όπου έλεγε πως «θα κλονίσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία και θα δυναμώσει τον Τσάρο». Μου λέει: «Πού το ξέθαψες;» Αντίδραση ιστορικού...». Κοινώς, οτιδήποτε δεν ευνοεί την θεωρία ή τους σκοπούς της προπαγάνδας, πολιτικής ή εκπαιδευτικής, οφείλει είτε να εξαφανίζεται, είτε να αποκρύπτεται ή και να διαστρεβλώνεται ευθέως.

f Μαίανδρος

Στα πλαίσια αυτής της επιθετικής και μαύρης προπαγανδιστικής προσπάθειας τους, ο Παλαμάς είναι αποδεκτός μεν, αλλά απογυμνωμένος από τις Ιδέες του. Αποδεκτός, γιατί η λογοκρισία του ονόματος του θα ήταν αδύνατη και θα οδηγούσε την Νεολαία στην εξ αποκαλύψεως ανακάλυψή του, αλλά απογυμνωμένος από τις Ιδέες του, γιατί αυτές θα σκόρπιζαν τα σκοτάδια της παρακμής. Όποιος τύχει να εγκύψει πάνω στα σχολικά εγχειρίδια και τις εύπεπτες ποιητικές συλλογές που κυκλοφορούν μαζικά θα ανακαλύψει μέρος του έργου του Παλαμά, αλλά ουδέποτε θα ακούσει τον Παλαμά να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, καλώντας τους βοσκούς να προστατεύσουν τον Λαό από τους λύκους, λέγοντας: «Βοσκοί, στὴ μάντρα τῆς Πολιτείας οἱ λύκοι! Οἱ λύκοι! Στὰ ὅπλα, Ἀκρῖτες! Μακριὰ καὶ οἱ φαῦλοι καὶ οἱ περιττοί, καλαμαρᾶδες καὶ δημοκόποι καὶ μπολσεβίκοι, γιὰ λόγους ἄδειους ἢ γιὰ τοῦ ὀλέθρου τὰ ἔργα βαλτοί.». Ούτε θα νιώσουν την αγωνία του Ποιητή για την εποχή που “Τῶν Ἑλλήνων τὴν πατρίδα βάρβαροι τὴν ἀτιμάζουν!» και εκείνος βλέποντας με ευκρίνεια τον εχθρό γράφει «Κι ὅταν, μ᾿ ἕνα τρίσβαθο ὤχ! τῶν Ἑλλήνων θεέ, ρωτοῦμε σέ: «Εἶσ᾿ ἐσὺ ὁ ξανθὸς Ἀπόλλωνας;» Ἀποκρίνεσαι:-«Εἶμ᾿ ἐγὼ ὁ Μολώχ!»” Δεν θα καταφέρουν εύκολα να εγκύψουν στην παραδοχή της ανθρώπινης πίστεως του Σικελιανού, όταν αυτός έγραφε καθαρά και ξάστερα στον Ίωνα Δραγούμη: “«Καθώς ίσως θα ώφειλα ν’ απαντήσω με μια λέξη στο λοξό ερώτημα σας για την ανθρώπινη μου πίστη: «Είμαι τετρακάθαρα Εθνικιστής»”. Ούτε θα νιώσουν το «Πνευματικό Εμβατήριο» να τραγουδά «Ἔτσι, σὰν ἔριξα καὶ τὸ στερνὸ δαυλὶ στὸ φωτογώνι (δαυλὶ τῆς ζωῆς μου τῆς κλεισμένης μέσ᾿ τὸ χρόνο) στὸ φωτογώνι

Μαίανδρος f

τῆς καινούργιας Λευτεριᾶς Σου, Ἑλλάδα», καθαρός πρόλογος στο επίσης Εθνικιστικό και Απολλώνια Όμορφο «Πανανθρώπινο Ἐμβατήριο τῆς Ἑλλάδας», όπου η Ελλάδα τίθεται στην πρωτοπορία του Πανανθρώπινου Αγώνα για Ελευθερία και Φως. Ὀμπρός! Μὲ ὀρθή, μεσούρανη τῆς Λευτεριᾶς τὴ δᾴδα, ἀνοίγεις δρόμο, Ἑλλάδα, στὸν Ἄνθρωπον ... Ὀμπρός! Ὁρμᾶνε πρῶτοι οἱ Ἕλληνες κι ὅλοι οἱ λαοὶ σιμά Σου -μεγάλο τ᾿ ὄνομά Σουβροντοφωνᾶν: «Ὀμπρός», ὀμπρός, νὰ γίνουμε ὁ τρανὸς στρατὸς ποὺ θὰ νικήσει, σ᾿ Ἀνατολὴ καὶ Δύση, τὸ μαῦρο φίδι ὀμπρός, ὀμπρός, κ᾿ ἡ Ἑλλάδα σκώθηκε καὶ διασκορπάει τὰ σκότη! Ἀνάστα, ἡ Ἀνθρωπότη, Κι ἀκλούθα την ... Ὀμπρός!» Ο φρενήρης σύγχρονος τρόπος ζωής που έχει επιβληθεί διά του καπιταλισμού, ο τεράστιος – έτσι κι αλλιώς – όγκος της Ελληνικής Γραμματείας και η κρουνηδόν παροχή ψεύδους και διαστρέβλωσης στον ανυποψίαστο Ελληνικό Λαό, καθιστούν βέβαιο τον περιορισμό της Αλήθειας σε μία ολιγομελή ελίτ φωτισμένων Προμηθέων, οι οποίοι αν καταστούν επικίνδυνοι ως διαφωτιστές μπορούν να χαρακτηριστούν «εγκληματική οργάνωση» από την δικτατορία των διεφθαρμένων. Όμως, δυστυχώς για όλους αυτούς, το Φως μοιραία κατασκορπεί τα σκοτάδια και η Αλήθεια μοιραία νικά το ψεύδος. Έτσι και οι μεθοδεύσεις τους είναι καταδικασμένες να αποτύχουν διότι δεν απηχούν την Θέληση των Λαών του κόσμου για Έθνος, Πατρίδα και Ελευθερία. Κώστας Αλεξανδράκης 27

Η Επιστροφή Bιβλιοπαρουσίαση

των Ηρακλείδων

Σε αυτή τη δεύτερη συγγραφική του προσπάθεια ο συναγωνιστής ξεκινάει ένα ταξίδι σε προομηρικές εποχές, ψηλαφώντας το μύθο και την πραγματικότητα. Με αυτή τη μονογραφία, που ως επίκεντρο έχει την κάθοδο των Δωριέων, επιχειρείται μια επιστημονική προσέγγιση της μετακίνησης των ελληνικών φύλων, των αιτιών που οδήγησαν σε αυτή, των συνθηκών που αντιμετώπισαν. Ταυτόχρονα, καταπιάνεται με την συνολική λεγόμενη αρχαία Ιστορία των Ελλήνων, η οποία αποτελεί σαφή φάρο για τους δύσκολους καιρούς που διανύουμε. Οι έννοιες της ανδρείας, της τιμής, της υστεροφημίας, της φιλοπατρίας, της αυτοθυσίας, όλες οι αξίες που περικλείονται στην ετυμολογική οικογένεια της ΑΡΕΤΗΣ, γίνονται ορατές, μέσα από τεκμηριωμένα παραδείγματα. Οι συνήθειες των αρχαίων προγόνων μας, η δομή και η οργάνωση της πόλης-κράτους, οι διακριτοί ρόλοι και η ενασχόληση με τα κοινά, βρίσκουν έδαφος για να ξεδιπλωθούν, μέσα από την ματιά του Εθνικιστή, ο οποίος αντιλαμβάνεται την Ιστορία ως μια συνέχεια και όχι ως μεμονωμένα περιστατικά, στερούμενα νοήματος και ερμηνείας. Γιατί η Ιστορία είναι σημείο αναφοράς, η Προγονολατρεία ήθος και

έθος και η Φιλοπατρία τρόπος ζωής και λόγος θυσίας.

Απόσπασμα

«Κατά την Γεωμετρική περίοδο παρατηρούνται πολλαπλές μεταναστεύσεις ελληνικών φύλων ή τμημάτων τους από τις περισσότερο άγονες και δυσπρόσιτες περιοχές της νοτίου βαλκανικής και της ηπειρωτικής ενδοχώρας προς τα πεδινότερα και ευφορότερα παράλια του ελλαδικού κορμού, των νήσων, των μικρασιανών παραλίων, αλλά και της μεγαλονήσου Κύπρου. Για την κατανόηση και την χρονολόγηση των μετακινήσεων αυτών οι μελετητές της εν λόγω περιόδου καταφεύγουν κυρίως στις ιστοριογραφικές μαρτυρίες, στις ποιητικές δημιουργίες, στις μυθολογικές παραδόσεις και στα αρχεία των πόλεων, (τα οποία συνήθως διασώζονται ως κατάλογοι αρχόντων, ιερέων και νικητών σε αγώνες), καθώς και στα ποικίλα αρχαιολογικά ευρήματα, τα οποία άλλοτε επιβεβαιώνουν τα παραπάνω δεδομένα και άλλοτε αντιτίθενται σ’ αυτά και τα ακυρώνουν. Η υπό εξέταση κάθοδος των Δωριέων στην Πελοπόννησο χρονολογείται με βάση τους καταλόγους των βασιλέων της Σπάρτη στο 1148 π.Χ.ή στο 1104 π.Χ. Οι δύο υπολογιζόμε-

f Μαίανδρος

«Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΗΡΑΚΛΕΙΔΩΝ» είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου του συναγωνιστή Νικόλαου Λεμοντζή, συγγραφέα του βιβλίου «Ο ΑΕΤΟΣ ΤΟΥ ΜΑΧΑΙΡΑ».

νες χρονολογίες ελάχιστα απέχουν από τις χρονολογίες 1125 π.Χ.ή 1120 π.Χ. τις οποίες παρέχουν αρχαιολογικές παρατηρήσεις για το ίδιο γεγονός». «Η σημαντικότερη μεταναστευτική πληθυσμιακή κίνηση σύμφωνα με αρκετούς μελετητές ήταν εκείνη των Δωριέων και πραγματοποιήθηκε στα τέλη της 2ης π.Χ. χιλιετίας. Από τα αρχαιολογικά ευρήματα προκύπτει ότι πιθανόν ο ιωνικός αποικισμός ξεκίνησε αμέσως μετά την δωρική μετανάστευση, περί το 1000 π.Χ. ή λίγο ενωρίτερον, ενώ η κατάκτηση των Κυκλάδων μάλλον προηγήθηκε του αποικισμού ή συνέβη παραλλήλως προς αυτόν».

Μαίανδρος f

«Ο Πλάτων αναφέρει ότι όταν οι Ηρακλείδες κατέλαβαν με την βοήθεια όλων των Δωριέων την Πελοπόννησο, βασιλιάς του Άργους έγινε ο Τήμενος, της Μεσσήνης ο Κρεσφόντης και της Σπάρτης οι Πρόκλης και Ευρυσθένης, ο λόγος που στη Σπάρτη πάντοτε υπήρχαν μετά δυο βασιλιάδες, όλοι παιδιά του Ηρακλή και καλύτεροι ως αρχηγοί από τους απογόνους του Πέλοπα. Ακολούθως οι βασιλιάδες αυτοί ή οι τρεις Δωρικές πόλεις Σπάρτη, Μεσσήνη και Αργος έκαναν συνασπισμό με ηγέτιδα την Σπάρτη για την αντιμετώπιση των διαφόρων εχθρών τους. «Βασιλιάς του Άργους έγινε ο Τήμενος, της Μεσσήνης ο Κρεσφόντης

και της Σπάρτης ο Πρόκλης και Ευρυσθένης… Για την αντιμετώπιση αυτού του κινδύνου, οι Δωριείς ένωσαν τις δυνάμεις τους, που ήταν μοιρασμένες στις τρεις πόλεις τους υπό την εξουσία βασιλιάδων που ήταν αδέλφια, γιοι του Ηρακλή. Ο στρατός αυτός ήταν ανώτερος από εκείνο που πολέμησε στην Τροία (υπονοεί του Μενελάου και του Αγαμέμνονα). Πρώτα-πρώτα, όλοι θεωρούμε ότι οι γιοί του Ηρακλή ήταν καλύτεροι αρχηγοί από τα εγγόνια του Πέλοπα. Τέλος, έλεγα ότι εκείνοι ήταν Αχαιοί, που είχαν νικηθεί από τους Δωριείς.»… (Πλάτωνος «Νόμοι». Γ, 683 – 686)». 29

Ο Χρυσαυγίτης και ο ηθοποιός:

Μια ταύτιση αρχών και συμπεριφοράς 30

f Μαίανδρος

Χρυσαυγίτης, λοιπόν, ως ένας Ηθοποιός, ο οποίος πρέπει να ενσαρκώσει κάτι συγκεκριμένο, πρέπει να μπει στο πετσί του ρόλου του και να νιώσει ολοκληρωτικά αυτήν την ενσάρκωση. Πρέπει, επομένως, να παραθέσουμε ταυτόχρονα, ξεδιπλώνοντάς τες, την ροή του ρόλου του Ηθοποιού και του Χρυσαυγίτη.

Ο Ηθοποιός θα πρέπει πρωτίστως να αναζητήσει ό,τι ωραίο υπάρχει στην Τέχνη, προσπαθώντας να το κατανοήσει και συνάμα να «καταληφθεί» απ’ αυτό. Η δημιουργική τέχνη αρχίζει από το σημείο εκείνο όπου «δένεται» με την συγκίνηση και το συναισθηματικό στοιχείο, αποκλείοντας την τυποποιημένη ερμηνεία. Η λεπτότατη εσωτερική και υποσυνείδητη δραστηριότητα, για να μπορέσει να εκδηλωθεί, πρέπει πρώτα να υπάρχει πλήρης κυριαρχία και κατάλληλη προετοιμασία, ώστε το σώμα και η προσωπικότητα του Ηθοποιού να μπορούν να είναι ένα σωστό εκφραστικό εργαλείο. Ο Ηθοποιός πρέπει να εργάζεται συνεχώς πολύ σκληρά για να διαμορφώσει όχι μόνο τον εσωτερικό-ψυχικό του κόσμο, που θα δώσει ζωή στο έργο, αλλά και τον εξωτερικό-φυσικό του οργανισμό. Κατά αντιστοιχία, λοιπόν, ο Χρυσαυγίτης αποτελεί κι αυτός έναν Ηθοποιό, ο οποίος δίνει μάχες με τον εαυτό του, και ασκεί τον Εσωτερικό Πόλεμο. Θαρραλέος, Πειθαρχημένος, Αποφασισμένος είναι έτοιμος να υπομείνει τα πάντα για την Ιδέα/Τέχνη του, όπως είναι έτοιμος να δεχθεί την προσωπική

Μαίανδρος f

Τιμή της Νίκης σχεδόν με αδιαφορία, επειδή ο λόγος της ύπαρξής του είναι καθαυτός η Μάχη και ο Αγώνας για την Ιδέα του. Όπως ο Ηθοποιός, έτσι και ο Χρυσαυγίτης ζει μέσα από την ιδέα/τέχνη του και ζει γι’ αυτήν. Ο Χρυσαυγίτης είναι ένας Άνθρωπος με πλήρη συνείδηση του κινδύνου, που διακατέχει την Αποστολή του, και την άμεση πιθανότητα της δίωξης ή πολύ χειρότερα της εξόντωσής του από το σύστημα. Ο Χρυσαυγίτης, νικώντας τους εσωτερικούς του φόβους, μπορεί να πραγματοποιήσει ένα μεγάλο πέρασμα ανάμεσα σε δύο κόσμους: Τον πραγματικό και τον μη πραγματικό, μ’ αυτό να σημαίνει μια αληθινή μεταμόρφωση, καθώς εισέρχεται στη νοοτροπία του Ηθοποιού, ο οποίος μεταμορφώνεται διαρκώς, περπατώντας ανάμεσα σε δύο κόσμους: την σκηνή και το κοινό. Αναζητώντας συνεχώς την Αλήθεια και διαμέσου του ελέγχου του εσωτερικού διαλόγου, η σιωπή του νου μας επιτρέπει να εξερευνήσουμε τον εαυτό μας, τους γύρω μας, τον κόσμο όλο. Εάν δούμε τις τεχνικές που χρησιμοποιεί ο Ηθοποιός, προκειμένου να προετοιμάσει τον εαυτό του, κατευθύνει την δράση του εμπλέκοντας στην πλοκή του έργου και τους ίδιους τους θεατές του, οι οποίοι πείθονται ότι βλέπουν κάτι, στο οποίο συμμετέχουν και αυτοί ψυχικά. Ο Ηθοποιός καταφέρνει να περνάει το αίσθημα και τη νοοτροπία, τόσο στον ίδιο όσο και σ’ όσους τον παρακολουθούν, ότι δεν υπάρχει καμιά σχετική «ασφάλεια» και ότι συμμετέχοντας σε μια πιο δυναμική προσέγγιση του κόσμου, θα χαράξει μια πορεία, η οποία θα αποτελέσει ένα μονοπάτι δίχως επιστροφή. Αυτό το μονοπάτι αποτελεί ένα έργο τέχνης, το έργο της αληθινής Αξίας, Σημασίας και Αποστολής της Ανθρώπινης Ζωής. Ανεξαρτήτως από την κατάληξη, το Μεγαλείο και η Αξιοπρέπεια αυτού του εγχειρήματος παραμένει Κορυφαίο, νοηματοδοτώντας το 31

περιεχόμενο της Ενεργητικής και Ευεργετικής Ζωής. Όπως ο Ηθοποιός πρέπει να ακολουθήσει κάποιους απαράβατους κανόνες της υποκριτικής μεθόδου της σχολής και να ζει κυριολεκτικά τον ρόλο του, έτσι και ο Χρυσαυγίτης πρέπει να αποφεύγει την προσπάθεια απεικόνισης των απόψεων του με γενικότητες, αοριστίες και βιασύνη. Να μην δέχεται να απεικονίσει εξωτερικά, να μελετήσει, να διαβάσει, να πράξει το οτιδήποτε εάν προηγουμένως δεν το νιώσει εσωτερικά και δεν του προξενήσει πραγματικό ενδιαφέρον. Κυρίως ο Χρυσαυγίτης, ως γνήσιος ιδεολόγος, πρέπει να έχει ξεκαθαρισμένο εξ αρχής και δια παντός ότι θα υπερασπίσει την Ιδέα του και θα κάνει θυσίες γι’ αυτήν αν χρειαστεί, χωρίς ποτέ να επιχειρήσει να την εκμεταλλευθεί για την εξυπηρέτηση των στενών συντηρητικών του συμφερόντων. Όμοια με τον Ηθοποιό ο Χρυσαυγίτης πρέπει να δει τις μεθόδους και τα στοιχεία της ψυχοτεχνικής, που επιτρέπουν να διαμορφωθεί η εσωτερική του σύσταση: Η Δράση, η Φαντασία, η Συγκέντρωση της Προσοχής, η Χαλάρωση των Μυών, η Πίστη και η Αίσθηση της Αλήθειας, η Μνήμη των Συγκινήσεων, το τρίπτυχο Αίσθημα-Νους-Θέληση. Η ΔΡΑΣΗ: Όπως ο Ηθοποιός πρέπει πάντα να είναι ενεργός πάνω στην Σκηνή, έτσι και ο Χρυσαυγίτης, που παλεύει εσωτερικά με τις αρνητικές πτυχές του εαυτού του, πρέπει να κάνει το ίδιο και με την αρνητικότητα που διέπει όλες τις πτυχές της καθημερινής του ζωής. Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ: Η Τέχνη είναι ουσιαστικά δημιούργημα της ανθρώπινης φαντασίας. Ο Ηθοποιός πρέπει από το έργο του να δημιουργήσει μια θεατρική πραγματικότητα, να «ξελογιάσει» την φαντασία, έχοντας κάποιο ενδιαφέρον θέμα να σκέφτεται ώστε να την ξυπνήσει. Ο Χρυσαυγίτης έχει 32

ως θέμα εκκίνησης τους εσωτερικούς του στόχους, τις βαθύτερες αναζητήσεις του, την συστηματική μελέτη των ιστορικών πηγών, την προγονική μνήμη και το ένστικτο αυτοσυντήρησης του Έθνους στο οποίο ανήκει. Η ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ: Η ανάπτυξη της προσοχής και της συγκέντρωσης που έχει ο Ηθοποιός πάνω στην σκηνή τον ωθεί να είναι μεν ανοιχτός σε ερεθίσματα, αλλά ταυτόχρονα και επιλεκτικός ως προς την έκθεση των αισθήσεων του. Παρατηρώντας προσεκτικά την φύση τόσο στην φωτεινή και όμορφη μορφή της, όσο και στην σκοτεινή και άμορφη, θα μπορέσει να διαμορφώσει μια ολοκληρωμένη αντίληψη της ωραιότητας. Εξίσου με την εξωτερική είναι και η ανάπτυξη της εσωτερικής προσοχής, δηλαδή ό,τι βλέπει, ακούει, αγγίζει και αισθάνεται ο Ηθοποιός σε φανταστικές περιστάσεις. Με τον ίδιο τρόπο ο Χρυσαυγίτης πρέπει να χρησιμοποιεί τα εργαλεία της συγκέντρωσης και της προσοχής για να μπορεί να επικοινωνεί καλύτερα τόσο με τον εαυτό του όσο και με τον κόσμο. Η ΧΑΛΑΡΩΣΗ ΤΩΝ ΜΥΩΝ: Μέσα στον Ηθοποιό πρέπει να δημιουργείται ένας «επόπτης», ο οποίος θα φροντίζει ανά πάσα στιγμή να μην υπάρχει πουθενά υπερβολική και περιττή ένταση. Αναπτύσσεται έτσι ένα σύστημα αυτοπαρατήρησης που πρέπει να τελειοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να λειτουργεί συνεχώς στο υποσυνείδητο. Αυτός ο «επόπτης» θα αποτελεί την δεύτερη φύση του. Παρομοίως ο Χρυσαυγίτης οφείλει να βρίσκεται πάντοτε σε μια συνεχόμενη αυτοπαρατήρηση της δράσης, της συμπεριφοράς και του περιβάλλοντός του, έτσι ώστε απερίσπαστος να παίρνει τις σημαντικές αποφάσεις που θα καθορίζουν την πορεία του.

f Μαίανδρος

Η ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ: Στην καθημερινή ζωή αλήθεια είναι ό,τι φαίνεται και ξέρει κανείς. Στην Σκηνή, όμως, η αλήθεια αποτελείται από κάτι το οποίο θα μπορούσε να υπάρχει. Εδώ η πίστη και αίσθηση της αλήθειας πηγάζουν από την δημιουργικότητα και την φαντασία του καλλιτέχνη. Η αλήθεια του θεάτρου είναι μετουσιωμένη από την δημιουργική φαντασία στο ποιητικό της ισοδύναμο. Ο Ηθοποιός αναπτύσσει την σωστή αίσθηση της αλήθειας δίχως αναίτια υπερβολή, ανούσια παραμόρφωση και κακοήθη ψευτιά. Έτσι και ο Χρυσαυγίτης πιστεύει σε κάτι άυλο, σε μια Αιώνια Ιδέα, σ’ ένα Όνειρο από Σίδερο, στην βαθιά εσωτερική του Φύση. Αυτή η έντονη Πίστη του, καθώς και η πεποίθηση πως τίποτα δεν είναι πιο Αληθινό από τις Ιδέες του, τον ωθεί όσο τίποτε άλλο προς τους στόχους τους οποίους θέτει. Η ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΩΝ: Η μνήμη των συγκινήσεων, επιτρέπει να ξαναγεννηθούν μέσα στον Ηθοποιό αισθήματα που είχε ο ίδιος δοκιμάσει στο παρελθόν. Η μνήμη των συγκινήσεων για να είναι δημιουργική, πρέπει να έχει κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: Πλούτο, Δύναμη, Σταθερότητα και Ποιότητα Περιεχομένου. Υπό αυτή την έννοια η Μνήμη αποτελεί σημαντικό στοιχείο και για τον Χρυσαυγίτη: Αυτή είναι το στήριγμά του, ηθικό και ψυχικό, για να πηγαίνει μπροστά ενδυναμωμένος από τις θετικές πτυχές του παρελθόντος και όχι να ολισθαίνει συνεχώς στα ίδια λάθη. Ο Πόλεμος εναντίον της λήθης έχει άμεση σχέση με την συνεχή και συνεπή διάρκεια της αγωνιστικότητας για την υπεράσπιση της Ιδέας. Ταυτόσημο με αυτό είναι η ποιότητα του πνευματικού υλικού πάνω στο οποίο στηρίζεται η επικοινωνία του με τους άλλους,

Μαίανδρος f

αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό, ξεχωρίζοντας οτιδήποτε είναι περιττό ή ψεύτικο ως προς την δική του Αλήθεια. ΑΙΣΘΗΜΑ-ΝΟΥΣ-ΘΕΛΗΣΗ: Η πρώτη δρα πάνω στον ψυχισμό και τον ελέγχει, η δεύτερη στις σκέψεις και τις ιδέες, ενώ η τρίτη πάνω στην δράση στον κόσμο. Αυτές οι Δυνάμεις πρέπει να λειτουργούν αρμονικά και ισορροπημένα μεταξύ τους σαν μια τριάδα. Μόνο έτσι μπορεί να λειτουργεί αποτελεσματικά ο Χρυσαυγίτης που βρίσκεται σε εσωτερική μάχη, όταν συνειδητά ελέγχει το τρίπολο Νους-ΨυχήΣώμα. Όλα αυτά, φυσικά, δεν είναι εύκολα, τόσο για τον Ηθοποιό όσο, πολύ περισσότερο, και για τον Χρυσαυγίτη. Είναι στο κριτήριο του καθενός ποιο μονοπάτι θα ακολουθήσει κι αν θέλει να ζει την «ψευδή πραγματικότητα» των πολλών ή την φωτεινή Αλήθεια των Λίγων. Ζούμε σε μια διεφθαρμένη και παρακμιακή εποχή και κοινωνία, όπου υπάρχει μια φανατική ακαμψία πάνω στην αρμονική συμφωνία των ρευμάτων της Ζωής. Η αδικία και η απανθρωπιά πρέπει να σαρωθούν από τους ανέμους, που ανανεώνουν την Ζωή, μεταφέροντας τον σπόρο του Ήθους. Κινούμενοι από διαφορετικές αφετηρίες και έχοντας άλλους στόχους, εν τούτοις ο Ηθοποιός και ο Χρυσαυγίτης δίνουν με τα πεπραγμένα τους ένα κοινό παράδειγμα Ηθικής Συμπεριφοράς. Καταβάλλοντας μια συνεχή και δυνατή προσπάθεια, με καθαρή θέληση, εκπαιδεύοντας τον εαυτό μας και νικώντας τους εσωτερικούς μας «δαίμονες» προετοιμαζόμαστε με τον πλέον κατάλληλο τρόπο για την επαναφορά του Ελληνικού Ήθους στην πολιτική και κοινωνική ζωή του Τόπου. Γιώργος Μάστορας 33

επιθεώρηση του Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος «Μαίανδρος» και συγκεκριμένα οι Συναγωνιστές οι οποίοι συμμετείχαν στην παρούσα έκδοση, είχαν την ιδιαίτερη Τιμή να απευθύνουν ερωτήματα προς τον προφυλακισμένο μας Αρχηγό, με στόχο να διαφωτιστούν πτυχές του Πολιτικού Αγώνος του Κινήματος από τα πλέον αρμόδια χείλη. Το γεγονός και μόνο πως ο Αρχηγός του τρίτου τη δυνάμει πολιτικού κόμματος της χώρας ομιλεί μέσα από τα κελιά της Τιμής, αποδεικνύει σε ολόκληρο τον Ελληνικό Λαό την ξευτίλα του σύγχρονου Σαμαριστάν που καταδυναστεύει την Ελλάδα και τον Λαό, αποδεικνύοντας εν τοις πράγμασι ποιος είναι ο πραγματικός και μόνος Εχθρός της κλεπτοκρατίας. Η συνέντευξη του Αρχηγού, δίνει απαντήσεις σε μια σειρά ζητημάτων, αρχής γενομένης από τις παράνομες πολιτικές διώξεις και καταλήγοντας με το Μήνυμα του, προς του αγωνιστές και τις αγωνίστριες του Λαϊκού Συνδέσμου-Χρυσή Αυγή. 34

f Μαίανδρος

Μαίανδρος f

• Όσο και αν μία συνέντευξη με τον Αρχηγό της Χρυσής Αυγής θέλει να κρατήσει αποστάσεις από την επικαιρότητα, αυτό είναι δυστυχώς αναπόφευκτο. Γιατί το καθεστώς κατέλυσε τον πυρήνα του Πολιτεύματος, την Λαϊκή Κυριαρχία, ασκώντας αυτές τις πρωτοφανείς, για δημοκρατία έστω και κατ’ επίφαση, διώξεις; Χωρίς αμφιβολία, το καθεστώς αυτό της διαφθοράς και της διαπλοκής, είδε στη Χρυσή Αυγή έναν μεγάλο κίνδυνο, και γι’ αυτό έριξε κάθε πρόσχημα, κάθε μάσκα περί «Λαϊκής Κυριαρχίας και «δημοκρατικότητας», ασκώντας αυτές τις διώξεις, που αναμφισβήτητα είναι διώξεις πολιτικές. Μας λένε πολλές φορές οι υπερασπιστές του καθεστώτος ότι δεν πρόκειται για δίωξη πολιτική, ότι δεν αποφάσισε η κυβέρνηση αυτές τις διώξεις, αλλά είναι απόφαση της δικαιοσύνης. Λένε ψέμματα! Και τους διαψεύδουν συνεχώς οι ίδιοι οι πολιτικοί τους πάτρωνες, που βγαίνουν και κομπάζουν και επαίρονται για τις διώξεις κατά της Χρυσής Αυγής. Ο κύριος λόγος, λοιπόν, για τον οποίο το καθεστώς κατέλυσε τον πυρήνα του Πολιτεύματος, την Λαϊκή Κυριαρχία, είναι ότι είδε, επειδή δεν είναι ένα καθεστώς που στηρίζεται στην Λαϊκή Κυριαρχία, πως έρχεται ένα Αληθινά Λαϊκό και Εθνικιστικό Κίνημα, η Χρυσή Αυγή, ένα Κίνημα Αδέσμευτο και Ελεύθερο που δεν μπορούν να εξαγοράσουν. Κατήγγειλα στην Βουλή και το επαναλαμβάνω και στην συνέντευξη αυτή ότι προσπάθησαν να μας προσεταιριστούν. Προσπάθησαν με κάθε τρόπο να κάνουν την Χρυσή Αυγή ένα εξάρτημα του συστήματός τους. Το σχέδιο τους αυτό απέτυχε και τότε αποφάσισαν να προχωρήσουν στις διώξεις. 36

Ποιο είναι το μήνυμα σας προς τους σκευωρούς που εξαπέλυσαν την πολιτική δίωξη; Οι σκευωροί έχουν όνομα. Είναι ο Αντώνης Σαμαράς, είναι ο Μάκης Βορίδης, είναι ο Δένδιας, είναι το κύκλωμα των επιόρκων μέσα στο χώρο της δικαιοσύνης, που εξαπέλυσαν αυτή την πολιτική δίωξη. Ακόμα και σήμερα που βρισκόμαστε στη φυλακή για το αδίκημα της «διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης», χωρίς να έχει γίνει άρση της ασυλίας μας, μπορώ να πω ότι βρισκόμαστε παράνομα και αντισυνταγματικά στη φυλακή. Αλλά δεν τους ενδιαφέρει τίποτε από όλα αυτά. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να κρατούν την αμαρτωλή εξουσία τους, η οποία τα τελευταία πλέον χρόνια, μετά από το «περίφημο» μνημόνιο, έχει πάρει την μορφή που είχε η Ρωσία επί των ημερών του Γιέλτσιν. Έχουμε δηλαδή κάποιους ολιγάρχες και μια διεφθαρμένη πολιτική εξουσία. Οι ολιγάρχες του πλούτου κατευθύνουν τα κανάλια, το δημόσιο χρήμα, τα κονδύλια και οι πολιτικοί δεν είναι τίποτε άλλο παρά μαριονέτες στα χέρια τους. • Μετά την 1η Νοεμβρίου του 2013 τίποτε δεν είναι ίδιο για τον εν Ελλάδι Εθνικισμό. Εσείς ζήσατε αυτή την ημέρα στα Κελιά της Τιμής. Ποιες ήταν οι σκέψεις σας εκείνη την ημέρα και ποιες σήμερα, σχετικά με αυτήν; Πράγματι έχω γράψει ότι μετά την 1η Νοεμβρίου, όταν το Τίμιο Αίμα των Αγωνιστών της Χρυσής Αυγής πότισε το χώμα στα γραφεία της τοπικής μας οργανώσεως στο Νέο Ηράκλειο, τίποτε δεν είναι ίδιο για τον εν Ελλάδι Εθνικισμό. Το έγκλημα αυτό δεν ήταν απλώς μία πολιτική δολοφονία. Ήταν μία δολοφονία που είχε συνεργούς

f Μαίανδρος

ένα ολόκληρο καθεστώς. Είχε συνεργούς ένα ολόκληρο κατεστημένο, το κατεστημένο των καναλιών και των εφημερίδων, οι οποίοι μιλούσαν, επί μήνες ολόκληρους, για μία «οργάνωση εγκληματιών». Στα μάτια του Αληθινού Λαού αυτοί είναι οι ηθικοί αυτουργοί που όπλισαν τα χέρια των δολοφόνων. Μάθαμε την θλιβερή είδηση, πράγματι, μέσα στα Κελιά της Τιμής λίγο πριν τα κλείσουν. Οι σκέψεις μας εκείνη τη μέρα ήταν μαύρες και σήμερα ακόμα είναι μαύρες, γιατί βλέπουμε ότι δεν υπάρχει καμία πολιτική πρόθεση, καμία θέληση, να συλληφθούν οι στυγεροί δολοφόνοι δύο νέων Ελλήνων. Απόδειξη γι’ αυτό: Πρόσφατα διαβάσαμε στις εφημερίδες ότι δολοφονήθηκε από άγνωστους κακοποιούς ένας ποινικός, ηλικίας 31 χρονών, ο οποίος εφέρετο, σύμφωνα με την αστυνομία, ότι είχε συμμετοχή στη δολοφονία των Αθάνατων Συναγωνιστών μας, Γιώργου Φουντούλη και Μανώλη Καπελώνη. Σας πληροφορώ και σας ενημερώνω και το γνωρίζουν πολύ καλά οι Συναγωνιστές της Τ.Ο. Βορείων Προαστίων, όσο και των Αθηνών γενικά, ότι όταν έγινε η δολοφονία υπήρχαν αυτόπτες μάρτυρες. Η αστυνομία, αυτοί που έχουν αναλάβει την εξιχνίαση της δολοφονίας των Συναγωνιστών μας, δεν έδειξαν ούτε μία φωτογραφία αυτού του υπόπτου, σε κανέναν από τους αυτόπτες μάρτυρες. Και δεν είναι αυτό το μοναδικό σκοτεινό σημείο. Όλοι γνωρίζουν, το έχουμε γράψει και από την εφημερίδα μας, ότι κάθε ημέρα λειτουργίας ήταν πάντοτε ένα αυτοκίνητο συμβατικό της Ασφάλειας, έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής, εκτός από την ημέρα από πού έγινε η δολοφονία. Τυχαίο θεωρείται αυτό; Τυχαίο θεωρείται ότι είχαν αφαιρέσει τις άδειες οπλοφορίας των βουλευ-

Μαίανδρος f

τών της Χρυσής Αυγής, μία μέρα πριν τη δολοφονία; Τυχαίο θεωρείται ότι υπήρξε μία ολόκληρη επιχείρηση αποπροσανατολισμού, μιλούσαν για μία «μαύρη μοτοσικλέτα που έφυγε προς την Αττική Οδό», ενώ η μοτοσικλέτα ήταν άσπρη και είχε φύγει προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση; Υπάρχουν πολλά σκοτεινά σημεία πίσω από αυτή τη δολοφονία. Η δολοφονία αυτή ήρθε ως συνέχεια της επιχείρησης τρομοκρατίας της Χρυσής Αυγής. Σαν συνέχεια των φυλακίσεων, τόσο της δικής μου, όσο και των υπόλοιπων στελεχών. Αλλά με ευκαιρία το θλιβερό αυτό γεγονός, που ποτέ δεν θα ξεχάσουμε και αποτελεί ένα φωτεινό ορόσημο η μεγάλη θυσία αυτών γενναίων παλικαριών, θα σας πω κάτι άλλο. Επειδή ελέχθη ότι η δολοφονία αυτή ήταν εκδίκηση για τον θάνατο του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι. Αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα! Από τον Αύγουστο σχεδιάζανε δολοφονική επίθεση εναντίον της Χρυσής Αυγής και αυτό το ήξεραν πολύ καλά οι αρχές ασφαλείας. • Ποιες είναι οι παθογένειες που οδήγησαν την Ελλάδα στην σημερινή κατάσταση και πως σχεδιάζει να τις αντιμετωπίσει η Χρυσή Αυγή; Ποιά θεωρείτε τη μεγαλύτερη κοινωνική μάστιγα της νέας εποχής; Η μεγαλύτερη παθογένεια που οδήγησε την Ελλάδα στην σημερινή κατάσταση είναι ο καπιταλισμός και το άρρωστο κομματικό κράτος, το οποίο επί δεκαετίες ολόκληρες διαλύει την Εθνική Οικονομία και έχει οδηγήσει τον Λαό μας στη σημερινή τραγική κατάσταση. Η μεγαλύτερη κοινωνική μάστιγα αυτής της νέας εποχής, η δυστυχία μας, είναι οι καπιταλιστές. 37

«Ό,τι δεν με καταστρέφει με κάνει περισσότερο δυνατό». Με βάση αυτό το ρητό και μέσα στις σκληρές συνθήκες που ζούμε γινόμαστε κάθε μέρα και περισσότερο δυνατοί. Είναι αυτοί οι οποίοι κρατούν στα χέρια τους το βρώμικο χρήμα, οι οποίοι κατευθύνονται από ξένους μεγαλοκαπιταλιστές και λειτουργούν σαν λακέδες τους ενάντια στα Εθνικά συμφέροντα της χώρας. • Στην σύγχρονη υλιστική εποχή, όπου τα πάντα μετρώνται με το χρήμα, μπορεί κάποιος να παραμένει αγνός ιδεολόγος; Ένας μεγάλος του πνεύματος είχε πει ότι «μόνο ό,τι δεν μπορεί να αγοραστεί και ό,τι δεν μπορεί να πωληθεί αξίζει» και εμείς οι Χρυσαυγίτες είμαστε οι μόνοι που δεν μπορούμε ούτε να πουληθούμε, ούτε και

να αγοραστούμε. Και μπορούμε να είμαστε αγνοί Ιδεολόγοι, γιατί ακριβώς έχουμε Ιδέες. Έχουμε Ιδέες, έχουμε Πίστη. Πιστεύουμε σε πράγματα, μπροστά στα οποία ο φουκαράς, υποτακτικός του καπιταλιστικού αστικού κράτους είναι ανύπαρκτος. Και αυτό είναι το μεγάλο τους πρόβλημα. Ότι υπάρχουν κάποιοι που δεν μπορούν να τους εξαγοράσουν. • Ποιο είναι το μήνυμα σας προς την Ελληνική Νεολαία; Το μήνυμα μου προς την Ελληνική Νεολαία, είναι ότι πρέπει επιτέλους να σηκωθεί όρ-

f Μαίανδρος

θια, να επαναστατήσει απέναντι στους μηχανισμούς αυτούς, οι οποίοι προβαίνουν σε μία κυριολεκτική πλύση εγκεφάλου εναντίον τους. Η Ελληνική Νεολαία είναι η μεγάλη ελπίδα του Έθνους, είναι η δύναμη της Χρυσής Αυγής. Δεν είναι τυχαίο ότι η Χρυσή Αυγή στις τελευταίες εκλογές, στις ηλικίες 18 – 24 χρονών πήρε άνω του 20%. Οι νέοι είναι η δύναμη μας. Είμαστε το Κίνημα της Νεότητας και γι’ αυτό θα νικήσουμε. Όταν θα έχουν τελειώσει οι τελευταίοι γηραλέοι ψηφοφόροι του Σαμαρά, οι Χρυσαυγίτες θα ζουν ακόμη και θα είναι περισσότεροι. • Το Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα πέρασε δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Ποιο είναι το δικό σας σχόλιο επί του αποτελέσματος; Η Χρυσή Αυγή απέδειξε, μέσα και από τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις, ότι παρόλες τις πολιτικές διώξεις, παρόλη την πολιτική τρομοκρατία, μπόρεσε να σταθεί όρθιοι. Και να είσαστε σίγουροι ότι εάν δεν υπήρχαν οι φυλακίσεις, τόσο εμού προσωπικώς, όσο και των άλλων βουλευτών και των στελεχών της Χρυσής Αυγής, αν δεν υπήρχε η πολιτική τρομοκρατία, αν δεν υπήρχε όλη αυτή η λασπολογία από τα κανάλια, η Χρυσή Αυγή δεν θα ήταν στο 10%, αλλά στο 15% και πιθανώς στο 20%. Και η ΝΔ θα ήταν κάτω από το 20%. Δεν είναι τυχαίο ότι νεοδημοκρατικές γραφίδες έχουν γράψει ότι ένας από τους λόγους που κρατήθηκε στην εξουσία είναι ότι έβαλε την ηγεσία της Χρυσής Αυγής στη φυλακή. Τελειώνοντας, νικήσαμε δυο μάχες, έχουμε πολλές μάχες ακόμη μπροστά μας. Σκοπός μας να νικήσουμε τον πόλεμο. Ένα πόλεμο που έχει σκοπό

Μαίανδρος f

την επικράτηση μίας νέας Χρυσής Αυγής του Ελληνισμού. • Ποια είναι η θέση της Χρυσής Αυγής που προκαλεί το τόσο άσβεστο μίσος από τους παγκόσμιους πλουτοκράτες; Δεν συγχωρούν στη Χρυσή Αυγή ότι σε καιρούς σκοτεινούς φέρνει το Φως. Ότι σε καιρούς που κυριαρχεί η δυστυχία, μιλά και υποστηρίζει ότι υπάρχει η Ευτυχία. Υπάρχει Ευτυχία στο Εθνικό κράτος, στην Πίστη, στα Ιδανικά. • Αν αφιέρωνε ένα ποίημα ή ένα ρητό στους αγωνιστές του Κινήματος, ποιο θα ήταν αυτό; Κρίνοντας από τις περιστάσεις, το ρητό που αφιερώνω σε όλους τους αγωνιστές της Χρυσής Αυγής είναι αυτό: «ό,τι δεν με καταστρέφει με κάνει περισσότερο δυνατό». Με βάση αυτό το ρητό και μέσα στις σκληρές συνθήκες που ζούμε γινόμαστε κάθε μέρα και περισσότερο δυνατοί. • Τι θα θέλατε να πείτε σε όλους τους Χρυσαυγίτες και τις Χρυσαυγίτισσες που θα διαβάσουν εντός ολίγων ημερών αυτή την συνέντευξη σας; Σε όλους τους Συναγωνιστές και τις Συναγωνίστριες, σε όλους τους Χρυσαυγίτες και τις Χρυσαυγίτισσες, που θα διαβάσουν τη συνέντευξη αυτή εύχομαι από καρδίας καλή δύναμη για το σκληρό αγώνα που μας περιμένει. Εμείς μέσα στα Κελιά αντέχουμε. Αυτοί έχουν Καθήκον αυτό τον αγώνα να τον στηρίξουν με όλες τους τις δυνάμεις, για να ελευθερωθεί επιτέλους κάποτε το Έθνος μας από την ξένη ακρίδα που μαστίζει την Πατρίδα.

Για μια Εθνική

Bιβλιοπαρουσίαση

Οικονομία

Η γεωστρατηγική θέση της Πατρίδος μας σε συνδυασμό με τον φυσικό της Πλούτο και τα συμφέροντα που δραστηριοποιούνται στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου, καθιστούν απαγορευτική ακόμα και την σκέψη για μια Ελεύθερη Ελλάδα. Τα τελευταία σαράντα χρόνια, τοποτηρητές της ξένης κυριαρχίας στην Πατρίδα μας, τοποθετήθηκαν δεξιά και αριστερά ανδρείκελα, που αποστολή τους είχαν να αποδομούν το Έθνος ο καθείς από την πλευρά του, λεξιμαχόντας και παριστάνοντας τους αντιμαχόμενους. Η δεξιά φρόντισε να κάνει σαφή τον αντιλαϊκό της χαρακτήρα, ρημάζοντας τον Λαό, ενώ η αριστερά φρόντιζε να αποδομεί τον Εθνικό Ιστό σε κάθε της βήμα και σκέψη. Η ουσιαστική σύμπνοια απόψεων σε όλα τα ζητήματα των δύο αυτών πλευρών παρέμενε στο σκοτάδι, με εξαίρεση κάποια περιστατικά, όπως η έκδοση του αντεθνικού βιβλίου της Ρεπούση από την Νέα Δημοκρατία και την «οικουμενική» συγκυβέρνηση του 1989. Η επιχείρηση, προκειμένου να απεμπλακεί η Πατρίδα μας από τις εξαρτήσεις και τις δεσμεύσεις, σε καμία περίπτωση δεν θα είναι εύκολη, ενώ ο δρόμος πέρα από μονός είναι και δύσβατος. Με γνώμονα την πανάκεια που προσφέρουν οι θέσεις της Χρυσής Αυγής για την Εθνική Ανεξαρτησία, βαδίζουμε νοερά τον δύσβατο αυτό

δρόμο, χάριν Ιδεολογικής και Πολιτικής προπόνησης, πριν το αποφασιστικό βήμα.

Απόσπασμα

Πλανώνται πλάνην οικτράν όσοι νομίζουν ότι ο Αγώνας για Εθνική Ανεξαρτησία θα είναι εύκολος και ότι οι Αμερικανοσιωνιστές θα αφήσουν ένα «οικόπεδο» αξίας τρισεκατομμυρίων δολαρίων, απλώς επειδή το είπε ο «κυρίαρχος» Ελληνικός Λαός. Ούτε πρόκειται να φοβηθούν επειδή ο Λαός είναι «αγανακτισμένος» και κτυπάει κατσαρόλες στην Πλατεία Συντάγματος. Πολλές είναι οι επιφανειακές φαιδρότητες που έχουν ακουστεί σχετικά με το ζήτημα της απόκτησης της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας, στις οποίες δεν αξίζει να κάνουμε καν αναφορά, μιας και δεν έχουν καμία αξία πέραν της ρομαντικής αφέλειας την οποία πρεσβεύουν. Η λύση στο πρόβλημα είναι μία ισχυρή πολιτική ηγεσία που θα κινηθεί αταλάντευτα στα προαναφερθέντα βήματα για την ανάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας, έχοντας την πλήρη στήριξη του Ελληνικού Λαού. Η λύση είναι μία πολιτική Ηγεσία που θα έχει την βούληση, αλλά και θα διακατέχεται από πλήρη απαξίωση για τα αξιώματα και τον πλούτο, η οποία θα οδηγήσει τον Λαό και την Πατρίδα στον δύσβατο δρόμο της Ελευθερίας. Η λύση έρχεται και πάλι από τον

f Μαίανδρος

Στο δεύτερο πόνημα του ο Συναγωνιστής Κωνσταντίνος Αλεξανδράκης επιλέγει να χαρτογραφήσει τον δρόμο προς την Λευτεριά. Είναι γνωστό ότι από συστάσεως του ελλαδικό και ουχί Ελληνικό κράτος κατέστη προτεκτοράτο ξένων δυνάμεων, οι οποίες ήθελαν να το ελέγχουν οικονομικά, πολιτικά και ενίοτε στρατιωτικά.

Πλάτωνα όταν λέει για τους ανθρώπους που είναι άξιοι να κυβερνήσουν: «… επομένως φαίνεται ότι θεωρείται σχεδόν ντροπή να αναλάβει κάποιος κυβερνητική εξουσία με τη θέληση του και να μην περιμένει να τον εξαναγκάσουν – και η πιο μεγάλη τιμωρία είναι να εξουσιάζεται από χειρότερο του, αν ο ίδιος δε δείχνει διάθεση να εξουσιάζει» . Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν οι Αμερικανοσιωνιστές στις πρόσφατες εξελίξεις της περιβόητης «Αραβικής Άνοιξης», μπορούν να χρησιμεύσουν ως πυξίδα, προκειμένου να προβλέψουμε τις ενέργειες που θα ακολουθήσουν στην περίπτωση που η Ελλάδα διεκδικήσει την Εθνική της Ανεξαρτησία, μακριά από υπερατλαντικούς ή οποιουσδήποτε

Μαίανδρος f

άλλους νταβατζήδες. Η μελέτη της σχετικής ειδησεογραφίας δείχνει ότι αρχικά πρόκειται να χρησιμοποιηθούν οι λαθρομετανάστες και οι, ελεγχόμενοι από τις πρεσβείες των αμερικανοσιωνιστών , αναρχικοί πυρήνες τρομοκρατίας και αντάρτικου πόλεων. Αυτοί θα προσπαθήσουν να δημιουργήσουν πολεμικό κλίμα, τροφοδοτούμενοι απευθείας από τις εν λόγω πρεσβείες. Αν όλα αυτά αποτύχουν θα παιχτεί το «χαρτί» της τουρκικής επιθετικότητας και ούτω κάθε εξής, έως ότου ο παράγοντας του ρίσκου ξεπεράσει το minimum των υπολογιζόμενων κερδών, οπότε και η Ελλάδα θα αφεθεί στην Ανεξαρτησία της, μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες για μια δεύτερη προσπάθεια. Καθίσταται σαφές, συνεπώς,

ότι οι δυνάμεις ασφαλείας, η Αστυνομία και οι Ένοπλες Δυνάμεις, οφείλουν να είναι σε θέση να καταστήσουν το οποιοδήποτε προαναφερθέν βήμα των πολεμικών επιχειρήσεων ασύμφορο, την ίδια ώρα που ο Λαός και η Πολιτική Ηγεσία θα αφαιρούν την κάθε πιθανότητα «δημοκρατικής νομιμοποιήσεως» για περαιτέρω κλιμάκωση των αμερικανοσιωνιστικών ενεργειών, γεγονός που προϋποθέτει τον έλεγχο όλων των μηχανισμών προβοκάτσιας, που διαθέτουν οι πρεσβείες. Ο παραπάνω σχεδιασμός απαιτεί μία αλυσίδα προϋποθέσεων που ξεκινά από μία ισχυρή αμυντική βιομηχανία και καταλήγει σε ισχυρές και κατάλληλα εξοπλισμένες Ένοπλες Δυνάμεις και Σώματα Ασφαλείας. 41

29 Μαΐου 1453 42

f Μαίανδρος

Πρελούδιο 29 Μαΐου 1453, ώρα δεύτερη μετά μεσημβρίας. Οι καμπάνες ηχούν πένθιμα και μόλις που ακούγονται ανάμεσα στα χαλάσματα που γκρεμίζονται, τις κραυγές πόνου, τους επιθανάτιους ρόγχους, τους καλπασμούς. Η ατμόσφαιρα μυρίζει αίμα, μπαρούτι και λάδι. Το τοπίο συνθέτουν σπασμένες ασπίδες, στομωμένα ξίφη, κομμένα μέλη, αιχμάλωτοι οθωμανοί να κλαψουρίζουν και νεκροί από τις υπέρτατες προσπάθειες. Μια κραυγή σκίζει τον αέρα. Οι πόρτες ανοίγουν και τα ασκέρια ξεχύνονται μέσα στη Βασιλεύουσα. «Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ». Ρίγος κατατρύχει τους πάντες. Βυζαντινοί και Ενετοί, Σκανδιναβοί και Ιταλοί, αντιλαμβάνονται ότι το αναπόφευκτο έχει πλέον γίνει πραγματικότητα. Παρά τις σκληρές τους προσπάθειες, την αυτοθυσία, τους τραυματισμούς, την λυσσαλέα αντίσταση, τον υπέρ πάντων αγώνα, η Πόλη είναι γραφτό να τουρκέψει. Οι κλαγγές των όπλων δεν αφήνουν πολλά περιθώρια σκέψης. «Καλύτερα νεκροί παρά σκλάβοι», σκέφτονται οι υπερασπιστές της ενώ ορμούν στα μπουλούκια των βασιβουζούκων, των γενίτσαρων και των σπαχήδων. Για την Πίστη, την Πατρίδα, την Οικογένεια και τον Βασιλιά. Για αυτά μάχονταν. Υπέρ ιερών και οσίων πολεμούσαν. Όλα όμως είχαν αρχίσει έτη πριν. Τρομερές προπαρασκευές είχαν πραγματοποιηθεί και η μοιραία εξέλιξη της υπόθεσης, ο ρομαντισμός της αυτοθυσίας, το μεγαλείο και η επικότητα του Αγώνα χωρίς συμβιβασμούς, όπλισε με θάρρος και γενναιότητα τους τελευταίους υπερασπιστές της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, σε μια από τις επικές μάχες όλων των εποχών.

Τα προηγηθέντα Η Βασιλεύουσα ήταν πάντα ο στόχος πολλών

Μαίανδρος f

λαών, που αναζητούσαν να την κυριεύσουν, να την καθυποτάξουν και να εκμεταλλευτούν την άψογη γεωστρατηγική της θέση. Η πολιορκία από τους μουσουλμάνους δεν ήταν η πρώτη που γνώριζε στην χιλιόχρονη παρουσία της. Ούτε η Άλωση της ήταν η πρώτη, ήταν όμως η πιο καταστρεπτική, βάναυση και φρικαλέα. Αυτόπτες μάρτυρες της εποχής και άνθρωποι που βρίσκονταν εντός των τειχών την ώρα της πολιορκίας, όπως ο Γεώργιος Φραντζής και ο Νικολό Μπαρμπάρο, στις καταγραφές τους, μας παραδίδουν τα γεγονότα ιδωμένα από τη σκοπιά του βιώσαντα την τραγωδία, τις προσπάθειες, το μίσος των εχθρών, την προδοσία, τις έριδες αλλά και τα υψηλά φρονήματα, την πίστη σε έναν ανώτερο σκοπό, το πνεύμα αυτοθυσίας ανθρώπων απλών, ερασιθάνατων και ηρώων, μα τόσο καθημερινών και συνηθισμένων. Ήταν αρχές του 1452 όταν κυκλοφόρησαν φήμες σχετικά με την επιθυμία του Μωάμεθ Β’ του Καταστροφέα, ο οποίος είχε στεφτεί σουλτάνος μετά τον θάνατο του πατέρα του Μουράτ, να προχωρήσει στο στενό του Βοσπόρου και να χτίσει φρούριο-προπύργιο στο χωριό των Ασωμάτων, καθιστώντας εαυτόν τοποτηρητή και ελεγκτή των στενών. Με αυτή την κίνηση θα μπορούσε να ελέγχει τα πλοία που διέρχονταν λαμβάνοντας μάλιστα φόρο, ανεξαρτήτως μεγέθους ενώ ταυτόχρονα για οποιαδήποτε προέλαση επιθυμούσε να πραγματοποιήσει είτε προς Ασία είτε προς Ευρώπη, το εγχείρημά του θα ήταν ιδιαίτερα εύκολο. Τον προηγούμενο καιρό, όσο προφανώς αναζητούσε σχέδια δράσης, είχε φροντίσει να διατηρεί φιλικές σχέσεις. Την κατάλληλη στιγμή, όταν ήταν έτοιμος να δράσει, προχώρησε στην καταπάτηση των συμφωνιών που είχε συνάψει, στέλνοντας με τεράστια στρα43

τεύματα τους δυο γιους τους στην Πελοπόννησο, έτσι ώστε οι αδερφοί του αυτοκράτορα να μην μπορούν να τον συνδράμουν, όταν θα εξαπέλυε την επίθεση εναντίον του.

Η πολιορκία ξεκινάει Εισελθούσης της άνοιξης του 1453, η Πόλη βρίσκεται υπό πολιορκία από πλήθος στρατευμάτων, πολιορκητικών μηχανών ενώ και ο τουρκικός στόλος είναι πανέτοιμος να δράσει. Οι στιγμές είναι κρίσιμες. Το μέλλον της Αυτοκρατορίας κρέμεται από μια κλωστή. Στις 2 Απριλίου φτάνει ο Μωάμεθ, ο οποίος κατασκηνώνει απέναντι από την Πύλη του Αγίου Ρωμανού, ενώ τα στρατεύματά του καταλαμβάνουν την περιοχή Εξαμιλλίου, από την μια μέχρι την άλλη άκρη της. Στην καταμέτρηση που ακολουθεί οι βάρβαροι αριθμούν πάνω από 250000, ενώ εντός των τειχών της πόλης οι υπερασπιστές μόλις και μετά βίας ξεπερνούν τις 6500, μαζί με τους ξένους που παρέμειναν. 44

Ο Μωάμεθ, λίγο πριν ξεκινήσει τις επιθέσεις, στέλνει μήνυμα στον Κωνσταντίνο λέγοντας του να παραδώσει την Πόλη. Η υπερήφανη και αγέρωχη καρδιά του Αυτοκράτορος όμως δεν επιτρέπει συμβιβασμούς. Ο Μωάμεθ λαμβάνει την απάντηση που δίνουν πάντα οι λίγοι που φυλάγουν Θερμοπύλες: Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι, οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν». Κανονιοβολισμοί δίχως τέλος δονούν νυχθημερόν την ατμόσφαιρα. Τα βλήματα προκαλούν φθορές στα ασύγκριτα τείχη. Οι υπερασπιστές δεν πτοούνται. Νύχτα και μέρα αντιστέκονται, πολεμούν, γκρεμίζουν τους εχθρούς τους από τις σκάλες με τις οποίες προσπαθούν να ανέβουν στα τείχη. Ανθρώπινα ποτάμια, πάνοπλα και γεμάτα μίσος, πέφτουν πάνω στα τείχη. Η Πόλη πρέπει να πέσει. Τους το υποσχέθηκε ο αφέντης τους. Τρεις μέρες και τρεις νύχτες έχουν στη διά-

f Μαίανδρος

θεσή τους να λεηλατήσουν και να κάψουν, να μιάνουν και να αρπάξουν, να βιάσουν και να υποδουλώσουν. Θεωρούσαν πως ήταν εύκολη υπόθεση. Η λογική των αριθμών ήταν με το μέρος τους. Ενισχύσεις δεν φαίνονταν στον ορίζοντα. Και έτσι ορμούσαν, υποκινημένοι από τα προσωπικά τους συμφέροντα. Έβρισκαν όμως αντίσταση. Οι πολεμιστές του Βυζαντίου, ξεπερνούσαν το φόβο και υψώνονταν ως τον ουρανό, επιζητώντας την υστεροφημία του πολεμήσαντα, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Τα επίμοχθα βράδια επιδιόρθωσης των τειχών και των ζημιών διαδέχονταν σκληρές ημέρες μάχης και αντίστασης, ενώ το πνεύμα που υπήρχε διάχυτο στους υπερασπιστές ήταν ότι ήταν προτιμότερο να πεθάνουν παρά να υποδουλωθούν. Ο κλοιός έσφιγγε γύρω τους και οι απώλειες ήταν πλέον δυσαναπλήρωτες.

Η προηγούμενη της μάχης Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος, το όνομά του οποίου αποτελεί ορόσημο της αυτοθυσίας και της αντίστασης, μαζεύει τους αξιωματούχους του και με έναν πύρινο λόγο προσπαθεί να τους εμψυχώσει, υπενθυμίζοντας τις αξίες για τις οποίες πολεμούσαν: «Ξέρετε καλά, αδέρφια, ότι για τέσσερις λόγους οφείλουμε όλοι να προτιμήσουμε το θάνατο παρά τη ζωή: πρώτον, για την πίστη και την ευσέβειά μας, δεύτερον, για την πατρίδα, τρίτον, για το βασιλέα και το Χριστό και τέταρτον, για τους συγγενείς και φίλους. Λοιπόν αδέρφια, αν οφείλουμε να αγωνιστούμε μέχρι θανάτου για έναν και μόνο από τους τέσσερις αυτούς λόγους, πολύ περισσότερο για όλους μαζί, όπως προφανώς κατανοείτε. Αν για τις αμαρτίες μας παραχωρήσει ο Θεός τη νίκη στους ασεβείς, θα διακινδυνεύσουμε

Μαίανδρος f

υπέρ της πίστεως της αγίας που μας παραχώρησε ο Χριστός με το αίμα του. Αυτό είναι το σπουδαιότερο απ’ όλα. Τι θα ωφεληθεί κανείς αν κερδίσει τον κόσμο όλο και χάσει την ψυχή του;». Έτσι, ο τελευταίος αυτοκράτορας των Ελλήνων, καλεί τους συμπολεμιστές του σε μια μάχη άνευ προηγουμένου, έναν αγώνα για τα ιερά και τα όσια, υπέρ βωμών και εστιών, ένα επικό κλείσιμο της ήδη μυθικής στάσης τους.

29 Μαΐου 1453 Ο εχθρός πλησιάζει για ακόμη μια φορά τα τείχη. Εκατοντάδες χιλιάδες πάνοπλοι στρατιώτες, φανατισμένοι από τους δερβίσηδές τους, ουρλιάζουν και ετοιμάζονται να συναντήσουν το θεό τους. Οι τολμηροί υπερασπιστές απωθούν τα πρώτα κύματα επίθεσης με γενναιότητα και αυταπάρνηση. Πολλοί από αυτούς περνούν στην αιωνιότητα, γίνονται ο άγνωστος στρατιώτης που πάντα πολεμά για ότι γλυκύτερο και αγνότερο, την ελευθερία της μητέρας Πατρίδας. Ο αυτοκράτορας γυρνάει από γωνιά σε γωνιά και πολεμάει μαζί τους. Τους νουθετεί, τους εμψυχώνει, αποκρούει τα στίφη των βαρβάρων. Και ο χορός του αίματος καλά κρατεί. Στην Πύλη του Ρωμανού, το πιο ευαίσθητο σημείο αμύνης η κατάσταση μοιάζει μη αναστρέψιμη. Την κρίσιμη ώρα και ενώ οι υπερασπιστές είναι κατάκοποι, εμφανίζεται σαν από μηχανής θεός ο αυτοκράτορας με την φρουρά του. Δίνουν καίρια και αποτελεσματικά χτυπήματα. Σε λίγες στιγμές, χιλιάδες εχθροί δαγκώνουν το χώμα, ενώ ο αυτοκράτορας πολεμά: «Στην πρώτη του επίθεση τους γκρέμισε όλους κάτω από τα τείχη, πράγμα που φάνηκε σαν θαύμα σε όσους το είδαν. Μουγκρίζοντας σαν λιοντάρι και κρατώντας το σπαθί στο δεξί του χέρι, έσφαξε τόσους πολλούς τούρκους ώστε το αίμα έτρεχε 45

Πάρθεν η Ρωμανία Ένα πουλί, καλό πουλί έβγαιν’ από την Πόλη, ουδέ σ’ αμπέλια κόνεψε, ουδέ σε περιβόλια, μόνο πήγε κι εκόνεψεν εις του Ηλιού το κάστρο. Έσειξε το ‘να του φτερό, στο αίμα βουτηγμένο, Έσειξε τ’ άλλο του φτερό, χαρτίν είχε γραμμένο. Να το διαβάσει δε μπορεί, ούδ’ ο Μητροπολίτης! Κι ένα παιδί, καλό παιδί έρχεται κι αναγνώθει, το αναγνώθει κι όλο κλαίει κι όλο στηθοκοπιέται. «Αλί σε μας και βάι σε μας, πάρθηκε η Ρωμανία». Μοιρολογούν οι εκκλησιές και κλαίν’ τα μοναστήρια κι ο Άη-Γιάννης ο Χρυσόστομος κλαίει και δερνοκοπιέται. -Μην κλαις, μην κλαις, Άη-Γιάννη μου και με δερνοκοπιέσαι. -Η Ρωμανία επέρασεν, η Ρωμανία επάρθη! -Η Ρωμανία κι αν ‘πέρασεν, ανθεί και φέρνει κι άλλη.

Ο ποντιακός θρήνος για την Άλωση της Κωνσταντινούπολης

f Μαίανδρος

σαν ποτάμι από τα χέρια και τα πόδια του», μας παραδίδει ο έμπιστος του, Φραντζής. Το αρειμάνιο και ερασιθάνατο πνεύμα του Ηγέτη, του Στρατηγού- Αυτοκράτορα, αξεπέραστο αρχέτυπο-πρότυπο προβάλλει ξανά, για να επιβάλλει την θέλησή του στο γίγνεσθαι. Οι ώρες περνούν και ο Κωνσταντίνος μάχεται μέχρι που απομένει μόνος. Οι εχθροί επικρατούν και ο Μωάμεθ ζητάει να βρουν τo νεκρό του σώμα. Μάταιη η αναζήτηση. Ο Κωνσταντίνος δεν είναι πουθενά. Πολλοί ορκίζονται ότι τον είδαν να πέφτει, άλλοι ότι εκεί που πολεμούσε εξαφανίστηκε μαγικά. Ο λαός μας γνωρίζει ότι γύρω από το πρόσωπου του εξυφάνθηκαν θρύλοι, προφητείες και παραμύθια. Ο Κωνσταντίνος όμως ήταν εκεί. Τελευταίος υπερασπιστής μιας Ιδέας αιώνιας και αναλλοίωτης. Θεματοφύλακας της αλήθειας, της ορθοδοξίας και της Ελλάδας. «Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας, θα ΄ναι», αναφέρει το ξακουστό δημοτικό μας τραγούδι. «Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο», λένε οι Πόντιοι αδερφοί μας. Ο μύθος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά συντροφεύει τις σκέψεις των παιδιών αλλά και πολλών μεγάλων. Το μεγαλείο του ανδρός αποδέχονται ακόμη και οι εχθροί του. Ο Οθωμανός ιστορικός Ορούχ παραδίδει για τη θυσία και την γενναιότητα του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου: «Ο άμοιρος αυτοκράτορας ήταν 49 ετών όταν πέθανε. Όποιες και αν ήταν οι συνθήκες του θανάτου του, φαίνεται ότι προσπάθησε μέχρι και την τελευταία στιγμή να κρατήσει τη φλόγα του Βυζαντίου αναμμένη». Και πιο κάτω: «Ήταν ένας άξιος αντίπαλος».Ανιχνεύοντας και αναζητώντας πρότυπα Αρετής και Γενναιότητας στους αιώνες Ελληνικής Ιστορίας, μπορεί κανείς να διαπιστώσει πως θα βρει πλήθος ηρώων

Μαίανδρος f

που αντιστέκονται στα κελεύσματα των δυναστών. Οι υπερασπιστές της Πόλης έδωσαν τη ζωή τους για την χιλιόχρονη βασιλεύουσα, μα πάνω απ’ όλα θέλησαν να θυσιαστούν για το είδωλο, το πρότυπο στρατηγού αυτοκράτορα, για τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Εις ότι αφορά τους «συμμάχους», τήρησαν αυτό που τηρούν ανά τους αιώνες, ουδέτερη στάση και προφάσεις για να αργοπορήσουν. Τα ίδια έκαναν και όταν το Γένος πάλευε στα 1821 για την απελευθέρωση του από τον τουρκικό ζυγό. Είναι αυτοί, που έκοβαν τα χέρια όσων Ελλήνων πλησίαζαν στα πλοία που βρίσκονταν στην προκυμαία της Σμύρνης στα 1922 και κρεμούσαν τα παλικάρια της ΕΟΚΑ στα 1955.

Σήμερα Ντόπιοι και διεθνείς λακέδες, συμφεροντολόγοι και καιροσκόποι, που τρομάζουν και μόνο στο άκουσμα του Αχιλλέα, του Λεωνίδα, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, κυβερνούν παράνομα τούτη τη χώρα. Είναι αυτοί που βαφτίζουν ως «γιορτές μίσους» την ΕΘΝΙΚΗ ΜΝΗΜΗ, κλεισμένοι στα γραφεία τους και γαντζωμένοι από τους θώκους τους. Πάντα όμως η μειοψηφία ήταν αυτή που άλλαζε τον ρου της Ιστορίας. Πάντα η μειοψηφία, μια γενναία και συμπαγής δύναμη έγραφε την Ιστορία. Καθήκον όλων ημών, στους καιρούς που όλοι υποτάσσονται, να παραμείνουμε αγνοί, πιστοί στην Ιδέα και τον Αρχηγό μας μέχρι την τελική Νίκη, που θα έρθει και θα απαλλάξει μια για πάντα την Ελλάδα μας από αυτούς που ανοίγουν Κερκόπορτες. Υ.Γ.: Λευτεριά στους πολιτικούς κρατουμένους Νικόλαος Λεμοντζής 47

Για την Πατρίδα και το Λαό

Λαϊκός Εθνικισμός ΤΩΡΑ!

« 48

Στο Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα, στο Λαϊκό Σύνδεσμο-Χρυσή Αυγή, ούτε η Πίστη χάθηκε, ούτε η Τιμή πέθανε, ούτε είμαστε ακόμα νεκροί, όπως θα ήθελαν απεγνωσμένα οι εχθροί του Λαού μας.

f Μαίανδρος

Ως εκ τούτου, οι Σημαίες θα συνεχίσουν να κυματίζουν περήφανα, βασταζόμενες από τα πλέον μαχητικά και καθαρά χέρια, εκείνα της Ελληνικής Νεολαίας, αποδεικνύοντας στην πράξη πως μέσα στον οχετό της φιλελεύθερης και της μαρξιστικής καθεστωτικής παράκρουσης και παρανομίας, ο ελληνικός Λαϊκός Εθνικισμός αποτελεί την μεγαλειώδη κι επική ποίηση του 21ου αιώνος!». Συμπληρώνονται αισίως δύο έτη από την εθνεγερτήριο εκείνη ημέρα του Μαΐου του 2012, κατά την οποία μισό εκατομμύριο Έλληνες διάβηκαν το Ρουβίκωνα της ψευδεπίγραφης πολιτικής ορθότητος, γκρεμίζοντας άπαξ και δια παντός την γέφυρα της επιστροφής στο παρηκμασμένο Παρελθόν. Με μπροστάρη την μαχόμενη Ελληνική Νεολαία, το υγιέστερο και πλέον ηθικό τμήμα του Λαού μας, το Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα έδωσε βροντερό παρόν Πολιτικού Αγώνος υψώνοντας δίχως φόβους και αναστολές τη Σημαία της Εθνικής Αντίστασης ενάντια σε ένα Καθεστώς φαύλων και διεφθαρμένων. Δύο έτη μετά από εκείνη τη λαμπρή για τον Ελληνισμό ημέρα, το Κίνημα των Ελλήνων Εθνικιστών, η Ηγεσία και οι Αγωνιστές του, μπορούν να υπερηφανεύονται πως στάθηκαν γενναία στο πλευρό του Λαού μας, πληρώνοντας τίμημα βαρύ για την θέλησή τους να αγωνισθούν μέχρι τέλους για την Πατρίδα, για την Εθνική και Κοινωνική Πίστη και προπαντός για την Ελευθερία: Δύο Σύντροφοι ξεχωριστοί, δύο από τους καλύτερους Συναγωνιστές μας, έχουν με το Αίμα τους το ιερό βαπτίσει μια γενιά Αγωνιστών της Εθνικής και Κοινωνικής Ιδέας, δίνοντας πια και μεταφυσικό χαρακτήρα στον τιτάνιο, σκληρό μα δίκαιο Πολιτικό Αγώνα του Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος.

Μαίανδρος f

Ο Αρχηγός μας, συναγωνιστές εκλεγμένοι από τον Ελληνικό Λαό και δεκάδες Αγωνιστές βρίσκονται έγκλειστοι στις φυλακές του αντεθνικού Καθεστώτος, όμηροι της ανθελληνικής Τυραννίας που εξουσιάζει τον Λαό και την Πατρίδα μας. Και η Εθνικιστική μας Ιαχή, εξαπολύεται μέσα από την πένα του μεγάλου Νίκου Καζαντζάκη: «Νιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα. Πολλά κεφάλια θα σπάσουν. Μα κάποια στιγμή, θα σπάσουν και τα σίδερα»! Σ’ αυτά τα δύο έτη Πολιτικού Αγώνος μέσα από την Βουλή των Ελλήνων, κερδίσαμε τις καρδιές ενός εξόχως σημαντικού τμήματος του Λαού μας, το οποίο διέκρινε στις Σημαίες που υψώσαμε, την Ελπίδα, την Εθνική Αντίσταση και εν τέλει την επερχόμενη Νίκη. Ταυτόχρονα όμως, γινήκαμε και δέκτες κατηγοριών και αμφισβήτησης: οι δειλοί μας κατηγόρησαν για δειλία, οι αδρανείς για αδράνεια, οι εχθροί του Λαού εκτόξευσαν προς εμάς την κατηγορία του «εχθρού της δημοκρατίας». Οι «δημοκράτες» ήσαν εκείνοι οι οποίοι παραβιάζοντας το Σύνταγμα και τους κοινοβουλευτικούς κανονισμούς, απαγόρευσαν στο Λαϊκό Σύνδεσμο-Χρυσή Αυγή να συμμετάσχει στη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών μετά του Προέδρου της Δημοκρατίας, μετά τις τελευταίες εθνικές εκλογές. Οι ίδιοι αυτοί ήσαν που απαγόρευσαν στο Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα να τοποθετήσει τον δικό του έναν εκ των επτά αντιπροέδρων της Βουλής, ως ο Κανονισμός της ορίζει. Οι ίδιοι αυτοί «δημοκράτες» ήσαν που εξαπέλυσαν την πολιτική δίωξη της Χρυσής Αυγής στα τέλη του Σεπτεμβρίου του 2013, στήνοντας το τηλεοπτικό σόου των συλλήψεων και της περιφοράς των πολιτικών 49

«Νιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα. Πολλά κεφάλια θα σπάσουν. Μα κάποια στιγμή, θα σπάσουν και τα σίδερα»! κρατουμένων υπό μορφή αιχμαλώτων του Τυραννικού και ξενοκίνητου Καθεστώτος. Αυτοί ήσαν τέλος που αποφάσισαν να διακόψουν την συνταγματικά κατοχυρωμένη κρατική χρηματοδότηση της Χρυσής Αυγής,

παρότι υποκριτικά σκούζουν στα ελεγχόμενα εξ αυτών μέσα μαζικής εξαπάτησης πως η δίωξη εις βάρος του Κινήματος των Ελλήνων Εθνικιστών «δεν είναι πολιτική». Κι ενώ οι πολιτικοί αντίπαλοι του Λαϊκού

f Μαίανδρος

Εθνικιστικού Κινήματος επιχειρούν απεγνωσμένα να καλύψουν με πέπλο νομιμότητος τα ειδεχθή κατά του Λαού και του Συντάγματος εγκλήματα, το δεξί χέρι του Πρωθυπουργού, ο γενικός γραμματέας της Κυβέρνησης, ομολογεί την ωμή και προπαντός παράνομη παρέμβαση του Προέδρου της Κυβερνήσεως και υπουργών αυτής, ούτως ώστε να προφυλακισθεί ο Αρχηγός του Λαϊκού Συνδέσμου-Χρυσή Αυγή και βουλευτές του Κινήματος. Καθότι η εκτελεστική εξουσία, η αντεθνική Χούντα Βενιζέλου-Σαμαρά, δίνει εξηγήσεις και απολογείται μόνο στην Τρόικα και στους διεθνείς σιωνιστικούς οργανισμούς, έρχεται η υποτιθέμενη «ανεξάρτητη» Δικαιοσύνη να πράξει όχι το αυτονόητο (ήτοι την έρευνα για το εάν ευσταθούν οι κατηγορίες του γενικού γραμματέως της κυβέρνησης), αλλά αντιθέτως, να επιβάλλει τη φίμωση της Αλήθειας, προκειμένου να μην υπάρξει μελλοντικά νέα διαρροή, ικανή να πλήξει πολιτικά την εγκληματική συμμορία που κυβερνά. Πολλώ δε μάλλον, ουδείς εκ των κατηγόρων της Χρυσής Αυγής δεν αναφέρθηκε στην άμεση απομάκρυνση του γενικού γραμματέα της κυβέρνησης, με εντολή του ίδιου του πρωθυπουργού. Και σ’ αυτή την περίπτωση όπως και σε πλήθος άλλων κατά το μακρινό και το πρόσφατο παρελθόν, η απόφαση ελήφθη υπό το πρίσμα της “Führerprinzip”, δηλαδή της «αρχής του Αρχηγού», για την οποία -τραγική της τύχης ειρωνεία- κατηγορείται ο Αρχηγός της Χρυσής Αυγής και το Κίνημα εν γένει. Δίδαγμα ηθικό για τον Λαό μας: οι πολιτικοί αντίπαλοι του Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος, οι υπεύθυνοι της εξαθλίωσης και εκτελεστές των εντολών των ξένων κέντρων

Μαίανδρος f

εξουσίας γνωρίζαμε αποδεδειγμένα μέχρι τούδε πως ήσαν κλέφτες. Πλέον, το Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα σας αποδεικνύει με τον πιο περίτρανο τρόπο πως είναι και ψεύτες, ερμηνεύοντας κατά το δοκούν ίδιες ενέργειες διαφορετικών πολιτικών ανδρών. Η μεγαλύτερη όμως Νίκη την οποία έχει μέχρι τώρα σημειώσει το Κίνημά μας, δεν είναι η απόδειξη στα μάτια του Λαού μας πως οι πολιτικές ηγεσίες των κομμάτων του αντισυνταγματικού τόξου είναι οι πραγματικές εγκληματικές συμμορίες οι οποίες βαστούν τους συμπατριώτες μας δέσμιους της δουλείας των τόκων, υπακούοντας πιστά στις διαταγές των διεθνών αφεντικών τους. Μήτε είναι το γεγονός πως η παρουσία της Χρυσής Αυγής στη Βουλή των Ελλήνων απέτρεψε την περαιτέρω φτωχοποίηση των Ελλήνων, το μεγαλύτερο ακόμη πετσόκομμα των μισθών και των συντάξεων. Η ουσιαστικότερη Νίκη του Λαϊκού Εθνικισμού είναι το γεγονός πως κατέδειξε στο Λαό μας την συμπαιγνία των κομμάτων του αντισυνταγματικού τόξου εις βάρος των Ελλήνων, του Συντάγματος και του Πολιτεύματος. Ούτε το 1% εκείνων που έπραξε η Χρυσή Αυγή μέσα σε δύο σχεδόν έτη παρουσίας στη Βουλή των Ελλήνων, δεν έπραξε σε 40 χρόνια κοινοβουλευτικής παρουσίας η αντεθνική Αριστερά. Αντιθέτως, το ξεγύμνωμα της τυραννικής διακυβέρνησης από μέρους των φιλελεύθερων και καπιταλιστικών δυνάμεων, αφήνει εξόχως έκθετη την παραπαίουσα Αριστερά, η οποία σπεύδει να βάλει πλάτες στην ολιγαρχία του πλούτου, χειροκροτώντας και συνυπογράφοντας την παράνομη και αντισυνταγματική πολιτική δίωξη των στελεχών του Λαϊκού Συνδέσμου-Χρυσή Αυγή. 51

Η θριαμβευτική Νίκη του Κινήματός μας συνίσταται στο εξής: ξεχώρισαν μπρος στα μάτια και του πλέον αδαούς τα δύο στρατόπεδα της επερχόμενης σύγκρουσης. Από τη μία πλευρά βρίσκεται το Καμάρι του Ελληνικού Λαού, το αγνότερο και υγιέστερο κομμάτι του, ο Λαϊκός Σύνδεσμος-Χρυσή Αυγή και στην αντίπερα όχθη, ο ετερόκλητος όχλος των πολιτικών απατεώνων, φιλελεύθερων, μαρξιστών, καπιταλιστών, τροτσκιστών και λοιπών «προοδευτικών» δυνάμεων, των οποίων τα συμφέροντα πλήττονται από την παρουσία ενός ισχυρού και ασυμβίβαστου Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος στην ελληνική πολιτική σκηνή. Με πολύ απλά λόγια, διακηρύσσουμε προς το Λαό μας: Ο Λαϊκός Σύνδεσμος-Χρυσή Αυγή, το Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα, υπήρξε και παραμένει ακόμη ο Προμηθέας του Νέου Λαού που έρχεται. Έπραξε και πράττει καθημερινά το Καθήκον του προς τον Ελληνικό Λαό και την Ελληνική Πατρίδα. Σειρά του Ελληνικού Λαού λοιπόν, να πράξει το Καθήκον του προς τα παιδιά του, προς εκείνους οι οποίοι θα κληθούν να ζήσουν είτε σε μια Πατρίδα Ελευθερίας και Εθνικής Υπερηφάνειας, είτε σε ένα Καθεστώς μισελληνικής Τυραννίας και σκλαβιάς! Οι πολιτικοί μας αντίπαλοι, μεταχειρίστηκαν τερατώδη ψεύδη για να προκαταβάλουν την κοινή γνώμη ενάντια στο Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα. Έκαναν λόγο για «τάγματα εφόδου», για χιλιάδες κρυμμένα όπλα, για άρματα μάχης έτοιμα να επιτεθούν στο Κοινοβούλιο προκειμένου να καταληφθεί η εξουσία με μη συνταγματικά μέσα από τους Εθνικιστές. Πρόκειται σαφώς για φαιδρότητες του αίσχιστου είδους, τις οποίες βεβαίως οι κατήγοροί μας αδυνατούν να στοιχειοθετήσουν. 52

Ο Λαϊκός Σύνδεσμος-Χρυσή Αυγή, σεβόμενος ασυζητητί το Σύνταγμα της Πατρίδος, επισήμανε πως το Ελληνικό Πρόβλημα δεν είναι ζήτημα μονοδιάστατα οικονομικό. Είναι εξόχως πολιτικό εκ του οποίου και πηγάζουν όλες οι παρεμφερείς δραματικές συνέπειες, σε όλους τους τομείς της εθνικής και κοινωνικής ζωής. Επί του Ελληνικού Προβλήματος, το Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα κατέθεσε στον Ελληνικό Λαό τις προτάσεις του, προτάσεις οι οποίες συνιστούν τις Πολιτικές Θέσεις του Κινήματος. Οι Πολιτικές Θέσεις με τη σειρά τους, απορρέουν από τις σαφείς, ξεκάθαρες και διακηρυγμένες μεγαλοφώνως Ιδεολογικές θέσεις του Λαϊκού Συνδέσμου-Χρυσή Αυγή, ως του μοναδικού πολιτικού φορέα του Ελληνικού Λαϊκού Εθνικισμού. Επί το απλούστερον και εν αντιθέσει προς τα χοντροκομμένα ψεύδη των εχθρών του Ελληνικού Λαού, η Χρυσή Αυγή επιδιώκει δια των εκλογών, ήτοι δια της ψήφου εμπιστοσύνης του Λαού μας, να πετύχει τη μέγιστη δυνατή κοινωνική συναίνεση προκειμένου να υλοποιήσει τις θέσεις-λύσεις του Πολιτικού της Προγράμματος. Για το Λαϊκό Σύνδεσμο-Χρυσή Αυγή λοιπόν, οι εκλογές αποτελούν την μοναδική οδό προς την απόκτηση της ευρείας λαϊκής υποστήριξης, ως της ικανής και αναγκαίας συνθήκης ώστε να οικοδομηθεί το ΕθνικόΛαϊκό Κράτος το οποίο οραματιζόμαστε. Ενώ όμως το Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα σέβεται και τηρεί απαρέγκλιτα τους συνταγματικούς κανόνες και τους Νόμους του Κράτους, οι δυνάμεις του αντισυνταγματικού τόξου και δη η Χούντα Βενιζέλου-Σαμαρά που εξουσιάζει, τους αγνοεί και πολύ περισσότερο τους καταπατά επιδεικτικά, περιφρονώντας ταυτόχρονα την βούληση του

f Μαίανδρος

Ελληνικού Λαού. Η συγκεκριμένη πρακτική στην οποία επιδίδονται από κοινού και αφειδώς οι υπεύθυνοι της εξαθλίωσης του Λαού μας, κόμματα του αντισυνταγματικού τόξου, εκδότες-καναλάρχες και οι πλουτοκράτες, συνιστά την επιτομή της πολιτικής τρομοκρατίας. Εκείνο το οποίο επιδιώκουν οι Τύραννοι του Λαού και της Πατρίδος μας είναι να απαξιωθεί η εκλογική διαδικασία, προκειμένου ευρείες πλατιές μάζες να απόσχουν αυτής. Η αποχή, αποτελεί εθνική και κοινωνική αυτοκτονία διότι με τον έναν ή άλλον τρόπο συμβάλλει στη νομιμοποίηση της εκάστοτε αντεθνικής κυβέρνησης, η οποία υπηρετεί σε βάρος των εθνικών και λαϊκών συμφερόντων, τις εντολές ξένων κέντρων εξουσίας. Ο Λαός μας ουσιαστικά, παραχωρεί το συνταγματικό δικαίωμα της ελεύθερης πολιτικής επιλογής στους δυνάστες του, δίνοντάς τους εμμέσως την άδεια να συνεχίσουν το έργο της εθνικής και κοινωνικής καταστροφής. Η λυσσαλέα, αντισυνταγματική και παράνομη πολεμική την οποία έχει υποστεί μέχρι τούδε η κοινοβουλευτική ομάδα του Λαϊκού Συνδέσμου-Χρυσή Αυγή, αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Από την άλλη πλευρά, διάφοροι κύκλοι οι οποίοι αυτοπροβάλλονται ως επαναστατικοί και ριζοσπαστικοί -κύκλοι οι οποίοι απλώνονται σε όλο το φάσμα των πολιτικών ιδεολογιών- και οι οποίοι ευαγγελίζονται κατακλυσμιαίες αλλαγές μακράν της εκλογικής διαδικασίας, βρίσκονται στο απυρόβλητο των καθεστωτικών διωκτικών μηχανισμών, διότι ακριβώς η παρουσία τους δεν είναι μονάχα ακίνδυνη αλλά μάλλον βολική για το Καθεστώς.

Μαίανδρος f

Συνοψίζοντας τα ανωτέρω, οφείλουμε να καταστήσουμε σαφές το εξής: ο Λαϊκός Σύνδεσμος-Χρυσή Αυγή διεξάγει ένα νόμιμο Πολιτικό Αγώνα στα πλαίσια τα οποία ορίζει το Σύνταγμα της Πατρίδος μας. Ο Λαϊκός Σύνδεσμος-Χρυσή Αυγή, δεν μετέβαλε ούτε κατ’ ελάχιστο τις προγραμματικές πολιτικές του θέσεις εξαπατώντας τον Ελληνικό Λαό, όπως πράττουν οι απατεώνες του αντισυνταγματικού τόξου επί δεκαετίες. Ο Λαϊκός Σύνδεσμος-Χρυσή Αυγή αγωνίζεται για την Ελευθερία του Λαού και της Πατρίδος μας και γι’ αυτό συμμετέχει στις εκλογές γυρεύοντας την στήριξη των Ελλήνων. Τακτικές πολιτικών μαφιόζων και εγκληματικών συμμοριών δεν χρησιμοποιεί η Χρυσή Αυγή, αλλά οι πολιτικοί της αντίπαλοι: κάποτε έταζαν θέσεις στο δημόσιο, οφίτσια και ρουσφέτια για να υφαρπάξουν ψήφους και συνειδήσεις και πλέον μεταχειρίζονται εκβιασμούς, απειλώντας την δημοσιοσυντήρητη, πρώην εκλογική τους πελατεία με διαθεσιμότητα και απόλυση στην περίπτωση που άρουν την υποστήριξή τους στα κόμματα της κλεπτοκρατίας. Ομήρους λοιπόν, διαθέτουν τα κόμματα του αντισυνταγματικού τόξου και όχι το Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα και τούτο το γνωρίζει πολύ καλά ο Ελληνικός Λαός. Ένα πνεύμα φωτεινό, το οποίο διατηρήθηκε στην αφάνεια προκειμένου να αναδειχτούν στην πνευματική ελίτ οι νοσηρές μετριότητες της μαρξιστικής πανούκλας, ο πολύς Παναγιώτης Κονδύλης, γράφει με πυρωμένο από τις εμπειρίες της ζωής μελάνι: «Ο τωρινός κυρίαρχος επικαλείται τη λογική, ο μελλοντικός υμνεί την Ελευθερία». 53

Και πράγματι, το συνονθύλευμα των πολιτικών μας αντιπάλων, μας κατηγορεί ως ακραίους και τρελούς, θαρρώντας πως με τη λάσπη θα προσδώσει στις ενέργειές του μια λογική δικαιολόγηση. «Ευρώ, ευρώ και Τρόικα, Μνημόνια και υποταγή στον διεθνή αφέντη», κραυγάζει το στρατόπεδο των εχθρών του Λαού μας. Κι από το δικό μας το Κάστρο της Εθνικής Πίστεως, υψώνεται Ορθό το Λάβαρο του Αγώνος, για να καταδείξει στον Πανελληνισμό πως ενάντια στους καιρούς και τα στίφη των εχθρών, το Θάρρος μένει άπαρτο και Φρούριο η Τιμή! Η Δική μας Μέρα θα έλθει, η Μέρα των Ελλήνων Εθνικιστών ζυγώνει με καλπασμό και για εκείνους οι οποίοι αρνούνται να ανταποκριθούν στο Πανεθνικό Κάλεσμα, εκείνους που διακατέχονται από δειλία, δισταγμούς και αμφιβολίες, εκείνους που με θράσος χιλίων πιθήκων «προτείνουν» και «συμβουλεύουν» από τα μετόπισθεν του πολεμικού Μετώπου αυτούς που 54 μάχονται στην Πρώτη Γραμμή του Αγώνος, η ιαχή είναι ευχή και συνάμα κατάρα: f Μαίανδρος

Στην άκρη δειλοί, προελαύνει αμείλικτη, αγέρωχη και σκληρή η Ελληνική Νεολαία! Μαίανδρος f

Ευάγγελος Καρακώστας 55

Για μια μεταφυσική θεώρηση της πολιτικής

Α΄μέρος

f Μαίανδρος

πρόσφατη εκλογική πολιτική δραστηριότητα του Κινήματος, η προπαρασκευή για τις μελλοντικές αναμετρήσεις και τα πολυποίκιλα ζητήματα τρέχουσας επικαιρότητας που αναδύονται καθημερινά εξ αιτίας της συνεχιζόμενης άδικης δίωξης του Κινήματος και της πολιτικής αποσύνθεσης της Πατρίδας μας, απαιτούν συμμετοχή, σχολιασμό και παρέμβασή, οπότε εύλογα καταλείπουν ελάχιστο χώρο για την προσήκουσα επεξεργασία κοσμοθεωρητικών και ιδεολογικών ζητημάτων. Ενίοτε μόνον παρουσιάζονται ενδελεχή ιδεολογικά και θεωρητικά κείμενα, τα οποία επιλαμβάνονται αρκετών ιδεολογικών πεδίων, αλλά είναι περιορισμένα εξ αντικειμένου. Στο παρόν. έχοντας ως αφετηρία το σπουδαίο ζήτημα της μεταφυσικής θεώρησης της πολιτικής, θα αναφερθούμε στο ΨΕΥΤΟΔΙΛΗΜΜΑ που ζυμώνεται, δολίως καλλιεργείται και τίθεται «εκ του πονηρού» στις εθνικά αφυπνιζόμενες λαϊκές μάζες : Θα δηλώνουμε ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ Η’ ΔΩΔΕΚΑΘΕΪΣΤΕΣ ΕΘΝΙΚΟΙ ; Εμείς οι Χρυσαυγίτες θεωρούμε πως τα ζητήματα αυτού του είδους δεν είναι «της παρούσης» στα αποφασιστικά χρόνια που περνάμε. Θυμίζουν μάλλον τον βλακώδη προβληματισμό των ριψάσπιδων «αναχωρητών», σχετικά με το «φύλο των αγγέλων», ενώ η Βασιλεύουσα έπνεε τα λοίσθια

Μαίανδρος f

και τα τουρκικά στίφη ευρίσκοντο προ των πυλών. Ο αξέχαστος στοχαστής Παναγιώτης Φωτέας (βαθειά ελληνολάτρης αν και κατά τον αυτοπροσδιορισμό του «αριστερός»), στο απλό, μικρό και πυκνό πόνημά του «Η Ελληνική απελπισία» 1980 (παράγωγο μιας διάλεξης που έδωσε στα 1977) καταγράφει ως πραγματική συγκλονιστική απελπισία την υπερπολύχρονη μανιοκαταθλιπτική πυροδότηση της εθνικής μας ψυχοπαθολογίας, από την τεράστια και δυναμική, εθνοδιαβρωτική και ταυτόχρονα εθνογόνο, διαδραστική αλληλεπίδραση του Ελληνισμού με τον χριστιανισμό. Εμείς οι Έλληνες Εθνικιστές δεν καταδεχόμαστε υποδείξεις από κανένα πνευματικό απόβλημα που προτίθεται να μας υποδείξει κοσμοθεωρητικές τροχιές. Ξέρουμε καλύτερα απ’ όλους τους «ασκητές» των εμποροπανηγύρεων και τους «εθνικούς» των χασαποταβερνείων ότι το Έθνος προϋπήρξε ιστορικά και πολιτιστικά του χριστιανισμού, αλλά συνάμα και ότι διέδραμε 17 αιώνες έχοντας ως θρησκευτικό του επιστέγασμα τον χριστιανισμό. Συνεπώς κατανοούμε βαθύτατα πως η μύχια και αβυσσαλέα κρίση της νέας ελληνικής ταυτότητας που ενέχει και την τιτάνια διαλεκτική πάλη μεταξύ της πάτριας και της χριστιανικής κοσμοθέασης, μπορεί να έχει συνθετική ή διαρρηκτική κατάληξη. Σίγουρα όμως δεν θάχει υπόσταση αν λείψει το Γένος των Ελλήνων. Τώρα διενεργείται Αγώνας Εθνικής Αντίστασης. Ότι τον υπονομεύει είναι εγωπαθητική μανία κι’ οδηγεί σε ψυχοπνευματικό ακρωτηριασμό την Λαϊκή Κοινότητα, την ώρα που έχει κληθεί να πολεμήσει γιά την ίδια της την επιβίωση. 57

«Ο Ιεχωβάς δεν είναι τίποτε άλλο από έναν γέρο Ιουδαίο, εφοδιασμένο με τεράστια δύναμη θέλησης και καλά διανοητικά χαρίσματα, μα ωστόσο γεμάτο οργή κι εκδικητικότητα» Χιούστον Στιούαρτ Τσάμπερλαιν 58

Εμείς οι Εθνικιστές Χρυσαυγίτες είμαστε φανατικά πολέμιοι της σημερινής εξουσίας και της καθεστωτικής ψευτοδιανόησης, που μεθοδεύουν διαρκώς νέους τρόπους ελέγχου και διαμόρφωσης των απόψεων και σκέψεων των προγονόπληκτων Γραικύλων, των χριστιανοπαθητικών Ρωμιών, των υλιστών Ραγιάδων και των ευσεβιστών Γκιαούρηδων. ΟΛΟΙ αυτοί χάνουν την ικανότητα να νιώσουν και να βιώσουν την κρίσιμη και απτή αλήθεια του Έθνους, ενώ παράλληλα τα Μέσα Μαζικής Αποχαύνωσης συνεχίζουν να υποστηρίζουν αδιάκοπα την εθνοαποδομητική αγορά ιδεών με τα χυδαία τους προϊόντα, επιτείνοντας τη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό. Η πολύμορφη και πολυεπίπεδη ινδοευρωπαϊκή μυθολογία και κοσμοθεώρηση, σε πλήρη αντίθεση με την αυτιστική ψυχοπαθητική αντίληψη των «δούλων του θεού», είναι εμποτισμένη σε βάθος με την έννοια της θειότητας του ίδιου του ανθρώπου, όντος ελεύθερα προορισμένου γιά στοχασμό, ηθική επιλογή και κρίση, το «άτμαν» του οποίου, δηλαδή η ατομική του ψυχή, στην καθαρότερή της μορφή είναι παρόμοια με το «βράχμαν», με την υποστατική ψυχή του Σύμπαντος Κόσμου. Είναι το δραστικό συνεχές του ένθεου σπινθήρα του ανθρώπου, που αντανακλά στην μύχια παράδοση του ορθόδοξου εσωτερισμού γιά τον «εν ημίν Χριστό». Συναγωνιστές κι’ αναγνώστες διόλου μην άγχεστε από άκαιρη επιδίωξη θεολογικής στοιχείωσης και ένθεο προβληματισμό .... «ο Παντοδύναμος μας βλέπει ακριβοδίκαια,... όπως ακριβώς τον βλέπουμε εμείς!». Στην ιουδαϊκή θρησκεία, η απάνθρωπα αυστηρή περιχαράκωση του ανθρώπου

f Μαίανδρος

μέσα σ’ ένα σαδιστικά αυστηρό πλαίσιο στεγνών διανοητικών περιορισμών, απαγορεύσεων και αφορισμών, καθώς και η απόλυτη παραμέληση και περιφρόνηση της αληθινά θείας δυναμικής προοπτικής του ανθρώπινου πνεύματος με τον «άνθρωπο μέτρο πάντων πραγμάτων», με τον «εν ημίν Χριστό», τελικά ανάγει τον μισάνθρωπο Γιαχβέ σ’ ένα πραγματικό κτηνώδη δικτάτορα, αντί γιά πανάγαθο πλάστη σε διαχειριστή μιας στείρας υποτακτικής δημιουργίας, ώστε πράγματι στον ιουδαϊκό μονοθεϊσμό εντοπίζουμε αβίαστα αυτό που ο λαμπρός διανοητής Αλαίν ντε Μπενουά αποκάλεσε επιτυχημένα «το σύμπτωμα της αποζημιούμενης στειρότητας». Απέναντι σ’ αυτήν την στενόκαρδη και τυραννική σύλληψη του θείου, όπου η αποφυγή της φρικτής θείας τιμωρίας εξαγοράζεται με την δουλική και φοβική υποταγή του ανθρώπου, ο Θεός γιά τους Ινδοευρωπαίους ήταν και είναι απερινόητη και άπειρη Αγάπη! Όπως όλοι θυμόμαστε από την πρώτη κιόλας αναφορά περί ανθρώπινης ζωής στην Τορά (και συγκεκριμένα στο βιβλίο της «Γένεσης» ή «Μπερεσίθ» που σημαίνει «Εν αρχή»), όπου ο Αδάμ κι η Εύα εκδιώκονται από τον κήπο της Εδέμ εξ αιτίας της επιθυμίας τους ν’ αποκτήσουν την γνώση του Καλού και του Κακού, όλες οι προσπάθειες ανάπτυξης των δημιουργικών πνευματικών δυνάμεων του ανθρώπου αποθαρρύνονται μεθοδικά και τιμωρητικά από τον φθονερό Ιεχωβά / Γιαχβέ ! Η χαρακτηριστική παθιασμένη αγανάκτηση κι ο φθόνος του (που αποτελεί βέβαια τον ολοκληρωμένο προβλητικό φορέα των τυπικά ιουδαϊκών γνωρισμάτων) είναι πράγματι το σήμα κατατεθέν των Ιουδαίων στην κατα-

Μαίανδρος f

γεγραμμένη τους ιστορία. Όπως το θέτει ο Χιούστον Στιούαρτ Τσάμπερλαιν: «Ο Ιεχωβάς δεν είναι τίποτε άλλο από έναν γέρο Ιουδαίο, εφοδιασμένο με τεράστια δύναμη θέλησης και καλά διανοητικά χαρίσματα, μα ωστόσο γεμάτο οργή κι εκδικητικότητα, πολλαπλά στερημένο κι από τις απλούστερες ηθικές αρχές : επιτρέπει κάθε απάτη και δόλο, κάθε λεηλασία και μακελειό, μόνον όμως εφ’ όσον αυτά εξυπηρετούν τον μικρό του εκλεκτό λαό ή έναν από τους ευνοουμένους του• στερείται κάθε συναίσθησης κάποιας εγγενούς αθρώπινης αξίας και οίκτου.» Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη θεολογική και ιστορική εξειδικευμένη γνώση, ούτε μελέτη και αποκωδικοποίηση κάποιων πραγματικών ή φανταστικών ιουδαϊκών θρησκευτικών και αποκρυφιστικών κειμένων, γιά να αντιληφθεί κανείς την εξ «απαλών ονύχων» ψυχοπνευματική αγωγή κι ανατροφή του λαού που έχει ως απόλυτο σκοπό του την παγκόσμια κυριαρχία, την αρπαγή ολόκληρης της πλάσης, με κάθε αδίστακτο τρόπο. Μιά εξεταστική ματιά στον βιβλικό κανόνα είναι παραπάνω από αρκετή: «Από των πόλεων των εθνών τούτων, ων ο Κύριος ο Θεός ΣΟΥ δίδωσί σοι κληρονομείν την γην αυτών ου ζωγρήσατε απ’ αυτών παν έμπνεον, αλλ’ ή αναθέματι αναθεματιείτε αυτούς, τον Χετταίον και Αμορραίον και Χαναναίον και Φερεζαίον και Ευαίον και Ιεβουσαίον και Γεργεσαίον, όν τρόπον ενετείλατο σοι Κύριος ο Θεός Σου» (Δευτερονόμιο-Κ΄16 : Δεύτερη ομιλία του Μωυσή, εντολές και ευλογίες, περί εξόντωσης ειδωλολατρών και ψευδοπροφητών) - από τις πόλεις, όμως, αυτών των λαών, που ο Κύριος ο Θεός σου δίνει σε σένα ως κληρονομιά, δεν θα αφήσετε ζωντανό κανένα 59

από αυτά που έχουν πνοή• αλλά, θα τους αποκόψετε με τεμαχισμό, τους Χετταίους, και τους Αμορραίους, τους Χαναναίους, και τους Φερεζαίους, τους Ευαίους, και τους Ιεβουσαίους και τους Γεργεσαίους, καθώς σε πρόσταξε ο Κύριος ο Θεός σου. Το έχουν εφαρμόσει με λεπτομερειακή συνέπεια από το απώτατο παρελθόν : «Να μην συλληφθεί κανείς ζωντανός»!! Σφάξτε ότι αναπνέει...λέγει ο «Κύριος και Θεός» Τους, στο Β’ βιβλίο της Τορά, το Δευτερονόμιο, το οποίο οι Ιουδαίοι ονομάζουν «Ελλε 60

χαντεμπαρίμ», από τις αρχικές λέξεις του κειμένου που σημαίνουν «Αυτοί οι λόγοι» και αφορούν στις ντιρεκτίβες του νομοθέτη – ηγέτη τους Μωυσή. «Ότι πυρ εκκέκαυται εκ του θυμού μου, καυθήσεται έως άδου κάτω,καταφάγεται γήν και τα γεννήματα αυτής, φλέξει θεμέλια ορέων.Συνάξω εις αυτούς κακά και τα βέλη μου συντελέσω εις αυτούς...οδόντας θηρίων απαποστελώ εις αυτούς μετά θυμού συρρόντων επί γήν. Έξωθεν ατεκνίσει αυτούς μαχαίρα και εκ των ταμιείων φόβος

f Μαίανδρος

· νεανίσκος συν παρθένω, θηλάζων μετά καθεστηκότος πρεσβύτου.» (Δευτερονόμιο-ΛΒ΄22-25 : Η ωδή του Μωυσή) - Επειδή, φωτιά άναψε μέσα στον θυμό μου, θα κάψει μέχρι τα κατώτερα μέρη του άδη, θα καταφάει τη γη μαζί με τα γεννήματά της, θα καταφλογίσει τα θεμέλια των βουνών. Θα επισωρεύσω επάνω τους κακά, όλα μου τα βέλη θα τ’ αδειάσω επάνω τους…… θα στείλω επάνω τους δόντια θηρίων, και το φαρμάκι εκείνων που σέρνονται επάνω στη γη. Απέξω θ’ αφανίσει τα παιδιά τους μάχαιρα και από μέσα απ΄τα δωμάτιά τους τρόμος, τον νέο και την παρθένα, το νήπιο που θηλάζει και τον ασπρομάλη γέροντα. «Μεθύσω τα βέλη μου αφ’ αίματος και η μάχαιρά μου φάγεται κρέα, αφ’ αίματος τραυματιών και αιχμαλωσίας, από κεφαλής αρχόντων εχθρών» (ΔευτερονόμιοΛΒ΄42 :Η ωδή του Μωυσή) Θα μεθύσω τα βέλη μου από αίμα, και η μάχαιρά μου θα καταφάει κρέατα, από το αίμα των φονευμένων και των αιχμαλώτων, από το κεφάλι των αρχόντων των εχθρών. «….Διότι θυμός Κυρίου επί πάντα τα έθνη και οργή επί τον αριθμόν αυτών του απολέσαι αυτούς και παραδούναι αυτούς εις σφαγήν. Οι δε τραυματίαι αυτών ριφήσονται και οι νεκροί, και αναβήσεται αυτών η οσμή, και βραχήσεται τα όρη από του αίματος αυτών» (Ησαίας -ΛΔ΄2). Επειδή, ο θυμός τού Κυρίου είναι ενάντια σ’ όλα τα έθνη, και η φλογερή οργή του ενάντια στο πλήθος τους για να τους αφανίσει ολοκληρωτικά• και να τους παραδώσει σε σφαγή. Κι τραυματίες κι οι νεκροί τους θ΄απορριφθούν κι η μυρωδιά τους θα ανέβει και τα βουνά θα λειώσουν από το αίμα τους. Όπως καταγράφει ο ….ευαίσθητος ανθρωπιστής Ησαίας, ούτε στους τραυματίες δεν

Μαίανδρος f

θα δείξει έλεος ο Γιαχβέ, ενώ.....η ατμόσφαιρα θα μυρίζει από τα πτώματα και τα βουνά ακόμη θα ποτίσουν μ’ αίματα....(!) «…Κόψει Κύριος πάντας τους λαούς, όσοι επεστράτευσαν επί Ιερουσαλήμ τακήσονται αι σάρκες αυτών εστηκότων αυτών επί τους πόδας αυτών, και οι οφθαλμοί αυτών ρυήσονται εκ των οπών αυτών, και η γλώσσα αυτών τακήσεται εν τω στόματι αυτών» (Ζαχαρίας- Ζεκαργιά (δλδ. «Ο Γιαχβέ θυμήθηκε»):ΙΔ΄12 - Ο Γιαχβέ θ’ αφανίσει όλους τους λαούς που εκστρατεύσανε ενάντια στην Ιερουσαλήμ....οι σάρκες τους θα λειώσουν ενώ στέκονται όρθιοι και τα μάτια τους θα πεταχτούν έξω από τις κόγχες τους κι οι γλώσσες τους θα λιώσουν στο στόμα τους! Στα κεφάλαια 12 έως 14 του βιβλίου του «προφήτη» περιλαμβάνεται ένας πολυσύνθετος «χρησμός», ένα «όραμα» για τον Ιουδαϊσμό, που προεξαγγέλλει την δόξα που περιμένει τον Ισραήλ, την τελική ρήξη με τους εχθρούς του και τον θρίαμβο του «θεϊκού» τους βασιλείου. Μια μακάβρια αναλογία : το «ανθρωπιστικό» όραμα του Ζεκαργιά θυμίζει την χρήση πυρηνικού όπλου, σαν κι’ αυτά που ανεπίσημα διαθέτει το σιωνιστικό Ισραήλ. Όμως το εν λόγω αντιανθρώπινο και ιδιαίτερα ανθελληνικό παραλήρημα δεν έχει σταματημό : «….Διότι ενέτεινα σε Ιούδα, εμαυτώ εις τόξον, έπλησα τον Εφραίμ και εξεγερώ τα τέκνα σου, Σιών, επί τα τέκνα των Ελλήνων και ψηλαφήσω σε ως ρομφαίαν μαχητού. Και Κύριος έσται επ’ αυτούς και εξελεύσεται ως αστραπή βολίς..... και Κύριος παντοκράτωρ υπερασπιεί αυτούς, και καταναλώσουσιν αυτούς, και καταχώσουσιν αυτούς εν λίθοις σφενδόνης και εκπιόνται αυτούς ως οίνον…» (Ζαχαρίας : Θ΄13-15)

- Επειδή, σε τέντωσα Ιούδα σαν τόξο για μένα • και το γέμισα με τον Εφραίμ και θα εξεγείρω τα παιδιά σου Σιών, ενάντια στα παιδιά των Ελλήνων• και θα σέ καταστήσω σαν ρομφαία μαχητή. Κι ο Κύριος θα φανεί επάνω τους, και το βέλος του θα βγει σαν αστραπή•…. κι’ ο παντοδύναμος Κύριος θα τους υπερασπίζεται (τους Ιουδαίους)• και θ’ αφανίσουν τους ενάντιους, και θα τους χώσουν βαθειά στην γή με πέτρες σφενδόνας• και θα τους καταπιούν σαν κρασί… Στα κεφάλαια 9 έως 11 του βιβλίου του «προφήτη» περιλαμβάνεται ένας ακόμη πολυσύνθετος «χρησμός» και συνάμα 62

«καθήκον» για τον Ιουδαϊσμό, μέσα από το περίγραμμα των «προνοιακών» συμφωνιών – εντολών του Γιαχβέ προς τους εκλεκτούς του, μέχρι την έλευση του Μεσσία. «Και πατάξεις τον Αμαλήκ...και εξολοθρεύσεις αυτόν και αναθεματιείς αυτόν και πάντα τα αυτού και ου φείση απ΄αυτού και αποκτενείς από ανδρός έως γυναικός και από νηπίου έως θηλάζοντος και από μόσχου έως προβάτου και από καμήλου έως όνου» (Βασιλειών - Σαμουήλ Α.ΙΕ΄3 -Οι πολεμικές επιχειρήσεις του Σαούλ) - Και να πατάξεις τον Αμαλήκ…. και να τον εξολοθρεύσεις και ν΄ αποκόψεις αυτόν και κάθε

f Μαίανδρος

τι που έχει, και μη τον λυπηθείς• και θανάτωσε από άνδρα και γυναίκα, κι από παιδί και βρέφος που θηλάζει, και βόδι και πρόβατο, ως και καμήλα και γαϊδούρι. Εξολόθρευση των πάντων, μηδέ εξαιρουμένων μόσχων, προβάτων, καμήλων και όνων.... Ο Γιαχβέ διατάσσει μέχρι και την σφαγή νηπίων και θηλαζόντων βρεφών(!!!), οπότε ο περιούσιος λαός του εφαρμόζει με περισσή ευσέβεια το «θεϊκό» πρόσταγμα.. «Ούτως είπε Κύριος ο Θεός, Ισραήλ λάβε το ποτήριον του οίνου του ακράτου τούτου εκ χειρός μου και ποτιείς πάντα τα έθνη, προς α εγώ αποστέλλω σε προς αυτούς, και πίονται και εξεμούνται και εκμανήσονται από προσώπου της μαχαίρας, ης εγώ αποστέλλω ανά μέσον αυτών» (Ιερεμίας – Γιρμιγιάχου δλδ «Ο Γιαχβέ εξυψώνει»- ΛΒ΄15) «….Και δανιείς έθνεσι πολλοίς,σύ δε ου δανιεί και άρξεις εθνών πολλών, σου δε ουκ άρξουσιν» (Δευτερονόμιο-ΙΕ΄6 Περί καθαρότητας, εορτών, θυσιών, προσόδων ιερέων, πόλεων και αστικών διατάξεων) ο Γιαχβέ συμβουλεύει τους Εβραίους να δανείζουν τους άλλους λαούς, αλλά αυτοί να μην δανείζονται από κανένα έτσι ώστε να καταφέρουν να κυβερνήσουν πολλά έθνη, όπως πράγματι το κατάφεραν. «Τω αλλοτρίω εκτοκιείς, τω δε αδελφώ σου ουκ εκτοκιείς, ίνα ευλογήση σε Κύριος ο Θεός σου» (Δευτερονόμιο-ΚΓ΄21) Τους αλλοεθνείς να δανείζεις με τόκο, τους δε ομοφύλους σου χωρίς τόκο...έξυπνη συμβουλή και μάλιστα από το στόμα ενός …. μεγάλου θεού. Οι Ιουδαίοι ως ευλαβείς και πιστοί στο θέλημά του, την εφάρμοσαν και την εφαρμόζουν αποτελεσματικά εδώ και χιλιετίες. «Αιτήσαι παρ’ εμού και δώσω σοι έθνη την κληρονομίαν σου και την κατάσχεσίν σου

Μαίανδρος f

τα πέρατα της γής. Ποιμανείς αυτούς εν ράβδω σιδηρά ως σκεύη κεραμέως συντρίψεις αυτούς.» (Ψαλμός –του Δαβίδ- Β’). Ζήτησε από μένα, και θα σου δώσω κληρονομιά σου τα έθνη, και ιδιοκτησία σου τα πέρατα της γης• με σιδερένια ράβδο θα τους ποιμάνεις• σαν σκεύος τού κεραμέα θα τους συντρίψεις. Ο παρανοϊκός και μισάνθρωπος ιμπεριαλιστής Γιαχβέ υπόσχεται στον εμπνευσμένο «μεγάλο» Ιουδαίο βασιλιά και «προφήτη», πορνοβοσκό και παιδοκτόνο Δαβίδ, όλα τα Έθνη της γης για να τα...ποιμάνει με σιδηρά ράβδο....και να τα σπάσει σαν κεραμικά σκεύη. «….Ότι λαός άγιος εί Κυρίω τω Θεώ ΣΟΥ και σε προείλετο Κύριος ο Θεός ΣΟΥ είναι αυτώ λαόν περιούσιον παρά πάντα τα έθνη όσα επί προσώπου γης» (Δευτερονόμιο -Ζ΄6- Δεύτερη ομιλία του Μωυσή, εντολές και ευλογίες, περί εξόντωσης ειδωλολατρών και ψευδοπροφητών) Επειδή, εσύ είσαι άγιος λαός στον Κύριο τον Θεό σου• ο Κύριος ο Θεός σου σε έκλεξε για να είσαι σ’ αυτόν εκλεκτός λαός, από όλους τούς λαούς, που είναι επάνω στο πρόσωπο της γης. Όλη αυτή η ιδιαίτερη και παράφορη αγάπη του Γιαχβέ για τους Ιουδαίους υφίσταται επειδή οι Ιουδαίοι είναι ο «εκλεκτός» λαός του ανάμεσα σ’ όλα τα Έθνη της γης...ένας λαός άγιος(!!!) «….Και ράξει ο Θεός τους επανισταμένους επί όρος Σιών επ’ αυτούς και τους εχθρούς αυτών διασκεδάσει, Συρίαν, αφ΄ηλίου ανατολών και τους Έλληνας αφ΄ηλίου δυσμών, τους κατεσθίοντας τον Ισραήλ όλω τω στόματι, επί πάσι τούτοις ουκ απεστράφη ο θυμός, αλλ’ έτι η χειρ υψηλή» (Ησαίας – Γεσαγιαχού δλδ «Ο Γιαχβέ είναι σωτηρία» : Θ΄11-13) – 63

Η παρακμή ενός πολιτισμού αρχίζει πραγματικά όταν αντικαταστήσει την θεία, μυθολογική του κατανόηση του σύμπαντος με την ανιαρή, κοινότοπη και εκκοσμικευμένη, άρα ανίερη ιστορική πορεία

Kι’ ο θεός θα συγκεντρώσει αυτούς που ξαναστάθηκαν πάνω στο όρος της Σιών (τους Ιουδαίους) εναντίον αυτών (των εχθρών τους) και θα σκορπίσει τους εχθρούς τους• την Συρία από την ανατολή και τους Έλληνες από την δύση, που κατατρώνε τον Ισραήλ μ’ ολάνοιχτο στόμα. Ο θυμός τού Κυρίου δεν στράφηκε μακριά πάνω απ’ αυτούς, αλλά το χέρι του είναι ακόμα απλωμένο! 64

Δυστυχώς, η συστηματική διείσδυση και ύπουλη κλιμακωτή εμφύσηση αυτής της μονοθεϊστικής ιουδαϊκής «ευαισθησίας» στους αρχικά πολυθεϊστικούς παγανιστικούς Λαούς της Ευρώπης, μέσω της νέας αναμορφωμένης ιουδαϊκής θρησκείας με τ‘ όνομα «χριστιανισμός» και στο όνομα του Χριστού, προκάλεσε κατά τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες την υιοθέτη-

f Μαίανδρος

ση από τους Λαούς αυτούς της ίδιας άκαμπτης δυσανεξίας, της μισαλλοδοξίας και του ισοπεδωτικού δεσποτισμού του τυραννικού ιουδαϊκού ήθους, υπό τη μορφή της παράφρονος επιθυμίας να καθυποτάξουν ολόκληρο τον κόσμο στον χριστιανικό ζυγό, ώστε να τον σώσουν από τις «αμαρτίες» τις οποίες οι ίδιοι οι Ιουδαίοι του υπαγόρευσαν και τις οποίες απορρόφησαν ανταποδοτικά ως επιτίμιο στην περίοδο των χριστιανικών διωγμών. Η θρεμμένη με τις ραββινικές διδασκαλίες, αμετακίνητη μεσσιανική μισαλλοδοξία και τό ταλμουδικό όραμα της «παγκόσμιας βασιλείας του Ισραήλ» ξεπληρώθηκαν αντανακλαστικά από τα Έθνη στον διεσπαρμένο ιουδαϊσμό με γκέτο και πογκρόμ. Όπως συχνότατα ανέφερε ο Ιταλός παραδοσιακός φιλόσοφος Ιούλιος Έβολα, «...η παρακμή ενός πολιτισμού αρχίζει πραγματικά όταν αντικαταστήσει την θεία, μυθολογική του κατανόηση του σύμπαντος με την ανιαρή, κοινότοπη και εκκοσμικευμένη, άρα ανίερη ιστορική πορεία». Η πραγματική αφετηρία της κλιμακωτής αποσύνθεσης και διάλυσης του Ευρωπαϊκού πολιτισμού εντοπίζεται απο τον Έβολα στην πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και στην παρείσφρηση του πρωτοχριστιανικού κοσμοείδωλου στα Ευρωπαϊκά έθνη. Δεν πρέπει ωστόσο να ξεχνάμε, πως αυτή η προερχόμενη από την ιουδαϊκή παράδοση νέα σημιτική θρησκεία, μεταπλάστηκε και τροποποιήθηκε εν μέρει, εμβολιασμένη από το αρχέγονο Ευρωπαϊκό πνεύμα της ανιδιοτελούς αφοσίωσης σ’ έναν ανώτερο πνευματικό σκοπό, κι επί λίγους τουλάχιστον αιώνες ανυψώθηκε, ιδίως κατά τον Μεσαίωνα, ως κινητήρια δύναμη των Ευρωπαίων, μέσω των θεσμών του ανατολι-

Μαίανδρος f

κού καισαροπαπισμού της «οικουμένης», αλλά και του δυτικού ιπποτικού μοναχισμού της σταυροφορικής επέκτασης και του «ιερού ιμπεριαλισμού», κατά των αλλοφύλων απίστων. Όπως αναφέρει ο πολυμαθής Χανς Γκύντερ στο βιβλίο του «Ευλάβεια Βόρειας Σύλληψης- Ένα Περίγραμμα μέσα από τον Ινδογερμανισμό, από το Μπεναρές έως το Ρεϋκιαβίκ» (Froemmigkeit nordischer Artung - Ein Querschnitt durch das Indogermanentum von Benares bis Reykjavik /1934), γνωστότερο ευρύτερα με τον μετάτιτλο του «Οι θρησκευτικές στάσεις των Ινδοευρωπαίων» (Religiöse Gesinnungen der Indoeuropäer), η έννοια της «Ηumanitas», της «ανθρωπαγαθίας», -απλούστερα της «ανθρωπιάς» - που αποτέλεσε το σπέρμα του αναγεννησιακού ανθρωπισμού, καθοριζόταν στους πρώιμους Ευρωπαϊκούς πολιτισμούς της Ελλάδας, της Ρώμης και της Ρωμαϊκής Γερμανικής Αυτοκρατορίας, από την Τιμή, το ειδοποιό ηθικό χαρακτηριστικό των μεγαλόνοων, πνευματικά υψιπετών και ευ-γενών κατά το αίμα ανθρώπων. Ωστόσο, σύμφωνα με τον Γκύντερ, η Ευρωπαϊκή Αναγέννηση σύντομα κινητοποίησε μιαν ακούσια διαδικασία παρακμής, με την ακατάσχετη ροπή της προς τον λεγόμενο «ανθρωπισμό», ο οποίος υπήρξε μια διαστροφή της «ανθρωπαγαθίας» και πολύ γρήγορα ταυτίστηκε τόσο με το «λογικά δίκαιο» δόγμα της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ισότητας «των ανθρώπων» ως αφηρημένο σύνολο, όσο και με τις ιδέες του εμπορικού ιμπεριαλισμού. [Η humanitas είναι λέξη που δημιουργήθηκε από τον Μάρκο Τούλλιο Κικέρωνα για να περιγράψει τον αγαθό άνθρωπο. Κατά την άποψη του Κικέρωνα αποτελούσε 65

αναγκαία προϋπόθεση για την εκπαίδευση στις κλασσικές σπουδές. Ο Πλίνιος ο νεότερος την καθόρισε ως την ικανότητα να κερδίζεται η στοργή των υποδεεστέρων ανθρώπων δίχως την φαλκίδευση των μειζόνων ανθρώπων (EP. ΙΧ, 5). Στην περίοδο της Αναγέννησης ο όρος χρησιμοποιήθηκε από τους Ιταλούς ανθρωπιστές, που εμφανίζονται με πρώτο τον Φραντσέσκο Πετράρκα, γνωστό ως Πετράρχη, ο οποίος ανακάλυψε και μελέτησε τα κείμενα του Κικέρωνος. Κατά την περίοδο του Διαφωτισμού στη Γερμανία, ο όρος «Humanität» χρησιμοποιήθηκε για να ορίσει «έναν βέλτερο άνθρωπο»,υπό την φιλοσοφική έννοια της ανθρώπινης ιδιότητας. Χρησιμοποιείται παραδείγματος χάριν από τον Χέρντερ στις «Επιστολές για την προαγωγή της ανθρωπιάς» (Briefe zur Beförderung der Humanität) και συχνά από τον μεγάλο ποιητή Σίλλερ.] Έχουμε ηθικό και ιστορικό χρέος να επισημάνουμε ότι, στην Αναγέννηση οφείλεται η θαυμαστή ρωμαλέα αναβίωση της κλασσικής αρχαιότητας στον σύγχρονο Ευρωπαϊκό πολιτισμό, άσχετα αν οι σκοτεινές τυραννικές δυνάμεις εκμεταλλευθήκαν κι εξέτρεψαν τελικά την δυναμική της γιά τους σκοπούς τους. Κυρίως ο ριζοσπαστικός, παλαιοδιαθηκικής έμπνευσης Προτεσταντισμός κι η εμπνευσμένη από τον «μοναδικό» δικαιοκρίτη Γιαχβέ, (ένα τοτέμ των Ιουδαίων που μετατράπηκε σε παγκόσμιο θεό) πουριτανική ηθική, ήσαν περισσότερο υπεύθυνοι για την ραγδαία και αιματοβαμμένη άνοδο της αντιαριστοκρατικής σκέψης στην εποχή της Αναγέννησης, δηλαδή κάποια κινήματα εξ αρχής ιουδαιοκεντρικά κι εμπορικά προσανατολισμένα, όπως κατέδειξε ξεκάθαρα ο Μαξ Βέμπερ στο μνημειώδες έργο του: «Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού» (Die protestantische Ethik und der Geist des Kapitalismus). Ο ίδιος «ριζοσπαστικός Προτεσταντισμός», με τις ρίζες 66

του στην Πεντάτευχο κι’ εμποτισμένος από ταλμουδικά ρευστά, εξέθρεψε «συγκυριακά» ως αιτιοπαθογεντικός παράγοντας και την μεταπολεμική γενιά ερυθρών τρομοκρατών στις κατεχόμενες Γερμανίες, όπως σαφώς καταδεικνύεται από την ισχυρή, θεμέλια αυστηρή προτεσταντική παιδεία, που είχαν όλοι οι «μαχητές» τους. Καθόλου δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει το γεγονός οτι η Γαλλική Επανάσταση, γιά τη «δημοκρατία», προήλθε ως αντανάκλαση μεταγραφή της Αμερικανικής Επανάστασης στην «γη των Πουριτανών» το 1776, γιά την «ανεξαρτησία». Η αστική Γαλλική επανάσταση με την σειρά της προετοίμασε τον δρόμο για τον δημοκρατικό φιλελευθερισμό που την ακολούθησε . κι’ αυτός με τη σειρά του κατέληξε στην εμετική φρίκη του μοντέρνου πολυφυλετικού «πολιτισμού», τόσο κομμουνιστικού όσο και καπιταλιστικού. Επιπλέον, είναι ιδιαίτερα σημαντικό και διαφωτιστικό γεγονός ότι κι οι δυό αυτές μορφές οικονομικής συλλογικότητας, ο σοσιαλκομμουνισμός κι ο αστοφιλελεύθερος καπιταλισμός αποκρυσταλλώθηκαν από Ιουδαίους διανοούμενους, αρχικά από τον Μαρξ κι αργότερα απ’ ολόκληρη την ιουδαϊκή καπιταλιστική σκέψη της σύγχρονης Αμερικής. Ιουδαίοι ήσαν επίσης (όλως….τυχαίως) κι’ οι δυό σπουδαιότεροι εκφραστές του τροποποιημένου «Δυτικού Μαρξισμού», ο Ερνστ Σίμων Μπλοχ γιός ενός χριστιανού προσήλυτου σιδηροδρομικού υπαλλήλου στο Λούνβτιχσχάφεν κι’ ο Γκιέργκι Λουκάτς (ή ακριβέστερα Γκιέργκι Λέβινγκερ Μπερνάτ) γιός ενός ζάπλουτου τραπεζικού επενδυτή στην Βουδαπέστη. Ι. Πετρίτης

f Μαίανδρος

Προπαντός μη «ρίχνετε τους τόνους».

ΥΨΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΩΣ ΤΑ ΟΥΡΑΝΙΑ. Φτύστε τους δειλούς που κρύβονται, τους λιποτάκτες την ώρα της Μάχης. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΣΗ ΜΟΥ, ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΔΙΑΤΑΓΗ ΜΟΥ. Ν.Γ. Μιχαλολιάκος