Yorkshire, juni 1976
Rose Delancey zette haar dunne penseel van sabelhaar in de pot met terpentine. Nadat ze haar schilderspalet op de met verf bespatte werkbank had gelegd, liet ze zich in de tot op de draad versleten leunstoel zakken en streek ze haar dikke roodbruine haar uit haar gezicht. Ze pakte de foto die ze als voorbeeld had gebruikt en vergeleek die met het voltooide schilderij op de ezel.
De gelijkenis was treffend, hoewel in haar ogen alle merries op elkaar leken. Tot ze een collectie had opgebouwd die ze aan de galerie in Londen kon voorleggen, zou ze echter dit soort schilderijen moeten maken om rond te kunnen komen.
De opdracht kwam van een rijke boer uit de buurt die drie renpaarden bezat. Ondine, de kastanjebruine merrie die Rose met haar gevoelige ogen aanstaarde vanaf het schilderij, was nummer twee. De boer betaalde haar vijfhonderd pond per schilderij. Daarvan kon ze het dak laten vervangen van de vervallen stenen hoeve waar ze samen met haar kinderen woonde. Het steeds erger wordende vochtprobleem zou ze er niet mee kunnen aanpakken en aan de houtrot en houtworm zou ze voorlopig ook niets kunnen doen, maar het was een begin.
Al haar hoop was op de expositie gevestigd. Als ze nou maar gewoon een paar schilderijen kon verkopen, zou dat een wereld van verschil betekenen voor haar schulden, die zich maar bleven opstapelen. De beloftes die ze telkens aan de bank deed begonnen ongeloofwaardig te worden, en ze was zich ervan bewust dat ze een groot risico nam.
Het was al heel lang geleden dat haar werk tentoongesteld was, bijna twintig jaar. Misschien waren de mensen haar wel vergeten sinds die onstuimige jaren waarin zowel de critici als het publiek aan haar voeten hadden gelegen. Ze was jong, beeldschoon en enorm getalenteerd
geweest… maar daarna was het allemaal bergafwaarts gegaan en had ze de fonkelende lichtjes van Londen verruild voor een teruggetrokken bestaan in Sawood, te midden van het glooiende heidelandschap van Yorkshire.
Ja, de expositie die ze volgend jaar in april zou hebben was een gok, maar die moest gewoon goed uitpakken.
Rose stond op en manoeuvreerde zich met haar forse lichaam behendig tussen de rommel in het kleine atelier door om uit het venster naar het serene landschap te staren. Dit uitzicht maakte haar altijd rustig en was de voornaamste reden dat ze de boerderij had gekocht.
Die stond boven op een heuvel en had een vrij uitzicht op de vallei beneden. Het zilverkleurige water van het Leeming Reservoir, ver in de diepte, vormde een mooi contrast met de verder zo groene omgeving.
Dit uitzicht zou ze niet willen missen, maar als de expositie geen succes werd, zou ze haar huis toch echt moeten verkopen.
‘Verdomme!’ Met haar vuist ramde ze op de grijze stenen vensterbank.
Natuurlijk was er nog een mogelijkheid. Die was er altijd geweest, maar ze probeerde die al bijna twintig jaar te vermijden.
Haar gedachten dwaalden af naar haar broer David, met zijn penthouse in New York, zijn landhuis in Gloucestershire, een villa op een exclusief Caribisch eiland en een jacht dat ergens aan de Amalfikust voor anker lag. Er waren veel nachten voorbijgegaan waarin ze naar het gedruppel van water in de metalen steelpan rechts van haar bed had liggen luisteren en had overwogen hem om hulp te smeken. Ze werd echter nog liever haar huis uit gezet dan dat ze hem om geld zou vragen. Daarvoor was er te veel gebeurd tussen hen.
Ze had haar broer al jaren niet meer gezien en was alleen door middel van krantenartikelen op de hoogte gebleven van zijn bliksemsnelle klim naar de top. Zo had ze acht maanden geleden ook gelezen over de dood van zijn vrouw, waardoor hij als weduwnaar was achtergebleven met een zoon van zestien.
Een week geleden had ze een telegram ontvangen.
beste rose stop de komende twee maanden heb ik belangrijke zakelijke verplichtingen stop mijn zoon
brett is op 20 juni klaar met kostschool stop ik wil hem niet alleen laten stop hij rouwt nog om zijn moeder stop kan hij bij jou terecht stop de frisse lucht zou hem goeddoen stop ik haal hem eind augustus op stop david.
Na ontvangst van het telegram was Rose vijf dagen niet in haar atelier geweest. Ze had lange wandelingen over de heide gemaakt in een poging te bedenken wat Davids beweegredenen konden zijn.
Ach, er was weinig aan te doen. Haar broer had haar voor een voldongen feit gesteld, die knul zou hierheen komen. Waarschijnlijk was hij een verwend nest dat niet zat te wachten op een verblijf in een op instorten staande boerderij waar behalve het gras zien groeien niets te doen was.
Hoe zouden haar eigen kinderen reageren op de komst van een neef van wie ze tot nu toe het bestaan niet hadden gekend? Het zou niet makkelijk worden om uit te leggen dat hij er opeens was en dat ze ook nog een oom hadden die waarschijnlijk tot de rijkste mannen van de wereld behoorde.
De lange, knappe negentienjarige Miles zou gewoon knikken en zich er zonder vragen te stellen bij neerleggen, maar haar vijftienjarige dochter Miranda… Zoals gewoonlijk voelde ze een steekje van schuldgevoel bij de gedachte aan haar dwarse geadopteerde dochter.
Ze was bang dat het aan haar lag dat Miranda zo opstandig was. Ze was verwend, onbeschoft en zocht continu ruzie met haar moeder. Hoewel Rose altijd had geprobeerd haar net zo veel liefde te schenken als Miles, leek Miranda te denken dat ze nooit tegen Rose’ eigen vlees en bloed zou kunnen opboksen.
Ondanks alles wat Rose voor haar gedaan had, had Miranda niet voor een gezellige sfeer in huis gezorgd, maar vooral spanning met zich meegebracht. De combinatie van schuldgevoel en gebrek aan communicatie tussen moeder en dochter maakte dat ze elkaar hooguit gedoogden.
Rose wist dat Miranda onder de indruk zou zijn van Bretts komst en de enorme rijkdom van zijn vader. Ze zou ongetwijfeld met hem flirten, want ze was een mooie meid die al heel wat harten gebroken
had. Toch wilde ze dat ze niet zo met haar schoonheid te koop liep. Haar vrouwelijke vormen waren al goed ontwikkeld en ze deed geen enkele poging om die te verhullen. Daarnaast pronkte ze graag met haar prachtige blonde haar en had Rose het opgegeven om de felrode lippenstift en korte rokjes te verbieden, want anders was Miranda al helemaal niet te genieten.
Op haar horloge zag ze dat Miranda zo uit school zou komen. Miles was onderweg vanuit Leeds omdat het semester erop zat en ze had mevrouw Thompson gevraagd om iets bijzonders klaar te maken voor het avondeten.
Rose zou bij hen aanschuiven en de komst van haar neefje aankondigen alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat het kind van haar broer de zomervakantie bij hen zou doorbrengen.
Bij die gedachte zette ze zich schrap. Vanaf nu zou ze een rol moeten spelen, want geen van hen mocht ooit achter haar geheim komen.
‘Leah, wat denk je ervan om me vandaag een handje te helpen in het grote huis? Mevrouw Delancey krijgt vanaf morgen een logé, dus moet ik een van de kamers boven grondig schoonmaken en voorbereiden op zijn komst. Godzijdank is het zomer. Als we de ramen openzetten, zal die muffe lucht vast snel de kamer uit zijn.’ Doreen Thompson trok haar neus op.
‘Natuurlijk ga ik mee,’ antwoordde Leah, die haar moeder eens goed bekeek. Doreen had dik bruin haar dat ze in een praktisch kortgeknipt kapsel droeg. Aangezien het pas nog gepermanent was, zagen de krullen er ter hoogte van haar voorhoofd en in haar nek onnatuurlijk uit. Door jarenlang hard werken en piekeren was haar rijzige lichaam altijd slank gebleven, maar zag ze er met al die rimpels veel ouder uit dan zevenendertig.
‘Mooi, dat is dan afgesproken. Trek je oudste spijkerbroek maar aan, want het is erg smerig in die kamer. Als je maar wel opschiet, want ik wil weg zodra ik de lunch voor je vader heb klaargemaakt.’
Dat liet ze zich geen twee keer zeggen. Ze rende de trap op, deed de deur van haar kamertje open en zocht onder in de kast naar een stokoude, afgedragen spijkerbroek. Nadat ze ook nog een oud sweatshirt had gevonden en aangetrokken, ging ze aan het voeteneinde van haar bed zitten om in de spiegel te kunnen kijken terwijl ze de kastanjebruine lokken die tot aan haar middel reikten vlocht. Door die vlecht oogde ze jonger dan vijftien, maar toen ze opstond, gaf de spiegel de gestalte van een veel volwassener meisje prijs. Net als haar moeder was ze altijd lang voor haar leeftijd geweest, maar het afgelopen jaar had ze nog eens een extra groeispurt doorgemaakt, waardoor ze nu met kop en schouders boven de andere meisjes in haar klas uitstak. Haar moeder waarschuwde haar vaak dat haar spieren die groei niet zouden kunnen bijbenen en drong er telkens op aan dat ze wat meer
zou eten, waardoor Leah zich zo mager als een lat voelde.
Ze vond haar sportschoenen onder het bed en strikte snel haar veters, want ze kon niet wachten om naar het grote huis te gaan. Daar vond ze het altijd heerlijk. De boerderij was veel ruimer dan de krappe eengezinswoning waar zij woonde. Bovendien vond ze mevrouw Delancey fascinerend. Ze was heel anders dan alle andere mensen die ze kende, en ze vond dat Miranda maar bofte met zo’n moeder.
Niet dat ze niet van haar eigen moeder hield, maar aangezien die voor Leahs vader moest zorgen en de hele dag moest werken, was ze soms humeurig en schoot ze snel uit haar slof. Leah wist dat dat door de vermoeidheid kwam en probeerde haar zo veel mogelijk met het huishouden te helpen.
Ze had slechts vage herinneringen aan de tijd dat haar vader nog kon lopen. Op haar vierde was hij getroffen door reumatoïde artritis en hij was al elf jaar aan een rolstoel gekluisterd. Omdat hij had moeten stoppen met zijn zware werk als arbeider in de wolfabriek was haar moeder als huishoudster voor mevrouw Delancey gaan werken om brood op de plank te krijgen. Al die tijd had ze haar vader nooit horen klagen, maar ze wist dat hij zich schuldig voelde omdat zijn vrouw voor hem moest zorgen en de kost moest verdienen.
Leah was dol op hem en hield hem zo vaak mogelijk gezelschap.
Ze rende de trap af en klopte op de deur van de voorkamer. Toen haar vader ziek was geworden, was de woonkamer verbouwd tot een slaapkamer voor haar ouders en waren er door de gemeente in de kelderkast naast de keuken een douche en een toilet geïnstalleerd.
‘Kom binnen.’
Toen ze de deur opendeed, zag ze haar vader op zijn vaste plekje bij het raam zitten.
Bij het zien van zijn dochter lichtten de bruine ogen die sprekend op die van haar leken op. ‘Ha, schat. Kom eens hier en geef je vader een kus.’
Dat deed ze. ‘Ik ga naar het grote huis om mama te helpen.’
‘Prima, meisje, dan zie ik je straks wel weer. Veel plezier.’
‘Komt goed. Mama komt zo je boterhammen brengen.’
‘Fijn. Dag, lieverd.’
Ze deed de deur dicht en liep naar de keuken.
Daar dekte haar moeder net een bord met smac belegde boterhammen af met vetvrij papier. ‘Ik breng deze nog even naar je vader toe en dan gaan we.’
Het was drie kilometer lopen van Oxenhope naar het gehucht Sawood, waar mevrouw Delancey in de boerderij boven op de heuvel woonde. Normaal gesproken ging Doreen op de fiets, maar omdat Leah vandaag meeging, liepen ze stevig door, het dorp uit en de heuvel op.
De zon stond hoog aan de strakblauwe hemel en het was een warme, zwoele dag. Toch had Leah haar parka over haar schouder geslagen voor de wandeling terug, want ze wist dat het op de heide snel kon afkoelen.
‘Volgens mij wordt het een bloedhete zomer,’ merkte Doreen op. ‘Mevrouw Delancey vertelde dat haar neefje bij hen komt logeren. Ik wist niet eens dat ze een neefje had.’
‘Hoe oud is hij?’
‘Een tiener nog. Het wordt dus volle bak daar in huis, nu Miles thuiskomt van de universiteit en Miranda schoolvakantie heeft. En dat terwijl mevrouw Delancey druk bezig is om die expositie voor te bereiden.’
Er viel een korte stilte.
‘Mag ik iets vragen, mama?’ vroeg Leah.
‘Natuurlijk.’
‘Wat… wat vind jij van Miles?’
Haar moeder bleef abrupt staan en staarde haar aan. ‘Ik mag hem graag. Ik heb nota bene zelf geholpen hem groot te brengen. Waarom stel je van die rare vragen?’
‘O, zomaar,’ zei Leah bij het zien van de felle, verdedigende uitdrukking op haar moeders gezicht.
‘Kijk, als je nou naar dat zusje van hem zou vragen… Wat die soms aanheeft, dat is gewoon onfatsoenlijk voor een meisje van haar leeftijd.’
Leah vond Miranda’s sexy kledingstijl juist van lef getuigen. Ze keek vaak vol bewondering toe als de jongens weer eens om haar heen zwermden op de Greenhead Grammar School, waar ze in hetzelfde jaar zaten. Soms zag Leah haar na school met een groep jongens uit een hogere klas naar Cliffe Castle Park gaan. Het was haar een raadsel
hoe Miranda erin slaagde om er zo mooi en volwassen uit te zien in het saaie schooluniform, terwijl dat van Leah juist haar slungelachtige figuur leek te benadrukken. Hoewel ze maar een maand jonger was dan Miranda, voelde ze zich naast haar net een klein kind.
‘Jij zegt weleens dat mevrouw Delancey weinig geld heeft, maar toch heeft Miranda altijd de nieuwste kleren en wonen ze in dat grote huis.’
Haar moeder knikte veelzeggend. ‘Alles is betrekkelijk. Neem nou onze familie. Wij hebben amper een rooie cent, en dat geldt volgens mevrouw Delancey ook voor haar. Het verschil is alleen dat zij vroeger steenrijk was en daarom nu denkt dat ze arm is. Begrijp je?’
‘Ik denk het.’
‘Miranda klaagt al als ze geen nieuwe kleren kan kopen om naar een feestje te gaan. Jij klaagt pas als je ’s avonds niets te eten hebt.’
‘Waarom is ze niet rijk meer?’
‘Tja, ik weet ook niet wat ze met al dat geld gedaan heeft, maar ze is pas sinds kort weer aan het schilderen, dus ik vermoed dat ze heel lang niets verkocht heeft. Zo, genoeg gekletst. Loop eens een beetje door, anders komen we te laat.’
Mevrouw Thompson deed de achterdeur van de boerderij open, die in de keuken uitkwam. Die ruimte alleen al was groter dan de hele benedenverdieping van Leahs ouderlijk huis.
Miranda zat gehuld in een felroze satijnen kamerjas en bijpassende donzen muiltjes aan de lange grenenhouten tafel te ontbijten. De zon speelde met haar blonde haar. ‘Ha, Doreen. Je bent precies op tijd om nog wat brood voor me te roosteren!’
‘Dat feest gaat vandaag niet door, jongedame. Ik heb het al druk genoeg nu ik de logeerkamer gereed moet maken voor de gast van je moeder.’
‘Dan wil Leah het vast wel doen. Toch, lieverd?’ vroeg Miranda poeslief.
Met een blik op haar moeder, die duidelijk op een snibbig antwoord broedde, zei Leah vlug: ‘Natuurlijk. Ga jij maar alvast naar boven, mama, dan kom ik ook zo.’
Hoewel mevrouw Thompson een bedenkelijk gezicht trok, haalde ze haar schouders op en liep de keuken uit.
Leah stopte een paar boterhammen in de broodrooster.
‘Elke keer dat ik je zie, ben je weer gegroeid.’ Langzaam nam Miranda haar van top tot teen op. ‘Ben je op dieet of zo? Je bent wel erg dun.’
‘Nee hoor, mijn moeder noemt me altijd een schrokop. Als het mocht, zou ik zelfs mijn bord nog aflikken.’
‘Dan bof je maar. Ik word al dik als ik naar slagroom kijk.’
‘Je hebt anders wel een prachtfiguur. Dat zeggen alle jongens in ons jaar.’ Leah schrok toen de geroosterde boterhammen achter haar omhoogwipten.
‘Smeer er maar dieethalvarine op, en een dun laagje marmelade. Wat zeggen ze nog meer over me?’ Dat laatste voegde Miranda er nonchalant aan toe.
Leah bloosde. ‘Nou, ze zeggen… dat ze je heel mooi vinden.’
‘Vind jij me mooi?’
‘O ja, heel mooi. Je… je hebt leuke kleren.’ Ze zette het bord met toast voor Miranda neer. ‘Wil je nog een kop thee?’ Miranda knikte. ‘Nou, zeg dat van die kleren ook maar tegen mijn moeder. Die wordt al gek als ik rokken tot boven de enkels draag! Wat een preutse trien. Schenk anders ook een kop thee voor jezelf in en kom bij me zitten om me gezelschap te houden.’
‘Beter van niet,’ zei Leah na een korte aarzeling. ‘Ik moet naar boven om mijn moeder te helpen.’
‘Dan moet je het zelf maar weten. Als je straks tijd hebt, kom je maar naar mijn kamer, dan laat ik je de nieuwe outfit zien die ik zaterdag gekocht heb.’
‘Ja, leuk. Tot straks dan.’
‘Is goed.’
Leah liep twee krakende trappen op en trof haar moeder op de overloop aan, waar ze verwoed een tot op de draad versleten tapijt stond uit te schudden.
‘Ik wilde je net komen halen. Je moet me helpen om het matras om te keren. Een van de hoeken is beschimmeld. Ik heb de haard al aangemaakt om te proberen het vocht uit de kamer te krijgen.’
Leah liep achter haar aan de ruime slaapkamer in en pakte het zware tweepersoonsmatras aan één kant beet.
‘Goed, draai het nu maar op zijn kant… zo, ja. Hopelijk maak je er
geen gewoonte van om je door die madam beneden te laten commanderen. Als je haar één vinger geeft, neemt ze je hele hand. De volgende keer moet je gewoon nee zeggen, meisje. Je bent haar bediende niet.’ ‘Sorry, mama. Maar wat is ze volwassen, hè?’
Doreen ving de bewonderende blik in de ogen van haar dochter op. ‘Zo kun je het ook noemen, maar daar kun je beter geen voorbeeld aan nemen, juffie.’ Ze slaakte een zucht en zette haar handen in haar zij. ‘Zo, dat ziet er al beter uit. Met de lakens wachten we tot het laatste moment, zodat de boel nog verder kan drogen. Met een beetje geluk loopt die arme ziel dan geen longontsteking op.’ Haar blik dwaalde naar het raam. ‘De glasreiniger zit in die doos daar. Wil jij die smerige ruitjes blinkend schoon boenen?’
Leah knikte, liep met de fles naar het glas-in-loodraam en begon te wrijven tot haar doek zwart was. Toen ze vier vierkante ruitjes schoon had, tuurde ze naar buiten. De zon scheen en het heidelandschap baadde in het licht. Het uitzicht was hier prachtig en ze kon helemaal tot in de vallei kijken en de schoorstenen van Oxenhope aan de andere kant van het stuwmeer zien.
Haar aandacht werd getrokken door een gestalte boven op een heuveltje, hooguit een halve kilometer bij het huis vandaan. Hij zat met zijn armen om zijn knieën geslagen naar de vallei onder zich te staren. Aan zijn dikke zwarte haar zag ze dat het Miles was.
Om de een of andere reden bezorgde hij haar altijd de kriebels. Hij glimlachte nooit en zei haar nooit gedag… hij staarde alleen maar. Wanneer hij thuis was, bracht hij urenlang alleen op de heide door. Slechts heel af en toe zag ze hem, als een zwart silhouet afgetekend tegen de zon, of in de vallei, op de rug van een van de paarden van meneer Morris.
Plotseling draaide Miles zich om. Alsof hij voelde dat ze naar hem keek, richtte hij zijn donkere ogen recht op haar.
Bij het voelen van zijn priemende blik bleef ze even als aan de grond genageld staan en vervolgens stapte ze huiverend bij het raam vandaan.
Op dat moment kwam haar moeder binnen met de stofzuiger. ‘Kom op, Leah, een beetje tempo. Je hebt nog geen kwart van het raam schoon.’
Met tegenzin begaf Leah zich weer naar het raam. De gestalte op de heuvel was verdwenen.
‘Doreen, ik wilde je vragen of Leah misschien wat wil bijverdienen.’
Leah zat met haar moeder in de keuken een kop thee te drinken, voordat ze aan de wandeling terug naar het dorp zouden beginnen.
Mevrouw Delancey stond gehuld in een schilderskiel besmeurd met olieverf in allerlei felle kleuren in de deuropening en glimlachte haar toe.
‘Dat denk ik wel. Nietwaar, Leah?’ vroeg mevrouw Thompson.
‘Ja, mevrouw Delancey. Wat wilt u dat ik doe?’
‘Zoals je weet komt mijn neefje Brett morgen logeren. Het punt is alleen dat ik druk bezig ben met de voorbereidingen voor de expositie.
Ik zit al krap genoeg in mijn tijd zonder dat ik ook nog eens elke dag hoef te koken. Daarom vroeg ik me af of je misschien je moeder wilt helpen om het huis aan kant te houden en het ontbijt en het avondeten voor mij en de kinderen te bereiden. Mijn eigen kinderen zijn prima in staat om zichzelf te redden, maar mijn neefje… Ach, laten we het er maar op houden dat hij wat meer luxe gewend is. Natuurlijk betaal ik je voor de overuren, Doreen, en zorg ik dat Leah ook iets krijgt.’
Haar moeder keek naar Leah. ‘Zolang een van ons het avondeten kan klaarmaken voor je vader, lijkt me dat een uitstekend idee. Wat vind jij ervan?’
Aangezien ze wist dat haar moeder de extra inkomsten goed kon gebruiken, knikte ze. ‘Ja, mevrouw Delancey, dat zou ik heel graag willen.’
‘Mooi, dat is dan afgesproken. Er staat nog een oude fiets in de schuur die je kunt lenen. Brett komt morgenmiddag aan en ik wil graag dat je iets bijzonders klaarmaakt voor het diner. Dat gebruiken we trouwens in de eetkamer. Haal het Wedgwood-servies maar tevoorschijn en maak een boodschappenlijst voor aankomende week, dan bel ik de boerderijwinkel om de boodschappen te laten bezorgen. Goed, nu moet ik echt weer naar mijn atelier. Tot morgen dan.’
‘Tot morgen, mevrouw Delancey,’ zei Doreen.
Rose maakte aanstalten om de keuken uit te lopen, maar draaide zich vervolgens weer om. ‘Trek het je maar niet aan als mijn neefje
zich een beetje apart gedraagt. Zijn moeder is niet al te lang geleden gestorven en zoals ik al zei is hij het beste van het beste gewend.’ Ze kromp een beetje ineen. ‘Maar goed, tot morgen.’ Ze liep de keuken uit en deed de deur achter zich dicht.
‘Arme knul. Zo jong je moeder al verliezen.’ Mevrouw Thompson spoelde de theekopjes om in de gootsteen.
Op dat moment ging de deur open en kwam Miranda in een strakke rode minirok en een laag uitgesneden linnen topje naar binnen walsen. ‘Ik dacht dat je naar mijn nieuwe outfit zou komen kijken.’
‘Tja, ik…’
‘Laat maar, ik kom hem gewoon aan je showen. Wat vind je ervan? Geweldig, toch?’ Met een glimlach draaide ze een rondje.
‘Ik vind…’
‘Ik vind het hoog tijd dat we gaan, want we moeten thuis het eten nog klaarmaken,’ kwam haar moeder tussenbeide.
Zonder acht op haar te slaan zei Miranda: ‘Ik heb het gekocht bij dat nieuwe boetiekje in Keighley. Morgenavond trek ik het aan tijdens het diner ter ere van de komst van mijn neef.’ Met een brede grijns voegde ze eraan toe: ‘Je weet toch wel dat zijn vader een van de rijkste mannen ter wereld is?’
‘Geen sterke verhalen vertellen, jongedame,’ sprak Leahs moeder haar toe.
‘Het is echt zo!’ Ze ging op een stoel zitten en legde haar benen op de tafel, waardoor een groot stuk van haar roomwitte dij ontbloot werd. ‘Dat heeft mijn lieve moedertje goed verborgen weten te houden, hè? Haar broer is David Cooper. Dé David Cooper.’ Ze staarde hen afwachtend aan en fronste haar wenkbrauwen toen de verwachte reactie uitbleef. ‘Ga me nou niet vertellen dat jullie nog nooit van hem gehoord hebben. Hij is wereldberoemd. De eigenaar van Cooper Industries? Een van de grootste bedrijven ter wereld? God weet waarom wij in deze bouwval moeten wonen, terwijl hij de broer is van die lieve Rosie.’
‘Zo noem je je moeder niet, jongedame.’
‘Sorry, mevrouw T,’ reageerde Miranda. ‘En ik maar denken dat hier nooit iets opwindends gebeurde. Nu blijk ik opeens een steenrijke oom te hebben en komt zijn zoon hier morgen naartoe. Trouwens, het
mooiste moet nog komen, want hij is zestien. Zou hij al een vriendin hebben?’ vroeg ze zich hardop af.
‘Als je maar aardig tegen hem bent, Miranda. Die arme stakker heeft nog niet al te lang geleden zijn moeder verloren.’
Ze grijnsde. ‘Reken maar, mevrouw T. Nou, ik ga mijn nieuwe gezichtsmasker maar eens uitproberen. Tot ziens.’ Ze stond op en huppelde de keuken uit.
Hoofdschuddend keek Doreen haar na. ‘Kom, Leah, we kunnen maar beter gaan. Morgen hebben we een drukke dag voor de boeg.’ Ze veegde haar handen droog aan een theedoek en knikte naar de deur.
‘Daar kan volgens mij weinig goeds van komen.’