«Ἦλθε σαρκωθείς, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, … ῥάκει σπαργανοῦται, λύει δέ, πολυπλόκους σειρὰς παραπτώσεων» «Ζεις μόνο μια φορά» ή απλά YOLO (You only live once). Στ’ αυτιά του αντηχούσαν οι ευχές των φίλων του «για τις γιορτές»: «Να περνάς καλά!». Και το ακόμα φοβερότερο «Επίσης», ως απάντηση στην ευχή «Καλά Χριστούγεννα» που έδωσε στους φίλους του… YOLO ή αλλιώς «φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνήσκομεν» (Α’ Κορ. 15, 32). Η σχέση μου με τον άλλον, τον κάθε άλλον που συναντώ, η σχέση μου με την κοινότητα, κάθε συλλογικότητα αφορμάται από το «Εγώ». Μα αν νομίσω ότι μπορώ να είμαι αυτάρκης, για ποιον λόγο να αναζητήσω την κοινότητα, να αγαπήσω τον άλλον, να νοιαστώ για την ανάγκη του, να συμμετάσχω ακόμα και στη χαρά του; Και πώς θα μπορέσω να αποφύγω ο πλησίον να μετατραπεί σε ανταγωνιστή όταν η απόσταση που μας χωρίζει θα ‘χει μεγαλώσει τόσο που πλέον δε θα ‘ναι πλησίον; Η σκέψη ότι έναν βαθύ ναρκισσισμό κρύβουν αυτά τα τέσσερα γράμματα τριβέλιζε το μυαλό του... Χριστούγεννα. Μια ευκαιρία για αγορές και δώρα. Ναι, πράγματι! Shopping therapy! Το θέμα είναι όμως ποιος αγοράζει, τι και για ποιον. Ο καταναλωτισμός επιτάσσει να αγοράσω, να κυκλοφορήσει η ύλη. Η αγάπη του Θεού υπαγορεύει στο μοναδικό του Παιδί, να ντυθεί την ύλη για να την καθαρίσει, να την εξαγιάσει, να την υψώσει στον Ουρανό. Τα ταμεία των πολυεθνικών
γεμίζουν, εγώ αδειάζω. Ο Χριστός αδειάζει, εγώ γεμίζω. Οι διαφημίσεις με καλούν να πληρώσω για να αγοράσω αναλώσιμα δώρα. Ο Χριστός μου χαρίζει εντελώς δωρεάν τη θεότητά Του, για να κερδίσω ύλη και ψυχή αθάνατα. «Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις»; «Μπορεί κάτι που συνέβη παλιά, πριν 2.000 και βάλε χρόνια να με αφορά σε μια εποχή που τρέχει και αλλάζει»; Κι όμως! Το «παλιό» και το «νέο» δεν μετριέται με το χρόνο, αλλά κυρίως με τον τρόπο. Ο τρόπος των Χριστουγέννων είναι ακριβώς αυτό: το ξερίζωμα του παλιού, του αυτάρκη, του εγωιστικού και φίλαυτου, του φθαρτού και αποστατημένου. Είναι η αλλαγή του ανθρώπου που χρειάζεται για την αλλαγή του κόσμου, είναι η ειρήνη στις καρδιές και στους λαούς της γης («και επί γης ειρήνη»), είναι η αγάπη που θα δροσίσει τις άνυδρες αστικές ερήμους της αποξένωσης, είναι η αλληλεγγύη στον ξένο, σ’ αυτόν που πεινά και σ’ αυτόν που διεκδικεί δικαιοσύνη. Η γέννηση του Χριστού είναι η τσεκουριά στο παλιό, το μπόλι στο δέντρο της ανθρωπότητας, η αναμόρφωση στην πρωτινή ομορφιά, το ξεβόλεμα, το αντι-yolo. «Τὶ μεῖζον ἄλλο καινὸν εἶδεν ἡ κτίσις;»1, τι πιο ριζοσπαστικά καινούριο γνώρισε ποτέ ο κόσμος από τη σαρκωμένη αγάπη; 1. Από την ακολουθία του Όρθρου των Χριστουγέννων
1