Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα (1771-1825) Φρίντα Μπενέτου
Η Λασκαρίνα ‘‘Μπουμπουλίνα’’ Πινότση είχε καταγωγή από την Ύδρα. Γεννήθηκε μέσα στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης στις 11 Μαΐου 1771,όπου η μητέρα της Σκεύω επισκέφθηκε τον σύζυγό της Σταυριανό Πινότση ,τον οποίο είχαν φυλακίσει οι Οθωμανοί για τη συμμετοχή του στα Ορλωφικά.Εκεί βασανίστηκε από τους Οθωμανούς και από τα φρικτά βασανιστήρια,αρρώστησε και πέθανε.Στη συνέχεια η Σκεύω Πινότση μαζί με τη νεογέννητη κόρη της επέστρεψαν στην Ύδρα.Όμως επειδή είχαν μεγάλα οικογενειακά προβλήματα εγκαταστάθηκαν στις Σπέτσες για να συνεχίσουν τη ζωή τους.Η Μπουμπουλίνα παντρεύτηκε δύο φορές με σημαντικούς καπετάνιους των Σπετσών.Το 1778 παντρεύτηκε για πρώτη φορά σε ηλικία 17 ετών τον Σπετσιώτη πλοίαρχο Δημήτρη Γιάννουζα όπου και απέκτησε τρία παιδιά.Το 1797 η Μπουμπουλίνα έμεινε χήρα αφού ο σύζυγός της πνίγηκε νότια της Ισπανίας πάνω σε συμπλοκή με Αλγερινούς Πειρατές του Καραλή Πασά της Τρίπολης.
Τέσσερα χρόνια αργότερα η Λασκαρίνα ,παντρεύτηκε τον Σπετσιώτη πλοίαρχο Δημήτρη Μπούμπουλη.Οι Σπετσιώτες γρήγορα ξέχασαν το ‘‘Λασκαρίνα’’ και υιοθέτησαν το ‘‘Μπουμπουλίνα’’ με το οποίο έμεινε στην ιστορία.Μαζί του απέκτησε άλλα τρία παιδιά.Στις 10 Μαΐου 1811 ο Δημήτρης Μπούμπουλης σκοτώθηκε σε ναυμαχία.Στη διαθήκη του άφησε μεγάλη περιουσία στη σύζυγό του. Σε ηλικία 40 ετών η Μπουμπουλίνα ανέβηκε στο καράβι, πήρε μαζί της για ‘‘υπαρχηγό’’ τον γιο της Γιάννο Γιάννουζα και ‘‘όργωσε’’ τις θάλασσες.Έχοντας επιχειρηματικό μυαλό και με τη σωστή διαχείριση κατάφερε ν’ αυξήσει την περιουσία της.Το 1816 όμως οι Οθωμανοί επεχείρησαν να κατάσχουν την περιουσία της επειδή τα πλοία του συζύγου της μετείχαν με ρωσική σημαία στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1806, η οποία όμως κατάφερε να τη διασώσει.
Στην Κωνσταντινούπολη το 1819 φαίνεται ότι μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία.Μόλις η Μπουμπουλίνα επέστρεψε στις Σπέτσες διέταξε τη ναυπήγηση του πλοίου ‘‘Αγαμέμνων’’.Με μήκος 48 πήχες (περίπου 34 μέτρα) και εξοπλισμένο με 18 κανόνια , ο ‘‘Αγαμέμνων’’ καθελκύστηκε το 1820 και ήταν το μεγαλύτερο πλοίο που έλαβε μέρος στην Επανάσταση. Μ’ αυτό συμμετείχε στον αποκλεισμό του Ναυπλίου και ανεφοδίασε με δικές της δαπάνες τους υπερασπιστές του Άργους.Στη συνέχεια έλαβε μέρος στον αποκλεισμό της Μονεμβασιάς στην πολιορκία και την άλωση του Ναυπλίου και της Τριπόλεως στην οποία εισήλθε σε λευκό άλογο και έσωσε τα χαρέμια του Χουρσίτ Πασά από τους πολιορκητές.Μετά την άλωση του Ναυπλίου,το Νοέμβριο του 1822 η Μπουμπουλίνα εγκαταστάθηκε στην πόλη όπου έζησε έως τα μέσα του 1824. Εκδιώχθηκε από το Ναύπλιο κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου,όταν πήρε το μέρος του φυλακισμένου Θεόδωρου Κολοκοτρώνη .
Έτσι η Μπουμπουλίνα επέστρεψε στις Σπέτσες πικραμένη και εγκαταστάθηκε στο σπίτι του δεύτερου συζύγου της.Τον Μάιο του 1825 ο γιος της Γεώργιος Γιάννουζας κλέφτηκε με την Ευγενία Κούτση.Η οικογένεια της Ευγενίας πήγε στο σπίτι της Μπουμπουλίνας για να την βρει.Στη λογομαχία που ακολούθησε κάποιος πυροβόλησε και χτύπησε στο μέτωπο την Μπουμπουλίνα και σκοτώθηκε.Δεν έχει διελευκανθεί αν ήταν τυχαίο περιστατικό ή δολοφονία .Τα οστά της εντοπίστηκαν στον ιδιόκτητο ναΐσκο του Αγίου Ιωάννου.
Οι απόγονοι της Μπουμπουλίνας δώρισαν το πλοίο ‘‘Αγαμέμνων’’ στο νεοσύστατο κράτος το οποίο έγινε η ναυαρχίδα του Ελληνικού Στόλου με τ’ όνομα<<Σπέτσαι>>.Ανατινάχθηκε από τον Ανδρέα Μιαούλη στον Πόρο κατά τη διάρκεια των πολιτικών ταραχών της 29ης Ιουλίου 1831.Το αρχοντικό της Μπουμπουλίνας στις Σπέτσες είναι σήμερα μουσείο.Περιλαμβάνει συλλογή όπλων,επιστολές και άλλα αρχεία,παλιά βιβλία,πορτρέτα της,προσωπικά της αντικείμενα,έπιπλα και διακρίσεις που της είχαν απονείμει,κυρίως ξένες κυβερνήσεις.Μεταθανάτια έλαβε τον τίτλο του ναυάρχου από τη Ρωσία,πρωτοφανής τιμή για γυναίκα.Το 2018,ήταν η ώρα της πατρίδας της να την τιμήσει μετά από 193 χρόνια.Με απόφαση του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας της απονεμήθηκε ο βαθμός του υποναυάρχου επί τιμή,ο Πολεμικός Σταυρός Α’ τάξεως και το Μετάλλιο Εξαίρετων Πράξεων,για <<απαράμιλλο ηρωισμό της ,την αυτοθυσία,την αφοσίωση που επέδειξε προς το Ελληνικό Έθνος,τα οποία την κατέστησαν στη μνήμη όλων των Ελλήνων και Ελληνίδων ως Εθνικό ιδεώδες>>.
Φρίντα Μπενέτου