De witte skriezen van Thuiszorg Slippens

De witte skriezen van Thuiszorg Slippens

Op het Werkfestival is Thuiszorg Slippens uit Sneek een van de enthousiaste deelnemers en al van begin af aan betrokken bij het festival. Directeur Jantine Slippens is de verpersoonlijking van het enthousiasme dat zij en haar team uitstralen. De vraag waarom het werken in de zorg zo boeiend is en waar haar passie voor het werk vandaan komt, is voldoende voor een heerlijk monoloog van deze oer-Sneekse.

MOOISTE VAK

“Och, ik, eh pardon, wij met ons team van alle verpleegkundigen en verzorgenden hebben het mooiste vak van de wereld. Het mooiste van ons is misschien wel dat wij altijd alles bij elkaar hebben. Je hebt je hoofd, je hart en je handen. En niet te vergeten je voeten, want je moet hele goede voeten hebben omdat je veel moet lopen. Dan heb je alles, tenminste als je je vak verstaat.

Als je flair hebt kun je eigenlijk alles en iedereen verplegen. Altijd en overal ter wereld, waar je maar komt. Daarnaast hebben wij een vak dat altijd blijft. Het was er altijd, het is er altijd en het zal er altijd zijn. Over 100 jaar nog, mensen zijn altijd zorgbehoevend. Dat maakt het ook dat wanneer je kiest voor een vak in de zorg, en er zijn 80 velden en honderdduizend functies, er altijd werk is. Als je daadwerkelijk iets met mensen wilt doen, of je er nu aan wilt zitten of dat je de kop moet gebruiken of je moet mensen observeren en er iets van vinden, dan is er altijd werk. Altijd! Want mensen blijven en zeker in deze individualistische verschralende maatschappij.

Jantien Slippens

Foto: Henk van der Veer

Uiteindelijk zijn er wel spontane, liefelijke initiatieven, maar ze dunnen steeds verder uit bij gebrek aan jongeren en jeugd die zich belangeloos inzetten voor een ander. Daardoor wordt de werkdruk steeds groter, want er zijn steeds meer mensen die een beroep doen op professionals.

Vroeger was er altijd wel een buurvrouw die nog ‘een prakje’ had en er was altijd wel een buurman met wie je de krant deelde. Dat is veranderd, het is niet meer zo. De goeden daar gelaten. Daar waar de participatie aangezwengeld werd, werd ook het terugtrekken ingezet. We zien een steeds minder grote basis van bereidwilligheid rondom mensen die gewoon iets voor een ander doen omdat het in je opvoeding zit. Die normen en waarden hebben meegekregen. Of mensen zien het gewoon niet meer, omdat ze alleen maar gericht zijn op datgene wat er op hun telefoonscherm of tv gebeurt.

PASSIE

De individualistische maatschappij staat haaks op de participatie en juist in zo’n verouderende bevolkingsgroep in Nederland, maar ook wereldwijd, is het een beweging die zich terugtrekt. Terwijl we juist een beweging zouden moeten hebben van mensen die klaar staan voor een ander. Mantelzorg is een ding, maar het besef dat je een buurvrouw van 80 hebt waar je best eens aan zou kunnen vragen ‘hoe gaat het met je, kan ik een boodschap voor je doen’, dat besef verdwijnt. Ik vind dat bijzonder zorgelijk.

Daarnaast heb je een groep mensen die wel voor de zorg kiest en die kunnen te kust en te keur overal werk krijgen, omdat ze een gouden diploma hebben. Ze hebben dan ook nog eens het mooiste vak van de wereld. Wat wil je nog meer? Waar mijn passie vandaan komt? Geen idee, ongetwijfeld van mijn moeder. Maar iedere keer dat ik weer over mijn vak mag praten, krijg ik kippenvel.

WITTE SKRIEZEN

Vanmorgen kreeg ik een meneer aan de telefoon die in paniek was. Ik vraag hem dan of hij z’n pillen wel heeft gehad, maar ook zijn stukje brood en thee. Terwijl ik met hem praat vraag ik hem de telefoon in de hand te houden. Het zijn kleine dingen die het maken of iemand z’n dag beter kan invullen. Ik spreek met hem af dat ik over tien minuten terugbel en beloof nogmaals dat we het erover hebben. Tien minuten later. Brood en thee gehad? Zat er jam op? Mooi. Ondertussen had ik de verpleegkundige gebeld en gevraagd om bij de man op bezoek te gaan. Zegt meneer: ‘ik siën hier ok wat wits foar de deur’. Dan moet hij lachen, doet de deur open en ik hoor de stem van de verpleegkundige. Dát is dus mijn vak.

Nogmaals die passie zal bij mijn moeder vandaan komen, maar dat is niet het enige. Je houdt je niet alleen met de passie van een ander staande in de maatschappij. Behalve dat je als verpleegkundige in de thuiszorg zo verschrikkelijk veel afwisseling hebt. De ene keer een oudere mijnheer in paniek, het volgende moment een man die jeuk op z’n rug heeft en vraagt of de verpleegkundige langs kan komen. Niet dat het allemaal zo eenvoudig lijkt maar het is zó afwisselend en het vraagt zoveel van je kennis en vaardigheden, met de bagage die je hebt als mens en zeker als verpleegkundige. Die combinatie is elke dag weer verschrikkelijk leuk. Daar krijg je dan een uitspraak voor terug van een meneer die zegt dat ‘de witte skriezen’ voor de deur staan. Diezelfde man die hartelijk moet lachen ondanks een paniekaanval, maar soms ook heel verdrietig is, eigenlijk niet verder wil en vraagt of er een zuster kan komen met een spuit. Ik zeg dan: dat kan wel, maar dat doen we niet.

Uiteindelijk krijg ik voor mijn passie de humor terug. Zo zie ik het. Wij lachen ons soms ook kapot om situaties die we mee maken. We komen overal, bij alle bevolkingslagen. We prikken soms de meest vreselijke dingen in iemand, maar bij anderen verven we het haar even blauw, omdat ze dat graag willen. Het is niet lachen om, maar het terugkrijgen wat je zelf uitstraalt, want wat je uitstraalt dat ontvang je ook.”

Jantien Slippens

Foto: Laura Keizer Fotografie