voorpublicatie bibliotheek der zielen

Het monster zat nog geen tonglengte van ons vandaan, zijn ogen strak op onze keel gericht, zijn verschrompelde hersens gevuld met moordplannen. Zijn honger hing in de lucht. Hulsels worden geboren met een verlangen naar bijzondere zielen en hier stonden we dan, als een buffet op maat. Emma hing tegen mij aan, op zoek naar steun, nog steeds te verdoofd door de schok. Voorbij ons beroerde groepje lag het metrostation, het leek op een nachtclub na een bombardement. Uit gebarsten pijpen ontsnapten spookachtige gordijnen van stoom. Aan het plafond slingerden gebroken televisieschermen met een geknakte nek. Het hele eind naar de sporen was overspoeld door een zee van verbrijzeld glas, de hysterische stroboscoop van rode noodlampjes liet het oplichten als een metersbrede discobal. We waren ingesloten, een harde muur aan de ene kant en glas tot aan ons scheenbeen aan de andere, twee stappen verwijderd van een monster met als enige instinct ons te demonteren – en toch maakte het geen aanstalten om de afstand te overbruggen. Het leek vastgespijkerd aan de vloer, zwaaide op zijn hielen als een dronkenman of een slaapwandelaar, met een gebogen doodskop, zijn tongen een slangennest dat ik in slaap had gewiegd.