Tank Magazine I

TANK Het studentenblad van de Arteveldehogeschool Gent// V.U. Haitse Nelis . Rijsenbergstraat 128 9000 Gent// Jaargang 1// Nr.1// April 2010

Campus Kantienberg: reus met kinderziektes

TANK in holebiland En verder: Berlin Calling, de Homo Westvlamicus en taebo met Gargamel

Coverfoto: Stephanie Verbraekel TANK220.indd 1

28/04/10 11:32

De redactie, vrij naar Banksy. Bloemen gooien, geen molotovcocktails.

Als wij smijten, doen we het met stijl.

TANK220.indd 2

28/04/10 11:32

NVDR

Beste Arteveldestudent Wat u net deed is niet minder dan revolutionair! U nam het eerste nummer van TANK aan, bekeek de prachtige cover en sloeg hem open. Als u zo verder doet, wordt het alleen maar beter.

TANK wil u ten eerste verlossen van dat knagende gevoel dat al uw gehele carrière aan de Arteveldehogeschool uw humeur bepaalt. Net als wij voelde u een gemis. En nu, paf! Een studentenblad! Dat had u nodig! En dat had vooral onze teergeliefde school nodig.

Want met ons blad willen wij de Arteveldestudent een stem geven in de Kantienberg én de Kantienberg een gezicht bij de studenten.

Een mes dat aan twee kanten snijdt dus. En dat mag u best letterlijk opvatten: TANK wil een scalpel zijn. Soms

subversief snijdend, altijd oprecht respectvol. Zeggen wat u denkt, pretenderen wij niet te doen. Wij willen u wel laten zeggen wat u denkt. Daarom wil dit initiatief van de studenten journalistiek zoveel mogelijk impulsen van zoveel mogelijk studenten, uit zoveel mogelijk richtingen. Zie ons als luidspreker, als forum. Waar geschreeuwd mag worden, maar waar ook geluisterd wordt naar elkaar. Wij nemen alles ernstig, behalve onszelf. Wij willen kritische lezers, die ons met argusogen volgen: maak van TANK een doe- en denkTANK!

den niet vergeten, wel integendeel. Tot slot zeggen wij graag wat wij denken: serieus op de opiniepagina’s, dansend op de koord in de satirische rubriek.

Elke rubriek heeft een verantwoordelijke, daar moet u bij zijn voor uw bijdrages.

TANK bombardeert u met reportages en interviews over wat u, de Arteveldestudent, interesseert. In onze lifestylerubriek vindt u uzelf en de rest van de studenten terug. Cultuur en sport wor-

Zo, u weet wat wij ervan denken. Sla deze historische bladzijde om en dender mee met TANK de Kantienberg in!

Wil u schieten op de pianist, of staat zijn deuntje u niet aan? Denkt u dat u er betere in de vingers heeft? De redactie uitbreiden? Rep u en stuur naar TANK.artevelde@gmail.com dat u de missing link bent!

De redactie

INHOUDSTAFEL

REPORTAGE & INTERVIEW 4 CAMPUS KANTIENBERG:

EEN REUS MET KINDERZIEKTES

CULTUUR

20 INTERVIEW MET WALLACE VANBORN 22 RECENSIES

7 RECTOR UGENT 8 WINNAARS SOVOARTE FOTOWEDSTRIJD

10 STUDENT EN LECTOR ONDER DE LOEP

12 GENTSE HOLEBI’S: QUO VADIS?

SPORT

26 INTERVIEW ROBIN DE MUYT 27 GARGAMEL IN SMURFENLAND 28 SPORTKORT

LIFESTYLE

14 KOT VAN DE MAAND 16 KOKEN OP KOT 17 HOTSY TOTSY 18 BERLIJN

OPINIE&SATIRE

29 MINDERHEID VAN DE MAAND 30 COLUMNS 31 BETANKT!

Hoofdredacteur: Haitse Nelis// Secretaris: Stefan Acke// Redacteurs Reportage&Interview: Simon Demeulemeester en Yves Masscho// Redacteurs Cultuur: Elien De Vos en Stefan Acke// Redacteurs Lifestyle: Charlotte Doolaege en Kenneth Van Gysegem// Redacteur Opinie&Ontspanning/Strip: Simon Demeulemeester// Eindredactie: Esther Heeman en Stefan Acke Vormgeving: Stephanie Verbraekel// 3 TANK220.indd 3

28/04/10 11:32

REPORTAGE

CAMPUS KANTIENBERG:

REUS MET KINDERZIEKTES

Campus Kantienberg van de Arteveldehogeschool opende dit academiejaar zijn volautomatische schuifdeuren. Het imposante gebouw is de nieuwe thuishaven voor 4.200 stu-­ denten, uit diverse richtingen. TANK nam het gebouw in en vuurt zijn bedenkingen op u af.

De Gentse skyline is een diamant rijker: de ‘diamanten toren’ van Campus Kantienberg. Zo wordt de toren genoemd in de persuitnodiging. De pers werd uitgenodigd om op 29 november 2009 de officiële opening van de campus bij te wonen. Maar naast het journaille kwamen ook mensen die wél iets betekenen hun gezicht tonen.Vlaams minister-president Kris Peeters, de Gentse burgervader Daniël Termont, UGent-rector Paul Van Cauwenberge, LDD-ideoloog Boudewijn Bouckaert,…

Allemaal lieten ze hun voetafdruk na op de rode loper.

Voor ze hun droge lippen aan een glaasje champieter konden zetten, werd hen eerst een academische EEN VETZAKKERIJ zitting gepresenteerd.

IN ONZE KANTINE Op het ogenblik dat Kris Peeters DANKZIJ OVOARTE de campus officieel opende, was het academiejaar al een maand bezig. Iedereen had zich dan al vergaapt aan de pracht en praal, maar ook aan het cement en de elektriciteitskabels. Want de campus was nog niet helemaal af op 21 september. Er werden wel al 4.200 stu-

G

S

denten in ontvangen. De mens is een beestje dat houdt van wat hem of haar bekend is. Als lagere levensvorm in die klasse, is de student niet anders. Roodaangelopen en met een lichte paniek op het gezicht liepen ze met hordes tegelijk verloren. Hoe raak je in de toren?

Waar is de hoogbouw en wat heeft Marx in godsnaam met onze campus te maken? Waarom zijn de deuren zo groot, maar hangen de klinken zo laag? Existentiële vragen die het studentenleven nog moeilijker maken dan het al is.

Ellebogenwerk in de kantine En dus zetten velen het gemopper door: in de oude campussen werd geblaat over de terminale toestand van de gebouwen, nu wordt gejankt over kinderziektes. Begrijpe wie kan. Er valt uiteraard iets te zeggen over de vergeten geluidsinstallatie in de auditoria. Er moet inderdaad gevochten worden om een pc in de mediatheek. Er zou natuurlijk wel wat meer plaats mogen zijn in de kantine. Ok, de draadloze internetverbinding is moeilijker binnen te doen dan een ayatollah met tandpijn en je kan moeilijker aan een vergaderlokaaltje raken dan aan een geslachtsziekte op een congres van jong CD&V. Inderdaad, het licht valt al

4 TANK220.indd 4

28/04/10 11:32

ANNE-SOPHIE DE LEMBRE

CAMPUS KANTIENBERG

VOLGENS RAIN MAN: 1 bachelor-na-bachelor opleiding in de creatieve therapie

nagement, journalistiek, ergotherapie, audiologie, podologie, verpleegkunde en vroedkunde medewerkers m glas leslokalen mediatheek

500

45 5900

754

1

6000

19000 boeken,

met

9zitplaatsen 66 :1x407

met in totaal

1x228

2 x 99

1x133 en

kg staal

5auditoria

ÄL[ZZ[HSSPUNLU

65000

eindwerken e n

tijdschriftartikels

m isolatiemateriaal

849

binnendeuren

datakabel

1 700 000

38 100

4 pc-lokalen 4200studenten11 km leidingisolatie bachelors: bedrijfsmanagement, 8,4km 9VMÄJL THUHNLTLU[ JVTT\UPJH[PLTH-

5 TANK220.indd 5

28/04/10 11:32

ANNE-SOPHIE DE LEMBRE

STEVEN MEERT

eens uit net als een lector de pijnpunten van een holle rug blootlegt. Akkoord, de dokterskosten voor uw nekfracturen, opgelopen in de grote aula, zijn niet terug te vorderen bij Artevelde. En ja, de kraantjes in de toiletten hebben op hun eentje de Belgische ambities om de Kyoto-normen te halen gekelderd. Al een meevaller dat Kopenhagen zo’n flop was.

Maar, fluistert de advocaat van Artevelde mij in het rechteroor, Campus Kantienberg is opgetrokken in amper twee jaar tijd! In december 2007 stond er niets, anno 2009 is er alles!

chen op school. Handig trouwens ook voor de lectoren die in de grote aula lesgeven. Aan diegenen die nostalgisch terugkijken naar de Oude Houtlei: het regent niet meer binnen in de leslokalen. Wél in de wintertuin. Een wintertuin!

Wie heeft een wintertuin!? Meer zelfs, wij hebben ook een binnentuin! Voor wie het nu hoort donderen in Keulen én Kabardino-BalkaEN WINTERTUIN IN rië tegelijk: de wintertuin is die gesloten instelling voor EEN BINNENTUIN UP boompjes die heel ARVARD stout geweest zijn. YOURS De binnentuin is de plaats tussen de kantine en de mediatheek. Gewoon de ingang aan de fietsenstallingen dus. Hip, hipper, hipst! En als enorme kers op de majestueuze taart: de Kantienberg verzamelt dagelijks 4.200 studenten. Een ongekend reservoir potente jonge kerels, hordes frivole dametjes. Allen ofwel een lust voor het oog, ofwel buitengewoon briljant.

U vindt het gras toch nog steeds groener aan de oude campussen? Ga er dan maar tussen zitten, in de dakgoten! De klagers hebben zoals gewoonlijk ongelijk. Geef de sympathieke vaklui nog wat respijt en weldra moeten we de studenten van andere scholen buitenjagen.

Gesloten instelling voor stoute boompjes We hebben een diamanten toren, die zijn bijnaam dankt aan de fonkelende aluminium lamellen: zonnewering die zich aanpast aan licht en warmte. Er is een mediatheek met 19.000 boeken, 6.000 eindwerken, 65.000 tijdschriftartikels en een hoop skeletten die de conciërge waarschijnlijk de stuipen op het lijf jagen. Er zijn twee verdiepingen die acht meter ver zweven, zonder dat ze direct gestut worden.

Onze kantine serveert enkel gezonde maaltijden, waardoor wij onze gezonde geest in een gezond lichaam kunnen laten huizen. En dat met dank aan SovoArte! Zij leggen extra duiten neer om vetzakkerij uit onze kantine te weren. Drie rondjes hoera! Wie helemaal gezond wil doen, kan dat.

Want wie zweet als een rund op zijn fiets, kan zich dou-

E

H

: !

Simon Demeulemeester

6 TANK220.indd 6

28/04/10 11:32

INTERVIEW

Paul Van Cauwenberge, rector UGent, benadrukt het belang van sterke hogescholen

Wij zijn heel gelukkig dat Artevelde met de AUGent meedoet

Sinds 2003 maakt de Arteveldehogeschool deel uit van de Associatie Univer-­ siteit Gent (AUGent). Dat is een overkoepeling van de Arteveldehogeschool zelf, de Hogeschool Gent en de Hogeschool West-­Vlaanderen onder de vleu-­ gels van de Universiteit Gent. Na zeven jaar vertelt Paul van Cauwenberge, rector van de UGent, hoe de AUGent en in het bijzonder de band tussen de UGent en de Arteveldehogeschool zijn geëvolueerd.

Het doel van de AUGent was om een sterke groep per regio te maken voor hoger onderwijs. Toch werden de associaties volgens ideologische lijnen verenigd: Kaho Sint-Lieven in Gent hoort bijvoorbeeld bij de Associatie KU Leuven.

Heeft de KULeuven, met een associatie die zich uitstrekt van Oostende tot Geel, daar de UGent niet de loef afgestoken?

Paul Van Cauwenberge: “Inderdaad.

We zijn in snelheid gepakt door de Associatie Universiteit Leuven. Zij hebben volgens het decreet gehandeld, echt volgens de regels. Het was echter niet de bedoeling van de decreetgever om het zo te doen, maar om het regionaal te regelen zodat er een samenwerkingsverband kon ontstaan op vlak van onderwijs en onderzoek en ook logistiek. Dat lijkt me moeilijker als je van Geel tot in Oostende zit. Het is een beetje een terugkeer naar wat voor de Schoolstrijd het geval was, met de twee netten (openbaar en katholiek, nvdr). Dat was absoluut niet de bedoeling. Wij zijn heel gelukkig dat Artevelde met één stem meerderheid in de raad van bestuur, gekozen heeft voor Gent. Anders was het waarschijnlijk weer om zeep. Het feit dat Artevelde met de AUGent meedoet, heeft het bestaan van de associaties een beetje gerechtvaardigd.”

Op de websites van de drie hogescholen van de AUGent staat in het logo of op de homepage een vermelding dat ze lid zijn van die Associatie, met een rechtstreekse

link naar www.augent.be. Op de website van UGent moet je al bij de geschiedenis gaan kijken om iets over AUGent te vinden. Lijkt het op die manier niet zo dat de hogescholen het project meer ondersteunen dan de universiteit?

Van Cauwenberge: “Ik durf dat bestrijden en misschien zelfs het omgekeerde zeggen. Wij zijn echt de trekker van de associatie. De middelen die wij eraan besteden zijn veel belangrijker dan die van de individuele partners. Maar als je zelf Universiteit Gent heet, is het logisch dat je lid bent van de Associatie Universiteit Gent. Als die link er niet staat, dan is dat verkeerd. Ik zal dat melden en laten veranderen.”

Is het de bedoeling om, zoals de Hogeschool-Universiteit Brussel, van de AUGent één grote instelling te maken?

Van Cauwenberge: “Dat zal niet gaan, denk ik. Artevelde heeft een andere inrichtende macht. De Hogeschool Gentwou wel volledig samensmelten met de universiteit, maar dan moesten we de professionele bachelors erbij nemen en daarvoor zijn wij niet ingericht. We willen een sterke hogeschool, die professionele opleidingen kan geven in nauwe samenwerking met de universiteit. Wij zijn dus niet voor een instelling gegaan. En Artevelde was daar ook niet voor te vinden.”

De commissie-Soete van 2008, een initiatief van de Vlaamse Gemeenschap, probeert te werken aan een “rationali-

satie” van het hoger onderwijs. Zo pleit die commissie ervoor om alle academische opleidingen bij de universiteiten onder te brengen. Bert Hoogewijs, voorzitter van de Vlaamse Hogescholenraad, zegt echter dat een aantal opleidingen zoals industrieel ingenieur, vertaler-tolk en architect, praktijkgericht zijn en moeten blijven. Vindt u dat de universiteit die richtingen op termijn moet opnemen of kunnen ze beter in een hogeschool blijven?

Van Cauwenberge: “Als je een opleiding van academisch of universitair niveau wil, dan moet je naar de universiteit gaan. Anderzijds moeten de professionelen naar de hogeschool. Je moet niet van twee ruiven willen eten.

Daarvan zijn wij sterk overtuigd. We begrijpen ook wel het standpunt van de hogeschool. De hogescholen kunnen dus de professionele bachelors leveren en de kunst, omdat wij daar geen ervaring mee hebben en waarschijnlijk ook de ingesteldheid niet.

Kunstgeschiedenis zit wel bij ons, maar de echte uitvoerende kunsten niet. Het is het een of het ander. Universiteit en hogescholen moeten niet samensmelten. Vandaar dat de rol van de AUGent in de toekomst zou zijn dat de link tussen die twee in stand blijft.

Zodat ze ervoor zorgen dat de goede lesgevers daar blijven en de doorstroming in de twee richtingen gefaciliteerd en aangemoedigd wordt.”

Haitse Nelis

7 TANK220.indd 7

28/04/10 11:32

Bram  Vuylsteken

8 TANK220.indd 8

28/04/10 11:32

Steven Meert

n

Sovoarte’s fotowedstrijd ‘Student in motion’ leverde drie winnaars op: Bram Vuyl, Steven Meert en Fr d ric Cotman. Hun plaatjes worden in de trappenhal opgehangen. Puik gekiekt jongens!

Winnaar Bram Vuyl (links) wist de redactie stevig te verwarren.

Staat de foto nu op zijn kop? En is dat de bedoeling? Want tegenwoordig durven ze nogal! Niet enkel student, maar dus ook foto in motion. Wij jongleerden met de foto, zodat u hem vanuit alle perspectieven kan bewonderen.

Fr d ric Cotman

9 TANK220.indd 9

28/04/10 11:32

studen onder Â

de Â

loep

t Studentenondernemer van het jaar Jeroen De Wit

Webdesign  moet  afrekenen  met  veel  vooroordelen -HURHQ 'H :LW VWXGHQW *UD¿VFKH HQ 'LJLWDOH Media  aan  de  Arteveldehogeschool  Gent,  won  op  15  maart  2010  de  titel  Gentse  Studenten-­ ondernemer  van  het  Jaar.  Hij  combineert  zijn  studies  met  het  runnen  van  een  webbureau  ge-­ naamd  RGBscape,  dat  ondertussen  een  heuse  bloei  heeft  gekend.

Hoe oud was je toen u ermee begon?

Jeroen De Wit: “Dat was drie jaar geleden, in het zesde middelbaar. Toen was ik 18. Ik zat op het Sint-Janscollege in Sint-Amandsberg. Ik studeerde Economie-Wiskunde en mijn twee vrienden Latijn.�

Je zit nu in uw eerste jaar. Heb je dan nog iets anders gedaan voor je huidige richting?

De Wit: “Ik heb een enorm sterke passie voor politiek. Daarom heb ik bestuurskunde gedaan aan de Hogeschool Gent.

Dat was met het idee om het e-government aan te passen. Ik wou in de administratie toetreden om de dingen daar op punt te zetten. De studies waren iets te zwaar dus heb ik nu gekozen voor webdesign. Ik denk dat ik nu op het juiste pad zit.�

Je kan misschien erna nog die ambitie vervullen?

De Wit: “Eventueel. Er zijn zoveel mogelijkheden. Ik heb er ook geen spijt van. Alles wat je doet, daar leer je veel uit. Ik denk dat dat tegenwoordig ook meer voorvalt. Hier zitten veel studenten die eerst een andere richting gevolgd hebben.�

Heb je veel klanten?

De Wit: “We hebben al ongeveer 45 websites gemaakt. Alle websites hebben een CMS-paneel. Als we in de les zitten, kunnen we natuurlijk geen websites aanpassen. Kleine aanpassingen

kunnen ze zelf doen, voor de grotere moeten ze bij ons zijn.�

En buiten school en je bedrijf, waar ben je nog mee bezig?

De Wit: “Niet zoveel eigenlijk. Af en toe ga ik nog eens muziek draaien. Dat is een oude hobby van me. Maar dat ben ik aan het afbouwen, want webdesign is ook vooral ’s nachts werken. Daarbuiten doe ik niet zoveel. Af en toe eens gaan fietsen. Ik heb ook nog een vriendin. Als je je studies, je werk en een vriendin hebt, kan ik je verzekeren dat er weinig tijd over is.�

Een vriendin is ook nachtwerk natuurlijk.

De Wit: “Ja, dat is wel zo. (lacht) Overdag zit je op school en daarna moet je ook nog werken. Er is niet zoveel tijd over om nog iets anders te doen. Maar het is nu ook niet alsof we nerds zijn die constant achter onze computer zitten.�

Heb je je moeten inschrijven voor Studentenondernemer van het Jaar?

De Wit: “Ik lees de notulen van de gemeenteraad. Ik denk dat weinig mensen dat doen. Maar ik wel. Daar las ik dat er een wedstrijd werd georganiseerd voor Studentenondernemer van het Jaar. Ik belde toen naar Stad Gent om te vragen wanneer die werd georganiseerd.

Ze vielen daar een beetje uit de lucht want er was nog niets bekendgemaakt.

Uiteindelijk hebben ze mij gewoon gebeld toen de wedstrijd van start ging.�

Wat houdt de prijs juist in?

De Wit: “De week na de paasvakantie zit ik samen met Stad Gent om klaarheid te scheppen. Ik heb wel een bon gehad van 700 euro voor een communicatieopleiding die ik vrij mag spenderen. En dan gaat de Stad Gent mij twee jaar lang profileren als de studentenondernemer en je in de media naar voren brengen. Kranten & televisie.�

Zal je nog verder gaan met je bedrijf na je studies?

De Wit: “Natuurlijk. We zijn volop aan het uitbouwen en werken nu ook met jobstudenten. Het wordt een rendabele onderneming die aan naambekendheid aan het winnen is.�

Hoeveel kost een gemiddelde website bij jou?

De Wit: “Webdesign moet afrekenen met veel vooroordelen. Mensen denken dat het gemakkelijk is. Vele mensen denken dat ze het zelf kunnen en dat het maar een paar dagen duurt. Als je het hele proces bekijkt om een website te maken, ben je toch gemakkelijk een maand bezig. Programmering, samenwerking met de klant, gebruiksvriendelijkheid, hoog scoren in Google,‌ Een gemiddelde website kost rond de 1.500 euro.â€?

Meer  info:  http://www.gentseondernemer.be�  www. gentseondernemer.be http://www.rgbscape.be�  www.rgbscape.be

Yves  Masscho

10 TANK220.indd 10

28/04/10 11:32

OeR T C LE der d

Lector Geschiedenis en Actualiteit Eric Van de Casteele

p e o l

on

We volgen vandaag een stukje les mee met Eric Van de Casteele.

Wat volgt, is een boeiende monoloog over het België van de 19de eeuw. Humor en absurditeiten worden niet geschuwd. Een ge-­ sprek met deze aparte lector kan niet missen.

Je kan s nachts studeren.

Maar je moet het wel doen.

Uw manier van lesgeven wordt geprezen. Hoe zou u uw eigen stijl beschrijven?

Eric Van de Casteele: “Passioneel. Met liefde voor het vak. Proberen zo goed mogelijk voor te bereiden. Meer weten dan er in het boek staat. De actualiteit proberen volgen. Les goed van buiten kennen. Zoals in het theater. Eerst je tekst rats van buiten kennen. Dan pas kan je experimenteren en zijsporen nemen. Zeker voor een grote groep moet je voorbereid zijn.”

Hoe lang geeft u al les?

Van de Casteele: “Een jaar of acht.”

Hoe bent u ertoe gekomen om met geschiedenis en politiek bezig te zijn?

Van de Casteele: “Ik had geen andere job.” (lacht) “Ik heb dat altijd al willen doen. Dat was eigenlijk een droom. Ik studeerde Pers en Voorlichting en had toen een docent geschiedenis, Verdoodt. Ik wou die opvolgen. Toen ben ik tot het besef gekomen dat ik universiteit moest doen om dat te bereiken. Dat was niet de enige reden, maar wel een belangrijke. “ “Ik ben geen historicus, ik heb Politieke Wetenschappen gestudeerd. Maar ik schreef wel en had al veel historische onderwerpen behandeld. Ik ben ook journalist geweest, wat een voordeel is.”

U schrijft buiten het lesgeven artikels voor onder andere Knack. Vindt u daar nog tijd voor?

Van de Casteele: “Momenteel iets minder. Normaal gezien probeer ik om een zestal artikels te publiceren per jaar.

Vorig jaar waren dat er zelfs meer.“

Heeft u daar anekdotes van?

Van de Casteele: “Ik hoor soms wel grappige dingen zoals volière in plaats van Voltaire. Mensen zijn soms nerveus. Het is wel pijnlijk als er mensen bij je zitten die echt niet geschikt zijn, maar je zegt dat beter.“

Met onder andere de reeks over Brussel.

Van de Casteele: “En nog een interview met Zjef Vanuytsel. Er komt nog een Knack Extra over Zuid-Afrika, waar ik ook in zal schrijven. Twee van mijn studenten die naar Zuid-Afrika gaan en stage doen bij Knack zullen daar waarschijnlijk ook in publiceren. Let wel, mijn hoofdbezigheden zijn lesgeven en werken aan mijn handboek.

Dat van Knack komt erbij.“

Ziet u goed het verschil tussen mensen die niet gestudeerd hebben en mensen die het niet aankunnen?

Van de Casteele: “Je ziet dat niet altijd.

Geen enkel systeem is perfect. Maar je hebt dat wel vaak door omdat er altijd een inzichtsvraag inzit. Sommigen struikelen daarover. Wat ook een grote rol speelt, is de wijze waarop iemand opgevoed is. Sommige spreken thuis nooit over politiek of geschiedenis.

Voor sommige mensen is een parlement Chinees. Dat ligt duidelijk aan opvoeding en aan de interesses van de ouders.“

Vindt u mondelinge examens de beste manier om te ondervragen?

Van de Casteele: “Ja. Het is de meest objectieve manier. Het is niet alleen een mondeling examen. Het is een schriftelijk examen met mondelinge herkansing. Ik lees dat examen en dan kan ik eventueel nog kansen geven aan wie ze verdient. Wie ze niet verdient, krijgt het omgekeerde. Iemand die maar een deel van de stof kent en laat blijken dat hij het niet kent, zal ook niet slagen. Dat vind ik eerlijk. Zo probeer ik de factor geluk te minimaliseren. Hoe beter dat je het kent, hoe minder geluk je nodig hebt.”

Heeft u een tip voor de studenten?

Van de Casteele: “Studeren! Werken!

Ik ben ook jong geweest. Ik zag dat ook niet altijd zitten. Je krijgt eigenlijk meer vrije tijd. Je kan ‘s nachts studeren. Maar je moet het wel doen. Anders kom je er toch niet. Ik geloof niet in slagen zonder er iets voor te doen.

Velen zeggen dat. En als het zo is, zouden ze beter naar de universiteit gaan.”

Yves Masscho

11 TANK220.indd 11

28/04/10 11:32

Gentse Holebistudenten.

Quo vadis?

Gent is niet de enige studentenstad in België, maar wel één van de meest ruimdenkende. Het is niet voor niets dat veel holebi-jongeren uit de kast komen eens ze in het hoger onderwijs zitten. Velen kiezen er daarna voor om zich aan te sluiten bij één of andere vereniging of studentenclub voor holebi’s, om in contact te kunnen komen met leeftijdgenoten die ook homoseksueel, lesbisch of biseksueel zijn. Zo eenvoudig is dat in het dagelijkse leven immers niet: het aantal holebi’s in Vlaanderen wordt geschat op 3 à 10 % van de bevolking, en het staat ook niet op je gezicht te lezen. Die cijfers moet je wel met een korreltje zout nemen: het is niet altijd helemaal duidelijk welke criteria er gehanteerd worden, en ze verschillen ook per onderzoek.

Het gaat hier ook over het aantal holebi’s dat uit de kast is gekomen, de zogenaamde closet gays zijn logischerwijs niet opgenomen in deze tellingen.

Subcultuur

Het moge wel duidelijk wezen dat de groep holebi’s kleiner is dan het aantal hetero’s dat er in Gent rondloopt, en hun levenswijze loopt vaak niet helemaal gelijk. Daarom is het volgens Van Dale meer dan verantwoord om te spreken over een holebisubcultuur.

Dat zette uw reporters aan het denken.

Verschillende holebiverenigingen doen al jaren aan sensibilisering en probe-

ren duidelijk te maken dat andersgeaardheid eigenlijk een non-issue zou moeten zijn voor iedereen. Druist de oprichting van pakweg tijdschriften, studentenverenigingen, clubs en voordeelpassen speciaal voor holebi’s daar niet radicaal tegenin? Zorg je op die manier niet zelf voor een onderscheid?

De Expert

We contacteerden daarom een ervaringsexpert. Marie studeert voor leerkracht Frans-Engels, en heeft zich enkele maanden geleden geout. Ze is nog maar pas bezig met het ontdekken van wat zij ‘holebiland’ noemt, en het zijn haar vaststellingen die aanleiding gegeven hebben tot deze reportage. “De reden dat er nood was aan tijdschriften voor holebi’s, is dat de gewone magazines doorgaans erg gefocust zijn op heteroseksuele mannen en vrouwen, en alles wat daarbij hoort. In Flair en Fancy en Cosmopolitan verschijnen iedere keer weer voornamelijk artikels over make-up, schoenenverslavingen, ouderschap en allerhande typische vrouwendingetjes, en dat zijn onderwerpen die vaak geen, of toch minder, deel uitmaken van de holebicultuur.

Velen voelen zich daardoor gepasseerd door de mainstreammedia, en daarom zijn tijdschriften als ZiZo ontstaan.

Met reden, lijkt me. Er verschijnt erg veel over seks in Flair, maar als lesbische vrouw voel je je vaak een beetje

een rariteit. Seks tussen twee vrouwen, uit liefde en niet bij wijze van experiment, daar schrijven ze gewoon niet over. Natuurlijk hebben ze hun doelgroep, maar ze negeren zo wel een hele hoop mensen.”

Mainstream?!

Als we haar vragen of ze de wens koestert om een plaats te krijgen in de mainstream, en het creëren van een subcultuur niet botsend vindt, is ze formeel. Er zijn wel degelijk subculturen, zegt ze, maar die zijn volgens haar voornamelijk ontstaan als tegenreactie op het onderscheid tussen holebi’s en heteroseksuelen dat er in het jaar onzes heren nog altijd is. “Het is inderdaad tegenstrijdig om enerzijds deel te willen uitmaken van de ‘gewone’ wereld, maar dat anderzijds wel tegen te werken door je af te schermen en lid te worden van specifieke verenigingen. Maar het is wel begrijpelijk: velen doen dat omdat hun seksualiteit een manier is om zich te identificeren, en natuurlijk ook om in contact te komen met andere holebi’s. Er is nogal wat discussie over het al dan niet bestaan van een zogeheten gaydar, maar het is en blijft een feit dat je lang niet aan iedere lesbische vrouw kan zien dat ze op meisjes valt. Het bestaan van dergelijke verenigingen maakt het gewoon makkelijker om iemand te vinden die bij je past.”

12 TANK220.indd 12

28/04/10 11:32

AVARIAPAS

De avariapas, vroeger bekend als de Holebipas, kan je aanvragen als je holebi bent. Het biedt je bepaalde voordelen: je kan allerhande kortingen krijgen bij holebifuiven, clubs, winkels, en nog veel meer. Het geeft je ook de mogelijkheid om deel te nemen aan speciale wedstrijden.

Meer info: www.cavaria.be/voordeelpas

ACANTHA

Het idee voor de oprichting van deze studentenvereniging voor is naar verluidt ontstaan tijdens een dronken avond op een fuif van Verkeerd Geparkeerd. Later zette onze groep bourgondiërs hun idee om in werkelijkheid, om een waar gat in de markt te vullen. Het praesidium had als voornaamste doelstelling om gewoon plezier te maken, op dezelfde manier als in gewone studentenclubs, en dat is nog steeds het geval.

Wel even een kleine nuance: iedereen is welkom op feestjes van Acantha, de enige voorwaarde is dat je iedereen precies accepteert zoals hij of zij is. Als gevolg hiervan meenden we iets extra’s na te kunnen en moeten streven. Enerzijds dat holebi’s niet hoeven onder te doen voor hetero’s op het vlak van studentenleven, anderzijds dat er ook voor holebi’s een plaats moet zijn in het studentenclubleven. www.acantha.be

VERKEERD GEPARKEERD

Verkeerd Geparkeerd noemt zichzelf een vereniging voor dynamische mensen, jonger dan 26 jaar, die homoseksueel, lesbisch of biseksueel zijn. Zelf zeggen ze dat het hun bedoeling is om een alternatief te bieden voor andere, commerciëlere groeperingen waarin niet iedereen terecht kan.

Verkeerd Geparkeerd organiseert wekelijks activiteiten, en af en toe grotere evenementen, zoals het welbekende SPUNK. Meer info: www.verkeerdgeparkeerd.be

Yves Masscho Charlotte Doolaege

13 TANK220.indd 13

28/04/10 11:32

LIFESTYLE

kot

onder

de

loep

Low Budget

Marlies Verhelst studeert journalistiek aan de Arteveldehoge-­ school. Sinds een jaar bewoont ze samen met zes vrienden een huis op de Platteberg. Gelegen nabij de Vooruit en het winter-­ circus, woont ze in een van de meest begeerde studentenbuur-­ ten in Gent.

Vermoedelijk moeten ze de woonst binnen twee jaar verlaten in het kader van een project van de stad Gent. Rond 2014 zou de site rond het voormalige circus volledig vernieuwd worden. “We moeten eruit, hoewel we denken dat het na ons vertrek nog minstens drie jaar onbewoond zal blijven.”

Ook de lamp die op het kastje staat kreeg Marlies cadeau, een goede vriend gaf ze haar voor hij naar Berlijn verhuisde.

Boven het nachtkastje heeft Marlies reeds een uitgebreide boekencollectie verzameld: romans, journalistieke werken en allerhande boeken over politiek.

Bij de aankomst in hun studentenhuis kregen de zes vrienden elk een sleutel van de slaapkamer waar ze de komende jaren zouden verblijven. Bij het zien van haar slaapkamer was Marlies meteen verknocht aan de gezellige ruimte.

“Mijn idee was om de muren in het rood en wit te beschilderen Toen ik zag dat dat het geval bleek te zijn, was ik heel blij.”

Haar politieke passie vind je ook terug in de grote afbeelding van de filosoof en communist Karl Marx die haar kamer siert. Marlies is zelf actief in het politieke circuit. Ze is lid van de studentenorganisatie ‘Actief Linkse Studenten’ of ‘ALS’.

Toen ze meer dan een jaar terug deze kamer toegewezen kreeg, prijkte het portret van Marx op haar deur. Ze besloot het te houden en nu kan iedereen de spreuk lezen die bij de foto hoort: “Marx had gelijk”

De slaapkamer van Marlies heeft één centraal thema: low budget.

Het romantische bed dat centraal in de ruimte staat kostte haar in totaal 216 euro. Dat is meteen ook de grootste kost geweest.

Een groot bed is belangrijk voor Marlies en daar mag je al eens geld aan uitgeven. “Ik vind het heerlijk om veel plaats te hebben als ik slaap”, lacht ze.

Het knusse bed wordt vergezeld van een antiek nachtkastje waaraan Marlies veel waarde hecht.

Haar mama kocht het tafeltje toen zij zelf alleen ging wonen.

Slaa

pkam

er

Dat Marlies zeer creatief is, valt meer dan eens op wanneer je in haar kamer vertoeft. Haar bureaustoel kon ze in de kringloopwinkel op de kop tikken voor slechts 12 euro. Ze schilderde het houtwerk in haar lievelingskleur, rood, en naaide een stof met luipaardmotief op de originele bekleding.

14 TANK220.indd 14

28/04/10 11:32

ng

Livi

Bure

aus t o

el

TV-orgel

Ook de kleine portretten die boven haar bureau hangen verraden een creatieve geest. Oorspronkelijk was het een jaarkalender met twaalf afbeeldingen van pin-upgirls die ze twee jaar terug van vrienden had gekregen. Vervolgens knipte ze de afbeeldingen uit zodat ze nu dienst kunnen doen als minipostertjes.

Op het gelijkvloers hebben Marlies en haar kotgenoten samen een gemeenschappelijke living ingericht. Ook hier botviert de creativiteit.

De zetel werd uitgebouwd tot een knusse zitplaats doorheen de halve kamer, de lampenkap werd vervangen door een kartonnen doos. “Op die manier wordt het felle licht op een budgetvriendelijke manier gedimd”, vertelt Marlies.

De kosten bleven wederom extreem laag, enkel de tweedehands wasmachine ter waarde van 125 euro moest aangekocht worden. Dit kwam neer op 21 euro per persoon.

Ook staat er tijdelijk een orgel van een vriend. Het elektrische orgel doet nu vooral dienst als tv-meubel.

Het instrument wordt door iedereen bespeeld, behalve door Marlies zelf.

“Iedereen die hier woont is muzikaal aangelegd, behalve ik.”

De tv kregen ze ook van een gemeenschappelijke vriend.

De slaapkamer van Marlies oogt allesbehalve sober, overal staan en hangen spullen, de meeste gekregen van familie en vrienden. Achter alles zit dan ook een verhaal.

Zo kreeg ze de oude radio van haar grootouders. Het is een authentieke lampenradio van meer dan 50 jaar oud waarop Marlies enorm trots is. “Zelf luister ik er niet zo vaak naar omdat hij lang moet opwarmen, maar ik vind dat hij wel heel mooi staat in mijn kamer.”

Moraal van het verhaal: met wat creativiteit, vrijgevige vrienden en op tijd en stond een bezoekje aan de kringloopwinkel, kan je goedkoop en stijlvol je kot inrichten.

Kosten huur: 150 euro

+

+ +

Totaalbudget slaapkamer: 228 euro Bed: 216 euro Bureaustoel: 12 euro Totaalbudget living: 125 euro Wasmachine: 125 euro

Volgend nummer: LUXE kot.

Esther Heeman Kenneth Van Gysegem

15 TANK220.indd 15

28/04/10 11:32

KOKEN

KOKEN

OP KOT

Kenneth Van Gysegem

CHEAP

Popeye spaghetti

2 personen

1pak spaghetti 1pak bevroren spinazie 1potje room

1pak zalm 1pakje kaas

;\WWN LM [XQVIbQM WX MMV UQLLMTUI\QO ^]]Z BM\ WVLMZ\][[MV PM\ _I\MZ ^WWZ LM [XIOPM\\Q WX ,WM LM ZWWU JQR LM [XQVIbQM JTQRN MZQV ZWMZMV bWLI\ PM\ VQM\ IIVJZIVL\ 3WWS LM [XIOPM\\Q ;VQRL LM bITU QV [\]SRM[ \QX" LQ\ OII\ PM\ UISSMTQRS[\ UM\ MMV [KPIIZ MV LWM bM XI[ JQR LM [XQVIbQM IT[ LM [XIOPM\\Q OMSWWS\ Q[ >WMO PM\ OMPMMT JQRMMV MV ZWMZ WU >WMO VIIZ [UIIS SII[ \WM WX RM JWZL

1V LM TW_J]LOM\^MZ[QM ^MZ^IVO RM LM bITU LWWZ [XMSJTWSRM[ ,QM UWM\MV

MMZ[\ OMJISSMV _WZLMV

Kip met mascarpone

2 personen

OZ SQXXMVÅTM\ OZ UI[KIZXWVM OZ [XMSRM[ JW]QTTWVJTWSRM

FANCY

LWW[RM ZWWU [V]QNRM XIXZQSIXWMLMZ IIZLIXXMTMV

;VQRL LM SQXXMVÅTM\[ QV OMTQRSM JTWSRM[ MV JIS bM OW]LJZ]QV QV LM XIV LQ\ SIV MMV \QRLRM L]ZMV [\ZWWQ MZ MMV JMM\RM XIXZQSIXWMLMZ W^MZ *T][ LM SQX UM\ ZWWU >WMO LM UI[KIZXWVM JQR LM SQX IT[ LM ZWWU JMOQV\ \M SWSMV ZWMZ ITTM[ [\M^QO 4II\ PM\ OMPMMT VWO M^MV\RM[ WX_IZUMV MV bM\ LIV WX MMV TIOMZ ^]]Z >WMO MZ PM\ JW]QTTWVJTWSRM MV MMV ÅRVOM[VMLMV \MMV\RM TWWS IIV \WM >WMO XMXMZ MV bW]\ VIIZ [UIIS \WM 3WWS LM IIZLIXXMTMV bWLI\ bM VWO MMV JMM\RM PIZL bQRV ,I\ LWM RM PM\ JM[\ IT[ RM LM SQX VWO IIV PM\ JISSMV JMV\ *IS LM [XMSRM[ QV LM XIV ,WM LM OMJISSMV [XMSRM[ QV MMV IXIZ\ XW\RM PW]L PM\ ^M\ ^IV LM [XMSRM[ QV LM XIV ,WM MZ _I\ JW\MZ MV WTQRNWTQM JQR MV JIS LIIZQV LM IIZLIXXMTMV ,WM LM [XMSRM[ JQR LM OMJISSMV IIZLIXXMTMV 2M SIV WXLQMVMV UM\ MMV [TII\RM

16 TANK220.indd 16

28/04/10 11:32

Uitbaatster Marie Follebout (26) weet wat ze aan haar glamoureus café heeft:

Ons podium is klein, maar het heeft veel allures!

Zelden was men zo rebels en elegant als in the roaring twenties.

Liza Minelli predikt in Cabaret als geen ander het losbandige leven vol jazz. Dat het leven maar een voorstelling is, hebben ze in de Gentse Hotsy Totsy goed begrepen. Uitbaatsters Marie Follebout en Lara Haeck nodigen iedereen uit voor een avondje glamour en fun. So come to the cabaret…

Wanneer je de kleine deur van het jazzcafé aan de Oude Houtlei doorgaat, ervaar je het gevoel dat Alice moet hebben gehad toen ze zich door het deurtje naar Wonderland gewurmd had. Alles ademt glamour uit, van de uitnodigende zeteltjes tot het schilderij van een naakte vrouw achter de bar. “Ons madame achter de toog is een beroemdheid in Gent”, weet Marie Follebout. “Heel toevallig lijkt ze sterk op Motte, de vrouw van stichter Guido Claus. Hoewel de legende blijft leven dat zij het is, moet ik je teleurstellen.

Het is een model uit de jaren ’70.”

Deze ontdekking doet zeker geen afbreuk aan het zorgvuldig uitgestippelde interieur. Hugo Claus mag trots zijn op de oogappel van zijn broers. Vijfendertig jaar geleden richtten die immers de Hotsy Totsy op naar Al Capones stamcafé in New York. Mocht Al uit de dood terugkeren en deze kroeg binnenstappen, hij zou niet merken dat er negen decennia verstreken zijn.

Jonge wolven

Maar de Hotsy is meer dan een goedkope kopie, het is een rebelse en avant-gardistische artiestenpub. Iedere jazzliefhebber zal er aan zijn trekken komen maar alle soorten muziek zijn hier welkom. Er is maar één voorwaarde: er moet het nodige Hotsygehalte zijn. “Lady Linn en Sioen gaven hier een van hun eerste concerten“, vertelt Marie. “Er passeert hier dus echt wel potentieel. We hebben dan wel een klein podium, maar wel eentje met veel allures!”

Niet enkel muziekgeschiedenis werd er geschreven, Hugo Claus stelde er in 1985 zijn Verdriet van België voor. Hoewel Marie zelf de klepper na verwoede leespogingen aan

de kant heeft geschoven, zoals de helft van de cultuurminnende bevolking, verzekert ze ons een fan van Claus te zijn.

“Ik maak ook zelf deel uit van het jonge dichterscollectief Wolven van la Mancha. Die zijn speciaal gebonden aan de Hotsy Totsy.”

Oude garde

Op avonden dat er geen optreden, lezing of voordracht geprogrammeerd staat, kan je de tijd doden met een van de vele spelletjes die het café rijk is. En wanneer je het beu bent om altijd als verliezer uit Carcasonne te komen, kan de pooltafel enige redding bieden. “De gebroeders Claus speelden zelf ook graag kaart. Volgens sommigen waren ze zelfs wat gokverslaafd.”

Hoewel oorspronkelijk enkel de Gentse intelligentsia en leden van de loge hun benen onder de tafels van de toenmalige privéclub konden steken, is de Hotsy Totsy vandaag een trekpleister voor een breed publiek. “Van zeventigjarige omaatjes tot prille studenten, alles komt hier over de vloer.

Volgens mij ligt dat aan het tijdloze interieur. Iedereen kan het appreciëren en voelt zich hier thuis. Al sluit ik toch steevast af met de oude garde die is blijven plakken!”

Hotsy Totsy Top 3 A tisket-‐ A tasket . Ella Fitzgerald Milord . Edith Piaf Marieke . Jacques Brel Elien De Vos

17 TANK220.indd 17

28/04/10 11:32

FOTO’S: LOUIS WAELKENS

Amai , wir haben es nicht gewusst!

BERLIJN

Als het aantal Starbucks en Dunkin’ Donuts er toe doet om hip te worden bevonden dan kan Berlijn ze-­ ker meetellen. Wil je het liever minder commercieel en gehypt dan heb je keuze genoeg want Kaffee zum mitnehmen is hier al lang een begrip. Logisch ook, Berlijn is namelijk verassend en vermoeiend.

OST

Wandel de Karl-Marx-Allee af, omringd door zijn woonkazernes uit de voormalige DDR, en je begint je af te vragen of je eigenlijk niet in Rusland bent. Alexanderplatz was het bruisende centrum van het vroegere Oost-Berlijn en is nu nog steeds voor velen een vaste ontmoetingsplaats. Ondertussen sta je in de schaduw van de 368 meter hoge Fernsehturm die waakt over de stad en overal zichtbaar is. Dat bevestigt nog maar eens hoe hoog dat ding eigenlijk wel is. Oost-Berlijn wist duidelijk hoe het zijn buur moest imponeren. Iedere stad die de naam hoofdstad waardig wil zijn heeft een belangrijke flaneerboulevard en de Berlijners doen dat op Unter Den Linden. Deze laan was en is de laan van de bourgeoisie en staat over een afstand van twee kilometer vol met zorgvuldig behouden klassieke gebouwen. Je vindt er onder andere het Duitse historisch museum dat eruitziet als een roze paleis, de staatsbibliotheek, één van de grootste operagebouwen ter wereld en de universiteit. En als je wil weten waarom

het zo stil is in het kleine gebouw de Neue Wache moet je er zeker ook eens

een kijkje nemen. Verder vind je er een Starbucks (pauze) en op het balkon van het chique Hotel Adlon liet Michael Jackson zaliger zijn derde baby uitwaaien.

WEST

Ga door de Brandenburger Tor en je bent in West-Berlijn. De sportievelingen mogen gerust het grootste park genaamd Tiergarten afjoggen, terwijl de fysiek minder bedeelden met hun hoofd omhoog mogen lopen, gapend naar de moderne glazen wolkenkrab-

bers op Potsdamer Platz. Daar voel je de energie van het nieuwe Duitsland pas echt. Voor filmofielen zou het een schande zijn niet in het Sony Center binnen te gaan dat het Filmmuseum herbergt met een schatkamer van een museumshop.

Het hart van de shopaholics zal meteen een paar slagen sneller slaan bij het zien van de Kurfürstendamm en de Tauentzienstrasse waar winkels met slechts twee verdiepingen een minderheid vormen. Hou het beste voor het laatst en eindig in KaDeWe ofwel Kaufhaus des Westens. Als we u meedelen dat KaDeWe en Harrods uitvechten wie nu precies de grootste heeft, zegt dat genoeg zeker? Berlijn zou Berlijn niet zijn als het op het vlak van winkelen ook goedkoper en alternatiever kan. Mede dankzij de voormalige splitsing en hereniging van de stad heeft Berlijn een schat aan tweedehandswinkels boordevol zaken die nu plots terug in de mode zijn. Vinylliefhebbers, u heeft uw Mekka gevonden. En zij die op zoek is naar dat ene vintagekleedje of hij die die ene retroplatenspeler maar nergens vindt, zul-

18 TANK220.indd 18

28/04/10 11:32

REIZEN len er mee terug keren uit Berlijn. Wil je liever de cultuurtoer op, dan kun je altijd naar de tientallen musea gaan waar je zowel de poort van Babylon als Andy Warhol kunt aanschouwen. Uitgaan en Berlijn gaan zeker ook samen. Het is de bakermat van de befaamde Love Parade en hun Paul Kalkbrenner had toch wel een hit bij ons te pakken. Nachtclubs als Steinhaus en Week End Club (op de vijftiende verdieping van een flatgebouw hoog boven Alexanderplatz) zijn een begrip bij de grote dj’s. Voor wie het wat kalmer mag, is in de bars in de omgeving van de Hackescher Markt keuze genoeg uit cocktails aan een redelijke prijs in een hippe omgeving. Een sluitingsuur kent Berlijn niet dus sommige zaken zijn zelfs 24 uur open.

BERLIN BLEIBT DOCH BERLIN

En natuurlijk is er iets dat Berlijn moeilijk kan verbergen. Sinds 1989 was het de grootste bouwput van Europa om zo van twee steden terug een geheel te maken maar ook om het grauwe imago van zich af te werpen. Weg oorlogsverleden en alles wat daarna kwam? Het hele gedoe zelf is al een tijd achter de rug maar de Berlijners verbergen het zeker niet. Je hebt de East Side Gallery, ofwel een resterend 1300 meter stuk Mauer, veel meer dan zomaar een betonnen muur. Er zijn de witte kruisjes die verspreid staan over de stad, elk voor een dappere ziel die tevergeefs probeerde deze grens over te steken. Sinds 2005 is er een HolocaustMahnmal, bestaande uit 2711 betonblokken, vreemd en tegelijk intrigerend.

Het Joodse volk heeft zijn eigen museum gekregen en Bebelplatz herinnert aan de boekverbrandingen. In het Olympiastadion werd Italië wereldkampioen voetbal 2006 en het oude luchthavengebouw Tempelhof behoort tot de grootste gebouwen van Europa. Beide zijn overladen met stijlelementen van de nazi’s, hoewel de restanten van de bunker van hun leider veilig ondergronds verstopt zitten. De geschiedenis zal Berlijn nog lang wakker houden, maar voor veel landen met een geweten is deze stad een vooruitstrevende leermeester, altijd mee met zijn tijd.

HOE? Berlijn heeft uitstekend openbaar vervoer. Alles kun je vlot bereiken met de bus (H) en het uitgebreide metronetwerk (U) en tramnetwerk (S). Koop een weekpas en u kunt zeven dagen lang van het Berlijnse openbaar vervoer gebruik maken.

Brussels Airlines vliegt zeven keer per dag naar Berlijn Easyjet vliegt twee keer per dag naar Berlijn De hogesnelheidstrein ICE doet er een kleine 7 uur over om van Brussel-Zuid naar Berlijn te rijden.

TIPS! Die Hackeschen H fe ( U-Hackescher Markt): negen gezellige binnenplaatsen elk met hun kleine caf s en originele winkels.

Gendarmenmarkt ( U-Stadtmitte): behoort terecht tot de mooiste pleinen van Europa.

Die Garage (U-Alexanderplatz): grootste tweedehandswinkel van Berlijn.

Las Cucarachas (S-Oranienburgerstrasse): cocktails aan 3.5 euro.

Ambulance Bar (S-Oranienburgerstrasse) : u vraag zij mengen.

Pegasushostel (U-Weberwiese): ideale slaapplaats voor als je met vrienden Berlijn wilt beleven.

Louis Waelkens

19 TANK220.indd 19

28/04/10 11:32

INTERVIEW

Ian Clement kan zijn bandleden niet meer missen

WE ZITTEN EIGENLIJK TE VEEL BIJ ELKAAR De Gentse rockers van Wallace Vanborn brachten onlangs hun eerste album uit. Denk niet dat ze onervaren zijn: hun stevige livereputatie bracht hen al in Londen en de VS. Zanger en gitarist Ian Clement gunt ons een blik op zijn afgelopen jaar.

In februari kwam de nieuwe plaat uit. Het was zeker niet jullie eerste studio-ervaring: jullie hebben al drie demo’s opgenomen, die steeds steviger en dansbaarder werden. Wat vind je van het resultaat?

Ian Clement (gitarist en zanger): “Ik vind dat onze cd perfect in de lijn ligt van ‘I Am Hell’, onze laatste demo. We hebben met opzet zolang mogelijk gewacht met het opnemen van een volledig album. In studiowerk moet je groeien en het duurt wel even vooraleer je je muziek helemaal volgens je eigen zin kunt vertalen. Op een demo kun je de nummers gewoon lukraak samengooien, een plaat moet toch een samenhangend verhaal vormen.”

“We hebben geprobeerd ons geluid wat te verbreden. Voor het eerst hebben we ook akoestische nummers opgenomen, en er doen ook een paar gastmuzikanten mee. Wolf (Wolfgang Vanwymeersch) van de Van Jets is een nummer komen meespelen, Jakob (Ampe) van The Germans is een lied komen inzingen. Eva Bruneel heeft ook nog cello

gespeeld. Op die manier hebben we wat meer diversiteit in ons geluid gebracht.”

DIKKE LIEFDE Toen jullie begonnen, zijn jullie heel snel al de studio ingedoken. Ging het zo goed met de bandleden?

Clement: “Ja, dat klikte meteen. Ondertussen zijn we al eerder broers geworden dan collega-muzikanten.

We zitten eigenlijk te veel bij elkaar.” (lacht) “Sylvester (Vanborm, de drummer) kende ik al voor we begonnen. Hij speelde in een zachtere pop-rockband en ik zag wel dat er meer in hem zat dan hij er voor die groep uithaalde. Toen ik hem vroeg om een echte rockband te beginnen, heeft hij er Dries (Hoof, de bassist) dan bijgetrokken. En ja, het is dikke liefde en vriendschap!”

Hoe schrijven jullie de nummers? Ben jij de frontman die met de ideeën afkomt?

Clement: “Ja, meestal heb ik wel een idee van waar ik naartoe wil met een nummer. Ik speel eigenlijk een soort van basgitaar. Mijn gitaarriffs zijn haast altijd baslijnen. Door die dan te bundelen met de basgitaar, vormen we samen een heel dicht geluid. Daarom is de bas ook heel belangrijk in onze muziek.”

“Als ik dan zo’n riff heb, ga ik daarmee naar het repetitielokaal en dan werken we samen een structuur uit.

Meestal zitten Dries en Sylvester toch op dezelfde lijn als ik, en hoef ik zelfs niet te zeggen wat ik wil. In het begin repeteerden we soms vier keer per week, nu zijn we al goed op elkaar ingespeeld.”

MICROFOONPETJE In september hebben jullie door de VS getoerd. Wat vond je daarvan?

Clement: “Dat was vree wijs. We hebben er in kleine clubs gespeeld, een beetje zoals de Charlatan hier.

En de Amerikanen waren altijd superenthousiast. Dat is wel een heel andere publiekservaring; we hebben

20 TANK220.indd 20

28/04/10 11:32

De drummer heeft de vreemde gewoonte te kotsen voor hij het podium op moet

er ook onze eerste moshpits gehad.

Wat ik een beetje raar vond, want moshpits voor onze muziek…”

“Er is een duidelijk verschil tussen een Amerikaans publiek en een Belgisch. Toen we pas terug waren, hadden we een optreden in een jeugdhuis in Grobbendonk. Er was heel veel volk, maar iedereen stond daar maar, een knikje is al veel. Na het optreden komen ze dan wel naar de cd vragen. Mensen zitten hier gewoon anders in elkaar.”

“In Seattle zijn we onze twee grootste fans tegengekomen. Ze hadden ons blijkbaar via het internet ontdekt, en begonnen daar dolenthousiast bootlegs te maken. Die ene had zelfs een speciaal petje gemaakt met een opnametoestel en twee microfoontjes langs de zijkant, en zijne maat stond daar dan naast met een camera. Dat was wel vreemd.”

Jullie hebben er ook een duet opgenomen met Trixie Whitley.

Clement: “We kenden Trixie al van een paar festivals waar we samen gespeeld hebben. Ze was aan het op-

nemen in een studio in Hollywood, vlakbij de club waar we moesten spelen. Daar heeft ze ons uitgenodigd om eens te komen kijken, en voor we het wisten, stonden we een nummer op te nemen met superproducer Daniel Lanois. Die heeft U2 nog geproducet! En dat verliep allemaal heel spontaan.”

Terug naar huis nu. Wat vind je van de Gentse muziekscene op dit moment?

Clement: “Ik ben momenteel enorm fan van Kaptain Korsakov, een luide trashy rockband. En Cloon, die zijn nu bezig met de opnames van hun plaat. Dat kan nog wel even duren.”

“We hebben lang het gevoel gehad dat wijzelf een beetje buiten de Gentse scene stonden. Er waren hier een paar bands uit Ninove, een redelijk incestueuze bedoening, zeg maar. We kenden die mannen wel van zien, maar echt veel contact was er niet.”

“Nu we aangesloten zijn bij Devil In A Box, ons managementkantoor, is dat veranderd. We zitten onder andere samen met Waldorf en Amen

Ra, en nu hebben we wel dat gevoel van een broederschap. Dat voelt wel goed, om wat schouders te hebben om op te leunen. Kritiek is altijd goed voor zelfverbetering.”

PODIUMBEESTEN Waar liggen jullie invloeden?

Clement: “We hebben elk een beetje ons eigen departement. De bassist is veel bezig met elektronische muziek, hij is ook dj en draait vaak in clubs.

De drummer is een enorme fan van funk en motown, en ik houd meer van singer-songwritermuziek. En dat komt dan samen in harde rock!”

Hebben jullie podiumvrees?

Clement: “Ikzelf niet. De drummer heeft de vreemde gewoonte te kotsen voor hij het podium op moet.

Maar dat heeft volgens mij meer te maken met een opgepompt gevoel, dat je klaar bent om alles te geven.

Onze bassist heeft daar dan weer totaal geen last van, die is een echt podiumbeest aan het worden!”

Stefan Acke

21 TANK220.indd 21

28/04/10 11:32

CULTUUR

NORMAN FINKELSTEIN //‘De Holocaust-industrie.

Bespiegelingen over de exploitatie van het joodse lijden.’

Norman Finkelstein wekt hevige reacties op. Israël verklaarde hem persona non grata. Academici prijzen hem om zijn degelijke wetenschappelijke werk. En ex-­ treemrechtse holocaustontkenners dragen hem, niet geheel naar zijn zin, op handen. Want Finkelstein ontkent de Holocaust niet. Hij trapt wel ongenadig in het kruis van de Holocaustindustrie, de oogappel van Israël, de VS en de Joods-­Amerikaanse elites. Een sprook-­ je over hoe de naziholocaust de Holocaust met hoofdletter werd.

De naziholocaust was net na de Tweede Wereldoorlog (WO II) helemaal geen kwestie in de VS. “De Amerikaanse joodse elites ‘vergaten’ de naziholocaust omdat vanaf 1949 WestDuitsland een belangrijke naoorlogse bondgenoot van de vs was in de confrontatie met de Sovjetunie (sic).” Lord Palmerson, premier van het Verenigd Koninkrijk in de 19e eeuw, wist al dat vrienden noch vijanden eeuwig zijn.

Belangen wél. En het Amerikaanse belang na WO II was politieagent van de wereld worden. En dus zwegen de Joods-Amerikaanse elites. Tot de Zesdaagse Oorlog tussen Israël en onder andere Egypte en Syrië (1967). Israël verpletterde de Arabische troepen, die op dat moment in de Koude Oorlog een onafhankelijkere koers van de VS gingen varen. Toen besefte Amerika dat het Israël kon gebruiken als vooruitgeschoven post. Van dan af werden Israël en Amerika vrienden, dikke vrienden.

Toen de Amerikaanse Joodse belangengroepen de economische waarde van Israël en de naziholocaust inzagen, was er geen houden meer aan. Dikbetaalde advocaten, gesteund door onder andere het Amerikaans Congres, spanden processen aan. Eerst tegen, niet echt verrassend, Duitsland. Na de Duitsers waren de Zwitserse banken aan de beurt.

Dat lukte nogal aardig: “…D’Amato (sprokkelde) in tien uur evenveel bijeen als wat mijn moeder ontving omdat zij

zes jaar onder de nazi-vervolging had geleden (sic)”. D’Amato is een voormalig New Yorkse senator die holocaustrechtzaken bemiddelde (voor zo’n 350 dollar per uur). Deze twee processen waren slechts de aanloop naar het écht grote geld: Oost-Europa. De Ho-

WAT IS MISDADIGER: DE NAZIHOLOCAUST OF DE EXPLOITATIE ERVAN?

Dan komt elk weldenkend mens bij een pijnlijke vraag uit. Wat is misdadiger: de naziholocaust of de exploitatie ervan?

Finkelstein jongleert niet met slogans: hij documenteert, haalt verschillende bronnen aan en trekt daaruit de - juiste - conclusies. “Voor de Holocaust-industrie vallen alle zaken die joden aangaan binnen een afzonderlijke, alles overtreffende categorie: de ergste, de grootste… (sic)”

locaustindustrie deinsde er niet voor terug om irreële terugbetalingen te eisen van onder andere Poolse en WitRussische boeren. Dat het gemiddelde maandinkomen in Wit-Rusland zo’n 100 dollar bedroeg, maakte niet uit.

Zijn de holocaustmusea in de VS hypocriet? Zouden musea voor de Amerikaanse zwarte slaven in Duitsland dat niet zijn? Heeft rabbijn Arnold Jacob Wolf het bij het rechte eind als hij zegt dat “het [mij] voorkomt dat de Holocaust wordt verkocht, in plaats van dat Mocht al het geld dat de Holocaustin- er onderwijs over wordt gegeven”? Wie dustrie ontving bij overlevenden van het antwoord daarop wil, rept zich nu de naziholocaust terecht zijn gekomen, naar de boekhandel. dan was er een stuk rechtvaardigheid geschied. Het misdadige is, dat dat absoluut niet het geval was. Verdragen over die herstelbetalingen wer- Norman Finkelstein - ‘De Holocaust-inden schaamteloos geschonden om het dustrie. Bespiegelingen over de exploitatie geld vooral bij Joodse organisaties en van het joodse lijden.’ 7,50 bij De Kaft.

Joodse leiders terecht te laten komen. Andere boeken van Finkelstein bij Het Tel daarbij op dat de Holocaustindus- Paard van Troje. trie hallucinante rekensommen maakte om het aantal overlevenden van de ‘Ëndlosung’ op te schroeven (en daarmee met ongeveer dezelfde cijfers staat Simon Demeulemeester te zwaaien als holocaustontkenners!).

22 TANK220.indd 22

28/04/10 11:32

RECENSIE

boek

Zolang glasscherven drijven

//Chanrithy Him

Wie denkt dat Pol Pot een grappige naam voor keukengerei zou kunnen zijn, moet dringend zijn neus eens in de boeken steken. Naast het feit dat hij als een tiran de Cambodjanen nauwelijks voedsel gunde onder zijn regime, heeft de man bitter weinig te maken met eten en koken. Een aanrader voor de leken onder ons is Zolang glasscherven drijven van Chanrithy Him. Het is haar aangrijpende getuigenis van hoe ze als klein meisje opgroeide in een wereld van tirannie. Haar verhaal begint in 1968 wanneer ze als vierjarige al in aanraking komt met oorlogsgeweld, iets wat haar voor de rest van haar leven zal tekenen. Doorheen het boek leg je mee haar zwerftocht af op de vlucht voor de communistische dreiging. Ondanks de pogingen van haar ouders om hun noodlot af te wenden, vallen ze in handen van de meedogenloze Rode Khmer. Haar belevenissen staan symbool voor het verhaal van zoveel andere Cambodjanen.

Him vertelt haar verhaal haast in dagboekvorm, met kleine details die haar als persoon tekenen. Op die manier word je ondergedompeld in de Cambodjaanse cultuur, die sterk verschilt van de onze. Er is een diep ontzag voor de ouderen en een sterk familiegevoel. Het is dan ook verbijsterend hoe de Rode Khmer die hele traditie met de grond gelijkmaakten. Het was hun poging om met het verleden te breken en dissidenten te kraken. Het resultaat was een hardvochtig regime dat alle grenzen van wreedheid overschreed. Elk houvast, elke traditie, elke herinnering aan vroeger werd hen afgenomen.

Him schreef haar relaas neer als verwerkingsproces om haar verleden te kunnen aanvaarden. Het resultaat is er dan ook niet naast. Je krijgt een duidelijk beeld van hoe het leven was voor de slachtoffers van de Rode Khmer. Een sterk boek dat je onmogelijk koud kan laten.

Elien De Vos

strip

Matt o – Eerste periode (1914-1915) //Jean-Pierre Gibrat

Jean-Pierre Gibrat leverde met ‘Mattéo - Eerste periode (1914-1915)’ niets minder dan een meesterwerk af. Mattéo woont met zijn moeder aan de Frans-Spaanse grens. Zijn anarchistische vader is al even dood, zijn moeder is niet bepaald aangenaam gezelschap. Wanneer de Eerste Wereldoorlog uitbreekt, trekt Mattéo zich aanvankelijk niets aan van de ultranationalistische oorlogspropaganda. Tot Juliette roet in het pacifistische eten gooit. Met haar praatjes over een Franse kerst in Berlijn, naait ze Mattéo op. Eenmaal Mattéo de ‘Groote Oorlog’ binnenstapt, breekt ook Gibrat los. Hij toont zich niet alleen een meesterlijke tekenaar, maar ook een ontzettend goede schrijver. De literaire gedachten van Mattéo zweven over de sublieme tekeningen. Je ruikt en proeft de loopgraven, je voelt de laatste stuiptrekkingen van het oude Europa. De frustraties van de veteranen, het walgelijke klassensysteem dat rijkeluiszoontjes ver weg hield van het gevaar: Gibrat geeft een totaalbeeld van de toenmalige situatie. Dit stripverhaal kan zo het gros van de geschiedenisdocenten vervangen. Wie dol is op geschiedenis, literatuur en beeldende kunsten zal vingers te weinig hebben om af te likken, want ‘Mattéo’ heeft het allemaal. Alleen de prijs is wat minder, lees: 19,95 euro. Maar het is elke eurocent wel meer dan waard.

Simon Demeulemeester

23 TANK220.indd 23

28/04/10 11:32

Free Blank Shots

podium muziek

//Wallace Vanborn

Dat een optreden van Wallace Vanborn garant staat voor een spectaculair feest waar geheadbangd én gedanst wordt, hoeven we een beetje Gentenaar niet meer te vertellen. De groep, die al meer dan vier jaar aan de weg timmert, heeft ondertussen een livereputatie opgebouwd waarvan andere bands spontaan in hun broek plassen. Toch was het wachten tot nu op hun debuutplaat. Heeft dat wachten geloond en rijzen hun geluidsmuren op cd even hoog als in de concertzaal?

De plaat begint alleszins veelbelovend. Opener en tevens nieuwste single “Rover” geeft meteen het veelzijdige van het groepsgeluid weer. Wat feedback, wat hysterisch gelach en de trein is vertrokken: strakke riffs ondersteund door nog strakkere drums die zelfs de stijfste bankbediende zin doen krijgen om te dansen. Wat later volgt een tempowisseling met een nu al typische Wallacebreak waarbij lekker geschreeuwd wordt. “Rite Hands” is een oudere liveklassieker, waar de fundamenten van drummer Sylvester Vanborms krachtige maar catchy stijl nog het meest zichtbaar zijn. Op die fundamenten wordt een prachtig paleis gebouwd in “Missile Lauch”, waarschijnlijk het meest dansbare nummer van de plaat. Hier smelten rock en elektronica perfect samen.

Net als je denkt dat je het trucje een beetje doorhebt, word je totaal van je sokken geblazen met “Snails and Bones”, een zacht nummer met schitterende contrasten. Geholpen door Esther Lybeert (Mrs. Hyde), toont Ian Clement dat hij meer met zijn stem kan dan rocken. Daarna volgt wat vrolijke gekte, maar “Mourning Sickness” verdrinkt te veel in zijn Millionaire-invloed om echt te overtuigen. In “Genius Inside the Bear” gebeurt er wel iets met die invloed. Welkom terug, dansbaar gedreun en interessante breaks! Op het einde wordt de voorspelbaarheid alweer vermeden met “The Tower”, waarbij een dreigend basloopje alle ruimte laat aan een crescendo aan gitaren. De plaat eindigt met “Cowboy Panda’s Revenge”: zwaar Kyussgebrom met een kruidige saus.

Wallace Vanborn levert hier een erg veelbelovend debuut af. Het album is gelukkig niet gladgepolijst, zodat hun ruwe essentie ook op cd bewaard blijft. Naast overdonderen schept deze plaat torenhoge verwachtingen voor de opvolger. Clement, Hoof en Vanborm: u weze gewaarschuwd!

Stefan Acke

IN PIECES

//Tim Etchells & Fumiyo Ikeda In Pieces is het nieuwste project van de Britse regisseur Tim Etchells, dat nu in het Gents kunstencentrum Campo loopt. Naast regisseren schrijft Etchells ook romans en leidt hij het Brits theatergezelschap Forced Entertainment. In samenwerking met de Japanse Fumiyo Ikeda heeft deze artistieke duizendpoot een theatermonoloog op poten gezet.

De monoloog wordt vooral in het Engels gebracht, afgewisseld met korte stukjes Japans. Ikeda danst en praat heel de performance aan elkaar. De opvoering brengt geen echt verhaal. Het is eerder een aaneenschakeling van ellenlange lijstjes met opsommingen van persoonlijke ergernissen, emoties en verlangens. Haar dans en mimiek geven haar gevoelens weer bij elk van deze herinneringen. Zo vindt ze wel honderd verschillende manieren om het simpele woord “yes” in beelden om te zetten.

Het decor is, op een stevige muur en een gammele stoel na, volledig kaal. Die keuze is bewust gemaakt om de fantasie van het publiek te laten botvieren. Er is ook geen sprake van een podium. De eerste rij toeschouwers wordt met haar neus op het schouwspel gedrukt en zelfs op een ongemakkelijke wijze mee in het tafereel gezogen.

De vertoning heeft haar hoge en lage pieken. Eerst ben je nieuwsgierig door haar excentrieke dansstijl, maar dan verslapt je aandacht door de eindeloze opsommingen. Ook tijdens de scènes waar Ikeda Japans spreekt, moet je opletten dat je niet indommelt. Plots word je weer wakker geschud door haar grenzeloos gejank of haar aanstekelijke lachbui. Naar het einde toe heb je het wel gehad. Al bij al, een masterpiece kun je het zeker niet noemen.

Julie Herreman

24 TANK220.indd 24

28/04/10 11:32

RECENSIE

Unarmed - Best of 25th Anniversary //Helloween

Vorig jaar mocht de Duitse powermetalband Helloween 25 kaarsjes uitblazen. Speciaal voor die verjaardag kwam de band op het idee om enkele klassiekers op een nieuwe cd te zetten. Niet zomaar, maar in samenwerking met het Prague Symphony Orchestra.

Dat resulteerde in een half geslaagd album, “Unarmed - Best of 25th Anniversary”. Het concept van het album is vrij origineel: metal en klassiek gemixt. Niet door de intro’s in klassiek te brengen en de rest in metal, maar door simultaan te spelen.

Het resultaat: vooral de tragere nummers zoals “If I Could Fly” en “Where The Rain Grows” zijn zeer goed uitgevoerd. De Praagse begeleiding zorgt ervoor dat die nummers zelfs exotisch klinken. Voor zij die Mambo Kurt kennen; de muziek valt nog het meest met “zijn” werk te vergelijken. Het summum van het album is de “Keeper’s Trilogy”, een zeventien minuten durende medley van “Halloween”, “Keeper of The Seven Keys” en “King for a

1.000 Years”.

Helaas gaat Unarmed met de snellere nummers de mist in. “Eagle Fly Free” en “Future World” klinken nu eenmaal het best met wat gitaarwerk en niet met een orkest van 70 personen op de achtergrond. Snel gitaarwerk is de enige toetssteen van powermetal.

Dit album is een aanrader voor de mensen die eens iets nieuws willen horen. Het past perfect bij een rustig avondje naar de hemel kijken. Of bij mensen die te lui of te gierig zijn om naar een schouwburg te trekken voor een opera.

Wie echter dacht dat dit album gewoon een compilatie van Helloweens beste nummers was, opgenomen in betere kwaliteit, komt bedrogen uit. Zij zoeken misschien beter naar een origineel album.

Tiemen De Temmerman

John Irving in Vooruit Wij van TANK zijn niet snel onder de indruk. Oog in oog staan met de grootste levende romanschrijver van dit tijdperk echter, blaast ons van de sokken. Dinsdag 16 maart was John Irving te gast in de Vooruit. Irving schreef een fenomenaal oeuvre samen, waarvan enkele toppers verfilmd werden (onder andere ‘The World According To Garp’ en ‘The Cider House Rules’). Met ‘A Prayer For Owen Meany’ schreef hij zichzelf de eeuwigheid in. Was deze man dood, wij ontkenden het!

VRT-journaliste Greet Op De Beeck interviewde de Amerikaanse auteur over zijn nieuwste boek ‘Last Night In Twisted River’. ‘s Mans antwoorden leken wel miniatuurversies van zijn boeken: traagzaam opgebouwd, sublieme humor en doordesemd met scherpe analyses van de mallemolen die onze samenleving soms is. Zo heeft hij het niet voor de te snelle journalistiek, die “zich een mening vormt zonder te weten waar het over gaat”. Op De Beeck viel soms wat te licht uit om hiermee om te gaan. Ze hield zich bijna krampachtig aan haar vragen en liet weinig ruimte om door te gaan. Een man van dat kaliber moet je vrijer laten.

Voor het interview las Gilda De Bal voor: de prikkelende verwekking van Garp was een mooie opener. De grootmeester zelf las een fragment uit zijn nieuwste boek. Patrick Riguelle tokkelde Johhny Cash en Bob Dylan op zijn gitaar als afsluiter. De absolute klap op de vuurpijl was de signeersessie.Vlak voor de man staan die je met zijn geschrijf al van ontelbare uren nachtrust beroofde en je je eigen irrelevantie als schrijver doet inzien: het doet wat met een jong, ambitieus mens.

Simon Demeulemeester

25 TANK220.indd 25

28/04/10 11:32

SPORT

Robin De Muyt, student journalistiek, schreef een onderzoek uit voor het Nieuwsblad

Ik ben er echt honderden uren aan bezig geweest Robin De Muyt (20) is een tweedejaarsstudent journalis-­ tiek aan de Arteveldehogeschool. In het kader van het vak onderzoeksjournalistiek voerde hij met twee medestuden-­ ten eind 2009, begin 2010 een onderzoek naar dopingge-­ bruik bij wielrenners in de jeugdcategorieën. TANK vroeg De Muyt hoe het project tot stand kwam.

Waarom heb je besloten net dit onderwerp te onderzoeken?

Robin De Muyt: “Ik wil sportjournalist worden, sport is dus het thema dat mij altijd aanspreekt. Als je iets wilt onderzoeken in de sport, kom je al snel bij doping uit. Dat is een van de eerste zaken waar je aan denkt, samen met gokschandalen en zo.”

Had je van tevoren een idee wat het onderzoek zou opleveren?

De Muyt: “Nee, helemaal niet. Maar tegenwoordig zie je bij de profs dat er enorm veel controle is, maar toch loopt er nog regelmatig iemand tegen de lamp. Dan denk ik: zijn die renners dan zo dom dat ze doping blijven nemen als ze toch betrapt zullen worden bij de profs, of zijn ze het zodanig gewend van bij de jeugd? Daarom wou ik er een onderzoek naar doen.

Het is nochtans geen drama. Het is bij de jeugd al zo: hoe beter je bent, hoe meer je gecontroleerd wordt. Profrenner worden op doping, de kans is nihil, maar toch zijn er al die bij de jeugd tot op het randje gaan, door bijvoorbeeld te trainen op Rilatine. Veel jongeren van 16, 17 jaar experimenteren daarmee. Jongeren moeten niet vertrouwd zijn met pillen nemen.”

Hoe heb je het onderzoek in de praktijk gedaan?

De Muyt: “In de categorieën die wij onderzocht hebben, de nieuwelingen, de junioren en de beloften, zijn er ruim

800 tot 900 renners actief. Wij hebben er daarvan ongeveer 600 à 700 gemaild en 300 antwoorden gekregen.

We kwamen uit op meer dan 90 procent die meer controles wou, dus dat is een signaal uit een peloton dat je niet kan negeren. Meer dan één op de tien renners had al rechtstreeks of onrechtstreeks doping aangeboden gekregen. Het gaat dus wel in het peloton om, vaak via ex-profs en mensen die vroeger al in opspraak zijn gekomen.”

Journalistiek is een richting met veel deadlines en veel schoolwerk. Was het niet te zwaar om dat te combineren met jullie onderzoek?

De Muyt: “Ik denk dat dat goed te doen is. De richting is arbeidsintensief, maar we mogen het niet overschatten. Wij waren elke woensdag thuis, we zijn in het weekend thuis en de opdrachten vallen goed mee. Er zijn misschien twee opdrachten voor Journalistieke Technieken. Het was ook iets is waarin ik geïnteresseerd ben, waarin ik me kon vastbijten. Want ik denk, echt zonder overdrijven, dat ik daar honderden uren aan bezig geweest ben. Ik was daar constant mee bezig, iedere dag eigenlijk. Ik heb ook de meeste interviews gedaan, bijvoorbeeld met wielercommentator José de Cauwer en Hans Cooman, dokter van de Vlaamse Gemeenschap. Ik heb het uiteindelijke artikel ook helemaal alleen geschreven, wel gebaseerd op ons eerste gezamenlijke artikel.”

Marleen Teugels, die het vak Onderzoeksjournalistiek geeft, is zelf onderzoeksjournaliste. Ze heeft al een aantal spraakmakende onderzoeken op haar naam staan, onder andere voor Knack.

Heb je haar expertise kunnen gebruiken?

De Muyt: “Zij heeft vooral geholpen bij het uitschrijven. De eerste versie, die we deels gezamenlijk hadden uitgeschreven, hing niet samen. Ik had die eerst aan haar voorgelegd en aan het Nieuwsblad doorgespeeld. Zij heeft die, samen met Karen De Becker (docente Journalistieke Technieken in eerste jaar, nvdr) herwerkt. mevrouw Teugels heeft naar het journalistieke, inhoudelijke gekeken en mevrouw De Becker naar taalfouten. Tijdens het onderzoek zelf vind ik dat ze niet zo veel heeft geholpen, maar het is ook haar domein niet, natuurlijk.”

Een vraag die op ieders lippen brandt: word je betaald voor de publicatie?

De Muyt: “Ja, normaal gezien wel, want mevrouw Teugels heeft daar sterk op aangedrongen bij haar eerste onderhandeling bij Het Nieuwsblad.

Ze wou een vermelding dat het van de van studenten van de Arteveldehogeschool kwam en dat we een vergoeding kregen. De grootte van het bedrag kan ik niet inschatten, maar dat is ook niet het belangrijkste. Normaal is de publicatie voor een van de volgende weken, hoop ik toch.”

Haitse Nelis

26 TANK220.indd 26

28/04/10 11:32

Gargamel in Smurfenland

Mens sana in corpore sano of een gezonde geest in een gezond lichaam. Zelfs de Romeinen wisten al dat sport een belangrijke aanvulling was op intellectu-­ ele arbeid. Voor studenten aan de Arteveldehogeschool, die dag in dag uit hun geest trainen, is het dus belangrijk een Adonis-­, respectievelijk Venuslichaam te voorzien voor hun aanzienlijke brein. SovoArte, de vzw die de studenten voorziet van onder andere cultuur en sport, presenteert daarom een weke-­ lijkse waaier aan sportactiviteiten voor Arteveldianen. Uw reporter struinde, sportzak stevig om de schouder gegord, van sporthal naar sporthal en kwam terug met bezwete shorts en stijve spieren.

Met de geneugten van volleybal en zaalvoetbal reeds genoeglijk vertrouwd, zocht ik nieuwe horizonten op in de wereld van taebo. Die uit de Verenigde Staten overgewaaide fitnesshype is een mengeling van de vechtsport taekwondo en aerobics. Ik had er in het verleden al een korte periode karate opzitten, dus kon taebo nooit een probleem zijn. Met de fiets op een druilerige maandagavond dan naar de Arteveldesporthal in de SintLievenspoortstraat afgezakt. In mijn onstuitbare enthousiasme was ik als eerste ter plekke, maar geleidelijk begonnen de andere sportadepten toe te stromen. Als eerste de instructeur, daarna steeds meer groepjes vrouwen.

Een verlegen jongen als uw reporter had nog graag enige geslachtsgenoten aan zijn zijde gehad naast al dat feminien geweld, maar dat was buiten de waard gerekend. Na de kleedkamer

binnengeglipt te zijn tussen een zee van borsten en ander vlees – stel er u bij voor wat u wenst – was ik zo klaar als ik kon zijn voor een uur taebo. Tussen meer dan zestig vrouwen – die in lengte varieerden van 1,50 m tot 1,75 m en in leeftijd van 18 tot 21 – voelde onze man met zijn 1.95 m en zijn leeftijd variërend van 18 tot plus oneindig zich als Gargamel in Smurfenland. Na een uur intensief dansen met jabs, cross punches en sidekicks, die Gargamel uitvoerde als een ritmisch gehandicapte orang-oetan naast zestig prima ballerina’s en tien minuten cardio-oefeningen als toemaatje, was uw reporter op. Maar probeer het, al is het maar voor het vrouwelijk schoon.

Toen ik later die week rust moest vinden , besloot ik mijn wekelijkse volleybal links te laten liggen voor een avondje yoga – ja, yoga. In het Sovoartehuis in de Kortrijksepoortstraat

stond een vijftal jonge deernes voor een gesloten deur. Blijkbaar had de yoga-instructrice thuis al zoveel rust gevonden dat ze in slaap gevallen was.

Lijken yoga of taebo je wel wat? Of zeggen volleybal, zaalvoetbal, streetdance of badminton je meer? Je vindt de volledige sportkalender op http:// www.studioo.be/files/sportfolder_ STUDIOO_2009_2010.pdf De sportkaart kun je kopen bij SovoArte op de campus Kantienberg (op de eerste verdieping op het einde van de gang). Ze kost vijftien euro voor een jaar of tien euro voor een semester.

Haitse Nelis

27 TANK220.indd 27

28/04/10 11:32

SportKort Minivoetbal Na de examens en de vele buizen, voor de één al meer dan voor de ander, besloot een groepje journalisten in spe om begin maart de spieren los te gooien op het minivoetbaltoernooi van de Associatie Universiteit Gent. Dat werd georganiseerd door de Universiteit Gent voor universiteitsstudenten, voor de Hogeschool Gent, Hogeschool West-Vlaanderen én de Arteveldehogeschool. Met haar bijna 60.000 studenten moest dat wel een inslaand succes worden. Maar dat was buiten de waard gerekend. Bij de bevestigingsmail bleek dat er waren ingeschreven… 4 ploegen. Op 60.000 studenten? Zuipen en smoren ja, maar eens buitenkomen om te sporten, ho maar. De delegatie van de journalisten ging toch maar haar eer verdedigen, met wisselend succes. De eerste match werd verloren met 4-0 van de ploeg met de welluidende naam ‘The Players’, de tweede met 8-1 verloren van de Vlaamse Economische Kring – ja, dat zijn die mannen die later met uw zuurverdiende spaarcentjes dubieuze aandelen in Peruviaanse babykomkommers gaan kopen -, de derde glorieus gewonnen met 4-1 van een stel West-Vlamingen die zich “De Smeerkoaskes” noemden.

Van diezelfde plattekazen werd dan uiteindelijk verloren in de match voor de derde plaats. De journalisten eindigden dus net naast het podium…

Haitse Nelis

Trappenloop

SovoArte was het brein en de kuiten achter de ‘Trappenloop’ van 1 april. Cardiovasculair inderdaad een uitstekende grap. De 32 deelnemers raasden elk om beurt de tien verdiepingen van onze toren op. Studente Vroedkunde Lore De Meutter dacht dat er een spoedbevalling was op het tiende en kreeg aldus geheel terecht de gouden plak bij de dames (1 minuut en 11 seconden).

Journalistiekstudent Simon Demeulemeester (42 seconden) won bij de heren. Voor de aardigheid geven we u ook de best presterende lectoren mee: Carine Patfoort verdedigde met 1 minuut 14 de eer van Bedrijfskunde. Wouter Willaert bewees met 47 seconden dat bij Journalistiek de gezonde geesten in een gezond lichaam in bulk rondlopen. De winnaars kregen een waardebon van 25 euro bij A.S. Adventure. De ultieme beloning zou een eervolle vermelding zijn. Liefst op een bronzen plaat in de trappenhal: zo ligt de weg naar een mooie traditie helemaal open. Behalve de sfeer op de Kantienberg, wou SovoArte met deze Trappenloop het fysieke bewustzijn van de Arteveldestudenten opvijzelen. De Trappenloop was een sluitstuk van twee weken werken rond gezondheid, met een Gezond Ontbijt en een ‘Veggiedonderdag’.

Enverder…

Simon Demeulemeester

Verder blijft de redactie erbij dat de Jamaïcaanse scheids Peter Prendergast nog steeds gestraft moet worden. Voor wie in 2002 te jong was om de grootste scheidsrechterlijke dwaling ooit te beseffen of het verdong: Prendergast floot op het WK 2002 in Zuid-Korea en Japan een geldig doelpunt van Marc Wilmots af.Vlak voor de rust. Tegen Brazilië. Inderdaad, we hadden de Wereldbeker zo goed als vast: enkel Engeland, Turkije en Duitsland moesten we nog afdrogen. Een eitje.

Het zou dan ook niet meer dan normaal zijn dat de FIFA Prendergast alsnog, met pek en veren overladen, naar de vrouwencompetitie verbant.

Simon Demeulemeester

28 TANK220.indd 28

28/04/10 11:32

OPINIE&SATIRE

M

v/d

inderheid aand

Homo Westvlamicus: een studie Het is zondag. Jan zit op de grond en kijkt rond zich. Zijn soortgenoten knikken en mompelen.

Hij bijt een stuk uit een rauwe aardappel, slaakt een onverstaanbare kreet naar zijn vrienden en baant zich een weg naar de dichtstbijzijnde rivier. In die waterloop wast hij zich en denkt hij immer aan morgen. Jan is West-Vlaming. En op maandag trekken die in een kudde naar het Oosten. Naar een magische plek genaamd Gent, waar men in huizen woont en kledij draagt.

De West-Vlaming kan omschreven worden als een humanoïde diersoort met een primitieve taal. Ze leven vooral in kuddes en het enige kledingstuk dat ze dragen is een soort van oerlelijke blauwzwarte sjaal. De wijfjes kunnen worden herkend aan de iets lichtere snor. De nauwste verwant van de West-Vlaming is de dwergchimpansee (Pan paniscus).

De taal is wat hen onderscheidt van andere mensachtigen. Wetenschappers en linguïsten hebben na tien jaar onderzoek ondervonden dat het dier een soort grammatica heeft ontwikkeld, weliswaar slecht vervoegd. Ze proberen via hun kreten en gemompel ook met buitenstaanders te communiceren, in de hoop dat iemand hen begrijpt. Dat is dan helaas wel zonder resultaat.

De West-Vlaming is een dagdier. Hoewel sommige exemplaren ‘s nachts op zoek gaan naar drinkplaatsen, zijn ze vooral overdag te spotten in het straatbeeld. In Gent leven West-Vlaming

en mens naast elkaar in vrede.

Qua dieet is het voor de West-Vlaming zeer simpel. Een maaltijd moet voor 75% bestaan uit aardappel en varkensvlees. Is dit quotum niet behaald, dan krijst het reutje naar zijn wuf (benaming voor de vrouwelijke variant) en is de avond verpest. Hoewel de media soms anders berichten, is dit zoogdier geen bedreigde soort. Een wijfje werpt gemiddeld maar 1 pup per zwangerschap, maar kan dat verschillende keren herhalen in haar levensloop.

De beweegreden van deze diersoort is voor ons, mensen, nog vrij onduidelijk. De chaos en onverstaanbare kreten die bij menige rituelen naar boven komen, maken het de onderzoekers en wetenschappers moeilijk om duidelijkheid te scheppen omtrent de gedragspsychologie van het dier. Het dier zou een verhoogd adrenalinepeil en verhoogde hartslag vertonen wanneer geconfronteerd met een aflevering van FC De Kampioenen.

Het Gentse stadsbestuur hoopt in 2014 een reservaat te openen aan de rand van de stad. Daar kan het dier leven zonder het risico te lopen door een auto omver te worden gereden . Ook complexe structuren zoals eenrichtingsverkeer en zelfs muziek schrikken de West-Vlaming af.

Daar zouden ze in het reservaat niet meer aan blootgesteld worden.

Yves Masscho

29 TANK220.indd 29

28/04/10 11:32

column

COLUMN

Smetvrees

Een leeg document. Zo wordt België het best omschreven. Populistische beloftes die enkel qua vormgeving enige inhoud hebben, leiden nu tot een ongekende catastrofe. De gladde wegen zoals we die kenden zijn al lang verleden tijd. Vandaag is België een grote put. En alle wegen leiden naar die bepaalde put. Nu hebben we de wegen meer dan ooit nodig, zeker nu we onze kleine kleuter twintig kilometer verder naar school moeten voeren . Lieve ouders, in deze tijden heeft Smetvrees een totaal andere betekenis gekregen.

België is dan ook een ketting van beloften en mislukkingen. Wat goed was, wordt slecht en wat slecht was, gaat nog slechter. Etienne Schouppe spreekt over het Belgische surrealisme. Hij heeft gelijk, maar hij vergeet een klein detail. Hij is een van de trendsetters van die postmodernistische stroming. Na een lange loopbaan bij de Belgische spoorwegen heeft hij geen systeem gerealiseerd dat de reizigers moet beschermen tegen eventuele reële ongevallen. Boer de Clerck heeft nog geen enkele gevangenispoort beveiligd met een dubbel slot. Hoe lang duurt het voor zijn eigen deur ingetrapt wordt?

België heeft een van de betere onderwijssystemen. Eindelijk iets om fier over te zijn. Verkeerd. Deze opportuniteit zou niet Belgisch zijn mocht men deze ook niet laten slabakken. De ketting is nog maar net rond of er duikt een nieuw probleem op. Het paard van Kris Peeters neemt de macht. Laat Lieten niet steigeren of de regering valt. In dat geval zullen 279 mensen blijven liggen, totaal gebroken, van heup tot hart. Een tragedie van jewelste, met in de hoofdrol de Belgische surrealisten après-la-lettre. Een moeilijk te vatten verhaal, dat zelfs David Lynch overstijgt.

Pieter-Jan Leupe

Hoer-a, lente!

De hele wereld verandert vanaf 21 maart.

Mensen worden opeens een pak vriendelijker, staan al eens vaker hun plaats op de bus af aan een oude, sympathieke dame, en gaan terrasjes doen om mooie mensen te lokaliseren, en alvast hun X-rayvision te oefenen voor in de zomer. Opeens is de Graslei ook weer een hotspot voor de zogeheten hipsters onder ons, die graag van de gelegenheid gebruik maken om hun Ray Ban en hun sjaal met fiftiesmotief nog eens boven te halen. Een gezonde mix van totaal verschillende decennia, een apart stijlgevoel, en behoorlijk wat nood aan een publiek (bescheidenheid is so last season, we komen er in de lente gewoon voor uit dat starende blikken soms wel fijn zijn).

Persoonlijk vind ik dat de grote groep hipsters best wel een meerwaarde kan betekenen voor Moeder Artevelde. Ze bekijken de dingen vaak eens vanuit een ander perspectief. Een boeiend

antropologisch fenomeen. Even interessant en opvallend, zij het iets minder aangenaam om naar te kijken, zijn de jongelingen die er in de loop der jaren van overtuigd zijn geraakt dat korte rokjes helemaal niet hoerig zijn, en voor iedereen zijn weggelegd. Want dat is dus niet zo. Het is een flagrante leugen, gelanceerd door tijdschriften die politiek correct willen zijn door te beweren dat iedereen zomaar met alles weg kan komen. Opnieuw: dat is dus niet zo. Soms moet je gewoon eens in de spiegel kijken en zien wat er is, niet wat je wilt dat er in de plaats komt. Iedereen is mooi, alleen lukt het niet om andere mensen daarvan te overtuigen als je je minst sterke punten het hardst gaat benadrukken. Dus doe eens gek en ga voor een wat langere rok, of een kleedje dat de nadruk niet legt op het minst mooie deel van je benen. In your face, trends en sociale conventies! Wij, vrouwen van Artevelde, mogen dat zeggen. Omdat we de mooiste zijn van heel Gent, en gewoon, omdat alles kan als het weer lente wordt.

Charlotte Doolaege

30 TANK220.indd 30

28/04/10 11:32

TANK220.indd 31

28/04/10 11:32

TANK STEEKT DE HAND UIT Genoten, maar toch overtuigd dat je het beter kan?

Snedig pennetje? Hoofd vol ideeën?

Treed dan in de schijnwerpers en schrijf jezelf de Arteveldegeschiedenis in Contacteer de redactie via Tank.Artevelde@gmail.com en misschien adopteren we je

TANK220.indd 32

28/04/10 20:46

TANK STEEKT DE HAND UIT Genoten, maar toch overtuigd dat je het beter kan?

Snedig pennetje? Hoofd vol ideeën?

Treed dan in de schijnwerpers en schrijf jezelf de Arteveldegeschiedenis in Contacteer de redactie via Tank.Artevelde@gmail.com en misschien adopteren we je

TANK220.indd 32

28/04/10 11:33