Altijd je doenbest

“Goede cijfers halen en ’s zondags naar de kerk gaan; dat vonden mijn ouders belangrijk. Voor andere dingen in het leven hadden ze minder oog”, zo herinnert Norbert Egelie zich. Het was al heel wat dat hij, als jongste van drie kinderen, zijn eigen studie mocht kiezen. Nu hij zelf vader is, pakt hij het anders aan: “Je moet je kinderen niet te veel opleggen.”

Op zijn achttiende vertrok Norbert

Egelie vanuit Herkenbosch naar

Groningen om medicijnen te studeren. Nota bene op advies van zijn vader, maar die kreeg daar al snel spijt van. “Ik kwam maar eens in de zes à acht weken naar huis. Destijds stond ik daar niet bij stil, nu realiseer ik me dat ik mijn ouders daarmee wel een beetje tekort heb gedaan.”

Norbert genoot volop van zijn vrijheid. Toen dat ten koste dreigde te gaan van zijn studie, kwam zijn vader, die jurist was, op bezoek. “Hij zei dat ik mocht stoppen als ik wilde, maar hij had ook al een afspraak met de studieadviseur voor me gemaakt. Dat werkte. Mijn vader was een zachtaardige man, die zijn rol pakte als dat nodig was. Hij had me altijd goed door. Kort na mijn artsexamen is hij overleden. Ik denk met trots en warmte aan hem terug.”

Zijn eigen kinderen leerde Norbert dat prestaties niet het belangrijkste zijn, maar dat ze wel hun best moeten doen. “En geen half werk leveren”, vult dochter Lauren aan. “Niet bijvoorbeeld halverwege het seizoen stoppen met sporten en ook niet zo maar je bijbaan of een afspraak afzeggen omdat je geen zin hebt.” Lauren vindt het goed dat ze zo is opgevoed. “Ik ben positief over mijn jeugd. Wel was ik blij dat we van Meers naar Cadier en Keer verhuisden toen ik in groep 3 zat. Ik zie mezelf niet als een dorps meisje. Liever nog had ik in Maastricht gewoond, waar ik naar de middelbare school ging en hockeyde. Daar heb ik mijn ouders zelfs een boze brief over geschreven. Het resultaat was dat ik een tweedehands e­bike kreeg, zodat ik makkelijker de berg op kon fietsen.”

Inmiddels studeert Lauren in Amsterdam, waar ze voorlopig ook nog wel even wil blijven wonen. “Ik vond het verdrietig toen ze uit huis ging, maar het heeft onze relatie wel verdiept”, meent Norbert. “Het generatieverschil is weggevallen nu Lauren ouder is. We kunnen makkelijker inhoud geven aan onze gesprekken, er is minder distantie.”

“Het leven is fijner dan toen ik thuis woonde”, reageert Lauren. “Alleen de leuke dingen van onze familieband zijn overgebleven, ruzie hebben we nooit meer. Voor mij voelt het nu speciaal om thuis te komen. Ik vind ook dat papa in positieve zin is veranderd. Mijn broer heeft autisme en ADHD. Niet altijd gemakkelijk, maar papa heeft geleerd daar meer ontspannen mee om te gaan.”

Zodra Lauren bij haar ouders arriveert, gaan de kaarsen op tafel aan en de kurk uit de fles. Norbert: “Lauren is een echte levensgenieter, altijd vrolijk. Op een feestje is zij degene die het licht uitdoet. Voor haar is het dan ook extra fijn dat de coronaperiode met zijn lockdowns achter de rug is. Hoewel, vorig jaar februari zag ik haar opduiken op een foto in de NRC, met een blikje bier in de hand tijdens een ‘samenscholing’. Dat was wel een wonderlijke ervaring.”

Hij kan er nu om lachen. Bang dat zijn dochter echt verkeerde keuzes maakt, is hij niet. “Lauren heeft een goede balans gevonden tussen zelfstandig haar weg zoeken in het leven en om raad vragen als dat nodig is. Het is fijn dat ze vertrouwen heeft in ons oordeel.”

Toch is er wel iets dat Lauren later anders wil gaan doen dan haar ouders. “Ik vond dat ze streng waren als ik uitging. Naar mijn idee moest ik altijd te vroeg thuis zijn. Met mijn eigen kinderen zou ik daar meer over in gesprek gaan.”

“Wacht maar, ik gun je een echte wildebras als kind”, verzucht Norbert.

Norbert Egelie (58)

Woont in Cadier en Keer | Werkt als huisarts in Nuth | Getrouwd, een zoon en een dochter

Lauren Egelie (21)

Woont in Amsterdam | Studeert communicatiewetenschappen | Is single