Mijn hoofd ontploft

Denk jij ook wel eens: “Shit! De was ligt al sinds gisteren in de wasmachine. Eten we wel gezond genoeg?

‘OMG’, de aarde warmt op. Misschien vegetarisch dagje inbouwen? Carnaval? Nu al!? Weer geen pakje. Wat nu? Wat is dat voor een uitslag op zijn gezicht? Huisarts bellen? Nee, googelen. Wanneer heb ik voor het laatst gedoucht? Kat moet eigenlijk ook naar dierenarts. Eten? Mijn thee is koud.”

F*ck, morgen feestje = cadeau regelen. Dan ook meteen boek terugbrengen naar bieb. Volgens mij heeft mijn draakje meer slaap nodig. Ow ja, thee is koud. We hebben een nieuwe blender nodig. Wanneer heb ik voor het laatst de bedden verschoond? Niet normaal hoe duur alles is geworden. Heb ik de juiste maat voetbalschoenen besteld? Ik moet mijn schoonmoeder terugbellen. En een afspraak bij de tandarts maken. Ik moet echt nieuwe thee zetten. Ik heb nog niet op dat Whatsappje gereageerd. En ik moet nog dat Tikkie betalen. Ik moet echt meer sporten. En minder snoepen. Ik heb geen thee, maar sterke koffie nodig.” Ughhhh… vooral niet vergeten te blijven ademen.

En zo ratelt mijn hoofd de hele dag door. Als een internetbrowser met een miljoen openstaande tabs. Mijn man vraagt zich af waar ik zo gestrest van ben. “Zoveel doe je toch niet?” en: “Ik kook toch?”. Klopt. Aan het einde van de dag heb ik meer gedacht dan gedaan. Ook vermoeiend. En met een man die kookt mogen wij vrouwen ons schijnbaar gelukkig prijzen. (Bizar.) Hij wil overigens wel helpen. Als ik uitvis op welke dag hij welk cadeau waar kan halen, dan regelt hij het voor me. Maar dan kan ik het evengoed zelf doen.

Waardering? Ho maar. En ik begrijp het wel. Want het is niet tastbaar. En ik heb mijn zaakjes ook nooit op orde. Blink ik uit op het werk, schiet ik tekort bij mijn gezin. Ben ik die liefdevolle moeder en neem ik de tijd voor mijn kinderen, faal ik in het huishouden. Op alle vlakken presteren is gewoonweg onmogelijk.

Maar ik heb me erbij neergelegd. Het hoort er gewoon soort van bij. Een overdreven goed bijgehouden agenda en verschillende actielijstjes houden me op de been. En ‘at the end’ komt altijd alles op zijn pootjes terecht. Zo stond ik gisteren een half uur voordat het kinderfeestje begon nog bij Kruidvat om Lego te scoren. Met als voordeel dat ik hem wel in één weg bij zijn vriendje kon afzetten. Juist die acceptatie dat ik een huishouden van Jan Steen run geeft rust.

Maar als hij dan oppert: “Eigenlijk kunnen we wel een nieuw vloerkleed gebruiken.” En hij me als een pinguïn aankijkt omdat ik op dat moment volledig ontplof, dan schreeuw ik heel hard: “Zet dat lekker even op je eigen lijstje!” Want in mijn hoofd past het er op dit moment niet meer bij.

Reageren? voila@delimburger.nl

MAMACITA

Mamacita (39) woont samen met haar man en 2 zoontjes van 6 en 9 jaar oud. Met elkaar vormen ze een chaotisch gezin. Ongecensureerd deelt ze haar belevenissen als vrouw, moeder, dochter en vriendin.

Haar motto: ‘Altijd blijven lachen’.