Jaargang 01 - Vol 01 - Juni 2009
Dany Tielens
De jurering van het VLFcriterium Foto.
Kruis of Munt
De dag na standpunten stond er alweer een fotografische organisatie op het programma. Foto & digiclub “DE TEUT” is als organisator van de fototocht enigsinds verplicht om hulp te bieden aan de jurering van het VLF criterrium. Drie leden van onze club, Nestor, Stefan en Robin waren aanwezig om dit van nabij te volgen. Eerst is het de beurt aan de Zwartwit foto’s. deze worden in reeksen uitgelegd waarna drie van de vijf juryleden een eerste selectie maken. Als er twee mensen zijn die een foto aanwijzen, gaat deze verder. Wordt de foto slechts éénmaal gekozen, gaat ie op de hoop. Wat me opviel was dat er zeer vluchtig gekeken werd. Voor de kleurenfoto’s volgende de zelfde weg. De jury werd meerdere malen vervangen zodat men geen werken van de eigen club kon aanduiden. Dat is toch allesinds de bedoeling. Als er dan een selectie gemaakt is krijgen we twee stapels. Eentje welke meedoen aan de publieke jury, een andere hoop, welke op goed geluk, door de vijfkoppige jury van 1, 2,of 3 wordt voorzien. Dit zijn de niet aanvaarde werken die toch een score krijgen. 15.00h Enkele moedige kijkers komen de bovenzaal van de Kwint binnen. Al gauw zit de zaal voor een 1/16 de vol. Laat de spelen maar beginnen. Vol overgave werpen de mensen van de teut zich op hun taak. Het vlot, foutloos en zichtbaar rondbrengen van de werken. Geen al te moeilijke taak, wel een belangrijke. De juryleden vermaken zich een beetje, we zijn nog maar net gestart. Je moet wel snel zijn om de punten te kunnen zien. Naarmate de middag vorderde des te sneller gaan de foto’s voor de jury. Een gedachte die spontaan in me opkomt is dat de juryleden eigenlijk weinig respect/ aandacht aan de foto’s schenken. Er wordt zelfs puur op het onderwerp gejureerd en
niet op de hele foto. Uit het publiek klinkt een stem “ Tis een sportjury vandaag” , je hoord gemor uit de zaal. Motorcrossers, veldlopers, mountainbikes en waterpolo. Ik krijg een deja –vu gevoel: en toch gaan ze weer met hoge punten lopen. Ik nam een foto van de stapel, ojee een zijspan, en eigenlijk nog niet echt scherp, Na het inscannen draaide ik me om naar het eerste jurylid welke meer dan een meter van me verwijderd was, Hij zag de foto en herkende een zijspan, waarna ie vliegensvlug aan zijn knopje draaide en jureerde, toen kwam ik pas met de foto voor het jurylid staan en hoera hij had al punten gegeven. Tis sport en er staat ne moto op, dat moet wel aanvaardt zijn. Mijn geloofwaardigheid over de objectieve fotografische kennis van het jurylid verdween als sneeuw voor de zon. Niet opjagen Stefan, das toch niets nieuws. Dit is al jaren zo. Okee, ieder heeft een fotografische voorkeur, maar moeten we niet als jurylid ons hierboven plaatsen. Want elke goede foto verdient aandacht en een juiste objectieve beoordeling.
Voila, het zit erop. Alle foto’s netjes rondgedragen, en nu , de officiële uitslag. Oei, nee het klopt niet. Normaal kan een jurylid geen punten aan het werk van eigen clubleden geven. Maar door een foutje zijn de punten van het jurylid aan de eigen clubwerken niet geneutraliseerd. Geen probleem klinkt het vanuit het kamp van het VLF bestuur. We gaan dit zo meteen aanpassen. Ik hoop het maar dacht ik in stilte want vijf van de vijf werken welke in aanmerking komen voor het diploma kwamen uit de club van een jurylid; Erger nog er zit zelfs werk van een jurylid tussen. Maar we kennen het VLF, het zal wel in orde komen. Voor de aanpassing behaalde het werk 41 punten. Na de aanpassing 41 punten. Dik inorde dus!
Of is dit nu echt een Limburgs(VLF)probleem. Dat we geen gekwalificeerde, bekwame juryleden kunnen vinden. Tis niet makkelijk. En de foto’s gingen verder , de één na de ander… Zelfs een foto, welke door de jury unaniem naar de mindere hoop verwezen werd, maar er in extremis door de wedstrijdcommisaris toch in de te jureren hoop werd geplaatst ( na een ongelukje als gunst aan de auteur) werd door de jury nu beoordeeld als goed en kreeg een hoop punten. ( van 18 naar 32 punten) Ja ze waren de foto al vergeten.
Onze leden behaalden toch 14 aanvaardingen in totaal. De gelukkigen zijn Kris Rogiers, Dany Tielens, Vanstraelen Jozef, Tony Caelen, Rob Stassen en Stefan Migalski. En voor volgende keer, meedoen is belangrijker dan winnen, of tellen olympische gedachten niet in onze provincie. •
Tja, het vlfcriterium: een roulette of een pokerspel ? Eigenlijk moeten we niet klagen, 3 van de 4 werken van ondergetekende zijn aanvaard, is het niet zo dat kwaliteit altijd naar boven komt? Jammer genoeg geraakt het hier in Limburg nooit tot boven. (grapje)
SM
COVER VAN DE MAAND
Kris Rogiers
2
Erik Jamar
Marie Jeanne Smets
Stefan Migalski
Marie Jeanne Smets als eerste aan de beurt, studeerde interieurvormgeving aan Sint-Lukas Brussel en raakte er in de ban van de fotografie.
tief”. Dit benadrukte ze met een grondige uiteenzetting over de hedendaagse reportage en modefotografie aangevuld met mooie beelden van eigen fotografie. Iedereen kijkt op een eigen manier, elke foto is anders en wordt ook anders gezien door verschillende personen. Op een
Naar eigen zeggen experimenteerde en tolde zij toen rond met een oude reflexcamera. Achteraf regisseerde en maakte zij voor zichzelf afdrukken in een geïmproviseerde donkere kamer waar wat zij meende gezien te hebben op een enigszins andere manier voor haar zichtbaar werd. Dat vroege werk is verloren gegaan. Beroepshalve maakt ze hoofdzakelijk interieurfotografie. Zelfs de drang en drift om zich via de fotografie te uiten diende lange tijd ingeruild te worden voor een druk beroepsleven als adviseur bibliotheekinrichtingen. Beroepshalve maakt ze hoofdzakelijk interieur fotografie. Sinds 2001 gaat M.J. Smets weer als bezeten op zoek naar het bijzondere van mens, dier, stilleven en landschap. Zelfs het alledaagse heeft zo zijn eigen kenmerken, structuur, humor, stilte, syntaxis en textuur waardoor het op delicate maar verrassende wijze aan de voorbestemde nietigheid, of noem het onze onverschilligheid, wordt onttrokken. Resultaat is geen fotorealisme vol nabootsing of doublures van de gefragmenteerde werkelijkheid. Het is de volledige ervaring die Marie Jeanne Smets ons meegeeft met haar telkens nieuwe ogen van een vaak radeloze schoonheid en emotie die elk beeld ontsluit en omsluit. Marie Jeanne startte de avond met de vraag “ is fotografie objectief of subjec-
STANDPUNTEN
Toch had men 4 fotografen gevonden, die bereidwillig waren voor ons te vertellen over “hun” fotografie. Dit alles vakkundig gemodereerd door dhr. Jan Coddé.
Spontaniteit / Organisatie
Vrijdagavond 26 mei 2009. In de bovenzaal van de Kwint kwamen verschillende (amateur)fotografen uit Limburg samen voor het jaarlijkse CvB -evenement “Standpunten”. “Standpunten” probeert een forum te zijn van de kritische fotograaf met een ruime visie. Spijtig genoeg ligt de interesse hiervoor, in tegenstelling tot andere provincies, zeer laag.
schooljuffrouw achtige manier gaf ze haar voordracht. Er is over nagedacht, ze weet wat ze ons wilt vertellen, en doet dit op een georganiseerde manier. Haar zwartwit fotografie is strak en sober. Het licht is de hoofdrolspeler in haar fotografie. Na veertig minuten weten we dat Marie Jeanne over haar foto’s nadenkt. Ze neemt geen foto’s, maar maakt ze. www.mjsmets.be
Ilse Prinsen, Ilse Prinsen, als volgende gastfotograaf, geeft direct een nerveuze indruk. Ze
3
Ilse Prinsen
werkt als journalist en als freelancefotograaf en presenteert vanuit die invalshoek reportage en portretfotografie met een zeer persoonlijke toets en diepgang. En dat konden we aan het lijve ondervinden; haar spontaniteit gaf een verwarde indruk. “ wat moet ik hier over mijn fotografie gaan vertellen? Dat er maar vlug wat communicatie over en weer vanuit het publiek komt:” Moest ik gedachten kunnen lezen, ben er zeker van dat ik dit in haar hoofd kon zien. Nee, Ilse, spontaan laat wat foto’s zien van waarop men Bart Peeters herkend. Ze is begonnen als cultuurfotograaf voor diverse diensten, maar wilde al gauw meer laten zien dan de foto’s van optredens. Zo trok ze haar stoute schoenen aan en betrad hiermee de kleedkamers van de artiesten. Ze praatte met hen en maakte dan haar foto. Ook in zwart wit, ze wil dat de mensen weten dat ze gefotografeerd worden. Ze trok in 2004 doorheen Rwanda, 10 jaar na de genocide en probeerde de mensen en hoe ze het verwerken vast te leggen. Ook al leven ze in niet zo goede omstandigheden, toch behouden deze mensen een fierheid, welke Ilse laat zien aan de hand van een zieke oude vrouw in een schamel bed. Voor de foto trok ze haar mooiste sjaaltje recht zodat er toch een teken van hoop te zien was. Ilse Prinsen houdt van sfeerfotografie, welke haar mateloos inspireert. Hierdoor komt ze op het idee om iets te doen met 3 generaties en het samen leven met elkaar.
ken zien. Jammer genoeg, moet ik denken aan een vader/moeder in een gezin welke vandaag zijn eerste gloednieuwe digitale camera kocht en meteen uitprobeert op de aanwezigen. In zie niet de betekenis in Ilse’s nieuw fotografisch project, maar het is in ieder geval spontane / geïmproviseerde fotografie, net als de fotografe. www.ilseprinsen.be Tot slot, werden 2 fotografen, bij het Cvb/ VLF voor gedragen door ondergetekende, het duo Erik Jamar en Paul Reinquin. Of laten we zeggen de stand up comedians van de fotografie. De Bex en de Gaens uit lang vervlogen tijden. Hun vlotte, humoristische en boeiende vertelwijze is direct merkbaar aan het publiek. Men lacht, grapt en kijkt naar enkele subtiele fotografische werken. Geen ervaring, begonnen met een compactcameraatje, bouwlampen als verlichting, maar een flinke dosis durf staan garant voor de fotografie van het duo. Mooi om naar te kijken en dat vinden de aanwezigen ook. Eindigen doen we met de woorden van Erik, in de modelfotografie moet je het DOEN, DURVEN en KIJKEN naar het LICHT. www.artixphoto.be Eindconclusie: een geslaagde fotografieavond met boeiende, niet steeds zo vlotte, maar toch leerrijke verhalen. Jammer dat er zo weinig interesse voor is. •
SM
De reeks generATions Home, in kleur, is haar nieuwste project. Ze geeft een summiere toelichting en laat daarna wat wer-
Agenda 19/06/2009 - Vergadering 27/06/2009 - Fototocht Stefan Migalski
4
Redactie & Layout - Robin Migalski © 2009