Tatum op de thee

Elke maand gaat Tatum Dagelet Op de Thee bij een interessante, beroemde of beruchte bewoner van Zuid.

Op de thee bij HET BELOOFDE LEVEN VAN FEMMETJE DE WIND

In de wereld van journalistiek is Femmetje de Wind (47) geen onbekende: Ze was onder andere oprichter en hoofdredacteur van het tijdschrift Jackie, is co-auteur van de bestellers ‘Wat wil de man?’, ‘Wat wil de vrouw?’ en de verzamelbundel ‘Wat wil de m/v?’. Vijf jaar geleden verscheen haar debuutroman ‘Rivka’. Dit deels autobiografische boek gaat over een jonge vrouw die opgroeit in een gezin waar haar Joodse vader de oorlog nog altijd met zich meedraagt. Ook haar nieuwe roman ‘Het beloofde leven’ is deels Femmetjes eigen verhaal: net als het hoofdpersonage werd Femmetje verliefd op een man die uit een traditioneel Joods gezin komt. Trouwen zat er niet in, want met alleen een Joodse vader was Femmetje volgens de Joodse wet niet Joods genoeg. Ze besloot naar een strenge jeshiwe- school in Israël te gaan om orthodox-Joods te worden... Hoe spannend Femmetje het vond om haar eigen geschiedenis te herschrijven, vertelt ze me tijdens de thee in haar woning in de Rubensstraat, waar ze met haar man Mark en hun twee dochters woont.

Volgens mij ben jij een echte Zuidvrouw, toch?

“Dat kun je wel zeggen, al woonde ik de eerste twaalf jaar van mijn leven in Duivendrecht. Op mijn twaalfde ging ik naar het Vossius Gymnasium, vanaf dat moment speelde mijn leven zich voornamelijk af in Zuid. Tijdens mijn studie heb ik tien jaar in een studentenflat in Oud-West gewoond, totdat Mark en ik samen een huis kochten in Oud-Zuid. We hebben tien jaar in de Gerrit van der Veenstraat gewoond en sinds drie jaar wonen we in de Rubensstraat. Destijds had mijn man niet echt een voorkeur voor een bepaald stadsdeel, maar ik wilde héél graag in Zuid wonen. Zuid voelt als thuis. Het geeft me een soort veilig, vertrouwd gevoel. Misschien omdat ik het zo goed ken.”

Je schreef boeken over relaties en mannen, je hebt dus jouw mister perfect gevonden?

“Haha! Nou, perfect? Volgens mij bestaat dat niet. Ik ben ook niet perfect. Je mag denk ik al blij zijn als je het gewoon een beetje leuk hebt met elkaar. We zijn nu vijftien jaar samen en hebben twee dochters. Momenteel ‘woont’ hij voornamelijk in het ziekenhuis: hij is intensivist, hij werkt op de IC. Dat is al een heftig beroep, maar nu wel extra. Dat houdt het misschien ook wel leuk, dat ‘ie veel weg is, haha!”

Jouw nieuwe roman ‘Het beloofde leven’ gaat over Sophie, die voor de liefde naar Israël afreist om orthodox-Joods te worden – aangezien alleen haar vader Joods is en volgens de wet ben je dan dus niet Joods. Is dat bij jou ook zo gegaan?

“Ja, hoewel het verschil is dat ik wél een Joodse opvoeding heb gehad. Mijn niet-Joodse moeder is uitgekomen bij de LJG (Liberaal Joodse Gemeente, red.) om Joods te worden. Ik voelde me Joods en wilde al een hele tijd uitkomen bij de orthodoxie, maar het was een enorme stap, gezien de zware procedure. Toen ik een relatie kreeg met een wat oudere Joodse man, moedigde hij mij heel erg aan. Want als ik niet uit zou komen, was het nog maar de vraag of we konden trouwen. Niet eens zozeer omdat hij dat vond, maar die druk was er wel vanuit zijn familie en vriendengroep, zij zouden het niet echt waarderen. Ik heb er een jaar over gedaan om die procedure in Jeruzalem af te ronden.”

Hoe liep het met jou en die man af?

“Na dat jaar was mijn liefde voor hem eigenlijk over. Ik denk dat ook meespeelde dat ik het toch heel lastig vond om te erkennen dat hij misschien niet met mij had willen trouwen als ik niet was uitgekomen. Daardoor dacht ik deels: is dit nou echte liefde? Daarvoor stond ik er anders in, ik was een stuk jonger en romantischer ingesteld. Nog steeds denk ik weleens: jeetje, door wat ik heb gedaan heb ik ook een deel van mezelf verloochend: wie ik ben was kennelijk niet goed genoeg. Hoe was mijn leven verlopen als ik het niet had gedaan? Had ik me dan anders gevoeld? Daarom heb ik ‘Het beloofde leven’ in romanvorm geschreven: ik heb als het ware mijn eigen geschiedenis herschreven. Zo kon ik uitvinden hoe het zou zijn als ik op een andere manier was omgegaan met het thema Jodendom, en de verwarring daarover. Terwijl ik het aan het schrijven was vond ik het zó spannend om die keuze te maken...”

Volgens de wet was jij niet Joods. Lijkt me heel dubbel, gezien jouw vaders familiegeschiedenis die je altijd met je meedraagt. Hoe overleefde hij de Tweede Wereldoorlog?

“Hij was op transport gesteld naar Westerbork. Samen met zijn moeder en een groep vrienden zat hij in het treinstel. Hij was een jonge gast van 21 jaar, hij wilde

leven en wist dat dat niet ging gebeuren in Duitsland. Op het treinstation had hij een postbeambte zover gekregen de deur van het treinstel waar hij inzat niet op slot te doen, zodat hij eruit zou kunnen springen. Zijn moeder had hem aangemoedigd. ‘Ga maar’, had ze gezegd, want zij was te oud om eruit te springen. Op het moment dat de trein wat zachter reed en de mogelijkheid daar was, vonden zijn vrienden het toch te gevaarlijk. Als enige is mijn vader gesprongen en als enige heeft hij het overleefd. Zijn hele familie is vermoord. Mijn vader was een heldhaftige man, hij heeft ook geholpen met het oppakken van oorlogsmisdadigers. Voor niets en niemand was hij bang, maar dat was ook een houding, er zat ook onderliggende angst, denk ik. Ik heb altijd gevoeld dat er een grote verantwoordelijk op mijn schouders lag, dat ik het leven moest ‘doorgeven’.”

Wanneer kreeg je het gevoel als niet volwaardig Joods te worden gezien?

“Dat begon op de middelbare school. Op het Vossius zaten veel Joodse kinderen. Ik kreeg een Joods vriendje die — een beetje als geintje — liet vallen dat hij niet met mij zou kunnen trouwen. Hoewel het allemaal kinderspel was, nam ik dat heel serieus. Ik was verliefd en voelde me afgewezen. Ook ging ik vaak met vriendinnen naar de Joodse disco ‘Dizengoff’ in Buitenveldert. Ze organiseerden altijd een jaarlijks weekendje weg, daar had ik me voor ingeschreven. Kennelijk mocht ik wel in die disco – misschien werd dat oogluikend toegestaan – maar ik mocht niet mee met dat weekend. Mijn vader werd gebeld door een van de organisatoren: ‘Uw dochter heeft zich ingeschreven,

“Hier wil ik altijd blijven.”

maar ze mag niet mee.’ Mijn vader was woedend. Hij antwoordde: ‘U zegt dat mijn dochter niet Joods is, na alles wat wij hebben meegemaakt?’ Mijn vader was nogal uitgesproken. Maar het was niet te vermurwen. Ik mocht niet mee. Op dat moment besefte ik het me misschien nog niet, maar het heeft toch veel met mij gedaan. Mij werd de deur gewezen, door een groep waarvan ik dacht dat het mijn broeders en zusters waren. Ik kon niet op tegen dat systeem. En op dat moment besliste het systeem tegen mij.”

Ik heb ‘Het beloofde leven’ gelezen en ik denk dat het verfilmd gaat worden...

“Oh, lijkt me geweldig!”

Is dit jouw beloofde leven, of ga je Zuid ooit uit?

“In Amsterdam vind ik dit een heel fijne plek om te wonen. Zuid heeft brede straten, is schoon, overzichtelijk en heeft dat dorpsgevoel. Ons stukje straat is ook heel gezellig, we hebben geweldige buren, een groepsapp, een jaarlijkse buurtborrel en mijn beste vriendin woont om de hoek... Dit is een kleine oase in Zuid, vind ik.”

Afvallen zonder operatie

Maar mét medische hulp en coaching

Soms heb je een beetje hulp nodig om op gewicht te komen. Ons team staat voor je klaar om je te helpen gezond af te vallen, zonder operatie. We geven je niet alleen een eerste zetje, we coachen je ook bij het aanpassen van je leefstijl zodat je blijvend van het resultaat kunt genieten.

Met onze behandelingen is langdurig en structureel gewichtsverlies mogelijk. Kijk voor meer informatie op privatezorg.obesitaskliniek.nl of bel 088 – 88 32 400

Onze behandelingen:

• Afvallen met medicatie • Elipse maagballon • POSE maagverkleining