Edwin Smulders

“Soms ben ik wel zes dagen per week in Amsterdam-Zuid te vinden.”

EDWIN

SMULDERS

Edwin Smulders is misschien wel Nederlands bekendste persfotograaf. Voor zijn werk is hij soms dagen in Amsterdam-Zuid te vinden. Op zoek naar een smeuïge primeur en dat ene kiekje waarop BN’er-minnend Nederland zit te wachten. Ook over de grens weet hij bekende Nederlanders op de gevoelige plaat vast te leggen; in New York schoot hij in 2000 bijvoorbeeld de allereerste persfoto van de verliefde – toen nog prins – Willem-Alexander en zijn Máxima.

In een wereld waarin het momenteel toch allemaal iets anders loopt dan normaal, dachten wij: laten we Edwin zelf eens vóór de camera zetten in plaats van eráchter. En zo geschiedde: we spraken de bekende paparazzo onder het genot van een kop koffie bij Renzo’s Delicatessen.

Je hebt een bedrijf samen met je vader. Hoe bijzonder is dat?

“Ik hoop dat ik ook ooit met mijn kinderen kan werken! Ik heb veel vrienden die hun ouders minder vaak zien. Op een gegeven moment heb je het allemaal te druk. Mijn ouders zijn gescheiden en wonen in Valkenswaard en in Eindhoven. Daar rijd je niet even snel naar toe. En nu spreek ik ze allebei elke dag! Met papa werk ik samen, dus die spreek ik meerdere keren per dag. Ik denk dat dat toch wel iets heel moois is als dat zo kan.”

Hoe is dat zo gelopen?

“Ik ging als jochie van veertien al met mijn vader mee om foto’s te maken bij PSV. Toen ik achttien was brak mijn vader zijn ellenboog tijdens een klus in het buitenland voor weekblad Weekend, waardoor hij een tijdje niet kon werken. Mijn vader droeg mij voor bij de hoofdredacteur. Die reageerde: ‘Ik snap dat jij geld moet verdienen met jouw bedrijf, maar is jouw zoon goed genoeg?’ Mijn vader antwoordde hem dat ik een strebertje was en dat het wel goed zou komen. In het begin stelde hij me voor aan allerlei mensen en vertelde hij me wat ik wél of juist níét moest fotograferen. Uiteindelijk hebben ze er heel hard om gelachen, omdat het zo goed uitpakte!”

Je kreeg dus een stoomcursus!

“Ja, en dan vooral in het mensen leren kennen. Fotograferen deed ik dus al een tijdje, maar in mijn tak van sport is het belangrijk wie je kent. Contactueel goed met mensen omgaan is een vereiste. Mijn vader heeft me daarin altijd vier lessen voorgehouden: het geluk is met de hard werkenden, eerlijkheid duurt het langst, loyaliteit wordt altijd beloond en lief zijn kost niets.”

Pakken die lessen goed uit voor je?

“Er zijn maar weinig mensen waar ik niet meer mee praat. Over het algemeen kom je met die lessen best wel ver. Er zijn natuurlijk altijd mensen die dan niet loyaal terug zijn, maar daar ben ik ook wel makkelijk in. Als iemand mij bewust een keer een kunstje flikt, dan neem ik daar ook direct afscheid van. Dingen kunnen fout gaan, maar als iemand bewust iets doet, dan doet

diegene het ook een tweede keer en dan moet je daar geen energie in stoppen. Daar ben ik wel zwart-wit in!”

Toch zoek je in jouw werk ook wel een beetje het randje van iemands privacy op…

“Ook daar ben ik vrij stellig in. Als iemand vreemdgaat, vind ik dat je dat niet moet fotograferen. Maar als iemand hand in hand in de P.C. gaat lopen, dan wil diegene dus dat het bekend wordt. Ik zou echter nooit voor een hotel gaan liggen om iemand te spotten.”

Is het werk veranderd in de loop der jaren?

“Iedereen wil natuurlijk primeurs maken. En met de komst van social media weet je tegenwoordig gewoon dat als bepaalde mensen zien dat jij ze als eerste fotografeert, dat ze die foto nu zelf snel op social media gooien. Zo van: ok, nou zijn we toch gefotografeerd, dan deel ik zelf maar even een fotootje. Als je die personen toch wilt fotograferen, moet je dat dus zo doen dat ze het niet zien. Daar zijn er niet heel veel van, maar uit ervaring weet ik ondertussen wel wie dat zouden zijn.”

Fotografeer je na al die jaren nog steeds met plezier?

“Elke ochtend stap ik met plezier in de auto. Ik doe het werk echt met plezier. Ik werk zeven dagen in de week tot wel tachtig uur. Heel vaak ben ik ’s avonds laat nog bezig. Nu met corona is het wat minder vanwege de premières die je nu niet hebt. Daardoor ben ik ook sneller klaar met het afwerken van de foto’s. Qua foto’s doe ik niet veel aan fotobewerking met Photoshop; enkel wat helderheidsinstellingen en eventueel uitsnijden. Als iemand een grote pukkel op zijn neus heeft, haal ik die wel weg, maar ik ga niet iedereen mooi 'shoppen'.”

Heeft het coronavirus verder veel invloed op jouw werk?

“Wat het voordeel is, is dat je andere foto’s maakt dan je collega’s. Normaal gesproken heb je een boeklancering van Pietje, een première van Klaas, een cd-presentatie van weer een andere artiest en dan sta je in principe met al je collega’s op dezelfde plekken foto’s te maken. Story, Weekend en Privé hebben normaliter toch wel zo’n vijf pagina’s reportage in het blad staan die vrijwel hetzelfde zijn, maar nu kun je je toch meer onderscheiden.”

Dat is positief dus!

“Zeker! Je moet proberen het glas altijd halfvol te zien. Als ik tien dagen op vakantie ga en ik heb acht dagen

regen en twee lekkere dagen, zeg ik: ‘oh, ik heb toch twee lekkere dagen gehad!’ Je hebt ook mensen die hebben tien dagen vakantie en laten twee dagen regen de vakantie al verpesten. Ik ben altijd erg positief en dat leeft toch wel echt een stuk gemakkelijker, kan ik je zeggen!”

Op welke plekken in de buurt kom je graag?

“Hier bij Renzo’s hebben ze heerlijke koffie en broodjes. De carpaccio is zó lekker! Ik kan er vaak voor de deur parkeren en het zijn aardige mensen. Bij Joe & The Juice haal ik graag een sapje. En bij kledingzaak 1 Amsterdam kom ik voor nieuwe schoenen. Die zitten daar altijd goed! Normaal is Van Dam onze vaste plek, maar nu zitten we regelmatig op het pleintje een broodje te eten met wat vrienden.”

Is Zuid dé plek om BN’ers te spotten?

“Soms ben ik wel zes dagen per week in Amsterdam-Zuid te vinden. Alles komt eigenlijk wel hier! In het Vondelpark, de P.C. Hooftstraat, de Beethovenstraat en de nummer één is wel de Cornelis Schuytstraat. Koningin Máxima en prinses Mabel heb ik daar ook eens geschoten.”

Zijn er foto’s te benoemen waar je het meeste trots op bent?

“De eerste foto van Willem-Alexander en Máxima in New York toentertijd. Ik heb eigenlijk alle prinsen inmiddels als eerste op de foto gekregen met hun vrouw. Ook Richard en Daphne als eerste, Dreetje Hazes en zijn nieuwe vriendin Sarah als eerste... Dirk Kuyt met z’n vriendin helaas niet. Daar was ik wel ziek van!”

Wie hoop je ooit nog op de gevoelige plaat te krijgen?

“Prinses Amalia en haar eerste vriendje! Natuurlijk is er een mediagedragscode, maar als je Amalia hand in hand vast weet te leggen, dan is het wel een nieuwsfoto. De Rijksvoorlichtingsdienst zal dat vast anders vinden; die vinden het hoogstwaarschijnlijk privé. Maar goed, die zou ik denk ik toch wel publiceren… Uiteindelijk bepaald de hoofdredacteur natuurlijk. Ik doe het werk nu vijfendertig jaar. Eén keer heb ik een rechtszaak meegemaakt, maar verder nooit problemen gehad. Een foto liegt natuurlijk niet. Als iemand hand in hand loopt of aan het kussen is, dan is dat zo. Ik manipuleer niet, ik ga geen mensen naast elkaar plakken. Als ik iets fotografeer, dan heb ik dat echt gefotografeerd. Iemand die niet op de foto wil, zal heel voorzichtig zijn en niet hier hand in hand in de P.C. lopen.

Wat zit er de komende tijd nog voor jou aan te komen?

“Dit jaar wordt denk ik een rustig jaar. Er moet eerst nog veel worden opgenomen, voordat de premières weer komen. Het is altijd erg gezellig op de loper, dus ik kijk er wel weer naar uit. Ik ben blij als het weer gaat lopen; het samenzijn met collega’s, het plezier maken en het lachen. Het scheelt nu alleen wel een hoop werk, omdat ik niet al die namen van die influencers op de loper hoef te achterhalen, haha!”

“Ik zou nooit voor een hotel gaan liggen om iemand te spotten.”