Tatum op de thee

Op de thee bij

‘LOVELY’ DUO DORINE EN HANS

ELKE MAAND GAAT TATUM DAGELET OP DE THEE BIJ EEN INTERESSANTE, BEROEMDE OF BERUCHTE BEWONER VAN ZUID.

Ze kennen elkaar al sinds de lagere school en 22 jaar geleden sloeg de vonk over. Hij werkte in de reclamewereld, zij als fotograaf en actrice. Daarnaast werd het ontwerpen en inrichten van huizen een uit de hand gelopen hobby van ze. Zo verhuisde het stel wel dertien keer binnen Amsterdam. Maar ook buiten Amsterdam waagden ze zich aan een nieuw avontuur: in 2016 vertrokken ze met hun twee kinderen en hond richting de kust, om in een zelfontworpen huis in IJmuiden te gaan wonen. Na vijf jaar keerden ze tóch weer terug naar hun roots en momenteel leggen ze de laatste hand aan de inrichting van hun nieuwe woning in de Rivierenbuurt. Voor Hans van Nood en Dorine Henning geldt: never a dull moment. Bovendien maken ze de buurt iets leuker, want in 2020 openden ze een heel gave conceptstore in de Scheldestraat: A Lovely Day.

Terug van weggeweest in Zuid... Dorine: “Ja, voordat we in 2015 naar IJmuiden verhuisden, woonden we al in de Rivierenbuurt, om de hoek in de Dintelstraat. Hans en ik zijn allebei opgegroeid in Buitenveldert. In Amsterdam hebben we zo ongeveer in elk stadsdeel gewoond, behalve in Oost en Noord. De Rivierenbuurt vind ik toch wel het leukst, gek genoeg. Want eerst wilde ik nooit in de buurt van Buitenveldert wonen. Eerlijk gezegd vond ik de Rivierenbuurt best wel suf.” Hans: “Ik heb hier op school gezeten, destijds vond ik de Rivierenbuurt verschrikkelijk. Er was niks te doen,

alleen de videotheek in de Maasstraat vond ik leuk, haha! Vroeger leek de buurt ook zó ver weg van alles, terwijl dat nu juist het tegenovergestelde is.” D: “Het is echt een comfortabele buurt, een gezellig dorp. Na een lange verbouwing zijn we hier een paar maanden geleden ingetrokken, we zijn net een beetje aan het landen. Ons oude huis in IJmuiden was al verkocht, lang voordat we klaar waren met de verbouwing van dit huis, dus het afgelopen jaar hebben we met ons gezin her en der gebivakkeerd” H: “Het daalt nu pas een beetje in, ja.”

Met welke reden vertrokken jullie in 2015 naar IJmuiden? D: “Het huis in de Dintelstraat was heel leuk, maar erg klein. We moesten telkens naar buiten met onze twee kinderen, die geen zitvlees hadden. Naar het strand, de kinderboerderij, een speeltuin... Steeds vaker vroegen we ons af hoe het zou zijn om buiten de stad te wonen. Op een dag stuitten we op een heel leuk project vanuit de gemeente Velsen. Pionieren in IJmuiden, heette het. Ze verkochten tien kluswoningen in een heel gaaf oud schoolgebouw met een rieten dak. Een uniek object, casco. Daar kon je zelf iets heel bijzonders van maken, dat leek ons wel spannend.” H: “Doordat we zo’n dertien keer zijn verhuisd hebben we al heel wat huizen verbouwd en opgeknapt. Dorine is altijd degene die de hele indeling doet, alles uittekent, de materialen kiest en nauw samenwerkt met de aannemer. Daar heeft ze veel talent voor, al zeg ik het zelf.” D: “Dat proces vind ik het leukst: alles slopen en helemaal opnieuw beginnen.”

En wat is jouw taak in dat proces, Hans? H: “Goeie vraag.” D: “Vooral ruggenspraak. En de communicatie, als ik helemaal flipte. Want een verbouwing is stressvol en het onderhandelen met aannemers is niet altijd even makkelijk.”

Hoe ging het pionieren in IJmuiden jullie af? “H: “Het huis was helemaal te gek geworden en we hadden alle ruimte. Het is drie keer groter dan deze woning.” D: “Ja, ín huis was het superleuk. Je kon zelfs binnen skateboarden en we hebben daar veel feestjes gegeven. Maar als je de deur uitging, waren mensen vooral aan het bekijken wat je aan het doen was. Zelfs als ik in een joggingbroek liep, was ik daar al een soort ‘verschijning’. In IJmuiden is het: doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Dat stereotype dorpse.”

Is dat de reden waarom jullie terugkeerden naar Amsterdam? H: “We zagen onze twee kinderen een beetje uitdoven, dat was niet prettig om te zien. In Amsterdam zaten ze op een Montessorischool, de AMS. In IJmuiden gingen ze naar een openbare school die niet slechter of beter was, maar... anders.” D: “We hebben het anderhalf jaar geprobeerd op die school in IJmuiden, maar wel met buikpijn. Zo slecht voelde het daar.” H: “Voor de gein gingen we informeren bij de AMS, of er nog plek zou zijn voor de kinderen, stél we zouden terugkomen. Direct werden we met open armen ontvangen. ‘Ze kunnen morgen komen’, liet de

school weten. Dat vonden we het op en een neer rijden naar Amsterdam wel waard.” D: “Ook hun sportclubjes verplaatsten we weer naar Amsterdam. Dagelijks reden we zo’n drie keer op en neer, daar ging dus veel tijd en energie in zitten. En vervolgens openden we onze winkel A Lovely Day, in de Scheldestraat. Omdat al onze levens zich weer in Amsterdam afspeelden, besloten we terug te gaan naar de Rivierenbuurt. We hebben wel iets heel moois opgegeven in IJmuiden, maar uiteindelijk maken vierkante meters toch niet alleen maar gelukkig.”

Hoe kwamen jullie op het idee om samen een winkel te beginnen? H: “Voor die tijd hadden we een wat meer klassieke verhouding: als reclame creatief was ik veel aan het werk en Dorine...” D: “Zat veel thuis.” H: “Nou, jij had acteer- en fotografieklussen, maar dat is rennen of stilstaan.” D: “Dus ik dacht: ik heb veel meer energie om ergens écht mijn tanden in te zetten, dan afwachten of er werk is in mijn branche. Toen we nog in de Dintelstraat woonden kwam het winkelpand op de hoek van de Scheldestraat vrij. Het leek me heel leuk om daar een conceptstore te beginnen, met woonaccessoires en meubels, omdat ik daar - in het verlengde van al onze verbouwingen - al zoveel mee bezig was. Helaas kwam iemand anders in dat pand. In IJmuiden kwamen we op het idee om die winkel daar te beginnen. We misten iets in het lokale winkelaanbod, met A Lovely Day konden we dat gat vullen.” H: “We wilden ook altijd graag iets samen op zakelijk vlak doen, ik als reclame creatief, Dorine als fotograaf, maar we konden elkaar nooit vinden in het werk. Dus toen ik stopte als creative partner bij het reclamebureau waar ik zat, zijn we samen die winkel begonnen, in IJmuiden. Dat ging heel goed en dat was heel leuk.” D: “Op een gegeven moment vernamen we van vrienden in Amsterdam dat het hoekpand op de Scheldestraat weer vrijkwam. “Dat moeten we doen!”, riep Hans gelijk. In 2020 openden we onze tweede winkel in Amsterdam. Uiteindelijk hebben we die in IJmuiden opgegeven en ons volledig gericht op A Lovely Day in de Scheldestraat.”

“We kennen elkaar al een eeuwigheid”

Gaat dat goed, als geliefdes ook samenwerken? D: “Er zijn mensen die zeggen: ‘Dat is toch onmogelijk!’ Maar het gaat heel goed.”

Jullie zijn allebei opgegroeid in Buitenveldert, kennen jullie elkaar ook uit die tijd? H: “Ja, we woonden honderd meter van elkaar en zaten op dezelfde lagere school. Haar broer is mijn leeftijd, mijn zus haar leeftijd, we gingen zelfs samen op vakantie.” D: “En hebben ook altijd dezelfde vriendenkring gehad waarmee we uitgingen naar Roxy en Odeon. Uiteindelijk heeft Sophia, de zus van Hans, ons gekoppeld. Zij zag de match bijna eerder dan wij. Toen we een keer wat gingen drinken met haar vertrok ze met een smoes zodat Hans en ik met z’n tweeën achterbleven aan de bar en hij zei: ‘Ik vind je wel héél leuk...’” H: “En inmiddels zijn we 22 jaar samen!”

Gaan jullie Zuid ooit uit? D: “We zijn van plan hier te blijven, maar vinden het allebei leuk om te dromen; we zijn altijd wel in voor het maken van een nieuw plan. Maar áls we weer weggaan, is het meer richting buitenland, denk ik.” H: “Dan wordt het Senegal, ofzo.”