Britte Lagcher

BRITTE

LAGCHER

“Ik zei tijdens Expeditie Robinson iedere dag tegen mezelf laat het kaas niet van je brood eten.”

Actrice Britte Lagcher wist altijd al wat ze wilde: schitteren op een podium. Opgaan in een andere rol en het liefst eentje die zo ver mogelijk buiten haar comfortzone ligt. Ze is te zien geweest in Riphagen, Overspel en Meisje van Plezier, en staat nu te trappelen om weer het toneel op te gaan en te touren door het land.

Op een stralende lentedag vertelt de vrolijke en kleurrijke Britte bij haar favoriete bloemenkraam aan de Amstelveenseweg over haar roots, acteerwerk en Expeditie Robinson avontuur.

Je bent geboren in Hilversum en opgegroeid in Blaricum met twee oudere zussen. Hoe was jij als klein meisje? “Ik denk dat ik niet heel erg anders was dan dat ik nu ben. Ik kon heel verlegen zijn maar ook een entertainer. Als derde in een gezin ben je ook een soort entertainment. Dus als er een reclame op televisie was dan sprong ik op en ging ik dansjes doen en als het voorbij was kon ik weer heel stilletjes en geconcentreerd bezig zijn. Op de basisschool ben ik denk ik ook wel een vreemd, onpeilbaar meisje geweest die heel veel bravoure had als het aankwam op weekafsluitingen en theaterstukjes, maar daaromheen ook gemakkelijk blozend in een hoekje van de klas kon zitten. Ik denk dat ik een soort aanwezigheid was in mijn eigen rariteitenkabinet.” Dus het toneel zat er al wel vroeg in bij jou? “Ik kom echt uit zo’n familie waarbij honderd stukjes worden opgevoerd met bruiloften en verjaardagen; van playbackshows tot dansjes. Het theater was dus al vroeg aanwezig. Vanaf de basisschool deed ik al heel enthousiast mee aan alle schoolmusicals en ik koos later ook mijn middelbare school uit aan de hand van de grootte van het muzieklokaal. Dat heeft er wel voor gezorgd dat het is gebleven. Ik ben namelijk wel zo berekenend dat ik het bètavakkenpakket koos zodat ik altijd nog farmacie of biomedische wetenschappen kon studeren mocht het niet lukken.”

Maar het is wel gelukt! Je hebt een aantal mooie rollen gespeeld in films en series en je bent daarnaast ook in veel theatervoorstellingen te zien. Waar ben je nu mee bezig? “We gaan 3 mei in première in Carré met de theatervoorstelling ‘De brieven van Mia’. Het is een nieuwe voorstelling die we vorig jaar in deze periode

“Mijn hart ligt toch bij theater.”

hebben gerepeteerd, maar door corona destijds op de planken is gelegd. Na de première gaan we landelijk op tournee, daar heb ik heel veel zin in!”

Waar gaat de voorstelling over? “Het gaat over een meisje die naar Nederland is gevlucht vanuit Syrië, onbegrepen wordt en met een soort woede kampt. Dan vindt ze op de zolder van een Joodse man een kist met brieven, geschreven door ene Mia, en dat blijkt een Joodse vrouw te zijn die bij het studentenverzet zat. Aan de hand van die brieven herkent ze een bepaald gevoel van onbegrip en woede. Vervolgens besluit ze het mysterie rondom de brievenschrijfster te ontrafelen. Ik speel Mia.”

Sta je liever op de bühne of ligt je hart bij films en series? “Op televisie is het allemaal heel zichtbaar en dat voel ik nu ook heel erg door Expeditie Robinson. Maar mijn hart ligt toch bij theater, ondanks dat ik filmen echt fantastisch vind door de finesse, het tempo en de details die erbij komen kijken. Dat vind ik heel uitdagend. Maar wat ik nu het meest heb gemist, en dat heb ik ook echt gevoeld tijdens de pandemie, is op de bühne staan en de connectie voelen met het publiek. Iedere avond is anders, maar met hetzelfde materiaal, dus je kan echt polijsten aan een scène. Terwijl je bij filmen een scène draait waar je aan het einde van de dag niet meer naar om hoeft te kijken. Dan is het aan de editor en regisseur. Op het toneel heb je het iedere avond zelf in de hand samen met je medespelers en dat is echt een kunst met z’n allen. Ik ben heel blij met de fiftyfifty verdeling zoals het nu is,

maar als ik zou moeten kiezen wat ik de rest van mijn leven zou moeten doen, dan kies ik toch voor een leven lang theater.”

Wat vind je het leukst om te spelen? “Het zit ‘m voor mij heel erg in de variëteit van de rollen. Nu ga ik Mia spelen, een student die in het verzet zit in de Tweede Wereldoorlog, en een jaar geleden speelde ik nog een vrouw van tachtig. Het is zo uiteenlopend. Bij televisie blijf je altijd vrij dicht bij jezelf. Je kan wel iets doen met make-up, kleding en de taal die de schrijver je geeft, maar over het algemeen word je gecast voor iets dat bij je leeftijd past. Ik ben toch toneel gaan doen door de fantasie die erbij komt kijken en het verdiepen in een ander karakter dan dat heel dichtbij jezelf ligt.”

Je benoemde het net al even, maar hoe heb je Expeditie Robinson ervaren? “Het was een waanzinnig avontuur dat heel kort van tevoren in mijn schoot werd geworpen. Daardoor heb ik me eigenlijk maar twee weken kunnen voorbereiden. Ik heb het tot de finale geschopt, dus ik ben heel blij en trots dat ik het zo heb kunnen doen. Vooraf werd ik door de psycholoog aan de hand van mijn karaktertest gewaarschuwd omdat ze bang waren dat ik het kaas van mijn brood zou laten eten. Dat heb ik heel erg opgeslagen. Ik zei iedere dag tegen mezelf: ‘het is een spel’ en ‘laat het kaas niet van je brood eten’. Dat is gelukt.”

Hoe was het om na zo’n zware expeditie weer terug te keren naar Nederland? “Ik heb er de volle 34 dagen in gezeten, dus dat heeft best wel een impact gehad. Ik dacht: ik ben gelukkig niet zo bruin geworden, dus ik kan heel snel weer aan het werk. Maar uiteindelijk had ik een maand of drie nodig om op kracht te komen. Je wordt blootgesteld aan zo’n hoeveelheid stress door het voedseltekort en de onveilige omgeving omdat je in een spel zit, dat ik echt even tijd nodig had voordat ik mezelf weer herkende. Letterlijk ook. Ik vond het best lastig dat ik zo dunnetjes was geworden en het duurde ook vrij lang voordat ik weer wat vlees op m’n botten had.”

Je wilde graag afspreken bij Mandy’s Bloemenkraam, waarom kom je hier graag? “Ik heb van huis uit meegekregen dat een huis een thuis wordt met bloemen op tafel. Dus ik mis het echt als er niets in de vaas staat. Mandy’s Bloemenkraam zit om de hoek, dus ik kom hier inmiddels al zo’n dertien jaar.”

Waarom vind je de Schinkelbuurt zo’n fijne plek? “Ik ben in Amsterdam komen wonen voor de toneelschool en toeval heeft me destijds hier gebracht waarna ik hier nooit meer ben weggegaan. De buurt is de afgelopen jaren alleen maar bruisender geworden en ik heb een heleboel vaste en favoriete plekjes binnen handbereik. Mijn sportschool zit om de hoek, de bloemenkraam is op loopafstand en even verderop zit mijn favoriete koffietentje SchuurmanOomkensGrassotti waar ik heel graag kom om een beetje naar buiten te staren. En omdat ik hier al dertien jaar woon, ken ik ook veel mensen uit de buurt waardoor je toch een beetje dat dorpse gevoel krijgt. Dat is gewoon heel gezellig!”