Jules

Ingeruild

JULES WOONT MET MAN EN DRIE KINDEREN IN OUD-ZUID. ZE LEIDT HET PERFECTE LEVEN. TENMINSTE, ZO LÍJKT HET.

Het moment waar mijn vriendinnen en ik bang voor waren is aangebroken. We bereiken de leeftijdscategorie waarin je als menopauze-kandidaat door je man wordt ingeruild voor een vruchtbare versie. En vriendin Carlijn is de eerste die eraan moet geloven. Haar man liet doodleuk weten verliefd te zijn geworden op een andere vrouw. Vrouw? Sorry hoor, maar wij ‘rijpere’ vrouwen noemen iemand die 23 kaarsjes heeft mogen uitblazen gewoon nog een poepluier-baby.

De hele vriendinnengroep van Carlijn is in shock. Hoe is het mogelijk dat uitgerekend Carlijn is ingeruild voor een jeugdiger exemplaar? Want van ons allemaal is Carlijn er toch het beste in geslaagd – dankzij moderne hulpmiddelen die haar een fortuin hebben gekost – om er op haar 48ste nog uit te zien als een bloempje van vijfentwintig... En nu blijft ze alleen achter, met haar twee puberkinderen. In een kast van een huis, plus een vette gouden handdruk, dat dan weer wel. Maar Carlijn is ontroostbaar. “Voor de rest van mijn leven zal ik een alleenstaande moeder blijven,” kermt ze, “want de vijver waar wij op onze leeftijd in moeten vissen, is vrijwel leeg.”

“Welnéé,” moedigen wij vriendinnen haar aan, “Zelfs jongetjes staan voor jou in de rij, er gaat een wereld voor je open!” Even zag Carlijn het positief in: zo’n jonkie die je na een Happy Meal rechtstreeks jouw boxspring inloodst. Maar bij nader inzien leek het haar toch iets te complex met puberkinderen thuis, die ineens hun PlayStation zouden moeten delen. “Bovendien zijn wij voor zo’n jochie slechts een vinkje op zijn bucketlist. En als cougar heb je net zo goed een vervaldatum.”

Diep in ons hart weten we dat Carlijn gelijk heeft. Als wij verlaten worden door onze man, valt er inderdaad niets meer te vissen. Voor een jonkie ben je een kortstondige attractie en voor wat betreft de leeftijdsgenoten is het helemaal kansloos: die mannen zijn bezet, leftovers (totaal mislukt dus) of net gescheiden omdat ze voor een poepluier-baby kiezen die nog niet oog in oog heeft gestaan met de teleurstellingen des levens. Dus we móeten voorkomen dat ons hetzelfde lot als Carlijn beschoren wordt en kunnen er maar beter voor zorgen dat wij onze sneue midlifecrisis-mannetjes behouden. Vriendinnen-spoedoverleg.

“Onze gladgetrokken gezichtjes; blijkbaar is het niet voldoende,” zegt Maaike, “we moeten jeugdig en speels blijven. Dansen op tafels, uiteten gaan zonder slipje onder onze jurkjes, triootjes organiseren...” “En vooral blijven opkijken tegen die mannen van ons!”, oppert Claudia, “dát is wat die jonge meiden doen waardoor die mannetjes zich zo geweldig voelen.” “Afhankelijk blijven van ze,” vindt Miriam, “zodat ze het gevoel hebben voor ons te zorgen...”

Op dat moment word ik gebeld door Carlijn. Ze heeft behoefte om met iemand te praten en niemand van de vriendinnen neemt op.