Hertrouwen

Net op het moment dat ik manlief weer eens een lul vind en voor de zoveelste keer overweeg om echtscheidingspapieren aan te vragen, brengt BFF Elsa een ander plan ter sprake: “Jules, waarom gaan jullie niet opnieuw trouwen, om je huwelijk weer wat leven in te blazen? Scheiden is echt niet zaligmakend, kan ik je uit ervaring vertellen.” Daar heeft Elsa een punt. Zij is het levende bewijs van wat er van je overblijft na een echtscheiding: dan ben je een sneue, uitgerangeerde huismoeder die maandelijks haar centjes bij elkaar scharrelt om een sociale huurwoning op driehoog te kunnen betalen. Een zielige vrijgezel, die op Tinder álles naar rechts swipet, hopend dat er íemand tussenzit die zich wil opofferen om op dat uitgezakte lijf te gaan zitten. Ik zou dus beter moeten weten. Scheiden is geen optie. Maar opnieuw trouwen... Dat is dan weer het andere uiterste.

We zitten op het terras bij George W.P.A. en bestellen nog een glaasje bubbels. “Ik weet niet Elsa, hertrouwen? Dat is toch een teken van zwakte? Stellen die in een relatiecrisis zitten en aan de buitenwereld het tegendeel willen bewijzen, díe hertrouwen. ”Elsa neemt een flinke teug. “Misschien is het wel de laatste strohalm, ja. Maar daarom het proberen waard, toch? Manipuleer hem, zorg ervoor dat hij jou weer ten huwelijk vraagt.”

Verbaasd kijk ik naar Elsa, die haar plan verder ontvouwt. “Over twee weken gaan jullie toch op zomervakantie naar Tanzania? Dat is eens wat anders dan jullie Ibiza- en

Saint-Tropez-zomervakanties. Tanzania zou een uníeke locatie voor hem zijn om op z’n knieën te gaan...” Ergens begint het te kriebelen bij me. Ik zie het al helemaal voor me: een huwelijksaanzoek tussen de olifanten en giraffen... Maar hoe krijg ik m’n man zover mij opnieuw te vragen? Ik werp een blik op mijn ringvinger, de briljantjes van mijn trouwring schitteren in de zon.

“Wat als...” zegt Elsa met twinkelende oogjes “je jouw trouwring kwijtraakt?” Ik krijg acuut de slappe lach, maar Elsa meent het serieus. “Wie weet beschouwt hij dat verlies als een symbool voor een nieuw begin en raakt hij geïnspireerd om je opnieuw te vragen!” Ik neem een slok en laat het tot me doordringen. Misschien moet ik het erop wagen. Mijn trouwring ‘verliezen’ en zien wat er gebeurt in Tanzania. Zenuwachtig frummel ik aan mijn vinger, hoe krijg ik deze ring, die 15 jaar geleden om mijn slanke vinger werd geschoven, in godsnaam ooit nog af? “IJsklontjes!”, zwaait Elsa naar de ober.

Na een half uur met ijsklontjes op mijn ringvinger te hebben gewreven, lukt het eindelijk: de trouwring glijdt af. Onopgemerkt verstop ik ‘m in mijn portemonnee. En terwijl we het laatste glaasje bubbels drinken, bedenk ik hoe ik het ‘verlies’ straks aan manlief ga verkopen. Elsa heft haar glas. “Proost, vriendin. Op een zinderende zomervakantie!”

Liefs, Jules