ΔΕΙΛΙΝΟ 162Ο Η πονηριά του Προυστ
Ν Ώλαστράν, έδωσε το τέρας του Ιεονάρντο στον Κποντλέρ, λίγο πριν πάει να πιει το φαρμάκι του από την εικόνα της Πιμονέτας ΐεσπούτσι. Νχτώ χρόνια αργότερα, τον Κάρτιο του 1867, ο Κποντλέρ έστειλε το φριχτό ζωντανεμένο κεφάλι στον Νυγκό – κι αυτός, με τη σειρά του, το κράτησε μέχρι το 1882, οπότε και το έδωσε στον σκαρ Νυάιλντ. Ν Νυάιλντ στα 1899 θέλησε να το δώσει στον Καρσέλ Ξρουστ. Κα ο Ξρουστ αρνήθηκε – δεν ήτανε αυτός για Σύλακας του Ζεού, μήτε μπορούσε να είναι επιφορτισμένος με φροντίδες και τέτοια… Έτσι, του έμεινε αμανάτι του Νυάιλντ· κι όταν εκείνος πέθανε (όπως πέθανε), το τέρας σκεπασμένο με το μαύρο βελούδο βρισκόταν στην κρύπτη της ντουλάπας του δωματίου 16, στο ξενοδοχείο της Ώλσατίας όπου είχε καταλύσει ο Ηρλανδός. ταν έμαθε τα καθέκαστα, ο Ξρουστ αποφάσισε να δράσει. Ξήγε, λοιπόν, στο δωμάτιο του μακαρίτη, βρήκε στην κρύπτη της ντουλάπας το τέρας και ταξίδεψε μέχρι τη ΐαρκελώνη. Γκεί ζήτησε να βρεθεί με τον Ακαουντί. Θαι σαν βρέθηκε μόνος με τον απίστευτο Ώντόνιο, του το είπε: «Ώυτό το τέρας είναι ο ίδιος ο Ζεός, ο Ώγαπημένος Ξατέρας. Ρο έφτιαξε ο Ιεονάρντο ντα ΐίντσι και το ζωντάνεψε ο δαίμονας Ώλαστράν. Ν σκαρ Νυάιλντ, πεθαίνοντας, μου άφησε ευχή και κατάρα να το δώσω σε εσάς. Γ ί ν α ι η τ ε λ ε υ τ α ί α επιθυμία ενός μελλοθανάτου…» Θαι φυσικά άπλωνε παραγάδι ο πονηρός Ξρουστ. Αιατί ήξερε πως ο Ακαουντί δεν γινότανε να μην τσιμπήσει – το ακέφαλο τέρας ήταν σαν τα κτίρια τα οποία έφτιαχνε. Θι από την άλλη, [328]