Οι μαθητές της Β’ τάξης στο πλαίσιο του προγράμματος Teachers4Europe εκπόνησαν εργασία με θέμα «Παγκόσμια Κληρονομιά της UNESCO στις 28 χώρες της ΕΕ»
Ανάκτορα Σεμπρούν Αυστρία Εβελίνα Κολιοκίτσου
Τα Ανάκτορα Σενμπρούν (Schloss Schönbrunn) είναι ένα από τα σημαντικότερα και ιστορικά ανάκτορα της Ευρώπης. Αποτελούσαν τα θερινά ανάκτορα των Αψβούργων από το 18ο αιώνα έως το 1918, στην Βιέννη της οποίας και αποτελεί σήμερα σπουδαίο τουριστικό πόλο έλξης.
Το ανάκτορο Σενμπρούν μετά την ολοκλήρωση της οικοδόμησής του ήταν για την εποχή του το μεγαλύτερο αυτοκρατορικό μέγαρο της Χώρας. Κτίσθηκε στην αριστερή όχθη του Δούναβη προ επικείμενου λόφου όπου δεσπόζει η μεγάλη αψίδα του θριάμβου η λεγόμενη Γκλοριέτα.
Πρόκειται για τριώροφο κεραμοσκεπές περιμετρικό οικοδόμημα σε σχήμα παραλληλογράμμου με μεγάλο εσωτερικό αίθριο,χωρίς πυργώσεις. Από την πίσω πλευρά επεκτείνεται αμφίπλευρα, κατά ένα επίπεδο χαμηλότερα ισόγειος.
Επίσης περιμετρική οικοδομή μεγαλύτερη σε μήκος του κυρίως μεγάρου, στο κέντρο της προσθίας όψης όπου και η μεγάλη είσοδος υψώνεται μέγα υπερυψωμένο επτάψιδο πρόστυλο στο οποίο καταλήγουν οι δύο μαρμάρινες ημικυκλικές σκάλες.
Αρχικά το Σενμπρούν ήταν ένας μικρός πύργος που χρησίμευε ως βασιλικό κυνηγετικό περίπτερο του Αυτοκράτορα Ματθία. Η μετασκευή του σε ανάκτορο άρχισε από τον Αυτοκράτορα Λεοπόλδο τον Α' που έδωσε την εντολή στον αρχιτέκτονα Johann Bernhard Fischer von Erlach να σχεδιάσει ένα νέο παλάτι. Το πρώτο πρόχειρο σχέδιο του ήταν πολύ ουτοπιστικό με πρότυπο τις Βερσαλλίες.
Το δεύτερο σχέδιo που παρουσίασε ήταν μικρότερο. Η κατασκευή άρχισε το 1696 πλην όμως διακόπηκε με τον θάνατο του Αυτοκράτορα Ιωσήφ του Α' το 1711.
Τελικά το ημιτελές Σενμπρούν έγινε δώρο του Αυτοκράτορα Καρόλου ΣΤ΄ στη κόρη του Μαρία Θηρεσία, η οποία και έδωσε εντολή της συνέχισης των εργασιών, στον αρχιτέκτονα Πακάσσι, (Nicolo Pacassi), σε στυλ ροκοκό ο οποίος και το ολοκλήρωσε το 1744, οπότε και το χρησιμοποιούσε για θερινή κατοικία.
Ιστορικό κέντρο της Μπριζ Κουκουλιώτης Φώτης Κάρολος Βέλγιο
Η Μπριζ βρίσκεται στα βορειοδυτικά του Βελγίου, στην περιοχή της Φλάνδρας και συγκεκριμένα είναι πρωτεύουσα της επαρχίας της Δυτικής Φλάνδρας. Είναι μια πόλη με το ιστορικό της κέντρο να κατέχει εξέχουσα θέση στη λίστα της UNESCO μεταξύ των μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από το 2000.
Η Μπριζ αναπτύχθηκε γύρω από το κάστρο του 9ου αιώνα, το οποίο χτίστηκε για να προστατεύσει τις ακτές της από τις επιδρομές των Βίκινγκ. Παρά τις διαδοχικές επελάσεις των Γάλλων, η Μπριζ εξελίχτηκε σε μία από τις πιο φινετσάτες πόλεις της Βόρειας Ευρώπης. Σήμερα, τα στενά πλακόστρωτα δρομάκια και τα γραφικά κανάλια της πλαισιώνονται από μεσαιωνικά κτίρια.
Περπατώντας από τον σιδηροδρομικό σταθμό προς το ιστορικό κέντρο, η πρώτη όμορφη εικόνα που αντικρύζει κανείς είναι της λίμνης Minnewater (λίμνη της αγάπης). Ειδικά την άνοιξη με τα καταπράσινα χρώματα, τους κύκνους και τις πάπιες, οι εικόνες είναι πολύ όμορφες. Από την παλιά γέφυρα του 1740 βλέπει κανείς άποψη της παλιάς πόλης της Μπριζ.
Σημείο αναφορά της πόλης είναι η πλατεία της Αγοράς. Η πλατεία πλαισιώνεται από όμορφα κτίρια όπως το δικαστικό μέγαρο της δυτικής Φλάνδρας και το καμπαναριό. Η θέα από το καμπαναριό είναι μοναδική. Τα κτήρια σε όλες τις πλευρές είναι σαν καρτποστάλ, αναφέρουν πολλοί τουρίστες. Επί της πλατείας βρίσκονται αρκετά καφέ και εστιατόρια να σερβίρουν τις κλασσικές σπεσιαλιτέ της βέλγικης κουζίνας.
Το Δημαρχείο της πόλης χτίστηκε το 1346 και είναι ένα από τα παλαιότερα Δημαρχεία των Κάτω Χωρών και από τα παλαιότερα και κομψότερα κτίρια του Βελγίου. Η πρόσοψή του χρονολογείται από το 1375. Μια μεγάλη σκάλα οδηγεί από την είσοδο του κτιρίου στον πρώτο όροφο, όπου οι επισκέπτες μπορούν να δουν τη μεγαλοπρεπέστατη γοτθική κεντρική αίθουσα του δημαρχείου, ανακαλώντας στη μνήμη το ένδοξο παρελθόν τόσο της Μπριζ όσο και των υπόλοιπων ιστορικών πόλεων της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης.
Θρακικός Τύμβοςτου Καζανλάκ – Βουλγαρία Καμιζούλης Χρήστος
Ο Θρακικός Τύμβος του Καζανλάκ είναι μια αψιδωτή πλινθόκτιστη κατασκευή, για την ακρίβεια καμαροειδής ή θολωτός τάφος κοντά στην πόλη Καζανλάκ στην κεντρική Βουλγαρία. Ανακαλύφθηκε το 1944 και προκάλεσε αρκετό προβληματισμό στους ερευνητές, καθώς για τη στέγαση των θαλάμων του τάφου κατασκευάστηκε μια χτιστή καμάρα και όχι η συνήθης απλή ξύλινη οροφή.
Η κατασκευή αψίδων και θόλων παρατηρείται εν γένει στους μυκηναϊκούς χρόνους, ωστόσο η χρήση αψιδωτών κατασκευών στην αρχαία Ελλάδα γενικεύθηκε κατά τους ελληνιστικούς χρόνους.
Το ταφικό μνημείο είναι τμήμα μιας θρακικής νεκρόπολης. Συντίθεται από υπαίθριο πρόδρομο, στενό διάδρομο (δρόμο) και κυκλικό ταφικό θάλαμο. Το μνημείο είναι διακοσμημένα με τοιχογραφίες που απεικονίζουν ένα θρακικό ζεύγος σε επικήδειο τελετουργικό (νεκρόδειπνος).
Οι τοιχογραφίες διακρίνονται για τα άλογα και τη χειρονομία του αποχαιρετισμού, στην οποία το καθισμένο ζεύγος απεικονίζεται σε αποχαιρετισμό με αμοιβαίο άδραγμα των καρπών σε μια στιγμή τρυφερότητας και ισότητας.Ο συγκεκριμένος τοιχογραφικός διάκοσμος αντιπροσωπεύει τα καλύτερα διατηρημένα αριστουργήματα της Βουλγαρίας από την Ελληνιστική περίοδο. Το μνημείο χρονολογείται από το τέλος του 4ου π.Χ. αι. και είναι προστατευόμενο από την UNESCO ήδη από το1979.
Παλάτι και Πάρκο των Βερσαλλιών Γαλλία Μαρία Κουκούλη
Οι Βερσαλλίες είναι βασιλικό ανάκτορο λίγα χιλιόμετρα έξω από το Παρίσι, στην ομώνυμη πόλη των Βερσαλλιών. Από το 1682 ως το 1789 οι Βερσαλλίες ήταν πρωτεύουσα της Γαλλίας. Σήμερα αποτελεί ένα από τα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO από το 1979.
.
Το ανάκτορο των Βερσαλλιών είναι γνωστό και για τους τεράστιους κήπους του μαζί με πολλά συντριβάνια και αγάλματα. Είναι ένας από τους μεγαλύτερους κήπους της Ευρώπης.Στα συντριβάνια και στα αγάλματα είναι αποτυπωμένη η ελληνική μυθολογία.
Το ανάκτορο αποτελείται από τρία μέρη, το κυρίως μέρος όπου έμενε η βασιλική οικογένεια σε σχήμα U, και άλλες δύο πτέρυγες δεξιά και αριστερά του κυρίως κτιρίου όπου έμεναν οι ευγενείς, ο κλήρος και οι υπουργοί.
Το ανάκτορο των Βερσαλλιών είναι σήμερα Εθνικό Μουσείο της Γαλλίας, και πραγματικός πόλος έλξης εκατομμυρίων τουριστών κάθε χρόνο. Απασχολεί 900 εργαζόμενους. Κάθε χρόνο δέχεται περίπου 3 εκατομμύρια επισκέπτες στο κτίριο, και άλλα 7 εκατομμύρια στους τεράστιους κήπους. Το 70% των τουριστών είναι ξένοι.
Το ανάκτορο έχει συνολικά 700 δωμάτια, 2.513 παράθυρα, 352 τζάκια, 67 σκάλες, 483 καθρέφτες, και η συνολική του έκταση είναι 67.000 τετραγωνικά μέτρα, από τα οποία τα 50.000 είναι ανοιχτά στους επισκέπτες.
Νησί των μουσείων Γερμανία Μίνα Κουκουράβα
Νησί των Μουσείων (Museumsinsel μουζέουμσίνσελ) στο Βερολίνο ονομάζεται το βόρειο τμήμα του νησιού Spreeinsel (Σπρέεΐνσελ, νησί του Σπρέε), που βρίσκεται στον ποταμό Σπρέε που διασχίζει το Βερολίνο και είναι γνωστό για τα πέντε σημαντικά μουσεία που φιλοξενεί. Από το 1999, το πολιτιστικό και αρχιτεκτονικό σύμπλεγμα του Νησιού των Μουσείων έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO.
Τα μουσεία που βρίσκονται στο μουζέουμίνσελ είναι τα: • Άλτες Μουζέουμ (Altes Museum) ή Παλαιό Μουσείο • Νόιες Μουζέουμ (Neues Museum) ή Νέο Μουσείο • Άλτε Νατσιονάλγκαλερί (Alte Nationalgalerie) ή Παλαιά Εθνική Πινακοθήκη • Μπόντε-Μουζέουμ (Bode-Museum) ή Μουσείο Μπόντε • Πέργκαμονμουζέουμ (Pergamonmuseum) ή Μουσείο της Περγάμου
Το Άλτες Μουζέουμ (γερμανικά για το Παλαιό Μουσείο) είναι μουσείο διεθνούς φήμης στο Νησί .[ των Μουσείων του Βερολίνου. Από το 1966, οπότε έγιναν έργα συντήρησης, στεγάζει την Antikensammlung (αρχαιολογική συλλογή) στα Κρατικά Μουσεία του Βερολίνου.
Το μουσείο χτίστηκε ανάμεσα στο 1823 και στο 1830 από τον αρχιτέκτονα Καρλ Φρίντιχ Σίνκελ και είναι νεοκλασικού ρυθμού. Αρχικός σκοπός του ήταν να στεγάσει τη συλλογή τέχνης της βασιλικής οικογένειας της Πρωσσίας. Ως το 1845 αποκαλούνταν Königliches Museum (Βασιλικό Μουσείο). Το 1999 ανακηρύχθηκε από την UNESCO Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς.
Νόιες Μουζέουμ (Neues Museum) ή Νέο Μουσείο Χτίστηκε από το 1843 και το 1855 σύμφωνα με τα σχέδια του Friedrich August Stüler. Το μουσείο έκλεισε το 1939, στις αρχές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το μουσείο άνοιξε ξανά τις πόρτες του το 2009. Του έχουν αποδοθεί δύο Ευρωπαϊκά Βραβεία : το 2010 το European Award και το 2011 European Union Prize for Contemporary Architecture.
Τα εκθέματα του Νέου Μουσείου αναφέρονται στην προϊστορική περίοδο, τον Αιγυπτιακό πολιτισμό και τη νεώτερη ιστορία.
Η Alte Nationalgalerie (Παλαιά Εθνική Πινακοθήκη) είναι μουσείο τέχνης στο Βερολίνο. Φιλοξενεί συλλογές Νεοκλασικών, Ρομαντικών, Μπίντερμαϊερ, Ιμπρεσιονιστικών και ππρώιμων Μοντερνιστικών έργων. Αποτελεί τμήμα της Εθνικής Πινακοθήκης του Βερολίνου, που με τη σειρά της υπάγεται στα Κρατικά Μουσεία του Βερολίνου.
Μπόντε-Μουζέουμ (Bode-Museum) ή Μουσείο Μπόντε Το μουσείο σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Ernst von Ihne και ολοκληρώθηκε το 1904. Το μουσείο Μπόντε άνοιξε ξανά τις πόρτες του στο κοινό το 2006, μετά από 6 χρόνια έργων συντήρησης, και είναι γνωστό για τις συλλογές τέχνης που διαθέτει από τη Βυζαντινή περίοδο.
Το μουσείο Περγάμου (γερμανικά: Pergamonmuseum) βρίσκεται στο νησί των μουσείων στο Βερολίνο της Γερμανία. Ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1930, και εντός του μουσείου στεγάζονται τα ανακατασκευασμένα οικοδομήματα μεγάλου μεγέθους του βωμού της Περγάμου και της πύλης της αγοράς της Μιλήτου, των οποίων τα μέρη μεταφέρθηκαν από την αρχαία πόλη της Μιλήτου στην Ιωνία.
Έχει πάνω από 1 εκατομμύριο επισκέπτες ανά έτος και αποτελείται από τις συλλογές της κλασικής αρχαιότητας, την συλλογή της Μέσης Ανατολής, και το μουσείο Ισλαμικής τέχνης.
Ο Παγετώνας και το Φιόρδ Ιλούλισσατ Δανία Κωσταγιόλα Παρασκευή
Ο Παγετώνας και το Φιόρδ Ιλούλισσατ εκτείνεται δυτικά από το Γροιλανδικο Στρώμα Πάγου έως τον Κόλπο Ντίσκο, κοντά στην πόλη Ιλούλισσατ Ο παγετώνας ρέει με ρυθμό 20 έως 35 μέτρα την ημέρα, το οποίο έχει ως συνέπεια την αποκόλληση παγόβουνων, συνολικού βάρους 20 δισεκατομμυρίων τόνων το χρόνο, τα οποία διέρχονται από το φιόρδ
Τα παγόβουνα είναι συχνά τόσο μεγάλα και ψηλά (μέχρι και ένα χιλιόμετρο ύψος) που προσκρούουν στα ρηχά τμήματα του βυθού του φιόρδ και παραμένουν εκεί μερικές φορές για χρόνια, έως ότου διαλυθούν και παρασυρθούν από την δύναμη των παγόβουνων που κατεβαίνουν από το φιόρδ.
Τα απελευθερωμένα παγόβουνα, βγαίνοντας στην ανοικτή θάλασσα, αρχικά παρασύρονται βόρεια από τα θαλάσσια ρεύματα πριν στραφούν νότια στον Ατλαντικό Ωκεανό. Τα μεγάλα παγόβουνα συνήθως δεν λιώνουν μέχρι να φτάσουν σε γεωγραφικό πλάτος 40 με 45 μοίρες βόρεια (νότια της Μεγάλης Βρετανίας και στην ίδια ευθεία με την πόλη της Νέας Υόρκης. Ο Παγετώνας και το Φιόρδ Ιλούλισσατ έχουν ανακηρυχθεί από το 2004 ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO.
Η πόλη Ιλούλισσατ Η πόλη Ιλούλισσατ είναι ο τρίτος μεγαλύτερος οικισμός της Γροιλανδίας, με πληθυσμό 4,533 ανθρώπους, καθώς και η έδρα του δήμου Ιλούλισσατ ο οποίος καλύπτει έκταση 47,000 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Η πόλη βρίσκεται περίπου στο μέσον της δυτικής ακτής της χώρας και 200 χιλιόμετρα βόρεια του Αρκτικού Κύκλου.
Η πόλη αποτελεί την τον πλέον τουριστικό προορισμό της Γροιλανδίας λόγω της εγγύτητάς της στον Παγετώνα Ιλούλισσατ.
Αρχαία Ολυμπία Ελλάδα Νίκος Μαΐδης
Η Ολυμπία, υπήρξε το πιο δοξασμένο ιερό της αρχαίας Ελλάδας αφιερωμένο στον Δία, πατέρα των θεών και των ανθρώπων. Ήταν ο τόπος διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων.
Η πρώτη μεγάλη ανασκαφή στην Ολυμπία ξεκίνησε το 1875 χρηματοδοτούμενη από το Γερμανικό Κράτος. Επικεφαλής της αρχαιολογικής αποστολής ήταν ο γερμανός αρχαιολόγος Ερνστ Κούρτιους. Υπεύθυνοι για τη ανασκαφή ήταν επίσης οι Γκούσταβ Χίρσφελντ, Γκεόργκ Τρόι και Άντολφ Φουρτβένγκλερ οι οποίοι εργάστηκαν μαζί με τους αρχιτέκτονες Άντολφ Μπέττιχερ, Βίλελμ Ντέρπφελντ και Ρίχαρν Μπόρμαν.
Ο Ναός του Δία ο οποίος χτίστηκε το 456 π.Χ., αποτελεί πρότυπο δείγμα δωρικού ρυθμού και στο εσωτερικό του φυλασσόταν το σημαντικότερο ανάθημα της Ολυμπίας, το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία.
Το αρχαίο Στάδιο και η είσοδός του, η οποία ήταν μόνο για τους επίτροπους, τους αθλητές και τους ήρωες. Το στάδιο της Ολυμπίας είχε χωρητικότητα 45.000 θεατών. Στην μια πλευρά ήταν κτισμένο επάνω στην φυσική πλαγιά του λόφου ενώ στην άλλη πλευρά είχε χτιστεί ύψωμα για να εξυπηρετήσει την απαραίτητη κλίση. Ο χώρος όπου τελούνταν οι αρχαίοι Ολυμπιακοί Αγώνες και τα Ηραία.
Το Γυμνάσιο, όπου ήταν ο τόπος προπόνησης των αθλητών. Το γυμνάσιο ήταν επιστεγασμένο σε όλο του το μήκος, έτσι ώστε οι αθλητές να μπορούν να προπονούνται στον αγώνα δρόμου άσχετα από τις καιρικές συνθήκες.
Γαιωδαιτικό τόξο Στρούβε Εσθονία Χριστίνα Κουλουμπή
Το Γεωδαιτικό Τόξο Στρούβε (Struve Geodetic Arc) είναι μία αλυσίδα ερευνητικών τριγωνομετρήσεων, οι οποίες εκτείνονται από το Χάμμερφεστ (Hammerfest) της Νορβηγίας μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα, μέσα από δέκα χώρες και με μήκος πάνω από 2820 χιλιόμετρα.
Η αλυσίδα δημιουργήθηκε και χρησιμοποιήθηκε από τον Γερμανικής καταγωγής Ρώσο επιστήμονα Φρίντριχ Γκέοργκ Βίλχελμ φον Στρούβε, από το 1816 έως το 1855, με σκοπό να υπολογίσει το ακριβές μέγεθος και σχήμα της Γης.
Εκείνη την εποχή η αλυσίδα περνούσε από μόνο δύο χώρες: την Ενωμένη Σουηδία και Νορβηγία και την Ρωσική Αυτοκρατορία. Το 2005 η αλυσίδα εντάχθηκε στον κατάλογο με τα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
Αλυσίδα Περνάει επείσης από τις παρακάτω χώρες : Σουηδία Λετονία Φινλανδία Λιθουανία Ρωσία Λευκορωσία Εσθονία Μολδαβία Νορβηγία Ουκρανία
Χάρτης αλυσίδας
Στόουνχετζ Ηνωμένο Βασίλειο Κυριάκος Καλούπης
Το όνομα Στόουνχεντζ (Stonehenge) προέρχεται από τις αρχαίες αγγλικές λέξεις Stanhen gist, που σημαίνουν 'κρεμαστοί λίθοι' και έδωσαν το όνομά τους σε μια ολόκληρη κατηγορία μνημείων γνωστών ως henge(s), δηλαδή κυκλικές ή οβάλ σχήματος περιοχές με διακριτά χαρακτηριστικά τους το κυκλικό ανάχωμα και την τάφρο που το περιβάλλει.
To Στόουνχεντζ είναι νεολιθικό μεγαλιθικό μνημείο του οποίου η διαμόρφωση συνεχίστηκε ως την Εποχή του Χαλκού, κοντά στο Έιμσμπερι (Amesbury) της Αγγλίας στην κομητεία του Γουΐλτσιρ (Wiltshire), περίπου 13 χλμ βορειοδυτικά του Σώλσμπερι (Salisbury).
Πρόκειται για έναν κύκλο μεγαλίθων, που κατασκευάστηκε σύμφωνα με τις πλέον αποδεκτές αρχαιολογικές εκτιμήσεις ανάμεσα στο 2500 π.Χ. και το 2000 π.Χ..
Το αρχαιότερο κυκλικό ανάχωμα και η περιφερειακή τάφρος, που ανήκουν σε πρωιμότερη φάση του μνημείου, χρονολογήθηκαν προσφάτως περί το 3100 π.Χ..
Ποιοι έχτισαν το Στόουνχετζ Μέχρι σήμερα οι μελετητές και οι αρχαιολόγοι δεν γνωρίζουν ποιοι ήταν αυτοί που έχτισαν το μεγαλιθικό αυτό μνημείο. Οι μαρτυρίες που έχουμε είναι αμφισβητούμενες και είναι οι εξής:
Ο Τζέφρεϊ του Μονμάουθ το 1135 μ.χ., στο έργο του Ιστορία των Βασιλέων της Βρετανίας (Historia Regum Britanniae) αναφέρει ότι το μνημείο διέταξε να αναγερθεί από το βασιλιά των Βρετανών Αυρήλιου Αμβρόσιου εις ανάμνηση της άγριας σφαγής, από τον Χέωγκιστ το Σάξονα, 500 ευγενών το 490 μ.Χ.
Για να κατασκευάσει το μνημείο ο Αμβρόσιος ζήτησε τη βοήθεια του μάγου Μέρλιν (Μίριν στα κέλτικα), ο οποίος συμβούλεψε να πάρουν τους ογκόλιθους από τη νήσο της Ιρλανδίας από ένα άλλο μεγαλιθικό μνημείο στη θέση Κίλαρ.
Επειδή οι ογκόλιθοι ήταν τεράστιοι, ο Μέρλιν ανέλαβε τη μεταφορά τους όπου με μαγικό τρόπο "έκανε τις πέτρες να χορεύουν πάνω από τη θάλασσα" όπως γράφει ο Μόνμαουθ.
Σύμφωνα με τους μελετητές, ο παραπάνω μύθος έχει ελάχιστα πραγματικά στοιχεία και δημιουργήθηκε κυρίως για να προβάλει το βρετανικό παρελθόν έναντι του σαξονικού, καθώς ο μύθος γράφτηκε τη περίοδο της νορμανδικής κυριαρχίας στη Βρετανία. Το Στόουνχεντζ και ο περιβάλλων χώρος του προστέθηκαν στον κατάλογο της UNESCO για την Παγκόσμια Πολιτισμική κληρονομία το 1996.
Σούρτσεϊ-Ιρλανδία Δημοσθένης Καλούπης
Το νησί Σούρτσεϊ δεν υπήρχε πριν από το 1963, οπότε και αναδύθηκε από τη θάλασσα και δημιουργήθηκε σε διάστημα λίγων εβδομάδων από μία σειρά εκρήξεων ηφαιστείου, που εκτίναξαν υλικό σε ύψος εκατοντάδων μέτρων.
Δύο μόλις ημέρες μετά την ανάδυσή του, το νέο νησί είχε ήδη μήκος 500 μέτρων και ύψος 40. Δέκα ημέρες μετά την ανάδυση είχε μήκος 900 μέτρων και πλάτος 650. Παρά τις προειδοποιήσεις των ειδικών, οι σκληροτράχηλοι κάτοικοι του γειτονικού νησιωτικού συμπλέγματος των Βέστμαν, όχι μόνο δεν ανησύχησαν, αλλά βάφτισαν κιόλας το νησί "Σέρτσεϊ", δηλαδή "το νησί του Σούρτουρ", από το όνομα μίας θεότητας της σκανδιναβικη μυθολογίας.
Τρία νησιά γεννήθηκαν από εκείνη την κοσμογονία, αλλά μόνο το Σέρτσεϊ "επέζησε", καθώς νέα ηφαιστειακή έκρηξη τον Απρίλιο του 1964 και συνεχής ροή λάβας έως το Μάιο του 1965 διασφάλισε την ύπαρξή του, ενώ τα άλλα δύο σαρώθηκαν από τα κύματα του βόρειου Ατλαντικού. Το 1967 πήρε τη σημερινή μορφή του. Το Σούρτσεϊ έγινε τμήμα της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO το 2008.
Εσκοριάλ Ισπανία Πέτρος Δασκαλάκης
To Βασιλικό Μοναστήρι του Σαν Λορένθο του Ελ Εσκοριάλ είναι η ιστορική κατοικία του βασιλιά της Ισπανίας, στην πόλη Σαν Λορένθο δε Ελ Εσκοριάλ, περίπου 45 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Μαδρίτης, της πρωτεύουσας της Ισπανίας.
Λειτουργεί ως μοναστήρι, βασιλικό παλάτι, μουσείο και σχολείο. Έχει έκταση 33.327 τετραγωνικά και είναι κτισμένο στη νότια πλαγιά του όρους Αμπάντος, της Σιέρρα δε Γουαδαρράμα, 1.028 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Υπάρχει μία άλλη πόλη, 2 χιλιόμετρα πιο κάτω στην κοιλάδα που ονομάζεται Ελ Εσκοριάλ.
Το Εσκοριάλ αποτελείται από δύο αρχιτεκτονικά συμπλέγματα μεγάλης ιστορικής και πολιτιστικής σημασίας: το βασιλικό μοναστήρι αυτό και το Λα Γκρανχίγια δε λα Φρεσνέδα, ένα βασιλικό κυνηγετικό καταφύγιο και μοναστητικό αναχωρητήριο περίπου πέντε χιλιόμετρα μακριά.
Αυτά ήταν τα μέρη στα οποία η ισπανική μοναρχία και η εκκλησιαστική εξουσία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας της Ισπανίας είχαν κοινή αρχιτεκτονική εκδήλωση. Το Ελ Εσκοριάλ ήταν μοναστήρι και ισπανικό βασιλικό ανάκτορο. Αρχικά ανήκε στους Ιερωνυμίτες και τώρα είναι μοναστήρι του τάγματος του Αγίου Αυγουστίνου.
Ο Φίλιππος Β΄ της Ισπανίας, αντιδρώντας στην προτεσταντική Μεταρρύθμιση που σάρωνε την Ευρώπη κατά τη διάκρεια του 16ου αιώνα, αφιέρωσε μεγάλο τμήμα της μακρόχρονης βασιλείας του (1556-1598) και πολλή από την φαινομενικά ανεξάντλητη παροχή χρυσού από τον Νέο Κόσμο για να αναχαιτίσει τους Προτεστάντες.
Οι παρατεταμένες προσπάθειές του ήταν μερικώς επιτυχημένες, όμως, η ίδια αντιμεταρρυθμιστική ορμή είχε μετριαστεί τριάντα χρόνια αργότερα, όταν ο Φίλιππος αποφάσισε να κτίσει το Ελ Εσκοριάλ.
Ο Φίλιππος μίσθωσε τον Ισπανό αρχιτέκτονα, Χουάν Μπαουτίστα ντε Τολέδο, ώστε να συνεργαστούν στο σχεδιασμό του Ελ Εσκοριάλ. Ο Φίλιππος τον διόρισε βασιλικό αρχιτέκτονα το 1559, και μαζί σχεδίασαν το Εσκοριάλ ως ένα μνημείο για το ρόλο της Ισπανίας ως κέντρο του Χριστιανικού κόσμου.
Στις 2 Νοεμβρίου 1984, η UNESCO το ανακήρυξε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Είναι δημοφιλής τουριστικός προορισμός, με συχνούς επισκέπτες από τη Μαδρίτη. Περισσότεροι από 500.000 επισκέπτες έρχονται στο Ελ Εσκοριάλ κάθε χρόνο.
Ιστορικό κέντρο της Σιένα Ιταλία Κωνσταντίνα Κουκούλη
Η Σιένα είναι πόλη στην Τοσκάνη της Ιταλίας σε υψόμετρο 322 μέτρων και πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας. Η Σιένα είναι μοιρασμένη σε 17 κοντράντε δεκαεπτά κοντράντε Κάθε κοντράντα έχει το όνομα ενός ζώου ή κάποιου αντικειμένου. Το ιστορικό κέντρο της πόλης έχει ανακηρυχθεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς το 1995.
Το Πάλιο (Palio di Siena) είναι μια παραδοσιακή μεσαιωνική ιπποδρομία που γίνεται γύρω από την Piazza del Campo δυο φορές κάθε χρόνο, στις 2 Ιουλίου και 16 Αυγούστου. Η εκδήλωση αυτή παρακολουθείται από πλήθος κόσμου και είναι ευρέως γνωστή.
Για κάθε αγώνα ένα νέο Πάλιο ανατίθεται από γνωστούς καλλιτέχνες και τα Πάλιο που έχουν κερδηθεί τοποθετούνται και μπορεί κάποιος να τα θαυμάσει συχνά στο τοπικό μουσείο της Contrade. Κατά τη διάρκεια του Πάλιο, η πόλη είναι στολισμένη με λάμπες και σημαίες που φέρνουν τα χρώματα της Contrade.
Δέκα από τις δεκαεπτά Contrande τρέχουν σε κάθε Πάλιο επτά τρέχουν από δεξιά(που δεν έχουν τρέξει στο Πάλιο, αντίστοιχα, του προηγουμένου χρόνου έτους) μαζί με άλλες τρεις που επιλέγονται με κλήρωση από τα υπόλοιπα δέκα. Ένα άλογο έχει ανατεθεί σε κάθε ομάδα δια κλήρου και στη συνέχεια φυλάσσεται με φροντίδα στο στάβλο της Contrade.
Εθνικό Πάρκο Λιμνών του Πλίβιτσε - Κροατία Αλέξης Κάγιο
Το εθνικό πάρκο λιμνών του Πλίτβιτσε είναι ένα από τα παλαιότερα εθνικά πάρκα στην νοτιοανατολική Ευρώπη και το μεγαλύτερο στην Κροατία. Το πάρκο έχει έκταση 296,85 χλμ², με το 90% στη κομητεία Λίκα-Σένι και το επόμενο 10% στην κομητεία του Κάρλοβατς.
Το πάρκο ιδρύθηκε το 1949 και από το 1979 αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Σήμερα δέχεται περίπου ένα εκατομμύριο επισκέπτες ετησίως.
Το πάρκο βρίσκεται στην κεντρική Κροατία, κοντά στα σύνορα με τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Το πάρκο περιλαμβάνει 16 λίμνες οι οποίες συνδέονται με μια σειρά καταρρακτών, καθώς και αρκετές σπηλιές, τα οποία δημιουργήθηκαν λόγω της καρστικής αποσάθρωσης του ασβεστόλιθου.
Χοιροκοιτία Κύπρος Νικόλαος Πλατής
Η Xοιροκοιτία είναι ο καλύτερα διατηρημένος προϊστορικός οικισμός της Kύπρου, που χρονολογείται από την μεταγενέστερη φάση της ακεραμικής νεολιθικής περιόδου (γύρω στο 7000 π.X.). Το 1998 κηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμια Κληρονομιάς από την UNESCO.
Το όνομα λέγεται ότι πιθανώς προήλθε από την λέξη χειροκοιτιά που υποδηλώνει άσκηση της χειρομαντείας. Κατά άλλη άποψη ίσως προήλθε από την πιθανή αρχική ονομασία Ιεροκοτίδα. Άλλοι υποστηρίζουν ότι η ονομασία προήλθε από τις λέξεις γύρος και οικία λόγω του ότι οι προϊστορικές καλύβες που ανακαλύφθηκαν εκεί ήσαν στρογγυλές.
Ο οικισμός είναι κτισμένος στην απότομη πλαγιά ενός λόφου που βρίσκεται στη δυτική όχθη του ποταμού Μαρωνίου, σε απόσταση 6 χλμ. από τη θάλασσα. Αποτελεί ένα από τα εντυπωσιακότερα δείγματα πρώιμης μόνιμης εγκατάστασης πληθυσμών στο νησί. Στα δυτικά, όπου ο οικισμός δεν είναι φυσικά οχυρωμένος, ανεγέρθηκε ένας πλατύς τοίχος περίφραξης. Το κτίσιμό του προϋποθέτει συλλογική προσπάθεια, γεγονός που υπονοεί σύνθετη κοινωνική οργάνωση.
Τα σπίτια της Νεολιθικής Χοιροκοιτίας ήταν απλά κατασκευασμένα. Στα θεμέλια και στα κατώτερα μέρη χρησιμοποιήθηκαν λιθάρια (πέτρες) του ποταμού, ενώ στα ανώτερα ελαφρότερα υλικά, όπως πηλός και πλιθάρια. Τα κατώφλια ήταν υπερυψωμένα, τα θυρώματα μικρά για προστασία από τις πλημμύρες, τα δάπεδα από πηλό και η στέγη θολωτή ή επίπεδη.
Τη στέγη αποτελούσαν οριζόντια δοκάρια, πάνω στα οποία υπήρχαν καλάμια και κλαδιά, καλυμμένα με πηλό. Στο μέσο της οικίας υπήρχε εστία για το μαγείρεμα, το φωτισμό και τη θέρμανση. Φαίνεται πως το εσωτερικό των οικιών κοσμείτο με τοιχογραφίες.
Παρόλο αυτά η κακή κατάσταση των τοιχογραφιών δεν επιτρέπει στους μελετητές να συμπεράνουν αν τα διακοσμητικά σχέδια είναι γεωμετρικά ή εικονιστικά.
Ιστορικό κέντρο της Ρίγα Λετονία Ντζιμάνης Θάνος
ΡΙΓΑ Η Ρίγα είναι η πρωτεύουσα της Λετονίας. Με 696.618 κατοίκους είναι η μεγαλύτερη πόλη των κρατών της Βαλτικής και το μέρος στο οποίο κατοικεί το ένα τρίτο του πληθυσμού της Λετονίας. Η πόλη είναι ένα σημαντικό λιμάνι και καίριο βιομηχανικό, εμπορικό, πολιτιστικό και οικονομικό κέντρο της Βαλτικής Θάλασσας.
ΙΔΡΥΣΗ Η Ρίγα ιδρύθηκε το 1201 και είναι πρώην μέλος της Χανσεατικής Ένωσης. Το ιστορικό κέντρο της Ρίγα έχει μια ιδιαίτερα ξεχωριστή αρχιτεκτονική τέχνης Αρτ Νουβό, και έχει ενταχθεί στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO από το 1997.
Ο ποταμός Ντάουγκαβα υπήρξε από την αρχαιότητα μία εμπορική οδός, τμήμα της Εμπορικής Οδού μεταξύ των Βαράγγων και των Βυζαντινών. Ήδη από τον 2ο αιώνα στην περιοχή της σημερινής Ρίγας έχει καταγραφεί με το όνομα Duna Urbs ένα προστατευμένο φυσικό λιμάνι, δίπλα στο ποτάμι, 15 χιλιόμετρα από τις εκβολές του Ντάουγκαβα. Στην περιοχή αυτή είχαν εγκατασταθεί Λιβονοί, ένας αρχαίος φιννικός λαός.
Η Ρίγα άρχισε να αναπτύσσεται ως κέντρο εμπορίου των Βίκινγκ κατά τις αρχές του Μεσαίωνα. Οι κάτοικοι της Ρίγας ασχολούνταν κυρίως με την αλιεία, την κτηνοτροφία, και το εμπόριο, ενώ αργότερα ανέπτυξαν διάφορες τέχνες (στα οστά, ξύλο, κεχριμπάρι, και σίδηρο).
Μαζί με τους Γερμανούς εμπόρους έφτασε στην Ρίγα ο μοναχός Meinhard of Segeberg, για να εκχριστιανίσει τους Λιβονούς ειδωλολάτρες παρόλο που και ο Χριστιανισμός (Καθολικισμός και Ορθοδο ξία) είχαν ήδη φθάσει στη Λετονία περισσότερο από έναν αιώνα νωρίτερα, και πολλοί Λετονοί είχαν ήδη βαπτιστεί.
Ο Meinhard εγκαταστάθηκε κοντά στους Λιβονούς στο χωριό Ίκσκιλε που είναι στο δρόμο για την Ρίγα και έχτισε εκεί ένα κάστρο και μία εκκλησία και το όρισε ως έδρα της επισκοπής του. Ωστόσο επειδή οι Λιβονοί, συνέχισαν να ασκούν την ειδωλολατρεία και μετά το θάνατο του Meinhard το 1196, θεωρήθηκε ότι απέτυχε στην αποστολή του.
Έτσι το 1198 ο Επίσκοπος Bertold έφτασε με ένα σώμα σταυροφόρων και άρχισε μια εκστρατεία βίαιου εκχριστιανισμού. Ο Bertold σκοτώθηκε λίγο αργότερα και οι δυνάμεις του νικήθηκαν. Η Εκκλησία κινητοποιείται για να εκδικηθεί. Ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ΄ εξέδωσε εντολή που κηρύσσει μια σταυροφορία ενάντια στους Λιβονούς.
Ο επίσκοπος Αλβέρτος ανακηρύχθηκε Επίσκοπος Λιβονίας από τον θείο του Hartwig of Uthlede, Prince-Archbishop of Bremen and Hamburg το 1199. Ο Αλβέρτος έφτασε στη Ρίγα το 1200 μ.Χ. με 23 πλοία και 500 Βεστφαλούς σταυροφόρους. Το 1201 μετέφερε την έδρα της επισκοπής από το Ίκσκιλε στη Ρίγα, εκβιάζοντας τους πρεσβύτερους της Ρίγας.
Πάλαια πόλη της Βίλνιους Λιθουανία Δήμητρα Γκρόζα
Η Παλιά Πόλη της Βίλνιους είναι μία από τις μεγαλύτερες υπάρχουσες μεσαιωνικές πόλεις της Ανατολικής Ευρώπης. Έχει έκταση 3,59 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Περικλείει 74 συνοικίες, με 70 δρόμους και λεωφόρους που απαριθμούν 1487 κτήρια με συνολική έκταση 1.497.000 τετραγωνικά μέτρα.
Το 1994 η Παλιά Πόλη της Βίλνιους συμπεριλήφθηκε από την UNESCO στον κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς σε αναγνώριση της διεθνούς αξίας του και αυθεντικότητάς του.
Το Βίλνιους δεν είναι ένα κλασικό αστικό κέντρο. Ο πληθυσμός του αγγίζει τις 500.000 και δεν είναι ιδιαίτερα πυκνοκατοικημένη πόλη. Στο παρελθόν είχα αναφέρει για το κάστρο τους Βίλνιους και την πανοραμική θεά της πόλης. Σειρά έχει μια εκτενής αναφορά στο καμάρι της πόλης, την παλιά πόλη.
Είναι το αρχαιότερο μέρος της Λιθουανικής πρωτεύουσας Βίλνιους και έχει αναπτυχθεί δια μέσου των αιώνων, λαμβάνοντας τη μορφή της από την ιστορία της πόλης και από μια συνεχώς εναλλασσόμενη πολιτιστική επίδραση. Είναι τόπος στον οποίο μερικές από τις μεγαλύτερες Ευρωπαϊκές αρχιτεκτονικές τεχνοτροπίες Γοτθική, Αναγεννησιακή, Μπαρόκ, Νεοκλασική συνυπάρχουν και αλληλοσυμπληρώνονται.
Βασική αρτηρία της παλιάς πόλης είναι ο Δρόμος Πίλιες και ο κόμβος των καφετεριών και της εμπορικής ζωής. Ο βασικός δρόμος της Βίλνιους, η Λεωφόρος Γκεντιμίνας, βρίσκεται εν μέρει στην Παλιά Πόλη. Οι βασικές πλατείες της Παλιάς Πόλης είναι η Πλατεία Καθεδρικού και η Πλατεία Δημαρχείου.
Ένα από τα πλέον περίτεχνα αρχιτεκτονικό συγκρότημα είναι το Αρχιτεκτονικό Σύνολο του Πανεπιστημίου του Βίλνιους, το οποίο διαθέτει 13 προαυλιακούς χώρους. Επιλέχθηκε ως εκπρόσωπος της Λιθουανίας στο Πάρκο Μίνι-Ευρώπη στις Βρυξέλλες.
Πόλη του Λουξεμβούργου: οι παλιές γειτονιές και οι οχυρώσεις Αλέξανδρος Παπαδιονυσίου
Η πόλη του Λουξεμβούργου είναι πρωτεύουσα του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου. Έχει 100.000 κατοίκους και βρίσκεται στη συμβολή των ποταμών Αλζέτ και Πετρίζ.
Αποτελεί το διοικητικό και οικονομικό κέντρο του κρατιδίου. Στο Λουξεμβούργο βρίσκεται η έδρα του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων καθώς και η διοικητική έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Η παλιά μεσαιωνική πόλη, που βρίσκεται σε ένα ψηλό οροπέδιο ανάμεσα στα δύο ποτάμια, περιβάλλεται από προάστια και βιομηχανίες. Στην παλιά πόλη σώζονται η ρωμαϊκή οχύρωση, ο καθεδρικός ναός της Παναγίας (17ος αι.), το δουκικό ανάκτορο (16ος αι.), κ.ά. Το ιστορικό μέρος της πόλης και η οχύρωσή της χαρακτηρίστηκαν το 1994 από την UNESCO Μνημεία Παγκόσμια Κληρονομιάς.
Βαλέτα Μάλτα Αλντόνα Γκιόνη
Βαλέτα Η Βαλέτα αποτελεί την πρωτεύουσα της Μάλτας, γνωστή ως Il-Belt (Η Πόλη) στα Μαλτέζικα. Τοποθετείται γεωγραφικά στο κεντροανατολικό τμήμα της νήσος της Μάλτας, ενώ η ιστορική πόλη διαθέτει πληθυσμό 6.966 κατοίκων.
Η Βαλέτα, η οποία περιλαμβάνει κτιριακές κατασκευές που ανάγονται στον 16ο αιώνα, κατασκευάστηκε κατά την διάρκεια της κατοχής της Μάλτας από το Τάγμα των Ιωαννιτών Ιπποτών της Ιερουσαλήμ, τα μέλη του οποίου είναι γνωστά και με τον τίτλο των Οσπιταλιέρων. Η Πόλη της Βαλέτας αναγνωρίστηκε επίσημα Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO το 1980.
Η πόλη είναι κυρίως Μπαρόκ αρχιτεκτονικού ρυθμού, με στοιχεία Αναγεννησιακού, Νεοκλασσικού και Σύγχρονης αρχιτεκτονικής σε συγκεκριμένους χώρους, αν και ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος άφησε τεράστια σημάδια στην πόλη.
Η πόλη οφείλει την ονομασία της στον Μεγάλο Μάγιστρο Ζαν Παρισό ντε λα Βαλέτ, ο οποίος πέτυχε στην διεύθυνση της άμυνας του νησιού απέναντι στην επιδρομή των Οθωμανών το 1565.
Ιστορία Η πόλη βρίσκεται στην νήσο της Μάλτας, οπότε η πρώιμη ιστορία της συνδέεται με αυτή του νησιού, στο σύνολό του. Αμέσως μετά το τέλος της Πολιορκίας της Μάλτας το 1565, το Τάγμα αποφάσισε την ίδρυση μιας νέας πόλης στην χερσόνησο Xiberras ώστε να ενισχυθεί η θέση του Τάγματος στην Μάλτα και να σταθεροποιηθούν οι Ιππότες στο συγκεκριμένο νησί.
Ο θεμέλιος λίθος της Βαλέτας μπήκε από τον Μεγάλο Μάγιστρο του Τάγματος, Ζαν Παρισό ντε λα Βαλέτ στις 28 Μαρτίου 1566. Ο Λα Βαλέτ έβαλε τον θεμέλιο λίθο της πόλης στην θέση της Εκκλησίας της Παναγίας των Νικών.
Μετά την αποχώρηση των Ιπποτών και την σύντομη γαλλική κατοχή, οι κατασκευαστικές εργασίες συνεχίστηκαν στη διάρκεια της κατοχής του νησιού από τους Βρετανούς. Αυτές οι εργασίες περιελάμβαναν πιο φαρδιές πύλες.
Την κατεδάφιση και την ανακατασκευή κτιρίων, χτίζοντας νέες κατοικίες με το πέρασμα των χρόνων, και την δημιουργία νέων αστικών και οικιστικών προγραμμάτων.
Οι αεροπορικές επιδρομές των Ναζί και των Φασιστών στην διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου προξένεισαν μεγάλες ζημιές στην πόλη.
Η Βασιλική Όπερα, η οποία κατασκευάστηκε στην είσοδο της πόλης κατά τον 19ο αιώνα, ήταν ένα από τα πολλά κτίρια που καταστράφηκαν στη διάρκεια αυτών των επιδρομών.
Την Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012, η Βαλέτα ψηφίστηκε καθολικά ως Πόλη του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού (ECoC) για το 2018, από μια επιτροπή ειδικών, μετά από μια σχετική παρουσίαση του Valletta 2018 Foundation.
Τα Κανάλια του Άμστερνταμ Ολλανδία Γιώργος Ζαφειράκης
Άμστερνταμ Το Άμστερνταμ είναι η πρωτεύουσα και ο μεγαλύτερος σε πληθυσμό δήμος της Ολλανδίας. Ιδρύθηκε στα τέλη του 12ου αιώναως μικρό αλιευτικό χωριό στις όχθες του ποταμού Άμστελ, από όπου και πήρε το όνομά του. Σήμερα αποτελεί το οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο της χώρας.
Ο δήμος έχει έκταση 219,33 χμ² και πληθυσμό 805.166 κατοίκους. Η πόλη έχει πληθυσμό 790.044 κατοίκους και η ευρύτερη μητροπολιτική περιοχή 2.289.762 κατοίκους.
Η Τοποθεσία του Βρίσκεται στο βόρειο μέρος της ευρύτερης περιοχής Ράντσταντ, μία από τις μεγαλύτερες μητροπολιτικές περιοχές της Ευρώπης.
Η Ιστορία των Καναλιών Το Άμστερνταμ έχει ένα από τα μεγαλύτερα ιστορικά κέντρα στην Ευρώπη, κυρίως από τον 17ο αιώνα, την Χρυσή Εποχή της Ολλανδίας. Την περίοδο εκείνη, μια σειρά από ομόκεντρα ημικυκλικά κανάλια, τα περίφημα χράχτεν χτίστηκαν γύρω από το κέντρο της παλαιότερης πόλης, τα οποία μέχρι σήμερα προσδιορίζουν τη διάταξη και την εμφάνισή του κέντρου.
Τα Κτίρια της πόλης Κατά μήκος των καναλιών βρίσκονται πολλά όμορφα σπίτια και αρχοντικά τα περισσότερα κατοικούνται, άλλα είναι πια γραφεία, και μερικά είναι δημόσια κτήρια.
Η κατασκευής των πρώτων χράχτεν Επειδή η πόλη ήταν κτισμένη σε βαλτώδη περιοχή, τα αποστραγγιστικά έργα συνεχίζονταν με αμείωτη ταχύτητα και η επέκτασή της δημιούργησε την ανάγκη κατασκευής των πρώτων χράχτεν, των αστικών καναλιών δηλαδή, για τα οποία το Άμστερνταμ είναι σήμερα παγκοσμίως γνωστό.
Τα Αποτελέσματα των χράχτεν Μέσω των χράχτεν επιτυγχανόταν η συνεχής και ολοκληρωμένη αποστράγγιση, ενώ τα φερτά υλικά από την κατασκευή τους, χρησιμοποιήθηκαν για την ανύψωση του εδάφους και την κατασκευή κατοικιών. Παρόλ’ αυτά, η μαλακή του φύση, επέβαλε την στήριξη των σπιτιών πάνω σε ειδικές κατασκευές από ξύλινους πασσάλους κάτι που, με πιο προηγμένες τεχνικές, συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.
Η Άνοδος του πληθυσμού και τα αποτελέσματά της Ο πληθυσμός της πόλης αυξήθηκε δραματικά. Το 1570, το Άμστερνταμ είχε περίπου 30.000 κατοίκους. Το 1622 έφθασε τις 100.000 και, στα τέλη του 17ου αιώνα τις 200.000. Σε εκείνη ακριβώς την εποχή, οφείλεται η πολύ μεγάλη διεύρυνση των ορίων της πόλης, που είχε ως αποτέλεσμα αυτό που βλέπει σήμερα ο επισκέπτης. Ένα τεράστιο δίκτυο ομόκεντρων ημικυκλικών καναλιών, που ονομάζεται «Ζώνη των Χράχτεν».
Στις όχθες των καναλιών και, ανάλογα με την περιοχή της πόλης, υπάρχουν πανέμορφες και πανάκριβες επώνυμες κατοικίες, που ανήκαν στους μεγαλεμπόρους και επιχειρηματίες εκείνης της εποχής. Σήμερα, οι περισσότερες από αυτές περιλαμβάνονται στον κατάλογο των διατηρητέων μνημείων της πόλης.
Τα κανάλια του Άμστερνταμ χαρακτηρίστηκαν σαν Μνημείο Παγκόσμιας κληρονομίας της UNESCO τo 2010
Βουδαπέστη Ουγγαρία Θωμάς Κούτσικος
Η Ιστορία της Βουδαπέστης Ο πρώτος οικισμός στην περιοχή της Βουδαπέστης κατασκευάστηκε από τους Κέλτες πριν τον 1ο αι π.Χ. Στη συνέχεια κατελήφθη από τους Ρωμαίους. Ο ρωμαϊκός οικισμός - Aquincum - ήταν από το το 106 μέχρι το τέλος του 4ου αιώνα.
Η εισβολή των Τατάρων τον 13ο αιώνα σύντομα απέδειξε ότι η άμυνα σε μια πεδιάδα είναι δύσκολη και έτσι ο βασιλιάς Μπέλα Δ’ της Ουγγαρίας διέταξε την κατασκευή ενισχυμένων πέτρινων τειχών γύρω από τις πόλεις, και έχτισε το βασιλικό του ανάκτορο στην κορυφή των προστατευμένων λόφων της Βούδας. Το 1361, έγινε πρωτεύουσα της Ουγγαρίας.
Γεωγραφία της Βουδαπέστης Η Βουδαπέστη βρίσκεται στο κέντρο της παννονικής πεδιάδας. Οδικώς, βρίσκεται 216 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά από τη Βιέννη, 545 χιλιόμετρα νότια από τη Βαρσοβία, 443 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά από την Πράγα, 1.122 χιλιόμετρα βόρεια της Αθήνας και 1.565 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Μόσχας.
Η Βουδαπέστη έχει έκταση 525 τετραγωνικά χιλιόμετρα και βρίσκεται στην κεντρική Ουγγαρία. Περιβάλλεται από την κομητεία Πεστ. Εκτείνεται σε μήκος 25 χιλιομέτρων στην κατεύθυνση βορράς-νότος και 29 χιλιόμετρα στην κατεύθυνση ανατολή-δύση. Η πόλη χαρακτηρίζεται από τοπογραφικές αντιθέσεις: η Βούδα είναι κτισμένη στους λόφους στη δυτική όχθη, ενώ η σημαντικά μεγαλύτερη Πέστη εκτείνεται σε μια επίπεδη αμμώδη έκταση στην απέναντι όχθη.
Το χαμηλότερο σημείο είναι οι όχθες του Δούναβη, με υψόμετρο 96 μέτρα. Η Βουδαπέστη διαθέτει επίσης θερμές πηγές. Περίπου 125 πηγές παράγουν 70 εκατομμύρια λίτρα ζεστού νερού την ημέρα, με θερμοκρασία που φτάνει μέχρι τους 58°C. Κάποιες από αυτές έχουν χαρακτηριστεί ως ιαματικές.
Αξιοθέατα Το νεογοτθικό Ουγγρικό Κοινοβούλιο, το μεγαλύτερο κτίριο στην Ουγγαρία με μήκος 268 μέτρα, βρίσκεται επί των όχθεων του Δούναβη στην Πέστη και μεταξύ άλλων στεγάζει τα κοσμήματα του ουγγρικού στέμματος.
Η βασιλική του Αγίου Στεφάνου, όπου βρίσκεται το δεξί χέρι του Στεφάνου Α΄, ιδρυτή της Ουγγαρίας, έχει ύψος 96 μέτρα, όπως και το κοινοβούλιο και είναι τα ψηλότερα κτίρια της πόλης. Πάνω στο λόφο του κάστρου είναι το κάστρο της Βούδας, το οποίο είναι το πρώην βασιλικό ανάκτορο της Ουγγαρίας. Σήμερα στεγάζει δύο μουσεία και μία βιβλιοθήκη.
Κοντά βρίσκεται το παλάτι Σάντορ, το οποίο είναι η προεδρική κατοικία της Ουγγαρίας, η εκκλησία του Ματίας και ο προμαχώνας του Ψαρά, ο οποίος κατασκευάστηκε το 1905. Ο λόφος Γκέρλετ προσφέρει πανοραμική θέα της πόλης.
Στην Πέστη, το πιο σημαντικό αξιοθέατο είναι η λεωφόρος Αντράσι. Η λεωφόρος έχει μήκος 2,5 χιλιόμετρα με τρεις λωρίδες και ενώνει το Ντεάκ Φέρεντς τερ με την πλατεία των Ηρώων. Από το 2002 η λεωφόρος είναι μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.
Κάτω από την λεωφόρο βρίσκεται γραμμή του μετρό, το οποίο άρχισε να λειτουργεί το 1896 και αποτελεί τη δεύτερη παλαιότερη γραμμή υπόγειου σιδηρόδρομου στον κόσμο, μετά το μετρό του Λονδίνου. Επί της λεωφόρου Αντράσι βρίσκεται η κρατική όπερα της Βουδαπέστης.
Η συναγωγή της οδού Ντοχάνι είναι η μεγαλύτερη στην Ευρώπη και δεύτερη μεγαλύτερη ενεργή συναγωγή στον κόσμο. Κτίστηκε το 1859 σε ρυθμό μαυριτανικής αναγέννησης και έχει χωρητικότητα 3.000 ατόμων.
Εφτά γέφυρες διασχίζουν τον Δούναβη και από βορρά προς νότο είναι: η γέφυρα Άρμπαντ, η γέφυρα της Μαργαρίτας (κατασκευάστηκε το 1901, η γέφυρα των Αλυσίδων, η γέφυρα της Ελισάβετ (ολοκληρώθηκε το 1903 και ήταν αφιερωμένη στη δολοφονημένη αυτοκράτειρα Ελισάβετ), η γέφυρα της Ελευθερίας, η γέφυρα Πετέφι και η γέφυρα Ρακότσι.
Αλατωρυχείο Βιελίτσκα Πολωνία Ευστρατουδάκης Γιάννης
Το Αλατωρυχείο Βιελίτσκα βρίσκεται στην πόλη της Βιελίτσκα (Wieliczka)της Πολωνίας και σε απόσταση 15 χλμ. νοτιοανατολικά της Κρακοβίας. Αποτελεί πολιτιστικό μνημείο και έχει περιληφθεί από το 1978 στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
Το επίπεδα και φθάνει σε βάθος τα 327 μέτρα, το Αλατωρυχείο της Βιελίτσκα εκτείνεται σε εννέα υπόγεια περισσότερες από 2.040 αίθουσες και 300 χλμ. στοές, που είναι λαξεμένες πάνω σε συμπαγείς όγκους αλατιού, καθώς και υπόγειες λίμνες.
Το Αλατωρυχείο της Βιελίτσκα ιδρύθηκε κατά τον 13ο αιώνα και αποτελεί το δεύτερο σε αρχαιότητα αλατωρυχείο της Ευρώπης. Το 1119, γίνεται για πρώτη φορά αναφορά στο "λευκό χρυσό" της περιοχής. Η εξόρυξη του αλατιού γινόταν συνεχώς από τους μεσαιωνικούς χρόνους και συγκεκριμένα από το1290 μέχρι το 1996, οπότε και εξαντλούνται τα αποθέματα αλατιού.
Το 1950, το Αλατωρυχείο της Βιελίτσκα μετατρέπεται σε μουσείο και αρχίζει να υποδέχεται επισκέπτες. Η περιήγηση στους φαντασμαγορικούς χώρους του αλατωρυχείου έχει διάρκεια περίπου δύο ώρες, με συνοδεία πάντοτε ξεναγού, σε μία διαδρομή περίπου 2 χλμ. με τα πόδια.
Το σπουδαιότερο αξιοθέατο μέσα στο ορυχείο είναι το Μουσείο, που βρίσκεται στον τρίτο όροφο του αλατωρυχείου και σε βάθος 130 μέτρων. Επί σειρά ετών, οι αλατωρύχοι έφτιαχναν από αλάτι εντυπωσιακά έργα τέχνης, που κοσμούν μέχρι και σήμερα τις αίθουσες του αλατωρυχείου.
Το Δέλτα του Δούναβη Ρουμανία Αδάμ Δεδεμάδης
Η περιοχή που καλύπτει το Δέλτα Το Δέλτα του Δούναβη (Delta Dunării στα Ρουμανικά), βρίσκεται ανάμεσα στην Ντομπρογέα (Dobrogea), Ρουμανία και την Οντέσκα Όμπλαστ (Odes'ka oblast), Ουκρανία. Είναι ο μεγαλύτερος και καλύτερα συντηρημένος από όλους τους σχηματισμούς Δέλτα της Ευρώπης και καλύπτει περιοχή 3446 τετρ. χλμ.
Η Ιστορία των κατοίκων του Δέλτα Περίπου 15.000 άνθρωποι ζουν στην περιοχή του Δέλτα και οι περισσότεροι ασχολούνται με την αλιεία, με τα παραδοσιακά ξύλινα κανώ τους. Στον πληθυσμό περιλαμβάνεται μια κοινότητα των Λιπποβάνων, απόγονων των ακόλουθων του Παλαιού Κανόνα,που έφυγαν από τη Ρωσία το 1772 για να αποφύγουν τις θρησκευτικές διώξεις.
Η Ιστορία του Δέλτα Στη σύγχρονη ιστορία από τον 15o αιώνα, το Δέλτα του Δούναβη υπήρξε τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Συμφωνία του Παρισιού 1856 που τελείωσε τον Κριμαϊκό Πόλεμο εγκαθίδρυσε διεθνή επιτροπή, η οποία έκανε σειρά έργων για την ασφαλή ναυσιπλοΐα. Το 1878, μετά τη Ρουμανική Επανάσταση, έγινε τμήμα της Ρουμανίας.
Η φύση γύρω από το Δέλτα Στην ευρύτερη περιοχή απαντώνται 1.200 ποικιλίες φυτών, 300 είδη πτηνών και 45 είδη ψαριών του γλυκού νερού στις διάφορες λίμνες και βαλτότοπους. Το Δέλτα του Δούναβη έγινε τμήμα της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO και της προστασίας της Βιόσφαιρας to 1991.
Περίπου 2,733 χλμ² είναι αυστηρά προστατευόμενες περιοχές. Πρόκειται για έναν τόπο στον οποία συγκεντρώνονται εκατομμύρια πτηνών από διαφορετικά σημεία της Γης, (Ευρώπη, Ασία, Αφρική, Μεσόγειος), για να εναποθέσουν τα αυγά τους.
Σπήλαια του Aggtelek Karst και Slovak Karst Ουγγαρία – Σλοβακία Γεώργιος Ντιγκριντάκης
Γενικά Στοιχεία 1000 σπήλαια
Είναι
Σήμερα γνωστά
ενώ 712 σπήλαια
Είναι
Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομίας (Unesco)
Τοποθεσία Aggtelek Karst
Slovak Karst
Βόριο-ανατολικά σύνορα Ουγγαρίας Νότιο-ανατολικά σύνορα Σλοβακίας
Γεωλογικό Ενδιαφέρον 1. Υφίσταται συνδιασμός δύο κλιματικών τύπων (Τροπικό, Πολικό)
Τέλεια σπήλαια για γεωλογική έρευνα
2. Χρόνος δημιουργίας
10.000 έτη
Εξαίσιο παράδειγμα δημιουργίας Karst που είναι καλύτερα κινηματογραφημένο εδώ από οπουδήποτε αλλού.
Πιο σημαντικό σύστημα Baradla-Domica
Γιατί ; Οι σταλαγμίτες και οι σταλακτίτες το καθιστούν απίστευτα περίτεχνο
Άλλα σημαντικά συστήματα Dobsina(Σπήλαιο πάγου) • Είναι από τις πιο όμορφες στον κόσμο
Silica(Σπήλαιο πάγου) • Βρίσκεται στο χαμηλότερο γεωγραφικό πλάτος των συστημάτων
Άγρια ζωή Στο οικοσύστημα κατοικούν: περισσότερα από 500 είδη Troglobiont και Troglophil Καθώς και άλλα ενδημικά είδη
Προστασία i. Όλες είναι περιουσία των κρατών όμως η περισσότερη έκταση διοικείται από εθνικά παρκα ii. Είναι προστατευμένες από διαφορους νόμους των δύο χωρών
Διοίκηση Διεύθυνση εθνικού πάρκου Aggtelek Slovak Karst I . Διεύθυνση εθνικού πάρκου Slovak Karst II . Διοίκηση σλαβικών σπήλαιων Διεξάγουν έρευνες, προστατεύουν και παρακολουθούν τα συστήματα Aggtelek Karst
Εικόνες
Σπήλαια του Σκόγκιαν Σλοβενία Κέβιν Γκίκα
.
Τα σπήλαια του Σκόγκιαν Τα Σπήλαια του Σκόκγιαν είναι μια σειρά σπηλαίων στη Σλοβενία. Εξαιτίας της σημασίας τους, τα σπήλαια του Σκόκγιαν έχουν ανακηρυχθεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO το 1986. Μετά από την ανεξαρτησία της από την Γιουγκοσλαβία, η Σλοβενία ανέλαβε την ενεργή προστασία της περιοχής και δημιούργησε το επαρχιακό πάρκο σπηλαίων του Σκόκγιαν και την υπηρεσία εποπτείας του πάρκου.
Ο ποταμός Ρέκα Το εξερευνημένο μήκος των σπηλαίων είναι 6.200 μέτρα. Τα σπήλαια σχηματίστηκαν σε ένα πάχους 300 μέτρων στρώμα ασβεστόλιθουΟ ποταμός Ρέκα εξαφανίζεται κάτω από το έδαφος στη μεγάλη δολίνη (Velika Dolina<) μέσα στα σπήλαια Σκόκγιαν και στην συνέχεια ρέει υπογείως για 34 χιλιόμετρα.
Τα μέτρα και το μήκος Αυτό το υπόγειο φαράγγι έχει μήκος 3,5 χιλιόμετρα, πλάτος 10 με 60 μέτρα και ύψος πάνω από 140 μέτρα. Σε κάποια σημεία σχηματίζει μεγάλους θαλάμους. Ο μεγαλύτερος από αυτούς είναι ο θάλαμος του Μάρτελ, με όγκο 2,2 εκατομμύρια κυβικά μέτρα, και είναι ο μεγαλύτερος υπόγειος θάλαμος στην Ευρώπη.
Το μέγεθος και η κατυθυνση Το μεγάλο μέγεθος του υπόγειου φαραγγιού είναι αυτό που ξεχωρίζει τα σπήλαια Σκόκγιαν από άλλα παρόμοια υπόγεια χαρακτηριστικά στο κόσμο. Το υπόγειο ποτάμι ρέει στο υπόγειο φαράγγι, στρίβει βορειοδυτικά πριν τη γέφυρα Τσέρκβενικ και συνεχίζει μέχρι το κανάλι του Χάνκε.
Η Χανσεατική Πόλη Βίσμπυ Σουηδία Σοφία Παυλίνα Ζωγράφου
ΓΕΝΙΚΑ Το Βίσμπυ είναι πόλη της Σουηδίας στο νησί Γκότλαντ, του οποίου αποτελεί πρωτεύουσα και κύριο λιμάνι. Η ονομασία του προέρχεται από το αρχαίο σκανδιναβικό Vis, που σημαίνει τόπος θυσίας, και το by, που σημαίνει πόλη. Συχνά η πόλη, αλλά και ολόκληρο το νησί, αποκαλείται πόλη των ρόδων και των ερειπίων. Αποτελεί έδρα λουθηρανικής επισκοπής.
Το Βίσμπυ αποτελούσε το κυρίως κέντρο της Χανσεατικής Ένωσης στη Βαλτική θάλασσα από το 12ο έως το 14ο αιώνα. Το 1810, αναγνωρίστηκε από το κράτος ως προστατευόμενο μνημείο και ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO το 1995. Έχει πληθυσμό περίπου 22.593 κατοίκων (2011) και αποτελεί δημοφιλή τουριστικό προορισμό για τη Σκανδιναβία κάθε καλοκαίρι.
ΙΣΤΟΡΙΑ Η περιοχή κατοικούνταν κατά τους προϊστορικούς χρόνους, στην Εποχή του Λίθου, μάλλον λόγω του φυσικού λιμανιού και της πρόσβασης σε νερό. Κατά το 900 η πόλη ήταν ένα μεγάλο κέντρο εμπορίου, όπως αποδεικνύεται από το μεγάλο αριθμό αραβικών, αγγλοσαξονικών και άλλων νομισμάτων που βρέθηκαν στο νησί.
Το 12ο αιώνα, χτίστηκε ο καθεδρικός ναός της Παναγίας στην πόλη (1190-1225) και στα επόμενα χρόνια χτίστηκαν κι άλλες εκκλησίες και το εξωτερικό τείχος της, μήκος περίπου 3,5 χιλιομέτρων.
Το Βίσμπυ γνώρισε μεγάλη άνθηση κυρίως λόγω της Χανσεατικής Ένωσης, καθώς και της γεωγραφικής θέσης του νησιού ανάμεσα στους ναυτικούς δρόμους ανάμεσα στη Ρωσία και τη δυτική Ευρώπη. Κατά τα έτη 1349-1350, η πόλη χτυπήθηκε από τη Μαύρη Πανώλη.
Το νησί Γκότλαντ κατακτήθηκε και πάλι από τη Σουηδία το 1645 και η πόλη Βίσμπυ αναπτυσσόταν με αργούς ρυθμούς. Η πόλη αναπτύχθηκε και πάλι εμπορικά μόλις στις αρχές του 19ου αιώνα. Το 1808 κατακτήθηκε από τη Ρωσία, αλλά λίγους μήνες αργότερα επέστρεψε στα χέρια των Σουηδών.
Η πόλη είναι επίσης γνωστή για το μεσαιωνικό φεστιβάλ της, το οποίο λαμβάνει χώρα κάθε Αύγουστο από το 1984. Για μία εβδομάδα, όλοι οι κάτοικοι ντύνονται με παραδοσιακά μεσαιωνικά κοστούμια και πραγματοποιούνται διάφορες εκδηλώσεις και διαγωνισμοί.
Έπαυλη Τούγκεντατ στο Μπρνο Τσεχία Αναστασία Δεββέ
Η Έπαυλη Τούγκεντατ Η Έπαυλη Τούγκεντατ (Villa Tugendhat) θεωρείται αριστούργημα του Γερμανού αρχιτέκτονα Μις φαν ντερ Ρόε. Κτισμένη το 1930 στο Μπρνο της Τσεχοσλοβακίας (σημερινή Τσεχία), για τον Φριτς Τούγκεντατ και τη σύζυγό του Γκρέτα, η έπαυλη έγινε σύντομα ένα σύμβολο της σύγχρονης αρχιτεκτονικής.
Η μπροστινή όψη της έπαυλης
Ο αρχιτέκτονας επέλεξε το μπετόν και το σίδερο ως υλικά προκειμένου να επιτευχθεί ένα συναίσθημα του διαστήματος και του φωτός. Σχεδίασε, επίσης, όλα τα έπιπλα. Δύο τύποι πολυθρόνων που σχεδιάστηκαν για το κτήριο, η «Καρέκλα Τούγκεντατ» και η «Καρέκλα Μπρνο», παράγονται μέχρι σήμερα.
Διακόσμηση Δεν υπάρχει κανένα έργο ζωγραφικής ή διακοσμητικό στοιχείο στην έπαυλη, αλλά το εσωτερικό δεν χαρακτηρίζεται σε καμία περίπτωση λιτό, εξαιτίας της χρήσης φυσικά διαμορφωμένων υλικών, όπως ο όνυχας και τα σπάνια τροπικά ξύλα.
Είναι, επίσης, αρκετά μεγάλη για ένα οικογενειακό σπίτι. Η κομψή απλότητα των δωματίων που χρησιμοποιούνταν από την οικογένεια αντισταθμίζεται από έναν πολύ μεγάλο χώρο που καταλαμβάνεται από διάφορα βοηθητικά δωμάτια. Από το 1994 η έπαυλη είναι ανοικτή στο κοινό σαν μουσείο. Το 2001 κηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς.
Η θέα από το σαλόνι. Στα αριστερά διακρίνεται ο τοίχος από όνυχα.
Η πανοραμική θέα από το σαλόνι
Παλαιά Ραούμα Φινλανδία Μαρία Γκαραβέλλου
Η Παλαιά Ραούμα είναι το ιστορικό κέντρο της πόλης Ραούμα στην νοτιοδυτική Φινλανδία. Έχει έκταση περίπου 300 τ.μ., γύρω στα 600 ξύλινα κτίρια και περίπου 800 κατοίκους. Υπάρχουν και τρία κτίρια κατασκευασμένα από πέτρα: η Εκκλησία του Τίμιου Σταυρού, ένα Φραγκισκανικό Μοναστήρι του 15ου αιώνα, με μεσαιωνικές εικόνες και το παλιό Δημαρχείο που χτίστηκε το 1776.
Δρόμος στην Παλαιά Ραούμα
. Από τα ξύλινα κτίρια, τα παλαιότερα που
έχουν διασωθεί είναι του 18ου αιώνα καθώς η Παλαιά Ραούμα καταστράφηκε δύο φορές από πυρκαγιά: το 1640 και το 1682. Στην πυρκαγιά του 1640 καταστράφηκε και η Εκκλησία της Αγίας Τριάδος, που είχε κατασκευαστεί το 15ο αιώνα. Το 1991 η Παλαιά Ραούμα ανακηρύχτηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO.
Η εκκλησία Του Τίμιου Σταυρού στην Παλαιά Ραούμα
Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από τον δικτυακό τόπο: https://el.wikipedia.org/wiki/Κατάλογος_Μνημείων_Παγκόσμιας_Κληρονομιάς
Οι μαθητές του Β1β και Β2α που πήραν μέρος στην εργασία: • • • • • • • • • • • •
Γελενκλόγου Αντώνιος Γκαραβέλλου Μαρία Γκίκα Κέβιν Γκιώνη Αλντόνα Γκρόζα Δήμητρα Δασκαλάκης Πέτρος Δεββέ Αναστασία Δεδεμάδης Αδάμ Ευστρατουδάκης Ιωάννης Ζαφειράκης Γεώργιος Ζωγράφου Παυλίνα Κούτσικος Θωμάς
• • • • • • • • • • • •
Κάγιο Άλεξ Καλούπης Δημοσθένης Καλούπης Κυριάκος Καμιζούλης Χρήστος Κολιοκίτσου Ευαγγελία Κουκούλη Κωνσταντίνα Κουκούλη Μαρία Κουκουλιώτης Φώτιος Κουκουράβα Ασήμω Κουλουμπή Χριστίνα Κωσταγιόλα Παρασκευή Μαΐδης Νικόλαος
Οι μαθητές του Β3α που πήραν μέρος στην εργασία: • • • •
Ντιγριντάκης Γεώργιος Ντζιμάνης Αθανάσιος Παπαδιονυσίου Αλέξανδρος Πλατής Νικόλαος
Υπεύθυνη καθηγήτρια: Περτσινίδου Κορίννα