Θυμασαι;

ΘΥΜΑΣΑΙ; Τι ομορφιά γύρω! Ο ήλιος θα ξεκινούσε αργότερα να κόβει βόλτες, χωρίς εμπόδια στον ουρανό. Χιονισμένα όλα. Θυμάσαι; Η αυλή κάτασπρη, ο αέρας σκόρπιζε γύρω σκόνη άσπρη που έπαιρνε από τα γύρω κλαδιά. Βηματισμός τριζάτος πάνω στην παγωμένη, σαν λευκή μαρέγκα αυλή. Ποτέ άλλοτε δεν είχαμε δει κάτι παρόμοιο. Θυμάσαι; Εικόνες που σπάνιζαν. Παίξαμε σαν παιδιά, που σαν πρώτη φορά λες και αντίκριζαν κάτι τέτοιο. Δάχτυλα μουδιασμένα είχαμε, πόδια ζεστά, μάγουλα ρόδινα. Πες μου πως θυμάσαι! Γράφαμε τα αρχικά των ονομάτων μας πάνω στο αθώο λευκό χιόνι. Ήμασταν και εμείς αθώοι. Είχαμε δικό μας κώδικα επικοινωνίας. Η αγκαλιά μας αυθόρμητα ζεστή, με ματιές όλο νοήματα. Ανέβηκε ψηλότερα ο ήλιος, έλειωσε το χιόνι. Λυπηθήκαμε. Εγώ ακόμη θυμάμαι κάθε που χιονίζει. Εσύ θυμάσαι;