ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΠΟΙΗΣΗ___ΕΛΕΝΗ ΙΩΑΝΝΟΥ
ΟΛΙΓΟΣΤΙΧΑ
Ό,τι μου υπαγορεύει η συνείδηση… ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΠΟΙΗΣΗ___ΕΛΕΝΗ ΙΩΑΝΝΟΥ
Πόσο πρόστυχη είναι η σελήνη
Χρόνος.
να φέγγει επάνω σου
Υπαρκτό.
και να ξεγυμνώνει την ψυχή σου.
Ανύπαρκτο.
~
Απαραίτητο.
Μετέωρο το βήμα της ζωής στο θάνατο.
Χωρικό γραμμικό συνεχές
Εκεί που η ψυχή ζωντανεύει το κορμί!
μη αναστρέψιμο.
Εκεί που η ανάσα φουσκώνει τα στήθη!
~
Πετά και νεκρώνεσαι εν ακαρεί.
Μες στης ψυχής το συνονθύλευμα
~
ήρθε του αρχέγονου ο ψίθυρος
Ενός λεπτού σιγή
να ουρλιάξει, καθώς
για τα λάθη του κόσμου.
η παθητικότητα του παρόντος
~
έγινε βίωμα του ανθρώπου
Ελλάδα, σαπιοκάραβο
που έπεσε στη λήθη
που αντέχει στις φουρτούνες.
του προπατορικού αμαρτήματος.
Μαύρος βράχος η ψυχή
Ωκεανός...
στέκει αγέρωχη
Κύματα τιτάνια η οργή, θα ξεσπάσει...
και τη χτυπά το κύμα.
Πνίγομαι...
~
~
Τα χρόνια με μάγεψαν
Δεν είμαι το πλεούμενο
με γέλασαν
που βλέπεις στον ορίζοντα
και χάθηκα στη λήθη.
είμαι η θάλασσα κάτω από αυτό.
~
~
Φτερούγισαν τα όνειρα,
Ήρθαν τα γκρίζα σύννεφα
θαλασσοπούλια που αποδήμησαν εις κύριον…
κι εγώ πουλί, γλαροπούλι
~
προσαρμόστηκα
Λησμονημένοι Αύγουστοι
στου ουρανού το χρώμα.
οι προσδοκίες μας.
~
Όνειρα θερινής νυκτός.
Και ήρθαν τα πουλιά
Αγάπες καλοκαιρινές.
να γεμίσουν το νεκρό τοπίο
Έρωτες δίχως ρω και ρότα.
με φτερουγίσματα.
-Σβήσε το κερί...
Δε θα 'ρθω...
Θυμάμαι μου πες μια νυχτιά
Μη με περιμένεις,
και φίλησες τα χείλη μου
δε θα 'ρθω.
μες στο σκοτάδι, άξαφνα.
Πήγαινε εσύ
Ήτανε μέλι το φιλί
κι όταν ο άνεμος γίνει θάλασσα
κι ανέτειλε ο ήλιος...
ίσως να συναντηθούμε...
~
~
Πόσες μικρές Οδύσσειες
Έτσι είναι η ζωή
χάθηκαν στο βωμό
ό,τι προλάβεις...
μίας απατηλής Ιλιάδας.
Μην χάνεις ευκαιρία
~
ζήσε την κάθε σου στιγμή.
Βούτηξα το δάχτυλο στο βάζο με την ασάφεια.
Με προσπέρασε μια απαθής Άνοιξη
Μ' έπνιξαν οι αναθυμιάσεις
κι εγώ
και λαίμαργα εκείνη
έκανα βουτιά στο καλοκαίρι.
μου καρφώθηκε στο λαιμό.
Πως ξεχωρίζει το πάθος
Η Αγάπη
στο ψυχρό τοπίο;
μία θνητή είναι
Ένα βλέμμα μόνο αρκεί
γεννιέται και πεθαίνει
να πυρωθεί το χιόνι.
για τον Έρωτα.
~
~
Μην κοιτάς τα τρένα στο σταθμό
Σε ρώτησα: "τι είσαι;"
πάρε την ταχεία και ταξίδεψε
και μου 'πες: "θάλασσα".
στο όνειρο που θα 'θελες να ζήσεις.
Τότε θυμήθηκα
~
πως είμαι αγέρι
Στο αλισβερίσι με το χρόνο
και σ' άφησα να κυματίζεις.
ένας είναι ο νικητής.
~
Και δεν είσαι εσύ...
Μεταβίβαση της ισχύος
~
του νου στην καρδιά...
Μη κυλιέσαι στα ματωμένα χώματα
Φτάνει τόση λογική,
δε θα ξανάρθει ο έρωτας
ας αγαπήσουμε λίγο!
τον σκότωσε το τελευταίο σου φιλί.
Δώσε μου το χέρι.
Τυφλός ο έρωτας.
Κι έκλαιγα σ' ένα όνειρο
Ποιος το 'πε;
που τελειωμό δεν είχε
Αν κλείσω τα μάτια
θαρρείς πως με ξεπέταγε
εγώ η εμπλεκόμενη
σακατεμένη μήτρα
στο τίποτε
σα μαύρο καλικάντζαρο
θα γίνει έρεβος
σε μαγεμένο αλώνι.
να με καταβροχθίσει.
~
~
Ανεμομαζώματα...
Πέρα από τα σύννεφα
Ανεμοσκορπίσματα...
κάπου στη μέση του μηδενός και του απείρου
Φθινοπωρινά ερείσματα...
ένα συναίσθημα έμεινε στάσιμο
Στου καιρού τα πείσματα...
λίγο πριν την εκκίνηση.
Αντέρεισμα ουκ έχω...
Βαρύ φορτίο η ύπαρξη,
~
το είναι αβάσταχτο
Καταραμένες ώρες
δίχως συναίσθημα,
τρέχετε με ταχύτητα φωτός
οστά και σάρκα μένει.
και δε σας προλαβαίνω.