Το κρυστάλλινο τριαντάφυλλο
Συγγραφείς: Ειρήνη Μπακρατσά, Γιονίλα Ντεντάι, Αριστοτέλης Παπαδημητρίου
Μια φορά και έναν καιρό , ζούσε ένα κοριτσάκι σε ένα χωριό. Ήταν πανέξυπνη και πολύ όμορφη και κανένας δεν δίσταζε να της το πει. Το όνομα της ήταν Αφροδίτη. Ένα ηλιόλουστο πρωί, αποφάσισε να πάει στο παζάρι , για να αγοράσει ένα χτένι.
Καθώς περπατούσε ανάμεσα στον κόσμο, είδε μια κοντή γριούλα με ένα πολύ στενάχωρο ύφος. "Τι έχεις γριούλα ;" Την ρώτησε "Αχ τι συμφορά ! Ήθελα να αγοράσω υλικά , για να φτιάξω μια σούπα για τον εγγονό μου που είναι άρρωστος, αλλά δεν μου φτάνουν τα νομίσματα μου!"
Η κοπελίτσα την λυπήθηκε και αποφάσισε αντί να αγοράσει ένα χτενι , να δώσει τα λεφτά της στην γριούλα . "Αχ τι καλό κοριτσάκι που είσαι! Σε ευχαριστώ πάρα πολύ! Να , πάρε αυτό το δώρο από εμένα !"Η γριούλα έδωσε κάτι στο κορίτσι και εξαφανίστηκε. Το κορίτσι κοίταξε το χέρι της και ξαφνιάστηκε όταν είδε ότι κρατούσε ένα κρυστάλλινο τριαντάφυλλο. Μα αυτά είναι πολύ ακριβά ! Γιατί να μου δώσει κάτι τέτοιο; Συλλογιστηκε για λίγο. Το έβαλε στην τσέπη της και κατευθύνθηκε προς το σπίτι της. Όταν γύρισε και πήγε να βάλει το τριαντάφυλλο στο τραπέζι της γλιστρησε από τα χέρια και έπεσε στο πάτωμα , όπου έγινε χίλια κομμάτια. "Ωχ όχι! Τι θα κάνω τώρα;" Άρχισε να κλαίει , αλλά όταν κοίταξε το πάτωμα είδε κάτω από το θρυμματισμένο τριαντάφυλλο ένα χαρτάκι . Το διάβασε προσεκτικά: “Πήγαινε κόρη στην πόρτα του κελλαριου , χτυπά την πόρτα εφτά φορές και πες: Ω καλές νεράιδες , αφήστε με να διαβώ! , και θα δεις πράγματα απίστευτα!"”
Τι είναι τούτο , αναρωτήθηκε. Διστακτικά πήγε στην πόρτα του κελαριού και ακολούθησε τις οδηγίες. Για κάποια λεπτά δεν έγινε τίποτα και το κορίτσι ήταν έτοιμο να φύγει , όταν άκουσε την πόρτα να τρίζει . Φοβόταν να κοιτάξει , οπότε πέρασε την πόρτα με κλειστά μάτια. Άκουσε πουλιά να κελαηδάνε , μύρισε λουλούδια και ένιωσε τις ζεστές ακτίνες του ήλιου να τη χτυπάνε . Όταν επιτέλους άνοιξε τα μάτια της είχε μείνει κόκκαλο.
Βρισκόταν στην μέση ενός χωριού. Σπίτια φτιαγμένα από σκούρο ξύλο κρέμονταν από κορμούς τεράστιων δέντρων , παιδιά έτρεχαν γύρω από ένα συντριβάνι γελώντας και κυλιοντουσαν μέσα στο φρέσκο χορτάρι. Την πλησίασε μια νεαρή κοπέλα , συστήθηκε ως Ραβέννα και της είπε: "Γεια σου! Σε περίμενα! Σε έστειλε η γιαγιά μου έτσι;"
"Εε….ναι; Ισως; " "Ακολούθησε με !" Η κοπέλα την οδήγησε μέσα σε ένα από τα πολλά σπιτάκια . "Κάθισε εδώ και πες μου τα πάντα"είπε ενθουσιασμένη "Ευχαρίστως ….όμως , που βρίσκομαι;" "Μα φυσικά , στο νεραϊδοχωριο Λιλλαϊ ! Ωω...πες μου ότι η γιαγιά δεν σου είπε τίποτα!" Μίλησαν για ώρες και το κορίτσι έμαθε πολλά πράγματα σχετικά με εκείνο το μέρος. "Λοιπόν …. Ραβέννα , πως μπορώ να γυρίσω σπίτι μου;" "Η πόρτα από την οποία πέρασες κατέρρευσε οπότε πρέπει να περιμένεις να βρω μια καινούργια. Δυστυχώς θα μου πάρει αρκετό καιρό. Μέχρι να γίνει όμως αυτό μείνε μαζί μου!" Το κορίτσι εάν και πολύ στενοχωρημένο , συμφώνησε και έμεινε στο χωριό για πολύ καιρό . Γνώρισε όλους τους κατοίκους, έμαθε πολλά πράγματα και αγαπήθηκε από όλους. Σχεδόν είχε ξεχάσει το σπίτι της. Τότε , μια μέρα η Ραβέννα γύρισε σπίτι ενθουσιασμένη και λουσμενη στον ιδρώτα " Αφροδίτη , Αφροδίτη! Βρήκα μια πόρτα ! " Το αίμα της Αφροδίτης πάγωσε, αφού μόλις ξαναθυμήθηκε ότι όλο αυτό ήταν προσωρινό . " Α ναι σωστά … Υποθέτω πρέπει να ετοιμαστώ ε ;" "Ναι .."
Το κορίτσι έβαλε λίγο ψωμί και τυρί σε ένα σάκο και με οδηγό την νεράϊδα ξεκίνησε για την πόρτα . Μια μέρα μετά έφτασαν . Η πόρτα ήταν ολόιδια με αυτή που το κορίτσι χρησιμοποίησε πριν καιρό . "Αυτό είναι το αντίο ε…" "Ναι..Θα μου λείψεις πάρα πολύ Αφροδίτη!" "Και εμένα " . Οι δύο φίλες αγκαλιάστηκαν κλαίγοντας , είπαν τα αντίο τους και το κορίτσι έκανε ξανά το ξόρκι για να γυρίσει. Χτύπησε την πόρτα 7 φορές και είπε “" Ω καλοί άνθρωποι! Αφήστε με να διαβώ"” Η πόρτα άνοιξε και το κορίτσι μπορούσε να δει μόνο ένα λευκό φως. Βούτηξε μέσα στο άνοιγμα της πόρτας , ώστε να μην μετανιώσει την απόφαση της.
Μπαμ! Άνοιξε τα μάτια της και βρισκόταν στο πάτωμα του σπιτιού της , μπροστά από το τζακι. Κοίταξε ψηλά και πάνω στο τζάκι είδε το κρυστάλλινο τριαντάφυλλο άθικτο και καλά γυαλισμένο . Το κορίτσι γέλασε και κατευθύνθηκε προς το παζάρι για να αγοράσει ένα χτένι . Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. ΤΕΛΟΣ