قلم اعلی جلد2

‫ﺁﺛﺎر ﻗﻠﻢ اﻋﻠﯽ‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬ ‫)ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻣﺠﻠّﺪات ‪ ٣ ، ٢‬و ‪(۴‬‬ ‫ﻰ اﻻﺑﻬﻰ‬ ‫)‪(١‬ﺑﺴﻤﻰ اﻻﻋﻈﻢ اﻻﻗﺪس اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻳﺎ ﻋﻨﺪﻟﻴﺐ إﺳﻤﻊ اﻟﻨّﺪاء إﻧّﻪ ﻳﻈﻬﺮ ﻣﺮّة ﺑﺎﺳﻢ اﻟﺤﺒﻴﺐ و أُﺧﺮى ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻟﻤﺤﺒﻮب و‬ ‫ﺗﺎرة ﺑﺎﺳﻢ ﻗﻠﻤﻰ اﻷﻋﻠﯽ و ﻃﻮرًا ﺑﻬﺬا اﻹﺳﻢ اﻟّﺬى ﺑﻪ ارﺗﻌﺪت ﻓﺮﺁﺋﺺ اﻷﺳﻤﺂء و‬ ‫اﻧﺼﻌﻖ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺂء إﻟّﺎ ﻣﻦ ﺷﺂء اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ ﻋﻠﯽ اﻷﺷﻴﺎء‬ ‫اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻔﺮد اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬اﻧّﺎ ذﮐﺮﻧﺎﮎ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﺑﻤﺎ ﻓﺎح ﺑﻪ ﻋﺮف‬ ‫اﻟﺒﻴﺎن ﻓﻰ اﻹﻣﮑﺎن و ﺳﺮت ﺑﻪ ﻧﺴﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻰ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪.‬‬ ‫ن اﻟﺒﻄﺤﺂء و ﺟﺪت ﻋﺮف ﻗﻤﻴﺺ ﻣﺎﻟﮏ اﻷﺳﻤﺎء و اﻟﺤﺠﺎز إهﺘﺰّت و‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ إ ّ‬ ‫ﻧﺎدت ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ إﻟﻪ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﺑﻤﺎ أﻇﻬﺮت ﻧﻔﺴﮏ ﻟﻌﺒﺎدﮎ و ﺷﺮّﻓﺖ دﻳﺎرﮎ‬ ‫ﻞ ﺣﺒﻴﺐ إﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻔﺮد اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬و‬ ‫ﺑﻘﺪوﻣﮏ‪ .‬أﺷﻬﺪ ﺑﮏ ﻇﻬﺮ اﻟﻤﻘﺼﻮد و ﺗﻮﺟّﻪ ﮐ ّ‬ ‫ب اﻟﺒﺮﻳّﺔ و ﻳﻘﻮل ﻟﺒّﻴﮏ ﻳﺎ ﻣﻘﺼﻮد اﻟﻌﺎﻟﻢ و‬ ‫اﻟﺮّوح ﻓﻰ ﺑ ّﺮﻳّﺔ اﻹﺷﺘﻴﺎق ﻳﺪﻋﻮ ر ّ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻞ ﺷﻰء ﺑﺄﻧﻮار اﻟﻈّﻬﻮر و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻟﺒّﻴﮏ ﻳﺎ ﻣﺤﺒﻮب اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﺗﺸﺮّف ﮐ ّ‬ ‫ﻞ إﻟﯽ‬ ‫ن اﻟﻄّﻮر ﻳﻨﺎدى اﻣﺎم اﻟﻈّﻬﻮر و ﻳﺪﻋﻮ اﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﻘﻮم اﮐﺜﺮهﻢ ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬إ ّ‬ ‫ﻣﻄﺎف اﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ‪ .‬ﻓﺎﻧﻈﺮ ﻓﻰ اﻟﻨّﺎس و ﻣﻘﺎﻣﺎﺗﻬﻢ إﻧّﻬﻢ ﮐﺎﻧﻮا أن ﻳﻨﺘﻈﺮوا ﻓﻰ اﻟﻠّﻴﺎﻟﯽ‬ ‫و اﻷﻳّﺎم ﻣﻦ وﻋﺪوا ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﻓﻰ ﮐﺘﺎب اﻟﻠّﻪ ﻓﻠﻤّﺎ أﺗﻰ اﻟﻮﻗﺖ و ﻇﻬﺮت راﻳﺔ‬ ‫اﻟﻈّﻬﻮر أﻋﺮﺿﻮا ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﻤﻴﺪ‪ .‬إﻧّﺎ ﻧﺪع ذﮐﺮهﻢ و ﻧﺬﮐﺮ اﻟّﺬﻳﻦ ﺁﻣﻨﻮا‬ ‫هﻨﺎﮎ ﺑﺬﮐﺮ ﺗﻨﺠﺬب ﺑﻪ ﻋﻘﻮﻟﻬﻢ و ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻻﻳﻤﻨﻌﻬﻢ ﻋﻠﻤﺂء اﻷرض ﻋﻦ‬ ‫ن اﻟﻌﻠﻢ ﺗﺒﺮّء ﻣﻨﻬﻢ ﻳﺸﻬﺪ‬ ‫ﺻﺮاﻃﻰ اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ إﻧّﻬﻢ ﻋﺒﺪة اﻟﻈّﻨﻮن و اﻷوهﺎم إ ّ‬ ‫ﺑﺬﻟﮏ ﻟﺴﺎﻧﻰ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮﺗﻰ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬هﻢ اﻟّﺬﻳﻦ أﻋﺮﺿﻮا ﻋﻦ اﻟﻮﺟﻪ و‬ ‫اﻋﺘﺮﺿﻮا ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ إذ أﺗﻰ ﺑﺤﺠّﺔ ﻏﻠﺒﺖ اﻷﺷﻴﺂء و ﺑﺄﻣ ٍﺮ ﻻﻳﻘﻮم ﻣﻌﻪ ﻣﻦ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻷرﺿﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ﺣﻀﺮ ﻟﺪى اﻟﻤﻈﻠﻮم ﮐﺘﺎﺑﮏ اﻟّﺬى أرﺳﻠﺘﻪ إﻟﯽ إﺳﻢ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﺒﻴّﻦ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬و اردﻧﺎ أن‬ ‫اﻟﺠﻮد و ﻗﺮأﻩ اﻟﻌﺒﺪ اﻟﺤﺎﺿﺮ ﻟﺪى اﻟﻌﺮش ا ّ‬ ‫ن‬ ‫ﻞ إﺳﻢ ﮐﺎن ﻓﻰ ﮐﺘﺎﺑﮏ ﻟﻴﻔﺮح ﺑﻌﻨﺎﻳﺔ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﻬﺪى إ ّ‬ ‫ﻧﺬﮐﺮ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﮑﺘﺎب ﻋﻠﯽ هﻴﺌﺔ اﺳﻤﻰ اﻻﻋﻈﻢ ﻳﻨﻄﻖ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻢ إﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ إﻟّﺎ أﻧﺎ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫ﻞ‬ ‫اﻟﻮهّﺎب‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻻذن ﻓﺎزت ﺑﺈﺻﻐﺂء ﻧﺪاء اﻟﻠّﻪ و وﻳﻞٌ ﻟﻤﻦ أﻋﺮض و اﺗّﺒﻊ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻷﺣﻴﺎن ﻳﻨﺎدى ﻣﻦ ﻓﻰ اﻻﻣﮑﺎن و ﻳﺪع اﻟﻨّﺎس إﻟﯽ اﷲ‬ ‫ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺮﺗﺎب‪ .‬إﻧّﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﺎﻟﮏ اﻟﺮّﻗﺎب‪ .‬ﻗﺪ ذﮐﺮ ذﮐﺮﮎ ﻓﻰ اﻟﺴّﺠﻦ و ﻧﺰّل ﻟﮏ ﻣﺎ اﺑﺘﺴﻢ ﺑﻪ ﺛﻐﺮ اﻟﺒﻴﺎن‪.‬‬

‫إﻓﺮح ﺑﺬﮐﺮى ﺛ ّﻢ اﺷﮑﺮ رﺑّﮏ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﮏ و ﻋﺮّﻓﮏ ﻣﻄﻠﻊ ﺁﻳﺎﺗﻪ و أﻳّﺪﮎ ﻋﻠﯽ‬ ‫هﺬا اﻷﻣﺮ اﻟّﺬى ﺑﻪ زﻟّﺖ اﻷﻗﺪام‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮏ و ﻷﺑﻴﮏ و ُأﻣّﮏ و أﺧﺘﮏ و‬ ‫ﻦ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟّﺬى ﺟﻌﻠﻪ اﻟﻠّﻪ ﻣﺸﺮق اﻵﻳﺎت‪ .‬ﻳﺎ‬ ‫ﺿﻠﻌﮏ إﻧّﺎ ﻧﮑﺒّﺮ ﻋﻠﻴﻪ و ﻋﻠﻴﻬ ّ‬ ‫ﻋﻠﯽ أُﺷﮑﺮ ﺑﻤﺎ ﻳﺬﮐﺮﮎ ﻟﺴﺎن اﻟﮑﺒﺮﻳﺂء ﻣﻦ أُﻓﻘﻪ اﻷﻋﻠﯽ و ﻳﺪﻋﻮﮎ و ﻣﻦ ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻷرض إﻟﯽ اﻟﺒﺤﺮ اﻷﻋﻈﻢ اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ أﻣﺎم اﻟﻮﺟﻮﻩ ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت‪ .‬إﻧّﺎ أردﻧﺎ أن ﻧﻘﺮّب اﻷُﻣﻢ إﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻘﺪم وهﻢ ﻗﺎﻣﻮا ﻋﻠﯽ ﺿﺮّﻧﺎ‬ ‫ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻧﺎح ﺑﻪ اﻟﻤﻸ اﻷﻋﻠﻰ و ﺳﮑّﺎن اﻟﻔﺮدوس و اﻟّﺬﻳﻦ ﻃﺎﻓﻮا اﻟﻌﺮش ﻓﻰ‬ ‫ﻰ و اﻹﺷﺮاق‪ .‬إﻧّﺎ ﺳﻤﻌﻨﺎ ﻧﺪﺁﺋﮏ و أﺟﺒﻨﺎﮎ ﻣﻦ اﻟﻤﻨﻈﺮ اﻷﮐﺒﺮ اﻟّﺬى ﻳﻨﺎدى‬ ‫اﻟﻌﺸ ّ‬ ‫ﻓﻴﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻘﺪر إﻧّﻪ ﻻ إﻟﻪ اﻟّﺎ أﻧﺎ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻠّﺎم‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻨﻔﺲ ﻓﺎزت ﺑﺄﻳّﺎﻣﻰ و‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻟﻠﺴﺎن ﻧﻄﻖ ﺑﺬﮐﺮى و ﻟﻌﻴﻦ ﺗﻮﺟّﻬﺖ إﻟﯽ أُﻓﻘﻰ و ﻟﺒﻴﺖ إرﺗﻔﻊ ﻓﻴﻪ ذﮐﺮى و ﻟﺮِﺟ ٍ‬ ‫ﺳﺮﻋﺖ إﻟﯽ ﺳﻮﺁء اﻟﺼّﺮاط‪ .‬و ﻧﺬﮐﺮ اﻟﺒﺎﻗﺮ و اﻷﺻﻐﺮ و ﻧﺒﺸّﺮهﻤﺎ ﺑﺎﻟﺬّﮐﺮ اﻷﮐﺒﺮ‬ ‫اﻟّﺬى ﺟﺮى ﻣﻦ اﻟﻘﻠﻢ اﻷﻋﻠﯽ ﻓﻰ أﻋﻠﯽ اﻟﻤﻘﺎم‪ .‬أﻟﺒﻬﺎء ﻋﻠﻴﮏ و ﻋﻠﻴﻬﻤﺎ و ﻋﻠﯽ‬ ‫ُأﻣّﮏ و أُﺧﺘﮏ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ ﻣﻨﺰل اﻵﻳﺎت‪ .‬إﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮ أﻣﺘﻨﺎ و ﻧﻘﻮل ﻳﺎ أﻣﺘﻰ ﮐﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻠﮑﺔ ﻣﺎ ﻓﺎزت ﺑﻌﺮﻓﺎن اﻟﻠّﻪ و ﮐﻢ ﻣﻦ ﻣﻠﮏ ﻏﻔﻞ ﻋﻦ اﻟّﺬى ﻳﺬﮐﺮﻩ ﻓﻰ اﻟﻠّﻴﺎﻟﯽ و‬ ‫اﻻﻳّﺎم‪ .‬ﮐﻢ ﻣﻦ أﻣﻴﺮ ﻏﺮّﺗﻪ اﻟﺪّﻧﻴﺎ و ﮐﻢ ﻣﻦ ﮐﺒﻴﺮ ﺣﺠّﺒﺘﻪ اﻻﺷﻴﺂء و إﻧّﮏ أﻗﺒﻠﺖ و‬ ‫ﻋﺮﻓﺖ ﻣﻮﻻﮎ و اﻧﺸﺄت ﻓﻰ ذﮐﺮﻩ ﻣﺎ اﺳﺘﻔﺮﺣﺖ ﺑﻪ أﻓﺌﺪة أوﻟﯽ اﻷﻟﺒﺎب‪ .‬أﺷﮑﺮى‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﺑﻤﺎ أﻳّﺪﮎ ﻋﻠﯽ أﻣﺮﻩ و ﻋﺮّﻓﮏ ﻣﻄﻠﻊ أﺳﻤﺎﺋﻪ اﻟّﺬى اﺣﺘﺠﺐ ﻋﻨﻪ اﻟﻌﺒﺎد‪.‬‬ ‫ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻠﺴﺎن ﻧﻄﻖ ﺑﺬﮐﺮى و ﻟﻘﻠﺐ ﺗﺰﻳّﻦ ﺑﻄﺮاز ﺣﺒّﻰ و ﻟﻮﺟﻪ ﺗﻮﺟّﻪ إﻟﯽ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ و أﺛﺒﺘﻨﺎﻩ ﻓﻰ‬ ‫ﻣﺎﻟﮏ اﻷدﻳﺎن‪ .‬ﻗﺪ ﻗﺮء ﺛﻨﺎؤﮎ ﻟﺪى اﻟﻌﺮش و ﻗﺒﻠﻨﺎﻩ ﻓﻀ ً‬ ‫ﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﮑﺘﺎب‪ .‬ﻏﻨّﻰ ﻳﺎ أﻣﺘﻰ ﻋﻠﯽ أﻓﻨﺎن دوﺣﺔ ﻋﺮﻓﺎﻧﻰ إﻧّﻪ ﻳﻨﻔﻌﮏ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﻮاﻟﻤﻰ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ رﺑّﮏ ﻣﺮﺳﻞ اﻷرﻳﺎح‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻠﻤﻰ اﻷﻋﻠﻰ أُذﮐﺮ ﻣﻦ ﺁﻣﻦ ﺑﺎﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻣﺎﻟﮏ اﻷﺳﻤﺂء ﻟﻴﻔﺮح و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﺮّاﺳﺨﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﻳﻮﺳﻒ ﻗﺒﻞﻋﻠﯽ إﻧّﺎ رأﻳﻨﺎ‬ ‫إﻗﺒﺎﻟﮏ أﻗﺒﻠﻨﺎ إﻟﻴﮏ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟّﺬى ﺟﻌﻠﻪ اﻟﻠّﻪ ﻣﻘ ّﺮ ﻋﺮﺷﻪ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻗﺪ رﻓﻊ‬ ‫ﻞ ﻣﻘﺎم رﻓﻴﻊ‪ .‬اِﺷ َﻬﺪْ ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ ﻗﺒﻞ ﺧﻠﻖ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﺷﺄن اﻟﺴّﺠﻦ إﻟﯽ ﻣﻘﺎ ٍم ﻳﺬﮐﺮ دوﻧﻪ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻷرض إﻧّﻪ ﻻ إﻟﻪ إﻟّﺎ هﻮ و اﻟّﺬى ﻳﻨﻄﻖ إﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﮑﻨﺰ اﻟﻤﺨﺰون و‬ ‫ﻖ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻟﻢ ﺗﻤﻨﻌﻪ ﺟﻨﻮد اﻷرض و ﻻ ﺳﻄﻮة‬ ‫اﻟﻐﻴﺐ اﻟﻤﮑﻨﻮن ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ إﻟﻪ اﻷﺳﻤﺎء و ﻓﺎﻃﺮ اﻟﺴّﻤﺎء أﺳﺌﻠﮏ ﺑﺎﻹﺳﻢ اﻟّﺬى ﮐﺎن ﻣﻘ ّﺪﺳًﺎ ﻋﻦ‬ ‫اﻟﺤﺮوف و اﻷﻟﻔﺎظ و ﻣﻨﺰّهًﺎ ﻋﻦ اﻷﻟﺴﻦ و اﻷﺻﻮات ﺑﺎن ﺗﺆﻳّﺪﻧﻰ ﻋﻠﯽ‬ ‫ب أﻧﺎ اﻟّﺬى ﺗﻮﺟّﻬﺖ‬ ‫اﻷﺳﺘﻘﺎﻣﺔ ﻋﻠﯽ أﻣﺮﮎ و اﻟﻘﻴﺎم ﻋﻠﯽ ذﮐﺮﮎ و ﺛﻨﺂﺋﮏ‪ .‬أى ر ّ‬ ‫إﻟﯽ وﺟﻬﮏ أﺳﺌﻠﮏ ﺑﺄن ﺗﺠﻌﻠﻨﻰ ﻣﻨﻐﻤﺴًﺎ ﻓﻰ ﺑﺤﺮ ﻏﻔﺮاﻧﮏ و ﻣﺘﻤﺴّﮑًﺎ ﺑﺤﺒﻞ‬ ‫ﻋﻄﺂﺋﮏ إﻧّﮏ أﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻳﺎ رﺳﻮل ﻳﺬﮐﺮﮎ ﻣﺎﻟﮏ‬

‫ب اﻟﺠﻨﻮد ﻣﻦ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟﻤﺤﻤﻮد‪ .‬إﻧّﺎ ﻧﺨﺒﺮﮎ ﺑﺎﻟﺮّﺳﻮل اﻟّﺬى ﻃﺎر‬ ‫اﻟﻮﺟﻮد و ر ّ‬ ‫ﻓﻰ هﻮﺁﺋﻰ و ﻧﻄﻖ ﺑﺜﻨﺂﺋﻰ ﺑﻴﻦ ﻋﺒﺎدى و أﺧﺬﻩ ﮐﻮﺛﺮ ﺑﻴﺎﻧﻰ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن أﻧﻔﻖ روﺣﻪ‬ ‫ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻠﯽ ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺬﮐﺮﮎ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﮐﺘﺎب ﻣﺤﻔﻮظ‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻠﻤﻰ اﻷﻋﻠﻰ أذﮐﺮ ﻋﺒﺪى‬ ‫اﻟﺮّﺳﻮل اﻟّﺬى اﺳﺘﺸﻬﺪ ﻓﻰ اﻟﺰّورﺁء إﻧّﻪ هﻮ اﻟّﺬى ﻓﻮّض إﻟﻴﻪ ﺳﻘﺎﻳﺔ ﺑﻴﺘﻰ اﻟﺤﺮام‬ ‫ﻰ‬ ‫ﺑﻌﺪ اﻟﻌﺒﺪ اﻟﺤﺎﺿﺮ ﻟﺪى ﻋﺮش اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬اﻧّﻪ ﺧﺮج ﻓﻰ اﻹﺷﺮاق ﻟﻴﺴﻘ َ‬ ‫ﺑﻴﺖ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﻳﻮم اﻟﻤﻴﺜﺎق إذًا ﻗﺘﻠﻪ اﻟﻤﺸﺮﮐﻮن ﺑﻈﻠﻢ ﻧﺎﺣﺖ ﺑﻪ اﻷﺷﻴﺂء و اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫ﻃﺎﻓﻮا اﻟﻌﺮش ﺑﺨﻀﻮع و ﺧﺸﻮع‪ .‬أُذﮐﺮﻩ ﻣﻦ ﻗﺒﻠﯽ و ﻗﻞ أوّل ﻧﻔﺤﺔ ﺗﻀﻮّﻋﺖ ﻣﻦ‬ ‫أوراد ﺣﺪﻳﻘﺔ اﻟﻤﻌﺎﻧﻰ ﻋﻠﻴﮏ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻨّﺎﻃﻖ ﺑﺬﮐﺮ ﻣﺎﻟﮏ اﻷﺳﻤﺂء و اﻟﻤﺘﻮﺟّﻪ إﻟﯽ‬ ‫اﻷُﻓﻖ اﻻﻋﻠﯽ أﺷﻬﺪ أﻧّﮏ ﺳﻤﻌﺖ اﻟﻨّﺪاء و أﻗﺒﻠﺖ إﻟﯽ اﻟﺰّوراء ﻣﻘ ّﺮ ﻋﺮش رﺑّﮏ‬ ‫ﻓﺎﻃﺮ اﻟﺴّﻤﺎء إﻟﯽ أن دﺧﻠﺖ اﻟﻤﻘﺎم اﻟﻤﺤﻤﻮد و ﻓﺰت ﺑﻠﻘﺂء اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻐﻴﺐ و‬ ‫اﻟﺸّﻬﻮد‪ .‬أﻧﺖ اﻟّﺬى ﻣﺎ ﻣﻨﻌﺘﮏ ﺿﻮﺿﺂء اﻷﻣﻢ و ﻻ ﺷﺆوﻧﺎت اﻟﻌﺎﻟﻢ ﺗﻮﺟّﻬﺖ‬ ‫ﻞ أرﮐﺎﻧﮏ إﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻤﻠﻮﮎ و ﮐﻨﺖ ﻃﺎﺋﻔًﺎ‬ ‫ﺑﻮﺟﻬﮏ و ﻋﻴﻨﮏ و ﻗﻠﺒﮏ و ﮐ ّ‬ ‫ﺣﻮل اﻟﺒﻴﺖ إﻟﯽ أن ﺷﺮﺑﺖ رﺣﻴﻖ اﻟﺸّﻬﺎدة ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ اﻟﻤﻈﻠﻮم‪ .‬ﻋﻠﻴﮏ ﺑﻬﺎءاﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﺁﻣﻦ ﺑﺎﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮدود‪ .‬إﻧّﺎ‬ ‫ﺑﻬﺎء ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﺑﻬﺎء ﮐ ّ‬ ‫ﻧﺬﮐﺮ ﻣﻦ أﻗﺒﻞ إﻟﯽ أُﻓﻘﻰ و ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﺤﺒﻞ ﻋﻨﺎﻳﺘﻰ اﻟّﺬى ﺳﻤّﻰ ﺑﻤﺤﻤّﺪ ﻗﺒﻞ ﻣﻬﺪى‬ ‫ﻟﻴﻔﺮح ﺑﺬﮐﺮى اﻟّﺬى إذ ﻇﻬﺮ هﺪر ﻋﻨﺪﻟﻴﺐ اﻟﺒﻴﺎن ﻋﻠﯽ اﻷﻓﻨﺎن إﻧّﻪ ﻻ إﻟﻪ إﻟّﺎ هﻮ و‬ ‫ﻧﻄﻘﺖ اﻷﺷﻴﺂء ﺑﻴﻦ اﻷرض و اﻟﺴّﻤﺎء ﻗﺪ اﺗﻰ اﻟﻤﻮﻋﻮد ﻣﻦ ﺳﻤﺂء اﻟﻌﻨﺎﻳﺔ و‬ ‫اﻷﻟﻄﺎف و ﻧﺎدى اﻟﻤﻠﮑﻮت ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﺠﺒﺮوت ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻻ ﻳﻘﻮم ﻣﻌﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻷرض و ﻧﺎدت اﻟﺤﻮرﻳّﺎت ﻣﻦ اﻟﻔﺮدوس اﻷﻋﻠﯽ‪ .‬ﺗﺒﺎرﮎ‬ ‫ﻣﺎﻟﮏ اﻷﺳﻤﺂء و ﻓﺎﻃﺮ اﻟﺴّﻤﺎء اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ و ﺗﺠﻠّﻰ ﺑﺄﺳﻤﺂﺋﻪ اﻟﺤﺴﻨﻰ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ‬ ‫ﻣﻠﮑﻮت اﻷﻣﺮ و اﻟﺨﻠﻖ‪ .‬أﻗﺒﻠﻮا ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻرض و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ‬ ‫ﻇﻬﺮ ﻳﻮم اﻟﻠّﻪ و ﮐﺸﻒ اﻟﻐﻄﺎء ﻣﻦ ﮐﺎن ﻣﺴﺘﻮرًا و ﻣﺨﺰوﻧًﺎ و ﻣﮑﻨﻮﻧًﺎ ﻓﻰ ﺣﺠﺐ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ إﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬هﺬا‬ ‫اﻟﻐﻴﺐ ﻓﻠﻤّﺎ ﺗ ّﻢ اﻟﻤﻴﻘﺎت أﻇﻬﺮ ﻧﻔﺴﻪ ﻓﻀ ً‬ ‫ب اﻟﺠﻨﻮد اﻣﺎم اﻟﻌﺎﻟﻢ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻔﺮد‬ ‫ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﺗﮑﻠّﻢ ﻣﻨﺎدى اﻟﻄّﻮر و ﻳﻨﻄﻖ ر ّ‬ ‫اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮏ ﺑﻤﺎ ﺧﺮﻗﺖ اﻻﺣﺠﺎب و اﻗﺒﻠﺖ اﻟﯽ اﻟﻮهّﺎب اذ اﻋﺮض ﻋﻨﻪ‬ ‫ﻞ ﻏﺎﻓﻞ ﺑﻌﻴﺪ‪ .‬ﻓﺎﻧﻈﺮ اﻟّﺬﻳﻦ ﻳﻨﺴﺒﻮن اﻧﻔﺴﻬﻢ اﻟﯽ اﻟﻔﺮﻗﺎن و ﻳﺪّﻋﻮن اﻟﻌﻠﻢ اﻧّﻬﻢ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻳﻔﺘﺨﺮون ﺑﺎﺳﻤﻰ ﺑﻴﻦ ﻋﺒﺎدى ﻓﻠﻤّﺎ اﻇﻬﺮت ﻧﻔﺴﻰ اﻋﺮﺿﻮا و ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟّﺬى ﺁﻣﻨﻮا‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺬﮐﺮﮎ اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻟﺘﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬اﻓﺮح ﺑﻤﺎ ذﮐﺮت ﻣﻦ ﻗﻠﻤﻰ اﻻﻋﻠﯽ‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ ا ّﻧﻪ ﺧﻴﺮ ﻟﮏ ﻋﻤّﺎ ﻋﻠﯽ اﻻرض ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻟﺴﺎﻧﻰ ﻓﻰ ﺳﺠﻨﻰ اﻟﺒﻌﻴﺪ و‬ ‫ﻧﺬﮐﺮ اﺑﻨﮏ اﻟّﺬى ﻓﺎز ﺑﻌﻨﺎﻳﺔ رﺑّﻪ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ اﻗﺒﻞ اﻟﻴﻮم اﻟﯽ اﻻﻓﻖ‬ ‫اﻻﻋﻠﯽ و اﻋﺘﺮف ﺑﻤﺎ اﻋﺘﺮف ﺑﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء اﻧّﻪ ﻣﻦ اهﻞ اﻟﺒﻬﺎء ﻓﻰ ﻟﻮح‬

‫ﺣﻔﻴﻆ‪ .‬ﻧﺴﺄل اﻟﻠّﻪ ان ﻳﻮﻓّﻘﮏ و اﻳّﺎﻩ و ﻳﺆﻳّﺪﮐﻤﺎ ﻋﻠﯽ اﻻﺳﺘﻘﺎﻣﺔ ﻋﻠﯽ هﺬا اﻻﻣﺮ‬ ‫ب‬ ‫اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮏ ﻳﺎ هﺪى ﺑﻤﺎ اﻗﺒﻠﺖ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻌﺮش و اﻟﺜّﺮى و ر ّ‬ ‫ى ﮐﺴّﺮ‬ ‫اﻻﺧﺮة و اﻻوﻟﯽ ﻓﻰ ﻳﻮم ﻓﻴﻪ اﻧﺸﻘّﺖ اﻻرض و ﻧﺴﻔﺖ اﻟﺠﺒﺎل‪ .‬ﻧﻌﻴﻤًﺎ ﻟﻘﻮ ّ‬ ‫اﻻﺻﻨﺎم ﺑﺎﺳﻢ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﻧﺎم و ﺷﺮب اﻟﺮّﺣﻴﻖ اﻟﻤﺨﺘﻮم ﺑﺎﺳﻤﻪ اﻟﻘﻴّﻮم و ﻧﻄﻖ ﺑﺜﻨﺂﺋﻪ‬ ‫ﺑﻴﻦ اﻻﺣﺰاب‪ .‬اﻧّﺎ رأﻳﻨﺎ اﻗﺒﺎﻟﮏ اﻗﺒﻠﻨﺎ اﻟﻴﮏ و ﺳﻤﻌﻨﺎ ﻧﺪﺁﺋﮏ أﺟﺒﻨﺎﮎ ﺑﻬﺬا اﻟﮑﺘﺎب‬ ‫ﻖ ﺻﺎﺣﺖ ﮐﺘﺐ اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻧﺎدت ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ُأمّ اﻟﮑﺘﺎب‪ .‬إﻃﻠﻊ‬ ‫اﻟّﺬى إذﻧﺰّل ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻣﻦ أُﻓﻖ اﻟﺒﻴﺎن ﺑﺎﺳﻢ رﺑّﮏ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻹﻣﮑﺎن ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﻓﺘﺢ ﺑﺎب اﻟﺴّﻤﺂء‬ ‫و أﺗﻰ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء ﻋﻠﯽ ﻇﻠﻞ اﻟﺴّﺤﺎب‪ .‬ﻓﺎﺧﺮﺟﻮا ﻣﻦ ﺑﻴﻮت اﻟﻈّﻨﻮن و اﻷوهﺎم‬ ‫ﻟﻌﻤﺮ اﻟﻠّﻪ ﻗﺪ أﺗﺖ اﻷﻳّﺎم اﻟّﺘﻰ ﺗﺰﻳّﻨﺖ ﺑﺬﮐﺮهﺎ اﻟﺰّﺑﺮ و اﻷﻟﻮاح‪ .‬إﺳﻤﻊ ﻳﺎ ﺟﻮاد‬ ‫ﺻﺮﻳﺮ ﻗﻠﻢ إرادﺗﻰ و ﺧﺮﻳﺮ ﻣﺂء ﻋﻨﺎﻳﺘﻰ و هﺰﻳﺰ ﻧﺴﺂﺋﻢ اﻟﻮﺣﻰ ﻓﻰ أﻳّﺎﻣﻰ و‬ ‫ﺣﻔﻴﻒ ﺳﺪرة اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ اﻟّﺘﻰ ارﺗﻔﻌﺖ ﺑﻬﺬا اﻹﺳﻢ اﻟّﺬى ذﻟّﺖ ﻟﻪ اﻟﺮّﻗﺎب‪ .‬ﻓﺎﺳﺌﻞ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻞ اﻷﺣﻮال إﻟﯽ‬ ‫ﻼ ﺑﻨﺎر ﺣﺒّﻪ و ﻧﺎﻃﻘًﺎ ﺑﺜﻨﺂء ﻧﻔﺴﻪ و ﻣﺘﻮﺟّﻬًﺎ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﺎن ﻳﺠﻌﻠﮏ ﻣﺸﺘﻌ ً‬ ‫ﺑﺎب ﻓﻀﻠﻪ اﻟّﺬى ﻣﺎ ﻗﺪّر ﻟﻪ اﻟﺒﻮّاب‪ .‬ﺧﺬ ﮐﻮب اﻟﺒﻘﺎء ﺑﺎﺳﻢ رﺑّﮏ اﻷﺑﻬﻰ ﺛ ّﻢ اﺷﺮب‬ ‫ﻣﻨﻪ اﻟﮑﻮﺛﺮ اﻻﺻﻔﻰ ﻣﺮّة ﺑﺎﺳﻤﻰ و اﺧﺮى ﺑﺬﮐﺮى اﻟّﺬى ﺧﻀﻌﺖ ﻟﻪ اﻻذﮐﺎر‪.‬‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﻃﺮّز دﻳﺒﺎج ﮐﺘﺎب اﻟﺒﻴﺎن ﺑﺬﮐﺮ رﺑّﮏ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اذا ﻓﺰت ﺑﻪ اﺷﮑﺮ و ﻗﻞ‬ ‫ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ ﻣﻨﺰل اﻵﻳﺎت‪ .‬ﻳﺎ ﻋﻠﯽ ﻳﺨﺎﻃﺒﮏ اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻣﻦ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم ﻟﻴﺄﺧﺬﮎ‬ ‫ﺟﺬب ﺑﻴﺎن رﺑّﮏ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻮﺟﻮد‪ .‬اﺷﻬﺪ ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ‬ ‫اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻠﺴﺎن اﻗ ّﺮ ﺑﻤﺎ اﻗ ّﺮ ﺑﻪ ﻟﺴﺎن اﻟﻘﺪم و ﻟﻮﺟﻪ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ وﺟﻪ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻤﻠﮑﻮت‪ .‬ﻗﻞ هﺬا ﻳﻮم ﺑﺸّﺮ ﺑﻪ ﻣﺤﻤّﺪ رﺳﻮل اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﻣﻦ ﻗﺒﻠﻪ‬ ‫اﻻﻧﺠﻴﻞ و اﻟﺰّﺑﻮر اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ ﻳﺎ ﻗﻮم و ﻻ ﺗﻨﮑﺮوا هﺬا اﻟﻔﻀﻞ اﻟّﺬى اﺣﺎط اﻟﻐﻴﺐ و‬ ‫اﻟﺸّﻬﻮد‪ .‬دﻋﻮا ﻣﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ و ﺧﺬوا ﻣﺎ ﻋﻨﺪ اﻟﻠّﻪ ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺄﻣﺮﮐﻢ ﻣﻄﻠﻊ اﻟﻮﺣﻰ ﻓﻰ هﺬا‬ ‫ب ﻣﺎ‬ ‫اﻟﻠّﻮح اﻟﻤﺴﻄﻮر‪ .‬ﺗﺠﻨّﺒﻮا ﻳﺎ ﻗﻮم ﻋﻦ اﻟّﺬﻳﻦ اﺗّﺒﻌﻮا اهﻮﺁﺋﻬﻢ و ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن‪ .‬ﺗﺸﺒّﺚ ﺑﺬﻳﻞ ﻋﻨﺎﻳﺔ رﺑّﮏ و ﻗﻞ ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﺑﻤﺎ ﻋﺮّﻓﺘﻨﻰ ﻣﻈﻬﺮ‬ ‫ﻧﻔﺴﮏ و اﻳّﺪﺗﻨﻰ ﻋﻠﯽ ذﮐﺮﮎ و ﺛﻨﺂﺋﮏ ﻓﻰ ﻳﻮم ﻓﻴﻪ اﺳﻮدّت اﻟﻮﺟﻮﻩ‪ .‬اﺳﺌﻠﮏ ﺑﺎن‬ ‫ﺗﮑﺘﺐ ﻟﯽ ﻣﺎ ﮐﺘﺒﺘﻪ ﻻﺻﻔﻴﺂﺋﮏ اﻟّﺬﻳﻦ وﻓﻮا ﺑﻤﻴﺜﺎﻗﮏ و ﻧﺼﺮوا اﻣﺮﮎ اﻟﻤﺤﺘﻮم‪ .‬ﻳﺎ‬ ‫ﻣﺤﻤّﺪ ﻗﺒﻞ ﻋﻠﯽ اﻧّﺎ ﻧﺒﺸّﺮﮎ ﺑﻈﻬﻮر اﻟﻠّﻪ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ و ﻗﺪرﺗﻪ و اﻗﺘﺪارﻩ ﻟﺘﻔﺮح و‬ ‫ﻦ اﻻﻣﻢ ﻓﻰ‬ ‫ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﮐﺮﻳﻦ‪ .‬ﻗﺪ اﻧﺎر اﻓﻖ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﺑﻨﻴّﺮ اﺳﻤﻨﺎ اﻻﻋﻈﻢ و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻸ‬ ‫ﺣﺠﺎب ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ اﺷﺘﻌﻠﺖ اﻻﺷﻴﺂء ﻣﻦ ﻧﺎر ﮐﻠﻤﺔ رﺑّﮏ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء و ﻟﮑ ّ‬ ‫ب‬ ‫اﻻﻧﺸﺂء اﺗّﺒﻌﻮا اهﻮﺁﺋﻬﻢ و اﻋﺮﺿﻮا ﻋﻦ اﻟّﺬى وﻋﺪوا ﺑﻪ ﻓﻰ ﮐﺘﺎب اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﮐﻠّﻤﺎ اﻣﻨﻊ اﻟﻘﻠﻢ ﻋﻦ ذﮐﺮ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻘﺪم ﻳﺄﺧﺬ ﺑﺎﻳﺎدى اﻟﺮّﺟﺎء ذﻳﻞ رﺑّﻪ‬ ‫ﻓﺎﻃﺮ اﻟﺴّﻤﺎء و ﻳﻘﻮل ﻳﺎ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﻣﻢ اﺳﺌﻠﮏ ﺑﺎﺳﻤﮏ اﻻﻋﻈﻢ ﺑﺎن ﻻ ﺗﺠﻌﻠﻨﻰ‬

‫ﻣﺤﺮوﻣًﺎ ﻋﻦ ذﮐﺮﮎ ﻓﻰ اﻳّﺎﻣﮏ اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻓﺄذن‬ ‫ﻟﯽ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﺑﺎن اﺧﺒﺮ اﻟﻨّﺎس ﺑﻤﺎ ﻋﻠّﻤﺘﻨﻰ ﻣﻦ اﺳﺮار ﺣﮑﻤﺘﮏ و ارﻳﺘﻨﻰ ﻟﺌﺎﻟﺊ‬ ‫ﻋﻠﻤﮏ ﻟﺘﺠﺬب ﺑﻬﺎ اﻓﺌﺪة ﻋﺒﺎدﮎ اﻟّﺬﻳﻦ اﻗﺒﻠﻮا اﻟﻴﮏ اذ اﻋﺮض اﮐﺜﺮ ﺧﻠﻘﮏ‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﻗﻀﻰ اﻻﻣﺮ اذ ﻳﻤﺸﻰ ﺟﻤﺎل اﻟﻘﺪم ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻨﻈﺮ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮏ ﺑﻤﺎ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻔﻀّﺎل‬ ‫ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﻴﮏ وﺟﻪ اﻟﻠّﻪ و ﻳﮑﻠّﻤﮏ ﻣﮑﻠّﻢ اﻟﻄّﻮر ﻓﻀ ً‬ ‫اﻟﻘﺪﻳﻢ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺤﻤﻮد اﺳﻤﻊ ﻧﺪاﺋﻰ ﻣﻦ ﻣﻘﺎﻣﻰ اﻟﻤﺤﻤﻮد ﺛ ّﻢ اﺷﻬﺪ ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ ﻟﺴﺎن اﻟﻌﻈﻤﺔ‬ ‫اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻗﺪ ارﺳﻠﻨﺎ اﻟﺮّﺳﻞ و اﻧﺰﻟﻨﺎ اﻟﮑﺘﺐ و ﻓﺼّﻠﻨﺎ ﻓﻴﻬﺎ‬ ‫ﻦ اﻟﻘﻮم اﻋﺮﺿﻮا ﺑﻤﺎ‬ ‫ﻣﺎ ﻳﺮﻓﻊ اﻟﻌﺒﺎد اﻟﯽ اﻟﻐﺎﻳﺔ اﻟﻘﺼﻮى و اﻟﺠﻨّﺔ اﻟﻌﻠﻴﺎ و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻖ ﻣﺮدود‪ .‬ﮐﻢ ﻣﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﺎﻟﺸّﺮﻳﻌﺔ و ﺑﻬﺎ اﻓﺘﻰ ﻋﻠﯽ ﻣﻨﺰﻟﻬﺎ‬ ‫ﻞ ﻧﺎﻋ ٍ‬ ‫اﺗّﺒﻌﻮا ﮐ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ اهﻞ ﺳﺮادق ﻋﻈﻤﺘﻰ و ﻓﺴﻄﺎط ﻋﺼﻤﺘﻰ و ﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﺒﺼﻴﺮ ﻣﺎ ﻣﻨﻌﻪ اﻟﻬﻮى ﻋﻦ ﻣﻮﻟﯽ اﻟﻮرى و ﻟﺴﻤﻴﻊ ﺗﻮﺟّﻪ و ﺳﻤﻊ‬ ‫ﻧﺪﺁء اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻠﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮدود‪ .‬ﻳﺎ رﺿﺎ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻣﻦ ﻓﺎز ﺑﺮﺿﺎﺋﻰ اﻧّﻪ ﻣﻦ اهﻞ‬ ‫ﻣﻠﮑﻮﺗﻰ ﻳﺼﻠّﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﻤﻸ اﻻﻋﻠﯽ و اهﻞ ﻣﺪﺁﺋﻦ اﻻﺳﻤﺂء ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻓﺎﻃﺮ‬ ‫ﻞ اﻟﺨﻴﺮ و اﻟّﺬى ﻣﻨﻊ اﻧّﻪ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﺴّﻤﺂء ﻓﻰ هﺬا اﻟﮑﺘﺎب اﻟﻤﺤﺘﻮم‪ .‬ﻣﻦ ﻓﺎز ﺑﻪ ﻓﺎز ﺑﮑ ّ‬ ‫اهﻞ اﻟﺘّﺎﺑﻮت‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻨﻔﺲ ﻧﺒﺬت ﻣﺎ ارادت و اﺧﺬت ﻣﺎ ارادﻩ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ‬ ‫اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻟﻴﺲ ﻓﻰ ﻋﻠﻢ اﻟﻠّﻪ ﻣﻘﺎم اﻋﻈﻢ ﻣﻨﻪ ﻧﻌﻴﻤًﺎ ﻟﻤﻦ ﺷﺮب هﺬا اﻟﺮّﺣﻴﻖ ﻣﻦ ﻳﺪ‬ ‫ﻋﻄﺂء رﺑّﻪ اﻟﻐﻔﻮر‪ .‬ﻟﻮ ﺗﻌﺮف ﻟﺬّة ﺑﻴﺎن رﺑّﮏ ﻟﺘﻄﻴﺮ ﻓﻰ اﻟﻬﻮﺁء و ﺗﻤﺸﻰ ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻟﻤﺂء و ﺗﻨﺎدى ﻓﻰ ﺑ ّﺮﻳّﺔ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﻟﺒّﻴﮏ ﻟﺒّﻴﮏ ﻳﺎ اﻟﻪ اﻟﻮﺟﻮد و ﻟﺒّﻴﮏ ﻟﺒّﻴﮏ ﻳﺎ ﻣﺎﻟﮏ‬ ‫اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸّﻬﻮد ﻟﺒّﻴﮏ ﻟﺒّﻴﮏ ﻳﺎ ﺳﻠﻄﺎن اﻟﻤﻠﻮﮎ‪ .‬اﺷﻬﺪ ﺑﮏ ﺗﺸﺮّف اﻟﻌﺎﻟﻢ و‬ ‫ﺑﻈﻬﻮرﮎ اهﺘ ّﺰ اﻟﻄّﻮر و ﻳﻨﺎدى و ﻳﻘﻮل ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ ﻣﻦ ﺑﮏ ﻧﻄﻘﺖ اﻻﺷﻴﺂء و‬ ‫ﻇﻬﺮت اﻟﮑﻨﻮز‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ز ّﻳﻨّﺎ اﻓﻖ ﺳﻤﺂء اﻟﺒﻴﺎن ﺑﻨﻴّﺮ اﻟﻌﺮﻓﺎن اﺷﮑﺮ ﺛ ّﻢ اﺣﻤﺪ رﺑّﮏ‬ ‫ﻰ اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮﮎ ﺧﺎﻟﺼًﺎ ﻟﻮﺟﻬﻰ ﻟﻴﺠﺬﺑﮏ ﻧﺪﺁﺋﻰ اﻟﯽ‬ ‫ﻰ ﻗﺒﻞ ﻧﻘ ّ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮدود‪ .‬ﻳﺎ ﻋﻠ ّ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻻﻳﻌﺎدل ﺑﮑﻠﻤﺔ‬ ‫ﻣﻠﮑﻮﺗﻰ و ﻳﻘﺮّﺑﮏ اﻟﯽ ﺑﺤﺮ ﻋﻨﺎﻳﺘﻰ ا ّ‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻠﻤﺎت رﺑّﮏ ﺧﺰﺁﺋﻦ اﻻرض ﮐﻠّﻬﺎ ﻓﺎﻋﺮف وﮐﻦ ﻣﻦ اﻟﺤﺎﻣﺪﻳﻦ‪ .‬ﺗﻔﮑّﺮ ﻓﻰ‬ ‫ﻓﻀﻞ رﺑّﮏ اﻧّﻪ ﻳﺬﮐﺮﮎ ﻓﻰ اﻟﺴّﺠﻦ اﻻﻋﻈﻢ ﺑﺬﮐﺮ ﻻﻳﻌﺎدﻟﻪ ﻣﺎ ﻋﻨﺪ اﻟﻤﻠﻮﮎ و‬ ‫ﻼ اﻟﯽ ﻗﺒﻠﺔ‬ ‫اﻟﺴّﻼﻃﻴﻦ‪ .‬اﻧّﮏ اذا ﺷﺮﺑﺖ رﺣﻴﻖ ﺑﻴﺎﻧﻰ و ﻓﺰت ﺑﮑﺘﺎﺑﻰ ﻗﻢ ﻣﻘﺒ ً‬ ‫اﻟﻮﺟﻮد و ﻗﻞ ﻳﺎ اﻟﻪ اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸّﻬﻮد اﺳﺌﻠﮏ ﺑﻨﻔﺤﺎت اﻳّﺎﻣﮏ و ﻓﻮﺣﺎت ﻗﻤﻴﺺ‬ ‫ﻋﻨﺎﻳﺘﮏ ﺑﺎن ﺗﺠﻌﻠﻨﻰ ﺛﺎﺑﺘًﺎ راﺳﺨًﺎ ﻋﻠﯽ اﻣﺮﮎ اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﺗﺸﺂء و‬ ‫ﻓﻰ ﻗﺒﻀﺘﮏ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺳﻤﺂء ﺗﻔﻌﻞ ﻣﺎ ﺗﺸﺂء و ﺗﺤﮑﻢ ﻣﺎ ﺗﺮﻳﺪ‪ .‬ﻳﺎ اﺳﺪ اﺳﻤﻊ ﻧﺪﺁء‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻣﻦ اﻟﻨّﺎس ﻣﻦ اراد ان ﻳﻄﻔﺊ‬ ‫اﻟﻔﺮد اﻻﺣﺪ اﻧّﻪ ﻳﺪﻋﻮﮎ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﻧﻮر اﷲ ﻗﻞ ﺗ ّﺒًﺎ ﻟﮏ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻐﺎﻓﻞ اﻟﺒﻌﻴﺪ‪ .‬اﻧّﻪ وﺿﻊ اﻣﺮﻩ ﻋﻠﯽ اﺳﺎس ﺛﺎﺑﺖ راﺳﺦ‬

‫ﻣﺘﻴﻦ‪ .‬ﻻ ﺗﺰﻋﺰﻋﻪ ارﻳﺎح اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻻ اﺷﺎرات اﻻﻣﻢ ﮐﺬﻟﮏ ﻗﻀﻰ اﻻﻣﺮ ﻓﻰ ﻟﻮح‬ ‫ﺣﻔﻴﻆ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻌﺸﺮ اﻟﻌﻠﻤﺂء ِﻟ َﻢ اﻋﺮﺿﺘﻢ ﻋﻦ اﻟّﺬى ﺑﻪ ارﺗﻔﻌﺖ اﺳﻤﺂﺋﮑﻢ و ﻋﻠﺖ‬ ‫ﻣﻘﺎﻣﺎﺗﮑﻢ اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﻔﺮوا ﺑﺤﺠّﺔ اﻟﻠّﻪ ﺑﻌﺪ ﻇﻬﻮرهﺎ و‬ ‫ﻼ ﻣﻦ‬ ‫اﻋﺮﺿﻮا ﻋﻦ ﻧﻌﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ﺑﻌﺪ اﻧﺰاﻟﻬﺎ ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻨﺼﺤﮑﻢ ﻣﻮﻟﯽ اﻟﻮرى ﻓﻀ ً‬ ‫ﻋﻨﺪﻩ و هﻮ اﻟﻨّﺎﺻﺢ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﺑﻈﻠﻤﮑﻢ ﻧﺎح رﺳﻞ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ اﻋﻠﯽ اﻟﻤﻘﺎم و اهﻞ‬ ‫اﻟﻔﺮدوس ﻓﻰ ﻣﻘﺎم ﮐﺮﻳﻢ ﺧﺎﻓﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﻔﺘﻮا ﻋﻠﯽ اﻟّﺬﻳﻦ ﺑﻪ ﻧﺼﺐ اﻟﻤﻴﺰان و‬ ‫ﻇﻬﺮ ﺻﺮاط اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﻤﻴﺪ‪ .‬أ ﺗﻘﺘﻠﻮن اﻟّﺬى ﻳﺪﻋﻮﮐﻢ اﻟﯽ اﻻﻓﻖ اﻻﻋﻠﯽ و‬ ‫ﻳﻨﺰّل ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻣﻦ ﺳﻤﺂء اﻟﺮّوح ﻣﺎ ﻳﻨﺠﺬب ﺑﻪ اوﻟﻮاﻟﻨّﻬﻰ اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﺑﺤﺮ اﻟﻌﻠﻢ اﻣﺎم وﺟﻮهﮑﻢ و اﻧﺘﻢ ﻓﻰ هﻴﻤﺂء اﻟﻈّﻨﻮن ﻣﻦ‬ ‫ن اﻟﺸّﻤﺲ ﻓﻰ وﺳﻂ اﻟﺰّوال ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺬﮐّﺮﮐﻢ اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟﻤﺘﺤﻴّﺮﻳﻦ‪ .‬ارﻓﻌﻮا رؤوﺳﮑﻢ ا ّ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬ﻳﺎ ﻧﺼﺮاﻟﻠّﻪ اﻳّﺎﮎ ان ﺗﺤﺰﻧﮏ ﺷﺌﻮﻧﺎت‬ ‫ﻓﻀ ً‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻮال ﻋﻠﯽ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬اﻧّﻪ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻢ او ﺗﺨﻮّﻓﮏ ﺳﻄﻮة اﻻﻣﻢ ﺗﻮﮐّﻞ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻳﺸﻬﺪ و ﻳﺮى و ﻓﻰ ﻗﺒﻀﺘﻪ ﻣﻠﮑﻮت اﻵﺧﺮة و اﻻوﻟﯽ ﻳﮑﺘﺐ ﻟﻤﻦ اراد اﺟﺮ ﻣﻦ‬ ‫ﻓﺎز ﺑﻠﻘﺂﺋﻪ و ﺷﺮب ﻣﻦ ﺑﺤﺮ وﺻﺎﻟﻪ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻗﻞ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﻣﺎ‬ ‫ﻻﻇﻬﺮ ﻓﻰ اﻟﻌﺎﻟﻢ اﺳﻤﻌﻮا ﻳﺎ ﻗﻮم ﻧﺪﺁء ﻣﻦ ﻳﻨﻄﻖ ﺑﻴﻦ اﻻﻣﻢ اﻳّﺎﮐﻢ ان ﺗﺤﺠﺒﮑﻢ‬ ‫ﻖ دﻋﻮهﻢ ﺑﺎﻧﻔﺴﻬﻢ و اﻗﺒﻠﻮا اﻟﯽ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﻤﻴﺪ‪ .‬اﻟﺒﻬﺎء ﻣﻦ‬ ‫ﺷﺌﻮﻧﺎت اﻟﺨﻠﻖ ﻋﻦ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ اﻣﺔ ﺳﻤﻌﺖ و ﺷﺮﺑﺖ‬ ‫ﻞ ﻋﺒﺪ اﻗﺒﻞ و ﺁﻣﻦ و ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﻟﺪن ﻣﺎﻟﮏ اﻟﺴّﻤﺂء ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﻰ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻠﻢ اﻻﻋﻠﯽ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ اﻟّﺬﻳﻦ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﺎﻟﻠّﻪ‬ ‫ﮐﻮﺛﺮ ﻣﺤﺒّﺔ رﺑّﻬﺎ اﻟﻐﻨ ّ‬ ‫ﻓﺎﻃﺮ اﻟﺴّﻤﺂء و ﻻ ﺗﻤﻨﻌﻬﻢ ﻋﻦ ﺻﺮﻳﺮﮎ اﻻﺣﻠﻰ اﻧّﺎ ﺟﻌﻠﻨﺎﮎ ﻣﺘﺮﺟﻤًﺎ ﻓﻰ اﻟﻤﻠﮏ‬ ‫ﻣﻦ ﻟﺪن رﺑّﮏ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﺑﺸّﺮ ﻋﺒﺪﻧﺎ اﻟّﺬى ﺳﻤّﻰ ﺑﺎﺳﮑﻨﺪر‬ ‫ﺑﻤﺎ ذﮐﺮﻩ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻘﺪر ﻓﻰ اﻟﻤﻨﻈﺮ اﻻﮐﺒﺮ ﻟﻴﻔﺮح و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﮐﺮﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﮏ‬ ‫ﺷﺮﺑﺖ ﻣﻦ ﻣﺂء اﻟﺤﻴﻮان اﻟّﺬى ﻣﻨﻊ ﻋﻨﻪ اﺳﮑﻨﺪر اﻻوّل ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﺳﻠﻄﺎن اﻟﻤﻠﻞ‬ ‫و ﻣﺰﻳﻞ اﻟﻌﻠﻞ اﻟّﺬى ﻳﻨﻄﻖ ﻓﻰ اﻟﺴّﺠﻦ اﻻﻋﻈﻢ ﺑﻴﻦ اﻻﻣﻢ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ اﻟﻌﻠﻴﻢ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻟﺪن‬ ‫اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬اﻧّﻪ داراﻟﺒﻼد و ﻣﺎ ﻓﺎز ﺑﻤﺎ اراد و اﻧّﮏ ﻓﺰت ﺑﻪ ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺖ ﻓﻀ ً‬ ‫ﺐ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ اﻻﻣﮑﺎن ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻣﻦ اﺧﺬ و‬ ‫ن ﻣﺂء اﻟﺤﻴﻮان هﻮ ﺣ ّ‬ ‫ﻏﻔﻮر ﮐﺮﻳﻢ‪ .‬ﻗﻞ ا ّ‬ ‫ﺷﺮب ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬ﻓﮑّﺮ ﻓﻰ اﻟﻘﺮون اﻟﺨﺎﻟﻴﺔ اﻳﻦ اﺳﮑﻨﺪر و اﻣﺜﺎﻟﻪ و اﻳﻦ‬ ‫اﻋﻼﻣﻬﻢ اﻟﻤﻨﺼﻮرة و راﻳﺎﺗﻬﻢ اﻟﻤﻨﺼﻮﺑﺔ و اﻳﻦ رﻣﺎﺣﻬﻢ اﻟﻤﺸﺮوﻋﺔ و ﺳﻬﺎﻣﻬﻢ‬ ‫اﻟﻄّﺎﺋﺮة و اﻳﻦ اﻋﻨﺎﻗﻬﻢ اﻟﻤﺘﻄﺎوﻟﺔ و ﻗﺼﻮرهﻢ اﻟﻤﺸﻴّﺪة و اﻳﻦ ﺧﻴﺎﻣﻬﻢ اﻟﻤﻀﺮوﺑﺔ‬ ‫و ﺧﺒﺎﺋﻬﻢ اﻟﻤﺮﻓﻮﻋﺔ و اﻳﻦ اواﻣﺮهﻢ اﻟﻨّﺎﻓﺬة و ﻣﻌﺎﻗﻠﻬﻢ اﻟﻌﺎﻟﻴﺔ و اﻳﻦ ﺻﻠﻴﻞ‬ ‫ﺳﻴﻮﻓﻬﻢ و ﺻﻬﻴﻞ ﺧﻴﻮﻟﻬﻢ و اﻳﻦ ﺗﻐﺮّدات ﻃﻴﻮرهﻢ و ﻧﻐﻤﺎت ﻣﻐﻨّﻴﺎﺗﻬﻢ و اﻳﻦ‬ ‫هﺪﻳﺮ ورﻗﺂﺋﻬﻢ و ﺧﺮﻳﺮ اﻧﻬﺎرهﻢ و اﻳﻦ ﻣﻦ ارﺗﻌﺪ ﻣﻦ ﺳﻄﻮﺗﻪ اﻟﻌﺎﻟﻢ و اﺿﻄﺮب‬

‫ﻣﻦ ﻇﻠﻤﻪ اﻻﻣﻢ و اﻳﻦ ﻣﻦ اﻓﺘﺨﺮ ﺑﺎﻟﻤﻠﮏ ﻣﻌﺮﺿًﺎ ﻋﻦ اﻟﻤﻠﮑﻮت و اﻳﻦ ﻣﻦ اﺧﺬﻩ‬ ‫اﻟﻐﺮور اﻟﯽ ان اﻋﺮض ﻋﻦ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﺠﺒﺮوت‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻦ ﺣﮑﻢ ﻋﻠﯽ اﻻﻓﺎق و اﻳﻦ‬ ‫ﻣﻦ ﻧﻘﺾ اﻟﻤﻴﺜﺎق‪ .‬اﻳﻦ اﻟّﺘﻰ ﺧﺠﻞ ﻏﺼﻦ اﻟﺒﺎن ﻋﻨﺪ ﺗﻤﺎﻳﻠﻬﺎ و ﺗﻄﺎوﻟﻬﺎ و ﺗﻮﻗّﻔﺖ‬ ‫اﻟﺸّﻤﺲ ﻋﻨﺪ ﮐﺸﻒ ﻗﻨﺎﻋﻬﺎ و ﻇﻬﻮر ﺟﻤﺎﻟﻬﺎ‪ .‬اﻳﻦ ﻗﺼﻮر اﻟﻘﻴﺎﺻﺮة و ﻓﺮوع‬ ‫اﻟﻔﺮاﻋﻨﺔ و اﻳﻦ ﺷﻮﮐﺔ اﻻﮐﺎﺳﺮة و ﺟﺒﺮوت اﻟﺠﺒﺎﺑﺮة‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻦ ﻏﺮّﺗﻪ اﻟﺼّﻔﻮف و‬ ‫ﻳﺮى ورﺁﺋﻪ اﻻﻟﻮف و اﻳﻦ ﻣﻦ ﻃﺎر ﻓﻰ هﻮﺁء اﻟﻐﺮور و اﻋﺮض ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ‬ ‫اﻟﻨّﺸﻮر‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺴﺎﻃﻬﻢ و ﻧﺸﺎﻃﻬﻢ و ﻋﺰّﺗﻬﻢ و اﻗﺘﺪارهﻢ و اﻳﻦ ﺧﺰﺁﺋﻨﻬﻢ و‬ ‫زﺧﺎرﻓﻬﻢ و اواﻣﺮهﻢ و هﻴﺎﮐﻠﻬﻢ‪ .‬ﻗﺪ اﻧﺰﻟﻬﻢ اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ اﻋﻠﯽ ﻏﺮﻓﺎت ﻗﺼﻮرهﻢ اﻟﯽ‬ ‫اﺳﻔﻞ درﮐﺎت ﻗﺒﻮرهﻢ‪ .‬ﻟﻮ ﻳﺘﻔﺤّﺺ اﺣﺪ ﻓﻴﻬﺎ هﻞ ﻳﻘﺪر ان ﻳﻤﻴّﺰ ﺟﻤﺎﺟﻢ اﻟﻤﻠﻮﮎ‬ ‫ﻰ ﻋﻦ اﻟﺼّﻌﻠﻮﮎ ﻻوﻣﺎﻟﮏ اﻟﻤﻠﮑﻮت و ﺳﻠﻄﺎن‬ ‫ﻋﻦاﻟﻤﻤﻠﻮﮎ او ﺑﺮاﺟﻢ اﻟﻐﻨ ّ‬ ‫اﻟﺠﺒﺮوت‪ .‬ﻗﺪ رﺟﻌﻮا اﻟﯽ ﻣﻨﺎزﻟﻬﻢ و ﺳﮑﻨﻮا ﻓﻰ ﻣﻘﺎﺑﺮهﻢ‪ .‬ﻗﺪ اﺧﺬت ﻣﻨﻬﻢ‬ ‫اﻟﻤﻘﺎﻣﺎت و اﻟﺸّﺌﻮن اﻧّﺎﻟﻠّﻪ و اﻧّﺎ اﻟﻴﻪ راﺟﻌﻮن‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻄﻖ ﻟﺴﺎن اﻟﻌﻈﻤﺔ ﺑﻴﻦ‬ ‫اﻟﺒّﺮﻳﺔ اﻗﺮء و ﻗﻞ ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ ﻣﻦ ذﮐﺮﺗﻨﻰ و ﻟﮏ اﻟﺜّﻨﺂء ﻳﺎ ﻣﻘﺼﻮد اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻓﺎﺳﺌﻞ اﻟﻠّﻪ ﺑﺎن ﻳﺠﻌﻠﮏ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ ﻋﻠﯽ اﻣﺮ رﺑّﮏ و ﻳﺒﻠّﻐﮏ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم ﻻﺗﻤﻨﻌﮏ‬ ‫ﺟﻨﻮد اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ذﮐّﺮ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ﻟﻤﻦ ﺳﻤّﻰ ﺑﻤﺤﻤّﺪ ﻗﺒﻞ ﺣﺴﻦ ﻟﻴﻘﺮّﺑﻪ ذﮐﺮ اﻟﻠّﻪ اﻟﯽ‬ ‫اﻟﺒﺤﺮ اﻻﻋﻈﻢ اﻟّﺬى ﻳﺴﻤﻊ ﻣﻦ ﺧﺮﻳﺮ اﻣﻮاﺟﻪ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮدود‪ .‬ﻳﺎ‬ ‫ﻖ ﻻﺗّﺤﺎد ﻣﻦ ﻓﻰ‬ ‫اهﻞ اﻻرض ﻻ ﺗﺠﻌﻠﻮا دﻳﻦ اﻟﻠّﻪ ﺳﺒﺒًﺎ ﻻﺧﺘﻼﻓﮑﻢ اﻧّﻪ ﻧﺰّل ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﺐ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﺧﺎﻟﺼًﺎ ﻟﻮﺟﻪ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻢ اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﺠﺎهﻠﻴﻦ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﻳﺤ ّ‬ ‫رﺑّﻪ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﺗﻤﺴّﮑﻮا ﺑﺎﻟﮑﺘﺎب اﻻﻗﺪس اﻟّﺬى اﻧﺰﻟﻪ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻣﻦ ﺟﺒﺮوﺗﻪ اﻟﻤﻘﺪّس‬ ‫ﻞ اﻻﻋﻤﺎل ﻣﻦ ﻟﺪن ﻗﻮّى ﻗﺪﻳﺮ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ‬ ‫اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬اﻧّﻪ ﻟﻤﻴﺰان اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻨﮑﻢ ﻳﻮزن ﺑﻪ ﮐ ّ‬ ‫ب‬ ‫ﻟﻤﻦ وﺟﺪ ﻣﻨﻪ ﺣﻼوة ﺑﻴﺎن رﺑّﻪ و ﺷﺮب ﻣﻦ ﮐﻠﻤﺎﺗﻪ ﮐﻮﺛﺮ اواﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻻﺗﺴﺒّﻮا اﺣﺪًا ﺑﻴﻨﮑﻢ و ﻻ ﺗﺘّﺒﻌﻮا ﺧﻄﻮات اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ﺟﺌﻨﺎ ﻻﺗّﺤﺎد ﻣﻦ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻻرض و اﺗّﻔﺎﻗﻬﻢ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﺎ ﻇﻬﺮ ﻣﻦ ﺑﺤﺮ ﺑﻴﺎﻧﻰ ﺑﻴﻦ ﻋﺒﺎدى و ﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﻘﻮم اﮐﺜﺮهﻢ ﻓﻰ ﺑﻌﺪ ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺴﺒّﮑﻢ اﺣﺪ و ﻳﻤﺴّﮑﻢ ﺿ ّﺮ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ اﻟﻠّﻪ اﺻﺒﺮوا‬ ‫و ﺗﻮﮐّﻠﻮا ﻋﻠﯽ اﻟﺴّﺎﻣﻊ اﻟﺒﺼﻴﺮ‪ .‬اﻧّﻪ ﻳﺸﻬﺪ و ﻳﺮى و ﻳﻌﻤﻞ ﻣﺎ اراد ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﻦ‬ ‫ب‬ ‫ﻋﻨﺪﻩ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻗﺪ ﻣﻨﻌﺘﻢ ﻋﻦ اﻟﻨّﺰاع و اﻟﺠﺪال ﻓﻰ ﮐﺘﺎب اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫اﻟﻌﺮش اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﺗﻤﺴّﮑﻮا ﺑﻤﺎ ﺗﻨﺘﻔﻊ ﺑﻪ اﻧﻔﺴﮑﻢ و اهﻞ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺄﻣﺮﮐﻢ ﻣﺎﻟﮏ‬ ‫اﻟﻘﺪم اﻟﻈّﺎهﺮ ﺑﺎﻻﺳﻢ اﻻﻋﻈﻢ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻻﻣﺮ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬اﻧّﮏ اذا ﻓﺰت ﺑﮑﺘﺎﺑﻰ ﻗﻞ‬ ‫اﺷﻬﺪ اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟّﺬى ﺑﮏ ﻧﺼﺐ اﻟﺼّﺮاط و وﺿﻊ اﻟﻤﻴﺰان و ﻧﻔﺦ ﻓﻰ اﻟﺼّﻮر و‬ ‫اﻧﺼﻌﻖ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﻇﻬﺮ ﻟﻮح ﺣﻔﻴﻆ‪ .‬ﻗﺪ اراد وﺟﻪ اﻟﻠّﻪ ان‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻔﻀّﺎل اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻳﺎ‬ ‫ﻳﺘﻮﺟّﻪ اﻟﯽ اﺣ ٍﺪ ﻣﻦ ﻋﺒﺎدﻩ و ﻳﺬﮐﺮﻩ ﻓﻀ ً‬

‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﺷﮑﺮ ﺑﻤﺎ‬ ‫ن اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻳﺬﮐﺮﮎ و ﻳﺪﻋﻮﮎ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﺳﻴّﺪ ﻗﺒﻞ اﺳﺪ ا ّ‬ ‫ﺗﺤﺮّﮎ ﻋﻠﯽ ذﮐﺮﮎ ﻗﻠﻤﻰ و اﻗﺒﻞ اﻟﻴﮏ وﺟﻬﻰ و اﻧﺰل ﻟﮏ ﻟﺴﺎن ﺑﻴﺎﻧﻰ ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻠﮑﻮت وﺣﻴﻰ ﻣﺎ ﻟﻮ ﺗﻀﻌﻪ ﻋﻠﯽ اﻟﺠﺒﺎل ﻟﺘﺮاهﺎ ﺧﺎﺿﻌﺔ ﻣﺘﺬﻟّﻠﺔ ﻟﻠّﻪ اﻟﻔﺮد‬ ‫ﻞ ﺣﺠﺮ ادﻋﻮﮎ ﺑﺎﺳﻤﮏ‬ ‫ﺐ ﻋﻨﺪ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬ﻗﻞ اﻟﻬﻰ اﻟﻬﻰ اﺣ ّ‬ ‫ﺐ ﻓﻰ اﻟﺠﺒﺎل ارﻓﻊ ﻧﺪﺁﺋﻰ‬ ‫ﻞ ﻣﺪر اذﮐﺮﮎ ﺑﺎﺳﻤﮏ اﻟﺮّﺣﻴﻢ و اﺣ ّ‬ ‫اﻟﮑﺮﻳﻢ و ﻋﻨﺪ ﮐ ّ‬ ‫ﺣ ّﺒًﺎ ﻟﺠﻤﺎﻟﮏ و ﻓﻰ اﻻﮐﺎم ﺻﺮﻳﺨﻰ و ﺻﻴﺤﺘﻰ ﺷﻮﻗًﺎ ﻟﻠﻘﺂﺋﮏ‪ .‬ﻗﺪّرﻟﯽ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻣﺎ‬ ‫ارادﻩ ﻗﻠﻢ ﺗﻘﺪﻳﺮﮎ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻠﮏ و رﺿﺂﺋﮏ‪ .‬ﺗﺮى ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻋﺒﺮاﺗﻰ ﻓﻰ ﻓﺮاﻗﮏ و‬ ‫ﺴﻤﺂء‬ ‫زﻓﺮاﺗﻰ ﻓﻰ وﺻﺎﻟﮏ اﺳﺌﻠﮏ ﺑﺎﻟﮑﻠﻤﺔ اﻟﻌﻠﻴﺎ اﻟّﺘﻰ ﺗﺜﻨﻴﮏ ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟ ّ‬ ‫ﺑﺎن ﺗﮑﺘﺐ ﻟﻌﺒﺪﮎ ﻣﻦ ﻗﻠﻤﮏ اﻻﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻳﺠﻌﻠﻪ ﺑﮑﻠّﻪ ﻣﻨﻘﻄﻌًﺎ اﻟﻴﮏ و ﻣﺘﻤﺴّﮑًﺎ‬ ‫ب ﺑﺤﺮ اﻟﻔﻘﺮ اهﺘ ّﺰ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ‬ ‫ﺑﮏ و ﻗﺂﺋﻤًﺎ ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺘﮏ و ﻣﺘﺮﺻّﺪًا اﻣﺮﮎ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﺑﻤﺎ رأى اﻣﻮاج ﺑﺤﺮ ﻏﻨﺂﺋﮏ‪ .‬ﻗﺪّر ﻟﻪ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻣﺎ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﮏ ﻓﻰ اﻳّﺎﻣﮏ اﻧّﮏ اﻧﺖ‬ ‫اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﺗﺸﺂء ﻓﻰ ﻗﺒﻀﺘﮏ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺷﻴﺂء ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺖ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻓﺘﺤﻨﺎ ﻋﻠﯽ وﺟﻬﮏ ﺑﺎب اﻟﺒﻴﺎن ﻟﺘﺸﮑﺮ رﺑّﮏ اﻟﺨﺒﻴﺮ و‬ ‫ﻧﺬﮐﺮ ﻣﻦ ﺳﻤّﻰ ﺑﺼﺎدق ﻟﻴﻔﺮح ﺑﺬﮐﺮ ﻣﻮﻟﻪ و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﺗﻮﺟّﻬﻮا ﺑﮑﻠّﻬﻢ اﻟﯽ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﺮّﻗﺎب‪ .‬ﻗﻞ اﻟﻬﻰ اﻟﻬﻰ ِﻟ َﻢ ﺧﻠﻘﺖ اﻟﻌﻴﻮن ﻟﻌﺒﺎدﮎ و اﻋﻄﻴﺘﻬﻢ ﺑﺼﺂﺋﺮ‬ ‫ﻣﻦ ﻓﻀﻠﮏ ان اﻋﻄﻴﺘﻬﻢ ﻟﻤﺸﺎهﺪة ﺟﻤﺎﻟﮏ و اﻟﻨّﻈﺮ اﻟﯽ اﻧﻮار وﺟﻬﮏ ﻓﺎﮐﺸﻒ‬ ‫اﻻﺣﺠﺎب ﻋﻨﻬﺎ ﺑﺠﻮدﮎ و اﻟﻄﺎﻓﮏ ﻟﺘﺸﺎهﺪﮎ ﻣﺴﺘﻮﻳًﺎ ﻋﻠﯽ ﻋﺮش ﻋﻈﻤﺘﮏ ﻓﻰ‬ ‫اﻳّﺎﻣﮏ و ان ﺧﻠﻘﺘﻬﺎ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻟﻐﻴﺮﮎ اذًا ﺗﺸﻬﺪ اﻻﺷﻴﺂء ﺑّﺎﻧﻬﻢ ﻓﻰ ﺧﺴﺮان ﻟﻢﻳﮑﻦ‬ ‫ﺐ ان‬ ‫اﻋﻈﻢ ﻣﻨﻪ ﻓﻰ ﻣﻤﻠﮑﺘﮏ‪ .‬و ﻋﺰّﺗﮏ ﻳﺎ ﻣﺤﺒﻮب ﻓﺆادى و ﻣﻘﺼﻮد ﻗﻠﺒﻰ اﺣ ّ‬ ‫ب‬ ‫ﺗﻌ ّﺬﺑﻨﻰ ﺑﻌﺬاب ﻟﻢ ﻳﮑﻦ اﮐﺒﺮ ﻣﻨﻪ ﻓﻰ ﻋﻠﻤﮏ و ﺗﮑﺘﺐ ﻟﯽ ﻋﺬب ﻟﻘﺂﺋﮏ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﻼ ﻋﻨﻪ ﻓﻰ‬ ‫ﮐﻨﺖ راﻗﺪًا هﺰّﻧﻰ ﻧﺴﻴﻢ ﻳﻮم ﻇﻬﻮرﮎ ﻓﻠﻤّﺎ اﻳﻘﻈﻨﻰ اﻟﻬﻤﻨﻰ ﻣﺎ ﮐﻨﺖ ﻏﺎﻓ ً‬ ‫اﻳّﺎﻣﮏ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ب وﺟﺪت ﻋﺮﻓﮏ ﺳﺮﻋﺖ اﻟﻴﮏ اﺳﺌﻠﮏ ﺑﺎن ﻻ ﺗﺠﻌﻠﻨﻰ ﻣﺤﺮوﻣًﺎ‬ ‫ﻋﻤّﺎ ﻗﺪّرﺗﻪ ﻓﻰ ﮐﺘﺎﺑﮏ ﻣﻦ ﺑﺪﺁﺋﻊ ﻓﻀﻠﮏ و ﻻ ﻣﻤﻨﻮﻋًﺎ ﻋﻦ اﻻﺳﺘﻘﺎﻣﺔ ﻓﻰ اﻣﺮﮎ‬ ‫ﻓﺎﮐﺘﺐ ﻟﯽ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻣﻦ ﻗﻠﻤﮏ اﻻﻋﻠﯽ ﺧﻴﺮ اﻻﺧﺮة و اﻻوﻟﯽ اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻳﺎ ﻋﻠﯽ ﻗﻠﺐ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﻗﺪ اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﺣﺒّﺂﺋﻪ و ﻳﻨﺼﺤﻬﻢ ﺑﻤﺎ ﻧﺼﺤﻨﺎ ﺑﻪ اﺣﺪ‬ ‫اﻏﺼﺎﻧﻰ اﻟّﺬى ﺳﻤّﻰ ﺑﺒﺪﻳﻊ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﮐﺘﺎب اﻻﺳﻤﺂء و ﺑﻌﻠ ّ‬ ‫ﻰ ﻗﺒﻞ ﻣﺤﻤّﺪ ﻓﻰ ﻟﻮح‬ ‫ﻞ ﺑﺎﻟﺼّﺒﺮ و اﻟﺴّﮑﻮن و‬ ‫ﻧﻄﻖ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮهّﺎب‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﻮﺻﻰ اﻟﮑ ّ‬ ‫اﻻﻣﺎﻧﺔ اﻟّﺘﻰ ﮐﺎﻧﺖ ودﻳﻌﺔ اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻦ ﺧﻠﻘﺔ ﻃﻮﺑﻰ ﻟﺮاﻓﻌﻰ اﻋﻼﻣﻬﺎ و ﺣﺎﻓﻈﻰ‬ ‫ﻣﻘﺎﻣﻬﺎ‪ .‬ﻗﻠﻨﺎ ﻳﺎ ﺑﺪﻳﻊ ﮐﻦ ﻓﻰ اﻟّﻨﻌﻤﺔ ﻣﻨﻔﻘًﺎ و ﻓﻰ ﻓﻘﺪهﺎ ﺷﺎﮐﺮًا و ﻓﻰ اﻟﺤﻘﻮق اﻣﻴﻨًﺎ و‬ ‫ﻓﻰ اﻟﻮﺟﻪ ﻃﻠﻘًﺎ و ﻟﻠﻔﻘﺮﺁء ﮐﻨﺰًا و ﻟﻼﻏﻨﻴﺂء ﻧﺎﺻﺤًﺎ و ﻟﻠﻤﻨﺎدى ﻣﺠﻴﺒًﺎ و ﻓﻰاﻟﻮﻋﺪ و‬ ‫ﻻ و ﻟﻸﻧﺴﺎن‬ ‫ﻓ ّﻴًﺎ و ﻓﻰاﻻﻣﻮر ﻣﻨﺼﻔًﺎ و ﻓﻰاﻟﺠﻤﻊ ﺻﺎﻣﺘًﺎ و ﻓﻰ اﻟﻘﻀﺂء ﻋﺎد ً‬

‫ﺧﺎﺿﻌًﺎ و ﻓﻰ اﻟﻈّﻠﻤﺔ ﺳﺮاﺟًﺎ و ﻟﻠﻬﻤﻮم ﻓﺮﺟًﺎ و ﻟﻠﻈّﻤﺄن ﺑﺤﺮًا و ﻟﻠﻤﮑﺮوب ﻣﻠﺠﺎ ًء‬ ‫و ﻟﻠﻤﻈﻠﻮم ﻧﺎﺻﺮًا و ﻋﻀﺪًا و ﻇﻬﺮًا و ﻓﻰ اﻻﻋﻤﺎل ﻣﺘّﻘﻴًﺎ و ﻟﻠﻐﺮﻳﺐ وﻃﻨًﺎ و‬ ‫ﻞ ﺻﺮاﻃًﺎ و‬ ‫ﻟﻠﻤﺮﻳﺾ ﺷﻔﺂ ًء و ﻟﻠﻤﺴﺘﺠﻴﺮ ﺣﺼﻨًﺎ و ﻟﻠﻀّﺮﻳﺮ ﺑﺼﺮًا و ﻟﻤﻦ ﺿ ّ‬ ‫ﻻ و ﻟﻬﻴﮑﻞ اﻻﻣﺎﻧﺔ ﻃﺮازًا و ﻟﺒﻴﺖ اﻻﺧﻼق ﻋﺮﺷًﺎ و ﻟﺠﺴﺪ‬ ‫ﻟﻮﺟﻪ اﻟﺼّﺪق ﺟﻤﺎ ً‬ ‫ﻄﻴّﺒﺔ رذاذًا و‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻢ روﺣًﺎ و ﻟﺠﻨﻮد اﻟﻌﺪل راﻳ ًﺔ و ﻻﻓﻖ اﻟﺨﻴﺮ ﻧﻮرًا و ﻟﻼرض اﻟ ّ‬ ‫ﻼ و ﻟﺠﺒﻴﻦ اﻟﺪّهﺮ‬ ‫ﻟﺒﺤﺮ اﻟﻌﻠﻢ ﻓﻠﮑّﺎ و ﻟﺴﻤﺂء اﻟﮑﺮم ﻧﺠﻤًﺎ و ﻟﺮأس اﻟﺤﮑﻤﺔ اﮐﻠﻴ ً‬ ‫ﺑﻴﺎﺿًﺎ و ﻟﺸﺠﺮ اﻟﺨﺸﻮع ﺛﻤﺮًا‪ .‬ﻓﺎﺳﺌﻞ اﻟﻠّﻪ ان ﻳﺤﻔﻈﮏ ﻣﻦ ﺣﺮارة اﻟﺤﻘﺪ و‬ ‫ﺻﺒّﺎرة اﻟﺒﺮد اﻧّﻪ ﻗﺮﻳﺐ ﻣﺠﻴﺐ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻄﻖ ﻟﺴﺎﻧﻰ ﻻﺣﺪ اﻏﺼﺎﻧﻰ و ذﮐﺮﻧﺎﻩ‬ ‫ﻻﺣﺒّﺂﺋﻰ اﻟّﺬﻳﻦ ﻧﺒﺬوا اﻻوهﺎم و اﺧﺬوا ﻣﺎ اﻣﺮوا ﺑﻪ ﻓﻰ ﻳﻮم ﻓﻴﻪ اﺷﺮﻗﺖ ﺷﻤﺲ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ ﻗﺒﻞ ﺣﺴﻴﻦ اﺳﻤﻊ ﻣﺎ ﻳﻨﺎدﻳﮏ ﺑﻪ‬ ‫اﻻﻳﻘﺎن ﻣﻦ اﻓﻖ ارادة اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫اﻟﻤﻈﻠﻮم اﻧّﻪ ﻳﺬﮐﺮﮎ ﺧﺎﻟﺼًﺎ ﻟﻮﺟﻪ اﻟﻠّﻪ ﻟﺘﻘﻮم ﻋﻠﯽ ذﮐﺮﻩ و ﺛﻨﺂﺋﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺒﺎد‪ .‬اﻳّﺎﮎ‬ ‫ان ﺗﺤﺰﻧﮏ ﺷﺌﻮﻧﺎت اﻟﺨﻠﻖ او ﺗﺨﻮّﻓﮏ اﺷﺎرات اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟﻤﺒﺪء و اﻟﻤﺂل‪.‬‬ ‫ﺿﻊ ﻣﺎ ﻋﻨﺪ اﻟﻨّﺎس اﻣﺮًا ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ و ﺧﺬ ﻣﺎ اوﺗﻴﺖ ﺑﻪ ﻓﻰ اﻟﮑﺘﺎب‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ‬ ‫اﻻرض ﺗﺎﷲ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ اﻟﻠّﻮح اﻟﻤﺤﻔﻮظ و اﻧّﻪ ﻳﻤﺸﻰ ﺑﻴﻦ ﻋﺒﺎدﻩ و ﻳﻘﻮل هﺬا ﻳﻮم‬ ‫ﻞ ﻣﺸﺮﮎ ﻣﺮﺗﺎب‪ .‬و‬ ‫وﻋﺪﺗﻢ ﺑﻪ ﻓﻰ ﮐﺘﺐ اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ اﺗّﻘﻮ اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺘّﺒﻌﻮا ﮐ ّ‬ ‫ﻖ‬ ‫اﺧﺮﻗﻮا اﻻﺣﺠﺎب ﺑﺎﺳﻤﻰ و اﻟﺴّﺒﺤﺎت ﺑﻨﺎر ﺣﺒّﻰ ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺄﻣﺮﮐﻢ ﻣﻦ ﻧﻄﻖ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻓﻰ اﻋﻠﯽ اﻟﻤﻘﺎم‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻐﺮﻳﺐ ﻗﺼﺪ اﻟﻮﻃﻦ و ﻟﺒﻌﻴ ٍﺪ ﺳﺮع اﻟﯽ ﺑﺤﺮاﻟﻘﺮب و‬ ‫ب‬ ‫ﻟﻌﻠﻴﻞ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ ﮐﻮﺛﺮ اﻟﺸّﻔﺂء ﻓﻰ ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﻧﻄﻘﺖ اﻻﺷﻴﺂء اﻟﻤﻠﮏ ﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫اﻻرﺑﺎب‪ .‬اﻋﺮف ﻗﺪر هﺬﻩ اﻻﻳّﺎم و ﺧﺬ ﻗﺪح اﻻﻧﻘﻄﺎع ﺑﺎﺳﻢ رﺑّﮏ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﻧﺎم ﺛ ّﻢ‬ ‫اﺷﺮب ﻣﻨﻪ ﺑﺎﻟﺮّوح و اﻟﺮّﻳﺤﺎن‪ .‬ﻓﺎﻧﻈﺮ ﺛ ّﻢ اذﮐﺮ اﻟﺪّﻧﻴﺎ و ﻣﺎ ﺗﺮى ﻓﻴﻬﺎ ﻣﻦ‬ ‫ﺷﺌﻮﻧﺎﺗﻬﺎ و ﺗﻐﻴﻴﺮهﺎ و اﺧﺘﻼﻓﻬﺎ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﻬﺎ ﺗﺪﻋﻮ ﻓﻰ ﮐﻞ اﻻﺣﻴﺎن اهﻠﻬﺎ و ﺗﻘﻮل‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻓﺎﻋﺘﺒﺮوا ﻳﺎ اوﻟﯽ اﻻﺑﺼﺎر‪ .‬اﻧّﻬﺎ ﺗﺬﮐّﺮ اﻟﻨّﺎس و ﺗﺨﺒﺮهﻢ ﺑﺰواﻟﻬﺎ و ﻓﻨﺂﺋﻬﺎ و ﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﻘﻮم ﻓﻰ ﺳﮑﺮ ﻋﺠﺎب‪ .‬اﺳﻤﻊ ﻧﺪﺁﺋﻰ ﺛ ّﻢ اﻋﻤﻞ ﺑﻤﺎ اُﻣﺮت ﺑﻪ ﻓﻰ هﺬا اﻟﮑﺘﺎب اﻟّﺬى‬ ‫ﺷﻬﺪت ﻟﻪ اﻟﺬرّات‪ .‬ﮐﻢ ﻣﻦ ﻋﺎرف ﻏﺮّﺗﻪ اﻟﻌﻠﻮم و اﻟﻤﻌﺎرف و ﮐﻢ ﻣﻦ ﺟﺎهﻞ اﻗﺒﻞ‬ ‫اﻟﯽ اﻻﻓﻖ اﻻﻋﻠﯽ و ﻗﺎل ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ ﻣﻦ ﻋﺮّﻓﺘﻨﻰ ﻣﺸﺮق ﺁﻳﺎﺗﮏ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻴﻮم‬ ‫اﻟّﺬى ﻓﻴﻪ ﻧﺎح اﻟﺮّﻋﺪ و ﺻﺎح اﻟﺴّﺤﺎب ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠﯽ اﺻﻔﻴﺂء اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫ﺷﻐﻠﺘﻬﻢ اﻣﻮاﻟﻬﻢ و اﻧﻔﺴﻬﻢ ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﻳﻮم اﻟﻤﻌﺎد‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﺒﺼﻴﺮ ﻓﺎز ﺑﺎﻧﻮار‬ ‫اﻟﻮﺟﻪ و ﻟﻘﻠﺐ اﻗﺒﻞ اﻟﯽ ﻗﺒﻠﺔ اﻵﻓﺎق‪ .‬ﻳﺎ ﻃﻴﺮ اﻟﺒﻴﺎن ﻏﺮّد ﻋﻠﯽ اﻻﻓﻨﺎن ﺑﺎﺳﻢ رﺑّﮏ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺛ ّﻢ اذﮐﺮ ﻣﻦ ﺳﻤّﻰ ﺑﺒﻬﺂءاﻟﺪّﻳﻦ ﻟﻴﺄﺧﺬﻩ ﺟﺬب ﺁﻳﺎت رﺑّﻪ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻳﻄﻴﺮ‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻴﺎن اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ ﻳﻮم اﻟﻄّﻼق‪ .‬هﺬا ﮐﺘﺎب اﻧﺰﻟﻪ‬ ‫ﺑﺎﺟﻨﺤﺔ اﻻﺷﺘﻴﺎق ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﺣﺰاب اﻟّﺎ ﻣﻦ ﺷﺂء اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟﻮهّﺎب اذ اﺗﻰ ﻋﻠﯽ اﻟﺴّﺤﺎب و اﻋﺮض ﻋﻨﻪ ﮐ ّ‬

‫ﻣﺎﻟﮏ اﻟﺮّﻗﺎب‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﮑﻨﺰ اﻟﻤﺨﺰون و اﻟﻐﻴﺐ اﻟﻤﮑﻨﻮن ﻗﺪ اﺗﻰ ﻣﻦ ﻣﻄﻠﻊ‬ ‫اﻟﺮّوح ﺑﺂﻳﺎت ﻋﺠﺰ ﻋﻦ ﻋﺮﻓﺎﻧﻬﺎ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض اﻟّﺎ ﻣﻦ اﻳّﺪﻩ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﺑﻔﻀﻞ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻠّﺎم‪ .‬اﻧّﺎ ﺳﻤﻌﻨﺎ ﻣﺎ ﺗﻐﺮّد ﺑﻪ اﻟﻌﻨﺪﻟﻴﺐ اﻟّﺬى‬ ‫ﺳﻤّﻰ ﻣﻦ ﻟﺴﺎن اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﻳﺠﺎد وﺳﻤﻌﻨﺎ ذﮐﺮﮎ ذﮐﺮﻧﺎﮎ ﺑﻬﺬا اﻟﮑﺘﺎب اﻟّﺬى‬ ‫ﻳﻨﻄﻖ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻢ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮهّﺎب‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮏ و ﻻ ﺑﻴﮏ اﻟّﺬى‬ ‫ﻃﺎر اﻟﯽ اﻓﻘﻰ و ﺳﻤﻊ ﻧﺪﺁﺋﻰ و اﺧﺬﻩ ﺟﺬب ﺁﻳﺎﺗﻰ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻓﺪى روﺣﻪ ﻓﻰ‬ ‫ﺳﺒﻴﻠﯽ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻟﺴﺎن اﻟﻌﻈﻤﺔ ﻓﻰ اﻋﻠﯽاﻟﻤﻘﺎم‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮﻩ ﮐﻤﺎ ذﮐﺮﻧﺎﻩ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ و اﻧﺎ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻔﻀّﺎل‪ .‬ﻋﻠﻴﻪ ﺑﻬﺂﺋﻰ و ﺑﻬﺎء اهﻞ ﻣﻠﮑﻮﺗﻰ و‬ ‫ﻓﻀ ً‬ ‫ﻰ و اﻻﺷﺮاق‪ .‬اﻧّﮏ ﺗﻤﺴّﮏ‬ ‫ﺟﺒﺮوﺗﻰ و ﺑﻬﺎء اﻟّﺬﻳﻦ ﻳﻄﻮﻓﻮن اﻟﻌﺮش ﻓﻰ اﻟﻌﺸ ّ‬ ‫ﺑﺤﺒﻞ اﻟﺤﮑﻤﺔ ﺛ ّﻢ اﺳﺌﻞ اﻟﻠّﻪ ﺑﺎن ﻳﺴﻘﻴﮏ ﮐﻮﺛﺮ اﻻﺳﺘﻘﺎﻣﺔ ﺑﺎﻳﺎدى اﻟﻌﻨﺎﻳﺔ و ﻳﮑﺘﺐ‬ ‫ﻞ ﻣﻮﻗﻦ ﺻﺒّﺎر‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ ﻗﺒﻞ ﺻﺎدق اﻓﺮح ﺑﻤﺎ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﻴﮏ وﺟﻪ‬ ‫ﻟﮏ ﻣﺎ ﮐﺘﺒﻪ ﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻠﮏ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم و ﻳﺬﮐﺮﮎ ﺑﻤﺎ ﻳﺘﻀﻮّع ﺑﻪ ﻋﺮف اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ اﻻﻣﮑﺎن‬ ‫ب ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن‪ .‬ﻟﻤّﺎ اﻧﺎر اﻓﻖ ﺳﻤﺂء اﻟﻌﻠﻢ و ﺟﺮى ﻓﺮات‬ ‫ﺗﺒﺎرﮎ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫اﻟﺤﮑﻤﺔ اﻋﺮض ﻋﻨﻪ اﻟﻌﻠﻤﺂء و اﻓﺘﻮا ﻋﻠﯽ اﻟّﺬى ﺗﺰﻳّﻦ ﺑﺬﮐﺮﻩ ﻟﻮح ﻣﺤﻔﻮظ‪ .‬ﻗﺪ‬ ‫ﻖ ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟﺸّﺎهﺪ و اﻟﻤﺸﻬﻮد‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﮐﺎﻧﻮا ﻳﻨﺘﻈﺮون اﻳّﺎم اﻟﻠّﻪ ﻓﻠﻤّﺎ ﻇﻬﺮت ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻳﺎﻣﻌﺸﺮ اﻟﻌﻠﻤﺂء اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺘّﺒﻌﻮا اهﻮﺁﺋﮑﻢ اﺧﺮﺟﻮا ﻣﻦ اﻣﺎﮐﻨﮑﻢ ﻣﺘﻮﺟّﻬﻴﻦ‬ ‫اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻮﺟﻮد‪ .‬ﻻ ﺗﻨﻔﻌﮑﻢ اﻟﻴﻮم ﻋﻠﻮﻣﮑﻢ و ﻻ ﻣﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ ﺿﻌﻮا اﻻوهﺎم و‬ ‫ﺧﺬوا ﻣﺎ اوﺗﻴﺘﻢ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻤﻠﮑﻮت‪ .‬ﮐﻢ ﻣﻦ ﻋﺎرف اﻓﺘﻰ ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻟﻤﻌﺮوف و ﮐﻢ ﻣﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺣﮑﻢ ﻋﻠﯽ اﻟﻤﻌﻠﻮم و ﮐﻢ ﻣﻦ اﻣّﻰ دﺧﻞ اﻟﻤﻠﮑﻮت ﺑﺎﺳﻢ‬ ‫رﺑّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮدود‪ .‬ان اﺧﺬﮎ ﺳﮑﺮ رﺣﻴﻖ ﺑﻴﺎﻧﻰ و اﺟﺘﺬﺑﮏ ﮐﻮﺛﺮ ﻋﺮﻓﺎﻧﻰ ﺧﺬ‬ ‫ﻗﺪح اﻻﻧﻘﻄﺎع ﺑﺎﺳﻤﻰ ﺛ ّﻢ اﺷّﺮﺑﻪ ﺑﺬﮐﺮى اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻄﻖ اﻟﻘﻠﻢ اﻻﻋﻠﻰ اذ‬ ‫ن ﻏﻠﺐ اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸّﻬﻮد‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻠﻢ‬ ‫اﺳﺘﻘ ّﺮ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء ﻋﻠﯽ اﻋﻠﯽ اﻟﺠﺒﺎل ﺑﺴﻠﻄﺎ ٍ‬ ‫اﻻﻋﻠﻰ اذﮐﺮ اﻟﻌﻨﺪﻟﻴﺐ ﻣﺮة اﺧﺮى اﻟّﺬى اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﻳﺠﺎد اذ اﻋﺮض‬ ‫ﻞ ذى ﺣﮑﻢ ﮐﻔﺮ ﺑﺎﻟﻠّﻪ‬ ‫ف و اﻓﺘﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻋﺎر ٍ‬ ‫ﻞ ﻋﺎﻟﻢ و اﻋﺘﺮض ﻋﻠﻴﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﻨﻪ ﮐ ّ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﺻﻌﺪت زﻓﺮاﺗﻰ و ﻧﺰﻟﺖ ﻋﺒﺮاﺗﻰ و ﺑﮑﺖ ﻋﻴﻦ ﺷﻔﻘﺘﻰ و‬ ‫ر ّ‬ ‫ﻧﺎح ﻗﻠﺒﻰ ﺑﻤﺎ ارى اﻟﻌﺒﺎد ﻣﻌﺮﺿﻴﻦ ﻋﻦ ﺑﺤﺮ رﺣﻤﺘﻰ و ﺷﻤﺲ ﻓﻀﻠﯽ و ﺳﻤﺂء‬ ‫ﮐﺮﻣﻰ اﻟّﺬى اﺣﺎط ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﻳﺒﺸّﺮهﻢ ﻟﺴﺎن اﻟﻤﻘﺼﻮد و‬ ‫ﻳﺪﻋﻮهﻢ اﻟﯽ اﻟﻤﻘﺎم اﻟﻤﺤﻤﻮد و هﻢ ﻳﻔﺘﻮن ﻋﻠﻴﻪ ﺑﻈﻠﻢ ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ﻧﻘﻀﻮا ﻣﻴﺜﺎق اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﻋﻬﺪﻩ و ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟّﺬى ﺁﻣﻨﻮا ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﻟﺌﺎﻟﺊ اﻟﻌﺮﻓﺎن ﻣﻦ‬ ‫ﻟﺪن ﻋﻠﻴﻢ ﺣﮑﻴﻢ‪ .‬هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﻳﻨﺎدى اﻟﻤﻴﺰان ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ اﺗﻰ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و اﻧﺎ اﻟﻤﻤﻴّﺰ‬ ‫اﻟﺨﺒﻴﺮ و ﻳﺼﻴﺢ ﻓﻴﻪ اﻟﺼّﺮاط و ﻳﻘﻮل ﻗﺪ ﻇﻬﺮ اﻟﺴّﺒﻴﻞ اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ و ﻓﻴﻪ ﺗﻨﻄﻖ‬

‫اﻟﺬّارت ﻳﺎﻣﻸ اﻻرﺿﻴﻦ و اﻟﺴّﻤﻮات ﻗﺪ اﺗﻰ ﻣﻨﺰل اﻵﻳﺎت ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻻ ﺗﻘﻮم ﻣﻌﻪ‬ ‫ﺟﻨﻮد اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻻ ﺳﻄﻮة اﻟّﺬﻳﻦ ﻏﻔﻠﻮا ﻋﻦ هﺬا اﻻﻣﺮ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﻣﺎ ﻻ ﻇﻬﺮ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ اﺷﺮف اﻧﺖ اﻟّﺬى اﻗﺘﺪﻳﺖ‬ ‫ﻓﻰ اﻻﺑﺪاع و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﺑﻤﻮﻻﮎ اﻧّﻪ ﻣﺎ ﻣﻨﻌﻪ ﻋﻦ اﻻﻣﺮ ﺿﻮﺿﺂء ﻣﻦ ﻋﻠﯽ اﻻرض ﻧﻄﻖ ﺑﺎﻋﻠﯽ اﻟﻨّﺪﺁء و‬ ‫ﻞ اﻟﯽ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﻤﻴﺪ‪ .‬اﻧّﮏ ﻗﺪ ﻧﺼﺮت دﻳﻦ اﻟﻠّﻪ و اﻣﺮﻩ و اﺷﺘﻐﻠﺖ‬ ‫دﻋﺎ اﻟﮑ ّ‬ ‫ﺑﺎﻟﺘّﺒﻠﻴﻎ ﻓﻰ هﺬا اﻻﻳّﺎم اﻟّﺘﻰ ﻓﻴﻬﺎ ﻧﻄﻖ ﻟﺴﺎن اﻟﻌﻈﻤﺔ و ﺑﻬﺎ ﺗﺰﻳّﻨﺖ ﮐﺘﺐ اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬اﻧﺖ اﻟّﺬى ﻣﺎ ﻣﻨﻌﺘﮏ ﺷﺌﻮﻧﺎت اﻟﺪّﻧﻴﺎ ﻋﻦ ذﮐﺮ ﻣﺎﻟﮏ‬ ‫ب اﻟﻌﺮش و اﻟﺜّﺮى ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟﺮّﻓﻴﻊ‪ .‬ﻻﺗﺤﺰن ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻮرى ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ر ّ‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻮال اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﺸّﺎهﺪ اﻟﺒﺼﻴﺮ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ‬ ‫ﺷﻰ ٍء ﺗﻮﮐّﻞ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻣﻌﮏ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﻸ اﻻرض اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺘّﺒﻌﻮا اهﻮﺁﺋﮑﻢ اﺳﺮﻋﻮا اﻟﯽ اﻟﺒﺤﺮ اﻻﻋﻈﻢ اﻟّﺬى ﻣﺎج‬ ‫ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻏﻠﺐ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اذﮐﺮ اذ ﻧﻄﻖ ﻟﺴﺎن اﻟﻌﻈﻤﺔ ﻓﻰ اوّل اﻻﻳّﺎم ﻓﻰ‬ ‫اﻟﺴّﺠﻦ اﻻﻋﻈﻢ ﻗﺪ ﻣﺎج ﺑﺤﺮ اﻟﺒﻶء و اﺣﺎﻃﺖ اﻻﻣﻮاج ﻓﻠﮏ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪.‬‬ ‫ن ﻓﺎﻟﻖ اﻻﺻﺒﺎح ﻣﻌﻨﺎ ﻓﻰ هﺬﻩ‬ ‫اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻳﺎ ﻣﻠّﺎح ﻻ ﺗﻀﻄﺮب ﻣﻦ اﻻرﻳﺎح ا ّ‬ ‫اﻟﻈّﻠﻤﺔ اﻟّﺘﻰ اﺣﺎﻃﺖ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﺷﺮﻗﺖ ﺷﻤﺲ اﻟﺒﻴﺎن ﻣﻦ اﻓﻖ ارادة رﺑّﮏ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ ﻣﻦ اﻟﻨّﺂﺋﻤﻴﻦ‪ .‬اﻧّﻬﻢ ﻣﺎ اﻧﺘﺒﻬﻮا ﻣﻦ ﻧﺪﺁء اﻟﻠّﻪ و ﻣﺎ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻞ ﻋﺎرف ﺑﺼﻴﺮ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻرض ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ‬ ‫وﺟﺪوا ﺣﻼوة ﺁﻳﺎﺗﻪ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫ﺳﺮت ﺳﻔﻴﻨﺔ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ ﺑﺤﺮ اﻟﺒﻴﺎن و اﻧّﻬﺎ ﺗﻤ ّﺮ ﻋﻠﯽ اﻟﺒ ّﺮ و اﻟﺒﺤﺮ ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻐﻔﻮر‬ ‫اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﺗﻤﺴّﮑﻮا ﺑﻬﺎ ﺑﺎﺳﻢ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮑﻢ اﻧّﻪ ﻳﻨﺠﻴﮑﻢ ﻓﻀ ً‬ ‫اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬اﻧّﮏ اذا وﺟﺪت ﻋﺮﻓﻰ ﻣﻦ ﻗﻤﻴﺺ ﺑﻴﺎﻧﻰ و ﻓﺰت ﺑﮑﺘﺎﺑﻰ ﻗﻞ ﻟﮏ اﻟﺒﻬﺎء‬ ‫ﻳﺎ ﻣﺤﺒﻮب اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻟﮏ اﻟﺜّﻨﺎء ﻳﺎ اﻟﻪ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬اﻓﺮح ﺑﻤﺎ‬ ‫ذﮐﺮﮎ اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻣﺮّة ﺑﻌﺪ ﻣﺮّة ﺑﺂﻳﺎت ﻻﺗﻨﻘﻄﻊ ﻧﻔﺤﺎﺗﻬﺎ ﻋﻦ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ‬ ‫ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻘﺪم ﻣﻦ هﺬا اﻻﻓﻖ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻠﻢ اﻻﻋﻠﻰ ﻗﻞ ﺑﻨﺪﺁﺋﻰ اﻻﺣﻠﯽ اﻧﺠﺬﺑﺖ‬ ‫اﻻﺷﻴﺂء و ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻻﺑﻬﻰ ﻣﺎج ﺑﺤﺮ اﻻﺳﻤﺂء وهﺎج ﻋﺮف اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﺑﻬﺬا اﻟﻈّﻬﻮر رﺟﻊ ﺣﺪﻳﺚ اﻟﻄّﻮر و ﻧﻔﺦ ﻓﻰ اﻟﺼّﻮر و ﻗﺎم اﻟﻌﺒﺎد ﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫اﻟﻮدود‪ .‬ﻗﻞ ﺑﺎﺻﺒﻌﻰ ﻓّﮏ ﺧﺘﻢ اﻟﺮّﺣﻴﻖ اﻟﻤﺨﺘﻮم و ﻇﻬﺮ اﻻﺳﻢ اﻟﻘﻴّﻮم و ﻗﺎم ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻻﻣﺮ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻣﺎ ﻣﻨﻌﺘﻪ ﺿﻮﺿﺂء اﻟﻌﺒﺎد و ﻣﺎ ﺧﻮّﻓﺘﻪ ﺳﻄﻮة اﻟﺠﻨﻮد‪ .‬ﻳﺎ ﻋﻴﺴﻰ‬ ‫اﻓﺮح ﺑﻤﺎ ﻳﺬﮐﺮﮎ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻌﺮش و اﻟﺜّﺮى ﻟﻌﻤﺮ اﻟﻠّﻪ هﺬا ﻣﻘﺎم ﻻ ﻳﻌﺎدﻟﻪ ﺷﻰء ﻓﻰ‬ ‫اﻻرض ﺗﻔﮑّﺮ و ﻗﻞ ﻟﮏ اﻟﺜّﻨﺂء ﻳﺎ اﻟﻪ اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸّﻬﻮد‪ .‬ﻗﻞ هﺬﻩ ارض ارﺗﻔﻊ ﻓﻴﻬﺎ‬ ‫ﻧﺪﺁء اﺑﻦ ﻣﺮﻳﻢ اﻟّﺬى ﺑﺸّﺮ اﻟﻨّﺎس ﺑﻬﺬا اﻟﻈّﻬﻮر اﻟّﺬى اذ ﻇﻬﺮ ﻧﻄﻖ اﻟﻤﻸ اﻻﻋﻠﯽ ﻗﺪ‬ ‫اﺗﻰ اﻟﻐﻴﺐ اﻟﻤﮑﻨﻮن ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﺸﻬﻮد‪ .‬هﺬا ﻣﻘﺎم ﻃﺎﻓﻪ اﻟﺮّوح و اهﻞ اﻟﻔﺮدوس‬ ‫ﻦ اﻟﻘﻮم هﻢ ﻻ ﻳﺴﻤﻌﻮن‪ .‬ﺿﻊ ﺳﻮﺁﺋﻰ و‬ ‫اﻻﻋﻠﯽ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء و ﻟﮑ ّ‬

‫ﺧﺬ ﮐﺘﺎﺑﻰ ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺄﻣﺮﮎ ﻟﺴﺎن ﻋﻈﻤﺘﻰ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻤﻘ ّﺮ اﻟّﺬى ﻻ ﻳﺮى ﻓﻴﻪ اﻟّﺎ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻮﺟﻮد‪ .‬ﻳﺎ اﺣﺒّﺂء اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ اﻟﺒﻠﺪان اﺳﻤﻌﻮا ﻧﺪﺁء اﻟﻤﻈﻠﻮم اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻞ اﻟﯽ اﻻﻓﻖ اﻻﻋﻠﻰ و اﻟﻤﻘﺎم اﻻﺳﻨﻰ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﺎﺳﻤﻪ اﻟﻘﻴّﻮم اﻧّﻪ ﻳﺪع اﻟﮑ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ ﻣﻦ اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ‪ .‬اﺷﻬﺪوا ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ ﻗﺒﻞ ﺧﻠﻖ‬ ‫اﻻﺷﻴﺂء و ﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻔﺮد اﻟﻮاﺣﺪ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﻮﺻﻴﮑﻢ ﺑﻤﺎ‬ ‫وﺻﻴّﻨﺎ ﺑﻪ اﺣﺪ اﻏﺼﺎﻧﻰ ﻣﻦ ﻗﻠﻤﻰ اﻟّﺬى ﺳﻤّﻰ ﺑﻀﻴﺂء اﷲ ﻓﻰ ﻟﻮﺣﻰ اﻟﺤﻔﻴﻆ‪ .‬ﺷﻬﺪ‬ ‫اﻟﻠّﻪ اﻧﻨّﻰ ﺁﻣﻨﺖ ﺑﺎﻟّﺬى ﺑﺬﮐﺮﻩ ﺷﺮب اﻟﻤﻘﺮّﺑﻮن اﻟﺮّﺣﻴﻖ اﻟﻤﺨﺘﻮم و اﻟﻤﺨﻠﺼﻮن ﻣﺎ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ‬ ‫ﻋﺠﺰ ﻋﻦ ادراﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض اﻟّﺎ ﻣﻦ ﺷﺂء اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﻖ ﻣﻮﻗﻨًﺎ و ﻓﻰ‬ ‫ﺿﻴﺂء ﮐﻦ ﻓﻰ اﻟﺒﺄﺳﺂء ﺻﺎﺑﺮًا و ﻓﻰ اﻻﻣﻮر راﺿﻴًﺎ و ﻓﻰ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﺨﻴﺮ ﺳﺎرﻋًﺎ و ﻓﻰ اﻟﻠّﻪ ﻗﺎﻧﺘًﺎ و ﻋﻠﯽ اﻟﻨّﺎس ﺳﺎﺗﺮًا و ﻋﻦ اﻟﻬﻮى ﻣﻌﺮﺿًﺎ و اﻟﯽ‬ ‫اﻟﺤّﻖ راﮐﻀًﺎ و ﻟﻠﻌﺒﺎد ﺳﺤﺎﺑًﺎ و ﻋﻨﺪ اﻟﺨﻄﺎء ﻋﻄﻮﻓًﺎ و ﻟﺪى اﻟﻌﺼﻴﺎن ﻏﻔﻮرًا و‬ ‫ﻓﻰ اﻟﻌﻬﺪ ﻗﺎﺋﻤًﺎ و ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻮﺻﻴﮏ اﻟﻤﻈﻠﻮم ﺛ ّﻢ ﺑﺘﻘﻮى اﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻳﻮﺻﻴﮏ ﺑﺎﻻﻣﺎﻧﺔ و اﻟﺼّﺪق ﻋﻠﻴﮏ ﺑﻬﺎ ﺛ ّﻢ ﻋﻠﻴﮏ ﺑﻬﺎ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮏ و ﻟﻤﻦ اﺣﺒّﮏ‬ ‫ﻟﻮﺟﻪ اﻟﻠّﻪ و وﻳﻞ ﻟﻤﻦ اﺑﻐﻀﮏ و اﻋﺮض ﻋﻤّﺎ اﻣﺮ ﺑﻪ ﻓﻰ اﻟﮑﺘﺎب‪ .‬ﻳﺎ اﺑﺮاهﻴﻢ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ‬ ‫اﺳﻤﻊ ﻧﺪﺁء اﻟﻠّﻪ اﻟﻔﺮد اﻟﺤﮑﻴﻢ اﻧّﻪ ﺳﻤﻊ ﻧﺪﺁﺋﮏ و اﺟﺎﺑﮏ ﻓﻀ ً‬ ‫ل وﺟﻬﮏ ﺷﻄﺮى و ﻗﻞ‬ ‫اﻟﻐﻔﻮر اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬اذا ﻓﺰت ﺑﺂﻳﺎﺗﻰ و وﺟﺪت ﻋﺮف ﺑﻴﺎﻧﻰ و ّ‬ ‫اﺷﻬﺪ ﺑﮏ ﻗﺎم اﻟﻘﻴﺎم و ﺑﻈﻬﻮرﮎ ﻧﻔﺦ ﻓﻰ اﻟﺼّﻮر و ﺑﮑﻠﻤﺘﮏ اﻟﻌﻠﻴﺎ ﻧﻄﻘﺖ‬ ‫اﻻﺷﻴﺂء اﻟﻤﻠﮏ ﻟﻠّﻪ اﻟﻔﺮد اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ﻟﻮ ﺗﺠﺪ ﻟﺬّة ﺑﻴﺎﻧﻰ ﺗﻄﻴﺮ ﺑﺎﺟﻨﺤﺔ اﻻﺷﺘﻴﺎق ﻓﻰ‬ ‫ﺼﻞ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻔ ّ‬ ‫هﻮﺁﺋﻰ و ﺗﺸﻬﺪ ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ ﻟﺴﺎن ﻋﻈﻤﺘﻰ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت ﺑﻴﺎﻧﻰ ا ّ‬ ‫اﻟﻌﻠﻴﻢ و ﻧﺬﮐﺮ اﺧﺎﮎ و ﻣﻦ ﻣﻌﮑﻤﺎ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ اﻗﺒﻠﻮا اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ارﺗﻌﺪت‬ ‫ﻞ ﻇﺎﻟﻢ ﺑﻌﻴﺪ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ز ّﻳﻨّﺎ ﺑﺤﺮ اﻟﺒﻴﺎن ﺑﻔﻠﮏ اﻟﻤﻌﺎﻧﻰ و اﻧّﻬﺎ ﺳﺮت ﻋﻠﻴﻪ‬ ‫ﻓﺮاﺋﺺ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻮال ﺑﻬﺬا اﻟﻔﻀﻞ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬ﻟﮑﻢ ان ﺗﺸﮑﺮوا اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﮏ ﺧﺘﻢ اﻟﺮّﺣﻴﻖ‬ ‫ﻳﺎ ﺻﻔﺎ ﻳﺬﮐﺮﮎ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﺑﺎﺳﻤﻪ اﻟﻘﻴّﻮم و ﺑﻪ ﻓ ّ‬ ‫اﻟﻤﺨﺘﻮم ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻘﺎﺻﺪ ﻗﺼﺪ و ﺷﺮب و ﻗﺎل ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ اﻟﻪ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﻪ‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻴﺎن اﻟﻤﻠﮏ ﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ﻳﺎ‬ ‫اﺗﻰ ﺑﺤﺠّﺔ اﻟﻠّﻪ و ﺑﺮهﺎﻧﻪ و ﻳﻨﻄﻖ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﻸ اﻻرض ﺧﺎﻓﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺘّﺒﻌﻮا اﻟّﺬﻳﻦ اﻋﺮﺿﻮا ﻋﻦ وﺟﻪ ﺑﻪ اﻧﺎر ﻣﻠﮑﻮت اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻣﻦ ﺣﺮﮐﺔ ﻗﻠﻤﻰ ﺗﺤﺮّﮎ اﻟﻘﻠﻢ اﻻﻋﻠﯽ و ﻣﻦ ﻧﺪﺁﺋﻰ ارﺗﻔﻊ‬ ‫ﻞ اﻟﯽ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬اﻧّﻪ ﻳﺪع اﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟّﻨﺪﺁء ﻣﻦ ﻣﮑﻤﻦ اﻟﮑﺒﺮﻳﺂء و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻦ اﻻﻣﻢ اﮐﺜﺮهﻢ ﻣﻦ اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﻧﺎر اﻓﻖ اﻟﺒﻴﺎن ﻣﻦ‬ ‫اﻟﺒﺤﺮ اﻻﻋﻈﻢ و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻧﻴّﺮ ﺑﻴﺎﻧﻰ اﻟﺒﺪﻳﻊ اﻟﻤﻠﻴﺢ‪ .‬ﻳﺎ وهّﺎب اﺳﻤﻊ ﻧﺪﺁء ﻣﻦ ﻳﻨﺎدﻳﮏ ﻓﻰ اﻟﻤﺂب و ﻳﺪع اﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﯽ هﺬا اﻻﻓﻖ اﻟّﺬى ﺑﻪ ﻇﻬﺮ ﻣﺎ ﮐﺎن ﻣﺴﻄﻮرًا ﻓﻰ ﮐﺘﺐ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬اﻳّﺎﮎ‬

‫ان ﻳﺤﺰﻧﮏ ﺷﻰء ﻣﻦ اﻻﺷﻴﺂء دع اﻟﻌﺎﻟﻢ ورﺁﺋﮏ و ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﺎﻻﺳﻢ اﻻﻋﻈﻢ اﻟّﺬى‬ ‫ﺑﻪ ﻇﻬﺮ ﻣﺎ ﮐﺎن ﻣﮑﻨﻮﻧًﺎ ﻓﻰ ﺣﺠﺐ اﻟﻐﻴﺐ و ﻣﺨﺰوﻧًﺎ ﻓﻰ ﻋﻠﻢ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻮﺟﻮد‪.‬‬ ‫ﻞ‬ ‫ﮐﻦ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻻ ﺗﺰﻋﺰﻋﮏ ﺷﺌﻮﻧﺎت اﻻرض ﻋﻦ هﺬا اﻻﻣﺮ اﻟّﺬى ﺑﻪ ﺗﺤّﺮﮎ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﻨﻴﺎن ﻣﺮﺻﻮص‪ .‬ﺳﺘﻔﻨﻰ اﻻرض و ﻣﺎ ﻓﻴﻬﺎ و ﻋﻠﻴﻬﺎ و ﻳﺒﻘﻰ ﻣﺎ ﻗﺪّر ﻻﺣﺒّﺎﺋﻰ ﻓﻰ‬ ‫ﻟﻮﺣﻰ اﻟﻤﺤﻔﻮظ‪ .‬ﻳﺎ اﺑﺎﻃﺎﻟﺐ ﻳﺬﮐﺮﮎ اﻟﻔﺮد اﻻﺣﺪ ﺑﺬﮐﺮ ﻳﺠﺪ ﻣﻨﻪ اﻟﻤﺨﻠﺼﻮن‬ ‫ﻋﺮف اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮدود‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﻔﺮﻗﺎن ﻗﺪ اﺗﻰ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﺸﻬﻮد‬ ‫اﻳّﺎﮐﻢ ان ﺗﻤﻨﻌﮑﻢ ﺷﺌﻮﻧﺎت اﻟﺨﻠﻖ ﻋﻦ اﻟّﺤﻖ دﻋﻮا اهﻮﺁﺋﮑﻢ ﺧﺬوا ﻣﺎ اﻣﺮﺗﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸّﻬﻮد‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻﻧﺠﻴﻞ ﻗﺪ ﻓﺘﺢ ﺑﺎب اﻟﺴّﻤﺂء و اﺗﻰ‬ ‫ﻞ ﺑﻬﺬا اﻟﻈّﻬﻮر اّﻟﺬى ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﺻﻌﺪ اﻟﻴﻬﺎ و اﻧّﻪ ﻳﻨﺎدى ﻓﻰ اﻟﺒ ّﺮ و اﻟﺒﺤﺮ و ﻳﺒﺸّﺮ اﻟﮑ ّ‬ ‫ﻧﻄﻖ ﻟﺴﺎن اﻟﻌﻈﻤﺔ ﻗﺪ اﺗﻰ اﻟﻮﻋﺪ و هﺬا هﻮ اﻟﻤﻮﻋﻮد‪ .‬ﮐﻦ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻻ ﺗﺰﻟّﮏ‬ ‫ﺷﺌﻮﻧﺎت اﻻرض ﺧﺬ ﻗﺪح اﻻﺳﺘﻘﺎﻣﺔ ﺑﺎﺳﻢ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﺒﺮﻳّﺔ ﺛ ّﻢ اﺷﺮب ﻣﻨﻪ ﺑﺎذن اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻤﻠﮑﻮت‪ .‬ﻗﺪ ارﺗﻔﻊ اﻟﻨّﻌﺎق ﻓﻰ اﻻﻓﺎق و هﺬا ﻣﺎ اﺧﺒﺮﻧﺎ اﻟﻌﺒﺎد ﺑﻪ ﻓﻰ ﮐﺘﺎب‬ ‫ﻣﺴﻄﻮر‪ .‬ان ﻳﺄﺗﮑﻢ ﻓﺎﺳﻖ ﺑﮑﺘﺎب اﻟﺴّﺠﻴﻦ دﻋﻮﻩ ورﺁﺋﮑﻢ ﻣﻘﺒﻠﻴﻦ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬ﺳﻮف ﺗﻨﺘﺸﺮ اﻟﻮاح اﻟﻨّﺎر ﻓﻰ اﻟﺪّﻳﺎر ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺨﺒﺮﮐﻢ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﻋﻠﻢ ﻣﺎ‬ ‫ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن‪ .‬ﺗﻤﺴّﮑﻮا ﺑﺤﺒﻞ اﻟﻠّﻪ و رﺣﻤﺘﻪ اﻟّﺘﻰ ﺳﺒﻘﺖ اﻟﺸّﺎهﺪ و اﻟﻤﺸﻬﻮد‪.‬‬ ‫اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮ اﻻﻟﻒ و اﻟﻘﺎف ﻗﺒﻞ اﻻﻟﻒ و اﻟﺠﻴﻢ ﻟﻴﺸﮑﺮ رﺑّﻪ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﻸ‬ ‫اﻻرض ﻗﺪ اﺗﻰ ﻳﻮم اﻟّﻨﺼﺮ و ﻇﻬﺮ ﻣﮑﻠّﻢ اﻟﻄّﻮر ﺑﺂﻳﺎت ﻋﺠﺰ ﻋﻨﻬﺎ ﻣﻦ ﻓﻰ‬ ‫ﻞ ﻋﻦ اﻟﻔﺴﺎد و اﻟﻨّﺰاع و ﻗﺪّرﻧﺎ اﻟﻨّﺼﺮ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ ﻣﻨﻌﻨﺎ اﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﺬّﮐﺮ و اﻟﺒﻴﺎن ﮐﺬﻟﮏ ﻗﻀﻰ اﻻﻣﺮ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ ﮐﺘﺎﺑﻪ اﻟﻤﺒﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻻ‬ ‫ﺗﻔﺴﺪوا ﻓﻰ اﻻرض و ﻻ ﺗﺘّﺒﻌﻮا اهﻮﺁﺋﮑﻢ اﺗّﺒﻌﻮا ﻣﺎ اﻣﺮﺗﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﺪن ﻋﺎﻟﻢ ﺧﺒﻴﺮ‪.‬‬ ‫ﺗﻤﺴّﮑﻮا ﺑﺎﻻﺳﺘﻘﺎﻣﺔ اﻟﮑﺒﺮى ﻓﻰ اﻳّﺎم رﺑّﮑﻢ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻮرى اﻧّﻪ ﻳﺄﻣﺮﮐﻢ ﺑﻤﺎ ﻳﻨﻔﻌﮑﻢ‬ ‫ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬اﻧّﮏ اذا ﻓﺰت ﺑﻠﻮح اﻟﻠّﻪ و وﺟﺪت ﻋﺮف اﻟﻘﻤﻴﺺ‬ ‫ل وﺟﻬﮏ ﺷﻄﺮ اﻟﺴّﺠﻦ و ﻗﻞ ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﺑﻤﺎ اﺳﻤﻌﺘﻨﻰ ﻧﺪﺁﺋﮏ و‬ ‫وّ‬ ‫ﻋﺮّﻓﺘﻨﻰ ﻣﺸﺮق ﺁﻳﺎﺗﮏ و ﻋﻠّﻤﺘﻨﻰ ﺳﺒﻴﻠﮏ اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ‪ .‬اﺳﺌﻠﮏ ﺑﺎن ﻻ ﺗﻤﻨﻌﻨﻰ ﻋﻤّﺎ‬ ‫ﮐﺘﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﻗﻠﻤﮏ اﻻﻋﻠﯽ ﻻﺻﻔﻴﺂﺋﮏ و اوﻟﻴﺂﺋﮏ اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟّﺬى ﺷﻬﺪت اﻟﮑﺂﺋﻨﺎت‬ ‫ﺑﺠﻮدﮎ و اﻟﻄﺎﻓﮏ و ﻓﻀﻠﮏ و اﻗﺘﺪارﮎ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺖ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻳﺎ‬ ‫ﻣﻌﺼﻮم ﻳﺬﮐﺮﮎ اﻟﻤﻈﻮم و ﻳﻮﺻﻴﮏ ﺑﺎﻟﻌﺼﻤﺔ اﻟّﺘﻰ ﻧﺰّﻟﻨﺎهﺎ ﻓﻰ اﻟﺰّﺑﺮ و‬ ‫اﻻﻟﻮاح‪ .‬ﻣﻦ ﻓﺎز ﺑﺎﻻﺳﺘﻘﺎﻣﺔ اﻟﮑﺒﺮى ﻓﻰ هﺬا اﻻﻣﺮ اﻟّﺬى ﺑﻪ ارﺗﻌﺪت ﻓﺮﺁﺋﺺ‬ ‫ب اﻻرﺑﺎب‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻌﺒﺪ ﻋﺼﻤﺔ‬ ‫اﻻﺳﻤﺂء اﻧّﻪ ﻣﻦ اهﻞ اﻟﻌﺼﻤﺔ ﻓﻰ ﮐﺘﺐ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﻦ‬ ‫اﷲ ﻋﻦ اﻻﻋﺮاض و هﺪاﻩ اﻟﻰ ﻣﻄﻠﻊ اﻵﻳﺎت‪ .‬اﻧّﺎ ﺧﻠﻘﻨﺎ اﻟﺨﻠﻖ ﻟﻬﺬا اﻟﻴﻮم و ﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﻘﻮم اﻋﺮﺿﻮا ﻋﻨﻪ ﺑﻤﺎ اﺗّﺒﻌﻮا ﻣﺸﺎرق اﻻوهﺎم‪ .‬اﻧّﺎ ﻗﺪّرﻧﺎ اﻟﻌﻠﻢ ﻟﻴﺒﺸّﺮ اﻟﻨّﺎس و‬

‫ﻳﻬﺪﻳﻬﻢ اﻟﯽ هﺬا اﻟﻈّﻬﻮر اﻟّﺬى ﺑﻪ اﻓﺘ ّﺮ ﺛﻐﺮ اﻻﻣﮑﺎن و اﻣّﺎ اﻟﻌﻠﻤﺂء ﺑﻪ اﻋﺮﺿﻮا‬ ‫ى ﺧﺮق‬ ‫ﻋﻦ ﻣﻄﻠﻊ اﻟﻮﺣﻰ و اﺳﺘﮑﺒﺮوا ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ ﻓﺎﻟﻖ اﻻﺻﺒﺎح‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻘﻮ ّ‬ ‫اﻻﺣﺠﺎب ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻟﻮهّﺎب‪ .‬اﻟﺒﻬﺎء ﻋﻠﻴﮏ و ﻋﻠﯽ اهﻠﮏ و ﻋﻠﯽ اﻟّﺬﻳﻦ وﻓﻮا‬ ‫ل وﺟﻬﮏ اﻟﯽ اﻟّﺬﻳﻦ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﺎﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﺛ ّﻢ‬ ‫ﺑﺎﻟﻤﻴﺜﺎق‪ .‬ﻳﺎ ﻟﺴﺎن اﻟﺒﻴﺎن و ّ‬ ‫اذﮐﺮ ﻣﻦ ﺳﻤّﻰ ﺑﻐﻼم ﻗﺒﻞ ﺣﺴﻴﻦ و ﺑﺸّﺮﻩ ﺑﻨﺴﻤﺔ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺘﻰ ﺳﺮت ﻣﻦ ﺣﺪﻳﻘﺔ ﻋﻨﺎﻳﺔ‬ ‫ﻞ اﻣﺮ ﺣﮑﻴﻢ و هﺬا ﻳﻮم ﻗﺪ رﺑﺢ ﻓﻴﻪ‬ ‫رﺑّﻪ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻗﻞ هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﻇﻬﺮ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻤﻘﺮّﺑﻮن و اﻟﻤﺸﺮﮐﻮن ﻓﻰ ﺧﺴﺮان ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬هﺬا ﻳﻮم ﻳﻨﺎدى اﻟّﻠﻪ ﺑﻠﺴﺎن اﻟﻌﻈﻤﺔ و‬ ‫ﻞ ﺟﺎهﻞ‬ ‫ﻞ اﻟﯽ ﺻﺮاﻃﻪ اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻرض اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺘّﺒﻌﻮا ﮐ ّ‬ ‫ﻳﺪع اﻟﮑ ّ‬ ‫ﺑﻌﻴﺪ‪ .‬دﻋﻮاﻣﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ و ﺧﺬوا ﻣﺎ اﻣﺮﺗﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻔﺮد اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻄﻖ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ ﻗﺒﻞ‬ ‫اﻟﻠّﺴﺎن ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﺒﻴﺎن و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﺻﺎدق ﻳﺬﮐﺮﮎ اﻟﻔﺮد اﻻﺣﺪ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟّﺬى ﻳﻄﻮﻓﻪ اﻟﻤﻸ اﻻﻋﻠﯽ و اهﻞ‬ ‫ﻰ و اﻻﺷﺮاق‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻘﺎﺻﺪ ﻗﺼﺪ اﻓﻘﻰ و ﻟﻨﺎﻃﻖ ﻧﻄﻖ ﺑﺜﻨﺂﺋﻰ‬ ‫اﻟﻔﺮدوس ﻓﻰ اﻟﻌﺸ ّ‬ ‫و ﻟﻤﻘﺒﻞ اﻗﺒﻞ اﻟﯽ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﻣﺎ هﻮ اﻟﻤﺴﻄﻮر ﻓﻰ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻴﻤﻦ‪ .‬اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟّﺬى ﺳﻤّﻰ ﻓﻰ اﻟﺘّﻮرﻳﺔ ﺑﻴﻬﻮﻩ و ﻓﻰ اﻻﻧﺠﻴﻞ‬ ‫ﮐﺘﺐ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﻖ و ﻓﻰ اﻟﻔﺮﻗﺎن ﺑﺎﻟﻨّﺒﺄ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﺗﻤﺴّﮑﻮا ﻳﺎ ﻗﻮم ﺑﻤﺎ وﻋﺪﺗﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ‬ ‫ﺑﺮوح اﻟﺤ ّ‬ ‫ﺑﻠﺴﺎن اﻟﻨّﺒﻴﻴّﻦ و اﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان ﺗﻤﻨﻌﮑﻢ اﻟﻮاح اﻟﻨّﺎر ﻋﻦاﻟﻤﺨﺘﺎر و ﮐﺘﺎب‬ ‫ﻖ اﻟﻤﺒﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻤﻘﺒﻞ اﺷﺮب ﻣﻦ ﮐﻮﺛﺮ اﻟﺒﻴﺎن ﺑﺎﺳﻢ رﺑّﮏ‬ ‫ﺴﺠّﻴﻦ ﻋﻦ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟ ّ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻗﻞ ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ اﻟﻪ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﮐﺘﺎب ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻟﻤﻦ اراد‬ ‫اﻟﺮّﺣﻴﻖ اﻟﻤﺨﺘﻮم ﻣﻦ ﻳﺪ ﻋﻄﺂء رﺑّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮏ ﻳﺎ ﺻﻤﺪ ﺑﻤﺎ‬ ‫اﻗﺒﻠﺖ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ و اﻋﺮﺿﺖ ﻋﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﻔﺮوا اذ ﺗﮑﻠّﻢ ﻣﮑﻠّﻢ اﻟﻄّﻮر ﻟﻌﻤﺮى هﺬا‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس هﻢ ﻻ‬ ‫ﻦ اﻟﻘﻮم ﻻ ﻳﺸﻌﺮون‪ .‬و هﺬا ﻳﻮم اﻟﻘﻴﺎم و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻳﻮم اﻟﺮّﺑﺢ و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻞ ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺤﺮوم‪ .‬ﻗﺪ‬ ‫ﻳﻔﻘﻬﻮن‪ .‬ﻧﻌﻴﻤًﺎ ﻟﻤﻦ اﺷﺘﻌﻞ اﻟﻴﻮم ﺑﻨﺎر ﻣﺤّﺒﺔ اﻟﻠّﻪ و وﻳﻞ ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻘﻮم ﻻ ﻳﻌﻠﻤﻮن‪ .‬ﻗﺪ ﻧﺒﺬوا اﻟﻴﻘﻴﻦ‬ ‫ﻇﻬﺮ ﺑﺤﺮ اﻟﺒﻴﺎن ﻓﻰ ﻗﻄﺐ اﻻﻣﮑﺎن و ﻟﮑ ّ‬ ‫ورﺁﺋﻬﻢ و اﺧﺬوا اﻻوهﺎم و اﻟﻈّﻨﻮن‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان ﺗﻤﻨﻌﮏ اﺷﺎرات اﻟﻘﻮم ﻋﻦ اﺳﻤﻰ‬ ‫اﻟﻘﻴّﻮم ﮐﻦ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ و ﻧﺎﻃﻘًﺎ ﺑﻬﺬا اﻻﺳﻢ اﻟّﺬى اذ ﻇﻬﺮ ﻧﺎدى اﻟﻤﻠﮑﻮت‬ ‫ﻦ‬ ‫اﻟﻤﻠﮏ ﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸّﻬﻮد‪ .‬ﻗﺪ اﻇﻬﺮﻧﺎ اﻻﻣﺮ و اﻧﺰﻟﻨﺎ اﻵﻳﺎت و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس‬ ‫اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ ﻣﻦ اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ اﺷﺮق ﻧﻴّﺮ اﻟﻌﻠﻢ ﻣﻦ اﻓﻖ اﻻرادة و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻘﻮم ﻓﻰ ﺑﻌﺪ ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ﻧﻄﻘﺖ اﻟﺴّﺪرة‬ ‫ﻓﻰ ﺟﻬﻞ ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ﻗﺪ ﻃﻠﻊ ﻧﺠﻢ اﻟﻘﺮب و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻘﺎم‬ ‫ﺑﻴﻦ اﻟﺒﺮﻳّﺔ و اﻟﻄّﻮر ﻳﻘﻮل ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ ﻣﺤﺒﻮب اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ﺗﺸﺮّف ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﮐﺘﺎب ﺑﻬﺬا اﻻﺳﻢ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﻳﺴﻤﻊ ﺣﻨﻴﻦ اﻟﻌﺸّﺎق ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻘﺪوم رﺑّﻪ و ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﻓﺎق ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻤﻴﺜﺎق اﻟّﺬى اﺗﻰ ﺑﻤﺠﺪ ﮐﺒﻴﺮ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮏ ﻳﺎ ﻏﻼم‬ ‫ﮐّ‬

‫ن رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ‬ ‫ﻗﺒﻞ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻤﺎ اﻗﺒﻠﺖ و ﻓﺰت ﺑﻠﻮح ﻻ ﻳﻌﺎدﻟﻪ ﺷﻰء ﻓﻰ اﻻرض ا ّ‬ ‫اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬اﺷﮑﺮ اﻟﻠّﻪ ﺑﻤﺎ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﻴﮏ و اﻧﺰل ﻟﮏ ﻣﺎ ﺗﻀﻮّع ﻣﻨﻪ ﻋﺮف‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻﺳﻤﺂء ﻗﺪ اﺗﻰ ﻓﺎﻃﺮ اﻟﺴّﻤﺂء ﺑﺎﻣﺮ‬ ‫ﻻﺗﻘﻮم ﻣﻌﻪ ﺟﻨﻮد اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ اﻟﻠّﻮح اﻟﻤﺤﻔﻮظ و اﻧﺘﻢ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬و هﺬا ﻟﻮح ﻣﺴﻄﻮر و اﻧّﻪ رﻗﻢ ﻣﻦ ﻗﻠﻤﻰ اﻻﻋﻠﯽ ﺑﺎﻣﺮى اﻟﻤﺒﺮم اﻟﺤﮑﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻖ و ﺳﺠﺪ اﻟﺒﺮهﺎن ﻟﻮﺟﻪ اﻟﺮّﺣﻤﻦ وﻃﺎﻗﺖ اﻟﺤﺠّﺔ ﺣﻮل‬ ‫ﻗﺪ ارﺗﻔﻌﺖ اﻟﺼّﻴﺤﺔ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻋﺮﺷﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻳﺎ ﺟﻴﻢ ﻗﺒﻞ اﻻﻟﻒ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ا ّم اﻟﮑﺘﺎب و ﺧﻀﻌﺖ ﻟﻪ ﮐﺘﺐ اﻟﻌﺎﻟﻢ‬ ‫ﻦ اﻻﻣﻢ ﻓﻰ اﻋﺘﺮاض ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﻧﺒﺬ اﻻوهﺎم و ﺗﻮﺟّﻪ ﺑﻘﻠﺒﻪ اﻟﯽ‬ ‫و ﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﻔﺮد اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ﻳﺎ اهﻞ اﻟﺒﺼﺮ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ اﻟﻤﻨﻈﺮ اﻻﮐﺒﺮ و ﻓﻴﻪ ﻳﻨﺎدى ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻘﺪر‬ ‫ﺑﻴﻦ اﻟﺒﺸﺮ و ﻳﺪﻋﻮهﻢ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﻨﺰل اﻵﻳﺎت‪ .‬ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻدﻳﺎن دﻋﻮا ﻣﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ ﺗﺎﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻗﺪ اﺗﻰ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺑﺎﻟﺤﺠّﺔ و اﻟﺒﺮهﺎن‪ .‬اﻧﺼﻔﻮا ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﺗﻔﮑّﺮوا ﻓﻴﻤﺎ اﻧﺰﻟﻪ اﻟﻮهّﺎب‬ ‫ﻓﻰ اﻟﮑﺘﺎب‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان ﺗﻤﻨﻌﮑﻢ ﺷﺌﻮﻧﺎت اﻻرض ﻋﻦ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء او اﺷﺎرات‬ ‫ﻖ اﻟّﺬى اﺗﻰ ﺑﻘﺪرة و ﺳﻠﻄﺎن‪ .‬ﻳﺎ ﻣﻬﺪى اﻓﺮح ﺑﻤﺎ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﻴﮏ‬ ‫اﻟﺨﻠﻖ ﻋﻦ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻣﻦ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟّﺬى ﻳﺸﻴﺮ اﻟﻴﻪ اﺻﺒﻊ اﻟﻌﻈﻤﺔ و ﻳﻘﻮل و ﻧﻔﺴﻰ هﺬا‬ ‫ﻣﻘﺎﻣﻰ ﻗﺪ ﮐﻨﺖ ﻧﺎﻇﺮًا اﻟﻴﻪ ﻓﻰ ازل اﻻزال‪ .‬هﺬا ﻟﻬﻮ اﻟﻐﻴﺐ اﻟﻤﮑﻨﻮن و اﻟﮑﻨﺰ‬ ‫اﻟﻤﺨﺰون اﻟّﺬى ﺑﺬﮐﺮﻩ ﺗﺰﻳّﻨﺖ اﻟﺰّﺑﺮ و اﻻﻟﻮاح‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ز ّﻳﻨّﺎ ﺳﻤﺂء اﻟﺒﻴﺎن ﺑﻨﻴّﺮ‬ ‫ن‬ ‫اﻟﺒﺮهﺎن ﻃﻮﺑﻰ ﻟﺒﺼﻴﺮ ﻋﺮف و ﻟﺴﻤﻴﻊ ﺳﻤﻊ هﺬا اﻟﻨّﺪﺁء اﻟﻤﻠﻴﺢ‪ .‬ﻳﺎ ﺣﺴﻴﻦ ا ّ‬ ‫ب اﻻرﺑﺎب‪ .‬ﻗﺪ‬ ‫اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻳﺬﮐﺮﮎ اذ اﺣﺎﻃﺘﻪ اﻻﺣﺰان ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﮐﻨﺖ ﻗﺂﺋﻤًﺎ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ ﻓﻰ ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ارﺗﻌﺪت اﻟﻔﺮﺁﺋﺺ و اﺿﻄﺮﺑﺖ اﻻرﮐﺎن‪ .‬ﻓﻠﻤّﺎ‬ ‫ارﺗﻔﻊ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ﻇﻬﺮ ﻋﻦ ﺧﻠﻒ اﻟﺤﺠﺎب ﻃﻨﻴﻦ اﻟﺬّﺑﺎب‪ .‬ﻗﺪ ﻧﺒﺬوا اﻻﻧﺼﺎف و‬ ‫اﺧﺬوا اﻻﻋﺘﺴﺎف اذ ﺗﻨﻔّﺲ اﻟﺼّﺒﺢ و اﻧﺎرت اﻵﻓﺎق ﻣﻦ اﻧﻮار وﺟﻪ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ‬ ‫اﻟﻤﺂب‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان ﻳﻤﻨﻌﮏ ذﮐﺮ ﻋﻦ هﺬا اﻟﺬّﮐﺮ اﻻﻋﻈﻢ اوﻳﺤﺠﺒﮏ ﺷﻰء ﻋﻦ‬ ‫ﻣﺸﺮق اﻵﻳﺎت‪ .‬ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻳﺸﻬﺪ و ﻳﺮى و هﻮ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻠّﺎم‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﺳﺮت‬ ‫اﻟﺴّﻔﻴﻨﺔ و ﺟﺮت اﻻﻧﻬﺎر و ﻧﺎدت اﻟﺒﺤﺎر اﻟﻤﻠﮏ ﻟﻠّﻪ اﻟﻮاﺣﺪ اﻟﺴّﺘﺎر‪ .‬ﻳﺎ ﺣﺮف اﻟﺒﺂء‬ ‫ﺑﻌﺪ اﻟﺒﺂء ﻳﺬﮐﺮﮎ اﻟﺒﻬﺎء اﻟّﺬى اذ ﻇﻬﺮ اﻧﺼﻌﻖ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض اﻟّﺎ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬هﻞ اﻟﻨّﺎس ﻳﺴﻤﻌﻮن و ﻻ ﻳﻔﻘﻬﻮن و هﻞ اﻟﻘﻮم‬ ‫ﻣﻦ ﺷﺂء اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﻳﻨﻈﺮون و ﻳﻨﮑﺮون‪ .‬ﻣﺎﻟﻬﻢ ﻻﻳﺆﻣﻨﻮن ﺑﺎﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮدود اﻟّﺬى اﺗﻰ ﺑﺮاﻳﺎت‬ ‫اﻵﻳﺎت و ﻳﻨﻄﻖ اﻧّﻨﻰ اﻧﺎ اﻟﻠّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻗﻞ هﺬا ﻳﻮم اﻟﻔﺮح‬ ‫اﻻﻋﻈﻢ و اﻧﺘﻢ ﻻﺗﺸﻌﺮون‪ .‬ﻗﺪ ﻣﺎج ﺑﺤﺮ اﻟﻌﻠﻢ اﻣﺎم ﻋﻴﻮﻧﮑﻢ و اﻧﺘﻢ ﻻﺗﺒﺼﺮون‪.‬‬ ‫ن اﻟﻠّﻪ ﻳﺬﮐﺮ ﻣﻦ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس ﻋﻨﻪ ﻣﻌﺮﺿﻮن‪ .‬ا ّ‬ ‫ﻗﻞ ﻗﺪ ﻓﺘﺢ ﺑﺎب ﻓﺮدوﺳﻰ اﻻﻋﻠﯽ و ﻟﮑ ّ‬ ‫ذﮐﺮﻩ و ﻳﺘﻮﺟّﻪ اﻟﯽ ﻣﻦ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﻴﻪ و ﻳﻘﺮّب اﻟّﺬﻳﻦ ﻧﺒﺬوا ﻣﺎ ارادوا و اﺧﺬوا ﻣﺎ‬

‫ب ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن‪ .‬ﻗﻞ ﻟﻴﺲ ﻻﺣ ٍﺪ ان ﻳﺘﻮﺟّﻪ اﻟﯽ ﺷﻄﺮ اﻟﺴّﺠﻦ اﻟّﺎ‬ ‫ارادﻩ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﺑﻌﺪ اذﻧﻪ ﮐﺬﻟﮏ اﻧﺰﻟﻨﺎ اﻻﻣﺮ و ﻣﺎ ارادﻩ اﻟﻤﻘﺼﻮد‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ ﻗﺒﻞ اﺑﺮاهﻴﻢ ﻳﺬﮐﺮﮎ‬ ‫ﻞ اﻣﺮ ﺣﮑﻴﻢ‪ .‬اﺳﻤﻊ‬ ‫اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻣﻦ هﺬا اﻻﻓﻖ اﻟّﺬى ﺑﻪ اﻧﺎر اﻓﻖ اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻇﻬﺮ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻨّﺪﺁء ﻣﻦ ﺷﻄﺮ ﺳﺠﻨﻰ اﻻﻋﻈﻢ ﺛ ّﻢ ادع اﻟﻌﺒﺎد اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻔﺮد اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم‬ ‫ﻖ و اﻇﻬﺮ ﺻﺮاﻃﻪ‬ ‫اﻧّﻪ ﻻﻳﺸﺎر ﺑﺎﺷﺎرﺗﮑﻢ و ﻻ ﻳﻤﺸﻰ ﻓﻰ ﻃﺮﻗﮑﻢ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ب‬ ‫اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ‪ .‬اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﺬﮐﻮر ﻓﻲ ﺻﺤﻒ اﻟﻘﺒﻞ و اﻟﻤﻮﻋﻮد ﻓﻰ ﮐﺘﺐ اﷲ ر ّ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟّﺬى ﺑﻪ ﺧﺮﻗﺖ اﻻﺣﺠﺎب و ﻧﺰّﻟﺖ اﻵﻳﺎت و ﻇﻬﺮت اﻟﺒﻴّﻨﺎت و‬ ‫ﻦ اﻟﻘﻮم اﮐﺜﺮهﻢ ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ و اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ ﻣﻦ اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ﻧﺒﺬوا اﻟﻴﻘﻴﻦ‬ ‫ﻟﮑ َّ‬ ‫ﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺮﻳﺐ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﺎ وﺿﻌﻨﺎ اﻟﻌﻠﻢ ﻟﻴﻬﺪى اﻟﻨّﺎس اﻟﯽ ﺻﺮاط‬ ‫ورﺁﺋﻬﻢ و اﺗّﺒﻌﻮا ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠّﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻌﺎﻟﻢ ﺑﻪ وﺟﺪ ﻋﺮف اﻟﻤﻌﻠﻮم و اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻻﻓﻖ اﻻﻋﻠﯽ‬ ‫ﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ اﺳﺘﮑﺒﺮ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ و اﻋﺮض ﻋﻦ اﻣﺮﻩ اﻟﻤﺒﺮم‬ ‫ﺑﻴﻘﻴﻦ ﻣﺒﻴﻦ و وﻳﻞ ﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﻤﺘﻴﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان ﺗﻤﻨﻌﮏ اﻟﻘﺼﺺ اﻻوﻟﯽ ﻋﻦ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻮرى ﮐﺴّﺮ اﺻﻨﺎم اﻟﻌﺒﺎد‬ ‫ﻞ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪.‬‬ ‫ﺑﺎﺳﻢ رﺑّﮏ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﻳﺠﺎد ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺄﻣﺮﮎ ﻣﻦ دﻋﺎ اﻟﮑ ّ‬ ‫ن اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻳﺬﮐﺮﮎ ﻟﻮﺟﻪ اﻟﻠّﻪ و ﻳﺄﻣﺮﮎ ﺑﻤﺎ ﻳﻨﻔﻌﮏ ﻓﻰ اﻻﺧﺮة و اﻻوﻟﯽ ﻳﺸﻬﺪ‬ ‫اّ‬ ‫ﻞ ﻣﻨﺼﻒ ﺑﺼﻴﺮ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻗﺪ اﺗﻰ ﻳﻮم اﻟﻘﻴﺎم ﻗﻮﻣﻮا ﻋﻦ ﻣﻘﺎﻋﺪﮐﻢ و‬ ‫ﺑﺬﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫ﺳﺒّﺤﻮا ﺑﺤﻤﺪ رﺑّﮑﻢ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻟﻌﻤﺮى ﻟﻮ ﺗﺠﺪ ﻋﺮف ﺑﻴﺎﻧﻰ و ﺗﺴﻤﻊ ﺑﺎذن‬ ‫اﻟﻘﻠﺐ ﻧﺪﺁﺋﻰ ﺗﻘﻮم ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺔ اﻻﻣﺮ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻻ ﺗﻤﻨﻌﮏ ﺟﻨﻮد اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻻ ﻣﺪاﻓﻊ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ ﻏﻔﻠﻮا ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ ﻳﻮم اﻟﺪّﻳﻦ‪ .‬ﻗﺪ ارﺗﻔﻌﺖ اﻟﺼّﻴﺤﺔ و اﺗﺖ اﻟﺴّﺎﻋﺔ و‬ ‫ﻦ اﻟﻘﻮم ﻓﻰ ﺣﺠﺎب ﻏﻠﻴﻆ‪ .‬دع ﻣﺎ ﻋﻨﺪ اﻟﻨّﺎس و ﺧﺬ ﻣﺎ اﺗﻰ‬ ‫ﻇﻬﺮت اﻟﻘﺎرﻋﺔ و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻄﻠﻊ وﺣﻰ رﺑّﮏ ﺑﻘﻮة ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و ﻗﺪرة ﻣﻦ ﻟﺪﻧﻪ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﻳﺎ ﻣﻦ ﺑﻴﺪﮎ زﻣﺎم اﻟﮑﺂﺋﻨﺎت و ازﻣّﺔ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت اﺳﺌﻠﮏ ﺑﺎﻻﺳﻢ اﻟّﺬى ﺑﻪ ﺧﺮﻗﺖ‬ ‫اﻻﺣﺠﺎب و اﻇﻬﺮت اﻣﺮﮎ ﻓﻰ اﻟﻤﺂب ﺑﺎن ﺗﺆﻳّﺪﻧﻰ ﻋﻠﯽ ﺗﺪارﮎ ﻣﺎﻓﺎت ﻋﻨّﻰ ﻓﻰ‬ ‫ﺸﻬﺎدة ﺑﺎﺳﻤﮏ‬ ‫اﻳّﺎﻣﮏ ﺛ ّﻢ اﺟﻌﻠﻨﻰ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﻃﺎروا ﻓﻰ هﻮﺁﺋﮏ و ﺷﺮﺑﻮا ﮐﻮﺛﺮ اﻟ ّ‬ ‫ب اﻧﺎ اﻟﻔﻘﻴﺮ اﻟّﺬى اﻗﺒﻠﺖ اﻟﯽ اﻓﻖ ﻓﻀﻠﮏ و اﻟﺠﺎهﻞ اﻟّﺬى ﻗﺼﺪت‬ ‫و ﺣﺒّﮏ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ب وﻓّﻘﻨﻰ ﻋﻠﯽ ﺧﺮق‬ ‫ﺑﺤﺮ ﻋﻠﻤﮏ اﺳﺌﻠﮏ ﺑﺎن ﻻ ﺗﺨﻴّﺒﻨﻰ ﻋﻤّﺎ ﻋﻨﺪﮎ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﺣﺠﺒﺎت ﻋﺒﺎدﮎ و ﺧﻠﻘﮏ ﻻﻋﺮّﻓﻬﻢ ﮐﺘﺎﺑﮏ اﻟﻌﻈﻴﻢ و ﺻﺮاﻃﮏ اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ و‬ ‫اذﮐّﺮهﻢ ﺑﻤﺎ ﻳﻘﺮّﺑﻬﻢ اﻟﻴﮏ و ﻳﻤﻨﻌﻬﻢ ﻋﻤّﺎ دوﻧﮏ‪ .‬اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟّﺬى ﺷﻬﺪت‬ ‫ب اﺳﺌﻠﮏ ﺑﺎﻟﻘﻠﻢ‬ ‫اﻟﺬرّات ﺑﻌﻈﻤﺘﮏ و اﻗﺘﺪارﮎ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺖ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﻰ اﻻﺑﻬﻰ ﺑﺎن ﺗﻐﻔﺮﻟﯽ ﺑﺠﻮدﮎ و‬ ‫اﻻﻋﻠﯽ و ﺑﺎﺳﻤﮏ اﻻﻗﺪس اﻻﻋﻈﻢ اﻻﻣﻨﻊ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻓﻀﻠﮏ و ﺗﮑﻔّﺮ ﻋﻨّﻰ ﺳﻴّﺌﺎﺗﻰ ﺑﻌﻨﺎﻳﺘﮏ و اﻟﻄﺎﻓﮏ ﺛ ّﻢ اﺟﻌﻠﻨﻰ ﻗﺂﺋﻤًﺎ ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺘﮏ‬ ‫و ﻧﺎﻃﻘًﺎ ﺑﺬﮐﺮﮎ و ﺛﻨﺂﺋﮏ اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬ﻳﺎ اﺳﺪ اﺳﻤﻊ ﻧﺪﺁء‬

‫اﻟﻤﻈﻠﻮم اﻟّﺬى ﺣﻤﻞ اﻟﺸّﺪﺁﺋﺪ و اﻟﺒﻼﻳﺎ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء اﻟﯽ ان ﺳﺠﻦ‬ ‫ﻓﻰ اﺧﺮب اﻟﺒﻼد اﻧّﻪ دﻋﺎ اﻟﻨّﺎس اﻟﯽ اﻟﺠﻨّﺔ اﻟﻌﻠﻴﺎ و هﻢ اﺧﺬوﻩ و داروا ﺑﻪ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﻤﺪن و اﻟﺪّﻳﺎر‪ .‬ﮐﻢ ﻣﻦ ﻟﻴﻞ ﻃﺎر اﻟﻨّﻮم ﻋﻦ ﻋﻴﻮن اﺣﺒّﺎﺋﻰ ﺣ ّﺒًﺎ ﻟﻨﻔﺴﻰ و ﮐﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﻰ اﻻﺣﺰاب‪ .‬ﻣﺮّة راﻳﺖ ﻧﻔﺴﻰ ﻋﻠﯽ اﻋﻠﯽ اﻟﺠﺒﺎل و اﺧﺮى ﻓﻰ ﺳﺠﻦ‬ ‫ﻳﻮم ﻗﺎم ﻋﻠ ّ‬ ‫اﻟﻄّﺂء ﺑﺎﻟﺴّﻼﺳﻞ و اﻻﻏﻼل‪ .‬ﻟﻌﻤﺮ اﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﮐﻨﺖ ﺷﺎﮐﺮًا ﻧﺎﻃﻘًﺎ ذاﮐﺮًا ﻣﺘﻮﺟّﻬًﺎ‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻮال‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻣﻀﺖ اﻳّﺎﻣﻰ اﻟﯽ ان اﻧﺘﻬﺖ ﺑﻬﺬا‬ ‫راﺿﻴًﺎ ﺧﺎﺿﻌًﺎ ﺧﺎﺷﻌًﺎ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺴّﺠﻦ اﻟّﺬى ﺑﻪ ﺗﺰﻟﺰﻟﺖ اﻻرض و ﻧﺎﺣﺖ اﻟﺴّﻤﻮات‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮏ ﺑﻤﺎ ﻧﺒﺬت‬ ‫اﻟﻈّﻨﻮن اذ اﺗﻰ اﻟﻐﻴﺐ اﻟﻤﮑﻨﻮن ﺑﺮاﻳﺎت اﻵﻳﺎت‪ .‬اﻧّﻪ اﺧﺒﺮ اﻟﻨّﺎس ﺑﻤﺎ ﻇﻬﺮ و‬ ‫ﻦ اﻟﻘﻮم ﻓﻰ ﺳﮑﺮ ﻋﺠﺎب‪ .‬ﻳﺴﻤﻌﻮن ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ و ﻳﻨﮑﺮوﻧﻬﺎ ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﻳﻈﻬﺮ و ﻟﮑ َّ‬ ‫ﺳﻮّﻟﺖ ﻟﻬﻢ اﻧﻔﺴﻬﻢ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻴﻮم اﻟّﺬى ﮐﺎن ﻣﻄﻠﻊ اﻻﻳّﺎم‪ .‬ﻗﺪ ﻣﺎج اﻣﺎم وﺟﻮهﻬﻢ‬ ‫ﺑﺤﺮ اﻟﺤﻴﻮان و هﻢ ﻳﻬﺮﻋﻮن اﻟﯽ اﻟﺴّﺮاب‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻮّرﻧﺎ ﺳﻤﺂء اﻟﻘﻠﻮب ﺑﻨﻴّﺮ‬ ‫اﻟﺤﮑﻤﺔ و اﻟﺒﻴﺎن‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺤﻴﻦ اﻟﺤﺮف اﻟﺜّﺎﻟﺚ اﻟﻤﺆﻣﻦ ﺑﻨﻔﺴﻰ اﻟّﺬى‬ ‫اﻓﺘﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻄﻠﻊ اﻟﻈّﻠﻢ ﻣﻦ دون ﺑﻴّﻨ ٍﺔ و ﻻ ﮐﺘﺎب‪ .‬اﻧّﻪ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ اﻟﺰّورﺁء اﻟﯽ ان‬ ‫ﺣﻀﺮ و ﻗﺎم ﻟﺪى اﻟﺒﺎب و دﺧﻞ ﺑﻌﺪ اﻻذن ﺗﻠﻘﺂء اﻟﻮﺟﻪ و ﺳﻤﻊ و ﻗﺎل ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ‬ ‫ب اﻻرﺑﺎب‪ .‬اﺷﻬﺪ اﻧّﮏ ﻗﺪ ﮐﻨﺖ ﻣﮑﻨﻮﻧًﺎ‬ ‫ﻳﺎ اﻟﻪ اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸّﻬﻮد و ﻟﮏ اﻟﺜﻨﺂء ﻳﺎ ر ّ‬ ‫ﻓﻰ ازل اﻻزال و اﻇﻬﺮت ﻧﻔﺴﮏ ﻓﻰ ﻳﻮﻣﮏ هﺬا ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﺁﻣﻦ ﺑﮏ و ﺷﺮب‬ ‫اﻟﺮّﺣﻴﻖ ﻣﻦ ﻳﺪ ﻋﻄﺂﺋﮏ ﻳﺎ ﻣﻦ ﻓﻰ ﻗﺒﻀﺘﮏ زﻣﺎم اﻟﮑﺂﺋﻨﺎت‪ .‬اﻟﺒﻬﺎء اﻟﻤﺸﺮق ﻣﻦ‬ ‫اﻓﻖ ﻟﺒﻘﺂء ﻋﻠﻴﻪ و ﻋﻠﯽ اﻟّﺬﻳﻦ ﻣﺎ ﻣﻨﻌﻬﻢ ﻃﻨﻴﻦ اﻟﺬّﺑﺎب ﻋﻦ اﷲ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮهّﺎب‪ .‬ﻳﺎ‬ ‫ﻳﻮﺳﻒ ﻳﻨﺎدﻳﮏ ﻳﻮﺳﻒ اﻟﺒﻬﺎء ﻣﻦ هﺬﻩ اﻟﺒﺌﺮ اﻟﻈّﻠﻤﺎء و ﻳﺪﻋﻮﮎ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم اﻟﻘﺮب‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﮐﻦ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ ﻋﻠﯽ اﻣﺮ اﷲ‬ ‫و اﻟﻘﺪس اﻟﻤﻘﺎم اﻟّﺬى ﻣﺎ اﻃّﻠﻊ ﺑﻪ اﻟّﺎ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ن ﻻﺗﻤﻨﻌﮏ ﻣﻘﺎﻻت اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﺟﺎدﻟﻮا ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ و ﺑﺮهﺎﻧﻪ‬ ‫و ﺣﺒّﻪ ﻋﻠﯽﺷﺄ ٍ‬ ‫و اﻋﺮﺿﻮا ﻋﻨﻪ اذ اﺗﻰ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ وﺟﺪ ﻧﻔﺤﺎت اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ اﻳّﺎﻣﻪ و‬ ‫ﺷﻬﺪ ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ ﻗﺒﻞ ﺧﻠﻖ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺐ اﻟﻤﺘﻮﮐّﻠﻴﻦ‪ .‬اﻋﺮف‬ ‫اﻳّﺎﮎ ان ﺗﺤﺰﻧﮏ ﺷﺌﻮﻧﺎت اﻟﺨﻠﻖ ﺗﻮﮐّﻞ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻳﺤ ّ‬ ‫ﻗﺪر هﺬﻩ اﻻﻳّﺎم ﺛ ّﻢ اﺷﮑﺮ رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﻊ اﻟّﺬى اﻧﺰل ﻟﮏ ﻣﺎ ﻻ ﻳﻌﺎدﻟﻪ ﺷﻰء‬ ‫ن اﺳﻤﻰ‬ ‫ﻣﻦ اﻻﺷﻴﺂء ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺎء ﻓﻲ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻳﺎ ﻋﻠﯽ ا ّ‬ ‫ﻖ ﻓﺘﻮﻗّﻌﻮا ﻇﻬﻮر‬ ‫ﻰ ﺑﺸّﺮﮐﻢ و اﺧﺒﺮﮐﻢ ﺑﻬﺬا اﻟﻴﻮم اﻟﻤﻮﻋﻮد‪ .‬ﻗﺎل و ﻗﻮﻟﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻣﮑﻠّﻢ اﻟﻄّﻮر ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ هﺬا و ﻳﻨﻄﻖ ﺑﺎﻋﻠﯽ اﻟّﻨﺪﺁء ﻗﺪ اﺗﻰ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ ﻇﻠﻞ اﻟﺴّﺤﺎب و‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس هﻢ ﻻ ﻳﻔﻘﻬﻮن‪ .‬ﺗﻠﮏ ﮐﻠﻤﺔ ﻋﻠّﻤﻪ رﺳﻮل اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﻋﻨﺪﻩ ﻋﻠﻢ ﮐ ّ‬ ‫ﻟﮑ ّ‬ ‫ن اﻟﺴّﺪرة ﺗﻨﺎدى ﺑﺎﻋﻠﯽ اﻟﻨّﺪﺁء و اﻟﻄّﻮر ﻳﻨﻄﻖ ﻗﺪ‬ ‫ﺷﻰء ﻓﻰ ﻟﻮح ﻣﺴﻄﻮر‪ .‬ﻗﻞ ا ّ‬ ‫اﺗﻰ اﻟﻤﮑﻨﻮن ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﺸﻬﻮد‪ .‬هﻞ ﻣﻦ ذى ﺷ ّﻢ ﻳﺠﺪ ﻋﺮف ﻗﻤﻴﺼﻰ و هﻞ ﻣﻦ ذى‬

‫ﺑﺼﺮ ﻳﺮى اﻓﻘﻰ و ﻣﻨﻈﺮى و هﻞ ﻣﻦ ذى ﺳﻤﻊ ﻳﺴﻤﻊ هﺬا اﻟﻨّﺪﺁء اﻻﺣﻠﯽ اﻟّﺬى ﺑﻪ‬ ‫اﻧﺠﺬﺑﺖ اﻻﺷﻴﺂء و هﻞ ﻣﻦ ﻣﻨﺼﻒ ﻳﻨﺼﻒ ﻓﻴﻤﺎ اﻧﺰﻟﻪ اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم‬ ‫اﻟﻤﺤﻤﻮد‪ .‬ﻳﺎ ﻋﻠﯽ ﻳﺬﮐﺮﮎ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻮرى و ﻳﺒﺸّﺮﮎ ﺑﻤﺎ ﺑﺸّﺮ ﺑﻪ ﻣﺒﺸّﺮى اﻟﻨّﻘﻄﺔ‬ ‫اﻻوﻟﯽ ﻗﺎل و ﻗﻮﻟﻪ اﻻﺣﻠﯽ و ﻗﺪ اﺧﺬت ﺟﻮهﺮًا ﻓﻰ ذﮐﺮﻩ و هﻮ اﻧّﻪ ﻻﻳﺸﺎر‬ ‫ﺑﺎﺷﺎرﺗﻰ و ﻻ ﺑﻤﺎ ذﮐﺮ ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺎن‪ .‬ﻣﺎ ﻧﺰّل اﻟﺒﻴﺎن اﻟّﺎ ﻟﺬﮐﺮى و اﻧّﻪ ورﻗﺔ ﻣﻦ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻳﻔﻌﻞ ﻣﺎ ﻳﺸﺂء و ﻳﺤﮑﻢ ﻣﺎ اراد‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﻪ‬ ‫ﺣﺪﻳﻘﻪ ﺑﻴﺎﻧﻰ و ﺧﺎﺗﻢ ﻓﻰ اﺻﺒﻌﻰ ا ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻰء ﺑﺎﻟﻘﺴﻄﺎس اﻻﻋﻈﻢ و ﻳﻈﻬﺮ ﻣﺎ ﮐﺎن ﻣﮑﻨﻮﻧًﺎ ﻓﻰ اﻟﺰّﺑﺮ و اﻻﻟﻮاح‬ ‫ﻳﺰن ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ذﮐﺮ ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺎن ﻗﺪ اﻋﺘﺮض ﻋﻠﻴﻪ اهﻞ اﻟﺒﻴﺎن ﺑﮑﻠﻤﺔ‬ ‫ن اﻟّﺬى ﻻ ﻳﻌﺮف ﺑﮑ ّ‬ ‫اّ‬ ‫ﻣﻨﻪ اَﻻ اﻧّﻬﻢ ﻣﻦ اهﻞ اﻟﻀّﻼل‪ .‬ﻗﺪ ﻧﺒﺬوا ﻣﻨﺰل اﻟﺒﻴﺎن ورﺁﺋﻬﻢ و ﺗﻤﺴّﮑﻮا ﺑﻤﺎ ﻻ‬ ‫ﻳﻐﻨﻴﻬﻢ ﻓﻰ اﻳّﺎم اﻟﻠّﻪ اﻟﻐّﻨﻰ اﻟﻤﺘﻌﺎل‪ .‬ﻗﻞ ﻣﻮﺗﻮا ﺑﻐﻴﻈﮑﻢ اﻧّﻪ ﻇﻬﺮ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻖ و ﻻ ﺗﻤﻨﻌﻪ‬ ‫ن اﻟﺼّﺪق‬ ‫ﮐﺘﺐ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﻗﺪ اﺗﻰ ﻣﻦ ﺟﺒﺮوت اﻟﺒﻘﺎء ﺑﻘﺪر ٍة و ﺳﻠﻄﺎن‪ .‬ﻳﺎ ﺻﺎدق ا ّ‬ ‫ﻳﻨﺎدى ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺂء و ﻳﻘﻮل هﻞ ﻣﻦ اﺣﺪ ﻳﺤﺒّﻨﻰ و ﻳﺨﺘﺎرﻧﻰ ﻟﻨﻔﺴﻪ ﻟﻮﺟﻪ‬ ‫اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻗﺪ اﻧﺰﻟﻨﺎ ﻓﻰ اﻟﺼّﺪق ﻟﻮﺣًﺎ ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﻳﻘﺮﺋﻪ و ﻳﺘﻤﺴّﮏ ﺑﻪ‬ ‫اﻣﺮًا ﻣﻦ ﻟﺪن اﻣ ٍﺮ ﺧﺒﻴﺮ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮏ ﻳﺎ ﺻﺎدق ﺑﻤﺎ ﻓﺰت ﺑﻌﺮﻓﺎن اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ اوّل‬ ‫ﻞ ﺟﺒّﺎر ﻋﻨﻴﺪ‪ .‬ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﺎﻟﻌﺮوة اﻟﻮﺛﻘﻰ و‬ ‫اﻳّﺎﻣﮏ و اﻗﺒﻠﺖ اﻟﯽ اﻓﻖ اﻋﺮض ﻋﻨﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﺗﺸﺒّﺚ ﺑﺎذﻳﺎل رﺣﻤﺔ رﺑّﮏ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻄﻖ ﻗﻠﻤﻰ اﻻﻋﻠﻰ ﻓﻰ هﺬا‬ ‫اﻟﻤﻘﺎم اﻟّﺬى ﺗﺰﻳّﻦ ﺑﻨﻔﺤﺎت وﺣﻰ رﺑّﮏ اﻟﺴّﺎﻣﻊ اﻟﺒﺼﻴﺮ‪ .‬ﻳﺎ ﺣﺴﻴﻦ اﺳﻤﻊ ﻣﺎ ﺗﮑﻠّﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﮑﻠّﻢ اﻟﻄّﻮر و دع ﻣﺎ ﺳﻤﻌﺘﻪ ﻣﻦ اﻟﻘﺼﺺ و اﻻﺧﺒﺎر و ﻓﮑّﺮ ﻓﻴﻤﺎ ﺗﺮاﻩ اﻟﻴﻮم‬ ‫ن اﻟﻤﻈﻠﻮم اﺗﻰ ﻟﻴﺬﮐّﺮﮐﻢ و ﻳﻬﺪﻳﮑﻢ‬ ‫اﻧّﻪ ﻳﻐﻨﻴﮏ و ﻳﻬﺪﻳﮏ اﻟﯽ ﺳﻮﺁء اﻟﺼّﺮاط‪ .‬ا ّ‬ ‫ب‬ ‫اﻟﯽ اﻋﻠﯽ اﻟﻤﻘﺎم‪ .‬ﻣﻦ اﻟﻨّﺎس ﻣﻦ ﺳﻤﻊ و اﻗﺒﻞ و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ اﻋﺮض ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫اﻻرﺑﺎب‪ .‬ﻗﺪ ﻇﻬﺮ اﻟﻤﻠﮑﻮت و اﺳﺘﻘ ّﺮ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﻌﺮش ﺛ ّﻢ اﺳﺘﻮى ﻋﻠﻴﻪ َﻣﻦْ ﻋﻨﺪﻩ ا ّم‬ ‫ﻞ ﺟﺎهﻞ‬ ‫اﻟﮑﺘﺎب‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ ﺗﺤﺮﻣﻮا اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻋﻦ اﻟﻔﻀﻞ اﻻﮐﺒﺮ و ﻻ ﺗﺘّﺒﻌﻮا ﮐ ّ‬ ‫ﻣﺮﺗﺎب‪ .‬ﻗﻮﻣﻮا و ﺗﺪارﮐﻮا ﻣﺎﻓﺎت ﻋﻨﮑﻢ ﺛ ّﻢ ارﺟﻌﻮا اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﺑﺨﻀﻮع و اﻧﺎب‪.‬‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﺳﻴﻔﻨﻰ ﻣﺎ ﺗﺮوﻧﻪ اﻟﻴﻮم و ﻳﺒﻘﻰ ﻣﺎ ﻗﺪر ﻣﻦ اﻟﻘﻠﻢ اﻻﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ ﻣﺴﺨّﺮ‬ ‫اﻻرﻳﺎح‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻠﻢ اﻻﻋﻠﯽ اذﮐﺮ ﻣﻦ ﺳ ّﻤﻰ ﺑﺎﻟﺤﺴﻴﻦ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺳﻤﺂء و ﺑﺸّﺮﻩ ﺑﻤﺎ‬ ‫ﻖو‬ ‫ﻧﻄﻖ ﺑﻪ ﻟﺴﺎن اﻟﻘﺪم ﻓﻰ ﻣﻘﺎم ﺟﻌﻠﻪ اﻟﻠّﻪ ﻣﻘ ّﺮ ﻋﺮﺷﻪ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬اﻧّﻪ ﻳﻨﻄﻖ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻳﺬﮐﺮ اﻟّﺬﻳﻦ اﻗﺒﻠﻮا اﻟﻴﻪ ﺑﻮﺟﻮﻩ ﻧﻮرﺁء اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﻮﺻﻰ اﺣﺒّﺂﺋﻰ‬ ‫ﺑﻤﺎ ﻳﺮﺗﻔﻊ ﺑﻪ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ﻓﻴﻤﺎ ﺳﻮﺋﻪ و ﺑﺎﻻﻣﺎﻧﺔ اﻟّﺘﻰ ﺑﻬﺎ ﻳﺮﺗﻔﻊ ﻣﻘﺎم اﻻﻧﺴﺎن و ﻳﻈﻬﺮ‬ ‫ى اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬اﺷﮑﺮ ﺑﻤﺎ‬ ‫ﺷﺄﻧﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺒﺎد ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﻦ ﺳﺨّﺮ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﺑﺎﺳﻤﻪ اﻟﻘﻮ ّ‬ ‫ﺗﺤﺮّﮎ ﻋﻠﯽ ذﮐﺮﮎ ﻗﻠﻤﻰ و ﻟﺴﺎﻧﻰ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮﺗﻰ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ‬ ‫ﺗﻔﺴﺪوا ﻓﻰ اﻻرض و ﻻ ﺗﺴﻔﮑﻮا اﻟﺪّﻣﺂء و ﻻ ﺗﺄﮐﻠﻮا اﻣﻮال اﻟﻨّﺎس ﺑﺎﻟﺒﺎﻃﻞ و ﻻ‬

‫ﻼ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻞ ﻧﺎﻋﻖ رﺟﻴﻢ‪ .‬اﻧّﮏ اذا ﻓﺰت ﺑﺂﻳﺎت رﺑّﮏ ﻗﻢ ﻋﻦ ﻣﻘﺎﻣﮏ ﻣﻘﺒ ً‬ ‫ﺗﺘّﺒﻌﻮا ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﺳﺒﺤﺎﻧﮏ ﻳﺎ اﻟﻪ اﻟﻮﺟﻮد ﻣﻦ اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸّﻬﻮد اﺳﺌﻠﮏ ﺑﺎﻻﺳﻢ‬ ‫اﻟّﺬى ﺑﻪ ﺗﺰﻟﺰﻟﺖ اﻻرض و اﻧﻔﻄﺮت اﻟﺴّﻤﺂء و ﻣﺮّت اﻟﺠﺒﺎل و اﺿﻄﺮﺑﺖ‬ ‫اﻻﻗﻄﺎر ﺑﺎن ﺗﺆﻳّﺪﻧﻰ ﻋﻠﯽ ذﮐﺮﮎ و ﺛﻨﺂﺋﮏ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻻﺗﻤﻨﻌﻨﻰ ﺣﺠﺒﺎت اﻟﺒﺸﺮ‬ ‫اّﻟﺬﻳﻦ اﻋﺮﺿﻮا ﻋﻦ ﻣﺸﺮق وﺣﻴﮏ و ﻣﻄﻠﻊ اﻟﻬﺎﻣﮏ اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻳﺎ ﻧﺼﻴﺮ ﻳﺬﮐﺮﮎ اﻟﺨﺒﻴﺮ و ﻳﺬﮐﺮ اﻻﻳّﺎم اﻟّﺘﻰ ﮐﻨﺖ ﻗﺂﺋﻤًﺎ ﻟﺪى اﻟﺒﺎب و‬ ‫ب اﻻرﺑﺎب اﻧﺖ اﻟّﺬى اﻗﺒﻠﺖ اﻟﯽ اﻻﻓﻖ اﻻﻋﻠﯽ و ﻗﻄﻌﺖ اﻟﺒّﺮ‬ ‫ﺳﻤﻌﺖ ﻧﺪﺁء اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫و اﻟﺒﺤﺮ اﻟﯽ ان دﺧﻠﺖ و ﺣﻀﺮت و رأﻳﺖ و ﺳﻤﻌﺖ ﻣﻦ ﺁﻳﺎت رﺑّﮏ ﻣﺎﻟﮏ‬ ‫اﻟﺮّﻗﺎب‪ .‬اﻧّﻪ ﻳﺬﮐﺮﮎ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ﮐﻤﺎ ذﮐﺮﮎ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﻳﻘﺮّﺑﮏ ﺣﻴﻦ ﺗﻮﺟّﻬﮏ و‬ ‫ﻳﻘﺪّﺳﮏ ﺣﻴﻦ ارﺗﻘﺂﺋﮏ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﻳﺠﺎد‪ .‬اﻧﻈﺮ ﺛ ّﻢ اذﮐﺮ اذ ﺗﮑﻠّﻢ ﻣﻌﮏ‬ ‫ﻣﮑﻠّﻢ اﻟﻄّﻮر و ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﻴﮏ وﺟﻪ اﻟﻈّﻬﻮر ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟّﺬى ﻃﺎﻓﻪ اﻟﺒﻴﺖ‬ ‫ﻖ اوﻟﻴﺂﺋﻰ و ﻳﺨﺪﻣﻮﻧﻬﻢ‬ ‫ﻰ و اﻻﺷﺮاق‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻠّﺬﻳﻦ ﻳﺮاﻋﻮن ﺣ ّ‬ ‫اﻟﻤﻌﻤﻮر ﻓﻰ اﻟﻌﺸ ّ‬ ‫ﺣّﺒًﺎ ﻟﺠﻤﺎﻟﯽ اَﻻ اﻧّﻬﻢ ﻣﻦ اهﻞ ﺧﺒﺂء ﻣﺠﺪى و ﻓﺴﻄﺎط ﻋﻨﺎﻳﺘﻰ اﻟّﺘﻰ ﺳﺒﻘﺖ اﻟﻌﺒﺎد‪.‬‬ ‫اﻧّﺎ ﻧﻮﺻﻰ ﻋﺒﺎد اﻟﻠّﻪ ﺑﺎﻟﺼّﺒﺮ و اﻻﺻﻄﺒﺎر و ﺑﺎﻟﺴّﮑﻴﻨﺔ و اﻟﻮﻗﺎر ﻟﻴﻈﻬﺮ اﻣﺮاﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻟﻤﻦ ﻓﻰ اﻻرﺿﻴﻦ و اﻟﺴّﻤﻮات‪ .‬اﻟﺒﻬﺎء ﻋﻠﻴﮏ و ﻋﻠﯽ اﻟّﺬﻳﻦ ﻧﺒﺬوا اﻻوهﺎم و‬ ‫ﻰ ﻳﺬﮐﺮﮎ اﻟﻤﻈﻠﻮم‬ ‫ﻼ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻤﺂب‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ ﻗﺒﻞ ﻋﻠ ّ‬ ‫اﺗّﺨﺬوا ﻻﻧﻔﺴﻬﻢ ﺳﺒﻴ ً‬ ‫ﻓﻰ اﻟﺴّﺠﻦ اﻻﻋﻈﻢ ﻟﻴﻘﺮّﺑﮏ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﻮﻟﯽ اﻟﻌﺎﻟﻢ اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﺑﻤﻈﻬﺮ ﻧﻔﺴﻪ و‬ ‫ﻞ اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻓﻘﻰ و ﻟﺴﺎﻣﻊ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻘﺒ ٍ‬ ‫ﻣﺸﺮق ﺁﻳﺎﺗﻪ ا ّ‬ ‫ﺳﻤﻊ ﺁﻳﺎﺗﻰ و ﻟﺒﺼﻴﺮ ﺷﻬﺪ ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ ﻟﺴﺎن ﻋﻈﻤﺘﻰ ﻗﺒﻞ ﺧﻠﻖ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض‬ ‫اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬اﺣﻤﺪ اﻟﻠّﻪ ﺑﻤﺎ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﻴﮏ وﺟﻪ اﻟﻤﻈﻠﻮم و اﻧﺰل‬ ‫ﻟﮏ ﻣﺎ وﺟﺪ ﻣﻨﻪ اﻟﻤﺨﻠﺼﻮن ﻋﺮف اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان‬ ‫ﺗﻤﻨﻌﮏ ﺷﺌﻮﻧﺎت اﻟﺪّﻧﻴﺎ ﻋﻦ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء ﻟﻌﻤﺮ اﻟﻠّﻪ ﺳﻴﻔﻨﻰ ﻣﺎ ﻋﻠﯽ اﻻرض و‬ ‫ﻳﺒﻘﻰ ﻟﮏ ﻣﺎ ﻧﺰّل ﻣﻦ ﺳﻤﺂء ﻣﺸﻴّﺔ رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﻧﺎر اﻓﻖ اﻟﻠّﻮح‬ ‫ﻣﻦ ﻧﻴّﺮ ﺑﻴﺎن رﺑّﮏ اﻟﻌﻄﻮف اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ ﻗﺒﻞ ﻋﻠﯽ اﺳﻤﻊ ﺣﻔﻴﻒ ﺳﺪرة‬ ‫اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ اﻟّﺬى ارﺗﻔﻊ ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺂء اﻧﻪ ﻳﺒّﺸﺮ اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻟﮑﻦ اﻻﻣﻢ ﻓﻰ‬ ‫ﺣﺠﺎب ﻣﺒﻴﻦ اﻟّﺎ ﻣﻦ ﮐﺴّﺮ اﺻﻨﺎم اﻟﻬﻮى ﺑﺎﺳﻢ رﺑّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻮرى و ﻗﺎم ﻋﻠﯽ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪.‬‬ ‫ن ﻣﺎ ﻣﻨﻌﺘﻪ ﺷﺒﻬﺎت اﻟﻌﻠﻤﺂء اﻟّﺬﻳﻦ اﻋﺮﺿﻮا ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫اﻻﻣﺮ ﻋﻠﯽ ﺷﺄ ٍ‬ ‫ﻓﺎﻧﻈﺮ ﺛ ّﻢ اذﮐﺮ ﻗﺮون اﻻوّﻟﻴﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﻧﺒﺬوا ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ وراﺋﻬﻢ و اﻓﺘﻮا ﻋﻠﯽ ﻣﻈﺎهﺮ‬ ‫ﻼ ﻓﻰ اﻟﻠّﻴﺎﻟﯽ و‬ ‫ﻼ ﺳﺎﺋ ً‬ ‫اﻻﻣﺮ ﺑﻈﻠﻢ ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﮐﻢ ﻣﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﺎح ﻓﻰ اﻟﻔﺮاق و ﮐﺎن ﺁﻣ ً‬ ‫اﻻﻳّﺎم ﺑﺎن ﻳﺘﺸﺮّف ﺑﻈﻬﻮر اﺳﻢ ﻣﻦ اﻻﺳﻤﺂء ﻓﻠﻤّﺎ اﺗﻰ ﻓﺎﻃﺮ اﻟﺴّﻤﺂء اﻋﺮض ﻋﻨﻪ‬ ‫و اﻧﮑﺮ ﺣﺠّﺔ اﻟﻠّﻪ و ﺑﺮهﺎﻧﻪ و ﻗﺎم ﻋﻠﯽ ﻇﻠﻢ ﺑﻪ ذرﻓﺖ ﻋﻴﻮن اﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ‪ .‬اﻧّﮏ ﻻ‬

‫ﻞ اﻻﻣﻮر اﻧّﻪ ﻳﺴﻤﻊ و ﻳﺮى و هﻮ اﻟﺴّﻤﻴﻊ‬ ‫ﺗﺤﺰن ﻣﻦ ﺷﻰء ﺗﻮﮐّﻞ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺒﺼﻴﺮ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ز ّﻳﻨّﺎﮎ ﺑﻄﺮاز اﻟﺬّﮐﺮ اﺷﮑﺮ و ﻗﻞ ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ ﻣﻘﺼﻮد‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ رأﻳﻨﺎﮎ و ﺳﻤﻌﻨﺎ ﻧﺪﺁﺋﮏ اﺟﺒﻨﺎﮎ ﺑﻬﺬا اﻟﺒﻴﺎن اﻟّﺬى ﻳﻄﻮﻓﻪ اﻟﻤﻸ‬ ‫اﻻﻋﻠﯽ و اهﻞ هﺬا اﻟﻤﻨﻈﺮ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﻗﻢ ﻋﻠﯽ ذﮐﺮى و ﺛﻨﺂﺋﻰ ﺑﻴﻦ ﻋﺒﺎدى و ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻗﺪ ﻗﻀﻰ اﻟﻤﻴﻘﺎت و اﺗﻰ ﻣﻨﺰل اﻵﻳﺎت ﺑﺎﻣﺮ ﺑﺪﻳﻊ‪ .‬اﻧّﻪ ﻟﺒﺪﻳﻊ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض‬ ‫ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﻋﺮف و ﺷﻬﺪ ﺑﻬﺬا اﻟﻴﻮم اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮏ ﺑﻤﺎ ﺷﺮﺑﺖ اﻟﺮّﺣﻴﻖ ﻣﻦ‬ ‫ﻳﺪ ﻋﻄﺂء رﺑّﮏ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﻮﺻﻴﮏ و اﺣﺒّﺂﺋﻰ ﺑﺎﻻﺳﺘﻘﺎﻣﺔ اﻟﮑﺒﺮى ﻋﻠﯽ هﺬا‬ ‫اﻻﻣﺮ اﻟّﺬى ﺑﻪ زﻟّﺖ اﻻﻗﺪام و اﺿﻄﺮﺑﺖ اﻓﺌﺪة اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬اﻟﺒﻬﺎء ﻋﻠﻴﮏ و ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻞ اﺳﻢ ﮐﺎن‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ ﻓﺎزوا ﺑﻬﺬا اﻟﺬّﮐﺮ اﻻﻋﻈﻢ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻳﺎﻋﻨﺪﻟﻴﺐ اﻧّﺎ اﻧﺰﻟﻨﺎ اﻵﻳﺎت ﻟﮑ ّ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﻔﻀّﺎل اﻟﻘﺪﻳﻢ‪ .‬ﻗﻢ ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺔ اﻻﻣﺮ و‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻟﺪّﻧﺎ ا ّ‬ ‫ﻓﻰ ﮐﺘﺎﺑﮏ ﻓﻀ ً‬ ‫ذﮐّﺮ اﻟﻨّﺎس ﺑﻴﻮم اﻟﻠّﻪ و ﻇﻬﻮرﻩ ﺑﺎﻟﺤﮑﻤﺔ اﻟّﺘﻰ اﻧﺰﻟﻨﺎهﺎ ﻓﻰ ﮐﺘﺎب ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﮐﺒّﺮ ﻣﻦ‬ ‫ﻗﺒﻠﯽ ﻋﻠﯽ وﺟﻮﻩ اﺣﺒّﺂﺋﻰ و ﺑﺸّﺮهﻢ ﺑﺮﺣﻤﺘﻰ و ﻋﻨﺎﻳﺘﻰ و ﻓﻀﻠﯽ اﻟّﺬى اﺣﺎط ﻣﻦ‬ ‫ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﻮﺻﻴﻬﻢ ﻓﻰ ﺁﺧﺮ اﻟﮑﺘﺎب ﺑﻤﺎ ﻳﻈﻬﺮ ﺑﻪ ﻣﻘﺎم‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﺼّﺎدق‬ ‫اﻻﻧﺴﺎن ﻓﻰ اﻻﻣﮑﺎن هﺬا ﺧﻴﺮ ﻟﻬﻢ ﻋﻤّﺎ ﻋﻠﯽ اﻻرض ا ّ‬ ‫اﻟﻤﺒﻴّﻦ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ اﻳّﺎﮐﻢ ان ﺗﻤﻨﻌﮑﻢ اﻟﺸّﺌﻮﻧﺎت اﻟﻔﺎﻧﻴﺔ ﻋﻦ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﺒﺮﻳّﺔ‬ ‫دﻋﻮا ﻣﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ و ﺧﺬوا ﻣﺎ اُﻣﺮﺗﻢ ﺑﻪ ﺑﻘﻮّة ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬اﻟﺒﻬﺎء‬ ‫ﻋﻠﻴﮑﻢ و ﻋﻠﯽ اﻣﺂﺋﻰ اﻟﻶﺋﻰ اﻗﺒﻠﻦ و ﺳﻤﻌﻦ و اﺟﺒﻦ ﻣﺎﻟﮏ ﻳﻮم اﻟﺪّﻳﻦ اﻟﺤﻤﺪ ﻟﻠّﻪ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪.‬‬ ‫ر ّ‬ ‫)‪ (٢‬هﻮ اﻟﺸّﺎهﺪ اﻟﺴّﺎﻣﻊ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‬ ‫ﻗﺪ ﺗﺤﺮّﮎ اﻟﻘﻠﻢ اﻷﻋﻠﯽ و أراد أن ﻳﺬﮐﺮ أوﻟﻴﺂﺋﻪ اﻟّﺬﻳﻦ أﻗﺒﻠﻮا إﻟﯽ ﻣﺸﺮق وﺣﻰ‬ ‫رﺑّﻬﻢ أﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﻤﻴﺪ ﻟﺘﺠﺬﺑﻬﻢ ﻧﻔﺤﺎت اﻟّﺬﮐﺮ إﻟﯽ اﻟﺬّروة اﻟﻌﻠﻴﺎ و اﻟﻐﺎﻳﺔ اﻟﻘﺼﻮى و‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﺣﺰب اﻟﻠّﻪ ﻗﺪ أرﺳﻞ اﻟﻴﮑﻢ ﮐﺘﺎب رﻗﻢ ﻣﻦ ﻗﻠﻢ‬ ‫ﺗﻘﺮّﺑﻬﻢ إﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ب اﻟﻌﺮش اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﺧﺬوا اﻟﮑﺘﺎب ﺑﺎﺳﺘﻘﺎﻣﺔ ﻻ ﺗﻤﻨﻌﮑﻢ ﺷﺒﻬﺎت اﻟّﺬﻳﻦ ﻳﺪّﻋﻮن‬ ‫اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫اﻟﻌﻠﻢ ﻣﻦ دون ﺑﻴّﻨﺔ و ﻻﮐﺘﺎب ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬أوﻟﺌﮏ ﻧﻘﻀﻮا ﻋﻬﺪ اﻟﻠّﻪ و ﻣﻴﺜﺎﻗﻪ ﻓﻰ اﻟﻘﺮون‬ ‫و اﻷﻋﺼﺎر ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﻄﻠﻊ اﻷﺳﺮار ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬هﻢ اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫أﻧﮑﺮوا ﻧﻌﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ﺑﻌﺪ إﻧﺰاﻟﻬﺎ و أﻓﺘﻮا ﻋﻠﯽ اﻟّﺬى ﮐﺎﻧﻮا أن ﻳﺬﮐﺮوﻩ ﻓﻰ اﻟﻠّﻴﺎﻟﯽ و‬ ‫أﻻﻳّﺎم و ﻓﻰ اﻟﺒﮑﻮر و اﻷﺻﻴﻞ‪ .‬ﻗﺪ أﻧﮑﺮ ﻋﻠﻤﺂء اﻻﺣﺰاب إذ أﺗﻰ ﻣﺤﻤّﺪ رﺳﻮل‬ ‫اﻟﻠّﻪ و ﻋﻠﻤﺂء اﻟﺘّﻮرﻳﺔ إذ أﺗﻰ اﻟﺮّوح ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ﻧﺎح ﻣﻦ ﻇﻠﻤﻬﻢ اﻟﻤﻸ‬ ‫اﻷﻋﻠﻰ و ﺳﮑّﺎن اﻟﻔﺮدوس ﻟﻮ أﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﻣﻨﻬﻢ ﻇﻬﺮت اﻟﻔﺘﻨﺔ و إﻟﻴﻬﻢ‬ ‫رﺟﻌﺖ و اﻟﻘﻮم أﮐﺜﺮهﻢ ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬أﻧﻈﺮوا ﺛ ّﻢ أذﮐﺮوا إذ أﺗﻰ ﻣﻨﺰل اﻟﺒﻴﺎن‬ ‫أﻋﺮض ﻋﻨﻪ اﻟﻌﻠﻤﺂء و ﮐﻔﺮوا ﺑﻪ و ﺑﺂﻳﺎﺗﻪ إﻟﻰ أن أﻓﺘﻮا ﻋﻠﻰ ﺳﻔﮏ دﻣﻪ اﻷﻃﻬﺮ‬

‫اﻷﻗﺪس اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﮐﺎﻧﻮا ان ﻳﻨﺘﻈﺮوا أﻳّﺎم اﻟﻠّﻪ و ﻇﻬﻮرﻩ ﻓﻠﻤّﺎ ﻻح أﻓﻖ ﺳﻤﺂء اﻟﻈّﻬﻮر‬ ‫و أﺗﻰ ﻣﮑﻠّﻢ اﻟﻄّﻮر ﺳﻠّﻮا ﻋﻠﻴﻪ ﺳﻴﻮف اﻟﺒﻐﻀﺂء ﮐﺬﻟﮏ ﺳﻮّﻟﺖ ﻟﻬﻢ أﻧﻔﺴﻬﻢ ﻣﺎ‬ ‫ﺳﻌّﺮ ﺑﻪ اﻟﺴّﻌﻴﺮ‪ .‬ﺑﺈﻋﺮاﺿﻬﻢ أﻋﺮض اﻻﻣﺮﺁء واﻟّﺬﻳﻦ اﺗّﺒﻌﻮهﻢ ﻓﻴﻤﺎ ﻋﻤﻠﻮا أﻻ‬ ‫أﻧّﻬﻢ ﻣﻦ اﻷﺧﺴﺮﻳﻦ ﻓﻰ ﮐﺘﺎب اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ ﻳﻮم اﻟّﺪﻳﻦ‪ .‬ﻗﺪ ﻧﻘﻀﻮا ﻣﻴﺜﺎق اﻟﻠّﻪ و ﻋﻬﺪﻩ‬ ‫و أﻧﮑﺮوا ﺣﻘّﻪ و ﻧﺒﺬوا ﮐﺘﺎﺑﻪ أَﻻ َأﻧّﻬﻢ ﻣﻦ اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﺣﺰب اﻟﻠّﻪ اﺳﻤﻌﻮا ﻣﺎ‬ ‫ﺗﻨﻄﻖ ﺑﻪ ﻳﺮاﻋﺔ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟﺮّﻓﻴﻊ‪ .‬إﻳّﺎﮐﻢ أن ﺗﻤﻨﻌﮑﻢ ﺷﺒﻬﺎت اﻟﻔﻘﻬﺂء أو‬ ‫إﺷﺎرات اﻟﻌﺮﻓﺂء أو ﺳﻄﻮة اﻻﻣﺮﺁء اﻗﺒﻠﻮا ﺑﻮﺟﻮﻩ ﻧﻮرﺁء و ﺑﺎﻹﺳﺘﻘﺎﻣﺔ اﻟﮑﺒﺮى و‬ ‫ﺧﺬوا ﮐﺄس اﻟﺒﻘﺎء ﻣﻦ أﻳﺎدى ﻋﻨﺎﻳﺔ رﺑّﮑﻢ اﻷﺑﻬﻰ ﺛ ّﻢ اﺷﺮﺑﻮا ﻣﻨﻬﺎ أﻣﺎم وﺟﻮﻩ‬ ‫اﻟﻮرى ﻣﺮّة ﺑﺈﺳﻤﻰ و أُﺧﺮى ﺑﺬﮐﺮى اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬إﻳّﺎﮐﻢ أن ﺗﺨﻮّﻓﮑﻢ ﺿﻮﺿﺂء‬ ‫اﻻﺣﺰاب ﺳﺘﻔﻨﻰ اﻟﺪّﻧﻴﺎ و ﻣﺎ ﺗﺮوﻧﻪ اﻟﻴﻮم و ﻳﺒﻘﻰ اﻟﻤﻠﮏ و اﻟﻤﻠﮑﻮت ﻟّﻠﻪ اﻟﻌﻠﻴﻢ‬ ‫اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ﮐﻢ ﻣﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻨﻊ ﻋﻦ اﻟﻤﻌﻠﻮم و ﮐﻢ ﻣﻦ ُأﻣّﻰّ ﺳﺮع و أﺧﺬ رﺣﻴﻘﻰ‬ ‫اﻟﻤﺨﺘﻮم و ﺷﺮب ﺑﺈﺳﻤﻰ اﻟﻘﻴّﻮم أَﻻ إﻧّﻪ ﻣﻦ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ ﻓﻰ ﮐﺘﺎﺑﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻳﺎ أهﻞ‬ ‫اﻟﺪّال و اﻟﻬﺂء إﻧّﺎ أﺳﻤﻌﻨﺎﮐﻢ ﺻﺮﻳﺮ اﻟﻘﻠﻢ اﻷﻋﻠﯽ اﺳﻤﻌﻮا ﻣﺮّة أُﺧﺮى ﻧﺪﺁء رﺑّﮑﻢ‬ ‫اﻻﺑﻬﻰ ﻣﻦ اﻟﺴّﺪرة اﻟﻤﺮﺗﻔﻌﺔ ﻋﻠﯽ اﻟﺒﻘﻌﺔ اﻟﻨّﻮرﺁء اﻧّﻪ ﻳﻌﺮﻓﮑﻢ ﺳ ّﺮ اﻟﺘّﻮﺣﻴﺪ و‬ ‫ﻳﻬﺪﻳﮑﻢ اﻟﯽ اﻟﺼّﺮاط اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ‪ .‬اﻧّﺎ ﻇﻬﺮﻧﺎ و اﻇﻬﺮﻧﺎ ﻣﺎ ﮐﺎن ﻣﮑﻨﻮﻧًﺎ ﻓﻰ اﻟﻌﻠﻢ و‬ ‫ﻣﺨﺰوﻧًﺎ ﻓﻰ ﮐﻨﺂﺋﺰ ﻋﺼﻤﺔ رﺑّﮑﻢ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻗﺪ ارﺗﻔﻊ ﺧﺒﺂء اﻟﻤﺠﺪ ﻋﻠﯽ اﻋﻠﯽ‬ ‫ﻦ اﻟﻘﻮم اﮐﺜﺮهﻢ ﻣﻦ‬ ‫اﻻﻋﻼم و ﻧﺼﺒﺖ راﻳﺔ اﻧّﻪ هﻮ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ اﻋﻠﯽ اﻟﻤﻘﺎم و ﻟﮑ ّ‬ ‫ى اﻣﺮ ﺗﻄﻤﺌّﻦ‬ ‫اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ان ﺗﻨﮑﺮوا هﺬا اﻟﻨّﻮر و ﻣﺎ ﻇﻬﺮ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﺑﺎ ّ‬ ‫اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻓﺎﺗﻮا ﺑﻪ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﺼّﺎﺑﺮﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ هﺬا ﻳﻮم ﻻ ﻳﻨﻔﻌﮑﻢ ﻓﻴﻪ ﺷﻰء ﻣﻦ‬ ‫اﻻﺷﻴﺂء اﺗّﻘﻮا ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﺼّﺎﻏﺮﻳﻦ‪ .‬اﻧﻈﺮوا ﺛ ّﻢ اذﮐﺮوا ﻣﺎ‬ ‫ﻞ وﻟّﻰ و ﻧﺎح ﺑﻪ ﮐﻞ رﺳﻮل اﻣﻴﻦ‪.‬‬ ‫اﮐﺘﺴﺒﺖ اﻳﺎدى اهﻞ اﻟﺒﻴﺎن ﮐﺘﺒﻮا ﻣﺎ ﺻﺎح ﺑﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ﻗﺪ اﺗﻰ ﻣﻮﻟﯽ اﻟﻌﺒﺎد ﻓﻰ ﻳﻮم اﻟﻤﻴﻌﺎد و ﻳﺪﻋﻮﮐﻢ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ‬ ‫ﻳﻮم اﻟﺘّﻨﺎد اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﺨﺎﺳﺮﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﺿﻌﻮا اﻻوهﺎم و اﻟﻈّﻨﻮن‬ ‫ﺗﻮﺑﻮا اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ ارﺟﻌﻮا اﻟﻴﻪ اﻧّﻪ هﻮ اﻟﺘّﻮاب اﻟﺮّﺣﻴﻢ ﻗﻞ اﺗﻌﺘﺮﺿﻮن ﻋﻠﯽ اﻟّﺬى‬ ‫ﺑﻘﺒﻮﻟﻪ ﻋﻠّﻖ اﻟﺒﻴﺎن و ﮐﺘﺐ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬ﻗﻞ ﻻ ﺗﻨﻔﻌﮑﻢ اﻟﻴﻮم ﮐﺘﺐ اﻟﻌﺎﻟﻢ و‬ ‫ﻻ ﻣﺎ ﻋﻨﺪ اﻻﻣﻢ اﻟّﺎ ﺑﻬﺬا اﻟﮑﺘﺎب اﻟّﺬى اذ ﻧﺰّل ﻧﻄﻖ اهﻞ اﻟﻤﻠﮑﻮت اﻟﻤﻠﮏ ﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻻﻣﺮﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻈﻤﺔ ﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﺸﻔﻖ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ اهﻞ اﻟﻤﺠﻤﻊ ﺑﮑﻢ ﺗﺰﻋﺰﻋﺖ‬ ‫ارﮐﺎن اﻻﻧﺼﺎف و ﻧﺎح اﻟﻌﺪل و ﺑﮑﺖ ﻋﻴﻮن اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ﻧﻄﻘﺖ اﻟﺴﻨﮑﻢ ﺑﻤﺎ‬ ‫ﻖ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﮎ‬ ‫ﻧﻄﻖ ﻟﺴﺎن ﻧﻀﺮ اَﻣﺎم وﺟﻪ اﻟﺮّﺳﻮل اﻟﻠّﻬﻢ ان ﮐﺎن هﺬا هﻮ اﻟﺤ ّ‬ ‫ن ﻗﻠﻤﻰ اﻻﻋﻠﯽ ﻳﻨﻮح و‬ ‫ﻓﺎﻣﻄﺮ ﻋﻠﻴﻨﺎ ﺣﺠﺎر ًة ﻣﻦ اﻟﺴّﻤﺂء او اﺋﺘﻨﺎ ﺑﻌﺬاب اﻟﻴﻢ‪ .‬ا ّ‬ ‫ﻳﻘﻮل ﻳﺎ اهﻞ اﻟَﮑﺎف و اﻟﺮّاء اﻧﺼﻔﻮا ﻓﻰ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ و ﻣﺎ ﻇﻬﺮ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻈّﻬﻮر و‬

‫ﻖ اذ اﺗﻰ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬هﺬا هﻮ اﻟّﺬى ﻗﺎم‬ ‫ﻻﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ اﻋﺮﺿﻮا ﻋﻦ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﻘﺼﻮد اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ و ﻣﺎ ﺳﺘﺮ‬ ‫ﻓﻰ اوّل اﻻﻳّﺎم اﻣﺎم وﺟﻮﻩ اﻻﻧﺎم و دﻋﺎ اﻟﮑ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻨﺼﻒ ﺑﺼﻴﺮ‪ .‬هﻞ اﻟّﺬى‬ ‫ﻧﻔﺴﻪ و ﻣﺎ ﺣﻔﻈﻬﺎ ﻓﻰ اﻗّﻞ ﻣﻦ ان ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫اﻇﻬﺮ ﻧﻔﺴﻪ ﺧﻴﺮ ام اﻟّﺬى ﮐﺎن ﺧﻠﻒ اﻟﺤﺠﺎب اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﻌﺘﺪﻳﻦ‪.‬‬ ‫ﻞ ﮐﺬاب ﺗﻠﻌﺐ ﺑﻪ ارﻳﺎح اﻟﻨّﻔﺲ و اﻟﻬﻮى و‬ ‫ﻖ و وﻳﻞ ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﻧﻄﻖ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و هﻮ‬ ‫ﺺ ﻟﮑﻢ اﻟﻤﻈﻮم وﻳﻨﺼﺤﮑﻢ ﻓﻀ ً‬ ‫ﺗﺤﺮّﮐﻪ ﮐﻴﻒ ﺗﺸﺂء ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻘ ّ‬ ‫اﻟﻨّﺎﺻﺢ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬اﻧّﺎ ذﮐﺮﻧﺎﮐﻢ ﻓﻰ اوّل اﻟﮑﺘﺎب رﺣﻤﺔ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ و اﻣﺮًا ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ و‬ ‫اﻧﺎ اﻟﻔﻀّﺎل اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮏ ﻳﺎ اﺳﻤﻰ ﺑﻤﺎ دﺧﻠﺖ ﺑﻘﻌﺔ اﻟﻔﺮدوس اﻟﻤﻘﺎم اﻟّﺬى‬ ‫ﺗﺠﻠّﺖ ﻋﻠﻴﻪ اﻧﻮار اﻟﻮﺟﻪ ﻣﻦ ﻣﺸﺮق اﻟﺠﻤﺎل ﺑﺎﻣ ٍﺮ ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬و ﺣﻀﺮت ﻣﻨﻈﺮ اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟﻌﻠّﻰاﻻﻋﻠﯽ و ﺳﻤﻌﺖ ﻧﺪﺁء رﺑّﮏ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬ﻣﺮّت ﻋﻠﻴﮏ ﻧﺴﻤﺎت اﻟﻮﺣﻰ‬ ‫ﻣﻦ ﺷﻄﺮاﻻﻟﻬﺎم ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ﻳﺎ ﺟﻤﺎل اﻟﻘﺪم ﺑﺸّﺮ ﻣﻦ ﮐﺎن‬ ‫ن ورودﮎ‬ ‫ﻗﺂﺋﻤًﺎ اﻣﺎم اﻟﻌﺮش ﺑﻤﺎ ﻗﺪّر ﻟﻪ ﻣﻦ ﻗﻠﻤﮏ اﻻﻋﻠﯽ ﻓﻰ ﻟﻮح ﺣﻔﻴﻆ‪ .‬ﻗﻞ ا ّ‬ ‫ن رﺑّﮏ هﻮ اﻟﻌﻠﻴﻢ‬ ‫ﻋﻠﯽ ﺷﺎﻃﺊ اﻟﺒﺤﺮاﻻﻋﻈﻢ ﺧﻴﺮ ﻟﮏ ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻖ ﻓﻰ اﻻرض ا ّ‬ ‫اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ﺧﺬ ﻧﺼﻴﺒﮏ ﻣﺮّة ﺑﻌﺪ ﻣﺮّة ﻣﻦ هﺬا اﻟﺒﺤﺮ اﻟﻤﻮّاج و ﻻ ﺗﺠﻌﻞ ﻧﻔﺴﮏ‬ ‫ﻣﺤﺮوﻣﺔ ﻋﻤّﺎ ﻗﺪّر ﻟﻬﺎ ﻣﻦ ﻗﻠﻢ اﻟﺴّﺎﻣﻊ اﻟﺒﺼﻴﺮ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﺣﺰب اﻟﻠّﻪ ﻗﻮﻟﻮا ﺑﺴﻢ اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ اﻏﺘﺮﻓﻮا ﻏﺮﻓ ًﺔ ﻣﻦ ﺑﺤﺮ اﻟﺤﻴﻮان و رﺷّﻮا ﻣﻨﻪ ﻋﻠﯽ اﻟﮑﺂﺋﻨﺎت ﻟﻴﻄﻬّﺮهﺎ‬ ‫ﻣﻦ ﺣﺠﺒﺎت اﻟﺒﺸﺮ و ﻳﻘﺮّﺑﻬﺎ اﻟﯽ اﻟﻤﻨﻈﺮ اﻻﮐﺒﺮ هﺬا اﻟﻤﻘ ّﺮ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ان‬ ‫ﻼ اﻟﻖ ﻋﻠﻴﻪ اﻵﻳﺎت ﺛ ّﻢ اﻇﻬﺮ ﻟﻪ ﻟﺌﺎﻟﺊ اﻟﺤﮑﻤﺔ و اﻟﺒﻴﺎن ﻣﻦ ﻋﻤّﺎن‬ ‫وﺟﺪت ﻣﻘﺒ ً‬ ‫ﻼ ﻋﻠﯽ‬ ‫رﺣﻤﺔ رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﮑﻴﻢ و ان راﻳﺖ ﻣﻌﺮﺿًﺎ ﻓﺎﻋﺮض ﻋﻨﻪ ﻣﺘﻮ ّﮐ ً‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﺣﺰب اﻟﻠّﻪ ﻻ ﺗﻌﺘﺮﺿﻮا ﻋﻠﯽ ﻣﻦ اﻋﺘﺮض ﻋﻠﻴﮑﻢ ذروﻩ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﺧﻮﺿﻪ ﻣﻘﺒﻠﻴﻦ اﻟﯽ اﻟﻔﺮد اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻳﻔﺘﺢ اﻟﻴﻮم ﺷﻔﺘﻴﻪ ﺑﺬﮐﺮ هﺬا اﻟﺬّﮐﺮ اﻻﻋﻈﻢ‬ ‫ﻳﻄﻮﻓﻪ اﻟﻤﻸ اﻻﻋﻠﯽ ﺑﺎﻋﻼم ﻣﻦ اﻟّﻨﻮر ﮐﺬﻟﮏ ﻗﺪّر ﻣﻦ ﻟﺪُن ﻣﻘﺘﺪر ﻗﺪﻳﺮ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ‬ ‫ن ﻟﻠّﻪ ﺧﻠﻒ ﻗﺎف اﻟﻘﺪرة رﺟﺎل ﻳﻨﺼﺮوﻧﻪ ﺑﺠﻨﻮد اﻟﺤﮑﻤﺔ و اﻟﺒﻴﺎن‬ ‫اﻟﺒﻴﺎن ﻓﺎﻋﻠﻤﻮا ا ّ‬ ‫ن ﻻ ﺗﻤﻨﻌﻬﻢ ﺳﻄﻮة اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻻ اﻋﺮاض اﻻﻣﻢ ﻳﺸﻬﺪون ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ‬ ‫ﻋﻠﯽ ﺷﺄ ٍ‬ ‫ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻻﻣﺮ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻠّﺬﻳﻦ ﻟﻢ ﺗﺤﺰﻧﻬﻢ ﺿﻮﺿﺂء اﻟﻌﺒﺎد ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ اﷲ‬ ‫ﻣﺎﻟﮏ اﻻﻳﺠﺎد و ﻟﻢ ﺗﻤﻨﻌﻬﻢ ﻟﻮﻣﺔ اﻟﻶﺋﻤﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ اﺳﻤﻰ ﺑﺸّﺮ اﻻوﻟﻴﺂء ﺑﻠﻮح اﻟﻠّﻪ و‬ ‫اﺛﺮﻩ اﻧّﺎ اﻧﺰﻟﻨﺎﻟﻬﻢ ﻣﺎ اﻃﻤﺌﻨّﺖ ﺑﻪ اﻓﺌﺪة اﻻﺻﻔﻴﺂء و اﺿﻄﺮﺑﺖ ﻗﻠﻮب اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬و ﻓﻰ ﻳﺪﻩ ﺣﺠّﺔ‬ ‫ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم اﻧّﻪ ﺟﺂء ﻣﻦ اﻻﻓﻖ اﻻﻋﻠﯽ ﺑﻨﺒﺄ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻖ و ﺑﻤﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ ﻣﻦ ﺣﺠﺞ اﻟﻨّﺒﻴﻴّﻦ و اﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ‪ .‬ﻓﻠﻤّﺎ ﻇﻬﺮت‬ ‫زﻧﻮهﺎ ﺑﻘﺴﻄﺎس اﻟﺤ ّ‬ ‫ﺧﻀﻌﺖ ﻟﻬﺎ ﺣﺠﺞ اﻟﻌﺎﻟﻢ اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان ﺗﺪﺣﻀﻮا‬ ‫ﻖ ﺑﻤﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ ﺧﺎﻓﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬هﺬﻩ ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﻧﺰّﻟﺖ‬ ‫اﻟﺤ ّ‬

‫ﺑﺎﻟﻔﻀﻞ و ﺑﻬﺎ ﺗﻀﻮّع ﻋﺮف اﻟﺒﻴﺎن ﻓﻰ اﻻﻣﮑﺎن اﺗّﻘﻮا اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻤﻌﺘﺪﻳﻦ‪ .‬اﻧّﺎ اﻇﻬﺮﻧﺎ اﻟﺼّﺤﻴﻔﺔ اﻟﻤﮑﻨﻮﻧﺔ اﻟﻤﺤﺘﻮﻣﺔ اﻟﻤﺨﺘﻮﻣﺔ اﻟّﺘﻰ ﮐﺎﻧﺖ ﻣﺮﻗﻮﻣﺔ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ و اﻧﺎ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫ﺑﺎﺻﺒﻊ اﻻﻗﺘﺪار و ﻣﺴﺘﻮرة ﺧﻠﻒ ﺣﺠﺐ اﻟﻐﻴﺐ ﻓﻀ ً‬ ‫اﻟﻔﻀّﺎل‪ .‬ﻻ ﻳﻌﺰب ﻋﻦ ﻋﻠﻢ رﺑّﮑﻢ ﺷﻰء و ﻻ ﻳﻌﺠﺰﻩ اﻣﺮ ﻇﻬﺮ و اﻇﻬﺮ ﻣﺎ اراد‬ ‫اﻧّﻪ هﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﺨﺘﺎر‪ .‬ﻗﻞ ﻗﺪ ﺟﺂﺋﺖ اﻟﮑﺮّة اﻻﺧﺮى و ﺑﺴﻄﻨﺎ ﻳﺪ اﻻﻗﺘﺪار و‬ ‫ﻞ ﻋﻤﺎ ﻳﺤﺼﻰ اذًا اﻧﺼﻌﻖ‬ ‫ﻖ اﻟﺨﺎﻟﺺ ﺳ ّﺮًا اﻗ ّ‬ ‫اﻇﻬﺮﻧﺎ ﻣﻦ ﺳﺮّﻧﺎ اﻻﻋﻈﻢ ﻋﻠﯽ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻄّﻮرﻳّﻮن ﻋﻨﺪ ﻣﻄﻠﻊ هﺬﻩ اﻻﻳﺔ اﻟﺤﻤﺮﺁء ﻋﻠﯽ ﺑﻘﻌﺔ ﺳﻴﻨﺂء ﮐﺬﻟﮏ اﺗﻰ اﻟﺮّﺣﻤﻦ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻦ ﺟﺎدﻟﻮا‬ ‫ب اﻻرﺑﺎب‪ .‬ا ّ‬ ‫ﻋﻠﯽ ﻇﻠﻞ اﻟﺒﺮهﺎن و ﻧﻄﻘﺖ اﻻﺷﻴﺂء اﻟﻤﻠﮏ ﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﺑﺤﺠّﺔ اﻟﻠّﻪ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ اوﻟﺌﮏ ﻏﻠﺒﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ اهﻮﺁﺋﻬﻢ و ارﺟﻌﺘﻬﻢ اﻟﯽ ﻣﻘﺮّهﻢ ﻓﻰ‬ ‫ﻞ ﻣﻨﮑﺮ ﮐﻔّﺎر‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻻﻓﻖ اﻻﻋﻠﯽ ﻣﺘﻤﺴّﮑًﺎ‬ ‫اﻟﻨّﺎر و ﺑﺌﺲ ﻣﻘ ّﺮ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﺂﻳﺎﺗﻪ و ﻣﺘﺸﺒّﺜًﺎ ﺑﺬﻳﻠﻪ و ﻧﺎﻃﻘًﺎ ﺑﺜﻨﺂﺋﻪ و ﻗﺂﺋﻤًﺎ ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺔ اﻣﺮﻩ اﻟّﺬى ﺑﻪ زﻟّﺖ‬ ‫اﻻﻗﺪام‪ .‬ﻓﻠﻤّﺎ ﻧﺸﺮ ﺻﺒﺢ اﻟﻈّﻬﻮر ﻟﻮﺁﺋﻪ و اﺗﻰ ﻣﮑﻠّﻢ اﻟﻄّﻮر ﺑﺮاﻳﺎت اﻵﻳﺎت و‬ ‫اﻋﻼم اﻟﺒﻴّﻨﺎت اﻋﺮض ﻋﻨﻪ اﻟﻨّﺎس و اﻋﺘﺮﺿﻮا ﻋﻠﻴﻪ ﺑﻈﻠﻢ ﺻﺎح ﺑﻪ اﻟﺴّﺤﺎب‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫اﻳّﺎﮐﻢ ان ﺗﺴﺪّوا ﺑﺎب اﻟﻔﻀﻞ ﻋﻠﯽ وﺟﻮهﮑﻢ اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ ﻳﺎ اهﻞ اﻟﮑﺘﺎب‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان‬ ‫ﺗﻌﻤﻠﻮا ﻣﺎ ﻋﻤﻠﻪ اﻻﺣﺰاب ﻓﻰ ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﺻﺎﺣﺖ اﻟﺼّﺨﺮة و ارﺗﻔﻌﺖ اﻟﺼﻴّﺤﺔ و‬ ‫ﻣﺮّت اﻟﺠﺒﺎل‪ .‬ﻗﻞ ﺿﻌﻮا اﻻوهﺎم ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﻬﺎ ﻻ ﺗﻨﻔﻐﮑﻢ ﻗﺪ ﺷﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﻦ اﺳﺘﻮى‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺮش ﻓﻰ اوّل اﻻﻳّﺎم‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﻓﺎز ﺑﻴﻮم ﻓﻴﻪ ارﺗﻔﻊ ﺻﺮﻳﺮ اﻟﻘﻠﻢ اﻻﻋﻠﯽ‬ ‫و ﻧﻄﻖ ﻟﺴﺎن اﻟﻌﻈﻤﺔ ﺗﻌﺎﻟﻮا ﺗﻌﺎﻟﻮا ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻرض هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﻇﻬﺮ ﻣﻦ ﮐﺎن‬ ‫ﻣﮑﻨﻮﻧًﺎ ﻓﻰ ازل اﻻزال‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﻮﺻﻴﮑﻢ ﺑﻤﺎ وﺻﻴّﻨﺎ ﺑﻪ اوﻟﻴﺂﺋﻰ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﺑﺎﻻﻣﺎﻧﺔ و‬ ‫اﻟﺼّﺪق و اﻟﺼّﻔﺂء و اﻟﻌﻔّﺔ و اﻟﻤﺤﺒّﺔ و اﻟﻮﻓﺂء دﻋﻮا ﻣﺎ ﻋﻨﺪ اﻟﻘﻮم اﺧﺬﻳﻦ ﻣﺎ اوﺗﻴﺘﻢ‬ ‫ﻰاﮐﺒﺮ اﻟّﺬى اﻣﻦ ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﻳﻮم‬ ‫ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﺮّﻗﺎب‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮ ﻣﻦ ﺳﻤّﻰ ﺑﻌﻠ ّ‬ ‫ﻓﻴﻪ ذاﺑﺖ اﻻﮐﺒﺎد ﻣﻦ ﺧﺸﻴﺔ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻤﺎب‪ .‬ﻧﺸﻬﺪ اﻧّﮏ اﻗﺒﻠﺖ و ﺳﻤﻌﺖ اﻟﻨّﺪﺁء‬ ‫ﻼ ﺑﻘﻠﺒﮏ اﻟﯽ اﻻﻓﻖ‬ ‫و اﺟﺒﺖ ﻣﻮﻟﺌﮏ اذ اﻋﺮض ﻋﻨﻪ اهﻞ اﻟﻤﺪن و اﻟﺪّﻳﺎر‪ .‬ﮐﻦ ﻣﻘﺒ ً‬ ‫اﻻﻋﻠﯽ ﺛ ّﻢ زﻳّﻦ ﻧﻔﺴﮏ ﺑﻄﺮاز اﻟﺘّﻘﻮى و ﻓﺆادﮎ ﺑﺎﻟﺘّﻮﮐﻞ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﻮﻟﯽ اﻟﻮرى‬ ‫و ﻟﺴﺎﻧﮏ ﺑﻤﺎ ﻧﺰّل ﻓﻰ اﻟﺰّﺑﺮ و اﻻﻟﻮاح‪ .‬اﺳﻠﮏ ﺳﺒﻴﻞ اﻟﺮّﺿﺂء ﺑﻮﻗﺎر اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﺳﮑﻴﻨﺘﻪ ﻟﻴﻈﻬﺮ ﻣﻨﮏ اﺛﺎرﻩ ﻓﻰ اﻟﻌﺎﻟﻢ هﺬا ﻣﺎ اﻣﺮت ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﺪن رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫اﻟﻮهّﺎب‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻨﻔﺲ اﺷﺘﻌﻠﺖ ﺑﻨﺎر اوﻗﺪهﺎ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ اﻻﻣﮑﺎن اﻟّﺘﻰ ﻳﺴﻤﻊ ﻣﻦ‬ ‫زﻓﻴﺮهﺎ ﻗﺪ اﺗﻰ اﻟﻤﻘﺼﻮد ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻟﻢ ﺗﺨﻮّﻓﻪ ﺻﻔﻮف اﻟﻌﻠﻤﺂء و ﻻ ﺟﻨﻮد اﻷﻣﺮﺁء‬ ‫ﻳﻨﺎدى ﺑﺎﻋﻠﯽ اﻟّﻨﺪﺁء اﻣﺎم ﻣﻦ ﻓﻰ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺂء ﻗﺪ اﺗﻰ اﻟﻮﻋﺪ و هﺬا ﻣﻦ ﮐﺎن‬ ‫ﻣﺴﻄﻮرًا ﻓﻰ اﻟﮑﺘﺎب ﻣﻦ ﻗﻠﻢ اﷲ ﻣﻨﺰ اﻵﻳﺎت‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮏ ﺑﻤﺎ ذﮐﺮت ﻣﻦ ﻗﻠﻢ‬ ‫اﻟﻮﺣﻰ اذ ﮐﺎن اﻻﻣﻈﻠﻮم ﺑﻴﻦ اﻳﺪى اﻟﻔﺠّﺎر‪ .‬ﺳﻮف ﺗﻔﻨﻰ اﻟﺪّﻧﻴﺎ و ﻣﺎ ﻓﻴﻬﺎ و ﻳﺒﻘﻰ‬

‫ب اﻟﻌﺮش و اﻟﺜّﺮى‪ .‬ﻳﺎ ﻣﻮﺳﻰ اﺳﻤﻊ اﻟﻨّﺪﺁء ﻣﻦ‬ ‫ﻟﮏ ﻣﺎ ﻧﺰّل ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫اﻟﺴّﺪرة اﻟﻤﺒﺎرﮐﺔ اﻻﺑﺪﻳّﺔ اﻟﻘﺪﻣﻴّﺔ اﻟﻤﻠﮏ ﻟﻠّﻪ ﻓﺎﻟﻖ اﻻﺻﺒﺎح‪ .‬ﻗﺪ رﺟﻊ ﺣﺪﻳﺚ‬ ‫اﻟﻄّﻮر و ﻣﮑﻠّﻤﻪ ﻳﻨﻄﻖ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻈّﻬﻮر اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻔﺮد اﻟﻮاﺣﺪ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫ﻦ اﻟﻘﻮم ﻓﻰ ﻏﻔﻠﺔ و ﺣﺠﺎب‪.‬‬ ‫اﻟﻐﻔّﺎر‪ .‬ﻗﺪ اﺷﺘﻌﻞ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﻣﻦ ﻧﺎر ﻣﺤﺒّﺔ رﺑّﮏ و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻗﻞﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ اﺗﻰ ﻣﻨﺰل اﻵﻳﺎت ﺑﺮاﻳﺎت اﻟﺤﺠّﺔ و اﻟﺒﻴﺎن اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن و ﻻ‬ ‫ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ اﻧﺘﻈﺮوا اﻳّﺎﻣﻰ ﻓﻠﻤّﺎ اﻇﻬﺮت ﻧﻔﺴﻰ ﮐﻔﺮوا ﺑﻬﺎ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﻦ‬ ‫ﻋﻨﺪﻩ ا ّم اﻟﺒﻴﺎن‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﻇﻬﺮ اﻟﺒﺤﺮ اﻣﻮاﺟﻪ و اﻟﻨّﻮر اﺷﺮاﻗﻪ ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ رأى و‬ ‫ﻞ ﻣﻌﺮض ﮐﻔّﺎر‪ .‬هﺬا ﻳﻮم ﻳﻄﻮف ﻧﻘﻄﺔ اﻟﺒﻴﺎن ﺣﻮل ﻋﺮش رﺑّﻪ‬ ‫اﻗﺒﻞ و وﻳﻞ ﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻧﻘﻄﺔ اﻟﻔﺮﻗﺎن ﻳﺒﺸّﺮ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﺑﻤﺎﻟﮏ اﻟﻘﺪم و اﻟﺮّوح ﻓﻰ ﺑﻴﺪﺁء اﻻﺷﺘﻴﺎق‬ ‫ﻳﻘﻮل ﻟﺒّﻴﮏ ﻟﺒّﻴﮏ ﻳﺎ ﻣﻘﺼﻮد اﻻﻣﻢ ﻟﺒّﻴﮏ ﻟﺒّﻴﮏ ﻳﺎ ﻧﻮر اﻵﻓﺎق‪ .‬ﺑﮏ ﻇﻬﺮ ﻣﺎ ﮐﺎن‬ ‫ﻣﮑﻨﻮﻧًﺎ ﻓﻰ اﻟﻌﻠﻢ و ﻣﺴﻄﻮرًا ﻓﻰ ﮐﺘﺐ اﻟﻠّﻪ ﻣﻮﻟﯽ اﻻﻧﺎم‪ .‬ﻳﺎ اﺑﺎ اﻟﺤﺴﻦ ﻳﺬﮐﺮﮎ‬ ‫ﻞ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠﻴﻢ‬ ‫اﻟﻤﻈﻠﻮم اﻟّﺬى اﺗﻰ ﻣﻦ ﺳﻤﺂء اﻟﺒﻴﺎن ﺑﺎﻟﺤﺠّﺔ و اﻟﺒﺮهﺎن و دﻋﺎ اﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬هﻮ اﻟّﺬى ﻓﺪى ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻠﻪ ﺟﻮاهﺮ اﻟﻮﺟﻮد ﺑﺎرواﺣﻬﻢ و ﻣﺎ ﻋﻨﺪهﻢ ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫اﻧﺠﺬﺑﺖ اﻻﻓﺌﺪة و اﻟﻘﻠﻮب ﻣﻦ ﻧﺪﺁء رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬اﺳﻤﻊ ﺻﺮﻳﺮ ﻗﻠﻤﻰ‬ ‫اﻻﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻳﻤﻴﻦ اﻟﺒﻘﻌﺔ اﻟﻨّﻮرﺁء ﻣﻦ ﺳﺪرة اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ اﻣﺎم وﺟﻮﻩ اﻟﻮرى اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ‬ ‫اﻟّﺎ هﻮ اﻟﻔﺮد اﻟﻮاﺣﺪ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻗﺪﺧﻠﻘﻨﺎ اﻻذان ﻻﺻﻐﺂء ﻧﺪﺁﺋﻰ اﻻﺣﻠﯽ و‬ ‫اﻻﺑﺼﺎر ﻟﻤﺸﺎهﺪة اﻧﻮار اﻟﻮﺟﻪ ﻣﻦ اﻻﻓﻖ اﻻﻋﻠﯽ و اﻻﻟﺴﻦ ﻟﺬﮐﺮى و ﺛﻨﺂﺋﻰ ﻓﻰ‬ ‫ﻧﺎﺳﻮت اﻻﻧﺸﺂء و اﻻﻳﺎدى ﻻﺧﺬ ﮐﺘﺎﺑﻰ و اﻟﺘﻤﺴّﮏ ﺑﺤﺒﻠﯽ اﻟﻤﺘﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ﻇﻬﺮ اﻟﻌﺎﻟﻢ‬ ‫ﻟﻨﻔﺴﻰ و ﻣﺎج ﺑﺤﺮ اﻟﻌﺮﻓﺎن ﺑﺎﺳﻤﻰ و اﺷﺮﻗﺖ ﺷﻤﺲ اﻟﺒﻴﺎن ﺑﺬﮐﺮى اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻرض اﻓﺘﺤﻮا اﺑﺼﺎرﮐﻢ اﻧّﺎ زﻳّﻨﺎ ﺳﻤﺂء اﻟﺒﻴﺎن ﺑﺎﻧﺠﻢ اﻻﻳﻘﺎن‬ ‫اﻗﺒﻠﻮا ﺑﺼﺪور ﻧﻮرﺁء و وﺟﻮﻩ ﺑﻴﻀﺂء ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﻣﺎج ﺑﺤﺮ اﻟﻌﻠﻢ اﻣﺎم اﻟﻌﺎﻟﻢ و هﺎج‬ ‫ﻋﺮف اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﻧﻄﻖ ﻟﺴﺎن اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﺒﻴﺎن و‬ ‫اﻧﺎر اﻓﻖ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﺑﻨﻴّﺮ اﻻﺳﻢ اﻻﻋﻈﻢ و ﺷﻬﺪت اﻻﺷﻴﺂء ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﺗﻰ اﻟﻴﻮم و اﻟﻘﻮم ﻓﻰ‬ ‫رﻳﺐ ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﮐﺴّﺮ اﺻﻨﺎم اﻟﻬﻮى و ﻗﺎم ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺔ اﻟﻠّﻪ رب اﻟﻌﺮش و‬ ‫اﻟﺜّﺮى ﺑﺎﺳﺘﻘﺎﻣﺔ ﻣﺎ ﻣﻨﻌﺘﻬﺎ اﻟﺠﻨﻮد و اﻟﺼّﻔﻮف و ﻣﺎ ﺧﻮّﻓﺘﻬﺎ اﻟﮑﺘﺂﺋﺐ و اﻻﻟﻮف‬ ‫ن رﺑّﮏ هﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫ﻧﻄﻖ اﻣﺎم اﻟﻮﺟﻮﻩ ﺑﻤﺎ ﮐﺎن ﻧﻮرًا ﻟﻼﺑﺮار و ﻧﺎرًا ﻟﻠﻔﺠّﺎر ا ّ‬ ‫ى اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬اﺷﮑﺮ اﻟﻠّﻪ ﺑﻤﺎ ذﮐﺮﮎ ﻓﻰ‬ ‫ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻳﺸﺂء ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ اﻟﻔﺮد اﻟﻮاﺣﺪ اﻟﻘﻮ ّ‬ ‫اﻟﺴّﺠﻦ و اﻧﺰل ﻟﮏ ﻣﺎ ﮐﺎن ذﺧﺮًا ﻟﮏ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮﺗﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬ﻻ ﺗﺤﺰن ﻣﻦ‬ ‫ﺷﻰء ﺑﻠّﻎ اﻣﺮ رﺑّﮏ ﺑﺎﻟﺤﮑﻤﺔ و اﻟﺒﻴﺎن هﺬا ﻣﺎ اﻣﺮت ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﺪن ﻣﻘﺘﺪر ﻗﺪﻳﺮ‪.‬‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ اﻇﻬﺮ اﻟﮑﻨﺰ اﺳﺮارﻩ و اﻟﺴّﺪرة اﺛﻤﺎرهﺎ ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﺷﻬﺪ و راى و ﻗﺎل‬ ‫ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ ﻣﻘﺼﻮد اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ ﺗﻘّﻰ اﺳﻤﻊ اﻟﻨّﺪﺁء ﻣﻦ اﻻﻓﻖ اﻷﻋﻠﯽ ﻣﻦ‬

‫ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﺷﻬﺪ ﺑﻤﺎ‬ ‫ﺷﻬﺪ ﺑﻪ اﻟﻠّﻪ و اﻋﺘﺮف ﺑﻤﺎ اﻋﺘﺮف ﻟﺴﺎﻧﻪ اذ اﺳﺘﻮى ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺮش و ﮐﺎن اﻟﻨّﻮر‬ ‫ﻣﺸﺮﻗًﺎ ﻣﻦ اﻓﻖ اﻟﺰّورﺁء و ﻓﻰ هﺬا اﻟﺤﺼﻦ اﻟﻤﺘﻴﻦ‪ .‬ﺧﺬ ﮐﺘﺎب اﻟﻠّﻪ ﺑﻘﻮة ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ‬ ‫ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻻﻳﻤﻨﻌﮏ ﻋﻠﻤﺂء اﻟﻌﺼﺮ ﮐﻦ ﻧﺎﻃﻘًﺎ ﺑﺜﻨﺂء ﻣﻮﻻﮎ و ﻗﺂﺋﻤًﺎ ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺔ‬ ‫اﻻﻣﺮ اﻧّﻪ اﻧﺰل ﻟﮏ اﻟﺪّﻟﻴﻞ و اوﺿﺢ ﺻﺮاﻃﻪ اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ‪ .‬هﺬا ﻳﻮم ﻻ ﺗﻌﺎدﻟﻪ‬ ‫ﻞ‬ ‫اﻟﻘﺮون و هﺬا اﻣﺮ ﻻ ﺗﻘﻮم ﻣﻌﻪ ﺟﻨﻮد اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫ﺻﺎدق ﺑﺼﻴﺮ ﻗﻞ اﻟﻬﻰ اﻟﻬﻰ ﺗﺮى اﻟﻔﻘﻴﺮ ﻗﺼﺪ ﺑﺎب ﻏﻨﺂﺋﮏ و اﻟﻤﺮﻳﺾ ﺳﺮع‬ ‫اﻟﯽ ﺑﺤﺮ ﺷﻔﺂﺋﮏ و اﻟﻤﻈﻠﻮم اراد ﻋﺪﻟﮏ و اﻟﻄﺎﻓﮏ اﺳﺌﻠﮏ ﺑﺎﻧﻮار ﺻﺒﺢ‬ ‫ﻇﻬﻮرﮎ و ﺑﮑﻠﻤﺔ اﻟّﺘﻰ ﺑﻬﺎ اﻧﺠﺬﺑﺖ اﻓﺌﺪة اﺻﻔﻴﺂﺋﮏ ﺑﺎن ﻻ ﺗﻤﻨﻌﻨﻰ ﻣﻦ ﻓﻴﻮﺿﺎت‬ ‫ﻼ اﻟﯽ اﻓﻘﮏ اﻷﻋﻠﯽ و ﻣﻌﺘﺼﻤًﺎ‬ ‫ب ﺗﺮاﻧﻰ ﻣﻘﺒ ً‬ ‫اﻳّﺎﻣﮏ و ﻧﻔﺤﺎت ﺁﻳﺎﺗﮏ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﺑﺤﺒﻠﮏ ﻳﺎ ﻣﻮﻟﯽ اﻟﻮرى و ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺧﺮة و اﻻوﻟﯽ اﺳﺌﻠﮏ ان ﻻ ﺗﺨﻴّﺒﻨﻰ ﻋﻤّﺎ‬ ‫ﻋﻨﺪﮎ و ﻣﺎ ﻗﺪّرﺗﻪ ﻟﺨﻴﺮﺗﮏ اﻟّﺬﻳﻦ ﻣﺎ ﻧﻘﻀﻮا ﻋﻬﺪﮎ و ﻣﻴﺜﺎﻗﮏ و ﺳﺮﻋﻮا اﻟﯽ‬ ‫ﻣﻘ ّﺮ اﻟﻔﺪﺁء ﺷﻮﻗًﺎ ﻟﻠﻘﺂﺋﮏ و اﻧﻔﻘﻮا ارواﺣﻬﻢ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻠﮏ‪ .‬اﺳﺌﻠﮏ ﻳﺎ اﻟﻪ اﻻﺳﻤﺂء و‬ ‫ى و ﻟﻤﻦ ﺗﻤﺴّﮏ‬ ‫ﻰ اﻷﺑﻬﻰ ﺑﺎن ﺗﻐﻔﺮﻟﯽ و ﻟﻮ اﻟﺪ ّ‬ ‫ﻓﺎﻃﺮ اﻟﺴّﻤﺂء ﺑﺎﺳﻤﮏ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ب اﻧﺖ اﻟّﺬى ﺷﻬﺪت ﺑﮑﺮﻣﮏ اﻟﮑﺎﺋﻨﺎت و‬ ‫ﺑﺤﺒﻠﮏ و ﺗﺸﺒّﺚ ﺑﺬﻳﻠﮏ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﺑﺠﻮدﮎ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺖ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻳﺎ ﻋﻠﯽاﮐﺒﺮ ﻗﺪ اﺣﺎط اﻵﻓﺎق‬ ‫ﻓﻀﻞ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ و اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ ﻻ ﻳﻔﻘﻬﻮن‪ .‬ﻗﺪ ﻇﻬﺮ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﮑﻨﻮن و ﺳﺮّﻩ‬ ‫اﻟﻤﺨﺰون و اﻟﻘﻮم اﮐﺜﺮهﻢ ﻻ ﻳﺸﻌﺮون‪ .‬هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﺗﻨﺎدى اﻷﺷﻴﺂء ﻳﺎ ﻣﻸ‬ ‫اﻷرض ﻗﺪ اﺷﺮق اﻓﻖ اﻟﻈّﻬﻮر ﺑﻨﻴّﺮ اﻟﺒﻴﺎن و اﺗﻰ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﺸﻬﻮد‪ .‬ﻟﻤّﺎ‬ ‫اﺗﻰ اﻟﻮﻋﺪ و ﻇﻬﺮ اﻟﻤﻮﻋﻮد ﻗﺎم اﻟﻌﻠﻤﺂء ﻋﻠﯽ اﻷﻋﺮاض و ارﺗﮑﺒﻮا ﻣﺎ ﻧﺎح ﺑﻪ‬ ‫اهﻞ اﻟﻔﺮدوس ﺛ ّﻢ اﻟﻤﻸ اﻷﻋﻠﯽ ﻓﻰ اﻻﺻﻴﻞ و اﻟﺒﮑﻮر‪ .‬ورد ﻋﻠﻴﻨﺎ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻞ ﺷﺄن اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ‬ ‫ﻣﺎ ﻻ ورد ﻋﻠﯽ اﺣﺪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﻦ ﻳﻨﻄﻖ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻرض هﺬا ﻳﻮم اﻟﻠّﻪ و اﻧﺘﻢ ﻻ ﺗﻌﺮﻓﻮن و هﺬا ﻳﻮم اﻟﺒﻴﺎن‬ ‫ب‬ ‫و اﻧﺘﻢ ﺻﺎﻣﺘﻮن‪ .‬اذﮐﺮ ﻣﺎ اﻧﺰﻟﻪ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ اﻟﻔﺮﻗﺎن ﻳﻮم ﻳﻘﻮم اﻟﻨّﺎس ﻟﺮ ّ‬ ‫ﻦ ﻋﺬاب‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﻧﺮى ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ﺳﮑﺎرى و ﻣﺎ هﻢ ﺑﺴﮑﺎرى و ﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﺷﺪﻳﺪ‪ .‬هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ اﺗﻰ رﺑّﮏ و اﺣﺎﻃﺖ اﻵﻳﺎت ﻣﻈﺎهﺮ اﻻﺳﻤﺂء و اﻟﺼّﻔﺎت‬ ‫ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﻓﺎز و وﻳﻞ ﻟﻠﻤﻌﺮﺿﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﻮﺻﻴﮏ و اﻟّﺬﻳﻦ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﻤﺎ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻻﻳّﺎم‬ ‫ب اﻟﻌﺮش اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻗﺪ رﺟﻊ ﺣﺪﻳﺚ اﻻوهﺎم و اﻟﻘﻮم اﮐﺜﺮهﻢ ﻣﻦ اﻟﻬﺂﺋﻤﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﻞ ﻇﺎﻟﻢ ﻋﻨﻴﺪ‪ .‬هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﻇﻬﺮ ﻣﺎ ﮐﺎن‬ ‫ﻗﻮم اﺗﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺘّﺒﻌﻮا اهﻮﺁء ﮐ ّ‬ ‫ﻣﺴﺘﻮرًا ﻋﻦ اﻻﺑﺼﺎر و ﻣﺨﺰوﻧًﺎ ﻓﻰ ﻋﻠﻢ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﻤﻴﺪ‪ .‬ﻳﺎ ﻋﻠﯽ اﮐﺒﺮ اﺳﻤﻊ‬ ‫اﻟﻨّﺪﺁء ﻣﻦ ﺷﻄﺮ اﻟﻮادى اﻻﻳﻤﻦ اﻟﻤﻘﺎم اﻟّﺬى ﻓﻴﻪ ﻧﻄﻖ ﻟﺴﺎن اﻟﻌﻈﻤﺔ اﻟﻤﻠﮏ ﻟﻠّﻪ‬

‫اﻟﻔﺮد اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ﻗﺪ ﺣﻀﺮ اﺳﻤﮏ ﻟﺪى اﻟﻤﻈﻠﻮم ذﮐﺮﻧﺎﮎ ﺑﻬﺬا اﻟﺬّﮐﺮ اﻟﺒﺪﻳﻊ اﻟّﺬى اذ‬ ‫ﻇﻬﺮ ﺧﻀﻌﺖ ﻟﻪ اذﮐﺎر اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻃﺎف ﺣﻮﻟﻪ اﻟﻤﻸ اﻻﻋﻠﯽ ﺑﺮاﻳﺎت اﻵﻳﺎت ﻳﺸﻬﺪ‬ ‫ﺑﺬﻟﮏ ا ّم اﻟﮑﺘﺎب ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟﺮّﻓﻴﻊ‪ .‬اذا وﺟﺪت ﻋﺮف اﻟﺒﻴﺎن و اﺧﺬﮎ ﺳﮑﺮ‬ ‫ﺳﻠﺴﺒﻴﻞ اﻟﻌﺮﻓﺎن ﻗﻞ اﻟﻬﻰ اﻟﻬﻰ ﻗﺪ اهﻠﮑﻨﻰ ﻓﺮاﻗﮏ و اﺿﻨﺎﻧﻰ هﺠﺮﮎ و ﻣﺎ ورد‬ ‫ﻋﻠﻴﮏ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻠﮏ‪ .‬اﻟﻬﻰ اﻟﻬﻰ اذﻧﻰ ارادت ان ﺗﺴﻤﻊ ﻣﺎ ﺧﻠﻘﺖ ﻟﻪ ﻻ ﺗﻤﻨﻌﻬﺎ ﻋﻦ‬ ‫ﺗﺮﻧّﻤﺎﺗﮏ و ﻧﺪﺁﺋﮏ و ﺑﺼﺮى اراد ان ﻳﻨﻈﺮ اﺷﺮاﻗﺎت اﻧﻮار اﻓﻘﮏ اﻷﻋﻠﯽ ﻻ‬ ‫ﺗﺤﺮﻣﻪ ﻋﻤّﺎ اﻇﻬﺮﺗﻪ ﻟﻪ‪ .‬اﻟﻬﻰ اﻟﻬﻰ ﻣﺎﻟﯽ اﺳﻤﻊ ﻧﺪﺁء اﻟﻌﺒﺎد و ﻻ اﺳﻤﻊ ﻧﺪﺁﺋﮏ و‬ ‫ارى ﺧﻠﻘﮏ و ﻻ ارى ﻣﺸﺮق وﺣﻴﮏ و ﻣﻄﻠﻊ ﺁﻳﺎﺗﮏ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﺬى ﺷ ّﻢ وﺟﺪ‬ ‫ﻋﺮف ﻗﻤﻴﺼﮏ و اﺧﺬﺗﻪ ﻧﻔﺤﺎت اﻳّﺎﻣﮏ اﻟﯽ ان اﻧﻘﻄﻊ ﻋﻦ دوﻧﮏ‪ .‬اﺳﺌﻠﮏ ﻳﺎ‬ ‫رﺑّﯽ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺑﻤﻠﮑﻮت ﺑﻴﺎﻧﮏ و اﻟﺒﺤﺮ اﻟّﺬى ﻟﻢ ﺗﺤﺼﺮﻩ ﺳﻔﺂﺋﻦ اﻟﻌﺎﻟﻢ و اﻟﺴّﻔﻴﻨﺔ‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻮال ﮐﻤﺎ اﻳّﺪﺗﻨﻰ ﻣﻦ‬ ‫اﻟّﺘﻰ ﻻ ﺗﻤﻨﻌﻬﺎ اﻣﻮاج ﺿﻐﺂﺋﻦ اﻻﻣﻢ ﺑﺎن ﺗﺆﻳّﺪﻧﻰ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻗﺒﻞ و ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ﺛ ّﻢ اﻧﺰل ﻣﻦ ﺳﻤﺂء رﺣﻤﺘﮏ ﻋﻠﯽ ﻋﺒﺎدﮎ ﻣﺎ ﻳﻘﺮّﺑﻬﻢ اﻟﻴﮏ و‬ ‫ﻳﻌّﺮﻓﻬﻢ ﻣﺎ اردت ﻟﻬﻢ ﺑﺠﻮدﮎ و ﻓﻀﻠﮏ و ﻳﻬﺪﻳﻬﻢ اﻟﯽ ﺻﺮاﻃﮏ اﻟّﺬى ﻳﻨﺎدى‬ ‫ﺑﺎﻋﻠﯽ اﻟﻨّﺪﺁء ﻓﻰ اﻟﺼّﺒﺎح و اﻟﻤﺴﺂء‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﻰ اﻧﺎ ﻟﺼّﺮاط اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ‪ .‬و اﻧﺎ اﻟﻤﻴﺰان‬ ‫ب ﻻ ﺗﺤﺮم ﻋﺒﺎدﮎ ﻣﻦ ﺣﻔﻴﻒ ﺳﺪرة‬ ‫ﻞ ﺻﻐﻴﺮ و ﮐﺒﻴﺮ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫اﻟّﺬى ﺑﻪ ﻳﻮزن ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ و ﺻﺮﻳﺮ ﻗﻠﻤﮏ اﻻﻋﻠﯽ اﻧّﮏ اﻧﺖ اّﻟﺬى ﺷﻬﺪت ﺑﮑﺮﻣﮏ اﻟﻤﻮﺟﻮدات و‬ ‫ﺑﻔﻀﻠﮏ اﻟﮑﺂﺋﻨﺎت ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺖ ﻣﻨﺰل اﻵﻳﺎت و ﻣﺎﻟﮏ اﻻرﺿﻴﻦ و اﻟﺴّﻤﻮات‪.‬‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻋﻨﺪى ﻟﺘﺸﮑﺮ رﺑّﮏ اﻟﻐﻔﻮر‬ ‫ﻗﺪ اﻧﺰﻟﻨﺎ ﻟﮏ ﻣﺎ اﻧﺰﻟﻨﺎ ﻻﺣﺪ اوﻟﻴﺂﺋﻰ ﻓﻀ ً‬ ‫اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻗﻞ اﻟﻬﻰ اﻟﻬﻰ ان ﺗﻤﻨﻌﻨﻰ ﻋﻦ اﻟﺘّﻘﺮّب اﻟﻴﮏ و اﻟﺤﻀﻮر اﻣﺎم ﻋﺮﺷﮏ و‬ ‫اﻟﻘﻴﺎم ﻟﺪى ﺑﺎب ﻋﻈﻤﺘﮏ ﻓﺎﮐﺘﺐ ﻟﯽ ﻣﻦ ﻗﻠﻤﮏ اﻻﻋﻠﯽ اﺟﺮ ﻟﻘﺂﺋﮏ و اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫ﻃﺎروا ﻓﻰ هﻮﺁء اﻟﺸّﻮق و اﻻﺷﺘﻴﺎق اﻟﯽ ان ﺣﻀﺮوا و ﺳﻤﻌﻮا ﻧﺪﺁﺋﮏ اﻻﺣﻠﯽ و‬ ‫راوا اﻓﻘﮏ اﻻﺑﻬﻰ‪ .‬اﺳﺌﻠﮏ ﻳﺎ اﻟﻪ اﻟﻮﺟﻮد و ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸّﻬﻮد ﺑﺴﺠﻨﮏ و‬ ‫ﻣﻈﻠﻮﻣﻴّﺘﮏ و ﻣﺎ ورد ﻋﻠﻴﮏ ﻣﻦ ﺧﻠﻘﮏ ﺑﺎن ﻻ ﺗﺨﻴّﺒﻨﻰ ﻋﻤّﺎ ﻋﻨﺪﮎ و ﻻ ﺗﻤﻨﻌﻨﻰ‬ ‫ﻋﻤّﺎ اﺣﻴﻴﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﻘﺒﻮر اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻣﺎﻟﮏاﻟﻈّﻬﻮر و اﻟﻤﺴﺘﻮى‬ ‫ﻋﻠﯽاﻟﻌﺮشﻓﻲ ﻳﻮم اﻟﻨّﺸﻮرﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺖ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻳﺎ ﺣﺴﻴﻦ ﻳﺬﮐﺮﮎ‬ ‫اﻟﺤﺴﻴﻦ ﻟﻮﺟﻪ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺠﻤﻴﻞ ﮐﻤﺎ ذﮐﺮ اﻟﻌﺒﺎد و دﻋﺎهﻢ اﻟﯽ اﻻﻓﻖ اﻻﻋﻠﯽ‬ ‫ﻰ اﻟ ّﺮﻓﻴﻊ‪ .‬ﻗﺪ اﺗﻰ اﻟﻮهّﺎب‬ ‫ب اﻟﮑﺮﺳ ّ‬ ‫اﻟﻤﻘﺎم اﻟّﺬى ﻧﻄﻘﺖ اﻟﺴّﺪرة اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ ر ّ‬ ‫ﻓﻰ اﻟﻤﺎب ﻣﻦ اﻟﻨّﺎس ﻣﻦ اﻧﮑﺮﻩ و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ اﻋﺮض و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ ﻇﻬﺮ ﺑﻈﻠﻢ‬ ‫ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻرض ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ اﺗﻰ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺑﻤﻠﮑﻮت اﻟﺒُﺮهﺎن اﺳﺮﻋﻮا و ﻻ‬ ‫ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﺘﻮﻗّﻔﻴﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان ﺗﻤﻨﻌﮑﻢ ﮐﺄس اﻻﺳﻤﺂء ﻋﻦ ﮐﻮﺛﺮ اﻟﺒﻘﺎء ﺿﻌﻮا ﻣﺎ‬ ‫ﻋﻨﺪ اﻟﻘﻮم ﻣﺘﻤﺴّﮑﻴﻦ ﺑﻤﺎ ﻋﻨﺪ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ ﺗﻤﻨﻌﻮا اﻧﻔﺴﮑﻢ‬

‫ﻋﻦ ﻣﺸﺮق اﻟﻮﺣﻰ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﻧﺰّﻟﺖ اﻵﻳﺎت و ﻇﻬﺮت اﻟﺒّﻴﻨﺎت و اﺷﺮق ﻧﻴّﺮ اﻟﺒﻴﺎن‬ ‫ﻣﻦ اﻓﻖ ﺳﻤﺂء اﻟﺒﺮهﺎن اﺗّﻘﻮا اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﺒﻌﺪﻳﻦ‪ .‬ﺗﻌﺎﻟﻮا ﺗﻌﺎﻟﻮا ﻳﺎ‬ ‫ﻣﻌﺸﺮ اﻟﺒﺸﺮ ﻻرﻳﮑﻢ اﻟﻤﻨﻈﺮ اﻻﮐﺒﺮ و اﺳﻤﻌﮑﻢ ﻧﺪاءاﷲ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﻤﻴﺪ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫اﻇﻬﺮ ﺑﺤﺮ اﻟﻌﺮﻓﺎن اﻣﻮاج اﻟﺒﻴﺎن و ﺳﻤﺂء اﻟﻤﻌﺎﻧﻰ اﻧﺠﻤﻬﺎ ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻠﻔﺎﺋﺰﻳﻦ‪ .‬ﻳﺎ‬ ‫اﻣﺘﻰ اﺳﻤﻌﻰ ﻧﺪﺁﺋﻰ ﻣﻦ ﺷﻄﺮ ﺳﺠﻨﻰ اذ اﺣﺎﻃﻨﻰ اﻋﺪﺁﺋﻰ اﻟّﺬﻳﻦ اﻧﮑﺮوا اﻟﻘﻴﻤﺔ و‬ ‫ﺁﺛﺎرهﺎ و اﻟﺴّﺎﻋﺔ و اﺷﺮاﻃﻬﺎ اَﻻ اﻧّﻬﻢ ﻣﻦ اﻟﺼّﺎﻏﺮﻳﻦ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻻﺑﻨﮏ اﻟّﺬى ﺻﻌﺪ‬ ‫اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ و ﺷﺮب اﻟﺮّﺣﻴﻖ اﻟﻤﺨﺘﻮم اذ ﻓّﮏ ﺑﻴﺪ اﻟﻘﺪرة و اﻻﻗﺘﺪار‪ .‬ﻳﺎ ﻋﻠﯽ رﺿﺎ‬ ‫ﻳﺬﮐﺮﮎ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء و ﻓﺎﻃﺮ اﻟﺴّﻤﺂء اﻧّﻪ اﺗﻰ ﺑﺮاﻳﺎت اﻵﻳﺎت و اﻋﻼم اﻟﺒّﻴﻨﺎت‬ ‫ب اﻻرﺑﺎب‪ .‬ﻧﺸﻬﺪ اﻧّﮏ‬ ‫ﻓﻰ ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﺗﺰﻋﺰت ارﮐﺎن اﻟﻮﺟﻮد ﻣﻦ ﺧﺸﻴﺔ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫اﻗﺒﻠﺖ و اﻣﻨﺖ و اﺟﺒﺖ ﻣﻮﻟﺌﮏ اذ اﺗﻰ ﺑﻘﺪرة و ﺳﻠﻄﺎن‪ .‬ﻗﺪ ﻓﺰت ﻗﺒﻞ اﻟﺼّﻌﻮد‬ ‫ﺑﻌﺮف ﻋﺮﻓﺎن رﺑّﮏ و ﺑﻌﺪﻩ ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﻳﺠﺎد‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻨﻔﺲ ﻓﺎزت ﺑﺬﮐﺮ‬ ‫ﻗﻠﻤﻰ اﻻﻋﻠﯽ و ﻟﻮﺟﻪ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ اﻟﻮﺟﻪ و ﻟﻘﻠﺐ اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻓﻖ اﺷﺮق ﻣﻨﻪ ﻧﻴّﺮ‬ ‫اﻟﺤﺠّﺔ و اﻟﺒﺮهﺎن‪ .‬ﻳﺎ اهﻞ اﻟﺒﻬﺎء ﺧﺬوا ﮐﺘﺎب اﻟﻠّﻪ ﺑﻘﻮّة ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﻣﻮﻟﯽ اﻷﻧﺎم‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ إﻓﺮح ﺑﻌﻨﺎﻳﺔ رﺑّﮏ اﻧّﻪ ذﮐﺮﮎ ﻣﻦ ﺷﻄﺮ‬ ‫ن اﻟﻘﻠﻢ اﻻﻋﻠﯽ ﻳﺮﻳﺪ‬ ‫اﻟﺴّﺠﻦ ﺑﺂﻳﺎت ﻻ ﺗﻐّﻴﺮهﺎ اﻟﻘﺮون و اﻻﻋﺼﺎر‪ .‬اﺳﻤﻊ اﺳﻤﻊ ا ّ‬ ‫ن وﺟﻪ اﻟﻘﺪم ﺗﻮّﺟﻪ اﻟﻴﮏ ﻣﻦ ﺷﻄﺮ ﺳﺠﻨﻪ اﻻﻋﻈﻢ‬ ‫ان ﻳﺘﮑﻠّﻢ ﻣﻌﮏ اﻧﻈﺮ اﻧﻈﺮ ا ّ‬ ‫اذا ﺳﻤﻌﺖ و راﻳﺖ ﻗﻢ و ﻗﻞ ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ ﻣﻘﺼﻮد اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻟﮏ اﻟّﺜﻨﺂء ﻳﺎ ﻣﻨﻮّر‬ ‫اﻻﻓﺎق‪ .‬ﻗﺪ اﺷﺘﻌﻞ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﻣﻦ ﺁﻳﺎت رﺑّﮏ و ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ﻓﻰ رﻳﺐ ﻋﺠﺎب‪ .‬اﻧﻈﺮ‬ ‫اﻻﻓﻖ اﻻﻋﻠﯽ ﺑﺒﺼﺮﮎ ﺛ ّﻢ اﺳﻤﻊ ﻧﺪﺁﺋﻪ ﺑﺎذﻧﮏ هﺬا ﻣﺎ اﻣﺮت ﺑﻪ ﻓﻰ اﻟﺰّﺑﺮ و‬ ‫اﻻﻟﻮاح ﻣﻦ ﻳﻨﻈﺮﻩ ﺑﻌﻴﻦ ﻏﻴﺮﻩ ﻟﻦ ﻳﻌﺮﻓﻪ اﺑﺪًا هﺬا ﻣﺎ ﺟﻌﻠﻪ اﻟﻠّﻪ ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﻟﻬﺬا‬ ‫اﻟﻈّﻬﻮر اﻟّﺬى اذﻇﻬﺮ ارﺗﻌﺪت ﻓﺮﺁﺋﺺ اﻻﺳﻤﺂء و اﻧﺼﻌﻘﺖ اﻻﺻﻨﺎم و ﻧﺎﺣﺖ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻟﺪّﻧﺎ و اﻧﺎ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫اﻟﺒﻼد‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﻧﺰﻟﻨﺎ ﻟﮏ اﻵﻳﺎت و ارﺳﻠﻨﺎهﺎ اﻟﻴﮏ ﻓﻀ ً‬ ‫اﻟﻔﻀّﺎل‪ .‬ﻳﺎ ﺟﻌﻔﺮ ﻗﺪ ﺗﺰﻳّﻦ اﻟﻤﻨﻈﺮ اﻻﮐﺒﺮ و ﻇﻬﺮ اﻟﺴّﺮ اﻟﻤﺴﺘﺘﺮ و ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻘﺪر‬ ‫ﻳﻨﺎدى و ﻳﻘﻮل ﻳﺎ ﻣﻌﺸﺮ اﻟﺒﺸﺮ ﻗﺪ اﺗﺖ اﻟﺴّﺎﻋﺔ و اﻧﺸّﻖ اﻟﻘﻤﺮ ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻌﺒﺪ ﺷﻬﺪ و‬ ‫ﻞ ﻣﻨﮑﺮ ﻣﮑّﺎر‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان ﺗﻤﻨﻌﮏ ﺷﺒﻬﺎت اهﻞ اﻟﺒﻴﺎن ﻗﻢ و ﻗﻞ ﻳﺎ‬ ‫ﻓﺎز و وﻳﻞ ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻗﻮم ﺧﺎﻓﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﺻﺤﺎب اﻟﻀّﻼل‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﺣﺰب اﻟﻠّﻪ اﻟﻴﻮم ﻳﻮﻣﮑﻢ‬ ‫ﻞ ﻣﺸﺮﮎ ﮐﻔﺮ ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﻣﻨﺰل‬ ‫اذﮐﺮوا رﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺑﺎﻟﺤﮑﻤﺔ و اﻟﺒﻴﺎن و ﻻ ﺗﺘّﺒﻌﻮا ﮐ ّ‬ ‫اﻵﻳﺎت‪ .‬هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﻳﻨﺎدى اﻟﺴّﺒﻴﻞ اﻧﻈﺮوا اﻧﻈﺮوا ﻳﺎ اهﻞ اﻟﺒﻬﺎء ﺗﺎﻟّﻠﻪ ﻗﺪ ﺧﻠﻘﺖ‬ ‫ﻟﮑﻢ رﻏﻤًﺎ ﻟﻠّﺬﻳﻦ اﺣﻠّﻮا ﻗﻮﻣﻬﻢ دار اﻟﺒﻮار و اﻟﺪّﻟﻴﻞ ﻳﺼﻴﺢ و ﻳﻨﺎدى ﻳﺎ ﺣﺰب اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻗﺪ اﻇﻬﺮﻧﻰ اﻟﻠّﻪ ﻟﮑﻢ اﻗﺒﻠﻮا و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ اﻧﮑﺮوا رﺑّﻬﻢ ﻓﻰ اﻟﻤﺒﺪء و‬ ‫ن اﻟﻤﻮﻋﻮد ﻳﺬﮐﺮﮎ ﻓﻰ ﻣﻘﺎﻣﻪ اﻟﻤﺤﻤﻮد و ﻳﺒﺸّﺮﮎ ﺑﻌﻨﺎﻳﻪ اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟﻤﺎب‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺤﻤﻮد ا ّ‬

‫رﺑّﮏ ﻣﺎﻟﮏ ﻳﻮم اﻟﻤﻌﺎد‪ .‬ﮐﻦ ﻣﺘﻤﺴّﮑًﺎ ﺑﻔﻀﻠﻪ و ﻗﺂﺋﻤًﺎ ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺔ اﻣﺮﻩ و ﻧﺎﻃﻘًﺎ‬ ‫ﻰ و اﻻﺷﺮاق‪ .‬اﻧّﺎ اﻧﺰﻟﻨﺎ اﻵﻳﺎت و اﻇﻬﺮﻧﺎ ﻟﻠﻌﺒﺎد ﻣﺎ ﻳﻘﺮّﺑﻬﻢ اﻟﯽ‬ ‫ﺑﺜﻨﺂﺋﻪ ﻓﻰ اﻟﻌﺸ ّ‬ ‫ن ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن اﻧﮑﺮوا هﺬا‬ ‫اﻻﻓﻖ اﻻﻋﻠﯽ اﻗﺒﻠﻮا اﻟﻴﻪ ﻳﺎ اوﻟﯽ اﻻﺑﺼﺎر‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ ا ّ‬ ‫اﻟﻔﻀﻞ اﻟّﺬى ﻣﺎ رأت ﺷﺒﻬﻪ ﻋﻴﻦ اﻻﺑﺪاع اوﻟﺌﮏ اﺗّﺒﻌﻮا اهﻮﺁﺋﻬﻢ و ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟّﺬى‬ ‫اﺗﻰ ﻣﻦ ﻣﻄﻠﻊ اﻻﻗﺘﺪار ﺑﺎﻳﺎت اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﺨﺘﺎر‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ زﻳّﻨﺖ ﻟﻬﻢ اﻧﻔﺴﻬﻢ‬ ‫ﻰ اﻟﻤﺘﻌﺎل‪ .‬ﻗﻞ ﺧﺎﻓﻮا اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ اﺗﻰ‬ ‫اﻋﻤﺎﻟﻬﻢ و هﻢ اﻟﻴﻮم ﻣﻦ اهﻞ اﻟﻀّﻼل ﻟﺪى اﻟﻐﻨ ّ‬ ‫ﺑﺂﻳﺎت ﻻ ﺗﻌﺎدﻟﻬﺎ ﮐﺘﺐ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﺤﺠّﺔ و اﻟﺒﺮهﺎن‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﺗﻌﺎﻟﻮا ﻻرﻳﮑﻢ ﻣﺎ ﻧﺰّل ﻣﻦ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﺒﻴﺎن و اﺳﻤﻌﮑﻢ ﻣﺎ ﺗﻐﺮّدت ﺣﻤﺎﻣﺔ اﻟﻔﺮدوس‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻋﻠﯽ اﻻﻏﺼﺎن ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻻ ﻳﻌﺎدل اﻟﻴﻮم ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﻣﺎ ﻋﻨﺪ اﻟﻘﻮم ﻓﺎﻋﺘﺒﺮوا ﻳﺎ‬ ‫ى ﺷﻰ ٍء ﻳﺜﺒﺖ ﻣﺎ ﻋﻨﺪهﻢ ﻗﻞ ﻓﺎﺗﻮا ﺑﻪ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻦ اﻧﮑﺮوا هﺬا اﻻﻣﺮ ﺑﺎ ّ‬ ‫اوﻟﯽ اﻷﻟﺒﺎب‪ .‬ا ّ‬ ‫ﻳﺎ ﻣﻄﺎﻟﻊ اﻻوهﺎم‪ .‬ﻳﺎ ﻋﻠﯽ اﮐﺒﺮ اﻧّﻪ اﺗﻰ ﻣﻦ ﺳﻤﺂء اﻻﻣﺮ و ﻣﻌﻪ راﻳﺔ ﻳﻔﻌﻞ ﻣﺎ‬ ‫ﻳﺸﺂء هﻞ ﻳﻨﺒﻐﻰ اﻻﻋﺮاض ﻻ و ﻧﻔﺴﻰ اﻟﻤﻬﻴﻤﻨﺔ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻻرﺿﻴﻦ و‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات‪ .‬ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﻣﺎ ﻻ ﻇﻬﺮ ﻓﻰ اﻻﺑﺪاع و اﻟﻘﻮم ﻓﻰ وهﻢ ﻋﺠﺎب‪ .‬ﻳﻌﺒﺪون‬ ‫اﻻوهﺎم و ﻻﻳﻔﻘﻬﻮن و ﻳﻌﺒﺪون اﻻﺻﻨﺎم و ﻻﻳﺸﻌﺮون‪ .‬ﻗﺪ زﻳّﻨﻮا رؤﺳﻬﻢ ﺑﺎﻟﻌﻤﺂﺋﻢ‬ ‫ﺿﻠّﻮا و اﺿﻠّﻮا اَﻻ ا ّﻧﻬﻢ ﻻ ﻳﻌﻠﻤﻮن‪ .‬ﻗﺪﺧﺴﺮ اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﺬّﺑﻮا ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﺑﻌﺪ اﻧﺰﻟﻬﺎ و‬ ‫اﻋﺮﺿﻮا ﻋﻦ اﻟّﺬى ﺑﻪ اﻗﺘﺮن اﻟﮑﺎف ﺑﺎﻟ ّﻨﻮُن و ﻇﻬﺮ ﮐﻞ اﻣ ٍﺮ ﻣﺴﺘﻮر‪ .‬اﺷﮑﺮ اﻟﻠّﻪ‬ ‫رﺑّﮏ اﻧّﻪ اﻳّﺪﮎ ﻋﻠﯽ اﻻﻗﺒﺎل ﻓﻰ ﻳﻮم ﻓﻴﻪ اﻋﺮض اﻟﻨّﺎس ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪.‬‬ ‫اﻧّﺎ اردﻧﺎ ان ﻧﺬﮐﺮ ﻣﻦ ﺳﻤّﻰ ﺑﻌﻠﯽ اﮐﺒﺮ اﻟّﺬى اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻻﻓﻖ اﻻﻋﻠﻰ و ﻗﻄﻊ اﻟﺒ ّﺮ‬ ‫و اﻟﺒﺤﺮ اﻟﯽ ان ورد ﺷﺎﻃﻰ اﻟﺒﺤﺮ اﻷﻋﻈﻢ و ﺳﻤﻊ اﻟﻨّﺪﺁء ﻣﻦ ﻣﻄﻠﻊ ﺑﻴﺎن رﺑّﻪ‬ ‫ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء و رأى ﻣﺎ ﻻ رأت اﻟﻌﻴﻮن‪ .‬ﻧﺸﻬﺪ اﻧّﻪ ﺳﻤﻊ و اﻗﺒﻞ و ﺳﺮع اﻟﯽ ان‬ ‫ﺴ ّﺮ و اﻟﻌﻠﻦ و‬ ‫دﺧﻞ اﻟﻮادى اﻻﻳﻤﻦ اﻟﻤﻘﺎم اﻟّﺬى ﻓﻴﻪ ﺗﻀّﻮع ﻋﺮف اﻟﻠّﻪ ﻣﻮﻟﯽ اﻟ ّ‬ ‫ﻖ ﻋﻠّﺎم اﻟﻐﻴﻮب‪ .‬ﺳﻤﻊ اﻟﺼّﺮﻳﺮ و اﻟﺤﻔﻴﻒ‬ ‫ﺷﻬﺪ ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ اﻟﺤ ّ‬ ‫و رأى اﻵﻳﺔ اﻟﮑﺒﺮى ﻣﻦ ﺳﺪرة اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ و ﻣﺎ ﻻ ادرﮐﺘﻪ اﻟﻘﻠﻮب و اﻟﻌﻘﻮل‪ .‬اﻧّﻪ‬ ‫اﻣﻦ ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﮐﻔﺮ ﻋﻠﻤﺂء اﻻرض و ﻓﻘﻬﺂﺋﻬﺎ ﺛ ّﻢ اﻟّﺬﻳﻦ اﺗّﺒﻌﻮهﻢ ﻣﻦ دون‬ ‫ﺑﻴّﻨ ٍﺔ ﻣﻦ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮدود‪ .‬و ﻧﺬﮐﺮ اﺑﻨﻪ اﻟّﺬى ﺳﻤّﻴﻨﺎﻩ ﺑﺎﻟﺒﺪﻳﻊ و اﻣّﻪ اﻟّﺘﻰ ﺳﻤﻌﺖ‬ ‫و اﺟﺎﺑﺖ و اﺧﺬت ﮐﺄس اﻟﻘﺮب و اﻟﻠّﻘﺂء و ﺷﺮﺑﺖ ﻣﻨﻬﺎ ﺑﺎﺳﻢ رﺑّﻬﺎ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻮﺟﻮد‪.‬‬ ‫ﻞ اﻷﺣﻮال ﺑﺎﻟﺼّﺒﺮ و‬ ‫ﻳﺎ ا ّم ﺑﺪﻳﻊ ﻻ ﺗﺤﺰﻧﻰ ﻣﻦ ﺷﻰء اﻧّﺎ ﻧﻮﺻﻴﮏ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ن رﺑّﮏ هﻮ اﻟ ّ‬ ‫اﻻﺻﻄﺒﺎر ﮐﻤﺎ وﺻﻴّﻨﺎ اﻣﺂﺋﻰ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ا ّ‬ ‫ﺼﺒّﺎر اﻟﺸّﮑﻮر‪ .‬هﺬا ﻳﻮم ﻻ‬ ‫ﻳﺬﮐﺮ ﻓﻴﻪ اﻟّﺎ هﻮ ﻗﻞ اﺗّﻘﻮا اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن و ﻻ ﺗﻌﺘﺮﺿﻮا ﻋﻠﯽ اﻟّﺬى اﺗﻰ ﻣﻦ‬ ‫ﺳﻤﺂء اﻟﺒﺮهﺎن ﺑﺮاﻳﺎت اﻟﻌﺮﻓﺎن ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﺗﻌﻠﻤﻮن‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ﻻ ﺗﻘﺘﻠﻮﻧﻰ‬ ‫ﺑﺴﻴﻮف اﻻﻋﺮاض ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﮐﻨﺖ ﻧﺂﺋﻤًﺎ اﻳﻘﻈﺘﻨﻰ ﻳﺪ ارادة رﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و اﻣﺮﻧﻰ‬

‫ﺑﺎﻟﻨّﺪﺁء ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺂء ﻟﻴﺲ هﺬا ﻣﻦ ﻋﻨﺪى ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﺗﻌﺮﻓﻮن‪ .‬ﻟﻮ ﻳﺮى اﺣﺪًا‬ ‫ﻧﺎﻃﻘًﺎ ﻗﺂﺋﻤ ًﺎ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ ﻣﺎ اﻗﺎﻣﻨﻰ و ﻣﺎ اﻧﻄﻘﻨﻰ ﺑﮑﻠﻤﺔ و ﻣﺎ اﻇﻬﺮ ﻧﻔﺴﻰ ﺑﻴﻦ‬ ‫ب ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن‪.‬‬ ‫هﺆﻵء ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﮐﺘﺎب ﺳﻄﺮت ﺁﻳﺎﺗﻪ ﻣﻦ ﻳﺮاﻋﺔ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﻗﺪ اﺧﺬ اﻟﻤﺨﺘﺎر ﻣﻦ ﮐﻔّﻰ زﻣﺎم اﻻﺧﺘﻴﺎر و اﻗﺎﻣﻨﻰ ﮐﻴﻒ ﺷﺂء و اﻧﻄﻘﻨﻰ ﮐﻴﻒ اراد‬ ‫اﻧّﻪ هﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻳﺸﺂء ﺑﻘﻮﻟﻪ ﮐﻦ ﻓﻴﮑﻮن‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻠﻢ ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮏ ﺑﻤﺎ ﺟﻌﻠﺘﻨﻰ‬ ‫ن اﻟﻌﺒﺎد و ﻣﻘﺎﻣﺎﺗﻬﻢ ﻧﺴﺌﻞ اﻟﻠّﻪ ان ﻳﺠﺰﻳﮏ‬ ‫راﺿﻴًﺎ ﻋﻨﮏ ﺣﻴﺚ ﻧﻄﻘﺖ ﻋﻠﯽ ﺷﺄ ِ‬ ‫اﺣﺴﻦ اﻟﺠﺰﺁء و ﻳﺆﻳّﺪ اوﻟﻴﺂﺋﻪ ﻋﻠﯽ اﻻﺳﺘﻘﺎﻣﺔ ﻋﻠﯽ هﺬا اﻻﻣﺮ اﻟﻤﺤﺘﻮم‪ .‬ﻳﺎ ﺣﺴﻴﻦ‬ ‫ﻰ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎ ﻧﺎح ﺑﻪ اﻟﻤﻸ اﻻﻋﻠﯽ و اهﻞ اﻟﺠﻨّﺔ اﻟﻌﻠﻴﺎ و اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫ﻗﺪ ورد ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻃﺎﻓﻮا ﻋﺮش اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻤﻠﮑﻮت‪ .‬ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻرض ﺧﺎﻓﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﻨﮑﺮوا اﻟّﺬى‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻞ رﺳﻮل و ﻧﺰّل ﮐ ّ‬ ‫ﺑﻪ ﻇﻬﺮ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ اﻻوّل اﻟّﺬى ﻻ اوّل ﻟﻪ و ﺑﻪ ارﺳﻞ ﮐ ّ‬ ‫ب ﻧﻄﻖ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻠﻤﻰ اﻻﻋﻠﯽ ﻧﺄﻣﺮﮎ ﺑﺎﻟﺼّﻤﺖ‬ ‫ﮐﺘﺎ ٍ‬ ‫ب ﻣﺎ ﮐﺎن‬ ‫ان ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ﻋﻠﯽ ﻣﺴﻤﻊ ﻣﻨﮏ ﻟﻴﺴﻤﻌﻮا ﻣﺎ ﻳﻌﺘﺮﺿﻮن ﺑﻪ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن‪ .‬ﻗﺪ ﮐﻨّﺎ ﻗﺂﺋﻤًﺎ اﻣﺎم اﻟﻮﺟﻮﻩ ﻓﻰ اﻳّﺎم ﻓﻴﻬﺎ اﻗﺸﻌّﺮت اﻟﺠﻠﻮد ﻣﻦ ﺳﻄﻮة‬ ‫اﻻﻣﺮﺁء و اﻟﻌﻠﻤﺂء ﻓﻠﻤّﺎ ﺳﮑﻨﺖ اﻣﻮاج اﻟﺒﻐﻀﺂء ارﺗﻔﻊ ﻋﻦ ﺧﻠﻒ اﻟﺤﺠﺎب ﻃﻨﻴﻦ‬ ‫اﻟّﺬﺑﺎب و ارﺗﮑﺒﻮا ﻣﺎ ﻻ ارﺗﮑﺒﻪ اﻻوّﻟﻮن‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﻧﺰﻟﻨﺎ اﻵﻳﺎت و ارﺳﻠﻨﺎهﺎ اﻟﻴﮏ‬ ‫ﻟﺘﺸﮑﺮ رﺑّﮏ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻤﻠﻮﮎ‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان ﻳﻤﻨﻌﮏ ﺷﻰء ﻣﻦ اﻻﺷﻴﺂء ﻋﻦ ﻣﺎﻟﮏ‬ ‫اﻻﺳﻤﺂء ﺿﻊ ﻣﺎ ﻋﻨﺪ اﻟﻘﻮم ﻣﺘﻤﺴّﮑًﺎ ﺑﻤﺎ اﻣﺮت ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﻌﻄﻮف‪.‬‬ ‫ب اﻟﻌﺮش اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻗﺪ ﺣﻀﺮ‬ ‫ن اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻳﺬﮐﺮﮎ و ﻳﺬﮐّﺮﮎ ﺑﺎﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﻳﺎ ﻋﻠﯽ ا ّ‬ ‫اﺳﻤﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻮرﻗﺔ ﻓﻴﻬﺎ اﺳﻤﮏ ذﮐﺮﻧﺎﮎ ﻣﻦ ﺷﻄﺮ اﻟﺴّﺠﻦ ﻟﺘﻔﺮح و ﺗﮑﻮن‬ ‫ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﮐﺮﻳﻦ‪ .‬هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﻣﺎج ﺑﺤﺮ اﻟﻌﺮﻓﺎن وهﺎج ﻋﺮف اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ‬ ‫رأى و وﺟﺪ وﻳﻞ ﻟﻠﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﻋﻠﯽ اذﮐﺮ ﻋﻠﻴّﺎ اﻟّﺬى اﻗﺒﻞ اﻟﯽ ﻣﻘ ّﺮ اﻟﻔﺪﺁء ﻓﻰ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﮐﻢ ﻣﻦ ذﺑﻴﺢ ﻓﺪى ﻧﻔﺴﻪ‬ ‫ارض اﻟﻄّﺂء و اﻧﻔﻖ روﺣﻪ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻠﯽ و ﮐﻢ ﻣﻦ ﻋﺎﻟﻢ اﻧﻔﻖ روﺣﻪ ﻻﺳﻤﻰ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن‬ ‫دﻋﻮﻧﻰ ﻻهﻞ اﻟﻔﺮﻗﺎن اﻧّﻬﻢ اﺣﺎﻃﻮﻧﻰ اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ هﻞ‬ ‫ﻞ ﺷﻰ ٍء ﺑﻘﺒﻮﻟﯽ اﻧﺼﻔﻮا و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ‬ ‫ﻳﻨﻔﻌﮑﻢ ﻣﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ ﺑﻌﺪ اذﻋﻠّﻖ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ﻓﻨﺖ اﻻﺷﻴﺂء و هﺬا وﺟﻪ رﺑّﮑﻢ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﮐﻢ ﻣﻦ ﻋﺎﻟﻢ‬ ‫اﻋﺮض و ﮐﻢ ﻣﻦ اﻣّﻰ ﺳﺮع و ﺷﺮب و ﻗﺎل ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ ﻣﻘﺼﻮد اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﮐﻦ‬ ‫ﻼ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ و ر ّ‬ ‫ﻞ اﻷﺣﻮال ﻣﺘﻮ ّﮐ ً‬ ‫ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ب اﺑﺂﺋﮏ اﻻوّﻟﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ اﻟﻬﻰ اﻟﻬﻰ‬ ‫ن زﻣﺎم اﻟﻌﻠﻢ ﻓﻰ ﻳﻤﻴﻨﮏ و اﻟﻌﺮﻓﺎن ﻓﻰ‬ ‫ﺗﻌﻠﻢ ﻣﺎ ﻋﻨﺪى و ﻻ اﻋﻠﻢ ﻣﺎ ﻋﻨﺪﮎ اﺷﻬﺪ ا ّ‬ ‫ﻗﺒﻀﺔ اﻗﺘﺪارﮎ اﺳﺌﻠﮏ ﺑﺎﻟﮑﻠﻤﺔ اﻟّﺘﻰ ﺑﻬﺎ ﺳﺨّﺮت ﻣﻦ ﻓﻰ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺂء ﺑﺎن‬ ‫ﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻦ ﻋﻮاﻟﻤﮏ اﻧّﮏ اﻧﺖ‬ ‫ﺗﻘﺪّرﻟﯽ ﻣﻦ ﻗﻠﻤﮏ اﻻﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻳﻨﻔﻌﻨﻰ ﻓﻰ ﮐ ّ‬

‫اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻳﺎ ﻋﻠﯽاﺻﻐﺮ اﻧﻈﺮ ﺛ ّﻢ ﻓﮑّﺮ ﻓﻰ اﻟﺪّﻧﻴﺎ و ﻣﺎ ﺣﺪث ﻓﻴﻬﺎ اﻧّﻬﺎ‬ ‫ﺴﮑًﺎ ﺑﺤﺒﻠﻪ‬ ‫ﺗﺮﺷﺪﮎ و ﺗﻬﺪﻳﮏ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم ﺗﺠﺪ ﻧﻔﺴﮏ ﻓﺎرﻏًﺎ ﻋﻤّﺎ ﺳﻮى اﻟﻠّﻪ و ﻣﺘﻤ ّ‬ ‫اﻟﻤﺘﻴﻦ‪ .‬اﻧّﻬﺎ ﺗﺮﻳﮏ زواﻟﻬﺎ و ﻓﻨﺎﺋﻬﺂ و ﺗﻐﻴﻴﺮهﺎ و ﻣﺎ ﺣﺪث ﻓﻴﻬﺎ اﻣﺮًا ﻣﻦ ﻟﺪن‬ ‫ﺐ ﺛﺎﺑﺘًﺎ و ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺎن ﺻﺎدﻗًﺎ و ﻓﻰ‬ ‫ﻣﻘﺘﺪر ﻗﺪﻳﺮ‪ .‬ﮐﻦ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ و ﻓﻰ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻻﻣﻮر ﻣﻨﺼﻔًﺎ و ﻓﻰ اﻻﻣﻮال اﻣﻴﻨًﺎ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻨﺼﺤﮑﻢ ﻗﻠﻢ اﻻﺑﻬﻰ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم‬ ‫ن رﺑّﮏ هﻮ اﻟﻨّﺎﺻﺢ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ﻗﺪ ارﺗﻔﻊ اﻟﻨّﻌﺎق ﻓﻰ اﻻﻓﺎق و ﻇﻬﺮ ﻣﺎ‬ ‫اﻻﻋﻠﯽ ا ّ‬ ‫ﺴ ّﺮ و هﺬا‬ ‫اﺧﺒﺮﻧﺎﮐﻢ ﺑﻪ اذ ﮐﺎن اﻟﻨّﻮر ﻣﺸﺮﻗًﺎ ﻣﻦ اﻓﻖ اﻟﻌﺮاق و ﻓﻰ ارض اﻟ ّ‬ ‫ن رﺑّﮏ‬ ‫اﻟﺴّﺠﻦ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻇﻬﺮ ﻣﻦ اﻣﺮ اﻟّﺎ و ﻗﺪ اﺧﺒﺮ اﻟﻨّﺎس ﺑﻪ ﻓﻰ اﻟﮑﺘﺎب ا ّ‬ ‫هﻮ اﻟﻌﺎﻟﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ﻳﺎ اهﻞ اﻟﺪّال و اﻟﻬﺂء ﻧﻮﺻﻴﮑﻢ ﺑﺎﻟﻌﻤﻞ ﺑﻤﺎ ﻧﺰّل ﻣﻦ ﻗﻠﻢ اﻣﺮ‬ ‫رﺑّﮑﻢ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﺷﺮﻗﺖ ﺷﻤﺲ اﻟﻌﺮﻓﺎن ﻣﻦ اﻓﻖ ﻋﻨﺎﻳﺔ‬ ‫رﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﺷﮑﺮوا و ﻗﻮﻟﻮا ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ ﻣﻘﺼﻮد اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﺣﺴﻦ ﻧﺸﻬﺪ‬ ‫ن اﻟّﺬى اﻗﺒﻞ و ﺳﻤﻊ اﻧّﻪ ﻣﻦ اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ ﻓﻰ ﮐﺘﺎب ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬اوّل اﻻﻣﺮ ﻋﺮﻓﺎن اﻟﻠّﻪ‬ ‫اّ‬ ‫و اﺧﺮﻩ هﻮ اﻟﺘّﻤﺴﮏ ﺑﻤﺎ ﻧﺰّل ﻣﻦ ﺳﻤﺂء ﻣﺸﻴّﺔ اﻟﻤﻬﻴﻤﻨﺔ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﺷﺮب اﻟﻴﻮم رﺣﻴﻘﻰ اﻟﻤﺨﺘﻮم ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻟﻘﻴّﻮم اﻧّﻪ ﻣﻦ اهﻞ اﻟﺒﻬﺎء ﻓﻰ‬ ‫ﮐﺘﺎب اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﻤﻴﺪ و اﻟّﺬى اﻋﺮض ﻋﻦ هﺬا اﻻﻣﺮ اﻧّﻪ ﻣﻦ اﺻﺤﺎب‬ ‫اﻟﺴّﻌﻴﺮ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ﻟﻮ ﮐﺎن اﻻﻣﺮ ﺑﻴﺪى ﻣﺎ اﻇﻬﺮت ﻧﻔﺴﻰ اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﻻﺗﻌﺘﺮﺿﻮا ﻋﻠﯽ اﻟّﺬى اﺗﻰ ﺑﻤﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ ﻣﻦ ﺣﺠﺞ اﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ‪ .‬ﮐﻨﺖ ﻗﺎﻋﺪًا اﻗﺎﻣﻨﻰ‬ ‫رﺑّﮑﻢ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ و ﮐﻨﺖ ﺻﺎﻣﺘًﺎ اﻧﻄﻘﻨﻰ ﺑﺎﻣﺮﻩ اﻟﻤﺤﮑﻢ اﻟﻤﺘﻴﻦ و ﮐﻨﺖ ﻧﺂﺋﻤًﺎ‬ ‫ﻞ ﻣﺤﺺ ﻋﻠﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ اﻗﺮؤا ﻣﺎ ﻧﺰّل ﻣﻦ‬ ‫اﻳﻘﻈﻨﻰ و اﻧﺰل ﻟﯽ ﻣﺎ ﻋﺠﺰ ﻋﻦ اﺣﺼﺂﺋﻪ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻘﻠﻢ اﻻﻋﻠﯽ و ﻣﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ ﺛ ّﻢ اﻧﺼﻔﻮا و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﻌﺘﺪﻳﻦ‪ .‬اﺷﮑﻮ ﺑﺜّﻰ و‬ ‫ﻰ ﺻﺒﺮًا و اﻧﺼﺮﻧﻰ ﻋﻠﯽ اﻟﻘﻮم اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ‬ ‫ب اﻓﺮغ ﻋﻠ ّ‬ ‫ﺣﺰﻧﻰ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اى ر ّ‬ ‫ﻣﺤﻤّﺪﻋﻠﯽ ﻗﺪ ﻓﺘﺢ ﺑﺎب اﻟﺴّﻤﺂء و اﺗﻰ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء ﺑﻘﺒﻴﻞ ﻣﻦ اﻟﻤﻸ اﻷﻋﻠﯽ‬ ‫ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ اﻗﺒﻞ وﻳﻞ ﻟﻠﻤﻌﺮﺿﻴﻦ‪ .‬ﺑﻪ ارﺗﻔﻊ ﺧﺒﺂء اﻟﻤﺠﺪ و ﻧﻔﺦ ﻓﻰ اﻟﺼّﻮر و‬ ‫اﻧﺼﻌﻖ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض اّﻟﺎ ﻣﻦ اﺗﻰ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺑﻘﻠﺐ ﻣﻨﻴﺮ‪ .‬ﻟﻌﻤﺮ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻰ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ اﻟﻠّﻪ ﻳﻨﻮح ﮐﻨﻮح اﻟﻔﺎﻗﺪﻳﻦ‪ .‬ﻗﺪ اﻧﮑﺮ ﻣﻸ‬ ‫ﻟﻮ ﻳﻄّﻠﻊ اﺣﺪ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ورد ﻋﻠ ّ‬ ‫اﻟﺒﻴﺎن ﺣﺠّﺔ اﻟﻠّﻪ و ﺑﺮهﺎﻧﻪ اﻟّﺎ ﻣﻦ وﺟﺪ ﻧﻔﺤﺎت اﻟﻮﺣﻰ و ﺷﻬﺪ ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻻ‬ ‫اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬اﻧّﺎ ﺳﻤﻌﻨﺎ ﻧﺪﺁﺋﮏ اﺟﺒﻨﺎﮎ ﺑﺎﻳﺂت ﻻ ﻳﻌﺎدﻟﻬﺎ ﻣﺎ ﺗﺮاﻩ‬ ‫اﻟﻴﻮم اﺷﮑﺮ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ ﺑﻬﺬا اﻟﻔﻀﻞ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﻇﻬﺮ ﻣﺎ ﮐﺎن ﻣﮑﻨﻮﻧًﺎ ﻓﻰ‬ ‫ﻋﻠﻢ اﻟﻠّﻪ و ﻣﺨﺰوﻧًﺎ ﻓﻰ اﻓﺌﺪة اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ هﺬا ﮐﺘﺎب اﻟﻠّﻪ ﻳﻨﻄﻖ ﺑﻴﻨﮑﻢ اﺳﻤﻌﻮا و‬ ‫ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ﺗﺠﻠّﻰ اﻟﻠّﻪ ﺑﺎﺳﻤﻪ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻻﻣﮑﺎن ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻨّﺎس ﻣﻦ اﻗﺒﻞ و ﻓﺎز و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ اﻋﺮض و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ ﮐﻔﺮ ﺑﺎﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﻤﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻟﻠّﻪ رﺟﺎل ﺧﻠﻒ اﻟﻌﺮش ﻳﻨﺼﺮوﻧﻪ ﺑﺠﻨﻮد اﻟﺬّﮐﺮ و اﻟﺒﻴﺎن اَﻻ اﻧّﻬﻢ ﻣﻦ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‬ ‫ﻓﻰ ﮐﺘﺎب ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﻻﺗﻤﻨﻌﻬﻢ ﺷﺒﻬﺎت ﻋﺒﺪة اﻻﺳﻤﺂء و ﻻ ﺗﺤﺠﺒﻬﻢ ﺣﺠﺒﺎت اﻟﻤﻌﺘﺪﻳﻦ‪.‬‬ ‫ب‬ ‫ﻳﺎ ﻗﺎﺳﻢ اﺳﻤﻊ ﻧﺪﺁء اﻟﻤﻈﻠﻮم اﻧّﻪ ﻳﻮﺻﻴﮏ ﺑﻤﺎ ﻳﺮﺗﻔﻊ ﺑﻪ اﻣﺮ اﷲ رﺑّﮏ ر ّ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻦ اﺗّﺨﺬوا اﻻوهﺎم ﻻﻧﻔﺴﻬﻢ ارﺑﺎﺑًﺎ ﻣﻦ دون اﻟﻠّﻪ اوﻟﺌﮏ‬ ‫اﻟﻌﺮش اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ا ّ‬ ‫اﺻﺤﺎب اﻟﻨّﺎر ﻓﻰ ﮐﺘﺎب اﻟﻠّﻪ ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﻋﺮف وﻳﻞ ﻟﻠﻤﻨﮑﺮﻳﻦ‪ .‬اﻧّﮏ اذا ﻓﺰت‬ ‫ﺑﮑﺘﺎﺑﻰ و وﺟﺪت ﻋﺮف ﺑﻴﺎﻧﻰ ﻗﻞ اﻟﻬﻰ اﻟﻬﻰ اﺷﻬﺪ اﻧّﮏ ﺧﻠﻘﺘﻨﻰ ﻟﻠﻘﺂﺋﮏ و‬ ‫ب‬ ‫اﻟﻮرود ﻓﻰ ﺑﺴﺎط ﻋﺰّﮎ و اﻟﻮﻗﻮف ﻓﻰ ﻓﻨﺂء ﺑﺎﺑﮏ و اﻟﻘﻴﺎم اﻣﺎم وﺟﻬﮏ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﻻ ﺗﻤﻨﻊ اذﻧﻰ ﻋﻦ اﺻﻐﺎء ﻧﺪﺁﺋﮏ و ﻻ ﺑﺼﺮى ﻋﻦ ﻣﺸﺎهﺪة ﻣﺸﺮق وﺣﻴﮏ و‬ ‫ب ﺗﺮى ﻋﺒﺮات‬ ‫ﻣﻄﻠﻊ اﻣﺮﮎ و ﻣﻈﻬﺮ ﻧﻔﺴﮏ و ﻣﺼﺪر اﺣﮑﺎﻣﮏ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ ﻓﻰ ﻓﺮاﻗﮏ و زﻓﺮات اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ ﻓﻰ هﺠﺮﮎ ارﺣﻢ ﻋﺒﺎدﮎ و ﺧﻠﻘﮏ و‬ ‫ب ذاب ﮐﺒﺪى ﺑﻤﺎ‬ ‫ﻻ ﺗﻤﻨﻌﻬﻢ ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻘﺘﻬﻢ ﻟﻪ اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﯽ ﻣﺎﺗﺸﺂء‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﻃﺎﻟﺖ اﻳّﺎم هﺠﺮﮎ اﺳﺌﻠﮏ ﺑﻨﻔﺤﺎت وﺣﻴﮏ و اﺳﺮار ﮐﺘﺎﺑﮏ و اﻣﻮاج ﺑﺤﺮ‬ ‫ﻋﻠﻤﮏ و اﺷﺮاﻗﺎت اﻧﻮار ﻧﻴّﺮ ﻇﻬﻮرﮎ ﺑﺎن ﺗﻘﺪّر ﻟﯽ ﻣﺎ ﻳﻘﺮّﺑﻨﻰ اﻟﻴﮏ‪ .‬ﻟﻮ‬ ‫ﺗﻤﻨﻌﻨﻰ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻋﻤّﺎ اردﺗﻪ ﺑﻘﻀﺂﺋﮏ اﻟﻤﺒﺮم ﻓﺎﮐﺘﺐ ﻟﯽ ﻣﻦ ﻗﻠﻤﮏ اﻻﻋﻠﯽ اﺟﺮ‬ ‫اﻟﻠّﻘﺂء اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟّﺬى ﻻ ﻳﻌﺠﺰﮎ ﺷﻰء ﻣﻦ اﻻﺷﻴﺂء و ﻻ ﻳﻤﻨﻌﮏ اﺳﻢ ﻣﻦ‬ ‫ى اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪﺑﺎﻗﺮ رأﻳﻨﺎ اﺳﻤﮏ ذﮐﺮﻧﺎﮎ ﺑﻬﺬا‬ ‫اﻻﺳﻤﺎء ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺖ اﻟﻘﻮ ّ‬ ‫اﻟﺬّﮐﺮ اﻟﺒﺪﻳﻊ ﻟﻴﺠﻌﻠﮏ اﻟﺬّﮐﺮ ﺛﺎﺑﺘ ًﺎ راﺳﺨًﺎ ﺑﺤﻴﺚ ﻻ ﺗﺰﻟّﮏ اﻟﺸّﺒﻬﺎت و ﻻ ﺗﻤﻨﻌﮏ‬ ‫ن رﺑّﮏ هﻮ‬ ‫اﻻﺷﺎرات و ﻻ ﺗﻀﻌﻔﮏ ﻗﻮّة اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻻ ﺗﺨﻮّﻓﮏ ﺳﻄﻮة اﻻﻣﻢ ا ّ‬ ‫اﻟﻤﺸﻔﻖ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﺧﻀﻌﺖ اﻻﻗﻼم اذ ﺗﺤﺮّﮎ اﻟﻘﻠﻢ اﻻﻋﻠﯽ و اﻟﻘﻮم هﻢ ﻻ‬ ‫ﻳﻌﺮﻓﻮن اﻗﺒﻠﻮا اﻟﯽ ﻣﻄﺎﻟﻊ اﻻوهﺎم ﻣﻌﺮﺿﻴﻦ ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﺗﻤ ّﺮ ﻋﻠﻴﻬﻢ‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻴﺎن و هﻢ ﻋﻨﻬﺎ ﻣﻌﺮﺿﻮن‪ .‬ﻳﻌﺒﺪون اﻻﺻﻨﺎم و ﻻ ﻳﺸﻌﺮون و‬ ‫اﻵﻳﺎت ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻗﺎﻟﻮا ﻣﺎ ﻗﺎﻟﻪ اﻻوّﻟﻮن‪ .‬ﻗﻞ اﻟﻬﻰ اﻟﻬﻰ اﺳﺌﻠﮏ ﺑﺒﺤﺮ ﺁﻳﺎﺗﮏ و ﺳﻤﺂء ﻓﻀﻠﮏ و‬ ‫ﺷﻤﺲ ﺟﻮدﮎ ﺑﺎن ﺗﺆﻳّﺪﻧﻰ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻳﺠﺪ ﻣﻨﻪ اﻟﻤﺨﻠﺼﻮن ﻋﺮف اﻻﺳﺘﻘﺎﻣﺔ ﻋﻠﯽ‬ ‫ب ﻻ ﺗﺠﻌﻠﻨﻰ ﻣﺤﺮوﻣًﺎ ﻣﻦ ﻧﻔﺤﺎت اﻳّﺎﻣﮏ و ﻻ ﻣﻤﻨﻮﻋًﺎ ﻋﻦ اﺻﻐﺂء‬ ‫اﻣﺮﮎ اى ر ّ‬ ‫ب اﺷﻬﺪ اﻧّﻰ‬ ‫ﺁﻳﺎﺗﮏ ﻗﺪّر ﻟﯽ ﻣﻦ ﻗﻠﻤﮏ اﻻﻋﻠﯽ ﺧﻴﺮ اﻻﺧﺮة و اﻻوﻟﯽ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﻼ ﺑﺪﺁﺋﻊ ﻓﻀﻠﮏ و ﻣﺴﺘﺤ ّﻘًﺎ ﻣﺎ اﻧﺰﻟﺖ ﻟﯽ ﻣﻦ ﺳﻤﺂء ﻋﻄﺂﺋﮏ اﺳﺌﻠﮏ‬ ‫ﻟﺴﺖ ﻗﺎﺑ ً‬ ‫ﺑﺴﻔﺂﺋﻦ ﻗﺪرﺗﮏ و ﺑﺤﻮر اﻗﺘﺪارﮎ اﻟّﺬﻳﻦ ﻣﺎ ﻣﻨﻌﺘﻬﻢ ﺳﻄﻮة اﻟﻤﻠﻮﮎ ﻋﻦ اﻟﺘّﻘﺮب‬ ‫اﻟﻴﮏ و ﻻ ﻗﺪرة اﻟﻤﻤﻠﻮﮎ ﻋﻦ اﻟّﻨﻈﺮ اﻟﯽ اﻓﻘﮏ ان ﺗﻘﺪّر ﻟﯽ ﻣﺎ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﺠﻮدﮎ و‬ ‫ﻓﻀﻠﮏ اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﻌﻄﻮف‪ .‬ﻳﺎ ﻋﺒﺪ اﻟﺮّﺣﻴﻢ ﻗﺪ اﺣﺎﻃﺖ اﻟﻤﻈﻠﻮم ذﺋﺎب‬ ‫اﻻرض و اﺷﺮارهﺎ اﻧﮑﺮوﻩ ﺑﻌﺪ اذ اﺗﻰ ﺑﺂﻳﺎت ﻻ ﺗﻌﺎدﻟﻬﺎ ﮐﺘﺐ اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻻ ﻋﻨﺪ‬ ‫اﻻﻣﻢ و ﺑﺒﺮهﺎن اﻧﺎرت ﺑﻪ اﻓﺎق اﻟﻤﻌﺎﻧﻰ و اﻟﺒﻴﺎن‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻨﻔﺲ ﺷﻬﺪت ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ‬

‫ﻞ ﻏﺎﻓﻞ ﺟﺎدل ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﮐﻢ ﻣﻦ ﻋﺎﻟﻢ‬ ‫ﺑﻪ اﻟﻘﻠﻢ اﻻﻋﻠﯽ وﻳﻞ ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻣﻨﻌﻪ اﻟﻌﻠﻢ ﻋﻦ اﻟﻤﻌﻠﻮم و ﮐﻢ ﻣﻦ ﺟﺎهﻞ ﺷﺮب رﺣﻴﻖ اﻟﻮﺻﺎل ﻣﻦ ﮐﺄس ﻋﻄﺂء‬ ‫ﻞ ﺑﺎﻟﺤﮑﻤﺔ ﮐﻤﺎ وﺻﻴّﻨﺎ اﻟﻌﺒﺎد ﺑﻬﺎ ﻣﻦ‬ ‫رﺑّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸّﻬﻮد‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﻮﺻﻰ اﻟﮑ ّ‬ ‫ن اﻟﺒﺤﺮ اﻻﻋﻈﻢ‬ ‫ﻗﺒﻞ و اﻧﺎ اﻟﻨّﺎﺻﺢ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن اﺑﺴﻄﻮا اذﻳﺎل اﻟﻄّﻠﺐ ا ّ‬ ‫اراد ان ﻳﻘﺬف اﻟﻴﮑﻢ ﻟﺌﺎﻟﺊ اﻟﺤﮑﻤﺔ و اﻟﺒﻴﺎن اﻧّﻪ هﻮ اﻟﻔﻴّﺎض اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ‬ ‫ﻓﺎز ﺑﺎﻧﻮار اﻟﻤﻠﮑﻮت و ﻣﺎ ﻗﺬف ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻨّﺒﺎء اﻟﻌﻈﻴﻢ اﻟّﺬى ذﮐﺮ ﻣﺮّة ﺑﺎﻟﺒﺤﺮ‬ ‫و اﺧﺮى ﺑﺎﻟﻘﻠﻢ اﻻﻋﻠﯽ و ﻃﻮرًا ﺑﻤﮑﻠّﻢ اﻟﻄّﻮر و ﺳﺪرة اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ ﻓﻰ اﻟﺼّﺤﻴﻔﺔ‬ ‫ن‬ ‫ﺴ ّﺮ اﻟﻤﮑﻨﻮن و اﻟﻐﻴﺐ اﻟﻤﺨﺰون ﻓﻰ ﮐﺘﺐ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬ا ّ‬ ‫اﻟﺤﻤﺮاء و ﺑﺎﻟ ّ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ اﻋﺮﺿﻮا اوﻟﺌﮏ ﻟﻴﺲ ﻟﻬﻢ ﻧﺼﻴﺐ ﻓﻰ ﮐﺘﺎب اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ن اﻟّﺬى‬ ‫ﻰ ﻣﻦ ﺟﻨﻮد اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ا ّ‬ ‫ﺺ ﻣﺎ ورد ﻋﻠ ّ‬ ‫زﻳﻦاﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻳﻨﻮح ﻗﻠﻤﻰ و ﻳﻘ ّ‬ ‫ﺣﻔﻈﻨﺎﻩ ﻓﻰ ﺳﻨﻴﻦ ﻣﺘﻮاﻟﻴﺎت ﺗﺤﺖ ﺟﻨﺎح اﻟﻔﻀﻞ ﻗﺎم ﻋﻠﯽ اﻻﻋﺮاض و ارﺗﮑﺐ ﻣﺎ‬ ‫ﻞ ﻋﻠﯽ وﺟﻬﻰ ﺳﻴﻒ اﻻﻋﺮاض ﺑﻤﺎ اﻏﻮاﻩ‬ ‫ذرﻓﺖ ﺑﻪ ﻋﻴﻮن اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ ﻟﻌﻤﺮاﻟﻠّﻪ ﺳ ّ‬ ‫ﻞ ﺻﺎدق اﻣﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن‬ ‫اﺣﺪ ﻣﻦ ﻋﺒﺎدى ﺛ ّﻢ ﺻﺎح ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫اﻧﺼﻔﻮا ﺑﺎﷲ ﻣﻦ رﻓﻊ اﻻﻣﺮ و ﺣﻔﻆ ﻣﻦ اﺧﺬﺗﻤﻮﻩ وﻟ ّﻴًﺎ ﻻﻧﻔﺴﮑﻢ اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ‬ ‫ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﻨﮑﺮﻳﻦ‪ .‬اﻧّﺎ ﺣﻔﻈﻨﺎﻩ ﻣﻦ ﺣﺮارة اﻟﺸّﻤﺲ و ﺻﺒّﺎرة اﻟﺒﺮد ﻓﻠﻤّﺎ‬ ‫ﻦ اراد ﺳﻔﮏ دﻣﻰ ﮐﺬﻟﮏ ﺳﻮّﻟﺖ ﻟﻪ ﻧﻔﺴﻪ و ﮐﺎن ﻣﻦ اﻟﻤﻌﺘﺪﻳﻦ‪ .‬راﻳﻨﺎ ﻓﻰ‬ ‫اﻃﻤﺌ ّ‬ ‫ﺳﺒﻴﻞ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎ ذاﺑﺖ ﺑﻪ اﮐﺒﺎد اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ اﻧﮑﺮﻧﻰ اﻟﻤﻌﺎرف و اﺻﺪﻗﺎﺋﻰ ﻣﻦ‬ ‫ﺳﻄﻮة اﻻﻣﺮاء و اﻟﻌﻠﻤﺂء اﻟﯽ ان اﺧﺮﺟﻮﻧﺎ ﻣﻦ ارض اﻟﻄّﺂء اﻟﯽ اﻟﺰّورﺁء و ﻣﻨﻬﺎ‬ ‫ﺴ ّﺮ و ﻣﻨﻬﺎ اﻟﯽ هﺬا اﻟﺴّﺠﻦ اﻻﻋﻈﻢ اﻟّﺬى ﻓﻴﻪ اﺷﺘﻌﻠﺖ ﻧﺎر اﻟﺒﻐﻀﺂء‬ ‫اﻟﯽ ارض اﻟ ّ‬ ‫ﻞ ﻗﻠﻢ ﺳﺮﻳﻊ‪ .‬ﻳﺎ ﺣﺴﻴﻦ ﺧﺬ اﻟﻤﻌﺮوف‬ ‫ﻞ ﻟﺴﺎن ﻃﻠﻖ و ﮐ ّ‬ ‫اﻟّﺘﻰ ﻋﺠﺰ ﻋﻦ ذﮐﺮهﺎ ﮐ ّ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬زﻳّﻦ رأﺳﮏ ﺑﺎﮐﻠﻴﻞ اﻻﻣﺎﻧﺔ و هﻴﮑﻠﮏ ﺑﺘﻘﻮى‬ ‫اﻣﺮًا ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ب اﻟﻌﺮش اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻻ ﺗﻨﺲ ﻓﻀﻞ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ اﻇﻬﺮ ﻣﺸﺮق ﺁﻳﺎﺗﻪ و اﻳّﺪﮎ ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﻋﺮﻓﺎﻧﻪ ﻓﻰ ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ارﺗﻔﻊ ﻧﺤﻴﺐ اﻟﺒﮑﺂء ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺂء ﺑﻤﺎ اﮐﺘﺴﺒﺖ اﻳﺪى‬ ‫اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﻮﺻﻴﮏ و اﻟّﺬﻳﻦ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﺤﻔﻆ ﻣﺎ اوﺗﻴﺘﻢ ﻟﻤﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ ﻣﻘﺼﻮد‬ ‫اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﮐﻢ ﻣﻦ ﻣﻠﮏ ﻣﻨﻊ ﻋﻦ اﻟﻌﺮﻓﺎن و ﮐﻢ ﻣﻦ ﻣﻤﻠﻮﮎ ﻓﺎز ﺑﻌﻨﺎﻳﺔ رﺑّﻪ‬ ‫اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﮐﻢ ﻣﻦ ﺑﺼﻴﺮ ﻣﻨﻊ ﻋﻦ اﻟﻤﺸﺎهﺪة و ﮐﻢ ﻣﻦ ﺿﺮﻳﺮ رأى و ﻗﺎل ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ‬ ‫ى اﺿﻌﻔﻪ اﻗﺘﺪار اﻟﻈّﻬﻮر و‬ ‫ﻳﺎ ﻣﻦ ذﮐﺮﺗﻨﻰ اذ ﮐﻨﺖ ﺑﻴﻦ اﻳﺪى اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﮐﻢ ﻣﻦ ﻗﻮ ّ‬ ‫ى اﻟﻐﺎﻟﺐ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪.‬‬ ‫ﮐﻢ ﻣﻦ ﺿﻌﻴﻒ ﺷﺘّﺖ ﺷﻤﻞ ﺻﻔﻮف اﻻوهﺎم ﺑﺎﺳﻢ رﺑّﻪ اﻟﻘﻮ ّ‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ اورﺛﻨﺎ اﻟﻀّﻌﻔﺂء ﻣﺎﻟﻼﻗﻮﻳﺂء اﻣﺮًا ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ اﻧّﺎ ﮐﻨّﺎ ﻗﺎدرﻳﻦ‪ .‬اﻧّﮏ اذا‬ ‫ﺳﻤﻌﺖ اﻟﻨّﺪاء اﻗﺒﻞ ﺑﻘﻠﺒﮏ اﻟﯽ اﻻﻓﻖ اﻻﻋﻠﯽ و ﻗﻞ ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ ﻣﻮﻟﯽ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﺑﻤﺎ‬ ‫ن اﻟﺼّﺮاط‬ ‫اﻳّﺪﺗﻨﻰ و ﻋﺮّﻓﺘﻨﻰ و هﺪﻳﺘﻨﻰ اﻟﯽ ﺻﺮاﻃﮏ اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ‪ .‬اﺷﻬﺪ ا ّ‬

‫ﺻﺮاﻃﮏ و اﻟﻈّﻬﻮر ﻇﻬﻮرﮎ و اﻻﻣﺮ اﻣﺮﮎ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ ﻗﺒﻞ ج‬ ‫ﻞ اﻟﻨّﺎس ﻳﺠﺪون ﻋﺮف ﺑﻴﺎن رﺑّﻬﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ ﻳﻮم ﻓﻴﻪ‬ ‫ﻳﺬﮐﺮﮎ ﻣﻄﻠﻊ اﻵﻳﺎت ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻧﺎدى اﻟﻤﻨﺎد اﻟﻤﻠﮏ ﻟﻠّﻪ اﻟﻮاﺣﺪ اﻟﻐﻔّﺎر‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮﮎ ﻟﻮﺟﻪ اﻟﻠّﻪ ﻟﻴﺠﻌﻠﮏ اﻟﺬّﮐﺮ‬ ‫ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ ﻋﻠﯽ ﺳﻮﺁء اﻟﺼّﺮاط‪ .‬ﮐﻦ ﻣﻨﻘﻄﻌًﺎ ﻋﻦ دوﻧﻪ و ﻧﺎﻇﺮًا اﻟﯽ اﻓﻘﻪ و ﻧﺎﻃﻘ ًﺎ‬ ‫ﺑﺜﻨﺂﺋﻪ ﻓﻰ اﻟﻠّﻴﺎﻟﯽ و اﻻﻳّﺎم‪ .‬ﻻ ﻳﻨﻔﻌﮑﻢ اﻟﻴﻮم ﻣﺎ ﻋﻨﺪ اﻟﻘﻮم ﺿﻌﻮﻩ اﻣﺮًا ﻣﻦ ﻋﻨﺪى و‬ ‫ﺧﺬوا ﻣﺎ اﻣﺮﺗﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ رب اﻻرﺑﺎب‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ‬ ‫ﺗّﺘﺒﻌﻮا اﻟﻈّﻨﻮن و اﻻوهﺎم اﺗّﺒﻌﻮا اﻟّﺬى ﺑﺎﺳﻤﻪ ﻧﺼﺒﺖ راﻳﺔ اﻻﻣﺮ ﻋﻠﯽ اﻋﻠﯽ‬ ‫اﻟﻤﻘﺎم‪ .‬ﻗﻞ ارﺣﻤﻮا ﻋﻠﯽ اﻧﻔﺴﮑﻢ و ﻋﻠﯽ اﻟّﺬى ﺑﻪ اﺷﺮق اﻟﻨّﻴﺮ اﻻﻋﻈﻢ ﻣﻦ اﻓﻖ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻢ و اﺗﻰ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺑﻘﺪرة و ﺳﻠﻄﺎن ﻟﻮ ﻻ اﻟﺒﻬﺎء ﻣﻦ رﻓﻊ اﻻﻣﺮ اﻧﺼﻔﻮا و ﻻ‬ ‫ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ اﻧﮑﺮوا اﻟﺤﺠّﺔ و اﻟﺒﺮهﺎن‪ .‬ﻗﺪ ﮐﻨﺖ ﻗﺎﺋﻤًﺎ اﻣﺎم اﻟﻮﺟﻮﻩ و ﻧﺎﻃﻘ ًﺎ‬ ‫ﺑﺜﻨﺂء اﻟﻠّﻪ ﻣﻮﻟﯽ اﻻﻧﺎم‪ .‬ﻓﻠﻤّﺎ ارﺗﻔﻊ اﻻﻣﺮ ارﺗﻔﻊ اﻟﻨّﻌﻴﻖ ﻓﻰ اﻟﻤﺪن و اﻟﺪّﻳﺎر ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﻗﻀﻰ اﻻﻣﺮ و اﻟﻘﻮم ﻓﻰ وهﻢ ﻋﺠﺎب‪ .‬ﻳﺎ اﺑﻦ اﻟﻤﻬﺎﺟﺮ اﺳﻤﻊ ﻧﺪﺁء رﺑّﮏ اﻧّﻪ ارﺗﻔﻊ‬ ‫ﻞ اﻟﯽ ﻣﺸﺮق اﻵﻳﺎت‪ .‬هﺬا ﮐﺘﺎب ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ اﻟﯽ ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻦ ﺷﻄﺮ اﻟﺴّﺠﻦ و ﻳﺪَع اﻟﮑ ّ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻻرض ﻟﻴﺠﺬﺑﻬﻢ اﻟﯽ اﻓﻖ ﻣﻨﻪ اﺷﺮﻗﺖ اﻻﻧﻮار و ﻳﺬﮐّﺮهﻢ ﺑﻤﺎ ﻧﺰّل ﻣﻦ اﻟﻘﻠﻢ‬ ‫اﻻﻋﻠﯽ ﻓﻰ اﻟﺰّﺑﺮ و اﻻﻟﻮاح‪ .‬ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﻣﺎ اﺧﺒﺮﻧﺎ اﻟﻌﺒﺎد ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ اذ ﮐﺎن‬ ‫اﻟﺰّورﺁء ﻣﻘ ّﺮ اﻟﻌﺮش و اﻧﺎ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻠّﺎم‪ .‬ﻳﺎ اﺣﺰاب اﻻرض اﻧﺼﻔﻮا ﻓﻰ هﺬا‬ ‫اﻻﻣﺮ اﻟّﺬى ﺑﻪ ﻏﺮّدت ﺣﻤﺎﻣﺔ اﻟﻔﺮدوس ﻋﻠﯽ اﻋﻠﯽ اﻻﻏﺼﺎن اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ‬ ‫اﻟﻔﺮد اﻟﻮاﺣﺪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﺨﺘﺎر ﺑﻪ ﻇﻬﺮ ﺻﺮاط اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﺑﺮز ﺣﮑﻢ‬ ‫اﻟﻤﻴﺰان‪ .‬هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﻇﻬﺮ اﻟﮑﻨﺰ اﻟﻤﺨﺰون و ﻣﺮّت اﻟﺠﺒﺎل ﮐﻤ ّﺮ اﻟﺴّﺤﺎب‪.‬‬ ‫ﻞ ﻇﺎﻟﻢ ﮐﻔّﺎر‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻠﻢ اﻻﻋﻠﯽ ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ‬ ‫ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻨﻔﺲ ﻓﺎزت ﺑﻄﺮاز اﻟﻌﺪل وﻳﻞ ﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﺒﻴﺎن اﺗّﻘﻮا اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﺻﺤﺎب اﻟﻀّﻼل‪ .‬زﻧﻮا ﻣﺎﻧﺰّل ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻠﮑﻮت اﻟﺒﻴﺎن ﺑﻤﻴﺰان اﻟﻌﺪل و اﻻﻧﺼﺎف ﻟﻌﻤﺮ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎ اردت ان اﻇﻬﺮ ﻧﻔﺴﻰ و‬ ‫ﻦ ارادة اﻟﻠّﻪ ﻏﻠﺒﺖ ارادﺗﻰ و اﻇﻬﺮﻧﻰ ﮐﻴﻒ ﺷﺂء و اراد‬ ‫ﻻ ان اﺗﮑﻠّﻢ ﺑﮑﻠﻤﺔ و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻰو‬ ‫ﻰ ﻣﺎ ﻧﺎح ﺑﻪ اﻟﻔﺮدوس اﻻﻋﻠﯽ و اﻟّﺬﻳﻦ ﻃﺎﻓﻮا اﻟﻌﺮش ﻓﻰ اﻟﻌﺸ ّ‬ ‫ﺑﺬﻟﮏ ورد ﻋﻠ ّ‬ ‫ن اﻟّﺬى رﺑّﻴﻨﺎﻩ اراد ﺳﻔﮏ دﻣﻰ ﻓﻠﻤّﺎ ﻇﻬﺮ اﻻﻣﺮ ﺻﺎح ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ‬ ‫اﻻﺷﺮاق‪ .‬ا ّ‬ ‫ﻣﺘﻤﺴّﮑًﺎ ﺑﻤﻔﺘﺮﻳﺎت ﻻ ذﮐﺮ ﻟﻬﺎ ﻋﻨﺪ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﺮّﻗﺎب‪ .‬ﻳﺎ ﻣﻴﺮزا ﻳﺬﮐﺮﮎ ﻣﻮﻟﯽ‬ ‫ن ﻗﻠﻤﻰ اﻻﻋﻠﯽ ﻳﻨﻮح و‬ ‫اﻻﺳﻤﺂء ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟّﺬى ﺟﻌﻠﻪ اﻟﻠّﻪ ﻣﻄﻠﻊ اﻻذﮐﺎر‪ .‬ا ّ‬ ‫ﻰ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟﻤﺒﺪء و اﻟﻤﺂب‪ .‬ﻳﺬﮐﺮون ﻧﻘﻄﺔ اﻟﺒﻴﺎن و‬ ‫ﻳﺒﮑﻰ ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻳﻔﺘﻮن ﻋﻠﯽ ﻣﺮﺳﻠﻪ و ﻳﻘﺮؤن اﻵﻳﺎت و ﻳﻨﮑﺮون ﻣﻨﺰﻟﻬﺎ ﻓﺎﻋﺘﺒﺮوا ﻳﺎ اوﻟﯽ‬ ‫اﻻﺑﺼﺎر‪ .‬ﻳﺮون ﻧﻌﻤﺔ اﻟﻠّﻪ و ﻳﻨﮑﺮوﻧﻬﺎ ﻳﺴﻤﻌﻮن ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ و ﻳﻌﺮﺿﻮن ﻋﻨﻬﺎ اَﻻ‬ ‫اﻧّﻬﻢ ﻣﻦ اﺻﺤﺎب اﻟﻨّﺎر‪ .‬ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻرض ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻣﺎ ﺟﺌﻨﺎ اﻟّﺎ ﻟﺘﻄﻬﻴﺮ ﻧﻔﻮﺳﮑﻢ ﻣﻦ‬

‫اﻟﻀّﻐﻴﻨﺔ و اﻟﺒﻐﻀﺂء ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ا ّم اﻟﮑﺘﺎب‪ .‬ﻗﺪ ﻣﺎج ﺑﺤﺮ اﻟﺒﻴﺎن و هﺎج‬ ‫ﻋﺮف اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻗﺒﻠﻮا ﻳﺎ ﻗﻮم ﺑﻮﺟﻮ ٍﻩ ﻧﻮرﺁء اﻟﯽ اﻓﻖ ﻣﻨﻪ اﻧﺎرت اﻻﻓﺎق‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﻞ ﺟﺎهﻞ‬ ‫ز ّﻳﻨّﺎ دﻳﺒﺎج ﮐﺘﺎب اﻟﻈّﻬﻮر ﺑﺬﮐﺮ ﻣﮑﻠّﻢ اﻟﻄّﻮر ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﻋﺮف وﻳﻞ ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻣﺮﺗﺎب‪ .‬ﻳﺎ ﻋﺒﺎد اﻟﺮّﺣﻤﻦ اذا ﺟﺂﺋﮑﻢ ﻧﺎﻋﻖ دﻋﻮﻩ ﺑﻨﻔﺴﻪ ﻣﺘﻮﮐّﻠﻴﻦ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﺸﺮق‬ ‫اﻻﻟﻬﺎم‪ .‬ﻻ ﺗﻌﺘﺮﺿﻮا ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺒﺎد ان وﺟﺪﺗﻢ ﻣﻦ اﺣ ٍﺪ راﺋﺤﺔ اﻟﺒﻐﻀﺂء ذروﻩ ﻓﻰ‬ ‫ﺧﻮﺿﻪ ﻣﺘﺸﺒّﺜﻴﻦ ﺑﺎذﻳﺎل ردﺁء ﻋﻨﺎﻳﺔ رﺑّﮑﻢ ﻓﺎﻟﻖ اﻻﺻﺒﺎح‪ .‬ﺷﺄن اﻻﻧﺴﺎن هﻮ‬ ‫اﻟﻤﺤّﺒﺔ و اﻻﻣﺎﻧﺔ و اﻟﻌﻔﻮ و اﻟﻮﻓﺂء و ﻣﺎ ﻳﻈﻬﺮ ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺲ ذاﺗﻪ ﺑﻴﻦ اﻻﺣﺰاب‪ .‬ﻳﺎ‬ ‫اﺑﻦ اﻟ ّﻨﺪّاف ﻳﺬﮐﺮﮎ ﻣﻦ اﻧﮑﺮﻩ اﻟﻌﺒﺎد ﺑﻌﺪ اذ ﺟﺂء ﻣﻦ ﻣﻄﻠﻊ اﻻﻣﺮ ﺑﺤﺠّﺔ ﺧﻀﻌﺖ‬ ‫ﻟﻬﺎ ﺣﺠﺞ اﻟّﺬﻳﻦ ﺗﻤﺴّﮑﻮا ﺑﻤﺎ ﻋﻨﺪهﻢ ﻣﻦ اﻟﻈّﻨﻮن و اﻻوهﺎم‪ .‬ﻳﺎ اﺑﻦ اﻟ ّﻨﺪّاف اﺳﻤﻊ‬ ‫ﻖ اﻧّﻪ ﻳﻬﺪﻳﮏ اﻟﯽ ﺳﻮاء اﻟﺼّﺮاط و ﻳﻠﻘﻰ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻟﻨّﺪﺁء اﻟّﺬى ارﺗﻔﻊ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ب ﻣﺎ ﻳﮑﻮن و ﻣﺎ ﻗﺪ ﮐﺎن‪ .‬ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﮐﻨﺖ راﻗﺪًا‬ ‫اﻻرض ﮐﻠﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫اﻳﻘﻈﺘﻨﻰ ارادة اﻟﻠّﻪ ﻣﻨﺰل اﻵﻳﺎت و ﮐﻨﺖ ﺻﺎﻣﺘًﺎ اﻧﻄﻘﻨﻰ ﺑﻤﺎ ﻻ ﻳﻌﺎدﻟﻪ ﻣﺎ ﻋﻨﺪ‬ ‫اﻟﻌﺒﺎد وﮐﻨﺖ ﻗﺎﻋﺪًا اﻗﺎﻣﻨﻰ ﺑﻘﺪرة ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و هﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﺨﺘﺎر‪ .‬ان ﮐﺎن ذﻧﺒﻰ‬ ‫ﺁﻳﺎﺗﻰ و ﺑﻴّﻨﺎﺗﻰ ﻗﺪ ﺳﺒﻘﻨﻰ ﻧﻘﻄﺔ اﻟﺒﻴﺎن و ﻣﻦ ﻗﺒﻠﻪ رﺳﻞ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻤﺒﺪء و‬ ‫اﻟﻤﺂب‪ .‬ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ان وﺻّﺎﮐﻢ اﻟﻨّﻘﻄﺔ ﺑﺎﻻﻋﺮاض ﻣﺎ ﻓﻌﻠﺘﻢ ﺑﻬﺬا اﻟﻨّﻮر اﻟﻤﺸﺮق‬ ‫ﻣﻦ اﻓﻖ اﻻﻧﺼﺎف‪ .‬اﻧّﻪ وﺻّﺎﮐﻢ ﺑﺎﻻﻗﺒﺎل ﻗﻤﺘﻢ ﻋﻠﯽ اﻋﺮاض ﺻﺎح ﺑﻪ اﻟﺴّﺤﺎب و‬ ‫اﻣﺮﮐﻢ ﺑﺎﻟﺨﻀﻮع و اﻧﺘﻢ اﻗﺒﻠﺘﻢ اﻟﻴﻪ ﺑﺎﻻﺳﻨّﺔ و اﻟﺴّﻴﻮف ﻳﺎ اﺻﺤﺎب اﻟﻀﻼل‪ .‬ﻗﺪ‬ ‫اﻋﺮﺿﺘﻢ ﻋﻦ اﻟّﺬى ﺑﺎﻗﺒﺎﻟﻪ اﺑﺘﺴﻢ ﺛﻐﺮ اﻟﻌﺮﻓﺎن ﻓﻰ اﻻﻣﮑﺎن‪ .‬ﻗﻞ اﺳﻤﻌﻮا ﻟﻮﺟﻪ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻣﺎ ﻧﻄﻖ ﺑﻪ اﻟﻨّﻘﻄﺔ ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺎن ان ﻻ ﺗﻨﺼﺮوﻩ ﻻ ﺗﺤﺰﻧﻮﻩ اﻧﺘﻢ ﻧﺒﺬﺗﻢ اﻣﺮاﻟﻠّﻪ‬ ‫ن اﻟﺒﻴﺎن ﻣﺎ ﻧﺰّل اﻟّﺎ ﻟﺬﮐﺮى و ﻣﺎ‬ ‫ورﺁﺋﮑﻢ و ارﺗﮑﺒﺘﻢ ﻣﺎ ذاﺑﺖ ﺑﻪ اﻻﮐﺒﺎد‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ا ّ‬ ‫ن اﻟﻤﺤﺒﻮب ﮐﺎن ﺧﺎﺿﻌًﺎ‬ ‫ﺑﺸّﺮ اﻟﻌﺒﺎد اﻟّﺎ ﺑﻈﻬﻮرى اﻟّﺬى ﺑﻪ اﺷﺮﻗﺖ اﻻﻧﻮار‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ا ّ‬ ‫ﻟﺬﮐﺮى ﻓﮑﻴﻒ ﻟﻨﻔﺴﻰ اﻧﺼﻔﻮا و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اهﻞ اﻟﻈّﻠﻢ و اﻻﻋﺘﺴﺎف‪ .‬ﻗﻞ ان‬ ‫ن‬ ‫ﺐ اﻗﺮؤا ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ و ﻣﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ ﺛ ّﻢ اﻧﺼﻔﻮا ﻳﺎ اوﻟﯽ اﻻﺑﺼﺎر‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ا ّ‬ ‫ﮐﻨﺘﻢ ﻓﻰ رﻳ ٍ‬ ‫اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻣﺎ اراد ﻣﻨﮑﻢ اﻻﻳﻤﺎن دﻋﻮﻩ ﺑﻨﻔﺴﻪ ﻟﻮﺟﻪ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﺮّﻗﺎب‪ .‬اﻧﻈﺮوا ﺛ ّﻢ‬ ‫اذﮐﺮوا اذ ﮐﻨﺖ ﻗﺎﺋﻤ ًﺎ اﻣﺎم اﻟﻮﺟﻮﻩ ﻓﻰ ﻳﻮم ﻓﻴﻪ اﺿﻄﺮﺑﺖ اﻟﻨّﻔﻮس و ﺳﮑﺮت‬ ‫اﻻﺑﺼﺎر‪ .‬اﻧّﻪ ﻗﺎل ﻟﻮ ﻳﺄﺗﻴﮑﻢ ﺑﺂﻳ ٍﺔ ﻻ ﺗﻌﺘﺮﺿﻮا ﻋﻠﻴﻪ و اﻧﺘﻢ ﮐﻔﺮﺗﻢ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ اذ اﺗﺎﮐﻢ‬ ‫ﺑﻤﺎ ﻻ ﺗﻌﺎدﻟﻪ اﻟﮑﺘﺐ و اﻻﻟﻮاح‪ .‬ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن اﺗّﻘﻮ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻻ ﺗﺴﻔﮑﻮا دم اﻟّﺬى‬ ‫ﻧﺼﺮﮐﻢ ﻓﻰ اﻟﻠّﻴﺎﻟﯽ و اﻻﻳّﺎم ﺑﺠﻨﻮد اﻟﻮﺣﻰ و اﻻﻟﻬﺎم‪ .‬ﻟﻤّﺎ ﺑﻠﻎ اﻟﺬّﮐﺮ اﻟﯽ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم‬ ‫ﺳﻤﻌﺖ ﺣﻨﻴﻦ ﻗﻠﻤﻰ اﻻﻋﻠﯽ و ﺑﻪ ارﺗﻔﻊ ﻧﺤﻴﺐ اﻟﺒﮑﺂء ﻣﻦ اﻟﻔﺮدوس اﻻﻋﻠﯽ و‬ ‫اﻟﺴّﻔﻴﻨﺔ اﻟﺤﻤﺮﺁء و ذرﻓﺖ ﻋﻴﻮن اﻻﺑﺮار‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﺳﻤﻌﺖ ﺿﺠﻴﺞ ﻧﻘﻄﺔ اﻟﺒﻴﺎن و‬ ‫اﺳﻔﻪ ﻋﻠﯽ ﻧﻔﺴﻰ و ﺻﺮﻳﺦ اﻻﺧﻴﺎر ﻓﻰ هﺬا اﻟﺤﺰن اﻟّﺬى ﺑﻪ ﻧﺎﺣﺖ اﻟﺴّﺪرة و‬

‫ﻰ‬ ‫ف ﻣﻨﻊ ﻋﻦ اﻟﻤﻘﺼﻮد و ﮐﻢ ﻣﻦ ا ّﻣ ّ‬ ‫ﺗﺰﻋﺰﻋﺖ اﻻرﮐﺎن‪ .‬ﻳﺎ اﺑﻦ ﻧﺪّاف ﮐﻢ ﻣﻦ ﻋﺎر ٍ‬ ‫اﺧﺬﻩ ﺳﮑﺮ ﮐﻮﺛﺮ اﻟﺒﻴﺎن ﺣﻴﺚ ﻧﺒﺬ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﺷﻮﻗًﺎ ﻟﻠﻘﺂء اﻟﻠّﻪ ﻣﻨﺰل اﻵﻳﺎت‪ .‬ﮐﻢ ﻣﻦ‬ ‫ف ﺳﺮع و ﺷﺮب و ﻗﺎل ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ‬ ‫ﻋﻠّﺎم ﻣﻨﻊ ﻋﻦ اﻟﺒﺤﺮ اﻻﻋﻈﻢ و ﮐﻢ ﻣﻦ ﻧﺪّا ٍ‬ ‫ﻣﻄﻠﻊ اﻟﻌﻨﺎﻳﺔ و اﻻﻟﻄﺎف‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ ﻋﻠﯽ ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﻓﺎز ﺑﺬﮐﺮ ﻣﻮﻟﯽ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﺴّﺠﻦ اﻻﻋﻈﻢ و ﺷﻬﺪ ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ اﻋﻠﯽ اﻟﻤﻘﺎم‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻻﺳﻢ ﻓﺎز‬ ‫ﺑﺤﺮﮐﺔ ﻗﻠﻤﻰ اﻻﻋﻠﯽ و ﻟﻐﺮﻳﺐ ﻗﺼﺪ وﻃﻨﻪ اﻻﺑﻬﻰ و ﻟﺒﻌﻴ ٍﺪ ﺗﻘﺮّب اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﻈﻬﺮ‬ ‫اﻟﺒﻴّﻨﺎت‪ .‬وﻃﻮﺑﻰ ﻟﻌﺎر ٍ‬ ‫ﺐ ﺑﻠﻎ و ﻗﺎل ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ ﻣﻦ‬ ‫ف ﻓﺎز ﺑﺎﻟﻤﻌﺮوف و ﻟﻄﺎﻟ ٍ‬ ‫ﻓﻰ ﻗﺒﻀﺘﮏ زﻣﺎم اﻻدﻳﺎن‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﺷﺮب ﮐﻮﺛﺮ اﻟﺒﻘﺎء ﻣﻦ ﻳﺪ اﻟﻔﻀﻞ و‬ ‫اﻟﻌﻄﺂء و ﻟﺬى ﺷ ّﻢ وﺟﺪ ﻋﺮف اﻟﻘﻤﻴﺺ اذ ﺗﻀﻮّع ﻓﻰ اﻻﻗﻄﺎر‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻔﻘﻴ ٍﺮ‬ ‫ﻒ اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻓﻖ‬ ‫ﻗﺼﺪ ﺑﺤﺮ اﻟﻐﻨﺂء و ﻟﻌﻠﻴﻞ ﺗﻮّﺟﻪ اﻟﯽ ﻣﻄﻠﻊ اﻟﺸّﻔﺂء و ﻟﻀﻌﻴ ٍ‬ ‫اﻻﻗﺘﺪار‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﺪم ﺳﻔﮏ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻠﯽ و ﻻرض ﺗﺸﺮّﻓﺖ ﺑﻘﺪوﻣﻰ و ﻟﻨﺴﻴﻢ ﻣ ّﺮ ﻣﻦ‬ ‫ﺷﻄﺮ ﻋﻨﺎﻳﺘﻰ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺒﻼد‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﺒﺤﺮ ﺳﺮت ﻋﻠﻴﻪ ﺳﻔﻴﻨﺔ اﻣﺮى و ﻟﺠﺒﻞ‬ ‫ﻧﺼﺐ ﻋﻠﻴﻪ ﺧﺒﺂء ﻣﺠﺪى و ﻟﻮﺟ ٍﻪ ﺗﻨﻮّر ﺑﻨﻮر اﻻ ّﻳﺎم‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﺒﻴﺖ ارﺗﻔﻊ ﻓﻴﻪ ذﮐﺮى‬ ‫و ﻟﻬﻮﺁء ﺗﻀﻮّﻋﺖ ﻓﻴﻪ ﻧﻔﺤﺎت اﻟﻮﺣﻰ ﻓﻰ اﻟﻐﺪّو و اﻻﺻﺎل‪ .‬ﻗﺪ ﻓﺎز اﻟﻌﺎﻟﻢ ﺑﻨﻴّﺮ‬ ‫اﻻﺳﻢ اﻻﻋﻈﻢ و اﻟﻘﻮم ﻓﻰ ﻏﻔﻠﺔ و ﺿﻼل‪ .‬ﻗﺪ اﻧﺘﺸﺮ ﺟﺮاد اﻟﺒﻐﻀﺂء هﺬا ﻣﺎ‬ ‫اﺧﺒﺮﮐﻢ ﺑﻪ اﻟﻘﻠﻢ اﻻﻋﻠﯽ اذ ﮐﺎن اﻟﻨّﻮر ﻣﺸﺮﻗًﺎ ﻣﻦ اﻓﻖ اﻟﻌﺮاق‪ .‬ﻳﺎ اهﻞ اﻻرض‬ ‫اﺳﻤﻌﻮا ﻧﺪﺁﺋﻰ ﻣﻦ ﺣﻮل ﻋﺮﺷﻰ ﻟﻴﻘﺮّﺑﮑﻢ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﺮّﻗﺎب‪ .‬ﻗﺪ اﻧﮑﺮﻧﻰ ﻣﻦ‬ ‫ﺧﻠﻖ ﻟﺨﺪﻣﺘﻰ ﻓﺎﻋﺘﺒﺮوا ﻳﺎ اوﻟﯽ اﻻﻧﻈﺎر‪ .‬ﻗﺪ اراد ﺳﻔﮏ دﻣﻰ ﻣﻦ ﺣﻔﻈﺘﻪ ﺗﺤﺖ‬ ‫ﺟﻨﺎح اﻟﻔﻀﻞ ﻓﻰ ﺳﻨﻴﻦ ﻣﺘﻮاﻟﻴﺎت‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ اﺗﻰ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺑﻘﺪرة و ﺳﻠﻄﺎن‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ‬ ‫ﻣﻸ اﻻرض هﻞ ﻣﻨﮑﻢ اﺣﺪ ﻳﺠﻮل ﻣﻊ ﻓﺎرس اﻟﻤﻌﺎﻧﻰ ﻓﻰ ﻣﻀﻤﺎر اﻟﺤﮑﻤﺔ و‬ ‫ﻞ ﺷﻰء ﻓﻰ اﻟﮑﺘﺎب‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻠﻢ‬ ‫ﻖ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﻋﻠﻢ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺒﻴﺎن ﻻ و ﻧﻔﺴﻰ اﻟﺤ ّ‬ ‫ل وﺟﻬﮏ ﺷﻄﺮ اﻟﺪّال و اﻟﻬﺂء ﺛ ّﻢ اذﮐﺮ ﻋﻠﯽرﺿﺎ اﻟّﺬى ﺣﻀﺮ اﺳﻤﻪ‬ ‫اﻻﻋﻠﯽ و ّ‬ ‫ﻟﺪى اﻟﻤﻈﻠﻮم اذ ﮐﺎن ﺑﻴﻦ اﻳﺪى اﻻﺷﺮار‪ .‬رأﻳﻨﺎ ذﮐﺮﮎ ذﮐﺮﻧﺎﮎ ﻟﺘﻔﺮح و ﺗﺸﮑﺮ‬ ‫رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻔﻀّﺎل‪ .‬ﻗﺪ اﻧﺰﻟﻨﺎ اﻵﻳﺎت و اﻇﻬﺮﻧﺎ اﻟ ّﺒﻴﻨﺎت ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﺳﻤﻊ و‬ ‫ﻞ ﻣﻨﮑﺮ ﮐﻔّﺎر‪ .‬ﻟﻤّﺎ اﺗﻰ اﻟﻮﻋﺪ و ﻇﻬﺮ اﻟﻤﻮﻋﻮد ﻗﺎم ﻋﻠﻴﻪ اﻟﻌﺒﺎد ﺑﻈﻠﻢ‬ ‫رأى وﻳﻞ ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻣﺎ رأت ﺷﺒﻬﻪ ﻋﻴﻦ اﻻﺑﺪاع‪ .‬ﻗﻞ ﻣﻮﺗﻮا ﺑﻐﻴﻈﮑﻢ ﻗﺪ اﺗﻰ ﻣﻦ ارﺗﻌﺪت ﺑﻪ ﻓﺮﺁﺋﺺ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻢ و زﻟّﺖ ﺑﻪ اﻻﻗﺪام‪ .‬اﻟّﺎ اﻟّﺬﻳﻦ ﻣﺎ ﻧﻘﻀﻮا ﻋﻬﺪهﻢ و اﺗّﺒﻌﻮا ﻣﺎ اﻧﺰﻟﻪ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﮑﺘﺎب‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ اهﻞ اﻻرض ﻟﻴﺲ ﻻﺣ ٍﺪ ان ﻳﻤﺘﺤﻦ اﻟﻠّﻪ رﺑّﻪ او ﻳﺠﺮّﺑﻪ ﺑﻞ ﻟﻪ ان‬ ‫ﻳﻤﺘﺤﻦ ﻋﺒﺎدﻩ اﻧّﻪ هﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﺨﺘﺎر‪ .‬ﺿﻌﻮا ﻣﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ و ﻣﺎ ﻋﻨﺪ اﻟﻘﻮم اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ‬ ‫ت اﺣﺎﻃﺖ اﻻﻣﺼﺎر‪ .‬ﻗﺪ اﻧﺰﻟﻨﺎ ﻻهﻞ‬ ‫و ﻻﺗﺘّﺒﻌﻮا اهﻮﺁﺋﮑﻢ اﺗّﺒﻌﻮا ﻣﻦ اﺗﻰ ﺑﺂﻳﺎ ٍ‬ ‫ﻣﻨﺸﺎد ﻣﺎ ﻳﺮﺷﺪ اﻟﻤﻨﺼﻔﻴﻦ و ﻳﻬﺪﻳﻬﻢ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻓﺎﻟﻖ اﻻﺻﺒﺎح‪ .‬ﻣﻦ ﻓﺎز اﻟﻴﻮم‬

‫ﺑﺮﺿﺂﺋﻰ اﻧّﻪ ﻣﻦ اهﻞ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ اﻟﺰّﺑﺮ و اﻻﻟﻮاح‪ .‬اﻧّﺎ ﻣﺎ اردﻧﺎ ﻣﻨﮑﻢ ﺷﻴﺌًﺎ ﻧﺬﮐﺮﮐﻢ‬ ‫ﻰ اﻟﻤﺘﻌﺎل‪ .‬ﻳﺎ اهﻞ اﻻرض‬ ‫ﻟﻮﺟﻪ اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻦ ﻟﻨﻔﺴﻪ ﻣﻦ اﻋﺮض اﻧّﻪ هﻮ اﻟﻐﻨ ّ‬ ‫اﺳﻤﻌﻮا ﺗﺎﻟﻠّﻪ هﺬا ﻧﺪﺁء ﺳﻤﻌﻪ اﻟﺤﺒﻴﺐ ﻓﻰ اﻟﻤﻌﺮاج و اﻟﮑﻠﻴﻢ ﻓﻰ ﻃﻮر اﻻﺑﺘﻬﺎج و‬ ‫اﻟﺮّوح ﺣﻴﻦ ﺻﻌﻮدﻩ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﻨﺰل اﻻواﻣﺮ و اﻻﺣﮑﺎم‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻄﻖ ﻟﺴﺎن‬ ‫اﻟﻌﻈﻤﺔ اذ ﮐﺎن اﻟﻘﻮم ﻓﻰ ﻣﺮﻳﺔ و ﺷﻘﺎق‪ .‬ﻳﺎ اﺑﻦ اﺑﻰ ﻃﺎﻟﺐ ﻳﺬﮐﺮ اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻣﻦ ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻻرض ﺑﻤﺎ ﻳﺬﮐّﺮهﻢ و ﻳﻘﺮّﺑﻬﻢ اﻟﯽ ﻣﺸﺮق اﻻﻟﻬﺎم‪ .‬ﻗﺪ اﺗﻰ اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻟﻨﺠﺎة اﻟﻌﺎﻟﻢ و‬ ‫ﻦ اﻻﻣﻢ ﻗﺎﻣﻮا ﻋﻠﻴﻪ ﺑﻈﻠﻢ ﺗﻐﻴّﺮت ﺑﻪ اﻵﻓﺎق‪ .‬ﮐﻢ ﻣﻦ ﻟﻴﻞ ﻃﺎر ﻓﻴﻪ اﻟﻨّﻮم ﻋﻦ‬ ‫ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻋﻴﻨﻰ و ﮐﻢ ﻣﻦ ﻳﻮم ﮐﻨﺖ ﺗﺤﺖ اﻟﺴّﻼﺳﻞ و اﻻﻏﻼل‪ .‬ﻗﺪ ﻧﺎح ﻟﻀﺮّى ﻣﻦ ﻓﻰ‬ ‫ﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺎ ﻣﻨﻌﻪ اﻟﻌﻠﻢ ﻋﻦ‬ ‫ﻒوﮐّ‬ ‫ﻞ ﻣﻨﺼ ٍ‬ ‫ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻣﺮ و اﻟﺨﻠﻖ ﺷﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻠّﺎم‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻠﻢ ﻧﺒّﺊ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﺑﻬﺬا اﻟﻈّﻬﻮر اﻻﻋﻈﻢ ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ‬ ‫ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ اﻧﮑﺮوا ﺣﺠّﺔ اﻟﻠّﻪ و ﺑﺮهﺎﻧﻪ اذ اﺗﻰ ﺑﻤﻠﮑﻮت اﻵﻳﺎت‪ .‬هﺬا هﻮ‬ ‫اﻟّﺬى ﺑﺸّﺮﮐﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﻤّﺪ رﺳﻮل اﻟﻠّﻪ ﺧﺎﻓﻮا اﻟﻠّﻪ ﻳﺎ ﻣﻌﺸﺮ اﻻﺣﺰاب‪ .‬هﺬا هﻮ اﻟّﺬى‬ ‫ﻞ ﺑﻌﻴ ٍﺪ و‬ ‫ﻞ ﻋﺎﻣﻞ و اﺳﺘﻘﺮب ﮐ ّ‬ ‫ذﮐﺮﺗﻤﻮﻩ ﻓﻰ اﻟﻘﺮون و اﻻﻋﺼﺎر ﺑﻪ اﺳﺘﻤّﺪ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻗﺎﻋ ٍﺪ ﻣﻨﻊ ﻋﻦ اﻟﻘﻴﺎم‪ .‬ﻗﺪ اهﺘ ّﺰ‬ ‫ﻞ ﮐﻠﻴﻞ و ﻗﺎم ﮐ ّ‬ ‫ﻞ وﺿﻴﻊ و ﻧﻄﻖ ﮐ ّ‬ ‫اﺳﺘﺮﻓﻊ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻢ ﺷﻮﻗ ًﺎ ﻟﻠﻘﺂﺋﻪ و اﻟﻘﻮم اﮐﺜﺮهﻢ ﻓﻰ ﻏﻔﻠﺔ و ﺷﻘﺎق‪ .‬اﻗﺮؤا ﻣﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ و ﻣﺎ ﻧﺰّل‬ ‫ن رﺑّﮑﻢ‬ ‫ﻣﻦ ﺳﻤﺂء ﻣﺸﻴّﺔ رﺑّﮑﻢ ﻣﺎﻟﮏ ﻳﻮم اﻟﻘﻴﺎم ﻟﻴﻈﻬﺮ ﻟﮑﻢ ﻣﺎ ﺳﺘﺮ ﻋﻨﮑﻢ ا ّ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ هﻮ اﻟﮑﺮﻳﻢ اﻟﻔﻀّﺎل‪ .‬و ﻧﺬﮐﺮ ﻣﻦ ﺳﻤّﻰ ﺑﺎﻟﺤﺴﻴﻦ اﻟّﺬى ﺣﻀﺮ اﺳﻤﻪ ﻟﺪى‬ ‫اﻟﻤﻈﻠﻮم و ﻧﻮﺻﻴﻪ ﺑﻤﺎ وﺻﻴّﻨﺎ ﺑﻪ اﮐﺜﺮ اﻟﻌﺒﺎد‪ .‬ﻗﺪ ﺟﺌﺖ ﻣﻦ ﻣﻄﻠﻊ اﻟﻔﻀﻞ‬ ‫ﻞ ﻣﻨﮑﺮ ﻣﮑّﺎر‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ‬ ‫ﻻﺻﻼح اﻟﻌﺎﻟﻢ ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﺷﻬﺪ ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ ﺑﻪ اﻟﻠّﻪ وﻳﻞ ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻌﺮض ﻗﺎم ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻟﻤﻦ ﺷﺮب رﺣﻴﻖ اﻟﺒﻴﺎن ﻣﻦ ﻳﺪ ﻋﻨﺎﻳﺔ رﺑّﻪ اﻟﺮّﺣﻤﻦ وﻳﻞ ﻟﮑ ّ‬ ‫اﻻﻋﺮاض‪ .‬اﻳﻢ اﻟﻠّﻪ ﻻ اﻗﺪر ان اذﮐﺮ ﻣﺎ ورد ﻋﻠﯽ ﻧﻔﺴﻰ ﺑﻤﺎ اﮐﺘﺴﺒﺖ اﻳﺪى‬ ‫ﻰ ﻣﻦ ﻃﻐﺎة ﺧﻠﻘﻰ و ﻗﻞ اﻟﻬﻰ اﻟﻬﻰ‬ ‫اﻟﻔﺠّﺎر‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻠﻤﻰ ﻧﺢ ﻋﻠﯽ ﻧﻔﺴﻰ و ﻣﺎ ورد ﻋﻠ ّ‬ ‫ﮐﻨﺖ راﻗﺪًا اﻳﻘﻈﺘﻨﻰ و اﻗﻤﺘﻨﻰ و اﻧﻄﻘﺘﻨﻰ ﺛ ّﻢ ﺗﺮﮐﺘﻨﻰ ﺗﺤﺖ ﻣﺨﺎﻟﺐ اﻟﺒﻐﻀﺂء ﺗﺮى‬ ‫ﻰ و ﻋﺰّﺗﮏ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ و ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻤﺬﮐﻮر‬ ‫ﻰ و ﻣﺎ ﻗﺎﻟﻮا ﻓﻰ ﺣﻘ ّ‬ ‫و ﺗﺴﻤﻊ ﻣﺎ ورد ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻓﻰ ﻗﻠﺒﻰ ﻟﻮ ﻳﺠﺘﻤﻊ ﻋﻠﯽ ﺿ ّﺮ اﻟﺒﻬﺎء ﻣﻦ ﻓﻰ اﻻرض ﻻ ﻳﻨﻘﻄﻊ ﻋﻦ ﻟﺴﺎﻧﻪ ذﮐﺮﮎ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﺁن ﻓﻰ اﻇﻬﺎر ﻣﺎ اﻣﺮﺗﻪ ﺑﺎﻇﻬﺎرﻩ ﺑﻴﻦ ﻋﺒﺎدﮎ و‬ ‫و ﺛﻨﺂﺋﮏ و ﻻ ﻳﺘﻮﻗّﻒ اﻗ ّ‬ ‫ﻋﻈﻤﺘﮏ و ﺳﻠﻄﺎﻧﮏ ﻳﺎ ﻣﻦ ﺑﻘﺮﺑﮏ اهﺘﺰّت اﻟﺒﻼد و ﻓﻰ هﺠﺮﮎ ذاﺑﺖ اﻻﮐﺒﺎد‪.‬‬ ‫ﻻ اﺑﺪّل ذّﻟﯽ اﻟّﺬى ورد ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻠﮏ ﺑﻌ ّﺰ اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻻ هﺬا اﻟﻀّﻌﻒ ﺑﻘﻮّة اﻻﻣﻢ و ﻻ‬ ‫ﻰ ﻓﻰ ﺣﺒّﮏ هﻮ ﻣﻘﺼﻮد ﻗﻠﺒﻰ و‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ورد ﻋﻠ ّ‬ ‫هﺬا اﻟﻔﻘﺮ ﺑﺜﺮوة ﻣﻦ ﻓﻰ ارﺿﮏ‪ .‬ﮐ ّ‬ ‫ﻣﺤﺒﻮب ﻓﺆادى ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﺳﮑّﺎن ﻣﺪﺁﺋﻦ ﻋﺪﻟﮏ و اﻟﻤﻨﺼﻔﻮن ﻣﻦ ﻋﺒﺎدﮎ و‬ ‫ب ﺗﻌﻠﻢ ﺑﺎﻧّﻰ ﻣﺎ اردت اﻟّﺎ ﺣﺮّﻳﺔ ﻋﺒﺎدﮎ و ﻧﺠﺎﺗﻬﻢ ﻣﻦ ﺳﻼﺳﻞ‬ ‫ﺧﻠﻘﮏ‪ .‬اى ر ّ‬

‫ﺐ و ﺗﺮﺿﻰ اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﻠﻴﻢ‬ ‫اﻟﺘّﻘﻠﻴﺪ و اﻻوهﺎم اﻳّﺪهﻢ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﺗﺤ ّ‬ ‫اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻳﺎ اﺑﺎ اﻟﺤﺴﻦ ﮐﻢ ﻣﻦ ﻋﺒﺪ ﻣﻨﻌﺘﻪ اﻟﺪّﻧﻴﺎ و ﮐﻢ ﻣﻦ ﻋﺒﺪ ﺧﺮق اﻻﺣﺠﺎب‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﮐﻦ راﺳﺨًﺎ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ و ﻧﺎﻃﻘًﺎ ﺑﻬﺬا اﻟﻨّﺒﺄ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻗﺪ‬ ‫ﻼ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﻣﻘﺒ ً‬ ‫ﺣﻀﺮت ورﻗﺔ ﻋﻨﺪ اﻟﻤﻈﻠﻮم و ﮐﺎﻧﺖ ﻣﺰﻳّﻨﺔ ﺑﺎﺳﻤﺂء اﻟّﺬﻳﻦ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﺎﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫ﻞ واﺣﺪ ﻣﺎ ﻳﻘﺮّﺑﻪ اﻟﯽ اﻟﻔﺮد اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﻮﺻﻴﮑﻢ ﻣﺮّة اُﺧﺮى‬ ‫اﻟﺤﻤﻴﺪ‪ .‬ﻗﺪ اﻧﺰﻟﻨﺎ ﻟﮑ ّ‬ ‫ﺑﺎﻟﻌﺪل و اﻻﻧﺼﺎف و ﺑﺤﻔﻆ هﺬا اﻟﮑﺘﺎب اﻟّﺬى ﻳﻬﺪﻳﮑﻢ اﻟﻰ ﺻﺮاط اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ‬ ‫و ﻧﺬﮐﺮ اﻟّﺬﻳﻦ ﻣﺎ ﺣﻀﺮت اﺳﻤﺂﺋﻬﻢ ﻓﻰ اﻟﺴّﺠﻦ و ﻧﺒﺸّﺮهﻢ ﺑﻌﻨﺎﻳﺔ رﺑّﻬﻢ اﻟﻔﻀّﺎل‬ ‫اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬اوّل اﻻﻣﺮ هﻮ ﻋﺮﻓﺎن اﻟﻠّﻪ و اﺧﺮﻩ اﻻﺳﺘﻘﺎﻣﺔ ﻋﻠﻴﻪ ﮐﺬﻟﮏ ﻗﺪّر ﻣﻦ ﻟﺪن‬ ‫ى ﻗﺪﻳﺮ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ﺑﺎﻋﺮاﺿﮑﻢ ﻻ ﻳﻤﻨﻊ اﻟﺒﺤﺮ اﻣﻮاﺟﻪ و ﻻ اﻟﺸّﻤﺲ‬ ‫ﻗﻮ ّ‬ ‫ﻻ‬ ‫اﺷﺮاﻗﻬﺎ اﻧﻈﺮوا ﺛ ّﻢ اﻧﺼﻔﻮا و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﺠﺎهﻠﻴﻦ‪ .‬ﺳﻮف ﻳﺒﻌﺚ اﻟﻠّﻪ رﺟﺎ ً‬ ‫ﻳﻨﺼﺮون اﻟﻤﻈﻠﻮم ﺑﺎﻟﺤﮑﻤﺔ و اﻟﺒﻴﺎن اﻧّﻪ هﻮ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬و ﻧﺬﮐﺮ اﻣﺂﺋﻰ هﻨﺎﮎ‬ ‫ﻦ ﺑﺎﻟﻠّﻪ اذ اﺗﻰ ﺑﺎﻣ ٍﺮ ﺑﺪﻳﻊ و ﻓﺰن ﺑﺎ ّﻳﺎﻣﻪ و ﺳﻤﻌﻦ و اﻗﺒﻠﻦ اﻟﯽ اﻻﻓﻖ‬ ‫اﻟﻠّﺂﺋﻰ ﺁﻣ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻮال ﻳﺴﻤﻊ و ﻳﺮى‬ ‫ﻦ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﺐ ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬اﻧّﻪ ﻣﻌﮑ ّ‬ ‫اﻻﻋﻠﯽ اذ ﮐﺎن اﻻرض ﻓﻰ رﻳ ٍ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ ﻟﺴﺎن اﻟﻌﻈﻤﺔ اذ ﮐﺎن‬ ‫و هﻮ اﻟﺴّﻤﻴﻊ اﻟﺒﺼﻴﺮ‪ .‬اﻓﺮﺣﻦ ﺑﻤﺎ ﺟﺮى ذﮐﺮﮐ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﺎ‬ ‫ﻦ و ﻳﮑﺘﺐ ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻦ و ﻳﻮﻓّﻘﮑ ّ‬ ‫اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻓﻰ ﺳﺠﻦ ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ﻧﺴﺌﻞ اﻟﻠّﻪ ان ﻳﺆﻳّﺪﮐ ّ‬ ‫ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﺴﻤﺂء ﺟﻮدﻩ و ﺑﺤﺮ ﻓﻀﻠﻪ اﻧّﻪ ارﺣﻢ اﻟﺮّاﺣﻤﻴﻦ‪ .‬و ﻧﺬﮐﺮ اﺑﺎ اﻟﺤﺴﻴﻦ و‬ ‫ب اﻟﻌﺮش اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﺧﺬ اﻟﮑﺘﺎب ﺑﻘﻮّة ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ‬ ‫ﻧﻮﺻﻴﻪ ﺑﻤﺎ ﻧﺰّل ﻓﻰ ﮐﺘﺎب اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ب‬ ‫ﺐ اﻟﻌﺎﻣﻠﻴﻦ‪ .‬ﻟﮏ و ﻟﻠّﺬﻳﻦ ﺁﻣﻨﻮا هﻨﺎﮎ ان ﺗﻘﺮؤا ﻣﺎ ﻧﺎﺟﻴﻨﺎ ﺑﻪ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫اﻧّﻪ ﻳﺤ ّ‬ ‫ﻰ اﻟﺮّﻓﻴﻊ‪ .‬هﻮ اﻟﺬّاﮐﺮ و اﻟﻤﺬﮐﻮر‪ .‬اﻟﻬﻰ اﻟﻬﻰ هﺠﺮﮎ اهﻠﮑﻨﻰ و ﻓﺮاﻗﮏ‬ ‫اﻟﮑﺮﺳ ّ‬ ‫اﺣﺮﻗﻨﻰ و ﺑﻌﺪﮎ اذاﺑﻨﻰ و ذﮐﺮﮎ اﺷﻌﻠﻨﻰ و ﻧﺪﺁﺋﮏ هﺰّﻧﻰ و ﻋﺰّﺗﮏ و ﺟﻤﺎﻟﮏ‬ ‫ﻟﻮ ﻳﻔﺤﺺ اﺣﺪ ﻗﻠﻮب ﻋﺎﺷﻘﻴﮏ ﻟﻴﺮاهﺎ ﻣﺸﺒّﮑﺔ ﻣﻦ ﺳﻬﺎم ﻓﺮاﻗﮏ و اﮐﺒﺎدهﻢ‬ ‫ى ﻣﮑﺎن ﺗﻨّﻮر‬ ‫ب اﺟﺪ ﻋﺮف ﻇﻬﻮرﮎ و ﻟﻢ ادر ا ّ‬ ‫ﻣﺤﺘﺮﻗﺔ ﻣﻦ ﻧﺎر هﺠﺮﮎ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﺑﻨﻮر ﻣﻌﺮﻓﺘﮏ و ﺗﺰﻳّﻦ ﺑﺎﻧﻮار وﺟﻬﮏ و ﺗﺸﺮّف ﺑﻘﺪوﻣﮏ اﺳﺌﻠﮏ ﺑﺠﻤﺎﻟﮏ‬ ‫اﻟﻤﺸﺮق ﻣﻦ اﻓﻘﮏ اﻻﻋﻠﯽ و اﺳﺮار ﻋﻠﻤﮏ ﻳﺎ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء و ﻓﺎﻃﺮ اﻟﺴّﻤﺂء‬ ‫ب‬ ‫ﺑﺎن ﺗﻘﺪّر ﻟﻌﺒﺎدﮎ اﻟﺤﻀﻮر اﻣﺎم وﺟﻬﮏ و اﻟﻘﻴﺎم ﻟﺪى ﺑﺎب ﻋﻈﻤﺘﮏ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫اﺷﻬﺪ اﻧّﮏ ﺧﻠﻘﺖ اﻻذان ﻻﺻﻐﺂء ﻧﺪﺁﺋﮏ ﻓﻰ ﻳﻮﻣﮏ و اﻟﻌﻴﻮن ﻟﻤﺸﺎهﺪة اﻧﻮار‬ ‫ب‬ ‫ﻣﺸﺮق وﺣﻴﮏ و ﻣﻄﻠﻊ ﺁﻳﺎﺗﮏ و ﻣﺼﺪر ﻇﻬﻮرات ﻗﺪرﺗﮏ و اﻟﻄﺎﻓﮏ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﻻ ﺗﺤﺮم اﻻذان ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻘﺖ ﻟﻪ و اﻻﺑﺼﺎر ﻋﻤّﺎ ﺑﺪﻋﺖ ﻟﻪ اﻧﺖ اﻟّﺬى ﺳﺒﻘﺖ‬ ‫ب ﻗﺪ اﺧﺬﺗﻨﻰ ﻧﻔﺤﺎت‬ ‫رﺣﻤﺘﮏ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و اﺣﺎط ﻓﻀﻠﮏ اﻟﮑﺎﺋﻨﺎت‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﻗﻤﻴﺺ ﻇﻬﻮرﮎ و اﺟﺘﺬﺑﺘﻨﻰ ﺁﻳﺎت ﻋﻈﻤﺘﮏ ﺑﺤﻴﺚ ﻧﺴﻴﺖ ﻧﻔﺴﻰ و ذاﺗﻰ و ﻣﺎ‬ ‫ى ﻋﻤﻞ اﻗﻮم اﻣﺎم وﺟﻬﮏ ﻟﻴﺘﻀ ّﻮع‬ ‫ﺧﻠﻖ ﻓﻰ ارﺿﮏ و ﺳﻤﺂﺋﮏ‪ .‬ﻓﺎﻩ ﺁﻩ ﻟﻢادر ﺑﺎ ّ‬

‫ن ﻋﺒﺪﮎ‬ ‫ﻣﻨﻪ ﻋﺮف رﺿﺂﺋﮏ ﻻ و ﻋﺰّﺗﮏ ﻓﻀﻠﮏ اﺣﺎﻃﻨﻰ وﺟﻮدﮎ ﺷﺠّﻌﻨﻰ‪ .‬ا ّ‬ ‫هﺬا ﻗﺪ ﮐﺎن ﻣﻮﻗﻨًﺎ ﺑﻔﻀﻠﮏ و ﻋﻄﺂﺋﮏ و ﻗﺒﻮل ﻣﺎ ﻇﻬﺮ ﻣﻨّﻰ ﻓﻰ اﻳّﺎﻣﮏ و‬ ‫ﻞ‬ ‫ﺐ ان اﺿﻊ وﺟﻬﻰ و ﺟﺒﻴﻨﻰ ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﺰّﺗﮏ و ﺟﻼﻟﮏ و ﻗﺪرﺗﮏ و ﺟﻤﺎﻟﮏ اﺣ ّ‬ ‫ﻞ ﻳﻘﻊ ﻋﻠﯽ ﺗﺮاب ﺗﺸﺮّف ﺑﻘﺪوم اﺻﻔﻴﺂﺋﮏ و ﺳﻔﺮﺁﺋﮏ‪.‬‬ ‫ﺑﻘﻌﺔ ﻣﻦ ﺑﻘﺎع ارﺿﮏ ﻟﻌ ّ‬ ‫اﺳﺌﻠﮏ ﻳﺎ ﻓﺎﻃﺮ اﻟﺴّﻤﺂء ﺑﻤﺸﺎرق ﻗﺪرﺗﮏ و اﻗﺘﺪارﮎ ان ﺗﮑﺘﺐ ﻟﯽ ﻣﺎ ﻳﻨﻔﻌﻨﻰ ﻓﻰ‬ ‫ﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻦ ﻋﻮاﻟﻤﮏ ﺛ ّﻢ ارزﻗﻨﻰ ﻣﺎ هﻮ ﺧﻴﺮ ﻓﻰ ﮐﺘﺎﺑﮏ اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻤﻌﻄﻰ‬ ‫ﮐّ‬ ‫اﻟﺒﺎذل اﻟﻤﺸﻔﻖ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬و اﺳﺌﻠﮏ ﻳﺎ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﺒﻘﺎء و ﻣﻄﻠﻊ اﻟﻌﻄﺂء ﺑﺎﻳﺎﺗﮏ‬ ‫اﻟﮑﺒﺮى و اﺳﻤﮏ اﻻﻋﻈﻢ اﻻﺑﻬﻰ ﺑﺎن ﺗﺠﻌﻠﻨﻰ ﻃﺂﺋﻔًﺎ ﺣﻮل ﻋﺮﺷﮏ و ﻗﺂﺋﻤًﺎ ﻟﺪى‬ ‫ﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻦ ﻋﻮاﻟﻤﮏ ﺛ ّﻢ زﻳّﻦ هﻴﮑﻠﯽ و ﻗﻠﺒﻰ و ﺻﺪرى‬ ‫ﺑﺎب ﻋﻈﻤﺘﮏ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ب هﺬا ﻳﻮم ﻗﺪ ﻣﺎج‬ ‫ﺑﺎﻧﻮار ﻣﻌﺮﻓﺘﮏ و ﺑﻄﺮاز اﻟﻘﺒﻮل ﺑﺠﻮدﮎ و ﮐﺮﻣﮏ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﻓﻴﻪ ﺑﺤﺮ ﻋﻄﺂﺋﮏ و اﻧﺎر اﻓﻖ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﺑﻨﻴّﺮ ﻓﻀﻠﮏ اﺳﺌﻠﮏ ان ﻻ ﺗﻤﻨﻌﻨﻰ ﻋﻤّﺎ‬ ‫ﻋﻨﺪﮎ ﺛ ّﻢ اﮐﺘﺐ ﻟﯽ ﻣﺎ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﺮﺣﻤﺘﮏ و ﻣﻮاهﺒﮏ و ﻳﻠﻴﻖ ﻟﻌﻈﻤﺘﮏ و ﺳﻠﻄﺎﻧﮏ‬ ‫اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﺗﺸﺂء ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺖ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬و اﻟﺼّﻠﻮة و‬ ‫اﻟﺴّﻼم و اﻟﺘّﮑﺒﻴﺮ و اﻟﺒﻬﺎء ﻋﻠﯽ اوﻟﻴﺂﺋﮏ و اﺻﻔﻴﺂﺋﮏ اﻟّﺬﻳﻦ ﻣﺎ ﻧﻘﻀﻮا ﻣﻴﺜﺎﻗﮏ و‬ ‫ﻋﻬﺪﮎ و ﻋﻤﻠﻮا ﻣﺎ اﻣﺮوا ﺑﻪ ﻓﻰ ﮐﺘﺎﺑﮏ اﻟﻤﺒﻴﻦ‪ .‬اوﻟﺌﮏ ﻋﺒﺎد ﻧﺒﺬوا اﻟﺸّﺮﮎ‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻟﺪﻧﮏ اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ورﺁﺋﻬﻢ ﻣﺘﻤﺴّﮑﻴﻦ ﺑﻨﻮر اﻟﺘّﻮﺣﻴﺪ ﻓﻀ ً‬ ‫)‪(٣‬ﺑﺴﻤﻰاﻟﻤﻈﻠﻮماﻟﻈّﺎهﺮ‬ ‫ﻓﻰاﻟﺴّﺠﻦاﻻﻋﻈﻢ‬ ‫هﺬا ﮐﺘﺎب ﻳﺠﺪ ﻣﻨﻪ اﻻﺷﺠﺎر ﻋﺮف اﻟﺮّﺑﻴﻊ و اﻻﺑﻨﺂء راﺋﺤﺔ اﻻب اﻟﻤﺸﻔﻖ اﻟﮑﺮﻳﻢ‬ ‫و اﻟﻌﻄﺸﺎن ﺧﺮﻳﺮ ﻣﺎء اﻟﺤﻴﻮان و اﻟﻤﻘﺮّﺑﻮن ﻧﻔﺤﺔ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و اﻟﻤﺨﻠﺼﻮن اﻧﻮار‬ ‫اﻟﺠﻤﺎل و اﻟﻌﺸّﺎق ﺁﻳﺎت اﻟﻘﺮب و اﻟﻮﺻﺎل ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻄﻖ اﻟﻘﻠﻢ اذ ﻳﻤﺸﻰ ﺟﻤﺎل اﻟﻘﺪم‬ ‫ﻓﻰ ﻗﺼﺮ ﺟﻌﻠﻪ اﻟﻠّﻪ ﻣﻘ ّﺮ ﻋﺮﺷﻪ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻳﺎ اﺳﻤﻰ اﺷﻬﺪ ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ‬ ‫هﻮ اﻟﻔﺮد اﻟﻮاﺣﺪ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬اذهﺐ ﺑﮑﺘﺎب اﻟﻠّﻪ و اﺛﺎرﻩ اﻟﯽ دﻳﺎرﻩ و ذﮐّﺮ ﻓﻴﻬﺎ‬ ‫اﺣﺒّﺂﺋﻰ ﺑﻬﺬا اﻟﻴﻮم اﻟّﺬى ﮐﺎن ﻣﺬﮐﻮرًا ﻓﻰ اﻓﺌﺪة اﻻﻧﺒﻴﺂء و ﻣﺴﻄﻮرًا ﻓﻰ ﮐﺘﺐ‬ ‫ب‬ ‫اﻟﻨّﺒﻴّﻴﻦ و اﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ اﻳّﺎﮐﻢ ان ﺗﻤﻨﻌﮑﻢ ﺣﺠﺒﺎت اهﻞ اﻟﺒﻴﺎن ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ وﺻﻴّﻨﺎهﻢ ﺑﺎﻟﻈّﻬﻮر اﻻﻋﻈﻢ و اﻣﺮﻧﺎهﻢ ﺑﺎﻟﻤﻌﺮوف و ﺑﺸّﺮﻧﺎهﻢ ﺑﻬﺬا‬ ‫ﮏ اﻟﺮّﺣﻴﻖ اﻟﻤﺨﺘﻮم ﮐﻔﺮوا و‬ ‫اﻟﻴﻮم اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬ﻓﻠﻤّﺎ ﻇﻬﺮ اﻟﻤﮑﻨﻮن و ﻓ ّ‬ ‫ﻖ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ اﺳﻤﻰ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﺸّﺎرب رﺣﻴﻖ‬ ‫اﻋﺮﺿﻮا ﻋﻦ اﻟّﺬى اﺗﻰ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﺑﻴﺎﻧﻰ ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن اذﮐﺮوا ﺛ ّﻢ اﻧﻈﺮوا ﻣﺎ اﻧﺰﻟﻪ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ اﻟﻔﺮﻗﺎن ﻳﻮم ﻳﻘﻮم‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﻌﺘﺮﺿﻮا ﻋﻠﯽ اﻟّﺬى‬ ‫اﻟﻨّﺎس ﻟﺮ ّ‬ ‫ﺑﻪ ﻧﺼﺒﺖ راﻳﺔ اﻟﻌﺮﻓﺎن ﻋﻠﯽ اﻋﻠﯽ ﻣﻘﺎم اﻻﻣﮑﺎن و ﻣﺎج ﺑﺤﺮ اﻟﺒﻴﺎن و هﺎج‬

‫ن اﻟّﺬى‬ ‫ﻋﺮف اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻧﺼﻔﻮا و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﻬﺪى ﻗﻞ ا ّ‬ ‫اﺗّﺨﺬﺗﻤﻮﻩ ﻻﻧﻔﺴﮑﻢ رﺑّﺎ ﻣﻦ دون اﻟﻠّﻪ ﮐﺎن ﻳﻔ ّﺮ ﻣﻦ ﻣﻘﺎم اﻟﯽ ﻣﻘﺎم ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ‬ ‫ﻒ ﺑﺼﻴﺮ‪ .‬ﻳﺎ اﺳﻤﻰ ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ﻻ ﺗﻨﻔﻌﮑﻢ اﻟﻴﻮم‬ ‫ﻞ ﻣﻨﺼ ٍ‬ ‫ﻣﺎﻟﮏ اﻻﻧﺎم و ﮐ ّ‬ ‫ﮐﺘﺐ اﻟﻌﺎﻟﻢ اﻟّﺎ ﺑﻬﺬا اﻟﮑﺘﺎب اﻟّﺬى ﻳﻤﺸﻰ ﻓﻰ اﻟﺴّﺠﻦ اﻻﻋﻈﻢ و ﻳﻨﻄﻖ اﻣﺎم اﻻﻣﻢ‬ ‫اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻤﺒّﻴﻦ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻗﺪ ﻻح اﻻﻓﻖ اﻻﺑﻬﻰ و ﺗﺤﺮّﮎ اﻟﻘﻠﻢ اﻻﻋﻠﯽ ﻓﻰ‬ ‫هﺬا اﻟﻈّﻬﻮر اﻟّﺬى ﺑﻪ ارﺗﻔﻊ ﺧﺒﺂء اﻟﻤﺠﺪ ﻋﻠﯽ اﻟﺒﻘﻌﺔ اﻟﻨّﻮرﺁء و ﻇﻬﺮ ﻣﺎ هﻮ‬ ‫اﻟﻤﺴﻄﻮر ﻓﻰ ﮐﺘﺐ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻳﺎ اﺳﻤﻰ ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ اﺳﻤﻌﻮا ﻣﺎ‬ ‫ﻏﻨّﺖ ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻣﺔ اﻟﺒﻴﺎن ﻋﻠﯽ اﻻﻏﺼﺎن ﺛ ّﻢ اﻧﻈﺮوا اﻟﺠﻮهﺮ اﻟّﺬى اﺧﺬﻩ اﻟﻨّﻘﻄﺔ‬ ‫اﻻوﻟﯽ ﻣﻦ ﮐﺘﺐ اﻟﺴّﻤﺂء ﺑﻘﻮﻟﻪ و ﻗﺪ ﮐﺘﺒﺖ ﺟﻮهﺮًا ﻓﻰ ذﮐﺮﻩ و هﻮ اﻧّﻪ ﻻ ﻳﺸﺎر‬ ‫ﺑﺎﺷﺎرﺗﻰ و ﻻ ﺑﻤﺎ ذﮐﺮ ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺎن اﺗّﻘﻮا اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻻ ﺗﮑﻔﺮوا ﺑﺎﻟّﺬى اﺗﮑﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻄﻠﻊ اﻟﻌﺮﻓﺎن ﺑﺒﺮهﺎن ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻻ ﻳﻐﻨﻴﮑﻢ اﻟﻴﻮم ﻣﺎ ﻋﻨﺪ اﻟﻘﻮم ﺿﻌﻮا اﻻوهﺎم‬ ‫ﻞ ﻧﺒّﻰ و‬ ‫ﻣﻘﺒﻠﻴﻦ اﻟﯽ ﻣﻈﻬﺮ ﻧﻔﺲ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬هﺬا ﻳﻮم اﺧﺬﻧﺎ ﻋﻬﺪﻩ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻰ ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻳﻤﻨﻌﮑﻢ اﻟﺤﺠﺎب اﻻﮐﺒﺮ ﻋﻦ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻘﺪر‬ ‫ﻞ وﻟ ّ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻃﻬّﺮوا ﻗﻠﻮﺑﮑﻢ ﻣﻦ ﮐﻮﺛﺮ ﺑﻴﺎن رﺑّﮑﻢ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﻤﻴﺪ‪ .‬ﻗﺪّﺳﻮا ﻣﺮات ﺻﺪورﮐﻢ‬ ‫ع ﻣﺎ ﻋﻨﺪ اﻟﻘﻮم و ﻧﻨﺼﻒ‬ ‫ﻟﻴﻨﻄﺒﻊ ﻋﻠﻴﻬﺎ اﻟﻤﻠﮏ ﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ ﻳﻮم اﻟﺪّﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﻌﺎﻟﻮا َﻧ َﺪ ُ‬ ‫ﻓﻴﻤﺎ اﺷﺮق ﻣﻦ اﻓﻖ ﻋﻠﻢ اﻟﻠّﻪ اﻟﻮاﺣﺪ اﻟﻔﺮد اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ﻗﻞ ان ﺗﺮﻳﺪوا اﻵﻳﺎت اﻧّﻬﺎ‬ ‫ﻞ‬ ‫اﺣﺎﻃﺖ اﻻﻓﺎق و ان ﺗﺮﻳﺪوا اﻟﺒﻴّﻨﺎت اﻧّﻬﺎ ﻇﻬﺮت ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻻ ﻳﻨﮑﺮهﺎ اﻟّﺎ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﻌﺘﺪ اﺛﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﻗﻤﺖ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ ﻓﻰ ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﺳﮑّﺮت اﻻﺑﺼﺎر و زﻟّﺖ‬ ‫اﻻﻗﺪام ﻣﻦ ﺧﺸﻴﺔ اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﺎﻧﻮا ﻋﻠﯽ ﺟﺎﻧﺐ ﻋﻈﻴﻢ ﻣﻦ اﻟﻈّﻠﻢ اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻤﻌﺘﺪﻳﻦ‪ .‬ﻳﺎ اﺳﻤﻰ و اﻟﺴّﺂﺋﺮ ﺑﺎذﻧﻰ اذﮐﺮ ﻻﺻﻔﻴﺂﺋﻰ و اوﻟﻴﺂﺋﻰ ﻣﺎ ﻇﻬﺮ ﻓﻰ‬ ‫ارض اﻟﺴّﺮ ﻣﻦ ﻗﺪرة اﻟﻠّﻪ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ اذ ﻃﻠﻊ ﻣﻦ اﻓﻖ اﻟﺒﻴﺖ ﻧﺎﻃﻘًﺎ ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ‬ ‫ن اﻟﺒﻴﺎن ﻧﺰّل ﻟﺬﮐﺮى و اﻧّﻪ ورﻗﺔ ﻣﻦ اوراق ﺳﺪرة‬ ‫اﻟﻤﻠﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ا ّ‬ ‫ﺑﻴﺎﻧﻰ ﻗﺪ ﺷﻬﺪ ﻟﺬﻟﮏ ﻣﺒﺸّﺮى اﻟّﺬى ﻓﺪى ﻧﻔﺴﻪ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻠﯽ اﻟﻮاﺿﺢ اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ‬ ‫ﻣﻸ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻳﻤﻨﻌﮑﻢ اﻟﺒﻴﺎن ﻋﻦ رﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻟﻌﻤﺮ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻧﺰّل ﻟﻴﺸﻬﺪ‬ ‫ﻟﯽ اﻗﺮؤا ﻣﺎ ﻓﻴﻪ و ﮐﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﻨﺼﻔﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻣﮑﻠّﻢ اﻟﻄّﻮر ﻳﻨﻄﻖ و اﻧﺘﻢ ﻻ‬ ‫ﺗﺸﻌﺮون و هﻮ اﻟﻤﻮﻋﻮد ﺑﻠﺴﺎن اﻻﻧﺒﻴﺂء اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺠﺎدﻟﻮا ﺑﺎﻳﺎت اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻗﻞ هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﻳﻨﺎدى اﻟﺒﺤﺮ ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮏ ﻳﺎ ﺑ ّﺮ ﺑﻤﺎ ﻣﺮّت ﻋﻠﻴﮏ‬ ‫ﻧﺴﻤﺎت اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻗﺪ وﺟﺪت ﻧﻔﺤﺎت اﻻﻳّﺎم و ﻋﺮف ﻗﻤﻴﺺ رﺑّﮏ اذ‬ ‫ﻇﻬﺮ ﺑﺎﺳﻤﻪ اﻟﻤﺒﺎرﮎ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺒﺪﻳﻊ و ﻳﻨﺎدى اﻟﺒ ّﺮ و ﻳﻘﻮل ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮏ ﻳﺎ ﺑﺤﺮ ﺑﻤﺎ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ اﺣﺒّﺂء اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻓﻰ اﻟﺒﻠﺪان اﻓﺮﺣﻮا ﺑﻤﺎ‬ ‫ﺳﺮت ﻋﻠﻴﮏ ﺳﻔﻴﻨﺔ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫اﺧﺘﺼّﮑﻢ اﻟﻠّﻪ ﻟﻌﺮﻓﺎن ﻣﺸﺮق اﻻﻣﺮ و ﻋﺼﻤﮑﻢ ﻋﻦ اﻟﻔﺰع اﻻﮐﺒﺮ اﻟّﺬى اﺧﺬ‬

‫ى اﻟﻐﺎﻟﺐ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻗﺪ ﻓﺰﺗﻢ ﺑﻤﺎ ﻻ ﻓﺎز ﺑﻪ اﺣﺪ ﻳﺸﻬﺪ‬ ‫اﻟﺒﺸﺮ اﻟّﺎ ﻣﻦ ﺷﺎء اﷲ اﻟﻘﻮ ّ‬ ‫ﺑﺬﻟﮏ اهﻞ اﻟﻔﺮدوس اﻻﻋﻠﯽ و ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﮐﺘﺎب ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ اﺳﻤﻰ ذﮐّﺮ ﻋﺒﺎدى و‬ ‫ﺑﺸّﺮهﻢ ﺑﺮﺣﻤﺘﻰ و ﻋﻨﺎﻳﺘﻰ ﺛ ّﻢ اﻗﺮء ﻟﻬﻢ ﻣﺎ ﻧﺰّل ﻣﻦ ﻣﻠﮑﻮت ﺑﻴﺎﻧﻰ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﺣﺮّم ﻋﻠﻴﮑﻢ ﺷﺮب اﻻﻓﻴﻮن ﻓﻰ ﮐﺘﺎب اﻟﻠّﻪ اﻻﻣﺮ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬اﻧّﻪ ﻳﻀﺮّﮐﻢ و ﻣﺎ ﻳﻨﻔﻌﮑﻢ‬ ‫هﻮ ﻣﺎ اﻣﺮﺗﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ﺑﺂﻳﺎت واﺿﺤﺎت و ﺑﺮاهﻴﻦ ﺳﺎﻃﻌﺎت ﻃﻮﺑﻰ‬ ‫ﻟﻤﻦ ﻋﻤﻞ ﺑﻤﺎ اﻣﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻣ ّﺮ ﻋﻠﯽ اﻟﺒﻼد ﺑﻨﻔﺤﺎت‬ ‫ﻗﻤﻴﺺ ﺑﻴﺎن رﺑّﮏ و ﺑّﺸﺮ اﺣّﺒﺂﺋﻪ ﻓﻴﻬﺎ ﺑﻬﺬا اﻟﺬّﮐﺮ اﻟّﺬى ﺑﻪ ﻇﻬﺮ ﻣﺎ ﮐﺎن ﻣﺴﺘﻮرًا‬ ‫ن رﺑّﮏ‬ ‫ﻓﻰ ﻟﻮح ﻣﺴﻄﻮر‪ .‬ﺧﺬ ﺣﻘﻮق اﻟﻠّﻪ ﺑﺎذن ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ﺛ ّﻢ اﻋﻤﻞ ﺑﻤﺎ اﻣﺮﻧﺎﮎ ﺑﻪ ا ّ‬ ‫ﻟﻬﻮ اﻻﻣﺮ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻳﺸﺂء ﻻ ﺗﻀﻌﻔﻪ ﻗﻮّة اﻻﻗﻮﻳﺂء و ﻻ ﺗﻌﺠﺰﻩ ﺷﺌﻮﻧﺎت اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪.‬‬ ‫ان وردت ارض اﻻﻟﻒ و اﻟﺮّﺁء ﮐﺒّﺮ ﻣﻦ ﻗﺒﻠﯽ ﻋﻠﯽ اﺣّﺒﺂﺋﻰ و ﻧﻮّرهﻢ ﺑﺎﻧﻮار‬ ‫ﺷﻤﺲ ﻋﻨﺎﻳﺘﻰ و ذﮐّﺮهﻢ ﺑﻬﺬا اﻟﻨّﺒﺄ اﻟّﺬى ﺑﻪ ارﺗﻔﻊ هﺬا اﻟﺒﻨﺂء اﻟﻤﺮﻓﻮع‪ .‬ﻗﻞ ان‬ ‫اﺷﮑﺮوا ﺑﻤﺎ ﻧﻄﻖ ﺑﺬﮐﺮﮐﻢ ﻗﻠﻤﻰ اﻻﻋﻠﯽ و ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﻴﮑﻢ وﺟﻬﻰ اﻻﺑﻬﻰ و اﻧﺰل‬ ‫ﻟﮑﻢ ﻟﺴﺎن ﻋﻨﺎﻳﺘﻰ ﻣﻦ ﻣﻠﮑﻮت ﺑﻴﺎﻧﻰ ﻣﺎ ﻟﻮ ﺗﻀﻌﻮﻧﻪ ﻋﻠﯽ اﻟﺠﺒﻞ ﻟﻴﻄﻴﺮ ﺷﻮﻗًﺎ ﻟﻠﻘﺂء‬ ‫ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻌﻠﻞ اﻟّﺬى اﺗﻰ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﺎ ﻣﻨﻌﺘﻪ ﺣﺠﺒﺎت اﻻوهﺎم و ﻻﺳﺒﺤﺎت اﻟﻈّﻨﻮن‪.‬‬ ‫ﻗﻞ اﻧّﻪ اﺗﻰ ﺑﺤﺠّﺔ اﻟﻠّﻪ و ﺑﺮهﺎﻧﻪ و اﻧّﻪ ﻟﺼﺮاط اﻟﻠّﻪ ﻟﻤﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض‬ ‫ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﺗﻌﻠﻤﻮن‪ .‬و ﻧﺬﮐﺮ اﻻﻣﺎم ﻓﻴﻬﺎ اﻟّﺬى هﺎﺟﺮ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻠﯽ و اﻗﺒﻞ اﻟﯽ ان ﺣﻀﺮ‬ ‫ﺗﻠﻘﺂء ﻋﺮﺷﻰ اذ ﮐﺎن اﻟﻨّﻮر ﻣﺸﺮﻗًﺎ ﻣﻦ اﻓﻖ اﻟﺰّورﺁء و ﺷﺮب ﮐﻮﺛﺮ وﺻﺎﻟﯽ ﻣﻦ‬ ‫ﺸﻬﻮد‪ .‬ﻧﺸﻬﺪ اﻧّﻪ‬ ‫اﻳﺎدى ﻋﻄﺂﺋﻰ و ﻗﺎم ﻟﺪى ﺑﺎﺑﻰ اﻟّﺬى ﻓﺘﺢ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﻐﻴﺐ و اﻟ ّ‬ ‫ب ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن‪ .‬ﻳﺎ ﻋﻠﯽ ﻗﺒﻞ اﮐﺒﺮ ذﮐّﺮ اﻟﺒﺸﺮ‬ ‫ﺳﻤﻊ اﻟﻨّﺪﺁء و اﺟﺎب ﻣﻮﻟﻪ ر ّ‬ ‫ﺑﻤﺎ ﺟﺮى ﻣﻦ ﻗﻠﻤﻰ اﻻﻋﻠﯽ ﻗﻞ اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﮑﻔﺮوا ﺑﺎﻟّﺬى ﻳﺄﻣﺮﮐﻢ ﺑﺎﻟﻤﻌﺮوف‬ ‫و ﻳﻨﻬﮑﻢ ﻋﻤّﺎ ﻧﻬﻴﺘﻢ ﻋﻨﻪ ﻓﻰ ﮐﺘﺎب اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮدود‪ .‬ﻟﮑﻢ ان ﺗﺪارﮐﻮا ﻣﺎﻓﺎت‬ ‫ﻋﻨﮑﻢ ﻓﻰ اﻳّﺎﻣﻪ ﺿﻌﻮا ﻣﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ و ﺧﺬوا ﻣﺎ ﻳﺄﻣﺮﮐﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻳﻨﻄﻖ ﻓﻰ ﻗﻄﺐ اﻟﻌﺎﻟﻢ‬ ‫ﻈّﻬﻮر‬ ‫ﻖ ﻋﻠّﺎم اﻟﻐﻴﻮب‪ .‬ﻗﻞ ان ﻳﻌﺬّب اﻟﻠّﻪ اﺣﺪًا ﺑﻤﺎ اﻣﻦ ﺑﻬﺬا اﻟ ّ‬ ‫اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﺤ ّ‬ ‫ىﺣّ‬ ‫ﻓﺒﺎ ّ‬ ‫ﺠ ٍﺔ ﻻ ﻳﻌﺬّب اﻟّﺬﻳﻦ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﻨﻘﻄﺔ اﻟﺒﻴﺎن و ﻣﻦ ﻗﺒﻠﻪ ﺑﻤﺤﻤّﺪ رﺳﻮل اﻟﻠّﻪ و ﻣﻦ‬ ‫ﻗﺒﻠﻪ ﺑﺎﺑﻦ ﻣﺮﻳﻢ و ﻣﻦ ﻗﺒﻠﻪ ﺑﻤﻮﺳﻰ اﻟﮑﻠﻴﻢ اﻟﯽ ان ﻳﺮﺟﻊ اﻻﻣﺮ اﻟﯽ اﻟﺒﺪﻳﻊ اﻻوّل‬ ‫اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺘّﺒﻌﻮا اﻻﺻﻨﺎم اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟﺸّﺎهﺪ و اﻟﻤﺸﻬﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﺗﻮﻗّﻒ ﻓﻰ‬ ‫ﻞ اﻣﺮ ﻇﻬﺮ ﺑﺎرادة اﻟﻠّﻪ و ﻣﺸﻴّﺔﻩ ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﺗﻌﻠﻤﻮن‪ .‬ﻗﻞ ﻻ‬ ‫هﺬا اﻻﻣﺮ اﻧّﻪ ﺗﻮﻗّﻒ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻳﺮى ﻓﻰ اﻟﮑﻠﻤﺔ اﻟّﺎ ﻣﮑﻠّﻤﻬﺎ و ﻻ ﻓﻰ اﻟﺘﺠﻠّﻰ اﻟّﺎ ﺟﻤﺎل اﻟﻤﺠﻠّﻰ و ﻻ ﻓﻰ اﻟﺘّﻨﺰﻳﻞ اﻟّﺎ‬ ‫اﻟﻤﻨﺰل اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﻘﻮﻟﻪ ﮐﻦ ﻓﻴﮑﻮن‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻠﻢ اذﮐﺮ اهﻞ اﻟﻤﻴﻢ و اﻟﺮّﺁء‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮﮐﻢ ﻓﻰ‬ ‫ﻣﻦ ﻟﺪن ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء و ﺑﺸّﺮهﻢ ﺑﻌﻨﺎﻳﺔ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫اﻟﺴّﺠﻦ اﻻﻋﻈﻢ ﺑﻤﺎ ﻳﻘﺮّﺑﮑﻢ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﻤﻴﺪ‪ .‬ﻳﺎ اوﻟﻴﺂﺋﻰ ﻓﻰ اﻟﻤﻤﺎﻟﮏ و‬

‫اﻟﺒﻠﺪان اﻓﺮﺣﻮا ﺑﻤﺎ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﻴﮑﻢ وﺟﻪ اﻟﻠّﻪ و ﻳﺒﺸّﺮﮐﻢ ﺑﻤﺎ ﮐﺘﺐ ﻟﮑﻢ ﻣﻦ اﻟﻘﻠﻢ‬ ‫اﻻﻋﻠﯽ ﻓﻰ ﻟﻮح ﻧﻄﻖ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎهﻮ اﻟﺴّﺎﻣﻊ اﻟﺒﺼﻴﺮ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻠّﺬﻳﻦ ﺻﻌﺪوا اﻟﯽ‬ ‫اﻟﻠّﻪ و ﻟﻠّﺬﻳﻦ ورد ﻋﻠﻴﻬﻢ ﻣﻦ ﻣﻄﺎﻟﻊ اﻟﻈّﻠﻢ ﻣﺎ ﻧﺎح ﺑﻪ اﻟﻔﺮدوس اﻻﻋﻠﯽ و ﻣﺸﺎرق‬ ‫اﺳﻤﺂﺋﻰ اﻟﺤﺴﻨﻰ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺑﻬﺎﺋﻰ و رﺣﻤﺘﻰ و ﻋﻨﺎﻳﺘﻰ و ﻓﻀﻠﯽ اﻟّﺬى اﺣﺎط ﻣﻦ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻗﺪ اﻧﺰﻟﻨﺎ ﻟﮑﻢ ﻣﺎ ﻗﺮّت ﺑﻪ ﻋﻴﻮن اﻟﻤﻸ اﻻﻋﻠﯽ اﻓﺮﺣﻮا‬ ‫ﺛ ّﻢ اﺷﮑﺮوﻩ ﺑﻬﺬا اﻟﻔﻀﻞ اﻟﻤﺒﻴﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان ﺗﺤﺰﻧﮑﻢ اﻟﺪّﻧﻴﺎ و ﻣﺎ ﻳﻈﻬﺮ ﻓﻴﻬﺎ ﺗﺎﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻖ ﻗﺪ ﻣﺎج ﺑﺤﺮ اﻟﺴّﺮور اﻣﺎم وﺟﻪ ﻣﮑﻠّﻢ اﻟﻄّﻮر اﻗﺒﻠﻮا ﺑﻘﻠﻮب ﻧﻮرﺁء اﻟﯽ اﻻﻓﻖ‬ ‫اﻟﺤ ّ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻦ اﺳﺘﺸﻬﺪوا ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻠﯽ اوﻟﺌﮏ‬ ‫اﻻﻋﻠﯽ هﺬا ﺧﻴﺮ ﻟﮑﻢ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ا ّ‬ ‫ﻣﻦ اهﻞ ﺧﺒﺂء ﻣﺠﺪى و ﻗﺒﺎب ﻋﻈﻤﺘﻰ ﻳﺼّﻠﯽ ﻋﻠﻴﻬﻢ اهﻞ ﻣﻠﮑﻮﺗﻰ و ﺟﺒﺮوﺗﻰ و‬ ‫ﻣﻈﺎهﺮ اﺳﻤﺂﺋﻰ و ﻣﻄﺎﻟﻊ ﺻﻔﺎﺗﻰ و ﻣﻬﺎﺑﻂ ﻋﻠﻤﻰ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﻴﻂ‪ .‬ﻳﺎ اﺳﻤﻰ‬ ‫ﻋﺎﺷﺮ ﻣﻊ اﺣﺒّﺂء اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺑﺎﻟﺮوح و اﻟﺮّﻳﺤﺎن و ذﮐّﺮهﻢ ﺑﻤﺎ ﺗﻨﺠﺬب ﺑﻪ ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ ﻓﻰ‬ ‫هﺬا اﻟﻴﻮم اﻟّﺬى ﺟﻌﻠﻪ اﻟﻠّﻪ ﺳﻠﻄﺎن اﻻﻳّﺎم ﻓﻰ ﻟﻮح ﺣﻔﻴﻆ‪ .‬اﻧّﺎ ذﮐﺮﻧﺎﮎ و رﻓﻌﻨﺎﮎ و‬ ‫اﺳﻤﻌﻨﺎﮎ و ارﻳﻨﺎﮎ اﺷﮑﺮ رﺑّﮏ و ﻗﻞ ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ ﻣﻮﻟﯽ اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻟﮏ اﻟﺜّﻨﺂء‬ ‫ﻳﺎ ﻣﻘﺼﻮد اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ و ﻣﻌﺒﻮد اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ اذﻧﺎﮎ ﺑﺎن ﺗﺄذن ﻟﻤﻦ اراد ﻣﻘﺎم‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﻔّﻀﺎل اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫رﺑّﮏ هﺬﻩ ﻣﻮهﺒﺔ اﺧﺮى ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ﻋﻠﻴﮏ ا ّ‬ ‫ن اﻟّﺬى ﻗﺼﺪ‬ ‫اﺷﺮﻗﺖ ﺷﻤﺲ اﻟﻔﻀﻞ ﻣﻦ اﻓﻖ ﺳﻤﺂء ﻋﻨﺎﻳﺘﻰ و اﻧﺎ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ا ّ‬ ‫اﻟﻐﺎﻳﺔ اﻟﻘﺼﻮى و اﻟﺤﻀﻮر ﺗﻠﻘﺂء وﺟﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻮرى ﻟﻪ ان ﻳﺘّﺒﻊ ﻣﺎ اﻣﺮﻩ اﻟﻘﻠﻢ‬ ‫اﻻﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻟﺪن ﻋﺰﻳﺰ ﻋﻠﻴﻢ‪ .‬اﻧّﻪ ﻳﻤﻨﻌﮑﻢ ﻋﻦ اﻻﻧﺤﻨﺂء و اﻻﻧﻄﺮاح ﻋﻠﯽ ﻗﺪﻣﻰ و‬ ‫اﻗﺪام ﻏﻴﺮى هﺬا ﻣﺎ ﻧﺰّل ﻓﻰ اﻟﮑﺘﺎب ﻣﻦ ﻟﺪن ﻋﻠﻴﻢ ﺣﮑﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ اﺣﺒّﺂء اﻟﺮّﺣﻤﻦ ان‬ ‫اردﺗﻢ اﻟﻠّﻘﺂء ﻓﺎﺣﻀﺮوا ﺑﺎﻟﺮّوح و اﻟﺮّﻳﺤﺎن ﺑﺂداب ﮐﺎﻧﺖ ﻣﻦ ﺳﺠﻴّﺔ اﻻﻧﺴﺎن اﺗّﻘﻮا‬ ‫اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬اﻧّﻪ ﻳﺤﮑﻢ ﮐﻴﻒ ﻳﺸﺂء و ﻳﺄﻣﺮ ﺑﻤﺎ ﻳﻬﺪى اﻟﻌﺒﺎد اﻟﯽ‬ ‫هﺬا اﻟﻨّﻮر اﻻﻋﻈﻢ اﻟّﺬى اذ ﻇﻬﺮ ﺳﺠﺪ ﻟﻪ اﻟﺮّوح اﻻﻣﻴﻦ‪ .‬ﻻ ﺗﻘﺒﻠﻮا اﻻﻳﺎدى و ﻻ‬ ‫ﺗﻨﺤﻨﻮا ﺣﻴﻦ اﻟﻮرود اﻧّﻪ ﻳﺄﻣﺮﮐﻢ ﺑﺎﻟﻤﻌﺮوف و هﻮ اﻻﻣﺮ اﻟﻤﺠﻴﺐ‪ .‬ﻟﻴﺲ ﻻﺣﺪ ان‬ ‫ﻳﺘﺬﻟّﻞ ﻋﻨﺪ ﻧﻔﺲ هﺬا ﺣﮑﻢ اﻟﻠّﻪ اذ اﺳﺘﻮى ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺮش ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ﺣﺮّم‬ ‫ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻣﺎ ذﮐﺮﻧﺎﻩ ﺧﺬوا ﺳﻨﻦ اﻟﻠّﻪ و اﻣﺮﻩ و ﻻ ﺗﺘّﺒﻌﻮا ﺳﻨﻦ اﻟﺠﺎهﻠﻴﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﺣﻀﺮ‬ ‫ﻟﺪى اﻟﻮﺟﻪ اﻧّﻪ ﻣﻦ اﻟﺰّاﺋﺮﻳﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺣﻀﺮ زار‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ﺣﺮّم ﻋﻠﻴﮑﻢ‬ ‫ﻦ ﻓﺎز ﺑﻤﺎ ﮐﺎن ﻣﺴﻄﻮرًا ﻓﻰ ﮐﺘﺐ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫اﻧّﻪ ﻣﻤ ّ‬ ‫اﻟﺘّﻘﺒﻴﻞ و اﻟﺴّﺠﻮد و اﻻﻧﻄﺮاح و اﻻﻧﺤﻨﺂء ﮐﺬﻟﮏ ﺻﺮّﻓﻨﺎ اﻵﻳﺎت و اﻧﺰﻟﻨﺎهﺎ‬ ‫ﺴﺠﻮد ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﻤﻦ ﻻ ﻳُﻌﺮف و ﻻ ﻳُﺮى‬ ‫ن اﻟ ّ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ و اﻧﺎ اﻟﻔّﻀﺎل اﻟﻘﺪﻳﻢ‪ .‬ا ّ‬ ‫ﻓﻀ ً‬ ‫و اﻟّﺬى ﻳُﺮى اﻧّﻪ ﻣﻤّﻦ ﺷﻬﺪ ﻟﻪ اﻟﮑﺘﺎب اﻟﻤﺒﻴﻦ‪ .‬ﻟﻴﺲ ﻻﺣﺪ ان ﻳﺴﺠﺪﻩ و اﻟّﺬى ﺳﺠﺪ‬ ‫ن‬ ‫ﻟﻪ ان ﻳﺮﺟﻊ و ﻳﺘﻮب اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﺘّﻮاب اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬ﻗﺪ ﺛﺒﺖ ﺑﺎﻟﺒﺮهﺎن ﺑﺎ ّ‬

‫اﻟﺴّﺠﺪة ﻟﻢ ﺗﮑﻦ اﻟّﺎ ﻟﺤﻀﺮة اﻟﻐﻴﺐ اﻋﺮﻓﻮا ﻳﺎ اهﻞ اﻻرض و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﺿﻌﻮا اﺻﻮل اﻧﻔﺴﮑﻢ و ﺧﺬوا اﺻﻮل اﻟﻠّﻪ ﺑﻘﻮّة ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ‬ ‫ﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺮﻳﺐ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان ﺗﻌﺘﺮﺿﻮا ﻋﻠﯽ اﻟّﺬى ﺟﺂﺋﮑﻢ ﺑﺂﻳﺎت ﺑﻴّﻨﺎت و‬ ‫و ﻻ ﺗﺘّﺒﻌﻮا ﮐ ّ‬ ‫ن اﻟﻤﻈﻠﻮم اراد‬ ‫ﻞ ﻧﺒﺄ ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ا ّ‬ ‫اﻳّﺎﮐﻢ ان ﺗﻨﮑﺮوا هﺬا اﻟﻨّﺒﺄ اﻟّﺬى اذ ﻇﻬﺮ ﺧﻀﻊ ﻟﻪ ﮐ ّ‬ ‫ان ﻳﺬﮐﺮ ارض اﻟﺒﺂء و اﻟﻨّﻮن اﻟّﺘﻰ ﺷ ّﺮﻓﻬﺎ ﺑﻘﺪوم اوﻟﻴﺂﺋﻪ اﻟّﺬﻳﻦ وﻓﻮا ﺑﻤﻴﺜﺎﻗﻪ‬ ‫ﻞ ﻇﺎﻟﻢ ﺟﺒّﺎر‪.‬‬ ‫اﻟﻤﺤﮑﻢ اﻟﻤﺘﻴﻦ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻠّﺬﻳﻦ اﺳﺘﺸﻬﺪوا ﻓﻴﻬﺎ ﺑﻤﺎ اﮐﺘﺴﺒﺖ اﻳﺎدى ﮐ ّ‬ ‫ﻧﻌﻴﻤًﺎ ﻟﻤﻦ ﻓﺎز ﺑﺎﻟﺸّﻬﺎدة ﻓﻰ اﻳّﺎﻣﻰ و اﻧﻔﻖ ﻣﺎ ﻋﻨﺪﻩ ﻓﻰ ﺣﺒّﻰ و ﺷﻬﺪ ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﻟﺴﺎن ﻋﻈﻤﺘﻰ ﻓﻰ اﻋﻠﯽ اﻟﻤﻘﺎم‪ .‬ﻣﻦ ﻗﺎم ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺔ اﻣﺮى ﺑﺸّﺮﻩ ﺑﻌﻨﺎﻳﺔ اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﻓﻀﻠﻪ اﻟّﺬى اﺣﺎط اﻻﻓﺎق و ﻧﺬﮐﺮ اﻻﻣﻴﻦ اﻟّﺬى اﺧﺬ ﮐﺄس اﻟﺒﺄﺳﺂء و اﻟﻀّﺮاء ﻓﻰ‬ ‫ﺳﺒﻴﻞ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء اﻟﯽ ان ﺷﺮب ﻣﻨﻬﺎ ﺑﻬﺬا اﻻﺳﻢ اﻟّﺬى اذ ﻇﻬﺮ ﺧﻀﻌﺖ‬ ‫ﻟﻪ اﻻﻋﻨﺎق‪ .‬ﻳﺎ اﻣﻴﻦ ﻧﺸﻬﺪ اﻧّﮏ ﮐﻨﺖ ﻗﺂﺋﻤًﺎ ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺘﻰ و ﻧﺎﻃﻘًﺎ ﺑﺬﮐﺮى و‬ ‫ﺻﺎﺑﺮًا ﻓﻴﻤﺎ ورد ﻋﻠﻴﮏ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺼّﺮاط‪ .‬اﻧﺖ اّﻟﺬى ﺗﻤﺴّﮑﺖ ﺑﺎرادة اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﻞ ﻣﺸﺮﮎ ﻧﻘﺾ اﻟﻤﻴﺜﺎق‪ .‬اﻓﺮح ﺑﻤﺎ ذﮐﺮﻧﺎﮎ ﻓﻰ اﻟﻮاح‬ ‫ﻣﺸﻴّﺘﻪ ﺗﺎرﮐًﺎ ﻣﺎ ارادﻩ ﮐ ّ‬ ‫ﺷﺘّﻰ و ﻓﻰ ﺻﺤﻴﻔﺔ ﻣﺎ اﻃّﻠﻊ ﺑﻬﺎ اﻟّﺎ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌّﻼم‪ .‬اﻧّﺎ ﺟﻌﻠﻨﺎﮎ ﻧﺠﻤًﺎ ﻣﺸﺮﻗ ًﺎ‬ ‫ب اﻻرﺑﺎب‪ .‬ﻳﺎ اﺳﻤﻰ ﺑﺸّﺮ اهﻞ‬ ‫ﻣﻦ اﻓﻖ هﺬﻩ اﻟﺴّﻤﺂء و ﺣﺮﻓًﺎ ﻣﻦ ﮐﺘﺎب اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫اﻟﺒﻬﺎء ﻓﻰ دﻳﺎر اﺧﺮى ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ ﻣﻮﻟﯽ اﻟﻮرى ﺛ ّﻢ اﻣﺮهﻢ ﺑﻤﺎ ﻳﺮﺗﻔﻊ ﺑﻪ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻣﺎﻟﮏ اﻻﻳﺠﺎد‪ .‬ﻗﻞ اﻧﺼﺮوا رﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺑﺠﻨﻮد اﻻﻋﻤﺎل و اﻻﺧﻼق ﻟﻌﻤﺮ اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻧّﻬﺎ اﻗﻮى ﻣﻦ ﺟﻨﻮد اﻻرض ﮐﻠّﻬﺎ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﻦ ﺷﻬﺪ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻮال ﻟﻴﻈﻬﺮ ﻣﻨﮑﻢ ﻣﺎ ارادﻩ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺨﺘﺎر‪ .‬ﺗﻤﺴّﮑﻮا ﺑﺤﺒﻞ اﻻﺗّﻔﺎق ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻟﻨﺎ ﻋﺒﺎد ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻟﺠﻬﺎت ﻗﺪ ﺗﺮﮐﻨﺎ اﺳﻤﺂﺋﻬﻢ ﻟﺌﻠّﺎ ﻳﻄّﻠﻊ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﻖ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬و ﻧﺬﮐﺮ اوﻟﻴﺂﺋﻰ ﻓﻰ ارض اﻟﺘّﺎء و ﻧﺒﺸّﺮهﻢ‬ ‫ﻇﺎﻟﻢ اﻧﮑﺮ ﺣ ّ‬ ‫ﺑﻔﻀﻞ اﻟﻠّﻪ و ﻋﻨﺎﻳﺘﻪ و رﺣﻤﺘﻪ اﻟّﺘﻰ ﺳﺒﻘﺖ اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸّﻬﻮد‪ .‬ﻗﻞ ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮑﻢ ﺑﻤﺎ‬ ‫وﺟﺪﺗﻢ ﻋﺮف اﻵﻳﺎت و ﻓﺰﺗﻢ ﺑﻨﻔﺤﺎت اﻳّﺎم اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮدود‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﻮﺻﻴﮑﻢ ﺑﺘﻘﻮى‬ ‫اﻟﻠّﻪ و ﺑﻤﺎ ﻳﺮﺗﻔﻊ ﺑﻪ اﻻﻣﺮ اﻧّﻪ ﻳﺴﻤﻊ و ﻳﺮى و هﻮ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻖ ﻋﻠّﺎم اﻟﻐﻴﻮب‪ .‬ﻗﻞ اﻳّﺎﮐﻢ‬ ‫ﺐ اﻟﺪّﻧﻴﺎ ﻋﻦ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻮرى دﻋﻮا ﻣﺎ ﻓﻰ اﻟﺜّﺮى ﺛ ّﻢ اﺳﺘﻤﻌﻮا ﻣﺎ‬ ‫ان ﻳﻤﻨﻌﮑﻢ ﺣ ّ‬ ‫ﻳﻨﺎدﻳﮑﻢ ﺑﻪ ﺳﺪرة اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ ﻋﻦ ﺷﻄﺮ اﻟﺒﻘﻌﺔ اﻟﻨّﻮرﺁء ﻣﻦ اﻻرض اﻟﻤﻘﺪﺳﺔ اﻟﺒﻴﻀﺂء‬ ‫اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ اﻟﻈّﺎهﺮ اﻟﻨّﺎﻃﻖ اﻟﻔﺎﻋﻞ ﺑﻤﺎ اراد ﺑﻘﻮﻟﻪ ﮐﻦ ﻓﻴﮑﻮن‪ .‬ﻗﺪ اﻗﺒﻠﻨﺎ اﻟﻴﮑﻢ‬ ‫ﻓﻰ هﺬا اﻟﺤﻴﻦ و ﻧﺬﮐﺮﮐﻢ ﺑﻤﺎ ﻻ ﻳﻨﻘﻄﻊ ﻋﺮﻓﻪ ﺑﺪوام اﻟﻤﻠﮏ و اﻟﻤﻠﮑﻮت دﻋﻮا ﻣﺎ‬ ‫ﺗﻨﺨﻤﺪ ﺑﻪ ﻧﺎر اﻻﻣﺮ ﺑﻴﻦ اﻟﻮرى و ﺗﺸﺘﻌﻞ ﺑﻪ ﻧﺎر اﻟﻨّﻔﺲ و اﻟﻬﻮى اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ‬ ‫ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻻ ﻳﻔﻘﻬﻮن‪ .‬ﻧﺴﺌﻞ اﻟﻠّﻪ ﺑﺎن ﻳﻮﻓّﻘﮑﻢ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻳﺮﺗﻔﻊ ﺑﻪ اﻻﻣﺮ و‬ ‫ﺗﻨﻄﻖ ﺑﻪ اﻟﺴّﺪرة ﺑﻴﻦ اﻟﺒﺮّﻳﺔ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮدود‪ .‬ﻳﺎ اﺣﺒّﺂء اﻟﺮّﺣﻤﻦ‬

‫ﻞ ﻻﺋﻢ و ﺷﻤﺎﺗﺔ اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﻔﺮوا ﺑﻨﻌﻤﺔ اﻟﻠّﻪ و‬ ‫اﻧﺘﻢ اﻟّﺬﻳﻦ ﺳﻤﻌﺘﻢ ﻓﻰ اﻟﻠّﻪ ﻟﻮﻣﺔ ﮐ ّ‬ ‫اﻋﺮﺿﻮا ﻋﻦ اﻟّﺬى ﺑﻪ ﻗﺎم ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﻘﺒﻮر‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﺪﻳﺎر ﺗﻨﻮّرت ﺑﺎﻧﻮار اﻟﻮﺟﻪ و‬ ‫ﻟﺤﺪﻳﻘﺔ ﻣﺮّت ﻋﻠﻴﻬﺎ ﻧﺴﻤﺎت اﻟﻮﺣﻰ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟﻤﺤﻤﻮد‪ .‬ﺗﻤﺴّﮑﻮا ﺑﺎﻟﻤﻌﺮوف‬ ‫و ﺗﺸﺒّﺜﻮا ﺑﻤﺎ ﻳﻨﺘﻔﻊ ﺑﻪ اهﻞ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﮐﺬﻟﮏ اﻣﺮﺗﻢ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻘﺪم اﻟّﺬى‬ ‫ن ﺳﺪرة اﻟﺒﻴﺎن ارادت ان ﺗﺬﮐﺮ اهﻞ ﻣﻴﻼن اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫هﺪﺋﮑﻢ اﻟﯽ ﺻﺮاﻃﻪ اﻟﻤﻤﺪود‪ .‬ا ّ‬ ‫ﺁﻣﻨﻮا ﺑﺎﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ ﻳﻮم ﻓﻴﻪ اﻋﺮض اﻟﻘﻮم ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻳﺎ اهﻞ ﻣﻴﻼن‬ ‫اﺳﻤﻌﻮا ﻧﺪﺁء ﻣﻄﻠﻊ اﻟﻨّﻮر ﻣﻦ ﺳﺪرة اﻟﻈّﻬﻮر اﻧّﻪ ﻳﺨﺒﺮﮐﻢ ﺑﻤﺎ ﻗﺪّرﻟﮑﻢ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻮﺟﻮد‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﻮﺻﻴﮑﻢ ﺑﺎﻟﻤﻌﺮوف و ﺑﻤﺎ ﺗﺮﺗﻔﻊ ﺑﻪﻣﻘﺎﻣﺎﺗﮑﻢ ﻓﻰاﻟﻤﻠﮏ و‬ ‫اﻟﻤﻠﮑﻮت‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻘﻠﺐ اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻓﻘﻰ و ﻟﻠﺴﺎن ﻧﻄﻖ ﺑﻬﺬا اﻟﺬّﮐﺮ اﻻﻋﻈﻢ و ﻟﻮﺟﻪ‬ ‫ب ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن‪ .‬ﻳﺎ اهﻞ ﻣﻴﻼن اﻓﺮﺣﻮا ﺑﺮﺑّﮑﻢ‬ ‫ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ وﺟﻪ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻧﺘﻢ اﻗﺒﻠﺘﻢ اﻟﻴﻪ اﻧّﻪ اﻧﺰل ﻟﮑﻢ ﻣﺎ ﻻ ﺗﻌﺎدﻟﻪ اﻟﺨﺰﺁﺋﻦ و اﻟﮑﻨﻮز‪ .‬و ﻧﺬﮐﺮ‬ ‫اوﻟﻴﺂﺋﻰ ﻓﻰ ﺳﻴﺴﺎن اﻟّﺬﻳﻦ وﺟﺪوا ﻋﺮف ﺑﻴﺎﻧﻰ و ﺳﻤﻌﻮا ﻧﺪﺁﺋﻰ و ﻃﺎروا ﻓﻰ هﺬا‬ ‫اﻟﻬﻮﺁء اﻟّﺬى ﻳﺴﻤﻊ ﻣﻨﻪ ﺻﻔﻴﺮ ﻃﻴﺮاﻟﻤﻌﺎﻧﻰ اﻟّﺘﻰ ﺗﺒﺸّﺮ اﻟﻨّﺎس ﺑﺎﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫ب‬ ‫اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﻮﺻﻴﮑﻢ ﺑﺎﻻﻣﺎﻧﺔ و اﻟﻌﺪل و اﻟﻮﻓﺂء و ﺑﻤﺎ ﻳﻈﻬﺮ ﺑﻪ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻦ ﻇﻠﻤﻮا و اﻧﮑﺮوا اوﻟﺌﮏ ﻣﻦ اهﻞ اﻟﻀّﻼل ﻓﻰ ﮐﺘﺎب اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ا ّ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﻤﻴﺪ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮑﻢ ﻳﺎ اهﻞ اﻟﻔﺮدوس ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ ﻟﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰهﺬا اﻟﻤﻘﺎم‬ ‫ن اﻟّﺬى اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻮرى اﻧّﻪ ﻣﻦ اهﻞ اﻟﻔﺮدوس اﻻﻋﻠﯽ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬ا ّ‬ ‫ﮐﺘﺎﺑﻪ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻳﺎ اﺣﺒّﺂﺋﻰ اﺣﻔﻈﻮا ﻣﻘﺎﻣﺎﺗﮑﻢ ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻟّﺬى ﺑﻪ ﻇﻬﺮ ﻣﺎ ﮐﺎن ﻣﺴﻄﻮرًا‬ ‫ب ﻣﺎ ﻳﺮى و‬ ‫ﻓﻰ ﺻﺤﻒ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ﻳﺎ اﺳﻤﻰ اﺳﻤﻊ ﻣﺎ ﻳﻮﺻﻴﮏ ﺑﻪ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ب اﻟﻌﺮش اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬اذﮐﺮ اهﻞ اﻟﺰّﺁء ﻣﻦ ﻗﺒﻠﯽ ﻟﻌﻤﺮ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻬﻢ ﺗﺤﺖ‬ ‫ﻣﺎ ﻻ ﻳﺮى و ر ّ‬ ‫ﻟﺤﺎظ ﻋﻨﺎﻳﺔ رﺑّﻬﻢ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮏ ﻳﺎ ارض اﻟﺰّﺁء ﺑﻤﺎ اﺳﺘﺸﻬﺪ‬ ‫ﻓﻴﮏ اوﻟﻴﺂء اﻟﻠّﻪ و اﺻﻔﻴﺂﺋﻪ اﻟّﺬﻳﻦ ﺑﻬﻢ ﻇﻬﺮ ﺣﮑﻢ اﻟﻮﻓﺂء ﻓﻰ ﻧﺎﺳﻮت اﻻﻧﺸﺂء و‬ ‫ﻓﺎﺣﺖ ﻧﻔﺤﺔ اﻻﺳﺘﻘﺎﻣﺔ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺳﻤﺂء ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻄﻖ ﻗﻠﻤﻰ اﻻﻋﻠﯽ ﻓﻰ هﺬا‬ ‫ﻞ اﻻﺳﻤﺂء ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﺬاﮐﺮ ﻳﺬﮐﺮهﻢ‬ ‫اﻟﻤﻘﺎم اﻟّﺬى ﺳﻤّﻰ ﺑﮑ ّ‬ ‫و ﻟﻘﺎﺻﺪ ﻳﻘﺼﺪ رﻣﺴﻬﻢ و ﻳﺰورهﻢ ﺑﻤﺎ ﻧﺰّل ﻣﻦ ﺳﻤﺂء ﻣﺸﻴّﺔ رﺑّﻬﻢ ﻣﻨﺰل اﻵﻳﺎت‪.‬‬ ‫ﻳﺎ اﺳﻤﻰ ﮐﺒّﺮ ﻣﻦ ﻗﺒﻠﯽ ﻋﻠﯽ اﺣﺒّﺂﺋﻰ هﻨﺎﮎ اﻟّﺬﻳﻦ ﺗﺠﺪ ﻓﻰ وﺟﻮهﻬﻢ ﻧﻀﺮة‬ ‫ل‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻣﻦ اﻋﻤﺎﻟﻬﻢ ﻣﺎ ﻳﺮﺗﻔﻊ ﺑﻪ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﺮّﻗﺎب‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻠﻤﻰ اﻻﻋﻠﯽ و ّ‬ ‫وﺟﻬﮏ ﺷﻄﺮ اﺣﺒّﺂﺋﻰ ﻓﻰ اﻟﺮّﺁء و اﻟﺸّﻴﻦ و ﺑﺸّﺮهﻢ ﺑﺬﮐﺮى و ﻓﻀﻠﯽ و ﻋﻨﺎﻳﺘﻰ و‬ ‫ﻗﻞ ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮑﻢ ﺑﻤﺎ وﻓﻴﺘﻢ ﺑﻤﻴﺜﺎﻗﻰ و ﻋﻬﺪى و ﺷﺮﺑﺘﻢ رﺣﻴﻖ ﺑﻴﺎﻧﻰ و ﺳﻤﻌﺘﻢ ﻓﻰ‬ ‫ﻞ ﻓﺎﺟﺮ ﻣﺮﺗﺎب‪ .‬اﻧّﺎ ﮐﻨّﺎ ﻣﻌﮑﻢ ﻓﻰ اﻳّﺎم ﻓﻴﻬﺎ ﻇﻬﺮ ﻧﻌﻴﻖ ﻣﻦ ﻧﻄﻖ‬ ‫ﺳﺒﻴﻠﯽ ﻟﻮﻣﺔ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﻤﺎ ﻧﺎح ﺑﻪ ﺳﮑّﺎن اﻟﻔﺮدوس اﻻﻋﻠﯽ ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﺻﺒﺮ ﻓﻰ اﻟﻠّﻪ ﺣﺎﮐﻢ ﻳﻮم اﻟﻤﺂب‪.‬‬

‫اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮ ﻣﻦ ﺳﻤﻊ ﻧﺪﺁﺋﻰ و اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻓﻘﻰ و ﻗﺎم ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺔ اﻣﺮى و اﻗﺘﺼﺮ‬ ‫اﻻﻣﻮر ﻋﻠﯽ ذﮐﺮى و ﺛﻨﺂﺋﻰ و ﺷﻬﺪ ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ ﺑﻪ ﻟﺴﺎن اﻣﺮى ﻓﻰ ﻗﺒﺎب ﻋﻈﻤﺘﻰ‬ ‫اﻟّﺬى ﺳﻤﻴّﻨﺎﻩ ﺑﺎﻟﻌﻨﺪﻟﻴﺐ ﻓﻰ ﮐﺘﺎب اﻻﺳﻤﺂء ﻟﻴﺸﮑﺮ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ اﻟﻠّﻴﺎﻟﯽ و اﻻﻳّﺎم ﻟﻌﻤﺮ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ذﮐﺮﻧﺎﮐﻢ ﺑﻤﺎ ﻻ ﻳﻨﻘﻄﻊ ﻋﺮﻓﻪ ﺑﺪوام اﺳﻤﺂﺋﻰ اﻟﺤﺴﻨﻰ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﮐﺘﺎب اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻻﻋﻈﻢ اﻟّﺬى ﺗﻄﻮﻓﻪ اﻟﺰّﺑﺮ و اﻻﻟﻮاح‪ .‬و ﻧﺬﮐﺮ اﺣﺒّﺂﺋﻰ ﻓﻰ اﻟﻘﺎف اﻟّﺬﻳﻦ ﻣﺎ ﻣﻨﻌﺘﻬﻢ‬ ‫ﻖ و ﻓﺎزوا ﺑﮑﻮﺛﺮ اﻟﺒﻘﺎء ﻓﻰ اوّل اﻻﻳّﺎم‪ .‬ﻳﺎ اوﻟﻴﺂﺋﻰ هﻨﺎﮎ‬ ‫ﺷﺌﻮﻧﺎت اﻟﺨﻠﻖ ﻋﻦ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻓﺮﺣﻮا ﺑﻤﺎ ﻳﺬﮐﺮﮐﻢ اﻟﻤﻈﻠﻮم ﺑﻤﺎ ﺗﻨﺠﺬب ﺑﻪ اﻓﺌﺪة اوﻟﯽ اﻻﻟﺒﺎب‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮑﻢ ﺑﻤﺎ‬ ‫ﺧﺮﻗﺘﻢ اﻻﺣﺠﺎب و ﮐﺴّﺮﺗﻢ ﺑﺎﻳﺎدى اﻟﻘﺪرة و اﻻﻳﻘﺎن اﺻﻨﺎم اﻟﻈّﻨﻮن و اﻻوهﺎم‪.‬‬ ‫اﻧﺘﻢ اﻟّﺬﻳﻦ ﺳﻤﻌﺘﻢ و ﺳﺮﻋﺘﻢ اﻟﯽ ان دﺧﻠﺘﻢ ﺷﺎﻃﺊ ﺑﺤﺮ اﻟﺒﻴﺎن اﻟﻤﻘﺎم اﻟّﺬى ﻓﻴﻪ‬ ‫ﻖ و اﻇﻬﺮ ﺑﺴﻠﻄﺎﻧﻪ ﻣﺎ اراد‪ .‬ﻗﺪ‬ ‫ﺗﻨﺎدى اﻟﺬرّات اﻟﻤﻠﮏ و اﻟﻤﻠﮑﻮت ﻟﻤﻦ ﻇﻬﺮ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫وﺟﺪﻧﺎ ﻣﻨﮑﻢ ﻋﺮف اﻟﻮﻓﺂء اﻧﺰﻟﻨﺎ ﻟﮑﻢ ﻣﺎ ﻻ ﺗﻌﺎدﻟﻪ ﮐﻨﻮز اﻟﻌﺎﻟﻢ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﻨﺼﻒ ﺑﺼّﺎر‪ .‬ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻨّﺎﻇﺮ اﻟﯽ اﻟﻮﺟﻪ اذا رأﻳﺖ ﺳﻮاد ﻣﺪﻳﻨﺘﻰ ﻗﻒ و ﻗﻞ ﻳﺎ‬ ‫ارض اﻟﻄّﺂء ﻗﺪ ﺟﺌﺘﮏ ﻣﻦ ﺷﻄﺮ اﻟﺴّﺠﻦ ﺑﻨﺒﺄ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ا ّم اﻟﻌﺎﻟﻢ‬ ‫ﻖ ﻋﻠّﺎم‬ ‫و ﻣﻄﻠﻊ اﻟﻨّﻮر ﺑﻴﻦ اﻻﻣﻢ اﺑﺸّﺮﮎ ﺑﻌﻨﺎﻳﺔ رﺑّﮏ و اﮐﺒّﺮ ﻋﻠﻴﮏ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻐﻴﻮب‪ .‬اﺷﻬﺪ ﻓﻴﮏ ﻇﻬﺮ اﻻﺳﻢ اﻟﻤﮑﻨﻮن و اﻟﻐﻴﺐ اﻟﻤﺨﺰون و ﺑﮏ ﻻح ﺳ ّﺮ ﻣﺎ‬ ‫ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن‪ .‬ﻳﺎ ارض اﻟﻄّﺂء ﻳﺬﮐﺮﮎ ﻣﻮﻟﯽ اﻻﺳﻤﺂء ﻓﻰ ﻣﻘﺎﻣﻪ اﻟﻤﺤﻤﻮد ﻗﺪ‬ ‫ﮐﻨﺖ ﻣﺸﺮق اﻣﺮ اﷲ و ﻣﻄﻠﻊ اﻟﻮﺣﻰ و ﻣﻈﻬﺮ اﻻﺳﻢ اﻻﻋﻈﻢ اﻟّﺬى ﺑﻪاﺿﻄﺮﺑﺖ‬ ‫اﻻﻓﺌﺪة و اﻟﻘﻠﻮب‪ .‬ﮐﻢ ﻣﻦ ﻣﻈﻠﻮم اﺳﺘﺸﻬﺪ ﻓﻴﮏ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ اﻟﻠّﻪ و ﮐﻢ ﻣﻦ ﻣﻈﻠﻮﻣﺔ‬ ‫دﻓﻨﺖ ﻓﻴﮏ ﺑﻈﻠﻢ ﻧﺎح ﺑﻪ ﻋﺒﺎد ﻣﮑﺮﻣﻮن‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮ اوﻟﻴﺂﺋﻰ هﻨﺎﮎ اﻟّﺬﻳﻦ دﺧﻠﻮا‬ ‫اﻟﺴّﺠﻦ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻤﻠﻮﮎ و ﻧﺬﮐﺮ اﻟّﺬﻳﻦ اﻗﺒﻠﻮا اﻟﯽ اﻻﻓﻖ اﻻﻋﻠﯽ ﻓﻰ‬ ‫اﻳّﺎم ﻓﻴﻬﺎ اﺷﺘﻌﻠﺖ ﻧﺎر اﻟﺒﻐﻀﺂء ﻓﻰ ﺻﺪور اﻟﻌﻠﻤﺂء اﻟّﺬﻳﻦ ﻧﻘﻀﻮا ﻣﻴﺜﺎق اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ب ﻣﺎﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن‪ .‬و ﻧﺬﮐﺮ اﻟﻤﻬﺎﺟﺮﻳﻦ اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫ﻋﻬﺪﻩ و ﮐﻔﺮوا ﺑﻨﻌﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺸﺮﮎ ﮐﻔّﺎر‪ .‬ﻳﺎ اهﻞ‬ ‫هﺎﺟﺮوا اذ اﺷﺘﻌﻠﺖ ﻧﺎر اﻟﻔﺘﻨﺔ ﺑﻤﺎ اﮐﺘﺴﺒﺖ اﻳﺎدى ﮐ ّ‬ ‫ﻖ اﻟﻠّﻪ و اﺻﻔﻴﺂﺋﻪ و ﻻ ﺗﮑﻔﺮوا‬ ‫اﻻرض اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗ ّﺘﺒﻌﻮا اﻟّﺬﻳﻦ اﻧﮑﺮوا ﺣ ّ‬ ‫ﺑﺎﻟّﺬى ﺗﺪﻋﻮﻧﻪ ﻓﻰ اﻟﻠّﻴﺎﻟﯽ و اﻻﻳّﺎم‪ .‬هﺬا ﻳﻮم وﻋﺪﺗﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﻓﻰ اﻟﺘّﻮرﻳﺔ و‬ ‫اﻻﻧﺠﻴﻞ و اﻟﻔﺮﻗﺎن‪ .‬ﻟﻌﻤﺮ اﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﺧﻠﻘﺘﻢ ﻟﻬﺬا اﻟﻴﻮم اﻋﺮﻓﻮا و ﻻ ﺗﻤﻨﻌﻮا اﻧﻔﺴﮑﻢ‬ ‫ﻋﻦ هﺬا اﻟﻔﻀﻞ اﻟّﺬى ﺷﻬﺪت ﻟﻪ اﻻﻟﻮاح‪ .‬هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﻇﻬﺮ اﻟﺮّﺣﻴﻖ و ﺟﺮى‬ ‫اﻟﺴّﻠﺴﺒﻴﻞ و ﻧﺎدى اﻟﮑﻮﺛﺮ ﻗﺪ اﺗﻰ اﻟﻮﻋﺪ و ﻗﺎم اﻟﻨّﺎس ﻟﺮ ّ‬ ‫ب اﻻرﺑﺎب‪ .‬هﺬا ﻳﻮم ﺑﺸّﺮ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﺑﻪ اﻧﺒﻴﺂﺋﻪ و رﺳﻠﻪ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣَﻦ ﻋﻨﺪﻩ ا ّم اﻟﮑﺘﺎب‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎﻣﻸ اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ‬ ‫ن اﻟﺒﻴﺎن ﻧﺰّل ﺑﺎﻣﺮى و ﺣﺮوﻓﻪ ﻣﻦ ﮐﻠﻤﺘﻰ ﺧﺎﻓﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﻌﺘﺮﺿﻮا ﻋﻠﯽ‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ ا ّ‬ ‫اﻟّﺬى ﺑﻪ ﺗﻨ ّﻔﺲ اﻟﺼﺒّﺢ و وﺿﻊ اﻟﻤﻴﺰان‪ .‬هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﻳﻨﺎدى اﻟﺼّﻮر و اﻟﻄّﻮر‬

‫ﻳﻄﻮف ﺣﻮل اﻟﻈّﻬﻮر و اﻟﺼّﺮاط ﻳﻤﺸﻰ ﻋﻠﯽاﻋﻠﯽ ﻣﺸﺎرق اﻻرض ﺑﻘﺪرة و‬ ‫ى ﺷﻰء ﻳﺜﺒﺖ ﻣﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ اﻧﺼﻔﻮا ﻳﺎ ﻣﻸ‬ ‫ﺳﻠﻄﺎن‪.‬ان ﺗﻨﮑﺮوا ﺑﻴّﻨﺎت اﻟﻠّﻪ و ﺑﺮهﺎﻧﻪ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻖ ﻳﻨﻮح اﻟﺒﻴﺎن ﻣﻦ ﻇﻠﻤﮑﻢ و ﻳﻘﻮل وﻳﻞ ﻟﮑﻢ ﺑﻤﺎ ﻧﻘﻀﺘﻢ‬ ‫اﻻﻋﺘﺴﺎف‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻴﺎن‪ .‬ﻗﺪ اﻧﺰﻟﻨﻰ اﻟﻠّﻪ ﻟﺬﮐﺮﻩ و‬ ‫ﻋﻬﺪى و ﻣﻴﺜﺎﻗﻰ و ﮐﻔﺮﺗﻢ ﺑﺎﻟّﺬى وﺻّﻴﻨﺎﮐﻢ ﺑﻪﮐ ّ‬ ‫ﺟﻌﻠﻨﻰ ﻣﺒﺸّﺮًا ﺑﺎﺳﻤﻪ اﻟّﺬى ﺑﻪ ﻇﻬﺮ اﻟﺴّﺮ اﻟﻤﮑﻨﻮن و ﻧﻄﻘﺖ اﻟﻨّﺎر ﻓﻰ اﻻﺷﺠﺎر‪.‬‬ ‫ﻳﺎ اﺳﻤﻰ ﻣﻦ اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ ﻣﻦ ﻗﺎل اﻧّﻪ ﺳﺮق اﻵﻳﺎت و ﻧﺴﺒﻬﺎ اﻟﯽ ﻧﻔﺴﻪ ﻗﻞ ان‬ ‫اﺣﻀﺮ اﻣﺎم اﻟﻮﺟﻪ ﻟﺘﺮى ﻣﺎﻻرأت ﻋﻴﻦ اﻻﻣﮑﺎن‪ .‬و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ ﻗﺎل اﻧّﻪ ﻧﻬﻰ اﻟﻨّﺎس‬ ‫ن اﻟﻤﻌﺮوف ﻳﻄﻮف ﺣﻮﻟﯽ و‬ ‫ﻋﻦ اﻟﻤﻌﺮوف ﻗﻞ وﻳﻞ ﻟﮏ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻐﺎﻓﻞ اﻟﮑﺬّاب‪ .‬ا ّ‬ ‫ﻰ و اﻻﺷﺮاق‪ .‬هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﺣﺪّﺛﺖ‬ ‫ﻇﻬﺮ ﺑﺎﻣﺮى و اﻟﻌﺪل اﻣﺎم وﺟﻬﻰ ﻓﻰ اﻟﻌﺸ ّ‬ ‫اﻻرض و اﺷﺮﻗﺖ ﺑﻨﻮر رﺑّﻬﺎ ﻣﺎﻟﮏ ﻳﻮم اﻟﻤﺂب‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻮم اﻧﺼﻔﻮا ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﻟﻮﻻ اﻟﺒﺂء‬ ‫ﻗﺒﻞ اﻟﻬﺂء ﻣﻦ ﻳﻘﻮم ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ اذ ﮐﺎﻧﺖ ﻓﺮﺁﺋﺺ اﻻرض ﻣﺮﺗﻌﺪة ﻣﻦ ﺧﺸﻴﺔ‬ ‫اﻻﻳّﺎم‪ .‬ﻗﺪ ﮐﻨﺘﻢ ﺧﻠﻒ اﻟﺤﺠﺎب اذﻳﻨﺎدى اﻟﻤﻈﻠﻮم ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺂء ﻳﺸﻬﺪ‬ ‫ﺑﺬﻟﮏ ﻣﻈﺎهﺮ اﻻﺳﻤﺂء و ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﺒﻴﺎن‪ .‬ﻗﺪ ﮐﻨﺘﻢ رﻗﺪﺁء ﺧﻠﻒ اﻻﺳﺘﺎر‬ ‫و ﻗﻠﻤﻰ اﻻﻋﻠﯽ ﻳﺠﻮل ﻓﻰ ﻣﻀﻤﺎر اﻟﺤﮑﻤﺔ و اﻟﻌﺮﻓﺎن‪ .‬ﻗﺪ ﻓﺘﺤﻨﺎ ﺑﺎب اﻟﻨﺼّﺢ‬ ‫ﻋﻠﯽ وﺟﻮهﮑﻢ اذ وﺟﺪﻧﺎﮐﻢ اﺷﻘﻰ اﻟﻌﺒﺎد ﻓﻰ اﻻﻋﻤﺎل‪ .‬ﻗﺪ ﻋﻤﻠﺘﻢ ﻣﺎ ﻧﻬﻴﺘﻢ ﻋﻨﻪ و‬ ‫ﺗﺮﮐﺘﻢ ﻣﺎ اﻣﺮﺗﻢ ﺑﻪ ﻓﻰ اﻟﮑﺘﺎب ﻧﺸﻬﺪ اﻧّﮑﻢ ﻧﺒﺬﺗﻢ اﺣﮑﺎم اﻟﻠّﻪ ورﺁﺋﮑﻢ و اﺧﺬﺗﻢ ﻣﺎ‬ ‫اﻣﺮﺗﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻨّﻔﺲ و اﻟﻬﻮى ﻣﻦ دون ﺑﻴّﻨﺔ و ﺑﺮهﺎن‪ .‬اﻧّﺎ راﻳﻨﺎﮐﻢ ﻓﻰ ﻇﻠﻤﺎت‬ ‫اﻟﺸّﻬﻮات ﺗﻤﺴّﮑﻨﺎ ﺑﺤﺒﻞ اﻟﻨّﺼﺢ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻣﺎ اﻧﻘﻄﻊ ﺻﺮﻳﺮ ﻳﺮاﻋﺘﻰ ﻓﻰ اﻟﻠّﻴﺎﻟﯽ و‬ ‫اﻻﻳّﺎم و ﻓﻰ اﻻﺻﻴﻞ و اﻻﺳﺤﺎر‪ .‬ﻳﺎ اهﻞ اﻟﺒﻴﺎن ﺧﺎﻓﻮا اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻻ ﺗﺮﮐﻨﻮا اﻟﯽ‬ ‫اﻟّﺬى ﻧﺒﺬ ﻋﻬﺪ اﷲ ورﺁﺋﻪ و اﻓﺘﻰ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ رﺑّﺎﻩ ﺑﺎﻳﺎدى اﻟﻔﻀﻞ ﺑﺎﻟﺮّوح و اﻟﺮّﻳﺤﺎن‪.‬‬ ‫ﻓﻠﻤّﺎ ارﺗﻔﻊ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ ﻗﺪر وﺟﺪﻧﺎﻩ ﮐﺎﻟﺮّﻗﻄﺂء ﺗﺴﺮى و ﺗﺼﺌﻰ و رﺁﺋﻨﺎ ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﻗﻀﻰ اﻻﻣﺮ ﻓﻰ اﻳّﺎم ﻓﻴﻬﺎ ﺗﺰﻋﺰﻋﺖ اﻻرﮐﺎن و ﻧﺬﮐﺮ اﺣﺒّﺂﺋﻰ ﻓﻰ اﻟﻘﺎف و اﻟﻤﻴﻢ‬ ‫ﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﺛ ّﻢ اﻟّﺬى ﻗﺼﺪ اﻟﻤﻘﺼﺪ اﻻﻗﺼﻰ و اﻟﺮّﻓﻴﻖ اﻻﻋﻠﯽ ﻟﻴﮑﻮن ﻧﻮرًا ﻟﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﻮاﻟﻢ رﺑّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻳﺎ ﺻﺎدق ﻳﺬﮐﺮﮎ ﻣﻮﻟﯽ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﻓﻰ اﻟﺴّﺠﻦ اﻻﻋﻈﻢ اذ‬ ‫ﻞ اﻟﺠﻬﺎت ﺑﻤﺎ اﮐﺘﺴﺒﺖ اﻳﺪى اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و ﻧﻮﺻﻰ اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫اﺣﺎﻃﺘﻪ اﻻﺣﺰان ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻧﺴﺒﻬﻢ اﻟﻠّﻪ اﻟﻴﮏ ﺑﺎﻟﺼّﺒﺮ و اﻻﺻﻄﺒﺎروﻧﻌّﺰﻳﻬﻢ ﺑﻬﺬا اﻟﺬّﮐﺮ اﻟّﺬى ﺑﻪ ﻗﺮّت ﻋﻴﻮن‬ ‫اﻟﻤﻘﺮﺑﻴﻦ‪ .‬و ﻧﺬﮐﺮ اﻻﺧﻮﻳﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﻗﺎﻣﺎ ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺔ اﻻﻣﺮ ﺛ ّﻢ اﻟّﺬﻳﻦ اﻗﺒﻠﻮا اﻟﯽ اﻻﻓﻖ‬ ‫اﻻﻋﻠﯽ ﺑﻮﺟﻮﻩ ﺑﻴﻀﺂء ﻓﻰ ﻳﻮم ﻓﻴﻪ زﻟّﺖ اﻗﺪام اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬و ﻧﺬﮐﺮ اهﻞ اﻟﮑﺎف‬ ‫ﻞ ﻻﺋﻢ و ﻣﺎ ﺧﻮّﻓﺘﻬﻢ ﺟﻨﻮد اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﻗﺎﻣﻮا و ﻗﺎﻟﻮا‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ ﻣﺎ ﻣﻨﻌﺘﻬﻢ ﻓﻰ اﻟﻠّﻪ ﻟﻮﻣﺔ ﮐ ّ‬ ‫ب ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ اوﻟﻴﺂﺋﻰ هﻨﺎﮎ و ﺿﻮاﺣﻴﻪ‬ ‫اﻟﻠّﻪ رﺑّﻨﺎ و ر ّ‬ ‫اﺳﻤﻌﻮا ﻧﺪﺁء اﻟﻤﻈﻠﻮم اﻧّﻪ ﻳﻮﺻﻴﮑﻢ ﺑﺤﻔﻆ ﻣﺎ اوﺗﻴﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬

‫ﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪.‬‬ ‫اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان ﺗﻀﻴّﻌﻮا ﻣﻘﺎﻣﺎﺗﮑﻢ و ﻣﺎ ورد ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻗﺪ راﻳﺘﻢ ﻓﻰ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎ ﻧﺎح ﺑﻪ اﻟﻤﻸ اﻻﻋﻠﯽ ﺳﻮف ﺗﺮون ﻣﺎ ﺗﻔﺮح ﺑﻪ ﻗﻠﻮﺑﮑﻢ ﻳﺎ اهﻞ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و هﻮ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ﻗﺪ ﻧﺰّل ﻟﮑﻢ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﺒﻬﺎء ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺒﺸّﺮﮐﻢ اﻟﻠّﻪ ﻓﻀ ً‬ ‫اﻟﮑﺘﺎب ﻣﺎ ﻻ ﻳﺬﮐﺮ ﻋﻨﺪﻩ ﺧﺰاﺋﻦ اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻻ ﻣﺎ ﻳﻔﺘﺨﺮ ﺑﻪ اﻟﻤﻠﻮﮎ و اﻟﺴّﻼﻃﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﺧﺬوا ﮐﺄس اﻻﺳﺘﻘﺎﻣﺔ ﻣﻦ ﻳﺪ ﻋﻄﺂء رﺑّﮑﻢ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء هﺬا ﻣﺎ اﻣﺮﮐﻢ ﺑﻪ‬ ‫اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻳﺎ اﺳﻤﻰ و اﻟﻨّﺎﻇﺮ‬ ‫اﻟﯽ وﺟﻬﻰ اذا راﻳﺖ ﺑﻴﺎض اﻟﻤﺪﻳﻨﺔ اﻟّﺘﻰ ﻓﻴﻬﺎ ﻏﺎﺑﺖ ﺷﻤﺲ اﻟﻮﻓﺂء ﻗﻒ و ﻗﻞ ﻳﺎ‬ ‫ارض اﻟﺼّﺎد اﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﻊ ﻧﻮرﮎ و ﻣﺸﺎرق ﻋﺰّﮎ و اﻳﻦ ﻃﺮاز هﻴﮑﻠﮏ و اﻳﻦ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ ﺑﻬﻢ اﻧﺎرت ﺁﻓﺎق اﻟﻬﺪاﻳﺔ ﺑﻴﻦ اﻟﺒﺮﻳّﻪ و اﻳﻦ ﮐﻠﻤﺎت ﮐﺘﺎب اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﻤﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﺎ ارض اﻟﺼّﺎد اﻳﻦ اﻋﻼﻣﮏ و ﺁﻳﺎﺗﮏ و اﻳﻦ ﺑﻴّﻨﺎﺗﮏ و راﻳﺎﺗﮏ هﻞ ﻣﺤﺖ ﺁﺛﺎر‬ ‫اﻟﻈّﻠﻢ ﻓﻴﮏ و هﻞ ﻳﮑﻮن ﺑﻤﺜﻞ ﻣﺎ ﻗﺪﮐﺎن ﻓﺎﺧﺒﺮﻳﻨﻰ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻰ ﻣﻦ اﻟﺼّﺎﺑﺮﻳﻦ‪.‬‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻳﺴﺌﻞ‬ ‫هﻞ اﻟﺮّﻗﺸﺎء ﺗﺼﺌﻰ ﻓﻴﮏ و هﻞ اﻟﺬّﺋﺐ ﻳﻌﻮى ﮐﻤﺎ ﻋﻮى ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ا ّ‬ ‫ى اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻧﺸﻬﺪ ﻓﻴﮏ ﮐﻨﺰت ﮐﻨﻮز اﻟﻮﻓﺂء و ﻏﺮﻗﺖ اﻟﺴّﻔﻴﻨﺔ‬ ‫و ﻳﺠﻴﺐ و هﻮ اﻟﻘﻮ ّ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ﻏﺎﺑﺖ ﻣﻦ ﺁﻓﺎﻗﮏ ﺷﻤﻮس اﻟﻤﺤﺒّﺔ و‬ ‫اﻟﺤﻤﺮﺁء و ﻋﻘﺮت ﻧﺎﻗﺔ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫اﻟﻮﻓﺂء ﺑﻤﺎ اﮐﺘﺴﺒﺖ اﻳﺎدى اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ اهﻞ اﻟﺼّﺎد اﻧّﺎ‬ ‫ﻧﻮﺻﻴﮏ ﻓﻰ اﻣﺎﻧﺘﻰ و اﻣﺎﻧﺎﺗﻰ و ﻧﺴﺌﻠﮏ ﻣﻦ ﻧﺎر اﻟﺒﻐﻀﺂء هﻞ اﻧّﻬﺎ ﻃﻔﺌﺖ ام‬ ‫ﻰ اﻟﺮﻓﻴﻊ‪ .‬ﻳﺎ اﺳﻤﻰ ﻳﺎ‬ ‫ب اﻟﮑﺮﺳ ّ‬ ‫ﻳﺮى اﺷﺘﻌﺎﻟﻬﺎ و ﻟﻬﻴﺒﻬﺎ ﻓﺎﺻﺪﻗﻴﻨﻰ ﻟﻮﺟﻪ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫اﻳّﻬﺎ اﻟﻨّﺎﻃﻖ ﺑﺬﮐﺮى ﻓﺎﻋﻠﻢ ﻣﻦ اراد ان ﻳﺴﺘﻨﻴﺮ ﺑﻨﻮر اﻟﺒﻘﺎء و ﻳﺘﺸﺮّف ﺑﺰﻳﺎرة اﺣﺪ‬ ‫ﻣﻦ اهﻞ اﻟﺒﻬﺎء اﻟﻤﺴﺘﻘﺮّﻳﻦ ﻋﻠﯽ اﻟﻔﻠﮏ اﻟﺤﻤﺮﺁء و اﻟﻤﺘﻮﺟّﻬﻴﻦ اﻟﯽ اﻻﻓﻖ اﻻﻋﻠﯽ‬ ‫ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﻪ ان ﻳﻄّﻬﺮ ﻗﻠﺒﻪ ﺑﻤﺂء اﻻﻧﻘﻄﺎع و ﻳﻘﺪّس وﺟﻬﻪ ﻋﻦ اﻟﺘّﻮﺟﻪ اﻟﯽ ﻣﺎ ﺧﻠﻖ‬ ‫ﻓﻰ اﻻﺑﺪاع و ذوّت ﻓﻰ اﻻﺧﺘﺮاع و ﻳﮑﻮن ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻳﺮى اﻟﻤﻠﮑﻮت اﻣﺎم وﺟﻬﻪ‬ ‫ﻞ ﺧﻄﻮة ﻳﻘﻮل‬ ‫و ﻣﺎ ﺳﻮى اﻟﻠّﻪ و رﺁﺋﻪ ﺛ ّﻢ ﻳﻤﺸﻰ ﺑﻮﻗﺎر اﻟﻠّﻪ و ﺳﮑﻴﻨﺘﻪ و ﻓﻰﮐ ّ‬ ‫ﺑﺠﻮهﺮ اﻟﺨﻀﻮع و ﻣﻨﺘﻬﻰ اﻟﺨﺸﻮع ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻗﺪ ﻗﺼﺪت اﻟّﺬﻳﻦ ﺳﻔﮑﺖ دﻣﺂﺋﻬﻢ ﻓﻰ‬ ‫ﺳﺒﻴﻠﮏ و اﻧﻔﻘﻮا ارواﺣﻬﻢ ﻓﻰ ﺣﺒّﮏ اﻟﯽ ان ﻳﺼﻞ اﻟﯽ اﻟﺮّﻣﺲ اﻻﻗﺪس و اﻟﺘّﺮاب‬ ‫اﻟﻤﻘﺪّس ﻳﻘﻒ و ﻳﻨﻈﺮ اﻟﯽ اﻟﻴﻤﻴﻦ ﮐﻨﺎﻇﺮ ﻳﻨﺘﻈﺮ رﺣﻤﺔ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻳﺘﻮﺟّﻪ و ﻳﻘﻮل اوّل ﻓﻼح ﻻح ﻣﻦ اﻓﻖ اﻟﮑﺮم و اوّل ﻋﺮف هﺎج ﻣﻦ ﻗﻤﻴﺺ ﻃﻠﻌﺔ‬ ‫ﺣﻀﺮة ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻘﺪم و اوّل ذﮐﺮﺗﮑﻠّﻢ ﺑﻪ ﻟﺴﺎن اﻟﻤﺸﻴّﺔ ﻓﻰ اﻟﻌﺎﻟﻢ و اوّل ﻧﻮر‬ ‫اﻧﺠﺬﺑﺖ ﺑﻪ اﻓﺌﺪة اﻻﻣﻢ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻳﺎ هﻴﺎﮐﻞ اﻟﺜّﻨﺂء و ﻣﻄﺎﻟﻊ اﻻﺳﻤﺂء و ﻣﺸﺎرق اﻻﻣﺮ‬ ‫ن ﺑﮑﻢ اﺳﺘﻮى اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻋﻠﯽ ﻋﺮش اﻻﻣﮑﺎن و ﻣﺎج‬ ‫ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻧﺸﺂء‪ .‬اﺷﻬﺪ ا ّ‬ ‫ﺑﺤﺮ اﻟﻐﻔﺮان و ﻓﺎض ﮐﻮﺛﺮ اﻟﺤﻴﻮان و ﻇﻬﺮ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﺒﻴﺎن و اﺷﺮﻗﺖ ﻣﻦ اﻓﻘﻪ‬ ‫ﺷﻤﺲ اﻟﻌﺮﻓﺎن‪ .‬اﻧﺘﻢ اﻟّﺬﻳﻦ ﺑﻤﺸﻴّﺎﺗﮑﻢ ﻇﻬﺮت اﻟﻤﺸﻴّﺔ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻬﺎ و ﺑﺮزت اﻻرادة‬

‫و اﻗﺘﺪارهﺎ و اﻟﻘﺪر و ﻣﺎ ﻗﺪّر ﻓﻴﻪ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬و ﺑﮑﻢ اﺣﺎﻃﺖ‬ ‫اﻟﮑﻠﻤﺔ و ﺳﺮت اﻟﻨّﺴﻤﺔ و اﻧﺎر اﻟﻌﺎﻟﻢ ﻣﻦ ﺗﺠّﻠﻴﺎت ﻧﻮر ﻃﻠﻊ و اﺷﺮق ﻣﻦ ﻣﻄﻠﻊ‬ ‫ن ﺑﮑﻢ هﺪرت ﺣﻤﺎﻣﺔ اﻟﻮﻓﺂء ﻓﻰ اﻟﻔﺮدوس اﻻﻋﻠﯽ و ﻧﻄﻘﺖ‬ ‫ﻧﻮر اﻻﺣﺪﻳّﺔ اَﻻ ا ّ‬ ‫ﻦ ﻋﻨﺪﻟﻴﺐ اﻟﺒﻬﺎء و ﻧﺎدت اﻻﺷﻴﺂء ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ ﻣﻮﺟﺪﮐﻢ و‬ ‫ﺳﺪرة اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ و ﻏ ّ‬ ‫ﺧﺎﻟﻘﮑﻢ و ﺳﻠﻄﺎﻧﮑﻢ و ﻣﺒﺪﺋﮑﻢ و ﻣﺒﺪﻋﮑﻢ و ﻣﺤﻴﻴﮑﻢ و ﻣﻤﻴﺘﮑﻢ و اوّﻟﮑﻢ و اﺧﺮﮐﻢ‬ ‫و ﻣﻈﻬﺮﮐﻢ و ﻣﻠﻬﻤﮑﻢ و ﻣﺆﻳّﺪﮐﻢ و ﻣﻌﺮّﻓﮑﻢ‪ .‬اﻧﺘﻢ ﺣﺮوﻓﺎت اﻟﮑﻠﻤﺔ اﻻوﻟﯽ و‬ ‫اﻟﻄّﺮاز اﻻوّل ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻧﺸﺂء و ﻣﻈﺎهﺮ اﻟﻌﺪل ﻓﻰ اﻟﺠﺒﺮوت اﻻﻋﻠﯽ اﻧﺘﻢ‬ ‫اﻟﮑﺘﺎب اﻟﻤﺴﻄﻮر و اﻟﺮّﻣﺰ اﻟﻤﺸﻬﻮر و اﻟﺮّق اﻟﻤﻨﺸﻮر و اﻟﺒﻴﺖ اﻟﻤﻌﻤﻮر‪ .‬ﺑﮑﻢ‬ ‫ارﺗﻔﻌﺖ راﻳﺎت اﻟﻌﺪل و ﻧﺼﺒﺖ اﻋﻼم اﻟﻨّﺼﺮ و ﺑﮑﻢ ﺗﻀﻮّﻋﺖ رﺁﺋﺤﺔ اﻟﻘﻤﻴﺺ و‬ ‫ﻇﻬﺮت ﺁﻳﺔ اﻟﺘّﻘﺪﻳﺲ و ﺑﮑﻢ ﻓﺘﺢ ﺑﺎب اﻟﮑﺮم ﻋﻠﯽ وﺟﻪ اﻻﻣﻢ و هﻄﻠﺖ ﻣﻦ ﺳﺤﺎب‬ ‫اﻟﻌﺮﻓﺎن اﻣﻄﺎر ﻋﻨﺎﻳﺔ اﻟﺮّﺣﻤﻦ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮑﻢ و ﻟﻤﻦ ﺗﻘﺮّب ﺑﮑﻢ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ و ﻟﻤﻦ‬ ‫ﺗﺸﺒّﺚ ﺑﺎذﻳﺎﻟﮑﻢ و ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﺤﺒﺎﻟﮑﻢ و ﻧﻄﻖ ﺑﺬﮐﺮﮐﻢ و وﻳﻞ ﻟﻤﻦ اﻧﮑﺮ ﺣﻘّﮑﻢ و‬ ‫ﻞ ﺷﻰء‬ ‫اﻋﺮض ﻋﻨﮑﻢ و اﺳﺘﮑﺒﺮ ﻋﻠﻴﮑﻢ و ﺟﺎﺣﺪ ﻋﻨﺎﻳﺔ اﻟﻠّﻪ ﻓﻴﮑﻢ‪ .‬ﻳﺸﻬﺪ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﻌﺰّﺗﮑﻢ و ارﺗﻔﺎع ﻣﻘﺎﻣﮑﻢ و رﺑﺤﮑﻢ ﻓﻰ اﻻﺧﺮة و اﻻوﻟﯽ و ﺧﺴﺎرة اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﻔﺮوا‬ ‫ﺑﺎﻟﻠّﻪ اذ اﺗﻰ ﺑﺂﻳﺎت ﻣﺸﺮﻗﺎت و ﺑﻴّﻨﺎت واﺿﺤﺎت و اﻧﻮار ﺳﺎﻃﻌﺎت‪ .‬ﺳﺒﺤﺎﻧﮏ ﻳﺎ‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺎﺳﻤﮏ ﻃﺎر اﻟﻤﻮﺣّﺪون ﻓﻰ هﻮﺁء ﻗﺮﺑﮏ و ﻟﻘﺂﺋﮏ و ﺳﺮع اﻟﻤﺨﻠﺼﻮن اﻟﯽ‬ ‫ﻣﻘ ّﺮ اﻟﻔﺪﺁء ﻓﻰ ﺣﺒّﮏ و رﺿﺂﺋﮏ اﺳﺌﻠﮏ ﺑﺎﻟّﺬﻳﻦ اﺳﺘﺸﻬﺪوا ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻠﮏ و اﺧﺬهﻢ‬ ‫ﺟﺬب ﺁﻳﺎﺗﮏ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻣﺎ ﻣﻨﻌﻬﻢ ﻣﺎ ﻓﻰ اﻟﺪّﻧﻴﺎ ﻋﻦ اﻟﺘّﻘﺮّب اﻟﻴﮏ ﺑﺎن ﺗﮑﺘﺐ ﻟﻨﺎ‬ ‫ﻣﻦ ﻗﻠﻤﮏ اﻻﻋﻠﯽ ﻣﺎﻳﻨﻔﻌﻨﺎ ﻓﻰ اﻻﺧﺮة و اﻻوﻟﯽ‪ .‬ﻳﺎ اﻟﻬﻰ و ﺳﻴﺪى و رﺟﺂﺋﻰ‬ ‫اﺳﺌﻠﮏ ﺑﻬﺬا اﻟﺘّﺮاب اﻻﻃﻬﺮ و اﻟﺮّﻣﺲ اﻟﻤﻄﻬّﺮ ﺑﺎن ﺗﻐﻔﺮﻟﯽ و ﺗﮑّﻔﺮ ﻋﻨﻰ‬ ‫ﺟﺮﻳﺮاﺗﻰ اﻟﻌﻈﻤﻰ و ﻗﺪّرﻟﯽ ﺑﻔﻀﻠﮏ ﻣﺎ ﺗﻘ ّﺮ ﺑﻪ ﻋﻴﻨﻰ و ﻳﻨﺸﺮح ﺑﻪ ﺻﺪرى اﻧّﮏ‬ ‫اﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﺗﺸﺂء و ﻓﻰ ﻗﺒﻀﺘﮏ ﻣﻔﺎﺗﻴﺢ اﻟﺮّﺣﻤﺔ و اﻟﻔﻼح ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺖ‬ ‫ى اﻟﻐﺎﻟﺐ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬اﻧّﺎ اﻗﺒﻠﻨﺎ هﺬا اﻟﺤﻴﻦ اﻟﯽ ارض اﻻﻟﻒ و اﻟﺮّﺁء و ﻧﺬﮐﺮ ﻓﻴﻬﺎ‬ ‫اﻟﻘﻮ ّ‬ ‫اﺣﺒّﺂﺋﻰ اﻟّﺬﻳﻦ ﻣﺎ زﻟّﺘﻬﻢ اﺷﺎرات اﻟﻌﻠﻤﺂء و ﻣﺎ ﻣﻨﻌﺘﻬﻢ ﺣﺠﺒﺎت اﻟﻌﺮﻓﺂء ﺳﻤﻌﻮا و‬ ‫اﺟﺎﺑﻮا اﻻ اﻧّﻬﻢ ﻣﻦ اﻟﻤﻮﻗﻨﻴﻦ‪ .‬اوﻟﺌﮏ ﮐﺴّﺮوا اﺻﻨﺎم اﻟﻬﻮى ﺑﺎﺳﻢ رﺑّﻬﻢ ﻣﺎﻟﮏ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و ﻧﺬﮐﺮ اﻟﻔﺘﺢ اﻻﻋﻈﻢ اﻟّﺬى ﻓﺎز ﺑﻤﺎ‬ ‫اﻟﻮرى و ﺗﻤﺴّﮑﻮا ﺑﺤﺒﻞ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﻼ اﻟﯽ اﻟﻔﺮد اﻟﺨﺒﻴﺮ اﻟﯽ ان‬ ‫ﮐﺎن ﻣﺴﻄﻮرًا ﻓﻰ ﮐﺘﺐ اﻟﻠّﻪ و ﺧﺮج ﻋﻦ اﻟﺒﻴﺖ ﻣﻘﺒ ً‬ ‫دﺧﻞ اﻟﺰّورﺁء و ﻗﺎم ﻟﺪى ﺑﺎب ﻓﺘﺢ ﻋﻠﯽ ﻓﻰ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺂء و ﺳﻤﻊ ﻧﺪﺁء اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬ﻳﺎ اوﻟﻴﺂﺋﻰ هﻨﺎﮎ اﻳّﺎﮐﻢ ان ﺗﺨﻮّﻓﮑﻢ ﺷﺌﻮﻧﺎت اﻟﻌﺎﻟﻢ ﺗﻤﺴّﮑﻮا‬ ‫ﺑﺎﻻﻋﻤﺎل و اﻻﺧﻼق و ﺑﻤﺎ ﻳﺮﺗﻔﻊ ﺑﻪ ﻣﻘﺎم اﻻﻧﺴﺎن ﮐﺬﻟﮏ اﻣﺮﻧﺎﮐﻢ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﻓﻰ‬ ‫هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟﺮّﻓﻴﻊ‪ .‬اﺣﻔﻈﻮا ﻣﻘﺎﻣﺎﺗﮑﻢ و ﻣﺎ ﻗﺪّرﻟﮑﻢ ﻣﻦ ﻟﺪن ﻣﻘﺘﺪر ﻗﺪﻳﺮ‪ .‬اﻟﺒﻬﺎء‬

‫اﻟﻈّﺎهﺮ اﻟﻤﺸﺮق ﻣﻦ اﻓﻖ اﻟﻔﻀﻞ ﻋﻠﻴﮑﻢ و ﻋﻠﯽ اﻣﺂﺋﻰ اﻟﻠّﺂﺋﻰ ﺳﻤﻌﻦ اﻟﻨّﺪﺁء و‬ ‫اﻗﺒﻠﻦ اﻟﯽ اﻻﻓﻖ اﻻﻋﻠﯽ ﻓﻰ اﻳّﺎم ﻓﻴﻬﺎ زﻟّﺖ اﻗﺪام اﻟﺒﺎﻟﻐﻴﻦ و ﻧﺬﮐﺮ ارﺿًﺎ اﺧﺮى‬ ‫اﻟّﺘﻰ ﺟﻌﻠﻬﺎ اﻟﻠّﻪ ﻣﻘﺮ اوﻟﻴﺂﺋﻪ و ﻣﻄﻠﻊ ﻣﻦ ﺳﻤّﻰ ﺑﺰﻳﻦ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬اﺳﻤﻌﻮا اﻟ ّﻨﺪﺁء ﻋﻦ‬ ‫ﻳﻤﻴﻦ اﻟﺒﻘﻌﺔ اﻟﻨّﻮرﺁء ﻣﻦ اﻟﺴّﺪرة اﻟﺤﻤﺮاء اﻟﻤﻠﮏ و اﻟﻤﻠﮑﻮت ﻟﻠّﻪ ﻣﻘﺼﻮد‬ ‫اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮﮐﻢ ﮐﻤﺎذﮐﺮﻧﺎﮐﻢ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﻟﺘﺸﮑﺮوا رﺑّﮑﻢ اﻟﻤﺸﻔﻖ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺗﻤﺴّﮑﻮا ﺑﺎﻟﻤﻌﺮوف و ﺑﻤﺎ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﮑﻢ و ﻷﻣﺮاﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان‬ ‫ب ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن‪ .‬ﺿﻌﻮا ﻣﺎ‬ ‫ﺗﻤﻨﻌﮑﻢ اﻟﺸﺌﻮﻧﺎت اﻟﻔﺎﻧﻴﺔ ﻋﻦ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﻖ ﻋﻠّﺎم اﻟﻐﻴﻮب‪ .‬ﻗﺪ ﻣﺴّﺘﮑﻢ اﻟﺒﺄﺳﺂء و‬ ‫ﻋﻨﺪ اﻟﻘﻮم و ﺧﺬوا ﻣﺎ اﻣﺮﺗﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻀّﺮﺁء ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻠﯽ و اﻧﺎ اﻟﺸّﺎهﺪ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ﻗﺪ راﻳﺘﻢ ﻓﻰ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎ ﻻ رأت اﻟﻌﻴﻮن‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻴﺂء و هﺬا اﻟﮑﺘﺎب اﻟﻤﺒﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ﺳﻤﻌﺘﻢ ﺷﻤﺎﺗﺔ اﻻﻋﺪﺁء ﻓﻰ اﻳّﺎم‬ ‫ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء اﺳﻤﻌﻮا ﻓﻰ هﺬا اﻟﺤﻴﻦ ﻣﺎ ﻳﺠﺮى ﻣﻦ ﻗﻠﻤﻰ اﻻﻋﻠﯽ ﻓﻰ ذﮐﺮﮐﻢ‬ ‫و اﻗﺒﺎﻟﮑﻢ و ﺧﻀﻮﻋﮑﻢ و ﺧﺸﻮﻋﮑﻢ و ﺗﻮﺟّﻬﮑﻢ اﻟﯽ وﺟﻪ رﺑّﮑﻢ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪.‬‬ ‫ﻟﻌﻤﺮ اﻟﻠّﻪ ﻻ ﻳﻌﺎدل ﺑﺬﮐﺮى ﻣﺎ ﺗﺮوﻧﻪ اﻟﻴﻮم اﺷﮑﺮوا و ﻗﻮﻟﻮا ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ‬ ‫ﻣﻘﺼﻮد اﻟﻘﺎﺻﺪﻳﻦ و ﻟﮏ اﻟﺒﻬﺎء ﻳﺎ ﺑﻬﺎء ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻠﻤﻰ‬ ‫ل وﺟﻬﮏ ﺷﻄﺮ اﻟﻴﺂء اﻟّﺘﻰ ﻓﻴﻬﺎﺗﻀﻮّع ﻋﺮف اﻟﺨﻠﻮص و اﻟﺨﻀﻮع‬ ‫اﻻﻋﻠﯽ و ّ‬ ‫ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﻧﺴﺒﻬﻢ اﻟﻠّﻪ اﻟﻴﻪ و ﮐﺘﺐ ﻟﻬﻢ ﻣﻦ اﻟﻘﻠﻢ اﻻﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻻ اﻃّﻠﻊ ﺑﻪ اﻟّﺎ ﻋﻠﻤﻪ‬ ‫اﻟﻤﺤﻴﻂ‪ .‬اﻧّﺎ رﻓﻌﻨﺎهﻢ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم ﺗﻨﻄﻖ اﻟﺴﻦ اﻟﮑﺎﺋﻨﺎت ﺑﺬﮐﺮهﻢ و ﺛﻨﺂﺋﻬﻢ و ﻣﺎ ﻧﺰّل‬ ‫ﻟﻬﻢ ﻣﻦ ﻟﺪن ﻣﻨﺰل ﻗﺪﻳﻢ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﮑﺒّﺮ ﻋﻠﯽ وﺟﻮهﻬﻢ و ﻧﺼﻠّﻰ ﻋﻠﻴﻬﻢ و ﻧﻮﺻﻴﻬﻢ‬ ‫ﺑﺎﻻﺳﺘﻘﺎﻣﺔ اﻟﮑﺒﺮى و ﺑﺤﻔﻆ ﻣﺎ ﻗﺪّر ﻟﻬﻢ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻌﺮش و اﻟﺜّﺮى و‬ ‫اﻧﺎ اﻟﻨّﺎﺻﺢ اﻟﺒﺼﻴﺮ و ﻧﺬﮐﺮ اﺣﺒّﺂﺋﻰ هﻨﺎﮎ اﻟّﺬﻳﻦ ﻗﺼﺪوا اﻟﻤﻘﺼﺪاﻻﻗﺼﻰ و‬ ‫اﻟﺬّروة اﻟﻌﻠﻴﺎ و ﻗﺎﻣﻮا ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺔ اﻣﺮ رﺑّﻬﻢ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬ﮐﻮﻧﻮا ﮐﺎﻟﺠﺒﺎل ﻓﻰ‬ ‫ﻰ اﻟﻤﺘﻌﺎل هﺬا ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﮑﻢ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﺳﺘﻤﻀﻰ اﻟﺪّﻧﻴﺎ و‬ ‫اﻣﺮ رﺑّﮑﻢ اﻟﻐﻨ ّ‬ ‫ﺗﺄﺧﺬهﺎ ارﻳﺎح اﻟﻔﻨﺂء و ﻳﺒﻘﻰ ﻣﺎ ﺟﺮى ﺑﻪ ﻗﻠﻤﻰ و ﻧﻄﻖ ﺑﻪ ﻟﺴﺎﻧﻰ اﻟﺼّﺎدق‬ ‫اﻻﻣﻴﻦ‪.‬ﺧﺬوا ﮐﻮب اﻟﺒﻘﺎء ﺑﺎﺳﻢ رﺑّﮑﻢ اﻻﺑﻬﻰ ﺛ ّﻢ اﺷﺮﺑﻮا ﻣﻨﻪ رﻏﻤًﺎ ﻟﻠّﺬﻳﻦ ﮐﻔﺮوا‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ و اﻧﺎ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﻳﺠﺎد و ﻧﺬﮐﺮ ارض اﻻﻟﻒ و اﻟﺮّاء ﻓﻀ ً‬ ‫اﻟﻔﻀّﺎل‪ .‬و ﻧﻮﺻﻴﻬﻢ ﺑﻤﺎ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻻﻳّﺎم اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮهّﺎب‪ .‬ﻳﺎ اﺳﻤﻰ ان راﻳﺖ‬ ‫اﻟﺮّاء و اﻟﺠﻴﻢ ﮐﺒّﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻠﯽ و ﻗﻞ ان اﺳﺘﻘﻢ ﻗﺪ اﺗﺎﮎ اﻣﺮ ﻋﻈﻴﻢ اﻟّﺬى ﺑﻪ‬ ‫ارﺗﻌﺪت ﻓﺮﺁﺋﺺ اﻻرض و اﺿﻄﺮب اﻟﺼّﻮر و اﻧﺼﻌﻖ اﻟﻤﻴﺰان و ﻧﺎح‬ ‫ﺼﺮاط اﻣﺎم اﻟﻮﺟﻪ ﻓﻴﻤﺎ ورد ﻋﻠﯽ ﻣﻈﻬﺮ اﻻﻣﺮ ﺑﻤﺎ اﮐﺘﺴﺒﺖ اﻳﺎدى اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫اﻟ ّ‬ ‫ان اﺻﺒﺮ ﻓﻰ اﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ اﺣﻔﻆ ﻣﺎ اﻋﻄﻴﻨﺎﮎ ﺳﻮف ﻳﻈﻬﺮ ﻟﮏ ﻣﺎ ﻗﺪّر ﻣﻦ ﻟﺪن ﻣﻘﺘﺪر‬ ‫ﻞ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻗﺪﻳﺮ‪ .‬و اﺣﻔﻆ ﻣﻘﺎﻣﮏ ﺑﻬﺬا اﻻﺳﻢ اﻻﻋﻈﻢ ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺄﻣﺮﮎ ﻣﻦ دﻋﺎ اﻟﮑ ّ‬

‫اﻟﻔﺮد اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﺤﺒﻞ ﻋﻨﺎﻳﺔ رﺑّﮏ و ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ اﻧﺎر اﻓﻖ اﻟﻈّﻬﻮر و‬ ‫ﻖ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬دﻋﻮا ﻣﺎ ﻋﻨﺪ‬ ‫ﻇﻬﺮ ﻣﺎ ﮐﺎن ﻣﻮﻋﻮدًا ﻓﻰ ﺻﺤﻒ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻠﮏ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﺧﺬوا ﻣﺎ ﻳﺄﻣﺮﮐﻢ ﺑﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻘﺪم اﻟّﺬى اﺗﻰ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ‬ ‫اﻟﮑﺘﺎب اﻻﻋﻈﻢ اﻧﻪ ﻳﻨﺎدى ﺑﺎﻋﻠﯽ اﻟﻨّﺪﺁء ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺂء و ﻳﺪﻋﻮﮐﻢ اﻟﯽ‬ ‫ﻣﻘﺎم ﺧﻀﻌﺖ ﻟﻪ ﺑﻘﺎع اﻻرض ﮐﻠّﻬﺎ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﻻ ﺗﻤﻨﻌﻮا اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻋﻦ‬ ‫اﻟﺒﺤﺮ اﻻﻋﻈﻢ و ﻋﻤّﺎ ﻗﺪّر ﻟﮑﻢ ﻓﻰ ﻟﻮح ﮐﺮﻳﻢ‪ .‬اﻧّﮏ ﮐﻦ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻻﻣﺮ‬ ‫ﻞ ﺻﻐﻴﺮ و‬ ‫رﺑّﮏ اﻧّﻪ ﻳﺆﻳّﺪﮎ و ﻳﻘﻀﻰ ﻟﮏ ﻣﺎ اردﺗﻪ ﻣﻦ ﻓﻀﻠﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﮐﺒﻴﺮ‪ .‬ﻗﻢ ﺑﺎﻻﺳﺘﻘﺎﻣﺔ اﻟﮑﺒﺮى ﺑﻴﻦ اﻟﻮرى هﺬا ﻣﺎ اﻣﺮﻧﺎﮎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ اﺷﮑﺮوﮐﻦ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﺤﺎﻣﺪﻳﻦ‪ .‬ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﺤﺒﻞ ﻋﻨﺎﻳﺔ رﺑّﮏ و ﺗﺸﺒّﺚ ﺑﺬﻳﻠﻪ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﻟﻮ ﻳﺨﺎﻟﻔﮏ ﻓﻴﻤﺎ‬ ‫ﻞ ﺷﻰء ﻓﻰ ﮐﺘﺎب‬ ‫اﻣﺮﻧﺎﮎ اﺑﻨﮏ دﻋﻪ ﺑﺎﺳﻢ رﺑّﮏ ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺄﻣﺮﮎ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﻋﻠﻢ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﺄن اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﺸّﺎهﺪ اﻟﺴّﻤﻴﻊ‪ .‬اﻗﺮء هﺬا‬ ‫ﻣﺎ اﻃّﻠﻊ ﺑﻪ اﻟّﺎ ﻣﻦ ﻳﻨﻄﻖ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ى ﻗﺪﻳﺮ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ ﺗﺠﺎدﻟﻮا ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟﻠّﻮح و ﺗﻔﮑّﺮ ﻓﻴﻤﺎ ﻧﺰّل ﻓﻴﻪ ﻣﻦ ﻟﺪن ﻗﻮ ّ‬ ‫و ﻻ ﺗﻨﮑﺮوا اﻟّﺬى اﺗﺎﮐﻢ ﺑﻤﺎ ﻋﻨﺪ اﻟﻌﺎﻟﻢ اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬دﻋﻮا‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ ﻟﻴﺲ ﻟﻬﻢ ﻋﻠﻢ ﻓﻰ هﺬا اﻻﻣﺮ ﻳﺘﮑﻠّﻤﻮن ﺑﺎهﻮﺁﺋﻬﻢ اَﻻ اﻧّﻬﻢ ﻣﻦ اﻟﺼّﺎﻏﺮﻳﻦ‪ .‬ﻳﺎ‬ ‫اﺣﺒّﺂﺋﻰ هﻨﺎﮎ اﻓﺮﺣﻮا ﺑﻤﺎ ﻳﺬﮐﺮﮐﻢ اﻟﻘﻠﻢ اﻻﻋﻠﯽ ﻓﻰ ﺳﺠﻦ ﻋﮑّﺎء و ﻳﺒﺸّﺮﮐﻢ ﺑﻔﻀﻞ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﺸﻔﻖ‬ ‫اﻟﻠّﻪ و رﺣﻤﺘﻪ اﻟّﺘﻰ ﺳﺒﻘﺖ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ا ّ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬ﻗﻮﻣﻮا ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺔ اﻻﻣﺮ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻻ ﺗﻤﻨﻌﮑﻢ ﺣﺠﺒﺎت اﻟّﺬﻳﻦ ﺗﻤﺴّﮑﻮا‬ ‫ﺑﻤﻄﻠﻊ اﻻوهﺎم و ﺗﮑﻠّﻤﻮا ﺑﻤﺎ ﻧﺎح ﺑﻪ اﻟﺮّوح اﻻﻣﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﮑّﺒﺮ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم‬ ‫ﻋﻠﻴﮑﻢ و ﻋﻠﯽ اﻣﺂﺋﻰ اﻟﻠّﺂﺋﻰ ﻓﺰن ﺑﻬﺬا اﻻﻣﺮ اﻟﺒﺪﻳﻊ و ﻧﺬﮐﺮ اﺣﺒّﺂﺋﻰ ﻓﻰ ﻣﻨﺸﺎد‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﺣﺰن اﻟﻤﻸ اﻻﻋﻠﯽ ﺑﺤﺰﻧﮑﻢ و ﻧﺎح اﻟّﺬﻳﻦ ﻃﺎﻓﻮا اﻟﻌﺮش ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠﻴﮑﻢ‬ ‫ﻣﻦ ﺟﻨﻮد اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ﮐﺎن اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻣﻌﮑﻢ ﻳﺴﻤﻊ و ﻳﺮى و هﻮ اﻟﺴّﻤﻴﻊ اﻟﺒﺼﻴﺮ‪.‬‬ ‫اﻧﻈﺮوا ﺛ ّﻢ اذﮐﺮوا ﻣﺎ ورد ﻋﻠﯽ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء ﻓﻰ ﺳﺠﻦ اﻟﻄّﺂء و ﻓﻰ دﻳﺎر‬ ‫ﻖ اﻟﻠّﻪ و اوﻟﻴﺂﺋﻪ و اﺗّﺒﻌﻮا اﻻوهﺎم و اﻟﺘّﻤﺎﺛﻴﻞ‪ .‬اﻓﺮﺣﻮا‬ ‫اﺧﺮى ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ اﻧﮑﺮوا ﺣ ّ‬ ‫ﻞ ذى ذﮐﺮ ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﻮﺻﻴﮑﻢ‬ ‫ﺑﻤﺎ ﻳﺬﮐﺮﮐﻢ ﻣﻮﻟﯽ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﺑﺬﮐﺮ اذ ﻇﻬﺮ ﺳﺠﺪ ﻟﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﺎﻟﺼّﺒﺮ و اﻻﺻﻄﺒﺎر و ﺑﻤﺎ ﻳﻈﻬﺮ ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺲ اﻻﻣﺮ ﻓﻰ اﻟﻤﺪن و اﻟﺪّﻳﺎر‪ .‬ﺧﺬوا ﻣﺎ‬ ‫اﻣﺮﺗﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﺪن اﻣﺮ ﺣﮑﻴﻢ‪ .‬اﻟﻨّﻮر اﻟﻈّﺎهﺮ اﻟﻠّﺎﺋﺢ ﻣﻦ اﻓﻖ ﻋﻨﺎﻳﺘﻰ ﻋﻠﻴﮑﻢ و ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ ﻧﺼﺮوﮐﻢ و اﻗﺒﻠﻮا اﻟﻴﮑﻢ ﺣﺒّﺎ ﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﻤﻴﺪ‪ .‬و ﻧﺬﮐﺮ اﺣﺒّﺂﺋﻰ ﻓﻰ ارض‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ ﻟﻴﺸﮑﺮوا رﺑّﻬﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ‬ ‫اﻟﺪّال و اﻟﻬﺂء ﮐﻤﺎ ذﮐﺮﻧﺎهﻢ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﻓﻀ ً‬ ‫اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮑﻢ ﺑﻤﺎ ﻣﺮّت ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻧﺴﻤﺔ ﻋﻨﺎﻳﺘﻰ و ﺷﻬﺪ ﺑﺎﻗﺒﺎﻟﮑﻢ ﻗﻠﻤﻰ اذ ﮐﺎن‬ ‫ﻣﻮﻟﻪ ﻓﻰ ﺳﺠﻦ ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان ﺗﻤﻨﻌﮑﻢ اﺣﺰان اﻟﻌﺎﻟﻢ ﻋﻦ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻘﺪم دﻋﻮا ﻣﺎ‬ ‫ﻳﻔﻨﻰ و ﺧﺬوا ﻣﺎ ﻳﺒﻘﻰ ﺑﺎﺳﻢ رﺑّﮑﻢ اﻟﺒﺎﻗﻰ اﻟﺪّﺁﺋﻢ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻌﻀﺪ ﮐﺴّﺮ‬

‫ﻞ ﻋﺒﺪ اﻗﺒﻞ‬ ‫ﻞ ﻗﺒﺎب ﻋﻈﻤﺔ رﺑّﻪ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮ ﮐ ّ‬ ‫اﺻﻨﺎم اﻻوهﺎم و ﺳﺮع اﻟﯽ ﻇ ّ‬ ‫ﻞ اﻣﺔ اﻗﺒﻠﺖ اﻟﯽ ﺻﺮاﻃﻰ اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ و ﻧﺬﮐﺮ ﻋﻠّﻴًﺎ ﻗﺒﻞ اﮐﺒﺮ‬ ‫اﻟﯽ اﻻﻓﻖ اﻻﻋﻠﯽ و ﮐ ّ‬ ‫اﻟّﺬى وﻓﻰ ﺑﻤﻴﺜﺎﻗﻰ و ﻋﻬﺪى و اﻗﺒﻞ اﻟﯽ وﺟﻬﻰ و ﻃﺎر ﻓﻰ هﻮﺁﺋﻰ و ﻗﺎم ﻟﺪى‬ ‫ﺑﺎﺑﻰ و ﺳﻤﻊ ﻧﺪﺁﺋﻰ و ﻓﺎز ﺑﻘﺮﺑﻰ و وﺻﺎﻟﯽ و ﻧﻄﻖ ﺑﺜﻨﺂﺋﻰ اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬اﻓﺮح ﻓﻰ‬ ‫اﻟﺮّﻓﻴﻖ اﻻﻋﻠﯽ ﺑﻤﺎ ﻳﺬﮐﺮﮎ ﻣﻮﻟﯽ اﻷﺳﻤﺂء اﻟّﺬى ﻧﻄﻖ ﻓﻰ ﻃﻮر اﻟﻌﺮﻓﺎن ﻟﻤﻮﺳﻰ‬ ‫ﺑﻦ ﻋﻤﺮان ﻣﻦ اﻟﺸّﺠﺮة اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻈّﺎهﺮ اﻟﻨّﺎﻃﻖ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻳﺎ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻼ‬ ‫ﻼ اﻟﯽ اﻻﻓﻖ اﻻﻋﻠﯽ و ﻣﺸﺘﻌ ً‬ ‫ﻗﺒﻞ اﮐﺒﺮ اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮﮎ اذ ﺧﺮﺟﺖ ﻣﻦ وﻃﻨﮏ ﻣﻘﺒ ً‬ ‫ﺑﻨﺎر ﻣﺤﺒّﺔ رﺑّﮏ ﻣﺎﻟﮏ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﺒﻘﺎء و اذ ﮐﻨﺖ ﻓﻰ اﻟﻘﻮم و ورد ﻋﻠﻴﮏ ﻓﻰ‬ ‫ﻞ ﻣﻨﺼﻒ ﻋﻠﻴﻢ و ﻧﺬﮐﺮ اذ ﮐﻨﺖ ﻃﺎﺋﻔًﺎ ﺣﻮل‬ ‫ﺳﺒﻴﻞ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎ ذرﻓﺖ ﺑﻪ ﻋﻴﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻼ ﺑﻤﺎ اﻣﺮت ﺑﻪ ﻓﻰ ﮐﺘﺎﺑﻰ اﻟﻤﺒﻴﻦ و ﻧﺬﮐﺮ اﺑﻨﮏ و اﻟّﺬﻳﻦ ﺗﻤﺴّﮑﻮا‬ ‫ﻋﺮﺷﻰ و ﻋﺎﻣ ً‬ ‫ﻓﻰ ﺣﻘّﻪ ﺑﺎﻟﻤﻌﺮوف و ﻗﺎﻣﻮا ﻋﻠﯽ اﺻﻼح اﻣﻮرﻩ ﺣّﺒًﺎ ﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ هﺬا اﻟﺒﻴﺎن و‬ ‫ﻣﻨﺰل هﺬﻩ اﻵﻳﺎت و ﻣﻈﻬﺮ اﻟﺒﻴّﻨﺎت و اﻟﻨّﺎﻃﻖ ﺑﻴﻦ اﻻﻣﻢ اذ اﺳﺘﻮى ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺮش‬ ‫اﻻﻋﻈﻢ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻔﺮد اﻟﻮاﺣﺪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬اﻧّﺎ اردﻧﺎ ان ﻧﺬﮐﺮ‬ ‫اﻟﻔﺮدوس اﻷﻋﻠﯽ و اﻟﻤﺪﻳﻨﺔ اﻟﻤﺒﺎرﮐﺔ اﻟﻨّﻮرﺁء اﻟّﺘﻰ ﻓﻴﻬﺎ ﺗﻀﻮّع ﻋﺮف اﻟﻤﺤﺒﻮب‬ ‫و اﻧﺘﺸﺮت ﺁﻳﺎﺗﻪ و ﻇﻬﺮت ﺑﻴّﻨﺎﺗﻪ و ﻧﺼﺒﺖ اﻋﻼﻣﻪ و ارﺗﻔﻊ ﺧﺒﺂﺋﻪ و ﻓﺼّﻞ ﻓﻴﻬﺎ‬ ‫ﻞ اﻣﺮ ﺣﮑﻴﻢ‪ .‬ﺗﻠﮏ ﻣﺪﻳﻨﺔ ﻓﻴﻬﺎ ﺳﻄﻌﺖ رﺁﺋﺤﺔ اﻟﻮﺻﺎل و اﻧﺠﺬب ﺑﻬﺎ‬ ‫ﮐّ‬ ‫اﻟﻤﺨﻠﺼﻮن اﻟﯽ اﻟﻤﻘ ّﺮ اﻟﻘﺮب و اﻟﻘﺪس و اﻟﺠﻤﺎل‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻘﺎﺻﺪ ﻗﺼﺪ و ﻓﺎز و‬ ‫ﺷﺮب رﺣﻴﻖ اﻟﻠّﻘﺂء ﻣﻦ ﺑﺤﺮ ﻋﻨﺎﻳﺔ رﺑّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﻤﻴﺪ ﻳﺎ ارض اﻟﻤﻘﺼﻮد ﻗﺪ‬ ‫ﺟﺌﺘﮏ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ اﻟﻠّﻪ و اﺑﺸّﺮﮎ ﺑﻔﻀﻠﻪ و رﺣﻤﺘﻪ و اﮐّﺒﺮ ﻋﻠﻴﮏ ﻣﻦ ﻟﺪﻧﻪ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ‬ ‫ب‬ ‫اﻟﻔﻀّﺎل اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻨﻔﺲ ﺗﻮّﺟﻬﺖ اﻟﻴﮏ و وﺟﺪت ﻣﻨﮏ ﻋﺮف اﻟﻠّﺔ ر ّ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻟﻨّﻮر ﻋﻠﻴﮏ و اﻟﺒﻬﺎء ﻋﻠﻴﮏ ﺑﻤﺎ ﺟﻌﻠﮏ اﻟﻠّﻪ ﻓﺮدوﺳًﺎ ﻟﻌﺒﺎدﻩ و‬ ‫اﻻرض اﻟﻤﻘﺪﺳﺔ اﻟﻤﺒﺎرﮐﺔ اﻟّﺘﻰ اﻧﺰل اﻟﻠّﻪ ذﮐﺮهﺎ ﻓﻰ ﮐﺘﺐ اﻟﻨّﺒﻴﻴّﻦ و اﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ ﻳﺎ‬ ‫ارض اﻟﻨّﻮرﺁء ﺑﮏ ارﺗﻔﻊ ﻋﻠﻢ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ و ﻓﻴﮏ ﻧﺼﺒﺖ راﻳﺔ اﻧﻨﻰ اﻧﺎ‬ ‫ﻞ ﻣﻘﺒﻞ ان ﻳﻔﺘﺨﺮ ﺑﮏ و ﺑﻤﺎ ﻓﻴﮏ ﻣﻦ اﻓﻨﺎﻧﻰ و‬ ‫ﻖ ﻋﻠّﺎم اﻟﻐﻴﻮب‪ .‬ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﺤ ّ‬ ‫اوراﻗﻰ و ﺁﺛﺎرى و اوﻟﻴﺂﺋﻰ و اﺣﺒﺂﺋﻰ اﻟّﺬﻳﻦ اﻗﺒﻠﻮا ﺑﺎﻻﺳﺘﻘﺎﻣﺔ اﻟﮑﺒﺮى اﻟﯽ ﻣﻘﺎﻣﻰ‬ ‫ﻞ ﻇﺎﻟﻢ‬ ‫اﻟﻤﺤﻤﻮد‪ .‬اﻧّﺎ ﻣﺎ ذﮐﺮﻧﺎ اﻟّﺬﻳﻦ ﺟﻌﻠﻨﺎهﻢ ﻣﻔﺎﺗﻴﺢ اﻟﻔﻼح ﻟﺌﻠّﺎ ﻳﻄّﻠﻊ ﺑﻬﻢ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﺤﺠﻮب‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﮑﺒّﺮ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم ﻋﻠﻴﮏ ﻳﺎ ارﺿﻰ و ﻋﻠﻴﻬﻢ و ﻋﻠﯽ اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫ﺗﻤﺴّﮑﻮا ﺑﻬﺬا اﻟﺤﺒﻞ اﻟﻤﺤﮑﻢ اﻟﻤﻤﺪود‪ .‬ﻳﺎ اﺳﻤﻰ ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻرض ﺿﻌﻮا‬ ‫اراداﺗﮑﻢ ﻣﺘﻤﺴّﮑﻴﻦ ﺑﺎرادﺗﻰ اﻳﻢ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻬﺎ ﺧﻴﺮ ﻟﮑﻢ ﻋﻤّﺎ ﺗﺮوﻧﻪ اﻟﻴﻮم ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ‬ ‫ﮐﺘﺎب اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮدود‪ .‬اﻋﻤﻠﻮا ﺑﻤﺎ ارادﻩ اﻟﻠّﻪ ﻻ ﺑﻤﺎ ارادت اﻧﻔﺴﮑﻢ اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﺔ و‬ ‫ن اﻟّﺬى ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﻤﺎ ﻋﻨﺪﻩ ﻟﻴﺲ ﻟﻪ ان ﻳﺘﻮﺟّﻪ‬ ‫ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻻ ﻳﻔﻘﻬﻮن‪ .‬ا ّ‬

‫اﻟﯽ وﺟﻪ اﻟﻠّﻪ اﻟﺒﺎﻗﻰ ﺑﻌﺪ ﻓﻨﺂء اﻻﺷﻴﺂء ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻄﻖ ﻗﻠﻤﻰ اﻻﻋﻠﯽ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻮح‬ ‫اﻟﻤﺒﺎرﮎ اﻟﻤﺤﻤﻮد‪ .‬ﻳﺎ ﻟﺴﺎن اﻟﻌﻈﻤﺔ اذﮐﺮ اوﻟﻴﺂء اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ اﻟﺨﺂء ﻟﻴﺠﺬﺑﻬﻢ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم‬ ‫ب ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎﻳﮑﻮن‪ .‬ﺑﮑﻢ ﺧﺘﻢ اﻟﮑﻼم ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم‬ ‫ﻻ ﻳﺮى ﻓﻴﻪ اﻟّﺎ ﻋﻨﺎﻳﺔ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ن رﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﮐﺎن ﻻ‬ ‫و هﺬا ﻣﻦ ﻓﻀﻠﯽ و ﻋﻨﺎﻳﺘﻰ ﻋﻠﻴﮑﻢ ا ّ‬ ‫اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ اﻟﻈّﺎهﺮ اﻟﺒﺎﻃﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺸﻬﻮد‪ .‬ﺑﮑﻢ ﻻح اﻓﻖ اﻷﻳﻘﺎن و ارﺗﻔﻊ ﺻﻠﻴﻞ‬ ‫ﺳﻴﻮف اﻟﻤﻌﺎﻧﻰ ﻓﻰ ﻣﻀﻤﺎر اﻟﺒﻴﺎن و ﺑﮑﻢ ﻧﻄﻖ ﻟﺴﺎن اﻟﻮﺣﻰ اﻟﻤﻠﮏ ﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ‬ ‫اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸّﻬﻮد‪ .‬ﻗﺪ ﻓﺰﺗﻢ ﺑﺎﻳّﺎم اﻟﻠّﻪ و اﻣﺮﻩ و اﻗﺒﻠﺘﻢ اﻟﻴﻪ اذ اﻋﺮض ﻋﻨﻪ اﻣﺮﺁء‬ ‫ﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﻏﺮّﺗﻪ اﻟﻌﻠﻮم‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻮﺟﻮهﮑﻢ ﺑﻤﺎ ﺗﻮّﺟﻬﺖ و ﻻﻟﺴﻨﮑﻢ‬ ‫اﻷرض ﮐﻠّﻬﺎ و ﮐ ّ‬ ‫ﺑﻤﺎ اﺟﺎﺑﺖ و ﻻﻳﺎدﻳﮑﻢ ﺑﻤﺎ ارﺗﻔﻌﺖ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻤﻠﮑﻮت‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻃﻠﻊ ﻣﻦ اﻓﻖ‬ ‫ﻞ ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺮدود‪ .‬اﻟﻨّﻮر‬ ‫اﻟﺒﺮهﺎن ﺷﻤﺲ اﻟﺒﻴﺎن ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﻋﺮف و ﻓﺎز و وﻳﻞ ﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﻤﺸﺮق ﻣﻦ اﻓﻖ ﺳﻤﺂء ﻓﻀﻠﯽ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻳﺎ اﺳﺮﺁء اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ اﻷرض و ﻣﻬﺎﺑﻂ ﻗﻀﺂﺋﻪ‬ ‫اﻟﻤﺒﺮم اﻟﻤﺤﮑﻢ اﻟﻤﻤﻨﻮع‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻠﻢ اﻻﻋﻠﯽ اذﮐﺮ ﻣﺎ ورد ﻋﻠﻴﮏ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺤﻴﻦ ﻣﻦ‬ ‫ﻗﻀﺂء اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﺒﺮم اﻟﻤﺤﺘﻮم‪ .‬اﻧّﺎ ﮐﻨّﺎ ﻧﺬﮐﺮ اﺣﺒّﺂﺋﻨﺎ ﻓﻰ اﻟﻤﺪن و اﻟﺪّﻳﺎر ﺣﻴﻨﺌﺬ ﻓﺘﺢ‬ ‫اﻟﺒﺎب و دﺧﻞ اﺣﺪ و ﻗﺎل ﻗﺪ ﻃﺎرت اﻣﺘﮏ ﻗﻠﻨﺎ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮدو‪ .‬اﻧّﻬﺎ اﻣﺔ‬ ‫ﻗﺼﺪت ﺑﻴﺖ اﻟﻠّﻪ اﻻﻋﻈﻢ و ﺧﺮﺟﺖ ﻋﻦ ﻣﻘﺎﻣﻬﺎ اﻟﯽ ان وردت و ﻃﺎﻓﺖ و‬ ‫ﻞ ﻗﺒﺎب اﻟﻌﻈﻤﺔ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﻮﻟﯽ اﻟﺒﺮﻳّﺔ اﻟّﺬى ﻳﻨﻄﻖ ﺑﻤﺎ‬ ‫اﺗّﺨﺬت ﻟﻬﺎ ﻣﻘﺎﻣًﺎ ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫ﻧﻄﻖ ﻓﻰ اوّل اﻻﻳّﺎم و ﻗﺒﻠﻬﺎ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻳﺎ اﻣﺘﻰ ﻋﻠﻴﮏ‬ ‫ﺑﻬﺎﺋﻰ و رﺣﻤﺘﻰ و ﻋﻨﺎﻳﺘﻰ و ﻋﻠﯽ اﻟّﺬﻳﻦ ﻳﺬﮐﺮوﻧﮏ ﺑﻌﺪ ارﺗﻘﺂﺋﮏ و ﻳﻨﻄﻘﻮن‬ ‫ﺑﺜﻨﺂﺋﮏ ﺣﺒّﺎﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻤﻠﻮﮎ‪ .‬اﺷﻬﺪ اﻧّﮏ اﻗﺒﻠﺖ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ و اﻣﻨﺖ ﺑﻪ و وﺟﺪت‬ ‫ﻖ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﺸﻬﻮد‪ .‬و ﺷﺮﺑﺖ رﺣﻴﻖ اﻟﺒﻴﺎن ﻣﻦ‬ ‫ﻧﻔﺤﺎت اﻟﻈّﻬﻮر اذ ﻇﻬﺮ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻳﺎدى ﻋﻄﺂﺋﻪ و ﺷﻬﺪت ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ ﺑﻪ ﻗﻠﻤﻪ اﻻﻋﻠﯽ ﻓﻰ ﻣﻘﺎﻣﻪ اﻟﻤﺒﺮوﮎ‪ .‬اﻟﺒﻬﺎء‬ ‫اﻟﻤﺸﺮق ﻣﻦ اﻓﻖ ﺳﻤﺂء رﺣﻤﺘﻰ ﻋﻠﻴﮏ و ﻋﻠﯽ ﻋﺒﺪى اﻻﻣﻴﻦ اﻟّﺬى ﮐﺎن ﻣﻌﺮوﻓًﺎ‬ ‫ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻸ اﻻﻋﻠﯽ ﺑﺨﺪﻣﺘﻰ و ﺧﺪﻣﺔ اﺻﻔﻴﺂﺋﻰ اﻟّﺬﻳﻦ ﻗﺎﻣﻮا ﻋﻠﯽ ﻧﺼﺮة اﻣﺮى و‬ ‫ﻧﻄﻘﻮا ﻓﻰ ﻣﻮاﻗﻊ اﻟﺒﺎﺳﺂء و اﻟﻀّﺮﺁء اﻧّﺎ ﻟﻠّﻪ و اﻧّﺎ اﻟﻴﻪ راﺟﻌﻮن‪.‬‬ ‫)‪ (٤‬هﻮ اﻟﻤﺸﺮقﻣﻦاُﻓﻖﺳﻤﺂءاﻟﺒﻴﺎن‬ ‫هﺬا ﻳﻮمٌ ﻓﻴﻪ ﻳﻨﻄﻖ اﻟﮑﺘﺎب اَﻣﺎم وﺟﻪ اﻟﻌﺎﻟﻢ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮهﺎب‪.‬‬ ‫ﻗﺪﺣﻀﺮاﺳﻤﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻟﺪى اﺷﺮاق ﺷﻤﺲ اﻟﻈّﻬﻮر و ذﮐﺮ اﺳﻤﺂء اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫ﻗﺼﺪوا اﻟﻤﻘﺼﺪ اﻻﻋﻠﯽ و اﻟﺬّروة اﻟﻌﻠﻴﺎ و اﻟﻐﺎﻳﺔ اﻟﻘﺼﻮى ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ ﺑﻠﻎ و ﺷﺮب‬ ‫و ﻓﺎز و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ ﻗﺼﺪ و ﺳﺮع و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ اﻏﺘﺮف ﺑﻐﺮﻓﺔ ﻣﻦ اﻟﺒﺤﺮ اﻻﻋﻈﻢ و‬

‫ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ اﺧﺬﻩ ﺳﮑﺮ رﺣﻴﻖ اﻟﻌﺮﻓﺎن ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻃﺎر ﻓﻰ هﻮﺁء ﻣﺤﺒّﺔ رﺑّﻪ اﻟﺮّﺣﻤﻦ‬ ‫ﻞ اﺳﻢ ذﮐﺮﻩ ﻟﺪى اﻟﻮﺟﻪ‬ ‫و اﺷﺘﻌﻞ ﺑﻨﺎر اﻣﺮ رﺑّﻪ اﻟﻤﺸﻔﻖ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨّﺎن‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮﮐ ّ‬ ‫اﻧّﻪ هﻮ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻔﻀّﺎل‪ .‬ﻳﺎ ﻧﺼﺮ اﷲ ﻗﺪ ذﮐﺮﮎ اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﺑﺬﮐﺮ ﺧﻀﻌﺖ‬ ‫ﻟﻪ اﻻذﮐﺎر‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﻮﺻﻴﮏ و اﻟّﺬﻳﻦ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﻤﺎ ﺗﻈﻬﺮ ﺑﻪ ﺁﺛﺎر اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ اﻻﻣﮑﺎن و‬ ‫ﻳﺮﺗﻔﻊ اﻣﺮﻩ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺒﺎد‪ .‬ﻟﻤّﺎ ﻧﺸﺮ ﺻﺒﺢ اﻟﻈّﻬﻮر ﻟﻮﺁﺋﻪ و اﺗﻰ ﻣﮑﻠّﻢ اﻟﻄّﻮر ﻗﺎم‬ ‫اﻟﻌﻠﻤﺂء ﻋﻠﯽ اﻻﻋﺮاض ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ ﮐﻔﺮﻩ و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ اﻋﺮض و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ اﻋﺘﺮض‬ ‫ﻖ ﺳﺘﺮ اﻟﺤﺮﻣﺔ و ذرﻓﺖ ﻋﻴﻮن اﻻﺑﺮار‪.‬‬ ‫و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ اﻓﺘﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﻈﻠﻢ ﺑﻪ اﻧﺸ ّ‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﺳﻮّﻟﺖ ﻟﻬﻢ اﻧﻔﺴﻬﻢ ﻧﺸﻬﺪ اﻧّﻬﻢ ﻣﻦ اﺻﺤﺎب اﻟﻨّﺎر‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ﺿﻌﻮا‬ ‫اﻻوهﺎم اﻳّﺎﮐﻢ ان ﺗﻌﻤﻠﻮا ﺑﻤﺜﻞ ﻣﺎ ﻋﻤﻠﻮا ﻣﻦ ﻗﺒﻞ اﺗّﻘﻮا اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ‬ ‫ب اﻻرﺑﺎب‪ .‬ﻳﺎ ﻗﺎﺳﻢ ﺿﻊ ﻣﺎ ﻋﻨﺪ اﻟﻘﻮم ﺁﺧﺬًا ﮐﺘﺎﺑﻰ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ اﻋﺮﺿﻮا ﻋﻦ اﻟﻠّﺔ ر ّ‬ ‫ﺑﻘﻮّة ﻻﺗﻤﻨﻌﮏ اﻟﺠﻨﻮد و ﻻ اﻻﺳﻴﺎف‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ اهﻞ اﻻرض اﻧّﺎ ارﻳﻨﺎﮐﻢ ﻓﻨﺂء ﻣﺎ‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻴﺎن‪ .‬ﺿﻌﻮا ﻣﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ ﻣﻦ اﻟﻈّﻨﻮن و‬ ‫ﻋﻨﺪﮐﻢ و اﺳﻤﻌﻨﺎﮐﻢ ذﮐﺮ اﻟﺮّﺣﻴﻞ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻻوهﺎم و ﺧﺬوا ﻣﺎ اوﺗﻴﺘﻢ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ ﻣﻮﻟﯽ اﻻﻧﺎم‪ .‬ﮐﻦ ﻗﺂﺋﻤًﺎ ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺔ اوﻟﻴﺂﺋﻰ‬ ‫و ﻧﺎﻃﻘًﺎ ﺑﺜﻨﺂﺋﻰ و ﻣﺘﻤﺴّﮑًﺎ ﺑﺤﺒﻞ ﻋﻨﺎﻳﺘﻰ ﮐﺬﻟﮏ اﻣﺮﮎ اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻣﻦ اﻋﻠﯽ اﻟﻤﻘﺎم‪.‬‬ ‫اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم ﻣﺤﻤﺪًا ﻗﺒﻞ ﻋﻠﯽ اّﻟّﺬى اﻣﺘﺰج ﻟﺤﻤﻪ ﺑﻠﺤﻢ ﻣﻮﻟﻪ و دﻣﻪ ﺑﺪﻣﻪ‬ ‫و ﺟﺴﺪﻩ ﺑﺠﺴﺪﻩ و ﻋﻈﻤﻪ ﺑﻌﻈﻢ رﺑّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮهّﺎب‪ .‬ﻳﺸﻬﺪ ﻗﻠﻤﻰ اﻻﻋﻠﯽ ﺑﺎﻧّﻪ ﻓﺎز‬ ‫ﺑﻤﺎ ﻻﻓﺎز ﺑﻪ اﺣﺪ ﻗﺒﻠﻪ و وردﻋﻠﻴﻪ ﻣﺎ ﻻ ﺳﻤﻌﺖ ﺷﺒﻬﻪ اﻻذان‪ .‬ﻋﻠﻴﻪ ﺑﻬﺎﺋﻰ و ﺑﻬﺎء‬ ‫ﻣﻠﮑﻮﺗﻰ و ﺟﺒﺮوﺗﻰ و اهﻞ ﻣﺪﺁﺋﻦ اﻟﻌﺪل و اﻻﻧﺼﺎف‪ .‬هﻨﻴﺌًﺎ ﻟﮏ ﻳﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻤﺎ‬ ‫ﻓﺰت ﺑﺮﺣﻴﻖ اﻟﺒﻴﺎن ﻣﻦ ﻟﺪن رﺑّﮏ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﮐﺬﻟﮏ اﺷﺮق ﻧﻴّﺮ اﻟﺒﺮهﺎن ﻣﻦ اﻓﻖ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﺳﻤﺂء ﻋﻨﺎﻳﺔ رﺑّﮏ ﻣﻮﻟﯽ اﻻﻧﺎم‪ .‬ﻳﺎ ﻋﺒﺪ اﻟﮑﺮﻳﻢ ﻗﺪ اﺗﻰ اﻟﮑﺮﻳﻢ و اﻋﺮض ﻋﻨﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ ﻓﻰ وهﻢ‬ ‫ﻣﻤﺴﮏ ﻣﺮﺗﺎب‪ .‬ﻗﺪ ﻣﺎج ﺑﺤﺮ اﻟﺠﻮد اﻣﺎم اﻟﻮﺟﻮد و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻋﺠﺎب‪ .‬ﻗﺪ ﻧﺒﺬوا اﻣﺮاﻟﻠّﻪ ورﺁﺋﻬﻢ اَﻻ اﻧّﻬﻢ ﻣﻦ اهﻞ اﻟﺤﺠﺎب ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ ﻣﻨﺰل‬ ‫اﻵﻳﺎت‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ ﻗﺪ ذﮐﺮﻧﺎﮎ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﻓﻰ هﺬا اﻟﺤﻴﻦ و ﺣﻀﺮ ﻟﺪى اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻣﺎ‬ ‫ارﺳﻠﺘﻪ اﻟﯽ اﺳﻤﻰ اﻟﻤﻬﺪى اﺟﺒﻨﺎﮎ ﻣﺮّة اﺧﺮى ﺑﻬﺬا اﻟﻠّﻮح اﻟّﺬى ﻻح ﻣﻦ اﻓﻖ‬ ‫ﻋﻨﺎﻳﺔ رﺑّﮏ ﻣﺴﺨّﺮ اﻻرﻳﺎح‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﺠﻮهﺮ ﻣﺎ ﻣﻨﻌﺘﻪ اﻻﻋﺮاض و ﻟﺮوح ﻣﺎ‬ ‫ﺣﺠّﺒﺘﻪ اﻻﺟﺴﺎم ﻋﻦ هﺬا اﻻﻓﻖ اﻟّﺬى اذ ﻻح ﺳﺠﺪت ﻟﻪ اﻻرواح وﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﻓﺎز‬ ‫ﺑﺬﮐﺮ رﺑّﻪ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻴﻮم اﻟّﺬى ﻓﻴﻪ ﻗﺎم اﻵﻓﺎق ﻋﻠﯽ اﻟﻨّﻔﺎق‪ .‬ﻳﺎ اﺑﺎ ﻃﺎﻟﺐ اﻧﺖ اﻟّﺬى‬ ‫ﻗﺼﺪت اﻟﻤﻘﺼﺪ اﻻﻋﻠﯽ و ﻗﻄﻌﺖ اﻟﺒ ّﺮ و اﻟﺒﺤﺮ اﻟﯽ ان وردت وادى اﻟﻨّﺒﻴﻞ اﻟّﺬى‬ ‫ﻓﻴﻪ ارﺗﻔﻊ ﻧﺪﺁء اﻟﺠﻠﻴﻞ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻳﮑﻮن و ﻣﺎ ﻗﺪ ﮐﺎن‪ .‬ﻗﺪ‬ ‫ﺣﻀﺮت و رأﻳﺖ ﻣﺎ ﻣﻨﻊ ﻋﻨﻪ اهﻞ اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﺳﻤﻌﺖ ﻣﺎ ﺳﻤﻊ ﻧﻘﻄﻪ اﻟﻮﺟﻮد ﻳﺸﻬﺪ‬ ‫ﺑﺬﻟﮏ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ا ّم اﻟﺒﻴﺎن‪ .‬ذﮐّﺮ اﻟﻌﺒﺎد ﺑﻤﺎ رأﻳﺖ و ﺳﻤﻌﺖ و ﮐﻦ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ ﻋﻠﯽ‬

‫ﻼ ﻓﻰ اﻻﻣﻮر ﻋﻠﯽ‬ ‫ﺷﺄن ﻻﺗﺤﺠﺒﮏ ﺣﺠﺒﺎت اﻟﻌﻠﻤﺂء و ﻻ ﺳﻄﻮة اﻻﻣﺮﺁء ﮐﻦ ﻣﺘﻮ ّﮐ ً‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﺮّﻗﺎب‪ .‬ﮐﺒّﺮ ﻣﻦ ﻗﺒﻠﯽ ﻋﻠﯽ وﺟﻮﻩ اوﻟﻴﺂﺋﻰ اﻟّﺬﻳﻦ اﻗﺒﻠﻮا اﻟﯽ اﻻﻓﻖ‬ ‫اﻻﻋﻠﯽ و ﺷﻬﺪوا ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ اﻟﻤﺒﺪء و اﻟﻤﻌﺎد ﻳﺎ ﻋﻠﯽ اﺷﺮف اﺷﮑﺮاﻟﻠّﻪ ﺑﻤﺎ‬ ‫ﺷﺮّﻓﮏ ﺑﻬﺬا اﻻﻣﺮ اﻟّﺬى ﺑﻪ اﺿﻄﺮﺑﺖ اﻓﺌﺪة اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ و اﻃﻤﺌﻨّﺖ اﻓﺌﺪة اﻻﺧﻴﺎر‪.‬‬ ‫ن رﺑّﮏ هﻮ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻔﻀّﺎل‪ .‬ﻳﺎ ﺁﻗﺎ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ا ّ‬ ‫اﻧّﺎ ذﮐﺮﻧﺎﮎ و اﻟّﺬﻳﻦ ﺁﻣﻨﻮا ﻓﻀ ً‬ ‫ﺑﺎﻻ ﻳﺬﮐﺮﮎ ﻣﻮﻟﯽ اﻟﻮرى ﻓﻰ ﺳﺠﻨﻪ اﻻﻋﻈﻢ ﺑﻤﺎ ﻳﻘﺮّﺑﮏ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻮاﺣﺪ اﻟﻔﺮد‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻐﻔّﺎر‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﻮﺻﻴﮏ و اﻟّﺬﻳﻦ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﺎﻟﺤﮑﻤﺔ اﻟّﺘﻰ اﻧﺰﻟﻨﺎهﺎ ﺑﺎﻟﻔﻀﻞ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﺰّﺑﺮ و اﻻﻟﻮاح‪ .‬ﺧﺬوا ﻣﺎ اﻣﺮﺗﻢ ﺑﻪ و ﻻ ﺗﺘّﺒﻌﻮا اﻟّﺬﻳﻦ ﻧﻘﻀﻮا ﻋﻬﺪ اﻟﻠّﻪ و ﻣﻴﺜﺎﻗﻪ‬ ‫اَﻻ اﻧّﻬﻢ ﻣﻦ اهﻞ اﻟﻀّﻼل‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﺟﺎل ﻗﻠﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ ﻣﻀﻤﺎر اﻟﺤﮑﻤﺔ و اﻟﺒﻴﺎن‬ ‫ﻟﻴﺠﺬﺑﮑﻢ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم ﻻﻳﺮى ﻓﻴﻪ اﻟّﺎ ﺁﻳﺎت اﷲ ﻣﻈﻬﺮ اﻟﺒﻴّﻨﺎت و ﻧﺬﮐﺮ اﺧﺎﮎ اﻟّﺬى‬ ‫ﺳﻤّﻰ ﺑﻘﺎﺳﻢ و ﻧﺒﺸّﺮﻩ ﺑﻌﻨﺎﻳﺔ اﻟﻠّﻪ و ﻓﻀﻠﻪ و ﻧﻮﺻﻴﻪ ﺑﻤﺎ ﻳﺮﺗﻔﻊ ﺑﻪ ﻣﻘﺎم اﻻﻧﺴﺎن‬ ‫ﻓﻰ اﻻﻣﮑﺎن‪ .‬ﻳﺎ ﻋﺒﺪاﻟﺨﺎﻟﻖ اﻧﻈﺮ ﺛ ّﻢ اذﮐﺮ اذ اﺗﻰاﻟﺨﺎﻟﻖ اﻋﺮض ﻋﻨﻪ اﻟﻤﺨﻠﻮق‬ ‫ﺑﺎﻋﺮاض ﻧﺎح ﺑﻪ اﻟﺴّﺤﺎب‪ .‬اﻋﺮﺿﻮا و اﻧﮑﺮوا اﻟﯽ ان اﻓﺘﻮا ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻦ دون ﺑﻴّﻨﺔ‬ ‫ﻖ اﻟّﺬى ﻳﻨﺎدى ﻣﻦ اﻋﻠﯽ اﻓﻖ‬ ‫و ﺑﺮهﺎن‪ .‬ﺿﻊ اﻟﺨﻠﻖ و ﻣﺎ ﻋﻨﺪهﻢ ﻣﺘﻤﺴّﮑًﺎ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ن اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ ﻳﻠﻌﺒﻮن ﺑﻄﻴﻦ اوهﺎﻣﻬﻢ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻢ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻠّﺎم‪ .‬ا ّ‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﻬﻢ اﺣﻘﺮ ﻣﻦ اﻟﺬّﺑﺎب ﻟﺪى اﻟﻐﻨﻰ اﻟﻤﺘﻌﺎل‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻻهﻞ اﻟﺒﻬﺎء اﻟّﺬﻳﻦ رﮐﺒﻮا‬ ‫ﺑﺎﺳﻤﻪ ﻋﻠﯽ اﻟﺴّﻔﻴﻨﺔ اﻟﺤﻤﺮﺁء اﻟّﺘﻰ ﺗﻤ ّﺮ ﻋﻠﯽ اﻟﺒ ّﺮ و اﻟﺒﺤﺮ ﺑﺎﺳﻤﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻻﺳﻤﺂء‪ .‬ﮐﻦ ﺛﺎﺑﺘًﺎ ﻋﻠﯽ اﻣﺮى و ﻧﺎﻃﻘًﺎ ﺑﺜﻨﺂﺋﻰ وﻃﺎﺋﺮًا ﻓﻰ هﻮﺁﺋﻰ و ﻣﺘﺸﺒّﺜًﺎ ﺑﺬﻳﻠﯽ‬ ‫اﻟّﺬى ﺟﻌﻠﻪ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻻذﻳﺎل‪ .‬اﻧّﺎ وﺟﺪﻧﺎ ﻣﻨﮏ ﻋﺮف ﺣﺒّﻰ ذﮐﺮﻧﺎﮎ ﺑﻨﺪﺁء‬ ‫اﻧﺠﺬﺑﺖ ﻣﻨﻪ ﺣﻘﺂﺋﻖ اﻻذﮐﺎر‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ اﺗﻰ اﻟﻤﮑﻨﻮن و اﻧﺼﻌﻖ اﻟﻄّﻮرﻳّﻮن اﻟّﺎ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و ﺣﻔﻈﻪ ﺑﺎﻳﺎدى اﻻﻗﺘﺪار‪ .‬ﻳﺎ ﺳﻴّﺪ ﻳﺬﮐﺮﮎ ﺳﻴّﺪ‬ ‫ﻣﻦ ﻋﺼﻤﻪ اﻟﻠّﻪ ﻓﻀ ً‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻢ ﻣﻦ ﺳﺠﻨﻪ اﻻﻋﻈﻢ ﻟﺘﻔﺮح و ﺗﮑﻮن ﻋﻠﯽ ﺑﻬﺠﺔ و اﻧﺒﺴﺎط‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان ﺗﺤﺰﻧﮏ‬ ‫ﺷﺌﻮﻧﺎت اﻟﺨﻠﻖ ﮐﻦ ﻧﺎﻇﺮًا اﻟﯽ اﻻﻓﻖ اﻻﻋﻠﯽ و ﻣﺘﻤﺴّﮑًﺎ ﺑﺤﺒﻞ اﻟﻠّﻪ ﻣﻨﺰل‬ ‫اﻻﻣﻄﺎر‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ اهﻞ اﻟﺒﻴﺎن ﻻ ﺗﺸﺮﮐﻮا ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺠﺎدﻟﻮا ﺑﺂﻳﺎت ﺑﻬﺎ ﻳﺜﺒﺖ اﻳﻤﺎﻧﮑﻢ‬ ‫ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﻳﺠﺎد‪ .‬ﻗﻞ ﺿﻌﻮا ﻣﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ و ﺧﺬوا ﻣﺎﻋﻨﺪ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻳﻬﺪﻳﮑﻢ اﻟﯽ‬ ‫ﺳﻮﺁء اﻟﺼّﺮاط‪ .‬اﻟﺒﻬﺎء اﻟﻤﺸﺮق ﻣﻦ اﻓﻖ ﺳﻤﺂء ﻋﻨﺎﻳﺘﻰ ﻋﻠﯽ اهﻞ اﻟﺒﻬﺎء اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫ﻧﺒﺬوا اﻟﻮرى ﻣﻘﺒﻠﻴﻦ اﻟﯽ ﻣﺸﺮق اﻻﻧﻮار‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻠﻤﻰ اذﮐﺮ ﻣﻦ ﺳﻤّﻰ ﺑﺎﺳﮑﻨﺪر و‬ ‫ﺑﺸّﺮﻩ ﺑﻤﺎ اﺷﺮق ﻧﻴ ّﺮ اﻟﺒﻴﺎن ﻣﻦ اﻓﻖ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺑﺎﺳﻤﻪ ﻟﻴﻔﺮح و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﮐﺮﻳﻦ‬ ‫ﻗﺪ ﻓﺰت ﺑﺬﮐﺮ ﻗﻠﻤﻰ اﻻﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﻓﻰ هﺬا اﻟﺤﻴﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان ﻳﺤﺰﻧﮏ ﺷﻰء‬ ‫ﻣﻦ اﻻﺷﻴﺂء او ﺗﺨﻮّﻓﮏ ﺳﻄﻮة اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﻔﺮوا ﺑﻤﺎﻟﮏ ﻳﻮم اﻟﺪّﻳﻦ‪ .‬ﺧﺬ اﻟﮑﺘﺎب ﺑﻘﻮّة‬ ‫ﻣﻦ ﻋﻨﺪ رﺑّﮏ و ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﺔ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻧﻈﺮوا ﻣﺎ‬

‫اﺷﺮق ﻣﻦ اﻓﻖ اﻟﺒﺮهﺎن ﺛ ّﻢ اﺳﺘﻤﻌﻮا ﻣﺎ ارﺗﻔﻊ ﻣﻦ ﺳﺪرة اﻟﺒﻴﺎن اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ‬ ‫اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﻳﻨﺎدى ﻧﻘﻄﺔ اﻟﺒﻴﺎن و ﻳﻘﻮل ﻳﺎ اهﻞ اﻻﻣﮑﺎن ﻟﻌﻤﺮى‬ ‫ﻞ ذى ﺷ ّﻢ ﻋﺮف ﻗﻤﻴﺼﻪ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان‬ ‫ﺗﺸﺮّف اﻟﻌﺎﻟﻢ ﺑﺎﻧﻮار اﻟﻈّﻬﻮر وﻳﺠﺪﮐ ّ‬ ‫ﺗﻤﻨﻌﻮا اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻣﻦ ﻓﻴﻮﺿﺎت رﺑّﮑﻢ اﻟﻔﻴّﺎض او ﻳﺤﺠﺒﮑﻢ ﺣﺠﺒﺎت اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ‬ ‫ﻟﻨﻔﺲ ﻧﺒﺬ اﻟﻌﺎﻟﻢ ورﺁﺋﻪ ﺷﻮﻗًﺎ ﻟﻠﻘﺂء ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻘﺪم اﻧّﻪ ﻣﻦ اهﻞ اﻟﺒﻬﺎء ﻓﻰ ﮐﺘﺎب اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻞ ﺑﺎﻻﺳﺘﻘﺎﻣﺔ اﻟﮑﺒﺮى ﻟﺌﻠّﺎ ﺗﺰﻟّﻬﻢ ﺷﺒﻬﺎت اهﻞ اﻟﺒﻴﺎن‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﻮﺻﻰ اﻟﮑ ّ‬ ‫ر ّ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ ﺑﺪّﻟﻮا ﻧﻌﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ﮐﻔﺮًا اَﻻ اﻧّﻬﻢ ﻣﻦ اهﻞ اﻟﻀّﻼل ﻓﻰ ﻟﻮح ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﻧﺴﺌﻞ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﺑﺎن ﻳﺆﻳّﺪﮎ و ﻳﻤﺪّﮎ ﻟﻴﻈﻬﺮ ﻣﻨﮏ ﻣﺎ ﻻ ﻳﻨﻘﻄﻊ ﻋﺮﻓﻪ اﻧّﻪ هﻮ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬ﻳﺎ‬ ‫ﺻﺎدق ﻧﻮﺻﻴﮏ ﺑﺎﻟﺤﮑﻤﺔ اﻟﮑﺒﺮى ﮐﻤﺎ وﺻﻴّﻨﺎﮎ ﺑﻬﺎ اذ ﮐﻨﺖ ﻗﺎﺋﻤًﺎ ﻟﺪى اﻟﺒﺎب و‬ ‫ن اﻟﺤﮑﻤﺔ رأس اﻻﻋﻤﺎل و ﻣﺎﻟﮑﻬﺎ ﺗﻤﺴّﮏ‬ ‫ﺳﻤﻌﺖ ﻧﺪﺁء اﷲ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﻤﻴﺪ‪ .‬ﻗﻞ ا ّ‬ ‫ﺑﻬﺎ ﻣﻦ ﻟﺪن ﺁﻣﺮ ﻗﺪﻳﻢ‪ .‬اذﮐﺮ اﻳّﺎﻣﻰ و ﻣﺎ ﺳﻤﻌﺘﻪ ﻣﻦ ﻟﺴﺎﻧﻰ و ﻣﺎ رأﻳﺘﻪ ﻣﻦ هﺬا‬ ‫اﻻﻓﻖ اﻻﻋﻠﯽ ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺄﻣﺮﮎ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء ﺧﺬ و ﮐﻦ ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻣﻠﻴﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان‬ ‫ﻞ ﻳﺠﺪون ﻋﺮف اﻟﺒﻴﺎن‬ ‫ﻳﻤﻨﻌﮏ ﺷﻰء ﻣﻦ اﻻﺷﻴﺂء ذﮐّﺮ ﻧﻔﺴﮏ ﺛ ّﻢ اﻧﻔﺲ اﻟﻌﺒﺎد ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻘﻮم اﮐﺜﺮهﻢ ﻻ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﻮﻗﻨﻴﻦ‪ .‬ﺳﺘﻤﻀﻰ اﻻﻳّﺎم اﺳﺮع ﻣﻦ اﻟﺒﺮق و ﻟﮑ ّ‬ ‫و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻖ ﻣﻦ‬ ‫ﻳﻌﺮﻓﻮن‪ .‬ﻗﻞ ﺧﺎﻓﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺘّﺒﻌﻮا اهﻮﺁﺋﮑﻢ اﺗّﺒﻌﻮا ﮐﺘﺎب اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻧﺰّل ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻖ ﻋﻠّﺎم اﻟﻐﻴﻮب‪ .‬ﻗﻞ هﺬا ﻳﻮم اﻟﺬّﮐﺮ و اﻧﺘﻢ ﺻﺎﻣﺘﻮن‪ .‬ﻗﻞ هﺬا ﻳﻮم‬ ‫ﻟﺪﻧﻪ و هﻮ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﺨﺪﻣﺔ و اﻧﺘﻢ راﻗﺪون‪ .‬و هﺬا ﻳﻮم اﻻﺻﻐﺂء و اﻧﺘﻢ ﻣﻴّﺘﻮن‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻨﻔﺲ ﻣﺮّت‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ ارﻳﺎح ارادة رﺑّﻪ ﻗﺎم و ﻗﺎل ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ اﻟﻪ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و ﻣﻘﺼﻮد اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‬ ‫ﺑﻤﺎ اﻳﻘﻈﺘﻨﻰ و هﺪﻳﺘﻨﻰ اﻟﯽ ﺻﺮاﻃﮏ اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮﮎ‪ .‬و ﻧﮑﺒّﺮ ﻋﻠﻴﮏ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ و اﻧﺎ اﻟﻔﻀّﺎل اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻳﺎ اﺳﺮاﻓﻴﻞ ﻟﻌﻤﺮ اﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﻧﻔﺨﻨﺎ ﻓﻰ اﻟﺼّﻮر‬ ‫ﻓﻀ ً‬ ‫ب ﺁﺑﺎﺋﮏ‬ ‫و اﻧﺼﻌﻖ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض اﻟّﺎ ﻣﻦ ﺷﺂء اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ و ر ّ‬ ‫ﻞ ﻗﺪم و‬ ‫لﮐّ‬ ‫ﻞ ﻋﺎﻟﻢ و ز ّ‬ ‫اﻻوّﻟﻴﻦ‪ .‬ﺑﻪ اﺧﺬ اﻟﺰّﻻزل ﻗﺒﺂﺋﻞ اﻻرض و اﺿﻄﺮب ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻗﺎﺻﺪ‬ ‫ﻞ ﻋﺎرف و ﺳﺒﻖ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻣﻴﺮ و ﺗﺤﻴّﺮ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺣﮑﻴﻢ و اﻗﺸﻌ ّﺮ ﺟﻠﺪ ﮐ ّ‬ ‫ﻧﺎح ﮐ ّ‬ ‫ﺑﺼﻴﺮ‪ .‬ﮐﻢ ﻣﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻨﻊ ﻋﻦ اﻻﻣﺮ و ﮐﻢ ﻣﻦ ﺟﺎهﻞ ﺳﺮع و ﻗﺎل ﺁﻣﻨﺖ ﺑﮏ ﻳﺎ‬ ‫ﻣﻘﺼﻮد اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﮐﻢ ﻣﻦ اﻣ ٍﺔ ﺳﻤﻌﺖ و اﻗﺒﻠﺖ و ﻓﺎزت و ﮐﻢ ﻣﻦ ﺑﻄﻞ اﻧﮑﺮ و‬ ‫اﻋﺮض ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬ﻳﺎ اﺳﺮاﻓﻴﻞ اذﮐﺮ رﺑّﮏ ﻓﻰ اﻟﻠّﻴﺎﻟﯽ و اﻻﻳّﺎم و‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻮال ﺑﺤﺒﻠﻪ اﻟﻤﺘﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ اﺳﮑﻨﺪر ﻗﺪ اﺗﻰ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻘﺪر ﻟﺤﻴﻮة‬ ‫ﺗﻤﺴّﮏ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺒﺸﺮ و اﻟﻘﻮم اﺧﺬوﻩ و ﺣﺒﺴﻮﻩ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟﺒﻌﻴﺪ‪ .‬اﻧﻈﺮ ﺛ ّﻢ اذﮐﺮ اذ اﺗﻰ اﻟﺮّوح‬ ‫اﻋﺮض ﻋﻨﻪ ﻋﻠﻤﺂء اﻟﺘّﻮرﻳﺔ و اﻓﺘﻮا ﻋﻠﻴﻪ ﺑﻈﻠﻢ ﺻﺎﺣﺖ ﺑﻪ اﻟﺬرّات ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ‬ ‫ﻦ اﻻﺑﻨﺂء ﻓﻰ ﺿﻼل ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﻟﻢ‬ ‫ﻖ و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻨﺼﻒ ﻋﻠﻴﻢ‪ .‬ﻗﺪ اﺗﻰ اﻟﻤﻌﺰّى ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻳﻌﺮﻓﻮا ﺑﻌﺪ اذ اﺗﺎهﻢ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻏﻠﺐ ﻣﻦ ﻓﯽ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﺑﻤﺠﺪﻩ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪.‬‬

‫اﻧّﻰ اﻧﺎ اﻟﺴّﻤﺂء اﻟّﺘﻰ ﺻﻌﺪ اﻟﻴﻬﺎ اﺑﻦ ﻣﺮﻳﻢ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻟﺴﺎن اﻟﻌﻈﻤﺔ و اﻟﻘﻮم‬ ‫اﮐﺜﺮهﻢ ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬اﺷﮑﺮ اﻟﻠّﻪ ﺑﻤﺎ ذﮐﺮﮎ اذ ﮐﺎن ﻣﻘ ّﺮ اﻟﻌﺮش ﻓﻰ ﺳﺠﻦ ﻋﻈﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻳﺎ اﺳﮑﻨﺪر اﻧﻈﺮ ﺛ ّﻢ اذﮐﺮ اذ اﺗﻰ ﻣﺤﻤّﺪ رﺳﻮل اﻟﻠّﻪ اﻋﺮض ﻋﻨﻪ ﻋﻠﻤﺂء اﻟﺘّﻮرﻳﺔ و‬ ‫اﻻﻧﺠﻴﻞ ﻣﻦ اﻟﻨّﺎس ﻣﻦ اﻧﮑﺮﻩ و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ اﻋﺮض ﻋﻨﻪ و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ ﻗﺎم ﻋﻠﯽ ﻇﻠﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﺗﺰﻋﺰع ﺑﻨﻴﺎن اﻟﺼّﺒﺮ و ذرﻓﺖ ﻋﻴﻮن اﻟﻤﻘ ّﺮﺑﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ اﻓﺘﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﻌﻠﻤﺂء ﮐﻤﺎ‬ ‫اﻓﺘﻮا ﻋﻠﯽ اﻟﺮّوح ﻣﻦ ﻗﺒﻠﻪ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﮐﺘﺐ اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﻣﻦ ﺑﻌﺪ و هﺬا‬ ‫ل وﺟﻬﮏ ﺷﻄﺮ‬ ‫اﻟﻤﻈﻠﻮم اﻟﻐﺮﻳﺐ‪ .‬اﻧّﮏ اذا ﻓﺰت ﺑﺂﻳﺎﺗﻰ و وﺟﺪت ﻋﺮف ﺑﻴﺎﻧﻰ و ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ و ﻗﻞ ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ ﻣﻘﺼﻮد اﻟﻨّﺒﻴّﻴﻦ و ﻣﻌﺒﻮد اﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ‪ .‬اﺳﺌﻠﮏ ان ﺗﺠﻌﻠﻨﻰ‬ ‫ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ ﻋﻠﯽ ذﮐﺮﮎ و ﺧﺪﻣﺔ اﻣﺮﮎ اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬و ﻧﺬﮐﺮ اﺧﺎﮎ‬ ‫اﻟّﺬى اراد ان ﻳﺸﺮب ﮐﻮﺛﺮ اﻟﺒﻴﺎن ﻣﻦ ﻳﺪ ﻋﻄﺂء رﺑّﻪ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﺑﺸّﺮﻩ ﻣﻦ ﻗﺒﻠﯽ و‬ ‫ﮐﺒ ّﺮ ﻋﻠﯽ وﺟﻬﻪ ﻟﻴﻔﺮح و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﺤﺎﻣﺪﻳﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ ﻣﻬﺪى ﻳﺬﮐﺮﮎ ﻣﻮﻟﯽ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و هﻮ اﻟﻔﻀّﺎل اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻃﻬّﺮ اذﻧﮏ ﻋﻤّﺎ ﺳﻤﻌﺖ ﻟﺘﺴﻤﻊ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻢ ﻓﻀ ً‬ ‫ﻞ ﻋﺎﻟﻢ‬ ‫ﻞ ذى اﻃﻤﻴﻨﺎن و ﻓﺰع ﮐ ّ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ اﺿﻄﺮب ﮐ ّ‬ ‫ﻧﺪﺁء اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم‬ ‫و ﺻﺎح ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺻﺎﻣﺖ و ﺷﻬﺪ ﻟﺴﺎن اﻟﻌﻈﻤﺔ اﻟﻤﻠﮏ ﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ن اﻟﻨّﺼﺮ ﻗﺪ ﻗﺪّر ﻓﻰ‬ ‫اﻧﺼﺮوا رﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫اﻟﺬّﮐﺮ و اﻟﺒﻴﺎن ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺰّل ﻓﻰ اوّل هﺬا اﻟﻈّﻬﻮر و اﻟﻘﻮم اﮐﺜﺮهﻢ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎهﺪﻳﻦ‪.‬‬ ‫اﻧّﺎ ﻧﻬﻴﻨﺎ اﻟﻌﺒﺎد ﻋﻦ اﻟﻤﺤﺎرﺑﺔ و اﻟﻤﺠﺎدﻟﺔ ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ ارﺗﮑﺐ ﻣﺎ ﻧﻬﻴﻨﺎﻩ ﻋﻨﻪ و‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و‬ ‫ﺗﺠﺎوز ﺣﺪود اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ ﻳﻮم اﻟﺪّﻳﻦ و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ ﻋﻔﺎ اﻟﻠّﻪ ﻋﻨﻪ ﻓﻀ ً‬ ‫هﻮ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻻ ﺗﺪﻋﻮا ﺳﻨﻦ اﻟﻠّﻪ ورﺁﺋﮑﻢ و اﻋﻤﻠﻮا ﻣﺎ اﻣﺮﺗﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﺪن‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻦ وﺟﺪوا ﻧﻔﺤﺎت اﻟﻮﺣﻰ اوﻟﺌﮏ ﻣﻦ اﻋﻠﯽ اﻟﻌﺒﺎد ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻋﻠﻴﻢ ﺣﮑﻴﻢ‪ .‬ا ّ‬ ‫اﻟﺴّﺎﻣﻊ اﻟﻤﺠﻴﺐ و اﻟّﺬى ﻣﻨﻊ اﻧّﻪ ﻣﻦ اﺧﺴﺮ اﻟﻌﺒﺎد ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬و ﻧﺬﮐﺮ‬ ‫اﺧﺎﮎ و ﻧﻮﺻﻴﻪ ﺑﻤﺎ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻻﻳّﺎم اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ هﺬا اﻟﻴﻮم اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻠﻢ اذﮐﺮ ﻣﻦ‬ ‫ﺳﻤّﻰ ﺑﻤﺤﻤّﺪ اﻟّﺬى ﺗﻘﺮّب اﻟﯽ اﻟﺒﺤﺮ اﻷﻋﻈﻢ ﻟﻴﺸﺮب و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﮐﺮﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﻗﺪ اﺗﻰ اﻟﻴﻮم و اﻟﻘﻮم اﮐﺜﺮهﻢ ﻣﻦ اﻟﻨّﺂﺋﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ﻇﻬﺮ اﻟﻨّﻮر و اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﺧﺬوا ﮐﺘﺎب اﻟﻠّﻪ ﺑﻘﻮّة ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و ﺿﻌﻮا ﻣﺎ ﻳﻤﻨﻌﮑﻢ ﻋﻨﻪ هﺬا اﻣﺮ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ان ﺗﺨﺎﻟﻔﮑﻢ ﻓﻰ ذﻟﮏ ﻋﻴﻨﮑﻢ ﻓﺎﻗﻠﻌﻮهﺎ ﺣ ّﺒًﺎ ﻻﻣﺮ‬ ‫رﺑّﮑﻢ اﻟﻤﺸﻔﻖ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﻓﺎز ﺑﺎﻳّﺎﻣﻰ و ﻋﺮف ﺳﺒﻴﻠﯽ و ﺳﺮع ﺑﻘﻠﺒﻪ اﻟﯽ‬ ‫اﻓﻘﻰ و ﻗﺎم ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺔ اﻣﺮى اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬اﻧّﺎ ذﮐﺮﻧﺎﮎ ﻟﻴﺠﺬﺑﮏ اﻟﺬّﮐﺮ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم‬ ‫ﻳﻌﺮّﻓﮏ ﺳﺒﻴﻠﯽ اﻟﻮاﺿﺢ اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﻴﺮ ﻳﺬﮐﺮﮎ اﻻﺳﻴﺮ ﻣﻦ ﺷﻄﺮ اﻟﺴّﺠﻦ ﺑﻤﺎ‬ ‫ﻳﻘﺮّﺑﮏ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬اﻧّﺎ ﻓﻰ اوّل اﻻﻳّﺎم ﻗﻤﻨﺎ اﻣﺎم وﺟﻮﻩ اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻋﻦ‬ ‫ﻞ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ‬ ‫ﻳﻤﻴﻨﻰ راﻳﺎت اﻵﻳﺎت و ﻋﻦ ﻳﺴﺎرى اﻋﻼم اﻟﺒﻴّﻨﺎت و دﻋﻮﻧﺎ اﻟﮑ ّ‬

‫ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن‪ .‬ﻗﺪ ﻗﺎم ﻋﻠﻴﻨﺎ اﻻﺣﺰاب ﺑﺎﺳﻴﺎف اﻻﻋﺘﺴﺎف ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ ﻗﺎل اﻧّﻪ‬ ‫اﻓﺘﺮى ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ اﻋﺮض و اﻧﮑﺮ ﻣﺎ ﻧﺰّل ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟّﻠﻪ ﻣﺎﻟﮏ‬ ‫ﻞ ﺟﺎهﻞ‬ ‫اﻟﻤﻠﻮﮎ‪ .‬ﻗﻞ هﺬا ﻧﻮر ﺑﻪ اﺳﺘﻀﺂء اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻧﺎر ﺑﻪ اﺣﺘﺮﻗﺖ اﻓﺌﺪة ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺤﺠﻮب‪.‬‬ ‫ﻖ و ﻻ ﺗﺘّﺒﻌﻮا ﮐ ّ‬ ‫ﻣﺮدود‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم اﻧﺼﻔﻮا ﻓﻴﻤﺎ ﻇﻬﺮ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﻣﺎج ﺑﺤﺮ اﻟﺒﻴﺎن اﻣﺎم وﺟﻪ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و اﻟﻘﻮم اﮐﺜﺮهﻢ ﻻ ﻳﻔﻘﻬﻮن‪ .‬ﻳﺎ‬ ‫ﻖ‬ ‫ﻲ ذﮐﺮ اﷲ ﻣﻦ ﺳﺪرة اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ اَﻣﺎم وﺟﻪ ﻣﻮﻟﯽ اﻟﻮرى ﻗﺪ ﮐﺎن ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻋﺒﺪاﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻣﺮﻓﻮﻋًﺎ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﺳﻤﻊ اﻟﻨّﺪﺁء اﻧّﻪ ﻣﻦ اﻷﺑﺮار ﻓﻰ ﮐﺘﺎب اﻟﻌﻠّﻴﻴﻦ ﻗﺪ ﮐﺎن ﻣﻦ ﻗﻠﻢ‬ ‫ﻖ ﻣﺴﻄﻮرًا‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ﺗﻌﺎﻟﻮا ﺗﻌﺎﻟﻮا ﻟﻨﺮﻳﮑﻢ اﻓﻖ اﻟﻠّﻪ اﻻﻋﻠﯽ و‬ ‫اﻟﻮﺣﻰ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻧﺴﻤﻌﮑﻢ ﻧﺪﺁﺋﻪ اﻻﺣﻠﯽ اﻟّﺬى اذ ارﺗﻔﻊ ﻗﺎم اﻟﻨّﺒﻴّﻮن و اﻟﻤﺮﺳﻠﻮن ﻗﺎﻟﻮا ﺑﻠﯽ ﺑﻠﯽ ﻳﺎ‬ ‫ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء و ﻓﺎﻃﺮ اﻟﺴّﻤﺎء‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻌﻴﻦ رأت اﻓﻖ اﻟﻈّﻬﻮر و ﻟﺴﻤﻊ ﺳﻤﻊ‬ ‫ﻧﺪﺁء ﻣﮑﻠّﻢ اﻟﻄّﻮر و ﻟﻘﻠﺐ اﻗﺒﻞ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم ﮐﺎن ﺑﺎﻧﻮار اﻟﻮﺟﻪ ﻣﻀﻴﺌﺎ‪ .‬ﻗﻞ هﻞ‬ ‫ﺗﻨﮑﺮون اﻟﺒﺤﺮ و اﻣﻮاﺟﻪ و اﻟﺸّﻤﺲ و اﻧﻮارهﺎ اﺗّﻘﻮا اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ‬ ‫ﻖ ﺑﻌﻴﺪًا‪.‬‬ ‫ﻞ ﻣﻨﮑﺮ ﮐﺎن ﻋﻦ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ اﻧﮑﺮوا ﻓﻀﻞ اﻟﻠّﻪ و اﻟﻄﺎﻓﻪ و ﻻ ﺗﺘّﺒﻌﻮا ﮐ ّ‬ ‫اﻧﺼﻔﻮا ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ﻓﻰ اﻣﺮ رﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اَﻣﺎ رأﻳﺘﻢ اﻣﻮاج ﺑﺤﺮ ﺑﻴﺎﻧﻰ و‬ ‫ﻖ ﺑﻤﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ‬ ‫اﺷﺮاﻗﺎت اﻧﻮار ﺷﻤﺲ ﺳﻤﺂء ﺣﮑﻤﺘﻰ ﺧﺎﻓﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺪﺣﻀﻮا اﻟﺤ ّ‬ ‫ﺳﻮف ﺗﺮﺟﻌﻮن اﻟﯽ ﻣﻘﺎﻣﺎﺗﮑﻢ و ﺗﺴﺌﻠﻮن ﻋﻤّﺎ ﻓﻌﻠﺘﻢ ﻓﻰ اﻟﺪّﻧﻴﺎ ﺣﻴﻨﺌﺬ ﺗﺠﺪون‬ ‫اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻓﻰ ﺧﺴﺮان ﮐﺎن ﺑﺎﻟﻌﺪل ﻋﻈﻴﻤًﺎ‪ .‬و ﻧﺬﮐﺮ اﺧﺎﮎ و ﻧﺴﺌﻞ اﻟﻠّﻪ ان ﻳﺆﻳّﺪﻩ‬ ‫ﻼ‪ .‬ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻤﻘﺒﻞ اﻟﯽ اﻟﻮﺟﻪ اﺳﻤﻊ ﻧﺪﺁء اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻣﻦ‬ ‫ﻟﻴﺘﺨّﺬ ﻟﻨﻔﺴﻪ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﺳﺒﻴ ً‬ ‫ﺷﻄﺮ اﻟﺴّﺠﻦ اﻧّﻪ ﻳﺪﻋﻮﮎ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم ﮐﺎن ﺑﺎﺳﻢ اﻟﻠّﻪ ﻣﺮﻓﻮﻋًﺎ‪ .‬هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﻳﻨﺎدى‬ ‫ﻞ اﻟﯽ اﻓﻖ ﮐﺎن ﺑﺎﻧﻮار اﻟﻮﺟﻪ ﻣﻨﻴﺮًا‪ .‬ﻳﺎ ﻣﻌﺸﺮ‬ ‫اﻟﮑﺘﺎب ﺑﺎﻋﻠﯽ اﻟﻨّﺪﺁء و ﻳﺪع اﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﺒﺸﺮ ﺿﻌﻮا ﻣﺎ ﻳﻤﻨﻌﮑﻢ ﻋﻦ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻘﺪراﻟّﺬى اﺗﻰ ﻣﻦ ﻣﺼﺪر اﻻﻣﺮ ﺑﺮاﻳﺎت‬ ‫اﻵﻳﺎت و ﺑﺴﻠﻄﺎن ﮐﺎن ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﻣﺤﻴﻄًﺎ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﺗﺤﺮّﮎ اﻟﻘﻠﻢ اﻷﻋﻠﯽ اذ ﮐﺎن‬ ‫ﺑﻴﻦ اﺻﺒﻌﻰ رﺑّﮏ ﻟﺘﺸﮑﺮ و ﺗﮑﻮن ﻋﻠﯽاﻻﻣﺮ ﺛﺎﺑﺘًﺎ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ‪ .‬ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻤﺘﻮﺟّﻪ اﻟﯽ‬ ‫ﻖ اﺣﻤﺪ اﻟّﻠﻪ ﺑﻬﺬا اﻟﺬّﮐﺮ اﻻﻋﻈﻢ اﻟّﺬى هﺪى اﻟﻨّﺎس اﻟﯽ ﺻﺮاط ﮐﺎن ﺑﺎﻣﺮ اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻣﻨﺼﻮﺑًﺎ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﻮﺻﻴﮏ و اﻟّﺬﻳﻦ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﻤﺎ ﻧﺰّل ﻓﻰ ﮐﺘﺎب ﮐﺎن ﻣﻦ ﻗﻠﻢ اﻟﻮﺣﻰ‬ ‫ﻖ ﻣﺴﻄﻮرًا‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻرض زﻧﻮا ﻣﺎ ﻋﻨﺪﻧﺎ ﺑﻤﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ اﻧﺼﻔﻮا و ﻻ ﺗﺘّﺒﻌﻮا‬ ‫ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ ﺟﺎهﻞ ﮐﺎن ﻋﻦ اﻟﻌﺪل ﻣﺤﺮوﻣًﺎ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ هﻄﻠﺖ اﻣﻄﺎر اﻟﻌﻠﻢ و اﻟﺤﮑﻤﺔ ﻣﻦ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻖ و ﮐﺎن اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ اﻗﻮل ﺷﻬﻴﺪًا‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮ اوﻟﻴﺂء‬ ‫هﺬﻩ اﻟﺴّﻤﺂء اﻟّﺘﻰ ارﺗﻔﻌﺖ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ هﻨﺎﮎ اﻟّﺬﻳﻦ ﻣﺎ ذﮐﺮت اﺳﻤﺂﺋﻬﻢ ﻓﻰ اﻟﻈّﺎهﺮ و ﻧﻮﺻﻴﻬﻢ ﺑﻤﺎ وﺻﻴّﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﻗﺒﻞ و اﻧﺎ اﻟﻤﺸﻔﻖ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﺧﺬوا ﮐﺘﺎب اﻟﻠّﻪ اﻣﺮا ً ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﺛ ّﻢ اﻗﺮؤا ﺁﻳﺎﺗﻪ‬ ‫ﺑﺘﺮﻧّﻤﺎت اﻟﻤﻨﺠﺬﺑﻴﻦ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻌﺒﺪ اﻗﺒﻞ و ﻓﺎز و وﻳﻞٌ ﻟﻠﻤﺤﺘﺠﺒﻴﻦ‪ .‬ﻧﻮﺻﻴﮑﻢ‬

‫ل اﻗﺪاﻣﮑﻢ ﻣﻦ اﺷﺎرات اﻟﻌﻠﻤﺂء و ﺷﺒﻬﺎت اﻟﻨﺎﻋﻘﻴﻦ‪ .‬اوﻟﺌﮏ‬ ‫ﺑﺎﻻﺳﺘﻘﺎﻣﺔ ﻟﺌﻠّﺎ ﺗﺰ ّ‬ ‫ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟﻠّﻪ و اﻧﮑﺮوا ﻣﺎ اﻧﺰﻟﻪ ﻣﻦ ﻣﻠﮑﻮﺗﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬و ﻧﺬﮐﺮ اﻣﺂﺋﻰ هﻨﺎﮎ و‬ ‫ﻦ ﺑﺮﺣﻤﺘﻰ اﻟّﺘﻰ ﺳﺒﻘﺖ و ﺑﻔﻀﻠﯽ اﻟّﺬى اﺣﺎط اﻟﻮﺟﻮد‪ .‬ﻧﺴﺌﻞ اﻟﻠّﻪ ان‬ ‫ﻧﺒﺸّﺮه ّ‬ ‫ﻦ ﻣﺎ ﺗﻘ ّﺮ ﺑﻪ ﻋﻴﻮن اﻟﻘﺎﻧﺘﺎت اﻟﻠّﺂﺋﻰ‬ ‫ﺐ و ﻳﺮﺿﻰ و ﻳﻘﺪّر ﻟﻬ ّ‬ ‫ﻦ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻳﺤ ّ‬ ‫ﻳﺆﻳّﺪه ّ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺤﻴﻦ اﺣﺒّﺂء اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻓﺰن ﻓﻰ اوّل اﻻﻳّﺎم ﺑﻌﺮﻓﺎن اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﻓﻰ ﮐﻮﮐﭽﺎى و ﻧﺬﮐّﺮهﻢ ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻨﻔﺲ ﻓﺎزت ﺑﺬﮐﺮ‬ ‫ﻗﻠﻤﻰ اﻷﻋﻠﯽ و ﺷﻬﺪت ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ‬ ‫ﻳﮑﻮن‪ .‬ﻳﺎ اﺳﻤﻌﻴﻞ ﻗﺪ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﻴﮏ وﺟﻪ اﻟﻘﺪم ﻣﻦ ﺷﻄﺮ ﺳﺠﻨﻪ اﻻﻋﻈﻢ و اﻧﺰل‬ ‫ﻟﮏ ﻣﺎ ﺗﻀﻮّع ﺑﻪ ﻋﺮف اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ اﻷﻣﮑﺎن ﻟﺘﻔﺮح و ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﻻﺧﻮف‬ ‫ﻋﻠﻴﻬﻢ و ﻻ هﻢ ﻳﺤﺰﻧﻮن‪ .‬ﻗﺪ ﺣﻀﺮ اﺳﻤﮏ ذﮐﺮﻧﺎﮎ ﺑﻬﺬا اﻟﻠّﻮح اﻟﻤﺒﺎرﮎ‬ ‫اﻟﻤﺤﺘﻮم‪ .‬اﻧّﺎ ز ّﻳﻨّﺎﮎ ﺑﻄﺮاز اﻟﺬّﮐﺮ و اﺣﺒّﺂﺋﻰ هﻨﺎﮎ اﻟّﺬﻳﻦ ﻣﺎ ﻧﻘﻀﻮا ﻣﻴﺜﺎق اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﻋﻬﺪﻩ ﻣﺘﻤﺴّﮑﻴﻦ ﺑﺤﺒﻞ ﻋﻨﺎﻳﺔ رﺑّﻬﻢ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮدود‪ .‬ﻧﻌﻴﻤًﺎ ﻟﮑﻢ و ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮑﻢ ﺑﻤﺎ‬ ‫ﻓﺰﺗﻢ ﺑﺬﮐﺮ اﻟﻠّﻪ و اﺛﺮ ﻗﻠﻤﻪ اﻷﻋﻠﯽ اذ ﮐﺎن ﻣﻘ ّﺮ اﻟﻌﺮش هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫اﻟﻤﻤﻨﻮع‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺸﺮت ﻧﻔﺤﺎتاﻟﻮﺣﻰ اذ ﻧﻄﻖ ﻟﺴﺎن اﻟﻌﻈﻤﺔ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬ﻳﺎ اﺣﺒّﺂء اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ اﻟﺘّﺂء و اﻟﻔﺂء اﺳﻤﻌﻮا ﻣﺎ ارﺗﻔﻊ ﻋﻦ ﻳﻤﻴﻦ‬ ‫اﻟﺒﻘﻌﺔ اﻟﻨّﻮرﺁء ﻋﻠﯽ اﻷرض اﻟﺤﻤﺮﺁء ﻣﻦ اﻟﺴّﺪرة اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ اﻟّﺘﻰ اذ ارﺗﻔﻊ ﺣﻔﻴﻔﻬﺎ‬ ‫ﻧﻄﻘﺖ اﻷﺷﻴﺂء ﮐﻠّﻬﺎ ﻗﺪ اﺗﻰ ﻣﻘﺼﻮد اﻟﻌﺎﻟﻢ و اﻻﺳﻢ اﻷﻋﻈﻢ اﻟّﺬى ﺑﻪ ﻓﺘﺤﺖ اﺑﻮاب‬ ‫اﻟﻤﻌﺎﻧﻰ و اﻟﺒﻴﺎن ﻓﻰ اﻻﻣﮑﺎن ﺗﻌﺎﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﻮﺟﺪ ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن‪ .‬ﻟﻌﻤﺮ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﻣﻦ ﺁﻳﺔ اﻟّﺎ و ﻗﺪ اﻧﺰﻟﻬﺎ ﻗﻠﻤﻰ اﻻﻋﻠﯽ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﻟﻮح ﻣﺤﻔﻮظ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ‬ ‫ﻟﻮﺟﻮهﮑﻢ ﺑﻤﺎ ﺗﻮﺟّﻬﺖ و ﻟﻘﻠﻮﺑﮑﻢ ﺑﻤﺎ اﻗﺒﻠﺖ و ﻟﻌﻴﻮﻧﮑﻢ ﺑﻤﺎ رأت و ﻵذاﻧﮑﻢ ﺑﻤﺎ‬ ‫ﺳﻤﻌﺖ ﻧﺪﺁء اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸّﻬﻮد‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ز ّﻳﻨّﺎ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﺒﺮهﺎن ﺑﺬﮐﺮى و‬ ‫ﺟﺒﺮوت اﻟﺒﻴﺎن ﺑﻤﺎ ﻧﻄﻖ ﺑﻪ ﻟﺴﺎﻧﻰ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟﻤﺮﻓﻮع‪ .‬ﻳﺎ ﺁﻗﺎ ﺑﺎﺑﺎ ﻳﺬﮐﺮﮎ‬ ‫ﻣﻮﻟﯽ اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻳﺒﺸّﺮﮎ ﺑﺎﻗﺒﺎﻟﻪ اﻟﻴﮏ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟّﺬى ﺳﺠﻦ ﻓﻴﻪ ﺟﻤﺎل اﻟﻘﺪم‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻮال‬ ‫ﺑﻤﺎ اﮐﺘﺴﺒﺖ اﻳﺎدى اﻟّﺬىﻦ ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟﺸّﺎهﺪ و اﻟﻤﺸﻬﻮد‪ .‬ﮐﻦ ﻧﺎﻇﺮًا ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﯽ اﻓﻘﻰ اﻻﻋﻠﯽ و ﺳﺎﻣﻌًﺎ ﻧﺪﺁﺋﻰ اﻻﺣﻠﯽ و ﺁﺧﺬًا ﮐﺘﺎﺑﻰ اﻟّﺬى اذ ﻧﺰّل ﺧﻀﻌﺖ ﻟﻪ‬ ‫ﮐﺘﺐ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﻟﻮح ﻣﺴﻄﻮر‪ .‬ﻳﺎ ﺳﺘّﺎر ﻳﺬﮐﺮﮎ اﻟﺴﺘّﺎر ﻣﻦ هﺬا‬ ‫اﻟﻤﻘﺎم اﻟّﺬى ﺳﻤّﻰ ﺑﺎﻻﺳﻤﺂء اﻟﺤﺴﻨﻰ و ﻳﻨﺎدى و ﻳﻘﻮل هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﺗﺸﺮّف اﻟﻄّﻮر‬ ‫ﺑﻤﮑﻠّﻤﻪ و اﻟﺴّﺪرة ﺑﻤﻈﻬﺮهﺎ و اﻟﮑﺘﺐ ﺑﻤﻨﺰﻟﻬﺎ و اﻟﻘﻮم اﮐﺜﺮهﻢ ﻻ ﻳﻔﻘﻬﻮن‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس‬ ‫ﻞ ﺳ ّﺮ و ﺟﺮت ﻣﻦ اﻻﺣﺠﺎر اﻧﻬﺎر اﻟﺤﻴﻮان و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻞ اﻣ ٍﺮ و ﺑﺮز ﮐ ّ‬ ‫ﻇﻬﺮ ﮐ ّ‬ ‫هﻢ ﻻ ﻳﺸﻌﺮون‪ .‬ﻳﺴﻤﻌﻮن ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ و ﻳﻨﮑﺮوﻧﻬﺎ و ﻳﺮون ﺁﺛﺎرﻩ ﺛ ّﻢ ﻋﻠﻴﻬﺎ‬ ‫ﻞ ﺟﺎهﻞ ﻣﺮدود‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﻧﺰﻟﻨﺎ‬ ‫ﻳﻌﺘﺮﺿﻮن‪ .‬ﻗﻞ اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ ﻳﺎ ﻗﻮم و ﻻ ﺗﺘّﺒﻌﻮا ﮐ ّ‬

‫ﻼ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ ﻟﺘﺸﮑﺮوا رﺑّﮑﻢ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻤﻠﮑﻮت‪ .‬ﻳﺎ ﻋﻠﯽ اﻧﻈﺮ ﺛ ّﻢ اذﮐﺮ‬ ‫اﻵﻳﺎت ﻓﻀ ً‬ ‫ت ﺑﻴّﻨﺎت ﻗﺎﻣﺖ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﻴﻬﻮد و ﻋﻠﻤﺂﺋﻬﻢ و اﻓﺘﻮا ﻋﻠﻴﻪ ﺑﻈﻠﻢ‬ ‫اذ ارﺳﻠﻨﺎ اﻟﺮّوح ﺑﺂﻳﺎ ٍ‬ ‫ﻞ ﻣﺪر و ذرﻓﺖ اﻟﻌﻴﻮن‪ .‬اﻧﻈﺮ ﺛ ّﻢ اذﮐﺮ ﻣﻸ اﻟﻔﺮﻗﺎن‬ ‫ﻞ ﺣﺠﺮ و ﺻﺎح ﮐ ّ‬ ‫ﻧﺎح ﺑﻪ ﮐ ّ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ ﻧﺎﺣﻮا ﻋﻠﯽ ﺣﺮوﻓﺎﺗﻪ ﻓﻰ اﻟﻤﺴﺎﺟﺪ و ﻋﻠﯽ اﻟﻤﻨﺎﺑﺮ ﻓﻠﻤّﺎ اﺗﻰ ﺳﻴّﺪهﻢ ﻗﺘﻠﻮﻩ‬ ‫ﺑﻈﻠﻢ ﻣﺤﻰ ﻣﻦ ﮐﺘﺎب اﻟﻌﺸّﺎق ذﮐﺮ اﻟﻔﺮح و اﻟﺴّﺮور‪ .‬ﻗﺪ اﻓﺘﻮا ﻋﻠﯽ اﻟّﺬى ذﮐﺮوﻩ‬ ‫ﻓﻰ اﻟﻘﺮون و اﻻﻋﺼﺎر‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﺳﻮّﻟﺖ ﻟﻬﻢ اﻧﻔﺴﻬﻢ و هﻢ اﻟﻴﻮم ﻻ ﻳﻌﺮﻓﻮن‪ .‬ﻗﺪ‬ ‫اﺣﺎﻃﻮا ﻃﻴﺮ اﻟﻔﺮدوس اﻻﻋﻠﯽ ﺑﻤﺨﺎﻟﺐ اﻟﺒﻐﻀﺂء و ﻋﻤﻠﻮا ﻣﺎ ﻣﻨﻌﺖ ﺑﻪ اﻟﻌﻴﻮن‬ ‫ﻋﻦ اﻟﺠﺮﻳﺎن و اﻟﺸّﻤﺲ ﻋﻦ اﻻﺷﺮاق و اﻟﺴّﺤﺎب ﻣﻦ ﻓﻴﻀﻪ اﻟﻤﺸﻬﻮد‪ .‬ﻟﻌﻤﺮ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻞ ﺣﺰب و اﺑﻌﺪ ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن اﻟّﺬﻳﻦ اﻋﺮﺿﻮا ﻋﻦ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اوﻟﺌﮏ اﺧﺴﺮ ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫ن ﻧﺎح ﺑﻪ اهﻞ‬ ‫ﻞ ﻇﺎﻟﻢ ﻗﺎﻣﻮا ﻋﻠﯽ اﻻﻋﺮاض ﻋﻠﯽ ﺷﺄ ٍ‬ ‫ﻞ ﺑﻌﻴﺪ و اﻇﻠﻢ ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﮐّ‬ ‫اﻟﺠﺒﺮوت‪ .‬ﻳﺎ اﮐﺒﺮ ﻳﺬﮐﺮﮎ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻘﺪر ﻓﻰ ﺣﻴﻦ اﺣﺎﻃﺘﻪ اﻻﺣﺰان ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟﺮّﺣﻤﻦ و اﻧﮑﺮوا هﺬا اﻟﻔﻀﻞ اﻟّﺬى اﺷﺮق ﻣﻦ اﻓﻖ اﻟﻌﺎﻟﻢ و هﺬا اﻟﻨّﻮر‬ ‫ﻖ ﻋﻠّﺎم اﻟﻐﻴﻮب‪ .‬ﻻ ﻳﻌﺰب ﻋﻦ ﻋﻠﻤﻪ ﻣﻦ‬ ‫ن رﺑّﮏ هﻮ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟّﺬى ﻻح ﺑﻴﻦ اﻻﻣﻢ ا ّ‬ ‫ﺷﻰ ٍء ﻗﺪ اﻧﺰل ﻣﻦ ﻗﻠﻤﻪ اﻷﻋﻠﻰ اﺳﺮار ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن‪ .‬اﻧّﻪ ﻻ ﺗﻤﻨﻌﻪ‬ ‫ﺿﻮﺿﺂء اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻻ ﺣﺠﺒﺎت اﻻﻣﻢ ﻗﺪ اﺗﻰ ﺑﺮاﻳﺎت اﻵﻳﺎت و اﻇﻬﺮ ﻣﺎ اراد ﺑﻘﺪر ٍة‬ ‫ﻖ ﺑﻤﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا‬ ‫و ﺳﻠﻄﺎن‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺪﺣﻀﻮا اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ اﻧﮑﺮوا ﺣﺠّﺔ اﻟﻠّﻪ و ﺑﺮهﺎﻧﻪ اذ اﺗﻰ ﻓﻰ اﻟﻤﺂب‪ .‬ﻟﻮ ﺗﻨﮑﺮون هﺬا اﻟﻈّﻬﻮر‬ ‫ى ﺑﺮهﺎن ﻳﺜﺒﺖ ﻣﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ ﻓﺄﺗﻮا ﺑﻪ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اهﻞ اﻟﻀّﻼل‪ .‬ﺧﺎﻓﻮا اﻟﻠّﻪ ﻳﺎ‬ ‫ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻞ رﺳﻮل‬ ‫ﻰ و ﺗﮑﻠّﻢ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻧﺒ ّ‬ ‫ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن و ﻻ ﺗﻌﺘﺮﺿﻮا ﻋﻠﯽ اﻟّﺬى ﺑﺎﻣﺮﻩ ﻧﻄﻖ ﮐ ّ‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻨﺼﺤﮑﻢ اﻟﻘﻠﻢ اﻻﻋﻠﯽ ﻓﻰ اﻋﻠﯽ اﻟﻤﻘﺎم‪ .‬ﻳﺎ ﻋﺒﺪ اﻟﺮؤف ﻳﻨﺎدﻳﮏ اﻟﻌﻄﻮف‬ ‫ب اﻻرﺑﺎب‪ .‬هﻮ اﻟّﺬى ﻗﺎم ﻓﻰ اوّل اﻻﻳّﺎم اﻣﺎم وﺟﻮﻩ‬ ‫اﻟّﺬى ﺳﺠﻦ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﻞ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﺮّﻗﺎب‪ .‬ﻟﻮ ﻻﻩ ﻣﺎ ﻇﻬﺮ ﺣﮑﻢ اﻟﮑﺘﺎب و ﻣﺎ‬ ‫اﻻﻧﺎم و دﻋﺎ اﻟﮑ ّ‬ ‫ﻖ و ذﮐﺮ ﻣﺎ اﻣﺮ ﺑﻪ ﻓﻰ‬ ‫اﺷﺮق ﻧﻴّﺮ اﻟﻈّﻬﻮر ﻣﻦ اﻓﻖ ﺳﻤﺂء اﻟﺒﺮهﺎن‪ .‬اﻧّﻪ اﺗﻰ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻮح ﻣﻦ ﺁﻣﻦ ﻓﻠﻪ و ﻣﻦ اﻋﺮض ﻓﻌﻠﻴﻪ اﻧّﻪ هﻮ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ ﻋﻦ اﻟﺬّﮐﺮ و‬ ‫اﻟﺒﻴﺎن‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻣﺎج ﺑﺤﺮ ﻋﺮﻓﺎﻧﻰ و اﺷﺮق ﻧﻴّﺮ ﺑﺮهﺎﻧﻰ و هﻄﻠﺖ ﻣﻦ ﺳﻤﺂء‬ ‫ﻼ ﻣﻦ‬ ‫ﻓﻀﻠﯽ اﻻﻣﻄﺎر‪ .‬ﻳﺎ ﻳﻮﺳﻒ ذﮐﺮﻧﺎﮎ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﻧﺬﮐﺮﮎ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺤﻴﻦ ﻓﻀ ً‬ ‫ﺐ ذﮐﺮﮎ‬ ‫ﻋﻨﺪى و اﻧﺎ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻔﻀّﺎل‪ .‬ﻗﻞ اﻟﻬﻰ اﻟﻬﻰ اﺟﺪ ﻋﺮف ﻗﻤﻴﺼﮏ و اﺣ ّ‬ ‫و ﺛﻨﺂﺋﮏ و اﻟﺘﻘّﺮب اﻟﯽ ﻣﻘ ّﺮ ﻋﺮﺷﮏ اﻟّﺬى ﻋﻠﻴﻪ اﺳﺘﻮى هﻴﮑﻞ ﻋﻈﻤﺘﮏ ﻗﺪّر ﻟﯽ‬ ‫ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﺑﻔﻀﻠﮏ ﻣﺎ ﻻ ﺗﺒﺪّﻟﻪ اﻟﻘﺮون و اﻻﻋﺼﺎر ﻟﻴﮑﻮن ﺑﺎﻗﻴًﺎ ﺑﺒﻘﺂء اﺳﻤﺂﺋﮏ و‬ ‫ﻼ اﻟﻴﮏ و ﻧﺎﻃﻘًﺎ ﺑﺜﻨﺂﺋﮏ‬ ‫ب ﺗﺮاﻧﻰ ﻣﻘﺒ ً‬ ‫ﻣﺪّﻟًﺎ ﻋﻠﻴﮏ ﺑﻴﻦ ﻋﺒﺎدﮎ و ﺧﻠﻘﮏ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫اﺳﺌﻠﮏ ان ﻻ ﺗﻤﻨﻌﻨﻰ ﻣﻦ اﻣﻮاج ﺑﺤﺮ ﺟﻮدﮎ و اﺷﺮاﻗﺎت اﻧﻮار ﺷﻤﺲ ﻋﻄﺂﺋﮏ‬

‫اﻧﺖ اﻟّﺬى ﻻ ﺗﻤﻨﻌﮏ ﺷﺌﻮﻧﺎت اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻻ ﻏﻮﻏﺂء اﻻﻣﻢ ﺗﻔﻌﻞ ﻣﺎ ﺗﺸﺂء ﺑﻘﺪرﺗﮏ ﻻ‬ ‫اﻟﻪ اﻻ اﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮهّﺎب‪ .‬ﻳﺎ ﻋﻠﯽ اﮐﺒﺮ اﺳﻤﻊ ﻣﺎ ﺗﻨﻄﻖ ﺑﻪ اﻟﺸّﻤﺲ و‬ ‫ﻳﺸﻬﺪ ﻟﻬﺎ اﻟﮑﺘﺎب اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻠّﺎم‪ .‬ﻗﺪ ﻓﺰت ﺑﺎﻣﻮاج ﺑﺤﺮ ذﮐﺮى ﻣﻦ‬ ‫ﻗﺒﻞ و اﺷﺮاﻗﺎت ﻧﻴّﺮ ﺑﻴﺎﻧﻰ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﻦ ﻳﻄﻮﻓﻪ ا ّم اﻟﮑﺘﺎب‪ .‬اﻧﻈﺮ اﻟﯽ اﻟﺨﻠﻖ و‬ ‫ﻖ وراﺋﻬﻢ ﻣﺘﻮﺟّﻬﻴﻦ اﻟﯽ‬ ‫ﻞﺣ ّ‬ ‫اﻟﻀّﻌﻒ اﻟّﺬى اﺣﺎﻃﻬﻢ ﻗﺪ ﻧﺒﺬوا اﻟّﺬى ﺑﺎﺳﻤﻪ ﻇﻬﺮ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﻄﻠﻊ اﻻوهﺎم‪ .‬ﻟﻌﻤﺮ اﻟﻠّﻪ ﻳﻨﺒﻐﻰ ان ﺗﻨﻮح اﻟّﺬرات ﻟﻬﺬا اﻟﻨّﻮر اﻟّﺬى ﻣﻨﻊ ﻋﻦ‬ ‫اﺷﺮاﻗﻪ ﺑﻤﺎ اﮐﺘﺴﺒﺖ اﻳﺎدى اﻟﻔﺠّﺎر‪ .‬ﻳﺸﺮﺑﻮن اﻟﺼّﺪﻳﺪ و ﻳﻬﺮﺑﻮن ﻣﻦ ﺑﺤﺮ اﻟﺤﻴﻮان‬ ‫اﻟّﺬى اﻣﺎم وﺟﻮهﻬﻢ ﮐﺬﻟﮏ زﻳّﻦ اﻟﺸّﻴﻄﺎن ﻟﻬﻢ اﻋﻤﺎﻟﻬﻢ و هﻢ ﻓﻰ ﻣﺮﻳﺔ و ﺷﻘﺎق‪ .‬ﻻ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻴﺂء و اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫ﺗﻨﻔﻌﻬﻢ اﻋﻤﺎﻟﻬﻢ و ﻻ ذﮐﺮهﻢ و ﻻ اﻗﺒﺎﻟﻬﻢ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫ﻳﻄﻮﻓﻮن اﻟﻌﺮش ﻓﻰ اﻟﻐﺪّو و اﻵﺻﺎل‪ .‬ﻻ ﺗﺤﺰن ﻣﻦ ﺷﻰ ٍء ﺗﻮﮐّﻞ ﻋﻠﯽ اﻟﻔﺮد‬ ‫ﻞ اﻻﻳّﺎم‪ .‬ﻳﺎ اﺳﻤﻰ ﻗﺪ ﺣﻀﺮ ﻟﺪى اﻟﻤﻈﻠﻮم اﺳﻤﺂء اﻟّﺬى ذﮐﺮهﻢ‬ ‫اﻟﺨﺒﻴﺮ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ و اﻧﺎ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨّﺎن‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻪ و ﻟﻠّﺬﻳﻦ‬ ‫اﻟﺼّﺎدق ﻧﺬﮐﺮهﻢ ﻓﻀ ً‬ ‫ذﮐﺮهﻢ و ﻟﻤﻦ ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﺤﺒﻞ اﻟﻠّﻪ ﻣﻮﻟﯽ اﻻﻧﺎم‪ .‬ﻳﺎ ﮐﺎﻇﻢ اﻓﺮح ﺑﺬﮐﺮى اﻳّﺎﮎ ﺗﺎﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻻ ﻳﻌﺎدﻟﻪ ﺷﻰء ﻣﻦ اﻻﺷﻴﺂء ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ رﺑّﮏ اذ ﮐﺎن ﻣﺴﺘﻮﻳًﺎ ﻋﻠﯽ ﻋﺮش‬ ‫اﻟﺤﮑﻤﺔ و اﻟﺒﻴﺎن‪ .‬ﮐﻦ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ و ﻧﺎﻃﻘًﺎ ﺑﺜﻨﺂء رﺑّﮏ ﻣﻨﻘﻄًﺎ ﻋﻦ اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟﻤﺒﺪء و اﻟﻤﻌﺎد‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻌﺒ ٍﺪ ﻓﺎزﺑﺮﺣﻴﻖ ﺑﻴﺎﻧﻰ و ﻓﺮات رﺣﻤﺘﻰ و ﻓﻀﻠﯽ‬ ‫اﻟّﺬى اﺣﺎط اﻵﻓﺎق‪ .‬ﻟﻤّﺎ ﻧﺼﺒﺖ راﻳﺔ اﻟﻈّﻬﻮر ﻋﻠﯽ اﻋﻠﯽ اﻟﻤﻘﺎم اﻧﮑﺮﻩ اﻻﻧﺎم ﻣﻨﻬﻢ‬ ‫ﻣﻦ اﻧﮑﺮﻩ و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ اﻋﺮض و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ اﻋﺘﺮض و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ ﺗﻘﺮّب ﺑﺎﻟﺴّﻴﻒ و‬ ‫اﻟﺴّﻨﺎن‪ .‬ﻟﻮ ﻧﺬﮐﺮ ﻣﺎ ورد ﻋﻠﻴﻨﺎ ﻟﺘﻨﻮح اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و ﺗﻨﻘﻄﻊ اﻻرواح ﻋﻦ اﻻﺟﺴﺎد‪.‬‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ رﺗﺒّﻨﺎ ﺻﻔﻮف اﻵﻳﺎت ﺑﺮاﻳﺎت اﻟﺒﻴّﻨﺎت و اﻧﺰﻟﻨﺎ ﻣﻦ ﺳﻤﺂء اﻟﻌﺮﻓﺎن ﻣﺎ‬ ‫اﻧﺠﺬﺑﺖ ﺑﻪ اﻓﺌﺪة اﻻﺑﺮار‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ اﺳﻤﻊ ﻧﺪﺁء اﻟﻔﺮد اﻻﺣﺪ ﻣﻦ ﺷﻄﺮ اﻟﺴّﺠﻦ اﻧّﻪ‬ ‫ﻳﺬﮐﺮﮎ ﺧﺎﻟﺼًﺎ ﻟﻮﺟﻪ اﻟﻠّﻪ ﻣﻨﺰل اﻵﻳﺎت‪ .‬ﻟﻌﻤﺮ اﻟﻠّﻪ ﻟﻮ ﻳﻔﻮز اﺣﺪ ﺑﺎﺻﻐﺂء ﻧﺪﺁﺋﻰ‬ ‫اﻻﺣﻠﯽ ﻟﻴﺄﺧﺬﻩ ﺟﺬب اﻵﻳﺎت ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﺑﺪَع اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﻣﺘﻮﺟّﻬًﺎ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﻈﻬﺮ‬ ‫اﻟﺒﻴّﻨﺎت‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﺧﺎﻓﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺮﺗﮑﺒﻮاﻣﺎ ارﺗﮑﺒﻪ ﺣﺰب اﻟﻔﺮﻗﺎن و ﻣﻦ ﻗﺒﻠﻪ‬ ‫ﻋﻠﻤﺂء اﻟﻴﻬﻮد و اﻻﺻﻨﺎم‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻠﻢ اذﮐﺮ ﻣﻦ ﺳﻤّﻰ ﺑﻤﺤﻤّﺪ ﻟﻴﺸﮑﺮ رﺑّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺒﺼّﺎر‪ .‬اﺣﻤﺪ اﻟﻠّﻪ ﺑﻤﺎ ﺟﺮى ذﮐﺮﮎ ﻣﻦ ﺑﺤﺮ اﻟﻔﻀﻞ و ذﮐﺮﮎ ﻣﺸﺮق‬ ‫اﻻﻳﻘﺎن‪ .‬ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﺤﺒﻞ ﻋﻨﺎﻳﺔ ﻣﻮﻟﺌﮏ و ﻗﻞ اﻟﻬﻰ اﻟﻬﻰ ﻗﺪ اﻗﺒﻠﺖ اﻟﻴﮏ ﺑﮑﻠّﻰ‬ ‫اﺳﺌﻠﮏ ﺑﺎﻟﺴّﻔﻴﻨﺔ اﻟّﺘﻰ ﻣﺮّة ﺗﻄﻴﺮ ﻓﻰ اﻟﻬﻮﺁء ﺑﻘﻮادم اﻻﻧﻘﻄﺎع و اﺧﺮى ﺗﻤ ّﺮ ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻟﺒ ّﺮ ﺑﻘﺪرﺗﮏ اﻟﻤﻬﻴﻤﻨﺔ ﻋﻠﯽ اﻟﺒﺸﺮ و ﻋﻠﯽ اﻟﺒﺤﺮ ﺑﺎﺳﻤﮏ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ‬ ‫اﻻرﺿﻴﻦ و اﻟﺴّﻤﻮات ﺑﺎن ﺗﺠﻌﻠﻨﻰ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ ﻋﻠﯽ اﻣﺮﮎ اﻟّﺬى ﺑﻪ اﺿﻄﺮﺑﺖ‬ ‫ب ﻻ ﺗﺤﺮم ﻋﺒﺎدﮎ ﻣﻦ ﻧﻔﺤﺎت اﻳّﺎﻣﮏ و ﻻﺗﺒﻌّﺪهﻢ‬ ‫اﻟﻘﻠﻮب و زﻟّﺖ اﻻﻗﺪام‪ .‬اى ر ّ‬

‫ﻋﻦ ﻗﺒﺎب ﻓﻀﻠﮏ اﻟّﺬى ارﺗﻔﻊ ﻋﻠﯽ اﻋﻠﯽ اﻻﻋﻼم‪ .‬اﻟﺒﻬﺎء اﻟﻤﺸﺮق ﻣﻦ اﻓﻖ ﺳﻤﺂء‬ ‫ﻦ ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﻳﺠﺎد‪ .‬اﻟﺤﻤﺪ‬ ‫رﺣﻤﺘﻰ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻳﺎ اوﻟﻴﺂﺋﻰ و ﻋﻠﯽ اﻣﺂﺋﻰ اﻟﻠّﺎﺋﻰ اﻣ ّ‬ ‫ﻟﻠّﻪ ﻣﻮﻟﯽ اﻟﻌﺒﺎد‪.‬‬ ‫ﺑﺴﻤﻰ اﻻﺑﻬﻰ‬ ‫) ‪(٥‬‬ ‫ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ و اﻟﻪ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و ﻣﻘﺼﻮدى و ﻣﻘﺼﻮد اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ و ﻣﺤﺒﻮﺑﻰ و‬ ‫ﻣﺤﺒﻮب اﻟﻤﻮﺣّﺪﻳﻦ و ﻣﻌﺒﻮدى و ﻣﻌﺒﻮد اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ و ﻣﻨﺎى و ﻣﻨﻰ اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ و‬ ‫رﺟﺎﺋﻰ و رﺟﺂء اﻻﻣﻠﻴﻦ و ﻣﻼذى و ﻣﻼذ اﻟﻘﺎﺻﺪﻳﻦ و ﻣﻠﺠﺄى و ﻣﻠﺠﺄ اﻟﻠّﺎﺋﺬﻳﻦ و‬ ‫ﻣﻘﺼﺪى و ﻣﻘﺼﺪ اﻟﻤﺘﻮﺟّﻬﻴﻦ و ﻣﻨﻈﺮى و ﻣﻨﻈﺮ اﻟﻨّﺎﻇﺮﻳﻦ و ﺟﻨّﺘﻰ و ﺟﻨّﺔ‬ ‫اﻟﺒﺎﻟﻐﻴﻦ و ﮐﻌﺒﺘﻰ و ﮐﻌﺒﺔ اﻟﻤﺸﺘﺎﻗﻴﻦ و ﺟﺬﺑﻰ و ﺟﺬب اﻟﻌﺎﺷﻘﻴﻦ و ﻧﻮرى و ﻧﻮر‬ ‫اﻟﻬﺂﺋﻤﻴﻦ اﻟﺘّﺂﺋﺒﻴﻦ و وﻟﻬﻰ و وﻟﻪ اﻟﺬّاﮐﺮﻳﻦ و ﮐﻬﻔﻰ و ﮐﻬﻒ اﻟﻬﺎرﺑﻴﻦ و ﺣﺼﻨﻰ و‬ ‫ب ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﺑﻤﺎ ﺟﻌﻠﺘﻨﻰ‬ ‫ﺣﺼﻦ اﻟﺨﺂﺋﻔﻴﻦ و رﺑّﯽ و ر ّ‬ ‫ﻼ اذ‬ ‫ﻣﻨﺠﺬﺑًﺎ ﺑﺂﻳﺎﺗﮏ و ﻣﺘﻮﺟّﻬًﺎ اﻟﯽ اﻓﻖ ﻣﻨﻪ اﺷﺮﻗﺖ اﻧﻮار ﺷﻤﺲ وﺟﻬﺘﮏ و ﻣﻘﺒ ً‬ ‫اﻋﺮض اﮐﺜﺮ ﺧﻠﻘﮏ‪ .‬اﻧﺖ اﻟّﺬى ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻓﺘﺤﺖ ﺑﺎب اﻟﺴّﻤﺂء ﺑﻤﻔﺘﺎح اﺳﻤﮏ‬ ‫ﻞ اﻟﯽ ﺑﺤﺮ اﻟﻠّﻘﺂء ﻓﻠﻤّﺎ ارﺗﻔﻊ ﻧﺪﺁﺋﮏ‬ ‫اﻻﻗﺪس اﻻﻋ ّﺰ اﻻﻋﻈﻢ اﻻﺑﻬﻰ و دﻋﻮت اﻟﮑ ّ‬ ‫اﻻﺣﻠﯽ اﺧﺬ ﺟﺬب اﻟﻨّﺪﺁء ﻣﻦ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺳﻤﺂء و اﻟﻤﻸ اﻷﻋﻠﯽ و ﺑﻪ ﻣ ّﺮﻋﺮف‬ ‫ﻗﻤﻴﺺ ﻇﻬﻮرﮎ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﺷﻘﻴﻦ ﻣﻦ ﺧﻠﻘﮏ و اﻟﻤﺸﺘﺎﻗﻴﻦ ﻣﻦ ﺑﺮﻳّﺘﮏ ﻗﺎﻣﻮا و‬ ‫ﺳﺮﻋﻮا اﻟﯽ ﺑﺤﺮ وﺻﺎﻟﮏ و اﻓﻖ ﺟﻤﺎﻟﮏ و ﺧﺒﺂء ﻇﻬﻮرﮎ و ﻣﺠﺪﮎ و ﻓﺴﻄﺎط‬ ‫ن اﻧﻘﻄﻌﻮا ﻋﻤّﺎ ﻋﻨﺪهﻢ و ﻣﺎ‬ ‫ﻋﺰّﮎ و ﻟﻘﺂﺋﮏ و اﺳﮑﺮهﻢ رﺣﻴﻖ اﻟﻮﺻﺎل ﻋﻠﯽ ﺷﺄ ٍ‬ ‫ﻋﻨﺪ اﻟﻨّﺎس اوﻟﺌﮏ ﻋﺒﺎد ﻣﺎ ﻣﻨﻌﺘﻬﻢ ﺳﻄﻮة اﻟﻔﺮاﻋﻨﺔ ﻋﻦ اﻟﺘّﻮﺟﻪ اﻟﯽ ﺳﺮادق‬ ‫ﻋﻈﻤﺘﮏ و ﻣﺎ ﺧﻮّﻓﺘﻬﻢ ﺟﻨﻮد اﻟﺠﺒﺎﺑﺮة ﻋﻦ اﻟﻨّﻈﺮ اﻟﯽ ﻣﺸﺮق ﺁﻳﺎﺗﮏ و ﻣﻄﻠﻊ‬ ‫ن اﻟّﺬى ﺷﺮب ﮐﻮﺛﺮ‬ ‫ﺑﻴّﻨﺎﺗﮏ‪ .‬و ﻋﺰّﺗﮏ ﻳﺎ اﻟﻪ اﻟﻮﺟﻮد و ﻣﺮﺑّﯽ اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸّﻬﻮد ا ّ‬ ‫ﺣﺒّﮏ ﻣﻦ ﻳﺪ ﻋﻄﺂﺋﮏ ﻻﺗﻤﻨﻌﻪ ﺷﺌﻮﻧﺎت ﺧﻠﻘﮏ و ﻻ ﻳﻀﻄﺮب ﻣﻦ اﻋﺮاض ﻣﻦ‬ ‫ﻓﻰ ﻣﻤﻠﮑﺘﮏ ﻳﻨﺎدى ﺑﺎﻋﻠﯽ اﻟﻨّﺪﺁء ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺂء و ﻳﺒﺸّﺮ اﻟﻨّﺎس ﺑﺎﻣﻮاج‬ ‫ن اﻟﺴّﻌﻴﺪ ﻣﻦ اﻗﺒﻞ اﻟﯽ ﮐﻌﺒﺔ‬ ‫ﺑﺤﺮ ﻋﻄﺎﺋﮏ و اﺷﺮاﻗﺎت ﺷﻤﻮس ﺳﻤﺂء ﻣﻮاهﺒﮏ‪ .‬ا ّ‬ ‫ﻟﻘﺂﺋﮏ و اﻧﻘﻄﻊ ﻋﻦ ﺳﻮﺁﺋﮏ و اﻟﻌﺰﻳﺰ ﻣﻦ اﻋﺘﺮف ﺑﻌﺰّﮎ و ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ ﺷﻤﺲ‬ ‫ﻋﻨﺎﻳﺘﮏ و اﻟﻌﻠﻴﻢ ﻣﻦ اﻃّﻠﻊ ﺑﻈﻬﻮرﮎ و اﻗ ّﺮ ﺑﺸﺌﻮﻧﺎﺗﮏ و ﺁﻳﺎﺗﮏ و ﺑﻴّﻨﺎﺗﮏ و‬ ‫اﻟﺒﺼﻴﺮ ﻣﻦ ﺗﻨّﻮرت ﻋﻴﻨﺎﻩ ﺑﻨﻮر ﺟﻤﺎﻟﮏ و ﻋﺮﻓﮏ اذ ارﺗﻔﻊ ﻧﺪﺁﺋﮏ و اﻟﺴّﻤﻴﻊ ﻣﻦ‬ ‫ب هﺬاﻏﺮﻳﺐ ﺳﺮع‬ ‫ﻓﺎز ﺑﺎﺻﻐﺂء ﺑﻴﺎﻧﮏ و ﺗﻘﺮّب اﻟﯽ ﻃﻤﻄﺎم ﺑﺤﺮ ﺁﻳﺎﺗﮏ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﻞ رﺣﻤﺘﮏ و ﻣﺮﻳﺾ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ ﺑﺤﺮ ﺷﻔﺂﺋﮏ ﻓﺎﻧﻈﺮ ﻳﺎ‬ ‫اﻟﯽ وﻃﻨﻪ اﻻﻋﻠﯽ ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫اﻟﻬﻰ و ﻣﻀﺮم اﻟﻨّﺎر ﻓﻰ ﮐﺒﺪى اﻟﯽ ﻋﺒﺮات ﻋﻴﻨﻰ و زﻓﺮات ﻗﻠﺒﻰ و اﺣﺘﺮاق‬ ‫ﻞ‬ ‫ن اﻟﺒﻬﺎء ﻳﺤﺘﺮق ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﮐﺒﺪى و اﺷﺘﻌﺎل ﺟﻮارﺣﻰ‪ .‬و ﻋﺰّﺗﮏ ﻳﺎ ﺑﻬﺎء اﻟﻌﺎﻟﻢ ا ّ‬

‫ﺣﻴﻦ ﺑﻨﺎر ﻣﺤﺒّﺘﮏ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻟﻮ ﻳﺘﻘﺮّب اﻟﻴﻪ اﺣﺪ ﻣﻦ ﺧﻠﻘﮏ و ﻳﺘﻮﺟّﻪ ﺑﺴﻤﻊ‬ ‫ﻞ ﻋﺮق ﻣﻦ ﻋﺮوﻗﻪ ﻗﺪ اﺧﺬﻧﻰ ﺟﺬب ﺑﻴﺎﻧﮏ و‬ ‫اﻟﻔﻄﺮﻩ ﻟﻴﺴﻤﻊ زﻓﻴﺮ اﻟﻨّﺎر ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻰ ﻳﺪ رﺟﺂﺋﻰ‪ .‬اى‬ ‫ن ﻻ ﻳﻨﻘﻄﻊ ﻧﺪﺁﺋﻰ و ﻻ ﻳﺮﺟﻊ اﻟ ّ‬ ‫ﺳﮑﺮ رﺣﻴﻖ اﻟﻄﺎﻓﮏ ﻋﻠﯽ ﺷﺄ ٍ‬ ‫ب ﺗﺮى ﻋﻴﻨﻰ ﻧﺎﻇﺮة اﻟﯽ ﺷﻄﺮ ﻓﻀﻠﮏ و ﺳﻤﻌﻰ ﻣﺘﻮﺟّﻬًﺎ اﻟﯽ ﻣﻠﮑﻮت ﺑﻴﺎﻧﮏ‬ ‫ر ّ‬ ‫و ﻟﺴﺎﻧﻰ ﻧﺎﻃﻘًﺎ ﺑﺜﻨﺂﺋﮏ و وﺟﻬﻰ ﻣﺘﻮﺟّﻬًﺎ اﻟﯽ وﺟﻬﮏ ﺑﻌﺪ ﻓﻨﺂء ﻣﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﮑﻠﻤﺘﮏ‬ ‫و ﻳﺪى ﻣﺮﺗﻔﻌﺔ اﻟﯽ ﺳﻤﺂء ﺟﻮدﮎ و ﻋﻄﺂﺋﮏ‪ .‬هﻞ ﺗﻤﻨﻊ اﻟﻐﺮﻳﺐ اﻟّﺬى دﻋﻮﺗﻪ اﻟﯽ‬ ‫ﻞ ﺟﻨﺎﺣﻰ رﺣﻤﺘﮏ و هﻞ ﺗﻄﺮد اﻟﻤﺴﮑﻴﻦ اﻟّﺬى ﺳﺮع اﻟﯽ‬ ‫اﻟﻮﻃﻦ اﻻﻋﻠﯽ ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫ﺷﺎﻃﻰ ﺑﺤﺮ ﻏﻨﺂﺋﮏ و هﻞ ﺗﻐﻠﻖ ﺑﺎب ﻓﻀﻠﮏ ﻋﻠﯽ وﺟﻮﻩ ﺧﻠﻘﮏ ﺑﻌﺪ اذ ﻓﺘﺤﺘﻪ‬ ‫ﺑﻌﺰّﮎ و ﺳﻠﻄﺎﻧﮏ و هﻞ ﺗﺴﮑ ّﺮ اﺑﺼﺎر ﺑﺮﻳّﺘﮏ ﺑﻌﺪ اذ هﺪﻳﺘﻢ اﻟﯽ ﻣﺸﺮق‬ ‫ﻦ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ ﻣﻦ‬ ‫ﺟﻤﺎﻟﮏ و ﻣﻄﻠﻊ اﻧﻮار وﺟﻬﮏ ﻻ و ﻋﺰّﺗﮏ ﻟﻴﺲ هﺬا ﻇﻨّﻰ و ﻇ ّ‬ ‫ب ﺗﻌﻠﻢ و ﺗﺮى و ﺗﺴﻤﻊ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ن ﻋﻨﺪ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﺒﺎدﮎ و اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ ﻣﻦ ﺑﺮﻳّﺘﮏ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﻞ ﺣﺠﺮ ارﺗﻔﻊ ﺿﺠﻴﺠﻰ و ﺻﺮﻳﺨﻰ هﻞ ﺧﻠﻘﺘﻨﻰ ﻳﺎ‬ ‫ﺷﺠﺮ ارﺗﻔﻊ ﻧﺪﺁﺋﻰ و ﻋﻨﺪ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻬﻰ ﻟﻠﺒﻶء او ﻻﻇﻬﺎر اﻣﺮﮎ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻧﺸﺂء‪ .‬ﺗﺴﻤﻊ و ﺗﺮى ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﺣﻨﻴﻨﻰ‬ ‫ن اﻟﺒﮑﺂء‬ ‫و اﻧﻴﻨﻰ و ﻋﺠﺰى و ﻓﻘﺮى و ﻓﺎﻗﺘﻰ و ﺿﺮّى و ﻣﺴﮑﻨﺘﻰ‪ .‬و ﻋﺰّﺗﮏ ا ّ‬ ‫ﻣﻨﻌﻨﻰ ﻋﻦ ذﮐﺮﮎ و ﺛﻨﺂﺋﮏ و ارﺗﻔﻊ ﻧﺤﻴﺒﻪ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﺗﺤﻴّﺮت ﺑﻪ اﻟﺜّﮑﻠﻰ و‬ ‫ب اﺳﺌﻠﮏ ﺑﺎﻟﺴّﻔﻴﻨﺔ اﻟّﺘﻰ ﺑﻬﺎ ﻇﻬﺮ ﺳﻠﻄﺎن‬ ‫ﻣﻨﻌﻬﺎ ﻋﻦ ﺑﮑﺂﺋﻬﺎ و زﻓﺮاﺗﻬﺎ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﻣﺸﻴّﺘﮏ و ﻧﻔﻮذ ارادﺗﮏ و ﺗﻤ ّﺮ ﺑﻘﺪرﺗﮏ ﻋﻠﯽ اﻟﺒ ّﺮ و اﻟﺒﺤﺮ ﺑﺎن ﻻ ﺗﺄﺧﺬﻧﻰ‬ ‫ﺑﺠﺮﻳﺮاﺗﻰ اﻟﻌﻈﻤﻰ و ﺧﻄﻴﺌﺂﺗﻰ اﻟﮑﺒﺮى‪ .‬و ﻋﺰّﺗﮏ ﻗﺪ ﺷﺠّﻌﺘﻨﻰ ﺑﺤﻮر ﻏﻔﺮاﻧﮏ‬ ‫و رﺣﻤﺘﮏ و ﻣﺎ ﺳﺒﻖ ﻣﻦ ﻣﻌﺎﻣﻠﺘﮏ ﻣﻊ اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ ﻣﻦ اﺻﻔﻴﺂﺋﮏ و اﻟﻤﻮﺣّﺪﻳﻦ‬ ‫ن ﻇﻬﻮرات ﻋﻨﺎﻳﺘﮏ اﺟﺘﺬﺑﺘﻨﻰ و رﺣﻴﻖ ﺑﻴﺎﻧﮏ‬ ‫ب ارى ا ّ‬ ‫ﻣﻦ ﺳﻔﺮﺁﺋﮏ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﻞ اﻟﺠﻬﺎت ﺑﺤﻴﺚ ﻻ ارى ﻣﻦ ﺷﻰء اﻟّﺎ وﻗﺪ ﻳﻌﺮّﻓﻨﻰ و ﻳﺬﮐّﺮﻧﻰ‬ ‫اﺧﺬﻧﻰ ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫ف ﻃَﺮﻓﻰ اﻟﯽ‬ ‫ﺑﺂﻳﺎﺗﮏ و ﻇﻬﻮراﺗﮏ و ﺷﺌﻮﻧﺎﺗﮏ و ﻋﺰّﺗﮏ ﮐﻠّﻤﺎ ﻳﺘﻮﺟّﻪ ﻃِﺮ ُ‬ ‫ﺳﻤﺂﺋﮏ ﻳﺬﮐﺮّﻧﻰ ﺑﻌّﻠﻮﮎ و ارﺗﻔﺎﻋﮏ و ﺳﻤﻮّﮎ و اﺳﺘﻌﻶﺋﮏ و ﮐﻠّﻤﺎ اﻟﺘﻔﺖ اﻟﯽ‬ ‫اﻻرض اﻧّﻬﺎ ﺗﻌﺮّﻓﻨﻰ ﻇﻬﻮرات ﻗﺪرﺗﮏ و ﺑﺮوزات ﻧﻌﻤﺘﮏ و ﮐﻠّﻤﺎ اﻧﻈﺮ اﻟﺒﺤﺮ‬ ‫ﻳﮑﻠّﻤﻨﻰ ﻓﻰ ﻋﻈﻤﺘﮏ و اﻗﺘﺪارﮎ و ﺳﻠﻄﻨﺘﮏ و ﮐﺒﺮﻳﺂﺋﮏ و ﻟﻤّﺎ اﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ‬ ‫اﻟﺠﺒﺎل ﺗﺮﻳﻨﻰ اﻟﻮﻳﺔ ﻧﺼﺮﮎ و اﻋﻼم ﻋﺰّﮎ و ﻋﺰّﺗﮏ ﻳﺎ ﻣﻦ ﻓﻰ ﻗﺒﻀﺘﮏ زﻣﺎم‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻢ و ازﻣّﻪ اﻻﻣﻢ ﻗﺪ اﺧﺬﺗﻨﻰ ﺣﺮارة ﺣﺒّﮏ و ﺳﮑﺮ رﺣﻴﻖ ﺗﻮﺣﻴﺪﮎ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن‬ ‫اﺳﻤﻊ ﻣﻦ هﺰﻳﺰ اﻻرﻳﺎح ذﮐﺮﮎ و ﺛﻨﺂﺋﮏ و ﻣﻦ ﺧﺮﻳﺮ اﻟﻤﺂء ﻧﻌﺘﮏ و اوﺻﺎﻓﮏ‬ ‫و ﻣﻦ ﺣﻔﻴﻒ اﻻﺷﺠﺎر اﺳﺮار ﻗﻀﺂﺋﮏ اﻟّﺘﻰ اودﻋﺘﻬﺎ ﻓﻰ ﻣﻤﻠﮑﺘﮏ‪ .‬ﺳﺒﺤﺎﻧﮏ ﻳﺎ‬ ‫اﻟﻪ اﻻﺳﻤﺂء و ﻓﺎﻃﺮ اﻟﺴّﻤﺂء ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﺑﻤﺎ ﻋﺮّﻓﺖ ﻋﺒﺎدﮎ هﺬا اﻟﻴﻮم اﻟّﺬى ﻓﻴﻪ‬ ‫ﺟﺮى ﮐﻮﺛﺮ اﻟﺤﻴﻮان ﻣﻦ اﺻﺒﻊ ﮐﺮﻣﮏ و ﻇﻬﺮ رﺑﻴﻊ اﻟﻤﮑﺎﺷﻔﺔ و اﻟﻠّﻘﺂء‬

‫ب هﺬا ﻳﻮم ﻗﺪ ﺟﻌﻠﺖ ﻧﻮرﻩ ﻣﻘﺪّﺳًﺎ‬ ‫ﺑﻈﻬﻮرﮎ ﻟﻤﻦ ﻓﻰ ﺳﻤﺂﺋﮏ و ارﺿﮏ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﻋﻦ اﻟﺸّﻤﺲ و اﺷﺮاﻗﻬﺎ‪ .‬اﺷﻬﺪ اﻧّﻪ ﺗﻨﻮّر ﻣﻦ ﻧﻮر وﺟﻬﮏ و اﺷﺮاق اﻧﻮار ﺻﺒﺢ‬ ‫ﻞ ﻋﻠﻴﻞ‬ ‫ﻞ ﻣﺄﻳﻮس ﺑﺮدﺁء اﻟﺮﺟﺂء و ﺗﺰﻳّﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻇﻬﻮرﮎ و هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﺗﺮدّى ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻓﻘﻴﺮ اﻟﯽ ﺑﺤﺮ اﻟﻐﻨﺂء و ﺟﻤﺎﻟﮏ ﻳﺎ ﺳﻠﻄﺎن اﻟﻘﺪم و‬ ‫ﺑﻘﻤﻴﺺ اﻟﺸّﻔﺂء و ﺗﻘﺮّب ﮐ ّ‬ ‫ن ﻣﻄﻠﻊ ﺁﻳﺎﺗﮏ و ﻣﻈﻬﺮ ﺷﺌﻮﻧﺎﺗﮏ ﻣﻊ ﺑﺤﺮ‬ ‫اﻟﻤﺴﺘﻮى ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺮش اﻻﻋﻈﻢ ا ّ‬ ‫ﻋﻠﻤﻪ و ﺳﻤﺂء ﻋﺮﻓﺎﻧﻪ اﻋﺘﺮف ﺑﻌﺠﺰﻩ ﻋﻦ ﻋﺮﻓﺎن ادﻧﻰ ﺁﻳﺔ ﻣﻦ ﺁﻳﺎﺗﮏ اﻟّﺘﻰ‬ ‫ﺗﻨﺴﺐ اﻟﯽ ﻗﻠﻤﮏ اﻻﻋﻠﯽ ﻓﮑﻴﻒ ذاﺗﮏ اﻻﺑﻬﻰ و ﮐﻴﻨﻮﻧﺘﮏ اﻟﻌﻠﻴﺎ‪ .‬ﻟﻢ ادر ﻳﺎ اﻟﻬﻰ‬ ‫ى ﺛﻨﺂء اﺛﻨﻴﮏ ﻟﻮاﺻﻔﮏ ﺑﺎﻻﺳﻤﺂء‬ ‫ى وﺻﻒ اﺻﻔﮏ و ﺑﺎ ّ‬ ‫ى ذﮐﺮ اذﮐﺮﮎ و ﺑﺎ ّ‬ ‫ﺑﺎ ّ‬ ‫ن ﻣﻠﮑﻮﺗﻬﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﺤﺮﮐﺔ اﺻﺒﻌﮏ و ﺗﺮﺗﻌﺪ ﻓﺮﺁﺋﺼﻪ ﻣﻦ ﺧﺸﻴﺘﮏ و ﻟﻮ‬ ‫ارى ا ّ‬ ‫اﺛﻨﻴﮏ ﺑﺎﻟﺼّﻔﺎت اﺷﺎهﺪ اﻧّﻬﺎ ﺧﻠﻘﮏ و ﻓﻰ ﻗﺒﻀﺘﮏ و ﻻ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﻤﻈﺎهﺮهﺎ ان‬ ‫ﺗﻘﻮم ﺗﻠﻘﺂء ﺑﺎب ﻣﺪﻳﻦ ﻇﻬﻮرﮎ و ﮐﻴﻒ اﻟﻤﻘﺎم اﻟّﺬى ﻓﻴﻪ اﺳﺘﻮﻳﺖ ﻋﻠﯽ ﻋﺮش‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﺗﺰﻳّﻦ ﺑﻘﻤﻴﺺ‬ ‫ﻋﻈﻤﺘﮏ و ﻋﺰّﺗﮏ ﻳﺎ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء و ﻓﺎﻃﺮ اﻟﺴّﻤﺂء ﮐ ّ‬ ‫اﻻﻟﻔﺎظ اﻧّﻪ ﺧﻠﻖ ﻓﻰ ﻣﻤﻠﮑﺘﮏ و ذوّت ﺑﺎرادﺗﮏ و ﻻ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﺤﻀﺮﺗﮏ و ﻻ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﺧﻠﻖ ﻓﻰ اﻻﻧﺸﺂء و ﺧﻄﺮ‬ ‫ﻳﻠﻴﻖ ﻟﺠﻨﺎﺑﮏ ﻓﻠﻤّﺎ ﺛﺒﺖ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻔﺴﮏ اﻟﻌﻠﻴﺎ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻓﻰﻗﻠﻮب اﻻﺻﻔﻴﺂء و اﻓﺌﺪة اﻻوﻟﻴﺂء ﻳﻠﻮح اﻓﻖ اﻟﺘّﻮﺣﻴﺪ و ﻳﻈﻬﺮ ﻟﻼﺣﺮار و اﻟﻌﺒﻴﺪ‪.‬‬ ‫اﻧّﮏ واﺣﺪ ﻓﻰ ذاﺗﮏ و واﺣﺪ ﻓﻰ اﻣﺮﮎ و واﺣﺪ ﻓﻰ ﻇﻬﻮرﮎ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ‬ ‫اﻧﻘﻄﻊ ﻓﻰ ﺣﺒّﮏ ﻋﻦ ﺳﻮاﺋﮏ و ﺳﺮع اﻟﯽ اﻓﻖ ﻇﻬﻮرﮎ و ﻓﺎز ﺑﻬﺬﻩ اﻟﮑﺄس اﻟّﺘﻰ‬ ‫ﺟﻌﻠﺖ اﻟﺒﺤﻮر ﮐﻠّﻬﺎ دون ﻣﻘﺎﻣﻬﺎ‪ .‬اﺳﺌﻠﮏ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﺑﻘﻮّﺗﮏ و ﻗﺪرﺗﮏ و ﺳﻠﻄﺎﻧﮏ‬ ‫اﻟّﺬى اﺣﺎط ﻣﻦ ﻓﻰ ﺳﻤﺂﺋﮏ و ارﺿﮏ ﺑﺎن ﺗﻌﺮّف اﻟﻌﺒﺎد هﺬا اﻟﺴّﺒﻴﻞ اﻟﻤﺒﻴﻦ و‬ ‫هﺬا اﻟﺼّﺮاطاﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ ﻟﻴﻌﺘﺮﻓﻮا ﺑﻮﺣﺪاﻧﻴّﺘﮏ و ﻓﺮداﻧﻴﺘﮏ ﺑﻴﻘﻴﻦ ﻻ ﺗﻌﺘﺮ ﺑﻪ اوهﺎم‬ ‫ب اﻧﺮ اﺑﺼﺎر ﻋﺒﺎدﮎ و ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ‬ ‫اﻟﻤﺮﻳﺒﻴﻦ و ﻻ ﺗﺤﺠﺒﻪ ﻇﻨﻮن اﻟﻬﺂﺋﻤﻴﻦ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﺑﻨﻮر ﻋﺮﻓﺎﻧﮏ ﻟﻴﻄّﻠﻤﻮا ﺑﻬﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻻﺳﻨﻰ و اﻻﻓﻖ اﻻﺑﻬﻰ ﻟﺌّﻼ ﻳﻤﻨﻌﻬﻢ اﻟﻨّﻌﺎق‬ ‫ﻋﻦ اﻟﻨّﻈﺮ اﻟﯽ اﺷﺮاق ﻧﻮراﻟﺘّﻮﺣﻴﺪ و ﻻ ﻳﺼﺪّهﻢ ﻋﻦ اﻟﺘّﻮﺟﻪ اﻟﯽ اﻓﻖ اﻟﺘّﺠﺮﻳﺪ‪.‬‬ ‫ب هﺬا ﻳﻮم ﺑﺸّﺮت ﮐﻠّﺎ ﺑﻈﻬﻮرﮎ ﻓﻴﻪ و ﻃﻠﻮﻋﮏ و اﺷﺮاﻗﮏ و اﺧﺬت ﻋﻬﺪ‬ ‫اى ر ّ‬ ‫ﻣﺸﺮق وﺣﻴﮏ ﻓﻰ ﮐﺘﺒﮏ و زﺑﺮﮎ و ﺻﺤﻔﮏ و اﻟﻮاﺣﮏ و ﺟﻌﻠﺖ اﻟﺒﻴﺎن‬ ‫ﻣﺒﺸّﺮًا ﻟﻬﺬا اﻟﻈّﻬﻮر اﻻﻋﻈﻢ اﻻﺑﻬﻰ و هﺬا اﻟﻄّﻠﻮع اﻻﻧﻮر اﻻﺳﻨﻰ‪ .‬ﻓﻠﻤّﺎ اﻧﺎر اﻓﻖ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻢ و اﺗﻰ اﻻﺳﻢ اﻷﻋﻈﻢ ﮐﻔﺮوا ﺑﻪ و ﺑﺂﻳﺎﺗﻪ اﻟّﺎ ﻣﻦ اﺧﺬﺗﻪ ﺣﻼوة ذﮐﺮﮎ و‬ ‫ﺛﻨﺂﺋﮏ و ورد ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺎ ﻻ ﻳﺤﺼﻴﻪ اﻟّﺎ ﻋﻠﻤﮏ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ ﺳﻤﺂﺋﮏ و‬ ‫ن ﻣﻨﺰل اﻟﺒﻴﺎن وﺻّﻰ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻻﻣﮑﺎن ﺑﺎﻣﺮﮎ و‬ ‫ارﺿﮏ و اﻧﺖ ﺗﻌﻠﻢ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻇﻬﻮرﮎ و ﺳﻠﻄﺎﻧﮏ‪ .‬ﻗﺎل و ﻗﻮﻟﻪ اﻻﺣﻠﯽ اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻳﻤﻨﻌﮑﻢ اﻟﺒﻴﺎن و ﺣﺮوﻓﺎﺗﻪ‬ ‫ﻞ ﻳﻨﺰل‬ ‫ﻋﻦ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ و ﻗﺎل اﻧّﻪ ﻟﻮﻳﺄﺗﻰ ﺑﺎﻳﺔ ﻻ ﺗﻨﮑﺮوﻩ اﺳﺮﻋﻮا اﻟﻴﻪ ﻟﻌ ّ‬

‫ﻟﮑﻢ ﻣﻦ ﻓﻀﻠﻪ ﻣﺎ اراد و اﻧّﻪ ﻟﻤﺎﻟﮏ اﻟﻌﺒﺎد و ﻣﻠﻴﮏ اﻻﻳﺠﺎد‪ .‬ﺗﺮى ﻳﺎ ﻣﺤﺒﻮب‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻢ و اﻟﻈّﺎهﺮ ﺑﺎﺳﻢ اﻻﻋﻈﻢ اﻧّﻪ ﻗﺪاﺗﻰ ﺑﻤﻠﮑﻮت اﻵﻳﺎت ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﺷﻬﺪت‬ ‫اﻟﺬرّات ﺑﺎﻧّﻬﺎ ﻣﻠﺌﺖ اﻻﻓﺎق ﻣﻊ هﺬا اﻟﻈّﻬﻮر اﻻﻇﻬﺮ اﻻﺑﻬﻰ و هﺬﻩ اﻵﻳﺎت اﻟّﺘﻰ ﻻ‬ ‫ﻳﺤﺼﻴﻬﺎ اﻟّﺎ ﻋﻠﻤﮏ ﻳﺎ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء ﺗﺮى و ﺗﺸﺎهﺪ اﻋﺮاﺿﻬﻢ ﻋﻦ ﻣﺸﺮق‬ ‫ذاﺗﮏ و اﻋﺘﺮاﺿﻬﻢ ﻋﻠﯽ ﻣﻨﺒﻊ ﻋﻠﻤﮏ و ﺁﻳﺎﺗﮏ‪ .‬ﻗﺪ اﺧﺬﺗﻬﻢ اﻟﻌﺰّة ﺑﺎﻟّﺎﺛﻢ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻞ ﺑﺼﻴﺮ ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﺷﺄن اﻧﮑﺮوا ﻇﻬﻮراﺗﮏ و ﺑﺮوزاﺗﮏ و ﺁﺛﺎرﮎ اﻟّﺘﻰ ﻳﺮى ﮐ ّ‬ ‫ﺷﻰ ٍء‪ .‬ﺗﺸﻬﺪ ﺑﻌﻈﻤﺘﮏ و ﺳﻠﻄﺎﻧﮏ و ﺗﻌﺘﺮف ﺑﻈﻬﻮرﮎ و اﻗﺘﺪارﮎ و ﻗﺎﻟﻮا ﻓﻰ‬ ‫ﺣﻘّﻪ ﻣﺎ ﻧﺎح ﺑﻪ ﺳﮑّﺎن ﺳﺮادق اﻻﺑﻬﻰ و اﻟﻤﻼء اﻻﻋﻠﯽ و ذاﺑﺖ ﻣﻦ اﻗﻮاﻟﻬﻢ اﮐﺒﺎد‬ ‫اﺻﻔﻴﺂﺋﮏ و ﻗﻠﻮب اوﻟﻴﺂﺋﮏ‪ .‬و اﺧﺬﺗﻬﻢ اﻟﻐﻔﻠﺔ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻧﺒﺬوا ﺁﻳﺎﺗﮏ اﻟﮑﺒﺮى و‬ ‫اﺧﺬوا اوهﺎﻣﻬﻢ ﻳﺎ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء و ﻣﻠﻴﮏ اﻟﻌﺮش و اﻟﺜّﺮى‪ .‬و اﻧّﮏ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ و‬ ‫ﻣﺤﺒﻮب ﻓﺆﺁدى زﻳّﻨﺖ ﺑﺬﮐﺮ هﺬا اﻟﻴﻮم ﻟﻮﺣﮏ اﻟّﺬى ﻣﺎ اﻃّﻠﻊ ﺑﻪ اﻟّﺎ ﻧﻔﺴﮏ و‬ ‫ﺳﻤّﻴﺘﻪ ﺑﻴﻮم اﻟﻠّﻪ ﻟﺌﻠّﺎ ﻳﺮى ﻓﻴﻪ اﻟّﺎ ﻧﻔﺴﮏ اﻟﻌﻠﻴﺎ و ﻻ ﻳﺬﮐﺮ ﻓﻴﻪ اﻟّﺎ ذﮐﺮﮎ اﻻﺣﻠﯽ‪.‬‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻞ ﻋﺎﻟﻢ و ﺗﺤﻴّﺮ ﮐ ّ‬ ‫ﻓﻠﻤّﺎ ﻇﻬﺮ اﺧﺬت اﻟﺰّﻻزل ارﮐﺎن اﻟﻘﺒﺂﺋﻞ و اﻧﺼﻌﻖ ﻓﻴﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﺎرف اﻟّﺎ ﻣﻦ ﺗﻘﺮّب ﺑﺤﻮﻟﮏ و اﺧﺬ رﺣﻴﻖ وﺣﻴﮏ ﻣﻦ ﻳﺪ ﻓﻀﻠﮏ و ﺷﺮب‬ ‫ﺑﺎﺳﻤﮏ و ﻗﺎل ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ ﻣﻘﺼﻮد اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و ﻟﮏ اﻟﺜﻨﺂء ﻳﺎ وﻟﻪ اﻓﺌﺪة‬ ‫اﻟﻤﺸﺘﺎﻗﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ اﻟﻬﻰ و ﺳﻴّﺪى و ﻏﺎﻳﺔ رﺟﺂﺋﻰ و ﻣﻨﺘﻬﻰ اﻣﻠﯽ ﺗﺮى و ﺗﺴﻤﻊ ﺣﻨﻴﻦ‬ ‫اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻣﻦ اﻟﺒﺌﺮ اﻟﻈﻠﻤﺂء اﻟّﺘﻰ ﺑﻨﻴﺖ ﻣﻦ اوهﺎم اﻋﺪاﺋﮏ و ﻓﻰ ﺣﻔﺮة ﻋﻤﻴﺂء اﻟّﺘﻰ‬ ‫ﺣﻔﺮت ﻣﻦ ﻇﻨﻮن ﻃﻐﺎة ﺧﻠﻘﮏ و ﺟﻤﺎﻟﮏ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻈّﺎهﺮ ﺑﺎﻟﺠﻼل اﻧّﻰ ﻻ اﺟﺰع‬ ‫ﻣﻦ اﻟﺒﻼﻳﺎ ﻓﻰ ﺣﺒّﮏ و ﻻ ﻣﻦ اﻟﺮّزاﻳﺎ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻠﮏ ﺑﻞ اﺧﺘﺮﺗﻬﺎ ﺑﺤﻮﻟﮏ و اﻓﺘﺨﺮ‬ ‫ﺑﻬﺎ ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ ﻣﻦ ﺧﻠﻘﮏ و اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ ﻣﻦ ﻋﺒﺎدﮎ‪ .‬و ﻟﮑﻦ ﻳﺎ ﻣﺮﺑّﻰ اﻟﻌﺎﻟﻢ و‬ ‫ﻣﺎﻟﮏ اﻻﻣﻢ اﺳﺌﻠﮏ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺤﻴﻦ اﻟّﺬى اﮐﻮن اﺧﺬًا ﺑﻴﺪ اﻟﺮّﺟﺂء اذﻳﺎل ردﺁء‬ ‫ﮐﺮﻣﮏ و رﺣﻤﺘﮏ ﺑﺎن ﺗﻐﻔﺮ ﻋﺒﺎدﮎ اﻟّﺬﻳﻦ ﻃﺎروا ﻓﻰ هﻮﺁء ﻗﺮﺑﮏ و ﺗﻮﺟّﻬﻮا‬ ‫اﻟﯽ اﻧﻮار وﺟﻬﮏ و اﻗﺒﻠﻮا اﻟﯽ اُﻓﻖ رﺿﺎﺋﮏ و ﺗﻘﺮّﺑﻮا اﻟﯽ ﺑﺤﺮ رﺣﻤﺘﮏ و‬ ‫ﻧﻄﻘﻮا ﻓﻰ اﻳّﺎﻣﻬﻢ ﺑﺬﮐﺮﮎ و اﺷﺘﻌﻠﻮا ﺑﻨﺎر ﺣﺒّﮏ‪ .‬ﻗﺪّر اﻟﻠّﻬ ّﻢ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻟﻬﻢ ﻗﺒﻞ‬ ‫ب اﺳﮑﻦ اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫ﺻﻌﻮدهﻢ و ﺑﻌﺪﻩ ﻣﺎ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﻌﻠ ّﻮ ﮐﺮﻣﮏ و ﺳﻤّﻮ ﻋﻨﺎﻳﺘﮏ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﻞ ﺧﺒﺂء ﻣﺠﺪﮎ و ﺳﺮادق ﻋﺰّﮎ‪ .‬اى‬ ‫ﺻﻌﺪوا اﻟﻴﮏ ﻓﻰ اﻟﺮّﻓﻴﻖ اﻻﻋﻠﯽ ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫ش ﻋﻠﻴﻬﻢ ﻣﻦ ﺑﺤﺮ ﻋﻔﻮﮎ ﻣﺎ ﻳﺠﻌﻠﻬﻢ ﻣﺴﺘﺤﻘﻴﻦ ﻻﺑﻘﺂﺋﻬﻢ ﺑﺪوام اﻟﻤﻠﮏ ﻓﻰ‬ ‫بر ّ‬ ‫ر ّ‬ ‫بﻻ‬ ‫ﻣﻠﮑﻮﺗﮏ اﻻﻋﻠﯽ و ﺟﺒﺮوﺗﮏ اﻻﺳﻨﻰ و اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻓﻌّﺎل ﻟﻤﺎ ﺗﺸﺂء‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﺗﺤﺮم اﺣﺒّﺂﺋﮏ ﻣﻦ ﻧﻔﺤﺎت هﺬا اﻟﻴﻮم اﻟّﺬى ﻓﻴﻪ ﻇﻬﺮت اﺳﺮار اﺳﻤﮏ اﻟﻘﻴّﻮم و ﻣﺎ‬ ‫ﻞ ذرّة ﻣﻦ اﻟﺬرّات‬ ‫ب هﺬا ﻳﻮم اهﺘ ّﺰ ﻓﻴﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﮐﺎن ﻣﺨﺰوﻧًﺎ ﻓﻰ ﺧﺰﺁﺋﻦ ﻋﻠﻤﮏ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫و ﺗﻘﻮل ﻳﺎ ﻣﻨﺰل اﻵﻳﺎت و ﺳﻠﻄﺎن اﻟﮑﺂﺋﻨﺎت اﻧّﻰ اﺟﺪ ﻋﺮف وﺻﺎﻟﮏ ﮐﺎﻧّﮏ‬

‫ب‬ ‫اﻇﻬﺮت ﻧﻔﺴﮏ و ﻓﺘﺤﺖ ﺑﺎب ﻟﻘﺂﺋﮏ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ ﺳﻤﺂﺋﮏ و ارﺿﮏ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ن اﻟﻌﺎﻟﻢ ﺗﺸﺮّف ﺑﻘﺪوﻣﮏ و ﻓﺎز ﺑﻨﻔﺤﺎت وﺻﻠﮏ و‬ ‫ﻣﻦ ﻋﺮف ﻗﻤﻴﺼﮏ اﻳﻘﻨﺖ ﺑﺎ ّ‬ ‫ى ﻣﻘﺎم اﺳﺘﻘ ّﺮ ﻋﺮش ﻋﻈﻤﺘﮏ و‬ ‫ﻟﮑﻦ ﻳﺎ ﻣﺤﺒﻮب اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻣﻘﺼﻮد اﻻﻣﻢ ﻟﻢ ادر ﺑﺎ ّ‬ ‫ى ﻣﻘ ّﺮ ﻓﺎز ﺑﻘﺪوﻣﮏ و ﺗﻨﻮّر ﺑﺎﻧﻮار وﺟﻬﮏ و ﻋﺰّﺗﮏ ﻳﺎ ﻣﻮﻟﯽ اﻟﻮﺟﻮد و‬ ‫ا ّ‬ ‫ﻞ ذى ﺣﮑﻤﺔ ﻓﻰ‬ ‫ﻞ ذى ﻋﻠﻢ ﻓﻰ ﻋﺮﻓﺎﻧﮏ و ﮐ ّ‬ ‫ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸّﻬﻮد ﻗﺪ ﺗﺤﻴّﺮ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺑﺎﻟﻘﺼﻮر ﻋﻦ اﻟﻌﺮﻓﺎن و ﺑﺎﻟﻌﺠﺰ‬ ‫ن اﻋﺘﺮف اﻟﮑ ّ‬ ‫ادراﮎ ﺁﻳﺎت ﻋﻈﻤﺘﮏ ﻋﻠﯽ ﺷﺄ ٍ‬ ‫ﻋﻦ اﻟﺼّﻌﻮد اﻟﯽ ﺳﻤﺂء ﻓﻴﻬﺎ ﺗﺠﻠّﺖ ﺷﻤﺲ ﻣﻦ ﺷﻤﻮس ﻣﻈﺎهﺮ ﻋﻠﻤﮏ و ﻣﺸﺎرق‬ ‫ﺣﮑﻤﺘﮏ‪ .‬ﻣﺎ ﻷﺣﺪ و ذﮐﺮ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻷﻋﻠﯽ و اﻟﻤﻘ ّﺮ اﻻﺳﻨﻰ اﻟّﺬى ﺟﻌﻠﺘﻪ ﻓﻮق‬ ‫ﻋﺮﻓﺎن ﺧﻠﻘﮏ و ﺷﻬﺎدات ﻋﺒﺎدﮎ‪ .‬ﻟﻢ ﻳﺰل ﮐﺎن ﻣﺴﺘﻮرًا ﻋﻦ اﻻدراﮎ و اﻟﻌﻠﻮم و‬ ‫ﻣﺨﺘﻮﻣًﺎ ﺑﺨﺘﺎم اﺳﻤﮏ اﻟﻘﻴّﻮم و ﻋﺰّﺗﮏ و ﺳﻠﻄﻨﺘﮏ اﻟﻤﻬﻴﻤﻨﺔ ﻋﻠﯽ اﻟﻤﻠﮏ و‬ ‫اﻟﻤﻠﮑﻮت ﻟﻮ اﺣﺪ ﻣﻦ اﺻﻔﻴﺂﺋﮏ و ﺳﻔﺮﺁﺋﮏ ﻳﺘﻔﮑّﺮ ﻓﻰ ﺷﺌﻮﻧﺎت ﻗﻠﻤﮏ اﻻﻋﻠﯽ‬ ‫اﻟّﺬى ﻳﺤﺮّﮐﻪ اﺻﺒﻊ ارادﺗﮏ و ﻳﺘﻔﮑّﺮ ﻓﻰ اﺳﺮارﻩ و ﺁﺛﺎرﻩ و ﻣﺎ ﻳﻈﻬﺮ ﻣﻨﻪ ﻟﻴﺘﺤﻴّﺮ‬ ‫ن ﻳﺮى اﻟﻠّﺴﺎن ﻋﺎﺟﺰًا ﻋﻦ اﻟّﺬﮐﺮ و اﻟﺒﻴﺎن و اﻟﻘﻠﺐ ﻗﺎﺻﺮًا ﻋﻦ اﻟﻌﺮﻓﺎن‬ ‫ﻋﻠﯽ ﺷﺄ ٍ‬ ‫ﻻﻧّﻪ ﻳﺮى ﻣﺮّة ﻳﺠﺮى ﻣﻨﻪ ﻣﺂء اﻟﺤﻴﻮان ﻓﻰ اﻻﻣﮑﺎن و ﺳﻤّﻰ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﮎ ﺑﺎﻟﺼّﻮر‬ ‫و ﻳﻘﻮم ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﻘﺒﻮر و ﻃﻮرًا ﻳﻈﻬﺮ ﻣﻨﻪ اﻟﻨّﺎر ﮐﺎﻧّﻬﺎ اوﻗﺪت ﻣﻦ ﻧﺎر اﻟﻈّﻬﻮر‬ ‫و ﺗﮑﻠّﻢ اﻟﮑﻠﻴﻢ ﻓﻰ اﻟﻄّﻮر ﻓﻤﺎ اﻋﺠﺐ ﺷﺌﻮﻧﺎت ﻗﻮّﺗﮏ و ﻣﺎ اﻋﻈﻢ ﻇﻬﻮرات‬ ‫ى‬ ‫ﻞ ﻗﻮ ّ‬ ‫ﻞ ﻋﻠﻴﻢ اﻋﺘﺮف ﺑﺎﻟﺠﻬﻞ ﻋﻨﺪ اﺷﺮاﻗﺎت اﻧﻮار ﺷﻤﺲ ﻋﻠﻤﮏ و ﮐ ّ‬ ‫ﻗﺪرﺗﮏ‪ .‬ﮐ ّ‬ ‫ﻰ اﻋﺘﺮف ﺑﺎﻟﻔﻘﺮ ﻟﺪى‬ ‫ﻞ ﻏﻨ ّ‬ ‫اﻋﺘﺮف ﺑﺎﻟﻌﺠﺰ ﻋﻨﺪ اﻣﻮاج ﺑﺤﺮ ﻗﻮّﺗﮏ و ﮐ ّ‬ ‫ﻇﻬﻮرات ﺧﺰﺁﺋﻦ ﻏﻨﺂﺋﮏ و ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻋﺎرف اﻗ ّﺮ ﺑﺎﻟﻔﻨﺂء ﻟﺪى ﺗﺠﻠّﻴﺎت اﻧﻮار ﺟﻤﺎﻟﮏ و‬ ‫ﻞ ذى ﻋﻈﻤﺔ اﻋﺘﺮف ﺑﻔﻨﺂﺋﻪ و‬ ‫ل ﻋﻨﺪ اﺷﺮاق ﺷﻤﺲ ﻋﺰّﮎ وﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻋﺰﻳﺰ اﻗ ّﺮ ﺑﺎﻟ ّﺬ ّ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻓﻨﺂء ﻏﻴﺮﻩ و ﺑﻘﺂء ﻋﻈﻤﺘﮏ و ﺳﻠﻄﺎﻧﮏ و ﻋﻠﻮّﮎ و اﻗﺘﺪارﮎ‪ .‬ﻳﺎ اﻟﻬﻰ و اﻟﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﺷﻰء و ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ و ﺳﻠﻄﺎن ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻰء و ﻣﺤﺒﻮﺑﻰ و ﻣﻘﺼﻮدى ﺗﻌﻠﻢ اﻧّﻰ اذﮐﺮﮎ‬ ‫ﻞ‬ ‫اﻟﻴﻮم ﻣﻦ ﻗﺒﻞ اﻟﻤﻨﻘﻄﻌﻴﻦ ﻣﻦ ﺧﻠﻘﮏ و اﺻﻔﮏ ﺑﻠﺴﺎن اﻟﻤﻮﺣّﺪﻳﻦ ﻣﻦ ﺑﺮﻳﺘّﮏ ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻳﻤﻨﻊ ﻋﺒﺎدﮎ‬ ‫ﻳﺴﻄﻊ ﻣﻦ زﻓﺮات ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ ﻓﻰ ﺣﺒّﮏ و هﻮﺋﮏ ﻣﺎ ﻳﺤﺘﺮق ﺑﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﻦ اﻟﺘﻮﺟّﻪ اﻟﯽ ﺟﺒﺮوت ﻋﺮﻓﺎﻧﮏ و ﻣﻠﮑﻮت ﺁﻳﺎﺗﮏ‪ .‬ﻓﻴﺎ اﻟﻬﻰ و اﻟﻪ اﻻﺳﻤﺂء و‬ ‫ﻓﺎﻃﺮ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺂء هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﻳﻨﺎﺟﻴﮏ ﻣﻦ اﺷﺘﻌﻞ ﺻﺪرﻩ ﻣﻦ ﻧﺎر وﺻﻠﮏ‬ ‫اﻳﻦ اﻟﻔﺼﻞ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻟﻴﻌﺮف ﺑﻪ اﻟﻮﺻﻞ ﻋﻨﺪ ﻇﻬﻮر ﻧﻮر ﻓﺮداﻧﻴّﺘﮏ و ﺑﺮوز‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﺟﺮى‬ ‫ﻞ ذﻟﮏ و ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﺷﺮاق ﺷﻤﺲ وﺣﺪاﻧﻴّﺘﮏ‪ .‬اﺳﺘﻐﻔﺮﮎ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫و ﻳﺠﺮى ﻋﻠﻴﻪ ﻗﻠﻤﻰ ﻓﻰ اﻳّﺎﻣﮏ‪ .‬اﺷﻬﺪ ﺑﺎﻧّﮏ ﻣﺎ ﺟﻌﻠﺖ اﻟﻤﻨﺎﺟﺎت ﺷﺄﻧﻰ ﺑﻞ ﺷﺄن‬ ‫ﻣﻦ ﺳﺒﻘﻨﻰ ﺑﺎﻣﺮﮎ و ارادﺗﮏ و ﺟﻌﻠﺖ اﻵﻳﺎت ﻣﺨﺼﻮﺻﺔ ﺑﻬﺬا اﻟﻈّﻬﻮر اﻟﻌﻈﻴﻢ‬ ‫و اﻟّﻨﺒﺎء اﻟّﺬى ﺗﺰﻳّﻨﺖ ﺑﻪ ﺻﺤﺂﺋﻒ ﻣﺠﺪﮎ و ﻟﻮﺣﮏ اﻟﺤﻔﻴﻆ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﻀﺮم اﻟﻨّﺎر ﻓﻰ‬

‫ﺻﺪر اﻟﺒﻬﺎء و ﻣﻈﻬﺮ اﻟّﻨﻮر ﻓﻰ ﻗﻠﺐ اﻟﺒﻬﺎء اﺷﮑﺮﮎ ﺑﻤﺎ ﻋﻠّﻤﺖ ﻋﺒﺎدﮎ ذﮐﺮﮎ‬ ‫و ﺳﺒﻞ ﻣﻨﺎﺟﺎﺗﮏ ﻣﻦ ﻟﺴﺎﻧﮏ اﻷﻗﺪس اﻷﻋﻠﯽ و ﺑﻴﺎﻧﮏ اﻷﻋ ّﺰ اﻷﺳﻨﻰ‪ .‬ﻟﻮﻻ‬ ‫اذﻧﮏ ﻣﻦ ﻳﻘﺪر ان ﻳﺼﻔﮏ ﺑﺎﻟﻌ ّﺰ و اﻟﮑﺒﺮﻳﺂء و ﻟﻮﻻ ﺗﻌﻠﻴﻤﮏ ﻣﻦ ﻳﻌﺮف ﺳﺒﻞ‬ ‫اﻟﺮّﺿﺂء ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻧﺸﺂء‪ .‬اﺳﺌﻠﮏ ﻳﺎ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﺠﻮد و ﺳﻠﻄﺎن اﻟﻮﺟﻮد ﺑﺎن‬ ‫ل اﻗﺪاﻣﻬﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﺗﺤﻔﻆ ﻋﺒﺎدﮎ ﻣﻦ ﺧﻄﺮات ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ ﺛ ّﻢ اﺻﻌﺪهﻢ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم ﻻﺗﺰ ّ‬ ‫ﻇﻬﻮرات ﻓﻌﻠﮏ اﻟّﺘﻰ اﻗﺘﻀﺘﻬﺎ ﺷﺌﻮﻧﺎت ﺣﮑﻤﺘﮏ و ﺳﺘﺮت اﺳﺮارهﺎ ﻋﻦ وﺟﻪ‬ ‫ب ﻻ ﺗﻤﻨﻌﻬﻢ ﻋﻦ ﺑﺤﺮ ﻋﻠﻤﮏ و ﻻ ﺗﺤﺮﻣﻬﻢ ﻋﻤّﺎ ﻗﺪّرﺗﻪ‬ ‫ﺑﺮﻳﺘّﮏ و ﺧﻠﻘﮏ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﻟﻠﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ ﻣﻦ اﺻﻔﻴﺂﺋﮏ و اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ ﻣﻦ اُﻣﻨﺂﺋﮏ ﺛ ّﻢ ارزﻗﻬﻢ ﻣﻦ ﺑﺤﺮ اﻻﻃﻤﻴﻨﺎن‬ ‫ﻣﺎ ﻳﺴﮑﻦ ﺑﻪ اﺿﻄﺮاﺑﻬﻢ و ﺑﺪّل اﻟﻠّﻬﻢ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻇﻠﻤﺔ اوهﺎﻣﻬﻢ ﺑﻨﻮر اﻟﻴﻘﻴﻦ ﺛ ّﻢ‬ ‫اﺟﻌﻠﻬﻢ ﻗﺂﺋﻤﻴﻦ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﻴﻦ ﻋﻠﯽ ﺻﺮاﻃﮏ اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ ﻟﺌﻠّﺎ ﻳﻤﻨﻌﻬﻢ اﻟﮑﺘﺎب ﻋﻦ ﻣﻨﺰﻟﻪ‬ ‫و اﻻﺳﻤﺂء ﻋﻦ ﺧﺎﻟﻘﻬﺎ و رازﻗﻬﺎ و ﻣﺒﺪﺋﻬﺎ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻬﺎ و ﻣﻈﻬﺮهﺎ و ﻣﻬﻠﮑﻬﺎ و‬ ‫ﻣﻌﺰّهﺎ و ﻣﺬّﻟﻬﺎ و اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﻴﻬﺎ و اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ ﻋﻠﯽ ﻣﺴﻤّﻴﺎﺗﻬﺎ اﻧّﮏ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ و رﺑّﻰ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ‬ ‫اﻧﺰﻟﺖ اﻟﮑﺘﺎب ﻻﻇﻬﺎر اﻣﺮى و اﻋﻶء ﮐﻠﻤﺘﻰ و ﺑﻪ اﺧﺬت ﻋﻬﺪ ﻧﻔﺴﻰ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ن ﻃﻐﺎة ﺧﻠﻘﮏ ﺟﻌﻠﻮﻩ ﺣﺼﻨًﺎ ﻟﻬﻢ و‬ ‫ﺧﻠﻖ ﻓﻰ ﻣﻤﻠﮑﺘﮏ و ﺗﺮى ﻳﺎ ﻣﺤﺒﻮب اﻟﻌﺎﻟﻢ ا ّ‬ ‫ﺑﻪ اﻋﺮﺿﻮا ﻋﻦ ﺟﻤﺎﻟﮏ و ﮐﻔﺮوا ﺑﺂﻳﺎﺗﮏ‪ .‬و اﻧﺖ اﻟّﺬى ﻳﺎ اﻟﻬﻰ وﺻﻴّﺘﻬﻢ ﻓﻰ‬ ‫ﮐﺘﺎﺑﮏ اﻟﻌﻈﻴﻢ و ﻗﻠﺖ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن اﺗّﻘﻮا اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻻ ﺗﮑﻔﺮوا ﺑﺎﻟّﺬى ﺟﻌﻠﺖ‬ ‫اﻟﺒﻴﺎن ورﻗﺔ ﻣﻦ اوراق ﺟﻨّﺘﻪ و اﻧّﻪ ﮐﺎن هﺪﻳﺔ ﻣﻦ ﻋﻨﺪى اﻟﻴﻪ ان ﻓﺎز ﺑﺎﻟﻘﺒﻮل اﻧّﻪ‬ ‫ﻖ و اﻟﻤﺤﻤﻮد ﻓﻰ اﻓﻌﺎﻟﻪ و‬ ‫ﻟﻬﻮ اﻟﻔﻀّﺎل و ان ﻃﺮد و ﻣﺎ ﻓﺎز اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﺤﺎﮐﻢ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻤﻄﺎع ﻓﻰ اواﻣﺮﻩ ﻟﻴﺲ ﻻﺣﺪ ان ﻳﻌﺘﺮض ﻋﻠﻴﻪ‪ .‬ﻓﻴﺎ اﻟﻬﻰ ﺗﺮى اﻟﻤﻈﻠﻮم ﺑﻴﻦ‬ ‫ن اﻟّﺬى ﺗﻄﻮف اﻟﺤﺠّﺔ‬ ‫اﻳﺪى اﻟّﺬﻳﻦ اﻧﮑﺮوا ﺣﻘّﮏ و اﻋﺮﺿﻮا ﻋﻦ ﺳﻠﻄﺎﻧﮏ‪ .‬ا ّ‬ ‫ﺣﻮﻟﻪ و اﻟﺒﺮهﺎن ﻳﻨﺎدى ﺑﺎﻋﻠﯽ اﻟّﻨﺪﺁء ﺑﻴﻦ اﻻﻣﮑﺎن ﺑﺎﺳﻤﻪ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ ﻗﺪ ﻓﻌﻠﻮا ﻓﻰ‬ ‫اﻳّﺎﻣﻪ ﻣﺎ ﻻ ﻳﻘﺪر اﻟﻘﻠﻢ ان ﻳﻘﻮم ﺑﻮﺻﻔﻪ و ارﺗﮑﺒﻮا ﻣﺎ ﻧﺎح ﺑﻪ اﻟﺮّوح و ﺻﺎح ﻣﻦ‬ ‫ﻓﻰ اﻟﻤﻠﮑﻮت و اهﻞ ﺳﺮادق اﻟﺠﺒﺮوت‪ .‬ﻟﻮﻳﺘﻮﺟّﻪ اﺣﺪ ﺑﺴﻤﻊ اﻟﻔﻄﺮة ﻟﻴﺴﻤﻊ ﺣﻨﻴﻦ‬ ‫اﻻﺷﻴﺂء و اﻧﻴﻨﻬﺎ ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠﯽ ﻣﻈﻠﻮم اﻻﻓﺎق ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ اﺧﺬت ﻣﻨﻬﻢ اﻟﻤﻴﺜﺎق ﻓﻰ‬ ‫ﻳﻮم اﻟﻄّﻼق‪ .‬هﻞ ﻣﻦ ﻣﻨﺼﻒ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻳﻨﺼﻒ ﻓﻰ اﻣﺮﮎ و هﻞ ﻣﻦ ذى ﺑﺼﺮ‬ ‫ﻖ‬ ‫ﻳﻨﻈﺮ ﺑﻌﻴﻨﮏ و هﻞ ﻣﻦ ذى ﺳﻤﻊ ﻳﺴﻤﻊ ﺑﺎُذﻧﮏ و هﻞ ﻣﻦ ذى ﻟﺴﺎن ﻳﻨﻄﻖ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻓﻰ اﻳّﺎﻣﮏ و ﻋﺰّﺗﮏ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻨّﺎﻇﺮ ﻣﻦ اﻓﻘﮏ اﻷﺑﻬﻰ و اﻟﺴّﺎﻣﻊ ﻣﺎ ﺗﻨﻄﻖ ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺪرة اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ ﻟﻮ اﺣﺪ ﻳﻨﻈﺮ اﻟﯽ ﮐﺘﺒﮏ اﻟّﺘﻰ ﺳﻤﻴّﺘﻬﺎ ﺑﺎﻟﺒﻴﺎن و ﻳﺘﻔﮑّﺮ ﻓﻴﻤﺎ ﻧﺰّل‬ ‫ﻓﻴﻬﺎ ﻟﻴﺠﺪ ﮐﻞ ﮐﺘﺎب ﻣﻨﻬﺎ ﻣﺒﺸﺮًا ﺑﻈﻬﻮرى و ﻧﺎﻃﻘًﺎ ﺑﺎﺳﻤﻰ و ﺷﺎهﺪًا ﻟﻨﻔﺴﻰ و‬ ‫ﻣﻨﺎدﻳًﺎ ﺑﺎﻣﺮى و ذﮐﺮى و ﻃﻠﻮﻋﻰ و اﺷﺮاﻗﻰ‪ .‬و ﻣﻊ اﻋﻼﻧﮏ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ و ﺑﻴﺎﻧﮏ ﻳﺎ‬ ‫ب اﺷﻬﺪ‬ ‫ﻰ و ارﺗﮑﺒﻮا ﻓﻰ اﻳّﺎﻣﻰ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﻣﺤﺒﻮﺑﻰ ﺳﻤﻌﺖ و راﻳﺖ ﻣﺎ ﻗﺎﻟﻮا ﻓﻰ ﺣﻘ ّ‬

‫ﻓﻰ ﻣﻮﻗﻔﻰ هﺬا رﻏﻤًﺎ ﻟﻤﻦ اﻋﺮض ﻋﻨﮏ اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻠّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺖ و هﺬا‬ ‫ﻳﻮﻣﮏ اﻟّﺬى ﺗﺰﻳّﻦ ﺑﺬﮐﺮﻩ ﺻﺤﺂﺋﻔﮏ و ﮐﺘﺒﮏ و اﻟﻮاﺣﮏ و اﻟّﺬى ﻳﻨﻄﻖ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ‬ ‫اﻟﮑﻨﺰ اﻟﻤﺨﺰون و اﻟﻐﻴﺐ اﻟﻤﮑﻨﻮن و اﻟﻠّﻮح اﻟﻤﺤﻔﻮظ و اﻟﺴّﺮ اﻟﻤﺴﺘﻮر و اﻟﮑﺘﺎب‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﺣﮑﻢ و اﻣﺮ و اﻇﻬﺮ و اﻟﻤﺤﺒﻮب ﻓﻴﻤﺎ‬ ‫اﻟﻤﻬﻤﻮر و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻄﺎع ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ان اﻧّﻪ اﻧﮑﺮ ﺣﻘّﮏ و ﮐ ّ‬ ‫ﻳﺄﻣﺮ ﺑﺴﻠﻄﺎﻧﻪ و ﻳﺤﮑﻢ ﺑﻘﺪرﺗﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﻳﺘﻮﻗّﻒ اﻗ ّ‬ ‫اﻧﺰﻟﺘﻪ ﻓﻰ ﮐﺘﺒﮏ و ﺻﺤﻔﮏ و ارﺳﻠﺘﻬﺎ ﻣﻊ اﺻﻔﻴﺂﺋﮏ و اﻧﺒﻴﺂﺋﮏ و ﺳﻔﺮﺁﺋﮏ و‬ ‫اﻣﻨﺎﺋﮏ‪ .‬اﺳﺌﻠﮏ ﻳﺎ ﻣﻦ ﺑﻴﺪﮎ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﻓﻰ ﻗﺒﻀﺘﮏ ﻣﻦ‬ ‫ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻻﻣﺮ و اﻟﺨﻠﻖ ﺑﺎن ﻻ ﺗﻤﻨﻊ ﻟﺤﺎظ اﻟﻄﺎﻓﮏ ﻋﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﺣﻤﻠﻮا اﻟﺸّﺪﺁﺋﺪ‬ ‫ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻠﮏ و ذاﻗﻮا ﮐﺄس اﻟﺒﻼﻳﺎ ﻓﻰ ﺣﺒّﮏ و دﺧﻠﻮا اﻟﺴّﺠﻦ ﺑﺎﺳﻤﮏ و ورد‬ ‫ب اﻧّﻬﻢ ﻋﺒﺎدﮎ اﻟّﺬﻳﻦ اﺟﺎﺑﻮا اذ‬ ‫ﻋﻠﻴﻬﻢ ﻣﺎ ﻻ ورد ﻋﻠﯽ ﺧﻠﻘﮏ و ﺑﺮﻳﺘّﮏ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ارﺗﻔﻊ ﻧﺪﺁﺋﮏ و ﺗﻮﺟّﻬﻮا اذ اﺷﺮﻗﺖ اﻧﻮار وﺟﻬﮏ و اﻗﺒﻠﻮا اذ ﻻح اﻓﻘﮏ اﻻﻋﻠﯽ‬ ‫ب ﻗﺪ ّر ﻟﻬﻢ ﻣﺎ ﻗﺪرّﺗﻪ‬ ‫ﺑﺎﺳﻤﮏ اﻟّﺬى ﺑﻪ اﻧﺼﻌﻖ ﻣﻦ ﻓﻰ ارﺿﮏ و ﺳﻤﺂﺋﮏ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﻻﺻﻔﻴﺂﺋﮏ اﻟّﺬﻳﻦ اﺳﺘﻘﺒﻠﻮا ﺳﻬﺎم اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﻓﻰ اﻣﺮﮎ وﺣﺒّﮏ و ﺳﺮﻋﻮا اﻟﯽ‬ ‫ﻣﺸﺮق اﻟﺒﻶء ﺑﺎﺳﻤﮏ و ذﮐﺮﮎ‪ .‬اﻧﺖ اﻟّﺬى ﻳﺎ اﻟﻬﻰ وﻋﺪت ﻓﻰ ﻣﺤﮑﻢ ﺁﻳﺎﺗﮏ ﺑﺎن‬ ‫ﻞ اﻟﻠّﻬ ّﻢ ﻋﻠﻴﻬﻢ و ﮐﺒّﺮ اﻟﻠّﻬ ّﻢ‬ ‫ﺗﺬﮐﺮهﻢ ﻓﻰ ﮐﺘﺎﺑﮏ ﺟﺰﺁء اﻋﻤﺎﻟﻬﻢ ﻓﻰ اﻳّﺎﻣﮏ‪ .‬ﺻ ّ‬ ‫ﻋﻠﯽ وﺟﻮهﻬﻢ ﺑﺘﮑﺒﻴﺮ اﺷﺮﻗﺖ ﺷﻤﺴﻪ ﻣﻦ اﻓﻖ ﻓﻢ ﻣﺸﻴّﺘﮏ و ﻇﻬﺮت اﻧﻮارﻩ ﻣﻦ‬ ‫ب اﻏﻤﺴﻬﻢ ﻓﻰ ﺑﺤﺮ رﺣﻤﺘﮏ و ﻧﻮرّهﻢ ﺑﺎﻧﻮار ﻓﺠﺮ‬ ‫ﻣﻠﮑﻮت ﺑﻴﺎﻧﮏ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﻇﻬﻮرﮎ ﺛ ّﻢ اﻏﻔﺮ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ اﺑﺂﺋﻬﻢ و اﻣّﻬﺎﺗﻬﻢ ﺑﺠﻮدﮎ و ﮐﺮﻣﮏ و اﻟﻄﺎﻓﮏ ﺛ ّﻢ‬ ‫ارﺳﻞ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﻋﻦ ﻳﻤﻴﻦ ﺟﻨّﺘﮏ اﻟﻌﻠﻴﺎ ﻧﻔﺤﺎت ﻗﻤﻴﺺ ﺟﻤﺎﻟﮏ اﻻﺑﻬﻰ‪ .‬اﻧّﮏ اﻧﺖ‬ ‫اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﺗﺸﺂء و اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﺤﺎﮐﻢ اﻵﻣﺮ اﻟﻤﻌﻄﻰ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬و اﻟﺤﻤﺪ‬ ‫ﻟﮏ ﻳﺎ ﻣﺤﺒﻮب اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻤﺬﮐﻮر ﻓﻰ ﻗﻠﻮب اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪.‬‬

‫)‪ (٦‬ﺑﺴﻤﻪاﻟﻤُﺒﺪعاﻟﻌﻠﻴﻢاﻟﺤﮑﻴﻢ‬ ‫ﺤﻴَﻮان ﻻهﻞ اﻻﻣﮑﺎن‬ ‫ﮐﺘﺎب اﻧﺰﻟﻪ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻣﻦ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﺒﻴﺎن و اﻧّﻪ ﻟﺮوح اﻟ َ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻳﺬﮐﺮ ﻓﻴﻪ ﻣﻦ ﻳﺬﮐﺮ اﻟﻠّﻪ رﺑّﻪ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟّﻨﺒﻴﻞ ﻓﻰ ﻟﻮح‬ ‫ﺗﻌﺎﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ اﺳﻤﻊ اﻟﻨّﺪﺁء ﻣﻦ ﺷﻄﺮ اﻟﮑﺒﺮﻳﺂء ﻣﻦ اﻟﺴّﺪرة اﻟﻤﺮﺗﻔﻌﺔ ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻻرض اﻟﺰّﻋﻔﺮان اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﮐﻦ هﺒﻮب اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻻﺷﺠﺎر‬ ‫اﻻﻣﮑﺎن و ﻣﺮﺑّﻴﻬﺎ ﺑﺎﺳﻢ رﺑّﮏ اﻟﻌﺎدل اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬اﻧّﺎ اردﻧﺎ ان ﻧﺬﮐﺮ ﻟﮏ ﻣﺎ ﻳﺘﺬﮐّﺮ ﺑﻪ‬ ‫ﻦ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﻮﻟﯽ اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﻨﺼﺢ اﻟﻌﺒﺎد‬ ‫ﻦ ﻣﺎ ﻋﻨﺪهﻢ و ﻳﺘﻮﺟّﻬ ّ‬ ‫اﻟﻨّﺎس ﻟﻴﺪﻋ ّ‬

‫ﻓﻰ هﺬﻩ اﻻﻳّﺎم اﻟّﺘﻰ ﻓﻴﻬﺎ ﺗﻐﺒّﺮ وﺟﻪ اﻟﻌﺪل و اﻧﺎرت و ﺟﻨﺔ اﻟﺠﻬﻞ و هﺘﮏ ﺳﺘﺮ‬ ‫اﻟﻌﻘﻞ و ﻏﺎض اﻟﺮّاﺣﺔ و اﻟﻮﻓﺂء و ﻓﺎض اﻟﻤﺤﻨﺔ و اﻟﺒﻶء و ﻓﻴﻬﺎ ﻧﻘﻀﺖ اﻟﻌﻬﻮد و‬ ‫ﻧﮑﺜﺖ اﻟﻌﻘﻮد‪ .‬ﻻ ﻳﺪرى ﻧﻔﺲ ﻣﺎ ﻳﺒﺼﺮﻩ و ﻳﻌﻤﻴﻪ و ﻣﺎ ﻳﻀﻠّﻪ و ﻳﻬﺪﻳﻪ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم‬ ‫دﻋﻮا اﻟﺮذﺁﺋﻞ و ﺧﺬوا اﻟﻔﻀﺂﺋﻞ ﮐﻮﻧﻮا ﻗﺪوة ﺣﺴﻨﺔ ﺑﻴﻦ اﻟﻨّﺎس و ﺻﺤﻴﻔﺔ ﻳﺘﺬﮐّﺮ‬ ‫ﺑﻬﺎ اﻻﻧﺎس‪ .‬ﻣﻦ ﻗﺎم ﻟﺨﺪﻣﺔ اﻻﻣﺮ ﻟﻪ ان ﻳﺼﺪع ﺑﺎﻟﺤﮑﻤﺔ و ﻳﺴﻌﻰ ﻓﻰ ازاﻟﺔ‬ ‫اﻟﺠﻬﻞ ﻋﻦ ﺑﻴﻦ اﻟﺒﺮّﻳﺔ‪ .‬ﻗﻞ ان اﺗّﺤﺪوا ﻓﻰ ﮐﻠﻤﺘﮑﻢ و اﺗّﻔﻘﻮا ﻓﻰ رأﻳﮑﻢ و اﺟﻌﻠﻮا‬ ‫اﺷﺮاﻗﮑﻢ اﻓﻀﻞ ﻣﻦ ﻋﺸﻴّﮑﻢ و ﻏﺪﮐﻢ اﺣﺴﻦ ﻣﻦ اﻣﺴﮑﻢ‪ .‬ﻓﻀﻞ اﻻﻧﺴﺎن ﻓﻰ‬ ‫اﻟﺨﺪﻣﺔ و اﻟﮑﻤﺎل ﻻ ﻓﻰ اﻟﺰّﻳﻨﺔ و اﻟّﺜﺮوة و اﻟﻤﺎل‪ .‬اﺟﻌﻠﻮا اﻗﻮاﻟﮑﻢ ﻣﻘﺪﺳﺔ ﻋﻦ‬ ‫اﻟﺰّﻳﻊ و اﻟﻬﻮى و اﻋﻤﺎﻟﮑﻢ ﻣﻨﺰّهﺔ ﻋﻦ اﻟﺮّﻳﺐ و اﻟﺮّﻳﺎ‪ .‬ﻗﻞ ﻻ ﺗﺼﺮﻓﻮا‬ ‫ﻧﻘﻮداﻋﻤﺎرﮐﻢ اﻟﻨّﻔﻴﺴﺔ ﻓﻰ اﻟﻤﺸﺘﻬﻴﺎت اﻟﻨّﻔﺴﻴّﺔ و ﻻ ﺗﻘﺘﺼﺮوا اﻻﻣﻮر ﻋﻠﯽ ﻣﻨﺎﻓﻌﮑﻢ‬ ‫ﻞ ﺷﺪّة رﺧﺂء و ﻣﻊ‬ ‫ن ﺑﻌﺪ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺸّﺨﺼﻴّﺔ‪ .‬اﻧﻔﻘﻮا اذا وﺟﺪﺗﻢ و اﺻﺒﺮوا اذا ﻓﻘﺪﺗﻢ‪ .‬ا ّ‬ ‫ﻞ ﮐﺪر ﺻﻔﺂء‪ .‬اﺟﺘﻨﺒﻮا اﻟّﺘﮑﺎهﻞ و اﻟّﺘﮑﺎﺳﻞ و ﺗﻤﺴّﮑﻮا ﺑﻤﺎ ﻳﻨﺘﻔﻊ ﺑﻪ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﮐّ‬ ‫اﻟﺼّﻐﻴﺮ و اﻟﮑﺒﻴﺮ و اﻟﺸّﻴﻮخ و اﻻراﻣﻞ‪ .‬ﻗﻞ اﻳّﺎﮐﻢ ان ﺗﺰرﻋﻮا زؤان اﻟﺨﺼﻮﻣﺔ‬ ‫ﺑﻴﻦ اﻟﺒﺮﻳّﺔ و ﺷﻮﮎ اﻟﺸّﮑﻮﮎ ﻓﻰ اﻟﻘﻠﻮب اﻟﺼّﺎﻓﻴﺔ اﻟﻤﻨﻴﺮة‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ اﺣﺒّﺂء اﻟﻠّﻪ ﻻ‬ ‫ﺗﻌﻤﻠﻮا ﻣﺎ ﻳﺘﮑﺪّر ﺑﻪ ﺻﺎﻓﻰ ﺳﻠﺴﺒﻴﻞ اﻟﻤﺤﺒّﺔ و ﻳﻨﻘﻄﻊ ﺑﻪ ﻋﺮف اﻟﻤﻮدّة‪ .‬ﻟﻌﻤﺮى ﻗﺪ‬ ‫ﺐ اﺑﻨﺂء‬ ‫ﺧﻠﻘﺘﻢ ﻟﻠﻮداد ﻻﻟﻠﻀّﻐﻴﻨﺔ و اﻟﻌﻨﺎد‪ .‬ﻟﻴﺲ اﻟﻔﺨﺮ ﻟﺤﺒّﮑﻢ اﻧﻔﺴﮑﻢ ﺑﻞ ﻟﺤ ّ‬ ‫ﺐ اﻟﻌﺎﻟﻢ‪ .‬ﮐﻮﻧﻮا ﻓﻰ اﻟﻄّﺮف‬ ‫ﺐ اﻟﻮﻃﻦ ﺑﻞ ﻟﻤﻦ ﻳﺤ ّ‬ ‫ﺟﻨﺴﮑﻢ و ﻟﻴﺲ اﻟﻔﻀﻞ ﻟﻤﻦ ﻳﺤ ّ‬ ‫ﻋﻔﻴﻔًﺎ و ﻓﻰ اﻟﻴﺪ اﻣﻴﻨًﺎ و ﻓﻰ اﻟﻠّﺴﺎن ﺻﺎدﻗًﺎ و ﻓﻰ اﻟﻘﻠﺐ ﻣﺘﺬﮐﺮًا‪ .‬ﻻﺗﺴﻘﻄﻮا ﻣﻨﺰﻟﺔ‬ ‫اﻟﻌﻠﻤﺂء ﻓﻰ اﻟﺒﻬﺎء و ﻻ ﺗﺼﻐّﺮوا ﻗﺪر ﻣﻦ ﻳﻌﺪل ﺑﻴﻨﮑﻢ ﻣﻦ اﻻﻣﺮﺁء‪ .‬اﺟﻌﻠﻮا ﺟﻨﺪﮐﻢ‬ ‫اﻟﻌﺪل و ﺳﻼﺣﮑﻢ اﻟﻌﻘﻞ و ﺷﻴﻤﮑﻢ اﻟﻌﻔﻮ و اﻟﻔﻀﻞ و ﻣﺎ ﺗﻔﺮح ﺑﻪ اﻓﺌﺪة اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻟﻌﻤﺮى ﻗﺪ اﺣﺰﻧﻨﻰ ﻣﺎ ذﮐﺮت ﻣﻦ اﻻﺣﺰان ﻻ ﺗﻨﻈﺮ اﻟﯽ اﻟﺨﻠﻖ و اﻋﻤﺎﻟﻬﻢ ﺑﻞ اﻟﯽ‬ ‫ﻖ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ اﻧّﻪ ﻳﺬﮐﺮﮎ ﺑﻤﺎ ﮐﺎن ﻣﺒﺪء ﻓﺮح اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﺷﺮب ﮐﻮﺛﺮ اﻟﺴّﺮور‬ ‫اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻣﻦ ﻗﺪح ﺑﻴﺎن ﻣﻄﻠﻊ اﻟﻈّﻬﻮر اﻟّﺬى ﻳﺬﮐﺮﮎ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺤﺼﻦ اﻟﻤﺘﻴﻦ و اﻓﺮغ‬ ‫ﻖ ﺑﺎﻟﺤﮑﻤﺔ و اﻟﺒﻴﺎن و ازهﺎق اﻟﺒﺎﻃﻞ ﻋﻦ ﺑﻴﻦ اﻻﻣﮑﺎن‬ ‫ﺟﻬﺪﮎ ﻓﻰ اﺣﻘﺎق اﻟﺤ ّ‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺄﻣﺮﮎ ﻣﺸﺮق اﻟﻌﺮﻓﺎن ﻣﻦ هﺬا اﻻﻓﻖ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻨﺎﻃّﻖ ﺑﺎﺳﻤﻰ‬ ‫اﻧﻈﺮ اﻟﻨّﺎس و ﻣﺎ ﻋﻤﻠﻮا ﻓﻰ اﻳّﺎﻣﻰ اﻧّﺎ ﻧﺰّﻟﻨﺎ ﻻﺣﺪ ﻣﻦ اﻻﻣﺮﺁء ﻣﺎ ﻋﺠﺰ ﻋﻨﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻻرض و ﺳﺌﻠﻨﺎﻩ ان ﻳﺠﻤﻌﻨﺎ ﻣﻊ ﻋﻠﻤﺂء اﻟﻌﺼﺮ ﻟﻴﻈﻬﺮ ﻟﻪ ﺣﺠّﺔ اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﺑﺮهﺎﻧﻪ و ﻋﻈﻤﺘﻪ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ و ﻣﺎ اردﻧﺎ ﺑﺬﻟﮏ اﻟّﺎ اﻟﺨﻴﺮ اﻟﻤﺤﺾ‪ .‬اﻧّﻪ ارﺗﮑﺐ ﻣﺎ‬ ‫ن رﺑّﮏ‬ ‫ﻧﺎح ﺑﻪ ﺳﮑّﺎن ﻣﺪﺁﺋﻦ اﻟﻌﺪل و اﻻﻧﺼﺎف و ﺑﺬﻟﮏ ﻗﻀﻰ ﺑﻴﻨﻰ و ﺑﻴﻨﻪ ا ّ‬ ‫ﻟﻬﻮ اﻟﺤﺎﮐﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬و ﻣﻊ ﻣﺎ ﺗﺮاﻩ ﮐﻴﻒ ﻳﻘﺪر ان ﻳﻄﻴﺮ اﻟﻄّﻴﺮ اﻻﻟﻬﻰ ﻓﻰ هﻮﺁء‬ ‫اﻟﻤﻌﺎﻧﻰ ﺑﻌﺪ ﻣﺎ اﻧﮑﺴﺮت ﻗﻮادﻣﻪ ﺑﺎﺣﺠﺎر اﻟﻈّﻨﻮن و اﻟﺒﻐﻀﺂء و ﺣﺒﺲ ﻓﻰ ﺳﺠﻦ‬

‫ﺑﻨﻰ ﻣﻦ اﻟﺼّﺨﺮة اﻟﻤﻠﺴﺂء ﻟﻌﻤﺮ اﻟﻠّﻪ ان اﻟﻘﻮم ﻓﻰ ﻇﻠﻢ ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬و اﻣّﺎ ﻣﺎ ذﮐﺮت ﻓﻰ‬ ‫ﺑﺪءاﻟﺨﻠﻖ هﺬا ﻣﻘﺎم ﻳﺨﺘﻠﻒ ﺑﺎﺧﺘﻼف اﻻﻓﺌﺪة و اﻻﻧﻈﺎر ﻟﻮ ﺗﻘﻮل اﻧّﻪ ﮐﺎن و ﻳﮑﻮن‬ ‫ﻖ و ﻟﻮ ﺗﻘﻮل ﮐﻤﺎ ذﮐﺮ ﻓﻰ اﻟﮑﺘﺐ اﻟﻤﻘﺪّﺳﺔ اﻧّﻪ ﻻرﻳﺐ ﻓﻴﻪ ﻧﺰّل ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ‬ ‫هﺬا ﺣ ّ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻧّﻪ ﮐﺎن ﮐﻨﺰًا ﻣﺨﻔﻴًﺎ و هﺬا ﻣﻘﺎم ﻻ ﻳﻌﺒّﺮ ﺑﻌﺒﺎرة و ﻻ ﻳﺸﺎر ﺑﺎﺷﺎرة‬ ‫ر ّ‬ ‫ﻖ و اﻟﺨﻠﻖ ﻓﻰ ﻇﻠّﻪ ﻣﻦ اﻻوّل اﻟّﺬى ﻻ اوّل‬ ‫و ﻓﻰ ﻣﻘﺎم اﺣﺒﺒﺖ ان اﻋﺮف ﮐﺎن اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧّﻪ ﻣﺴﺒﻮق ﺑﺎﻻوﻟّﻴﺔ اﻟّﺘﻰ ﻻ ﺗﻌﺮف ﺑﺎﻻوّﻟﻴﺔ و ﺑﺎﻟﻌﻠ ّﺔ اﻟّﺘﻰ ﻟﻢ ﻳﻌﺮﻓﻬﺎ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ ﻋﻠﻴﻢ‪ .‬ﻗﺪ ﮐﺎن ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﺗﺮاﻩ اﻟﻴﻮم و ﻣﺎ ﮐﺎن ﺗﮑّﻮن ﻣﻦ‬ ‫اﻟﺤﺮارة اﻟﻤﺤﺪﺛﺔ ﻣﻦ اﻣﺘﺰاج اﻟﻔﺎﻋﻞ و اﻟﻤﻨﻔﻌﻞ اﻟّﺬى هﻮ ﻋﻴﻨﻪ وﻏﻴﺮﻩ ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ن اﻟﻔﺎﻋﻠﻴﻦ و اﻟﻤﻨﻔﻌﻠﻴﻦ ﻗﺪ ﺧﻠﻘﺖ ﻣﻦ‬ ‫ﻳﻨﺒﺌﮏ اﻟﻨّﺒﺄ اﻻﻋﻈﻢ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻨّﺂ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ا ّ‬ ‫ن رﺑّﮏ‬ ‫ﮐﻠﻤﺔ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻄﺎﻋﺔ و اﻧّﻬﺎ هﻰ ﻋﻠّﺔ اﻟﺨﻠﻖ و ﻣﺎ ﺳﻮاهﺎ ﻣﺨﻠﻮق ﻣﻌﻠﻮل ا ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ان ﻳﮑﻮن‬ ‫ﻞ اﻋﻠﯽ و اﺟ ّ‬ ‫ن ﮐﻼم اﻟﻠّﻪ ﻋ ّﺰ و ﺟ ّ‬ ‫ﻟﻬﻮ اﻟﻤﺒﻴّﻦ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ ا ّ‬ ‫س ﻻ ّﻧﻪ ﻟﻴﺲ ﺑﻄﺒﻴﻌﺔ و ﻻ ﺑﺠﻮهﺮ ﻗﺪ ﮐﺎن ﻣﻘﺪّﺳًﺎ ﻋﻦ اﻟﻌﻨﺎﺻﺮ‬ ‫ﻣﻤّﺎ ﺗﺪرﮐﻪ اﻟﺤﻮا ّ‬ ‫اﻟﻤﻌﺮوﻓﺔ و اﻻﺳﻄﻘﺴّﺎت اﻟﻌﻮاﻟﯽ اﻟﻤﺬﮐﻮرة و اﻧّﻪ ﻇﻬﺮ ﻣﻦ ﻏﻴﺮ ﻟﻔﻆ و ﺻﻮت و‬ ‫هﻮ اﻣﺮ اﷲ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻧّﻪ ﻣﺎ اﻧﻘﻄﻊ ﻋﻦ اﻟﻌﺎﻟﻢ و هﻮ اﻟﻔﻴﺾ‬ ‫اﻻﻋﻈﻢ اﻟّﺬى ﮐﺎن ﻋﻠّﺔ اﻟﻔﻴﻮﺿﺎت و هﻮ اﻟﮑﻮن اﻟﻤﻘﺪّس ﻋﻤّﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن‪ .‬اﻧّﺎ‬ ‫ن اذان اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ ﻣﻤﺪودة اﻟﻴﻨﺎ ﻟﻴﺴﺘﻤﻌﻮا ﻣﺎ‬ ‫ﺐ ان ﻧﻔﺼّﻞ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم ﻻ ّ‬ ‫ﻻ ﻧﺤ ّ‬ ‫ﻳﻌﺘﺮﺿﻮن ﺑﻪ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻻﻧّﻬﻢ ﻻﻳﻨﺎﻟﻮن ﺑﺴ ّﺮ اﻟﻌﻠﻢ و اﻟﺤﮑﻤﺔ ﻋﻤّﺎ‬ ‫ﻖ ان ﻳﻘﺎل اﻧّﻬﻢ‬ ‫ﻇﻬﺮ ﻣﻦ ﻣﻄﻠﻊ ﻧﻮر اﻻﺣﺪﻳّﺔ ﻟﺬا ﻳﻌﺘﺮﺿﻮن و ﻳﺼﻴﺤﻮن و اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻖ ﻋﻠّﺎم اﻟﻐﻴﻮب‪.‬‬ ‫ﻳﻌﺘﺮﺿﻮن ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻋﺮﻓﻮﻩ ﻻ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﺑﻴّﻨﻪ اﻟﻤﺒﻴّﻦ و اﻧﺒﺄﻩ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﺗﺮﺟﻊ اﻋﺘﺮاﺿﺎﺗﻬﻢ ﮐﻠّﻬﺎ ﻋﻠﯽ اﻧﻔﺴﻬﻢ و هﻢ ﻟﻌﻤﺮﮎ ﻻ ﻳﻔﻘﻬﻮن‪ .‬ﻻﺑ ّﺪ ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻞ اﻣﺮ‬ ‫ﻞ ﺑﻨﺎ ٍء ﻣﻦ ﺑﺎن و اﻧّﻪ هﺬﻩ اﻟﻌﻠّﺔ اّﻟّﺘﻰ ﺳﺒﻘﺖ اﻟﮑﻮن اﻟﻤﺰّﻳﻦ ﺑﺎﻟﻄّﺮاز‬ ‫ﻣﻦ ﻣﺒﺪ ٍء و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﺗﻌﺎﻟﯽ اﻟﺤﮑﻴﻢ اﻟّﺬى ﺧﻠﻖ هﺬا اﻟﻨّﺂ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪.‬‬ ‫اﻟﻘﺪﻳﻢ ﻣﻊ ﺗﺠﺪدﻩ و ﺣﺪوﺛﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻓﺎﻧﻈﺮ اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﺗﻔﮑّﺮ ﻓﻴﻪ اﻧّﻪ ﻳﺮﻳﮏ ﮐﺘﺎب ﻧﻔﺴﻪ و ﻣﺎ ﺳﻄﺮ ﻓﻴﻪ ﻣﻦ ﻗﻠﻢ رﺑّﮏ‬ ‫اﻟﺼّﺎﻧﻊ اﻟﺨﺒﻴﺮ و ﻳﺨﺒﺮﮎ ﺑﻤﺎ ﻓﻴﻪ و ﻋﻠﻴﻪ و ﻳﻔﺼﺢ ﻟﮏ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻳﻐﻨﻴﮏ ﻋﻦ‬ ‫ن اﻟﻄّﺒﻴﻌﺔ ﺑﮑﻴﻨﻮﻧﺘﻬﺎ ﻣﻈﻬﺮ اﺳﻤﻰ اﻟﻤﺒﺘﻌﺚ و اﻟﻤﮑﻮّن و ﻗﺪ‬ ‫ﻞ ﻣﺒﻴّﻦ ﻓﺼﻴﺢ‪ .‬ﻗﻞ ا ّ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﺗﺨﺘﻠﻒ ﻇﻬﻮراﺗﻬﺎ ﺑﺴﺒﺐ ﻣﻦ اﻻﺳﺒﺎب و ﻓﻰ اﺧﺘﻼﻓﻬﺎ ﻵﻳﺎت ﻟﻠﻤﺘﻔﺮّﺳﻴﻦ و هﻰ‬ ‫اﻻرادة و ﻇﻬﻮرهﺎ ﻓﻰ رﺗﺒﺔ اﻻﻣﮑﺎن ﺑﻨﻔﺲ اﻻﻣﮑﺎن و اﻧّﻬﺎ ﻟﺘﻘﺪﻳﺮ ﻣﻦ ﻣﻘﺪّر ﻋﻠﻴﻢ‬ ‫و ﻟﻮ ﻗﻴﻞ اﻧّﻬﺎ ﻟﻬﻰ اﻟﻤﺸﻴّﺔ اﻻﻣﮑﺎﻧﻴّﺔ ﻟﻴﺲ ﻻﺣﺪ ان ﻳﻌﺘﺮض ﻋﻠﻴﻪ و ﻗﺪّر ﻓﻴﻬﺎ‬ ‫ن اﻟﺒﺼﻴﺮ ﻻ ﻳﺮى ﻓﻴﻬﺎ اﻟّﺎ ﺗﺠﻠّﻰ اﺳﻤﻨﺎ‬ ‫ﻗﺪرة ﻋﺠﺰ ﻋﻦ ادراﮎ ﮐﻨﻬﻬﺎ اﻟﻌﺎﻟﻤﻮن‪ .‬ا ّ‬ ‫اﻟﻤﮑّﻮن‪ .‬ﻗﻞ هﺬا ﮐﻮن ﻻﻳﺪرﮐﻪ اﻟﻔﺴﺎد و ﺗﺤﻴّﺮت اﻟﻄّﺒﻴﻌﺔ ﻣﻦ ﻇﻬﻮرﻩ و ﺑﺮهﺎﻧﻪ و‬ ‫اﺷﺮاﻗﻪ اﻟّﺬى اﺣﺎط اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻟﻴﺲ ﻟﺠﻨﺎﺑﮏ ان ﺗﻠﺘﻔﺖ اﻟﯽ ﻗﺒﻞ و ﺑﻌﺪ اذﮐﺮ اﻟﻴﻮم و‬

‫ن اﻟﺒﻴﺎﻧﺎت و اﻻﺷﺎرات ﻓﻰ ذﮐﺮ هﺬﻩ اﻟﻤﻘﺎﻣﺎت‬ ‫ﻣﺎ ﻇﻬﺮ ﻓﻴﻪ اﻧّﻪ ﻟﻴﮑﻔﻰ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ا ّ‬ ‫ﺗﺨﻤﺪ ﺣﺮارة اﻟﻮﺟﻮد ﻟﮏ ان ﺗﻨﻄﻖ اﻟﻴﻮم ﺑﻤﺎ ﺗﺸﺘﻌﻞ ﺑﻪ اﻻﻓﺌﺪة و ﺗﻄﻴﺮ اﺟﺴﺎد‬ ‫ﻖ اﻟﻤﻨﻴﻊ ﻣﻬﻴﻤﻨًﺎ ﻗﻴّﻮﻣًﺎ ﻋﻠﻴﻪ‬ ‫اﻟﻤﻘﺒﻠﻴﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﻳﻮﻗﻦ اﻟﻴﻮم ﺑﺎﻟﺨﻠﻖ اﻟﺒﺪﻳﻊ و ﻳﺮى اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻮﻗﻦ ﺑﺼﻴﺮ‪ .‬اﻣﺶ‬ ‫اﻧّﻪ ﻣﻦ اهﻞ اﻟﺒﺼﺮ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻨﻈﺮ اﻻﮐﺒﺮ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫ن‬ ‫ﺑﻘﻮّة اﻻﺳﻢ اﻻﻋﻈﻢ ﻓﻮق اﻟﻌﺎﻟﻢ ﻟﺘﺮى اﺳﺮار اﻟﻘﺪم و ﺗﻄّﻠﻊ ﺑﻤﺎ ﻻ اﻃّﻠﻊ ﺑﻪ اﺣﺪ ا ّ‬ ‫رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﺆﻳّﺪ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ﮐﻦ ﻧﺒّﺎﺿًﺎ ﮐﺎﻟﺸّﺮﻳﺎن ﻓﻰ ﺟﺴﺪ اﻻﻣﮑﺎن ﻟﻴﺤﺪث‬ ‫ﻣﻦ اﻟﺤﺮارة اﻟﻤﺤﺪﺛﺔ ﻣﻦ اﻟﺤﺮﮐﺔ ﻣﺎ ﺗﺴﺮع ﺑﻪ اﻓﺌﺪة اﻟﻤﺘﻮﻗّﻔﻴﻦ‪ .‬اﻧّﮏ ﻋﺎﺷﺮت‬ ‫ﻣﻌﻰ و راﻳﺖ ﺷﻤﻮس ﺳﻤﺂء ﺣﮑﻤﺘﻰ و اﻣﻮاج ﺑﺤﺮ ﺑﻴﺎﻧﻰ اذ ﮐﻨّﺎ ﺧﻠﻒ ﺳﺒﻌﻴﻦ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﺼّﺎدق اﻻﻣﻴﻦ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﻓﺎز ﺑﻔﻴﻀﺎن‬ ‫اﻟﻒ ﺣﺠﺎب ﻣﻦ اﻟّﻨﻮر ا ّ‬ ‫هﺬا اﻟﺒﺤﺮ ﻓﻰ اﻳّﺎم رﺑّﻪ اﻟﻔﻴّﺎض اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬اﻧّﺎ ﺑﻴﻨّﺎ ﻟﮏ اذ ﮐﻨّﺎ ﻓﻰ اﻟﻌﺮاق ﻓﻰ ﺑﻴﺖ‬ ‫ﻣﻦ ﺳﻤّﻰ ﺑﺎﻟﻤﺠﻴﺪ اﺳﺮار اﻟﺨﻠﻴﻘﺔ و ﻣﺒﺪﺋﻬﺎ و ﻣﻨﺘﻬﺎهﺎ و ﻋﻠّﺘﻬﺎ ﻓﻠﻤّﺎ ﺧﺮﺟﻨﺎ‬ ‫اﻗﺘﺼﺮﻧﺎ اﻟﺒﻴﺎن ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﮐﻦ ﻣﺒﻠّﻎ اﻣﺮ اﷲ ﺑﺒﻴﺎن ﺗﺤﺪث‬ ‫ن اﻟﺒﻴﺎن‬ ‫ﺑﻪ اﻟﻨّﺎر ﻓﻰ اﻻﺷﺠﺎر و ﺗﻨﻄﻖ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺨﺘﺎر‪ .‬ﻗﻞ ا ّ‬ ‫ﺟﻮهﺮ ﻳﻄﻠﺐ اﻟﻨﻔّﻮذ و اﻻﻋﺘﺪال اﻣّﺎ اﻟﻨﻔّﻮذ ﻣﻌﻠّﻖ ﺑﺎﻟﻠّﻄﺎﻓﺔ و اﻟﻠّﻄﺎﻓﺔ ﻣﻨﻮﻃﺔ‬ ‫ﺑﺎﻟﻘﻠﻮب اﻟﻔﺎرﻏﺔ اﻟﺼّﺎﻓﻴﺔ و اﻣّﺎ اﻻﻋﺘﺪال اﻣﺘﺰاﺟﻪ ﺑﺎﻟﺤﮑﻤﺔ اﻟّﺘﻰ ﻧﺰﻟّﻨﺎهﺎ ﻓﻰ‬ ‫اﻟ ّﺰﺑﺮ و اﻻﻟﻮاح ﺗﻔﮑّﺮ ﻓﻴﻤﺎ ﻧﺰّل ﻣﻦ ﺳﻤﺎء ﻣﺸﻴّﺔ رﺑّﮏ اﻟﻔﻴّﺎض ﻟﺘﻌﺮف ﻣﺎ اردﻧﺎﻩ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻦ اﻧﮑﺮوا اﻟﻠّﻪ و ﺗﻤﺴّﮑﻮا ﺑﺎﻟﻄﺒﻴّﻌﺔ ﻣﻦ ﺣﻴﺚ هﻰ هﻰ‬ ‫ﻓﻰ ﻏﻴﺎهﺐ اﻵﻳﺎت‪ .‬ا ّ‬ ‫ﻟﻴﺲ ﻋﻨﺪهﻢ ﻣﻦ ﻋﻠﻢ و ﻻ ﻣﻦ ﺣﮑﻤ ٍﺔ اَﻻ اﻧّﻬﻢ ﻣﻦ اﻟﻬﺂﺋﻤﻴﻦ‪ .‬اوﻟﺌﮏ ﻣﺎ ﺑﻠﻐﻮا‬ ‫اﻟﺬّروة اﻟﻌﻠﻴﺎ و اﻟﻐﺎﻳﺔ اﻟﻘﺼﻮى ﻟﺬا ﺳﮑّﺮت اﺑﺼﺎرهﻢ و اﺧﺘﻠﻔﺖ اﻓﮑﺎرهﻢ و اﻟّﺎ‬ ‫رؤﺳﺂء اﻟﻘﻮم اﻋﺘﺮﻓﻮا ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ رﺑّﮏ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬و ﻟﻤّﺎ‬ ‫ﻣﻠﺌﺖ ﻋﻴﻮن اهﻞ اﻟﺸّﺮق ﻣﻦ ﺻﻨﺂﺋﻊ اهﻞ اﻟﻐﺮب ﻟﺬا هﺎﻣﻮا ﻓﻰ اﻻﺳﺒﺎب وﻏﻔﻠﻮا‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻄﺎﻟﻊ اﻟﺤﮑﻤﺔ و ﻣﻌﺎدﻧﻬﺎ ﻣﺎ اﻧﮑﺮوا‬ ‫ﻋﻦ ﻣﺴﺒﺒّﻬﺎ و ﻣﻤﺪّهﺎ ﻣﻊ ا ّ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻳﻌﻠﻢ و اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ ﻻ ﻳﻌﻠﻤﻮن‪ .‬و ﻟﻨﺎ ان‬ ‫ﻋّﻠﺘﻬﺎ و ﻣﺒﺪﻋﻬﺎ و ﻣﺒﺪﺋﻬﺎ ا ّ‬ ‫ﻧﺬﮐﺮ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻮح ﺑﻌﺾ ﻣﻘﺎﻻت اﻟﺤﮑﻤﺂء ﻟﻮﺟﻪ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء ﻟﻴﻔﺘﺢ ﺑﻬﺎ‬ ‫اﺑﺼﺎر اﻟﻌﺒﺎد و ﻳﻮﻗﻨّﻦ اﻧّﻪ هﻮ اﻟﺼّﺎﻧﻊ اﻟﻘﺎدر اﻟﻤُﺒﺪع اﻟﻤﻨﺸﻰء اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬و‬ ‫ﻦ ﻟﻮ ﻳﻨﻈﺮ‬ ‫ﻟﻮ ﻳﺮى اﻟﻴﻮم ﻟﺤﮑﻤﺂء اﻟﻌﺼﺮ ﻳﺪ ﻃﻮﻟﯽ ﻓﻰ اﻟﺤﮑﻤﺔ و اﻟﺼّﻨﺂﺋﻊ و ﻟﮑ ّ‬ ‫اﺣﺪ ﺑﻌﻴﻦ اﻟﺒﺼﻴﺮة ﻟﻴﻌﻠﻢ اﻧّﻬﻢ اﺧﺬوا اﮐﺜﺮهﺎ ﻣﻦ ﺣﮑﻤﺂء اﻟﻘﺒﻞ و هﻢ اﻟّﺬﻳﻦ اﺳّﺴﻮا‬ ‫اﺳﺎس اﻟﺤﮑﻤﺔ و ﻣﻬّﺪوا ﺑﻨﻴﺎﻧﻬﺎوﺷﻴّﺪوا ارﮐﺎﻧﻬﺎ ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻨﺒﺌﮏ رﺑّﮏ اﻟﻘﺪﻳﻢ‪ .‬و‬ ‫اﻟﻘﺪﻣﺂء اﺧﺬوا اﻟﻌﻠﻮم ﻣﻦ اﻻﻧﺒﻴﺂء ﻻﻧّﻬﻢ ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻄﺎﻟﻊ اﻟﺤﮑﻤﺔ اﻻﻟﻬﻴّﺔ و ﻣﻈﺎهﺮ‬ ‫اﻻﺳﺮار اﻟﺮّﺑﺎﻧﻴّﺔ ﻣﻦ اﻟﻨّﺎس ﻣﻦ ﻓﺎز ﺑﺰﻻل ﺳﻠﺴﺎل ﺑﻴﺎﻧﺎﺗﻬﻢ و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ ﺷﺮب‬ ‫ن اﺑﻴﺪﻗﻠﻴﺲ اﻟّﺬى‬ ‫ﻞ ﻧﺼﻴﺐ ﻋﻠﯽ ﻣﻘﺪارﻩ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻌﺎدل اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ا ّ‬ ‫ﺛﻤﺎﻟﺔ اﻟﮑﺄس ﻟﮑ ّ‬

‫اﺷﺘﻬﺮ ﻓﻰ اﻟﺤﮑﻤﺔ ﮐﺎن ﻓﻰ زﻣﻦ داود و ﻓﻴﺜﺎﻏﻮرس ﻓﻰ زﻣﻦ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﻦ داود و‬ ‫ﻦ اﻧّﻪ ﺳﻤﻊ ﺣﻔﻴﻒ اﻟﻔﻠﮏ و ﺑﻠﻎ ﻣﻘﺎم‬ ‫اﺧﺬا اﻟﺤﮑﻤﺔ ﻣﻦ ﻣﻌﺪن اﻟﻨّﺒﻮة و هﻮ اﻟّﺬى ﻇ ّ‬ ‫س اﻟﺤﮑﻤﺔ‬ ‫نا ّ‬ ‫ﻞ اﻣﺮ اذا ﺷﺂء اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﻤﺤﻴﻂ‪ .‬ا ّ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻳﻔﺼّﻞ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻤﻠﮏ ا ّ‬ ‫و اﺻﻠﻬﺎ ﻣﻦ اﻻﻧﺒﻴﺂء و اﺧﺘﻠﻔﺖ ﻣﻌﺎﻧﻴﻬﺎ و اﺳﺮارهﺎ ﺑﻴﻦ اﻟﻘﻮم ﺑﺎﺧﺘﻼﻓﺎت اﻻﻧﻈﺎر‬ ‫و اﻟﻌﻘﻮل‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮ ﻟﮏ ﻧﺒﺄ ﻳﻮم ﺗﮑﻠّﻢ ﻓﻴﻪ اﺣﺪ ﻣﻦ اﻻﻧﺒﻴﺂء ﺑﻴﻦ اﻟﻮرى ﺑﻤﺎ ﻋﻠّﻤﻪ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻠﻬﻢ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬ﻓﻠﻤّﺎ اﻧﻔﺠﺮت ﻳﻨﺎﺑﻴﻊ اﻟﺤﮑﻤﺔ و‬ ‫ﺷﺪﻳﺪ اﻟﻘﻮى ا ّ‬ ‫اﻟﺒﻴﺎن ﻣﻦ ﻣﻨﺒﻊ ﺑﻴﺎﻧﻪ و اﺧﺬ ﺳﮑﺮ ﺧﻤﺮ اﻟﻌﺮﻓﺎن ﻣﻦ ﻓﻰ ﻓﻨﺂﺋﻪ ﻗﺎل اﻻن ﻗﺪ ﻣﻸ‬ ‫اﻟﺮّوح ﻣﻦ اﻟﻨّﺎس ﻣﻦ اﺧﺬ هﺬا اﻟﻘﻮل و وﺟﺪ ﻣﻨﻪ ﻋﻠﯽ زﻋﻤﻪ رﺁﺋﺤﺔ اﻟﺤﻠﻮل و‬ ‫ل ﻓﻰ ذﻟﮏ ﺑﺒﻴﺎﻧﺎت ﺷﺘّﻰ و اﺗّﺒﻌﻪ ﺣﺰب ﻣﻦ اﻟﻨّﺎس ﻟﻮاﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮ‬ ‫اﻟﺪّﺧﻮل و اﺳﺘﺪ ّ‬ ‫ن رﺑّﮏ‬ ‫اﺳﻤﺂﺋﻬﻢ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم و ﻧﻔﺼّﻞ ﻟﮏ ﻟﻴﻄﻮل اﻟﮑﻼم و ﻧﺒﻌﺪ ﻋﻦ اﻟﻤﺮام ا ّ‬ ‫ﮏ ﺑﻤﻔﺘﺎح ﻟﺴﺎن‬ ‫ﻟﻬﻮ اﻟﺤﮑﻴﻢ اﻟﻌّﻼم‪ .‬و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ ﻓﺎز ﺑﺎﻟﺮّﺣﻴﻖ اﻟﻤﺨﺘﻮم اﻟّﺬى ﻓ ّ‬ ‫ن اﻟﻔﻼﺳﻔﺔ ﻣﺎ اﻧﮑﺮوا اﻟﻘﺪﻳﻢ ﺑﻞ ﻣﺎت‬ ‫ﻣﻄﻠﻊ ﺁﻳﺎت رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮهّﺎب‪ ،‬ﻗﻞ ا ّ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﺨﺒﺮ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪.‬‬ ‫اﮐﺜﺮهﻢ ﻓﻰ ﺣﺴﺮة ﻋﺮﻓﺎﻧﻪ ﮐﻤﺎ ﺷﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﺑﻌﻀﻬﻢ ا ّ‬ ‫ن ﺑﻘﺮاط اﻟﻄّﺒﻴﺐ ﮐﺎن ﻣﻦ ﮐﺒﺎر اﻟﻔﻼﺳﻔﺔ و اﻋﺘﺮف ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ و ﺑﻌﺪﻩ‬ ‫اّ‬ ‫ﻼ زاهﺪًا اﺷﺘﻐﻞ ﺑﺎﻟﺮّﻳﺎﺿﺔ و ﻧﻬﻰ اﻟﻨّﻔﺲ ﻋﻦ اﻟﻬﻮى‬ ‫ﺳﻘﺮاط اﻧّﻪ ﮐﺎن ﺣﮑﻴﻤًﺎ ﻓﺎﺿ ً‬ ‫و اﻋﺮض ﻋﻦ ﻣﻼ ّذ اﻟﺪّﻧﻴﺎ و اﻋﺘﺰل اﻟﯽ اﻟﺠﺒﻞ و اﻗﺎم ﻓﻰ ﻏﺎر و ﻣﻨﻊ اﻟﻨّﺎس ﻋﻦ‬ ‫ﻋﺒﺎدة اﻻوﺛﺎن و ﻋﻠّﻤﻬﻢ ﺳﺒﻴﻞ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻟﯽ ان ﺛﺎرت ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺠﻬّﺎل و اﺧﺬوﻩ و‬ ‫ﺺ ﻟﮏ هﺬا اﻟﻘﻠﻢ اﻟﺴﺮﻳﻊ‪ .‬ﻣﺎ اﺣ ّﺪ ﺑﺼﺮ هﺬا اﻟﺮّﺟﻞ‬ ‫ﻗﺘﻠﻮﻩ ﻓﻰ اﻟﺴّﺠﻦ ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻘ ّ‬ ‫ﻓﻰ اﻟﻔﻠﺴﻔﺔ اﻧّﻪ ﺳﻴّﺪ اﻟﻔﻼﺳﻔﺔ ﮐﻠّﻬﺎ ﻗﺪ ﮐﺎن ﻋﻠﯽ ﺟﺎﻧﺐ ﻋﻈﻴﻢ ﻣﻦ اﻟﺤﮑﻤﺔ ﻧﺸﻬﺪ اﻧّﻪ‬ ‫ﺺ اﻟﻘﺂﺋﻤﻴﻦ ﻟﺨﺪﻣﺘﻬﺎ و ﻟﻪ ﻳﺪ ﻃﻮﻟﯽ ﻓﻰ اﻟﻌﻠﻮم‬ ‫ﻣﻦ ﻓﻮارس ﻣﻀﻤﺎرهﺎ و اﺧ ّ‬ ‫اﻟﻤﺸﻬﻮدة ﺑﻴﻦ اﻟﻘﻮم و ﻣﺎ هﻮ اﻟﻤﺴﺘﻮر ﻋﻨﻬﻢ ﮐﺎﻧّﻪ ﻓﺎز ﺑﺠﺮﻋﺔ اذ ﻓﺎض اﻟﺒﺤﺮ‬ ‫اﻷﻋﻈﻢ ﺑﻬﺬا اﻟﮑﻮﺛﺮ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬هﻮ اﻟّﺬى اﻃّﻠﻊ ﻋﻠﯽ اﻟﻄّﺒﻴﻌﺔ اﻟﻤﺨﺼﻮﺻﺔ اﻟﻤﻌﺘﺪﻟﺔ‬ ‫ﺴ ِﺪ‬ ‫ﺠَ‬ ‫اﻟﻤﻮﺻﻮﻓﺔ ﺑﺎﻟﻐﻠﺒﺔ و اﻧّﻬﺎ اﺷﺒﻪ اﻻﺷﻴﺂء ﺑﺎﻟﺮّوح اﻷﻧﺴﺎﻧﻰ ﻗﺪ اﺧﺮﺟﻬﺎ ﻣﻦ اﻟ َ‬ ‫اﻟﺠﻮّاﻧﻰ و ﻟﻪ ﺑﻴﺎن ﻣﺨﺼﻮص ﻓﻰ هﺬا اﻟﺒﻨﻴﺎن اﻟﻤﺮﺻﻮص‪ .‬ﻟﻮ ﺗﺴﺌﻞ اﻟﻴﻮم‬ ‫ﻖو‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻳﻘﻮل اﻟﺤ ّ‬ ‫ﺣﮑﻤﺂء اﻟﻌﺼﺮ ﻋﻤّﺎ ذﮐﺮﻩ ﻟﺘﺮى ﻋﺠﺰهﻢ ﻋﻦ ادراﮐﻪ ا ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ ﻻ ﻳﻔﻘﻬﻮن‪ .‬و ﺑﻌﺪﻩ اﻓﻼﻃﻮن اﻷﻟﻬﻰ اﻧّﻪ ﮐﺎن ﺗﻠﻤﻴﺬًا ﻟﺴﻘﺮاط‬ ‫ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻰ اﻟﺤﮑﻤﺔ ﺑﻌﺪﻩ و اﻗ ّﺮ ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﺁﻳﺎﺗﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻨﺔ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ‬ ‫اﻟﻤﺬﮐﻮر و ﺟﻠﺲ ﻋﻠﯽ ﮐﺮﺳ ّ‬ ‫ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن‪ .‬و ﺑﻌﺪﻩ ﻣﻦ ﺳﻤّﻰ ﺑﺎرﺳﻄﻮﻃﺎﻟﻴﺲ اﻟﺤﮑﻴﻢ اﻟﻤﺸﻬﻮر و هﻮ اﻟّﺬى‬ ‫اﺳﺘﻨﺒﻂ اﻟﻘﻮّة اﻟﺒﺨﺎرﻳّﺔ و هﺆﻵء ﻣﻦ ﺻﻨﺎدﻳﺪ اﻟﻘﻮم و ﮐﺒﺮﺁﺋﻬﻢ ﮐﻠّﻬﻢ اﻗﺮّوا و‬ ‫اﻋﺘﺮﻓﻮا ﺑﺎﻟﻘﺪﻳﻢ اﻟّﺬى ﻓﻰ ﻗﺒﻀﺘﻪ زﻣﺎم اﻟﻌﻠﻮم‪ .‬ﺛ ّﻢ اذﮐﺮ ﻟﮏ ﻣﺎ ﺗﮑﻠّﻢ ﺑﻪ ﺑﻠﻴﻨﻮس‬ ‫اﻟّﺬى ﻋﺮف ﻣﺎ ذﮐﺮﻩ اﺑﻮاﻟﺤﮑﻤﺔ ﻣﻦ اﺳﺮار اﻟﺨﻠﻴﻘﺔ ﻓﻰ اﻟﻮاﺣﻪ اﻟﺰﺑﺮﺟﺪﻳّﺔ ﻟﻴﻮﻗﻦ‬

‫ﺼ ُﺮ ﺑﺎﻳﺎدى اﻟﻌﺪل و‬ ‫ﻞ ﺑﻤﺎ ﺑﻴّﻨﺎﻩ ﻟﮏ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻮح اﻟﻤﺸﻬﻮد‪ .‬اﻟّﺬى ﻟﻮ ﻳُﻌ َ‬ ‫اﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﻌﺮﻓﺎن ﻟﻴﺠﺮى ﻣﻨﻪ روح اﻟﺤﻴﻮان ﻻﺣﻴﺂء ﻣﻦ ﻓﻰ اﻻﻣﮑﺎن ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﻳﺴﺒﺢ ﻓﻰ‬ ‫هﺬا اﻟﺒﺤﺮ و ﻳﺴﺒّﺢ رﺑّﻪ اﻟﻌﺮﻳﺰ اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬ﻗﺪ ﺗﻀﻮّﻋﺖ ﻧﻔﺤﺎت اﻟﻮﺣﻰ ﻣﻦ ﺁﻳﺎت‬ ‫رﺑّﮏ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻻ ﻳﻨﮑﺮهﺎ اﻟّﺎ ﻣﻦ ﮐﺎن ﻣﺤﺮوﻣًﺎ ﻋﻦ اﻟﺴّﻤﻊ و اﻟﺒﺼﺮ و اﻟﻔﺆاد و‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس ﻻ ﻳﻌﺮﻓﻮن‪ .‬و هﻮ اﻟّﺬى‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻳﺸﻬﺪ و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﺸّﺆﻧﺎت اﻻﻧﺴﺎﻧﻴّﺔ ا ّ‬ ‫ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻳﻘﻮل اﻧﺎ ﺑﻠﻴﻨﻮس اﻟﺤﮑﻴﻢ ﺻﺎﺣﺐ اﻟﻌﺠﺂﺋﺐ و اﻟﻄّﻠﺴﻤﺎت و اﻧﺘﺸﺮ ﻣﻨﻪ ﻣﻦ اﻟﻔﻨﻮن‬ ‫و اﻟﻌﻠﻮم ﻣﺎ ﻻ اﻧﺘﺸﺮ ﻣﻦ ﻏﻴﺮﻩ و ﻗﺪ ارﺗﻘﻰ اﻋﻠﻰ ﻣﺮاﻗﻰ اﻟﺨﻀﻮع و اﻻﺑﺘﻬﺎل‪.‬‬ ‫ﻰ اﻟﻤﺘﻌﺎل اﻗﻮم ﺑﻴﻦ ﻳﺪى رﺑّﻰ ﻓﺎذﮐﺮ اﻵﺋﻪ و‬ ‫اﺳﻤﻊ ﻣﺎ ﻗﺎل ﻓﻰ ﻣﻨﺎﺟﺎﺗﻪ ﻣﻊ اﻟﻐﻨ ّ‬ ‫ﻧﻌﻤﺂﺋﻪ و اﺻﻔﻪ ﺑﻤﺎ وﺻﻒ ﺑﻪ ﻧﻔﺴﻪ ﻻن اﮐﻮن رﺣﻤﺔ و هﺪى ﻟﻤﻦ ﻳﻘﺒﻞ ﻗﻮﻟﯽ اﻟﯽ‬ ‫ب اﻧﺖ اﻻﻟﻪ و ﻻ اﻟﻪ ﻏﻴﺮﮎ و اﻧﺖ اﻟﺨﺎﻟﻖ و ﻻ ﺧﺎﻟﻖ ﻏﻴﺮﮎ اﻳّﺪﻧﻰ‬ ‫ان ﻗﺎل ﻳﺎ ر ّ‬ ‫و ﻗﻮّﻧﻰ ﻓﻘﺪ رﺟﻒ ﻗﻠﺒﻰ و اﺿﻄﺮﺑﺖ ﻣﻔﺎﺻﻠﯽ و ذهﺐ ﻋﻘﻠﯽ و اﻧﻘﻄﻌﺖ ﻓﮑﺮﺗﻰ‬ ‫ﻓﺎﻋﻄﻨﻰ اﻟﻘﻮّة و اﻧﻄﻖ ﻟﺴﺎﻧﻰ ﺣﺘّﻰ اﺗﮑﻠّﻢ ﺑﺎﻟﺤﮑﻤﺔ اﻟﯽ ان ﻗﺎل اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻌﻠﻴﻢ‬ ‫اﻟﺤﮑﻴﻢ اﻟﻘﺪﻳﻢ اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﺤﮑﻴﻢ اﻟّﺬى اﻃّﻠﻊ ﺑﺎﺳﺮار اﻟﺨﻠﻴﻘﺔ و اﻟ ّﺮﻣﻮز‬ ‫اﻟﻤﮑﻨﻮﻧﺔ ﻓﻰ اﻻﻟﻮاح اﻟﻬﺮﻣﺴﻴّﺔ‪ .‬اﻧّﺎ ﻻ ﻧﺤ ّ‬ ‫ﺐ ان ﻧﺬﮐﺮ ازﻳﺪ ﻋﻤّﺎ ذﮐﺮﻧﺎﻩ و ﻧﺬﮐﺮ‬ ‫ﻣﺎ اﻟﻘﻰ اﻟﺮّوح ﻋﻠﯽ ﻗﻠﺒﻰ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ اﻟﻌﺎﻟﻢ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﻤﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺐ اﻟﺴﺪّرة اﻟّﺎ ان ﺗﻨﻄﻖ ﻓﻰ اﻟﻌﺎﻟﻢ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻔﺮد‬ ‫ﻟﻌﻤﺮى هﺬا ﻳﻮم ﻻ ﺗﺤ ّ‬ ‫ﻰ اﻳّﺎﮎ ﻣﺎ ﺗﮑﻠّﻤﺖ ﺑﮑﻠﻤﺔ ﻋﻤّﺎ ذﮐﺮﻧﺎﻩ اﻋﺮف هﺬا اﻟﻤﻘﺎم ﺛ ّﻢ اﺣﻔﻈﻪ‬ ‫اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ﻟﻮﻻﺣﺒ ّ‬ ‫ﮐﻤﺎ ﺗﺤﻔﻆ ﻋﻴﻨﻴﮏ و ﮐﻦ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﮐﺮﻳﻦ و اﻧّﮏ ﺗﻌﻠﻢ اﻧّﺎ ﻣﺎ ﻗﺮﺋﻨﺎ ﮐﺘﺐ اﻟﻘﻮم و ﻣﺎ‬ ‫اﻃّﻠﻌﻨﺎ ﺑﻤﺎ ﻋﻨﺪهﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﻠﻮم ﮐﻠّﻤﺎ اردﻧﺎ ان ﻧﺬﮐﺮ ﺑﻴﺎﻧﺎت اﻟﻌﻠﻤﺂء و اﻟﺤﮑﻤﺂء‬ ‫ﻳﻈﻬﺮ ﻣﺎ ﻇﻬﺮ ﻓﻰ اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻣﺎ ﻓﻰ اﻟﮑﺘﺐ و اﻟﺰّﺑﺮ ﻓﻰ ﻟﻮح اَﻣﺎم وﺟﻪ رﺑّﮏ ﻧﺮى‬ ‫و ﻧﮑﺘﺐ اﻧّﻪ اﺣﺎط ﻋﻠﻤﻪ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬هﺬا ﻟﻮح رﻗﻢ ﻓﻴﻪ ﻣﻦ اﻟﻘﻠﻢ‬ ‫ن ﻗﻠﺒﻰ‬ ‫اﻟﻤﮑﻨﻮن ﻋﻠﻢ ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن و ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻟﻪ ﻣﺘﺮﺟﻢ اﻟّﺎ ﻟﺴﺎﻧﻰ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬ا ّ‬ ‫ﻣﻦ ﺣﻴﺚ هﻮ هﻮ ﻗﺪ ﺟﻌﻠﻪ اﻟﻠّﻪ ﻣﻤﺮّدًا ﻋﻦ اﺷﺎرات اﻟﻌﻠﻤﺂء و ﺑﻴﺎﻧﺎت اﻟﺤﮑﻤﺂء اﻧّﻪ‬ ‫ﻻ ﻳﺤﮑﻰ اﻟّﺎ ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ وﺣﺪﻩ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻟﺴﺎن اﻟﻌﻈﻤﺔ ﻓﻰ هﺬا اﻟﮑﺘﺎب اﻟﻤﺒﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻرض اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻳﻤﻨﻌﮑﻢ ذﮐﺮ اﻟﺤﮑﻤﺔ ﻋﻦ ﻣﻄﻠﻌﻬﺎ و ﻣﺸﺮﻗﻬﺎ ﺗﻤﺴّﮑﻮا‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻞ ﺳﺎﻋﺔ ﻗﺴﻤﺔ و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻞ ارض ﻧﺼﻴﺒًﺎ و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﺑﺮﺑّﮑﻢ اﻟﻤﻌﻠّﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬اﻧّﺎ ﻗﺪّرﻧﺎ ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻻ‪ .‬ﻓﺎﻧﻈﺮوا اﻟﻴﻮﻧﺎن اﻧّﺎ ﺟﻌﻠﻨﺎهﺎ ﮐﺮﺳّﻰ اﻟﺤﮑﻤﺔ ﻓﻰ‬ ‫ل ﻣﻘﺎ ً‬ ‫ﻞ ﺣﺎ ٍ‬ ‫ﺑﻴﺎن زﻣﺎﻧًﺎ و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻞ ﻟﺴﺎﻧﻬﺎ و ﺧﺒﺖ ﻣﺼﺎﺑﻴﺤﻬﺎ و‬ ‫ﻞ ﻋﺮﺷﻬﺎ و ﮐ ّ‬ ‫ﺑﺮه ٍﺔ ﻃﻮﻳﻠﺔ ﻓﻠﻤّﺎ ﺟﺂء اﺟﻠﻬﺎ ﺛ ّ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻻﺧﺬ اﻟﻤﻌﻄﻰ اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫ﻧﮑﺴﺖ اﻋﻼﻣﻬﺎ ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺎﺧﺬ و ﻧﻌﻄﻰ ا ّ‬ ‫ض اذا ﺟﺂء اﻟﻤﻴﻘﺎت ﺗﺸﺮق ﻣﻦ‬ ‫ﻞ ار ٍ‬ ‫اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻗﺪ اودﻋﻨﺎ ﺷﻤﺲ اﻟﻤﻌﺎرف ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻗﻄﻌ ٍﺔ ﻣﻦ‬ ‫اﻓﻘﻬﺎ اﻣﺮًا ﻣﻦ ﻟﺪى اﷲ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬اﻧّﺎ ﻟﻮ ﻧﺮﻳﺪ ان ﻧﺬﮐﺮ ﻟﮏ ﮐ ّ‬

‫ن رﺑّﮏ اﺣﺎط ﻋﻠﻤﻪ‬ ‫ﻗﻄﻌﺎت اﻻرض و ﻣﺎ و ﻟﺞ ﻓﻴﻬﺎ و ﻇﻬﺮ ﻣﻨﻬﺎ ﻟﻨﻘﺪر ا ّ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ ﻗﺪﻇﻬﺮ ﻣﻦ اﻟﻘﺪﻣﺂء ﻣﺎﻟﻢ ﻳﻈﻬﺮ ﻣﻦ اﻟﺤﮑﻤﺂء‬ ‫اﻟﻤﻌﺎﺻﺮﻳﻦ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮ ﻟﮏ ﻧﺒﺄ ﻣﻮرﻃﺲ اﻧّﻪ ﮐﺎن ﻣﻦ اﻟﺤﮑﻤﺂء و ﺻﻨﻊ ﺁﻟﺔ ﺗﺴﻤﻊ‬ ‫ن رﺑّﮏ‬ ‫ﻼ و ﮐﺬﻟﮏ ﻇﻬﺮ ﻣﻦ ﻏﻴﺮﻩ ﻣﺎ ﻻﺗﺮاﻩ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺰّﻣﺎن ا ّ‬ ‫ﻋﻠﯽ ﺳﺘّﻴﻦ ﻣﻴ ً‬ ‫ﻞ ﻗﺮن ﻣﺎ اراد ﺣﮑﻤﺔ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﺪّﺑﺮ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﮐﺎن‬ ‫ﻳﻈﻬﺮ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻓﻴﻠﺴﻮﻓًﺎ ﺣﻘﻴﻘّﻴًﺎ ﻣﺎ اﻧﮑﺮ اﻟﻠّﻪ و ﺑﺮهﺎﻧﻪ و اﻗ ّﺮ ﺑﻌﻈﻤﺘﻪ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﺐ اﻟﺤﮑﻤﺂء اﻟّﺬﻳﻦ ﻇﻬﺮ ﻣﻨﻬﻢ ﻣﺎ اﻧﺘﻔﻊ ﺑﻪ اﻟﻨّﺎس و اﻳّﺪﻧﺎهﻢ ﺑﺎﻣ ٍﺮ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺤ ّ‬ ‫ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ اﻧّﺎ ﮐﻨّﺎ ﻗﺎدرﻳﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ﻳﺎ اﺣﺒّﺂﺋﻰ ان ﺗﻨﮑﺮوا ﻓﻀﻞ ﻋﺒﺎدى اﻟﺤﮑﻤﺂء‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ ﺟﻌﻠﻬﻢ اﻟﻠّﻪ ﻣﻄﺎﻟﻊ اﺳﻤﻪ اﻟﺼّﺎﻧﻊ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻓﺮﻏﻮا ﺟﻬﺪﮐﻢ ﻟﻴﻈﻬﺮ ﻣﻨﮑﻢ‬ ‫ﻞ ﺟﺎهﻞ‬ ‫ﻞ ﺻﻐﻴ ٍﺮ و ﮐﺒﻴ ٍﺮ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺘﺒ ّﺮء ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺼّﻨﺂﺋﻊ و اﻻﻣﻮر اﻟّﺘﻰ ﺑﻬﺎ ﻳﻨﺘﻔﻊ ﮐ ّ‬ ‫ن اﻟﺤﮑﻤﺔ هﻮ اﻟﺘّﮑﻠّﻢ ﺑﺎﻟﻬﻮى و اﻻﻋﺮاض ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ ﻣﻮﻟﯽ اﻟﻮرى ﮐﻤﺎ‬ ‫ﻦ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻇّ‬ ‫ﺗﺴﻤﻊ اﻟﻴﻮم ﻣﻦ ﺑﻌﺾ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ اوّل اﻟﺤﮑﻤﺔ و اﺻﻠﻬﺎ هﻮ اﻻﻗﺮار ﺑﻤﺎ ﺑﻴّﻨﻪ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﻟّﺎن ﺑﻪ اﺳﺘﺤﮑﻢ ﺑﻨﻴﺎن اﻟﺴّﻴﺎﺳﺔ اﻟّﺘﻰ ﮐﺎﻧﺖ درع اﻟﺤﻔﻆ ﻟﺒﺪن اﻟﻌﺎﻟﻢ ﺗﻔﮑّﺮوا‬ ‫ﻰ اﻧﺘﻢ‬ ‫ﻞ اﻣ ٍﺮ ﺳﻴﺎﺳ ّ‬ ‫ﻟﺘﻌﺮﻓﻮا ﻣﺎ ﻧﻄﻖ ﺑﻪ ﻗﻠﻤﻰ اﻻﻋﻠﯽ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻮح اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬ﻗﻞ ﮐ ّ‬ ‫ﺗﺘﮑﻠّﻤﻮن ﺑﻪ ﮐﺎن ﺗﺤﺖ ﮐﻠﻤﺔ ﻣﻦ اﻟﮑﻠﻤﺎت اﻟّﺘﻰ ﻧﺰّﻟﺖ ﻣﻦ ﺟﺒﺮوت ﺑﻴﺎﻧﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻗﺼﺼﻨﺎ ﻟﮏ ﻣﺎ ﻳﻔﺮح ﺑﻪ ﻗﻠﺒﮏ و ﺗﻘّﺮ ﻋﻴﻨﮏ و ﺗﻘﻮم ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺔ‬ ‫اﻻﻣﺮ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻧﺒﻴﻠﯽ ﻻ ﺗﺤﺰن ﻣﻦ ﺷﻰء اﻓﺮح ﺑﺬﮐﺮى اﻳّﺎﮎ و اﻗﺒﺎﻟﯽ و‬ ‫ﺗﻮﺟّﻬﻰ اﻟﻴﮏ و ﺗﮑﻠّﻤﻰ ﻣﻌﮏ ﺑﻬﺬا اﻟﺨﻄﺎب اﻟﻤﺒﺮم اﻟﻤﺘﻴﻦ‪ .‬ﺗﻔﮑّﺮ ﻓﻰ ﺑﻶﺋﻰ و‬ ‫ﻰ اﻟﻨّﺎس اَﻻ اﻧّﻬﻢ ﻓﻰ ﺣﺠﺎب ﻏﻠﻴﻆ‪.‬‬ ‫ﻰ و ﻣﺎ ﻳﻨﺴﺐ اﻟ ّ‬ ‫ﺳﺠﻨﻰ وﻏﺮﺑﺘﻰ و ﻣﺎ ورد ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻟﻤﺎ ﺑﻠﻎ اﻟﮑﻼم هﺬا اﻟﻤﻘﺎم ﻃﻠﻊ ﻓﺠﺮ اﻟﻤﻌﺎﻧﻰ وﻃﻔﻰء ﺳﺮاج اﻟﺒﻴﺎن‪ .‬اﻟﺒﻬﺎء ﻻهﻞ‬ ‫اﻟﺤﮑﻤﺔ و اﻟﻌﺮﻓﺎن ﻣﻦ ﻟﺪن ﻋﺰﻳﺰ ﺣﻤﻴﺪ‪ .‬ﻗﻞ ﺳﺒﺤﺎﻧﮏ اﻟﻠّﻬ ّﻢ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ اﺳﺌﻠﮏ‬ ‫ﺑﺎﺳﻤﮏ اﻟّﺬى ﺑﻪ ﺳﻄﻊ ﻧﻮر اﻟﺤﮑﻤﺔ اذ ﺗﺤﺮّﮐﺖ اﻓﻼﮎ ﺑﻴﺎﻧﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﺒﺮّﻳﺔ ﺑﺎن‬ ‫ب ﺗﻮﺟّﻬﺖ اﻟﻴﮏ‬ ‫ﺗﺠﻌﻠﻨﻰ ﻣﺆﻳّﺪًا ﺑﺘﺄﻳﻴﺪاﺗﮏ و ذاﮐﺮًا ﺑﺎﺳﻤﮏ ﺑﻴﻦ ﻋﺒﺎدﮎ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﻣﻨﻘﻄﻌًﺎ ﻋﻦ ﺳﻮﺁﺋﮏ و ﻣﺘﺸﺒّﺜًﺎ ﺑﺬﻳﻞ اﻟﻄﺎﻓﮏ ﻓﺎﻧﻄﻘﻨﻰ ﺑﻤﺎ ﺗﻨﺠﺬب ﺑﻪ اﻟﻌﻘﻮل و‬ ‫ﺗﻄﻴﺮ ﺑﻪ اﻻرواح و اﻟّﻨﻔﻮس‪ .‬ﺛ ّﻢ ﻗﻮّﻧﻰ ﻓﻰ اﻣﺮﮎ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻻﺗﻤﻨﻌﻨﻰ ﺳﻄﻮة‬ ‫اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ ﻣﻦ ﺧﻠﻘﮏ و ﻻ ﻗﺪرة اﻟﻤﻨﮑﺮﻳﻦ ﻣﻦ اهﻞ ﻣﻤﻠﮑﺘﮏ ﻓﺎﺟﻌﻠﻨﻰ ﮐﺎﻟﺴّﺮاج‬ ‫ﻓﻰ دﻳﺎرﮎ ﻟﻴﻬﺘﺪى ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺎن ﻓﻰ ﻗﻠﺒﻪ ﻧﻮر ﻣﻌﺮﻓﺘﮏ و ﺷﻐﻒ ﻣﺤﺒّﺘﮏ‪ .‬اﻧّﮏ‬ ‫اﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﺗﺸﺂء و ﻓﻰ ﻗﺒﻀﺘﮏ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻧﺸﺂء ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺖ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫اﻟﺤﮑﻴﻢ‪.‬‬ ‫هُﻮ‬ ‫) ‪(٧‬‬ ‫اﻟﻤﺸﻔُﻖاﻟﻌَﻄﻮفاﻟﻐَﻔﻮراﻟﺮّﺣﻴﻢ‬

‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻳﺎ اﺳﻤﻰ اﻟﺠﻴﻢ ﻗﺪ ﻗﺮء ﻟﺪى اﻟﻌﺮش ﮐﺘﺎﺑﮏ و وﺟﺪت ﻣﻨﻪ ﻧﻔﺤﺎت ﺣﺒّﮏ ﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻗﻠﻤﻰ اﻷﻋﻠﯽ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻴﻞ اﻟّﺬى ﻓﻴﻪ ﻳﻨﻄﻖ ﺟﻤﺎل اﻟﻘﺪم ﺑﻤﺎ ﺗﻀﻮّع‬ ‫ﻣﻨﻪ ﻋﺮف اﻟﺤﻴﻮة ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﮏ اذا ﻓﺰت ﺑﻪ ﻗﻢ و ﻗﻞ ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ اﻟﻪ‬ ‫ن ﻟﺴﺎﻧﻰ ﻳﺸﻬﺪ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ اﺳﻤﻰ اﻟﻤﻴﻢ اﺳﻤﻊ اﻟﻨّﺪﺁء ﻣﻦ ﺷﻄﺮ اﻟﺴّﺠﻦ ﻟﻌﻤﺮى ا ّ‬ ‫ﺑﺤﺒّﮏ ﻟﻠّﻪ و اﻗﺒﺎﻟﮏ اﻟﻴﻪ اﻃﻤﺌﻦ ﺑﻔﻀﻞ رﺑّﮏ و ﻗﻞ ﻟﮏ اﻟﺜّﻨﺂء ﻳﺎ ﻣﺤﺒﻮب‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ اﺳﻤﻰ اﻻﻟﻒ ﻳﺸﻬﺪ اﻟﻒ اﻻﺑﺪاع ﺑﺎﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟّﺬى ﺳﻤﻌﺖ اﻟﻨّﺪﺁء و‬ ‫ﺐ ﻣﻮﻟﺌﮏ اذ‬ ‫اﻗﺒﻠﺖ اﻟﯽ اﻷﻓﻖ اﻷﻋﻠﯽ و ﺗﻤﺴّﮑﺖ ﺑﺎﻟﻤﻌﺮوف و اﺳﺘﻘﻤﺖ ﻋﻠﯽ ﺣ ّ‬ ‫ن رﺑّﮏ اﻟﻌﻠّﺎم ﻳﻨﺎدﻳﮏ ﻣﻦ ﻣﻘ ّﺮ‬ ‫ى اﻣﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ اﺳﻤﻰ اﻟﻠّﺎم ا ّ‬ ‫ﻞ ﻗﻮ ّ‬ ‫ﮐﺎن ﻣﻀﻄﺮﺑًﺎ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﺮﺷﻪ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬و ﻳﺸﻬﺪ ﻟﮏ ﺑﻤﺎ ﺗﻘ ّﺮ ﺑﻪ ﻋﻴﻨﮏ و ﻳﺴﺘ ّﺮ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﮏ و ﻳﺄﺧﺬ ﻋﺮف‬ ‫ﻞ ﺻﻐﻴﺮ و ﮐﺒﻴﺮ‪ .‬ﻻ ﺗﺤﺰن ﻣﻦ ﺷﻰء اﻧّﻪ ﻳﺴﻤﻊ و ﻳﺮى و ﻧﺰّل ﻟﮏ ﻣﺎ‬ ‫اﻟﻌﻨﺎﻳﺔ ﮐ ّ‬ ‫ﺗﻔﺮح ﺑﻪ ﻗﻠﻮب اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﻟﻌﻤﺮى ﻟﻮ ﺗﺠﺪ ﻧﻔﺤﺎت هﺬﻩ اﻵﻳﺎت ﻟﺘﻄﻴﺮ ﻣﻦ اﻻﺷﺘﻴﺎق‬ ‫و ﺗﺼﻴﺢ ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺖ و ﺗﻘﻮل ﻟﮏ اﻟﻔﻀﻞ ﻳﺎ ﻣﻦ ﻓﻰ ﻗﺒﻀﺘﮏ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ ﺧﻠﻘﻨﺎﮎ و رﺑﻴّﻨﺎﮎ و اﺳﻤﻌﻨﺎﮎ و ارﻳﻨﺎﮎ ﻣﻨﻈﺮى اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻳﺎ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ و ﺑﻌﺪ ﺣﻴﻦ و ﻗﺒﻞ ﺣﻴﻦ‪ .‬اﻧﺖ اﻟّﺬى‬ ‫اﺳﻤﻰ اﻟﺠﻤﺎل ﻋﻠﻴﮏ ﺑﻬﺎءاﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ ﮐﻨّﺎ‬ ‫ﺐ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﺗﻤﺴّﮑﺖ ﺑﺎﻟﺤﺒﻞ اﻻﻋﻈﻢ و ﺣﻤﻠﺖ اﻟﺮّزاﻳﺎ ﻓﻰ ﺣ ّ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﺒﺼﻴﺮ‬ ‫ﻣﻌﮏ اذ دﺧﻠﺖ ﻓﻰ اﻟﺴّﺠﻦ و ﮐﺎﻧﺖ ﻣﻌﮏ اﻧﻔﺲ ﻣﻌﺪودات ا ّ‬ ‫ﻰ ﻗﺒﻞ اﮐﺒﺮ اﻧّﻪ ﻣﻤّﻦ وﻓﻰ ﺑﻤﻴﺜﺎق اﻟﻠّﻪ و ﻋﻬﺪﻩ و‬ ‫اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬اذﮐﺮ ﻣﻦ ﺳﻤّﻰ ﺑﻌﻠ ّ‬ ‫اﺳﺘﺸﻬﺪ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻠﯽ اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮﻩ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺤﻴﻦ و ﻧﻘﻮل ﻋﻠﻴﮏ ﺑﻬﺎءاﷲ و‬ ‫ﺑﻬﺎء اﻟﻤﻸ اﻷﻋﻠﯽ و ﺑﻬﺎء اﻟّﺬﻳﻦ ﻓﺎزوا ﺑﻬﺬا اﻻﻣﺮ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬ﻳﺎﻋﻠﯽ ﻗﺒﻞ اﮐﺒﺮ اﻧّﮏ‬ ‫اﻧﺖ دﺧﻠﺖ اﻟﺮّﻣﺲ و ﻣﺤﺒﻮب اﻟﻌﺎﻟﻢ ﻳﺬﮐﺮﮎ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻘ ّﺮ اﻟﺮّﻓﻴﻊ‪ .‬اﻧﺖ اﻟّﺬى‬ ‫ﺗﻮﺟّﻬﺖ اﻟﯽ وﺟﻪ ﻣﻮﻟﺌﮏ و ﻗﻄﻌﺖ اﻟﺒ ّﺮ و اﻟﺒﺤﺮ اﻟﯽ ان دﺧﻠﺖ ﺷﺎﻃﺊ اﻟﺒﺤﺮ‬ ‫ﻞ ﻗﻄﺮة ﻣﻨﻪ ﻗﺪ ﺗ ّﻢ اﻟﻤﻴﻘﺎت و اﺗﻰ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬و اﻗﺒﻠﺖ‬ ‫اﻟّﺬى ﻳﻨﺎدى ﮐ ّ‬ ‫اﻟﯽ اﻓﻖ اﻟﻈّﻬﻮر و ﻗﻤﺖ ﻟﺪى اﻟﺒﺎب و ﻓﺰت ﺑﺎﻧﻮار اﻟﻮﺟﻪ و ﺳﻤﻌﺖ ﻧﺪﺁء اﷲ‬ ‫اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﻤﻴﺪ‪ .‬و ﮐﻨﺖ ﻓﻰ ﺟﻮار رﺣﻤﺘﻪ اﻳّﺎﻣًﺎ ﻣﻌﺪودات ﺛ ّﻢ رﺟﻌﺖ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﺸّﺎهﺪ اﻟﺴّﻤﻴﻊ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﻳﺬﮐﺮﻩ‬ ‫ﺑﺎذﻧﻪ و دﺧﻠﺖ اﻟﺴّﺠﻦ ﻓﻰ ﺣﺒّﻪ ا ّ‬ ‫ﺑﻌﺪﻩ ﺑﻤﺎ ﻧﻄﻖ ﺑﻪ اﻟﻘﻠﻢ اﻻﻋﻠﯽ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬ﻧﺸﻬﺪ اﻧّﻪ ﻣﻤّﻦ اﻧﻔﻖ روﺣﻪ‬ ‫ﺐ ﻣﻮﻟﺌﻪ ﻓﻰﻳﻮم ﻓﻴﻪ زﻟّﺖ اﻗﺪام اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮﻩ و اﻟّﺬﻳﻦ ﻣﻌﮏ ﻟﻴﺸﻬﺪ‬ ‫ﻓﻰ ﺣ ّ‬ ‫ﻞ ﺑﻔﻀﻞ اﻟﻠّﻪ و رﺣﻤﺘﻪ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻌﻄﻰ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﻧﺒﺸّﺮﮎ ﺑﻔﻀﻞ‬ ‫اﻟﮑ ّ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﺒﺸّﺮ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬اﻧّﺎ ﻗﺪ ﻏﻔﺮﻧﺎ اﺧﺎﮎ اﻟّﺬى ﺻﻌﺪ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﺁﺧﺮ ا ّ‬ ‫ﻞ ذﻟﮏ ﻣﻦ ﻓﻀﻠﯽ‬ ‫ﻧﺸﻬﺪ اﻧّﻪ ﻣﻤّﻦ اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻷﻓﻖ اﻷﻋﻠﯽ و ﺑﻠﻎ اﻟﻐﺎﻳﺔ اﻟﻘﺼﻮى ﮐ ّ‬

‫ﻰ ﻓﻰ اﻻﻓﻖ اﻻﺑﻬﻰ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻟﺴﺎن‬ ‫ﻋﻠﻴﮏ ﻟﺘﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﮐﺮﻳﻦ‪ .‬اﻧّﻪ ﺣ ّ‬ ‫ﻰ ﻗﺒﻞ ﻧﻘﻰ‬ ‫ﻋﻈﻤﺘﻰ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻘ ّﺮ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم ﻣﻦ ﺳﻤّﻰ ﺑﻌﻠ ّ‬ ‫ﻟﻴﺒﻘﻰ ذﮐﺮﻩ ﺑﺪوام اﺳﻢ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻠﮏ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﻤﻴﺪ‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻠﻢ اﻻﻋﻠﯽ اذﮐﺮﻩ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻌﻠّﻢ اﻻﻣﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﺑﺎﻟﺮّوح و اﻟﺮّﻳﺤﺎن ﺛ ّﻢ اﺷﻬﺪ ﻟﻪ ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ا ّ‬ ‫ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮏ ﻳﺎ ﻣﻦ ﺻﻌﺪت اﻟﯽ اﻟﺮّﻓﻴﻖ اﻻﻋﻠﯽ و ﺗﻮﺟّﻬﺖ اﻟﯽ اﻟﻤﻘﺎم اﻻﺳﻨﻰ اﺷﻬﺪ‬ ‫اﻧّﮏ ﻗﺪ ﺳﻤﻌﺖ اﻟﻨّﺪﺁء و اﻗﺒﻠﺖ و اﻣﻨﺖ و ﮐﻨﺖ ﻣﻦ اﻟﻔﺂﺋﺰﻳﻦ‪ .‬اﻧﺖ اﻟّﺬى ﻣﺎ‬ ‫ﻖ ﻗﻤﺖ ﻋﻠﯽ اﻟّﺬﮐﺮ و اﻟﺜّﻨﺂء ﺑﻴﻦ ﻣﻸ اﻻﻧﺸﺂء و‬ ‫ﻣﻨﻌﺘﮏ ﺷﺌﻮﻧﺎت اﻟﺨﻠﻖ ﻋﻦ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﺗﻮﺟّﻬﺖ ﺑﻮﺟﻬﮏ اﻟﯽ وﺟﻪ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﺸﺮق ﻣﻦ هﺬا اﻻﻓﻖ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻠّﺬﻳﻦ‬ ‫ﻞ ﻣﻘﺒﻞ اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﻧﺬﮐﺮ ﻣﻦ‬ ‫ﻓﺎزوا ﺑﻬﺬا اﻟﻤﻘﺎم ﻧﻌﻴﻤًﺎ ﻟﮑ ّ‬ ‫ﺳﻤّﻰ ﺑﺎﻟﻌﻨﺪﻟﻴﺐ اﻟّﺬى ﻃﺎر ﻓﻰ هﻮﺁء ﻣﺤﺒّﺔ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻓﺎز ﺑﻈﻬﻮر اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﻳﻮﻣﻪ‬ ‫اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮﻩ ﺑﺎﺣﺴﻦ اﻟﺬّﮐﺮ و ﻧﺮﺳﻞ اﻟﻴﻪ ﻧﻔﺤﺎت اﻵﻳﺎت ﻣﻦ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟّﺬى‬ ‫ﻓﻴﻪ ﻳﻨﻄﻖ ﻟﺴﺎن اﻟﻌﻈﻤﺔ اﻟﻤﻠﮏ ﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬ﻳﺨﺎﻃﺒﻪ ﺟﻤﺎل اﻟﻘﺪم و ﻳﻘﻮل‬ ‫ﻋﻠﻴﮏ ﺛﻨﺂء اﻟﻠّﻪ ﻳﺎ ﻣﻦ ﮐﻨﺖ ﻧﺎﻃﻘًﺎ ﺑﺬﮐﺮ رﺑّﮏ و ﻋﻠﻴﮏ ﺑﻬﺎء اﻟﻠّﻪ ﻳﺎ ﻣﻦ ﮐﻨﺖ‬ ‫ﻧﺎﻇﺮًا اﻟﯽ ﻣﺸﺮق ﻓﻀﻞ رﺑّﮏ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ذﮐﺮﻧﺎ اﻟّﺬﻳﻦ ﺳﻤﻌﻮا ﻧﺪﺁء اﻟﻠّﻪ و‬ ‫اﻗﺒﻠﻮا اﻟﻴﻪ ﺑﻘﻠﻮﺑﻬﻢ و ﺷﻬﺪوا ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اذ اﺳﺘﻮى ﻋﻠﯽ ﻋﺮﺷﻪ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻧﻌﻴﻤًﺎ ﻟﻬﻢ و ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻬﻢ ﺑﻤﺎ ﻓﺎزوا ﻓﻰ هﺬا اﻟﺤﻴﻦ ﺑﮑﻮﺛﺮ ذﮐﺮ رﺑّﻬﻢ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪.‬‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ ﻣﻦ‬ ‫هﻞ ﺗﻌﺎدل ﺑﻬﺬا اﻟﻔﻀﻞ ﮐﻨﻮز اﻟﻌﺎﻟﻢ ﻻ و اﺳﻤﻰ اﻻﻋﻈﻢ و ﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﺮّاﻗﺪﻳﻦ‪ .‬ﺑﺸﺎرة ﺑﻌﺪ ﺑﺸﺎرة ﺑﻤﺎ ﺗﻮﺟّﻪ وﺟﻪ اﻟﻘﺪم ﻣﻦ ﺷﻄﺮ ﺳﺠﻨﻪ اﻻﻋﻈﻢ اﻟﯽ ﻣﻦ‬ ‫ﺳﻤّﻰ ﺑﻤﺤﻤّﺪ ﻗﺒﻞ ﻋﻠﯽ اﻟّﺬى ﻓﺎز ﺑﻌﺮﻓﺎن اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﻳﺠﺎد‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮﻩ ﺑﻠﺤﻦ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ب اﻻﺧﺮة و اﻻوﻟﯽ ﺑﺬﮐﺮ ﺗﻤ ّﺮ ﺑﻪ رﺁﺋﺤﺔ اﻟﻘﻤﻴﺺ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻳﺘﻀﻮّع ﻋﺮف‬ ‫ر ّ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ اﻻﻣﮑﺎن‪ .‬اﻧﺖ اﻟّﺬى اﻗﺒﻠﺖ اﻟﯽ ﻗﺒﻠﺔ اﻻﻓﺎق و ﺁﻣﻨﺖ ﺑﺎﻟّﺬى اﻋﺮض‬ ‫ﻋﻨﻪ اﮐﺜﺮ اﻟﻌﺒﺎد ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮏ ﺑﻤﺎ ﻓﺰت ﺑﺮﺣﻴﻖ اﻟﺒﻴﺎن اﻟّﺬى ادارﺗﻪ اﻧﺎﻣﻞ ﻋﻄﺂء‬ ‫رﺑّﮏ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺑﻴﻦ اﻻﻣﮑﺎن‪ .‬اﺷﻬﺪ اﻧّﮏ ﺗﻘﺮّﺑﺖ و ﺗﻮﺟّﻬﺖ و ﻋﺮﻓﺖ و اﺧﺬت و‬ ‫ﺷﺮﺑﺖ ﺑﺎﺳﻢ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻻدﻳﺎن‪ .‬اﻧﺖ ﻓﻰ اﻟﺮّﻓﻴﻖ اﻻﻋﻠﯽ و رﺑّﮏ اﻻﺑﻬﻰ ﻳﺮاﮎ و‬ ‫ﻳﺬﮐﺮﮎ ﻟﻴﮑﻮن ذﮐﺮﻩ اﻳﺔ ﻟﻤﻦ ﻓﻰ اﻻﺑﺪاع‪ .‬ﻳﺎ ﺟﻤﺎل ﻗﺪ ﺳﻤﻌﻨﺎ ﻣﻨﮏ ﻣﺎ ﮐﺎن ﺷﺎهﺪًا‬ ‫ﻟﺨﻀﻮﻋﮏ و ﺧﺸﻮﻋﮏ ﻟﻮﺟﻬﻪ و ﻋﺠﺰﮎ و اﺑﺘﻬﺎﻟﮏ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻴﺎن و ﻳﺬﮐﺮﮎ و اﻟّﺬﻳﻦ ﻣﻌﮏ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ‬ ‫اﻟﻮهّﺎب‪ .‬اﻧّﻪ ﻳﮑﻮن ﻣﻌﮏ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺒﺼّﺎر‪ .‬و ﻧﮑﺒّﺮ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻻﻋﻠﯽ و اﻟﻤﻘ ّﺮ اﻻﺳﻨﻰ ﻋﻠﯽ اهﻠﮏ و‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﺒﻴّﻦ اﻟﻤﺨﺘﺎر‪ .‬ﻻ ﻳﻌﺰب ﻋﻦ ﻋﻠﻤﻪ ﻣﻦ ﺷﻰء‬ ‫ﻣﻦ ﻧﺴﺐ اﻟﻴﮏ ا ّ‬ ‫ﻳﺬﮐﺮ ﻣﻦ ﻳﺸﺂء ﺑﻤﺎ ﻳﺒﻘﻰ ﺑﻪ ذﮐﺮﻩ ﺑﺪوام اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﻧﺎم‪ .‬ﻳﺎ اﺳﻤﻰ اﻟﺠﻤﺎل ﻗﺪ‬ ‫ﺗﻮّﺟﻪ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺤﻴﻦ رﺑّﮏ اﻟﯽ ﻣﻦ ﺳﻤّﻰ ﺑﺒﺮزﮎ ﻟﻴﺠﺪ ﻧﻔﺤﺎت اﻟﻮﺣﻰ و ﻳﻨﻄﻖ‬

‫ﻼ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و اﻧﺎ‬ ‫ن اﻟّﺬى ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻳﺘﻮﺟّﻪ اﻟﻴﻪ ﻓﻀ ً‬ ‫ﺑﺜﻨﺂء رﺑّﻪ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ا ّ‬ ‫اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻄﻖ ﺑﻬﺬا اﻷﺳﻢ اﻷﻋﻈﻢ ﻳﻮﻗﻦ ﺑﺎﻧّﻪ ﮐﺎن ﻣﺬﮐﻮرًا ﻟﺪى اﻟﻌﺮش ﻳﺸﻬﺪ‬ ‫ﺑﺬﻟﮏ رﺑّﮏ و اﻧﺎ اﻟﺸّﻬﻴﺪ‪ .‬ﮐﺒ ّﺮ ﻣﻦ ﻗﺒﻠﯽ ﻋﻠﯽ وﺟﻬﻪ ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﻓﺰت ﺑﺎﻟﻔﻮز‬ ‫اﻷﻋﻈﻢ اذ ذﮐﺮﮎ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻘﺪم ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻮح اﻟﺤﻔﻴﻆ‪ .‬اﻓﺮح ﺑﻔﻀﻞ ﻣﻮﻟﻴﮏ ﺛ ّﻢ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﺴّﻤﻴﻊ‪ .‬هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ اﻧﺠﺬﺑﺖ اﻻﺷﻴﺂء ﻣﻦ ﻧﺪﺁء ﻣﺎﻟﮏ‬ ‫اﺷﮑﺮﻩ ا ّ‬ ‫ﻞ ذرّة ﻣﻦ اﻟﺬرّات ﺗﻬﻠّﻞ و ﺗﮑﺒّﺮ و ﺗﺘﺤﺮّﮎ ﺷﻮﻗًﺎ اﻟﯽ ﻇﻬﻮر اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ‬ ‫اﻻﺳﻤﺂء و ﮐ ّ‬ ‫هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟﻤﺒﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﺟﻤﺎل اﺷﻬﺪ ﺛ ّﻢ اﻧﻈﺮ و اذﮐﺮ ﻣﺎ رأﻳﺖ ﺑﻌﻴﻨﮏ اذ ﮐﻨﺖ ﻗﺂﺋﻤًﺎ‬ ‫ﻟﺪى اﻟﺒﺎب و ﮐﺎن ﻣﺘﻮﺟّﻬًﺎ اﻟﻴﮏ وﺟﻪ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻓﺮح ﺑﻔﻀﻠﯽ ﺛ ّﻢ ﻋﻨﺎﻳﺘﻰ‬ ‫ﺛ ّﻢ ﻣﻮاهﺒﻰ و رﺣﻤﺘﻰ اﻟّﺘﻰ ﺳﺒﻘﺖ اﻻﺷﻴﺂء و ﺑﺤﺮ ﮐﺮﻣﻰ اﻟّﺬى اﺣﺎط اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و‬ ‫ﻣﺎ ذﮐﺮت ﻓﻰ اﻟّﺬﻳﻦ اﻗﺒﻠﻮا اﻟﯽ اﻟﻤﻈﻠﻮم ﺑﺸّﺮهﻢ ﺑﺬﮐﺮى اﻳّﺎهﻢ ﻟﻴﮑﻮﻧّﻦ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻔﺮﺣﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ﻋﺮض ﻟﺪى اﻟﻌﺮش اﻟﻌﺒﺪ اﻟﺤﺎﺿﺮ ﮐﻞ اﺳﻢ ﮐﺎن ﻣﺬﮐﻮرًا ﻓﻰ ﮐﺘﺎﺑﮏ‬ ‫و ﻧﺰّﻟﻨﺎﻟﻪ ﻣﺎ ﻓﺎح ﺑﻪﻋﺮف اﻟﻔﻀﻞ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻬﻢ ﺑﻤﺎ‬ ‫ن‬ ‫ﻓﺎزوا ﺑﻌﺮﻓﺎن اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ اﻳّﺎﻣﻪ و ﺗﻤﺴّﮑﻮا ﺑﺤﺒﻠﻪ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﻳﺎ اهﻞ اﻟﻄّﺂء ﻟﻌﻤﺮ اﻟﻠّﻪ ا ّ‬ ‫اﻟﻤﻘﺼﻮد ﻳﺬﮐﺮﮐﻢ و ﻳﻨﺎدﻳﮑﻢ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟﺒﻌﻴﺪ و ﻳﺪﻋﻮﮐﻢ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم ﻻ ﻳﺄﺧﺬﻩ‬ ‫ن رﺑّﮑﻢ اﻟﻌﻠﻴﻢ ﻟﻬﻮ اﻟﺸّﺎهﺪ اﻻﻣﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ذﮐﺮﻧﺎﮐﻢ ﻣﺮّة ﺑﻌﺪ ﻣﺮّة اﻓﺮﺣﻮا‬ ‫اﻟﻔﻨﺂء ا ّ‬ ‫ﺑﻔﻀﻞ رﺑّﮑﻢ و ﮐﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﮐﺮﻳﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺑﺸﺮوا ﺑﻤﺎ ﺗﻮّﺟﻪ اﻟﻴﮑﻢ وﺟﻪ اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ هﺬا‬ ‫اﻻﻓﻖ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬ﻗﻮﻟﻮا ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ اﻟﻪ اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻘﺪم ﺑﻤﺎ ﺗﺤﺮّﮎ ﺑﺎﺳﻤﻨﺎ‬ ‫ﻗﻠﻤﮏ اﻻﻋﻠﯽ و ﺗﻀﻮّع ﻣﻨﻪ ﻋﺮف ﻋﻨﺎﻳﺘﮏ ﻟﻬﻮﻵء اﻟﻔﻘﺮﺁء ﻧﺸﻬﺪ اﻧّﮏ اﻧﺖ‬ ‫اﻟﻔﻀّﺎل و ﻧﺤﻦ ﻣﻦ اﻟﺴّﺂﺋﻠﻴﻦ‪ .‬و ﻣﺎ ذﮐﺮت ﻓﻰ اهﻞ اﻟﻬﺂء و اﻟﻤﻴﻢ اﻧّﺎ ﻧﺰّﻟﻨﺎ ﻟﻬﻢ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ و اﻧﺎ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬و ﻧﺰّﻟﻨﺎ ﻟﻤﻠّﺔ اﻟﮑﻠﻴﻢ هﻨﺎﮎ ﻣﺎ اردﺗﻪ ﻣﻦ‬ ‫اﻵﻳﺎت ﻓﻀ ً‬ ‫ﻓﻀﻞ رﺑّﮏ اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬و ﻧﺬﮐﺮ اهﻞ اﻟﺸّﻴﻦ و اﻟﺴّﻴﻦ و اﻟﻤﻴﻢ اﻟّﺬﻳﻦ ﻓﺎزوا ﺑﺮﺣﻴﻖ‬ ‫اﻟﺒﻘﺎء اﻟّﺬى ﻓﮏ ﺧﺘﻤﻪ ﺑﺎﺻﺒﻊ ارادة ﻣﺎﻟﮏ اﻻﻧﺸﺂء ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻬﻢ ﺛ ّﻢ ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻬﻢ و‬ ‫ﻟﻬﻢ ﺣُﺴﻦ ﻣﺂب‪ .‬ﻳﺎ اﺣﺒّﺂﺋﻰ ﻓﻰ اﻟﺸّﻴﻦ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ذﮐﺮﮐﻢ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء ﺑﺂﻳﺎت‬ ‫ﻞ‬ ‫ن ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺧﺘﺮاع ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ و ﮐ ّ‬ ‫ﻻﻳﺄﺧﺬهﺎ اﻟﻤﺤﻮ ﻓﻰ ﻣﻤﺎﻟﮏ اﻻﺑﺪاع ا ّ‬ ‫ف ﻋﻠّﺎم‪ .‬ﻳﺎ رﺿﺎ ﻗﺪ ﺳﻤﻌﺖ اﻟﻨّﺪﺁء ﻣﺮّة ﺑﻌﺪ ﻣﺮّة اﺳﻤﻊ ﻓﻰ هﺬﻩ اﻟﮑﻠﻤﺔ‬ ‫ﻋﺎر ٍ‬ ‫اﻻﺧﺮى و ﺗﻮّﺟﻪ ﺑﺎﻟﻮﺟﻪ اﻻﻃﻬﺮ اﻟﯽ اﻟﻤﻨﻈﺮ اﻻﮐﺒﺮ و ﺑﺎﻟﻘﻠﺐ اﻻﻧﻮر اﻟﯽ اﻓﻖ‬ ‫ﻇﻬﻮر رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮهّﺎب‪ .‬ﻗﻞ ﻟﮏ اﻟﺜّﻨﺂء ﻳﺎ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﺒﻘﺎء و ﻟﮏ اﻟﺬّﮐﺮ ﻳﺎ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻴﺪﮎ زﻣﺎم اﻻﻳﺠﺎد‪ .‬اﺷﻬﺪ اﻧّﮏ ﻗﺪ ﻗﺮّﺑﺘﻨﻰ و ﺷﺮّﻓﺘﻨﻰ و ﻋﺮّﻓﺘﻨﻰ و اﺳﻤﻌﺘﻨﻰ‬ ‫ﻧﺪﺁﺋﮏ اﻻﺣﻠﯽ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻧﺸﺂء و اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﮑﺮﻳﻢ اﻟﻔﻀّﺎل‪ .‬اﺳﺌﻠﮏ ﺑﺎﻻﺳﻢ‬ ‫اﻻﻋﻈﻢ ﺑﺎن ﺗﺠﻌﻠﻨﻰ ﻧﺎﻃﻘًﺎ ﺑﺬﮐﺮﮎ و ﺗﺆﻳّﺪﻧﻰ ﻋﻠﯽ اﻻﺳﺘﻘﺎﻣﺔ اﻟﮑﺒﺮى ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻣﺮﮎ اﻟّﺬى ﺑﻪ اﻧﻘﻠﺒﺖ اﻻﺳﻤﺂء و ﻧﺎﺣﺖ ﻗﺒﺂﺋﻞ اﻻرض ﮐﻠّﻬﺎ اﻟّﺎ ﻣﻦ ﺷﺂء ﮐﺮﻣﮏ‬

‫اﻟّﺬى اﺣﺎط اﻻﻣﮑﺎن و ﻧﺬﮐﺮ اﻟّﺬﻳﻦ هﻨﺎﮎ ﻟﻴﺤﺮﮐﻬﻢ ﻋﺮف ﺁﻳﺎت رﺑّﻬﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ‪ .‬و‬ ‫ﻧﮑﺒّﺮ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم ﻋﻠﯽ وﺟﻮهﻬﻢ و ﻧﻮﺻﻴﻬﻢ ﺑﻤﺎ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﻬﺬﻩ اﻻﻳّﺎم‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻠﻤﻰ‬ ‫اﻻﻋﻠﯽ اذﮐﺮ ﻣﻦ ﺳﻤّﻰ ﺑﻄﺎﻟﺐ ﻟﻴﻔﺮح ﺑﺬﮐﺮى و ﻳﮑﻮن ﻗﺎﺋﻤًﺎ ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺔ هﺬا‬ ‫اﻻﻣﺮ اﻟّﺬى ﺑﻪ زﻟّﺖ اﻻﻗﺪام‪ .‬ﻳﺎ ﻃﺎﻟﺐ اﺳﻤﻊ ﻧﺪﺁء اﻟﻤﻈﻠﻮم ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻣﺎ اراد ﻟﮏ‬ ‫ب اﻟﻐﻴﺐ و اﻻﺟﻬﺎر‪ .‬اﻋﻤﻞ ﻣﺎ وﺻﻴّﻨﺎﮎ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﺑﻠﺴﺎن‬ ‫اﻟّﺎ ﻣﺎ ﻳﻘﺮّﺑﮏ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ب ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﺑﻤﺎ‬ ‫اﻟﺼﺪق ﺛ ّﻢ ﺗﺸﺒّﺚ ﺑﺬﻳﻞ رﺣﻤﺔ رﺑّﮏ ﻓﺎﻟﻖ اﻻﺻﺒﺎح‪ .‬ﻗﻞ اى ر ّ‬ ‫ﻋﺮّﻓﺘﻨﻰ و ﻋّﻠّﻤﺘﻨﻰ و اﺷﻬﺪﺗﻨﻰ ﻗﺪ ﺗﻮﺟّﻬﺖ اﻟﻴﮏ ﺑﮑﻠّﻰ و اﺳﺌﻠﮏ ﺑﺎن ﻻﺗﺪﻋﻨﻰ‬ ‫ﺑﻨﻔﺴﻰ و اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﻨّﺎن‪ .‬و ﻧﺬﮐﺮ اﺣﺒﺂﺋﻰ ﻓﻰ اﻟﺴّﻴﻦ ﻗﻞ ان اﻓﺮﺣﻮا‬ ‫ﺑﺬﮐﺮى و ﺛﻨﺂﺋﻰ ﻟﻌﻤﺮ اﻟﻠّﻪ ﻳﺒﻘﻰ ﻟﮑﻢ ﻣﺎ ﺟﺮى ﻣﻦ هﺬا اﻟﻘﻠﻢ اﻟّﺬى ﺷﻬﺪ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ‬ ‫ﺐ اﻟﻠّﻪ و اﻣﺮﻩ و ﻧﻮﺻﻴﮑﻢ‬ ‫اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻔﻀّﺎل‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺮﻳﮑﻢ ﻓﻰ ﺣ ّ‬ ‫ن ﺑﻬﺎ ﺗﺮﺗﻔﻊ اﻋﻼم اﻟﻨّﺼﺮة ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺂء و ﻳﻐﺮّد‬ ‫ﺑﺎﻻﺳﺘﻘﺎﻣﺔ اﻟﮑﺒﺮى ﻻ ّ‬ ‫ﻋﻨﺪﻟﻴﺐ اﻟﺒﻘﺎء ﻓﻰ اﻟﺠﻮﺁء اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﯽ اﻻﮐﻮان‪ .‬ﺧﺬوا رﺣﻴﻖ‬ ‫اﻟﺒﻴﺎن ﺑﺎﺳﻤﻰ ﺛ ّﻢ اﺷﺮﺑﻮا ﻣﻨﻪ ﺑﺬﮐﺮى اﻟّﺬى اﺣﺎط اﻟﺠﻬﺎت‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮑﻢ ﺑﻤﺎ ﺗﺸﺮّﻓﺘﻢ‬ ‫ﺑﺬﮐﺮ اﻟﻠّﻪ و ﺗﻮﺟّﻬﺘﻢ ﻓﻰ ﻳﻮم ﻓﻴﻪ زﻟّﺖ اﻻﻗﺪام‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻠﻤﻰ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ اهﻞ اﻟﻤﻴﻢ اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫ﺷﺮﺑﻮا رﺣﻴﻖ اﻟﻌﺮﻓﺎن ﻓﻰ اﻳّﺎم اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻓﺎزوا ﺑﻬﺬا اﻟﺬّﮐﺮ اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬اﻧّﺎ ﺳﻤﻌﻨﺎ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠﻴﻢ‬ ‫ﻞ واﺣﺪ ﻣﻨﮑﻢ و ﻧﺮﻳﮑﻢ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ اﻧﺘﻢ ﻋﻠﻴﻪ ﻓﻀ ً‬ ‫ﻧﺪﺁء ﮐ ّ‬ ‫ﻰ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺳﻤﺂء ﻟﻴﺴﻤﻊ ﻧﺪﺁء رﺑّﻪ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻳﺎ‬ ‫اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮ ﻣﻦ ﺳﻤّﻰ ﺑﻌﻠ ّ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﺳﺘﻌ ّﺪ ﻻﺻﻐﺂء ﻧﺪﺁء رﺑّﮏ اﻻﺑﻬﻰ اﻟّﺬى ارﺗﻔﻊ ﻣﻦ هﺬا اﻻﻓﻖ اﻻﻋﻠﯽ و‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﺒﻴّﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫اﻟﻤﻨﻈﺮ اﻻﺳﻨﻰ ﻟﺘﺸﻬﺪ ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ اﻟﻤﻸ اﻻﻋﻠﯽ ا ّ‬ ‫اﻟﺤﻤﻴﺪ‪ .‬ﻗﻢ ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺔ ﻣﻮﻟﺌﮏ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻳﺘﺤﻴّﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺳﻮاﮎ ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺄﻣﺮﮎ ﻗﻠﻢ‬ ‫اﻻﻣﺮ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﻌﺮوة اﻻﺳﺘﻘﺎﻣﺔ و ﺗﺸﺒّﺚ ﺑﺬﻳﻞ رﺣﻤﺔ رﺑّﮏ‬ ‫و ﻗﻞ ﻳﺎ اُﻟّﻪ اﻻﺳﻤﺂء و ﻓﺎﻃﺮ اﻟﺴّﻤﺂء و اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ ﻋﻠﯽ اﻻﺷﻴﺂء اﺳﺌﻠﮏ ﺑﺎﺳﻤﮏ‬ ‫اﻟّﺬى ﺑﻪ اﻧﮑﺴﺮ ﻇﻬﺮ اﻻﺻﻨﺎم ﺑﺎن ﺗﺠﻌﻠﻨﻰ ﻧﺎﻃﻘًﺎ ﺑﺬﮐﺮﮎ و ذاﮐﺮًا ﺑﻴﻦ ﺧﻠﻘﮏ ﺛ ّﻢ‬ ‫اﻳﺪّﻧﻰ ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺔ اﻣﺮﮎ اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﺗﺸﺂء ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺖ اﻟﻌﻠﻴﻢ‬ ‫اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻳﺎ ﻋﻠﯽ اذا ارﺗﻔﻊ ﻧﻌﻴﻖ ﻧﺎﻋﻖ هﻨﺎﮎ دﻋﻪ ﺑﻨﻔﺴﻪ و ﺗﻮّﺟﻪ ﺑﻘﻠﺒﮏ اﻟﯽ اﻓﻖ‬ ‫ﻇﻬﻮر رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﻤﻴﺪ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﺟﺮى اﺳﻤﮏ ﻣﻦ ﻟﺴﺎن اﻟﻤﻈﻠﻮم و ﻧﺰّل ﻟﮏ‬ ‫ﻣﺎ ﻳﺒﻘﻰ ﺑﻪ اﺳﻤﮏ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬و ﻧﺬﮐﺮ ﻣﻦ ﺳﻤّﻰ ﺑﺎﻟﺒﺂء و اﻟﺰّﺁء‬ ‫ن ﻳﻘﻮم و ﻳﻨﺎدى ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ اﻟﻤﺤﺒﻮب و اﺗﻰ‬ ‫ﻟﻴﺄﺧﺬﻩ ﺟﺬب ﺁﻳﺎت رﺑّﻪ ﻋﻠﯽ ﺷﺄ ٍ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺑﻌﺮﺷﻪ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ ﺗﻀﻴّﻌﻮا اﻣﺮ اﷲ ﺑﻴﻨﮑﻢ دﻋﻮا ﻣﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ و‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬هﺬا ﻳﻮم ﻻ ﺗﻨﻔﻌﮑﻢ ﺧﺰﺁﺋﻦ اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻻ‬ ‫ﺧﺬوا ﻣﺎ اﺗﮑﻢ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫اﻋﺎﻧﺔ اﻷﻣﻢ ﺗﻮﮐّﻠﻮا ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ و ﺗﻮﺟّﻬﻮا اﻟﯽ اﻓﻘﻪ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻌﻠّﻤﮏ رﺑّﮏ‬

‫ﻟﺘﺬﮐﺮﻩ ﺑﻴﻦ ﻋﺒﺎدﻩ و ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﺮّاﺳﺨﻴﻦ‪ .‬ﺗﻮﺟّﻪ وﺟﻪ اﻟﻘﺪم اﻟﯽ ارض اﻟﻨّﻮن و‬ ‫ب ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ اﻓﺮح ﺑﻤﺎ ﻳﺬﮐﺮﮎ اﻟﻔﺮد‬ ‫ﻳﺬﮐﺮ اﻟّﺬﻳﻦ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﺎﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫اﻻﺣﺪ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻻﻋﻠﯽ ﻟﺘﻘﻮم ﻋﻠﯽ ذﮐﺮ ﻣﻮﻟﻴﮏ اﻟّﺬى ﺳﺠﻦ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﺟﻌﻞ اﻟﻠّﻪ اﻟﺴّﺠﻦ ﻗﺼﺮًا ﻣﻦ اﻟﻴﺎﻗﻮت و ﻳﻨﻄﻖ ﻓﻴﻪ‬ ‫ﺐ‬ ‫ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻤﻠﮑﻮت اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬ﮐﻦ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ ﻋﻠﯽ ﺣ ّ‬ ‫ب اﻟﻐﻴﺐ‬ ‫ن اﻟﻨّﺎﻋﻖ ﻳﻨﻌﻖ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺒﺎد دﻋﻪ ﺑﻨﻔﺴﻪ و ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﺤﺒﻞ اﻟّﻠﻪ ر ّ‬ ‫ﻣﻮﻟﺌﮏ ﻻ ّ‬ ‫و اﻟﺸّﻬﻮد‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﺟﺮى ﻣﻦ ﻗﻠﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻣﺂء اﻟﺤﻴﻮان اﺷﺮب و ﻗﻞ ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ‬ ‫اﻟﻪ اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻟﮏ اﻟﺸّﮑﺮ ﻳﺎ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻮﺟﻮد‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺤﻤﻮد ﻳﺬﮐﺮﮎ رﺑّﮏ ﻣﻦ هﺬا‬ ‫ﻦ ﻣﺎ ﻋﻨﺪهﻢ و‬ ‫اﻟﻤﻘﺎم اﻟﻤﺤﻤﻮد و ﻳﻨﺎدﻳﮏ ﺑﻨﺪﺁء ﻟﻮ ﻳﺠﺪ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﻮﺟﻮد ﻋﺮﻓﻪ ﻟﻴﺪﻋ ّ‬ ‫ن ﻓﻰ هﻮﺁء ﻣﺤﺒّﺔ رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮدود‪ .‬اذا ﻓﺰت ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ اﺣﻔﻈﻬﺎ ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻳﻄﻴﺮ ّ‬ ‫اﻗﺮﺋﻬﺎ ﻓﻰ اﻟﻠّﻴﺎﻟﯽ و اﻻﻳّﺎم ﻟﻌﻤﺮ اﻟﻠّﻪ ﺗﺴﺘﻀﻰء ﺑﻬﺎ اﻻﻓﺎق و ﺗﺴﺘﻨﻴﺮ ﺑﻬﺎ اﻟﻘﻠﻮب‪.‬‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻮال اﻟﯽ هﺬا اﻻﻓﻖ اﻟّﺬى‬ ‫اﻳّﺎﮎ ان ﺗﺤﺰﻧﮏ ﺷﺌﻮﻧﺎت اﻟﻌﺎﻟﻢ ﮐﻦ ﻧﺎﻇﺮًا ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﻨﻪ ﻳﻨﺎدى اﻻﺳﻢ اﻻﻋﻈﻢ اﻟﻤﻠﮏ ﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻤﻠﻮﮎ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻋﺒﺎد اﻟﺮّﺣﻤﻦ هﻞ‬ ‫ﺑﻴﻨﮑﻢ ﻣﻦ ذى ﺳﻤﻊ ﻟﻴﺴﻤﻊ ﻧﺪﺁء اﻟﻠّﻪ و هﻞ ﺑﻴﻨﮑﻢ ﻣﻦ ذى ﺑﺼ ٍﺮ ﻟﻴﻨﻈﺮ ﻣﺎ ﻇﻬﺮ‬ ‫ﻓﻰ اﻟﻴﻮم اﻟﻤﻮﻋﻮد‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﻪ ﻳﮑﺘﺐ ﻟﻤﻦ اراد اﺟﺮ ﻟﻘﺂﺋﻪ ﮐﺬﻟﮏ ﻗﻀﻰ اﻻﻣﺮ ﻓﻰ‬ ‫ﻟﻮح ﻣﺤﻔﻮظ‪ .‬ﮐﻢ ﻣﻦ ﻋﺒ ٍﺪ ﺗﻘﺮّب و ﻣﺎ ﻓﺎز و ﮐﻢ ﻣﻦ ﻋﺒﺪ ﻓﺎز ﺑﺎﻟﻠّﻘﺂء اذ ﮐﺎن ﻓﻰ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮ‬ ‫ﻣﻘﺎم ﺑﻌﻴﺪ ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻌﻠّﻤﮑﻢ اﻟﻠّﻪ ﻓﻀ ً‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ارض زﻳّﻨﺖ ﺑﺎﺳﻢ اﻟﻤﻴﻢ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻮح اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬ﻳﺎ اهﻞ اﻟﻤﻴﻢ‬ ‫و اﻟﺰّﺁء اﻓﺮﺣﻮا ﺑﺬﮐﺮ اﻟﻠّﻪ و ﺗﻮﺟّﻬﻮا ﺑﻘﻠﻮب ﻧﻮرﺁء اﻟﯽ ﻣﺸﺮق اﻟﻄﻮر اﻟّﺬى ﻓﻴﻪ‬ ‫ﻳﻨﺎدى ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻈّﻬﻮر اﻟﻤﻠﮏ ﻟﻠّﻪ اﻟﻔﺮد اﻟﻮاﺣﺪ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮ اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫ﺷﺮﺑﻮا رﺣﻴﻖ اﻟﻮﺣﻰ و ﻓﺎزوا ﺑﻌﺮﻓﺎن اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻔﺠﺮ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮑﻢ ﺑﻤﺎ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ اﻧﺘﻢ ﻓﻰ ﻣﻘﺎﻋﺪﮐﻢ و ﻟﺴﺎن اﻟﻤﻈﻠﻮم‬ ‫ﺳﻤﻌﺘﻢ و اﻗﺒﻠﺘﻢ و اﻣﻨﺘﻢ ﺑﺎﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﻳﺬﮐﺮﮐﻢ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻤﻘ ّﺮ اﻟّﺬى ﻳﻄﻮﻓﻪ اﻟﻤﻸ اﻻﻋﻠﯽ ﺛ ّﻢ اهﻞ ﻣﺪﺁﺋﻦ اﻻﺳﻤﺂء و اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫ﻳﻄﻮﻓﻮن ﺣﻮل ﻋﺮش ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬هﻨﻴﺌًﺎ ﻟﮑﻢ و ﻣﺮﻳﺌًﺎ ﻟﮑﻢ ﻳﺎ اﺻﻔﻴﺂء اﻟﻠّﻪ و اﺣﺒّﺂﺋﻪ‬ ‫ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻮﺟﻮهﮑﻢ ﺑﻤﺎ ﺗﻮﺟّﻬﺖ و ﻟﻘﻠﻮﺑﮑﻢ ﺑﻤﺎ اﻗﺒﻠﺖ و ﻟﻨﻔﻮﺳﮑﻢ ﺑﻤﺎ ﻃﺎرت و‬ ‫ﻖ اﻟﻤﺒﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ‬ ‫ﻟﻌﻴﻮﻧﮑﻢ ﺑﻤﺎ رأت و ﻻ ﻟﺴﻨﮑﻢ ﺑﻤﺎ ﻧﻄﻘﺖ ﺑﺜﻨﺂء اﷲ اﻟﻤﻠﮏ اﻟﺤ ّ‬ ‫ن رﺑّﮑﻢ‬ ‫ﻧﻮﺻﻴﮑﻢ ﺑﺎﻻﺳﺘﻘﺎﻣﺔ ﻋﻠﯽ اﻣﺮ اﷲ ﻻﻧﻬﺎ ﺗﻨﻔﻌﮑﻢ ﻓﻰ اﻟﺪّﻧﻴﺎ و اﻻﺧﺮة ا ّ‬ ‫ﺤﻴَﻮان ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻟﺮّﺣﻤﻦ رﻏﻤًﺎ ﻟﻠّﺬﻳﻦ ﮐﻔﺮوا‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻟﻬﻮ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ﺧﺬوا ﮐﺄس اﻟ َ‬ ‫ﺑﺎﻟﺒﺮهﺎن اذ ﻇﻬﺮ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺷﺮﺑﻮا ﻣﻨﻬﺎ ﺗﺎرة ﺑﺎﺳﻤﻰ و‬ ‫ﻃﻮرًا ﺑﺬﮐﺮى اﻟﺒﺪﻳﻊ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺬﮐﺮﮐﻢ ﻣﻦ ﺳﺠﻦ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ اﻟﻠّﻪ و ﮐﺬﻟﮏ‬

‫ﻳﺬﮐﺮﮐﻢ ﻣﻦ اﺳﺘﻘ ّﺮ ﻋﻠﯽ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬اﻟﺒﻬﺎء ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ ﻣﻘﺼﻮد‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪.‬‬ ‫اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬اﻟﺤﻤﺪ ﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫)‪ (٨‬هﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‬ ‫ﻗﺪ اﺣﺎﻃﺖ ارﻳﺎح اﻟﺒﻐﻀﺂء ﺳﻔﻴﻨﺔ اﻟﺒﻄﺤﺂء ﺑﻤﺎ اﮐﺘﺴﺒﺖ اﻳﺪى اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﺑﺎﻗﺮ ﻗﺪ‬ ‫اﻓﺘﻴﺖ ﻋﻠﯽ اﻟّﺬﻳﻦ ﻧﺎح ﻟﻬﻢ ﮐﺘﺐ اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﺷﻬﺪ ﻟﻬﻢ دﻓﺎﺗﺮ اﻻدﻳﺎن ﮐﻠّﻬﺎ و اﻧّﮏ ﻳﺎ‬ ‫اﻳّﻬﺎ اﻟﺒﻌﻴﺪ ﻓﻰ ﺣﺠﺎب ﻏﻠﻴﻆ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﺣﮑﻤﺖ ﻋﻠﯽ اﻟّﺬﻳﻦ ﺑﻬﻢ ﻻح اﻓﻖ اﻻﻳﻤﺎن‬ ‫ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﻄﺎﻟﻊ اﻟﻮﺣﻰ و ﻣﻈﺎهﺮ اﻣﺮ رﺑّﮏ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻟّﺬﻳﻦ اﻧﻔﻘﻮا ارواﺣﻬﻢ و‬ ‫ﻣﺎ ﻋﻨﺪهﻢ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻠﻪ اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ‪ .‬ﻗﺪ ﺻﺎح ﻣﻦ ﻇﻠﻤﮏ دﻳﻦ اﻟﻠّﻪ ﻓﻴﻤﺎ ﺳﻮﻳﻪ و اﻧّﮏ‬ ‫ﺗﻠﻌﺐ و ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻔﺮﺣﻴﻦ‪ .‬ﻟﻴﺲ ﻓﻰ ﻗﻠﺒﻰ ﺑﻐﻀﮏ و ﻻ ﺑﻐﺾ اﺣﺪ ﻣﻦ اﻟﻌﺒﺎد‬ ‫ن اﻟﻌﺎﻟﻢ ﻳﺮاﮎ و اﻣﺜﺎﻟﮏ ﻓﻰ ﺟﻬﻞ ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬اﻧّﮏ ﻟﻮ اﻃّﻠﻌﺖ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻓﻌﻠﺖ‬ ‫ﻻّ‬ ‫ﺖ اﻟﯽ ان‬ ‫ﻻﻟﻘﻴﺖ ﻧﻔﺴﮏ ﻓﻰ اﻟﻨّﺎر او ﺧﺮﺟﺖ ﻣﻦ اﻟﺒﻴﺖ ﻣﺘﻮﺟّﻬًﺎ اﻟﯽ اﻟﺠﺒﺎل و ﻧُﺤ َ‬ ‫رﺟﻌﺖ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم ﻗﺪّر ﻟﮏ ﻣﻦ ﻟﺪن ﻣﻘﺘﺪر ﻗﺪﻳﺮ‪ .‬ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻤﻮهﻮم اﺧﺮق ﺣﺠﺒﺎت‬ ‫اﻟﻈّﻨﻮن و اﻻوهﺎم ﻟﺘﺮى ﺷﻤﺲ اﻟﻌﻠﻢ ﻣﺸﺮﻗﺔ ﻣﻦ هﺬا اﻻﻓﻖ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﻗﺪ ﻗﻄﻌﺖ‬ ‫ﺑﻀﻌﺔ اﻟﺮّﺳﻮل و ﻇﻨﻨﺖ اﻧّﮏ ﻧﺼﺮت دﻳﻦ اﻟﻠّﻪ ﮐﺬﻟﮏ ﺳﻮّﻟﺖ ﻟﮏ ﻧﻔﺴﮏ و اﻧﺖ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ اﺣﺘﺮق ﻣﻦ ﻓﻌﻠﮏ ﻗﻠﻮب اﻟﻤﻸ اﻷﻋﻠﯽ و اﻟّﺬﻳﻦ ﻃﺎﻓﻮا ﺣﻮل‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ذاب ﮐﺒﺪ اﻟﺒﺘﻮل ﻣﻦ ﻇﻠﻤﮏ و ﻧﺎح اهﻞ اﻟﻔﺮدوس ﻓﻰ‬ ‫اﻣﺮاﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ل ﻋﻠﻤﺂء اﻟﻴﻬﻮد و اﻓﺘﻮا ﺑﻪ ﻋﻠﯽ اﻟﺮّوح‬ ‫ى ﺑﺮهﺎن اﺳﺘﺪ ّ‬ ‫ﻣﻘﺎم ﮐﺮﻳﻢ‪ .‬اﻧﺼﻒ ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﺠ ٍﺔ اﻧﮑﺮ اﻟﻔﺮﻳﺴﻴّﻮن و ﻋﻠﻤﺂء اﻻﺻﻨﺎم اذ اﺗﻰ ﻣﺤﻤّﺪ‬ ‫ىﺣّ‬ ‫ﻖ و ﺑﺎ ّ‬ ‫اذ اﺗﻰ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻖ و اﻟﺒﺎﻃﻞ ﺑﻌﺪل اﺿﺂء ﺑﻨﻮرﻩ ﻇﻠﻤﺎت اﻻرض‬ ‫رﺳﻮل اﻟﻠّﻪ ﺑﮑﺘﺎب ﺣﮑﻢ ﺑﻴﻦ اﻟﺤ ّ‬ ‫و اﻧﺠﺬﺑﺖ ﻗﻠﻮب اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ و اﻧّﮏ اﺳﺘﺪﻟﻠﺖ اﻟﻴﻮم ﺑﻤﺎ اﺳﺘﺪ ّ‬ ‫ل ﺑﻪ ﻋﻠﻤﺂء اﻟﺠﻬﻞ ﻓﻰ‬ ‫ذاﮎ اﻟﻌﺼﺮ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﺎﻟﮏ ﻣﺼﺮ اﻟﻔﻀﻞ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺴّﺠﻦ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬اﻧّﮏ‬ ‫اﻗﺘﺪﻳﺖ ﺑﻬﻢ ﺑﻞ ﺳﺒﻘﺘﻬﻢ ﻓﻰ اﻟﻈّﻠﻢ و ﻇﻨﻨﺖ اﻧّﮏ ﻧﺼﺮت اﻟﺪّﻳﻦ و دﻓﻌﺖ ﻋﻦ‬ ‫ﻖ ﻳﻨﻮح ﻣﻦ ﻇﻠﻤﮏ اﻟﻨّﺎﻣﻮس اﻻﮐﺒﺮ و‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺔ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬و ﻧﻔﺴﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﺗﺼﻴﺢ ﺷﺮﻳﻌﺔ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺘﻰ ﺑﻬﺎ ﺳﺮت ﻧﺴﻤﺎت اﻟﻌﺪل ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬هﻞ ﻇﻨﻨﺖ اﻧّﮏ رﺑﺤﺖ ﻓﻴﻤﺎ اﻓﺘﻴﺖ ﻻ و ﺳﻠﻄﺎن اﻻﺳﻤﺂء ﻳﺸﻬﺪ‬ ‫ﻞ ﺷﻰء ﻓﻰ ﻟﻮح ﺣﻔﻴﻆ‪ .‬ﻗﺪ اﻓﺘﻴﺖ ﻋﻠﯽ اﻟّﺬى ﺣﻴﻦ‬ ‫ﺑﺨﺴﺮاﻧﮏ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﻋﻠﻢ ﮐ ّ‬ ‫اﻓﺘﺂﺋﮏ ﻳﻠﻌﻨﮏ ﻗﻠﻤﮏ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻗﻠﻢ اﻟﻠّﻪ اﻻﻋﻠﯽ ﻓﻰ ﻣﻘﺎﻣﻪ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ‬ ‫اﻟﻐﺎﻓﻞ اﻧّﮏ ﻣﺎ راﻳﺘﻨﻰ و ﻣﺎ ﻋﺎﺷﺮت و ﻣﺎ اﻧﺴﺖ ﻣﻌﻰ ﻓﻰ اﻗ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ان ﻓﮑﻴﻒ‬ ‫اﻣﺮت اﻟﻨّﺎس ﺑﺴﺒّﻰ هﻞ اﺗّﺒﻌﺖ ﻓﻰ ذﻟﮏ هﻮﺋﮏ ام ﻣﻮﻟﺌﮏ ﻓﺄت ﺑﺎﻳﺔ ان اﻧﺖ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﺼّﺎدﻗﻴﻦ‪ .‬ﻧﺸﻬﺪ اﻧّﮏ ﻧﺒﺬت ﺷﺮﻳﻌﺔ اﻟﻠّﻪ ورﺁﺋﮏ و اﺧﺬت ﺷﺮﻳﻌﺔ ﻧﻔﺴﮏ اﻧّﻪ ﻻ‬ ‫ﻳﻌﺰب ﻋﻦ ﻋﻠﻤﻪ ﻣﻦ ﺷﻰ ٍء اﻧّﻪ هﻮ اﻟﻔﺮد اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻐﺎﻓﻞ اﺳﻤﻊ ﻣﺎ اﻧﺰﻟﻪ‬

‫ﺖ ﻣﺆﻣﻨًﺎ ﮐﺬﻟﮏ ﺣﮑﻢ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ اﻟﻔﺮﻗﺎن ﻻ ﺗﻘﻮﻟﻮا ﻟﻤﻦ اﻟﻘﻰ اﻟﻴﮑﻢ اﻟﺴّﻼم ﻟﺴ َ‬ ‫ﻣﻦ ﻓﻰ ﻗﺒﻀﺘﻪ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻣﺮ و اﻟﺨﻠﻖ ان اﻧﺖ ﻣﻦ اﻟﺴّﺎﻣﻌﻴﻦ‪ .‬اﻧّﮏ ﻧﺒﺬت ﺣﮑﻢ‬ ‫اﻟﻠّﻪ و اﺧﺬت ﺣﮑﻢ ﻧﻔﺴﮏ ﻓﻮﻳﻞ ﻟﮏ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻐﺎﻓﻞ اﻟﻤﺮﻳﺐ‪ .‬اﻧّﮏ ﻟﻮ ﺗﻨﮑﺮﻧﻰ‬ ‫ى ﺑﺮهﺎن ﻳﺜﺒﺖ ﻣﺎ ﻋﻨﺪﮎ ﻓﺄت ﺑﻪ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻤﺸﺮﮎ ﺑﺎﻟﻠّﻪ و اﻟﻤﻌﺮض ﻋﻦ‬ ‫ﺑﺎ ّ‬ ‫ن اﻟﻌﺎﻟﻢ ﻣﻦ اﻋﺘﺮف ﺑﻈﻬﻮرى‬ ‫ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ اﻟّﺬى اﺣﺎط اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﺠﺎهﻞ اﻋﻠﻢ ا ّ‬ ‫و ﺷﺮب ﻣﻦ ﺑﺤﺮ ﻋﻠﻤﻰ و ﻃﺎر ﻓﻰ هﻮﺁء ﺣﺒّﻰ و ﻧﺒﺬ ﻣﺎ ﺳﻮﺁﺋﻰ و اﺧﺬ ﻣﺎ ﻧﺰّل‬ ‫ﻣﻦ ﻣﻠﮑﻮت ﺑﻴﺎﻧﻰ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬اﻧّﻪ ﺑﻤﻨﺰﻟﺔ اﻟ َﺒﺼَﺮ ﻟﻠﺒﺸﺮ و روح اﻟﺤﻴﻮان ﻟﺠﺴﺪ‬ ‫اﻻﻣﮑﺎن ﺗﻌﺎﻟﯽ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻟّﺬى ﻋﺮّﻓﻪ و اﻗﺎﻣﻪ ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺔ اﻣﺮﻩ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﻤﻸ اﻻﻋﻠﯽ و اهﻞ ﺳﺮادق اﻟﮑﺒﺮﻳﺂء و اﻟّﺬﻳﻦ ﺷﺮﺑﻮا رﺣﻴﻘﻰ‬ ‫ﻳﺼﻠ ّ‬ ‫ى اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻳﺎﺑﺎﻗﺮ اﻧّﮏ ان ﺗﮏ ﻣﻦ اهﻞ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻻﻋﻠﯽ‬ ‫اﻟﻤﺨﺘﻮم ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻟﻘﻮ ّ‬ ‫ﺴﻤﺂء و ان ﻋﺮﻓﺖ ﻋﺠﺰ ﻧﻔﺴﮏ ﺧﺬ اﻋﻨّﺔ هﻮﺋﮏ‬ ‫ﻓﺄت ﺑﺂﻳﺔ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ ﻓﺎﻃﺮ اﻟ ّ‬ ‫ﻞ ﻳﮑّﻔﺮ ﻋﻨﮏ ﺳﻴّﺌﺎﺗﮏ اﻟّﺘﻰ ﺑﻬﺎ اﺣﺘﺮﻗﺖ اوراق اﻟﺴّﺪرة‬ ‫ﺛ ّﻢ ارﺟﻊ اﻟﯽ ﻣﻮﻟﺌﮏ ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻖ ﺳﺘﺮ اﻟﺮّﺑﻮﺑﻴﺔ و ﻏﺮﻗﺖ‬ ‫و ﺻﺎﺣﺖ اﻟﺼّﺨﺮة و ﺑﮑﺖ ﻋﻴﻮن اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﺑﮏ اﻧﺸ ّ‬ ‫اﻟﺴّﻔﻴﻨﺔ و ﻋﻘﺮت اﻟﻨّﺎﻗﺔ و ﻧﺎح اﻟﺮّوح ﻓﻰ ﻣﻘﺎم رﻓﻴﻊ‪ .‬اﺗﻌﺘﺮض ﻋﻠﯽ اﻟّﺬى اﺗﺎﮎ‬ ‫ﺑﻤﺎ ﻋﻨﺪﮎ و ﻋﻨﺪ اهﻞ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﻣﻦ ﺣﺠﺞ اﻟﻠّﻪ و ﺁﻳﺎﺗﻪ اﻓﺘﺢ ﺑﺼﺮﮎ ﻟﺘﺮى اﻟﻤﻈﻠﻮم‬ ‫ﻖ اﻟﻤﺒﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻓﺘﺢ ﺳﻤﻊ ﻓﺆادﮎ ﻟﺘﺴﻤﻊ ﻣﺎ‬ ‫ﻣﺸﺮﻗًﺎ ﻣﻦ اﻓﻖ ارادة اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻠﮏ اﻟﺤ ّ‬ ‫ن اﻟﺴّﺪرة‬ ‫ﻖ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬ا ّ‬ ‫ﺗﻨﻄﻖ ﺑﻪ اﻟﺴّﺪرة اﻟّﺘﻰ ارﺗﻔﻌﺖ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻣﻊ ﻣﺎ ورد ﻋﻠﻴﻬﺎ ﻣﻦ ﻇﻠﻤﮏ و اﻋﺘﺴﺎف اﻣﺜﺎﻟﮏ ﺗﻨﺎدى ﺑﺎﻋﻠﯽ اﻟﻨّﺪﺁء و ﺗﺪع‬ ‫ﻞ اﻟﯽ اﻟﺴّﺪرة اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ و اﻷﻓﻖ اﻷﻋﻠﯽ ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻨﻔﺲ رأت اﻵﻳﺔ اﻟﮑﺒﺮى و‬ ‫اﻟﮑ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻌﺮض اﺛﻴﻢ‪ .‬ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻤﻌﺮض ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﻟﻮ‬ ‫ﻻذن ﺳﻤﻌﺖ ﻧﺪﺁﺋﻬﺎ اﻻﺣﻠﯽ و وﻳﻞ ﻟﮑ ّ‬ ‫ﺗﺮى اﻟﺴّﺪرة ﺑﻌﻴﻦ اﻻﻧﺼﺎف ﻟﺘﺮى اﺛﺎر ﺳﻴﻮﻓﮏ ﻓﻰ اﻓﻨﺎﻧﻬﺎ و اﻏﺼﺎﻧﻬﺎ و‬ ‫ﻞ ﺗﻄّﻠﻊ ﺑﻈﻠﻤﮏ و ﺗﮑﻮن‬ ‫اوراﻗﻬﺎ ﺑﻌﺪ ﻣﺎﺧﻠﻘﮏ اﻟﻠّﻪ ﻟﻌﺮﻓﺎﻧﻬﺎ و ﺧﺪﻣﺘﻬﺎ ﺗﻔﮑّﺮ ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﺘﺂﺋﺒﻴﻦ‪ .‬اﻇﻨﻨﺖ اﻧّﺎ ﻧﺨﺎف ﻣﻦ ﻇﻠﻤﮏ ﻓﺎﻋﻠﻢ ﺛ ّﻢ اﻳﻘﻦ اﻧّﺎ ﻓﻰ اوّل ﻳﻮم ﻓﻴﻪ‬ ‫ارﺗﻔﻊ ﺻﺮﻳﺮ اﻟﻘﻠﻢ اﻻﻋﻠﯽ ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺂء اﻧﻔﻘﻨﺎ ارواﺣﻨﺎ و اﺟﺴﺎدﻧﺎ و‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ و ﻧﻔﺘﺨﺮ ﺑﺬﻟﮏ ﺑﻴﻦ اهﻞ اﻻﻧﺸﺂء و‬ ‫اﺑﻨﺂﺋﻨﺎ و اﻣﻮاﻟﻨﺎ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫اﻟﻤﻸ اﻻﻋﻠﯽ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﺎ ورد ﻋﻠﻴﻨﺎ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺼّﺮاط اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ذاﺑﺖ‬ ‫اﻻﮐﺒﺎد و ﺻﻠﺒﺖ اﻻﺟﺴﺎد و ﺳﻔﮑﺖ اﻟﺪّﻣﺂء و اﻻﺑﺼﺎر ﮐﺎﻧﺖ ﻧﺎﻇﺮة اﻟﯽ اﻓﻖ‬ ‫ﻋﻨﺎﻳﺔ رﺑّﻬﺎ اﻟﺸّﺎهﺪ اﻟﺒﺼﻴﺮ‪ .‬ﮐﻠّﻤﺎ زاد اﻟﺒﻶء زاد اهﻞ اﻟﺒﻬﺎء ﻓﻰ ﺣﺒّﻬﻢ ﻗﺪ ﺷﻬﺪ‬ ‫ﺑﺼﺪﻗﻬﻢ ﻣﺎ اﻧ ّﺰﻟﻪ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ اﻟﻔﺮﻗﺎن ﺑﻘﻮﻟﻪ ﻓﺘﻤﻨّﻮا اﻟﻤﻮت ان ﮐﻨﺘﻢ ﺻﺎدﻗﻴﻦ‪ .‬هﻞ‬ ‫اﻟّﺬى ﺣﻔﻆ ﻧﻔﺴﻪ ﺧﻠﻒ اﻻﺣﺠﺎب ﺧﻴﺮ ام اﻟّﺬى اﻧﻔﻘﻬﺎ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ اﻟﻠّﻪ اﻧﺼﻒ و ﻻ‬ ‫ﺗﮑﻦ ﻓﻰ ﺗﻴﻪ اﻟﮑﺬب ﻟﻤﻦ اﻟﻬﺂﺋﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ اﺧﺬهﻢ ﮐﻮﺛﺮ ﻣﺤﺒّﺔ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻣﺎ‬

‫ﻣﻨﻌﺘﻬﻢ ﻣﺪاﻓﻊ اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻻ ﺳﻴﻮف اﻻﻣﻢ ﻋﻦ اﻟﺘّﻮﺟﻪ اﻟﯽ ﺑﺤﺮ ﻋﻄﺂء رﺑّﻬﻢ اﻟﻤﻌﻄﻰ‬ ‫اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻣﺎ اﻋﺠﺰﻧﻰ اﻟﺒﻶء و ﻣﺎ اﺿﻌﻔﻨﻰ اﻋﺮاض اﻟﻌﻠﻤﺂء ﻧﻄﻘﺖ و اﻧﻄﻖ‬ ‫اﻣﺎم اﻟﻮﺟﻮﻩ ﻗﺪ ﻓﺘﺢ ﺑﺎب اﻟﻔﻀﻞ و اﺗﻰ ﻣﻄﻠﻊ اﻟﻌﺪل ﺑﺂﻳﺎت واﺿﺤﺎت و ﺣﺠﺞ‬ ‫ﺑﺎهﺮات ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬اﺣﻀﺮ ﺑﻴﻦ ﻳﺪى اﻟﻮﺟﻪ ﻟﺘﺴﻤﻊ اﺳﺮار ﻣﺎ‬ ‫ﺳﻤﻌﻪ اﺑﻦ ﻋﻤﺮان ﻓﻰ ﻃﻮر اﻟﻌﺮﻓﺎن ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺄﻣﺮﮎ ﻣﺸﺮق ﻇﻬﻮر رﺑّﮏاﻟﺮّﺣﻤﻦ‬ ‫ﻣﻦ ﺷﻄﺮ ﺳﺠﻨﻪ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬اﻏﺮّﺗﮏ اﻟﺮّﻳﺎﺳﺔ اﻗﺮء ﻣﺎ اﻧﺰﻟﻪ اﻟﻠّﻪ ﻟﻠﺮّﺋﻴﺲ اﻻﻋﻈﻢ‬ ‫ﻣﻠﮏ اﻟﺮّوم اﻟّﺬى ﺣﺒﺴﻨﻰ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺤﺼﻦ اﻟﻤﺘﻴﻦ‪ .‬ﻟﺘﻄّﻠﻊ ﺑﻤﺎ ﻋﻨﺪ اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻣﻦ‬ ‫ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻮاﺣﺪ اﻟﻔﺮد اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬اﺗﻔﺮح ﺑﻤﺎ ﺗﺮى هﻤﺞ اﻻرض ورﺁﺋﮏ اﻧّﻬﻢ‬ ‫اﺗّﺒﻌﻮﮎ ﮐﻤﺎ اﺗّﺒﻊ ﻗﻮم ﻗﺒﻠﻬﻢ ﻣﻦ ﺳﻤّﻰ ﺑﺤﻨّﺎن اﻟّﺬى اﻓﺘﻰ ﻋﻠﯽ اﻟﺮّوح ﻣﻦ دون ﺑﻴّﻨﺔ‬ ‫و ﻻ ﮐﺘﺎب ﻣﻨﻴﺮ‪ .‬اﻗﺮء ﮐﺘﺎب اﻻﻳﻘﺎن و ﻣﺎ اﻧﺰﻟﻪ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻟﻤﻠﮏ ﺑﺎرﻳﺲ و اﻣﺜﺎﻟﻪ‬ ‫ﻟﺘﻄّﻠﻊ ﺑﻤﺎ ﻗﻀﻰ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﺗﻮﻗﻦ ﺑﺎﻧّﺎ ﻣﺎ اردﻧﺎ اﻟﻔﺴﺎد ﻓﻰ اﻻرض ﺑﻌﺪ اﺻﻼﺣﻬﺎ‬ ‫ن رﺑّﻨﺎ‬ ‫اﻧّﻤﺎ ﻧﺬﮐّﺮ اﻟﻌﺒﺎد ﺧﺎﻟﺼًﺎ ﻟﻮﺟﻪ اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ ﺷﺂء ﻓﻠﻴﻘﺒﻞ و ﻣﻦ ﺷﺂء ﻓﻠﻴﻌﺮض ا ّ‬ ‫ﻰ اﻟﺤﻤﻴﺪ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﻌﺸﺮ اﻟﻌﻠﻤﺂء هﺬا ﻳﻮم ﻻ ﻳﻨﻔﻌﮑﻢ ﺷﻰء ﻣﻦ اﻻﺷﻴﺂء‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻟﻬﻮ اﻟﻐﻨ ّ‬ ‫و ﻻ اﺳﻢ ﻣﻦ اﻻﺳﻤﺂء اﻟّﺎ ﺑﻬﺬا اﻻﺳﻢ اﻟّﺬى ﺟﻌﻠﻪ اﻟﻠّﻪ ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮﻩ و ﻣﻄﻠﻊ اﺳﻤﺂﺋﻪ‬ ‫اﻟﺤﺴﻨﻰ ﻟﻤﻦ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻧﺸﺂء ﻧﻌﻴﻤًﺎ ﻟﻤﻦ وﺟﺪ ﻋﺮف اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﮐﺎن ﻣﻦ‬ ‫اﻟﺮّاﺳﺨﻴﻦ‪ .‬و ﻻ ﻳﻐﻨﻴﮑﻢ اﻟﻴﻮم ﻋﻠﻮﻣﮑﻢ و ﻓﻨﻮﻧﮑﻢ و ﻻ زﺧﺎرﻓﮑﻢ و ﻋﺰّﮐﻢ دﻋﻮا‬ ‫ﻞ ورﺁﺋﮑﻢ ﻣﻘﺒﻠﻴﻦ اﻟﯽ اﻟﮑﻠﻤﺔ اﻟﻌﻠﻴﺎ اﻟّﺘﻰ ﺑﻬﺎ ﻓﺼّﻠﺖ اﻟﺰّﺑﺮ و اﻟﺼّﺤﻒ و هﺬا‬ ‫اﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﮑﺘﺎب اﻟﻤﺒﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﻌﺸﺮ اﻟﻌﻠﻤﺂء ﺿﻌﻮا ﻣﺎ اّﻟّﻔﺘﻤﻮﻩ ﻣﻦ ﻗﻠﻢ اﻟﻈّﻨﻮن و اﻻوهﺎم‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ اﺷﺮﻗﺖ ﺷﻤﺲ اﻟﻌﻠﻢ ﻣﻦ اﻓﻖ اﻟﻴﻘﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﺑﺎﻗﺮ اﻧﻈﺮ ﺛ ّﻢ اذﮐﺮ ﻣﺎ ﻧﻄﻖ ﺑﻪ‬ ‫ﻼ ان ﻳﻘﻮل رﺑّﻰ اﻟﻠّﻪ و ﻗﺪ ﺟﺂﺋﮑﻢ ﺑﺎﻟﺒﻴّﻨﺎت ﻣﻦ‬ ‫ﻣﺆﻣﻦ اﻟﮏ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ أ ﺗﻘﺘﻠﻮن رﺟ ً‬ ‫ن‬ ‫رﺑّﮑﻢ و ان ﻳﮏ ﮐﺎذﺑًﺎ ﻓﻌﻠﻴﻪ ﮐﺬﺑﻪ و ان ﻳﮏ ﺻﺎدﻗًﺎ ﻳﺼﺒﮑﻢ ﺑﻌﺾ اﻟّﺬى ﺑﻌﺪﮐﻢ ا ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﻻﻳﻬﺪى ﻣﻦ هﻮ ﻣﺴﺮف ﮐﺬّاب‪ .‬ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻐﺎﻓﻞ ان ﮐﻨﺖ ﻓﻰ رﻳﺐ ﻣﻤّﺎ ﻧﺤﻦ‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ اﻧّﺎ ﻧﺸﻬﺪ ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ ﻗﺒﻞ ﺧﻠﻖ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮهّﺎب‪ .‬و ﻧﺸﻬﺪ اﻧّﻪ ﮐﺎن واﺣﺪًا ﻓﻰ ذاﺗﻪ و واﺣﺪًا ﻓﻰ ﺻﻔﺎﺗﻪ ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻟﻪ‬ ‫ﺷﺒﻪ ﻓﻰ اﻻﺑﺪاع و ﻻ ﺷﺮﻳﮏ ﻓﻰ اﻻﺧﺘﺮاع ﻗﺪ ارﺳﻞ اﻟﺮّﺳﻞ و اﻧﺰل اﻟﮑﺘﺐ‬ ‫ﺾ اﻟﻄّﺮف ﻋﻦ‬ ‫ﻟﻴﺒﺸّﺮوا اﻟﺨﻠﻖ اﻟﯽ ﺳﻮﺁء اﻟﺼّﺮاط‪ .‬هﻞ اﻟﺴّﻠﻄﺎن اﻃّﻠﻊ و ﻏ ّ‬ ‫ﻓﻌﻠﮏ ام اﺧﺬﻩ اﻟﺮّﻋﺐ ﺑﻤﺎ ﻋﻮت ﺷﺮذﻣﺔ ﻣﻦ اﻟﺬّﺋﺎب‪ .‬اﻟّﺬﻳﻦ ﻧﺒﺬوا ﺻﺮاط اﻟﻠّﻪ‬ ‫ن ﻣﻤﺎﻟﮏ اﻻﻳﺮان‬ ‫ورﺁﺋﻬﻢ و اﺧﺬوا ﺳﺒﻴﻠﮏ ﻣﻦ دون ﺑﻴّﻨﻪ و ﻻ ﮐﺘﺎب‪ .‬اﻧّﺎ ﺳﻤﻌﻨﺎ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﺗﺰﻳّﻨﺖ ﺑﻄﺮاز اﻟﻌﺪل ﻓﻠﻤّﺎ ﺗﻔﺮّﺳﻨﺎ وﺟﺪﻧﺎهﺎ ﻣﻄﺎﻟﻊ اﻟﻈّﻠﻢ و ﻣﺸﺎرق اﻻﻋﺘﺴﺎف‪ .‬اﻧّﺎ‬ ‫ﻧﺮى اﻟﻌﺪل ﺗﺤﺖ ﻣﺨﺎﻟﺐ اﻟﻈّﻠﻢ ﻧﺴﺌﻞ اﻟﻠّﻪ ﺑﺎن ﻳﺨﻠّﺼﻪ ﺑﻘﻮّة ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و ﺳﻠﻄﺎن‬ ‫ﻣﻦ ﻟﺪﻧﻪ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻻرﺿﻴﻦ و اﻟﺴّﻤﻮات‪ .‬ﻟﻴﺲ ﻻﺣ ٍﺪ ان‬

‫ﻞ ﻣﻦ ﺗﻮّﺟﻪ اﻟﯽ اﻻﻓﻖ‬ ‫ﻳﻌﺘﺮض ﻋﻠﯽ ﻧﻔﺲ ﻓﻴﻤﺎ ورد ﻋﻠﯽ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﮑ ّ‬ ‫اﻷﻋﻠﯽ ان ﻳﺘﻤﺴّﮏ ﺑﺤﺒﻞ اﻻﺻﻄﺒﺎر و ﻳﺘﻮﮐّﻞ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻤﺨﺘﺎر‪ .‬ﻳﺎ‬ ‫اﺣﺒّﺂء اﻟﻠّﻪ اﺷﺮﺑﻮا ﻣﻦ ﻋﻴﻦ اﻟﺤﮑﻤﺔ و ﺳﻴﺮوا ﻓﻰ رﻳﺎض اﻟﺤﮑﻤﺔ و ﻃﻴﺮوا ﻓﻰ‬ ‫هﻮﺁء اﻟﺤﮑﻤﺔ و ﺗﮑﻠّﻤﻮا ﺑﺎﻟﺤﮑﻤﺔ و اﻟﺒﻴﺎن ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺄﻣﺮﮐﻢ رﺑّﮑﻢ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻠّﺎم‪ .‬ﻳﺎ‬ ‫ﻦ ﺑﻌﺰّﮎ و اﻗﺘﺪارﮎ ﻣﺜﻠﮏ ﮐﻤﺜﻞ ﺑﻘﻴّﺔ اﺛﺮ اﻟﺸّﻤﺲ ﻋﻠﯽ رؤس‬ ‫ﺑﺎﻗﺮ ﻻﺗﻄﻤﺌ ّ‬ ‫ﻰ اﻟﻤﺘﻌﺎل‪ .‬ﻗﺪ اُﺧﺬ ﻋﺰّﮎ و ﻋ ّﺰ‬ ‫اﻟﺠﺒﺎل ﺳﻮف ﻳﺪرﮐﻬﺎ اﻟﺰّوال ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻐﻨ ّ‬ ‫اﻣﺜﺎﻟﮏ و هﺬا ﻣﺎ ﺣﮑﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ا ّم اﻻﻟﻮاح‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻦ ﺣﺎرب اﻟﻠّﻪ و اﻳﻦ ﻣﻦ‬ ‫ﺟﺎدل ﺑﺂﻳﺎﺗﻪ و اﻳﻦ ﻣﻦ اﻋﺮض ﻋﻦ ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ و اﻳﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﻗﺘﻠﻮا اﺻﻔﻴﺂﺋﻪ و ﺳﻔﮑﻮا‬ ‫ﻞ ﺗﺠﺪ ﻧﻔﺤﺎت اﻋﻤﺎﻟﮏ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﺠﺎهﻞ اﻟﻤﺮﺗﺎب‪ .‬ﺑﮑﻢ ﻧﺎح‬ ‫دﻣﺂء اوﻟﻴﺂﺋﻪ ﺗﻔﮑّﺮ ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﻗﻄﺎر‪ .‬ﻳﺎ‬ ‫اﻟﺮّﺳﻮل و ﺻﺎﺣﺖ اﻟﺒﺘﻮل و ﺧﺮﺑﺖ اﻟﺪّﻳﺎر و اﺧﺬت اﻟﻈّﻠﻤﺔ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻋﺮﺷﻪ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﻌﺸﺮ اﻟﻌﻠﻤﺂء ﺑﮑﻢ اﻧﺤ ّ‬ ‫ﻂ ﺷﺄن اﻟﻤﻠّﺔ و ﻧﮑﺲ ﻋﻠﻢ اﻻﺳﻼم و ﺛ ّ‬ ‫ﮐﻠّﻤﺎ اراد ﻣﻤﻴّﺰ ان ﻳﺘﻤﺴّﮏ ﺑﻤﺎ ﻳﺮﺗﻔﻊ ﺑﻪ ﺷﺄن اﻻﺳﻼم ارﺗﻔﻌﺖ ﺿﻮﺿﺂﺋﮑﻢ‬ ‫ﺑﺬﻟﮏ ﻣﻨﻊ ﻋﻤّﺎ اراد و ﺑﻘﻰ اﻟﻤﻠﮏ ﻓﻰ ﺧﺴﺮان ﮐﺒﻴﺮ‪.‬ﻓﺎﻧﻈﺮوا ﻓﻰ ﻣﻠﮏ اﻟﺮّوم‬ ‫ﻦ ارادهﺎ اﻣﺜﺎﻟﮑﻢ ﻓﻠﻤّﺎ اﺷﺘﻌﻠﺖ ﻧﺎرهﺎ و ارﺗﻔﻊ ﻟﻬﻴﺒﻬﺎ‬ ‫اﻧّﻪ ﻣﺎ اراد اﻟﺤﺮب و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻨﺼﻒ ﺑﺼﻴﺮ‪ .‬و ‪.‬زادت وﻳﻼﺗﻬﺎ اﻟﯽ ان‬ ‫ﺿﻌﻔﺖ اﻟﺪّوﻟﺔ و اﻟﻤّﻠﺔ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫اﺧﺬ اﻟﺪّﺧﺎن ارض اﻟﺴ ّﺮ و ﻣﻦ ﺣﻮﻟﻬﺎ ﻟﻴﻈﻬﺮ ﻣﺎ اﻧﺰﻟﻪ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﻟﻮح اﻟﺮّﺋﻴﺲ‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﻗﻀﻰ اﻻﻣﺮ ﻓﻰ اﻟﮑﺘﺎب ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬اﻧّﺎﻟﻠّﻪ و اﻧّﺎ اﻟﻴﻪ‬ ‫راﺟﻌﻮن‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻠﻢ اﻻﻋﻠﯽ دع ذﮐﺮ اﻟﺬّﺋﺐ و اذﮐﺮ اﻟﺮّﻗﺸﺂء اﻟّﺘﻰ ﺑﻈﻠﻤﻬﺎ ﻧﺎﺣﺖ‬ ‫اﻻﺷﻴﺂء و ارﺗﻌﺪت ﻓﺮﺁﺋﺺ اﻻوﻟﻴﺂء ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺄﻣﺮﮎ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم‬ ‫ﻦ اﻧّﮏ ﻣﻦ ال اﻟﺮّﺳﻮل ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫اﻟﻤﺤﻤﻮد‪ .‬ﻗﺪ ﺻﺎﺣﺖ ﻣﻦ ﻇﻠﻤﮏ اﻟﺒﺘﻮل و ﺗﻈ ّ‬ ‫ب ﻣﺎﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن‪ .‬اﻧﺼﻔﻰ ﻳﺎ‬ ‫ﺳﻮّﻟﺖ ﻟﮏ ﻧﻔﺴﮏ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻤﻌﺮض ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫اﻳﺘّﻬﺎ اﻟﺮّﻗﺸﺂء ﺑﺎ ّ‬ ‫ى ﺟﺮم ﻟﺪﻏﺖ اﺑﻨﺂء اﻟﺮّﺳﻮل و ﻧﻬﺒﺖ اﻣﻮاﻟﻬﻢ اﮐﻔﺮت ﺑﺎﻟّﺬى‬ ‫ﺧﻠﻘﮏ ﺑﺎﻣﺮﻩ ﮐﻦ ﻓﻴﮑﻮن‪ .‬ﻗﺪ ﻓﻌﻠﺖ ﺑﺎﺑﻨﺂء اﻟﺮّﺳﻮل ﻣﺎ ﻻﻓﻌﻠﺖ ﻋﺎد و ﺛﻤﻮد ﺑﺼﺎﻟﺢ‬ ‫و هﻮد و ﻻ اﻟﻴﻬﻮد ﺑﺮوح اﻟّﻠﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻮﺟﻮد‪ .‬اﺗﻨﮑﺮ ﺁﻳﺎت رﺑّﮏ اﻟّﺘﻰ اذ ﻧﺰّﻟﺖ‬ ‫ﻣﻦ ﺳﻤﺂء اﻻﻣﺮ ﺧﻀﻌﺖ ﻟﻬﺎ ﮐﺘﺐ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﮐﻠّﻬﺎ ﺗﻔﮑّﺮ ﻟﺘﻄّﻠﻊ ﺑﻔﻌﻠﮏ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻐﺎﻓﻞ‬ ‫اﻟﻤﺮدود‪ .‬ﺳﻮف ﺗﺄﺧﺬﮎ ﻧﻔﺤﺎت اﻟﻌﺬاب ﮐﻤﺎ اﺧﺬت ﻗﻮﻣًﺎ ﻗﺒﻠﮏ اﻧﺘﻈﺮ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ‬ ‫اﻟﻤﺸﺮﮎ ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸّﻬﻮد‪ .‬هﺬا ﻳﻮم اﺧﺒﺮ ﺑﻪ اﻟﻠّﻪ ﺑﻠﺴﺎن رﺳﻮﻟﻪ ﺗﻔﮑّﺮ‬ ‫ﻟﺘﻌﺮف ﻣﺎ اﻧﺰﻟﻪ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ اﻟﻔﺮﻗﺎن و ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻮح اﻟﻤﺴﻄﻮر‪ .‬هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ‬ ‫اﺗﻰ ﻣﺸﺮق اﻟﻮﺣﻰ ﺑﺂﻳﺎت ﺑﻴّﻨﺎت ﻋﺠﺰ ﻋﻦ اﺣﺼﺂﺋﻬﺎ اﻟﻤﺤﺼﻮن‪ .‬هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ‬ ‫ﻞ ذى ﺑﺼﺮ اﻟﯽ‬ ‫ﻞ ذى ﺷ ّﻢ ﻋﺮف ﻧﺴﻤﺔ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ اﻻﻣﮑﺎن و ﺳﺮع ﮐ ّ‬ ‫وﺟﺪ ﮐ ّ‬ ‫ﻓﺮات رﺣﻤﺔ رﺑّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻤﻠﻮﮎ‪ .‬ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻐﺎﻓﻞ ﺗﺎﻟّﻠﻪ ﻗﺪ رﺟﻊ ﺣﺪﻳﺚ اﻟﺬّﺑﺢ و‬

‫اﻟﺬّﺑﻴﺢ ﺗﻮّﺟﻪ اﻟﯽ ﻣﻘ ّﺮ اﻟﻔﺪﺁء و ﻣﺎ رﺟﻊ ﺑﻤﺎ اﮐﺘﺴﺒﺖ ﻳﺪﮎ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻤﺒﻐﺾ اﻟﻌﻨﻮد‪.‬‬ ‫ﻂ ﺷﺄن اﻻﻣﺮ ﻻ و اﻟّﺬى ﺟﻌﻠﻪ اﻟﻠّﻪ ﻣﻬﺒﻂ اﻟﻮﺣﻰ ان اﻧﺖ ﻣﻦ‬ ‫اﻇﻨﻨﺖ ﺑﺎﻟﺸّﻬﺎدة ﻳﻨﺤ ّ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻳﻔﻘﻬﻮن‪ .‬وﻳﻞ ﻟﮏ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻤﺸﺮﮎ ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﻟﻠّﺬﻳﻦ اﺗّﺨﺬوﮎ اﻣﺎﻣًﺎ ﻻﻧﻔﺴﻬﻢ‬ ‫ﻣﻦ دون ﺑﻴّﻨﻪ و ﻻ ﮐﺘﺎب ﻣﺸﻬﻮد‪ .‬ﮐﻢ ﻣﻦ ﻇﺎﻟﻢ ﻗﺎم ﻋﻠﯽ اﻃﻔﺂء ﻧﻮر اﷲ ﻗﺒﻠﮏ و‬ ‫ﮐﻢ ﻣﻦ ﻓﺎﺟﺮ ﻗﺘﻞ و ﻧﻬﺐ اﻟﯽ ان ﻧﺎﺣﺖ ﻣﻦ ﻇﻠﻤﻪ اﻻﻓﺌﺪة و اﻟﻨّﻔﻮس‪ .‬ﻗﺪ ﻏﺎﺑﺖ‬ ‫ﻦ اﻟﻘﻮم هﻢ ﻻ‬ ‫ﺷﻤﺲ اﻟﻌﺪل ﺑﻤﺎ اﺳﺘﻮى هﻴﮑﻞ اﻟﻈﻠﻢ ﻋﻠﯽ ارﻳﮑﺔ اﻟﺒﻐﻀﺂء و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻳﺸﻌﺮون‪ .‬ﻗﺪ ﻗﺘﻞ اﺑﻨﺂء اﻟﺮّﺳﻮل و ﻧﻬﺐ اﻣﻮاﻟﻬﻢ ﻗﻞ هﻞ اﻻﻣﻮال ﮐﻔﺮت ﺑﺎﻟﻠّﻪ ام‬ ‫ﻣﺎﻟﮑﻬﺎ ﻋﻠﯽ زﻋﻤﮏ اﻧﺼﻒ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﺠﺎهﻞ اﻟﻤﺤﺠﻮب‪ .‬ﻗﺪ اﺧﺬت اﻻﻋﺘﺴﺎف و‬ ‫ﻧﺒﺬت اﻻﻧﺼﺎف ﺑﺬﻟﮏ ﻧﺎﺣﺖ اﻻﺷﻴﺂء و اﻧﺖ ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ﻗﺘﻠﺖ اﻟﮑﺒﻴﺮ و‬ ‫ﻦ اﻧّﮏ ﺗﺄﮐﻞ ﻣﺎ ﺟﻤﻌﺘﻪ ﺑﺎﻟﻈّﻠﻢ ﻻ و ﻧﻔﺴﻰ ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺨﺒﺮﮎ‬ ‫ﻧﻬﺒﺖ اﻟﺼّﻐﻴﺮ هﻞ ﺗﻈ ّ‬ ‫اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻻ ﻳﻐﻨﻴﮏ ﻣﺎ ﻋﻨﺪﮎ و ﻣﺎ ﺟﻤﻌﺘﻪ ﺑﺎﻻﻋﺘﺴﺎف ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ رﺑّﮏ‬ ‫اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ﻗﺪ ﻗﻤﺖ ﻋﻠﯽ اﻃﻔﺂء ﻧﻮر اﻻﻣﺮ ﺳﻮف ﺗﻨﺨﻤﺪ ﻧﺎرﮎ اﻣﺮًا ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ اﻧّﻪ هﻮ‬ ‫اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻻﺗﻌﺠﺰﻩ ﺷﺌﻮﻧﺎت اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻻ ﺳﻄﻮة اﻻﻣﻢ ﻳﻔﻌﻞ ﻣﺎ ﻳﺸﺂء ﺑﺴﻠﻄﺎﻧﻪ‬ ‫و ﻳﺤﮑﻢ ﻣﺎ ﻳﺮﻳﺪ‪ .‬ﺗﻔﮑّﺮ ﻓﻰ اﻟﻨّﺎﻗﺔ ﻣﻊ اﻧّﻬﺎ ﻣﻦ اﻟﺤﻴﻮان رﻓﻌﻬﺎ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم‬ ‫ﻧﻄﻖ اﻟﺴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﺑﺬﮐﺮهﺎ و ﺛﻨﺂﺋﻬﺎ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫ﻻرض ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ زﻳّﻨﺎ اﻓﺎق ﺳﻤﺂء اﻟﻠّﻮح ﺑﺸﻤﻮس‬ ‫اﻟﮑﻠﻤﺎت ﻧﻌﻴﻤًﺎ ﻟﻤﻦ ﻓﺎز ﺑﻬﺎ و اﺳﺘﻀﺂء ﺑﺎﻧﻮارهﺎ و وﻳﻞ ﻟﻠﻤﻌﺮﺿﻴﻦ و وﻳﻞ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻟﻠﻤﻨﮑﺮﻳﻦ و وﻳﻞ ﻟﻠﻐﺎﻓﻠﻴﻦ اﻟﺤﻤﺪ ﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫)‪(٩‬هﻮ اﻟﻈّﺎهﺮ اﻟﻨّﺎﻃﻖ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‬ ‫ﺷﻬﺪت ﺳﺪرة اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ ﻟﻤﻦ ﻇﻬﺮ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻧﺸﺂء ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ ﻟﻢ ﻳﺰل‬ ‫ﮐﺎن ﻣﻘﺪّﺳًﺎ ﻋﻦ اﻟﺬّﮐﺮ و اﻟﺜّﻨﺂء و ﻣﻨﺰّهًﺎ ﻋﻦ ادراﮎ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺂء‬ ‫اﻧّﻪ هﻮ اﻟﻐﻴﺐ اﻟﻤﮑﻨﻮن و اﻟﺮّﻣﺰ اﻟﻤﺨﺰون و اﻧّﻪ هﻮ اﻟّﺬى ﺗﺰﻳّﻨﺖ ﺑﺬﮐﺮﻩ ﮐﺘﺐ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻢ و اﺧﺒﺮ ﺑﻪ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ اﻟﻔﺮﻗﺎن ﻳﻮم ﻳﻘﻮم اﻟﻨّﺎس ﻟﺮ ّ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﻬﺪى ﻗﺪ‬ ‫ﺣﻀﺮ ﮐﺘﺎﺑﮏ ﻟﺪى اﻟﻤﻈﻠﻮم و ﻗﺮﺋﻪ اﻟﻌﺒﺪ اﻟﻘﺂﺋﻢ ﻟﺪى اﻟﻌﺮش اﻧﺖ اﻟّﺬى اﻋﺘﺮﻓﺖ‬ ‫ﺑﻤﺎ اﻋﺘﺮف ﺑﻪ اﻟﻠّﻪ و ﻧﻄﻘﺖ ﺑﻤﺎ ﻧﻄﻖ ﺑﻪ اﻟﻘﻠﻢ اﻷﻋﻠﯽ ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺂء‬ ‫ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻌﻴﻨﮏ ﺑﻤﺎ رأت اﻵﻳﺔ اﻟﮑﺒﺮى و ﻻذﻧﮏ ﺑﻤﺎ ﺳﻤﻌﺖ ﻧﺪﺁﺋﻰ اﻷﺣﻠﯽ و‬ ‫ﻟﻘﻠﺒﮏ ﺑﻤﺎ اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻓﻘﻰ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬اﻧّﺎ رﺑّﻴﻨﺎﮎ و هﺪﻳﻨﺎﮎ و اﺳﻤﻌﻨﺎﮎ و ﻋﺮّﻓﻨﺎﮎ‬ ‫ل‬ ‫ﻞ ﻋﺎﻟﻢ و ز ّ‬ ‫ﻞ ﺑﻨﻴﺎن و اﺿﻄﺮب ﻓﺆاد ﮐ ّ‬ ‫هﺬا اﻟﻈّﻬﻮر اﻟّﺬى اذ ﻇﻬﺮ ﺗﺰﻋﺰع ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺟﺒﻞ ﺑﺎذخ رﻓﻴﻊ‪ .‬اﻧّﺎ وﺟﺪﻧﺎ ﻣﻨﮏ ﻋﺮف اﻟﺨﻠﻮص‬ ‫ﻞ ﻋﺎرف و ﻧﺴﻒ ﮐ ّ‬ ‫ﻗﺪم ﮐ ّ‬ ‫ذﮐﺮﻧﺎﮎ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﻓﻰ هﺬا اﻟﺤﻴﻦ اﻟّﺬى ﻳﻨﻄﻖ ﻓﻴﻪ ﻣﮑﻠّﻢ اﻟﻄّﻮر ﻋﻠﯽ ﻏﺼﻦ‬

‫اﻟﻈّﻬﻮر اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬اﻓﺮح ﺑﻬﺬا اﻟﻠّﻮح اﻟّﺬى ﺗﻀﻮّع ﻣﻨﻪ ﻋﺮف‬ ‫ﻋﻨﺎﻳﺔ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ اﻻﻣﮑﺎن ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﮐﺘﺎب ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬و اﺷﮑﺮ ﺑﻤﺎ‬ ‫ﻳﺬﮐﺮﮎ ا ّم اﻟﮑﺘﺎب ﻣﻦ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟّﺬى ﺳﻤّﻰ ﺑﺎﻻﺳﻤﺂء اﻟﺤﺴﻨﻰ ﻓﻰ ﮐﺘﺎب اﻟﻠّﻪ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ﻓﺰت ﺑﻤﺎ ﻻﻳﻨﻘﻄﻊ ﻋﺮﻓﻪ ﺑﺪوام اﻟﻠّﻪ ﻣﻘﺼﻮدﮎ و ﻣﻘﺼﻮد ﻣﻦ‬ ‫ر ّ‬ ‫ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ﮐﻨﺖ ﺻﺎﻣﺘًﺎ اﻧﻄﻘﮏ ﻧﺪﺁﺋﻪ اﻷﺣﻠﯽ و ﮐﻨﺖ راﻗﺪًا‬ ‫ﻖ و ﮐﻨﺖ ﻗﺎﻋﺪًا اﻗﺎﻣﺘﮏ ﻳﺪ ﻗﺪرة رﺑّﮏ‬ ‫اﻳﻘﻈﺘﮏ اﻟﺼّﻴﺤﺔ اﻟّﺘﻰ ارﺗﻔﻌﺖ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬هﻞ ﺗﻘﺪر ان ﺗﺸﮑﺮﻩ ﺑﻤﺎ ﻳﻠﻴﻖ ﻟﻬﺬا اﻟﻔﻀﻞ اﻻﻋﻈﻢ ﻗﻞ ﻻﺣﻮل و ﻻ‬ ‫ﻗﻮّة اﻟّﺎ ﺑﮏ ﻳﺎ ﻣﺤﺒﻮب اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻻ ﻃﻮل و ﻻ ﻗﺪرة اﻟّﺎ ﺑﺴﻠﻄﺎﻧﮏ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﻇﻬﺮت ﻟﺌﺎﻟﺊ اﻟﻌﺮﻓﺎن ﻣﻦ ﻋﻤّﺎن رﺣﻤﺔ رﺑّﮏ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬ﻗﺪ ﻗﺪّر ﻟﮏ ﻣﻦ‬ ‫ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ ﻣﺎ ﺗﻔﺮح ﺑﻪ اﻓﺌﺪة اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬ﻳﺸﻬﺪ ﻗﻠﻤﻰ اﻻﻋﻠﯽ ﺑﺎﻧّﮏ ﺳﻤﻌﺖ اﻟﻨّﺪﺁء و‬ ‫ﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻌﻴﺪ‪ .‬اﻟﺒﻬﺎء ﻋﻠﻴﮏ و ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻗﺒﻠﺖ اﻟﯽ اﻓﻖ اﻻﻣﺮ اذ اﻋﺮض ﻋﻨﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﺿﻠﻌﮏ اﻟّﺘﻰ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﻴﻬﺎ ﻟﺤﺎظ ﻋﻨﺎﻳﺔ رﺑّﮏ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﺑﺸّﺮهﺎ ﺑﻌﻨﺎﻳﺔ رﺑّﻬﺎ ﻟﺘﻔﺮح‬ ‫ﺑﻬﺬا اﻟﺬﮐّﺮ اﻟّﺬى ﻳﺠﺪ ﻣﻨﻪ اﻟﻤﺨﻠﺼﻮن ﻋﺮف ﻗﻤﻴﺺ ﻓﻀﻞ رﺑّﻬﻢ اﻟﻤﻌﻄﻰ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫اﻟﺤﮑﻴﻢ اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮ هﺎﺷﻤًﺎ اﻟّﺬى ﮐﺎن ﻣﺬﮐﻮرًا ﻓﻰ ﮐﺘﺎﺑﮏ ﻟﻴﻔﺮح ﺑﺬﮐﺮ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ‬ ‫اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻳﺎ هﺎﺷﻢ اﺳﻤﻊ ﻧﺪﺁء رﺑّﮏ اﻻﺑﻬﻰ ﻣﻦ اﻻﻓﻖ اﻻﻋﻠﯽ ﻋﻠﯽ اﻟﺒﻘﻌﺔ اﻟﻨّﻮرﺁء‬ ‫اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮدود‪ .‬ﻗﺪ ﺧﻠﻖ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﻟﻬﺬا اﻟﻈّﻬﻮر اﻻﻋﻈﻢ ﻓﻠﻤّﺎ ﻇﻬﺮ‬ ‫ﻞ ﺟﺎهﻞ ﻣﺮدود‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻرض هﺬا‬ ‫ﻞ ﻏﺎﻓﻞ و اﻧﮑﺮﻩ ﮐ ّ‬ ‫ﻖ اﻋﺮض ﻋﻨﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻳﻮم اﻟﺬّﮐﺮ و اﻟﺜّﻨﺂء و هﺬا ﻳﻮم اﻟﻨّﺪاء ﮐﻴﻒ اﻧﺘﻢ ﻻﺗﺴﻤﻌﻮن هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ اﻧﺎر اﻻﻓﻖ‬ ‫اﻷﻋﻠﯽ ﺑﺎﻧﻮار ﻇﻬﻮر ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺎء ﮐﻴﻒ اﻧﺘﻢ ﻻﺗﻨﻈﺮون ﻟﻌﻤﺮى هﺬا ﻳﻮم اﻟﺒﻴﺎن‬ ‫ﻦ اﻟﻘﻮم اﮐﺜﺮهﻢ ﻻ‬ ‫و اﻧﺘﻢ ﺻﺎﻣﺘﻮن‪ .‬و هﺬا ﻳﻮم اﻧﺰل اﻟﻠّﻪ ذﮐﺮﻩ ﻓﻰ ﮐﺘﺒﻪ و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻖ ﻋﻠّﺎم اﻟﻐﻴﻮب‬ ‫ﺚ ﺑﺬﻳﻞ ﻋﻨﺎﻳﺔ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻳﺸﻌﺮون‪ .‬ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﻌﺮوة ﻓﻀﻞ رﺑّﮏ و ﺗﺸﺒ ّ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻋﻨﺪى ﻋﻠﻴﮏ ﻟﺘﺸﮑﺮ رﺑّﮏ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻮﺟﻮد‪ .‬و‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻄﻖ ﻟﺴﺎﻧﻰ ﻓﻀ ً‬ ‫ﻰ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺳﻤﺂء اﻟّﺬى اراد ان ﻳﺸﺮب رﺣﻴﻘﻰ اﻟﻤﺨﺘﻮم‬ ‫ﻧﺬﮐﺮ ﻣﻦ ﺳﻤّﻰ ﺑﻌﻠ ّ‬ ‫ﻳﺎ ﻋﻠﯽ اﺳﻤﻊ ﻧﺪﺁﺋﻰ ﻣﻦ ﺷﻄﺮ ﺳﺠﻨﻰ ا ّﻧﻪ ﻳﺬﮐﺮﮎ ﺑﻤﺎ ﺗﻔﺮح ﺑﻪ اﻻﻓﺌﺪة و اﻟﻘﻠﻮب‬ ‫و اﻓﺘﺢ ﺑﺼﺮﮎ ﻟﺘﺮى ﺁﻳﺎﺗﻰ اﻟﮑﺒﺮى و اﻓﻘﻰ اﻻﻋﻠﯽ ﺛ ّﻢ اﻗﺒﻞ ﺑﺴﻤﻌﮏ ﻟﺘﺴﻤﻊ ﻧﺪﺁء‬ ‫اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻرض هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﺗﻨﻄﻖ اﻻﺷﻴﺂء ﮐﻠّﻬﺎ اﻟﻤﻠﮏ‬ ‫ﻖ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻻ ﺗﻘﻮم ﻣﻌﻪ ﺟﻨﻮد اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻻ‬ ‫ﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻤﻠﻮﮎ‪ .‬اﻧّﻪ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﺗﺨ ّﻮﻓﻪ ﻣﺪاﻓﻊ اﻻﻣﻢ ﻳﻨﻄﻖ ﺑﺎﻋﻠﯽ اﻟﻨّﺪﺁء ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺂء ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ اﺗﻰ‬ ‫اﻟﻤﻘﺼﻮد ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﺸﻬﻮد‪ .‬ﻗﻢ ﺑﺎﻻﺳﺘﻘﺎﻣﺔ اﻟﮑﺒﺮى ﻋﻠﯽ اﻣﺮ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻮرى ﺛ ّﻢ‬ ‫اﺧﺮق اﻻﺣﺠﺎب ﺑﺎﺳﻢ رﺑّﮏ ﺳﻠﻄﺎن اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸّﻬﻮد اﻳّﺎﮎ ان ﺗﻤﻨﻌﮏ ﺣﺠﺒﺎت‬ ‫اﻻﻣﻢ ﻋﻦ اﻻﺳﻢ اﻻﻋﻈﻢ اﻧﻈﺮ ﺛ ّﻢ اذﮐﺮ اذ اﺗﻰ ﻣﺤﻤّﺪ رﺳﻮل اﻟﻠّﻪ اﻧﮑﺮﻩ ﻋﻠﻤﺂء‬

‫ﻞ ﻣﻦ ﺳ ّﻢ‬ ‫اﻟﻌﺼﺮ و اذ اﺗﻰ اﻟﺮّوح اﻋﺮض ﻋﻨﻪ ﻋﻠﻤﺂء اﻟﻴﻬﻮد‪ .‬ﻟﻮ ﻳﻨﺼﻒ اﺣﺪ اﻗ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫اﻻﺑﺮة ﻳﻘﻮم و ﻳﺼﻴﺢ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺒﺎد ﺑﻬﺬا اﻻﺳﻢ اﻟّﺬى ﺑﻪ ﺳﺮع اﻟﻤﻮﺣّﺪون اﻟﯽ ﻇ ّ‬ ‫ى اﻣﺮ ﻳﺜﺒﺖ ﻣﺎ ﻋﻨﺪﻩ و‬ ‫رﺣﻤﺔ رﺑّﻬﻢ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻐﻔﻮر‪ .‬ﻟﻮ ﻳﻨﮑﺮاﺣﺪ هﺬا اﻻﻣﺮ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻦ ﻗﻠﺒﻪ ﮐﺬﻟﮏ ﺻﺮّﻓﻨﺎ اﻵﻳﺎت و اﻧﺰﻟﻨﺎهﺎ ﻟﮏ ﻟﺘﺸﮑﺮ رﺑّﮏ‬ ‫ى ﺑﺮهﺎن ﻳﻄﻤﺌ ّ‬ ‫ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻞاﻟﻮﺟﻮد‪.‬‬ ‫ﻼ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ و ﻣﻨﻘﻄﻌ ًﺎ ﻋﻦﮐ ّ‬ ‫ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻤﻠﮑﻮت دع اﻟﻌﺎﻟﻢ ورﺁﺋﮏ ﻣﻘﺒ ً‬ ‫ﻦ اﻟﻘﻮم ﻻ ﻳﻔﻘﻬﻮن ‪.‬اﻧّﮏ اذا‬ ‫هﺬاﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﺗﻨﺎدىاﻟﺤﺠّﺔ و ﻳﺼﻴﺢ اﻟﺒﺮهﺎن و ﻟﮑ ّ‬ ‫ل وﺟﻬﮏ ﺷﻄﺮ اﻟﻠّﻪ و ﻗﻞ‬ ‫وﺟﺪت ﻋﺮف اﻟﻘﻤﻴﺺ و ﺳﻤﻌﺖ ﻧﺪﺁء اﻟﻤﻈﻠﻮم و ّ‬ ‫اﺷﻬﺪ اﻧّﮏ ﻇﻬﺮت و اﻇﻬﺮت اﻣﺮﮎ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﮑﻨﻮن‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺤﻤﻮد ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﻴﮏ‬ ‫اﻟﻤﺤﺒﻮب و ﻳﻨﺎدﻳﮏ ﻣﻦ ﺷﻄﺮ ﺑﻴﺘﻪ اﻟﻤﻌﻤﻮر و ﻳﺬﮐﺮﮎ ﺑﻤﺎ اﻧﺰﻟﻪ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ‬ ‫ﻞ ﻓﺎﺟﺮ ﻣﺮﺗﺎب‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﻓﺎز‬ ‫اﻟﮑﺘﺎب‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮ اﻟّﺬﻳﻦ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﻧﺘﺮﮎ ﮐ ّ‬ ‫ﺴﺠﻦ اﻟّﺬى ﻳﻄﻮﻓﻪ اﻟﻤﻼء‬ ‫ﺑﺎﻟﮑﻠﻤﺔ اﻟﻌﻠﻴﺎ اﻟّﺘﻰ ﻧﻄﻖ ﺑﻬﺎ ﻟﺴﺎن اﻟﮑﺒﺮﻳﺂء ﻓﻰ هﺬا اﻟ ّ‬ ‫ﻰ و اﻻﺷﺮاق‪ .‬اﻧّﺎ وﺟﺪﻧﺎ اﻗﺒﺎﻟﮏ اﻗﺒﻠﻨﺎ اﻟﻴﮏ و ذﮐﺮﻧﺎﮎ ﺑﻤﺎ‬ ‫اﻻﻋﻠﯽ ﻓﻰ اﻟﻌﺸ ّ‬ ‫ﻳﺒﻘﻰ ﺑﻪ ذﮐﺮﮎ ﺑﺪوام اﺳﻤﺂء رﺑّﮏ ﻣﻨﺰل اﻵﻳﺎت اﺣﻔﻆ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم ﺑﺎﻻﺳﻢ اﻻﻋﻈﻢ‬ ‫اﻟّﺬى ﻳﻨﻄﻖ ﻓﻰ اﻋﻠﯽ اﻟﻤﻘﺎم‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﻮﺻﻴﮏ و اﻟّﺬﻳﻦ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﻤﺎ ﺗﺮﺗﻔﻊ ﺑﻪ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ب اﻻرﺑﺎب‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﻗﺎم ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺔ اﻻﻣﺮ و ﻋﻤﻞ ﺑﻤﺎ اﻣﺮ ﺑﻪ ﻓﻰ اﻟﮑﺘﺎب‪.‬‬ ‫ر ّ‬ ‫ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ ﻗﺒﻞ رﺿﺎ ﻳﺬﮐﺮﮎ ﻣﻮﻟﯽ اﻻﺳﻤﺂء ﻟﺘﺸﮑﺮ رﺑّﮏ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬اﻧّﺎ‬ ‫ﻧﻮﺻﻴﮏ و اﻟّﺬﻳﻦ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﺎﻟﻌﻤﻞ اﻟﺨﺎﻟﺺ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻴﻮم اﻟّﺬى ﮐﺎن ﻣﺬﮐﻮرًا ﻓﻰ‬ ‫ﮐﺘﺐ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ﺧﺬ ﻟﻮح اﻟﻠّﻪ ﺑﻘﻮّة ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﺛ ّﻢ اﻋﻤﻞ ﺑﻤﺎ اﻣﺮت ﺑﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﻖ اﻟّﺬى اذ ﻇﻬﺮ‬ ‫ﻟﺪن اﻣﺮ ﺣﮑﻴﻢ‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان ﺗﻤﻨﻌﮏ ﺣﺠﺒﺎت اﻟﺨﻠﻖ ﻋﻦ هﺬا اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ هﺬا ﻳﻮم اﻻﻋﻤﺎل و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻧﺎدت اﻟﺬرّات اﻟﻤﻠﮏ ﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻘﻮم اﮐﺜﺮهﻢ ﻣﻦ اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ و هﺬا ﻳﻮم اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ هﺬا ﻳﻮم اﻟﻌﺮﻓﺎن و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﺿﻌﻮا ﻣﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ ﻣﻦ اﻟﻈّﻨﻮن و اﻻوهﺎم و ﺗﻤﺴّﮑﻮا ﺑﻤﺎ‬ ‫ﻞ ﻣﺪر‬ ‫ﻞ ﺣﺠﺮ و ﻧﻄﻖ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺻﺨﺮة و ﺗﺤﺮّﮎ ﮐ ّ‬ ‫اﻣﺮﺗﻢ ﺑﻪ ﻓﻰ ﮐﺘﺎب ﮐﺮﻳﻢ‪ .‬ﻗﺪ ﻗﺎم ﮐ ّ‬ ‫ى ﮐﺴّﺮ اﺻﻨﺎم‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس ﻓﻰ ﺣﺠﺎب ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻘﻮ ّ‬ ‫ﻣﻦ ﻧﻔﺤﺎت اﻵﻳﺎت و ﻟﮑ ّ‬ ‫ى اﻟﻐﺎﻟﺐ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻳﺎﻣﺤﻤّﺪ ﻗﺒﻞ ﺻﺎدق ﻗﺪ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﻴﮏ وﺟﻪ‬ ‫اﻟﻈّﻨﻮن ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻟﻘﻮ ّ‬ ‫اﻟﻤﻈﻠﻮم ﺑﻤﺎ اﻗﺒﻠﺖ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬اﺣﻤﺪ اﻟﻠّﻪ ﺑﻤﺎ ﺟﺮى ذﮐﺮﮎ ﻣﻦ ﻗﻠﻤﻪ‬ ‫ﻞ ذى ﺷ ّﻢ ﻋﺮف اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻻﻋﻠﯽ و ﻓﻀّﻠﮏ ﺑﻬﺬا اﻟﻠّﻮح اﻟﻤﺤﺘﻮم‪ .‬اﻟّﺬى ﻳﺠﺪ ﻣﻨﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻤﻠﮑﻮت‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﻮﺻﻴﮏ و اﻟّﺬﻳﻦ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﺎﻻﻣﺎﻧﺔ و اﻟﺼّﺪاﻗﺔ و ﻣﺎ ﻳﺮﺗﻔﻊ ﺑﻪ‬ ‫ب ﻣﺎﮐﺎن و ﻣﺎﻳﮑﻮن‪ .‬اﺟﻬﺪ ﻟﻴﻈﻬﺮ ﻣﻨﮏ ﻣﺎ ﻳﺜﺒﺖ ﺑﻪ ذﮐﺮﮎ ﻓﻰ ﻟﻮح‬ ‫اﻣﺮ اﷲ ر ّ‬ ‫ﻼ ﺑﻤﺎ اﻣﺮت ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫ﻣﺤﻔﻮظ‪ .‬ﮐﻦ ﻧﺎﻃﻘًﺎ ﻟﻮﺟﻪ رﺑّﮏ و ﻋﺎﻣ ً‬ ‫ﻞ اﺳﻢ ﺁﻣﻦ ﺑﺎﻟﻠّﻪ ان ﻳﻌﻤﻞ ﺑﻤﺎ اﻣﺮ ﺑﻪ ﻓﻰ اﻟﮑﺘﺎب اﻻﻗﺪس اﻟّﺬى‬ ‫اﻟﻮدود‪ .‬ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﮑ ّ‬

‫ﻖ ﻋﻠّﺎم اﻟﻐﻴﻮب‪ .‬ﻳﺎ ﻋﻠﯽ ﻗﺒﻞ ﻣﺤﻤّﺪ اﺷﻬﺪ ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ‬ ‫ﻧﺰّل ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﺤ ّ‬ ‫ﺴ ّﺮ اﻟﻤﺨﺰون و هﻮ اﻟّﺬى ﺑﺸّﺮ‬ ‫اﻟّﺎ هﻮ و اﻟّﺬى ﻳﻨﻄﻖ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻐﻴﺐ اﻟﻤﮑﻨﻮن و اﻟ ّ‬ ‫ﺑﻪ رﺳﻞ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻟﻌﻤﺮاﻟﻠّﻪ ﻗﺪ اﺗﻰ اﻟﻴﻮم و اﻟﻘﻮم ﻋﻨﻪ ﻣﻌﺮﺿﻮن‪ .‬و‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ ﻻ ﻳﻔﻘﻬﻮن‪ .‬ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﮑﺘﺎب اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ‬ ‫اﺗﻰ ﺣﻴﻦ ﻣﻨﺎص و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻖ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﻦ ﺗﻮّﺟﻪ اﻟﻴﮏ ﻣﻦ ﺑﻴﺘﻪ اﻟﻤﻌﻤﻮر‪ .‬ﻗﻞ هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ‬ ‫ﻳﮑﻔﻴﮏ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻳﻨﺎدى اﻟﺼّﻮر ﻗﺪ اﺗﻰ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻈّﻬﻮر و ﻳﻨﻄﻖ ﻣﮑﻠّﻢ اﻟﻄّﻮر اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﺒﻮب ﻗﺪ ﺷﻬﺪت اﻻﺷﻴﺂء ﻟﻤﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء و ﻳﺼﻴﺢ اﻟﻤﻴﺰان ﻓﻰ ﻗﻄﺐ‬ ‫ﻦ اﻟﻘﻮم ﻋﻨﻪ ﻣﻌﺮﺿﻮن‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻘﻠﺐ اﻗﺒﻞ و‬ ‫اﻻﻣﮑﺎن ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ اﺗﻰ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻟﻮﺟﻪ ﺗﻮﺟّﻪ و ﻟﻌﻴﻦ ﻓﺎزت ﺑﺎﻟﻤﻘﺎم اﻟﻤﺤﻤﻮد‪ .‬ﻗﻮﻣﻮا ﻳﺎ اﺣﺒّﺂﺋﻰ ﻋﻠﯽ ذﮐﺮ اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﺛﻨﺂﺋﻪ ﺛ ّﻢ اﻋﻤﻠﻮا ﺑﻤﺎ ﻳﺮﺗﻔﻊ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻣﮑﻢ و ﺗﻌﻠﻮ اﺳﻤﺂﺋﮑﻢ ﻓﻰ ﻋﻮاﻟﻢ اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸّﻬﻮد‪.‬‬ ‫ن‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﻋﻠّﻤﮏ ﺷﺪﻳﺪ اﻟﻘﻮى اﻟّﺬى اﺗﻰ ﺑﺎﻻﻳﺔ اﻟﮑﺒﺮى ﻟﻤﻦ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻧﺸﺂء ا ّ‬ ‫رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﯽ ﻣﺎ اراد ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن‪.‬‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﺣﺂء ﻗﺒﻞ‬ ‫ﻳﺎ ﻗﻠﻤﻰ اذﮐﺮ ﻣﻦ ﺳﻤّﻰ ﺑﺎﺳﻤﻰ و ﺑﺸّﺮﻩ ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫اﻟﺴّﻴﻦ و اﻟﻌﻴﻦ ﻗﺒﻞ اﻟﻠّﺎم اﻓﺮح ﺑﻤﺎ ﻳﺬﮐﺮﮎ ﺳﻠﻄﺎن اﻻﻧﺎم ﻣﻦ ﻣﻘﺮّﻩ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ اﻟﻤﻨﻈﺮ اﻻﮐﺒﺮ و ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻘﺪر ﻳﻨﺎدى ﻓﻴﻪ و ﻳﻘﻮل ﻳﺎ ﻣﻌﺸﺮ اﻟﺒﺸﺮ‬ ‫ﺿﻌﻮا ﻣﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ و ﺧﺬوا ﻣﺎ اﻣﺮﺗﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬ﮐﻢ ﻣﻦ ﻋﺎﻟﻢ‬ ‫ﻣﻨﻌﺘﻪ اﻟﻌﻠﻮم ﻋﻦ اﺳﻤﻰ اﻟﻘﻴّﻮم و ﮐﻢ ﻣﻦ اﻣّﻰ ﺳﻤﻊ و ﺳﺮع اﻟﯽ ﺑﺤﺮ اﺳﻤﻰ‬ ‫اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻرض ﺧﺎﻓﻮا اﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ اﻧﺼﻔﻮا ﻓﻰ هﺬا اﻻﻣﺮ اﻟّﺬى اذ ﻇﻬﺮ‬ ‫اﻧﺼﻌﻖ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض اﻟّﺎ ﻣﻦ ﺷﺂء اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫اﺷﺮﻗﺖ ﻣﻦ اﻓﻖ اﻟﻠّﻮح ﺷﻤﺲ ﺑﻴﺎن رﺑّﮏ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﺷﮑﺮ و ﻗﻞ ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ‬ ‫ﻣﻘﺼﻮد اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﺣﺴﻦ اﺣﺴﻦ ﮐﻤﺎ اﺣﺴﻦ اﻟﻠّﻪ اﻟﻴﮏ ﺛ ّﻢ اﺣﻤﺪ رﺑّﮏ ﺑﻤﺎ اﻗﺒﻞ‬ ‫اﻟﻴﮏ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬اﻧّﻪ ﺣﻤﻞ ﻓﻰ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎ ﻻ ﺣﻤﻠﻪ اﺣﺪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﻳﺸﻬﺪ‬ ‫ﻞ ﻣﻨﺼﻒ ﺑﺼﻴﺮ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﻪ ﺳﺠﻦ ﻣ ّﺮة ﻓﻰ اﻻرض اﻟﻄّﺂء و اﺧﺮى ﻓﻰ‬ ‫ﺑﺬﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻤﻴﻢ ﺛ ّﻢ ﮐﺮّة ﺑﻌﺪ اوﻟﯽ ﻓﻰاﻟﻄّﺂء و ﻃﻮرًا ﻓﻰ هﺬا اﻟﺴّﺠﻦ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻟﻌﻤﺮ اﷲ ﻟﻮﻻ‬ ‫اﻟﺒﻶء ﻣﺎ ﻧﻔﻌﻨﻰ ﺷﺊ ﻓﻰ اﻟﺪّﻧﻴﺎ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺷﻴﺂء اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﺒﻴّﻦ اﻻﻣﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻠﺴﺎن اﻋﺘﺮف ﺑﻤﺎ اﻋﺘﺮف ﺑﻪ اﻟﻠّﻪ و ﻟﻴﺪ اﺧﺬت ﻣﺎ اوﺗﻴﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﺪن‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻴﺎن و ﻧﻬﺪى اﻟﻨّﺎساﻟﯽﺻﺮاﻃﻪ اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﻘﺘﺪر ﻗﺪﻳﺮ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮ اﷲ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﻨﻬﻢﻣﻦ اﻋﺮض و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ اﻋﺘﺮض و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ ﮐﻔﺮ و ﻣﻨﻬﻢﻣﻦ اﻓﺘﻰ ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻟﻔﺮد اﻟﺨﺒﻴﺮ‪.‬ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻘﻀﻮا ﻣﻴﺜﺎق اﷲ و ﻋﻬﺪﻩ اَﻻ اﻧّﻬﻢ ﻣﻦ اﻻﺧﺴﺮﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم‬ ‫ن رﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻟﻬﻮ‬ ‫اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺪﻋﻮا ﻣﺎ ﺗﺪﻋﻮﻧﻪ ﻓﻰ اﻟﻠّﻴﺎﻟﯽ و اﻻﻳّﺎم ا ّ‬ ‫اﻟﻨّﺎﺻﺢ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪﻗﺒﻞ ﺣﺴﻦ هﻞ ﺗﺴﻤﻊ ﻧﺪﺁء اﷲ ام ﺗﮑﻮن ﻣﻦاﻟﺮّاﻗﺪﻳﻦ‪.‬‬

‫هﻞﺗﺮىاﻻﻓﻖ اﻻﻋﻠﯽام ﺗﮑﻮن ﻣﻦاﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬هﻞ وﺟﺪت ﺣﻼوة ﻧﺪﺁﺋﻰ اﻻﺣﻠﯽ اذ‬ ‫ارﺗﻔﻊ ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺂء ام ﮐﻨﺖ ﻓﻰ ﺑﻌﺪ ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﺳﺒﺤﺎﻧﮏ ﻳﺎ ﻣﻦ اﻧﺎر‬ ‫ن ﻋﺒﺪﮎ‬ ‫ﺑﺎﺳﻤﮏ اﻓﻖ اﻟﻌﺮﻓﺎن و ﺑﻨﻮر وﺟﻬﮏ اﺿﺂء اﻻﻣﮑﺎن ﺗﺸﻬﺪ و ﺗﺮى ﺑﺎ ّ‬ ‫هﺬا ﻗﺪ ﻧﺒﺬ ﻣﺎ دوﻧﮏ و اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻓﻖ ﻓﻀﻠﮏ و ﺑﺤﺮ رﺣﻤﺘﮏ و ﺳﻤﺂء ﺟﻮدﮎ‪.‬‬ ‫ب اﺷﻬﺪ اﻧّﮏ اﺳﻤﻌﺘﻨﻰ ﻧﺪﺁﺋﮏ و ارﻳﺘﻨﻰﺁﻳﺎﺗﮏ و هﺪﻳﺘﻨﻰ اﻟﯽ ﺻﺮاﻃﮏ‬ ‫اى ر ّ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺒﻴﻦ‪ .‬اﺷﻬﺪ ﺑﻤﺎﺷﻬﺪ ﻟﺴﺎن ﻋﻈﻤﺘﮏ ﻗﺒﻞﺧﻠﻖ ﺳﻤﺂﺋﮏوارﺿﮏ اﻧّﻪ ﻻ‬ ‫اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺖ اﻟﻐﻔﻮراﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬اﺳﺌﻠﮏ ﻳﺎ اﻟﻪ اﻻﺳﻤﺂء ﺑﺎﻟﮑﻠﻤﺔ اﻻوﻟﯽ و ﻧﻔﺴﮏ اﻟﻌﻠﻴﺎ‬ ‫ﺑﺎن ﺗﮑﺘﺐ ﻟﯽ ﻣﻦﻗﻠﻤﮏاﻻﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﮐﺘﺒﺘﻪ ﻻﺻﻔﻴﺂﺋﮏ و ﻗﺪّرﺗﻪ ﻻوﻟﻴﺂﺋﮏ اﻧّﮏ‬ ‫اﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪرﻋﻠﯽﻣﺎﺗﺸﺂء و ﻓﻰ ﻗﺒﻀﺘﮏ ﻣﻠﮑﻮتاﻻﻧﺸﺂء ﺗﻔﻌﻞ و ﺗﺤﮑﻢ ﺗﻌﻄﻰ و‬ ‫ﺗﺄﺧﺬ ﻻ اﻟﻪاﻟّﺎ اﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻳﺎ اﺑﺎ اﻟﻘﺎﺳﻢ ﻗﺪاﺗﻰ اﻟﻴﻮم و اﻟﻘﻴّﻮم ﻣﻦ اﻻﻓﻖ‬ ‫ﻦ اﻟﻘﻮم اﮐﺜﺮهﻢ ﻻ ﻳﺴﻤﻌﻮن‪ .‬ﻗﺪ ﻣﻨﻌﻬﻢ اﻟﺤﺠﺎب اﻻﮐﺒﺮ‬ ‫اﻻﻋﻠﯽ ﻳﻨﺎدى اﻟﻮرى و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻋﻦ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻘﺪر ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﮐﺘﺎب ﻣﮑﻨﻮن‪ .‬ﻗﺪ ﺗﻨﻮّرت اﻻﺷﻴﺂء ﻣﻦ‬ ‫اﻧﻮار وﺟﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء و اﻟﻨّﺎس ﻋﻨﻪ ﻣﻌﺮﺿﻮن‪ .‬ﻗﺪ اﺧﺬﺗﻬﻢ اﻟﻐﻔﻠﺔ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن‬ ‫ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟﻠّﻪ و اﻧﮑﺮوا ﺑﺮهﺎﻧﻪ و ﺣﺠّﺘﻪ اﻟّﺘﻰ اﺣﺎﻃﺖ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﻮﺟﻮد‪ .‬ﻗﺪ ﮐﺎﻧﻮا ان‬ ‫ﻳﺪﺧﻠﻮا اﻟﻤﺴﺎﺟﺪ و اﻟﻤﻌﺎﺑﺪ ﻟﺬﮐﺮ اﷲ ﻓﻠﻤّﺎ اﺗﻰ ﻣﺸﺮق اﻟﻮﺣﻰ اﻋﺮﺿﻮا ﻋﻨﻪ ﺑﻤﺎ‬ ‫ى ﮐﺴّﺮاﻻﺻﻨﺎم و ﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ ﻗﺎم ﻋﻠﯽ هﺬا‬ ‫اﺗّﺒﻌﻮا اﻻوهﺎم و اﻟﻈّﻨﻮن‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻘﻮ ّ‬ ‫ﻖ اﻋﺮض ﻋﻨﻪ‬ ‫اﻻﻣﺮاﻟﻤﻤﻨﻮع‪ .‬اﻧّﺎ ﺟﻌﻠﻨﺎ اﻟﻌﻠﻢ ﻟﻌﺮﻓﺎن اﻟﻤﻌﻠﻮم ﻓﻠﻤّﺎ ﻇﻬﺮ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻌﻠﻤﺂء و اﻟﻌﺮﻓﺂء اﻟّﺎﻣﻦ ﺷﺂء اﷲ اﻟﻌﺰﻳﺰاﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻄﻖ ﻟﺴﺎن اﻟﻌﻈﻤﺔ‬ ‫ﻞ ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺤﺠﻮب‪ .‬ﻳﺎ ﻣﻴﺮﻗﺒﻞﻣﺤﻤّﺪاﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮﮎ و‬ ‫ﻃﻮﺑﻰ ﻟﺴﻤﻴﻊ ﺳﻤﻊ و وﻳﻞ ﻟﮑ ّ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻرض ﺿﻌﻮا اﻻﻗﻮال و ﺗﻤﺴّﮑﻮا‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ ﺁﻣﻨﻮاﺑﺎﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﻰ اﻟﻤﺘﻌﺎل ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﺗﺸﻌﺮون‪ .‬هﺬا ﻳﻮم اﻟﺬّﮐﺮ و اﻟﺜّﻨﺂء‬ ‫ﺑﺎﻻﻋﻤﺎل ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺄﻣﺮﮐﻢ اﻟﻐﻨ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻨﺎس ﻋﻨﻪ ﻣﻌﺮﺿﻮن‪ .‬هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﻣﺎج‬ ‫و هﺬا ﻳﻮم اﻟﻤﮑﺎﺷﻔﺔ و اﻟﻠّﻘﺂء و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻘﻮم اﮐﺜﺮهﻢ ﻻ ﻳﻌﻠﻤﻮن‪ .‬ﻗﺪ ﻧﺒﺬوا‬ ‫ﺑﺤﺮ اﻟﻌﺮﻓﺎن و هﺎج ﻋﺮف اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﻬﻬﻢ و اﺧﺬوا اهﻮﺁﺋﻬﻢ اَﻻ اﻧّﻬﻢ ﻻ ﻳﺸﻌﺮون‪ .‬ﻳﺴﻤﻌﻮن ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ و ﻳﻨﮑﺮوﻧﻬﺎ اﻻ‬ ‫اﻧّﻬﻢ ﻻﻳﻔﻘﻬﻮن‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﻮﺻﻴﮏ و اﻟّﺬﻳﻦ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﺎﺧﻼﻗﻰو ﻣﺎ ﻧﺰّل ﻓﻰ ﮐﺘﺎﺑﻰ ﻟﻌﻤﺮى‬ ‫ﺑﻬﺎ ﻳﻈﻬﺮ اﻣﺮ اﷲ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺒﺎد ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﻟﻮح ﻣﺤﻔﻮظ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻮّرﻧﺎ‬ ‫اﻓﻖ اﻟﻠّﻮح ﺑﺸﻤﺲ ذﮐﺮ اﺳﻤﻰ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮدود‪.‬‬ ‫)‪ (١٠‬هﻮ اﻟﻤﺸﺮق ﻣﻦ اﻓﻖ اﻟﺒﺮهﺎن‬ ‫ﮐﺘﺎب اﻧﺰﻟﻪ اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻟﻤﻦ اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻓﻖ اﻣﺮﻩ و ﻃﺎر ﻓﻰ هﻮﺁﺋﻪ و ﻋﺮف ﻣﺎ‬ ‫اﻋﺮض ﻋﻨﻪ اﮐﺜﺮ اﻟﻌﺒﺎد اﻻ اﻧّﻪ ﻣﻦ اﻟﻤﻘﺒﻠﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ ﻗﺒﻞ ﻋﻠﯽ اﺳﺘﻤﻊ ﻧﺪﺁﺋﻰ ﻣﻦ‬ ‫ﺷﻄﺮى اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻗﺪ ﺣﻀﺮ ﮐﺘﺎﺑﮏ ﻟﺪى اﻟﻤﻈﻠﻮم و‬

‫ﻋﺮﺿﻪ اﻟﻌﺒﺪ اﻟﺤﺎﺿﺮ ﻟﺪى اﻟﻮﺟﻪ اﺟﺒﻨﺎﮎ ﺑﻠﻮح ﻻ ﺗﻌﺎدﻟﻪ اﻟﻮاح اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻻ ﻣﺎ‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻴﺎن اﻟﻤﻠﮏ ﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ‬ ‫ﻋﻨﺪ اﻻﻣﻢ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﻮﻟﯽ اﻟﻌﺎﻟﻢ اﻟّﺬى ﻳﻨﻄﻖ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫هﺬا اﻟﻴﻮم اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬ﮐﻦ ﻧﺎﻃﻘﺎ ﺑﺜﻨﺂء اﻟﻠّﻪ و ذﮐﺮﻩ و ﻗﺂﺋﻤًﺎ ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺔ اﻣﺮﻩ‬ ‫اﻟّﺬى ﺑﻪ اﺿﻄﺮﺑﺖ اﻓﺌﺪة اﻟﻌﻠﻤﺂء و ﻧﺎﺣﺖ ﺳﮑّﺎن ﻣﺪﺁﺋﻦ اﻻﺳﻤﺂء اﻟّﺎ ﻣﻦ ﺷﺂء‬ ‫رﺑّﮏ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻗﻞ هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﻧﺰّل ا ّم اﻟﮑﺘﺎب ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﺗﻌﻠﻤﻮن و اﺗﻰ ا ّم‬ ‫اﻟﺒﻴﺎن ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﻟﻮح ﻣﺤﻔﻮظ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن اﺗّﻘﻮا اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻻ‬ ‫ﺗﻌﺮﺿﻮا ﻋﻦ اﻟّﺬى ﺑﻪ اﻧﺎر اﻓﻖ اﻟﻌﺮﻓﺎن و ﺗﻐﺮّد اﻟﻌﻨﺪﻟﻴﺐ ﻋﻠﯽ اﻻﻏﺼﺎن اﻧّﻪ ﻻ‬ ‫ﻖ ﻋﻠّﺎم اﻟﻐﻴﻮب‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﻧﺰّل اﻟﺒﻴﺎن ﻟﺬﮐﺮى و اﻟﮑﺘﺎب ﻻﺳﻤﻰ و‬ ‫اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻻﻟﻮاح ﻟﻬﺬا اﻻﻣﺮ اﻟﻤﺤﺘﻮم‪ .‬ﻗﻞ ﻻ ﺗﻤﻨﻌﻨﻰ ﺿﻮﺿﺂﺋﮑﻢ و ﻻ ﺿﻮﺿﺂء ﻣﻦ ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻻرض اﻧﺎدى اﻣﺎم وﺟﻮﻩ اﻟﻌﺎﻟﻢ و اﻧﻄﻖ ﺑﻤﺎ اﻣﺮت ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﺪن ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻘﺪم ﻳﺸﻬﺪ‬ ‫ﻦ اﻟﻘﻮم ﻻ ﻳﻔﻘﻬﻮن‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻠﻢ اذﮐﺮ اوﻟﻴﺂﺋﻰ هﻨﺎﮎ ﻟﻴﺠﺬﺑﻬﻢ‬ ‫ﺑﺬﻟﮏ ﻋﻤﻠﯽ و ﻧﺪﺁﺋﻰ و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ذﮐﺮ رﺑّﻬﻢ اﻟﯽ اﻋﻠﯽ اﻟﻤﻘﺎم‪ .‬ﻳﺎ ﻏﻔّﺎر ﻳﺬﮐﺮﮎ اﻟﻤﺨﺘﺎر اذ اﺣﺎﻃﺘﻪ اﻻﺷﺮار ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻻﺷﻄﺎر‪ .‬اﻧﺎ اﻟّﺬى ﻗﻤﺖ ﻋﻠﯽ اﻣﺮ اﷲ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻢ و اﻇﻬﺮت ﻣﺎ اﻣﺮت ﺑﻪ اﻣﺎم‬ ‫ﺠﺎر و ارادوا‬ ‫وﺟﻮﻩ اﻻﻧﺎم‪ .‬ﻓﻠﻤّﺎ ﻇﻬﺮ اﻻﻣﺮ ﺧﺮج ﻣﻦ ﺧﻠﻒ اﻻﺳﺘﺎر ﻗﻮم ﻣﻦ اﻟﻔ ّ‬ ‫ﺳﻔﮏ دﻣﻰ ﻣﻦ دون ﺑﻴّﻨﺔ و ﻻ ﮐﺘﺎب‪ .‬ﻳﺎ ﻳﺤﻴﻰ ﻗﺪ اﺗﻰ اﻟﮑﺘﺎب ﺧﺬﻩ ﺑﻘﻮّة ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ‬ ‫و ﻻ ﺗﺘّﺒﻊ اﻟّﺬﻳﻦ ﻧﻘﻀﻮا ﻣﻴﺜﺎق اﻟﻠّﻪ و ﻋﻬﺪﻩ و ﮐﻔﺮوا ﺑﻤﺎ ﻧﺰّل ﻣﻦ ﻟﺪن ﻣﻘﺘﺪ ٍر ﻋﻠّﺎم‪.‬‬ ‫ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮏ ﺑﻤﺎ اﻗﺒﻠﺖ اﻟﯽ اﻓﻘﻰ اذ اﻋﺮض ﻋﻨﻪ اﮐﺜﺮ اﻟﻌﺒﺎد‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﻧﺰﻟﻨﺎ اﻵﻳﺎت‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ و اﻧﺎ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮهّﺎب‪ .‬ﻳﺎ ﻧﻮرﻣﺤﻤّﺪ ﻳﺬﮐﺮﮎ‬ ‫ﻖ ﻓﻀ ً‬ ‫و ﺻﺮّﻓﻨﺎهﺎ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻣﻦ ﺷﻄﺮ اﻟﺴّﺠﻦ و ﻳﺒﺸّﺮﮎ ﺑﻤﺎ ﻧﺰّل ﻟﮏ ﻣﻦ اﻟﻘﻠﻢ اﻻﻋﻠﯽ اﻓﺮح و ﻗﻞ‬ ‫ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂ اﻧﺖ اﻟّﺬى اﻇﻬﺮت ﻧﻔﺴﮏ ﻟﺤﻴﻮة اﻟﻌﺎﻟﻢ و دﻋﻮت‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻦ اﻋﺮﺿﻮا اوﻟﺌﮏ ﻟﻴﺲ ﻟﻬﻢ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﻦ هﺬا‬ ‫ﻞ اﻟﯽ ﻣﺸﺮق اﻟﻌﻄﺂء ا ّ‬ ‫اﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﺒﺤﺮ اﻻﻋﻈﻢ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ا ّم اﻟﮑﺘﺎب ﻓﻰ اﻋﻠﯽ اﻟﻤﻘﺎم‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻮﺟﻪ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ‬ ‫وﺟﻪ اﻟﻠّﻪ و ﻟﻘﻠﺐ اﻗﺒﻞ اﻟﻴﻪ ﻓﻰ ﻳﻮم ﻓﻴﻪ زﻟّﺖ اﻻﻗﺪام‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪﺣﺴﻴﻦ اﺳﺘﻤﻊ اﻟﻨّﺪﺁء‬ ‫ﻣﻦ ﺳﺪرة اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ ﺧﻠﻒ ﻗﻠﺰم اﻟﮑﺒﺮﻳﺂء اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﺨﺘﺎر‪ .‬ﻗﺪ ﺟﺌﺖ‬ ‫ﻣﻦ ﻣﺸﺮق اﻻﻳﻘﺎن ﺑﺮاﻳﺎت اﻟﻌﺮﻓﺎن ﻣﻦ اﻟﻨّﺎس ﻣﻦ اﻗﺒﻞ و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ اﻋﺮض و‬ ‫اﻟّﺬى اﻋﺮض اﻧّﻪ ﻣﻦ اﺻﺤﺎب اﻟﻨّﺎر ﻧﻮﺻﻴﮏ و اﻟّﺬﻳﻦ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﺎﻻﺳﺘﻘﺎﻣﺔ اﻟﮑﺒﺮى‬ ‫ﻋﻠﯽ هﺬا اﻻﻣﺮ اﻟّﺬى ﺑﻪ اﺿﻄﺮﺑﺖ اﻓﺌﺪة اﻟﻔﺠّﺎر‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻠﻢ اذﮐﺮ ﻣﻦ ﺳﻤّﻰ ﺑﻌﺒّﺎﺳﻘﻠﯽ‬ ‫ﻰ‬ ‫ﻟﻴﻔﺮح ﺑﺬﮐﺮى اﻳّﺎﻩ و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﮐﺮﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﺑﻤﺎ اﻧﺰﻟﺖ ﻋﻠ ّ‬ ‫ﺁﻳﺎﺗﮏ و اﻇﻬﺮت ﻟﯽ ﺑﻴّﻨﺎﺗﮏ و اﻳّﺪﺗﻨﻰ ﻋﻠﯽ اﻻﻗﺒﺎل اﻟﻴﮏ اﺳﺌﻠﮏ ﺑﺒﺤﺮ ﺁﻳﺎﺗﮏ و‬ ‫ﺷﻤﺲ ﺟﻮدﮎ ان ﺗﺠﻌﻠﻨﻰ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ ﻋﻠﯽ اﻣﺮﮎ اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻳﺎ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻳﺬﮐﺮﮎ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﻳﺠﺎد اذ اﺣﺎﻃﺘﻪ ﺟﻨﻮد اﻻﺷﺮار و اﻧﺰل ﻟﮏ ﻣﺎ ﻳﻘﺮّﺑﮏ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ‬

‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان ﺗﻀﻌﻔﮏ ﻗﻮة اﻻﻗﻮﻳﺂء ﻓﻰ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء او‬ ‫ر ّ‬ ‫ﺗﺨﻮّﻓﮏ ﺳﻄﻮة اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﻤﻴﺪ‪ .‬ﻗﻢ ﺑﺎﺳﺘﻘﺎﻣﺔ ﺗﻀﻄﺮب ﺑﻬﺎ اﻓﺌﺪة‬ ‫ﻰ و ﺑﺸّﺮﻩ ﺑﻌﻨﺎﻳﺎت رﺑّﻪ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬اﻧّﺎ‬ ‫اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻠﻢ اذﮐﺮ ﻋﺒﺪاﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻧﻮﺻﻴﻪ ﺑﺬﮐﺮ اﻟﻠّﻪ و ﺛﻨﺂﺋﻪ و ﺑﻤﺎ ﻳﺮﺗﻔﻊ ﺑﻪ اﻣﺮﻩ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬ﻗﻢ ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺔ‬ ‫اﻻﻣﺮ ﺑﺎﺳﻢ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ و ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ اﺗﻰ ﻣﻨﺰﻟﻪ و ﻣﺮﺳﻠﻪ اﺗّﻘﻮا‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﺗﻨﮑﺮون اﻟﺒﺤﺮ و ﺗﺘّﺨﺬون اﻟﻘﻄﺮة ﻻﻧﻔﺴﮑﻢ‬ ‫ﺑﺤﺮًا ﻣﻦ دوﻧﻰ اَﻻ اﻧّﮑﻢ ﻣﻦ اﻟﺠﺎهﻠﻴﻦ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻣﻦ ﻳﻨﮑﺮ هﺬا اﻻﻣﺮ ﻻﻳﻘﺪر ان ﻳﺜﺒﺖ‬ ‫اﻣﺮًا اﺧﺮ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﮐﺘﺐ اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﻣﻦ ﺑﻌﺪ اﻧﺼﻔﻮا و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻤﻌﺘﺪﻳﻦ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﻮﺻﻴﮏ ﺑﺬﮐﺮ اﻟﻠّﻪ و ﺛﻨﺂﺋﻪ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻴﻮم اﻟّﺬى ﻓﻴﻪ ﻗﺎم اﻟﻤﻌﺮﺿﻮن‬ ‫ﻋﻠﯽ ﻧﻔﺎق ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ ﻳﺬﮐﺮﮎ اﻟﻔﺮد اﻷﺣﺪ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻷﻋﻠﯽ ﻟﻴﻘﺮّﺑﮏ‬ ‫ن رﺑّﮏ هﻮ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﺤﺒﻞ ﻋﻨﺎﻳﺔ رﺑّﮏ و ﺗﺸﺒّﺚ‬ ‫اﻟﯽ اﻟﺬّروة اﻟﻌﻠﻴﺎ ا ّ‬ ‫ﺑﺬﻳﻠﻪ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ و ﻣﻘﺼﻮدى اﺳﺌﻠﮏ ﺑﺎﻻﺳﺮار اﻟﻤﮑﻨﻮﻧﺔ اﻟﻤﺨﺰوﻧﺔ و‬ ‫ﺑﺂﻳﺎﺗﮏ اﻟﻤﻨﺰﻟﺔ و ﺑﻴّﻨﺎﺗﮏ اﻟﻈّﺎهﺮة اﻟﺒﺎهﺮة ﺑﺎن ﺗﺠﻌﻠﻨﻰ ﺛﺎﺑﺘًﺎ ﻋﻠﯽ اﻣﺮﮎ و‬ ‫ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ ﻋﻠﯽ ﺣﺒّﮏ اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟّﺬى ﻟﻢ ﻳﻌﺠﺰﮎ ﺷﻰء و ﻻ ﻳﻀﻌﻔﮏ اﻣﺮ ﺗﻔﻌﻞ‬ ‫ى اﻟﻐﺎﻟﺐ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم ﻣﻦ‬ ‫ﻣﺎ ﺗﺸﺂء ﺑﻘﺪرﺗﮏ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺖ اﻟﻘﻮ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﺳﻤّﻰ ﺑﺂﻗﺎﺑﺎﻻ ﻟﻴﺠﺬﺑﻪ ﺑﻴﺎن اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻟﯽ اﻻﻓﻖ اﻷﻋﻠﯽ و ﻳﻘﺮّﺑﻪ اﻟﻴﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ب اﻻرﺑﺎب‪ .‬ﻗﺪ‬ ‫اﻻﺣﻮال ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﻧﺒﺬ اﻻوهﺎم و اﺧﺬ ﻣﺎ اﻣﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﺣﻀﺮ اﺳﻤﮏ ﻟﺪى اﻟﻤﻈﻠﻮم و ﻧﺰّل ﻟﮏ ﻣﺎ ﻻ ﻳﻨﻘﻄﻊ ﻋﺮﻓﻪ ﺑﺪوام اﺳﻤﺂﺋﻰ‬ ‫اﻟﺤﺴﻨﻰ و ﺻﻔﺎﺗﻰ اﻟﻌﻠﻴﺎ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﻋﻠﻢ اﻟﮑﺘﺎب‪ .‬اﻓﺮح ﺑﺬﮐﺮى اﻳّﺎﮎ‬ ‫و ﻗﻞ ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ ﻣﻨﺰل اﻵﻳﺎت‪ .‬اﺳﺌﻠﮏ ﺑﺎن ﺗﺆﻳّﺪﻧﻰ ﻋﻠﯽ اﻻﺳﺘﻘﺎﻣﺔ ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻣﺮﮎ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻻ ﺗﺤﺮّﮐﻨﻰ ﺳﻄﻮة اﻻﺷﺮار‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪﻗﺒﻞﺗﻘﻰ ﻳﺬﮐﺮﮎ ﻗﻠﻤﻰ‬ ‫اﻻﻋﻠﯽ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺤﺼﻦ اﻟّﺬى ﺑﻨﻰ ﻣﻦ اﻟﺼّﺨﺮة اﻟﻤﻠﺴﺂء اﻧّﮏ اذا ﻓﺰت ﺑﻪ و‬ ‫ﻰ ﻣﻦ ﺷﻄﺮ اﻟﺴّﺠﻦ‬ ‫وﺟﺪت ﻣﻨﻪ ﻋﺮف ﻋﻨﺎﻳﺘﻰ ﻗﻢ و ﻗﻞ ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ ﻣﻦ اﻗﺒﻠﺖ اﻟ ّ‬ ‫و ﻟﮏ اﻟﺜّﻨﺂء ﻳﺎ ﻣﻦ ذﮐﺮﺗﻨﻰ ﺑﻤﺎ ﺗﻨﺠﺬب ﺑﻪ اﻓﺌﺪة اﻻﺑﺮار‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﻮﺻﻴﮏ و اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫ﺁﻣﻨﻮ ﺑﺎﻻﻣﺎﻧﺔ و اﻟﺪّﻳﺎﻧﺔ و اﻟﻌﻔﺔ و ﻳﻈﻬﺮ ﺑﻪ اﻣﺮاﷲ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺒﺎد ﺧﺬ ﻣﺎ ﻧﺰّل ﻟﮏ‬ ‫ﺑﻘﻮة ﺗﻌﺠﺰ ﻋﻨﻬﺎ اﻳﺎدى اﻟﮑﻔّﺎر اﻟّﺬﻳﻦ ﻧﻘﻀﻮا ﻣﻴﺜﺎق اﻟﻠّﻪ و ﻋﻬﺪﻩ و اﻋﺮﺿﻮا ﻋﻦ‬ ‫اﻟﻮﺟﻪ اذ اﺗﻰ ﻣﻦ ﺳﻤﺂء اﻟﺒﻴﺎن ﺑﺎﻟﺤﮑﻤﺔ و اﻟﺒﺮهﺎن‪ .‬ﻳﺎ ﻟﺴﺎن ﻋﻈﻤﺘﻰ اذﮐﺮ ﻣﻦ‬ ‫ﺴ ّﺮ و اﻻﺟﻬﺎر‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻘﺎﻋﺪ‬ ‫ﺳﻤّﻰ ﺑﻤﺤﺒﻌﻠﯽ و ﺑﺸّﺮﻩ ﺑﺂﻳﺎت ﻻ ﺗﻌﺎدﻟﻬﺎ ﻣﺎ ﻓﻰ اﻟ ّ‬ ‫ﻗﺎم ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺔ اﻻﻣﺮ و ﻟﻌﺎص ﺳﺮع اﻟﯽ ﺑﺤﺮ اﻟﻐﻔﺮان ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻄﻖ ﻗﻠﻤﻰ اﻻﻋﻠﯽ‬ ‫ﻦ ﺑﻌﻨﺎﻳﺔ اﻟﻠّﻪ و‬ ‫اذ ﮐﺎن اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻓﻰ اﻋﻠﯽ اﻟﻤﻘﺎم و ﻧﺬﮐﺮ اﻣﺂﺋﻰ هﻨﺎﮎ و ﻧﺒﺸّﺮه ّ‬ ‫ﻓﻀﻠﻪ اﻟّﺬى اﺣﺎط ﻣﻦ ﻓﻰ اﻻرﺿﻴﻦ و اﻟﺴّﻤﻮات‪ .‬اﻓﺮﺣﻦ ﻳﺎ اوراﻗﻰ ﺑﺬﮐﺮى و‬

‫ﻋﻨﺎﻳﺘﻰ و رﺣﻤﺘﻰ اﻟّﺘﻰ ﺳﺒﻘﺖ اﻟﮑﺂﺋﻨﺎت ﻟﻌﻤﺮى ﻻ ﺗﻌﺎدل ﺑﺬﮐﺮى ﺧﺰﺁﺋﻦ اﻻرض‬ ‫ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ا ّم اﻟﺒﻴﺎن‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ ﻗﺒﻞ ﻋﻠﯽ اﻧّﺎ ذﮐﺮﻧﺎﮎ ﻓﻰ اﻻوّل و‬ ‫ﻞ اﺳﻢ ﮐﺎن ﻣﺬﮐﻮرًا ﻓﻰ ﮐﺘﺎﺑﮏ و ﺧﺘﻤﻨﺎ اﻟﻠّﻮح ﺑﺎﺳﻤﮏ ﻓﺎﻓﺮح و ﻗﻞ ﻟﮏ‬ ‫ذﮐﺮﻧﺎ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ ﻣﻮﻟﯽ اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻟﮏ اﻟﺜّﻨﺂء ﻳﺎﻣﺠﺮى اﻻﻧﻬﺎر اﺳﺌﻠﮏ ان ﺗﺠﻌﻠﻨﻰﻣﻦ‬ ‫اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻤﻴﻦ ﻋﻠﯽ ﺣﺒّﮏو اﻟﺮّاﺳﺨﻴﻦ ﻋﻠﯽ اﻣﺮﮎ اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﺗﺸﺂء‬ ‫ب اﺳﺌﻠﮏ ﺑﺎن ﺗﻘﺪّرﻟﯽ ﻣﺎ هﻮﺧﻴﺮ ﻟﯽ اﻧّﮏ‬ ‫و ﻓﻰ ﻗﺒﻀﺘﮏ زﻣﺎم اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﺗﻌﻠﻢ ﻣﺎ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻰ و ﻻ اﻋﻠﻢ ﻣﺎ ﻋﻨﺪﮎ اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﺨﺘﺎر‪ .‬ﻗﺪ ﺣﻀﺮ اﻟﻌﺒﺪ‬ ‫اﻟﺤﺎﺿﺮ و زار اﻟﻌﺮش وﮐﺎﻟﺔ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﮎ و ﻓﺎز ﺑﻄﺮاز اﻟﻘﺒﻮل ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻤﻈﻠﻮم‬ ‫اﻟّﺬى ﻧﻄﻖ اﻣﺎم وﺟﻮﻩ اﻟﻌﺎﻟﻢ اﻟﻤﻠﮏ ﻟﻠّﻪ ﻣﺮﺳﻞ اﻻرﻳﺎح‪ .‬اﺷﮑﺮ رﺑّﮏ ﺑﻬﺬا‬ ‫اﻟﻔﻀﻞ اﻻﻋﻈﻢ و ﻗﻞ ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﺑﻤﺎ ذﮐﺮﺗﻨﻰ اذ ﮐﻨﺖ ﻣﻈﻠﻮﻣًﺎ ﺑﻴﻦ اﻳﺎدى اﻟﺠﻬّﺎل‪.‬‬ ‫ﻧﺴﺌﻠﻪ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺑﺎن ﻳﺆﻳّﺪﮎ و ﻳﻮﻓّﻘﮏ و ﻳﻘﺪّر ﻟﮏ ﺧﻴﺮ ﻣﺎ ﻧﺰّل ﻓﻰ اﻟﺰّﺑﺮ و‬ ‫اﻻﻟﻮاح‪ .‬اﻟﺒﻬﺎء اﻟﻤﺸﺮق ﻣﻦاﻓﻖ ﺳﻤﺂء رﺣﻤﺘﻰ ﻋﻠﻴﮏ و ﻋﻠﯽ اوﻟﯽ اﻻﻟﺒﺎب اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫ﻣﺎ ﻧﻘﻀﻮا اﻟﻤﻴﺜﺎق ﻓﻰ اﻟﻤﺂب‪.‬‬ ‫)‪(١١‬ﺑﺴﻤﻪاﻟﻤﻐﺮّدﻋﻠﯽاﻻﻓﻨﺎن‬ ‫ﻳﺎ اﺳﻤﻰ اﺳﻤﻊ ﻧﺪﺁﺋﻰ ﻣﻦ ﺣﻮل ﻋﺮﺷﻰ ﻟﻴﺒﻠّﻐﮏ اﻟﯽ ﺑﺤﺮ ﻣﺎﻟﻪ ﺳﺎﺣﻞ و ﻣﺎ ﺑﻠﻎ‬ ‫ﻦ ﻋﻠﻴﮏ ﺑﺬﮐﺮ ﻣﺎ راﻳﻨﺎﻩ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻗﺪ اردﻧﺎ ان ﻧﻤ ّ‬ ‫ﻗﻌﺮﻩ ﺳﺎﺑﺢ ا ّ‬ ‫ن ﻟﻨﺎ ﻋﻮاﻟﻢ ﻓﻰ هﺬا‬ ‫ﻰ و ﺗﻮﻗﻦ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻟﺘﺮى اﻟﻌﺎﻟﻢ اﻟﻨّﻮراﻧﻰ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻌﺎﻟﻢ اﻟﻈّﻠﻤﺎﻧ ّ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﺗﺸﮑﺮ رﺑّﮏ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬اﻧّﻪ ﻟﻮارادان ﻳﻈﻬﺮ ﻣﻦ اﻟﺬرّة اﻧﻮار اﻟﺸّﻤﺲ و ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻘﻄﺮة اﻣﻮاج اﻟﺒﺤﺮ ﻟﻴﻘﺪر ﮐﻤﺎ ﻓﺼّﻞ ﻣﻦ اﻟﻨﻘﻄﺔ ﻋﻠﻢ ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن‪ .‬اﻧّﺎ ﮐﻨّﺎ‬ ‫ﻣﺴﺘﻮﻳًﺎ ﻋﻠﯽاﻟﻌﺮش دﺧﻠﺖ ورﻗﺔ ﻧﻮرﺁء ﻻﺑﺴﺔ ﺛﻴﺎﺑ ًﺎ رﻓﻴﻌﺔ ﺑﻴﻀﺂء اﺻﺒﺤﺖ‬ ‫ﮐﺎﻟﺒﺪر اﻟﻄّﺎﻟﻊ ﻣﻦ اﻓﻖ اﻟﺴّﻤﺂء‪ .‬ﺗﻌﺎﻟﯽ اﷲ ﻣﻮﺟﺪهﺎ ﻟﻢ ﺗﺮ ﻋﻴﻦ ﺑﻤﺜﻠﻬﺎ‪ .‬ﻟﻤّﺎ ﺣﻠّﺖ‬ ‫ن ﮐﻴﻨﻮﻧﺔ اﻟﻘﺪم ﺗﺠﻠّﺖ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﺑﺎﻧﻮارهﺎ‪ .‬ﺗﻌﺎﻟﯽ‬ ‫اﻟﻠّﺜﺎم اﺷﺮﻗﺖ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرضﮐﺄ ّ‬ ‫اﷲ ﻣﻮﺟﺪهﺎ ﻟﻢ ﺗﺮﻋﻴﻦ ﺑﻤﺜﻠﻬﺎ‪ .‬و هﻰ ﺗﺒﺴّﻢ و ﺗﻤﻴﻞ ﮐﻐﺼﻦ اﻟﺒﺎن ﻓﻰ ﻣﻨﻈﺮ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ‪ .‬ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻣﻈﻬﺮهﺎ ﻟﻢ ﺗﺮ ﻋﻴﻦ ﺑﻤﺜﻠﻬﺎ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﺳﺎرت و ﻃﺎﻓﺖ ﻣﻦ ﻏﻴﺮ ﻗﺼ ٍﺪ و‬ ‫ارادة ﻣﻦ ﻋﻨﺪهﺎ ﮐﺄ ّ‬ ‫ن اﺑﺮة اﻟﻌﺸﻖ اﻧﺠﺬﺑﺖ ﻣﻦ ﻣﻐﻨﺎﻃﻴﺲ اﻟﺠﻤﺎل اﻟﻤﺸﺮق اﻣﺎم‬ ‫وﺟﻬﻬﺎ‪ .‬ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻣﻮﺟﺪهﺎ ﻟﻢ ﺗﺮ ﻋﻴﻦ ﺑﻤﺜﻠﻬﺎ‪ .‬ﺗﻤﺸﻰ و اﻟﺠﻼل ﻳﺨﺪﻣﻬﺎ و ﻣﻠﮑﻮت‬ ‫اﻟﺠﻤﺎل ﻳﻬﻠّﻞ ورﺁﺋﻬﺎ ﻣﻦ ﺑﺪﻳﻊ ﺣﺴﻨﻬﺎ و دﻻﻟﻬﺎ و اﻋﺘﺪال ارﮐﺎﻧﻬﺎ‪ .‬ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻣﻮﺟﺪهﺎ‬ ‫ن‬ ‫ﻟﻢ ﺗﺮﻋﻴﻦ ﺑﻤﺜﻠﻬﺎ‪ .‬ﺛ ّﻢ وﺟﺪﻧﺎ اﻟﺸّﻌﺮات اﻟﺴّﻮدﺁء ﻋﻠﯽ ﻃﻮل ﻋﻨﻘﻬﺎ اﻟﺒﻴﻀﺂء ﮐﺄ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻴﻞ و اﻟﻨّﻬﺎر اﻋﺘﻨﻘﺎ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻘ ّﺮ اﻻﺑﻬﻰ و اﻟﻤﻘﺼﺪ اﻷﻗﺼﻰ‪ .‬ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻣﻮﺟﺪهﺎ ﻟﻢ‬ ‫ﺗﺮ ﻋﻴﻦ ﺑﻤﺜﻠﻬﺎ‪ .‬ﻟﻤّﺎ ﺗﻔﺮّﺳﻨﺎ ﻓﻰ وﺟﻬﻬﺎ وﺟﺪﻧﺎ اﻟّﻨﻘﻄﺔ اﻟﻤﺴﺘﻮرة ﺗﺤﺖ ﺣﺠﺎب‬

‫ن ﺑﻬﺎ ﻓﺼّﻠﺖ اﻟﻮاح ﻣﺤﺒّﺔ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﻮاﺣﺪﻳّﺔ ﻣﺸﺮﻗﺔ ﻣﻦ اﻓﻖ ﺟﺒﻴﻨﻬَﺎ ﮐﺄ ّ‬ ‫اﻷﻣﮑﺎن و دﻓﺎﺗﺮ اﻟﻌﺸّﺎق ﻓﻰ اﻻﻓﺎق‪ .‬ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻣﻮﺟﺪهﺎ ﻟﻢ ﺗﺮ ﻋﻴﻦ ﺑﻤﺜﻠﻬﺎ‪ .‬و ﺣﮑّﺖ‬ ‫ﻋﻦ ﺗﻠﮏ اﻟﻨّﻘﻄﺔ ﻧﻘﻄﺔ اﺧﺮى ﻓﻮق ﺛﺪﻳﻬﺎ اﻻﻳﻤﻦ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻣﻮﻟﯽ اﻟ ّ‬ ‫ﺴ ّﺮ و اﻟﻌﻠﻦ اﻟّﺬى‬ ‫ﺧﻠﻘﻬﺎ ﻟﻢ ﺗﺮ ﻋﻴﻦ ﺑﻤﺜﻠﻬﺎ‪ .‬و ﻗﺎم هﻴﮑﻞ اﻟﻠّﻪ ﻳﻤﺸﻰ و ﺗﻤﺸﻰ ورﺁﺋﻪ ﺳﺎﻣﻌﺔ ﻣﺘﺤﺮّﮐﺔ‬ ‫ﻣﻨﺠﺬﺑﺔ ﻣﻦ ﺁﻳﺎت رﺑّﻬﺎ‪ .‬ﺗﺒﺎرﮎ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﻬﺎ ﻟﻢ ﺗﺮ ﻋﻴﻦ ﺑﻤﺜﻠﻬﺎ‪ .‬ﺛ ّﻢ ازدادت ﺳﺮورًا‬ ‫و ﻓﺮﺣًﺎ و ﺷﻮﻗًﺎ اﻟﯽ ان ﺗﻐﻴّﺮت و اﻧﺼﻌﻘﺖ ﻓﻠﻤّﺎ اﻓﺎﻗﺖ ﺗﻘﺮّﺑﺖ و ﻗﺎﻟﺖ ﻧﻔﺴﻰ‬ ‫ﻟﺴﺠﻨﮏ اﻟﻔﺪﺁء ﻳﺎ ﺳ ّﺮ اﻟﻐﻴﺐ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻧﺸﺂء ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻣﻮﺟﺪهﺎ ﻟﻢ ﺗﺮ ﻋﻴﻦ‬ ‫ﺑﻤﺜﻠﻬﺎ‪ .‬و ﮐﺎﻧﺖ ﺗﻨﻈﺮ اﻟﯽ ﻣﺸﺮق اﻟﻌﺮش ﮐﻤﻦ ﺑﺎت ﻓﻰ ﺳﮑﺮ و ﺣﻴﺮة اﻟﯽ ان‬ ‫وﺿﻌﺖ ﻳﺪهﺎ ﺣﻮل ﻋﻨﻖ رﺑّﻬﺎ و ﺿﻤّﺘﻪ اﻟﻴﻬﺎ ﻓﻠﻤّﺎ ﺗﻘﺮّﺑﺖ ﺗﻘﺮّﺑﻨﺎ وﺟﺪﻧﺎ ﻣﻨﻬﺎ ﻣﺎ‬ ‫ﻧﺰّل ﻓﻰ اﻟﺼﺤّﻴﻔﺔ اﻟﻤﺨﺰوﻧﺔ اﻟﺤﻤﺮﺁء ﻣﻦ ﻗﻠﻤﻰ اﻻﻋﻠﯽ‪ .‬ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻣﻮﺟﺪهﺎ ﻟﻢ ﺗﺮ‬ ‫ن اﻟﻬﻼل اﻗﺘﺮن‬ ‫ﻋﻴﻦ ﺑﻤﺜﻠﻬﺎ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﻣﺎﻟﺖ ﺑﺮأﺳﻬﺎ و اﺗّﮑﺄت ﺑﻮﺟﻬﻬﺎ ﻋﻠﯽ اﺻﺒﻌﻴﻬﺎ ﮐ َﺎ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﺑﺎﻟﺒﺪر اﻟﺘّﻤﺎم‪ .‬ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻣﻮﺟﺪهﺎ ﻟﻢ ﺗﺮ ﻋﻴﻦ ﺑﻤﺜﻠﻬﺎ‪ .‬ﻋﻨﺪ ذﻟﮏ ﺻﺎﺣﺖ و ﻗﺎﻟﺖ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻮﺟﻮد ﻟﺒﻶﺋﮏ اﻟﻔﺪﺁء ﻳﺎ ﺳﻠﻄﺎن اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺂء اﻟﯽ َم اودﻋﺖ ﻧﻔﺴﮏ ﺑﻴﻦ‬ ‫ﮑّﺎء اﻗﺼﺪ ﻣﻤﺎﻟﮏ اﻻﺧﺮى اﻟﻤﻘﺎﻣﺎت اﻟّﺘﻰ ﻣﺎ وﻗﻌﺖ ﻋﻠﻴﻬﺎ‬ ‫هﺆﻵء ﻓﻰ ﻣﺪﻳﻨﺔ ﻋ ّ‬ ‫ﻋﻴﻮن اهﻞ اﻻﺳﻤﺂء ﻋﻨﺪ ذﻟﮏ ﺗﺒﺴّﻤﻨﺎ اﻋﺮﻓﻮا هﺬا اﻟﺬّﮐﺮ اﻻﺣﻠﯽ و ﻣﺎ اردﻧﺎﻩ ﻣﻦ‬ ‫ﺴ ّﺮ اﻟﻤﺴﺘﺴ ّﺮ اﻟﻈّﺎهﺮ اﻻﺧﻔﻰ ﻳﺎ اوﻟﯽ اﻟّﻨﻬﻰ ﻣﻦ اﺻﺤﺎب ﺳﻔﻴﻨﺘﻰ اﻟﺤﻤﺮﺁء ﻗﺪ‬ ‫اﻟ ّ‬ ‫ﺗﺼﺎدف هﺬا اﻟﺬّﮐﺮ ﻳﻮﻣًﺎ ﻓﻴﻪ وﻟﺪ ﻣﺒﺸّﺮى اﻟّﺬى ﻧﻄﻖ ﺑﺬﮐﺮى و ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ و اﺧﺒﺮ‬ ‫اﻟﻨّﺎس ﺑﺴﻤﺂء ﻣﺸﻴّﺘﻰ و ﺑﺤﺮ ارادﺗﻰ و ﺷﻤﺲ ﻇﻬﻮرى و ﻋﺰّزﻧﺎﻩ ﺑﻴﻮم اﺧﺮ اﻟّﺬى‬ ‫ﻓﻴﻪ ﻇﻬﺮ اﻟﻐﻴﺐ اﻟﻤﮑﻨﻮن و اﻟ ّ‬ ‫ﺴ ّﺮ اﻟﻤﺨﺰون و اﻟﺮّﻣﺰ اﻟﻤﺼﻮن اﻟّﺬى ﺑﻪ اﺧﺬ‬ ‫اﻻﺿﻄﺮاب ﺳﮑّﺎن ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺳﻤﺂء و اﻧﺼﻌﻖ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻻرض و اﻟﺴﻤﺂء اﻟّﺎ ﻣﻦ‬ ‫اﻧﻘﺬﻧﺎﻩ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ و ﻗﺪرة ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ و اﻧﺎ اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﯽ ﻣﺎ اﺷﺂءﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ‬ ‫اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ وﺟﺪ ﻋﺮف اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻴﻮم اﻟّﺬى ﮐﺎن ﻣﻄﻠﻊ اﻟﻈّﻬﻮر‬ ‫و ﻣﺸﺮق اﺳﻤﻰ اﻟﻐﻔﻮر و ﻓﻴﻪ ﻓﺎﺣﺖ اﻟﻨّﻔﺤﺔ و ﺳﺮت اﻟﻨّﺴﻤﺔ و اﺧﺬ ﺟﺬب‬ ‫اﻟﻈّﻬﻮر ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﻘﺒﻮر و ﻧﺎدى اﻟﻄّﻮر اﻟﻤﻠﮏ ﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‬ ‫ﻞ ﺳﺎﻟﮏ ﺑﺼﺮاﻃﻪ‬ ‫ﻞ ﻋﺎرف ﺑﺎﻟﻤﻌﺮوف و ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻗﺎﺻﺪ ﺑﺎﻟﻤﻘﺼﻮد و ﮐ ّ‬ ‫و ﻓﻴﻪ ﻓﺎز ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ‪ .‬ﺳﺒﺤﺎﻧﮏ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﺑﺎرﮎ ﻋﻠﯽ اﺣﺒّﺂﺋﮏ ﺛ ّﻢ اﻧﺰل ﻋﻠﻴﻬﻢ ﻣﻦ ﺳﻤﺂء‬ ‫ﻋﻄﺎﺋﮏ ﻣﺎ ﻳﺠﻌﻠﻬﻢ ﻣﻨﻘﻄﻌﻴﻦ ﻋﻦ دوﻧﮏ و ﻣﺘﻮﺟّﻬﻴﻦ اﻟﯽ اﻻﻓﻖ اﻟّﺬى ﻣﻨﻪ‬ ‫اﺷﺮﻗﺖ ﺷﻤﺲ ﻓﻀﻠﮏ و ﻗﺪّر ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻟﻬﻢ ﻣﺎ ﻳﻨﻔﻌﻬﻢ ﻓﻰ اﻟﺪّﻧﻴﺎ و اﻻﺧﺮة اﻧّﮏ‬ ‫ﻰ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪.‬‬ ‫اﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻤﻌﻄﻰ اﻟﺒﺎذل اﻟﻐﻨ ّ‬ ‫ﻰ اﻻﺑﻬﻰ‬ ‫)‪ (١٢‬هﻮ اﻻﻗﺪس اﻻﻋﻈﻢ اﻟﻌﻠ ّ‬

‫ﻗﺪ دﻣﺪم اﻟﺮّﻋﺪ و ارﺗﻔﻊ هﺰﻳﺰ اﻻرﻳﺎح و ﻓﺎﻟﻖ اﻻﺻﺒﺎح ﻓﻰ هﺬا اﻟﺸّﺘﺂء ﻳﺎﻣﺮ ﻗﻠﻤﻪ‬ ‫اﻻﻋﻠﯽ ﺑﺎن ﻳﺒﺸّﺮ اهﻞ اﻻﻧﺸﺂء ﺑﻬﺬا اﻟﺮّﺑﻴﻊ اﻟّﺬى ﺑﻪ اورﻗﺖ اﺷﺠﺎر اﻟﺤﮑﻤﺔ و‬ ‫اﻟﺒﻴﺎن‪ .‬ﻗﻞ ﻣﻦ ﻏﻴﻮم اﻟﻬﻮى ﻗﺪ اﻇﻠﻢ اﻓﻖ اﻟﻬﺪى ﻓﺎﺳﺌﻞ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻮرى ﺑﺎن‬ ‫ﻳﺰﻳﻠﻬﺎ ﺑﻘﺪر ٍة ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﺨﺘﺎر‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﺎ اوﻗﺪﻧﺎ ﻓﻰ اﻻﻣﮑﺎن ﻧﺎر‬ ‫اﻟﺒﻴﺎن و اﻧّﻬﺎ ﻟﻴﺴﺖ ﻣﻦ اﻟﻌﻨﺎﺻﺮ اﻟّﺘﻰ ﮐﺎﻧﺖ ﺑﻴﻨﮑﻢ و ﻋﺮﻓﺘﻤﻮهﺎ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ اﻧّﻬﺎ‬ ‫ﻟﻌﻨﺼﺮ ﻻ ﻳﺬﮐﺮ ﺑﺬﮐﺮ و ﻻ ﻳﺸﺎر ﺑﺎﺷﺎر ٍة و ﻻ ﻳﻮﺻﻒ ﺑﻮﺻﻒ و ﻇﻬﺮت ﻣﻨﻪ‬ ‫اﻟﻌﻨﺎﺻﺮ ﮐﻠّﻬﺎ ﺑﻌﺪ ﺗﻘﺪﻳﺴﻪ ﻋﻨﻬﺎ و اﻧّﻪ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﻣﻦ ﺗﻬّﻴﺠﺎت ﻋﺮف ﻣﺤﺒّﺔ رﺑّﮑﻢ‬ ‫ﻞ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮهّﺎب‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﺗﻘﺮّب اﻟﻴﻪ ﻣﻨﻘﻄﻌًﺎ ﻋﻦ اﻟﺪّﻧﻴﺎ و ﻣﺎ ﻓﻴﻬﺎ و وﻳﻞ ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻣﺸﺮﮎ ﻣﺮﺗﺎب‪ .‬ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ و اﻟّﺬى ﻳﻨﻄﻖ ﻓﻰ اﻟﺴّﺠﻦ اﻻﻋﻈﻢ اﻧّﻪ‬ ‫ﻟﺨﺎﻟﻖ اﻻﺷﻴﺂء و ﻣﻮﺟﺪ اﻻﺳﻤﺂء ﻗﺪ ﺣﻤﻞ اﻟﺒﻼﻳﺎ ﻻﺣﻴﺂء اﻟﻌﺎﻟﻢ و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻻﺳﻢ‬ ‫اﻻﻋﻈﻢ اﻟّﺬى ﮐﺎن ﻣﮑﻨﻮﻧًﺎ ﻓﻰ ازل اﻻزال‪ .‬ﻗﺪ ﺣﻀﺮ ﻟﺪى اﻟﻮﺟﻪ ﮐﺘﺎﺑﮏ وﺟﺪﻧﺎ‬ ‫ﻣﻨﻪ ﻋﺮف ﺣﺒّﮏ ﻣﻮﻟﺌﮏ اﻟّﺬى ﻳﻨﻄﻖ ﻓﻰ اﻟﻌﺎﻟﻢ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺠﺒّﺎر‪ .‬و ﻗﺮء ﻟﺪى اﻟﻌﺮش ﻣﺪﺣﮏ هﺬا اﻟﻤﻈﻠﻮم و ﻗﺪﺣﮏ ﻣﻦ‬ ‫ﻞ‬ ‫اﻋﺮض و ﮐﻔﺮ ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﺮّﻗﺎب‪ .‬ﻻ ﺗﺤﺰن ﻣﻦ ﺷﻰء و ﺗﻮﮐّﻞ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﺴ ّﺮ و اﻻﺟﻬﺎر‪ .‬هﻨﻴﺌًﺎ ﻟﻔﻤﮏ ﺑﻤﺎ ﺷﺮب رﺣﻴﻖ‬ ‫اﻻﻣﻮر ﺛ ّﻢ اﻧﺼﺮ رﺑّﮏ ﻓﻰ اﻟ ّ‬ ‫ن‬ ‫اﻟﺒﻴﺎن و ﻟﻘﻠﻤﮏ ﺑﻤﺎ ﺗﺤﺮّﮎ ﻋﻠﯽ ذﮐﺮ هﺬا اﻟﻤﺬﮐﻮر اﻟّﺬى ﺑﻪ ﺗﻨﻮّرت اﻻﻓﺎق‪ .‬ا ّ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ ﻳﺪّﻋﻮن اﻟﻌﻠﻢ ﻣﻦ ﻋﻨﺪ اﻧﻔﺴﻬﻢ اوﻟﺌﮏ ﻟﻴﺲ ﻟﻬﻢ ﻧﺼﻴﺐ ﻓﻰ اﻳّﺎم اﻟﻠّﻪ اَﻻ اﻧّﻬﻢ‬ ‫ﻣﻦ اهﻞ اﻟﻀّﻼل‪ .‬ذﮐّﺮ اﻟﻨّﺎس ﺑﻤﺎ ﻧﺰّﻟﻨﺎﻩ ﻟﮏ ﺛ ّﻢ اﺟﻤﻌﻬﻢ ﻋﻠﯽ اﻟﮑﻠﻤﺔ اﻟﻌﻠﻴﺎ اﻟّﺘﻰ‬ ‫ﺑﻬﺎ ﻧﻄﻘﺖ اﻷﺷﻴﺂء اﻟﻤﻠﮏ ﻟﻠّﻪ اﻟﻮاﺣﺪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻠّﺎم‪ .‬ﻗﺪ ﻋﺮﻓﻨﺎ ﻗﻴﺎﻣﮏ ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺔ‬ ‫اﻻﻣﺮ و ﺛﻨﺂﺋﮏ ﻓﻰ هﺬا اﻻﻣﺮ اﻟّﺬى ﺑﻪ اﻧﺎر اﻻﻣﮑﺎن‪ .‬ﻗﻢ و اﺳﺘﻘﻢ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ ﺛ ّﻢ‬ ‫اذﮐﺮ اﷲ ﺑﺬﮐﺮﺗﻨﺠﺬب ﺑﻪ اﻻدﻳﺎن‪ .‬اﻟﺒﻬﺎء ﻋﻠﻴﮏ و ﻋﻠﯽ اﻟّﺬﻳﻦ ﺗﻮﺟّﻬﻮا اﻟﯽ اﻓﻖ‬ ‫اﻟﻮﺣﻰ ﺑﺎﻟﺮّوح و اﻟﺮّﻳﺤﺎن‪.‬‬ ‫هﻮ اﻻﻗﺪساﻻﻋﻈﻢ‬ ‫)‪(١٣‬‬ ‫ﻳﺎ ﻣﻌﺸﺮ اﻟﺒﺸﺮ ﻗﺪ ﻓﺘﺢ ﺑﺎب اﻟﮑﺮم ﻓﻰ اﻟﻤﻨﻈﺮ اﻻﮐﺒﺮ ﺗﻮﺟّﻬﻮا اﻟﻴﻪ ﺑﺨﻀﻮع و‬ ‫ﺴ ّﺮ اﻟﻤﺴﺘﻮر اذ اﺗﻰ ﻣﻈﻬﺮ اﻟﻈّﻬﻮر ﺗﻘﺮّﺑﻮا اﻟﻴﻪ ﻳﺎ اوﻟﯽ اﻻﻟﺒﺎب‪.‬‬ ‫اﻧﺎب‪ .‬ﻗﺪ ﻇﻬﺮ اﻟ ّ‬ ‫ﻗﺪ ﻧﻄﻖ‬ ‫ﻞ ﻣﺸﺮﮎ ﻣﺮﺗﺎب‪ .‬ﻗﺪ ﻋﺴﻌﺴﺖ‬ ‫ﻖ ﺑﻴﻦ اﻟﺨﻠﻖ ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﻓﺎز ﺑﺒﻴﺎﻧﻪ و وﻳﻞ ﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻴﻠﺔ اﻟﺪّﻟﻤﺂء ﺑﻤﺎ ﺗﻨﻔّﺲ اﻟﺼﺒّﺢ ﻣﻦ اﻓﻖ اﻟﺒﻘﺎء هﻠّﻤﻮا و ﺗﻌﺎﻟﻮا ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻﻧﺸﺂء و ﻻ‬ ‫ﻞ اﻟﺒﺮﻳّﺔ هﺬا ﻣﻦ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﺁن‪ .‬ﻗﺪ اﺷﺮق ﻧﻮر اﻻﺣﺪﻳّﺔ اذ اﺧﺬت اﻟﻈّﻠﻤﺔ ﮐ ّ‬ ‫ﺗﺘﻮﻗّﻔﻮا اﻗ ّ‬ ‫ﻓﻀﻞ ﻋﺠﺰت ﻋﻦ ذﮐﺮﻩ اﻻﻗﻼم‪ .‬ﻗﺪ ارﺗﻌﺪت ﻓﺮﺁﺋﺺ اﻟﻈّﻠﻤﺔ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻨّﻮر‬ ‫اﻟﻤﺸﺮق ﻣﻦ اﻓﻖ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻳّﺎﮐﻢ ان ﺗﻤﻨﻌﮑﻢ ﺷﺌﻮﻧﺎت اﻟﻨّﻔﺲ و اﻟﻬﻮى ﻋﻦ ﻣﻮﻟﯽ‬

‫اﻻﺧﺮة و اﻻوﻟﯽ ﺗﻮﺟّﻬﻮا اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻤﺂب‪ .‬اﻧﻈﺮﺛ ّﻢ اذﮐﺮ اذ اﺗﻰ اﻟﻮهّﺎب‬ ‫ارﺗﻔﻊ ﻃﻨﻴﻦ اﻟﺬّﺑﺎب و اﻋﺘﺮض ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﺮّﻗﺎب‪ .‬ﻗﺪ ﺷﻬﺪت اﻟﺤﺼﺎة و‬ ‫ﺳﺠّﺖ اﻟﻨّﻮاة و اﻟﻄّﻐﺎة ﻣﺎ اﻧﺘﺒﻬﻮا و اﻋﺘﺮﺿﻮا ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ا ّم اﻟﮑﺘﺎب‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ‬ ‫اﺣﺒّﺂﺋﻰ زﻳّﻨﻮا هﻴﺎﮐﻠﮑﻢ ﺑﻄﺮاز اﻟﺬّﮐﺮ و اﻟﺒﻴﺎن و ﻗﻠﻮﺑﮑﻢ ﺑﻨﻔﺤﺎت رﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻞ ﻳﺴﺘﺸﻌﺮ اهﻞ اﻻﻣﮑﺎن و ﻳﺘﻮﺟّﻬﻮن اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﺤﻴﻰ اﻟﻌﻈﺎم‪ .‬ﻗﺪ ﺗﺤﺮّﮎ ﮐ ّ‬ ‫ﻟﻌ ّ‬ ‫ﺷﻰء ﻣﻦ ﻧﺴﻤﺎت اﻟﻮﺣﻰ و هﻢ ﻓﻰ ﻏﻔﻠﺔ و ﺿﻼل‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮏ ﺑﻤﺎ اﻗﺒﻠﺖ اﻟﯽ‬ ‫اﻟﻮﺟﻪ و ﺗﻮﺟّﻬﺖ اﻟﯽ اﻟّﺬى ﺑﻪ ﻇﻬﺮت اﻟﺼﻴّﺤﺔ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و‬ ‫اﺿﻄﺮﺑﺖ اﻟﻨّﻔﻮس و زﻟﺰﻟﺖ اﻟﻘﻨﺎن‪ .‬ﮐﻢ ﻣﻦ ﻋﺎل ﺳﻘﻂ ﺑﻤﺎ اﺗّﺒﻊ اﻟﻨﻔّﺲ و اﻟﻬﻮى‬ ‫ﻞ ﺷﻰء ﻓﻰ ﻗﺒﻀﺔ ﻗﺪرﺗﻪ ﻳﻔﻌﻞ ﻓﻰ‬ ‫و ﮐﻢ ﻣﻦ دان ﻋﺮج اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﻮﻟﯽ اﻻﻧﺎم‪ .‬ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻤﻠﮏ ﻣﺎ ﻳﺸﺂء و ﻳﺤﮑﻢ ﺑﺴﻠﻄﺎﻧﻪ ﮐﻴﻒ اراد‪ .‬اﻧّﺎ ذﮐﺮﻧﺎﮎ ﺑﻬﺬا اﻟﮑﺘﺎب ﻟﻴﺒﻘﻰ ﺑﻪ‬ ‫ذﮐﺮﮎ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺘﻌﺎل‪ .‬ﻗﻢ ﻋﻠﯽ اﻟّﺬﮐﺮ و اﻟﺜّﻨﺎء و ﻗﻞ ﻳﺎ اهﻞ‬ ‫ﻞ ﻣﺸﺮﮎ ﮐﻔﺮ ﺑﺎﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻷﻧﺸﺂء ﻗﺪ اﺗﻰ ﻣﺎﻟﮏ اﻷﺳﻤﺂء ﺗﻘﺮّﺑﻮا اﻟﻴﻪ و ﻻ ﺗ ّﺘﺒﻌﻮا ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮهّﺎب‪ .‬اﻧّﻤﺎ اﻟﺒﻬﺎء ﻋﻠﻴﮏ و ﻋﻠﯽ اﻟّﺬﻳﻦ ﻓﺎزوا ﺑﻬﺬا اﻻﻣﺮ اﻟّﺬى ﺑﻪ زﻟّﺖ‬ ‫اﻻﻗﺪام ‪.‬‬ ‫)‪ (١٤‬هﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن‬ ‫ﻗﺪ ﻇﻬﺮت اﻟﻌﻼﻣﺎت و ﺑﺮزت اﻟﺒﻴّﻨﺎت و اﺗﻰ اﻟﻤﻮﻋﻮد ﺑﺎﺳﻤﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬اﻧّﻪ‬ ‫ﺴ ّﺮ اﻟﻤﮑﻨﻮن ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﻣﻦ اﻓﻖ اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻳﺪع اﻻﻣﻢ اﻟﯽ‬ ‫ﻟﻬﻮ اﻟﮑﻨﺰ اﻟﻤﺨﺰون و اﻟ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس هﻢ ﻻ ﻳﺴﻤﻌﻮن‪ .‬ﻗﺪ ﻏﺸّﺘﻬﻢ اهﻮﺁﺋﻬﻢ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻻ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻘﺪم و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻳﺴﻤﻌﻮن ﻧﺪﺁء اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﻳﺮون ﻣﻘﺎﻣﻪ اﻟﻤﺤﻤﻮد‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮑﻢ ﻳﺎ اهﻞ اﻟﺒﻬﺎء ﺑﻤﺎ‬ ‫ﺧﺮﻗﺘﻢ اﻻﺣﺠﺎب رﻏﻤًﺎ ﻻهﻞ اﻷﻧﺸﺂء اﻟّﺬﻳﻦ اﻧﮑﺮوا ﻧﻌﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ﺑﻌﺪ اﻧﺰاﻟﻬﺎ و‬ ‫اﺗّﺒﻌﻮا ﻣﺎ ﻋﻨﺪهﻢ ﻣﻦ اﻻوهﺎم و اﻟﻈّﻨﻮن‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺮﻳﻬﻢ اﻓﻖ اﻟﻴﻘﻴﻦ و هﻢ ﻳﻌﺮﺿﻮن‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻋﻨﻪ و ﻧﺴﻤﻌﻬﻢ هﺪﻳﺮ اﻟﻮرﻗﺂء و هﻢ ﻻﻳﺴﺘﻤﻌﻮن‪ .‬ﻗﺪ ﻳﺬﮐّﺮهﻢ ﻗﻠﻢ اﻟﻮﺣﻰ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻻﺣﻴﺎن و هﻢ ﻻ ﻳﺘﺬﮐّﺮون‪ .‬ﻳ ّﺘﺒﻌﻮن اﻟﺠﻬﻶء و ﻳﺴّﻤﻮﻧﻬﻢ ﺑﺎﻟﻌﻠﻤﺂء اَﻻ اﻧّﻬﻢ ﻻ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻦ ﻻ ﻳﻤﻴّﺰون اﻟﻴﻤﻴﻦ ﻋﻦ اﻟﺸّﻤﺎل ﻳﺪّﻋﻮن اﻟﻌﻠﻢ و ﺑﻪ اﺳﺘﮑﺒﺮوا‬ ‫ﻳﻔﻘﻬﻮن‪ .‬ا ّ‬ ‫ﻖ ﻋﻠّﺎم اﻟﻐﻴﻮب‪ .‬ﻗﻞ و ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺑﺪاع اﻧﺘﻢ هﻤﺞ رﻋﺎع ﺗﺒﺮ َء ﻣﻨﮑﻢ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻦ ﺑﻔﻀﻞ ﻣﻮﻟﺌﮏ اﻧّﻪ ﻣﻊ‬ ‫ﺟﻮارﺣﮑﻢ و ارﮐﺎﻧﮑﻢ و اﻧﺘﻢ ﻻ ﺗﺸﻌﺮون‪ .‬اﻧّﮏ اﻃﻤﺌ ّ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ ﺗﻮﺟّﻬﻮا اﻟﻴﻪ و ﻓﺎزوا ﺑﺎﻟﺮّﺣﻴﻖ اﻟﻤﺨﺘﻮم‪ .‬ﺳﻮف ﻳﺮى اﻟﻤﺸﺮﮐﻮن ﻣﺜﻮﺋﻬﻢ ﻓﻰ‬ ‫ب ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻄﻖ‬ ‫اﻟﻨﻴّﺮان و اﻟﻤﻮﺣّﺪون ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﻟﺴﺎن اﻟﻘﺪم ﻓﻰ اﻟﺴّﺠﻦ اﻻﻋﻈﻢ رﺣﻤﺔ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﻋﻠﻴﮏ و ﻋﻠﯽ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻓﻰ هﻮﺁء‬ ‫ﺐ ﻳﻄﻴﺮون‪.‬‬ ‫اﻟﺤ ّ‬

‫)‪(١٥‬هﻮ اﻟﺒﺎﻗﻰ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‬ ‫ﺗﺒﺎرﮎ اﻟّﺬى اﻗﺎﻣﻨﻰ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ اذ ﮐﻨﺖ ﻗﺎﻋﺪًا و اﻧﻄﻘﻨﻰ ﺑﺬﮐﺮﻩ اذ ﮐﻨﺖ ﺻﺎﻣﺘًﺎ و‬ ‫اﻇﻬﺮﻧﻰ ﺑﻌﺪ ﻣﺎ ﮐﻨﺖ ﺳﺎﺗﺮًا ﻧﻔﺴﻰ ﻧﺸﻬﺪاﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻳﺸﺂء و هﻮ‬ ‫ﻞ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اذًا ﺷﻘّﺖ اﻟﺴّﻤﺂء و زﻟﺰﻟﺖ‬ ‫اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬و اذ ﻗﻤﻨﺎ ﻧﺎدﻳﻨﺎ اﻟﮑ ّ‬ ‫اﻻرض و ﻣﺮّت اﻟﺠﺒﺎل و ﻧﺎدى ﻟﺴﺎن اﻟﻌﻈﻤﺔ اﻟﻤﻠﮏ ﻟﻠّﻪ اﻟﻮاﺣﺪ اﻟﻔﺮد اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬و اﺳﻤﻌﻨﺎ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﻣﺎ اﻣﺮﻧﺎ ﺑﻪ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻣﺎ ﻣﻨﻌﺘﻨﺎ ﺳﻴﻮف اﻻﻓﺎق و ﻻ‬ ‫ﻧﻌﺎق اهﻞ اﻟﻨّﻔﺎق ﺗﻌﺎﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻤﻠﮏ و اﻟﻤﻠﮑﻮت‪ .‬ﻗﺪ اﺧﺬ اﻻﺿﻄﺮاب‬ ‫ﻦ اﻟﻘﻮم ﻻﻳﻔﻘﻬﻮن‪ .‬ﻗﺪ‬ ‫ﺳﮑّﺎن اﻻرض اﻟّﺎ ﻣﻦ ﺷﺂء اﻟﻠّﻪ ﮐﺬﻟﮏ ﻗﻀﻰ اﻻﻣﺮ و ﻟﮑ ّ‬ ‫اﺧﺬاﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ ﺳﮑﺮ رﺣﻴﻖ اﻟﻮﺣﻰ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن اﻧﻔﻘﻮا ارواﺣﻬﻢ ﻟﻬﺬا اﻻﺳﻢ اﻟّﺬى ﺑﻪ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ ﻻ‬ ‫اﻧﺎر اﻟﻮﺟﻮد‪ .‬ﻗﺪ اﺷﺘﻌﻞ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﻣﻦ ﮐﻠﻤﺔ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻘﺪم و ﻟﮑ ّ‬ ‫ن اﻟّﺬى ﺳﻤﻊ و اﻗﺒﻞ اﻧّﻪ ﻣﻦ اهﻞ اﻟﻔﺮدوس ﻓﻰ ﻟﻮﺣﻰ اﻟﻤﺤﻔﻮظ‪ .‬هﻨﻴﺌ ًﺎ‬ ‫ﻳﻌﻠﻤﻮن‪ .‬ا ّ‬ ‫ﻟﮑﻢ ﻳﺎ اهﻞ اﻟﺒﻬﺎء ﺑﻤﺎ ﺳﻤﻌﺘﻢ ﻧﺪﺁء ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء و اﻗﺒﻠﺘﻢ اﻟﻴﻪ اذ ﻗﺎم ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻋﺒﺎد‬ ‫ﻇﺎﻟﻤﻮن‪ .‬ﺳﻴﻔﻨﻰ ﻣﺎ ﺗﺮوﻧﻪ ﻓﻰ اﻟﻤﻠﮏ و ﻳﺒﻘﻰ ﻣﺎ ﻗﺪّر ﻟﮑﻢ ﻓﻰ اﻟﺠﺒﺮوت ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﻳﺒﺸّﺮﮐﻢ رﺑّﮑﻢ ﻣﻦ اﻓﻖ اﻟﺴّﺠﻦ ﻟﺘﺸﮑﺮوﻩ و ﺗﻘﻮﻣﻮا ﻋﻠﯽ اﻣﺮﻩ و ﺗﺬﮐﺮوﻩ ﺑﻤﺎ ﻳﻨﺘﺒﻪ‬ ‫ب ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎﻳﮑﻮن‪.‬‬ ‫ﺑﻪ اﻟﺮّاﻗﺪون‪ .‬اﻟﺤﻤﺪﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫)‪ (١٦‬هﻮ اﻟﻤﺸﺮق ﻣﻦ اﻓﻘﻪ اﻻﻋﻠﯽ‬ ‫ﻦ اﻟﻘﻮم ﻓﻰ ﺣﺠﺎب ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﻳﺴﻤﻌﻮن‬ ‫ﺗﺒﺎرﮎ اﻟّﺬى ﻳﻨﻄﻖ ﺑﻤﺎ ﻳﻨﺘﻔﻊ ﺑﻪ اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻧﺪﺁء اﷲ و ﻻ ﻳﻔﻘﻬﻮن اَﻻ اﻧّﻬﻢ ﻣﻦ اﻟﺼّﺎﻏﺮﻳﻦ‪ .‬ﻗﺪ ﻧﻄﻖ ﻟﺴﺎن اﻟﻌﻈﻤﺔ و هﺪرت‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس ﻓﻰ ﺑﻌﺪﻋﻈﻴﻢ‪ .‬اﻧّﺎ اردﻧﺎ ان ﻧﻘﺮّﺑﻬﻢ‬ ‫ورﻗﺂء اﻟﺜّﻨﺂء ﻋﻠﯽ ﺳﺪرة اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ و ﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﯽ اﻟﻤﻠﮑﻮت و هﻢ اﺧﺘﺎروا ﻻﻧﻔﺴﻬﻢ ﺑﻴﻮﺗًﺎ ﮐﺒﻴﺖ اﻟﻌﻨﮑﺒﻮت ﻧﺸﻬﺪ اﻧّﻬﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﻞ ﺟﺒﻞ‬ ‫اﻟﺨﺎﺳﺮﻳﻦ‪ .‬ﻗﺪ اﻧﻄﻘﻨﺎ اﻻﺷﻴﺂء ﺑﺬﮐﺮ اﺳﻤﻨﺎ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء و اﻧﺠﺬب ﺑﻬﺎ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﺎذخ رﻓﻴﻊ‪.‬ﻟﻮﻋﺮف اﻟﻨّﺎس ﻧﺒﺬوا اهﻮﺁﺋﻬﻢ و ﺗﻮﺟّﻬﻮا اﻟﯽ وﺟﻪ رﺑّﻬﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺑﻘﻠﺐ‬ ‫ﻃﺎهﺮﻟﻤﻴﻊ‪ .‬ﻗﺪ ﺣﻀﺮت اﻟﻨّﻌﻤﺔ و هﻢ ﻻ ﻳﺎﮐﻠﻮن‪ .‬ﻗﺪ ﻇﻬﺮت اﻟﺤﺠّﺔ و هﻢ ﻻ‬ ‫ﻳﻌﺮﻓﻮن‪ .‬ﻗﺪ ﻧﺰّﻟﺖ اﻵﻳﺎت و هﻢ ﻻ ﻳﻔﻘﻬﻮن‪ .‬ﻗﺪ ﻇﻬﺮت اﻟﺒﻴّﻨﺎت و هﻢ ﻋﻠﯽ اﻋﻘﺎﺑﻬﻢ‬ ‫ﻣﻨﻘﻠﺒﻮن‪ .‬ﻗﻞ دﻋﻮا اﻟﻬﻮى هﺬا ﻣﻮﻟﯽ اﻟﻮرى ﻗﺪ اﺗﻰ ﻣﻦ اﻓﻘﻪ اﻻﻋﻠﯽ و ﻳﻨﻄﻖ‬ ‫ﺑﻨﺪﺁﺋﻪ اﻻﺣﻠﯽ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻗﻞ ﻻﺗﻨﻔﻌﮑﻢ اﻟﻌﻠﻮم دﻋﻮا اﻟﻤﻮهﻮم‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ و اﻧّﻪ‬ ‫و ﺗﻮﺟّﻬﻮا اﻟﯽ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﻟﻮح ﻣﺤﻔﻮظ‪ .‬اﻧّﺎ اﻇﻬﺮﻧﺎ اﻟﺴّﺒﻴﻞ ﻓﻀ ً‬ ‫ﻟﻬﻮ اﻟﺼّﺮاط اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ و اﻟﻤﺨﻠﺼﻮن ﻋﻠﻴﻪ ﻳﻤﺮّون‪ .‬ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﺤﺒﻞ اﻟﻠّﻪ اﻻﻋﻈﻢ و‬ ‫ﻞ‬ ‫ﺗﺸﺒّﺚ ﺑﺬﻳﻠﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻄﻮف‪ .‬ﻻ ﺗﺤﺰن ﻣﻦ ﺷﺊ و ﺗﻮﮐّﻞ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻻﻣﻮر‪.‬‬ ‫ﻰ اﻻﺑﻬﻰ‬ ‫)‪ (١٧‬هﻮ اﻻﻗﺪس اﻻﻋﻈﻢ اﻟﻌﻠ ّ‬

‫ذﮐﺮ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻤﻈﻠﻮم اﻟﯽ اﻟّﺬﻳﻦ ﻃﺎروا ﻓﻰ هﻮﺁء ﻣﺤﺒّﺔ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اذ ﻧﺎدى اﻟﻤﻨﺎد‬ ‫ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﺒﻴﺎن اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ اﻟﻔﺮد اﻟﻮاﺣﺪ اﻟﺴّﻤﻴﻊ اﻟﺒﺼﻴﺮ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺒﺸّﺮ اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫اﻗﺒﻠﻮا اﻟﯽ اﻟﻮﺟﻪ ﺑﺬﮐﺮ اﷲ و ﺛﻨﺂﺋﻪ ﻟﻌﻤﺮ اﷲ ذﮐﺮﻩ ﺧﻴﺮ ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻖ ﻓﻰ اﻻرض‬ ‫ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﻦ ﻳﻨﻄﻖ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﻤﻴﺪ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮑﻢ ﺑﻤﺎ اﻗﺒﻠﺘﻢ اﻟﯽ‬ ‫اﻻﻓﻖ اﻻﻋﻠﯽ و ﺷﺮﺑﺘﻢ ﮐﻮﺛﺮ اﻻﺑﻬﻰ ﻣﻦ ﻳﺪ ﻋﻄﺂء رﺑّﮑﻢ اﻟﻤﻌﻄﻰ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬اﻧّﺎ‬ ‫ﻧﻮﺻﻴﮑﻢ ﺑﺘﻘﻮى اﻟﻠّﻪ و ﻣﺎ ﻳﺮﺗﻔﻊ ﺑﻪ اﻣﺮﻩ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﺤﺎﮐﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬اذﮐﺮوﻩ ﺑﺎﻟﺮّوح‬ ‫و اﻟﺮّﻳﺤﺎن ﻟﻴﻨﺠﺬب ﺑﻪ اهﻞ اﻻﻣﮑﺎن اﻟّﺬﻳﻦ اﺧﺬهﻢ ﺳﮑﺮ اﻟﻬﻮى ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻣﻨﻌﻮا‬ ‫ﻋﻦ ﺻﺮاط اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ‪ .‬اﺗّﺤﺪوا ﻳﺎ اﺣﺒّﺂﺋﻰ ﻓﻰ ﺑﻼدى هﺬا ﻣﺎ اﻧﺰﻟﻪ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ‬ ‫ﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﻟﻮﺣﻪ اﻟﺤﻔﻴﻆ‪ .‬ﺗﻤﺴّﮑﻮا ﺑﮑﺘﺎب اﻟﻠّﻪ و ﻣﺎ ﻧﺰّل ﻓﻴﻪ اﻧّﻪ ﻳﻨﻔﻌﮑﻢ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﻮاﻟﻢ رﺑّﮑﻢ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻃﺮّز ﻟﻮح اﻟﺒﻘﺂء ﺑﻤﺪاد ﻗﻠﻤﻰ اﻻﻋﻠﯽ ﻧﻌﻴﻤًﺎ‬ ‫ﻟﻨﻔﺲ ﻓﺎزت و ﻟﻌﻴﻦ رأت و ﻻذن ﺳﻤﻌﺖ ﻧﺪﺁء اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻟﺒﻬﺎء ﻋﻠﻴﮑﻢ و‬ ‫ﻞ ﻣﻘﺒﻞ ﻧﺒﺬ اﻻوهﺎم و ﺷﺮب ﮐﻮﺛﺮ اﻟﻴﻘﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫)‪(١٨‬هﻮ اﻟﻈّﺎهﺮ ﻣﻦ اﻓﻖ اﻟﺒﻴﺎن‬ ‫ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ وﺟﺪ ﺣﻼوة اﻟﻨﺪﺁء اﻟّﺬى ارﺗﻔﻊ ﻣﻦ ﺷﻄﺮ اﻟﮑﺒﺮﻳﺂء و ﻋﻤﻞ ﻣﺎ اﻣﺮ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ﻟﻌﻤﺮى ﻣﻦ وﺟﺪ ﺣﻼوة اﻟﺒﻴﺎن ﻟﻴﻌﻤﻞ ﺑﻤﺎ اﻣﺮ ﺑﻪ ﻓﻰ اﻟﻠّﻮح‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻗﺪ ﺧﺮﻗﺖ اﻻﺣﺠﺎب و ﻇﻬﺮ‬ ‫ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻟﺴﺎن اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ‬ ‫اﻟﻮهّﺎب ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻻ ﺗﻤﻨﻌﻪ ﺟﻨﻮد اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻻ ﺿﻮﺿﺂء اﻻﻣﻢ ﻳﻨﻄﻖ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ن اﻟّﺬى اﻗﺒﻞ اﻟﯽ ﻣﻄﻠﻊ اﻵﻳﺎت اﻧّﻪ اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠﻴﻢ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ا ّ‬ ‫اﻟﻤﻠﮏ ﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم دﻋﻮا ﻣﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ ﺛ ّﻢ اﻧﺼﺮوا اﻧﻔﺴﮑﻢ ﺑﻤﺎ اﻣﺮﺗﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ‬ ‫ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﻻﻳﻨﻔﻌﮑﻢ اﻟﻴﻮم ﺷﻰء و ﻻ ﻣﻬﺮب ﻻﻧﻔﺴﮑﻢ اﻟّﺎ ﺑﺎن ﺗﺘﻮﺑﻮا و‬ ‫ﺗﺮﺟﻌﻮا اﻟﯽ اﷲ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﻤﻴﺪ‪ .‬ﻗﻞ هﻞ ﻧﻔﻊ ﮐﺴﺮى ﻣﺎ ﻋﻨﺪﻩ ﻣﻦ اﻟﮑﻨﻮز او‬ ‫ﻗﻴﺼﺮ ﻣﺎ ﻋﻨﺪﻩ ﻣﻦ اﻟﻘﺼﻮر ﻻ و ﻋﻤﺮى ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮ اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫اﻗﺒﻠﻮا اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﺳﻮف ﻳﺠﻌﻞ اﻟﻠّﻪ هﺬا اﻟﺬّﮐﺮ ﮐﻨﺰًا ﻟﻬﻢ اﻧّﻪ ﻳﻨﻔﻌﻬﻢ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮﺗﻪ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬اذا ﺗﺸﺮّﻓﺖ ﺑﻠﻮح اﻟﻠّﻪ اﻗﺮﺋﻪ ﺑﺎﻟﻠّﻴﺎﻟﯽ و اﻻﻳّﺎم اﻧّﻪ ﻳﻘﺮّﺑﮏ اﻟﯽ‬ ‫اﻟﻤﻘﺎم اﻟﺮّﻓﻴﻊ‪.‬‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻮال‬ ‫)‪ (١٩‬هﻮ اﻟﻤﻨﺎدى ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﺗﺒﺎرﮎ اﻟّﺬى اﻧﺰل اﻟﮑﻠﻤﺔ و ﻓﺼّﻞ ﺑﻬﺎ ﺑﻴﻦ اﻟﺒﺮﻳّﺔ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻔﺼّﻞ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪.‬‬ ‫وﺟﻌﻠﻬﺎﺧﻤﺮاﻟﺤﻴﻮان ﻻهﻞ اﻻﻣﮑﺎن و ﮐﻮﺛﺮ اﻟﺒﻘﺂء ﻟﻤﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫ن اﻟّﺬى ﻓﺎز ﺑﻬﺎ ﻗﺪ ﻓﺎز ﺑﻤﺎ اراد ﻣﻮﻟﻴﻪ اﻟﮑﺮﻳﻢ و اﻟّﺬى اﺳﺘﮑﺒﺮ اﻧّﻪ ﻣﻦ‬ ‫اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ا ّ‬ ‫اهﻞ اﻟﺨﺴﺮان ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻟﺴﺎن اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻨﻈﺮ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﻗﻞ هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ‬ ‫ﻇﻬﺮ اﻟﺪّﻟﻴﻞ و اوﺿﺢ اﻟﺴّﺒﻴﻞ و ﺗﻤّﺖ اﻟﺤﺠّﺔ و ﮐﻤﻠﺖ اﻟﻨّﻌﻤﺔ ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ اﻗﺒﻞ و‬

‫ﻖ اﻧّﻪ‬ ‫ﻦ اﻧّﻪ ﻳﺴﺒﻖ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ﻗﻞ ﻻ و ﻧﻔﺴﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫وﻳﻞ ﻟﻠﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﻣﻦ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﻣﻦ ﻇ ّ‬ ‫ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻳﺸﺂء ﻗﺪ ﺳﺒﻘﺖ ﻗﺪرﺗﻪ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻳﻔﻌﻞ ﻓﻰ اﻟﻤﻠﮏ ﻣﺎ ﻳﺸﺂء‬ ‫ﻞ ﺳﻌﻰ اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﻔﺮوا ﺳﻮف ﻳﺮون‬ ‫ﻳﻌﻄﻰ و ﻳﻤﻨﻊ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻗﺪ ﺿ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻴﺎن و ﻧﺼﺒﺮﻓﻴﻤﺎ ورد ﻋﻠﻴﻨﺎ ﻓﻰ‬ ‫اﻧﻔﺴﻬﻢ ﻓﻰ ﻋﺬاب اﻟﻴﻢ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺸﮑﺮ اﷲ ﻓﻰﮐ ّ‬ ‫هﺬا اﻟﺴّﺒﻴﻞ اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ‪ .‬و ﻧﺤﮑﻢ ﺑﻴﻦ اﻟﺨﻠﻖ ﮐﻴﻒ ﻧﺸﺂء و ﻧﺪﻋﻮهﻢ اﻟﯽ ﻣﺎ ﻳﻨﻔﻌﻬﻢ ﻓﻰ‬ ‫اﻻﺧﺮة و اﻻوﻟﯽ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﺸّﺎهﺪ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ﮐﻦ ذاﮐﺮًا ﺑﺎﺳﻤﻰ و ﻧﺎﻃﻘًﺎ ﺑﻬﺬا اﻟّﺬﮐﺮ‬ ‫ﻞ اﻣﺮ ﺣﮑﻴﻢ‪.‬‬ ‫اﻟّﺬى ﻣﻨﻪ ﻇﻬﺮ ﮐ ّ‬ ‫)‪ (٢٠‬اﻻﻗﺪس اﻻﻋﻈﻢ‬ ‫ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ ﻳﻨﺰل ﻣﻦ ﺳﻤﺂء اﻟﻔﻀﻞ ﻣﺎ ﺷﺂء و اراد اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻨﺰل‬ ‫اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻗﺪ ﺗﺰﻳّﻦ اﻟﻤﻠﮑﻮت اﻟﻤﻘﺪّس ﺑﺎﻟﮑﺘﺎب اﻻﻗﺪس ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﻪ و‬ ‫ن اﻟّﺬى ﻋﻤﻞ ﺑﻤﺎ ﻧﺰّل ﻓﻴﻪ اﻧّﻪ ﻣﻦ اهﻞ اﻟﺒﻬﺎء ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻮح‬ ‫وﻳﻞ ﻟﻠﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ا ّ‬ ‫اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان ﺗﺤﺰﻧﮑﻢ ﺷﻮﮐﺔ اﻻﻗﻮﻳﺂء او ﺗﺤﺠﺒﮑﻢ اﺷﺎرات اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﺗﻤﺴّﮑﻮا ﺑﺎﻟﺤﺒﻞ اﻻﻋﻈﻢ ﺛ ّﻢ اذﮐﺮوا ﻣﻮﻟﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ اﺧﺬ اﻟﺠﺬب ﺳﮑّﺎن ﻣﻠﮑﻮت‬ ‫ﻞ ﺻﻐﻴﺮ و ﮐﺒﻴﺮ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﺮﻳﺪ اراد اﻟﻤﻘﺼﻮد و ﻟﻘﺎﺻﺪ‬ ‫اﻟﺒﻘﺂء و اﺣﺎط اﻟﻔﻀﻞ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﺮف اﻟﻤﻌﺒﻮد و ﻟﻨﻔﺲ ﻗﺎﻣﺖ ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺔ اﻣﺮ اﷲ ر ّ‬ ‫اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻟﻮﺟﻪ و ﻧﺜﺒﺖ اﺳﻤﺂﺋﻬﻢ ﻓﻰ ﻟﻮﺣﻨﺎ اﻟﺤﻔﻴﻆ‪ .‬هﻞ ﻳﻌﺎدل ﺑﻬﺬا اﻟﻔﻀﻞ ﺷﻰء‬ ‫ﻞ ﻓﻴﻪ ﺑﺎﻟﺤﮑﻤﺔ‬ ‫ﻻ و ﻓﺎﻃﺮ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺰّﻟﻨﺎ اﻟﮑﺘﺎب و اﻣﺮﻧﺎ اﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﮑﺒﺮى ﻟﺌﻠّﺎ ﻳﻈﻬﺮ ﻣﺎ ﺗﻀﻄﺮب ﺑﻪ اﻓﺌﺪة اﻟﻌﺒﺎد اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ذﮐﺮﻧﺎﮎ و ﻣﻨّﻨﺎ ﻋﻠﻴﮏ ﺑﻬﺬا اﻟﻠّﻮح اﻟﺒﺪﻳﻊ‪.‬‬ ‫)‪ (٢١‬هﻮ اﻟﺒﺎﻗﻰ اﻟﺪّﺁﺋﻢ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‬ ‫ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﮐﺘﺎب اﻟﻔﺠﺮ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻤﻨﻈﺮ اﻻﮐﺒﺮ و ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻘﺪر ﻳﻨﺎدى اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ‬ ‫اﻧﺎ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻗﺪ هﺎج ﻋﺮف اﻟﺮّﻳﺤﺎن ﻣﻦ ﻧﻔﺤﺎت اﻟﻮﺣﻰ و ﻣﺎج ﺑﺤﺮ‬ ‫اﻻﻳﻘﺎن ﻣﻦ هﺬا اﻟﻬﺒﻮب اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻﻣﮑﺎن ﺗﻮﺟّﻬﻮا اﻟﯽ رﺑّﮑﻢ و ﻻ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﺮّاﻗﺪﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻗﻮﻣﻮا ﺑﺎﺳﻤﻰ ﺛ ّﻢ اﻧﻄﻘﻮا ﺑﺜﻨﺂﺋﻰ اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬ﻗﺪ ﺧﻠﻘﺖ‬ ‫ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻻﺷﻴﺂء ﻟﻌﺮﻓﺎن ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء ﻓﻠﻤّﺎ رﻓﻊ اﻟﻐﻄﺂء و ﻻﺣﺖ اﻧﻮار اﻟﻮﺟﻪ ﻣﻦ اﻻﻓﻖ‬ ‫اﻻﻋﻠﯽ اﻋﺘﺮﺿﻮا ﻋﻠﻴﻪ و اﻋﺮﺿﻮا ﻋﻨﻪ اﻟّﺎ ﻣﻦ ﺷﺮب رﺣﻴﻖ اﻻﻟﻬﺎم ﻣﻦ ﺑﻴﺎن‬ ‫اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﺎﻟﻤﻌﺮوف و ﻋﻤﻞ ﻓﻰ‬ ‫ﺳﺒﻴﻞ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎ اﻃﻤﺌﻨّﺖ ﺑﻪ ﻗﻠﻮب اﻟﻤﻀﻄﺮﺑﻴﻦ‪ .‬ﮐﻮﻧﻮا ﺁﻳﺔ اﻻﻃﻤﻴﻨﺎن ﻻهﻞ اﻻﻣﮑﺎن‬ ‫و ﻧﻔﺤﺎت اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻧّﻤﺎ اﻟﺒﻬﺎء ﻋﻠﻴﮏ و ﻋﻠﯽ اﻟّﺬﻳﻦ اذا ﺳﻤﻌﻮا‬ ‫اﺟﺎﺑﻮا و اذا دﻋﻮا ﺗﻮﺟّﻬﻮا اﻟﯽ اﻻﻓﻖ اﻟﻤﺒﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﺴﻤﺂء‬ ‫)‪(٢٢‬هﻮ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻻرض و اﻟ ّ‬

‫هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ذرﻓﺖ ﻋﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻘﺪم اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﺒﻴّﻦ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬اﻧّﺎ ﺳﻤّﻴﻨﺎ هﺬا اﻟﺴّﺠﻦ ﺑﺎﻟﺴّﺠﻦ اﻻﻋﻈﻢ ﺗﻔﮑّﺮوا ﻓﻰذﻟﮏ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ورد ﻋﻠﻴﻨﺎ ﻓﻰ هﺬﻩ اﻻرض ﻣﺎ ورد ﻋﻠﯽ اﺣﺪ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻳﻮم ذﻗﻨﺎ ﻣﻦ ﮐﺄس اﻟﺒﻶء ﻣﺎ ﻻ اﻃّﻠﻊ ﺑﻬﺎ اﻟّﺎ اﻟﻠّﻪ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪.‬‬ ‫ﻣﻨﺼﻒ ﺑﺼﻴﺮ‪ .‬ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﺻﺒﺮ ﮐﻤﺎ ﺻﺒﺮ ﻣﻮﻟﻴﮏ ﺛ ّﻢ اﺷﮑﺮوﻩ ﺑﻤﺎ اﻳﺪّﮎ ﻋﻠﯽ هﺬا اﻻﻣﺮ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬اﻟّﺬى‬ ‫زﻟّﺖ ﻣﻨﻪ اﻗﺪام اﻟﻌﻠﻤﺂء و اﻟﻌﺮﻓﺂء اﻟّﺎ ﻣﻦ ﺷﺂء رﺑّﮏ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﺣﻤﻞ‬ ‫ﺐ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻣﻦ اهﻞ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻻ ﺗﺤﺰن ﻣﻦ ﺷﻰء ﻗﻞ ﻳﺎ اهﻞ‬ ‫اﻟﺒﻶء ﻓﻰ ﺣ ّ‬ ‫اﻟﺒﻬﺎء اذا اﺧﺬﺗﮑﻢ اﻻﺣﺰان ﻓﻰ ارض ﻋﻠﻴﮑﻢ ﺑﺎرض اﺧﺮى اﻧّﻬﺎ واﺳﻌﺔ ﻣﻦ ﻟﺪى‬ ‫اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬اﻟﺒﻬﺎء ﻋﻠﻴﮏ و ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﺎز ﺑﻔﻴﻀﺎن هﺬا اﻟﺒﺤﺮ اﻟّﺬى ﻣﺎ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﺘﮑﻠّﻢ اﻟﺼّﺎدق اﻻﻣﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻗﺪّر ﻟﻪ ﻣﻦ اوّل و ﻻ ﻣﻦ ﺁﺧﺮ ا ّ‬ ‫)‪ (٢٣‬هﻮ اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ ﻋﻦ اﻟﺬّﮐﺮ و اﻟﺜّﻨﺂء‬ ‫ﻖ ﻟﻤﻦ ﺷﺮب رﺣﻴﻖ اﻟﺒﻴﺎن اذ اﺗﻰ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﺸﻬﻮد‪ .‬اﻧّﺎ‬ ‫ﮐﺘﺎب اﻧﺰﻟﻨﺎﻩ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻧﺬﮐﺮ اﻟّﺬﻳﻦ اﻗﺒﻠﻮا اﻟﯽ اﻟﻮﺟﻪ و ﻧﺆﻳّﺪهﻢ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ هﻢ ﻋﻠﻴﻪ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﯽ ﻣﺎ‬ ‫ﻳﺸﺂء ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬اذﮐﺮ رﺑّﮏ ﻓﻰ اﻳّﺎﻣﮏ و ﺗﺸﺒّﺚ ﺑﺬﻳﻠﻪ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪.‬‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و اﻟّﺬى‬ ‫ن اﻟّﺬى ﻓﺎز ﺑﻬﺬا اﻟﻴﻮم اﻧّﻪ ﻣﻦ اهﻞ اﻟﻔﺮدوس ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫اّ‬ ‫اﻋﺮض اﻧّﻪ ﻣﻦ اﺧﺴﺮ اﻟﻌﺒﺎد ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻟﺴﺎن اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬اﻓﺮح‬ ‫ﺑﺬﮐﺮى اﻳّﺎﮎ و اذا ﻓﺰت ﺑﻠﻮح اﻟﻠّﻪ و اﺛﺮ ﻗﻠﻤﻪ اﻗﺮء و ﮐﻦ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﮐﺮﻳﻦ‪ .‬ﻗﺪ‬ ‫ﻞ ﺻﻐﻴﺮ و ﮐﺒﻴﺮ‪ .‬اﻧّﻪ ﻓﻰ اﻟﺴّﺠﻦ ﻳﺬﮐﺮ‬ ‫ﺳﺒﻘﺖ رﺣﻤﺘﻪ اﻟﻌﺎﻟﻢ و اﺣﺎط ﻓﻀﻠﻪ ﮐ ّ‬ ‫اﺣﺒّﺂﺋﻪ و ﻳﺪﻋﻮهﻢ اﻟﯽ ﻣﺎ ﻳﺜﺒﺖ ذﮐﺮهﻢ ﻓﻰ ﻟﻮﺣﻰ اﻟﺤﻔﻴﻆ‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان ﺗﻤﻨﻌﮏ‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻴﺎن‬ ‫ﺷﺌﻮﻧﺎت اﻻﻧﺎم او ﺗﺤﺠﺒﮏ اﺷﺎرات اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ‪ .‬اذﮐﺮ رﺑّﮏ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﺬﮐﺮ ﺗﻀﻄﺮب ﺑﻪ اﻓﺌﺪة اﻟﻔﺠّﺎر و ﺗﺴﺘﺮﻳﺢ ﻗﻠﻮب اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻖ اﻟﻤﺒﻴﻦ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻧﺸﺂء‬ ‫)‪ (٢٤‬هﻮ اﻟﮑﺘﺎب اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻖ و اﻧﺰل اﻵﻳﺎت ﮐﻴﻒ اراد ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬اﻧّﺎ‬ ‫ﺳﺒﺤﺎن ﻣﻦ ﻧﻄﻖ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫ﮐﻨّﺎ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﺒﻴﺎن و ﺳﻤﻌﻨﺎ ﻧﺪﺁء اﻟّﺬﻳﻦ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﺎﻟﻠّﻪ اﻟﻔﺮد اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ا ّ‬ ‫ﺳﺠﻨﻮا و ﻇﻠﻤﻮا ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ اﻟﻠّﻪ اوﻟﺌﮏ اهﻞ اﻟﺒﻬﺎء ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء و‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﺳﺘﻔﻨﻰ اﻟﺪّﻧﻴﺎ و ﻣﺎ ﻓﻴﻬﺎ ﻣﻦ اﻟﻌﺰّة و اﻟﮑﺒﺮﻳﺂء و‬ ‫ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻳﺒﻘﻰ ﻟﻠّﺬﻳﻦ ﺣﻤﻠﻮا اﻟﺒﻼﻳﺎ ﻣﺎ ﻳﺬﮐﺮهﻢ ﺑﻪ ﻓﺎﻃﺮ اﻟﺴّﻤﺂء اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫اﻟﺤﻤﻴﺪ‪ .‬ﻟﻌﻤﺮ اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ ﻳﺠﺪ ﻟﺬّة اﻟﻀّﺮﺁء ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء ﻟﻴﺸﮑﺮ اﷲ‬ ‫ﺑﺪوام اﻟﻤﻠﮏ و اﻟﻤﻠﮑﻮت و ﻳﻨﻔﻖ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻠﻪ اﻋ ّﺰ ﻣﺎ ﻋﻨﺪﻩ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﺼّﺎدق اﻟﻤﺨﺒﺮ‬

‫اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬اﺷﮑﺮ ﺑﻤﺎ ذﮐﺮت ﻣﻦ اﻟﻘﻠﻢ اﻻﻋﻠﯽ ﻗﻞ ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﻳﺠﺎد ﺑﻤﺎ‬ ‫ﻞ ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺮﻳﺐ‪.‬‬ ‫ﻼ اﻟﻴﮏ و ﻋﺮّﻓﺘﻨﻰ ﻣﻄﻠﻊ ﺁﻳﺎﺗﮏ اﻟّﺬى اﻋﺮض ﻋﻨﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﺟﻌﻠﺘﻨﻰ ﻣﻘﺒ ً‬ ‫)‪ (٢٥‬هﻮ اﻟﺒﺎﻗﻰ اﻟﺪّﺁﺋﻢ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﮑﻴﻢ‬ ‫ﻖ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻳﺸﺂء ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ‬ ‫ﻗﺪ ﻧﺰّﻟﻨﺎ اﻵﻳﺎت و ﺻﺮّﻓﻨﺎهﺎ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﻨّﺎس ﻳﺘﻮﺟّﻬﻮن‬ ‫اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻗﺪ زﻳّﻨﺎ ﺳﻤﺂء اﻟﺒﻴﺎن ﺑﺎﻧﺠﻢ اﻟﺤﮑﻤﺔ و اﻟﺘّﺒﻴﺎن ﻟﻌ ّ‬ ‫اﻟﯽ اﻟﻮﺟﻪ و ﻳﺸﻬﺪون ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ازل اﻵزال اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻌﻠﻴﻢ‬ ‫اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﺒﺼﻴﺮ اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻻﻓﻖ اﻻﻋﻠﯽ و ﻟﺴﻤﻴﻊ ﺳﻤﻊ ﻣﺎ ﻧﻄﻖ ﺑﻪ ﻟﺴﺎن‬ ‫ن‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و ﻟﻔﻘﻴﺮ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ ﺑﺤﺮ اﻟﻐﻨﺂء و ﻟﻘﺎﺻﺪ ﻗﺼﺪ ﺑﻴﺘﻪ اﻟﺮّﻓﻴﻊ‪ .‬ا ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﻞ اﻟﺨﻴﺮ و اﻟّﺬى ﻣﻨﻊ اﻧّﻪ ﻣﻦ‬ ‫اﻟّﺬى اﻣﻦ اﻟﻴﻮم ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﺑﺂﻳﺎﺗﻪ اﻧّﻪ ﻗﺪ ﻓﺎز ﺑﮑ ّ‬ ‫اﻟﺨﺎﺳﺮﻳﻦ‪ .‬ﻳﺎ اهﻞ اﻟﺒﻬﺎء ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ رﺑﺤﺘﻢ ﻓﻰ ﺗﺠﺎرﺗﮑﻢ ﺳﻮف ﺗﺮون اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻓﻰ‬ ‫ﻣﻘﺎم ﻻ ﻳﺴﻌﻪ اﻟﺒﻴﺎن و ﻻ ﺗﺤﻴﻄﻪ اوﺻﺎف اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬اﺷﮑﺮوا اﻟﻠّﻪ ﺑﻬﺬا اﻟﻔﻀﻞ اﻧّﻪ‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻮال و ﻳﺆﻳّﺪﮐﻢ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ اﻧﺘﻢ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻦ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﻤﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻌﮑﻢ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫)‪(٢٦‬‬ ‫هﻮ اﻟﻤﻐﺮّد ﻋﻠﯽ اﻻﻓﻨﺎن‬ ‫ذﮐﺮ ذﮐﺮﻩ اﻟﻤﺬﮐﻮر ﻓﻰ هﺬا اﻟﻈّﻬﻮر ﻟﻴﻨﺘﺒﻪ ﺑﻪ اهﻞ اﻟﻘﺒﻮر و ﻳﻘﻮﻣﻮا ﻋﻠﯽ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻴﺎن ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﻓﺎز ﺑﻪ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺴﻘﻰ ﮐﻮﺛﺮ اﻟﺤﻴﻮان ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻳّﺎم اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻠﮏ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﺗﻮﺟّﻬﻮا ﺑﺎﻟﻘﻠﻮب اﻟﯽ‬ ‫ﻞ ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺤﺠﻮب‪ .‬اﻧﺼﺮوا رﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺑﺎﻟﺬّﮐﺮ و‬ ‫اﻟﻤﺤﺒﻮب و ﻻ ﺗﻌﻘّﺒﻮا ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺒﻴﺎن و ﻻ ﺗﺮﺗﮑﺒﻮا ﻣﺎ ﺗﻀﻄﺮب ﺑﻪ اﻟﻨّﻔﻮس‪ .‬ﻗﺪ ﺳﺒﻘﺖ رﺣﻤﺘﻰ اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻓﻀﻠﯽ‬ ‫ﻞ اﻟﻮﺟﻮد‪ .‬ﮐﻮﻧﻮا ﻣﻄﺎﻟﻊ اﻟﺠﻮد ﻟﻤﻦ ﺗﺰﻳّﻦ ﺑﻄﺮاز اﻟﻮﺟﻮد هﺬا ﻣﺎ ﺣﮑﻢ ﺑﻪ‬ ‫اﺣﺎط ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻤﻌﺒﻮد ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻮح اﻟﻤﻤﻨﻮع‪ .‬ﺧﺬوا ﻗﺪح اﻟﻔﻼح ﺑﺎﺳﻢ ﻓﺎﻟﻖ اﻻﺻﺒﺎح ﺛ ّﻢ‬ ‫ﺐ اﻟّﺬﻳﻦ ﺗﻮﺟّﻬﻮا اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ و ﺗﻨﺰّل ﻟﻬﻢ‬ ‫اﺷﺮﺑﻮا ﻣﻨﻪ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻔﺠﺮ اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺤ ّ‬ ‫ﻣﺎ ﻳﺜﺒﺖ ﺑﻪ اﺳﻤﺂﺋﻬﻢ ﻓﻰ ﻟﻮح ﻣﺤﻔﻮظ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻻح اﻓﻖ اﻟﺒﻴﺎن ﻣﻦ ﺷﻤﺲ اﺳﻤﻰ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﺷﮑﺮ و ﮐﻦ ﻣﻦ اﻟﺤﺎﻣﺪﻳﻦ‪.‬‬ ‫)‪(٢٧‬‬ ‫هﻮ اﻟﻤﻘﺪّس ﻋﻦ اﻟﺬّﮐﺮ و اﻟﺒﻴﺎن‬ ‫ﻞ ﺑﻠﻘﺂء اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﻠﻴﻢ‬ ‫ﺗﻌﺎﻟﯽ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻟّﺬى اﻧﺰل اﻟﺒﻴﺎن و ﺑﺸّﺮ اﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻗﺪ ﺗﺰﻳّﻦ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﺑﻄﺮاز ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻘﺪم و اﺧﺬ اﻻﺷﺘﻴﺎق ﮐ ّ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻞ اﻻﻓﺎق و ﻟﮑ ّ‬ ‫اﮐﺜﺮ اﻟﻨّﺎس ﻓﻰ ﻧﻔﺎق ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ﻇﻬﺮت اﻟﮑﻠﻤﺔ و ﻧﺎدت اﻟﺴّﺎﻋﺔ و ﺗﻘﻮل اﻟﻘﻴﻤﺔ‬ ‫ﺑﺸﺮى ﻟﮑﻢ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻرض ﺑﻬﺬا اﻟﻴﻮم اﻟﻤﺒﺎرﮎ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬اﻧﺘﺒﻬﻮا ﻣﻦ رﻗﺪ اﻟﻬﻮى ﻗﺪ‬ ‫اﺗﻰ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻮرى ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟّﺬى ﺑﻪ زﻳّﻨﺖ اﻻﻟﻮاح و ﺑﺬﮐﺮﻩ‬

‫ﻞ ﮐﺘﺎب ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان ﺗﺤﺠﺒﮑﻢ زﻣﺎﺟﻴﺮ اهﻞ اﻟﻨّﻔﺎق او ﺗﻤﻨﻌﮑﻢ ﮐﻠﻤﺎت‬ ‫ﻃﺮّز ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻤﻐﻠّﻴﻦ‪ .‬دﻋﻮا اﻟﻤﻠﮏ ورﺁﺋﮑﻢ ﺛ ّﻢ اﻗﺒﻠﻮا اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﻤﻴﺪ‪ .‬اﻧّﮏ ﻻ ﺗﺤﺰن‬ ‫ﻣﻦ ﺷﻰء و زﻳّﻦ ﻟﺴﺎﻧﮏ ﺑﺎﻟﺬّﮐﺮ و اﻟﺜّﻨﺂء ﻓﻰ ذﮐﺮ رﺑّﮏ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء اﻧّﻪ‬ ‫ﻳﺬﮐﺮﮎ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟّﺬى ﺳﻤّﻰ ﺑﺎﻟﺴّﺠﻦ ﻣﺮّة و اﺧﺮى ﺑﺎﻟﻤﻘﺎم اﻟﮑﺮﻳﻢ‪.‬‬ ‫)‪(٢٨‬‬ ‫هﻮ اﻻﻗﺪس اﻻﻣﻨﻊ اﻻﻋﻈﻢ‬ ‫ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ ﻳﺤﻴﻰ ﻣﻦ ﻳﺸﺂء ﺑﻤﺎ ﺟﺮى ﻣﻦ ﻗﻠﻤﻪ اﻟﺒﺪﻳﻊ ﻗﺪ ﺳﺒﻘﺖ‬ ‫رﺣﻤﺘﻪ اﻟﻌﺎﻟﻢ و اﺣﺎط ﮐﺮﻣﻪ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ذﮐﺮ ذﮐﺮﮎ ﻟﺪى اﻟﻌﺮش و ﻧﺰّل ﻟﮏ ﻣﺎ‬ ‫ﻳﺠﺪ ﻣﻨﻪ اﻟﻤﺨﻠﺼﻮن ﻋﺮف اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻠﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬اذا ﻓﺰت ﺑﺎﻟﻠّﻮح و‬ ‫ﺷﺮﺑﺖ ﻣﻨﻪ رﺣﻴﻖ اﻟﻮﺣﻰ ﻗﻢ ﺛ ّﻢ اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻟﺴّﺠﻦ ﺑﻘﻠﺒﮏ و ﻗﻞ ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ ﻣﻦ‬ ‫ﻞ‬ ‫ذﮐﺮﺗﻨﻰ ﻓﻰ ﺳﺠﻨﮏ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬اﺷﻬﺪ اﻧّﮏ ﻗﺪ ﻗﻤﺖ ﻋﻠﯽ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ و دﻋﻮت اﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﯽ اﻟﻤﻘﺎم اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬اﺳﺌﻠﮏ ﺑﺎن ﺗﺆﻳّﺪﻧﻰ ﻋﻠﯽ ذﮐﺮﮎ و ﺛﻨﺂﺋﮏ و ﺗﻘﺪّر ﻟﯽ ﻣﺎ‬ ‫ﻳﻨﻔﻌﻨﻰ ﻓﻰ ﻋﻮاﻟﻤﮏ اﻟّﺘﻰ ﻣﺎ اﻃّﻠﻊ ﺑﻬﺎ اﻟّﺎ ﻋﻠﻤﮏ اﻟﻤﺤﻴﻂ‪ .‬ﻻ ﺗﻨﻈﺮ اﻟﯽ اﻟﻤﻠﮏ و‬ ‫ﻣﺎ ﻳﺤﺪث ﻓﻴﻪ اﻧﻈﺮ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﮐﻦ ﻗﺎﺋﻤًﺎ ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺔ ﻣﻮﻟﺌﮏ‬ ‫هﺬا ﻣﻦ اﻓﻀﻞ اﻻﻋﻤﺎل ﻓﻰ ﻟﻮﺣﻰ اﻟﺤﻔﻴﻆ‪ .‬ﻟﻮ رأﻳﺖ ﻣﻦ ﺁﻣﻦ ﺑﺎﻟﻠّﻪ اذﮐﺮﻩ ﻣﻦ‬ ‫ﻰ ﻋﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪.‬‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﻐﻨ ّ‬ ‫ﻗﺒﻠﯽ ا ّ‬ ‫)‪(٢٩‬‬ ‫هﻮ اﻻﻗﺪم اﻻﻋﻈﻢ‬ ‫ﺴ ّﺮ ﻳﻨﺎدى ﻗﺪ اﺗﻰ ﻣﻦ ﻋﺠﺰ ﻋﻦ ﻋﺮﻓﺎﻧﻪ اﻟﻮﺟﻮد اﻟّﺎ ﻣﻦ ﺷﺂء‬ ‫ن اﻟ ّ‬ ‫اّ‬ ‫اﷲاﻟﻤﻘﺘﺪراﻟﻌﺰﻳﺰاﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬و اﻟﻤﺴﺘﺴ ّﺮ ﻳﻨﺎدى و ﻳﻘﻮل ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﻣﺎ ﻋﺠﺰ ﻋﻦ ادراﮐﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض اﻟّﺎ ﻣﻦ اﻗﺒﻞ اﻟﻴﻪ ﺑﻘﻠﺐ ﻣﻨﻴﺮ‪ .‬و اﻟﮑﺘﺎب ﻳﻘﻮل ﻗﺪ ﺟﺂء‬ ‫ﻞ ﻣﻌﺮض ﺑﻌﻴﺪ‪ .‬ﻗﺪ ﺷﻬﺪت اﻻﺷﻴﺂء ﻟﻤﺎﻟﮏ‬ ‫ﻣﻨﺰﻟﯽ ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ اﻗﺒﻞ اﻟﻴﻪ و وﻳﻞ ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻘﻮم‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﺑﺤﺮ اﻻﻃﻤﻴﻨﺎن و ﻟﮑ ّ‬ ‫اﻻﺳﻤﺂء و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻓﻰ اﺿﻄﺮاب ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﻳﺪّﻋﻮن اﻻﻳﻤﺎن ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ و ﻳﻌﺘﺮﺿﻮن ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻔﺮد‬ ‫اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﺳﻮّﻟﺖ ﻟﻬﻢ اﻧﻔﺴﻬﻢ اَﻻ اﻧّﻬﻢ ﻣﻦ اﻟﺨﺎﺳﺮﻳﻦ‪ .‬ﺗﺠﻨّﺐ ﻋﻦ اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫ﻳﻤﻨﻌﻮن اﻟﻨّﺎس ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ و ذﮐّﺮ اﻟّﺬﻳﻦ ﺗﺠﺪ ﻣﻦ وﺟﻮهﻬﻢ ﻧﻀﺮة اﻟﻨّﻌﻴﻢ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﻳﺄﻣﺮﮎ اﻟﻘﻠﻢ اﻻﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ ﻓﺎﻃﺮ اﻟﺴّﻤﺂء اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﺤﺎﮐﻢ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ اراد ﻻ‬ ‫اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪.‬‬ ‫)‪(٣٠‬‬ ‫هﻮ اﻻﻗﺪس اﻻﻋﻈﻢ اﻻﺑﻬﻰ‬

‫ﮐﺘﺎب اﻧﺰﻟﻪ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻟﻤﻦ اراد ان ﻳﺸﺮب اﻟﺮّﺣﻴﻖ اﻟﻤﺨﺘﻮم ﺑﺎﻳﺪى ﻋﻨﺎﻳﺔ رﺑّﻪ‬ ‫اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬اﻧّﺎ ﺳﻤﻌﻨﺎ ﻧﺪﺁﺋﮏ ذﮐﺮﻧﺎﮎ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻴﻞ اﻟّﺬى ﺗﻨﻄﻖ‬ ‫ﻓﻴﻪ اﻟﺬرّات اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬ﻗﺪ ذﮐﺮت ﻟﺪى اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻣﺮّة ﺑﻌﺪ‬ ‫ب ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن‪ .‬ﻗﻞ ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ اﻟﻪ اﻟﻮﺟﻮد و ﻣﺎﻟﮏ‬ ‫ﻣﺮّة اﺷﮑﺮ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸّﻬﻮد اﺳﺌﻠﮏ ﺑﺎﺳﻤﮏ اﻟّﺬى ﺑﻪ ﻓﺘﺢ ﺑﺎب اﻟﻠّﻘﺂء ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻮال ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ ﻋﻠﯽ اﻣﺮﮎ و ﻧﺎﻇﺮًا اﻟﯽ اﻓﻘﮏ و‬ ‫اﻻﺳﻤﺂء ﺑﺎن ﺗﺠﻌﻠﻨﻰ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻧﺎﻃﻘًﺎ ﺑﺬﮐﺮﮎ و ﻣﻨﻐﻤﺴًﺎ ﻓﻰ ﺑﺤﺮ ﺣﺒّﮏ وﻃﺎﺋﺮًا ﻓﻰ هﻮﺁء ﻗﺮﺑﮏ اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟّﺬى‬ ‫ﻟﻢ ﺗﺰل ﮐﻨﺖ ﻣﻬﻴﻤﻨًﺎ ﻋﻠﯽ اﻻﺷﻴﺂء و ﻣﻘﺘﺪرًا ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻻرض و اﻟﺴﻤﺂء ﻳﺸﻬﺪ‬ ‫ﻇﺎهﺮى و ﺑﺎﻃﻨﻰ ﺑﻌﻈﻤﺘﮏ و اﻗﺘﺪارﮎ اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫اﻟﻮدود‪.‬‬ ‫)‪(٣١‬‬ ‫هﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻳﺸﺂء‬ ‫ﻗﺪ ورد ﻋﻠﻴﻨﺎ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺴّﺠﻦ ﻣﺎ ﻻ اﻃّﻠﻊ ﺑﻪ اﻟّﺎ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ﻗﺪ اﺣﺎﻃﺘﻨﺎ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﻣﺎ ﻣﻨﻌﻨﺎ اﻣﺮ ﻋﻦ ذﮐﺮ اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﻞ اﻟﺠﻬﺎت اﻧّﺎ ﻧﺸﮑﺮ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺒﻼﻳﺎ ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻴﺎن اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻗﺪ دﻋﻮﻧﺎ‬ ‫ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ ﻗﺪ ﮐﻨّﺎ ﻧﺎﻃﻘًﺎ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪.‬‬ ‫اﻟﻨّﺎس اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ اﻗﺒﻞ و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ اﻋﺮض ا ّ‬ ‫ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﺧﺮق اﻻﺣﺠﺎب ﻓﻰ اﻟﻤﺂب و ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ وﺟﻪ رﺑّﻪ اﻟﻤﺸﺮق اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﻗﺪ‬ ‫ﻏﺮّت اﻟﻨّﺎس اﻣﻮاﻟﻬﻢ و ﻣﻨﻌﺘﻬﻢ ﻋﻦ ﺻﺮاﻃﻰ اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ‪ .‬و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ ﻣﻨﻌﺘﻪ اﻟﻌﻠﻮم‬ ‫ﻋﻦ اﻟﻤﻌﻠﻮم و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ ﺣﺠﺒﺘﻪ اﻻوهﺎم ﻋﻦ اﻓﻖ اﻟﻴﻘﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﻮﺻﻰ اﺣﺒّﺂﺋﻨﺎ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﺑﺎﻻﺳﺘﻘﺎﻣﺔ اﻟﮑﺒﺮى ﻋﻠﯽ هﺬا اﻻﻣﺮ اﻟّﺬى ﺑﻪ ارﺗﻌﺪت ﻓﺮﺁﺋﺺ اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻧﺴﻒ ﮐ ّ‬ ‫ﺟﺒﻞ ﺑﺎذخ رﻓﻴﻊ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻄﻖ ﻟﺴﺎن اﻟﻌﻈﻤﺔ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺴّﺠﻦ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪.‬‬ ‫)‪(٣٢‬‬ ‫هﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻗﺪ‬ ‫ﻖ ﻟﻤﻦ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ اﻻﻓﻖ اﻻﻋﻠﯽ و اﻣﻦ ﺑﺎﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﮐﺘﺎب ﻧﺰّل ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻇﻬﺮ ا ّم اﻟﮑﺘﺎب و ﻳﻨﻄﻖ ﻓﻰ ﻳﻮم اﻟﻤﺂب اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻗﺪ ﺧﻠﻘﺖ‬ ‫اﻟﺨﻠﻖ ﻟﻌﺮﻓﺎﻧﻰ ﻓﻠﻤّﺎ اﻇﻬﺮت ﻧﻔﺴﻰ ﮐﻔﺮوا و اﻋﺮﺿﻮا اﻟّﺎ ﻣﻦ ﺷﺂء اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻠﮏ‬ ‫ﻰ اﻟﻤﺘﻌﺎل اﻋﺮﺿﻮا ﻋﻨﻪ‬ ‫ﻞ اﻳّﺎم اﻟﻮﺻﺎل ﻓﻠﻤّﺎ اﺗﻰ اﻟﻐﻨ ّ‬ ‫اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ﻗﺪ اﻧﺘﻈﺮ اﻟﮑ ّ‬ ‫و اﺗّﺒﻌﻮاﮐ ّ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻞ ﺟﺎهﻞ ﺑﻌﻴﺪ‪ .‬ﺗﻨﻄﻖ اﻻﺷﻴﺂء ﮐﻠّﻬﺎ ﻓﻰ ذﮐﺮ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء و ﻟﻮ ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻼ‬ ‫اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ ﻣﻦ اﻟﺮّاﻗﺪﻳﻦ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ اﻧﺘﺒﻪ ﻣﻦ ﻧﺪﺁء اﻟﻠّﻪ و ﻧﺒﺬ اﻟﻮرى ﻣﻘﺒ ً‬ ‫اﻟﯽ اﻟﻔﺮد اﻟﻮاﺣﺪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﻤﻴﺪ‪ .‬ﮐﻦ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻻﺗﺤﺠﺒﮏ اﺣﺠﺎب اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻻ‬

‫ﺗﻤﻨﻌﮏ ﺳﺒﺤﺎت اﻻﻣﻢ ﻋﻦ هﺬا اﻟﻤﻨﻈﺮ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪.‬ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻌﻠّﻤﮏ ﻣﻦ ﻋﻠّﻢ ﺁدم‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪.‬‬ ‫اﻻﺳﻤﺂء ﮐﻠّﻬﺎ ا ّ‬ ‫)‪(٣٣‬‬ ‫ﺑﺴﻤﻪاﻟﻤﻬﻴﻤﻦﻋﻠﯽاﻻﺳﻤﺂء‬ ‫ن اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻳﻨﺎدى ﻣﻦ ﺷﻄﺮ اﻟﺴّﺠﻦ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم و ﻳﺬﮐﺮ‬ ‫اّ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺗﻮﺟّﻬﻮا اﻟﯽ ﻣﻄﻠﻊ اﻟﺒﻴﺎن و ﻳﺒﺸّﺮهﻢ ﺑﻤﺎ ﻗﺪّر ﻟﻬﻢ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﻠّﻪ اﻟﻐﻔﻮر‬ ‫اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﮐﻢ ﻣﻦ ﻋﺒﺪ اﺷﺘﻌﻞ ﺑﻨﺎر ﻣﺤﺒّﺔ اﻟﻠّﻪ و ﮐﻢ ﻣﻦ ﻋﺒﺪ ﺳﻤﻊ و اﻋﺮض اَﻻ اﻧّﻪ‬ ‫ن اﻟّﺬى ﻣﻨﻊ ﻋﻦ هﺬا اﻟﻴﻮم ﻻ ﻳﻘﺒﻞ اﻟﻠّﻪ ﻋﻤﻠﻪ و ﻻ ﻳﺴﻤﻊ ﻧﺪﺁﺋﻪ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻬﺎﻟﮑﻴﻦ‪ .‬ا ّ‬ ‫ﻞ ﻧﻔﺲ ان ﻳﺸﻬﺪ ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﻞ ﻋﺎرف ﺑﺼﻴﺮ‪ .‬ﻳﻨﺒﻐﻰ اﻟﻴﻮم ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫ﻳﺴﺘﻘﻴﻢ ﻋﻠﯽ اﻣﺮﻩ اﻟﻤﺒﺮم اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻳﺎ اﺣﺒّﺂﺋﻰ ﮐﻮﻧﻮا ﺁﻓﺎق اﻟﻬﺪاﻳﺔ ﺑﻴﻦ اﻟﺒﺮﻳﺔ و‬ ‫اﻧﻮار اﻟﻌﻨﺎﻳﺔ ﻟﻤﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ ﻟﻴﺠﺪ ﻣﻨﮑﻢ اﻟﻨّﺎس ﻋﺮف اﻟﻤﻘﺼﻮد و‬ ‫ﻳﺮوا ﻓﻰ وﺟﻮهﮑﻢ ﻧﻀﺮة اﻟﻨّﻌﻴﻢ‪ .‬اﻧّﮏ اذا ﻓﺰت ﺑﻬﺬا اﻟﻠّﻮح اﻗﺮﺋﻪ ﻓﻰ اﻳّﺎﻣﮏ ﺛ ّﻢ‬ ‫اﺷﮑﺮ رﺑّﮏ اﻟﻤﺘﮑﻠّﻢ اﻟﺼّﺎدق اﻻﻣﻴﻦ‪.‬‬ ‫)‪(٣٤‬‬ ‫هﻮ اﻟﺒﻴﺎن ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﺘّﺒﻴﺎن‬ ‫ﻳﺎ اهﻞ اﻟﺒﻬﺎء اﺳﻤﻌﻮا اﻟﻨّﺪﺁء ﻣﻦ اﻟﺒﻘﻌﺔ اﻟﻨّﻮرﺁء ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬و‬ ‫ب‬ ‫ﺗﻤﺴّﮑﻮا ﺑﺤﺒﻞ اﻟﻮﻓﺂء ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻻ ﺗﻤﻨﻌﮑﻢ هﻤﺰات اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﻖ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬هﺬﻩ ﺟﻨّﺔ ﻟﻬﺎ اﻧﻬﺎر ﺗﺠﺮى ﻓﻰ ﻇﻼل هﺬﻩ اﻟﺴّﺪرة اﻟّﺘﻰ ارﺗﻔﻌﺖ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻨّﺎﻃﻖ اﻟﺒﺼﻴﺮ‪ .‬ﻧﻬﺮ ﺳﻤّﻰ ﺑﺎﻟﻮﻓﺂء ﻣﻦ ﺷﺮب ﻣﻨﻪ اﻧّﻪ ﻓﺎز ﺑﺎﻻﺳﺘﻘﺎﻣﺔ‬ ‫اﻟﮑﺒﺮى ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻗﻠﻤﻰ اﻟﻌﺰﻳﺰ و اﻧّﻪ ﻳﺠﺪ ﻧﻔﺴﻪ ﻋﻠﯽ ﻣﻘﺎم ﻻ ﺗﻤﻨﻌﻪ اﻻﺳﻤﺂء‬ ‫ﻋﻦ ﻣﺎﻟﮑﻬﺎ و ﻻ اﻟﻤﺴﻤّﻰ ﻋﻦ ﺻﺮاﻃﻪ اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ‪ .‬اﻧّﻪ ﻣﻤّﻦ ﺷﻬﺪ ﻟﻪ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ‬ ‫ﮐﺘﺎﺑﻪ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻗﺎل و ﻗﻮﻟﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻖ ﻻ ﻳﻤﻨﻌﻪ ذﮐﺮ اﻟﻨّﺒﻰ ﻋﻦ اﻟّﺬى ﺑﻘﻮﻟﻪ ﻳﺨﻠﻖ اﻟﻨّﺒﻴّﻴﻦ‬ ‫و اﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ زﻳّﻨﺎ اﻟﮑﺘﺎب ﺑﻬﺬا اﻟّﺬﮐﺮ اﻟﺒﺪﻳﻊ ﻟﺘﺠﺪ ﻣﻨﻪ ﻋﺮف ﻋﻨﺎﻳﺔ اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﺮّاﺳﺨﻴﻦ‪.‬‬ ‫)‪(٣٥‬‬ ‫هﻮ اﻟﮑﺘﺎب اﻟﻤﺸﺮق اﻟﻤﺒﻴﻦ‬ ‫ب‬ ‫ﻳﺎ ﻗﻠﻢ اﻻﻋﻠﯽ اذﮐﺮ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻻﻧﺸﺂء ﻟﻴﺪﻋﻮا ﻣﺎ ﻋﻨﺪهﻢ و ﻳﺘﻮﺟّﻬﻮا اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ اﺿﻄﺮﺑﺖ ﻗﻠﻮب اﻟﻔﺮاﻋﻨﺔ و اﻗﺸﻌﺮّت ﺟﻠﻮد اﻟﺠﺒﺎﺑﺮة و‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس ﻓﻰ‬ ‫اﺳﺘﻀﺂﺋﺖ وﺟﻮﻩ اﻟﻤﻘﺒﻠﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ﺟﺮى اﻟﺮّﺣﻴﻖ و ﻇﻬﺮ اﻟﺴّﻠﺴﺒﻴﻞ و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﺳﮑﺮ ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﻳﺘّﺒﻌﻮن اﻻوهﺎم ﻣﻌﺮﺿﻴﻦ ﻋﻦ اﻟّﺬى ﻳﻨﻄﻖ ﺑﻴﻦ اﻻﻧﺎم اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ‬

‫هﻮ اﻟﻔﺮد اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬اﻧّﺎ اردﻧﺎ ﻟﻬﻢ ﺧﻴﺮ اﻻﺧﺮة و اﻻوﻟﯽ و هﻢ ارادوا ﻟﻨﺎ ﻣﺎﻳﻀﺮّﻧﺎ‬ ‫اَﻻ اﻧّﻬﻢ ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬اﻧّﮏ ﻻ ﺗﻠﺘﻔﺖ اﻟﯽ اﻟّﺬﻳﻦ ﻇﻠﻤﻮا و ﺗﻮﮐّﻞ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﻓﺎز ﺑﺎﻳّﺎم اﻟﻠّﻪ و ﺷﺮب اﻟﺮّﺣﻴﻖ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻘﺪح اﻟّﺬى ﻳﻨﺎدى و‬ ‫ﻳﻘﻮل هﻨﻴﺌًﺎ ﻟﻠّﺸﺎرﺑﻴﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ذﮐﺮﻧﺎﮎ ﻓﻰ اﻟﺴّﺠﻦ اﻻﻋﻈﻢ ﻟﺘﺸﮑﺮ رﺑّﮏ اﻟﻐﻔﻮر‬ ‫اﻟﮑﺮﻳﻢ‪.‬‬ ‫)‪(٣٦‬‬ ‫هﻮ اﻻﻗﺪس اﻻﺑﻬﻰ‬ ‫ﻗﺪ ﺧﺴﺮ اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﻇﻬﻮرﻩ و اﻧﮑﺮوا ﻣﺎ ﻧﺰّل ﻣﻦ ﻣﻠﮑﻮﺗﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم هﺬا ﻳﻮم اﻟﻠّﻪ ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ و هﺬا ﺑﺮهﺎن اﻟﻠّﻪ ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻤﻨﺼﻔﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ﺧﻀﻌﺖ اﻵﻳﺎت ﻟﺒﺮهﺎﻧﻰ و ﺧﺸﻌﺖ اﻻﺻﻮات ﻋﻨﺪ ﻇﻬﻮرى و‬ ‫اﺳﺘﻀﺂﺋﺖ اﻻﻓﺎق ﻣﻦ اﻧﻮار وﺟﻪ رﺑّﮑﻢ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬اﻟّﺎ اﻟّﺬﻳﻦ اﻧﮑﺮوا ﻧﻌﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ﺑﻌﺪ‬ ‫ﻞ ﻗﻄﺮة ﻣﻨﻪ ﻗﺪ ﻓﺘﺢ اﻟﺒﺎب و‬ ‫اﻧﺰاﻟﻬﺎ و ﺟﺤﺪوا هﺬا اﻟﺒﺤﺮ اﻻﻋﻈﻢ اﻟّﺬى ﻳﻨﻄﻖ ﮐ ّ‬ ‫ﻇﻬﺮ اﻟﻮهّﺎب ﺑﺴﻠﻄﺎن اﺣﺎط ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻤﺬﮐﻮر ﻣﻦ‬ ‫ﻼ اﻟﯽ هﺬا‬ ‫ﻗﻠﻤﻰ اﻻﻋﻠﯽ اﺷﮑﺮ اﻟﻠّﻪ ﺑﻤﺎ ﺟﻌﻠﮏ ﻓﺂﺋﺰًا ﺑﻬﺬا اﻟﻔﻀﻞ اﻻﻋﻈﻢ و ﻣﻘﺒ ً‬ ‫اﻟﻤﻘﺎم اﻟّﺬى ﻳﻄﻮﻓﻪ اﻟﻤﻸ اﻻﻋﻠﯽ و ﻋﺒﺎد ﻣﮑﺮﻣﻮن‪ .‬اﻟﺒﻬﺎء ﻋﻠﻴﮏ و ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﺁﻣﻦ‬ ‫ﺑﺎﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪.‬‬ ‫)‪(٣٧‬‬ ‫هﻮ اﻟﻤﺒﻴّﻦ اﻟﻌﻠﻴﻢ‬ ‫ﻳﺎ ﻃﺎهﺮ اﺳﻤﻊ ﻧﺪﺁء اﻟﻤﻄﻬّﺮ اﻟّﺬى ﺑﺎﺳﻤﻪ ﻃﻬّﺮ اﻟﻠّﻪ اﻓﺌﺪة اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬اﻧّﻪ ﻳﻨﻄﻖ‬ ‫ﻖ ﺑﻴﻦ اﻟﺨﻠﻖ و ﻳﺪﻋﻮهﻢ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﺒﻴّﻦ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ وﺟﺪ ﻋﺮف اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻓﻰ اﻳّﺎﻣﻪ و اﺳﺘﻘﺎم ﻋﻠﯽ ﺣﺒّﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮ ﻓﻰ اﻟﺴّﺠﻦ ﻣﻦ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ‬ ‫اﻟﻮﺟﻪ و ﻧﺴﻘﻴﻪ رﺣﻴﻖ اﻵﻳﺎت ﻣﻦ ﻟﺪن ﻣﻘﺘﺪر ﻗﺪﻳﺮ‪ .‬اذﮐﺮ رﺑّﮏ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺑﺬﮐﺮ‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺗﻨﺠﺬب ﺑﻪ اﻓﺌﺪة اﻟﻌﺒﺎد ﻟﻴﻘﻮﻣﻮا ﻋﻦ رﻗﺪ اﻟﻐﻔﻠﺔ و ﻳﺘﻮﺟّﻬﻮا اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻣﻦ اﺣﻴﻰ ﻧﻔﺴًﺎ اﻧّﻪ ﻣﻦ اﻋﻠﯽ اﻟﺨﻠﻖ ﻓﻰ ﮐﺘﺎب ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﺎﻟﻌﺮوة اﻟﻮﺛﻘﻰ ﺛ ّﻢ‬ ‫اﻧﻄﻖ ﺑﺬﮐﺮ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻮرى هﺬا ﻣﺎ ﻳﺄﻣﺮﮎ ﺑﻪ اﻟﻘﻠﻢ اﻻﻋﻠﯽ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻨﻈﺮ‬ ‫اﻟﮑﺒﻴﺮ‪ .‬اﺷﮑﺮ اﻟﻠّﻪ ﺑﻤﺎ ذﮐﺮت ﻣﻦ ﻟﺴﺎن اﻟﻌﻈﻤﺔ و ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﻴﮏ اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻣﻦ‬ ‫ﺷﻄﺮ ﺳﺠﻨﻪ اﻟﻤﺘﻴﻦ‪.‬‬ ‫)‪(٣٨‬‬ ‫هﻮ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﺑﺎﺳﻤﻪ اﻻﻋﻈﻢ‬

‫اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮ ﻣﻦ اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻟﻮﺟﻪ ﮐﻤﺎ ذﮐﺮﻧﺎ اﻟّﺬﻳﻦ ﻧﺒﺬوا اﻻوهﺎموﺗﻮﺟّﻬﻮا اﻟﯽ اﻓﻖ‬ ‫اﻻﻳﻘﺎن اذ اﺗﻰ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺑﺴﻠﻄﺎن اﺣﺎط ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ﻇﻬﺮ‬ ‫اﻟﺪّﻟﻴﻞ و ﺟﺮى اﻟﺴّﻠﺴﺒﻴﻞ و ﻟﮑﻦ اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ﺗﺮﮐﻮا اﻟﺮّﺣﻴﻖ‬ ‫ﻣﺴﺮﻋﻴﻦ اﻟﯽ اﻟﺼّﺪﻳﺪ اَﻻ اﻧّﻬﻢ ﻣﻦ اﻟﻬﺎﺋﻤﻴﻦ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﺗﺮﮎ اﻟﻤﻮهﻮم و‬ ‫ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﺎﺳﻤﻪ اﻟﻘﻴّﻮم اﻟّﺬى ﺑﻪ ﺳﻘﻄﺖ اﻟﻨّﺠﻮم و ﻇﻬﺮ ﺻﺮاط اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻗﻮم ِﻟ َﻢ اﻋﺮﺿﺘﻢ ﻋﻦ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﮑﻢ و اﻗﺒﻠﺘﻢ اﻟﯽ اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫دﻋﻮا ﻣﻄﺎﻟﻊ اﻻوهﺎم ﻗﺪ اﺷﺮق ﻧﻴّﺮ اﻟﺒﺮهﺎن ﻣﻦ اﻓﻖ ﺑﻴﺎن رﺑّﮑﻢ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﻖ و ﻳﻨﻄﻘﮏ ﺑﺎﺳﻤﻪ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ﻟﻴﺠﺬﺑﮏ اﻟﯽ اﻟﺤ ّ‬ ‫ذﮐﺮﻧﺎﮎ ﻓﻀ ً‬ ‫)‪(٣٩‬‬ ‫هﻮ اﻟﺒﺎﻗﻰ اﻟﺪّﺁﺋﻢ‬ ‫ﻞ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫ﻦ اﻟﮑ ّ‬ ‫ﻖ و اﻇﻬﺮ ﻧﻔﺴﻪ ﮐﻴﻒ اراد ﻟﻴﻌﻠﻤ ّ‬ ‫ﺳﺒﺤﺎن اﻟّﺬى اﺗﻰ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻰ‬ ‫ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻳﺸﺂء ﻻ ﺗﻤﻨﻌﻪ اﻟﺤﺪود و ﻻ اﻟﺠﻨﻮد و ﻻ اﺷﺎرات اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻗﺪ اﺟﺘﻤﻊ اﻟﻌﻠﻤﺂء ﻋﻠﯽ ﺿﺮﻧّﺎ و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻠّﻪ اﺧﺬهﻢ ﺑﺎﻟﻌﺪل اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻓﻠﻤّﺂء ﺟﺂء اﺟﻠﻬﻢ و رﺟﻌﻮا اﻟﯽ ﻣﻘﺮّهﻢ ﻗﺎم ﺑﻌﺪهﻢ ﻣﻦ ﺳﻤّﻰ ﺑﺒﺎﻗﺮ ﺑﻈﻠﻢ‬ ‫ﺑﮑﺖ ﻣﻨﻪ ﻋﻴﻮن اﻟّﺬﻳﻦ ﻃﺎﻓﻮا ﺣﻮل اﻟﻌﺮش اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﺤﺼﻰ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬اﻧّﺎ ارﮐﺴﻨﺎﻩ‬ ‫ﺛ ّﻢ ﻧﺄﺧﺬﻩ ﮐﻴﻒ ﻧﺸﺂء و ﻧﺮﺟﻌﻪ اﻟﯽ ﻣﻘ ّﺮ ﻳﻔ ّﺮ ﻣﻨﻪ اﻟﺠﺤﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻳﺸﺂء ﻳﻔﻌﻞ ﻓﻰ اﻟﻤﻠﮏ ﻣﺎ ﻗﺪّر ﻣﻦ ﻟﺪﻧﻪ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻨّﺎﻓﺬ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬اﺷﮑﺮ اﻟﻠّﻪ ﺑﻤﺎ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﻴﮏ ﻗﻠﻤﻪ اﻻﻋﻠﯽ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟﻤﻨﻴﺮ‪.‬‬ ‫)‪(٤٠‬‬ ‫هﻮ اﻟﻤﻘﺪّس ﻋﻦ اﻟّﺬﮐﺮ و اﻟﺒﻴﺎن‬ ‫ﻞ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻣﻦ اﻟﻨّﺎس‬ ‫ن اﻟﺴّﺪرة ﺗﻨﺎدى ﺑﺎﻋﻠﯽ اﻟﻨّﺪﺁء و ﺗﺪع اﻟﮑ ّ‬ ‫اّ‬ ‫ﻣﻦ ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﺎﻟﻬﻮى ﻣﻌﺮﺿًﺎ ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ ﻣﻮﻟﯽ اﻟﻮرى و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻻﻓﻖ‬ ‫اﻻﻋﻠﯽ و ﻗﺎل ﺁﻣﻨﺖ ﺑﮏ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻤﺴﺠﻮن و اﻋﺘﺮﻓﺖ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ اﻧﺖ ﻋﻠﻴﻪ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ‬ ‫ﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﻤﻸ‬ ‫ن اﻟّﺬى ﺗﺰﻳّﻦ ﺑﺮدﺁء اﻟﻮﻓﺂء ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺂء ﻳﺼﻠ ّ‬ ‫اﻟﻤﻈﻠﻮم‪ .‬ا ّ‬ ‫اﻻﻋﻠﯽ و اﻟّﺬى ﻧﻘﺾ اﻟﻌﻬﺪ ﻳﻠﻌﻨﻪ اﻟﻤﻠﮏ و اﻟﻤﻠﮑﻮت‪ .‬ﺗﺒﺎرﮎ اﻟّﺬى ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﺤﺒﻞ‬ ‫اﻻﺳﺘﻘﺎﻣﺔ ﻓﻰ هﺬا اﻻﻣﺮ اﻟﺬى ﺑﻪ زﻟّﺖ اﻻﻗﺪام و اﺿﻄﺮﺑﺖ اﻟﻘﻠﻮب‪ .‬اﻧّﮏ ﮐﻦ‬ ‫ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻻ ﺗﺤﺰﻧﮏ ﺷﺌﻮﻧﺎت اﻟﺪّﻧﻴﺎ و ﻻ ﺗﻤﻨﻌﮏ اﺷﺎرات اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ ﻟﺘﺬﮐﺮ رﺑّﮏ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻐﻴﺐ و‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮدود‪ .‬اﻧّﺎ ذﮐﺮﻧﺎﮎ ﻓﻀ ً‬ ‫اﻟﺸّﻬﻮد‪.‬‬ ‫)‪(٤١‬‬ ‫هﻮ اﻟﻤﺬﮐﻮر ﻓﻰ ﺻﺤﻒ اﻟﻌﺎﻟﻢ‬

‫ن اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻳﻨﺎدى ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻳﺄﻣﺮ اﻟﻨّﺎس ﺑﻤﺎ اﻣﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪.‬‬ ‫اّ‬ ‫ﻗﻞ ﻗﺪ ﺧﻠﻘﺖ اﻻذان ﻻﺻﻐﺂء ﻧﺪﺁﺋﻰ و اﻻﺑﺼﺎر ﻻﻓﻘﻰ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﻗﺪ ﺧﻠﻘﻨﺎ اﻻﻳﺎدى‬ ‫ﻻﺧﺬ ﮐﺘﺒﻰ و اﻟﻘﻠﻮب ﻟﺤﺒّﻰ و اﻟﻌﻘﻮل ﻟﻌﺮﻓﺎﻧﻰ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﺼﺪر‬ ‫اﻧﺸﺮح ﻓﻰ اﻳّﺎﻣﻰ و ﻟﻠﺴﺎن ﺗﮑﻠّﻢ ﺑﻬﺬا اﻻﺳﻢ اﻟّﺬى ﺑﻪ اﺳﺘﻀﺂء اﻟﻤﻸ اﻻﻋﻠﯽ و ﻧﺎح‬ ‫ﻞ ﻓﺎﺟ ٍﺮ ﺑﻌﻴﺪ‪ .‬اﻧّﺎ ذﮐﺮﻧﺎﮎ ﻓﻰ اﻟﻠّﻮح و ﻧﺎدﻳﻨﺎﮎ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬اﻓﺮح‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﺑﻔﻀﻞ ﻣﻮﻟﺌﮏ ﺛ ّﻢ اﺷﺮب اﻟﺮّﺣﻴﻖ اﻟﻤﺨﺘﻮم ﺑﻬﺬا اﻻﺳﻢ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻞ ﻇﺎﻟﻢ ﻟﺌﻴﻢ‪ .‬اﻧّﻪ ﻳﺄﺧﺬ ﻣﻦ‬ ‫ﻞ ﺟﺎهﻞ و ﻳﺼﻴﺢ ﮐ ّ‬ ‫ﻦﮐّ‬ ‫ﻞ ﻏﺎﻓﻞ و ﻳﺤ ّ‬ ‫ﺳﻮف ﻳﻨﻮح ﮐ ّ‬ ‫ﮐﻔﺮ ﺑﻪ و ﻳﻌﺬّب اﻟّﺬﻳﻦ اﻧﮑﺮوا ﻣﺎ ﻇﻬﺮ ﻓﻰ اﻳّﺎم اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪.‬‬ ‫)‪(٤٢‬‬ ‫اﻻﻗﺪم اﻻﻋﻈﻢ‬ ‫ﻳﺎ ﻗﻠﻤﻰ ﺗﺤﺮّﮎ ﻋﻠﯽ ذﮐﺮ ﻣﻦ اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ و وﺟﺪ ﻧﻔﺤﺎت اﻟﻘﻤﻴﺺ اذ ﺗﻀﻮّﻋﺖ‬ ‫ﻞ ذاﮐﺮ‬ ‫ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻟﻴﺠﺬﺑﻪ ﺑﻴﺎن اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم ﺟﻌﻠﻪ اﻟﻠّﻪ ﻣﻘﺪّﺳًﺎ ﻋﻦ ذﮐﺮ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻳﺘﻨﺒّﻪ ﺑﻪ اﻟﻌﺒﺎد اﻟّﺬﻳﻦ هﺎﻣﻮا ﻓﻰ هﻴﻤﺂء اﻟﻐﻔﻠﺔ و‬ ‫ﻋﻠﻴﻢ‪ .‬اذﮐﺮ رﺑّﮏ ﺑﺎﻟﺤﮑﻤﺔ ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻮال ﻧﺪﻋﻮا اﻟﻌﺒﺎد اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻔﺮد اﻟﺨﺒﻴﺮ‪.‬‬ ‫ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﺘﺤﻴّﺮﻳﻦ‪ .‬اﻧّﺎ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺟﺎهﻞ‬ ‫ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ وﺟﺪ ﺣﻼوة اﻟﺒﻴﺎن و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ اﻋﺮض ﻋﻦ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺑﻤﺎ اﺗّﺒﻊ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﺮﻳﺐ‪ .‬ﻗﻞ ان اﻏﺘﻨﻤﻮا هﺬﻩ اﻻﻳّﺎم ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻣﺎ رأت اﻟﻌﻴﻮن ﺷﺒﻬﻬﺎ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﻦ‬ ‫ﮐﺎن ﻋﻨﺪﻩ ﻟﻮح ﺣﻔﻴﻆ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﺷﺮﻗﺖ ﺷﻤﺲ اﻟﻮﺣﻰ ﻣﻦ اﻓﻖ اﻟﻔﻀﻞ ﻟﺘﺸﮑﺮ‬ ‫ر ّﺑﮏ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬اﻧّﻤﺎ اﻟﺒﻬﺎء ﻋﻠﯽاﻟّﺬﻳﻦ اﻗﺒﻠﻮا اﻟﯽ اﷲ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﻤﻴﺪ‪.‬‬ ‫)‪(٤٣‬‬ ‫هﻮ اﻟﻤﺒﻴّﻦ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‬ ‫ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ و اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ اﻧّﻪ ﻟﻤﺤﺒﻮب اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻳﺪﻋﻮ اﻻﻣﻢ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟﻔﺮد اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬و اﻟّﺬى اﻗﺒﻞ اﻟﻴﻪ ﻗﺪ ﻓﺎز ﺑﻴﻮم اﻟﻠّﻪ و ﻟﻘﺂﺋﻪ و اﻟّﺬى اﻋﺮض اﻧّﻪ ﻣﻦ‬ ‫ى ﻣﺎ ﻣﻨﻌﺘﻪ اﻻوهﺎم ﻋﻦ رﺑّﻪ اﻟﻌﻠّﺎم و ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ اﻟﻮﺟﻪ‬ ‫اﻟﻤﺤﺮوﻣﻴﻦ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻘﻮ ّ‬ ‫ﻞ اﻻوان‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻴﺎن و ﻧﻨﺰّل ﻋﻠﻴﻬﻢ ﻓﻰﮐ ّ‬ ‫ﺑﻘﻠﺐ ﻣﻨﻴﺮ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮ اﺣﺒّﺂء اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻦ ﺑﻄﺮاز اﻻﺳﺘﻘﺎﻣﺔ ﻓﻰ هﺬا‬ ‫ﻣﺎ ﻃﺎرت ﺑﻪ اﻓﺌﺪة اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﻧﻌﻴﻤ ًﺎ ﻟﻤﻦ ﺗﺰﻳ ّ‬ ‫اﻻﻣﺮاﻟﺨﻄﻴﺮ‪ .‬ﻗﺪﺟﺮى اﻟﮑﻮﺛﺮ و اﻟﺴّﻠﺴﺒﻴﻞ و ﻇﻬﺮ اﻟﺴّﺒﻴﻞ ﺑﻬﺬا اﻻﺳﻢاﻟﻤﻬﻴﻤﻦ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﺷﺮﻗﺖ ﺷﻤﺲ اﻟﻮﺣﻰ ﻣﻦ اﻓﻖ ارادة رﺑّﮏ ﻟﺘﻮﺟّﻪ اﻟﻴﻬﺎ‬ ‫ﺑﻘﻠﺒﮏ هﺬا ﻣﻦ ﻓﻀﻠﻪ ﻋﻠﻴﮏ اﺷﮑﺮ و ﮐﻦ ﻣﻦ اﻟﺤﺎﻣﺪﻳﻦ‪.‬‬ ‫)‪(٤٤‬‬ ‫هﻮ اﻟﻤﻘﺪّس ﻋﻦ ﻋﺮﻓﺎن ﻣﺎ ﺳﻮﻳﻪ‬

‫ﻖ ﻣﺸﻬﻮدًا‪ .‬ﻗﺪ ﻗﺮّت ﻋﻴﻦ ﻣﻦ‬ ‫ﻧﻮر اﻟﻌﺮﻓﺎن ﻣﻦ اﻓﻖ ﻳﺮاﻋﺔ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻗﺪﮐﺎن ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﻴﻬﺎ و ﻓﺎز ﺑﺎﻧﻮارهﺎ ﻓﻰ ﻳﻮم ﮐﺎن ﺑﺎﺳﻢ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ اﻟﮑﺘﺎب ﻣﺬﮐﻮرًا‪ .‬اﻧّﻪ ﻇﻬﺮ‬ ‫ﻖ و ﻧﻄﻖ ﺑﻤﺎ ﻳﻬﺪى اﻟﻌﺒﺎد اﻟﯽ ﮐﻮﺛﺮ ﮐﺎن ﻓﻰ اﻟﻠّﻮح ﻣﺴﻄﻮرًا‪ .‬اﻧّﺎ ذﮐﺮﻧﺎ‬ ‫ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻌﺒﺎد و دﻋﻮﻧﺎهﻢ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ اﻋﺮض و ﮐﻔﺮ و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ اﺗّﺨﺬ اﻟﻠّﻪ ﻟﻨﻔﺴﻪ‬ ‫ﻼ‪ .‬ﻗﺪ ذﮐﺮ ذﮐﺮﮎ ﻟﺪى اﻟﻤﻈﻠﻮم و ﻧﺰّل ﻟﮏ هﺬا اﻟﮑﺘﺎب اﻟّﺬى ﮐﺎن ﻣﻦ ﺟﻬﺔ‬ ‫وﮐﻴ ً‬ ‫اﻟﻌﺮش ﻣﺸﻬﻮدًا‪ .‬اﻧّﮏ اذا ﻓﺰت ﻗﻞ ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ ﻣﻮﻟﯽ اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻟﮏ اﻟﺒﻬﺎء ﻳﺎ ﻣﻦ‬ ‫ﻼ‬ ‫ﻖ ﻣﺤﻤﻮدًا‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ذﮐﺮﻧﺎﮎ و اﺳﻤﻌﻨﺎﮎ ﻓﻀ ً‬ ‫ﻼ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم ﮐﺎن ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﺟﻌﻠﺘﻨﻰ ﻣﻘﺒ ً‬ ‫ن رﺑّﮏ ﮐﺎن ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﻣﺤﻴﻄًﺎ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ ا ّ‬ ‫)‪(٤٥‬‬ ‫هﻮ اﻻﻗﺪس اﻻﻋﻈﻢ‬ ‫ذﮐﺮى اﻻﻋﻈﻢ ﻳﻨﺎدى ﻣﻦ ﻓﻰ اﻻﻣﮑﺎن اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻻدﻳﺎن‪ .‬اﻧّﺎ ﺑﻌﺜﻨﺎﻩ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻞ اﻣﺮ ﻓﻰ اﻟﮑﺘﺎب‪ .‬ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﻣﺎ هﻮ‬ ‫هﻴﮑﻞ اﻻﻧﺴﺎن ﺗﻌﺎﻟﯽ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻟّﺬى اﻧﺰل ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻤﺴﺘﻮر و ﺑﺮز ﻣﺎ هﻮ اﻟﻤﮑﻨﻮن ﻓﻰ اﻻﻟﻮاح‪ .‬ﻗﻞ ﻗﺪ اﻧﺎر اﻓﻖ اﻟﺒﻴﺎن ﺑﺸﻤﺲ اﺳﻤﻰ‬ ‫اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻻرﺿﻴﻦ و اﻟﺴّﻤﻮات‪ .‬ﻟﻌﻤﺮ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎ ﻗﺼّﺮﻧﺎ ﻓﻰ اﻟﺬّﮐﺮ و‬ ‫ﻦ اﻟﻘﻮم ﻓﻰ وهﻢ و ﺣﺠﺎب‪ .‬اﻧّﮏ اذا ﻓﺰت ﺑﻬﺬا اﻟﻠّﻮح ﻗﻢ ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺔ‬ ‫اﻟﺒﻴﺎن و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻣﻮﻟﺌﮏ اﻟﻤﻈﻠﻮم اﻟّﺬى ﺑﻪ اﻧﺼﻌﻖ اﮐﺜﺮ ﻣﻦ ﻋﻠﯽ اﻻرض و ﻧﺴﻔﺖ اﻟﺠﺒﺎل‪ .‬اذﮐﺮ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻠّﺎم‪ .‬اﻟﺒﻬﺎء ﻋﻠﯽ اهﻞ‬ ‫رﺑّﮏ ﺑﻤﺎ ﻋﻠﻤّﮏ اﻟﻠّﻪ ﻓﻀ ً‬ ‫اﻟﺒﻬﺎء اﻟّﺬﻳﻦ ذﮐﺮهﻢ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ اﻟﮑﺘﺎب ﺑﺎﺣﺴﻦ اﻻذﮐﺎر‪.‬‬ ‫)‪(٤٦‬‬ ‫هﻮ اﻟﻤﺒﻴّﻦ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‬ ‫ﻗﺪ ﺳﻤﻌﻨﺎ ﻧﺪﺁﺋﮏ و رأﻳﻨﺎ اﻗﺒﺎﻟﮏ اﻟﯽ اﻻﻓﻖ اﻻﻋﻠﯽ و اﺟﺒﻨﺎﮎ ﺑﻤﺎ ﺗﻀﻮّع ﺑﻪ‬ ‫ﻋﺮف اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻧﺸﺂء و ﺗﺴﺒّﺢ رﺑّﮏ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬اﺳﺘﻘﻢ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻟﻮﺟﻪ و ﻧﺒﺸّﺮﻩ ﺑﻤﺎ ﻗﺪّر‬ ‫ﺑﺎﺳﻤﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮ ﮐ ّ‬ ‫ﻟﻪ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﻤﻴﺪ‪ .‬ﻳﺎ ﻋﻠﯽ اﺳﻤﻊ اﻟﻨّﺪﺁء ﻣﻦ ﺷﻄﺮ ﺳﺠﻨﻰ اﻻﻋﻈﻢ‬ ‫اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﺤﺒﻞ اﻟﻠّﻪ و ﻋﺮوة اﻣﺮﻩ ﻟﻴﺤﻔﻈﮏ ﻋﻦ‬ ‫ﺐ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻻﻳﻤﻨﻌﮏ ﻧﻌﺎق‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﻔﺮوا ﺑﻴﻮم اﻟﺪّﻳﻦ‪ .‬ﮐﻦ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ ﻋﻠﯽ ﺣ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﻄﺎن رﺟﻴﻢ‪ .‬اﻧّﻪ ﻳﻠﻬﻢ اوﻟﻴﺂﺋﻪ ﮐﻤﺎ اﻟﻬﻢ ﻓﻰ اﻟﻘﺮون اﻻوﻟﯽ ﺗﺠﻨّﺐ ﻋﻨﻪ و‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﺗﻮﮐّﻞ ﻋﻠﯽ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﮑﺮﻳﻢ‪.‬‬ ‫)‪(٤٧‬‬ ‫هﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻳﺸﺂء‬

‫ﻞ ﺻﻨﻢ ﻣﻨﺤﻮت‪ .‬ﻗﺪ‬ ‫ﻦ اﻻﻣﻢ اﻋﺮﺿﻮا ﻋﻨﻪ ﺑﻤﺎ اﺗّﺒﻌﻮا ﮐ ّ‬ ‫ﻗﺪ ﻻح اﻓﻖ اﻟﮑﺮم و ﻟﮑ ّ‬ ‫ارﺗﻔﻊ اﻟﻨّﺪﺁء ﻣﻦ اﻻﻓﻖ اﻻﻋﻠﯽ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻗﺪ ﻇﻬﺮت اﻟﺒﻴّﻨﺔ‬ ‫و ﺑﺮزت اﻟﺼّﻴﺤﺔ و ﻧﻄﻖ ﻟﺴﺎن اﻟﻌﻈﻤﺔ ﺑﻴﻦ اﻟﺒﺮّﻳﺔ ﻗﺪ اﺗﻰ اﻟﻤﻴﻘﺎت و ﻇﻬﺮ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ ﻻﻳﻔﻘﻬﻮن‪.‬‬ ‫اﻟﻤﻮﻋﻮد‪ .‬ﻗﺪ ﻳﻄﻮف اﻟﻤﻠﮑﻮت ﺣﻮل اﻟﻌﺮش و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻞ ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺮدود‪.‬‬ ‫ﻗﺪﻣﺎج اﻟﺒﺤﺮ وهﺎج اﻟﻌﺮف ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﺷﺮب و وﺟﺪ و وﻳﻞ ﻟﮑ ّ‬ ‫ﺗﺸﺒّﺚ ﺑﺬﻳﻞ اﻻﻟﻄﺎف و ﻗﻞ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ اﺳﺌﻠﮏ ﺑﻤﻨﺰل اﻵﻳﺎت و ﻣﻄﻠﻊ اﻟﺒﻴّﻨﺎت ﺑﺎن‬ ‫ﺗﺠﻌﻠﻨﻰ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ ﻋﻠﯽ ﺣﺒّﮏ و ﻗﺂﺋﻤًﺎ ﻋﻠﯽ ذﮐﺮﮎ و ﺛﻨﺂﺋﮏ اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﺗﺸﺂء ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺖ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﺒﻮب‪.‬‬ ‫)‪(٤٨‬‬ ‫هﻮ اﻟﻤﻐﺮّد ﻋﻠﯽ اﻻﻓﻨﺎن‬ ‫ﻗﺪ اﺗﻰ ﻳﻮم اﻟﻘﻴﺎم و ﻗﺎم ﻓﻴﻪ ﻗﻴّﻮم اﻻﺳﻤﺂء ﺑﺴﻠﻄﺎن اﺣﺎط ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﻟﻤّﺎ ﻧﻔﺦ ﻓﻰ اﻟﺼّﻮر و ﻗﺎﻣﺖ اﻟﻘﺒﻮر اﺿﻄﺮب اﻟﻨّﺎس ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ ﺗﺤﻴّﺮ و‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ اﺧﺬ‬ ‫ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ اﻧﺼﻌﻖ و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ ﻃﺎر ﺷﻮﻗًﺎ ﻟﻈﻬﻮر اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﻞ اﺛﻴﻢ‪ .‬ﻧﻌﻴﻤًﺎ ﻟﻤﻦ ﻧﺒﺬ ﻣﺎ ﻋﻨﺪ‬ ‫ﻞ ﻣﻐ ﱟ‬ ‫اﻟﺴّﺮور ﻣﻦ وﺟﺪ ﻋﺮف اﻟﻘﻤﻴﺺ و اﻟﻬﻤﻮم ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻨّﺎس و اﺧﺬ ﮐﺘﺎب اﻟﻠّﻪ ﺑﺎﺳﻤﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻗﺪ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﻴﮏ وﺟﻪ اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻣﻦ‬ ‫هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟّﺬى ﺳﻤّﻰ ﺑﺎﻟﺴّﺠﻦ اﻻﻋﻈﻢ ﻣﻦ ﻗﻠﻢ اﻟﻠّﻪ اﻟﻔﺮد اﻟﺨﺒﻴﺮ ﻟﺘﻔﺮح و ﺗﺸﮑﺮ‬ ‫ﻣﻦ ﻧﻄﻘﺖ اﻻﺷﻴﺂء ﺑﺬﮐﺮﻩ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺰّل ﻣﻦ ﺳﺤﺎب رﺣﻤﺔ رﺑّﮏ اﻣﻄﺎر‬ ‫اﻟﺬّﮐﺮ و اﻟﻌﺮﻓﺎن اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻘﺎدر اﻟﺤﮑﻴﻢ‪.‬‬ ‫)‪(٤٩‬‬ ‫ﺑﺴﻤﻪ اﻟﻤﺒﻴّﻦ اﻟﻌﻠﻴﻢ‬ ‫ﻞ ﻗﺎﻋﺪ و‬ ‫ﺲ و ﻗﺎم ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻧﻔ ٍ‬ ‫ﻗﺪ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﻴﮏ ﻋﺮف اﻟﻠّﻪ ﺑﻬﺬا اﻟﻠّﻮح اﻟّﺬى ﺑﻪ اﻗﺒﻞ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﮐﻠﻴﻞ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ اﻟﻌﻠﻴﻢ‬ ‫ﻞ ﺳﻄﻴﺢ و ﻧﻄﻖ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ راﻗ ٍﺪ و ﺳﺮع ﮐ ّ‬ ‫اﻧﺘﺒﻪ ﮐ ّ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻦ ﻓﺎزوا اﻟﻴﻮم ﺑﺎﻟﻮاح رﺑّﻬﻢ و ﺗﻤﺴّﮑﻮا ﺑﻬﺎ اﻧّﻬﻢ ﻣﻦ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ و‬ ‫اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ا ّ‬ ‫ﺑﻬﺎ ﺗﺬﮐﺮ اﺳﻤﺂﺋﻬﻢ ﺑﺪوام اﻟﻤﻠﮏ و اﻟﻤﻠﮑﻮت ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻟﺴﺎن اﻟﻌﻈﻤﺔ ﻓﻰ هﺬا‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻦ ا ُوذوا و ﻣﺎ ﺁذَوا اوﻟﺌﮏ ﻣﻦ اهﻞ اﻟﺒﻬﺎء ﻋﻠﻴﻬﻢ رﺣﻤﺘﻰ‬ ‫اﻟﻤﻘﺎم اﻟﺒﻌﻴﺪ‪ .‬ا ّ‬ ‫اﻟّﺘﻰ ﺳﺒﻘﺖ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻟﻌﻤﺮاﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺳﻴﻔﻨﻰ اﻻﻣﮑﺎن و ﻳﺒﻘﻰ ﻣﺎ ﻗﺪّر ﻟﻤﻦ اﻗﺒﻞ اﻟﯽ‬ ‫اﻓﻖ اﻻﻳﻘﺎن ﺑﻘﻠﺐ ﻃﺎهﺮ ﻣﻨﻴﺮ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻄﻘﺖ اﻟﻮرﻗﺂء و ﻧﺎدت ﺳﺪرة اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ ﻓﻰ‬ ‫هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟﮑﺮﻳﻢ‪.‬‬ ‫)‪(٥٠‬‬ ‫هﻮ اﻻﻗﺪس اﻻﻋﻈﻢ‬

‫ﻰ ﻳﺎ ﺷﻌﺒﻰ و ﻋﺒﺎدى ﻟﻌﻤﺮى ﻗﺪ اﻇﻬﺮت‬ ‫ﻰ اﻟ ّ‬ ‫ﺳﺮاج اﻟﻠّﻪ ﻳﻨﺎدى ﺑﻴﻨﮑﻢ و ﻳﻘﻮل اﻟ ّ‬ ‫ﻧﻔﺴﻰ ﻟﮑﻢ و اﻧﺎ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬اﺗّﺒﻌﻮا اﻣﺮى و ﻻ ﺗﻌﻘّﺒﻮا اّﻟﺬﻳﻦ ﻳﻌﺒﺪون اهﻮﺁﺋﻬﻢ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ ﻣﻦ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ اﻇﻬﺮﻧﺎ ﻧﻔﺴﻨﺎ ﻟﺤﻴﻮﺗﮑﻢ و ﻟﮑ ّ‬ ‫و ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﻳﻨﺎدﻳﻬﻢ ﻟﺴﺎن ﻋﻈﻤﺘﻰ و ﻳﺄﻣﺮهﻢ ﺑﻤﺎ ﻳﻨﻔﻌﻬﻢ ﻓﻰ ﺟﺒﺮوﺗﻰ و ﻣﻠﮑﻮﺗﻰ و‬ ‫هﻢ ﻓﻰ رﻳﺐ ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻠﻢ دع ذﮐﺮهﻢ ﺛ ّﻢ اذﮐﺮ ﻣﻦ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ وﺟﻪ رﺑّﮏ و ﺁﻣﻦ‬ ‫ن اﻟﺒﻬﺎء ﻋﻠﻴﮏ ﺑﻤﺎ ﺳﻤﻌﺖ ﻧﺪﺁﺋﻰ اﻻﺣﻠﯽ و اﻗﺒﻠﺖ اﻟﻴﻪ‬ ‫ﺑﺎﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ا ّ‬ ‫ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻻﺑﻬﻰ اﻟّﺬى ﺑﻪ اﺿﻄﺮب اهﻞ اﻻﻧﺸﺂء اﻟّﺎ ﻣﻦ ﺷﺂء اﻟﻠّﻪ اﻟﻔﺮد اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪.‬‬ ‫)‪(٥١‬‬ ‫هﻮ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ ﻋﻠﯽ اﻻﺳﻤﺂء‬ ‫ذﮐﺮ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ﻟﻤﻦ وﻓﻰ ﺑﻌﻬﺪ اﻟﻠّﻪ اذ اﺗﻰ اﻟﻤﻮﻋﻮد و ﺗ ّﻢ اﻟﻤﻴﻘﺎت ﻟﻴﻔﺮح ﺑﻌﻨﺎﻳﺔ رﺑّﻪ‬ ‫ﻦ اﻟﻘﻮم ﻓﻰ وهﻢ‬ ‫ﻰ و اﻻﺷﺮاق‪ .‬ﻗﺪ ﺗﻨﺎدى ﺳﺪرﺗﻰ اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ و ﻟﮑ ّ‬ ‫و ﻳﺬﮐﺮﻩ ﻓﻰ اﻟﻌﺸ ّ‬ ‫ﻋﺠﺎب‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻻذن ﻓﺎزت ﺑﺎﺻﻐﺂء ﻧﺪﺁﺋﻰ اﻻﺣﻠﯽ و وﻳﻞ ﻟﻤﻦ ﻣﻨﻌﺘﻪ اﻻﺣﺠﺎب‪.‬‬ ‫ﻞ ﻣﺸﺮﮎ ﻣﺮﺗﺎب‪ .‬ﻗﺪ ﻧﺒﺬوا ﮐﻮﺛﺮ‬ ‫ﻗﻞ ﻻ ﺗﺒﺪّﻟﻮا ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﺑﺎﻟﺰّﺧﺎرف و ﻻ ﺗﺘّﺒﻌﻮا ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ورﺁﺋﻬﻢ ﻣﺴﺮﻋﻴﻦ اﻟﯽ اﻧﺘﻦ اﻟﻤﺂء ﻓﻰ اﻟﺠﻬﺎت‪ .‬ﻗﻞ هﺬا ﻳﻮم ﻓﻴﻪ ﺗﻤّﺖ اﻟﺤﺠّﺔ و‬ ‫ﻇﻬﺮت اﻟﮑﻠﻤﺔ و ﻻح اﻟﺒﺮهﺎن‪ .‬اﻧّﮏ اذا زﻳّﻨﺖ رأﺳﮏ ﺑﻬﺬا اﻟﻠّﻮح اﻟّﺬى ﺟﻌﻠﻪ‬ ‫اﻟﻠّﻪ اﮐﻠﻴﻞ اﻟﺒﻴﺎن‪ .‬ﻗﻞ ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ ﻣﻦ ﻋﺮّﻓﺘﻨﻰ ﻣﺸﺮق ﺁﻳﺎﺗﮏ اذ ﮐﺎن اﻟﻘﻮم ﻓﻰ‬ ‫ﻣﺮﻳﺔ و ﺷﻘﺎق‪.‬‬ ‫)‪(٥٢‬‬ ‫هﻮ اﻟﻤﺒﻴّﻦ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‬ ‫ﻖ اﻧّﻪ ﻻ ّم اﻟﮑﺘﺎب ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻣﺮ‬ ‫ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ و اﻟّﺬى ﻳﻨﻄﻖ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫و ا ّم اﻟﺒﻴﺎن ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻟﺒﻘﺂء و هﻴﮑﻞ اﻟﻘﺪم ﻓﻰ هﺬا اﻻﺳﻢ اﻟﻤﺒﻴﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﻮﻗّﻒ ﻓﻴﻪ‬ ‫ﻞ ﻋﻤّﺎ ﻳﺤﺼﻰ اﻧّﻪ اﺗّﺒﻊ اﻟﻬﻮى و اﻋﺮض ﻋﻦ ﻣﻮﻟﯽ اﻟﻮرى ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ هﺬا‬ ‫اﻗ ّ‬ ‫اﻟﻘﻠﻢ اﻻﻣﻴﻦ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ ﺑﺤﺮ رﺣﻤﺔ اﻟﻠّﻪ و اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻓﻘﻪ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬اﻳّﺎﮎ‬ ‫ان ﺗﻮﻗّﻔﮏ ﺷﺌﻮﻧﺎت اﻟﻤﻠﮏ دع اﻟﺪّﻧﻴﺎ ورﺁﺋﮏ و ﻗﻢ ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺔ ﻣﻮﻟﻴﮏ اﻟﻘﺪﻳﻢ‬ ‫اﻟّﺬى ﻳﺬﮐﺮ اﺣﺒّﺂء اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﺳﺠﻨﻪ اﻻﻋﻈﻢ و ﻳﺪﻋﻮهﻢ اﻟﯽ اﻟﻤﻘﺎم اﻟﺮّﻓﻴﻊ‪ .‬اﻗﺮء ﺁﻳﺎت‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪.‬‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ اﻟﻠّﻴﺎﻟﯽ و اﻻﻳّﺎم ﻟﻌﻤﺮى اﻧّﻬﺎ ﺗﺠﺬب اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫)‪(٥٣‬‬ ‫هﻮ اﻟﻤﺸﺮق ﻣﻦ اﻓﻖ اﻟﺒﻴﺎن‬

‫ﻞ اﻻﺷﻴﺂء و ﻗﻠﻤﻰ اﻻﻋﻠﯽ ﻓﻰ‬ ‫ﻗﺪ اﻧﺰﻟﻨﺎ اﻵﻳﺎت و اﻇﻬﺮﻧﺎ اﻟﺒﻴّﻨﺎت ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫ن اﻟﺼّﻮر ﻳﻨﺎدى ﺑﺎﺳﻤﻰ و اﻟﻨّﺎﻗﻮر ﻳﺼﻴﺢ ﺑﺬﮐﺮى و‬ ‫هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ا ّ‬ ‫ﺞ ﻗﺪ اﺗﻰ اﻟﺴّﻠﻄﺎن ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻرض اﻋﺮﻓﻮا ﻗﺪر هﺬﻩ‬ ‫اﻟﻨّﺎﻗﻮس ﻳﻀ ّ‬ ‫اﻻﻳّﺎم ﺛ ّﻢ اﻧﻈﺮوا ﻣﺎ اﺷﺮق ﻣﻦ اﻓﻖ ارادة رﺑّﮑﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺬﮐّﺮﮐﻢ و ﻧﻌﺮّﻓﮑﻢ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ و اﻧﺎ اﻟﺒﺼﻴﺮ‪ .‬ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﺬﻳﻞ رﺑّﮏ و ﻗﻞ ﻳﺎ اﻟﻪ اﻟﻮﺟﻮد و ﻣﺎﻟﮏ‬ ‫ﻓﻀ ً‬ ‫اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸّﻬﻮد اﺳﺌﻠﮏ ﺑﺎن ﺗﺠﻌﻠﻨﻰ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ اﻟّﺬى ﺑﻪ زﻟّﺖ اﻗﺪام‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪.‬‬ ‫اﻟﻌﻠﻤﺂء اﻟّﺎ ﻣﻦ اﻧﻘﺬﺗﻪ ﺑﻔﻀﻠﮏ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻟﺤﻤﺪ ﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫)‪(٥٤‬‬ ‫هﻮ اﻻﻗﺪم اﻻﻋﻈﻢ‬ ‫ﻦ اﻟﻘﻮم ﻻ ﻳﻌﺮﻓﻮن‪ .‬ﻗﺪ اﺷﺘﻌﻠﺖ‬ ‫ﻗﺪ ﻧﺰﻟﺖ اﻵﻳﺎت و ﻇﻬﺮ اﻟﮑﻨﺰ اﻟﻤﺨﺰون و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس ﻻﻳﺸﻌﺮون‪ .‬ﻳﻈﻨّﻮن اﻧّﻬﻢ ﻳﺒﺼﺮون‬ ‫ﻧﺎر اﻟﺒﻴﺎن ﻓﻰ ﻗﻄﺐ اﻻﻣﮑﺎن و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻟﻌﻤﺮى اﻧّﻬﻢ ﻗﻮم ﻋﻤﻮن ﻳﺴﺘﻤﻌﻮن ﻧﺪﺁء اﻟﻠّﻪ و هﻢ ﻋﻨﻪ ﻣﻌﺮﺿﻮن‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم‬ ‫اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺸﺘﺮوا ﻻﻧﻔﺴﮑﻢ ﻋﺬاب اﻟﻨّﺎر ﺗﻮﺟّﻬﻮا و ﺗﻔﮑّﺮوا ﻓﻴﻤﺎ اﻇﻬﺮﻧﺎﻩ‬ ‫ﻖ ﻟﻌﻠّﮑﻢ ﺗﻌﺮﻓﻮن‪ .‬ﻗﺪ ﺧﺴﺮ اﻟّﺬى اﻋﺮض ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ و رﺑﺢ ﻣﻦ اﻗﺒﻞ اﻟﻴﻪ‬ ‫ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﺳﻮف ﻳﺠﺪ ﮐﻨﺰﻩ ﻋﻨﺪ رﺑّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮدود‪ .‬اﻧّﺎ ذﮐﺮﻧﺎﮎ ﻟﻮﺟﻪ اﻟﻠّﻪ ﻟﺘﻘﻮم ﻋﻠﯽ‬ ‫ﺧﺪﻣﺘﻪ و ﺗﺬﮐﺮﻩ ﺑﺬﮐ ٍﺮ ﺗﻄﻴﺮ ﺑﻪ اﻟﻘﻠﻮب‪ .‬ﻻ ﺗﺤﺰن ﻣﻦ ﺷﻰء اﻧّﻪ ﻣﻊ ﻣﻦ اﻗﺒﻞ اﻟﻴﻪ‬ ‫ﻖ ﻋﻠّﺎم اﻟﻐﻴﻮب‪.‬‬ ‫و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﺤ ّ‬ ‫)‪(٥٥‬‬ ‫ﻖ‬ ‫هﻮ اﻟﻨّﺎﻃﻖ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻗﻴﻞ هﻞ ﻧﺰّﻟﺖ اﻻﻟﻮاح ﻗﻞ اى و رﺑّﻰ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮهّﺎب‪ .‬ﻣﻦ اﻟﻨّﺎس ﻣﻦ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ‬ ‫ﻧﻌﻴﺐ اﻟﻐﺮاب ﻣﻌﺮﺿًﺎ ﻋﻤّﺎ اﻧﺰﻟﻪ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ اﻟﮑﺘﺎب‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻮم اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ‬ ‫ﺗﻌﺘﺮﺿﻮا ﻋﻠﯽ اﻟّﺬى ﺑﻪ ﻇﻬﺮت اﻟﺤﺠّﺔ و ﻻح اﻟﺒﺮهﺎن‪ .‬اﻧّﻪ ﻳﺪﻋﻮﮐﻢ ﺑﻤﺎ ﻳﻨﻔﻌﮑﻢ و‬ ‫ﻖ‬ ‫ﻳﺄﻣﺮﮐﻢ ﺑﻤﺎ ﻳﻘﺮّﺑﮑﻢ اﻟﯽ اﻟّﻠﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻻدﻳﺎن‪ .‬ﻗﻞ ﺧﺎﻓﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺪﺣﻀﻮا اﻟﺤ ّ‬ ‫ﺑﺎهﻮﺁﺋﮑﻢ اﻧّﻪ اﺗﻰ ﻣﻦ ﺳﻤﺂء اﻟﻌﻈﻤﺔ ﺑﻘﺪرة و ﺳﻠﻄﺎن‪ .‬اﻧّﮏ ﻃﺮ ﺑﺎﺟﻨﺤﺔ اﻟﺴّﺮور‬ ‫ﺑﻤﺎ اﺳﻤﻌﻨﺎﮎ ﺣﻔﻴﻒ ﺳﺪرة اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟّﺬى ﺟﻌﻠﻪ اﻟﻠّﻪ ﻣﻄﻠﻊ اﻟﻮﺣﻰ‬ ‫و ﻣﺸﺮق اﻻﻧﻮار‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﻧﺰﻟﻨﺎ اﻵﻳﺎت و ارﺳﻠﻨﺎهﺎ اﻟﻴﮏ ﻟﺘﺸﮑﺮ رﺑّﮏ ﻣﺎﻟﮏ‬ ‫اﻟﺮّﻗﺎب‪.‬‬ ‫)‪(٥٦‬‬ ‫هﻮ اﻻﻗﺪم اﻻﻋﻈﻢ‬ ‫ﺷﻬﺪ اﻟﻘﻴّﻮم ﻟﻬﺬا اﻟﻤﻈﻠﻮم اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻗﺪ ﻓﺘﺢ ﺑﺎب اﻟﺴّﻤﺂء و‬ ‫هﻮ هﺬا اﻟﺒﺎب اﻟّﺬى ﻓﺘﺢ ﺑﺎﻻﺳﻢ اﻻﻋﻈﻢ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﻤﻠﮏ و اﻟﻤﻠﮑﻮت‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ‬

‫ض ﻣﺮدود‪ .‬ﻗﺪ ﺷﻬﺪت اﻻﺷﻴﺂء‬ ‫ﻞ ﻣﻌﺮ ٍ‬ ‫ﻟﻤﻦ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﻴﻪ و ﻗﺎم ﻓﻰ ﻓﻨﺂﺋﻪ و وﻳﻞ ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس‬ ‫ﻦ اﻟﻘﻮم ﻻ ﻳﻌﺮﻓﻮن‪ .‬ﻗﺪ ﻇﻬﺮ اﻟﻤﻨﻈﺮ اﻻﮐﺒﺮ و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻟﻤﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء و ﻟﮑ ّ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫ﻋﻨﻪ ﻣﻌﺮﺿﻮن‪ .‬اﻧّﺎ ﺗﻮﺟّﻬﻨﺎ اﻟﻴﮏ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻻﺳﻨﻰ ا ّ‬ ‫اﻟﻮدود‪ .‬ﮐﻢ ﻣﻦ ﻋﺒﺪ ﺁﻣﻦ و ﮐﻢ ﻣﻦ ﻋﺒ ٍﺪ اﻋﺮض و اﻟّﺬى اﻋﺮض اﻧّﻪ ﻣﻦ اﺻﺤﺎب‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻮال ﺑﺤﺒﻞ ﻋﻨﺎﻳﺔ ﻣﻮﻟﻴﮏ و ﺗﻮﮐّﻞ ﻋﻠﻴﻪ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ‬ ‫اﻟﻘﺒﻮر‪ .‬ﺗﻤﺴّﮏ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻄﻮف‪.‬‬ ‫)‪(٥٧‬‬ ‫هﻮ اﻟﻤﺴﺘﻮى ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺮش اﻻﻋﻈﻢ‬ ‫ﺳﺒﺤﺎن اﻟّﺬى اﻟﻬﻢ ﻋﺒﺎدﻩ اﻻﺻﻔﻴﺂء و ﻋﺮّﻓﻬﻢ هﺬا اﻟﻴﻮم اﻟّﺬى ﮐﺎن ﻣﺴﻄﻮرًا ﻓﻰ‬ ‫ﻖ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺎ‬ ‫ﻟﻮﺣﻪ اﻟﺤﻔﻴﻆ‪ .‬ﻗﻞ هﺬا ﻳﻮم ﺑﻪ ﺑﺸّﺮ اﻟﻠّﻪ ﻋﺒﺎدﻩ و اﻧّﻪ ﻳﻨﻄﻖ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻘﻮم اﮐﺜﺮهﻢ ﻣﻦ‬ ‫ن اﻟﻴﻮم ﻳﻤﺸﻰ و ﻳﻨﻄﻖ و ﻳﻘﻮل و ﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ا ّ‬ ‫اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬اﻧّﻪ ﺑﻨﻔﺴﻪ ﻳﻨﺎدى اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻳﻘﻮل ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ اﺗﻰ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻘﺪم ﺑﺎﻻﺳﻢ اﻻﻋﻈﻢ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ رﺑﺢ ﻣﻦ اﻗﺒﻞ و ﺧﺴﺮ اﻟّﺬﻳﻦ اﻋﺮﺿﻮا‬ ‫ﺗﻮﺟّﻬﻮا و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻞ ﻓﺎﺳﻖ ﺑﻌﻴﺪ‪ .‬ﻧﻌﻴﻤًﺎ ﻟﮏ ﺑﻤﺎ اﻗﺒﻠﺖ اﻟﯽ اﻻﻓﻖ اﻻﻋﻠﯽ و‬ ‫ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ و اﺗّﺒﻌﻮا اوهﺎم ﮐ ّ‬ ‫ﺁﻣﻨﺖ ﺑﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪.‬‬ ‫)‪(٥٨‬‬ ‫ﺑﺴﻤﻪاﻟﻤﻘﺪّسﻋﻦاﻻذﮐﺎر‬ ‫ﮐﺘﺎب اﻧﺰﻟﻪ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و اﻧّﻪ ﻟﺼﺮاط اﻟﻠّﻪ ﻟﻤﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻦ ﻏﻔﻠﻮا ﻋﻨﻪ اوﻟﺌﮏ ﻣﻦ‬ ‫ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﻴﻪ اﻧّﻪ ﻣﻦ اهﻞ هﺬا اﻟﻤﻨﻈﺮ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ا ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻘﻮم ﻓﻰ ﺣﺠﺎب ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ‬ ‫اﻟﺨﺎﺳﺮﻳﻦ‪ .‬اﻧّﺎ اﻧﺰﻟﻨﺎ اﻵﻳﺎت و اﻇﻬﺮﻧﺎ اﻟﺒﻴّﻨﺎت و ﻟﮑ ّ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ ﺗﺘّﺒﻌﻮا‬ ‫ﻇﻬﺮ اﻻﻣﺮ و اﺷﺮﻗﺖ اﻻرض ﺑﻨﻮر اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫اهﻮﺁﺋﮑﻢ ﺗﻮﺟّﻬﻮا اﻟﯽ اﻓﻖ اﻟﻮﺣﻰ هﺬا ﺧﻴﺮ ﻟﮑﻢ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺒﺸّﺮﮎ‬ ‫ﺑﺬﮐﺮى و ﻧﻘﺮء ﻟﮏ ﺁﻳﺎﺗﻰ و ﻧﻘﺮّﺑﮏ اﻟﯽ ﻣﻠﮑﻮﺗﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻓﺎز ﺑﺎﻻﺳﺘﻘﺎﻣﺔ‬ ‫اﻟﮑﺒﺮى ﻓﺎز ﺑﻬﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟﮑﺮﻳﻢ‪.‬‬ ‫)‪(٥٩‬‬ ‫هﻮ اﻟﻘﺂﺋﻢ ﺑﺎﺳﻤﻪ اﻟﻘﻴّﻮم‬ ‫ﻞ اﻻﻳّﺎم ﻳﺘﺤﺮّﮎ ﻗﻠﻢ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﻧﺎم‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﻧﺬﮐﺮ اﻟﻠّﻪ ﻣﻘﺼﻮد اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﻨّﺎس ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻞ ﻟﻴﻞ ﻳﻨﻄﻖ ﻟﺴﺎن اﻟﻮﺣﻰ ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻟﺘﻨﺠﺬب ﻣﻦ ﺁﺛﺎرﻩ اﻟﻘﻠﻮب و ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻘﻮم ﻻ ﻳﻔﻘﻬﻮن‪ .‬ﻟﻌﻤﺮى‬ ‫هﻢ ﻳﻮﻗﻨﻮن‪ .‬ﻗﺪ ﺷﻬﺪت اﻟﺼّﺨﺮة ﻟﻤﺎﻟﮏ اﻟﺒﺮﻳّﺔ و ﻟﮑ ّ‬ ‫ن اﻟﻘﻠﺐ ﻻ ﻳﺴﮑﻦ ﺑﻤﺎ اﻧﺠﺬب ﻣﻦ ﺁﻳﺎت رﺑّﻪ و اﻟﺮّوح ﻳﻄﻴﺮ ﺷﻮﻗًﺎ ﻟﻠﻘﺂﺋﻪ و اﻟﻠّﺴﺎن‬ ‫اّ‬ ‫ﻻ ﺗﺼﻤﺖ ﻣﻦ ذﮐﺮ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬اﻧّﺎ اﻇﻬﺮﻧﺎ اﻻﻣﺮ و اﻧﺰﻟﻨﺎ اﻵﻳﺎت ﻃﻮﺑﻰ‬

‫ﻟﻘﻮم ﻳﺴﻤﻌﻮن‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﻮّرﻧﺎ اﻓﻖ اﻟﺒﻴﺎن ﺑﺸﻤﺲ ذﮐﺮ ر ّﺑﮏ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻟﺘﺸﮑﺮ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸّﻬﻮد‪.‬‬ ‫)‪(٦٠‬‬ ‫هﻮ اﻟﺒﺎﻗﻰ ﺑﺒﻘﺂء ﻧﻔﺴﻪ‬ ‫اﻧّﺎ ﻧﻮﺻﻰ ﻣﻦ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ اﻻﻓﻖ اﻻﻋﻠﯽ ﺑﺎﻻﻣﺎﻧﺔ اﻟﮑﺒﺮى و ﻣﺎ ﻳﻈﻬﺮ ﺑﻪ اﻧﻮار‬ ‫اﻟﻌﺪل ﻓﻰ ﻗﺒﺂﺋﻞ اﻻرض ﮐﻠّﻬﺎ ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺄﻣﺮﮐﻢ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ا ّم اﻟﮑﺘﺎب‪ .‬ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻨّﺎﻇﺮ‬ ‫اﻟﯽ اﻓﻘﻰ اﺳﻤﻊ ﻧﺪﺁﺋﻰ ﻣﻦ ﺷﻄﺮ ﻋﺮﺷﻰ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮهّﺎب‪ .‬ﻗﺪ‬ ‫ﻞ ﻣﺸﺮﮎ ﮐﻔّﺎر‪ .‬ﻗﺪ‬ ‫ﺗﺤﻴّﺮ اهﻞ اﻟﻤﻠﮑﻮت ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﻧﺒﺬوا اﻟﻠّﻪ ورﺁﺋﻬﻢ ﻣﻘﺒﻠﻴﻦ اﻟﯽ ﮐ ّ‬ ‫اﺧﺬوا ﻣﺎ ﻋﻨﺪ اﻟﻘﻮم و ﻧﺒﺬوا ﻣﺎ اﺗﻰ ﺑﻪ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﺮّﻗﺎب‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻗﺼﺼﻨﺎ ﻟﮏ‬ ‫ﻟﺘﻄّﻠﻊ ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠﻴﻨﺎ ﻣﻦ اهﻞ اﻟﻀّﻼل‪ .‬اﻧّﮏ اذا وﺟﺪت و ﻓﺰت ﺑﺎﻧﻮار اﻟﻠّﻮح ﻗﻞ‬ ‫ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ ﻣﻨﺰل اﻵﻳﺎت‪.‬‬ ‫)‪(٦١‬‬ ‫هﻮ اﻻﻗﺪس اﻻﻋﻈﻢ‬ ‫اﻧّﺎ ﻓﺼّﻠﻨﺎ اﻟﻨّﻘﻄﺔ و اﻇﻬﺮﻧﺎ ﻣﻨﻬﺎ ﻋﻠﻢ ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن و اﻧﻄﻘﻨﺎ اﻻﺷﻴﺂء ﺑﻤﺎ‬ ‫ﻞ ﺷﺎهﺪ و ﻣﺸﻬﻮد‪ .‬ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻨّﺎﻇﺮ‬ ‫ﺷﻬﺪ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺂء اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﯽ اﻓﻘﻰ اذا اﺧﺬﮎ رﺣﻴﻖ اﻟﻮﺣﻰ ﻣﻦ ﻳﺪ ﻋﻄﺂﺋﻰ و ﺟﺬﺑﮏ ﻧﺪﺁﺋﻰ اﻻﺣﻠﯽ اﻟﯽ‬ ‫اﻓﻖ ﻋﻨﺎﻳﺘﻰ ﻗﻢ و ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻦ ﺑﻴﺪﮎ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺳﻤﺂء و ﻓﻰ ﻗﺒﻀﺘﮏ ﻣﻦ ﻓﻰ‬ ‫اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء اﺳﺌﻠﮏ ﺑﺎﺳﻤﮏ اﻟّﺬى ﺑﻪ اﺳﺘﻔﺮح اﻟﻤﻸ اﻻﻋﻠﯽ ﺑﺎن ﺗﺠﻌﻠﻨﻰ‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻮال ﻧﺎﻃﻘًﺎ ﺑﺜﻨﺂﺋﮏ و ﺛﺎﺑﺘًﺎ ﻋﻠﯽ اﻣﺮﮎ‪ .‬اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﯽ ﻣﺎ‬ ‫ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﺗﺸﺂء ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺖ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪.‬‬ ‫)‪(٦٢‬‬ ‫هﻮ اﻟﺤﺎﮐﻢ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻳﺸﺂء‬ ‫ﻗﺪ ﻇﻬﺮت اﻟﮑﻠﻤﺔ اﻟﻌﻠﻴﺎ و ﺑﻬﺎ هﺪرت اﻟﻮرﻗﺂء ﻋﻠﯽ اﻟﺴّﺪرة اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ اﻧّﻪ هﻮ هﻮ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﺼّﺎﺑﺮﻳﻦ‪ .‬ﻣﻦ اﻟﻨّﺎس ﻣﻦ اﻋﺮض ﻋﻨّﺎ و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﺗﻮﺟّﻬﻮا اﻟﻴﻪ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻦ اﻋﺮﺿﻮا ﻋﻦ اﻟﻮﺟﻪ‬ ‫اﻗﺒﻞ و ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ ان ﻓﺎز ﺑﺎﻓﻖ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ا ّ‬ ‫اوﻟﺌﮏ ﻓﻰ ﺧﺴﺮان ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ﺳﻮف ﻳﻌﺮﻓﻮن ﻣﺎ ﻓﺎت ﻋﻨﻬﻢ ﻓﻰ ﺟﻨﺐ اﻟﻠّﻪ اذا‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻦ ﺗﻤﺴّﮑﻮا ﺑﺤﺒﻞ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻳﻀﺠّﻮن و ﻳﻌﺠّﻮن و ﻻ ﻳﺠﺪون ﻻﻧﻔﺴﻬﻢ ﻣﻦ ﺳﺒﻴﻞ‪ .‬ا ّ‬ ‫اوﻟﺌﮏ ﻣﻦ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬ﻳﻨﺼﺮهﻢ اﻟﻠّﻪ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و ﻳﺮﻓﻊ اﺳﻤﺂﺋﻬﻢ وﻋﺪًا ﻣﻦ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫)‪(٦٣‬‬

‫هﻮ اﻟﻤﺸﺮق ﻣﻦ اﻓﻖ اﻟﺒﻘﺂء‬ ‫ﻞ‬ ‫اﻧّﺎ اﻇﻬﺮﻧﺎ اﻻﻣﺎﻧﺔ ﻋﻠﯽ هﻴﮑﻞ اﻻﻧﺴﺎن و اﻧّﻪ ﻳﻨﺎدى ﺑﻴﻦ اهﻞ اﻻﻣﮑﺎن و ﻳﻘﻮل ﮐ ّ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫اﻟﻔﻀﻞ ﻟﻤﻦ ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﻰ و ﻋﻤﻞ ﺑﻤﺎ اﻣﺮ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﺮّﻗﺎب‪ .‬ا ّ‬ ‫اﻋﺮﺿﻮا ﻋﻨّﻰ ﻟﻴﺲ ﻟﻬﻢ ﻧﺼﻴﺐ ﻓﻰ اﻟﮑﺘﺎب‪ .‬ﻳﺎ اهﻞ اﻻرض اﺳﻤﻌﻮا ﻧﺪﺁﺋﻰ و‬ ‫ﺗﻤﺴّﮑﻮا ﺑﺤﺒﻠﯽ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﺑﻪ ﻳﺮﺗﻔﻊ اﻣﺮ اﷲ ﻓﻴﻤﺎ ﺳﻮﻳﻪ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ ﻋﻠﯽ اﻻدﻳﺎن‪ .‬ﻗﻮﻣﻮا‬ ‫ﻋﻦ رﻗﻮد اﻟﻬﻮى ﺛ ّﻢ اﺷﺮﺑﻮا رﺣﻴﻖ اﻻﻣﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﻳﺪ ﻋﻄﺂء رﺑّﮑﻢ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮهّﺎب‪.‬‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺰّﻟﻨﺎ اﻵﻳﺎت و ارﺳﻠﻨﺎهﺎ اﻟﯽ اﻟّﺬى ﺁﻣﻦ ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﻣﻈﻬﺮ اﻟﺒﻴّﻨﺎت‪.‬‬ ‫)‪(٦٤‬‬ ‫هﻮ اﻟﻈّﺎهﺮ ﻓﻰ اﻟﻤﻠﮑﻮت‬ ‫ﻞ اﻟﺸّﺠﺮة و ﺣﻔﻈﻨﺎﻩ ﺑﺴﻠﻄﺎﻧﻰ‬ ‫اﺳﻤﻊ ﻣﺎ ﻗﺎﻟﻪ اﻟﻤﺸﺮﮎ ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﺎ اوﻳﻨﺎﻩ ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻟﻌﻤﺮ اﻟﻠّﻪ ﻗﺪ اﻓﺘﻰ ﺑﺎﻟﻈّﻠﻢ ﻋﻠﯽ اﻟّﺬﻳﻦ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﻪ ان ﻳﺨﺪﻣﻬﻢ‬ ‫ن‬ ‫ﺛ ّﻢ ﻗﺎل ﻣﺎ ﻻ ﻗﺎﻟﻪ اﺣﺪ ﻣﻦ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬ﻣﺜﻠﻪ ﻣﺜﻞ اﻟﺤﻴّﺔ اﻟﺮّﻗﻄﺂء ﺗﻠﺪغ و ﺗﺼﺌﻰ ا ّ‬ ‫رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬اﺷﮑﺮ اﻟﻠّﻪ ﺑﻤﺎ ﻓﺰت ﺑﺬﮐﺮﻩ اﻻﻋﻈﻢ و اﻧﺰل ﻟﮏ هﺬا‬ ‫ﻞ ﻣﺘﻮهّﻢ‬ ‫اﻟﻠّﻮح اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان ﺗﺨﻮّﻓﮏ ﺳﻄﻮة اﻟﻌﺎﻟﻢ او ﺗﺤﺰﻧﮏ ﻣﻘﺎﻻت ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻮال و ﺗﺸﺒّﺚ ﺑﺬﻳﻠﺔ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪.‬‬ ‫ﺑﻌﻴﺪ‪ .‬ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫)‪(٦٥‬‬ ‫هﻮ اﻟﻤﻘﺪّس ﻋﻦ اﻻﺳﻤﺂء و اﻻذﮐﺎر‬ ‫ﻞ ﺷﻰ ٍء ﻋﻠﯽ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻗﺪ‬ ‫ﺳﺒﺤﺎن اﻟّﺬى ﻧﻄﻖ و اﻧﻄﻖ ﮐ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ ﻻ ﻳﺸﻌﺮون‪ .‬ﻗﺪ‬ ‫اﻧﺎر اﻓﻖ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﺑﺸﻤﺲ اﺳﻤﻰ اﻻﻋﻈﻢ و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻘﻮم ﻻ ﻳﻌﺮﻓﻮن‪ .‬ﻗﺪ ﺷﻬﺪت اﻟ ّﺬرّات ﻟﻤﻨﺰل‬ ‫ﻞ اﻟﺠﻬﺎت و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻣﻠﺌﺖ اﻵﻳﺎت ﮐ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس هﻢ ﻻ ﻳﺴﻤﻌﻮن‪ .‬ﻗﺪ ارﺗﻔﻊ ﻧﺪﺁﺋﻰ اﻻﺣﻠﻰ ﺑﻴﻦ اﻻرض و‬ ‫اﻵﻳﺎت و ﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﺴّﻤﺂء ﻃﻮﺑﻰ ﻟﺴﻤﻴﻊ ﺳﻤﻊ و ﻟﻮﺟﻪ اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻤﻠﻮﮎ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ذﮐﺮﻧﺎﮎ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ ﻟﺘﺸﮑﺮ رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮدود‪.‬‬ ‫ﻓﻀ ً‬ ‫)‪(٦٦‬‬ ‫هﻮ اﻟﻤﺸﺮق ﻣﻦ اﻓﻖ اﻟﻌﺎﻟﻢ‬ ‫ﮐﺘﺎب اﻧﺰﻟﻪ اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻓﻰ اﻟﺴّﺠﻦ اﻻﻋﻈﻢ ﻟﻤﻦ ﺁﻣﻦ ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻘﺪم‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺬﮐﺮ ﻣﻦ‬ ‫ن اﻟﺴّﻤﻴﻊ ﻣﻦ ﺳﻤﻊ ﺁﻳﺎﺗﻰ و‬ ‫ﻳﺬﮐﺮﻧﺎ و ﻧﺒﺸّﺮ ﻣﻦ اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﻮﻟﯽ اﻷﻣﻢ‪ .‬ا ّ‬ ‫اﻟﺒﺼﻴﺮ ﻣﻦ اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻓﻘﻰ و اﻟﻌﺰﻳﺰ ﻣﻦ ﺷﺮب رﺣﻴﻖ اﻟﻮﺣﻰ ﻣﻦ اﻳﺎدى اﻟﮑﺮم‪.‬‬

‫ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻘﺒﻞ اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ و ﻟﻘﺎﺻﺪ ﻗﺼﺪ اﻟﻤﻘﺼﻮد اذ ﮐﺎن ﻓﻰ ﺳﺠﻨﻪ اﻻﻋﻈﻢ‪.‬‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ذﮐﺮﻧﺎﮎ و اﻧﺰﻟﻨﺎ ﻟﮏ ﻣﺎ اﻧﺠﺬب ﻣﻨﻪ اﻟﻌﺎﻟﻢ‪ .‬هﻨﻴﺌًﺎ ﻟﻤﻦ ﻓﺎز ﺑﺎﻳّﺎﻣﻰ و‬ ‫ﻣﺮﻳﺌًﺎ ﻟﻤﻦ ﺷﺮب ﮐﻮﺛﺮ اﻟﺤﻴﻮان ﻣﻦ هﺬا اﻟﻘﻠﻢ‪.‬‬ ‫)‪(٦٧‬‬ ‫ﻻﺳْﻔﺎ ِر‬ ‫جا َ‬ ‫ﻻﺳْﺮا ِر ﻓِﻰ ﻣَﻌﺎ ِر ِ‬ ‫ﺟَﻮاه ُﺮ ا َ‬ ‫ب اِﻟﻰ اﻟّﻠ ِﻪ اﻟ ُﻤﻘْ َﺘ ِﺪ ِر اﻟ َﻐﻔّﺎ ِر‬ ‫ِﻟ َﻤﻦْ اَرا َد َانْ َﻳ َﺘ َﻘ ّﺮ َ‬ ‫ﻻﻧْﻬﺎ ِر‬ ‫ن ِﻣﻦْ هﺬا ا َ‬ ‫ﻦ َﻳﺸْ ِﺮﺑُﻮ َ‬ ‫ﻼﺑْﺮا ِر اّﻟﺬِﻳ َ‬ ‫َﻓ َﻬﻨِﻴﺌًﺎ ِﻟ َ‬ ‫ﻻﻋْﻠﻰ‬ ‫ﻰا َ‬ ‫ُه َﻮ اﻟ َﻌِﻠ ُّ‬ ‫ﮏ َو‬ ‫ل َﻗﺪْ َﺑَﻠ َﻎ ﮐِﺘﺎ ُﺑ َ‬ ‫ﻃﻠْ َﻌ ِﺔ اﻟﻔَﻀﺎ ِ‬ ‫ﻇ ُﺮ اِﻟﻰ َ‬ ‫ل َو اﻟﻨّﺎ ِ‬ ‫ﻞ اﻟ َﻌﺪْ ِ‬ ‫ﺳ ُﺒ ِ‬ ‫ﮏ ﻓِﻰ ُ‬ ‫ﻳﺎ َا ﱡﻳﻬَﺎ اﻟﺴّﺎِﻟ ُ‬ ‫ب‬ ‫ﮎ اِذًا َﻗﺪْ ُر ِﻓ َﻌﺖْ ﺳَﺤﺎ ُ‬ ‫ق ﻓُﺆا ِد َ‬ ‫ﮏ ﻓِﻰ ﺳُﺮا ِد ِ‬ ‫ت َﻗﻠْ ِﺒ َ‬ ‫ﺖ َﻟﺤَﻨﺎ ِ‬ ‫ﺳ ِﻤﻌْ ُ‬ ‫ﮏ َو َ‬ ‫ﺖ ﺳُﺆاَﻟ َ‬ ‫ﻋ َﺮﻓْ ُ‬ ‫َ‬ ‫ﻞ َو‬ ‫ﮏ ِﻣﻦْ أﻣْﻄﺎ ِر اﻟ ِ‬ ‫ﻋَﻠﻴْ َ‬ ‫ﻄ َﺮ َ‬ ‫اﻻِرا َد ِة ِﻟ ُﺘﻤْ ِ‬ ‫ت ِﻣﻦْ َﻗﺒْ ُ‬ ‫ﺧﺬْ َ‬ ‫ﮏ ُﮐَﻠّﻤﺎ َا َ‬ ‫ﻋﻨْ َ‬ ‫ﺧ َﺬ َ‬ ‫ﺤﮑْ َﻤ ِﺔ ِﻟ َﺘﺄْ ُ‬ ‫ﺳ َّﻴ ِﺔ‬ ‫ﺷﺮِﻳ َﻌ ِﺔ اﻟ ُﻘﺪْ ِ‬ ‫ﮏ اِﻟﻰ َ‬ ‫ﺼُﻠ َ‬ ‫ﺣ ِﺪ َّﻳ ِﺔ َو ُﺗ ِ‬ ‫ﻦ اﻷ َ‬ ‫ﻀ ِﺪ َّﻳ ِﺔ اِﻟﻰ َﻣﮑْ َﻤ ِ‬ ‫ت اﻟ ِّ‬ ‫ﻋﻦْ ﺟِﻬﺎ ِ‬ ‫ﮏ َ‬ ‫ُﺗ َﻘِّﻠ َﺒ َ‬ ‫ن‬ ‫ﮎ َو َﺗﮑُﻮ َ‬ ‫ﮏ َو ُﻳﺒْ ِﺮ َد ﻓُﺆا ُد َ‬ ‫ﺸ َ‬ ‫ﻄُ‬ ‫ﻋَ‬ ‫ﻦ َ‬ ‫ﮑَ‬ ‫ﮏ ﻓِﻴﻬﺎ َو َﻳﺴْ ُ‬ ‫ﺴ َ‬ ‫ﺢ َﻧﻔْ ُ‬ ‫ﻋﻨْﻬﺎ َو َﺗﺴْ َﺘﺮِﻳ َ‬ ‫ب َ‬ ‫ِﻟ َﺘﺸْ ِﺮ َ‬ ‫ﻻﻳّﺎ ِم اَّﻟﺘِﻰ‬ ‫ﮏ اَ‬ ‫ﻦ‪َ .‬و ﻟَﻮ ِاﻧّﻰ ﻓِﻰ ِﺗﻠْ َ‬ ‫ﻦ اَّﻟﺬِﻳ َﻨ ُﻬﻢْ ﮐﺎﻧُﻮا اﻟْﻴَﻮ َم ِﺑﻨُﻮ ِر اﻟّﻠ ِﻪ َﻟ ُﻤﻬْ َﺘﺪِﻳ َ‬ ‫ِﻣ َ‬ ‫ن َﻣﻤْﻨُﻮﻋ ًﺎ‬ ‫ﺳ ِﺮّى َو َاﮐُﻮ ُ‬ ‫ﺖ ﻓِﻰ َو ﮐْ ِﺮ ِ‬ ‫ﺧ َﻔﻴْ ُ‬ ‫ﺳﺒْ ُﻊ اﻟﺒِﻼ ِد َ‬ ‫ض َو َ‬ ‫ﻻرْ ِ‬ ‫باَ‬ ‫ﻃ َﺘﻨِﻰ ﮐِﻼ ُ‬ ‫أﺣﺎ َ‬ ‫ت ُﻗﺪْ َر ِﺗ ِﻪ َو‬ ‫ﺷﺌُﻮﻧﺎ ِ‬ ‫ﺣﮑْ َﻤ ِﺘ ِﻪ َو ُ‬ ‫ﻋﻠْ ِﻤ ِﻪ َو ﺟَﻮا ِه ِﺮ ِ‬ ‫ﻋﻦْ ِاﻇْﻬﺎ ِر ﻣﺎ أﻋْﻄﺎﻧِﻰ اﻟّﻠ ُﻪ ِﻣﻦْ ﺑَﺪا ِﻳ ِﻊ ِ‬ ‫َ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﺧَ‬ ‫ﮑﺒْﺮِﻳﺎ ِء َو ُﻳﺮِﻳ ُﺪ َانْ َﻳﺪْ ُ‬ ‫ﺣ َﺮ ِم اﻟْ ِ‬ ‫ﺐ َﻣﻦْ ﻗﺎ َم ﻟَﺪى َ‬ ‫ﺧ ِّﻴ َ‬ ‫ﺣﺐﱡ َانْ ُا َ‬ ‫ﮏ ﻣﺎ ُا ِ‬ ‫ﻞ ذِﻟ َ‬ ‫ﮑﻦْ َﻣ َﻊ ُﮐ ِّ‬ ‫ﻟِ‬ ‫ف اﻟﺒَﻘﺎ ِء َو ُﻳ ِ‬ ‫ﻓِﻰ َرﻓْ َﺮ ِ‬ ‫ﺤﺐﱡ َانْ َﻳﻄِﻴ َﺮ ﻓِﻰ ﺳَﻤﺎ ِء هﺬا اﻟﺒَﺪا ِء ﻓِﻰ َﻓﺠْ ِﺮ اﻟﻘَﻀﺎ ِء ﻟِﺬا َا ُذ ُﮐ ُﺮ‬ ‫ل ِﻟ َﺌﻠّﺎ َﻳﺮْ َﻓ َﻊ‬ ‫س َو َﺗﺤْ ِﻤُﻠ ُﻪ اﻟ ُﻌﻘُﻮ ُ‬ ‫ﻋﻤّﺎ َﺗﻄِﻴ ُﻘ ُﻪ اﻟ ُّﻨﻔُﻮ ُ‬ ‫ﻰ اﻟّﻠ ُﻪ َ‬ ‫ﺾ ﻣﺎ َاﮐْ َﺮ َﻣ ِﻨ ِ‬ ‫ﮏ َﺑﻌْ َ‬ ‫َﻟ َ‬ ‫ﺣ ُﻢ‬ ‫ﮏ ِاذْ ُه َﻮ َارْ َ‬ ‫ﻞ اﻟّﻠ َﻪ ِﺑَﺎنْ ُﻳ َﺆ ِّﻳ َﺪﻧِﻰ ﺑِﺬِﻟ َ‬ ‫ﻦ َو َاﺳْ َﺌ ُ‬ ‫ﻦ َاﻋْﻼ َم اﻟﻤُﻨﺎ ِﻓﻘِﻴ َ‬ ‫ﺿﻮْﺿﺎ ُء اﻟ ُﻤﺒْ ِﻐﻀِﻴ َ‬ ‫َ‬ ‫ﻦ‪.‬‬ ‫ﻦ َو ُﻣﻌْﻄِﻰ اﻟﺴّﺎ ِﺋﻠِﻴ َ‬ ‫ﺣﻤِﻴ َ‬ ‫اﻟﺮّا ِ‬ ‫ن ُا َﻣ َﻢ اﻟ ُﻤﺨْ َﺘِﻠ َﻔ َﺔ اَّﻟﺬِﻳ َﻨ ُﻬﻢْ ﮐﺎﻧُﻮا‬ ‫ﻻﻣْ ِﺮ ِﺑَﺎ َّ‬ ‫لا َ‬ ‫ﮑ َﺮ ﻓِﻰ َا َّو ِ‬ ‫ﮏ َﻳﻨْ َﺒ ِﻐﻰ ِﺑَﺎنْ َﺗ َﻔ َّ‬ ‫ن ِﻟﺠِﻨﺎ َﺑ َ‬ ‫ﻓَﺎﻋِْﻠﻢْ ِﺑَﺎ َّ‬ ‫ﺳَﻠ ُﻬ ُﻢ اﻟّﻠ ُﻪ ِﺑ ُﻘﺪْ َر ِﺗ ِﻪ َو اَﻗﺎ َﻣ ُﻬﻢْ ﻋَﻠﻰ‬ ‫ﻦ َارْ َ‬ ‫ﻞ اﻟّﻠ ِﻪ اَّﻟﺬِﻳ َ‬ ‫ﺳِ‬ ‫ض ِﻟ َﻢ ﻣﺎ ﺁ َﻣﻨُﻮا ِﺑُﺮ ُ‬ ‫ﻻرْ ِ‬ ‫اﻟْﻴَﻮ َم ﻓِﻰ ا َ‬ ‫ﻋﻨْ ُﻬﻢْ َو اﺧْ َﺘِﻠﻔُﻮا‬ ‫ﺣ ِﺪ َّﻳ ِﺘ ِﻪ َو ِﺑ َﻢ َاﻋْ َﺮﺿُﻮا َ‬ ‫ج َا َزِﻟ َّﻴ ِﺘ ِﻪ ﻓِﻰ ِﻣﺸْﮑﻮ ِة َا َ‬ ‫ﺟ َﻌَﻠ ُﻬﻢْ ﺳِﺮا َ‬ ‫َاﻣْ ِﺮ ِﻩ َو َ‬ ‫ﺠ ٍﺔ ﻣﺎ َا َﻗ ُﺮّوا ِﺑﺮِﺳﺎَﻟ ِﺘ ِﻬﻢْ‬ ‫ﺣ َّ‬ ‫ى ُ‬ ‫ﻓِﻴ ِﻬﻢْ َو ﺧﺎَﻟﻔُﻮا ِﺑ ِﻬﻢْ َو ﻧﺎ َزﻋُﻮا َﻣ َﻌ ُﻬﻢْ َو ﺣﺎ َرﺑُﻮا ِﺑ ِﻬﻢْ َو ِﺑَﺎ ﱢ‬ ‫ﺣﺘّﻰ َﻗ َﺘﻠُﻮ ُهﻢْ َو َاﺧْ َﺮﺟُﻮ ُهﻢْ‪.‬‬ ‫ﺳ ُﺒّﻮ ُهﻢْ َ‬ ‫َو ﻻ ِﺑﻮِﻻ َﻳ ِﺘ ِﻬﻢْ َﺑﻞْ َﮐ َّﻔﺮُو ُهﻢْ َو َ‬ ‫ﺤﮑْ َﻤ ِﺔ ﻟَﻮﻻ‬ ‫ﺳﻔِﻴ َﻨ ِﺔ اﻟ ِ‬ ‫ﻦ ﻓِﻰ َ‬ ‫ﮏ ﻳﺎ َا ُّﻳﻬَﺎ اﻟﻤﺎﺷِﻰ ﻓِﻰ َﺑﻴْﺪا ِء اﻟ َﻤﻌْ ِﺮ َﻓ ِﺔ َو اﻟﺴّﺎ ِﮐ ُ‬ ‫َو ِا َّﻧ َ‬ ‫ﻦ ﻓِﻰ َاﻣْ ِﺮ‬ ‫ﺖ ِﺑﻤُﻮ ِﻗ ٍ‬ ‫ن َو َﻟﺴْ َ‬ ‫ﻻﻳْﻤﺎ ِ‬ ‫ﺐاَ‬ ‫ﻞ اِﻟﻰ ﻣَﺮا ِﺗ ِ‬ ‫ﺼُ‬ ‫ﮏ ﻣﺎ َﺗ ِ‬ ‫ﺳ َّﺮ ﻣﺎ َذ َﮐﺮْﻧﺎ ُﻩ َﻟ َ‬ ‫ف ِ‬ ‫َﺗﻌْ ِﺮ َ‬ ‫ﻦ‬ ‫ن ِﻣ َ‬ ‫ﻋﻠْ ِﻤ ِﻪ َو َﺗﮑُﻮ َ‬ ‫ن ِ‬ ‫ن َوﺣْ ِﻴ ِﻪ َو ﻣَﻌﺎ ِد ِ‬ ‫ﺣﮑْ ِﻤ ِﻪ َو ﻣَﺨﺎ ِز ِ‬ ‫اﻟّﻠ ِﻪ َو ﻣَﻈﺎ ِه ِﺮ َاﻣْ ِﺮ ِﻩ َو ﻣَﻄﺎِﻟ ِﻊ ُ‬

‫ن َو ﻣﺎ‬ ‫ﺺ اﻻِﻳﻘﺎ ِ‬ ‫ن ِﻣﻦْ َﻗﻤِﻴ ِ‬ ‫ﻻﻳْﻤﺎ ِ‬ ‫ﺤ َﺔ ا َ‬ ‫ﺟﺪُوا را ِﺋ َ‬ ‫ﻦ ﻣﺎﺟﺎ َهﺪُوا ﻓِﻰ َاﻣْ ِﺮ اﻟّﻠ ِﻪ َو ﻣﺎ َو َ‬ ‫اَّﻟﺬِﻳ َ‬ ‫ﻞ اﻟ ﱠﺘﺤْﻤِﻴ ِﺪ َو‬ ‫ج اﻟ َّﺘﻔْﺮِﻳ ِﺪ ﻓِﻰ هَﻴﺎ ِﮐ ِ‬ ‫ج اﻟ َﺘّﻮﺣِﻴ ِﺪ َو ﻣﺎ َوﺻَﻠﻮُا اِﻟﻰ ﻣَﺪا ِر ِ‬ ‫َﺑَﻠﻐُﻮا اِﻟﻰ ﻣَﻌﺎ ِر ِ‬ ‫ﺟَﻮا ِه ِﺮ اﻟ َّﺘﺠْﺮِﻳ ِﺪ‪.‬‬ ‫ﻦ‬ ‫ن ِﻣ َ‬ ‫ﮏ َو َﺗﮑُﻮ َ‬ ‫ﻋﻦْ َوﺟْ ِﻪ َﻗﻠْ ِﺒ َ‬ ‫ﻒ اﻟﻐِﻄﺎ ُء َ‬ ‫ﺸ َ‬ ‫ﻓَﺎﺟْ َﻬﺪْ ﻳﺎ َاﺧِﻰ ﻓِﻰ َﻣﻌْ ِﺮ َﻓ ِﺔ هﺬا اﻟﻤَﻘﺎ ِم ِﻟ َﻴﮑْ ِ‬ ‫ﻄِﻠ َﻊ ِﺑَﺎﺳْﺮا ِر‬ ‫ت َو َﺗ َّ‬ ‫ﺠ َﺒﺮُو ِ‬ ‫ﺣﺪِﻳﺪًا ِﻟ َﺘﺸْ َﻬ َﺪ ﺟَﺮاﺛِﻴ َﻢ اﻟ َ‬ ‫ﺼ َﺮ ُهﻢْ َ‬ ‫ﻞ اﻟّﻠ ُﻪ َﺑ َ‬ ‫ﺟ َﻌ َ‬ ‫ﻦ َ‬ ‫اَّﻟﺬِﻳ َ‬ ‫ﻞ اِﻟﻰ ﻣَﻘﺎ ِم اَّﻟﺬِى ﻣﺎ‬ ‫ﺼَ‬ ‫ت َو َﺗ ِ‬ ‫ت اﻟ ُﻬ ِﻮ َّﻳ ِﺔ ﻓِﻰ اَراﺿِﻰ اﻟ َﻨّﺎﺳُﻮ ِ‬ ‫ت َو ُرﻣُﻮزا ِ‬ ‫اﻟ َﻤَﻠﮑُﻮ ِ‬ ‫ض ِﻣﻦْ ُﻓﻄُﻮ ٍر‬ ‫ﻻرْ ِ‬ ‫ت َو ا َ‬ ‫ﺴّﻤﻮا ِ‬ ‫ﻖ اﻟ َ‬ ‫ﺧﻠْ ِ‬ ‫ت َو ﻻ ﻓِﻰ َ‬ ‫ﻦ ِﻣﻦْ ﺗَﻔﺎ ُو ٍ‬ ‫ﻖ اﻟ َّﺮﺣْﻤ ِ‬ ‫ﺧﻠْ ِ‬ ‫َﺗﺮَى ﻓِﻰ َ‬ ‫ﻻﺳْﻨﻰ‬ ‫ﻦ اَ‬ ‫ﺸِ‬ ‫ﺨِ‬ ‫ﻻﻋْﻠﻰ َو هﺬا اﻟ َّﺮﻣْ ِﺰ اﻟ َ‬ ‫ﻋ ِﺮ ا َ‬ ‫ﻻﻣْ ُﺮ اِﻟﻰ هﺬا اﻟﻤَﻘﺎ ِم اﻻُو َ‬ ‫َﻓَﻠﻤّﺎ َﺑَﻠ َﻎ ا َ‬ ‫ل َو ﻣﺎ‬ ‫ﻦ اﻟﻘَﻮ ِ‬ ‫ﻋﺮَﻓﻮُا َﻟﺤْ َ‬ ‫ﻦ اﻟ َﻴﻬُﻮ ِد َو اﻟ َﻨّﺼﺎرى َﻟ َﻤّﺎ ﻣﺎ َ‬ ‫ﻻ َﻣ َﻢ ِﻣ َ‬ ‫ن هﻮُﻻ ِء ا ُ‬ ‫ﻓَﺎﻋْ ِﺮفْ ِﺑَﺎ َّ‬ ‫ﻞ اﻟّﻠ ِﻪ َو‬ ‫ﺳِ‬ ‫ﻋﻦْ ُر ُ‬ ‫ﮑﺮُوا َاﻣْ َﺮ اﻟّﻠ ِﻪ َو َاﻋْ َﺮﺿُﻮا َ‬ ‫ﻋ َﺪ ُه ُﻢ اﻟّﻠ ُﻪ ﻓِﻰ ﮐِﺘﺎ ِﺑ ِﻪ َاﻧْ َ‬ ‫َﺑَﻠﻐُﻮا اِﻟﻰ ﻣﺎ َو َ‬ ‫ﺞ اﻟّﻠ ِﻪ‪.‬‬ ‫ﺠَ‬ ‫ﺣَ‬ ‫ﮑﺮُوا ُ‬ ‫اَﻧ َ‬ ‫ع ِﻣﻦْ‬ ‫ﺞ رُﻋﺎ ٍ‬ ‫ﻞ ِه َﻤ ٍ‬ ‫ﺠ ِﺔ ِﺑ َﻨﻔْﺴِﻬﺎ َو ﻣَﺎ ا َّﺗ َﺒﻌُﻮا ُﮐ َّ‬ ‫ﺤ َّ‬ ‫ﻦ اِﻟﻰ اﻟ ُ‬ ‫ﻇﺮِﻳ َ‬ ‫َو ِا َّﻧ ُﻬﻢْ ﻟَﻮﮐﺎﻧُﻮا ﻧﺎ ِ‬ ‫ﺷ ِﺮﺑُﻮا ِﻣﻦْ ﻣﺎ ِء‬ ‫ﻦ اﻟ ُﺘّﻘﻰ َو َ‬ ‫ن اﻟﻬُﺪى َو َﻣﮑْ َﻤ ِ‬ ‫ﻋﻠَﻤﺎ ِﺋ ِﻬﻢْ َو ُرؤَﺳﺎ ِﺋ ِﻬﻢْ َﻟ َﺒَﻠﻐُﻮا اِﻟﻰ َﻣﺨْ َﺰ ِ‬ ‫ُ‬ ‫ن َو ِا َّﻧ ُﻬﻢْ‬ ‫ﺣﻘِﻴ َﻘ ِﺔ اﻟ ِّﺮﺿْﻮا ِ‬ ‫ن َو َ‬ ‫ﺴﺒْﺤﺎ ِ‬ ‫ﺣﺪِﻳ َﻘ ِﺔ اﻟ ُّ‬ ‫ﻦ َو َ‬ ‫ن ﻓِﻰ َﻣﺪِﻳ َﻨ ِﺔ اﻟ َّﺮﺣْﻤ ِ‬ ‫ﺤﻴَﻮا ِ‬ ‫ﻰ اﻟ َ‬ ‫ﺤ ِّ‬ ‫اﻟ َ‬ ‫ﻖ اﻟﻠّﻪ َﻟ ُﻬﻢْ ِﺑ ِﻬﻢْ َو اَرادُوا ِﺑ َﻐﻴْ ِﺮ ﻣﺎ اَرادَاﻟّﻠ ُﻪ‬ ‫ﺧَﻠ َ‬ ‫ﺠ َﺔ ِﺑ ُﻌﻴُﻮ ِﻧ ِﻬﻢْ اَّﻟﺘِﻰ َ‬ ‫ﺤ َّ‬ ‫ﺷ ِﻬﺪُوا اﻟ ُ‬ ‫َﻟ َﻤّﺎ ﻣﺎ َ‬ ‫ﻞ َو َﻣﻨْ َﺒ ِﻊ‬ ‫ﻋﻦْ ﮐَﻮ َﺛ ِﺮ اﻟ َﻮﺻْ ِ‬ ‫ب َو ُﻣ ِﻨﻌُﻮا َ‬ ‫ف اﻟ ُﻘﺮْ ِ‬ ‫ﻋﻦْ رَﻓ َﺮ ِ‬ ‫َﻟ ُﻬﻢْ ِﻣﻦْ َﻓﻀِْﻠ ِﻪ َﺑ ُﻌﺪُوا َ‬ ‫ﻦ‪.‬‬ ‫ﺴ ِﻬﻢْ َﻣ ِّﻴ َﺘﻴْ َ‬ ‫ت َاﻧْ ُﻔ ِ‬ ‫ﺣﺠُﺒﺎ ِ‬ ‫ﻞ َو ﮐﺎﻧﻮُا ﻓِﻰ ُ‬ ‫اﻟ َﻔﻀْ ِ‬ ‫ﻞ َو ﻋَﻼ ِﺋ ِﻢ‬ ‫ﺐ اﻟ َﻘﺒْ ِ‬ ‫ﺾ ﻣﺎ َذ َﮐ َﺮ ُﻩ اﻟﻠّ ُﻪ ﻓِﻰ ُﮐ ُﺘ ِ‬ ‫ل اﻟّﻠ ِﻪ َو ُﻗ َّﻮ ِﺗ ِﻪ ﺣِﻴ َﻨ ِﺌ ٍﺬ اَذ ُﮐ ُﺮ َﺑﻌْ َ‬ ‫َو ِا ِﻧّﻰ ِﺑﺤَﻮ ِ‬ ‫ﺢ‬ ‫ﺼﺒْ ِ‬ ‫ف ﻣَﻘﺎ َم اﻟ َﻔﺠْ ِﺮ ﻓِﻰ هﺬا اﻟ ُّ‬ ‫ﻋ َّﻴ ِﺔ ِﻟ ُﺘﻌْ ِﺮ َ‬ ‫ﻻﻧْ َﺰ ِ‬ ‫ﻞ اَ‬ ‫ﺣ ِﺪ َّﻳ ِﺔ ﻓِﻰ هَﻴﺎ ِﮐ ِ‬ ‫ﻻَ‬ ‫ت اَ‬ ‫ﻇﻬُﻮرا ِ‬ ‫ُ‬ ‫ﺢ‬ ‫ﻏﺮْ ِﺑ َّﻴ ٍﺔ َو ُﺗﻔْ َﺘ َ‬ ‫ﺷﺮْ ِﻗ َّﻴ ٍﺔ َو ﻻ َ‬ ‫ﺳﺪْ َر ِة ﻻ َ‬ ‫اﻻَزِﻟ َّﻴ ِﺔ َو ﺗُﺸﺎ ِه َﺪ ه ِﺬ ِﻩ اﻟﻨّﺎ َر اﻟ ُﻤﺸْ َﺘ ِﻌَﻠ َﺔ ﻓِﻰ ِ‬ ‫ﮏ ِﻣﻦْ َﻧﻌَﻤﺎ ِء اﻟ َﻤﮑْﻨُﻮ َﻧ ِﺔ ﻓِﻰ ه ِﺬ ِﻩ‬ ‫ق َﻗﻠْ ُﺒ َ‬ ‫ﮎ َو َﻳﻤْ ُﺬ َ‬ ‫ﮏ اِﻟﻰ ﻣَﻮﻻ َ‬ ‫ﮎ ﻓِﻰ ُوﺻُﻮِﻟ َ‬ ‫ﻋﻴْﻨﺎ َ‬ ‫َ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﮏ ِﻣ َ‬ ‫ﺟ َﻌَﻠ َ‬ ‫ﮏ َو َ‬ ‫ﮏ ﺑِﺬِﻟ َ‬ ‫ﺼ َ‬ ‫ﮏ ﻓِﻴﻤﺎ اﺧْ ّﺘ َ‬ ‫ﮑ َﺮ اﻟّﻠ َﻪ َر ﱠﺑ َ‬ ‫ﻋ َّﻴ ِﺔ اﻟ َﻤﺨْﺰُو َﻧ ِﺔ َو َﺗﺸْ ُ‬ ‫اﻻَو ِ‬ ‫ن‪.‬‬ ‫اَّﻟﺬِﻳ َﻨ ُﻬﻢْ ﮐﺎﻧُﻮا ِﺑﻠِﻘﺎ ِء َرِّﺑ ِﻬﻢْ ﻣَﻮ ِﻗﻨُﻮ َ‬ ‫ل ﻓِﻴ ِﻪ َﻳﺬْ ُﮐ ُﺮ ﻋَﻼ ِﺋ َﻢ‬ ‫ﺳﻔْ ِﺮ اﻻ َّو ِ‬ ‫ﻞ اﻟﻤَﺘﻰ ﻓِﻰ ِ‬ ‫ﻞ ﻓِﻰ ِاﻧْﺠِﻴ ِ‬ ‫ل ِﻣﻦْ َﻗﺒْ ُ‬ ‫هﺬا ﺻُﻮ َر ُة ﻣﺎ ُﻧ ﱢﺰ َ‬ ‫ﻻ َﻳّﺎ ِم "‬ ‫ﮏاَ‬ ‫ت ﻓِﻰ ِﺗﻠْ َ‬ ‫ﻞ ِﻟﻠْﺤُﺒﺎﻟِﻰ َو اﻟ ُﻤﺮْﺿِﻌﺎ ِ‬ ‫ل "اﻟ َﻮﻳْ ُ‬ ‫ﻇﻬُﻮ ِر اَّﻟﺬِى ﻳَﺄ ِﺗﻰ َﺑﻌْ َﺪ ُﻩ َو َﻳﻘُﻮ ُ‬ ‫ُ‬ ‫ﺠ َﺮ ِة اﻟ ُﻘﺼْﻮى َو‬ ‫ﺷَ‬ ‫ش ﻓِﻰ َ‬ ‫ﮏ اﻟ َﻌﺮْ ِ‬ ‫ﺐ اﻟﺒَﻘﺎ ِء َو َﻳﺪَْﻟ َﻊ دِﻳ ُ‬ ‫ﻦ اﻟ َﻮرْﻗﺎ ُء ﻓِﻰ ُﻗﻄْ ِ‬ ‫اِﻟﻰ َانْ َﺗ َﻐ َّ‬ ‫ﺲ َو اﻟ َﻘ َﻤ ُﺮ‬ ‫ﺸّﻤْ ُ‬ ‫ﻻ َﻳّﺎ ِم َﺗﻈَْﻠ ُﻢ اﻟ َ‬ ‫ﮏاَ‬ ‫ﻖ ِﺗﻠْ َ‬ ‫ﺖ ِﻣﻦْ َﺑﻌْ ِﺪ ﺿِﻴ ِ‬ ‫ل‪َ :‬و ِﻟﻠْ َﻮﻗْ ِ‬ ‫ﺳﺪْ َر ِة اﻟ ُﻤﻨْﺘَﻬﻰ َو َﻳﻘُﻮ َ‬ ‫ِ‬ ‫ض َﺗﺮْ َﺗ ﱡ‬ ‫ت اﻻَر ِ‬ ‫ﺴّﻤﺎ ِء َو ﻗُﻮا ُ‬ ‫ﻦ اﻟ َ‬ ‫ﻂ ِﻣ َ‬ ‫ﺐ َﺗﺘَﺴﺎ َﻗ ُ‬ ‫ﻻ ُﻳﻌْﻄِﻰ ﺿَﻮ َﺋ ُﻪ َو اﻟﮑَﻮا ِﮐ ُ‬ ‫ﺞ ﺣِﻴ َﻨ ِﺌ ٍﺬ‬ ‫ن‬ ‫ض َو َﻳﺮَو َ‬ ‫ﻞ اﻻرْ ِ‬ ‫ﻞ ﻗَﺒﺎ ِﺋ ِ‬ ‫ح ﺣِﻴ َﻨ ِﺌ ٍﺬ ُﮐ ُ‬ ‫ﺴّﻤﺎ ِء َو َﻳﻨُﻮ ُ‬ ‫ن ﻓِﻰ اﻟ َ‬ ‫ﻻﻧْﺴﺎ ِ‬ ‫ﻦاِ‬ ‫َﺗﻈْ َﻬ ُﺮ ﻋَﻼ َﻣ ُﺔ اﺑْ ُ‬ ‫ﮑ َﺔ ُﻩ َﻣ َﻊ‬ ‫ﻞ ﻣَﻼ ِﺋ َ‬ ‫ﺳُ‬ ‫ت َو َﻣﺠْ ِﺪ َﮐﺒِﻴ ٍﺮ َو ُﻳﺮْ َ‬ ‫ﺴّﻤﺎ ِء َﻣ َﻊ ﻗُﻮا ٍ‬ ‫ب اﻟ َ‬ ‫ن ﺁﺗِﻴًﺎ ﻋَﻠﻰ ﺳَﺤﺎ ِ‬ ‫ﻻﻧْﺴﺎ ِ‬ ‫ﻦا ِ‬ ‫اﺑ َ‬ ‫ﮑَﻠّ ُﻢ‬ ‫ﺲ ﻓِﻴﻤﺎ َﺗ َﺘ َ‬ ‫ﻞ اﻟ َﻤﺮْ ُﻗ ِ‬ ‫ﺳﻔْ ِﺮ اﻟﺜّﺎﻧِﻰ ﻓِﻰ ِاﻧْﺠِﻴ ِ‬ ‫ﺻَﻮ ِ‬ ‫ت اﻟﺴّﺎﻓُﻮ ِر اﻟ َﻌﻈِﻴ ِﻢ " ِاﻧْﺘَﻬﻰ َو ﻓِﻰ ِ‬

‫ﻦ اﻟ َﺒﺪْ ِء اَّﻟﺬِى‬ ‫ﮑﻦْ ِﻣﺜَْﻠ ُﻪ ِﻣ َ‬ ‫ﻖ َﻟﻢْ َﻳ ُ‬ ‫ﻻ ّﻳﺎ ِم ﺿِﻴ ُ‬ ‫ﮏاَ‬ ‫ن ﻓِﻰ ِﺗﻠْ َ‬ ‫ل " ِﺑَﺎ ﱠ‬ ‫س َﻓ َﻴﻘُﻮ ُ‬ ‫ﺣَﻤﺎ َﻣ ُﺔ اﻟ ُﻘﺪْ ِ‬ ‫ﻞ ِﻣﻦْ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ َر َّﻧﺖْ ِﻣﻦْ َﻗﺒْ ُ‬ ‫ن ِﺑ ِﻤﺜْ ِ‬ ‫ن‪ " .‬اِﻧﺘَﻬﻰ َو ﺑﻌﺪ َﺗ ِﺮ ﱡ‬ ‫ن َو ﻻ َﻳﮑُﻮ ُ‬ ‫ﻖ اﻟّﻠ ُﻪ ِاﻟَﻰ اﻵ ِ‬ ‫ﺧَﻠ َ‬ ‫َ‬ ‫ﺚ ﻓِﻰ‬ ‫ﺳﻔْ ِﺮ اﻟﺜّﺎِﻟ ِ‬ ‫ل َوﮐِﻴﻞٌ َو ﻓِﻰ ِ‬ ‫ن اﻟّﻠ ُﻪ ﻋَﻠﻰ ﻣﺎ َاﻗَﻮ ُ‬ ‫ﻞ َو ﮐﺎ َ‬ ‫ن َﺗﻐْﻴِﻴ ٍﺮ َو ﻻ َﺗﺒْﺪِﻳ ٍ‬ ‫َدوْ َ‬ ‫ض‬ ‫ﻻرْ ِ‬ ‫ﻋﻠَﻰ ا َ‬ ‫ث َ‬ ‫ﺲ َو اﻟ َﻘ َﻤ ِﺮ َو اﻟ ُّﻨﺠُﻮ ِم َو َﺗﺤْ ِﺪ ُ‬ ‫ﺸﻤْ ِ‬ ‫ل "ﻋَﻼﻣﺎتٌ ﻓِﻰ اﻟ َّ‬ ‫ﻞ ﻟُﻮﻗﺎ ﻳَﻘﻮ ُ‬ ‫ِاﻧْﺠِﻴ ِ‬ ‫ب َو‬ ‫ﻄ ِﺮ ُ‬ ‫ﺴّﻤﺎ ِء َﻳﻀْ َ‬ ‫ت اﻟ َ‬ ‫ل َو ﻗُﻮا ُ‬ ‫ت اﻟ َﺒﺤْ ِﺮ َو اﻟ َﺰّﻻ ِز ِ‬ ‫ل ﺻَﻮ ِ‬ ‫ﻼ َﻣ ِﻢ ِﻣﻦْ هَﻮ ِ‬ ‫ﺿِﻴﻖٌ ِﻟ ُ‬ ‫ﻋﻈِﻴ ٍﻢ َو اِذًا رَأﻳْ ُﺘﻢْ هﺬا‬ ‫ت َو َﻣﺠْ ٍﺪ َ‬ ‫ب َﻣ َﻊ ﻗُﻮا ٍ‬ ‫ﺴّﺤﺎ ِ‬ ‫ن ﺁﺗِﻴًﺎ ﻓِﻰ اﻟ َ‬ ‫ﻻﻧْﺴﺎ ِ‬ ‫ﻦاِ‬ ‫ن ِاﺑْ َ‬ ‫ﻈﺮُو َ‬ ‫َﻳﻨْ ُ‬ ‫ت اﻟّﻠ ِﻪ َﻗﺪْ اﻗْ َﺘ َﺮ َﺑﺖْ" اِﻧﺘَﻬﻰ َو ﻓِﻰ ِ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﺳﻔْ ِﺮ اﻟﺮّا ِﺑ ِﻊ ﻓِﻰ ِاﻧْﺠِﺒ ِ‬ ‫ن َﻣَﻠﮑُﻮ َ‬ ‫ُﮐَﻠّ ُﻪ ﮐﺎﺋِﻨًﺎ ِاﻋَْﻠﻤُﻮا ِا ﱠ‬ ‫ﻖ‬ ‫ﺤ ِّ‬ ‫ﻦ اﻟ َ‬ ‫ﻖ اﻵﺗِﻰ ِﻣ َ‬ ‫ﺤ ِّ‬ ‫ح اﻟْ َ‬ ‫ﮑﻢْ رَو ُ‬ ‫ﺳَﻠ ُﻪ ِاَﻟﻴْ ُ‬ ‫ل "اِذا ﺟﺎ َء اﻟ ُﻤ َﻌ ِﺰّى اَّﻟﺬِى َارْ َ‬ ‫ﺣ َﻨّﺎ َﻳﻘُﻮ ُ‬ ‫اﻟْﻴُﻮ َ‬ ‫س‬ ‫ح اﻟ ُﻘﺪْ ِ‬ ‫ل‪َ " :‬و اِذا ﺟﺎ َء رَو ُ‬ ‫ﺧﺮْ َﻳﻘُﻮ ُ‬ ‫ن‪َ ".‬و ﻓِﻰ ﻣَﻘﺎ ٍم ﺁ َ‬ ‫َﻓ ُﻬ َﻮ َﻳﺸْ َﻬ ُﺪ ﻟِﻰ َو اَﻧ ُﺘﻢْ ﺗَﺸ َﻬﺪُو َ‬ ‫ﮑﻢْ‬ ‫ﺖ َﻟ ُ‬ ‫ﺊ َو ُﻳ َﺬ ِّﮐ َﺮ ُﮐﻢْ ُﮐَﻠّﻤﺎ ُﻗﻠْ ُ‬ ‫ﺷﻴْ ٍ‬ ‫ﻞ َ‬ ‫ﮑﻢْ ُﮐ َّ‬ ‫ﺳَﻠ ُﻪ َر ِﺑّﻰ ﺑِﺎﺳْﻤِﻰ َﻓ ُﻬ َﻮ ُﻳ َﻌِّﻠ َﻤ ُ‬ ‫اﻟ ُﻤ َﻌ ِﺰّى اَّﻟﺬِى ُﻳﺮْ ِ‬ ‫ن َﻓِﺎ ِﻧّﻰ ُﻣﻨْ َ‬ ‫ﺐ‬ ‫ﻦ َاذْ َه ُ‬ ‫ﮑﻢْ َﻳﺴْ َﺌُﻠﻨِﻰ اِﻟﻰ َاﻳْ َ‬ ‫ﺣﺪٌ ِﻣﻨْ ُ‬ ‫ﺲ َا َ‬ ‫ﺳَﻠﻨِﻰ َو َﻟﻴْ َ‬ ‫ﻄِﻠﻖٌ اِﻟﻰ َﻣﻦْ اَر َ‬ ‫َو اﻵ َ‬ ‫ﮑﻢْ اِن‬ ‫ﻖ ِا َﻧّ ُﻪ ﺧَﻴﺮٌ َﻟ ُ‬ ‫ﺤ َّ‬ ‫ﮑﻢْ اﻟ َ‬ ‫ل َﻟ ُ‬ ‫ل "ِا ِﻧّﻰ َاﻗُﻮ ُ‬ ‫ﺧ ٍﺮ َﻳﻘُﻮ ُ‬ ‫ﮑﻢْ هﺬا‪َ ".‬و ﻓِﻰ ﻣَﻘﺎ ٍم ﺁ َ‬ ‫ﺖ َﻟ ُ‬ ‫ﻻ ِﻧّﻰ ُﻗﻠْ ُ‬ ‫َِ‬ ‫ﮑﻢْ َﻓﺎِذا ﺟﺎ َء‬ ‫ﺳﻠْ ُﺘ ُﻪ ِاَﻟﻴْ ُ‬ ‫ﺖ َارْ َ‬ ‫ﻄَﻠﻘْ ُ‬ ‫ﮑ ُﻢ اﻟ ُﻤ َﻌ ِﺰّى َﻓﺎِذا ِاﻧْ َ‬ ‫ﻖ َﻟﻢْ َﻳﺎْ ِﺗ ُ‬ ‫ﻄِﻠ ُ‬ ‫ﻖ ﻟِﺎﻧﱢﻰ ِانْ َﻟﻢْ اﻧْ َ‬ ‫ﻄَﻠ ُ‬ ‫اﻧ َ‬ ‫ﻄُ‬ ‫ﺲ َﻳﻨْ ِ‬ ‫ﻖ ِﻻ َﻧّ ُﻪ َﻟﻴْ َ‬ ‫ﺤ ِّ‬ ‫ﺟﻤِﻴ ِﻊ اﻟ َ‬ ‫ﺷ ُﺪ ُﮐﻢْ اِﻟﻰ َ‬ ‫ﮎ َﻓ ُﻬ َﻮ ُﻳﺮْ ِ‬ ‫ﻖ ذا َ‬ ‫ﺤ ِّ‬ ‫ح اﻟ َ‬ ‫رَو ُ‬ ‫ﻋﻨْ ِﺪ ِﻩ َﺑﻞْ‬ ‫ﻖ ِﻣﻦْ ِ‬ ‫ﮑَﻠّ ُﻢ ﺑِﻤﺎ َﻳﺴْ َﻤ ُﻊ َو ُﻳﺨْ ِﺒ ُﺮ ُﮐﻢْ ﺑِﻤﺎ ﻳَﺄﺗِﻰ‪".‬‬ ‫َﻳ َﺘ َ‬ ‫ت َو ﻟَﻮ‬ ‫ﺼﺮْ ُ‬ ‫ﻻﺧْ َﺘ َ‬ ‫ﻞ َو ِا ِﻧّﻰ َﻓ َﻮ اﻟّﻠ ِﻪ اَّﻟﺬِى ﻻ اِﻟ َﻪ ِاﻟّﺎ ُه َﻮ َ ِ‬ ‫ل ِﻣﻦْ َﻗﺒْ ُ‬ ‫هﺬا ﺻُﻮ َر ُة ﻣﺎ ُﻧ ِّﺰ َ‬ ‫ﻄ َﻨ ِﺘ ِﻪ‬ ‫ﺴﻠْ َ‬ ‫ت اﻟ َّ‬ ‫ﻈ َﻤ ِﺘ ِﻪ َو َﻣَﻠﮑُﻮ ِ‬ ‫ت اﻟ َﻌ َ‬ ‫ﺟ َﺒﺮُو ِ‬ ‫ل ِﻣﻦْ َ‬ ‫ت اﻻَﻧﺒِﻴﺎ ِء ﻓِﻴﻤﺎ ُﻧ ِّﺰ َ‬ ‫ُارِﻳ ُﺪ َانْ َاذْ ُﮐ َﺮ َﮐﻠِﻤﺎ ِ‬ ‫ت َو‬ ‫ﻞ اﻟ ُّﺰﺑُﺮا ِ‬ ‫ﺧ ِﺮهﺎ َو ﻓِﻰ ُﮐ ِّ‬ ‫ﻞ اِﻟﻰ ﺁ ِ‬ ‫ﺻَ‬ ‫ﻞ ِانْ َا ِ‬ ‫ح ِﻣﻦْ َﻗﺒْ ُ‬ ‫ﻻﻟْﻮا ُ‬ ‫ق َو ا َ‬ ‫ﻻوْرا ُ‬ ‫ﻸاَ‬ ‫َﻟ ُﺘﻤْ ُ‬ ‫ﮏ َﺑﻞْ‬ ‫ﻋَﻠﻴْ َ‬ ‫ﺖ َ‬ ‫ﮏ َو َاﻟْ َﻘﻴْ ُ‬ ‫ت َﻟ َ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ َذ َﮐﺮْ ُ‬ ‫ﻒ َﻟﻤَﻮﺟُﻮدٌ َو ﻣَﺬﮐُﻮرٌ ِﺑ ِﻤﺜْ ِ‬ ‫ﺼّﺤﺎ ِﺋ ِ‬ ‫اﻟﻤَﺰاﻣِﻴ ِﺮ َو اﻟ َ‬ ‫ل ِﻣﻦْ‬ ‫ﺖ َو ِا ِﻧّﻰ ﻟَﻮ ُارِﻳ ُﺪ َانْ اَذ ُﮐ َﺮ ُﮐَﻠّﻤﺎ ُﻧ ِّﺰ َ‬ ‫ت َو َﻓﺼﱠﻠْ ُ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ َذ َﮐﺮْ ُ‬ ‫ﻋﻦْ ُﮐ ِّ‬ ‫ﻈ ُﻢ َ‬ ‫َاﻋْﻠﻰ َو َاﻋْ َ‬ ‫ﮑﻦْ اﮐْ َﺘ َﻔﻴْ ُ‬ ‫ﻋﻠْ ِﻤ ِﻪ َو ُﻗﺪْ َر ِﺗ ِﻪ َو ﻟ ِ‬ ‫ﻻﻗْ ِﺪ ُر ﺑَﻤﺎ َاﻋْﻄﺎﻧِﻰ اﻟّﻠ ُﻪ ِﻣﻦْ ﺑَﺪا ِﻳ ِﻊ ِ‬ ‫ﮏ‬ ‫ﺖ َﻟ َ‬ ‫ﺖ ﺑِﻤﺎ َﺑ َﻴّﻨْ ُ‬ ‫ﻞَ َ‬ ‫َﻗﺒْ ُ‬ ‫ن َو ﻻ‬ ‫ﺣﺰْ ٍ‬ ‫ﮎ ِﻣﻦْ ُ‬ ‫ﺧ َﺬ َ‬ ‫ﮏ َو ِﻟ َﺌﻠّﺎ ﻳَﺄ ُ‬ ‫ﻋ َﻘ َﺒﻴْ َ‬ ‫ﺐ ﻋَﻠﻰ َ‬ ‫ﮎ َو ﻻ َﺗﻨْ َﻘِﻠ َ‬ ‫ﺳ َﻔ ِﺮ َ‬ ‫ﻞ ﻓِﻰ َ‬ ‫ﺴَ‬ ‫ِﻟ َﺌﻠّﺎ َﺗﮑْ ِ‬ ‫ﮏ‬ ‫ﮑﺮْ ﻓِﻰ ِﺗﻠْ َ‬ ‫ﺼﻒْ ﺛﻢ َﻓ ِّ‬ ‫ب اذًا َﻓَﺎﻧْ ِ‬ ‫ﺐ َو ﻻ ِﻣﻦْ ُذلﱟ َو ﻻ ِﻣﻦْ ُﻟﻐُﻮ ٍ‬ ‫ﺼ ِ‬ ‫ُﮐﺪُو َر ٍة َو ﻻ ِﻣﻦْ َﻧ َ‬ ‫ﻋﻨْ ِﺪ اﻟّﻠ ِﻪ‬ ‫ن َﺑ ِّﻴ َﻨ ٍﺔ ِﻣﻦْ ِ‬ ‫ن اﻟ ِﻌﻠْ َﻢ ِﻣﻦْ دُو ِ‬ ‫ﻦ َﻳ َّﺪﻋُﻮ َ‬ ‫ﻦ اَّﻟﺬِﻳ َ‬ ‫ﻋِ‬ ‫ت ُﺛ َّﻢ اﺳْﺌﻞْ َ‬ ‫ت اﻟ ُﻤﺘَﻌﺎﻟِﻴﺎ ِ‬ ‫اﻟﻌِﺒﺎرا ِ‬ ‫ﺤﮑْ َﻤ ِﺔ‬ ‫ﺲ اﻟ ِﻌﻠْ ِﻢ َو اﻟ ِ‬ ‫ﺷﻤْ ُ‬ ‫ﻻﻳّﺎ ِم اَّﻟﺘِﻰ َاﺷْ َﺮ َﻗﺖْ َ‬ ‫ﮏاَ‬ ‫ﻋﻦْ ِﺗﻠْ َ‬ ‫ﻏ َﻔﻠُﻮا َ‬ ‫ﺠ ٍﺔ ِﻣﻦْ َﻟ ُﺪﻧْ ُﻪ َو َ‬ ‫ﺣ َّ‬ ‫َو ﻻ ُ‬ ‫ﻞ ذِى َﻗﺪْ ٍر ِﻣﻘْﺪا َر ُﻩ َو ﻣَﻘﺎ َﻣ ُﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﺣ َﻘّ ُﻪ َو ُﮐ َّ‬ ‫ﻖ َ‬ ‫ﺣﱟ‬ ‫ﻞ ذِى َ‬ ‫ﻻﻟُﻮ ِه َﻴّ ِﺔ َو ُﺗﻌْﻄِﻰ ُﮐ َّ‬ ‫ﻖاُ‬ ‫ﻋﻦْ ُا ُﻓ ِ‬ ‫َ‬ ‫س‬ ‫ت اﻟ ُّﻨﻔُﻮ ُ‬ ‫ﻋﻦْ ِادْراﮐِﻬﺎ ِوﺣﺎ َر ِ‬ ‫َﻳﻘُﻮﻟُﻮ َ‬ ‫ل َ‬ ‫ﺖ اﻟ ُﻌﻘُﻮ ُ‬ ‫ت اَّﻟﺘِﻰ َذ َهَﻠ ِ‬ ‫ن ﻓِﻰ ه ِﺬ ِﻩ اﻻِﺷﺎرا ِ‬ ‫ﻋ ِﺔ ِانْ‬ ‫ﻋﻠْ ِﻢ اﻟّﻠ ِﻪ اﻟﻤَﻮ ِد َ‬ ‫ﺣﮑْ َﻤ ِﺔ اﻟّﻠ ِﻪ اﻟﺒﺎِﻟ َﻐ ِﺔ َو ِ‬ ‫ﺳ ِﺘ َﺮ ﻓِﻴﻬﺎ ِﻣﻦْ ِ‬ ‫ن ﻣﺎ ُ‬ ‫ﻋﺮْﻓﺎ ِ‬ ‫ﻋﻦْ ِ‬ ‫ﺳ ِﺔ َ‬ ‫اﻟ ُﻤ َﻘ َّﺪ َ‬ ‫ن ﻋَﻠﻰ ﻇﺎ ِه ِﺮ‬ ‫ﻞ َو َﺗﮑُﻮ ُ‬ ‫ﮑﻦْ ﻟَﻬﺎ ِﻣﻦْ ﺗَﺄوِﻳ ٍ‬ ‫ﻋﻨْ ِﺪ اﻟّﻠ ِﻪ َو َﻟﻢْ َﻳ ُ‬ ‫ت ِﻣﻦْ ِ‬ ‫ﮑﻠِﻤﺎ ِ‬ ‫ن ه ِﺬ ِﻩ اﻟْ َ‬ ‫َﻳﻘُﻮﻟُﻮ َ‬ ‫ﻞ اﻟْﮑِﺘﺎب‬ ‫ﮑ َﻔ َﺮ ِة ِﻣﻦْ َاهْ ِ‬ ‫ن ﻋَﻠﻰ هﺆُﻻ ِء اﻟ َ‬ ‫ﻒ َﻳﻌْ َﺘ ِﺮﺿُﻮ َ‬ ‫ﮑﻴْ َ‬ ‫ل ﻓِﻰ ﻇﺎ ِه ِﺮ اﻟﻈّﺎ ِه ِﺮ َﻓ َ‬ ‫اﻟﻘَﻮ ِ‬ ‫ِ​ِ‬ ‫ﻋﻠَﻤﺎ ُﺋ ُﻬﻢْ ﻋَﻠﻰ ﻇﺎ ِه ِﺮ‬ ‫ﺴﺮُوا َﻟ ُﻬﻢْ ُ‬ ‫ﮏ َو َﻓ ِّ‬ ‫ﺷ ِﻬﺪُوا ﻓِﻰ ﮐِﺘﺎ ِﺑ ِﻬﻢْ ﻣﺎ َذ َﮐﺮْﻧﺎ ُﻩ َﻟ َ‬ ‫ﻻ َّﻧ ُﻬﻢْ ﻟِﻤﺎ َ‬

‫ﻞ اﻟ َّﺘﺠْﺮِﻳ ِﺪ َو‬ ‫ل ﻟِﺬا ﻣﺎ َا َﻗ ُﺮّوا ﺑِﺎﻟّﻠ ِﻪ ﻓِﻰ ﻣَﻈﺎهِﺮِاﻟ َﺘّﻮﺣِﻴ ِﺪ َو ﻣَﻄﺎِﻟ ِﻊ اﻟ َّﺘﻔْﺮِﻳ ِﺪ َو هَﻴﺎ ِﮐ ِ‬ ‫اﻟﻘَﻮ ِ‬ ‫ﺐ‬ ‫ﻂ اﻟﮑَﻮا ِﮐ ُ‬ ‫ﺲ َو ﺗَﺴﺎ َﻗ َ‬ ‫ﺸﻤْ ِ‬ ‫ﺷ ِﻬﺪُوا ِﺑَﺎنْ َﺗﻈِْﻠ َﻢ اﻟ َّ‬ ‫ﻻ َّﻧ ُﻬﻢْ ﻣﺎ َ‬ ‫ﻣﺎ ﺁ َﻣ ُﻨﻮا ِﺑ ِﻬﻢْ َو ﻣﺎ اَﻃﺎﻋُﻮ ُهﻢْ ِ َ‬ ‫ﻞ ﻋَﻠﻰ‬ ‫ﮑِ‬ ‫ﮑ ُﺔ ﻋَﻠﻰ ﻇﺎ ِه ِﺮ اﻟ َﻬﻴْ َ‬ ‫ﻦ اﻟﻤَﻼ ِﺋ َ‬ ‫ض َو َﺗﻨْ ِﺰُﻟ َّ‬ ‫ﻻرْ ِ‬ ‫ﺴّﻤﺎ ِء ﻋَﻠﻰ َوﺟْ ِﻪ ا َ‬ ‫ﻦ اﻟ َ‬ ‫ِﻣ َ‬ ‫ﺟﺪُو ُهﻢْ ﻣُﺨﺎﻟِﻔًﺎ ِﻟﺪِﻳ ِﻨ ِﻬﻢْ َو‬ ‫ﻦ َﺑﻞْ َﻟﻤّﺎ َو َ‬ ‫ﺳﻠِﻴ َ‬ ‫ﻦ َو اﻟ ُﻤﺮْ َ‬ ‫ﻋﻠَﻰ اﻟ َّﻨ ِﺒ ِﻴّﻴ َ‬ ‫ض ﻟِﺬا اﻋْ َﺘ َﺮﺿُﻮا َ‬ ‫ﻻرْ ِ‬ ‫اَ‬ ‫ﮑﻔْ ِﺮ َو‬ ‫ن َو اﻟ ُ‬ ‫ﺠﻨُﻮ ِ‬ ‫ب َو اﻟ ُ‬ ‫ﮑﺬْ ِ‬ ‫ﻦ اﻟ ِ‬ ‫ﮏ ِﻣ َ‬ ‫ﻋَﻠﻴْ ِﻬﻢْ ﻣﺎ اﺳْ َﺘﺤْﻴﻰ َانْ َاذْ ُﮐ ُﺮ َﻟ َ‬ ‫ﺷَﺮا ِﻳ ِﻌ ِﻬﻢْ وَردُوا َ‬ ‫ﻦ َو‬ ‫ﻦ اﻟﻌﺎ ِرﻓِﻴ َ‬ ‫ن ﻓِﻴ ِﻪ ِﻣ َ‬ ‫ﮏ َو َﺗﮑُﻮ َ‬ ‫ﻞ ذِﻟ َ‬ ‫ﺠ َﺪ ُﮐ َّ‬ ‫ن ِﻟ َﺘ ِ‬ ‫ﺼ َﺮ ﻓِﻰ اﻟ ُﻘﺮْﺁ ِ‬ ‫ﺟ ِﻊ اﻟ َﺒ َ‬ ‫ل ﻓَﺎرْ ِ‬ ‫ﻀّﻼ ِ‬ ‫اﻟ َ‬ ‫ﻋﻠَﻤﺎ ِﺋ ِﻬﻢْ َو‬ ‫ت ﻣﺎ ﻋَﺮﻓُﻮا ِﻣﻦْ ُ‬ ‫ﻇﻬُﻮرا ِ‬ ‫ن ه ِﺬ ِﻩ اﻟ ِﻔ َﺌ ُﺔ ُ‬ ‫ﻈﺮُو َ‬ ‫ِﻣﻦْ ﻳَﻮ َﻣ ِﺌ ٍﺬ اِﻟﻰ ﺣِﻴ َﻨ ِﺌ ٍﺬ َﻳﻨْ َﺘ ِ‬ ‫ن‬ ‫ن َو ﻟَﻮﮐﺎ َ‬ ‫ت ِاﻧّﺎﺣِﻴ َﻨ ِﺌ ٍﺬ َﻵ ِﻣﻨُﻮ َ‬ ‫ن ﻣَﺘﻰ َﺗﻈْ َﻬ ُﺮ ه ِﺬ ِﻩ اﻟْﻌَﻼﻣﺎ ُ‬ ‫َاﻳْ َﻘﻨُﻮا ِﻣﻦْ ُﻓﻘَﻬﺎ ِﺋ ِﻬﻢْ َو َﻳﻘُﻮﻟُﻮ َ‬ ‫ن ِﺑ ِﻬﻢْ ﻓِﻰ‬ ‫ﺠّﻮ َ‬ ‫ن ُﺑﺮْهﺎ َﻧ ُﻬﻢْ َو َﺗﺤْ َﺘ ُ‬ ‫ﻄﻠُﻮ َ‬ ‫ﺠ َﺘ ُﻬﻢْ َو ُﺗﺒْ َ‬ ‫ﺣ َّ‬ ‫ن ُ‬ ‫ﺣﻀُﻮ َ‬ ‫ﻒ َاﻧْ ُﺘﻢْ َﺗﺪْ َ‬ ‫ﮏ َﮐﻴْ َ‬ ‫ﻻﻣْ ُﺮ ﮐَﺬِﻟ َ‬ ‫اَ‬ ‫ن ه ِﺬ ِﻩ‬ ‫ﺳ ِﻤﻌُﻮا ِﻣﻦْ ﺻَﻨﺎدِﻳ ِﺪ ِهﻢْ َو ِانْ َﻳﻘُﻮﻟُﻮ َ‬ ‫ﻋ َﺮﻓُﻮا ِﻣﻦْ ُﮐ ُﺘ ِﺒ ِﻬﻢْ َو َ‬ ‫َاﻣْ ِﺮ دِﻳ ِﻨ ِﻬﻢْ َو ﻣﺎ َ‬ ‫ﺴﺒُﻮﻧَﻬﺎ ِﺑﻌِﻴﺴَﻰ‬ ‫ﻞ َو َﻳﻨْ ِ‬ ‫ﺠﻴ ِ‬ ‫ﻻﻧْ ِ‬ ‫ﺴ ُﻤّﻮﻧَﻬﺎ ﺑِﺎ ِ‬ ‫ﻦ َﻳ َﺪىْ ه ِﺬ ِﻩ اﻟ ِﻔ َﺌ ِﺔ َو ُﻳ َ‬ ‫ن َﺑﻴْ َ‬ ‫ﻻﺳْﻔﺎ ِر اَّﻟﺘِﻰ َﺗﮑُﻮ ُ‬ ‫اَ‬ ‫ﻋﻦْ َﻣﺒْ َﺪ ِء‬ ‫ﺾ َ‬ ‫ﻞ اﻟ َﻔﻴْ ِ‬ ‫ﺴ ِﻪ ُﻳﻠْ ِﺰ ُم َﺗﻌْﻄِﻴ ُ‬ ‫ﻋﻨْﺪِاﻟّﻠ ِﻪ َو َﻣﻈْ َﻬ ِﺮ َﻧﻔْ ِ‬ ‫ﻦ َﻣﺮْ َﻳ ِﻢ ﻣﺎ َﻧ َﺰَﻟﺖْ ِﻣﻦْ ِ‬ ‫ﺑْ ِ‬ ‫ﻦ اﻟ ِﻨﻌْ َﻤ ُﺔ ﮐﺎ ِﻣَﻠ ًﺔ‬ ‫ﮑِ‬ ‫ﻋﻨْ ِﺪ اﻟّﻠ ِﻪ ﺑﺎِﻟ َﻐ ًﺔ ﻋَﻠﻰ ﻋِﺒﺎ ِد ِﻩ َو َﻟﻢْ َﺗ ُ‬ ‫ﺠّ ُﺔ ِﻣﻦْ َ‬ ‫ﺤَ‬ ‫ﻦ اﻟ ُ‬ ‫ﮑِ‬ ‫ض َو َﻟﻢْ َﺗ ُ‬ ‫اﻟ َﻔﻴّﺎ ِ‬ ‫ﺴّﻤﺎ ِء َو‬ ‫ﻰ اﻟ َ‬ ‫ﻻ َﻧّ ُﻪ َﻟﻤّﺎ ُر ِﻓ َﻊ ﻋِﻴﺴﻰ )ع( اِﻟ َ‬ ‫ﺳ َﻌ ًﺔ َ َ‬ ‫وَﻻ اﻟﻌِﻨﺎ َﻳ ُﺔ ُﻣﺸْ ِﺮ َﻗ ًﺔ َو ﻻ اﻟ َﺮّﺣْ َﻤ ُﺔ وا ِ‬ ‫ب ِﻣﻦْ‬ ‫ﺞ اﻟّﻠ ُﻪ ِﺑ ِﻬﻢْ ﻳَﻮ َم اﻟﻘِﻴﻤَﺔ َو ُﻳ َﻌ ِﺬّ ُﺑ ُﻬﻢْ ﮐَﻤﺎ ُه َﻮ اﻟ َﻤﮑْﺘُﻮ ُ‬ ‫ﺷﻰْ ٍء َﻳﺤْ َﺘ ُّ‬ ‫ى َ‬ ‫َر َﻓ َﻊ ﮐِﺘﺎ ُﺑ ُﻪ َﻓ ِﺒَﺎ ِّ‬ ‫ﮏ َﻟﻤّﺎ ﺗَﺸ ِﻬ ُﺪ‬ ‫ﺴ َ‬ ‫ﮑﺮْ ﻓِﻰ ﻧَﻔ ِ‬ ‫ﻦ اِذًا َﻓ ِّ‬ ‫ﺷﺪِﻳ َ‬ ‫ﻋﻠَﻤﺎ ِء اﻟﺮّا ِ‬ ‫ص ِﻣﻦْ ُ‬ ‫ﻦ َو اﻟ َﻤﻨْﺼُﻮ ُ‬ ‫َا ِﺋ َّﻤ ِﺔ اﻟ ِﺪّﻳ ِ‬ ‫ﺟّ ُﻪ َو‬ ‫ﺾ َو اِﻟﻰ َﻣﻦْ َﺗ َﺘ َﻮ َ‬ ‫ﻦ َﺗ ِﻔ ُّﺮ َو اِﻟﻰ َﻣﻦْ َﺗﺮْ ُﮐ ُ‬ ‫ﮏ ِﻣﻦْ َاﻳْ َ‬ ‫ﮏ َو َﻧﺸْ َﻬ ُﺪ ﮐَﺬِﻟ َ‬ ‫اﻻَﻣ َﺮ ﮐَﺬِﻟ َ‬ ‫ﻋ ٍﺔ َﺗﻨُﻮ ُم‬ ‫ى ﺳﺎ َ‬ ‫ش َﺗﺠِْﻠ ُ‬ ‫ى ﻓِﺮا ٍ‬ ‫ﻦ َو ِﺑَﺎ ِّ‬ ‫ﮑُ‬ ‫ض ﺗَﺴ ُ‬ ‫ى َارْ ٍ‬ ‫ِﺑَﺎ ﱢ‬ ‫ط َﺗﺴْ َﺘﻘِﻴ ُﻢ َو ِﺑ َﺎ ِّ‬ ‫ى ﺻِﺮا ٍ‬ ‫ﺲ َو ِﺑَﺎ ِّ‬ ‫ﮏ ﻻ َﻓ َﻮ‬ ‫ﻋ ِﺘ َ‬ ‫ﻞ ﻃﺎ َ‬ ‫ﺣﺒْ ُ‬ ‫ﮏ َو َ‬ ‫ﻋﺮْ َو ُة دِﻳ ِﻨ َ‬ ‫ﺸ ُّﺪ ُ‬ ‫ﺷﻰْ ٍء َﺗ ِ‬ ‫ى َ‬ ‫ﮎ َو ِﺑَﺎ ِّ‬ ‫ى َاﻣْ ٍﺮ َﺗﻨْ َﺘﻬِﻰ َاﻣْ ُﺮ َ‬ ‫َو ِﺑَﺎ ِّ‬ ‫ﮏ َﻗﺒَﺴًﺎ ِﻣﻦْ ﻧﺎ ِر‬ ‫ث ﻓِﻰ َﻗﻠْ ِﺒ َ‬ ‫ﺴ ِﻪ ﺑِﺎﻟ َﻔﺮْدا ِﻧ َّﻴ ِﺔ ﻟَﻮ ُﻳﺤْ ِﺪ ُ‬ ‫ﺠﻠّﻰ ﺑِﺎﻟ َﻮﺣْﺪا ِﻧ َّﻴ ِﺔ َو َﺗﺸْ َﻬ ُﺪ ِﻟ َﻨﻔْ ِ‬ ‫اَّﻟﺬِى َﺗ َ‬ ‫ﮑُ‬ ‫ﺤ َّﺒ ِﺔ اﻟّﻠ ِﻪ ﻣﺎ َﺗﻨُﻮ ُم َو ﻣﺎ َﺗﺴْ ُ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﺢ َﺑﻞْ َﺗ ِﻔ ُّﺮ اِﻟﻰ ُﻗَﻠ ِ‬ ‫ﮏ َو ﻣﺎ َﺗﺴْ َﺘﺮِﻳ ُ‬ ‫ﺤ ُ‬ ‫ﻦ َو ﻣﺎ َﺗﻀْ َ‬ ‫َﻣ َ‬ ‫ﻦ َو َﺗﺒْﮑﻰ‬ ‫ح اﻟﻔﺎ ِﻗﺪِﻳ َ‬ ‫ح َﮐﻨَﻮ ِ‬ ‫ل َو َﺗﻨُﻮ ُ‬ ‫س َو اﻟﺠَﻤﺎ ِ‬ ‫ب َو اﻟ ُﻘﺪْ ِ‬ ‫ﺣ ِﺔ اﻟ ُﻘﺮْ ِ‬ ‫ل ﻓِﻰ ﺳﺎ َ‬ ‫اﻟﺠِﺒﺎ ِ‬ ‫ﮏ اَﻣ َﺮ ُﻩ َو‬ ‫ﻒ اﻟّﻠ ُﻪ َﻟ َ‬ ‫ﺸ َ‬ ‫ﮏ ِاﻟّﺎ ِﺑَﺎنْ َﻳﮑْ ِ‬ ‫ﺤِّﻠ َ‬ ‫ﮏ َو َﻣ َ‬ ‫ﺟ ُﻊ اِﻟﻰ َﺑﻴْ ِﺘ َ‬ ‫ﻦ َو ﻻ َﺗﺮْ َ‬ ‫َﮐﺒُﮑﺎ ِء اﻟ ُﻤﺸْﺘﺎﻗِﻴ َ‬ ‫ت اﻟ ُﺘّﻘﻰ‬ ‫ﻋ ُﺪ اِﻟﻰ َﻣَﻠﮑُﻮ ِ‬ ‫ت اﻟﻬُﺪى َو اﻟ ُﻤﺘَﺼﺎ ِ‬ ‫ﺟ َﺒﺮُو ِ‬ ‫ج اِﻟﻰ َ‬ ‫ﺖ ﻳﺎ َا ُّﻳﻬَﺎ اﻟ ُﻤﺘَﻌﺎ ِر ُ‬ ‫ﮏ َاﻧْ َ‬ ‫َا َّﻧ َ‬ ‫ﻄِّﻠ ُﻊ ﻋَﻠﻰ‬ ‫ﺳ َّﻴ َﺔ َو َﺗﺸْ َﻬ ُﺪ َاﺳْﺮا َر اﻟ ِﻌﻠْ ِﻤ َّﻴ َﺔ َو َﺗ َ‬ ‫ت اﻟ ُﻘﺪْ ِ‬ ‫ف ه ِﺬ ِﻩ اﻻِﺷﺎرا ِ‬ ‫ﻟَﻮ ُﺗﺮِﻳ ُﺪ َانْ َﺗﻌْ ِﺮ َ‬ ‫ﮏ ﻓِﻰ َاﻣْ ِﺮ‬ ‫ﻋَﻠﻴْ َ‬ ‫ﮏ َو ُﮐَﻠّﻤﺎ َﻳ ِﺮ ُد َ‬ ‫ﻞ ذِﻟ َ‬ ‫ل ُﮐ َّ‬ ‫ﮏ َانْ َﺗﺴْﺄ َ‬ ‫َﮐِﻠ َﻤ ِﺔ اﻟﺠﺎ ِﻣ َﻌ ِﺔ ﻻ ُﺑ َّﺪ ِﻟﺠِﻨﺎ ِﺑ َ‬ ‫ﺳ ﱢﺮ ِﻩ‬ ‫ﺳﻔِﻴ َﻨ َﺔ ِ‬ ‫ﺣﮑْ َﻤ ِﺘ ِﻪ َو َ‬ ‫ﻋﻠْ ِﻤ ِﻪ َو ﺳَﻤﺎ َء ِ‬ ‫ﺟ َﻌَﻠ ُﻬ ُﻢ اﻟّﻠ ُﻪ َﻣﻨْ َﺒ َﻊ ِ‬ ‫ﻦ َ‬ ‫ﻦ اَّﻟﺬِﻳ َ‬ ‫ﻋِ‬ ‫ﮎ َ‬ ‫ﮏ َو ﻣَﻌﺎ ِد َ‬ ‫َﻣﺒْ َﺪ ِﺋ َ‬ ‫ﻋﻦْ‬ ‫س َﻳﻤِﻴ َﻨ ُﻬﻢْ َ‬ ‫ن ه ِﺬ ِﻩ ا َ‬ ‫ن ِﻣﻦْ دَو ِ‬ ‫ﻻ َّ‬ ‫َِ‬ ‫ن اﻟﻨّﺎ ُ‬ ‫ﻖ اﻟ ُﻬ ِﻮ َّﻳ ِﺔ ﻣﺎ َﻳﻌْ ِﺮﻓُﻮ َ‬ ‫ﻋﻦْ ُا ُﻓ ِ‬ ‫ﻻﻧْﻮا ِر اﻟ ُﻤﺸْ ِﺮ َﻗ ِﺔ َ‬ ‫ن‬ ‫ﻦ اِﻟﻰ َﻣﺨْ َﺰ ِ‬ ‫ﺼُﻠ َّ‬ ‫ﻖ َاوْ َﻳ ِ‬ ‫ﻖ اﻟﺤَﻘﺎ ِﻳ ِ‬ ‫ﻦ اِﻟﻰ ُا ُﻓ ِ‬ ‫ﺟ َّ‬ ‫ن َانْ َﻳﺘَﻌﺎ َر ُ‬ ‫ﻒ َﻳﻘْ ِﺪ ُر َّ‬ ‫ﺷَﻤﺎ ِﺋِﻠ ِﻬﻢْ َو َﮐﻴْ َ‬ ‫ﺸ ِّﺮﻓَﻨﺎ اِﻟﻰ ه ِﺬ ِﻩ‬ ‫ﺟ ِﺔ َو ُﻳ َ‬ ‫ﺧﻠَﻨﺎ ﻓِﻰ ه ِﺬ ِﻩ اﻟ ُﺒﺤُﻮ ِر اﻟ ُﻤ َﺘ َﻤ ِّﻮ َ‬ ‫ل اﻟّﻠ َﻪ ِﺑَﺎنْ ُﻳﺪْ ِ‬ ‫ﻖ اِذًا َﻧﺴَْﺄ ُ‬ ‫اﻟ َﺪّﻗﺎ ِﺋ ِ‬ ‫ﻋﻦْ هَﻴﺎ ِﮐﻠِﻨﺎ ُﮐَﻠّﻤﺎ‬ ‫ع َ‬ ‫ج اﻵﻟ ِﻬ َّﻴ ِﺔ ِﻟ َﻨﻨْ ِﺰ َ‬ ‫ﺤ ِﺔ َو ُﻳ َﻨ ِّﺰﻟَﻨﺎ ﻓِﻰ ه ِﺬ ِﻩ اﻟﻤَﻌﺎ ِر ِ‬ ‫ﺷَ‬ ‫ح اﻟ ُﻤ َﺮ ِّ‬ ‫ﻻرْوا ِ‬ ‫اَ‬

‫ﻋﻦْ‬ ‫ﺳ َﺮﻗْﻨﺎ َ‬ ‫ب اﻟﻌﺎ ِر َﻳ ِﺔ اَّﻟﺘِﻰ َ‬ ‫ﻻﺛْﻮا ِ‬ ‫ﻞاَ‬ ‫ﻋﻦْ َاﺟْﺴﺎدِﻧﺎ ُﮐ َّ‬ ‫ﻋﻨْ ِﺪ اَﻧ ُﻔﺴِﻨﺎ َو َﻧﺨَْﻠ َﻊ َ‬ ‫ﺧﺬْﻧﺎ ِﻣﻦْ ِ‬ ‫َا َ‬ ‫ﺧﻠَﻨﺎ ﻓِﻰ َﻣﺪِﻳ َﻨ ِﺔ اﻟ ِﻌﻠْ ِﻢ‬ ‫ب هِﺪَا َﻳ ِﺘ ِﻪ َو ُﻳﺪْ ِ‬ ‫ﺺ ﻋِﻨﺎ َﻳ ِﺔ ِﻩ َو َاﺛْﻮا ِ‬ ‫َاﻣْﺜﺎﻟِﻨﺎ ِﻟ ُﻴَﻠ ّﱢﺒﺴَﻨﺎ اﻟّﻠ ُﻪ ِﻣﻦْ َﻗﻤِﻴ ِ‬ ‫ﻞ‬ ‫ف ُﮐ َّ‬ ‫ﺖ اِﻟﻰ َاﺳْﺮارِهﺎ َو َﻳﻌْ ِﺮ ُ‬ ‫ﻞ َانْ َﻳﻠْ َﺘ ِﻔ َ‬ ‫ﻞ اﻟ ُﻌﻠُﻮ ِم َﻗﺒْ َ‬ ‫ف ُﮐ َّ‬ ‫ﻞ ﻓِﻴﻬﺎ َﻟ َﻴﻌْ ِﺮ ُ‬ ‫ﺧَ‬ ‫اَّﻟﺬِى َﻣﻦْ َد َ‬ ‫ﺨﻠِﻴ َﻘ ِﺔ ِﻣﻦْ اَورا ِﻗﻬَﺎ اَّﻟﺘِﻰ‬ ‫ﻋ ِﺔ ﻓِﻰ ﮐَﻨﺎ ِﺋ ِﺰ اﻟ َ‬ ‫ﺤﮑْ َﻤ ِﺔ ِﻣﻦْ َاﺳْﺮا ِر اﻟ ُّﺮﺑْﻮ ِﺑ َّﻴ ِﺔ اﻟﻤَﻮ َد َ‬ ‫اﻟ ِﻌﻠْ ِﻢ َو اﻟ ِ‬ ‫ﻖ ﻓِﻴﻬﺎ َو ُﻗ ِّﺪ َرﻟَﻬﺎ َو‬ ‫ﺧِﻠ َ‬ ‫ﻋﻤّﺎ ُ‬ ‫ﺟﺪُهﺎ َو ُﻣﺒْ ِﺪﻋُﻬﺎ َ‬ ‫ن اﻟّﻠ ُﻪ ﻣَﻮ ِ‬ ‫ﺴﺒْﺤﺎ َ‬ ‫َﺗ َﻮ َّر َﻗﺖْ ِﻣﻦْ َاﺷْﺠﺎرِهﺎ َﻓ ُ‬ ‫ﻋﻦْ‬ ‫ﺧِﻠ َﻘﺖْ َ‬ ‫ب ه ِﺬ ِﻩ اﻟ َﻤﺪِﻳ َﻨ ِﺔ اَّﻟﺘِﻰ ُ‬ ‫ﮏ َاﺑْﻮا َ‬ ‫ﻦ اﻟ ُﻤﻘْ َﺘ ِﺪ ِر اﻟ َﻘ ُﻴّﻮ ِم ﻟَﻮ اَر َﻳ َّﻨ َ‬ ‫ِا ِﻧّﻰ َﻓ َﻮ اﻟّﻠ ِﻪ اﻟ ُﻤ َﻬﻴْ ِﻤ ِ‬ ‫َﻳﻤِﻴ ِ‬ ‫ﺷ ِﻬ َﺪتْ َﻧﻔْﺲٌ‬ ‫ﮏ َو ﺗَﺸ َﻬ ُﺪ ﻣﺎ ﻻ َ‬ ‫ﺣﺪٌ ِﻣﻦْ ﻗَﺒِﻠ َ‬ ‫ﻦ اﻟ ُﻘﺪْ َر ِة َو اﻟ ُﻘ َّﻮ ِة َﻟﺘَﺮى ﻣﺎ ﻻ رَأى َا َ‬ ‫ﮏ‬ ‫ﻦ َﻟ َ‬ ‫ت َو ُﺗ َﺒﺮْ ِه ُ‬ ‫ت اﻻِﺷﺎرا ِ‬ ‫ت َو ُﻣﻌْﻀِﻼ ِ‬ ‫ﺾ اﻟ ِﺪّﻻﻻ ِ‬ ‫ف ﻏَﻮا ِﻣ َ‬ ‫ﮏ َو َﺗﻌْ ِﺮ ُ‬ ‫دَو َﻧ َ‬ ‫ﮏ ﻧَﻮرًا‬ ‫ﻞ اﻟﻨّﺎ َر َﻟ َ‬ ‫ﻻﻣُﻮ ُر َو َﺗﺠْ َﻌ ُ‬ ‫ﮏاُ‬ ‫ﻋَﻠﻴْ َ‬ ‫ﻞ َ‬ ‫ﺨﺘْ ِﻤ َّﻴ ِﺔ َو َﺗﺴْ ُﻬ ُ‬ ‫ﻄ ِﺔ اﻟ َ‬ ‫َاﺳْﺮا َر اﻟ ِﺒﺪْ ِﺋ َّﻴ ِﺔ ﻓِﻰ ُﻧﻘْ َ‬ ‫ﮏ‬ ‫ن ذِﻟ َ‬ ‫ﻦ َو ِﻣﻦْ دَو ِ‬ ‫ﻦ اﻟ ُﻤﺴْ َﺘﺮِﻳﺤِﻴ َ‬ ‫س َﻟ ِﻤ َ‬ ‫ط اﻟ ُﻘﺪْ ِ‬ ‫ن ﻓِﻰ ﺑِﺴﺎ ِ‬ ‫ﻋﻠْﻤًﺎ َو َرﺣْ َﻤ ًﺔ َو َﺗﮑُﻮ َ‬ ‫َو ِ‬ ‫ت اﻟﻤُﺒﺎ َر َﮐ ِﺔ‬ ‫ﺤﮑْ َﻤ ِﺔ ﻓِﻰ ﻏِﻴﺎ ِه ِ‬ ‫ﮎ ِﻣﻦْ ﺟَﻮا ِه ِﺮ َاﺳْﺮا ِر اﻟ ِ‬ ‫ُﮐَﻠّﻤﺎ اَﻟ َﻘﻴْﻨﺎ َ‬ ‫ﮑﻠِﻤﺎ ِ‬ ‫ﺐ ه ِﺬ ِﻩ اﻟ َ‬ ‫ﺤ ِﺮ اﻟ ِﻌﻠْ ِﻢ َو َﻗﻤْﻘﺎ ِم َاﻧْ ُﻬ ِﺮ اﻟ ِﻌ ِّﺰ َو‬ ‫ﻃﻤْﻄﺎ ِم َاﺑْ ُ‬ ‫ف َرﺷْﺤًﺎ ِﻣﻦْ َ‬ ‫ﺣ َّﻴ ِﺔ ﻣﺎ َﺗﻘْ ِﺪ ُر َانْ َﺗﻌْ ِﺮ َ‬ ‫اﻟﺮَو ِ‬ ‫ﻞ َﻣﮑْﺘُﻮﺑًﺎ َو َﻟﻦْ‬ ‫ﺠﻬْ ِ‬ ‫ب ﺑِﺎﻟ َ‬ ‫ﺣ ِﺪ َّﻳ ِﺔ ﻓِﻰ ُامﱢ اﻟﮑِﺘﺎ ِ‬ ‫ﻻَ‬ ‫ن ِﻣﻦْ ِاﺻْ َﺒ ِﻊ اﻟ ُﻬ ِﻮ َّﻳ ِﺔ ﻋَﻠﻰ َﻗَﻠ ِﻢ ا َ‬ ‫َﺗﮑُﻮ ُ‬ ‫ب اِذًا‬ ‫ل اﻟّﻠ ِﻪ ﻓِﻰ َاﺳْﺮا ِر اﻟ َﻤﺒْ َﺪ ِء َو اﻟﻤَﺂ ِ‬ ‫تﺁِ‬ ‫ب َو ﻻ َﮐﻠِﻤﺎ ِ‬ ‫ﻦ اﻟﮑِﺘﺎ ِ‬ ‫ﺣﺮْﻓًﺎ ِﻣ َ‬ ‫ﮏ َ‬ ‫ﻞ َﻟ َ‬ ‫ﺤ َّ‬ ‫َﺗ ُ‬ ‫ﮏ ﻓِﻰ‬ ‫ﺣ َّﺒ َ‬ ‫ﺟﺪْﻧﺎ ُ‬ ‫ﮑﻦْ َو َ‬ ‫ﮎ ﻓِﻰ اﻟﻈّﺎ ِه ِﺮ َو ﻟ ِ‬ ‫ﺼﻒْ ﻳﺎ َا ُّﻳﻬَﺎ اﻟ َﻌﺒْ ُﺪ اَّﻟﺬِى ﻣﺎ َرَأﻳْﻨﺎ َ‬ ‫ﻓَﺎﻧْ ِ‬ ‫ﮎ َو‬ ‫ﮏ ِانْ َﻟﻦْ ﺗَﺮا ُﻩ ِا َﻧّ ُﻪ ُه َﻮ ﻳَﺮا َ‬ ‫ﻦ َﻳﺪِى اَّﻟﺬِى ِا َّﻧ َ‬ ‫ﮎ ﺑَﻴ َ‬ ‫ﻀ َﺮ َ‬ ‫ﻦ ُﺛ َّﻢ َاﺟْ َﻌﻞْ َﻣﺤْ َ‬ ‫ﻃِ‬ ‫اﻟﺒﺎ ِ‬ ‫ﻞ‬ ‫ت ِﺑﺪَﻻ ِﺋ ٍ‬ ‫ﮑﻠِﻤﺎ ِ‬ ‫ﮏ اﻟ َ‬ ‫ﺴ َﺮ ِﺗﻠْ َ‬ ‫ﮏ َهﻞْ ﻳَﻘ ِﺪ ُر اﺣﺪٌ انْ ُﻳ َﻔ ِّ‬ ‫ﮏ انْ َﻟﻦْ َﺗﻌْ ِﺮ َﻓ ُﻪ ِا َﻧّ ُﻪ ُه َﻮ َﻳﻌْ ِﺮ ُﻓ َ‬ ‫ِا َّﻧ َ‬ ‫ﻞ َو‬ ‫ﺐ اﻟﺴّﺎ ِﺋ ِ‬ ‫ﺢ َﻗﻠْ ُ‬ ‫ﺤ ٍﺔ ﻋَﻠﻰ َﻗﺪْ ِر اَّﻟﺬِى َﻳﺴْ َﺘﺮِﻳ ُ‬ ‫ت ﻻ ِﺋ َ‬ ‫ﺤ ٍﺔ َو اِﺷﺎرا ٍ‬ ‫ﺿَ‬ ‫ﻦ وا ِ‬ ‫ُﻣﺘْ َﻘ َﻨ ٍﺔ َو ﺑَﺮاهِﻴ ٍ‬ ‫ب َرﺷْﺤًﺎ ِﻣﻨْﻬﺎ‬ ‫ﺣﺪٌ َانْ َﻳﺸْ ِﺮ َ‬ ‫ﺐ ﻻ َﻓ َﻮ اَّﻟﺬِى َﻧﻔْﺴِﻰ ِﺑ َﻴ ِﺪ ِﻩ َﻟﻦْ َﻳﻘْ ِﺪ َر َا َ‬ ‫ﻃ ِ‬ ‫ﻦ ﻓُﺆا ُد اﻟﻤُﺨﺎ َ‬ ‫ﮑُ‬ ‫َﻳﺴْ ُ‬ ‫ﺤ َّﻤ َﺮ ِة‬ ‫ت اﻟ ُﻤ َ‬ ‫ل اﻟﻴﺎﻗِﻮ ِ‬ ‫ﻞ ه ِﺬ ِﻩ اﻟ َﻤﺪِﻳ َﻨ ِﺔ اّﻟﺘِﻰ ﺑُﻨ َﻴﺖْ َارْﮐﺎﻧُﻬﺎ ﻋَﻠﻰ ﺟِﺒﺎ ِ‬ ‫ﻇ ِّ‬ ‫ﻞ ﻓِﻰ ِ‬ ‫ﺧُ‬ ‫ِاﻟّﺎ َﻣﻦْ َﻳﺪْ ُ‬ ‫ﺐ‬ ‫ﺼ َﻤ ِﺪ َّﻳ ِﺔ َو ﺗُﺮاﺑُﻬﺎ ِﻣﻦْ ﻃِﻴ ِ‬ ‫س اﻟ َّ‬ ‫ﺣ ِﺪ َّﻳ ِﺔ َو َاﺑْﻮاﺑُﻬﺎ ِﻣﻦْ اَﻟﻤﺎ ِ‬ ‫ﻻَ‬ ‫ﺟ ِﺪ ا َ‬ ‫َو ﺟِﺪارُهﺎ ِﻣﻦْ َز َﺑﺮْ َ‬ ‫ﺾاَ‬ ‫ﮏ ِﻣﻦْ َﺑﻌْ ِ‬ ‫ﻋَﻠﻴْ َ‬ ‫ﮑ َّﺮ َﻣ ِﺔ َو ﻟﻤّﺎ َذ َﮐﺮْﻧﺎ َو اَﻟ َﻘﻴْﻨﺎ َ‬ ‫اﻟ ُﻤ َ‬ ‫ﻻﺳْﺘﺎ ِر‬ ‫ﺐ َو ا َ‬ ‫ﺠ ِ‬ ‫ﺤُ‬ ‫ﻻﺳْﺮا ِر َﻣ َﻊ اﻟ ُ‬ ‫ﮏ ﻓِﻰ ﺷَﻰ ٍء َو‬ ‫ل َﻗ َﺪ ُﻣ َ‬ ‫ﻞ ِﻟ َﺌﻠّﺎ َﻳ ِﺰ َّ‬ ‫ﺐ اﻟ َﻘﺒْ ِ‬ ‫ﻋ َﺮﻓْﻨﺎ ِﻣﻦْ ُﮐ ُﺘ ِ‬ ‫ﺟ ُﻊ اِﻟﻰ ﻣﺎ ُﮐﻨّﺎ ﻓِﻴ ِﻪ ﻓِﻰ ﻣﺎ َ‬ ‫َﻧﺮْ ِ‬ ‫ت‬ ‫ﺤ ِﺮ اﻟﺤَﻴﻮ ِة ﻓِﻰ ﻻهُﻮ ِ‬ ‫ت َاﺑْ ُ‬ ‫ﮏ ِﻣﻦْ َﺗ َﻤ ُﻮّﺟﺎ ِ‬ ‫ﻋَﻠﻴْ َ‬ ‫ﺷﺤْﻨﺎ َ‬ ‫ن ﻣَﻮﻗِﻨًﺎ ﻓِﻰ ُﮐَﻠّﻤﺎ َر َ‬ ‫َﺗﮑُﻮ َ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻞ َو ُه َﻮ هﺬا ﺣِﻴ َ‬ ‫ﻻﻧْﺠِﻴ ِ‬ ‫ﻻﺳْﻔﺎ ِر ا ِ‬ ‫ﺟﻤِﻴ ِﻊ ا َ‬ ‫ت َو ُه َﻮ َﻣﮑْﺘُﻮبٌ ﻓِﻰ َ‬ ‫ﺼّﻔﺎ ِ‬ ‫ﻻﺳْﻤﺎ ِء َو اﻟ ِ‬ ‫اَ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﮑُ‬ ‫ض ُﻳﻤْ ِ‬ ‫ﻻرْ َ‬ ‫ت َو ا َ‬ ‫ﺴّﻤﻮا ِ‬ ‫ن اﻟ َ‬ ‫ل ِﻟﺘَﻼﻣِﻴ ِﺬ ِﻩ "ﻓَﺎﻋَْﻠﻤُﻮا ِﺑَﺎ َّ‬ ‫ح ﺑَﺎﻟ َﻨّﻮ ِر َو ﻗﺎ َ‬ ‫ﮑَّﻠ َﻢ اﻟﺮّو ُ‬ ‫اَّﻟﺬِى َﺗ َ‬ ‫ن اﻟ َﻤﻌْﻨﻰ‬ ‫ﮑﻢْ ِﺑِﺎ َّ‬ ‫ﻋﻨْ َﺪ ﺟِﻨﺎ ِﺑ ُ‬ ‫ن َﻣﻌْﻠُﻮمٌ ِ‬ ‫ل اﺑﺪًا" َو ﮐﺎ َ‬ ‫ﻦ ﮐَﻼﻣِﻰ َﻟﻦْ َﻳﺰُو َ‬ ‫ﮑّ‬ ‫ن َو ﻟ ِ‬ ‫َانْ َﺗﺰُوﻻ ِ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻻﻧْﺠِﻴ ِ‬ ‫ﻦاِ‬ ‫ﻻﺳْﻔﺎ َر ِﻣ َ‬ ‫ن ه ِﺬ ِﻩ ا َ‬ ‫ل ِاﻟّﺎ ِﺑِﺎ َّ‬ ‫ﻓِﻰ هﺬا اﻟﮑَﻼ ِم ﻋَﻠﻰ ﻇﺎ ِه ِﺮ اﻟﻌِﺒﺎ َر ِة َﻟﻦْ ُﻳ َﺪ َّ‬ ‫ﻦ اﻟﻌِﺒﺎ ِد اِﻟﻰ َا َﺑ ِﺪ اﻟ َّﺪهْ ِﺮ َو ﻻ َﺗﻨْ ِﻔ ُﺪ َاﺣْﮑﺎﻣُﻬﺎ َو ﻻ َﻳﺒِﻴ ُﺪ ُﺑﺮْهﺎﻧُﻬﺎ َو ُﮐَﻠّﻤﺎ‬ ‫ن ﺑﺎ ِﻗ َﻴ ًﺔ َﺑﻴْ َ‬ ‫َﺗﮑُﻮ ُ‬ ‫ﮏ َو‬ ‫ﻃ ِّﻬﺮْ َﻗﻠْ َﺒ َ‬ ‫ﺣ ِّﺪ َد ﻟَﻬﺎ َو ُﻗ ِّﺪ َر ﺑِﻬﺎ َﺑﻞْ َﻳﺒْﻘﻰ َو ﻻ َﻳﻔْﻨﻰ َاﺑَﺪًا اِذًا ﻳﺎ َاﺧِﻰ َ‬ ‫ع ﻓِﻴﻬﺎ َو ُ‬ ‫ﺷ ِﺮ َ‬ ‫ُ‬ ‫ت‬ ‫ت ﺣَﻤﺎﻣﺎ ِ‬ ‫ﻃﻴُﻮ ِر اﻟ ُﻬ ِﻮ َّﻳ ِﺔ َو َﻧﻐَﻤﺎ ِ‬ ‫ن ُ‬ ‫ف َاﻟْﺤﺎ َ‬ ‫ﮎ ِﻟ َﺘﻌْ ِﺮ َ‬ ‫ﺼ َﺮ َ‬ ‫ﺣ ِّﺪ َﺑ َ‬ ‫ﮎ َو َ‬ ‫َﻧ ِّﻮرْ ﻓُﺆا َد َ‬

‫ﺴّ ُﺮ‬ ‫ت َو َاﺳْﺮارَهﺎ َو ِاﻟّﺎ ﻟَﻮ ُﺗ َﻔ ِ‬ ‫ﮑﻠِﻤﺎ ِ‬ ‫ﻞ اﻟ َ‬ ‫ف ﺗَﺄوِﻳ َ‬ ‫ت اﻟﺒَﻘﺎ ِﺋ َّﻴ ِﺔ ِﻟﺘَﻌ ِﺮ َ‬ ‫ﺳ َّﻴ ِﺔ ﻓِﻰ َﻣَﻠﮑُﻮ ِ‬ ‫اﻟ ُﻘﺪْ ِ‬ ‫ﺖ َاﻣْ َﺮ َﻣﻦْ ﺟﺎ َء َﺑﻌْ َﺪ ﻋِﻴﺴﻰ ع َو ﻻ َﺗﺴْ َﺘﻄِﻴ َﻊ َانْ‬ ‫ﻋَﻠﻰ ﻇﺎ ِه ِﺮ اﻟﻌِﺒﺎ َر ِة َﻟﻦْ َﺗﻘْ ِﺪ َر َانْ ُﺗﺜْ ِﺒ َ‬ ‫ل‬ ‫ن ﺑِﻬ ِﺬ ِﻩ اﻵ َﻳ ِﺔ َﺗﺴْ َﺘ ِﺪ ُّ‬ ‫ﻻ َّ‬ ‫ﻦِ َ‬ ‫ﻦ ِﻣﻦْ هﺆُﻵ ِء اﻟ ُﻤﺸْ ِﺮﮐِﻴ َ‬ ‫ق ﻋَﻠﻰ اﻟﻤُﻌﺎ ِﻧﺪِﻳ َ‬ ‫ﺨﺼْ َﻢ َو ُﺗ َﻔ ِّﻮ َ‬ ‫ُﺗﻠْ ِﺰ َم اﻟ َ‬ ‫ت اَّﻟﺘِﻰ ﮐﺎ َﻧﺖْ‬ ‫ﮏ اﻟﻌَﻼﻣﺎ ُ‬ ‫ﺴﺦْ اﺑﺪًا َو ﻟَﻮ َﺗﻈْ َﻬ ُﺮ ِﺗﻠْ َ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ُﻳﻨْ ِ‬ ‫ﻻﻧْﺠِﻴ َ‬ ‫ناِ‬ ‫ﻞ ِﺑَﺎ َّ‬ ‫ﻻﻧْﺠِﻴ ِ‬ ‫ﻋﻠَﻤﺎ ُء ا ِ‬ ‫ُ‬ ‫ﻦ اﻟﻌِﺒﺎ ِد ِﺑَﺎﺣْﮑﺎ ِم‬ ‫ﮑ َﻢ َﺑﻴْ َ‬ ‫ﻞ اﻟ َﻤﻌْﻬُﻮ ِد ﻻ ُﺑ َّﺪ َﻟ ُﻪ ِﺑ َﺎنْ َﻳﺤْ ُ‬ ‫ﮑُ‬ ‫َﻣﮑْﺘُﻮ َﺑ ًﺔ ﻓِﻰ ُﮐ ُﺘﺒِﻨﺎ َو َﻳﻈْ َﻬ ُﺮ َهﻴْ َ‬ ‫ﮑ َﻢ ِﺑ ِﻪ‬ ‫ﺣَ‬ ‫ﮑ ُﻢ ِﺑ َﻐﻴْ ِﺮ ﻣﺎ َ‬ ‫ﺐ َو َﻳﺤْ ُ‬ ‫ﮑﺘْ ِ‬ ‫ت اﻟ َﻤﮑْﺘُﻮ َﺑ ِﺔ ﻓِﻰ اﻟْ ُ‬ ‫ﻞ اﻟﻌَﻼﻣﺎ ِ‬ ‫ﻞ َو َﻟﻮْ َﺗﻈْ َﻬ ُﺮ ُﮐ ُّ‬ ‫ﻻﻧْﺠِﻴ ِ‬ ‫اِ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ اَﻧ ُﺘﻢْ‬ ‫ت ﻣَﻄﺎِﻟ ِﺒ ِﻬﻢْ ِﺑ ِﻤﺜْ ِ‬ ‫ﺴَﻠّﻤﺎ ِ‬ ‫ﺐ ِﻣﻦْ ُﻣ َ‬ ‫ن هﺬا اﻟ َﻤﻄَْﻠ َ‬ ‫ﻻّ‬ ‫ﻋِﻴﺴﻰ ﻣﺎ ُﻧ ِﻘ ُّﺮ ِﺑ ِﻪ َو ﻣﺎ َﻧ َﺘّ َﺒ ُﻌ ُﻪ ِ َ‬ ‫ﺲ‬ ‫ﺸﻤْ َ‬ ‫ن اﻟ َّ‬ ‫ن ِﺑِﺎ َّ‬ ‫ن َو َﻳﻘُﻮﻟُﻮ َ‬ ‫ﺟﻬَﻼ ِﺋ ِﻬﻢْ ﻓِﻴﻤﺎ َﻳﻌْ َﺘ ِﺮﺿَﻮ َ‬ ‫ن اﻟﻴَﻮ َم ِﻣﻦْ ﻋُﻠﻤﺎ ِء اﻟﻘَﻮ ِم َو ُ‬ ‫َﺗﺸْﻬَﺪو َ‬ ‫ق‬ ‫ﻏ ِﺮ َ‬ ‫ض َو ﻣﺎ َ‬ ‫ﻻرْ ِ‬ ‫ﺴّﻤﺎ ِء َو ا َ‬ ‫ﻦ اﻟ َ‬ ‫ﺢ َﺑﻴْ َ‬ ‫ح اﻟﺼﺎ ِﺋ ُ‬ ‫ب َو ﻣﺎ ﺻﺎ َ‬ ‫ﻦ اﻟ َﻤﻐْ ِﺮ ِ‬ ‫ﻣﺎ َاﺷْ َﺮ َﻗﺖْ ِﻣ َ‬ ‫ﺲ‬ ‫ﺸﻤْ ِ‬ ‫ﻞ ﻓِﻰ اﻟ َّ‬ ‫ﮑُ‬ ‫ﻇ َﻬ َﺮ اﻟ َﻬﻴْ َ‬ ‫ﺴﻔِﻴﺎﻧِﻰ َو ﻣﺎ َ‬ ‫ل َو ﻣﺎ ﻗﺎ َم اﻟ ُّ‬ ‫ﻇ َﻬ َﺮ اﻟ َّﺪﺟّﺎ ُ‬ ‫ﺾ اﻟﺒِﻼ ِد َو ﻣﺎ َ‬ ‫َﺑﻌْ ُ‬ ‫ت‬ ‫ﮏ اﻟﻌَﻼﻣﺎ ِ‬ ‫ﻞ ِﺗﻠْ َ‬ ‫ل َﻟﻮْ َﻳﻈْ َﻬ ُﺮ ُﮐ ُّ‬ ‫ﻋﻠَﻤﺎ ِﺋ ِﻬﻢْ َﻳﻘُﻮ ُ‬ ‫ﺣ ٍﺪ ِﻣﻦْ ُ‬ ‫ﻋﻦْ وا ِ‬ ‫ﺖ َ‬ ‫ﺳ ِﻤﻌْ ُ‬ ‫ﺴﻤْﻌِﻰ َ‬ ‫َو ِاﻧّﻰ ِﺑ َ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻦ َاﻳْ ِﺪﻳَﻨﺎ ِﻣ َ‬ ‫ن َﺑﻴْ َ‬ ‫ن ﻓِﻴﻤﺎ َﻳﮑُﻮ ُ‬ ‫ل ﻓِﻰ اﻟ ُﻔﺮْﻗﺎ ِ‬ ‫ﮑ ُﻢ ِﺑ َﻐﻴْ ِﺮ ﻣﺎ ُﻧ ِّﺰ َ‬ ‫ل َو َﻳﺤْ ُ‬ ‫َو َﻳﻈْ َﻬ ُﺮ ﻗﺎ ِﺋ ُﻢ اﻟﻤَﺄﻣُﻮ ِ‬ ‫ن هﺆُﻻ ِء‬ ‫ﻋﻤّﺎ َﻳﻘُﻮﻟُﻮ َ‬ ‫ﮏ َ‬ ‫ل ذِﻟ َ‬ ‫ﮑ ِﺬّ ُﺑ ُﻪ َو ُﻧﻘْ ِﺘُﻠ ُﻪ َو ﻣﺎ ُﻧ ِﻘّ ُﺮ ِﺑ ِﻪ َاﺑَﺪًا َو َاﻣْﺜﺎ َ‬ ‫ع َﻟ ُﻨ َ‬ ‫اﻟ ُﻔﺮُو ِ‬ ‫ﺣِ‬ ‫ﺼّﻮ ِر َو ُ‬ ‫ﺦ ﻓِﻰ اﻟ ُ‬ ‫ن َﺑﻌْ َﺪاَّﻟﺬِى ﻗﺎ َم اﻟﻘِﻴ َﻤ ُﺔ َو ُﻧ ِﻔ َ‬ ‫ت َو‬ ‫ﺴّﻤﻮا ِ‬ ‫ﻞ َﻣﻦْ ﻓِﻰ اﻟ َ‬ ‫ﺸ َﺮ ُﮐ ُّ‬ ‫ﮑ ِّﺬﺑُﻮ َ‬ ‫اﻟ ُﻤ َ‬ ‫ﺲ‬ ‫ﺸّﻤْ ُ‬ ‫ت ُﻧ ِّﺰَﻟﺖْ َو اﻟ َ‬ ‫ﺿ ِﻌﺖْ َو اﻵﻳﺎ ُ‬ ‫ط ُو ِ‬ ‫ﺼّﺮا ُ‬ ‫ﺼ َﺒﺖْ َو اﻟ ِ‬ ‫ن ُﻧ ِ‬ ‫ض َو اﻟﻤِﻴﺰا ِ‬ ‫ﻻرْ ِ‬ ‫اَ‬ ‫ﺻ َّﻔﺖْ َو‬ ‫ﮑ ُﺔ َ‬ ‫ﺨﺖْ َو اﻟﻤَﻼ ِﺋ َ‬ ‫ح ُﻧ ِﻔ َ‬ ‫س ُﺑ ِﻌ َﺜﺖْ َو اﻟ ُﺮّو ُ‬ ‫ﺴﺖْ َو اﻟ ُّﻨﻔُﻮ ُ‬ ‫ﻃ ِﻤ َ‬ ‫َاﺷْ َﺮ َﻗﺖْ َو اﻟ ُّﻨﺠُﻮ ُم ُ‬ ‫ﺣﺪٌ ِﻣﻨْ ُﻬﻢْ‬ ‫ف َا َ‬ ‫ﻋ َﺮ َ‬ ‫ﮏ َو اِﻟﻰ ﺣِﻴ َﻨ ِﺌ ٍﺬ ﻣﺎ َ‬ ‫ﻞ ذِﻟ َ‬ ‫ﺳ ِّﻌ َﺮتْ و ُﻗﻀِﻰ ُﮐ ُّ‬ ‫ﺠ َﻨّ ُﺔ اُزِﻟ َﻔﺖْ َو اﻟﻨّﺎ ُر ُ‬ ‫اﻟ َ‬ ‫ﺟﻌُﻮا اِﻟﻰ اﻟّﻠ ِﻪ َو ﮐﺎﻧُﻮا اﻟﻴَﻮ َم ﻓِﻰ‬ ‫ن ِاﻟّﺎ اَّﻟﺬِﻳ َﻨ ُﻬﻢْ ﺁ َﻣﻨُﻮا َو َر َ‬ ‫ﺸﻮِا ِﺗ ِﻬﻢْ َﻣ ِﻴّﺘﻮ َ‬ ‫ﻏَ‬ ‫َﮐِﺎ َّﻧ ُﻬﻢْ ﻓِﻰ َ‬ ‫ﺠﺒُﻮا‬ ‫س َﻟﻤّﺎ اﺣْ َﺘ َ‬ ‫ﻞ اﻟﻨّﺎ ِ‬ ‫ن َو ُﮐ ُّ‬ ‫ن َو ﻓِﻰ َرﺿِﻰ اﻟّﻠ ِﻪ َﻳﺴِْﻠﮑُﻮ َ‬ ‫س ُﻳﺤْ َﺒﺮُو َ‬ ‫ن اﻟ ُﻘﺪْ ِ‬ ‫ِرﺿْﻮا ِ‬ ‫ﺳ َﺌﻠُﻮا‬ ‫ﻞ َو ﻣﺎ َ‬ ‫ﺢ اﻟ َﻔﻀْ ِ‬ ‫ﺷ ُﻤّﻮا رَوا ِﺋ َ‬ ‫س َو ﻣﺎ َ‬ ‫ن اﻟ ُﻘﺪْ ِ‬ ‫ﻋ َﺮﻓُﻮا اَﻟﺤﺎ َ‬ ‫ﺴ ِﻬﻢْ ﻣﺎ َ‬ ‫ت اَﻧ ُﻔ ِ‬ ‫ِﺑ َﻐﺸَﻮا ِ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻖ " ﻓﺎﺳْﺌَﻠﻮا َاهْ َ‬ ‫ﻋﻦْ َاهْ ِ‬ ‫َ‬ ‫ﺤ ُّ‬ ‫ل َو ﻗَﻮُﻟ ُﻪ اﻟ َ‬ ‫ﮏ ﻗﺎ َ‬ ‫ﻞ اﻟ ِّﺬﮐْ ِﺮ َﺑﻌْ َﺪ اَّﻟﺬِى َا َﻣ َﺮ ُه ُﻢ اﻟّﻠ ُﻪ ﺑِﺬِﻟ َ‬ ‫ﻞ اﻟ ِّﺬﮐْ ِﺮ َو ا َّﺗ َﺒﻌُﻮا اﻟﺴّﺎﻣِﺮى‬ ‫ﻋﻦْ َاهْ ِ‬ ‫اﻟ ِّﺬﮐْ ِﺮ ِانْ ُﮐﻨْ ُﺘﻢْ ﻻ َﺗﻌَْﻠﻤُﻮن" َﺑﻞْ َاﻋْ َﺮﺿُﻮا َ‬ ‫ﻋﻦْ َرﺣْ َﻤ ِﺔ اﻟّﻠ ِﻪ َو ﻣﺎ ﻓﺎزُوا ِﺑﺠَﻤﺎِﻟ ِﻪ ﻳَﻮ َم ﻟَﻘﺎ ِﺋ ِﻪ َﺑﻌْ َﺪ اَّﻟﺬِى‬ ‫ﮏ َﺑ ُﻌﺪُوا َ‬ ‫ِﺑَﺎهْﻮا ِﺋ ِﻬﻢْ َو ﺑِﺬِﻟ َ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﺸ َﺮ ُهﻢْ ﺑَﻴ َ‬ ‫ﻻﻧْﻬﺎ ِر ِﺑ َﺎنْ ُﻳﺤْ ِ‬ ‫ﻇﻬُﻮ ِر ِﻩ َو َدﻋُﻮا اﻟّﻠ َﻪ ﻓِﻰ اﻟَﻠّﻴﺎﻟِﻰ َو ا َ‬ ‫ﻈﺮُوا ﻳَﻮ َم ُ‬ ‫ُﮐﻞٌ اﻧ َﺘ َ‬ ‫ﺳﺒِﻴِﻠ ِﻪ َو َﻳﺴْﺘَﻬﺪُوا ِﺑﻬِﺪا َﻳ ِﺘ ِﻪ َو َﻳﺴْ َﺘﻨُﻮرُوا ﺑِﻨﻮ ِر ِﻩ َﻓَﻠﻤّﺎ ﺟﺎ َﺋ ُﻬﻢْ ﺑِﺂ َﻳ ٍﺔ‬ ‫َﻳ َﺪﻳْ ِﻪ ِﻟ َﻴﺴْﺘﺸْ ِﻬﺪُوا ﻓِﻰ َ‬ ‫ﺳﺒّﻮ ُﻩ َو َﻓ َﻌﻠُﻮا ِﺑ ِﻪ ﻣﺎ َﻓ َﻌﻠُﻮا ﻻ َاﻧَﺎ َا ُﻗ ِﺪ ُر َانْ‬ ‫ﺠ ٍﺔ ِﻣﻦْ َﻟ ُﺪﻧْﻪ َﮐﻔِﺮو ُﻩ َو َ‬ ‫ﺣ َّ‬ ‫ﻋﻨْ ِﺪاﻟّﻠ ِﻪ َو ُ‬ ‫ِﻣﻦْ ِ‬ ‫خ َو‬ ‫ﺞ َو اﻟﻤَﺪا ُد َﻳﺒْﮑِﻰ َو َﻳﺼْ ِﺮ ُ‬ ‫ﻀ ُّ‬ ‫ﺖ َﺗﻘْ ِﺪ ُر َانْ َﺗﺴْ َﻤ َﻊ َو اﻟ َﻘَﻠ ُﻢ ﺣِﻴ َﻨ ِﺌ ٍﺬ َﻳ ِ‬ ‫َاذْ ُﮐ َﺮ َو ﻻ َاﻧْ َ‬ ‫ﺴّﻤﻮا ِ‬ ‫ﻞ اﻟ َ‬ ‫ﺞ َاهْ َ‬ ‫ﻒ‬ ‫ﺸ ُ‬ ‫ت َو ﻟَﻮ َﺗﮑْ ِ‬ ‫ﺿﺠِﻴ َ‬ ‫ﺴﻤْ ِﻊ اﻟ ِﻔﻄْ َﺮ ِة َﻓ َﻮ اﻟّﻠ ِﻪ َﻟ َﺘﺴْ َﻤ َﻊ َ‬ ‫ﺟّ ُﻪ ِﺑ َ‬ ‫ﮏ ﻟَﻮ َﺗ َﺘ َﻮ َ‬ ‫ِا َّﻧ َ‬ ‫ت َو‬ ‫ﺼﻌِﻘﺎ ُ‬ ‫ح ُﻣﻨْ َ‬ ‫ت َﻣﻐْﺸﻴﺎتٌ َو اﻻَروا َ‬ ‫ن اﻟﺤُﻮ ِرﻳّﺎ ِ‬ ‫ﻋﻴْ َﻨﻴْﮏ َﻟ َﺘﺸْ َﻬ ُﺪ ِﺑ ِﺎ َّ‬ ‫ﻋﻦْ َ‬ ‫ب َ‬ ‫اﻟﺤِﺠﺎ َ‬ ‫ﻋﻤّﺎ َو َر َد ﻋَﻠﻰ َﻣﻈْ َﻬ ِﺮ‬ ‫ب ﻓَﺂ ٍﻩ ﺁ ٍﻩ َ‬ ‫ﻦ ﻋَﻠﻰ َوﺟْ ِﻪ اﻟ ُﺘّﺮا ِ‬ ‫ﻦّ َو ﺟَﻠﺴْ َ‬ ‫ﻦ ﻋَﻠﻰ ُوﺟُﻮ ِه ِﻬ َ‬ ‫َﺗﻀْ ِﺮ ُﺑ َّ‬ ‫ﺲ‬ ‫ﺣ ٍﺪ َو ﻻ َﻧﻔْﺲٌ اِﻟﻰ َﻧﻔْ ٍ‬ ‫ﺣﺪٌ اِﻟﻰ َا َ‬ ‫ﺲ اﻟّﻠ ِﻪ َو ﻣﺎ َﻓ َﻌﻠُﻮا ِﺑ ِﻪ َو ِﺑَﺎ ِ‬ ‫َﻧﻔْ ِ‬ ‫ﻞ َا َ‬ ‫ﺚ ﻣﺎ َﻓ َﻌ َ‬ ‫ﺤﻴْ ُ‬ ‫ﺣﺒّﺎ ِﺋ ِﻪ ِﺑ َ‬

‫ﻞ اﻟﺒَﻘﺎ ِء ﻓِﻰ‬ ‫ﮑُ‬ ‫ﺲ َهﻴْ َ‬ ‫ﺟَﻠ َ‬ ‫ﻦ َو ﻻ ﻣُﺆ ِﻣﻦٌ اِﻟﻰ ﮐﺎ ِﻓ ٍﺮ ﻓﺂ ٍﻩ ﺁ ٍﻩ َﻗﺪْ َ‬ ‫َو ﻻ ﮐﺎ ِﻓﺮٌ اِﻟﻰ ﻣُﺆ ِﻣ ٍ‬ ‫ن‬ ‫ﻻﻋْﻠﻰ َو َﺗ َﻬ َّﺪ َﻣﺖْ اَرﮐﺎ ُ‬ ‫ف اَ‬ ‫س ﻓِﻰ رَﻓﺎ ِر ِ‬ ‫ح اﻟ ُﻘﺪْ ِ‬ ‫ﺣﺖْ رُو ُ‬ ‫ﺴّﻮدا ِء َو ﻧﺎ َ‬ ‫ب اﻟ َ‬ ‫اﻟ ُﺘّﺮا ِ‬ ‫ﺳﺖْ‬ ‫ﺧ َﺮ َ‬ ‫ﺤﻤْﺮا ِء َو َ‬ ‫ض اﻟ َ‬ ‫ﺶ اﻟ ُﻮﺟُﻮ ِد ﻓِﻰ َارْ ِ‬ ‫ﻋﻴْ ُ‬ ‫ﻻﺳْﻨﻰ َو َﺗ َﺒ َّﺪَﻟﺖْ َ‬ ‫تا َ‬ ‫ش ﻓِﻰ ﻻهُﻮ ِ‬ ‫اﻟ َﻌﺮْ ِ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻋﻦْ ُﮐ ِّ‬ ‫ﺴ َﺒﺖْ َاﻳْﺪِﻳ ِﻬﻢْ َو َ‬ ‫ﺼﻔْﺮا ِء ُافﱟ َﻟ ُﻬﻢْ َو ﺑِﻤﺎ اﮐ َﺘ َ‬ ‫ت اﻟ َّ‬ ‫ﺟ َﺒﺮُو ِ‬ ‫ن اﻟ َﻮرْﻗﺎ ِء ﻓِﻰ َ‬ ‫ﻟِﺴﺎ ُ‬ ‫ت ﺑﺪﻳ ٍﻊ و‬ ‫ﺖ اﻟﻮرﻗﺎ ُء ﻓﻰ ﺷﺄ ِﻧﻬِﻢ ﺑﺎﺣﺴﻦ ﻧﻐﻤﺎ ٍ‬ ‫ن ﻓﺎﺳْﺘﻤﻊْ ﻣﺎ ﻏ ّﻨ ِ‬ ‫ﻣﺎ ُهﻢْ ﮐﺎﻧﻮا َانْ ﻳﻌﻤﻠﻮ َ‬ ‫س‬ ‫ن ﺣَﺴﺮ ًة ﻋﻠﻴ ِﻬ ِﻢ ﻣِﻦ ﻳﻮﻣﺌ ٍﺬ اِﻟﻰ ﻳﻮ ِم اﻟّﺬى ﻳﻘﻮ ُم اﻟﻨّﺎ ُ‬ ‫ت ﻣﻨﻴ ٍﻊ ﻟِﻴﮑﻮ َ‬ ‫ﻞ ﺗﻐﺮدا ٍ‬ ‫اﮐﻤ ِ‬ ‫ﻦ ﮐﻔﺮُوا ﻓﻠﻤّﺎ ﺟﺎ َﺋﻬُﻢ ﻣﺎ ﻋَﺮﻓُﻮا‬ ‫ن ﻋﻠﯽ اﻟّﺬﻳ َ‬ ‫ﻞ ﻳﺴﺘﻔﺘِﺤﻮ َ‬ ‫ﻦ و ﮐﺎﻧُﻮا ﻣِﻦ ﻗﺒ ُ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴ َ‬ ‫ﻟِﺮ ﱢ‬ ‫ﻦ هﺬا ﺷﺄ ُﻧﻬُﻢ و ﻣﺒْﻠ ُﻐ ُﻬﻢ ﻓﻰ ﺣﻴﻮ ِة اﻟﺒﺎﻃﻠ ِﺔ و‬ ‫ﮐَﻔﺮُوا ﺑﻪ ﻓَﻠﻌﻨْﺔ اﻟّﻠ ِﻪ ﻋَﻠﯽ اﻟﮑﺎذِﺑﻴ َ‬ ‫ﻰ وﻻ ﻣِﻦ ﻧﺼﻴ ٍﺮ‬ ‫ﺴﻬِﻢ ﻻ ِﻣﻦْ وﻟ ﱟ‬ ‫ب اﻟﺴّﻌﻴ ِﺮ و ﻟﻦْ ﻳﺠﺪوا ﻻﻧ ُﻔ ِ‬ ‫ﺳَﻴ ُﺮدّون اِﻟﯽ ﻋﺬا ِ‬ ‫س اﻟﻌﺼ َﻤ ِﺔ و ﺑﺪُور‬ ‫ﺖ ﻋﻦْ ﺁﺛﺎ ِر ﺷﻤﻮ ِ‬ ‫ن وﻣﺎ ﺳﻤِﻌ َ‬ ‫ﻰ اﻟﻔﺮﻗﺎ ِ‬ ‫لﻓ ِ‬ ‫ﮏ ﮐﻠّﻤﺎ َﻧ َﺰ َ‬ ‫وﻻﻳﺤﺠُﺒ َ‬ ‫ﮏ‬ ‫ﻦ ﻣﺎ ﮐﺎن ﻣﻘﺼﻮُدهُﻢ ﻣﻦ ﺗﻠ َ‬ ‫ﻒ اﻟﻐﺎﻟﻴﻦ و ﺗﺒﺪﻳﻞ اﻟﻤﺘﺤ ِﺮّﻓﻴ َ‬ ‫اﻟﻌﻈﻤ ِﺔ ﻓﻰ ﺗﺤﺮﻳ ِ‬ ‫ﺾ اﻟﻤﻮار ِد اﻟﻤﺨﺼﻮﺻ ِﺔ اﻟﻤﻨﺼﻮﺻ ِﺔ و اﻧّﻰ ﻣ َﻊ ﻋﺠﺰى و‬ ‫ت ِاﻟّﺎ ﻓﻰ ﺑﻌ ِ‬ ‫اﻟﮑﻠﻤﺎ ِ‬ ‫ﻓﻘﺮى ﻟﻮ ارﻳ ُﺪ َانْ اذﮐﺮ ﻟِﺠﻨﺎﺑﮏ ﻣﺎ ه َﻮ اﻟﻤﺬﮐُﻮ ُر ﻻَﻗ ِﺪ ُر وﻟﮑﻦ ﻳﻌﺰُب ﻋﻨّﺎ‬ ‫ت اﻟﻤﺤﺪو ِد و‬ ‫ق ﻓﻰ اﺷﺎرا ِ‬ ‫ط اﻟﻤﻤﺪود و ﻧﻐﺮ ُ‬ ‫اﻟﻤﻘﺼﻮ ُد و ﻧﺒﻌُﺪ ﻋﻦْ هﺬا اﻟﺼّﺮا ِ‬ ‫ﺖ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻤﺬﮐﻮ ُر ﻓﻰ هﺬَا‬ ‫ب ﻓﻰ ﺳﺎﺣ ِﺔ اﻟﻤﺤﻤﻮ ِد و اﻧّﮏ اﻧ َ‬ ‫ج ﻋﻤّﺎ ه َﻮ اﻟﻤﺤﺒﻮ ُ‬ ‫ﻧﺨﺮ ُ‬ ‫ﮏ ﻣﻦ‬ ‫ﻰ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴ َ‬ ‫ت اﻟﺪّﻳﺠﻮ ِر ﻓﻴﻤﺎ ﺗﺠّﻠ َ‬ ‫ق اﻟﻤﻨﺸﻮ ِر و اﻟﻤﺴﺘﻨﻮ ُر ﻓﻰ هﺬ ِﻩ اﻟﻈّﻠﻤﺎ ِ‬ ‫اﻟ ّﺮ ِ‬ ‫ﻞ ِﻣﻦْ‬ ‫ﺖ ﻣﻦ ﻗﺒ ُ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻋﺮﻓ َ‬ ‫اﻧﻮا ِر اﻟﻄّﻮر ﻓﻰ ﺳﻴﻨﺎء اﻟﻈّﻬﻮ ِر ﻧﺰّﻩ ﻧﻔﺴَﮏ ﻋﻦْ ﮐ ّ‬ ‫ﻒ اﻟﻮﻓﺎ ِء‬ ‫ﺳ ِ‬ ‫ت اﻟﺸّﺮﮐ ّﻴ ِﺔ ﻟﺘﺠ َﺪ راﺋﺤﺔ اﻟﺒﻘﺎ ِء ﻋﻦ ﻳﻮ ُ‬ ‫ت اﻟﺴّﻮﺋ ّﻴ ِﺔ واﻟﺪّﻻﻻ ِ‬ ‫اﺷﺎرا ِ‬ ‫ن داﺧ ً‬ ‫وﺗﮑﻮ َ‬ ‫ح اﻟ ُﺪرّى‬ ‫ﻼ ﻓﻰ ﻣﺼ ِﺮ اﻟﻌَﻤﺎ ِء و ﺗﺠ َﺪ رواﺋﺢ ﻃﻴﺐ اﻟﺴّﻨﺎ ِء ﻋﻦْ هﺬَا اﻟﻠّﻮ ِ‬ ‫ن‬ ‫ﻰ اﻻﻋﻠﻰ ﻟِﺘﮑﻮ َ‬ ‫اﻟﺒﻴﻀﺎء ﻓﻴﻤﺎ رﻗ َﻢ ﻓﻴﻪ اﻟﻘﻠ ُﻢ ﻣِﻦ اﺳﺮا ِر اﻟﻘِﺪ ِم ﻓﻰ اﺳﻤﺎ ِء ر ّﺑ ِﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻦ ﻳَﺪى اﻟﻌﺒ ِﺪ‬ ‫س ﻣﮑﺘﻮﺑًﺎ ﺛﻢ اﻋﻠﻢْ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﺤﺎﺿ ُﺮ ﺑﻴ َ‬ ‫ح اﻟﻘﺪ ِ‬ ‫ﻦ ﻓﻰ اﻟﻮا ِ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻤﻮﻗﻨﻴ َ‬ ‫ﺣﻴﻦ ﻏﻔﻠ ِﺘ َ‬ ‫ج اﻻﺳﺮا ِر ﺑﺎَن‬ ‫ﮏ ﻻﺑﱠﺪ ِﻟﻤَﻦ ﻳﺮﻳ ُﺪ َانْ ﻳﻘﻄ َﻊ اﻻﺳﻔﺎ َر ﻓﻰ ﻣﻌﺎر ِ‬ ‫ﮏ ﻋﻦْ ذﻟ َ‬ ‫ﻞو‬ ‫ﺞ اﻟﺪّﻟﻴ ِ‬ ‫ﻞ ﻓﻰ ﻣﻨﺎه ِ‬ ‫ﻦ ﻋﻠﻰ ﻗﺪ ِر ﻃﺎﻗﺘﻪ و ﻗﺪرﺗ ِﻪ ﻟﻴَﻈﻬ َﺮ ﻟ ُﻪ اﻟﺴّﺒﻴ ُ‬ ‫ﻳُﺠﺎهَﺪ ﻓﻰ اﻟﺪّﻳ ِ‬ ‫ﺠﺔٌ ﻣِﻦ ﻣﻮﻻﻩ اﻟّﺘﻰ ﺗﻌﺠ ُﺰ ﻋﻨَﻬﺎ‬ ‫ن ﻓﻰ ﻳﺪِﻩ ﺣ َّ‬ ‫اِن ﻳﺠﺪْ ﻧﻔﺴًﺎ ﻳﺪّﻋﻰ اﻣﺮًا ﻣِﻦ اﻟّﻠ ِﻪ و ﮐﺎ َ‬ ‫ل و ﻳﺤﮑ ُﻢ و ﻟَﻮ ﻳﺠﺮى‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻳﺄﻣُﺮ و ﻳﻘﻮ ُ‬ ‫ﻦ ﻻ ﻣﻔ ﱠﺮ ﻟَﻪ ِاﻟّﺎ ﺑَﺎنْ ﻳﺘّﺒﻌَﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴ َ‬ ‫ﺖ‬ ‫ﮏ او ﺗﺤ َ‬ ‫ق ذﻟ َ‬ ‫ض ﺣﮑ َﻢ اﻟﺴّﻤﺎء او ﻓﻮ َ‬ ‫ض او ﻋﻠَﻰ اﻻر ِ‬ ‫ﻋﻠَﻰ اﻟﺴّﻤﺎ ِء ﺣﮑ َﻢ اﻻر ِ‬ ‫ت‬ ‫ﻃﻠَﻊ ﺑﺎﺳﺮا ِر اﻟﻬﻮ ّﻳ ِﺔ و رﻣﻮزا ِ‬ ‫ﮑ ُﻢ ﺑﺎﻟﺘّﻐﻴﻴ ِﺮ او ﺑﺎﻟﺘّﺒﺪﻳﻞ ﻻﻧﱠﻪ ا ّ‬ ‫ذﻟﮏ و ﻟَﻮ ﻳﺤ ُ‬ ‫ﻞ اﻟﻌﺒﺎ ِد ﻣِﻦ اﻣﻢ اﻟﻤﺨﺘﻠﻔ ِﺔ ﻳﻌﻤﻠﻮن ﺑﻤﺎ َذﮐَﺮﻧﺎ‬ ‫نﮐﱠ‬ ‫اﻟﻐﻴﺒ ّﻴ ِﺔ و اﺣﮑﺎ ِم اﻻﻟﻬﻴّﺔ و ﻟَﻮ ا ّ‬ ‫ت ﻋﻦ اﻟﻮرو ِد‬ ‫ت و اﻻﺷﺎرا ُ‬ ‫ﮏ اﻟﻌﺒﺎرا ُ‬ ‫ﻞ ﻋﻠﻴﻬِﻢ اﻣ ُﺮهُﻢ وﻣﺎ ﻳﻤﻨ ُﻌﻬُﻢ ﺗﻠ َ‬ ‫ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ َﻟﻴَﺴ َﻬ ُ‬ ‫ﮏ ﻣﺎ ﮐَﻔﺮُوا ﺑﺎﻧ ُﻌ ِﻢ اﻟّﻠ ِﻪ وﻣﺎ ﺣﺎرﺑُﻮا‬ ‫ت وﻟَﻮﻋَﺮﻓﻮا ذﻟ َ‬ ‫ت اﻻﺳﻤﺎ ِء و اﻟﺼّﻔﺎ ِ‬ ‫ﻓﻰ ﻏَﻤﺮا ِ‬ ‫ن‬ ‫ن ﻓﻰ اﻟﻘﺮﺁ ِ‬ ‫ت ﺗَﺠﺪو َ‬ ‫ﮏ اﻟﻌﺒﺎرا ِ‬ ‫ﻞ ﺗﻠ َ‬ ‫ﻣﻊ اﻟﻨﺒﻴّﻴﻦ وﻣﺎ ﺟﺎ َهﺪُوهُﻢ وﻣﺎ اَﻧﮑﺮُوهُﻢ وﺑﻤﺜ ِ‬

‫ﺺ اﻟّﻠ ُﻪ ﻋﺒﺎدَﻩ و‬ ‫ت ﻳُﻤﺤّ ُ‬ ‫ﮏ اﻟﮑﻠﻤﺎ ِ‬ ‫ﻞ ﺗﻠ َ‬ ‫ن ﺑﻤﺜ ِ‬ ‫ن ﺛﻢ اﻋْﻠﻢ ِﺑَﺎ ﱠ‬ ‫ﻟﻮ اﻧﺘُﻢ ﻓﻴ ِﻪ ﺗﺘﻔﮑّﺮو َ‬ ‫ﻦو‬ ‫ﮏ و اﻟ ُﻤﺤﺴ ِ‬ ‫ﺴ ِ‬ ‫ﻦ و اﻟﮑﺎﻓ ِﺮ و اﻟﻤﻨﻘﻄ ِﻊ و اﻟﻤﺘﻤ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻤﺆﻣ ِ‬ ‫ﻞ ﺑﻴ ِ‬ ‫ﻳُﻐﺮﺑﻠ ّﻨﻬُﻢ و ﻳﻔﺼ ُ‬ ‫ﮏ ورﻗﺎ ُء اﻟﻬﻮ ّﻳ ِﺔ "اﻟﻢ‬ ‫ﻖ ﺑﺬﻟ َ‬ ‫ﮏ ﮐﻤﺎ ﻧﻄ َ‬ ‫ل ذﻟ َ‬ ‫ﻰ و اﻣﺜﺎ ِ‬ ‫ﻰ و اﻟﺸّﻘ ِ‬ ‫اﻟﻤﺠﺮ ِم و اﻟﺘّﻘ ِ‬ ‫س ان ﻳُﺘﺮﮐُﻮا اِن ﻳﻘﻮﻟُﻮا ﺁﻣﻨّﺎ وهﻢ ﻻ ﻳُﻔﺘﻨﻮن" ﻻ ﱠﺑ ّﺪ ﻟﻠﻤﺴﺎﻓﺮ اﻟﯽ اﻟّﻠ ِﻪ‬ ‫ﺐ اﻟﻨﺎ ُ‬ ‫ﺴ َ‬ ‫ﺣِ‬ ‫اَ‬ ‫ﻒ‬ ‫ض و ﻳﮑ ﱠ‬ ‫ت و اﻻر ِ‬ ‫ﻞ َﻣﻦْ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮا ِ‬ ‫واﻟﻤُﻬﺎﺟ ِﺮ ﻓﻰ ﺳﺒﻴِﻠ ِﻪ ﺑَﺎنْ ﻳﻨﻘﻄ َﻊ ﻋﻦْ ﮐ ﱢ‬ ‫ت‬ ‫ﺐ ﻋﻠﻴ ِﻪ ﻧﺴﻤﺎ ُ‬ ‫ب اﻟﻌﻨﺎﻳ ِﺔ و ﺗ ّﻬ َ‬ ‫ﺢ ﻋﻠﯽ وﺟْ ِﻬ ِﻪ اﺑﻮا ُ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﺳِﻮا ُﻩ ﻟﻴﻔﺘ َ‬ ‫ﻋﻦْ ﮐ ﱢ‬ ‫ﻧﻔﺴَﻪ َ‬ ‫ﻞ‬ ‫فﮐﱠ‬ ‫ن َﻟ َﻴﻌْ ِﺮ ُ‬ ‫اﻟﻌﻄﻮﻓ ِﺔ و اذا ﮐﺘﺐ ﻋﻠﻰ ﻧﻔﺴ ِﻪ ﻣﺎ اﻟﻘﻴﻨﺎ ُﻩ ﻣِﻦ ﺟﻮاه ِﺮ اﻟﻤﻌﺎﻧﻰ و اﻟﺒﻴﺎ ِ‬ ‫ل اﻟّﻠ ُﻪ ﻋﻠﻰ ﻗﻠ ِﺒ ِﻪ ﺳﮑﻴﻨ ًﺔ ﻣِﻦ ﻋﻨﺪِﻩ و ﻳﺠﻌُﻠ ُﻪ ﻣِﻦ‬ ‫ﮏ اﻟﺪّﻻﻻت و ﻳﻨﺰ ُ‬ ‫ت ﻣِﻦ ﺗﻠ َ‬ ‫اﻻﺷﺎرا ِ‬ ‫ت اﻟﻤﻨﺰَﻟ ِﺔ ﻓﺎْﻋﺮِف ﻣﺎ ﺳﺌﻠﺖ ﻋﻦْ هﺬَا‬ ‫ت اﻟﻤﺘﺸﺎﺑﻬﺎ ِ‬ ‫ﻞ هﺬ ِﻩ اﻟﮑﻠﻤﺎ ِ‬ ‫اﻟﺴﺎﮐﻨﻴﻦ وﺑﻤﺜ ِ‬ ‫ض ِاﻟّﺎ ﮐَﻤﺜﻞ ﻏﺮﻳﺐ اﻟّﺬى‬ ‫ﺲ ﻋﻠﯽ ﻧﻘﻄ ِﺔ اﻟﺬّﻟ ِﺔ و ﻣﺎ ﻳﻤﺸﻰ ﻓﻰ اﻻر ِ‬ ‫اﻟﻌﺒ ِﺪ اﻟّﺬى ﺟﻠ َ‬ ‫ﺐ و ﻻ ﻣِﻦ ﻧﺼﻴ ٍﺮ و‬ ‫ﺲ و ﻻ ﻣِﻦ ﺣﺒﻴ ٍ‬ ‫ﻦ و ﻻ ﻣِﻦ ﻣﻮﻧ ٍ‬ ‫ﺴ ِﻪ ﻻ ِﻣﻦْ ﻣﻌﻴ ٍ‬ ‫ﻟﻦْ ﻳﺠَﺪ ﻟِﻨﻔ ِ‬ ‫ن ﻣﺎ‬ ‫نواﱠ‬ ‫ﻦ اﻧّﺎ ِﻟّﻠ ِﻪ و اﻧّﺎ اِﻟﻴ ِﻪ راﺟﻌﻮ َ‬ ‫ﻞ ﺣﻴ ٍ‬ ‫ﻼ ﻋﻠﯽ اﻟّﻠ ِﻪ و ﻳﻘﻮل ﻓﻰ ﮐ ﱢ‬ ‫ن ﻣﺘﻮ ّﮐ ً‬ ‫ﻳﮑﻮ ُ‬ ‫ت هﺬا َﻟﻢْ ﻳَﮑﻦْ اﻟّﺎ ﻋﻨ َﺪ اﻟّﺬﻳﻦ َﻟﻦْ ﻳﺘﻌﺎرَﺟﻮا اﻟﯽ اﻓﻖ‬ ‫ذﮐَﺮﻧﺎ اﻟﮑﻠﻤﺎت ﺑﺎﻟﻤُﺘﺸﺎﺑﻬﺎ ِ‬ ‫ن ﻓﻰ ﻣﮑﺎﻣ ِ‬ ‫ﺐ اﻟﻌﺮﻓﺎ ِ‬ ‫ﺻﻠُﻮا اِﻟﯽ ﻣﺮاﺗ ِ‬ ‫اﻟﻬﺪاﻳ ِﺔ و ﻣﺎ و َ‬ ‫ﻦ هُﻢ‬ ‫ﻦ اﻟﻌﻨﺎﻳ ِﺔ و ِاﻟّﺎ ﻋﻨﺪ اﻟّﺬﻳ َ‬ ‫ﺴﻬِﻢ ُﮐﻞﱡ‬ ‫ﺷ ِﻬﺪُوا اﺳﺮا َر اﻟﻮﻻﻳ ِﺔ ﻓﻴﻤﺎ اﻟﻘﻰ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻰ اﻧ ُﻔ ِ‬ ‫ﻋ َﺮﻓُﻮا ﻣﻮاﻗ َﻊ اﻻﻣ ِﺮ و َ‬ ‫َ‬ ‫ن اﺳﺮا َر‬ ‫ت ﻣﺘﻘﻨﺎتٌ ﻟﺪﻳﻬِﻢ و اﻧّﻬﻢْ ﻳﻌﺮِﻓﻮ َ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﺎرا ِ‬ ‫ت ﻣﺤﮑﻤﺎتٌ ﻋﻨﺪَهﻢ و ﮐ ُ‬ ‫اﻻﻳﺎ ِ‬ ‫ن ﻣِﻦ اﻟﺸّﻤﺲ اﻟﺤﺮار َة و ﻣﻦ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ اﻧﺘُﻢ ﺗﻌﺮِﻓﻮ َ‬ ‫ت ﺑﻤﺜ ِ‬ ‫ﺺ اﻟﮑﻠﻤﺎ ِ‬ ‫اﻟﻤﻮدﻋ َﺔ ﻓﻰ ُﻗ ُﻤ ِ‬ ‫ﮏ ﻓَﺘﻌﺎﻟَﻰ اﻟّﻠ ُﻪ ﻋﻤّﺎ ﮐﻨّﺎ ﻓﻰ ذﮐ ِﺮ اﺣﺒّﺎ ِﺋ ِﻪ َﻓﺘَﻌﺎﻟﻰ‬ ‫اﻟﻤﺎ ِء اﻟﺮﻃﻮﺑ َﺔ ﺑﻞ اَﻇﻬ ُﺮ ﻣِﻦ ذﻟ َ‬ ‫ﮏ اﻟﻤﻘﺎ ِم اﻻَﺳﻨﻰ و ﺑﻠَﻐﻨﺎ اﻟﯽ ِذرْو ِة اﻻَﻋﻠﻰ‬ ‫ﻋﻤّﺎ هُﻢ ﻳﺬﮐﺮون اذًا ﻟﻤّﺎ َوﺻَﻠﻨﺎ اِﻟﯽ ذﻟ َ‬ ‫ﻰ اﻻﻋﻠﻰ اردَﻧﺎ‬ ‫ﻓﻴﻤﺎ ﻳَﺠﺮى ﻣِﻦ هﺬَا اﻟﻘَﻠ ِﻢ ﻣِﻦ ﻋﻨﺎﻳﺘ ِﻪ اﻟﮑُﺒﺮى ﻣِﻦ َﻟﺪَى اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠ ﱢ‬ ‫ﮏ ﺑﻌﻀًﺎ ﻣِﻦ ﻣﻘﺎﻣﺎت ﺳﻠﻮ ِ‬ ‫ﻒ‬ ‫ﮎ اﻟﻌَﺒﺪ ﻓﻰ اﺳﻔﺎ ِر ِﻩ اِﻟﯽ ﻣﺒﺪ ِﺋ ِﻪ ﻟﻴﮑﺸ َ‬ ‫ﺑﺎَن ﻧﺬ ُﮐ َﺮ ﻟ َ‬ ‫ﺠ ُﺔ ﺑﺎﻟﻐ ًﺔ و اﻟﻨّﻌﻤﺔ ﺳﺎﺑﻐ ًﺔ ﻓﺎﻋﻠﻢ ﺛ ّﻢ‬ ‫ت و ﺗُﺮﻳ ُﺪ ﻟِﺘﮑﻮن اﻟﺤ َ‬ ‫ﮏ ﮐﻠﱠﻤﺎ اَردْ َ‬ ‫ﻋﻠﻰ ﺟﻨﺎ ِﺑ َ‬ ‫ﺐ‬ ‫ﻞ ﻓﻰ ﺣﺪﻳﻘ ِﺔ اﻟﻄّﻠ ِ‬ ‫ل ﺳﻠﻮ ِﮐ ِﻪ اِﻟﯽ اﻟّﻠ ِﻪ ﻻ ﱠﺑ ّﺪ َﻟ ُﻪ ﺑ َﺎنْ ﻳﺪﺧ َ‬ ‫ﮏ ﻓﻰ ا ّو ِ‬ ‫ن اﻟﺴّﺎِﻟ َ‬ ‫اﻋ ِﺮفْ ﺑﺎ ﱠ‬ ‫ﺾ ﻋﻴﻨﺎ ُﻩ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﺳَﻮى اﻟّﻠ ِﻪ و ﻳﻐﻤ َ‬ ‫ﮏ ﺑَﺎنْ ﻳﻨﻘﻄ َﻊ ﻋﻦْ ﮐ ﱢ‬ ‫ﺴ َﻔ ِﺮ ﻳَﻨﺒﻐﻰ ِﻟّﻠﺴّﺎﻟ ِ‬ ‫و ﻓﻰ هﺬا اﻟ ّ‬ ‫ﺾ اﺣ ٍﺪ ﻣﻦ اﻟﻌﺒﺎ ِد و ﻻ‬ ‫ض و ﻟﻢْ ﻳَﮑﻦْ ﻓﻰ ﻗﻠ ِﺒ ِﻪ ﺑﻐ ُ‬ ‫ت و اﻻر ِ‬ ‫ﻞ ﻣﻦْ ﻓِﻰ اﻟﺴّﻤﻮا ِ‬ ‫ﻋﻦْ ﮐ ﱢ‬ ‫ل و ﻳُﻘﺪّس ﻧﻔﺴ ُﻪ‬ ‫ﻦ اﻟﺠﻤﺎ ِ‬ ‫ل اِﻟﯽ ﻣﮑﻤ ِ‬ ‫ﻦ اﻟﻮﺻﻮ ِ‬ ‫ﺐ اﺣ ٍﺪ ﻋﻠﻰ ﻗﺪر اﻟّﺬى ﻳﻤﻨ ُﻌ ُﻪ ﻋ ِ‬ ‫ﺣ ﱡ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ اﻋﻄﺎ ُﻩ اﻟّﻠ ُﻪ ﻣﻦْ‬ ‫ﻖ ﺑَﺎنْ ﻻ ﻳﻔﺘﺨ َﺮ ﻋﻠﯽ اﺣ ٍﺪ ﻓﻰ ﮐ ﱢ‬ ‫ل و ﻟَﻪ ﺣ ﱡ‬ ‫ت اﻟﺠﻼ ِ‬ ‫ﻋﻦْ ﺳُﺒﺤﺎ ِ‬ ‫ﺟﺪّﻩ‬ ‫ل ِ‬ ‫ﻖ ﺑﮑﻤﺎ ِ‬ ‫ﺐ اﻟﺤ ﱠ‬ ‫ف اﻟﺪّﻧﻴﺎ او ِﻣﻦْ ﻋﻠﻮ ِم اﻟﻈّﺎهﺮ ِة او ﻏﻴﺮِهﺎ و ﻳﻄﻠ ُ‬ ‫زﺧﺎر ِ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻦ ﺑِﻌﺒﺎدِﻩ و اﺣﺴ ُ‬ ‫ﺞ ﻣﮑﺮُﻣﺘ ِﻪ ﻻﻧّ ُﻪ ﺧﻴ ُﺮ ﻣﻌﻴ ٍ‬ ‫ﻞ ﻋﻨﺎﻳَﺘ ِﻪ و ﻣﻨﺎ ِه َ‬ ‫وﺳﻌِﻴﻪ ﻟِﻴﻌﱠﻠ ِﻤ ُﻪ اﻟّﻠ ُﻪ ﺳﺒ َ‬ ‫ﺳ ُﺒﻠَﻨﺎ" و ﻓﻰ ﻣﻘﺎ ًم‬ ‫ﻦ ﺟﺎهﺪوا ﻓﻴﻨﺎ ﻟَﻨﻬﺪﻳ ّﻨ ُﻬﻢْ ُ‬ ‫ﻖ "اﻟّﺬﻳ َ‬ ‫ل و ﻗﻮُﻟ ُﻪ اﻟﺤ ﱢ‬ ‫ﻧﺎﺻ ٍﺮ ﻻرّﻗﺎ ِﺋ ِﻪ ﻗﺎ َ‬ ‫ت و‬ ‫ﮏ اﻟﺘّﺒﺪﻳﻼ ِ‬ ‫ﺁﺧ ٍﺮ "اﺗﻘﻮا اﻟﻠّﻪ ﻳﻌﱢﻠ ُﻤﮑُﻢ اﻟﻠّﻪ" و ﻓﻰ هﺬا اﻟﺴّﻔ ِﺮ ﻳﺸﻬ ُﺪ اﻟﺴّﺎِﻟ ُ‬

‫ﺐ اﻟﺮّﺑﻮﺑﻴ ِﺔ ﻓﻰ اﺳﺮا ِر‬ ‫ت و ﻳﺸﻬ ُﺪ ﻋﺠﺎﺋ َ‬ ‫ت و اﻟﻤﺘﻔﺎوِﺗﺎ ِ‬ ‫ت و اﻟﻤﺨﺘﻠﻔﺎ ِ‬ ‫اﻟﺘّﻐﻴﻴﺮا ِ‬ ‫ج‬ ‫ﻦ و ﻣﻌﺎ ِر ُ‬ ‫ق اﻵﻟﻬ ّﻴ ِﺔ هﺬا ﻣﻘﺎ ُم اﻟﻄّﺎﻟﺒﻴ َ‬ ‫ﻞ اﻟﻬﺪاﻳ ِﺔ و ﻃُﺮ ِ‬ ‫اﻟﺨﻠﻴ َﻘ ِﺔ و ﻳﻄﱠﻠ ُﻊ ﻋﻠﯽ ﺳ ُﺒ ِ‬ ‫ب ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ‬ ‫ﻖ و اﻟﺠﺬ ِ‬ ‫ﻞ ﻓﻰ ﻣﺪﻳﻨ ِﺔ اﻟﻌﺸ ِ‬ ‫ﮏ اﻟﻤﻘﺎ ِم ﻳﺪﺧ ُ‬ ‫ﻦ و اذَا اﺳْ َﺘﺮْﻗﻰ ﻋﻦْ ذﻟ َ‬ ‫اﻟﻘﺎﺻﺪﻳ َ‬ ‫ﮏ ﻓﻰ هﺬَا اﻟﻤﻘﺎ ِم‬ ‫ت اﻟﺮوﺣ ّﻴ ِﺔ و ﻳﺄﺧ ُﺬ اﻟﺴّﺎِﻟ َ‬ ‫ﺞ ﻧﺴﻤﺎ ُ‬ ‫ح اﻟﻤﺤ ّﺒ ِﺔ و ﺗﻬﻴ ُ‬ ‫ﺐ ارﻳﺎ ُ‬ ‫ﺗﻬ ﱡ‬ ‫ل و ﻻ اَﻟ َّﺒ َﺮ‬ ‫ﻦ اﻟﺸّﻤﺎ ِ‬ ‫ﻦﻋِ‬ ‫ف اﻟﻴﻤﻴ َ‬ ‫ﺚ ﻟﻦْ ﻳﻌﺮ َ‬ ‫ﺤﻴ ُ‬ ‫ق ِﺑ َ‬ ‫ت اﻟﺬّو ِ‬ ‫ق و ﻧﻔﺤﺎ ُ‬ ‫ت اﻟﺸّﻮ ِ‬ ‫ﺟﺬﺑﺎ ُ‬ ‫ق ﺑﻨﺎر اِﻻﺷﺘﻴﺎق و‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﻳﺤﺘﺮ ُ‬ ‫ل و ﻓﻰ ﮐ ﱢ‬ ‫ﻦ اﻟﺒﺤ ِﺮ و ﻻ اﻟﺼﱠﺤﺎرى ﻋﻦ اﻟﺠﺒﺎ ِ‬ ‫ﻣَ‬ ‫ب‬ ‫ﺐ اﻟﺠﺬ ِ‬ ‫ﻖ و ﺣﻮرﻳ ِ‬ ‫ﺾ ﻓﻰ ﻓﺎران اﻟﻌﺸ ِ‬ ‫ق و ﻳﺮﮐ ُ‬ ‫ق ﻓﻰ اﻵﻓﺎ ِ‬ ‫ﻳﻮﻗُﺪ ﻣﻦ ﺳﻄﻮ ِة اﻟﻔﺮا ِ‬ ‫ﻰو‬ ‫ب و ﻻ ﻳُﺒﺎﻟﯽ ﻣِﻦ ﺷﺌ ٍ‬ ‫ﻦ و ﻣ ّﺮ ًة ﻳﻀﻄﺮ ُ‬ ‫ﮏ و ﻣ ّﺮ ًة ﻳَﺒﮑﻰ و ﻣ ّﺮ ًة ﻳﺴﮑ ُ‬ ‫ﻣ ّﺮ ًة ﻳﻀْﺤ ُ‬ ‫ﻻ ﻳﻤﻨ ُﻌ ُﻪ ﻣِﻦ اﻣ ٍﺮ و ﻻ ﻳﺴّ ُﺪ ُﻩ ِﻣﻦْ ﺣﮑ ٍﻢ و ﻳﻨﺘﻈ ُﺮ اﻣ َﺮ ﻣﻮﻻ ُﻩ ﻓﻰ ﻣﺒﺪ ِﺋ ِﻪ و ﻣﻨﺘﻬﺎ ُﻩ و‬ ‫ﻞ ﺻﺪرَﻩ ﻓﻰ ﻣﻘﺎ َﺑَﻠ ِﺔ‬ ‫ن و ﻳُﻘﺎﺑ ُ‬ ‫ﻞﺁٍ‬ ‫ﺴ ُﻪ ﻓﻰ ﮐ ﱢ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ و ﻳَﻔﺪى ﻧﻔ َ‬ ‫ﺣ ُﻪ ﻓﻰ ﮐ ِ‬ ‫ﻖ رو َ‬ ‫ﻳُﻨﻔ ُ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻖﮐﱠ‬ ‫ﻞ اَﻳﺪى ﻣﻦ ﻳﻘﺘُﻠ ُﻪ و ﻳﻨﻔ ُ‬ ‫ﺳ ُﻪ ﻟِﺴﻴ ِ‬ ‫ح اﻻَﻋﺪا ِء و ﻳﺮﻓ ُﻊ را َ‬ ‫رﻣﺎ ِ‬ ‫ﻒ اﻟﻘﻀﺎ ِء ﺑﻞْ ﻳﻘﺒّ ُ‬ ‫ن ﻣِﻦ‬ ‫ﻞ ﻣﻮﻻ ُﻩ و ﻟﮑﻦْ ﺑﺎذ ٍ‬ ‫ﺴ َﺪ ُﻩ ﻓﻰ ﺳﺒﻴ ِ‬ ‫ﺟَ‬ ‫ﺴ ُﻪ و َ‬ ‫ﻣﺎَﻟ ُﻪ و ﻋﻠﻴ ِﻪ ﻟﻴﻔﺪى روﺣ ُﻪ و ﻧﻔ َ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﺠ ُﺪ ُﻩ ﺑﺎردًا ﻓﻰ اﻟﻨﺎ ِر و ﻳﺎﺑﺴًﺎ ﻓﻰ اﻟﻤﺎ ِء و ﻳﺴﮑ ُ‬ ‫ﻣَﺤﺒﻮ ِﺑ ِﻪ ﻻ ﺑﻬﻮا ِء ﻣِﻦ ﻧﻔﺴِﻪ و َﺗ ِ‬ ‫ﮏ اﻟﺤﺎَﻟ ِﺔ ﻟَﻴﺠ ُﺪ ﺣﺮار َة‬ ‫ض و ﻳَﻤﺸﻰ ﻓﻰ ﮐ ِ‬ ‫ﻞ ار ٍ‬ ‫ﻋﻠﻰ ﮐ ِ‬ ‫ﻖ و ﻣَﻦ َﻳ ُﻤﺴﱡﻪ ﻓﻰ ﺗﻠ َ‬ ‫ﻞ ﻃﺮﻳ ٍ‬ ‫ﺾ ﻓﻰ وادِى اﻻﻣﺘﻨﺎع و ﻟﻢْ‬ ‫ع و ﻳﺮﮐ ُ‬ ‫ف اﻻﻧﻘﻄﺎ ِ‬ ‫ﺤ ّﺒ ِﺔ ﻣﻨ ُﻪ و اﻧﱠﻪ ﻳﻤﺸﻰ ﻓﻰ رﻓﺮ ِ‬ ‫اﻟﻤ َ‬ ‫ﻳَﺰل ﮐﺎﻧﺖ ﻋﻴﻨﺎﻩ ﻣﻨﺘﻈﺮًا ﻟﺒﺪا ِﻳ ِﻊ رﺣﻤ ِﺔ اﻟّﻠ ِﻪ و ﻣﺸﺎ َهﺪَة اﻧﻮار ﺟَﻤﺎﻟ ِﻪ ﻓﻬﻨﻴﺌ ًﺎ‬ ‫ﺴﻔَﺮ و‬ ‫ﻦ و ﺷﺄن اﻟﻤﺠﺘﺬﺑﻴﻦ و اذا ﻗﻄ َﻊ هﺬَا اﻟ َ‬ ‫ﻦ و هﺬا ﻣﻘﺎم اﻟﻌﺎﺷﻘﻴ َ‬ ‫ﻟﻠﻮاﺻِﻠﻴ َ‬ ‫ط‬ ‫ﻞ ﻓﻰ ﻣﺪﻳﻨ ِﺔ اﻟﺘّﻮﺣﻴ ِﺪ و ﺣﺪﻳﻘ ِﺔ اﻟﺘﻔﺮﻳ ِﺪ و ﺑﺴﺎ ِ‬ ‫اﺳْﺘﺮﻗﻰ ﻋﻦْ ه َﺬا اﻟﻤﻘﺎ ِم اﻻﮐﺒ ِﺮ ﻳَﺪﺧ ُ‬ ‫تو‬ ‫ت و اﻟﺪّﻻﻻت و اﻟﺤﺠﺒﺎ ِ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﺎرا ِ‬ ‫ﮏﮐﱠ‬ ‫اﻟﺘّﺠﺮﻳ ِﺪ و ﻓﻰ هﺬَا اﻟﻤﻘﺎ ِم ﻳُﻠﻘﻰ اﻟﺴّﺎﻟ ُ‬ ‫ﺴ ِﻪ و ﻳﺸﺎهﺪ ﻓﻰ هﺬا‬ ‫ﻦ اﻟّﺘﻰ ﺗﺠﻠّﻰ اﻟّﻠ ُﻪ ﻟَﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﻔ ِ‬ ‫ت و ﻳﺸﻬُﺪ اﻻﺷﻴﺎ َء ﺑﻌﻴ ِ‬ ‫اﻟﻌﺒﺎرا ِ‬ ‫ت ﮐﻠّﻬﺎ ﺗﺮ ِ‬ ‫ن اﻟﻤﺨﺘﻠﻔﺎ ِ‬ ‫ت ﺗﻨْﺘَﻬﻰ اِﻟﯽ ﻧﻘﻄ ٍﺔ‬ ‫ﺟ ُﻊ اﻟﯽ ﮐﻠﻤ ٍﺔ واﺣﺪ ٍة و اﻻﺷﺎرا ِ‬ ‫اﻟﺴَﻔ ِﺮ ﺑﺎ ﱠ‬ ‫ﺐ اﻻﺳْﻔﺎ ِر‬ ‫ﮏ اﻟﻨﺎ ِر و ﻣَﺸﻰ ﻓﻰ ﻗﻄ ِ‬ ‫ﺐ ﻋﻠﯽ ﻓﻠ ِ‬ ‫ل َﻣﻦْ رِﮐ َ‬ ‫ﮏ ﻗﻮ ُ‬ ‫واﺣﺪ ٍة ﮐﻤﺎ ﺷﻬ َﺪ ﺑﺬﻟ َ‬ ‫ن اﻟﻌﻠ َﻢ ﻧﻘﻄﺔٌ َﮐ ﱠﺜﺮَهﺎ‬ ‫ت اﻟﺒﻘﺎ ِء " ﺑﺎ ﱠ‬ ‫ﻰ ﺟﺒﺮو ِ‬ ‫ﻞ اﻟﯽ ذِروة اﻻَﻋﻠﻰ ﻓ ّ‬ ‫ﺻَ‬ ‫ﺣﺘﻰ و َ‬ ‫ﺚ ﺑﺎﻧّﻰ " َاﻧَﺎ ه َﻮ و ُه َﻮ َاﻧَﺎ ِاﻟّﺎ اِﻧ ُﻪ ُه َﻮ‬ ‫اﻟﺠﺎهﻠﻮن " و هﺬا ﻣﻘﺎ ُم اﻟّﺬى ُذﮐْ َﺮ ﻓﻰ اﻟﺤﺪﻳ ِ‬ ‫ﻞ اﻟﺨَﺘ ِﻢ ﺑﺎﻧّﻰ َاﻧَﺎ ﻧﻘﻄ ُﺔ اﻟﺒﺪ ِء‬ ‫ل هﻴﮑ ُ‬ ‫ﮏ اﻟﻤﻘﺎ ِم ﻟَﻮ ﻳﻘﻮ ُ‬ ‫ُه َﻮ و اﻧَﺎ اﻧَﺎ " و ﻓﻰ ذﻟ َ‬ ‫ﮏو‬ ‫ﺐ اﻟﻤُﻠ ِ‬ ‫ل ﺑﺎﻧّﻰ ﺻﺎﺣ ُ‬ ‫ل ﺑﺎﻧّﻰ َاﻧَﺎ ﻏﻴﺮُهﺎ ﻟَﺤﻖٌ و ﻟﻮ ﻳﻘﻮ ُ‬ ‫ق و ﻟَﻮ ﻳﻘﻮ ُ‬ ‫َﻟﻴُﺼ َﺪ ُ‬ ‫ن اﻟﺠﺒﺮوت او ﻣُﺤﻤّﺪ او ﻋﻠﻰٌ او اﺑﻨﺎ ُﺋﻬُﻢ او‬ ‫ﮎ او ﺳﻠﻄﺎ ُ‬ ‫ﮏ اﻟﻤﻠﻮ ِ‬ ‫ت او َﻣِﻠ ُ‬ ‫اﻟﻤﻠﮑﻮ ِ‬ ‫ن ﺻﺎدﻗًﺎ ﻣِﻦ ﻋﻨ ِﺪ اﻟّﻠ ِﻪ و ﺣﺎﮐﻤًﺎ ﻋﻠَﻰ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎ ِ‬ ‫ﮏ ﻟﻴﮑﻮ ُ‬ ‫ﻏﻴ ُﺮ ذﻟ َ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ‬ ‫ت و ﻋﻠﻰ ﮐ ﱢ‬ ‫ﺧﺮَﻧﺎ ﻣﺤ ّﻤﺪٌ و اَوﺳﻄَﻨﺎ‬ ‫ن " اوّﻟﻨﺎ ﻣﺤ ّﻤﺪٌ و ﺁ ِ‬ ‫ﻞ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﺖ ﻣﺎ َو َر َد ﻣِﻦ ﻗﺒ ُ‬ ‫ﺳِﻮاﻩ اَﻣﺎ ﺳﻤﻌ َ‬ ‫ﺖ‬ ‫ﮏ اﻟﻤﻘﺎ ِم ﻳُﺜﺒ ُ‬ ‫ن " ﮐﻠﱠﻬﻢ ﻣِﻦ ﻧﻮ ٍر واﺣ ٍﺪ " و ﻓﻰ ذﻟ َ‬ ‫ﻣﺤ ّﻤﺪٌ " و ﻓﻰ ﻣﻘﺎ ٍم ﺁﺧﺮ ﺑﺎ ﱠ‬ ‫ﺳﻬُﻢ ﻋﻦ ﺟﻴﻴﺐ ﻗﺪر ِة‬ ‫ن ﮐﱠﻠﻬُﻢ َر َﻓﻌُﻮا رؤو َ‬ ‫ت اﻟﺘﺠﺮﻳ ِﺪ و ﺗﺠ ُﺪ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﺣﮑ ُﻢ اﻟﺘﻮﺣﻴ ِﺪ و ﺁﻳﺎ ُ‬

‫ﻦ اﻻﮐﻤﺎ ِم و‬ ‫ق ﺑﻴ َ‬ ‫ن ﻓﻰ َاﮐْﻤﺎ ِم رﺣﻤ ِﺔ اﻟّﻠ ِﻪ ﻣﻦ ﻏﻴﺮ اَن ﺗﺸﺎهَﺪ اﻟﻔﺮ َ‬ ‫اﻟﻠّﻪ و ﻳﺪﺧﻠﻮ َ‬ ‫ن هﺬا‬ ‫ﻞ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻘﺎ ِم ﺷﺮﮎٌ ﺻﺮفٌ و ﮐﻔﺮٌ ﻣﺤﺾٌ ﻟِﺎ ّ‬ ‫ﺐ و اﻟﺘﻐﻴِﻴ ِﺮ و اﻟﺘّﺒﺪﻳ ِ‬ ‫اﻟﺤﺒﻴ ِ‬ ‫ق اﻧﻮا ِر ﻓﺠ ِﺮ اﻻزﻟ ّﻴ ِﺔ ﻓﻰ ﻣﺮاﻳﺎ ِء‬ ‫ﻰ اﻟﻔﺮداﻧ ّﻴ ِﺔ و اﺷﺮا ِ‬ ‫ﮑِ‬ ‫ﺤّ‬ ‫ﻣَﻘﺎ ُم ﺗﺠﻠّﻰ اﻟﻮﺣﺪاﻧ ّﻴ ِﺔ و َﺗ َ‬ ‫ﻄ ِﺒ َﻌ ِﺔ و اﻧّﻰ ﻓﻮَاﻟﻠّﻪ ﻟَﻮ اذﮐُﺮ هﺬا اﻟﻤﻘﺎ ِم ﻋﻠﻰ ﻗﺪ ِر اﻟّﺬى ﻗﺪّر اﻟّﻠ ُﻪ ﻓﻴ ِﻪ‬ ‫اﻟﺮﻓﻴﻌ ِﺔ اﻟﻤُﻨ َ‬ ‫ﻖ ُﮐﻞّ‬ ‫ت ﻣﻦ اﻣﺎﮐﻨِﻬﺎ و ﺗﻨﺼ ِﻌ ُ‬ ‫ﺖ اﻟﺠﻮهﺮﻳّﺎ ُ‬ ‫ح ﻋﻦ اﺟﺴﺎدِهﺎ و ﺗﻨﺰّﻟ ِ‬ ‫ﻟَﺘﻨﻘﻄ ُﻊ اﻻَروا ُ‬ ‫ت اَﻣﺎ‬ ‫ﮎ ﻓﻰ اراﺿِﻰ اﻻﺷﺎرا ِ‬ ‫ﺤﺮّ ُ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻳُﺘ َ‬ ‫ت و ﺗﻨﻌﺪ ُم ﮐ ﱡ‬ ‫ﺞ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎ ِ‬ ‫ﻣَﻦ ﻓﻰ ﻟُﺠ ِ‬ ‫ﻞ " و اَﻣﺎ‬ ‫ﺖ " و ﻟﻦْ ﺗﺠﺪ ﻟﺴﻨّﺘ ِﻪ ﻣﻦ ﺗﺒﺪﻳ ٍ‬ ‫ﻖ اﻟﻠّﻪ " و اَﻣﺎ ﻗﺮﺋ َ‬ ‫ﻞ ﻟِﺨﻠ ِ‬ ‫ﺖ " ﻻ ﺗﺒﺪﻳ َ‬ ‫ﺳﻤﻌ َ‬ ‫ﻞ‬ ‫ن ﻣِﻦ اه ِ‬ ‫ت " ﺑَﻠﻰ و رﺑّﻰ ﻣَﻦ ﮐﺎ َ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ ﺗﻔﺎو ٍ‬ ‫ﻖ اﻟﺮّﺣﻤ ِ‬ ‫ت " ﻣﺎ ﺗَﺮى ﻓﻰ ﺧﻠ ِ‬ ‫ﺷﻬِﺪ ِ‬ ‫ﻖ اﻟّﻠ ِﻪ و ﻻ ﻳَﺮى‬ ‫ﻞ ﻓﻰ ﺧﻠ ِ‬ ‫ﺐ ﻓﻰ هﺬﻩ اﻟﺴّﻔﻴﻨ ِﺔ ﻟَﻢ ﻳﺸﻬﺪ اﻟﺘﺒﺪﻳ َ‬ ‫ﺠ ِﺔ و رِﮐ َ‬ ‫ه ِﺬ ِﻩ اﻟﱡﻠ ّ‬ ‫ﻒ‬ ‫ﻖ اﻟّﻠ ِﻪ ﻓﮑﻴ َ‬ ‫ﻞ و اﻟﺘّﻐﻴﻴ ُﺮ ﻓﻰ ﺧﻠ ِ‬ ‫ض اﻟّﻠ ِﻪ و ﻟﻤّﺎ ﻟﻢ ﻳﮑﻦْ اﻟﺘّﺒﺪﻳ ُ‬ ‫ت ﻓﻰ ار ِ‬ ‫اﻟﺘّﻔﺎو َ‬ ‫ﻒ ﻣﻈﺎه ِﺮ اﻣﺮ ِﻩ و‬ ‫ن اﻟﻠّﻪ ﻋﻤّﺎ ﮐﻨّﺎ ﻓﻰ وﺻ ِ‬ ‫ﺲ اﻟّﻠ ِﻪ ﻓﺴﺒﺤﺎ َ‬ ‫ﻳﺠﺮى ﻋﻠﻰ ﻣﻈﺎه ِﺮ ﻧﻔ ِ‬ ‫ف‬ ‫ﺢ ﻣﻮﺟًﺎ ﻳﻘ ِﺬ ُ‬ ‫ﺞ اﻟﺮﻳ ُ‬ ‫ن اﻟﻠّﻪ اﮐﺒﺮ هﺬا اﻟﺒﺤﺮ ﻗﺪ ذﺧﺮا و ه ّﻴ َ‬ ‫ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻋﻤّﺎ هﻢ ﻳﺬﮐﺮو َ‬ ‫ﮏ اﻟﺴﺒّﺎﺣ َﺔ و ﻟﻴﺲ اﻟﺴّﺒﺢ ﻣﻔﺘﺨﺮا و‬ ‫ﮏ و اﻏﺮق ﻓﻴﻪ َو َدعْ ﻋﻨ َ‬ ‫اﻟﺪررا ﻓﺎﺧﻠﻎ ﺛﻴﺎ َﺑ َ‬ ‫ﺖ ﻟﻮ ﺗﮑﻮ ُ‬ ‫اﻧّﮏ اﻧ َ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻞ اﻟﻨﺒﻴّﻴ َ‬ ‫ﺠ ِﻪ اﻻﺣﺪﻳ ِﺔ ﻟﺘﺮى ﮐ َ‬ ‫ﻞ هﺬ ِﻩ اﻟﻤﺪﻳﻨ ِﺔ ﻓﻰ هﺬﻩ اﻟّﻠ ّ‬ ‫ن ﻣﻦْ اه ِ‬ ‫ﺚ‬ ‫ح واﺣﺪ ٍة ﺑﺤﻴ ُ‬ ‫ﺲ واﺣﺪ ٍة و ﻧﻮ ٍر واﺣ ٍﺪ و رو ٍ‬ ‫ﻞ واﺣ ٍﺪ و ﻧﻔ ٍ‬ ‫ﮑٍ‬ ‫ﻦ َﮐﻬﻴ َ‬ ‫و اﻟﻤﺮﺳﻠﻴ َ‬ ‫ﺧ ُﺮهُﻢ َا ﱠوﻟُﻬﻢْ و ﮐﱡﻠﻬُﻢ ﻗﺎﻣُﻮا ﻋﻠﻰ اﻣﺮِاﻟّﻠ ِﻪ و ﺷ ﱠﺮﻋُﻮا ﺷﺮاﻳ َﻊ‬ ‫ﺧﺮَهﻢ و ﺁ ِ‬ ‫ن ا ّوﻟُﻬﻢ ﺁ ِ‬ ‫ﻳﮑﻮ ُ‬ ‫ﻰ اﻟّﻠ ِﻪ و‬ ‫ن وﺣ ِ‬ ‫ن ﻗﺪر ِة اﻟّﻠ ِﻪ و ﻣﺨﺎ ِز َ‬ ‫ﺲ اﻟّﻠ ِﻪ و ﻣﻌﺎ ِد َ‬ ‫ﺣﮑﻤﺘ ِﻪ اﻟّﻠ ِﻪ و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻈﺎهﺮ ﻧﻔ ِ‬ ‫ﻖ‬ ‫ت اﻟﺘﺠﺮﻳ ِﺪ ﻓﻰ ﺣﻘﺎﻳ ِ‬ ‫ق ﺷﻤﺲ اﻟّﻠ ِﻪ و ﻣﻄﺎﻟ َﻊ ﻧﻮر اﻟّﻠ ِﻪ و ﺑﻬِﻢ ﻇﻬﺮتْ ﺁﻳﺎ ُ‬ ‫ﻣﺸﺎر َ‬ ‫ﺻ ُﺮ اﻟﺘّﻤﺠﻴ ِﺪ ﻓﻰ‬ ‫ت و ﻋﻨﺎ ِ‬ ‫ت اﻟﻤﻮﺟﻮدا ِ‬ ‫ت اﻟﺘﻔﺮﻳ ِﺪ ﻓﻰ ﺟﻮهﺮﻳّﺎ ِ‬ ‫ت و ﻋﻼﻣﺎ ُ‬ ‫اﻟﻤﻤﮑﻨﺎ ِ‬ ‫ﻖو‬ ‫ت و ﺑﻬِﻢ ﻳُﺒﺪء اﻟﺨﻠ ُ‬ ‫ت اﻟﺼّﻤﺪﻳﺎ ِ‬ ‫ت و ﻣﻮاﻗ ُﻊ اﻟﺘّﺤﻤﻴ ِﺪ ﻓﻰ ﺳﺎذﺟﻴﺎ ِ‬ ‫ت اﻻﺣﺪﻳﺎ ِ‬ ‫ذاﺗﻴﺎ ِ‬ ‫ت ﮐﻤﺎ َا ﱠﻧﻬﻢ ﻓﻰ ﺣﻘﺎﻳ ِﻘﻬِﻢ ﮐﺎﻧﻮا اﻧﻮارًا واﺣﺪ ًة و اﺳﺮارًا‬ ‫ﻞ اﻟﻤﺬﮐﻮرا ِ‬ ‫اﻟﻴﻬِﻢ ﻳُﻌﻴ ُﺪ ﮐ ُ‬ ‫ﺠ َﺪهُﻢ‬ ‫ﻞ واﺣ ٍﺪ ﺑﻞ َﺗ ِ‬ ‫ف ﮐﱠﻠﻬُﻢ ﻋﻠﻰ هﻴﮑ ٍ‬ ‫ﮏ ﻓﺎﺷﻬﺪْ ﻓﻰ ﻇﻮاه ِﺮهِﻢ ﻟِﺘﻌﺮ َ‬ ‫واﺣﺪ ًة و ﮐﺬﻟ َ‬ ‫ﻖ ا ّوَﻟﻬُﻢ‬ ‫ﮏ اﻟﻤﻘﺎ ِم ﻟﻮ ﺗُﻄِﻠ ُ‬ ‫ﮏ ﻓﻰ ذﻟ َ‬ ‫ن واﺣ ٍﺪ و ا ّﻧ َ‬ ‫ﻆ واﺣ ٍﺪ و ﮐﻼ ٍم واﺣ ٍﺪ و ﺑﻴﺎ ٍ‬ ‫ﻋﻠﯽ ﻟﻔ ٍ‬ ‫ﮏ ﻋﻦْ ﻣﺼﺪ ِر اﻻﻟﻮه ّﻴ ِﺔ و ﻣﻨﺒﻊ‬ ‫ل ﺣﮑ ُﻢ ذﻟ َ‬ ‫ﻖ ﮐﻤﺎ َﻧ َﺰ َ‬ ‫ﺲ ﻟﺤ ﱡ‬ ‫ﺑﺎﺳ ِﻢ ﺁﺧ ِﺮهِﻢ او ﺑﺎﻟﻌﮑ ِ‬ ‫ﻦ ا ّﻳًﺎ ﻣﺎ ﺗﺪﻋﻮا َﻓﻠُﻪ اﻻﺳﻤﺎ ُء اﻟﺤﺴﻨﻰ "‬ ‫اﻟﺮﺑّﻮﺑﻴ ِﺔ ﻗﻞْ " اَدﻋﻮا اﻟﻠﱠﻪ او اَدﻋُﻮا اﻟﺮّﺣﻤ َ‬ ‫ﻻ ّﻧﻬُﻢ ﻣﻈﺎه ُﺮ اﺳ ِﻢ اﻟّﻠ ِﻪ و ﻣﻄﺎﻟ ُﻊ ﺻﻔﺎﺗ ِﻪ و ﻣﻮاﻗ ُﻊ ﻗﺪرَﺗ ِﻪ و ﻣﺠﺎﻣ ُﻊ ﺳﻠﻄﻨﺘِﻪ و اﻧّﻪ‬ ‫ﮏ‬ ‫ج اﻟﺼّﻔﺎت و ﮐﺬﻟ َ‬ ‫ﻞ اﻻﺳﻤﺎ ِء و ﻣﻨ ّﺰﻩٌ ﻋﻦ ﻣﻌﺎر ِ‬ ‫ﻞ و ﻋ ّﺰ ﺑﺬاﺗِﻪ ﻣﻘﺪسٌ ﻋﻦْ ﮐ ﱢ‬ ‫ﺟﱠ‬ ‫ن‬ ‫ﮏ و ﺗﮑﻮ َ‬ ‫ﻦ ﻗﻠ ُﺒ َ‬ ‫ﺣ ِﻬﻢْ و اﻧﻔُﺲ هﻴﺎﮐِﻠﻬِﻢ ﻟﻴﻄﻤﺌ ﱠ‬ ‫ق اروا ِ‬ ‫ﻓﺎﻧﻈُﺮ ﺁﺛﺎ َر ﻗﺪر ِة اﻟّﻠ ِﻪ ﻓﻰ ﺁﻓﺎ ِ‬ ‫ﮏ اﻟﮑﻼ َم ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻘﺎ ِم‬ ‫ﻦ ﺛﻢ اُﺟﺪّ ُد َﻟ َ‬ ‫ب ﻟﺴﺎﺋﺮﻳ َ‬ ‫ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬُﻢ ﮐﺎﻧﻮا ﻓﻰ ﺁﻓﺎق اﻟﻘﺮ ِ‬ ‫ﮎ و ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻟﻦ ﻳﻈﻬ َﺮ‬ ‫ن اﻟﻠّﻪ ﺗﺒﺎر َ‬ ‫ﮏ ﻓَﺎﻋﻠﻢْ ﺑﺎ ﱠ‬ ‫ﮏ ﺑﺎر ِﺋ َ‬ ‫ﮏ ﻣﻌﻴﻨًﺎ ﻓﻰ ﻋﺮﻓﺎ ِﻧ َ‬ ‫نﻟ َ‬ ‫ﻟِﻴﮑﻮ َ‬ ‫ن ﻣﮑﻨﻮﻧًﺎ ﻓﻰ ﻗِﺪم ذاﺗ ِﻪ و ﻣﺨﺰوﻧًﺎ ﻓﻰ ﺳﺮﻣﺪﻳّﺔ‬ ‫ﺑﮑﻴﻨﻮﻧﻴ ِﺘ ِﻪ و ﻻ ﺑﺬاﺗﻴّﺘ ِﻪ ﻟَﻢ ﻳﺰلْ ﮐﺎ َ‬

‫ت‬ ‫ت اﻻﺳﻤﺎ ِء و اﺑﺮاز ﺟﻼﻟ ِﻪ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮ ِ‬ ‫ﮐﻴﻨﻮﻧﺘﻪ ﻓﻠﻤّﺎ ارا َد اﻇﻬﺎ َر ﺟﻤﺎﻟ ِﻪ ﻓﻰ ﺟﺒﺮو ِ‬ ‫ﺐ اﻟﯽ اﻟﺸﻬﻮد ﻟﻴﻤﺘﺎ َز اﺳﻤ ُﻪ اﻟﻈﺎه ُﺮ ﻣِﻦ اﺳ ِﻤ ِﻪ‬ ‫ت اَﻇﻬَﺮ اﻻﻧﺒﻴﺎ َء ﻣﻦ اﻟﻐﻴ ِ‬ ‫اﻟﺼّﻔﺎ ِ‬ ‫لو‬ ‫ل ﺑﺎﻧّ ُﻪ و ه َﻮ اﻻوّ ُ‬ ‫ﻞ اﻟﻘﻮ ُ‬ ‫ﺧ ِﺮ ﻟﻴﮑﻤ َ‬ ‫ل ﻋﻦ اﺳﻤ ِﻪ اﻻ ِ‬ ‫ﻦ و ﻳﻈﻬَﺮ اﺳﻤُﻪ اﻻو ُ‬ ‫ﻃِ‬ ‫اﻟﺒﺎ ِ‬ ‫ﮏ اﻻﺳﻤﺎ ِء‬ ‫ﻞ ﻣﻈﺎهﺮ ﺗﻠ َ‬ ‫ﻰ ﻣﺤﻴﻂٌ و ﺟﻌ َ‬ ‫ﻞ ﺷﺌ ٍ‬ ‫ﻦ و هﻮ ﺑﮑ ﱢ‬ ‫ﻃُ‬ ‫ﺧ ُﺮ و اﻟﻈﺎ ِه ُﺮ و اﻟﺒﺎ ِ‬ ‫اﻻ ِ‬ ‫ن‬ ‫ﺖ ﺑﺎ ﱠ‬ ‫ت اﻟﻌُﻠﻴﺎ ﻓﻰ ﻣﻈﺎه ِﺮ ﻧﻔﺴِﻪ و ﻣﺮاﻳﺎ ِء ﮐﻴﻨﻮﻧ ِﺘ ِﻪ اذًا ﺛﺒ َ‬ ‫اﻟﮑﺒﺮى و هﺬ ِﻩ اﻟﮑﻠﻤﺎ ِ‬ ‫ﻞ‬ ‫ت ﺗﺮﺟُﻊ اِﻟﻰ هﺬ ِﻩ اﻻﻧﻮا ِر اﻟﻤﻘﺪﱠﺳ ِﺔ اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﻴ ِﺔ و ﺗﺠ ُﺪ ﮐ ﱠ‬ ‫ﻞ اﻻﺳﻤﺎ ِء و اﻟﺼّﻔﺎ ِ‬ ‫ﮐﱠ‬ ‫ﮏ اﻟﻤﻘﺎم ﻟﻮ ﺗﺪﻋﻮهﻢ‬ ‫ت ﻓﻰ ﺻﻔﺎ ِﺗﻬِﻢ و ﻓﻰ ذﻟ َ‬ ‫ﻞ اﻟﺼّﻔﺎ ِ‬ ‫اﻻﺳﻤﺎ ِء ﻓﻰ اﺳﻤﺎ ِﺋﻬِﻢ و ﮐ ﱠ‬ ‫ن ﺛﻢ‬ ‫ﻞ وﺟﻮ ِدهِﻢ اذًا ﻓﺎﻋ ِﺮفْ ﻣﺎ ه َﻮ اﻟﻤﻘﺼﻮ ُد ﻓﻰ هﺬَا اﻟﺒﻴﺎ ِ‬ ‫ﻞ اﻻﺳﻤﺎ ِء ﻟﺤﻖٌ ﺑﻤﺜ ِ‬ ‫ﺑﮑ ﱢ‬ ‫ﻞ اِﻟﻴﻪ ﻋﻠﻰ ﻗﺪ ِر ﻣﺎ َﻗ ّﺪ َر‬ ‫ﺖ و ﺗﺼ َ‬ ‫ف ﺣﮑﻢ ﻣﺎ ﺳﺌﻠ َ‬ ‫ﮏ ﻟِﺘﻌ ِﺮ َ‬ ‫ق ﻗﻠ ِﺒ َ‬ ‫اﮐﺘُﻤﻬﺎﻓﻰ ﺳُﺮا ِد ِ‬ ‫ﺖ‬ ‫ﻦ و ﮐﻠّﻤﺎ ﺳﻤﻌ َ‬ ‫ﻦ اﻟﻔﺎﺋﺰﻳ َ‬ ‫ﻦ هﻢ ﮐﺎﻧﻮا ﺑﻤُﺮا ِد اﻟّﻠ ِﻪ ِﻟ َﻤ َ‬ ‫ن ﻣﻦ اﻟّﺬﻳ َ‬ ‫ﻞ ﺗﮑﻮ ُ‬ ‫ﮏ ﻟﻌ ﱠ‬ ‫اﻟّﻠ ُﻪ ﻟ َ‬ ‫ﻦ اﻟﺤﺴ ِ‬ ‫ﻓﻰ ذﮐ ِﺮ ﻣﺤ ّﻤ ِﺪ ﺑ ِ‬ ‫ﺐ ﻓﻴﻪ و اﻧّﺎ‬ ‫ﻖ ﻻرﻳ َ‬ ‫ح ﻓِﺪا ُﻩ ﺣ ﱞ‬ ‫ﺞ اﻻروا ِ‬ ‫ح ﻣﻦْ ﻓﻰ ﻟُﺠ َ‬ ‫ﻦ رو ُ‬ ‫ن ﻓﻰ ﻣﺪﻳﻨ ِﺔ ﺟﺎﺑُﻠﻘﺎ و وَﺻﻔُﻮا هﺬ ِﻩ‬ ‫ﻦ ﺑَﺎﻧّﻪ ﮐﺎ َ‬ ‫ن و ﻟﮑﻦ َذ َﮐﺮَوا اﺋﻤّ ُﺔ اﻟﺪّﻳ ِ‬ ‫ﮐﻞٌ ﺑﻪ ﻣﻮﻗِﻨﻮ َ‬ ‫ﺴ َﺮ هﺬﻩ اﻟﻤﺪﻳﻨ َﺔ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﮏ ﻟﻮ ﺗﺮﻳ ُﺪ ان ﺗُﻔ ّ‬ ‫ﺖ ﻋﺠﻴﺒ ٍﺔ و اّﻧ َ‬ ‫اﻟﻤﺪﻳﻨ َﺔ ﺑﺂﺛﺎ ٍر ﻏﺮﻳﺒ ٍﺔ و ﻋﻼﻣ ٍ‬ ‫ﺺ ﻓﻰ اﻗﻄﺎ ِر اﻟﻌﺎَﻟ ِﻢ و‬ ‫ﮏ ﻟﻮ ﺗﻔﺤ ُ‬ ‫ﺚ ﻟﻦْ ﺗﻘﺪَر و ﻟﻦْ ﺗﺠﺪَهﺎ اﺑﺪًا ﻻ ّﻧ َ‬ ‫ﻇﺎه ِﺮ اﻟﺤﺪﻳ ِ‬ ‫ﻞ و ﻟﻮ ﺗﺴﻴ ُﺮ ﻓﻰ‬ ‫ف اﻟّﺘﻰ وﺻﻔُﻮهﺎ ﻣﻦْ ﻗﺒ ُ‬ ‫ف اﻟﺒﻼ ِد ﻟﻦ ﺗﺠﺪَهﺎ ﺑﺎوﺻﺎ ِ‬ ‫اﻃﺮا ِ‬ ‫ن اﻻرض ِﺑﺘَﻤﺎﻣِﻬﺎ َﻟﻦْ ﺗﺴﻌﻬﺎ و َﻟﻦْ‬ ‫ض ﺑِﺪوا ِم ازﻟﻴ ِﺔ اﻟّﻠ ِﻪ و ﺑﻘﺎ ِء ﺳﻠﻄﻨﺘﻪ ﻻ ﱠ‬ ‫اﻻر ِ‬ ‫ﺲ اﻟﻘﺪﺳّﻴ ِﺔ اﻟّﺘﻰ‬ ‫ﮏ اِﻟﯽ هﺬ ِﻩ اﻟﻨﻔ ِ‬ ‫ﮏ ﻟﻮ ﺗﺪﻟﱡﻨﻰ اِﻟﯽ هﺬ ِﻩ اﻟﻤﺪﻳﻨ ِﺔ َاﻧَﺎ ا ُدّﻟ َ‬ ‫ﺗﺤ ِﻤﻠَﻬﺎ و ا ّﻧ َ‬ ‫ﮏ‬ ‫ﮏ ﻻﺑﱡﺪ ﻟ َ‬ ‫س ﺑﻤﺎ ﻋﻨ َﺪهُﻢ ﻻ ﺑِﻤﺎ ﻋﻨ ِﺪ ُﻩ و ﻟﻤﺎ اﻧﺖ ﻟﻦ ﺗﻘ ِﺪ َر ﻋﻠﻰ ذﻟ َ‬ ‫ﻋﺮﻓﻮ ُﻩ اﻟﻨﺎ ُ‬ ‫ج‬ ‫ﻋﻦْ هُﺆﻻ ِء اﻻﻧﻮا ِر و ﻟﻤّﺎ ﺗﺤﺘﺎ ُ‬ ‫ﺚ و اﻻﺧﺒﺎ ِر اﻟﻤﺮ ّو ّﻳ ِﺔ َ‬ ‫ﻞ ﻓﻰ هﺬ ِﻩ اﻻﺣﺎدﻳ ِ‬ ‫اﻟﺘّﺄوﻳ ُ‬ ‫ﮏ‬ ‫ﻞ ﻓﻰ هﺬ ِﻩ اﻻﺣﺎدﻳﺚ اﻟﻤﺮوﻳﺘ ِﻪ ﻓﻰ ذﮐ ِﺮ هﺬ ِﻩ اﻟﻤﺪﻳﺘﻪ اﻟﻤﺬﮐﻮر ِة ﮐَﺬﻟ َ‬ ‫اِﻟﯽ اﻟﺘّﺎءوﻳ ِ‬ ‫ج‬ ‫ﻞ ﻟَﻦ ﺗﺤﺘﺎ َ‬ ‫ﺖ هﺬَا اﻟﺘﺎءوﻳ َ‬ ‫ﺲ اﻟﻘﺪﺳﻴّﺔ و ﻟﻤّﺎ ﻋﺮﻓ َ‬ ‫ج اِﻟﯽ اﻟﺘّﻔﺴﻴ ِﺮ ﻓﻰ هﺬ ِﻩ اﻟﻨﻔ ِ‬ ‫ﺗﺤﺘﺎ ُ‬ ‫ﻞ و ﻻ ﻏﻴﺮﻩ َﺛ ّﻢ اﻋَْﻠﻢْ ﺑَﺎﻧّ ُﻪ ﻟﻤّﺎ ﮐﺎ َ‬ ‫اِﻟﯽ اﻟﺘﺒﺪﻳ ِ‬ ‫ن اﻻﻧﺒﻴﺎ ُء ُﮐﻠّﻬﻢ روحٌ و ﻧﻔﺲٌ و اﺳﻢٌ َو‬ ‫ت اﺳ َﻤﻬُﻢ ﻣﺤﻤﱠﺪ و ﺁﺑﺎ َﺋﻬُﻢ ﺣﺴَﻦ‬ ‫ﻞ اﻟﻈﻬﻮرا ِ‬ ‫ﻦ َﻟﺘَﺮى ﮐ ﱠ‬ ‫ﮏ ﺑِﻬﺬَا اﻟﻌﻴ ِ‬ ‫رﺳﻢٌ واﺣﺪٌ و ا ّﻧ َ‬ ‫ﻇﻬَﺮوا ﻣِﻦ ﺟﺎﺑﻠﻘﺎ َء ﻗﺪر ِة اﻟّﻠ ِﻪ و ﻳَﻈﻬﺮُوا ﻣﻦ ﺟﺎﺑﻠﺴﺎ ِء رﺣﻤ ِﺔ اﻟّﻠ ِﻪ و ﺟﺎﺑﻠﻘﺎ ﻟﻢ‬ ‫و َ‬ ‫ت اﻟﻌَﻼ ِء و‬ ‫ﺐ ﻓﻰ ﻻهﻮ ِ‬ ‫ﻦ اﻟﺒﻘﺎ ِء ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻟﻌﻤﺎ ِء و ﻣﺪاﺋﻦ اﻟﻐﻴ ِ‬ ‫ﻳﮑﻦْ اﻟّﺎﺧﺰاﺋ َ‬ ‫ن ﻓﻰ ﺟﺎﺑﻠﻘﺎ ِء و ﻇﻬَﺮ ﻣِﻨﻬﺎ و َﻣﻦْ ﻳُﻈﻬِﺮ ُﻩ اﻟّﻠ ُﻪ‬ ‫ﻦ ﮐﺎ َ‬ ‫ن ﻣﺤﻤﱠﺪ ﺑﻦ اﻟﺤﺴ ِ‬ ‫ﺗﺸﻬ ُﺪ ﺑﺎ ﱠ‬ ‫ن و ﺑﮑﱢﻠﻬِﻢ‬ ‫ﮏ ﻣﻘﺮّو َ‬ ‫ن ﻓﻴﻬﺎ اِﻟﯽ اَن ﻳُﻈ ِﻬ َﺮ ُﻩ اﻟّﻠ ُﻪ ﻋَﻠﻰ ﻣﻘﺎ ِم ﺳﻠﻄﻨﺘ ِﺔ و ِاﻧّﺎ ﺑﺬﻟ َ‬ ‫ﻳﮑﻮ ُ‬ ‫ﻞ‬ ‫فﮐﱠ‬ ‫ن و ِاﻧّﺎ اِﺧ َﺘﺼَﺮﻧﺎ ﻓﻰ ﻣﻌﺎﻧﻰ ﺟﺎﺑُﻠﻘﺎ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻘﺎ ِم و ﻟﮑﻦ ﺗَﻌ ِﺮ ُ‬ ‫ﻣﻮءﻣﻨﻮ َ‬ ‫ﻇ َﻬ َﺮ ﻓﻰ‬ ‫ﻦ اﻟّﺬى َ‬ ‫ﻦ و ﻟﮑ ﱠ‬ ‫ﻦ اﻟﻤﻮﻗﻨﻴ َ‬ ‫ن ﻣَ‬ ‫ح ﻟﺘﮑﻮ َ‬ ‫اﻟﻤَﻌﺎﻧﻰ ﻓﻰ اﺳﺮا ِر هﺬ ِﻩ اﻻﻟﻮا ِ‬ ‫ن ﻣِﻦ اﺑﻨﺎ ُء‬ ‫ن اﺳﻤُﻪ و ﮐﺎ َ‬ ‫ﻻﻧﱠ ُﻪ ﮐﺎ َ‬ ‫ج ﻓﻰ ﺣﻘّﻪ ﻟَﺎ اﻟﺘّﺒﺪﻳﻞ و ﻟَﺎ اﻟﺘّﺎءوﻳﻞ ِ‬ ‫ﻦ ﻻ ﺗﺤﺘﺎ ُ‬ ‫اﻟﺴّﺘﻴ ِ‬ ‫ﮏو‬ ‫ﻦ و هﺬا ﻣﻌﻠﻮمٌ ﻋﻨ َﺪ ﺟﻨﺎ ِﺑ َ‬ ‫ﻦ اﻟﺤﺴ ِ‬ ‫ﻦ اذًا ﻳُﺼﺪق ﻓﻰ ﺣﻘّﻪ ﺑَﺎﻧﱠﻪ اﺑ ُ‬ ‫اﺋﻤّﺔ اﻟﺪّﻳ ِ‬

‫ﻋ ُﻪ ﻟﻨﻔﺴِﻪ ﻟﻮ اﻧﺘُﻢ ﺑﻄﺮف اﻟّﻠ ِﻪ‬ ‫ﻖ اﻻﺳ ِﻢ و ﻣُﺒ ِﺪ ِ‬ ‫ﮏ َﺑﻞْ ِاﻧّ ُﻪ ﺧﺎِﻟ ُ‬ ‫ﻣﺸﻬﻮدٌ ﻟَﺪى ﺣﻀﺮﺗ َ‬ ‫ﮎ ﻣﺎ ﮐﻨّﺎ ﻓﻰ ذﮐﺮ ِﻩ و ﻧﺬ ُﮐ َﺮ ﻣﺎ ﺟَﺮى ﻋﻠﯽ ﻧﻘﻄ ِﺔ‬ ‫ﺗﻨﻈﺮون ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ اردﻧﺎ َانْ ﻧﺘُﺮ َ‬ ‫ﻞ اﻻﻣﻮر ﻣِﻦ ﻟَﺪن‬ ‫ن ﻋﻠﯽ ﺑﺼﻴﺮ ٍة ﻓﻰ ﮐ ﱢ‬ ‫ﻦ و ﻟﺘﮑﻮ َ‬ ‫ن ﻓﻴ ِﻪ ﻣﻦ اﻟﺬّاﮐﺮﻳ َ‬ ‫ن و ﻧﮑﻮ َ‬ ‫اﻟﻔُﺮﻗﺎ ِ‬ ‫ﻦ اﻟّﺬى اﻗﺎ َﻣ ُﻪ اﻟّﻠ ُﻪ ﻋﻠﻰ اﻣ ِﺮ ِﻩ و َاﻇْﻬَﺮﻩ ﻋﻠﻰ‬ ‫ﮑﺮْ اﻳّﺎ َﻣ ُﻪ ﺣﻴ َ‬ ‫ﻞ ﻓﺎﻋَﻠﻢْ ﺛ ّﻢ ﻓ ّ‬ ‫ﻋﺰﻳ ٍﺰ ﺟﻤﻴ ٍ‬ ‫ﺟﺠُﻮا ﻣﻌﻪ و ﮐﻠّﻤﺎ ﻣﺸﻰ‬ ‫ﻣﻘﺎ ِم ﻧﻔﺴِﻪ ﮐﻴﻒ َهﺠَﻤﻮُا ﻋﻠﻴ ِﻪ اﻟﻌﺒﺎ ُد و اﻋﺘَﺮﺿُﻮا ﺑﻪ و ﺣﺎ َ‬ ‫ﺳﻬُﻢ و ﺳَﺨﺮوا‬ ‫ق اﺳﺘ َﻬﺰُؤوا ﺑﻪ و ﺣ ّﺮﮐُﻮا ﻋﻠﻴ ِﻪ رؤو َ‬ ‫ُﻗﺪّا َﻣﻬُﻢ ﻓﻰ اﻟﻤﻌﺎﺑﺮ و اﻻﺳﻮا ِ‬ ‫ﺳﻌِﻬﺎ و ﺣﺎ َرتْ ﻓﻰ‬ ‫ض ﺑﺎو َ‬ ‫ﺚ ﺿﺎﻗﺖ ﻋﻠﻴ ِﻪ اﻻر ُ‬ ‫ﻦ ارادُوا ﻗﺘﻠَﻪ ﺑﺤﻴ ُ‬ ‫ﻞ ﺣﻴ ِ‬ ‫ﺑ ِﻪ و ﻓﻰ ﮐ ﱢ‬ ‫ﻞ‬ ‫ن اه ِ‬ ‫ن اﻟﺒﻘﺎ ِء ﺑﺎﻟﻔﻨﺎ ِء و ﺑﮑﺖْ ﻋﻠﻴﻪ ﻋﻴﻮ ُ‬ ‫ن ﻣﻼ ِء اﻻَﻋﻠﻰ و ﺗﺒﺪّﻟﺖ ارﮐﺎ ُ‬ ‫اﻣﺮﻩ ﺳﮑّﺎ ُ‬ ‫ﮑﻔَﺮ ِة اﻟ َﻔﺠَﺮ ِة ﻣﺎ ﻻ ﻳﻘﺪُر اﺣﺪٌ اَن ﻳﺴ َﻤ َﻌ ُﻪ ِﻣﻦْ اُوﻟﻮ‬ ‫اﻟَﻌﻤﺎ ِء و اﺻﺎ َﺑ ُﻪ ﻣَﻦ هﺆﻻ ِء اﻟ َ‬ ‫ﮑﺮُوا ﻓﻰ اﻣ ِﺮهِﻢ و ﮐﺎﻧﻮا َانْ ﻳَﻌ ِﺮﻓُﻮا‬ ‫ﺴ َﻘ َﺔ ﮐﺎﻧُﻮا ان ﻳُﻔ ّ‬ ‫ن هَﺆﻻ ِء اﻟ َﻔ َ‬ ‫اﻟﻮﻓﺎ و ﻟﻮ ا ﱠ‬ ‫ﮏ اﻟﻮرﻗﺎ ِء ﻋﻠﻰ اﻓﻨﺎ ِ‬ ‫ل اﻟﻠّﻪ‬ ‫ن هﺬ ِﻩ اﻟﺸﺠَﺮ ِة اﻟﺒﻴﻀﺎ ِء و ﻳﺮﺿُﻮا ﺑِﻤﺎ ﻧﺰ َ‬ ‫ت ﺗﻠ َ‬ ‫ﻧﻐﻤﺎ ِ‬ ‫ﻋﻠﻴﻬِﻢ ﻓﻴﻤﺎ اﻧﻌَﻤ ُﻬﻢْ ﺑِﻪ و ﻳﺠﺪُوا اﺛﻤﺎ َر اﻟﺸﺠﺮ ِة ﻋﻠﯽ اَﻏﺼﺎﻧِﻬﺎ ِﻟ َﻢ اﻋ َﺘ َﺮﺿُﻮا ﻋﻠﻴ ِﻪ و‬ ‫ﻏﻬِﻢ اِﻟﻴ ِﻪ و ﻳﺴ َﺌﻠُﻮا اﻟّﻠ َﻪ ﻓﻰ‬ ‫اﻧﮑَﺮو ُﻩ ﺑﻌ َﺪ اﻟّﺬى ُﮐﻠّﻬﻢ ﮐﺎﻧُﻮا َانْ ﻳﺮ َﻓﻌُﻮا اﻋﻨﺎ َﻗﻬُﻢ ﻟﺒﻠﻮ ِ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻋ َﺮﻓُﻮا ﻟﺤ َ‬ ‫ﻦ ﺑﺎَن ﻳﺸ ّﺮ َﻓﻬُﻢ ص ‪ ٤٦‬ﺟﻤﺎﻟَﻪ و ﻳﺮ ُز َﻗﻬﻢ ﻟﻘﺎﺋﻪ ﺑَﻠﻰ ﻟﻤّﺎ ﻣﺎ َ‬ ‫ﻞ ﺣﻴ ٍ‬ ‫ﮐﱢ‬ ‫ن اﻻﺣﻤﺪﻳ ِﺔ و ﻣﺎ‬ ‫ﻇ َﻬ َﺮ ﻣﻦ ﻟﺴﺎ ِ‬ ‫ﻋﻤّﺎ َ‬ ‫ت اﻟﻘﺪّﺳﻴ ِﺔ َ‬ ‫اﻻﺣﺪ ّﻳ ِﺔ و اﺳﺮا َر اﻟﻬﻮ ّﻳ ِﺔ و اﺷﺎرا ِ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﺻ ّﺪوُا ﻋﺒﺎ َد اﻟّﻠ ِﻪ ﻋﻦْ ادوا ِر اﻟﻘﺒ ِ‬ ‫ﻦ َ‬ ‫ﻞ اﻟﺬﻳ َ‬ ‫ﺴﻬِﻢ و اﺗّﺒﻌُﻮا ﻋﻠﻤﺎ َء اﻟﺒﺎﻃ ِ‬ ‫ﮑﺮُوا ﻓﻰ اﻧ ُﻔ ِ‬ ‫ﺗﻔ ّ‬ ‫ﻋﻦْ‬ ‫ﻋﻦْ ﻣﺮا ِد اﻟّﻠ ِﻪ و ﻣﺎ ﺷ ِﺮﺑُﻮا َ‬ ‫س ﻓﻰ اﮐﻮا ِر اﻟﺒُﻌ ِﺪ ﻟِﺬا اﺣﺘَﺠﺒُﻮا َ‬ ‫ن اﻟﻨﺎ َ‬ ‫و ﻳﺼﱡﺪو َ‬ ‫ﻦ ﻋﻦْ ﻟﻘﺎ ِء اﻟّﻠ ِﻪ و ﻣﻈﻬ ِﺮ ﮐﻴﻨﻮﻧﺘ ِﻪ و ﻣﻄﻠ ِﻊ ازﻟ ّﻴ ِﺘ ِﻪ‬ ‫ﮐَﻮﺛ ِﺮ اﻟﻬﻮ ّﻳ ِﺔ و ﺻﺎرُوا ﻣﺤﺮوﻣﻴ َ‬ ‫ﺟﻌُﻮا اﻟﯽ ﻣﻘ ﱢﺮهِﻢ ﻓﻰ ﻧﺎ ِر‬ ‫ﻞ اﻟﻐﻔﻠ ِﺔ و َر َ‬ ‫ﺳ ُﺒ ِ‬ ‫ﺞ اّﻟﻀَﻼﻟ ِﺔ و ُ‬ ‫ﺳَﻠﮑُﻮا ﻓﻰ ﻣﻨﺎه ِ‬ ‫و ﺑﺬﻟﮏ َ‬ ‫س ﻣﻦ ﻗﻠ ِﻢ اﻟﻠّﻪ ﺑﺎﻟﮑُﻔ ِﺮ ﻣﮑﺘﻮﺑًﺎ و‬ ‫اﻟّﺘﻰ ﮐﺎﻧﺖ وﻗُﻮدهﺎ اﻧﻔﺴَﻬﻢ و ﮐﺎﻧﻮا ﻓﻰ ﮐﺘﺎب اﻟﻘﺪ ِ‬ ‫ﺟﺪُوا و ﻟﻦ َﻳ ِ‬ ‫ﻣﺎ َو َ‬ ‫ن‬ ‫ﺐ و ﻻ ﻣﻦ ﻣﻌﻴﻨﺎ و ﻟَﻮ ا ﱠ‬ ‫ﺴﻬِﻢ ﻻ ﻣِﻦ ﺣَﺒﻴ ٍ‬ ‫ﺠﺪُوا اﻟﯽ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻻﻧﻔ ِ‬ ‫ن اِﻟﯽ اﻟّﻠ ِﻪ‬ ‫ﺺ اﻟﻤﺤﻤّﺪﻳ ِﺔ و ﻳُﻘﺒﻠﻮ َ‬ ‫ﺲ ﻋُﺮو ِة اﻟّﻠ ِﻪ ﻓﻰ ﻗﻤﻴ ِ‬ ‫ن ﺑﻨَﻔ ِ‬ ‫هَﺆﻻ ِء ﻳﺘﻤﺴّﮑﻮ َ‬ ‫ن ﮐﻠّﻤﺎ ﻓﻰ اﻳﺪﻳﻬِﻢ ﻣِﻦ ﻋﻠﻤﺎ ِﺋﻬِﻢ ﻟﻴَﻬﺪﻳﻬُﻢ اﻟّﻠ ُﻪ ﺑﻔﻀﻠ ِﻪ و ﻳُﻌ ّﺮ َﻓﻬُﻢ‬ ‫ﺑﺘﻤﺎ ِﻣﻬِﻢ و ُﻳﻠْﻘﻮ َ‬ ‫ﻞ ﻋﻦ‬ ‫ﻞ و اﻋﻈ ُﻢ ﻣِﻦ َانْ َﻳ ِﺮ ﱠد اﻟﺴﺎﺋ َ‬ ‫ن اﻟّﻠ َﻪ اﺟ ﱡ‬ ‫ﻰ اﻟﻘﺪﺳّﻴﺔ ﻓﻰ ﮐﻠﻤﺎ ِﺗ ِﻪ اﻻزﻟ ّﻴ ِﺔ ﻟِﺎ ﱠ‬ ‫ﻣﻌﺎ ِﻧ َ‬ ‫ﺚ‬ ‫ﻇﻠﱢﻪ اَو َﻳﺤْ ُﺮ َم ﻣَﻦ ﺗﺸ ّﺒ َ‬ ‫ﻞ ﻋﻦ ﻓِﻨﺎ ِﺋ ِﻪ اَو ﻳَﻄ ُﺮ َد ﻣَﻦ اﺳﺘﺠﺎ َر ﻓﻰ ِ‬ ‫ﺐ اﻵ ِﻣ َ‬ ‫ﺑﺎﺑﻪ اَو ﻳُﺨ ّﻴ َ‬ ‫ل ﻓﻰ ﺷﺮﻳﻌ ِﺔ ﻏَﻨﺎﺋِﻪ ﻓﻠﻤّﺎ هﺆﻻ ِء ﻣﺎ اﻗﺒﻠُﻮا اِﻟﯽ‬ ‫ﻞ رﺣﻤﺘ ِﻪ او ﻳُﺒﻌ َﺪ ﻓﻘﻴ َﺮ اﻟّﺬى َﻧ َﺰ َ‬ ‫ﺑﺬﻳ ِ‬ ‫ﺲ اﻻﺣﻤﺪﻳﺔ ﺧَﺮﺟُﻮا‬ ‫ﮑﱢﻠﻬِﻢ و ﻣﺎ ﺗﺸﺒّﺜﻮا ﺑﺬﻳﻞ رﺣﻤﺔ اﻟﻤﻨﺒﺴَﻄ ِﺔ ﻓﻰ ﻇﻬ ِﻮ ﺷﻤ ِ‬ ‫اﻟّﻠ ِﻪ ﺑ ُ‬ ‫ﻞ اﻟﻬﺪاﻳ ِﺔ و وردوا ﻓﻰ ﻣﺪﻳﻨ ِﺔ اﻟﻀّﻼﻟ ِﺔ و ﺑﺬﻟﮏ ﻓﺴﺪوا و اﻓﺴﺪوا اﻟﻌﺒﺎ َد و‬ ‫ﻋﻦ ﻇ ﱢ‬ ‫ﺐ اﻟﺴّﻤﺎ ِء‬ ‫ﻦ ﻓﻰ ﮐﺘ ِ‬ ‫ﻞ ﻣَﻦ ﻓﻰ اﻟﺒﻼ ِد و ﮐﺎﻧﻮا ﻣِﻦ اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴ َ‬ ‫ﺿﻠّﻮا و اَﺿﻠّﻮا ﮐ ﱠ‬ ‫ن‬ ‫ﻣﺴﻄﻮرًا‪ .‬و ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻟﻤّﺎ ﺑﻠ َﻎ هﺬا اﻟﺨﺎد ُم اﻟﻔﺎﻧﻰ اِﻟﯽ هﺬا اﻟﻤﻘﺎ ِم اﻟﻌﺎﻟﻰ ﻓﻰ ﺑﻴﺎ ِ‬ ‫ن‬ ‫ظ ﻋﻠﯽ ﻏﺎﻳﺔ اﻻﻳﺠﺎ ِز ﻟﻴﮑﻮ َ‬ ‫ض هﺆﻻ ِء اﻟﻐِﻼ ِ‬ ‫رﻣﻮ ِز اﻟﻤَﻌﺎﻧﻰ اَذﮐُﺮ ﻟﮏ ﻋﻠّﺔ اِﻋﺮا ِ‬

‫ن ﻣﻮهﺒ ًﺔ ﻣِﻦ هﺬا اﻟﻌﺒ ِﺪ ﻋَﻠﯽ‬ ‫ﻰ اﻻﺑﺼﺎ ِر و ﻟﻴﮑﻮ َ‬ ‫ب ﻣِﻦ اُوﻟ ِ‬ ‫ﻻﻟْﺒﺎ ِ‬ ‫ﻰ اَ‬ ‫ﻼ ِﻟﺎُوﻟ ِ‬ ‫دﻟﻴ ً‬ ‫ت‬ ‫ن ﻟﻤّﺎ ﺟﺎ َء ﺑﺂﻳﺎ ِ‬ ‫ن و ﻧﻮ َر اﻟﺴّﺒﺤﺎ ِ‬ ‫ن ﻧﻘﻄ َﺔ اﻟﻔُﺮﻗﺎ ِ‬ ‫ﻦ ﺟﻤﻴﻌًﺎ ﻓﺎﻋﻠﻢ ﺑَﺎ ّ‬ ‫اﻟﻤﻮءﻣﻨﻴ َ‬ ‫ت‬ ‫ﻞ ﻣَﻦ ﻓﻰ ﺟﺒﺮو ِ‬ ‫ت اﻟّﺘﻰ ﻳﻌﺠ ُﺰ ﻋَﻨﻬﺎ ﮐ ًُ‬ ‫ت ﻣِﻦ اﻵﻳﺎ ِ‬ ‫ﻦ ﺳﺎﻃﻌﺎ ٍ‬ ‫ت و ﺑﺮاهﻴ ٍ‬ ‫ﻣﺤﮑﻤﺎ ٍ‬ ‫ﻞ‬ ‫ط اﻟﻤﺮﺗﻔﻌ ِﺔ اﻟﻤﻤﺪود ِة ﻓﻰ ﮐ ﱢ‬ ‫ﮑﻞﱠ ﻋﻠَﻰ اﻟﻘﻴﺎ ِم ﻋَﻠﻰ ه ِﺬ ِﻩ اﻟﺼّﺮا ِ‬ ‫ت َا َﻣ َﺮ اﻟ ُ‬ ‫اﻟﻤﻮﺟﻮدا ِ‬ ‫ت اﻟﻮﺣﺪاﻧﻴ ِﺔ ﻓﻰ ﻓﻮءا ِد ِﻩ َو‬ ‫ف ﺑﺂﻳﺎ ِ‬ ‫ﻣﺎ ﺟﺎ َء ﺑ ِﻪ ﻣِﻦ ﻋﻨ ِﺪ اﻟﻠّﻪ و ﻣَﻦ َا َﻗ ﱠﺮ ﻋﻠﻴ ِﻪ و اﻋﺘﺮ َ‬ ‫ﺚ و اﻟﺤﺸ ِﺮ و اﻟﺤﻴﻮ ِة و اﻟﺠ ّﻨ ِﺔ ِﻟَﺎﻧّﻪ‬ ‫ﺣﮑْ ُﻢ اﻟﺒﻌ ِ‬ ‫ﮑ َﻢ ﻋﻠﻴﻪ ُ‬ ‫ﺣِ‬ ‫ل اﻻزﻟ ّﻴ ِﺔ ﻓﻰ ﺟﻤﺎﻟ ِﻪ ُ‬ ‫ﺟﻤﺎ ِ‬ ‫ض ﻓﻮءا ِد ِﻩ‬ ‫ﺸ َﺮ ﻓﻰ ار ِ‬ ‫ﺣِ‬ ‫ﺚ ﻣِﻦ ﻣﺮﻗ ِﺪ ﻏﻔﻠﺘ ِﻪ و ُ‬ ‫ﺑﻌ َﺪ اﻳﻤﺎﻧ ِﻪ ﺑِﺎﻟّﻠ ِﻪ و ﻣَﻈﻬ ِﺮ ﺟﻤﺎﻟِﻪ ُﺑ ِﻌ َ‬ ‫ﻦ اﻟﺠﻨّ ُﺔ اَﻋﻠﻰ ﻣِﻦ‬ ‫ﻞ ﻓﻰ ﺟ ّﻨ ِﺔ اﻟﻠّﻘﺎ َهﻞْ ﻳﮑ ِ‬ ‫ن و دﺧ َ‬ ‫ن و اﻻﻳﻘﺎ ِ‬ ‫ﻰ ﺑﺤﻴﻮ ِة اﻻﻳﻤﺎ ِ‬ ‫وﺣّ‬ ‫ﺚ ﻟَﻮ ﻳﻄّﻠ ُﻊ اﺣﺪٌ‬ ‫ﺚ اﮐﺒَﺮ ﻣِﻦ هﺬا اﻟﺒﻌ ِ‬ ‫ﮏ او اﻟﺤﺸ ُﺮ اﻋﻈ َﻢ ﻣِﻦ هﺬا َا ِو اﻟﺒﻌ ُ‬ ‫ذﻟ َ‬ ‫ن هﺬ ِﻩ اﻟﺠ ّﻨ َﺔ ﻓﻰ ﻳﻮ ِم‬ ‫ﻦ ﺛ َﻢ اﻋَﻠﻢْ ﺑﺎ ﱠ‬ ‫ف اﺣﺪٌ ﻣِﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴ َ‬ ‫ف ﻣﺎ ﻻ ﻋﺮ َ‬ ‫ﺑﺎَﺳﺮار ِﻩ ﻟَﻴﻌﺮ ُ‬ ‫ن و اﻟﻄ ُ‬ ‫ﻞ اﻟﺠِﻨﺎ ِ‬ ‫اﻟّﻠ ِﻪ اﻋﻈ ُﻢ ﻣِﻦ ﮐ ﱢ‬ ‫ﮎ و ﺗﻌﺎﻟﻰ‬ ‫ن اﻟّﻠ َﻪ ﺗﺒﺎر َ‬ ‫ن ﻟَﺎ ّ‬ ‫ﻖ اﻟﺮﺿﻮا ِ‬ ‫ﻒ ﻣِﻦ ﺣﻘﺎﻳ ِ‬ ‫ل ﻓﻰ‬ ‫ن ﺣﺒﻴﺒﻪ و ﺻﻔﻴّﻪ و ﺧﻴﺮَﺗ ِﻪ ﻣِﻦ ﺧﻠﻘ ِﻪ ﮐَﻤﺎ ُﻧ ﱢﺰ َ‬ ‫ﺧﺘَﻢ ﻣﻘﺎ َم اﻟﻨﺒﻮ ِة ﻓﻰ ﺷﺄ ِ‬ ‫ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى َ‬ ‫ﻦ " و ﻋ َﺪ اﻟﻌﺒﺎ َد ﺑﻠﻘﺎ ِﺋ ِﻪ ﻳﻮ َم‬ ‫ل اﻟّﻠ ِﻪ و ﺧﺎ َﺗ ُﻢ اﻟﻨﺒﻴ ّﻴ َ‬ ‫ت اﻟﻌ ّﺰ ِة " و ﻟﮑﻨﱡﻪ رﺳﻮ ُ‬ ‫ﻣﻠﮑﻮ ِ‬ ‫ﮏوﻻ‬ ‫ﻖ و ﻟﻢ ﻳﮑﻦْ ﺟﻨﺔٌ اﻋﻈ َﻢ ﻣِﻦ ذﻟ َ‬ ‫اﻟﻘﻴﻤ ِﺔ ﻟﻌﻈﻤ ِﺔ ﻇﻬﻮ ِر اﻟْﺒﻌ ِﺪ ﮐﻤﺎ ﻇﻬ َﺮ ﺑﺎﻟﺤ ﱢ‬ ‫ﻦ ﺑﻠﻘﺎﺋِﻪ ﻳﻮ َم‬ ‫ن ﻓﻬﻨﻴﺌًﺎ ِﻟﻤَﻦ اﻳﻘ َ‬ ‫ت اﻟﻘﺮﺁن ﺗﺘﻔﮑّﺮو َ‬ ‫رﺗﺒﺘﻪ اﮐﺒَﺮ ﻣِﻦ هﺬا اِن اﻧﺘُﻢ ﻓﻰ ﺁﻳﺎ ِ‬ ‫ل‬ ‫ت اﻟﻨّﺎزﻟَﺔ ﻓﻰ هﺬِﻩ اﻟﺮّﺗﺒ ِﺔ اﻟﻌﺎﻟﻴ ِﺔ ﻟَﻴﻄﻮ ُ‬ ‫ﮏ ﺁﻳﺎ ِ‬ ‫ﻇﻬﻮ ِر ﺟﻤﺎﻟِﻪ و اﻧّﻰ ﻟﻮ اذﮐ ُﺮ ﻟ َ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﮎ و ﺗﺼ َ‬ ‫ﻦ اﻟﻤﺮا ِم ﻟﮑﻦْ اذ ُﮐ ُﺮ هﺬ ِﻩ اﻻﻳ َﺔ و ﻧﮑﺘَﻔﻰ ﺑﻬﺎ ﻟِﺘ ّﻘ َﺮ ﻋﻴﻨﺎ َ‬ ‫اﻟﮑﻼ ُم و َﻧ ُﺒﻌُﺪ ﻋ ِ‬ ‫ﻋ َﻤ ٍﺪ‬ ‫ت ﺑِﻐﻴ ِﺮ َ‬ ‫ﻰ هﺬِﻩ " اَﻟﻠّ ُﻪ اﻟّﺬى رﻓ َﻊ اﻟﺴﻤﻮا ِ‬ ‫ن ﺑِﻬﺎ و ِه َ‬ ‫اِﻟﯽ ﻣﺎ ﮐُﻨ َﺰ ﻓﻴﻬﺎ و ﺧُﺰ َ‬ ‫ﻞ ﻣُﺴﻤّﻰ‬ ‫ﻞ ﻳَﺠﺮى ِﻟﺎَﺟ ٍ‬ ‫ﺲ و اﻟﻘ َﻤﺮ ﮐ ﱞ‬ ‫ش و ﺳﺨﱠﺮ اﻟﺸﻤ َ‬ ‫ﺗﺮوﻧَﻬﺎ ﺛ َﻢ اﺳْﺘَﻮى ﻋﻠَﻰ اﻟﻌﺮ ِ‬ ‫ن " اذًا ﻓﺎﻟﺘﻔﺖْ ﻳﺎ ﺣﺒﻴﺒﻰ ﻓﻰ‬ ‫ت ﻟﻌّﻠﮑُﻢ ﺑﻠﻘﺎ ِء ر ِﺑﮑﱡﻢ ﺗﻮﻗِﻨﻮ َ‬ ‫ﻞ اﻻﻳﺎ ِ‬ ‫ﻳﺪﺑﱢ ُﺮ اﻻﻣ َﺮ ﻳﻔﺼّ ُ‬ ‫ن اﻟﺴﻤﻮا ِ‬ ‫ن ﻓﻰ هﺬﻩ اﻻﻳﺘ ِﻪ ﮐﺎ ﱠ‬ ‫ذﮐ ِﺮ اﻻﻳﻘﺎ ِ‬ ‫ﺲو‬ ‫ش و اﻟﺸﻤ َ‬ ‫ض و اﻟﻌﺮ َ‬ ‫ت و اﻻر َ‬ ‫ن اﻟﻌﺒﺎ ِد ﻟﻘﺎ َﺋ ُﻪ ﻓﻰ اﻳّﺎﻣِﻪ َﻓ َﻮ اﻟّﻠ ِﻪ ﻳﺎ اﺧَﻰ ﻓﺎْﻧﻈُﺮ ﻋﻈﻤ َﺔ هﺬا‬ ‫ﻦ ﻻِﻳﻘﺎ ِ‬ ‫اﻟﻘﻤَﺮ ﮐَﻠ ُﻬﻦﱠ ﺧُﻠ ِﻘ َ‬ ‫ن هﻮﻻ ِء اﻟﻌﺒﺎ ِد ﻓﻰ هﺬ ِﻩ اﻻﻳّﺎم " ﮐﺎ ﱠﻧﻬُﻢ ﺣﻤﺮٌ ﻣُﺴﺘﻨﻔﺮةٌ " ﻓ ّﺮتْ ﻋﻦ‬ ‫اﻟﻤﻘﺎ ِم و ﺷﺄ َ‬ ‫ل اﻟﻬﻮ ّﻳ ِﺔ َﻟ ُﻮ ﺗﻔﮑّﺮ ﻓﻴﻤﺎ َﻧﺰّﻟﻨﺎ ﻟﮏ ﻟﺘﺠ َﺪ ﻣﺎ َارَدﻧﺎ ﻓﻰ ذﮐ ِﺮ هﺬَا‬ ‫ﻃﻠﻌﺔ اﻻﻟﻬ ّﻴ ِﺔ و ﺟﻤﺎ ِ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﻈ ِﺮ‬ ‫ﮎﻋِ‬ ‫ن ِﻟ َﺘ َﻘ ﱡﺮ ﻋَﻴﻨﺎ َ‬ ‫ﮏ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺮﺿﻮا ِ‬ ‫ف ﻣﺎ اﺟِﺒﻨﺎ اَن ﻧﻌﻠﱠﻤ َ‬ ‫ن و ﺗﻌﺮ َ‬ ‫اﻟﺒﻴﺎ ِ‬ ‫ﻆ ﻧﻔﺴُﮏ ﻋﻦ ادراﮐِﻬﺎ و ﻳﻨﻮّ ُر‬ ‫ع ﻣﺎ ﻗُﺮ َء ﻓﻴﻬﺎ و ﺗﺤ ﱡ‬ ‫ﮏ ﻋﻦ اﺳﺘﻤﺎ ِ‬ ‫ﻓﻴﻬﺎ و ﺗﻠ ﱡﺬ ﺳﻤ ُﻌ َ‬ ‫ﻞ اِﻟﯽ‬ ‫ﺢ ﻣِﻨﻬﺎ و ﺗﺼ ُ‬ ‫ﮏ ﻋﻦ ﻋِﻄ ِﺮ اﻟّﺬى ﻧَﻔ َ‬ ‫ﺣ َ‬ ‫ﻗﻠﺒُﮏ ﻋﻦ ﻋﺮﻓﺎﻧِﻬﺎ و َﻳﺴْﺘَﺒﺸ ُﺮ رو ُ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻦ و َﻣﻦْ اﻋﺮض ﻋ ِ‬ ‫ن اﻟﻘﺪ ِ‬ ‫ن ﻓﻰ رﺿﻮا ِ‬ ‫ﺾ اﻟّﻠ ِﻪ و ﺗﮑﻮ ُ‬ ‫ﻏﺎﻳ ِﺔ ﻓﻴ ِ‬ ‫س ِﻟﻤَﻦ اﻟﺨﺎﻟﺪﻳ َ‬ ‫ﮎ و اﻟﮑﻔ ِﺮ و‬ ‫ﺣﮑِﻢ ﻋﻠﻴﻪ ﺣُﮑ ُﻢ اﻟﺸﺮ ِ‬ ‫اﻟّﻠ ِﻪ ﻓﻰ ﺣ ّﻘ ِﻪ و اد َﺑ َﺮ و ﻃﻔﻰ ﺛ ّﻢ ﮐ َﻔ َﺮ و ﺷَﻘﻰ ُ‬ ‫ن و اﺗّﺒﺎﻋ ِﻪ‬ ‫ﮎ اﻋﻈ ُﻢ ﻣﻦ اﻗﺒﺎﻟِﻪ اﻟﯽ ﻣﻈﺎه ِﺮ اﻟﺸﻴﻄﺎ ِ‬ ‫ى ﺷﺮ ٍ‬ ‫ت و اﻟﻨﺎر و ا ّ‬ ‫اﻟﻤﻮ ِ‬ ‫ى ﮐﻔ ٍﺮ اﻋﻠﻰ ﻋَﻦ اﻋﺮاﺿِﻪ ﻋَﻦ اﻟّﻠ ِﻪ ﻓﻰ‬ ‫ب اﻟﻄّﻐﻴﺎن و ا ﱡ‬ ‫ﻋﻠﻤﺎ َء اﻟﻨﺴﻴﺎن و اﺻﺤﺎ َ‬

‫ل ﻋﻦ ﻓﺮار ِﻩ‬ ‫ت اذّ ُ‬ ‫ى ﻣﻮ ٍ‬ ‫نوا ﱡ‬ ‫ن ﻣِﻦ اﻟّﻠ ِﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪ ِر اﻟﻤﻨّﺎ ِ‬ ‫ﻳﻮ ِم اﻟّﺬى ُﻳﺠﺪّد ﻓﻴﻪ اﻻﻳﻤﺎ ُ‬ ‫ل‬ ‫ل اﻟﻬﻮ ّﻳ ِﺔ و ﺟﻼ َ‬ ‫ى ﻧﺎ ٍر اﺣ ﱠﺮ ﻋﻦ ﺑُﻌﺪِﻩ ﻋﻦ ﺟﻤﺎ ِ‬ ‫نوا ﱡ‬ ‫ﻰ اﻟﺤَﻴﻮا ِ‬ ‫ﻋَﻦ ﻣﻨﺒ ِﻊ اﻟﺤ ّ‬ ‫تو‬ ‫ب اﻟﺠﺎهﻠ ﱠﻴ ِﺔ ﺑِﻬ ِﺬ ِﻩ اﻟﻌﺒﺎرا ِ‬ ‫ن اﻋﺮا َ‬ ‫نواﱠ‬ ‫ﻦ و اﻻﺣﺴﺎ ِ‬ ‫اﻻﺣﺪ ّﻳ ِﺔ ﻓﻰ ﻳﻮ ِم اﻟﺘﱠﻐﺎ ُﺑ ِ‬ ‫ﻦ ﺁﻣَﻨﻮا‬ ‫ﮑﻤُﻮا و ﻗﺎﻟُﻮا هﺆﻻ ِء اﻟّﺬﻳ َ‬ ‫ﺣَ‬ ‫ﺿﻮا ﻋﻠﻴ ِﻪ و ﺣﮑﻤُﻮا ﻋَﻠﻴ ِﻪ ﻣﺎ َ‬ ‫ت اﻋﺘﺮ ُ‬ ‫اﻟﮑﻠﻤﺎ ِ‬ ‫ى ﻳﻮ ٍم رَﺟﻌُﻮا‬ ‫ﻞ و ﻧﻬﺎ ٍرﻣَﺘﻰ ﻣﺎﺗﻮا و ﺑﺎ ﱢ‬ ‫ﻞ ﻟﻴ ِ‬ ‫ﺑﻤﺤ ّﻤ ِﺪهُﻢ ﮐﺎﻧُﻮا ﻣَﻌﻨﺎ وَرا َودُوﻧﺎ ﻓﻰ ﮐ ﱢ‬ ‫ﺐ ﻗُﻮﻟﻬﻢ َاﺋِﺬا ﮐﻨّﺎ ﺗﺮاﺑًﺎ و ﻋِﻈﺎﻣًﺎ َا ِﺋﻨّﺎ‬ ‫ل ﻓﻴﻤﺎ ﻗﺎﻟﻮا " اِن ﺗﻌﺠّﺐ ﻓﻌﺠ َ‬ ‫ﻓﺎﺳﻤَﻊ ﻣﺎ ُﻧ ّﺰ َ‬ ‫ت ﻟﻴﻘﻮُﻟﻦﱠ‬ ‫ن ﻣِﻦ ﺑﻌ ِﺪ اﻟﻤَﻮ ِ‬ ‫ﺖ ِا ّﻧﮑُﻢ ﻣﺒﻌﻮﺛﻮ َ‬ ‫ن " و ﻓﻰ ﻣﻘﺎ ٍم ﺁﺧﺮ " و َﻟﺌِﻦ ﻗﻠ َ‬ ‫ﻟَﻤﺒﻌﻮﺛُﻮ َ‬ ‫ﻋﻠَﻴ ِﻪ ﻻ ﱠﻧﻬُﻢ‬ ‫ﺳﺨِﺮوا َ‬ ‫ﻦ َﮐ َﻔﺮُوا اِن هﺬا ِاﻟّﺎ ﺳﺤﺮٌ ﻣﺒﻴﻦٌ " و ﺑﺬﻟِﮏ اﺳﺘﻬﺰءوا ﺑ ِﻪ و َ‬ ‫اﻟّﺬﻳ َ‬ ‫ت و اﻟﺤﻴﻮ ِة و ﻓﺴّﺮوهﻤﺎ‬ ‫ﻆ اﻟﻤﻮ ِ‬ ‫ﺷ ِﻬﺪُوا ﻓﻰ ُﮐ ُﺘ ِﺒﻬِﻢ و ﺳ ِﻤﻌُﻮا ﻣِﻦ ﻋﻠﻤﺎ ِﺋﻬِﻢ ﻟﻔ َ‬ ‫َ‬ ‫ﻋﺮَﻓﻮا ﻣِﻦ ﻇﻨﻮﻧﻬﻢ‬ ‫ت اﻟﻈﺎهﺮ ّﻳ ِﺔ و اﻟﺤﻴﻮ ِة اﻟﻌُﻨﺼُﺮ ّﻳ ِﺔ ﻓﻠﻤّﺎ ﻣﺎ وَﺟﺪُوا ﻣﺎ َ‬ ‫ﺑِﺎﻟﻤﻮ ِ‬ ‫ت اﻟﻔﺴﺎ ِد و‬ ‫ف و راﻳﺎ ِ‬ ‫اﻟﻤﺠﺘ ﱠﺜ ِﺔ و ﻋﻘﻮِﻟﻬِﻢ اﻻِﻓﮑ ّﻴ ِﺔ اﻟﺨﺒﻴﺜ ِﺔ َر َﻓﻌُﻮا اَﻋﻼ َم اﻻﺧﺘﻼ ِ‬ ‫ب َو ﻟَﻮ اَﻃﻔَﺎءهﺎ اﻟّﻠ ُﻪ ﺑﻘﺪرﺗِﻪ ﮐﻤﺎ ﺗﺸﻬ ُﺪ اﻟﻴﻮ َم ﻣِﻦ هﺆﻻ ِء‬ ‫اﺷ َﺘ َﻌﻠُﻮا ﻧﺎ َر اﻟﺤﺮ ِ‬ ‫ب ﻋﻦْ‬ ‫ﻰ راﻳﺤ ُﺔ اﻟﺠﺬ ِ‬ ‫ﻦ و اﻧّﻰ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻟﻤﺎ هﺒّﺖ ﻋﻠ ﱠ‬ ‫ﻦ و هﺆﻻ ِء اﻟﻔﺎﺳِﻘﻴ َ‬ ‫اﻟﻤﺸﺮﮐﻴ َ‬ ‫ﺲ‬ ‫ق ﻓﻴﻤﺎ ﻻﺣﺖْ ﺷﻤ ُ‬ ‫ق ﻣﻦ ﺷﻄ ِﺮ اﻻِﺷﺮا ِ‬ ‫ﻣﺪﻳﻨ ِﺔ اﻟﺒﻘﺎ ِء و اﺣﺎﻃﺘﻨﻰ ﻏﻠﺒﺎت اﻟﺸﻮ ِ‬ ‫ق اُرﻳ ُﺪ َانْ‬ ‫ت اﻟﺤﺠﺎ ِز ﻓﻰ اَﺳﺮا ِر اﻟﻔﺮا ِ‬ ‫ق و َاﺳْ َﻤﻌَﻨﻰ ﻧﻐﻤﺎ ِ‬ ‫ﻦ اﻟﻌﺮا ِ‬ ‫ق ﻣِﻦ رُﮐ ِ‬ ‫اﻵﻓﺎ ِ‬ ‫ﺐ اﻟﻌَﻤﺎ ِء ﻓﻰ ﻣﻌﻨﻰ اﻟﺤﻴﻮ ِة و‬ ‫ﺾ ﻣﺎ ﻏﻨّﺖ اﻟﻮرﻗﺎ ُء ﻓﻰ ﻗﻄ ِ‬ ‫ﮏ ﺑﻌ َ‬ ‫اذﮐﺮ ﻟﺠﻨﺎﺑ َ‬ ‫ب ﻓﻰ‬ ‫ﮏ ﮐﻤﺎ ه َﻮ اﻟﻤﮑﺘﻮ ُ‬ ‫ﺴ َﺮ ﻟ َ‬ ‫ن هﺬا ﻣﻤﺘﻨﻊٌ ﻟِﺎﻧّﻰ ﻟَﻮ ارﻳ ُﺪ َانْ اُﻓ ّ‬ ‫اﻟﻤﻮت و ﻟﻮ ا ّ‬ ‫حو‬ ‫ق و ﻟﻦ ﺗُﻄﻴ َﻘ ُﻪ اﻻروا ُ‬ ‫ح و ﻟﻦ ﺗﺴ َﻌ ُﻪ اﻻورا ُ‬ ‫ظ ﻟﻦ ﺗﺤﻤَﻠ ُﻪ اﻻﻟﻮا ُ‬ ‫ح اﻟﻤﺤﻔﻮ ِ‬ ‫اﻟﻮا ِ‬ ‫ﻼ ِﻟ َﻤﻦْ اَرا َد َانْ‬ ‫ن دﻟﻴ ً‬ ‫ن ﻟﻴﮑﻮ َ‬ ‫ﻟﮑﻦْ اذﮐ ُﺮ ﻋﻠﻰ ﻣﺎ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟِﻬﺬَا اﻟﺰﻣﺎ ِ‬ ‫ن و هﺬ ِﻩ اﻟْﺎوا ِ‬ ‫ى‬ ‫ت اﻟﺮُوﺣﺎﻧﻰ ﻣِﻦ هﺬا اﻟﻄﻴ ِﺮ اﻟﻤﻌﻨﻮ ِ‬ ‫ف اﻟﻤﻌﺎﻧﻰ و ﻳﺴﻤ َﻊ ﻧﻐﻤﺎ ِ‬ ‫ﻞ ﻓﻰ رَﻓﺮ ِ‬ ‫ﻳﺪﺧ َ‬ ‫ن‬ ‫ﻄﻌُﻮا اِﻟﯽ اﻟّﻠ ِﻪ و ﮐﺎﻧُﻮا اﻟﻴﻮ َم ﺑﻠﻘﺎءاﻟّﻠ ِﻪ ﻳﺴﺘﺒﺸﺮو َ‬ ‫ن ﻣِﻦ اﻟﺬﻳﻨﻬُﻢ اﻧﻘ َ‬ ‫ﻰ و ﻳﮑﻮ َ‬ ‫اﻻﻟﻬ ّ‬ ‫ﻖ ﺑﻈﺎهﺮ اﻟﺒﺸﺮ ّﻳ ِﺔ ﻓﻰ ﺟﺴ ِﺪ اﻟﻌﻨﺼﺮ ّﻳ ِﺔ و‬ ‫ﻦ ﻣﻘﺎمٌ ﻳﺘ َﻌﻠّ ُ‬ ‫ن ﻟﻠﺤﻴﻮ ِة ﻣﻘﺎﻣﻴ ِ‬ ‫ﻓﺎﻋﺮف ﺑَﺎ ﱠ‬ ‫ﻞ اﻟﺸّﻤ ِ‬ ‫ض ﺑﻤﺜ ِ‬ ‫ﻞ َﻣﻦْ ﻋَﻠﯽ اﻟْﺎر ِ‬ ‫ﮏ و ﻋﻨ َﺪ ﮐ ﱢ‬ ‫هﺬا ﻣﻌﻠﻮمٌ ﻋﻨ َﺪ ﺟﻨﺎ ِﺑ َ‬ ‫ﻂ‬ ‫ﺲ ﻓﻰ وﺳ ِ‬ ‫ت اﻟﻈﺎهﺮ ّﻳ ِﺔ و هﺬا ﺣﻖٌ ﻣِﻦ ﻋﻨ ِﺪ اﻟّﻠ ِﻪ و ﻻ ﻣ ّﻔ ﱠﺮ‬ ‫اﻟﺴّﻤﺎ ِء و هﺬﻩ اﻟﺤﻴﻮ ُة َﺗﻔْﻨﻰ ﻣِﻦ ﻣﻮ ِ‬ ‫ﺐ اﻻﻧﺒﻴﺎء َو اﻻوﻟﻴﺎ ِء َﻟﻢْ ﻳﮑﻦ ِاﻟّﺎ‬ ‫ﻰ اﻟﻤﺬﮐﻮر ﻓﻰ ﮐﺘ ِ‬ ‫ِﻟﺎَﺣ ٍﺪ و اﻣّﺎ اﻟﺤﻴﻮ ُة اﻟّﺘﻰ ه ِ‬ ‫ﻰ ﻣُﺠﻠ ّﻴ ِﻪ ﺑﻤﺎ ﺗﺠﻠّﻰ ﻟَﻪ ﺑِﻪ ﺑﻨﻔﺴﻪ و اﻳﻘﺎﻧَﻪ‬ ‫ن اﻟﻌﺒ ِﺪ ﺁﻳ َﺔ ﺗﺠّﻠ ِ‬ ‫اﻟﺤﻴﻮ ُة اﻟﻌﺮﻓﺎﻧﻴ ُﺔ اَى ﻋﺮﻓﺎ ُ‬ ‫ﺑﻠﻘﺎء اﻟّﻠ ِﻪ ﻓﻰ ﻣﻈﺎه ِﺮ اﻣﺮﻩ و هﺬﻩ هﻰ اﻟﺤﻴﻮ ُة اﻟﻄﻴّﺒ ُﺔ اﻟﺒﺎﻗﻴ ُﺔ اﻟﺪاﺋﻤ ُﺔ اﻟّﺘﻰ ﻣَﻦ‬ ‫ن ﺑﺎﻗﻴًﺎ ﺑﺒﻘﺎء َر ّﺑ ِﻪ و داﺋﻤًﺎ ﺑﺪوا ِم ﺑﺎرﺋِﻪ و اﻟﺤﻴﻮ ُة‬ ‫ت اﺑﺪًا و ﻳﮑﻮ ُ‬ ‫ﻳُﺤﻴﻰ ﺑﻪ َﻟﻦْ ﻳﻤﻮ َ‬ ‫ﻞ‬ ‫ل ﻣِﻦ ﻋﻨ ِﺪ اﻟّﻠ ِﻪ " ﮐ ﱡ‬ ‫ﺴ ِﺪ اﻟﻌﻨﺼّﺮﻳ ِﺔ ﻳﻨﻔُﺪ ﺑﻤﺎ ﻧﺰ َ‬ ‫ﺠَ‬ ‫اﻻوّﻟْﻴّ ُﺔ اﻟّﺘﻰ ﮐﺎﻧﺖ ﻣﺘ َﻌﻠّﻘ ًﺔ ﺑﺎﻟ َ‬ ‫ل‬ ‫ﺲ ذاﺋﻘ ُﺔ اﻟﻤﻮت " و اﻟﺤﻴﻮ ُة اﻟﺜﺎﻧﻮﻳّ ُﺔ اﻟّﺘﻰ ﮐﺎﻧﺖْ ﻣِﻦ اﻟﻤﻌﺮ َﻓ ِﺔ ﻣﺎ ﺗﻨﻔﺪ ﮐﻤﺎ ﻧﺰ َ‬ ‫ﻧﻔ ٍ‬ ‫ﻣِﻦ ﻗﺒﻞ ﻓﻠﻨﺤﻴﻴﻨﻪ ﺣﻴﻮة ﻃﻴّﺒ ًﺔ و ﻓﻰ ﻣﻘﺎ ٍم اﺧﺮى ﻓﻰ ذﮐ ِﺮ اﻟﺸﻬﺪا ِء َﺑﻞْ اﺣﻴﺎءٌ ﻋﻨ َﺪ‬

‫ﮏ‬ ‫ﻰ ﻓﻰ اﻟﺪّارﻳﻦ و ﺑﻤﺜﻞ ﺗﻠ َ‬ ‫ﻦﺣﱞ‬ ‫ن و ﻣﺎ ور َد ﻓﻰ اﻻﺧﺒﺎ ِر اَﻟﻤﻮء ِﻣ ُ‬ ‫ر ِّﺑﻬِﻢ ﻳُﺮزﻗﻮ َ‬ ‫ت ﮐﺜﻴﺮٌ ﻓﻰ ُﮐﺘُﺐ اﻟّﻠ ِﻪ و ﻣﻈﺎه ِﺮ ﻋَﺪﻟِﻪ و ِاﻧّﺎ ﻣﺎ اردﻧﺎ ذﮐﺮهﺎ ِﻟﻼِﺧﺘِﺼﺎ ِر و‬ ‫اﻟﮑﻠﻤﺎ ِ‬ ‫ﮎ‬ ‫ﮎ ﺛ َﻢ اﻗﺒﻞ اِﻟﯽ ﻣﻮﻻ َ‬ ‫ﮏ اِذًا ﻳﺎ اﺧﻰ َﻓ َﺎﻋْ ِﺮضْ ﻋﻦ هَﻮا َ‬ ‫ﮏ ﻓﻴﻤﺎ اردﻧﺎ ﻟ َ‬ ‫اﮐﺘَﻔﻴﻨﺎ ﺑﺬﻟ َ‬ ‫ﻞ اﻟﻨﺠﺎ ِة ﻣِﻦ‬ ‫ﺐ اﻟﺤﻴﻮ ِة ﻓﻰ ﻇ ﱢ‬ ‫ﻞ ﻓﻰ ﻗﻄ ِ‬ ‫ن اﻟ ُﻬﻬُﻢ هَﻮﻳﻬُﻢ ﻟِﺘﺪﺧ َ‬ ‫ﻦ ﮐﺎ َ‬ ‫و ﻻ ﺗﺘّﺒﻊ اﻟّﺬﻳ َ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻨﻬُﻢ اﻟﻴَﻮم اَﻋ َﺮﺿُﻮا ﻋﻦ ر ﱢﺑﻬِﻢ اﻣﻮاتٌ و ﻟﻮ‬ ‫ت ﻟِﺎ ﱠ‬ ‫ﻰ اﻻﺳﻤﺎ ِء و اﻟﺼﻔﺎ ِ‬ ‫ﻣﺮ ّﺑ ِ‬ ‫ح‬ ‫ن ﮐﻤّﺎ ﺻ ﱠﺮ َ‬ ‫ن و ﻋﻤﻴﺎءٌ و ﻟﻮ ﻳﺸﻬﺪو َ‬ ‫ض و ﺻﻤّﺎ ُء و ﻟﻮ ﻳﺴﻤﻌﻮ َ‬ ‫ﻋﻠَﻰ اﻻر ِ‬ ‫ن َ‬ ‫ﻳﻤﺸﻮ َ‬ ‫ن‬ ‫ن ﺑِﻬﺎ و َﻟﻬُﻢ اﻋﻴﻦٌ ﻻ ﻳُﺒﺼِﺮو َ‬ ‫ﻦ " و َﻟﻬُﻢ ﻗﻠﻮبٌ ﻻ ﻳﻔﻘﻬﻮ َ‬ ‫ﮏ ﻳﻮ ِم اﻟﺪّﻳ ِ‬ ‫ﮏ ﻣﺎﻟ ُ‬ ‫ﺑﺬِﻟ َ‬ ‫ف هﺎ ٍر اَو ﻓﻰ ﺷﻔﺎ ﺣُﻔﺮ ٍة ﻣﻦ‬ ‫ﺟ ُﺮ ِ‬ ‫ن ﻋَﻠﻰ ﺷﻔﺎ ُ‬ ‫ل َﺑﻞْ ِا ّﻧﻬُﻢ ﻳﻤﺸﻮ َ‬ ‫ﺧ ِﺮ اﻟﻘﻮ ِ‬ ‫ﺑﻬﺎ " اﻟﯽ ﺁ ِ‬ ‫ف‬ ‫ج اﻟﺰّﺧﺎ ِر و ﮐﺎﻧﻮا ﻓﻰ زَﺧﺎ ِر ِ‬ ‫اﻟﻨّﺎ ِر ﻟَﻢ ﻳﮑﻦْ َﻟﻬُﻢ ﻧﺼﻴﺐٌ ﻣِﻦ هﺬا اﻟﺒﺤ ِﺮ اﻟﻤﺘﻤ ّﻮ ِ‬ ‫ﻞ‬ ‫ل ﻣِﻦ ﻗﺒ ُ‬ ‫ﮏ ﻓﻴﻬﺬَا اﻟﻤﻘﺎ ِم ﻓﻰ ذﮐ ِﺮ اﻟﺤﻴﻮ ِة ﻣﺎ ُﻧ ّﺰ َ‬ ‫اَﻗﻮاِﻟﻬِﻢ ﻳﻠﻌَﺒﻮن و ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻧُﻠﻘﻰ ﻋﻠﻴ َ‬ ‫ﺲ‬ ‫ﺲ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺠﻮا ِر اﻟﺨﻨ ﱢ‬ ‫ﻖ اﻟﻘﻔ ِ‬ ‫ﮏ ﻋَﻦ ﺿﻴ ِ‬ ‫ﺼ َ‬ ‫ت اﻟﻨّﻔﺲ و ﻳﺨّﻠ َ‬ ‫ﮏ ﻋَﻦ اﺷﺎرا ِ‬ ‫ﻟِﻴﻘّﻠ ﱠﺒ َ‬ ‫ن ﻣﻴﺘًﺎ‬ ‫ﻖ "َا َو ﻣَﻦ ﮐﺎ َ‬ ‫ل و ﻗﻮُﻟ ُﻪ اﻟﺤ ِ‬ ‫ﻦ ﻗﺎ َ‬ ‫ﻦ اﻟﻤﻬﺘﺪﻳ َ‬ ‫ض َﻟ ِﻤ َ‬ ‫ت اﻻر ِ‬ ‫ن ﻓﻰ ﻇﻠﻤﺎ ِ‬ ‫و ﺗﮑﻮ َ‬ ‫ج‬ ‫ت ﻟﻴﺲ ﺑﺨﺎر ِ‬ ‫ﻰ اﻟﻈﻠﻤﺎ ِ‬ ‫س َﮐﻤَﻦ ﻣﺜﻠُﻪ ﻓ ِ‬ ‫ﻰ اﻟﻨﺎ ِ‬ ‫ﻓَﺎﺣﻴﻴﻨﺎﻩ و ﺟﻌﻠﻨﺎ َﻟ ُﻪ ﻧﻮرًا ﻳَﻤﺸﻰ ﺑ ِﻪ ﻓ ِ‬ ‫ﻣﻨﻬﺎ" هﺬ ِﻩ ﺁﻻﻳ ُﺔ ُﻧﺰّﻟﺖ ﻓﻰ ﺷﺄ ِ‬ ‫ل و ﮐﻔﺮ اﻟﺜﺎﻧﻰ‬ ‫ﻦ اﻻوّ ُ‬ ‫ﻞ ﻟﻤّﺎ ﺁﻣ َ‬ ‫ن اﻟﺤﻤﺰ ِة و اَﺑﻮ ﺟﻬ ِ‬ ‫ﮏ اﺳ َﺘﻬَﺰءُوا اَﮐﺜﺮ اﻟﻌﻠﻤﺎ ِء و ﻣﻦ ﻋﻠﻤﺎ ِء اﻟﺠﺎهﻠ ّﻴ ِﺔ و ﺗﺒَﻠ َﺒﻠُﻮا و ﺗﻬ َﺰﻟُﻮا و‬ ‫و ﺑﺬِﻟ َ‬ ‫ﮏ‬ ‫ﻞ ذﻟ َ‬ ‫ﻒ رﺟ َﻊ ِاﻟَﻰ اﻟﺤﻴﻮ ِة اﻻُﻟﻰ و ﺑﻤﺜ ِ‬ ‫ت اﻟﺤﻤﺰ ُة و ﮐﻴ َ‬ ‫ﻒ ﻣﺎ َ‬ ‫ﺗﺼﺎﺣُﻮا و ﻗﺎﻟُﻮا ﮐﻴ َ‬ ‫ت ﻗﻠﻮﺑًﺎ ﺻﺎﻓﻴ ًﺔ‬ ‫ﺖ وﺟﺪ ُ‬ ‫ن ﻓﻴﺎ ﻟﻴ َ‬ ‫ت اﻟﻠّﻪ ﺗﺘﻔ ّﺮﺳُﻮ َ‬ ‫ب ﻟَﻮ اﻧﺘُﻢ ﻓﻰ ﺁﻳﺎ ِ‬ ‫ﮐﺜﻴﺮٌ ﻓﻰ اﻟﮑﺘﺎ ِ‬ ‫ن ﻓﻰ اﻟﻬﻮا ِء ﮐﻤﺎ‬ ‫ﻋﻠَﻤﻨّﻰ رﺑّﻰ ﻟﻴﻄﻴﺮ ﱠ‬ ‫ِﻻُﻟﻘﻰ ﻋﻠﻴﻬِﻢ رﺷﺤًﺎ ﻣِﻦ اﺑﺤ ِﺮ اﻟﻌﻠ ِﻢ اﻟّﺬى َ‬ ‫ب و‬ ‫ﻋﻠَﻰ اﻟﻤﺎ ِء ﮐﻤﺎ ﻳﺮﮐﻀﻮن ﻋﻠَﻰ اﻟﺘﺮا ِ‬ ‫ﻦ َ‬ ‫ن ﻋﻠﯽ اﻻرض و ﻳﺮﮐﻀ ﱠ‬ ‫ﻳﻤﺸﻮ َ‬ ‫ن ﻋﻠَﻰ‬ ‫ﻦ ﻣﺎﺟﺎ َء اﻻذ ُ‬ ‫ﻳﺎﺧﺬُوا اَرواﺣﻬُﻢ ﺑﺎَﻳﺪﻳﻬﻢ و ﻳﻔﺪوهﺎ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ ﺑﺎ ِر ِﺋﻬِﻢ و ﻟﮑ ﱠ‬ ‫ن هﺬَا اﻟﺴ ُﺮ ﻣﺨﺰوﻧًﺎ ﻓﻰ ﮐﻨﻮ ِز اﻟﻘﺪر ِة‬ ‫ﻰ و ﻟَﻢ ﻳﺰل ﮐﺎ َ‬ ‫ﻄِ‬ ‫اﻟﻘﻀﺎ ِء ﻓﻰ هﺬا اﻟﺮﻣ ِﺰ اﻟ ُﻤ َﻐ ّ‬ ‫ﺴﻬُﻢ رﺟﺎ َء ﻟِﻬﺬا‬ ‫ن اﻟﻌﺒﺎ ُد اَﻧﻔ َ‬ ‫ﻦ اﻟﻘ ّﻮ ِة ﻟﺌﻠّﺎ ﻳُﻬﻠِﮑﻮ َ‬ ‫و هﺬا اﻟﺮﻣ ُﺰ ﻣﮑﻨﻮﻧًﺎ ﻓﻰ ﺧﺰا ِﺋ ِ‬ ‫ت اﻟﺼﻴﻠﻢ‬ ‫ن ﻓﻰ ﻇﻠﻤﺎ ِ‬ ‫ﻦ ﻳﻤﺸﻮ َ‬ ‫ﮏ اﻟ ِﻘ َﺪ ِم و َﻟﻦْ ﻳﺼَﻠ ُﻪ اﻟﺬﻳ َ‬ ‫اﻟﻤﻘﺎ ِم اﻻﻋﻈ ِﻢ ﻓﻰ ﻣﻤﺎﻟ ِ‬ ‫ﻞ‬ ‫ن اﻟّﻠ ِﻪ ﮐ ﱡ‬ ‫ﮏ ﺑﺎذ ِ‬ ‫ﺢﻟ َ‬ ‫ﻞ اﻟﻤﻘﺎ ِم ﻟِﻴﻮﺿ َ‬ ‫ل ﻳﺎ اَﺧﻰ ﻓﻰ ﮐ ﱢ‬ ‫اﻟﻤﻈﻠ ِﻢ و ﻟَﻘﺪ َﮐﺮّرﻧﺎ اﻟﻘﻮ َ‬ ‫ﺲ‬ ‫ﻦ اﻟّﺬﻳ َﻨﻬُﻢ ﻳَﺨﻮﺿﻮن ﻓﻰ اﻧ ُﻔ ِ‬ ‫ﮏ ﻋِ‬ ‫ﺳﻄِﺮ ﻓﻰ اﻟﺴﻄﻮ ِر و ﻟِﻴﻐﻨﻴ َ‬ ‫اﻻﻣﻮ ِر ﻋﻤّﺎ ُ‬ ‫ﻰ‬ ‫س اﻟﺤ ﱢ‬ ‫ن ﻓﻰ ﻓﺮدو ِ‬ ‫ن ﻓﻰ وادِى اْﻟﮑﺒ ِﺮ و اﻟﻐﺮو ِر و ﻟﺘِﮑﻮ َ‬ ‫اﻟﺪﻳﺠﻮ ِر و ﻳﻤﺸﻮ َ‬ ‫ﻂ‬ ‫ن ﺷﺠﺮة اﻟﺤﻴﻮ ِة ﻗَﺪ ﻏﺮﺳﺖ ﻓﻰ وﺳ ِ‬ ‫ﻦ‪ .‬ﻗُﻞ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻤﻼ ُء ِا ﱠ‬ ‫ﻦ اﻟﺴّﺎﺋﺮﻳ َ‬ ‫ن َﻟ ِﻤ َ‬ ‫اﻟﺤﻴﻮا ِ‬ ‫ن و ﻻ‬ ‫ﻒ اﻧﺘﻢ ﻻ ﺗﺸﻌﺮو َ‬ ‫ت ﮐﻴ َ‬ ‫ﻞ اﻟﺠِﻬﺎ ِ‬ ‫ﻓﺮدوس اﻟّﻠ ِﻪ و ﻳُﻌﻄِﻰ اﻟﺤﻴﻮة ﻋﻦْ ﮐ ﱢ‬ ‫ﮎ ﻣِﻦ ﺟﻮاه ِﺮ اﺳﺮا ِر اﻟﻬﻮّﻳ ِﺔ ﻣِﻦ ه ِﺬ ِﻩ اﻟﻨﻔﺲ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ اﻟﻘﻴﻨﺎ َ‬ ‫ﮎ ﻓﻰ ﮐ ﱢ‬ ‫ن و ﻳﻮء ّﻳ ُﺪ َ‬ ‫ﺗﻌﺮِﻓﻮ َ‬ ‫ﺺ‬ ‫ﺲ ﻗﻤﻴ َ‬ ‫ﮏ ﻟﺘﻠ ِﺒ َ‬ ‫س اﻟﺒَﻘﺂ ِء و اذﮐُﺮ ﻟ َ‬ ‫س ﻓﻰ ﻓﺮدو ِ‬ ‫اﻟﻤﻄﻤﺌ ّﻨ ِﺔ ُﺗ َﻐﻨّﻰ ﺣﻤﺎﻣﺔ اﻟﻘﺪ ِ‬ ‫ﻰ‬ ‫توهِ‬ ‫ﮏ اﻻِﺷﺎرا ِ‬ ‫ت ﻓﻰ ﺗﻠ َ‬ ‫ﻰ اﻟﺸّﺒﻬﺎ ِ‬ ‫ﮏ ﻋﻦ رَﻣ ِ‬ ‫ﻈ َ‬ ‫اﻟﺠﺪﻳ ِﺪ ﻣِﻦ ُزﺑُﺮ اﻟﺤﺪﻳ ِﺪ ﻟﻴﺤﻔ َ‬

‫ن‬ ‫ت اﻟّﻠ ِﻪ ﻟِﺎ ﱠ‬ ‫ﻞ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮ ِ‬ ‫ح َﻟﻦْ ﻳﻘ ِﺪ َر اَن ﻳﺪﺧ َ‬ ‫ن َﻣﻦْ ﻟَﻢ ﻳﻠﺪ ﻣِﻦ اﻟﻤﺎ ِء و اﻟﺮو ِ‬ ‫هﺬ ِﻩ " ا ﱠ‬ ‫ﻦ ﻣِﻦ‬ ‫ح ﻓﻼ َﺗﺘَﻌﺠّﺒ ﱠ‬ ‫ﻦ اﻟﺮوح ﻓﻬ َﻮ اﻟﺮّو ُ‬ ‫ﻦ اﻟﺠﺴ ِﺪ ﺟﺴﺪٌ ُه َﻮ و اﻟﻤﻮﻟﻮ َد ِﻣ َ‬ ‫اﻟﻤﻮﻟﻮ َد ِﻣ َ‬ ‫ﻃﻴّﺮ اِﻟﯽ ﺷﺠﺮ ِة اﻻِﻟﻬﻰ َو ﺧُﺬ‬ ‫ﮑﻢْ ﺑ َﺎنْ ﺗﻮَﻟﺪوا ﻣﺮ ًة اُﺧﺮى " اذًا َ‬ ‫ﻗَﻮﻟﻰ ِاﻧّﻪ ﻳﻨﺒﻐﻰ َﻟ ُ‬ ‫ﻂ ﻋَﻨﻬﺎ و ﮐُﻦ ﻟَﻬﺎ ﺣﺎﻓﻆٌ اﻣﻴﻦٌ و ﻓﮑﱢﺮ ﻓﻴﻤﺎ َذﮐَﺮ و اﺣﺪٌ‬ ‫ﺳ ِﻘ َ‬ ‫ﻣِﻦ ﺛﻤﺮاﺗِﻬﺎ ﺛ َﻢ اﻟﻘُﻂ ﻋﻤّﺎ ُ‬ ‫ت‬ ‫ت ﻣﻘﻨّﻌ ٍﺔ و رﻣﻮزا ٍ‬ ‫ح ﺑِﻤﻦ ﻳﺄﺗﻰ ﺑﻌﺪَﻩ ﺑِﺎﺷﺎرا ٍ‬ ‫ﺸ ُﺮ اﻻروا َ‬ ‫ﻦ اﻟّﺬى ﻳﺒ ّ‬ ‫ﻣِﻦ اﻻﻧﺒﻴﺎ ِء ﺣﻴ َ‬ ‫ب‬ ‫ف ﮐﻠﻤﺎ ِﺗﻬِﻢ ِاﻟّﺎ اوﻟ ُﻮ اﻻَﻟﺒﺎ ِ‬ ‫ﻦ ِﺑﺎَن ﻻ ﻳﻌْ ِﺮ َ‬ ‫ﻦ اﻟﻘﻮل ﻟﺘﻮ ِﻗ َ‬ ‫ن اﻟﺠَﻬ ِﺮ ِﻣ َ‬ ‫ُﻣ َﻐﻄﱠﺌ ٍﺔ ﻣِﻦ دو ِ‬ ‫ل " ﮐﺎﻧﺖ ﻋﻴﻨَﺘﺎﻩ َﮐﻠَﻬﻴ ِ‬ ‫ج‬ ‫ن ﻳﺨﺮ ُ‬ ‫س و ﮐﺎ َ‬ ‫ﺐ اﻟﻨﺎ ِر و ﮐﺎﻧﺖ رِﺟﻼ ُﻩ ﮐﺎﻟﻨﱡﺤﺎ ِ‬ ‫اِﻟﯽ َانْ ﻗﺎ ِ‬ ‫ﻰ‬ ‫ت و ﻓﻰ اﻟﻈّﺎهﺮ ﻟﻮ ﻳﺠﺌ ُ‬ ‫ﻒ ﻳﻔﺴّﺮ هﺬ ِﻩ اﻟﮑﻠﻤﺎ ِ‬ ‫ِﻣﻦْ ﻓ ِﻤ ِﻪ ﺳﻴﻒٌ ذاﻓﻤﻴﻦ " ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﮐﻴ َ‬ ‫ﻒ ﻳﺴﺘﺎﻧُﺲ ﺑﻪ اﺣﺪٌ ﺑﻞ ﻟﻤّﺎ ﻳﻈﻬُﺮ ﻓﻰ‬ ‫ن و ﮐﻴ َ‬ ‫ت ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﺑﺎﻧﺴﺎ ٍ‬ ‫ﮏ اﻟﻌﻼﻣﺎ ِ‬ ‫اﺣﺪٌ ﺑﺘِﻠ َ‬ ‫ﮏ ﻟﻮ ﺗﻔﮑُﺮ‬ ‫ﻞ ﻣﺪﻳﻨ ٍﺔ اُﺧﺮى و ﻻ ﻳﻘﺮﺑُﻮا ﺑﻪ اﺣﺪٌ اﺑﺪًا و ﻣ َﻊ ا ّﻧ َ‬ ‫ن ﻣﻨ ُﻪ اه ُ‬ ‫ﻣﺪﻳﻨ ٍﺔ ﻳﻔﺮّو َ‬ ‫ﺚ ﻋﺮﺟﺖْ‬ ‫ت ﻟَﺘﺠﺪُهﺎ ﻋﻠﻰ ﻏﺎﻳ ِﺔ اﻟﻔﺼﺎﺣ ِﺔ و ﻧﻬﺎﻳ ِﺔ اﻟﺒﻼﻏ ِﺔ ﺑﺤﻴ ُ‬ ‫ﻓﻰ هﺬﻩ اﻟﻌﺒﺎرا ِ‬ ‫ﻏ ِﺔ ﻣﻨﻬﺎ‬ ‫س اﻟﺒﻼ َ‬ ‫ن ﺷﻤﻮ َ‬ ‫ن ﮐﺎ ﱠ‬ ‫ن و وﺻﻠﺖْ اﻟﯽ ﻣﻨﺘﻬﻰ ﻣﻘﺎ ِم اﻟﺘّﺒﻴﺎ ِ‬ ‫اﻟﯽ ﻏﺎﻳ ِﺔ اﻟﺒﻴﺎ ِ‬ ‫ﻇﻬَﺮت و اﻧﺠَﻢ اﻟﻔﺼﺎﺣ ِﺔ ﻋﻨﻬﺎ ﺑﺰﻏﺖ و ﻻﺣﺖ اذًا ﻓﺎﻋﺮِف هﺆﻻ ِء اﻟﺤﻤﺮا َء ﻣِﻦ‬ ‫َ‬ ‫نو‬ ‫ﮏ اﻻﻧﺴﺎ ِ‬ ‫ن ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎ ِم ﻳﻨﺘﻈﺮون ﻣﺠﺌﻴﻰ ﺗﻠ َ‬ ‫ﻦ ﻳﮑﻮﻧﻮ َ‬ ‫اﻣ ِﻢ اﻟﻤﺎﺿﻴﺔ و اﻟّﺬﻳ َ‬ ‫ﺲ ﻋﻠﯽ هﺬ ِﻩ اﻟﺼﻮر ِة اﻟﻤﺬﮐﻮر ِة ﻟﻦ ﻳﻮ ِﻣﻨُﻮا ﺑﻪ اﺑﺪًا و ﻟﻤّﺎ ﻣﺎ‬ ‫ﻟﻮ ﻻ ﺗﺠﺌُﻰ هﺬ ِﻩ ااﻟﻨﻔ ُ‬ ‫ﺲ اﻟﻤﺸﺮﮐ ِﺔ‬ ‫ﮑﻔَﺮ ِة ﻣِﻦ اﻧﻔ ِ‬ ‫ﻳﺠﺌُﻰ هﺬﻩ اﺑﺪا ا ّﻧﻬُﻢ َﻟﻦْ ﻳﻮءﻣِﻨﻮا اﺑﺪًا هﺬا ﻣﺒﻠ ُﻎ هﺆﻻ ِء اﻟ َ‬ ‫ن‬ ‫ﻒ ﻳﻌﺮﻓﻮ َ‬ ‫ت ﻓﮑﻴ َ‬ ‫ت و اﻇﻬﺮ اﻟﻈّﺎهﺮﻳّﺎ ِ‬ ‫ن ﻣﺎ ه َﻮ َاﺑْ َﺪ ُﻩ اﻟﺒﺪﻳﻬﻴّﺎ ِ‬ ‫ﻦ ﻣﺎ ﻳﻌﺮِﻓﻮ َ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳ َ‬ ‫و ِا ّ‬ ‫ل اﻻﻟﻬﻴّﺔ و ﺟﻮاهﺮ اﺳﺮا ِر ﺣﮑﻤ ِﺔ اﻟﺼّﻤﺪاﻧ ّﻴ ِﺔ و اﻧّﻰ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ اُﻓﺴﱡﺮ‬ ‫ﺾ اﺻﻮ ِ‬ ‫ﻏﻮاﻣ َ‬ ‫ن ﻓﻴﻬﺎ ﻣﻦ‬ ‫ف اﻻﺳﺮا َر و ﺗﮑﻮ َ‬ ‫ﻞ اﻻﺧﺘﺼﺎ ِر ِﻟﺘﻌﺮ َ‬ ‫ﮏ هﺬَا اﻟﮑﻼ َم ﻋﻠﻰ ﺳﺒﻴ ِ‬ ‫ﻟ َ‬ ‫ف ﻓﻰ هﺬا‬ ‫ن ﻣﻦْ اهﻞ اﻻﻧﺼﺎ ِ‬ ‫ﮏ ﻟِﺘﮑﻮ َ‬ ‫ﻦ ﻓﺎﻋﻠﻢ ﺛﻢ اَﻧﺼﻒ ﻓﻴﻤﺎ ﻧُﻠﻘﻰ اﻟﻴ َ‬ ‫اﻟﻌﺎرﻓﻴ َ‬ ‫ﻦ‬ ‫ل ﻓﻰ ﻣﻴﺎدﻳ ِ‬ ‫ن ﻣﻦ ﺗﮑّﻠ َﻢ ﺑﻬﺬِا اﻟﻤﻘﺎ ِ‬ ‫ﻦ ﻳَﺪى اﻟّﻠ ِﻪ ﻣﺬﮐﻮرًا‪ .‬ﻓَﺎﻋْﻠﻢ ﺑﺎ ﱠ‬ ‫ف ﺑﻴ َ‬ ‫اﻟﻤﺼﺎ ِ‬ ‫ﻞ‬ ‫ف ﻣﻦ ﻳﺎءﺗﻰ ﺑﺎﺿﻤﺎ ٍر و اﻟﻐﺎز ﻟﺌﻠّﺎ ﻳﻄّﻠﻊ ﻋﻠﻴ ِﻪ اه ُ‬ ‫ل ارا َد َانْ ﻳﺬﮐَﺮ اوﺻﺎ َ‬ ‫اﻟﺠﻼ ِ‬ ‫ﺐ اﻟﻨّﺎ ِر ﻣﺎ ارا َد اﻟّﺎﺣﺪّة ﺑﺼ ِﺮ َﻣﻦْ ﻳﺎءﺗﻰ و ﻗﻮّة‬ ‫اﻟﻤﺠﺎز ﻓﺎﻣّﺎ ﻗﻮﻟ ُﻪ ﮐﺎﻧﺖ ﻋﻴﻨﺘﺎ ُﻩ ﮐﻠﻬﻴ ِ‬ ‫ت و اﻟﺴّﺒﺤﺎت و ﺑﻬﺎ ﻳﻌﺮف اﺳﺮار‬ ‫ﻞ اﻟﺤﺠﺒﺎ ِ‬ ‫ق ﮐﱠ‬ ‫ﺚ ﺑﻌﻴﻨﺘﺎ ُﻩ ﻳﺤ ِﺮ ُ‬ ‫ﺑﺼﻴﺮﺗ ِﻪ ﺑﺤﻴ ُ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻦ اﻟﺠﺤﻴﻢ ﻋ ِ‬ ‫ﻖ ﻓﻰ وﺟﻮهﻬِﻢ ﻗﺘﺮﻩ ﻣ َ‬ ‫ﻦ ﺗﺮه ُ‬ ‫اﻟﻘﺪﻣ ّﻴ ِﺔ ﻓﻰ ﻋﻮاﻟﻢ اﻟﻤﻠﮑﻴ ِﺔ و ﻳﻤﻴّ ُﺰ اﻟّﺬﻳ َ‬ ‫ﻦ ﺗﻌﺮفْ وﺟﻮهﻬُﻢ ﻧﻀﺮة اﻟﻨﻌﻴ ِﻢ و ﻟﻮ ﻟَﻢ ﻳﮑﻦْ ﻋﻴﻨﺘﺎ ُﻩ ﻣﻦ ﻧﺎ ِر اﻟّﻠ ِﻪ اﻟﻤﻮﻗﺪ ِة‬ ‫اﻟﺬﻳ َ‬ ‫ﻆ ﺁﻳﺎت اﻟّﻠ ِﻪ ﻓﻰ‬ ‫س و ﻳﻼﺣ ُ‬ ‫ﻦ اﻳﺪى اﻟﻨﺎ ِ‬ ‫ن ﺑﻴ َ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﮐﺎ َ‬ ‫توﮐّ‬ ‫ق اﻟﺤﺠﺒﺎ ِ‬ ‫ﻒ ﻳﺤﺮ ُ‬ ‫ﮐﻴ َ‬ ‫ﮏ‬ ‫ت اﻻَﺳﻤﺎ ِء و ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺷﻴﺎ ِء و ﻳﺸﻬ ُﺪ اﻻﺷﻴﺎ َء ﺑﻌﻴﻦ اﻟّﻠ ِﻪ اﻟﻨﺎﻇﺮة و ﮐﺬﻟ َ‬ ‫ﺟﺒﺮو ِ‬ ‫ﺣ ﱡﺮ ﻣﻦ هﺬﻩ اﻟﻨﺎ ِر‬ ‫ى ﻧﺎ ٍر ا ّ‬ ‫ت اﻟّﻠ ِﻪ ﻣﻮﻗﻨًﺎ و ا ﱡ‬ ‫ﺟﻌﻠﻨﺎ اﻟﻴﻮم ﺑﺼ َﺮ ُﻩ ﺣﺪﻳﺪًا ِانْ اﻧﺘﻢ ﺑﺂﻳﺎ ِ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ اﺣﺘَﺠﺒُﻮا ﺑ ِﻪ اﻟﻌﺒﺎ ُد ﻓﻰ اراﺿِﻰ‬ ‫ق ﺑِﻬﺎ ﮐ ﱠ‬ ‫اﻟﺘّﻰ ﺗﺠﻠّﻰ ﻓﻰ ﻃﻮر ﻋَﻴﻨﺘِﻪ و ﺣﺮ َ‬ ‫ح اﻟﺴّﺪا ِد ﻣﻦ اﺳﺮا ِر اﻟﻤﺒﺪ ِء َو اﻟﻤﻌﺎ ِد اِﻟﯽ‬ ‫ن اﻟﻠّﻪ ﻋﻤّﺎ ﻇﻬ َﺮ ﻓﻰ اﻟﻮا ِ‬ ‫اﻻﻳﺠﺎ ِد ﻓﺴﺒﺤﺎ َ‬

‫ن و ﻗﻮﻟُﻪ " ﮐﺎﻧﺖْ رِﺟﻼ ُﻩ‬ ‫ﻳﻮ ِم اﻟّﺬى ﻓﻴ ِﻪ ﻳﻨﺎ ِد اﻟﻤﻨﺎ ُد و اذًا اﻧّﺎ ﮐﻞٌ اِﻟﯽ اﻟّﻠ ِﻪ ﻟَﻤﻨﻘﻠِﺒﻮ َ‬ ‫ﻦ اﻟّﺬى ﻳﺴﻤ ُﻊ ﻧﺪا َء اﷲ " ﻓﺎﺳّﺘﻘﻢ ﮐﻤﺎ‬ ‫ﮏ اﻟّﺎ اﺳﺘﻘﺎﻣَﺘﻪ ﺣﻴ َ‬ ‫س " ﻣﺎ اَرا َد ﺑﺬﻟ َ‬ ‫ﮐَﺎﻟﻨُﺤﺎ ِ‬ ‫ﺚ ﻟﻮ ﻳُﻨﮑﺮو ُﻩ‬ ‫ط ﻗﺪر ِة اﻟّﻠ ِﻪ ﻳﺤﻴ ُ‬ ‫اُﻣﺮت " ﻟِﻴﺴﺘﻘﻴ َﻢ ﻋﻠﻰ اﻣ ِﺮ اﻟّﻠ ِﻪ و ﻳﻘﻴﻢ ﻋﻠﻰ ﺻﺮا ِ‬ ‫ل ﻗَﺪ ﻣﺎ ُﻩ ﻋﻦ اﻟﺘﺒﻠﻴ ِﻎ و ﻣﺎ ﻳﻔﱡﺮ ﻋﻤّﺎ اﻣ َﺮ ُﻩ‬ ‫ض ﻣﺎ ﺗﺰ ُ‬ ‫ت و اﻻر ِ‬ ‫ﻞ ﻣَﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮا ِ‬ ‫ﮐُ‬ ‫ﻞ اﻟﺸّﺎﻣﺨ ِﺔ و ﻳﮑﻮن‬ ‫ل اﻟﺒﺎذﺧ ِﺔ و اﻟﻘﻠ ِ‬ ‫ن ِرﺟْﻼ ُﻩ ﮐﺎﻟﺠﺒﺎ ِ‬ ‫اﻟّﻠ ُﻪ ﻓﻰ اﻟﺘﺸﺮﻳ ِﻊ و ﻳﮑﻮ ُ‬ ‫ﻣﺴﺘﺤﮑﻤًﺎ ﻓﻰ ﻃﺎﻋ ِﺔ اﻟّﻠ ِﻪ و ﻗﻴّﻮﻣًﺎ ﻓﻰ اِﻇﻬﺎ ِر اﻣﺮِﻩ و اِﺑﺮاز ﮐﻠﻤﺘِﻪ و ﻻ ﻳﺮدﱡ ُﻩ ﻣﻨ ُﻊ‬ ‫ض و ﻻ ﻳﻨﺪ ُﻣ ُﻪ اﻧﮑﺎ ُر ﮐﺎﻓ ٍﺮ و ﮐﻠّﻤﺎ ﻳﺸﻬ ُﺪ ﻣِﻦ اﻻﻧﮑﺎ ِر و‬ ‫ﻣﺎﻧ ٍﻊ و ﻻ ﻳﺼﺪﱡ ُﻩ ﻧﻬﻰ ﻣﻌﺮ ٍ‬ ‫ق ﻓﻰ ﻗﻠﺒﻪ و ﻳﮑﺜ ُﺮ‬ ‫اﻟﺒﻐﻀﺎ ِء و اﻟﮑﻔ ِﺮ و اﻟﻔﺤﺸﺎ ِء ﻳﺰدا ُد ﻓﻰ ﻣﺤﺒّﺔ اﻟﻠّﻪ و ﻳﺰﻳ ُﺪ اﻟﺸّﻮ ُ‬ ‫ض ﻧﺤﺎﺳ ًﺎ اﺣﮑﻢ‬ ‫ت ﻓﻰ اﻻر ِ‬ ‫ح اﻟﻌﺸﻖ ﻓﻰ ﺻﺪ ِر ِﻩ هﻞْ ﺷﻬﺪ َ‬ ‫اﻟﻮﻟُﻪ ﻓﻰ ﻓﻮءا ِد ِﻩ و ﻳﻨﻮ ُ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ هﺬا ﻟِﺎﻧّ ُﻪ ﻳﻘﻮ ُم ﺑﺮ ﺟﻼ ُﻩ ﻓﻰ‬ ‫ﮏ او ﺣﺪﻳﺪًا اﺷ ﱠﺪ ﻣِﻦ ذﻟ َ‬ ‫ﻣِﻦ ذﻟ َ‬ ‫ﮏ اوﺟﺒﻞ اﺳﮑ َ‬ ‫ﻞ اﻟﻌﺒﺎ ِد‬ ‫ف ﻓﻌ َ‬ ‫ﺖ ﺗﻌﺮ ُ‬ ‫ف ﻣِﻦ اﺣ ٍﺪ‪ .‬ﻣ َﻊ ﻣﺎ اﻧ َ‬ ‫ض و ﻻ ﻳﺨﺎ ُ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻋﻠﯽ اﻻر ِ‬ ‫ﻣﻘﺎ َﺑَﻠ ِﺔ ﮐ ِ‬ ‫ﻦ‬ ‫ن اﻟﻠّﻪ ﻣﺴﮑﻨﻪ و ﻣﺒﻌﺜﻪ و اﻧّﻪ ه َﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻳﺸﺎ ُء و اﻧ ُﻪ ه َﻮ اﻟﻤﻬﻴﻤ ُ‬ ‫ﻓﺴﺒﺤﺎ َ‬ ‫ن اﻟﺴّﻴ َ‬ ‫ج ﻣﻦ ﻓﻤ ِﻪ ﺳﻴﻒٌ ذا ﻓﻤﻴْﻦ ﻓﺎﻋﻠﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫ن‬ ‫ﻒ ﻟﻤّﺎ ﮐﺎ َ‬ ‫ن ﻳﺨﺮ ُ‬ ‫اﻟﻘﻴّﻮ ُم و اﻣّﺎ ﻗﻮﻟ ُﻪ و ﮐﺎ َ‬ ‫ﻦ اﻟﻤﻮءﻣِﻦ و‬ ‫ﻞ ﺑﻴ َ‬ ‫ج ﻣﺎ ﻳﻔﺼ ُ‬ ‫ﻞ َو ﻣِﻦ ﻓ ِﻢ اﻻﻧﺒﻴﺎ ِء و اﻻوﻟﻴﺎ ِء ﻳﺨﺮ ُ‬ ‫ﺁﻟ َﺔ اﻟﻘﻄ ِﻊ و اﻟﻔﺼ ِ‬ ‫ﮏ اﻟّﺎ‬ ‫ﺳﻤّﻰ ﺑﻬﺬا و اﻧّ ُﻪ ﻣﺎ ارا َد ﺑﺬﻟ َ‬ ‫ب ﻟﺬّا ُ‬ ‫ﺐ و اﻟﻤﺤﺒﻮ ِ‬ ‫ﻦ اﻟﻤﺤ ﱢ‬ ‫اﻟﮑﺎﻓ ِﺮ و ﻳﻘﻄﻊ ﺑﻴ َ‬ ‫ﻦ اﻟّﺬى ﻳﺮﻳ ُﺪ انْ‬ ‫ﺲ اﻻزﻟﻴّ ُﺔ ﻓﻰ ﺣﻴ ِ‬ ‫ﻼ ﻧﻘﻄ ُﺔ اﻻوّﻟﻴ ُﺔ و اﻟﺸّﻤ ُ‬ ‫ﻞ ﻣﺜ ً‬ ‫اﻟﻘﻄ َﻊ و اﻟﻔﺼ َ‬ ‫ﻖ ﺑﺂﻳ ٍﺔ‬ ‫ﻞ ﺑﻴ َﻨﻬُﻢ ﻟﻴﻨﻄ ُ‬ ‫ﺳﻬِﻢ و ﻳﻔﺼ ُ‬ ‫ﻖ ﺑﺎذن اﻟﻠّﻪ و ﻳﺒﻌ َﺜﻬُﻢ ﻣِﻦ ﻣﺮاﻗ ِﺪ ﻧﻔﻮ ِ‬ ‫ﻳﺤﺸﺮ اﻟﺨﻼﻳ َ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻳﻮﻣﺌ ٍﺬ اﻟﯽ ﻳﻮم اﻟﻘﻴﻤ ِﺔ و‬ ‫ﻖ و اﻟﺒﺎﻃ ِ‬ ‫ﻦ اﻟﺤ ِ‬ ‫ﻣﻦ ﻋﻨ ِﺪ اﻟّﻠ ِﻪ و هﺬ ِﻩ اﻻﻳ ُﺔ ﺗﻔﺼﻞ ﺑﻴ َ‬ ‫ى ﺻﻤﺼﺎ ٍم اﺷﺤﺬ ﻣِﻦ هﺬَا اﻟﺼﻤﺼﺎ ِم‬ ‫ﻒ اﻻﺣﺪﻳ ِﻪ و ا ّ‬ ‫ﻒ اﺣ ﱡﺪ ﻣِﻦ هﺬا اﻟﺴّﻴ ِ‬ ‫ى ﺳﻴ ٍ‬ ‫ا ّ‬ ‫ﻞ اﻟﻨِﺴﺒ ِﺔ و ﺑﺬﻟ َ‬ ‫اﻟﺼّﻤﺪﻳ ِﺔ اﻟّﺬى ﻳﻘﻄ ُﻊ ﮐ ﱠ‬ ‫ﻦ‬ ‫ض و ﺑﻴ َ‬ ‫ﻞ ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻘﺒﻞ و اﻟﻤﻌﺮ ِ‬ ‫ﮏ ﻳﻔﺼ ُ‬ ‫ل ﻋﻠﻴ ِﻪ‬ ‫ن ﻣَﻦ ﺁﻣَﻦ ﺑﻤﺎ ﻧ ﱢﺰ َ‬ ‫ق ﻟِﺎ ﱠ‬ ‫ﻖ و اﻟﻤﻌﺸﻮ ِ‬ ‫ﺖ و اﻟﻌﺎﺷ ِ‬ ‫ﻦ و اﻻخ و اﻻُﺧ ِ‬ ‫ب و اﻻﺑْ ِ‬ ‫اﻻ ِ‬ ‫ﻦ و هﺬَا‬ ‫ﻦ هﺬا اﻟﻤﻮءﻣ ِ‬ ‫ﻞ ﺑﻴ َ‬ ‫ض ﻓﻬﻮ ﮐﺎﻓِﺮء و ﻳﻈﻬُﺮ اﻟﻔﺼ ُ‬ ‫ﻓﻬُﻮ ﻣﻮءﻣﻦٌ و ﻣَﻦ اﻋ َﺮ َ‬ ‫اﻟﮑﺎﻓ ِﺮ ﺑﺤﻴ ُ‬ ‫ﻦ‬ ‫ب و اﻻﺑ ِ‬ ‫ﻻ ِ‬ ‫ﻰاَ‬ ‫ﮏﻓ ِ‬ ‫ﮏ اﺑﺪًا و ﮐﺬﻟ َ‬ ‫ﺚ ﻻ ﻳﻌﺎﺷﺮا و ﻻ ﻳﺠﺘﻤﻌﺎ ﻓﻰ اﻟﻤﻠ ِ‬ ‫ن‬ ‫ﻞ ﺑﻴﻨﻬﻤﺎ و ﻻ ﻳﺠﺎﻧﺴﺎ اﺑﺪًا ﺑﻞ ﺗﺸﻬ ُﺪ ﺑﺎ ﱠ‬ ‫ﻦ ﻟَﻮ ﻳﻮءﻣﻦ و اﻻَب ﻳﻨﮑﺮ ﻳﻔﺼ ُ‬ ‫ن اﻻﺑ َ‬ ‫واﱠ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ذﮐﺮﻧﺎ و ﺑﻴّﻨﺎ و ﻓﺼّﻠﻨﺎ و‬ ‫ﮏ ﻓﺎﻋ ِﺮفْ ﮐ ﱠ‬ ‫ب و ﺑﺎﻟﻌﮑﺲ و ﮐﺬﻟ َ‬ ‫ﻞ اﻻ َ‬ ‫ﻦ ﻳﻘﺘ ُ‬ ‫اﻻﺑ َ‬ ‫ب ﻟَﻮ‬ ‫ﻦ اﻻﺻﻼ ِ‬ ‫ﻒ اﻻﻟﻬﻰ ﻟَﻴﻔﺼﻞ ﺑﻴ َ‬ ‫ن هﺬاﻟﺴﻴ َ‬ ‫ﻦ ﻟَﺘﺸﻬﺪ ﺑﺎ ﱠ‬ ‫ﮏ ﻟَﻮ ﺗﺸﻬ ُﺪ ﺑﻌﻴﻦ اﻟﻴﻘﻴ ِ‬ ‫ا ّﻧ َ‬ ‫ق ﻟَﻮ‬ ‫ﻞ و اﻟﻄّﻼ ِ‬ ‫ﻞ اﻟّﺘﻰ ﺗﻈﻬ ُﺮ ﻓﻰ ﻳﻮ ِم اﻟﻔﺼ ِ‬ ‫ن و هﺬﻩ ﻣِﻦ ﮐﻠﻤ ِﺔ اﻟﻔﺼ ِ‬ ‫اﻧﺘﻢ ﺗﻌﻠﻤﻮ َ‬ ‫ن‬ ‫ﮏ ﻟﺘَﺸﻬ ُﺪ ﺑﺎ ﱠ‬ ‫ق ﻗﻠ َﺒ َ‬ ‫ﮎ و ﺗﺮ ﱡ‬ ‫ق ﺑﺼ َﺮ َ‬ ‫ن ﺑﻞ ﻟﻮ ﺗﺪّ ُ‬ ‫س ﻓﻰ اﻳّﺎ ِم ر ِﺑ ِﻬﻢْ ﻳﺘﺬﮐﺮو َ‬ ‫ﮐﺎﻧﻮا اﻟﻨّﺎ ُ‬ ‫ﻞ ده ٍﺮ و‬ ‫ف اﻟﻈّﺎهﺮﻳ ِﺔ اّﻟﺘﻰ ﺗﻘﺘﻞ اﻟﮑﻔﺎ َر و ﺗﺠﺎه ُﺪ ﻣ َﻊ اﻟ ُﻔﺠّﺎ ِر ﻓﻰ ﮐ ﱢ‬ ‫ﻞ اﻟﺴﻴﻮ ِ‬ ‫ﮐﱠ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ‬ ‫ﮎ ﻟِﺘﺠ َﺪ ﮐ ﱠ‬ ‫ن ﻳَﻈﻬُﺮ ﻣِﻦ هﺬا اﻟﺴﻴﻒ اﻟﺒﺎﻃﻨﻴﺔ اﻵﻟﻬﻴ ِﺔ اذًا ﻓﺎﻓﺘﺢ ﻋﻴﻨﺎ َ‬ ‫زﻣﺎ ٍ‬ ‫ل اﻟﺤﻤ ُﺪ ﻟَﻪ اذ ه َﻮ‬ ‫ﻦ و ﺗﻘﻮ ُ‬ ‫ﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴ َ‬ ‫ﮎ و ﺗﺒﻠ َﻎ اِﻟﯽ ﻣﺎ ﻻ ﻳﺒﻠﻎ اﻟﻴﻪ اﺣﺪٌ ﻣ َ‬ ‫ارﻳﻨﺎ َ‬

‫ﻦ و هﺆﻻ ِء اﻟﻌﺒﺎ ُد ﻟﻤّﺎ ﻣﺎ اﺧﺬوا اﻟﻌﻠ َﻢ ﻣِﻦ ﻣﻌﺪﻧِﻬﺎ و ﻣﺤﻠﱢﻬﺎ و ﻋﻦ‬ ‫ﮏ ﻳﻮ ِم اﻟﺪّﻳ ِ‬ ‫ﻣﺎﻟ ُ‬ ‫ب اﻟﺼﺎﻓﻴ ِﺔ اﻟﺴﺎذﺟ ِﺔ ﻟﺬا‬ ‫ن اﻟّﻠ ِﻪ ﻓﻰ ﻗﻠﻮ ِ‬ ‫ت اﻟﺴﺎﺋ ِﻎ اﻟّﺬى ﻳﺠﺮى ﺑِﺎذ ِ‬ ‫ب اﻟﻔﺮا ِ‬ ‫ﺑﺤ ِﺮ اﻟﻌﺬ ِ‬ ‫ﻦو‬ ‫ﺴﻬِﻢ ﻟَﺴﺎﮐﻨﻴ َ‬ ‫ﻦ اﻧﻔ ِ‬ ‫ﺠﺒُﻮا ﻋﻦ ﻣﺮا ِد اﻟّﻠ ِﻪ ﻓﻰ ﮐﻠﻤﺎﺗﻪ و اﺷﺎراﺗ ِﻪ و ﮐﺎﻧُﻮا ﻓﻰ ﺳﺠ ِ‬ ‫اﺣﺘ َ‬ ‫اﻧّﺎ ﻧﺸﮑﺮ اﻟّﻠ َﻪ ﺑِﻤﺎ اَﺗﺎﻧﺎ ﻣِﻦ ﻓﻀﻠ ِﻪ و ﺟﻌﻠﻨﺎ ﻣﻮﻗﻨًﺎ ﺑﺎﻣﺮِﻩ اﻟّﺬى ﻻ ﻳﻘﻮم َﻣﻌُﻪ‬ ‫ت و اﻻرض و ﻣﻘﺮًا ﺑﻪ ﻳﻮ َم ﻟﻘﺎﺋِﻪ و ﺑﻤﻦ ﻳُﻈ ُﻬ ِﺮ ُﻩ اﻟّﻠ ُﻪ ﻓﻰ ﻗﻴﺎﻣﺔ اﻻُﺧﺮى و‬ ‫اﻟﺴﻤﻮا ُ‬ ‫ن اﻟﻨﻌﻤ ُﺔ ﻣِﻦ ﻋﻨﺪِﻩ ﺑﺎﻟﻐ ًﺔ ﻋَﻠﻴْﻨﺎ و ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻞ ﻇﻬﻮرِﻩ ﻟِﺘﮑﻮ َ‬ ‫ﻦ ﺑﻪ ﻗﺒ َ‬ ‫ﺟﻌﻠﻨﺎ ﻣِﻦ اﻟﻤﻮﻗﻨﻴ َ‬ ‫ﺴﻬُﻢ اِﻟﯽ اﻟّﻠ ِﻪ و‬ ‫ﮏ ﻳﺎ اَﺧﻰ ﻋﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﻳﻨﺴﺒﻮن اﻧﻔ َ‬ ‫ﻦ و ﻟﮑﻦ اَﺷﮑُﻮ اِﻟﻴ َ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴ َ‬ ‫ن اﻟﺨﻤﺮ و‬ ‫س و ﻳﺸﺮﺑﻮ َ‬ ‫ل اﻟﻨﺎ ِ‬ ‫ن اﻣﻮا َ‬ ‫ن اﻟﻔﻮاﺣﺶ و ﻳﺎءﮐﻠﻮ َ‬ ‫ﻣﻈﺎه ِﺮ ﻋﻠﻤ ِﻪ و ﻳﺮﺗﮑﺒﻮ َ‬ ‫ن‬ ‫ﻀﻬُﻢ ﺑﻌﻀًﺎ و ﻳﻔﺘَﺮو َ‬ ‫ن ﺑﻌ ُ‬ ‫ن اﻻﻣﻮال ﺑﻴ َﻨﻬُﻢ و ﻳﻐﺘﺒﻮ َ‬ ‫ن اﻻﻧﻔﺲ و ﻳﺴﺮﻗﻮ َ‬ ‫ﻳﻘﺘﻠﻮ َ‬ ‫ﮏ اِﻟﻴﻨﺎ و ِا ّﻧﻬُﻢ ﻣﺎ‬ ‫ﻞ ذﻟ َ‬ ‫سﮐﱠ‬ ‫ن ﻓﻰ اﮐﺜ ِﺮ اﻗﻮاﻟﻬِﻢ و ﻳﺮﺟ ُﻊ اﻟﻨﺎ ُ‬ ‫ﻋﻠَﻰ اﻟّﻠ ِﻪ و ﻳﮑﺬِﺑﻮ َ‬ ‫ن ﻣﺎ ﻧﻬُﻮا ﻋﻨﻪ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى‬ ‫ن ﻣﺎ َاﻣَﺮهُﻢ اﻟﻠّﻪ و ﻳﺮﺗﮑﺒﻮ َ‬ ‫ﻳﺴﺘﺤﻴﻮن ﻋﻦ اﻟّﻠ ِﻪ و ﻳﺘﺮﮐﻮ َ‬ ‫س ﻣﻦ‬ ‫ع ﻋﻦ وﺟﻮ ِهﻬِﻢ و اﻧﻮا ُر اﻟﻘﺪ ِ‬ ‫ﻖ ﺑﺎن ﻳﻈﻬ َﺮ ﺁﺛﺎ ُر اﻟﺨﻀﻮ ِ‬ ‫ﻞ اﻟﺤ ﱢ‬ ‫ﻳﻨﺒﻐﻰ ِﻟﺎَه ِ‬ ‫ﻦ َﻳﺪَى اﻟﻠّﻪ و ﻳﮑﻮن ﻣﻤﺘﺎزًا ﻋﻦْ‬ ‫ﻞ ﻣَﻦ ﻳﻤﺸﻰ ﺑﻴ َ‬ ‫ض ﺑﻤﺜ ِ‬ ‫ﻰ اﻻر ِ‬ ‫ﻃﻠَﻌﺎ ِﺗﻬِﻢ و ﻳﻤﺸُﻮا ﻓ ِ‬ ‫َ‬ ‫ﺚ ﻳﺸﺎهﺪُوا ﺁﺛﺎر اﻟﻘﺪر ِة‬ ‫ت ﺑﺤﻴ ُ‬ ‫ت و اﻟﺴّﮑﻨﺎ ِ‬ ‫ض ﺑﺠﻤﻴﻊ اﻟﺤﺮَﮐﺎ ِ‬ ‫ﻞ ﻣَﻦ ﻋﻠﯽ اﻻر ِ‬ ‫ﮐﱢ‬ ‫ﺟِﻠﻬِﻢ و‬ ‫ب ﺑﺎَر ُ‬ ‫ن اﻟﻘﺮ ِ‬ ‫ﺑﻌﻴﻮ ِﻧﻬِﻢ و ﻳﺬﮐﺮُوا اﻟﻠّﻪ ﺑﺎﻟْﺴُﻨﺘﻬِﻢ و ﻗﻠﻮ ِﺑﻬِﻢ و ﻳﻤْﺸُﻮا اِﻟﯽ اوﻃﺎ ِ‬ ‫ﻀ ِﺔ ﻣﺎ‬ ‫ن اﻟﻔ ّ‬ ‫ﺐ و ﻣﻌﺎد َ‬ ‫ن ﻋَﻠﯽ وادِى اﻟﺬه ِ‬ ‫ﻳَﺎﺧُﺬوا اﺣﮑﺎم اﻟّﻠ ِﻪ ِﺑﺎَﻳﺎدﻳﻬِﻢ و ﻟَﻮ ﻳﻤﻀﻮ َ‬ ‫ﮏ و اﻗ َﺒﻠُﻮا‬ ‫ﻞ ذﻟ َ‬ ‫ن هﺆﻻ ِء اَﻋﺮﺿُﻮا ﻋﻦْ ﮐ ﱢ‬ ‫ن اِﻟﻴﻬِﻤﺎ و ا ّ‬ ‫ن ﺑﻬِﻤﺎ و ﻻ ﻳﻠﺘ ِﻔﺘُﻮ َ‬ ‫ﻳﻌْﺘﻨﻮ َ‬ ‫ن و اﺷﻬ ُﺪ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ‬ ‫اِﻟﯽ ﻣﺎ ﺗَﻬﻮى ﺑﻪ هﻮﻳﻬُﻢ و ا ّﻧﻬُﻢ ﻓﻰ وادِى اﻟﮑﺒ ِﺮ و اﻟﻐﺮو ِر ﻟَﻴﻬﻴﻤﻮ َ‬ ‫ﻞ اﻟّﻠ َﻪ ِﺑَﺎنْ ﻻ ﻳﺠْ َﻤﻌَﻨﺎ و ِاﻳّﺎهُﻢ ﻻ‬ ‫ﻦ ﺑُﺮﺁ ُء ﻣﻨﻬُﻢ و ﻧﺴﺌ ُ‬ ‫ن ﺑَﺮﺋﻰٌ ﻋﻨﻬُﻢ و ﻧﺤ ُ‬ ‫ن اﻟّﻠ َﻪ ﮐﺎ َ‬ ‫ﺑَﺎ ﱠ‬ ‫ﻰ‬ ‫ﻞ ﺷﺌ ٍ‬ ‫ن ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﻖ ﻻ اِﻟ َﻪ ِاﻟّﺎ ه َﻮ و اﻧّ ُﻪ ﮐﺎ َ‬ ‫ﻰ اﻻﺧ َﺮ ِة اذ ِاﻧّﻪ ه َﻮ اﻟﺤ ُ‬ ‫ﻰ اّﻟﺪِﻧﻴﺎ و ﻻ ﻓ ِ‬ ‫ﻓِ‬ ‫ت‬ ‫ﺤ ِﺮ ﺗﻠﮏ اﻟﮑﻠﻤﺎ ِ‬ ‫ﻗﺪﻳﺮا اذًا ﻓﺎﺷﺮِب ﻳﺎ اَﺧﻰ ﻣﻦْ هﺬا اﻟﻤﺎ ِء اﻟّﺬى اﺟﺮﻳْﻨﺎ ُﻩ ﻓﻰ اَﺑ ُ‬ ‫ن ﺑﺤﻮ َر اﻟﻌﻈﻤ ِﺔ ﻣﺘﻤﻮﱢﺟﺎتٌ ﻓﻴﻬﺎ و ﺟﻮاه َﺮ اﻻﺣﺪّﻳ ِﺔ ﻣُﺸﻌﺸَﻌﺎت ﻟﻬﺎ و ﺑﻬﺎ و‬ ‫ﮐﺎ ّ‬ ‫ﻰ‬ ‫ل ﻓﻰ هﺬا اﻟﺒﺤ ِﺮ اﻟﻠّﺠ ِ‬ ‫ﮏ ﻋﻤﺎ ﻳﺤﺠﺒﮏ ﻋﻦ اﻟﺪّﺧﻮ ِ‬ ‫ﮏ ﻓﺎﺧﻠﻊ ﺛﻴﺎ َﺑ َ‬ ‫ﻋَﻠﻴﻬﺎ ﻓﺎ ّﻧ َ‬ ‫ﺨﻒْ ﻣﻦ اﺣ ٍﺪ و ﺗﻮ ّﮐﻞْ ﻋﻠَﻰ اﻟّﻠ ِﻪ‬ ‫ﺧﻞْ ﻓﻴﻬﺎ و ﻻ َﺗ َ‬ ‫اﻟﺤﻤﺮاء ﻓﻘﻞ ﺑﺴﻢ اﻟّﻠ ِﻪ و ﺑﺎﻟّﻠ ِﻪ ﺛﻢ ادْ ُ‬ ‫ن ﻓﻴﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﮏ و ﺗﮑﻮ ُ‬ ‫ﮏ و ﻣَﻦ ﻳﺘﻮ ّﮐﻞْ ﻋﻠَﻰ اﻟﻠّﻪ ﻓﻬ َﻮ ﺣَﺴﺒُﻪ ﻓﺎﻧّ ُﻪ هﻮ ﻳﺤﻔُﻈ َ‬ ‫ر ِﺑ ﱠ‬ ‫ﮑﻞﱢ‬ ‫ﮏ ﺧﺎﺿﻌًﺎ ﻟ ُ‬ ‫ﻻﺑْﻬﻰ ﺗﺠُﺪ اﻟﺴّﺎِﻟ َ‬ ‫ﻒاَ‬ ‫ن ﻓﻰ هﺬ ِﻩ اﻟﻤﺪﻳﻨﺔ اﻻﻟﻄ ِ‬ ‫ﻦ ﺛﻢ اﻋْﻠَﻢ ﺑَﺎ ّ‬ ‫اﻵﻣﻨ ِﻴ َ‬ ‫ﻻﻧﱠﻪ ﻻ ﻳﺸﻬ ُﺪ ﺷﻴﺌًﺎ ِاﻟّﺎ و ﻗﺪْ َﻳﺮَى اﻟّﻠ َﻪ ﻓﻴ ِﻪ و ﻳﺸﻬ ُﺪ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻴﺎ ِء ِ‬ ‫اﻟﻮﺟﻮ ِﻩ و ﺧﺎﺷﻌًﺎ ﻟﮑ ﱢ‬ ‫ت و ﻓﻰ ذﻟ َ‬ ‫ﻧﻮ َر ُﻩ ﻓﻴﻤﺎ اﺣﺎﻃﺖْ اﻧﻮا ُر اﻟﻈﻬﻮ ِر ﻋَﻠﻰ ﻃﻮ ِر اﻟﻤﻤﮑﻨﺎ ِ‬ ‫ﮏ اﻟﻤﻘﺎ ِم ﺣﻖٌ‬ ‫ﺲ‬ ‫ﺲ ﻻِﻓﺘﺨﺎ ِر ﻧﻔﺴِﻪ و ﻻ ﻳﺘﻘ ﱠﺪ َم ﻋﻠﯽ ﻧﻔ ٍ‬ ‫ﺲ ﻋَﻠﯽ ﺻﺪو ِر اﻟﻤﺠﺎﻟ ِ‬ ‫ﻋَﻠﻴ ِﻪ ﺑﺎن ﻻ َﻳﺠِْﻠ َ‬ ‫ﻦ َﻳ َﺪىْ ﻣَﻮﻻ ُﻩ و ﻻ َﻳﺮْﺿﻰ ِﻟﻮَﺟﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﻦ ﺑﻴ َ‬ ‫ﻞ ﺣﻴ ٍ‬ ‫ﻻﺳْﺘﮑﺒﺎ ِر ﻧﻔﺴ ِﻪ و ﻳﺸﻬ َﺪ ﻧﻔﺴَﻪ ﻓﻰ ﮐ ﱢ‬ ‫ﺐ ﻻﺣ ٍﺪ‬ ‫ل ِﻟﺎَﺣ ٍﺪ ﻣﺎ ﻻﻳﻘﺪ ُر َانْ ﻳﺴ َﻤﻌَﻪ ﻣﻦ ﻏﻴﺮِﻩ و ﻻ ﻳﺤ ﱠ‬ ‫ﻻ َﻳﺮْﺿﻰ ِﻟﻮَﺟﻬﻪ و ﻻ ﻳﻘﻮ َ‬

‫ت اﻟﺒَﺪﺁ ِء و‬ ‫ض ﻋﻠﯽ ﺧﻴﻂ اﻻﺳْﺘﻮا ِء ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮ ِ‬ ‫ﮎ ﻓﻰ اﻻر ِ‬ ‫ﻣﺎ ﻻ ﻳﺤﺒﱡ ُﻪ ﻟِﻨﻔﺴِﻪ و ﻳﺤ ّﺮ َ‬ ‫ﻞ َﻟﻴَﺮى اﻟﺘّﺒﺪﻳﻞ و‬ ‫ﮏ ﻓﻰ اواﻳﻞ ﺳﻠﻮﮐِﻪ ﮐَﻤﺎ ذﮐْﺮﻧﺎ ﻣِﻦ ﻗﺒ ُ‬ ‫ن اﻟﺴّﺎِﻟ َ‬ ‫ﻦ اﻋَْﻠﻢْ ﺑﺎ ﱠ‬ ‫ﻟﮑ ِ‬ ‫ل‬ ‫ﮏ اﻻﻳّﺎ ِم " ﻳﻮ َم ﺗُﺒﺪّ ُ‬ ‫ﻒ ﺗﻠ َ‬ ‫ل ﻓﻰ وﺻ ِ‬ ‫ﺐ ﻓﻴﻪ ﮐﻤﺎ ﻧﺰ َ‬ ‫ﻖ ﻻ رﻳ َ‬ ‫اﻟﺘّﻐﻴﻴ َﺮ و هﺬا ﺣ ﱞ‬ ‫ن ﺑﻤﺜﻠِﻬﺎ ﻓﻄﻮﺑﻰ‬ ‫ت اﻟﻌﻴﻮ ُ‬ ‫ض ﻏﻴﺮ اﻻرض " و هﺬا ﻣِﻦ اﻳّﺎ ِم اﻟّﺬى ﻣﺎ ﺷ ِﻬ َﺪ ِ‬ ‫اﻻر ُ‬ ‫ج اﻟﻘﻮ َم ﻣِﻦ‬ ‫ِﻟﻤَﻦ َادُرﮐَﻬﺎ و ﻋﺮف ﻗﺪرَهﺎ " و ﻟﻘﺪ ارﺳَﻠﻨﺎ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﺎﻳﺎﺗِﻨﺎ َانْ اﺧ ِﺮ ِ‬ ‫ن و ﻓﻰ‬ ‫ت اِﻟﯽ اﻟﻨﻮ ِر ﻓﺬﮐﱢﺮهُﻢ ﺑﺎﻳّﺎ ِم اﻟﻠّﻪ " و هﺬا ﻣِﻦ اﻳّﺎ ِم اﻟﻠّﻪ ﻟَﻮ اَﻧﺘُﻢ ﺗﻌﺮِﻓﻮ َ‬ ‫اﻟﻈُﻠﻤﺎ ِ‬ ‫ت و اﻟﻤﺘﺒ ّﺪﻻ ِ‬ ‫ﮏ‬ ‫ﮏ وﻣَﻦ اَﻗ ّﺮ ﺑﻐَﻴ ِﺮ ذﻟ َ‬ ‫ﻦ َﻳﺪَﻳ َ‬ ‫ت ﻟَﻤﻮﺟﻮدٌ ﺑﻴ َ‬ ‫ﻞ اﻟﻤﺘﻐﺎﻳﺮا ِ‬ ‫هﺬا اﻟﻤﻘﺎ ِم ﮐ ﱡ‬ ‫ل‬ ‫ﺤ َﺪ ﻓﻰ اَﻣ ِﺮ اﻟّﻠ ِﻪ و ﻧﺎ َزﻋَﻪ ﻓﻰ ﺳﻠﻄﺎﻧِﻪ و ﺣﺎ َر َﺑ ُﻪ ﻓﻰ ﺣﮑﻮﻣﺘ ِﻪ و َﻣﻦْ ﻳُﺒﺪّ ُ‬ ‫ﻓﻘﺪْ اﻟ َ‬ ‫ﮎ ﻋَﻠﯽ‬ ‫ﺤﺮّ ُ‬ ‫ﻋﻠَﻴﻬﺎو ﻣﺎ ُﻳ َ‬ ‫ل ُﮐﻞﱠ ﻣﺎ َ‬ ‫ض ﻟَﻴﻘ ِﺪ ُر َانْ ﻳﺒ ّﺪ َ‬ ‫ض و ﻳﺠْﻌﻠُﻬﺎ ﻏﻴ َﺮ اﻻر ِ‬ ‫اﻻر َ‬ ‫ل اﻟﻈﻠﻤ َﺔ ﺑﺎﻟﻨّﻮرِو اﻟﻨّﻮ َر ﺑﺎﻟﻈّﻠﻤ ِﺔ و‬ ‫ﮏ ﮐَﻤﺎ َﺑ ّﺪ َ‬ ‫ﻇﻬْﺮِهﺎ و ﻻ ﺗﺴ َﺘﻌْﺠِﺐ ﻋَﻦ ذﻟ َ‬ ‫َ‬ ‫ﮏ‬ ‫ت و ﻓﻰ ذﻟ َ‬ ‫ت ﺑﺎﻟﺤﻴﻮ ِة و اﻟﺤﻴﻮ َة ﺑﺎﻟﻤﻮ ِ‬ ‫ﻞ ﺑﺎﻟﻌﻠ ِﻢ و اﻟﻀّﻼﻟ َﺔ ﺑﺎﻟﻬﺪاﻳ ِﺔ و اﻟﻤﻮ َ‬ ‫اﻟﺠﻬ َ‬ ‫ﮏ ﻣﺎ‬ ‫ﻞ ِﻓﮑّﺮ ﻓﻴﻪ ِﻟﻴَﻈ َﻬ َﺮ ﻟ َ‬ ‫ﻞ هﺬا اﻟﺴّﺒﻴ ِ‬ ‫ن ِﻣﻦْ اه ِ‬ ‫ﻞ ِانْ ﺗﮑﻮ َ‬ ‫ﺖ ﺣﮑ ُﻢ اﻟﺘﺒﺪﻳ ِ‬ ‫اﻟﻤﻘﺎ ِم ﻳﺜﺒ ُ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻦ ِﻟَﺎ ّﻧ ُﻪ ﻳﻔﻌ ُ‬ ‫ن ﻓﻴ ِﻪ ﻣِﻦ اﻟﺴﺎﮐِﻨﻴ َ‬ ‫ﻞ ﻟِﺘﮑﻮ َ‬ ‫ق هﺬَا اﻟﺪﱠﻟﻴ ِ‬ ‫ﻞ ﻣِﻦ ﺳﺮا ِد ِ‬ ‫ﺖ ﻋﻦْ هﺬا اﻟﺬّﻟﻴ ِ‬ ‫ﻃَﻠﺒْ َ‬ ‫ن و ﻟﮑﻦْ ﻳﺎ‬ ‫ﻞ ﻋَﻦ ُﮐﻞﱟ ﻳُﺴﺌﻠﻮ َ‬ ‫ﻞوﮐﱡ‬ ‫ﻞ ﻋﻤّﺎ ﻳﻔﻌ ُ‬ ‫ﻣﺎ ﻳﺸﺎ ُء و ﻳﺤﮑ ُﻢ ﻣﺎ ﻳﺮﻳ ُﺪ و ﻻ ﻳُﺴﺌ ُ‬ ‫ﺐ‬ ‫ﻄَﻠ ِ‬ ‫ﮎ ﮐَﻤﺎ ذَﮐﺮَﻧﺎ ﻓﻰ ﻣﺪﻳﻨ ِﺔ اﻟ ﱠ‬ ‫ل اﻟﺴّﻠﻮ ِ‬ ‫اَﺧﻰ َﻟﺘَﺮى ﻓﻰ ه ِﺬ ِﻩ اﻟﺮّﺗﺒ ِﺔ َاىْ ﻓﻰ ا ّو ِ‬ ‫ﻖ ﻓﻰ ﻣﻮا ِﻗﻌِﻬﺎ و ﻣﻘﺎﻣﺎﺗِﻬﺎ و ﻳﻨﺒﻐﻰ‬ ‫ت ﻣﺘﻔﺎوﺗ ٍﺔ و ُﮐﻠّﻬﺎ ﺣ ُ‬ ‫ت ﻣﺨﺘﻠﻔ ٍﺔ و ﻋﻼﻣﺎ ٍ‬ ‫ﻣﻘﺎﻣﺎ ٍ‬ ‫ل ﺷﻴﺌ ًﺎ‬ ‫ن َانْ ﺗﻨﺰ َ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻴﺎ ِء ﻓﻰ اﻣﺎ ِﮐﻨِﻬﺎ ﻣِﻦ دو ِ‬ ‫ﮏ ﻓﻰ هﺬَا اﻟﻤَﻘﺎ ِم ِﺑَﺎنْ ﺗﺸ َﻬ َﺪ ﮐ ﱠ‬ ‫ﻟﺠِﻨﺎ ِﺑ َ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﮏ ﻟﻮ ﺗﺤ ﱡ‬ ‫ﻼ ِا ّﻧ َ‬ ‫ﻋﻦْ ﻣﻘﺎﻣِﻬﺎ و دُﻧﻮﱢهﺎ ﻣﺜ ً‬ ‫ﻋﻦْ ﺻﻌﻮدِهﺎ و ﻋُﻠﻮﱢهﺎ َاوْ ﺗﺮﻓﻊ ﺷﻴﺎ ًء َ‬ ‫َ‬ ‫ت اِﻟﯽ هﻮءﺁ ِء‬ ‫ت هﺬا ﺷﺮﮎٌ ﻣَﺤﺾٌ و ﻟَﻮ ﺗﺼ َﻌ ُﺪ اﻟﻨّﺎﺳﻮ َ‬ ‫ت ﻓﻰ اﻟﻨّﺎﺳﻮ ِ‬ ‫اﻟﻠّﺎهﻮ َ‬ ‫ت ﻓﻰ‬ ‫ت و اﻟﻨّﺎﺳﻮ َ‬ ‫ﻰ اﻟﻠّﺎهﻮ ِ‬ ‫تﻓِ‬ ‫ﻦ ﻟَﻮ ﺗﺬﮐُﺮ اﻟﻠّﺎهﻮ َ‬ ‫ت هﺬا ﮐﻔﺮٌ ﺻِﺮفٌ و ﻟﮑ ِ‬ ‫اﻟﻠّﺎهﻮ ِ‬ ‫ﻖ ﻻرﻳ َ‬ ‫ت ﻟَﺤ ﱡ‬ ‫اﻟﻨّﺎﺳﻮ ِ‬ ‫ﻞ ﻓﻰ ﻋﻮاﻟﻢ اﻟﺘﻮﺣﻴﺪ هﺬا‬ ‫ﮏ ﻟَﻮ ﺗﺸ َﻬ ُﺪ اﻟﺘّﺒﺪﻳ َ‬ ‫ن ﺟﻨﺎ َﺑ َ‬ ‫ﺐ ﻓﻴﻪ اَى َا ﱠ‬ ‫ﻞ ﻓﻰ ﻣﻘﺎﻣِﻪ و ﺗﻌ ِﺮﻓَﻪ‬ ‫ﮏ و ان ﺗﺸﻬ َﺪ اﻟﺘﺒﺪﻳ َ‬ ‫ﮏ اﮐﺒَﺮ ِﻣﻦ ذﻟ َ‬ ‫َذﻧْﺐٌ ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻓﻰ اﻟ ُﻤﻠْ ِ‬ ‫نو‬ ‫ﮎ ﻣِﻦ اَﺳﺮا ِر اﻟﺒﻴﺎ ِ‬ ‫ﮏ و ِاﻧّﻰ َﻓ َﻮ َرﺑّﻰ ﮐﻠّﻤﺎ اَﻟﻘﻴﻨﺎ َ‬ ‫س ﻋﻠﻴ َ‬ ‫ﻋَﻠﯽ ﻣﺎ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻻ ﺑﺎء َ‬ ‫ت ﺣﺮﻓًﺎ ﻣِﻦ ﺑﺤ ِﺮ ﻋﻠ ِﻢ اﻟّﻠ ِﻪ اﻟﻤﮑﻨﻮ َﻧ ِﺔ و‬ ‫ن ﮐَﺎﻧّﻰ ﻣﺎ َذﮐَﺮ ُ‬ ‫ت اﻟﺘّﺒﻴﺎن ﻓﻰ اﻟﻌَﻴﺎ ِ‬ ‫ﻣﻘﺎﻣﺎ ِ‬ ‫ﺳ َﻨﺬْ ُﮐ ُﺮ ﻓﻰ ﺣﻴﻨِﻬﺎ اِذا ﺷﺎ َء اﻟّﻠ ُﻪ و ارا َد و اﻧّ ُﻪ ه َﻮ‬ ‫ﺟﻮهﺮ ﺣﮑﻤ ِﺔ اﻟّﻠ ِﻪ اﻟﻤﺨﺰوﻧ ِﺔ و َ‬ ‫ن ﻃﻴ َﺮ اﻟّﺘﻰ ﺗَﻄﻴ ُﺮ ﻓﻰ‬ ‫ن ﺛﱡﻢ اﻋَْﻠﻢْ ﺑﺎ ﱠ‬ ‫ﻞ َﻟ ُﻪ ذاﮐِﺮو َ‬ ‫ﻰ ﻓﻰ ﻣﻘﺎﻣِﻬﺎ و ِاﻧّﺎ ﮐ ﱞ‬ ‫ﻞ ﺷﺌ ٍ‬ ‫ذا ِﮐ ُﺮ ﮐ ﱢ‬ ‫ت و َﻟﻦْ ﺗﻘ ِﺪ َر َانْ ﺗَﻤﺬِق‬ ‫س اﻟﻠّﺎهﻮ ِ‬ ‫ت َﻟﻦْ َﺗﻘْ ِﺪ َر َانْ ﺗَﻄﻴَﺮ ﻓﻰ ﺳﻤﺎ ِء ُﻗﺪْ ِ‬ ‫هﻮﺁ ِء اﻟﺠﺒﺮو ِ‬ ‫ﺟﺮَت ﻓﻴﻬﺎ و ﻟَﻮ‬ ‫ب اﻧﻬﺎر اﻟّﺘﻰ َ‬ ‫ﻖ اﻟّﻠ ُﻪ ﻓﻴﻬﺎ و َﻟﻦْ ﺗﻘ ِﺪ َر اَن ﺗﺸ ِﺮ َ‬ ‫ﻓَﻮاﮐ َﻪ اﻟﺘﻰ ﺧﻠ َ‬ ‫ن‬ ‫ﻦ ﻳﻨﺴِﺒﻮ َ‬ ‫ﻦ اﻟّﺬﻳ َ‬ ‫ﻋِ‬ ‫ت ﻓﻰ اﻟﺤﻴﻦ ﮐﻤﺎ ﺗﺸ َﻬ ُﺪ ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎ ِم َ‬ ‫ب ِﻣﻨْﻬﺎ ﻗﻄﺮ ًة ﻟَﺘﻤُﻮ ُ‬ ‫ﺗﺸ ِﺮ ُ‬ ‫نو‬ ‫ن ﻣﺎ ﻳ ﱠﺪﻋّﻮ َ‬ ‫ن و ﻳ ّﺪﻋَﻮ َ‬ ‫ن ﻣﺎ َﻳﻘُﻮﻟﻮ َ‬ ‫ن و َﻳﻘُﻮﻟﻮ َ‬ ‫ن ﻣﺎ ﻳﻔﻌﻠﻮ َ‬ ‫ﺴﻬُﻢ ِاﻟَﻴﻨﺎ و ﻳﻔﻌُﻠﻮ َ‬ ‫اﻧﻔ َ‬ ‫ت‬ ‫ت و اﻟﺪﱢﻻﻻ ِ‬ ‫ت و اﻻﺷﺎرا ِ‬ ‫ﻞ اﻟﻤﻘﺎﻣﺎ ِ‬ ‫ن ﮐﺬﻟﮏ ﻓﺎﻋْﺮَف ﮐ ﱠ‬ ‫َﮐَﺎ ﱠﻧﻬُﻢ ﻓﻰ ﺣﺠﺒﺎ ِﺗﻬِﻢ ﻣﻴّﺘﻮ َ‬

‫ﻞ اﻣْ ٍﺮ ﻓﻰ ﻣﻘﺎﻣِﻪ و ﻟِﻬﺬا اﻟﻤَﻘﺎ ِم اَى ﻣﻘﺎ ِم ﻣﺪﻳﻨ ِﺔ‬ ‫ﻞ ﺷﺌﻰ ﻓﻰ ﻣﮑﺎﻧِﻪ و ﺗﺠﺪ ﮐ ﱠ‬ ‫فﮐﱢ‬ ‫ﻟِﺘﻌ ِﺮ َ‬ ‫ﮏ اﻟﻬﺪاﻳ ِﺔ و ﺳﺎﻓَﺮوا ﻓﻰ ﻣَﻌﺎرج اﻻﺣﺪ ّﻳ ِﺔ و‬ ‫اﻻﺣﺪ ّﻳ ِﺔ رﺟﺎل ﻗﺪ َر َﮐﺒُﻮا ﻋَﻠﻰ ﻓُﻠ ِ‬ ‫ﺢ‬ ‫ل ِﻣﻦْ هﻴﺎ ِﮐِﻠﻬِﻢ و ﺗﺠ ُﺪ رواﻳ َ‬ ‫ﻋﻦْ وﺟﻮهﻬِﻢ و اﺳﺮا َر اﻟﺠَﻼ ِ‬ ‫ل َ‬ ‫ﺗَﺸﻬُﺪ اﻧﻮا َر اﻟﺠﻤﺎ ِ‬ ‫ﮏ ﻣﻦ ﮐﻠﻤﺎ ِﺗﻬِﻢ و ﺗُﻼﺣِﻆ ﺁﻳﺎت اﻟﺴﻠﻄﻨ ِﺔ ﻓﻰ ﻣﺸْ ِﻴﻬِﻢ و ﺣﺮﮐﺎ ِﺗﻬِﻢ و ﺳﮑﻮ ِﻧﻬِﻢ و‬ ‫اﻟ ِﻤﺴْ ِ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﺻﻠُﻮا اِﻟﯽ ﻣﺪا ِﻳ ِ‬ ‫ن اﻟﺼﺎﻓﻴ ِﺔ و ﻣﺎ َو َ‬ ‫ﺷ ِﺮﺑُﻮا ِﻣﻦْ ﻋﻴﻮ ِ‬ ‫ل اﻟﺬﻳ َﻨﻬُﻢ ﻣﺎ َ‬ ‫ﮏ اﻋﻤﺎ ُ‬ ‫ﻻ ﻳﺤﺠﺒ َ‬ ‫ن ﺑَﺎ ﱠﻧﻬُﻢ‬ ‫ض و ﻳﺤﺴﺒﻮ َ‬ ‫ن ﻓﻰ اﻻر ِ‬ ‫ﺴﻬِﻢ و ﻳُﻔﺴﺪو َ‬ ‫ن اهﻮا َء اَﻧﻔ ِ‬ ‫اﻟﻘﺪﺳﻴّﺘ ِﻪ و ﻳ ّﺘﺒﻌﻮ َ‬ ‫ﻞ‬ ‫ن ﺑﮑ ﱢ‬ ‫ﻖ ﻳَﻤﻴﻠﻮ َ‬ ‫ﻞ ﻧﺎﻋ ٍ‬ ‫عﮐﱢ‬ ‫ع اﺗﺒﺎ ُ‬ ‫ﺞ رﻋﺎ ٍ‬ ‫ﻦ َو َر َد ﻓﻰ ﺷﺄ ِﻧﻬِﻢ " ِه َﻤ ُ‬ ‫ن ُه ُﻢ اﻟﺬﻳ َ‬ ‫ﻣُﻬﺘَﺪو َ‬ ‫ﮏو‬ ‫ﻦ ﻣﻌﻠﻮمٌ ﻋﻨ َﺪ ﺟﻨﺎﺑ َ‬ ‫ﻃِ‬ ‫ﺐ هﺬَا اﻟﺴَﻔ ِﺮ و هﺬَا اﻟﻤﻘﺎم و هﺬَا اﻟ َﻮ َ‬ ‫ﺢ " و ﻣﺮاﺗ ُ‬ ‫رﻳ ٍ‬ ‫تو‬ ‫ن ﮐﻠﱠﻤﺎ ﺷﻬِﺪ َ‬ ‫ﻞ اﻟﮑﻼ ِم ُﺛﻢﱠ اﻋَْﻠﻢْ ﺑﺎ ﱠ‬ ‫ج اِﻟﻰ ﺗﻄﻮﻳ ِ‬ ‫ﮏ ﻻ ﻳﺤﺘﺎ ُ‬ ‫ﻣﺸﻬﻮدٌ ﻋﻨﺪ ﺣﻀﺮ ِﺗ َ‬ ‫ﻞ ﻟَﻢ‬ ‫ﺴ ِﻪ ﻣﻦ اﺳﻤﺎ ِء اﻟ َﻘﺒْ ِ‬ ‫ﻻوّﻟﻴ َﺔ ﻧﺴ َﺒﺖْ اِﻟﯽ ﻧﻔ ِ‬ ‫ﺲ اﻟﺤﻘﻴﻘ َﺔ و اﻟﻨﻘﻄ َﺔ ا َ‬ ‫ن ﺷﻤ َ‬ ‫ﺖ ﺑﺎ ﱠ‬ ‫ﺳ ِﻤﻌْ َ‬ ‫ﮏ ِاﻟّﺎ ﻣِﻦ ﺿﻌ ِ‬ ‫ﻳﮑﻦْ ذﻟ َ‬ ‫ﺳ ِﺔ ﻋﻮاِﻟ ِﻢ اﻻﻳﺠﺎد و ِاﻟّﺎ ُﮐﻞﱠ اﻻﺳﻤﺎ ِء و‬ ‫ﻒ اﻟﻌﺒﺎ ِد و هﻨﺪ َ‬ ‫ﺣ َﺮ ِﻣ ِﻪ َﺑﻞْ ه َﻮ ﻣﺮﺑّﻰ اﻻﺳﻤﺎ ِء و‬ ‫ل ذا ِﺗ ِﻪ و ﻳﺪوّ ُرنّ ﻓﻰ ﻓِﻨﺎ ِء َ‬ ‫ت ﻳَﻄﻮ ُﻓﻦﱠ ﺣﻮ َ‬ ‫اﻟﺼﻔﺎ ِ‬ ‫ن‬ ‫ت َﺑﻞْ ا ﱠ‬ ‫ت و ﻣﻄّﺮّ ُز اﻟﻌَﻼﻣﺎ ِ‬ ‫ﻦ اﻵﻳﺎ ِ‬ ‫ت اﻟﺬَوات و ﻣُﻌِﻠ ُ‬ ‫ت و ﻣﺬ ِو ُ‬ ‫ُﻣﻈْ ِﻬ ُﺮ اﻟﺼّﻔﺎ ِ‬ ‫ﮎ ﻟَﺘﺠ ُﺪ ﻣﺎ دو َﻧ ُﻪ ﻣﻔﻘﻮدٌ ﻋﻨ َﺪ ُﻩ و ﻣﻌﺪومٌ ﻓﻰ ﺳﺎﺣﺘ ِﻪ "‬ ‫ﻦ ﺳ ﱢﺮ َ‬ ‫ﮏ ﻟَﻮ ﺗﺸﻬ ُﺪ ﺑﻌﻴ ِ‬ ‫ﺟﻨﺎ َﺑ َ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ َﻗﺪْ ﮐﺎن " و َﻟﻤّﺎ ﺛﺒﺖ ﺑﺎﻧﱠ ُﻪ‬ ‫ن ﺑﻤﺜ ِ‬ ‫ن ﮐﺎ َ‬ ‫ﻰ و اﻵ َ‬ ‫ن اﻟﻠّﻪ و َﻟﻢْ ﻳﮑﻦْ َﻣﻌَﻪ ﻣِﻦ ﺷﺌ ٍ‬ ‫ﮐﺎ َ‬ ‫ﻒ َﻳﺠْﺮى ﺣﮑﻢ اﻟﺘﺒﺪﻳﻞ و اﻟﺘّﻐﻴﻴﺮ و‬ ‫ﻰ ﮐﻴ َ‬ ‫ن و ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻣَﻌﻪ ﻣِﻦ ﺷﺌ ٍ‬ ‫ﻋ ﱠﺰ ﮐﺎ َ‬ ‫ﻞو َ‬ ‫ﺟﱠ‬ ‫ﺢ اﻻزﻟ ّﻴ ِﺔ و‬ ‫ﮏ ﺷﻤﺲ اﻟﻬﺪاﻳ ِﺔ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺼﺒ ِ‬ ‫ﮎ ﻟِﺘﻈْﻬَﺮ َﻟ َ‬ ‫ﮏ اِذًا ﺗﻔﮑّﺮ ﻓﻴﻤﺎ اﻟﻘﻴﻨﺎ َ‬ ‫ِا ّﻧ َ‬ ‫ﻰ ِذﮐْ ِﺮ اﻟْﺎَﺳﻔﺎ ِر ﻟﻢْ ﻳﮑﻨِْﺎﻟّﺎ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ َذ َﮐﺮْﻧﺎ ﻓ ِ‬ ‫نﮐﱠ‬ ‫ﻦ ﺛ ﱠﻢ اﻋْﻠَﻢ ﺑﺎ ﱠ‬ ‫ﻦ اﻟﺰّاهﺪﻳ َ‬ ‫ن ﻓﻴ ِﻪ ﻣ َ‬ ‫ﺗﮑﻮ َ‬ ‫ﻖ‬ ‫ق اﻟﻤﻌﻨﻮى و ﺗﺴﻴ ُﺮ ﻓﻰ ﺣﺪاﺋ ِ‬ ‫ﺐ ﻋَﻠﻰ ﺑُﺮا ِ‬ ‫ﮏ ﻟَﻮ ﺗﺮﮐ ُ‬ ‫ﻟﻼﺣﺒﺎر ﻣِﻦ اﻻَﺧﻴﺎ ِر و ا ّﻧ َ‬ ‫ﮏ اﻻَﺑﺼﺎ ُر‬ ‫ﻞ اَن ﺗﺮﺗ ﱠﺪ اِﻟﻴ َ‬ ‫ﻻﺳْﻔﺎ ِر و ﺗﻄﱢﻠ ُﻊ ﻋَﻠﯽ اﻻَﺳﺮا ِر ﻣﻦ ﻗﺒ ِ‬ ‫ﻞا َ‬ ‫ﻄ ُﻊ ﮐ ﱠ‬ ‫اﻻِﻟﻬﻰ ﻟَﺘﻘ َ‬ ‫اذًا ﻳﺎ اَﺧﻰ اِن ﺗﮑﻮ َ‬ ‫ﺺ‬ ‫ن ﻟﺘﺨﻠ َ‬ ‫ﮏ اﻻﻳﻘﺎ ِ‬ ‫ن ﻓﺎر ُﮐﺾْ ﻓﻰ ﻣﻤﺎِﻟ ِ‬ ‫س هﺬا اﻟﻤﻴﺪا ِ‬ ‫ن ﻣِﻦ ﻓﺎ ِر ِ‬ ‫ت هﺬﻩ‬ ‫ﺠ َﺪ راﻳﺤ َﺔ اﻟﻤﺴﮑ ّﻴ َﺔ ﻣﻦ ﻧﻔﺤﺎ ِ‬ ‫نوﺗِ‬ ‫ﮎ ﻓﻰ هﺬَا اﻟﺰّﻣﺎ ِ‬ ‫ﻦ اﻟﺸّﺮ ِ‬ ‫ﻧﻔﺴَﮏ ﻋﻦْ ﺳﺠ ِ‬ ‫ت اﻟﻌﻄﺮ ّﻳ ِﺔ ﻓﻰ اﻗﻄﺎ ِر اﻟﻌﺎَﻟ ِﻢ و‬ ‫اﻟﺤﺪﻳﻘ ِﺔ و ِﻣﻦْ ﻋِﻄ ِﺮ هﺬِﻩ اﻟﻤﺪﻳﻨﺔ ﺗﻔﺮّﻗﺖْ ﻧﺴﻤﺎ ُ‬ ‫ﻰ‬ ‫ل ‪َ :‬و ﻟَﻮ ﻋﺒ َﻘﺖْ ﻓ ِ‬ ‫ﻦ ﻓﻨِﻌ َﻢ ﻣﺎ ﻗﺎ َ‬ ‫ﮏ و ﻻ ﺗﮑﻦ ﻣِﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴ َ‬ ‫ﮏ ﻻ ﺗﺤ ِﺮمْ ﻧﺼﻴ َﺒ َ‬ ‫ا ّﻧ َ‬ ‫ب ﻣﺰﮐﻮمٌ ﻟَﻌﺎدَﻟ ُﻪ اﻟﺸّ ُﻢ و ﺑﻌ َﺪ هﺬَا اﻟﺴّﻔ ِﺮ اﻻﻟﻬﻰ و‬ ‫ﻰ اﻟﻐَﺮ ِ‬ ‫ق اﻧﻔﺎس ﻃﻴﺒﻬﺎ و ﻓ ِ‬ ‫اﻟﺸّﺮ ِ‬ ‫ﻰ‬ ‫ﻞ اﻟﺴﺎﻟِﮏ ﻓﻰ ﺣﺪﻳﻘ ِﺔ اﻟﺤﻴﺮ ِة و هﺬا ﻣﻘﺎ ُم اﻟّﺬى ﻟَﻮ اُﻟﻘ َ‬ ‫ج اﻟﻤﻌﻨﻮى ﻳﺪﺧ ُ‬ ‫هﺬا اﻟﻌﺮو ِ‬ ‫ﻦو‬ ‫ﻦ َﻳﺪَى هﺆﻻ ِء اﻟﻤﺸﺮﮐﻴ َ‬ ‫ح ﻋﻠﯽ هﺬا اﻟﻌﺒﺪ اﻟّﺬى ﺑَﻘﻰ ﺑﻴ َ‬ ‫ﻋﻠﻴﮏ ﻟﺘﺒﮑﻰ و َﺗﻨُﻮ ُ‬ ‫ﻞ ﻳﻮ ٍم‬ ‫ﺚ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻦ ﺑﺤَﻴ ُ‬ ‫ﺠ ِﺔ َﻟﻤِﻦ اﻟﻤﺘﺤﻴّﺮﻳ َ‬ ‫ن ﻓﻰ هﺬﻩ اﻟّﻠ ّ‬ ‫ﺻﺎ َر ﻣﺘﺤﻴّﺮًا ﻓﻰ اﻣﺮ ِﻩ و ﻳﮑﻮ ُ‬ ‫ن ﺧﺮوﺟﻰ ﻋﻦْ هﺬا اﻟﺒﻠ ِﺪ ﮐﻤﺎ‬ ‫ﻞ ﺳﺎﻋ ٍﺔ ﻳﺮﻳﺪو َ‬ ‫ن ﻓﻰ ﻗﺘﻠﯽ و ﻓﻰ ﮐ ﱢ‬ ‫ﻳﺸﺎوِرو َ‬ ‫ﻦ ﻳﺪﻳْ ِﻬﻢ و اﻧﺘﻈﺮ ﻣﺎ ﻗﻀﻰ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ن ﺣﺎﺿﺮًا ﺑﻴ َ‬ ‫ﻦ اﻟﺒﻼ ِد و هﺬا اﻟﻌﺒ ُﺪ اﮐﻮ ُ‬ ‫َاﺧْﺮﺟُﻮﻧﻰ ﻋ ِ‬ ‫ﺲ ﻣ َﻊ ﻣﺎ‬ ‫ف ﻣِﻦ اﺣ ٍﺪ و ﻣﺎ اﺣﺬر ﻣِﻦ ﻧﻔ ٍ‬ ‫ﮑ َﻢ ﺑِﻨﺎ و ﻗﺪﱠر ِﻟﺎَﻧ ُﻔﺴِﻨﺎ و ﻣﺎ اَﺧﺎ ُ‬ ‫ﺣَ‬ ‫ﻋَﻠﻴﻨﺎ و َ‬

‫ن‬ ‫ﻰ و اﻟﺒﻐﻀﺎء و اﻏﺸﺖ اﻻﺧﺮا ُ‬ ‫ﻞ اﻟﺒﻐ ِ‬ ‫ﻃﺘْﻨﺎ ﻣِﻦ اﻟﺒﺎءﺳﺎء و اﻟﻀّﺮا ِء ﻣِﻦ اَه ِ‬ ‫اﺣﺎ َ‬ ‫ﻞ‬ ‫ن اﻟﺨﻠﻴ ِ‬ ‫ح ﻋﻨ َﺪ ﻧُﻮﺣﻰ ﮐَﺎ َدﻣُﻌﻰ و اﻳﻘﺎد ﻧﻴﺮا ِ‬ ‫ن ﻧﻮ ٍ‬ ‫ن ‪ :‬ﻓَﻄﻮﻓﺎ ِ‬ ‫ﮏ اﻻَزﻣﺎ ِ‬ ‫ﻓﻰ ﺗِﻠ َ‬ ‫ب ﺑﻌﺾ ﺑَﻠﻴّﺘﻰ و ﻟَﻮ اَذﮐُﺮ‬ ‫ﺚ اﻗﻠﱠ ُﻪ و ُﮐﻞﱡ ﺑَﻼ اﻳّﻮ َ‬ ‫بﺑ ﱠ‬ ‫َﮐﻠَﻮﻋُﺘﻰ و ﺣُﺰﻧﻰ ﻣﺎ ﻳﻌﻘﻮ ُ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﮏﮐﱡ‬ ‫ﻄ ُﻊ ﻋﻨ َ‬ ‫ن ﻳﻨ َﻘ ِ‬ ‫ن ﻋﻠﯽ ﺷﺎ ٍ‬ ‫ﮏ اﻟﺒﻼﻳﺎ َء اﻟﻨّﺎزﻟ َﺔ و اﻟﻘﻀﺎﻳﺎء اﻟﻮا ِر َد َة َﻟﺘَﺤﺰ ُ‬ ‫ﻟﺠﻨﺎﺑ َ‬ ‫ﮏ و اﻧّﺎ ﻟﻤّﺎ ﻣﺎ‬ ‫ﺧﻠَﻖ اﻟّﻠ ُﻪ ﻓﻰ اﻟﻤُﻠ ِ‬ ‫ﻞ ﻋَﻦ وﺟﻮدِﮎ َو ﻋﻦْ ُﮐﻞﱢ ﻣﺎ َ‬ ‫اﻻَذﮐﺎ ِر و ﺗﻐ ُﻔ ُ‬ ‫ﮏ‬ ‫ﺖ اِﻇﻬﺎر اﻟﻘَﻀﺎ ﻓﻰ َﮐ ِﺒ ِﺪ اﻟﺒَﻬﺎ ِء و اﺣﺘﺠﺒﺖ ذﻟ َ‬ ‫ﮏ ﻟﺬا ﻏﻄَﻴ ُ‬ ‫ﮏ ذﻟ َ‬ ‫َا َردْﻧﺎ ﻟﺠﻨﺎﺑ َ‬ ‫ﺐ اِﻟﻰ َانْ‬ ‫ق اﻟﻐﻴ ِ‬ ‫ن ﻣﮑﻨﻮﻧًﺎ ﻓﻰ ﺳُﺮاد ِ‬ ‫ض اﻻﻧﺸﺎ ِء ﻟِﻴﮑﻮ َ‬ ‫ﮎ ﻓﻰ ار ِ‬ ‫ﻋﻤّﺎ ﻳﺘﺤﺮّ ُ‬ ‫َ‬ ‫ض‬ ‫ت و ﻻ ﻓﻰ اﻻر ِ‬ ‫ﻰ ﻻ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮا ِ‬ ‫ﻋﻠْﻤِﻪ ﻣِﻦ ﺷﺌ ٍ‬ ‫ب ﻋَﻦ ِ‬ ‫ﺳﺮﱠﻩ اِذ ﻻ ﻳﻌﺰ ُ‬ ‫ﻳُﻈﻬِﺮاﻟّﻠ ُﻪ ِ‬ ‫تو‬ ‫ﻰ رﻗﻴﺐٌ و اﻧّﺎ ﻟﻤّﺎ َﺑﻌُﺪﻧﺎ ﻋﻦْ ذِﮐ ِﺮ اﻟﻤﻘﺼﻮ ِد ﺗَﺮﮐﻨﺎ اﻻﺷﺎرا ِ‬ ‫ﻞ ﺷﺌ ٍ‬ ‫ن ﺑﮑ ﱢ‬ ‫و اﻧّ ُﻪ ﮐﺎ َ‬ ‫ﻞ ﻓﻴﻬﺎ ﻧَﺠﻰ و َﻣﻦْ‬ ‫ﺟﻌْﻨﺎ اِﻟﻰ ﻣﺎ ﮐﻨّﺎ ﻓﻴ ِﻪ ﻓﻰ ذﮐ ِﺮ هﺬ ِﻩ اﻟﻤﺪﻳﻨ ِﺔ اﻟّﺘﻰ َﻣﻦْ دﺧ َ‬ ‫َر َ‬ ‫ض ﻋَﻨﻬﺎ َهَﻠ َ‬ ‫اَﻋﺮ َ‬ ‫ﻞ ﻓﻰ‬ ‫ﺧَ‬ ‫ن َﻣﻦْ د َ‬ ‫ح ﺑَﺎ ﱠ‬ ‫ﮏ ﻓﺎَﻋﺮِف ﻳﺎ ا ُﻳﻬَﺎ اﻟﻤﺬﮐُﻮر ﻓﻰ ه ِﺬ ِﻩ اﻻﻟﻮا ِ‬ ‫ﷲ َو ﻳﺎﺧ ُﺬ ُﻩ‬ ‫هﺬا اﻟﺴﻔ ِﺮ ﻳﮑﻮن ﻣﺘﺤﻴّﺮًا ﻓﻰ ﺁﺛﺎ ِر ﻗﺪر ِة اﻟّﻠ ِﻪ و ﺑﺪاﻳ ِﻊ ﺁﻳﺎت ﺻﻨ ِﻊ َا ِ‬ ‫ﮏ ﺟﻮه ُﺮ اﻟﺒﻘﺎ ِء ﻓﻰ‬ ‫ﺷ ِﻬ َﺪ ﺑﺬﻟ َ‬ ‫ف ﮐَﻤﺎ َ‬ ‫ﻻﻃَﺮا ِ‬ ‫ت و ﻣﻦْ ﺟﻤﻴ ِﻊ ا َ‬ ‫ﻞ اﻟﺠﻬﺎ ِ‬ ‫اﻟﺤَﻴﺮ ُة ﻣﻦْ ﮐ ِ‬ ‫ت ﺣﺘﻰ‬ ‫ل وَﻣﺎ اﺧﺘﺮ ُ‬ ‫ﮏ ﺗﺤﻴّﺮًا " ﻓ ِﻨﻌْ َﻢ ﻣﺎ ﻗﺎ َ‬ ‫ب ِزدُﻧﻰ ﻓﻴ َ‬ ‫ﻻﻋَﻠﯽ ﻓﻰ ﻗﻮﻟِﻪ " ر ﱢ‬ ‫ﻣﻼء ا َ‬ ‫ﮏ اﻟﻮادى‬ ‫ﮏ ﻣﺬهﺒًﺎ ﻓﻮا ﺣﻴﺮﺗﻰ ﻟَﻮ ﻟَﻢ ﺗﮑﻦْ ﻓﻴﮏ ﺣَﻴﺮﺗﻰ و ﻓﻰ ذﻟ َ‬ ‫ت ﺣ َّﺒ َ‬ ‫اﺧﺘَﺮ ُ‬ ‫ﺼﻠُﻮا اﻟﯽ ﻣَﺜﻮﻳﻬُﻢ‪ .‬اﻟّﻠ ُﻪ اﮐﺒ ُﺮ ﻣِﻦ‬ ‫ن و ﻟﻦ ﺗﻘﺪِروا ان َﺗ ِ‬ ‫ن و ﺗﻬﻠِﮑﻮ َ‬ ‫ن اﻟﺴﺎﻟﮑﻮ َ‬ ‫ﺗَﻀﻠّﻮ َ‬ ‫ﮏ َﻟﻦْ ﺗﺠَﺪ‬ ‫ت اﻻﻳﺠﺎ ِد ﮐَﺎ ّﻧ َ‬ ‫ﻋﻈﻤﺘ ِﻪ هﺬا اﻟﻮادى و ﻣِﻦ وُﺳ َﻌ ِﺔ هﺬ َﻩ اﻟﻤﺪﻳﻨ ِﺔ ﻓﻰ ﺟﺒﺮو ِ‬ ‫ﻞ ﻓﻴﻬﺎ ﺳَﻔﺮ ُﻩ و اﻳﱠﺪ ُﻩ اﻟّﻠ ُﻪ ﻋَﻠﻰ‬ ‫ل و ﻻ ﻣِﻦ ﺁﺧ ٍﺮ ﻓﺒُﺸﺮى ﺛ َﻢ ُﺑﺸْﺮى ِﻟﻤَﻦ ﮐُﻤ َ‬ ‫ﻟ ُﻪ ﻣِﻦ ا ّو ٍ‬ ‫ﻦو‬ ‫ﻞ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴ َ‬ ‫ﻰ ه ِﺬ ِﻩ اﻻرض اﻟﻄﻴّﺒ ِﺔ ﻓﻰ هﺬ ِﻩ اﻟﻤﺪﻳﻨ ِﺔ اﻻﻟﻬﻴ ِﺔ اﻟّﺘﻰ ﻳﺘَﺤﻴّ ُﺮ ﻓﻴﻬﺎ ﮐ ﱡ‬ ‫ﻃﱢ‬ ‫َ‬ ‫ج اﻟﻌﺒﺪ و ﻳﺴﺎﻓﺮ ﻋﻦ هﺬَا‬ ‫ﻦ‪ .‬و ﻟَﻮ ﻳﺘﻌﺎر ُ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴ َ‬ ‫ل اﻟﺤﻤ ُﺪ ﻟّﻠ ِﻪ ر ّ‬ ‫ﻦ و ﻧﻘﻮ ُ‬ ‫اﻟﻤﺨﻠﺼﻴ َ‬ ‫ﻞ ﻣﻦْ هﺬ ِﻩ اﻟﻤﺪﻳﻨ ِﺔ اِﻟﯽ‬ ‫ﻦ اﻵﻟﻬﻰ ﻟَﻴﺪﺧ ُ‬ ‫ج اِﻟﻰ وﻃ ِ‬ ‫ﻦ اﻟﺘﱡﺮاﺑﻰ و ﻳﺮﻳ ُﺪ َانْ ﻳﺘﻌﺎر َ‬ ‫اﻟﻮﻃ ِ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻣﺪﻳﻨ ِﺔ اﻟﻔﻨﺎء ﻟﻔﻨﺎ ِﺋ ِﻪ ﻋﻦ ﻧﻔﺴِﻪ و ﺑﻘﺎﺋ ِﻪ ﺑﺎﻟﻠّﻪ و اﻟﺴّﺎﻟﮏ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم و هﺬَا اﻟﻮﻃ ِ‬ ‫ﺣ ُﻪ و ﺟﺴ َﺪ ُﻩ و ذاﺗَﻪ‬ ‫ﺴ ُﻪ و رو َ‬ ‫ﺖ اﻻَﻋﻠﻰ و هﺬا اﻟﺴﻔ ِﺮ اﻟﻤﺤ ِﻮ اﻟﮑُﺒﺮى ﻟَﻴﻨﺴﻰ ﻧﻔ َ‬ ‫اﻟﺒَﺤ ِ‬ ‫ض َﮐ َﻤﻦْ ﻟَﻢ ﻳﮑﻦ ﺷﻴﺌًﺎ ﻣﺬﮐﻮرًا و َﻟﻦْ‬ ‫ن ﻓﻰ اﻻر ِ‬ ‫ﺢ ﻓﻰ ُﻗﻠﺰ ِم اﻟﻔﻨﺎء و ﻳﮑﻮ ُ‬ ‫و ﻳﺴﺒ ُ‬ ‫ﮏ اﻟﺸّﻬﻮ ِد و ﻟِﺒﻠﻮﻏِﻪ اِﻟﯽ‬ ‫ﻻﺿْﻤِﺤﻼﻟِﻪ ﻋﻦْ ﻣﻤﺎﻟ ِ‬ ‫ﻳﺸﻬ َﺪ اﺣﺪٌ ﻣﻨﻪ ﺁﺛﺎ َر اﻟﻮﺟﻮ ِد ِ‬ ‫ﺼﺤْ ِﻮ َو ﻟَﻮ ِاﻧّﺎ ﻧﺬﮐُﺮ اﺳﺮا َر هﺬﻩ اﻟﻤﺪﻳﻨ ِﺔ‬ ‫ت اﻟﻤَﺤ ِﻮ ﻻِﻧﻘﻄﺎﻋِﻪ ﻋَﻦ ﻋﻮاﻟِﻢ اﻟ ّ‬ ‫ﻣﻘﺎﻣﺎ ِ‬ ‫ن هﺬا اﻟﻤﻘﺎ َم‬ ‫ﻻﱠ‬ ‫ق اهﻠِﻬﺎ اِﻟﯽ هﺬَا اﻟﻤﻘﺎ ِم اﻟﺴّﺪا ِد ِ‬ ‫ﮑﺜ َﺮ ِة ﺷﻮ ِ‬ ‫ﻟﺘﻔﻨﻰ ﻣﻤﺎﻟﮏ اﻟﻔﻮءا ِد ِﻟ َ‬ ‫ﺐ‬ ‫ب ﻟِﻠﺤﺒﻴ ِ‬ ‫ق اﻧﻮا ِر اﻟﻤﺤﺒﻮ ِ‬ ‫ق و ﻇﻬﻮ ِر اﺷﺮا ِ‬ ‫ﻖ اﻟﺼّﺎد ِ‬ ‫ق ِﻟﻠْﻌﺎﺷ ِ‬ ‫ﻰ اﻟﻤﻌﺸُﻮ ِ‬ ‫ﻣﻘﺎ ُم ﺗﺠّﻠ ِ‬ ‫ﻞ ﺑﻘﺎءٌ ﻋﻨﺪ‬ ‫ق اَو ﻟِﻠﻈ ﱢ‬ ‫ﻰ اﻟﻤﻌﺸﻮ ِ‬ ‫ﻦ ﺗﺠّﻠ ِ‬ ‫ﻖ وﺟﻮدٌ ﺣﻴ َ‬ ‫ﻦ ﻟِﻠﻌﺎﺷ ِ‬ ‫غ و َهﻞْ ﻳُﻤﮑ ُ‬ ‫اﻟﻔﺎر ِ‬ ‫ب ﻻ َﻓ َﻮ اﻟّﺬى ﻧَﻔﺴﻰ ﺑ َﻴﺪِﻩ َﺑﻞْ‬ ‫ﺐ دوامٌ ﻋﻨ َﺪ وﺟﻮد اﻟﻤﺤﺒﻮ ِ‬ ‫ﻇﻬﻮ ِر اﻟﺸّﻤﺲ اَو ِﻟﻠْﺤﺒﻴ ِ‬ ‫ض و ﻏﺮﺑِﻬﺎ و ﺑﺮﱢهﺎ و ﺑﺤﺮِهﺎ‬ ‫ق اﻻر ِ‬ ‫ﮏ ﻓﻰ هﺬَا اﻟﻤﻘﺎ ِم ﻟَﻮ ﺗﻔﺤّﺺ ﻓﻰ ﺷﺮ ِ‬ ‫اﻟﺴّﺎﻟ ُ‬

‫و ﺳَﻬﻠِﻬﺎ و ﺟَﺒﻠِﻬﺎ ﻣﺎ ﻳﺠُﺪ ﻧﻔﺴﻪ و ﻻ ﻧﻔﺲ ﻏﻴﺮ ُﻩ ﻟﺸﺪّة ﻓﻨﺎﺋِﻪ ﻓﻰ ﻣﻮﺟﺪ ِﻩ و ﻟﻄﺎﻓَﺔ‬ ‫ن اﻟﻠّﻪ ﻟَﻮ ﻻ ﺧَﻮ ﻓﻰ ﻣِﻦ ﻧِﻤﺮو ِد اﻟﻈﻠ ِﻢ و ﺣﻔﻈﻰ ِﻟﺨَﻠﻴﻞ‬ ‫ﻣﺤ ِﻮ ِﻩ ﻓﻰ ﺑﺎر ِﺋ ِﻪ ﻓﺴﺒﺤﺎ َ‬ ‫ﮏ اﻟﯽ هﺬ ِﻩ‬ ‫ﮏ ﻣﺎ ﻳُﻘ ّﺮ ُﺑ َ‬ ‫ﮏ و َﻟﺎَﻗﺮ ُء ﻟ َ‬ ‫ﻋﻦْ دوﻧ َ‬ ‫ﮏ َ‬ ‫ﮏ ﻣﺎ ﻳُﻐﻨﻴ َ‬ ‫اﻟﻌﺪل َﻻُﻟﻘﻰ ﻋﻠﻴ َ‬ ‫ﮎ و ﻟﮑﻦْ اَﺻﺒُﺮ ﺣﺘﻰ ﻳَﺎءﺗﻰ اﻟﻠّﻪ ﺑﺎﻣﺮِﻩ و‬ ‫ﻋﻦْ ﻧﻔﺴِﮏ و هَﻮا َ‬ ‫اﻟﻤﺪﻳﻨ ِﺔ ﺣﻴﻦ ﻏﻔﻠ ٍﺔ َ‬ ‫ﺺ‬ ‫ب اذًا ﻓﺎﻧﺸِﻖ راﺋﺤ َﺔ اﻟﺮُوﺣﺎﻧﻰ ﻣِﻦ ﻗﻤ ِ‬ ‫ﻦ ﺑِﻐﻴ ِﺮ ﺣﺴﺎ ٍ‬ ‫ى اﻟﺼﺎﺑﺮﻳ َ‬ ‫اﻧ ُﻪ ه َﻮ ﻳﺠﺰ ِ‬ ‫ل ﻓﻰ ﻣﺪﻳﻨﺔ اﻟﺒَﻘﺎء اِن اَﻧﺘُﻢ اِﻟﯽ‬ ‫ن اﺳْ َﺮﻋُﻮا ِﻟﻠّﺪﺧﻮ ِ‬ ‫ﺠ ِﺔ اﻟﻔَﻨﺎ ِء َا ِ‬ ‫ﻞ ُﻟ ّ‬ ‫اﻟﻤﻌﺎﻧﻰ َو ﻗُﻞ ﻳﺎ اه َ‬ ‫ﮏ اﻟﻤﻘﺎ ِم‬ ‫ن ( و ﻣِﻦ ذﻟ َ‬ ‫ل ) اﻧﺎ ﻟﻠّﻪ و اﻧّﺎ اِﻟﻴﻬﺮاﺟﻌﻮ َ‬ ‫ن و ﻧﻘﻮ ُ‬ ‫ﻣﻌﺎرج اﻟﺒﻘﺎ ِء ﺗﺘﻌﺎرَﺟﻮ َ‬ ‫ﻞ ﻓﻰ ﻣﺪﻳﻨﺔ اﻟﺒﻘﺎ ِء ﻋَﻠﻰ اﻟﺒﻘﺎ ِء و ﻓﻰ‬ ‫ﻻﻋْﻠَﻰ اْﻻَﻋﻠﻰ و اﻟﺮﺗﺒ ِﺔ اﻻﻋﻈ ِﻢ اﻻَﺳﻨﻰ ﻳﺪﺧ ُ‬ ‫اَ‬ ‫ﻻﺳْﺘِﻌﻼ ِء اِذًا‬ ‫ﻰاِ‬ ‫ش اﻻﺳﺘﻐﻨﺎء و ﮐﺮﺳ ﱢ‬ ‫ﺴ ُﻪ ﻋَﻠﯽ ﻋﺮ ِ‬ ‫ﮏ ﻧﻔ َ‬ ‫ﮏ اﻟﻤﻘﺎ ِم ﻳﺸﻬُﺪ اﻟﺴﺎﻟ ُ‬ ‫ذﻟ َ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﺳﻌَﺘ ِﻪ " ﻓَﻬﻨﻴﺌًﺎ ِﻟ َﻤﻦْ وﺻ َ‬ ‫ﻰ اﻟّﻠ ُﻪ ﮐّﻠًﺎ ﻣِﻦ ِ‬ ‫ﻞ " ﻳَﻮ َم ﻳُﻐﻨ ِ‬ ‫ﻳﻈﻬُﺮ ﻟ ُﻪ ﺣﮑ ُﻢ ﻣﺎ ُذ ِﮐ َﺮ ﻣِﻦ ﻗﺒ ُ‬ ‫ب ﻣِﻦ هﺬا اﻟﮑَﺎ ِ‬ ‫ن‬ ‫ﺤﻤْﺮاء ﻓِﺎ ّ‬ ‫ﻦ اﻟ َ‬ ‫س اﻟﺒﻴﻀﺎ ِء ﻓﻰ هﺬَا اﻟﺮُﮐ ِ‬ ‫ﺷ ِﺮ َ‬ ‫اِﻟﯽ هﺬا اﻟﻤﻘﺎ ِم و َ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ‬ ‫ﻋﻦْ ﮐ ﱢ‬ ‫غ ﻓﻮءادُﻩ َ‬ ‫ﺤ ِﺮ اﻟﺒﻘﺎ ِء و اﺳْﺘَﻔ َﺮ َ‬ ‫ق ﻓﻰ اﺑ ُ‬ ‫ﺴ َﻔ ِﺮ ﻟﻤّﺎ اﺳْ َﺘﻐْﺮ َ‬ ‫ﮏ ﻓﻰ هﺬَا اﻟ َ‬ ‫اﻟﺴّﺎﻟ َ‬ ‫ب‬ ‫ج اﻟﺤَﻴﻮ ِة ﻻ ﻳَﺮى اﻟﻔﻨﺎءﻟِﻨﻔﺴِﻪ و ﻻ ﻟﻐﻴﺮِﻩ اﺑﺪًا و ﻳﺸ ِﺮ ُ‬ ‫ﺳِﻮاﻩ و اﺳْ َﺘﺒَْﻠ َﻎ اِﻟﯽ ﻣﻌﺎ ِر ِ‬ ‫ﺲ ﻣ َﻊ‬ ‫ض اﻟﺒﻘﺎ ِء و ﻳﻄﻴ ُﺮ ﻓﻰ هَﻮا ِء اﻟﺒَﻘﺎ ِء و ﻳُﺠﺎِﻟ ُ‬ ‫س اﻟﺒﻘﺎ ِء و ﻳَﻤﺸﻰ ﻓﻰ ار ِ‬ ‫ﻋﻦْ ﮐﺎء ِ‬ ‫َ‬ ‫ﻻزَﻟ ّﻴ ِﺔ و‬ ‫ﻞ ﻣِﻦ ﻧﻌﻤ ِﺔ اﻟﺒﺎﻗﻴ ِﺔ اﻟﺪّاﺋﻤ ِﺔ ﻣِﻦ اﻟﺸّﺠﺮ ِة اﻟﺪاﺋﻤ ِﺔ ا َ‬ ‫ﻞ اﻟﺒَﻘﺎ ِء و ﻳﺎ ﮐ ُ‬ ‫هﻴﺎﮐ ِ‬ ‫ن ﻓﻰ هﺬ ِﻩ‬ ‫ﻞ اﻟﺒَﻘﺎ ِء ﻓﻰ ﻋُﻠﯽ اﻟﺒﻘﺎ ِء ﺑِﺎﻟﺒﻘﺎ ِء ﻣﺬﮐﻮرًا و ُﮐﻞﱡ ﻣﺎ ﻳﮑﻮ ُ‬ ‫ن ﻣِﻦ اه ِ‬ ‫ﻳﮑﻮ ُ‬ ‫ن اﻟّﻠ ِﻪ ﻓﻰ ه ِﺬ ِﻩ اﻟﺤﺪﻳﻘ ِﺔ اﻟﻌﺎﻟﻴ ِﺔ‬ ‫ﻞ ﺑﺎِذ ِ‬ ‫ﺖ ﻟﻮ ﺗﺪﺧ ُ‬ ‫اﻟﻤﺪﻳﻨ ِﺔ ﻟﺒﺎﻗﻴﺔٌ داﺋﻤﺔٌ ﻻﻳﻔﻨﻰ و اﻧ َ‬ ‫ب اﺑﺪًا و‬ ‫ﻒ و ﻻ ﺗﻐ ِﺮ ُ‬ ‫ﺴ ُ‬ ‫ﺚ ﻻ ﺗﮑ ِ‬ ‫ل ﺑﺤَﻴ ُ‬ ‫ﺐ اﻟﺰّوا ِ‬ ‫اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﻴﺔ ﻟَﺘﺠ ُﺪ ﺷَﻤﺴَﻬﺎ ﻓﻰ ﻗُﻄ ِ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻓﻴﻬﺎ و ﺑِﻬﺎ و‬ ‫ﺠﺮَهﺎ و اﺑﺤﺮَهﺎ و ﮐ ﱠ‬ ‫ﺠﻤَﻬﺎ و اﺷ ُ‬ ‫ﮏ َﻗﻤَﺮهﺎ و اﻓﻼﮐَﻬﺎ و اَﻧ ُ‬ ‫ﮐﺬﻟ َ‬ ‫ف هﺬ ِﻩ اﻟﻤﺪﻳﻨ ِﺔ ﻣِﻦ‬ ‫ﮏ ﺑَﺪا ِﻳ َﻊ َاوْﺻﺎ ِ‬ ‫ﻰ َﻓ َﻮ اﻟّﻠ ِﻪ اﻟّﺬى ﻻ اِﻟ َﻪ ِاﻟّﺎ ُه َﻮ ﻟَﻮ اَذ ُﮐ ُﺮ ﻟ َ‬ ‫ا ّﻧ ِ‬ ‫غﺣ ﱡ‬ ‫ﺧ َﺮ َﻟ ُﻪ ﻣﺎ ﻳﻔﺮ ُ‬ ‫ﺧ ِﺮ اﻟّﺬى ﻻ ﺁ ِ‬ ‫ﻳﻮﻣﺌ ِﺬاِﻟﯽ ﺁ ِ‬ ‫ﺐ ﻓﻮءادى ﻟِﻬﺬِﻩ اﻟﻤﺪﻳﻨ ِﺔ اﻟﻄﻴّﺒ ِﺔ اﻟﺪاﺋﻤ ِﺔ‬ ‫ﻰ‬ ‫ﺐ و ﻟِﺌﻶ ﺗﻈﻬﺮ اﻻَﺳﺮا ُر ﻓ ِ‬ ‫ﻞ اﻟﻄّﺎﻟ ِ‬ ‫ﺖ و ﺗﻌﺠﻴ ِ‬ ‫ﻖ اﻟﻮﻗ ِ‬ ‫ل ﻟِﻀﻴ ِ‬ ‫و ﻟﮑِﻦ اﺧﺘُﻢ اﻟﻘﻮ َ‬ ‫ن ﻓﻰ ﻗﻴﺎﻣ ِﺔ‬ ‫ﻦ اﻟّﻠ ِﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪ ِر اﻟﻘّﻬﺎ ِر و ﺳﻴﻨﻈ ُﺮ اﻟﻤﻮﺣّﺪو َ‬ ‫ن ِﻣ َ‬ ‫ن اذ ٍ‬ ‫ﻻﺟْﻬﺎ ِر ﻣِﻦ دو ِ‬ ‫اَ‬ ‫ﺐ ﻣ َﻊ ﻣﻼﺋﮑ ِﺔ‬ ‫ل ﻣِﻦ ﺳﻤﺎ ِء اﻟﻐﻴ ِ‬ ‫ن َﻣﻦْ ﻳُﻈ ِﻬ ُﺮ ُﻩ اﻟّﻠ ُﻪ ﻣ َﻊ هﺬ ِﻩ اﻟﻤﺪﻳﻨﺔ ﻳﻨْﺰ ُ‬ ‫اﻻُﺧﺮى ﺑَﺎ ﱠ‬ ‫ﻦ ﻳﺪﻳ ِﻪ و ﻳﻔﻮ َز ﺑِﻠﻘﺎﺋِﻪ و اﻧّﺎ ﮐﻞٌ ﺑﻠِﻘﺎﺋِﻪ‬ ‫ﻦ ﻓﻄُﻮﺑﻰ ِﻟﻤَﻦ ﻳﺤﻀُﺮ ﺑﻴ َ‬ ‫ﻦ اﻟﻌﺎﻟﻴ َ‬ ‫اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴ َ‬ ‫ﻖ و اﻧّﺎ ﮐﻞٌ اِﻟﻴ ِﻪ‬ ‫ل اﻟﺤﻤ ُﺪ ُﻟ ُﻪ ِاذْ ُه َﻮ اﻟﺤ ُ‬ ‫ن و ﻧﻘﻮ ُ‬ ‫ﮏ ﺁﻣِﻠﻮ َ‬ ‫ن و ِاﻧّﺎ ﮐﻞٌ ﺑﺬﻟ َ‬ ‫ﻣُﺸﺘﺎﻗﻮ َ‬ ‫ﻻﺳْﻔﺎ ِر َﻟﻮْ‬ ‫ت و اﻟﻤﺴﺎﻓَﺮ ﻓﻰ ه ِﺬ ِﻩ ا َ‬ ‫ﻞ ﻓﻰ ه ِﺬ ِﻩ اﻟﻤﻘﺎﻣﺎ ِ‬ ‫ﺻَ‬ ‫ن اﻟﻮا ِ‬ ‫ﻣُﻨﻘﻠﺒﻮن ﺛ َﻢ اﻋْ ِﺮفْ ﺑﺎ ﱠ‬ ‫ﻰ اﻟﺤﻴ ِ‬ ‫ﮏﻓ ِ‬ ‫ﻞ ِﻣﻦْ ﮐﺒ ٍﺮ اَو ﻏﺮو ِر َﻟﻴِﻬﻠ ُ‬ ‫ﻳﻨﺎﻟُﻪ ﻓﻰ اﻟﺴّﺒﻴ ِ‬ ‫ل ِﻣﻦْ‬ ‫ﻦ و ﻳﺮﺟ ُﻊ اِﻟﯽ ﻗﺪ ِم اﻻ ّو ِ‬ ‫ﻻﺳْﻔﺎ ِر َانْ‬ ‫ﻦ ﻓﻰ هﺬ ِﻩ ا َ‬ ‫ﻦ و اﻟﻤﺸﺘﺎﻗﻴ َ‬ ‫ﮏ َو ﻋﻼﻣ ُﺔ اﻟﻮاﺻﻠﻴ َ‬ ‫ف ذﻟ َ‬ ‫ن َانْ َﻳﻌﺮ َ‬ ‫دو ِ‬ ‫ﻦ اﺳْﺘَﻘﺮﺑُﻮا اِﻟﯽ‬ ‫ﺴﻬُﻢ ﻟِﻠﺬﻳ َ‬ ‫ﻦ ﺁ َﻣﻨُﻮا ﺑﺎﻟّﻠ ِﻪ و ﺁﻳﺎ ِﺗ ِﻪ و ﻳﻨﺠَﻌﻮا اﻧﻔ ِ‬ ‫ﺣﻬُﻢ ِﻟﻠّﺬﻳ َ‬ ‫ﻳَﺨﻔﻀُﻮا اﺟﻨﺎ َ‬ ‫ف اﻣﺮِاﻟّﻠ ِﻪ و‬ ‫اﻟّﻠ ِﻪ َو ﻣَﻈﺎهِﺮ ﺟﻤﺎﻟِﻪ و ﻳَﺨﻀﻌﻮا ذَوا َﺗﻬُﻢ ﻟِﻠﺬﻳﻦ اﺳْ َﺘ َﻘﺮُوا ﻋَﻠﻰ َرﻓْﺮ ِ‬

‫ﻰ اﻟّﻠ ِﻪ َو وﺻُﻮِﻟﻬِﻢ‬ ‫ن اﻟﯽ ﻏﺎﻳ ِﺔ اﻟﻘُﺼﻮى ﻓﻰ ﺳﻠﻮ ِﮐﻬِﻢ اِﻟ َ‬ ‫ﻋﻈﻤﺘﻪ ِﻟَﺎ ﱠﻧﻬُﻢ ﻟﻮ َﻳﺘَﻌﺎرَﺟﻮ َ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﺟَ‬ ‫ﻒ ﻳﻘ ِﺪ ُرنﱠ َانْ ﻳﺘﻌﺎ َر ﱡ‬ ‫ﻦ ﻓﮑﻴ َ‬ ‫اِﻟﻴﻪ َﻟﻦْ َﻳﺼِﻠﻮا ِاﻟّﺎ اِﻟﻰ ﻣﻘ ﱢﺮ اﻟّﺬى ﺧُﻠ َﻘﺖْ ﻓﻰ اَﻓ ِﺌ َﺪ ِﺗ ِﻬ ﱠ‬ ‫ل ِاﻟَﻰ‬ ‫ﻦ اﻻز ِ‬ ‫ن ِﻣ َ‬ ‫ﺧِﻠ َﻘﺖْ ِﻟﺸَﺄ ِﻧﻬِﻢ و َﻟﻮ ﻳُﺴﺎﻓِﺮو َ‬ ‫ت اﻟﺘﻰ ﻣﺎ ُﻗ ِﺪ َرتْ َﻟﻬُﻢ و ﻣﺎ ُ‬ ‫اِﻟﯽ ﻣَﻘﺎﻣﺎ ِ‬ ‫ﻋﻦْ ﻳَﻤﻴﻨﻪ ﺑﺤُﻮر‬ ‫ﺐ اﻟﻮﺟﻮ ِد و ﻣﺮﮐ ِﺰ اﻟﻤﻮﺟﻮ ِد اﻟّﺬى ﺟَﺮى َ‬ ‫ﺼﻠُﻮا اِﻟﯽ ﻗُﻄ ِ‬ ‫اﻻَﺑ ِﺪ َﻟﻦْ َﻳ ِ‬ ‫ﻒ اِﻟﯽ‬ ‫ل ِﺑﻔِﻨﺎﺋ ِﻪ و ﮐﻴ َ‬ ‫ﺣﺪٌ َانْ ﻳﻨ ِﺰ َ‬ ‫ط اﻟﻘﺪ َر ِة َو َﻟﻦْ ﻳﻘﺪ َر َا َ‬ ‫اﻟﻌﻈﻤ ِﺔ و ﻋَﻦ ﻳَﺴﺎرِﻩ ﺷﻄﻮ ُ‬ ‫ن ﺳﺎﮐﻨًﺎ ﻓﻰ ﻓُﻠﮏ اﻟﻨﺎ ِر و َﻳﺴْﺮى ﻋﻠﯽ ﺑﺤ ِﺮ اﻟﻨﺎ ِر ﻓﻰ ُﮐ َﺮ ِة اﻟﻨﺎ ِر و‬ ‫ﻣﻘﺎﻣِﻪ َو ه َﻮ ﮐﺎ َ‬ ‫ﻰ اﻟﻨﺎ ِر َاوْ‬ ‫ﻞﻓِ‬ ‫ﻻﺿْﺪا ِد َانْ ﻳﺪﺧ َ‬ ‫ﻖ ﺑِﺎ َ‬ ‫ﺧِﻠ َ‬ ‫ﻒ ﻳﻘﺪُر َﻣﻦْ ُ‬ ‫َﻳﻤْﺸﻰ ﻓﻰ هﻮا ِء اﻟﻨﺎ ِر ﻓﮑﻴ َ‬ ‫ﺐ اﻻﻋﻈَﻢ ﻟَﻮ‬ ‫ن هﺬَا اﻟﻘﻄ َ‬ ‫ﻰ اﻟﺤﻴﻦ ُﺛ َﻢ اﻋْﻠَﻢ ِﺑ َﺎ ﱠ‬ ‫قﻓِ‬ ‫ب ﺑِﻬﺎ و ِانْ ﻳﻘﺮﺑْﻬﺎ ﻟَﻴﺤﺘﺮ ُ‬ ‫ﻳﻘﺮ َ‬ ‫ن اﻟﻠّﻪ‬ ‫ض َﻟ َﺘﻨْ َﻌ ِﺪ ُم ُﮐُﻠ ُﻬﻦﱠ ﻓﺴﺒﺤﺎ َ‬ ‫ت و اﻻر ِ‬ ‫ﺴﻤﻮا ِ‬ ‫ﻞ َﻣﻦْ ﻓﻰ اﻟ ّ‬ ‫ﻋﻦْ ُﮐ ِ‬ ‫ﻂ َﻣ َﺪدِﻩ ِ‬ ‫ﻳﻨﻘﻄ ُﻊ ﺧﻴ ُ‬ ‫ﺴﻬِﻢ َو‬ ‫ن ﻓﻰ اﻧﻔ ِ‬ ‫ن اﻟﻠّﻪ ﻋﻤّﺎ ﻳَﻈﻨّﻮ َ‬ ‫ب ﻓﺴُﺒﺤﺎ َ‬ ‫ب اﻻرﺑﺎ ِ‬ ‫ب اِﻟﯽ ر ﱢ‬ ‫ﻞ اﻟﺘّﺮا ُ‬ ‫ﻒ ﻳِﺼ ُ‬ ‫ﮐﻴ َ‬ ‫ج اِﻟﯽ ﻣﻘﺎ ِم اﻟّﺬى ﻻ ﻏﺎﻳ َﺔ َﻟ ُﻪ ﻓﻴﻤﺎ‬ ‫ﮏ ﻳﺘﻌﺎر ُ‬ ‫ن اﻟﺴﺎﻟ َ‬ ‫ن ﺑَﻠﻰ ِا ﱠ‬ ‫ﻋﻤّﺎ هﻢ ﻳﺬﮐﺮو َ‬ ‫ﺗﻌﺎﻟﯽ َ‬ ‫ﺧ ُﺬ زﻣﺎ َم اﻻﺧﺘﻴﺎ ِر ﻋﻦْ هﺆﻻ ِء اﻻَﺧﻴﺎ ِر‬ ‫ﺚ ﻳﺄ ُ‬ ‫ﺤﺐﱢ ﺑﺤﻴ ُ‬ ‫ُﻗ ﱢﺪ َر ﻟَﻪ و ﻳﺠ ُﺪ ﻓﻰ ﻗﻠﺒ ِﻪ ﻧﺎر اﻟ ُ‬ ‫ن ﻣﻮﻻ ُﻩ ﻓﻰ‬ ‫ﺚ ﻟَﻮ ﮐﺎ َ‬ ‫ﺣ ّﺒ ِﻪ ﻣﻮﻻﻩ و اﻗﺒﺎﻟ ِﻪ اِﻟﯽ ﺑﺎ ِرﺋِﻪ ﺑﺤَﻴ ُ‬ ‫ﻦ ﻳَﺰدا ُد ﻓﻰ ُ‬ ‫ﻞ ﺣﻴ ٍ‬ ‫و ﻓﻰ ﮐ ِ‬ ‫ق اﻟﻘﺮﺑﻴ ِﺔ و ه َﻮ ﻓﻰ ﻣﻐﺮ ِ‬ ‫ﻣﺸﺮ ِ‬ ‫ﻦ‬ ‫ض ِﻣ َ‬ ‫ت و اﻻر ِ‬ ‫ن َﻟ ُﻪ َﻣﻠَﺎ ُء اﻟﺴّﻤﻮا ِ‬ ‫ب اﻟﺒﻌﺪﻳ ِﺔ و ﮐﺎ َ‬ ‫ض‬ ‫ﻞ اِﻟﯽ ار ِ‬ ‫ﺼَ‬ ‫ﺾ ﺑ َﻌﻴْﻨَﻴ ِﻪ ﻟَﻴ ِ‬ ‫ﻖ و ﻳﺮﮐ ُ‬ ‫ﺐ اﻟﺼَﻔﺮﺁ ِء ﻟﻴﻨﻔ ُ‬ ‫اﻟﻠﺆﻟﺆ اﻟﺤﻤﺮا ِء و ﻣِﻦ اﻟ َﺬ َه ِ‬ ‫ﮏ ﻓَﺎﻋْﻠَﻢ ﺑَﺎﻧّﻪ ﮐﺬّابٌ ﻣﻔﺘﺮٌ ِاﻧّﺎ‬ ‫ن اﻟﻤﻘﺼﻮ ُد ﻓﻴﻬﺎ و ﻟَﻮ ﺗﺠ ُﺪ اﻟﺴّﺎﻟﮏ ﺑﻐَﻴ ِﺮ ذﻟ َ‬ ‫اﻟّﺘﻰ ﮐﺎ َ‬ ‫ﮏ اﻻﻳّﺎ ِم ﻟﻤّﺎ ﻣﺎ‬ ‫ن و ﻓﻰ ﺗِﻠ َ‬ ‫ﻻﺧْﺮى و اﻧّﺎ ﺑ ِﻪ َﻟﻤَﺒﻌﻮﺛُﻮ َ‬ ‫ِﻟﻤَﻦ ﻳُﻈﻬِﺮﻩ اﻟّﻠ ُﻪ ﻓﻰ ﻗﻴﺎ ِﻣ ِﺔ ا ُ‬ ‫ت اﻟّﺘﻰ‬ ‫ت ه ِﺬ ِﻩ اﻟﻤﻘﺎﻣﺎ ِ‬ ‫ﻇ َﻬﺮْﻧﺎ ِﻟﻠْﻌِﺒﺎ ِد ﺛﻤﺮا ِ‬ ‫ﻻﻣْ ِﺮ و ﻣﺎ َ‬ ‫ﻋﻦْ وَﺟﻪ ا َ‬ ‫ﺸﻔْﻨَﺎ اﻟﻐﻄﺎ َء َ‬ ‫ﮐَ‬ ‫ﻋﻠَﻰ‬ ‫ﮑﻞﱢ َﻣﻦْ َ‬ ‫ﻒ ِﻟ ُ‬ ‫ن اﻟﻐﻔﻠ ِﺔ و اﻟّﺎ ﻟﻮ ﮐُﺸ َ‬ ‫ﻋﻦْ اِﻇﻬﺎرِهﺎ ﻟِﺬا ﺗﺠ ُﺪهُﻢ ﻓﻰ ﺳﮑﺮا ِ‬ ‫ﻣﻨﻌْﻨﺎ َ‬ ‫ن ﻓﻰ ﻓِﻨﺎ ِء رَﺣﻤ ِﺔ‬ ‫ﻒ ﻳﺠﺘﻤﻌﻮ َ‬ ‫ﻞ ﻣِﻦ ﺳ ﱢﻢ اﻻِﺑﺮ ِﻩ ﻣِﻦ هﺬَا اﻟﻤَﻘﺎم ﻟﺘﺸﻬ ُﺪ ﮐﻴ َ‬ ‫ض ا َﻗ ﱠ‬ ‫اﻟْﺎَر ِ‬ ‫ﻻﻃْﺮا ِ‬ ‫ﻞا َ‬ ‫ن ﻣﻦ ﮐ ﱢ‬ ‫اﻟّﻠ ِﻪ و ﻳَﺮﮐﻀﻮ َ‬ ‫ف ﻋ ّﺰ ِة اﻟّﻠ ِﻪ‬ ‫ب ﻓﻰ رﻓﺮ ِ‬ ‫ف ﻟﻠﺒﻠﻮغ اِﻟﯽ ﺳﺎﺣ ِﺔ اﻟﻘﺮ ِ‬ ‫ن‬ ‫ﻦ و اﻟﻤﻘﺒﻠﻮ َ‬ ‫ﻞ َو ﻟﻴُﻤﺘﺎز اﻟﻤﻮءﻣﻨﻮن ﻋَﻦ اﻟﻤﻨﮑﺮﻳ َ‬ ‫و ﻟﮑﻦْ اﺧﻔَﻴﻨﺎ ﻟِﻤﺎ َذﮐَﺮﻧﺎ ﻣِﻦ ﻗﺒ ُ‬ ‫ﻦ اﻟﻘﻴّﻮ ِم َو ﻳَﺴﺘﺮﻗَﻰ‬ ‫ل ﻻ ﺣﻮل و ﻻ ﻗﻮ َة اﻟّﺎ ﺑﺎﻟّﻠ ِﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤ ِ‬ ‫ﻦ و اَﻗﻮ ُ‬ ‫ﻋﻦ اﻟﻤُﻌﺮﺿﻴ َ‬ ‫ﮏ ﻣِﻦ هﺬَا اﻟﻤﻘﺎ ِم اِﻟﯽ ﻣﺪﻳﻨ ِﺔ اﻟّﺘﻰ َﻟﻢْ ﻳﮑﻦ ﻟَﻬﺎ ﻣِﻦ اﺳ ٍﻢ و ﻻ رﺳ ٍﻢ و ﻻ ذﮐ ٍﺮ و‬ ‫اﻟﺴﺎﻟ ُ‬ ‫ﺲ‬ ‫ق ﻓﻴﻬﺎ ﺷﻤ ُ‬ ‫ل اﻟ ِﻘ َﺪ ِم و ﺗَﺸﺮ ُ‬ ‫ت ﺗَﺠﺮى ﻓﻴﻬﺎ ﺑﺤُﻮر اﻟ ِﻘ َﺪ ِم و ﺗَﺪوُر ﻓﻰ ﺣﻮ ِ‬ ‫ﻻ ﺻﻮ ٍ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻦ َﻳﻄِْﻠ ُﻌ ﱠ‬ ‫ﺐ و ﻟَﻬﺎ اﻓﻼﮎٌ ﻣِﻦ ﻧﻔﺴِﻬﺎ و اﻗﻤﺎرٌ ﻣِﻦ ﻧﻮرِهﺎ ُﮐﻠﱡ ُﻬ َ‬ ‫ﻖ اﻟﻐﻴ ِ‬ ‫ﺐ ﻋﻦ اﻓ ِ‬ ‫اﻟﻐﻴ ِ‬ ‫ﻣِﻦ ﺑَﺤ ِﺮ اﻟﻐَﻴ ِ‬ ‫ﺐ و ِاﻧّﻰ ﻣﺎ َاﻗْ ِﺪ ُر َانْ اذ ُﮐ َﺮ رﺷﺤًﺎ ﻋﻤّﺎ ﻗ ﱢﺪ َر‬ ‫ﻦ ﻓﻰ ﺑﺤ ِﺮ اﻟﻐَﻴ ِ‬ ‫ﺐ و ﻳﺪﺧُﻠ ﱠ‬ ‫ﻓﻴﻬﺎ و ﻻ ﻳﻄِّﻠ ُﻊ ﻋﻠﻰ اَﺳﺮارِهﺎ اﺣﺪٌ اﻟّﺎ اﻟﻠّ ُﻪ و ﻣﻈﺎ ِه ُﺮ ﻧﻔﺴِﻪ ِاذْ ه َﻮ ﺧﺎﻟﻘُﻬﺎ و‬ ‫ت و ﮐﺘَﺒﻨﺎ ﺑﻌﻀَﻬﺎ‬ ‫ﮏ اﻟﮑﻠﻤﺎ ِ‬ ‫ض ِﺑﺘَﻠ َ‬ ‫ﻦ اﻟّﺬى َا َردْﻧﺎ ان َﻧﺘَﻌ ﱢﺮ َ‬ ‫ﻣُﺒ ِﺪﻋُﻬﺎ ﺛ ّﻢ اﻋْﻠَﻢ ﺑِﺎﻧّﺎ ﺣﻴ َ‬ ‫ت‬ ‫ت اﻟﻨﺒﻴّﻴﻦ و ﻋﺒﺎرا ِ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﮐﻠﻤﺎ ِ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ذﮐَﺮﻧﺎ ﻣِﻦ ﻗَﺒ ُ‬ ‫ﮏﮐَ‬ ‫ﺴ َﺮ ﻟِﺠﻨﺎﺑ َ‬ ‫اَردْﻧﺎ ﺑﺎَن ﻧُﻔ ﱢ‬ ‫ﻦ و ﻟﮑﻦ ﻣﺎ وﺟﺪْﻧﺎ اﻟﻔُﺮﺻ َﺔ و ﻣﺎ‬ ‫ﻦ َو رَﺑﻮات اﻟﻤﻘﺪّﺳﻴ َ‬ ‫ت اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴ َ‬ ‫ﻦ ﺑﻨَﻐﻤﺎ ِ‬ ‫اﻟﻤُﺮﺳﻠﻴ َ‬

‫ﻻ ﻓﻰ اﻟْﺎ َﻣ ِﺮ و‬ ‫ﺷ ِﻬﺪْﻧﺎ اﻟﻤُﻬﻠ َﺔ ﻣِﻦ هﺬا اﻟﻤُﺴﺎﻓ ِﺮ اﻟّﺬى ﺟﺎ َء ﻣِﻦ ﻋﻨ ِﺪﮐُﻢ و ﮐﺎن ﻋﺠﻮ ً‬ ‫راﮐﻀًﺎ ﻓﻰ اﻟﺤﮑﻢ ﻟِﺬا ﻗَﺪ ِاﻗْ َﺘﺼْﺮﻧﺎ َو اﮐْﺘ َﻔﻴَﻨﺎ و ﻣﺎ َاﺗْ َﻤﻤْﻨﺎ ذِﮐ َﺮ اﻻَﺳﻔﺎ ِر ﺑﺘﻤﺎﻣِﻬﺎ و‬ ‫ﻦ اﻟﮑُﺒﺮى و اَﺳﻔﺎ ِر اﻟﻌُﻈﻤﻰ و ﺑﻠﻎ‬ ‫ﻖ ﺑِﻬﺎ ﺑَﻞ ﺗﺮﮐْﻨﺎ ذِﮐﺮ ﻣﺪا ِﻳ ِ‬ ‫ﻣﺎ ﻳﻨﺒَﻐﻰ ﻟَﻬﺎ و ﻳﻠﻴ ُ‬ ‫ﻦ ﻓﻰ اﻟ ّﺘﺴﻠﻴ ِﻢ و اﻟﺮِﺿﺎ ِء‬ ‫ﻦ اﻻﻋﻠﻴْﻴ ِ‬ ‫ﻞ اﻟﺮاﻓِﻊ اِﻟﯽ ﻣﻘﺎ ِم اﻟّﺬى َﺗﺮَﮐﻨﺎ ذِﮐﺮ اﻟﺴَﻔ َﺮﻳْ ِ‬ ‫ﺗَﻌﺠﻴ ُ‬ ‫ﻞ اﻟﻌﻠﻮ ِم و‬ ‫فﮐﱠ‬ ‫ت ﻟَﺘﻌ ِﺮ ُ‬ ‫ت اﻟﻤﺨ َﺘﺼَﺮا ِ‬ ‫ن ﺟﻨﺎﺑﮏ ﻟَﻮ ﺗَﻔﮑّ ُﺮ ﻓﻰ ه ِﺬ ِﻩ اﻟﮑﻠﻤﺎ ِ‬ ‫و ﻟَﻮ َا ﱠ‬ ‫ﮑﻦْ‬ ‫ﻞ اﻟﻮﺟُﻮ ِد ﻣِﻦ اﻟﻤﺸﻬﻮ ِد و اﻟﻤﻔﻘﻮ ِد َو ﻟ ِ‬ ‫ل ﻳﮑﻔﻰ ﮐ ﱠ‬ ‫ﻞ اِﻟﯽ ذرو ِة اﻟﻤﻌﻠﻮ ِم و ﺗﻘﻮ ُ‬ ‫ﺼُ‬ ‫ﺗ ِ‬ ‫ل َهﻞْ ِﻣﻦْ َﻣﺰِﻳ ٍﺪ َو َﻧﻘُﻮ ُ‬ ‫ب‬ ‫ﺤﻤْ ُﺪ ِﻟّﻠ ِﻪ َر ﱢ‬ ‫ل اﻟْ َ‬ ‫ﺤَّﺒ ِﺔ َﻟ َﺘﻘُﻮ ُ‬ ‫ﮏ ﺣَﺮا َر َة اﻟ َﻤ َ‬ ‫ﺴ َ‬ ‫ﺠ ُﺪ ﻓِﻰ َﻧﻔْ ِ‬ ‫َﻟﻮْ َﺗ ِ‬ ‫ﻦ‪.‬‬ ‫اﻟْﻌﺎﻟﻤِﻴ َ‬

‫)‪(٦٨‬‬ ‫هﻔﺖ وادى‬ ‫ﺑﺴﻢ اﻟﻠّﻪ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻟﺮّﺣﻴﻢ‬ ‫اﻟﺤﻤﺪ ﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى اﻇﻬﺮ اﻟﻮﺟﻮد ﻣﻦ اﻟﻌﺪم و رﻗﻢ ﻋﻠﯽ ﻟﻮح اﻻﻧﺴﺎن ﻣﻦ اﺳﺮار‬ ‫اﻟﻘﺪم و ﻋﻠّﻤﻪ ﻣﻦ اﻟﺒﻴﺎن ﻣﺎ ﻻ ﻳﻌﻠﻢ و ﺟﻌﻠﻪ ﮐﺘﺎﺑﺎ ﻣﺒﻴﻨًﺎ ﻟﻤﻦ ﺁﻣﻦ و اﺳﺘﺴﻠﻢ و اﺷﻬﺪ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﻰء ﻓﻰ هﺬا اﻟﺰّﻣﺎن اﻟﻤﻈﻠﻢ اﻟﺼّﻴﻠﻢ و اﻧﻄﻘﻪ ﻓﻰ ﻗﻄﺐ اﻟﺒﻘﺎء ﻋﻠﯽ‬ ‫ﺧﻠﻖ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ ﺑﻨﻔﺴﻪ ﻓﻰ ﻣﻘﺎم ﺗﺠﻠّﻰ رﺑّﻪ‬ ‫اﻟﻠّﺤﻦ اﻟﺒﺪﻳﻊ ﻓﻰ اﻟﻬﻴﮑﻞ اﻟﻤﮑﺮّم ﻟﻴﺸﻬﺪ اﻟﮑ ّ‬ ‫ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ و ﻟﻴﺼﻞ اﻟﮑﻞ ﺑﺬﻟﮏ اﻟﯽ ذروة اﻟﺤﻘﺎﺋﻖ ﺣﺘﻰ ﻻ ﻳﺸﺎهﺪ اﺣﺪ‬ ‫ﻰ و اﺳﻠّﻢ ﻋﻠﯽ اوّل ﺑﺤﺮ ﺗﺸﻌّﺐ ﻣﻦ ﺑﺤﺮ‬ ‫ﺷﻴﺌًﺎ اﻟّﺎ و ﻗﺪ ﻳﺮى اﻟﻠّﻪ ﻓﻴﻪ و اﺻﻠ ّ‬ ‫اﻟﻬﻮﻳّﺔ و اوّل ﺻﺒﺢ ﻻح ﻋﻦ اﻓﻖ اﻻﺣﺪﻳّﺔ و اوّل ﺷﻤﺲ اﺷﺮﻗﺖ ﻓﻰ ﺳﻤﺎء‬ ‫اﻻزﻟﻴّﺔ و اوّل ﻧﺎر اوﻗﺪت ﻣﻦ ﻣﺼﺒﺎح اﻟﻘﺪﻣﻴّﺔ ﻓﻰ ﻣﺸﮑﻮة اﻟﻮاﺣﺪﻳّﺔ اﻟّﺬى ﮐﺎن‬ ‫اﺣﻤﺪ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و ﻣﺤﻤّﺪًا ﻓﻰ ﻣﻼء اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ و ﻣﺤﻤﻮدًا ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت‬ ‫اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ و ا ّﻳًﺎ ﻣﺎ ﺗﺪﻋﻮ ﻓﻠﻪ اﻻﺳﻤﺎء اﻟﺤﺴﻨﻰ ﻓﻰ ﻗﻠﻮب اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ و ﻋﻠﯽ ﺁﻟﻪ و‬ ‫ﺻﺤﺒﻪ ﺗﺴﻠﻴﻤًﺎ ﮐﺜﻴﺮًا داَﺋﻤًﺎ اﺑﺪًا و ﺑﻌﺪ ﻗﺪ ﺳﻤﻌﺖ ﻣﺎ ﻏﻨّﺖ ورﻗًﺎ اﻟﻌﺮﻓﺎن ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻓﻨﺎن ﺳﺪرة ﻓﻮادﮎ و ﻋﺮﻓﺖ ﻣﺎ ﻏﺮّدت ﺣﻤﺎﻣﺔ اﻻﻳﻘﺎن ﻋﻠﯽ اﻏﺼﺎن ﺷﺠﺮة‬ ‫ﻗﻠﺒﮏ ﮐﺎﻧّﻰ وﺟﺪت رواﺋﺢ اﻟﻄﻴّﺐ ﻣﻦ ﻗﻤﻴﺺ ﺣﺒّﮏ و ادرﮐﺖ ﺗﻤﺎم ﻟﻘﺎﺋﮏ ﻓﻰ‬ ‫ﻣﻼﺣﻈﺔ ﮐﺘﺎﺑﮏ و ﻟﻤّﺎ ﺑﻠﻐﺖ اﺷﺎراﺗﮏ ﻓﻰ ﻓﻨﺎﺋﮏ ﻓﻰ اﻟﻠّﻪ و ﺑﻘﺎﺋﮏ ﺑﻪ و ﺣﺒّﮏ‬ ‫اﺣﺒﺎء اﻟﻠّﻪ و ﻣﻈﺎهﺮ اﺳﻤﺎﺋﻪ و ﻣﻄﺎﻟﻊ ﺻﻔﺎﺗﻪ ﻟﺬا اذﮐﺮ ﻟﮏ اﺷﺎرات ﻗﺪﺳﻴّﺔ‬ ‫ﺷﻌﺸﻌﺎﻧﻴّﺔ ﻣﻦ ﻣﺮاﺗﺐ اﻟﺠّﻼل ﻟﺘﺠﺬﺑﮏ اﻟﯽ ﺳﺎﺣﺘﻪ اﻟﻘﺪس و اﻟﻘﺮب و اﻟﺠﻤﺎل و‬ ‫ﺗﻮﺻﻠﮏ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم ﻻ ﺗﺮى ﻓﻰ اﻟﻮﺟﻮد اﻟّﺎ ﻃﻠﻌﺔ ﺣﻀﺮة ﻣﺤﺒﻮﺑﮏ و ﻟﻦ ﺗﺮى‬ ‫ﻦ ﺑﻠﺒﻞ اﻻﺣﺪﻳّﺔ ﻓﻰ اﻟﺮﻳﺎض‬ ‫اﻟﺨﻠﻖ اﻟّﺎ ﮐﻴﻮم ﻟﻢ ﻳﮑﻦ اﺣﺪ ﻣﺬﮐﻮرًا و هﻰ ﻣﺎ ﻏ ّ‬ ‫اﻟﻐﻮﺛﻴﻪ " ﻗﻮﻟﻪ و ﺗﻈﻬﺮ ﻋﻠﯽ ﻟﻮح ﻗﻠﺒﮏ رﻗﻮم ﻟﻄﺎﺋﻒ اﺳﺮا ُر " اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ ﻳﻌﻠﻤﮑﻢ‬ ‫اﻟﻠّﻪ " و ﻳﺘﺬﮐّﺮ ﻃﺎﺋﺮ روﺣﮏ ﺧﻄﺎﺋﺮ اﻟﻘﺪم و ﻳﻄﻴﺮ ﻓﻰ ﻓﻀﺎء " ﻓﺎﺳﻠﮑﻰ ﺳﺒﻞ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻼ ﺑﺠﻨﺎح اﻟﺸّﻮق و ﺗﺠﺘﻨﻰ ﻣﻦ اﺛﻤﺎر اﻻﻧﺲ ﻓﻰ ﺑﺴﺎﺗﻴﻦ " ﮐﻠﯽ ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫رﺑّﮏ " ذﻟ ً‬ ‫اﻟﺜّﻤﺮات " اﻧﺘﻬﻰ و ﻋﻤﺮى ﻳﺎ ﺣﺒﻴﺐ ﻟﻮ ﺗﺬوق هﺬﻩ اﻟﺜّﻤﺮات ﻣﻦ ﺧﻀﺮ هﺬﻩ‬ ‫اﻟﺴّﻨﺒﻼت اﻟﺘﻰ ﻧﺒﺘﺖ ﻓﻰ اراﺿﻰ اﻟﻤﻌﺮﻓﺘﻪ ﻋﻨﺪ ﺗﺠﻠّﻰ اﻧﻮار اﻟﺬّات ﻓﻰ ﻣﺮاﻳﺎ‬ ‫اﻻﺳﻤﺎء و اﻟﺼّﻔﺎت ﻟﻴﺎﺧﺬ اﻟﺸّﻮق زﻣﺎم اﻟﺼّﺒﺮ و اﻻﺻﻄﺒﺎرﻋﻦ ﮐﻔّﮏ و ﻳﻬﺘﺰ‬ ‫روﺣﮏ ﻣﻦ ﺑﻮارق اﻻﻧﻮار و ﺗﺠﺬﺑﮏ ﻣﻦ اﻟﻮﻃﻦ اﻟﺘﺮاﺑﻰ اﻟﯽ اﻟﻮﻃﻦ اﻻﺻﻠﯽ‬ ‫اﻻﻟﻬﻰ ﻓﻰ ﻗﻄﺐ اﻟﻤﻌﺎﻧﻰ و ﺗﺼﻌﺪﮎ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم ﺗﻄﻴﺮ ﻓﻰ اﻟﻬﻮاء ﮐﻤﺎ ﺗﻤﺸﻰ ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻟﺘّﺮاب و ﺗﺮﮐﺾ ﻋﻠﯽ اﻟﻤﺎء ﮐﻤﺎ ﺗﺮﮐﺾ ﻋﻠﯽ اﻻرض ﻓﻬﻨﻴﺌًﺎ ﻟﯽ و ﻟﮏ و ﻟﻤﻦ‬ ‫ﺐ ﻋﻠﯽ رﻳﺎض ﺳﺮّﻩ ﺻﺒﺎء اﻻﻳﻘﺎن ﻣﻦ‬ ‫ﺳﻤﺎ اﻟﯽ ﺳﻤﺎء اﻟﻌﺮﻓﺎن و ﺻﺒﺎ ﻗﻠﺒﻪ ﺑﻤﺎ ه ّ‬

‫ﺳﺒﺎء اﻟﺮّﺣﻤﻦ و اﻟﺴّﻼم ﻋﻠﯽ ﻣﻦ اﺗّﺒﻊ اﻟﻬﺪى و ﺑﻌﺪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺳﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎن را از‬ ‫ﻣﺴﮑﻦ ﺧﺎﮐﻰ ﺑﻮﻃﻦ اﻟﻬﻰ هﻔﺖ رﺗﺒﻪ ﻣﻌﻴﻦ ﻧﻤﻮدهﺎﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺑﻌﻀﻰ هﻔﺖ وادى‬ ‫و ﺑﻌﻀﻰ هﻔﺖ ﺷﻬﺮ ذﮐﺮ ﮐﺮدهﺎﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﮏ ﺗﺎ از ﻧﻔﺲ هﺠﺮت‬ ‫ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ و اﻳﻦ اﺳﻔﺎر را ﻃﻰ ﻧﮑﻨﺪ ﺑﺒﺤﺮ ﻗﺮب و وﺻﺎل وارد ﻧﺸﻮد و از ﺧﻤﺮ‬ ‫ﺑﻴﻤﺜﺎل ﻧﭽﺸﺪ اوّل وادى ﻃﻠﺐ اﺳﺖ ﻣﺮﮐﺐ اﻳﻦ وادى ﺻﺒﺮ اﺳﺖ و ﻣﺴﺎﻓﺮ در‬ ‫اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﻰ ﺻﺒﺮ ﺑﺠﺎﺋﻰ ﻧﺮﺳﺪ و ﺑﻤﻘﺼﻮد واﺻﻞ ﻧﺸﻮد و ﺑﺎﻳﺪ هﺮ ﮔﺰ اﻓﺴﺮدﻩ‬ ‫ﻧﮕﺮدد اﮔﺮ ﺻﺪ هﺰار ﺳﺎل ﺳﻌﻰ ﮐﻨﺪ و ﺟﻤﺎل دوﺳﺖ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﭘﮋﻣﺮدﻩ ﻧﺸﻮد زﻳﺮا‬ ‫ﻣﺠﺎهﺪﻳﻦ ﮐﻌﺒﻪ " ﻓﻴﻨﺎ " ﺑﺒﺸﺎرت " ﻟﻨﻬﺪﻳﻨّﻬﻢ ﺳﺒﻠﻨﺎ " ﻣﺴﺮورﻧﺪ و ﮐﻤﺮ ﺧﺪﻣﺖ در‬ ‫ﻃﻠﺐ ﺑﻐﺎﻳﺖ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺴﺘﻬﺎﻧﺪ و در هﺮ ﺁن از ﻣﮑﺎن ﻏﻔﻠﺖ ﺑﺎﻣﮑﺎن ﻃﻠﺐ ﺳﻔﺮ ﮐﻨﻨﺪ‬ ‫هﻴﭻ ﺑﻨﺪى اﻳﺸﺎن را ﻣﻨﻊ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ و هﻴﭻ ﭘﻨﺪى ﺳﺪ ﻧﮑﻨﺪ و ﺷﺮط اﺳﺖ اﻳﻦ ﻋﺒﺎد را‬ ‫ﮐﻪ دل را ﮐﻪ ﻣﻨﺒﻊ ﺧﺰﻳﻨﻪ اﻟﻬﻴﻪ اﺳﺖ از هﺮ ﻧﻘﺸﻰ ﭘﺎﮎ ﮐﻨﻨﺪ و از ﺗﻘﻠﻴﺪ ﮐﻪ از‬ ‫ﻞ اهﻞ‬ ‫اﺛﺮ ﺁﺑﺎء و اﺟﺪاد اﺳﺖ اﻋﺮاض ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و اﺑﻮاب دوﺳﺘﻰ و دﺷﻤﻨﻰ را ﺑﺎ ﮐ ّ‬ ‫ارض ﻣﺴﺪود ﮐﻨﻨﺪ و ﻃﺎﻟﺐ در اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﻤﻘﺎﻣﻰ رﺳﺪ ﮐﻪ هﻤﻪ ﻣﻮﺟﻮدات را در‬ ‫ﻃﻠﺐ دوﺳﺖ ﺳﺮ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻴﻨﺪ ﭼﻪ ﻳﻌﻘﻮﺑﻬﺎ ﺑﻴﻨﺪ ﮐﻪ در ﻃﻠﺐ ﻳﻮﺳﻒ ﺁوارﻩ ﻣﺎﻧﺪهﺎﻧﺪ‬ ‫ﻋﺎﻟَﻤﻰ ﺣﺒﻴﺐ ﺑﻴﻨﺪ ﮐﻪ در ﻃﻠﺐ ﻣﺤﺒﻮب دواﻧﻨﺪ و ﺟﻬﺎﻧﻰ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ‬ ‫در ﭘﻰ ﻣﻌﺸﻮق روان و در هﺮ ﺁﻧﻰ اﻣﺮى ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﮐﻨﺪ و در هﺮ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﺑﺮ‬ ‫ﺳﺮّى ﻣﻄﻠﻊ ﮔﺮدد زﻳﺮا ﮐﻪ دل از هﺮ دو ﺟﻬﺎن ﺑﺮ داﺷﺘﻪ و ﻋﺰم ﮐﻌﺒﻪ ﺟﺎﻧﺎن‬ ‫ﻧﻤﻮدﻩ و در هﺮ ﻗﺪﻣﻰ اﻋﺎﻧﺖ ﻏﻴﺒﻰ او را ﺷﺎﻣﻞ ﺷﻮد و ﺟﻮش ﻃﻠﺒﺶ زﻳﺎدﻩ‬ ‫ﮔﺮدد ﻃﻠﺐ را ﺑﺎﻳﺪ از ﻣﺠﻨﻮن ﻋﺸﻖ اﻧﺪازﻩ ﮔﺮﻓﺖ ﺣﮑﺎﻳﺖ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ روزى‬ ‫ﻣﺠﻨﻮن را دﻳﺪﻧﺪ ﺧﺎﮎ ﻣﻰ ﺑﻴﺨﺖ و اﺷﮏ ﻣﻴﺮﻳﺨﺖ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭼﻪ ﻣﻴﮑﻨﻰ ﮔﻔﺖ ﻟﻴﻠﯽ‬ ‫را ﻣﻴﺠﻮﻳﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ واى ﺑﺮ ﺗﻮ ﻟﻴﻠﯽ از روح ﭘﺎﮎ و ﺗﻮ از ﺧﺎﮎ ﻃﻠﺐ ﻣﻰ ﮐﻨﻰ‬ ‫ب‬ ‫ﮔﻔﺖ هﻤﻪ ﺟﺎ در ﻃﻠﺒﺶ ﻣﻴﮑﻮﺷﻢ ﺷﺎﻳﺪ در ﺟﺎﺋﻰ ﺑﺠﻮﻳﻢ ﺑﻠﯽ در ﺗﺮاب ر ّ‬ ‫اﻻرﺑﺎب ﺟﺴﺘﻦ اﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﺰد ﻋﺎﻗﻞ ﻗﺒﻴﺢ اﺳﺖ ﻟﮑﻦ ﺑﺮ ﮐﻤﺎل ﺟِﺪ و ﻃﻠﺐ دﻟﻴﻞ‬ ‫اﺳﺖ " ﻣﻦ ﻃﻠﺐ ﺷﻴﺌًﺎ و ﺟ ّﺪ وﺟﺪ " ﻃﺎﻟﺐ ﺻﺎدق ﺟﺰ وﺻﺎل ﻣﻄﻠﻮب ﭼﻴﺰى‬ ‫ﻧﺠﻮﻳﺪ و ﺣﺒﻴﺐ را ﺟﺰ وﺻﺎل ﻣﺤﺒﻮب ﻣﻘﺼﻮدى ﻧﺒﺎﺷﺪ و اﻳﻦ ﻃﻠﺐ ﻃﺎﻟﺐ را‬ ‫ﺣﺎﺻﻞ ﻧﺸﻮد ﻣﮕﺮ ﺑﻨﺜﺎر ﺁﻧﭽﻪ هﺴﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﺁﻧﭽﻪ دﻳﺪﻩ و ﺷﻨﻴﺪﻩ و ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ هﻤﻪ را‬ ‫ﺑﻨﻔﻰ " ﻻ " ﻣﻨﻔﻰ ﺳﺎزد ﺗﺎ ﺑﺸﻬﺮﺳﺘﺎن ﺟﺎن ﮐﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ "اﻟّﺎ " اﺳﺖ واﺻﻞ ﺷﻮد‬ ‫هﻤّﺘﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ در ﻃﻠﺒﺶ ﮐﻮﺷﻴﻢ و ﺟﻬﺪى ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ از ﺷﻬﺪ وﺻﻠﺶ ﻧﻮﺷﻴﻢ اﮔﺮ از‬ ‫اﻳﻦ ﺟﺎم ﻧﻮش ﮐﻨﻴﻢ ﻋﺎﻟﻤﻰ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻴﻢ و ﺳﺎﻟﮏ در اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﺮ هﺮ ﺧﺎﮐﻰ‬ ‫ﺟﺎﻟﺲ ﺷﻮد و در هﺮ ﺑﻼدى ﺳﺎﮐﻦ ﮔﺮدد از هﺮ وﺟﻬﻰ ﻃﻠﺐ ﺟﻤﺎل دوﺳﺖ ﮐﻨﺪ‬ ‫و در هﺮ دﻳﺎر ﻃﻠﺐ ﻳﺎر ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﺎ هﺮ ﺟﻤﻌﻰ ﻣﺠﺘﻤﻊ ﺷﻮد و ﺑﺎ هﺮ ﺳﺮى‬

‫هﻤﺴﺮى ﻧﻤﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ در ﺳﺮى ﺳ ّﺮ ﻣﺤﺒﻮب ﺑﻴﻨﺪ و ﻳﺎ از ﺻﻮرﺗﻰ ﺟﻤﺎل‬ ‫ﻣﺤﺒﻮب ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﮐﻨﺪ و اﮔﺮ در اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﺎﻋﺎﻧﺖ ﺑﺎرى از ﻳﺎر ﺑﻰ ﻧﺸﺎن ﻧﺸﺎن‬ ‫ﻳﺎﻓﺖ و ﺑﻮى ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻤﮕﺸﺘﻪ از ﺑَﺸﻴﺮ اﺣﺪﻳّﻪ ﺷﻨﻴﺪ ﻓﻮرًا ﺑﻮادى ﻋﺸﻖ ﻗﺪم ﮔﺬارد‬ ‫و از ﻧﺎر ﻋﺸﻖ ﺑﮕﺪازد در اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺁﺳﻤﺎن ﺟﺬب ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد و ﺁﻓﺘﺎب ﺟﻬﺎﻧﺘﺎب‬ ‫ﺷﻮق ﻃﺎﻟﻊ ﮔﺮدد و ﻧﺎرﻋﺸﻖ ﺑﺮ اﻓﺮوزد و ﭼﻮن ﻧﺎر ﻋﺸﻖ ﺑﺮ اﻓﺮوﺧﺖ ﺧﺮﻣﻦ‬ ‫ﻋﻘﻞ ﺑﮑﻠﯽ ﺑﺴﻮﺧﺖ در اﻳﻦ وﻗﺖ ﺳﺎﻟﮏ از ﺧﻮد و از ﻏﻴﺮ ﺧﻮد ﺑﻴﺨﺒﺮ اﺳﺖ ﻧﻪ‬ ‫ﺟﻬﻞ و ﻋﻠﻢ داﻧﺪ و ﻧﻪ ﺷﮏ و ﻳﻘﻴﻦ ﻧﻪ ﺻﺒﺢ هﺪاﻳﺖ ﺷﻨﺎﺳﺪ و ﻧﻪ ﺷﺎم ﺿﻼﻟﺖ از‬ ‫ﮐﻔﺮ و اﻳﻤﺎن هﺮ دو در ﮔﺮﻳﺰ و ﺳ ّﻢ ﻗﺎﺗﻠﺶ دﻟﭙﺬﻳﺮ اﻳﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﻋﻄﺎر ﮔﻔﺘﻪ ‪ :‬ﮐﻔﺮ‬ ‫ﮐﺎﻓﺮ را و دﻳﻦ دﻳﻨﺪار را ذرﻩء دردت دل ﻋﻄّﺎر را ﻣﺮﮐﺐ اﻳﻦ وادى درد اﺳﺖ‬ ‫و اﮔﺮ درد ﻧﺒﺎﺷﺪ هﺮ ﮔﺰ اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﺗﻤﺎم ﻧﺸﻮد وﻋﺎﺷﻖ در اﻳﻦ رﺗﺒﻪ ﺟﺰ ﻣﻌﺸﻮق‬ ‫ﺧﻴﺎﻟﯽ ﻧﺪارد و ﺟﺰ ﻣﺤﺒﻮب ﭘﻨﺎهﻰ ﻧﺠﻮﻳﺪ و در هﺮ ﺁن ﺻﺪ ﺟﺎن راﻳﮕﺎن در رﻩ‬ ‫ﺟﺎﻧﺎن دهﺪ و در هﺮ ﻗﺪﻣﻰ هﺰار ﺳﺮ در ﭘﺎى دوﺳﺖ اﻧﺪازد اى ﺑﺮادر ﻣﻦ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﻤﺼ ِﺮ ﻋﺸﻖ در ﻧﻴﺎﺋﻰ ﺑﻴﻮﺳﻒ ﺟﻤﺎل دوﺳﺖ واﺻﻞ ﻧﺸﻮى و ﺗﺎ ﭼﻮن ﻳﻌﻘﻮب‬ ‫از ﭼﺸﻢ ﻇﺎهﺮى ﻧﮕﺬرى ﭼﺸﻢ ﺑﺎﻃﻦ ﻧﮕﺸﺎﺋﻰ و ﺗﺎ ﺑﻨﺎر ﻋﺸﻖ ﻧﻴﻔﺮوزى ﺑﻴﺎر‬ ‫ﺿﺮّى ﺿﺮر ﻧﻪ‬ ‫ﺷﻮق ﻧﻴﺎﻣﻴﺰى و ﻋﺎﺷﻖ را از هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﭘﺮوا ﻧﻴﺴﺖ و از هﻴﭻ ُ‬ ‫از ﻧﺎر ﺳَﺮدَش ﺑﻴﻨﻰ و از درﻳﺎ ﺧﺸﮑﺶ ﻳﺎﺑﻰ ﻧﺸﺎن ﻋﺎﺷﻖ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺳﺮدش‬ ‫ﺑﻴﻨﻰ از دوزخ ﻧﺸﺎن ﻋﺎرف ﺁن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﺸﮑﺶ ﺑﻴﻨﻰ از درﻳﺎ ﻋﺸﻖ هﺴﺘﻰ‬ ‫ﻗﺒﻮل ﻧﮑﻨﺪ و زﻧﺪﮔﻰ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺣﻴﺎت در ﻣﻤﺎت ﺑﻴﻨﺪ و ﻋﺰّت از ذﻟّﺖ ﺟﻮﻳﺪ ﺑﺴﻴﺎر‬ ‫هﻮش ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﻻﻳﻖ ﺟﻮش ﻋﺸﻖ ﺷﻮد و ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﻗﺎﺑﻞ ص ﮐﻤﻨﺪ دوﺳﺖ‬ ‫ﮔﺮدد ﻣﺒﺎرﮎ ﮔﺮدﻧﻰ ﮐﻪ در ﮐﻤﻨﺪش اﻓﺘﺪ و ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﺳﺮى ﮐﻪ در راﻩ ﻣﺤﺒّﺘﺶ‬ ‫ﺑﺨﺎﮎ اﻓﺘﺪ ﭘﺲ اى دوﺳﺖ از ﻧﻔﺲ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺷﻮ ﺗﺎ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﭘﻰ ﺑﺮى و از ﺧﺎﮐﺪان‬ ‫ﻓﺎﻧﻰ ﺑﮕﺬر ﺗﺎ در ﺁﺷﻴﺎن اﻟﻬﻰ ﺟﺎى ﮔﻴﺮى ﻧﻴﺴﺘﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﻧﺎر هﺴﺘﻰ ﺑﺮ اﻓﺮوزى‬ ‫و ﻣﻘﺒﻮل راﻩ ﻋﺸﻖ ﺷﻮى‪ .‬ﻧﮑﻨﺪ ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ زﻧﺪﻩ ﻗﺒﻮل ﻧﮑﻨﺪ ﺑﺎز ﻣﻮش ﻣﺮدﻩ‬ ‫ﺷﮑﺎر ﻋﺸﻖ در هﺮ ﺁﻧﻰ ﻋﺎﻟﻤﻰ ﺑﺴﻮزد و در هﺮ دﻳﺎر ﮐﻪ ﻋﻠﻢ ﺑﺮ اﻓﺮازد وﻳﺮان‬ ‫ﺳﺎزد در ﻣﻤﻠﮑﺘﺶ هﺴﺘﻰ را وﺟﻮدى ﻧﻪ و در ﺳﻠﻄﻨﺘﺶ ﻋﺎﻗﻼﻧﺮا ﻣﻘﺮّى ﻧﻪ‬ ‫ﻧﻬﻨﮓ ﻋﺸﻖ ادﻳﺐ ﻋﻘﻞ را ﺑﺒﻠﻌﺪ و ﻟﺒﻴﺐ داﻧﺶ ﺑﺸﮕﺮد هﻔﺖ درﻳﺎ ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﺪ‬ ‫وﻋﻄﺶ ﻗﻠﺒﺶ ﻧﻴﻔﺴﺮد و هﻞ ﻣﻦ ﻣﺰﻳﺪ ﮔﻮﻳﺪ از ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺷﻮد و ازهﺮ ﭼﻪ‬ ‫در ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺖ ﮐﻨﺎرﻩ ﮔﻴﺮد ﺑﺎ دو ﻋﺎﻟﻢ ﻋﺸﻖ را ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﻰ اﻧﺪر او هﻔﺘﺎد و دو‬ ‫دﻳﻮاﻧﮕﻰ ﺻﺪ هﺰار ﻣﻈﻠﻮﻣﺎن در ﮐﻤﻨﺪش ﺑﺴﺘﻪ و ﺻﺪ هﺰار ﻋﺎرﻓﺎن ﺑﻪ ﺗﻴﺮش‬ ‫ﺧﺴﺘﻪ هﺮ ﺳﺮﺧﻰ ﮐﻪ در ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻴﻨﻰ از ﻗﻬﺮش دان و هﺮ زردى ﮐﻪ در رﺧﺴﺎر‬ ‫ﺑﻴﻨﻰ از زهﺮش ﺷﻤﺮ ﺟﺰ ﻓﻨﺎ دواﺋﻰ ﻧﺒﺨﺸﺪ و ﺟﺰ در وادى ﻋﺪم ﻗﺪم ﻧﮕﺬارد و‬

‫ﻟﮑﻦ زهﺮش در ﮐﺎم ﻋﺎﺷﻖ از ﺷﻬﺪ ﺧﻮﺷﺘﺮ و ﻓﻨﺎﻳﺶ در ﻧﻈﺮ ﻃﺎﻟﺐ از ﺻﺪ‬ ‫هﺰار ﺑﻘﺎ ﻣﺤﺒﻮﺑﺘﺮﺳﺖ ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻨﺎر ﻋﺸﻖ ﺣﺠﺎﺑﻬﺎى ﻧﻔﺲ ﺷﻴﻄﺎﻧﻰ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﻮد‬ ‫ﺗﺎ روح ﺑﺮاى ادراﮎ ﻣﺮاﺗﺐ ﺳﻴّﺪ " ﻟﻮ ﻻ ﮎ " ﻟﻄﻴﻒ و ﭘﺎﮐﻴﺰﻩ ﮔﺮدد ﻧﺎر‬ ‫ﻋﺸﻘﻰ ﺑﺮ ﻓﺮوز و ﺟﻤﻠﻪ هﺴﺘﻴﻬﺎ ﺑﺴﻮز ﭘﺲ ﻗﺪم ﺑﺮدار و اﻧﺪر ﮐﻮى ﻋﺸّﺎﻗﺎن‬ ‫ﮔﺬار و اﮔﺮ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺘﺎﺋﻴﺪات ﺧﺎﻟﻖ از ﻣﻨﻘﺎر ﺷﺎهﻴﻦ ﻋﺸﻖ ﺑﺴﻼﻣﺖ ﺑﮕﺬرد در‬ ‫ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻣﻌﺮﻓﺖ وارد ﺷﻮد و از ﺷﮏ ﺑﻴﻘﻴﻦ ﺁﻳﺪ و از ﻇﻠﻤﺖ ﺿﻼﻟﺖ هﻮى ﺑﻨﻮر‬ ‫هﺪاﻳﺖ ﺗﻘﻮى راﺟﻊ ﮔﺮدد و ﭼﺸﻢ ﺑﺼﻴﺮﺗﺶ ﺑﺎز ﺷﻮد و ﺑﺎ ﺣﺒﻴﺐ ﺧﻮد ﺑﺮاز‬ ‫ﻣﺸﻐﻮل ﮔﺮدد در ﺣﻘﻴﻘﺖ و ﻧﻴﺎز ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ و اﺑﻮاب ﻣﺠﺎز در ﺑﻨﺪد در اﻳﻦ رﺗﺒﻪ‬ ‫ﻗﻀﺎ را رﺿﺎ دهﺪ و ﺟﻨﮓ را ﺻﻠﺢ ﺑﻴﻨﺪ و در ﻓﻨﺎ ﻣﻌﺎﻧﻰ ﺑﻘﺎ درﮎ ﻧﻤﺎﻳﺪ و‬ ‫ﺑﭽﺸﻢ ﺳَﺮ و ﺳ ّﺮ در ﺁﻓﺎق اﻳﺠﺎد و اﻧﻔﺲ ﻋﺒﺎد اﺳﺮار ﻣﻌﺎد ﺑﻴﻨﺪ و ﺣﮑﻤﺖ‬ ‫ﺻﻤﺪاﻧﻰ را ﺑﻘﻠﺐ روﺣﺎﻧﻰ در ﻣﻈﺎهﺮ ﻧﺎ ﻣﺘﻨﺎهﻰ اﻟﻬﻰ ﺳﻴﺮ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ در ﺑﺤﺮ‬ ‫ﻗﻄﺮﻩ ﺑﻴﻨﺪ و در ﻗﻄﺮﻩ اﺳﺮار ﺑﺤﺮ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﮐﻨﺪ دل هﺮ ذرّﻩء ﮐﻪ ﺑﺸﮑﺎﻓﻰ‬ ‫ﺁﻓﺘﺎﺑﻴﺶ در ﻣﻴﺎن ﺑﻴﻨﻰ و ﺳﺎﻟﮏ در اﻳﻦ وادى در ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺣﻖ ﺑﺒﻴﻨﺶ ﻣﻄﻠﻖ‬ ‫ﻣﺨﺎﻟﻒ و ﻣﻐﺎﻳﺮ ﻧﺒﻴﻨﺪ و در هﺮ ﺁن " ﻣﺎ ﺗﺮى ﻓﻰ ﺧﻠﻖ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻣﻦ ﺗﻔﺎوت‬ ‫ﻓﺎرﺟﻊ اﻟﺒﺼﺮ هﻞ ﺗﺮى ﻣﻦ ﻓﻄﻮر " ﮔﻮﻳﺪ در ﻇﻠﻢ ﻋﺪل ﺑﻴﻨﺪ و در ﻋﺪل ﻓﻀﻞ‬ ‫ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﮐﻨﺪ در ﺟﻬﻞ ﻋﻠﻤﻬﺎ ﻣﺴﺘﻮر ﺑﻴﻨﺪ و در ﻋﻠﻤﻬﺎ ﺻﺪ هﺰار ﺣﮑﻤﺘﻬﺎ ﺁﺷﮑﺎر‬ ‫و هﻮﻳﺪا ادراﮎ ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﻗﻔﺲ و هﻮى ﺑﺸﮑﻨﺪ و ﺑﻨﻔﺲ اهﻞ ﺑﻘﺎا اﻧﺲ ﮔﻴﺮد‬ ‫ﺑﻨﺮدﺑﺎﻧﻬﺎى ﻣﻌﻨﻮى ﺻﻌﻮد ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺑﺴﻤﺎء ﻣﻌﺎﻧﻰ ﺑﺸﺘﺎﺑﺪ در ُﻓﻠْﮏ " ﺳﻨﺮﻳﻬﻢ‬ ‫ﺁﻳﺎﺗﻨﺎ ﻓﻰ اﻻﻓﺎق و ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ " ﺳﺎﮐﻦ ﺷﻮد و ﺑﺮ ﺑﺤﺮ " ﺣﺘﻰ ﻳﺘﺒ ّﻴﻦٌ ﻟﻬﻢ اﻧﻪ اﻟﺤﻖ‬ ‫" ﺳﺎﻳﺮ ﮔﺮدد و اﮔﺮ ﻇﻠﻤﻰ ﺑﻴﻨﺪ ﺻﺒﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ و اﮔﺮ ﻗﻬﺮ ﺑﻴﻨﺪ ﻣﻬﺮ ﺁرد ﺣﮑﺎﻳﺖ‬ ‫ﮐﻨﻨﺪ ﻋﺎﺷﻘﻰ ﺳﺎﻟﻬﺎ در هﺠﺮ ﻣﻌﺸﻮﻗﺶ ﺟﺎن ﻣﻴﺒﺎﺧﺖ و در ﺁﺗﺶ ﻓﺮاﻗﺶ‬ ‫ﻣﻴﮕﺪاﺧﺖ ازﻏﻠﺒﻪ ﻋﺸﻖ ﺻﺪرش از ﺻﺒﺮ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﺎﻧﺪ و ﺟﺴﻤﺶ از روح‬ ‫ﺑﻴﺰارى ﺟﺴﺖ و زﻧﺪﮔﻰ در ﻓﺮاﻗﺮا از ﻧﻔﺎق ﻣﻴﺸﻤﺮد و از ﺁﻓﺎق ﺑﻐﺎﻳﺖ در‬ ‫اﺣﺘﺮاق ﺑﻮد و ﭼﻪ روزهﺎ ﮐﻪ از هﺠﺮش راﺣﺖ ﻧﺠﺴﺘﻪ و ﺑﺴﺎ ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ از‬ ‫دردش ﻧﺨﻔﺘﻪ از ﺿﻌﻒ ﺑﺪن ﭼﻮن ﺁهﻰ ﮔﺸﺘﻪ و از درد دل ﭼﻮن واى ﺷﺪﻩ ﺑﻴﮏ‬ ‫ﺷﺮﺑﻪء وﺻﻠﺶ هﺰار ﺟﺎن راﻳﮕﺎن ﻣﻴﺪاد و ﻣﻴﺴﺮ ﻧﻤﻴﺸﺪ ﻃﺒﻴﺒﺎن از ﻋﻼﺟﺶ در‬ ‫ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ و ﻣﻮءاﻧﺴﺎن از اﻧﺴﺶ ص ‪ ١٠٥‬دورى ﺟﺴﺘﻨﺪ ﺑﻠﯽ ﻣﺮﻳﺾ ﻋﺸﻖ را‬ ‫ﻃﺒﻴﺐ ﭼﺎرﻩ ﻧﺪاﻧﺪ ﻣﮕﺮ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺣﺒﻴﺐ دﺳﺘﺶ ﮔﻴﺮد ﺑﺎرى ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺷﺠﺮ رﺟﺎﻳﺶ‬ ‫ﺛﻤﺮ ﻳﺎءس ﺑﺨﺸﻴﺪ و ﻧﺎر اﻣﻴﺪش ﺑﻴﻔﺴﺮد ﺗﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﺷﺒﻰ از ﺟﺎن ﺑﻴﺰار ﺷﺪ و از‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺒﺎزار رﻓﺖ ﻧﺎﮔﺎﻩ او را ﻋﺴﺴﻰ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮد او از ﭘﻴﺶ ﺗﺎزان و ﻋﺴﺲ از‬ ‫ﭘﻰ دوان ﺗﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﻋﺴﺴﻬﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ و از هﺮ ﻃﺮف راﻩ ﻓﺮار ﺑﺮﺁن ﺑﻴﻘﺮار‬

‫ﺑﺴﺘﻨﺪ و ان ﻓﻘﻴﺮ از دل ﻣﻴﻨﺎﻟﻴﺪ و ﺑﺎﻃﺮاف ﻣﻴﺪوﻳﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﻴﮕﻔﺖ اﻳﻦ ﻋﺴﺲ‬ ‫ﻋﺰراﺋﻴﻞ ﻣﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﻦ ﺗﻌﺠﻴﻞ در ﻃﻠﺐ ﻣﻦ اﺳﺖ و ﻳﺎ ﺷﺪّاد ﺑﻼدﺳﺖ ﮐﻪ در‬ ‫ﮐﻴﻦ ﻋﺒﺎد اﺳﺖ ﺁن ﺧﺴﺘﻪ ﺗﻴﺮ ﻋﺸﻖ ﺑﭙﺎ دوان ﺑﻮد و ﺑﺪل ﻧﺎﻻن ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻮار ﺑﺎﻏﻰ‬ ‫رﺳﻴﺪ و ﺑﻬﺰار زﺣﻤﺖ و ﻣﺤﻨﺖ ﺑﺎﻻى دﻳﻮار رﻓﺖ دﻳﻮارى ﺑﻐﺎﻳﺖ ﺑﻠﻨﺪ دﻳﺪ از‬ ‫ﺟﺎن ﮔﺬﺷﺖ و ﺧﻮد را در ﺑﺎغ اﻧﺪاﺧﺖ دﻳﺪ ﻣﻌﺸﻮﻗﺶ در دﺳﺖ ﭼﺮاﻏﻰ دارد و‬ ‫ﺗﻔﺤﺺ اﻧﮕﺸﺘﺮى ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ ﮐﻪ از او ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﭼﻮن ﺁن ﻋﺎﺷﻖ دﻟﺪادﻩ ﻣﻌﺸﻮق‬ ‫دل ﺑﺮدﻩ را دﻳﺪ ﺁهﻰ ﺑﺮ ﮐﺸﻴﺪ و دﺳﺖ ﺑﺪﻋﺎ ﺑﺮ داﺷﺖ ﮐﻪ اى ﺧﺪا اﻳﻦ ﻋﺴﺲ را‬ ‫ﻋﺰّت دﻩ و دوﻟﺖ ﺑﺨﺶ و ﺑﺎﻗﻰ دار ﮐﻪ اﻳﻦ ﻋﺴﺲ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﻮد ﮐﻪ دﻟﻴﻞ اﻳﻦ‬ ‫ﻋﻠﻴﻞ ﮔﺸﺖ ﻳﺎ اﺳﺮاﻓﻴﻞ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﻴﺎت ﺑﺨﺶ اﻳﻦ ذﻟﻴﻞ ﺷﺪ و ﺁﻧﭽﻪ ﮔﻔﺖ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﺤﻘﻴﻘﻪ درﺳﺖ ﺑﻮد زﻳﺮا ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻇﻠﻢ ﻣﻨﮑَﺮ ﻋﺴﺲ ﭼﻘﺪر ﻋﺪﻟﻬﺎ در‬ ‫ﺳﺮ داﺷﺖ و ﭼﻪ رﺣﻤﺘﻬﺎ در ﭘﺮدﻩ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﻮدﻩ ﺑﻮد ﺑﻴﮏ ﻗﻬﺮ ﺗﺸﻨﻪ ﺻﺤﺮاى‬ ‫ﻋﺸﻖ را ﺑﺒﺤﺮ ﻣﻌﺸﻮق واﺻﻞ ﻧﻤﻮد و ﻇﻠﻤﺖ ﻓﺮاق را ﺑﻨﻮر وﺻﺎل روﺷﻦ‬ ‫ﻓﺮﻣﻮد ﺑﻌﻴﺪى را ﺑﺒﺴﺘﺎن ﻗﺮب ﺟﺎى داد و ﻋﻠﻴﻠﯽ را ﺑﻄﺒﻴﺐ ﻗﻠﺐ راﻩ ﻧﻤﻮد ﺣﺎل‬ ‫ﺁن ﻋﺎﺷﻖ اﮔﺮ ﺁﺧﺮ ﺑﻴﻦ ﺑﻮد در اوّل ﺑﺮ ﻋﺴﺲ رﺣﻤﺖ ﻣﻴﻨﻤﻮد و دﻋﺎﻳﺶ ﻣﻴﮕﻔﺖ‬ ‫و ﺁن ﻇﻠﻢ را ﻋﺪل ﻣﻴﺪﻳﺪ ﭼﻮن از ﺁﺧﺮ ﻣﺤﺠﻮب ﺑﻮد در اوّل ﻧﺎﻟﻪ ﺁﻏﺎز ﻧﻤﻮد و‬ ‫ﺑﺸﮑﺎﻳﺖ زﺑﺎن ﮔﺸﻮد و ﻟﮑﻦ ﻣﺴﺎﻓﺮان ﺣﺪﻳﻘﻪ ﻋﺮﻓﺎن ﭼﻮن ﺁﺧﺮ را در اوّل ﺑﻴﻨﻨﺪ‬ ‫ﻟﻬﺬا در ﺟﻨﮓ ﺻﻠﺢ و در ﻗﻬﺮ ﺁﺷﺘﻰ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﮐﻨﻨﺪ و اﻳﻦ رﺗﺒﻪ اهﻞ اﻳﻦ وادى‬ ‫اﺳﺖ و اهﻞ وادﻳﻬﺎى ﻓﻮق اﻳﻦ وادى اوّل و ﺁﺧﺮ را ﻳﮏ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﻧﻪ اوّل ﺑﻴﻨﻨﺪ‬ ‫ﻧﻪ ﺁﺧﺮ ﻻ اوّل و ﻻ ﺁﺧﺮ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﺑﻠﮑﻪ اهﻞ ﻣﺪﻳﻨﻪء ﺑﻘﺎ ﮐﻪ در روﺿﻪء ﺧﻀﺮا‬ ‫ﺳﺎﮐﻨﻨﺪ ﻻ اوّل و ﻻ ﺁﺧﺮ هﻢ ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ از اوﻟﻬﺎ در ﮔﺮﻳﺰﻧﺪ و ﺑﺎﺧﺮهﺎ در ﺳﺘﻴﺰ زﻳﺮا‬ ‫ﮐﻪ ﻋﻮاﻟﻢ اﺳﻤﺎ را ﻃﻰ ﻧﻤﻮدهﺎﻧﺪ و از ﻋﻮاﻟﻢ ﺻﻔﺎت ﭼﻮن ﺑﺮق در ﮔﺬﺷﺘﻬﺎﻧﺪ‬ ‫ﻞ ذات ﻣﺴﮑﻦ‬ ‫ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ "ﮐﻤﺎل اﻟﺘﻮﺣﻴﺪ ﻧﻔﻰ اﻟﺼّﻔﺎت ﻋﻨﻪ" و در ﻇ ّ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻬﺎﻧﺪ اﻳﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﻮاﺟﻪ ﻋﺒﺪاﻟﻠّﻪ ﻗﺪس اﻟﻠّﻪ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺳﺮّﻩ اﻟﻌﺰﻳﺰ در اﻳﻦ ﻣﻘﺎم‬ ‫ﻧﮑﺘﻪ دﻗﻴﻘﻰ و ﮐﻠﻤﻪء ﺑﻠﻴﻐﻰ در ﻣﻌﻨﻰ "اهﺪ ﻧﺎ اﻟﺼّﺮاط اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ" ﻓﺮﻣﻮدهﺎﻧﺪ و‬ ‫ﺁن اﻳﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﻤﺎى ﺑﻤﺎ راﻩ راﺳﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻤﺤﺒﺖ ذات ﺧﻮد ﻣﺸﺮف دار ﺗﺎ از‬ ‫اﻟﺘﻔﺎت ﺑﺨﻮد و ﻏﻴﺮ ﺗﻮ ﺁزاد ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺘﻤﺎﻣﻰ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺗﻮ ﮔﺮدﻳﻢ ﺟﺰ ﺗﻮ ﻧﺪاﻧﻴﻢ ﺟﺰ ﺗﻮ‬ ‫ﻧﺒﻴﻨﻴﻢ و ﺟﺰ ﺗﻮ ﻧﻴﻨﺪﻳﺸﻴﻢ ﺑﻠﮑﻪ از اﻳﻦ ﻣﻘﺎم هﻢ ﺑﺎﻻ روﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ "‬ ‫ﺐ و اﻟﻤﺤﺒﻮب " ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﻣﺮا دﺳﺘﻮر ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫اﻟﻤﺤﺒّﺔ ﺣﺠﺎب ﺑﻴﻦ اﻟﻤﺤ ّ‬ ‫در اﻳﻦ وﻗﺖ ﺻﺒﺢ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻃﺎﻟﻊ ﺷﺪ و ﭼﺮاﻏﻬﺎى ﺳﻴﺮ و ﺳﻠﻮﮎ ﺧﺎﻣﻮش ﮔﺸﺖ‬ ‫وهﻢ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﺎ هﻤﻪ ﻧﻮر و هﻨﺮ ﺷﺪ از ﺁن ﻣﺤﺠﻮب ﺗﻮ ﺑﻰ ﭘﺮ ﻣﭙﺮ اﮔﺮ اهﻞ راز‬ ‫و ﻧﻴﺎزى ﺑﭙﺮهﺎى هﻤﺖ اوﻟﻴﺎ ﭘﺮواز ﮐﻦ ﺗﺎ اﺳﺮار دوﺳﺖ ﺑﻴﻨﻰ و ﺑﺎﻧﻮار ﻣﺤﺒﻮب‬

‫رﺳﻰ اﻧﺎ ﻟﻠﻠّﻪ و اﻧّﺎ اﻟﻴﻪ راﺟﻌﻮن و ﺳﺎﻟﮏ ﺑﻌﺪ از ﺳﻴﺮ وادى ﻣﻌﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺁﺧﺮ‬ ‫ﻣﻘﺎم ﺗﺤﺪﻳﺪ اﺳﺖ ﺑﺎول ﻣﻘﺎم ﺗﻮﺣﻴﺪ واﺻﻞ ﺷﻮد و از ﮐﺎءس ﺗﺠﺮﻳﺪ ﺑﻨﻮﺷﺪ و در‬ ‫ﻣﻈﺎهﺮ ﺗﻔﺮﻳﺪ ﺳﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ در اﻳﻦ ﻣﻘﺎم ﺣﺠﺎب ﮐﺜﺮت ﺑﺮ درد و از ﻋﻮاﻟﻢ ﺷﻬﻮت‬ ‫ﺑﺮ ﭘﺮد و در ﺳﻤﺎء وﺣﺪت ﻋﺮوج ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮش اﻟﻬﻰ ﺑﺸﻨﻮد و ﺑﭽﺸﻢ رﺑﺎﻧﻰ‬ ‫اﺳﺮار ﺻﻨﻊ ﺻﻤﺪاﻧﻰ ﺑﻴﻨﺪ ﺑﺨﻠﻮﺗﺨﺎﻧﻪ دوﺳﺖ ﻗﺪم ﮔﺬارد و ﻣﺤﺮوم ﺳﺮادق‬ ‫ﻣﺤﺒﻮب ﺷﻮد و دﺳﺖ ﺣﻖ از ﺟﻴﺐ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﺮ ﺁرد و اﺳﺮار ﻗﺪرت ﻇﺎهﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ‬ ‫وﺻﻒ و اﺳﻢ و رﺳﻢ از ﺧﻮد ﻧﺒﻴﻨﺪ وﺻﻒ ﺧﻮد را در وﺻﻒ ﺣﻖ ﺑﻴﻨﺪ و اﺳﻢ‬ ‫ﺣﻖ را در اﺳﻢ ﺧﻮد ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ هﻤﻪ ﺁوازهﺎ از ﺷﻪ داﻧﺪ و ﺟﻤﻴﻊ ﻧﻐﻤﺎت را‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻋﻨﺪ اﻟﻠّﻪ " ﺟﺎﻟﺲ ﺷﻮد و ﺑﺮ ﺑﺴﺎط " ﻻ‬ ‫از او ﺷﻨﻮد ﺑﺮ ﮐﺮﺳﻰ " ﻗﻞ ﮐ ّ‬ ‫ﺣﻮل و ﻻ ﻗﻮة اﻟّﺎ ﺑﺎﻟﻠّﻪ " راﺣﺖ ﮔﻴﺮد و در اﺷﻴﺎ ﺑﻨﻈﺮ ﺗﻮﺣﻴﺪ ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﮐﻨﺪ و‬ ‫اﺷﺮاق ﺗﺠﻠّﻰ ﺷﻤﺲ اﻟﻬﻰ را از ﻣﺸﺮق هﻮﻳﺖ ﺑﺮ هﻤﻪ ﻣﻤﮑﻨﺎت ﻳﮑﺴﺎن ﺑﻴﻨﺪ و‬ ‫اﻧﻮار ﺗﻮﺣﻴﺪ را ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻮﺟﻮدات ﻣﻮﺟﻮد و ﻇﺎهﺮ ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﮐﻨﺪ و ﻣﻌﻠﻮم‬ ‫ﺁﻧﺠﻨﺎب ﺑﻮدﻩ ﮐﻪ ﺟﻤﻴﻊ اﺧﺘﻼﻓﺎت ﻋﻮاﻟﻢ ﮐﻮن ﮐﻪ در ﻣﺮاﺗﺐ ﺳﻠﻮﮎ ﺳﺎﻟﮏ‬ ‫ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﻣﻴﮑﻨﺪ از ﻧﻈﺮ ﺧﻮد ﺳﺎﻟﮏ اﺳﺖ ﻣﺜﺎﻟﯽ در اﻳﻦ ﻣﻘﺎم ذﮐﺮ ﻣﻴﺸﻮد ﺗﺎ اﻳﻦ‬ ‫ﻣﻌﻨﻰ ﺗﻤﺎم ﻣﻌﻠﻮم ﮔﺮدد ﻣﻼﺣﻈﻪ در ﺷﻤﺲ ﻇﺎهﺮى ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ هﻤﻪ‬ ‫ﻣﻮﺟﻮدات و ﻣﻤﮑﻨﺎت ﺑﻴﮏ اﺷﺮاق ﺗﺠﻠّﻰ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ و اﻓﺎﺿﻪ ﻧﻮر ﺑﺎﻣﺮ ﺳﻠﻄﺎن‬ ‫ﻞ ﺑﺎﻗﺘﻀﺎى اﺳﺘﻌﺪاد ﺁن ﻣﺤﻞ‬ ‫ﻇﻬﻮر ﺑﺮ هﻤﻪ اﺷﻴﺎء ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ و ﻟﻴﮑﻦ در هﺮ ﻣﺤ ّ‬ ‫ﻇﺎهﺮ ﻣﻴﺸﻮد و اﻋﻄﺎى ﻓﻴﺾ ﻣﻴﮑﻨﺪ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﮑﻪ در ﻣﺮﺁت ﺑﻘﺮﺻﻬﺎ و هﻴﺎءﺗﻬﺎ‬ ‫ﺟﻠﻮﻩ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ و اﻳﻦ ﺑﻮاﺳﻄﻪ ﻟﻄﺎﻓﺖ ﺧﻮد ﻣﺮﺁت اﺳﺖ و در ﺑﻠﻮر ﻧﺎر اﺣﺪاث‬ ‫ﻣﻴﮑﻨﺪ و در ﺳﺎﻳﺮ اﺷﻴﺎ هﻤﺎن اﺛﺮ ﺗﺠﻠّﻰ ﻇﺎهﺮ اﺳﺖ ﻧﻪ ﻗﺮص و ﺑﺎن اﺛﺮ هﺮ‬ ‫ﺷﻰء را ﺑﺎﻣﺮ ﻣﻮءﺛﺮ ﺑﺎﺳﺘﻌﺪاد او ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻣﻴﮑﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﻣﻴﮑﻨﻴﺪ و‬ ‫ﻞ ﻇﺎهﺮ ﻣﻴﺸﻮد ﻣﺜﻞ اﻳﻨﮑﻪ در زﺟﺎﺟﻪ زرد‬ ‫هﻤﭽﻨﻴﻦ اﻟﻮان هﻢ ﺑﺎﻗﺘﻀﺎى ﻣﺤ ّ‬ ‫ﺗﺠﻠّﻰ زرد و در ﺳﻔﻴﺪ ﺗﺠﻠّﻰ ﺳﻔﻴﺪ و در ﺳﺮخ ﺗﺠﻠّﻰ ﺳﺮخ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﻴﺸﻮد ﭘﺲ‬ ‫ﻞ اﺳﺖ ﻧﻪ از اﺷﺮاق ﺿﻴﺎء و اﮔﺮ ﻣﺤﻞ ﻣﺎﻧﻊ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫اﻳﻦ اﺧﺘﻼﻓﺎت از ﻣﺤ ّ‬ ‫ﻞ ﺑﺎﻟﻤﺮّﻩ از ﺗﺠﻠّﻰ ﺷﻤﺲ ﻣﺤﺮوم ﻣﺎﻧﺪ و ﺁﻓﺘﺎب ﺑﺮ ﺁن‬ ‫ﻣﺜﻞ ﺟﺪار و ﺳﻘﻒ ﺁن ﻣﺤ ّ‬ ‫ﻧﺘﺎﺑﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﻰ از ﻧﻔﻮس ﺿﻌﻴﻔﻪ ﭼﻮن اراﺿﻰ ﻣﻌﺮﻓﺖ را ﺑﺠﺪار‬ ‫ﻧﻔﺲ و هﻮى و ﺣﺠﺎب ﻏﻔﻠﺖ و ﻋﻤﻰ ﺣﺎﻳﻞ ﻧﻤﻮدهﺎﻧﺪ ﻟﻬﺬا از اﺷﺮاق ﺷﻤﺲ‬ ‫ﻣﻌﺎﻧﻰ و اﺳﺮار ﻣﺤﺒﻮب ﻻﻳﺰاﻟﯽ ﻣﺤﺠﻮب ﻣﺎﻧﺪهﺎﻧﺪ واز ﺟﻮاهﺮ ﺣﮑﻤﺖ دﻳﻦ‬ ‫ﻣﺒﻴﻦ ﺳﻴّﺪ اﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ دور ﻣﺎﻧﺪﻩاﻧﺪ و از ﺣﺮم ﺟﻤﺎل ﻣﺤﺮوم ﺷﺪﻧﺪ و از ﮐﻌﺒﻪ‬ ‫ﺟﻼل ﻣﻬﺠﻮر اﻳﻨﺴﺖ رﺗﺒﻪ اهﻞ زﻣﺎن و اﮔﺮ ﺑﻠﺒﻠﯽ از ﮔِﻞ ﻧﻔﺲ ﺑﺮ ﺧﻴﺰد و ﺑﺮ‬ ‫ﺷﺎﺧﺴﺎر ﮔُﻞ ﻗﻠﺐ ﺟﺎى ﮔﻴﺮد و ﺑﻨﻐﻤﺎت ﺣﺠﺎزى و ﺁوازهﺎى ﺧﻮش ﻋﺮاﻗﻰ‬

‫اﺳﺮار اﻟﻬﻰ ذﮐﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻰ از ﺁن ﺟﻤﻴﻊ ﺟﺴﺪهﺎى ﻣﺮدﻩ را ﺣﻴﺎت ﺗﺎزﻩء‬ ‫ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺨﺸﺪ و روح ﻗﺪﺳﻰ ﺑﺮ ﻋﻈﺎم رﻣﻴﻤﻪء ﻣﻤﮑﻨﺎت ﻣﺒﺬول دارد هﺰار ﭼﻨﮕﺎل‬ ‫ﺣﺴﺪ و ﻣﻨﻘﺎر ﺑﻐﺾ ﺑﻴﻨﻰ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ او ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺟ ّﺪ در هﻼﮐﺶ ﮐﻮﺷﻨﺪ‬ ‫ﺟﻌَﻞ را ﺑﻮى ﺧﻮش ﻧﺎﺧﻮش ﺁﻳﺪ و ﻣﺰﮐﻮم را راﻳﺤﻪء ﻃﻴﺐ ﺛﻤﺮ ﻧﺪهﺪ‬ ‫ﺑﻠﯽ ُ‬ ‫اﻳﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاى ارﺷﺎد ﻋﻮام ﮔﻔﺘﻬﺎﻧﺪ دﻓﻊ ﮐﻦ از ﻣﻐﺰ و از ﺑﻴﻨﻰ زﮐﺎم ﺗﺎ ﮐﻪ‬ ‫ﻞ واﺿﺢ و ﻣﺒﺮهﻦ ﺷﺪ و اﻣّﺎ ﻧﻈﺮ‬ ‫رﻳﺢ اﻟﻠّﻪ در ﺁﻳﺪ در ﻣﺸﺎم ﺑﺎرى اﺧﺘﻼف ﻣﺤ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺤﺪود اﺳﺖ ﻳﻌﻨﻰ در زﺟﺎﺟﺎت ﺳﻴﺮ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ اﻳﻨﺴﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﺳﺎﻟﮏ وﻗﺘﻰ در ﻣﺤ ّ‬ ‫زرد و ﺳﺮخ و ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻴﻨﺪ ﺑﺎﻳﻦ ﺟﻬﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﺪال ﺑﻴﻦ ﻋﺒﺎد ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪﻩ و ﻋﺎﻟﻢ‬ ‫را ﻏﺒﺎر ﺗﻴﺮﻩ از اﻧﻔﺲ ﻣﺤﺪودﻩ ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﻌﻀﻰ ﻧﻈﺮ ﺑﺎﺷﺮاق ﺿﻮء دارﻧﺪ‬ ‫و ﺑﺮﺧﻰ از ﺧﻤﺮ وﺣﺪت ﻧﻮﺷﻴﺪهﺎﻧﺪ ﺟﺰ ﺷﻤﺲ ﭼﻴﺰى ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ ﭘﺲ ﺑﺴﺒﺐ ﺳﻴﺮ‬ ‫اﻳﻦ ﺳﻪ ﻣﻘﺎم ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻓﻬﻢ ﺳﺎﻟﮑﻴﻦ و ﺑﻴﺎن اﻳﺸﺎن ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﻴﺸﻮد اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﺛﺮ‬ ‫اﺧﺘﻼف در ﻋﺎﻟﻢ ﻇﺎهﺮ ﺷﺪﻩ و ﻣﻴﺸﻮد زﻳﺮا ﮐﻪ ﺑﻌﻀﻰ در رﺗﺒﻪء ﺗﻮﺣﻴﺪ واﻗﻔﻨﺪ‬ ‫و از ﺁن ﻋﺎﻟﻢ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻨﺪ و ﺑﺮﺧﻰ در ﻋﻮاﻟﻢ ﺗﺤﺪﻳﺪ ﻗﺎﺋﻤﻨﺪ و ﺑﻌﻀﻰ در ﻣﺮاﺗﺐ‬ ‫ﻧﻔﺲ و ﺑﺮﺧﻰ ﺑﺎﻟﻤﺮﻩ ﻣﺤﺘﺠﺒﻨﺪ اﻳﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺟﻬّﺎل ﻋﺼﺮ ﮐﻪ از ﭘﺮﺗﻮ ﺟﻤﺎل‬ ‫ﻧﺼﻴﺐ ﻧﺒﺮدهﺎﻧﺪ ﺑﺒﻌﻀﻰ ﻣﻘﺎل ﺗﮑﻠّﻢ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﻨﺪ و در هﺮ ﻋﺼﺮ و زﻣﺎن ﺑﺮ اهﻞ‬ ‫ﻟﺠﱢﻪء ﺗﻮﺣﻴﺪ وارد ﻣﻴﺎورﻧﺪ ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺧﻮد ﺑﺎن ﻻﻳﻖ و ﺳﺰاوارﻧﺪ " و ﻟﻮ‬ ‫ﻳﻮءاﺧﺬ اﻟﻠّﻪ اﻟﻨﺎس ﺑﻤﺎ ﮐﺴﺒﻮا ﻣﺎ ﺗﺮﮎ ﻋﻠﯽ ﻇَﻬﺮهﺎ ﻣﻦ دا ّﺑ ٍﺔ و ﻟﮑﻦ ﻳﻮءﺧﺮّهﻢ‬ ‫اﻟﯽ اﺟﻞ ﻣﺴﻤّﻰ " اى ﺑﺮادر ﻣﻦ ﻗﻠﺐ ﻟﻄﻴﻒ ﺑﻤﻨﺰﻟﻪء ﺁﺋﻴﻨﻪ اﺳﺖ ﺁن را ﺑﺼﻴﻘﻞ‬ ‫ﺐ و اﻧﻘﻄﺎع از ﻣﺎ ﺳﻮى اﻟﻠّﻪ ﭘﺎﮎ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺁﻓﺘﺎب ﺣﻘﻴﻘﻰ در ﺁن ﺟﻠﻮﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ و‬ ‫ﺣ ّ‬ ‫ﺻﺒﺢ ازﻟﯽ ﻃﺎﻟﻊ ﺷﻮد ﻣﻌﻨﻰ " ﻻ ﻳﺴﻌﻨﻰ ارﺿﻰ و ﻻ ﺳﻤﺎﺋﻰ و ﻟﮑﻦ ﻳﺴﻌﻨﻰ‬ ‫ﻗﻠﺐ ﻋﺒﺪى اﻟﻤﻮءﻣﻦ " را ﺁﺷﮑﺎر و هﻮﻳﺪا ﺑﻴﻨﻰ و ﺟﺎن در دﺳﺖ ﮔﻴﺮى و ﺑﻬﺰار‬ ‫ﺣﺴﺮت ﻧﺜﺎر ﻳﺎر ﺗﺎزﻩ ﻧﻤﺎﺋﻰ و ﭼﻮن اﻧﻮار ﺗﺠﻠﯽ ﺳﻠﻄﺎن اﺣﺪﻳّﻪ ﺑﺮ ﻋﺮش ﻗﻠﺐ و‬ ‫دل ﺟﻠﻮس ﻧﻤﻮد ﻧﻮر او در ﺟﻤﻴﻊ اﻋﻀﺎ و ارﮐﺎن ﻇﺎهﺮ ﻣﻴﺸﻮد ﺁن وﻗﺖ ﺳ ّﺮ‬ ‫ﺣﺪﻳﺚ ﻣﺸﻬﻮر ﺳﺮ از ﺣﺠﺎب دﻳﺠﻮر ﺑﺮ ﺁرد " ﻻزال اﻟﻌﺒﺪ ﻳﺘﻘﺮّب اﻟّﻰ ﺑﺎﻟﻨّﻮاﻓﻞ‬ ‫ﺖ ﺳﻤﻌﻪ اﻟﺬى ﻳﺴﻤﻊ ﺑﻪ " اﻟﺦ زﻳﺮا ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺑﻴﺖ‬ ‫ﺣﺘﻰ اﺣﺒﺒﺘﻪ ﻓﺎذا اﺣﺒﺒﺘﻪ ﮐﻨ ُ‬ ‫در ﺑﻴﺖ ﺧﻮد ﺗﺠﻠﯽ ﻧﻤﻮدﻩ و ارﮐﺎن ﺑﻴﺖ هﻤﻪ از ﻧﻮر او روﺷﻦ و ﻣﻨﻮّر ﺷﺪﻩ‬ ‫وﻓﻌﻞ و اﺛﺮ ﻧﻮر از ﻣﻨﻴﺮ اﺳﺖ اﻳﻨﺴﺖ ﮐﻪ هﻤﻪ ﺑﺎو ﺣﺮﮐﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و ﺑﺎرادﻩ او‬ ‫ﻗﻴﺎم ﮐﻨﻨﺪ و اﻳﻨﺴﺖ ﺁن ﭼﺸﻤﻪء ﮐﻪ ﻣﻘﺮﺑﻴﻦ از ﺁن ﻣﻰ ﻧﻮﺷﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ "‬ ‫ﻋﻴﻨﺎ ﻳﺸﺮب ﺑﻬﺎ اﻟﻤﻘﺮﺑﻮن " و دﻳﮕﺮ اﻧﮑﻪ ﻣﺒﺎد در اﻳﻦ ﺑﻴﺎﻧﺎت راﻳﺤﻪء ﺣﻠﻮل و‬ ‫ﻳﺎ ﺗﻨﺰّﻻت ﻋﻮاﻟﻢ ﺣﻖ در ﻣﺮاﺗﺐ ﺧﻠﻖ رود و ﺑﺮ ﺁﻧﺠﻨﺎب ﺷﺒﻬﻪ ﺷﻮد زﻳﺮا ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺬاﺗﻪ ﻣﻘﺪس اﺳﺖ از ﺻﻌﻮد و ﻧﺰول و از دﺧﻮل و ﺧﺮوج ﻟﻢ ﻳﺰل از ﺻﻔﺎت‬

‫ﺧﻠﻖ ﻏﻨﻰ ﺑﻮدﻩ و ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد و ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ او را اﺣﺪى و ﺑﮑﻨﻪ او راﻩ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﻧﻔﺴﻰ‬ ‫ﻞ اوﻟﻴﺎ در ادراﮎ ذاﺗﺶ ﺣﻴﺮان‬ ‫ﻞ ﻋﺮﻓﺎ در وادى ﻣﻌﺮﻓﺘﺶ ﺳﺮﮔﺮدان و ﮐ ّ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻣﻨﺰّﻩ اﺳﺖ از ادراﮎ هﺮ ﻣﺪرﮐﻰ و ﻣﺘﻌﺎﻟﯽ اﺳﺖ از ﻋﺮﻓﺎن هﺮ ﻋﺎرﻓﻰ اﻟﺴّﺒﻴﻞ‬ ‫ﻣﺴﺪود و اﻟﻄّﻠﺐ ﻣﺮدود دﻟﻴﻠﻪ ﺁﻳﺎﺗﻪ و وﺟﻮدﻩ اﺛﺒﺎﺗﻪ اﻳﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎن روى‬ ‫ل ﻋﻠﯽ ذاﺗﻪ ﺑﺬاﺗﻪ و ﺗﻨﺰّﻩ ﻋﻦ ﻣﺠﺎﻧﺴﺘﻪ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﻪ " ﻋﺪم‬ ‫ﺟﺎﻧﺎن ﮔﻔﺘﻬﺎﻧﺪ " ﻳﺎ ﻣﻦ د ّ‬ ‫ﺻﺮف ﮐﺠﺎ ﺗﻮاﻧﺪ در ﻣﻴﺪان ﻗِﺪم اﺳﺐ دواﻧﺪ و ﺳﺎﻳﻪء ﻓﺎﻧﻰ ﮐﺠﺎ ﺑﺨﻮرﺷﻴﺪ ﺑﺎﻗﻰ‬ ‫رﺳﺪ ﺣﺒﻴﺐ "ﻟﻮﻻﮎ ﻣﺎ ﻋﺮﻓﻨﺎﮎ" ﻓﺮﻣﻮدﻩ و ﻣﺤﺒﻮب "او ادﻧﻰ ﻣﺎ ﺑﻠﻐﻨﺎﮎ" ﮔﻔﺘﻪ‬ ‫ﺑﻠﯽ اﻳﻦ ذﮐﺮهﺎ ﮐﻪ در ﻣﺮاﺗﺐ ﻋﺮﻓﺎن ذﮐﺮ ﻣﻴﺸﻮد ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺗﺠﻠّﻴﺎت ﺁن ﺷﻤﺲ‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻣﺮاﻳﺎ ﺗﺠﻠﯽ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ و ﺗﺠﻠﯽ ﺁن ﻧﻮر در ﻗﻠﻮب هﺴﺖ و‬ ‫ﻟﮑﻦ ﺑﺤﺠﺒﺎت ﻧﻔﺴﺎﻧﻴّﻪ و ﺷﻮءﻧﺎت ﻋﺮﺿﻴّﻪ ﻣﺤﺠﻮﺑﺴﺖ ﭼﻮن ﺷﻤﻊ زﻳﺮ ﻓﺎﻧﻮس‬ ‫ﺣﺪﻳﺪ ﭼﻮن ﻓﺎﻧﻮس ﻣﺮﺗﻔﻊ ﺷﺪ ﻧﻮر ﺷﻤﻊ ﻇﺎهﺮ ﮔﺮدد و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﭼﻮن ﺧﺮق‬ ‫ﺣﺠﺒﺎت اﻓﮑﻴّﻪ از وﺟﻪ ﻗﻠﺐ ﻧﻤﺎﺋﻰ اﻧﻮار اﺣﺪﻳّﻪ ﻃﺎﻟﻊ ﺷﻮد ﭘﺲ ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﮐﻪ‬ ‫ازﺑﺮاى ﺗﺠﻠّﻴﺎت هﻢ دﺧﻮل و ﺧﺮوج ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﭼﻪ رﺳﺪ ﺑﺎن ﺟﻮهﺮ وﺟﻮد و ﺳ ّﺮ‬ ‫ﻣﻘﺼﻮد اى ﺑﺮادر ﻣﻦ در اﻳﻦ ﻣﺮاﺗﺐ از روى ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺳﻴﺮ ﻧﻤﺎ ﻧﻪ از روى ﺗﻘﻠﻴﺪ‬ ‫و ﺳﺎﻟﮏ را دور ﺑﺎش ﮐﻠﻤﺎت ﻣﻨﻊ ﻧﮑﻨﺪ و هﻴﻤﻨﻪ اﺷﺎرت ﺳﺪ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﭘﺮدﻩ ﭼﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻴﺎن ﻋﺎﺷﻖ و ﻣﻌﺸﻮق ﺳ ّﺪ ﺳﮑﻨﺪر ﻧﻪ ﻣﺎﻧﻊ اﺳﺖ و ﻧﻪ ﺣﺎﺋﻞ اﺳﺮار ﺑﺴﻴﺎر‬ ‫و اﻏﻴﺎر ﺑﻴﺸﻤﺎر ﺳ ّﺮ ﻣﺤﺒﻮب را دﻓﺘﺮهﺎ ﮐﻔﺎﻳﺖ ﻧﮑﻨﺪ و ﺑﺎﻳﻦ اﻟﻮاح اﺗﻤﺎم ﻧﻴﺎﺑﺪ ﺑﺎ‬ ‫اﻳﻨﮑﻪ ﺣﺮﻓﻰ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ و رﻣﺰى ﺑﻴﺶ ﻧﻪ "اﻟﻌﻠﻢ ﻧﻘﻄﺔٌ ﮐﺜّﺮﻩ اﻟﺠﺎهﻠﻮن" و از‬ ‫هﻤﻴﻦ ﻣﻘﺎم اﺧﺘﻼﻓﺎت ﻋﻮاﻟﻢ را هﻢ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﮐﻦ اﮔﺮ ﭼﻪ ﻋﻮاﻟﻢ ﻧﺎ ﻣﺘﻨﺎهﻰ اﺳﺖ و‬ ‫ﻟﮑﻦ ﺑﻌﻀﻰ ﭼﻬﺎر رﺗﺒﻪ ذﮐﺮ ﻧﻤﻮدﻩاﻧﺪ ﻋﺎﻟﻢ زﻣﺎن و ﺁن ﺁﻧﺴﺖ ﮐﻪ از ﺑﺮاى او‬ ‫اوّل و ﺁﺧﺮ ﺑﺎﺷﺪ و ﻋﺎﻟﻢ دهﺮ ﻳﻌﻨﻰ اوّل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺁﺧﺮش ﭘﺪﻳﺪ ﻧﺒﺎﺷﺪ و ﻋﺎﻟﻢ‬ ‫ﺳﺮﻣﺪ ﮐﻪ اوّﻟﯽ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﺸﻮد و ﺁﺧﺮش ﻣﻔﻬﻮم ﺷﻮد و ﻋﺎﻟﻢ ازل ﮐﻪ ﻧﻪ اوّﻟﯽ‬ ‫ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﺷﻮد و ﻧﻪ ﺁﺧﺮى اﮔﺮ ﭼﻪ در اﻳﻦ ﺑﻴﺎﻧﺎت اﺧﺘﻼف ﺑﺴﻴﺎر اﺳﺖ اﮔﺮ‬ ‫ﺗﻔﺼﻴﻞ ذﮐﺮ ﺷﻮد ﮐﺴﺎﻟﺖ اﻓﺰاﻳﺪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﻋﺎﻟﻢ ﺳﺮﻣﺪ را ﺑﻰ اﺑﺘﺪا و اﻧﺘﻬﺎ‬ ‫ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ و ﻋﺎﻟﻢ ازل را ﻏﻴﺐ ﻣﻨﻴﻊ ﻻ ﻳﺪرﮎ ذﮐﺮ ﻧﻤﻮدهﺎﻧﺪ و ﺑﻌﻀﻰ ﻋﻮاﻟﻢ‬ ‫ﻻهﻮت و ﺟﺒﺮوت و ﻣﻠﮑﻮت و ﻧﺎﺳﻮت ﮔﻔﺘﻬﺎﻧﺪ و ﺳﻔﺮهﺎى ﺳﺒﻴﻞ ﻋﺸﻖ را‬ ‫ﭼﻬﺎر ﺷﻤﺮدﻩ اﻧﺪ ﻣﻦ اﻟﺨﻠﻖ اﻟﯽ اﻟﺤﻖ و ﻣﻦ اﻟﺤﻖ اﻟﯽ اﻟﺨﻠﻖ و ﻣﻦ اﻟﺨﻠﻖ اﻟﯽ‬ ‫اﻟﺨﻠﻖ و ﻣﻦ اﻟﺤﻖ اﻟﯽ اﻟﺤﻖ و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻴﺎﻧﺎت از ﻋﺮﻓﺎ و ﺣﮑﻤﺎى ﻗﺒﻞ‬ ‫هﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﻣﺘﻌﺮض ﻧﺸﺪم و دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﮐﻪ اذﮐﺎر ﻗﺒﻞ ﺑﺴﻴﺎر اﻇﻬﺎر ﺷﻮد‬ ‫زﻳﺮا ﮐﻪ اﻗﻮال ﻏﻴﺮ را ذﮐﺮ ﻧﻤﻮدن دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﺑﺮ ﻋﻠﻮم ﮐﺴﺒﻰ ﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﻮهﺒﺖ‬ ‫اﻟﻬﻰ و ﻟﮑﻦ اﻳﻨﻘﺪر هﻢ ﮐﻪ ذﮐﺮ ﺷﺪ ﺑﻮاﺳﻄﻪ ﻋﺎدت ﻧﺎس اﺳﺖ و ﺗﺎﺳّﻰ ﺑﺎﺻﺤﺎب‬

‫و ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ اﻳﻦ درﻳﻦ رﺳﺎﻟﻪ اﻳﻦ ﺑﻴﺎﻧﺎت ﻧﮕﻨﺠﺪ و ﻋﺪم اﻗﺒﺎل ﺑﺬﮐﺮ اﻗﻮال اﻳﺸﺎن‬ ‫ﻧﻪ از ﻏﺮور اﺳﺖ ﺑﻞ ﺑﻮاﺳﻄﻪء ﻇﻬﻮر ﺣﮑﻤﺖ و ﺗﺠﻠﯽ ﻣﻮهﺒﺖ اﺳﺖ ﮔﺮ ﺧﻀﺮ‬ ‫در ﺑﺤﺮ ﮐﺸﺘﻰ را ﺷﮑﺴﺖ ﺻﺪ درﺳﺘﻰ در ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻀﺮ اﺳﺖ و اﻻ اﻳﻦ ﺑﻨﺪﻩ‬ ‫ﺧﻮد را در ﺳﺎﺣﺖ ﻳﮑﻰ از اﺣﺒﺎى ﺧﺪا ﻣﻌﺪوم ﻣﻴﺪاﻧﻢ و ﻣﻔﻘﻮد ﻣﻰ ﺷﻤﺮم ﺗﺎ ﭼﻪ‬ ‫رﺳﺪ در ﺑﺴﺎط اوﻟﻴﺎ ﻓﺴﺒﺤﺎن رﺑّﻰ اﻻﻋﻠﯽ و از اﻳﻨﻬﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻘﺼﻮد ذﮐﺮ ﻣﺮاﺗﺐ‬ ‫ﺳﺎﻟﮑﻴﻦ اﺳﺖ ﻧﻪ ﺑﻴﺎن اﻗﻮال ﻋﺎرﻓﻴﻦ اﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺜﺎل ﻣﺨﺘﺼﺮى در اول و ﺁﺧﺮ‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ ﻧﺴﺒﻰ و اﺿﺎﻓﻰ زدﻩ ﺷﺪ ﻣﺠﺪّد ﻣﺜﺎﻟﯽ دﻳﮕﺮ ذﮐﺮ ﻣﻴﺸﻮد ﺗﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﻌﺎﻧﻰ در‬ ‫ﻼ ﺁﻧﺠﻨﺎب در ﺧﻮد ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﻗﻤﻴﺺ ﻣﺜﺎﻟﯽ ﻇﺎهﺮ ﺷﻮد ﻣﺜ ً‬ ‫ﭘﺴﺮ ﺧﻮد اوّﻟﻨﺪ و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﭙﺪر ﺧﻮد ﺁﺧﺮ و در ﻇﺎهﺮ ﺣﮑﺎﻳﺖ از ﻇﺎهﺮ ﻗﺪرت‬ ‫ﻣﻴﮑﻨﻴﺪ در ﻋﻮاﻟﻢ ﺻﻨﻊ اﻟﻬﻰ و در ﺑﺎﻃﻦ ﺑﺮ اﺳﺮار ﺑﺎﻃﻦ ﮐﻪ ودﻳﻌﻪ اﻟﻬﻴّﻪ اﺳﺖ‬ ‫در ﺷﻤﺎ ﭘﺲ ﺻﺪق اوﻟﻴّﺖ و ﺁﺧﺮﻳﺖ و ﻇﺎهﺮﻳّﺖ و ﺑﺎﻃﻨﻴّﺖ ﺑﺎﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﮐﻪ ذﮐﺮ‬ ‫ﺷﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻰ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ در اﻳﻦ ﭼﻬﺎر رﺗﺒﻪ ﮐﻪ ﺑﺸﻤﺎ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺷﺪ ﭼﻬﺎر رﺗﺒﻪء اﻟﻬﻴّﻪ‬ ‫را ادراﮎ ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻠﺒﻞ ﻗﻠﺐ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﺎﺧﺴﺎرهﺎى ﮔﻞ وﺟﻮد از ﻏﻴﺐ و‬ ‫ﺷﻬﻮد ﻧﺪا ﮐﻨﺪ ﺑﺎ ّﻧﻪ هﻮ اﻻوّل و اﻵﺧﺮ و اﻟﻈّﺎهﺮ واﻟﺒﺎﻃﻦ و اﻳﻦ ذﮐﺮهﺎ در‬ ‫ﻣﺮاﺗﺐ ﻋﻮاﻟﻢ ﻧﺴﺒﺖ ذﮐﺮ ﻣﻴﺸﻮد و اﻟّﺎ ﺁن رﺟﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻘﺪﻣﻰ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﺴﺒﺖ و ﺗﻘﻴﻴﺪ‬ ‫را ﻃﻰ ﻧﻤﻮدهﺎﻧﺪ و ﺑﺮ ﺑﺴﺎط ﺧﻮش ﺗﺠﺮﻳﺪ ﺳﺎﮐﻦ ﺷﺪهﺎﻧﺪ و در ﻋﺎﻟﻤﻬﺎى اﻃﻼق‬ ‫و اﻣﺮ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﺮ اﻓﺮوﺧﺘﻬﺎﻧﺪ ﺟﻤﻴﻊ اﻳﻦ ﻧﺴﺒﺘﻬﺎ را ﺑﻨﺎرى ﺳﻮﺧﺘﻬﺎﻧﺪ و هﻤﻪء اﻳﻦ‬ ‫اﻟﻔﺎظ را ﺑﻨﻤﻰ ﻣﺤﻮ ﻧﻤﻮدهﺎﻧﺪ و در ﻳﻢ روح ﺷﻨﺎورى ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﻨﺪ و در هﻮاى ﻗﺪس‬ ‫ﻧﻮر ﺳﻴﺮ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ دﻳﮕﺮ اﻟﻔﺎظ در اﻳﻦ رﺗﺒﻪ ﮐﺠﺎ وﺟﻮد دارد ﺗﺎ اوّل ﻳﺎ ﺁﺧﺮ ﻳﺎ ﻏﻴﺮ‬ ‫ﺲ اوّل اﺳﺖ‬ ‫اﻳﻨﻬﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﺷﻮد و ﻣﺬﮐﻮر ﺁﻳﺪ در اﻳﻦ ﻣﻘﺎم اوّل ﻧﻔﺲ و ﺁﺧﺮ ﻧﻔ ِ‬ ‫ﺁﺗﺸﻰ از ﻋﺸﻖ ﺟﺎﻧﺎن ﺑﺮ ﻓﺮوز ﺳﺮ ﺑﺴﺮ ﻓﮑﺮ و ﻋﺒﺎدت را ﺑﺴﻮز اﻳﺪوﺳﺖ ﻣﻦ‬ ‫در ﺧﻮد ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻓﺮﻣﺎ ﮐﻪ اﮔﺮ ﭘﺪر ﻧﻤﻴﺸﺪى و ﭘﺴﺮ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮدى اﻳﻦ اﻟﻔﺎظ هﻢ‬ ‫ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮدى ﭘﺲ ﺣﺎل هﻤﻪ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻦ ﺗﺎ در ﻣﺼﻄﺒﻪ ﺗﻮﺣﻴﺪ ﻧﺰد ادﻳﺐ‬ ‫ﻋﺸﻖ ﺑﻴﺎﻣﻮزى و از "اﻧّﺎ" ﺑﻪ "راﺟﻌﻮن" رﺟﻌﺖ ﮐﻨﻰ و از ﺑﺎﻃﻦ ﻣﺠﺎزى‬ ‫ﺑﻤﻘﺎم ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺧﻮد واﺻﻞ ﮐﺮدى و در ﻇﻞ ﺷﺠﺮﻩء داﻧﺶ ﺳﺎﮐﻦ ﺷﻮى اى ﻋﺰﻳﺰ‬ ‫ﻧﻔﺲ را ﻓﻘﻴﺮ ﻧﻤﺎ ﺗﺎ در ﻋﺮﺻﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻏﻨﺎ وارد ﺷﻮى و ﺟﺴﺪ را ذﻟﻴﻞ ﮐﻦ ﺗﺎ از‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﻪء ﻋﺰت ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﻰ و ﺑﺠﻤﻴﻊ ﻣﻌﺎﻧﻰ اﺷﻌﺎر ﮐﻪ ﺳﻮءال ﻓﺮﻣﻮدى ﺑﺮﺳﻰ ﭘﺲ‬ ‫ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﺮاﺗﺐ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺴﻴﺮ ﺳﺎﻟﮏ اﺳﺖ و در هﺮ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻋﺎﻟﻤﻰ ﺑﻴﻨﺪ و‬ ‫در هﺮ وادى ﺑﭽﺸﻤﻪء رﺳﺪ و در هﺮ ﺻﺤﺮا ﻧﻐﻤﻪء ﺷﻨﻮد وﻟﯽ ﺷﺎهﺒﺎز هﻮاى‬ ‫ﻣﻌﻨﻮى را ﺷﻬﻨﺎزهﺎى ﺑﺪﻳﻊ روﺣﺎﻧﻰ در دل اﺳﺖ و ﻣﺮغ ﻋﺮاﻗﻰ را ﺁوازهﺎى‬ ‫ﺧﻮش ﺣﺠﺎزى در ﺳﺮ و ﻟﮑﻦ ﻣﺴﺘﻮر ﺑﻮدﻩ و ﻣﺴﺘﻮر ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد ﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ‬

‫ﻋﻘﻠﻬﺎ ﺑﺮ هﻢ زﻧﺪ ور ﻧﻮﻳﺴﻢ ﺑﺲ ﻗﻠﻤﻬﺎ ﺑﺸﮑﻨﺪ و اﻟﺴّﻼم ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻗﻄﻊ هﺬا اﻟﺴّﻔﺮ‬ ‫ﻖ ﺑﺎﻧﻮار اﻟﻬﺪى و ﺳﺎﻟﮏ ﺑﻌﺪ از ﻗﻄﻊ ﻣﻌﺎرج اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫اﻻﻋﻠﯽ و اﺗّﺒﻊ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻋﻠﯽ در ﻣﺪﻳﻨﻪ اﺳﺘﻐﻨﺎ وارد ﻣﻴﺸﻮد و در اﻳﻦ وادى ﻧﺴﺎﻳﻢ اﺳﺘﻐﻨﺎى اﻟﻬﻰ را ﺑﻴﻨﺪ‬ ‫ﻼ‬ ‫ﮐﻪ از ﺑﻴﺪاى روح ﻣﻰ وزد و ﺣﺠﺎﺑﻬﺎى ﻓﻘﺮ را ﻣﻴﺴﻮزد و " ﻳﻮ َم ﻳﻐﻨِﻰ اﻟﻠّﻪ ﮐ ً‬ ‫ﻣﻦ ﺳﻌﺘﻪ " را ﺑﭽﺸﻢ ﻇﺎهﺮ و ﺑﺎﻃﻦ در ﻏﻴﺐ و ﺷﻬﺎدﻩ اﺷﻴﺎ ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ از‬ ‫ﺣﺰن ﺑﺴﺮور در ﺁﻳﺪ و از ﻏﻢ ﺑﻔﺮح راﺟﻊ ﺷﻮد ﻗﺒﺾ و اﻧﻘﺒﺎض را ﺑﻪ ﺑﺴﻂ و‬ ‫اﻧﺒﺴﺎط ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻣﺴﺎﻓﺮان اﻳﻦ وادى اﮔﺮ در ﻇﺎهﺮ ﺑﺮ ﺧﺎﮎ ﺳﺎﮐﻨﻨﺪ اﻣّﺎ در‬ ‫ﺑﺎﻃﻦ ﺑﺮ رﻓﺮف ﻣﻌﺎﻧﻰ ﺟﺎﻟﺲ و از ﻧﻌﻤﺘﻬﺎى ﺑﻰ زوال ﻣﻌﻨﻮى ﻣﺮزوﻗﻨﺪ و از‬ ‫ﺷﺮاﺑﻬﺎى ﻟﻄﻴﻒ روﺣﺎﻧﻰ ﻣﺸﺮوب زﺑﺎن در ﺗﻔﺼﻴﻞ اﻳﻦ ﺳﻪ وادى ﻋﺎﺟﺰ اﺳﺖ‬ ‫و ﺑﻴﺎن ﺑﻐﺎﻳﺖ ﻗﺎﺻﺮ ﻗﻠﻢ در اﻳﻦ ﻋﺮﺻﻪ ﻗﺪم ﻧﮕﺬارد و ﻣﺪاد ﺟﺰ ﺳﻮاد ﺛﻤﺮ ﻧﻴﺎرد‬ ‫ﺑﻠﺒﻞ ﻗﻠﺐ را در اﻳﻦ ﻣﻘﺎﻣﺎت ﻧﻮاهﺎى دﻳﮕﺮ اﺳﺖ و اﺳﺮار دﻳﮕﺮ ﮐﻪ دل از او‬ ‫ﺑﺠﻮش و روح در ﺧﺮوش و ﻟﮑﻦ اﻳﻦ ﻣﻌﻤﺎى ﻣﻌﺎﻧﻰ را دل ﺑﺪل ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ و‬ ‫ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺴﻴﻨﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﭙﺮد ﺷﺮح ﺣﺎل ﻋﺎرﻓﺎن دل ﺑﺪل ﺗﻮاﻧﺪ ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﻧﻪ ﺷﻴﻮﻩء‬ ‫ﻗﺎﺻﺪ و اﻳﻦ ﻧﻪ ﺣﺪ ﻣﮑﺘﻮﺑﺴﺖ واﺳﮑﺖ ﻋﺠﺰًا ﻋﻦ اﻣﻮر ﮐﺜﻴﺮ ٍة ﺑﻨﻄﻘﻰ ﻟﻦ‬ ‫ﺗﺤﺼﻰ و ﻟﻮ ﻗﻠﺖ ﻗﻠّﺖ اى رﻓﻴﻖ ﺗﺎ ﺑﺤﺪﻳﻘﻪء اﻳﻦ ﻣﻌﺎﻧﻰ ﻧﺮﺳﻰ از ﺧﻤﺮ ﺑﺎﻗﻰ اﻳﻦ‬ ‫وادى ﻧﭽﺸﻰ و اﮔﺮ ﭼﺸﻰ از ﻏﻴﺮ ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﻰ و از ﺑﺎدﻩ اﺳﺘﻐﻨﺎ ﺑﻨﻮﺷﻰ و از‬ ‫هﻤﻪ ﺑﮕﺴﻠﯽ و ﺑﺎو ﭘﻴﻮﻧﺪى و ﺟﺎن در رهﺶ ﺑﺎزى و روان راﻳﮕﺎن ﺑﺮ اﻓﺸﺎﻧﻰ‬ ‫اﮔﺮ ﭼﻪ ﻏﻴﺮى در اﻳﻦ ﻣﻘﺎم ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﻰ " ﮐﺎن اﻟﻠّﻪ و ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻣﻌﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﺷﻰء زﻳﺮا ﮐﻪ ﺳﺎﻟﮏ در اﻳﻦ رﺗﺒﻪ ﺟﻤﺎل دوﺳﺖ را در هﺮ ﺷﻰء ﺑﻴﻨﺪ از ﻧﺎر‬ ‫رﺧﺴﺎر ﻳﺎر ﺑﻴﻨﺪ و در ﻣﺠﺎز رﻣﺰ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﮐﻨﺪ و از ﺻﻔﺎت ﺳ ّﺮ هﻮﻳﺖ‬ ‫ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ زﻳﺮا ﭘﺮدﻩ هﺎ را ﺑﺎهﻰ ﺳﻮﺧﺘﻪ و ﺣﺠﺎﺑﻬﺎ را ﺑﻨﮕﺎهﻰ ﺑﺮ داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺒﺼﺮ ﺣﺪﻳﺪ در ﺻﻨﻊ ﺟﺪﻳﺪ ﺳﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺑﻘﻠﺐ رﻗﻴﻖ ﺁﺛﺎر دﻗﻴﻖ ادراﮎ ﮐﻨﺪ و‬ ‫ﺟﻌﻠﻨﺎ اﻟﻴﻮم ﺑﺼﺮﮎ ﺣﺪﻳﺪًا ﺷﺎهﺪ ﻣﻘﺎل و ﮐﺎﻓﻰ اﺣﻮال اﺳﺖ و ﺳﺎﻟﮏ ﺑﻌﺪ از‬ ‫ﺳﻴﺮ ﻣﺮاﺗﺐ اﺳﺘﻐﻨﺎى ﺑﺤﺖ در وادى ﺣﻴﺮت واﺻﻞ ﻣﻴﺸﻮد و در ﺑﺤﺮهﺎى‬ ‫ﻋﻈﻤﺖ ﻏﻮﻃﻪ ﻣﻴﺨﻮرد و در هﺮ ﺁن ﺑﺮ ﺣﻴﺮﺗﺶ ﻣﻰ اﻓﺰاﻳﺪ ﮔﺎهﻰ هﻴﮑﻞ ﻏﻨﺎ را‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻓﻘﺮ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﺪ و ﺟﻮهﺮ اﺳﺘﻐﻨﺎ را ﺻﺮف ﻋﺠﺰ ﮔﺎهﻰ ﻣﺤﻮ ﺟﻤﺎل ذواﻟﺠﻼل‬ ‫ﻣﻴﺸﻮد و ﮔﺎهﻰ از وﺟﻮد ﺧﻮد ﺑﻴﺰار اﻳﻦ ﺻﺮﺻﺮ ﺣﻴﺮت ﭼﻪ درﺧﺘﻬﺎى ﻣﻌﺎﻧﻰ‬ ‫را ﮐﻪ از ﭘﺎ اﻧﺪاﺧﺖ و ﭼﻪ ﻧﻔﻮﺳﻬﺎ را ﮐﻪ از ﻧﻔﺲ ﺑﺮ اﻧﺪاﺧﺖ زﻳﺮا ﮐﻪ اﻳﻦ وادى‬ ‫ﺳﺎﻟﮏ را در اﻧﻘﻼب ﺁورد و ﻟﻴﮑﻦ اﻳﻦ ﻇﻬﻮرات در ﻧﻈﺮ واﺻﻞ ﺑﺴﻴﺎر‬ ‫ﻣﺤﺒﻮب و ﻣﺮﻏﻮب اﺳﺖ و در هﺮ ﺁن ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺪﻳﻌﻰ و ﺧﻠﻖ ﺟﺪﻳﺪى ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﮐﻨﺪ‬ ‫و ﺣﻴﺮت ﺑﺮ ﺣﻴﺮت اﻓﺰاﻳﺪ ﻣﺤﻮ ﺻﻨﻊ ﺟﺪﻳﺪ ﺳﻠﻄﺎن اﺣﺪﻳّﻪ ﺷﻮد ﺑﻠﯽ اى ﺑﺮادر‬

‫اﮔﺮ در هﺮ ﺧﻠﻘﻰ ﺗﻔﮑ ّﺮ ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ ﺻﺪ هﺰار ﺣﮑﻤﺖ ﺑﺎﻟﻐﻪ ﺑﻴﻨﻴﻢ و ﺻﺪ هﺰار ﻋﻠﻮم‬ ‫ﺑﺪﻳﻌﻪ ﺑﻴﺎﻣﻮزﻳﻢ از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﻧﻮم اﺳﺖ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﮐﻦ ﭼﻘﺪر اﺳﺮار در او‬ ‫ودﻳﻌﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و ﭼﻪ ﺣﮑﻤﺘﻬﺎ در او ﻣﺨﺰون ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ و ﭼﻪ ﻋﻮاﻟﻢ‬ ‫در او ﻣﺴﺘﻮر ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ در ﺑﻴﺘﻰ ﻣﻴﺨﻮاﺑﻴﺪ و درهﺎى ﺁن‬ ‫ﺑﻴﺖ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﻳﮑﻤﺮﺗﺒﻪ ﺧﻮد را در ﺷﻬﺮ ﺑﻌﻴﺪى ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﻣﻴﮑﻨﻴﺪ ﺑﻰ ﺣﺮﮐﺖ‬ ‫رﺟﻞ و ﺗﻌﺐ ﺟﺴﺪ ﺑﺎن ﺷﻬﺮ داﺧﻞ ﻣﻴﺸﻮﻳﺪ و ﺑﻰ زﺣﻤﺖ ﭼﺸﻢ ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﻣﻰ ﮐﻨﻴﺪ‬ ‫و ﺑﻰ ﻣﺤﻨﺖ ﮔﻮش ﻣﻰ ﺷﻨﻮﻳﺪ و و ﺑﻰ ﻟﺴﺎن ﺗﮑﻠّﻢ ﻣﻴﻨﻤﺎﺋﻴﺪ و ﮔﺎهﺴﺖ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ‬ ‫اﻣﺸﺐ دﻳﺪﻩ اﻳﺪ دﻩ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ در ﻋﺎﻟﻢ زﻣﺎن ﺑﺤﺴﺐ ﻇﺎهﺮ ﺑﻌﻴﻨﻪ ﺁﻧﭽﻪ در ﺧﻮاب‬ ‫دﻳﺪهﺎﻳﺪ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﺣﺎل ﭼﻨﺪ ﺣﮑﻤﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ در اﻳﻦ ﻧﻮم ﻣﺸﻬﻮد اﺳﺖ و ﻏﻴﺮ‬ ‫اهﻞ اﻳﻦ وادى ﺑﺮ ﮐﻤﺎ هﻰ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﻨﺪ اوّل ﺁﻧﮑﻪ ﺁن ﭼﻪ ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻰ ﭼﺸﻢ و‬ ‫ﮔﻮش و دﺳﺖ و ﻟﺴﺎن ﺣﮑﻢ هﻤﻪء اﻳﻨﻬﺎ در او ﻣﻌﻤﻮل ﻣﻴﺸﻮد و ﺛﺎﻧﻰ اﻧﮑﻪ در‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ ﻇﻬﻮر اﺛﺮ ﺧﻮاب را اﻣﺮوز ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﻣﻴﮑﻨﻰ و ﻟﻴﮑﻦ اﻳﻦ ﺳﻴﺮ را در ﻋﺎﻟﻢ‬ ‫ﻧﻮم در دﻩ ﺳﺎل ﻗﺒﻞ دﻳﺪﻩء ﺣﺎل ﺗﻔﮑﺮ ﻧﻤﺎ ﻓﺮق اﻳﻦ دو ﻋﺎﻟﻢ و اﺳﺮار ﻣﻮدﻋﻪ ﺁن‬ ‫را ﺗﺎ ﺑﺘﺎءﻳﻴﺪات و ﻣﮑﺎﺷﻔﺎت ﺳﺒﺤﺎﻧﻰ ﻓﺎﺋﺰ ﺷﻮى و ﭘﻰ ﺑﻌﺎﻟﻢ ﻗﺪس ﺑﺮى و اﻳﻦ‬ ‫ﺁﻳﺎت را ﺣﻀﺮت ﺑﺎرى در ﺧﻠﻖ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺗﺎ ﻣﺤﻘّﻘﻴﻦ اﻧﮑﺎر اﺳﺮار ﻣﻌﺎد ﻧﮑﻨﻨﺪ و‬ ‫ﺑﺎﻧﭽﻪ وﻋﺪﻩ دادﻩ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ ﺳﻬﻞ ﻧﺸﻤﺮﻧﺪ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺗﻤﺴﮏ ﺑﻌﻘﻞ ﺟﺴﺘﻪ و‬ ‫ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻌﻘﻞ ﻧﻴﺎﻳﺪ اﻧﮑﺎر ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و ﺣﺎل ﺁﻧﮑﻪ هﺮ ﮔﺰ ﻋﻘﻮل ﺿﻌﻴﻔﻪ هﻤﻴﻦ ﻣﺮاﺗﺐ‬ ‫ﻣﺬﮐﻮرﻩ را ادراﮎ ﻧﮑﻨﺪ ﻣﮕﺮ ﻋﻘﻞ ﮐﻠّﻰ رﺑّﺎﻧﻰ ﻋﻘﻞ ﺟﺰﺋﻰ ﮐﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﮔﺸﺖ ﺑﺮ‬ ‫ﻞ در وادى‬ ‫ﻗﺮﺁن ﻣﺤﻴﻂ ﻋﻨﮑﺒﻮﺗﻰ ﮐﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﮐﺮد ﺳﻴﻤﺮﻏﻰ ﺷﮑﺎر و اﻳﻦ ﻋﻮاﻟﻢ ﮐ ّ‬ ‫ﺣﻴﺮت دﺳﺖ دهﺪ و ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﮔﺮدد و ﺳﺎﻟﮏ در هﺮ ﺁن زﻳﺎدﺗﻰ ﻃﻠﺐ ﻧﻤﺎﻳﺪ و‬ ‫ﮐﺴﻞ ﻧﺸﻮد اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﻴّﺪ اوّﻟﻴﻦ و ﺁﺧﺮﻳﻦ در ﻣﺮاﺗﺐ ﻓﮑﺮت و اﻇﻬﺎر ﺣﻴﺮت‬ ‫ب زدﻧﻰ ﻓﻴﮏ ﺗﺤﻴّﺮا " ﻓﺮﻣﻮدﻩ و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﻔﮑﺮ در ﺗﻤﺎﻣﻴّﺖ ﺧﻠﻖ اﻧﺴﺎن ﮐﻦ‬ ‫"ر ّ‬ ‫ﮐﻪ اﻳﻦ هﻤﻪ ﻋﻮاﻟﻢ و اﻳﻦ هﻤﻪ ﻣﺮاﺗﺐ در او ﻣﻨﻄﻮى و ﻣﺴﺘﻮر ﺷﺪﻩ اﺗﺤﺴﺐ‬ ‫اﻧّﮏ ﺟﺮ ُم ﺻَﻐﻴﺮ و ﻓﻴﮏ اﻧﻄﻮى اﻟﻌﺎﻟﻢ اﻻﮐﺒﺮ ﭘﺲ ﺟﻬﺪى ﺑﺎﻳﺪ ﮐﻪ رﺗﺒﻪء‬ ‫ﺣﻴﻮاﻧﻰ ﻣﻌﺪوم ﮐﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﻣﻌﻨﻰ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻇﺎهﺮ ﺷﻮد هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻟﻘﻤﺎن ﮐﻪ از ﭼﺸﻤﻪ‬ ‫ﺣﮑﻤﺖ ﻧﻮﺷﻴﺪﻩ و از ﺑﺤﺮ رﺣﻤﺖ ﭼﺸﻴﺪﻩ ﺑﭙﺴﺮش ﻧﺎﺗﺎن ﺑﺠﻬﺖ اﺛﺒﺎت ﻣﻘﺎﻣﺎت‬ ‫ﺣﺸﺮ و ﻣﻮت هﻤﻴﻦ ﺧﻮاب را دﻟﻴﻞ ﺁوردﻩ و ﻣﺜﻞ زدﻩ درﻳﻦ ﻣﻘﺎم ذﮐﺮ ﻣﻴﻨﻤﺎﺋﻴﻢ‬ ‫ﺗﺎ ذﮐﺮى از ﺁن ﺟﻮان ﻣﺼﻄﺒﻪء ﺗﻮﺣﻴﺪ و ﭘﻴﺮ ﻣﺮاﺗﺐ ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺗﺠﺮﻳﺪ از ﻳﻦ ﺑﻨﺪﻩ‬ ‫ﻓﺎﻧﻰ ﺑﺎﻗﻰ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮد اى ﭘﺴﺮ اﮔﺮ ﻗﺎدر ﺑﺎﺷﻰ ﮐﻪ ﻧﺨﻮاﺑﻰ ﭘﺲ ﻗﺎدرى ﺑﺮ ﺁﻧﮑﻪ‬ ‫ﻧﻤﻴﺮى و اﮔﺮ ﺑﺘﻮاﻧﻰ ﺑﻌﺪ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﻧﺸﻮى ﻣﻴﺘﻮاﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ‬ ‫ﻞ اﺳﺮار ﺑﺎﻗﻴﻪ اﺳﺖ ﻣﺤﻞ اﻓﮑﺎر ﻓﺎﻧﻴﻪ‬ ‫ﻣﺤﺸﻮر ﻧﮕﺮدى اى دوﺳﺖ دل ﮐﻪ ﻣﺤ ّ‬

‫ﻣﮑﻦ و ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﻋﻤﺮ ﮔﺮاﻧﻤﺎﻳﻪ را ﺑﺎﺷﺘﻐﺎل دﻧﻴﺎى ﻓﺎﻧﻴﻪ از دﺳﺖ ﻣﺪﻩ از ﻋﺎﻟﻢ‬ ‫ﻗﺪﺳﻰ ﺑﺘﺮاب دل ﻣﺒﻨﺪ و اهﻞ ﺑﺴﺎط اﻧﺴﻰ وﻃﻦ ﺧﺎﮐﻰ ﻣﭙﺴﻨﺪ ﺑﺎرى ذﮐﺮ اﻳﻦ‬ ‫ﻣﺮاﺗﺐ را اﻧﺘﻬﺎﺋﻰ ﻧﻪ و اﻳﻦ ﺑﻨﺪﻩ را از ﺻﺪﻣﻪء اهﻞ روزﮔﺎر اﺣﻮاﻟﯽ ﻧﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﺳﺨﻦ ﻧﺎﻗﺺ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﺑﻴﻘﺮار دل ﻧﺪارم ﺑﻴﺪﻟﻢ ﻣﻌﺬور دار ﻗﻠﻢ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻴﮑﻨﺪ و ﻣﺪاد‬ ‫ﻣﻴﮕﺮﻳﺪ و ﺟﻴﺤﻮن دل ﺧﻮن ﻣﻮج ﻣﻴﺰﻧﺪ " ﻟﻦ ﻳﺼﻴﺒﻨﺎ اﻻ ﻣﺎ ﮐﺘﺐ اﻟﻠّﻪ ﻟﻨﺎ " و‬ ‫اﻟﺴّﻼم ﻋﻠﯽ ﻣﻦ اﺗﺒﻊ اﻟﻬﺪى و ﺳﺎﻟﮏ ﺑﻌﺪ از ارﺗﻘﺎى ﺑﻤﺮاﺗﺐ ﺑﻠﻨﺪ ﺣﻴﺮت ﺑﻮادى‬ ‫ﻓﻘﺮ ﺣﻘﻴﻘﻰ و ﻓﻨﺎى اﺻﻠﯽ وارد ﺷﻮد و اﻳﻦ رﺗﺒﻪ ﻣﻘﺎم ﻓﻨﺎى از ﻧﻔﺲ و ﺑﻘﺎى ﺑﺎﻟّﻠﻪ‬ ‫اﺳﺖ و ﻓﻘﺮ از ﺧﻮد و ﻏﻨﺎى ﺑﻤﻘﺼﻮد اﺳﺖ و در اﻳﻦ ﻣﻘﺎم ﮐﻪ ذﮐﺮ ﻓﻘﺮ ﻣﻴﺸﻮد‬ ‫ﻳﻌﻨﻰ ﻓﻘﻴﺮ اﺳﺖ از ﺁﻧﭽﻪ در ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻠﻖ اﺳﺖ و ﻏﻨﻰ اﺳﺖ ﺑﺎﻧﭽﻪ در ﻋﻮاﻟﻢ ﺣﻖ‬ ‫اﺳﺖ زﻳﺮا ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺻﺎدق و ﺣﺒﻴﺐ ﻣﻮاﻓﻖ ﭼﻮن ﺑﻠﻘﺎى ﻣﺤﺒﻮب و ﻣﻌﺸﻮق‬ ‫رﺳﻴﺪ از ﭘﺮﺗﻮ ﺟﻤﺎل ﻣﺤﺒﻮب و ﺁﺗﺶ ﻗﻠﺐ ﺣﺒﻴﺐ ﻧﺎرى ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺷﻮد و ﺟﻤﻴﻊ‬ ‫ﺳﺮادﻗﺎت و ﺣﺠﺒﺎﺗﺮا ﺑﺴﻮزاﻧﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺎ اوﺳﺖ ﺣﺘﻰ ﻣﻐﺰ و ﭘﻮﺳﺖ ﻣﺤﺘﺮق‬ ‫ﮔﺮدد و ﺟﺰ دوﺳﺖ ﭼﻴﺰى ﻧﻤﺎﻧﺪ ﭼﻮن ﺗﺠﻠﯽ ﮐﺮد اوﺻﺎف ﻗﺪﻳﻢ ﭘﺲ ﺑﺴﻮزد‬ ‫وﺻﻒ ﺣﺎدث را ﮐﻠﻴﻢ و در اﻳﻦ ﻣﻘﺎم واﺻﻞ ﻣﻘﺪس اﺳﺖ از ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ‬ ‫ﺑﺪﻧﻴﺎﺳﺖ ﭘﺲ اﮔﺮ در ﻧﺰد واﺻﻠﻴﻦ ﺑﺤﺮ وﺻﺎل از اﺷﻴﺎء ﻣﺤﺪودﻩ ﮐﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ‬ ‫ﺑﻌﺎﻟﻢ ﻓﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﻮد ﭼﻪ از اﻣﻮال ﻇﺎهﺮﻳّﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﭼﻪ از ﺗﻔﮑﺮّات ﻧﻔﺴﻴّﻪ‬ ‫ﺑﺎءﺳﻰ ﻧﻴﺴﺖ زﻳﺮا ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺰد ﺧﻠﻖ اﺳﺖ ﻣﺤﺪود اﺳﺖ ﺑﺤﺪود اﻳﺸﺎن و ﺁﻧﭽﻪ‬ ‫ﻧﺰد ﺣﻖ اﺳﺖ ﻣﻘﺪّس از ﺁن اﻳﻦ ﺑﻴﺎن را ﺑﺴﻴﺎر ﻓﮑﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎن ﺁﺷﮑﺎر ﺷﻮد "‬ ‫ن اﻻﺑﺮار ﻳﺸﺮﺑﻮن ﻣﻦ ﮐﺎس ﮐﺎن ﻣﺰاﺟﻬﺎ ﮐﺎﻓﻮرا " اﮔﺮ ﻣﻌﻨﻰ ﮐﺎﻓﻮر ﻣﻌﻠﻮم‬ ‫اّ‬ ‫ﺷﻮد ﻣﻘﺼﻮد ﺣﻘﻴﻘﻰ ﻣﻌﻠﻮم ﮔﺮدد اﻳﻦ ﻣﻘﺎم از ﻓﻘﺮﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ " اﻟﻔﻘﺮ‬ ‫ﻓﺨﺮى " و از ﺑﺮاى ﻓﻘﺮ ﺑﺎﻃﻨﻰ و ﻇﺎهﺮى ﻣﺮاﺗﺒﻬﺎ و ﻣﻌﻨﻴﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ ذﮐﺮ ﺁﻧﺮا‬ ‫ﻣﻨﺎﺳﺐ اﻳﻦ ﻣﻘﺎم ﻧﺪﻳﺪم ﻟﻬﺬا ﺑﻌﻬﺪﻩء وﻗﺘﻰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺧﺪا ﭼﻪ ﺧﻮاهﺪ و ﻗﻀﺎ ﭼﻪ‬ ‫اﻣﻀﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ و اﻳﻦ ﻣﻘﺎم اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺜﺮات ﮐﻞ ﺷﻰء در ﺳﺎﻟﮏ هﺎﻟﮏ ﺷﻮد و‬ ‫ﻃﻠﻌﺖ وﺟﻪ از ﻣﺸﺮق ﺑﻘﺎ ﺳﺮ از ﻏﻄﺎ ﺑﻴﺮون ﺁورد و ﻣﻌﻨﻰ " ﮐﻞ ﺷﻰء هﺎﻟﮏ‬ ‫اﻟّﺎ وﺟﻬﻪ " ﻣﺸﻬﻮد ﮔﺮدد اى ﺣﺒﻴﺐ ﻣﻦ ﻧﻐﻤﺎت روح را ﺑﺠﺎن و دل ﮔﻮش ﮐﻦ و‬ ‫ﭼﻮن ﺑﺼﺮ ﺣﻔﻈﺶ ﻧﻤﺎ ﮐﻪ هﻤﻴﺸﻪ اﻳّﺎم ﻣﻌﺎرف اﻟﻬﻰ ﺑﻤﺜﺎﺑﻪ اﺑﺮ ﻧﻴﺴﺎﻧﻰ ﺑﺮ‬ ‫اراﺿﻰ ﻗﻠﻮب اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺟﺎرى ﻧﻴﺴﺖ اﮔﺮ ﭼﻪ ﻓﻴﺾ ﻓﻴّﺎض را ﺗﻌﻄﻴﻠﯽ و ﺗﻌﻮﻳﻘﻰ‬ ‫ﻧﻪ و ﻟﮑﻦ هﺮ زﻣﺎن و ﻋﺼﺮ را رزﻗﻰ ﻣﻌﻠﻮم و ﻧﻌﻤﺘﻰ ﻣﻘﺪرﺳﺖ و ﺑﻘﺪر و‬ ‫اﻧﺪازﻩ اﻓﺎﺿﻪ ﻣﻴﺸﻮد " و ان ﻣﻦ ﺷﻰء اﻟّﺎ ﻋﻨﺪﻧﺎ ﺧﺰﺁﺋﻨﻪ و ﻣﺎ ﻧﻨﺰّﻟﻪ اﻟّﺎ ﺑﻘﺪر‬ ‫ﻣﻌﻠﻮم " ﺳﺤﺎب رﺣﻤﺖ ﺟﺎﻧﺎن ﺟﺰ ﺑﺮ رﻳﺎض ﺟﺎن ﻧﺒﺎرد و در ﻏﻴﺮ ﺑﻬﺎران اﻳﻦ‬ ‫ﮐﺮم ﻧﻔﺮﻣﺎﻳﺪ ﻓﺼﻮل دﻳﮕﺮ را ازﻳﻦ ﻓﻀﻞ اﮐﺒﺮ ﻧﺼﻴﺒﻰ ﻧﻴﺴﺖ و اراﺿﻰ ﺟﺮزﻩ‬

‫را ازﻳﻦ ﮐﺮم ﻗﺴﻤﺘﻰ ﻧﻪ اى ﺑﺮادر هﺮ ﺑﺤﺮى ﻟﻮءﻟﻮء ﻧﺪارد و هﺮ ﺷﺎﺧﻰ ﮔﻞ‬ ‫ﻧﻴﺎرد و ﺑﻠﺒﻞ ﺑﺮ ﺁن ﻧﺴﺮاﻳﺪ ﭘﺲ ﺗﺎ ﺑﻠﺒﻞ ﺑﻮﺳﺘﺎن ﻣﻌﻨﻮى ﺑﮕﻠﺴﺘﺎن اﻟﻬﻰ ﺑﺎز‬ ‫ﻧﮕﺸﺖ و اﻧﻮار ﺻﺒﺢ ﻣﻌﺎﻧﻰ ﺑﺸﻤﺲ ﺣﻘﻴﻘﻰ راﺟﻊ ﻧﺸﺪ ﺳﻌﻰ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ در‬ ‫اﻳﻦ ﮔﻠﺨﻦ ﻓﺎﻧﻰ ﺑﻮﺋﻰ از ﮔﻠﺸﻦ ﺑﺎﻗﻰ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ و در ﻇﻞ اهﻞ اﻳﻦ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺟﺎوﻳﺪ‬ ‫ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ و ﭼﻮن ﺑﺎﻳﻦ رﺗﺒﻪء ﺑﻠﻨﺪ اﻋﻠﯽ رﺳﻴﺪى و ﺑﺎﻳﻦ درﺟﻪء ﻋﻈﻤﻰ ﻓﺎﺋﺰ ﺷﺪى‬ ‫ﻳﺎر ﺑﻴﻨﻰ و اﻏﻴﺎر ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻰ ﻳﺎر ﺑﻰ ﭘﺮدﻩ از در و دﻳﻮار در ﺗﺠﻠّﻰ اﺳﺖ ﻳﺎ‬ ‫اوﻟﯽ اﻻﺑﺼﺎر از ﻗﻄﺮﻩء ﺟﺎن ﮔﺬﺷﺘﻰ و ﺑﺒﺤﺮ ﺟﺎﻧﺎن واﺻﻞ ﺷﺪى اﻳﻨﺴﺖ‬ ‫ﻣﻘﺼﻮدى ﮐﻪ ﻃﻠﺐ ﻓﺮﻣﻮدى اﻧﺸﺎ اﻟﻠّﻪ ﺑﺎن ﻓﺎﺋﺰ ﺷﻮى در اﻳﻦ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺣﺠﺒﺎت ﻧﻮر‬ ‫ب ﺳﻮى اﻟﻨّﻮر و ﻻ ﻟﻮﺟﻬﻪ‬ ‫هﻢ ﺧﺮق ﻣﻴﺸﻮد و زاﻳﻞ ﻣﻴﮕﺮدد " ﻻ ﻟﺠﻤﺎﻟﻪ ﺣﺠﺎ ُ‬ ‫ﻧﻘﺎب اﻟّﺎ اﻟﻈّﻬﻮر " اى ﻋﺠﺐ ﮐﻪ ﻳﺎر ﭼﻮن ﺷﻤﺲ ﺁﺷﮑﺎر و اﻏﻴﺎر در ﻃﻠﺐ‬ ‫زﺧﺎرف و دﻳﻨﺎر ﺑﻠﯽ از ﺷﺪّت ﻇﻬﻮر ﭘﻨﻬﺎن ﻣﺎﻧﺪﻩ و از ﮐﺜﺮت ﺑﺮوز ﻣﺨﻔﻰ‬ ‫ﮔﺸﺘﻪ ﺣﻖ ﻋﻴﺎن ﭼﻮن ﻣﻬﺮ رﺧﺸﺎن ﺁﻣﺪﻩ ﺣﻴﻒ ﮐﺎﻧﺪر ﺷﻬﺮ ﮐﻮران ﺁﻣﺪﻩ در اﻳﻦ‬ ‫وادى ﺳﺎﻟﮏ ﻣﺮاﺗﺐ وﺣﺪت وﺟﻮد و ﺷﻬﻮد را ﻃﻰ ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺑﻮﺣﺪﺗﻰ ﮐﻪ ﻣﻘﺪّس‬ ‫ازﻳﻦ دو ﻣﻘﺎم اﺳﺖ واﺻﻞ ﮔﺮدد اﺣﻮال ﭘﻰ ﺑﺎﻳﻦ ﻣﻘﺎل ﺑﺮد ﻧﻪ ﺑﻴﺎن و ﺟﺪال و‬ ‫هﺮ ﮐﺲ درﻳﻦ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻨﺰل ﮔﺰﻳﺪﻩ و ﻳﺎ ازﻳﻦ رﻳﺎض ﻧﺴﻴﻤﻰ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻣﻴﺪاﻧﺪ ﭼﻪ‬ ‫ﻋﺮض ﻣﻴﺸﻮد و ﺳﺎﻟﮏ ﺑﺎﻳﺪ در ﺟﻤﻴﻊ اﻳﻦ اﺳﻔﺎر ﺑﻘﺪر ﺷﻌﺮى از ﺷﺮﻳﻌﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﻓﻰ اﻟﺤﻘﻴﻘﻪ ﺳ ّﺮ ﻃﺮﻳﻘﺖ و ﺛﻤﺮﻩءﺷﺠﺮﻩ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ اﻧﺤﺮاف ﻧﻮرزد و در هﻤﻪ‬ ‫ﻣﺮاﺗﺐ ﺑﺬﻳﻞ اﻃﺎﻋﺖ اواﻣﺮ ﻣﺘﺸﺒّﺚ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺤﺒﻞ اﻋﺮاض از ﻣﻨﺎهﻰ ﻣﺘﻤﺴّﮏ ﺗﺎ‬ ‫از ﮐﺎءس ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﺮزوق ﺷﻮد و ﺑﺮ اﺳﺮار ﺣﻘﻴﻘﺖ واﻗﻒ ﮔﺮدد و هﺮ ﭼﻪ از‬ ‫ﺑﻴﺎﻧﺎت اﻳﻦ ﺑﻨﺪﻩ ﻣﻔﻬﻮم ﻧﺸﻮد و ﺗﺰﻟﺰﻟﯽ اﺣﺪاث ﮐﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺠﺪّد ﺳﻮءال ﺷﻮد ﺗﺎ‬ ‫ﺷﺒﻬﻪ ﻧﻤﺎﻧﺪ و ﻣﻘﺼﻮد ﭼﻮن ﻃﻠﻌﺖ ﻣﺤﺒﻮب از ﻣﻘﺎم ﻣﺤﻤﻮد ﻇﺎهﺮ ﮔﺮدد و اﻳﻦ‬ ‫اﺳﻔﺎر ﮐﻪ ﺁن را در ﻋﺎﻟﻢ زﻣﺎن اﻧﺘﻬﺎﺋﻰ ﭘﺪﻳﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﮏ ﻣﻨﻘﻄﻊ را اﮔﺮ اﻋﺎﻧﺖ‬ ‫ﻰ اﻣﺮ ﻣﺪد ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ اﻳﻦ هﻔﺖ رﺗﺒﻪ را در هﻔﺖ ﻗﺪم ﻃﻰ ﻧﻤﺎﻳﺪ‬ ‫ﻏﻴﺒﻰ ﺑﺮﺳﺪ و وﻟ ّ‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ در هﻔﺖ ﻧﻔﺲ ﺑﻠﮑﻪ در ﻳﮑﻨَﻔﺲ اذا ﺷﺎء اﻟﻠّﻪ و اراد و ذﻟﮏ ﻣﻦ ﻓﻀﻠﻪ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻣﻦ ﻳﺸﺎء ﻃﺎﻳﺮان هﻮاى ﺗﻮﺣﻴﺪ و واﺻﻼن ﻟﺠّﻪ ﺗﺠﺮﻳﺪ اﻳﻦ ﻣﻘﺎم را ﮐﻪ ﻣﻘﺎم ﺑﻘﺎء‬ ‫ﺑﺎﻟّﻠﻪ اﺳﺖ درﻳﻦ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻣﻨﺘﻬﻰ رﺗﺒﻪ ﻋﺎرﻓﺎن و ﻣﻨﺘﻬﻰ وﻃﻦ ﻋﺎﺷﻘﺎن ﺷﻤﺮدﻩ اﻧﺪ‬ ‫و ﻧﺰد اﻳﻦ ﻓﺎﻧﻰ ﺑﺤﺮ ﻣﻌﻨﻰ اﻳﻦ ﻣﻘﺎم اوّل ﺷﻬﺮ ﺑﻨﺪ دﻟﺴﺖ اوّل ورود اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻤﺪﻳﻨﻪ ﻗﻠﺐ و ﻗﻠﺐ را ﭼﻬﺎر رﺗﺒﻪ ﻣﻘﺮّرﺳﺖ اﮔﺮ اهﻠﺶ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪ ﻣﺬﮐﻮر ﺁﻳﺪ‬ ‫ﺴﻼم‬ ‫ﭼﻮن ﻗﻠﻢ در وﺻﻒ اﻳﻨﺤﺎﻟﺖ رﺳﻴﺪ هﻢ ﻗﻠﻢ ﺑﺸﮑﺴﺖ و هﻢ ﮐﺎﻏﺬ درﻳﺪ و اﻟ ّ‬ ‫اى ﺣﺒﻴﺐ ﻣﻦ اﻳﻦ ﻏﺰال ﺻﺤﺮاى اﺣﺪﻳّﻪ را ﮐﻼﺑﻰ ﭼﻨﺪ در ﭘﻰ و اﻳﻦ ﺑﻠﺒﻞ‬ ‫ﺑﺴﺘﺎن ﺻﻤﺪﻳّﻪ را ﻣﻨﻘﺎرى ﭼﻨﺪ در ﺗﻌﺎﻗﺐ و اﻳﻦ ﻃﺎﻳﺮ هﻮاى اﻟﻬﻰ را ﻏﺮاب‬

‫ﮐﻴﻦ در ﮐﻤﻴﻦ و اﻳﻦ ﺻﻴﺪ ﺑ ّﺮ ﻋﺸﻖ را ﺻﻴّﺎد ﺣﺴﺪ در ﻋﻘﺐ اى ﺷﻴﺦ هﻤﺖ را‬ ‫زﺟﺎج ﮐﻦ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﺳﺮاج را از ﺑﺎدهﺎى ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺣﻔﻆ ﻧﻤﺎﻳﺪ اﮔﺮ ﭼﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﺳﺮاج را اﻣﻴﺪ ﭼﻨﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ در زﺟﺎﺟﻪ اﻟﻬﻰ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﮔﺮدد و در ﻣﺸﮑﻮة‬ ‫ﻣﻌﻨﻮى ﺑﺮ اﻓﺮوزد زﻳﺮا ﮔﺮدﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﻌﺸﻖ اﻟﻬﻰ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺸﻤﺸﻴﺮ اﻓﺘﺪ و‬ ‫ﺐ ﺑﺮ اﻓﺮاﺧﺖ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺒﺎد رود و ﻗﻠﺒﻰ ﮐﻪ ﺑﺬﮐﺮ ﻣﺤﺒﻮب ﭘﻴﻮﺳﺖ اﻟﺒﺘّﻪ‬ ‫ﺳﺮى ﮐﻪ ﺑﺤ ّ‬ ‫ﭘﺮ ﺧﻮن ﮔﺮدد ﻓﻨﻌﻢ ﻣﺎ ﻗﺎل و ﻋﺶ ﺧﺎﻟﻴﺎ ﻓﺎﻟﺤﺐ راﺣﺘﻪ ﻋﻨﺎ ﻓﺎوّﻟﻪ ﺳﻘﻢ و ﺁﺧﺮﻩ‬ ‫ﻗﺘﻞ و اﻟﺴّﻼم ﻋﻠﯽ ﻣﻦ اﺗﺒﻊ اﻟﻬﺪى ﺁﻧﭽﻪ از ﺑﺪاﻳﻊ ﻓﮑﺮ در ﻣﻌﻨﻰ ﻃﻴﺮ ﻣﻌﺮوف‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻔﺎرﺳﻰ ﮔﻨﺠﺸﮏ ﻣﻴﻨﺎﻣﻨﺪ ذﮐﺮ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ﻣﻌﻠﻮم و ﻣﺤﻘّﻖ ﺷﺪ ﮔﻮﻳﺎ ﺑﺮ اﺳﺮار‬ ‫ﻣﻌﺎﻧﻰ واﻗﻒ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ و ﻟﮑﻦ هﺮ ﺣﺮﻓﻰ را در هﺮ ﻋﺎﻟﻤﻰ ﺑﺎﻗﺘﻀﺎى ﺁن‬ ‫ﻣﻘﺼﻮدى ﻣﻘﺮّر اﺳﺖ ﺑﻠﯽ ﺳﺎﻟﮑﻴﻦ از هﺮ اﺳﻤﻰ رﻣﺰى و از هﺮ ﺣﺮﻓﻰ ﺳﺮى‬ ‫ﻒ‬ ‫ادراﮎ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﻨﺪ و اﻳﻦ ﺣﺮوﻓﺎت در ﻣﻘﺎﻣﻰ اﺷﺎرﻩ ﺑﺘﻘﺪﻳﺲ اﺳﺖ ﮎ اى ﮐ ّ‬ ‫ﻧﻔﺴﮏ ﻋﻤّﺎ ﻳﺸﺘﻬﻴﻪ هﻮﺋﮏ ﺛ ّﻢ اﻗﺒﻞ اﻟﯽ ﻣﻮﻟﺌﮏ ن ﻧﺰﻩ ﻧﻔﺴﮏ ﻋﻤّﺎ ﺳﻮﺋﻪ ﻟﺘﻔﺪى‬ ‫ﺑﺮوﺣﮏ ﻓﻰ هﻮﺋﻪ ج ﺟﺎﻧﺐ ﺟﻨﺎب اﻟﺤﻖ ان ﺑﻘﻰ ﻓﻴﮏ ﻣﻦ ﺻﻔﺎت اﻟﺨﻠﻖ ش‬ ‫اﺷﮑﺮ رﺑّﮏ ﻓﻰ ارﺿﻪ ﻟﻴﺸﮑﺮﮎ ﻓﻰ ﺳﻤﺎﺋﻪ و ان ﮐﺎﻧﺖ اﻟﺴّﻤﺎء ﻓﻰ ﻋﺎﻟﻢ اﻻﺣﺪﻳﻪ‬ ‫ﻧﻔﺲ ارﺿﻪ ﮎ ﮐﻔّﺮ ﻋﻨﮏ اﻟﺤُﺠﺒﺎت اﻟﻤﺤﺪودة ﻟﺘﻌﺮف ﻣﺎ ﻻ ﻋﺮﻓﺘﻪ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻤﻘﺎﻣﺎت اﻟﻘﺪﺳﻴﺔ و اﻧﮏ ﻟﻮ ﺗﺴﻤﻊ ﻧﻐﻤﺎت هﺬﻩ اﻟﻄّﻴﺮ اﻟﻔﺎﻧﻴﺔ ﻟﺘﻄﻠﺐ ﻣﻦ اﻟﮑﻮءس‬ ‫اﻟﺒﺎﻗﻴﺔ اﻟﺪّاﺋﻤﺔ و ﺗﺘﺮﮎ اﻟﮑﻮءب اﻟﻔﺎﻧﻴﺔ اﻟﺰاﺋﻠﺔ و اﻟﺴّﻼم ﻋﻠﯽ ﻣﻦ اﺗّﺒﻊ اﻟﻬﺪى‬

‫)‪(٦٩‬‬ ‫ﭼﻬﺎر وادى‬ ‫هﻮ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﺒﻮب‬ ‫اى ﺿﻴﺎء اﻟﺤﻖ ﺣﺴﺎم اﻟﺪﻳﻦ راد‬ ‫ﮐﻪ ﻓﻠﮏ و ارﮐﺎن ﭼﻪ ﺗﻮ ﺷﺎهﻰ ﻧﺰاد‬ ‫ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ ﭼﺮا ﻳﮏ ﻣﺮﺗﺒﻪ رﺷﺘﻪ ﻣﺤﺒﺖ را ﮔﺴﻴﺨﺘﻴﺪ و ﻋﻬﺪ ﻣﺤﮑﻢ ﻣﻮدت را‬ ‫ﺷﮑﺴﺘﻴﺪ ﻣﮕﺮ ﺧﺪا ﻧﮑﺮدﻩ ﻗﺼﻮرى در ارادت ﺑﻬﻤﺮﺳﻴﺪ و ﻳﺎ ﻓﺘﻮرى در ﺧﻠﻮص‬ ‫ﻧﻴّﺖ ﭘﻴﺪا ﮔﺸﺖ ﮐﻪ از ﻧﻈﺮ ﻣﺤﻮ ﺷﺪم و ﺳﻬﻮ ﺁﻣﺪم ﭼﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺪﻳﺪى ﮐﻪ‬ ‫ﻣﻼﻃﻔﺖ ﺑﺮﻳﺪى ﻣﮕﺮ ﺁﻧﮑﻪ ﻣﺎ ﺿﻌﻴﻔﻴﻢ و ﺗﻮ اﺣﺘﺸﺎم دارى و ﻳﺎ ﺑﻴﮏ ﺗﻴﺮ از‬ ‫ﮐﺎرزار ﺑﺮ ﮔﺸﺘﻰ ﻣﮕﺮ ﻧﺸﻨﻴﺪهﺎﻳﺪ اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺷﺮط راﻩ اﺳﺖ و دﻟﻴﻞ ورود ﺑﺎرﮔﺎﻩ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻦ ﻗﺎﻟﻮا رﺑّﻨﺎ اﻟﻠّﻪ ﺛﻢ اﺳﺘﻘﺎﻣﻮا ﺗﺘﻨﺰّل ﻋﻠﻴﻬﻢ اﻟﻤﻠﺌﮑﺔ و دﻳﮕﺮ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ "‬ ‫"اّ‬ ‫ﻓﺎﺳﺘﻘﻢ ﮐﻤﺎ اﻣﺮت " ﻟﻬﺬا ﻣﺴﺘﻘﺮﻳﻦ ﺑﺴﺎط وﺻﻮل را اﻳﻦ ﺳﻠﻮﮎ ﻻزم و واﺟﺐ‬ ‫اﺳﺖ ﻣﻦ ﺁﻧﭽﻪ ﺷﺮط ﺑﻼغ اﺳﺖ ﺑﺎﺗﻮ ﻣﻴﮕﻮﻳﻢ ﺗﻮ ﺧﻮاﻩ از ﺳﺨﻨﻢ ﭘﻨﺪ ﮔﻴﺮ و ﺧﻮاﻩ‬ ‫ﻣﻼل اﮔﺮ ﭼﻪ زﻳﺎرت ﺟﻮاب ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻨﻤﻮدﻩ ذﮐﺮ ارادت ﻧﺰد ﻋﻘﻼ ﺧﻄﺎ و ﺑﻴﺠﺎﺳﺖ‬ ‫و ﻟﮑﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺪﻳﻊ ذ ﮐﺮ و ﻗﻮاﻋﺪ ﻗﻮﻳﻢ را ﻣﻨﺴﻮخ ﻧﻤﻮد و ﻣﻌﺪوم ﮐﺮد ﻗﺼﻪ‬ ‫ﻟﻴﻠﯽ ﻣﺨﻮان و ﻏﺼﻪ ﻣﺠﻨﻮن ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻣﻨﺴﻮخ ﮐﺮد ذﮐﺮ اواﺋﻞ ﻧﺎم ﺗﻮ ﻣﻴﺮﻓﺖ‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﺎن ﺑﺸﻨﻴﺪﻧﺪ هﺮ دو ﺑﺮﻗﺺ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺳﺎﻣﻊ و ﻗﺎﺋﻞ ﻓﻰ ﺣﮑﻤﺔ اﻻﻟﻬﻴﻪ و ﺗﻨﺴﻴﻴﻪ‬ ‫اﻟﺮﺑﺎﻧﻴّﺔ ﻣﻦ ﺳﺮ هﺮ ﻣﺎﻩ ﺳﻪ روز اى ﺻﻨﻢ ﺑﻰ ﮔﻤﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﮐﻪ دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﻮم هﺎن ﮐﻪ‬ ‫اﻣﺮوز اوّل ﺳﻪ روزﻩ اﺳﺖ روز ﻓﻴﺮوز اﺳﺖ ﻧﻪ ﻓﻴﺮوزﻩ اﺳﺖ ﺷﻨﻴﺪم ﺑﺮاى‬ ‫ﺗﺒﺤﻴﺚ و ﺗﺪرﻳﺲ ﺑﺘﺒﺮﻳﺰ و ﺗﻔﻠﻴﺲ ﺣﺮﮐﺖ ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﻳﺪ و ﻳﺎ ﺑﺮاى ﻋﺮوج ﻣﻌﺎرج‬ ‫ﺑﺴﻨﻨﺪج ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﺮدهﺎﻳﺪ اى ﺳﻴّﺪ ﻣﻦ ﻣﺘﺼﺎﻋﺪان ﺳﻤﻮات ﺳﻠﻮﮎ از ﭼﻬﺎر‬ ‫ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻣﺨﺘﺼﺮى ذﮐﺮ ﻣﻴﺸﻮد ﮐﻪ در ﺁن ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻌﻠﻮم و ﻣﺒﺮهﻦ‬ ‫ﮔﺮدد ﮐﻪ هﺮ ﻃﺎﻳﻔﻪ را ﭼﻪ ﻋﻼﻣﺖ اﺳﺖ و ﭼﻪ ﻣﺮﺗﺒﺖ اوّل اﮔﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎن از‬ ‫ﻃﺎﻟﺒﺎن ﮐﻌﺒﻪء ﻣﻘﺼﻮدﻧﺪ اﻳﻦ رﺗﺒﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻨﻔﺲ اﺳﺖ و ﻟﮑﻦ ﻧﻔﺲ اﻟﻠّﻪ اﻟﻘﺎﺋﻤﺔ ﻓﻴﻪ‬ ‫ﺑﺎﻟﺴّﻨﻦ ﻣﺮاد اﺳﺖ و در اﻳﻦ ﻣﻘﺎم ﻧﻔﺲ ﻣﺤﺒﻮب اﺳﺖ ﻧﻪ ﻣﺮدود و ﻣﻘﺒﻮل ﻧﻪ‬ ‫ﻞ ﺟﺪال اﺳﺖ و ﻟﻴﮑﻦ ﺁﺧﺮ ﺁن ﺟﻠﻮس‬ ‫ﻣﻘﻬﻮر اﮔﺮ ﭼﻪ در اوّل اﻳﻦ رﺗﺒﻪ ﻣﺤ ّ‬ ‫ﺑﺮﻋﺮش ﺟﻼل ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ اى ﺧﻠﻴﻞ وﻗﺖ و اﺑﺮاهﻴﻢ هﺶ اﻳﻦ ﭼﻬﺎر اﻃﻴﺎر‬ ‫رهﺰن را ﺑﮑﺶ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ از ﻣﻤﺎت ﺳ ّﺮ ﺣﻴﺎت ﻇﺎهﺮ ﺷﻮد و اﻳﻦ ﻣﻘﺎم ﻧﻔﺲ ﻣﺮﺿﻴّﻪ‬ ‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ " ﻓﺎدﺧﻠﯽ ﻓﻰ ﻋﺒﺎدى و ادﺧﻠﯽ ﺟﻨّﺘﻰ " اﻳﻦ ﻣﻘﺎم را اﺷﺎرات‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر اﺳﺖ و دﻻﻻت ﺑﻴﺸﻤﺎر اﻳﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ ﺳﻨﺮﻳﻬﻢ ﺁﻳﺎﺗﻨﺎ ﻓﻰ اﻻﻓﺎق و‬ ‫ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ ﺣﺘﻰ ﺗﻴﺒﻴّﻦ ﻟﻬﻢ اﻧّﻪ اﻟﺤﻖ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ ﭘﺲ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻴﺸﻮد ﮐﻪ ﮐﺘﺎب‬

‫ﻧﻔﺲ را ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻧﻤﻮد ﻧﻪ رﺳﺎﻟﻪ ﻧﺤﻮ را ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ " اﻗﺮء ﮐﺘﺎﺑﮏ و‬ ‫ﮐﻔﻰ ﺑﻨﻔﺴﮏ اﻟﻴﻮم ﺣﺴﻴﺒﺎ " ﺣﮑﺎﻳﺖ ﺁوردﻩ اﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﺎرف اﻟﻬﻰ ﺑﺎ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﺤﻮى‬ ‫هﻤﺮاﻩ ﺷﺪﻧﺪ و هﻤﺮاز ﮔﺸﺘﻨﺪ ﺗﺎ رﺳﻴﺪﻧﺪ ﺑﺸﺎﻃﻰ ﺑﺤﺮ اﻟﻌﻈﻤﻪ ﻋﺎرف ﺑﻰ ﺗﺎﻣّﻞ‬ ‫ﺗﻮﺳّﻞ ﻓﺮﻣﻮدﻩ و ﺑﺮ ﺁب راﻧﺪ و ﻋﺎﻟﻢ ﻧﺤﻮى ﭼﻮن ﻧﻘﺶ ﺑﺮ ﺁب ﻣﺤﻮ ﮔﺸﺘﻪ‬ ‫ﻣﺒﻬﻮت ﻣﺎﻧﺪ ﺑﺎﻧﮓ زد ﻋﺎرف ﮐﻪ ﭼﻮن ﻋﻨﺎن ﭘﻴﭽﻴﺪى ﮔﻔﺖ اى ﺑﺮادر ﭼﮑﻨﻢ‬ ‫ﭼﻮن ﭘﺎى رﻓﺘﻨﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﺳﺮ ﻧﻬﺎدن اوﻟﯽ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ ﺁﻧﭽﻪ از ﺳﻴﺒﻮﻳﻪ و ﻗﻮﻟﻮﻳﻪ اﺧﺬ‬ ‫ﻧﻤﻮدﻩ و از ﻣﻄﺎﻟﺐ اﺑﻦ ﺣﺎﺟﺐ و اﺑﻦ ﻣﺎﻟﮏ ﺣﻤﻞ ﻓﺮﻣﻮدﻩء ﺑﺮﻳﺰ و از ﺁب ﺑﮕﺬر‬ ‫ﻣﺤﻮ ﻣﻴﺒﺎﻳﺪ ﻧﻪ ﻧﺤﻮ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺪان ﮔﺮ ﺗﻮ ﻣﺤﻮى ﺑﻴﺨﻄﺮ ﺑﺮ ﺁب ران و دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ " ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﮐﺎﻟﺬﻳﻦ ﻧﺴﻮا اﻟﻠّﻪ ﻓﺎﻧﺴﺎ هﻢ اﻧﻔﺴﻬﻢ اوﻟﺌﮏ هﻢ اﻟﻔﺎﺳﻘﻮن "‬ ‫و اﮔﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎن از ﺳﺎﮐﻨﺎن ﺣﺠﺮﻩ ﻣﺤﻤﻮدﻧﺪ اﻳﻦ ﻣﻘﺎم راﺟﻊ ﺑﻌﻘﻞ ﻣﻴﺸﻮد ﮐﻪ او را‬ ‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﻴﻨﺎﻣﻨﺪ و رﮐﻦ اﻋﻈﻢ داﻧﻨﺪ ﻟﻴﮑﻦ ﻋﻘﻞ ﮐﻠﯽ رﺑّﺎﻧﻰ ﻣﻘﺼﻮد اﺳﺖ ﮐﻪ در‬ ‫اﻳﻦ رﺗﺒﻪ ﺗﺮﺑﻴﺖ اﻣﮑﺎن و اﮐﻮان ﺑﺴﻠﻄﻨﺖ اوﺳﺖ ﻧﻪ هﺮ ﻋﻘﻞ ﻧﺎﻗﺺ ﺑﻴﻤﻌﻨﻰ‬ ‫ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺣﮑﻴﻢ ﺳﻨﺎﺋﻰ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ ﻋﻘﻞ ﺟﺰﺋﻰ ﮐﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﮔﺸﺖ ﺑﺮ ﻗﺮﺁن ﻣﺤﻴﻂ‬ ‫ﻋﻨﮑﺒﻮﺗﻰ ﮐﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﮐﺮد ﺳﻴﻤﺮﻏﻰ ﺷﮑﺎر ﻋﻘﻞ اﮔﺮ ﺧﻮاهﻰ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻪ در ﻋﻘﻠﻴﺖ‬ ‫ﻧﻔﮑﻨﺪ ﮔﻮش ﮔﻴﺮش در دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن اﻟﺮّﺣﻤﻦ در ﺁر و در اﻳﻦ ﻣﻘﺎم ﺗﻼﻃﻢ ﺑﺴﻴﺎر‬ ‫اﺳﺖ و ﻃﻤﺎﻃﻢ ﺑﻴﺸﻤﺎر ﮔﺎهﻰ ﺳﺎﻟﮏ را ﻣﺘﺼﺎﻋﺪ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ و ﮔﺎهﻰ ﻣﺘﻨﺎزل اﻳﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ ﻣﺮة ﺗﺠﺬﺑﻨﻰ اﻟﯽ ﻋﺮش اﻟﻌﻤﺎء وﻣﺮة ﺗﻬﻠﮑﻨﻰ ﺑﻨﺎر اﻻﻏﻤﺂء‬ ‫ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺳ ّﺮ ﻣﮑﻨﻮﻧﻪ از اﻳﻪ ﻣﺒﺎرﮐﻪ ﮐﻬﻒ در اﻳﻦ ﻣﻘﺎم ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻴﺸﻮد ﮐﻪ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ‬ ‫" و ﺗﺮى اﻟﺸﻤﺲ اذا ﻃﻠﻌﺖ ﺗﺰاور ﻋﻦ ﮐﻬﻔﻬﻢ ذات اﻟﻴﻤﻴﻦ و اذا ﻏﺮﺑﺖ‬ ‫ﺗﻘﺮﺿﻬﻢ ذات اﻟﺸﻤﺎل وهﻢ ﻓﻰ ﻓﺠﻮة ﻣﻨﻪ ذﻟﮏ ﻣﻦ ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ ﻳَﻬﺪ اﻟﻠّﻪ ﻓﻬﻮ‬ ‫اﻟﻤﻬﺘﺪ و ﻣﻦ ﻳﻀﻠﻞ ﻓﻠﻦ ﺗﺠﺪ ﻟﻪ وﻟ ّﻴًﺎ ﻣﺮﺷﺪًا "اﮔﺮ ﮐﺴﻰ اﺷﺎرات هﻤﻴﻦ ﻳﮏ ﺁﻳﻪ‬ ‫را ﻣﻄّﻠﻊ ﺷﻮد او را ﮐﺎﻓﻰ اﺳﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ در وﺻﻒ اﻳﻦ رﺟﺎل ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ "‬ ‫رﺟﺎل ﻻ ﺗﻠﻬﻴﻬﻢ ﺗﺠﺎرة و ﻻ ﺑﻴﻊ ﻋﻦ ذﮐﺮ اﻟﻠّﻪ " اﻳﻦ ﻣﻘﺎم ﻣﻴﺰان اﺳﺖ و ﭘﺎﻳﺎن‬ ‫اﻣﺘﺤﺎن و در اﻳﻦ رﺗﺒﻪ هﻢ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﺿﺮور ﻧﺪارد و در ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺳﺎﻟﮑﻴﻦ اﻳﻦ ﻟﺠّﻪ‬ ‫ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ " اﺗﻘﻮا اﻟﻠّﻪ ﻳﻌﻠﻤﮑﻢ اﻟﻠّﻪ " و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ " اﻟﻌﻠﻢ ﻧﻮر ﻳﻘﺬﻓﻪ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻞ را ﺁﻣﺎدﻩ ﻧﻤﻮد و ﻣﺴﺘﻌﺪ ﻧﺰول ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺷﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﻋﻠﯽ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﻳﺸﺎء " ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺤ ّ‬ ‫ن ﺑﺬﻟﮏ‬ ‫ﮐﻪ ﺳﺎﻗﻰ ﮐﻔﺎﻳﺖ ﺧﻤﺮ ﻣﮑﺮﻣﺖ از زﺟﺎﺟﻪ رﺣﻤﺖ ﺑﻨﻮﺷﺎﻧﺪ " اﻻ ا ّ‬ ‫ﻓﻠﻴﺘﻨﺎﻓﺲ اﻟﻤﺘﻨﺎﻓﺴﻮن " و ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ اﻗﻮل اﻧﺎ ﻟﻠّﻪ و اﻧﺎ اﻟﻴﻪ راﺟﻌﻮن و اﮔﺮ ﻋﺎﺷﻘﺎن‬ ‫از ﻋﺎﮐﻔﺎن ﺑﻴﺖ ﻣﺠﺬوﺑﻨﺪ اﻳﻦ ﺳﺮﻳﺮ ﺳﻠﻄﻨﺖ را ﺟﺰ ﻃﻠﻌﺖ ﻋﺸﻖ ﺟﺎﻟﺲ ﻧﺘﻮاﻧﺪ‬ ‫ﺷﺪ اﻳﻦ ﻣﻘﺎم را ﺷﺮح ﻧﺘﻮاﻧﻢ و وﺻﻒ ﻧﺪاﻧﻢ ﺑﺎ دو ﻋﺎﻟﻢ ﻋﺸﻖ را ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﻰ وﻧﺪر‬ ‫او هﻔﺘﺎد و دو دﻳﻮاﻧﮕﻰ ﻣﻄﺮب ﻋﺸﻖ اﻳﻦ زﻧﺪ وﻗﺖ ﺳﻤﺎع ﺑﻨﺪﮔﻰ ﺑﻨﺪ و‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪى ﺻﺪاع اﻳﻦ رﺗﺒﻪ ﺻﺮف ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻴﻄﻠﺒﺪ و زﻻل ﻣﻮدّت ﻣﻴﺠﻮﻳﺪ و در‬ ‫وﺻﻒ اﻳﻦ اﺻﺤﺎب ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ " اﻟﺬﻳﻦ ﻻﻳﺴﺒﻘﻮﻧﻪ ﺑﺎﻟﻘﻮل و هﻢ ﺑﺎﻣﺮﻩ ﻳﻌﻤﻠﻮن "‬ ‫اﻳﻦ ﻣﻘﺎم ﻧﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻋﻘﻞ را ﮐﻔﺎﻳﺖ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ و ﻧﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻧﻔﺲ را ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻧﺒﻴّﻰ‬ ‫از اﻧﺒﻴﺎء اﻟّﻠﻪ ﻋﺮض ﻧﻤﻮد اﻟﻬﻰ ﮐﻴﻒ اﻟﻮﺻﻮل اﻟﻴﮏ ﻗﺎل اﻟﻖ ﻧﻔﺴﮏ ﺛﻢ ﺗﻌﺎل‬ ‫ﻒ ﻧﻌﺎل را ﺑﺎ ﺻﺪر ﺟﻼل ﻳﮏ داﻧﻨﺪ و اﻳﻮان ﺟﻤﺎل‬ ‫اﻳﺸﺎن ﻗﻮﻣﻰ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺻ ّ‬ ‫را ﺑﺎ ﻣﻴﺪان ﺟﺪال در ﺳﺒﻴﻞ ﻣﺤﺒﻮب ﻳﮏ ﺷﻤﺮﻧﺪ و ﻣﻌﺘﮑﻔﻴﻦ اﻳﻦ ﺑﻴﺖ ﻣﻄﻠﺐ‬ ‫ﻞ اﻟﻔﺎظ را ﻣﻬﻤﻞ‬ ‫ﻧﺪاﻧﻨﺪ و ﻣﺮﮐﺐ ﺑﺮاﻧﻨﺪ ﺟﺰ ﻧﻔﺲ دوﺳﺖ از دوﺳﺖ هﻴﭻ ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ ﮐ ّ‬ ‫داﻧﻨﺪ و ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻬﻤﻼت را ﻣﺴﺘﻌﻤﻞ دارﻧﺪ ﺳﺮ از ﭘﺎ ﻧﺸﻨﺎﺳﻨﺪ و دﺳﺖ از ﭘﺎ ﻓﺮق‬ ‫ﻧﻴﺎﺑﻨﺪ ﺳﺮاب را ﻧﻔﺲ ﺁب ﮔﻮﻳﻨﺪ و ذهﺎب را ﺳ ّﺮ اﻳﺎب ﺧﻮاﻧﻨﺪ اﻳﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ‬ ‫وﺻﻔﻰ ز ﺣﺴﻦ روى ﺗﻮ در ﺧﺎﻧﻘﻪ ﻓﺘﺎد ﺻﻮﻓﻰ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻤّﺎر ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫ﻋﺸﻘﺖ ﺑﻨﺎى ﺻﺒﺮ ﺑﮑﻠﯽ ﺧﺮاب ﮐﺮد ﺟﻮرت در اﻣﻴﺪ ﺑﻴﮑﺒﺎر ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ در اﻳﻦ‬ ‫ﻣﻘﺎم ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺗﻌﻠﻢ اﻟﺒﺘﻪ ﻋﺎﻃﻞ ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﺎﻃﻞ ﮔﺮدد ﻋﺎﺷﻘﺎن را ﺷﺪ ﻣﺪرّس ﺣﺴﻦ‬ ‫دوﺳﺖ دﻓﺘﺮ درس و ﺳﺒﻘﺸﺎن روى اوﺳﺖ درﺳﺸﺎن ﺁﺷﻮب و ﺷﻮر و وﻟﻮﻟﻪ ﻧﻰ‬ ‫زﻳﺎدات اﺳﺖ و ﺑﺎب ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺳﻠﺴﻠﻪ اﻳﻦ ﻗﻮم ﺟﻌﺪ ﻣﺸﮑﺒﺎر ﻣﺴﺎءﻟﻪ دور اﺳﺖ اﻣّﺎ‬ ‫دور ﻳﺎر ﻓﻰ اﻟﻤﻨﺎﺟﺎت اﻟﻠّﻪ ﺗﺒﺎرﮎ و ﺗﻌﺎﻟﯽ اى ﺧﺪا اى ﻟﻄﻒ ﺗﻮ ﺣﺎﺟﺖ روا ﺑﺎ‬ ‫ﺗﻮ ﻳﺎد هﻴﭽﮑﺲ ﻧﺒﻮد روا ذزّﻩء ﻋﻠﻤﻰ ﮐﻪ در ﺟﺎن ﻣﻦ اﺳﺖ وا رهﺎﻧﺶ از هﻮا‬ ‫و ﺧﺎﮎ ﭘﺴﺖ ﻗﻄﺮﻩء داﻧﺶ ﮐﻪ ﺑﺨﺸﻴﺪى ز ﭘﻴﺶ ﻣﺘّﺼﻞ ﮔﺮدان ﺑﺪرﻳﺎهﺎى‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ اذًا اﻗﻮل ﻻ ﺣﻮل و ﻻ ﻗﻮة اﻻ ﺑﺎﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴﻮم و اﮔﺮ ﻋﺎرﻓﺎن از‬ ‫ﻞ‬ ‫واﺻﻼن ﻃﻠﻌﺖ ﻣﺤﺒﻮﺑﻨﺪ اﻳﻦ ﻣﻘﺎم ﻋﺮش ﻓﻮاءد اﺳﺖ و ﺳ ّﺮ رﺷﺎد اﻳﻦ ﻣﺤ ّ‬ ‫رﻣﺰ ﻳﻔﻌﻞ ﻣﺎ ﻳﺸﺎء و ﻳﺤﮑﻢ ﻣﺎ ﻳﺮﻳﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﮐﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫اﻻرض اﻟﯽ ﻳﻮم ﻳﻨﻔﺢ ﻓﻰ اﻟﺼّﻮر ﺷﺮح اﻳﻦ رﻣﺰ ﺷﺮﻳﻒ و ﺳ ّﺮ ﻟﻄﻴﻒ را‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ اﻟﺒﺘﻪ از ﻋﻬﺪﻩء ﺣﺮﻓﻰ ﺑﺮ ﻧﻴﺎﻳﻨﺪ و اﺣﺼﺎ ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ زﻳﺮا ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﻘﺎم َﻗﺪَر‬ ‫اﺳﺖ و ﺳ ّﺮ ﻣﻘﺪّر اﻳﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺳﻮءال ﻧﻤﻮدﻧﺪ از اﻳﻦ ﻣﺴﺎءﻟﻪ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ " ﺑﺤﺮٌ‬ ‫ذﺧﺎرٌ ﻻ ﺗﻠﺠﻪ اﺑﺪًا " ﺑﺎز ﺳﻮءال ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ " ﻟﻴﻞٌ واﻣﺲٌ ﻻ ﺗﺴﻠﮑﻪ و هﺮ‬ ‫ﮐﺲ ادراﮎ اﻳﻦ رﺗﺒﻪ ﻧﻤﻮد اﻟﺒﺘﻪ ﺳﺘﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ و اﮔﺮ رﺷﺤﻰ اﻇﻬﺎر دارد و ﻳﺎ‬ ‫اﺑﺮاز ﻧﻤﺎﻳﺪ اﻟﺒﺘﻪ ﺳﺮ او ﺑﺮ دار ﻣﺮﺗﻔﻊ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﻗﺴﻢ ﺑﺨﺪا ﮐﻪ اﮔﺮ‬ ‫ﺐ ﺷﺮفٌ ﻟﻢ‬ ‫ﻃﺎﻟﺐ ﻣﺸﻬﻮد ﻣﻰ ﮔﺸﺖ ﻣﺬﮐﻮر ﻣﻰ ﺁﻣﺪ زﻳﺮا ﮐﻪ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ " اﻟﺤ ّ‬ ‫ن اﻟﺴّﺎﻟﮏ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﻣﻨﻬﺞ اﻟﺒﻴﻀﺎء و اﻟﺮّﮐﻦ‬ ‫ﻳﮑﻦ ﻓﻰ ﻗﻠﺐ اﻟﺨﺎﺋﻒ اﻟﺮّاهﺐ و ا ّ‬ ‫ﻒ اﻟﺼّﻔﺮ ﻋﻤّﺎ ﻓﻰ اﻳﺪى اﻟﻨّﺎس و ﻣﻦ ﻟﻢ‬ ‫اﻟﺤﻤﺮا ﻟﻦ ﻳﺼﻞ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم وﻃﻨﻪ اﻟّﺎ ﺑﮑ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻰء "‬ ‫ﻞ ﺷﻰء و ﻣﻦ ﺧﺎف اﻟﻠّﻪ ﻳﺨﺎف ﻣﻨﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﻳﺨﻒ اﻟﻠّﻪ اﺧﺎﻓﻪ اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﭘﺎرﺳﻰ ﮔﻮ ﮔﺮ ﭼﻪ ﺗﺎزى ﺧﻮﺷﺘﺮ اﺳﺖ ﻋﺸﻖ را ﺧﻮد ﺻﺪ زﺑﺎن دﻳﮕﺮ اﺳﺖ ﭼﻪ‬

‫ﻣﻠﻴﺢ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻓﺮد در اﻳﻦ ﻣﻘﺎم ﮔﺮ د ّر ﻋﻄﺎ ﺑﺨﺸﺪ اﻳﻨﮏ ﺻﺪﻓﺶ دﻟﻬﺎ ور ﺗﻴﺮ‬ ‫ﺑﻼ ﺁﻳﺪ اﻳﻨﮏ هﺪﻓﺶ ﺟﺎﻧﻬﺎ و اﮔﺮ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺣﮑﻢ ﮐﺘﺎب ﻧﻤﻰ ﺑﻮد اﻟﺒﺘﻪ ﻗﺎﺗﻞ ﺧﻮد را‬ ‫از ﻣﺎل ﺧﻮد ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻴﺪادم و ارث ﻣﻴﺒﺨﺸﻴﺪم و ﻣﻨﺘﺶ ﻣﻴﺒﺮدم و دﺳﺘﺶ ﺑﺮ ﭼﺸﻢ‬ ‫ﻣﻴﻤﺎﻟﻴﺪم و ﻟﻴﮑﻦ ﭼﮑﻨﻢ ﻧﻪ ﻣﺎل دارم ﻧﻪ ﺳﻠﻄﺎن ﻗﻀﺎ ﭼﻨﻴﻦ اﻣﻀﺎ ﻓﺮﻣﻮدﻩ ﺣﻴﻨﺌﺬ‬ ‫اﺟﺪ راﻳﺤﺔ اﻟﻤﺴﮏ ﻣﻦ ﻗﻤﺺ اﻟﻬﺂء ﻋﻦ ﻳﻮﺳﻒ اﻟﺒﻬﺎء ﮐﺎﻧّﻰ وﺟﺪﺗﻬﺎ ﻗﺮﻳﺒًﺎ ان‬ ‫اﻧﺘﻢ ﺗﺠﺪوﻧﻬﺎ ﺑﻌﻴﺪًا ﺑﻮى ﺟﺎﻧﻰ ﺳﻮى ﺟﺎﻧﻢ ﻣﻴﺮﺳﺪ ﺑﻮى ﻳﺎر ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ ﻣﻴﺮﺳﺪ از‬ ‫ﺑﺮاى ﺣﻖ ﺻﺤﺒﺖ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺎزﮔﻮ ﺣﺎﻟﯽ از ﺁن ﺧﻮش ﺣﺎﻟﻬﺎ ﺗﺎ زﻣﻴﻦ و ﺁﺳﻤﺎن‬ ‫ﻞ ﺻﺤﻮ ﺑﺤﺖ و ﻣﺤﻮ‬ ‫ﺧﻨﺪان ﺷﻮد ﻋﻘﻞ و رو ح و دﻳﺪﻩ ﺻﺪ ﭼﻨﺪان ﺷﻮد اﻳﻦ ﻣﺤ ّ‬ ‫ﺑﺎت اﺳﺖ ﻣﺤﺒﺖ را در اﻳﻦ رﺗﺒﻪ راهﻰ ﻧﻴﺴﺖ و ﻣﻮدّت را ﻣﻘﺎﻣﻰ ﻧﻪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ‬ ‫ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ " اﻟﻤﺤﺒّﺘﻪ ﺣﺠﺎبٌ ﺑﻴﻦ اﻟﻤﺤﺐ و اﻟﻤﺤﺒﻮب " ﻣﺤﺒﺖ در اﻳﻦ ﻣﻘﺎم ﻗﻤﺺ‬ ‫و ﺣﺠﺎب ﻣﻴﺸﻮد و ﺁﻧﭽﻪ ﻏﻴﺮ از او اﺳﺖ ﻏﻄﺎ ﻣﻴﮕﺮدد اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﮑﻴﻢ‬ ‫ﺳﻨﺎﺋﻰ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ ﺳﻮى ﺁن دﻟﺒﺮ ﻧﭙﻮﻳﺪ هﻴﭻ دل ﺑﺎ ﺁرزو ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﮔُﻞ رخ ﻧﺨﺴﺒﺪ‬ ‫هﻴﭻ ﺗﻦ ﺑﺎ ﭘﻴﺮهﻦ زﻳﺮا ﮐﻪ اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ اﻣﺮ اﺳﺖ و ﻣﻨﺰﻩ از اﺷﺎرات ﺧﻠﻖ رﺟﺎل‬ ‫اﻳﻦ ﺑﻴﺖ ﺑﺮ ﺑﺴﺎط ﻧﺸﺎط ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﻓﺮح و اﻧﺒﺴﺎط اﻟﻮهﻴّﺖ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﻨﺪ و رﺑﻮﺑّﻴﺖ‬ ‫ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﻨﺪ و ﺑﺮ ﻧﻤﺎرق ﻋﺪل ﻣﺘﻤﮑّﻦ ﺷﺪهﺎﻧﺪ و ﺣﮑﻢ ﻣﻴﺮاﻧﻨﺪ و هﺮ ذى ﺣﻘﻰ را‬ ‫ﺑﻘﺪر و اﻧﺪازﻩ ﻋﻄﺎ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﻨﺪ و ﺷﺎرﺑﺎن اﻳﻦ ﮐﺎءس در ﻗﺒﺎب ﻋﺰت ﻓﻮق ﻋﺮش‬ ‫ﻗﺪم ﺳﺎﮐﻨﻨﺪ و در ﺧﻴﺎم رﻓﻌﺖ ﺑﺮ ﮐﺮﺳﻰ ﻋﻈﻤﺖ ﺟﺎﻟﺲ اﻟﺬّﻳﻦ " ﻻ ﻳﺮون ﻓﻴﻬﺎ‬ ‫ﺷﻤﺴًﺎ و ﻻ زﻣﻬﺮﻳﺮًا " در اﻳﻦ رﺗﺒﻪ ﺳﻤﻮات ﻋﻠﯽ ﺑﺎ ارض ادﻧﻰ ﺗﻌﺎرض ﻧﺪارد‬ ‫و ﺗﻔﺎوت ﻧﺠﻮﻳﺪ زﻳﺮا ﮐﻪ ﻣﻘﺎم اﻟﻄﺎف اﺳﺖ ﻧﻪ ﺑﻴﺎن اﺿﺪاد اﮔﺮ ﭼﻪ در هﺮ ﺁن‬ ‫در ﺷﺄن ﺑﺪﻳﻊ ﺟﻠﻮﻩ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻳﮏ ﺷﺄن ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ در اﻳﻦ ﻣﻘﺎم‬ ‫ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ " ﻻ ﻳﺸﻐﻠﻪ ﺷﺄن ﻋﻦ ﺷﺄن " و در ﻣﻘﺎم دﻳﮕﺮ " ﮐﻞ ﻳﻮم هﻮ ﻓﻰ ﺷﺄن "‬ ‫ ذﻟﮏ ﻣﻦ ﻃﻌﺎم اﻟﺬى ﻟﻢ ﻳﺘﺴﻨّﻪ ﻃﻌﻤﻪ و ﻟﻦ ﻳﺘﻐﻴﺮ ﻟﻮﻧﻪ اﮔﺮ ﻗﺪرى ﻣﻴﻞ ﻓﺮﻣﺎﺋﻰ‬‫اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﺁﻳﻪ را ﺗﻼوت ﻣﻴﻨﻤﺎﺋﻰ " وﺟّﻬﺖ وﺟﻬﻰ ﻟﻠّﺬى ﻓﻄﺮ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض‬ ‫ﺣﻨﻴﻔًﺎ ﻣﺴﻠﻤًﺎ و ﻣﺎ اﻧﺎ ﻣﻦ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ " و ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺮى اﺑﺮاهﻴﻢ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﺴّﻤﻮات‬ ‫و اﻻرض ﻟﻴﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻤﻮﻗﻨﻴﻦ " اذا ﻓﺎدﺧﻞ ﻳﺪﮎ ﻓﻰ ﺟﻴﺒﮏ ﺛﻢ اﺧﺮﺟﻬﺎ ﺑﺎﻟﻘﻮة‬ ‫ﻟﺘﺸﻬﺪهﺎ ﻧﻮرًا ﻟﻠﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﭼﻪ ﻟﻄﻴﻒ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻣﺎء ﻋﺬب ازﻳﺪ ﺳﺎﻗﻰ ﻣﺤﺒﻮر و ﭼﻪ‬ ‫رﻗﻴﻖ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺧﻤﺮ ﻃﻬﻮر از دﺳﺖ ﻃﻠﻌﺖ ﻣﺨﻤﻮر و ﭼﻪ ﻧﻴﮑﻮﺳﺖ اﻳﻦ ﻃﻌﺎم‬ ‫ﺳﺮور از ﮐﻮءس ﮐﺎﻓﻮر هﻨﻴﺌًﺎ ﻟﻤﻦ ﺷﺮب ﻣﻨﻬﺎ و ﻋﺮف ﻟﺬّﺗﻬﺎ و ﺑﻠﻎ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم‬ ‫ﻣﻌﺮﻓﺘﻬﺎ ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﻣﺮا در ﺧﻮى ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺤﺮ را ﮔﻨﺠﺎﻳﺶ اﻧﺪر ﺟﻮى‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ زﻳﺮا ﮐﻪ ﺳ ّﺮ اﻳﻦ ﺑﻴﺎن در ﮐﻨﺎﺋﺰ ﻋﺼﻤﺖ ﻣﮑﻨﻮن اﺳﺖ و در ﺧﺰاﺋﻦ‬ ‫ﻗﺪرت ﻣﺨﺰون ﻣﻨﺰﻩ از ﺟﻮاهﺮ ﺑﻴﺎن اﺳﺖ و ﻣﻘﺪس از ﻟﻄﺎﺋﻒ ﺗﺒﻴﺎن ﺣﻴﺮت در‬

‫اﻳﻦ ﻣﻘﺎم ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺤﺒﻮب اﺳﺖ و ﻓﻘﺮ ﺑﺤﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻄﻠﻮب اﻳﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ "‬ ‫اﻟﻔﻘﺮ ﻓﺨﺮى " و دﻳﮕﺮ ذﮐﺮ ﺷﺪﻩ ﻟﻠّﻪ ﺗﺤﺖ ﻗﺒﺎب اﻟﻌ ّﺰ ﻃﺎﺋﻔﺔ اﺧﻔﺎهﻢ ﻓﻰ ردﺁء‬ ‫ﻻ ﺁﻧﻬﺎ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ از ﭼﺸﻢ او ﻣﻼﺣﻀﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و از ﮔﻮش او ﮔﻮش‬ ‫اﻟﻔﻘﺮ اﺟﻼ ً‬ ‫دارﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ در ﺣﺪﻳﺚ ﻣﺸﻬﻮر ﻣﺬﮐﻮر اﺳﺖ اﺧﺒﺎر و ﺁﻳﺎت ﺁﻓﺎﻗﻰ و اﻧﻔﺴﻰ در‬ ‫اﻳﻦ رﺗﺒﻪ ﺑﺴﻴﺎر و ﻟﮑﻦ ﺑﺪو ﺣﺪﻳﺚ اﮐﺘﻔﺎ ﻣﻴﺮود ﺗﺎ ﻧﻮرى ﺑﺎﺷﺪ از ﺑﺮاى ﻣﻄﺎﻟﻌﻴﻦ‬ ‫و ﺳﺮورى ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮاى ﻣﺸﺘﺎﻗﻴﻦ اول اﻳﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ " ﻋﺒﺪى اﻃﻌﻨﻰ ﺣﺘﻰ‬ ‫اﺟﻌﻠﮏ ﻣﺜﻠﯽ اﻧﺎ اﻗﻮل ﮐﻦ ﻓﻴﮑﻮن و اﻧﺖ ﺗﻘﻮل ﮐﻦ ﻓﻴﮑﻮن " و ﺛﺎﻧﻰ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ " ﻳﺎ اﺑﻦ ﺁدم ﻻ ﺗﺎءﻧﺲ ﺑﺎﺣ ٍﺪ ﻣﺎ وﺟﺪﺗﻨﻰ و ﻣﺘﻰ اردﺗﻨﻰ وﺟﺪﺗﻨﻰ ﺑﺎرًا‬ ‫ﻗﺮﻳﺒًﺎ " ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺬﮐﻮر ﺷﺪ از اﺷﺎرات ﺑﺪﻳﻌﻪ و دﻻﻻت ﻣﻨﻴﻌﻪ راﺟﻊ اﺳﺖ ﺑﺤﺮف‬ ‫ﻼ و ﻻ ﺗﺤﻮﻳﻼ‬ ‫واﺣﺪ و ﻧﻘﻄﻪء واﺣﺪﻩ ذﻟﮏ ﻣﻦ ﺳﻨّﺔ اﻟﻠّﻪ و ﻟﻦ ﺗﺠﺪ ﻟﺴﻨّﺔ اﻟﻠّﻪ ﺗﺒﺪﻳ ً‬ ‫ﻣﺪﺗﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ را ﺑﻴﺎد ﺷﻤﺎ ﺷﺮوع ﻧﻤﻮدم و ﭼﻮن ﮐﺎﻏﺬ ﻗﺒﻞ ﻣﻼﺣﻈﻪ‬ ‫ﻧﺸﺪ ﻗﺪرى اﺑﺘﺪا ﮔﻠﻪ و ﺷﮑﺎﻳﺖ رﻓﺖ و ﻟﻴﮑﻦ ﺗﻮﻗﻴﻊ ﺗﺎزﻩ رﻓﻊ ﻧﻤﻮد و ﺳﺒﺐ ﺷﺪ‬ ‫ﺐ ﺑﻨﺪﻩ در ﺁن ﺣﻀﺮت اﺣﺘﻴﺎج اﻇﻬﺎر ﻧﺪارد و‬ ‫ﮐﻪ رﻗﻌﻪ را ارﺳﺎل ﻧﻤﺎﻳﻢ ذﮐﺮ ﺣ ّ‬ ‫ﮐﻔﻰ ﺑﺎﻟّﻠﻪ ﺷﻬﻴﺪا و در ﺧﺪﻣﺖ ﺟﻨﺎب ﺷﻴﺦ ﻣﺤ ّﻤﺪ ﺳﻠّﻤﻪ اﻟﻠّﻪ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺑﺎﻳﻦ دو ﻓﺮد‬ ‫اﮐﺘﻔﺎ ﻧﻤﻮدم ﻣﻌﺮوض دارﻧﺪ ﻣﻦ ﮐﻮى ﺗﻮ ﺟﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ از ﻋﺮش ﺑﺮﻳﻦ اﺳﺖ ﻣﻦ‬ ‫روى ﺗﻮ ﺑﻴﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ از ﺑﺎغ ﺟﻨﺎن اﺳﺖ اذا ﻋﺮﺿﺖ اﻣﺎﻧﺔ اﻟﻌﺸﻖ ﻋﻠﯽ اﻟﻘﻠﻢ اﺑﻰ‬ ‫ان ﻳﺤﻤﻠﻬﺎ ﻓﺼﺎر ﻣﻨﺼﻌﻘًﺎ ﻓﻠﻤّﺎ اﻓﺎق ﻗﺎل ﺳﺒﺤﺎﻧﮏ اﻧّﻰ ﺗﺒﺖ اﻟﻴﮏ و اﻧﺎ اول‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﺷﺮح اﻳﻦ هﺠﺮان و اﻳﻦ ﺳﻮز ﺟﮕﺮ اﻳﻦ‬ ‫اﻟﻤﺴﺘﻐﻔﺮﻳﻦ و اﻟﺤﻤﺪ اﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫زﻣﺎن ﺑﮕﺬار ﺗﺎ وﻗﺖ دﮔﺮ ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺳ ّﺮ دﻟﺒﺮان ﮔﻔﺘﻪ ﺁﻳﺪ در ﺣﺪﻳﺚ‬ ‫دﻳﮕﺮان ﻓﺘﻨﻪ و ﺁﺷﻮب ﺧﻮن رﻳﺰى ﻣﺠﻮ ﺑﻴﺶ ازﻳﻦ از ﺷﻤﺲ ﺗﺒﺮﻳﺰى ﻣﮕﻮ و‬ ‫اﻟﺴّﻼم ﻋﻠﻴﮑﻢ و ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻃﺎف ﺣﻮﻟﮑﻢ و ﻓﺎز ﺑﻠﻘﺎﺋﮑﻢ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻨﺪﻩ از ﭘﻴﺶ ﻋﺮض‬ ‫ﻧﻤﻮدم ﻣﮕﺲ ﻣﻴﻞ ﻓﺮﻣﻮد اﻳﻦ از ﺧﻮﺑﻰ ﻣﺮﮐﺐ ﻣﻴﺸﻮد اﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﻌﺪى در اﻳﻦ‬ ‫ﻣﻘﺎم ﻓﺮدى ذﮐﺮ ﻧﻤﻮدﻩ ﻣﻦ دﮔﺮ ﭼﻴﺰ ﻧﺨﻮاهﻢ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﮐﻪ ﻣﮕﺲ زﺣﻤﺘﻢ ﻣﻴﺪهﺪ از‬ ‫ﺑﺴﮑﻪ ﺳﺨﻦ ﺷﻴﺮﻳﻦ اﺳﺖ دﻳﮕﺮ دﺳﺖ از ﺗﺤﺮﻳﺮ ﻋﺎﺟﺰ ﺷﺪ اﻟﺘﻤﺎس ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ ﮐﻪ‬ ‫ب اﻟﻌﺰّة ﻋﻤّﺎ ﻳﺼﻔﻮن‪.‬‬ ‫ﺑﺲ اﺳﺖ ﻟﻬﺬا ﻣﻴﮕﻮﻳﻢ ﺳﺒﺤﺎن رﺑّﻰ و ر ّ‬

‫)‪(٧٠‬‬ ‫ﻣﺜﻨﻮى ﻣﺒﺎرﮎ‬ ‫هﻮ اﻻﺑﻬﻰ‬ ‫اى ﺣﻴﺎت اﻟﻌﺮش ﺧﻮرﺷﻴﺪ وداد ﮐﻪ ﺟﻬﺎنواﻣﮑﺎنﭼﻪ ﺗﻮﻧﻮرى ﻧﺰاد‬ ‫ﻳﮏ دو ﺣﺮﻓﻰ ﮔﻔﺘﻢ از ﺳ ّﺮ ﺑﻘﺎ‬ ‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﺧﻠﻖ ﻣﺤﺠﻮب از ﻟﻘﺎ‬ ‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺟﺎﻧﻬﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺮهﻮﻧﺖ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﮐﻪ دﻟﻬﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺠﻨﻮﻧﺖ ﺷﻮﻧﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﻋﺎﻟﻤﻰ ﻣﺠﻨﻮن و ﻣﺴﺖ روﺣﻬﺎ ﺑﻬﺮ ﻧﺜﺎر اﻧﺪر دو دﺳﺖ‬ ‫ﺑﺮ ﻓﺸﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮ ﻗﺪوﻣﺖ راﻳﮕﺎن‬ ‫ﺗﺎ رﺳﺪ اﻣﺮ ﺗﻮ اى ﻓﺨﺮ زﻣﺎن‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪت ﻋﻴﺎن از هﺮﮐﻨﺎر‬ ‫ﺳﺮﺑﺮﺁر ازﮐﻮﻩ ﺟﺎنﺧﻮرﺷﻴﺪ وار‬ ‫ﺟﻠﻮﻩ دﻩ ﺁﻧﺮوى هﻤﭽﻮن ﻣﺎﻩ را‬ ‫ﺳﺒﺰوﺧﺮّم ﮐﻦ ز ﻟﻄﻒ اﻳﻦﮔﺎﻩ را‬ ‫ﮐﻮﺛﺮى ﮐﻦ زاﻧﮑﻪ ﺷﺎﻩ ﻣﻬﺘﺮى‬ ‫ﻗﻄﺮﻩ ﻣﻰﺟﻮﻳﺪ ز ﺑﺤﺮت ﮐﻮﺛﺮى‬ ‫وا دهﺶ از ﻟﻄﻒ ﺑﻴﭽﻮن و ﭼﺮا‬ ‫ذرّﻩ ﮔﺸﺘﻪ ﻣﻠﺘﻤﺲ ﻧﻮر ﺗﻮ را‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﺮ وى از ﻓﻀﻠﺖ ﺑﻬﺎ‬ ‫داﻧﻪ ﺑﮕﺸﺎدﻩ دهﺎن ﺳﻮى ﺳﻤﺎ‬ ‫اى ﻣﻠﻴﮏ ﻋﺮش و اى ﻣﻴﺮ دﻳﺎر‬ ‫ﻗﻄﺮﻩ هﺎى رﺣﻤﺘﺖ ﺑﺮ وى ﺑﺒﺎر‬ ‫ﺧﻮش ﺗﻤﺎﺷﺎ دﻩ ﮐﻨﻮن ﺁﻧﺮوى را‬ ‫ﺧﺮقﮐﻦاﻳﻦ ﭘﺮدﻩء ﺻﺪﺗﻮى را‬ ‫زاﻧﮑﻪ در ﻓﻀﻠﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺷﺒﻬﻪاى ﺑﻬﺮ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺑﻨﺪ ز ﻟﻄﻔﺖ ﺗﻮﺷﻪاى‬ ‫ﺑﻬﺠﺖ ﻣﻞ دﻩ ﮐﻨﻮن اﻳﻦ ﺷﺮب را‬ ‫ﻣﺸﺮقﮐﻞﮐﻦﮐﻨﻮناﻳﻦﻏﺮب را‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ از رﺧﺖ اﻧﻮار ﻃﻮر‬ ‫ﻧﻮر دل را ﻧﻮر دﻩ ز اﻧﻮار ﻧﻮر‬ ‫هﻴﻦ ﺑﮑﺶ اﻳﻦ دﺷﻤﻨﺎن دﻳﻨﺖ را‬ ‫هﺎن ﺑﮑﺶ ﺁن ﺗﻴﻎ اﻟﻠّﻬﻴﺖ را‬ ‫ﺧﻮش ﺑﺴﻮزان ﻣﻠﺤﺪ ﺣﺮﺑﻴﺖ را‬ ‫ﺑﺮ ﻓﺮوزان ﻧﺎر رﺑّﺎﻧﻴﺖ را‬ ‫ﺳﺮ ﺑﺮ ﺁر و ﺟﻤﻠﻪ ﻇﻠﻤﺎﻧﻰ ﺑﺴﻮز‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻔّﺎﺷﻨﺪ اى ﺧﻮرﺷﻴﺪ روز‬ ‫ﻧﻮر دﻩ اﻳﻦ ﺷﻤﻊ ﺷﺐ اﻓﺴﺮدﻩ را‬ ‫ﺻﺎفﮐﻦ اﻳﻦ درد ﻏﻢﺁﻟﻮدﻩ را‬ ‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﭘﻴﺪا ز اﻣﺮت ﮐﻦ ﻓﮑﺎن‬ ‫ﻋﺎﻟﻤﻰ ﻗﺎﺋﻢ ﺑﺘﻮ ﭼﻮن ﺗﻮﺑﺠﺎن‬ ‫ﻧﮑﺘﻪ هﺎﮔﻮﻳﻢ هﻤﻰ از ﺧﻮى ﺗﻮ‬ ‫اى ﺑﻬﺎى ﺟﺎن ﺑﻴﺎد روى ﺗﻮ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ د ّر ﻋﺸﻘﺖ ﮐﻪ ﺧﺮد‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁرم ﺟﺎﻧﻬﺎ را از ﺧﺮد‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺴﻮزم ﭘﺮدﻩ هﺎى ﻗﺪﺳﻴﺎن‬ ‫ﺑﺮ ﻓﺮوزم ﺁﺗﺸﻰ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬ ‫ﻧﻮر ﻏﻴﺒﻰ را ﮐﻨﻢ ﮐﺸﻒ ﻧﻘﺎب‬ ‫ﺣﻮر ﻣﻌﻨﻰ را ﺑﺮﺁرم از ﺣﺠﺎب‬ ‫ﺑﺎز ﮔﻮﻳﻢ ﭼﻮن ﺑﺠﺎن ﺑﺎز ﺁﻣﺪى‬ ‫رﻣﺰى از اﺳﺮار ﻋﺸﻖ ﺳﺮﻣﺪى‬ ‫ﺗﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ وﺻﻒ هﺴﺘﻰ در ﻣﻴﺎن‬ ‫ﺧﻮشﺑﻴﺎاىﻃﻴﺮﻧﺎرى در ﺑﻴﺎن‬ ‫ﻧﻘﺪ ﮐﻦ اﻳﻦ ﻗﻠﺐهﺎى ﺑﻰ رﺻﺪ‬ ‫ﭘﺎﮎﮐﻦ اﻳﻦ ﻗﻠﺒﻬﺎى ﭘﺮ ﺣﺴﺪ‬ ‫هﻢ ﺑﻬﻮش ﺁﻳﻨﺪ از ﺟﺎم ﻗﺪﻳﻢ‬ ‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﻴﻬﻮﺷﺎن ﻋﻬﺪت اىﮐﺮﻳﻢ‬

‫دورﮐﻦ هﻢ هﻮش و ﺑﻰ هﻮﺷﻰ زﻣﺎ‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ ازاﻟﺤﺎن ﻗﺪس اى ﻳﺎر ﻣﺎ‬ ‫ﻳﮏ ﺣﻴﺎﺗﻰ ﻋﺮﺿﻪ ﮐﻦ ﺑﺮ ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫اى ﺳﺮاﻓﻴﻞ ﺑﻬﺎ اىﺷﺎﻩ ﺟﺎن‬ ‫وا رهﺎﻧﺶ از هﻮا و ﺁب و ﮔﻞ‬ ‫ﺳﺪرﻩ اوّل ﺑﻮد ز اﻏﺼﺎن دل‬ ‫ﺗﺎ ز ﺷﻤﻌﺶ ﺷﻤﺴﻬﺎ ﺑﺎزغ ﺷﻮد‬ ‫ﺗﺎزﺟﻮهﺮ و زﻋﺮض ﻓﺎرغ ﺷﻮد‬ ‫ﭘﺲ ﻣﻘﺪّس دارش ازاﺷﺮاق و ﻇﻞ‬ ‫اﻳﻦﻧﻬﺎﻟﺖﻏﺮسﮐﻦدرارضدل‬ ‫هﻢﺗﻮﺣﻔﻆ ازﻣﺨﺘﻠﻒﺑﺎدش ﻧﻤﺎ هﻢ ز وهﻢ ﻣﺸﺮﮎ ﺁزادش ﻧﻤﺎ‬ ‫ﻓﺮع او را ﺑﮕﺬران از ﺁﺳﻤﺎن‬ ‫اﺻﻞ او ﺛﺎﺑﺖ ﻧﻤﺎ درارضﺟﺎن‬ ‫ﺗﺎ زﺣﺸﺮت ﺑﺮ ﺟﻬﻨﺪ اﻳﻦ ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫ﻧﻮ ﺑﻬﺎرى ﺗﻮ ز ﻧﻮ ﺁور ﻋﻴﺎن‬ ‫هﻮش اﻃﻴﺎر ﺑﻘﺎ از هﻮش ﺗﻮ‬ ‫ﺟﻮشدرﻳﺎهﺎىﻋﺸﻖازﺟﻮشﺗﻮ‬ ‫ﺳﺪرﻩ ﻣﻮﺳﻰ ﻧﻤﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻋﻴﺎن‬ ‫ﺑﻮى ﭘﻴﺮاهﻦ ﺑﻮز از ﻣﺼﺮ ﺟﺎن‬ ‫اى ﻧﮕﺎر از روى ﺗﻮﺁﻣﺪ ﺑﻬﺎر‬ ‫زﻳﻦ ﺑﻬﺎر ﺁﻣﺪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺑﻴﺸﻤﺎر‬ ‫هﺮﮔﻞازوىدﻓﺘﺮىازﺣﺴﻦدوﺳﺖ هﺮ دل از وى ﮐﻮﺛﺮى از ﻓﻀﻞ هﻮﺳﺖ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻠﻬﺎ ﻃﺎﺋﻒ اﻧﺪر ﺣﻮل وى‬ ‫اﻳﻦﺑﻬﺎران راﺧﺰان ﻧﺎﻳﺪ ز ﭘﻰ‬ ‫اﻳﻦ ﺑﻬﺎرى ﮐﻪ رواﻧﻬﺎ را ﮐﻨﺪ‬ ‫اﻳﻦﺑﻬﺎرىﻧﻪﮐﻪﺟﺎندرﮐﺶﮐﻨﺪ‬ ‫و اﻳﻦ ﺑﻬﺎران ﻋﺸﻖ ﻳﺰدان ﺁورد‬ ‫ﺁن ﺑﻬﺎران ﺷﻮق ﺧﻮﺑﺎن ﺁورد‬ ‫و اﻳﻦ ﺑﻬﺎران را ﺑﻘﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻟﻘﺐ‬ ‫ﺁن ﺑﻬﺎران را ﻓﻨﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻋﻘﺐ‬ ‫و اﻳﻦ ﺑﻬﺎر از ﻧﻮر روى دﻟﺴﺘﺎن‬ ‫ﺁنﺑﻬﺎرازﻓﺼﻞ ﺧﻴﺰد درﺟﻬﺎن‬ ‫و اﻳﻦ ﺑﻬﺎران ﻧﺎﻟﻪ هﺎ دارد ﮐﻨﻮن‬ ‫ﺁن ﺑﻬﺎران ﻻﻟﻪ هﺎ ﺁرد ﺑﺮون‬ ‫ﺑﺮ زدﻩ ﺧﺮﮔﺎﻩ ﺗﺎ ﻋﺮش اﻟﻪ‬ ‫اﻳﻦ ﺑﻬﺎر ﺳﺮﻣﺪى از ﻧﻮر ﺷﺎﻩ‬ ‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺖ هﺴﺖ ﺑﻨﮕﺮ هﻮﺷﻤﻨﺪ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪدرﺧﺮﮔﺎﻩاو داﺧﻞﺷﺪﻧﺪ‬ ‫ﺷﺎﻩ ﻣﺎ ﭼﻮن ﭘﺮدﻩ از رخ ﺑﻔﮑﻨﺪ اﻳﻦ ﺑﻬﺎران ﺧﻴﻤﻪ ﺑﺮ ﮔﺮدون زﻧﺪ‬ ‫ﻳﺎر ﻣﺎ ﭼﻮن ﺑﻔﮑﻨﺪ از رخ ﻧﻘﺎب اﻳﻦ ﺑﻬﺎران ﺑﺮ ﻓﺮوزد ﺑﻰ ﺣﺠﺎب‬ ‫ﻣﺎ زروﻳﺶ در ﮔﻠﺴﺘﺎن ﻧﻨﮕﺮﻳﻢ‬ ‫ﻣﺎ ﺑﺮوﻳﺶ در ﺑﻬﺎران اﻧﺪرﻳﻢ‬ ‫ﻣﺎ ز ﺷﻤﺴﺶ ﺑﺎزﻏﻴﻢ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬ ‫ﻣﺎ ﺑﺬﮐﺮش ﻓﺎرﻏﻴﻢ از ذﮐﺮ ﮐﺎن‬ ‫ﻳﻮﺳﻔﺎن ﺑﻴﻨﻰ ﮐﻪ ﺁﻳﻨﺪ در ﻧﻈﺎر‬ ‫ﮔﺮﻧﺴﻴﻤﻰﺑﺮوزد زﻳﻦﺧﻮش ﺑﻬﺎر‬ ‫ﻳﻮﺳﻔﺎن روح ﺑﻴﻨﻰ در ﺟﻬﺎن‬ ‫ﮔﺮ ﻧﺴﻴﻤﻰ ﺑﺮ وزد زﻳﻦ ﺑﻮﺳﺘﺎن‬ ‫روح را هﺮ دم رﺳﺪ ﺻﺪ ﮔﻮنﻓﺘﻮح‬ ‫ﺟﺴﻤﻬﺎﺑﻴﻨﻰﮐﻪﮔﺮددهﻤﭽﻮ روح‬ ‫ﺻﺪ ﺑﻴﺎن دارد وﻟﯽ ﮐﻮ ﻣﺤﺮﻣﻰ‬ ‫اﻳﻦ رﺑﻴﻊ ﻗﺪس ﺟﺎﻧﺎن هﺮدﻣﻰ‬ ‫ﮐﻰ ﺑﻤﻌﻨﻴﺶ رﺳﻨﺪ اﻳﻦ ﻧﺎﮐﺴﺎن‬ ‫اﻳﻦ ﺑﻴﺎن ﺑﺎﺷﺪﻣﻘﺪّس از ﻟﺴﺎن‬ ‫اﻳﻦﺑﻴﺎنازﮔﻔﺖوﻟﻔﻆوﺻﻮتﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦﺑﻴﺎنﺟﺎﻧﺴﺖ واورا ﻣﻮت ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺟﺎن ﻧﺜﺎر ﺁوردﻩ هﺮ دم ﺻﺪ هﺰار‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﺎن ﺑﻴﻨﻰ ﺗﻮ اﻧﺪر اﻳﻦ ﺑﻬﺎر‬

‫اﻳﻦ رﺑﻴﻊ ﻗﺪس رﺑّﺎﻧﻰ ﺑﻮد‬ ‫اﻳﻦ ﺑﻬﺎر ﻋ ّﺰ روﺣﺎﻧﻰ ﺑﻮد‬ ‫ﺟﺎن ﻓﺎﻧﻴّﺖ ﮐﺸﺪ ﺟﺎم ﺑﻘﺎ‬ ‫ﮔﺮ وزد ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺴﻴﻤﻰ زﻳﻦ ﺳﺒﺎ‬ ‫ﺟﺎنﻓﺪاﻳﺶﮐﻦﮐﻪاﻳﻨﺠﺎنهﻢاز اوﺳﺖ‬ ‫ﮔﺮﻧﺴﻴﻤﻰﺁﻳﺪت ازﮐﻮى دوﺳﺖ‬ ‫ﺳﻨﺒﻞ ﺗﺠﺮﻳﺪ ﺑﻴﻦ از زﻟﻒ ﻳﺎر‬ ‫ﻻﻟﻪء ﺗﻮﺣﻴﺪ ﺑﻴﻦ در اﻳﻦ ﺑﻬﺎر‬ ‫ﺟﻤﻠﮕﻰ از ﺷﻮق او در ﺟﺴﺘﺠﻮ‬ ‫ﻏﻨﭽﻪهﺎىﻣﻌﺮﻓﺖزﻳﻦﻃﺮفﺟﻮ‬ ‫ﺳﺒﺰﻩ هﺎﻳﺶ دﻓﺘﺮى از ﺧ ّﺪ ﻳﺎر‬ ‫ﺳﺮوهﺎﻳﺶ ﺣﺎﮐﻰ از ﻗ ّﺪ ﻧﮕﺎر‬ ‫ﻗﻤﺮﻳﺎﻧﺶ از ﺟﻤﺎل دوﺳﺖ ﻣﺴﺖ‬ ‫ﺑﻠﺒﻼﻧﺶ ﻣﺴﺖ از ﺟﺎم اﻟﺴﺖ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺴﺘﻨﺪ از ﻧﺴﻴﻢ ﻓﻀﻞ هﻮ‬ ‫ﻋﻨﺪﻟﻴﺒﺎن در هﻮاى وﺻﻞ او‬ ‫ﺟﺎن ﺧﻠﻘﺎن از ﺣﺴﺪ ﻃﺎهﺮ ﺷﻮد‬ ‫ﻧﻐﻤﻪ اﻳﻦ ﺑﻠﺒﻞ ار ﻇﺎهﺮ ﺷﻮد‬ ‫ﻓﻠﮏ هﺴﺘﻰ زﻳﻦ ﮐﺮم ﻟﺠﻼج ﺷﺪ‬ ‫ﺑﺤﺮﻣﻌﻨﻰ زﻳﻦﺑﻴﺎن ﻣﻮّاج ﺷﺪ‬ ‫ﺻﺪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺑﺮ دﻣﺪ از ﺳ ّﺮ ﻳﺎر‬ ‫هﺮﺷﻘﺎﺋﻖ ﮐﻪ ﺑﺮﺁﻳﺪ زﻳﻦ ﺑﻬﺎر‬ ‫دﺳﺖ ﻓﻀﻠﺶ ﻣﻴﮑﻨﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺜﺎر‬ ‫ﺑﻮىﻣﺸﮏﺁﻳﺪهﻤﻰ ازﺟﻌﺪﻳﺎر‬ ‫ﮐﻮ هﻤﻰ ﮔﺮدد ﺑﻨﺎر روى ﻳﺎر‬ ‫زﻟﻒاوهﻤﭽﻮن ﺳﻤﻨﺪرﺑﻴﻦ ﺑﻨﺎر‬ ‫ﻋﻨﺪﻟﻴﺐ ﻗﺪﺳﻰ از هﺠﺮان دوﺳﺖ ﻧﺎﻟﻪ هﺎ داردﮐﻪ ﺳﻮزد ﻣﻐﺰ و ﭘﻮﺳﺖ‬ ‫ﺷﻌﻠﻪ اﻧﺪر ﺟﺎن ﺧﺎﺻﺎن اﻓﮑﻨﺪ‬ ‫ﮔﺮ زدرد هﺠﺮ ﺧﻮد ﺁهﻰ ﮐﺸﺪ‬ ‫ﻏﻴﺮ ﺧﺎﺻﺎﻧﺮا ﻧﺒﺎﺷﺪ زﻳﻦ ﻧﺼﻴﺐ واﻣﮕﻴﺮ از ﻟﻄﻒ اﻳﻦﻓﻀﻞ اىﺣﺒﻴﺐ‬ ‫ﺗﺎ ز ﻋﻄﺮت ﺑﻮ ﺑﺮﻧﺪ اﻳﻦﻧﺎﮐﺴﺎن‬ ‫ﺑﺮ وزان ﻣﺸﮏ اﻟﻬﻰ را زﺟﺎن‬ ‫ﻧﻰ ﺑﻬﺎرى ﮐﺰ ﭘﻴﺶ ﺁﻳﺪ ﺧﺰان‬ ‫اﻳﻦ ﺑﻬﺎر روح ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺎودان‬ ‫و ز هﻮاﻳﺶ ﻧﻮر ﻧﻮح ﺁﻳﺪ ﺑﺮون‬ ‫زﻳﻦ ﺑﻬﺎرﻗﺪس روح ﺁﻳﺪ ﺑﺮون‬ ‫ﭘﺲ ﺑﺒﺨﺸﺪ هﺮﮐﻪ را ﺻﺪﮔﻮﻧﻪ ﻣﻠﮏ‬ ‫ﺑﺮ ﻧﺸﺎﻧﺪ اهﻞ ﮐﺸﺘﻰ راﺑﻔﻠﮏ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺮون ﺁﻳﺪ ز ﻣﻐﺮب ﺁﻓﺘﺎب‬ ‫اى ﺟﻤﺎل اﻟﻠّﻪ ﺑﺮونﺁاز ﻧﻘﺎب‬ ‫ﻣﺨﺰن اﺳﺮار ﻏﻴﺒﻰ ﺑﺮ ﮔﺸﺎ‬ ‫ﻧﺎﻓﻪء ﻋﻠﻢ ﻟﺪﻧّﻰ ﺑﺮ ﮔﺸﺎ‬ ‫ﺗﺎ زﺧﻤﺮتﺧﻮش ﺷﻮﻧﺪاﻳﻦ ﺑﻴﻬﺸﺎن‬ ‫ﺗﺎزﻣﺸﮑﺖ ﺑﻮﺑﺮﻧﺪاﻳﻦ ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫اﻳﻦذﻟﯽﻻرض وﺣﺪت را زﺟﻮد ﺧﻠﻌﺖ ﻋﺰّت ﺑﭙﻮﺷﺎن اى ودود‬ ‫ﻓﻘﺮ ﺑﺤﺘﻰ را ﭼﺸﺎن ﺷﻬﺪ ﻏﻨﺎ‬ ‫ﻓﺎﻧﻴﻰ را ﭘﻮش از ﺛﻮب ﺑﻘﺎ‬ ‫ﺑﺮ درد اﻣﮑﺎن و هﺴﺘﻰ را ﻧﻘﺎب‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺮون ﺁﻳﺪ ﺑﮑﻠّﻰ از ﺣﺠﺎب‬ ‫ﺷﻤﻊ ﺳﺎن اﻧﺪر زﺟﺎج راﺟﻌﻮن‬ ‫ﺑﻰﺧﻮدو ﺳﺮﻣﺴﺖ ﺁﻳﺪ او ﺑﺮون‬ ‫ﺻﺪ ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺁر از وى ﺗﻮ ﭘﺪﻳﺪ‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪاﻳﻦﺧﺎرازﮔﻠﺴﺘﺎﻧﺖدﻣﻴﺪ‬ ‫ﺳﺮ ﻗﺪم‬ ‫ﭘﺲ ﺑﻬﺮ ﺑﺮﮔﻰ ﻧﻤﺎ ّ‬ ‫هﺮ ﮔﻠﺴﺘﺎن را ﺑﺎﺳﻤﻰ زن رﻗﻢ‬ ‫ﭘﺮ ﮐﻨﺪ ﻧﻮرت زﻣﻴﻦ و ﺁﺳﻤﺎن‬ ‫ﺗﺎ ﮐﻪ اﻧﻮار رﺧﺖ ﺁﻳﺪ ﻋﻴﺎن‬ ‫ﺑﺮ دران اﺣﺠﺎب ﻏﻔﻠﺖ زﻳﻦ ﺳﻘﻴﻢ‬ ‫ﺑﺮوزانﺑﺎدىزرﺣﻤﺖ اى ﮐﺮﻳﻢ‬

‫روﺣﻬﺎى ﭘﺎﮎ اى ﺳﻠﻄﺎن ﻣﻪ‬ ‫در ﭘﻨﺎﻩ ﺳﺪرﻩء ﺧﻮد ﺟﺎى دﻩ‬ ‫ﺳ ّﺪ ﻣﮑﻦ اﻳﻦ ﺑﺎب از ﺑﻬﺮ ﺧﺪا‬ ‫ﺑﺎﺑﻰ از رﺿﻮان ﻣﻌﻨﻰ ﺑﺮ ﮔﺸﺎ‬ ‫ﺗﺎ ﮐﻨﻢ رﻣﺰى ز اﺣﺴﺎﻧﺖ ﺑﻴﺎن‬ ‫ﺗﺎدرﺁﻳﻢ ﺑﻰ ﺣﺠﺎب اﻧﺪرﺟﻬﺎن‬ ‫رﻣﺰ ﺣﻖ در ﻧﺰد ﻧﺎداﻧﺎن ﻣﮕﻮ‬ ‫ﮔﻔﺖ اﻟﻠّﻪ اﻟﻠّﻪ اى ﻣﺮد ﻧﮑﻮ‬ ‫ﻧﺮمﻧﺮﻣﮏﮔﻮى و ﺑﺎ ﻣﺮدم ﺑﺴﺎز‬ ‫اﻟﻠّﻪ اﻟﻠّﻪ اى ﻟﺴﺎن اﻟﻠّﻪ راز‬ ‫ﭘﺲ ﮐﻨﺪ ﻓﺎرغ ز ﺑﻴﻢ اﻳﻦ و ﺁن‬ ‫هﻢﻣﮕﺮﻟﻄﻒ ﺗﻮﮔﻴﺮد دﺳﺘﺸﺎن‬ ‫در هﻮاى ﻗﺮب او ﺳﻴﺎر ﺷﻮ‬ ‫ﭘﺮ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﺮ ﮔﺸﺎ ﻃﻴّﺎر ﺷﻮ‬ ‫ﭼﻮن ﺑﺠﺎن ﭘﻮﺋﻰ در ﺁﺋﻰ در ﻗﺪم‬ ‫ﻗﺮب او ﺑﺎﺟﺎنﻧﻪ درﻃﻰ ﻗﺪم‬ ‫ﻧﻴﺴﺖﻣﺸﮑﻞﭼﻮنﺷﻮى زاهﻞ ﺳﺠﻮد‬ ‫ﭘﺲ ﺑﻪﺁﻧﻰ ﻃﻰ اﻓﻼﮎ وﺟﻮد‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺮى از ﺁب ﺣﻴﻮان ﺣﺼّﻪاى‬ ‫در ﺑﻴﺎن اﻳﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻧﮑﺘﻪاى‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺮى راهﻰ ﺑﺎﻗﻠﻴﻢ ﻟﻘﺎ‬ ‫ﺗﺎ ﺷﻮى واﻗﻒ ز رﺿﻮان ﺑﻘﺎء‬ ‫ﺗﺎ ﭼﻪ روح اﻧﺪر هﻮاﻳﺶ ﺑﺮ ﭘﺮى‬ ‫ﻰ اﻻرض ﻣﻌﻨﻰ ﭘﻰ ﺑﺮى‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻄ ّ‬ ‫ﮐﻰ ﺑﺮى ﺑﻮﺋﻰ ﺗﻮ از رﺿﻮان دل‬ ‫ﭼﻮنﺗﻮهﺴﺘﻰاﻳﻦزﻣﺎندردامﮔﻞ‬ ‫ﭘﺲ ﻣﻘﺪّس ﮐﻦ ﺗﻮ ﺟﺎﻧﺮا از ﺣﺪود‬ ‫ﭘﺲ ﺑﺮهﻨﻪ ﺷﻮ ﺗﻮ از ﺛﻮب ﻗﻴﻮد‬ ‫ﺗﺎ ﺷﻮى در ﻣﻠﮏ ﺟﺎﻧﻬﺎ ﺗﻮ اﻣﻴﺮ‬ ‫ﻇﻠﻤﺖ دل را ز ﻧﻮرشﮐﻦﻣﻨﻴﺮ‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪﻇﻠﻤﺖرﻓﺖﻧﻮرشﻣﺸﺮقاﺳﺖ ﺑﺮ دﻟﺖ اﻧﻮار ﻃﻮرش ﺑﺎرق اﺳﺖ‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪﻟﻴﻠﺖرﻓﺖﺻﺒﺢ ﺁﻣﺪﭘﺪﻳﺪ هﻢ ﻧﺴﻴﻢ ﻋ ّﺰ روﺣﺎﻧﻰ وزﻳﺪ‬ ‫ﭘﺲﺗﻮاﻳﻦﻇﻠﻤﺎتواﻳﻦﻧﻔﺲﺗﺒﺎﻩ ﺁب ﺣﻴﻮاﻧﺶ ﺗﺠﻠّﻰ اﻟﻪ‬ ‫ﮔﺮﺗﻮزﻳﻦﻇﻠﻤﺎت ﻧﻔﺴﺖﺑﮕﺬرى ﺑﻰ ﺗﻌﺐ از ﺧﻤﺮ ﺣﻴﻮان ﺑﺮ ﺧﻮرى‬ ‫ﺗﺎ ﺷﻮى ﻓﺎرغ از اﻳﻦ ﻇﻠﻤﺖ ﺳﺮا‬ ‫ﭘﺲ ﺗﻮ اﻧﺪرﻇﻞﺧﻀﺮﺟﺎندر ﺁ‬ ‫وﻳﻦ ﺧﻀﺮﺑﺨﺸﺪ دو ﺻﺪﻋﻴﻦ ﺣﻴﺎت‬ ‫ﺁنﺧﻀﺮﻧﻮﺷﻴﺪ وﺑﺮهﻴﺪ ازﻣﻤﺎت‬ ‫ﺧﻮد ﻧﻤﻮدﻩ ﺟﺎن ﻧﺜﺎر ﺷﺎﻩ ﻓﺮد‬ ‫ﺁب ﺣﻴﻮان ﺑﺮ هﻤﻪ اﻧﻔﺎق ﮐﺮد‬ ‫ﺁنﺧﻀﺮﺟﻬﺪى ﻧﻤﻮد ﺁﻧﮕﻪ رﺳﻴﺪ زﻳﻦ ﺧﻀﺮﺻﺪ ﭼﺸﻤﻪﺁﻧﻰ ﺷﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬ ‫ﺁنﺧﻀﺮﺷﺪ از ﭘﻰ ﭼﺸﻤﻪ دوان وﻳﻦﺧﻀﺮ را ﭼﺸﻤﻪ هﺎ از ﭘﻰ روان‬ ‫ﺗﺎﮐﻨﻰ ﺻﻴﺪ ﻣﻌﺎﻧﻰ ﺻﺪ هﺰار‬ ‫اىﺑﻬﺎىﺟﺎن ﺗﻮﺑﺎزﺁ زﻳﻦ ﺷﮑﺎر‬ ‫ﺻﻴﺪ ﻣﻌﻨﻰ ﺁر از ﺻﺤﺮاى ﻃﻮر‬ ‫ﺻﻴﺪ ﮔﻮراﻧﺮا ﺑﻬﻞ از ﺑﻬﺮ ﮔﻮر‬ ‫ﺗﺎﮐﻪ ﺟﺎﻧﻬﺎﺟﻤﻠﻪ از هﺴﺘﻰ ﮔﺬﺷﺖ‬ ‫ﺻﻴﺪﮐﺮدى ﺟﺎنﻋﺸﺎﻗﺎنﺑﺪﺷﺖ‬ ‫ﭘﻴﺶ ﺑﻠﺒﻞ ﮔﻮﺋﻰ اى ﺳﻠﻄﺎن ﮔﻞ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﻓﺮﺻﺖ ﺗﺎﺗﻮ ازاﺳﺮار ﮔﻞ‬ ‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﺎز ﺁرد ﻣﻌﺎﻧﻰ زان دﻳﺎر‬ ‫ﺑﺮﭘﺮان ﺑﺎزى ز ﺳﺎﻋﺪ اى ﻧﮕﺎر‬ ‫ﺑﺮ ﮔﺸﺎ ﮔﻨﺠﻰ ﺗﻮ از ﻣﻔﺘﺎح ﮐﻦ‬ ‫اﻳﻦزﻣﺎنﺳﻴﻤﺮغﻣﻌﻨﻰﺻﻴﺪﮐﻦ‬ ‫اى ز ﻧﻮرت روﺷﻦ اﻳﻦارض و ﺳﻤﺎ‬ ‫ﺁﻧﭽﻪﮐﺮدىوﻋﺪﻩاﮐﻨﻮنﮐﻦوﻓﺎ‬

‫ﺗﺎ ﮐﻪ رﺿﻮاﻧﺖ ﺷﻮد رﺷﮏ ﺟﻨﺎن‬ ‫از ﺑﻬﺎر ﺧﻮد ﺑﮑﻦ ﺧﺮّم ﺟﻬﺎن‬ ‫در ﻓﻀﺎى اﻳﻦ ﺑﻬﺎرﺳﺘﺎن ﺟﺎن‬ ‫از ﺣﻘﺎﺋﻖ ﺑﺲ ﺷﻘﺎﺋﻖ ﺑﺮدﻣﺎن‬ ‫ﺷﺮح ﻣﻞ در دل ﺑﮕﻮ ﺑﺎ ﺧﺴﺮوان‬ ‫ﭘﺲ زهﺮﮔﻞ رﻣﺰﺑﻠﺒﻞﮐﻦﻋﻴﺎن‬ ‫زاﻧﮑﻪاﻳﻨﺠﺎاﻳﻦزﻣﺎنﻧﺎﻣﺤﺮماﺳﺖ ﻣﺤﺮموﻧﺎﻣﺤﺮماﻳﻨﺠﺎﭼﻮنهﻢ اﺳﺖ‬ ‫ﻧﺎﻓﻪ هﺎى ﻣﺸﮏ روﺣﺎﻧﻰ ﺑﻴﺎر‬ ‫اى ﺻﺒﺎى ﺻﺒﺢ از زﻟﻔﻴﻦ ﻳﺎر‬ ‫ﺗﺎ ﺻﺪف ﻟﻮءﻟﻮء هﻤﻰ ﺁرد ﺑﺒﺎر‬ ‫اى ﺳﺤﺎب ﻓﻀﻞ روﺣﺎﻧﻰ ﺑﺒﺎر‬ ‫ﻰ اﻻرض ﻣﻌﻨﻰ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪ‬ ‫ذﮐﺮ ﻃ ّ‬ ‫ﺷﺮح اﺳﺮار ﻟَﺪﻧّﻰ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪ‬ ‫ﻧﺎر ﻧﻔﺴﺖ را ﺑﺪل ﻣﻴﮑﻦ ﺑﻨﻮر‬ ‫ﭘﺲ ﺗﻮ اى ﻣﺨﻤﻮر ازﺟﺎم ﻏﺮور‬ ‫ﺗﺎ رهﺎ ﮔﺮدى ز ﺣﺒﺲ اﻳﻦ ﻗﻔﺲ‬ ‫ﺗﺎﮐﻨﻰ ﻃﻰ ﺟﻬﺎن درﻳﮏ ﻧﻔﺲ‬ ‫ﭘﻴﺶ از ﺁنﮐﻪ اﻧﺪراﺋﻰﻇﻞدوﺳﺖ ﻧﻰ ﺧﺒﺮ از ﻣﻐﺰ دارى ﻧﻰ ز ﭘﻮﺳﺖ‬ ‫ﺑﻰ ﺧﺒﺮ ز اﻧﻮار ﺁن روى ﻧﮑﻮ‬ ‫ﭘﺎى ﻣﻌﻨﻴّﺖ ﺑﮕﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﻓﺮو‬ ‫ﺁن زﻣﺎن دل از ﺟﻬﺎﻧﻰ ﺑﺮ ﮐﻨﻰ‬ ‫ﻞﺷﺎﻩﺟﺎن ﻣﺴﮑﻦﮐﻨﻰ‬ ‫ﭼﻮنﺑﻈ ّ‬ ‫ﺁﺧﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﮔﺬﺷﺘﻰ ز ﺁﻓﺘﺎب‬ ‫اول ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺪى اﻧﺪر ﺗﺮاب‬ ‫ﺑﻰ ﻗﺪم ﮐﺮدى ﺗﻮاى ﺳﺎﻟﮏ ﺑﺪان‬ ‫ﭘﺲ ﺑﺂﻧﻰ ﻃﻰ ﻋﺎﻟﻢهﺎى ﺟﺎن‬ ‫ﺑﺮ وزﻳﺪ و ﺷﺪ ﻣﻌﻄﺮ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‬ ‫اﻳﻦزﻣﺎنﺑﻮﺋﻰ زﻋﻄﺮﺳﺘﺎنﺟﺎن‬ ‫ﺑﺮ وزﻳﺪ و ﺑﺮد ﺟﻤﻠﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﺑﺎزﻣﺸﮏﺟﺎن ازﺁنرﺿﻮانﺟﻮد‬ ‫ﻣﺴﺖ و هﺸﻴﺎرى هﻤﻪ ﻳﮑﺠﺎ ﺑﺮﻓﺖ‬ ‫هﻮشوﺑﻰهﻮﺷﻰزدﺳﺖاﻳﻨﺠﺎﺑﺮﻓﺖ‬ ‫ﺻﺤﻮﺷﺪهﻢﻣﺤﻮوﻣﺤﻮىهﻢﻧﻤﺎﻧﺪ ﻣﺴﺖ ﺷﺪهﺸﻴﺎر وﺻﺤﻮى هﻢﻧﻤﺎﻧﺪ‬ ‫ﺁﻧﭽﻪﺑﻮد ازاﺳﻢ ورﺳﻢ اﻳﻦﺟﻬﺎن ﻓﺎﻧﻰ ﺁﻣﺪ ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺷﺪ ﺷﺎهﻢ ﻋﻴﺎن‬ ‫ﻣﻰ ﻧﻴﺎرد ﮐﻪ ز ﻗﺪرش ﺑﻮ ﺑﺮد‬ ‫زاﻧﮑﻪ اﺳﻤﺎﮔﺮدوﺻﺪﻗﺮن او ﭘﺮد‬ ‫ﺁﻧﭽﻪﭼﺸﻤﺖ دﻳﺪ وهﻢﮔﻮﺷﺖ ﺷﻨﻴﺪ او ز ﺟﻤﻠﻪ ﭘﺎﮎ ﺁﻣﺪ اى رﺷﻴﺪ‬ ‫ﮐﻰ ﺷﻮى از ﺳ ّﺮ ﺟﺎﻧﺎن ﺑﺎ ﺧﺒﺮ‬ ‫ﭘﺲﺗﻮﺑﺎاﻳﻦﮔﻮشوﭼﺸﻢاىﺑﻰﺑﺼﺮ‬ ‫ﮔﻮش دﻳﮕﺮ ﺑﺎز ﮐﻦ ﺁﻧﮕﻪ ﺷﻨﻮ‬ ‫ﭼﺸﻢ دﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﮔﺸﺎ از ﻳﺎر ﻧﻮ‬ ‫ﭼﺸﻢ ﻋﺎرف ﺑﻴﻨﺪ اﺳﺮار ﻗِﺪم‬ ‫ﭼﺸﻢ ﺟﺎهﻞ ﻣﻰ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﺟﺰ ﻗﺪم‬ ‫ﭼﺸﻢ ﺟﺎهﻞ ﻣﻰ ﻧﺒﻴﻨﺪ روى ﺷﺎﻩ‬ ‫ﭼﺸﻢﻋﺎرفﺻﺪهﺰاران ﺳﺎﻟﻪ راﻩ‬ ‫ﺗﻮ ﺑﺮ اﺳﺮار اﻟﻬﻰ ﺑﺮدﻩ ﭘﻰ‬ ‫ﺳﺎﺋﻠﯽ ﻣﺮﻋﺎرﻓﻰ را ﮔﻔﺖ ﮐﻰ‬ ‫هﻴﭻ ﻳﺎدت ﺁﻳﺪ از روز اﻟﺴﺖ‬ ‫وىﺗﻮازﺧﻤﺮﻋﻨﺎﻳﺖ ﮔﺸﺘﻪ ﻣﺴﺖ‬ ‫ﮐﻮ ﺑﺪى ﺑﻮد و ﻧﺒﺎﺷﺪ اﻳﻦ ﺷﮕﻔﺖ‬ ‫ﮔﻔﺖﻳﺎدﺁﻳﺪﻣﺮاﺁنﺻﻮت وﮔﻔﺖ‬ ‫هﺴﺖ در ﮔﻮﺷﻢ هﻤﻰ ﺁواى او ﺁن ﺻﺪاى ﺧﻮب ﺟﺎن اﻓﺰاى او‬ ‫د ّر اﺳﺮار اﻟﻬﻰ ﺳﻔﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﻋﺎرف دﻳﮕﺮﮐﻪ ﺑﺮ ﺗﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﻣﺎ در ﺁن ﻳﻮﻣﻴﻢ و ﺁن ﻗﺎﺻﺮ ﻧﺸﺪ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺁن روز ﺧﺪا ﺁﺧﺮ ﻧﺸﺪ‬

‫ﻣﺎ در ﺁن روز و ﻧﺒﺎﺷﺪ اﻳﻦ ﻋﺠﺐ‬ ‫ﻳﻮم اوﺑﺎﻗﻰ ﻧﺪارد ﺷﺐ ﻋﻘﺐ‬ ‫ﻣﻰ ﻧﺒﻴﻨﻰ ﻋﺮش و ﻓﺮﺷﻰ ﺑﺮ ﻗﺮار‬ ‫ﮔﺮ رود ذوﻗﺶ ز ﺟﺎن روزﮔﺎر‬ ‫ﻻ ﻳﺰول اﻣﺪ ﭘﺪﻳﺪ از ﺣﻀﺮﺗﺶ‬ ‫زاﻧﮑﻪ ﻳﻮم ﺳﺮﻣﺪى از ﻗﺪرﺗﺶ‬ ‫ﭘﻨﺪ اﺳﺮار اﻟﻬﻰ هﻮﺷﺪار‬ ‫ﭘﺲﺗﻮاىﺟﺎناﻳﻦﻣﻌﻤﺎﮔﻮشدار‬ ‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺟﺎن ﺳﺎزى ﻓﺪاى ﻃﻠﻌﺘﺶ‬ ‫ﺗﺎﮐﻪ رزقﺟﺎنﺑﺮىازﺣﮑﻤﺘﺶ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻨﻮﺷﻰ ﺟﺎﻣﻰ از اﺣﺴﺎن او‬ ‫ﺗﺎﮐﻪ هﺮ دم ﺑﺸﻨﻮى اﻟﺤﺎن او‬ ‫ﺗﺎ ﭼﺸﻰ راح ازل ز اﻧﻬﺎر ﻋﺸﻖ‬ ‫ﺗﺎ ﺷﻮى واﻗﻒ ﺗﻮﺑﺮاﺳﺮارﻋﺸﻖ‬ ‫ﮔﺮ دوﺻﺪ ﺑﺎرم ﮐﺸﻨﺪ اﻳﻦ ﮐﺎﻓﺮان‬ ‫رخ ﻧﮕﺮداﻧﻢزﺳﻴﻒ اﻳﻦﺧﺴﺎن‬ ‫هﻢ ﺑﻴﺎدت ﺟﺎن دهﻢ در اﻧﺘﻬﺎ‬ ‫ﺧﻤﺮ ﺗﻮ ﻧﻮﺷﻴﺪ ﺟﺎﻧﻢ ز اﺑﺘﺪا‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ ﺗﺤﻘﻴﻖ و داﻧﺶ را ﺑﺴﻮز‬ ‫اى ﺑﻬﺎ ﻳﮏ ﺁﺗﺸﻰ از ﻧﻮ ﻓﺮوز‬ ‫ﺑﺮ ﮔﺸﺎ رﻣﺰى ز اﺳﺮار ﻧﻬﺎن‬ ‫ﭘﺎﮎﮐﻦﺟﺎنراازاوﺻﺎفﺟﻬﺎن‬ ‫ﺑﺮ ﻓﮑﻦ ﺗﺎ ﻓﻠﮏ ﻟﻔﻈﻰ ﺑﺸﮑﻨﻰ‬ ‫ﻣﻮﺟﻰ از درﻳﺎى ژرف ﻣﻌﻨﻮى‬ ‫ﻳﮏ ﻗﺪح در دﻩ ﮐﻪﺗﺎازﺧﻮد رهﻢ هﻤﭽﻮ ﺻﻔﺪر ﭘﺮدﻩ هﺎ را ﺑﺮ درم‬ ‫هﻢ ز دﺳﺘﺖ ﻗﺪرت ﺣﻖ ﺁﺷﮑﺎر‬ ‫اى زاﺳﻤﺖ ﺳﺪرﻩ هﺴﺘﻰ ﺑﺒﺎر‬ ‫ﻣﻨﻘﻠﺐ ﮔﻪ ﺳﺎﮐﻦ از ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺗﻮ‬ ‫اى ﺟﻬﺎﻧﻰ در ﮐﻒ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺗﻮ‬ ‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎت ﻣﺨﺘﻠﻒ اى ﺷﺎﻩ ﻣﻪ‬ ‫ﻧﻮر دﻩاﻳﻦﺷﻤﻊو هﻢ زو ﻧﻮر دﻩ‬ ‫در زﺟﺎج ﺣﻔﻆ ﺣﻔﻈﺶ ﮐﺮدهﺌﻰ‬ ‫اﻳﻦ ﭼﺮاﻏﻰ راﮐﻪ روﺷﻦﮐﺮدهﺌﻰ‬ ‫و ز ﻓﺘﻴﻠﻪ اﻣﺮ ﮐﺮدﻳّﺶ رﺷﺪ‬ ‫هﻢ ز دُهﻦ ﺟﻮد دادﻳّﺶ ﻣﺪد‬ ‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﻇﺎهﺮ از او اﻧﻮار ﺗﻮ‬ ‫ﭘﺲ ز ﺑﺎد ﻇﻠﻢ ﺣﻔﻈﺶ دار ﺗﻮ‬ ‫دﺳﺖ دﺷﻤﻦ از ﺳﺮش ﮐﻮﺗﻪ ﻧﻤﺎ اى ﺗﻮ ﻣﺎﻩ اﻣﺮ و ﺷﺎﻩ اﻧّﻤﺎ‬ ‫ﺑﻨﮕﺮ اﻳﻦ ﺷﻤﻌﺖ ﮐﻪ ﮔﺸﺘﻪ ﻣﺒﺘﻼ در ﻣﻴﺎن ﮔِﺮدﺑﺎد ﭘﺮ ﺑﻼ‬ ‫ﭘﺲﻣﮑﻦدرﻧﺰد اﻣﮑﺎﻧﺶ ﺗﻮ ﻣﺎت‬ ‫ﭼﻮن ز اﻧﻮار ﺟﻤﺎﻟﺖ ﻧﻮر ﻳﺎﻓﺖ‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪهﻮﺷﺶدادهﺌﻰ ﺑﻴﻬﺶ ﻣﮑﻦ‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪﮐﺮدىروﺷﻨﺶﺧﺎﻣﺶﻣﮑﻦ‬ ‫وى ز ﻗﻬﺮت ﺷﻴﺮ ﻋﺼﻔﻮرى ﺑﻮد‬ ‫اى ز ﻣﻬﺮت ذرّﻩﺧﻮرﺷﻴﺪى ﺷﻮد‬ ‫ﻣﺎﻧﺪﻩ اﻳﻦ ﺷﻤﻌﺖ ﻣﻴﺎن اى ﮐﺮدﮔﺎر‬ ‫ﺑﺮ وزﻳﺪﻩ ﺑﺎدهﺎاز هﺮ ﮐﻨﺎر‬ ‫ور ﻧﺨﻮاهﻰ ﺁﺗﺶ ﺁﻧﺪم ﺑﻔﺴﺮد‬ ‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺧﻮاهﻰ ﺁب ﺁﺗﺶ ﻣﻴﺸﻮد‬ ‫اى زﺣﮑﻤﺖ دﻳﻮ ﮔﺮدد هﻤﭽﻪ ﺣﻮر وى ز اﻣﺮت ﺑﺮ دﻣﺪ از ﻧﺎر ﻧﻮر‬ ‫ﮔﺮﺗﻮﺧﻮاهﻰﺑﺎدﭼﻮندهﻨﻰ ﺷﻮد ﺑﺮ ﻓﺰاﻳﺪ روح و هﻢ ﻧﻮرى ﺑﻮد‬ ‫ﺧﺮﻣﻦ هﺴﺘﻰ ﻋﺸﺎﻗﺎن ﺑﺴﻮﺧﺖ‬ ‫اى ﺑﻬﺎء اﻟﻠّﻪﭼﻪ ﻧﺎرتﺑﺮﻓﺮوﺧﺖ‬ ‫ﺻﺪ هﺰاران ﺳﺪرﻩ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﺎ زدى‬ ‫ﻳﮏ ﺷﺮر از ﻧﺎر ﺑﺮ دﻟﻬﺎ زدى‬ ‫ﭘﺲ ز هﺮدل ﺳﺪرﻩ هﺎ ﺁﻣﺪ ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻮ ﺳﻴﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺴﺮ ﺑﺎﻳﺪ دوﻳﺪ‬

‫ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ و وارهﻴﺪ از ﻗﺒﻄﻴﺎن‬ ‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﻧﺎر اﻟﻠّﻪ ﻣﻌﻨﻰ را ز ﺟﺎن‬ ‫ﺑﺮ ﻣﮕﺮد و ﺟﺎن ﺑﺪﻩ در راﻩ ﻋﺸﻖ‬ ‫اى ذﺑﻴﺢ اﻟﻠّﻪ ز ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎﻩ ﻋﺸﻖ‬ ‫ﺗﺎ ﺷﻮى ﻣﻘﺒﻮل اهﻞ اﻳﻦ دﻳﺎر‬ ‫ﺑﻰ ﺳﺮ و ﺑﻴﺠﺎن ﺑﻴﺎدر ﮐﻮى ﻳﺎر‬ ‫ﺑﺎ ﺻﻠﻴﺐ از راﻩ و هﻢ ﺑﻴﺮﻩ ﺑﻴﺎ‬ ‫وادى ﻋﺸﻖ اﺳﺖ روح اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﺎ‬ ‫اى ﺗﻮ ﺷﺎﻩ ﺟﺎن و هﻢ ﺑﻬﺎج ﺟﺴﻢ‬ ‫از ﻓﻠﮏ ﺑﮕﺬر هﻢ از ﻣﻌﺮاج ﺟﺴﻢ‬ ‫ﺑﺎز ﻣﻴﺂﺋﻰ ﺗﻮ ﻣﻬﻤﺎﻧﺪار روح‬ ‫ﺑﻠﺒﻞ روﺣﻰ ﺗﻮ ﺑﺮ ﮔﻠﺰار روح‬ ‫ﺳﺎﻋﺪ ﺷﻪ ﻣﺴﮑﻨﺖ اى ﺑﺎز ﺟﺎن ﺳﻮى ﻣﻘﺼﺪ ﺁى اﻳﻨﺠﺎ راﻳﮕﺎن‬ ‫ﭘﺲ ﺗﻮ هﻢ اى ﻧﻮحﻓﻠﮏﺗﻦﺷﮑﻦ ﺧﻮﻳﺶ را در ﺑﺤﺮ ﻧﻮراﻧﻰ ﻓﮑﻦ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺮون ﺁرى ﺳﺮ از ﺟﻴﺐ اﻟﻪ‬ ‫ﻏﺮقﮐﻦاﻳﻦﻧﻔﺲوﺣﻔﻆﺧﻮدﻣﺨﻮاﻩ‬ ‫ﺣﻔﻆﺧﻮاﻩازﺷﺎﻩوازﮐﺸﺘﻰﻣﺨﻮاﻩ ﺗﺎ در ﺁﺋﻰ در ﭘﻨﺎﻩ ﺣﻔﻆ ﺷﺎﻩ‬ ‫هﻢ ﺗﻮ اى ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻄﻮر ﺟﺎن ﺑﻴﺎ ﺑﮕﺬر از ﻧﻌﻞ و ردا ﻋﺮﻳﺎن ﺑﻴﺎ‬ ‫ز اﻧﮑﻪ ﻧﺎر ﺁﻣﺪ هﻤﻰ از زﻟﻒ ﻳﺎر‬ ‫ﺗﺎ ﺷﻮى واﻗﻒ ﺗﻮ از اﺳﺮار ﻧﺎر‬ ‫ﮐﻔﺮ و اﻳﻤﺎنهﻢﺳﺮو ﺳﺎﻣﺎن ﻋﺸﻖ‬ ‫زﻟﻒ او ﻧﺎرى ﮐﻪ ﺳﻮزد ﺟﺎن ﻋﺸﻖ‬ ‫هﻢ ﺗﺒﺎرش ﮔﺮدن دوران ﺧﻤﺪ‬ ‫زﻟﻒ او ﻧﺎرى ﮐﻪ ﺑﺮ ﻓﺎران ﭼﻤﺪ‬ ‫ﺑﺲ ﮐﻦ اى ورﻗﺎ ﺗﻮازاﺳﺮارﻧﺎر‬ ‫ﻟﻮءﻟﻮء ﺟﺎن ﭘﻴﺶ اﻳﻦ ﮐﻮران ﻣﻴﺎر‬ ‫اﻳﻦ ﻋﺼﺎﺳﻴﻔﻰ ﺑﻮدﮐﺰدﺳﺖﺣﻖ ﻣﻰ ﺑﺪرد ﺻﻒ اﻣﮑﺎن ﭼﻮن ورق‬ ‫و اﻳﻦ ﻋﺼﺎ از اﻣﺮ ﺣﻖ ﺁﻣﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬ ‫ﺁن ﻋﺼﺎ از دوﺣﻪء ﺑﺴﺘﺎن دﻣﻴﺪ‬ ‫اﻳﻦ ﻋﺼﺎ از ﻧﺎر دل ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻨﻮن‬ ‫ﺁن ﻋﺼﺎاز ﺁب و ﮔﻞ ﺁﻣﺪ ﺑﺮون‬ ‫ﻞ و ﻏﺶ‬ ‫ﻣﻰ ﺑﺴﻮزد ﭘﺮدﻩ هﺎى ﻏ ّ‬ ‫اﻳﻦ ﻋﺼﺎﻧﺎرى ﺑﻮد ﮐﺰ ﺷﻌﻠﻪ اش‬ ‫اﻳﻦ ﻋﺼﺎﺑﺎدى ﺑﻮد ﮐﺰ ﻗﻮم هﻮد ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﺪ ﻣﻮءﻣﻦ از ﮐﺎﻓﺮ ﺟﺤﻮد‬ ‫ﮐﺸﺘﻰ ﺁﻣﺪﺁنﻋﺼﺎ در ﻋﻬﺪ ﻧﻮح هﻢ ﻋﺼﺎدرﻋﻬﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﮔﺸﺖ روح‬ ‫ﻣﻮﺳﻴﺎ ﻧﺎرت ز ﺟﺎن ﺷﻌﻠﻪ ﮐﺸﻴﺪ ﭘﺲ ﺑﻄﻮر ﺟﺎن هﻤﻰ ﺑﺎﻳﺪ رﺳﻴﺪ‬ ‫هﻤﭽﻮ ﺑﺎد از ﻣﻠﮑﺠﺎن ﭘﺮّان ﮔﺬر‬ ‫ﻧﻌﻞ ﭼﻪ از ﺟﺎن و ازاﻳﻤﺎنﮔﺬر‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺒﺰم ﺑﺎﻗﻰ ﺁن ﮔﻞ رﺧﺎن‬ ‫ﺑﺮﭘﺮازﻓﺎﻧﻰﻣﮑﺎن اى ﻃﻴﺮﺟﺎن‬ ‫ﺁﺗﺶ ﻣﻮﺳﻰ ﭘﺪﻳﺪ از ﺳﺪرﻩ اش روح ﺻﺪ ﻋﻴﺴﻰ دﻣﻴﺪ از ﻧﻔﺨﻬﺎش‬ ‫ﻧﺎر اﻳﻦ ﻣﻮﺳﻰزﺟﺎن ﺷﻌﻠﻪ ﮐﺸﻴﺪ‬ ‫ﻧﺎر ﺁن ﻣﻮﺳﻰ ز ﻃﻮر ﺁﻣﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬ ‫هﺴﺖ ﻇﺎهﺮ ﭼﻮن ﺛﻤﺮ از ورﻗﻬﺎ‬ ‫در ﻣﻴﺎن ﮐﻮﻩ ﺟﺎن ﺑﺲ ﻓﺮﻗﻬﺎ‬ ‫ﮐﻒ او ﺑﻴﻀﺎ و ﻗﻠﺒﺶ ﻃﻮر اوﺳﺖ‬ ‫ﺳﻴﻨﻪ اش ﺳﻴﻨﺎو ﻧﺎرش ﻧﻮر دوﺳﺖ‬ ‫اﻳﻦ هﻤﺎن ﺑﻴﻀﺎ ﮐﻪ اﻣﺮ ﺁرد ﭘﺪﻳﺪ‬ ‫اﻳﻦ ﻧﻪ ﺁنﺑﻴﻀﺎﮐﻪزاﻣﺮﺁﻣﺪﭘﺪﻳﺪ‬ ‫ﻳﺎر ﻣﺎ ﭼﻮن ﭘﺮدﻩ از رخ ﺑﺮ درﻳﺪ‬ ‫اﻳﻦ زﻣﺎن ﻓﺎرانﻋﺸﻖ ﺁﻣﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬ ‫ﻣﻰ ﻧﺪاﻧﻢ ﮐﺰ ﮐﺠﺎ ﺁﻳﺪ ﻣﺪام‬ ‫ﺑﻮى ﺟﺎن ﻣﻴﺂﻳﺪ اﻳﻦدمﺑﺮﻣﺸﺎم‬

‫ﻣﻴﻮزد ﺑﻮﺋﻰ ﮐﻪ ﺟﺎن ﮔﺮدد ﻧﺜﺎر‬ ‫اﻳﻦ ﻗﺪر داﻧﻢ ﮐﻪ از زﻟﻔﻴﻦ ﻳﺎر‬ ‫ﺟﺎن ﻣﺎ ﺑﺎ ﻳﺎد او هﻤﺮاز ﺷﺪ‬ ‫ﻧﺎﻓﻪ ﻣﺸﮏ اﻟﻬﻰ ﺑﺎز ﺷﺪ‬ ‫از ﺳﺒﺎى ﻗﺪس رﺣﻤﺎﻧﻰ ﺑﻮز‬ ‫اى ﻧﺴﻴﻢ ﺻﺒﺢ روﺣﺎﻧﻰ ﺑﻮز‬ ‫ﺗﺎ ز ﺑﻮى ﻋﻨﺒﺮت ﺟﺎﻧﻬﺎى ﻣﺴﺖ ﺑﺮﭘﺮﻧﺪ از ارضهﺴﺘﻰ ﺗﺎ اﻟﺴﺖ‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻋﻨﻘﺎى ﺑﻘﺎ از ﻗﺎف ﺟﺎن ﺑﺮ ﭘﺮﻳﺪ او ﺗﺎ هﻮاى ﻻ ﻣﮑﺎن‬ ‫ﮐﺮد از ﺗﺎﻳﻴﺪ ﺁن ﺳﻠﻄﺎن ﺟﺎن‬ ‫هﻢ ﺑﻴﮏ ﭘﺮ ﺳﻴﺮ ﺁﻓﺎق ﺟﻬﺎن‬ ‫ﻧﻐﻤﻪ هﺎى او ﺑﺮوﻧﺴﺖ از ﺷﻤﺎر‬ ‫ﺑﺎز ﺁﻣﺪ اﻳﻦ زﻣﺎن از ﻋﺮش ﻳﺎر‬ ‫و ز ﻟﺐ ﻟﻌﻠﺶ ﺷﺐ ﺁﻣﺪ ﭼﻮن ﻧﻬﺎر‬ ‫از ﮔﻞ روﻳﺶ دىﺁﻣﺪﭼﻮن ﺑﻬﺎر‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﺎن ز هﺠﺮش در ﻧﻴﺎز‬ ‫ﮐﺎر ﻋﺸﺎﻗﺎن ز زﻟﻔﺶ ﺷﺪ دراز‬ ‫ﺻﻔﺪر ﻳﺰدان ز ﺗﻴﺮش ﻣﺴﺘﻤﻨﺪ‬ ‫ﮔﺮدن ﮔُﺮدان ﺑﻤﻮﻳﺶ در ﮐﻤﻨﺪ‬ ‫هﻢ ز وﺻﻠﺶ ﺟﺎنﺷﺎهﺎن در ﻃﻠﺐ‬ ‫از ﻟﺒﺶ ﺟﺎﻧﻬﺎى ﻋﺸﺎﻗﺎن ﺑﻠﺐ‬ ‫ﮔﺸﺖ روﺷﻦ ﮔﺮ ﺗﻮ ﻧﻴﮑﻮ ﺑﻨﮕﺮى‬ ‫از ﺟﻤﺎﻟﺶ ﭼﺸﻢ ﺟﺎن ﻣﻌﻨﻮى‬ ‫ﭼﺸﻤﻪ هﺎى ﻧﻮر ﮐﻰ ﮔﺸﺘﻰ روان‬ ‫ﮔﺮ ﻧﺒﻮدى ﭼﺸﻢ او اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬ ‫و ز رﺧﺶ ﮔﻠﻬﺎى ﻣﻌﻨﻰ ﺑﺮ دﻣﻴﺪ‬ ‫از ﮔﻠﺶ ﺑﺲ ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺁﻣﺪﭘﺪﻳﺪ‬ ‫ﺟﺎن ﻋﻴﺴﻰ روح ﺟﻮ از روى او‬ ‫ﻧﺎر ﻣﻮﺳﻰ ﻧﻮر ﺟﻮ در ﮐﻮى او‬ ‫ﺻﺪ ﺟﻬﺎن روﺷﻦ ﮐﻨﺪ ﭼﻮن ﺁﻓﺘﺎب‬ ‫ﮔﺮ ﺷﺒﻰ ﺁﻳﺪ ﺑﺮون او ازﺣﺠﺎب‬ ‫ﺻﺒﺢ ﻧﺎﻳﺪ ﺟﺰ ز ﻧﻮر روى ﻳﺎر‬ ‫ﻟﻴﻞ ﻧﺒﻮد ﺟﺰ ز زﻟﻒ ﺁن ﻧﮕﺎر‬ ‫ﺟﺎن ﻧﺜﺎر ﺁوردهﺎﻧﺪ از ﺑﻬﺮ ﻋﺸﻖ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺎران ﺟﻤﻠﻪ اﻧﺪر ﺷﻬﺮ ﻋﺸﻖ‬ ‫وز ﻟﺒﺶ دل ﺧﻤﺮ ﺟﺎن اﻧﺪر ﮐﺸﻴﺪ‬ ‫از ﺟﻤﺎل او ﺟﻤﺎلاﻟّﻠﻪ ﭘﺪﻳﺪ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪء ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻤﻮﻳﺶ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ هﻢ ز ﺑﻬﺮش ﺳﻴﻨﻪ هﺎﺷﺎن ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﭼﻮن زﻟﻴﺨﺎىﺟﻤﺎل ﺁﻧﺮوى دﻳﺪ در ﻣﻘﺎم دﺳﺖ او دل را ﺑﺮﻳﺪ‬ ‫ﺻﺪ هﺰاران روح ﻋﻴﺴﻰ ﺷﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬ ‫ﻳﮏﻧﻔﺲاز روحﺧﻮدﭼﻮنﺑﺮدﻣﻴﺪ‬ ‫اﻳﻦﻧﻪوﺻﻒ اوﺑﻮداىذو ﺻﻔﺎت وﺻﻒ ﺁن ﻧﻮرى ﮐﺰو هﺴﺘﺖ ﺣﻴﺎت‬ ‫از هﺰاران ﺑﺤﺮ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﮕﺬرى‬ ‫ﮔﺮﺗﻮﺑﺮ وﺻﻒ ﺟﻤﺎﻟﺶ ﭘﻰﺑﺮى‬ ‫وﺻﻒﻳﮏﭘﺮﺗﻮﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ وﺻﻒ او ﺧﻮد ﭼﻮن ﺑﻮد اﻳﻤﺮد دﻳﻦ‬ ‫هﻢ ز دﻧﻴﺎ هﻢ ز ﻋﻘﺒﻰ دل ﺑﺮﻳﺪ‬ ‫ﭼﺸﻢ ﻋﺎﺷﻖﭼﻮنﺟﻤﺎل او ﺑﺪﻳﺪ‬ ‫اوج ﻋﻨﻘﺎهﺎى ﻋﺸﻖ از اوج او‬ ‫ﻣﻮج درﻳﺎهﺎى ﻋﺸﻖ از ﻣﻮج او‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪﭼﺸﻢﺗﻮزﭼﺸﻤﺶﻧﻮرﻳﺎﻓﺖ ﻇﻠﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﺮ ﺑﻐﻴﺮ او ﺑﺘﺎﻓﺖ‬ ‫ﺣﻴﻒ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﺮ ﻓﺘﺪ ﺑﺮ دﻳﮕﺮان‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻧﻮر ازاوﮔﺮﻓﺘﻪﭼﺸﻢﺟﺎن‬ ‫ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ازﭼﺸﻢﺣﻖﮔﺸﺘﻪ ﻋﻴﺎن ﺗﺎ ﻧﻪ ﺑﻴﻨﻰ ﺟﺰ ﺟﻤﺎﻟﺶ در ﺟﻬﺎن‬ ‫د ّر اﻳﻦ در ﺧﻔﻴﻪ ﺳﻔﺘﻢ اى ﺷﻔﻴﻖ‬ ‫ﺳ ّﺮ اﻳﻦﺳﺮﺑﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ اى رﻓﻴﻖ‬

‫ﺗﺎ ﻧﻴﺎﺑﺪ ﻏﻴﺮ راﻩ ﮐﻮى او‬ ‫ﺗﺎ ﻧﻴﻔﺘﺪ ﭼﺸﻢ ﺑﺪ ﺑﺮ روى او‬ ‫ﺗﺎ رهﻰ از ﻗﻴﺪ اﻳﻦ ﻇﻠﻤﺎﺗﻴﺎن‬ ‫ﻞ اﻋﻀﺎاﻳﻦﺑﺪان‬ ‫هﻤﭽﻨﻴﻦ درﮐ ّ‬ ‫رازهﺎى ﺟﺎﻧﻰ از ﺳﺎزش ﺷﻨﻴﺪ‬ ‫ﮔﻮشﺗﻮﭼﻮنﻧﻐﻤﻪء رازشﺷﻨﻴﺪ‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺻﻨﻊ اﻳﺰدى ﮔﺸﺘﻪ ﻋﻴﺎن ﭼﺸﻢ ﺑﺮ او ﮐﻦ از اﻳﻦﺧﻠﻖ ﺟﻬﺎن‬ ‫ﺑﺮ هﺰاران ﻣﻠﮏ ﻣﻌﻨﻰ ﭘﻰ ﺑﺮى‬ ‫ﮔﺮ ﺗﻮﺑﺎﭼﺸﻤﺶﺟﻬﺎﻧﺮا ﺑﻨﮕﺮى‬ ‫ﻣﻰ ﻧﭙﺮد ﻣﺮغ او ﺟﺰﮐﻮى او‬ ‫ﻣﻰ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﭼﺸﻢ او ﺟﺰ روى او‬ ‫ازوﺻﺎﻟﺶﺟﺎنﻋﺸﺎﻗﺎن ﺑﺴﻮﺧﺖ و ز ﻓﺮاﻗﺶ ﻧﺎر دﻟﻬﺎ ﺑﺮ ﻓﺮوﺧﺖ‬ ‫هﻢ ز هﺠﺮ و هﻢ ز وﺻﻠﺶ اى ﭘﺴﺮ‬ ‫ﭘﺲ ﺑﺴﻮزد ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻴﺠﺎن و ﺳﺮ‬ ‫ﺗﺎ ﺷﻮى ﭘﺮّان ز ﻗﻴﺪ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‬ ‫ﭘﺲﺗﻮﻋﺸﻖﺣﻖرﻓﻴﻖﺧﻮد ﺑﺪان‬ ‫ﺟﺎن و دل در ﻣﻠﮏ ﺑﺎﻗﻰ اﻓﮑﻨﻰ‬ ‫ﻋﺸﻖﺁنﺑﺎﺷﺪﮐﻪﺟﺎنﻓﺎﻧﻰﮐﻨﻰ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻌﺮاج اﻟﻬﻰ ﺑﺮ ﭘﺮى‬ ‫ﺳ ّﺮ اﻳﻦﻣﻌﻨﻰ ﺷﻨﻮﮔﺮ ﭘﻰ ﺑﺮى‬ ‫ﻣﻴﻮﻩ هﺎى ﻗﺪس ﻧﻮراﻧﻰ دهﺪ‬ ‫ﺗﺎﮐﻪ ﻧﺨﻠﺖ ﺑﺎر روﺣﺎﻧﻰ دهﺪ‬ ‫اى ﻏﻤﺎم از ﻓﻀﻞ هﻮ رﺷﺤﻰ ﺑﺒﺎر‬ ‫اى ﻧﺴﻴﻢ اززﻟﻒ او ﻋﻄﺮى ﺑﻴﺎر‬ ‫ﻻﻟﻪ هﺎى ﻋﺸﻖ ﺁرد ﺑﺲ ﻧﮑﻮ‬ ‫ﺗﺎ رﻳﺎض ﺟﺎن ﻋﺸﺎﻗﺎن او‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﭘﺎﮎ ﺁﻣﺪ ز ﻗﻴﺪ ﻣﺎ ﺳﻮاﻩ‬ ‫اﻳﻦ دل ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮد ﻋﺮش اﻟﻪ‬ ‫او ﺑﻪ ﺑﻴﺖ و ﺑﻴﺖ او ﻣﺴﺘﻮر ﺷﺪ‬ ‫ﭼﻮن زﺣﺒّﺶﺑﻴﺖ اوﻣﻌﻤﻮر ﺷﺪ‬ ‫ﺑﻴﺖ او ازﺳﻨﮓ وﮔِﻞﻧﺒﻮد ﺑﺪان ﺑﻴﺖ او ﺟﺰ دل ﻧﺒﺎﺷﺪ اى ﺟﻮان‬ ‫ﺷﺪ ﻣﻘﺎﻣﺶ ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺁﻣﺪ ﻃﻮر او‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻗﻠﺒﺖ ﭘﺎﮎﺷﺪ ازﻧﻮر او‬ ‫ﺟﻠﻮﻩ ﻣﻌﺸﻮق ﺁﻣﺪ ﺑﺮ دوام‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪﺑﻴﺖ اﻟﻠّﻪﻋﺎﺷﻖﺷﺪﺗﻤﺎم‬ ‫ﺑﺎزﻋﺸﻖﺁﻣﺪﺣﺠﺎبﻋﻘﻞﺳﻮﺧﺖ ﺧﺮﻣﻦﻋﺮﻓﺎن و ﻋﻠﻢ وﻓﻀﻞ ﺳﻮﺧﺖ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ ﺣﮑﻢ او ﺑﺪان ﺗﻮ ﺳﺮ ﺑﺴﺮ‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪﻏﻴﺮشﻧﻴﺴﺖدرﺑﻴﺖاىﭘﺴﺮ‬ ‫او ﺑﺒﻴﻨﺪ او ﺑﮕﻴﺮد ﺁن زﻣﺎن‬ ‫ﭘﺲﺗﻮﭼﺸﻢوﮔﻮشودﺳﺖازاوﺑﺪان‬ ‫ﺟﺎنﻋﺎرفﻣﺴﺠﺪاﻗﺼﺎى اوﺳﺖ ﻣﺨﺰن اﺳﺮار او ادﻧﺎى اوﺳﺖ‬ ‫اﻳﻦ ﻧﺼﻴﺤﺖ را ﺑﺠﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻨﻮد‬ ‫ﭼﺎرﻩﺋﻰ اﮐﻨﻮن زﻧﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﻮد‬ ‫ﺗﺎ رﺳﻰ در رﻓﺮف اﺻﻞ اى ﭘﺴﺮ‬ ‫هﻢ زهﺠﺮووﺻﻞ هﺮدو درﮔﺬر‬ ‫هﻢ ز وﺻﻠﺶ در ﺗﺐ و هﻢ ﻧﺎﺧﻮﺷﻰ‬ ‫ﺗﺎﺗﻮ درهﺠﺮى ﻳﻘﻴﻦ در ﺁﺗﺸﻰ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻮد ﻏﻴﺮش در ﺁن ﻣﻴﺪان ﻓﻨﺎ‬ ‫ﭘﺎى ﻧﻪ ﺑﺮ ﻋﺮﺻﻪ ﭘﺎﮎ ﺑﻘﺎ‬ ‫ور ﺗﻮ رﻣﺰ ﻟﻴﺲ ﻏﻴﺮﻩ دﻳﺪﻩاى‬ ‫ﮔﺮ ﺣﺪﻳﺚ ﮐﺎن ﻟﻠﻠّﻪ ﺧﻮاﻧﺪﻩاى‬ ‫ﺗﺎ ﺷﻮى ﻓﺎرغ ز وﺻﻞ و هﺠﺮ ﻳﺎر‬ ‫ﭘﺎى هﻤﺖ اﻧﺪرﻳﻦ رﻩ ﺗﻮ ﮔﺬار‬ ‫ﺟﺎن ﮐﻪﻧﺒﺎﺷﺪ ﻏﻴﺮﻳﺰدان در ﻣﻴﺎن‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ داﻧﺴﺘﻰ ﻳﻘﻴﻦ ز اﺳﺮار‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﺟﻠﻮﻩ ﺁن ﭘﺎﮎ را‬ ‫ﭘﺲ زﺁبﺟﺎنﺑﺮانﺧﺎﺷﺎﮎ را‬

‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ در دﻟﺖ ﻧﻮر ﺟﻤﺎل‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﺗﻮ وﺻﺎل اﻧﺪر وﺻﺎل‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ هﺠﺮش ﻣﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ از ورا‬ ‫اﻳﻦ ﺑﻮد وﺻﻠﯽﮐﻪﺿﺪﻧﺒﻮد ورا‬ ‫ﮔﺮﺗﻮ دارى ﮔﻮش ﺑﺮﭘﻨﺪ ﭘﺪر‬ ‫وﺻﻞوهﺠﺮﺗﻮﺑﻮدﺷﺮﮎاى ﭘﺴﺮ‬ ‫ﺗﺎ هﻮاى وﺣﺪت ﺳﻠﻄﺎن هﻮ‬ ‫زﻳﻦ دو ﻋﻘﺒﻪ ﭼﻮنهﻤﺎﺑﺮﭘﺮﺑﺮو‬ ‫وهﻢ ﺑﺪ ﭘﻴﺪا ﺷﻮد در راى ﺗﻮ‬ ‫ﻟﻴﮏ ﺗﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﺑﻠﻐﺰد ﭘﺎى ﺗﻮ‬ ‫ﺑﻴﺦ وﺳﻮاس دل از ﺑُﻦ ﺑﺮ ﮐﻨﻢ‬ ‫واﺟﺐ ﺁﻣﺪ ﺷﺮح اﻳﻦﻣﻌﻨﻰﮐﻨﻢ‬ ‫وارهﻰ ازﮐﺒﺮ و ﻧﺎز و ﺷ ّﺮ و ﺷﻮر‬ ‫ﺗﺎ ﻧﻴﻔﺘﻰ زﻳﻦ ﺑﻴﺎن اﻧﺪر ﻏﺮور‬ ‫ﮐﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻴﭽﻨﺪ وﭼﻮن در ﺗﻮ ﻋﻴﺎن‬ ‫وﺻﻞ او را ﺗﻮ ﺗﺠﻠّﻴﺶ ﺑﺪان‬ ‫ﺟﻬﺪ ﺁن ﮐﻦ ﺗﺎﮐﻪ او ﻇﺎهﺮ ﺷﻮد‬ ‫ﻧﻮر او در ﺗﻮ ودﻳﻌﻪ او ﺑﻮد‬ ‫ﺗﺎ ﻧﻪ ﺑﻴﻨﻰ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ هﺠﺮان ﻳﺎر‬ ‫ﭘﺲﺗﻮوﺻﻞاو زﺧﻮدﺟﻮاىﻧﮕﺎر‬ ‫ﻟﻴﮏ از ﻏﻔﻠﺖ ﭘﻰ اﻳﻨﺎن دوى‬ ‫ﻣﺨﺰن ﮐﻨﺰ اﻟﻬﻰ هﻢ ﺗﻮﺋﻰ‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ را در هﺠﺮ و ﮔﻤﺮاهﻰ ﺑﺪان‬ ‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد در ﺗﻮ اوﺻﺎﻓﺶ ﻋﻴﺎن‬ ‫از ﺻﻔﺎت و اﺳﻢ و رﺳﻤﺶ اى ﻟﺒﻴﺐ‬ ‫او زﺟﻮد ﺧﻮد ﻧﮑﺮدت ﺑﻰﻧﺼﻴﺐ‬ ‫ﺗﻮ ﻣﺒﻨﺪ ﺁن ﺑﺎب هﺎ هﻤﭽﻮن ﻳﻬﻮد‬ ‫او زﻟﻄﻔﺶ ﺑﺎﺑﻬﺎ ﺑﺮ ﺗﻮ ﮔﺸﻮد‬ ‫ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪى ﻧﺎﻟﻪ ﻧﻰ را زﻋﺸﻖ اﻳﻦ زﻣﺎن ﺑﺸﻨﺎس او را هﻢ ز ﻋﺸﻖ‬ ‫ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪىﺻﻮتﻧﻰﻧﺎﺋﻰ ﻧﮕﺮ ﺗﺎ ﻧﺒﺎﺷﻰ ﺑﻰﺧﺒﺮ از ﺷﻪ ﻣﮕﺮ‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻧﺎﺋﻰدر ﺟﻬﺎن اﻏﻴﺎر دﻳﺪ زان ﺳﺒﺐ ﻧﻰ را ﺣﺠﺎب ﺧﻮد ﮔﺰﻳﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺟﺰ ﻧﺎﺋﻰ ﻧﻪ ﺑﻴﻨﻰ در ﺟﻬﺎن‬ ‫ﭘﺲﺗﻮ ﺑﺮ در اﻳﻦﺣﺠﺎﺑﺖ ﻳﮑﺰﻣﺎن‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﺟﻠﻮﻩ وهّﺎب را‬ ‫هﻤﭽﻮ ﺻﻔﺪر ﺑﺮدران اﺣﺠﺎب را‬ ‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺁﻳﺪ ﻧﺎﺋﻴﺖ اﻧﺪر وﺛﺎق‬ ‫هﻤﭽﻮ ﻧﻰ ﺑﺨﺮوش ﺗﻮ اﻧﺪر ﻓﺮاق‬ ‫ﭼﻮندرﺁﻳﺪ ﻧﺎﺋﻰ دل در ﺧﺮوش ﺳﻴﻨﻪ هﺎى ﻋﺎﺷﻘﺎن ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﻮش‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺴﻮزى در ﺟﻬﺎن وﺻﻒ ﻣﻨﻰ‬ ‫ﺁﺗﺸﻰ ﺑﻔﺮوز زﻳﻦ ﻧﻰ ﺗﻮ هﻤﻰ‬ ‫از ﻣﻨﻰﭼﻮن ﻣﻴﻢﺳﻮزد در ﺟﻬﺎن ﻏﻴﺮ ﻧﻰ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪ در ﻣﻴﺎن‬ ‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﮔﺮدد ﭼﺸﻤﺖ از ﻧﻮرش ﺑﺼﻴﺮ ﻏﻴﺮ ﻧﺎﺋﻰ ﺧﻮد ﻧﺒﻴﻨﻰ اى ﺧﺒﻴﺮ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺮى ﺑﻮﺋﻰ از اﻳﻦ ﮔﻠﺰارهﺎ‬ ‫ﭘﺲ ز ﻧﺎﺋﻰ ﺑﺸﻨﻮ اﻳﻦ اﺳﺮارهﺎ‬ ‫ﻳﮏ ﺷﺮر از ﻧﺎر ﻋﺸﻘﺶ ﺑﺮﻓﺮوﺧﺖ ﺧﺮﻣﻦ هﺴﺘﻰ ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ ﺑﺴﻮﺧﺖ‬ ‫ﭘﺮدﻩ اﺟﻼل ﺳﻠﻄﺎﻧﺎن درﻳﺪ‬ ‫ﭼﻮن ﺟﻤﺎﻟﺶ ﭘﺮدﻩ از رخ ﺑﺮﮐﺸﻴﺪ‬ ‫ﺑﺮ درﻳﺪ او ﺻﺪر ﺟﺎن ﺷﻬﺮﻳﺎر‬ ‫ﺧﻮرد ﭼﻮن ﺗﻴﺮى زﻣﮋﮔﺎن ﻧﮕﺎر‬ ‫ﺑﻨﺪﻩ ﮔﺸﺖ و ﺁﻧﮕﻪ اﻓﺘﺎد او ﺑﻪ ﺑﻨﺪ‬ ‫ﺗﺎج ﺷﺎهﻰ را زﺳﺮ ﺁﻧﺪم ﻓﮑﻨﺪ‬ ‫هﻤﭽﻮ ﺻﻴﺪى دﺳﺖ ﺻﻴﺎدى ﻓﺘﺎد ﻳﺎ ﭼﻪ ﮐﺎهﻰ در دم ﺑﺎدى ﻓﺘﺎد‬ ‫ﺷﺮح ﮔﻮﻳﺪ درد هﺠﺮان و ﻓﺮاق‬ ‫ﮔﺮ ﺑﻮد ﭘﻴﮑﻰ رود ﺳﻮى ﻋﺮاق‬

‫ﮐﺰ ﻓﺮاﻗﺖﺟﺎن ﻣﺸﺘﺎﻗﺎن ﺑﺴﻮﺧﺖ ﺗﻴﺮ هﺠﺮت ﺳﻴﻨﻪء ﺷﺎهﺎن ﺑﺪوﺧﺖ‬ ‫ﺻﺪ هﺰاران ﻗﺎف ﺑﺎﺷﺪ در ﻣﻴﺎن‬ ‫در ﻣﻴﺎن ﻣﺎ و ﺗﻮ اى ﺷﻬﺮ ﺟﺎن‬ ‫ﻳﺎ رود ﺑﺎد ﺻﺒﺎ ﮔﻮﻳﺪ ﺧﺒﺮ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﭘﻴﮑﻰ ﺟﺰﮐﻪ ﺁﻩ ﭘﺮ ﺷﺮر‬ ‫دﺳﺖ از ﻧﺨﻠﺶ ﺑﺴﻰﮐﻮﺗﺎﻩ ﻣﺎﻧﺪ ﺟﺎن ز هﺠﺮش ﺑﺤﺮهﺎ از ﭼﺸﻢ راﻧﺪ‬ ‫ﺧﻮش ﺑﺮان ﺗﺎ ﮐﻮى ﺁن زوراﺋﻴﺎن‬ ‫اى ﺻﺒﺎازﭘﻴﺶ ﺟﺎﻧﺎن ﻳﮑﺰﻣﺎن‬ ‫ﭼﻮنﺑﻤﺎﻧﺪىﭼﻮﻧﮑﻪرﻓﺖ ازﺑﺮتﻳﺎر‬ ‫ﭘﺲ ﺑﮕﻮﻳﺶﮐﻰﻣﺪﻳﻨﻪ ﮐﺮدﮔﺎر‬ ‫ﭼﻮن ﺣﺴﻴﻦ اﻧﺪر زﻣﻴﻦ ﮐﺮﺑﻼ‬ ‫ﻳﺎر ﺗﻮ در ﺣﺒﺲ و زﻧﺪان ﻣﺒﺘﻼ‬ ‫ﻳﮏ ﺣﺒﻴﺐ و اﻳﻦ هﻤﻪ دﻳﻮ ﻋﻨﻴﺪ‬ ‫ﻳﮏ ﺣﺴﻴﻦو ﺻﺪ هﺰاراﻧﺶ ﻳﺰﻳﺪ‬ ‫ﻳﺎ ﭼﻪ روح اﻟﻠّﻪ ﻣﻴﺎن ﺳﺒﻄﻴﺎن‬ ‫ﭼﻮن ﮐﻠﻴﻢ اﻧﺪر ﻣﻴﺎن ﻗﺒﻄﻴﺎن‬ ‫هﻤﭽﻮ ﻳﻮﺳﻒ اﻧﺪر اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﭽﺎﻩ ﺁن ﭼﻬﻰ ﮐﻪ ﻧﺒﻮدش ﭘﺎﻳﺎن و راﻩ‬ ‫ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ هﻢ زﻳﻦ ﻗﻔﺲ راﻩ ﻧﻔﺲ‬ ‫ﺑﻠﺒﻠﺖ ﺷﺪ ﻣﺒﺘﻠﯽ اﻧﺪر ﻗﻔﺲ‬

‫ﻓﻰ ﻣﺪح اﻟﻤﺤﺒﻮب ﺳ ّﺮًا دون اﻟﺠﻬﺮ‬ ‫ﻗﺼﻴﺪﻩ ﻋ ّﺰ ورﻗﺎﺋﻴّﻪ ﻓﻰ ﺟﻮهﺮ روح ﻗﺪﺳﻴّﻪ‬ ‫ﻰ اﻻﺑﻬﻰ‬ ‫هﻮ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﺸّﻤﻮس ﺗﺨﻔّﺖ‬ ‫ﻟﻈﻬﻮرهﺎ ﮐ ّ‬ ‫اﺟﺬﺑﺘﻨﻰ ﺑﻮارق اﻧﻮار ﻃﻠﻌﺘﻪ‬ ‫ﻇﻬﺮت ﻓﻰ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و ﻏﺮّت‬ ‫ن ﺑﺮوق اﻟّﺸﻤﺲ ﻣﻦ ﻧﻮر ﺣﺴﻨﻬﺎ‬ ‫ﮐﺎ ّ‬ ‫ﻟﺒﻬﺠﺘﻬﺎ ﻣﺴﮏ اﻟﻌﻤﺎء ﺗﻬﻴّﺠﺖ ﻟﺮﻓﻌﺘﻬﺎ روح اﻟﻌﻼء ﺗﻌﻠّﺖ‬ ‫ﻞ)‪(١‬اﻟﻐﻤﺎم ﺗﻤﺮّت)‪(٢‬‬ ‫ﺑﻨﻔﺤﺘﻬﺎ ﻇ ّ‬ ‫ﺑﻨﻔﺨﺘﻬﺎ ﺻﻮر اﻟﻘﻴﺎم ﺗﻨﻔﺨﺖ‬ ‫‪ -١‬اﺷﺎرﻩ ﺑﻤﺎ ﻗﺎل ﺗﺒﺎرﮎ و ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻳﻮم ﻳﺎءﺗﻰ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﻇﻠﻞ ﻣﻦ اﻟﻐﻤﺎم‬ ‫‪ -٢‬اﺷﺎرﻩ ﺑﻤ ّﺮ اﻟﺠﺒﺎل ﺑﺎﻧﻬﺎ ﺗﻤ ّﺮ ﻣ ّﺮ اﻟﺴﺤﺎب ﮐﻤﺎ ﻗﺎل ﺗﺮى اﻟﺠﺒﺎل ﺗﺤﺴﺒﻬﺎ‬ ‫ﻞ ذﻟﮏ ﻣﻦ ﻋﻼﻣﺎت اﻟﻘﻴﻤﺔ و ﻣﺎ ﻳﺤﺪث ﻓﻴﻬﺎ‬ ‫ﺟﺎﻣﺪة وهﻰﺗﻤ ّﺮ ﻣ ّﺮاﻟﺴﺤﺎب ﮐ ّ‬ ‫ﻟﻐﺮّﺗﻬﺎ ﻧﻮر)‪ (١‬اﻟﺒﻬﺎء ﺗﺠﻠّﺖ‬ ‫ﺑﻠﻤﻌﺘﻬﺎ ﻃﻮر اﻟﺒﻘﺎء ﺗﻈﻬّﺮت‬ ‫‪ -١‬روﺷﻨﻰ‬ ‫ﻋﻦﻣﻐﺮﺑﻬﺎﺷﻤﺲاﻟﻈّﻬﻮرﺗﻈﻬّﺮت)‪ (١‬ﻋﻦ ﻣﺸﺮﻗﻬﺎ ﺑﺪر اﻟﺸّﻬﻮر ﺗﮑﺮّت‬ ‫‪ -١‬ﻃﻠﻮع اﻟﺸّﻤﺲ ﻋﻦ ﻣﻐﺮﺑﻬﺎ‬ ‫وﻋﻦﺷﻌﺮهﺎﻃﻴﺐ اﻟﺸّﻤﺎل ﺗﻨﻔّﺤﺖ وﻋﻦﻃﺮﻓﻬﺎﻋﻴﻦ اﻟﺠﻤﺎلﺗﻘﺮّت)‪(١‬‬ ‫‪ -١‬ﻳﻌﻨﻰ روﺷﻦ ﺷﺪﻩ از اﻧﻔﺎس ﻃﻴّﺒﻪ ﺷﻌﺮا و ﻃﻴﺐ ﺑﻬﺠﺖ و ﺳﻨﺎ و ﻣﺴﮏ‬ ‫ﻣﺮﺣﻤﺖ و ﺑﻬﺎء از ﺷﻤﺎل ﺟﻨّﺖ هﻮﻳّﻪ ﮐﻪ از ﻳﻤﻴﻦ ﺣﺪﻳﻘﻪ ﺻﻤﺪﻳّﻪ ﻣﺒﺴﻮط ﺷﺪﻩ‬ ‫ﻣﺮﺗﻮح و ﻣﺘﻬﻴّﺞ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻋﻈﺎم رﻣﻴﻢ ﺟﻮهﺮﻳّﺎت ﻣﻤﮑﻨﺎت از ﻧﻔﺤﺎت‬ ‫دﻟﮑﺶ ﺁن و ﻓﻮﺣﺎت دﻟﻨﺸﻴﻦ ﺁن از ﮐﺆوب ﺑﺪﻳﻊ ﺑﻰ زوال و ﺧﻤﺮ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻰ ﻣﺜﺎل‬ ‫ﺑﺰﻧﺪﮔﺎﻧﻰ اﺑﺪى و ﺣﻴﺎت ﺳﺮﻣﺪى ﻣﻔﺘﺨﺮ ﺷﻮد و ﺑﺮ ﻣﻔﺨﺮ وﺟﻮد ﻓﺨﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ و‬ ‫هﻤﭽﻨﻴﻦ از ﻣﻨﻈﺮ او ﭼﺸﻢ ﺟﻤﺎل ﺣﻘﻴﻘﻰ ﮐﻪ ﺷﻤﺲ ﺳﻤﺎء وﺟﻮد ادﻧﻰ ﺁﻳﻪ اوﺳﺖ‬ ‫از ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﺁن ﺑﺎ ﺿﻴﺎء و روﺷﻦ و ﻣﻨﻮّر ﮔﺸﺖ ﻓﺴﺒﺤﺎن اﻟﻠّﻪ ﻣﻮﺟﺪهﺎ ﻋﻤّﺎ اﻧﺘﻢ‬ ‫ﺗﺬﮐﺮون‬ ‫ﺑﻨﺎر ﻃﻠﻌﺘﻬﺎ ﻧﻔﺲ اﻟﮑﻠﻴﻢ ﺗﺰﮐّﺖ‬ ‫ﺑﻨﻮر وﺟﻬﻬﺎ وﺟﻪ اﻟﻬﺪى ﻗﺪ اهﺘﺪى‬ ‫ﭼﻮن ﻣﻮﺳﻰ رﺟﻞ ﻧﻔﺲ رﺣﻤﺎﻧﻴّﻪ را ﮐﻪ ﻣﻮدع در هﻴﮑﻞ ﺑﺸﺮﻳّﻪ ﺑﻮد از ﻧﻌﻠﻴﻦ‬ ‫ﻇﻨﻮﻧﺎت ﻋﺮﺿﻴّﻪ ﻣﻨﺰّﻩ و ﻣﻘﺪّس ﻓﺮﻣﻮد و ﻳﺪ ﻗﺪرت اﻟﻬﻴّﻪ را از ﺟﻴﺐ ﻋﻈﻤﺖ و‬ ‫ﻞ ﻋﺮش‬ ‫رداء ﻣﮑﺮﻣﺖ ﻇﺎهﺮ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﻮادى ﻣﻘﺪّﺳﻪ ﻃﻴّﺒﻪ ﻣﺒﺎرﮐﻪ ﻗﻠﺐ ﮐﻪ ﻣﺤ ّ‬ ‫ﺗﺠﻠّﻰ ﺻﻤﺪاﻧﻴّﻪ و ﮐﺮﺳﻰ ﺗﺤﮑّﻰ ﻋ ّﺰ رﺑﺎﻧﻴّﻪ اﺳﺖ وارد ﺷﺪ و ﭼﻮن ﺑﺂن ارض‬ ‫ﻃﻮر ﮐﻪ از ﻳﻤﻴﻦ ﺑﻘﻌﻪ ﻧﻮر ﻣﺒﺴﻮط ﮔﺸﺘﻪ واﺻﻞ ﺷﺪ راﺋﺤﻪ ﻃﻴّﺒﻪ روح را از‬ ‫ﻣﺸﺮق ﻻﻳﺰاﻟﯽ اﺳﺘﻨﺸﺎق و اﺳﺘﺸﻤﺎم ﻧﻤﻮد و اﻧﻮار ﺣﻀﺮت ازﻟﯽ را از ﺟﻤﻴﻊ‬ ‫ﺟﻬﺎت ﻣﻦ ﻏﻴﺮ ﺟﻬﺎت ادراﮎ ﻓﺮﻣﻮد از ﺣﺮارت راﺋﺤﻪ ﻣﺤﺒّﺖ اﻟﻬﻴّﻪ و ﻗﺒﺴﺎت‬

‫ﺟﺬوات ﻧﺎر اﺣﺪﻳّﻪ ﺳﺮاج هﻮﻳّﻪ در ﻣﺼﺒﺎح ﻗﻠﺐ او ﺑﻌﺪ از ﮐﺸﻒ ﺣﺠﺒﺎت‬ ‫زﺟﺎﺟﻪ اﻧﻴّﻪ ﻣﻮﻗﺪ و ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺷﺪ و از ﺻﻬﺒﺎى وﺻﺎل ﻃﻠﻌﺖ ﺑﻰ ﻣﺜﺎل و ﺧﻤﺮ‬ ‫زﻻل ﺣﻀﺮت ﻻﻳﺰال ﺑﻮادى ﺻﺤﻮ اﺑﺪﻳّﻪ ﺑﻌﺪ از ﻣﺤﻮ ﻣﻘﺎﻣﺎت ﺿﺪّﻳﻪ ﻓﺎﺋﺰ‬ ‫ﮔﺸﺖ و از ﺟﺬﺑﻪ ﺷﻮق ﻟﻘﺎء ﺑﻤﺪﻳﻨﻪ ذوق ﺑﻘﺎء اﻃﻼع ﻳﺎﻓﺖ و دﺧﻞ اﻟﻤﺪﻳﻨﺘﻪ ﺣﻴﻦ‬ ‫ﻏﻔﻠﺔ ﻣﻦ اهﻠﻬﺎ اذا اﻧﺲ ﺑﻨﺎر اﻟﻠّﻪ اﻟﻘﺪﻳﻢ و اﺿﺎء ﺑﻨﻮر اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻈﻴﻢ ﮐﻤﺎ ﻗﺎل ﻻهﻠﻪ‬ ‫اﻣﮑﺜﻮا اﻧّﻰ اﻧﺴﺖ ﻧﺎرا و ﭼﻮن وﺟﻪ هﺪاﻳﺖ اﻟﻄﺎف ﻻ ﺑﺪاﻳﻪ را از ﺷﺠﺮﻩ ﻻ‬ ‫ﺷﺮﻗﻴّﻪ و ﻻ ﻏﺮﺑﻴّﻪ اﺳﺘﻨﺒﺎط و اﺳﺘﺪراﮎ ﻧﻤﻮد از وﺟﻪ ﻓﺎﻧﻰ ﻏﻴﺮﻳّﻪ ﺑﻮﺟﻪ ﺑﺎﻗﻰ‬ ‫ﺻﻤﺪﻳّﻪ ﻣﺸﺮّف و ﻣﻔﺘﺨﺮ ﮔﺸﺖ و وﺟﻪ هﺪاﻳﺖ ﻣﻨﻴﻊ ﺑﺪﻳﻊ را از ﻧﺎر ﻣﻮﻗﺪﻩ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﮑﻨﻮن در اﻓﺌﺪﻩ ﻏﻴﺒﻴّﻪ ﺑﻮد ﻳﺎﻓﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮد او اﺟﺪ ﻋﻠﯽ اﻟﻨّﺎر هﺪى و‬ ‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ادراﮎ ﻧﻤﺎ ﻣﻘﺼﻮد ﺁﻳﻪ ﻣﺒﺎرﮐﻪ را ﮐﻪ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ اﻟﺬّى ﺟﻌﻞ ﻟﮑﻢ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﺸّﺠﺮ اﻻﺧﻀﺮ ﻧﺎرا اى ﮐﺎش ﻣﺴﺘﻤﻊ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻴﺸﺪ ﺗﺎ رﺷﺤﻰ از ﻗﻤﻘﺎم ﺑﺤﺮ ﻧﺎر و‬ ‫اﻳﻦ ﻃﻤﻄﺎم ذاﺧﺮ ﺷﺮّار ذﮐﺮ ﻣﻴﺸﺪ و ﻟﻴﮑﻦ هﻤﺎن ﺑﻪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻟﻮءﻟﻮء در ﺻﺪف‬ ‫ﺑﺤﺮ هﻮﻳّﻪ ﻣﮑﻨﻮن ﺑﺎﺷﺪ و در اوﻋﻴﻪ ﺳ ّﺮ ﻣﺨﺰون ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ هﺮ ﻧﺎ ﻣﺤﺮﻣﻰ ﻣﺤﺮوم‬ ‫ﮔﺮدد و هﺮ ﻣَﺤﺮﻣﻰ ﻣُﺤﺮم ﮐﻌﺒﻪ ﺟﻼل ﺷﻮد و ﺑﺤﺮم ﺟﻤﺎل در ﺁﻳﺪ ﭘﺲ ﭼﻪ‬ ‫ﺐ ﺑﮕﺪازد و ﺑﻨﻔﺲ روح ﻣﺆاﻧﺲ ﺁﻳﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﻣﺴﻌﻮد اﺳﺖ ﻧﻔﺴﻰ ﮐﻪ ﻗﻔﺲ ﺗﻦ را ﺑﻨﺎر ﺣ ّ‬ ‫ﻞ ﺁﻧﭽﻪ‬ ‫ﺑﺮﺣﻤﺖ ﺑﻠﻨﺪ راﺣﺖ ﻓﺎﺋﺰ ﮔﺮدد و ﺑﻨﻌﻤﺖ ﻋﺎﻟﯽ ﻋﺰّت ﻣﺮزوق ﺷﻮد و ﮐ ّ‬ ‫ﻣﺬﮐﻮر ﺷﺪ از ﻣﺮاﺗﺐ هﺪاﻳﺖ و ﻣﻘﺎﻣﺎت ﺗﺰﮐﻴﻪ ﻧﻔﺲ در رﺗﺒﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﻋﻠﯽ ﻧﺒﻴّﻨﺎ و‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴّﻼم ﻣﻘﺼﻮد ﻇﻬﻮر اﻳﻦ ﺗﺠﻠﻴّﺎت اﺳﺖ در ﻋﺎﻟﻢ ﻇﺎهﺮ و اﻟّﺎ ﺁن ﺣﻀﺮت‬ ‫ﻟﻢ ﻳﺰل ﻣﻬﺘﺪى ﺑﻮدﻩ ﺑﻬﺪاﻳﺔ اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﻳﺰال ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد ﺑﻠﮑﻪ ﺷﻤﺲ هﺪاﻳﺖ از او‬ ‫ﻣﺴﺘﺸﺮق ﺷﺪ و ﻗﻤﺮ ﻋﻨﺎﻳﺖ از او هﻮﻳﺪا ﮔﺸﺖ و ﻧﺎر هﻮﻳّﻪ از ﻧﺎر ﮐﻴﻨﻮﻧﺖ او‬ ‫ﻣﻮﻗﺪ و ﺿﻴﺎء ﺻﻤﺪﻳّﻪ از ﻧﻮر ﺟﺒﻴﻦ او ﻣﻨﻮّر رﻓﻊ اﻳﻦ ﺷﺒﻬﺎت را ﺧﻮد ﮐﻼم ﺁن‬ ‫ﺣﻀﺮت ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ در ﺣﻴﻨﻰ ﮐﻪ ﻓﺮﻋﻮن ﺳﻮءال از ﺁن ﻣﻘﺘﻮل ﻧﻤﻮد ﺟﻮاب ﻓﺮﻣﻮد‬ ‫ﻰ ﺣﮑﻤﺎ و‬ ‫ﻓﻌﻠﺘﻬﺎ اذا و اﻧﺎ ﻣﻦ اﻟﻀﺎﻟﻴﻦ ﻓﻔﺮت ﻣﻨﮑﻢ ﻟﻤّﺎ ﺧﻔﺘﮑﻢ ﻓﻮهﺐ ﻟﯽ رﺑ ّ‬ ‫ﺟﻌﻠﻨﻰ ﻣﻦ اﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ ﺻﻔﺤﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و اﻟّﺎ ﻣﻄﻠﺐ ﻻ ﻳﻨﻔﺪ اﺳﺖ و ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻟﺴﻬﻢ)‪(١‬ﺷﻔﺮهﺎ)‪(٢‬ﺻﺪراﻟﺼّﺪورﺗﻘﺒّﻠﺖ ﻟﻮهﻖ)‪(٣‬ﺟﻌﺪهﺎ رأس اﻟﻮﺟﻮد ﺗﻤﺪّت‬ ‫‪ -١‬ﺳﻬﻢ ﺗﻴﺮ را ﻧﺎﻣﻨﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺮاى ﺗﻴﺮ ﻣﮋﮔﺎن ﻣﺤﺒﻮب اﻋﻠﯽ ﺻﺪور ﻣﻨﻴﺮﻩ زاﮐﻴﻪ‬ ‫ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﺪﻩ و اﻗﺒﺎل ﺟﺴﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺮ او وارد ﺁﻳﺪ‬ ‫‪ -٢‬ﺷﻔﺮ ﺑﻤﻌﻨﻰ ﻣﮋﮔﺎن‬ ‫‪ -٣‬وهﻖ ﻣﻦ اﻟﻮهﺎق ﺑﻤﻌﻨﻰ ﮐﻤﻨﺪ و از ﺑﺮاى ﮐﻤﻨﺪ ﮔﻴﺴﻮى او رأس وﺟﻮد‬ ‫ﻏﻴﺒﻰ ﮐﻠّﻰ اﻟﻬﻰ اﻣﺘﺪاد ﺟﺴﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺎن ﮐﻤﻨﺪ در ﺁﻳﺪ‪ .‬ﻣﺤﺮوم ﻣﺎﻧﺪ ﺻﺪرﻳﮑﻪ ﺑﺂن‬

‫ﺗﻴﺮ ﻓﺎﺋﺰ ﻧﺸﻮد و ﻣﻌﺪوم ﺷﻮد رأﺳﻰ ﮐﻪ در ﺁن ﮐﻤﻨﺪ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻓﺴﺒﺤﺎﻧﻪ ﻋﻤّﺎ ﮐﻨﺎ ﻓﻰ‬ ‫وﺻﻔﻪ و ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻋﻤﺎ اﻧﺘﻢ ﺗﺼﻔﻮن‬ ‫و ﻏﺎﻳﺘﻰ اﻟﻘﺼﻮى ﻣﻮاﻗﻊ رﺟﻠﻬﺎ و ﻋﺮش اﻟﻌﻤﺎء ارض ﻋﻠﻴﻬﺎ ﺗﻤﺸّﺖ‬ ‫ﻞ ﻧﺎر ﻗﺪ ﺣﺮﻗﺖ ﻟﻔﺮﻗﺘﻰ‬ ‫ﻞ ﻋﻴﻦ ﻗﺪ ﺑﮑﻴﺖ ﻟﻮﺻﻠﻬﺎ و ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫و ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻳﻌﻨﻰ ﺁﻧﭽﻪ ﻋﻴﻮن ﻣﻘﺪﺳﻪ ﻋﺎﻟﻴﻪ ﮐﻪ در ﻋﻮاﻟﻢ ﻏﻴﺐ ﺳ ّﺮًا ﻣﺴﺘﻮر اﺳﺖ و ﻋﻴﻮن‬ ‫ﻣﺸﻬﻮدﻩ ﮐﻪ در ﻣﻠﮏ ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ در هﺮ ﻣﻘﺎم و هﺮ زﻣﺎن ﮐﻪ ﮔﺮﻳﺴﺖ و‬ ‫ﮔﺮﻳﺎن ﺷﺪ از ﻓﺮﻗﺖ اﻳﻦ ﺑﻨﺪﻩ ﺑﻮد از ﻣﺸﺎهﺪﻩ اﻧﻮار ﺟﻤﺎل ﺁﻧﻤﺤﺒﻮب و اﻳﻦ از‬ ‫ﻞ ﻣﻦ‬ ‫ﻇﺎهﺮ ﺷﻌﺮ ﻣﺴﺘﻔﺎد ﻣﻴﺸﻮد و ﺑﺎﻃﻦ ﺁن ﻻ ﻳﻌﻠﻤﻪ اﻟّﺎ اﻟﻠّﻪ و ﻣﺎ ﻧﻌﻠﻢ ﻣﻨﻪ اﻟّﺎ اﻗ ّ‬ ‫اﻟﺤﺮف ﺣﺮﻓًﺎ و هﻤﭽﻨﻴﻦ در ﻣﻌﻨﻰ ﻣﺼﺮع دﻳﮕﺮ درﮎ ﻧﻤﺎ ﺗﺎ ذوق و ﺷﻮق و‬ ‫ﺐ در ﻋﺎﻟﻢ وﺟﻮد ﺗﻮ ﻣﻮﺟﻮد ﺷﻮد ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺴﺪرﻩ‬ ‫ﺟﺬب و وﻟﻪ و ﻋﺸﻖ و ﺣ ّ‬ ‫ﻣﻨﺘﻬﻰ و ﻣﺴﺠﺪ اﻗﺼﺎى ﺧﻮد ﮐﻪ ﺁن ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺣﮑﻢ و اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ اﺳﺖ ﻣﺸﺮف و ﻓﺎﺋﺰ‬ ‫ﻰ ﻗﺪ ﮐﺎن ﻋﻠﻴﮑﻢ ﺑﺎﻟﺤﻖ ﺷﻬﻴﺪًا و ﺑﺎﻟﻌﺪل ﻋﻠﻴﻨﺎ وﮐﻴﻼ‬ ‫ن ﻣﻮﻟﻴﮑﻢ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﺷﻮى و ا ّ‬ ‫ﻞ اﻟﺒﺴﻂ ﻻﻟﻘﺎء رﺟﻠﻬﺎ ﻋﻠﯽﻗﻠﺒﻰوهﺬاﻣﻦاوّل ﻣﻨﻴﺘﻰ)‪(١‬‬ ‫ﺑﺴﻄﺖ ﺑﮑ ّ‬ ‫ﻞ اراﺿﻰ از اﻗﺼﻰ ﻣﺮاﺗﺐ ان از ارض ﻓﺆاد و‬ ‫‪ -١‬ﺑﻤﻌﻨﻰ ﺁرزو ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺮ ﮐ ّ‬ ‫ﻓﻮق ﺁن اﻟﯽ ﻣﺎ ﻻ ﻧﻬﺎﻳﻪ ﮐﻪ در ﺣﺠﺐ ﻏﻴﺐ ﻣﮑﻨﻮن اﺳﺖ اﻟﯽ ادﻧﻰ ارض وﺟﻮد‬ ‫ﻞ اﺳﺮار ﻏﻴﺒﻴّﻪ‬ ‫ﻣﺒﺴﻮط ﺷﺪ و ﻓﺮش ﮔﺸﺘﻪ ام ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺁن رﺟﻞ ﺑﺮ ﻗﻠﺐ ﮐﻪ ﻣﺤ ّ‬ ‫اﺳﺖ وارد ﺷﻮد اﻳﻦ از ﻣﻨﺘﻬﻰ ﻣﻨﺎى ﻗﻠﻮب ﻣﻘﺪﺳﻪ اﻟﻬﻴّﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﻞﺗﺮﺑﺔ)‪(١‬‬ ‫ﻞ وﺟﻬﺔ رﻗﻤﺖﺣﺮوفاﻟﻘﺮبﻓﻮقﮐ ّ‬ ‫ﻃﻠﺒﺖ ﺣﻀﻮر اﻟﻮﺻﻞ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫‪ -١‬ﺑﻤﻌﻨﻰ ﺧﺎﮎ ﺁﻣﺪﻩ‬ ‫رﻣﻴﺖ ﺑﺮﻣﻰ اﻟﺒﻌﺪ ﻣﻦ ﺑﻌﺪﻗﺮﺑﺘﻰ‬ ‫و ﻟﻮ ﮐﻨﺖ ﺳﺎرﻋًﺎ ﻓﻰ وﺻﻞ ﻧﻮرهﺎ‬ ‫ﺑﺎﻟﺴّﻴﻒﺟﺎﺑﺘﻨﻰﻓﺬاﮎﺟﺰاء اﺣﺒّﺘﻰ‬ ‫و ان رﻓﻌﺖ اﻳﺪاى ﻓﻰ ﻣ ّﺪ وﺻﻠﻬﺎ‬ ‫ﺁﻧﭽﻪ ﺧﻼف ﻗﻮم ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻌﻠﺖ ﻣﺮاﻋﺎت ﻧﻈﻢ اﺳﺖ‬ ‫و ﻗﺼﺪﻩﻟﻢ ﻳﮏ اﻟّﺎ ﻟﻘﻄﻊﻧﺴﺒﺘﻰ‬ ‫و هﻤّﻰ ﻟﻢ ﻳﮏ اﻟّﺎ ﻟﻮﺛﻖ ﻋﺮوة‬ ‫ﻗﻠﺖﻟﻬﺎروﺣﻰﻓﺪاﮎوﻣﺎﺑﻰﻟﻘﺎﮎ ارﺣﻤﻰﻓﻼﺗﮑﺸﻒﻋﻨّﻰﻓﻀﻴﺤﺘﻰ‬ ‫ﻞ ﺑﻰ ﻣﻦ ﻣﺮاﺗﺐ اﻟﺒﻴﺎن و اﻟﻤﻌﺎﻧﻰ و ﻣﺎ ﻋﺮﻓﺖ ﻓﻴﻪ ﻣﻦ ﺷﺌﻮﻧﺎت‬ ‫اى و ﻣﺎ ﺣ ّ‬ ‫اﻻﺳﻤﺎء و اﻟﺼﻔﺎت و ﻣﺎ ﻣﻠﮑﻨﻰ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﻋﻮاﻟﻢ اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸﻬﺎدات اﻓﺪى ﻻن‬ ‫اﻻﻗﻴﮏ ﻣﺮة واﺣﺪة و اﺷﺎهﺪﮎ ﻧﻈﺮة واﺣﺪﻩ اﺳﺘﻐﻔﺮﮎ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﺣﻴﻨﺌﺬ ﻋﻤﺎ‬ ‫ادﻋﻴﺖ ﺑﻴﻦ ﻳﺪﻳﮏ و ﻟﮑﻦ ﻓﻮ ﻋﺰﺗﮏ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ان ﻟﻢ اﮐﻦ ﮐﺬﻟﮏ ارﻳﺪ ان اﮐﻮن‬ ‫ﺑﺤﻮﻟﮏ ﮐﺬﻟﮏ ﻻن ﻣﻦ دون ذﻟﮏ ﻟﻦ ﻳﻨﻔﻌﻨﻰ و ﻟﻦ ﻳﺴﮑﻦ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻰ و ﻟﻮ ﺗﻌﻄﻴﻨﻰ‬ ‫ﮐﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض اذا اﺳﺄﻟﮏ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﺑﺎﻟّﺬى ﺷﻬﺪ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻠﮏ ﻣﺎ ﻻ‬

‫ﮎ‬ ‫ﺷﻬﺪ اﺣﺪ دوﻧﻪ ﺑﺎن ﺗﻨﺰّل ﻋﻠﯽ ﻋﺒﺪﮎ ﻣﻦ ﺁﻳﺎت ﺣﺒّﮏ اﻟﮑﺒﺮى و ﻋﻼﻣﺎت ود ّ‬ ‫ﻰ ﻗﺪﻳﺮ‬ ‫ﻞ ﺷﺌ ٍ‬ ‫اﻻﺑﻬﻰ ﺣﺘﻰ ﺗﺮﺿﻰ ﻧﻔﺴﻰ ﻓﻴﻤﺎ ﺗﺮﺟﻮﻩ اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫اﺑﻘﺎﺋﻪ ﺑﺎﻗﻴﺎ ﻓﻰ زﻣﺎن اﻟﻘﺪﻳﻤﺔ)‪(١‬‬ ‫ﺐ ﻋﻨﮏ ﺑﻮﺻﻠﺔ‬ ‫و ﻣﻨّﻰ ﺑﻔﺮط اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻖ ﻻرﻳﺐ ﻓﻴﻬﺎ‬ ‫‪ -١‬اﮔﺮ ﺻﻔﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻧﻴﺴﺖ و ﻟﮑﻦ ﮐﺬاﮎ ﺟﺮى و ﺣ ّ‬ ‫ﻞاﻟﻮرى وﺑﺎﻻﺻﻞﻗﺎﻣﺖﻗﻴﺎﻣﺘﻰ‬ ‫ﮐّ‬ ‫و)‪ (١‬ﺳ ّﺮ ﻇﻬﻮر ﻻح ﻣﻦ ﻇﻬﻮرهﺎ‬ ‫‪ -١‬واو ﻗﺴَﻢ‬ ‫ﮐﻮر)‪(١‬اﻟﻮﺟﻮد ﻓﻰ ﮐﻮن ﻗﺪوﺗﻰ‬ ‫و ﺣﺰن ﺣﺴﻴﻦ ﻗﺪ اﺣﻤﻠﺖ ﻟﺤﺰﻧﻬﺎ‬ ‫‪ -١‬ﮐﻮر ﻋﺎﻟﻢ ﺳﻔﻠﯽ ﭼﻮن ﻣﺘﻌﻠّﻖ ﺑﺎرض اﺳﺖ ﻟﻬﺬا در اﺣﻤﻞ ﺗﺎى ﺗﺄﻧﻴﺚ داﺧﻞ‬ ‫ﺷﺪ‬ ‫وﻣﺎﻟﮏ روﺣﻰ وﻧﻮرى وﻣﻬﺠﺘﻰ‬ ‫ﻻﻧﺖ رﺟﺎ ﻗﻠﺒﻰ و ﻣﺤﺒﻮب ﺳﺮّﺗﻰ‬ ‫وﻣﻨّﻰﺑﻔﻮزاﻟﻮﺻﻞ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ هﺠﺮة وهﺒﻨﻰﺑﺮوحاﻻﻧﺲﻣﻦ ﺑﻌﺪﮐﺮﺑﺘﻰ‬ ‫وﻣﻦﺣﺮﻗﺘﻰﻧﺎراﻟﻮﻗﻮدﺗﻮﻗﺪّت)‪ (١‬وﻣﻦزﻓﺮﺗﻰﻧﻮراﻟﺸﻬﻮدﺗﺬوّت)‪(٢‬‬ ‫‪ -١‬وﻗﻮد ﺑﻤﻌﻨﻰ ﺁﺗﺶ زﻧﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ وﻗﻮدهﺎ اﻟﻨﺎس و اﻟﺤﺠﺎرﻩ و‬ ‫ﻟﮑﻦ ﺑﻤﻌﻨﻰ ﺷﻌﻠﻪ و ﺷﺪت هﻢ ﺁﻣﺪﻩ‬ ‫‪ - ٢‬ﺑﻤﻌﻨﻰ ﺗﺤﻘّﻖ ﺁﻣﺪﻩ‬ ‫ﺑﺤﺮ اﻟﻌﻤﺎء ﻣﻦ ﺣ ّﺮ ﻇﻤﺄى ﻳﺎﺑﺲ وﻧﻬﺮاﻟﺴّﻨﺎﻟﻦﻳﺴﻘﻨﻰﺑﻌﺾﻋﻄﺸﺘﻰ‬ ‫هﺎ اﻧّﻬﺎ ﻋﻦ دم ﻋﻴﻨﻰ ﺗﺤﮑّﺖ‬ ‫ﻞ ﺛﺎر ﺷﻬﺪﺗﻪ‬ ‫ﻞ ﺗﺮاب ﮐ ّ‬ ‫ﺑﮑ ّ‬ ‫وﻋﻦ دﻣﻌﺘﻰﺑﺤﺮاﻟﻤﺤﻴﻂﮐﻘﻄﺮة وﻣﻦ ﺣﺮﻗﺘﻰ ﻧﺎر اﻟﺨﻠﻴﻞ ﮐﺠﺬوة‬ ‫و ﻋﻦ هﻤّﻰ ﻋﻴﻦ اﻟﻬﻤﻮم ﺗﺠﺮّت‬ ‫وﻣﻦﺣﺰﻧﻰ ﺑﺤﺮ اﻟﺴّﺮور ﺗﺠﻤّﺪت‬ ‫وﻧﻮرىاﻃﻔﻰﻣﻦﻏ ّﺮ)‪(١‬ﻣﺸﻤﺘﻰ)‪(٢‬‬ ‫ﺳﻨﺎﺋﻰ اﻏﻤﻰ ﺿﻴﺎﺋﻰ اﻏﺸﻰ‬ ‫‪ -١‬ﻏﺮور‬ ‫‪ -٢‬ﺷﻤﺎﺗﺖ ﮐﻨﻨﺪﻩ اﮐﺜﺮ از ذرّات ﻣﻮﺟﻮدات ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻣﺎ ﻻ رأت ﻋﻴﻦ و ﻻ ﺳﻤﻌﺖ‬ ‫اذن و ﻻ اﺣﺼﺖ ﻧﻔﺲ و ﻻ ﻋﻠﻤﺖ اوهﺎم ﻣﺜﻞ ﻏﻴﺚ هﺎﻃﻞ از ﺳﻤﺎء ﻏﻔﻠﺖ ﻋﺒﺎد‬ ‫ﻧﺎزل ﻗﻞ ﻳﺎ اهﻞ اﻻرض ﻻ ﺗﺘﻌﺮﺿﻴﻦ ﺑﺎﻟّﺬى ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻓﻰ ﻗﻠﺒﻪ اﻟّﺎ ﺗﺠﻠّﻰ ﻣﻦ اﻧﻮار‬ ‫ﺻﺒﺢ اﻟﻌﻤﺎء اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺘﻌﺮّﺿﻮن ان ﻟﻦ ﺗﺤﺒّﻮن ﻟﻦ ﺗﺒﻐﻀﻮن اﮔﺮﺣﺐ‬ ‫اﻟﻠّﻪﻣﻮﺟﻮدﺷﻮدﻓﻘﻮد دونانرا ﺑﺄﺳﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻧﺤﻤﺪ اﻟﻠّﻪ ﺑﺎن ﺟﻌﻠﻨﺎ ﻏﻨﻴّﺎ ﻋﻦ ﺣﺒّﻬﻢ و‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻗﺪﻳﺮا‬ ‫ذﮐﺮهﻢ و هﻮ اﻟﻠّﻪ ﮐﺎن ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫و ﻗﻠﺒﻰ اﺣﺮى ﻣﻦ ﺣ ّﺮ ﺣﺮﻗﺘﻰ‬ ‫ﻋﻈﺎﻣﻰاﺑﺮىوﺟﺴﻤﻰ اﺑﻠﯽ)‪(١‬‬ ‫‪ -١‬ﺑﻤﻌﻨﻰ ﮐﻬﻨﻪ و ﺧﻠﻖ ﺁﻣﺪﻩ‬ ‫هﻮاﮎ هﺒﺎﻧﻰ و ﺣﺒّﮏ ﺣﮑﻨّﻰ وهﺠﺮﮎذاﺑﻨﻰووﺻﻠﮏﻣﻨﻴﺘﻰ)‪(١‬‬ ‫‪ -١‬ﺁرزو‬

‫ﺸﻘّﺖ)‪(٢‬‬ ‫وﻋﻦﺳ ّﺮﺣﺰﻧﻰﮐﺎداﻟﺴّﻤﺎءﺗﻔﻄّﺮت)‪ (١‬وﻣﻦه ّﻢﻗﻠﺒﻰارضاﻟﻔﻮاد ﺗ ّ‬ ‫ﻦ‬ ‫ن ﻣﻦ ﻓﻮﻗﻬ ّ‬ ‫‪ -١‬اﺷﺎرﻩ ﺑﺂﻳﻪء ﻣﺒﺎرﮐﻪ ﺗﮑﺎد اﻟﺴّﻤﻮات ان ﻳﺘﻔﻄﺮ ّ‬ ‫ﻖ اﻻرض‬ ‫‪ -٢‬و ﺗﻨﺸ ّ‬ ‫و ﻋﻦ ﺣ ّﺮ ﻗﻠﺒﻰ دﻣﻊ ﻋﻴﻨﻰ ﺣﺎﮐﻴﺎ وﻣﻦ زﻓﺮ)‪(١‬ﺳﺮّىﺻﻔﺮوﺟﻬﻰﺗﺪّﻟﺖ‬ ‫‪ -١‬ﺷﻌﻠﻪ‬ ‫ﻞﻳﻮمﻣﻦ ﻓﻘﺪ)‪(٥‬ﻧﺼﺮﺗﻰ‬ ‫ﺢ)‪(٤‬ﺑﮑ ّ‬ ‫ﻞاﻟﻠﻴﻞﻣﻦﺷﻤﺖ)‪(٢‬ﻣﻌﺬﻟﯽ)‪ (٣‬اﻟ ّ‬ ‫ﻦ)‪(١‬ﺑﮑ ّ‬ ‫اﺣ ّ‬ ‫‪ -١‬ﻧﺎﻟﻪ و ﺣﻨﻴﻦ ‪ -٢‬ﺷﻤﺎﺗﺖ ‪ -٣‬ﻣﻼﻣﺖ ﮐﻨﻨﺪﻩ ‪ -٤‬اﻟﺤﺎح ‪ -٥‬ﻓﻘﺪان‬ ‫ﻞ اﻟﻠﺴﺎن ﺗﮑﻠّﺖ)‪(٢‬‬ ‫وﺻﻠﺖ اﻟﯽ ﻏﺎﻳﺔ اﻟﺬّل )‪ (١‬رﺗﺒﺔ ﻋﻦ ذﮐﺮهﺎﮐ ّ‬ ‫‪ -١‬ﻣﻦ اﻟﺬّﻟﺔ ‪ -٢‬ﮐﻠﻴﻞ اﻟﻠّﺴﺎن اى اﺛﻘﻞ و اﻟﺜﻐﻬﺎ‬ ‫ﻞ ﻏﺮﻓﺔ‬ ‫ﻗﻤﻴﺺ اﻟﺴﻮد ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﺣﻮراﻟﻘﺼﻮرﻣﻦﺣﺰنﺳﺮّىﺗﻘﻤّﺼﺖ‬ ‫ﻞ ﺑﺴﻄﺔ‬ ‫ﻞاﻟﻘﺒﺾﻓﻰﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻗﻠﺒﺔ ﻗﺒﻀﺖﺑﮑ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﺤﺰن ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫وردت ﺑﮑ ّ‬ ‫ﻞﻣﺎ ﻗﺪﺗﺤﮑّﺖ)‪(٢‬‬ ‫وﻧﺎدﺗﻨﻰﻣﻦوراﺋﻰوﻗﺎﻟﺖاناﺻﻤﺖ)‪ (١‬ﻓﺨﺬﻟﺴﺎﻟﮏﻋﻦﮐ ّ‬ ‫‪ -١‬ﺑﻤﻌﻨﻰ ﺳﮑﻮت ‪ -٢‬ﺣﮑﺎﻳﺖ‬ ‫ﻰ ﮐﺸﺒﻬﮏﻣﻦاﺣﺒّﺘﻰ‬ ‫ﻓﮑﻢ ﻣﻦ ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻓﮑﻢ ﻣﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻤﺜﻠﮏ ﻗﺪ ارادﻧﻰ‬ ‫ﻰﮐﻔﻮﮎﻣﻦاهﻞﺻﻔﻮﺗﻰ‬ ‫ﻓﮑﻢ ﻣﻦ ﺣﺒﻴﺐ ﻓﻮﻗﮏ ﻗﺪ اﺣﺒّﻨﻰ ﻓﮑﻢﻣﻦﺻﻔ ّ‬ ‫ﻰ ﺑﻨﻈﺮﺗﻰ‬ ‫ﺑﻨﻮراﻟﻮﺻﻞ ﻟﺤﻀًﺎ اﻟ ّ‬ ‫ﻞ اﻻوان وﻟﻦ ﻳﻔﺰ‬ ‫ﺞ)‪(١‬ﻓﻰﮐ ّ‬ ‫ﻓﻘﺪﺿ ّ‬ ‫ﺐ و ﺣﺰن ﺁﻣﺪﻩ‬ ‫‪ -١‬ﺑﻤﻌﻨﻰ ﻓﺮﻳﺎد و ﻧﺎﻟﻪ و ﺣﻨﻴﻦ از ﺣ ّ‬ ‫و ﻋﻦ ﻣﻈﻬﺮى ﻧﻮر اﻟﺒﺴﻴﻂ ﮐﻠﻤﻌﺔ‬ ‫و ﻣﻦﻣﺸﺮﻗﻰﺷﻤﺲاﻟﻈّﻬﻮرﮐﻨﺠﻤﺔ‬ ‫و ﻣﻦﻧﺎر)‪(١‬ﺣﺒّﻰﻧﺎراﻟﻮﻗﻮدﮐﻘﺒﺴﺔ‬ ‫و ﻣﻦ ﻧﻮر ﺳﺮّى ﺳ ّﺮ اﻟﻮﺟﻮد ﮐﻨﻤﻠﺔ‬ ‫ﻞ اﺗﻴﮑﻢ ﻣﻨﻬﺎ ﺑﻘﺒﺲ‬ ‫‪ -١‬اﺷﺎرﻩ ﺑﺂﻳﻪء ﻓﻘﺎل اﻣﮑﺜﻮا اﻧﻰ اﻧﺴﺖ ﻧﺎرًا ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻒ)‪ (٤‬اﻟﺴّﻨﺎء‬ ‫و ﻋﻦ ﻓﻄﺮﺗﻰ)‪ (١‬ﻓﻄﺮ )‪ (٢‬اﻻﻟﻪ ﺗﺪﻳّﻨﺖ)‪ (٣‬و ﻋﻦﮐﻔّﺘﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﺗﻀﻤّﺖ )‪(٥‬‬ ‫‪ -١‬ﺁﻳﻪء ﻓﻄﺮة اﻟﻠّﻪ اﻟﺘﻰ ﻓﻄﺮ اﻟﻨﺎس ﻋﻠﻴﻬﺎ ‪ -٢‬ﻣﺨﻔﻒ ﻓﻄﺮة ‪ -٣‬اﺷﺎرﻩ ﺑﺎﻳﻪ‬ ‫ﻣﺒﺎرﮐﻪ اﻗﻢ اﻟﺪﻳﻦ ﺣﻨﻴﻔﺎ ‪ -٤‬ﺁﻳﻪ ﺑﻴﻀﺎء ﻣﻦ ﻏﻴﺮ ﺳﻮر ‪ -٥‬اﺷﺎرﻩ ﺑﺂﻳﻪ ﻓﺎﺿﻤﻢ ﻳﺪﮎ‬ ‫ﻓﻰ ﺣﺒﻴﺒﮏ‬ ‫و ﻗﺪ ﺟﺎء ﻋﺪل اﻟﺤﮑﻢ ﻣﻦ ﻋﺪل‬ ‫و ﻗﺪ ﺟﺎء اﻣﺮ اﻻﻣﺮ ﻣﻦ اﻣﺮ ﻇﺎهﺮ‬ ‫ﺣﮑﻤﺘﻰ‬ ‫ﻒ ﻣﻦ ﻣﻮج ﺑﺎﻃﻨﻰ و روح اﻟﻘﺪس ﻗﺪ هﺎج ﻣﻦ ﻧﻮر ﺑﻬﺠﺘﻰ‬ ‫و ﻣﻮج اﻟﺒﺤﺮ ﻗﺪ ﮐ ّ‬ ‫وﻋﻦﻧﻈﺮﺗﻰ)‪(١‬ﻣﻮﺳﻰاﻟﺒﻘﺎءﺗﺼﻌّﻘﺖ)‪(٢‬و ﻣﻦ ﻟﻤﻌﺘﻰ ﻃﻮر اﻟﺠﺒﺎل ﺗﺪﮐّﺖ )‪(٣‬‬ ‫ﮎ اﻟﺠﺒﺎل‬ ‫‪ -١‬اﺷﺎرﻩ ﺑﺂﻳﻪ ﻓﺎﻧﻈﺮ اﻟﯽ اﻟﺠﺒﻞ ‪ -٢‬ﺧ ّﺮ ﻣﻮﺳﻰ ﺻﻌﻘﺎ ‪ -٣‬د ّ‬

‫ﻣﻦ‬

‫ﻧﻔﺦ‬

‫ﻋﻦ ﻧﺸﺮ اﻣﺮى روح اﻟﻨﻔﻮس ﺗﺤﺸّﺮت‬ ‫روﺣﻰﻋﻈﻢ)‪(١‬اﻟﺮﻣﻴﻢﺗﻬﺰّت)‪(٢‬‬ ‫‪ -١‬ﻳﺤﻴﻰ اﻟﻌﻈﺎم و هﻰ رﻣﻴﻢ ‪ -٢‬اى ﺗﺤﺮﮐﺖ ﻣﻦ اﻟﺴﺮور و ﻋﻨﺎﻳﺔ اﻟﺮّوح‬ ‫و ﻗﺪ ﻃﺎف ﻧﻔﺲ اﻻﻣﺮ ﻓﻰﺣﻮل ﺑﻴﺘﻬﺎ و روح اﻟﺒﻴﺖ ﻗﺪ ﻗﺎم ﻣﻦ ﻧﻮر ﻃﻠﻌﺘﻰ‬ ‫وﻣﻠﮏ ﻣﻌﺎﻟﯽ اﻟﻌﻠﻢ ﻓﻰ اﻟﺒﺎء)‪(١‬ﺳﺮّة و ﺑﺎء اﻟﺠﻬﺮ ﺑﺎﻟﺴ ّﺮ ﺧﺮّت ﻟﻨﻘﻄﺘﻰ)‪(٢‬‬ ‫‪ -١‬ﺑﺎﻟﺒﺎء ﻇﻬﺮ اﻟﻮﺟﻮد و ﺑﺎﻟﻨﻘﻄﻪ ﺗﻤﻴﺰ اﻟﻌﺎﺑﺪ ﻣﻦ اﻟﻤﻌﺒﻮد ﺣﺪﻳﺚ ﮐﻠﻤﺎ ﻓﻰ اﻟﻘﺮﺁن‬ ‫ﻓﻰ اﻟﺤﻤﺪ اﻟﯽ اﺧﺮﻩ‬ ‫‪ -٢‬ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻘﻄﻪ ﻻ ﻳﻌ ّﺪ و ﻻ ﻳﺤﺼﻰ اﺳﺖ و ﻻ ﻳﺤ ّﺪ وﻻ ﻳﻔﻨﻰ اﺳﺖ زﻳﺮا ﻃﻠﻌﺖ‬ ‫ﻣﻮﻋﻮد و ﮐﻠﻤﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ و هﻴﮑﻞ اﻟﻬﻴّﻪ ﺑﺎﻳﻦ اﺳﻢ ﻋﺎﻟﯽ و رﺳﻢ ﻣﺘﻌﺎﻟﯽ ﻋﺮش‬ ‫ﻞ ﻧﺰول و ﺟﻠﻮس ﮐﻴﻨﻮﻧﺖ ﻏﻴﺒﻴّﻪ اﺳﺖ ﻣﻮﺳﻮم ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ و اﻳﻦ‬ ‫اﻋﻈﻢ را ﮐﻪ ﻣﺤ ّ‬ ‫ﻣﺨﺼﻮص اﺳﺖ ﺑﻬﻤﺎن هﻴﮑﻞ و ﮐﻔﻰ ﺑﻨﻔﺴﻪ ﺷﻬﻴﺪًا‬ ‫ﻞاﻟﻌﻠﻰﻗﺪاوﻓﺪتﻣﻦوﻓﺪﺗﻰ)‪(١‬‬ ‫ﻞ اﻟﻬﺪى ﻣﻦ ﻓﺠﺮ اﻣﺮى ﻗﺪ ﺑﺪا وﮐ ّ‬ ‫ﮐّ‬ ‫‪ -١‬ﺑﻤﻌﻨﻰ هﺒﻮط و ﻧﺰول‬ ‫ﻦ اﻟﻄﻴﻮر ﮐﻠﺤﻨﺔ و ﻣﻦ ﻏﻨّﻴﺘﻰ ﻟﺤﻦ اﻟﻨّﺤﻮل ﮐﺮّﻧﺔ‬ ‫و ﻋﻦ ﻧﻌﻤﺘﻰ ﻏ ّ‬ ‫ﺐاﻟﻐﻴﺮﻋﻦدونﺷﺮﻋﺘﻰ‬ ‫ﺷﺮﺑﺖﺑﺤ ّ‬ ‫ﻦ ﻋﻨﮏ ﺷﺮﻳﻌﺔ‬ ‫ﻈّ‬ ‫ﺷﺮﻋﺖ ﺑﺴﻮءاﻟ ّ‬ ‫ورﻣﺖﺑﺎﺳﻤﺎءﻋﻦﺳﻮاءﻣﺤﺠّﺘﻰ )‪(١‬‬ ‫وﺟﺌﺖ ﺑﺎوﺻﺎف اﺗﻴﺖ ﺑﻨﺴﺒﺔ‬ ‫‪ -١‬ﺑﻤﻌﻨﻰ ﻃﺮﻳﻘﺔ و ﺧﺼﻠﻪ ﺁﻣﺪﻩ‬ ‫وﺻﻔﺖ ﺑﻨﻔﺲ و ﻧﺴﺒﺘﻬﺎ ﺑﻨﻔﺴﻰ هﺎ هﻮﺣ ّﺪ ﻓﺎلﺣ ّﺪ اﻋﻈﻢ ﺧﻄﻴﺌﺔ‬ ‫ﻟﻢﻳﮑﻦﺑﺬاﮎﺟﺮىﺷﺮطان وﻓﻴّﺖ‬ ‫رﺟﻮت ﺑﻈﻨّﮏ وﺻﻠﯽ هﻴﻬﺎت‬ ‫ﻞ ﮐﺎﺳﺔ وﺳﻘﻰ دﻣﺎءاﻟﻘﻬﺮﻋﻦ دمﻣﻬﺠّﺔ )‪(١‬‬ ‫ﺗﻮﻓّﺖ ﻓﺸﺮب ﺑﻼء اﻟﺪّهﺮ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫‪ -١‬ﻣﻬﺠّﺔ اﻟﻘﻠﺐ و دم اﻟﻘﻠﺐ و روح ﺑﻤﻌﻨﻰ هﺮ ﺳﻪ ﺁﻣﺪﻩ‬ ‫ﻞ ﺣﺎﺟﺔ‬ ‫و ﻗﻤﻊ اﻟﻘﻀﺎءﻋﻦ ﻃﻤﻊ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ راﺣﺔ‬ ‫ﺲﮐّ‬ ‫و ﻗﻄﻊ اﻟﺮّﺟﺎء ﻋﻦ ﻣ ّ‬ ‫ﺐﻣﻦاوّلﺑﻴﻌﺘﻰ‬ ‫ﺳﻔﮏاﻟﺪّﻣﺎء ﻓﻰﻣﺬهﺐاﻟﻌﺸﻖ واﺟﺐ وﺣﺮقاﻟﺤﺸﺎ)‪(١‬ﻓﻰاﻟﺤ ّ‬ ‫‪ -١‬دل‬ ‫ﻞ ﻳﻮﻣﺔ‬ ‫ﻞﻣﻠﺬع)‪ (٣‬و ﺷﺘﻢاﻟﺘّﻮاﻟﯽﻓﻰﮐ ّ‬ ‫ﻳﻘﻆ)‪(١‬اﻟﻠﻴﺎﻟﯽﻣﻦﻟﺬع)‪(٢‬ﮐ ّ‬ ‫‪ -١‬ﺑﻴﺪارى ‪ -٢‬زﻧﻨﺪﻩ و ﮔﺰﻧﺪﻩ ‪ -٣‬ﻋﻘﺎرب ﻗﻮم ﻣﻘﺼﻮد اﺳﺖ‬ ‫وﻋﻦﺳﻨّﺘﻰﺳ ّﻢ)‪(١‬اﻟﺮّدى)‪ (٢‬ﮐﺸﺮﺑﺔ و ﻋﻦ ﻣﻠّﺘﻰ ﻗﻬﺮ اﻟﻘﻀﺎء ﮐﺸﻔﻘﺔ)‪(٣‬‬ ‫‪ -١‬زهﺮ ‪ -٢‬ﺑﻤﻌﻨﻰ هﻼﮎ ‪ -٣‬از ﺷﻔﻘﺖ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ‬ ‫ﺐ او ﻓﺎرض ﺑﻤﺎﺟﺮى ﮐﺬاﮎ ﺟﺮى اﻻﻣﺮ ﻓﻰ ﻓﺮض ﺳﻨّﺘﻰ‬ ‫ﻞ دﻋﻮى اﻟﺤ ّ‬ ‫ﺧّ‬ ‫و ﻏﺎﻳﺔ ﺁﻣﺎﻟﯽ و ﻣﻘﺼﻮد ﺳﺮّﺗﻰ‬ ‫و ﻧﺎدﻳﺘﻬﺎ ﺳﺮّا ﺑﺎن ﻳﺎ ﺣﺒﻴﺒﺘﻰ‬ ‫ﻓﻬﺎ اﻧﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻴﻦ ﻳﺪى ﻗﺪرﺗﮏ ﻓﻬﺎ اﻧﺎ ﺁﻣﻞ ﺑﻤﺎ ﻗﺪ ﺗﻌﺪّت )‪(١‬‬

‫‪ -١‬ﺁﻧﭽﻪ ﺷﻤﺮدﻩ ﺷﺪ از ﻏﻀﺐ و ﺳﻄﻮت‬ ‫ﺐ ﻓﻬﺎاﻧﺎراﮐﻦ)‪(١‬ﺑﻤﺎ ﻗﺪ ﺗﻘﻀﺖ)‪(٢‬‬ ‫ﻓﻬﺎ اﻧﺎ ﻃﺎﻟﺐ ﺑﮑﻞ ﻣﺎ اﻧﺖ ﺗﺤ ّ‬ ‫‪ -١‬ﻣﺎﻳﻞ ‪ -٢‬ﻳﻌﻨﻰ ﺣﮑﻢ ﮐﺮدى‬ ‫ﺻﺪرى هﺬا راﺟﻰ ﻻرﻣﺎح ﺳﻄﻮﺗﮏ و ﺟﺴﻤﻰ هﺬا ﺷﺎﻳﻖ ﻻﺳﻴﺎف ﻗﻬﺮة‬ ‫ﻧﺎرﮎ ﻧﻮرى و ﻗﻬﺮﮎ ﺑﻐﻴﺘﻰ)‪(١‬‬ ‫وﺑﻄﺸﮏراﺣﺘﻰوﺣﮑﻤﮏﻣﻨﻴﺘﻰ)‪(٢‬‬ ‫‪ -١‬ﻳﻌﻨﻰ ﺁرزو ‪ -٢‬ﺁرزو‬ ‫ﻓﺎﺷﻬﺪ ﺑﺴ ّﺮ ﻗﻠﺒﻰ ﮐﻴﻒ اﺿﻤﺤﻠﺖ‬ ‫ﻓﺎﻧﻈﺮ اﻟﯽ دﻣﻊ ﻋﻴﻨﻰ ﮐﻴﻒ ﺗﺠﺮّﻳﺖ‬ ‫ﻞ ﻟﻴﻠﺔ‬ ‫ﻞ ﻳﻮﻣﺔ ﻗﺘﻠﺖ ﺑﺴﻴﻒ اﻟ ّﺮ ّد ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫رﻣﻴﺖ رﻣﺎح اﻟﮑ ّ‬ ‫ﻞ ﻟﺤﻈﺔ‬ ‫ﻞ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﺐ اﻟﮑ ّ‬ ‫وﻓﺰت ﺑﺴ ّ‬ ‫ﻞ ﺳﻄﺮة‬ ‫ﻗﺮأت ﮐﺘﺎب اﻟﮑﻔﺮ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ وﻗﺘﺔ‬ ‫رﻣﺤﺖ ﺑﺮﻣﺢ اﻟﻄّﺮد ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺁﻧﺔ‬ ‫ﻃﻌﻨﺖ ﺑﻄﻌﻦ اﻟﺸّﺮﮎ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫نﺳﻴﻮفاﻟﻘﻬﺮﺣﺪّت ﻟﺠﻴﺪﺗﻰ)‪(١‬‬ ‫ﮐﺎ ّ‬ ‫ن ﺑﻼء اﻟﺪّهﺮ ﻟﻨﻔﺴﻰ ﻗﺪ ﻧﺰل‬ ‫ﮐﺎ ّ‬ ‫‪ -١‬ﮔﺮدن‬ ‫و ﺿﺮّة اﻳّﻮب )‪ (٣‬و ﻧﺎر ﺧﻠﻴﻠﺔ‬ ‫ﺣﺰﻧﺔ ﻳﻌﻘﻮب)‪(١‬وﺳﺠﻨﺔﻳﻮﺳﻒ)‪(٢‬‬ ‫‪ -١‬ﺁﻳﺔ و اﺑﻴﻀّﺖ ﻋﻴﻨﺎﻩ و ﻣﻦ اﻟﺤﺰن‬ ‫ﺐ اﻟﯽ ﻣﻤّﺎ ﻳﺪﻋﻮﻧﻨﻰ اﻟﻴﻪ‬ ‫ب اﻟﺴّﺠﻦ اﺣ ّ‬ ‫‪ -٢‬ﺁﻳﺔ و دﺧﻞ ﻣﻌﻪ اﻟﺴﺠﻦ ﻓﺘﻴﺎن و ﻗﺎل ر ّ‬ ‫اﻟﯽ ﺁﺧﺮ‬ ‫ب اﻧﻰ ﻣﺴﻨّﻰ اﻟﻀ ّﺮ‬ ‫‪ -٣‬ر ّ‬ ‫و ﺿﺠّﺔ داود و ﻧﻮﺣﺔ ﻧﻮﺣﺔ )‪(٢‬‬ ‫ﺗﺄﺳﻒ ﺁدم و هﺠﺮة ﻳﻮﻧﺲ )‪(١‬‬ ‫ﻈﻦ ان ﻟﻦ ﻧﻘﺪر ﻋﻠﻴﻪ اﻟﯽ ﺁﺧﺮهﺎ‬ ‫‪ -١‬و ذواﻟﻨّﻮن اذ ذهﺐ ﻣﻐﺎﺿﺒﺎ ﻓ ّ‬ ‫‪ -٢‬ﻧﻮح و داود ﺑﺴﻴﺎر ﻧﻮﺣﻪ و ﻧﺪﺑﻪ ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﺣﮑﺎﻳﺖ ﻧﻮح ﻣﻌﺮوف اﺳﺖ و ﻟﮑﻦ‬ ‫اﻣﺮ داود و ﺿﺠﻴﺞ ﺁن از زﺑﻮر ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻴﺸﻮد ﮐﻪ ﭼﻘﺪر اذﻳﺖ ﮐﺸﻴﺪﻧﺪ و ﻣﺒﺘﻠﯽ‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫و ﻣﺤﻨﺔ ﺷﻌﻴﺎء و ﮐﺮب زﮐﺮّﻳﺔ )‪(٢‬‬ ‫و ﻓﺮﻗﺔ ﺣﻮّاء )‪ (١‬و ﺣﺮﻗﺔ ﻣﺮﻳﻢ‬ ‫‪ -١‬در ﻣﻔﺎرﻗﺖ او از ﺁدم ﻳﮏ ارﺑﻌﻴﻦ ﻳﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ در اﺣﺎدﻳﺚ ﻗﺒﻞ ﻣﺬﮐﻮر‬ ‫اﺳﺖ ‪ -٢‬و ﻧﺠﻴّﻨﺎﻩ ﻣﻦ اﻟﮑﺮب اﻟﻌﻈﻴﻢ‬ ‫ﻞ ﺑﻠﻴّﺔ‬ ‫و ﻋﻦ ﻃﻔﺢ هﻤّﻰ ﻗﺪ ﺑﺪا ﮐ ّ‬ ‫ﻞﻣﺎﻗﻀﻰ‬ ‫ﻣﻦرﺷﺢﺣﺰﻧﻰﻗﺪﻗﻀﻰﻟﮑ ّ‬ ‫ﻓﺎﺷﻬﺪﺑﺎﻧﺴﻰ ﻓﻰاﻟﻌﺮاء)‪(١‬ﺑﻮﺣﺸﺔ‬ ‫ﻓﺎﻧﻈﺮ ﺑﺴﻴﺮى ﻓﻰ اﻟﺒﻼد ﺑﻼ ﻣﻮﻧﺲ‬ ‫‪ -١‬ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﺮا ﮔﻮﻳﻨﺪ‬ ‫وﻋﻦ ﻓﺘﺢ)‪(١‬ﻋﻴﻨﻰ ﻋﻴﻦ اﻟﺴّﻤﺎء ﺗﻬﻤ ّﺮت)‪ (٢‬وﻣﻦ ﻓﺠﺮ)‪(٣‬ﻗﻠﺒﻰ ﻓﺠﺮ اﻻراض‬ ‫ﺗﻠﻘﺖ)‪(٤‬‬

‫‪ -١‬اﺷﺎرﻩ ﺑﻪﺁﻳﻪ ﻣﺒﺎرﮐﻪ و ﻓﺘﺤﻨﺎ اﺑﻮاب اﻟﺴّﻤﺎء ‪ -٢‬ﺑﻤﺎء ﻣﻨﻬﻤﺮ ‪ -٣‬و ﻓﺠّﺮﻧﺎ‬ ‫اﻻرض ﻋﻴﻮﻧﺎ ‪ -٤‬ﻓﺎﻟﺘﻘﻰ اﻟﻤﺎء ﻋﻠﯽ اﻣﺮ ﻗﺪ ﻗﺪّر‬ ‫و ﻣﻦ روح ﺣﺰﻧﻰ روح اﻟﺒﻘﺎء ﺗﻘﻄّﻌﺖ وﻋﻦﻧﻮرهﻤّﻰﻋﺮشاﻟﻌﻼءﺗﻬﺪّت)‪(١‬‬ ‫‪ -١‬اﻧﻌﺪﻣﺖ‬ ‫ﺣﻤﺮ اﻟﻮﺟﻮد ﻣﻦ دم ﻗﻠﺒﻰ ﺗﺤﻤّﺮت‬ ‫ﻏﺼﻦاﻟﺸﻬﻮدﻋﻦدﻣﻊﻋﻴﻨﻰﺗﻨﺒّﺖ)‪(١‬‬ ‫‪ -١‬اﻧﺒﺎت و روﻳﻴﺪن‬ ‫وﺷﻬﺪاﻟﺒﻘﺎءﻣﻦﻋﻨﺪﻏﻴﺮﮎ ﻣﺮّة)‪(١‬‬ ‫ﻣ ّﺮ اﻟﺒﻼ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ ﺣﺒّﮏ ﺣﻠﻮة‬ ‫‪ -١‬ﺗﻠﺦ‬ ‫وﻋﻦﻋﻨﻘﻰرﺳﻢاﻟﺤﺪﻳﺪ)‪(١‬ﺗﻌﻴّﻨﺖ)‪ (٢‬وﻣﻦ رﺟﻠﯽ اﺛﺮ اﻟﻮﺛﻴﻖ)‪(٣‬ﺗﺒﻘّﺖ)‪(٤‬‬ ‫‪ -١‬ﮐﻨﺎﻳﻪ از اﻏﻼل اﺳﺖ ‪ -٢‬ﻳﻌﻨﻰ ﻣﻌﻴّﻦوﻣﺸﻬﻮد اﺳﺖ ‪ -٣‬زﻧﺠﻴﺮ ‪-٤‬‬ ‫ﻳﻌﻨﻰﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ‬ ‫ﻣﺎﻣﻀﻰ ﻳﻮﻣًﺎ اﻟّﺎ وﻗﺪﺣﺮﻗﺖ ﻓﻴﻪ ﻣﻦ ﺗﻠﻮﻳﺢ ﻧﻈﻢ او ﺗﺼﺮﻳﺢ ﻧﺜﺮة‬ ‫روﺣﻰ ﻗﺪ راح و ﻗﻠﺒﻰ ﻗﺪ ذاب و ﺳﺮّى ﻗﺪ ﻓﺎر ﻣﻦ ﺷ ّﺪ ﺷﺪّﺗﻰ‬ ‫واﺑﻘﺎءﻧﻔﺴﻰﮐﺎنﻣﻦاﻋﻈﻢ ﺣﻴﺮﺗﻰ‬ ‫ﺑﻘﻴﺖ ﺑﻼ روح و ﻗﻠﺐ و ﻣﻬﺠّﺔ‬ ‫ﻓﻴﺎﻟﻴﺖ ﺑﺎﻻﺻﻞ ﻣﺎ ﻋﻠﺖ ﻓﻄﺮﺗﻰ‬ ‫ﻰ ﻣﺎﺟﺮى‬ ‫ﻣﻦﻋﻠﻮّﺳﺮّىﻗﺪﻗﻀﻰﻋﻠ ّ‬ ‫ﻞﺣﻴﻨﺔ‬ ‫ﻞﺷﻄﺮة ﺑﺬاﮎاﺑﺎدﺗﻨﻰ)‪(١‬اﻟﻘﻀﺎ)‪(٢‬ﻓﻰﮐ ّ‬ ‫ﮐﺬاﮎاﺣﺎﻃﺘﻨﻰاﻟﺒﻼ ﻋﻦﮐ ّ‬ ‫‪ -١‬اى اهﻠﮑﻨﻰ ‪ -٢‬ﻗﻀﺎﻳﺎ‬ ‫وﺻﻠﺖاﻟﯽﻋﻴﻦاﻟﻠّﻘﺎء ﻓﻰﺳﺮﻳﺮﺗﻰ‬ ‫ﻋﺮﺟﺖ اﻟﯽ ﻏﺎﻳﺔ اﻟﻮﺣﺪ وﺣﺪة‬ ‫ﻞﻃﺮفﺣﺪﻳﺪة)‪(١‬‬ ‫ﻋﻦﻋﻴﻨﮏﻓﻰﮐ ّ‬ ‫وﺻﻔﮏ ﻓﻰ وﺻﻒ ﻋﻴﻨﻰ ﺷﻬﺪﺗﻪ‬ ‫‪ -١‬ﺟﻌﻠﻨﺎ اﻟﻴﻮم ﺑﺼﺮﮎ ﺣﺪﻳﺪًا‬ ‫وﻟﻮﺑﺎﻟﻮﺻﻒﻓﺎﻟﻮﺻﻒﻣﻨﮏﺗﺒﺪّت)‪(١‬‬ ‫ان ﮐﻨﺖ ﺑﺎﻟﺤ ّﺪ ﻓﺎﻟﺤ ّﺪ ﻣﻨﮏ ﻇﺎهﺮ‬ ‫‪ -١‬اى ﺗﻈﻬﺮت‬ ‫و ﻋﻦ ﮐﺪرﺗﻰ ﻇﻠﻢ اﻟﻠّﻴﺎل ﺗﺤﻘّﻘﺖ و ﻋﻦ ﺳﺮّﺗﻰ ﻧﻮر اﻟﻨّﻬﺎر ﺗﺼﻔّﺖ‬ ‫ن ﻓﺰت ﺑﺎﻟﻨّﻮر اﻟﻌﻠﯽ ﻳﻮم ﺑﻌﺜﺘﻰ‬ ‫ﻓﻼ ﺑﺄس ان ﺻﺮت ﻣﻄﺮودًا ﻻ ّ‬ ‫و هﺎﺟﺮت ﺑﺎﻟﻄّﺎء ﻓﻰ ﻋﻬﺪ ﻏﺮﺑﺘﻰ‬ ‫و ﺁﻧﺴﺖ ﺑﺎﻟﻘﺪس ﻣﻦ ﻧﻮر اﻧﺴﻪ‬ ‫و ﻋﺎرﺟﺖ ﺑﺎﻟﺮّوح ﻓﻰ ﺳ ّﺮ ﺳﺮّﺗﻰ‬ ‫و ﺁﻣﻨﺖ ﺑﺎﻟﻨّﻮر ﻣﻦ ﻧﻮر ﺑﺎﻃﻨﻰ‬ ‫ﻣﻦﻧﻔﺲﻣﺎﺑﻘﻰ ﻓﻴﻪ)‪(١‬ﻣﻦ ﺑﻘﻴّﺔ‬ ‫اﻧﺎدﻳﮏ ﻳﺎ روح اﻟﺤﻴﻮة ان ارﺗﺤﻞ‬ ‫‪ -١‬ﻓﻴﻪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ اﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻗﻮم ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻌﻠﺖ ﻧﻔﺲ‬ ‫ﻓﻤﺎ ﻟﮏ ﻗﺪر ﺑﻤﻘﺪار ذﻟّﺘﻰ‬ ‫ﻓﻴﺎ روح اﻟﻌﻤﺎءﻣﻦ اﻟﻌﺮش اﻧﺰﻟﯽ‬ ‫ﻓﻤﺎ ﻟﮏ ﻣﻦ ﻋ ّﺰ ﻓﻰ ﺑﻼد ذﻟﻴﻠﺔ‬ ‫اﺻﺎﺣﻰ ﻳﺎ ﻓﺆادى ان اﺧﺮﺟﻰ‬ ‫ﻓﻰ رﺿﺎﺣﺒﻴﺒﮏﻣﻦﺷ ّﺪ و رﺧﻮة‬ ‫ﻞ ﻣﺎﺷﻬﺪﺗﻪ‬ ‫ﻓﻴﺎﺻﺒﺮىاﺻﺒﺮﻓﻰﮐ ّ‬

‫ﻞ ﻣﺎاﻧﺖ اﺳﺘﺪﻟّﺖ‬ ‫ﺑﺎﻟﺮّوح ﻧﺎدﺗﻨﻰ و ﻗﺎﻟﺖ ان اﺻﺒﺮ ﻓﻘﺪﻋﺮﻓﺖ ﺑﮑ ّ‬ ‫ﻋﮑﻔﺖ ﻓﺎﻟﺸّﺮﮎ ﻋﻨﺪى ﮐﻮﺣﺪة‬ ‫دع ﻋﻨﮏ ﻣﺎ ﻋﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻗﺪ‬ ‫اﺑﻬﻰ ﺑﻬﺎء اﻟﻄّﻮر ﻋﻨﺪى ﮐﺤﺸﻮة واﺳﻨﻰ ﺿﻴﺎءاﻟﻨّﻮرﻋﻨﺪىﮐﻈﻠﻤﺔ‬ ‫ﻖ وﻟﮑﻦ ﻟﻔﺘﻴﺔ ﺁﺛﺎرﻧﻌﺘﮏﺻﺪق وﻟﮑﻦ ﻟﺮﻋﻴّﺘﻰ‬ ‫ﺁﻳﺎت وﺻﻔﮏ ﺣ ّ‬ ‫واﻧﻰﻟﻦﻳﺤ ّﺪ ﻗﺪﮐﻨﺖ ﻓﻰ ﻧﺰهﺔ‬ ‫و اﻧّﻰﻟﻢ ﻳﺰل ﻗﺪﮐﻨﺖ ﻓﻰﻗﺪﺳﺔ‬ ‫ﻓﮑﻢﻣﻦﻋﺎدلﻗﺪﮐﺎنﻋﻨﺪىﻇﺎﻟﻤًﺎ ﻓﮑﻢﻣﻦﻋﺎﻟﻢﻗﺪﮐﺎنﻋﻨﺪىﮐﺠﻬﻠﺔ‬ ‫ﻓﮑﻢﻣﻦﻋﺎرفﻟﻦ ﻳﻌﺮف ﺑﺤﺮﻓﺔ‬ ‫ﻓﮑﻢﻣﻦﺑﺎﻗﻰﻗﺪﮐﺎنﻋﻨﺪىﻓﺎﻧﻴًﺎ‬ ‫ﻓﮑﻢﻣﻦﻋﺎﺑﺪﻗﺪﮐﺎنﻋﻨﺪىﻃﺎﻏﻴًﺎ ﻓﮑﻢﻣﻦﺳﺎﺟﺪﻟﻦﻳﻔﺮّوﻗﺘﺎﺑﺴﺠﺪﺗﻰ‬ ‫ﺻﺤﻒ)‪(٢‬اﻟﺴّﻨﺎﻗﺪاﻧﺰﻟﺖﻣﻦﺻﺤﻴﻔﺘﻰ‬ ‫زﺑﺮ)‪(١‬اﻟﺴّﻤﺎء ﻓﻰﮐﻮن ﻧﻔﺴﻰ ﺛﺎﺑﺖ‬ ‫‪ -١‬ﻣﻦ اﻟﺰﺑﺮ ﮐﺘﺎب را ﮔﻮﻳﻨﺪ ‪ -٢‬ﺟﻤﻊ ﺻﺤﻴﻔﻪ‬ ‫و ﻣﻦ ذرّﺗﻰ ﺷﻤﺲ اﻟﻤﺤﻴﻂ ﺗﮑﻮّرت وﻋﻦﻗﻄﺮﺗﻰ ﺑﺤﺮاﻟﻮﺟﻮدﺗﺴﺒّﺤﺖ)‪(١‬‬ ‫‪ -١‬اى ﺗﺤﻘّﻘﺖ‬ ‫ﻋﻨﺪى ﮐﻐﻨّﺔ ﻧﻤﻞ او ﮐﺮّﻧﺔ ﻧﺤﻠﺔ‬ ‫ﻞ اﻟﻐﻨﺎ ﻣﻦ اهﻞ اﻟﻮرى ﻇﻬﺮ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻦروﺣﻰﺗﺤﻴّﺖ)‪(٢‬‬ ‫ﻞاﻟﻨّﻔﻮسﻋﻦﻏ ّ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻞاﻟﻌﻘﻮلﻣﻦﺟﺬبﺳﺮّىﺗﻮﻟّﻬﺖ)‪(١‬‬ ‫ﮐّ‬ ‫‪ -١‬ﻣﻦ اﻟﻮﻟﻪ و اﻟﺸّﻮق ‪ -٢‬ﺣﻴﺎت‬ ‫ﻞاﻟﺮّﺑﻮب)‪(٢‬ﻋﻦﻃﻔﺢﺣﮑﻤﻰﺗﺮﺑّﺖ‬ ‫وﮐ ّ‬ ‫ﻞاﻻﻟﻮﻩ)‪(١‬ﻣﻦ رﺷﺢ اﻣﺮى ﺗﺄﻟّﻬﺖ‬ ‫ﮐّ‬ ‫‪ _١‬اﻟﻬﻪ ‪ _٢‬ارﺑﺎب‬ ‫وﻋﺮشاﻟﻄّﻮر ﻗﺪﮐﺎن ﻣﻮﺿﻊ وﻃﺄﺗﻰ‬ ‫ارض اﻟﺮّوح ﺑﺎﻻﻣﺮ ﺑﻰ ﻗﺪ ﻣﺸﻰ‬ ‫ﻟﺮوﺣﻰ ﺷﻤﺲ اﻟﺴّﺮور ﺗﺠﻠّﺖ‬ ‫ﻟﻨﻮرى ﻧﺠﻢ اﻟﻈّﻬﻮر ﺗﺠﻠّﻴﺖ‬ ‫ﻣﻮاﻗﻊ ﺁﺛﺎر ﻣﻄﺎﻟﻊ ﻗﺪﺳﺔ‬ ‫ﺟﻮاﻣﻊ ﺁﻳﺎت ﻟﻮاﻣﻊ ﻧﺰﻟﺔ‬ ‫ﻃﺮاﺋﺰ اﻧﻮار ﺑﺮاﺋﺰ ﺣﮑﻤﺔ‬ ‫ﺟﻮاهﺮ اﻓﮑﺎر ﺳﻮاذج ﻓﮑﺮة‬ ‫ﻞ ﺑﺪﻳﻌﺔ‬ ‫ﻞﺣﮑﻤﻬﺎ و ﻋﻦ ﻟﻄﻒ ﺳﺮّى ﻗﺪ ﺑﺪا ﮐ ّ‬ ‫ﻣﻦﮐﺎفاﻣﺮى)‪(١‬ﻗﺪﻗﻀﻰﻟﮑ ّ‬ ‫‪ -١‬ﻋﺎﻟﻢ اﻣﺮ ﻣﺮاد اﺳﺖ‬ ‫اﻋﺮﺿﺖ ﻋﻦ وﺟﻬﻰ و ﺑﻈﻨّﮏ اﻗﺒﻠﺘﻬﺎ واﺟﺮﻳﺖ ﻣﺎء اﻟﺰّﻋﻢ ﻓﻰﺷﺮﻳﻌﺔ وهﻤﺔ‬ ‫ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ وﮐﺬا ﺿﻴّﻌﺖ ﺻﻨﻌﺘﻰ‬ ‫ﻣﺎ اﺳﺘﻘﻤﺖ ﺑﻨﻮراﻟﻐﻴﺐ ﻓﻴﻤﺎ ﺻﻨﻌﺔ‬ ‫ﻳﻌﻨﻰ ﺁﻳﻪ ﺗﺠﻠّﻰ ﮐﻪ از ﺗﺠﻠّﻴﺎت اﻧﻮار ﺻﺒﺢ ﻋﻤﺎء و ﺗﻈﻬّﺮات اﺷﺮاق ﺷﻤﺲ ﻗﺪس‬ ‫و ﺳﻨﺎ ﮐﻪ از ﺷﻤﺲ وﺟﻮد و ﻗﻤﺮ ﻣﻘﺼﻮد و ﻧﻘﻄﻪ ﻣﻌﺒﻮد ﻣﺴﺘﺸﺮق و ﻣﺴﺘﻈﻬﺮ‬ ‫ﺷﺪ ﺑﺮ ﺣﻘﺎﺋﻖ ﻣﻤﮑﻨﺎت و ﺟﻮاهﺮ اﻓﺌﺪﻩ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت و ﺟﻤﻴﻊ ذرات ﻣﻮﺟﻮدات و‬ ‫ﻣﺬﮐﻮرات را از ﻗﻄﺮات ﻣﺎء وﺟﻮد اﻟﻬﻰ و رﺷﺤﺎت زﻻل ﺳﻠﺴﺎل ﺻﻤﺪاﻧﻰ‬ ‫ﺑﺤﻴﺎت ازﻟﯽ ﺳﺮﻣﺪى ﻣﺸﺮّف و ﻣﻄﺮّز ﻓﺮﻣﻮد و ﺑﺨﻠﻊ ﺑﺎﻗﻴﻪ و ﻗﻤﺎﻳﺺ ﻋﺎﻟﻴﻪ و‬ ‫اﺛﻮاب داﺋﻤﻪ اﺑﺪﻳّﻪ ﻣﺨﻠّﻊ و ﻣﻠﺒّﺲ ﻓﺮﻣﻮد ﻣﻊ ذﻟﮏ ﺑﭽﻨﻴﻦ ﺁﻳﻪ ﮐﺒﺮى و ﻣﻮهﺒﺔ‬

‫ﻋﻈﻤﻰ و اﻧﻮار ﻻ ﻳﻄﻔﻰ و اﻋﻄﺎء ﻻ ﻳﻐﻨﻰ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻧﮕﺸﺘﻴﻢ و ﺑﺎﻳﻦ ﺻﻨﻌﺔ‬ ‫ﻣﺤﮑﻤﻪ و ﻣﮑﺮﻣﺖ ﻣﺘﻘﻨﻪ و ﻋﺰّت ﻗﺪﻳﻤﻪ و ﻟﻄﻴﻔﻪ ﺳﺮﻣﺪﻳّﻪ ﻗﺎﺋﻢ ﻧﺸﺪﻳﻢ و از‬ ‫اﻧﻔﺎس ﻗﺪس روح اﻟﻘﺪس و ارﻳﺎح ﻃﻴﺐ ﻧﻮر اﻻﻧﺲ ﻣﺤﺠﻮب ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ ﺑﺤﺪّى ﮐﻪ‬ ‫ى ﺑﺪﻳﻊ ﺑﺮ‬ ‫اﮔﺮ هﺰار داود وﺟﻮد از ﻧﻐﻤﺎت زﺑﻮر و ﺗﺮﻧﻴّﺎت ﺳﺮور ﺑﺎﻟﺤﺎن ﻃﺮ ّ‬ ‫ﻋﻈﺎم رﻣﻴﻢ ﻋﺒﺎد ﺑﺨﻮاﻧﺪ هﺮﮔﺰ ﻣﻬﺘ ّﺰ ﻧﺸﻮد و ﺑﺤﺮﮐﺖ ﻧﻴﺎﻳﺪ زﻳﺮا ﮐﻪ اﺳﺘﻌﺪاد‬ ‫ﻧﺰول رﺣﻤﺖ از ﺳﻤﺎء ﻗﺪرت از ﻣﻴﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﮐﻞ ﺑﻬﻮاى ﻧﻔﺲ در ﻗﻔﺲ ﺗﻦ‬ ‫ﻣﺴﺠﻮن ﮔﺸﺘﻪ اﻧﺪ و ﻣﺪهﻮش ﺷﺪﻩ اﻧﺪ و در ﺻﻘﻊ ﻏﻔﻠﺖ ﭼﻨﺎن ﻣﻨﺼﻌﻖ ﮔﺸﺘﻪ اﻧﺪ‬ ‫ﮐﻪ هﺮﮔﺰ ﺑﻬﻮش ﻧﻴﺎﻳﻨﺪ و ﺑﻤﻘﺎم وﺻﻞ و ﻗﺮب ﮐﻪ ﻣﻘﺼﻮد اﺻﻠﯽ اﺳﺖ ﻧﺮﺳﻨﺪ‬ ‫زهﻰ ﺣﺴﺮت و ﻧﺪاﻣﺖ ﮐﻪ ﺑﺠﻮهﺮ هﺪى ﻣﻬﺘﺪى ﻧﺸﺪﻳﻢ و ﺑﺴﺎذج ﻗﺪم ﻣﻘﺘﺪى‬ ‫ﻧﮕﺸﺘﻴﻢ ﻧﻪ ﺑﺴﻴﻨﺎى ﻃﻮر ﻗﺮﺑﺶ ﻣﻘﺒﻞ ﺷﺪﻳﻢ و ﻧﻪ از ﻣﻈﺎهﺮ ﻧﻔﻴﺶ ﻣﻌﺮض ﺗﺄﺳّﻰ‬ ‫ﺑﺠﺬﺑﺎت روح ﻣﻘﺪﺳﺶ ﻧﮑﺮدﻳﻢ و ﺗﻘﺪّى ﺑﺎﻧﻮار ﺑﻬﺠﺘﺶ ﻧﻨﻤﻮدﻳﻢ از ﺟﻤﻠﻪ ﺗﺄﺳّﻰ‬ ‫اﻧﻔﺎق ارواح اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎن ﻣﻔﺘﺨﺮ ﻧﺸﺪﻳﻢ و ﭘﻮﺷﻴﺪن ﻗﻤﻴﺺ اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺎن ﻓﺎﺋﺰ ﻧﮕﺸﺘﻴﻢ ﺑﻠﯽ در ﻗﻄﺐ ﺑﺤﺮ هﻮﻳّﺖ ﺟﺎﻟﺴﻴﻢ و اﻧﺘﻈﺎر ﺷﺮﺑﻪ ﻣﺎء ﻣﻴﮑﺸﻴﻢ‬ ‫و در ﻇﻼل ﺷﻤﺲ ﺻﻤﺪﻳّﺖ ﺳﺎﮐﻨﻴﻢ و ﻃﻠﺐ ﺳﺮاج ﻣﻴﻨﻤﺎﺋﻴﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﺷﺄن اﻳﻦ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺒﻼد و اﮔﺮ هﻢ ﻧﺎرى از ﺳﺪرﻩ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺷﻮد ﺑﺎن ﻣﻮﻗﺪ‬ ‫ﺑﻨﺪﻩ و ﻋﺒﺎد و ﮐ ّ‬ ‫ﻧﺸﺪﻩ در اﻃﻔﺎى ﺁن ﻣﻴﮑﻮﺷﻴﻢ ﻓﻬﻨﻴًﺄ ﻟﻤﻦ ﺗﺮدّى ﺑﺮداء اﻻﻧﺼﺎف ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﺼﺎف‬ ‫اﮔﺮ ﺑﺎﻳﻦ ﺻﻔﺖ ﮐﺒﺮى ﻣﺘّﺼﻒ ﺷﻮﻳﺪ اﻟﺒﺘّﻪ ﺑﻌﻨﺎﻳﺖ اﺑﻬﻰ ﻓﺎﺋﺰ ﻣﻴﮕﺮدﻳﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﻮﺟﻮد و‬ ‫ﺁن ﺧﻴﻂ ﺻﻔﺮ ﻣﮑﻨﻮن ﮐﻪ ﺑﺤﺮﮐﺖ ﺁن ﻣﺘﺤﺮّﮎ اﺳﺖ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﺴﮑﻮن ﺁن ﺳﺎﮐﻦ اﺳﺖ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ ﺑﻼد اﻟﻤﻌﺒﻮد ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺪور را از ﻇﻨﻮﻧﺎت‬ ‫ﻓﺎﺳﺪﻩ ﻣﺠﺘﺜّﻪ ﺧﺒﻴﺜﻪ ﻣﻨﻴﺮ و ﻣﻨﺰّﻩ ﻧﻤﻮد ﺗﺎ وﺟﻪ ﺑﺪﻳﻊ اﻧﺼﺎف از ﺧﻠﻒ ﺟﺒﻞ ﻗﺎف‬ ‫ﺳﺮ ﺑﺮ ﺁور و ﺑﻌﺪ ﻏﻠﺒﺎت ذوق ﺻﻤﺪاﻧﻴّﻪ و ﺟﺬﺑﺎت ﺷﻮق رﺑّﺎﻧﻴّﻪ را از دﻓّﺎت‬ ‫ﺐ ﻣﺴﺘﺮﻳﺢ و‬ ‫ﺣﻤﺎﻣﻪ ﺑﻘﺎء و ﮐﻔّﺎت ارواح ﺳﻨﺎ ادراﮎ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ و ﺑﺮ رﻓﺮف ﺣ ّ‬ ‫ﻣﺴﺘﮑﻦ ﮔﺮدﻳﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻏﺎﻳﺖ ﻗﺼﻮى و ﻣﻘﺎم او ادﻧﻰ و دﻳﮕﺮ ﺁن ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ از‬ ‫ﻞ ﺷﺆون اﻋﺮاض ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ و در ﺁﻧﻰ ﻣﺆاﻧﺴﺖ و ﻣﺠﺎﻟﺴﺖ‬ ‫ﻣﻌﺮﺿﻴﻦ از ﺣﻖ در ﮐ ّ‬ ‫را ﺟﺎﻳﺰ ﻧﺪارﻳﻢ ﮐﻪ ﻗﺴﻢ ﺑﺨﺪا ﮐﻪ اﻧﻔﺲ ﺧﺒﻴﺜﻪ اﻧﻔﺲ ﻃﻴّﺒﻪ را ﻣﻴﮕﺪازد ﭼﻨﺎن ﮐﻪ‬ ‫ﻧﺎر ﺣﻄﺐ ﻳﺎﺑﺴﻪ را و ﺣ ّﺮ ﺛﻠﺞ ﺑﺎردﻩ را ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻦ ﻣﻊ اﻟّﺬﻳﻦ ﻗﺎﺳّﻴﻦ ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ ﻋﻦ‬ ‫ذﮐﺮ اﻟﻠّﻪ ﺑﺎرى ﺁﻧﭽﻪ ذﮐﺮ ﺷﺪ در ﺗﻔﺴﻴﺮ اﻳﻦ ﺑﻴﺖ ﺗﻠﻄّﻔًﺎ ﻻﻧﻈﺎر اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ و‬ ‫ﺗﺮﺣّﻤﺎ ﻻﺑﺼﺎر اﻟﻤﺒﻐﻀﻴﻦ ﮐﻪ ﺑﻬﻮاى ﺧﻮد ﻣﻌﻨﻰ ﻧﮑﻨﻨﺪ و ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ اﻳﻦ‬ ‫اﺷﻌﺎر در زﻣﺎن ﻣﻬﺎﺟﺮت در دﻳﺎر ﻏﺮﺑﺖ در اراﺿﻰ روم ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ و هﻴﭽﮑﺲ‬ ‫از ﻋﻠﻤﺎ و ﻓﻀﻼى ﺁن ﻣﻤﺎﻟﮏ اﻳﺮادى ﻧﻨﻤﻮدﻧﺪ و اﻋﺘﺮاﺿﻰ وارد ﻧﻴﺎوردﻧﺪ و‬ ‫ﻟﮑﻦ از ﺳﺒﻊ اﻳﻦ ﻗﻮم ﭼﻨﺎن ﮔﻤﺎن ﻣﻴﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﺗﻔﺴﻴﺮ هﻢ اﻋﺘﺮاض ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و‬

‫ﺑﺨﻴﺎل ﺧﻮد در ﺳﺒﻴﻞ وهﻢ و ﺧﻄﺎ و ﻇﻦ و ﻋﻤﻰ ﺳﺎﻟﮏ ﺷﻮﻧﺪ ﻓﻠﻠّﻪ ﻗﺼﺪ اﻟﺴّﺒﻴﻞ‬ ‫ﻼ و اﻣّﺎ ﻧﻔﻮرًا ﺧﺘﻢ اﻧﺎء ﻣﺴﮏ ﮐﻪ ﻣﻔﺘﻮح ﺷﺪ‬ ‫اﻣّﺎ ﺷﺎﮐﺮًا و اﻣّﺎ ﮐﻔﻮرًا و اﻣّﺎ ﻣﻘﺒ ً‬ ‫ﻞ ﺑﻤﺮض‬ ‫هﺮ ذى ﺷﻤّﻰ ادراﮎ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ و هﺮ ﻣﺰﮐﻮﻣﻰ ﻣﺤﺮوم ﻣﺎﻧﺪ و اﮔﺮ ﮐ ّ‬ ‫زﮐﺎم ﻣﺒﺘﻠﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﻧﻘﺼﻰ ﺑﺮ ﻋﻄﺮ ﺑﻘﺎ و وهﻨﻰ ﺑﺮ ﻣﺴﮏ ﺧﺘﺎ وارد ﻧﻴﺎﻳﺪ‬ ‫ﻰ ﻣﻦ ﺁﺛﺎر ﺣﺰﻧﮏ‬ ‫ﻓﺴﺒﺤﺎﻧﮏ اﻟّﻠﻬﻢ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ اﻧﺎدﻳﮏ ﺣﻴﻨﺌﺬ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى ﻧﺰﻟﺖ ﻋﻠ ّ‬ ‫اﻟّﺘﻰ ﻟﻮ ﻳﻄﻔﺢ ﻋﻠﯽ اﻟﻮﺟﻮد ﻟﻴﻨﻌﺪم اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸّﻬﻮد ﺑﺤﻴﺚ ﮐﺎد ان ﻳﻔﺎرق اﻟﺮّوح‬ ‫ﻣﻦ اﺿﻄﺮاﺑﻬﺎ ﻓﻮ ﻋﺰّﺗﮏ و ﻏﻴﺐ ﺻﻤﺪﻳّﺘﮏ ﻟﻮ اﺗﻨﻔّﺲ ﺑﻪ ﻟﺘﺤﺮق اﻻﮐﺒﺎد‬ ‫ﺑﺠﻮهﺮﻳّﺘﻬﺎ و ﺗﻨﻔﻄﺮ اﻟﺴّﻤﺎء و ﻣﺎ ﻓﻴﻬﺎ و ﺗﻨﻬﺪم اﻻرض و ﻣﺎ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﻓﺂﻩ ﺁﻩ ﺑﺬﻟﮏ‬ ‫ﺐ ﻃﻴﺐ اﻟﺒﻘﺎء ﻣﻦ ﻣﺪﻳﻨﺔ اﻟﺒﻬﺎء‬ ‫ﻟﻦ ﻳﻄﻔﺢ راﺋﺤﺔ اﻟﻮﻓﺎء ﻋﻦ ﺣﺪﻳﻘﺔ اﻟﺴّﻨﺎء و ﻟﻦ ﻳﻬ ّ‬ ‫ن دﻳﮏ اﻟﺴّﻨﺎء ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮة‬ ‫ﻦ ورﻗﺎء اﻟﻌﻤﺎء ﻋﻠﯽ اوراق اﻟﺤﻤﺮاء و ﻟﻦ ﻳﺮ ّ‬ ‫و ﻟﻦ ﻳﻐ ّ‬ ‫اﻟﻌﻠﯽ ﻓﻮ ﻋﺰّة ﻣﻦ ﻋﺰّزﺗﻪ و ﺟﻌﻠﺘﻪ ﻣﻈﻬﺮ اﻟﻮهﻴّﺘﮏ و ﻣﻨﺒﻊ رﺑﻮﺑﻴّﺘﮏ ﻟﻨﺴﻴﺖ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻋﻠّﻤﺘﻨﻰ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﻣﻦ ﺑﺪاﻳﻊ ﻋﻠﻤﮏ و ﺟﻮاﻣﻊ ﺁﻳﺎت ﺣﮑﻤﺘﮏ‬ ‫ﻞ اﻻذﮐﺎر و ﮐ ّ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﺑﻞ ﮐﻨﺖ ﻧﺴﻴًﺎ ﻣﻨﺴﻴّﺎ ﮐﺎﻧّﻰ ﻣﺎ ﮐﻨﺖ ﻓﻰ ارض اﻟﻤﻠﮏ ﻣﺸﻬﻮدًا ﻟﻌﻤﺮ ﻋﻠﯽ و ﺣﻴﺎة‬ ‫ﻣﺤﻤّﺪ و روح ﺻﻔﻰ و رﺣﻤﺔ راﺣﻢ و ﺟﺬﺑﺔ ﻣﺤﻤﻮد و وﻟﻬﺔ اﺣﻤﺪ و ﺳﺮّة‬ ‫ﺐ ان اﮐﻮن ﻓﻰ اﻟﻤﻠﮏ ﻟﺤﻈﺔ و ﮐﺎن اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﻣﺤﺒﻮب و ﺑﻬﺠﺔ ﻃﺎهﺮ ﻣﺎ اﺣ ّ‬ ‫وراﺋﻰ ﺷﺎهﺪى‪.‬‬ ‫ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﺤﺒﻞ اﻻﻣﺮ ﻓﻰ ﻇﺎهﺮ ﺻﻮرة ﺗﻌﺮّف ﺑﻮﺟﻪ اﻟﻨّﻮر ﻓﻰ ﺑﺎﻃﻦ ﻏﻴﺒﺔ‬ ‫ﻓﺎﺧﺮق ﺣﺠﺎب اﻟﻘﺮب ﻋﻨﮏ ﺑﻼ رﻣﺰة ﻓﺎﺷﻬﺪ ﺟﻤﺎل اﻟﻘﺪس ﻓﻴﮏ ﺑﻼ ﮐﺸﻔﺔ‬ ‫ن ﻋﻴﻮن اﻟﻐﻴﺐ ﻗﺪ ﺗﺒﮑّﺖ‬ ‫ﻓﺎﺻﺒﺮ ﻻ ّ‬ ‫ﻓﺎﺳﮑﻦ ﻓﺎن ﻗﻮاة اﻟﻌﺮش اﺿﻄﺮب‬ ‫ﻞ ﻋﻘﻞ ﻣﻨﻴﺮة‬ ‫و ﻣﻌﻨﻰ وراء اﻟﻌﻠﻢ ﻓﻴﮏ ﺣﺠﺒﺘﻪ ﻋﺎﺟﺰ ﻋﻦ درﮐﻬﺎ ﮐ ّ‬ ‫ﻓﻼ ﺗﻔﺶ ﻋﻨﻬﺎ ان ﺗﮑﻮن اﻣﻴﻨﺔ‬ ‫ﻟﺬذ و اﻧﺲ ﺑﺴ ّﺮ اﻟﻘﺪس ﺳﺮّة‬ ‫ﻟﻴﻔﻨﻰ اﻟﻮﺟﻮد ﻓﻰ ﻃﺮف ﻗﺮﻳﺒﺔ‬ ‫ﻟﻮﺗﮑﺸﻒ اﻟﻐﻄﺎءﻋﻦ وﺟﻪ ﻣﺎﺷﻬﺪﺗﻪ‬ ‫ﺑﺬاﮎ ﺟﺮى اﻟﺤﮑﻢ ﻣﻦ ﺳ ّﺮ ﻗﺪرة‬ ‫ﮐﺬاﮎ ﺟﺮى اﻻﻣﺮ ﻋﻦ ﻋﺮش ﻋﺰّة‬ ‫ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﻠﻮاردﻳﻦ ﻓﻰ ﺷﺮع ﺑﺪﻳﻌﺔ‬ ‫ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﻠﻔﺎﺋﺰﻳﻦ ﻋﻦ ﺣﺴﻦ وﻓﺎﺋﻬﻢ‬ ‫ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﻠﻮاﺛﻘﻴﻦ ﻋﻦ ﺣﺒﻞ ﻋﻄﻮﻓﺘﻰ‬ ‫ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﻠﻌﺎﺷﻘﻴﻦ ﻓﻰ ﺳﻔﮏ دﻣﺎﺋﻬﻢ‬ ‫ﻞ رﺑﻮﺑﺘﻰ‬ ‫ﻋﻦ ﮐﻞ اﻟﺠﻬﺎت ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﻠﻤﺨﻠﺼﻴﻦ ﻓﻰ ﻣﺎ ﺳﺮﻋﻮا‬ ‫)‪(٧٢‬‬ ‫اﻧّﻰ اﻧﺎ اﻟﻠّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ اﻧﺎ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻟﺮّﺣﻴﻢ اﻧّﻰ اﻧﺎ اﻟﻠّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ اﻧﺎ‬ ‫اﻟﺴّﻠﻄﺎن اﻟﻌﻈﻴﻢ اﻧّﻰ اﻧﺎ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﺖ اﻟﻤﻮﺟﻮدات ﺑﺎﻣﺮى و ذرﺋﺖ‬

‫اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﺟﻮدًا ﻣﻦ ﻋﻨﺪى و اﻧﺎ اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﯽ ﻣﺎ اﺷﺎء و اﻧﺎ اﻟﻌﻠﻴﻢ‬ ‫اﻟﺤﮑﻴﻢ و ﺑﺎﻣﺮى اﺷﺮﻗﺖ اﻟﺸّﻤﺲ ﻋﻦ اﻓﻖ اﻟﺴّﻤﺎء و ﻏﻨّﺖ ﻋﻨﺪﻟﻴﺐ‬ ‫ن هﺬا ﻟﺠﻤﺎل اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﻧﺎﺳﻮت اﻟﺒﺪاء و ﻇﻬﻮر اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﻘﺪس ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻣﻠﮑﻮت اﻟﻌﻠﻰ و ﺑﻄﻮن اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻟﺒﻘﺎء و ﺳﺎذج اﻟﻘﺪم ﻓﻰ هﺬا‬ ‫ﻞ اوّل اﻟﻬًﺎ ﻓﺮدًا اﺣﺪًا‬ ‫اﻟﻘﻤﺺ اﻟﻤﻨﻴﺮ اﻟﺒﻴﻀﺎء ﮐﺬﻟﮏ ﮐﻨﺖ ﻣﻦ اوّل ﮐ ّ‬ ‫وﺗﺮًا ﺻﻤﺪًا ﺑﺎﻗﻴًﺎ داﺋﻤًﺎ ﺣ ّﻴًﺎ ﻣﺮﻳﺪًا ﻣﻘﺘﺪرًا ﻋﺰﻳﺰًا ﻗﻴّﻮﻣًﺎ و اﮐﻮن‬ ‫ﻻ اﺑﺪًا ﺣ ّﻴًﺎ داﺋﻤًﺎ ﮐﺎﺋﻨًﺎ ﻣﻌﺒﻮدًا‪.‬‬ ‫ﺳﻠﻄﺎﻧًﺎ ﻣﻠﮑًﺎ ﺣﮑﻤًﺎ ﻋﺎﻟﻤًﺎ ﻗﺎدرًا از ً‬ ‫ﻰ اﻻﺑﻬﻰ اﻻﺑﻬﻰ‬ ‫ﺑﺴﻢ اﻟﻠّﻪ اﻟﺒﻬ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ح ب اﺳﻤﻊ ﻧﺪاءاﻟﻠّﻪ ﻋﻦ ﺟﻬﺔ اﻟﻌﺮش ﺑﺂﻳﺎت ﻣﻬﻴﻤﻦ ﻣﻘﺪّم ﻋﻈﻴﻢ ﻟﻌ ّ‬ ‫ﺗﻘﻠّﺐ ﺑﮑﻠّﮏ اﻟﯽ ﻣﻮﻟﻴﮏ و ﺗﺼّﺢ ﺑﺴﻠﻄﺎن اﻻﻣﺮ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻻرﺿﻴﻦ و ﻟﺘﮑﻮن ﻗﺎدرًا ﺑﻨﻔﺴﮏ ﺑﺤﻴﺚ ﻟﻮ ﻳﺠﺎدﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫ف ﺷﺎﺣ ٍﺬ ﺣﺪﻳ ٍﺪ اﻧّﮏ ﺗﻘﺎﺑﻠﻬﻢ و ﻟﻦ ﺗﺨﺎف ﻣﻨﻬﻢ و‬ ‫اﻻرض ﺑﺎﺳﻴﺎ ٍ‬ ‫ﻰ اﻟﻘﺎدر اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬و اﻧّﮏ اﻧﺖ ﺗﻌﻠﻢ‬ ‫ﺗﺴﺘﻐﻨﻰ ﻋﻨﻬﻢ ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻟﻐﻨ ّ‬ ‫ﻣﺎ ورد ﻋﻠﻴﻨﺎ ﺑﻤﺎ اﻃّﻠﻌﺖ ﻓﻰ ﺳﻔﺮﮎ ﺑﻤﺎ ﻻ اﻃّﻠﻊ اﺣﺪ ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪.‬‬ ‫ن ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى هﺎﺟﺮﻧﺎ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ‬ ‫ﻻّ‬ ‫ﻣﻦ ذى ﺑﺼ ٍﺮ اّﻟﺎ اﻧﺖ ﻟﺬا اﻟﺘﻔﺘﺖ و ﻋﺮﻓﺖ ﻣﺎ ﻻ ﻋﺮﻓﻪ اﺣﺪ ﻣﻦ هﺆﻻء‬ ‫اﻟﻤﺪّﻋﻴﻦ و هﺬا ﻣﻦ ﺧﻤﺮ اﻟّﺬى اﺧﺘﺼّﮏ اﻟﻠّﻪ ﺑﻬﺎ ﻓﺎﺷﺮب ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ‬ ‫ﺳ ّﺮًا ﻟﺌّﻠﺎ ﻳﻄّﻠﻊ ﺑﻬﺎ اﺣﺪ ﻣﻦ هﺆﻻء اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺷﮑﺮ اﻟﻠّﻪ ﺑﻤﺎ ﻋﺮّﻓﮏ‬ ‫ﻣﺎ ﻻ ﻋﺮﻓﻪ اﺣﺪ ﻣﻦ اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬و اﺧﺬ ﻳﺪﮎ ﺑﺎﻳﺪى اﻟﻘﺪرة و‬ ‫ﻰ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻧﺠّﺎﮎ ﻋﻦ ﺑﺌﺮ اﻟﻐﻔﻠﺔ و اﻧّﻪ ﻣﺎ ﻣﻦ اﻟ ٍﻪ اّﻟﺎ هﻮ و اﻧّﻪ ﻟﻮﻟ ّ‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻖ ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﮐﺄس اﻟﺴّﺮور اﺣﺴﻦ ﻋﻤّﺎ ﻗﺪّرﻧﺎهﺎ ﻟﮏ اذًا ﻓﺎﺷﺮب‬ ‫ﻋﻨﻬﺎ ﺛ ّﻢ اﺳﺘﻘﻢ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ و ﻻ ﺗﮑﻦ ﻣﻦ اﻟﺨﺎﺋﻔﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻧﻈﺮ ﺑﻄﺮف‬ ‫اﻟﻄّﺮف اﻟﯽ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻳﺪّﻋﻮن ﺑﺎﻧّﺎ ﺁﻣﻨّﺎ ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫ﻰ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﻈﻴﻢ اذًا ﻓﺮّوا‬ ‫اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻓﺎذا ﻧﺰﻟﺖ ﻣ ّﺮ ًة اﺧﺮى ﺑﺎﺳﻤﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻋﻨﻪ ﺛ ّﻢ اﺳﺘﮑﺒﺮوا ﻋﻠﻴﻪ و ﮐﺎﻧﻮا اﺷ ّﺪ ﻧﻔﺎﻗًﺎ ﻋﻦ اﻣﻢ اﻟﻘﺒﻞ ان اﻧﺖ ﻣﻦ‬ ‫ﻖ ﻗﺪ ﺣﻤﻠﻨﺎ ﻣﺎ ﻻ ﺣﻤﻠﻪ اﻟﺠﺒﺎل و ﻻ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟّﻠﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻣﺎ ﻓﻴﻬﺎ و ﻻ اﻻرض و ﻣﺎ ﻋﻠﻴﻬﺎ و ﻻ ﺣﻮاﻣﻞ ﻋﺮش ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻟﻦ ﺗﻄﻴﻘﻪ اﻻﻣﻮاج و ﻻ اﻻﺑﺤﺎر و ﻻ اﻻﺷﺠﺎر و ﻻ اﻻﺛﻤﺎر و ﻻ ﻣﺎ‬ ‫ﮐﺎن و ﻻ ﻣﺎ ﻳﮑﻮن و ﻻ ﺟﻨﻮد اﻟﻐﻴﺐ ﻣﻦ ﻣﻸ اﻟﻌﺎﻟّﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اذًا ﻗﺪ‬ ‫ﻳﺒﮑﻰ ﻋﻴﻮن اﻟﻌﻈﻤﺔ ﺛ ّﻢ ﻋﻴﻮن اهﻞ اﻟﺒﻘﺎء ﺛ ّﻢ اهﻞ ﺟﻨّﺔ اﻟﺨﻠﺪ ﻓﻰ‬

‫ﻏﺮﻓﺎت اﻟﺤﻤﺮاء ﺛ ّﻢ اهﻞ ﺳﻔﺎﺋﻦ اﻟﮑﺒﺮﻳﺎء ﺧﻠﻒ ﻟﺠﺞ اﻟﻤﻘﺪّﺳﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ‬ ‫ﺣﺒﻴﺐ ﻓﺴﻮف ﺗﺠﺪ اﺳﺘﺪﻻل اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ ﺑﻤﺎ اﺳﺘﺪﻟّﻮا ﺑﻪ اوﻟﻮا اﻟﻔﺮﻗﺎن‬ ‫ﻰ ﺑﺬﻟﮏ ﻟﺸﻬﻴﺪ و ﺧﺒﻴﺮ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﺑﻞ ادﻧﻰ ﻣﻦ ذﻟﮏ و ﮐﻔﻰ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻓﺴﻮف ﺗﺴﻤﻊ ﻣﻨﻬﻢ ﻣﺎ ﻻ ﺳﻤﻊ ﻋﻦ ﻋﻠﻤﺎء اﻟﻔﺮﻗﺎن و ﻻ ﻣﻦ ﺟﻬﻼﺋﻬﻢ و‬ ‫ن هﺬا ﻟﻈﻠﻢٌ ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﻖاّ‬ ‫ﻻ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻳﮑﻨﺴﻮن اﻻﺳﻮاق ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ن ﻣﺎ دوﻧﻰ ﻗﺪ ﺧﻠﻖ ﺑﺎﻣﺮى ان‬ ‫ن هﺬا ﻟﻬﻮ اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ا ّ‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ ا ّ‬ ‫اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎهﺪﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ هﻞ ﺗﺴﺘﮑﺒﺮون ﺑﺎﻟّﺬى ﺑﻪ ﻇﻬﺮت اﺳﻤﺎﺋﮑﻢ و‬ ‫ﻰ ﻣﻨﮑﻢ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬اﻣﺎ‬ ‫ﻋﻠﺖ رﺗﺒﺘﮑﻢ ﺗﺎﻟﻠّﻪ هﺬا ﺑﻐ ُ‬ ‫رأﻳﺘﻢ ﺳﻠﻄﻨﺔ اﻟﻠّﻪ و ﻗﺪرﺗﻪ ﺛ ّﻢ ﻋﻈﻤﺔ اﻟﻠّﻪ و ﮐﺒﺮﻳﺎﺋﻪ ﺛ ّﻢ ﺳﻄﻮة اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ح ﻟﻴﻘﻮل‬ ‫اﺟﻼﻟﻪ‪ .‬ﻋﻤﺖ اﺑﺼﺎرﮐﻢ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﻤﻐﻠّﻴﻦ هﻞ ﮐﺎن ﻣﻦ ذى رو ٍ‬ ‫ﻟﻢ او ﺑﻢ او ﻳﻨﻄﻖ ﺑﻴﻦ ﻳﺪﻳﻨﺎ ﻻ ﻓﻮ ﻧﻔﺴﻰ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ذﻟّﺖ ﮐﻞ‬ ‫ﻞ اﻻﻋﻨﺎق ﻟﺴﻠﻄﺎﻧﻰ‬ ‫اﻟﺮّﻗﺎب ﻟﻮﺟﻬﻰ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺠﻤﻴﻞ و ﺧﻀﻌﺖ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﻋﻨﺎق ﻟﺴﻠﻄﺎﻧﻰ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬ﻗﺪ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺠﻤﻴﻞ و ﺧﻀﻌﺖ ﮐ ّ‬ ‫ﮎ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﺳ ّﻢ اﻻﺑﺮﻩ ﻟﺘﻨﺪ ّ‬ ‫ﮐﻨﺰ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻐﻼم ﻣﻦ ﻟﺤﻦ ﻟﻮ ﻳﻈﻬﺮ اﻗ ّ‬ ‫اﻟﺠﺒﺎل و ﺗﺼﻔّﺮ اﻻوراق و ﺗﺴﻘﻂ اﻻﺛﻤﺎر ﻣﻦ اﻻﺷﺠﺎر و ﺗﺨ ّﺮ‬ ‫اﻻذﻗﺎن و ﺗﺘﻮﺟّﻪ اﻟﻮﺟﻮﻩ ﻟﻬﺬا اﻟﻤﻠﮏ اﻟّﺬى ﺗﺠﺪﻩ ﻋﻠﯽ هﻴﮑﻞ اﻟﻨّﺎر ﻓﻰ‬ ‫هﻴﺌﺔ اﻟﻨّﻮر و ﻣ ّﺮ ًة ﺗﺸﻬﺪﻩ ﻋﻠﯽ هﻴﺌﺔ اﻻﻣﻮاج ﻓﻰ هﺬا اﻟﺒﺤﺮ اﻟﻤﻮّاج و‬ ‫ﻣ ّﺮ ًة ﺗﺸﻬﺪﻩ ﮐﺎﻟﺸّﺠﺮة اﻟّﺘﻰ اﺻﻠﻬﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﻓﻰ ارض اﻟﮑﺒﺮﻳﺎء و ارﺗﻔﻌﺖ‬ ‫ش ﻋﻈﻴﻢ‪.‬‬ ‫اﻏﺼﺎﻧﻬﺎ ﺛ ّﻢ اﻓﻨﺎﻧﻬﺎ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﺻﻌﺪت ﻋﻦ وراء ﻋﺮ ٍ‬ ‫ﻣ ّﺮ ًة ﺗﺠﺪﻩ ﻋﻠﯽ هﻴﮑﻞ اﻟﻤﺤﺒﻮب ﻓﻰ هﺬا اﻟﻘﻤﻴﺺ اﻟّﺬى ﻟﻦ ﻳﻌﺮﻓﻪ اﺣﺪٌ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬و ﻟﻮ ﻳﺮﻳﺪون ﻋﺮﻓﺎﻧﻪ اذًا ﻳﻨﺼﻌﻘﻮن ﻓﻰ‬ ‫ﺐ ﺳﻠﻴﻢ‪ .‬و ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻨﺎدى اﻟﻤﻨﺎد ﻋﻦ‬ ‫ارواﺣﻬﻢ اّﻟﺎ ﻣﻦ اﺗﻰ رﺑّﻪ ﺑﻘﻠ ٍ‬ ‫ﻳﻤﻴﻨﻰ ﺛ ّﻢ ﻳﻨﻄﻖ اﻟﻨّﺎﻃﻖ ﻋﻦ ﺷﻤﺎﻟﯽ ﺛ ّﻢ ﻳﺼﺢ اﻟﺼّﺎﺋﺢ ﻋﻦ وراﺋﻰ و‬ ‫ن هﺬا‬ ‫ن ﺗﺎﻟﻠّﻪ ا ّ‬ ‫اﻟﺮّوح ﻋﻦ اﻣﺎﻣﻰ و ﻳﺘﮑﻠّﻢ ﻟﺴﺎن اﻟﻠّﻪ ﻋﻦ ﻓﻮق رأﺳﻰ ﺑﺎ ّ‬ ‫ن هﺬا َﻟﻮَﺟﻪ اﻟّﺬى اﻟﻴﻪ‬ ‫ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻘﺼﻮد ﻣﻦ اوّل اﻟّﺬى ﻻ اوّل ﻟﻪ و ا ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﻋﺮﻳﻦ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻞ اﻟﻮﺟﻮﻩ و ﻟﻮ هﻢ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻻ ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﺗﻮﺟّﻬﺖ ﮐ ّ‬ ‫ﻖ ﻣﻦ ﻳﻨﮑﺮ هﺬا اﻟﻔﻀﻞ اﻟﻈّﺎهﺮ اﻟﺒﺎهﺮ اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻤﻨﻴﺮ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﻪ‬ ‫اﻟﺤ ّ‬ ‫ﺑﺎن ﻳﺴﺌﻞ ﻣﻦ اﻣّﻪ ﺣﺎﻟﻪ ﻓﺴﻮف ﻳﺮﺟﻊ اﻟﯽ اﺳﻔﻞ اﻟﺤﺠﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ هﻞ‬ ‫ﺗﺤﺴﺒﻮن ﻓﻰ اﻧﻔﺴﮑﻢ ﺑﺎ ّﻧﮑﻢ ﻟﻮ ﺗﮑﻔﺮون ﺑﻬﺬﻩ اﻵﻳﺎت هﻞ ﻳﺼﺪق ﻋﻠﻴﮑﻢ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻰ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﻻ ﻓﻮ ر ّ‬ ‫اﻻﻳﻤﺎن ﺑﺎﺣ ٍﺪ ﻣﻦ رﺳﻞ اﻟﻠّﻪ او ﺑﻌﻠ ّ‬ ‫ﻞ اﻟ ّﺬرّات و ﻣﻦ وراﺋﻬﺎ ﻟﺴﺎن اﻟﻘﺪرة ﺛ ّﻢ ﻟﺴﺎن اﻟﻘﻮّة‬ ‫ﻖ اذًا ﻳﮑﺬّﺑﮑﻢ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺤ ّ‬

‫ﺛ ّﻢ ﻟﺴﺎن اﻟﻌﺰّة ﺛ ّﻢ ﻟﺴﺎن اﻟﻌﻈﻤﺔ ﺛ ّﻢ ﻟﺴﺎن اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻞ ﻋﻤّﺎ ﻳﺤﺼﻰ‬ ‫ان ﻳﺎ ﺣﺒﻴﺐ ﺧﺬ ذﻳﻞ اﻟﺴّﺘﺮ ﺑﺎﻧﺎﻣﻞ اﻟﻘﺪرة ﺛ ّﻢ ارﻓﻌﻪ اﻗ ّ‬ ‫ان ﺳﻤﻌﺖ ﺿﻮﺿﺎء اﻟﻤﻐﻠّﻴﻦ ﺧﺬ اﻧﺎﻣﻠﮏ و دﻋﻪ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﮐﺎن و ﮐﻦ‬ ‫ﻓﻰ ﺳﺘ ٍﺮ ﺟﻤﻴﻞ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺻﺒﺮ و اﺻﻄﺒﺮ ﺛ ّﻢ ﻗﺮّب اﺻﺎﺑﻊ اﻟﻘﻮّة ﺛ ّﻢ اﮐﺸﻒ‬ ‫ﺑﻪ ﺣﺠﺒﺎت اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ازﻳﺪ ﻋﻤّﺎ ﮐﺸﻔﺘﻬﺎ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ان ارﺗﻔﻊ ﻋﻮى‬ ‫اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﺿﻌﻬﺎ ﺛ ّﻢ اﻧﻬﺰم ﻋﻦ اﻟﺴّﺒﺎع و ﮐﻦ ﻓﻰ ﺣﻔﻆ ﻣﻨﻴﻊ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺳﮑﻦ‬ ‫ﺑﻮﻗﺎر اﻟﻠّﻪ و ﺳﮑﻴﻨﺘﻪ ﺛ ّﻢ اﺷﺪد ﻇﻬﺮﮎ ﻟﺨﺪﻣﺔ اﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﻴﻪ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﻋﻦ‬ ‫ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻧﻘﻄﻊ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﺜﻞ هﺆﻻء اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺧﺮج اﻧﺎﻣﻞ اﻟﻘﺪرة و اﻟﻘﻮّة ﻋﻦ ﺟﻴﺐ اﻟّﺬى‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى ﮐﺎن اﻵدم ﺑﻴﻦ اﻟﻤﺎء و اﻟﻄّﻴﻦ‪.‬‬ ‫اﻋﻄﻴﻨﺎﮎ ﻗﺒﻞ ﺧﻠﻖ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﺳﺘﺎر و‬ ‫ﺛ ّﻢ اﺧﺮق ﺳﺒﺤﺎت اﻟﻘﻮم ﺑﺴﻠﻄﺎن اﻟّﺬى ﺑﻪ اﻧﺸﻘّﺖ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ و ﮐﻦ ﻋﻠﯽ اﺳﺘﻘﺎﻣﺔ ﺑﺪﻳﻊ‪ .‬ﻟﻴﻤﺤﻮ ﺑﺬﻟﮏ‬ ‫اﻟﺤﺠﺎب ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﺷﺎرات اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ و ﺳﺒﺤﺎت اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ اﺗّﮑﺎؤا ﻋﻠﻴﻬﺎ ﻣﻦ دون اﻣ ٍﺮ ﻣﻦ‬ ‫ﻟﺪﻧّﺎ ان اﻧﺖ ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻣﻠﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﺧﻠﻴﻞ ﮐﺴّﺮ اﻻﺻﻨﺎم و ﻻ ﺗﺤﺰن ﻋﻤّﺎ‬ ‫ﻳﺮد ﻋﻠﻴﮏ و ﻻ ﺗﺨﻒ ﻣﻦ ﺟﻨﻮد اﻟﺸّﻴﺎﻃﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﻤﻨﮑﺮﻳﻦ اﻧّﺎ ﻣﺎ‬ ‫ﻧﺨﺎف ﻣﻨﮑﻢ اﻧﺘﻢ ان ﺗﻤﻮﺗﻮا او ﺗﻨﺼﻌﻘﻮا او ﺗﻨﻌﺪﻣﻮا ﻟﻦ ﻳﺮ ّد اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﺳﺘﺮﻧﺎ‬ ‫ﻖ رﻏﻤًﺎ ﻻﻧﻔﮑﻢ و اﻧﻔﺲ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ و ﮐ ّ‬ ‫و ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻻﻣﺮ ﻋﻨﮑﻢ ﻣ ّﺮ ًة و ﮐﺸﻔﻨﺎ ﻣ ّﺮ ًة هﺬا ﻣﻦ ﻓﻀﻠﻨﺎ ﻋﻠﻴﮑﻢ و ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪.‬‬ ‫ن اﻧﻮار‬ ‫ﻦ ان ﻳﺸﻬﺪ ّ‬ ‫ن اﻟﻨّﺎس ﺑﻌﻀﻬﻢ ﻓﻰ رﺧﻮة و ﺿﻌﻒ ﻟﻦ ﻳﺴﺘﻄﻴﻌ ّ‬ ‫ﻻّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﺸّﻤﺲ ﻟﺮﻣﺪ اﻟّﺬى ﮐﺎن ﻓﻰ ﻋﻴﻮﻧﻬﻢ ﻟﺬا دارﻳﻨﺎ ﻣﻌﻬﻢ ﻟﺌّﻠﺎ ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻟﻬﺎﻟﮑﻴﻦ ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻟﻦ ﻳﻨﻔﻌﮑﻢ اﻟﻴﻤﻴﻦ و ﻻ اﻟﺸّﻤﺎل و ﻻ اﻟﺠﻮاب و ﻻ‬ ‫اﻟﺴّﺆال ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻤﻮﻗﻨﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻓﮑّﺮوا ﻓﻰ اﻧﻔﺴﮑﻢ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى اﺗﻰ‬ ‫ﻖ ﻋﻦ ﻣﺼﺮ اﻟﺮّوح ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬هﻞ ﻧﻔﻊ اﺣﺪًا‬ ‫ﻰ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻣﻦ اهﻞ اﻟﻔﺮﻗﺎن ﻣﺎ ﻋﻨﺪهﻢ ﻻ ﻓﻮ رﺑّﮏ اﻟﺮّﺣﻤﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻓﺎﻧﻈﺮ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﺒﻴﺎن ان اﻧﺖ ﻣﻦ اﻟﻨّﺎﻇﺮﻳﻦ‪ .‬ﻓﻮ ﻋﻤﺮى ﻣﺎ ﻧﻔﻌﻬﻢ ﺷﻴﺊ ﻋﻤّﺎ ﻋﻨﺪهﻢ ﻻ‬ ‫ﻞ ذى ذﮐﺎء ﺑﺼﻴﺮ‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﺳﺆال اﺣﺪ و ﻻ ﺟﻮاب ﻧﻔﺲ و ﻳﻌﺮف ذﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫ﺗﺎﻟّﻠﻪ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﻣﺎ ﻻ ﻇﻬﺮ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﻳﺄﻣﺮﮐﻢ ﺑﻤﺎ اﻣﺮﺗﻢ ﺑﻪ ﻓﻰ ﮐﺘﺎب‬ ‫اﻟﻠّﻪ اﻟﻘﺎدر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻠﻴﻢ و ﮐﻠّﻤﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ ﻗﺪ ﺧﻠﻖ ﺑﻘﻮﻟﯽ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ ﻗﻞ اﻟﻴﻮم ﻟﻦ ﻳﻐﻨﻰ اﺣﺪ اّﻟﺎ ﺑﺎن ﻳﻔﺘﻘﺮ ﺑﻴﻦ ﻳﺪى اﻟﻠّﻪ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم‬ ‫اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬و ﻟﻦ ﻳﺬﮐﺮ ﺷﻴﺊ اّﻟﺎ ﺑﺎن ﻳﻨﺴﻰ ﻧﻔﺴﻪ و ﻣﺎ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﻤﻠﮑﻮت اﻻﻣﺮ و اﻟﺨﻠﻖ ﻓﮑﻴﻒ ﻣﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪.‬‬

‫ن دﻟﻴﻠﻪ ﺁﻳﺎﺗﻪ و وﺟﻮدﻩ اﺛﺒﺎﺗﻪ ﻓﻮﻳﻞ ﻟﮑﻢ ﻳﺎ‬ ‫ﻗﻞ اﻣﺎ ﺳﻤﻌﺘﻢ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻖ ﻟﻮ ﻳﮑﺸﻒ اﻟﺤﺠﺎب ﻋﻦ وﺟﻪ اﻻﻣﺮ اﻗ ّ‬ ‫ﻣﻌﺸﺮ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻋﻤّﺎ ﻳﺤﺼﻴﻪ اﺣﺪ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ ﻟﻴﺮﻓﻊ ﻧﺪاء اهﻞ ﻣﻸ اﻻﻋﻠﻰ ﺛ ّﻢ ﺻﻴﺎح‬ ‫ن ﻣﺎ هﺬا‬ ‫اهﻞ ﻣﻴﺎدﻳﻦ اﻟﺒﻘﺎء ﺛ ّﻢ ﻟﺤﻦ اﻟﻘﺪس ﻋﻦ ﻣﮑﻤﻦ اﻟﮑﺒﺮﻳﺎء ﺑﺎ ّ‬ ‫ﺑﺸﺮًا ﻓﻰ اﻟﻤﻠﮏ ان هﺬا اّﻟﺎ ﺳﻠﻄﺎن ﻣﻘﺘﺪر ﻋﺰﻳﺰ ﺑﺪﻳﻊ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﺗﻤّﺖ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس ﻓﻰ ﺳﮑﺮ ﻣﻦ اﻟﻐﻔﻠﺔ ﺑﺤﻴﺚ ﻟﻦ ﻳﻌﺮﻓﻮا اﻟﺸّﻤﺎل‬ ‫ﺣﺠّﺔ اﻟﻠّﻪ و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻋﻦ اﻟﻴﻤﻴﻦ‪ .‬هﻞ ﺑﻌﺪ ﻇﻬﻮر اﻟﻠّﻪ ﻳﻨﻔﻊ اﺣﺪًا ﺷﻴﺊ ﻋﻤّﺎ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫ف‬ ‫ﻒود ّ‬ ‫نوﮐ ّ‬ ‫ﻦورّ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻧﺖ ﻳﺎ ﺣﺒﻴﺐ ﻏ ّ‬ ‫اﻻرض ﻻ ﻓﻮ ر ّ‬ ‫ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻟﺒﻘﺎء ﺛ ّﻢ ﻓﻰ اﻟﻤﻠﮑﻮت اﻟﻌﻤﺎء و ﻻ ﺗﻠﺘﻔﺖ اﻟﻰ ﺷﻴﺊ اّﻟﺎ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﺟﻤﺎﻟﯽ اﻟﻤﺸﺮق اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﻟﻘﻴﻨﺎﮎ ﻣﺎ ﻳﺴﺘﻐﻨﻰ ﺑﺤﺮف ﻣﻨﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﻦ ﻋﻠﯽ ﺣﺒّﻬﻢ ﻣﻮﻟﻴﻬﻢ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ ﻟﻮ ﻳﺴﺘﻘﻴﻤ ّ‬ ‫اﻟﮑﺮﻳﻢ و اﻟﺮّوح ﻋﻠﻴﮏ و ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ اﻟﺠﻮاد ﺑﻤﺎ ﻳﺬﮐﺮﻩ‬ ‫ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻗﻠﻢ اﻻﻣﺮ ﻣﻦ ذﮐﺮ اﻟّﺬى ﺑﻪ ارﺗﻔﻊ ﺧﺒﺎء اﻟﻘﺪس و اﺳﺘﻘ ّﺮ اﻟﺸّﻤﺲ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻋﻠﻰ ﻋﺮش ﻣﺠﺪ ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺷﺮﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺄس اﻟّﺘﻰ اﻋﻄﻴﻨﺎﮎ ﻟﻴﻄﻤﺌ ّ‬ ‫ﻦ ﺑﻪ‬ ‫ﺑﻬﺎ ﻗﻠﺒﻪ و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﮐﺮﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﺎ ارﻳﻨﺎﮎ ﻓﻰ اﻟﻤﻨﺎم ﻣﺎﻳﻄﻤﺌ ّ‬ ‫ﻧﻔﺴﮏ و روﺣﮏ ان اﻧﺖ ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻋﺒّﺮ رؤﻳﺎﮎ ﺑﻤﺎ ﻋﺒّﺮ اﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻋﺒﺮ ﻋﻦ اﻟﺼّﺮاط ﮐﻤّﺮ اﻟﺴّﺤﺎب و ﻻ ﺗﻠﺘﻔﺖ اﻟﻰ اﺣﺪ ﻣﻦ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﻟﻦ ﺗﺠﺪ ﻓﻰ ﻗﻠﺒﻪ ﺣﺒّﻰ ﻓ ّﺮ ﻋﻨﻪ و ﺗﺠﻨّﺐ ﻣﻨﻪ و ﮐﻦ ﻓﻰ ﺑﻌ ٍﺪ ﻋﻈﻴﻢ‪.‬‬ ‫و ان ﻳﺨﺎﻟﻔﮏ ﻓﻰ ذﻟﮏ ﻧﻔﺴﮏ ﻓﺎﻧﻘﻄﻊ ﻋﻨﻬﺎ و ﮐﻦ ﻓﻰ اﻳﻘﺎن ﻣﻨﻴﻊ‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ن هﺬاﻟﺮّﺣﻤﺔ ﻋﻠﯽ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ و ﻧﻘﻤﺔ‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻟﻢ ﻳﮑﻦ اﻟﻤﻴﺰان اّﻟﺎ ﺣﺒّﻰ و ا ّ‬ ‫ﻰ اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫و ﺳﻴﺎط ﻋﻠﯽ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ اﻟﺮّﺣﻴﻢ ﺑﺒﺸﺎرات اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﮏ ﻗﺪ ﺣﻀﺮت ﺑﻴﻦ ﻳﺪى اﻟﻠّﻪ و ﻣﺎ ﻋﺮﻓﺘﻪ و ﮐﻨﺖ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬اذًا ﻓﺎﺳﺌﻞ اﻟﻠّﻪ ﺑﺎن ﻳﺆﻳّﺪﮎ ﻋﻠﯽ ﻋﺮﻓﺎﻧﻪ و ﻳﻌﺮّﻓﮏ ﻣﻈﻬﺮ‬ ‫ذاﺗﻪ و ﻳﺨﺮﺟﮏ ﻋﻦ هﺆﻻء اﻟﻤﺘﻮهّﻤﻴﻦ‪ .‬اﻧﺖ ﻳﺎ رﺣﻴﻢ ﺗﺠﻨّﺐ ﻋﻦ ﻣﺜﻞ‬ ‫هﺆﻻء و ﻻ ﺗﺠﺎﻧﺲ ﻣﻌﻬﻢ و ﻻ ﻣﻊ اﺣ ٍﺪ ﻣﻦ اﻟﻤﻐﻠّﻴﻦ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ اﻓﻖ‬ ‫اﻟﺮّوح ﺑﻘﻠﺒﮏ ﺛ ّﻢ اﻧﻘﻄﻊ ﻋﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﮐﺬﻟﮏ ﻋﻠّﻤﻨﺎﮎ ﻣﺎ ﻳﻐﻨﻴﮏ ﻋﻦ‬ ‫اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬و ﻗﺪ ﺣﻀﺮ ﺑﻴﻦ ﻳﺪﻳﻨﺎ ﻣﺎ ارﺳﻠﺘﻪ و ﻗﺒﻠﻨﺎﻩ رﺣﻤﺔ ﻣﻦ‬ ‫ﻟﺪﻧّﺎ ﻋﻠﻴﮏ ﻟﺘﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﮐﺮﻳﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ اﻟﺰّﻣﺎن ﺑﻤﺎ ﻳﺬﮐﺮ اﻟﺮّوح‬ ‫ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻣﻦ ﺁﻳﺎت رﺑّﻪ ﻟﻴﺴ ّﺮ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻤﺘّﻘﻴﻦ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى‬ ‫ﻳﺨﺮﺟﻮن اﮐﺜﺮ اﻟﻨّﺎس ﻋﻦ ﻣﻴﺎدﻳﻦ اﻟﺘّﻘﻰ ﺑﺤﻴﺚ ﻳﻌﺮﺿﻮن ﻋﻦ اﻟّﺬى‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ‬ ‫ﺁﻣﻨﻮا ﺑﻪ و ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺬﮐﺮهﻢ اﻟﺮّوح ﻟﺌّﻠﺎ ﻳﮑﻮﻧ ّ‬

‫ﻋﺒﺪ ﻓﺎﻗﺮء ﻣﺎ ﻧﺰّﻟﻨﺎﻩ ﻋﻠﻴﮏ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﺛ ّﻢ اﺳﺘﻨﺸﻖ ﻋﻦ ﻣﺪادﻩ رواﺋﺢ‬ ‫اﻟﻤﺴﮏ ﻣﻦ ﻏﺪاﻳﺮ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻤﻞ ﺑﻤﺎ ﻓﻴﻪ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻗﺮّت ﻋﻴﻮن اهﻞ ﺟﻨّﺔ اﻟﻔﺮدوس ﺛ ّﻢ اهﻞ ﺟﻨّﺔ اﻟﻘﺪس ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﻰ ﺛ ّﻢ ﺑﺸّﺮﻩ ﺑﻤﺎ ﻳﺒﺸّﺮ‬ ‫اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ اﻟّﺬى ﺳﻤّﻰ ﺑﺎﮐﺒﺮ ﺑﻌﺪ ﻋﻠ ّ‬ ‫اﻟﺮّوح ﻓﻰ هﺬا اﻟﺼّﺪر اﻟﻤﻤﺮّد اﻟﻤﻨﻴﺮ اﻟﺤﻤﻴﺪ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ﻗﺪ ارﺳﻠﻨﺎ‬ ‫اﻟﻴﮏ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﻣﺎ ﻻ ﻳﻌﺎدل ﺑﺤﺮف ﻣﻨﻪ ﻣﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﻓﺎﺣﻔﻈﻪ ﺛ ّﻢ اﻗﺮﺋﻪ ﻓﻰ اﺣﻴﺎن اﻟّﺘﻰ ﺗﺠﺪ ﻧﻔﺴﮏ ﻓﺎرﻏًﺎ ﻋﻦ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻻرض ﻟﻴﺠﺬﺑﮏ اﻟﯽ ﻣﻘ ّﺮ اﻟﻘﺪس ﻣﻘﻌﺪ ﻋ ّﺰ ﻣﻨﻴﺮ‪ .‬و ﻗﺪ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﺣﻀﺮ ﺑﻴﻦ ﻳﺪﻳﻨﺎ ﻣﺎ ارﺳﻠﺘﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﻓﺴﻮف ﻳﺠﺰﻳﮏ اﻟﻠّﻪ ﺑﺎﺣﺴﻦ ﻣﺎ‬ ‫ن اﻟﻠّﻪ ﻣﺎ ﻳﻘﺒﻞ ﻣﻦ ﻋﺒﺎدﻩ هﺬا‬ ‫ﻰ اﻟﻤﺤﺴﻨﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻋﻨﺪﻩ و اﻧّﻪ هﻮ وﻟ ّ‬ ‫ﻰ ﻋﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان ﻻ ﺗﻌﺎﺷﺮ‬ ‫ﻣﻦ ﻓﻀﻠﻪ ﻋﻠﯽ ﺑﺮﻳّﺘﻪ و اﻧّﻪ ﻟﻐﻨ ّ‬ ‫ﻣﻊ اﻟّﺬﻳﻦ ﺗﺠﺪ ﻓﻰ ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ ﺿﻐﻦ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻐﻼم ﺛ ّﻢ ﺗﺠﻨّﺐ ﻋﻦ ﻣﺜﻞ‬ ‫هﺆﻻء و ﻻ ﺗﮑﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﻌﺎﺷﺮﻳﻦ‪ .‬ﻓﺎﮐﻒ ﺑﺎﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ ﻓﺎﻧّﻪ ﻳﻐﻨﻴﮏ ﻋﻤّﺎ‬ ‫ﻞ ﻋﻨﺪﻩ ﻓﻰ ﻟﻮح ﺣﻔﻴﻆ‪.‬‬ ‫ﺳﻮاﻩ اﻧّﻪ ﻣﺎ ﻣﻦ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ ﻟﻪ اﻟﺨﻠﻖ و اﻻﻣﺮ ﮐ ّ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻰ ﻓﻰ اﻟﻘﺎف ﺑﻤﺎ ﻳﺄﻣﺮﮎ ذات اﻟﻘﺪم ﻓﻰ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى ﻳﻄﻮﻓ ّ‬ ‫ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ ﻟﺠﺞ اﻟﺒﻘﺎء و ﮐ ّ‬ ‫ﻓﻰ ﺣﻮﻟﻪ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ﻓﺎﺳﺘﻘﻢ ﻻﻣﺮ اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺨﻒ ﻣﻦ اﺣﺪ ﻓﺘﻮﮐّﻞ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﺟﻤﺎﻟﯽ اﻟﻤﺸﺮق اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬و ان ﻳﺨﺎﻟﻔﮏ ﻓﻰ ذﻟﮏ ذاﺗﮏ‬ ‫ﻓﺎﻧﻘﻄﻊ ﻋﻨﻬﺎ و ﻻ ﺗﮑﻦ ﻣﻦ اﻟﺼّﺎﺑﺮﻳﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ اﻟﺤﺴﻦ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ﻟﻴﻔﺮح‬ ‫ﺑﻤﺎ رﺷﺢ ﺑﺎﺳﻤﻪ هﺬا اﻟﻤﺪاد اﻟﻤﺴﮑﻴّﺔ اﻟﺒﺪﻳﻌﺔ اﻟﻤﻨﻴﻌﺔ اﻻﺣﺪﻳّﺔ اﻻﺑﺪﻳّﺔ‬ ‫اﻟﻘﺪﻣﻴّﺔ اﻟﺒﺪﻳﻊ اﻟﻠّﻤﻴﻊ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ﻓﺎﻋﻤﻞ ﺑﻤﺎ اﻣﺮت ﺑﻪ ﻟﻮح اﻟﻤﺤﻔﻮظ‬ ‫اﻟّﺬى ارﺳﻠﻨﺎﻩ اﻟﻴﮏ و ﻻ ﺗﮑﻦ ﻣﻦ اﻟﺴّﺎﮐﺘﻴﻦ‪ .‬ﻋﺮّج ﺑﺮوﺣﮏ اﻟﯽ‬ ‫ﻣﻌﺎرج اﻟﻘﺪس و ﻻ ﺗﺨﻒ ﻣﻦ اﺣ ٍﺪ ﻓﺘﻮﮐّﻞ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﻖ ﻗﺪ رﺟﻊ اﻟﻤﻌﺮاج ﺑﺎﺳﺮﻩ ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻨّﺎﻇﺮﻳﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ اﺑﻦ‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻨّﺒﻴﻞ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ ان ﺗﺠﺪ ﻓﻰ وﺟﻬﻪ ﻧﻀﺮة اﻟﻨّﻌﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ﻻ ﺗﻮﻗّﻒ‬ ‫ﻓﻰ هﺬا اﻻﻣﺮ و ﻻ ﺗﺘّﺒﻊ اﺣﺪًا ﻓﻰ ذﻟﮏ ﺛ ّﻢ اﻧﻈﺮ ﺑﻄﺮف اﻟﺒﺪء ﻓﻰ‬ ‫ﻖ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﻓﻰ ﺳﻨﺔ اﻟﺴّﺘﻴﻦ و‬ ‫ﺣﺠﺞ اﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ن اﺑﻴﮏ ﻟﻤّﺎ ﺗﻮﻗّﻒ ﻓﻰ ذﻟﮏ‬ ‫هﺬﻩ ﻣﻦ ﺣﺠّﺘﻪ ﻗﺪ ﻣﻠﺌﺖ اﻟﺨﺎﻓﻘﻴﻦ‪ .‬و ا ّ‬ ‫اﻻﻣﺮ ﻟﺬا ﻣﺎ ﻓﺎز ﺑﻤﺎ اراد و اﻧﻘﻄﻌﻪ اﻟّﻠ ُﻪ ﻋﻤّﺎ ﻋﻨﺪﻩ و رﺟﻌﻪ اﻟﯽ‬ ‫اﻟﺘّﺮاب ﺑﺤﺴﺮة ﻋﻈﻴﻢ و ﻣﺎ ﻓﻌﻞ اﻟﻠّﻪ ذﻟﮏ اّﻟﺎ ﻟﺘﻨﺒّﻬﮑﻢ و اﻧﺘﻢ ﻣﺎ‬ ‫ﻦ اﻟﻠّﻪ ﻏﻔﺮ ﻋﻨﻪ‬ ‫اﺳﺘﺸﻌﺮﺗﻢ ﻓﻰ ذﻟﮏ و ﮐﻨﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ و ﻟﮑ ّ‬

‫ﺟﺮﻳﺮاﺗﻪ و ﮐﻔّﺮ ﻋﻨﻪ ﺳﻴّﺌﺎﺗﻪ و اﻧّﻪ ﻳﻐﻔﺮ ﻣﻦ ﻳﺸﺎء و ﻳﻌﺬّب ﻣﻦ ﻳﺸﺎء‬ ‫ان اﻟﺤﮑﻢ اّﻟﺎ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﻳﻔﻌﻞ ﻣﺎ ﻳﺸﺎء و ﻳﺤﮑﻢ ﻣﺎ ﻳﺮﻳﺪ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻋﺒﺪ‬ ‫ﻓﺎرﺣﻢ ﻋﻠﻰ ﻧﻔﺴﮏ و ﻻ ﺗﺠﺎدل ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﮑﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻟﻮ ﻧﮑﺸﻒ اﻟﻘﻨﺎع ﻋﻦ وﺟﻪ اﻻﻣﺮ ﻟﺘﻘﻄﻌﻮا اﺑﺪاﻧﮑﻢ و ﻟﮑﻦ‬ ‫ﺳﺘﺮﻧﺎ اﻻﻣﺮ ﺑﻤﺎ ﻗﺪّر ﻓﻰ اﻻﻟﻮاح ﻣﻦ ﻗﻠﻢ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺪّر اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬و اﻧّﮏ ﻳﺎ‬ ‫ﺐ ﻓﺎﻧﻘﻄﻊ ﻋﻨﻪ و ﻻ ﺗﻠﺘﻔﺖ اﻟﻴﻪ و‬ ‫ﺣﺒﻴﺐ ان ﻟﻦ ﺗﺠﺪ ﻣﻨﻪ رواﻳﺢ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﻰ وﺟﻪ رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﮐﺒّﺮ ﻓﻰ وﺟﻪ اﺳﻤﻌﻴﻞ اﻟّﺬى‬ ‫ﺗﺪﻧﺪن ﺣﻮل اﻟﻨّﺎر ﺑﺮﺑﻮات اﻟّﺘﻰ ﺗﺴﺘﺠﺬب ﻋﻨﻬﺎ ﻗﻠﻮب اﻟﻤﻮﺣّﺪﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﻞ اﻟﺤﺠﺒﺎت ﺛ ّﻢ ادﺧﻞ ﻓﻰ اﻟﻨّﺎر و اﻧّﻬﺎ ﻧﻮرٌ و‬ ‫ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ﻋ ّﺮ ﻧﻔﺴﮏ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫رﺣﻤﺔٌ ﻟﮏ و ﻟﻠﻤﺨﻠﺼﻴﻦ ﺛ ّﻢ ﮐﺴّﺮ اﺻﻨﺎم اﻟﻨّﻔﺲ و اﻟﻬﻮى ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ‬ ‫ﮐﻔﺮوا و اﺷﺮﮐﻮا ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﻳﺪّﻋﻮن ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ اﻻﻳﻤﺎن ﺑﺎﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫ن ﻟﺴﺎﻧﮑﻢ ﻳﻠﻌﻨﮑﻢ و ارﮐﺎﻧﮑﻢ ﺗﺒﺮء ﻣﻨﮑﻢ ﻳﺎ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ا ّ‬ ‫ﻣﻌﺸﺮ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ﺑﻠّﻎ اﻣﺮ ﻣﻮﻻﮎ و ﻻ ﺗﺤﺰن ﻋﻦ ﺷﻴﺊ و ﻻ‬ ‫ﻰ ﻓﻰ‬ ‫ﺗﺴﻠﮏ ﺳﺒﻞ اﻟﻤﺘﻮهّﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻗﻤﻴﺺ اﺧﺮى و اﻧّﻪ ﻗﺪ ﺳﻤّﻰ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺳﻤﺎء ﺑﺎﻟﺤﺴﻴﻦ و ﻓﻰ‬ ‫ﺟﺒﺮوت اﻟﺒﻘﺎء ﺑﺎﻟﺒﻬﺎء و ﻓﻰ ﻻهﻮت اﻟﻌﻤﺎء ﺑﻬﺬا اﻻﺳﻢ اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ‬ ‫ﻋﻠﯽ هﻴﮑﻞ اﻟﻐﻼم ﻓﺘﺒﺎرﮎ اﻟﻠّﻪ اﺣﺴﻦ اﻟﺨﺎﻟﻘﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻌﺸﺮ اﻟﺒﺸﺮ‬ ‫ﻖ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﻣﻈﻬﺮ اﻟﻘﺪر ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻨﻈﺮ اﻻﮐﺒﺮ ﺑﻄﺮاز اﻟّﺬى‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ى‬ ‫ﻞ ذى ذﮐﺎء و ﻧﻈﺮ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﺗﺤﻴّﺮت ﻋﻨﻪ اﻓﺌﺪة ﮐ ّ‬ ‫ﺟﻬﺔ ﺗﻔﺮّون ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻻﺣﺪ ﻣﻔ ّﺮ اّﻟﺎ ﺑﺎن ﻳﻨﻘﻄﻊ ﻋﻤّﺎ ﻋﻨﺪﻩ و‬ ‫ﻳﺘﻤﺴّﮏ ﺑﻬﺬا اﻟﺤﺒﻞ اﻟﺪّرى اﻻﻧﻮر‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻵﻳﺔ اﻟﮑﺒﺮى ﺑﻴﻨﮑﻢ و‬ ‫ن‬ ‫ﺟﻤﺎل اﻟﻠّﻪ ﻓﻴﮑﻢ و اﻧّﻪ ﻟﺴ ّﺮ ﻣﺴﺘﺘﺮ‪ .‬و اﻧّﻪ ﻟﻘﻬﺮ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ا ّ‬ ‫ﻗﻬﺮﻩ ادهﻰ و اﻣّﺮ‪ .‬ﻗﻞ ﺑﻪ ﻳﻌﺬّب اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﺬﺑﻮا ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻰ اﻟﻤﺴﺘﻘ ّﺮ‪.‬‬ ‫ن اﻟ ّ‬ ‫ﺑﺎﻟﻘﺪر‪ .‬ﻗﻞ ﻓﻔﺮّوا اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮑﻢ و ﻻ ﺗﺸﺮﮐﻮا ﺑﻪ و ا ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻟﻘﺎدر ﻣﻘﺘﺪر‪.‬‬ ‫ﻗﻞ اﻧّﺎ ﻟﻮ ﻧﺮﻳﺪ ﻟﻨﻨﺸﺎء ﺧﻠﻘًﺎ ﺁﺧﺮ و اﻧّﺎ ﮐﻨّﺎ ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ذى ﻋﻠﻢ و ﻓﮑﺮ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻓﻰ ﻗﺒﻀﺔ ﻗﺪرﺗﻨﺎ و ﻳﻌﺮف ذﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻰ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﻓﺘﺒﻴّﻨﻮا ﻳﺎ‬ ‫ى ﺣﺪﻳﺚ ﺁﻣﻨﺘﻢ ﺑﻌﻠ ّ‬ ‫ﻗﻮم ان ﺗﮑﻔﺮوا ﺑﻬﺬﻩ اﻵﻳﺎت ﻓﺒﺎ ّ‬ ‫ﻣﻸ اﻟﺤﻤﺮ‪ .‬ﻗﻞ ﻟﻦ ﻳﻐﻨﻴﮑﻢ اﻟﻴﻮم ﺷﻴﺊ اّﻟﺎ ﺑﺎن ﺗﺆﻣﻨﻮا ﺑﺎﻟّﺬى ﮐﻨﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﻗﺒﻞ ﺛ ّﻢ ﺑﻤﺎ ﻧﺰل ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﻣﻦ اﻻﻟﻮاح و اﻟﺰّﺑﺮ‪ .‬ﻓﺎﻟﻖ ﻳﺎ ﻣﻨﻴﺐ ﻋﻠﯽ‬ ‫ذﻟﮏ اﻟﻌﺒﺪ ﻣﺎ اﻟﻘﻰ ﻋﻠﻴﮏ هﺬا اﻟﻘﻠﻢ اﻟﻤﺸﺘﻬﺮ ﻟﻴﺴﺘﻘﻴﻢ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ ﺑﺤﻴﺚ‬ ‫ﻻ ﻳﺴﺪّﻩ اﻋﺮاض ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻌﺮض و ﻻ ﻣﻨﻊ اﻟّﺬى ﺑﻐﻰ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ ﮐﻔﺮ‪.‬‬

‫ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ اﻟﺤﺒﻴﺐ اﻟّﺬى ﺳﺎﻓﺮ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ و ﺣﻀﺮ ﺑﻴﻦ ﻳﺪﻳﻪ و‬ ‫ﺳﻤﻊ ﻧﻐﻤﺎﺗﻪ و ﮐﺎن ﻣﻦ اهﻞ اﻟﻨّﻈﺮ‪ .‬ﻗﻞ ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻌﻴﻨﺎﮎ و ﻵذاﻧﮏ ان‬ ‫ﺗﻌﺮف ﻣﻘﺪارهﻤﺎ ﺑﻤﺎ ﺳﻤﻌﺎ و رأﻳﺎ ﻣﺎ ﻻ رأت ﻋﻴﻮن اﻟّﺬﻳﻦ اﻗﺒﻠﻮا اﻟﯽ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﺛﻢ ادﺑﺮ و اﻋﺮﺿﻮا ﻋﻤّﺎ اﺷﺮق ﻋﻦ ﻣﺸﺮق اﻟﻘﺪس ﺑﻬﺬا اﻟﺠﻤﺎل‬ ‫اﻟﻤﺸﺮق اﻟﻤﻘﺪّس اﻻﻃﻬﺮ‪ .‬و اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ﻻ ﺗﺤﺰن ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى‬ ‫ﻳﺮﺗﻔﻊ زﻣﺎﺟﻴﺮ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ اﻳّﺎﮎ ان ﻻ ﺗﻀﻄﺮب و ﻻ ﺗﮑﻦ ﻣﻦ اهﻞ‬ ‫اﻟﻔﺮر‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﺻﻮر اﻻﮐﺒﺮ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻨّﺎﻗﻮر اﻟّﺬى ﻧﻄﻖ‬ ‫ن‬ ‫ﻖ ﺛ ّﻢ ﻧﻘﺮ‪ .‬و ﻳﻨﻄﻖ ﺑﺎﻋﻠﯽ اﻟﺼّﻮت ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﺑﺎ ّ‬ ‫ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻰ اﻟﻤﺴﺘﻘ ّﺮ‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ ﺗﻔﺘﺮوا ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ ﺑﺎرﺋﮑﻢ و ﻻ ﺗﺠﺎﺣﺪوا ﺑﻌﺪ‬ ‫اﻟ ّ‬ ‫اﻟّﺬى ﮐﺸﻒ اﻟﻨّﻘﺎب ﺛ ّﻢ ﻇﻬﺮ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﺸﺘﻐﻠﻮا ﺑﺎﻟﺪّﻧﻴﺎ و ﻻ ﻳﻤﻨﻌﮑﻢ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺁﻣﻨﻮا‬ ‫ﺷﻴﺊ ﻋﻦ اﻟﻮرود ﻓﻰ هﺬا اﻟﻄّﻤﻄﺎم اﻟّﻠﺠّﻰ اﻻﻏﻤﺮ‪ .‬ا ّ‬ ‫ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﺁﻳﺎﺗﻪ اوﻟﺌﮏ ﺻﻌﺪوا اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ و ﻳﺘﻮارﺛﻮن ﺟﻨّﺎت و ﻧﻬﺮ‪ .‬و‬ ‫اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﻔﺮوا و اﺷﺮﮐﻮا اوﻟﺌﮏ ﻳﺼﻠﻮن ﻓﻰ ﻧﺎر و ﺳﻘﺮ‪ .‬و ﻣﻦ وراء‬ ‫ذﻟﮏ ﻳﺄﺧﺬهﻢ اﻟﻠّﻪ ﺑﻘﻬﺮ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و ﻳﺠﻌﻠﻬﻢ ﮐﻬﺸﻴﻢ ﻣﺤﺘﻈﺮ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﻗﺪّر اﻟﻠّﻪ ذَﻧﻮﺑَﻬﻢ ﺟﺰاء ذﻧﻮﺑِﻬﻢ ﻓﻮﻳﻞٌ ﻟﻬﻢ و ﻟﻤﻦ ﻣﮑﺮ و ﻏﺪر‪ .‬و ﻧﻌﻴﻢ‬ ‫ﻟﻤﻦ رﺿﻰ ﺑﺮﺿﺎء رﺑّﻪ و اذا ﺗﻠﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺁﻳﺎت رﺑّﻪ ﺁﻣﻦ و ﺷﮑﺮ‪ .‬ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻞ ﻳﺘﻘﺮّب ﺑﺬاﺗﻪ اﻟﯽ‬ ‫ذﮐّﺮ اﻟﺮّﺣﻴﻢ ﺑﻌﺪ اﻟﻌﺒﺪ ﺑﻤﺎ اذﮐﺮﻧﺎﻩ ﻓﻰ اﻟﻠّﻮح ﻟﻌ ّ‬ ‫ﺷﺎﻃﻰ اﻟﻘﺪس و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﺻﺤﺎب اﻟﻔﮑﺮ اﻟّﺬﻳﻦ ﻳﺘﺪﺑّﺮون ﻓﻰ اﻣﺮ‬ ‫ﻞ‬ ‫اﻟﻠّﻪ و ﻳﺘّﺒﻌﻮن ﻣﺎ ﻧﺰّل ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﻣﻦ ﺣﮑ ٍﻢ و ﻧﺬر‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ﻓﺎﻟﻖ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ن هﺬا ﺧﻴﺮٌ ﻟﮏ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﺎ ﻳﻤﻨﻌﮏ ﻋﻦ اﻟﻮرود ﻓﻰ ﺣﺮم اﻟﮑﺒﺮﻳﺎ و ا ّ‬ ‫ﻣﺎ ﺧﻠﻖ و ﻗﺪر‪ .‬و ﮐﻦ ﺻﺎﺋﺤًﺎ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﻟﺘﮑﻮن ﻣﻦ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺟﺎهﺪوا ﻓﻰ ﺳﺒﻞ اﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ ﻧﺼﺮ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﺎ ﺧﻠﻘﻨﺎ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻖ و ﻻ ﻳﻌﺮﻓﻪ اّﻟﺎ ﮐ ّ‬ ‫ن هﺬا ﻻَﻣﺮﻧﺎ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻻرض ﻻﻣﺮﻧﺎ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ا ّ‬ ‫ذى ﻓﻄﻦ و ﻋﺒﺮ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﻟﻬﻤﻨﺎﮎ و اﻟﻘﻴﻨﺎﮎ ﻟﺘﺘّﺒﻊ ﺑﻤﺎ اﻣﺮت ﻓﻰ‬ ‫اﻟﻠّﻮح و ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﺻﺤﺎب اﻟﻨّﻈﺮ‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ اﻟﻬﺎء ﻓﻰ ﺁﺧﺮ اﻻﺳﻤﺎء‬ ‫ﻞ ﻳﺴﺘﺠﺬب ﻣﻦ ﻧﻐﻤﺎﺗﻬﺎ و اﻧّﺎ اذﮐﺮﻧﺎﻩ ﻓﻰ‬ ‫ﺑﻤﺎ ﺗﻨﻄﻖ ﺣﻤﺎﻣﺔ اﻟﻘﺪس ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻞ ﻓﻰ ﻇﻼﻟﻬﺎ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ‬ ‫اﻻﻧﺘﻬﺎ ﻟﻴﺼﻌﺪ اﻟﯽ ﺳﺪرة اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ و ﻳﺴﺘﻈ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﺳﮑﻦ ﻓﻰ‬ ‫ﻏﺸﺖ اﻟﺴّﺪرة ﮐ ّ‬ ‫ﺟﻮارهﺎ‪ .‬ﻗﻞ ﻗﺪ اﺷﺮﻗﺖ اﻟﺸّﻤﺲ ﻋﻦ اﻓﻖ اﻟﻘﺪس و اﺳﺘﻀﺎء ﻣﻨﻬﺎ اهﻞ‬ ‫ﻣﻸ اﻻﻋﻠﯽ ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ اﺿﺎء ﺑﻀﻴﺎﺋﻬﺎ‪ .‬ﻗﻞ ﻗﺪ ﺗﻀﻮّﻋﺖ ﻣﻦ ﺗﻼل‬ ‫اﻟﻘﺪس ﻋﺮف اﻟﻤﺴﮏ و اﺳﺘﻌﻄﺮت ﻣﻨﻬﺎ هﻴﺎﮐﻞ اﻟﻘﺪم ﻓﻬﻨﻴﺌًﺎ ﻟﻤﻦ‬

‫ﺗﻌﻄّﺮ ﻣﻦ ﻧﻔﺤﺎﺗﻬﺎ‪ .‬و ﻗﺪ ﻻح ﻗﻤﺮ اﻻﻣﺮ ﻓﻰ وﺳﻂ اﻟﺴّﻤﺎء و ﻇﻬﺮ‬ ‫ﻋﻠﯽ هﻴﺌﺔ اﻟﺒﺪرا ﺑﺰهﺮ اﻟﺒﻴﻀﺎ و اﻧﺘﻢ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﻘﺮب ﻓﺎﺳﺘﺒﻬﻮا ﺑﺒﻬﺎﺋﻬﺎ‪.‬‬ ‫ن‬ ‫ﻗﻞ ﻗﺪ اﺳﺘﻘ ّﺮ اﻟﻌﺮش ﺧﻠﻒ ﺧﺒﺎء اﻟﻌﻈﻤﺔ و ﻓﻰ ﺣﻮﻟﻪ ﻳﺪور ّ‬ ‫ﻗﺎﺻﺮات اﻟﺠﻤﺎل ﺑﮑﺎؤس اﻟﺤﻴﻮان ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﻓﺎز ﺑﺮﺷﺤﺎﺗﻬﺎ‪ .‬ﻗﻞ ﻗﺪ‬ ‫ﮐﺸﻒ اﻟﺠﻤﺎل ﺣﻮرﻳّﺔ اﻟﺨﻠﺪ ﺑﻠﺤﺎظ ﻓﺎﺗﮏ اﻟﺤﺸﺎ ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﻳﺮى‬ ‫ﺑﻠﺤﺎﻇﻬﺎ‪ .‬ﻗﻞ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﺻﻮت اﻟﻠّﻪ ﻋﻦ ﻣﮑﻤﻦ اﻟﺒﻘﺎء و اﺳﺘﺠﺬﺑﺖ اﻓﺌﺪة‬ ‫اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ ﻣﻦ ﻟﺤﻨﺎﺗﻬﺎ‪ .‬ﻗﻞ ان ﻳﺎ اﺳﻤﻰ ان اﺳﺘﻤﻊ ﻣﺎ ﻳﻮﺣﻰ اﻟﻴﮏ ﻋﻦ‬ ‫ﺷﻄﺮ اﻟﻘﺪس ﻣﻦ ﻧﻐﻤﺎت رﺑّﮏ و ﻻ ﺗﺨﻒ ﻣﻦ اﺣﺪ ﻓﺘﻮﮐّﻞ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ‬ ‫رﺑّﮏ اﻧّﻪ ﻳﺤﻔﻈﮏ ﻋﻦ اﻟﺸّﻴﺎﻃﻴﻦ و اﻳﺬاﺋﻬﺎ‪ .‬اﻳّﺎﮎ ﻻ ﺗﻤﻨﻊ ﻧﻔﺴﮏ ﻋﻤّﺎ‬ ‫ﺧﻠﻘﺖ و ﻻ ﺗﮑﻦ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﻔﺮوا ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﺑﻌﺪ اﻧﺰاﻟﻬﺎ‪ .‬ﻗﻞ اﻟﻴﻮم ﻻ‬ ‫ﻳﻨﻔﻊ اﺣﺪًا ﺷﻴﺊ اّﻟﺎ ﺑﻌﺪ ﺣﺒّﻰ و ﺑﺬﻟﮏ ﻳﺸﻬﺪ اهﻞ ﺳﺮادق اﻟﻘﺪس و‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ اﻋﺮﺿﻮا ﻋﻦ ﻟﻤﻊ اﻟﻮﺟﻪ‬ ‫اﻟﺴﻦ اﻟّﺘﻰ ﮐﺎﻧﺖ ﻋﻦ وراﺋﻬﺎ‪ .‬ا ّ‬ ‫اوﻟﺌﮏ ﻳﺴﺤﻢ اﻟﻠّﻪ وﺟﻮهﻬﻢ ﮐﺨﺎﻓﻴﺔ اﻟﻐﺮاب و ﻳﻌﺬّﺑﻬﻢ ﺑﻨﺎر اﻟﺒﻌﺪ و‬ ‫ﻟﻬﺎﺑﻬﺎ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟّﺬى ﺧﻠﻖ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﺛ ّﻢ اﺳﺘﻘ ّﺮ اﻟﻌﺮش‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟﻤﺎء ﺛ ّﻢ ﻋﻠّﻖ اﻟﻤﺎء ﻋﻠﯽ اﻟﻬﻮاء ﻟﺘﻌﺮﻓﻮا ﺻﻨﻊ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى اﺗﻘﻦ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ و ﺗﺘﻔﮑّﺮوا ﻓﻴﻪ و ﻣﺎ ﻗﺪّر ﻓﻰ اﻻرض ﻣﻦ ﺁﻻﺋﻬﺎ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ‬ ‫ﺧﻠﻖ ﮐ ّ‬ ‫ن هﺬا ﻟﺨﻴﺮ اﻟّﺬى وﻋﺪﺗﻢ ﺑﻪ ﻓﻰ اﻟﺘّﺴﻊ و ﺑﻪ اﺧﺬ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻬﺪ ﻋﻦ‬ ‫ﻗﻮم ا ّ‬ ‫ﻞ اﻟﺬّرات ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﻨﻔﺲ وﻓﺖ ﺑﻤﻴﺜﺎﻗﻬﺎ‪ .‬ﻗﻞ ﻗﺪ ارﺗﻔﻌﺖ ﺧﻴﺎم اﻟﻘﺪم و‬ ‫ﮐّ‬ ‫اﻧﺘﻢ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ﻻ ﺗﺤﺮﻣﻮا اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻋﻨﻬﺎ ﺛ ّﻢ اﺳﮑﻨﻮا ﻓﻰ ﻓﻨﺎﺋﻬﺎ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻗﺪ اﺛﻤﺮت ﺳﺪرة اﻟﺒﻬﺎء ﻓﻰ اﻟﺮّﺿﻮان اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﻋﻠﯽ هﻴﮑﻞ اﻟﺘّﺮﺑﻴﻊ‬ ‫ﻓﻰ هﻴﺌﺔﻩ اﻟﺘّﺜﻠﻴﺚ و اﻧﺘﻢ ﻳﺎ اهﻞ ﺳﻔﻦ اﻟﺒﻘﺎء ﺗﻘﺮّﺑﻮا ﺑﻬﺎ ﺛ ّﻢ ﺗﻨﻌّﻤﻮا ﻣﻦ‬ ‫اﺛﻤﺎرهﺎ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم اﺗﮑﻔﺮون ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ و ﺗﻘﺮﺋﻮن ﻣﺎ ﻧﺰّل ﻣﻦ ﻗﺒﻠﻬﺎ‬ ‫ﻓﻮﻳﻞٌ ﻟﮑﻢ و ﺑﻤﺎ زﻳّﻦ اﻟﺸّﻴﻄﺎن ﻻﻧﻔﺴﮑﻢ اﻋﻤﺎﻟﮑﻢ ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻠﻘﻰ ﻋﻠﻴﮑﻢ‬ ‫ﻦ ﺑﻤﺎ ﻧﺰل ﻣﻦ‬ ‫ﻦ ﻋﻦ ﺗﺮاب اﻟﻐﻔﻠﺔ و ﺗﺰرﻗ ّ‬ ‫ﻞ ﺗﻘﻮﻣ ّ‬ ‫ﻣﻦ ﺁﻳﺎت اﻻﻣﺮ ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻞ ﻧﻔﺲ‬ ‫ﻏﻤﺎم اﻟﻘﺪس و ﻣﺎ ﻳﻤﻄﺮ ﻣﻦ ﻣﻴﺎهﻬﺎ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻨﺼﺢ ﻗﻠﻢ اﻻﻣﺮ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﻦ اذﮐﻴﺎﺋﻬﺎ ﻗﻞ ﻗﺪ اﺳﺘﻘﺮّت ﺳﻔﻦ اﻟﺒﻘﺎء ﻋﻠﯽ ﺑﺤﺮ اﻟﺤﻤﺮاء ﻓﻄﻮﺑﻰ‬ ‫ن هﺬا‬ ‫ﻟﻤﻦ ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﺠﻤﺎل اﻟﻘﺪس ﻣﻨﻬﺎ ﻟﻴﮑﻮن ﺑﺎﻗﻴًﺎ ﺑﺒﻘﺎﺋﻬﺎ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ا ّ‬ ‫اﻟﺒﺤﺮ َﺑﻬَﺮ ﻋﻠﯽ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و ﻓﻴﻪ ﺗﺴﺮى ﺳﻔﻴﻨﺔ اﻟﻘﺪس اﻟّﺘﻰ ﺻﻨﻌﻬﺎ‬ ‫ﻧﻮح اﻟﺮّوح ﻟﻬﺬا اﻟﻐﻼم اﻟّﺬى ﺑﺎﺳﻤﻪ ﻳﻤﺴﮏ زﻣﺎم اﻟﻔﻠﮏ ﺛ ّﻢ اهﺘﺰازهﺎ‪.‬‬ ‫ﻗﻞ ﻗﺪ ﺗﻤﻮّﺟﺖ ﺑﺤﻮر اﻟﻘﺪم ﻓﻰ هﺬا اﻟﺒﺤﺮ اﻻﻋﻈﻢ و ﻣﺎ ﻓﺎز اﺣﺪ‬ ‫ﺑﺴﺎﺣﻠﻬﺎ ﻓﮑﻴﻒ اﻟﯽ ﻏﻤﺮاﺗﻬﺎ اّﻟﺎ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺗﻤﺴّﮑﻮا ﺑﻤﺎ ﺟﺮت ﻋﻠﻴﻬﺎ ﻣﻦ‬

‫ﺳﻔﺎﺋﻦ اﻟﻘﺪس ﺛ ّﻢ ارﮐﺒﻮا ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻋﻠﯽ ﻣﻨﺎﮐﺒﻬﺎ‪ .‬ﻗﻞ ﻗﺪ ارﺗﻔﻌﺖ‬ ‫ﻦ ﺑﻠﺒﻞ اﻟﻘﺪم ﺑﺎﺣﺴﻦ اﻻﻟﺤﺎن ﻋﻠﯽ‬ ‫ﺳﺪرة اﻟﺮّوح ﻋﻠﯽ ﺳﻴﻨﺎء اﻟﺒﻘﺎء و ﺗﻐ ّ‬ ‫اﻓﻨﺎﻧﻬﺎ اذًا ﻓﺎﺻﻤﺘﻮا ﻳﺎ هﻴﺎﮐﻞ اﻟﺴّﺒﺤﺎن ﻻﺳﺘﻤﺎﻋﻬﺎ‪ .‬ﻗﺪ ﺟﺮى اﻟﺴّﻠﺴﺒﻴﻞ‬ ‫ﻣﻦ هﺬا اﻟﺘّﺴﻨﻴﻢ اﻟّﺬى اﻧﻔﺠﺮ ﻣﻦ ﮐﻮﺛﺮ اﻟﻘﺪس ﻋﻦ هﺬا اﻟﻔﻢ اﻟّﺬى ﻣﻨﻪ‬ ‫ﻳﻨﺰل ﻣﻴﺎﻩ اﻟﻘﺪم ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﻳﻄﻔﺢ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻦ ﻃﻔﺤﺎﺗﻬﺎ‪ .‬ﻗﻞ هﺬا ﻧﻔﺲ‬ ‫ﺲ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ رداﺋﻬﺎ‪.‬‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﻗﺪ اﺳﺘﻮى ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺮش و ﻗﺪّس اﻟﻠّﻪ ﻋﻦﻣ ّ‬ ‫ﻞ ﻧﻔﺲ ﻣﻦ ﻧﻌﻤﺖ اﻟﻄّﺮﻳّﺔ اﻻﺣﺪﻳّﺔ اﻟﺼّﻤﺪﻳّﺔ‬ ‫اﻧّﮏ ﻳﺎ ﺣﺒﻴﺐ ﻓﺎرزق ﮐ ّ‬ ‫ﻖ اﻳّﺎﮎ ﻣﻦ ﻻ ﺗﺠﺎوز‬ ‫اﻟّﺘﻰ ﺗﻨﺰل ﻋﻦ هﺬا اﻟﺴّﻤﺎء اﻟّﺘﻰ ارﺗﻔﻌﺖ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ن اﻟّﺬى ﺑﺪّﻟﺖ ذاﺋﻘﺘﻪ‬ ‫ﻞ ﻧﻔﺲ ﻋﻠﯽ ﻣﻘﺪارهﺎ‪ .‬ا ّ‬ ‫ﻋﻦ ﺣﺪود اﻟﻨّﺎس ﻓﺎﻋﻂ ﮐ ّ‬ ‫ﻟﻦ ﻳﻌﺮف ﺣﻼوة اﻟﺤﻠﻮ ﻋﻦ اﻟﻤ ّﺮ اّﻟﺎ ﺑﺎن ﻳﺒﺮء داﺋﻪ ﮐﺬﻟﮏ ﺧﻠﻘﻨﺎ‬ ‫اﻟﻨّﻔﻮس اﻃﻮارًا ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﻳﻌﺮف اﻃﻮارهﺎ‪ .‬و اﻟّﺬﻳﻦ ﻣﺎ ﻃﻬّﺮت‬ ‫ﻞ ﺣﮑﻢ‬ ‫ﺁذاﻧﻬﻢ ﻟﻦ ﻳﻠﺘﺬّوا ﻣﻦ ﻧﻐﻤﺎت اﻟﻘﺪس و ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻠﻘﻰ ﻋﻠﻴﮏ ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﺑﻨﺎﺋﻬﺎ و اﻧّﮏ ﮐﺴّﺮ ﺧﺘﻢ اﻧﺎء اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻟﻤﻨّﺎن ﺛ ّﻢ ادر ﺧﻤﺮ‬ ‫ﻞ اهﻞ اﻻﻣﮑﺎن‬ ‫اﻟﺤﻴﻮان اﻟّﺘﻰ اﻧﻌﺼﺮت ﻣﻦ اﻧﺎﻣﻞ اﻟﺴّﺒﺤﺎن ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻳﺼﻄﻠﻮن ﻣﻦ ﺣﺮارﺗﻬﺎ و ﻳﺴﺘﻀﻴﺌﻮن ﻣﻦ اﻧﻮارهﺎ و ﻟﻤﻌﺎﻧﻬﺎ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﻰ ﺷﺄن و ﻧﺼﺮّﻓﻬﺎ ﮐﻴﻒ ﻧﺸﺎء‬ ‫ﻧﺰّﻟﻨﺎ اﻵﻳﺎت و ﺻﺮّﻓﻨﺎهﺎ ﻣﻦ ﺷﺄن اﻟ َ‬ ‫ﻋﻠﯽ ﺗﺼﺮﻳﻒ اﺧﺮى ﻟﺘﺸﻬﺪ ﻗﺪرة رﺑّﮏ و ﺗﺨ ّﺮ ﺑﻴﻦ ﻳﺪﻳﻪ ﻋﻠﯽ اﻟﺬّﻗﻦ‬ ‫ﻖ ﻟﻢ ﻳﮑﻦ اﻟﻔﺨﺮ ﻓﻰ ﺗﻨﺰﻳﻞ اﻵﻳﺎت و اﻣﺜﺎﻟﻬﺎ ﺑﻞ اﻟﻔﺨﺮ ﻓﻰ‬ ‫ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻇﻬﻮرى ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﺑﻴﻦ هﻮﻻء ﻣﻦ اﻣﻢ اﻟﻤﺨﺘﻠﻔﺔ ان‬ ‫اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﺻﺤﺎب اﻟﻌﻴﻦ‪ .‬واﻧّﮏ ان وﺟﺪت هﺆﻻء اﻟّﺬﻳﻦ اذﮐﺮﻧﺎ‬ ‫ﺐ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﻣﺎ ﺗﻀﻮّع ﻣﻦ‬ ‫نه ّ‬ ‫اﺳﻤﺎﺋﻬﻢ ﻓﻰ اﻟﻠّﻮح ﻋﻠﯽ روح و رﻳﺤﺎ ٍ‬ ‫ﻰ اﻟﻘﺎدر اﻟﻤﺆﺗﻤﻦ‪ .‬و اّﻟﺎ ﻓﺎﺳﺘﺤﮑﻢ رأس اﻧﺎء اﻟﺮّﻳﺤﺎن‬ ‫رﻳﺤﺎن اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻟﺌّﻠﺎ ﻳﺠﺪ اﻟﻤﺸﺮﮐﻮن ﻋﺮﻓﻪ ﺛ ّﻢ اﺧﺘﻤﻪ ﺑﺨﺎﺗﻢ اﻟﻘﺪس او ﺑﻌﻘﻴﻖ ﻣﻦ هﺬا‬ ‫اﻟﻴﻤﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان ﻻ ﺗﻨﺸﺮ ﺁﺛﺎر اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻦ ﻳﺪى اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﺛ ّﻢ اﻋﺮض‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ‬ ‫ﻋﻨﻬﻢ ﺛ ّﻢ اﺻﻄﺒﺮ و ﻻ ﺗﺤﺰن ﺗﺎﻟﻠّﻪ هﺬا اﻣﺮ ﻳﻨﺼﻌﻖ ﻋﻨﻪ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﺗﻘﺸﻌ ّﺮ ﺟﻠﻮد اﻟﻤﺴﺘﮑﺒﺮﻳﻦ و ﺗﻨﺸﻖ اراﺿﻰ‬ ‫ﻞ ﻣﺮﺿﻌﺔ ﻋﻤّﺎ ارﺿﻌﺖ و‬ ‫اﻟﻔﺮاﻋﻨﺔ و ﺗﻨﺴﻒ ﺷﻮاﻣﺦ اﻟﻘﻨﻦ‪ .‬و ﺗﺪع ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ذات ﺣﻤﻞ ﺣﻤﻠﻬﺎ و ﻳﺄﺧﺬ اﻟﺴّﮑﺮ ﺳﮑّﺎن اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫ﺗﻀﻊ ﮐ ّ‬ ‫اﻻرض اّﻟﺎ ﻣﻦ اﺗﻰ اﻟﻠّﻪ ﺑﻘﻠﺐ ﻣﻤﺘﺤﻦ‪ .‬و اﻧّﮏ ﻓﺎﺣﻤﻞ ﮐﺘﺎب اﻟﻠّﻪ ﺑﻘﻮّة‬ ‫ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ و ﻗﺪرة ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ و ﻻ ﺗﺨﻒ ﻓﻰ ﺣﻤﻠﻪ و ﻻ ﺗﺠﺰع ﻋﻦ ﺛﻘﻠﻪ و‬ ‫ﺲ‬ ‫ﻞ ﺑﻼء و ﻓﺘﻦ‪ .‬ﻣﺎ ﻳﻤ ّ‬ ‫ﻖ و ﻳﺤﺮﺳﮏ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻧّﻪ ﻳﺤﻔﻈﮏ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬

‫اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ ﻣﻦ ﺑﻼء اّﻟﺎ و ﻗﺪ ﻳﺰداد ﺑﻪ اﻧﻘﻄﺎﻋﻬﻢ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ و اﺷﺘﻴﺎﻗﻬﻢ اﻟﯽ‬ ‫ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﻗﺪّﺳﻪ اﻟﻠّﻪ ﻋﻦ رﻳﺐ اﻟﺰّﻣﻦ و ان ﺗﺠﺪ ﻧﻔﺴﮏ وﺣﻴﺪًا ﺑﻴﻦ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض اذًا ﻓﺎرض ﻋﻨﻬﺎ و ﻋﻦ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﻬﺎ و ﻻ ﺗﮑﻦ ﻓﻰ‬ ‫ن هﺬا‬ ‫ﺣﺰن و ﻣﺤﻦ‪ .‬ﺗﻌﺰّب ﻋﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﻔﺮوا ﺛ ّﻢ ﺗﻘﺮّب اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ و ا ّ‬ ‫ﻟﺨﻴﺮ ﻟﮏ ﻋﻦ ﻣﻠﮏ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻖ ﻓﻰ اﻟﺴّﺮ و‬ ‫اﻟﻌﻠﻦ‪ .‬ﻃﻬّﺮ ذﻳﻠﮏ ﻋﻦ ﻋﺠﺎج اﻟﻤﻠﮏ ﺛ ّﻢ اﺷﺮب ﻋﻦ ﮐﺄس اﻟﺤﻤﺮاء‬ ‫ﻋﻦ ﻏﻼم اﻻﺑﻬﻰ ﻟﻴﺠﻌﻞ ﻧﻔﺴﮏ ﻓﺎرﻏًﺎ ﻋﻦ اﻟﺪّﻧﻴﺎ و ﻣﺎ ﻓﻴﻬﺎ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﺰّﺧﺎرف و اﻟﻔﺪن‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ ﺗﺸﻬﺪوا اﻻﺧﺘﻼف ﻓﻴﻤﺎ ﻧﺰّل ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ‬ ‫ن اﻵﻳﺎت ﮐﻠّﻬﺎ ﻧﺰﻟﺖ ﻣﻦ ﺷﺪﻳﺪ اﻟﻘﻮى ﻋﻦ ﺟﺒﺮوت اﻟﺒﻘﺎء و ﻳﺨﺘﻠﻒ‬ ‫ﻻّ‬ ‫ﺑﺎﺧﺘﻼف اﻟﻤﻘﺎﻣﺎت ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اهﻞ اﻟﻔﻄﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻠﻘﻰ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻣﻦ‬ ‫ل اﻗﺪاﻣﮑﻢ ﻋﻦ هﺬا اﻟﺼّﺮاط اﻟﻤﺮﺗﻔﻊ اﻟﻤﻌﺘﻠﻦ‪.‬‬ ‫اﺳﺮار اﻻﻣﺮ ﻟﺌّﻠﺎ ﺗﺰ ّ‬ ‫اﻧّﮏ ﻻ ﺗﺴﺘﺮ اﻣﺮ رﺑّﮏ ﻋﻠﯽ ﻣﻘﺎم اّﻟﺬى ﺗﺨﻤﺪ ﻧﺎر اﻟﻠّﻪ ﻓﻴﻤﺎ ﺳﻮﻳﻪ و‬ ‫ﻼ ﻣﺴﺘﺒﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻻ ﺗﺠﻬﺮ ﺑﺸﺄن اﻟّﺬى ﻳﻤﺴّﮏ اﻟﻀّﺮاء ﻓﺎﺑﺘﻎ ﺑﻴﻦ ذﻟﮏ ﺳﺒﻴ ً‬ ‫ن هﺬا اﻟﺠﻤﺎل ﻗﺪ اﺑﺘﻠﯽ ﺑﻴﻦ هﺆﻻء ﺑﺤﻴﺚ ﻳﺮﻳﺪ ان ﻳﻌﺰل ﻧﻔﺴﻪ‬ ‫اﻋﻠﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻋﻨﻬﻢ او ﻳﻄﻴﺮ اﻟﯽ ﻣﻌﺎرج اﻟﻘﺪس ﻓﻰ اﺻﻞ اﻟﻮﻃﻦ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ وﻗﻌﺖ‬ ‫ﻞ و اﻟﺒﻐﻀﺎء و ﻟﻦ اﺟﺪ ﻟﻨﻔﺴﻰ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﺗﺤﺖ ﻣﺨﺎﻟﻴﺐ اوﻟﯽ اﻟﻐ ّ‬ ‫ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ و ارﺳﻠﻨﻰ ﺑﺴﻠﻄﺎن اﻻﻣﺮ‬ ‫ﻧﺎﺻﺮًا اّﻟﺎ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﻨﻰ و ﮐ ّ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟﺒ ّﺮ و اﻟﺒﺤﺮ و ﻋﻠﯽ اهﻞ اﻟﻤﺪن‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﺎ ﻟﻤّﺎ ﻗﺼﺼﻨﺎ ﺣﺮﻓًﺎ ﻣﻦ‬ ‫ﺐ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺠﻨﺢ‬ ‫اﻟﺮّؤﻳﺎ ﻻهﻞ اﻟﻌﻤﺎ اذًا ﻣﺎ ﺣﻤﻠﻮهﺎ و اوﻗﻌﻮﻧﺎ ﻓﻰ اﻟﺠ ّ‬ ‫اﻟﻈّﻠﻤﺎ ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻠﻘﻰ ﻋﻠﻴﮏ ﻣﻦ اﺳﺮار اﻻﻣﺮ ﻋﻤّﺎ ﺳﺘﺮ و ﺧﺰن‪ .‬ﺛ ّﻢ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﺎﻧﻮا ﻓﻰ هﻨﺎﮎ ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ اﻋﺮض ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ و ﮐﻔﺮ‬ ‫اﻋﻠﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ‬ ‫ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ ﺁﻣﻦ ﺑﺮﺑّﻪ و ﮐﺎن ﻣﻤّﻦ ﻧﺠﻰ و اﻣﻦ‪ .‬ا ّ‬ ‫ﮐﺎﻧﻮا ان ﻳﺴﺘﺮوا وﺟﻮهﻬﻢ ﻓﻰ ﺟﻼﺑﻴﺐ اﻟﻨّﺴﺎء ﺧﻮﻓًﺎ ﻣﻦ اﻧﻔﺴﻬﻢ اذًا‬ ‫ﺧﺮﺟﻮا ﻋﻦ ﺧﻠﻒ اﻟﺪّﻧﺎن ﺛ ّﻢ اﻋﺘﺮﺿﻮا ﻋﻠﯽ هﺬا اﻟﺠﻤﺎل اﻻﻇﻬﺮ‬ ‫اﻻﮐﻤﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﺧﺎﻓﻮا ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺠﺎدﻟﻮا ﺑﻤﻈﻬﺮ ﻧﻔﺴﻪ ﺛ ّﻢ‬ ‫ﺗﻮﺟّﻬﻮا اﻟﻴﻪ ﺑﺨﻀﻮع ﺣﺴﻦ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﺳﺮّاﻟﻠّﻪ اﻟﻤﮑﻨﻮن ﻋﻦ هﺬا‬ ‫اﻟﻤﺨﺰن و ﻗﺪ ﺑﺮز رﻣﺰ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﺴﺘﻮر ﻋﻦ هﺬا اﻟﻤﮑﻤﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻮم‬ ‫ﻓﺎﺷﮑﺮوا اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﮑﻢ ﻣﻦ ﻣﺎء داﻓﻖ و ﻋﺮّﻓﮑﻢ ﺳﺒﻞ اﻟﻘﺪس ﺑﻤﺎ‬ ‫ﺸﺮاﺋﻊ و اﻟﺴّﻨﻦ‪ .‬ﻟﺘﺘّﺒﻌﻮا ﺳﺒﻞ اﻟﻬﺪى ﻓﻰ هﺬا اﻟﺴّﺒﻴﻞ‬ ‫اﻧﺰل ﻋﻠﻴﮑﻢ اﻟ ّ‬ ‫ﻦ ﻓﻰ ﻣﺮّﻳ ٍﺔ ﻋﻦ‬ ‫ﻖ اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﺨﺘﻠﻔﻮا ﻓﻴﻪ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ن هﺬا ﺧﻴﺮ ﻟﮑﻢ ﻋﻤّﺎ ﻇﻬﺮ و‬ ‫ﻟﻘﺎء رﺑّﮑﻢ ﺛ ّﻢ ﺗﻘﺮّﺑﻮا اﻟﻴﻪ ﺑﻘﻠﻮﺑﮑﻢ و ا ّ‬

‫ﻖ و ارﺳﻠﻨﺎهﺎ اﻟﻴﮏ‬ ‫ﺑﻄﻦ‪ .‬ﺗﻠﮏ ﺳﻮرة اﻻﺻﺤﺎب ﻗﺪ ﻧﺰّﻟﻨﺎهﺎ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻟﺘﻘﺮّﺑﻬﺎ ﻋﻠﯽ اّﻟﺬﻳﻦ ﺗﺠﺪ ﻓﻰ وﺟﻮهﻬﻢ ﻧﻀﺮة اﻟﺮّﺣﻤﻦ و اذا ﻳﺴﻤﻌﻮن‬ ‫ن اﻟﻰ ﺳﺪرة اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻔﻨﺎء اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﺰﺗﻴﻦ و‬ ‫ﺁﻳﺎت اﻟّﻪ ﻳﻄﻴﺮ ّ‬ ‫ان رأﻳﺖ ﮐﻠﻤﺔ اﻟﻨّﺼﺮ ذﮐﺮّﻩ ﻓﻰ ﻣﻨﺘﻬﻰ اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ ﺑﻤﺎ ﻧﺰّل ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻣﻦ‬ ‫ﺟﺒﺮوت اﻟﻌﻠﻰ ﻟﻴﺬﮐّﺮ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟّﺬى ﺁﻣﻦ و هﺪى‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ‬ ‫ﻧﺼﺮ ﻓﺎﻧﺼﺮ رﺑّﮏ ﺑﻤﺎ اﺳﺘﻄﻌﺖ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻨّﺼﺮ اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﻋﻠﯽ‬ ‫هﻴﮑﻞ اﻟﻐﻼم ﻓﺘﺒﺎرﮎ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﺧﻠﻖ ﻓﺴﻮّى ان اﺳﺘﻘﻢ ﻓﻰ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ‬ ‫رﺑّﮏ ﺑﺤﻴﺚ ﻻ ﻳﻤﻨﻌﮏ ﺷﻴﺊ ﻋﻤّﺎ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﻟﺘﮑﻮن ﻣﻦ‬ ‫اﻟّﺬى ﻋﻬﺪ ﺛ ّﻢ وﻓﻰ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم اﺗﻤﺎرون اﻟﺮّوح ﻋﻤّﺎ ﺷﻬﺪ و رأى او‬ ‫ﻓﻴﻤﺎ ﺳﻤﻊ ﻣﻦ ﻧﻐﻤﺎت اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻟﻤﻘﺪّس اﻻﻇﻬﺮ اﻻﺑﻬﻰ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ‬ ‫ﻞ اﻟﻮرى و ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﮐ ّ‬ ‫ن ﻟﻦ ﻳﻤﻨﻌﻪ ﮐ ّ‬ ‫اﻧّﻪ اﺳﺘﻘﺎم ﻋﻠﯽ ﺷﺄ ٍ‬ ‫ﻒ ﻣﻦ اﻟﺜّﺮى‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﻪ ﻟﻮ ﻳﻨﻄﻖ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﻋﻨﺪﻩ اّﻟﺎ ﮐﮑ ﱟ‬ ‫ﺑﺤﺮف ﻟﻴﮑﻮن اﻋﻠﯽ ﻋﻤّﺎ ﻧﺰّل ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻻﻣﺮ و اﻟﺨﻠﻖ و ﻻ ﻳﻌﻠﻢ‬ ‫ذﻟﮏ اّﻟﺎ اوﻟﯽ اﻟﻨّﻬﻰ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﻪ ﻗﺪ اﺳﺘﻘ ّﺮ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺮش ﺛ ّﻢ اﺳﺘﻮى و هﺬا‬ ‫ﺻﻌﺐ ﻋﻠﯽ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ و ﻋﻠﯽ اﻟّﺬى ﮐﻔﺮ و ﻃﻐﻰ ﺛ ّﻢ اﻋﺮض و‬ ‫اﺷﻘﻰ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﻤﻐﻠّﻴﻦ ﻣﻮﺗﻮا ﺑﺎﺿﻐﺎﻧﮑﻢ ﻓﻘﺪ اﺷﺮﻗﺖ اﻟﺸّﻤﺲ ﺑﺎﻧﻮار‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ وﺳﻂ اﻟﻀّﺤﻰ و اﺳﺘﻀﺎء ﻣﻨﻬﺎ ﮐ ّ‬ ‫ﺺ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻣﻦ ﻗﺼﺺ‬ ‫ﻞ و ﻋﻤﻰ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻘ ّ‬ ‫ﻰﺿّ‬ ‫ﻞ دﻧ ﱟ‬ ‫اﻻرض اّﻟﺎ ﮐ ّ‬ ‫ن ﻧﻈﺮة اﻟﻴﻪ ﺧﻴﺮ ﻋﻤّﺎ ﻓﻰ ﻣﻸ اﻻﻋﻠﻰ‬ ‫ﻖ ﻳﺎ اﺻﺤﺎب اﻟﺤﺠﻰ‪ .‬ﻗﻞ ا ّ‬ ‫اﻟﺤ ّ‬ ‫و ﻋﻦ ﻣﻠﮏ اﻵﺧﺮة و اﻻوﻟﻰ ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﺣﻀﺮ ﺑﻴﻦ ﻳﺪى اﻟﻌﺮش و‬ ‫ﻧﻈﺮ اﻟﯽ ﻣﻨﻈﺮ اﻻﺣﻠﻰ و ﺳﻤﻊ ﻋﻦ ﻟﺤﻦ اﻟﻘﺪس ﻣﻦ ﺁﻳﺎت رﺑّﻪ‬ ‫اﻟﮑﺒﺮى‪ .‬ان ﻳﺎ ﻧﺼﺮ ﻓﺎﺳﺘﻤﻊ ﻟﻤﺎ ﻳﻮﺣﻰ اﻟﻴﮏ ﻣﻦ ﺟﺒﺮوت اﻟﻘﺼﻮى‬ ‫اﻳّﺎﮎ ان ﻻ ﺗﺨﻒ ﻣﻦ اﺣ ٍﺪ ﻓﺘﻮﺟّﻪ اﻟﯽ وﺟﻪ رﺑّﮏ و ﮐﻦ ﻣﻦ اﻟّﺬى ﻧﻔﻌﻪ‬ ‫ﻖ ارض‬ ‫اﻟﺬّﮐﺮى‪ .‬ان اﺻﻄﺒﺮ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى ﺗﻨﻔﻄﺮ ﺳﻤﺎء اﻻﻣﺮ و ﺗﻨﺸ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ اﻋﺮض ﻓﻐﻮى‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻣﻦ ﻟﻢ ﻳﮑﻦ‬ ‫اﻻرادة و ﻳﺮﻓﻊ ﺿﺠﻴﺞ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻳﺬﮐﺮ ﻋﻠﻴﻪ اﺳﻢ ﺷﻴﺊ ﻟﻦ ﻳﻨﻄﺒﻊ ﻓﻴﻪ هﺬا‬ ‫ﻗﻠﺒﻪ ﻣﻄﻬّﺮًا ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺠﻤﺎل اﻟﺪّرى اﻻﺿﻔﻰ‪ .‬ﻗﺪّﺳﻮا ﻣﺮاﻳﺎ اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻرض ﺛ ّﻢ‬ ‫اﺻﻌﺪوا اﻟﯽ ﻣﻘﺎم اّﻟﺬى ﺟﻌﻞ اﻟﻠّﻪ ﻋﻦ ﺧﻠﻔﻪ ذﮐﺮ اﻟﻘﻮﺳﻴﻦ و او ادﻧﻰ‪.‬‬ ‫ﻗﻞ اﻧّﻪ ﻟﻴﻨﻄﻖ ﻓﻰ ﮐﻞ ﺣﻴﻦ ﺑﻤﺎ ﻧﻄﻖ اﻟﺮّوح ﻓﻰ ﺻﺪرة اﻟﻤﻤﺮّد‬ ‫اﻻزﮐﻰ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻣﺎ ﻳﻨﻄﻖ ﻋﻦ اﻟﻬﻮى ﺑﻞ ﻳﻨﻄﻖ ﺑﻤﺎﻳﻠﻬﻤ ُﻪ ﺷﺪﻳﺪ‬ ‫اﻻﻣﺮ ﻣﻦ ﺁﻳﺎت رﺑّﻪ اﻟﮑﺒﺮى‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﻪ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﺑﺎﻻﻓﻖ اﻻﻋﻠﻰ و اﻧّﻪ‬

‫ﻟﺠﻤﺎل اﻻوﻟﻰ ﻓﻰ ﻗﻤﻴﺺ اﻻﺧﺮى ﻓﺴﺒﺤﺎن ﻧﻔﺴﻪ اﻻﻋﻠﻰ‪ .‬و ﺑﻪ رﻓﻌﺖ‬ ‫اﻋﻼم اﻻﻣﺮ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺳﻤﺎء و ﻧﺼﺒﺖ ﺧﻴﺎم اﻟﻤﺠﺪ ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت‬ ‫ن اﻟﻴﻪ اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻟﺠﻨّﺔ‬ ‫اﻟﻌﻤﺎ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻓﺎرﺟﻌﻮا اﻟﻴﻪ و ا ّ‬ ‫اﻟﻤﺄوى ﻋﻨﺪ ﺳﺪرة اﻟﻘﺪس ﻋﻨﺪ ﻇﻬﻮر ﺗﺠﻠّﻰ اﻻﻧﻮار ﻣﻦ هﺬا اﻟﺠﻤﺎل‬ ‫اﻟﺪّرى اﻻﺑﻬﻰ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻣﺎ زاغ ﺑﺼﺮ اﻟﺤﺪﻳﺪ ﻋﻤّﺎ ﺷﻬﺪ و رأى ﻣﻦ‬ ‫ﺳﻠﻄﺎن رﺑّﻪ اﻻﻇﻬﺮ اﻻﺧﻔﻰ ﻗﻞ اﻧّﻪ ﻟﻮ ﮐﺸﻒ اﻟﻘﻨﺎع ﻋﻦ وﺟﻪ ﮐﻠﻤﺔ‬ ‫ﻖ اﻻرض و ﺗﻨﻔﻄﺮ ﺳﻤﻮات اﻟﻌﻠﻰ‪ .‬و ﻟﮑﻦ ﻳﺪارى ﻣﻊ‬ ‫ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﻟﺘﻨﺸ ّ‬ ‫ﻋﺒﺎدﻩ ﻟﺌّﻠﺎ ﻳﺘﻤﻴّﺰ ﺻﺪورهﻢ و ﻳﺮﺟﻌﻮا اﻟﯽ ﻣﻘﺮ اﻟﻘﻬﺮ ﻓﻰ هﺎوﻳّﺔ‬ ‫اﻟﺴّﻔﻠﻰ‪ .‬اﻧّﮏ ﻻ ﺗﺨﻒ ﻣﻦ اﺣﺪ ذﮐّﺮ اﻟﻨّﺎس ﺑﺂﻳﺎت رﺑّﮏ و هﺬا ﻧﺼﺮﻩ‬ ‫ن اﻟﻴﻪ‬ ‫ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺆﻳّﺪﮎ ﺑﺎﻟﺬّﮐﺮ و ا ّ‬ ‫ﻞ ﺣﺮف ﻣﻦ هﺬا اﻟﻠّﻮح ﺗﺴﻌﺔ ﻋﺸﺮ‬ ‫ﻳﺮﺟﻊ اﻟﺬّﮐﺮ و ﮐﺬﻟﮏ ﻓﺠّﺮﻧﺎ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻧﻬﺮًا ﻓﻬﻨﻴﺌًﺎ ﻟﻤﻦ ﻇﻤﺄ و اﺳﺘﺴﻘﻰ‪ .‬و اذا اﺗﻤﻤﻨﺎ اﻟﻠّﻮح ﻧﺰل ﻣﻦ ﺟﺒﺮوت‬ ‫ﻞ ﻋﻘﻞ‬ ‫اﻟﺒﻘﺎء ﻣﻦ ﺁﻳﺎت رﺑّﮏ اﻟﮑﺒﺮى ﺗﺎر ًة اﺧﺮى ﻟﻴﺘﺬﮐّﺮ ﺑﻬﺎ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﺴﺘﻄﺎب و ﻟﻨﺬﮐﺮ ﻓﻰ اﻟّﻠﻮح ذﮐﺮ ﺑﻌﺾ ﻣﻦ اﺣﺒّﺎء اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﻣﺎ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻞ اﻟﺬّرات و ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫اذﮐﺮﻧﺎﻩ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﻟﻴﮑﻮن ﻓﻀﻞ اﻟﻠّﻪ ﺑﺎﻟﻐ ًﺔ ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ذى ﻓﻀﻞ و ﻟﺒﺎب‪ .‬اذًا ذﮐّﺮ اﻟّﺬﻳﻦ ﻣﺎ ﺗﺤﺮّﮎ ﻗﻠﻢ اﻻﻣﺮ ﻋﻠﻰ اﺳﻤﺎﺋﻬﻢ‬ ‫ﻞ‬ ‫ان ﺗﺠﺪهﻢ ﻣﺘﺬﮐّﺮًا ﺑﺬﮐﺮ رﺑّﻬﻢ و اّﻟﺎ دﻋﻬﻢ ﺑﺎﻧﻔﺴﻬﻢ ﺛ ّﻢ اﻋﺮض ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﻌﺮض ﻣﺮﺗﺎب‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ هﺆﻻء ﻓﺎﺑﺸﺮوا ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم اﻟّﺘﻰ ﻓﻴﻬﺎ اﺗﻰ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﻇﻠﻞ ﻣﻦ اﻟﺮّوح و اﺷﺮق اﻟﻮﺟﻪ ﻋﻦ ﺧﻠﻒ اﻟﻨّﻘﺎب‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ‬ ‫ﻰ اﻟّﺬى ﮐﺎن اﺳﻤﻪ ﻓﻰ ﮐﺘﺎﺑﮏ ﺑﻤﺎ اذﮐﺮﻩ ﻗﻠﻢ اﻟﻘﻀﺎ ﻓﻰ‬ ‫ﻣﺤﻤّﺪًا ﻗﺒﻞ ﻋﻠ ّ‬ ‫ﺟﺒﺮوت اﻻﻣﻀﺎء ﺑﻴﻦ ﻳﺪى رﺑّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮهّﺎب ﻟﻴﺼﻌﺪ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ اﻟﯽ‬ ‫ﻣﻌﺎرج اﻟﻘﺪس ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻌﺮاج اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﻋﻠﯽ هﻴﮑﻞ اﻟﻐﻼم و‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﺗﻬﻮى ﺑﻪ‬ ‫ﻳﮑﻮن ﻣﻤّﻦ ﺧﻀﻊ و اﻧﺎب‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ﻓﺎﻧﻘﻄﻊ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ن هﺬا ﺧﻴﺮٌ ﻟﮏ ﻋﻦ‬ ‫هﻮﻳﮏ ﺛ ّﻢ ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﻌﺮوة اﻻﻋﻈﻢ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ و ا ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺆﻣﻦ‬ ‫ﻣﻠﮑﻮت ﻣﻠﮏ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﻻ ﻳﻌﻘﻞ ذﻟﮏ اّﻟﺎ ﮐ ّ‬ ‫ﺛﺎﺑﺖ و ﻻ ﻳﻌﻘﻠﻬﺎ اّﻟﺎ اوﻟﯽ اﻻﻟﺒﺎب‪ .‬ﻗﻞ ﺳﺒّﺢ ﺑﺎﺳﻢ رﺑّﮏ و ﮐﻦ ﻓﻰ‬ ‫ب و وﻟ ٍﻪ ﻋﻤّﺎ اﺳﻘﻴﻨﺎﮎ ﺧﻤﺮ اﻟﺤﻴﻮان ﻓﻰ ﮐﺎؤس ﻗﺪس ﻋﺠﺎب‪ .‬اﻧّﺎ‬ ‫ﺟﺬ ٍ‬ ‫ﺟﻌﻠﻨﺎ ﺗﻠﮏ اﻟﺤﺮوﻓﺎت ﮐﺎؤﺳًﺎ ﻟﺒﺪاﻳﻊ اﻟﺼّﻔﺎت ﻧﺴﻘﻰ ﻣﻨﻬﺎ ﺧﻤﺮ اﻵﻳﺎت‬ ‫ﻇﻬَﺮ اﻟﻔﻀﻞ و اﻟﻴﻨﺎ ﻳﺮﺟﻊ ﻓﻰ ﻳﻮم اﻻﻳﺎب‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﻧﺸﺎء ﻣﻦ ﻋﺒﺎدﻧﺎ ﻗﻞ ﻣﻨّﺎ َ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﺑﻘﻄﺮ ٍة ﻣﻨﻬﺎ ﻳﺤﻴﻰ هﻴﺎﮐﻞ اﻟﻤﻮﺟﻮدات وﮐﺬﻟﮏ ﺳﺒﻘﺖ رﺣﻤﺘﻨﺎ ﮐ ّ‬ ‫ﺷﻴﺊ و اﺣﺎﻃﺖ اﻟﺬّرات ﻣﻦ ﻋﻠﯽ اﻟﻔﺮدوس اﻟﯽ ان ﻳﻨﺘﻬﻰ اﻟﯽ ﻧﻘﻄﺔ‬

‫ن اﻟّﺬﻳﻦ ﻣﺎ ﻓﺎزوا ﺑﺮﺷﺤﺎت اﻟﻘﺪس ﻣﻦ هﺬﻩ اﻟﮑﺄس اوﻟﺌﮏ‬ ‫اﻟﺘّﺮاب‪ .‬ا ّ‬ ‫اﺣﻘﺮ ﺧﻠﻘًﺎ ﻋﻨﺪ اﻟﻠّﻪ ﻋﻦ ﺧﻠﻖ اﻟﺬّﺋﺎب‪ .‬ﻻﻧّﻬﻢ ﮐﻔﺮوا ﺑﻨﻌﻤﺔ اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﻞ ﻣﺸﺮﮎ ﮐﺬّاب‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم‬ ‫ﺟﺎدﻟﻮا ﺑﺂﻳﺎﺗﻪ ﺑﻌﺪ اﻧﺰاﻟﻬﺎ و اﺗّﺒﻌﻮا ﮐ ّ‬ ‫ب اﻻرﺑﺎب‪ .‬ﻓﺒﺌﺲ‬ ‫اﺗﺪﻋﻮن اﻟّﺬﻳﻦ ﻣﺎ ﺟﻌﻞ اﻟﻠّﻪ ﻟﻬﻢ ﺳﻠﻄﺎﻧًﺎ و ﺗﺬرون ر ّ‬ ‫ﻣﺎ اﺗّﺨﺬﺗﻢ ﻻﻧﻔﺴﮑﻢ اوﻟﻴﺎء ﻣﻦ دون اﻟﻠّﻪ ﻓﺴﻮف ﻳﻌﺬّﺑﮑﻢ اﻟﻠّﻪ ﺑﻘﻬ ٍﺮ ﻣﻦ‬ ‫ى ﻓﻰ اﻻﺧﺬ و ﺷﺪﻳﺪٌ ﻓﻰ اﻟﻌﻘﺎب‪ .‬و ﻣﻦ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﻣﻦ‬ ‫ﻋﻨﺪﻩ و اﻧّﻪ ﻟﻘﻮ ّ‬ ‫ﮐﺎن هﻨﺎﮎ و ﻣﺎ رﺿﻰ ﺑﺎﻧّﺎ ﻧﺴﻤّﻰ ﻧﻔﺴﻨﺎ ﺑﺎﺳﻢ ﻣﻦ اﻻﺳﻤﺎء و ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﺑﻐﻰ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﻪ و ﺳﻮّاﻩ و ﻣﺎ ﺑﻐﻰ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ اّﻟﺎ ﻓﻰ ﺗﺒﺎب‪.‬‬ ‫ن اﻻﺳﻤﺎء ﮐﻠّﻬﺎ ﻳﺮﺟﻊ اﻟﻰ ﻣﻠﮑﻮﺗﻬﺎ اﻟّﺘﻰ ﻳﺮﺟﻊ اﻟﯽ اﻣﺮى‬ ‫ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ا ّ‬ ‫ﻞ ﻧﻔﺲ ﺁﻣﻨﺖ ﺑﻴﻮم اﻟﺤﺴﺎب‪ .‬ﻗﻞ ﻗﺪ‬ ‫اﻟّﺬى ﺧﻠﻖ ﺑﻘﻮﻟﯽ و ﻳﻌﺮف ذﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫اﺷﺮﻗﺖ اﻟﺸّﻤﺲ ﻋﻦ اﻓﻖ اﻟﻤﺠﺪ و ﺑﻬﺎ اﻧﻔﻄﺮت ﺳﻤﺎء اﻟﮑﺒﺮ و اﻧﺸﻘّﺖ‬ ‫ﻞ و ﻣ ّﺮ ﺟﺒﻞ اﻟﺴّﮑﻮن ﮐﻤ ّﺮ اﻟﺴﺤﺎب‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﻟﻘﻴﻨﺎ ﻋﻠﻴﮏ‬ ‫ارض اﻟﻐ ّ‬ ‫ن‬ ‫ﻞ ﺗﻄﻬﺮ ّ‬ ‫ﻞ ﻧﺒﺄ ﻟﺘﺬﮐﺮ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ و ﺗﺬﮐ ّﺮ اﻟﻨّﺎس ﺑﻤﺎ اﻟﻬﻤﻨﺎﮎ ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻨّﻔﻮس ﻋﻦ اﻻﻣﺮاض ﺛ ّﻢ ﺗﻄﺎب‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻرض ﻓﺎﺑﺘﻐﻮا اﻟﻨّﺼﺮ‬ ‫ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم و ﻻ ﺗﺨﺎﻓﻨّﮑﻢ ﮐﺜﺮة اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻌﻈﮑﻢ ﻗﻠﻢ اﻟﻌ ّﺰ‬ ‫ﻣﻦ ﻟﺪن ﻋﺰﻳﺰ ﺟﺬّاب‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻤﻮا ﺑﺎن اﻟﻨّﺼﺮ ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻓﻰ اﺧﺮاج‬ ‫اﻟﺴّﻴﻒ ﺑﻞ ﻓﻰ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻧﻔﻮﺳﮑﻢ ﻳﺎ ﻣﻌﺸﺮ اﻻﺻﺤﺎب‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻟﻮ ﺗﻨﻘﻄﻊ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﺗﻘﻮم ﻋﻠﯽ ﻣﺎ اراد اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻟﻴﻨﺼﺮ اﻟﻠّﻪ ﺑﻬﺎ اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ ﻣﻦ اﺣﺒّﺎﺋﻪ و ﻳﻨﻌﺪم راﻳﺎت اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﻣﻦ‬ ‫ن اﻟﻨّﺼﺮة اﻧﻘﻄﺎﻋﮑﻢ ﻋﻤّﺎ ﺳﻮى اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﻞ اﻻﺣﺰاب‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ا ّ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ل ﻓﻴﻪ اﻗﺪام اﻟﺒﻠﻐﺎء و ﻳﺨﺮج ﻋﻦ‬ ‫اﺳﺘﻘﺎﻣﺘﮑﻢ ﻋﻠﻰ ﺣﺒّﻰ ﻓﻰ ﻳﻮم اﻟّﺬى ﺗﺰ ّ‬ ‫اﻳﮑﺔ اﻟﻨّﻔﺎق ﺷﺮذﻣﺔ ﻣﻦ اﻟﺬّﺑﺎب اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﻔﺮوا و اﻋﺮﺿﻮا و ﮐﺎﻧﻮا ﻓﻰ‬ ‫ﻣﺮ ّﻳ ٍﺔ ﻋﻦ ﻟﻘﺎء رﺑّﻬﻢ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﻋﻦ اﻓﻖ اﻟﻘﺪس ﺑﺼﺤﺎﺋﻒ و‬ ‫ﮐﺘﺎب‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﻘﺪس ان اﺧﺮﺟﻮا ﺳﻴﻒ اﻟﺤﮑﻤﺔ ﻋﻦ ﻏﻤﺪ اﻟﺒﻴﺎن ﺛ ّﻢ‬ ‫اﻧﺼﺮوا ﺑﻪ رﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﻔﺴﺪوا ﻓﻰ اﻻرض ﺑﻌﺪ‬ ‫اﺻﻼﺣﻬﺎ ﺧﺎﻓﻮا ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى اﻟﻴﻪ ﻳﺮﺟﻊ اﻻﻣﻮر ﻓﻰ اﻟﻤﺒﺪء و اﻟﻤﺂب‪.‬‬ ‫ان ﻳﺰﺣﻔﻮا ﻋﻠﻴﮑﻢ اﻟﻤﺸﺮﮐﻮن ﺷﺮّدوهﻢ ﺑﮑﻠﻤ ٍﺔ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ ﻻ ﺑﺴﻴﻮﻓﮑﻢ‬ ‫و ﻻ ﺗﺤﻨﺜﻮا ﻋﻤّﺎ اﻣﺮﺗﻢ ﺑﻪ ﻓﻰ اﻟﮑﺘﺎب‪ .‬ان اﺳﺘﻘﻴﻤﻮا ﻳﺎ ﻗﻮم ﻋﻠﻰ‬ ‫اﻟﺼّﺮاط و آﻮﻧﻮا ﻋﻠﻰ اﻷﻣﺮ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺮّآﻦ ﺑﻨﺎ ٍر و اﻧﺠﺬاب ﻗﻞ اﻧﺘﻢ‬ ‫ﻦ ﻋﻠﯽ‬ ‫إن ﻟﻦ ﺗﺴﺘﻘﻴﻤﻮا ﻋﻠﻰ اﻟﺼّﺮاط ﻓﺴﻮف ﻳﺒﻌﺚ اﻟﻠّﻪ ﻗﻮﻣًﺎ ﻳﺴﺘﻘﻴﻤ ّ‬ ‫ق و اﻧﺠﺬاب و ﻻ ﻳﻤﻨﻌﻬﻢ ﺷﻴﺊ ﻋﻤّﺎ ﻓﻰ‬ ‫اﻻﻣﺮ و ﻳﺬﮐﺮﻧّﻪ ﺑﻮﻟ ٍﻪ و ﺷﻮ ٍ‬

‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض اوﻟﺌﮏ ﻳﺼﻠّﻮن ﻋﻠﻴﻬﻢ اﻟﻤﻠﺌﮑﺔ و اﻟﺮّوح ﺛﻢ اهﻞ‬ ‫ﻣﻸ اﻟﻘﺪس ﺛ ّﻢ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﺎﻧﻮا ﻓﻰ ﺳﺮادق اﻟﻘﺮب ﻋﻦ ﺧﻠﻒ اﻟﺤﺠﺎب‪ .‬و‬ ‫ﻦ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﺑﺎﺳﻤﺎﺋﻬﻢ‬ ‫ن اﺳﻤﺎﺋﻬﻢ و ﻳﺴﺘﻘﺮﺑ ّ‬ ‫ﺊ اّﻟﺎ ﻳﺬﮐﺮ ّ‬ ‫ان ﻣﻦ ﺷﻴ ٍ‬ ‫ﻦ اﻟﺮّﺑﺎب‪ .‬اذًا ﺗﻤّﺖ‬ ‫ﺢ اﻟﻨّﺎﻗﻮس و ﺗﺪﻟﻊ دﻳﮏ اﻟﻔﺮدوس و ﺗﻐ ّ‬ ‫ﺗﺼ ّ‬ ‫ﻻ و ﻻ ﻣﺒﺪّل ﻟﮑﻠﻤﺎت رﺑّﮏ و ﻟﻦ ﻳﻔﻘﻪ ذﻟﮏ‬ ‫ﮐﻠﻤﺎت رﺑّﮏ ﺻﺪﻗًﺎ و ﻋﺪ ً‬ ‫ﻰ ﻣﺴﺘﻄﺎب‪.‬‬ ‫ﻞ ﻧﻔﺲ ﺑﺎﻗ ٍ‬ ‫اّﻟﺎ ﮐ ّ‬ ‫هﺬﻩ ﺳﻮرة اﻟﻌﺒﺎد‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‬ ‫ﻖ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻗﺪ ﻧﺰّﻟﺖ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫و اﻧّﻪ ﻟﺘﻨﺰﻳﻞ ﻣﻦ ﻟﺪن ﻋﻠﻴﻢ ﺣﮑﻴﻢ‬ ‫ﺑﺴﻢ اﻟﻠّﻪ اﻻﺑﺪع اﻻﺑﺪع‬ ‫ﻞ ﻟﻪ ﻋﺎﺑﺪون‬ ‫ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ و اﻧّﺎ ﮐ ﱞ‬ ‫ﻞ ﻟﻪ ﺳﺎﺟﺪون‬ ‫ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ و اﻧّﺎ ﮐ ﱞ‬ ‫ﻞ ﻟﻪ ﻗﺎﻧﺘﻮن‬ ‫ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ و اﻧّﺎ ﮐ ﱞ‬ ‫ﻞ ﻟﻪ ﺧﺎﺿﻌﻮن‬ ‫ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ و اﻧّﺎ ﮐ ﱞ‬ ‫ﻞ ﻟﻪ ﺧﺎﺷﻌﻮن‬ ‫ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ و اﻧّﺎ ﮐ ﱞ‬ ‫ﻞ ﻟﻪ ﺣﺎﻣﺪون‬ ‫ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ اﻧّﺔ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ و اﻧّﺎ ﮐ ﱞ‬ ‫ﻞ ﻟﻪ راﮐﻌﻮن‬ ‫ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ و اﻧّﺎ ﮐ ﱞ‬ ‫ﻞ ﻟﻪ ﻋﺎﻣﻠﻮن‬ ‫ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ و اﻧّﺎ ﮐ ﱞ‬ ‫ﻞﻣﻨﻪﺳﺎﺋﻠﻮن‬ ‫ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ و اﻧّﺎ ﮐ ﱞ‬ ‫ﻞ ﺑﻪ ﻧﺎﻃﻘﻮن‬ ‫ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ و اﻧّﺎ ﮐ ﱞ‬ ‫ﻞ ﻟﻪ ﻧﺎﻇﺮون‬ ‫ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ و اﻧّﺎ ﮐ ﱞ‬ ‫ﻞ ﺑﻪ راﻓﻌﻮن‬ ‫ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ و اﻧّﺎ ﮐ ﱞ‬ ‫ﻞ ﺑﻪ ﻟﻤﻨﻘﻠﺒﻮن‬ ‫ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻻ ﻟﻪ اﻟّﺎ هﻮ و اﻧّﺎ ﮐ ﱞ‬ ‫ان ﻳﺎ ﻣﻬﺪى ﻓﺎﺷﻬﺪ ﮐﻤﺎ ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ ﻟﻨﻔﺴﻪ ﻗﺒﻞ ﺧﻠﻖ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫ن هﺬا اﻟﻐﻼم ﻋﺒﺪﻩ و ﺑﻬﺎﺋﻪ و اﻧّﻪ ﻟﻨﺒﺄ‬ ‫اﻻرﺿﻴﻦ ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ ﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ و ا ّ‬ ‫اﻟّﺬى ﻗﺪ ﮐﺎن ﻓﻰ ازل اﻵزال ﻓﻰ اﻟﻮاح اﻟﻌ ّﺰ ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬و ﻣﺎ ﻋﺮﻓﻪ اﺣﺪ‬ ‫اّﻟﺎ ﻧﻔﺴﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ و ﻟﻦ ﻳﻌﺮﻓﻪ اّﻟﺎ ﻣﻦ ﺷﺎء رﺑّﻪ و هﺬا‬ ‫ﻣﻦ اﻣﺮ اﻟّﺬى اﺧﺒﺮﻧﺎﮎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ان اﻧﺖ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﻓﺎﺳﻤﻊ‬ ‫ﻧﺼﺤﻰ ﺛ ّﻢ ﻣﺎ ﻳﻨﻄﻖ ﺑﻪ ﻟﺴﺎن اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺰّﻣﻦ اﻟﺒﺪﻳﻊ اﻳّﺎﮎ ان ﻻ‬ ‫ﻳﺼّﺪﮎ ﺷﻴﺊ و ﻻ ﻳﻤﻨﻌﮏ اﻣﺮ ﻓﺎﺳﻊ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ ﺛ ّﻢ اﺟﻬﺪ ﻓﻰ ذاﺗﮏ‬

‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﺼّﺎﻟﺤﻴﻦ ﻓﻰ هﺬا اﻻﻣﺮ اﻟّﺬى ﺑﻪ ﻳﻔﺰع اهﻞ اﻟﻌﺮﻓﺎن ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻟﺘﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﮎ ﺟﺒﻞ‬ ‫ﻳﺠﺰع اهﻞ ﺳﺮادق اﻻﻳﻘﺎن ﺛ ّﻢ ﻳﻨﺼﻌﻖ ارواح اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ و ﻳﻨﺪ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻓﻰ اﻳﺪاﮎ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﺳﻮﻳﻪ ﺛ ّﻢ دع ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻤﺴﺘﮑﺒﺮﻳﻦ‪ .‬ﻃﻬّﺮ ﻋﻴﻨﺎﮎ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻻرﺿﻴﻦ و اﻟﺴّﻤﻮات ﻟﺘﺴﺘﻄﻴﻊ ان‬ ‫ﺛ ّﻢ ﻗﺪّس ﻧﻔﺴﮏ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﺗﺴﺘﻘﻴﻢ ﻋﻠﯽ اﻣﺮ اﻟّﺬى ﺗﺰل ﻋﻠﻴﻪ اﻗﺪام اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻧﻘﻄﻊ ﻋﻦ‬ ‫ﻧﻔﺴﮏ و ﻋﻦ ﻣﺎ ﺳﻮﻳﮏ ﺛ ّﻢ ﻋﻦ ﻧﻔﻮس اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬ﻓﺎﻧﻈﺮ ﺑﻄﺮف‬ ‫اﻟﺒﺪء ﻓﻴﻤﺎ ﻧﻈﺮت اﻟﻰ ﺁدم اﻻوﻟﻰ ﺛ ّﻢ ﻣﻦ ﺑﻌﺪﻩ اﻟﻰ ان ﻳﺼﻞ اﻻﻣﺮ اﻟﻰ‬ ‫بو‬ ‫ﻰ ﻗﺒﻞ ﻧﺒﻴﻞ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﮐﻠّﻬﻢ ﻗﺪ ﺟﺎﺋﻮا ﻋﻦ ﻣﺸﺮق اﻻﻣﺮ ﺑﮑﺘﺎ ٍ‬ ‫ﻋﻠ ﱟ‬ ‫ﻞ واﺣﺪ ﻣﻨﻬﻢ ﻋﻠﻰ ﻣﺎ ﻗﺪّر ﻟﻬﻢ و هﺬا‬ ‫ﺻﺤﻴﻔ ٍﺔ و ﻟﻮح ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬و اوﺗﻮا ﮐ ّ‬ ‫ﻣﻦ ﻓﻀﻠﻨﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬و ﮐﻠّﻬﻢ ﺑﻠّﻐﻮا رﺳﺎﻻت رﺑّﻬﻢ و‬ ‫ﺑﺸّﺮوا اﻟﻨّﺎس ﺑﺮﺿﻮان اﻟّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ و اﺧﺮﺟﻮا اﻟﻨّﺎس‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻈّﻠﻤﺎت اﻟﯽ اﻟﻨّﻮر و ﺑﺸّﺮوهﻢ ﺑﻠﻘﺎءاﻟﻠّﻪ ﮐﻤﺎ اﻧﺘﻢ ﻗﺮﺋﺘﻢ ﻓﻰ‬ ‫ﺻﺤﻒ اﻻوّﻟﻴﻦ ﺣﺘّﻰ اذا ﺑﻠﻎ اﻻﻣﺮ اﻟﻰ وﺟﻬﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻘﺪّس‬ ‫اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬اذا اﺣﺘﺠﺐ ﻧﻔﺴﻪ ﻓﻰ اﻟﻒ ﺣﺠﺎب ﻟﺌّﻠﺎ ﻳﻌﺮﻓﻪ ﻣﻦ اﺣ ٍﺪ‬ ‫ﻞ اﻟﺠﻬﺎت و ﻣﺎ اﺣﺼﺎهﺎ اﺣﺪ‬ ‫ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﮐﺎن ﻳﻨﺰل ﻋﻠﻴﻪ اﻵﻳﺎت ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻓﻠﻤّﺎ ﺗ ّﻢ اﻟﻤﻴﻘﺎت اﻟﺴّﺘﺮ اذًا اﻇﻬﺮﻧﺎ ﻋﻦ‬ ‫اّﻟﺎ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ و ر ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ‬ ‫ب ﻣﻦ اﻟﻨّﻮر ﻧﻮرًا ﻣﻦ اﻧﻮار وﺟﻪ اﻟﻐﻼم اﻗ ّ‬ ‫ﺧﻠﻒ اﻟﻒ اﻟﻒ ﺣﺠﺎ ٍ‬ ‫ﺳ ّﻢ اﻻﺑﺮة اذًا اﻧﺼﻌﻘﺖ اهﻞ اﻟﻌﺎﻟّﻴﻦ ﺛ ّﻢ ﺳﺠﺪت وﺟﻮﻩ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬و‬ ‫ﻇﻬﺮ ﺑﺸﺄن ﻣﺎ ﻇﻬﺮ ﻣﺜﻠﻪ ﻓﻰ اﻻﺑﺪاع ﺑﺤﻴﺚ ﻗﺎم ﺑﻨﻔﺴﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫اﻻرﺿﻴﻦ و ﻣﺎ ﺗﺪاهﻦ ﺑﺎﺣﺪ ﻓﻰ اﻣﺮ رﺑّﻪ و ﻧﺎدى اﻟﻌﺒﺎد ﺑﺎﻋﻠﻰ ﻧﺪاﺋﻪ و‬ ‫ﻣﺎ ﺧﺎف ﻣﻦ اﺣﺪ ﮐﻤﺎ اﻧﺘﻢ ﮐﻨﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻨّﺎﻇﺮﻳﻦ‪ .‬و اﺑﺘﻠﻰ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺒﺎد‬ ‫ﺑﺤﻴﺚ اﺟﺘﻤﻌﻮا ﻋﻠﻴﻪ ﻇﻐﺎة اﻻرض و اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎهﺪﻳﻦ‪ .‬و ﻣﺎ‬ ‫ﻖ‬ ‫اﺳﺘﻨﺼﺮ ﻣﻦ اﺣ ٍﺪ اّﻟﺎ ﺑﺎﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬و اﻧّﻪ ﻧﺼﺮﻩ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫و اﻧﺰل ﻋﻠﻴﻪ ﺳﮑﻴﻨﺔ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و اﻳّﺪﻩ ﺑﺠﻨﻮد اﻟﻐﻴﺐ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى اﺧﺮﺟﻪ‬ ‫ﻋﻦ ﻣﺪﻳﻨﺔ اﻻﻣﺮ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬و ﻇﻬﺮ اﻣﺮﻩ و ﻋﻼ ﺑﺮهﺎﻧﻪ و ﺗﻤّﺖ‬ ‫ﺣﺠّﺘﻪ و ﮐﻤﻠﺖ ﮐﻠﻤﺘﻪ اﻟﻰ ان اﺷﺘﻬﺮ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‬ ‫اﻟﻰ ان ﻗﻄﻌﻨﺎ اﻻﺳﺒﺎل و دﺧﻠﻨﺎ اﻟﻤﻴﺎدﻳﻦ ﮐﻤﺎ اﻧﺘﻢ ﺳﻤﻌﺘﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﻞ ﺗﻠﮏ اﻻﻣﺎﮐﻦ و اﻻﻳّﺎم ﻣﺎ ﺳﺘﺮﻧﺎ اﻻﻣﺮ و ﻣﺎ‬ ‫اﻟﻤﻬﺎﺟﺮﻳﻦ‪ .‬و ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﺣﺘﺠﺒﻨﺎﻩ ﺑﻞ اﻇﻬﺮﻧﺎﻩ ﮐﻄﻠﻮع اﻟﻔﺠﺮ ﻋﻦ اﻓﻖ ﺻﺒﺢ ﻣﻨﻴﺮ اﻟﯽ ان‬ ‫وﺻﻠﻨﺎ اﻟﯽ اﻟﺒﺤﺮ اﻟّﺬى ذﮐﺮ اﺳﻤﻪ ﻓﻰ اﻻﻟﻮاح ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎهﺪﻳﻦ‪.‬‬ ‫و رﮐﺒﻨﺎ اﻟﺴّﻔﻴﻨﺔ ﺑﺎﺳﻤﻨﺎ ﺛ ّﻢ اﺟﺮﻳﻨﺎﻩ ﻋﻠﯽ اﻟﺒﺤﺮ ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻘﺘﺪر‬

‫اﻟﺠﻤﻴﻞ و ﺣﻔﻈﻨﺎﻩ ﺑﻘﺪرة ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ و ﺣﻔﻈﻨﺎ اﻟّﺬﻳﻦ رﮐﺒﻮا ﻋﻠﻴﻬﺎ اﻟﯽ‬ ‫ان وﺻﻠﻮا اﻟﯽ ﺳﺎﺣﻠﻪ ﻓﻰ ﻣﺪﻳﻨﺔ اﻟّﺘﻰ اﺷﺘﻬﺮ اﺳﻤﻬﺎ ﺑﻴﻨﮑﻢ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و ﮐﻨﺎ ﻓﻴﻬﺎ ارﺑﻌﺔ اﺷﻬ ٍﺮ ﻣﺘﻮاﻟﻴﺎت ﺑﻤﺎ رﻗﻢ ﻓﻰ اﻟﻮاح ﻋ ﱟﺰ‬ ‫ﺣﻔﻴﻆ‪ .‬و ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻟﺸّﻬﻮر ﻣﺎ راودﻧﺎ اﺣﺪٌ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ هﻢ ﮐﺎﻧﻮا ﻓﻴﻬﺎ ﻻ‬ ‫ﻣﻦ اﻋﻼ هﻢ و ﻻ ﻣﻦ هﻢ و ﮐﺎن اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻰ ذﻟﮏ ﺷﻬﻴﺪٌ و ﻋﻠﻴﻢ‪ .‬و ﻣﺎ‬ ‫ﺲ اﻇﻬﺎرًا ﻟﺴﻠﻄﻨﺔ اﻟﻠّﻪ و اﻣﺮﻩ و‬ ‫ذهﺒﻨﺎ اﻟﻰ اﺣ ٍﺪ و ﻣﺎ ﺗﻮﺟّﻬﻨﺎ اﻟﻰ ﻧﻔ ٍ‬ ‫اﺑﻼﻏًﺎ ﻟﻘﺪرة اﻟﻠّﻪ و هﻴﻤﻨﺘﻪ اﻟﻰ ان ﺗﻤّﺖ ﻣﻴﻘﺎت اﻟﻮﻗﻮف و ﺧﺮﺟﻨﺎ‬ ‫ﻋﻨﻬﺎ و ﻗﻄﻌﻨﺎ اﻟﺴّﺒﻴﻞ اﻟﻰ ان دﺧﻠﻨﺎ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺴّﺠﻦ اﻟﺒﻌﻴﺪ و ﻧﺸﮑﺮ‬ ‫ﻞ ذﻟﮏ ﺑﻤﺎ اﻳّﺪﻧﺎ ﻋﻠﻰ اﻣﺮﻩ و ﺟﻌﻠﻨﺎ ﻣﻦ ﻋﺒﺎدﻩ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ ﻻ ﻳﺨﺎﻓﻮن ﻣﻦ اﺣ ٍﺪ و ﻻ ﻳﻨﻈﺮون اّﻟﺎ ﺑﻨﻈﺮة اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫ب‬ ‫اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺰّﻟﻨﺎ اﻻﻣﺮ اﻟﻴﮏ ﻟﺘﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و اﻟﺤﻤﺪﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اذا اﺗﻤﻤﻨﺎ اﻟﻘﻮل و ﻟﻮ ﻣﺎ اﺗﻤﻤﻨﺎ اﻻﻣﺮ ﺑﻪ ﻟﺘﺬﮐﺮ ﻋﺒﺎد اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺳﮑﻨﻮا ﻓﻰ ارﺿﮏ هﻨﺎﮎ و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﺴﺘﺒﺸﺮًا‬ ‫ﺑﺎرﻳﺎح اﻟﻘﺪس اﻟّﺘﻰ ﺗﻔﻮح ﻣﻦ ﺟﻬﺔ اﻟﻠّﻪ ﺑﺎرﺋﻬﻢ و هﺬا ﻣﻦ ﻓﻀﻠﻪ ﻋﻠﻴﻬﻢ‬ ‫ف ﺑﻪ ﻓﻰ‬ ‫و ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﻪ ﻳﻌﻠﻢ ﺳﺮّﮐﻢ و ﻧﺠﻮﻳﮑﻢ و ﻣﺎ ﺗﺴﺘﺪ ّ‬ ‫ﺐ و ﮐﺬﻟﮏ ﮐﻨّﺎ ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻟﻦ ﻳﻌﺰب ﻋﻦ ﻋﻠﻤﻨﺎ‬ ‫ﻗﻠﻮﺑﮑﻢ ﺣﻤﺎﻣﺔ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ ﻓﻰ ﻗﺒﻀﺔ اﻻﻣﺮ ان‬ ‫ﻰ و ﻻ ﻳﻔﻮت ﻋﻦ ﻗﺒﻀﺘﻨﺎ ﻣﻦ ﺷﺌﻰ و ﮐ ّ‬ ‫ﻣﻦ ﺷﺌ ٍ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻧﺮﻓﻊ ﻣﻦ ﻧﺸﺎء ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ‬ ‫اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬و ﺑﻴﺪﻧﺎ ﻣﻠﮑﻮت ﮐ ّ‬ ‫و ﻧﺬﮐﺮ ﻋﺒﺎدﻧﺎ اﻟﻤﺮﻳﺪﻳﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺷﺮﺑﻮا ﻣﻦ ﮐﺄس ﻋﻨﺎﻳﺔ اﻟﻠّﻪ و رزﻗﻮا‬ ‫ﻣﺎ ﻻ رزق ﺑﻪ اﺣﺪٌ ﻣﻦ اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﻓﺰﺗﻢ ﺑﮑﺄس ﻣﺎ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﺼّﺎﺑﺮﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﻻ ﻓﺎز ﺑﻬﺎ اﺣﺪٌ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﻓﺴﻮف ﺗﻌﺮﻓﻮن ان ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﺣﻤﻠﺘﻢ ﻣﺎ ﻻ ﺣﻤﻠﻪ اﺣﺪ ﻣﻦ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و ﻣﺎ ﺳﺒﻘﺘﮑﻢ ﻓﻰ ذﻟﮏ‬ ‫ﻧﻔﺲ اﻟﻤﻮﺟﻮدات و ﻟﻮ ﻳﺤﻤﻞ ﻋﻠﯽ اﻟﺴّﻤﻮات ﻟﺘﻨﻔﻄﺮ و ﻟﻮ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻖ ﻟﺘﻌﺮﻓﻮا ﻣﻘﺪار‬ ‫ﻖ ﻓﻰ اﻟﺤﻴﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺬ ّﮐﺮﮐﻢ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻻرض ﻟﺘﻨﺸ ّ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﻋﺮﻓﻮا ﻣﺎ ﻻ ﻋﺮﻓﻪ اﺣﺪٌ ﻣﻦ ﻗﺒﻠﻬﻢ ﻟﻴﻔﺮﺣﻮا ﻓﻰ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻔﺮﺣﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻣﻦ ﺷﺮب ﻣﻦ هﺬا اﻟﮑﺄس ﻟﻦ‬ ‫اﻧﻔﺴﻬﻢ و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻳﻈﻤﺄ اﺑﺪًا و ﻳﺠﻌﻠﻪ اﻟﻠّﻪ ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ ان‬ ‫ﺐ ﻣﻮﻟﻴﻪ و ﻟﻦ ﻳﻀﻄﺮب ﻣﻦ ﺧﻄﺮات‬ ‫ﻳﮑﻮن ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ ﻓﻰ ﺣ ّ‬ ‫اﻟﺸّﻴﺎﻃﻴﻦ‪ .‬و اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻋﺮﻓﻮا ﻧﻔﺴﻨﺎ هﺬا ﻣﻦ ﻓﻀﻠﯽ ﻋﻠﻴﻬﻢ و ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻋﺒﺎدﻧﺎ اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ‪ .‬ﻻﻧّﺎ اﺧﺮﺟﻨﺎهﻢ ﻋﻦ ﺧﻠﻒ اﻟﺤﺠﺒﺎت و اﺷﻬﺪﻧﺎهﻢ ﻣﺎ‬ ‫ﻞ ذﻟﮏ ﻣﻦ ﻓﻀﻠﯽ ﻋﻠﻴﻬﻢ و رﺣﻤﺘﻰ‬ ‫ﻻ ﺷﻬﺪت ﻋﻴﻮن اﻟﻤﻘﺪّﺳﻴﻦ‪ .‬و ﮐ ّ‬

‫ﻋﻠﯽ ﻋﺒﺎدﻧﺎ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬و اﻧﺖ ذﮐّﺮ اﺣﺒّﺎءاﻟﻠّﻪ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﺎﻧﻮا ﻓﻰ‬ ‫ارﺿﮏ و ﻻ ﺗﮑﻦ ﻣﻦ اﻟﺼّﺎﺑﺮﻳﻦ‪ .‬ذﮐّﺮ اﺳﻢ اﻻوّل ﻓﻴﻬﺎ اﻟّﺬى ﺟﻌﻠﻪ‬ ‫اﻟﻠّﻪ زﻳﻦ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ و ﻟﻘﺪ ارﺳﻠﻨﺎ اﻟﻴﻪ ﮐﺘﺎﺑًﺎ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﻓﻴﻪ ﻣﺎ ﻳﻐﻨﻴﻪ ﻋﻦ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﺣﺘّﻰ ﻋﻦ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻓﻮاﻟﻠّﻪ ﻟﻮ ﻳﻌﺮف ﺣﺮﻓًﺎ ﻣﻨﻪ ﻟﻴﻨﻘﻄﻊ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻧﻔﺴﻪ و هﺬا ﻣﺎ ﻧﺸﻬﺪ ﻋﻠﻴﻪ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﺑﻠﺴﺎﻧﻰ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﺑﻌﺪﻩ ذﮐّﺮ‬ ‫اﻟﻤﺠﻴﺪ ﺑﺬﮐﺮﻧﺎ و ﺑﺸّﺮﻩ ﺑﺮوح اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻠﻴﻢ و ﻟﻘﺪ ارﺳﻠﻨﺎ‬ ‫اﻟﻴﻪ ﻣﺎ ﻳﻄﻬّﺮﻩ ﻋﻦ ﻣﻌﺎﺷﺮة اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ان ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ﻓﺎﺳﺘﻘﻢ ﻋﻠﻰ‬ ‫ﺐ اﻟﻠّﻪ ﻻﻧّﮏ اﻃّﻠﻌﺖ ﺑﻤﺎ ﻻ اﻃّﻠﻊ ﺑﻪ اﺣﺪٌ ان اﻧﺖ ﻣﻦ اﻟﻤﺘﻔﮑّﺮﻳﻦ‪.‬‬ ‫ﺣ ّ‬ ‫ﻞ ﺗﻄّﻠﻊ ﺑﻤﺎ اراد اﻟﻠّﻪ ﻟﮏ و ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻤﺘﻔﺮّﺳﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﺗﻔﮑّﺮ ﻓﻰ ﻏﻴﺒﺘﻰ ﻟﻌ ّ‬ ‫و ﺑﺬﻟﮏ اﺗﻤﻤﻨﺎ اﻟﻨّﻌﻤﺔ ﻋﻠﻴﮏ و ارﺳﻠﻨﺎ اﻟﺮّوح ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ﺑﻠﺴﺎن ﻣﻦ‬ ‫ﻋﻨﺪﻧﺎ ﻋﻠﻴﮏ و ﻋﻠﯽ اﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ اﺳﻤﻨﺎ اﻟﺮّﺣﻴﻢ و ﺑﺸّﺮﻩ ﺑﻤﺎ‬ ‫اذﮐﺮﻩ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﻟﻴﻞ اﻟّﺘﻰ ﻓﻴﻪ ﻳﻨﻄﻖ اﻟﻮرﻗﺎء ﻋﻠﻰ اﻓﻨﺎن ﺳﺪرة اﻟﺒﻘﺎء و‬ ‫ﻦ دﻳﮏ اﻟﻌﺮش ﻋﻠﻰ اﻓﻨﺎن ﺳﺪرة ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ان ﻳﺎ ﻋﺒﺪ اﻧّﺎ اردﻧﺎﮎ‬ ‫ﻳﻐ ّ‬ ‫ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و اذﮐﺮﻧﺎﮎ ﻓﻰ اﻟﻮاح ﻗﺪس ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ان اﺳﺘﻘﻢ ﻓﻰ ﻳﻮم اﻟّﺬى ﻓﻴﻪ‬ ‫ﻞ اﻟﻠّﺴﺎن و ﺗﻀﻄﺮب اﻓﺌﺪة اﻟﻤﻐﻠّﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﺗﻌﻤﻰ اﻻﺑﺼﺎر و ﻳﮑﻠﮑﻞ ﮐ ّ‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﺗﻈﻠﻢ اﻟﺸّﻤﺲ ﺑﺎﻧﻮارهﺎ و ﻳﺨﺴﻒ اﻟﻘﻤﺮ ﺑﺎزهﺎرهﺎ و ﺗﺴﻘﻂ‬ ‫اﻟﻨّﺠﻮم ﻋﻠﯽ ارض ﺟﺰ ٍر ﻟﻦ ﺗﺠﺪ ﻓﻴﻬﺎ ﻣﻦ ﺛﻤﺎر و ﻻ ﮐﻶء و ﻻ ﻣﺂء‬ ‫ﻞ ﺷﺎﻣﺦ رﻓﻴﻊ اّﻟﺎ ﻣﻦ‬ ‫ﻞ ﺟﺒ ٍ‬ ‫ﮎﮐّ‬ ‫ﻣﻌﻴﻦ و ﻳﻀّﺞ ﻓﻴﻪ ﻗﺒﺎﺋﻞ اﻻرض و ﻳﻨﺪ ّ‬ ‫اﻏﻤﺾ ﻋﻴﻨﺎﻩ ﻋﻦ اﻟﺒﺸﺮ و ﻳﻨﻈﺮ ﺑﺎﻟﻤﻨﻈﺮ اﻻﮐﺒﺮ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺠﻤﺎل‬ ‫اﻟﻤﺸﺮق اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ﻻ ﺗﺨﻒ ﻣﻦ اﺣ ٍﺪ ﺛ ّﻢ اﺧﻠﻊ ﺑﺨﻠﻊ اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬و ﮐﻦ ﺻﺎﺋﺤًﺎ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و‬ ‫ﻞ ذى وﺟﻮ ٍد‬ ‫ﻣﺒﺸّﺮًا ﺑﺎﺳﻢ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬و ان ﻳﻌﺘﺮض ﻋﻠﻴﮏ ﮐ ّ‬ ‫ح و ذى ﺷﻌﻮ ٍر و ذى اﺷﺎر ٍة و ذىﺣﺪو ٍد ﻋﻈﻴﻢ ﻻ ﺗﺨﻒ‬ ‫و ذى رو ٍ‬ ‫ﻋﻦ اﺣ ٍﺪ ﻣﻨﻬﻢ و ﺗﻮﮐّﻞ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ ﺛ ّﻢ اﻋﺘﺼﻢ ﺑﻬﺬا اﻟﺤﺒﻞ اﻟﻤﻘﺪّس‬ ‫اﻟﻤﻨﻴﺮ اﻟﻤﺘﻴﻦ‪ .‬و ﮐﺬﻟﮏ اﻧﺰﻟﻨﺎ اﻟﻴﮏ اﻵﻳﺎت ﻣﻦ هﺬا اﻟﺴّﻤﺂء اﻟّﺬى‬ ‫ﻇﻬﺮ ﻋﻠﻰ هﻴﮑﻞ اﻟﻐﻼم و اذا ﺗﻨﻈﺮ اﻟﻴﻪ ﻓﻰ ﺳ ّﺮﮎ ﺗﺠﺪﻩ ﻋﻠﻰ ﺳﻴﺔ‬ ‫ﻋﺮش ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ اﻟﺮّﺿﺎ ﻣﻦ ﺑﻌﺪﻩ و اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻓﻰ ﺑﻴﺘﻪ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ‬ ‫اﺳﺘﺠﺎروا ﻓﻰ ﺟﻮار اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬اوﻟﺌﮏ هﻢ اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫اﺳﺘﻈﻠّﻮا ﻓﻰ ﻋﻨﺎﻳﺘﻪ و اﺳﮑﻨﻬﻢ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﺑﺤﺒﻮﺣﺔ ﻗﺮﺑﻪ ان ﻳﻌﺮﻓﻮا ﻗﺪر‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﮐﺮﻳﻦ‪ .‬و ﻳﺠﻬﺪوا ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ‬ ‫ﻣﺎ اﻧﻌﻤﻬﻢ اﻟﻠّﻪ ﺑﻔﻀﻠﻪ و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﺑﺎن ﻻ ﻳﺤﺒﻄّﻦ اﻋﻤﺎﻟﻬﻢ و ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺬﮐّﺮهﻢ ﻟﺴﺎن اﻟﻠّﻪ ﻟﻴﺜﺒﺖ رﺣﻤﺘﻪ‬

‫ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و ﻟﻦ ﻳﻨﮑﺮوا ﻧﻌﻤﺔ اﻟّﺘﻰ ﻧﺰﻟﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﻣﻦ ﺳﻤﺂء ﻗﺪس‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ‬ ‫ﻣﻨﻴﻊ‪ .‬و ﻳﺠﺪوا اﻧﻔﺴﻬﻢ ﺛﺒﺘٍﺎ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ و ﻗﺪﺳﺂء ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ و اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻳﺎ ﻣﻬﺪى ﻓﺎرﻓﻖ ﺑﻪ ﺛ ّﻢ اﺧﻔﺺ‬ ‫ﺟﻨﺎﺣﮏ ﻟﻠّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﺁﻳﺎﺗﻪ ﻻﻧّﺎ ﻋﻈّﻤﻨﺎ ﺧﻠﻘﮏ ﻓﻰ ﻣﻸ‬ ‫اﻟﻔﺮدوس و ﺧﻠﻘﻨﺎﮎ ﻋﻠﯽ اﺣﺴﻦ اﻟﺘّﻘﻮﻳﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐﺮ اﻟّﺬان ﺳﺎﻓﺮا اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﺑﺎرﺋﻬﻤﺎ و هﺎﺟﺮ اﻟﻴﻪ و ﮐﺎﻧﺎ ﻣﻦ اﻟﻤﻬﺎﺟﺮﻳﻦ و ﺣﻀﺮا ﺑﻴﻦ ﻳﺪى اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﺳﻤﻌﺎ ﻧﻐﻤﺎت اﻟﻘﺪس ﻋﻦ هﺬا اﻟﺤﻨﺠﺮ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻠﻴﺢ‪ .‬ﺛ ّﻢ‬ ‫ن رﺣﻤﺘﻨﺎ ﺳﺒﻘﺖ‬ ‫ﺑﺸّﺮهﻤﺎ ﺑﻌﻨﺎﻳ ٍﺔ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ و رﺣﻤ ٍﺔ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ و ا ّ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ اﻟﻌﺒﺪ ﻗﺒﻞ اﻟﺮّﺳﻮل ﺑﻤﺎ اذﮐﺮﻩ اﷲ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﺑﺮﺑﻮات‬ ‫ﻗﺪﺳﻪ و اذﮐﺮﻩ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻮح اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ان ﻳﺎ رﺳﻮل ارﺳﻠﻨﺎ اﻟﻴﮏ‬ ‫راﺋﺤﺔ هﺬا اﻟﻘﻤﻴﺺ ﻟﺘﻘﺮّﺑﻪ ﻋﻴﻨﺎﮎ و ﻋﻴﻮن اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺳﮑﻨﻮا ﻓﻰ اﻗﻄﺎر‬ ‫اﻟﻤﺸﺮق و اﻟﻤﻐﺮب و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ ﻋﺒﺎدﻧﺎ اﻟﻤﻮﺣّﺪﻳﻦ ﻟﻴﺤﺮّﮐﻬﻢ ارﻳﺎح اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ اّﻟﺎ ﻋﻦ هﺬا اﻟﻘﻤﻴﺺ اﻟﻤﺮﺳﻞ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫و ﻳﻨﻘﻄﻌﻬﻢ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ن اﻻﻧﻘﻄﺎع ﻣﺤﺒﻮب اّﻟﺎ ﻋﻦ ﺟﻤﺎﻟﯽ اﻟﻤﺸﺮق اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﻨﻴﺮ و‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ ا ّ‬ ‫ﻞ اﻟﺼّﻤﺖ‬ ‫ﻞ اﻟﺴّﺆال ﺣﺮامٌ اّﻟﺎ ﻋﻦ ﻧﻔﺴﻰ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ و ﮐ ّ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻣﺤﺒﻮب اّﻟﺎ ﻋﻦ ذﮐﺮى اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻤﺘﺒﺎهﻰ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ‬ ‫ﻋﺒﺪى اﻟّﺬى ﺁﻣﻦ ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ ﺳﺌﻞ ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ رﺑّﻪ ﻣﻦ ﻧﺒﺄ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ‬ ‫هﺬا اﻟﻨّﺒﺄ اﻟّﺬى ﮐﺎن ﻋﻈﻴﻤًﺎ ﻓﻰ ﻋُﻠﯽ اﻟﻌﻤﺎء ﺛ ّﻢ ﮐﺒﻴﺮًا ﻓﻰ ﻣﻸ اﻟﺒﻘﺎء و‬ ‫ﺗﻘﺸﻌ ّﺮ ﻋﻨﻪ ﺟﻠﻮد اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻋﺒﺪ اذا ﮐﺸﻔﻨﺎ ﻟﮏ اﻻﻣﺮ ﻓﻴﻤﺎ‬ ‫ﺳﺌﻠﺖ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﻟﺘﻄّﻠﻊ ﺑﻤﺎ اراد و هﺬا اﺻﻞ ﻣﺎ اراد اﻟﻠّﻪ ﻟﮏ ان ﺗﮑﻮن‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻤﺮﻳﺪﻳﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﺨﺘﻠﻔﻮا ﻓﻰ هﺬا اﻟﻨّﺒﺄ و ﻻ ﺗﻀﻄﺮﺑﻮا ﻋﻦ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﻔﺮوا و اﺷﺮﮐﻮا و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﺗﺎﻟﻠّﻪ هﺬا‬ ‫ﻧﺒﺄ اﻟﻠّﻪ ﻓﻴﮑﻢ و ﻇﻬﻮرﻩ ﺑﻴﻨﮑﻢ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪.‬‬ ‫اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﺨﺘﻠﻔﻮا ﻓﻴﻪ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﺣﺒﺲ ﻟﮑﻢ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺴّﺠﻦ اﻟّﺬى ﻟﻦ‬ ‫ﻳﺼﻞ اﻟﻴﻪ ارﺟﻞ اﻟﻘﺎﺻﺪﻳﻦ اّﻟﺎ ﻣﻦ ﺷﺎء اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ اﻟﻤﻨّﺎن اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬و اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻳﺎ ﻋﺒﺪ اﻟّﻪ ﻓﺎﺷﮑﺮ اﻟﻠّﻪ ﺑﻤﺎ اﺧﺮﺟﮏ ﻋﻦ‬ ‫ى ﺑﻴﻨﻬﻢ و‬ ‫ﺑﻠﺪﮎ و ﺟﻌﻠﮏ ﻣﻦ اﻟﻤﻄﻬّﺮﻳﻦ‪ .‬ﻓﺴﻮف ﺗﺴﻤﻊ ﻧﺪاء اﻟﺴّﺎﻣﺮ ّ‬ ‫ﺗﺠﺪهﻢ ﻓﻰ ﺷﺮﮎ ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ﻓﺴﻮف ﻳﺴﺘﺪﻟّﻮن ﺑﻤﺎ اﺳﺘﺪﻟّﻮا ﺑﻪ اوﻟﻮا‬ ‫اﻟﻔﺮﻗﺎن ﺛ ّﻢ ﻣﻦ ﻗﺒﻠﻬﻢ اوﻟﻮا اﻟﺰّﺑﻮر و اﻟﺘّﻮرﻳﺔ و اﻻﻧﺠﻴﻞ ﮐﻔﺎهﻢ اﻟﺬّﻟﺔ‬ ‫ﻰ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﺑﻤﺎ ﻧﺰل ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻦ ﺁﻳﺎت اﻟّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫ﺑﺎﻧّﻬﻢ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﻌﻠ ّ‬ ‫ﻖ اﻋﺮﺿﻮا ﻋﻨﻪ و ﮐﺎﻧﻮا‬ ‫اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻓﻠﻤّﺎ ﻧﺰّﻟﺖ اﺧﺘﻬﺎ و ﻇﻬﺮ ﺟﻤﺎﻟﻪ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬

‫ﻣﻦ اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ اذًا ﻻ ﺗﻠﻌﻨﻮا ﻏﻴﺮﮐﻢ ﺑﻞ ﻓﺎﻟﻌﻨﻮا اﻧﻔﺴﮑﻢ و ﻻ‬ ‫ﺲ ﻓﺎﻋﺘﺮﺿﻮا ﻋﻠﻰ ذواﺗﮑﻢ ﻓﻬﺬا ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﮑﻢ ﻳﺎ ﻣﻸ‬ ‫ﺗﻌﺘﺮﺿﻮا ﺑﻨﻔ ٍ‬ ‫اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬ان ﮐﻨﺘﻢ ﺁﻣﻨﺘﻢ ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﺗﺎﻟﻠّﻪ هﺬﻩ ﺁﻳﺎﺗﻪ و ﺣﺮﻓًﺎ ﻣﻨﻬﺎ‬ ‫ﻳﮑﻔﻰ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و ان ﺗﺮﻳﺪوا ﺟﻤﺎﻟﻪ ﻓﻬﺬا ﺟﻤﺎﻟﻪ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﺑﺸﺄن ﻣﺎ ﻇﻬﺮ‬ ‫ﺷﺒﻬﻪ ﻓﻰ اﻻﺑﺪاع ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻤﻨﺼﻔﻴﻦ و ان ﺗﺮﻳﺪوا ان ﺗﻤﺮّوا ﻋﻠﻰ‬ ‫ﺻﺮاﻃﻪ ﻓﻬﺬا ﺻﺮاﻃﻪ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﻣﺮّوا ﻋﻠﻴﻬﺎ ﻳﺎ ﻣﻸ‬ ‫اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬و ﻟﮑﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﻣﻨﻬﻢ اﺳﺘﻘﺎﻣﻮا ﻋﻠﻰ اﻣﺮ ﻣﻮﻟﻬﻢ و ﻋﺮﻓﻮا‬ ‫ﺑﺎرﺋﻬﻢ اوﻟﺌﮏ ﺑﻬﻢ ﻳﺮﻓﻊ اﻟﻐﻤﺎم و ﻳﻤﻄﺮ اﻟﺴّﺤﺎب و ﻟﻴﺴﺘﻀﻴﺊ اهﻞ‬ ‫ﻣﻸ اﻟﻘﺪس و ﻳﺤﮑﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻋﻦ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟﻤﺘﻌﻈّﻢ اﻟﻤﺘﻌﺰّز‬ ‫اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﺒﺎذخ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ ﻣﻦ ﺑﻌﺪﻩ اﻻﺳﺪ ﻗﻞ ان ﻳﺎ اﺳﺪ ﮐﻦ‬ ‫اﺳﺪاﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ارﺿﻪ و هﺬا ﺧﻠﻊٌ ﻗﺪ اﻋﻄﻴﻨﺎﮎ ﺑﻔﻀﻞ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ و اﻧﺎ‬ ‫اﻟﻤﻌﻄﻰ اﻟﮑﺮﻳﻢ رﻏﻤًﺎ ﻻﻧﻒ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﻔﺮوا ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ و ﺟﺎدﻟﻮا ﺑﻬﺎ‬ ‫ﺛ ّﻢ اﻋﺮﺿﻮا ﻋﻨﻬﺎ و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﺼّﺎﻏﺮﻳﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ هﺬا اﻻﺳﻢ ﻗﺪ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ‬ ‫وهﺒﻨﺎﮎ هﺬا اﻻﺳﻢ ان ﺗﻤ ّﺮ ﻋﻦ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺳﻤﺎء و ﺗﻨﻘﻄﻊ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻓﻰ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺂء و ﺗﺄﺗﻰ اﻟﻠّﻪ ﺑﻘﻠﺐ ﺳﻠﻴﻢ‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان ﻻ ﺗﻀﻴّﻊ ﻣﺎ‬ ‫اراد اﻟﻠّﻪ ﻟﮏ و ﻻ ﺗﺨﻤﺪ ﻋﻦ ﻧﺎر ﺣﺒّﮏ ﺛ ّﻢ اﺷﺘﻌﻞ ﺑﻨﻔﺴﮏ ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﻔﺮوا و اﺷﺮﮐﻮا و ﮐﻦ رﺣﻤ ًﺔ ﻟﻠﻤﺤﺒّﻴﻦ‪ .‬و ﮐﻦ ﺳﻴﻒ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻻﻋﺪاﺋﻪ و ﻧﻌﻤﺘﻪ ﻻﺣﺒّﺎﺋﻪ ﺛ ّﻢ اﺣﻔﻆ ﻧﻔﺴﮏ ﻋﻦ ﻣﺠﺎﻟﺴﺔ اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ و‬ ‫ﻦ ﺣﻔﻴﻆ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﻬﺪى‬ ‫ﺗﺠﻨّﺐ ﻋﻨﻬﻢ و ﻻ ﺗﺨﻒ ﻣﻦ اﺣ ٍﺪ و ﮐﻦ ﻓﻰ ﺣﺼ ٍ‬ ‫ﻗﺪ ذﮐﺮﻧﺎ هﺆﻻء ﮐﻤﺎ ذﮐﺮ اﺳﻤﺎﺋﻬﻢ ﻓﻰ ﻟﻮﺣﮏ ﻟﻴﺤﻴﻂ رﺣﻤﺔ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻋﻠﻴﻬﻢ و ﺗﻤ ّﺮ ﻋﻠﻴﻬﻢ هﺬﻩ اﻟﻤﺮﺳﻼت اﻟﻠّﻄﻴﻒ اﻟﻤﺤﺒﻮب اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﺐ ﻋﻠﯽ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﻣﺎ ﻳﻔﻮح ﻣﻦ هﺬا اﻟﺮّﺿﻮان ﻟﻴﺠﻌﻠﻬﻢ ﺣ ّﻴًﺎ‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻟﻮ ﻳﻬ ّ‬ ‫ﺑﺎﻗﻴًﺎ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﻌﺎﻟﻴﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻣﻨﻨّﺎ ﻋﻠﻴﮏ و ﻋﻠﻴﻬﻢ رﺣﻤ ًﺔ ﻣﻦ‬ ‫ن ﺣﻀﺮ ﺑﻴﻦ ﻳﺪﻳﻨﺎ ﻟﻮﺣًﺎ و‬ ‫ﻋﻨﺪﻧﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ و ﻋﻠﯽ اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻓﻴﻪ ﻧﺎدى اﺣﺪٌ ﻣﻦ اﻟﻤﺤﺒّﻴﻦ رﺑّﻪ اﻟﻤﻨّﺎن اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﺎ‬ ‫ﺳﻤﻌﻨﺎ ﻧﺪاﺋﮏ و اﺟﺒﻨﺎﮎ ﺑﻬﺬﻩ اﻟﮑﻠﻤﺎت اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﺤﺒﻮب ﻟﺘﺸﮑﺮ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ ﺛ ّﻢ ﻓﻰ ﻟﺴﺎﻧﮏ و ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﻻ‬ ‫ﻳﺴﺘﻬﺰﺋﻮن‪ .‬ان اﺳﺘﻘﻢ ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ﻓﻰ ﺣﺒّﮏ ﻣﻮﻟﻴﮏ و ﻻ ﺗﻀﻄﺮب اذا‬ ‫اﺗﺎﮎ اﻣﺮٌ ﻣﺤﺘﻮم و ﻻ ﺗﺨﻒ ﻣﻦ اﺣﺪ ﻓﺘﻮﺟّﻪ ﺑﻮﺟﻪ رﺑّﮏ و ﺗﻮﮐّﻞ‬ ‫ﻋﻠﻰ ﻧﻔﺴﻨﺎ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬و ﻗﻞ ﺳﺒﺤﺎﻧﮏ اﻟﻠّﻬﻢ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻃﻬّﺮ ﻋﻴﻨﻰ‬ ‫ﺛ ّﻢ اذﻧﻰ ﺛ ّﻢ ﻟﺴﺎﻧﻰ ﺛ ّﻢ روﺣﻰ ﺛ ّﻢ ﻗﻠﺒﻰ ﺛ ّﻢ ﻧﻔﺴﻰ ﺛ ّﻢ ﺟﺴﻤﻰ ﺛ ّﻢ ﺟﺴﺪى‬

‫ﻋﻦ اﻟﺘّﻮﺟّﻪ اﻟﻰ ﻏﻴﺮﮎ ﺛ ّﻢ اﺷﺮﺑﻨﻰ ﻋﻦ ﮐﺄس ﻋﺰّﮎ اﻟﻤﺨﺘﻮم‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﻋﻴﻦ اﻟﮑﺎﻓﻮر ﻓﻰ هﺬا اﻟﻈّﻬﻮر و اﻧﻔﺠﺮ اﻟﺘّﺴﻨﻴﻢ ﻓﻰ هﺬا‬ ‫اﻟﺴّﻠﺴﺒﻴﻞ اﻟّﺬى ﮐﺎن ﻋﻠﻰ هﻴﺌﺔ اﻟﻐﻼم اﻟﻤﺸﻬﻮد‪ .‬ان ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ﻓﺎدﺧﻞ‬ ‫ﻳﺪﮎ ﻓﻴﻪ و ﻻ ﺗﺮدّهﺎ اﻟﻰ ﻧﻔﺴﮏ ﺧﺎﻟﻴًﺎ و ﻟﻮ ﺗﻘﻄﻊ ﺑﺴﻴﻮف اﻟّﺬﻳﻦ هﻢ‬ ‫ﻞ اﻣﺮ ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫ﮐﺎﻧﻮا ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ هﻢ ﻣﻌﺮﺿﻮن‪ .‬ﻓﺎﺳﺘﻌﻦ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺷﺮب ﻣﻨﻪ ﻓﻰ ﺳﺮّﮎ ﺛ ّﻢ اﺑﺬل ﻋﻠﯽ اﻟّﺬﻳﻦ ﺗﺠﺪ‬ ‫ﻓﻰ ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ ﻧﻔﺤﺎت اﻟﺮّوح و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ هﻢ ﻣﻬﺘﺪون‪.‬‬ ‫و ﮐﺬﻟﮏ اذﮐﺮﻧﺎﮎ ﻓﻰ اﻟﻠّﻮح و ﺻﺮّﻓﻨﺎ ﻟﮏ اﻵﻳﺎت ﻟﺘﻮﻗﻦ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻣﺎ ﻳﻐﻨﻴﻪ ﻋﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﻔﺮوا و اﺷﺮﮐﻮا و ﮐﺎﻧﻮا‬ ‫ﺑﺎﻧّﺎ ﻧﻌﻄﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﺮﺑّﻬﻢ ان ﻳﺸﺮﮐﻮن‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ اﻻﺣﺒﺎب ﻓﻰ ارﺿﮏ اﻟّﺬﻳﻦ ﻣﺎ ذﮐﺮ‬ ‫اﺳﻤﺎﺋﻬﻢ ﻓﻰ اﻟﻠّﻮح ﻟﻴﺒﺸّﺮوا ﮐﻠّﻬﻢ ﺑﺒﺸﺎرات اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم و‬ ‫ﻳﻔﺮﺣﻮا ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ و ﺗﺠﺬﺑﻬﻢ ﻧﻐﻤﺎت اﻟﻘﺪس و ﺗﻘﺮّﺑﻬﻢ اﻟﻰ ﻣﻘﺎم ﻗﺪس‬ ‫ص اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﺁﻳﺎﺗﻪ ﺑﺎن ﻻ ﺗﺠﺎوزوا ﻋﻤّﺎ‬ ‫ﻣﺤﻤﻮد‪ .‬و و ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﺎﻧﻮا ان ﻳﻌﺘﺪون‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم ان‬ ‫اﻣﺮوا ﺑﻪ و ﻻ ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﺗّﺒﻌﻮا ﻣﻠّﺔ اﻟﻠّﻪ و ﺳﻨﻨﻪ و ذروا ﻣﺎ ﺑﻴﻦ اﻳﺪﻳﮑﻢ و ﺧﺬوا ﻣﺎ اﻣﺮﻧﺎﮐﻢ ﺑﻪ و‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ اذا ﻳﺆﻣﺮون ﺑﺎﻣﺮ ﻻ ﻳﻌﻠﻤﻮن‪ .‬ﻓﺎﺟﺘﻨﺒﻮا ﻋﻦ‬ ‫ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ن ﮐﻠﻤﺎت اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﮐﺒﺎﺋﺮ اﻻﺛﻢ و هﻰ اﻻﻋﺮاض ﻋﻦ ﺑﺪاﻳﻊ ﮐﻠﻤﺎﺗﻰ ﻗﻞ ا ّ‬ ‫ﺐ‬ ‫ﻟﻬﻰ اﻟﻌﻠﻴﺎ ان اﻧﺘﻢ ﺗﺸﻌﺮون‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺻﻠﺤﻮا ذات ﺑﻴﻨﮑﻢ ﺑﺤﻴﺚ ﻟﻦ ﻳﻬ ّ‬ ‫ﻣﻨﮑﻢ اّﻟﺎ رواﺋﺢ اﻟﻠّﻪ و ﻟﻦ ﻳﺸﻬﺪ ﻓﻰ وﺟﻮهﮑﻢ اّﻟﺎ ﻧﻀﺮة اﻟﻔﺮدوس و‬ ‫ﻞ اﻣﺮ ﻳﻔﺮﺣﻮن و اذا ﻳﻤﺴّﻬﻢ اﻟ ّﺬﻟّﺔ و اﻟﺒﺎءﺳﺎء‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﮐﺎن ﻣﻦ اﻟﺒﻼﻳﺎ و ﻳﮑﻮن هﻢ ﻳﺼﺒﺮون ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ‬ ‫و اﻟﻀّﺮاء ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﺎرﺋﻬﻢ و ﻳﺘﻮﮐّﻠﻮن ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ اﻟﻰ ﻣﺮﺿﺎﺗﻪ هﻢ ﻣﺘﻮﺟّﻬﻮن‪ .‬و ﻻ‬ ‫ﻳﺼﺪّهﻢ اﺳﮑﺘﺒﺎر اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ اﻋﺮﺿﻮا و ﻻ ﻣﺠﺎدﻟﺔ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺟﺎدﻟﻮا ﺑﻌﺪ‬ ‫اﻟّﺬى ﺑﻠﻐﺖ اﻟﺤﺠّﺔ اﻟﻰ اﻗﺼﻰ اﻟﻐﺎﻳﺔ و ﺗﻤّﺖ ﻧﻌﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻬﻢ و ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻞ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ هﻢ ﻣﻮﻗﻨﻮن ﺑﻤﺎ ﻳﻨﺰل ﻋﻠﻴﻬﻢ ﻣﻦ ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﻳﺤﺰﻧﻬﻢ ﻏ ّ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﻔﺮوا ﺑﻬﺎ ﺑﻌﺪ ﻣﺎ اﺳﺘﻴﻘﻨﺘﻬﺎ اﻧﻔﺴﻬﻢ و ﮐﺬﻟﮏ ان ﻳﻔﻌﻠﻮن ﺑﺬﻟﮏ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﺎﻧﻮا‬ ‫اﻣﺮﻧﺎهﻢ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﻧﺄﻣﺮهﻢ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﺑﺎﻟﻔﻀﻞ ﻟﻴﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﺑﺎﻣﺮاﻟﻠّﻪ هﻢ ﻋﺎﻣﻠﻮن‪.‬‬ ‫هﺬﻩ ﺳﻮرة اﻟﻘﻤﻴﺺ‬ ‫ﻖ و ﺟﻌﻠﻨﺎهﺎ ﻣﻈﻬﺮ هﻴﮑﻠﯽ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‬ ‫ﻗﺪ ﻧﺰّﻟﻨﺎهﺎ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﺑﺴﻢاﻟﻠّﻪاﻻﻗﺪساﻻﻗﺪس‬

‫ﻰاﻻﺑﻬﻰ‬ ‫وﺑﺴﻤﻪاﻟﺒﻬ ّ‬ ‫ان ﻳﺎ اهﻞ اﻟﺒﻘﺎء ﻓﻰ اﻟﻤﻸ اﻻﻋﻠﻰ اﺳﻤﻌﻮا ﻧﺪاء اﻟﻠّﻪ ﻋﻦ هﺬا اﻟﻨّﺴﻴﻢ‬ ‫اﻟﻤﺘﺤﺮّﮎ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻬﻮاء اﻟﺨﻔﻴﻒ ﺗﺤﺖ هﺬا اﻟﺴّﻤﺎء اﻟﺮّﻓﻴﻖ اﻟﻠّﻄﻴﻒ و‬ ‫ﺞ اﻻﻋﻈﻢ ﻓﻰ هﺬﻩ اﻟﮑﻠﻤﺔ اﻻﮐﺒﺮ اﻟّﺘﻰ ﮐﺎﻧﺖ‬ ‫اﻧّﻪ ﻟﻤﺆذّن اﻟﻨّﺎس ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻋﻠﯽ هﻴﮑﻞ اﻟﺴّﻄﺮ ﻓﻰ هﺬا اﻟﮑﺘﺎب ﻣﻦ ﻗﻠﻢ اﻟﻌ ّﺰ ﺑﺎﻟﻔﻀﻞ ﻣﺴﻄﻮرًا‪.‬‬ ‫ﻗﻞ اﻧّﻪ ﻟﮑﺘﺎب اﻻﻋﻈﻢ اﻟّﺬى ﮐﺎن ﻣﺨﺘﻮﻣًﺎ ﺑﺨﺘﺎم اﻟﻠّﻪ و ﻣﮑﻨﻮﻧًﺎ ﺧﻠﻒ‬ ‫ﺣﺠﺒﺎت اﻟﻐﻴﺐ و ﻣﺨﺰوﻧًﺎ ﻓﻰ ﺧﺰاﺋﻦ اﻟﻌ ّﺰ و ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﺑﺎﻟﻔﻀﻞ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻖ ﻣﻮﻋﻮدًا‪ .‬ان ﻳﺎ ﻗ ّﺮة اﻟﺮّوح‬ ‫هﻴﺌﺔ اﻟﻌﺪل ﻓﻰ اﻳّﺎم اﻟّﺘﻰ ﮐﺎﻧﺖ ﻋﻠﯽ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻓﺎﻧﺰل ﻋﻠﯽ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﻣﻦ ﺳﻤﺎء ﻓﻀﻠﮏ ﻣﺎ ﻳﻐﻨﻴﻬﻢ ﻋﻤّﺎ ﺑﻴﻦ اﻻرض‬ ‫و اﻟﺴّﻤﻮات ﻻﻧّﻬﻢ ﮐﺎﻧﻮا ﻓﻘﺮاء ﻓﻰ ﺳ ّﺮ اﻟ ّ‬ ‫ﺴ ّﺮ و ﻋﻠﯽ ﻓﻨﺎء هﺬا اﻟﻘﺒﺎب‬ ‫ن‬ ‫ﻋﻨﺪ ﻣﻄﻠﻊ هﺬا اﻟﺠﻤﺎل ﻗﺪ ﮐﺎﻧﻮا ﺑﺎذﻧﮏ ﻣﻮﻗﻮﻓًﺎ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻗﺮّة اﻟﺮّوح ا ّ‬ ‫اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﻗﺪ ﮐﺎﻧﻮا ﻋﻠﯽ رﻳﺐ ﻓﻰ اﻣﺮﮎ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى اﻧﻄﻘﻨﺎﮎ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻟﺤﻦ اﻟﺬّﮐﺮ ﻋﻨﺪ ﻣﻄﻠﻊ اﻟﻨّﻮر ﻓﻰ هﺬا اﻟﻈّﻬﻮر اﻟّﺬى اﺷﺮق ﻓﻰ هﺬا‬ ‫اﻟﻄّﻮر اﻟّﺬى ﻗﺪ ارﺗﻔﻊ ﻋﻠﯽ هﺬﻳﻦ اﻻﺳﻤﻴﻦ ﻓﻰ هﺬﻳﻦ اﻟﺸّﻤﺴﻴﻦ‬ ‫ن رﺑّﮏ‬ ‫اﻟﻤﺸﺮﻗﻴﻦ ﻓﻰ اﻟﺠﻤﺎﻟﻴﻦ واﻧّﮏ ﻻ ﺗﺤﺰن ﻓﺎﺻﺒﺮ ﺛ ّﻢ اﺻﻄﺒﺮ ﻓﺎ ّ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻳﺤﺮﺳﮏ ﻋﻦ ﺟﻨﻮد اﻟﺸّﻴﻄﺎن و اﻧّﻪ ﻗﺪ ﮐﺎن ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‬ ‫ﺣﮑﻴﻤﺎ‪ .‬ان اﺧﺮق اﻟﺤﺠﺒﺎت ﻋﻦ وﺟﻬﮏ ﺛ ّﻢ اﻟﺴّﺒﺤﺎت ﻋﻦ ﺟﻤﺎﻟﮏ ﺛ ّﻢ‬ ‫اﻃﻠﻊ ﻋﻦ ﻣﻄﻠﻊ اﻟﻔﺮدوس ﻋﻠﯽ هﻴﮑﻞ اﻟﻨّﻮر ﻓﻰ هﻴﺌﺘﻪ اﻟﺮّوح و ﻻ‬ ‫ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ اﺣ ٍﺪ و ﻻ ﺗﺮﺗ ّﺪ ﺑﺼﺮﮎ اﻟﯽ وﺟﻮﻩ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ و ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ‬ ‫ﺟﻬﺔ اﻟﻌﺮش ﺷﻄﺮ رﺑّﮏ و اﻧّﻪ ﻳﮑﻔﻴﮏ ﻋﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﺟﻤﻴﻌًﺎ‪ .‬و اﻧّﻪ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﮐﻤﺎ اﻳّﺪﮎ ﺑﺎﻟﻔﻀﻞ ﺑﺤﻴﺚ‬ ‫ﻖ و ﻳﺆﻳّﺪﮎ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻳﻨﺼﺮﮎ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻧﻄﻖ اﻟﺮّوح ﻓﻰ ﺻﺪرﮎ و ﺟﻌﻠﮏ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﺿﻴﺎء ﻣﻨﻴﺮًا‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﻰ ﻟﻤﻨﻈﺮ اﻻﮐﺒﺮ ﻓﻰ اﻟﻤﻸ اﻻﻋﻠﻰ و اﻟﺠﻤﺎل اﻻﻃﻬﺮ ﻓﻰ اﻻﻓﻖ‬ ‫اﻻﺑﻬﻰ و اﻟﮑﻠﻤﺔ اﻻﻇﻬﺮ ﻋﻨﺪ ﺷﺠﺮة اﻟﻘﺼﻮى و اﻟﻨّﺒﺎء اﻟﻌﻈﻴﻢ ﻋﻨﺪ‬ ‫ﺳﺪرة اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ و اﻟﻄّﻠﻌﺔ اﻟﻐﻴﺐ ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻟﻘﻀﺎ و ﺳ ّﺮاﻟﻠّﻪ و اﻣﺮﻩ‬ ‫ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﺒﺪاء و ﺑﺎﺷﺎرة ﻣﻦ ﻗﻠﻤﻰ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﺣﮑﻢ اﻟﮑﺎف ﺑﻴﻦ‬ ‫اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء و اﻣﺮ اﻟﻨّﻮن ﻓﻰ ﻣﺪاﺋﻦ اﻻﺳﻤﺎء و ان رﺑّﮏ اﻟﮑﺮﻳﻢ‬ ‫ﻖ و ﺟﻌﻠﮏ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ رﮐﻨﺎ ﺷﺪﻳﺪًا‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﻰ اﻧﺎ‬ ‫ﻗﺪ ﻓﻀّﻠﮏ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﺮّﮐﻦ اﻻﻋﻈﻢ و اﻟﮑﻠﻤﺔ اﻻﺗ ّﻢ و ﻣﻦ ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﻰ ﻓﻘﺪ ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﺤﺒﻞ اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟﻤﺘﻴﻦ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻨّﺒﺄ اﻟﻤﺒﻴﻦ اﻟّﺬى ﮐﺎن ﺧﻠﻒ ﺳﺮادق اﻟﻌﺼﻤﺔ ﻋﻦ وراء‬ ‫ﻖ ﻣﺴﺘﻮرًا‪ .‬ان ﻳﺎ ﻗﺮّة اﻟﺒﻘﺎء ﻓﻰ ﻣﻄﻠﻊ اﻟﺴّﻨﺎء‬ ‫ﺣﺠﺒﺎت اﻟﻌﻈﻤﺔ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬

‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧﺖ اﻟﺤﺎﮐﻢ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺴّﻤﺎء ﻓﺎﺣﮑﻢ ﮐﻴﻒ ﺗﺸﺎء ﺑﻤﺎ ﺛﺒﺖ ﻣﻦ‬ ‫ن اﻟﺸّﻤﻮس و اﻻﻗﻤﺎر ﻣﺴﺨّﺮات‬ ‫ﻋﻨﺪﮎ اﺣﮑﺎم اﻟﻘﻀﺎء ﺑﺎﻻﻣﻀﺎء ﻓﺎ ّ‬ ‫ﺑﺎﻣﺮﮎ اَﻻ ﻟﮏ اﻻﻣﺮ ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻟﺒﻘﺎء و ﻟﮏ اﻟﺨﻠﻖ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت‬ ‫ن رﺑّﮏ اﻟّﺬى ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ ﻗﺪ ﺟﻌﻠﮏ ﻟﻠﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‬ ‫اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء ﻓﺎ ّ‬ ‫ﻖ اﻟﺨﺎﻟﺺ ﻧﺎﺻﺮًا و ﻇﻬﻴﺮًا‪ .‬ان ﻳﺎ اهﻞ اﻻرض اﺣﺴﺒﺘﻢ ان‬ ‫ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﺗﺪﺧﻠﻮا اﻟﺠﻨّﺔ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻌﺪن اﻟّﺬى ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﻋﻠﯽ هﻴﮑﻞ اﻟﺮّﺿﻮان ﻓﻰ‬ ‫ى‬ ‫ﻰ اﻟﺴّﺮﻣﺪ ّ‬ ‫ى اﻻزﻟ ّ‬ ‫ى اﻻﺣﺪ ّ‬ ‫ﺐ هﺬا اﻟﻐﻼم اﻻﺑﺪ ّ‬ ‫هﺬا اﻟﺠﻨﺎن ﻣﻦ ﻏﻴﺮ ﺣ ّ‬ ‫ن ﻣﺜﻮى‬ ‫ﻰ ﻓﺒﺌﺲ ﻣﺎ ﻇﻨﻨﺘﻢ ﻓﻰ اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻓﺎ ّ‬ ‫ﻰ اﻻﻟﻬ ّ‬ ‫ﻰ اﻟﻌﺮﺑ ّ‬ ‫اﻟﻌﺠﻤ ّ‬ ‫اﻟﻈﺎﻟﻤﻴﻦ ﻗﺪ ﮐﺎن ﻓﻰ ﻧﺎر اﻟّﺘﻰ ﮐﺎﻧﺖ ﻓﻰ اﺳﻔﻞ اﻟﺤﺠﻴﻢ ﺑﺎﻟﻌﺪل ﻣﻮﻗﻮدا‪.‬‬ ‫ﻗﻞ اﻧّﺎ ﻧﺰّﻟﻨﺎ ﻓﻰ ﻗﻠﻮب اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ اﻟﺮّﻋﺐ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺪل و ﻓﻰ ﻗﻠﻮب‬ ‫اﻟﻤﻮﺣّﺪﻳﻦ ﺳﮑﻴﻨ ٍﺔ ﺑﺎﻟﻔﻀﻞ ﻣﻦ هﺬا اﻟﮑﺘﺎب اﻟّﺬى ﮐﺎن ﻋﻦ ﺳﻤﺎء اﻟﻐﻴﺐ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﺑﺎﻟﻔﻀﻞ ﻣﻨﺰوﻻ‪ .‬ان ﻳﺎ اهﻞ اﻻﻣﮑﺎن اﺳﻤﻌﻮا ﻧﻐﻤﺎت‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﻗﻄﺐ ﺟﻨّﺔ اﻟﻔﺮدوس ﻣﻦ ﺳﺪرة اﻟﻘﺪس اﻟّﺘﻰ ﮐﺎﻧﺖ ﻓﻰ ارض‬ ‫اﻟﺰّﻋﻔﺮان ﺑﺎﻳﺪى اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻣﻐﺮوﺳًﺎ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﺑﻨﻐﻤ ٍﺔ ﻣﻨﻬﺎ ﺗﺠﻠّﻰ اﻟﻨّﻮر‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟﻄّﻮر اﻟﺮّﻓﻴﻊ ﻓﻰ ﺳﻴﻨﺎء اﻟﻘﺪس ﺧﻠﻒ ﻟﺠّﺔ اﻻﻧﺲ ﻟﻤﻮﺳﻰ اﻟﮑﻠﻴﻢ‬ ‫ﻓﻰ رﻓﺮف اﻟﺒﻘﺎء ﻋﻨﺪ ﺷﺠﺮة اﻟﻘﺼﻮى ﻣﻦ هﺬﻩ اﻟﻨّﺎر اﻟﻤﺸﺘﻌﻠﺔ‬ ‫ب ﺁﺑﺎﺋﮏ اﻻوّﻟﻴﻦ و اﻧّﻪ ﻗﺪ ﮐﺎن ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻟﺼّﻔﺮاء اﻧّﻰ اﻧﺎ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ و ر ّ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﻣﺤﻴﻄﺎ‪ .‬و ﺑﻨﻐﻤ ٍﺔ ﻣﻨﻬﺎ ﺗﺤﺮّﮐﺖ اﻻرواح ﻓﻰ اﺟﺴﺎد اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت‬ ‫و ﺗﻐﺮّدت دﻳﮏ اﻟﻌﺮش ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﻮات و ﻧﻄﻘﺖ روح‬ ‫اﻟﻘﺪس ﺑﻠﺴﺎن ﺑﺪع ﻣﻠﻴﺤًﺎ‪ .‬و ﺑﻬﺎ ﻇﻬﺮت ﺣﮑﻢ اﻟﮑﺎف و اﻟﻨّﻮن و ﺗﻤّﺖ‬ ‫ﻧﻌﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﻇﻬﺮ ﺟﻤﺎل اﻟﻠّﻪ ﺑﻄﺮاز‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﻤﻠﮏ ﺟﻤﻴﻌًﺎ‪ .‬ﻳﺎ اهﻞ اﻻرض ان ﻟﻦ‬ ‫اﻟّﺬى اﻧﺼﻌﻖ ﻋﻨﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﺗﺮﺿﻮا ﺑﻬﺬا اﻟﺠﻤﺎل اﻻﻃﻬﺮ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺮّﺿﻮان اﻻﮐﺒﺮ ﻣﻮﺗﻮا ﺑﻐﻴﻈﮑﻢ‬ ‫ﻖ و ﻗﺪ ﺟﻌﻠﻪ اﻟّﻠﻪ ﻧﻮرًا ﻟﻠﻤﻮﺣّﺪﻳﻦ و ﻧﺎرًا ﻟﻠﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‬ ‫اﻧّﻪ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﺑﺼﻴﺮًا‪ .‬ﻗﻞ ﻟﻦ ﻳﺮﻓﻊ اﻟﻴﻮم ﻧﺪاء اﺣ ٍﺪ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اّﻟﺎ‬ ‫و اﻧّﻪ ﮐﺎن ﺑﮑ ّ‬ ‫ﻖ ﻋﻠﯽ هﺬا‬ ‫ﻣﻦ دﺧﻞ ﻓﻰ ﺟﻨّﺔ اﻟﺨﻠﺪ ﻓﻨﺎء هﺬﻩ اﻟﮑﻠﻤﺔ اﻟّﺘﻰ ﺗﻨﻄﻖ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻄّﻮر اﻟّﺬى ﮐﺎن ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ رﻓﻴﻌٍﺎ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﻪ ﻟﮑﺘﺎب اﻟﻠّﻪ و اﻧّﻪ ﻟﺼﺤﻴﻔﺔ‬ ‫اﻟﻤﺨﺘﻮﻣﺔ اﻟﻤﻬﻤﻮرة اﻟّﺘﻰ ﮐﺎﻧﺖ ﺗﺤﺖ ﮐﻨﺎﺋﺰ اﻟﻘﺪرة ﻓﻰ ﺣﺠﺒﺎت‬ ‫ﻖ ﻣﺤﻔﻮﻇﺎ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻرﺿﻴﻦ و اﻟﺴّﻤﻮات هﻞ ﺗﻘﺪرون‬ ‫اﻟﻌﺼﻤﺔ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ان ﺗﻨﻔﺬوا ﻣﻦ اﻗﻄﺎر هﺬا اﻟﺤﺼﻦ اﻟّﺬى ﻗﺪ ﮐﺎن ﻣﻦ زﺑﺮ اﻟﺤﺪﻳﺪ ﻋﻦ‬ ‫وراء ﺟﺒﻞ اﻟﻌ ّﺰ ﻣﺮﻓﻮﻋًﺎ‪ .‬و هﻞ ﺗﺴﺘﻄﻴﻌﻮن ان ﺗﺨﺮﺟﻮا ﻣﻦ ارض‬

‫اﻟﻠّﻪ ﻻ ﻓﻮ اﻟّﺬى ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ ﻟﻦ ﺗﻘﺪروا ﻋﻠﻰ اﻟﻨّﻔﻮذ و ﻟﻦ ﺗﺴﺘﻄﻴﻌﻮا‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟﺨﺮوج اذا ﺗﻤﺴّﮑﻮا ﺑﻬﺬا اﻟﺨﻴﻂ اﻟﺼّﻔﺮاء ﻓﻰ هﺬا اﻟﻬﻮاء اﻟّﺬى‬ ‫اﺷﺮق ﻓﻰ هﺬا اﻟﺴّﻤﺎء اﻟّﺬى ﺗﺠﻠّﻰ ﻋﻠﯽ هﺬا اﻟﻌﻤﺎء اﻟّﺬى اﺳﺘﻈﻬﺮ‬ ‫ﺑﻠﻮن اﻟﺤﻤﺮاء ﻓﻰ ﻗﻄﺐ هﺬا اﻟﺒﻘﺎء اﻟّﺬى ﻣﺎ ادرﮐﻪ ﻋﻴﻮن اهﻞ اﻟﺴّﻨﺎء‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اهﻞ اﻟﻔﺮدوس ﻓﻰ رﺿﻮان اﻟﻘﺪس ﻣﻦ ﻗﻠﻢ اﻟّﻠﻪ ﻣﮑﺘﻮﺑًﺎ‪.‬‬ ‫ﻟﺘﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ن ﻳﺪ اﻟﻠّﻪ ﻣﻐﻠﻮﻟﺔ ام‬ ‫ان ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن اﺗﻘﻮﻟﻮن ﮐﻤﺎ ﻗﺎﻟﻮا ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﺗﻈﻨّﻮن ﻓﻰ اﻧﻔﺴﮑﻢ ﺑﺎن ﺳﺪّت اﺑﻮاب اﻟﻔﻀﻞ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﻟﻢ ﻳﺰل ﮐﺎﻧﺖ‬ ‫ﻣﻔﺘﻮﺣﺔ ﻋﻠﯽ وﺟﻪ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اذًا ﻗﺪ ﻓﺘﺢ ﺑﺎب‬ ‫اﻟﻘﺪس ﻋﻦ ﻳﻤﻴﻦ اﻟﻔﺮدوس و ﻃﻠﻊ ﻋﻨﻪ ﺟﻤﺎل اﻟﻘﺪم ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﺒﻴﻨﺎ‪ .‬و‬ ‫هﺬا هﻮ اﻟّﺬى ﺟﻌﻠﻪ اﻟﻠّﻪ ﺑﺸﻴﺮا ﻟﻠﻤﻮﺣّﺪﻳﻦ و ﻧﺬﻳﺮًا ﻟﻠﻤﺸﺮﮐﻴﻦ و اﻧّﻪ‬ ‫ﻟﺴﺮاج اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﻳﻮﻗﺪ ﺑﺬاﺗﻪ ﻟﺬاﺗﻪ ﻣﻦ دهﻦ ﻧﻔﺴﻪ و‬ ‫ﻟﻴﺴﺘﻀﻴﺊ ﻣﻨﻪ اهﻞ ﻣﻸ اﻻﻋﻠﻰ ﺛ ّﻢ اهﻞ ﻟﺠّﺔ اﻟﺤﻤﺮاء ﺛ ّﻢ اهﻞ ﻗﻠﺰم‬ ‫اﻟﻘﺪس ﺧﻠﻒ ﻟﺠﺞ اﻟﮑﺒﺮﻳﺎ و ﮐﺬﻟﮏ ﮐﺎن اﻻﻣﺮ ﻣﻦ ﻗﻠﻢ اﻟﻘﻀﺎء ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻖ ﻣﮑﺘﻮﺑﺎ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻗﺮّة اﻟﺒﻘﺎء ﻻ ﺗﻤﻨﻊ ﺑﺪاﻳﻊ ﻓﻴﻀﮏ‬ ‫ﻟﻮح اﻻﻣﻀﺎء ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻋﻦ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و ﻻ ﺗﺤﺘﺠﺐ ﻣﻦ ﺣﺠﺒﺎت اﻻﺷﺎرات ﻓﺎﺧﺮج ﻋﻦ‬ ‫ﻏﺮف اﻟﻴﺎﻗﻮت ﺛ ّﻢ اﻧﻔﻖ ﺧﻤﺮ اﻟﺤﻴﻮان ﻓﻰ هﺬا اﻟﺮّﺿﻮان ﻣﻦ ﮐﺎؤس‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻋﻦ ﻳﺪ هﺬا اﻟﻐﻠﻤﺎن اﻟّﺬى ﮐﺎﻧﺎ ﻋﻦ اﻓﻖ اﻟﻘﺪس ﺑﻄﺮاز اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻣﺸﻬﻮدًا‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان ﻻ ﺗﻐﻤﺾ ﻋﻴﻨﺎﮎ ﻋﻦ اﻟﻔﻀﻞ و ﻻ ﺗﻤﻨﻊ ﮐﻮﺛﺮ‬ ‫اﻟﺠﻮد ﻋﻦ اﻟﻌﺒﺎد و ﻻ ﺗﻨﻈﺮ اﻟﻴﻬﻢ و ﻻ ﺑﻤﺎ ﻋﻨﺪهﻢ ﻓﺎﻧﻈﺮ ﺑﺎﻟﻤﻨﻈﺮ‬ ‫اﻻﮐﺒﺮ ﻣﻘﺎم ﻋ ﱟﺰ ﻣﺤﻤﻮدًا‪ .‬ﻓﺎرﺣﻢ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺛ ّﻢ ارﺗﻔﻊ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺴّﻤﺎء‬ ‫ﺳﺤﺎب اﻟﻌ ّﺰ و اﻟﺒﻘﺎء ﺛ ّﻢ اﻣﻄﺮ ﻋﻠﯽ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت اﻣﻄﺎر ﻓﻀﻞ‬ ‫ﻣﺤﺒﻮﺑًﺎ‪.‬ﻻﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﮑﺮﻳﻢ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺳﻤﺎء و ذواﻟﻔﻀﻞ اﻟﻘﺪﻳﻢ ﻓﻰ‬ ‫ﺟﺒﺮوت اﻟﺒﻘﺎء و ذواﻟﺠﻮد اﻟﻌﻈﻴﻢ ﻓﻰ ﻻهﻮت اﻟﻌﻤﺎء و اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻗﺪ‬ ‫ﮐﻨﺖ ﻓﻰ اﻟﻤﻸ اﻻﻋﻠﻰ ﻓﻮق اﻟﻌﺮش ﺑﺎﻟﻔﻀﻞ ﻣﺸﻬﻮرا‪ .‬ﻗﻞ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ‬ ‫ﺟﻤﺎل اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻃﻠﻌﺔ اﻟﺴّﺒﺤﺎن ﻓﻰ هﻴﮑﻞ اﻻﻧﺴﺎن ﻓﺘﺒﺎرﮎ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى‬ ‫ﻖ و ﻋﻠّﻢ هﺬا اﻟﻘﻠﻢ ﻓﻰ ﺳ ّﺮ اﻟﺴﻄﺮ ﺣﮑﻢ اﻟﺒﻴﺎن و اﻧّﻪ ﻗﺪ‬ ‫ارﺳﻠﻪ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﺊ ﻗﺪﻳﺮًا‪ .‬ان ﻳﺎ ﻗﺮّة اﻟﺮّوح ﺣﺪّث اﻟﻨّﺎس ﺑﻨﻌﻤﺔ اﻟّﺘﻰ‬ ‫ﻞ ﺷﻴ ٍ‬ ‫ﮐﺎن ﺑﮑ ّ‬ ‫اﻋﻄﻴﻨﺎﮎ ﻗﺒﻞ اﻟﻤﻮﺟﻮدات ﻓﻰ ذ ّر اﻟﺒﻘﺎء و ﻗﺒﻞ اَن زﻳّﻨﺖ هﻴﺎﮐﻞ‬ ‫اﻻﺷﻴﺎء ﺑﻘﻤﻴﺺ اﻻﺳﻤﺎء ﺣﻴﻦ اﻟّﺬىﮐﺎن ﺁدم اﻟﺒﻘﺎء ﻓﻰ ﻃﻴﻦ اﻟﻘﻀﺎء‬ ‫ﺑﺎﻻﻣﺮ ﻣﮑﻨﻮﻧﺎ‪ .‬و ان ﻳﺮد ﻋﻠﻴﮏ اﻋﺮاض اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﻻ ﺗﺤﺰن‬ ‫ﻓﺴﻮف ﺗﻘﺪّس ذﻳﻞ رداﺋﮏ ﻋﻦ اﻻﺷﺎرات ﻣﻦ ﻣﻈﺎهﺮ اﻻﺳﻤﺎء و‬

‫ﮎ ﺷﻘ ّﻴًﺎ‪ .‬ﻓﺎﺳﺘﻘﻢ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻞ ﻣﺸﺮ ٍ‬ ‫اﻟﺼّﻔﺎت ﮐﻤﺎ ﻃﻬّﺮﻧﺎﮎ ﻋﻦ ﻋﺮﻓﺎن ﮐ ّ‬ ‫اﻻﻣﺮ ﺛ ّﻢ اﻧﻄﻖ ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء ﺑﻤﺎ اﻧﻄﻘﻨﺎ اﻟﺮّوح ﻓﻰ ﺻﺪرﮎ‬ ‫ﻰ اﻟﻘﺪس و اﺷﺮاق اﻟﻘﺮب ﻓﺎﻧّﻪ ﻳﮑﻔﻴﮏ‬ ‫ﻓﺘﻮﮐّﻞ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ ﻓﻰ ﻋﺸ ّ‬ ‫ﻞ ﻇﺎﻟﻢ اﺛﻴﻤًﺎ‪ .‬ﻓﺎﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ ﺛ ّﻢ اﻋﺮض ﻋﻤّﺎ ﺳﻮاﻩ‬ ‫ﻖ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻧّﺎ ﻧﺤﺮﺳﮏ ﺑﺴﻠﻄﺎن اﻟﻘﺪرة و اﻟﻘﻮّة و ﻧﺤﻔﻈﮏ ﺑﻌﺼﻤﺔ اﻟّﺘﻰ ﻣﺎ‬ ‫ادرﮐﻬﺎ اﻟﺨﻼﺋﻖ ﺟﻤﻴﻌًﺎ‪ .‬ﻓﺴﻮف ﻳﻈﻬﺮ اﻣﺮﮎ و ﻧﺮﻓﻊ اﺳﻤﮏ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﻤﻸ اﻻﺳﻤﺎء و ﻧﺬﮐﺮﮎ ﻓﻰﺳﺮادق اﻟﻘﺪس ﺑﻠﺴﺎن ﺻﺪق اﻣﻴﻨًﺎ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﻧﻠﻘﻰ ﻋﻠﻴﮏ ﻣﻦ ﺁﻳﺎت اﻻﻣﺮ و ﻧﺼﺮّف ﻟﮏ اﻻﻳﺎت ﻟﺘﮑﻮن اﻟﺤﺠّﺔ ﻣﻦ‬ ‫ﻋﻨﺪ رﺑّﮏ ﺑﺎﻟﻐ ًﺔ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﺟﻤﻴﻌًﺎ‪ .‬ان ﻳﺎ ذﮐﺮ اﻟﻠّﻪ اﻻﮐﺒﺮ ﮐﻴﻒ‬ ‫ﻞ‬ ‫اذﮐﺮ ﺑﺪاﻳﻊ ذﮐﺮﮎ ﺑﻤﺎ اﻟﻬﻤﺘﻨﻰ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى اﺣﺎﻃﺘﻨﻰ اﻟﻤﺸﺮﮐﻮن ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻻﺷﻄﺎر و اﻧّﮏ ﮐﻨﺖ ﺑﺬﻟﮏ ﺷﻬﻴﺪا‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﺿﻠّﺖ رأس اﻟﺨﻴﻂ ﻓﻰ‬ ‫اﻣﺮى و ﺻﺮت ﻣﺘﺤﻴّﺮًا ﻟﻤﺎ ﺑﺪت اﻟﺒﻐﻀﺎء ﻓﻰ ﺻﺪور اﻟّﺬﻳﻦ ﻣﺎ ﺁﻣﻨﻮا‬ ‫ﺑﮏ ﻓﻰ ﻃﺮﻓﺔ ﻋﻴﻦ و اﻧّﮏ ﻗﺪ ﮐﻨﺖ ﺑﻬﻢ ﻋﻠﻴﻤًﺎ و اذا اﻧﻈﺮ اﻟﯽ ﺑﺪاﻳﻊ‬ ‫ﻣﻮاهﺒﮏ و ﻋﻄﺎﻳﺎﮎ ﻓﻰ ﺣﻘّﻰ و اﻟﺘّﻘﺮّب اﻟﯽ ﻧﻔﺴﮏ ﻳﻬﺘ ّﺰ روﺣﻰ‬ ‫ﺷﻮﻗًﺎ ﻟﻠﻘﺎﺋﮏ و اذا ارﺗ ّﺪ اﻟﺒﺼﺮ اﻟﯽ اﺑﺘﻼﺋﻰ ﺑﻴﻦ ﺑﺮﻳّﺘﮏ ﻳﻀﻄﺮب‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ و ﮐﻨﺖ‬ ‫ﻖ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﮐﻴﻨﻮﻧﺘﻰ ﺧﻮﻓًﺎ ﻟﻘﻀﺎﺋﮏ و اﻧﺖ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﺧﺒﻴﺮًا‪ .‬ان ﻳﺎ ﻗﺮّة اﻟﺒﻘﺎء ﻻ ﺗﺤﺰن ﻣﻦ ﺷﻴﺊ و ﻻ ﺗﺨﻒ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﮑ ّ‬ ‫اﺣﺪ ﺛ ّﻢ اﻧﻔﻖ ﻋﻠﯽ اهﻞ رﻓﺮف اﻟّﻠﺎهﻮت ﻣﻦ ﮐﺄوس اﻟﺒﻘﺎء ﻋﻠﯽ ﻣﻸ‬ ‫ﻗﺪس اﻟﺠﺒﺮوت ﻣﻦ ﺧﻤﺮ اﻟﺤﻤﺮاء و ﻋﻠﯽ اهﻞ ﺳﺮادق اﻟﻤﻠﮏ و‬ ‫اﻟﻤﻠﮑﻮت ﻣﻦ ﮐﺄوب اﻟﺒﻴﻀﺎء ﻣﻦ هﺬا اﻟﻠّﺒﻦ اﻟﺨﺎﻟﺺ اﻻﺻﻔﻰ ﺛ ّﻢ ﻋﻠﯽ‬ ‫اهﻞ اﻟﻨّﺎﺳﻮت ﻣﻦ اﺑﺎرﻳﻖ اﻟﻘﻀﺎء و ﻋﻠﯽ اهﻞ اﻟﺒﻬﺎء ﻣﺎ ﻳﻨﻘﻄﻌﻬﻢ ﻋﻦ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ و ﻳﺠﺬﺑﻬﻢ اﻟﯽ ﻣﮑﻤﻦ ﻗﺪس ﻗﺪﻳﻤًﺎ‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان ﻻ ﺗﻨﻈﺮ اﻟﯽ‬ ‫ﮐّ‬ ‫اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ و ﺑﻤﺎ اﮐﺘﺴﺒﺖ اﻳﺪﻳﻬﻢ ﺛ ّﻢ اﻧﻈﺮ ﺑﺎﻟﻨّﻈﺮ اﻻﻋﻠﻰ اﻟﯽ ﺟﻤﺎﻟﮏ‬ ‫ﻖ ﻋﻦ اﻓﻖ اﺳﻢ ﻋﻠﻴّﺎ و اﻧّﻪ ﻳﮑﻔﻴﮏ‬ ‫ى اﻟّﺬى اﺷﺮق ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻰ اﻻﺑﺪ ّ‬ ‫اﻟﻘﺪﻣ ّ‬ ‫ﺊ و ﻳﺤﺮﺳﮏ ﻋﻦ رﻣﻰ اﻟﺸّﻴﺎﻃﻴﻦ و ﻳﺮﻓﻌﮏ ﺑﺎﻟﻌﺪل اﻟﯽ‬ ‫ﻞ ﺷﻴ ٍ‬ ‫ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻰ ﻗﺪ‬ ‫ﻣﻘﺎم ﻋ ّﺰ ﺑﺪﻳﻌًﺎ‪ .‬ﻻﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﺤﺴﻴﻦ ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻻﺳﻤﺎء و ﺑﺎﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﮐﻨﺖ ﻓﻰ ﺣﻮل اﻟﻌﺮش ﻣﺬﮐﻮرًا‪ .‬و اذا اﺷﺘ ّﺪ ﻋﻠﻴﮏ اﻻﻣﺮ ﻻ ﺗﺤﺰن ﻓﻰ‬ ‫ن اﺟﺮ اﻟﺼّﺎﺑﺮﻳﻦ ﻗﺪ ﮐﺎن ﻓﻰ ا ّم‬ ‫ﻧﻔﺴﮏ ﺛ ّﻢ اﺻﻄﺒﺮ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻠﯽ ﻓﺎ ّ‬ ‫اﻟﮑﺘﺎب ﻣﻦ ﻗﻠﻢ اﻟﻘﺪس ﻣﮑﺘﻮﺑﺎ‪ .‬ﻗﻞ ﻗﺪ ﺟﺎء اﻟﻘﻀﺎء ﻣﻦ هﺬا اﻻﻣﻀﺎء‬ ‫و ﻳﺤﮑﻢ ﻣﺎ ﻳﺸﺎء ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﻣﻦ ﻟﺪن ﻋﺰﻳﺰ‬ ‫ﺣﮑﻴﻤﺎ‪ .‬ﻳﺎ اهﻞ اﻻرض اﺗﺪﻋﻮن اﺳﻤﺎء اﻟّﺘﻰ ﺳﻤّﻴﺘﻤﻮهﺎ اﻧﺘﻢ و ﺁﺑﺎﺋﮑﻢ‬

‫و ﻣﺎ ﺟﻌﻞ اﻟﻠّﻪ ﻟﻬﺎ ﻣﻦ ﺳﻠﻄﺎن و ﺗﺬرون اﻟّﺬى ﺟﺎﺋﮑﻢ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻋﻈﻴﻤﺎ‪.‬‬ ‫اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺘّﺒﻌﻮا ﻣﺎ ﻳﺄﻣﺮﮐﻢ ﺑﻪ اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻓﺎﺗّﺒﻌﻮا اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ و ﺳﻨﻨﻪ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ‬ ‫ﺑﻤﺎ ﻧﺰل ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺎن ان اﻟﺤﮑﻢ اّﻟﺎ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و اﻧّﻪ ﮐﺎن ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﻠﻴﻤﺎ‪ .‬و ﻻ ﺗﺒﺨﻠﻮا ﺑﻤﺎ اﺗﺎﮐﻢ اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ ﻓﻀﻠﻪ ﺛ ّﻢ اﻧﻔﻘﻮا ﻣﺎ رزﻗﺘﻢ ﺑﻪ ان‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻗﺪﻳﺮا‪.‬‬ ‫ﮐﻨﺘﻢ ﻓﻘﺮاء ﻳﻐﻨﻴﮑﻢ اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ ﻓﻀﻠﻪ اﻧّﻪ ﮐﺎن ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﻓﺴﻮف ﻳﺠﺰى اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬﻳﻦ ﺁﻣﻨﻮا ﺛ ّﻢ اﻧﻔﻘﻮا اﺣﺴﻦ اﻟﺠﺰاء ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و‬ ‫ﻳﺪﺧﻠﻬﻢ ﻓﻰ رﺿﻮان ﻗﺪس ﻗﺪﻳﻤ ًﺎ‪ .‬اﻧّﺎ ﻟﻤّﺎ اردﻧﺎ ان ﻧﺨﺘﻢ اﻟﻘﻮل ﺳﻤﻌﻨﺎ‬ ‫اﻟﻨّﺪاء ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء ﺑﺎن ﻳﺎ ﺟﻤﺎل اﻟﮑﺒﺮﻳﺎء ﻓﻰ ﻗﻤﺺ اﻻﺑﻬﻰ‬ ‫ﻻ ﺗﻤﻨﻊ اﻵذان ﻋﻦ ﻧﻐﻤﺎت ﻗﺪﺳﮏ و ﻻ اﻻﺑﺼﺎر ﻋﻦ ﮐﺤﻞ ﻋﺮﻓﺎن‬ ‫ﺟﻤﺎﻟﮏ و ﻻ اﻟﺸّﻤﻮس ﻋﻦ ﺑﻮارق اﻧﻮار اﻓﻀﺎﻟﮏ و ﻻ اﻟﻘﻠﻮب ﻋﻦ‬ ‫ﻧﻔﺤﺎت ﺣﺒّﮏ و ﻻ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﻋﻦ رﺷﺤﺎت ﻓﻴﺾ رﺣﻤﺘﮏ اﻟّﺘﻰ ﮐﺎﻧﺖ‬ ‫ن ﺣﻮرﻳّﺎت اﻟﻔﺮدوس و اهﻞ ﺣﻈﺎﺋﺮ اﻻﻧﺲ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﻣﺤﻴﻄًﺎ‪ .‬و ا ّ‬ ‫ﺛ ّﻢ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﺎﻧﻮا ﺧﻠﻒ اﻟﻌﺮش ﻓﻰ ﻣﻮاﻗﻊ اﻟﻘﺪس ﻧﺰﻟﻮا ﻋﻦ ﻏﺮف‬ ‫اﻟﺒﻘﺎء و وﻗﻔﻮا ﻓﻰ اﻟﻬﻮاء ﻓﻮق اﻟﺮأس ﻓﻰ هﺬا اﻟﻔﻀﺎء اﻻﻗﺪس‬ ‫ﻦ ﺗﻐﺮّداﺗﮏ اﻻﺣﻠﻰ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻻﺳﻨﻰ‬ ‫اﻻﻃﻬﺮ و ﻳﺮﻳﺪن ان ﻳﺴﻤﻌ ّ‬ ‫ن اﻟﺼّﻤﺖ ﻣﺤﺒﻮب اّﻟﺎ ﻋﻦ ﻧﻐﻤﺎﺗﮏ اﻟﺒﺪﻳﻊ و ﮐﺎن اﻟﻌﺼﻤﺔ‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ ا ّ‬ ‫ﻣﻄﻠﻮب اّﻟﺎ ﻓﻰ اﻣﺮﮎ اﻟﻤﻨﻴﻊ و اﻻﺻﻄﺒﺎر ﻣﻤﺪوح اّﻟﺎ ﻋﻦ ﺟﻤﺎﻟﮏ‬ ‫ﻖ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ اﻗﻮل‬ ‫اﻟﺪّرى اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻠّﻤﻴﻊ و اﻧّﮏ ﻗﺪ ﮐﻨﺖ ﺑﻌﻠﻤﮏ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻖ ﺑﺮﺑﻮاﺗﮏ اﻟﻤﺨﺰوﻧﺔ ﻗﺪ ﺗﺸﺒّﮑﺖ اﻻﮐﺒﺎد ﻣﻦ اوﻟﯽ‬ ‫ﻋﻠﻴﻤﺎ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻮداد و رﺟﻌﺖ اﻵﻳﺎت اﻟﯽ ﺟﺒﺮوت اﻟﺴّﺪاد و ﻋﺮت هﻴﺎﮐﻞ اﻻﺳﻤﺎء‬ ‫ﻋﻦ ﺧﻠﻊ اﻟﺼّﻔﺎت و ﺣﺸﺮت اﻻﺷﻴﺎء ﺑﺎﺛﻮاب اﻟﺤﺰن ﺑﻴﻦ اﻻرﺿﻴﻦ و‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻘﺎدر ﺑﺎﻟﺤﮑﻢ ﺗﻔﻌﻞ ﻣﺎ ﺗﺸﺎء ﺑﺴﻠﻄﺎﻧﮏ و اﻧّﮏ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻗﺪﻳﺮًا‪ .‬و اﻧّﺎ ﻟﻤّﺎ ﺳﻤﻌﻨﺎ ﻣﻨﺎدى اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻋﻦ‬ ‫ﻗﺪ ﮐﻨﺖ ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اهﻞ‬ ‫ﺟﻬﺔ اﻟﺮّﺿﻮان اﻧﺘﻬﻴﻨﺎ ﻟﺤﻦ اﻻوﻟﯽ ﺛ ّﻢ اﺑﺘﺪﺋﻨﺎ ﺑﻠﺤﻦ اﺧﺮى ﻟﻌ ّ‬ ‫اﻟﺴّﮑﺮاء ﻣﻦ اوﻟﯽ اﻟﺒﻐﻀﺎء ﻳﻨﺼﻔﻮن ﻓﻰ هﺬا اﻻﻣﺮ اﻟﺒﺪﻳﻊ اﻻﺑﺪع‬ ‫ن ﻗﺪرة رﺑّﻬﻢ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ذرّة اﻟّﺘﻰ ﻳﺘﺤﺮّﮎ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻬﻮاء و ﻳﺸﻬﺪ ّ‬ ‫اﻻﻋﻠﻰ اﻗ ّ‬ ‫ﻖ ﮐﻤﺎ ﻧﺰل ﻋﻠﻰ‬ ‫ﻓﻰ اﻟﺴّﺮ و اﻻﺟﻬﺎر ﻓﺴﺒﺤﺎن اﻟّﺬى ﻧﺰل اﻵﻳﺎت ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻖ و ﻣﻦ ﻗﺒﻠﻪ ﻋﻠﯽ ﻣﺤﻤّﺪ رﺳﻮل اﻟﻠّﻪ و ﻣﻦ ﻗﺒﻠﻪ ﻋﻠﯽ اﻟﺮّوح‬ ‫ﻰ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻋﻠ ّ‬ ‫و ﻣﻦ ﻗﺒﻠﻪ ﻋﻠﯽ اﻟﮑﻠﻴﻢ ﻋﻠﯽ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ ﻟﻪ اﻻﻣﺮ ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت‬ ‫اﻟﺒﻘﺎء ﻳﺤﻴﻰ و ﻳﻤﻴﺖ ﺛ ّﻢ ﻳﻤﻴﺖ و ﻳﺤﻴﻰ ﺑﺎﻧّﻪ هﻮ ﺑﺎﻗﻰ ﻻ ﻳﻔﻨﻰ و ﺳﻠﻄﺎن‬ ‫ﻻ ﻳﻌﻠﯽ و ﻣﻠﻴﮏ ﻻ ﻳﺒﻠﯽ و ﻇﺎهﺮ ﻻ ﻳﺨﻔﻰ و ﺑﺎﻃﻦ ﻻ ﻳﺒﺪا ﺑﻴﺪﻩ‬

‫ﻞ ﺷﻴﺊ و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺨﺘﺎر‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻮم اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ‬ ‫ﻣﻠﮑﻮت ﮐ ّ‬ ‫ﺗﮑﻔﺮوا ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺑﺎﻟّﺬى ﻳﻔﺘﺨﺮ ﺑﻠﻘﺎﺋﻪ ﺳﮑّﺎن اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﺑﻤﺎ‬ ‫اﻻرض و ﻣﻦ دوﻧﻬﻤﺎ اهﻞ ﻣﻸ اﻟﻘﺮب اﻟّﺬﻳﻦ ﻳﺮزﻗﻮن ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻳﺴﺘﺸﺮق ﻋﻠﻴﻬﻢ اﻧﻮار اﻟﺠﻤﺎل ﻣﻦ وﺟﻪ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻨّﻮار‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم‬ ‫هﺬا ﻧﻔﺲ اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻨﮑﻢ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ ﻓﻴﮑﻢ اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﺠﺎﺣﺪوا ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ‬ ‫ن اﻻﻣﻄﺎر ﻳﻤﻄﺮ و‬ ‫ﻖ ﮐﻤﺎ ﺗﻨﺰل اﻻﻣﻄﺎر‪ .‬و ا ّ‬ ‫ﺑﻌﺪ اّﻟﺬى ﺗﻨﺰل ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﺑﺤﻴﺚ ﻻ ﻳﺄﺧﺬهﺎ اﻟﻨّﻔﺎد و‬ ‫ﻦ اﻵﻳﺎت ﺗﻨﺰل ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻳﺴﮑﻦ و ﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ اوﺗﻮا ﺑﺼﺎﺋﺮ اﻟﻘﺪس ﻳﺸﻬﺪون ﺑﺎﻧّﻬﺎ ﻧﺰﻟﺖ ﻣﻦ ﺟﺒﺮوت اﻟﻠّﻪ‬ ‫ى ﺣﺪﻳﺚ ﺁﻣﻨﺘﻢ ﺑﺎﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﺠﺒّﺎر‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻮم ان ﺗﮑﻔﺮوا ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﻓﺒﺎ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻮﻗﻦ و‬ ‫ف و اﻗﺸﻌﺮّت ﺟﻠﻮد ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻋﺎر ٍ‬ ‫ﻓﻰ ﻳﻮم اّﻟﺬى ﻓﻴﻪ زﻟّﺖ اﻗﺪام ﮐ ّ‬ ‫ﺧﻄﻔﺖ ﻓﻴﻪ اﻻﺑﺼﺎر‪ .‬اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن و ﻻ ﺗﺠﺎدﻟﻮا ﺑﺎﻟّﺬى ﺁﻣﻨﺘﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﻓﺎﻧﺼﻔﻮا ﻓﻰ اﻧﻔﺴﮑﻢ و ﻻ ﺗﺨﺘﻠﻔﻮا ﻓﻰ اﻟّﺬى ﺑﻪ رﻓﻌﺖ‬ ‫ﻞ ﻣﺸﺮﮎ ﻣﮑّﺎر‪ .‬ﻗﻞ اﺗﺘﺨّﺬون ﻻﻧﻔﺴﮑﻢ ارﺑﺎﺑ ًﺎ‬ ‫اﺳﻤﺎﺋﮑﻢ و ﻻ ﺗﻌﻘّﺒﻮا ﮐ ّ‬ ‫ﻣﻦ دون اﻟﻠّﻪ و ﺗﻔﻌﻠﻮن ﮐﻤﺎ ﻓﻌﻠﻮا اﻣﻢ اﻟﻔﺮﻗﺎن ﻓﻮﻳﻞ ﻟﮑﻢ و ﺑﻤﺎ‬ ‫اﮐﺘﺴﺒﺖ اﻳﺪﻳﮑﻢ ﻓﺴﻮف ﺗﺮﺟﻌﻮن اﻟﯽ ﻣﺜﻮﻳﮑﻢ ﻓﻤﺎ ﻣﺜﻮى اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ اّﻟﺎ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻦ ﻳﺼﻔﻮن ﮐﻠﻤﺔ اﻟﻠّﻪ و ﻳﻨﺼﻌﻘﻮن ﺷﻮﻗًﺎ ﻟﻬﺎ اوﻟﺌﮏ‬ ‫اﻟﻨّﺎر‪ .‬ﻗﻞ ا ّ‬ ‫ﻰ‬ ‫ى اﻻزﻟ ّ‬ ‫ى اﻻﺑﺪ ّ‬ ‫ﻳﺴﻘﻮن رﺣﻴﻖ اﻟﻘﺪس ﻣﻦ ﻳﺪ هﺬا اﻟﻐﻼم اﻻﺣﺪ ّ‬ ‫ﻰ اّﻟﺬى ﺟﺎﺋﮑﻢ ﻋﻠﯽ ﺳﺤﺎب اﻻﻣﺮ ﺑﺴﻠﻄﻨ ٍﺔ و اﻗﺘﺪار‪ .‬ﻳﺎ‬ ‫ى اﻻﻟﻬ ّ‬ ‫اﻟﺴّﺮﻣﺪ ّ‬ ‫ﻖ ﻣﺎ ﻓﻌﻞ اﺣﺪ‬ ‫ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن اﺗﻘﺮﺋﻮن اﻵﻳﺎت و ﺗﮑﻔﺮون ﻣﻨﺰﻟﻬﺎ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﺑﻤﺜﻞ ﻣﺎ ﻓﻌﻠﺘﻢ و ﻣﺎ ارﺗﮑﺒﺖ ﻣﻠﻞ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ارﺗﮑﺒﺘﻢ ﻓﻮﻳﻞٌ ﻟﮑﻢ ﻳﺎ ﻣﻸ‬ ‫اﻻﺷﺮار‪ .‬و اﻧّﮑﻢ ﺧﺒﺘﻢ ﻓﻰ اﻧﻔﺴﮑﻢ ﺑﺤﻴﺚ ﻧﺴﻴﺘﻢ ﻋﻬﺪ اﻟﻠّﻪ و ﻧﮑﺜﺘﻢ‬ ‫ﻣﻴﺜﺎﻗﻪ و اﻋﺮﺿﺘﻢ ﻋﻦ اّﻟﺬى ﺑﺎﻣﺮﻩ ﺧﻠﻘﺘﻢ و ﺧﻠﻘﺖ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫اﻻرض اﻧّﻪ ﻣﺎ ﻣﻦ اﻟ ٍﻪ اّﻟﺎ هﻮ ﻟﻪ اﻟﺨﻠﻖ و اﻻﻣﺮ ﻳﻨﺰل ﻟﻤﻦ ﻳﺸﺎء ﻣﺎ‬ ‫ﻳﺸﺎء و ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻋﻨﺪﻩ ﺑﻤﻘﺪار‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﺎ وﺻّﻴﻨﺎﮐﻢ ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺎن ﺑﺎن ﻻ ﺗﮑﻔﺮوا‬ ‫ﻖ و اﻧّﺎ ﻣﺎ ﻧﺰّﻟﻨﺎ اﻟﺒﻴﺎن اّﻟﺎ ﻟﻬﺬا اﻟﻨّﺒﺄ اﻟّﺬى ﮐﺎن‬ ‫ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ اذا ﻧﺰﻟﺖ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻣﺴﻄﻮرًا ﺑﺮﺣﻴﻖ اﻟﻘﺪس ﻋﻠﯽ اﻟﻮاح اﻟّﺘﻰ ﻣﺎ ارﺗﺪّت ﻓﻴﻪ اﻻﺑﺼﺎر‪ .‬ﻓﻠﻤّﺎ‬ ‫ﺟﺌﻨﺎﮐﻢ ﻋﻦ ﻣﺸﺮق اﻟﺮّوح ﺗﺎرة اﺧﺮى ﺗﻮﻟّﻴﺘﻢ ﻋﻦ اﻟﺼّﺮاط و ﮐﻔﺮﺗﻢ‬ ‫ﻖ ﻟﻦ ﻳﻌﺮﻓﻨﺎ اﻟﻴﻮم اّﻟﺎ‬ ‫ﻞ ﻣﻨﮑﺮ ﻣﺮﺗﺎب‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﺑﻨﻌﻤﺔ اﻟﻠّﻪ و اﺗّﺒﻌﺘﻢ ﮐ ّ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ ﺻﻔﺖ ﻣﺮﺁت ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ و ﻃﻬﺮت اﻧﻈﺎرهﻢ ﻋﻦ اﻟﻨّﻈﺮ اﻟﯽ ﻏﻴﺮ‬ ‫ﻞ ﺷﺄن و‬ ‫اﻟﻠّﻪ اوﻟﺌﮏ اﺻﺤﺎب اﻻﻋﺮاف ﻳﻌﺮﻓﻮن ﺑﺎرﺋﻬﻢ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻳﺘﻤﺴّﮑﻮن ﺑﻌﺮوة اﻟﻮﺛﻘﻰ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺤﺒﻞ اﻟﻤﺤﮑﻢ اﻻﺻﻔﻰ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ‬

‫ﻞ ﻣﺸﺮﮎ ﻏﺪّار‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﻧﺼّﺮف اﻵﻳﺎت و ﻧﻠﻘﻰ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻣﺎ ﻳﻐﻨﻴﮑﻢ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻳﺎ ﻗﻮم اﻧّﻰ ﻟﻦ اﺧﺎف ﻣﻦ ﻧﻔﺴﻰ ﺑﻞ ﻋﻠﯽ اﻟّﺬى ﻳﺄﺗﻰ ﻣﻦ ﺑﻌﺪى ﻓﻰ ﻳﻮم‬ ‫ﻖ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن‬ ‫اﻟّﺬى ﺗﻮﻗﺪ ﻓﻴﻪ اﻟﻨّﺎر و ﺗﺴﺘﻀﻰء ﻓﻴﻪ اﻻﻧﻮار‪ .‬ﺗﺎﻟّﻠﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻰ و ﻻ اﻟﻨّﺼﺎرى ﺑﻤﺤﻤّﺪ و ﻻ‬ ‫ﺗﻔﻌﻠﻮن ﺑﻪ ﻣﺎ ﻻ ﻓﻌﻞ اﻣّﺔ اﻟﻔﺮﻗﺎن ﺑﻌﻠ ّ‬ ‫اﻟﻴﻬﻮد ﺑﻌﻴﺴﻰ و ﻻ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﻗﺒﻞ رﺳﻞ اﻟﻠّﻪ و ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ‬ ‫ﻣﺎ ﻓﻌﻠﺘﻢ ﺑﻬﺬا اﻟﻌﺒﺪ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﺟﺎﺋﮑﻢ ﺑﺴﻠﻄﺎن اﻻﻣﺮ و ﻣﻌﻪ ﺣﺠّﺔ ﻳﻌﺠﺰ‬ ‫ﻞ ذى ﻋﻠﻢ و اﻗﺘﺪار‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن اﻧﺴﻴﺘﻢ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى ﺟﺎﺋﮑﻢ‬ ‫ﻋﻨﻬﺎ ﮐ ّ‬ ‫ﻰ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﻦ اﻻﻣﺮ و اﻧﮑﺮوﻩ ﻋﻠﻤﺎء اﻟﻔﺮﻗﺎن اﻟﯽ ان اﻓﺘﻮا ﻋﻠﻴﻪ‬ ‫اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫و ﻗﺘﻠﻮﻩ ﺑﺸﺄن ﺑﮑﺖ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﻧﺎﺣﺖ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻮن ﺛ ّﻢ‬ ‫اهﻞ ﺣﺠﺒﺎت اﻟﻘﺮب و اﻟﻘﺪس و ﻣﻦ وراﺋﻬﻢ اﻻﺣﺠﺎر و اﻻﺷﺠﺎر و‬ ‫ﺼﺎدق ﻋﻦ اﻟﮑﺎذب‬ ‫ﺁﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﻠﻴﻞ ﻣﻨﮑﻢ اذًا رﺟﻊ ﻣ ّﺮ ًة اﺧﺮى ﻟﻴﻤﺘﺎز اﻟ ّ‬ ‫اذا ﮐﺬّﺑﺘﻢ و اﻧﮑﺮﺗﻢ اﻟﯽ ان ﮐﻔﺮﺗﻢ ﺑﻤﺎ ﺁﻣﻨﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﮐﻔﻰ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﺷﻬﻴﺪًا ﺑﻴﻨﻨﺎ و ﺑﻴﻨﮑﻢ و ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﻋﻠ ُﻢ اﻻﺳﺮار‪ .‬ﻗﻞ اﻧﺘﻢ ﻓﻰ ﻣﻸ اﻻﻋﻠﯽ‬ ‫ﻟﻤﻌﺮوف ﺑﺎﻟﮑﺬب و ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻟﺒﻘﺎء ﺑﺎﻟﺸّﮏ و ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت‬ ‫اﻻﺳﻤﺎء ﺑﺎﻟﮑﻔﺮ ﻻﻧّﮑﻢ ﮐﻔﺮﺗﻢ ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى اﺳﺘﺪﻟﻠﺘﻢ ﺑﻬﺎ ﻟﺪوﻧﮑﻢ‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻈﻬﺮ اﻟﻠّﻪ ﺧﺎﺋﻨﺔ اﻟﻨﻔﻮس و ﻣﺎﺗﺨﻔﻰ اﻻﺻﺪار‪ .‬و ﻣﻦ‬ ‫ن‬ ‫ﻖاّ‬ ‫اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﻣﻦ ﻗﺎل هﺬﻩ اﻵﻳﺎت ﻣﺎ ﻧﺰﻟﺖ ﻋﻠﯽ اﻟﻔﻄﺮة ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻔﻄﺮة ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻗﺪ ﻇﻬﺮت ﻋﻠﯽ هﻴﮑﻞ ﺧﺎدم و ﻗﺎﻣﺖ ﻟﺪى اﻟﺒﺎب‬ ‫ﺞ و ﻳﻘﻮل ﻓﻮﻳﻞ ﻟﮑﻢ ﻳﺎ ﻣﻌﺸﺮ اﻟﻤﻐﻠّﻴﻦ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﻰ‬ ‫ﺑﺨﻀﻮع و اﻧﺎب ﻳﻀ ّ‬ ‫ﻗﺪ ﺧﻠﻘﺖ ﺑﺎﻣﺮ ﻣﻦ ﻟﺪﻧﻪ ﮐﺬﻟﮏ ﺗﺸﻬﺪ ﻟﻨﻔﺴﻬﺎ و ﻟﮑﻦ ﻻ ﻳﻔﻘﻬﻮن هﺆﻻء‬ ‫ﻖ و اﻧّﺎ ﻟﻢ ﻳﺰل ﮐﻨّﺎ‬ ‫اﻻﺷﺮار‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﻬﺎ ﻟﺘﻔﺘﺨﺮ ﺑﻨﺴﺒﺘﻬﺎ اﻟﯽ ﻧﻔﺴﻨﺎ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﺑﺎﻣ ٍﺮ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ و ﻻ ﻳﻨﮑﺮ ذﻟﮏ اّﻟﺎ ﮐ ّ‬ ‫ﻏﻨ ّﻴًﺎ ﻋﻨﻬﺎ ﺧﻠﻘﻨﺎهﺎ و ﮐ ّ‬ ‫ﻣﻨﮑﺮ ﮐﻔّﺎر‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﺻﻔﺖ ﻟﻬﻢ اﻟﺴﻨﺘﻬﻢ اﻟﮑﺬﺑﺔ ﺑﺤﻴﺚ ﻳﻘﻮﻟﻮن ﻣﺎ ﻻ‬ ‫ﻳﺸﻌﺮون و ﻳﻔﺘﺮون ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ ﻗﻞ ﻓﻤﻦ اﻇﻠﻢ ﻣﻤّﻦ اﻓﺘﺮى ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﮐﺬّب ﺑﺂﻳﺎﺗﻪ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﻧﺰﻟﺖ ﻓﻰ اﻟﻠّﻴﺎﻟﯽ و اﻻﺳﺤﺎر‪ .‬ﻗﻞ ﻣﻮﺗﻮا ﺑﻐﻴﻈﮑﻢ‬ ‫ﻻ ﻣﻔ ّﺮ ﻟﮑﻢ اﻟﻴﻮم اّﻟﺎ ﺑﺎن ﺗﻨﮑﺮوا ﺑﻤﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ او ﺗﻘﺮّوا ﺑﻤﺎ ﻧﺰل ﻣﻦ‬ ‫ﺟﺒﺮوت اﻻﻣﺮ ﻣﻦ ﻟﺪن ﻋﺰﻳﺰ ﻣﺨﺘﺎر‪ .‬ﻗﻞ اﺗﻘﻮﻟﻮن ﮐﻤﺎ ﻗﺎﻟﻮا ﻋﻠﻤﺎء‬ ‫اﻟﻔﺮﻗﺎن اﻣﺎ ﺗﺴﺘﺤﻴﻮن ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﮑﻢ و رزﻗﮑﻢ و ﻋﺮّﻓﮑﻢ‬ ‫ﻣﻈﻬﺮ ﻧﻔﺴﻪ ﺑﺂﻳﺎت اﻟّﺘﻰ ﻋﺠﺰت ﻋﻨﻬﺎ اﻟﻌﻘﻮل و اﻻﻓﮑﺎر‪ .‬اﻧﺘﻢ ﻳﺎ ﺟﻨﺪ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﻃﻬّﺮوا ﻗﻠﻮﺑﮑﻢ ﻋﻦ ذﮐﺮ هﺆﻻء ﺛ ّﻢ ﻗﻮﻣﻮا ﻋﻠﯽ ﻧﺼﺮ اﻟﻠّﻪ و اﻣﺮﻩ‬ ‫ﺛ ّﻢ ﺧﺬوا ﮐﺘﺎب اﻟﻠّﻪ ﺑﻘﻮّة ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ و ﻻ ﺗﻠﺘﻔﺘﻮا اﻟﯽ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ و ﻣﺎ‬

‫ﺠ ٍﺔ و ﻟﻦ ﻳﻨﻔﻌﻬﻢ ﺷﻴﺊ اّﻟﺎ ﺿﺮب‬ ‫ن اﻟﻴﻮم ﻣﺎ ﺑﻘﻰ ﻟﻬﻢ ﻣﻦ ﺣ ّ‬ ‫ﻳﻘﻮﻟﻮن ﻻ ّ‬ ‫اﻻﻋﻨﺎق ﻣﻦ ﺳﻴﻮف اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﺴّﺨﺎر‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧﺘﻢ ﻳﺎ ﻣﻸ‬ ‫ﻞ‬ ‫اﻻﺣﺒﺎب ﻟﻮ ﺗﺸﺮﺑﻮن ﻣﻦ هﺬا اﻟﮑﺄس اﻟّﺘﻰ ﺗﻨﻘﻄﻊ ﺑﻬﺎ اﻟﻨّﻔﻮس ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﺎ ﺳﻮاﻩ و ﻳﺮﻓﻌﻬﻢ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم ﻟﻦ ﻳﺨﺎﻓﻨّﻬﻢ ﺷﻴﺊ ﻋﻤّﺎ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫اﻻرض و ﻟﻦ ﻳﻀﻄﺮﺑﻨّﻬﻢ ﻗﻠّﺘﻬﻢ و ﻻ ﮐﺜﺮة اﻟﻔﺠّﺎر‪ .‬ﻓﻮ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﻻ اﻟﻪ‬ ‫اّﻟﺎ هﻮ ﻟﻮ ﻳﻘﻮم اﺣﺪ ﻣﻨﮑﻢ ﻋﻠﯽ ﻧﺼﺮة اﻣﺮﻧﺎ ﻟﻴﻐﻠﺒﻪ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻰ ﻣﺄة اﻟﻒ‬ ‫و ﻟﻮ ازداد ﻓﻰ ﺣﺒّﻪ ﻟﻴﻐﻠﺒﻪ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض‬ ‫ن ﺑﻪ ﺳﮑّﺎن‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻄﺎر ﻟﻴﺴﺘﻘﺮ ّ‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻔﺨﻨﺎ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ روح اﻟﻘﺪرة ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻟﻴﺎﻟﯽ‬ ‫ن اﻟﻠّﻪ ﺑﺎرﺋﻬﻢ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ى ﺷﻄﺮ ﮐﺎن و ﻳﻨﺼﺮ ّ‬ ‫اﻟﻔﺮدوس ﻓﻰ ا ّ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﺎﻧﺖ ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ ﻣﺘﻌﻠّﻘﺔ ﺑﺸﻴﺊ ﻋﻤّﺎ ﻓﻰ‬ ‫واﻧﻬﺎر‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻤﻮا ﺑﺎ ّ‬ ‫ن اﻟﻠّﻪ ﻗﺪّس هﺬا‬ ‫ﻦ ﻣﻠﮑﻮﺗﻰ ﻻ ّ‬ ‫ن ان ﻳﺪﺧﻠ ّ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﻟﻦ ﻳﻘﺪر ّ‬ ‫اﻟﻤﻘﺎم ﻋﻦ دوﻧﻪ و ﺟﻌﻠﻪ ﻣﻮﻃﻦ اﻻﺑﺮار‪ .‬اذًا ﻓﺎﺳﻌﻮا اﻟﯽ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم و‬ ‫ن‬ ‫ﻦ اﺻﺤﺎب اﻟﻨّﺎر‪ .‬ا ّ‬ ‫ﻻ ﺗﺤﺮﻣﻮا اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻋﻦ هﺬا اﻟﻔﻀﻞ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ اوﻟﺌﮏ ﺗﺮهﻘﻬﻢ ذﻟّﺔ و ﻣﺎ ﻟﻬﻢ ﻣﻦ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﻋﺎﺻﻢ ﻓﺴﻮف ﻳﺄﺧﺬهﻢ ﺳﻴﺎط اﻟﻘﻬﺮ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻘﺎدر اﻟﻘﻬّﺎر‪.‬‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺰﻟّﻨﺎ ﻟﮑﻢ اﻵﻳﺎت و ﺻﺮّﻓﻨﺎ اﻻﻣﺮ و ﺳﺨﺮّﻧﺎ ﺑﻤﺎ اﻇﻬﺮﻧﺎ ﻣﻦ‬ ‫ن اﻟﻠّﻪ ﻗﺪ‬ ‫هﺬا اﻟﻘﻠﻢ اﻻﻋﻠﻰ ﻟﻴﮑﻮن ﺗﺬﮐﺮة ﻟﻼﺣﺒﺎر‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻤﻮا ﻳﺎ ﻗﻮم ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﺤﺮوﻓﺎت ﻣﻦ هﺬﻩ اﻟﮑﻠﻤﺎت ﻟﺮﺿﻮان اوﺳﻊ ﻋﻤّﺎ ﻳﺤﺼﻴﻪ‬ ‫ﺟﻌﻞ ﮐ ّ‬ ‫اهﻞ اﻻﻣﮑﺎن ﺛ ّﻢ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺳﮑﻨﻮا ﻋﻦ ﺧﻠﻒ ﺣﺠﺒﺎت اﻟﻨّﻮر ﻋﻨﺪ‬ ‫ﻇﻬﻮرات هﺬا اﻟﻈّﻬﻮر ﻋﻤّﺎ ﻳﺘﺠﻠّﻰ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﻣﻦ اﻧﻮار اﻟﺴّﺒﺤﺎن و ﺟﻠﺲ‬ ‫ﻰ اﻟّﺬى‬ ‫ﻓﻴﻬﺎ ﺣﻮرﻳّﺎت اﻟﻤﻌﺎﻧﻰ و اﻟﺒﻴﺎن ﻣﻦ اﺳﺮار هﺬا اﻟﻔﺘﻰ اﻻﻟﻬ ّ‬ ‫ﻦ ﻋﻠﯽ‬ ‫اﺳﺘﻘ ّﺮ ﻋﻠﯽ ﻋﺮش اﻟﻐﻔﺮان‪ .‬و ﻟﻮ ﺗﮑﺸﻒ اﻟﺠﻤﺎل واﺣﺪةٌ ﻣﻨﻬ ّ‬ ‫ﻦ اّﻟﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺴّﮏ‬ ‫ﻦ ﺑﻞ ﻳﻨﻌﺪﻣ ّ‬ ‫ﻞ ﻳﻨﺼﻌﻘ ّ‬ ‫اهﻞ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﮐ ّ‬ ‫ﺑﺤﺒﻞ هﺬا اﻟﺠﻤﺎل اﻟّﺬى ﺗﻔﺮ ّد ﻓﻰ اﻻﮐﻮان ﺑﻨﻔﺴﻪ اﻟﻤﻨّﺎن و ﻳﻨﻄﻖ ﺟﻤﺎل‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻴﺎن ﺑﺎﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻠّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ اﻧﺖ‬ ‫اﻟﻐﻴﺐ ﻓﻰ ﺻﺪرﻩ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﺴّﺤﺎر‪ .‬و ﻟﻤّﺎ اردﻧﺎ ان ﻧﺨﺘﻢ اﻟﻘﻮل ﻗﺪ ﺳﻤﻌﻨﺎ ﻧﺪاء اﻟﺮّﺣﻤﻦ‬ ‫ﻣ ّﺮ ًة اﺧﺮى ﻋﻦ ﺟﻬﺔ اﻟﻌﺮش ﻓﻮق اﻟﺮّﺿﻮان ﺑﺎن ﻳﺎ ﺟﻤﺎل اﻟﻘﺪم‬ ‫اﻗﺴﻤﮏ ﺑﺠﻤﺎﻟﯽ ﺛ ّﻢ ﺿﻴﺎﺋﻰ ﺛ ّﻢ اﻣﺮى ﺑﺎن ﻻ ﺗﺼﻤﺖ ﻋﻦ ﻧﻐﻤﺎﺗﮏ‬ ‫ن اهﻞ اﻟﻐﻴﺐ ﻣﻦ‬ ‫اﻻﺣﻠﯽ ﺛ ّﻢ ﺻﺮّف اﻵﻳﺎت ﻋﻠﯽ ﻟﺤﻨﮏ اﻻﺧﺮى ﻻ ّ‬ ‫ﻦ ﻧﻐﻤﺎﺗﮏ اﻟﺠﺬﺑﺎ و اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻘﺎدر‬ ‫ن ان ﻳﺴﻤﻌ ّ‬ ‫ﻋﻮاﻟﻢ اﻟﻌﻤﺎ ﻳﺮﻳﺪ ّ‬ ‫ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﺗﺸﺎء و اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻗﺮّة اﻻﻣﺮ‬

‫ﻞ ﻧﻐﻤﺔ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻄﺎر ﻟﻌ ّ‬ ‫ذﮐّﺮ ﻓﻰ ﻇﻠﻞ اﻻﻧﻮار ﻋﺒﺎدﻧﺎ اﻻﺧﻴﺎر ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻦ ﺧﻠﻊ اﻟﻤﺨﺘﺎر ﻋﻦ هﻴﺎﮐﻠﻬﻢ و‬ ‫اﻟﺠﺒّﺎر ﻳﺜﺒﺘﻨّﻬﻢ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ ﺑﺤﻴﺚ ﻻ ﻳﺒﺪﻟ ّ‬ ‫ن‬ ‫ﻦ ﻋﻠﯽ اﻟﻨّﺼﺮ ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻟﻨﺎﺻﺮ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻐﺎﻟﺐ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻗﻞ ا ّ‬ ‫ﻳﻘﻮﻣ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﻴﻦ‬ ‫ﻞ ﺣﻠ ٍﻮ و اﻋ ّﺰ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ذﮐﺮاﻟﻠّﻪ اﺣﺒّﺎﺋﻪ ﻟﻴﮑﻮن اﺣﻠﻰ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﻓﻮ اﻟﻠّﻪ ﻟﻮ ﻳﻌﺮﻓﻮن اﻟﻨّﺎس ﻗﺪر ﻣﺎ ﻳﻨﺰل ﻋﻠﻴﻬﻢ‬ ‫ﻣﻦ ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﻊ ﻟﻴﻔﺪون اﻧﻔﺴﻬﻢ و ﻳﻨﻔﻘﻮن اﻣﻮاﻟﻬﻢ‬ ‫رﺟﺎﻩ ﺣﺮف ﻣﻦ ﺁﺛﺎر رﺑّﻬﻢ و ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻠﻘﻰ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻣﻦ ﺣﮑﻤﺔ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ اﺳﻤﻰ اﺳﻤﻊ ﻧﺪاء رﺑّﮏ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى‬ ‫ﻟﺘﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﺳﺘﻮى ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺮش ﺑﺴﻠﻄﺎن اﻟّﺬى اﺣﺎط اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﻟﺘﺴﺘﻘﻴﻢ ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻻﻣﺮ و ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻔﺎﺋﺰﻳﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ ﺑﺎﻧّﺎ اﺑﺘﻠﻴﻨﺎ ﺗﺤﺖ ﻣﺨﺎﻟﻴﺐ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و ورد‬ ‫اﻟﺒﻐﻀﺎء و ﻟﻦ اﺟﺪ ﻟﻨﻔﺴﻰ ﻧﺎﺻﺮًا اّﻟﺎ اﻟﻠّﻪ رﺑّﻰ و ر ّ‬ ‫ﻋﻠﻴﻨﺎ ﻣﺎ ﻻ ورد ﻋﻠﯽ اﻻﺻﻔﻴﺎء اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﻣﺎ ﺳﻤﻊ ﺷﺒﻬﻪ اذن‬ ‫ﻞ ﺗﻨﺼﺮﻩ ﺑﻤﺎ‬ ‫اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﻧﺒﺄﻧﺎﮎ ﻣﻦ ﻧﺒﺄ اﻟﺮّوح ﻟﻌ ّ‬ ‫اﺳﺘﻄﻌﺖ ﻋﻠﻴﻪ و ﺗﮑﻮن ﻓﻰ اﻣﺮﻩ ﻟﻤﻦ اﻟﺮّاﺳﺨﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﻪ ﻟﻦ ﻳﺤﺘﺎج‬ ‫ن اﻟﻨّﺼﺮ ﮐﻠّﻪ ﻓﻰ ﻗﺒﻀﺘﻪ ﻳﻨﺼﺮ ﻣﻦ ﻳﺸﺎء ﺑﺎﻣ ٍﺮ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و‬ ‫ﺑﺎﺣﺪ و ا ّ‬ ‫اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬و اﻧّﻪ ﻟﻮ ﻳﺄﻣﺮ اﻟﻨّﺎس ﺑﺎﻟﻨّﺼﺮ هﺬا ﻣﻦ‬ ‫ﻰ ﻋﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و ﺑﻴﺪﻩ‬ ‫ﻓﻀﻠﻪ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﻟﻴﺒﻠّﻐﻬﻢ اﻟﯽ ﻣﺎ اراد و اﻧّﻪ ﻟﻐﻨ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ و ﻓﻰ ﻳﻤﻴﻨﻪ ﺟﺒﺮوت اﻻﻣﺮ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻨّﺒﺄ اﻻﻋﻈﻢ‬ ‫ﻣﻠﮑﻮت ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻌﻈﻴﻢ ﺑﺤﻴﺚ ﻳﻔﺮّون اﻟﯽ اﻟﻴﻤﻴﻦ و اﻟﺸّﻤﺎل و ﻳﺠﻌﻠﻮن اﺻﺎﺑﻌﻬﻢ ﻓﻰ‬ ‫ﺁذاﻧﻬﻢ ﻟﺌّﻠﺎ ﻳﺴﻤﻌﻮا ﻧﻐﻤﺎت اﻟّﺘﻰ ﺑﻬﺎ اﺳﺘﺠﺬﺑﺖ اﻓﺌﺪة ﻣﻸ اﻋﻠﯽ و‬ ‫ﺗﺤﻴّﺮت ﻋﻘﻮل اﻟﻤﻮﺣّﺪﻳﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﺣﺼﻴﻨﺎ اﻻﻣﺮ ﻓﻰ اﻟﻮاح اﻟﻘﻀﺎء‬ ‫ﻋﻦ ﺧﻠﻒ ﺣﺠﺒﺎت اﻟﻌﺼﻤﺔ و اﺧﺒﺮﻧﺎﮎ ﺑﻪ هﺬا اﻟﻠّﻮح اﻟﻤﺒﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ‬ ‫ﻗﻮم ﺗﻠﮏ رﺣﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﮑﻢ اﻟّﺘﻰ اﺣﺎﻃﺖ اﻟﺬّرات و هﻞ رأﻳﺘﻢ اﺑﺪع‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ ﻓﻰ ﺣﺠﺒﺎت ﻋﻈﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﻨﻬﺎ ﻻ ﻓﻮ رﺑّﮏ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﺐ ﻋﻦ ﻣﺸﺮق اﻻﻣﺮ و هﻞ اﺣﺼﻴﺘﻢ‬ ‫ﻗﻞ ﺗﻠﮏ ﻧﺴﻤﺔ اﻟﻘﺪس اﻟّﺘﻰ ﺗﻬ ّ‬ ‫اﺣﺴﻦ ﻣﻨﻬﺎ ﻻ ﻓﻮ ﻧﻔﺴﻰ اﻟﻤﻨّﺎن ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻤﻮﻗﻨﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن‬ ‫ﻰ و ﺑﻤﺎ ﻧﺰل‬ ‫ﻞ اﻻﻋﺼﺎر و ﺑﻌﻠ ّ‬ ‫اﻧّﺎ ﺁﻣﻨّﺎ ﺑﻤﺎ ﻧﺰّل ﻣﻦ ﻋﻨﺪ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻦ ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﺎﻟﻢ اﻟﻌﻠﻴﻢ و ﻣﻦ ﻗﺒﻠﻪ ﺑﻤﺤﻤّﺪ رﺳﻮل اﻟﻠّﻪ‬ ‫و ﻣﻦ ﻗﺒﻠﻪ ﺑﺎﺻﻔﻴﺎء اﻟﻠّﻪ و رﺳﻠﻪ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺧﺮﻗﻮا ﺳﺒﺤﺎت اﻻﮐﻮان و‬ ‫ﻃﻠﻌﻮا ﻋﻦ اﻓﻖ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﺒﻴﻦ و ﺑﺮهﺎن ﻻﺋﺢ ﻣﻨﻴﺮ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﺎ‬ ‫ﺁﻣﻨّﺎ ﺑﻬﻢ و ﺑﻤﺎ ﻋﻨﺪهﻢ ﻣﻦ ﺳﻨﻦ اﻟﻠّﻪ و دﻳﻨﻪ ﺛ ّﻢ ﺷﺮاﻳﻊ اﻟﻠّﻪ و اﻣﺮﻩ اﻧّﻪ‬

‫ﻞ ﻋﻨﺪﻩ ﻓﻰ اﻟﻮاح ﻋ ّﺰ ﺣﻔﻴﻆ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ ﻣﻦ اﻟ ٍﻪ اّﻟﺎ هﻮ ﻟﻪ اﻟﺨﻠﻖ و اﻻﻣﺮ و ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﻮﺟﻮد ﻣﻦ اﻟﻐﻴﺐ و‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﺷﻬﺪ اﻟﻌﺒﺪ ﻟﻨﻔﺴﻪ و ﻳﺸﻬﺪ ﻋﻠﯽ ذﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫ﻖ ﻗﺪ‬ ‫ﻰ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﺸّﻬﻮد ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎهﺪﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﺗﺎﻟﻠّﻪ هﺬا ﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻇﻬﺮ ﺑﺴﻠﻄﺎن اﻟّﺬى ﻣﺎ ادرﮎ ﺷﺒﻬﻪ ﻋﻴﻮن اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ اﻋﺘﮑﻔﻮا ﻓﻰ ﺧﻴﺎم‬ ‫اﻟﻤﺠﺪ ﻋﻦ وراء ﺣﺠﺒﺎت اﻟﻨّﻮر ﻓﮑﻴﻒ اﻋﻴﻦ هﺆﻻء اﻟﻤﺴﺘﻀﻌﻔﻴﻦ‪ .‬و‬ ‫ﻗﺪ ﺟﺮت ﻋﻦ ﻳﻤﻴﻨﻪ ﺑﺤﻮر اﻟﺤﻴﻮان و ﻋﻦ ﻳﺴﺎرﻩ ﺟﻨﻮد اﻟﺮّﺣﻤﻦ‬ ‫ﻓﺘﻌﺎﻟﯽ ﻣﻦ هﺬا اﻻﻧﺴﺎن اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﻓﻰ ﻗﻄﺐ اﻻﻣﮑﺎن ﺑﺠﻤﺎل‬ ‫اﻟﺴّﺒﺤﺎن ﻓﺘﻌﺎﻟﯽ ﻣﻦ هﺬا اﻟﺠﻤﺎل اﻻﺑﺪع اﻻﻣﻨﻊ اﻻﻗﺪم اﻟﻘﺪﻳﻢ‪ .‬ان ﻳﺎ‬ ‫ﺟﻤﺎل اﻟﻘﺪم ذﮐّﺮ ﻓﻰ اﻟﮑﺘﺎب رﺿﻰ اﻟﺮّوح ﻟﻴﮑﻮن راﺿ ّﻴًﺎ ﻋﻦ ﻧﻔﺴﻪ و‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻋﻤّﺎ رﺷﺤﺖ ﻋﻠﯽ ﻓﺆادﻩ ﺳﺤﺎب اﻟﻘﺪس ﻣﻦ اﻣﻄﺎر ﻋ ّﺰ ﺑﺪﻳﻊ ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻳﺤﺘﺮق اﻟﺤﺠﺒﺎت ﺑﻨﺎر اﻟّﺘﻰ ﺗﺠﻠّﺖ ﻓﻰ ﻗﻄﺐ اﻻﻣﮑﺎن و ﻳﺨﺮق‬ ‫ﺳﺒﺤﺎت اﻟﻮهﻢ ﺑﺴﻠﻄﺎﻧﻰ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ﻻ ﺗﺨﻒ‬ ‫ﻣﻦ اﺣ ٍﺪ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ رﺑّﮏ ﺧﺬ ﮐﺄس اﻟﺤﻴﻮان ﻋﻠﯽ ﮐﻔّﮏ اﻟﻴﻤﻨﻰ ﺛ ّﻢ اﻧﻔﻖ‬ ‫ﺑﻬﺎ ﻋﻠﯽ اﻟّﺬﻳﻦ ﺗﺠﺪهﻢ ﻋﻠﯽ ﺟﻬﺔ اﻟﺮّﺿﻮان ﻓﻰ هﺬا اﻟﺠﻨﺎن اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ‬ ‫ﻋﻦ ﻳﻤﻴﻦ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ان ﺷﻬﺪت ﻧﻔﺴﮏ ﻋﺎﺟﺰًا ﻋﻦ ﺣﻤﻞ اﻟﮑﻠﻤﺔ ﻣﻦ‬ ‫هﺬا اﻟﺜّﻘﻞ اﻻﮐﺒﺮ ﻓﺎﺳﺘﻘﺪر ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻟﻘﺎدر اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬و ان اﺣﺼﻴﺖ‬ ‫ﺑﺼﺮﮎ ﺿﻌﻴﻔًﺎ ﻋﻦ ﻧﻘﻊ اﻻوهﺎم ﻓﺎﺳﺘﺒﺼﺮ ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻟﺒﺼﻴﺮ اﻟﻨّﺎﻇﺮ‬ ‫اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻗﻢ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ ﺛ ّﻢ ﺧﺬ ﻋﺼﺎء اﻟّﺬى اﻋﻄﻴﻨﺎﮎ ﻓﻰ ﺳ ّﺮ‬ ‫ﺗﻠﮏ اﻟﮑﻠﻤﺎت ﺛ ّﻢ اﻓﻠﻖ ﺑﻬﺎ ﺑﺤﺮ اﻻوهﺎم ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم اﻟّﺘﻰ اﺧﺬت‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض اّﻟﺎ ﻣﻦ ﺷﺎء رﺑّﮏ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و‬ ‫اﻟﺮّﺧﻮة ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻗﺪﻳﺮ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ‬ ‫اﻧّﻪ ﻟﻴﺤﻔﻆ ﻣﻦ ﻳﺸﺎء و اﻧّﻪ ﻟﻌﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ‬ ‫ﺟﻤﺎل اﻻوﻟﻰ ﻣﺮّة اﺧﺮى و ﺗﺠﻠّﻰ ﻣﻦ ﻧﻮ ٍر ﻣﻦ اﻧﻮار وﺟﻬﻪ اﻗ ّ‬ ‫ﺳ ّﻢ اﻻﺑﺮة ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻮات و اﻻرض اذًا اﻧﺼﻌﻘﺖ اﻟﻄّﻮرﻳﻮن‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟﻄّﻮر اﻟﺮّﻓﻴﻊ ﻣﻦ هﺬا اﻟﺠﻤﺎل اﻟﻤﺸﺮق اﻟﻤﻨﻴﻊ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى اﺧﺒﺮﻧﺎ‬ ‫هﻢ ﺑﻬﺬا اﻻﻣﺮ ﻓﻰ اﻟﻮاح ﻋ ّﺰ ﺣﻔﻴﻆ‪ .‬و اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻓﺎﻗﺮء ﻣﺎ ﻧﺰل ﻣﻦ‬ ‫ﺟﻤﺎﻟﻨﺎ اﻻوﻟﻰ ﻓﻰ ﻗﻴّﻮم اﻻﺳﻤﺎء ﻟﺘﻌﺮف ﺳ ّﺮ اﻻﻣﺮ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺴّﺮ اﻟّﺬى‬ ‫ﺗﻘﻨّﻊ ﺑﺎﻻﺳﺮار و ﮐﺎن ﺧﻠﻒ اﻻﺳﺘﺎر ﺑﻤﺎ اﮐﺘﺴﺒﺖ اﻳﺎدى اﻟﻈّﻠﻢ ﻣﻦ‬ ‫هﺆﻻء اﻻﺷﺮار و ﻻ ﻳﻌﻠﻢ ذﻟﮏ اّﻟﺎ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬و اﻧّﮏ ان‬ ‫اﻃّﻠﻌﺖ ﻓﻰ اﻟﮑﺘﺎب ﻣﻦ اﺳﺮار رﺑّﮏ و ﻋﺮﻓﺖ ﺣﮑﻢ اﻟﮑﺮّﻩ ﺑﻌﺪ ﮐﺮّة‬ ‫ن اهﻞ ﻟﺠّﺔ‬ ‫اﻻوﻟﻰ اﻳّﺎﮎ ان ﻻ ﺗﻈﻬﺮ ﻻﺣ ٍﺪ و ﻻ ﺗﺤﺮّﮎ ﺑﻪ ﻟﺴﺎﻧﮏ ﻻ ّ‬ ‫ﻦ ﻓﻰ اﻟﺤﻴﻦ اﻳّﺎﮎ اﻳّﺎﮎ ﻓﺎﺳﺘﺮ‬ ‫ﻦ ﺑﻞ ﻳﻨﻌﺪﻣ ّ‬ ‫ن ان ﻳﺴﻤﻌ ّ‬ ‫اﻟﺒﻘﺎء ﻟﻦ ﻳﻘﺪر ّ‬

‫ﺟﻤﺎل اﻻﻣﺮ ﻋﻦ اﻟّﺬﻳﻦ هﻢ ﮐﻔﺮوا و اﺷﺮﮐﻮا و اﻧّﮏ ﻓﺎﺷﻬﺪ ﺟﻤﺎل‬ ‫اﻟﻘﺪم ﻓﻰ ﻣﺮﺁت ﻗﻠﺒﮏ ﺛ ّﻢ اﺳﺘﺄﻧﺲ ﺑﻪ و ﮐﻦ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﮐﺮﻳﻦ‪ .‬ﻓﺎﺳﺘﺮ‬ ‫ﺟﻤﺎل اﻟﻠّﻪ ﻋﻦ ﻋﻴﻮن اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﺛ ّﻢ اﺳﺮارﻩ ﻋﻦ ﻗﻠﻮب اﻟﻤﻐﻠّﻴﻦ ﺗﺎﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻞ اﻟﻨّﺒﺒﻴّﻴﻦ و اﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ ﺛ ّﻢ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ‬ ‫ﻖ ﺗﻠﮏ اﻳّﺎم ﻓﻴﻪ اﻣﺘﺤﻦ اﻟﻠّﻪ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺤ ّ‬ ‫ﮐﺎﻧﻮا ﺧﻠﻒ ﺳﺮادق اﻟﻌﺼﻤﺔ و ﻓﺴﻄﺎط اﻟﻌﻈﻤﺔ و ﺧﺒﺎء اﻟﻌﺰّة و ﮐﻴﻒ‬ ‫هﺆﻻء اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ اﻟّﺬﻳﻦ اﺗّﺨﺬوا اﻟﻬﻬﻢ اﻧﻔﺴﻬﻢ و اذا ﻳﻈﻬﺮ ﻋﻠﻴﻬﻢ‬ ‫ﻒ اﻻﻋﺮاض‬ ‫ﺳﻠﻄﻨﺔ اﻟﻠّﻪ و اﻗﺘﺪارﻩ ﺛ ّﻢ ﻋﻈﻤﺘﻪ و اﺟﻼﻟﻪ ﻳﺠﻌﻠﻮن ﮐ ّ‬ ‫ﻦ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺒﺎد ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﺑﺼﺎرهﻢ ﺛ ّﻢ ﻳﺴﺮﻋﻮن ﻓﻰ اﻟﻤﮑﺮ ﻟﻴﺸﺘﺒﻬ ّ‬ ‫ﻧﻠﻘﻰ ﻋﻠﻴﮏ ﻣﺎ ﻳﺤﻔﻈﮏ ﻋﻦ رﻣﻰ هﺆﻻء اﻟﺸّﻴﺎﻃﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﮏ ان ﺗﺮﻳﺪ‬ ‫ان ﺗﺸﺮب ﻣﻦ هﺬﻩ اﻟﺸّﺮﻋﺔ اﻟّﺘﻰ ﺟﺮت ﻋﻦ ﻳﻤﻴﻦ اﻟﻔﻀﻞ و ﺑﻤﺎ‬ ‫وﻋﺪت ﺑﻪ ﻓﻰ ﻗﻄﺐ اﻟﺮّﺿﻮان ﻣﻦ اﻟﮑﺎﻓﻮر و اﻟﺴّﻠﺴﺒﻴﻞ ﻓﺎﻧﻘﻄﻊ ﻋﻦ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﺟﺮى ﻋﻠﻴﻪ ﺣﮑﻢ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﮐّ‬ ‫اﻻﺳﻤﺎء ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﺒﺪاء ﻟﻴﻔﺘﺢ ﻋﻠﯽ ﻗﻠﺒﮏ اﺑﻮاب اﻟﻤﻌﺎﻧﻰ و اﻟﺒﻴﺎن‬ ‫و ﺗﻄّﻠﻊ ﺑﺎﺳﺮار اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺮّﺿﻮان و ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻤﻮﻗﻨﻴﻦ‪ .‬ان‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻳﺎ رﺿﻰ اﻟﺮّوح ﺗﻔﮑّﺮ ﻓﻴﻤﺎ ﻧﺰل ﻋﻠﻴﮏ ﻣﻦ ﻟﺪن ﻋﺰﻳﺰ ﻋﻠﻴﻢ‪ .‬ﻟﻌ ّ‬ ‫ﺗﻌﺮف ﻣﺎ اراد اﻟﻠّﻪ ﻋﺮﻓﺎﻧﻪ ﻟﻨﻔﺴﮏ و ﺗﺼﻞ ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﻗﺪّر ﻟﮏ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﻮاح ﻋ ّﺰ ﮐﺮﻳﻢ‪ .‬و اﻧّﺎ ارﺳﻠﻨﺎ اﻟﻴﮏ هﺬا اﻟﻘﻤﻴﺺ اﻟّﺬى ﮐﺎن ﻣﺮﺷﻮﺷ ًﺎ‬ ‫ﻞ ﺗﻄّﻠﻊ ﺑﻤﺎ هﻮ اﻟﻤﺴﺘﻮر ﻋﻦ اﻧﻈﺮ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اّﻟﺎ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺪم ﺻﺎدق ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﺷﺎء رﺑّﮏ اﻟّﺬﻳﻦ ﻻ ﻳﻤﻨﻌﻬﻢ اﻟﺤﺠﺒﺎت و ﻻ اﻻﺷﺎرات و ﻻﻣﻨﻊ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﺎﻧ ٍﻊ و ﻟﻮ ﻳﻈﻬﺮ ﻋﻠﯽ ﺻﻮر اﻟﺼّﺎﻓﻴﻦ و اﻟﮑﺮّوﺑﻴّﻴﻦ‪ .‬ﻻﻧّﻬﻢ ﻳﻨﻈﺮون‬ ‫ﺑﺎﻟﻤﻨﻈﺮ اﻻﮐﺒﺮ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺠﻤﺎل اﻻﻃﻬﺮ و ﻳﻌﺮﻓﻮن اﻟﺤﺠّﺔ ﺑﻨﻔﺴﻬﺎ ﻻ‬ ‫ن دﻟﻴﻠﻪ ﺁﻳﺎﺗﻪ و وﺟﻮدﻩ اﺛﺒﺎﺗﻪ ﮐﺬﻟﮏ ﮐﺎن اﻻﻣﺮ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و‬ ‫ﺑﻐﻴﺮهﺎ ﻻ ّ‬ ‫ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻗﺮّة اﻟﺒﻘﺎ ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﺎ ﻣﺎ ﻧﺰّﻟﻨﺎ ﻓﻰ‬ ‫اﻻﻟﻮاح ﮐﻠﻤ ًﺔ ﻋﻠﯽ ﻟﺤﻦ اﻟﺒﺪﻳﻊ ﻋﻤّﺎ اﻟﻘﻴﻨﺎ ﻋﻠﯽ اﻟﻘﻠﻢ ﻣﻦ اﺳﺮار اﻟﻘﺪم‬ ‫ﻻﻧّﺎ وﺟﺪﻧﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ﻓﻰ ﺳﮑ ٍﺮ و ﻏﻔﻠ ٍﻪ و وه ٍﻢ ﻟﻦ ﻳﻘﺎس ﺑﻤﻠﻞ اﻻﺧﺮى‬ ‫ﻟﺬا ﺳﺘﺮ ﻋﻨﻬﻢ هﻴﮑﻞ اﻟﮑﺒﺮﻳﺎء ﺟﻤﺎﻟﻪ اﻻﻧﻮر اﻻﻋﻠﻰ ﺑﺎﻟﻒ اﻟﻒ‬ ‫ﺣﺠﺎب ﻣﻦ اﻟﻨّﻮر ﻟﺌّﻠﺎ ﻳﺮﺗﺪ اﻟﻴﻪ اﻻﺑﺼﺎر ﻣﻦ هﺆﻻء اﻟﺨﺎﺋﻨﻴﻦ‪ .‬اذًا‬ ‫ﻰ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﻔﺮوا و اﺷﺮﮐﻮا و ﮐﺎﻧﻮا ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ‬ ‫ﻓﺎﺑﮏ ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻟﻤﻦ اﻟﻤﺤﺘﺠﺒﻴﻦ‪ .‬ﻓﻮ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎ ﻣﺴّﻨﺎ ﻣﻦ اﻻﺣﺒﺎب ﻻﺷ ّﺪ و اﻋﻈﻢ ﻋﻤّﺎ‬ ‫ﻖ اﻻرض و ﺗﻨﺴﻒ‬ ‫ﻣﺴﺘﻨﺎ ﻣﻦ اﻟﮑﺎﻓﺮﻳﻦ ﺗﮑﺎد ان ﺗﻨﻔﻄﺮ اﻟﺴّﻤﺎء و ﺗﻨﺸ ّ‬ ‫اﻟﺠﺒﺎل و ﺗﻨﻌﺪم ﻗﻮاﺋﻢ اﻟﻌﺮش و ﺗﻨﻬﺪم ارﮐﺎن اﻟﻔﺮدوس و ﺗﺤﺮق اﻓﺌﺪة‬

‫ﺞ ورﻗﺎء اﻟﺒﻘﺎء و ﺗﺼﺢ ﺣﻤﺎﻣﺔ‬ ‫اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬اذًا ﻳﺒﮑﻰ ﻗﻠﻢ اﻻﻣﺮ و ﺗﻀ ّ‬ ‫ﻞ ﺧﻠﻘﻮا ﺑﺎﻣﺮﻩ و‬ ‫اﻟﻌﻤﺎ ﺑﻤﺎ اراد اﻟﻠّﻪ ان ﻳﺜﺒﺖ ﻟﻌﺒﺎدﻩ اﻳﻤﺎﻧﻪ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم اﻧّﺎ ﺁﻣﻨّﺎ‬ ‫ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﺮﺳﻞ اﻟﻠّﻪ و ﺻﻔﻮﺗﻪ و ﺑﻤﺎ ﻧﺰّل ﻋﻠﻴﻬﻢ ﻣﻦ ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﺰل‬ ‫ى ذﻧﺐ اﻧﮑﺮﺗﻢ هﺬا اﻟﻔﻴﺾ اﻟّﺬى ﻣﺎ ﺣﻤﻞ ﻣﺜﻠﻪ ﺳﺤﺎب‬ ‫اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻓﺒﺎ ّ‬ ‫اﻻﻣﺮ و ﻻ ادرﮐﻪ ﻏﻤﺎم اﻟﺠﻮد و ﻣﺎ اﺷﻬﺪﻩ ﻋﻴﻮن اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻗﺮّة‬ ‫اﻟﺒﻘﺎء ﺻﺮّف اﻟﻘﻠﻢ ﻋﻦ ذﮐﺮ هﺆﻻء و ﻻ ﺗﺪﺧﻞ اﻟﺨﺎﺋﻨﻴﻦ ﺗﺤﺖ ﺳﺮادق‬ ‫ذﮐﺮﮎ اﻻﺣﻠﯽ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﮐﻠّﻤﺎ ﻳﺠﺮى ﻣﻦ ﻣﺪادﮎ هﻮ ﻣﺤﺒﻮب ﻋﻨﺪ اهﻞ‬ ‫ﻣﻸ اﻻﻋﻠﻰ ﻟﺬا ﻋﺰﻳﺰٌ ﻋﻠﻰٌ ﺑﺎن ﻳﺤﺮّﮎ اﻧﺎﻣﻠﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ ﻋﻠﯽ ﻏﻴﺮ‬ ‫ذﮐﺮﮎ اﻟﺒﺪﻳﻊ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬اذًا ﻓﺎﺧﺘﻢ ذﮐﺮ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﺛ ّﻢ اﺑﺘﺪء ﺑﺬﮐﺮ‬ ‫ﻞ ﻳﺜﺒﺘﻨّﻬﻢ ﺑﺪاﺋﻊ ﻟﺤﻨﺎﺗﮏاﻟﻤﻨﻴﻊ ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻟﻤﻮﺣّﺪﻳﻦ ﻣﻦ اﺣﺒّﺎﺋﮏ ﻟﻌ ّ‬ ‫ن اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﻣﻦ اوﻟﯽ اﻟﻨّﻔﺎق ارادوا ان‬ ‫ﺻﺮاﻃﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺮّﻓﻴﻊ‪ .‬ﻻ ّ‬ ‫ﻳﺪﺧﻠ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﺒﻐﻀﺎء ﻓﻰ ﻗﻠﻮب اﻻﺣﺒّﺎء اﻟّﺬﻳﻦ ﻣ ّﺮ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﻣﺮﺳﻼت اﻟﺒﻘﺎء‬ ‫ﻋﻦ ﺷﻄﺮ اﻟﺒﻬﺎء و ﮐﺬﻟﮏ اﺣﺼﻴﻨﺎ اﻻﻣﺮ ﻓﻰ ﮐﺘﺎب اﻟﻤﺒﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ‬ ‫رﺿﻰ اﻟﺮّوح ذﮐّﺮ اﺻﻔﻴﺎء اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﺎﻧﻮا ﻓﻰ ارﺿﮏ هﻨﺎﮎ‬ ‫ن ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ ﺑﻤﺎ ﺣﺮّﮎ ﻋﻠﯽ اﺳﻤﺎﺋﻬﻢ ﻗﻠﻢ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺎدر‬ ‫ﻟﻴﺴﺮ ّ‬ ‫اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ ﺳﻤّﻰ ﺑﻤﺤﻤّﺪ ذﮐّﺮﻩ ﺑﺬﮐ ٍﺮ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ﻟﻴﻔﺘﺨﺮ ﺑﺬﻟﮏ ﺑﻴﻦ‬ ‫ﻞ ذﮐﺮ دون ذﮐﺮى اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ﻓﺎﻣﺢ ﻋﻦ ﻗﻠﺒﮏ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻤﻨﻴﻊ ﻓﺎﺟﻌﻞ ﺣﺼﻨﮏ ﺣﺒّﻰ ﺛ ّﻢ رداﺋﮏ اﻣﺮى ﺛ ّﻢ درﻋﮏ ذﮐﺮى ﺛ ّﻢ‬ ‫اﻧﻴﺴﮏ ﺟﻤﺎﻟﯽ ﺛ ّﻢ اﻗﺘﺮاﻓﮏ اﻟﺘّﻮﮐّﻞ ﻋﻠﯽ ﻧﻔﺴﻰ اﻟﻤﻨّﺎن اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ اﻟّﺬى ﺳﻤّﻰ ﺑﺎﺳﻤﻰ ﻟﻴﮑﻮن اﺳﻤﻪ ﺑﺎﻗﻴًﺎ ﻓﻰ‬ ‫ﺟﺒﺮوت اﻟﻌﻤﺎء و ﻣﻠﮑﻮت اﻟﺒﻘﺎء و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻤﺘﺬﮐّﺮﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻋﺒﺪ‬ ‫ﻓﺎﺷﮑﺮاﻟﻠّﻪ ﺑﻤﺎ ﺟﻌﻠﮏ ﺳﻤّﻰ ﻧﻔﺴﻪ و ارﺳﻞ ﻋﻠﻴﮏ ﻧﻔﺤﺎت اﻟﺮّﺿﻮان‬ ‫ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى ﮐﻨﺖ ﺣﺎﺿﺮًا ﺑﻴﻦ ﻳﺪى اﻟﻌﺮش ﻋﻠﯽ ﻣﻘﻌﺪ اﻟﺼّﺪق ﻋﻨﺪ‬ ‫ﻣﻠﻴﮏ ﻣﻘﺘﺪر ﻗﺪﻳﺮ‪ .‬اذًا ﻓﺎﺟﻬﺪ ﺑﺎن ﻳﻈﻬﺮ ﻣﻨﮏ ﻓﻰ اﻳّﺎﻣﮏ ﻣﺎ ﻳﻠﻴﻖ‬ ‫ﻟﻬﺬا اﻻﺳﻢ اﻟﻈّﺎهﺮ اﻟﻤﺮﺗﻔﻊ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬ذﮐّﺮ ﻧﻔﺴﮏ ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ اﻟﻌﺒﺎد ﺑﻬﺬا‬ ‫اﻻﺳﻢ اﻟﻤﺒﺎرﮎ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ اﻟﺤﺎء و اﻟﺴّﻴﻦ ﺑﺴﻠﻄﺎن اﻟﺬّﮐﺮ ﻟﻴﺨ ّﺮ‬ ‫ب ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﻤﻠﮏ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﺑﻮﺟﻬﻪ ﻋﻠﯽ اﻟﺘّﺮاب ﻟﻮﺟﻪ اﻟﻠّﻪ رﺑﮏ و ر ّ‬ ‫ﻗﻞ ﻳﺎ ﺣﺴﻦ اﺣﺴﻦ ﮐﻤﺎ اﺣﺴﻦ اﻟﻠّﻪ اﻟﻴﮏ ﺛ ّﻢ ﻃﻬّﺮ ﻧﻔﺴﮏ ﻟﺘﺠﻠّﻰ ﻧﻔﺴﻪ‬ ‫و ﻗﻠﺒﮏ ﻋﻦ ﺧﻄﻮات اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ دع اﻟّﺪﻧﻴﺎ و ﻣﻦ ﻓﻴﻬﺎ و ﻋﻠﻴﻬﺎ ﻓﻰ‬ ‫ﻇﻠّﮏ ﺛ ّﻢ اﺳﺘﻈ ّ‬ ‫ﻞ ﻓﻰ ﻇﻠّﻰ اﻟّﺬى اﺣﺎط اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و ﺳﮑﻦ ﻓﻰ ﺟﻮارﻩ‬

‫ﻣﻸ اﻟﻤﻘﺪّﺳﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ اﻟﺰﻣﺎن ﺑﺂﻳﺎت اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻟّﺘﻰ ﻳﻨﺰل ﻋﻦ ﺟﻬﺔ‬ ‫ﻻ ﻓﺎﻧﻘﻄﻊ ﻋﻦ اﻟﺰّﻣﺎن و ﻣﺎ ﻓﻴﻪ ﻟﺘﻘﺪر ان‬ ‫ﻋﺮش ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ زﻣﺎن ا ّو ً‬ ‫ﺗﻌﺮج اﻟﯽ ﻣﻌﺎرج اﻟﺴّﺒﺤﺎن ﺑﻴﻦ ﻳﺪى رﺑّﮏ اﻟﻤﻨّﺎن اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫اﻟﻘﺪﻳﻢ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻟﻦ ﻳﻨﻔﻌﮏ اﻟﻴﻮم ﺷﻴﺊ اّﻟﺎ ﺣﺒّﻰ ﻓﺘﻤﺴّﮏ ﺑﻪ و ﮐﻦ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻤﻮﻗﻨﻴﻦ‪ .‬و ان ﻳﺄﺧﺬﮎ اﻟﺬّﻟﺔ ﻻﺳﻤﻰ ﻻ ﺗﺤﺰن ﻓﺘﻮﮐّﻞ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ و اﻧّﻪ‬ ‫ﺐ ﻣﻮﻟﻴﮏ ﺑﺤﻴﺚ ﻻ‬ ‫ﻳﻌﺼﻤﮏ ﻋﻦ ﺿ ّﺮ اﻟﺸّﻴﺎﻃﻴﻦ‪ .‬ان اﺳﺘﻘﻢ ﻋﻠﻰ ﺣ ّ‬ ‫ن هﺬا ﺳﺠّﻴﺔ اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻤﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ‬ ‫ﻳﺰﻟّﮏ ﺷﻴﺊ ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻖ و ﻳﺨﻠﻖ و ا ّ‬ ‫ى اﻟﻤﺘﻴﻦ‪.‬‬ ‫اﺑﻨﮏ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ﺛ ّﻢ زﻳّﻦ هﺎﻣﺘﻪ ﺑﺘﺎج اﻟﻘﺮب ﻣﻦ هﺬا اﻟﻘﻠﻢ اﻟﺪّر ّ‬ ‫ﻞ رﺑّﻪ ﻓﻰ ﺷﻬﻮر‬ ‫ﺛ ّﻢ ﺑﺸّﺮ اﻟﺮّﺿﺎ ﺑﺒﺸﺎرات اﻟﺮّوح اﻟّﺬى اﺳﺘﺠﺎر ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫و ﺳﻨﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ﻻ ﺗﺤﺰن ﻋﻦ اﻟﻔﺮاق و اﻧّﺎ ﺑﻌﺜﻨﺎﮎ ﺑﻴﻦ ﻳﺪﻳﻨﺎ و‬ ‫ﮐﺘﺒﻨﺎ اﺳﻤﮏ ﻓﻰ اﻟﻮاح اﻟﻘﺮب ﻣﻊ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان ﻻ ﺗﻨﺲ ﻧﻐﻤﺎت‬ ‫رﺑّﮏ و ﻻ ﻧﻔﺤﺎﺗﻪ و ﻻ اﻧﻮار ﺟﻤﺎﻟﻪ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى ﻳﺴﺘﺸﺮق ﺑﻴﻨﮑﻢ و‬ ‫ﻟﻴﺴﺘﻀﻴﺊ ﻣﻨﻪ اهﻞ ﻣﻸ اﻟﻌﺎﻟﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ اﺑﻴﻪ و اﺑﻨﻪ ﺛ ّﻢ اﺧﻴﻪ و ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻌﻪ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺣﻀﺮوا ﺑﻴﻦ ﻳﺪىْ رﺑﻬﻢ و ﺗﺠﻠّﻰ ﻋﻠﻴﻬﻢ اﻟﻮﺟﻪ ﺑﺎﻧﻮار‬ ‫ﻗﺪس ﻟﻤﻴﻊ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﺎ ﻓﺠّﺮﻧﺎ ﻟﮑﻢ ﻣﻦ ﺟﺒﻞ اﻟﻘﺪس ﻓﻰ ﺳ ّﺮ هﺬا اﻟﺮّﺿﻮان‬ ‫ﻳﻨﺎﺑﻴﻊ ﻣﻦ اﻟﮑﻮﺛﺮ و اﻟﺴّﻠﺴﺒﻴﻞ‪ .‬اذًا اﻧﺘﻢ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ﻻ ﺗﺤﺮﻣﻮا‬ ‫ﻖ ﻗﺪ ﻓﺰﺗﻢ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﺼﺎﺑﺮﻳﻦ‪ .‬ﺗﺎﻟّﻠﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻧﻔﺴﮑﻢ ﺛ ّﻢ ﺗﻘﺮّﺑﻮا اﻟﻴﻪ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﺑﻤﺎ ﻻ ﻓﺎز اﺣﺪ ﻣﻦ ﻗﺒﻠﮑﻢ ان ﺗﻌﺮﻓﻮا ﻧﻌﻤﺔ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺘﻰ ﻧﺰﻟﺖ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﺮّاﺳﺨﻴﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻣﻨّﻨﺎ ﻋﻠﻴﮑﻢ و اﻧﺰﻟﻨﺎ‬ ‫ﻏﻤﺎم اﻟﻘﺪس و ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﺠﻬﺎت و ﻋﻦ هﺬا اﻟﺸّﻄﺮاﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ‬ ‫ﻋﻠﻴﮑﻢ اﻟﻔﻀﻞ ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻗﻠﻢ اﻟﻘﺪس ذﮐّﺮ اﻟﺘّﺮاب ﻟﻴﺘﺬﮐّﺮ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ و ﻳﻘﺒﻞ اﻟﯽ وﺟﻪ‬ ‫رﺑّﻪ و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻤﻨﻘﻄﻌﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ﻗﻢ ﻋﻦ اﻟﺘّﺮاب و ﻋﻤّﺎ ﻳﺨﺮج‬ ‫ﻰ اﻻوﻟﯽ و ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻔﺎﺋﺰﻳﻦ‪.‬‬ ‫ﻣﻨﻪ ﻟﺘﺴﺘﻄﻴﻊ ان ﺗﻌﺮف رﺑّﮏ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻞ وﺟﻬﻰ‬ ‫ﻖ اﻟﻴﻮم ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻻﺣ ٍﺪ ﻣﻔ ّﺮ و ﻻ ﻣﺴﺘﻘ ّﺮ اّﻟﺎ ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬و ﻋﻠﯽ ﺑﺎب هﺬا اﻟﺮّﺿﻮان ﻣﻠﺌﮑﺔ اﻻﻣﺮ ﻟﻤﻮﻗﻮﻓﻮن‬ ‫ﻋﻠﯽ اﺳﻤﻰ اﻟﺤﺎﻓﻆ اﻟﺴّﻤﻴﻊ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬و ان ﻳﺠﺪن ﻣﻦ اﺣ ٍﺪ رواﺋﺢ اﻟﺪّﻧﻴﺎ و‬ ‫ﻋﻤّﺎ ﻇﻬﺮ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﻳﻤﻨﻌﻨﻪ ﻋﻦ اﻟﺪّﺧﻮل ﻓﻰ هﺬا‬ ‫اﻟﺮّﺿﻮان و ﻋﻦ اﻟﻮﻗﻮف ﺑﻴﻦ ﻳﺪى رﺑّﮏ اﻟﻤﻨّﺎن اﻟﻘﺪﻳﻢ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﻳﻌﻠّﻤﮏ اﻟﻮرﻗﺎء و اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﺎﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺘﻮﺣّﺪ اﻟﻔﺮﻳﺪ‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ‬ ‫ن ﻓﻰ هﻮاء‬ ‫اﻟﺤﺴﻴﻦ ﺑﻤﺎ ﻳﺬﮐﺮﻩ روح اﻻﻣﻴﻦ ﺑﺂﻳﺎت ﻗﺪس ﻣﺒﻴﻦ ﻟﻴﻄﻴﺮ ّ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم اﻟّﺘﻰ ﻣﺎ‬ ‫ﻦ اﷲ رﺑّﻪ و ر ّ‬ ‫اﻟﻘﺮب و ﻳﻌﺮﻓ ّ‬

‫ﻞ ﻳﻌﺒﺪون اﻻوهﺎم ﮐﻤﺎ ﻋﺒﺪوا ﻋﺒﺎد‬ ‫ﺧﻠّﺺ وﺟﻬﻪ اﺣﺪٌ ﻟﻮﺟﻪ رﺑّﻪ و ﮐ ّ‬ ‫ﻗﺒﻠﻬﻢ و ﮐﺬﻟﮏ ﮐﺎن و ﻳﮑﻮن و ﮐﺎن ﻧﻔﺴﻰ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻋﻠﻰ ﻣﺎ اﻗﻮل‬ ‫ﺷﻬﻴﺪ‪ .‬ﺛ ّﻢ اذﮐﺮ ﻓﻰ اﻟﮑﺘﺎب ذﮐﺮ ﻋﺒﺎدﻧﺎ اﻻﺧﺮى ﻓﻰ اﻟﻤﻸ اﻟﻤﻘﺪّﺳﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻞ ﻣﻦ اﻟﺼّﺎﻟﺤﻴﻦ ﺛ ّﻢ ﻣﺤﻤّﺪ‬ ‫ن اﻟﺤﺴﻦ ﺛ ّﻢ ﻋﻠﯽ ﻗﺒﻞ ﻧﺒﻴﻞ ﺛ ّﻢ اﻟﺤﺴﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻗﻞ ا ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻰ ﻗﺒﻞ رﺿﺎ ﺛ ّﻢ ﻋﺒﺎدﻧﺎ اﻻﺧﻴﺎر ﮐ ّ‬ ‫ﻰ ﺛ ّﻢ ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻗﺒﻞ ﻋﻠﯽ ﺛ ّﻢ اﻟﻌﺒﺪ ﻗﺒﻞ ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻞ ﻗﺪّر ﻓﻰ اﻟﻮاح اﻟﻘﺪس ﻣﺎ ﻻ ﻳﺤﺼﻴﻪ اﺣﺪٌ ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ و ﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﻬﻢ و اﻳّﺪهﻢ ﻋﻠﯽ اﻣﺮﻩ و ﻋﺮّﻓﻬﻢ ﻣﻈﻬﺮ ﻧﻔﺴﻪ و‬ ‫ﻦ اﻟﻰ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم ان ﻟﻦ ﻳﻐﻴّﺮوا ﻧﻌﻤﺔ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﺟﻌﻠﻬﻢ ﻣﻦ اﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ‪ .‬و ﻳﺼﻠ ّ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻧﻔﺴﻬﻢ و ان ﻳﻐﻴّﺮوا ﻳﻐﻴّﺮ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻬﻢ اﻧّﻪ ﻣﺎ ﻣﻦ اﻟ ٍﻪ اّﻟﺎ هﻮ ﻟﻪ‬ ‫ﻞ ﻋﻨﺪﻩ ﻓﻰ اﻣﺎم ﻋﻠﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ان ﻳﺎ اﺣﺒّﺎء اﻟﺮّﺣﻤﻦ ان‬ ‫اﻟﺨﻠﻖ و اﻻﻣﺮ و ﮐ ّ‬ ‫اﺧﺮﺟﻮا ﻋﻦ ﺧﻠﻒ ﺣﺠﺒﺎت اﻻﻣﮑﺎن و ﺳﺒﺤﺎت اﻻﮐﻮان ﺑﻘﻮّة رﺑّﮑﻢ‬ ‫اﻟﻤﻨّﺎن ﺛ ّﻢ اﺳﺘﻘﻴﻤﻮا ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﺑﺤﻴﺚ ﻟﻮ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻋﻨﺪهﻢ ﻟﻴﺒﺪّﻟﻨّﮑﻢ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن ﺑﮑ ّ‬ ‫ﻳﺠﺘﻤﻌﻦ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﮐ ّ‬ ‫ن اﻧﻔﺴﻬﻢ ﻋﺠﺰاء ﻋﻦ ذﻟﮏ‪.‬‬ ‫ﻦ ﻗﺪراء ﺑﻞ ﻳﺸﻬﺪ ّ‬ ‫ﻣﺎ ﮐﻨﺘﻢ ﻋﻠﻴﻪ ﻟﻦ ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻖ ﺑﮑﻠﻤﺎﺗﻪ و ﻳﺜﺒﺖ اﻻﻣﺮ ﺑﺂﻳﺎﺗﻪ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺤﻘّﻖ اﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬اذًا ﺧﻠّﺼﻮا ﻣﺮاﻳﺎ ﻗﻠﻮﺑﮑﻢ ﻟﺘﺠﻠّﻰ اﻻﻧﻮار ﻣﻦ هﺬا اﻟﺠﻤﺎل‬ ‫اﻟّﺬى اﺷﺮق ﻓﻰ ﻗﻄﺐ اﻻﺳﺘﺠﻼل و ﻟﻴﺴﺘﻀﻴﺊ ﻓﻰ ﻣﺮﮐﺰ اﻟﺰّوال‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ اّﻟﺎ‬ ‫ﺑﻀﻴﺎء اﻟّﺬى اﺳﺘﻀﺎء ﻣﻨﻪ ﮐ ّ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﻔﺮوا ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ اﻧﮑﺮوا ﺑﺮهﺎﻧﻪ و ﺟﺎﺣﺪوا ﺁﺛﺎرﻩ و‬ ‫اﻋﺮﺿﻮا ﻋﻦ ﺟﻤﺎﻟﻪ و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﻐﻠّﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ اﻧﺼﻌﻘﺖ‬ ‫اﻟﻄّﻮرﻳﻮن ﻋﻠﯽ ﺳﻴﻨﺎء اﻻﻣﺮ و ﻓﺮّت اﻟﻌﻤﺎﺋﻴّﻮن ﻋﻦ هﺬا اﻟﻘﺴﻮرة‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ‬ ‫ﻦ اﻟﺮّوﺣﻴّﻮن ﻓﻰ هﺬا اﻟﻔﺰع اﻟّﺬى ﻓﻴﻪ ﻳﺠﺰع ﮐ ّ‬ ‫ﻰ و ﺳﻴﻤﻮﺗ ّ‬ ‫اﻻﻟﻬ ّ‬ ‫اّﻟﺎ ﻣﻦ اﺧﺬﻩ ﻳﺪ اﻟﻔﻀﻞ ﻣﻦ ﻟﺪن ﻋﺰﻳﺰ ﻗﺪﻳﺮ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻓﺎﻗﺮﺋﻮا ﮐﻠﻤﺎت‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ اﺣﺴﻦ اﻟﻨﻐﻤﺎت ﻟﻴﺴﺘﺠﺬب ﻣﻨﻬﺎ اهﻞ اﻻرﺿﻴﻦ و اﻟﺴّﻤﻮات‪.‬‬ ‫ﻖ ﻟﻮ اﺣﺪٌ ﻳﺘﻠﻮ ﻣﺎ ﻧﺰّل ﻣﻦ ﺟﺒﺮوت اﻟﺒﻘﺎء ﻣﻦ ﺟﻤﺎل اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻰ اﻻﺑﻬﻰ ﻓﻘﺪ ﻳﺒﻌﺚ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﺟﻨّﺔ اﻟﺨﻠﺪ ﻋﻠﯽ اﻟﺠﻤﺎل اﻟّﺬى‬ ‫اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻟﻴﺴﺘﻀﻴﺊ ﻣﻦ اﻧﻮار وﺟﻬﻪ اهﻞ ﻣﻸ اﻻﻋﻠﻰ و ﻳﺰورﻧّﻪ اهﻞ ﺳﺮادق‬ ‫اﻟﻘﺪس و اهﻞ ﺧﺒﺎء اﻟﺨﻔﺎ اﻟّﺬﻳﻦ ﻣﺎ وﻗﻌﺖ ﻋﻠﯽ وﺟﻮهﻬﻢ اﻋﻴﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ‬ ‫ﮐﻔﺮوا ﺑﺂﻳﺎت اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺰّﻣﺎن اﻟّﺬى اﺳﺘﻌﻠﯽ ﻋﻠﯽ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت‬ ‫ﻞ اﻟ ّﺬرّات ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎهﺪﻳﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻗﺪّر‬ ‫ﺑﺠﺒﺮوﺗﻪ اﻟّﺬى اﺣﺎط ﮐ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻞ ﻧﻔﺲ ﻳﻘﺮء ﺁﻳﺎﺗﻪ و ﻣﻦ دون ذﻟﮏ ﻳﺒﻌﺜﻬﺎ ﻋﻨﺪ ﻣﻄﻠﻊ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﻟﮑ ّ‬

‫ﻇﻬﻮر ﻟﻴﺘ ّﻢ ﻧﻌﻤﺘﻪ ﻋﻠﻴﻪ و ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺠﺰى اﻟﻠّﻪ ﻋﺒﺎدﻩ‬ ‫ﻰ اﻟﻤﺤﺴﻨﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ ﻳﺬﮐﺮوﻧﻪ اﺣﺴﻦ اﻟﺠﺰاء ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و اﻧّﻪ وﻟ ّ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺣﻀﺮوا ﺑﻴﻦ ﻳﺪى اﻟﻌﺮش اوﻟﺌﮏ ﻓﺎزوا ﺑﻤﺎ ﻻ ﻓﺎز ﺑﻪ اﺣﺪ‬ ‫ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻳﺸﺎء ﻣﻦ ﺧﻠﻘﻪ اﻧّﻪ ﻣﺎ ﻣﻦ اﻟ ٍﻪ اّﻟﺎ هﻮ‬ ‫دوﻧﻬﻢ ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻤ ّ‬ ‫ﺺ ﻣﻦ ﻳﺸﺎء‬ ‫ﻳﻔﻌﻞ ﻣﺎ ﻳﺸﺎء و ﻳﺤﮑﻢ ﻣﺎ ﻳﺮﻳﺪ ﻟﻪ اﻟﺠﻮد و اﻟﻔﻀﻞ ﻳﺨﺘ ّ‬ ‫ﺑﻔﻀﻠﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ اﻟﻤﻌﻄﻰ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬و اﻟّﺬﻳﻦ اذﮐﺮﻧﺎ اﺳﻤﺎﺋﻬﻢ‬ ‫ﻓﻰ اﻟﻠّﻮح ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ ﻃﺎر اﻟﯽ ﻣﻮاﻗﻊ اﻟﻘﺪس و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ وﻗﻒ ﻟﺪى‬ ‫ﻞ ﻋﻨﺪﻩ ﻓﻰ اﻟﻮاح ﻋ ّﺰ ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬و‬ ‫ﻞ ﻧﺼﻴﺐٌ ﻋﻨﺪ رﺑّﻬﻢ و ﮐ ّ‬ ‫ﻋﻘﺒﺔ اﻟﺪّﻧﻴﺎ ﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ ﻣﺎ اذﮐﺮﻧﺎ اﺳﻤﺎﺋﻬﻢ اﻧﺖ ذﮐّﺮهﻢ ﺑﺎذﮐﺎر اﻟﺮّوح ﻣﻦ ﻟﺪن رﺑّﮏ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻐﺎﻟﺐ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬و اﻧّﮏ ان ﻓﺰت ﺑﻬﺬا اﻟﻠّﻮح اﻟّﺬى ﻓﻴﻪ ﻓﺼّﻠﺖ‬ ‫اﺳﺮار ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن ﻗﻢ ﻋﻦ ﻣﻘﺎﻣﮏ ﺛ ّﻢ ﺿﻌﻪ ﻋﻠﻰ رأﺳﮏ و‬ ‫ن ﻧﻌﻤﺘﮏ اﻟﺒﺪﻳﻌﺔ‬ ‫ﻗﻞ ﺳﺒﺤﺎﻧﮏ اﻟﻠّﻬﻢ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ اﺷﻬﺪ ﺑﻠﺴﺎﻧﻰ و ﻗﻠﺒﻰ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻞ اﻟ ّﺬرّات ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﻴﻦ اﻻرﺿﻴﻦ و اﻟﺴّﻤﻮات ﺑﺤﻴﺚ ﻣﺎ‬ ‫اﺣﺎﻃﺖ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﻘﻰ ﻣﻦ ﺷﻴﺊ اّﻟﺎ و ﻗﺪ ﺗﻤّﺖ ﻋﻠﻴﻪ ﺣﺠّﺘﮏ و ﻻح ﻟﻪ ﺑﺮهﺎﻧﮏ و ﺑﻠﻐﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﮐﻠﻤﺘﮏ و ﻇﻬﺮ ﻟﻪ ﺳﻠﻄﺎﻧﮏ و ﻧﺰﻟﺖ اﻟﻴﻪ ﺁﻳﺎﺗﮏ و ﺑﺪت ﻟﻪ ﺁﺛﺎر‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﺳﻮاﮎ و ﻗﻤﺖ ﻟﺪى ﺧﻴﺎم‬ ‫ﻓﻴﻀﮏ اذًا ﻳﺎ اﻟﻬﻰ اﻧﻘﻄﻌﺖ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﺐ‬ ‫ﻣﺠﺪﮎ و ﺧﺒﺎء ﻓﻀﻠﮏ ﺑﺤﻴﺚ ﻃﻬّﺮت ﻗﻠﺒﻰ و ﻟﺴﺎﻧﻰ ﻋﻦ ﺣ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﺠﺮة ﻓﺮداﻧﻴﺘﮏ‬ ‫ﻏﻴﺮﮎ و ذﮐﺮ دوﻧﮏ‪ .‬اذًا ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻓﺎدﺧﻠﻨﻰ ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫و ﺳﺪرة ﻋ ّﺰ ﺳﻠﻄﺎن وﺣﺪاﻧﻴﺘﮏ ﺛ ّﻢ ارزﻗﻨﻰ ﺣﻼوة ﺁﻳﺎﺗﮏ و ﻣﺎ ﺳﺘﺮ‬ ‫ﻓﻴﻬﺎ ﻣﻦ ﻟﺌﺎﻟﯽ ﻋﻠﻤﮏ ﻋﻤّﺎ اردﺗﻪ ﻟﻌﺒﺎدﮎ و ﻻ ﺗﺤﺮﻣﻨﻰ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻋﻦ‬ ‫ﺐ ﻋﻠﯽ هﻴﺌﺔ اﻟﻤﺒﺸّﺮات ﻋﻦ ﺷﻄﺮ ﻟﻘﺎﺋﮏ و‬ ‫ﻧﻔﺤﺎت ﻗﺪﺳﮏ اﻟّﺘﻰ ﺗﻬ ﱡ‬ ‫ﻋﻠﯽ ﺻﻮر اﻵﻳﺎت ﻋﻦ ﻣﻨﺒﻊ اﻓﻀﺎﻟﮏ و اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﻰ ﻣﺎ‬ ‫ﺗﺸﺎء و اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻤﻌﻄﻰ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺳﺘﻘﻤﻨﻰ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻋﻠﻰ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻓﻰ‬ ‫اﻣﺮﮎ اﻟّﺬى ﻻ ﻳﻘﻮم ﻋﻠﻴﻪ اﺣﺪٌ اّﻟﺎ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ اﻧﻘﻄﻌﻮا ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﺛ ّﻢ اﺟﻌﻞ ﻟﯽ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻗﺪم ﺻﺪق ﻋﻠﯽ ﺣﺒّﮏ و‬ ‫ﻣﻘﻌﺪ ﻋ ّﺰ ﻋﻨﺪ ﻇﻬﻮر اﻧﻮار وﺟﻬﮏ ﺛ ّﻢ اﻟﺤﻘﻨﻰ ﺑﻌﺒﺎدﮎ اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﻋﻠّﻤﻨﺎﮎ و ﻋﺮّﻓﻨﺎﮎ ﺑﻌﺪ ﻣﺎ اﻟﻬﻤﻨﺎﮎ و اﺷﻬﺪﻧﺎﮎ ﺑﻌﺪ ﻣﺎ‬ ‫اﻧﺒﺄﻧﺎﮎ ﻟﺘﺸﮑﺮ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ ﻓﻰ ﻗﻠﺒﮏ و ﺗﮑﻮن ﻋﻠﯽ ﻓﺮح و ﺟﺬب‬ ‫ﺑﺪﻳﻊ‪ .‬ﻓﻮﺟﻤﺎﻟﯽ ﻟﻮ ﻳﺄﺧﺬﮎ ﺟﺬوةٌ ﻣﻦ ﻧﺎر اﻟﺸّﻮق اﻟّﺘﻰ اوﻗﺪﻧﺎهﺎ ﻓﻰ‬ ‫ﺳﺪرات اﻟﻘﺪس ﻋﻠﯽ ﺳﻴﻨﺎء ﺗﻠﮏ اﻟﮑﻠﻤﺎت ﻟﻴﺠﺬﺑﮏ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى‬ ‫ﺗﺸﻬﺪ ﻓﻰ ﻇﻠّﮏ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺳﻤﺎء و اﻟﺼّﻔﺎت و ﺗﺠﺪ ﻧﻔﺴﮏ ﻓﻰ ﻋﻠ ّﻮ‬

‫اﻟّﺬى ﻟﻦ ﻳﺒﻠﻎ اﻟﻴﻪ ﺳﮑّﺎن اﻻرﺿﻴﻦ و اﻟﺴّﻤﻮات‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﻟﻬﻤﮏ ﻗﻠﻢ‬ ‫اﻟﻘﺪم ﻓﻰ هﺬا اﻟﻄّﺮاز اﻻﻗﺪم ﻟﺘﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﺜّﺎﺑﺘﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﺣﺮف اﻟﺠﻴﻢ‬ ‫ﻞ ﻣﻄﺎﻟﻊ اﻟﺼّﻔﺎت‬ ‫اذهﺐ ﺑﻘﻤﻴﺼﻰ هﺬا ﺛ ّﻢ اﻟﻖ ﻋﻠﯽ وﺟﻪ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﺴﺒﺤﺎت و ﻳﻌﺮﻓ ّ‬ ‫ﻦ ﻋﻦ وراء اﻟ ّ‬ ‫ﻦ ﻋﻦ ﺧﻠﻒ اﻟﺤﺠﺒﺎت و ﻳﻄﻠﻌ ّ‬ ‫ﻳﺨﺮﺟ ّ‬ ‫اﻟّﺬى ﺟﺎﺋﻬﻢ ﻋﻦ ﺷﻄﺮ اﻟﺒﻘﺎ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻳﺎ ذﻟﮏ‬ ‫ﻻ ﻃﻬّﺮ ﻧﻔﺴﮏ ﺛ ّﻢ ﻃﻬّﺮ اﻟﻨّﺎس ﻋﻦ دﻧﺲ اﻻﮐﺒﺮ ﻣﻦ هﺬا‬ ‫اﻟﺤﺮف ا ّو ً‬ ‫اﻟﮑﻮﺛﺮ اﻻﻃﻬﺮ اﻟّﺬى اﺟﺮﻳﻨﺎﻩ ﻣﻦ ﻋﻴﻮن اﻟﻤﻌﺎﻧﻰ ﻟﺘﮑﻮن ﻣﺒﺸّﺮًا ﻣﻦ‬ ‫ﻟﺪﻧّﺎ ﻋﻠﯽ اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬و ﮐﻦ ﺧﺎﻟﺼًﺎ ﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ ﺑﺤﻴﺚ ﻟﻦ ﻳﺠﺪ‬ ‫ﻣﻨﮏ اﺣﺪٌ رواﺋﺢ دوﻧﻪ ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺄﻣﺮﮎ ﻟﺴﺎن ﺻﺪق ﻋﻠﻴﻢ‪ .‬و اﻧّﮏ ﻟﻮ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﺗﺴﻤﻊ ﻧﺼﺢ رﺑّﮏ ﻟﻴﺠﺮى اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ ﻓﻤﮏ ﻣﺎء اﻟﺤﻴﻮان و ﻳﺤﻴﻰ ﺑﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﻈﻢ رﻣﻴﻢ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻣﻨّﻨﺎ ﻋﻠﻴﮏ ﻣ ّﺮ ًة اﺧﺮى ﻟﺘﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻤﻨﻘﻄﻌﻴﻦ و‬ ‫اﻟﺤﻤﺪ ﻟﻤﻦ ﻳﻌﺮف ﻣﻮﻻﻩ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻘﻤﻴﺺ اﻟﺪّرى اﻟﻤﺒﻴﻦ‪.‬‬ ‫هﺬﻩ ﺳﻮرة اﻟﺪّم ﻗﺪ رﺷّﺤﻨﺎهﺎ ﻣﻦ ﺑﺤﺮ اﻟﻐﻴﺐ‬ ‫ﻟﻴﮑﻮن ﺁﻳﺔ ﻇﻬﻮرى ﺑﻴﻦ اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‬ ‫هﻮاﻟﺒﺎﻗﻰﻓﻰاﻟﻌﺮشﺑﺎﺳﻤﻰاﻟﺒﻬﻰاﻻﺑﻬﻰ‬ ‫ان ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ اﺳﻤﻊ ﻧﺪاء رﺑّﮏ ﻋﻦ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟّﺬى ﻟﻦ ﻳﺼﻞ اﻟﻴﻪ اﻳﺪى‬ ‫ﻞ‬ ‫اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و ﻻ اﻓﺌﺪة اﻟﻤﻮﺟﻮدات و ﻻ ﺣﻘﺎﻳﻖ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻧﻌﺴﻮا ﻓﻰ اﻗ ّ‬ ‫ن ﻓﻰ هﺬا اﻻﻣﺮ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺴﺘﻮر‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻓﺎﺳﺮﻋﻮا‬ ‫ﻣﻦ ﺁ ٍ‬ ‫اﻟﯽ ﺣﺮم اﻟﻠّﻪ و ﮐﻴﻨﻮﻧﺘﻪ و ﺑﻴﺖ اﻟﻠّﻪواﺑﻨﻴﺘﻪ و ﻇﻬﻮر اﻟﻠّﻪ و ﺳﻠﻄﻨﺘﻪ و‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻳﺬﮐﺮون اﻟﻠّﻪ ﺑﺎﻟﺴﻨﻬﻢ ﺛ ّﻢ ﺑﺂﻳﺎﺗﻪ ﻳﻌﺘﺮﺿﻮن‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ‬ ‫ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻦ ﻓﻰ ﺣﻮﻟﻪ اهﻞ ﻣﻸ اﻻﻋﻠﻰ ﺛ ّﻢ اهﻞ ﺳﺮادق‬ ‫ﻗﻮم هﺬا ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﻳﻄﻮﻓ ّ‬ ‫اﻟﺒﻘﺎء ﺛ ّﻢ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺳﮑﻨﻮا ﺧﻠﻒ ﻟﺠﺞ اﻟﮑﺒﺮﻳﺎء ان اﻧﺘﻢ ﺗﻔﻘﻬﻮن‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫هﺬاﻟﻤﺸﻌﺮ اﻟﻠّﻪ و ﺷﻄﺮﻩ و وﺟﻪ اﻟﻠّﻪ و ﻋﻈﻤﺘﻪ ان ﻳﺎ اهﻞ ﻣﻸ‬ ‫اﻟّﻠﺎهﻮت ﺛ ّﻢ اهﻞ ﻣﻮاﻗﻊ اﻟﺠﺒﺮوت ﺛ ّﻢ اهﻞ اﻟﻌ ّﺰ ﻓﻰ رﻓﺎرف اﻟﻤﻠﮏ و‬ ‫ن ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﻣﺎ ﻓﺎز ﺑﻪ اّﻟﺎ‬ ‫اﻟﻤﻠﮑﻮت ان اﺧﺮﺟﻮا ﻋﻦ اﻣﺎﮐﻨﮑﻢ ﻟﺘﺰور ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات واﻻرض و ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ اﻧﻘﻄﻌﻮا ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻳﺬﮐﺮ ﻋﻠﻴﻪ اﺳﻢ و رﺳﻢ و ﺟﻬﺔ و اﺷﺎرة ان اﻧﺘﻢ ﺗﻌﺮﻓﻮن‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم‬ ‫هﺬا ﻣﻘﺎم اﻟﻠّﻪ و ﻓﻨﺎﺋﻪ ﺛ ّﻢ رﺿﻮان اﻟﻠّﻪ و ﻓﺮدوﺳﻪ ﺛ ّﻢ ﺧﺒﺎء اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﻞ اﻧﺘﻢ ﺑﺜﻤﺮات‬ ‫ﺳﺮادﻗﻪ اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﻮﺟّﻬﻮا اﻟﯽ ﻏﻴﺮﻩ ﻓﺎﺳﺮﻋﻮا اﻟﻴﻪ ﻟﻌ ّ‬ ‫اﻟﺮّوح ﺗﺰرﻗﻮن‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم هﺬا ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﺗﻮﻗّﻔﺖ ﻓﻴﻪ اﻻﺑﺮار و اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ‬

‫ﻃﺎﻓﻮا ﻓﻰ ﺣﻮل اﻟﻌﺮش ﮐﻤﺎ اﻧﺘﻢ ﺗﺸﻬﺪون‪ .‬و اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ‬ ‫ﻓﺎﻋﻤﻞ ﻣﺎ ﻳﻮﺻﻴﮏ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻟﺴﺎن رﺑّﮏ ﺛ ّﻢ اﻋﻤﻞ ﺑﻤﺎ ﺗﺆﻣﺮ ﻣﻦ ﻟﺪى‬ ‫ﻻ ﻓﺎﺧﺮق ﺣﺠﺒﺎت اﻟﻤﻮهﻮم ﻋﻦ‬ ‫اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬ا ّو ً‬ ‫وﺟﻪ ﻗﻠﺒﮏ ﺑﺴﻠﻄﺎﻧﻰ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﻌﻠﻮم ﺛ ّﻢ ادﺧﻞ ﻣﺼﺮ اﻟﺮّﺣﻤﻦ‬ ‫ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺴّﺒﺤﺎن و ﻻ ﺗﻠﺘﻔﺖ اﻟﯽ ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن و ﻟﻮ‬ ‫ن اﻟﺸّﻴﻄﺎن ﺟﻠﺲ ﻋﻠﯽ ﺑﺎﺑﻪ و ﻳﻤﻨﻌﮏ ﻋﻦ اﻟﺪّﺧﻮل ﻓﺎﻏﻤﺾ‬ ‫ﺗﺸﻬﺪ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻋﻴﻨﺎﮎ ﻋﻨﻪ ﺛ ّﻢ اﺳﺘﻌﺬ ﺑﺠﻤﺎﻟﯽ اﻟﻤﺒﺎرﮎ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬و اﻳّﺎﮎ‬ ‫ان ﻻ ﺗﺠﻠﺲ ﻣﻊ اﻟّﺬﻳﻦ ﺗﺠﺪ ﺁﺛﺎر ﻏﻠّﻬﻢ ﮐﺄﺛﺮ اﻟﺤﺮارة ﻓﻰ اﻟﺼّﻴﻒ او‬ ‫ﮐﺄﺛﺮ اﻟﺒﺮودة ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮم و ا ّﻧﮏ ﻓ ّﺮ ﻋﻨﻬﻢ و ﻋﻦ ﻣﺜﻼﺋﻬﻢ و ﻻ ﺗﻨﻈﺮ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻟﻮ‬ ‫اﻟﻴﻬﻢ و ﺑﻤﺎ ﻋﻨﺪهﻢ ﺑﻞ اﻟﯽ اﻣﺮى اﻟّﺬى ﻳﮑﻮن ﺧﻴﺮًا ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻧﺘﻢ ﺗﺸﻌﺮون‪ .‬و ان ﺗﺮﻳﺪ ان ﺗﻤ ّﺮ ﻋﻠﯽ اﻟﺒﻼد ﻓﺎﺳﺘﺸﺮق ﻋﻠﻴﻬﺎ ﺑﺎﻧﻮار‬ ‫رﺑّﮏ ﺛ ّﻢ ﺗﻔﮑّﺮ ﻓﻴﻤﺎ ﺗﺮى ﻣﻦ ﺻﻨﻊ رﺑّﮏ ﻟﺘﮑﻮن ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ‬ ‫ﻳﺘﻔﮑّﺮون‪ .‬و ﮐﻦ ﻣﺘﺨﻠّﻘًﺎ ﺑﺎﺧﻼﻗﻰ ﺑﺤﻴﺚ ﻟﻮ ﻳﺒﺴﻂ ﻋﻠﻴﮏ اﺣﺪ اﻳﺎدى‬ ‫اﻟﻈّﻠﻢ اﻧﺖ ﻻ ﺗﻠﺘﻔﺖ اﻟﻴﻪ و ﻻ ﺗﺘﻌﺮّض ﺑﻪ دع ﺣﮑﻤﻪ اﻟﯽ رﺑّﮏ اﻟﻘﺎدر‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻮال ﻣﻈﻠﻮﻣًﺎ ﺗﺎﻟﻠّﻪ هﺬا ﻣﻦ ﺳﺠﻴّﺘﻰ و ﻻ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﮐﻦ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ن ﺗﺄوّﻩ اﻟﻤﻈﻠﻮم ﺣﻴﻦ اﺻﻄﺒﺎرﻩ‬ ‫ﻳﻌﺮﻓﻬﺎ اّﻟﺎ اﻟﻤﺨﻠﺼﻮن‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻞ ﻋﻤﻞ ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﺗﻌﻠﻤﻮن‪ .‬ان اﺻﺒﺮ ﻓﻴﻤﺎ ﻳﺮد‬ ‫ﻻﻋ ّﺰ ﻋﻨﺪ اﻟﻠّﻪ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﻣﻮر ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ و اﻧّﻪ ﻳﮑﻔﻴﮏ ﻋﻦ ﺿ ّﺮ‬ ‫ﻋﻠﻴﮏ ﻓﺘﻮﮐّﻞ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﺎ ﺧﻠﻖ و ﻳﺨﻠﻖ و ﻳﺤﻔﻈﮏ ﻓﻰ ﮐﻨﻒ اﻣﺮﻩ و ﺣﺼﻦ وﻻﻳﺘﻪ و اﻧّﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﻞ ﺑﻪ ﻳﺴﺘﻨﺼﺮون‪ .‬و ان ﻳﻐﺘﺒﮏ‬ ‫ﻣﻦ اﻟ ٍﻪ اّﻟﺎ هﻮ ﻟﻪ اﻟﺨﻠﻖ و اﻻﻣﺮ و ﮐ ّ‬ ‫ﻧﻔﺲٌ اﻧﺖ ﻻ ﺗﻔﻌﻞ ﺑﻪ ﮐﻤﺎ ﻓﻌﻞ ﻟﺌّﻠﺎ ﺗﮑﻮن ﻣﺜﻠﻪ ﺛ ّﻢ اﻋﺮض ﻋﻨﻪ و ﺗﻮﺟّﻪ‬ ‫اﻟﯽ ﺧﺒﺎء اﻟﻘﺪس ﻓﻰ هﺬا اﻟﺴّﺮادق اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﺮﻓﻮع‪ .‬ﮐﻦ ﺑﻴﻦ اﻟﻨّﺎس‬ ‫ﻞ ﺗﺠﺬﺑﻬﻢ اﻟﯽ ﻓﻨﺎء‬ ‫ﮐﺘﻼل اﻟﻤﺴﮏ ﻟﺘﻔﻮح ﻣﻨﮏ رواﺋﺢ اﻟﻘﺪس ﺑﻴﻨﻬﻢ ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻗﺪس ﻣﺤﺒﻮب‪ .‬ان وﺟﺪت ﻣﻌﻴﻨًﺎ ﻟﻨﻔﺴﮏ ﻣﻦ اﺣﺒّﺎء اﻟﻠّﻪ ﻓﺎﺳﺘﺄﻧﺲ ﺑﻪ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻞ ﺳﻨﻴﻦ و ﺷﻬﻮر‪ .‬ﻓﺎﻗﺘﺪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻰ و اﺷﺮاق و ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻋﺸ ّ‬ ‫ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻻﻣﻮر ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﻧﺎﺻﺮﮎ ﺛ ّﻢ اﻣﺶ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺒﺎد ﺑﻮﻗﺎرﻩ و ﺳﮑﻴﻨﺘﻪ ﺛ ّﻢ ﺑﻠّﻐﻬﻢ‬ ‫اﻣﺮ ﻣﻮﻻﮎ ﻋﻠﯽ ﻗﺪر اﻟّﺬى ﻳﻘﺪرون ان ﻳﺴﻤﻌﻮن‪ .‬و اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻳﺎ‬ ‫هﺪهﺪ اﻟﺴّﺒﺎ اذهﺐ ﺑﮑﺘﺎﺑﻰ اﻟﯽ ﻣﺪاﻳﻦ اﻟﻠّﻪ و ان ﻳﺴﺌﻠﮏ اﻟﻄّﻴﻮر ﻋﻦ‬ ‫ﻃﻴﺮ اﻟﻘﺪس ﻗﻞ اﻧّﻰ ﺗﺮﮐﺘﻬﺎ ﺣﻴﻦ اﻟّﺘﻰ ﮐﺎﻧﺖ ﺗﺤﺖ ﻣﺨﺎﻟﻴﺐ اﻻﻧﮑﺎر و‬ ‫ﻣﻨﺴﺮ اﻻﺷﺮار و ﻣﺎ ﮐﺎن ﻋﻨﺪﻩ ﻣﻦ ﻧﺎﺻ ٍﺮ اّﻟﺎ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﻪ و ﺳﻮّاﻩ‬ ‫و ﺟﻌﻠﻪ ﺳﺮاج ﺟﻤﺎﻟﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ان اﻧﺘﻢ ﺗﻮﻗﻨﻮن‪ .‬و ان‬

‫وﺟﺪت اﺣﺪًا ﻣﻦ اﺣﺒّﺎﺋﻰ و ﻳﺴﺌﻞ ﻣﻨّﻰ ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﻰ ﺧﺮﺟﺖ ﻋﻦ ﻣﺪﻳﻨﺔ‬ ‫اﻟﺴّﺠﻦ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى ﮐﺎن اﻟﺤﺴﻴﻦ ﻣﻄﺮوﺣًﺎ ﻋﻠﯽ اﻻرض و ﮐﺎن رﮐﺒﺔ‬ ‫اﻟﺸّﻴﻦ ﻋﻠﯽ ﺻﺪرﻩ و ﻳﺮﻳﺪ ان ﻳﻘﻄﻊ رأﺳﻪ و ﮐﺎن اﻟﺴّﻨﺎن واﻗﻔًﺎ ﺗﻠﻘﺎء‬ ‫اﻟﺮّأس و ﻳﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎن ﻳﺮﻓﻌﻪ ﻋﻠﯽ اﻟﺴّﻨﺎن ﮐﺬﻟﮏ ﮐﺎن اﻻﻣﺮ ﻓﻰ ﺳ ّﺮ‬ ‫اﻟﺴّﺮ ان اﻧﺘﻢ ﺗﺸﻌﺮون‪ .‬و ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻟﺤﺎﻟﺔ رأﻳﺖ ﺷﻔﺘﺎﻩ ﻳﺘﺤﺮّﮎ و‬ ‫ظ ﺗﻘﻄﻊ ﻋﻨﻪ اﻟﻘﻠﻮب و ﻋﻦ وراﺋﻬﺎ ﻗﻠﺐ‬ ‫ﻳﻨﻈﺮ ﺑﻄﺮﻓﻪ اﻟﯽ اﻟﺴّﻤﺎء ﺑﻠﺤﺎ ٍ‬ ‫اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬و اﻧّﻰ ﺗﻘﺮّﺑﺖ رأﺳﻰ اﻟﯽ ﺷﻔﺘﺎﻩ ﺳﻤﻌﺖ‬ ‫ﺑﺎﻧّﻪ ﺗﺤﺖ اﻟﺴّﻴﻒ ﻳﻘﻮل ﻳﺎ ﻗﻮم ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻣﺎ ﻧﻄﻘﺖ ﺑﻴﻨﮑﻢ ﻋﻦ اﻟﻬﻮى ﺑﻞ ﺑﻤﺎ‬ ‫ﻧﻄﻖ ﻣﻨﻄﻖ اﻟﻄّﻮر ﻓﻰ ﺻﺪرى اﻟﻤﻘﺪّس اﻻﺻﻔﻰ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻟﻦ ﺗﺸﺘﺒﻪ ﺁﻳﺎت‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﺑﺸﻴﺊ ﻋﻤّﺎ ﻗﺪّر ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻟﻘﻀﺎء و ﻋﻤّﺎ ﮐﺎن ﻓﻰ اﻵﺧﺮة و‬ ‫اﻻوﻟﻰ‪ .‬و اﻧﺘﻢ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺸّﺮﮎ ﻓﺎﺳﺘﻨﺸﻘﻮا هﺬﻩ اﻵﻳﺎت اﻟّﺘﻰ ﻧﺰﻟﺖ ﻣﻦ‬ ‫ﺟﺒﺮوت اﻟﺬّات ﻣﻦ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺎء و اﻟﺼّﻔﺎت ان وﺟﺪﺗﻢ ﻣﻨﻬﺎ راﺋﺤﺔ‬ ‫اﻟﻘﻤﻴﺺ ﻋﻦ ﻳﻮﺳﻒ اﻟﻌﺰﻳﺰ اذًا ﻓﺎرﺣﻤﻮا ﻋﻠﻴﻪ و ﻻ ﺗﻘﺘﻠﻮﻩ ﺑﺎﺳﻴﺎف‬ ‫ﻞ ان اﻧﺘﻢ ﺗﺸﻬﺪون ﺑﻌﻴﻦ اﻻﻧﺼﺎف ﺛ ّﻢ ﻓﻰ اﻧﻔﺴﮑﻢ ﺗﻨﺼﻔﻮن‪ .‬و ﻳﺎ‬ ‫اﻟﻐ ّ‬ ‫ﻗﻮم ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﻰ ﺳﺪدت اﺑﻮاب اﻟﻔﺮدوس ﻓﻰ ﻋﺸﺮﻳﻦ ﻣﻦ اﻟﺴّﻨﻴﻦ ﻟﺌّﻠﺎ‬ ‫ﻳﺨﺮج ﻣﻦ ﺷﻔﺘﺎﺋﻰ ﻣﺎ ﻳﺸﺘﻌﻞ ﺑﻪ ﻧﺎر اﻟﺒﻐﻀﺎء ﻓﻰ ﺻﺪورﮐﻢ و ﺑﺬﻟﮏ‬ ‫ﻳﺸﻬﺪ ﻟﺴﺎن اﻟﻌﻈﻤﺔ ﺛ ّﻢ ﻗﻠﻢ اﻻﻣﺮ ﻋﻠﯽ اﻟﻮاح ﻗﺪس ﻣﺤﻔﻮظ‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم‬ ‫ﻰ و هﺬﻩ اﻟﮑﺮّة اﻻﺧﺮى ﺑﻌﺪ اﻻوﻟﻰ و اﻇﻬﺮت ﻟﮑﻢ اﻋﻈﻢ ﻣﺎ‬ ‫اﻧّﻰ ﻟﻌّﻠ ﱞ‬ ‫اﻇﻬﺮﺗﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﻗﺪ ﺟﺌﺖ ﻋﻦ ﻣﻨﺒﻊ اﻟﻌﻈﻤﺔ و اﻟﺠﻼل و ﻣﺨﺰن‬ ‫اﻟﺮّﻓﻌﺔ و اﻻﺟﻼل ﺑﺂﻳﺎت اﻟّﺘﻰ ﻣﺎ ﻇﻬﺮت ﺣﺮفٌ ﻣﻨﻬﺎ ﻓﻰ اﻟﻤﻠﮏ و‬ ‫هﺬا اﻟﻠّﻮح ﺑﺮهﺎﻧﻰ ﺑﻴﻨﮑﻢ و ﻟﮑﻢ و ﻋﻠﻴﮑﻢ ان اﻧﺘﻢ ﺗﻌﻘﻠﻮن‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم‬ ‫ﻦ اﻟﺮّوح‬ ‫ﻞ اﻻﻟﺤﺎن و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﮐﻨﺖ ﺳﺎﮐﻨّﺎ ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺖ و ﺻﺎﻣﺘًﺎ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻖ و ﻇﻬﺮت ﺁﺛﺎرﻩ ﻓﻰ وﺟﻬﻰ ان اﻧﺘﻢ ﻓﻰ‬ ‫اهﺘﺰّﻧﻰ و اﻧﻄﻘﻨﻰ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﺟﻤﺎﻟﯽ ﺗﺘﻔﺮّﺳﻮن‪ .‬و اﻏﻠﻘﺖ اﺑﻮاب اﻟﺒﻴﺎن ﻓﻰ ﻣ ٍﺬ ﻣﻦ اﻟﺴّﻨﻴﻦ و ﻟﮑﻦ‬ ‫ﻟﺴﺎن اﻟﻠّﻪ ﻓﺘﺢ ﻟﺴﺎﻧﻰ ان اﻧﺘﻢ ﺗﻌﻠﻤﻮن‪ .‬اﺗﻘﺘﻠﻮن اﻟّﺬى ﺑﺎﻣﺮﻩ رﻓﻌﺖ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و ﻣﻮﺟﺖ اﻟﺒﺤﺎر و اﺛﻤﺮت اﻻﺷﺠﺎر و ﮐﺸﻔﺖ اﻻﺳﺮار و‬ ‫ﻇﻬﺮ ﺟﻤﺎل اﻟﻤﺨﺘﺎر ﻋﻦ ﺧﻠﻒ اﻻﺳﺘﺎر اﻧﺘﻢ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﺖ اﻧﺎ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ هﻢ ﻳﺤﺠﺪون‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻟﺴ ُ‬ ‫ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻞ اﻻﺳﻴﺎف او ﺑﮑ ّ‬ ‫ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﻔﺮوا ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ و ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﺗﻘﺘﻠﻮﻧﻨﻰ ﺑﮑ ّ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﺗﻀﺮﺑﻮن‪ .‬و اﻧﻄﻖﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫اﻟﺴّﻬﺎم ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻻرض و ﻟﻦ اﺧﺎف ﻣﻦ اﺣﺪ و هﺬا ﻣﺬهﺒﻰ ان اﻧﺘﻢ ﺗﺸﻌﺮون‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ‬

‫ﻞ اﻻﻟﻮاح و ﻟﻢ ادر‬ ‫ﻰ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﺮّﺳﻞ و ﺑﻤﺎ ﻧﺰل ﻋﻠﻰ ﻋﻠ ّ‬ ‫هﺬا ﻣﺬهﺐ ﮐ ّ‬ ‫ى ﻣﺬهﺐ ﺗﺬهﺒﻮن‪ .‬و اذا ﺑﻠﻐﺖ ﻧﻐﻤﺎت اﻟﻘﺪس اﻟﻰ ذﻟﮏ اﻟﻤﻘﺎم‬ ‫اﻧﺘﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﺳﮑﺖ ﻟﻀﻌﻒ اﻟّﺬى اﺧﺬﻩ و ﮐﺎن ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻟﺤﺎﻟﺔ ﻓﻰ ﻣﺪة ﻓﻠﻤّﺎ اﻓﺎق‬ ‫ب‬ ‫ﻓﺘﺢ ﻋﻴﻨﺘﺎﻩ ﺛ ّﻢ اﻟﺘﻔﺖ اﻟﯽ ﺷﻄﺮ اﻟﻘﺪس ﺑﻠﺤﺎظ اﻻﻧﺲ و ﻗﺎل اى ر ّ‬ ‫ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻋﻠﯽ ﺑﺪاﻳﻊ ﻗﻀﺎﻳﺎﮎ و ﺟﻮاﻣﻊ رزاﻳﺎﮎ‪ .‬ﻣ ّﺮ ًة اودﻋﺘﻨﻰ ﺑﻴﺪ‬ ‫ﻰ ﻣﺎ اﻧﺖ اﺣﺼﻴﺘﻪ ﺑﻌﻠﻤﮏ و‬ ‫اﻟﻨّﻤﺮود ﺛ ّﻢ ﺑﻴﺪ اﻟﻔﺮﻋﻮن و وردا ﻋﻠ ّ‬ ‫اﺣﻄﺘﻪ ﺑﺎرادﺗﮏ‪ .‬و ﻣ ّﺮ ًة اودﻋﺘﻨﻰ ﻓﻰ ﺳﺠﻦ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﺑﻤﺎ ﻗﺼﺼﺖ‬ ‫ﻋﻠﯽ اهﻞ اﻟﻌﻠﻤﺎء ﺣﺮﻓًﺎ ﻣﻦ اﻟﺮّؤﻳﺎ اﻟّﺬى اﻟﻬﻤﺘﻨﻰ ﺑﻌﻠﻤﮏ و ﻋﺮّﻓﺘﻨﻰ‬ ‫ﺑﺴﻠﻄﺎﻧﮏ‪ .‬و ﻣ ّﺮ ًة ﻗﻄﻌﺖ رأﺳﻰ ﺑﺎﻳﺪى اﻟﮑﺎﻓﺮﻳﻦ و ﻣ ّﺮ ًة ارﻓﻌﺘﻨﻰ اﻟﯽ‬ ‫اﻟﺼّﻠﻴﺐ ﺑﻤﺎ اﻇﻬﺮت ﻓﻰ اﻟﻤﻠﮏ ﻣﻦ ﺟﻮاهﺮ اﺳﺮارﻋ ّﺰ ﻓﺮداﻧﻴّﺘﮏ و‬ ‫ﺑﺪاﻳﻊ ﺁﺛﺎر ﺳﻠﻄﺎن ﺻﻤﺪاﻧﻴّﺘﮏ‪ .‬و ﻣ ّﺮ ًة اﺑﺘﻠﻴﺘﻨﻰ ﻓﻰ ارض اﻟﻄّﻒ‬ ‫ﺑﺤﻴﺚ ﮐﻨﺖ وﺣﻴﺪًا ﺑﻴﻦ ﻋﺒﺎدﮎ و ﻓﺮﻳﺪًا ﻓﻰ ﻣﻤﻠﮑﺘﮏ اﻟﯽ ان اﻗﻄﻌﻮا‬ ‫ﻞ اﻟﺪّﻳﺎر و ﺣﻀﺮوﻩ‬ ‫رأﺳﻰ ﺛ ّﻢ ارﻓﻌﻮﻩ ﻋﻠﯽ اﻟﺴّﻨﺎن و داروﻩ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﻠﯽ ﻣﻘﺎﻋﺪ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ و ﻣﻮاﺿﻊ اﻟﻤﻨﮑﺮﻳﻦ‪ .‬و ﻣ ّﺮ ًة ﻋّﻠﻘﻮﻧﻰ ﻓﻰ‬ ‫ﻞ و اﻟﺒﻐﻀﺎء اﻟﯽ ان‬ ‫اﻟﻬﻮاء ﺛ ّﻢ ﺿﺮﺑﻮﻧﻰ ﺑﻤﺎ ﻋﻨﺪهﻢ ﻣﻦ رﺻﺎص اﻟﻐ ّ‬ ‫اﻗﻄﻌﻮا ارﮐﺎﻧﻰ و ﻓﺼّﻠﻮا ﺟﻮارﺣﻰ اﻟﯽ ان ﺑﻠﻎ اﻟﺰّﻣﺎن اﻟﻰ هﺬﻩ اﻻﻳّﺎم‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﺑﺎن‬ ‫اﻟّﺘﻰ اﺟﺘﻤﻌﻮا اﻟﻤﻐﻠّﻮن ﻋﻠﯽ ﻧﻔﺴﻰ و ﻳﺘﺪﺑّﺮون ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻳﺪﺧﻠﻮا ﻓﻰ ﻗﻠﻮب اﻟﻌﺒﺎد ﺿﻐﻨﻰ و ﺑﻐﻀﻰ و ﻳﻤﮑﺮون ﻓﻰ ذﻟﮏ ﺑﮑ ّ‬ ‫ﻣﺎ هﻢ ﻋﻠﻴﻪ ﻟﻤﻘﺘﺪرون و ﻣﻊ ذﻟﮏ اﻧﺖ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ و ﻣﺤﺒﻮﺑﻰ اودﻋﺘﻨﻰ‬ ‫ﺗﺤﺖ اﻳﺪى هﻮﻻء اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬اذًا ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻓﺎﺷﻬﺪﻧﻰ ﻋﻠﯽ اﻟﺘّﺮاب و‬ ‫ﺗﺤﺖ اﺳﻴﺎف اﻋﺪاﺋﮏ ﻓﻮﻋﺰّﺗﮏ ﻳﺎ ﻣﺤﺒﻮﺑﻰ اﺷﮑﺮﮎ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻓﻰ ﺗﻠﮏ‬ ‫ﻰ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ رﺿﺎﺋﮏ و اﮐﻮن‬ ‫ﻞ ﻣﺎورد ﻋﻠ ّ‬ ‫اﻟﺤﺎﻟﺔ و ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫راﺿ ّﻴٍﺎﻣﻨﮏ و ﻣﻦ ﺑﺪاﻳﻊ ﺑﻼﻳﺎﮎ‪ .‬و ﻟﮑﻦ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ اﻗﺴﻤﮏ ﺑﺎﺳﻤﺎﺋﮏ‬ ‫اﻟﻤﮑﻨﻮﻧﺔ و ﺟﻤﺎﻟﮏ اﻟﻈّﺎهﺮ اﻟﻤﺴﺘﻮر اﻟﻤﻄﺮوح ﻋﻠﯽ ﺗﺮاب اﻟﻤﺬّﻟﺔ‬ ‫ﺑﺎن ﺗﺪﺧﻞ ﻓﻰ ﻗﻠﻮب ﻋﺒﺎدﮎ ﺣﺒّﮏ ﺛ ّﻢ اﺳﺘﻘﺮّهﻢ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻋﻠﯽ ﺑﺴﺎط‬ ‫ﻞ ﺷﺠﺮة ﻓﺮداﻧﻴّﺘﮏ و ﻻ ﺗﺤﺮّﻣﻬﻢ ﻋﻦ‬ ‫رﺣﻤﺎﻧﻴّﺘﮏ ﺛ ّﻢ اﺳﺘﻈﻠّﻬﻢ ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫ﺐ ﻋﻦ رﺿﻮان ﺟﻤﺎﻟﮏ و ﺗﻔﻮح ﻋﻦ ﺷﻄﺮ‬ ‫ﻧﺴﻤﺎت ﻗﺪﺳﮏ اﻟّﺘﻰ ﺗﻬ ّ‬ ‫اﻓﻀﺎﻟﮏ و اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﺗﺸﺎء و اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ‬ ‫اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬و اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ ﻓﺎﻋﺮف ﻗﺪر ﻣﺎ اﻟﻘﻴﻨﺎﮎ ﻣﻦ ﺟﻮاهﺮ‬ ‫اﻻﺳﺮار ﺛ ّﻢ ﺗﻔﮑّﺮ ﻓﻴﻤﺎ ﻋﻠّﻤﻨﺎﮎ ﻣﻦ ﺑﺪاﻳﻊ ﻋﻠﻤﻨﺎ اﻟّﺬى ﮐﺎن ﻣﺴﺘﻮرًا‬ ‫ﺧﻠﻒ ﻇﻠﻞ اﻻﻧﻮار ﻟﺘﻄّﻠﻊ ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠﻴﻨﺎ و ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﺎﻧﻮا‬

‫ﻣﻦ اﺳﺮار اﻻﻣﺮهﻢ ﻣﻄّﻠﻌﻮن‪ .‬ﺛ ّﻢ ﻗﻞ ﺑﻠﺴﺎن روﺣﮏ ﻓﻰ ﺳﺮّﮎ هﻞ‬ ‫ﻣﻦ ﻧﺎﺻﺮ ﻳﻨﺼﺮ ﺟﻤﺎل اﻻوﻟﻰ ﻓﻰ ﻃﻠﻌﺔ اﻻﺧﺮى و هﻞ ﻣﻦ ﻣﻌﻴﻦ‬ ‫ﻞ ﺑﺬﻟﮏ ﻳﺒﻌﺚ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻰ اﻻﺑﻬﻰ‪ .‬ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻳﻌﻴﻦ ﻧﻘﻄﺔ اﻻﺧﺮى ﻓﻰ ﺟﻤﺎﻟﻪ اﻟﺒﻬ ّ‬ ‫اﺣﺪًا ﻟﻴﻨﺼﺮ اﻟﻐﻼم ﻓﻰ هﺬﻩ اﻻﻳّﺎم اﻟّﺘﻰ اﺧﺬ اﻟﺴّﮑﺮ ﺳﮑّﺎن اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫اﻻرض اّﻟﺎ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﺎﻧﻮا اﻟﯽ ﺟﻬﺔ اﻟﻘﺮب ﻓﻰ هﺬا اﻟﺠﻤﺎل هﻢ‬ ‫ﻳﻨﻈﺮون‪ .‬و ﻟﮑﻦ ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﺳﻮف ﺗﺠﺪ اﻋﺮاض اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ و‬ ‫ﻞ اﻟﺠﻬﺎت ﻋﻠﯽ ﺑﻐﺾ هﺬا اﻟﻐﻼم اّﻟﺎ ﻣﻦ‬ ‫اﺳﺘﮑﺒﺎرهﻢ و ﻗﻴﺎﻣﻬﻢ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﺷﺎء رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ اﺳﻤﻊ ﻣﺎ ﻳﺄﻣﺮﮎ ﻗﻠﻢ اﻻﻣﻀﺎء‬ ‫ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻟﻘﻀﺎء ﻓﻰ هﺬا اﻟﻬﻮاء اﻟّﺬى ﻗﺪّﺳﻪ اﻟﻠّﻪ ﻋﻦ هﻴﺎﮐﻞ‬ ‫ﺲ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ و ﻋﺮﻓﺎن اﻟﻤﻐﻠّﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﮏ اﻧﺖ‬ ‫اﻟﺒﻐﻀﺎء و ﻃﻬّﺮﻩ ﻋﻦ ﻣ ّ‬ ‫ﻓﺎﺧﺮق اﻟﺴّﺒﺤﺎت ﺛ ّﻢ اﻃﻠﻊ ﻋﻦ ﻣﺸﺮق اﻻﻣﺮ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﺒﻴﻦ ﺛ ّﻢ اذّن ﺑﻴﻦ‬ ‫اﻟﻨّﺎس ﺑﻬﺬا اﻟﺠﻤﺎل اﻟﻤﺸﺮق اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﺛ ّﻢ ادﺧﻞ ﻋﻠﯽ اﺳﻢ اﻟﻬﺎ ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻞ ﻳﺘﺬﮐّﺮ‬ ‫اﻟﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺎ اﻟﻘﻰ ﻋﻠﻴﮏ روح اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﮑﺮﻳﻢ ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ و ﻳﻨﻘﻄﻊ اﻟﯽ ﻣﻮﻻﻩ و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻤﻬﺘﺪﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻋﺒﺪ اﻧّﺎ‬ ‫ﻧﺰّﻟﻨﺎ ﻟﮏ اﻟﻮاﺣًﺎ و ﺻﺤﺎﺋﻔًﺎ ﻻ ﻳﻌﻠﻤﻬﺎ اّﻟﺎ اﻟﻠّﻪ و ﻓﻴﻬﺎ ﻣﺎ ﻳﻐﻨﻴﮏ ﻋﻦ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﺧﻠﻖ ﻓﻰ اﻻﺑﺪاع و ﻋﻤّﺎ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬و ﻟﮑﻦ ﻣﺎ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ارﺳﻠﻨﺎهﺎ اﻟﻴﮏ ﻻﻧّﺎ ﻣﺎ وﺟﺪﻧﺎ ﻣﻨﮏ راﺋﺤﺔ اﻟﻌﻠّﻴﻴﻦ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻐﻼم‬ ‫ﻰ اﻟﻤﺒﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﺳﻴﻔﻨﻰ ﻣﺎ ﻋﻨﺪﮎ و ﻻ ﻳﺒﻘﻰ اّﻟﺎ ﻣﺎ هﻮ ﻋﻨﺪ‬ ‫اﻟﻌﺮﺑ ّ‬ ‫رﺑّﮏ ﺧﻠﻒ ﺳﺮادق ﻋ ﱟﺰ ﻣﻨﻴﻊ‪ .‬دع اﻟﺪّﻧﻴﺎ ﻻهﻠﻬﺎ ﺛ ّﻢ اﻧﻘﻄﻊ ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻖ‬ ‫ﻖ ﻗﺪ‬ ‫ﻰ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ن هﺬا ﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻓﻴﻬﺎ ﺛ ّﻢ ﺗﻮﺟّﻪ ﺑﻮﺟﻪ رﺑّﮏ اﻟﻤﻨّﺎن اﻟﻘﺪﻳﻢ‪ .‬ﻗﻞ ا ّ‬ ‫ﻇﻬﺮ ﻣ ّﺮ ًة اﺧﺮى ﻓﻰ هﺬا اﻟﺠﻤﺎل اﻻﻃﻬﺮ اﻻﻃﻬﺮ اﻻﺑﻬﻰ و ﻳﻨﻄﻖ‬ ‫ﻖ ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻟﺒﻘﺎء و ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻋﻠﯽ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﺴّﺎﻣﻌﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻧﺘﻢ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ﻟﻦ ﻳﻨﻄﻖ روح اﻟﺘّﺒﻴﺎن ﻓﻰ ﻗﻠﻮﺑﮑﻢ اّﻟﺎ ﺑﻌﺪ ﺣﺒّﻰ و‬ ‫هﺬا ﻣﻦ اﺻﻞ اﻟﺪّﻳﻦ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻤﻮﻗﻨﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﻔﺮﻗﺎن ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ‬ ‫ﻖ و اﻟﺒﺎﻃﻞ‬ ‫ﻖ و ﻣﺎ ﻳﻔﺮّق ﺑﻪ اﻻدﻳﺎن و ﻳﻔﺼّﻞ ﺑﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﺟﺎﺋﮑﻢ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ان ﻳﺎ اهﻞ اﻟﮑﻨﺎﺋﺲ ﻻ‬ ‫اﺗّﻘﻮا اﻟّﻠﻪ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﺗﻀﺮﺑﻮا ﻋﻠﯽ اﻟﻨّﺎﻗﻮس ﺑﻤﺎ ﻇﻬﺮ ﻧﺎﻗﻮس اﻻﻋﻈﻢ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻨّﺎﻗﻮر اﻟّﺬى‬ ‫ﻖ‬ ‫ﻇﻬﺮ ﻋﻠﯽ هﻴﮑﻞ اﻵﻳﺎت ﺑﻴﻦ اﻻرﺿﻴﻦ و اﻟﺴّﻤﻮات و ﻳﺼﺢ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻋﻠﯽ هﺬا اﻻﺳﻢ اﻟﻤﺸﺮق اﻟﻈّﺎهﺮ اﻟﻠّﻤﻴﻊ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﻪ هﻮ اﻟّﺬى ﻧﺰﻟﺖ‬ ‫ﻞ اﻻﻟﻮاح ﺑﺎذﻧﻪ و ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻣﺎ ﻳﻔﻮح ﻣﻦ‬ ‫اﻵﻳﺎت ﺑﺎﻣﺮﻩ و ﺳﻄﺮ ﮐ ّ‬ ‫هﺬا اﻟﻤﺴﮏ اﻟّﺬى ﺟﺮى ﻋﻦ ﻋﻴﻦ اﻟﮑﺎﻓﻮر ﻣﻦ هﺬا اﻟﻘﻠﻢ اﻻﻗﺪم اﻟﻘﺪﻳﻢ‪.‬‬

‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﺑﺂﻳﺎت اﻟّﺘﻰ ﻳﻌﺠﺰ ﻋﻨﻬﺎ ﻋﻘﻮل اﻟﻌﻘﻼء و‬ ‫ﻗﻞ اﻧّﻪ ﻟﻴﻨﻄﻖ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﺮﻓﺎن اﻟﻌﺮﻓﺎء و اﻓﺌﺪة اﻟﺒﺎﻟﻐﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ هﺬا ﻣﺎ وﻋﺪﺗﻢ ﺑﻪ ﻓﻰ ﮐﺘﺐ اﻟﻠّﻪ ان‬ ‫ﻖ ﻓﻰ ازل اﻵزال و ﻳﺤﻘّﻖ ﺑﻪ‬ ‫اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬و هﺬا ﻣﺎ ﺣ ّﻘﻖ ﺑﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﯽ اﺑﺪ اﻵﺑﺪﻳﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ ﻓﺎﻏﻤﺾ ﻋﻴﻨﺎﮎ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﻟﺘﺴﺘﻄﻴﻊ ان ﺗﺪﺧﻞ ﻓﻰ ﺣﺼﻦ رﺑّﮏ اﻟﻤﻨّﺎن‬ ‫ﻞ ﺑﻤﺎ‬ ‫ﻦﮐّ‬ ‫اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻓﺎﺿﺮم ﻣﻦ هﺬا اﻟﻨّﺎر ﻓﻰ اﺷﺠﺎر اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﻟﻴﻨﻄﻘ ّ‬ ‫ﻧﻄﻖ اﻟﻨّﺎر ﻋﻠﯽ هﻴﺌﺔ اﻟﻨّﻮر ﻓﻰ ﻃﻮر اﻟﻈّﻬﻮر‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻳ ّﻤﻦ ﻋﻠﻴﮏ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ و ﺗﺘﻤﺴّﮏ‬ ‫ﺟﻤﺎل اﻟﻘﺪم و ﻳﺄﻣﺮﮎ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ ﻟﺘﻨﻘﻄﻊ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﻌﺮوة ﻋ ﱟﺰ ﻣﻨﻴﻊ‪ .‬و اﻟﺮّوح و اﻟﺘّﮑﺒﻴﺮ و اﻟﺒﻬﺎء ﻋﻠﻴﮏ و ﻋﻠﯽ اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫ﻳﺴﻤﻌﻮن ﻗﻮﻟﮏ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻨّﺒﺎء اﻟﻌﻈﻴﻢ‪.‬‬ ‫هﺬﻩ ﺳﻮرة اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻖ ﻣﻦ ﺟﺒﺮوﺗﻪ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﺮ‬ ‫ﻗﺪ ﻧﺰﻟﺖ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫هﻮاﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫ان ﻳﺎ ﻋﻠﯽ ﺑﻌﺪ ﻧﺒﻴﻞ اﺳﻤﻊ ﻧﺪاء رﺑّﮏ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى ﻳﺮﻳﺪ ان ﻳﺨﺮج ﻋﻦ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﺑﻴﻨﮑﻢ ﺑﻤﺎ اﮐﺘﺴﺒﺖ اﻳﺪى اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ و ﺑﺬﻟﮏ ﻏﺸﺖ اﻻﺣﺰان ﮐ ّ‬ ‫اﻻﻣﮑﺎن ﺑﺤﻴﺚ ﻣﻨﻊ اﻟﻘﻠﻢ ﻋﻦ ذﮐﺮ اﻻﺳﺮار و اﻟﻠّﻮح ﻋﻦ اﻻﻇﻬﺎر و‬ ‫ﻏﻤﺎم اﻟﻔﻀﻞ ﻋﻦ اﻻﻣﻄﺎر و اﺷﺠﺎر اﻟﻔﺮدوس ﻋﻦ اﻻﺛﻤﺎر ان اﻧﺘﻢ‬ ‫ﻖ ﻗﺪ اﺧﺬﺗﮑﻢ اﻟﻐﺸﻮات ﻋﻠﯽ ﻣﻘﺎم‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ ﺑﮑﻮر و‬ ‫اﻟّﺬى ﺗﺨﺮﺟﻮن اﻟﻠّﻪ ﻋﻦ ﺑﻴﺘﻪ و ﺗﺬﮐﺮون اﺳﻤﺎﺋﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﺻﻴﻞ ﻗﻞ ﻋﻤﺖ ﻋﻴﻮن اﻟّﺘﻰ ﺗﻔﺘﺢ ﻓﻰ اﻻﺻﺒﺎح و ﻟﻦ ﺗﻘﻊ ﻋﻠﯽ ﺟﻤﺎﻟﯽ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﺮ و ﺻﻤّﺖ اذن ﺗﺴﻤﻊ اﻻﺻﻮات و ﻟﻦ ﺗﺴﻤﻊ ﻧﻐﻤﺎﺗﻰ‬ ‫اﻟﺒﺪﻳﻊ اﻟﻤﻠﻴﺢ و ﺑﮑﻤﺖ ﻟﺴﺎن ﻟﻦ ﻳﺘﺤﺮّﮎ ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻟﻐﺎﻟﺐ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﻠﻴﻢ‬ ‫ﻰ‬ ‫اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬و اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻓﮑّﺮ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ ﻓﻰ ﻣﺼﺎﺑﻰ و ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠ ّ‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻣﺎورد ﻋﻠﯽ اﺣﺪ ﻗﺒﻠﯽ و ﻟﻦ ﻳﺤﻤﻠﻪ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ و‬ ‫ﻞ ﺷﻄﺮ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن اﻟّﺬى رﺿﻴﺖ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻰ اﻻﻣﻮر ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﺷﺘﺪّت ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻧﻔﺴﻰ ﻣﺎ ﻻ ﻳﺮﺿﻰ ﻟﻨﻔﺴﻪ اﺣﺪ ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن اﺣﺮّﻣﺖ‬ ‫ﻞ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﮑﻢ اوﺣّﻠﻠﺖ ﻣﺎ ﺣﺮّم ﻋﻠﻴﮑﻢ اوﺑﺪّﻟﺖ ﺣﮑﻤًﺎ ﻋﻤّﺎ ﻧﺰّل‬ ‫ﻣﺎ اﺣ ّ‬ ‫ﻰ‬ ‫ﻓﻰ اﻟﻮاح اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬و ان ﮐﺎن ﺟﺮﻣﻰ ﻣﺎ ﻳﻨﺰل ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻣﻦ ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﺗﺎﻟﻠّﻪ هﺬاﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻣﻦ ﻋﻨﺪى ﺑﻞ ﻣﻦ ﻟﺪن ﻋﺰﻳﺰ ﺟﻤﻴﻞ‪.‬‬ ‫ﻓﻮاﻟﻠّﻪ ﻟﺴﺖ اﻧﺎ اوّل ﻣﻦ ارﺗﮑﺐ هﺬا اﻟﺬّﻧﺐ ﺑﻞ ارﺗﮑﺒﻮا اﮐﺜﺮ اﻻﻧﺒﻴﺎء‬

‫ﻰ ﻗﺒﻞ ﻧﺒﻴﻞ و ﻣﻦ ﻗﺒﻠﻪ ﻣﺤﻤّﺪ رﺳﻮل اﻟﻠّﻪ و ﻣﻦ ﻗﺒﻠﻪ اﻟﻤﺴﻴﺢ‬ ‫و ﻣﻨﻬﻢ ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻞ ﺗﮑﻠّﻤﻮا ﺑﻤﺎ اﻟﻬﻤﻬﻢ ﺷﺪﻳﺪ اﻟﺮّوح ﻣﻦ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﻠّﻪ‬ ‫و ﻣﻦ ﻗﺒﻠﻪ اﻟﮑﻠﻴﻢ ﮐ ﱞ‬ ‫اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻣﺎ ﻇﻬﺮ ﻓﻰ اﻻﺑﺪاع ﺷﺒﻬﻰ و اﻧﺎ اﻟّﺬى ﻣﺎ‬ ‫رأت ﻋﻴﻮن ﻣﺜﻠﯽ و اﻧﺎ اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﯽ ﻣﺎ اﺷﺎء و اﻧﺎ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻞ اﻟﺮّﺳﻞ و ﻣﻦ اﻋﺮض ﻋﻦ وﺟﻬﻰ ﻓﻘﺪ‬ ‫ﻣﻦ اﻧﮑﺮ اﻣﺮى ﻓﻘﺪ اﻧﮑﺮ ﮐ ّ‬ ‫اﻋﺮض ﻋﻦ وﺟﻪ اﻟﻠّﻪ و ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﺣﻘﺎﻳﻖ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﺛ ّﻢ اﻟﺴﻦ‬ ‫اﻟﻤﻮﺟﻮدات ﺛ ّﻢ هﺬا اﻟﻠّﺴﺎن اﻟﻌﺎﻟﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن اﻧّﺎ ﮐﻨّﺎ‬ ‫ﺑﻴﻨﮑﻢ ﮐﺎﺣ ٍﺪ ﻣﻨﮑﻢ و اﻧﺘﻢ ﻣﺎ رﺿﻴﺘﻢ ﺑﺬﻟﮏ ﻟﺬا ﮐﺸﻔﻨﺎ ﺣﺠﺒًﺎ ﻣﻦ ﺳﺒﻌﻴﻦ‬ ‫اﻟﻒ ﺣﺠﺎب ﻋﻦ وﺟﻪ اﻻﻣﺮ و اﻧﺘﻢ اﻳﻀًﺎ ﻣﺎ رﺿﻴﺘﻢ و اﻧّﺎ ﮐﺸﻔﻨﺎ اﻳﻀًﺎ‬ ‫ﺣﺠﺒًﺎ اﺧﺮى اﻟﯽ ان ﺑﻠﻎ اﻻﻣﺮ اﻟﯽ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟﻤﻤﺘﻨﻊ اﻟﺮّﻓﻴﻊ‪ .‬و اﻧﺘﻢ‬ ‫ان ﻟﻦ ﺗﺮﺿﻮا ﺑﺬﻟﮏ ﺗﺮﻓﻊ اﻻﺣﺠﺎب ﺑﻘﻮّة ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ و ﺳﻠﻄﺎن ﻣﻦ‬ ‫ﻋﻨﺪﻧﺎ رﻏﻤًﺎ ﻻﻧﻔﮑﻢ ﻳﺎ ﻣﻌﺸﺮ اﻟﻤﻐﻠّﻴﻦ‪ .‬و ﮐﺬﻟﮏ ﮐﺎن ﺳﻨﻦ اﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ و‬ ‫ﺳﺠﻴّﺔ اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬و اﻧﺘﻢ ﻟﻤّﺎ اﻋﺮﺿﺘﻢ ﻋﻦ‬ ‫ﺟﻤﺎﻟﻪ اﻻوﻟﻰ ﻓﻰ هﻴﮑﻠﻪ اﻻﺧﺮى و َاﻧﮑﺮﺗﻢ ﺁﻳﺎﺗﻪ و ﮐﻔﺮﺗﻢ ﺑﻨﻌﻤﺘﻪ اذا‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ‬ ‫ﻳﺨﺮج ﻋﻦ ﺑﻴﻨﮑﻢ وﺣﺪﻩ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى ﻳﮑﻮن ﻣﻨﻘﻄﻌًﺎ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻋﻤﻠﯽ ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻤﻨﺼﻔﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫اﻧّﺎ وﺟّﻬﻨﺎ وﺟﻬﻨﺎ ﻟﻠّﺬى ﻓﻄﺮ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻟﻌﺮش و ﻟﻦ اﻃﻠﺐ ﻧﺎﺻﺮًا‬ ‫اّﻟﺎ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﻤﻴﺪ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻓﺎﻋﻠﻤﻮا ﺑﺎن ﻧﺎﺻﺮى ﻗﻠﺒﻰ ﺛ ّﻢ‬ ‫ﺣﺼﻨﻰ ﺗﻮﮐّﻠﯽ ﺛ ّﻢ ﻣﻮﻧﺴﻰ ﺟﻤﺎﻟﯽ و ﺟﻨﺪى ذﮐﺮى و ﺣﺰﺑﻰ اهﻞ ﻣﻸ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟّﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻟﻤّﺎ وﺟﺪﻧﺎ اﻟﻨّﺎس ﻋﺒﺪة اﻟﻈّﻨﻮن و اﻻوهﺎم ﻣﻦ دون‬ ‫ﻦ ﺑﺬﻟﮏ ﺧﻠﻖ ﺁﺧﺮﻳﻦ‪.‬‬ ‫ﻞ ﻳﺘﻨﺒّﻬ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﻟﺬا اﺷﺘﻐﻠﻨﺎهﻢ ﺑﻬﻢ ﺟﺰاء اﻋﻤﺎﻟﻬﻢ ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﯽ اﻟﻌﺪم هﻞ ﻳﻨﺒﻐﻰ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻳﺘﻮﺟّﻬ ّ‬ ‫اذًا اﻧﺖ ﻓﺎﻧﺼﻒ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ ا ّ‬ ‫ﺑﺎن ﻳﺬﮐﺮن ﺟﻤﺎل اﻟﻘﺪم ﻻ ﻓﻮﻧﻔﺴﻰ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬ﻟﺬا ﻗﺪّس اﻟﻠّﻪ ذﻳﻞ‬ ‫رداﺋﻪ ﻋﻦ وﺳﺦ اﻻﻧﮑﺎر ﻣﻦ هﺆﻻء اﻻﺷﺮار و ﻃﻬّﺮﻩ ﻋﻦ اﻻﺳﻤﺎء و‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس ﻣﺎ اﻟﺘﻔﺘﻮا ﺑﺬﻟﮏ و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻟﺼّﻔﺎت ﻓﻰ اﻟﺴّﺮ و اﻻﺟﻬﺎر و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻳﺎ ﻋﻠﯽ ﻓﺎﻏﻤﺾ ﻋﻴﻨﺎﮎ ﻋﻦ ﻣﺜﻞ هﺆﻻء ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ اﻟﻨّﺎس ﺑﻤﺎ‬ ‫ﺣﻮّل اﻟﻨّﻈﺮ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻟﻮ ﺗﺨﻠّﺺ ﻧﻔﺴﮏ ﻋﻦ اﻟﺪّﻧﻴﺎ و ﻋﻦ‬ ‫ﻳﻠﻬﻤﮏ اﻟﺮّوح ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ ﺗﺠﺪ ﻣﻨﻬﻢ رواﺋﺢ اﻟﮑﻔﺮ اذًا ﺗﺠﺪ ﻧﻔﺴﮏ ﻓﻰ ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﻟﻦ ﻳﻄﻴّﺮ‬ ‫ﻞ ذى ﻋﻠﻢ ﮐﺎﻣﻞ ﺣﮑﻴﻢ‪.‬‬ ‫اﻟﻴﻪ اﻓﺌﺪة اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ و ﺗﺠﺪ ﻧﻔﺴﮏ اﻋﻠﻢ ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫اذًا ﻓﺎﺧﺮق اﻻﺳﺘﺎر ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻟﻤﺨﺘﺎر و ﻻ ﺗﻠﺘﻔﺖ اﻟﯽ اﻟﻔﺠّﺎر ﺛ ّﻢ اﺷﺮب‬

‫ﺗﺴﻨﻴﻢ اﻻﺑﺮار ﻣﻦ هﺬﻩ اﻟﮑﺄس اﻟﻤﺸﻌﺸﻊ اﻟﻨّﻮار و ﻻ ﺗﺨﻒ ﻣﻦ ﺷﻴﺊ‬ ‫ﻓﺘﻮﮐّﻞ ﻋﻠﯽ اﺳﻤﻰ اﻟﻐﻔّﺎر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬دع اﻟﻤﻠﮏ ﻟﻄﺎﻟﺒﻪ ﺛ ّﻢ اﺧﺮج‬ ‫ﻋﻦ ﺳﺠﻦ اﻵﻣﺎل ﺛ ّﻢ اﻗﻨﻊ ﺑﺤﺒّﻰ و اﻧّﻪ ﺧﻴﺮ ﻋﻦ ﮐﻨﻮز اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫ن هﺬا ﻣﻦ اﻣﺮى ﻋﻠﻴﮏ و‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن و ا ّ‬ ‫اﻻرض و ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻧﺼﺤﻰ ﻋﻠﯽ اﻟﻤﻘﺪّﺳﻴﻦ‪ .‬ﺗﺠﻨّﺐ ﺑﻘﻮّة اﻟﺮﺣﻤﻦ ﻋﻦ اﻟﺜّﻌﺒﺎن اﻟّﺬى ﺧﺰن‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻧﺰل‬ ‫ﻓﻰ ﻗﻠﺒﻪ ﺿﻐﻦ اﻟﻤﻨّﺎن ﺛ ّﻢ اﻋﺮض ﻋﻨﻪ و ﻟﻮ ﻳﻘﺮء ﻋﻠﻴﮏ ﮐ ّ‬ ‫ﻰ اﻧّﺎ‬ ‫ﻓﻰ ﺻﺤﺎﺋﻒ اﻟﻘﺪس او ﻳﺘﻤﺴّﮏ ﺑﺎﻟﻮاح ﻋ ّﺰ ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻳﺎ ﻋﻠ ّ‬ ‫ﺳﻤﻌﻨﺎ ﺑﺴﻤﻌﻨﺎ ﻋﻦ ﺧﻠﻒ اﻟﺠﺪار ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺳﮑﻨﻮا ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺖ و‬ ‫اﺳﺘﺠﺎروا ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﮐﺎن ان ﻳﻄﻮف ﺣﻮﻟﻪ اهﻞ اﻟﻔﺮدوس ﺛ ّﻢ اهﻞ‬ ‫ﺣﺠﺒﺎت اﻟﻘﺪس ﺛ ّﻢ ﻣﻠﺌﮑﺔ اﻟﻤﺴﺒّﺤﻴﻦ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻣﺎ ﻻﺳﻤﻊ اذن اﺣ ٍﺪ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و ﻣﻊ ذﻟﮏ ﺳﺘﺮﻧﺎ اﻻﻣﺮ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن اﻟّﺬى ﻇﻨّﻮا ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ‬ ‫ﻼ ﻋﻨﻬﻢ ﻗﻞ ﺑﺌﺲ ﻣﺎ ﻇﻨﻨﺘﻢ اﻧّﻪ ﻳﻌﻠﻢ ﻏﻴﺐ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫ن اﻟﻠّﻪ ﮐﺎن ﻏﺎﻓ ً‬ ‫ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻋﻠﻴﻢٌ‪ .‬و ﮐﺬﻟﮏ ﮐﻨﺖ ﻣﻌﺬّﺑًﺎ ﺑﻴﻦ هﺆﻻء و ﻋﻦ‬ ‫اﻻرض و اﻧّﻪ ﺑﮑ ّ‬ ‫ﻞ ﻋﻦ وراﺋﻰ و دﻳﺎﺟﻦ اﻟﺒﻐﺾ ﻋﻦ ﻳﻤﻴﻨﻰ و‬ ‫وراﺋﻬﻢ ﮐﺎن ﻏﻀﻒ اﻟﻐ ّ‬ ‫ﮐﺎن اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ اﻗﻮل ﺷﻬﻴﺪ‪ .‬اﻟﯽ ان ﺑﻠﻎ اﻻﻣﺮ اﻟﯽ هﺬﻩ اﻻﻳّﺎم اّﻟﺘﻰ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻓﻴﻬﺎ ﻳﺮﻳﺪ ان ﻳﺴﺘﺮ ﺟﻤﺎل اﻟﻘﺪس ﻣﻦ ﺳﻨﺪس اﻻﻧﺲ و ﻳﻨﻘﻄﻊ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻞ ﺻﻐﻴﺮ و ﮐﺒﻴﺮ اّﻟﺎ اﻟﻠّﻮاﺗﻰ ﺟﻌﻠﻨﻰ اﻟﻠّﻪ ﮐﻔﻴﻠﻬ ّ‬ ‫اﻧﺎث و ذﮐﻮ ٍر و ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻋﻨﺪﻩ‬ ‫ﻓﻰ اﻟﺤﻴﻮة اﻟﺪّﻧﻴﺎ اﻧّﻪ ﻣﺎ ﻣﻦ اﻟ ٍﻪ اّﻟﺎ هﻮ ﻟﻪ اﻟﺨﻠﻖ و اﻻﻣﺮ و ﮐ ّ‬ ‫ﻓﻰ ﻟﻮح ﺣﻔﻴﻆ‪ .‬و ﻟﮑﻦ ﻓﺎﻋﻠﻢ ﺑﺎن ﻋﻠّﺔ اﻟﺨﺮوج ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻣﺎ اذﮐﺮﻧﺎﻩ‬ ‫ﻟﮏ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻮح اﻟﻤﻨﻴﺮ ﺑﻞ اﻧّﺎ وﺟﺪﻧﺎ ﻧﻔﺴﻨﺎ رﺋﻴﺴًﺎ ﻓﻰ اﻻرض و‬ ‫راﻋﻴًﺎ ﻟﻬﺆﻻء ﻟﺬا ﺗﺮﮐﻨﺎﻩ ﻟﻤﻦ ﻳﺮﻳﺪ‪ .‬و ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﻟﻤّﺎ ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﺑﻴﻦ اﻟﻨّﺎس‬ ‫ﻣﻦ اﺣ ٍﺪ و ﮐﺎﻧﺖ اﻟﺸّﺪاﺋﺪ و اﻟﺨﻮف و اﻟﻘﺘﻞ ﻟﺬا اﻇﻬﺮﻧﺎ ﻧﻔﺴﻨﺎ ﺑﻴﻦ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و اﺷﺮﻗﻨﺎ ﻓﻰ ﻗﻄﺐ اﻵﻓﺎق ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬اذًا ﻟﻤّﺎ‬ ‫وﺟﺪﻧﺎ اﻻرض ﺳﺎﮐﻨًﺎ ﻟﺬا ﻋﺰﻟﻨﺎ ﻧﻔﺴﻨﺎ و اودﻋﻨﺎﻩ ﻟﻘﻮم ﺁﺧﺮﻳﻦ‪.‬‬ ‫ن اﻟﻤﺤﮑﻮم اﻓﻀﻞ ﻣﻦ اﻟﻒ ﺣﺎﮐﻢ و اﻟﻤﺮﺋﻮس اﻋﻠﻰ ﻣﻦ‬ ‫ﻓﻮﻋﻤﺮى ا ّ‬ ‫اﻟﻒ رﺋﻴﺲ و اﻟﻤﻈﻠﻮم ﺧﻴﺮ ﻣﻦ ﻣﺪﻳﻨﺔ اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﮏ ﻓﺎﻗﺘﺪ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﺛ ّﻢ اﺧﺮج ﻋﻦ ﺧﻠﻒ ﺣﺠﺒﺎت‬ ‫ﺑﺤﺒﻴﺒﮏ ﻓﻰ ذﻟﮏ ﺛ ّﻢ اﻧﻘﻄﻊ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻖ ﻋﻠﯽ ﻟﺤﻨﻰ اﻟﺒﺪﻳﻊ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﻃﻴّﺮ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﺼّﻤﺖ ﺛ ّﻢ اﻧﻄﻖ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻄﻴّﺎر اﻟﻠّﻄﻴﻒ اﻟﺮّﻓﻴﻊ‪.‬‬ ‫ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻧﻘﻄﺎع ﺑﺠﻨﺎﺣَﻰ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟ ّ‬ ‫ﻖ‬ ‫هﺬا ﺳﻮرة اﻟﻬﺠﺮ ﻧﺰّﻟﻨﺎهﺎ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻟﻴﻈﻬﺮ ﺑﻬﺎ ﻣﻈﻠﻮﻣﻴّﺘﻰ ﺑﻴﻦ اﻻرﺿﻴﻦ و اﻟﺴّﻤﻮات‬

‫هﻮاﻟﺒﺎﻗﻰﺑﺎﺳﻤﻰﻓﻰﻣﻠﮑﻮتاﻻﻋﻠﻰ‬ ‫ﻓﺴﺒﺤﺎﻧﮏ اﻟّﺬى ﺧﺮق ﺣﺠﺒﺎت اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﺑﺴﻠﻄﺎﻧﻪ و ﺧﻠﻖ اﻟﺴّﻤﻮات‬ ‫ﺑﺎﻣﺮﻩ و اﻧﺰل ﻣﻦ ﻣﮑﻔﻬﺮّات اﻟﻘﺪس اﻣﻄﺎر اﻻﻧﺲ و ارﺳﻞ ﻣﻦ ﻏﻤﺎم‬ ‫ن ﻓﻰ ﺗﻨﺰﻳﻞ‬ ‫اﻻﻧﻮار ﺁﻳﺎت اﻟّﺘﻰ اﻗﺸﻌﺮّت ﻋﻨﻬﺎ ﺟﻠﻮد اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ا ّ‬ ‫اﻵﻳﺎت و اﺳﺘﻮاء اﻟﻐﻼم ﻋﻠﯽ ﻋﺮش اﻻﺳﻤﺎء و اﻟﺼّﻔﺎت ﻟﺒﻴّﻨﺎت‬ ‫ﻟﻠﻤﻮﺣّﺪﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم هﺬا ﺟﻤﺎل اﻟﻘﺪم ﻗﺪ وﻗﻒ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫اﻻرض ﻳﺒﮑﻰ و ﻳﺼﺢ و اﻧﺘﻢ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻرض ان ﻟﻦ ﺗﻨﺼﺮوﻩ ﻻ‬ ‫ﺗﻘﺘﻠﻮﻩ ﺑﺎﺳﻴﺎف اﻟﮑﻔﺮ و ﻻ ﺗﺴﻔﮑﻮا ﻣﺎ ﻳﺴﺘﺮ ﻋﻨﻪ ﺟﻤﺎل اﻻﻣﺮ ﺧﺎﻓﻮا‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﻔﺴﺪﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﻪ ﻳﺮﻳﺪ ان ﻳﺨﺮج ﻋﻦ ﺑﻴﻨﮑﻢ‬ ‫ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫وﺣﺪﻩ و ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻣﻌﻪ اﺣﺪٌ اّﻟﺎ ﻧﻔﺴﻪ ﮐﺬﻟﮏ ﮐﺎن ﻣﻦ اوّل اﻟّﺬى ﻻ اوّل ﻟﻪ‬ ‫ن‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ا ّ‬ ‫اﻟﯽ ﺁﺧﺮ اﻟّﺬى ﻟﻦ ﻳﺤﺼﻴﻪ ﮐ ّ‬ ‫ن‬ ‫ﮐﻴﻨﻮﻧﺔ اﻟﻘﺪم ﻳﺮﻳﺪ ان ﻳﺨﺮج ﻋﻦ ﺑﻴﻦ اﻋﺪاﺋﻪ و اﺣﺒّﺎﺋﻪ و ﺑﺬﻟﮏ ﻳﺴﺮ ّ‬ ‫اﻟﻤﺸﺮﮐﻮن و ﺗﻘﻄﻊ اﮐﺒﺎد اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ اﺳﺘﻌﺮﺟﻮا اﻟﯽ ﻣﻮاﻗﻊ اﻟﻘﺪس هﺬا‬ ‫اﻟﻤﺎﻟﻤﻘﺎم اﻟّﺬى ﻓﻴﻪ ﻟﻴﺴﺘﻀﻴﺊ ﻣﻨﻈﺮ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫اﻧّﻪ و ﻟﻮ ﻳﺨﺮج وﺣﺪﻩ و ﻟﮑﻦ ﻳﮑﻮن ﻣﻌﻪ ﺟﻨﻮد اﻟﻌ ّﺰ ﺛ ّﻢ اهﻞ ﺟﺒﺮوت‬ ‫اﻟﺒﻘﺎء و ﻣﻠﮑﻮت اﻟﻌَﻤﺎء ﺛ ّﻢ اﻟّﺬﻳﻦ هﻢ اﺳﺘﺠﺎروا ﺧﻠﻒ ﺧﺒﺎء اﻟﻘﺮب ﻣﻘ ّﺮ‬ ‫هﺬا اﻻﺳﻢ اﻟﻤﺘﺒﺎرﮎ اﻟّﺬى ﻣﻨﻪ اﻧﻔﻄﺮت ﺳﻤﺎء اﻻﻋﺮاض و اﻧﺸﻘﺖ‬ ‫ن‬ ‫ارض اﻟﮑﻔﺮ ﺛ ّﻢ ارﺗﻔﻌﺖ ﻏﻤﺎم اﻟﻔﻀﻞ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎهﺪﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ ا ّ‬ ‫ﻣﻌﻴﻨﻪ زﻓﺮاﺗﻪ و ﻧﺎﺻﺮﻩ ﻋﺒﺮاﺗﻪ و ﻃﻌﺎﻣﻰ ﻗﻄﻌﺎت ﮐﺒﺪى و ﺷﺮاﺑﻰ‬ ‫رﺷﺤﺎت دﻣﻰ و اﻧﻴﺴﻰ اﻧﺎﻣﻠﯽ و ﻣﺼﺎﺣﺒﻰ ﻗﻠﻤﻰ و ﻇﻬﺮى اﻟﺘﻮﮐّﻞ‬ ‫ب اﻟﻌﺮش اﻟﻌﻈﻴﻢ و ﺣﺰﺑﻰ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ و ر ّ‬ ‫ب ﮐّ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ رﺑّﻰ و ر ّ‬ ‫ﻟﺤﻨﺎﺗﻰ و ﻣﻌﺎﺷﺮى ﻧﻐﻤﺎﺗﻰ و ﻣﺮﺁﺗﻰ ﺟﻤﺎﻟﯽ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬و‬ ‫ﺑﺬﻟﮏ ﺗﻐﻈﻐﻈﺖ ﻗﻠﻮب اﻻﻣﮑﺎن و ﺗﻐﻈﻐﻈﺖ ارﮐﺎن اﻟﻌﺮش و ﺑﮑﻰ‬ ‫ﺗﺎهﻮر اﻟﻘﺪس ﻣﻦ ﻣﺪاﻣﻊ ﺣﻤﺮ ﻣﻨﻴﺮ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﺧﺎﻓﻮا ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ و ﻻ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﺨﺎﺳﺮﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﺎ اﮐﺘﻔﻴﻨﺎ ﺑﻨﻔﺴﻨﺎ‬ ‫ﺗﺘﻌﺮّﺿﻮا ﺑﺠﻤﺎﻟﯽ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻗﻴﺎﻣﻰ ﻓﻰ‬ ‫ﻖ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻣﻠﮑﻮت اﻟﻤﻠﮏ ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻮﮎ و اﻟﺴّﻼﻃﻴﻦ ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺰّﻟﻨﺎ اﻻﻣﺮ و‬ ‫ﻦ ﻣﻦ‬ ‫ﻞ اﻟﻨّﺎس ﻳﺴﺘﺸﻌﺮون ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﺻﺮّﻓﻨﺎ اﻵﻳﺎت ﻟﻌ ّ‬ ‫اﻟﻤﺘﺬﮐّﺮﻳﻦ‪ .‬و اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻳﺎ ﺣﺴﻴﻦ اﺳﻤﻊ ﻧﺪاء ﺳﻤّﻴﮏ اﻟّﺬى اﺑﺘﻠﯽ ﻓﻰ‬ ‫اﻻرض ﺑﻤﺎ اﮐﺘﺴﺒﺖ اﻳﺪى اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ ﺑﺤﻴﺚ وﻗﻊ ﺗﺤﺖ ﺳﻨﺎن اﻟﺴّﻨﺎن و‬

‫ﺳﻴﻒ اﻻﻣﮑﺎن ﻣﻦ هﺆﻻء اﻟﻤﻐﻠّﻴﻦ‪ .‬و ﺑﺬﻟﮏ ﺑﮑﺖ ﻋﻴﻮن اﻟﻌﻈﻤﺔ ﻓﻰ‬ ‫ﺳﺮادق اﻟّﻠﺎهﻮت و ﻋﻴﻮن اﻟﻘﺪس ﻓﻰ ﺧﻴﺎم اﻟﺠﺒﺮوت ﺛ ّﻢ اﺑﺼﺮ اﻻُﻧﺲ‬ ‫ﻓﻰ ﺧﺒﺎء اﻟﻤﻠﮑﻮت ﺛ ّﻢ ﻋﻴﻮن اهﻞ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﮏ اﻧﺖ‬ ‫ﻓﺎﺷﮑﺮ اﻟﻠّﻪ ﺑﻤﺎ ﺳﻤّﺎﮎ ﺑﻬﺬا اﻻﺳﻢ اﻟﻤﺒﺎرﮎ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان‬ ‫ﻻ ﺗﻀﻄﺮب ﻓﻰ ﺷﻴﺊ ﻓﺎﺻﺒﺮ ﺛ ّﻢ اﺻﻄﺒﺮ ﻓﻴﻤﺎ ﻳﺮد ﻋﻠﻴﮏ ﻟﻴﮑﻮن‬ ‫ﻓﻌﻠﮏ ﻣﻄﺎﺑﻘًﺎ ﺑﺎﺳﻤﮏ و ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻣﻠﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ ﺑﺎن اﻟﻠّﻪ ﻗﺒﻞ‬ ‫ﻖ ﺑﻴﻦ ﻳﺪﻳﻪ ﻟﺘﺰور ﻧﻔﺴﻪ اﻻﻋﻠﻰ‬ ‫ﻋﻨﮏ ﻃﺎﻋﺘﮏ و ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﺑﻌﺜﮏ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻓﻰ ﺟﻤﺎﻟﻪ اﻻﺧﺮى و ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻓﺎزوا ﺑﻠﻘﺎء اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ‬ ‫ﻋﺮش اﻟﺮّﺿﻮان و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻔﺎﺋﺰﻳﻦ‪ .‬اذًا ﻧﺸﻬﺪ ﺑﺎﻧّﮏ زرت ﺟﻤﺎل‬ ‫اﻟﻘﺪم و ادرﮐﺖ ﻟﻘﺎﺋﻪ و ﺑﺬﻟﮏ ﻗﺪّر ﻟﮏ ﻓﻰ اﻟﻔﺮدوس ﻣﻘﺎﻣًﺎ ﻻ ﻳﺪرﮐﻪ‬ ‫اّﻟﺎ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻣﻨّﻨﺎ ﻋﻠﻴﮏ ﻣ ّﺮ ًة اﺧﺮى ﻟﺘﺸﮑﺮ رﺑّﮏ و ﺗﻌﺮف‬ ‫ﻗﺪر اﺧﻴﮏ اﻟّﺬى هﺎﺟﺮ ﻣﻊ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ اﻟّﺬى اﺧﺘﺼﺼﻨﺎﻩ ﺑﺎﻣﺮ‬ ‫ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ﻓﺴﻮف ﺗﻌﺮف ان ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﺼّﺎﺑﺮﻳﻦ‪.‬‬ ‫هﺬﻩ ﺳﻮرة اﻟﺤ ّ‬ ‫ﺞ ﻗﺪ ﻧﺰّﻟﻨﺎهﺎ ﺑﺎﻟﻔﻀﻞ‬ ‫باﻟﺒﻴﺖاﻟﻌﻈﻴﻢ‬ ‫ﻟﻴﺴﺘﻘﺮبﺑﻬﺎ اﻟﻌﺒﺎداﻟﯽاﻟﻠّﻪرﺑّﻬﻢور ّ‬ ‫هﻮاﻟﻤﻬﺎﺟﺮاﻟﻌﺰﻳﺰاﻟﺒﺪﻳﻊ‬ ‫ﻦ ﻓﻰ‬ ‫ﺗﻠﮏ ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﻧﺰﻟﺖ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻋﻦ ﻗﻄﺐ اﻟﺒﻘﺎء ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﻳﻄﻮﻓ ّ‬ ‫ﺣﻮﻟﻪ اهﻞ ﺳﺮادق اﻟﮑﺒﺮﻳﺎء ﺛ ّﻢ اهﻞ ﻣﻸ اﻻﻋﻠﻰ ﺛ ّﻢ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺳﮑﻨﻮا ﻓﻰ‬ ‫ﺟﻨّﺔ اﻟﻤﺄوى ﺛ ّﻢ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ اﺳﺘﻘﺮّوا ﻋﻠﻰ ﻣﻘﺎﻋﺪ اﻟﻘﺼﻮى ﻋﻨﺪ ﺳﺪرة‬ ‫ن هﺬا‬ ‫اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺰل ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬و ا ّ‬ ‫ﻖ ان اﻧﺘﻢ ﺗﻌﺮﻓﻮن ﺛ ّﻢ ﮐﺘﺎب ﻣﺤﻤّﺪ رﺳﻮل اﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﻰ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﮑﺘﺎب ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻗﺒﻠﻪ ﻣﺎ ﻧﺰل ﻋﻠﯽ اﻟﺮّوح ﺛ ّﻢ ﻣﺎ ﻧﺰل ﻋﻠﯽ اﻟﮑﻠﻴﻢ اذًا ﻓﺎﻗﺮﺋﻮﻩ ﻟﻌﻠّﮑﻢ‬ ‫ﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻳﻔﻘﻬﻮن‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺘّﺒﻌ ّ‬ ‫ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻞ و اﻟﺒﻐﻀﺎء و ﻳﺼﺪّوﻧﮑﻢ ﻋﻦ ﺳﺒﻴﻞ اﻟﻠّﻪ اﺗّﻘﻮاﻟﻠّﻪ و ﻻ‬ ‫ﻳﺄﻣﺮوﺋﮑﻢ ﺑﺎﻟﻐ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ هﻢ ﻳﻌﺘﺮﺿﻮن ﺛ ّﻢ ﻳﮑﻔﺮون‪ .‬ﻗﻞ ان‬ ‫ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ى ﺣﺪﻳﺚ ﺁﻣﻨﺘﻢ ﺑﻤﻈﻬﺮ ﻧﻔﺲ اﻟﻠّﻪ ان اﻧﺘﻢ‬ ‫ﺗﮑﻔﺮوا ﺑﻬﺬﻩ اﻵﻳﺎت ﻓﺒﺎ ّ‬ ‫ﺗﻌﻠﻤﻮن‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ ﺗﻠﺘﻔﺘﻮا اﻟﻴﻮم اﻟﻰ ﻳﻤﻴﻨﮑﻢ و ﻻ ﺷﻤﺎﺋﻠﮑﻢ ﺛ ّﻢ اﻟﺘﻔﺘﻮا‬ ‫ﻦ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﻰ ﺟﻬﺔ اﻟﻌﺮش هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﺤﻤﻮد ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﻳﻄﻮﻓ ّ‬ ‫ﺣﻮﻟﻪ ارواح اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ ﺛ ّﻢ هﻴﺎﮐﻞ اﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ ﺛ ّﻢ اﻓﺌﺪة اﻟﮑﺮّوﺑﻴﻴﻦ ان اﻧﺘﻢ‬ ‫ﺠ ًﺔ‬ ‫ﺗﺸﻌﺮون‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ ﺗﮑﻔﺮوا ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﺟﻌﻠﻬﺎ اﻟﻠّﻪ ﺣ ّ‬ ‫ﻋﻠﻴﮑﻢ و ﻋﻠﻰ ﻣﻦ ﻋﻠﯽ اﻻرض و هﺬا ﻣﺎ ﻧﺰل ﻓﻰ ﺻﺤﺎﺋﻒ ﻋ ّﺰ‬

‫ﻣﺤﺘﻮم اﻟّﺘﻰ رﻗﻤﺖ ﻓﻴﻬﺎ اﺳﺮار ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻠﻘﻰ‬ ‫ﻞ اﻟﻮﺟﻮﻩ اﻟﻰ وﺟﻪ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺸﻬﻮد‪ .‬ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻣﺎ ﻳﻘﻠﺒﮑﻢ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ن اﻟ ّﺮوح اراد ان ﻳﺨﺮج ﻋﻦ ﺑﻴﻨﮑﻢ ﻣ ّﺮ ًة اﺧﺮى ﺑﻤﺎ‬ ‫اﻋﻠﻤﻮا ﻳﺎ ﻗﻮم ﺑﺎ ّ‬ ‫اﮐﺘﺴﺒﺖ اﻳﺪى اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﻔﺮوا ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ازل اﻵزال و ﮐﺎﻧﻮا ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ‬ ‫ان ﻳﮑﻔﺮون‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻗﺪ ﮐﺎن ﺑﻴﻨﮑﻢ ﻓﻰ ﺳﻨﻴﻦ ﻣﺘﻮاﻟﻴﺎت و ﺷﻬﻮر‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ان‬ ‫ﻣﺘﺘﺎﺑﻌﺎت و اﻳّﺎم ﻣﻌﻠﻮﻣﺎت و اﻧﺘﻢ ﻣﺎﻋﺮﻓﺘﻤﻮﻩ ﺑﻞ ﮐﻨﺘﻢ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﺗﺤﺠﺪون هﺬا اﻟﺠﻤﺎل اﻟّﺬى اﺷﺮق ﻋﻦ اﻓﻖ اﻟﺮّوح و هﺬﻩ اﻵﻳﺎت اﻟّﺘﻰ‬ ‫ﻧﺰﻟﺖ ﻋﻦ ﺳﻤﺂء ﻗﺪس ﻣﺮﻓﻮع‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ اذًا ﻳﺮﺟﻊ ﻧﺴﺎﺋﻢ اﻟﻠّﻪ اﻟﻰ رﺿﻮان‬ ‫ﻦ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﺒﻘﺎء ﺛ ّﻢ ﺷﻤﺲ اﻟﻌﻤﺎء اﻟﻰ ﻣﻴﺎدﻳﻦ اﻟﺴّﻨﺎء اذًا اﻧﺘﻢ ﺑﻌﺪﻩ ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺗﻔﺘﻨﻮن‪ .‬ان اﺛﺒﺘﻮا ﻋﻠﻰ اﻣﺮاﻟﻠّﻪ و ﺣﺠّﺘﻪ ﺛ ّﻢ ﺑﺮهﺎن اﻟﻠّﻪ و ﺁﻳﺎﺗﻪ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ‬ ‫ﺛ ّﻢ ﻇﻬﻮر اﻟﻠّﻪ و ﺳﻠﻄﻨﺘﻪ ﺛ ّﻢ هﻴﻤﻨﺘﻪ اﻟﻠّﻪ و اﻗﺘﺪارﻩ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ل‬ ‫ﻞ ﻧﻌﻴﻖ ﻳﺘﺤﺮّﮐﻮن‪ .‬ان اﺻﻄﺒﺮوا ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ ﺑﺤﻴﺚ ﻻ ﻳﺰ ّ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺑﮑ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و هﺬا‬ ‫ﻦ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﮐ ّ‬ ‫اﻗﺪاﻣﮑﻢ و ﻟﻮ ﻳﻘﻮﻣ ّ‬ ‫ن‬ ‫ﻦ ﻋﻦ اﻟﻨّﻮم و ﺗﺸﻬﺪ ّ‬ ‫وﺻﻴّﺘﻰ ﻋﻠﻴﮑﻢ ان اﻧﺘﻢ ﺗﺴﻤﻌﻮن‪ .‬ﻗﻞ ان ﺗﻘﻮﻣ ّ‬ ‫اﻟﺸﻤﺲ ﻏﺎﺋﺒﺔ ﻋﻨﮑﻢ ﻓﻤﻦ ﻳﺄﺗﻴﮑﻢ ﺑﺎﻧﻮار ﻋ ﱟﺰ ﻣﺤﺒﻮب‪ .‬و ان ﺗﺼﺒﺤﻮا‬ ‫ﻣﺎء اﻟﺤﻴﻮان ﻣﻦ اﻓﺌﺪﺗﮑﻢ ﻏﻮرًا ﻓﻤﻦ ﻳﺄﺗﻴﮑﻢ ﺑﮑﺆوب اﻟﺴّﻠﺴﺒﻴﻞ و‬ ‫اﻟﮑﺎﻓﻮر‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻳﺎﻗﻮم هﺬا ﺣﺮم اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻨﮑﻢ و ﺷﺮﻳﻌﺘﻪ ﻓﻴﮑﻢ و ﻳﺮﻳﺪ ان‬ ‫ﻳﺴﺘﺮ وﺟﻬﻪ ﺧﻠﻒ اﻟﺤﺠﺎب ﺑﻤﺎ اﮐﺘﺴﺒﺖ اﻳﺎدى اوﻟﯽ اﻻﻟﺒﺎب اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫ﻰ ﻓﻰ‬ ‫ﻳﺤﺴﺒﻮن ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ ﺑﺎﻧّﻬﻢ ﻣﻬﺘﺪون‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اذًا ﻳﺒﮑﻰ ﻋﻴﻦ ﻋﻠ ّ‬ ‫رﻓﻴﻖ اﻻﻋﻠﻰ ﺛ ّﻢ ﻋﻴﻦ ﻣﺤﻤّﺪ ﻓﻰ اﻓﻖ اﻻﺑﻬﻰ ﺛ ّﻢ ﻋﻴﻦ اﻟﺮّوح ﻓﻰ‬ ‫ﺟﺒﺮوت اﻟﻌﻤﺎ ﺛ ّﻢ ﻋﻴﻦ اﻟﮑﻠﻴﻢ ﻓﻰ ﻣﻮاﻗﻊ اﻟﻘﺼﻮى و ﺗﺼﺢ اﻓﺌﺪة‬ ‫اﻟﺤﻮرﻳّﺎت ﻓﻰ اﻟﻐﺮﻓﺎت ان اﻧﺘﻢ ﺗﺴﻤﻌﻮن‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﺗﺎﻟﻠّﻪ هﺬا اﻟﻐﻼم‬ ‫اﻟّﺬى ﻗﺪ اﻇﻬﺮﻩ اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻨﮑﻢ ﻋﻠﻰ ﺟﻤﺎﻟﻪ ﺛ ّﻢ ﺑﻬﺎﺋﻪ ﺛ ّﻢ ﻋﺰّﻩ و ﮐﺒﺮﻳﺎﺋﻪ ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻇﻬﻮرﻩ و اﺟﻼﻟﻪ و اﻧﺘﻢ ﻓﻌﻠﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻻ ﻓﻌﻞ اﺣﺪ ﺑﺎﺣﺪ و ﺑﺬﻟﮏ ﺗﺸﻬﺪ‬ ‫اﻟﺴﻨﮑﻢ ان اﻧﺘﻢ ﺗﻨﺼﻔﻮن‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم ﺧﺎﻓﻮا ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﮑﻔﺮوا ﺑﻨﻌﻤﺘﻪ‬ ‫ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﻧﺰﻟﺖ ﻣﻦ ﺳﻤﺎء ﻋ ّﺰ ﻣﺤﺒﻮب‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ ﺗﺨﺘﻠﻔﻮا ﻓﻰ اﻣﺮﻩ‬ ‫و ﻻ ﺗﻠﺘﻔﺘﻮا اﻟﯽ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺗﺠﺪون ﻓﻰ ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ اﻟﺒﻐﻀﺎء ﻣﻦ هﺬا اﻟﻐﻼم‬ ‫اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﻋﻠﻰ هﻴﮑﻞ اﻟﺒﻴﻀﺎء ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء و ﻗﺪّس اﻟﻠّﻪ‬ ‫ن اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﻳﻈﻨّﻮن‬ ‫ﺟﻤﺎﻟﻪ ﻋﻦ اﻧﻈﺮ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﮐﻤﺎ اﻧﺘﻢ ﺗﺸﻬﺪون‪ .‬ا ّ‬ ‫ﺑﺎﻧّﻬﻢ ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻌﻰ و ﺷﻬﺪوا ﺟﻤﺎﻟﯽ ﻻ ﻓﻮ ﻧﻔﺴﻰ اﻟﻈّﺎهﺮ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺴﺘﻮر‪ .‬و ﻣﺎ وﻗﻊ ﻋﻴﻮن اﺣ ٍﺪ ﻋﻠﻰ ﺟﻤﺎﻟﯽ اّﻟﺎ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ‬

‫ﻞ ﻣﺎ ﻳﺬﮐﺮ ﻋﻠﻴﻪ اﺳﻢ ﺷﻴﺊ و ﻣﻦ وراﺋﻬﻢ ﻋﻴﻮن اﻟﻌﻈﻤﺔ‬ ‫اﻧﻘﻄﻌﻮا ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﺛ ّﻢ اﻋﻴﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻓﻰ ﺣﻮل اﻟﻌﺮش ﮐﺎﻧﻮا ان ﻳﻄﻮﻓﻮن‪ .‬اذًا ﻟﻦ ﻳﺸﻬﺪﻩ‬ ‫اﻋﻴﻦ اﻟﻤﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﺑﺬ ّر ٍة ﻣﻦ ﺷﻌﺎﻋﻪ ﺧﻠﻘﺖ اﻟﺸّﻤﺲ و اﻧﻮارهﺎ‬ ‫ﺛ ّﻢ اﻟﻨّﻮر و ﺿﻴﺎﺋﻪ ﺛ ّﻢ اﻟﻈّﻬﻮر و ﮐﺒﺮﻳﺎﺋﻪ ان اﻧﺘﻢ ﺗﻔﻘﻬﻮن‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ‬ ‫ﺗﮑﻔﺮوا ﺑﺮهﺎن اﻟﻠّﻪ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﻋﻠﻰ هﻴﮑﻞ اﻻﻧﺴﺎن و ﻳﺘﻠﯽ ﻋﻠﻴﮑﻢ‬ ‫ﻞ ﻳﺨﺮﺟﮑﻢ ﻋﻦ ﻇﻠﻤﺎت اﻻﻳّﺎم و ﻳﻘﺮّﺑﮑﻢ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﻣﻦ ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻰ ﺷﺎﻃﻰ ﻗﺪس ﻣﺤﺒﻮب‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم ﻓﺎﻧﻈﺮوا ﺑﻌﻴﻮﻧﮑﻢ ﺛ ّﻢ ﺗﻔﮑّﺮوا‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻞ ﻳﺠﺬﺑﮑﻢ ﻣﺎ ودع ﻓﻴﻬﺎ و ﻳﻨﻘﻄﻌﮑﻢ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﻘﻠﻮﺑﮑﻢ ﻓﻰ ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﻟﻌ ّ‬ ‫اﻟﺠﻬﺎت و ﻳﺨﻠّﺼﮑﻢ ﻟﻮﺟﻪ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم ان‬ ‫ى ﺷﻴﺊ اﻧﺘﻢ ﺗﻘﺮون و ﻳﺎ ﻗﻮم ان ﺗﻌﺘﺮﺿﻮا‬ ‫ﺗﮑﻔﺮوا ﺑﻤﺎ ﻧﺰل ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻓﺒﺎ ّ‬ ‫ى ﺟﻬﺔ ﺗﻄﻤﺌﻨّﻮن‪ .‬ﻗﻞ ﻟﻦ ﻳﻐﻨﻴﮑﻢ‬ ‫ﺑﻤﺎ ﻧﺰل ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻣﻦ ﺟﻬﺔ اﻟﻌﺮش ﻓﺒﺎ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و‬ ‫اﻟﻴﻮم ﺷﻴﺊ اّﻟﺎ ﺑﺎن ﺗﻨﻘﻄﻌﻮا ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻦ ﺑﺎﻧﻔﺴﮑﻢ و ارواﺣﮑﻢ اﻟﻰ ﮐﻨﺰ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺸﻬﻮد‪.‬‬ ‫ﺗﺴﺮﻋ ّ‬ ‫ﻖوﻻ‬ ‫و ﻳﺎ ﻗﻮم ﺧﺎﻓﻮا ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺨﺘﻠﻔﻮا ﻓﻴﻤﺎ وﺻّﺎﮐﻢ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺸﺮﮎ ﻣﺮدود اﻟّﺬﻳﻦ ﻳﺪﻋﻮﻧﮑﻢ‬ ‫ﺗﺘّﺒﻌﻮا ﺳﺂرﻳﻊ اﻻرض و ﻻ ﺗﻌﻘّﺒﻮا ﮐ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫اﻟﯽ اﻟﺸّﻴﻄﺎن و ﻳﺄﻣﺮوﻧﮑﻢ ﺑﺎﻻﻋﺮاض ﻋﻦ ﺟﻤﺎل اﻟﺴّﺒﺤﺎن و ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﺣﻴﻦ ﮐﺎﻧﻮا ان ﻳﻤﮑﺮون‪ .‬ﻗﻞ ﻓﻮاﻟّﺬى ﻧﻔﺴﻰ ﺑﻴﺪﻩ ﻣﻦ ﻳﮑﻮن ﻣﺘﻤﺴّﮑًﺎ‬ ‫ﺑﺸﻴﺊ ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﻟﻦ ﻳﺪر ان ﻳﺘﻤﺴّﮏ ﺑﺤﺒﻞ‬ ‫ن هﺬا ﻟﺤﻖٌ ﻣﻌﻠﻮم و ﻣﻦ ﺷﺮب ﻗﻄﺮة ﻋﻤّﺎ ﺟﺮت ﺑﻴﻦ‬ ‫ﺣﺒّﻰ و ا ّ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﻟﻦ ﻳﻘﺪر ان ﻳﺘﻘﺮّب اﻟﯽ ﺑﺤﺮى اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﺘﻤﻮّج‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﺒﻮب و ﻣﻦ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ وﺟﻪ ﻟﻦ ﻳﺴﺘﻄﻴﻊ ان ﻳﻨﻈﺮ اﻟﯽ‬ ‫ﺟﻤﺎل اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻈّﺎهﺮ اﻟﺒﺎهﺮ اﻟﻤﺤﺰون‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ‬ ‫ﺗﻘﻄﻌﻮا اﻵء اﻟﻠّﻪ ﻋﻦ اﻧﻔﺴﮑﻢ و ﻻ ﻧﻌﻤﺔ اﻟﺒﺎﻗﻴّﺔ ﻋﻦ ارواﺣﮑﻢ و ﻻ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﺎﻧﻮا ان ﻳﻘﻄﻌﻮن‪ .‬ان اﺻﻠﺤﻮا اﻣﺮﮐﻢ ﺛ ّﻢ اﺗّﺤﺪوا‬ ‫ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ن هﺬا ﺧﻴﺮ ﻟﮑﻢ ﻋﻤّﺎ ﺑﻴﻨﮑﻢ و ﻋﻤّﺎ ﺗﻘﻮﻟﻮن و ﺗﻔﻌﻠﻮن ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻓﻰ ﺣﺒّﻰ و ا ّ‬ ‫ﺗﻌﻠﻤﻮن‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻋﻠّﻤﮑﻢ ﻗﻠﻢ اﻟﺒﻘﺎء ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى اهﺘﺰّﻩ ﻧﺴﺎﺋﻢ اﻟﺒﻬﺎء ﻋﻦ‬ ‫هﺬا اﻟﺸّﻄﺮ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﺒﻮب اذًا ﻳﻨﺎدى ﻣﻨﺎدى اﻟﻘﺪم ﻋﻦ‬ ‫ذروة اﻻﻋﻠﻰ ﺑﺎن ﻳﺎ ﻗﻠﻢ اﻟﺒﻘﺎء ﻻ ﺗﻮﻗّﻒ ﻋﻠﻰ ﺷﻴﺊ و ﻻ ﺗﻤﻨﻊ‬ ‫اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﻋﻤّﺎ ﻋﻠّﻤﮏ رﺑّﮏ ﺛ ّﻢ رﺷّﺢ ﻋﻠﯽ اﻟﻤﻮﺟﻮدات ﻣﻦ ﻃﻤﻄﺎم‬ ‫ﻳ ّﻢ اﻟّﺬى ﻗﺪر اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﺳﺮّﮎ و اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻌﻠﻴﻢ ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻟﺒﺪا ﺑﻤﺎ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻣﺴّﺘﮏ اﻧﺎﻣﻞ اﻟﮑﺒﺮﻳﺎء و ﮐﺬﻟﮏ ﺗﻤّﺖ ﻋﻠﻴﮏ ﻧﻌﻤﺔ رﺑّﮏ و ﻟﮑ ّ‬

‫اﻟﻨّﺎس هﻢ ﻻ ﻳﺸﻌﺮون‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﻨﺎدى اﻟﻘﺪم ﮐﻴﻒ اﺣﺮّﮎ ﻋﻠﻰ ﻣﺎ‬ ‫ن اﻟّﺬى ﺑﺤﺮف ﻣﻦ‬ ‫ﻋﻠّﻤﺘﻨﻰ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﻘﻀﺎ ﺑﻌﺪ اّﻟﺬى اﺷﺎهﺪ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ اراد ﻟﻴﺜﺒﺖ ﻟﻬﻮﻵء اﻳﻤﺎﻧﻪ و هﻢ ﻻ ﻳﻘﺒﻠﻮن‬ ‫ﻋﻨﺪﻩ ﺧﻠﻘﺖ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﮐﺎﻧﻮا ان ﻳﮑﻔﺮون و ﺑﺬﻟﮏ ﻣﻨﻌﺖ ﻋﻦ اﻻذﮐﺎر و‬ ‫ﻣﻨﻪ و ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻇﻬﺎر اﻻﺳﺮار ﻋﻤّﺎ ﻋﻠّﻤﺘﻨﻰ اﻧﺎﻣﻞ اﻟﻤﺨﺘﺎر ان اﻧﺘﻢ ﺗﻔﻘﻬﻮن‪ .‬ﻗﻞ ﻗﺪ‬ ‫ﺐ ﻓﻴﻪ ﻧﺴﺎﺋﻢ ﺣﺒّﻰ و ﺧﺮﺟﺖ ﺑﻴﻮت ﻟﻦ ﻳﺮﺗﻔﻊ‬ ‫اﻧﻌﺪم رﺿﻮان ﻟﻦ ﻳﻬ ّ‬ ‫ﻓﻴﻬﺎ ﺑﺪاﻳﻊ ذﮐﺮى و ﮐﺴﺮت اﻗﻼم ﻟﻦ ﻳﺤﺮّﮎ ﻋﻠﻰ اﺳﻤﻰ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم اﻧّﻰ ﻏﻼم اﷲ ﺑﻴﻨﮑﻢ و ﺁﻳﺘﻪ اﻟﮑﺒﺮى ﻓﻴﮑﻢ و‬ ‫ى ﺣﺠّﺔ اﻧﺘﻢ ﺗﮑﻔﺮون‪ .‬و ﻳﺎ‬ ‫ﺁﻣﻨﺖ ﺑﻤﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ ﻣﻦ ﺷﺮاﻳﻊ اﻟﻠّﻪ و دﻳﻨﻪ ﻓﺒﺄ ّ‬ ‫ﺸﺮق و اﻟﻐﺮب‬ ‫ﻖ و ﺑﻠّﻐﺘﻬﺎ اﻟﯽ اﻟ ّ‬ ‫ﻰ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻗﻮم ﺗﻠﮏ ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﻧﺰﻟﺖ ﻋﻠ ّ‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ ان هﻰ ﻣﻦ ﺗﻠﻘﺎء ﻧﻔﺴﻰ ﺑﻞ ﻣﻦ ﻟﺪن ﻋﺰﻳﺰ ﻣﺤﺒﻮب‪ .‬و اﻧّﻰ ﻟﻌﺒﺪٌ‬ ‫ﺁﻣﻨﺖ ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﺁﻳﺎﺗﻪ و ﻻ اﻣﻠﮏ ﻟﻨﻔﺴﻰ ﺣﺮﮐﺔ و ﻻ ﺳﮑﻮﻧًﺎ و ﻻ ﻗﻴﺎﻣًﺎ و‬ ‫ﺖ‬ ‫ﻻ ﺣﻴﻮ ًة و ﻻ ﻣﻤﺎﺗًﺎ و ﻻ ﻧﺸﻮر‪ .‬و ﮐﻠّﻤﺎ اﺳﮑﻦ ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺖ و اﺻﻤ ُ‬ ‫ﺴﻤﻮات و‬ ‫ﻋﻦ اﻟﺬّﮐﺮ روح اﻟﻘﺪس ﻳﻘﻮﻣﻨﻰ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ و ﻳﻨﻄﻘﻨﻰ ﺑﻴﻦ اﻟ ّ‬ ‫اﻻرض و هﺬا ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻣﻦ ﻋﻨﺪى ﺑﻞ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ان اﻧﺘﻢ ﺗﻌﺮﻓﻮن‪ .‬و ﻳﺎ‬ ‫ﻗﻮم ﻓﺎﺳﺘﺤﻴﻮا ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﮑﻢ و ﺳﻮّاﮐﻢ و ﻻ ﺗﻔﻌﻠﻮا ﮐﻤﺎ ﻓﻌﻠﻮا‬ ‫ﻰ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى ﺟﺎﺋﻬﻢ ﻋﻠﻰ ﻇﻠﻞ اﻻﻣﺮ ﺑﺮﺑﻮات ﻗﺪﺳﻪ و‬ ‫اﻣّﺔ اﻟﻔﺮﻗﺎن ﺑﻌﻠ ّ‬ ‫اﻧﮑﺮوﻩ اﻟﯽ ان ﻗﺘﻠﻮﻩ و ﮐﺎﻧﻮا ﺑﺂﻳﺎﺗﻪ ﻳﻠﻌﺒﻮن ﮐﻤﺎ اﻧﺘﻢ ﺗﻠﻌﺒﻮن‪ .‬و اذا‬ ‫ﻳﺪﺧﻠﮑﻢ اﺣﺪٌ ﺑﻠﻮح اﻟﻠّﻪ و اﺛﺮﻩ ﻟﻦ ﺗﻠﺘﻔﺘﻮا اﻟﻴﻪ و ﻟﻦ ﺗﺄﺧﺬوﻩ و اذا اردﺗﻢ‬ ‫اﻻﺣﺴﺎن ﺑﺮﺑّﮑﻢ اﻟﻤﻨّﺎن ﺗﺄﺧﺬوﻧﻪ ﺑﺎﺣﺪى ﻳﺪﻳﮑﻢ ﺛ ّﻢ ﺗﻀﻌﻮﻧﻪ ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻻرض اﺳﺘﮑﺒﺎرًا ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﺑﺤﺮف ﻣﻨﻪ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﻳﺸﻬﺪ‬ ‫ﺧﻠﻘﺘﻢ و ﺧﻠﻖ ﻣﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ و ﮐ ّ‬ ‫ﺑﺬﻟﮏ ذواﺗﮑﻢ ان اﻧﺘﻢ ﺗﻨﮑﺮون‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻳﮑﻔﻴﮑﻢ هﺬﻩ اﻟ ّﺬﻟّﺔ ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم‬ ‫ى ﺣﺠّﺔ ﺗﻘﺮﺋﻮن‬ ‫ﺑﺤﻴﺚ ﺗﺪﻋﻮن اﻟﻨّﺎس اﻟﻰ ﻣﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ و اذا ﻗﻴﻞ ﻟﮑﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫اﻵﻳﺎت و اذا ﻳﺘﻠﯽ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﺁﻳﺎت اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺗﻨﮑﺼﻮن ﻋﻠﯽ اﻋﻘﺎﺑﮑﻢ ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻰ ﺑﺎﻟﺤﻖ ﻗﺪ‬ ‫ﺗﻨﻘﻠﺒﻮن‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻣﻮﺗﻮا ﺑﺎﻋﺮاﺿﮑﻢ ﺗﺎﻟﻠّﻪ هﺬا ﻧﻔﺲ ﻋﻠ ّ‬ ‫ﺟﺎﺋﮑﻢ ﺑﻨﻐﻤﺎت ﻗﺪﺳﻪ و ﻳﻨﻄﻖ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ‬ ‫اﻧﺎ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﻮﻋﻮد‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻﻋﺮاض اﻧﺘﻢ‬ ‫ﻒ ﺗﺮاب اوﮐﻘﺒﻀﺔ‬ ‫ﻞ و اﻟﺒﻐﻀﺎء ﻋﻨﺪ اﻟﻠّﻪ ﮐﮑ ّ‬ ‫و ﻣﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ ﻣﻦ اﻟﻐ ّ‬ ‫ﻖ‬ ‫ﻃﻴﻦ ﻣﺴﻨﻮن‪ .‬و اﻧّﺎ ﻟﻮ ﻧﺮﻳﺪ ﻟﻨﻨﺸﺎء ﺧﻠﻘًﺎ اﺧﺮى ﻓﺴﻮف ﻧﻨﺸﺎءهﺎ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫رﻏﻤًﺎ ﻻﻧﻔﮑﻢ اﻧّﻪ ﻣﺎ ﻣﻦ اﻣﺮ اّﻟﺎ ﺑﻌﺪ اذﻧﻪ و ﻣﺎ ﻣﻦ ﺣﮑﻢ اّﻟﺎ ﺑﻌﻠﻤﻪ ﻳﻔﻌﻞ‬

‫ﻣﺎ ﻳﺸﺎء ﺑﻘﻮﻟﻪ ﮐﻦ ﻓﻴﮑﻮن‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ اﻧّﮏ ان ﺗﺮﻳﺪ ان ﺗﺴﻴﺮ ﻓﻰ‬ ‫اﻻرض ﻣﻦ ﺑﺮّهﺎ و ﺑﺤﺮهﺎ و ﺟﺒﻠﻬﺎ و ﺳﻬﻠﻬﺎ و ﻣﻴﺎدﻳﻨﻬﺎ و ﻗﺮاﺋﻬﺎ‬ ‫ﺳﻴّﺮ ﺑﺎﻣ ٍﺮ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ و ﺳﻠﻄﺎن ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ و اﻧﺎ اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﯽ ﻣﺎ اﺷﺎء و‬ ‫اﻧﺎ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺟﻌﻞ ذﮐﺮى اﻣﺎﻣﮏ و ﺣﺒّﻰ ﻋﻦ وراﺋﮏ و‬ ‫اﺳﻤﻰ ﻋﻦ ﻳﻤﻴﻨﮏ و ﺣﻔﻈﻰ ﻋﻦ ﻳﺴﺎرﮎ و هﺬا ﺧﻴﺮ ﻟﮏ ﻋﻦ ﮐﻨﻮز‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﻋﻤّﺎ ﻻ ﺗﺪرﮐﻪ اﻟﻨّﻔﻮس و اﻟﻌﻘﻮل‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺳﺘﻘﻢ‬ ‫ﺐ ﻣﻮﻟﻴﮏ و ﻟﻮ ﻳﻤﻄﺮ ﻋﻠﻴﮏ ﻣﻦ ﺳﺤﺎب اﻟﻘﻀﺎء ﺳﻴﻮف‬ ‫ﻋﻠﯽ ﺣ ّ‬ ‫اﻟﺒﻐﻀﺎ ﻓﺘﻮﮐّﻞ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻤﺤﻤﻮد‪ .‬و ان ﻳﻤﺴّﮏ ﺧﻴﺮٌ‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻮال‬ ‫ﻓﺎﺷﮑﺮ رﺑّﮏ و ان ﻳﺼﺒﮏ ﺿ ّﺮ ﻓﺎﺻﻄﺒﺮ ﺑﻞ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﺐ اﻟﻠّﻪ و هﺬا‬ ‫ﻓﺎﺷﮑﺮ رﺑّﮏ و ﻻ ﺗﺠﺰع ﻋﻤّﺎ ﻳﺮد ﻋﻠﻴﮏ ﻓﻰ ﺣ ّ‬ ‫وﺻﻴّﺘﻰ ﻋﻠﻴﮏ و ﻋﻠﯽ اﻟّﺬﻳﻦ ﻳﺮﻳﺪون ان ﻳﺪﺧﻠﻮا ﻋﺮش اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺛ ّﻢ‬ ‫ﺑﻴﻦ ﻳﺪﻳﻪ ﻳﺴﺠﺪون‪ .‬و ان ﻳﻈﻠﻤﮏ اﺣﺪ ﻻ ﺗﺘﻌﺮّض ﺑﻪ دع ﺣﮑﻤﻪ اﻟﯽ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻖ اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻋﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻳﻈﻠﻤﻮن‪ .‬ان اﻋﺘﺼﻢ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ و اﻧّﻪ ﻳﺄﺧﺬ ﺣ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض‬ ‫اﻻﻣﻮر ﺑﺎﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ و اﻧّﻪ ﻳﮑﻔﻴﮏ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺑﺎﻣﺮﻩ ﻳﻌﻠﻤﻮن‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان‬ ‫اﻧّﻪ ﻣﺎ ﻣﻦ اﻟ ٍﻪ اّﻟﺎ هﻮ ﻟﻪ اﻟﺨﻠﻖ و اﻻﻣﺮ و ﮐ ّ‬ ‫ن اﻟﺸّﻴﻄﺎن ﻳﺬهﺐ ﻋﻦ ﻗﻠﻮب‬ ‫ﻻ ﺗﻨﺲ ذﮐﺮى و ﻻ ﺗﺴﺘﺄﻧﺲ ﺑﺎﻋﺪاﺋﻰ ﻷ ّ‬ ‫اﻻﻧﺴﺎن ﻧﻔﺤﺎت اﻟﺮّﺣﻤﻦ و هﺬا اﺣﺴﻦ اﻟﻨّﺼﺢ ﻣﻨّﻰ ﻋﻠﻴﮏ ﻓﺎﺳﻤﻊ ﺛ ّﻢ‬ ‫اﻋﻤﻞ ﺑﻤﺎ اﻣﺮت ﻣﻦ ﻟﺪن ﻋﺰﻳﺰ ﻗﻴّﻮم‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم اﺗّﻘﻮاﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﻔﺴﺪوا‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻳﻔﺴﺪون و ﻻ ﻳﺸﻌﺮون‪ .‬و ﻟﻪ ﻋﻠﻢ‬ ‫ﻓﻰ اﻻرض و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﻳﻌﻠﻢ ﻣﺎ ﻳﺤﺮّﮎ ﻓﻰ اﻻﮐﻮان و ﻣﺎ ﻳﺠﺮى ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻖ ﻋّﻠﺎم اﻟﻐﻴﻮب‪ .‬ﻟﻦ ﻳﻐﺮب ﻋﻦ ﻋﻠﻤﻪ ﻣﻦ ﺷﻴﺊ و‬ ‫اﻟﻠّﺴﺎن و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻒ ﺗﺮاب ﻣﺤﺪود‪.‬‬ ‫ﻞ ﻋﻨﺪﻩ ﮐﮑ ّ‬ ‫ﻟﻦ ﻳﻔﻮت ﻋﻦ ﻗﺒﻀﺘﻪ ﺣﮑﻢ اﻟﺴّﻤﻮات و ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻻذﮐﺎر ﻟﻴﻨﻄﺒﻊ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺮﺁت ذﮐﺮ‬ ‫ان ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ ﻃﻬّﺮ ﻗﻠﺒﮏ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ان اﻧﺖ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ‬ ‫ن هﺬا ﻳﻐﻨﻴﮏ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫رﺑّﮏ اﻟﻤﺨﺘﺎر و ا ّ‬ ‫ﻳﻌﺮﻓﻮن‪ .‬ﺛ ّﻢ زﻳّﻦ ﻧﻔﺴﮏ ﺑﺎﻻﻧﻘﻄﺎع و اﻧّﻪ ردﺁء اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻋﻠﯽ هﻴﮑﻞ‬ ‫اﻻﻧﺴﺎن اﻳّﺎﮎ ان ﻻ ﺗﻌﺮ ﺟﺴﺪﮎ ﻋﻦ هﺬا اﻟﻔﻀﻞ اﻟﻤﺒﺎرﮎ اﻟﻤﻴﻤﻮن‪.‬‬ ‫ﺛ ّﻢ ﺧﻠّﺺ ﻧﻔﺴﮏ ﻋﻦ اﻟﺪّﻧﻴﺎ و ﻣﺎ ﻓﻴﻬﺎ ﻻﻧّﻬﺎ ﻟﻦ ﻳﻨﻔﻌﮏ ﻓﻰ ﺷﻴﺊ و ﻣﺎ‬ ‫ﻳﻨﻔﻌﮏ ﻣﺎ ﻳﺠﺮى ﻣﻦ ﮐﻮﺛﺮ اﻟﻘﺪس ﻣﻦ هﺬا اﻟﻘﻠﻢ اﻟﻤﺒﺮوﮎ‪ .‬ﮐﻦ ﻣﻨﺎدى‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﺳﻮﻳﻪ و ذﮐّﺮهﻢ ﺑﺎﻳّﺎم اﻟّﺘﻰ ﻓﻴﻬﺎ ﻳﺴﺘﻮى اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﺮش اﻟﻐﻔﺮان‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم اﻳّﺎﻣﻪ و ﻟﮑﻦ اﻟﻨّﺎس ﻓﻰ وهﻢ‬ ‫اﻧﻔﺴﻬﻢ ﻣﻐﺮﻗﻮن‪ .‬و اﻧّﮏ ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ ان ﺗﺮﻳﺪ ان ﺗﻄﻴﺮ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻬﻮاء‬

‫اﻟّﺬى اﻧﺒﺴﻂ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺴّﻤﺎء ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﮏ ﺑﺎن ﺗﻌﺮج اﻟﯽ ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى‬ ‫ﻞ اﻟﺼّﻔﺎت ﻋﻠﯽ ﻓﻨﺎء ﺻﻔﺎﺗﮏ‬ ‫ﻞ اﺳﻤﮏ و ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﺳﻤﺎء ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫ﺗﺸﻬﺪ ﮐ ّ‬ ‫و ﻣﻦ دون ذﻟﮏ ﻟﻦ ﺗﻘﺪر ان ﺗﺪﺧﻞ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺴّﺮادق اﻟﻤﻨﻴﺮ اﻟﻤﺤﻤﻮد‪.‬‬ ‫ﻼ ﻟﻬﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﺒﻮب‪.‬‬ ‫اذًا ﻓﺎﺟﻬﺪ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ ﻟﺘﮑﻮن ﻗﺎﺑ ً‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺄﻣﺮﮎ هﺬا اﻟﻌﺒﺪ ﻓﻰ هﺬﻩ اﻻﻳّﺎم اﻟّﺘﻰ اراد ان ﻳﺨﺮج ﻋﻦ ﺑﻴﻦ‬ ‫هﺆﻻء اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﻔﺮوا ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬و اذا ﺗﺘﻠﯽ ﻋﻠﻴﻬﻢ‬ ‫ﺁﻳﺎت رﺑّﻬﻢ ﻳﻀﺤﮑﻮن ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ ﺛ ّﻢ ﺑﻬﺎ ﻳﺴﺘﻬﺰﺋﻮن‪ .‬و اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻳﺎ‬ ‫ﻣﺤﻤّﺪ ان ﺗﻘﺪر ﻓﺎﺧﺮج ﻋﻦ ﺗﻠﮏ اﻻرض ﻗﺒﻞ ان ﻳﺮﻓﻊ ﺿﺠﻴﺞ‬ ‫اﻟﺤﺴﻴﻦ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى ﻳﺨﺮج ﻋﻦ ﺑﻴﻦ اﺣﺒّﺎﺋﻪ‬ ‫و ﺑﺬﻟﮏ ﺗﺠﺮى اﻟﺪّﻣﻮع ﻋﻦ ﻋﻴﻮن اﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن اﻣﺎ‬ ‫ﻖ ﻗﺪ‬ ‫وﻋﺪﺗﻢ ﺑﻈﻬﻮر اﻟﺤﺴﻴﻦ ﺑﻌﺪ ﻇﻬﻮر اﻟﻘﺎﺋﻢ ﺗﺎﻟﻠّﻪ هﺬا اﻟﺤﺴﻴﻦٌ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﺟﺎﺋﮑﻢ ﺑﺤﺠّﺔ ﺗﻌﺠﺰ ﻋﻨﻬﺎ ﮐﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬و اﻧﺘﻢ ﻣﺎ‬ ‫ﻋﺮﻓﺘﻤﻮﻩ ﻋﻠﯽ ﻗﺪر ﺳ ّﻢ اﻻﺑﺮة و ﮐﻔﺮﺗﻢ ﺑﻤﺎ ﺟﺎء ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬و اﻧﺘﻢ ان ﻟﻦ ﺗﻘﺮّوا ﺑﻤﺎ ﻳﻠﻬﻤﻨﻰ اﻟﺮّوح و هﺬا‬ ‫ﻣﺎ وﻋﺪﺗﻢ ﺑﻪ اﻻﻟﻮاح و ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ اﻟﺴﻨﮑﻢ و ﻋﻦ وراﺋﻬﺎ ﻟﺴﺎن‬ ‫ﺻﺪق ﻋﻠﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﮐﺬﻟﮏ ﺧﺘﻢ اﻟّﻪ ﻋﻠﯽ ﻗﻠﻮﺑﮑﻢ و اﺑﺼﺎرﮐﻢ اﻧّﻪ ﻣﺎ ﻣﻦ‬ ‫ﺣﺎﮐ ٍﻢ اّﻟﺎ هﻢ ﻳﺤﮑﻢ ﻟﻤﻦ ﻳﺸﺎء ﺑﻌﺪل ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ ﻓﺎﻧﺼﺮ رﺑّﮏ ﺑﻤﺎ اﺳﺘﻄﻌﺖ ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم اﻟّﺘﻰ‬ ‫ﻗﺎﻣﻮا ﻋﻠﻴﻪ اهﻞ اﻟﻨّﻔﺎق و ﻻ ﺗﺨﻒ ﻣﻦ اﺣ ٍﺪ ﻓﺘﻮﮐّﻞ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬و ان ﺗﺮد ﻋﻠﯽ ﻣﺤﻀﺮ اﻟﻨّﺎس و ﻟﻦ ﺗﺠﺪ ﻣﻨﻬﻢ رواﺋﺢ ﺣﺒّﻰ‬ ‫ﻓﺎﻋﺮض ﻋﻨﻬﻢ و ﻻ ﺗﻘﻌﺪ ﻣﻌﻬﻢ ﺛ ّﻢ ﺗﺠﻨّﺐ و ﮐﻦ ﻓﻰ ﺣﻔﻆ ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬و اذا‬ ‫رأﻳﺖ اﺣﺪًا ﻳﺪﻋﻮﮎ اﻟﯽ ﺑﻐﺾ اﻟﻐﻼم ﻓﺎﻋﻠﻢ ﺑﺎﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﺸّﻴﻄﺎن ﻗﺪ‬ ‫ﻇﻬﺮ ﻋﻠﯽ هﻴﮑﻞ اﻻﻧﺴﺎن اذًا ﻓﺎﺳﺘﻌﺬ ﺑﺎﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ و اﻧّﻪ ﻳﺤﻔﻈﮏ ﻋﻦ‬ ‫ﺿ ّﺮ اﻟﺸّﻴﺎﻃﻴﻦ‪ .‬ﻃﻬّﺮ ﻧﻔﺴﮏ ﺛ ّﻢ ﻃﻬّﺮ اﻟﻨّﺎس ﻣﻦ هﺬا اﻟﮑﻮﺛﺮ اﻟّﺬى‬ ‫ﻧﺰل ﻋﻦ ﻳﻤﻴﻦ اﻟﻌﺮش و ﻳﻘﺪّس ﻣﻨﻪ ﻗﻠﻮب اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ذﮐّﺮ ﻧﻔﺴﮏ ﺛ ّﻢ‬ ‫ذﮐّﺮ اﻟﻨّﺎس ﻟﻴﺂﺛﺮ ﻗﻮﻟﮏ ﻓﻰ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻋﻠّﻤﮏ ﻟﺴﺎن اﻟﻘﺪرة و‬ ‫اﻟﻌﻈﻤﺔ ﻓﻤﻦ اﺻﺪق ﻣﻦ اﻟﻠّﻪ ﺣﺪﻳﺜًﺎ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻤﻮﻗﻨﻴﻦ‪ .‬و ان‬ ‫ﺲ اﺣﺪٌ ﻋﻦ ﻏﻼم اﻟﺮّوح ﻗﻞ ﺗﺮﮐﺘﻪ‬ ‫ﺳﺎﻓﺮت اﻟﯽ دﻳﺎر اﺧﺮى و ﺗﺤﺴ ّ‬ ‫ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى ﮐﺎن ﻗﻤﻴﺼﻪ ﻣﺮﺷﻮﺷًﺎ ﺑﺪم اﻟﺒﻐﻀﺎء و اﺣﺎﻃﺘﻪ دﻳﺎﺟﻦ‬ ‫ﻞ اﻟﺠﻬﺎت و هﻮ ﻳﻨﺎدى ﺑﻴﻨﻬﻢ ﺑﻨﺪاء اﻟّﺬى اﺿﻄﺮﺑﺖ‬ ‫اﻻرض ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻴﺎء ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء و ﮐﺬﻟﮏ ﮐﺎن اﻻﻣﺮ‬ ‫ﻋﻨﻪ ﮐ ّ‬

‫ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و هﻮ ﻳﻘﻮل ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ ﺗﻘﺘﻠﻮا اﻟﻐﻼم ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى‬ ‫ب ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم ﻣﺎ اﻧﻄﻖ ﻋﻦ اﻟﻬﻮى‬ ‫ﺟﺎﺋﮑﻢ ﻋﻦ ﺷﻄﺮ اﻟﻘﺪس ﺑﮑﺘﺎ ٍ‬ ‫ﻰ اﻻﻋﻠﻰ اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ‬ ‫ﺑﻞ ﺑﻤﺎ ﻳﻌﻠّﻤﻨﻰ ﺷﺪﻳﺪ اﻟﻘﻮى ﻣﻦ ﺟﺒﺮوت اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﺗﻀﺮﺑﻮﻧﻰ ﺑﺴﻴﻮف اﻟﻨّﻔﺲ و اﻟﻬﻮى ﺧﺎﻓﻮا ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى اﻟﻴﻪ ﻳﺮﺟﻊ‬ ‫ﻰ ﺑﻴﻨﮑﻢ و ﻳﺘﻠﻮ ﻋﻠﻴﮑﻢ‬ ‫اﻻﻣﻮر ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم هﺬا اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﺬّرات و هﺬا اﻟﻠّﻮح اﻟ ّﺪرّى اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫ﻣﺎ ﺗﻠﯽ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫ﺠ ٍﺔ ﺁﻣﻨﺘﻢ ﺑﺮﺳﻞ‬ ‫ىﺣّ‬ ‫اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم ان ﺗﮑﻔﺮوا ﺑﻬﺬﻩ اﻟﻤﺮﺳﻼت ﻓﺒﺄ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﻓﺄﺗﻮا ﺑﺮهﺎﻧﮑﻢ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﺼّﺎدﻗﻴﻦ‪ .‬أﺗﻌﺠﺒﻮن ﺑﺎن‬ ‫ﺟﺎﺋﮑﻢ ﻏﻼم اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ هﻴﮑﻞ ﺑﺸﺮ ﻣﺜﻠﮑﻢ و ﻳﻠﻘﻴﮑﻢ ﻣﻦ ﺁﻳﺎت رﺑّﮑﻢ و‬ ‫ﻳﻌﻠّﻤﮑﻢ ﺳﺒﻞ اﻟﻌﻠﻢ و اﻟﻌﺮﻓﺎن ﻟﻴﻘﺮّﺑﮑﻢ اﻟﯽ ﺟﻤﺎل اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﺸﻌﺸﻊ‬ ‫ﻞ ﺗﺤﺪث ﻓﻰ ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ ﻧﺎر اﻟﻠّﻪ و‬ ‫اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻓﺎذﮐﺮ ﻟﻠﻌﺒﺎد ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻨّﺎﺻﺮﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم‬ ‫ﻦ ﻋﻠﯽ ذﮐﺮﻩ و ﺛﻨﺎﺋﻪ و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﺣﺒّﻪ و ﻳﻘﻮﻣ ّ‬ ‫ل ﺑﻴﻨﻨﺎ و ﺑﻴﻨﮑﻢ اﻧّﮑﻢ ان ﻟﻦ ﺗﻨﺼﺮوا رﺑّﮑﻢ‬ ‫ﺗﻌﺎﻟﻮا اﻟﯽ ﮐﻠﻤﺔ ﻋﺪ ٍ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻟﻦ ﺗﺆ ّذوﻩ و ان ﻟﻦ ﺗﻌﺰروﻩ ﻟﻦ ﺗﺨﺬﻟﻮﻩ وﮐﻮﻧﻮا ﻣﻨﺼﻔًﺎ ﻓﻰ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﻪ ﻳﻌﻠﻢ ﻏﻴﺐ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫اﻣﺮ رﺑّﮑﻢ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻻرض و ﻳﻌﻠﻢ ﻣﺎ ﻳﺤﺮّﮎ ﺑﻪ اﻳﺎدﻳﮑﻢ و ﻳﺨﻄﺮ ﻓﻰ ﻗﻠﻮﺑﮑﻢ و ﻳﺘﮑﻠّﻢ ﺑﻪ‬ ‫ﻞ ﻧﻔﺲ ﺑﻤﺎ ﮐﺴﺒﺖ ﻓﻤﺎ ﺟﺰاء‬ ‫ﻖ ﻳﻘﻴﻦ‪ .‬و ﻳﺠﺰى ﮐ ّ‬ ‫ن هﺬا اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﺴﻨﮑﻢ و ا ّ‬ ‫ﮏ‬ ‫اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ اّﻟﺎ ﻓﻰ اﺻﻞ اﻟﺤﺠﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ان ﮐﻨﺘﻢ ﻋﻠﻰ ﺷ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ و ﻟﻦ‬ ‫ﻓﻰ دﻳﻨﻰ ﻓﺎﻋﻠﻤﻮا ﺑﺎﻧّﻰ ﺁﻣﻨﺖ ﺑﺎﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﮑﻢ و ﮐ ّ‬ ‫اﺗّﺒﻌﮑﻢ ﻓﻰ هﻮﻳﮑﻢ و اﻣﺮت ﺑﺎن ﻻ اﻋﺒﺪ اّﻟﺎ اﻳّﺎﻩ و اﻧﺎ اوّل اﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﻳﺎ ﻗﻮم ﻓﺎرﺣﻤﻮا ﻋﻠﯽ اﻧﻔﺴﮑﻢ و اﻧﻔﺲ اﻟﻨّﺎس و ﻻ ﺗﺼﺪّوهﻢ ﻋﻦ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ان اﻧﺘﻢ ﻓﻰ اﻣﺮﻩ ﻟﻤﻦ اﻟﻤﺘﻔﮑّﺮﻳﻦ‪ .‬و‬ ‫ﺻﺮاط اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى اﺣﺎط ﮐ ّ‬ ‫ﻳﺎ ﻗﻮم ﻓﺎﻗﺮﺋﻮا ﻣﺎ ﻧﺰل ﻣﻦ ﻗﻠﻢ اﻟﻘﺪس ان وﺟﺪﺗﻢ ﻣﻨﻪ رواﺋﺢ رﺑّﮑﻢ ﻻ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ هﺬا ﻧﻔﺴﻪ و ﺗﻠﮏ ﺁﻳﺎﺗﻪ‬ ‫ﺗﻨﮑﺮوﻩ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ى ﺑﺮهﺎن اﻧﺘﻢ ﺗﺴﺘﺪﻟّﻮن ﻻوﻟﯽ‬ ‫ﻣﻸت ﺷﺮق اﻻرض و ﻏﺮﺑﻬﺎ ﻓﺒﺎ ّ‬ ‫اﻟﻔﺮﻗﺎن ﻓﺘﺒﻴّﻨﻮا ﻳﺎ ﻣﻌﺸﺮاﻟﻤﻔﺘﺮﻳﻦ‪ .‬اذا ﻳﺸﻬﺪ اﻟﻠّﻪ ﺑﺎن ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﺑﻴﻦ‬ ‫ﻰ اّﻟﺎ ﻣﺎ ﻧﺰّﻟﻨﺎﻩ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﻋﻠﯽ ﺟﻤﺎﻟﻨﺎ اﻻوﻟﯽ و هﺬا ﻣﺎ ﻧﺰّل‬ ‫ﻳﺪﻳﮑﻢ ﻣﻦ ﺷ َّ‬ ‫ى اﻟﻠّﻤﻴﻊ‪ .‬ﻓﺴﻮف ﺗﺴﺌﻠﻮن‬ ‫ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﻋﻠﻰ هﺬا اﻟﺠﻤﺎل اﻟﻤﺸﺮق اﻟﺪّر ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻣﻠﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻋﻤّﺎ ﻣﻔﺮﺗﻢ ﺑﻪ و اﻋﺮﺿﺘﻢ و ﺗﺠﺰون ﺑﻤﺎ ﻓﻌﻠﺘﻢ و ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻗﻞ و ﻟﻪ ﻣﺮﺳﻼتٌ ﻣﻦ ﺑﻴﻦ ﻳﺪﻳﻪ و ﻣﻌﻘّﺒﺎت ﻋﻦ ﺧﻠﻔﻪ و ﻣﺒﺸّﺮات ﻋﻦ‬ ‫ﻞ اﻟﺬّرات ﺑﺎﻧﻮار اﻟّﺘﻰ اﺷﺮﻗﺖ ﻋﻦ وﺟﻪ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫نﮐّ‬ ‫ﻳﻤﻴﻨﻪ ﺗﺒﺸّﺮ ّ‬

‫ﺐ ان ﻳﺸﻬﺪ ﺟﻤﺎل رﺑّﻪ ﺑﻌﺪ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻗﺪ ﻋﻤﺖ ﻋﻴﻦ ﻟﻦ ﻳﺤ ّ‬ ‫ﻖ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﻟﻘﻴﻨﺎ ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻦ ﺑﺎﻧّﻪ‬ ‫ﻞ ﻳﺤﺪث ﻓﻰ ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ ﻧﺎر اﻟﻠّﻪ و ﻳﻨﻄﻘ ّ‬ ‫ﻞ ﺣﺪﻳﺚ ﻟﻌ ّ‬ ‫اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ اﻧﺎ اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﺤﮑﻴﻢ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ اذا اﺳﺘﺠﺬﺑﺘﮏ‬ ‫رواﺋﺢ اﻟﻘﺪس و ﻗﻠّﺒﺘﮏ اﻟﯽ دﻳﺎر اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻟﺘﺠﺪ ﻧﻔﺤﺎت اﻟﺴّﺒﺤﺎن اذًا‬ ‫ﻦ ﻓﻰ ﺣﻮﻟﻪ ﻣﻠﺌﮑﺔ‬ ‫اذهﺐ ﺑﺎذن رﺑّﮏ اﻟﻤﻨّﺎن اﻟﯽ ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﻳﻄﻮﻓ ّ‬ ‫اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻓﻰ ﺣﻮل اﻟﻌﺮش هﻢ ﻳﺴﺒّﺤﻮن‪ .‬و اﻧّﮏ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى‬ ‫ﺗﻘﻮم ﻋﻦ ﻣﻘﺎﻣﮏ و ﺗﺮﻳﺪ ان ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ ﺷﻄﺮ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ اذًا ﻓﺎﺧﻠﻊ ﻋﻦ‬ ‫ﺟﺴﺪﮎ ﻗﻤﻴﺺ اﻟﻨّﻔﺲ و اﻟﻬﻮى ﺛ ّﻢ ﻋﻦ رﺟﻠﻴﮏ ﻧﻌﻠﻴﻦ اﻟﺒﻐﻰ و‬ ‫اﻟﻔﺤﺸﺎء ﻻﻧّﮏ ﺗﺪﺧﻞ ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﻟﻦ ﻳﺮد ﻋﻠﻴﻪ اّﻟﺎ ﻣﻦ ﻳﺪع ﻋﻦ وراﺋﻪ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء و ﻟﻦ ﻳﻘﺒﻞ اّﻟﺎ ﺗﻨﺰﻳﻪ اﻟﮑﺒﺮى ان اﻧﺖ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻦ ﻃﻮر اﻻﻣﺮ و ﺑﺮﻳّﺔ اﻟﻘﺪس ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻳﻔﻘﻬﻮن‪ .‬و ﻓﻰ ﺣﻮﻟﻪ ﻳﻄﻮﻓ ّ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﻳﺼﻌﺪون‪.‬‬ ‫ﺳﻴﻨﺎء اﻟﻌ ّﺰ ﺛ ّﻢ اﻓﺌﺪة اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ اﻟﯽ هﻮاء اﻟﻘﺮب ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫و ﻣﻦ دون ذﻟﮏ ﻟﻦ ﺗﻔﻮز ﺑﻪ و ﻟﻦ ﺗﺬﮐﺮ ﻋﻨﺪ اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ اﻟﻮاردﻳﻦ ﻋﻠﻴﻪ‬ ‫و ﻟﻮ ﺗﺴﮑﻦ ﻓﻴﻪ اﻟﻒ ﺳﻨ ٍﺔ ﻋﻤّﺎ اﻧﺘﻢ ﺗﻌﺪّون‪ .‬و اذا هﺎﺟﺮت ﻋﻦ ﻧﻔﺴﮏ‬ ‫و ﻋﻦ اﻟﺪّﻧﻴﺎ و اهﻠﻬﺎ و ﺳﺎﻓﺮت اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ و ﺑﻠﻐﺖ ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى‬ ‫رأﻳﺖ ﺳﻮاد اﻟﻤﺪﻳﻨﺔ ﻓﺎﻧﺰل ﺛ ّﻢ ﻗﻒ ﻋﻠﻰ ﻣﻮﻗﻔﮏ و ﻗﻞ اﻟﺮّوح و اﻟﻨّﻮر‬ ‫و اﻟﻌﺰّة و اﻟﺜّﻨﺎء ﻋﻠﻴﮏ ﻳﺎ ﻣﺪﻳﻨﺔ اﻟﻠّﻪ و ﻣﻮﻃﻦ اﺳﻤﺎﺋﻪ و ﻣﺨﺰن‬ ‫ﺻﻔﺎﺗﻪ و ﻣﻨﺒﻊ ﻓﻴﻮﺿﺎﺗﻪ و ﻣﻌﺪن اﻓﻀﺎﻟﻪ و ﻣﻈﻬﺮ ﺗﺠﻠّﻴﺎﺗﻪ اﻟّﺘﻰ‬ ‫ن ﻣﻦ ﺳﻮادﮎ ﻇﻬﺮت ﻧﻘﻄﺔ اﻻوّﻟﻴّﺔ و‬ ‫ﻞ اﻟﻮﺟﻮد‪ .‬و اﺷﻬﺪ ﺑﺎ ّ‬ ‫اﺣﺎﻃﺖ ﮐ ّ‬ ‫ﻃﺮاز اﻟﻘﺪﻣﻴّﺔ و اﻟﺴّﺮ اﻻزﻟﻴّﺔ و اﻟﮑﻠﻤﺔ اﻟﺠﺎﻣﻌﺔ و اﻟﻘﻀﺎﻳﺎ اﻟﻤﺤﺘﻮﻣﺔ‬ ‫و اﻻﺳﺮار اﻟﻤﺨﺰوﻧﺔ ﮐﺬﻟﮏ ﺳﺒﻘﮏ اﻟﻔﻀﻞ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ‬ ‫اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﺛ ّﻢ ارﻓﻊ ﻳﺪاﮎ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ ﺑﺨﻀﻮع و ﺧﺸﻮع و ﺗﺴﻠﻴﻢ و‬ ‫ب ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻋﻠﯽ ﺑﺪاﻳﻊ ﻣﻮاهﺒﮏ و‬ ‫رﺿﺎء ﻣﺤﺒﻮب و ﻗﻞ اى ر ّ‬ ‫ﻟﻄﺎﺋﻒ ﻋﻄﺎﻳﺎﮎ و ﮐﻴﻒ اﺷﮑﺮﮎ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﺑﻤﺎ رزﻗﺘﻨﻰ زﻳﺎرة ﺑﻴﺘﮏ‬ ‫و ﺷﺮّﻓﺘﻨﻰ ﺑﻬﺎ و اﺧﺘﺼﺼﺘﻨﻰ ﺑﻬﺬا اﻟﻔﻀﻞ اﻟّﺬى ﻣﺎ ﺳﺒﻖ ﺑﻪ اﺣﺪٌ‬ ‫دوﻧﻰ و ﻋﻠّﻤﺘﻨﻰ ﻣﺎ ﻻ ﻋﺮﻓﻪ ﻧﻔﺲٌ ﺳﻮاﺋﻰ‪ .‬اذًا ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻓﺮرت ﻋﻦ‬ ‫ﺑﻴﺖ ﻧﻔﺴﻰ و اﻋﺘﺼﻤﺖ ﺑﻤﻘ ّﺮ ﻧﻔﺴﮏ اﻻﻋﻠﯽ و هﺮﺑﺖ ﻋﻤّﺎ ﻣﻨﻌﻨﻰ‬ ‫ﻋﻦ ﻗﺮﺑﮏ و اﺳﺘﺤﺼﻨﺖ ﻓﻰ ﺟﻮار رﺣﻤﺘﮏ اﻟﮑﺒﺮى‪ .‬اذًا ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻻ‬ ‫ﺗﺤﺮﻣﻨﻰ ﻋﻤّﺎ ﻋﻨﺪﮎ و ﻻ ﺗﺸﺘﻐﻠﻨﻰ ﺑﻐﻴﺮﮎ و اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫ﺐ اوﻟﻴﺎﺋﮏ و ﻻ ﺗﺠﻌﻠﻨﻰ ﻣﻦ‬ ‫ب ﺛﺒّﺘﻨﻰ ﻋﻠﯽ ﺣﺒّﮏ و ﺣ ّ‬ ‫اﻟﻐﻔﻮر‪ .‬اى ر ّ‬

‫اﻟّﺬﻳﻦ ﻳﮑﻔﺮون ﺑﺂﻳﺎﺗﮏ ﺑﻌﺪ اﻧﺰاﻟﻬﺎ و ﻳﺴﺘﻬﺰﺋﻮن ﺑﻬﺎ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى اﺣﺎﻃﺖ‬ ‫ب‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﺧﻠﻖ ﻓﻰ اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸّﻬﻮد‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﻧﻔﺤﺎﺗﻬﺎ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و ﮐ ّ‬ ‫هﺐﻟﯽ ﻣﻦ ﻟﺪﻧﮏ ﻋﺼﺎء ﻓﻀﻠﮏ و ﻋﻨﺎﻳﺘﮏ ﻻ ﻓﻠﻖ ﺑﻪ ﺑﺤﺮ اﻟﻨّﻔﺲ و‬ ‫ﻞ اﻟﯽ ﺧﻴﺎم ﻋ ّﺰ رأﻓﺘﮏ و ﺳﺮادق ﻗﺪس‬ ‫اﻟﻬﻮى و ُاﻣّﺮ ﻣﻨﻬﺎ ﻻﺻ َ‬ ‫ﻋﺼﻤﺘﻨﮏ ﻟﺌّﻠﺎ ﻳﻈﻬﺮ ﻣﻨّﻰ ﻣﺎ ﻳﮑﺮهﻪ رﺿﺎﮎ و اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻔﺎﻋﻞ ﻟﻤﺎ‬ ‫ب هﺬا اﻟﺒﻴﺖ اﻟﻤﻌﻤﻮر‪ .‬ﺛ ّﻢ ارﮐﺐ اﻟﯽ ان ﺗﺼﻞ‬ ‫ﺗﺸﺎء و اﻧّﮏ اﻧﺖ ر ّ‬ ‫ﻣﻘﺎﻣًﺎ ﻳﮑﻦ ﺑﻴﻨﮏ و ﺑﻴﻦ اﻟﻤﺪﻳﻨﺔ اّﻟﺎ اﻟﻒ ﺧﻄﻮة او ازﻳﺪ او اﻗﻞ اذًا‬ ‫ﻓﺎﻧﺰل ﺛ ّﻢ ﻏﻴّﺐ ﻧﻔﺴﮏ ﻓﻰ اﻟﻤﺂء ﮐﻤﺎ اﻣﺮت ﺑﻪ ﻓﻰ ﮐﺘﺎب اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ‬ ‫ﺺ ﺷﺎرﺑﮏ ﺛ ّﻢ ﻗﻠّﻢ اﻇﻔﺎرﮎ‬ ‫ﻰ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬و اذا ﺧﺮﺟﺖ ﻋﻦ اﻟﻤﺂء ﻗ ّ‬ ‫اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫و ﺣﻠّﻖ رأﺳﮏ ﺛ ّﻢ اﺳﺘﻌﻤﻞ اﺣﺴﻦ اﻻﻃﻴﺎب ﺛ ّﻢ اﻟﺒﺲ اﺣﺴﻦ اﻟﺜّﻴﺎب ﺑﻤﺎ‬ ‫اﺳﺘﻄﻌﺖ ﻋﻠﻴﻪ و ان ﻟﻢ ﺗﮑﻦ ﻣﺴﺘﻄﻴﻌًﺎ ﺑﻤﺎ اﻣﺮﻧﺎﮎ ﺑﻪ ﻻ ﺗﺤﺰن ﻓﻘﺪ‬ ‫ﻋﻔﺎ اﻟﻠّﻪ ﻋﻨﮏ و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﻔ ّﻮ اﻟﻌﻄﻮف‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺳﻊ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ‬ ‫ﺑﺎﻧّﮏ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى ﻳﻘﻊ ﻋﻴﻨﮏ ﻋﻠﯽ اﻟﻤﺪﻳﻨﺔ و ﺗﻘﺮّﺑﺖ اﻟﻴﻬﺎ ﻳﮑﻮن ﻗﻠﺒﮏ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﻴﻦ‬ ‫ﻣﻄﻬّﺮًا ﻋﻦ ذﮐﺮ اﻟﻤﻮﺟﻮدات ﺑﺤﻴﺚ ﺗﺪع ﻋﻦ وراﺋﮏ ﮐ ّ‬ ‫اﻻرﺿﻴﻦ و اﻟﺴّﻤﻮات‪ .‬ﻻﻧّﮏ اذا ﺗﻤﺸﻰ ﺑﻴﻦ ﻳﺪى ﺳﻠﻄﺎن اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و‬ ‫ﻞ‬ ‫بﮐّ‬ ‫ﻣﻠﻴﮏ اﻻﺳﻤﺂء و اﻟﺼّﻔﺎت ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻌﻠّﻤﮏ ﻗﻠﻢ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ و ر ّ‬ ‫ﺷﻴﺊ ان اﻧﺘﻢ ﺗﻌﺮﻓﻮن‪ .‬و اذا ﻋﻤﻠﺖ ﻣﺎ اﻣﺮﻧﺎﮎ ﺑﻪ اذًا ﻗﻢ ﻋﻦ ﻣﻘﺎﻣﮏ‬ ‫ل وﺟﻬﮏ ﺷﻄﺮ اﻟﺒﻴﺖ ﺛ ّﻢ ﻗﻒ ﺛ ّﻢ ارﻓﻊ ﻳﺪاﮎ ﻟﻠﻘﻨﻮت ﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫ﺛ ّﻢ و ّ‬ ‫اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ هﺬا ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﺑﻪ ﻗﺮّت اﻋﻴﻦ‬ ‫اﻟﻤﺸﺘﺎﻗﻴﻦ و اﺳﺘﺠﺬﺑﺖ اﻓﺌﺪة اﻟﻌﺎﺷﻘﻴﻦ و هﺬا ﻣﻨﺘﻬﻰ ﻣﻘﺼﺪ اﻟﻘﺎﺻﺪﻳﻦ‬ ‫و اﻋﻠﯽ ﻣﻄﻠﺐ اﻟﻄّﺎﻟﺒﻴﻦ و هﺬا ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﺗﻤﻄﺮ ﻓﻴﻪ ﻋﻴﻮن اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‬ ‫ﻓﻰ ﻓﺮاﻗﮏ و ﺗﺼﻔ ّﺮ وﺟﻮﻩ اﻟﻮاﺻﻠﻴﻦ ﻓﻰ اﺷﺘﻴﺎﻗﻬﻢ اﻟﯽ ﺟﻤﺎﻟﮏ‪.‬‬ ‫اﺳﺌﻠﮏ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﺑﻪ و ﺑﺘﺠﻠّﻴﺎت اﻧﻮار ﻋ ّﺰ اﺣﺪﻳّﺘﮏ و ﺑﻮارق ﻇﻬﻮرات‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻻ‬ ‫ﻗﺪس اﻟﻮهﻴّﺘﮏ ﺑﺎن ﺧﻠّﺼﻨﻰ ﻋﻦ ﻧﺎر ﻧﻔﺴﻰ و ﻗﺪّﺳﻨﻰ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻳﻠﻴﻖ ﻟﺴﻠﻄﺎﻧﮏ و اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻧﺰل ﻳﺪﻳﮏ اﻟﯽ ان‬ ‫ﻳﺼﻼ اﻟﯽ ﻓﺨﺬﻳﮏ ﺛ ّﻢ ﮐﺒّﺮ اﻟﻠّﻪ ﺗﺴﻌﺔ ﻣﺮّة ﺛ ّﻢ ارﻓﻊ ﻳﺪﻳﮏ ﻣ ّﺮ ًة اﺧﺮى‬ ‫ب ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن‪ .‬و ﻗﻞ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ هﺬﻩ ﻣﺪﻳﻨﺔ‬ ‫اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ و ر ّ‬ ‫اﻟّﺘﻰ ﻓﻴﻬﺎ ﻇﻬﺮت ﺳﻠﻄﻨﺘﮏ و ﺑﺮزت ﺁﺛﺎر ﻋ ّﺰ ﻋﻈﻤﺘﮏ و ﻧﺰﻟﺖ‬ ‫ﺁﻳﺎﺗﮏ و ﺗﻤّﺖ ﮐﻠﻤﺘﮏ و ﻋﻠّﺖ ﻗﺪرﺗﮏ و ﻻﺣﺖ ﺣﺠّﺘﮏ و اﺣﺎﻃﺖ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻴﺎء و ﮐ ّ‬ ‫رﺣﻤﺘﮏ ﮐ ّ‬ ‫ﻧﻔﺴﻰ و ﻗﻠﺒﻰ و ﻟﺴﺎﻧﻰ ﺛ ّﻢ ﻋﺒﺎد ﻣﮑﺮﻣﻮن‪ .‬اذًا اﺳﺌﻠﮏ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﺑﻬﺎ و‬

‫ﺑﻤﺎ ﻇﻬﺮ ﻓﻴﻬﺎ ﺑﺎن ﺗﻨﺰع ﻋﻨّﻰ ﻣﺎﻳﺒﻌّﺪﻧﻰ ﻋﻦ ﺷﺎﻃﻰ ﻗﺪس رﺣﻤﺘﮏ و‬ ‫اﻓﻀﺎﻟﮏ و ﻳﻤﻨﻌﻨﻰ ﻋﻦ ﺟﻮار ﻓﻴﺾ ﻓﻀﻠﮏ و اﻋﻄﺎﺋﮏ ﺛ ّﻢ اﻟﺒﺴﻨﻰ‬ ‫ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻗﻤﻴﺺ ﻣﮑﺮﻣﺘﮏ و اﻟﻄﺎﻓﮏ و اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﯽ ﻣﺎ‬ ‫ﺗﺸﺎء و اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺷﺮﺑﻨﻰ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻣﻦ‬ ‫ﺳﻠﺴﺒﻴﻞ ﻋ ّﺰ ﻋﺮﻓﺎﻧﮏ و ﻣﻌﻴﻦ ﻗﺪس ﻟﻘﺎﺋﮏ اﻟّﺘﻰ ﻟﻮ ﻳﺮﺷﺢ ﻣﻨﻬﺎ ﻗﻄﺮة‬ ‫ن ﺣ ّﻴًﺎ ﺑﺎﻗﻴًﺎ داﺋﻤًﺎ ﻗﺎﺋﻤًﺎ ﻓﻰ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ وﺟﻬﮏ و‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﻟﻴﺼﻴﺮ ّ‬ ‫ﻇﻬﻮرات ﺑﻮارق اﻧﻮار ﻃﻠﻌﺘﮏ و اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ‬ ‫اﻟﻘﺪّوس‪ .‬اذًا ﻓﺎﻧﺰل ﻳﺪاﮎ ﺛ ّﻢ اﻣﺶ ﻋﻠﯽ اﻻرض ﺑﻮﻗﺎر اﻟﻠّﻪ و ﺳﮑﻴﻨﺘﻪ‬ ‫و ﻓﻰ ﻣﺸﻴﮏ ﺗﻬﻠّﻞ رﺑّﮏ ﺛ ّﻢ ﺗﮑﺒّﺮ و ﺗﻘﺪّس و ﺗﻤﺠّﺪ ﺛ ّﻢ اﺗّﺒﻊ ﺳﻨﻦ‬ ‫اﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ و ﺳﺠﻴّﺔ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻟﺒّﻴﮏ اﻟﻠّﻬﻢ ﻟﺒّﻴﮏ ﻟﺒّﻴﮏ و ﺳﻌﺪﻳﮏ‬ ‫و اﻟﻨّﻮر ﺑﻴﻦ ﻳﺪﻳﮏ‪ .‬ﮐﺮّر هﺬﻩ اﻟﮑﻠﻤﺔ ﻋﻠﯽ ﻗﺪر اﻟّﺬى ﻟﻦ ﺗﺨﻤﺪ ﻧﺎر‬ ‫ﻖ ﻟﺘﮑﻮن ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺑﻤﺎ‬ ‫ﺷﻮﻗﮏ و اﺷﺘﻴﺎﻗﮏ و ﮐﺬﻟﮏ اﻣﺮﻧﺎﮎ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻣﺮوا ﻳﻌﻠﻤﻮن‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ اﻧّﮏ ﺑﻬﺬﻩ اﻟﮑﻠﻤﺔ ﺗﺠﻴﺐ رﺑّﮏ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى‬ ‫ن هﺬﻩ‬ ‫ﺖ ﺑﺮﺑّﮑﻢ وا ّ‬ ‫اﺳﺘﻮى ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺮش و ﻧﺎدى اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﺑﻘﻮﻟﻪ اﻟﺴ ُ‬ ‫ﻟﺴ ّﺮ هﺬا ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﻓﻰ اﺳﺮار رﺑّﮑﻢ ﺗﺘﻔﮑّﺮون‪ .‬ﺑﻞ ﻟﻮ ﺗﺸﻬﺪ ﺑﻌﻴﻦ اﻟﻔﻄﺮة‬ ‫ﻟﺘﺸﻬﺪﻩ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻳﮑﻮن ﻣﺴﺘﻮﻳًﺎ ﻋﻠﯽ اﻋﺮاش اﻟﻤﻮﺟﻮدات و ﻳﻨﺎدى ﺑﺎﻧّﻰ‬ ‫اﻧﺎ اﻟﻠّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ اﻧﺎ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬و اﻧّﮏ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﺰّاﺋﺮ ﻓﺎﻋﺮف‬ ‫ﻗﺪرﮎ و ﻣﻘﺪارﮎ ﻓﻰ ذﻟﮏ اﻟﺤﻴﻦ ﺛ ّﻢ اﺷﮑﺮ اﻟّﻠﻪ ﺑﻤﺎ رزﻗﺖ ﺑﺬﻟﮏ و‬ ‫ﻞ‬ ‫اﻳّﺪﮎ ﻋﻠﯽ ذﻟﮏ و اﻧّﻪ ﻣﺎ ﻣﻦ اﻟ ٍﻪ اّﻟﺎ هﻮ ﻟﻪ اﻟﺨﻠﻖ و اﻻﻣﺮ و ﮐ ّ‬ ‫ﺑﺎﻣﺮﻩ ﻳﻌﻠﻤﻮن‪ .‬ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﮏ ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ﺑﻤﺎ دﺧﻠﺖ ﺑﺮﻳّﺔ اﻟﻘﺪس و ﻓﺎران‬ ‫ن ﮐﻠّﻬﺎ ﻓﻰ ﺣﻮﻟﮏ‬ ‫ق ﺑﺼﺮﮎ ﺗﺸﻬﺪ ﺑﺎ ّ‬ ‫اﻟﺮّوح و ﺳﻴﻨﺎء اﻻﻣﺮ ﺑﻞ ﻟﻮ ﺗﺪ ّ‬ ‫ﻳﻄﻮﻓﻮن‪ .‬ﻓﻮاﻟﻠّﻪ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻌﺒﺪ اﻟﻤﻬﺎﺟﺮ اذًا ﻟﻮ ﻳﻔﺘﺢ اﻟﻠّﻪ ﺑﺼﺮﮎ و‬ ‫ن اهﻞ ﺣﻈﺎﺋﺮ اﻟﻘﺪس و‬ ‫ﺗﻠﺘﻔﺖ ﻓﻮق رأﺳﮏ اﻟﯽ اﻟﺴّﻤﺂء ﻟﺘﺸﻬﺪ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻣﻮاﻗﻊ اﻻﻧﺲ ﺛ ّﻢ اهﻞ ﺳﺮادق اﻟّﻠﺎهﻮت و اهﻞ ﻣﻘﺎﻋﺪ اﻟﺠﺒﺮوت و‬ ‫هﻴﺎﮐﻞ اﻟﻤﻘﺪّﺳﻴﻦ ﻣﻦ ﻇﻬﻮرات اﻟﻤﻠﮏ و اﻟﻤﻠﮑﻮت ﮐﻠّﻬﻢ ﻳﺘﺤﺮّﮐﻦ ﻓﻰ‬ ‫ن‬ ‫ﻦ و ﻳﻤﺠّﺪ ّ‬ ‫ن و ﻳﻘﺪّﺳ ّ‬ ‫هﻮﺁء اﻟﻘﺪس ﻓﻮق رأﺳﮏ و ﻳﻬﻠّﻠﻦ و ﻳﮑﺒّﺮ ّ‬ ‫ب اﻟﻤﺪﻳﻨﺔ و اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﻣﻨﻬﺎ و ﻃﻠﻊ ﻓﻴﻬﺎ و ﮐﺬﻟﮏ ﺗﺸﻬﺪ‬ ‫ﻣﻌﮏ ر ّ‬ ‫اﻻﻣﺮ ان اﻧﺖ ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺑﺒﺼﺮ اﻟﺮّوح ﻳﺸﻬﺪون‪ .‬و اذا‬ ‫وﺻﻠﺖ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى اﺳﺘﻘﺮﺑﺖ ﺑﺎب اﻟﻤﺪﻳﻨﺔ ﻣﻘﺪار ﻋﺸﺮﻳﻦ ﺧﻄﻮة‬ ‫ب هﺬا اﻟﺸّﻄﺮ اﻟﻤﺤﻤﻮد‪.‬‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ و ر ّ‬ ‫بﮐّ‬ ‫اذًا ﻗﻒ ﺑﺎﻣﺮ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ و ر ّ‬ ‫ﺛ ّﻢ ﮐﺒّﺮ اﻟﻠّﻪ ﺗﺴﻌﺔ ﻋﺸﺮ ﻣﺮّة ﺛ ّﻢ ﺧﺎﻃﺐ اﻟﻤﺪﻳﻨﺔ ﻣﻦ ﻗﺒﻠﯽ و ﻗﻞ ﻟﻌﻦ اﻟﻠّﻪ‬

‫ﻗﻮﻣًﺎ ﺣﺎل ﺑﻴﻨﻨﺎ و ﺑﻴﻦ اﻧﻮار ﻗﺪﺳﮏ ﻳﺎ ﻣﺪﻳﻨﺔ اﻟﻠّﻪ و ﻣﻨﻌﻮﻧﺎ ﻋﻦ‬ ‫اﻻﺳﺘﻨﺸﺎق ﻣﻦ رواﺋﺢ ﻗﺪس اﺣﺪﻳّﺘﮏ و اﻟﺴّﮑﻮن ﻓﻰ ﺟﻮار ﻋ ّﺰ‬ ‫رﺣﻤﺘﮏ و اﻟﻘﻴﺎم ﻋﻠﯽ ﻓﻨﺎء ﺑﺎب ﻓﻴﺾ رﺣﻤﺎﻧﻴﺘﮏ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﺣﻮّل اﻟﻨّﻈﺮ‬ ‫اﻟﯽ اﻟﻤﻨﻈﺮ اﻻﮐﺒﺮ ﺷﻄﺮ اﻟﺠﺪار ﻣﻦ اﻟﻤﺪﻳﻨﺔ و ﻣﺎﺧﻠﻖ ﻓﻴﻬﺎ و ﮐﺎن‬ ‫ﻞ ذﻟﮏ وﻗﻌﺖ ﻧﻈﺮة اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ن ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﻠﻴﻬﺎ ﻻ ّ‬ ‫ان ﻳﺎ ﺟﺪار اﻟﻤﺪﻳﻨﺔ ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﮏ ﺑﻤﺎ اﺳﺘﺸﺮﻗﺖ ﻋﻠﻴﮏ ﻣﻦ اﻧﻮار‬ ‫ﻰ اﻻﻋﻠﻰ‪ .‬ان ﻳﺎ اﺷﺠﺎر اﻟﻤﺪﻳﻨﺔ ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﮑﻢ ﺑﻤﺎ‬ ‫ﺷﻤﺲ رﺑّﮏ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫هﺒّﺖ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻧﺴﻤﺎت اﻟﻘﺪس ﻋﻦ ﺷﻄﺮ اﻟﺒﻘﺎء‪ .‬ان ﻳﺎ هﻮﺁء اﻟﻤﺪﻳﻨﺔ‬ ‫ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﮏ ﺑﻤﺎ اﻧﺒﺴﻂ ﻓﻴﮏ هﻮاء اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬ان‬ ‫ﻳﺎ ارض اﻟﻤﺪﻳﻨﺔ ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﮏ ﺑﻤﺎ ﻣﺸﻰ ﻋﻠﻴﮏ رﺟﻞ رﺑّﮏ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و‬ ‫ﻞ ﻓﻰ ﺣﺠﺒﺎت اﻧﻔﺴﻬﻢ‬ ‫ﻣ ّﺮ ﺑﮏ هﻴﮑﻞ اﻟﺴّﺒﺤﺎن ﻓﻰ اﻳّﺎم اﻟّﺘﻰ ﮐﺎن اﻟﮑ ّ‬ ‫ﻣﺤﺘﺠﺒﻮن‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻣﺶ اﻟﯽ ان ﺗﺼﻞ اﻟﻤﺪﻳﻨﺔ و اذا ﻓﺰت ﺑﻠﻘﺎﺋﻬﺎ و وﺻﻠﺖ‬ ‫ﻰ‬ ‫اﻟﯽ ﺑﺎﺑﻬﺎ ﺿﻊ وﺟﻬﮏ ﻋﻠﯽ ﺗﺮاب اﻟﺒﺎب ﻟﺘﺠﺪ راﺋﺤﺔ رﺑّﮏ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ن‬ ‫اﻻﻋﻠﻰ و ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺑﻤﺎء اﻟﺤﻴﻮان هﻢ ﻳﺮزﻗﻮن‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻣﻦ ﺗﺮاﺑﻪ ﻳﻈﻬﺮ ﺣﮑﻢ اﻟﻤﺂء و ﻣﻦ ﻣﺎﺋﻪ ﺣﮑﻢ اﻟﻬﻮاﺋﻪ اﺛﺮ اﻟﻨّﺎر و‬ ‫ﺑﺠﺬوة ﻣﻨﻬﺎ ﻇﻬﺮ ﺣﮑﻢ اﻟﮑﺎف و اﻟﻨّﻮن ان اﻧﺘﻢ ﺗﻌﻠﻤﻮن‪ .‬و هﺬا ﻣﺎ‬ ‫وﺻﻔﻨﺎﻩ ﻟﮏ ﻓﻰ اﻻرض و ﺑﻴﻦ هﻮﻻء اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻓﻰ ﺳﮑﺮ اﻧﻔﺴﻬﻢ‬ ‫ﺧﺎﻣﺪون و اّﻟﺎ ﻓﻮ اﻟّﺬى ﻧﻔﺴﻰ ﺑﻴﺪﻩ ﻟﺬرّة ﻣﻦ ﺗﺮاﺑﻬﺎ ﻻﻋ ّﺰ ﻋﻨﺪ اﻟﻠّﻪ ﻋﻤّﺎ‬ ‫ﺧﻠﻖ ﻓﻰ ﻣﻴﺎدﻳﻦ اﻟﺒﻘﺎء و ﻣﺎ ﻗﺪّر ﻓﻰ اﻟﻮاح اﻟﻘﻀﺎء ﻓﻰ ﺳ ّﺮ اﻻﻣﻀﺎء‬ ‫ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻟﺒﺪﺁء و ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻠﻘﻰ ﻋﻠﻴﮏ ﻣﻦ اﺳﺮار اﻻﻣﺮ ﻟﺘﮑﻮن ﻣﻦ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻳﻔﻘﻬﻮن‪ .‬و اذا ﻗﺒّﻠﺖ اﻟﺘّﺮاب و اﺳﺘﺒﺮﮐﺖ ﺑﻪ ﻓﺎرﻓﻊ رأﺳﮏ ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻗﻢ و ﮐﺒّﺮ اﻟﻠّﻪ ﺗﺴﻌﺔ ﻋﺸﺮ ﻣ ّﺮ ًة ﺛ ّﻢ ﺗﺒﻬّﻰ رﺑّﮏ ﺗﺴﻌﺔ ﻣﺮة ﺛ ّﻢ اﻣﺶ‬ ‫ﺑﻮﻗﺎر اﻟﻠّﻪ و ﺳﮑﻴﻨﺘﻪ ﺛ ّﻢ ﻋﻈﻤﺘﻪ و اﺟﻼﻟﻪ اﻟﯽ ان ﺗﺼﻞ ﻓﻰ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ‬ ‫ن هﺬا‬ ‫اﻟﺒﻴﺖ اذًا ﻗﻒ و ﻗﻞ اﺷﻬﺪ ﺑﻠﺴﺎﻧﻰ و ﻧﻔﺴﻰ و روﺣﻰ و ﺟﺴﺪى ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﻳﺴﺠﺪﻩ اهﻞ ﺟﺒﺮوت اﻟﻌﻤﺎء ﺛ ّﻢ اهﻞ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﺒﺪاء ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻞ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺳﮑﻨﻮا ﻓﻰ رﻓﺎرف اﻟﺒﻘﺎء ﺧﻠﻒ ﻟﺠﺞ اﻟﮑﺒﺮﻳﺎء و ﺑﻪ ﻇﻬﺮ ﮐ ّ‬ ‫ﺷﻴﺊ و ﺑﻪ ﻳﻤ ّﺮ ﻧﺴﺎﺋﻢ اﻟﺠﻮد ﻋﻠﯽ هﻴﺎﮐﻞ اﻟﻌﺎﻟﻴﻦ‪ .‬و هﺬا ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى‬ ‫ﻳﺴﺘﺒﺮﮎ ﺑﻪ ﺳﮑّﺎن ﻣﻸ اﻟﺒﻘﺎ و ﻳﺴﺘﺤﻴﻰ ﺑﻪ اﻓﺌﺪة اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ اﺳﺘﻘﺮّوا ﺑﻴﻦ‬ ‫ﻞ ﻳﻮم اهﻞ ﻏﺮﻓﺎت اﻟﺤﻤﺮﺁء ﺛ ّﻢ‬ ‫اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء‪ .‬ﻳﮑﻨﺲ ﻓﻨﺎﺋﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ن هﺬا ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﻓﻴﻪ ﻇﻬﺮ ﺟﻤﺎل‬ ‫ﺑﻐﺪاﺋﺮ اﻟﺮّوح ﻣﻠﺌﮑﺔ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬و ا ّ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺛ ّﻢ اﺳﺘﻮى ﺑﻨﻔﺴﻪ ﻋﻠﯽ ﻋﺮش اﻟﻐﻔﺮان و ﺣﮑﻢ ﺑﻤﺎ اراد ﻋﻠﯽ‬

‫ﺐ و ﻳﻔﻌﻞ ﻣﺎ‬ ‫اهﻞ اﻻﮐﻮان و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻔﻌّﺎل ﻟﻤﺎ ﻳﺸﺎء ﻳﺤﮑﻢ ﻣﺎ ﻳﺤ ّ‬ ‫ن ﺑﻘﺒﻀ ٍﺔ ﻣﻦ هﺬا اﻟﺘّﺮاب ﺧﻠﻖ ﺁدم اﻻوﻟﯽ و ﻟﺬا ﺳﻤّﻰ‬ ‫ﻳﺮﻳﺪ‪ .‬اﺷﻬﺪ ا ّ‬ ‫اﺑﻮاﻟﺒﺸﺮ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺳﻤﺎء و ﺟﻌﻠﻪ اﻟﻠّﻪ اوّل ذﮐﺮﻩ ﺑﻴﻦ اﻟﺨﻼﺋﻖ‬ ‫اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬اذًا ﻓﺎﺧﺮر ﺑﻮﺟﻬﮏ ﻋﻠﯽ اﻟﺘّﺮاب ﺛ ّﻢ ﺿﻊ ﺧﺪّﮎ اﻟﻴﻤﻨﻰ ﻋﻠﻴﻪ‬ ‫ﺛ ّﻢ ﻗﻞ ﺑﻠﺴﺎﻧﻰ ﻓﺴﺒﺤﺎﻧﮏ اﻟﻠّﻬﻢ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ هﺬا ﻋﺒﺪﮎ اﻟّﺬى ﻗﺪ اﻧﻘﻄﻊ ﻋﻦ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ‬ ‫ﻞ اﻟﺠﻬﺎت و ﺗﻮّﺟﻪ اﻟﯽ ﺟﻬﺔ ﻓﺮداﻧﻴّﺘﮏ و ﺧﻠّﺺ ﻧﻔﺴﻪ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﺳﻮاﮎ و ﺗﻮﺳّﻞ ﺑﺤﺒﺎل ﺟﻮد ﻋﻨﺎﻳﺘﮏ و ﻗﺪ ﺟﺎء ﺑﺘﻤﺎﻣﻪ اﻟﯽ ﻣﻴﺎدﻳﻦ‬ ‫ﻋ ّﺰ رﺣﻤﺎﻧﻴّﺘﮏ‪ .‬اذًا هﺐ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻋﻠﯽ ﻓﺆادى ﻣﻦ ارﻳﺎح ﻋ ّﺰ ﻗﺪس‬ ‫ﻋﻨﺎﻳﺘﮏ و ﻋﻠﯽ ﮐﻴﻨﻮﻧﺘﻰ ﻣﻦ ﻧﻔﺤﺎت ﺳﻠﻄﺎن ﻋ ّﺰ اﻟﻄﺎﻓﮏ‪ .‬و ﻻ‬ ‫ﺗﻄﺮدﻧﻰ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻋﻦ ﺑﺎﺑﮏ ﻣﺤﺮوﻣًﺎ و ﻻ ﻋﻦ ﻇﻬﻮرات ﺷﻤﺲ‬ ‫اﻓﻀﺎﻟﮏ ﻣﺄﻳﻮﺳًﺎ‪ .‬و اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﻰ ﻣﺎ ﺗﺸﺎء و اﻧّﮏ اﻧﺖ‬ ‫اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﻗﻢ و ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ ﺟﻬﺔ اﻻﻳﻤﻦ ﻣﻦ اﻟﺒﻴﺖ‬ ‫ﻰ‬ ‫ﺷﻄﺮ رﺑّﮏ اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﺛﻢ ارﻓﻊ اﻳﺪاﮎ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫اﻻﻋﻠﻰ و ﻗﻞ ﻓﺴﺒﺤﺎﻧﮏ اﻟﻠّﻬﻢ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻗﺪ ارﻓﻌﺖ اﻳﺪاى رﺟﺎﺋﻰ اﻟﯽ‬ ‫ﺳﻤﺎء ﺟﻮدﮎ و ﻣﻮاهﺒﮏ و ﻋﻠّﻘﺖ اﻧﺎﻣﻞ اﻋﺘﻤﺎدى اﻟﯽ ﺣﺒﺎل ﻓﻀﻠﮏ‬ ‫و اﻟﻄﺎﻓﮏ‪ .‬اﺳﺌﻠﮏ ﺑﺎﻟّﺬى ﺑﻪ اﻟﺒﺴﺖ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﻣﻦ ﺧﻠﻊ هﺪاﻳﺘﮏ و‬ ‫اﺣﻴﻴﺖ اﻟﻤﻮﺟﻮدات ﻣﻦ ﺳﻠﻄﺎن رأﻓﺘﮏ و اﮐﺮاﻣﮏ ﺑﺎن ﻻ ﺗﻐﻠﻖ ﺑﺎب‬ ‫ﻣﻌﺮﻓﺘﮏ ﻋﻠﯽ وﺟﻪ ﻗﻠﺒﻰ و ﻻﺑﺎب رﺣﻤﺘﮏ ﻋﻠﯽ ﻓﺆادى‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺟﻌﻠﻨﻰ‬ ‫ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻳﻠﻴﻖ ﻟﺴﻠﻄﺎن ﻋ ّﺰ وﺣﺪاﻧﻴّﺘﮏ و ﻣﻠﻴﮏ ﻗﺪس‬ ‫ﺻﻤﺪاﻧﻴﺘﮏ و اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻔﺎﺿﻞ اﻟﺒﺎذل اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬و اﻧﺎ اﻟّﺬى ﻳﺎ‬ ‫اﻟﻬﻰ اﻧﻘﻄﻌﺖ ﻋﻦ ﻧﻔﺴﻰ و اﺳﺮﻋﺖ اﻟﯽ ﻧﻔﺴﮏ اﻻﻋﻠﻰ و هﺎﺟﺮت‬ ‫ﻋﻦ ﺑﻴﺘﻰ و وﻗﻔﺖ اﻣﺎم ﺑﻴﺘﮏ اﻻﻃﻬﺮ اﻻﺑﻬﻰ‪ .‬اذًا اﺳﺌﻠﮏ ﺑﺎن ﻻ‬ ‫ﺐ ﺟﻤﺎﻟﮏ و‬ ‫ﺗﺪﻋﻨﻰ ﺑﻨﻔﺴﻰ و ﻻ ﺑﺎﻟّﺬﻳﻦ ﻳﻤﻨﻌﻮن اﻟﻨّﺎس ﻋﻦ ﺣ ّ‬ ‫ﻳﺼّﺪون اﻟﻌﺒﺎد ﻋﻦ ﺻﺮاﻃﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﻃﻮّف ﺣﻮل اﻟﺒﻴﺖ‬ ‫ﻣﻦ ﻗﺒﻠﯽ ﺳﺒﻌﺔ ﻣﺮّة ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺄﻣﺮﮎ ﺟﻤﺎل اﻟﻘﺪم و ﻳﻌﻠّﻤﮏ ﻣﺎ ﻻ ﻳﻌﺮﻓﻪ‬ ‫اﺣﺪٌ ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و ﻓﻰ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى ﺗﻄﻮف ﺑﻴﺖ رﺑّﮏ ذﮐّﺮﻩ ﻓﻰ ﻗﻠﺒﮏ‬ ‫ﻼ اﻟﯽ ﺟﻬﺔ ﻋﺮش ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬و‬ ‫و ﻋﻠﻰ ﻟﺴﺎﻧﮏ و ﮐﻦ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ ﻣﺴﺘﻘﺒ ً‬ ‫اذا اﺗﻤﻤﺖ ﻃﻮاﻓﮏ ﻓﺎﺣﻀﺮ ﻓﻰ رواق اﻻوّل ﺗﻠﻘﺎء ﺑﺎب اﻟﺤﺮم ﺛ ّﻢ ﻗﻒ‬ ‫ﺛ ّﻢ ارﻓﻊ ﻳﺪاﮎ اﻟﯽ ﺳﻤﺂء ﻓﻴﺾ ﻓﻀﻞ رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬و‬ ‫اوﺻﻴﮏ ﺑﺎﻧّﮏ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى ﺗﺮﻓﻊ ﻳﺪاﮎ ﺗﺮﻓﻌﻬﺎ ﺑﺠﺬب اﻟّﺬى ﺑﻪ ﺗﺮﻓﻊ‬ ‫اﻳﺎدى اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت اﻟﯽ ﺳﻤﺎء ﻓﻀﻞ ﻣﻮﻻﮎ‪ .‬و اذا اردت ان ﺗﺪﻋﻮ اﻟﻠّﻪ‬

‫ﻞ اﻟﺬّرات ﺑﺜﻨﺎء ﺑﺎرﺋﮏ‬ ‫رﺑّﮏ ﺗﺪﻋﻮﻩ ﺑﺨﻠﻮص اﻟّﺬى ﺑﻪ ﻳﻨﻄﻖ اﻟﺴﻦ ﮐ ّ‬ ‫و ذﮐﺮ ﻣﻮﺟﺪﮎ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺎدر اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬و اﻧّﮏ ان ﻟﻦ ﺗﮑﻦ ﮐﺬﻟﮏ ﻻ‬ ‫ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﮏ ﺑﺎن ﺗﻘﻮم ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﻗﺎﻣﺖ ﻋﻠﻴﻪ هﻴﺎﮐﻞ اﻟﻤﻘﺪّﺳﻴﻦ و‬ ‫ﻞ ﺣﺒّﻰ اﻟّﺬى ﺟﻌﻠﻪ‬ ‫اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ و ﻻﻧﺴﺒﺘﮏ اﻟﯽ ﻧﻔﺴﻰ و اﺳﮑﻮﻧﮏ ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﺳﻴﻔًﺎ ﻗﺎﻃﻌًﺎ ﺑﻴﻦ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ و اﻟﻤﻮﺣّﺪﻳﻦ‪ .‬و اذا رﻓﻌﺖ اﻳﺪاﮎ اﻟﯽ‬ ‫ﺳﺤﺎب رﺣﻤﺔ رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﺎﻟﻢ اﻟﻌﻠﻴﻢ ﻗﻞ اﺷﻬﺪ ان ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ‬ ‫وﺣﺪﻩ ﻻ ﺷﺮﻳﮏ ﻟﻪ و ﻻ ﺷﺒﻴﻪ ﻟﻪ و ﻻ وزﻳﺮ و ﻻ ﻧﻈﻴﺮ و ﻻ ﺿ ّﺪ و ﻻ‬ ‫ﻧ ّﺪ و ﻻ ﻣﺜﺎل ﻟﺴﻠﻄﺎﻧﻪ اﻟﻤﺮﺗﻔﻊ اﻟﻤﻤﺘﻨﻊ اﻟﺮّﻓﻴﻊ‪ .‬ﻟﻢ ﻳﺰل ﮐﺎن واﺣﺪًا ﻓﻰ‬ ‫ذاﺗﻪ و واﺣﺪًا ﻓﻰ ﺻﻔﺎﺗﻪ و واﺣﺪًا ﻓﻰ اﻓﻌﺎﻟﻪ و ﻻ ﻳﺰال ﻳﮑﻮن ﺑﻤﺜﻞ ﻣﺎ‬ ‫ﻗﺪ ﮐﺎن ﻓﻰ ﻋ ّﺰ ﺟﻼﻟﻪ و ﺳﻠﻄﺎن اﺳﺘﺠﻼﻟﻪ اﻟّﺬى ﻗﺪ اﻗ ّﺮ اﻟﻌﺎرﻓﻮن‬ ‫ﺑﺎﻟﻌﺠﺰ ﻋﻦ اﻟﻮرود ﻋﻠﯽ ﻣﻴﺎدﻳﻦ ﻗﺪس ﻋﺮﻓﺎﻧﻪ و اﻋﺘﺮف اﻟﻤﺨﻠﺼﻮن‬ ‫ﺑﺎﻟﺘّﻘﺼﻴﺮ ﻋﻦ اﻻرﺗﻘﺎء اﻟﯽ ﺳﻤﺎء ذﮐﺮﻩ و ﺛﻨﺎﺋﻪ و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ‬ ‫ن ﻧﻘﻄﺔ اﻻوﻟﻰ و‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬و اﺷﻬﺪ ا ّ‬ ‫ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﻰ اﻻﻋﻠﯽ ﻟﻈﻬﻮرﻩ ﻓﻰ ﻻهﻮت اﻟﻌﻤﺎء و ﺑﺮوزﻩ ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت‬ ‫رﺑّﻨﺎ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫اﻟﻘﻀﺎء و ﻃﻠﻮﻋﻪ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻣﻀﺎء و ﺑﻪ ﺑﻌﺜﺖ اﻟﻤﻮﺟﻮدات و‬ ‫ﺟﺪّدت اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و ﻧﺼﺒﺖ ﻣﻴﺰان اﻟﻌﺪل ﻋﻠﯽ ﻣﻘﺎم ﻋ ّﺰ ﺣﻤﻴﺪ‪ .‬و ﺑﻪ‬ ‫دﻟﻊ دﻳﮏ اﻟﻌﺮش و ﻏﺮّدت ورﻗﺎء اﻟﻌ ّﺰ و ﻗﺎﻣﺖ ﻗﻴﻤﺔ اﻻﻣﺮ و ﻇﻬﺮ‬ ‫ﻣﺎ ﮐﻨﺰ ﻓﻰ ﺧﺰاﺋﻦ ﻋ ّﺰ ﺣﻔﻴﻆ‪ .‬و ﺑﻪ رﻓﻌﺖ ﺳﻤﻮات اﻟﻘﺪم و ﺻﻌﺪت‬ ‫ﺳﺤﺎب اﻟﺠﻮد ﻓﻰ هﺬا اﻟﻔﻀﺂء اﻻﻗﺪس اﻻﮐﺮم و اﺷﺮﻗﺖ ﺷﻤﺲ‬ ‫اﻟﻔﻀﻞ و اﻟﮑﺮم ﻋﻦ اﻓﻖ ﻗﺪس ﻣﻨﻴﺮ‪ .‬و ﺑﻪ ﺗﻤﻮّﺟﺖ اﺑﺤﺮ اﻵﻳﺎت ﻓﻰ‬ ‫ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺳﻤﺎء و اﻟﺼّﻔﺎت و ﺗﻤّﺖ ﻣﻴﻘﺎت اﻻﻣﺮ ﺑﻤﺎ ﻗﺪّر ﻓﻰ‬ ‫ن ﺑﻪ ﮐﺸﻒ ﺑﺮﻗﻊ اﻟﺴّﺘﺮ ﻋﻦ ﺟﻤﺎل‬ ‫ﺻﺤﺎﺋﻒ ﻣﺠﺪ ﻣﻨﻴﻊ‪ .‬و اﺷﻬ ُﺪ ا ّ‬ ‫اﻟﮑﺒﺮﻳﺎء و ﻇﻬﺮت اﺳﺮار اﻟﻐﻴﺐ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﺒﺪاء و ﺑﻪ اﺳﺘﻌﺮج‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻞ ﻓﺎﻧﻰ اﻟﯽ ﻣﻮاﻗﻊ اﻟﺒﻘﺎء و ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻓﻘﻴﺮ اﻟﯽ ﺳﻤﺂء اﻟﻐﻨﺎء و اﺳﺘﺼﻌﺪ ﮐ ّ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ن‬ ‫ﻞ اﻟﯽ ﻣﮑﺎﻣﻦ اﻟﺸّﻔﺎء ﻋﻠﯽ ﺳﺮادق ﻧﻮر ﻟﻤﻴﻊ‪ .‬و اﺷﻬﺪ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻋﻠﻴ ٍ‬ ‫هﺬا ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﻓﻴﻪ اﺳﺘﻮﻳﺖ ﻋﻠﯽ ﻋﺮش ﻋ ّﺰ وﺣﺪاﻧﻴّﺘﮏ و ﺧﻠﻘﺖ ﺧﻠﻖ‬ ‫اﻻوّﻟﻴﻦ و اﻵﺧﺮﻳﻦ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﺸﻴّﺘﮏ و ارادﺗﮏ و ﻓﻴﻪ اﻣﻄﺮت‬ ‫ﺳﺤﺎب ﻓﻀﻠﮏ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اذًا اﺳﺌﻠﮏ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﺑﺎﺳﻤﮏ اﻻﻋﻈﻢ‬ ‫اﻟﻤﮑﻨﻮن و ﮐﻠﻤﺘﮏ اﻻﺗ ّﻢ اﻟﻤﺨﺰون اﻟّﺬى وﻋﺪت اﻟﻌﺒﺎد ﺑﻈﻬﻮرﻩ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﻤﺴﺘﻐﺎث ﺑﺎن ﺗﺪﺧﻠﻨﻰ ﻋﻠﯽ ﺷﺎﻃﺊ ﺑﺤﺮ ﻏﻔﺮاﻧﮏ و ﺗﻤﺢ ﻋﻨّﻰ ﮐﻠّﻤﺎ‬ ‫اﺣﺼﻴﺘﻪ ﻣﻦ ﺟﺮﻳﺮاﺗﻰ اﻟﮑﺒﺮى و ﺧﻄﻴﺌﺎﺗﻰ اﻟﻌﻈﻤﻰ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻏﻔﺮ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ‬

‫اﺑﻰ و اﻣّﻰ و ﻋﺸﻴﺮﺗﻰ و اﻟّﺬﻳﻦ ﻧﺴﺒﺘﻬﻢ اﻟﯽ ﻧﻔﺴﻰ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺁﻣﻨﻮا‬ ‫ﺑﮏ و ﺑﺂﻳﺎﺗﮏ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺟﻌﻞ ﻟﯽ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻣﻘﻌﺪ ﺻﺪق ﻋﻨﺪﮎ ﺛ ّﻢ اﻟﺤﻘﻨﻰ‬ ‫ﺑﻌﺒﺎدﮎ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺳﺌﻠﮏ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ و ﻣﺤﺒﻮﺑﻰ ﺑﺎن ﻻ ﺗﺠﻌﻠﻨﻰ ﻣﻦ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ ﻳﻄﻮﻓﻮن ﺑﻴﺘﮏ ﻓﻰ ارﺿﮏ و ﻳﻨﮑﺮون ﺑﻴﺘﮏ اﻟﺤﺮام ﻓﻰ‬ ‫ﻣﻈﺎهﺮ ﻧﻔﺴﮏ و ﻣﻄﺎﻟﻊ ﻋ ّﺰ ﻗﻴّﻮﻣﻴّﺘﮏ و ﻣﻮاﻗﻊ ﻗﺪس رﺑﻮﺑﻴّﺘﮏ‪ .‬و‬ ‫هﺬا ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻣﻨﺘﻬﻰ اﻣﻠﯽ و رﺟﺎﺋﻰ و اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﺴّﻠﻄﺎن اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺳﺌﻠﮏ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﺑﺠﻤﺎﻟﮏ اﻟّﺬى ﺑﻪ اﺳﺘﻀﺎﺋﺖ‬ ‫ﺷﻤﻮس ﻋ ّﺰ ﻋﻨﺎﻳﺘﮏ و اﺳﺘﺒﺮﻗﺖ ﺑﻮارق اﻧﻮار ﻗﺪس ﻣﮑﺮﻣﺘﮏ ﺑﺎن‬ ‫ﻞ‬ ‫ﺲ و ﻳﺴﺘﮑﺒﺮ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ذى ﻧﻔ ٍ‬ ‫ﻻ ﺗﻀﻄﺮﺑﻨﻰ ﻓﻰ ﻳﻮم اﻟّﺬى ﻓﻴﻪ ﻳﻀﻄﺮب ﮐ ّ‬ ‫ل ﻓﻴﻪ اﻗﺪام اﻟﺒﺎﻟﻐﻴﻦ ؟ ﺷﺎﻃﻰ ﻓﻀﻞ ﻣﺒﻴﻦ و‬ ‫ذى ﺷﻮﮐ ٍﺔ و رﻳﺎﺳ ٍﺔ و ﺗﺰ ّ‬ ‫اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ اذا رأﻳﺖ اﻟﮑﺮﻳﻢ ﻓﻰ اﻟﻤﺪﻳﻨﺔ ذﮐﺮّﻩ ﺑﺬﮐﺮ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ‬ ‫ﺢ‬ ‫ﺛ ّﻢ ﺑﺸّﺮﻩ ﺑﺮﺿﻮان ﻗﺪس ﮐﺮﻳﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﮐﺮﻳﻢ ﻗﻢ ﻋﻦ ﻣﻘﺎﻣﮏ ﺛ ّﻢ ﺻ ّ‬ ‫ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﺑﻤﺎ ﻇﻬﺮ ﺳ ّﺮ اﻻﻣﺮ ﻋﻦ ﻣﺸﺮق اﺳﻤﻪ‬ ‫اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬ﻓﺎﺧﺮق ﺣﺠﺒﺎت اﻟﻮهﻢ ﻟﻴﻄﻠﻊ ﻋﻦ ﺧﻠﻔﻬﺎ ﺟﻤﺎل اﻟﻘﺪم ﺑﺎﻧﻮار ﻋ ﱟﺰ‬ ‫ﻞ ﺳﮑّﺎن اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض اذًا‬ ‫ن اﻟﺴّﮑﺮ اﺣﺎط ﮐ ّ‬ ‫ﻟﻤﻴﻊ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫اﻧﺖ ﻓﺎﺧﺮج ﻋﻦ ﺧﻠﻒ اﺣﺠﺎب ﻟﻴﻤﻄﺮ ﻋﻠﯽ ﻓﺆادﮎ هﺬا اﻟﺴّﺤﺎب‬ ‫اﻟﻤﺮﺗﻔﻊ اﻟﻤﻨﻴﺮ ﺛ ّﻢ اﺧﺒﺮ اﻟﻨّﺎس ﺑﮑﻨﺰ اﻻﻋﻈﻢ ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮهﻢ ﺑﻬﺬا اﻟﻨّﺒﺎء‬ ‫اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﺎ ﺳﺘﺮﻧﺎ وﺟﻬﻨﺎ ﺗﺤﺖ ﺳﺒﻌﻴﻦ اﻟﻒ ﺣﺠﺎب ﻓﻰ ﻋﺸﺮﻳﻦ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﺴّﻨﻴﻦ ﻟﺌّﻠﺎ ﻳﻌﺮﻓﻨﺎ اﺣﺪ ﻣﻦ اهﻞ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﻓﻠﻤّﺎ‬ ‫ﻞ اﻟﻐﻼم‬ ‫اﻋﺘﺮﺿﻮا ﻋﻠﻴﻨﺎ اﻟﻤﺸﺮﮐﻮن ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﺎن ﻓﻰ ﺻﺪورهﻢ ﻏ ّ‬ ‫اذا ﮐﺸﻔﻨﺎ اﻟﻨّﻘﺎب ﻋﻦ وﺟﻪ اﻻﻣﺮ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬اذًا اﻇﻠﻤﺖ ﺷﻤﻮس‬ ‫اﻻوهﺎم و ﺧﺴﻒ ﻗﻤﺮ اﻻﻇﻼم و ﺳﻘﻄﺖ اﻧﺠﻢ اﻟﺒﻐﻀﺎ ﻋﻠﯽ وﺟﻪ‬ ‫اﻻرض و رﺟﻌﺖ اﻧﻔﺲ اﻟﻤﻐﻠّﻴﻦ اﻟﯽ اﺳﻔﻞ اﻟﻨّﺎر ﻣﻘ ّﺮ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬و‬ ‫ﻞ ﻋﺎرف‬ ‫ن ﺛ ّﻢ ﺑﻠّﻎ اﻣﺮ رﺑّﮏ اﻟﯽ ﮐ ّ‬ ‫اﻧّﮏ ﻳﺎ ﮐﺮﻳﻢ ﻻ ﺗﺼﺒﺮ ﻓﻰ ﺁ ٍ‬ ‫ﺑﺼﻴﺮ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﮐﻠّﻤﺎ ﺳﻤﻌﺖ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﻣﻦ ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬ﻓﺎﻃﻠﻊ‬ ‫ﻋﻦ ﻏﺮف اﻻﺣﺰان ﺛ ّﻢ اﻃﻠﻖ اﻟﻠّﺴﺎن ﻋﻠﯽ اﻟﺒﻴﺎن ﻓﻰ ذﮐﺮ رﺑّﮏ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻋﻠﯽ اﻻرض ﻋﻦ وراﺋﮏ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﺎﮐﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺟﻌﻞ ﮐ ّ‬ ‫ﻟﺌّﻠﺎ ﻳﻤﻨﻌﮏ ﺷﻴﺊ ﻣﻨﻬﺎ ﻟﺘﮑﻮن ﻋﻠﻰ ﺧﻔ ٍﺔ و ﻟﻄﻒ ﻣﻨﻴﻊ ﻟﺘﻘﺪر ان ﺗﻄﻴﺮ‬ ‫ﻰ اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫اﻟﯽ هﻮﺁء اﻟﻘﺮب ﻓﻰ هﺬا اﻟﺴّﻤﺎء اﻟّﺬى ارﻓﻌﻨﺎهﺎ ﺑﺎﺳﻤﻨﺎ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﻣﺮﻧﺎﮎ و اﺧﺘﺼﺼﻨﺎﮎ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺒﺎد ﻟﺘﻘﻮم ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ‬ ‫ﺑﺴﻠﻄﺎن‬

‫هﺬﻩ ﺳﻮرة اﻟﺬﺑﺢ ﻗﺪ ﻧﺰّل ﻣﻦ ﺳﻤﺎء اﻻﻣﺮ‬ ‫ﻟﻠّﺬى ﺳﻤّﻴﻨﺎﻩ ﺑﺎﻟﺬّﺑﻴﺢ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺳﻤﺎء‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‬ ‫ﻞ ﻳﺨﻠّﺺ وﺟﻬﻪ ﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﻟﻌ ّ‬ ‫هﻮ اﻟﺒﺎﻗﻰ اﻟﺒﺪﻳﻊ‬ ‫اﻗ ّﺮ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ ﻋﺮش اﻟﻌﻈﻤﺔ و اﻟﺠﻼل ﺑﺎﻧّﻰ اﻧﺎ اﻟﻠّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻻ اﻧﺎ‬ ‫اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم و اﻗ ّﺮ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻋﻠﯽ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﻌ ّﺰ و اﻻﺟﻼل ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ‬ ‫اّﻟﺎ هﻮ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬و اﻋﺘﺮف ذات اﻟﻘﺪم ﻋﻠﯽ ﺟﺒﺮوت اﻟﻘﺪرة و‬ ‫اﻻﺳﺘﺠﻼل ﺑﺎﻧّﻰ اﻧﺎ اﻟﻠّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ اﻧﺎ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬و‬ ‫اﻋﺘﺮف هﺬﻩ اﻟﮑﻠﻤﺔ اﻻﻋﻈﻢ ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ذاﺗﻪ ﻟﺬاﺗﻪ ﺑﺬاﺗﻪ ﺑﺎﻧّﻪ هﻮ اﻟﻠّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ اﻧﺎ‬ ‫اﻟﻈّﺎهﺮ اﻟﻤﺸﻬﻮد‪ .‬و اﺷﻬﺪ ﻓﻰ ذاﺗﻰ ﻟﺬاﺗﻰ ﺑﺬاﺗﻰ ﺑﺎﻧّﻰ اﻧﺎ اﻟﻠّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ‬ ‫هﻮ اﻟﻈّﺎهﺮ اﻟﺒﺎهﺮ اﻟﻤﺴﺘﻮر‪ .‬ان ﻳﺎ ﺟﻤﺎل اﻻوﻟﻰ رﺷّﺢ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻞ ﻳﺄﺧﺬﻧّﻬﻢ رواﺋﺢ اﻟﻘﺪس ﻋﻦ‬ ‫اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﻣﻦ ﻃﻤﻄﺎم ﻓﻴﺾ ﻓﻀﻠﮏ ﻟﻌ ّ‬ ‫هﺬا اﻟﮑﺎﻓﻮر اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ هﻴﮑﻞ اﻟﻈّﻬﻮر و ﻳﺠﺮى ﻋﻦ هﺬا اﻟﺴّﻠﺴﺒﻴﻞ‬ ‫اﻟّﺬى ﺑﻌﺜﻪ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ هﻴﺌﺔ اﻟﻘﻠﻢ و ﺟﻌﻠﻪ ﺁﻳﺔ ﻋﻠﻤﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫ﻼ ﻣﻨﻬﻢ ﻣﺎﻳﺸﻌﺮو ان ﻳﺎ ﺳﻠﻄﺎن اﻟﻘﺪم ﮐﻴﻒ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس ﻗﻠﻴ ً‬ ‫اﻻرض و ﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﻘﻰ ﻋﻠﯽ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﻣﻦ ﺁﻳﺎت ﻋ ّﺰ ﺳﻠﻄﻨﺘﮏ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى اﺣﺎﻃﺘﻨﻰ‬ ‫ﻞ ﻋﻠﯽ هﺬا اﻟﻔ ّﻢ‬ ‫ﻞ اﻟﺠﻬﺎت و وﺿﻌﻮا اﻳﺎدى اﻟﻐ ّ‬ ‫اﻟﻤﺸﺮﮐﻮن ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺪّرى اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬و ان اذﮐﺮ ﺑﻴﻨﻬﻢ ﻣﻦ ﺑﺪاﻳﻊ اﻻذﮐﺎر ﻳﺰداد‬ ‫اﻟﺒﻐﻀﺎء ﻓﻰ ﺻﺪور هﺆﻻء اﻟﻔﺠّﺎر‪ .‬و اﻧﺖ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻖ ﻋّﻠﺎم اﻟﻐﻴﻮب‪ .‬ان ﻳﺎ ذﺑﻴﺢ ﻓﺎرﻓﻊ رأﺳﮏ‬ ‫ﻧﻔﺴﮏ و اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻋﻦ اﻟﻨّﻮم ﺛ ّﻢ اﻓﺘﺢ اﻟﻠّﺴﺎن ﺑﺎﻟﺒﻴﺎن ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﻨّﺎن و ﻻ ﺗﺨﻒ ﻣﻦ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻳﺤﺮﺳﮏ ﻣﻦ اﻟﺸّﻴﻄﺎن و ﻣﻈﺎهﺮﻩ و ﻳﺤﻔﻈﮏ ﺑﺴﻠﻄﺎﻧﻪ‬ ‫اﺣﺪ ا ّ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺸﻬﻮد‪ .‬و ان اردت ان ﺗﺪﺧﻞ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟّﺬى ﻗﺎﻣﺖ‬ ‫ﻋﻠﯽ ﻓﻨﺎﺋﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ اﻟﻌﺎﻟّﻴﻦ و اﻟﻤﻠﺌﮑﺔ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﺎﻧﻮا ﻓﻰ ﺣﻮل اﻟﻌﺮش ان‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض‬ ‫ﻳﻄﻮﻓﻮن ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﮏ ﺑﺎن ﺗﻨﻘﻄﻊ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن و ﺗﺠﻌﻞ ﻣﺼﺎﺣﺒﮏ ﺣﺒّﻰ و ﻣﻘﺼﺪﮎ‬ ‫و ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻋﺮﻓﺎﻧﻰ و ﺣﺼﻨﮏ اﻟﺘّﻮﮐﻞ ﻋﻠﯽ رﺑّﮏ اﻟﻌّﻠﺎم ﻓﻰ هﺬﻩ اﻻﻳّﺎم اﻟّﺘﻰ ﮐ ﱞ‬ ‫اﻋﺮﺿﻮا ﻋﻦ ﺟﻤﺎﻟﻪ و اﺗّﺨﺬوا ﻻﻧﻔﺴﻬﻢ ارﺑﺎﺑًﺎ ﻣﻦ دون اﻟﻠّﻪ و ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﮐﺎﻧﻮا ان ﻳﻌﻠﻤﻮن‪ .‬و اذا اﺗّﺼﻔﺖ ﺑﻤﺎ اﻣﺮﻧﺎﮎ ﺑﻪ ﻟﻴﻔﺘﺢ اﻟﻠّﻪ ﻋﻴﻦ‬ ‫ﻓﺆادﮎ و ﻧﺸﻬﺪ ﻣﺎ ﻻ ﺷﻬﺪ اﻟﻌﺒﺎد و ﺗﻌﺮف ﻣﺎ ﻻ ﻋﺮﻓﻪ اﺣﺪٌ ﻣﻦ‬

‫اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻳﺪّﻋﻮن ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ ﻣﺎ ﻻ اذن اﻟﻠّﻪ ﻟﻬﻢ و ﻳﻘﻮﻟﻮن ﻣﺎ ﻻ ﻳﻔﻘﻬﻮن‪.‬‬ ‫اذًا دع اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ و ﻣﺎ ﻋﻨﺪهﻢ ﺛ ّﻢ ﻋﺮّج ﺑﻘﻮادم اﻟﻘﺪس اﻟﯽ ﻓﻀﺎء‬ ‫اﻻﻧﺲ ﻟﺘﺼﻞ اﻟﯽ ﻓﺮدوس اﻻﻋﻈﻢ ﻓﻰ هﺬﻩ اﻟﮑﻠﻤﺔ اﻟﻤﮑﻨﻮن‬ ‫اﻟﻤﺨﺰون‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻣﺎ اﻧﻄﻖ ﻋﻦ اﻟﻬﻮى ﺑﻞ اﻟﺮّوح ﻳﻨﻄﻖ ﻓﻰ‬ ‫ﺻﺪرى و ﺗﻠﮏ ﺑﺮهﺎﻧﻰ ان اﻧﺘﻢ ﺗﻨﺼﻔﻮن‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم ان ﮐﺎن هﺬا‬ ‫ﺟﺮﻣﻰ ﻓﻠﺴﺖ اﻧﺎ اوّل ﻣﻦ اﺟﺮم ﺑﻴﻦ ﻳﺪى اﻟﻠّﻪ ﺑﻞ ﻋﺒﺎد ﻣﮑﺮﻣﻮن‪.‬‬ ‫ﻖ ﺑﺎﻓﻮاهﮑﻢ ﺛ ّﻢ اﻧﻈﺮوا ﺑﻄﺮف‬ ‫ﺧﺎﻓﻮا ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺪﺣﻀﻮا اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻖ ﻣﻦ ﺟﺒﺮوت اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪.‬‬ ‫اﻻﻧﺼﺎف ﻓﻴﻤﺎ ﻧﺰل ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫و ان ﺗﺠﺎدﻟﻮا ﺑﺘﻠﮏ اﻟﮑﻠﻤﺎت ﺗﺎﻟﻠّﺔ ﻟﻦ ﻳﺼﺪق ﻋﻠﻴﮑﻢ ﺣﮑﻢ اﻻﻳﻤﺎن ﺑﻤﺎ‬ ‫ﻰ ﻣﻦ ﺁﻳﺎت رﺑّﻪ و ﻣﻦ ﻗﺒﻠﻪ ﻋﻠﻰ رﺳﻞ اﻟﻠّﻪ ان اﻧﺘﻢ‬ ‫ﻧﺰﻟﺖ ﻋﻠﻰ ﻋﻠ ﱟ‬ ‫ﺗﻌﺮﻓﻮن‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم ﻓﺎرﺣﻤﻮا ﻋﻠﯽ اﻧﻔﺴﮑﻢ و ﻻ ﺗﻘﺎﺳﻮا هﺬا اﻻﻣﺮ ﺑﻤﺎ‬ ‫ﻋﻨﺪﮐﻢ و ﮐﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ اذا ﺗﺘﻠﯽ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﻣﻦ ﺁﻳﺎت رﺑّﻬﻢ ﻳﻬﺘ ّﺰ اﻧﻔﺴﻬﻢ‬ ‫ن‬ ‫ﻖ اّ‬ ‫ﺷﻮﻗًﺎ ﻟﻠﻘﺎﺋﻪ ﺛ ّﻢ ﻋﻠﯽ وﺟﻮهﻬﻢ ﻳﺨﺮّون‪ .‬ان ﻳﺎ ذﺑﻴﺢ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﺐ اﻟﺒﻐﻀﺎء ﻓﻴﺎ ﻟﻴﺖ ﻳﮑﻮن ﻣﻦ ﺳﻴّﺎرة ﻟﻴﺪﻟﯽ دﻟﻮا‬ ‫اﻟﻐﻼم ﻗﺪ وﻗﻊ ﻓﻰ ﺟ ّ‬ ‫ﻞ ﻳﺨﺮج ﺑﻪ اﻟﻐﻼم و ﻟﻴﺴﺘﻀﻴﺊ وﺟﻮﻩ اهﻞ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫اﻟﻨّﺼﺮ ﻟﻌ ّ‬ ‫اﻻرض و ﮐﺬﻟﮏ ﺟﺮت ﺳﻨّﺔ اﻟﻘﻀﺎء ﻋﻠﯽ اﻟﻮاح ﻋ ّﺰ ﻣﺤﻔﻮظ‪ .‬و‬ ‫ﺺ ﻋﻠﻴﮏ هﺬا اﻟﻘﻠﻢ اﻟّﺬى ﺷﺮب ﻣﺎء اﻟﺤﻴﻮان ﻣﻦ ﮐﻮﺛﺮ‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻘ ّ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻧﺒﺖ ﻋﻠﯽ ارض اﻟﻘﺪس ﻓﻰ ﻗﻄﺐ اﻟﺠﻨﺎن و ﻳﺠﺮى ﻣﻨﻪ‬ ‫ن‬ ‫ﮐﻮﺛﺮ اﻟﺴّﺒﺤﺎن و ﻟﮑﻦ اﻟﻨّﺎس ﻻ ﻳﮑﺎدون ان ﻳﻔﻘﻬﻮن‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻇﻬﺮت ﻓﺘﻨﺔ ﺑﻬﺎ اﻧﻔﻄﺮت ﺳﻤﻮات اﻟﻮهﻢ و اﻇﻠﻤﺖ ﺷﻤﺲ اﻻﺑﺪاع و‬ ‫ﻇﻬﺮ ﮐﺬب اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ادّﻋﻮا ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ ﺑﺎﻧّﻬﻢ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ‬ ‫ﻖ اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﺴﺘﮑﺒﺮوا ﻋﻠﻴﻬﺎ‬ ‫ﻰ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم هﺬﻩ ﻵﻳﺎت ﻋﻠ ّ‬ ‫و ﮐﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻳﺨﻀﻌﻮن‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ارﺗﻔﻌﺖ ﺳﺤﺎب اﻟﻔﻀﻞ و‬ ‫ﺗﻤﻄﺮ ﻋﻠﯽ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﻣﺎء اﻟﺤﻴﻮان و هﺬا ﻣﻦ ﻓﻀﻞ رﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ‬ ‫ﻼ اﮐﺒﺮ ﻣﻦ ذﻟﮏ ﻻ ﻓﻮ ﻧﻔﺲ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ان اﻧﺘﻢ ﺗﻮﻗﻨﻮن‪ .‬و هﻞ رأﻳﺖ ﻓﻀ ً‬ ‫اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬و هﻞ اﺣﺼﻴﺖ ﻓﻰ اﻻﺑﺪاع رﺣﻤﺔ اوﺳﻊ‬ ‫ﻣﻦ ذﻟﮏ ﻻ ﻓﻮ ﻧﻔﺴﻰ اﻟﻤﻨّﺎن ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﺗﻌﻠﻤﻮن‪ .‬و ﻣﻦ اﻟﻨّﺎس ﻣﻦ ﺳﺌﻞ‬ ‫ﻋﻦ هﺬا اﻟﻨّﺒﺄ ﻋﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﺗﻮهّﻢ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ ﺑﺎﻧّﻬﻢ ﻣﻬﺘﺪون‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم اﻧّﻪ‬ ‫ﻟﻦ ﻳﺤﺘﺎج ﻓﻰ اﺛﺒﺎت اﻣﺮﻩ ﺑﺸﻴﺊ ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و‬ ‫ن ﻣﺎ دوﻧﻪ ﻗﺪ ﺧﻠﻖ ﺑﻘﻮﻟﻪ ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﻓﻰ ﺁﻳﺎﺗﻪ ﺗﺘﻔﮑّﺮون‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﻪ دﻟﻴﻠﻪ‬ ‫اّ‬ ‫ﻧﻔﺴﻪ و وﺟﻮدﻩ ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ و ﻻ ﻳﻌﻠﻢ ذﻟﮏ اّﻟﺎ ﻣﻦ ﺗﻮﺟّﻪ ﺑﻮﺟﻪ اﻟﻘﺪس اﻟﯽ‬

‫وﺟﻪ رﺑّﻪ و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻓﻰ ﮐﻠﻤﺎت رﺑّﻬﻢ ﻳﺘﻔﺮّﺳﻮن‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان ﻻ‬ ‫ﺗﻮﻗّﻒ ﻓﻰ اﻣﺮ رﺑّﮏ ﺛ ّﻢ اﻧﻈﺮ ﺑﻄﺮف اﻟﻘﺪس اﻟﻰ ﺣﺠﺞ اﻟﻨّﺒﻴﻴﻦ و‬ ‫اﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ ﻟﻴﺴﻬﻞ ﻋﻠﻴﮏ اﻻﻣﺮ و ﺗﮑﺴّﺮ اﺻﻨﺎم اﻻوهﺎم ﺑﺴﻠﻄﺎن‬ ‫رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌّﻠﺎم و ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻋﻠﯽ رﻓﺮف اﻟﻌ ّﺰ هﻢ‬ ‫ن ﮐﻠّﻤﺎ ﺟﺮى ﻣﻦ ﻗﻠﻢ اﻟﻨّﺼﺢ ﻟﻢ ﻳﮑﻦ اّﻟﺎ ﻣﻦ ﺣﺒّﻰ‬ ‫ﻣﺘّﮑﺌﻮن‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و اﻧّﻪ‬ ‫ﻰ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻟﻐﻨ ّ‬ ‫اﻳّﺎﮎ و اّﻟﺎ ا ّ‬ ‫ﻟﻬﻮ اﻟﺤﺎﮐﻢ ﻋﻠﯽ ﻣﺎﻳﺸﺎء ﻳﺤﮑﻢ ﮐﻴﻒ اراد ﺑﻘﻮﻟﻪ ﮐﻦ ﻓﻴﮑﻮن‪ .‬ﻓﺎﺳﻊ ﻓﻰ‬ ‫ﻧﻔﺴﮏ ﺑﺎن ﻻ ﻳﺰّﻟﮏ وﺳﺎوس اﻟﺸّﻴﻄﺎن ﻋﻦ ﺳﺒﻞ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺛ ّﻢ اﺳﺘﻘﻢ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻣﺮ رﺑّﮏ و ﮐﻦ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺑﺒﺼﺮ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ اﻣﺮﻩ ﻳﻨﻈﺮون‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ‬ ‫ﻗﻮم ﮐﻠّﻤﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ و ﻣﺎ اﻧﺘﻢ ﺗﻔﺘﺨﺮون ﺑﻪ ﻳﺜﺒﺖ ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ و ﺗﻠﮏ ﺁﻳﺎﺗﻪ‬ ‫ﻧﺰﻟﺖ ﻣﻦ ﺳﻤﺎء اﻟﺒﺪاء اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﻨﮑﺮوهﺎ و ﻻ ﺗﺒﻄﻠﻮا ﺑﺬﻟﮏ‬ ‫اﻋﻤﺎﻟﮑﻢ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻖ ﺛ ّﻢ ﺑﺂﻳﺎت رﺑّﻬﻢ‬ ‫ﻞ ﻧﺎﻋ ٍ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻳﺘّﺒﻌﻮن ﮐ ّ‬ ‫ﻳﮑﻔﺮو ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ ﺑﺎﻧّﺎ ﺟﻌﻠﻨﺎﮎ ﺳﻔﻴﺮًا ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ﻟﺘﺒﺸّﺮ اﻟﻨّﺎس ﺑﻬﺬا اﻻﻣﺮ‬ ‫ﻞ ذات ﺣﻤﻞ ﺣﻤﻠﻬﺎ و ﻏﺸﺖ ﺣﺠﺒﺎت اﻟﻘﻬﺮ‬ ‫اﻟّﺬى ﻓﻴﻪ وﺿﻌﺖ ﮐ ّ‬ ‫اﺑﺼﺎر اهﻞ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض اّﻟﺎ ﻋﺪّة ﻣﻌﺪود و هﻢ اﺳﺘﻘﺮّوا ﺧﻠﻒ‬ ‫ﺳﺮادق اﻟﻤﺠﺪ و اﺳﺘﻘﺮﺑﻮا اﻟﯽ ﺳﻴﻨﺎء اﻟﻘﺮب اوﻟﺌﮏ ﻓﻰ ﻏﻤﺮات‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻟﻴﺄﺧﺬﮎ ﻳﺪ اﻟﻔﻀﻞ و‬ ‫اﻻﻣﺮ هﻢ ﻳﺴﺒﺤﻮن‪ .‬ﻋ ّﺮ ﻧﻔﺴﮏ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻳﺮﻓﻌﮏ اﻟﯽ ﻣﻘﻌﺪ ﻋ ّﺰ ﻣﺤﺒﻮب و ﻳﻠﺒﺴﮏ ﻣﺎ ﻳﺴﺘﻨﻴﺮ ﺑﻪ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻤﻮﺟﻮدات و هﺬا ﻣﻦ ﻓﻀﻞ رﺑّﮏ ﻋﻠﻴﮏ ان ﻟﻦ ﺗﺤﺮﻗﻪ ﺑﻨﻴﺮان‬ ‫ﻞ ﻣﺸﺮﮎ‬ ‫اﻻﺷﺎرات و ﺗﮑﻮن راﺳﺨًﺎ ﻋﻠﯽ اﻣﺮ رﺑّﮏ و ﻻ ﺗﺘّﺒﻊ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﺮدود‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان ﻻ ﺗﺠﻌﻞ ﻧﻔﺴﮏ ﻣﺤﺪودًا ﺑﺤﺪود اﻻﺷﺎرات و ﻻ‬ ‫ﻣﺤﺠﻮﺑًﺎ ﺑﺤﺠﺐ اﻟﺪّﻻﻻت ﻓﺎﺧﺮق اﻟﺤﺠﺒﺎت ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ﺛ ّﻢ اﺣﺮق‬ ‫اﻻﺷﺎرات ﺑﻬﺬﻩ اﻟﻨّﺎر اﻟّﺘﻰ اﺷﺘﻌﻠﺖ ﻓﻰ ﺳﻴﻨﺎء اﻟﻘﺪم و ﺗﺠﻠّﻰ ﻋﻠﯽ هﺬا‬ ‫اﻟﻘﻠﻢ ﺑﻤﺎ ﻳﺠﺘﺬب ﻋﻨﻪ اﻓﺌﺪة اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﺎﻧﻮا ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ هﻢ ﻣﻘﺘﺪون‪ .‬ﺗﻔﮑّﺮ‬ ‫ﻞ ﺗﻘﺪّس ﻧﻔﺴﮏ ﻋﻦ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﮐﺎن ﺑﻴﻦ ﻳﺪﻳﻬﻢ ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻓﻰ اﻣّﺔ اﻟﻔﺮﻗﺎن و ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﺷﺎرات اﻟﻘﻮم و ﺗﮑﻮن ﻋﻠﯽ اﺳﺘﻘﺎﻣﺔ ﻣﺤﻤﻮد‪ .‬دع اﻟﻤﻠﮏ ﺛ ّﻢ اﺻﻌﺪ‬ ‫اﻟﯽ هﺬا اﻟﺴّﻤﺎء ﻟﺘﻄّﻠﻊ ﺑﻤﺎ ﻻ اﻃّﻠﻊ ﺑﻪ اﺣﺪ اّﻟﺎ ﻣﻦ ﺷﺎء رﺑّﮏ اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬و اﻧّﮏ ﻟﻮ ﺗﺨﻠّﺺ ﻧﻔﺴﮏ و ﺗﻔﮑّﺮ ﻓﻰ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ و‬ ‫هﺠﺮﺗﻰ ﻓﻰ ﺳﻨﺔ اﻟّﺘﻰ وردﻧﺎ اﻟﻌﺮاق ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻟﻴﮑﻔﻴﮏ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻳﺠﻌﻠﮏ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻓﻰ ﺁﻳﺎت رﺑّﻬﻢ ﻳﺘﻔﮑّﺮون‪ .‬و ﺑﻪ ﺗﻤّﺖ ﺣﺠّﺔ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻋﻠﯽ ﻋﺒﺎدﻩ و ﺑﺮهﺎﻧﻪ ﻋﻠﯽ اﺻﻔﻴﺎﺋﻪ و ﮐﻤﻠﺖ ﻧﻌﻤﺘﻪ ﻻوﻟﻴﺎﺋﻪ و اﺷﺮﻗﺖ‬

‫ﻦ اﻟﻨّﺎس ﻟﻤّﺎ اﺧﺬﺗﻬﻢ ﺣﺠﺒﺎت اﻻوهﺎم ﻣﺎ ﺗﻔﮑّﺮوا ﻓﻴﻪ‬ ‫وﺟﻬﻪ ﻟﺒﺮﻳّﺘﻪ و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﺑﻞ ﮐﺎﻧﻮا ﻋﻦ اﻣﺮ رﺑّﻬﻢ ﻏﺎﻓﻠﻮن‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ ﺗﻔﻌﻠﻮا ﮐﻤﺎ ﻓﻌﻠﻮا اﻣّﺔ‬ ‫اﻟﻔﺮﻗﺎن و ﻻ ﺗﺪﻋﻮا زﻣﺎم ﻋﺮﻓﺎﻧﮑﻢ ﺑﻴﺪ اﺣ ٍﺪ ان اﻏﺘﻨﻤﻮا اﻟﻔﻀﻞ ﻓﻰ‬ ‫ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم ﺛ ّﻢ ﺑﻌﻴﻮﻧﮑﻢ ﻓﺎﺷﻬﺪون‪ .‬و اذا ﺗﺘﻠﯽ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﺁﻳﺎت رﺑّﮑﻢ ﻻ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻳﻌﺘﺮﺿﻮن ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ‬ ‫ﺗﻨﻘﻠﺒﻮا ﻋﻠﯽ اﻋﻘﺎﺑﮑﻢ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﻓﻰ‬ ‫ﻋﻠﯽ ﻣﻘﺎﻋﺪهﻢ ﻳﺴﺘﻬﺰﺋﻮن‪ .‬ان ﻳﺎ ذﺑﻴﺢ ﻗﺪ ذﺑﺤﺖ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﺸﺮﻳﻦ ﻣﻦ اﻟﺴّﻨﻴﻦ و ﻻ ﻳﻌﻠﻢ ذﻟﮏ اّﻟﺎ رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬ﺛ ّﻢ‬ ‫ن ذﺑﻴﺢ اﺗﻘﺒﻞ اذا اراد ﻣﺸﻬﺪ اﻟﻔﻨﺎ ﺟﺎﺋﻪ اﻟﻔﺪاء ﻣﻦ ﺳﻤﺎء اﻟﺒﺪاء‬ ‫اﻋﻠﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫و هﺬا اﻟﺬّﺑﻴﺢ ﻣﺎ ﻗﺒﻞ اﻟﻔﺪاء و ذﺑﺢ ﺑﺴﻴﻒ اﻟﺒﻐﻀﺎء ﻣﻦ هﺆﻻء اﻟﻔﺠّﺎر‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ ﻻ ﻳﺸﻌﺮون ﻣﺎ ﻳﻔﻌﻠﻮن‪ .‬و اﻧّﮏ ﻟﻮ ﺗﻘﺪّس اﻟﻤﻨﻈﺮ ﻋﻦ اﺷﺎرات‬ ‫اﻟﺒﺸﺮ و ﺗﺼﻌﺪ اﻟﯽ ﻣﻨﻈﺮ اﻻﮐﺒﺮ ﻟﺘﺸﻬﺪ رأﺳﻪ ﻣﺮﻓﻮﻋًﺎ ﻋﻠﻰ رﻣﺢ‬ ‫اﻟﻨّﻔﺎق ﻓﻰ ﺷﻄﺮ اﻵﻓﺎق و ﺗﺒﮑﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﮐﺒﮑﺎء اﻟﻌﺎﺷﻘﻴﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﻣﻨﻌﻬﻢ‬ ‫ﻣﻘﺎدﻳﺮ اﻟﻘﻀﺎء ﻋﻦ اﻟﻮرود ﻋﻠﯽ ﻣﻘﻌﺪ ﻋ ّﺰ ﻣﺤﺒﻮب‪ .‬ان ﻳﺎ ذﺑﻴﺢ ﻃﻬّﺮ‬ ‫ﻧﻈﺮﮎ ﻋﻦ اﻻﮐﻮان و ﻣﺎ ﻓﻴﻬﺎ و ﻣﻦ اﻻﻣﮑﺎن و ﻣﺎ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﻟﺘﻌﺮف‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ و ﺗﺪﺧﻞ ﺑﻴﺖ اﻻﺳﺮار اﻟّﺘﻰ ﻣﺎ‬ ‫ﺻﻨﻊ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى اﺗﻘﻦ ﺧﻠﻖ ﮐ ّ‬ ‫دﺧﻞ ﻓﻴﻬﺎ اﺣﺪٌ اّﻟﺎ ﻣﻦ ﺷﺎء رﺑّﮏ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﻌﺎﻟﻢ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﺛ ّﻢ‬ ‫اﻋﺮف ﻗﺪر ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم اﻟّﺘﻰ ﻟﻴﺴﺘﻀﻴﺊ وﺟﻪ اﻟﻐﻼم ﺑﻴﻨﮑﻢ و ﺗﺪارﮎ‬ ‫ﻣﺎﻓﺎت ﻋﻨﮏ ﻓﻰ ﻋﺮﻓﺎﻧﻪ ﺗﺎﻟﻠّﻪ هﺬا ﺧﻴﺮٌ ﻟﮏ ﻋﻦ ﻣﻠﮏ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫ﻞ ﻣﺎ اﻧﺘﻢ ﺗﻌﻤﻠﻮن او ﺗﻌﺮﻓﻮن‪ .‬ﻓﺴﻮف ﺗﻀﻊ اﺻﺎﺑﻊ‬ ‫اﻻرض و ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺤﺴﺮة ﺑﻴﻦ اﺳﻨﺎن اﻟﺤﻴﺮة و ﻟﻦ ﺗﺠﺪ اﻟﻐﻼم وﻟﻮ ﺗﺠﺴّﺲ ﻓﻰ اﻗﻄﺎر‬ ‫ﻞ‬ ‫ﺴﻤﻮات و اﻻرض‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻠﻘﻴﮏ ﻗﻠﻢ اﻟﺒﺪاء ﻣﻦ اﺳﺮار اﻟﻘﻀﺎء ﻟﻌ ّ‬ ‫اﻟ ّ‬ ‫ﻦ ﻋﻤّﺎ ﻳﻤﻨﻌﻬﻢ ﻋﻦ اﻟﻮرود‬ ‫ﻦ اﻟﻌﺒﺎد ﻣﻦ اﺟﺪاث اﻟﻐﻔﻠﺔ و ﻳﻨﻘﻄﻌ ّ‬ ‫ﻳﺨﺮﺟ ّ‬ ‫ﻋﻠﻰ ﻣﻘ ّﺮ اﻟﻌﺮﻓﺎن هﺬا اﻟﺮّﺿﻮان اﻟّﺬى ﺟﻌﻠﻪ اﻟﻠّﻪ ﻣﻘﺪّﺳًﺎ ﻋﻦ ﻣﻼﺣﻈﺔ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﺎﻧﻮا ﺑﺮﺑّﻬﻢ ان ﻳﺸﺮﮐﻮن‪ .‬و اذا اﺗﺎﮎ ﻗﻤﻴﺺ اﻟﻐﻼم ﺑﺪم‬ ‫ﺻﺎدق ﺿﻌﻪ ﻋﻠﯽ وﺟﻬﮏ ﺛ ّﻢ اﺳﺘﻨﺸﻖ ﻣﻨﻪ راﺋﺤﺔ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺛ ّﻢ اﺣﻤﺮ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﺑﻪ وﺟﻬﮏ و ﮐﻦ ﺻﺎﺋﺤًﺎ ﺑﻮﺟﻪ اﻟﺤﻤﺮاء ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻦ ﻋﺮّﻳًﺎ ﻋﻦ اﺛﻮاب‬ ‫ﻦ ﺳﺒﺤﺎت اﻻوهﺎم و ﻳﺨﺮﺟ ّ‬ ‫اهﻞ اﻟﺤﺠﺒﺎت ﻳﺤﺮﻗ ّ‬ ‫ن اﻟﯽ ﺟﺒﺮوت اﻻﺳﻤﺎء و اﻟﺼّﻔﺎت هﺬا اﻟﻤﻘﺎم‬ ‫اﻻﺷﺎرات و ﻳﺼﻌﺪ ّ‬ ‫ن ذﺑﻴﺢ اﻟﻘﺒﻞ ﻟﻤّﺎ اراد ان ﻳﺪﺧﻞ ﻣﻘ ّﺮ‬ ‫اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﻤﻮد‪ .‬و ا ّ‬ ‫ﻰ اﻻﻋﻠﻰ اذًا اﻇﻬﺮ اﻟﺸّﻴﻄﺎن ﻋﻠﯽ ﺻﻮرة‬ ‫اﻟﻘﺮب ﺟﺒﺮوت رﺑّﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫اﻻﻧﺴﺎن و اراد ان ﻳﻤﻨﻌﻪ ﻋﻦ اﻟﻮرود ﻓﻰ ﺣﺮم ﻗﺪس ﻣﺨﺰون ﻓﻠﻤّﺎ‬

‫ﻋﺮﻓﻨﺎﻩ ارﺟﻤﻪ ﺑﺎرﺟﺎم اﻻﺣﺠﺎر ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ و ﻗﻮّة ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ و‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﮐﺎن اﻻﻣﺮ ان اﻧﺖ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻳﻌﻠﻤﻮ و اﻧّﮏ ﻓﺎﻗﺘﺪ ﺑﻪ ﺗ ّﻢ اﻋﻤﻞ‬ ‫ﺐ هﺬا‬ ‫ن اﺣﺪًا اراد ان ﻳﻤﻨﻌﮏ ﻋﻦ ﺣ ّ‬ ‫ﺑﻤﺜﻞ ﻣﺎ ﻋﻤﻞ ﺑﺤﻴﺚ ﻟﻮ ﺗﺸﻬﺪ ﺑﺎ ّ‬ ‫اﻟﻐﻼم ﻓﺎﻋﻠﻢ ﺑﺎﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﺸّﻴﻄﺎن ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﻋﻠﯽ هﻴﺌﺔ اﻻﻧﺴﺎن اذًا ﻓﺎﺳﺘﻌﺬ‬ ‫ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ اﻃﺮدﻩ ﺑﺸﻬﺎب ﻣﺜﻘﻮب‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان ﻻ ﺗﻠﺘﻔﺖ اﻟﯽ ﺷﻴﺊ ﺛ ّﻢ اﻗﺼﺪ‬ ‫ﺑﻘﻠﺒﮏ اﻟﻰ هﺬا اﻟﺸّﺎﻃﻰ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻳﺎ ذﺑﻴﺢ ﮐﻠّﻤﺎ اﺳﻤﻌﺖ‬ ‫ﻣﻦ اوّل اﻻﻣﺮ ﻓﻘﺪ ﻇﻬﺮ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ و ﻟﮑﻦ اﻧّﺎ ﺳﺘﺮﻧﺎﻩ ﻟﺤﮑﻤﺔ ﻻ ﻳﻌﻠﻤﻬﺎ‬ ‫اّﻟﺎ اﻟﻤﺨﻠﺼﻮن و ﺑﺬﻟﮏ ﺑﻐﻮا ﻋﻠﻴﻨﺎ اﮐﺜﺮ اﻟﻌﺒﺎد ﻣﻦ ﺣﻴﺚ ﻻ ﻳﺸﻌﺮون‪.‬‬ ‫و اﻧّﺎ ﺻﺒﺮﻧﺎ ﻓﻰ اﻟﺒﻼﻳﺎ و ﻧﺼﺒﺮ ﺑﺤﻮل اﻟﻠّﻪ و ﻗﻮّﺗﻪ اﻟﯽ ان ﻳﺄﺗﻰ‬ ‫ﺟﻤﺎل اﻟﻘﺪم ﺑﺴﻠﻄﺎن اﻟﻨّﺼﺮ و ﻳﻨﺼﺮ ﻏﻼﻣﻪ ﺑﻨﺼﺮ اﻟّﺬى ﻳﻌﺠﺰ ﻋﻨﻪ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن‪ .‬و اﻟﺮّوح و اﻟﺘّﮑﺒﻴﺮ و اﻟﺒﻬﺎء ﻋﻠﻴﮏ و ﻋﻠﯽ‬ ‫ﮐّ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻓﻰ ﻣﺮﺿﺎت رﺑّﻬﻢ ﻳﺼﺒﺮون‪.‬‬ ‫هﺬﻩ ﺳﻮرة اﻟﺒﻴﺎن ﻗﺪ ﻧﺰﻟﺖ ﻣﻦ ﺟﺒﺮوت اﻟﺮّﺣﻤﻦ‬ ‫ﻟﻠّﺬى ﺁﻣﻦ ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﮐﺎن ﻣﻦ اﻟﻤﻬﺘﺪﻳﻦ‬ ‫ﻓﻰ اﻻﻟﻮاح ﻣﮑﺘﻮﺑًﺎ‬ ‫ﻰاﻻﻋﻠﻰﻓﻰﺟﺒﺮوتاﻻﺑﻬﻰ‬ ‫هﻮاﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ذﮐﺮ اﺳﻢ رﺑّﮏ ﻋﺒﺪﻩ اذ دﺧﻞ ﺑﻘﻌﺔ اﻟﻔﺮدوس ﻣﻘ ّﺮ اﻟّﺬى اﺳﺘﺸﺮﻗﺖ‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ اﻧﻮار اﻟﻮﺟﻪ ﻋﻦ ﻣﺸﺮق اﻟﺠﻤﺎل ﺑﺂﻳﺎت ﻣﺒﻴﻦ و ﻗﺎم ﺗﻠﻘﺎء اﻟﻌﺮش‬ ‫ﻰ اﻻﻋﻠﻰ و ﺳﻤﻊ ﻧﻐﻤﺎت رﺑّﻪ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻟﺮّﺣﻴﻢ و ﻓﺎز‬ ‫ﻣﻨﻈﺮ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﺨﻴﺮ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى هﺒّﺖ ﻋﻠﻴﻪ ﻧﻔﺤﺎت اﻟﻘﺪس ﻋﻦ رﺿﻮان اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﺑﮑ ّ‬ ‫ﻰ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ان ﻳﺎ ﺟﻤﺎل اﻟﻘﺪم ﺑﺸّﺮ اﻟّﺬى ﮐﺎن واﻗﻔًﺎ‬ ‫اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ن‬ ‫ﺑﻴﻦ ﻳﺪى اﻟﻌﺮش ﺑﻤﺎ ﻗﺪّر ﻟﻪ ﻓﻰ ﺻﺤﺎﺋﻒ ﻗﺪس ﺣﻔﻴﻆ‪ .‬ﻗﻞ ا ّ‬ ‫ورودﮎ ﻋﻠﻰ ﺷﺎﻃﻰ اﻟﮑﺒﺮﻳﺎ ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﻓﻴﻪ ﺗﻤﻮّج ﺑﺤﺮ اﻻﺳﻤﺎء ﺑﺎﺳﻢ‬ ‫ﻰ اﻻﻋﻠﻰ ﻟﺨﻴﺮ ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ‬ ‫اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫اﻳّﻬﺎ اﻟﻤﺴﺎﻓﺮ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﺧﺬ ﻧﺼﻴﺒﮏ ﻣﻦ هﺬا اﻟﺒﺤﺮ و ﻻ ﺗﺤﺮم ﻧﻔﺴﮏ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫ﻦﮐّ‬ ‫ﻋﻤّﺎ ﻗﺪّر ﻓﻴﻪ و ﮐﻦ ﻣﻦ اﻟﻔﺎﺋﺰﻳﻦ‪ .‬وﻟﻮ ﻳﺮزﻗ ّ‬ ‫اﻻرض ﺑﻘﻄﺮ ٍة ﻣﻨﻪ ﻟﻴﻐﻨﻴّﻦ ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ ﺑﻐﻨﺎء اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﻠﻴﻢ‬ ‫اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﺧﺬ ﺑﻴﺪ اﻻﻧﻘﻄﺎع ﻏﺮﻓ ًﺔ ﻣﻦ هﺬا اﻟﺒﺤﺮ اﻟﺤﻴﻮان ﺛ ّﻢ رﺷّﺢ ﻣﻨﻬﺎ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟﮑﺎﺋﻨﺎت ﻟﻴﻄﻬّﺮهﻢ ﻋﻦ ﺣﺪودات اﻟﺒﺸﺮ و ﻳﻘﺮّﺑﻬﻢ ﺑﻤﻨﻈﺮاﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻻﮐﺒﺮ هﺬا اﻟﻤﻘ ّﺮ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬و ان وﺟﺪت ﻧﻔﺴﮏ وﺣﻴﺪًا ﻻ‬ ‫ﺗﺤﺰن ﻓﺎﮐﻒ ﺑﺮﺑّﮏ ﺛ ّﻢ اﺳﺘﺄﻧﺲ ﺑﻪ و ﮐﻦ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﮐﺮﻳﻦ‪ .‬ﺑﻠّﻎ اﻣﺮ‬

‫ﻼ ﻓﺎﻇﻬﺮ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ان وﺟﺪت ﻣﻘﺒ ً‬ ‫ﻣﻮﻻﮎ اﻟﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ ﻟﺌﺎﻟﯽ ﺣﮑﻤﺔ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ ﻓﻴﻤﺎ اﻟﻘﺎﮎ اﻟﺮّوح و ﮐﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﻘﺒﻠﻴﻦ‪ .‬و‬ ‫ب‬ ‫ان وﺟﺪت ﻣﻌﺮﺿًﺎ ﻓﺎﻋﺮض ﻋﻨﻪ ﻓﺘﻮﮐّﻞ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ و ر ّ‬ ‫ﻖ ﻣﻦ ﻳﻔﺘﺢ اﻟﻴﻮم ﺷﻔﺘﺎﻩ ﻓﻰ ذﮐﺮ اﺳﻢ رﺑّﻪ ﻟﻴﻨﺰل‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻦ ﻋﻠﻴﻪ‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ ﺟﻨﻮد اﻟﻮﺣﻰ ﻋﻦ ﻣﺸﺮق اﺳﻤﻰ اﻟﺤﮑﻴﻢ اﻟﻌﻠﻴﻢ و ﻳﻨﺰﻟ ّ‬ ‫اهﻞ ﻣﻸ اﻻﻋﻠﻰ ﺑﺼﺤﺎﺋﻒ ﻣﻦ اﻟﻨّﻮر و ﮐﺬﻟﮏ ﻗﺪّر ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻻﻣﺮ‬ ‫ﻣﻦ ﻟﺪن ﻋﺰﻳﺰ ﻗﺪﻳﺮ‪ .‬و ﻟﻠّﻪ ﺧﻠﻒ ﺳﺮادق اﻟﻘﺪس ﻋﺒﺎد ﻳﻈﻬﺮن ﻓﻰ‬ ‫ﻦ ﻣﻌﻬﻢ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﺣ ٍﺪ وﻟﻮ ﻳﺤﺎرﺑ ّ‬ ‫ن هﺬا اﻻﻣﺮ و ﻟﻦ ﻳﺨﺎﻓ ّ‬ ‫اﻻرض و ﻳﻨﺼﺮ ّ‬ ‫ﻦ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و‬ ‫ﻞ اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬اوﻟﺌﮏ ﻳﻘﻮﻣ ّ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ن اﻟﻠّﻪ ﺑﺎﻋﻠﯽ ﻧﺪاﺋﻬﻢ و ﻳﺪﻋﻮن اﻟﻨّﺎس اﻟﯽ ﺻﺮاط اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫ﻳﺬﮐﺮ ّ‬ ‫اﻟﺤﻤﻴﺪ‪ .‬ان اﻗﺘﺪ ﺑﻬﺆﻻء و ﻻ ﺗﺨﻒ ﻣﻦ اﺣ ٍﺪ و ﮐﻦ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﻻ ﻳﺤﺰﻧﻬﻢ‬ ‫ﺿﻮﺿﺎء اﻟﻨّﺎس ﻓﻰﺳﺒﻴﻞ ﺑﺎرﺋﻬﻢ و ﻻ ﻳﻤﻨﻌﻬﻢ ﻟﻮﻣﺔ اﻟّﻠﺎﺋﻤﻴﻦ‪ .‬اذهﺐ‬ ‫ﺑﻠﻮح اﻟﻠّﻪ و ﺁﺛﺎرﻩ اﻟﯽ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺁﻣﻨﻮا و ﺑﺸّﺮهﻢ ﺑﺮﺿﻮان اﻟﻘﺪس ﺛ ّﻢ‬ ‫اﻧﺬر اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﺟﺌﺘﮑﻢ ﻋﻦ ﺟﻬﺔ اﻟﻌﺮش ﺑﻨﺒﺄ ﻣﻦ‬ ‫ب‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬و ﻓﻰ ﻳﺪى ﺣﺠّﺔ ﻣﻦ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮑﻢ و ر ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻖ ﺑﻤﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ ﻣﻦ ﺣﺠﺞ‬ ‫ﺁﺑﺎﺋﮑﻢ اﻻوّﻟﻴﻦ اﻧﺘﻢ وزّﻧﻮهﺎ ﺑﻘﺴﻄﺎس اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻖ ﻣﻦ ﻋﻨﺪ اﻟﻠّﻪ اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ‬ ‫اﻟﻨّﺒﻴﻴﻦ و اﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ‪ .‬ان وﺟﺪﺗﻤﻮهﺎ ﻋﻠﻰ ﺣ ﱟ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬ﺗﻠﮏ‬ ‫ﺗﺠﺎدﻟﻮا ﺑﻬﺎ و ﻻ ﺗﺒﻄﻠﻮا اﻋﻤﺎﻟﮑﻢ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻖ و ﺑﻬﺎ ﺣﻘّﻖ اﻣﺮﻩ ﺑﻴﻦ ﺑﺮﻳّﺔﻩ و ارﺗﻔﻌﺖ‬ ‫ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﻧﺰّﻟﺖ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫راﻳﺎت اﻟﺘّﻘﺪﻳﺲ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم هﺬﻩ ﻟﺼﺤﻴﻔﺔ‬ ‫اﻟﻤﺨﺘﻮﻣﺔ اﻟﻤﺤﺘﻮﻣﺔ اﻟّﺘﻰ ﮐﺎﻧﺖ ﻣﺮﻗﻮﻣﺔ ﻣﻦ اﺻﺒﻊ اﻟﻘﺪس و ﻣﺴﺘﻮرة‬ ‫ﺧﻠﻒ ﺣﺠﺐ اﻟﻐﻴﺐ و ﻗﺪ ﻧﺰّﻟﺖ ﺑﺎﻟﻔﻀﻞ ﻣﻦ ﻟﺪن ﻣﻘﺘﺪر ﻗﺪﻳﻢ‪ .‬و ﻓﻴﻬﺎ‬ ‫ﻗﺪّرﻧﺎ ﻣﻘﺎدﻳﺮ اهﻞ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﻋﻠﻢ اﻻوّﻟﻴﻦ و اﻵﺧﺮﻳﻦ‪ .‬ﻟﻦ‬ ‫ﻳﻌﺰب ﻋﻦ ﻋﻠﻤﻪ ﺷﻴﺊ و ﻟﻦ ﻳﻌﺠﺰﻩ اﻣﺮ ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻖ و ﻳﺨﻠﻖ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﻞ‬ ‫اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻗﺪ ﺟﺎﺋﺖ ﮐﺮّة اﻻﺧﺮى و ﺑﺴﻄﻨﺎ ﻳﺪ اﻻﻗﺘﺪار ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﻖ‬ ‫ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و اﻇﻬﺮﻧﺎ ﻣﻦ ﺳﺮّﻧﺎ اﻻﻋﻈﻢ ﻋﻠﯽ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ ﻋﻤّﺎ ﻳﺤﺼﻰ‪ .‬اذًا ﻣﺎﺗﺖ اﻟﻄّﻮرﻳّﻮن ﻋﻨﺪ ﻣﻄﻠﻊ هﺬا‬ ‫اﻟﺨﺎﻟﺺ ﺳ ّﺮًا اﻗ ّ‬ ‫اﻟﻨّﻮر اﻟﺤﻤﺮاء ﻋﻠﯽ ﺑﻘﻌﺔ اﻟﺴّﻴﻨﺎء و ﮐﺬﻟﮏ ﺟﺎء ﺟﻤﺎل اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻇﻠﻞ اﻟﺒﺮهﺎن و ﻗﻀﻰ اﻻﻣﺮ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﻟﻠﺤﻮرﻳّﺔ اﻟﻔﺮدوس ان اﺧﺮﺟﻰ ﻣﻦ ﻏﺮف اﻟﻘﺪس ﺛ ّﻢ اﻟﺒﺴﻰ ﻣﻦ ﺣﺮر‬ ‫اﻟﺒﻘﺎء ﮐﻴﻒ ﺗﺸﺎء ﻣﻦ ﺳﻨﺪس اﻟﺴّﻨﺎء ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻻﺑﻬﻰ ﺛﻢ اﺳﻤﻰ ﻧﻐﻤﺎت‬

‫ﻰ اﻻﻋﻠﻰ ﺛ ّﻢ‬ ‫اﻻﺑﺪع اﻻﺣﻠﻰ ﻋﻤّﺎ ارﺗﻔﻊ ﻋﻦ ﺟﻬﺔ ﻋﺮش رﺑّﮏ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫اﻃﻠﻌﻰ ﻋﻦ اﻓﻖ اﻟﻨّﻘﺎب ﺑﻄﺮاز اﻟﺤﻮراء و ﻻ ﺗﺤﺮﻣﻰ اﻟﻌﺒﺎد ﻣﻦ اﻧﻮار‬ ‫وﺟﻬﮏ اﻟﺒﻴﻀﺎء‪ .‬و ان ﺳﻤﻌﺖ ﺗﺸﻬّﻖ اهﻞ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء ﻻ‬ ‫ﻦ ﺑﻤﺎ اﺷﺘﻌﻠﺖ ﻓﻰ‬ ‫ﻦ ﻋﻠﯽ ﺗﺮاب اﻟﻔﻨﺎء و ﻳﻨﻌﺪﻣ ّ‬ ‫ﺗﺤﺰﻧﻰ دﻋﻴﻬﻢ ﻟﻴﻤﻮﺗ ّ‬ ‫ﻰ ﻋﻠﯽ اﺣﺴﻦ اﻟﻨّﻐﻤﺎت ﺑﻴﻦ اﻻرﺿﻴﻦ و‬ ‫ﻧﻔﻮﺳﻬﻢ ﻧﺎر اﻟﺒﻐﻀﺎء ﺛ ّﻢ ﻏﻨ ّ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات ﻓﻰ ذﮐﺮ اﺳﻢ ﻣﻠﻴﮏ اﻻﺳﻤﺎء و اﻟﺼّﻔﺎت و ﮐﺬﻟﮏ ﻗﺪّرﻧﺎ ﻟﮏ‬ ‫اﻻﻣﺮ و اﻧّﺎ ﮐﻨّﺎ ﻗﺎدرﻳﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان ﻻ ﺗﺨﻠﻌﻰ ﻋﻦ هﻴﮑﻠﮏ اﻻﻃﻬﺮ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﻣﻦ ﺣﻠﻞ اﻟﺒﻘﺎء ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت‬ ‫ﻗﻤﻴﺺ اﻻﻧﻮر ﺛ ّﻢ زدى ﻋﻠﻴﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﺳﻮاﻩ وﺗﻴّﻢ ﻓﻀﻞ رﺑّﮏ‬ ‫اﻻﻧﺸﺎء ﻟﻴﻈﻬﺮ ﻣﻨﮏ ﻃﺮاز اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﺐ رﺑّﮏ ان اﻓﺪى‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و ان وﺟﺪت ﻣﻦ اﺣ ٍﺪ راﺋﺤﺔ ﺣ ّ‬ ‫ﻧﻔﺴﮏ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻠﻪ ﻻﻧّﺎ ﺧﻠﻘﻨﺎﮎ ﻟﻪ و ﻟﺬا اﺧﺬﻧﺎ ﻋﻨﮏ اﻟﻌﻬﺪ ﻓﻰ ذ ّر‬ ‫اﻟﺒﻘﺎء ﻋﻨﺪ ﻣﻌﺸﺮ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬و ﻻ ﺗﺠﺰﻋﻰ ﻋﻦ رﻣﻰ اﻟﻈّﻨﻮﻧﺎت ﻣﻦ‬ ‫اهﻞ اﻻﺷﺎرات دﻋﻴﻬﻢ ﺑﺎﻧﻔﺴﻬﻢ ﻻﻧّﻬﻢ اﺗّﺒﻌﻮا هﻤﺰات اﻟﺸّﻴﺎﻃﻴﻦ ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻖ اﻧّﻰ ﻟﺤﻮرﻳّﺔ ﺧﻠﻘﻨﻰ اﻟﺒﻬﺎء‬ ‫ﺻﺤﻰ ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻓﻰ ﻗﺼﺮ اﺳﻤﻪ اﻻﺑﻬﻰ و زﻳّﻦ ﻧﻔﺴﻰ ﺑﻄﺮاز اﻻﺳﻤﺎء ﻓﻰ اﻟﻤﻸ‬ ‫اﻻﻋﻠﻰ و اﻧّﻰ ﻟﻘﺪ ﮐﻨﺖ ﻣﺤﻔﻮﻇﺔ ﺧﻠﻒ ﺣﺠﺒﺎت اﻟﻌﺼﻤﺔ و ﻣﺴﺘﻮرة‬ ‫ﻋﻦ اﻧﻈﺮ اﻟﺒﺮﻳّﺔ اذا ﺳﻤﻌﺖ اﺑﺪع اﻻﻟﺤﺎن ﻋﻦ ﺷﻄﺮ اﻳﻤﻦ اﻟﺮّﺣﻤﻦ‬ ‫ن اﻟﺠﻨﺎن ﺗﺤﺮّﮐﺖ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻬﺎ ﺷﻮﻗًﺎ ﻻﺳﺘﻤﺎﻋﻬﺎ و ﻃﻠﺒًﺎ ﻟﻠﻘﺎﺋﻬﺎ‬ ‫ﺷﻬﺪت ﺑﺎ ّ‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺰّﻟﻨﺎ ﻓﻰ ﻗﻴّﻮم اﻻﺳﻤﺎء ﻋﻠﯽ ﻟﺤﻦ اﻟﺒﻘﺎء و ﻋﻠﯽ ﻟﺤﻦ اﻻﺣﻠﯽ‬ ‫ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻮح اﻟﻤﺒﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﺤﺎﮐﻢ ﻓﻴﻤﺎ ﻳﺸﺎء ﺑﺴﻠﻄﺎﻧﻪ ﻳﺤﮑﻢ ﻣﺎ‬ ‫ﻳﺮﻳﺪ ﺑﺎﻣﺮﻩ و ﻻ ﻳﺴﺌﻞ ﻋﻤّﺎ ﺷﺎء و اراد و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﺨﺘﺎر اﻟﻘﺎدر‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ اوﻟﺌﮏ ﻏﻠﺒﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ اﻟﻨّﻔﺲ‬ ‫اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ا ّ‬ ‫و اﻟﻬﻮى و رﺟﻌﻮا اﻟﯽ ﻣﻘﺮّهﻢ ﻓﻰ اﻟﻨّﺎر ﻓﺒﺌﺲ ﻣﻘ ّﺮ اﻟﻤﻨﮑﺮﻳﻦ و اﻧّﮏ‬ ‫زﻳّﻦ ﻧﻔﺴﮏ ﺑﺤﺒّﻰ ﺛ ّﻢ ﻗﻠﺒﮏ ﺑﺬﮐﺮى ﺛ ّﻢ ﻟﺴﺎﻧﮏ ﺑﺘﺒﻠﻴﻎ اﻣﺮى و ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﻗﺪّر ﻟﮏ ﻓﻰ اﻟﻮاح ﻋ ّﺰ ﺣﻔﻴﻆ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻣﺶ ﺑﻴﻦ اﻟﻨّﺎس ﺑﻮﻗﺎر اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﺳﮑﻴﻨﺘﻪ ﻟﻴﻈﻬﺮ ﻣﻨﮏ ﺁﺛﺎرﻩ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ان اﺷﺘﻌﻞ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ ﻣﻦ‬ ‫هﺬﻩ اﻟﻨّﺎر اﻟّﺘﻰ اوﻗﺪهﺎ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﻗﻄﺐ اﻟﺠﻨﺎن ﻟﻴﺤﺪث ﻣﻨﮏ ﺣﺮارة‬ ‫اﻻﻣﺮ ﻓﻰ اﻓﺌﺪة اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ‪ .‬ان اﻣﺶ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﺛﺮى و ﻻ ﺗﮑﻠّﻢ اّﻟﺎ ﻋﻠﯽ اﻟﺼّﺪق اﻟﺨﺎﻟﺺ ﺛ ّﻢ اﺧﻀﻊ ﻟﻌﺒﺎد اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟﻤﻮﺣّﺪﻳﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻌﻈﮏ ﻟﺴﺎن اﻻﻣﺮ ان اﺳﺘﻤﻊ ﺑﻤﺎ اﻣﺮت ﺛ ّﻢ اﻋﻤﻞ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻦ ﻟﻦ ﻳﻈﻬﺮ ﻣﻨﻬﻢ ﺁﺛﺎر اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ اواﻣﺮﻩ‬ ‫ﺑﻪ ﻟﺘﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻔﺎﺋﺰﻳﻦ‪ .‬ا ّ‬

‫ﻦ اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ اﺣﺘﺠﺒﻮا‬ ‫اوﻟﺌﮏ ﻟﻦ ﻳﺼﺪق ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺣﮑﻢ اﻻﻳﻘﺎن و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻋﻦ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ ﻗﻮم ﺳﻮء اﺧﺴﺮﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم هﻞ ﻳﻨﺒﻐﻰ‬ ‫ﻻﺣ ٍﺪ ان ﻳﻨﺴﺐ ﻧﻔﺴﻪ اﻟﯽ رﺑّﻪ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻳﺮﺗﮑﺐ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ ﻣﺎ ﻳﺮﺗﮑﺒﻪ‬ ‫اﻟﺸّﻴﻄﺎن ﻻ ﻓﻮ ﻃﻠﻌﺔ اﻟﺴّﺒﺤﺎن ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪّﺳﻮا ﻗﻠﻮﺑﮑﻢ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ‬ ‫ﺐ اﻟﺪّﻧﻴﺎ ﺛ ّﻢ اﻟﺴﻨﮑﻢ ﻋﻦ ذﮐﺮ ﻣﺎ ﺳﻮﻳﻪ ﺛ ّﻢ ارﮐﺎﻧﮑﻢ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﻦ ﺣ ّ‬ ‫ﻳﻤﻨﻌﮑﻢ ﻋﻦ اﻟﻠّﻘﺎ و ﻳﻘﺮّﺑﮑﻢ اﻟﯽ ﻣﺎ ﻳﺄﻣﺮﮐﻢ ﺑﻪ اﻟﻬﻮى اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ ﻳﺎ ﻗﻮم‬ ‫و ﮐﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﺘّﻘﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم اﻧﺘﻢ ان ﺗﻘﻮﻟﻮا ﻣﺎ ﻻ ﺗﻔﻌﻠﻮا ﻓﻤﺎ اﻟﻔﺮق‬ ‫ﺑﻴﻨﮑﻢ و ﺑﻴﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻗﺎﻟﻮا اﻟّﻠﻪ رﺑّﻨﺎ ﻓﻠﻤّﺎ ﺟﺎﺋﻬﻢ ﻋﻠﯽ ﻇﻠﻞ اﻟﻘﺪس اذًا‬ ‫ﮐﻔﺮوا ﺑﻪ و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﻨﮑﺮﻳﻦ‪ .‬ﺧﻠّﺼﻮا اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻋﻦ اﻟﺪّﻧﻴﺎ و‬ ‫زﺧﺮﻓﻬﺎ اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﻘﺮّﺑﻮا ﺑﻬﺎ ﻻﻧّﻬﺎ ﻳﺄﻣﺮﮐﻢ ﺑﺎﻟﺒﻐﻰ و اﻟﻔﺤﺸﺎء و‬ ‫ن اﻟﺪّﻧﻴﺎ هﻰ ﻏﻔﻠﺘﮑﻢ ﻋﻦ‬ ‫ﻳﻤﻨﻌﮑﻢ ﻋﻦ ﺻﺮاط ﻋ ّﺰ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻤﻮا ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻣﻮﺟﺪﮐﻢ و اﺷﺘﻐﺎﻟﮑﻢ ﺑﻤﺎ ﺳﻮﻳﻪ و اﻵﺧﺮة ﻣﺎ ﻳﻘﺮّﺑﮑﻢ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫ﺐ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻬﺎ ﻟﻬﻰ اﻟﺪّﻧﻴﺎ ان اﺟﺘﻨﺒﻮا‬ ‫اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬و ﮐﻠّﻤﺎ ﻳﻤﻨﻌﮑﻢ اﻟﻴﻮم ﻋﻦ ﺣ ّ‬ ‫ن اﻟّﺬى ﻟﻦ ﻳﻤﻨﻌﻪ ﺷﻴﺊ ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ ﻻ ﺑﺄس‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﻔﻠﺤﻴﻦ‪ .‬ا ّ‬ ‫ﻣﻨﻬﺎ ﻟﺘﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ن اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ ﻟﻮ ﻳﺰﻳّﻦ ﻧﻔﺴﻪ ﺑﺤﻠﻞ اﻻرض و زﻳﻨﺘﻬﺎ و ﻣﺎ ﺧﻠﻖ ﻓﻴﻬﺎ ﻻ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﻟﻌﺒﺎدﻩ اﻟﻤﻮﺣّﺪﻳﻦ‪ .‬ﮐﻠﻮا ﻳﺎ ﻗﻮم ﻣﺎ‬ ‫ﺧﻠﻖ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﮑﻢ و ﻻ ﺗﺤﺮّﻣﻮا اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻋﻦ ﺑﺪاﻳﻊ ﻧﻌﻤﺎﺋﻪ ﺛ ّﻢ اﺷﮑﺮوﻩ و‬ ‫اﺣ ّ‬ ‫ﮐﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﮐﺮﻳﻦ‪ .‬ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻤﻬﺎﺟﺮ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﺑﻠّﻎ اﻟﻨّﺎس رﺳﺎﻻت‬ ‫ﻞ ﻳﻤﻨﻌﻬﻢ ﻋﻦ ﺷﻄﺮ اﻟﻨّﻔﺲ و اﻟﻬﻮى و ﻳﺬﮐّﺮهﻢ ﺑﺬﮐﺮ اﻟﻠّﻪ‬ ‫رﺑّﮏ ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺴﻔﮑﻮا اﻟﺪّﻣﺎء و ﻻ ﺗﺘﻌﺮّﺿﻮا‬ ‫اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻣﻊ ﻧﻔﺲ و ﮐﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﺤﺴﻨﻴﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﻔﺴﺪوا ﻓﻰ اﻻرض ﺑﻌﺪ‬ ‫اﺻﻼﺣﻬﺎ و ﻻ ﺗﺘّﺒﻌﻮا ﺳﺒﻞ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬و ﻣﻨﮑﻢ ﻣﻦ اراد ان ﻳﺒﻠﻎ اﻣﺮ‬ ‫ﻻ ﻧﻔﺴﻪ ﺛ ّﻢ ﻳﺒﻠّﻎ اﻟﻨّﺎس ﻟﻴﺠﺬب ﻗﻮﻟﻪ ﻗﻠﻮب‬ ‫ﻣﻮﻻﻩ ﻓﻠﻴﻨﺒﻐﻰ ﻟﻪ ﺑﺎن ﻳﺒﻠّﻎ ا ّو ً‬ ‫اﻟﺴّﺎﻣﻌﻴﻦ و ﻣﻦ دون ذﻟﮏ ﻟﻦ ﻳﺆﺛّﺮ ﻗﻮﻟﻪ ﻓﻰ اﻓﺌﺪة اﻟﻄّﺎﻟﺒﻴﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ﻳﺎ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﻳﺄﻣﺮون اﻟﻨّﺎس ﺑﺎﻟﺒ ّﺮ و ﻳﻨﺴﻮن اﻧﻔﺴﻬﻢ اوﻟﺌﮏ‬ ‫ﻗﻮم ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻳﮑﺬّﺑﻬﻢ ﮐﻠّﻤﺎ ﻳﺨﺮج ﻣﻦ اﻓﻮاهﻬﻢ ﺛ ّﻢ ﺣﻘﺎﻳﻖ اﻻﺷﻴﺎء ﺛ ّﻢ ﻣﻠﺌﮑﺔ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪.‬‬ ‫و ان ﻳﺆﺛّﺮ ﻗﻮل هﺆﻻء ﻓﻰ اﺣ ٍﺪ هﺬا ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻣﻨﻬﻢ ﺑﻞ ﺑﻤﺎ ﻗﺪّر ﻓﻰ‬ ‫اﻟﮑﻠﻤﺎت ﻣﻦ ﻟﺪن ﻣﻘﺘﺪر ﺣﮑﻴﻢ‪ .‬و ﻣﺜﻠﻬﻢ ﻋﻨﺪ اﻟﻠّﻪ ﮐﻤﺜﻞ اﻟﺴّﺮاج‬ ‫ﻟﻴﺴﺘﻀﻴﺊ ﻣﻨﻪ اﻟﻌﺒﺎد و هﻮ ﻳﺤﺘﺮق ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻤﺤﺘﺮﻗﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ ﺗﺮﺗﮑﺒﻮا ﻣﺎ ﻳﻀﻴّﻊ ﺑﻪﺣﺮﻣﺘﮑﻢ و ﺣﺮﻣﺔ اﻻﻣﺮ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺒﺎد‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﻔﺴﺪﻳﻦ‪ .‬و ﻻ ﺗﻘﺮﺑﻮا ﻣﺎ ﻳﻨﮑﺮﻩ ﻋﻘﻮﻟﮑﻢ ان اﺟﺘﻨﺒﻮا‬ ‫و ﺗﮑﻮﻧ ّ‬

‫اﻻﺛﻢ و اﻧّﻪ ﺣﺮّم ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻓﻰ ﮐﺘﺎب اﻟّﺬى ﻟﻦ ﻳﻤﺴّﻪ اّﻟﺎ اﻟّﺬﻳﻦ ﻃﻬّﺮهﻢ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻞ دﻧﺲ و ﺟﻌﻠﻬﻢ ﻣﻦ اﻟﻤﻄﻬّﺮﻳﻦ‪ .‬ان اﻋﺪﻟﻮا ﻋﻠﯽ اﻧﻔﺴﮑﻢ ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟﻨّﺎس ﻟﻴﻈﻬﺮ ﺁﺛﺎر اﻟﻌﺪل ﻣﻦ اﻓﻌﺎﻟﮑﻢ ﺑﻴﻦ ﻋﺒﺎدﻧﺎ اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ‪.‬‬ ‫اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﺨﺎﻧﻮا ﻓﻰ اﻣﻮال اﻟﻨّﺎس ﮐﻮﻧﻮا اﻣﻨﺎء ﺑﻴﻨﻬﻢ و ﻻ ﺗﺤﺮﻣﻮا‬ ‫اﻟﻔﻘﺮاء ﻋﻤّﺎ اﺗﺎﮐﻢ اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ ﻓﻀﻠﻪ و اﻧّﻪ ﻳﺠﺰى اﻟﻤﻨﻔﻘﻴﻦ ﺿﻌﻒ ﻣﺎ‬ ‫اﻧﻔﻘﻮا اﻧّﻪ ﻣﺎ ﻣﻦ اﻟ ٍﻪ اّﻟﺎ هﻮ ﻟﻪ اﻟﺨﻠﻖ و اﻻﻣﺮ ﻳﻌﻄﻰ ﻣﻦ ﻳﺸﺎء و ﻳﻤﻨﻊ‬ ‫ﻋﻤّﻦ ﻳﺸﺎء و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻌﻄﻰ اﻟﺒﺎذل اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻬﺎء‬ ‫ﺲ ﺗﺒﻠﻴﻎ اﻣﺮﻩ و ﺟﻌﻠﻪ اﻓﻀﻞ‬ ‫ﻞ ﻧﻔ ٍ‬ ‫ن اﻟﻠّﻪ ﮐﺘﺐ ﻟﮑ ّ‬ ‫ﺑﻠّﻐﻮا اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ﻻ ّ‬ ‫اﻻﻋﻤﺎل ﻻﻧّﻬﺎ ﻟﻦ ﻳﻘﺒﻞ اّﻟﺎ ﺑﻌﺪ ﻋﺮﻓﺎن اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬و‬ ‫ﻰ‬ ‫ﻗﺪّر اﻟﺘّﺒﻠﻴﻎ ﺑﺎﻟﺒﻴﺎن ﻻ ﺑﺪوﻧﻪ ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺰل اﻻﻣﺮ ﻣﻦ ﺟﺒﺮوت اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﺤﺎرﺑﻮا ﻣﻊ ﻧﻔﺲ ﺑﻞ ذﮐّﺮوهﺎ ﺑﺎﻟﻴﺒﺎن اﻟﺤﺴﻨﺔ و‬ ‫اﻟﻤﻮﻋﻈﺔ اﻟﺒﺎﻟﻐﺔ ان ﮐﺎﻧﺖ ﻣﺘﺬﮐّﺮة ﻓﻠﻬﺎ و اّﻟﺎ ﻓﺎﻋﺮﺿﻮا ﻋﻨﻬﺎ ﺛ ّﻢ اﻗﺒﻠﻮا‬ ‫س ﻣﻨﻴﺮ‪ .‬و ﻻ ﺗﺠﺎدﻟﻮا ﻟﻠﺪّﻧﻴﺎ و ﻣﺎ ﻗﺪّر ﻓﻴﻬﺎ‬ ‫اﻟﯽ ﺷﻄﺮ اﻟﻘﺪس ﻣﻘ ّﺮ ﻗﺪ ٍ‬ ‫ن اﻟﻠّﻪ ﺗﺮﮐﻬﺎ ﻻهﻠﻬﺎ و ﻣﺎ اراد ﻣﻨﻬﺎ اّﻟﺎ ﻗﻠﻮب اﻟﻌﺒﺎد و اﻧّﻬﺎ‬ ‫ﺑﺎﺣ ٍﺪ ﻻ ّ‬ ‫ﻳﺴﺨّﺮ ﺑﺠﻨﻮد اﻟﻮﺣﻰ و اﻟﺒﻴﺎن ﮐﺬﻟﮏ ﻗﺪّر اﻻﻣﺮ ﻣﻦ اﻧﺎﻣﻞ اﻟﺒﻬﺎء ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻰ ﻋﻠﻴﻢ‪ .‬ان ارﺣﻤﻮا ﻋﻠﯽ اﻧﻔﺴﮑﻢ ﺛ ّﻢ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻟﻮح اﻟﻘﻀﺎء ﻣﻦ ﻟﺪن ﻣﻘﻀ ﱟ‬ ‫ﻞ ﻻ‬ ‫ذوى اﻟﻘﺮﺑﻰ ﺛ ّﻢ ﻋﺒﺎد اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ‪ .‬و ان وﺟﺪﺗﻢ ﻣﻦ ذﻟﻴ ٍ‬ ‫ن ﺳﻠﻄﺎن اﻟﻌ ّﺰ ﻳﻤ ّﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﻓﻰ ﻣﺪ اﻻﻳّﺎم و ﻻ ﻳﻌﻠﻢ‬ ‫ﺗﺴﺘﮑﺒﺮوا ﻋﻠﻴﻪ ﻻ ّ‬ ‫ﮐﻴﻒ ذﻟﮏ اﺣﺪٌ اّﻟﺎ ﻣﻦ ﮐﺎن ﻣﺸﻴّﺘﻪ ﻣﺸﻴّﺔ رﺑّﮑﻢ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ان ﻳﺎ‬ ‫ﻣﻸ اﻻﻏﻨﻴﺎء ان رأﻳﺘﻢ ﻣﻦ ﻓﻘﻴﺮ ذى ﻣﺮﺗﺒ ٍﺔ ﻻ ﺗﻔﺮّوا ﻋﻨﻪ ﺛ ّﻢ اﻗﻌﺪوا‬ ‫ﻣﻌﻪ و اﺳﺘﻔﺴﺮوا ﻣﻨﻪ ﻋﻤّﺎ رﺷﺢ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻦ رﺷﺤﺎت اﺑﺤﺮ اﻟﻘﻀﺎء ﺗﺎﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻦ ﻋﻠﻴﮑﻢ و‬ ‫ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻟﺤﺎﻟﺔ ﻳﺸﻬﺪﻧّﮑﻢ اهﻞ ﻣﻸ اﻻﻋﻠﻰ و ﻳﺼﻠﻴ ّ‬ ‫س ﻃﺎه ٍﺮ ﻓﺼﻴﺢ‪ .‬ﻓﻴﺎ‬ ‫ﻦ ﻣﻘ ّﺪ ٍ‬ ‫ن ﻟﮑﻢ و ﻳﺬﮐّﺮﻧﮑﻢ و ﻳﻤﺠّﺪﻧّﮑﻢ ﺑﺎﻟﺴ ٍ‬ ‫ﻳﺴﺘﻐﻔﺮ ّ‬ ‫ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻌﺎﻟﻢ ﻟﻦ ﻳﻔﺘﺨﺮ ﻋﻠﯽ دوﻧﻪ ﺑﻌﻠﻤﻪ و ﻳﺎ ﺣﺒّﺬا ﻟﻤﺤﺴﻦ ﻟﻦ ﻳﺴﺘﻬﺰء‬ ‫ﺑﻤﻦ ﻋﺼﻰ و ﻳﺴﺘﺮ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺟﺮﻳﺮاﺗﻪ و اﻧّﻪ هﻮ ﺧﻴﺮ اﻟﺴّﺎﺗﺮﻳﻦ‪.‬‬ ‫ﮐﻮﻧﻮا ﻳﺎ ﻗﻮم ﺳﺘّﺎرًا ﻓﻰ اﻻرض و ﻏﻔّﺎرًا ﻓﻰ اﻟﺒﻼد ﻟﻴﻐﻔﺮﮐﻢ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﺑﻔﻀﻠﻪ ﺛ ّﻢ اﺻﻔﺤﻮا ﻟﻴﺼﻔﺢ اﻟﻠّﻪ ﻋﻨﮑﻢ و ﻳﻠﺒﺴﮑﻢ ﺑُﺮ َد اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬و ان‬ ‫اﺳﺘﺠﺎرﮐﻢ اﺣﺪٌ ﻣﻦ اﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ و ﮐﻨﺘﻢ ﻣﺴﺘﻄﻴﻌًﺎ ﻓﺎﺟﺮوﻩ و ﻻ ﺗﺤﺮﻣﻮﻩ‬ ‫ﻞ رﺣﻤﺘﻪ ﻓﻰ ﻳﻮم اﻟّﺬى ﻓﻴﻪ ﻳﻐﻠﯽ اﻟﺼّﺪور‬ ‫ﻋﻤّﺎ اراد ﻟﻴﺠﺮﮐﻢ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫و ﻳﺸﺘﻌﻞ اﻻﮐﺒﺎد و ﻳﻀﻄﺮب ارﮐﺎن اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم‬ ‫ن ﺑﻪ ﻳﺰﻳّﻦ اﻧﻔﺴﮑﻢ و ﻳﺮﻓﻊ اﺳﻤﺎﺋﮑﻢ و‬ ‫ﻋﻠﻴﮑﻢ ﺑﺎﻟﺼّﺪق اﻟﺨﺎﻟﺺ ﻻ ّ‬

‫ﻳﻌﻠﻮ ﻣﻘﺪارﮐﻢ و ﻳﺰداد ﻣﺮاﺗﺒﮑﻢ ﺑﻴﻦ ﻣﻸ اﻻرض و ﻓﻰ اﻵﺧﺮة ﻟﮑﻢ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻞ ﻳﺴﻤﻌ ّ‬ ‫ﻖ ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﻧﺼﺤﻨﺎ اّﻟﺬﻳﻨﻬﻢ ﺁﻣﻨﻮا ﻟﻌ ّ‬ ‫اﺟﺮ ﮐﺎن ﻋﻠﯽ اﻟﺤ ّ‬ ‫ن اﻟﯽ ذى اﻟﻔﻀﻞ ﺳﺒﻴﻞ‪ .‬ان ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ‬ ‫ﻣﺎ ﻧﺼﺤﻮا ﺑﻪ ﻓﻰ ﮐﺘﺎب اﻟﻠّﻪ و ﻳﺠﺪ ّ‬ ‫اﻟﻮارد ﺑﺎﻟﻤﻨﻈﺮ اﻻﮐﺒﺮ ﻗﺪ ﺗﻤّﺖ ﻣﻴﻘﺎت وﻗﻮﻓﮏ ﻟﺪى اﻟﻌﺮش ﻗﻢ ﺑﺎذن‬ ‫اﻟﻠّﻪ و ﺧﺬ ﮐﺘﺎب اﻟﻔﻀﻞ ﺛ ّﻢ اذهﺐ ﺑﻪ اﻟﯽ اﻟﺪّﻳﺎر و ﺑﺸّﺮ اهﻠﻬﺎ‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬و ﻟﮑﻦ ﺣﺮّﮎ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻔﺮدوس‬ ‫ﺑﺮﺿﻮان اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻠﮏ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﺑﻨﻔﺤﺎت اﻻﻧﺲ ﻟﺘﺤﻴﻰ ﺑﻬﺎ ﻗﻠﻮب اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ اﻧﺼﻌﻘﻮا ﻣﻦ ﺻﺎﻋﻘﺔ اﻻﻣﺮ‬ ‫ﻦ ﺑﻤﺎ ﻧﻄﻖ اﻟﺮّوح ﻳﻮﻣﺌ ٍﺬ ﻓﻰ ﻓﺮدوس‬ ‫ﻦ ﻋﻦ ﻗﺒﻮر اﻟﻐﻔﻠﺔ و ﻳﻨﻄﻘ ّ‬ ‫ﻟﻴﻘﻮﻣ ّ‬ ‫ﻰ ﻗﺒﻞ ﻧﺒﻴﻞ ﻣﻈﻬﺮ‬ ‫اﻻﻋﻠﻰ ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ و اﻟّﺬى ﺟﺎء ﺑﺎﺳﻢ ﻋﻠ ﱟ‬ ‫ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ و ﻣﻄﻠﻊ ﺁﻳﺎﺗﻪ و ﻣﻨﺒﻊ ﻓﻀﻠﻪ و اﻗﺘﺪارﻩ ﻟﻤﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻟّﺬى ﻳﻨﻄﻖ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ اﻧّﻪ ﻟﻌﺰّﻩ و ﺷﺮﻓﻪ و ﮐﺒﺮﻳﺎﺋﻪ ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻋﻈﻤﺘﻪ و ﺑﻬﺎﺋﻪ ﻋﻠﯽ اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﮏ و اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ‬ ‫اﺳﺘﻘﺮّوا ﻋﻠﯽ ﻣﻘ ّﺮ اﻻﻣﺮ و ﺷﺮﺑﻮا رﺣﻴﻖ اﻟﻤﺨﺘﻮم ﻣﻦ هﺬﻩ اﻟﮑﺄس‬ ‫اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬و اذا وﺻﻠﺖ ارض اﻟﺘّﺎء ﻓﺎﻧﺸﺮ هﺬا اﻟﻠّﻮح ﺑﻴﻦ ﻳﺪى‬ ‫اﺳﻤﻨﺎ اﻟﺠﻮاد ﻟﺘﻘﺮّﺑﻪ ﻋﻴﻨﺎﻩ و ﻳﻔﺮح ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻔﺮﺣﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ‬ ‫ﺑﻴﻦ ﻳﺪى اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺧﺮﺟﻮا ﻋﻦ ﻇﻠﻤﺎت اﻟﻮهﻢ و اﺳﺘﻘﺮّوا ﻋﻠﯽ ﻣﻘ ّﺮ‬ ‫اﻟﻴﻘﻴﻦ و ﻓﻰ هﻨﺎﮎ ﺗﺴﻤﻊ ﺿﻮﺿﺎء اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﻔﺮوا و اﻋﺮﺿﻮا و‬ ‫ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم اﮐﻔﺮﺗﻢ ﺑﺎﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﮑﻢ و ﺳﻮّاﮐﻢ و‬ ‫ﻋﺮّﻓﮑﻢ ﻣﻈﻬﺮ ﻧﻔﺴﻪ و ﺟﻌﻠﮑﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ ﺗﻤﻨﻌﻮا‬ ‫ﻞ ﺷﻴﻄﺎن ﻣﺮﻳﺪ‪ .‬ﻓﺎﻧﻈﺮوا‬ ‫اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻋﻦ ﺑﺤﻮر اﻟﻤﻌﺎﻧﻰ و ﻻ ﺗﺘّﺒﻌﻮا ﮐ ّ‬ ‫ﻖ اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﺑﻄﺮف اﻟﻘﺪس اﻟﯽ ﻣﻴﺰان اﻟﻠّﻪ ﻟﺘﻌﺮﻓﻮا ﻣﻴﺰاﻧﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﺲ ﺑﺎن ﻳﻄﻬّﺮ ﻗﻠﺒﻪ ﻋﻦ اﻟﺘﻌﻠّﻖ ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﻴﻦ‬ ‫ﻞ ﻧﻔ ٍ‬ ‫ﻖ ﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﻴﻮم ﺣ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﺳﻤﻊ و ﻳﺮﺟﻊ اﻟﺒﺼﺮ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﻳﻘﺪّس اذﻧﻪ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻋﻬ ٍﺪ‬ ‫اﻟﯽ ﻣﺎ ﮐﺎن ﺑﻴﻦ ﻳﺪﻳﻪ ﻣﻦ ﺣﺠﺞ اﻟّﺘﻰ ﺑﻬﺎ اﻇﻬﺮ اﻟﻠّﻪ اﻣﺮﻩ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫و ﻋﺼ ٍﺮ ﺛ ّﻢ ﻓﻰ ﺣﺠّﺔ اﻟّﺘﻰ ﻇﻬﺮت ﻳﻮﻣﺌ ٍﺬ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬و ﻳﺘﻔﺮّس ﻓﻰ‬ ‫ﺁﺛﺎر اﻟﻠّﻪ و ﻳﺘﻔﮑّﺮ ﻓﻴﻬﺎ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اذًا ﻳﺴﺘﺸﺮق ﻋﻠﻴﻪ ﺷﻤﺲ اﻻﻳﻘﺎن ﻋﻦ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﻮﻗﻨﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﻣﻄﻠﻊ ﺑﻴﺎن رﺑّﻪ و ﻟﻴﺴﺘﻀﻴﺊ ﺑﻬﺎ ﻗﻠﺒﻪ و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻦ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس ﻳﺸﺘﺒﻬ ّ‬ ‫ﺻﻨﻊ اﻟﻠّﻪ ﻟﻦ ﻳﺸﺘﺒﻪ ﺑﺼﻨﻊ اﺣﺪ ﻣﻦ اﻟﻨّﺎس و ﻟﮑ ّ‬ ‫اﻧﻔﺴﻬﻢ ﻓﻤﺎ ﻟﻬﺆﻻء ﻻ ﻳﮑﺎدون ﻳﻔﻘﻬﻮن ﺣﺪﻳﺜًﺎ ﻣﻦ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪.‬‬ ‫ﻗﻞ ﺑﻌﺪ اﺷﺮاق اﻟﺸّﻤﺲ و ﺿﻴﺎﺋﻬﺎ هﻞ ﻳﺒﻘﻰ ﺿﻴﺎء ﻻ ﻓﻮ ﻧﻔﺲ اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اذﮐﺮﻧﺎ اﻻﻣﺮ و اﺗﻤﻤﻨﺎ اﻟﺤﺠّﺔ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ‬

‫ﻋﻠﯽ اﻻرض ﮐﻠّﻬﻢ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬و ﻧﺸﻬﺪ اﻟﻠّﻪ و اﺻﻔﻴﺎﺋﻪ ﺛ ّﻢ ﻣﻠﺌﮑﺔ ﺑﺎﻧّﻰ ﻣﺎ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ اﻣﺮت ﺑﻪ و ﺑﻠﻐﺖ رﺳﺎﻻﺗﻪ اﻟﯽ ﺷﺮق اﻻرض و‬ ‫ﻗﺼّﺮت ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻰ ﺷﻬﻴﺪ و ﻋﻠﻴﻢ‪ .‬و اذا وردت ارض اﻟﺰّا‬ ‫ﻏﺮﺑﻬﺎ و ﮐﻔﻰ ﺑﻪ و ﺑﻬﻢ ﻋﻠ ّ‬ ‫ذﮐّﺮ ﻋﺒﺎد اﻟّﺬﻳﻦ هﻢ ﮐﺎﻧﻮا هﻨﺎﮎ ﺑﻬﺬا اﻟﺬّﮐﺮ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﺁﻣﻨﻮا‬ ‫ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﺑﻤﺎ ﻧﺰل ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و ﻻ ﺗﺘّﺒﻌﻮا اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﻔﺮوا ﺑﺂﻳﺎت اﻟﺮّﺣﻤﻦ و‬ ‫ﻞ ﺑﮑﻮر و اﺻﻴﻞ‪ .‬ﻗﻞ ﻣﺜﻠﮑﻢ ﮐﻤﺜﻞ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ‬ ‫ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ ﺛ ّﻢ ﻳﺬﮐﺮوﻧﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻰ و اﻻﺷﺮاق ﻓﻠﻤّﺎ ﺟﺎﺋﻬﻢ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ ﻇﻠﻞ‬ ‫ﮐﺎﻧﻮا ان ﻳﺬﮐﺮوا اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ اﻟﻌﺸ ّ‬ ‫ﻰ ﮐﻔﺮوا ﺑﻪ و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ان اﻧﺼﺮوا‬ ‫اﺳﻤﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﺑﺎﻧﻔﺴﮑﻢ و اﻣﻮاﻟﮑﻢ ﺛ ّﻢ اﺳﺘﻘﻴﻤﻮا ﻋﻠﯽ اﻣﺮﻩ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻟﻮ ﻳﺤﺎرﺑﮑﻢ‬ ‫ل اﻗﺪاﻣﮑﻢ ﻋﻦ ﺻﺮاط اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺎدر‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻋﻠﯽ اﻻرض ﻟﻦ ﻳﺰ ّ‬ ‫ﮐّ‬ ‫اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ان اﺳﺘﻘﻴﻤﻮا ﻳﺎ ﻗﻮم ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى ﻳﺪﺧﻞ ﻋﻠﻴﮑﻢ اﻟﺸّﻴﻄﺎن و ﻣﻌﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﺐ اﻟﻠّﻪ و ﻳﺪﻋﻮهﻢ اﻟﯽ ﻃﺎﻏﻮت اﻻﮐﺒﺮ و ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﻳﻤﻨﻊ ﺑﻪ اﻟﻨّﺎس ﻋﻦ ﺣ ّ‬ ‫ﻖ ﮐﻠّﻤﺎ ﺳﻤﻌﺘﻢ ﻓﻰ هﺬا اﻻﻣﺮ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻧﺨﺒﺮﮐﻢ ﻟﺘﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﻣﻦ اﻣﺮى اﻟﻐﺎﻟﺐ اﻟﺒﺪﻳﻊ و اﻧﺎ اﺷﺮﻧﺎﻩ اﻟﯽ ﻏﻴﺮى هﺬا اﻟﺤﮑﻤﺔ‬ ‫ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ﻟﺌّﻠﺎ ﻳﺘﻮﺟّﻪ ﻗﻠﻮب اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ اﻟﯽ ﻣﻘ ّﺮ واﺣﺪ و ﻟﻴﮑﻮن اﻻﻣﺮ‬ ‫ن‬ ‫ﻞ ذى ﺿ ﱟﺮ ﻋﻨﻴ ٍﺪ‪ .‬ﻓﻮ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ ا ّ‬ ‫ﻣﺤﻔﻮﻇًﺎ ﻋﻦ ﺿ ّﺮ ﮐ ّ‬ ‫ﻰ‬ ‫ﻞ ذى ﺑﺼﺮ اذًا ﻗﺎﻣﻮا ﻋﻠ ّ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﺎﻧﻮا ان ﻳﺴﺘﺮوا وﺟﻮهﻬﻢ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻰ ﺑﺸّﺮﻩ‬ ‫ﺑﻈﻠﻢ اﻟّﺬى ﻟﻦ ﻳﻘﺎس ﺑﻈﻠﻢ اﻻوّﻟﻴﻦ‪ .‬و اذا رأﻳﺖ ﻣﺤﻤّﺪًا ﻗﺒﻞ ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮﻩ ﺑﻤﺎ ﻧﺰل ﻋﻠﻴﻪ اﻟﻮاح ﻋ ّﺰ ﺣﻔﻴﻆ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ان اﺳﺘﻘﻢ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﺳﻮﻳﻪ و ﮐﻦ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ و ﻻ ﺗﺸﺮﮎ ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ اﮐﻒ ﺑﻪ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﺳﺘﻘﺎﻣﺔ ﻣﻨﻴﻊ ﻓﺎﻧﻘﻄﻊ ﻋﻦ دوﻧﻰ و ﺁﻧﺲ ﺑﺬﮐﺮى و ﻻ ﺗﮑﻦ ﻣﻦ‬ ‫ن ﺑﻬﺎ ﻳﺜﺒﺖ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ و‬ ‫اﻟﻤﻤﺘﺮﻳﻦ‪ .‬ﻗﻢ ﻋﻠﯽ ﻋﺒﻮدﻳّﺔ اﻟﺼّﺮﻓﺔ ﻻ ّ‬ ‫ﺗﻨﺰل اﻟﺮّﺣﻤﺔ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ ﺗﻘﺎﺳﻮا اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ﺑﻤﺎ ﺳﻮّﻟﺖ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﻔﺴﺪﻳﻦ‪ .‬و‬ ‫ﻟﮑﻢ اﻧﻔﺴﮑﻢ و ﻻ ﺗﺠﺎوزوا ﻋﻦ ﺣﺪّﮐﻢ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻣﻦ ﻳﺘّﻌﺪ اﻟﻴﻮم ﻋﻦ ﺣﺪّة ﻟﻦ ﻳﺬﮐﺮ ﻋﻨﺪ اﻟﻠّﻪ و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻤﻌﺘﺪﻳﻦ‪ .‬ان‬ ‫اﺳﺠﺪوا اﻟﻠّﻪ رﺑّﮑﻢ و اذا اﺷﺮﻗﺖ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﺷﻤﺲ اﻟﺤﮑﻤﺔ ﻋﻦ ﻣﺸﺮق‬ ‫اﻟﺒﻴﺎن ﺧﺮّوا ﻋﻠﯽ اﻟﺘّﺮاب ﺧﻀّﻌًﺎ ﻟﺮﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﮑﻢ‬ ‫ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬و ﻣﻦ وﺟﺪ ﻟﺬّة اﻟﻌﺒﻮدﻳّﺔ و ﺣﻼوﺗﻬﺎ ﻟﻦ ﻳﺒﺪّﻟﻬﺎ ﺑﺸﻴﺊ‬ ‫ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ و ﺑﻬﺎ ﺗﺴﺘﻀﻰء وﺟﻮهﮑﻢ و‬ ‫ﺗﻄﻬّﺮ ﺻﺪورﮐﻢ و ﺗﻘﺪّس اﻧﻔﺴﮑﻢ و ﺗﻌﻠﻮا ﺁﺛﺎرﮐﻢ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ‬ ‫ن اﮐﺮﻣﮑﻢ ﻋﻨﺪ اﻟﻠّﻪ اﺧﻀﻌﮑﻢ و اﺗﻘﺎﮐﻢ ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺰﻟّﻨﺎ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ‬ ‫اﻋﻠﻤﻮا ﺑﺎ ّ‬

‫و ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ و اﻧّﺎ ﮐﻨّﺎ ﻣﻨﺰﻟﻴﻦ‪ .‬ان اﺳﻤﻌﻮا ﻳﺎ ﻗﻮم ﻣﺎ ﻳﺄﻣﺮﮐﻢ اﻟﻠّﻪ ﺑﻪ ﻓﻰ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻓﺮّﻃﻮا ﻓﻰ ﺟﻨﺐ اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﻣﻠﮑﻮت اﻣﺮﻩ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﺗﺠﺎوزوا ﻋﻤّﺎ ﻗﺪّرﻧﺎ ﻟﻬﻢ ﻓﺒﺌﺲ ﻣﺜﻮى اﻟﻤﺘﺠﺎوزﻳﻦ‪ .‬ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﺤﺎﺿﺮ‬ ‫ﺑﻴﻦ ﻳﺪى اﻟﻌﺮش ﻋﺎﺷﺮ ﻣﻊ اﻟﻨّﺎس ﺑﺎﻟﺤﮑﻤﺔ ﺛ ّﻢ اﺣﻔﻆ ﻧﻔﺴﮏ ﻟﺌّﻠﺎ‬ ‫ﻳﺼﺒﮏ ﻣﻦ ﺿ ّﺮ و ﻳﺮﺟﻊ اﻟﯽ ﺳﺪرة ﻗﺪس ﻣﻨﻴﻊ‪ .‬ﺗﺠﻨّﺐ ﻋﻦ اﻣﻮر‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ اﻳّﺎﮎ ان ﻻ‬ ‫اﻟّﺘﻰ ﺗﺤﺪّث ﻣﻨﻬﺎ اﻟﻔﺘﻨﺔ ﺛ ّﻢ اﺑﺘﻎ ﻓﻀﻞ رﺑّﮏ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ن ﻣﻨﻬﺎ زﻣﻦ اﻻوّﻟﻴﻦ و اﻵﺧﺮﻳﻦ‪ .‬و‬ ‫ﺗﻨﺲ هﺬﻩ اﻻﻳّﺎم ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻟﻦ ﻳﻌﺎدل ﺑﺂ ٍ‬ ‫ﻟﻦ ﻳﻔﻮز اﺣﺪٌ ﺑﻠﻘﺎﺋﻬﺎ اّﻟﺎ ﻣﻦ ﺷﺎء رﺑّﮏ ﮐﺬﻟﮏ ﻗﺪّرﻧﺎ اﻻﻣﺮ و اﻧّﺎ ﮐﻨّﺎ‬ ‫ﻣﻘﺪّرﻳﻦ‪ .‬و ﻻ ﺗﻨﺲ اﺣﻴﺎن اﻟّﺘﻰ ﮐﻨﺖ ﺣﺎﺿﺮًا ﺗﻠﻘﺎء اﻟﻌﺮش ﻓﻰ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ‬ ‫ﻓﺮدوس اﻻﻋﻈﻢ و اﺳﺘﺸﺮﻗﺖ ﻋﻠﻴﮏ ﺷﻤﺲ ﺟﻤﺎل ر ّﺑﮏ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﺎﻧﻮار ﺑﺪﻳﻊ و ﺷﺮﺑﺖ ﺧﻤﺮ اﻵﻳﺎت ﻣﻦ ﮐﻮﺛﺮ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و رزﻗﺖ ﺑﻨﻌﻤﺔ‬ ‫ﻼ اﻟﯽ ﺣﺮم اﻟﻠّﻪ ﻟﻴﺪﺧﻞ‬ ‫اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻨﻌﻢ اﻟﻤﻌﻄﻰ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬و اذا رأﻳﺖ ﻣﻘﺒ ً‬ ‫ن ﺑﺬﻟﮏ ﺗﻀﻄﺮب اﻟﻨّﻔﻮس و‬ ‫ش ﻋﻈﻴﻢ ﻓﺎﻣﻨﻌﻪ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ﻻ ّ‬ ‫ﻣﻘ ّﺮ ﻋﺮ ٍ‬ ‫ﻳﺮﺟﻊ اﻟﻀّﺮ اﻟﯽ ﻧﻔﺴﻰ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ان ﻻ ﺗﻮﺟّﻬﻮا اﻟﯽ ﺷﻄﺮ اﻟّﻠﻪ‬ ‫اّﻟﺎ ﺑﻌﺪ اذﻧﻪ و ﮐﺬﻟﮏ ﻇﻬﺮ اﻟﺤﮑﻢ ﻋﻦ اﻓﻖ اﻣﺮ ﺣﮑﻴﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﺑﻠّﻎ اﻣﺮ‬ ‫ﻞ ﻣﺪﻳﻨ ٍﺔ ان وﺟﺪت ﻣﻨﻘﻄﻌًﺎ ﺑﺸّﺮﻩ ﺑﺮﺣﻤﺔ اﻟﻠّﻪ وﺟﻮدﻩ ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻣﻮﻟﻴﮏ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اذﮐﺮ ﻟﻪ ﻣﺎ ورد ﻋﻠﻴﻨﺎ ﻣﻦ ﺟﻨﻮد اﻟﺸّﻴﺎﻃﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ورد ﻋﻠﻴﻨﺎ ﻣﺎ‬ ‫ف‬ ‫ﻞ ﻋﺎر ٍ‬ ‫ﻻ ورد ﻋﻠﯽ اﺣ ٍﺪ ﻣﻦ اﻟﻌﺒﺎد و ﺑﺬﻟﮏ ارﺗﻔﻌﺖ ﺿﺠﻴﺞ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﺼﻴﺮ‪ .‬و ﻣﺎ ﺧﻠﻖ ﻓﻰ اﻻﺑﺪاع ﺷﻴﺊ اّﻟﺎ و ﻗﺪ ﻳﺒﮑﻰ ﻋﻠﯽ ﮐﺮﺑﺘﻰ ﺑﻞ ﻣﺎ‬ ‫ﻓﻰ ﻋﻠﻢ اﻟﻠّﻪ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ا ّ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺧﻠﻘﻮا ﺑﺎرادة ﻗﻠﺒﻰ ﻗﺪ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﮐﻔﺮوا ﺑﻨﻔﺴﻰ و ﮐﺘﺒﻮا ﻓﻰ ردّى اﻟﻮاﺣًﺎ ﺑﻬﺎ ﺑﻄﻞ اﻋﻤﺎﻟﻬﻢ و ﻻ ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﻋﺮﻳﻦ‪ .‬و ﺑﺬﻟﮏ ﻣﺤﺖ ﺁﺛﺎر اﻟﻔﻀﻞ و اﻧﻘﻄﻌﺖ ﻣﻴﺎﻩ اﻟﺮّﺣﻤﺔ و‬ ‫ﻣﻨﻌﺖ ﺳﺤﺎب اﻟﺠﻮد و اﻧﻘﻄﻌﺖ هﺒﻮب ارﻳﺎح اﻟﻘﺪس ﻋﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و‬ ‫اﻧّﮏ ﻓﺎﻗﺼﺺ ﻣﻦ ﻗﺼﺺ اﻟﻐﻼم ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻋﺮﻓﺘﻪ و ﻻ ﺗﺰد و ﻻ‬ ‫ﺗﻨﻘﺺ و ﮐﻦ ﻋﻠﯽ ﺻﺮاط ﺻﺪق ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﻧﺒّﺎء اﻟﻨّﺎس ﺑﻤﻔﺘﺮﻳﺎت‬ ‫اﻧﻔﺲ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﻔﺮوا و اﺷﺮﮐﻮا ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻣﺎ ارادوا ﺑﻬﺎ اّﻟﺎ ﺑﺎن‬ ‫ل ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬و‬ ‫ﻳﻨﺼﺮﻓﻮا اﻟﻌﺒﺎد ﻋﻦ ﺟﻬﺔ اﻟﻌﺮش ﺗﺎﻟﻠّﻪ ان هﻢ اّﻟﺎ ﻋﻠﯽ ﺿﻼ ٍ‬ ‫اذا وردت ارض اﻟﺒﺎء ﻣﻦ اﻟﺨﺎء ذﮐّﺮ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ اهﻠﻬﺎ ﻣﻦ اﻟﻘﺎﻧﺘﻴﻦ و‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻔﺮﺣﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ‬ ‫ن ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻟﻘﺎﻧﺘﺎت ﻟﻴﺴﺘﺒﺸﺮ ّ‬ ‫ﻇﻬﺮ ﺳ ّﺮ اﻻﻋﻈﻢ ﺑﻄﺮاز اﻟﻘﺪم و ﺣﺮّﮎ ﺷﻔﺘﺎﻩ ﺑﮑﻠﻤﺔ اذا اﻧﻔﻀّﻮا ﻋﻦ‬ ‫ﺣﻮﻟﻪ هﻴﺎﮐﻞ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ و اﻧﺘﻢ ﻳﺎ ﻗﻮم ان اﺳﺘﻘﻴﻤﻮا ﻋﻠﯽ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ و‬

‫ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ و ﻻ ﺗﮑﻔﺮوا ﺑﺎﻟّﺬى ﺁﻣﻨﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻨﺼﺤﮑﻢ اﻟﻌﺒﺪ‬ ‫ﻞ اﻟﺠﻬﺎت ﻣﻦ ﻣﻈﺎهﺮ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ و‬ ‫ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى اﺣﺎﻃﺘﻪ اﻟﻀّﺮاء ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﺟﻠﺲ ﻓﻰ اﻟﺴّﺠﻦ و ﻟﻦ ﻳﺠﺪ ﻟﻨﻔﺴﻪ ﻣﻌﻴﻨ ًﺎ اّﻟﺎ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫ﻞ اﻻﺳﻴﺎف و ﻻ ﻳﻌﺮف‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﺑﮑ ّ‬ ‫ﺖ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻖ ﻗﺘﻠ ُ‬ ‫اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ذﻟﮏ اﺣﺪٌ اّﻟﺎ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﺤﺼﻰ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ان ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻤﺴﺎﻓﺮ ﻗﺪ ﻧﺰل ﻣﻦ ﻗﺒﻞ‬ ‫ﻟﻠﻘﺎﻧﺘﺎت ﻟﻮح ﺳﻤّﻴﻨﺎﻩ ﺑﻠﻮح اﻟﺒﻬﺎء و ﻓﻴﻪ ذﮐﺮ ﻣﺎ ورد ﻋﻠﻴﻨﺎ ﺑﺎﻟﺘّﻠﻮﻳﺢ‬ ‫ن ﺑﻤﺎ ورد‬ ‫ﻦ ﻟﻴﺘﺬﮐّﺮ ّ‬ ‫ﻦ ﺛ ّﻢ اﻗﺮء ﻋﻠﻴﻬ ّ‬ ‫اﻧﺖ ﺧﺬ ﺳﻮادﻩ ﺛ ّﻢ اذهﺐ ﺑﻪ اﻟﻬ ّ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟﻐﻼم ﻣﻦ ﺟﻨﻮد اﻟﺸّﻴﺎﻃﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ اﺣﺒّﺎء اﻟﻠّﻪ ان اﺣﻔﻈﻮا اﻧﻔﺴﮑﻢ‬ ‫ﻟﺌّﻠﺎ ﻳﺼ ّﺪﻧّﮑﻢ اﻟﺸّﻴﻄﺎن ﻋﻦ ذﮐﺮ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺛ ّﻢ اذﮐﺮوﻩ ﺑﻨﻐﻤﺎت‬ ‫ن ﺑﺬﮐﺮﻩ ﺗﻄﻬّ ُﺮ اﻟﻘﻠﻮب و ﺗﻬﺬّب اﻟﻨّﻔﻮس و ﺗﺠﺘﺬب اﻓﺌﺪة‬ ‫اﻟﻤﺠﺘﺬﺑﻴﻦ ﻻ ّ‬ ‫اﻟﻤﺤﺒّﻴﻦ‪ .‬و اذا ﺑﻠﻐﺖ اﻟﺨﺎء ذﮐّﺮ ﻓﻰ هﻨﺎﮎ ﻋﺒﺎد اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ و‬ ‫ﻦ‬ ‫ﺑﻠّﻐﻬﻢ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ذﮐﺮًا و رﺣﻤ ًﻪ و ﻧﻮرًا ﺛ ّﻢ اذﮐﺮ ﻟﻬﻢ ﻧﺒﺄ اﻟﻐﻼم ﻟﻴﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﺬّاﮐﺮﻳﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اذﮐﺮ اﺳﻢ اﻟﻠّﻪ ص اﻟّﺬى ﮐﺎن ﻣﻦ ﺑﻘﻴّﺔ ﺁل اﻟﺤﺴﻴﻦ‬ ‫ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ اﻧﻔﻘﻮا ارواﺣﻬﻢ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﺑﺎرﺋﻬﻢ و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﺠﺎهﺪﻳﻦ‪ .‬اوﻟﺌﮏ اﻟّﺬﻳﻦ ﺟﺎهﺪوا ﺑﺎﻣﻮاﻟﻬﻢ و‬ ‫اﻧﻔﺴﻬﻢ ﺗﻠﻘﺎء اﻟﻮﺟﻪ اﻟﯽ ان ادﺧﻠﻮا ﺟﻨّﺔ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﮐﺎﻧﻮا ﻓﻴﻬﺎ ﻟﻤﻦ‬ ‫ﻦ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﻏﻠﻤﺎن اﻻﺑﻬﻰ‬ ‫ن ﻓﻰ ﺟﻨّﺔ اﻻﻋﻠﯽ و ﻳﻄﻮﻓ ّ‬ ‫اﻵﻣﻨﻴﻦ اذًا ﻳﺤﺒﺮ ّ‬ ‫ﺑﮑﺎؤس اﻟﺒﻘﺎء و ﻳﺨﺪﻣﻨّﻬﻢ ﺣﻮرﻳّﺎت اﻟﻌ ّﺰ ﻓﻰ ﺑﮑﻮر و اﺻﻴﻞ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﻳﺠﺰى اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ اﺳﺘﺸﻬﺪوا ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻠﻪ و ﻳﻮﻓّﻰ اﺟﻮر اﻟّﺬﻳﻦ اﺻﺎﺑﺘﻬﻢ‬ ‫اﻟﺸّﺪاﺋﺪ ﻓﻰ اﻣﺮﻩ ﻓﻨﻌﻢ اﺟﺮ اﻟﻤﺠﺎهﺪﻳﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ ﺷﻄﺮ اﺳﻤﻨﺎ‬ ‫اﻻﻋﻈﻢ ﺑﻠﻮح اﻟﻠّﻪ و اﺛﺮﻩ ﺛ ّﻢ ادﺧﻞ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺒﺸﺎر ٍة ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮﻩ ﺑﻤﺎ‬ ‫اﻟﻘﻰ ﻋﻠﻴﮏ اﻟﺮّوح ﻣﻦ هﺬا اﻟﻤﻨﻈﺮ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺧﺒﺮﻩ ﻣﻦ ﻗﺼﺺ‬ ‫اﻟﻐﻼم ﻟﻴﻄّﻠﻊ ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠﻴﻨﺎ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺴّﺠﻦ اﻟﺒﻌﻴﺪ ﻟﻴﮑﻮن ﺷﺮﻳﮑًﺎ ﻓﻰ‬ ‫ﻣﺼﺎﺋﺒﻨﺎ و ﻳﺬﮐﺮ ﻣﺎ ورد ﻋﻠﻴﻨﺎ ﻓﻰ هﺬﻩ اﻻﻳّﺎم و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﺬّاﮐﺮﻳﻦ‪.‬‬ ‫ﻗﻞ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻨّﺎﻇﺮ اﻟﯽ ﻣﻨﻈﺮ اﻻﮐﺒﺮ ﻻﺗﻨﺲ ذﮐﺮ رﺑّﮏ ﻗﻢ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ‬ ‫ﺑﺎﺳﺘﻘﺎﻣﺔ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ و ﻗﺪر ٍة ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ و ﺑﻠّﻎ اﻟﻨّﺎس ﻣﺎ اﻣﺮت ﺑﻪ و ﻻ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﻣﻦ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ ﺛ ّﻢ اﺧﺮق‬ ‫ﺗﮑﻦ ﻣﻦ اﻟﺼّﺎﺑﺮﻳﻦ‪ .‬ﻓﺎﺳﺘﻌﻦ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﺣﺠﺒﺎت اﻟﻤﺘﻮهّﻤﻴﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﻣﺮﻧﺎﮎ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﻧﺎﻣﺮﮎ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﺑﺂﻳﺎت‬ ‫ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ اّﻟﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﺎﻧﻮا هﻨﺎﮎ ﻣﻦ ﻋﺒﺎد اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻨﻘﻄﻌﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم‬ ‫ﻗﻮﻣﻮا ﻋﻠﯽ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ و دﻳﻨﻪ ﺛ ّﻢ اﻧﺼﺮوﻩ و ﮐﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻨّﺎﺻﺮﻳﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻰ ﻋﻤّﺎ ﺳﻮﻳﻪ و ﻣﺎ ﻳﺄﻣﺮ ﺑﻪ اﻟﻨّﺎس هﺬا ﻣﻦ ﻓﻀﻠﻪ ﻋﻠﻴﻬﻢ‬ ‫اﻋﻠﻤﻮا ﺑﺎﻧّﻪ ﻟﻐﻨ ّ‬

‫ن اﻟﯽ ﻣﻘ ّﺮ اﻟﻘﺮب ﻓﻰ ﻓﺮدوس اﻻﻋﻠﻰ و ﻳﺸﻬﺪ‬ ‫ن ﺑﺬﻟﮏ ﻳﺼﻌﺪ ّ‬ ‫ﻻّ‬ ‫ﻞ ذى ﺑﺼ ٍﺮ ﺣﺪﻳﺪ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﻣﺮﻧﺎﮎ و ﻗﺪّرﻧﺎ ﻟﮏ ان اﻋﻤﻞ ﺑﻤﺎ‬ ‫ﺑﺬﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫اﻣﺮت و ﮐﻦ ﻋﻠﯽ ﻋﺪل ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﻓﺴﻮف ﻳﺠﺰى اﻟﻠّﻪ ﻋﻤﻞ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺑﻠّﻐﻮا‬ ‫اﻣﺮﻩ و ﻣﺎ ﻣﻨﻌﻬﻢ ﻟﻮﻣﺔ ﻻﺋﻢ و ﻻ ﺷﻤﺎﻣﺔ ﻣﺸﻤﺖ و ﻻ ﻣﻨﻊ ﻣﺎﻧﻊ و ﻻ‬ ‫ﮐﺜﺮة اﻟﻤﻐﻠّﻴﻦ‪ .‬و اذا رأﻳﺖ اﺧﻴﮏ اﻟّﺬى ﺳﻤّﻰ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺳﻤﺎء‬ ‫ﺑﺎﺣﻤﺪ ذﮐّﺮﻩ ﺑﺬﮐﺮ اﻟﻠّﻪ رﺑّﻪ ﺛ ّﻢ اذﮐﺮ ﻟﻪ ﻣﺎ ورد ﻋﻠﻴﻨﺎ ﻓﻰ هﺬﻩ اﻻرض‬ ‫اﻟﺒﻌﻴﺪ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻋﺒﺪ اﻳّﺎﮎ ان ﻻ ﺗﺠﺰع ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى ﻳﺠﺰع ﻓﻴﻪ‬ ‫ﻞ ﺻﻐﻴﺮ و ﮐﺒﻴﺮ‪ .‬ﻃﻬّﺮ ﺑﺼﺮﮎ ﻋﻦ اﻟﺤﺠﺒﺎت‬ ‫اﻧﻔﺲ اﻟﻌﺒﺎد ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻟﺘﺸﻬﺪ ﻣﺎ اﺷﺮﻗﺖ ﻋﻦ اﻓﻖ ﮐﻠﻤﺎت رﺑّﮏ ﺷﻤﺲ اﻟﻤﻌﺎﻧﻰ و اﻟﺒﻴﺎن و‬ ‫ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ان اﺛﺒﺖ ﻋﻠﯽ اﻣﺮ ﻣﻮﻻﮎ و ﻻ ﺗﻠﺘﻔﺖ اﻟﯽ اﻟﻴﻤﻴﻦ‬ ‫ن هﺬا ﻟﻔﻀﻞ ﮐﺒﻴﺮ‪ .‬ان اﺳﺘﻘ ّﺮ ﻓﻰ ﻇﻠﻞ اﻟﺸّﺠﺮة و ذق‬ ‫و اﻟﺸّﻤﺎل و ا ّ‬ ‫ﻣﻦ اﺛﻤﺎرهﺎ و ﮐﻦ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﮐﺮﻳﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﻣﺮﻧﺎﮎ ﻟﺘﺪع ﻣﺎ ﻳﺄﻣﺮﮎ ﺑﻪ‬ ‫هﻮﻳﮏ و ﺗﺄﺧﺬ ﻣﺎ اﻣﺮﮎ ﺑﻪ ﻣﻮﻻﮎ ﺗﺎﻟﻠّﻪ هﺬا ﺧﻴﺮٌ ﻟﮏ ان ﺗﮑﻮن ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻌﺎﻣﻠﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﺤﺎﺿﺮ ﻟﺪى اﻟﻌﺮش و اﻟﻨّﺎﻇﺮ اﻟﯽ‬ ‫ﻣﻨﻈﺮ اﻻﮐﺒﺮ ﺑﺸّﺮ ﻧﻔﺴﮏ ﺑﻤﺎ ﺳﻤّﻴﺖ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺳﻤﺎء ﺑﻤﺤﻤّﺪ و‬ ‫ﺺ‬ ‫ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻻﻋﻠﯽ ﺑﻤﺒﻠّﻎ و ﻟﺪى اﻟﻌﺮش ﺑﻤﺤﻤﻮد وﮐﺬﻟﮏ ﻳﺨﺘ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﺑﻔﻀﻠﻪ ﻣﻦ ﻳﺸﺎء و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﮏ ﺑﻤﺎ ﻓﺰت‬ ‫ﻞ اﻟﺨﻴﺮ و اﺻﻠﻪ و ﻣﻨﺒﻌﻪ و ﮐﻨﺖ ﻣﻦ اﻟﻮاﺻﻠﻴﻦ‪ .‬و ﺷﺮﺑﺖ ﺗﺴﻨﻴﻢ‬ ‫ﺑﮑ ّ‬ ‫اﻟﻔﻀﻞ ﻋﻦ ﻣﻨﺒﻌﻪ و ﮐﻨﺖ ﻣﻦ اﻟﻔﺎﺋﺰﻳﻦ‪ .‬ﻓﺴﻮف ﻳﻈﻬﺮ اﻟﻠّﻪ ﻓﻀﻞ ﻣﺎ‬ ‫ﻼ ﺑﻤﺎ اﻣﺮت‬ ‫ﻓﺰت ﺑﻪ و ﻳﺠﺰﻳﮏ ﻣﺎ ﻋﻤﻠﺖ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻠﻪ ان ﺗﮑﻮن ﻋﺎﻣ ً‬ ‫ﻣﻦ ﻟﺪن ﻋﻠﻴﻢ ﺣﮑﻴﻢ‪ .‬و ﮐﺬﻟﮏ ﺗﻤّﺖ ﺣﺠّﺔ رﺑّﮏ ﻋﻠﻴﮏ و ﻋﻠﯽ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬اذًا‬ ‫ﺁﻣﻨﻮا ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﺁﻳﺎﺗﻪ و ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﺳﮑﻦ ﻗﻠﻢ اﻻﻣﺮ ﻋﻦ ﺣﺮﮐﺘﻪ ﻟﺤﮑﻤﺔ اﻟّﺘﻰ ﻣﺎ اﻃّﻠﻊ ﺑﻬﺎ اﺣﺪٌ اّﻟﺎ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻮال اﻧّﻪ ﻣﺎ ﻣﻦ اﻟ ٍﻪ اّﻟﺎ هﻮ ﻟﻪ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺠﻤﻴﻞ و اﻟﺤﻤﺪ ﻟﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﻴﻪ ﻟﺮّاﺟﻌﻴﻦ‪.‬‬ ‫اﻟﺨﻠﻖ و اﻻﻣﺮ و ﮐ ّ‬ ‫ﻖ‬ ‫هﺬا ﻟﻮح اﻟﺮّوح ﻗﺪ ﻧﺰّل ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫وﺟﻌﻠﻪاﻟﻠّﻪ روﺣًﺎﺣ ّﻴًﺎﺣﻴﻮاﻧًﺎﻟﻴﺤﻴﻰﺑﻪاﻓﺌﺪةاﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‬ ‫هﻮاﻟﺒﺎﻗﻰﺑﺒﻘﺎءﻧﻔﺴﻰاﻟﻤﻬﻴﻤﻦاﻟﻘﻴّﻮم‬ ‫نﻧﻔﺴﻰﻧﻔﺴﻪﻟﻮاﻧﺘﻢﺗﺸﻌﺮون‬ ‫ﻻّ‬ ‫ﻓﺴﺒﺤﺎن اﻟّﺬى ﻓﻰ ﻗﺒﻀﺘﻪ ﻣﻠﮑﻮت ﻣﻠﮏ اﻵﻳﺎت ﻳﺼﺮّﻓﻬﺎ ﮐﻴﻒ ﻳﺸﺎء‬ ‫ﺑﺎﻣﺮ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﺴّﻠﻄﺎن اﻟﻔﺮد اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ‬

‫ﻗﻮم هﺬﻩ ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﻣﻮﺟﺪﮐﻢ ﻗﺪ ﻧﺰﻟﺖ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻣﻦ ﺳﺤﺎب اﻟﻘﻀﺎء‬ ‫ن ﻋﻠﯽ ﮐﺮﺳﻰ‬ ‫ن ﺻﻨﻊ ﺑﺎرﺋﮑﻢ ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء و ﺗﺴﺘﻘ ّﺮ ّ‬ ‫ﻟﺘﺸﻬﺪ ّ‬ ‫اﻻﺳﺘﻘﻼل ﻓﻰ ﻇﻼل هﺬا اﻟﺠﻤﺎل اﻟّﺬى اﺳﺘﻀﺎء ﻣﻨﻪ ﺷﻤﺲ اﻟﻌﻈﻤﺔ ﻓﻰ‬ ‫ﺳﻤﺎء اﻟﺒﻘﺎء ﺛ ّﻢ ﺷﻤﺲ اﻟﻘﺪرة ﻋﻦ اﻓﻖ اﻟﺒﺪاء ﺛ ّﻢ ﺷﻤﺲ اﻟﻌﺰّة ﻋﻠﯽ‬ ‫ﺳﻤﺎء اﻻﻣﻀﺎء ﺛ ّﻢ ﺷﻤﻮس اﻻوّﻟﻴﻦ و اﻵﺧﺮﻳﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻗﻠﻢ اﻟﻘﺪم ذﮐّﺮ‬ ‫ﻰ ﺑﻤﺎ اﻟﻘﻰ اﻟﺸّﻴﻄﺎن ﻓﻰ ﺻﺪور اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ اﻋﺘﺮﺿﻮا ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻳﻮم اﻟّﺬى اﺳﺘﻮى ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺮش ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﺒﻴﻦ ﻟﻴﮑﻮن ﻣﺘﺬﮐّﺮًا ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ‬ ‫ﻞ اﻻﺣﺰاب ﻟﻦ ﻳﺠﺪ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ‬ ‫و ﺛﺎﺑﺘًﺎ ﻓﻰ اﻣﺮ ﻣﻮﻟﻴﻪ ﺑﺤﻴﺚ ﻟﻮ ﻳﺠﺎدﻟﻪ ﮐ ّ‬ ‫اﻻﺿﻄﺮاب و ﻳﺸﻬﺪ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻴﺎء ﮐﻴﻮم اﻟّﺬى ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻣﻨﻬﺎ ذﮐﺮًا ﺑﻴﻦ‬ ‫ﻳﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬و ﻣﻦ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﻣﻦ ﻗﺎل اذا ﻣﺎت‬ ‫اﻟﺮّوح هﻞ ﻳﺒﻘﻰ اﺳﻤﻪ ﻓﻰ اﻟﻤﻠﮏ ﺑﻤﺎ ﺗﺼﻔﻪ ﻋﺪّة ﻣﻌﺪودات ﻣﻦ‬ ‫ن اﻟﺮّوح ﻟﻦ ﻳﻤﺖ اﺑﺪًا‬ ‫اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺁﻣﻨﻮا و ﮐﺎﻧﻮا ﻋﻠﯽ ﻳﻘﻴﻦ ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ا ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻳﺪﺧﻞ ﻓﻰ ﻇﻠّﻪ و ﮐﺬﻟﮏ ﮐﺎن اﻻﻣﺮ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻞ ﻳﺒﻘﻰ ﻣﻨﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻮﺟﻮدﻩ و ﺣﻴﻮﺗﻪ ﺑﻨﻔﺴﻪ ﻟﻮ اﻧﺘﻢ‬ ‫ن ﺣﻴﻮة ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬و ا ّ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﻋﺮﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﻪ ﻟﻦ ﻳﻔﺘﺨﺮ ﺑﺸﻴﺊ ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫ﻞ ذﻟﮏ ﺧﻠﻖ ﺑﻘﻮﻟﻪ ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻤﻨﺼﻔﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﻪ ﻟﻮ‬ ‫نﮐّ‬ ‫اﻻرض ﻻ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ‬ ‫ﻳﻔﺘﺨﺮ ﺑﺸﻴﺊ ﻟﻴﻔﺘﺨﺮ ﺑﻨﻔﺴﻪ ﻻ ﺑﻤﺎ ﺳﻮﻳﻪ و ﺑﻪ ﻳﻔﺘﺨﺮ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﻠﮑﻮت اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﻣﺎ ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻻﻣﺮ و اﻟﺨﻠﻖ ان‬ ‫ﻞ و ﻃﻮر اﻟﺒﻐﻀﺎء و ﺳﻔﻴﻨﺔ اﻟﺤﺴﺪ‬ ‫اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﺟﺒﻞ اﻟﻐ ّ‬ ‫ﻣﺖ ﺑﻐﻴﻈﮏ ﺛ ّﻢ اﺣﺘﺮق ﺑﺎﺷﺘﻌﺎل اﻟّﺬى اوﻗﺪﻩ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﺻﺪرﮎ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ‬ ‫ن‬ ‫ﺲ ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ا ّ‬ ‫ﻇﻬﺮ ﻣﺎ ﻻ ﺧﻄﺮ ﺑﺒﺎل اﺣ ٍﺪ و ﻣﺎ اﺣﺎﻃﻪ ﻋﻠﻢ ﻧﻔ ٍ‬ ‫وﺻﻔﻰ ﻧﻔﺴﻰ و ﻣﺎ ﻳﻈﻬﺮ ﻣﻦ ﻗﻠﻤﻰ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬و‬ ‫اﻧّﻪ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﻟﻮ ﺗﻔﺘﺨﺮون ﺑﺎﺑﻘﺎء اﺳﻤﮑﻢ ﺑﻴﻦ اﻟﺪّواب او‬ ‫ن ﺷﺄﻧﮑﻢ هﺬا و ﺷﺄن اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻳﺘّﺒﻌﻮﻧﮑﻢ‬ ‫ذﮐﺮﮐﻢ ﺑﻴﻦ اﻻﻧﻌﺎم ﻓﺎﻓﺘﺨﺮوا ﻻ ّ‬ ‫ﻣﻦ دون ﺑﻴﻨﺔ و ﻻ ﮐﺘﺎب ﻋ ّﺰ ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﺟﻌﻠﻨﺎﮐﻢ ﻋﺒﺪة اﻻﺳﻤﺎء و‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻤﻌﺘﮑﻔﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﺑﺤﻴﺚ ﺗﻔﺘﺨﺮون ﺑﻬﺎ ﻋﻠﯽ ﻣﻘﺎﻋﺪﮐﻢ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﻋﺮﻳﻦ‪ .‬اذًا ﻓﺎﻋﺒﺪوا اﻟﻬﺘﮑﻢ و هﻮﻳﮑﻢ ﻓﺴﻮف ﻳﺠﻌﻠﮑﻢ اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ا ّﻳﺎهﻢ هﺒﺎء ﺑﺤﻴﺚ ﻟﻦ ﻳﺒﻘﻰ ﻣﻨﮑﻢ ﻋﻠﯽ اﻻرض ﻣﻦ اﺛﺮ و هﺬا ﻣﺎ ﻗﻀﻰ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ اﻧﺘﻢ ﺗﻔﺘﺨﺮون ﺑﻪ ﻓﻰ‬ ‫ﻖ ﻋﻠﯽ اﻟﻮاح ﻋ ّﺰ ﺣﻔﻴﻆ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم ﻳﺪﻋﻮﻧﻪ ﻋﻦ وراﺋﻬﻢ ﻋﺒﺎد اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻳﻨﺴﺒﻮن اﻧﻔﺴﻬﻢ اﻟﯽ‬ ‫ﻧﻔﺴﻰ و ﮐﻴﻒ ﺟﻤﺎﻟﯽ اﻟﻤﺸﺮق اﻟّﻠﺎﺋﺢ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬اذًا ﻓﺎﺷﻬﺪوا ﮐﻴﻒ ﺟﻌﻠﻨﺎ‬

‫اﻟﻮهﻢ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﺳﻠﻄﺎﻧًﺎ ﻓﻰ اﻻرض ﺑﻤﺎ اﮐﺘﺴﺒﺖ اﻳﺪﻳﮑﻢ ﻳﺎ ﻣﻌﺸﺮ‬ ‫اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻋﻠﯽ ﻓﺎﺳﻤﻊ ﻣﺎ ﻳﻘﻮﻟﻮن اﻟﻤﺸﺮﮐﻮن ﺛ ّﻢ ﺗﻔﮑّﺮ ﻓﻴﻤﺎ ﻳﺨﺮج‬ ‫ﻣﻦ اﻓﻮاهﻬﻢ ﺑﺤﻴﺚ ﻳﻨﮑﺮون اﻟّﺬى ﺑﻪ ﻋﻠّﺖ اﺳﻤﺎﺋﻬﻢ و رﻓﻌﺖ ﻣﻘﺪارهﻢ‬ ‫و اﻧﺘﺸﺮت ﺁﺛﺎرهﻢ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و ﻣﻦ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﻣﻦ ﺑﻐﻰ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ و ﻗﺎل ﺑﺎ ّ‬ ‫ن اﻟﻨّﺎس ﻟﻦ ﻳﺘّﺒﻌﻮا هﺬا اﻟﻐﻼم اﻟّﺬى اﺳﺘﻮى ﻋﻠﯽ‬ ‫س ﻣﻨﻴﺮ و ﻟﻦ ﻳﺴﺘﻘ ّﺮ اﻣﺮﻩ ﻓﻰ اﻻرض و ﺑﺬﻟﮏ ﻳﺘﺪاوون‬ ‫ﻋﺮش ﻗﺪ ٍ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻔﺮﺣﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻓﻮ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ‬ ‫اﻣﺮاض ﻧﻔﻮﺳﻬﻢ و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻓﺴﻮف ﻳﻨﺰل اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ ﻏﻤﺎم اﻻﻣﺮ ﺟﻨﻮدًا ﺑﺸﻬﺎب ﻣﻦ اﻟﻘﺪرة و اﻟﻘﻮّة و‬ ‫ﻳﻨﺼﺮون اﻟﻐﻼم ﺑﻨﺼﺮ اﻟّﺬى ﻣﺎ ﺷﻬﺪت ﻣﺜﻠﻪ ﻋﻴﻮن اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‬ ‫و ﻳﺒﻌﺚ ﺑﺴﻠﻄﺎﻧﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ اﻟﻨّﺒﻴﻴﻦ و اﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ و ﻳﺴﻤﻌﻬﻢ اﻃﻮار‬ ‫ورﻗﺎت اﻟﻤﻌﻠّﻘﺎت ﻋﻠﯽ ﻏﺼﻦ هﺬﻩ اﻟﺸّﺠﺮة اﻟّﺘﻰ ﻧﺒﺘﺖ ﻋﻠﯽ ﺳﻴﻨﺎء‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺮّﺿﻮان اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﺑﺎﺳﻢ اﻟﺴّﺒﺤﺎن ﻋﻠﯽ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم‬ ‫ﻦ ﻳﻈﻬﺮ اﺣﺴﻦ‬ ‫اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﺒﺪﻳﻊ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬و اذا ﻳﻤﺮّن اﻻرﻳﺎح ﻓﻰ ﺧﻼﻟﻬ ّ‬ ‫اﻟﻨّﻐﻤﺎت ﻓﻰ وﺻﻒ هﺬا اﻟﻐﻼم اﻟّﺬى اﺳﺘﻘ ّﺮ ﻋﻠﯽ ﻋﺮش اﻻﺳﻤﺎء و‬ ‫ن هﺬا ﻟﻐﻼم ﻳﺨﺪﻣﻪ ﻣﻈﺎهﺮ اﻟﺴّﺒﺤﺎن‬ ‫اﻟﺼّﻔﺎت ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ و ا ّ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ ﺻﻮّرهﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻋﻠﯽ ﺟﻤﺎﻟﻪ اﻟﻤﺸﻌﺸﻊ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ هﺬا اﻟﻐﻼم ﻗﺪ وﻗﻊ ﻓﻰ ﺑﺌﺮ اﻟﺤﺴﺪ و اﻟﺒﻐﻀﺎء ﻓﻴﺎ ﻟﻴﺖ ﻳﮑﻮن‬ ‫ﻞ ﻳﺴﺘﺸﺮق ﺑﻬﺎ ﺷﻤﺲ ﺟﻤﺎﻟﻪ ﻋﻦ اﻓﻖ هﺬا اﻟﺒﺌﺮ‬ ‫ﺳ ّﻴﺎرة ﻟﻴﺪﻟﯽ دﻟﻮﻩ ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻰ دع‬ ‫اﻟّﺬى ﮐﺎن ﻋﻤﻘﻪ ﻣﺎ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻋﻠ ّ‬ ‫اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ و ﻣﺎ ﻳﺨﺮج ﻣﻦ اﻓﻮاهﻬﻢ ﺛ ّﻢ اﺻﻌﺪ ﺑﺠﻨﺎح اﻟﻴﺎﻗﻮت اﻟﯽ‬ ‫ﻞ رﺑّﮏ و ﺗﮑﻮن ﻣﻦ‬ ‫هﻮاء ﻗﺪس اﻟﺠﺒﺮوت ﻟﺘﺸﻬﺪ اﻟﮑﺎﺋﻨﺎت ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫اﻟﺮّاﺳﺨﻴﻦ‪ .‬و اذا اﺳﺘﺸﺮق ﻋﻠﻴﮏ اﻧﻮار اﻟﻘﻤﻴﺺ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻬﻴﮑﻞ‬ ‫اﻟﻤﻨﻴﺮ ﺧ ّﺮ ﺑﻮﺟﻬﮏ ﻋﻠﯽ اﻟﺘّﺮاب ﺧﻀﻌًﺎ ﻟﻠّﻪ ﻟﻴﺴﺘﻀﻴﺊ ﺑﻪ وﺟﻬﮏ‬ ‫ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﺧﺎﻓﻮا ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺴﺘﮑﺒﺮوا ﻋﻠﻴﻪ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى‬ ‫اﺗﻰ ﻋﻠﻰ ﻏﻤﺎم ﻣﻦ اﻟﻨّﻮر و ﻓﻰ ﺣﻮﻟﻪ ﺷﻤﻮس ﻣﺸﺮﻗﺎت اﻟّﺘﻰ ﺑﻨﻮر‬ ‫واﺣﺪة ﻣﻨﻬﺎ اﺳﺘﻀﺎء ﻣﻠﮑﻮت اﻟﺨﻠﻖ و اﻻﻣﺮ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬و‬ ‫ى ﺣﺠّﺔ ﻳﺜﺒﺖ‬ ‫ﻳﺎ ﻗﻮم اﻧّﺎ ﻟﻮ ﻧﻨﮑﺮ ﺟﻤﺎل اﻻوﻟﯽ ﻓﻰ ﻇﻬﻮرﻩ اﻻﺧﺮى ﻓﺒﺎ ّ‬ ‫ﻰ ﻗﺒﻞ ﻧﺒﻴﻞ ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻄﻖ ﻣﻨﻄﻖ‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﻨﺎ ﺑﺮﺳﻞ اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﺛ ّﻢ ﺑﻌﻠ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ‬ ‫ق اﻟﻤﻨﺸﻮر ﻟﺘﺸﻬﺪوا ﺻﻨﻊ رﺑّﮑﻢ و ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻟﻄّﻮر ﻓﻰ هﺬا اﻟ ّﺮ ّ‬ ‫ﻰو‬ ‫ﻰ اﻧّﮏ اﻃّﻠﻌﺖ ﻓﻰ ﺳﻔﺮﮎ هﺬا ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠ ّ‬ ‫اﻟﺜّﺎﺑﺘﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻋﻠ ّ‬ ‫ﺳﻤﻌﺖ ﻣﻘﺎﻻت اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﻓﻰ ﺣﻘّﻰ و ﮐﻨﺖ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎهﺪﻳﻦ اﻟﯽ ان‬

‫ﻰ و اﻓﺘﻮا ﻋﻠﯽ ﻗﺘﻠﯽ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﺑﻘﻴﺎﻣﻰ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫ﻗﺎﻣﻮا ﻋﻠ ّ‬ ‫اﻻرض ﻇﻬﺮ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ و ارﺗﻔﻊ ذﮐﺮﻩ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و ﺑﺬﮐﺮى رﻓﻊ‬ ‫ذﮐﺮ هﺆﻻء و ﻋﻠﺖ اﺳﻤﺎﺋﻬﻢ و اﺷﺘﻬﺮت ﺁﺛﺎرهﻢ ﺑﻴﻦ اﻟﺨﺎﻓﻘﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ ﮐﻨّﺎ‬ ‫ﻧﺤﻔﻈﻬﻢ ﻋﻦ ﺿ ّﺮ اﻟّﺬﻳﻦ ارادوا ﻗﺘﻠﻬﻢ ﻣﻦ ﻣﻠﻞ اﻻرض و ﺟﻌﻠﻨﺎ اهﻠﯽ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ و هﻢ اﺷﺘﻐﻠﻮا ﻓﻰ ﺳ ّﺮ‬ ‫ﻞ ﺳﺎﻋﺔ و ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﺧﺪﻣﺎء ﻻﻧﻔﺴﻬﻢ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺴّﺮ ﻋﻠﯽ اﻟﻤﮑﺮ ﻓﻰ اﻣﺮى و ﮐﺎﻧﻮا ان ﻳﻮﺳﻮﺳﻮا ﻓﻰ ﺻﺪور اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫ﻣﺮّت ﻋﻠﯽ ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ ﻧﺴﺎﺋﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻣﻦ هﺬا اﻟﺮّﺿﻮان اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﺖ ﻓﻰ‬ ‫ﻞ ورﻗﺔ ﻣﻨﻬﺎ ﺟﻨّﺎت ﻋ ّﺰ ﻣﻨﻴﻊ اﻟﯽ ان ﻗﺎﻣﻮا ﻋﻠﯽ ﻗﺘﻠﯽ و اﻧّﺎ ﻋﻔﻮﻧﺎ‬ ‫ﻇّ‬ ‫ﻋﻨﻬﻢ ﺑﻌﺪ ﻗﺪرﺗﻰ و ﺳﺘﺮت ﻋﻨﻬﻢ ﺑﻌﺪ ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ و ﺗﺠﺎوزت ﺑﺤﻠﻤﻰ و‬ ‫اﻧﺎ اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﯽ ﻣﺎ اﺷﺎء و اﻧﺎ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﮑﺮﻳﻢ اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻐﻔﻮر‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻞ ذﻟﮏ ﺳﻮف ﺗﺸﻬﺪ ﺑﺎﻧّﻬﻢ ﻳﻨﺴﺒﻮن ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬و ﻣﻊ ﻣﺎ اﻃّﻠﻌﺖ ﺑﮑ ّ‬ ‫ﻞ ذﻟﮏ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻓﻌﻠﻮا ﺑﻨﻔﺴﻰ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﺮ و ﻳﻨﺴﺐ ﮐ ّ‬ ‫ذﻟﮏ و ﮐ ّ‬ ‫و ﻣﺎ ﻓﻌﻞ ﺑﻰ ﺑﻨﻔﺴﻪ ﺑﺤﻴﺚ ﻳﻨﺴﺐ اﻟﻈّﺎﻟﻢ ﻧﻔﺴﻪ اﻟﯽ اﻟﻤﻈﻠﻮﻣﻴّﺔ اﻟﺼّﺮﻓﺔ‬ ‫اذًا اﻧﺖ ﺗﻄّﻠﻊ ﺑﮑﺬﺑﻬﻢ و ﺗﻌﺮف اﺑﺘﻼﺋﻰ ﻓﻰ ﻋﺸﺮﻳﻦ ﻣﻦ اﻟﺴّﻨﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻖ ﻓﺴﻮف ﺗﺸﻬﺪ ﺁﺛﺎرهﺎ ﻓﻰ‬ ‫ﺺ ﻋﻠﻴﮏ ﻣﻦ ﻗﺼﺺ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻘ ّ‬ ‫اﻻرض و ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻤﺘﻔﮑّﺮﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﺧﺎﻓﻮا ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ و ﻻ‬ ‫ﻳﻐﺮّﻧﮑﻢ اﻻﺳﻤﺎء ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﻬﺎ و ﻣﻠﮑﻮﺗﻬﺎ ﺧﻠﻘﺖ ﺑﻤﺎ ﻇﻬﺮ ﻣﻦ ﻗﻠﻤﻰ ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻟﻮاح ﻋ ّﺰ ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬و ﻻ ﺗﺤﺮﻣﻮا اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻋﻦ ﺷﻤﺲ اﻟﻔﻀﻞ و اﻻﺣﺴﺎن‬ ‫ﻦ ﻣﻦ‬ ‫ﻓﻰ اﻳّﺎم رﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻻ ﺗﺘّﺒﻌﻮا اﻟﺸّﻴﻄﺎن ﻓﻰ اﻧﻔﺴﮑﻢ و ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻟﺨﺎﺳﺮﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻓﻌﻠﺘﻢ ﺑﻨﻔﺲ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎ ﻻ ﻳﻔﻌﻞ اﺣﺪٌ ﺑﺎﺣ ٍﺪ اﻟﯽ ان‬ ‫ﺳﺘﺮ وﺟﻬﻪ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﻻ زال ﮐﺎن ﻣﻀﻴﺌًﺎ ﻋﻦ اﻓﻖ اﻟﻘﺪس ﺑﻀﻴﺎء ﻻﺋﺢ‬ ‫ﻰ اﻻﻣﺮ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﺿﻴّﻌﺖ ﺣﺮﻣﺘﻰ ﺑﻴﻦ‬ ‫ﻰ ﻗﺪ اﺷﺘ ّﺪ ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻞ ﻳﺮﻓﻊ ﺑﺬﻟﮏ اﻳﺎدى اﻟﺒﻐﻀﺎء ﻋﻦ رأﺳﻰ و ﻟﻮ اﻧّﻬﻢ‬ ‫اﻟﻨّﺎس ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻣﺎﻳﺮﺿﻮن ﺑﺸﻴﺊ اّﻟﺎ ﺑﺎن ﻳﺴﻔﮑﻮا دﻣﻰ ﻋﻠﯽ اﻻرض و ﻳﺤﻤ ّﺮ ﺑﻪ‬ ‫س ﻣﻨﻴﻊ‪ .‬و ﺑﻠﻐﺖ ﻓﻰ اﻟ ّﺬﻟّﺔ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم‬ ‫ﺧﺪاﺋﺮ اﻟﺤﻮرﻳّﺎت ﻋﻠﯽ ﻏﺮﻓﺎت ﻗﺪ ٍ‬ ‫اﻟّﺬى ﺟﻠﺴﺖ ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺖ وﺣﻴﺪًا ﻓﺮﻳﺪًا وﺗﺮًا ﺑﺤﻴﺚ اراد رﺋﻴﺲ اﻟﻤﺪﻳﻨﺔ‬ ‫ان ﻳﺤﻀﺮ ﺑﻴﻦ ﻳﺪى اﻟﻐﻼم وﺟﺪ اﻟﺒﺎب ﻣﻐﻠﻮﻗ ًﻪ و اذا ﻓﺘﺤﻨﺎ اﻟﺒﺎب ﻋﻠﯽ‬ ‫وﺟﻬﻪ ﻣﺎ ﮐﺎن ﻋﻨﺪﻧﺎ ﻣﻦ اﺣ ٍﺪ ﻟﻴﺨﺪﻣﻪ و ﺑﺬﻟﮏ ﺑﮑﺖ اﻻﺷﻴﺎء ﮐﻠّﻬﺎ و‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻦ ﻳﺘﮑﻠّﻤﻮن ﺑﻤﺜﻞ اﻟﺼﺒﻴﺎن و ﻻ‬ ‫ﺗﻘﻄّﻌﺖ اﮐﺒﺎد اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬ا ّ‬ ‫ﻳﻘﺪرون ان ﻳﺘﮑﻠّﻤﻮا ﺑﻴﻦ ﻳﺪى رﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻳﻌﺘﺮﺿﻮن ﻋﻠﯽ ﺁﻳﺎت‬ ‫اﻟﻠّﻪ و ﮐﺒﺮﻳﺎﺋﻪ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﺑﺤﺮف ﻣﻨﻬﺎ ﺧﻠﻘﺖ ﺣﻘﺎﻳﻘﻬﻢ و ﻣﺎ ﻋﻨﺪهﻢ ﻣﻦ‬

‫ﻞ ﻣﻤﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫ﻦ ﮐّ‬ ‫ﮐﻠﻤﺎت اﻟﻤﺤﺘﺠﺒﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ اﻟﻴﻮم ﻟﻮ ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻦ ﺑﺜﻨﺎء ﺑﺎرﺋﻬﻢ‬ ‫ﻦ ﻳﻨﻄﻘ ّ‬ ‫اﻻرض ﻣﺮاﻳﺎ ﻣﻨﻴﺮة و ﺟﻮاهﺮ ﻣﺴﺘﻀﻴﺌﺔ و ﮐﻠّﻬ ّ‬ ‫و ﻋﺒﺎدة ﻣﻮﺟﺪهﻢ و ﻟﻦ ﻳﺆﻣﻨﻮا ﺑﻬﺬا اﻟﺠﻤﺎل ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى اﺳﺘﻘ ّﺮ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻦ اﻟﯽ هﺎوﻳﺔ‬ ‫ﻦ اﻋﻤﺎﻟﻬﻢ ﻓﻰ اﻟﺤﻴﻦ و ﻳﺮﺟﻌ ّ‬ ‫ﻋﺮش اﻟﺠﻼل ﻟﻴﺤﺒﻄ ّ‬ ‫اﻟﺴّﻔﻠﯽ ﻓﻰ اﺻﻞ اﻟﺤﺠﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ اﻟﻴﻮم ﻻ ﻳﻤﻠﮏ ﻧﻔﺲٌ ﻟﻨﻔﺴﻪ ﺷﻴﺌًﺎ و ﻻ‬ ‫ﻳﻐﻨﻰ اﺣﺪًا ﻏﻨﺎء اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﻣﺎ ﺑﻴﻨﻬﻤﺎ اّﻟﺎ ﺑﺎن ﻳﺪﺧﻞ ﻓﻰ‬ ‫ﻞ هﺬا اﻻﻣﺮ اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﻋﻦ ﻣﺸﺮق اﻟﻘﺪم و ﻣﻌﻪ ﺟﻨﻮد اﻟﻐﻴﺐ اﻟّﺘﻰ‬ ‫ﻇّ‬ ‫ﻟﻦ ﺗﺮوهﺎ اﺑﺼﺮ اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ اّﻟﺎ اﻟّﺬﻳﻦ ﻃﻬّﺮوا اﻟﻨّﻈﺮ ﻋﻦ‬ ‫ﺣﺠﺒﺎت اهﻞ اﻟﺒﻐﻰ و اﻟﻀّﻼل و دﺧﻠﻮا ﻋﻠﯽ ﺳﺮر اﻟﻌ ّﺰ ﻣﻘﻌﺪ ﻗﺪس‬ ‫ﻟﻤﻴﻊ‪ .‬ان ﻳﺎ اﺳﻤﻰ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻟﻮ ﺗﻄّﻠﻊ ﺑﺤﺰن ﻗﻠﺒﻰ ﻟﻦ ﺗﺴﺘﻘﺮ ﻋﻠﯽ ﻣﻘﺮّﮎ و‬ ‫ﺗﻔﻮر ﻣﻨﮏ ﻧﺎر اﻻﺣﺰان و ﺗﺼﻌﺪ اﻟﯽ ان ﺗﺒﻠﻎ ذﻳﻞ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ ﻗﻄﺐ‬ ‫اﻟﺠﻨﺎن ﻻﻧّﻰ ﺑﺬﻟﺖ ﻧﻔﺴﻰ و ﻣﺎ ﻣﻠﮑﻨﻰ رﺑّﻰ ﻟﻬﺆﻻء اﻟّﺬﻳﻦ ﻗﺎﻣﻮا ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻞ اﻟﻤﻠﮏ و ﺣﺒﺴﻮﻧﻰ ﻓﻰ هﺬﻩ‬ ‫ﻰﮐّ‬ ‫ﻗﺘﻠﯽ ﻓﻰ هﺬﻩ اﻻﻳّﺎم اﻟّﺘﻰ ﻗﺎﻣﺖ ﻋﻠ ّ‬ ‫ﺖ ﻋﻠﯽ اﻟﻔﺮاش ﻟﺤﻔﻆ‬ ‫اﻻرض اﻟﻤﻈﻠﻢ اﻟﺒﻌﻴﺪ‪ .‬و ﮐﻢ ﻣﻦ ﻟﻴﺎﻟﯽ ﻣﺎ ﻧُﻤ ُ‬ ‫ﻞ ﻟﻤﻦ اﻟﺮّاﻗﺪﻳﻦ‪ .‬و ﮐﻢ ﻣﻦ اﻳّﺎم‬ ‫اﻧﻔﺴﻬﻢ و هﻢ ﮐﺎﻧﻮا ﻋﻠﯽ ﻓﺮاش اﻟﻐ ّ‬ ‫ﻧﺼﺒﺖ ﺻﺪرى ﻓﻰ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﺳﻬﺎم اﻻﻋﺪاء ﻟﺌّﻠﺎ ﻳﺮد ﻋﻠﻴﻬﻢ ﻣﺎ ﻳﺠﺰﻋﻮا‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﺴﺘﺼﺮﺧﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﺎ ﮐﻨّﺎ ﻣﺠﺎهﺪًا ﻻﺑﻘﺎء اﻧﻔﺴﻬﻢ و‬ ‫ﻋﻨﻪ و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻧّﻬﻢ ﺳﻌﻮا ﻻﻓﻨﺎء ﻧﻔﺴﻰ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻄﻬّﺮ اﻟﻐﺎﻟﺐ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬اﻟﯽ ان ﺑﻠﻐﺖ‬ ‫اﻻﻳّﺎم اﻟﯽ هﺬﻩ اﻻﻳّﺎم اﻟّﺘﻰ اﻇﻬﺮ اﻟﻠّﻪ ﺧﺎﺋﻨﺔ اﻋﻴﻨﻬﻢ و ﻣﺎ اﺳﺘﺤﺰﻧﻮا ﻓﻰ‬ ‫ﻞ هﺬا اﻟﻐﻼم اﻟّﺬى اﺷﺮق ﻋﻦ اﻓﻖ اﻵﻓﺎق ﺑﺴﻠﻄﻨ ٍﺔ و‬ ‫ﺻﺪورهﻢ ﻣﻦ ﻏ ّ‬ ‫ﮐﺒﺮﻳﺎء ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻﺣﺒﺎب اﺗﺮﻗﺪون ﻋﻠﯽ ﻓﺮاﺷﮑﻢ و ﮐﺎن ﻋﻴﻦ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﻧﺎﻇﺮًا اﻟﯽ ﺷﻄﺮ اﻟﻘﻀﺎء و ﺟﺴﺪ اﻟﻠّﻪ ﮐﺎن ﻣﺸﺒّﮑًﺎ ﻣﻦ ﺳﻬﺎم‬ ‫اﻟﻤﻨﺎﻓﻘﻴﻦ‪ .‬اﺗﺴﻴﺮون ﻓﻰ اﻻﺳﻮاق ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﺣُﺒﺲ ﻧﻴّﺮ اﻵﻓﺎق ﻣ ّﺮ ًﻩ‬ ‫اﺧﺮى ﺑﻤﺎ اﮐﺘﺴﺒﺖ اﻳﺪى اهﻞ اﻟﻨّﻔﺎق ﺑﺤﻴﺚ ﻟﻦ ﻳﻄﺄ ﻗﺪﻣﺎﻩ ﻣﻮﻃﺌًﺎ و‬ ‫ﮐﺎن ﺟﺎﻟﺴًﺎ ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺖ ﻣﻦ دون ﻧﺎﺻﺮ و ﻣﻌﻴﻦ‪ .‬اﺗﻔﺮﺣﻮن ﻳﺎ ﻗﻮم ﺑﻔﺮح‬ ‫اﻧﻔﺴﮑﻢ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى اﻧﻘﻄﻊ ﻓﺮح اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن اﻟّﺬى ﻟﻦ ﻳﻔﺘﺢ ﺷﻔﺘﺎﻩ ﺑﻤﺎ‬ ‫ﻣﺴّﺘﻪ اﻟﺒﺄﺳﺎء ﻣﻦ هﺆﻻء اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﺗﺸﺘﻌﻠﻮن اﻟﺴّﺮاج ﻓﻰ ﻟﻴﺎﻟﻴﮑﻢ ﺑﻌﺪ‬ ‫اﻟّﺬى ﻏﺎب ﺳﺮاج اﻟﻠّﻪ ﻋﻦ ﺑﻴﻨﮑﻢ ﻣﻦ هﻤﺴﺎت اﻟﻤﺬﻧﺒﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ اﺣﺒّﺎﺋﻰ‬ ‫ﮐﻴﻒ ﺗﺸﻬﺪون اﻟﺸّﻤﺲ و اﺷﺮاﻗﻬﺎ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﮐﺴﻒ ﺷﻤﺲ اﻟﻘﺪم ﻣﻦ‬ ‫ﻞ و اﻟﺒﻐﻀﺎء ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء و ﺑﺬﻟﮏ ﺑﮑﺖ ﻋﻴﻦ‬ ‫اﮐﻤﺎم اﻟﻐ ّ‬ ‫اﻟﮑﺒﺮﻳﺎء ﺑﻤﺪاﻣﻊ اﻟﺤﻤﺮ ﻓﻰ ﺟﻨّﺔ اﻟﻤﺎءوى و ﺗﺰﻟﺰﻟﺖ ارﮐﺎن ﻋﺮش‬

‫ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬اﺗﻤﺸﻄﻮن ﺷﻌﺮاﻧﮑﻢ ﺑﻌﺪ اّﻟﺬى ﮐﺎن ﺷﻌﺮ اﻟﻐﻼم ﻋﺮّﻳ ًﺎ ﻋﻦ‬ ‫ن هﺬا ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻈﻠﻮم ﺑﻴﻦ هﺆﻻء اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ‬ ‫ﻗﻤﺺ اﻟﻨّﺼﺮ و ﻳﻨﻄﻖ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻼ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻗﻮم اﺗﻨﻮﻣﻮن ﻋﻠﯽ اﻟﻤﻬﺎد ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﮐﺎن هﻴﮑﻞ اﻟﻠّﻪ ﻣﺘﺒﻠﺒ ً‬ ‫اﻟﺒﺴﺎط و ﮐﺎن ﺟﺴﺪﻩ ﻣﺠﺮوﺣًﺎ ﻣﻦ رﻣﺎح اﻟﺤﺎﺳﺪﻳﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ اﺣﺒّﺎء اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻃﻬّﺮوا ﻗﻠﻮﺑﮑﻢ ﻋﻦ اﻟﺪّﻧﻴﺎ و ذﮐﺮهﺎ و ﻣﺎ ﻓﻴﻬﺎ ﺛ ّﻢ ﺿﻌﻮا وﺟﻮهﮑﻢ ﻋﻠﯽ‬ ‫ب هﺬا ﻳﻮﺳﻒ اﻟﺒﻘﺎء ﻗﺪ وﻗﻊ ﺗﺤﺖ اﻇﻔﺎر ذﺋﺎب‬ ‫اﻟﺘّﺮاب و ﻗﻮﻟﻮا اى ر ّ‬ ‫اﻟﺒﻐﻀﺎء و ﻣﺎ ارﺗ ّﺪ ﺑﺼﺮﻩ اّﻟﺎ اﻟﯽ ﺷﻄﺮ ﻣﻮاهﺒﮏ و اﻓﻀﺎﻟﮏ اذًا‬ ‫ﻓﺎرﺣﻤﻪ ﺑﺠﻮدﮎ ﺛ ّﻢ اﺣﻔﻈﻪ ﺑﺴﻠﻄﺎﻧﮏ ﺛ ّﻢ اﻧﺼﺮﻩ ﺑﺒﺪاﻳﻊ ﻧﺼﺮﮎ‬ ‫ب ﻗﺪ ﺑﻠﻎ ﺿﺮّﻩ اﻟﯽ‬ ‫ﺑﺠﻨﻮد اﻟّﺘﻰ ﻟﻦ ﻳﺮوهﺎ اﺣﺪٌ ﻣﻦ اﻟﻤﻐﻠّﻴﻦ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﺑﻐﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﻋﺒﺎد اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺧﻠﻘﻮا ﺑﺎرادﺗﻪ و رﻓﻌﻮا ﺑﺎﻣﺮﻩ اذًا ﻳﺎ‬ ‫اﻟﻬﻰ ﻓﺎﻧﺰل ﻋﻠﯽ اﺣﺒّﺎﺋﻪ ﻣﺎ ﻳﺤﻔﻈﻬﻢ ﻋﻦ دوﻧﮏ ﺛ ّﻢ اﺟﻌﻞ ﻟﻬﻢ ﻗﺪم‬ ‫ﺻﺪق ﻋﻨﺪﮎ ﺛ ّﻢ اﺣﺮﺳﻬﻢ ﻋﻦ ﺟﻨﻮد اﻟﺸّﻴﺎﻃﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺛﺒﺖ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ‬ ‫اﻗﺪاﻣﻨﺎ ﻋﻠﯽ هﺬا اﻟﺼّﺮاط اﻟّﺬى ﻟﻦ ﻳﺴﺘﻘ ّﺮ ﻋﻠﻴﻪ اّﻟﺎ اﻗﺪام اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ ﻟﻦ ﻳﺸﻬﺪوا ﻓﻰ ﺷﻴﺊ اّﻟﺎ ﺑﻮارق اﻧﻮار ﺷﻤﺲ ﻋ ّﺰ ﺳﻠﻄﺎﻧﮏ و ﻟﻦ‬ ‫ﻳﺘﻮﺟّﻬﻮا اّﻟﺎ اﻟﯽ ﻟﺤﻈﺎت اﻋﻴﻦ رﺣﻤﺘﮏ و اﻟﻄﺎﻓﮏ و ﺑﻠﻐﻮا ﻓﻰ‬ ‫اﻻﻧﻘﻄﺎع اﻟﯽ ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﻟﻦ ﻳﻤﻨﻌﻬﻢ ﺷﻴﺊ ﻋﻦ ﺛﻨﺎء ﻧﻔﺴﮏ و ذﮐﺮ‬ ‫ب ﻓﺎﺷﻬﺪ ﮐﻴﻒ اﺑﺘﻠﯽ‬ ‫ﺟﻤﺎﻟﮏ اﻟﻈّﺎهﺮ اﻻﻣﻨﻊ اﻟﺒﺪﻳﻊ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫اﻟﺨﻠﻴﻞ ﺑﻴﻦ ﻳﺪى اﻟﻨّﻤﺮود و اﻟﮑﻠﻴﻢ ﺑﻴﻦ ﻳﺪى اﻟﻔﺮﻋﻮن و اﻟﺮّوح ﺑﻴﻦ‬ ‫ﻰ ﺑﻴﻦ ﻣﻸ اﻟﻔﺮﻗﺎن و هﺬا‬ ‫ﻳﺪى اﻟﻴﻬﻮد و ﻣﺤﻤّﺪ ﺑﻴﻦ ﻳﺪى ﺑﻮﺟﻬﻞ و ﻋﻠ ّ‬ ‫ب ﻓﺎﻧﺼﺮﻩ ﺑﺠﻨﻮد اﻣﺮﮎ ﺛ ّﻢ ارﻓﻌﻪ ﻋﻦ‬ ‫اﻟﺤﺴﻴﻦ ﺑﻴﻦ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﺐ اﻟّﺬى ﻟﻦ ﻳﺼﻞ اﺣﺪٌ اﻟﯽ ﻗﻌﺮﻩ و اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻘﺎدر اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫هﺬا اﻟﺠ ّ‬ ‫ﻦ ﺑﺜﻨﺎء‬ ‫اﻟﺴّﻠﻄﺎن اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻋﻠّﻤﮑﻢ ﻟﺴﺎن اﻟﺬّﮐﺮ ﻟﺘﻘﻮﻣ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﺬّاﮐﺮﻳﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻋﻠﯽ ﻗﻢ ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺔ اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﺑﺎرﺋﮑﻢ و ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻧﺼﺮﻩ ﺛ ّﻢ اﻧﻄﻖ ﺑﺬﮐﺮ ﻧﻔﺴﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و ﻻ ﺗﺨﻒ ﻣﻦ اﺣﺪ ﺗﺎﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻖ روح اﻻﻋﻈﻢ ﻳﺆﻳﺪﮎ ﻓﻰ اﻣﺮ ﻣﻮﻻﮎ و روح اﻟﻘﺪس ﻳﻨﻄﻖ‬ ‫اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻋﻠﯽ ﻟﺴﺎﻧﮏ ﻓﻰ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى ﻳﻔﺘﺢ ﺷﻔﺘﺎﮎ ﻟﺜﻨﺎء هﺬا اﻟﻤﺤﺒﻮب اﻟﻤﻈﻠﻮم‬ ‫ن ﻣﺎ‬ ‫ﺑﻴﻦ ﻳﺪى هﺆﻻء اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ان اﻋﺮﻓﻮا اﻟﻠّﻪ ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﻻ ّ‬ ‫ﺳﻮﻳﻪ ﻳﻌﺮف ﺑﻪ و هﻮ ﻻ ﻳﻌﺮف ﺑﺪوﻧﻪ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ و ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻋﻤّﺎ ﻳﻌﺮف‬ ‫ﻞ ﻋﻨﺪﻩ ﮐﻌﺒ ٍﺪ ذﻟﻴﻞ‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﺑﺨﻠﻘﻪ اﻧّﻪ ﻣﺎ ﻣﻦ اﻟ ٍﻪ اّﻟﺎ هﻮ ﻟﻪ اﻟﺨﻠﻖ و اﻻﻣﺮ ﮐ ّ‬ ‫ﻳﺎ اهﻞ اﻟﺒﻬﺎء ﻻ ﺗﺤﺰﻧﻮا ﻋﻤّﺎ ورد ﻋﻠﻴﻨﺎ ﺛ ّﻢ اﺻﺒﺮوا ﻓﻰ اﻟﺒﺄﺳﺎ و‬ ‫ﺗﻮﮐّﻠﻮا ﻋﻠﯽ رﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ ارﮐﺒﻮا ﻋﻠﯽ ﺳﻔﻴﻨﺔ اﻟﺤﻤﺮاء‬

‫ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻻﺑﻬﻰ و ﺳﻴﺮوا ﻓﻰ ﺑﺤﻮر اﻟﮑﺒﺮﻳﺎء و ﻻ ﺗﻠﺘﻔﺘﻮا اﻟﯽ اهﻞ‬ ‫اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﮐﻠّﮑﻢ هﻠﮑﻮا ﻓﻰ ﻏﻤﺮات اﻟﻔﻨﺎء اّﻟﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺴّﮏ‬ ‫ﺑﻬﺬا اﻟﻔﻠﮏ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﺤﮑﻢ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺘﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﺎ ﻟﻮ ﻧﻠﻘﻰ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻣﺎ‬ ‫ﻳﺤﺰن ﺑﻪ ﻓﺆادﮐﻢ ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻣﻘﺼﻮدﻧﺎ اّﻟﺎ اﻃّﻼﻋﮑﻢ ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠﻴﻨﺎ ﻣﻦ‬ ‫ﻋﺒﺎدﻧﺎ و اّﻟﺎ ﻓﻮ اﻟّﺬى ﺑﻴﺪﻩ ﻧﻔﺲ اﻟﺒﻬﺎ ﺑﻌﻮﺿﺔ اﻟّﺘﻰ ﻳﻄﻴﺮ ﻓﻰ ﻓﻨﺎء اﺣ ٍﺪ‬ ‫ﻣﻦ اﺣﺒّﺎﺋﻰ ﻟﻴﮑﻮن ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﻋﻠﯽ هﺆﻻء و ﻣﺜﻼﺋﻬﻢ ﺑﻞ ﻟﻮ ﻳﺄذﻧﻬﺎ اﻟﻠّﻪ ﻟﻴﺒﻠﻎ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ و ﻣﻘﺘﺪرًا‬ ‫ﮐﻠّﻬﻢ ﺑﻨﻔﺲ واﺣ ٍﺪ ﮐﺬﻟﮏ ﮐﺎن رﺑّﮏ ﻗﺎدرًا ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و ﻟﮑﻦ ﺻﺒﺮﻧﺎ و ﺳﺘﺮﻧﺎ ﺑﻤﺎ ﮐﻨّﺎ ﻧﺎﻇﺮًا اﻟﯽ ﺷﻄﺮ‬ ‫اﻟﻘﻀﺎء ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻻﻣﻀﺎء و ﻣﺎ اﻃّﻠﻊ ﺑﻪ اﺣﺪٌ ﻣﻦ اﻟﺨﻼﺋﻖ‬ ‫اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬و ﻟﻴﺘ ّﻢ ﺣﺠّﺔ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ ﺧﻠﻘﻪ و ﺑﺮهﺎﻧﻪ ﻋﻠﻰ ﺑﺮﻳّﺘﻪ و دﻟﻴﻠﻪ‬ ‫ﻻهﻞ ﻣﻤﻠﮑﺘﻪ و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﺤﺎﮐﻢ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻳﺸﺎء ﻳﺤﮑﻢ ﮐﻴﻒ ﻳﺮﻳﺪ‪ .‬ان ﻳﺎ‬ ‫ﻋﻠﯽ ﻓﺎﺷﻬﺪ هﺬا اﻻﻣﺮ اﺑﺪع ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺑﺪﻳﻊ ﺑﺤﻴﺚ ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻟﻪ ﺷﺒﻪ ﻓﻰ‬ ‫اﻻﺑﺪاع و ﻻ ﻧﻈﻴﺮٌ ﻓﻰ اﻻﺧﺘﺮاع ان اﻧﺖ ﺗﺮﺗ ّﺪ اﻟﺒﺼﺮ اﻟﯽ ﻣﻨﻈﺮ اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻻﮐﺒﺮ ﻟﺘﻌﺮف ذﻟﮏ و ﺗﺴﺘﺠﺬب ﻣﻦ ﻧﻔﺤﺎت هﺬﻩ اﻻﻳّﺎم و ﻳﺄﺧﺬﮎ‬ ‫ﺟﺬب اﻟﻐﻼم و ﻳﺮﻓﻌﮏ اﻟﯽ ﻓﺮدوس رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌّﻠﺎم ﻣﻘ ّﺮ اﻟّﺬى ﻟﻮ‬ ‫ﻳﺪﺧﻞ اﺣﺪ ﻓﻴﻪ ﻟﻴﻄّﻠﻊ ﺑﺎﺳﺮار ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن و ﻳﺸﻬﺪ ﻧﻔﺴﻪ ﻏﻨ ّﻴًﺎ‬ ‫ن اﻟﻴﻮم ﻟﻦ ﻳﻨﻔﻊ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬و ﺗﺸﻬﺪ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻧﻔﺴًﺎ اﻳﻤﺎﻧﻬﺎ اّﻟﺎ ﺑﻌﺪ ﻋﺮﻓﺎن رﺑّﻬﺎ و ﻟﻮ ﻳﺄﺗﻰ ﺑﮑﺘﺐ اﻻوّﻟﻴﻦ و زﺑﺮ‬ ‫ﻼ ﻓﺎﻧﻈﺮ ﻓﻰ اﻟﻤﺸﮑﻮة ﻟﻮ ﻳﺼﻨﻊ ﺑﺒﻠّﻮر اﻟﻄﻒ ﻟﻄﻴﻒ او‬ ‫اﻵﺧﺮﻳﻦ‪ .‬ﻣﺜ ً‬ ‫زﺟﺎﺟﺔ ارّق رﻗﻴﻖ و ﻟﻢ ﻳﮑﻦ اﻟﻤﻘﺼﻮد ﻣﻨﻬﺎ اّﻟﺎ ﻻﺳﺘﻮاء اﻟﺴّﺮاج‬ ‫ﻋﻠﻴﻬﺎ و ﻟﻮ ﻳﮑﻮن ﻣﺤﺮوﻣًﺎ ﻋﻤّﺎ هﻮ اﻟﻤﻘﺼﻮد هﻞ ﻳﻨﻔﻊ اﺣﺪًا ﻻ ﻓﻮ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﺑﻞ ﺗﺠﺪﻩ ﺁﻟ ًﺔ ﻣﻌﻄّﻠﺔ ﻓﻰ اﻟﻤﻠﮏ ﻻ ﻳﻀ ّﺮ و ﻻ ﻳﻨﻔﻊ اﺣﺪًا‬ ‫ر ّ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻤﺎﻟﮑﻴﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻓﺎﺷﻬﺪ ﻓﻰ اﻵﻳﺎت و اﻧّﻬﺎ ﻟﻮ ﺗﻨﺰل ﺑﻤﺜﻞ اﻟﻐﻴﺚ‬ ‫ﻋﻦ ﻏﻤﺎم ﻗﺪس رﻓﻴﻊ و ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻓﻴﻬﺎ ذﮐﺮ رﺑّﮏ اﻟﺮّﺣﻤﻦ هﻞ ﻳﻨﻔﻌﮏ‬ ‫ن اﻵﻳﺎت‬ ‫ﻓﻰ ﺷﻴﺊ ﻻ ﻓﻮ ﻧﻔﺴﻰ اﻟﻤﻨّﺎن ﻟﻮ اﻧﺖ ﻣﻦ اﻟﻨّﺎﻇﺮﻳﻦ‪ .‬و ا ّ‬ ‫ﻳﮑﻮن ﻣﺸﮑﻮﺗًﺎ ﻟﺴﺮاج ذﮐﺮ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺎء و اﻟﺼّﻔﺎت ﻟﻮ ﻳﺠﻌﻞ‬ ‫ﻣﺤﺮوﻣًﺎ ﻋﻨﻬﺎ ﻟﻴﮑﻮن ﻣﺮدودًا اﻟﯽ ﺻﺎﺣﺒﻬﺎ و ﻳﻄﺮح ﻋﻠﯽ اﻻرض‬ ‫ﮐﺠﺴﺪ اﻟّﺬى ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻟﻪ روح و ﻣﺎﺣﺮﮎ ﻣﻦ ﻧﺴﻤﺎت اﻟﺮّﺑﻴﻊ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﻄﻠﻊ ﺑﺎﺳﺮار اﻻﻣﺮ و ﺗﺴﺘﻨﺸﻖ راﺋﺤﺔ اﻟﺮّﺣﻤﻦ‬ ‫ﻣﺜّﻠﻨﺎ ﻟﮏ ﻣﺜﻞ اﻟﻘﺪس ﻟﺘ ّ‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺤﺮ هﺬا اﻟﻤﺴﮏ اﻟّﺬى رﺷﺢ ﻋﻠﯽ هﺬا اﻟﻠّﻮح اﻟﮑﺎﻓﻮر ﻓﻰ هﺬا‬ ‫اﻟﻈّﻬﻮر اﻟّﺬى ﻳﻄﻮف ﻓﻰ ﺣﻮﻟﻪ ﺑﻘﻌﺔ اﻟﻄّﻮر و ﺳﻴﻨﺎء اﻟﻨّﻮر و ﻇﻬﺮ‬

‫ﻦ اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ ﻓﻰ‬ ‫ق اﻟﻤﻨﺸﻮر ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻮح اﻟﻤﺤﺒﻮر و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻣﻨﻪ ر ّ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻦ اﺗّﺨﺬﺗﻤﻮهﻢ ﻻﻧﻔﺴﮑﻢ ارﺑﺎﺑًﺎ ﻣﻦ دون‬ ‫ﺳﮑﺮ ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ا ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ اوﻟﺌﮏ اﺳﻤﺎء ﺳﻤّﻴﺘﻤﻮهﺎ اﻧﺘﻢ و ﺁﺑﺎﺋﮑﻢ و ﻣﺎﻗﺪّر اﻟﻠّﻪ ﻟﻬﻢ ﻣﻦ اﻣﺮ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﺎرات ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻰ ﻋ ّﺮ ﻧﻔﺴﮏ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻋﻠ ّ‬ ‫اﻏﻤﺲ ﻓﻰ ﻏﻤﺮات هﺬا اﻟﺒﺤﺮ اﻟﻤﻮّاج اﻟّﺬى ﻣﺎ ورد ﻓﻰ ﺳﺎﺣﻠﻪ اﺣﺪٌ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻨّﺎس ﻣﻦ هﺆﻻء اﻟﻨّﺴﻨﺎس اّﻟﺎ ﻣﻦ ﺷﺎء رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻠﻴﻢ ﻟﺘﺴﻤﻊ‬ ‫ﻰ اﻻﻋﻠﯽ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻈﻠﻮم‬ ‫ﻣﻦ ﺣﻴﺘﺎن هﺬا اﻟﺒﺤﺮ ﺗﺴﺒﻴﺢ رﺑّﮏ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫اﻟّﺬى اذا اراد اﻇﻬﺎر ﻧﻔﺴﻪ ﻓﻰ ﻣﻸ اﻻﺳﻤﺎء اﺗّﺨﺬ اﺳﻤًﺎ ﻣﻨﻬﺎ و ﺳﻤّﻰ‬ ‫هﻴﮑﻠﻪ ﺑﻪ ﻟﻴﻌﺮﻓﻪ اهﻞ اﻻﻧﺸﺎء ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء و ﻟﻮ اﻧّﻪ ﺗﻌﺎﻟﯽ‬ ‫ﻣﻘﺪّس ﻣﻦ ان ﻳﻌﺮف ﺑﺴﻮاﻩ و ﻟﮑﻦ هﺬا ﻣﻦ ﻓﻀﻠﻪ ﻋﻠﯽ ﻋﺒﺎدﻩ‬ ‫اﻟﻤﺮﻳﺪﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ اﺷﺠﺎر اﻟﻨّﻔﻮس ﻻ ﺗﺤﺮﻣﻮا اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻋﻦ رﺑﻴﻊ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻖ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ رﺑﻴﻊ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻣﻦ هﺬا اﻟﺮّﺿﻮان اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﺻﻮرة اﻻﻧﺴﺎن و اﻧّﺎ اﺧﺒﺮﻧﺎهﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﻟﮑﻦ ﻣﺎ اﺳﺘﺸﻌﺮوا ﺑﻪ و‬ ‫ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬و ﻣﻦ ﻟﻦ ﻳﺜﻤﺮ ﺑﺜﻤﺮات اﻟﺬّﮐﺮ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺬّﮐﺮ‬ ‫اﻟﺤﮑﻴﻢ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺮّﺑﻴﻊ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺒﺪﻳﻊ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﺑﺎن ﻳﻘﻄﻊ و ﻳﻠﻘﻰ ﻓﻰ‬ ‫ن ﺑﻪ ﻟﻦ ﻳﻨﺘﻔﻊ ﻧﻔﺴﻪ و ﻻ اﻧﻔﺲ اﻟﻨّﺎس ﻣﻦ ﻣﻸ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ‬ ‫اﻟﻨّﺎر ﻻ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻄﺮ ﻗﺮﻳﺐ و ﺑﻌﻴﺪ‬ ‫اﺳﻤﻰ ﺳﻮف ﺗﺴﻤﻊ ﺿﻮﺿﺎء اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﮐﻤﺎ اﺧﺒﺮﻧﺎﮐﻢ ﺑﺬﻟﮏ ﻓﻰ ﻟﻮح اﻟّﺬى ﻧﺰل ﻓﻰ اﻟﻌﺮاق ﻗﺒﻞ ان ﻳﺨﺮج ﻣﻨﻪ‬ ‫ﻧﻴّﺮ اﻵﻓﺎق ﺑﺴﻨﻬ ٍﺔ ﻟﻮ اﻧﺖ ﻣﻦ اﻟﺴّﺎﻣﻌﻴﻦ‪ .‬و ان ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻋﻨﺪﮎ ﻓﺎﻃﻠﺒﻪ‬ ‫ﺛ ّﻢ اﻗﺮﺋﻪ ﻓﻰ ﺑﻌﺾ اﻻﻳّﺎم ﻟﺘﻄّﻠﻊ ﺑﺎﺳﺮار اﻟﻘﻀﺎء اﻟّﺘﻰ رﻗﻤﺖ ﻣﻦ‬ ‫اﺻﺒﻊ اﻻﻣﻀﺎء و ﻣﺎ اﺣﺎﻃﻪ ﻋﻠﻢ اﺣﺪ ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺷﻬﺪ ﻓﻰ هﺬا‬ ‫ﻰ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﺑﻤﻠﮑﻮت ﻋ ّﺰ ﻣﺒﻴﻦ ﺑﻞ‬ ‫اﻟﻨّﺒﺄ ﮐﻠّﻤﺎ ﺷﻬﺪﺗﻪ ﻓﻰ ﻧﺒﺄ ﻋﻠ ّ‬ ‫ن هﺬا ﻣﻦ اﻣﺮ ﻣﺎ ﻇﻬﺮ ﺷﺒﻬﻪ ﻓﻰ اﻻرض و ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ‬ ‫اﻋﻈﻢ ﻻ ّ‬ ‫ﻰ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن‬ ‫ﻦ ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻧﻔﺲ اﻟﻈّﻬﻮر ﻟﻮ ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﺸّﺎهﺪﻳﻦ‪ .‬ﻓﺴﻮف ﻳﻘﻮﻣ ّ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻰ ﻣﻸ اﻟﻔﺮﻗﺎن ﺑﻞ اﺷ ّﺪ ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﻓﻰ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ﻟﺘﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﮐﻤﺎ ﻗﺎم ﻋﻠﯽ ﻋﻠ ﱟ‬ ‫ن هﺬﻩ اﻻﻳّﺎم اﻳّﺎم اﻟﺰّﻟﺰال اﻻﻓﺨﻢ و ﻧﻔﺦ ﻓﻰ ﺻﻮر‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻤﺘﻔﮑّﺮﻳﻦ‪ .‬ﻻ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﻗﺪام و اﺿﻄﺮﺑﺖ‬ ‫اﻻﻋﻈﻢ و اﻟﻨّﺎﻗﻮر اﻻﮐﺮم و ﺗﺰﻟﺰﻟﺖ ﻓﻴﻬﺎ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﻨﻬﺎ اﮐﺜﺮ اﻟﻌﺒﺎد و ﻓﻴﻬﺎ ﻳﻀﺮب ﻋﻠﯽ اﻟﻨّﺎﻗﻮس ﺑﻬﺬا اﻻﺳﻢ اﻟّﺬى ﺑﻪ‬ ‫ﻇﻬﺮ ﺟﻤﺎل اﻻوﻟﯽ ﻣﺮّة اﺧﺮى و ﻃﻠﻊ ﻋﻦ ﻣﺸﺮق اﻟﺠﻤﺎل ﺑﺴﻠﻄﺎن‬ ‫ﻞ اﻟﯽ ﻧﻔﺲ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬و‬ ‫اﻟﻌ ّﺰ و اﻻﺟﻼل و دﻋﺎ اﻟﮑ ّ‬ ‫ﻟﮑﻦ اﻧّﮏ ﻻ ﺗﺤﺰن ﺑﺬﻟﮏ ﻓﺴﻮف ﻳﺒﻌﺚ اﻟﻠّﻪ ﻗﻠﻮﺑًﺎ ﻃﺎهﺮًا و اﻧﻔﺴ ًﺎ‬

‫ﻞ هﺬا اﻟﺮّﺿﻮان و ﻳﺴﻘﻴﻬﻢ اﻧﺎﻣﻞ‬ ‫زﮐ ّﻴًﺎ و ﺧﻠﻘًﺎ ﺑﺪﻳﻌًﺎ و ﻳﺴﮑﻨﻬﻢ ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫ن ﮐّ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺧﻤﺮ اﻻﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﺤﻴﺚ ﻳﺸﻬﺪ ّ‬ ‫اﻻرض ﮐﻴﻮم ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻣﻨﻬﻢ اﺣﺪ ﻣﺬﮐﻮرًا‪ .‬ﻓﻮ ﺟﻤﺎﻟﯽ ﻧﻔﺲ ﻣﻦ هﺆﻻء‬ ‫ﻓﻰ اﺳﺘﻘﺎﻣﺘﻬﻢ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ ﻟﻴﮑﻮن ﻋﻨﺪ اﻟﻠّﻪ ﺧﻴﺮًا ﻋﻦ ﻋﺒﺎدة اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‬ ‫ن ﻋﻠﯽ ﺳﺮر اﻟﻘﺪس ﻓﻰ ﻓﺮدوس اﻻﻋﻈﻢ و‬ ‫ﻣﺠﻤﻮﻋًﺎ‪ .‬اوﻟﺌﮏ ﻳﺴﺘﻘﺮ ّ‬ ‫ﻦ ﻓﻰ ﺣﻮﻟﻬﻢ ﻏﻠﻤﺎن اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﮐﺎؤس ﻣﻦ ﻣﺎء اﻟﺤﻴﻮان و ﻳﺴﻘﻮن‬ ‫ﻳﻄﻮﻓ ّ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻴﺎن و ﮐﺬﻟﮏ رﺷﺢ ﻋﻠﻴﮏ ﺑﺤﺮ اﻻﻋﻈﻢ اﻟّﺬى ﻳﻐ ّ‬ ‫ﻣﻨﻬﺎ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻮج ﻣﻦ اﻣﻮاﺟﻪ ﺑﺎﻧّﻪ اﻧﺎ اﻟﻠّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ اﻧﺎ و اﻧّﻰ ﻗﺪ ﮐﻨﺖ ﻓﻰ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻗﻠﻮب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﻣﺬﮐﻮرًا‪ .‬ﻟﺘﻘ ّﺮ ﺑﺬﻟﮏ ﻋﻴﻨﺎﮎ و ﺗﺴﺘﻘ ّﺮ ﺟﺴﺪﮎ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻰ اﻻﺳﺘﻘﺮار و ﺗﮑﻮن ﺑﻌﻨﺎﻳﺎت رﺑّﮏ ﻣﺴﺮورًا‪ .‬ﺛ ّﻢ اَﻟﻖ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ‬ ‫ﮐﺮﺳ ّ‬ ‫ﺳﺎذج اﻟﺬّﮐﺮ ﻋﻠﯽ اﺣﺒّﺎﺋﻨﺎ اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﺎﻧﺖ اﻋﻴﻨﻬﻢ ﻣﺘﺮﺻّﺪًا ﻟﺒﺪاﻳﻊ رﺣﻤﺔ‬ ‫ﻦ ﺑﻨﻌﻤﺔ‬ ‫رﺑّﮏ ﻟﻴﺴﺘﺸﺮق ﻋﻠﻴﻬﻢ اﻧﻮار اﻟﺒﻘﺎء ﻋﻦ ﺷﻄﺮ اﻟﻠّﻘﺎء و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻟﺠﻤﺎل ﻣﻦ ﺳﻤﺎء هﺬا اﻟﻔﻀﻞ ﻣﺮزوﻗﺎ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻓﺎﺻﺒﺮوا ﻋﻠﯽ ﻣﺎ‬ ‫ش ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻣﻦ رﺷﺤﺎت ﺑﺤﺮ اﻟﻘﻀﺎء ﺛ ّﻢ اذﮐﺮوا هﺬا اﻟﺠﻤﺎل اﻟّﺬى‬ ‫ر ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫وﻗﻊ ﻓﻰ ﺑﺮ اﻟﻈّﻠﻤﺎء ﺑﻤﺎ اﮐﺘﺴﺒﺖ اﻳﺪى اﻻﺷﻘﻴﺎء ﺛ ّﻢ ﻓﺘﻮﮐّﻠﻮا ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫اﻻﻣﻮر ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﮑﻢ ﺑﺎﻣﺮ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و اﻧّﻪ ﻳﺤﺮﺳﮑﻢ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﺐ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻣﺸﺮﮎ ﻣﺮدودًا‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﺨﺘﻠﻔﻮا ﺑﻴﻨﮑﻢ ان اﺗّﺤﺪوا ﻋﻠﯽ ﺣ ّ‬ ‫ﻞ اﻣﺮ‬ ‫ﺐ ﻋﻨﺪ رﺑّﮑﻢ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﺲ واﺣﺪ ٍة ﺗﺎﻟﻠّﻪ هﺬا اﺣ ّ‬ ‫و اﻣﺮﻩ و ﮐﻮﻧﻮا ﮐﻨﻔ ٍ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻣﺤﺒﻮﺑًﺎ‪ .‬و ﺑﺬﻟﮏ ﺗﻀﻄﺮب ارﮐﺎن اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ و ﻳﻨﮑﺴﺮ ﻇﻬُﺮ ﮐ ﱢ‬ ‫ن ﺑﺬﻟﮏ ﻳﺮﺟﻊ‬ ‫ﻓﺎﺟﺮ ﻣﺒﻐﻮﺿًﺎ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ اﻳّﺎﮐﻢ ﻋﻦ اﻟﻔﺴﺎد و اﻻﺧﺘﻼف ﻻ ّ‬ ‫اﻟﻀّﺮ اﻟﯽ ﺳﺪرة ﻗﺪس ﻣﺮﻓﻮﻋًﺎ‪ .‬ﮐﻮﻧﻮا ادّﻟﺎء اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ ارﺿﻪ و اﻣﻨﺎﺋﻪ‬ ‫ﻓﻰ ﺑﻼدﻩ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻖ ﻓﺴﻮف ﻳﻔﻨﻰ اﻟﻤﻠﮏ و ﻣﺎ ﻓﻴﻪ و ﻋﻠﻴﻪ و ﻳﺒﻘﻰ ﻟﮑﻢ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻳﺤﺚ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺎ ﻧﺼﺤﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﻠﻢ ﻋ ّﺰ ﻣﺸﻬﻮدًا‪ .‬ﻗﺪّﺳﻮا اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻻ ﻳﺤﺒّﻪ‬ ‫ﻞ دﻧﺲ و ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻨّﻔﺎق ﺑﻴﻨﮑﻢ ﻟﻴﺸﻬﺪﮐﻢ اﻟﻠّﻪ ﻣﻄﻬّﺮًا ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫رﺿﺎﻩ و هﺬا ﻣﺎ اﻣﺮﺗﻢ ﺑﻪ ﻓﻰ اﻟﻮاح ﻗﺪس ﻣﻤﻨﻮﻋًﺎ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ وﺻّﺎﮐﻢ ﻗﻠﻢ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻄﺎر و ﮐﻔﻰ ﺑﺎﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى اﺣﺎﻃﺘﻪ اﻻﺣﺰان ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻰ ذﮐّﺮ هﺆﻻء ﺑﻤﺎ اذﮐﺮﻧﺎﮎ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻮح‬ ‫ﻋﻠﯽ ذﻟﮏ ﺷﻬﻴﺪًا‪ .‬ان ﻳﺎ ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻞ ﺗﺤﺪث ﻓﻰ ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ ﻣﺎ ﻳﺠﻤﻌﻬﻢ ﻋﻠﯽ ﺷﺎﻃﺊ اﺳﻢ ﻣﺒﺮوﮐًﺎ‪ .‬و ان‬ ‫ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻣﺴّﺘﮏ اﻟﺒﺄﺳﺎء ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻠﯽ ان اﺻﻄﺒﺮو ﻻ ﺗﺠﺰع و ا ّﻧﻪ ﻳﮑﻔﻴﮏ‬ ‫ﻖ ﻣﺤﻤﻮدًا‪ .‬و ان وﺟﺪت‬ ‫ﻖ و ﻳﺮﻓﻌﮏ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم ﻗﺪ ﮐﺎن ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻧﻔﺴﮏ ﻓﺮﻳﺪًا ﻻ ﺗﺤﺰن ﺛ ّﻢ ﺁﻧﺲ ﺑﻨﻔﺴﻰ و اﻧّﺎ ﻧﮑﻮن ﻣﻌﮏ ﻓﻰ ﮐ ّ‬

‫ﺖ ﻓﻰ اﻟﺤﺰن‬ ‫ﻞ و ﺑﮑﻮرا‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻳﺎ اﺳﻤﻰ ﻗﺪ ﺑﻠﻐ ُ‬ ‫ﻞ اﺻﻴ ٍ‬ ‫اﻻﺣﻴﺎن و ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻰ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ‬ ‫اﻟﯽ ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﻳﺒﮑﻰ ﻗﻠﻤﻰ ﻋﻠﯽ ﻧﻔﺴﻰ ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠ ّ‬ ‫ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟّﻠﻪ و ﮐﺎﻧﻮا ﻋﻦ ﺣﺮم اﻟﻌﺪل ﻣﺤﺮوﻣًﺎ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ﻓﻨﻌﻢ‬ ‫ﻞ اﻻﻟﻮاح ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻳﺎ‬ ‫ﻣﺎ ﻓﻌﻠﺘﻢ ﺑﻨﻔﺴﻰ و ﺑﻤﺎ وﺻّﻴﺘﻢ ﺑﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻰ ﻣﺎ ﺗﺮﮎ ﻓﻰ ﻟﻮح ﻣﻦ اﻻﻟﻮاح اّﻟﺎ و ﻗﺪ اﺧﺒﺮهﻢ ﺑﺎﻣﺮى و ﺑﺸّﺮهﻢ‬ ‫ﻋﻠ ّ‬ ‫ﺑﻨﻔﺴﻰ و ﺣﺪّﺛﻬﻢ ﺑﺂﺛﺎرى و ﻋﺮّﻓﻬﻢ ﺑﺬﮐﺮى ﻣﻊ ذﻟﮏ ﻓﻌﻠﻮا ﺑﻨﻔﺴﻰ ﻣﺎ‬ ‫ﻻﻓﻌﻞ اﺣﺪٌ ﺑﺎﺣ ٍﺪ و ﮐﻔﻰ ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ ذﻟﮏ ﺷﻬﻴﺪا‪ .‬ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى اﻇﻬﺮت‬ ‫ﻧﻔﺴﻰ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﻦ اﻟﻘﺪرة و اﻻﻗﺘﺪار و ﻣﻦ دون ذﻟﮏ ﺑﺤﺠّﺔ اﻟّﺘﻰ‬ ‫ﮐﺎﻧﺖ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﻣﺤﻴﻄﺎ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﺑﻌﺪ ﻇﻬﻮرى ﻣﺤﺖ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ اّﻟﺎ ﻟﻤﻦ دﺧﻞ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺮّﺿﻮان اﻟّﺬى ﮐﺎن ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻵﺛﺎر ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻗﻄﺐ اﻟﻔﺮدوس ﻣﺸﻬﻮدا‪ .‬و اﻧّﻬﻢ ﻟ ّﻤﺎ ارادوا ان ﻳﻮﻓﻮا ﻋﻬﺪ اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﻖ‬ ‫ﻣﻴﺜﺎﻗﻪ اﻓﺘﻮا ﻋﻠﯽ ﻗﺘﻠﯽ و ﮐﺎﻧﻮا ﺑﺬﻟﮏ ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ ﻣﺴﺮورًا‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻳﺪّﻋﻮن ﺑﻞ اﻧﻔﺴﻬﻢ و‬ ‫ﻞ اﻟ ّﺬرّات ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻰ ﻳﮑﺬّﺑﻬﻢ اﻟﻴﻮم ﮐ ّ‬ ‫ﻳﺎ ﻋﻠ ّ‬ ‫ق اﻣﻴﻨًﺎ ﻻﻧّﻬﻢ ﻳﺪّﻋﻮن ﺑﺎﻧّﻬﻢ‬ ‫ن ﺻﺎد ٍ‬ ‫ﻞ ﻟﺴﺎ ٍ‬ ‫ذواﺗﻬﻢ و ﻣﻦ دون ذﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫ﻰ و ﺑﻤﺎ ﻧﺰّﻟﺖ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻦ ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ و اذا ﻇﻬﺮ ﻣ ّﺮ ًة اﺧﺮى‬ ‫ﺁﻣﻨﻮا ﺑﻌﻠ ّ‬ ‫ﺑﺂﻳﺎﺗﻪ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ ﺛ ّﻢ ﻋﻈﻤﺘﻪ و ﮐﺒﺮﻳﺎﺋﻪ اذًا ﮐﻔﺮوا ﺑﻪ و ﮐﺎﻧﻮا ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻰ ﺑﺎن ﺣﻀﺮ ﺑﻴﻦ ﻳﺪى اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻋﻘﺎب اﻻﻋﺮاض ﻣﻨﻘﻠﺒًﺎ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ ﻳﺎ ﻋﻠ ّ‬ ‫ﮐﺘﺎب ﻋﻦ اﺣ ٍﺪ ﻣﻦ اهﻞ اﻟﻘﺎف اﻟّﺬى ﺗﻮﻗّﻒ ﻓﻰ هﺬا اﻻﻣﺮ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و‬ ‫ﺳﺌﻞ ﻓﻴﻪ ﻋﻦ ﺷﺄﻧﻰ و اﻧّﺎ اﺟﺒﻨﺎﻩ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻮح ﺑﮑﻠﻤﺎت اﻟّﺘﻰ ﺗﺴﺘﺠﺬب‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻻ ﻓﺎرﺳﻞ ﺑﻪ اﻟﻴﻪ ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻋﻨﻬﺎ اﻓﺌﺪة اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ و اﻧّﮏ ان وﺟﺪت رﺳﻮ ً‬ ‫ﻳﺄﺧﺬﻩ ﺑﻮارق اﻟﻠّﺤﻈﺎت ﻣﻦ ﻋﻨﺎﻳﺎت رﺑّﻪ و ﻳﻨﻘﻄﻌﻪ ﻋﻦ اﻻﺷﺎرات و‬ ‫ﻳﺪﻟّﻪ اﻟﯽ ﮐﻮﺛﺮ اﻟﻔﻀﻞ و ﻳﺠﻌﻠﻪ ﻣﻦ اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ اﻟّﺬﻳﻦ اذا ﻳﺴﺘﺸﺮق‬ ‫ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺷﻤﺲ اﻵﻳﺎت ﻋﻦ اﻓﻖ اﻟﮑﻠﻤﺎت ﻓﻴﻤﺎ ﻧﺰل ﻋﻠﯽ اﻟﻘﻠﻢ ﻣﻦ ﺟﻤﺎل‬ ‫ﻦ ﺳﺘﺮ اﻟﺤﺠﺐ‬ ‫اﻟﻘﺪم ﻳﺨﺮّن ﻋﻠﯽ اﻻذﻗﺎن ﺳﺠّﺪًا ﻟﺮﺑّﻬﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻳﺸﻘ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﻮﻗﻨﻴﻦ‪ .‬و‬ ‫و اﻻﺣﺰان ﺷﻮﻗًﺎ ﻟﻠﻘﺎء رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨّﺎن و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ان ﻟﻦ ﺗﺠﺪ اﻟﺮّﺳﻮل ﻓﺎﺻﺒﺮ ﺣﺘّﻰ ﻳﺄﺗﻰ اﻟﻠّﻪ ﺑﺎﻣﺮﻩ اﻧّﻪ ﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﺮﺳﻞ اّﻟﺎ‬ ‫ﺐ ﻟﻤﻦ ﻳﺸﺎء ﻣﺎ ﻳﺸﺎء و ﻳﻤﻨﻊ ﻋﻤّﻦ ﻳﺸﺎء ﻣﺎ اراد و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ‬ ‫هﻮ ﻳﻬ ّ‬ ‫اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻓﺴﺒﺤﺎن اﻟّﺬى ﻧﺰّل اﻵﻳﺎت ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﮐﻤﺎ ﻧﺰل ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ‬ ‫ﺠ ًﺔ و ذﮐﺮى ﻟﻠﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ ﻟﻪ‬ ‫ﻖ ﻟﻴﮑﻮن ﺣ ّ‬ ‫ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﻴﻪ ﻟﺮاﺟﻌﻴﻦ‪ .‬ﻳﺤﻴﻰ و ﻳﻤﻴﺖ ﺛ ّﻢ ﻳﻤﻴﺖ و ﻳﺤﻴﻰ و‬ ‫ﻖ و اﻻﻣﺮ و ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻳﻔﻌﻞ ﻣﺎ ﻳﺸﺎء و‬ ‫ﻰ ﻻﻳﻤﻮت ﻓﻰ ﻗﺒﻀﺘﻪ ﻣﻠﮑﻮت ﮐ ّ‬ ‫اﻧّﻪ هﻮ ﺣ ّ‬

‫ﻳﺤﮑﻢ ﻣﺎ ﻳﺮﻳﺪ ﻟﻪ اﻻﻣﺮ و اﻟﺨﻠﻖ ﻳﻈﻬﺮ ﻓﻰ اﻟﻤﻠﮏ ﻣﺎ ﻳﺸﺎء و ﻳﻤﻨﻊ ﻣﺎ‬ ‫ﻳﺸﺎء و ﻳﻌﻄﻰ ﻟﻤﻦ ﻳﺸﺎء ﻣﺎ ﻳﺸﺎء و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻌﻄﻰ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﮐﺎن ﻣﻘﺘﺪرًا ﻓﻰ ﺳﻠﻄﺎن اﻣﺮﻩ و ﻣﻠﮑﻮت ﺣﮑﻤﻪ ﻟﻦ ﻳﺮدّﻩ‬ ‫اﻋﺮاض ﻣﻌﺮض و ﻟﻦ ﻳﺒﺪّﻟﻪ ﮐﻔﺮ ﮐﺎﻓﺮ و ﻟﻦ ﻳﻤﻨﻌﻪ ﺷﺮﮎ ﻣﺸﺮﮎ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﮐﻤﺎ ﻧﺰل ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺎن ﺑﺎﻧّﻰ اﻧﺎ اﻟﻠّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ اﻧﺎ‬ ‫ﻳﻨﻄﻖ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻖ ﺑﺂﻳﺎت ﺑﻴّﻨﺎت و ﺟﻌﻠﻪ‬ ‫اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻣ ّﺮ ًة ارﺳﻞ ﺁدم ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻖ ﺛ ّﻢ ﺑﻌﺪﻩ هﻮدًا ﺛ ّﻢ ﺑﻌﺪﻩ‬ ‫رﺣﻤ ًﺔ ﻟﻠﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و ﻣ ّﺮ ًة ارﺳﻞ اﻟﻨّﻮح ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﺠ ًﺔ ﻳﻌﺠﺰ ﻋﻨﻬﺎ اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ اﻟﯽ ان‬ ‫ﺻﺎﻟﺤًﺎ و اﻧﺰل ﻣﻌﻬﻢ ﺣ ّ‬ ‫وﺻﻞ اﻻﻣﺮ اﻟﯽ اﻟﺨﻠﻴﻞ اذًا اﻇﻬﺮﻩ ﻋﻦ ﻣﺸﺮق اﻟﻘﺪس و ارﺳﻠﻪ‬ ‫ﺑﺒﺮهﺎﻧﻪ ﺛ ّﻢ ﺣﺠّﺘﻪ ﺛ ّﻢ دﻟﻴﻠﻪ ﺛ ّﻢ ﺁﻳﺘﻪ ﻟﻠﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﺑﻌﺪ ذﻟﮏ ارﺳﻞ اﻟﮑﻠﻴﻢ‬ ‫ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﺗﺠﻠّﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﻓﻰ ﺑﺮﻳّﺔ اﻟﻘﺪس ﻋﻠﯽ ﺳﻴﻨﺎء اﻟﻘﺮب ﻋﻦ ﺷﺠﺮة‬ ‫اﻟﻤﺒﺎرﮐﺔ اﻻﺑﺪﻳّﺔ اﻻزﻟﻴّﺔ اﻻﺣﺪﻳّﺔ ﺑﺎﻧّﻰ اﻧﺎ اﻟﻠّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ اﻧﺎ ﻗﺪ ﺧﻠﻘﺘﮏ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﺘﺬﮐّﺮﻳﻦ و اﺗﺎﻩ‬ ‫ﻞ ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﺑﺎﻣﺮى اذهﺐ اﻟﯽ ﻓﺮﻋﻮن و ﻣﻸﻩ ﻟﻌ ّ‬ ‫ﺗﺴﻊ ﺁﻳﺎت ﺑﻴّﻨﺎت ﮐﻤﺎ اذﮐﺮﻧﺎهﺎ ﻓﻰ ﺻﺤﻒ اﻻوّﻟﻴﻦ و ﻣﻨﻬﺎ ﻋﺼﺎء‬ ‫اﻻﻣﺮ اﻟّﺘﻰ ﺑﻬﺎ ﻓﻠﻘﻨﺎﻩ اﻟﺒﺤﺮ ﻟﻤﻮﺳﻰ و اﻏﺮﻗﻨﺎ ﻓﻴﻪ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﻔﺮوا ﺑﺂﻳﺎت‬ ‫اﻟﻠّﻪ و ﮐﺎﻧﻮا ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ رﺑّﻬﻢ ﻟﻤﻦ اﻟﻤﺴﺘﮑﺒﺮﻳﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﺑﻌﺪ ذﻟﮏ اﺻﻄﻔﻰ‬ ‫اﻟﺮّوح اﻟّﺬى ﺳﻤّﺎﻩ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺳﻤﺎء ﺑﺎﺑﻦ ﻣﺮﻳﻢ و ارﺳﻠﻪ اﻟﯽ ﻗﻮم‬ ‫ﻖ هﺬﻩ‬ ‫ﻞ هﺆﻻء ﺑﺎن ﻳﺬﮐّﺮوا اﻟﻨّﺎس ﺑﺎﻳّﺎم اﻟﻠّﻪ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﺁﺧﺮﻳﻦ و اﻣﺮ ﮐ ّ‬ ‫اﻻﻳّﺎم ﻣﻦ اﻳّﺎﻣﻪ ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﮐﻤﺎ ﻧﺰل ﻓﻰ اﻟﻔﺮﻗﺎن ﻟﻤﻮﺳﻰ‬ ‫اﻻﻣﺮ ان ﻳﺎ ﻣﻮﺳﻰ ان اﺧﺮج اﻟﻘﻮم ﻣﻦ اﻟﻈّﻠﻤﺎت اﻟﯽ اﻟﻨّﻮر ﻓﺒﺸّﺮهﻢ‬ ‫ﺑﺎﻳّﺎم اﻟﻠّﻪ و ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺰل ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﺑﻌﺪ ذﻟﮏ‬ ‫اﺻﻄﻔﻰ ﻣﺤﻤّﺪًا ﻓﻰ اﻟﻤﻸ اﻻﻋﻠﻰ و ارﺳﻠﻪ ﻋﻦ ﻣﺸﺮق اﻟﺤﺠﺎز‬ ‫ﻖ و اﻟﺒﺎﻃﻞ و‬ ‫ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﺒﻴﻦ و اﻧﺰل ﻣﻌﻪ ﻓﺮﻗﺎﻧًﺎ ﻟﻴﻔﺮق ﺑﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻟﻴﺬﮐﺮ اﻟﻨّﺎس ﺑﻬﺬا اﻟﻨّﺒﺄ اﻻﻋﻈﻢ اﻻﻗﻮم اﻟﻘﺪﻳﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﺑﻌﺪ ذﻟﮏ ارﺗﻀﻰ‬ ‫ﻖ و اﺻﻄﻔﺎﻩ ﺑﻴﻦ ﺑﺮ ّﻳﺘﻪ و اﻧﺘﺨﺒﻪ ﺛ ّﻢ اﻧﺘﺠﺒﻪ ﻋﻦ ﺑﻴﻦ ﺧﻠﻘﻪ و‬ ‫ﻋﻠ ّﻴًﺎ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ارﺳﻠﻪ ﺑﺴﻠﻄﺎن و اﻣﺮ ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬و ﺑﻪ اﻧﻔﻄﺮت ﺳﻤﻮات اﻟﻌﻠﻢ و ﺗﻤﻮّﺟﺖ‬ ‫ﻞ اﻟ ّﺬرّات ﺛ ّﻢ‬ ‫ﺦ ﻣﻨﻴ ٍﻊ‪ .‬و ﺑﻪ ﺧﻠﻖ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺟﺒﻞ ﺷﺎﻣ ٍ‬ ‫ﮎﮐّ‬ ‫اﺑﺤﺮ اﻟﻘﺪس و اﻧﺪ ّ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻋﻦ اﻻﺣﺪاث ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﻋﺮﻳﻦ‪ .‬و‬ ‫ﻞ اﻟﮑﺎﺋﻨﺎت و ﺑﻌﺚ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺗﺰﻳّﻨﻮا ﺑﺨﻠﻊ اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ ﻓﻀﻞ اّﻟﺬى ﻇﻬﺮ ﻣﻌﻪ و ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻨﺰل ﻋﻠﻴﮑﻢ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻞ اﻣﺮ و ﻇﻬﺮ‬ ‫اﻵﻳﺎت هﺬا اﻟﻘﻠﻢ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬و ﺑﻪ ﻓﺼّﻞ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺣﺠّﺔ و اﺷﺮﻗﺖ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫ﻞ ﻧﻌﻤ ٍﺔ و ﺑﻠﻐﺖ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺳ ﱟﺮ و ﺗﻤّﺖ ﮐ ّ‬ ‫ﮐّ‬

‫ن ﻋﻠ ّﻴًﺎ ﻟﺮﺳﻮﻟﻪ اﻟّﺬى‬ ‫اﻻرﺿﻴﻦ و اذًا ﻧﺸﻬﺪ ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ و ا ّ‬ ‫ﻖ ﻋﻠﯽ اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﺎ ﺁﻣﻨّﺎ ﺑﻪ و ﺑﻤﺎ ﻧﺰل ﻋﻠﻴﻪ‬ ‫ارﺳﻠﻪ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻖ اﻟﻘﺪﻳﻢ‪ .‬و اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻤﻮﺳﻮم ﺑﺎﻟﻬﺎء‬ ‫ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻠﮏ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻗﺒﻞ دال ﻗﺒﻞ ﻳﺎء ﻓﺎﺟﻬﺪ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ ﺑﺎن ﻻ ﺗﮑﻮن ﻣﺨﺎﻟﻔًﺎ ﻟﻬﺬا اﻻﺳﻢ‬ ‫اﻟّﺬى ﺑﻪ ﺳﻤّﻴﺖ ﻓﻰ ﻣﻸ اﻻﺳﻤﺎء و ﻻ ﺗﮑﻦ ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﻓﺎﻋﻠﻢ ﺑﺎن‬ ‫ﺣﻀﺮ ﺑﻴﻦ ﻳﺪﻳﻨﺎ ﮐﺘﺎب ﻣﻦ ﻋﻨﺪﮎ و ﻗﺮﺋﻨﺎﻩ و ﮐﻨّﺎ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎهﺪﻳﻦ و‬ ‫ن ذﻟﮏ ﻟﻦ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﮏ ان اﻧﺖ ﻣﻦ‬ ‫ﻟﮑﻦ ﻳﺤﻴّﺮﻧﺎ ﻋﻤّﺎ ﺳﺌﻠﺖ ﻻ ّ‬ ‫اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬هﻞ ﻳﻨﺒﻐﻰ ان ﻳﺴﺌﻞ اﺣﺪٌ ﻣﻦ اﻟﺸّﻤﺲ اﻳﻦ ﺷﻌﺎﻋﮏ و‬ ‫ﻇﻬﻮرﮎ ﻗﻞ ﻓﺎﻓﺘﺢ ﺑﺼﺮاﮎ و اﻧّﻬﺎ ﻗﺪ اﺷﺮﻗﺖ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﺑﺤﻴﺚ‬ ‫اﺣﺎط اﻻﺷﺮاق ﺷﺮق اﻻرض و ﻏﺮﺑﻬﺎ و ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ اهﻞ ﻣﻴﺎدﻳﻦ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن ان اﻧﺖ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﺒﻘﺎء ﺛ ّﻢ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺳﻤﺎء ﺛ ّﻢ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻤﻨﺼﻔﻴﻦ‪ .‬و هﻞ ﻳﺴﺌﻞ اﺣﺪٌ ﻣﻦ اﻟﺒﺤﺮ اﻳﻦ ﺗﻤﻮّﺟﺎﺗﮏ ﻗﻞ ﻓﺎﻓﺘﺢ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ‬ ‫ﻋﻴﻨﺎﮎ ﺛ ّﻢ اﺑﺼﺮ ﻟﺘﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﺸّﺎهﺪﻳﻦ‪ .‬ﻓﺎﻧّﻪ ﺗﻤﻮّج ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫ﺑﺘﻤﻮّﺟﺎت ﻟﻮ ﻳﻠﻘﻰ ﻋﻠﻴﮑﻢ رﺷﺤﺔ ﻣﻨﻬﺎ ﻟﻴﻐﺮق ﮐ ّ‬ ‫اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬و ﻟﺬا اﻣﺴﮑﻨﺎ اﻟﻘﻠﻢ ﻓﻰ ﺟﻮاﺑﮏ ﺧﻤﺴﻴﻦ اﻟﻒ ﺳﻨﺔ او ازﻳﺪ‬ ‫ﻣﻦ ذﻟﮏ ﻟﻮ اﻧﺖ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﺑﻌﺪ ذﻟﮏ ﺳﻤﻌﻨﺎ ﻧﺪاء اﻟﻠّﻪ ﻋﻦ‬ ‫وراء ﺣﺠﺒﺎت اﻟﻘﺪس ﺑﻨﺪاء اﻟّﺬى ﺗﺤﻴّﺮت ﻋﻨﻪ اﻓﺌﺪة اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ ﺑﺎن ﻳﺎ‬ ‫ن ﺑﺬﻟﮏ اﻣﺮت ﻓﻰ ذ ّر اﻟﺒﻘﺎء‬ ‫ﻋﺒﺪ ﺧﺬ اﻟﻘﻠﻢ و ﻻ ﺗﺄﺧّﺮ ﻓﻰ ذﻟﮏ ﻻ ّ‬ ‫ف ﺑﻌﻬﺪﮎ و ﮐﻦ‬ ‫اﻳّﺎﮎ ان ﻻ ﺗﻨﮑﺚ ﻋﻬﺪ اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﻨﻘﺾ ﻣﻴﺜﺎﻗﻪ ﺛ ّﻢ و ّ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﮐﺮﻳﻦ ﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﮏ و ارﺳﻠﮏ و اﻧﺰل ﻣﻌﮏ ﺣﺠّﺔ‬ ‫اﺿﻄﺮﺑﺖ ﻋﻨﻬﺎ ﺳﮑّﺎن اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬اّﻟﺎ اﻟّﺬﻳﻦ ﻟﻦ ﻳﻤﻨﻌﻬﻢ‬ ‫ﻣﻨﻊ ﻣﺎﻧ ٍﻊ و ﻻ ﻳﺤﺠﺒﻬﻢ ﺣﺠﺒﺎت اﻻﻓﮑﻴّﺔ و ﻻ ﻳﻄﺮدهﻢ ﻃﺮد‬ ‫ﻞ و اﻟﻨّﻔﺎق‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻦ ﻟﻦ ﻳﺠﺪوا ﻓﻰ ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ اّﻟﺎ ارﻳﺎح اﻟﻐ ّ‬ ‫اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ و ا ّ‬ ‫ﻳﻘّﺮون ﺑﺎﻟﺴﻨﻬﻢ ﺑﺎﻧّﻬﻢ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﺁﻳﺎﺗﻪ و ﻟﮑﻦ اﻟﻠّﻪ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺎﻧّﻬﻢ ﻟﻤﻦ‬ ‫ى ﺣﺠّﺔ اﻋﺮﺿﺘﻢ ﻋﻦ اﻟّﺬى ﺑﻪ‬ ‫اﻟﮑﺎذﺑﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ان ﮐﻨﺘﻢ ﺁﻣﻨﺘﻢ ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﻓﺒﺎ ّ‬ ‫ﻞ ﺣﺠّﺔ ﻣﺘﻌﺎﻟﯽ ﻣﻨﻴﻊ و ﺑﻪ اﺷﺮﻗﺖ اﻟﺸّﻤﻮس و ارﻓﻌﺖ‬ ‫ﻇﻬﺮ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺴّﺤﺎب و اﻣﻄﺮت اﻟﻐﻤﺎم و ﺗﻤﻮّﺟﺖ اﻟﺒﺤﺎر و اﺛﻤﺮت اﻻﺷﺠﺎر و‬ ‫خ رﻓﻴﻊ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ اﻧّﻪ ﻟﻘﻬﺮ‬ ‫ﻞ ارض ﺑﺎذ ٍ‬ ‫ﺗﺰﻟﺰﻟﺖ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﮑﻢ و رﺣﻤﺘﻪ ﻟﻠﻤﻮﺣّﺪﻳﻦ و اﻧّﻪ ﻟﺴﻠﻄﺎﻧﻪ ﻟﮑﻢ و ﺷﻮﮐﺘﻪ ﻓﻴﮑﻢ و‬ ‫ﻣﻠﮑﻮﺗﻪ ﺑﻴﻨﮑﻢ و ﺟﺒﺮوﺗﻪ ﻋﻠﯽ اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬و ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺰّﻟﻨﺎ‬ ‫ﺐ ﻋﻠﻴﮑﻢ راﺋﺤﺔ اﻟﺮّوح‬ ‫ﻞ ﻳﻬ ّ‬ ‫ﻼ ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻋﻠﻴﮑﻢ اﻵﻳﺎت و ﻓﺼّﻠﻨﺎ ﻟﮑﻢ ﺗﻔﺼﻴ ً‬

‫ﻞ ﺗﻨﻘﻄﻌﻮن ﻋﻤّﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ و‬ ‫ﻣﻦ هﺬا اﻟﺮّﺿﻮان اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬و ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﻤﻴﺎﻩ و ﮐﺬﻟﮏ اﻟﺴّﻠﺴﺒﻴﻞ و‬ ‫ﺗﺤﻴﻮن ﺑﻬﺬا اﻟﮑﺄس اﻟّﺬى ﺗﻔﻮض ﻣﻨﻪ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺘّﺴﻨﻴﻢ ﻓﻬﻨﻴﺌًﺎ ﻟﻤﻦ ﻳﮑﻮن ﻣﺮزوﻗًﺎ ﺑﻬﺎ و ﻳﺸﺮب ﻣﻨﻬﺎ و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ‬ ‫اﻟﺸّﺎرﺑﻴﻦ‪ .‬و اﻣّﺎ ﺳﺌﻠﺖ ﻋﻦ ﺷﺄﻧﻰ و ﺷﺄن اﻟّﺬى ﺑﺤﺮف ﻣﻨﻪ ﺧﻠﻘﺖ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ و ﺑﻪ ﻧﺰﻟﺖ ﻣﻴﺎﻩ اﻟﻘﺪم ﻣﻦ ﻏﻤﺎم ﻗﺪس رﻓﻴﻊ‬ ‫اﻟّﺬى ﺟﻌﻠﻪ اﻟﻠّﻪ ﻣﻈﻬﺮ ﺟﻤﺎﻟﻪ ﺑﻴﻦ ﻋﺒﺎدﻩ و ﻣﻄﻠﻊ اﺳﻤﺎﺋﻪ ﻓﻰ ﺑﺮﻳّﺘﻪ و‬ ‫ﻰ ﻗﺒﻞ ﻧﺒﻴﻞ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﺑﺬﻟﮏ ﺷﻘّﺖ ﺳﺘﺮ‬ ‫ﺳﻤّﺎﻩ ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻻﺳﻤﺎء ﺑﻌﻠ ّ‬ ‫ﺣﺠﺒﺎت اﻟﻌﻤﺎء ﻓﻰ ﻻهﻮت اﻟﺒﻘﺎء و ﺗﺰﻟﺰﻟﺖ اراﺿﻰ اﻟﻘﺪس و اهﺘﺰّت‬ ‫ﻞ اﻻﺳﻤﺎء ﻋﻦ ﻣﺴﻤّﻴﺎﺗﻬﺎ و ﺗﻔﺮّﻗﺖ‬ ‫ارﮐﺎن ﻋﺮش ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬و اﻧﻔﻀّﺖ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺼّﻔﺎت ﻋﻦ زﺣﻔﻬﺎ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬و ﻟﻮ ﻋﺮﻓﻨﺎ ﺑﺎﻧّﮏ ﺗﺴﻤﻊ ﻣﺎ‬ ‫ﻳﺄﻣﺮﮎ ﻗﻠﻢ اﻻﻋﻠﯽ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻮح اﻟﻤﻨﻴﺮ اﻟﺒﻴﻀﺎء ﻻﻣﺮﻧﺎﮎ ﺑﺎن‬ ‫ﺗﻌﺮى ﺟﺴﺪﮎ و ﺗﺨﺮج ﻋﻦ ﺑﻴﺘﮏ و ﺗﺴﮑﻦ ﻓﻰ اﻟﺒﺮارى و اﻟﺠﺒﺎل‬ ‫ﺟﺰاء ﻣﺎ ﺳﺌﻠﺖ و ﮐﻨﺖ ﻣﻦ اﻟﺴّﺎﺋﻠﻴﻦ‪ .‬او ﺗﺴﻘﻂ ﻧﻔﺴﮏ ﻋﻦ ﺷﻮاﻣﺦ‬ ‫اﻟﺸّﻨﺎﺧﻴﺐ ان اﻧﺖ ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻣﻠﻴﻦ‪ .‬و ﻟﮑﻦ ﻟﻤّﺎ ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ ﻓﻴﮏ ﻣﻦ ﺿﻌﻒ‬ ‫ﻋﻔﺎ ﻋﻨﮏ ﺑﻔﻀﻠﻪ اﻟّﺬى اﺣﺎط اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و اذا وﺻﻞ اﻟﻴﮏ هﺬا اﻟﻠّﻮح‬ ‫اﻟﻤﺤﮑﻢ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺒﺪﻳﻊ و وﺟﺪت ﻣﻨﻪ راﺋﺤﺔ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ و ﻗﺮّت ﺑﻤﺎ ﻓﻴﻪ‬ ‫ﻋﻴﻨﺎﮎ و ﻗﺮﺋﺖ ﻣﺎ ﻏﻨّﺖ ﺑﻪ ﻟﺴﺎن اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻠﮏ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫ل‬ ‫اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬ﻗﻢ ﻋﻦ ﻣﻘﺎﻣﮏ ﺛ ّﻢ ﺿﻊ هﺬا اﻟﻠّﻮح ﻋﻠﯽ رأﺳﮏ ﺛ ّﻢ و ّ‬ ‫وﺟﻬﮏ ﺷﻄﺮ اﻟﺒﻴﺖ و ﮐﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﺴﺘﻐﻔﺮﻳﻦ ﻓﺎﺳﺘﻐﻔﺮ رﺑّﮏ ﺗﺴﻌﺔ ﻣ ّﺮ ًة‬ ‫ب ﻓﺎﻏﻔﺮ ﻟﯽ ﺑﺴﻠﻄﺎن‬ ‫ﺛ ّﻢ ﺗﺐ اﻟﻴﻪ و ﮐﻦ ﻣﻦ اﻟﺮّاﺟﻌﻴﻦ ﻗﻞ اى ر ّ‬ ‫رﺣﻤﺘﮏ و ﻋﻨﺎﻳﺘﮏ ﺛ ّﻢ اﺟﻌﻞ ﻟﯽ ﻗﺪم ﺻﺪق ﻋﻨﺪ اﺣﺒّﺎﺋﮏ ﺛ ّﻢ اﺟﻌﻠﻨﻰ‬ ‫ﻣﻦ ﻋﺒﺎدﮎ اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺟﻌﻠﻨﻰ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻧﺎﻇﺮًا اﻟﻴﮏ و ﺑﻤﺎ ﻳﻈﻬﺮ‬ ‫ﻣﻦ ﻋﻨﺪﮎ ﺛ ّﻢ اﻧﻘﻄﻌﻨﻰ ﻋﻤّﻦ ﺳﻮاﮎ و اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﮑﺮﻳﻢ اى‬ ‫ب ﺗﺠﺎوز ﻋﻨّﻰ و ﺑﻤﺎ اﮐﺘﺴﺒﺖ اﻳﺪاى ﻻﻧّﻰ ارﺗﮑﺒﺖ ذﻧﺒًﺎ ﻻ ﻳﻘﻮم ﻣﻊ‬ ‫ر ّ‬ ‫ﺛﻘﻠﻪ ﺛﻘﻞ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﻻﻧّﻰ اردت ﻋﺮﻓﺎن ﻧﻔﺴﮏ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ و ﻋﺮﻓﺎن اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ ﺛ ّﻢ اﺷﻬﺪ ﺑﺎﻧّﻪ‬ ‫ﻗﺪّﺳﺖ ﻧﻔﺴﮏ ﻋﻦ ﻋﺮﻓﺎن ﮐ ّ‬ ‫ن ﻧﻘﻄﺔ اﻻوﻟﯽ ﻟﻨﻔﺴﻪ و ﺑﻬﺎﺋﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و ﻟﻦ‬ ‫ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ و ا ّ‬ ‫ﻰ‬ ‫ﻳﻘﺘﺮن ﺑﺬﮐﺮﻩ ذﮐﺮ اﺣ ٍﺪ ﻣﻦ اﻟﺨﻼﺋﻖ و هﺬا ﺗﻨﺰﻳﻞ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻰ ﻗﺒﻞ‬ ‫ن ﻋﻠ ّ‬ ‫اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻗﺮء ﺗﺴﻌﺔ ﻣ ّﺮ ًة ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ و ا ّ‬ ‫ﻧﺒﻴﻞ ﻟﺴﻠﻄﺎﻧﻪ ﺛ ّﻢ ﺑﻬﺎﺋﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ ﺛ ّﻢ ﻗﻞ ﺗﺴﻌﺔ ﻣﺮّة‬ ‫ﻞ‬ ‫ن ﻣﻨﺰل اﻟﺒﻴﺎن هﻮ ﻧﻔﺴﻪ و ﺑﻬﺎﺋﻪ و ﮐ ّ‬ ‫ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ و ا ّ‬

‫ﻞ ﻋﻨﺪﻩ ﻓﻰ ﻟﻮح ﺣﻔﻴﻆ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﻗﻞ ﺗﺴﻌﺔ ﻣ ّﺮ ًة ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ‬ ‫ﺧﻠﻘﻮا ﺑﺎﻣﺮﻩ و ﮐ ّ‬ ‫ن اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﻓﻰ اﻟﺴّﺘﻴﻦ هﻮ اﻣﺮﻩ و ﺑﻬﺎﺋﻪ ﺛ ّﻢ ﻋﺰّﻩ و‬ ‫ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ و ا ّ‬ ‫ﮐﺒﺮﻳﺎﺋﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﻗﻞ ﺗﺴﻌﺔ ﻣ ّﺮ ًة ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ‬ ‫ن ﻃﻠﻌﺔ اﻻﻋﻠﻰ ﻟﺒﻬﺎﺋﻪ و ذاﺗﻪ اﻟّﺬى ﺟﻌﻠﻪ اﻟﻠّﻪ ﻣﻘﺪّﺳًﺎ ﻋﻦ ذﮐﺮ‬ ‫هﻮ و ا ّ‬ ‫ﻖ وﺟﻌﻠﻪ ﺣﺠّﺔ ﻟﻠﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﻗﻞ ﺗﺴﻌﺔ ﻣ ّﺮ ًة ﺷﻬﺪ‬ ‫دوﻧﻪ و ارﺳﻠﻪ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ن ﻧﻘﻄﺔ اﻻوﻟﻰ هﻮ ذﮐﺮ اﻻﻋﻈﻢ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺒﺎد و‬ ‫اﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اﻻ هﻮ و ا ّ‬ ‫ﺑﻪ اﺷﺮﻗﺖ اﻟﺸّﻤﺲ و رﻓﻌﺖ اﻟﺴّﻤﺎء و اﺳﺘﻘﺮّت اﻻرض و ﺧﻠﻘﺖ‬ ‫اﻟﺒﺤﺎر و ﺟﺮت اﻟﺴّﻔﻦ و ﺻﺮﻓﺖ اﻵﻳﺎت و ﺳﺨّﺮت اﻻرﻳﺎح و‬ ‫اﺛﻤﺮت هﺬﻩ اﻟﺸّﺠﺮة اﻟﻤﺮﺗﻔﻊ اﻟﺮّﻓﻴﻊ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻌﻠّﻤﮏ ﻗﻠﻢ اﻻﻣﺮ ﻟﺌّﻠﺎ‬ ‫ن دوﻧﻪ ﻓﻘﺮاء ﻻ ﻳﺴﻤﻦ و ﻻ ﻳﻐﻨﻰ ان‬ ‫ﺗﺴﺌﻞ ﻋﻦ اﺣ ٍﺪ ﻓﻰ اﻣﺮ رﺑّﮏ ﻻ ّ‬ ‫اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻨّﺎﻇﺮﻳﻦ‪ .‬اﻣﺎ ﺳﻤﻌﺖ دﻟﻴﻠﻪ ﺁﻳﺎﺗﻪ و وﺟﻮدﻩ اﺛﺒﺎﺗﻪ و ﺑﻬﺎ‬ ‫ﻞ ﻗﻠﺐ ﻃﺎهﺮ ﺳﻠﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﻞ ﻧﻔﺲ ﻋﻦ دوﻧﻬﺎ و ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫ﻳﺴﺘﻐﻨﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻇﻬﻮرﻩ ﻟﻦ ﻳﻨﻔﻊ اﺣﺪًا ﺷﻴﺊ ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‬ ‫اﻳّﺎﮎ ان ﻻ ﺗﻔﺮّق ﮐﻠﻤﺔ اﻟﺠﺎﻣﻌﺔ و ﻻ ﺗﺤﺮّﻓﻬﺎ ﻋﻦ ﻣﻮاﺿﻌﻬﺎ و ﮐﻦ ﻓﻰ‬ ‫ﻋﺪل ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ‪ .‬ﻓﺎﻓﺘﺢ ﻋﻴﻨﺎﮎ ﺛ ّﻢ اﻧﻈﺮ ﻓﻰ ﺁﺛﺎر رﺑّﮏ ﺛ ّﻢ ﺗﻔﮑّﺮ ﻓﻴﻬﺎ و ﻣﺎ‬ ‫ﮐﻨﺰ ﻓﻰ ﺳﺮّهﺎ ﻟﺘﻄّﻠﻊ ﺑﻤﺎ ﺳﺘﺮ ﻋﻨﮏ و ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻔﺮﺣﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ‬ ‫ﻋﺒﺪ ﻓﺎﻧﺲ ﻧﻔﺴﮏ ﺛ ّﻢ ﺁﻧﺲ ﺑﺒﻬﺎء رﺑّﮏ و ﻻ ﺗﮑﻦ ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﻓﺎﻋﻠﻢ‬ ‫ﺖ ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﻣﻈﺎهﺮ ﻧﻔﺴﻪ و ﻣﻄﺎﻟﻊ اﻣﺮﻩ و ﻣﺨﺎزن وﺣﻴﻪ‬ ‫ﺑﺎﻧّﻰ ﻋﺒﺪٌ ﺁﻣﻨ ُ‬ ‫و ﻣﮑﺎﻣﻦ ﻋﻠﻤﻪ و ﻣﺸﺎرق هﺪاﻳﺘﻪ و اﺳﺎﮐﻴﺐ رﺣﻤﺘﻪ و ﻏﻤﺎم ﻓﻀﻠﻪ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و ﺑﺬﻟﮏ ﻳﺸﻬﺪ ﻟﺴﺎﻧﻰ و اﻟّﺬﻳﻦ ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻓﻰ ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ ﻏ ّ‬ ‫ﻣﻦ هﺬا اﻟﻐﻼم اﻟّﺬى ﺑﻪ اﺷﺮﻗﺖ اﻵﻓﺎق و اﻟﺘﻔﺖ اﻟﺴّﺎق ﺑﺎﻟﺴّﺎق و زﻟّﺖ‬ ‫ﻞ ﻓﺎﺳﻖ ﻣﺮﻳﺐ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﻰ اﻓﺘﺨﺮ ﺑﻌﺒﻮدﻳّﺘﻰ ﻟﻨﻔﺴﻪ‬ ‫اﻗﺪام ﮐ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ‬ ‫ﻖ ان ارﺣﻤﻮا ﻳﺎ ﻗﻮم ﻋﻠﯽ ﻧﻔﺴﻰ و اﻧﻔﺴﮑﻢ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻤﻔﺘﺮﻳﻦ‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ ﺗﻔﻌﻠﻮا ﮐﻤﺎ ﻓﻌﻠﻮا اﻟﻌﺎد و اﻟ ّﺜﻤﻮد ﺑﺤﻴﺚ‬ ‫اﻋﺘﺮﺿﻮا ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬و اﺗّﻘﻮ اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﻔﻌﻠﻮا ﻣﺎ‬ ‫س و ﻣﻦ دوﻧﻬﺎ اﺻﺤﺎب اﻻﺣﻘﺎف و اﻻﺣﺪود ﮐﻤﺎ‬ ‫ﻓﻌﻞ اﺻﺤﺎب اﻟ ّﺮ ّ‬ ‫ﻖ‬ ‫ﺳﻤﻌﺘﻢ ﻣﻦ ﻧﺒﺄ اﻻوّﻟﻴﻦ و ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ ﺗﺠﺎدﻟﻮا ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ اذا ﻧﺰّﻟﺖ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ ﺗﺘّﺒﻌﻮا هﻮﻳﮑﻢ ان اﺗّﺒﻌﻮا ﺳﻨﻦ‬ ‫و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ ﺗﻨﮑﺮوا ﻓﻀﻞ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ اﻧﻔﺴﮑﻢ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻨﮑﻢ و ﻻ رﺣﻤﺘﻪ ﻓﻴﮑﻢ و ﻻ ﺣﺠّﺘﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم ﮐﻮﻧﻮا‬ ‫ﻧﺎﻇﺮًا اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮑﻢ ﻟﻴﺰﻳّﻦ وﺟﻮهﮑﻢ ﺑﻨﻀﺮة اﻟﻨّﻌﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻟﻦ‬

‫ﻳﻐﻨﻴﮑﻢ اﻟﺴّﺆال ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم اﻟّﺘﻰ اﺷﺮﻗﺖ ﺷﻤﺲ اﻟﺠﻤﺎل ﻋﻦ اﻓﻖ‬ ‫اﻻﺳﺘﺠﻼل اّﻟﺎ ﺑﺎن ﺗﺮﺟﻌﻮا اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﺑﺨﻀﻮع ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﺧﺎﻓﻮا‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ‬ ‫ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﻔﺘﺮوا ﺑﻌﺒﺪﻩ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻞ و اﻟﺒﻐﻀﺎء ﺛ ّﻢ ارﺣﻤﻮا ﻋﻠﯽ وﺣﺪﺗﻰ ﺑﻴﻦ‬ ‫ﻰ اﺳﻴﺎف اﻟﻐ ّ‬ ‫ﺗﺠﺮّوا ﻋﻠ ّ‬ ‫هﺆﻻء اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ارﺣﻤﻮا ﻋﻠﯽ اﺑﺘﻼﺋﻰ ﺑﻴﻦ ﻳﺪى اﻻﻋﺪاء ﺑﺤﻴﺚ‬ ‫ت ﻣﺴﺠﻮﻧًﺎ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺒﺌﺮ اﻟﻌﻤﻴﻖ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ﻳﮑﻔﻴﻨﻰ ﻣﻠﻞ‬ ‫ﺻﺮ ُ‬ ‫اﻻرض و ﻣﺎ ﻓﻌﻠﺘﻢ ﺑﻨﻔﺴﻰ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﻤﻨﮑﺮﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ ان ﮐﺎن ﺗﻘﺼﻴﺮى‬ ‫ن اﻟﺮّوح ارﺗﮑﺐ ذﻟﮏ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻤﻨﺼﻔﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﺗﻠﮏ اﻟﮑﻠﻤﺎت ﺗﺎﻟﻠّﻪ ا ّ‬ ‫اﺣﻠّﻠﺖ ﻣﺎ ﺣﺮّﻣﻪ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﮑﻢ او ﺣﺮّﻣﺖ ﻣﺎ ﺣﻠّﻞ ﻟﮑﻢ اذًا ﻓﺎﻧﺼﻔﻮا و ﻻ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﺠﺎﺣﺪﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﺎ ﻧﻌﺮف ذﻧﺒﻨﺎ ﺑﻴﻨﮑﻢ و ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻟﺴﺎن‬ ‫ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺎﻟﻢ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ هﻮ ﻣﺎ ﻳﻨﺰل ﻣﻦ ﻗﻠﻤﻰ و ﺑﺬﻟﮏ ﻣﻠﺌﺖ ﺻﺪور‬ ‫ﻞ هﺬا اﻟﻐﻼم ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﮐﺎن ﺳﺮاج اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺒﺎد و‬ ‫اﻟﻤﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﻣﻦ ﻏ ّ‬ ‫اﺳﺘﻀﺎء ﺑﻪ ﻣﻠﮑﻮت ﻣﻠﮏ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ و ﺑﻪ رﻓﻌﺖ اﻋﻼم‬ ‫ﻞ‬ ‫اﻟﻤﺠﺪ و راﻳﺎت اﻟﻨّﺼﺮ و ﺑﻠﻎ اﻟﻔﻀﻞ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم اّﻟﺬى ﻟﻦ ﻳﻨﮑﺮﻩ اّﻟﺎ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻰ‪ .‬و اﻧّﮏ اﻧﺖ ذﮐّﺮ اﻟﻘﻮم ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ اﻟﻐﻼم ﻋﻠﯽ ﻧﻔﺴﻪ ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻣﺒﻐﺾ ﺷﻘ ّ‬ ‫ﻳﺴﺘﺮﻳﺢ ﻋﻦ اذى اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬اذًا ﻓﺎﺷﻬﺪ ﻣﺎ ﻳﺸﻬﺪ ﻋﻴﻨﺎى ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻞ ﺧﻠﻘﻮا ﺑﺎﻣﺮﻩ و ﮐ ّ‬ ‫ن ﻋﻠ ّﻴًﺎ ﻗﺒﻞ ﻧﺒﻴﻞ ﻟﻌﺒﺪﻩ و ﺑﻬﺎﺋﻪ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ و ا ّ‬ ‫ن ﻋﻴﻨﺎى ﻳﺒﮑﻰ و ﻳﻘﻮل‬ ‫ﻖ اّ‬ ‫ﺑﺎﻣﺮﻩ ﻟﻤﻦ اﻟﻌﺎﻣﻠﻴﻦ‪ .‬و ﻟﮑﻦ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻓﺎﺳﺘﺤﻴﻮا ﻋﻤّﺎ ﻇﻬﺮ ﻓﻰ اﻟﻤﻠﮏ ﺛ ّﻢ اﺳﻌﻮا اﻟﯽ رﺣﻤﺔ اﻟﻠّﻪ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ ﻳﺎ‬ ‫ن ﻋﻠ ّﻴًﺎ‬ ‫ﺞ و ﻳﻘﻮل ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ و ا ّ‬ ‫ﻣﻸ اﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﺷﻔﺘﺎﺋﻰ ﻳﻀ ّ‬ ‫ﻖ و اﺗﻰ ﻋﻠﯽ ﺳﺤﺎب اﻟﻘﺪس و ﻓﻰ ﺣﻮﻟﻪ ﻣﻠﺌﮑﺔ‬ ‫ﻗﺒﻞ ﻧﺒﻴﻞ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ ﻟﻨﻔﺴﻪ ﺑﻨﻔﺴﻪ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ‬ ‫ن ﻟﺴﺎﻧﻰ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻳﻨﺎدى و ﻳﻨﻄﻖ و ﻳﺸﻬﺪ ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟﺴّﺎﻣﻌﻴﻦ‪ .‬و ا ّ‬ ‫ن‬ ‫ﻟﺬاﺗﻪ ﺑﺬاﺗﻪ ﻗﺒﻞ ﺧﻠﻖ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ و ا ّ‬ ‫ﻋﻠ ّﻴًﺎ ﻟﺴﻠﻄﺎﻧﻪ ﻓﻰ ﻣﻤﻠﮑﺘﻪ و ﮐﺒﺮﻳﺎﺋﻪ ﺑﻴﻦ ﻋﺒﺎدﻩ و ﺣﺠّﺘﻪ ﺑﻴﻦ ﺑﺮﻳّﺔ ﻗﺪ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻖ ﺑﺎﻣﺮ اﻧﻔﻄﺮت اﻟﺴّﻤﻮات و اﻧﺸﻘﺖ اﻻرض و ﻧﺴﻒ ﮐ ّ‬ ‫ارﺳﻠﻪ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ اﺑﺤﺮ ﻟﺠّﻰ ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﻳﺸﻬﺪ اﻳﺪاى ﻓﻰ ﺳﺮّﻩ و ﺟﻬﺮﻩ‬ ‫ﻒﮐّ‬ ‫اﻻﻗﻨﺎن و ﺟ ّ‬ ‫ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ و ان ﻋﻠ ّﻴًﺎ ﻣﻈﻬﺮ اﺳﻤﺎﺋﻪ و ﻣﻈﻬﺮ ﺻﻔﺎﺗﻪ و ﻣﻨﺰل‬ ‫ﺁﻳﺎﺗﻪ و ﺑﻪ ﺑﻌﺚ اهﻞ اﻟﻘﺒﻮر ﮐﻤﺎ ﺷﻬﺪﻧﺎ ذﻟﮏ و ﮐﻨّﺎ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎهﺪﻳﻦ‪ .‬و‬ ‫ﻞ رﺟﻞ ﺳﻤﻴﻊ ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ‬ ‫ن رﺟﻼﺋﻰ ﻳﺸﻬﺪ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﺑﺼﻮت اّﻟﺘﻰ ﻳﺴﻤﻌﻬﺎ ﮐ ّ‬ ‫اّ‬ ‫ن ﻧﻘﻄﺔ اﻻوﻟﯽ ﻟﻼهﻮﺗﻪ ﻓﻰ اﻟﻤﻠﮏ و ﺟﺒﺮوﺗﻪ ﻓﻰ اﻟﺒﻼد‬ ‫اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ و ا ّ‬

‫و ﻣﻠﮑﻮﺗﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺒﺎد و ﻣﻨﻪ ﻇﻬﺮ ﮐﻠّﻤﺎ اراد اﻟﻠّﻪ ﻟﻮﻻﻩ ﻣﺎ ﻇﻬﺮ ﺷﻴﺊ و‬ ‫ﻻﻧﺒﺖ ﮐﻼء و ﻻﺛﻤﺎر و ﻻ ﻳﻌﺮف اﺣﺪ ﺷﻴﺌًﺎ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬و‬ ‫ن ﻧﻘﻄﺔ اﻻوﻟﻰ ﻻوّﻟﻪ و‬ ‫ﻦ و ﻳﻘﻮل ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ و ا ّ‬ ‫ن ﻗﻠﺒﻰ ﻳﺤ ّ‬ ‫اّ‬ ‫ﻞ اﻟﻴﻪ ﻟﻤﻦ‬ ‫ﻞ ﺧﻠﻘﻮا ﺑﺎﻣﺮ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و ﮐ ّ‬ ‫ﺁﺧﺮﻩ و ﻇﺎهﺮﻩ و ﺑﺎﻃﻨﻪ و ﮐ ّ‬ ‫ن ﻓﺆادى ﻳﻨﻮح و ﻳﺸﻬﺪ ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ ﻗﺒﻞ ان ﻳﻈﻬﺮ‬ ‫اﻟﺮّاﺟﻌﻴﻦ‪ .‬و ا ّ‬ ‫ن ﻋﻠ ّﻴًﺎ ﻟﻈﻬﻮرﻩ و‬ ‫اﻵدم ﻣﻦ اﻟﻤﺎء و اﻟﻄّﻴﻦ ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ و ا ّ‬ ‫ﺑﻄﻮﻧﻪ و اﺻﻠﻪ و ﻣﻌﺪﻧﻪ و ﻣﺄوﻳﻪ ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺸﻬﺪ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎهﺪﻳﻦ‪.‬‬ ‫و ﻟﮑﻦ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻓﺎﺷﻬﺪوا ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻﻧﻮار ﺑﻤﺎ ﻳﺸﻬﺪ ﺷﻌﺮاﺗﻰ ﻓﻮق رأﺳﻰ‬ ‫ﺑﺘﻐﻨّﻴﺎت اﻟّﺘﻰ ﺗﺴﺘﺠﺬب ﻋﻨﻬﺎ اﻓﺌﺪة اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ ﺛ ّﻢ اﻓﺌﺪة اﻟﻤﺴﺒّﺤﻴﻦ ﺛ ّﻢ‬ ‫اﻓﺌﺪة اﻟﻤﻘﺪّﺳﻴﻦ ﺛ ّﻢ اهﻞ ﻣﻸ اﻻﻋﻠﻰ ﺛ ّﻢ اهﻞ ﺟﺒﺮوت اﻟﺒﻘﺎء ﺛ ّﻢ اهﻞ ﻗﺎب‬ ‫و ﻗﻮﺳﻴﻦ او ادﻧﻰ ﺛ ّﻢ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺳﮑﻨﻮا ﻋﻨﺪ ﺳﺪرة اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ ﺑﺎن ﻳﺎ ﻗﻮم‬ ‫ﻰ‬ ‫ﻓﺎﺳﻤﻌﻮا ﻧﺪاء اﻟﻠّﻪ ﻋﻦ ﺷﺠﺮة اﻟﻘﺼﻮى ﻣﻦ هﺬا اﻟﻤﻨﻈﺮ اﻟﺪّرى اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻰ ﻟﺴﻠﻄﺎن‬ ‫ن اﻟّﺬى ارﺳﻠﻪ ﺑﺎﺳﻢ ﻋﻠ ّ‬ ‫اﻻﺑﻬﻰ ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ و ا ّ‬ ‫اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و ﻣﻠﻴﮏ اﻟﻤﻮﺟﻮدات و ﮐﻠﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻦ ﺧﻠﻘﻪ و ﮐﺘﺎب اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻖ ﻳﺤﮑﻢ ﺑﺎﻣﺮﻩ‬ ‫ﺑﻴﻦ ﻋﺒﺎدﻩ و ﻗﺪّر اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻦ ﺑﺮﻳّﺘﻪ و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﺤﺎﮐﻢ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻣﺎﻳﺸﺎء و ﻳﻔﻌﻞ ﺑﺎذﻧﻪ ﻣﺎ ﻳﺮﻳﺪ ﻟﻪ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻣﺮ و اﻟﺨﻠﻖ ﻳﺤﻴﻰ ﻣﻦ‬ ‫ﻳﺸﺎء و ﻳﻤﻴﺖ ﻣﻦ ﻳﺸﺎء و ﻳﺆﺗﻰ ﻟﻤﻦ ﻳﺸﺎء و ﻳﻤﻨﻊ ﻋﻤّﻦ ﻳﺸﺎء و اﻧّﻪ‬ ‫ﻟﻬﻮاﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰاﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﻗ ّﺮ اﻟﻌﺒﺪ ﺑﻌﺒﻮدﻳّﺔﻩ و اﺛﺒﺘﻬﺎ ﺑﺂﻳﺎت‬ ‫اﻟّﺘﻰ ﺗﻌﺠﺰ ﻋﻦ ﻋﺮﻓﺎﻧﻬﺎ اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﻰ ﺑﻬﺬﻩ اﻟﺤﺠّﺔ اﻟّﺘﻰ‬ ‫ﺑﻬﺎ ﺛﺒﺖ رﺑﻮﺑﻴﺔ اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻦ ﺧﻠﻘﻪ و اﻟﻮهﻴّﺘﻪ ﺑﻴﻦ ﺑﺮﻳﺘﻪ اﺛﺒﺖ اﻳﻤﺎﻧﻰ ﺑﻴﻦ‬ ‫هﺆﻻء اﻟﻤﺴﺮﻓﻴﻦ‪ .‬ﻓﺴﻮف ﺗﺴﻤﻊ ﺑﺎﻧّﻬﻢ ﻟﻦ ﻳﺮﺿﻮا ﺑﺬﻟﮏ و ﻳﮑﻔﺮون‬ ‫ﻖ ﻣﻦ ﺟﺒﺮوت اﻟﻠّﻪ اﻟﻘﺎدر اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﻧﺰﻟﺖ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ اﻣﺎ ﺳﻤﻌﺘﻢ ﻣﺎ ﻧﺰل ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﻻ ﻳﺠﺎدل ﻓﻰ ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ‬ ‫اّﻟﺎ اﻟﻘﻮم اﻟﮑﺎﻓﺮﻳﻦ‪ .‬و اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻟﻮ ﺗﺠﺪ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ ﺳﻤﻌًﺎ اﺧﺮى‬ ‫ﻓﺎﺳﺘﻤﻊ ﻟﻤﺎ ﻳﻨﺎدى اﻟﻤﻨﺎد ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻻﻋﻠﻰ ﻓﻮق رأﺳﻰ ﺑﻨﺪاء ﺑﺪﻳﻊ‬ ‫ن هﺬا ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻘﺼﻮد ان‬ ‫ن اﻟﺮّوح ﻳﻨﻄﻖ و ﻳﻨﺎدى ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻣﻨﻴﻊ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ا ّ‬ ‫اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻘﺎﺻﺪﻳﻦ و اﻧّﻪ ﻟﺠﻤﺎل اﻟﻤﻌﺒﻮد ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻳﺎ اهﻞ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﺨﺎﺋﻨﻴﻦ و اﻧّﻪ‬ ‫اﻻرض هﺬﻩ اﻣﺎﻧﺔ اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻨﮑﻢ اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ودﻳﻌﺔ اﻟﻠّﻪ ﻓﻴﮑﻢ اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﻌﺘﺮﺿﻮا ﺑﻬﺎ ﻳﺎ ﻣﻌﺸﺮ اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﻪ‬ ‫ﻟﻨﻔﺲ اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻦ ﻋﺒﺎدﻩ و ﻇﻬﻮرﻩ ﻓﻰ ﺑﻼدﻩ و ﮐﻨﺰﻩ ﻟﻤﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫اﻻرﺿﻴﻦ و اﻧّﻪ ﻟﮑﺘﺎب اﻟﻠّﻪ ﻓﻴﮑﻢ و رﺣﻤﺘﻪ ﻋﻠﻴﮑﻢ و ﻧﻌﻤﺘﻪ ﻟﮑﻢ و‬

‫ﻦ ﻓﻰ‬ ‫ﻋﺰّﻩ ﻋﻠﯽ اﻟﻤﻮﺣّﺪﻳﻦ و اﻧﻪ ﻟﺤﺮم اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ اﻻرض اﻟّﺬى ﻳﻄﻮﻓ ّ‬ ‫ﺣﻮﻟﻪ ﻣﻠﺌﮑﺔ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻرض ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻟﮑﻠﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﻨّﺎس‬ ‫و ﺿﻴﺎﺋﻪ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻣﺮ و اﻟﺨﻠﻖ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و ﻗﺪ‬ ‫ﺳﺘﺮ ﻓﻴﻪ ﮐﻨﻮز ﻣﻦ اﻻﺳﺮار اّﻟﺘﻰ ﻟﻮ ﻳﻈﻬﺮ ﺣﺮف ﻣﻨﻬﺎ ﻟﺘﻨﻔﻄﺮ اﻟﺴّﻤﺎء‬ ‫ﻖ اﻻرض و ﺗﺨ ّﺮ اﻟﺠﺒﺎل و ﺗﺴﻘﻂ اﻻوراق و ﺗﻀﻄﺮب اﻓﺌﺪة‬ ‫و ﺗﻨﺸ ّ‬ ‫اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم اﻧّﻪ ﻟﻈﻬﻮر اﻻوﻟﯽ ﻓﻰ هﻴﮑﻞ اﻻﺧﺮى ﻓﺴﺒﺤﺎن‬ ‫اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﻪ و ارﺳﻠﻪ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﺒﻴﻦ و ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ ﺗﻤﻨﻌﻮا اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻋﻦ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ و ﻳﺎ ﻗﻮم ﻓﺎﻏﺘﻨﻤﻮا ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﻟﻘﺎﺋﻪ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﺠ ٍﺔ ﻳﺜﺒﺖ‬ ‫ىﺣّ‬ ‫رت ﻣﺜﻠﻬﺎ ﻋﻴﻮن اﻟﻤﻘﺪّﺳﻴﻦ و ﻳﺎ ﻗﻮم ان ﺗﮑﻔﺮوا ﺑﻪ ﻓﺒﺎ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﺼّﺎﺑﺮﻳﻦ‪ .‬و ﻳﺎ‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﮑﻢ ﺑﺎﺣ ٍﺪ ﻣﻦ رﺳﻞ اﻟﻠّﻪ ﻓﺄﺗﻮا ﺑﻬﺎ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻗﻮم ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻣﻦ اﻋﺮض ﻋﻨﻪ ﻓﻘﺪ اﻋﺮض ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ و ﻣﻦ اﻗﺒﻞ اﻟﻴﻪ ﻓﻘﺪ‬ ‫اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺮّﻓﻴﻊ_ و ﻳﺎ ﻗﻮم ﻓﺎﺷﺮﺑﻮا ﻋﻦ ﮐﻮﺛﺮ اﻟّﺬى ﺟﺮى‬ ‫ﻣﻦ ﻓﻤﻪ و ﻋﻦ ﺳﻠﺴﺒﻴﻞ اﻟّﺬى ﻳﺴﻠﯽ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻘﻠﻢ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬و ﻳﺎ‬ ‫ﻗﻮم ﻻ ﺗﻔﻌﻠﻮا ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﻌﻞ اﻻﺑﻠﻴﺲ ﺑﺎﻟﻠّﻪ رﺑّﻪ و اﻟﻨّﻤﺮود ﺑﺎﺑﺮاهﻴﻢ و‬ ‫ﻰ‬ ‫اﻟﻔﺮﻋﻮن ﺑﻤﻮﺳﻰ و اﻟﻴﻬﻮد ﺑﻌﻴﺴﻰ و اﺑﻮﺟﻬﻞ ﺑﻤﺤﻤّﺪ و اﻟﺴﻔﻴﺎﻧﻰ ﺑﻌﻠ ّ‬ ‫ﻗﺒﻞ ﻧﺒﻴﻞ‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم اﻧّﻪ اﻧﻔﻖ روﺣﻪ ﻻﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ﺑﺤﻴﺚ ﻣﺎ ﺣﻔﻆ ﻧﻔﺴﻪ ﻓﻰ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎهﺪى ﻓﻴﺎ ﻗﻮم ﻗﺪ ورد‬ ‫ﺳﺎﻋ ٍﺔ و ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺎ ﻻ ورد ﻋﻠﯽ اﺣﺪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و اﺑﺘﻠﯽ ﺑﻴﻦ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﻓﻰ ﻋﺸﺮﻳﻦ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﺴّﻨﻴﻦ و ﻳﺎ ﻗﻮم ﻗﺪ ﺑﻘﻰ اﺛﺮ اﻟﺤﺪﻳﺪ ﻋﻠﯽ رﺟﻠﻪ و اﻻﻏﻼل ﻋﻦ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﻤﻸ اﻟﻌﺎﻟﻴﻦ و ﻳﺎ ﻗﻮم ﺗﺬرّﻓﺖ اﻟﺪّﻣﻮع‬ ‫ﻋﻨﻘﻪ اذًا ﻳﺒﮑﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﻦ ﻋﻴﻮن اﻟﻄّﺎهﺮات ﻓﻰ ﻏﺮﻓﺎت ﻗﺪس ﻣﻨﻴﺮ‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم اﻧﺘﻢ ﮐﻨﺘﻢ‬ ‫ﺳﺎﺗﺮًا وﺟﻮهﮑﻢ ﺗﺤﺖ ﻗﻨﺎع اﻟﻨّﺴﺎء ﺧﻮﻓًﺎ ﻻﻧﻔﺴﮑﻢ ﻓﻰ ﻣﺬ اﻟﺴّﻨﻴﻦ‪ .‬اﻓﻤﻦ‬ ‫ﻳﮑﻮن ﻓﻰ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ اﻻﻋﺪاء ﮐﻤﻦ ﻳﻔﺮّﻋﻦ ﻧﺪاء اﻟﺤﻤﻴﺮ اذًا ﻓﺎﻧﺼﻔﻮا ﻓﻰ‬ ‫اﻧﻔﺴﮑﻢ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻤﻨﺼﻔﻴﻦ‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم اﻧّﻪ ﻟﺴﺪرة اﻟّﻠﻪ ﻓﻴﮑﻢ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻣﻨﻬﺎ ﻧﻮر ﻟﻮ ﻳﻘﺎﺑﻞ ﺑﻠﻤﻌ ٍﺔ ﻣﻨﻪ اهﻞ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻦ ﺑﻀﻴﺎﺋﻪ ﻓﺘﻌﺎﻟﯽ ﻋﻦ هﺬا اﻟﻀّﻴﺎء اﻟﻤﺸﺮق اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫ﻳﺴﺘﻀﻴﺌ ّ‬ ‫اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﺨﻤﺪوا هﺬﻩ اﻟﻨّﺎر و ﻻ ﺗﻄﻔﺌﻮا ﺳﺮاج اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻨﮑﻢ و‬ ‫ﻟﻮ ﺗﻌﺠﺰ ﻋﻦ ذﻟﮏ اﻧﺘﻢ و ﻣﺜﻼﺋﮑﻢ و ﻋﻦ وراﺋﮑﻢ اﻻوّﻟﻴﻦ و اﻵﺧﺮﻳﻦ‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻟﻦ ﻳﻘﺒﻞ اﻟﻴﻮم ﻣﻦ اﺣ ٍﺪ ﺷﻴﺊ اّﻟﺎ ﺑﻌﺪ ﺣﺒّﻪ و ﮐﻔﻰ اﻟﻠّﻪ ﺑﺬﻟﮏ ﻟﺸﻬﻴﺪ‬ ‫و ﺧﺒﻴﺮ‪ .‬و ﻟﻮ اﺣﺪٌ ﻳﻌﺒﺪ اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ اوّل اﻟّﺬى ﻻ اوّل ﻟﻪ اﻟﯽ ﺁﺧﺮ اﻟّﺬى‬ ‫ﺐ هﺬا اﻟﻐﻼم ﻟﻦ‬ ‫ﻳﻌﺠﺰ ﻋﻦ اﺣﺼﺎﺋﻪ اﻟﻤﺤﺼﻴﻦ و ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻓﻰ ﻗﻠﺒﻪ ﺣ ّ‬

‫ﻳﻘﺒﻞ اﺑﺪًا ﺑﻞ ﻳﻀﺮﺑﻮن اﻟﻤﻠﺌﮑﺔ اﻋﻤﺎﻟﻪ ﻋﻠﯽ رأﺳﻪ اﻟﯽ ان ﻳﺮﺟﻌﻪ اﻟﯽ‬ ‫ﻣﻘ ّﺮ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﻓﻰ اﺳﻔﻞ اﻟﺤﺠﻴﻢ‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم اﺗﻨﮑﺮون اﻟّﺬى ﻳﺪﻋﻮﮐﻢ‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬و ﻣﺎ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﺑﺬﮐﺮ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫اﻟﯽ اﻟﺮّﺿﻮان و ﻳﺬﮐﺮﮐﻢ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اراد ﻣﻨﮑﻢ ﺟﺰاء و ﻻ ﻳﺮﻳﺪ ﺑﺤﻮل اﻟﻠّﻪ و ﻗﻮّﺗﻪ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و‬ ‫ﻳﺎ ﻗﻮم ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻧﻈﺮة اﻟﻴﻪ ﻟﺨﻴﺮ ﻋﻤّﺎ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﻋﻤّﺎ ﻗﺪّر‬ ‫ﻞ ذى ﺑﺼﺮ ﻣﻨﻴﺮ‪ .‬و ﻳﺎ‬ ‫ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻣﺮ و اﻟﺨﻠﻖ و ﻳﻌﺮف ذﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫ﻗﻮم اﺗﻨﮑﺮون اﻟّﺬى ﻋﺮﻓﺘﻤﻮﻩ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﻓﻮﻳﻞ ﻟﮑﻢ ﻳﺎ ﻣﻌﺸﺮ اﻟﻤﻔﺴﺪﻳﻦ‪.‬‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ و اﻧّﻰ ﮐﻠّﻤﺎ‬ ‫ان ﻳﺎ اﺳﻤﻰ ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺼﺢ اﻟﺮّوح ﻓﻮق رأﺳﻰ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻒ اﻟﻤﻨﻊ ﻋﻠﯽ ﻓﻤﻪ ﻟﻦ ﻳﻤﺘﻨﻊ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ و اﻧّﺎ‬ ‫ﻣﻨﻌﺘﻪ ﻋﻦ ذﻟﮏ و اﺿﻊ ﮐ ّ‬ ‫وﺟﺪﻧﺎﻩ ﻋﻠﯽ ﻗﺪرة ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺤﻴﺚ ﻟﻦ ﻳﻤﻨﻌﻪ ﺷﻴﺊ ﻋﻤّﺎ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫ن‬ ‫ﻒ رﻣﺎد ﺧﻔﻴﻒ و ﮐﺎ ّ‬ ‫ن ﮐﻠّﻪ ﻓﻰ ﻗﺒﻀﺔ ﻗﺪرﺗﻪ ﮐﮑ ّ‬ ‫اﻻرض ﮐﺎ ّ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﮐﺪرهﻢ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻒ ﻋﺒﻴﺪﻩ ﻳﺤﺮّﮐﻪ ﮐﻴﻒ ﻳﺸﺎء ﺑﺎﻣﺮ‬ ‫ﻣﻦ رﺑّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺴّﻠﻄﺎن اﻟﻔﺮد اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬و اﻟﻘﻠﻢ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻳﻀّﺞ‬ ‫ﺑﻴﻦ اﻧﺎﻣﻠﯽ ﺑﻀﺠﻴﺞ اﻟّﺬى ﻣﻨﻪ ﺟﺮت دﻣﻮع اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ ﻋﻠﯽ ﺧﺪود ﻋ ّﺰ‬ ‫ﻣﻨﻴﺮ‪ .‬ﮐﻠّﻤﺎ ﻳﺮﻳﺪ ان ﻳﺄﺧﺬ اﻟﺰّﻣﺎم و ﻳﺤﺮّﮎ ﮐﻴﻒ ﻳﺸﺎء ﻳﻤﺴﮑﻪ اﺻﺎﺑﻊ‬ ‫ب ﻓﺎرخ‬ ‫اﻟﻘﺪرة ﻟﺌّﻠﺎ ﻳﺮﻓﻊ ﺻﺮﻳﺦ اﻟﻤﻨﮑﺮﻳﻦ‪ .‬اذًا ﻳﺒﮑﻰ و ﻳﻘﻮل اى ر ّ‬ ‫زﻣﺎﻣﻰ ﻻﻟﻘﻰ ﻋﻠﯽ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﺣﺮﻓًﺎ ﻣﻦ اﺳﺮار اﻟﻤﺤﺠّﺒﺔ اﻟﻤﻘﻨّﻌﺔ‬ ‫ﻞ اهﻞ اﻟﻌﻤﺎ ﻳﻌﺮﻓﻮن ﻣﺎ ﻻ ﻋﺮﻓﻪ اﺣﺪ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻤﮑﻨﻮﻧﺔ اﻟﻤﺨﺰوﻧﺔ ﻟﻌ ّ‬ ‫ب ﻻ ﺗﻤﻨﻌﻨﻰ ﻋﻦ ﺑﺪاﻳﻊ ذﮐﺮﮎ ﺛ ّﻢ اءذن ﻟﯽ ﺑﺎن اذﮐﺮ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ن اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﻣﺎ‬ ‫باّ‬ ‫ﻣﺎ ﺧﺰن ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻰ ﻣﻦ ﻟﺌﺎﻟﯽ ﻋﻠﻢ ﺑﺪﻳﻊ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫بﻻ‬ ‫ﻋﺮﻓﻮﮎ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى اﺣﺎط ﺳﻠﻄﺎﻧﮏ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﻖ ﺳﺘﺮ اﻟﺤﺠﺎب ﻋﻦ وﺟﻪ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت‬ ‫ﺗﻤﺴّﮏ زﻣﺎﻣﻰ ﻻﻧّﻰ ارﻳﺪ ان اﺷ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ان ﻳﺤﺼﻰ ﻻﻧّﻬﻢ ﻋﻤﻴﺎء ﻓﻰ اﻟﺴّﺮ‬ ‫ن ﻓﻰ اﻣﺮﮎ اﻗ ّ‬ ‫ﻞ ﻳﺴﺘﺸﻌﺮ ّ‬ ‫ﻟﻌ ّ‬ ‫بﻻ‬ ‫و ﺻﻤﺎء ﻓﻰ اﻟﺠﻬﺮ و اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻋﻠﯽ ذﻟﮏ ﻟﻌﻠﻴﻢ ﺧﺒﻴﺮ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﺗﻤﻨﻌﻨﻰ ﻋﻦ اﺳﻘﺎء اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﻋﻦ ﮐﻮﺛﺮ اﻟﻌﺬب اﻟّﺬى اﺟﺮﻳﺘﻪ ﻓﻰ‬ ‫ﻦ هﺆﻻء‬ ‫ﻞ ﻳﻘﻮﻣ ّ‬ ‫ﺳﺮّى ﻗﺒﻞ ﺧﻠﻖ اﻟﻤﻮﺟﻮدات و ﻣﺎﻗﺪّرت ﻟﻪ ﻣﻦ ﻧﻔﺎد ﻟﻌ ّ‬ ‫بﻻ‬ ‫اﻟﻐﻔﻼء ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻓﺎت ﻋﻨﻬﻢ ﻣﻦ ﺑﺪاﻳﻊ ذﮐﺮﮎ اﻟﺒﺪﻳﻊ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﺗﺤﺮﻣﻨﻰ ﻋﻦ ﻧﺼﺮﮎ ﻓ ّﻮ ﻋﺰّﺗﮏ ﻟﻤّﺎ ﻣﺎ وﺟﺪت ﻟﻨﻔﺴﮏ ﻓﻰ اﻻرض‬ ‫ﻣﻦ ﻧﺎﺻﺮ ارﻳﺪ ان اﻧﺼﺮﮎ ﻣﻦ ﻗﺪرة اﻟّﺘﻰ اودﻋﺘﻬﺎ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻰ و ﻣﺎ‬ ‫ﻞ‬ ‫اﻃّﻠﻊ ﺑﻬﺎ اﺣﺪٌ اّﻟﺎ ﻧﻔﺴﮏ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ﻓﻮ ﻋﺰّﺗﮏ ﻻ ﻟﻘﻒ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻤﻮﺟﻮدات ﺑﺤﺮﮐﺔ ﻣﻦ ﻓﻤﻰ و ذﻟﮏ ﻟﻢ ﻳﮑﻦ اّﻟﺎ ﺑﻌﺪ اذﻧﮏ و اﻧّﮏ‬

‫ﻞ ﻋﻴﻦ‬ ‫ب اﺑﮑﻰ و ﻳﺒﮑﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻧﺖ اﻟﺤﺎﮐﻢ اﻟﻘﺎدر اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﻟﻮﺣﺪﺗﮏ و ﺑﻤﺎ اﺑﺘﻠﻴﺖ ﺑﻴﻦ هﺆﻻء اﻟّﺬﻳﻦ ﻟﻦ ﻳﻌﺮﻓﻮا و ﻟﻦ ﻳﺴﺘﺸﻌﺮوا‬ ‫ﺑﻤﺎ ﻓﻰ ﻓﻨﺎﺋﮏ ﻓﮑﻴﻒ ﺟﻤﺎﻟﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﻓﻮﻋﺰّﺗﮏ ﻳﺎ ﻣﺤﺒﻮﺑﻰ‬ ‫ﺗﺤﻴّﺮت ﻓﻰ ﺻﺒﺮﮎ ﺑﻌﺪ ﻗﺪرﺗﮏ و ﻓﻰ ﺣﻠﻤﮏ ﺑﻌﺪ ﻋﻠﻤﮏ اﻟﻤﺤﻴﻂ و‬ ‫اﻧﺖ اﻟّﺬى ﻳﺎ ﻣﺤﺒﻮﺑﻰ ﻗ ّﺪرت ﻣﺎء اﻟﺤﻴﻮان ﻓﻰ ﻓﻤﻰ ﺑﺤﻴﺚ ﻟﻮ ﻳﺒﺬل‬ ‫ﻦ ﮐﻠّﻬﻢ ﻋﻠﯽ اﻣﺮﮎ اﻟﻐﺎﻟﺐ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬اى‬ ‫رﺷﺢ ﻣﻨﻪ ﻋﻠﯽ اﻟﮑﺎﺋﻨﺎت ﻟﻴﻘﻮﻣ ّ‬ ‫ﻰ اﻟﺮّﻓﻴﻊ‪ .‬و ﻻ‬ ‫ب ﻻ ﺗﻤﻨﻊ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﻋﻦ هﺬا اﻟﻌﺬب اﻟﻤﻤﺘﻨﻊ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ر ّ‬ ‫ﺗﺒّﻌﺪهﻢ ﻋﻦ ﺟﻮاهﺮ ﻓﻴﺾ ﻓﻀﻠﮏ ﺛ ّﻢ ارﺣﻤﻬﻢ ﺑﻌﻨﺎﻳﺘﮏ و ﻻ ﺗﺪﻋﻬﻢ‬ ‫ﺑﺎﻧﻔﺴﻬﻢ و اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻔﺎﻋﻞ اﻟﻤﺮﻳﺪ ﺗﻔﻌﻞ ﻣﺎ ﺗﺸﺎء ﺑﺴﻠﻄﺎﻧﮏ و ﺗﺤﮑﻢ‬ ‫ﺑﻘﺪرﺗﮏ ﻣﺎ ﺗﺮﻳﺪ ﻟﻦ ﻳﻤﻨﻌﮏ ﺷﻴﺊ ﻋﻦ ﺳﻠﻄﺎﻧﮏ و ﺣﮑﻮﻣﺘﮏ و ﻟﻦ‬ ‫ب ﻓﺎرﺣﻢ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻳﻌﺠﺰﮎ ﺷﻴﺊ ﻋﻤّﺎ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫اﺣﺒّﺎﺋﮏ ﻻﻧّﻬﻢ ﻳﺸﺮﺑﻮن ﻓﻰ اﻟﺴّﺮ ﻣﻦ دﻣﺎء ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ و ﻗﻄﻊ اﺣﺸﺎﺋﻬﻢ و‬ ‫ب ان ﻟﻦ‬ ‫ﻻ ﻳﻘﺪرون ان ﻳﺘﻨﻔّﺴﻮا ﻓﻰ اﻣﺮﮎ ﺑﻴﻦ هﺆﻻء اﻟﻤﻐﻠّﻴﻦ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﺗﻘﻬﺮ ﻋﻠﯽ اﻋﺪاﺋﮏ ﻓﺎرﺣﻢ ﻋﻠﯽ اﺻﻔﻴﺎﺋﮏ ﻓﺄذن ﻟﻬﻢ ﺑﺎﻟﻈّﻬﻮر ﻓﻰ هﺬﻩ‬ ‫ب اﺷﺘ ّﺪ اﻻﻣﺮ‬ ‫اﻟﻈّﻠﻤﺎت اﻟﺪّﻳﺠﻮر و اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ن ﺑﺪاﻳﻊ‬ ‫ن ان ﻳﺬﮐﺮ ّ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﺣﺒّﺎﺋﮏ ﺑﺤﻴﺚ وﻗﻌﻮا ﺑﻴﻦ اﻻﺷﻘﻴﺎء و ﻟﻦ ﻳﻘﺪر ّ‬ ‫ب ﻓﺎﺧﺮج ﻋﻦ ﺧﻠﻒ اﻻﺣﺠﺎب ﻣﻦ ﻳﺬﮐﺮﮎ ﺑﻴﻦ‬ ‫ذﮐﺮﮎ اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ن ان ﻳﻤﻨﻌﻪ اﺣﺪٌ ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻖ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﺑﺸﺄن اﻟّﺬى ﻟﻦ ﻳﻘﺪر ّ‬ ‫ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻋﻠﯽ ﻓﮑﻴﻒ ﻣﺎ ﻳﺤﺮّﮎ ﻋﻠﯽ اﻻرض ﻣﻦ هﺆﻻء‬ ‫ب اﺻﻔﻴﺎﺋﮏ ﻣﻘﻬﻮرة ﺑﻴﻦ اﻻﺷﻘﻴﺎء و ﻳﺮد ﻋﻠﻴﻬﻢ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﻣﺎ ﻳﺒﺪّل ﻋﻨﻪ ﻓﺮح اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻗﻠﻢ ﻓﺎﻣﺴﮏ زﻣﺎﻣﮏ ﺛ ّﻢ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻖ ﻟﻮ ﺗﻠﻘﻰ ﺣﺮﻓًﺎ‬ ‫اﺻﺒﺮ و اﺻﻄﺒﺮ و ﻻ ﺗﮑﻦ ﻣﻦ اﻟﺮّاﮐﻀﻴﻦ‪ .‬ﺗﺎﻟّﻠﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ و ﻳﻨﻔّﻀﻮن‬ ‫ﻋﻤّﺎ اﻟﻘﻴﻨﺎﮎ ﻟﺘﻨﺼﻌﻖ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﻦ ﺣﻮﻟﯽ هﺬﻩ اﻟﺸّﺮذﻣﺔ اﻟﻘﻠﻴﻞ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻗﻠﻢ اﻟﻘﺪم ﻓﺎﻗﻠﻊ ﻣﺎ رﺷﺢ ﻣﻦ‬ ‫ن اﻟﻨّﺎس ﻟﻦ‬ ‫ﻏﻤﺎم ﻋﻠﻤﮏ ﺛ ّﻢ اﺑﻠﻊ ﻣﺎ ﻇﻬﺮ ﻣﻦ ﻟﺌﺎﻟﯽ اﺳﺮارﮎ ﻻ ّ‬ ‫ﻞ و ﻻ اﻟﺨﺰف ﻋﻦ ﻟﺆﻟﺆ ﻋ ﱟﺰ ﺛﻤﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﮏ ﻻ‬ ‫ﻳﻌﺮﻓﻮا اﻟﺸّﻤﺲ ﻋﻦ اﻟﻈ ّ‬ ‫ﺗﺤﺰن ﻋﻦ ﺷﻴﺊ ﻓﺘﻮﮐّﻞ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ و ﮐﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﺘﻮﮐّﻠﻴﻦ‪ .‬ﻓﺎﮐﻒ‬ ‫ﺑﺮﺑّﮏ و ﻻ ﺗﻠﺘﻔﺖ اﻟﯽ ﺷﻴﺊ ﺛ ّﻢ اﻧﻘﻄﻊ ﻋﻦ اﻟﻤﻨﮑﺮﻳﻦ‪ .‬ﻃﻬّﺮ ﺑﺼﺮﮎ‬ ‫ﻋﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﻔﺮوا و اﺷﺮﮐﻮا ﻓﺎﻋﺮض ﻋﻨﻬﻢ ﺛ ّﻢ اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ و‬ ‫اﻧّﻪ ﻳﮑﻔﻴﮏ ﻋﻦ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻗﻠﻢ ﻻ ﺗﻬﺘﮏ ﺳﺘﺮ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و ﻻ‬ ‫ﻖ ﺳﺘﺮ ﺛﻴﺎب اﻟّﺬﻳﻦ اﺗّﺨﺬوا اﻟﺮّﻳﺎﺳﺎت ﻻﻧﻔﺴﻬﻢ ارﺑﺎﺑًﺎ ﻣﻦ دون اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﺗﺸ ّ‬

‫ﻰ ﻟﺌّﻠﺎ ﻳﻨﻘﺺ ذرّة ﻣﻦ اﻋﺘﺰازهﻢ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺒﺎد‬ ‫و ﻳﻔﺘﻮن ﻋﻠﯽ اﻟﻒ ﻧﺒ ّ‬ ‫ﻦ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ و ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﺼّﺎﺑﺮﻳﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻠﻘﻰ ﻋﻠﻴﮏ ﻟﺘﻄﻤﺌ ّ‬ ‫ﻗﻠﻢ دع هﺆﻻء ﺛ ّﻢ اﺑﮏ ﻋﻠﯽ وﺣﺪﺗﻰ و ﻏﺮﺑﺘﻰ ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم اﻟّﺘﻰ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﻋﻠﯽ ﻣﮑ ٍﺮ‬ ‫ﻰ اﻳﺎدى ﻧﻔﺲ اﻟﻠّﻪ و ﻳﻤﮑﺮون ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﺟﺘﻤﻌﻮا ﻋﻠ ّ‬ ‫ن‬ ‫ﻦ ﺑﺎﻋﻴﻨﻬﻢ و ﻳﺴﺘﻨﺼﺮ ّ‬ ‫ﻋﻈﻴﻢ و ﻳﻀﺮﺑﻮن اﻟﺴّﻴﻒ ﻋﻠﯽ ﻧﻔﺴﻰ ﺛ ّﻢ ﻳﺒﮑﻴ ّ‬ ‫ﻦ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻣﺎ رأت ﻋﻴﻦ اﻻﺑﺪاع ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻌﺒﺎد ﻟﻴﺸﺘﺒﻬ ّ‬ ‫هﺆﻻء ﻳﻘﺘﻠﻮن ﺳﻠﻄﺎن اﻟﻘﺪم ﺛ ّﻢ ﻳﺤﻤّﺮون ﻗﻤﻴﺼﻬﻢ ﺑﺪم ﮐﺬب و ﻳﺮﺳﻠﻮن‬ ‫اﻟﯽ اﻟّﺬى اﺗّﺨﺬوهﻢ ارﺑﺎﺑًﺎ ﻣﻦ دون اﻟﻠّﻪ ﻟﻴﺮﻓﻊ ﺑﺬﻟﮏ ﺿﺠﻴﺞ اﻟﻤﻐﻠّﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻓﻮﺟﻤﺎﻟﯽ ﺗﺤﻴّﺮت اهﻞ ﻣﻸ اﻻﻋﻠﻰ ﻣﻦ ﻣﮑﺮهﻢ و ﺑﻤﺎ ﻳﻤﮑﺮون ﻓﻰ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﻳﻘﻄﻌﻮن ﻋﻀﺪ اﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ ﻳﻠﻘﻮن ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻰ و اﻻﺷﺮاق و ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻌﺸ ّ‬ ‫ﻋﻀﺪهﻢ ﺧﺮﻗ ًﺔ و ﻳﻨﺎدون ﻗﺪ ورد ﻋﻠﻴﻨﺎ اﻟﺠﺮح ﻣﻦ هﺆﻻء ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ‬ ‫ﻣﮑﺮوا ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﮐﻤﺎ اﻧﺘﻢ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﻘﺮب ﺷﻬﺪﺗﻢ و ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻟﺸّﺎهﺪﻳﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻧﺒﻴﻞ ﻗﺒﻞ ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻰ اذا ﺗﻤّﺖ رﺑﻮات رﺑّﮏ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻮح‬ ‫ن ﻣﻨﻪ اهﻞ اﻻﻃﻤﻴﻨﺎن‬ ‫و ﻗﺪ ﺟﻌﻠﻪ اﻟﻠّﻪ ﻗﻤﻴﺺ ﺟﻤﺎﻟﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﻟﻴﺠﺪ ّ‬ ‫ن ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠﯽ ﻳﻮﺳﻒ اﻟﺒﻴﺎن ﻣﻦ‬ ‫رواﺋﺢ رﺑّﻬﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻳﺴﺘﺸﻌﺮ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﮏ ﻟﻮ ﺗﺮﻳﺪ ﻓﺎرﺳﻠﻪ اﻟﯽ‬ ‫ﺟﻨﻮد اﻟﺸّﻴﻄﺎن و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻞ ﺑﻪ ﺗﻘ ّﺮ ﻋﻴﻮن ﻋﺒﺎدﻧﺎ اﻻﺧﻴﺎر اﻟّﺬﻳﻦ ﻟﻦ ﻳﺰﻟّﻬﻢ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻄﺎر ﻟﻌ ّ‬ ‫ﮐّ‬ ‫اﺷﺎرات اﻟﻔﺠّﺎر ﻓﻰ هﺬﻩ اﻻﻳّﺎم اﻟﺼّﻴﻠﻢ اﻟﻤﻈﻠﻢ اﻟﺸّﺪﻳﺪ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﻣﺮﻧﺎﮎ‬ ‫ﻖ و ﻣﺎ اﻣﺮى اّﻟﺎ ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﻋﻠﻴﻪ اﻋﺘﻤﺎدى ﺛ ّﻢ اﻋﺘﺼﺎﻣﻰ و ﺗﻮﺟّﻬﻰ‬ ‫ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻰ اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان ﻳﺎ ﻧﺒﻴﻞ ﻓﺎﻧﻪ ﻋﺒﺎد اﻟﻠّﻪ ﻋﻦ‬ ‫و اﺗّﮑﺎﻟﯽ و اﻧّﻪ وﻟ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻻ ﻳﺮﺿﻰ ﺑﻪ رﺿﺎء رﺑّﻬﻢ ﺛ ّﻢ اﻣﻨﻌﻬﻢ ﻋﻦ اﻟﻔﺴﺎد ﺑﺤﻴﺚ ﻟﻮ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻳﺴﺒﻂ ﻋﻠﻴﻬﻢ اﺣﺪٌ اﻳﺎدى اﻟﻈّﻠﻢ ﻻ ﻳﺘﻌﺮّﺿﻮا ﺑﻪ و ﻟﻮ ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﺷﻘﻰ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﺼّﺎﺑﺮﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﺗﻮﮐّﻠﻮا ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻨّﺎس و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ رﺑّﮑﻢ و اﻧّﻪ ﻳﺄﺧﺬ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻇﻠﻤﻮا و اﻧّﻪ اﺷ ّﺪ اﻟﻤﻨﺘﻘﻤﻴﻦ‪ .‬و اﻟﺤﻤﺪ ﻟﻠّﻪ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪.‬‬ ‫ر ّ‬ ‫هﺬا ﻣﺎ ﻧﺰّل ﻣﻦ ﺟﺒﺮوت اﻟﺒﻘﺎء ﻟﻌﺒﺎدﻩ‬ ‫و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ ﻃﺎر اﻟﯽ ﺳﻤﺎء اﻻﻣﺮ‬ ‫و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ وﻗﻒ‬ ‫وﮐﺬﻟﮏ ﻧﺰﻟﻨﺎ اﻻﻣﺮ رﺣﻤ ًﺔ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ﻟﻌﺒﺎدﻧﺎ اﻟﻤﻤﻮﻗﻨﻴﻦ‪ .‬هﺬﻩ ﺳﻮرة‬ ‫اﻟﺴّﻠﻄﺎن‬ ‫ﻗﺪ ﻧﺰّﻟﺖ ﻣﻦ ﺟﺒﺮوت اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺑﺂﻳﺎت ﻣﻬﻴﻤﻦ ﻣﺒﺮ ٍم ﻗﺪﻳﻢ‬

‫هﻮ اﻻﻗﺪس اﻻﺑﻬﻰ‬ ‫ﺠ ًﺔ‬ ‫ﻖ ﻣﻦ ﺟﺒﺮوت اﻟﺒﻘﺎء و ﺟﻌﻠﻬﺎ اﻟﻠّﻪ ﺣ ّ‬ ‫ﺗﻠﮏ ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﻧﺰﻟّﺖ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و ﺑﺮهﺎﻧًﺎ ﻣﻦ ﻟﺪﻧﻪ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﻣﻦ‬ ‫ﻳﻮﻣﺌ ًﺬ اﻟﯽ ﻳﻮم اﻟّﺬى ﻓﻴﻪ ﺗﻨﻌﺪم راﻳﺎت اﻟﻨّﻔﺎق و ﻳﺴﺘﻀﻴﺊ ﻧﻴّﺮ اﻵﻓﺎق‬ ‫ﻋﻦ ﻣﺸﺮق اﺳﻤﻪ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬اذًا ﻳﺨﻄﻒ اﺑﺼﺎر اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﻔﺮوا‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت‬ ‫و اﺷﺮﮐﻮا و ﻳﻀﻄﺮب اﻟﻨّﻔﻮس و ﻳﺄﺧﺬ اﻟﺴّﮑﺮ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺎﮐﺎن و ﻣﺎ‬ ‫اﻻﻣﺮ و اﻟﺨﻠﻖ ﺑﺤﻴﺚ ﻳﻀﻊ اﻧﺎﻣﻞ اﻟﺤﻴﺮة ﺑﻴﻦ اﻧﻴﺎﺑﻬﻢ ﮐ ّ‬ ‫ح ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﻞ ذى رو ٍ‬ ‫ﻳﮑﻮن و ﻓﻴﻪ ﺗﺒﻠﯽ اﻟﺴّﺮاﺋﺮ ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻳﺎ ﻗﻮم ﺧﺎﻓﻮا ﻋﻦ اﻟﻠّﺔ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﮑﻢ و رزﻗﮑﻢ و ﺟﻌﻠﮑﻢ ﮐﺒﺮاء ﻓﻰ‬ ‫اﻻرض و ارﺳﻞ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻣﻦ اﻟﺴّﻤﺎء ﻣﺎ ﻳﻨﺒﺖ ﻣﻨﻪ اﻻرض ﺑﻔﻮاﮐﻪ‬ ‫س ﻣﻨﻴﻊ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻرض ﻻ ﺗﮑﻔﺮوا ﺑﻨﻌﻤﺔ اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺨﺘﻠﻔﻮا‬ ‫ﻗﺪ ٍ‬ ‫ﻓﻰ اﻣﺮ ان اﺗّﺒﻌﻮا ﻣﺎ ﻧﺰّل ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻣﻦ ﺳﻤﺎء اﻻﻣﺮ ﺁﻳﺎت ﻋ ﱟﺰ ﺑﺪﻳﻊ‪ .‬و ﻳﺎ‬ ‫ﻗﻮم ﻗﺪ ﺟﺎﺋﮑﻢ اﻟﻔﺮج ﻣﻦ ﻋﻨﺪ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮑﻢ و ﻳﺄﻣﺮﮐﻢ ﺑﺎﻟﺒ ّﺮ و اﻟﺘّﻘﻮى و‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻳﺄﻣﺮﮐﻢ اﻟﯽ اﻟﻬﻮى اﺗّﻘﻮ اﻟﻠّﻪ و ﮐﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﺘّﻘﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻳﻤﻨﻌﮑﻢ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ن ﻓﺮﺟﮑﻢ ﻓﻰ اﺳﺘﻮاء هﺬا اﻟﺠﻤﺎل ﻋﻠﯽ ﻋﺮش ﻋ ﱟﺰ ﻣﺒﻴﻦ ان اﻧﺘﻢ‬ ‫ﻗﻞ ا ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﻪ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﺑﺸﺄن ﺗﺤﻴّﺮت ﻋﻦ ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﻟﻮاح‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﮑﻢ اﻧﺘﻢ ﻣﺎ ﻋﺮﻓﺘﻢ َﻓﺮَج اﻟّﺬى وُﻋﺪﺗﻢ ﺑﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫و ﮐﻨﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﺗﺘﻔﮑّﺮون ﻓﻰ اﻣﺮ اﻟّﺬى ﻓﻰ اﻣﺮ‬ ‫ﻖ ﻟﺘﺸﺎهﺪوا ﻓﺮج رﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻴﻤﺎ ﻳﻈﻬﺮ ﻣﻦ هﺬا‬ ‫اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ى اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬اذًا ﻳﺎ ﻗﻮم ﻓﺎﺳﺘﺸﻌﺮوا ﻓﻰ اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻟﻌ ّ‬ ‫اﻟﻘﻠﻢ اﻟﺪّر ّ‬ ‫ﺗﻌﺮﻓﻮن ﺑﺎرﺋﮑﻢ ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم اﻟّﺘﻰ ﻣﺎ ﻋﺮﻓﻪ اﺣﺪٌ ﻣﻦ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت اّﻟﺎ‬ ‫ﻣﻦ ﺷﺎء رﺑّﮑﻢ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﺑﻞ ﻗﺎﻣﻮا اﻟﻤﺸﺮﮐﻮن ﻋﻠﻴﻪ و‬ ‫ﻳﺠﺎدﻟﻮن ﻣﻌﻪ ﻓﻰ ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ و ﻳﻌﺘﺮﺿﻮن ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻧﺰّل ﻋﻠﻴﻪ ﮐﻤﺎ‬ ‫اﻋﺘﺮﺿﻮا اﻣّﺔ اﻟﻔﺮﻗﺎن ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻤﺘﻨﻊ اﻟﺮّﻓﻴﻊ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى‬ ‫ﻰ‬ ‫ﺷﻘّﺖ ﺳﺤﺎب اﻟﻔﻀﻞ و ﻃﻠﻊ ﺟﻤﺎل اﻟﻘﺪم ﻋﻦ ﺧﻠﻔﻬﺎ ﻋﻠﯽ اﺳﻢ ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻒ ارادﺗﻰ‬ ‫ن اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﺘﻬﺎ ﺑﮑ ّ‬ ‫ﻖ ﺑﺂﻳﺎت ﻋ ّﺰ ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم ﺗﺎﻟﻠّﻪ ا ّ‬ ‫ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ب‬ ‫ﻰ ﺑﻤﺜﻞ ﻣﺎ ﺑﻐﻰ اﻟﻔﺮﻋﻮن ﺑﻴﻦ ﻳﺪى اﻟﻠّﺔ رﺑّﮑﻢ و ر ّ‬ ‫ﻗﺪ ﺑﻐﻰ ﻋﻠ ّ‬ ‫اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬و ﻗﺎل اﻧﺎ رﺑّﮑﻢ اﻻﻋﻠﻰ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﻣﺎ ﮐﺎن ﻗﺎدرًا ﺑﺎن‬ ‫ﻞ ذى ﺑﺼﺮ ﻣﻨﻴﺮ‪ .‬و ﻣﻦ‬ ‫ﻳﺨﻠﻖ اﻟﺬّﺑﺎب ﻓﻰ اﻻرض و ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫ﻰ ﺑﺸﺄن ﺑﮑﺖ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﺛ ّﻢ ﻋﻴﻮن‬ ‫ﺧُﻠﻖ ﺑﻘﻮﻟﯽ اﻋﺘﺮض ﻋﻠ ّ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻃﺎﻓﻮا ﺣﻮل ﺣﺮم اﻟﮑﺒﺮﻳﺎء ﺑﻤﺪاﻣﻊ اﻟﺤﻤﺮاء و ﻋﻦ وراﺋﻬﻢ‬

‫ن اﺑﻦ ﻣﺮﻳﻢ ﺻﻌﺪ اﻟﯽ ﺟﺒﻞ اﻻﻣﺮ و ﻏﻄّﺎﻩ‬ ‫ﻋﻴﻮن اﻟﻤﻘﺪّﺳﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ا ّ‬ ‫ﻏﻤﺎم اﻟﻘﺪس اذا ﺷﻬﺪ رﺷﺤﺎت اﻟﺪ ّم ﻋﻠﯽ ﻗﻤﻴﺼﻪ ﺗﺤﻴّﺮ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ و‬ ‫ﺳﺌﻞ ﻣﻨﻪ ﮐﺎن ﻣﻦ اﻟﺴّﺎﺋﻠﻴﻦ‪ .‬ﻓﺎﺧﺒﺮﻩ اﻟﻐﻤﺎم ﻋﻤّﺎ ﻳﺮد ﻋﻠﯽ اﻟﻐﻼم اذًا‬ ‫ﺻﺎح ﻓﻰ ذاﺗﻪ و اﻧﻘﻄﻊ ﻋﻦ اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻣﺎ ﻓﻴﻪ و ﺻﻌﺪ اﻟﯽ ﻣﻘ ّﺮ اﻟﻘﺪس‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﻰ ﻟﻮ اﻧﻄﻖ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ و ر ّ‬ ‫بﮐّ‬ ‫ﺑﻴﻦ ﻳﺪى اﻟﻠّﻪ رﺑّﻪ و ر ّ‬ ‫ﻖ ﺳﺘﺮ ﺣﺠﺎب اﻟﻌﻈﻤﺔ و ﺗﻨﻌﺪم ارﮐﺎن‬ ‫ﺑﮑﻠﻤﺔ ﻋﻤّﺎ ورد ﻋﻠﻴﻪ ﻟﻴﻨﺸ ّ‬ ‫اﻟﺒﻴﺖ و ﺗﻀﻄﺮب ﻗﻮاﺋﻢ ﻋﺮش ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬و ﻟﮑﻦ ﺳﺘﺮﻧﺎ و ﺻﺒﺮﻧﺎ اﻟﯽ‬ ‫ان ﻳﺄﺗﻰ اﻟﻠّﻪ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻧﺼﺮﻩ و ﻳﻌﺮّف ﺟﻤﺎﻟﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫ن اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﻟﻤّﺎ ﺷﻬﺪوا ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ اﻋﺘﺮﺿﻮا‬ ‫اﻻرﺿﻴﻦ ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻋﻠﻴﻬﺎ و ﮐﻔﺮوا ﺑﻤﺎ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﺑﺬﻟﮏ ﺣﺒﻄﺖ اﻋﻤﺎﻟﻬﻢ و ﻣﺎ‬ ‫ﻞ اﻟ ّﺬرّات و‬ ‫اﺳﺘﺸﻌﺮوا ﺑﺬﻟﮏ و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬و ﺑﺬﻟﮏ ﻳﻠﻌﻨﻬﻢ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﮐﺎن و ﺧﻠﻒ ﺣﺠﺒﺎت اﻟﻘﺪرة و هﻢ ﻋﻠﯽ ﻣﻘﺎﻋﺪهﻢ ﻳﻠﻌﺒﻮن و‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻔﺮﺣﻴﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻈﻬﺮ اﻟﻠّﻪ ﺧﺎﻓﻴﺔ اﻟﻘﻠﻮب و ﺧﺎﺋﻨﺔ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ‬ ‫ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻳﺪّﻋﻮن اﻻﻳﻤﺎن ﺑﺎﻟﺴﻨﺘﻬﻢ و ﻳﮑﻔﺮون ﺑﺎﻟّﺬى ﺑﺎﻣﺮﻩ ﻗﺪّر ﻣﻘﺎدﻳﺮ اﻻﻳﻤﺎن‬ ‫ﻣﻦ ﻟﺪن ﻋﺰﻳﺰ ﺣﮑﻴﻢ‪ .‬و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ اﻋﺮض و ﻃﻐﻰ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ و ﺑﻐﻰ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ ﺟﻬﺮًا و ﮐﺎن ﻣﻦ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ اراد ﺑﺎن ﻳﻤﮑﺮ ﻓﻰ‬ ‫ﻞ اﻟﻐﻼم ﻓﻰ ﺻﺪور اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺁﻣﻨﻮا ﻟﻴﺰﻟّﻬﻢ ﻋﻦ‬ ‫اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ و ﺑﻪ ﻳﺪﺧﻞ ﻏ ّ‬ ‫اﻟﺼّﺮاط و ﻳﺒﻌّﺪهﻢ ﻋﻦ هﺬا اﻟﺸّﺎﻃﻰ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬و ﺑﺬﻟﮏ‬ ‫اﺟﺘﻤﻌﻮا ﻋﻠﯽ ﻣﺎ وﺳﻮس اﻟﺸّﻴﻄﺎن ﻓﻰ ﺻﺪورهﻢ و ﻣﮑﺮوا ﻣﮑﺮًا‬ ‫ﻓﺴﻮف ﻳﻈﻬﺮ اﻟﻠّﻪ ﻣﮑﺮهﻢ ﻟﻤﻦ ﻳﺘّﺒﻊ اﻣﺮ رﺑّﻪ و ﻳﮑﻮن ﻋﻠﯽ ﺑﺼﻴﺮ ٍة‬ ‫ﻦ ﺑﺎﻧّﻪ ﻟﻮ ﻳﻌﺘﺮض ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ اﻃﻤﺌ ّ‬ ‫اﻟﻐﻼم ﻟﻴﻌﺘﺮض ﻋﻠﻴﻪ اﻟّﺬﻳﻦ اﺗّﺒﻌﻮﻩ ﻓﻰ ﻏﻠّﻪ ﻻﻧّﻪ ﻳﺸﻬﺪ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ‬ ‫اﻟﺮّﻳﺎﺳﺔ ﻗﻞ ﻓﻮﻳﻞ ﻟﮑﻢ ﻳﺎ ﻣﻌﺸﺮ اﻟﻤﻨﮑﺮﻳﻦ‪ .‬و ﻟﻠّﻪ ﻋﺒﺎد ﻟﻦ ﻳﻤﻨﻌﻬﻢ‬ ‫اﻻﺷﺎرات و ﻻ اﻟﺪّﻻﻻت و ﻻ ﻳﺼّﺪهﻢ ﻣﻨﻊ ﻣﺎﻧﻊ و ﻻ اﻋﺮاض‬ ‫ﻣﻌﺮض و ﻟﻮ ﻳﺠﺘﻤﻊ ﻋﻠﻴﻬﻢ اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ اوﻟﺌﮏ اﻟّﺬﻳﻦ ﻣﺎ ﺻﺪّهﻢ‬ ‫اﺷﺎرات اﻟﻘﺒﻞ ﻓﻰ ذﮐﺮ اﻟﻘﻴﻤﺔ و ﻣﺎ ﻣﻨﻌﻬﻢ ﻣﺎ ﻧﺰل ﻓﻰ اﻟﻔﺮﻗﺎن و ﻟﮑﻨّﻪ‬ ‫رﺳﻮل اﻟﻠّﻪ و ﺧﺎﺗﻢ اﻟﻨّﺒﻴﻴﻦ و ﺧﺮﻗﻮا ﺗﻠﮏ اﻟﺤﺠﺒﺎت ﺑﺴﻠﻄﺎن اﻟﻘﺪرة‬ ‫ﻰ اﻻﻋﻠﻰ ﺑﺼﺪق ﻣﺒﻴﻦ و‬ ‫ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ و دﺧﻠﻮا ﺣﺮم اﻟﻘﺪس ﻣﻘ ّﺮ رﺑّﻬﻢ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫اﻋﺘﺮﻓﻮا ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ ﺑﺎن ﻻ ﻳﻨﻘﻄﻊ اﻟﻨّﺒﻮّة ﻣﻦ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ اﻟﯽ ﺁﺧﺮ اّﻟﺬى ﻻ‬ ‫ﺁﺧﺮ ﻟﻪ و ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻔﺦ اﻟﺮّوح ﻓﻰ ﺻﺪورهﻢ روح اﻻﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻦ ﻟﺪن‬ ‫ﻋﺰﻳﺰ ﺟﻤﻴﻞ‪ .‬اوﻟﺌﮏ ﻳﻌﺮﻓﻮن اﻟﻠّﻪ ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﺑﻤﺎ ﻳﻈﻬﺮ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و‬

‫ﻦ ﻣﻦ ﻋﻈﻤﺎء‬ ‫ﻳﻤﻨﻌﻮن ﺁذان اﻟﻘﺪس ﻋﻦ ﻧﻌﺎق اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬و ﻟﻮ ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ن ﺷﺮﻓﻬﻢ ﻓﻰ اﺗّﺒﺎﻋﻬﻢ اﻣﺮ ﺑﺎرﺋﻬﻢ و اﻟﺴّﺠﻮد ﺑﻴﻦ‬ ‫اﻟﻘﻮم و اﺷﺮاﻓﻬﻢ ﻻ ّ‬ ‫ﻳﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﺎﻟﻢ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﺧﺎﻓﻮا ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺠﺎدﻟﻮا‬ ‫ﻖ ﺑﻤﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ ﻓﺎﺳﺘﺤﻴﻮا ﻋﻦ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﮑﻢ‬ ‫ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺪﺣﻀﻮا اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و ان ﻟﻦ ﺗﺆﻣﻨﻮا‬ ‫ﺑﻘﻮﻟﻪ اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ ﻳﺎ ﻗﻮم و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﺑﺎﻟّﺬى ﺟﺎﺋﮑﻢ ﻋﻦ ﻣﺸﺮق اﻟﺮّوح ﺑﺂﻳﺎت اﻟّﺘﻰ ﺑﻬﺎ ﺗﺜﺒﺖ ﻣﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ ﻻ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﻔﺘﺮﻳﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ﺗﺎﻟﻠّﻪ هﺬا‬ ‫ﺗﻔﺘﺮوا ﻋﻠﻴﻪ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻖ و ﻳﺘﻠﯽ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻣﻦ ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻرض و‬ ‫ﻰ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ى‬ ‫ﮐﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﻨﺼﻔﻴﻦ‪ .‬ان ﺗﻌﺘﺮﺿﻮا ﺑﻤﺎ ﻧﺰل ﻋﻠﻴﮑﻢ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻓﺒﺎ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﺴﺘﺮﻳﺤﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻟﻦ ﻳﻘﺒﻞ اﻟﻴﻮم‬ ‫ﺑﺮهﺎن ﺗﺴﮑﻦ اﻧﻔﺴﮑﻢ و ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻳﻤﺎن اﺣ ٍﺪ و ﻻ ﻋﻤﻞ ﻧﻔﺲ اّﻟﺎ ﺑﺎن ﺗﺘّﺒﻊ هﺬا اﻻﻣﺮ اﻟﻤﺒﺮم اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬و اﻧﺘﻢ ان ﻟﻦ ﺗﺆﻣﻨﻮا ﻓﺴﻮف ﻳﺒﻌﺚ اﻟﻠّﻪ ﻗﻮﻣًﺎ و ﻳﺴﻤﻌﻬﻢ‬ ‫ﻧﻐﻤﺎت اﻻﻣﺮ و ﻳﺪﺧﻠﻬﻢ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺮّﺿﻮان اﻟّﺬى ﺟﻌﻠﻪ اﻟﻠّﻪ ﺁﻳﺔ ﮐﺒﺮﻳﺎﺋﻪ‬ ‫ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ اوﻟﺌﮏ ﻳﻌﺮﻓﻮن ﺑﺎرﺋﻬﻢ ﺑﻨﻔﺴﻪ و ﺑﻤﺎ ﻧﺰل‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﻣﻦ ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻐﺎﻟﺐ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬و َﻳﺪَﻋﻮن ﮐ ّ‬ ‫ن‬ ‫ﻣﺎ ﻋﻨﺪ اﻟﻨّﺎس ﻋﻦ وراﺋﻬﻢ و ﻟﻮ ﻳﮑﻮن ﮐﺘﺐ اﻻوّﻟﻴﻦ و اﻵﺧﺮﻳﻦ‪ .‬ا ّ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻋﺮﻓﻮا ﺳﻠﻄﻨﺔ اﻟﺒﺤﺮ و ﻏﻤﺮاﺗﻪ و ﻟﺌﺎﻟﻴﻪ هﻞ ﻳﻠﺘﻔﺘﻮن اﻟﯽ‬ ‫اﻻﻣﻮاج ﻻ ﻓﻮرﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨّﺎن ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬و اﻟّﺬى‬ ‫ﺷﺮب ﻣﻦ ﮐﻮﺛﺮ اﻟﻘﺪس ﻋﻦ ﻳﺪ اﻟﻐﻠﻤﺎن هﻞ ﻳﻘﻨﻊ ﺑﻤﻠﺢ اﺟﺎج ﻻ ﻓﻮ‬ ‫رﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻤﻮﻗﻨﻴﻦ‪ .‬و ﻣﻦ ﻋﺮف اﻟﺸّﻤﺲ ﻟﻦ ﻳﺸﺘﻐﻞ‬ ‫ﺑﺎﻇﻼﻟﻬﺎ ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻠﻘﻰ ﻋﻠﯽ اﻓﺌﺪﺗﮑﻢ ﻣﺎ ﻳﻘﺮّﺑﮑﻢ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻣﻮﻟﻴﮑﻢ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫ن اﻟﯽ‬ ‫ﻞ اهﻞ اﻟﻔﺆاد ﻳﺮﺗﻘﻮن ﻋﻦ اﻟﺘّﺮاب و ﻳﺼﻌﺪ ّ‬ ‫اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻤﻨﻴﻊ ﻟﻌ ّ‬ ‫ﺟﺒﺮوت اﻟﺴّﺪاد ﻣﻘ ّﺮ ﻋ ﱟﺰ ﻣﮑﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﮏ اذا وردت ارﺿﮏ ﻣﺪﻳﻨﺔ‬ ‫اﻟّﺘﻰ ﺳﻤﻴّﺖ ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻟﺴّﻠﻄﺎن ﺑﺸّﺮهﺎ و اهﻠﻬﺎ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﻤﺎ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﺴﺘﺒﺸﺮﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﺣﺮّﮎ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﻗﻠﻢ اﻟﻘﺪس ﻣﻦ اﺻﺒﻊ اﻟﻠّﻪ ﻟﺘﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻳﺎ ﻗﻮم اﻧﺘﻢ ﮐﻨﺘﻢ رﻗﺪاء ﻋﻠﯽ وﺳﺎﺋﺪ اﻟﺴّﮑﻮن و ﮐﺎن هﻴﮑﻞ اﻻﻣﺮ ﻓﻰ‬ ‫ﺻﺮﻳﺦ و ﺣﻨﻴﻦ و ﻳﺎ ﻗﻮم ان اﻧﺼﺮوا اﻟﻠّﻪ و اﻣﺮﻩ ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻ ّﻳﺎم و ﻻ‬ ‫ن ﻧﺼﺮﻩ هﻮ ﺗﺒﻠﻴﻎ اﻣﺮﻩ‬ ‫ﺗﻮﻗّﻔﻮا ﻓﻰ ﺷﻴ ٍ‬ ‫ﺊ و ﮐﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻨّﺎﺻﺮﻳﻦ‪ .‬و ا ّ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺒﺎد و اﻻﺳﺘﻘﺮار ﻋﻠﯽ ﺣﺒّﻪ ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم اﻟّﺘﻰ اﺿﻄﺮﺑﺖ‬ ‫ﻓﻴﻬﺎ ارﮐﺎن اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ ﺗﺒﺪّﻟﻮا ﻧﻌﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻨﮑﻢ و ﻻ ﺗﻨﮑﺮوا‬ ‫ﻣﺎ ﻳﺜﺒﺖ ﺑﻪ اﻳﻤﺎﻧﮑﻢ ﺑﺎﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ ﻳﺎ‬

‫ﻗﻮم و ﻻ ﺗﺪﻋﻮا اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ﻋﻦ وراﺋﮑﻢ و ﻻ ﺗﺘّﺒﻌﻮا ﺧﻄﻮات اﻟﺸّﻴﺎﻃﻴﻦ‪.‬‬ ‫ى وﺟﻪ اﻧﺘﻢ ﺗﺘﻮﺟّﻬﻮن ﻓﻰ هﺬﻩ‬ ‫و ﻳﺎ ﻗﻮم ان ﺗﮑﻔﺮوا ﺑﺴﻠﻄﺎن اﻻﻣﺮ ﻓﺒﺎ ّ‬ ‫اﻻﻳّﺎم اﻟّﺘﻰ ﻏﺸﺖ ﻏﺒﺮة اﻟﻨّﺎر اﮐﺜﺮ اﻟﻌﺒﺎد و اﺧﺬ اﻟﺴّﮑﺮ ﺳﮑّﺎن‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ اّﻟﺎ اﻟّﺬﻳﻦ هﻢ اﺗّﮑﻠﻮا ﻋﻠﯽ اﻟّﻠﻪ و اﻧﻘﻄﻌﻮا ﻋﻦ‬ ‫ﻞ ﻧﺴﺒﺔ و ﺗﻤﺴّﮑﻮا ﺑﺤﺒﻞ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬ان ﻳﺎ روح اﻻﻋﻈﻢ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ذﮐّﺮ ﻓﻰ اﻟﮑﺘﺎب اﺑﻮاﻟﻘﺎﺳﻢ اﻟّﺬى ﺳﺎﻓﺮ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ و ﻣﺴّﺘﻪ ﻓﻰ اﻟﺴّﺒﻴﻞ‬ ‫ﺷﺪاﺋﺪ اﻟﻐﺮﺑﺔ ﻟﻴﺴﺘﺒﺸﺮ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ و ﻳﺴﺘﻘﻴﻢ ﻋﻠﯽ اﻣﺮ رﺑّﻪ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى‬ ‫ﻞ ﻋﺎرف ﺑﺼﻴﺮ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ﻻ ﺗﺤﺰن ﻋﻦ ﺷﻴﺊ و ﻻ‬ ‫ل ﻓﻴﻪ اﻗﺪام ﮐ ّ‬ ‫ﺗﺰ ّ‬ ‫ﺗﻠﺘﻔﺖ اﻟﯽ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﻔﺮوا و اﻋﺮﺿﻮا و ﮐﺎﻧﻮا ﻋﻠﯽ ﻏﻔﻠ ٍﺔ ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ان‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ و‬ ‫بﮐّ‬ ‫اﺻﺒﺮ ﻓﻴﻤﺎ ورد ﻋﻠﻴﮏ ﺛ ّﻢ ﺗﻮﮐّﻞ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ و ر ّ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻓﺮج اﻧّﮏ ان ﻟﻦ ﺗﻤ ّﺮ ﻋﻠﻰ دﻳﺎرﮎ ﻓﺎرﺳﻞ هﺬا‬ ‫ر ّ‬ ‫ﺐ ﻣﻨﻪ‬ ‫اﻟﻠّﻮح ﻟﻌﺒﺎدﻧﺎ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ ﺟﻌﻠﻨﺎ هﺬا اﻟﻠّﻮح ﻗﻤﻴﺺ اﻻﻣﺮ ﻟﻴﻬ ّ‬ ‫ﻞ ﺑﺬﻟﮏ ﻳﺒﻌﺚ اﻟﻠّﻪ ﻗﻮﻣًﺎ ﻻ ﻳﻨﻈﺮون‬ ‫راﺋﺤﺔ اﻟﻐﻼم ﻋﻠﯽ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻞ ﻳﺠﺪ ﻋﺒﺪﻧﺎ‬ ‫اّﻟﺎ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ رﺑّﻬﻢ و ﻻ ﻳﺤﺠﺒﻬﻢ اﺷﺎرات اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ ﻟﻌ ّ‬ ‫اﺑﺮاهﻴﻢ ﻋﻦ هﺬا اﻟﻘﻤﻴﺺ رواﺋﺢ اﻟﺘّﻘﺪﻳﺲ و ﻳﻘﻮم ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ ﺑﻴﻦ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ اﺑﺮاهﻴﻢ ﻓﺎﺧﺮج ﻋﻦ ﺧﻠﻒ اﻟﺴّﮑﻮت‬ ‫ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻟﻨّﺎﻃﻖ اﻟﻤﺘﮑﻠّﻢ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ان ﻳﺎ ﺧﻠﻴﻞ ﻗﺪّس ﻧﻔﺴﮏ ﻋﻦ‬ ‫ﻞ ﺑﺬﻟﮏ‬ ‫اﻻﺷﺎرات ﺛ ّﻢ ﻧﺎد ﺑﻨﺪاء اﻟﺮّوح ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﻮات ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻦ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﻦ‬ ‫ﺗﺸﺘﻌﻞ اﻟﻨّﺎر ﻓﻰ ﺻﺪور اﻻﺑﺮار و ﻳﻘﻮﻣ ّ‬ ‫ﻟﺪﻧّﺎ و اﻣﺮ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ و َاﻧَﺎ اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﻰ ﻣﺎ اﺷﺎء و اﻧﺎ اﻟﻤﻌﻄﻰ‬ ‫اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬ﻗﻢ ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺔ اﻟﻠّﻪ و ﻧﺼﺮﻩ و ﻻ ﺗﺨﻒ ﻣﻦ‬ ‫ن هﺬا اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﮏ و ﻗﻀﻰ ﻣﻦ ﻗﻠﻢ ﻋ ّﺰ ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ اﻟﻴﻮم ﻻ‬ ‫اﺣ ٍﺪ و ا ّ‬ ‫ﻳﻨﻔﻊ اﺣﺪًا ﺷﻴﺊ و ﻟﻮ ﻳﺄﺗﻰ ﺑﺼﺤﻒ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض اّﻟﺎ ﺑﺎن ﻳﺪﺧﻞ‬ ‫ﻰ اﻻﻋﻠﯽ ﻓﻰ ﻇﻬﻮرﻩ اﻻﺧﺮى ﺗﺎﻟﻠّﻪ هﺬا ﻟﺠﻤﺎﻟﻪ‬ ‫ﻞ رﺑّﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫ﻖ ﺛ ّﻢ ﻇﻬﻮرﻩ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻣﺮ و اﻟﺨﻠﻖ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﺨﻼﺋﻖ‬ ‫ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم اﺗﮑﺘﺒﻮن اﻟﺒﻴﺎن و ﺗﮑﻔﺮون ﻣﻨﺰﻟﻪ ﻓﻮﻳﻞٌ ﻟﮑﻢ ﻳﺎ‬ ‫ﻣﻌﺸﺮ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬اﺗﺬﮐﺮون اﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ ﺗﻘﺘﻠﻮن ﻧﻔﺴﻪ ﻓﻮاﺣﺴﺮﺗﺎ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻳﺎ ﻣﻸ‬ ‫ﻞ‬ ‫اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﻪ ﻇﻬﺮ ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ذﻟّﺖ ﻟﻪ رﻗﺎب ﮐ ّ‬ ‫ﺷﻴﺊ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬و ﻇﻬﺮ اﻣﺮ اﻟّﻠﻪ ﺑﻨﻔﺴﻪ وﺣﺪﻩ ﮐﻤﺎ اﻧﺘﻢ‬ ‫ﺳﻤﻌﺘﻢ و ﮐﻨﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﺴّﺎﻣﻌﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ اﺷﺮق اﻻﻣﺮ ﮐﺎﻟﺸّﻤﺲ ﻓﻰ‬ ‫ﻞ اﮐﻤﺔ رﺟﻴﻢ‪ .‬ان ﻳﺎ ﺧﻠﻴﻞ ﻋ ّﺮ ﻧﻔﺴﮏ‬ ‫وﺳﻂ اﻟﺰّوال و ﻟﻦ ﻳﻨﮑﺮﻩ اّﻟﺎ ﮐ ّ‬

‫ﻋﻦ اﺷﺎرات اﻟﻘﻮم ﺛ ّﻢ زﻳّﻦ هﻴﮑﻠﮏ ﺑﺮداء ﻋ ّﺰ ﻣﻨﻴﺮﻧّﺎ ﺟﻌﻠﻨﺎﮎ ﻣﻨﺎدى‬ ‫اﻣﺮﻧﺎ هﻨﺎﮎ ﻟﺘﺒﻠّﻎ اﻟﻨّﺎس ﺑﻤﺎ اﻟﻬﻤﮏ اﻟﺮّوح ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ و ﺗﮑﻮن ﻋﻠﯽ‬ ‫ﺐ ﺷﻴﺊ ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫ذﮐ ٍﺮ ﺑﺪﻳﻊ‪ .‬ﻓﻮﺟﻤﺎﻟﯽ ﻣﻦ ﻗﻠﺒﻪ ﺣ ّ‬ ‫اﻻرض ﻟﻦ ﻳﻘﺪر ان ﻳﺤﻤﻞ هﺬا اﻻﻣﺮ اﻟﻤﺒﺮم اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬ﻃﻬّﺮ ﻣﻦ‬ ‫هﺬا اﻟﺘّﺴﻨﻴﻢ اﻟّﺬى ﺟﺮى ﻋﻦ ﻣﻌﻴﻦ اﻟﻘﺪم ﺛ ّﻢ ﻃﻬّﺮ ﺑﻪ اﻓﺌﺪة اﻟﻤﺮﻳﺪﻳﻦ‪.‬‬ ‫اذًا ﺑﺸّﺮ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ ﺑﻤﺎ ﺳﻤّﻴﻨﺎﮎ ﺑﻤﻨﺎدى اﻻﻣﺮ ﺛ ّﻢ ادر ﺧﻤﺮ اﻟﺤﻤﺮاء‬ ‫ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻻﺑﻬﻰ ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء ﻟﻴﺤﻴﻰ ﺑﻬﺎ ارواح اﻟّﺬﻳﻦ اذا ﻳﺘﻠﯽ‬ ‫ن ﺑﻮﺟﻮهﻬﻢ ﻋﻠﯽ اﻟﺘّﺮاب‬ ‫ﻰ اﻻﻋﻠﻰ ﻳﺨ ّﺮ ّ‬ ‫ﻋﻠﻴﻬﻢ ﻣﻦ ﺁﻳﺎت رﺑّﻬﻢ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ن ﮐﻠّﻤﺎ ﺳﻤﻌﺖ ﻓﻰ هﺬا‬ ‫ﺧﻀّﻌًﺎ ﻟّﻠﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫اﻻﻣﺮ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﺑﺎﻣﺮى و ﻣﺎ دوﻧﻰ ﺧﻠﻖ ﺑﻘﻮﻟﯽ و ﻣﺎ اﻃّﻠﻊ ﺑﺬﻟﮏ اّﻟﺎ‬ ‫ﻧﻔﺴﻰ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬و اﻧّﺎ ﻟﻤّﺎ اردﻧﺎ اﻋﺰاز اﻻﻣﺮ ﺑﻴﻦ ﻣﻠﻞ اﻟﻘﺒﻞ ﻟﺬا‬ ‫اﺷﺮﻧﺎ ﻓﻰ اﻟﮑﻠﻤﺎت اﻟﯽ ﻏﻴﺮﻧﺎ ﺣﮑﻤ ًﺔ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ و اﻧّﺎ ﮐﻨّﺎ ﺣﺎﮐﻤﻴﻦ‪ .‬و‬ ‫ارﻓﻌﻨﺎ اﻻﻣﺮ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﺳﻤﻌﺘﻢ اﻧﺘﺸﺎرﻩ و اﻋﻼﺋﻪ اﻟﯽ ان ﻣﻠﺌﺖ‬ ‫اﻟﮑﻠﻤﺔ و ذﮐﺮهﺎ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﻓﻠﻤﺎ ﻇﻬﺮ اﻻﻣﺮ و ﺑﺮز‬ ‫ﻰ ﻋﺒﺎد اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺧﻠﻘﻮا ﺑﺎﻣﺮى و ﮐﺬﻟﮏ ﮐﺎﻧﻮا‬ ‫ﺛ ّﻢ ﻻح و اﺷﺮق ﻗﺎﻣﻮا ﻋﻠ ّ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﺎﻧﻮا ان ﻳﻘﻨﻌﻮا وﺟﻮهﻬﻢ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻤﻌﺘﺪﻳﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﻨﺎدى اﻻﻣﺮ ا ّ‬ ‫ﺧﻠﻒ اﻟﻘﻨﺎع ﺧﻮﻓًﺎ ﻻﻧﻔﺴﻬﻢ ﻓﻠﻤّﺎ هﺒّﺖ راﺋﺤﺔ اﻻﻃﻤﻴﻨﺎن ﺧﺮﺟﻮا‬ ‫ﺺ ﻋﻠﻴﮏ ﻣﺎ هﻮ اﻟﻤﺴﺘﻮر ﻋﻦ اﻋﻴﻦ اﻟﻨّﺎﻇﺮﻳﻦ‬ ‫ﮐﺎﻟﺜّﻌﺒﺎن و ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻘ ّ‬ ‫و ﻟﺘﻄّﻠﻊ ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠﯽ ﺟﻤﺎﻟﯽ و ﺗﮑﻮن ﻋﻠﯽ ﺑﺼﻴﺮة ﻣﻦ اﻟﻠّﻪ و ﺗﮑﻮن‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻓﻬﻨﻴﺌًﺎ ﻟﮏ ﻳﺎ ﻣﻨﺎدى اﻻﻣﺮ ﺑﻤﺎ ﺣﻀﺮت ﺑﻴﻦ ﻳﺪى‬ ‫اﻟﻌﺮش ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى اﺷﺮﻗﺖ ﺷﻤﺲ اﻵﻓﺎق ﻋﻦ ﺷﻄﺮ اﻟﻌﺮاق ﺗﺎﻟﻠّﻪ‬ ‫ﺑﺬﻟﮏ ﻓﺰت ﺑﻤﺎ ﻻ ﻓﺎز ﺑﻪ اﺣﺪٌ و هﺬا ﺗﻨﺰﻳﻞ ﻣﻦ ﻟﺪن ﻋﺰﻳﺰ ﻋﻠﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻓﺎﺷﮑﺮاﻟﻠّﻪ ﺑﻤﺎ رزﻗﮏ ﻟﻘﺎﺋﻪ و اﻳّﺪﮎ ﺑﺰﻳﺎرة ﻣﻈﻬﺮ ﻧﻔﺴﻪ ﻓﻰ اﻳّﺎم اﻟّﺘﻰ‬ ‫ﻣﺎ ﻋﺮﻓﻬﺎ اﺣﺪ ﻣﻦ اﻟﻌﺒﺎد و ﺑﻤﺎ اﺧﺬﺗﻬﻢ اﻻوهﺎم و ﮐﺎﻧﻮا ﻋﻠﯽ ﻏﻔﻠ ٍﺔ‬ ‫ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ ﺑﺎن ﻳﺄﺗﻴﮑﻢ اﻟﺸّﻴﻄﺎن ﻋﻦ ﺷﻄﺮ اﻟﻄّﻐﻴﺎن و ﻣﻌﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﻳﻤﻨﻌﮑﻢ ﺑﻪ ﻋﻦ ﺟﻤﺎل اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺛ ّﻢ ﻗﻢ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ و دع ﻣﺎ ﻋﻨﺪﻩ ﻋﻦ‬ ‫وراﺋﮏ ﺛ ّﻢ اﻋﺮض ﻋﻨﻪ ﺛ ّﻢ اﻗﺒﻞ اﻟﯽ وﺟﻬﻰ اﻟﻤﺸﺮق اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪.‬‬ ‫ﻗﻞ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﺸّﻴﻄﺎن ﻓﺎﺧﺮج ﻋﻦ ﺑﻴﻦ ﻣﻸ اﻟﺮّوح ﻻﻧّﺎ وﺟﺪﻧﺎ ﻣﻨﮏ‬ ‫رواﺋﺢ اﻟﺒﻐﻀﺎء ﻣﻦ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬و ﺣﻤﻠﺖ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻤﻠﻌﻮن ﻣﺎ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﺳﮑّﺎن ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻣﺮ و‬ ‫ﻳﻠﻌﻨﮏ ﺑﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن و ﻟﮑﻦ اﻧﺖ ﻏﻔﻠﺖ ﻋﻦ ذﻟﮏ و ﮐﻨﺖ‬ ‫اﻟﺨﻠﻖ و ﮐ ّ‬

‫ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻣﺎ ﻣﺮرت ﻋﻠﯽ ﺷﻴﺊ اّﻟﺎ هﻮ ﻟﻌﻨﮏ ﺑﻠﺴﺎن ﺳﺮّﻩ و‬ ‫اﻧّﮏ ﻟﻤّﺎ ﮐﻨﺖ ﺻﻤّﺄ ﻣﺎَﺳﻤﻌﺖ ﻧﺪاﺋﻪ و ﮐﻨﺖ ﻣﻦ اﻟﺠﺎهﻠﻴﻦ‪ .‬و ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ن ﻋﻨﺪﻧﺎ ﻋﻠﻢ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫ﻦ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻧﻘّﺺ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻣﻦ اﻧﺒﺎء اﻟﻐﻴﺐ ﻟﺘﻮﻗﻨ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻓﻰ اﻟﻮاح ﻋ ﱟﺰ ﺣﻔﻴﻆ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻟﺴﺎن اﻟﻘﺪم ذﮐّﺮ‬ ‫اﻻرض و ﻋﻠﻢ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺤﺴﻴﻦ ﻓﻰ اﻟﮑﺘﺎب ﺛ ّﻢ ﺑﺸّﺮﻩ ﺑﺎﻧﻮار اﻟﻌﺮش ﻟﻴﻘﻠّﺒﻪ اﻟﯽ ﺷﻄﺮ اﻟﺒﻘﺎء‬ ‫ﻰ اﻻﻋﻠﯽ و ﻳﻘﺮّﺑﻪ اﻟﯽ ﺷﺎﻃﺊ اﻟﻔﺮدوس ﻣﻘ ّﺮ اﻟّﺬى‬ ‫ﻣﻨﻈﺮ رﺑّﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﺗﻮﻗﺪ ﻓﻴﻪ اﻟﻨّﺎر ﻋﻦ ﺳﺪرة اﻟﻤﺨﺘﺎر و ﻳﻨﻄﻖ ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ اﻧﺎ اﻟﺮّﺣﻤﻦ‬ ‫ﻞ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ اذًا ﻓﺎﺷﺘﻌﻞ ﺑﻬﺬﻩ اﻟﻨّﺎر‬ ‫اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻋﺒﺪ اﻟﯽ ﻣﺘﻰ ﺗﮑﺴ ُ‬ ‫ﺛ ّﻢ ﻧﺎد ﺑﻴﻦ اﻻﺧﻴﺎر ﺑﻤﺎ ﻋﻠّﻤﮏ رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻐﺎﻟﺐ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان‬ ‫ﻻ ﺗﺨﺘﻠﻔﻮا ﺑﻴﻨﮑﻢ و ﻻ ﺗﺪﻋﻮا اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ﻋﻦ وراﺋﮑﻢ و ﮐﻮﻧﻮا ﺑﻴﻦ اﻟﻨّﺎس‬ ‫ﮐﺎﻧﻮار اﻟﺸّﻤﺲ ﺑﺤﻴﺚ ﻳﺴﺘﻀﻴﺊ وﺟﻮهﮑﻢ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻓﻮاﻟﻠّﻪ ﻳﺎ ﻋﺒﺪ‬ ‫ن‬ ‫ﻟﻮ ﺗﻄّﻠﻊ ﻋﻠﻰ ﻣﺎ ﻣﺴّﻨﻰ اﻟﺒﺄﺳﺎء ﻟﺘﺒﮑﻰ و ﺗﻨﻮح ﺑﺪوام ﻋﻤﺮﮎ و ا ّ‬ ‫ﻖ ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬و ﻟﮑﻦ اﻧّﺎ ﺳﺘﺮﻧﺎ اﻻﻣﺮ ﻟﺌّﻠﺎ ﻳﺤﻴﻂ اﻻﺣﺰان ﻣﻈﺎهﺮ‬ ‫هﺬا ﻟﺤ ّ‬ ‫ﻣﻈﺎهﺮ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻳﺤﺘﺮق ﺑﻪ اﮐﺒﺎد اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ ﻟﺬا ﺻﺒﺮﻧﺎ و ﺳﺘﺮﻧﺎ‬ ‫ﻖ ﺳﺘﺮ اﻟﺤﺠﺎب ﻋﻦ وﺟﻪ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﻨﺎدى اﻻﻣﺮ‬ ‫اﻻﻣﺮ ﻟﺌّﻠﺎ ﻳﺸ ّ‬ ‫ذﮐّﺮ ﻋﺒﺪﻧﺎ اﻟّﺬى ﺳﻤّﻰ ﺑﮑﻠﻤﺔ اﻻوّل ﻣﻦ اﺳﻤﻰ ﻟﻴﺸﮑﺮ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ و‬ ‫ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﮐﺮﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ اﺑﻦ ﻓﺎﺷﮑﺮ اﻟﻠّﻪ ﺑﻤﺎ اﺳﺘﺸﻬﺪ اﺑﻴﮏ ﻓﻰ‬ ‫ﻖ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى ارﺗﻘﻰ روﺣﻪ اﻟﯽ‬ ‫ﺳﺒﻴﻠﻪ و ﮐﺎن ﻣﻦ اﻟﻤﺴﺘﺸﻬﺪﻳﻦ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﺮّﻓﻴﻖ اﻻﻋﻠﻰ اذًا اﺳﺘﻘﺒﻠﻪ اهﻞ ﻣﻸ اﻻﻋﻠﻰ ﺑﺎﺑﺎرﻳﻖ اﻟﻘﺪس و اﮐﻮاب‬ ‫ﻣﻦ رﺣﻴﻖ اﻟﻔﺮدوس و ﻳﺴﺘﺒﺮﮎ ﺑﻠﻘﺎﺋﻪ ﺟﻨﻮد ﻏﻴﺒﻨﺎ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و ﻟﻮ‬ ‫ن ﻣﻘﺎﻣﻪ ﻓﻰ رﺿﻮان اﻻﺑﻬﻰ‬ ‫ﻧﮑﺸﻒ اﻟﻐﻄﺎء ﻋﻦ اﺑﺼﺮ اﻟﻨّﺎس و ﻳﺸﻬﺪ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﯽ ﻣﻘﺎﻣﻪ اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻠّﻤﻴﻊ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬اذا ﻳﺴﺘﺒﻘﻦ‬ ‫ﻟﻴﻔﺪﻳﻦ اﻧﻔﺴﻬﻢ ﻟﻴﺼﻠ ّ‬ ‫ﺣﻮرﻳّﺎت اﻟﻔﺮدوس ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺘﻪ و اﻧّﻪ ﮐﺎن ﺟﺎﻟﺴًﺎ ﻋﻦ ﻳﻤﻴﻦ اﻟﺮّﺿﻮان‬ ‫و ﻋﻠﯽ رأﺳﻪ ﺗﺎج اﻟﺒﻘﺎء ﻣﻦ اﺳﻤﻰ اﻻﻋﻈﻢ اﻻﺑﻬﻰ و ﮐﺬﻟﮏ اﺣﺎﻃﻪ‬ ‫ن ﻟﮏ‬ ‫ﻓﻀﻞ رﺑّﻪ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬و اﻧّﮏ ﻳﺎ اﺑﻦ ﻻ ﺗﺤﺮم ﻧﺼﻴﺒﮏ ﻻ ّ‬ ‫ﺷﺄن ﻣﻦ اﻟﺸّﺄن ﻋﻨﺪ رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻓﺎﻣﺶ ﻋﻠﯽ اﺛﺮ‬ ‫اﺑﻴﮏ ﺛ ّﻢ اﻗﺘﺪ ﺑﻬﺪاﻩ ﻻﻧّﻪ ﻟﻮ ﻳﻘﻄﻊ ارﮐﺎﻧﻪ ﻟﻦ ﻳﺠﺪ اﺣﺪٌ ﻓﻴﻬﺎ اّﻟﺎ ﺣﺒّﻰ ﮐﻤﺎ‬ ‫ﺷﻬﺪﺗﻢ و ﮐﻨﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎهﺪﻳﻦ‪ .‬و ﮐﺬﻟﮏ اﺧﺒﺮﻧﺎﮎ ﺑﻤﺎ هﻮ اﻟﻤﺴﺘﻮر ﻋﻦ‬ ‫اﻓﺌﺪة اﻟﻨّﺎس ﻟﺘﺴﺘﻘ ّﺮ ﻋﻠﯽ اﻣﺮ رﺑّﮏ و ﺗﮑﻮن ﻓﻰ اﻣﺮﻩ ﻟﻤﻦ اﻟﺮّاﺳﺨﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ اﻟّﺬى ﺳﻤّﻰ ﺑﻤﺤﻤّﺪ ﻗﺒﻞ ﻋﻠﯽ ﺛ ّﻢ ﺑﺸّﺮﻩ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ﺑﻤﺎ اذﮐﺮﻩ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻓﻰ اﻟﻠّﻮح و ﺟﺮى اﺳﻤﻪ ﻣﻦ اﺻﺒﻊ اﻟﻘﺪس و هﺬا ﻣﻦ ﻓﻀﻞ ﻟﻦ ﻳﻌﺎدﻟﻪ‬

‫ﻞ اﻟﺨﻴﺮ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﺎز ﺑﺬﻟﮏ ﻓﻘﺪ ﻓﺎز ﺑﮑ ّ‬ ‫ﻓﻀﻞ اﻻوّﻟﻴﻦ و اﻵﺧﺮﻳﻦ‪ .‬و ﮐ ّ‬ ‫ﻣﻦ ﻟﺪن رﺑّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ﻻ ﺗﺤﺰن ﻋﻦ اﻟﺪّﻧﻴﺎ و ﺷﺪاﺋﺪهﺎ‬ ‫ن ﮐﻠّﻤﺎ ﻳﻘﻀﻰ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺒﺎد ﻣﻦ اﺳﻄﺮ اﻟﻘﻀﺎء و ﻟﻮ ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﺴّﻮء‬ ‫ﻻّ‬ ‫ن اﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﺳﺘﺮ ﻋﻮاﻗﺐ اﻻﻣﻮر‬ ‫هﻮ ﺧﻴﺮٌ ﻟﻬﻢ ان ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﻻ ّ‬ ‫ﻋﻦ اﻧﻈﺮ اﻟﻨّﺎس و اﻧّﻪ ﻣﺎ ﻣﻦ اﻟ ٍﻪ اّﻟﺎ هﻮ ﻳﺤﮑﻢ ﻣﺎ ﻳﺸﺎء و ﻳﻔﻌﻞ ﻣﺎ‬ ‫ﻳﺮﻳﺪ و ﮐﻢ ﻣﻦ ﺷﺪّة ﻳﺼﻞ اﻟﻌﺒﺪ اﻟﯽ اﻟﺮّﺧﺎء و ﮐﻢ ﻣﻦ رﺧﺎ ٍء ﻳﺼﻠﻪ اﻟﯽ‬ ‫ﻼ اﻧّﮏ ﻟﻮ ﮐﻨﺖ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﮐﺎن ﻋﻠﻴﻪ‬ ‫ﺸﺪّة ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎهﺪﻳﻦ‪ .‬ﻣﺜ ً‬ ‫اﻟ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﺮّﻳﺎﺳﺔ ﻳﻤﻨﻌﮏ ﻋﻦ اﻟﻬﺪاﻳﺔ و ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﺟﺪّﮎ ﻣﻦ اﻟﻌﺰّة و اﻻﻗﺘﺪار ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻮال ﻋﻠﯽ ﺳﺮور ﻓﺮح ﺑﺪﻳﻊ‪.‬‬ ‫ﻳﻠﻘﻴﮏ ﺟﻤﺎل اﻻﺣﺪﻳّﺔ ﻟﺘﮑﻮن ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ن ﻣﺎ ﻳﻨﻔﻊ اﻟﻌﺒﺪ‬ ‫ﻓﺎﺷﮑﺮ اﻟﻠّﻪ ﺑﻤﺎ اﺧﺬ ﻋﻨﮏ ﻣﺎ ﻳﺤﺠﺒﮏ ﻋﻦ ﻋﺮﻓﺎﻧﻪ ﻻ ّ‬ ‫هﺬا و ﻣﻦ دون ذﻟﮏ ﻟﻦ ﻳﻨﻔﻌﻪ و ﻟﻮ ﻳﮑﻮن ﻣﻸ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض‬ ‫ت ﺛﻤﻴﻦ او ﻟﺆﻟﺆ ﻗﺪس ﻣﻨﻴﺮ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻣﺎ ﻳﻐﻨﻰ ﺑﻪ اﻟﻌﺒﺎد‬ ‫ﻣﻦ ﻗﻄﻌﺎت ﻳﺎﻗﻮ ٍ‬ ‫ﺐ اﻟﻐﻼم و ﻣﻦ دوﻧﻬﻤﺎ ﻻ ﻳﺴﻤﻦ‬ ‫ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم هﻮ ﻋﺮﻓﺎن رﺑّﻬﻢ ﺛ ّﻢ ﺣ ّ‬ ‫و ﻻ ﻳﻐﻨﻰ و ﻟﻮ ﻳﮑﻮن ﻋﻨﺪهﻢ ﺧﺰاﺋﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﻳﻐﻄﮏ ﻗﻠﻢ اﻻﻣﺮ ﻟﺘﺴﺘﻘﻴﻢ ﻋﻠﯽ ﺣﺒّﻰ ﺑﺤﻴﺚ ﻟﻦ ﻳﻀﻄﺮﺑﮏ ﺷﻴﺊ و ﻟﻮ‬ ‫ﺗﻀﺮب ﺑﺴﻴﻮف ﺷﺎﺣ ٍﺬ ﺣﺪﻳﺪ‪ .‬اﻳّﺎﮎ ﻗﻢ ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻣﺔ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ اﺳﺘﻘﺎﻣﺔ‬ ‫ل ﻗﺪﻣﺎﮎ ﻋﻦ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﻟﻦ ﻳﺰ ّ‬ ‫ﻟﻮ ﻳﻘﻮم ﻋﻠﻴﮏ ﮐ ّ‬ ‫ﺻﺮاط اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﻤﻴﺪ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻟﻮ ﻳﻘﻮم اﺣﺪ ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم ﻋﻠﯽ‬ ‫ن روح‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻋﻠﯽ اﻻرض ﻟﻴﻐﻠﺒﻪ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﻻ ّ‬ ‫ﺣﺒّﻰ و ﻳﺠﺎدﻟﻪ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻘﺪرة ﻗﺪ هﺒّﺖ ﻋﻦ ﺷﻄﺮ اﻻﻗﺘﺪار ﻋﻠﯽ اﻟﻤﻮﺣّﺪﻳﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﺑﻠّﻎ اﻣﺮ رﺑّﮏ‬ ‫ح و رﻳﺤﺎن ﺑﺤﻴﺚ ﻻ ﺗﺤﺪث اﻟﻔﺘﻨﺔ ﻋﻠﯽ اﻻرض ﻻﻧّﻬﺎ ﺗﺮﺟﻊ اﻟﯽ‬ ‫ﺑﺮو ٍ‬ ‫اﺻﻞ اﻟﺸّﺠﺮة ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ اﻟﻴﻌﻘﻮب ﺑﺒﺪاﻳﻊ اﻟﺬّﮐﺮ ﻣﻦ‬ ‫ن ﺑﺼﺮ اﻟﻴﻌﻘﻮب ﻗﺪ ارﺗ ّﺪ ﻣﻦ رواﺋﺢ اﻟﻘﻤﻴﺺ‬ ‫رﺑّﻪ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ا ّ‬ ‫ﻋﻦ ﻳﻮﺳﻒ اﻟﻌﺰﻳﺰ و ﮐﺎن ﻣﻦ اﻟﻨّﺎﻇﺮﻳﻦ‪ .‬و اﻧّﺎ ارﺳﻠﻨﺎ اﻟﻴﮏ ﻗﻤﻴﺺ‬ ‫ﻰ اﻻﻋﻠﻰ ﻋﻠﯽ هﻴﺌﺔ اﻟﻠّﻮح ﻟﺘﺠﺪ ﻣﻨﻪ رواﺋﺢ اﻟﻘﺪس و ﺗﻘ ّﺮ‬ ‫رﺑّﮏ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﺐ‬ ‫ﺑﺼﺮ ﻗﻠﺒﮏ ﺑﺤﻴﺚ ﺗﺸﻬﺪ اﻧﻮار ﻋﺮش ﻋﻈﻴﻢ و ﺗﺴﺘﻘ ّﺮ ﻋﻠﯽ ﺣ ّ‬ ‫ﻣﻮﻟﻴﮏ ﻓﻰ اﻳّﺎم اﻟّﺘﻰ ﺗﻀﻄﺮب ﻓﻴﻬﺎ ﻧﻔﺲ اﻟﺴّﮑﻮن و اﻻﺳﺘﻘﺮار و‬ ‫ﻖ ﺣﺠﺎب اﻟﻤﺘﻮهّﻤﻴﻦ‪ .‬اذًا ﺗﺠﺪ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن‬ ‫ﮎ ﺟﺒﺎل اﻻوهﺎم و ﺗﻨﺸ ّ‬ ‫ﺗﻨﺪ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻄﺎر و هﻢ‬ ‫ﻓﻰ ﺳﮑﺮان ﻣﻦ اﻻﻣﺮ و ﻳﺄﺧﺬهﻢ ﺳﻴﺎط اﻻﻣﺮ ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬اذًا اﻧﺘﻢ ﻻ ﺗﻠﺘﻔﺘﻮا اﻟﻴﻬﻢ‬ ‫ﻳﻔﺮﺣﻮن ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻓﻔﺮّوا اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﮑﻢ و ﺳﻮّاﮐﻢ ﺛ ّﻢ اﺗّﺨﺬوا ﻋﻠﯽ ﺷﻄﺮ اﻻﻳﻤﻦ‬

‫ﻣﻘﻌﺪ ﻋ ّﺰ اﻣﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ اﺣﺒّﺎﺋﻰ زﻳّﻨﻮا اﺟﺴﺎدﮐﻢ ﺑﺮداء اﻻدب و‬ ‫اﻻﻧﺼﺎف و ﻻ ﺗﻔﻌﻠﻮا ﻣﺎ ﻳﮑﺮهﻪ ﻋﻘﻮﻟﮑﻢ و رﺿﺎﮐﻢ اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﮐﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﺘّﻘﻴﻦ و اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻳﺎ ﻳﻌﻘﻮب ﻟﻮ ﺗﺸﻬﺪ ﺑﻌﻴﻦ اﻟﻘﻠﺐ ﻗﻤﻴﺺ‬ ‫رﺑّﮏ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻟﺘﺠﺪﻩ ﻣﺤﻤّﺮًا ﺑﺪم اﻟﺒﻐﻀﺎء ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠﻴﻪ ﺳﻬﺎم‬ ‫اﻻﺷﻘﻴﺎء و ﮐﺎن اﻟﻠّﻪ ﻳﺸﻬﺪ ﻣﺎ اﻧﺘﻢ ﻋﻨﻪ ﻟﻤﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ارﺳﻠﻨﺎ رﺣﻤﺘﻨﺎ‬ ‫ﻋﻦ ﺷﻄﺮ اﻟﻘﺪم اﻟﯽ اﻟّﺬى ﺳﻤّﻰ ﺑﺮﺣﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ﻟﻴﺴﺘﺮﺣﻢ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ و‬ ‫ن رﺣﻤﺘﻪ ﻋﻠﯽ ﻧﻔﺴﻪ هﻮ ﻋﺮﻓﺎن رﺑّﻪ و هﺬا‬ ‫ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﺮّاﺣﻤﻴﻦ‪ .‬و ا ّ‬ ‫اﺻﻞ اﻟﺮّﺣﻤﺔ و هﻞ رأﻳﺘﻢ اﺣﺴﻦ ﻣﻨﻬﺎ ﻻ ﻓﻮ ﻧﻔﺲ اﻟﺒﻬﺎء ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻤﻮﻗﻨﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ﻻ ﺗﻤﻨﻊ هﺒﻮب رﺣﻤﺔ رﺑّﮏ ﻋﻠﯽ ﻧﻔﺴﮏ و ﻻ‬ ‫ﻞ ذﮐﺮ ﻋﻦ وراﺋﮏ‬ ‫ﻋﻦ ذاﺗﮏ ﻧﻔﺤﺎت رﺑّﮏ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬دع ﮐ ّ‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬و ان ﻳﻤﺴّﮏ ﻣﻦ ﺿ ّﺮ ﻻ ﺗﺤﺰن‬ ‫ﺛ ّﻢ ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﺬﮐﺮ رﺑّﮏ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ب ﻗﺪ ﻣﺴّﻨﻰ اﻟﻀ ّﺮ و اﻧّﮏ‬ ‫ﺛ ّﻢ ﺗﻔﮑّﺮ ﻓﻰ ﺿﺮّى و ﻗﻞ ﮐﻤﺎ اﻗﻮل اى ر ّ‬ ‫اﻧﺖ ارﺣﻢ اﻟﺮّاﺣﻤﻴﻦ‪ .‬و ان ﻳﻤﺴّﮏ ﻣﻦ اﺿﻄﺮا ٍر ﻓﺎﺻﺒﺮ و ﻗﻞ ﮐﻤﺎ‬ ‫ﻰ ﺻﺒﺮًا و اﻧّﮏ ﺧﻴﺮ اﻟﻨّﺎﺻﺮﻳﻦ‪ .‬و ان‬ ‫ب ﻓﺎﻓﺮغ ﻋﻠ ّ‬ ‫اﻗﻮل اى ر ّ‬ ‫ﻰ رﺣﻤ ًﺔ و اﻧّﮏ‬ ‫ب ﻓﺎﻧﺰل ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻳﺼﺒﮏ ﻣﻦ ﻗﻀﺎء ﻓﺎﺻﻄﺒﺮ و ﻗﻞ اى ر ّ‬ ‫اﻧﺖ ﺧﻴﺮ اﻟﻤﻨﺰﻟﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﺟﻤﺎل اﻟﻘﺪم ﻓﺎﺳﺘﺸﺮق ﻋﻦ ﺷﻄﺮ اﻟﺒﻘﺎء‬ ‫ﺑﺎﺷﺮاق اﺳﻤﮏ اﻻﺑﻬﻰ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﺳﻤّﻰ ﺑﻤﺤﻤّﺪ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺳﻤﺎء‬ ‫ﻟﻴﺴﺘﺠﺬب ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ ﺑﻤﺎ اﺧﺬﻩ ﺗﺠﻠّﻰ اﻻﻣﺮ ﻋﻦ ﺷﻄﺮ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ‬ ‫ح و ﺗﻔﺪﻳﻬﺎ ﺑﻤﺎ ﺟﺮى‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ﻟﻮ ﻳﮑﻮن ﻟﮏ اﻟﻒ رو ٍ‬ ‫ﺊ ﻓﻰ ﺟﻨﺐ هﺬا اﻟﻔﻀﻞ‬ ‫ﻞ ﺷﻴ ٍ‬ ‫اﺳﻤﮏ ﻣﻦ ﻗﻠﻢ اﻟﻠّﻪ ﻟﻴﮑﻮن اﺣﻘﺮ ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬و اﻧّﮏ ﻟﻮ ﺗﺪّق ﺑﺼﺮﮎ ﻟﺘﺸﻬﺪ ﺑﺎن ﻻ ﻳﻌﺎدﻟﻪ ﺷﻴﺊ ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻖ‬ ‫ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض اﻳّﺎﮎ ان ﻻ ﺗﻨﺲ ﻓﻀﻞ رﺑّﮏ و ﻻ ﺗﮑﻦ ﻓﻰ‬ ‫دﻳﻦ رﺑّﮏ ﻟﻤﻦ اﻟﻤﻤﺘﺮﻳﻦ‪ .‬ان اﺳﺘﻘﻢ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ ﺛ ّﻢ اﺛﺒﺖ و ﻻ‬ ‫ﺗﻀﻄﺮب ﻋﻦ ﻧﻌﻴﻖ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬ﻓﺴﻮف ﻳﺮﻓﻊ ﺿﺠﻴﺞ اﻟﺴّﺎﻣﺮى ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻖ ﻟﺘﻄّﻠﻌﻮا ﺑﻤﺎ ﻳﻈﻬﺮ‬ ‫ﺻﺮﻳﺦ اﻟﻌﺠﻞ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺨﺒﺮﮐﻢ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ق‬ ‫ﻓﻰ اﻟﺨﻠﻖ و ﻻ ﻳﺤﺠﺒﮑﻢ ﻧﻔﺤﺎت اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺳﺘﺸﺮق ﺑﺎﺷﺮا ٍ‬ ‫اﺧﺮى ﻋﻠﯽ اﻟّﺬى ﺳﻤّﻰ ﺑﺎﺳﻤﻌﻴﻞ ﻟﻴﺴﺘﺮوح ﺑﺮوﺣﺎت رﺑّﻪ و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻳﮑﺮهﻪ رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫اﻟﻔﺮﺣﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ذﺑﻴﺢ ﻓﺎﺣﻔﻆ ﻧﻔﺴﮏ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻌﻠﻴﻢ و ﻻ ﺗﻠﺘﻔﺖ اﻟﯽ اﻟﺪّﻧﻴﺎ و زﺧﺮﻓﻬﺎ و ﻣﺎ ﻗﺪّر ﻓﻴﻬﺎ ﻻﻧّﻬﺎ ﻟﻦ ﻳﻨﻔﻌﮏ‬ ‫ﻓﻰ ﺷﻴﺊ و ﻣﺎ ﻳﻨﻔﻌﮏ ﻣﺎ ﻗﺪّر ﻟﻨﻔﺴﮏ ﻋﻠﯽ اﻟﻮاح ﻋ ّﺰ ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان‬ ‫ﻻ ﺗﺤﺮم ذاﺗﮏ ﻋﻦ ﺣﺮم اﻟﻘﺪس و ﻻ ﻧﻔﺴﮏ ﻋﻦ ﮐﻌﺒﺔ اﻻﻧﺲ و ﻻ‬

‫ﮏ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻟﺴﺎﻧﮏ ﻋﻦ ذﮐﺮ اﻟﻠّﻪ اﻟﻐﺎﻟﺐ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ﻓﺎﺑ ِ‬ ‫ﻧﻔﺲ اﻟﻠّﻪ و وﺣﺪﺗﻪ ﺛ ّﻢ اﺑﺘﻼﺋﻪ و ﻏﺮﺑﺘﻪ ﻓﻰ هﺬا اﻻرض اﻟّﺘﻰ اﻧﻘﻄﻌﺖ‬ ‫ﻋﻦ ورودهﺎ ارﺟﻞ اﻟﻘﺎﺻﺪﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎﻗﻮم ﻓﺎرﺣﻤﻮا ﻋﻠﯽ اﻟّﺬى ﻧﺼﺮﮐﻢ‬ ‫ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى ﮐﻨﺘﻢ ﻓﻰ ذﻟّﺔ و ﺧﻮف ﻣﺒﻴﻦ و ﻗﺎم ﺑﻨﻔﺴﻪ ﺑﻴﻦ اﻻﻋﺪاء و‬ ‫ﻧﺼﺮﮐﻢ ﺑﺠﻨﻮد اﻟﻐﻴﺐ و ﮐﺬﻟﮏ ﮐﺎن ﻧﺼﺮﻩ ﻋﻠﯽ اﻟﻤﻮﻗﻨﻴﻦ ﻗﺮﻳﺐ‪.‬‬ ‫اﻳّﺎﮐﻢ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻟﻤّﺎ اﻃﻤﺌﻨﺘﻢ ﻣﻦ اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻻ ﺗﺠﺎوزوا ﻋﻦ ﺟﺪّﮐﻢ و ﻻ‬ ‫ﺗﺤﺎرﺑﻮا ﻣﻊ رﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻻ ﺗﺠﺎدﻟﻮا ﺑﻤﺎ ﻧﺰل ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻣﻦ ﺳﻤﺎء‬ ‫ﻖ ﺑﻤﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﮐﻠّﻤﺎ اﻧﺘﻢ ﺑﻪ‬ ‫اﺳﻢ ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ ﺗﺪﺣﻀﻮا اﻟﺤ ّ‬ ‫ﺗﺴﺘﺪّﻟﻮن ﺑﻪ ﻟﻐﻴﺮﮐﻢ ﻗﺪ ﺧﺮج ﻋﻦ ﻟﺴﺎﻧﻰ ﺛ ّﻢ ﺟﺮى ﻣﻦ ﻗﻠﻤﻰ اﻟﻌﻠﻴﻢ‬ ‫ن روح اﻻﻋﻈﻢ ﺗﻨﻄﻖ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﺄﺧﺬوﻧﻰ ﺑﺬﻟﮏ ﻻ ّ‬ ‫ﺻﺪرى و روح اﻟﺒﻘﺎء ﻳﺤﺮّﮎ ﻗﻠﻢ اﻟﺒﻬﺎء ﮐﻴﻒ ﻳﺸﺎء ان هﺬا ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ‬ ‫ﺑﻞ ﻣﻦ ﻟﺪن ﻋﻠﻴﻢ ﺧﺒﻴﺮ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻟﻮ ﮐﺎن اﻻﻣﺮ ﺑﻴﺪى ﻟﺴﺘﺮت وﺟﻬﻰ ﻋﻦ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻻرﺿﻴﻦ و ﺧﺮﺟﺖ ﻋﻦ ﺑﻴﻦ هﺆﻻء و ﺳﮑﻨﺖ ﻋﻠﯽ ﺟﺒ ٍ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻟﻦ ﻳﺬﮐﺮ ذﮐﺮى ﺑﻴﻦ اﺣﺒّﺎﺋﻰ ﻓﮑﻴﻒ هﺆﻻء اﻟﻤﻐﻠّﻴﻦ‪ .‬ﻓﻮاﻟﻠّﻪ ﮐﻠّﻤﺎ ارﻳﺪ‬ ‫ان اﺻﻤﺖ ﻋﻦ ﺑﺪاﻳﻊ اﻟﺬّﮐﺮ روح اﻟﺬّﮐﺮ ﻳﻨﻄﻖ ﻓﻰ ارﮐﺎﻧﻰ و ﻳﻘﻮﻣﻨﻰ‬ ‫ﻰ ﺑﻤﺎ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ اﺧﻰ اﻟّﺬى اﻓﺘﺮﻳﺖ ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻣﺮﻩ و ﻳﺆﻳّﺪﻧﻰ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﮐﻨﺖ ﻣﻘﺘﺪرًا ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى رﺑّﻴﺘﮏ ﺑﻨﻔﺴﻰ و ﺣﻔﻈﺘﮏ ﻋﻦ ﺿ ّﺮ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻓﮑﻢ ﻣﻦ ﻟﻴﺎﻟﯽ اﻧﺖ ﮐﻨﺖ ﻣﺴﺘﺮﻳﺤًﺎ ﻋﻠﯽ اﻟﻔﺮاش و اﻧّﻰ ﻗﺪ‬ ‫ﮐﻨﺖ ﻓﻰ ﺣﻮل ﺑﻴﺘﮏ ﻟﻤﻦ اﻟﺤﺎﻓﻈﻴﻦ‪ .‬ﻓﮑﻢ ﻣﻦ اﻳّﺎم اﻧﺖ ﮐﻨﺖ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﻌﻴﺶ ﻣﻊ ازواﺟﮏ و اﻧّﻰ ﮐﻨﺖ ﺣﺎﺿﺮًا ﻋﻠﯽ ﻣﺤﻀﺮ اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ ﻟﺌّﻠﺎ‬ ‫ﻳﻤﺴّﮏ ﻣﻦ ﺿ ّﺮ و ﻻ ﻳﺮد ﻋﻠﻴﮏ ﻣﺎ ﻳﺤﺰﻧﮏ و ﺗﮑﻮن ﻣﻦ‬ ‫ﻞ ذﻟﮏ ﻟﮑﻨﺖ ﻓﻰ ﺳ ّﺮ اﻟﺴّﺮ ﻋﻦ وراﺋﻰ‬ ‫اﻟﻤﺤﺰوﻧﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﮏ ﻣﻊ ﮐ ّ‬ ‫ﻰ و ﺗﻔﻌﻞ ﻣﺎ ﻳﻨﻌﺪم ﻋﻨﻪ ارﮐﺎن ﻋﺮش ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬و‬ ‫ﻟﮑﻰ ﺗﺠﺪ ﻓﺮﺻ ًﺔ ﻋﻠ ّ‬ ‫اﻧّﺎ ﮐﻨّﺎ ان ﻧﺮﺳﻞ اﻟﯽ اﻟﺪّﻳﺎر ﻟﻴﺤﻀﺮ ﺑﻴﻦ ﻳﺪﻳﮏ ﻣﺎ ﻳﺴّﺮ ﺑﻪ ﻧﻔﺴﮏ و‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﻗﺪ ﮐﻨﺖ ﻓﻰ‬ ‫ﻳﻔﺮح ذاﺗﮏ و ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻔﺮﺣﻴﻦ و اﻧّﮏ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﺲ ﻟﺘﻠﻘﻰ ﻗﻰ ﻗﻠﺒﻪ ﻣﺎ اﺣﺘﺮﻗﺖ ﻋﻨﻪ اﮐﺒﺎد‬ ‫ﺿﺮّى ﺑﺤﻴﺚ ﻟﻮ ﺗﺠﺪ ﻣﻦ ﻧﻔ ٍ‬ ‫ﻞ ذﻟﮏ و ﻟﮑﻦ ﺳﺘﺮﻧﺎ ﺑﻌﺪ‬ ‫ﻣﻸ اﻟﻌﺎﻟﻴﻦ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﻰ ﻗﺪ ﮐﻨﺖ ﻋﺎﻟﻤًﺎ ﺑﮑ ّ‬ ‫ﻋﻠﻤﻨﺎ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ اﻧﺖ ﻋﻠﻴﻪ و ﮐﺬﻟﮏ ﮐﺎن رﺑّﮏ ﻟﻐﻔﻮر رﺣﻴﻢ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﺑﻤﺎ‬ ‫ﺟﺮى ﻣﻦ ﻗﻠﻤﮏ ﻓﻰ اﻻﺧﻼق ﻗﺪ ﺧﺮّت وﺟﻮﻩ اﻟﻌ ّﺰ ﻋﻠﯽ ﺗﺮاب‬ ‫اﻻرض و ﺷﻘّﺖ ﺳﺘﺮ ﺣﺠﺐ اﻟﮑﺒﺮﻳﺎء ﻓﻰ رﺿﻮان اﻟﺒﻘﺎء و ﺗﺸﺒّﮑﺖ‬ ‫اﺣﺸﺎء اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬اﻟﯽ ان ﺳﺎﻓﺮت ﻣﻌﻰ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺴّﻔﺮ اﻟّﺬى ﺑﻪ ﺟﺮت‬

‫دﻣﻮع اهﻞ ﻏﺮف اﻟﻌ ّﺰ ﻋﻠﯽ ﺧﺪود ﻋ ّﺰ ﻣﻨﻴﺮ‪ .‬ﻣﻊ ﮐﻠّﻤﺎ ﺳﺌﻠﺖ ﻣﻨّﻰ و‬ ‫اﺳﺘﺄذﻧﺖ ﻋﻨّﻰ ﻣﺎ ﺗﮑﻠّﻤﺖ ﺑﺤﺮف ﻷﻧّﻰ اﻃّﻠﻌﺖ ﻣﻨﮏ ﻣﺎ ﻻ اﻃّﻠﻊ ﺑﻪ‬ ‫اﺣﺪ ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ اﻟﯽ ان ﺳﺎﻓﺮت و دﺧﻠﺖ ﻓﻰ هﺬﻩ اﻻرض اذًا ﻗﻤﺖ‬ ‫ﻞ اّﻟﺎ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻣﺎ ﺑﻘﻰ ﻓﻰ ﺟﺴﺪى ﻣﻦ ﻣﺤ ّ‬ ‫ﻞ ﻳﻮم ﺑﻞ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻰ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﻠ ّ‬ ‫و ﻗﺪ ورد ﻋﻠﻴﻪ ﺳﻬﻤًﺎ ﻣﻦ ﺳﻬﺎم ﺗﺪﺑﻴﺮﮎ و اﻧّﮏ ﻟﻮ ﺗﻨﮑﺮ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ‬ ‫ﻰ ﻣﻦ دون ﺑﻴّﻨ ٍﺔ و ﻻ‬ ‫ﻟﻴﺸﻬﺪ ﻟﺴﺎن اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻠﮏ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﯽ ان اﻓﺘﻴﺖ ﻋﻠ ّ‬ ‫ﮐﺘﺎب ﻣﻨﻴﺮ‪ .‬ﻓﻠﻤّﺎ اﻃّﻠﻌﻮا ﺑﺬﻟﮏ هﺆﻻء اﻟﻤﻬﺎﺟﺮﻳﻦ ﻗﺪ ارﺗﻔﻌﺖ‬ ‫ﺿﺠﻴﺠﻬﻢ ﺛ ّﻢ ﺻﺮﻳﺨﻬﻢ و اﻧّﮏ ﮐﻨﺖ ﻓﻰ ﺑﻴﺘﮏ ﻋﻠﯽ روح و رﻳﺤﺎن‬ ‫ﺖ ﻋﻦ‬ ‫ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ﻓﻠﻤّﺎ اﺷﻬﺪﻧﺎ ﻓﻌﻠﮏ و ﻣﺎ ﺧﺮج ﻣﻦ ﻗﻠﻤﮏ اذًا ﺧﺮﺟ ُ‬ ‫ﺑﻴﻨﮑﻢ وﺣﺪﻩ ﻣﻦ دون ﻧﺎﺻﺮ و ﻣﻌﻴﻦ ﺣﺘّﻰ ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻋﻨﺪى ﻣﻦ ﻳﺨﺪﻣﻨﻰ‬ ‫اوﻳﻄﺒﺦ ﻟﻬﺆﻻء اﻻﻃﻔﺎل ﻣﺎ ﻗﺪّر ﻟﻬﻢ ﻣﻦ ﻣﻠﮑﻮت رﺑّﻬﻢ اﻟﻤﻌﻄﻰ اﻟﺒﺎذل‬ ‫اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬و اﻧّﮏ ﺑﻌﺪ ذﻟﮏ ﻣﺎ اﺳﺘﺮﺣﺖ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ ﺛ ّﻢ اﻧﺘﺸﺮت ﻓﻰ‬ ‫ﻰ ﻓﻰ ﺻﺪور اﻟﻤﺤﺒّﻴﻦ و ﺧﺮج ﻣﻦ‬ ‫اﻟﺒﻼد ﻓﻌﻠﮏ ﺑﺎﺳﻤﻰ ﻟﺘﺪﺧﻞ ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻟﺴﺎﻧﮏ و ﻗﻠﻤﮏ ﻣﺎ ﻳﺴﺘﺤﻴﻰ ان ﻳﺬﮐﺮﻩ ﻗﻠﻢ اﻟﻌﺎﻟﻴﻦ‪ .‬ﻓﺎﺳﻤﻊ ﻣﺎ ﻧﺰّل ﻣﻦ‬ ‫ﻗﺒﻞ و اﻧّﮏ ﻟﻮ ﺗﺒﺴﻂ ﻳﺪﮎ ﻟﺘﻘﺘﻠﻨﻰ ﻣﺎ ا َﻧ َﺎ ﺑﺒﺎﺳﻂ ﻳﺪى ﻻ ﻗﺘﻠﮏ و ﮐﺎن‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ اﻗﻮل ﺷﻬﻴﺪ‪ .‬ان ﻳﺎ اﺧﻰ ﺗﺎﻟﻠّﺔ ﺳﺘﻔﻨﻰ اﻧﺖ و ﻣﻦ ﻣﻌﮏ و‬ ‫ﺗﺮﺟﻊ اﻟﯽ اﻟﺘّﺮاب و ﻳﺒﻘﻰ اﻟﻤﻠﮏ ﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻳﺎ اﺧﻰ ﻟﻢ‬ ‫ﻳﮑﻦ ﻓﻰ ﻗﻠﺒﻰ ﺑﻐﻀﮏ و ﻻ ﺑﻐﺾ اﺣﺪ ﻣﻦ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﻓﺎﺳﻤﻊ ﻗﻮﻟﯽ ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻃﻬّﺮ ﻧﻔﺴﮏ و ﻻ ﺗﮑﻦ ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﮏ ﻟﻮ ﺗﮑﻮن ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﮐﻨﺖ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض هﻞ ﻳﻐﻨﻴﮏ ﻓﻰ ﺷﻴﺊ‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ و ﻳﺴﺠﺪﮎ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﻌﺒﺎد ﺑﻘﻮﻟﮏ هﻞ‬ ‫ﻻ ﻓﻮ ﻧﻔﺴﻰ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬و ﻟﻮ ﻳﺒﻐﻀﻨﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻳﻨﻔﻌﮏ ذﻟﮏ ﻓﻰ اﻣ ٍﺮ ﻻ ﻓﻮ رﺑّﮏ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﻢ‪ .‬اذًا ﻳﺒﮑﻰ‬ ‫ﻗﻠﻤﻰ و ﻋﻴﻨﻰ ﺛ ّﻢ ﮐﻠّﺸﻴﺊ ﻟﻮ اﻧﺖ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎهﺪﻳﻦ‪ .‬دع اﻟﺪّﻧﻴﺎ و زﺧﺮﻓﻬﺎ‬ ‫ﻋﻦ وراﺋﮏ و ﻻ ﻳﻐﺮّﻧﮏ اﻟﺮّﻳﺎﺳﺔ ﻋﻦ ذﮐﺮ رﺑّﮏ و ﻋﻦ اﻟﺨﻀﻮع‬ ‫ﻞ ذﻟﮏ ﻣﺎ اﮐﺘﻔﻴﺖ اﻟﯽ ان ﮐﺘﺒﺖ اﻟﯽ رﺋﻴﺲ‬ ‫ﻟﻌﺒﺎد اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﺘّﻘﻴﻦ‪ .‬و ﻣﻊ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻤﺪﻳﻨﺔ ﺑﺎﻟ ّﺬﻟّﺔ اﻟّﺘﻰ ﺑﻬﺎ ﺿﻴّﻌﺖ ﺣﺮﻣﺘﻰ ﺑﻴﻦ اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻟّﻔﺖ‬ ‫ﻣﻊ اﻟّﺬى ﺗﺒﻐﻀﻪ و هﻮ ﻳﺒﻐﻀﮏ و ﺳﻤﻌﺖ ﻣﻨﻪ ﺑﺎذﻧﮏ ﻣﺎ اﺷﺘﮑﻴﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻠﻘﺎء وﺟﻬﻰ و ﮐﻨﺖ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﮐﻴﻦ‪ .‬ﻓﻠﻤّﺎ ﻗﺎم ﻋﻠﯽ ﺑﻐﻀﻰ و اﺷﺘﻌﻠﺖ ﻓﻰ‬ ‫ﻞ اذًا اﺗّﺨﺬﺗﻪ ﻟﻨﻔﺴﮏ ﻣﻌﻴﻨًﺎ و ﮐﺬﻟﮏ ﮐﻨﺖ ﻣﻦ اﻟﻔﺎﻋﻠﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻗﻠﺒﻪ ﻧﺎر اﻟﻐ ّ‬ ‫ﻖ و اﻧّﻪ‬ ‫ﻓﺴﻮف ﻳﻈﻬﺮ ﻟﮏ ﻣﺎ ﻓﻰ ﻗﻠﺒﻪ و ﻗﺪ ﺣﺘﻢ اﻟﻠّﻪ ﺑﺎن ﻳﻈﻬﺮﻩ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻟﻬﻮ اﻟﻔﺎﻋﻞ ﻟﻤﺎ ﻳﺮﻳﺪ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻳﺎ اﺧﻰ ﻟﻮ ﺗﻨﺼﻒ ﻟﺘﺒﮑﻰ ﻋﻠﻰ ﻧﻔﺴﮏ ﺛ ّﻢ‬

‫ﻋﻠﯽ ﻧﻔﺴﻰ و ﺗﻨﻮح ﻓﻰ اﻳّﺎﻣﮏ و ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﺘّﺎﺋﺒﻴﻦ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى‬ ‫ﻞ‬ ‫ﺧﻠﻘﮏ ﺑﺎﻣ ٍﺮ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ اﻧّﻪ ﻣﺎ ﻣﻦ اﻟ ٍﻪ اّﻟﺎ هﻮ ﻟﻪ اﻟﺨﻠﻖ و اﻻﻣﺮ و ﮐ ّ‬ ‫ن اﻟّﺬى ﻗﺘﻞ اﺧﻴﻪ‬ ‫ﻋﻨﺪﻩ ﻓﻰ اﻟﻮاح ﻗﺪس ﻣﻨﻴﻊ‪ .‬ﻓﺎﻧﻈﺮ اﻟﯽ اوّل اﻟﺪّهﺮ ا ّ‬ ‫اﻻﮐﺒﺮ اﻟّﺬى ﺳﻤّﻰ ﺑﻬﺎﺑﻴﻞ هﻞ ﺑﻘﻰ ﻋﻠﯽ اﻻرض ﻻ ﻓﻮ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻠﮏ‬ ‫ﻖ و ﺳﺌﻞ ﻋﻤّﺎ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﮑﻴﻢ ﺑﻞ رﺟﻊ اﻟﯽ اﻟﺘّﺮاب ﺛ ّﻢ ﺑﻌﺜﻪ اﻟﻠّﻪ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻓﻌﻞ ﺛ ّﻢ ارﺟﻌﻪ اﻟﯽ ﻣﻘﺮّﻩ و ﮐﺬﻟﮏ ﻓﺎﻧﻈﺮ ﻓﻰ اﻻﻣﺮ ﺛ ّﻢ ﺗﻔﮑّﺮ ﻓﻴﻪ و ﮐﻦ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻤﺘﻔﮑّﺮﻳﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان ﻻ ﺗﺤﺘﺠﺐ ﻋﻤّﺎ اﻋﻄﻴﻨﺎﮎ ﻣﻦ ﻣﻠﮑﻮت‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻟﻤﻦ‬ ‫اﻻﺳﻤﺎء ﻻﻧّﻬﺎ ﻗﺪ ﺧﻠﻖ ﺑﺎﻣﺮ ﻋﻨﺪﻧﺎ و اﻧّﺎ ﮐﻨّﺎ ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫اﻵﻣﺮﻳﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﺟﻤﺎل اﻻﻋﻈﻢ ﺣﺮّﮎ اﻟﻘﻠﻢ ﻋﻠﯽ ذﮐﺮ رﺑّﮏ ﺛ ّﻢ ﻃﻬّﺮﻩ‬ ‫ﻰ‬ ‫ﻋﻦ ذﮐﺮ ﻣﺎ ﺳﻮاﻩ اﻳّﺎﮎ ان ﻻ ﺗﺸﺘﻐﻞ ﺑﺎﺣ ٍﺪ و ﮐﻦ ﻓﻰ ذﮐﺮ ر ّﺑﮏ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻧﻈﺮ اﻟّﺬى ﮐﺎن واﻗﻔًﺎ ﺗﻠﻘﺎء اﻻﻣﺮ ﺑﻠﺤﻈﺎت ﻋ ّﺰ‬ ‫ﻰ ﺑﻌﺪ اﻟﺸّﻌﺒﺎن ﻟﻴﻘﻮم‬ ‫رأﻓﺘﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻤﺤﻴﻂ اﻟّﺬى ﺳﻤّﻰ ﺑﻌﻠ ّ‬ ‫ﻋﻦ رﻗﺪﻩ و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﺬّاﮐﺮﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ﻗﺪ ارﺗﻔﻌﺖ ﺳﺪرة اﻟﺬّﮐﺮ‬ ‫ﻓﻰهﺬا اﻟﺬّﮐﺮ اﻟﺤﮑﻴﻢ و ﺗﻨﻄﻖ اﻟﻮرﻗﺎت اﻟﻤﻌﻠّﻘﺎت اﻟﻤﺘﺤﺮّﮐﺎت ﻋﻠﯽ‬ ‫ن هﺬا ﻟﺒﻬﺎء اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻦ‬ ‫اﻏﺼﺎﻧﻬﺎ ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ اﻧﺎ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻔﺮﻳﺪ‪ .‬و ا ّ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﺿﻴﺎﺋﻪ ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻻﻣﺮ و اﻟﺨﻠﻖ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ‬ ‫ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ و ﺑﻪ اﺷﺮﻗﺖ ﺷﻤﺲ‬ ‫اﻟﻌﺰّة و اﻟﺠﻼل و اﺳﺘﻀﺎﺋﺖ وﺟﻮﻩ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬ﻟﻮ ﻻﻩ ﻣﺎ ﻇﻬﺮ ﻓﻰ‬ ‫اﻻﺑﺪاع ﻣﻦ ﺷﻴﺊ و ﻣﺎ ﻧﻄﻖ اﻟﺮّوح ﻋﻠﯽ ﻏﺼﻦ اﻟﺒﻘﺎء ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ‬ ‫اﻧﺎ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ﺗﺨﻠّﻖ ﺑﺎﺧﻼﻗﻰ ﺛ ّﻢ اﻣﺶ ﻋﻠﯽ‬ ‫ن هﺬا ﻟﻔﻀﻞ ﻟﻦ ﻳﻘﺎﺑﻠﻪ ﻓﻀﻞ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ زﻳّﻦ ﻟﺴﺎﻧﮏ‬ ‫اﺛﺮى و ا ّ‬ ‫ﺑﺎﻟﺼّﺪق ﺛ ّﻢ هﻴﮑﻠﮏ ﺑﺮداء اﻻﻧﺼﺎف ان اﻧﺖ ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﻋﻠّﻤﮏ ﺷﺪﻳﺪ اﻟﻘﺪرة ﻣﻦ ﺁﻳﺎت رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ زﻳّﻦ هﻴﮑﻞ‬ ‫ﻞ ﻳﮑﺴّﺮ اﺻﻨﺎم اﻟﻬﻮى ﺑﺴﻠﻄﺎﻧﻰ‬ ‫اﻟﺨﻠﻴﻞ ﺑﺮداء ذﮐﺮ رﺑّﮏ اﻟﺠﻠﻴﻞ ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻰ اﻻﻋﻠﻰ و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻤﻴﻦ ﻓﻰ اﻳّﺎم اﻟّﺘﻰ ﺗﻀﻄﺮب ﻓﻴﻬﺎ‬ ‫اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻞ ذى اﻣ ٍﺮ اﻣﺮﻩ‬ ‫ﻧﻔﻮس اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ اﺳﺘﻘﺮّوا ﻋﻠﯽ ﺳُﺮر اﻻﺳﻤﺎء و ﻳﻀﻊ ﮐ ّ‬ ‫و ﺗﺮى اﻟﻨّﺎس ﺳﮑﺮاء ﻣﻦ ﺻﺎﻋﻘﺔ اﻻﻣﺮ و ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻠﻘﻰ ﻋﻠﻴﮏ ﻣﻦ‬ ‫ﺐ اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﺁﻳﺎت اﻟﻘﺪس ﻟﺘﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ان اﺳﺘﻘﻢ ﻳﺎ ﻋﺒﺪى ﻋﻠﯽ ﺣ ّ‬ ‫ن هﺬا اﺻﻞ اﻟﺪّﻳﻦ ان اﻧﺖ ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻣﻠﻴﻦ‪ .‬دع اﻟﻨّﻔﺲ و‬ ‫ﻣﻈﻬﺮ ﻧﻔﺴﻪ و ا ّ‬ ‫اﻟﻬﻮى ﺛ ّﻢ ﻃﻴّﺮ ﺑﻘﻮادم اﻟﻘﺪس اﻟﯽ هﺬا اﻟﻬﻮاء اﻟّﺬى اﻧﺒﺴﻂ ﻓﻰ هﺬا‬ ‫اﻟﺴّﻤﺎء اﻟّﺘﻰ اﺣﺎﻃﺖ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان ﻻ ﺗﺤﺘﺠﺐ ﻟﺴﺎﻧﮏ ﺑﺤﺠﺎب‬

‫اﻟﮑﺬب ﻻﻧّﻪ ﻳﺨﺰى اﻻﻧﺴﺎن ﺑﻴﻦ اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم وﻓﻮا ﺑﻤﺎ‬ ‫ن ﺑﺬﻟﮏ ﺗﻤﻨﻊ اﻟﺨﻴﺮ ﻣﻦ‬ ‫ﻋﺎهﺪﺗﻢ و ﻻ ﺗﺤﺮﻣﻮا اﻟﻔﻘﺮاء ﻋﻤّﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ ﻻ ّ‬ ‫ﺳﺤﺎب ﻓﻀﻞ رﻓﻴﻊ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺗّﺒﻌﻮا ﻣﺎ ﻗﺪّر ﻟﮑﻢ ﻓﻰ اﻟﮑﺘﺎب و ﮐﻮﻧﻮا ﻓﻰ‬ ‫اﻟﻔﻌﻞ ازﻳﺪ ﻣﻦ اﻟﻘﻮل ﺗﺎﻟﻠّﻪ هﺬا ﺳﺠﻴّﺘﻰ و ﺳﺠﻴّﺘﻪ اﻟﻤﻘﺪّﺳﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻗﺪ ارﺗﺪّت اﻟﻴﮑﻢ ﻟﺤﻈﺎت اﻟﻠّﻪ و اﻧﺘﻢ ﻻ ﺗﺮﺗﺪّون اﻟﺒﺼﺮ اﻟﻴﻪ اذًا ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻓﻰ ﻏﻔﻠﺔ ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬و ﻗﺪ اﺷﺮق وﺟﻪ اﻟﻠّﻪ ﻓﻮق رؤﺳﮑﻢ اﻳّﺎﮐﻢ ﻻ ﺗﻤﻨﻌﻮا‬ ‫ﻞ ﻗﺪ ﮐﺎن ﻟﺪى اﻟﻌﺮش ﮐﺒﻴﺮ‪.‬‬ ‫ن هﺬا ﻓﻀ ُ‬ ‫اﺑﺼﺎرﮐﻢ ﻋﻦ اﻟﻨّﻈﺮ اﻟﻴﻪ و ا ّ‬ ‫و ﻗﺎﻣﺖ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﻠّﻪ اﻣﺎم وﺟﻮهﮑﻢ اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﺤﺮﻣﻮا اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻋﻦ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺄﻣﺮﮐﻢ ﺳﻠﻄﺎن اﻻﻣﺮ ﺑﻤﺎ هﻮ‬ ‫ﻇﻠّﻬﺎ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﺧﻴﺮ ﻟﮑﻢ ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻖ ﻓﻰ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﻨﺎدى اﻻﻣﺮ ﻓﺄﻣﺮ اﻟّﺬى ﺳﻤّﻰ‬ ‫ﺑﺎﻟﺮّﺿﺎ ﻟﻴﻮﺟّﻪ ﻣﺮﺁت ﻗﻠﺒﻪ اﻟﯽ ﻣﻨﻈﺮ اﻟﻠّﻪ اﻻﮐﺒﺮ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻻﻃﻬﺮ‬ ‫ﻦ‬ ‫اﻻﻃﻬﺮ و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻤﻮﻗﻨﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ان اﺧﺮق ﺣﺠﺒﺎت اﻟﻈ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﻤﻠﮏ‬ ‫ﺑﻘﺪر ٍة ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ﺛ ّﻢ ادﺧﻞ ﺷﺮﻳﻌﺔ اﻟﻴﻘﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻤﻮا ﺑﺎن ﮐ ّ‬ ‫اﺣﺘﺠﺒﻮا ﺑﺤﺠﺎب اﻟﻮهﻢ ﻓﻰ ازل اﻵزال ﻓﻠﻤّﺎ اردﻧﺎ ﺧﺮﻗﻬﺎ ارﺳﻠﻨﺎ‬ ‫ﻣﻈﻬﺮًا ﻣﻦ ﻣﻈﺎهﺮ ﻧﻔﺴﻨﺎ ﻟﻴﺨﺮق ﺳﺒﺤﺎت اﻻﮐﻮان ﺑﻘﺪرة اﻟﺮّﺣﻤﻦ اذًا‬ ‫ارﺗﻔﻌﺖ اﻟﻀّﺠﻴﺞ ﻋﻦ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﻓﺰﻋﺖ اﻧﻔﺲ‬ ‫ﻖ ﺑﺂﻳﺎﺗﻪ و ﺑﻄﻞ اﻋﻤﺎل اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ‬ ‫اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ اﻟﯽ ان ﺣﻘّﻖ اﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﺣﺘﺠﺒﻮا ﻋﻦ ﺟﻤﺎل اﻻﻣﺮ و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬و ﻣﻊ ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﺑﻴﻨﻬﻢ اّﻟﺎ‬ ‫اﻟﻮهﻢ ﮐﺒﺮ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺧﺮﻗﻪ و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﺼّﺎرﺧﻴﻦ‪ .‬و ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم‬ ‫ﻞ اﻻوهﺎم ﻋﻠﯽ هﻴﮑﻞ ﺑﺸ ٍﺮ و زﻳّﻨﺎﻩ ﺑﻘﻤﻴﺺ اﺳ ٍﻢ ﻣﻦ اﺳﻤﺎﺋﻨﺎ ﺛ ّﻢ‬ ‫ﺑﻌﺜﻨﺎ ﮐ ّ‬ ‫اﺷﺘﻬﺮﻧﺎ ذﮐﺮﻩ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺒﺎد و ﮐﺬﻟﮏ ﮐﻨّﺎ ﻓﺎﻋﻠﻴﻦ‪ .‬ﻓﻠﻤّﺎ اﺳﺘﮑﺒﺮ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ‬ ‫رﺑّﻪ و ﺣﺎرب ﻣﻌﻪ و ﺟﺎدل ﺑﻪ ﻧﺰﻋﻨﺎ ﻋﻨﻪ ﺛﻮب اﻻﺳﻤﺎء و اﺷﻬﺪﻧﺎﻩ‬ ‫ﻒ ﻣﻦ اﻟﻄّﻴﻦ‪ .‬ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﻳﺨﺮق هﺬا اﻟﺤﺠﺎب اﻻﻋﻈﻢ اﻟّﺬى ﻣﺎ‬ ‫ﮐﮑ ّ‬ ‫ﻇﻬﺮ ﺷﺒﻬﻪ ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻓﻴﺎ ﺑﺸﺮى ﻟﻨﻔﺲ ﻣﺎ اﺣﺠﺒﻪ ﮐﺒﺮ‬ ‫اﻟﻮهﻢ و ﻳﺸﻘّﻪ ﺑﺎﻧﺎﻣﻞ اﻟﻘﺪرة ﻣﻦ ﻟﺪن ﻋﺰﻳﺰ ﻗﺪﻳﺮ‪ .‬ﻓﻴﺎ روﺣﻰ ﻟﻤﻦ ﻻ‬ ‫ﻰ اﻟﻤﺘﻌﺎل و‬ ‫ﻞ رﺑّﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻳﻤﻨﻌﻪ ﺳﺒﺤﺎت اﻟﺠﻼل ﻋﻦ اﻟﺪّﺧﻮل ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻳﺤﺠﺒﻬﻢ ﻋﻦ ذﮐﺮ رﺑّﻬﻢ‬ ‫ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ دﻋﻮا ﻋﻦ وراﺋﻬﻢ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺎدر اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻗﻠﻢ اﻟﻘﺪم ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻻﻋﻈﻢ ﺣﺮّﮎ‬ ‫ﻰ ﻗﺒﻞ ﺧﺎن ﻟﻴﺠﺬﺑﻪ ﻧﻔﺤﺎت‬ ‫ﺑﺎذن رﺑّﮏ ﻋﻠﯽ ذﮐﺮ ﻣﻦ ﺳﻤّﻰ ﺑﻌﻠ ّ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻣﻦ هﺬا اﻟﺮّﺿﻮان اﻟّﺬى ﻳﻨﻄﻖ ورﻗﺎﺗﻬﺎ ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ اﻧﺎ‬ ‫ﻦ روح اﻻﻋﻈﻢ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﻐﺎﻟﺐ اﻟﻌﺎدل اﻟﻔﺮد اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ان اﺳﺘﻤﻊ ﻣﺎ ﻳﻐ ّ‬

‫ﻞ ﻳﺴﺘﺮﻳﺢ ﺑﺬﻟﮏ ﻧﻔﺴﮏ و ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ اﺧﺬهﻢ‬ ‫ﺟﺒﺮوت اﻟﻘﺪم ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﺠﻬﺎت و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻔﺮﺣﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻮم ﮐﻮﻧﻮا ﻣﻦ‬ ‫ﻓﺮح اﻻﻣﺮ ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻧﻮار اﻟﻮﺟﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺒﺎد و ﻣﻈﺎهﺮ اﻻﻣﺮ ﻓﻰ اﻟﺒﻼد ﻟﻴﻈﻬﺮ ﻣﻨﮑﻢ ﺁﺛﺎر‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻦ ﺑﺮﻳّﺘﻪ و اﻗﺘﺪارﻩ ﺑﻴﻦ اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ اﻳّﺎﮐﻢ زﻳّﻨﻮا اﻧﻔﺴﮑﻢ‬ ‫ﺑﺂداب اﻟﻠّﻪ و اﻣﺮﻩ و ﮐﻮﻧﻮا ﻣﻤﺘﺎزًا ﻋﻦ دوﻧﮑﻢ اذًا ﻳﺼﺪق ﻋﻠﻴﮑﻢ‬ ‫اﻧﺘﺴﺎﺑﮑﻢ اﻟﯽ رﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬و ﻣﻦ دون ذﻟﮏ ﻟﻦ ﻳﺼﺪق‬ ‫ﻋﻠﯽ ﻧﻔﺲ ﺣﮑﻢ اﻟﻮﺟﻮد ﻓﮑﻴﻒ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟﻤﺮﺗﻔﻊ اﻟﺮّﻓﻴﻊ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﻳﻨﺼﺤﮑﻢ ﻗﻠﻢ اﻟﻨّﺼﺢ ﻣﻦ ﻟﺪن ﻋﺰﻳﺰ ﮐﺮﻳﻢ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﻨﺎدى ﻧﺎد ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ‬ ‫ﻋﺒﺪﻧﺎ اﻟﺴّﻠﻴﻤﺎن و ﺑﺸّﺮﻩ ﺑﻨﻔﺲ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻟﻴﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻤﺴﺘﺒﺸﺮﻳﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ‬ ‫ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻓﺎﺣﻔﻆ ﻧﻔﺴﮏ ﻣﻦ ﻣﻈﺎهﺮ اﻟﺸّﻴﻄﺎن ﺛ ّﻢ اﺑﻦ ﻣﺴﺠﺪ اﻻﻗﺼﻰ‬ ‫ﺐ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻐﻼم اﻻﺑﻬﻰ ﺛ ّﻢ ﻋﻤّﺮﻩ ﺑﺎﻳﺪى اﻻﻧﻘﻄﺎع ﺛ ّﻢ زﻳّﻨﻪ‬ ‫ﺑﺰﺑﺮ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﺑﺬهﺐ اﻟﺬّﮐﺮ ﻓﻰ ذﮐﺮ هﺬا اﻟﺠﻤﺎل اﻟّﺬى ارﺗﻔﻌﺖ راﻳﺔ اﻻﺳﺘﺠﻼل ﻋﻠﯽ‬ ‫ﺳﻤﺎء اﻻﺳﺘﻘﻼل و ﺑﺬﻟﮏ ورد ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺎ ﺑﮑﺖ ﻋﻨﻪ ﻋﻴﻮن اﻻوّﻟﻴﻦ و‬ ‫اﻵﺧﺮﻳﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻮم ﻓﺎدﺧﻠﻮا ﻣﺴﺠﺪ اﻻﻗﺼﻰ اﻟّﺬى ﺑﻨﺄﻩ اﻟﻠّﻪ ﺑﺎﻳﺪى اﻟﻔﻀﻞ‬ ‫ﻓﻰ ﻗﻠﻮﺑﮑﻢ اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﺨﺮﺑﻮﻩ ﺑﺠﻨﻮد اﻟﻨّﻔﺲ و اﻟﻬﻮى ﺛﻢ اﺧﻔﻈﻮﻩ ﻣﻦ‬ ‫ذﮐﺮ اﻟﺸّﻴﺎﻃﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﻰ ﻟﻤﺴﺠﺪ اﻻﻗﺼﻰ ﻓﻰ ﻣﻸ اﻻﻋﻠﻰ و ﺑﻴﺖ‬ ‫ﻞ‬ ‫اﻟﻤﻌﻤﻮر ﻓﻰ ﻣﻸ اﻟﻈّﻬﻮر و ﺣﺮم اﻟﮑﺒﺮﻳﺎء ﻋﻨﺪ ﺳﺪرة اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ و ﺣ ّ‬ ‫اﻻﻣﺮ ﻋﻠﯽ ﻣﺸﻌﺮ اﻟﺒﻘﺎء و ﻣﻘﺎم اﻟﻘﺪس ﻓﻰ هﺬا اﻟﻔﺮدوس اﻟﺮّﻓﻴﻊ‬ ‫اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺨﺮﺑﻮا ﺑﻴﺖ اﻣﺮﻩ ﺑﺎﻳﺎدى‬ ‫اﻟﺒﻐﻀﺎء و ﻻ ﺗﻨﻌﺪﻣﻮا ارﮐﺎﻧﻬﺎ ﺑﻮﺳﺎوس اﻟﻨّﻔﺲ و اﻟﻬﻮى ﺧﺎﻓﻮا ﻋﻦ‬ ‫اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﮑﻢ ﺑﻤﻈﻬﺮ ﻧﻔﺴﻪ و ارﺳﻞ اﻟﻴﮑﻢ ﻣﺎ ﻗﺮّت ﺑﺠﻤﺎﻟﻪ ﻋﻴﻮن‬ ‫اﻟﻘﺪم و ﻟﮑﻦ اﻧﺘﻢ ﻓﻰ ﺣﺠﺒﺎت اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻟﻤﻦ اﻟﻤﻴّﺘﻴﻦ‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ‬ ‫ﻦ ﺑﺂﻳﺎﺗﻪ‬ ‫ﺗﻨﻘﻀﻮا ﻣﻴﺜﺎق اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺪﻋﻮا ﻋﻬﺪﻩ ﻣﻦ وراﺋﮑﻢ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻟﻤﻦ اﻟﻤﺴﺘﻬﺰﺋﻴﻦ ﮐﻤﺎ اﺳﺘﻬﺰﺋﻮا ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم ﻋﺒﺎد اﻟّﺬﻳﻦ ﺧﻠﻘﺖ‬ ‫ﺣﻘﺎﺋﻘﻬﻢ ﺑﺎﺛ ٍﺮ ﻣﻦ ﻗﻠﻤﻪ و ﮐﺬﻟﮏ ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﻌﺘﺪﻳﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﮑﺘﺎب ﻣﻬﺪى ﻟﻴﻬﺘﺪى ﺑﻬﺪى اﻟﻠّﻪ رﺑّﻪ و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻤﻬﺘﺪﻳﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ‬ ‫ى ﺧﺬ هﺪاﻳﺔ اﻟﻠّﻪ ﺑﻘ ّﻮ ٍة ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ و دع وراء ﻇﻬﺮﮎ هﺪاﻳﺔ اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫ﻣﻬﺪ ّ‬ ‫ﻳﺬﮐﺮون اﻟﻠّﻪ ﺑﺎﻟﺴﻨﻬﻢ و ﻳﻌﺘﺮﺿﻮن ﺑﻨﻔﺴﻪ و ﻳﺤﺎرﺑﻮن ﺑﺬاﺗﻪ و ﻻ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﻋﺮﻳﻦ‪ .‬و اذا ﻳﺪﺧﻞ ﻋﻠﻴﻬﻢ اﺣﺪ ﻳﻘﻌﺪون ﻣﺮﺑﻌًﺎ ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﺴﻨﻬﻢ ﺑﺎﻟﻮﻗﺎر ﻓﻰ ذﮐﺮ‬ ‫ﻦ رؤس اﻧﺎﻣﻠﻬﻢ ﻣﻦ ﻋﺒّﻬﻢ و ﻳﺘﺤﺮّﮐ ّ‬ ‫ﻳﺨﺮﺟ ّ‬ ‫رﺑّﮏ اﻟﻤﺨﺘﺎر و هﺬا ﻣﺎ ﻳﻔﻌﻠﻮن ﻋﻠﯽ ﻇﺎهﺮ اﻻﻣﺮ و ﻓﻰ اﻟﺒﺎﻃﻦ‬

‫ﻞ ﻣﻦ اﻟﻨّﻘﻴﺮ‪.‬‬ ‫ﻳﻔﺘﻮن ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ ﺣﻔﻈًﺎ ﻟﺮﻳﺎﺳﺎﺗﻬﻢ و ﻻ ﻳﺒﺎﻟﻮن ﻓﻰ ذﻟﮏ اﻗ ّ‬ ‫ﻖ ﻟﻮ ﺗﺬﮐﺮون اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ ﻗﺪر اﻟّﺬى ﻳﻘﻄﻊ اﻟﺴﻨﮑﻢ و‬ ‫ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﺗﻌﺒﺪوﻧﻪ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن اﻟّﺬى ﻳﻨﺤﻨﻰ اَﻇﻬﺎرﮐﻢ ﻟﻦ ﻳﻨﻔﻌﮑﻢ اّﻟﺎ ﺑﻌﺪ ﺣﺒّﻰ و‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺰل اﻻﻣﺮ ﻣﻦ ﺟﺒﺮوت ﻋ ﱟﺰ ﻗﺪﻳﺮ‪ .‬هﻞ ﻳﻨﻔﻊ اﻟّﺬﻳﻦ اوﺗﻮا‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫اﻟﻔﺮﻗﺎن ﻟﻮ ﻳﻌﺒﺪون اﻟﻠّﻪ ﺑﻌﺒﺎدة اﻟﺜّﻘﻠﻴﻦ ﻻ ﻓﻮ ر ّ‬ ‫ﻓﺎﻧﻈﺮ اﻟﻴﻮم ﻓﻰ اﻟﻤﻸ اﻟﺒﻴﺎن ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬و ﮐﺬﻟﮏ ﺷﻘّﺖ‬ ‫ﻖ و ﻳﻨﻄﻖ اﻟﺮّوح ﺑﺎﻟﺼّﺪق‬ ‫اﻧﺎﻣﻞ اﻟﻘﺪرة ﺳﺘﺮ اﻟﺤﺠﺎب و ﻳﻈﻬﺮ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻦ ﺑﺎرﺋﻬﻢ و ﻻ‬ ‫ﻞ اﻟﻨّﺎس ﻳﻌﺮﻓ ّ‬ ‫اﻟﺨﺎﻟﺺ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻦ ﻋﻤّﺎ ﻳﮑﻮن ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺒﺎد ﻋﻦ ذﮐﺮ رﺑّﻬﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ اراد‬ ‫ﻳﺤﺠﺒ ّ‬ ‫ﻗﻠﻢ اﻻﻣﺮ ﺑﺎن ﻳﺬﮐﺮ اﻟﺮّﺳﻮل ﻓﻰ اﻟﻠّﻮح ﻟﻴﮑﻮن ﻓﻌﻠﻪ ﻣﻄﺎﺑﻘًﺎ ﺑﺎﺳﻤﻪ و‬ ‫ﻻ ﻋﻠﻰ‬ ‫ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻣﻠﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ رﺳﻮل ﺑﻠّﻎ رﺳﺎﻻت رﺑّﮏ ا ّو ً‬ ‫ﻧﻔﺴﮏ ﺛ ّﻢ ﺑﻠّﻎ اﻟﻨّﺎس ﻟﻴﺆﺛّﺮ ﻗﻮﻟﮏ ﻓﻰ ﻗﻠﻮب اﻟﻘﺎﺻﺪﻳﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ارﺳﻞ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻞ‬ ‫اﻟﻌﺒﺎد ﻣﺎ ارﺳﻠﻨﺎﻩ اﻟﻴﮏ ﻣﻦ ﺷﻄﺮ اﻟﺮّﺣﻤﻦ رواﺋﺢ اﻟﺴّﺒﺤﺎن ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻳﺠﺬﺑﻬﻢ اﻟﯽ ﻋﺮش اﻟﺮّﺿﻮان هﺬا اﻟﻤﻘ ّﺮ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم‬ ‫ﻓﺎﺻﻐﻮا ﮐﻠﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ اﻗﺮﺋﻮهﺎ ﻓﻰ اﻳّﺎﻣﮑﻢ و ﻗﺪ ﻗﺪّر اﻟﻠّﻪ ﻟﺘﺎﻟﻴﻪ ﺧﻴﺮ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﺪّﻧﻴﺎ و اﻵﺧﺮة و ﻳﺒﻌﺜﻪ ﻓﻰ اﻟﺠﻨﺎن ﻋﻠﯽ ﺟﻤﺎل ﻳﺴﺘﻀﻴﺊ ﻣﻨﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﻓﻰ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﻓﻬﻨﻴﺌًﺎ ﻟﻤﻦ ﻳﻘﺮء ﺁﻳﺎت رﺑّﻪ و ﻳﺘﻔﮑّﺮ ﻓﻰ اﺳﺮارهﺎ و ﻳﻄّﻠﻊ‬ ‫ﺑﻤﺎ ﮐﻨﺰ ﻓﻴﻬﺎ ﻣﻦ ﺟﻮاهﺮ ﻋﻠﻢ ﺣﻔﻴﻆ‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ اﻟّﺬى زار ﺑﻴﺖ اﻟﻌﺘﻴﻖ‬ ‫ﻟﻴﺴﺘﺒﺸﺮ ﺑﻤﺎ ذﮐﺮ ﻣﻦ اﺛﺮ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺨﻄﺎب اﻟﻤﺒﺮم اﻟﻤﺤﮑﻢ اﻟﻤﺘﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﺎ ﺑﻌﺜﻨﺎ اﻟﺤﺮم ﻋﻠﯽ هﻴﮑﻞ اﻟﺘّﻌﻈﻴﻢ ﻓﻰ هﻴﺌﺔ اﻟﺘّﮑﺮﻳﻢ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﺻﻮرة اﻟﻐﻼم ﻓﻰ هﺬﻩ اﻻﻳّﺎم ﻓﺘﺒﺎرﮎ اﻟﻠّﻪ اﺣﺴﻦ اﻟﺨﺎﻟﻘﻴﻦ‪ .‬و ﻣﻦ‬ ‫ﻳﻄﻮف ﻓﻰ ﺣﻮﻟﻪ ﻓﻘﺪ ﻳﻄﻮﻓﻨّﻪ اهﻞ ﻣﻸ اﻻﻋﻠﻰ ﺛ ّﻢ هﻴﺎﮐﻞ اﻟﻤﺴﺒّﺤﻴﻦ‪ .‬و‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و اﻧّﻪ َﻻَرﺣﻢ‬ ‫ﻟﮑﻦ اﻟﻠّﻪ ﻗﺒﻞ ﻣﻦ اﺣﺒّﺎﺋﻪ ﻣﺎﻓﺎت ﻋﻨﻬﻢ ﻓﻀ ً‬ ‫اﻟﺮّاﺣﻤﻴﻦ‪ .‬ﻓﺴﻮف ﻳﻨﺰل ﺟﻨﻮد ﺳﻠﻄﻨﺔ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ هﻨﺎﮎ و ﻳﻨﺼﺮن اﻣﺮﻩ‬ ‫ﻞ ﺑﮑﻮر و اﺻﻴﻞ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﻨﺎدى‬ ‫ﻦ ﺁﻳﺎﺗﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻦ ذﮐﺮﻩ و ﻳﻘﺮﺋ ّ‬ ‫و ﻳﺮﻓﻌ ّ‬ ‫اﻻﻣﺮ ذ ّﮐﺮ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ﻋﺒﺎد اﻟّﺬﻳﻦ ﻣﺎ ﺣﺮّﮎ ﻗﻠﻢ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻰ اﺳﻤﺎﺋﻬﻢ‬ ‫ﻟﻴﺄﺧﺬهﻢ ﻧﻔﺤﺎت اﻟﺬّﮐﺮ ﻣﻦ ﻟﺪن ﻏﻔﻮر رﺣﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﺎ اﺛﺒﺘﻨﺎ اﺳﻤﺎﺋﮑﻢ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﻮاح اﻟﻘﺪس اﻟّﺬى ﮐﺎن ﻣﮑﻨﻮﻧًﺎ ﺗﺤﺖ ﺣﺠﺒﺎت اﻻﻣﺮ و ﻣﺨﺰوﻧًﺎ ﻓﻰ‬ ‫ﮐﻨﺎﺋﺰ ﻋﺼﻤﺔ رﺑّﮏ اﻟﺤﺎﮐﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ان اﺟﺘﻤﻊ اﺣﺒّﺎء اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ اﻣﺮﻩ‬ ‫ﺲ واﺣﺪ ٍﻩ‬ ‫ﻦ ﮐﻨﻔ ٍ‬ ‫ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻻ ﻳﺤﺪث ﺑﻴﻨﻬﻢ ﻣﺎ ﻳﺨﺘﻠﻔﻬﻢ و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻣﻠﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ اﻣﺎء اﻟﻠّﻪ اﻟﻠّﻮاﺗﻰ‬ ‫ﮐﺬﻟﮏاﻣﺮﻧﺎﮎ و اﻳّﺎهﻢ ﻟﺘﮑﻮﻧ ّ‬

‫ﻦ اﻟﻤﺼﺎﺋﺐ ﻗﻞ ان اﺻﺒﺮن و ﻻ‬ ‫ﻦ ﺛ ّﻢ اﻟﻠّﻮاﺗﻰ اﺻﺎﺑﻬ ّ‬ ‫ﻦ ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﺑﺎرﺋﻬ ّ‬ ‫ﺁﻣ ّ‬ ‫ﻦ و ﻟﻠّﺬﻳﻦ اﺳﺘﺸﻬﺪوا ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻠﻪ ﻣﺎ ﻻ‬ ‫ن اﻟﻠّﻪ ﻗﺪّر ﻟﮑ ّ‬ ‫ﺗﺤﺰن ﺑﺬﻟﮏ ﻻ ّ‬ ‫ﻳﺪرﮐﻪ ﻋﻘﻮل اﻟﻌﺎﻗﻠﻴﻦ و اﻟﺮّوح و اﻟﻌ ّﺰ و اﻟﺒﻬﺎء ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻳﺎ ﺟﻨﻮد اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻓﻰ اﻻرﺿﻴﻦ ان اﻧﺘﻢ ﻓﻰ اﻣﺮ رﺑّﮑﻢ ﻟﻤﻦ اﻟﺮّاﺳﺨﻴﻦ‪.‬‬ ‫هﺬا رﺿﻮان اﻻﻗﺮار‬ ‫ﻗﺪ ﻧﺰّل ﻣﻦ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‬ ‫ﺑﺴﻢاﻟﻠّﻪاﻻﻣﻨﻊاﻻﻗﺪساﻻﺑﻬﻰ‬ ‫ﻞ ﻟﻪ‬ ‫اﻗ ّﺮ اﻟﻠّﻪ ﺑﺬاﺗﻪ ﻟﺬاﺗﻪ ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ ﻟﻪ اﻟﺨﻠﻖ و اﻻﻣﺮ و ﮐ ّ‬ ‫ﺧﺎﺿﻌﻮن‪ .‬اﻗ ّﺮ اﻟﻠّﻪ ﺑﻨﻔﺴﻪ ﻟﻨﻔﺴﻪ ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ ﻟﻪ اﻟﻌﺰّة و اﻟﺒﻘﺎء و‬ ‫ﻟﻪ اﻟﻌﻈﻤﺔ و اﻟﺴّﻨﺎء و ﻟﻪ اﻟﻘﺪرة و اﻟﮑﺒﺮﻳﺎء ﻳﺤﻴﻰ و ﻳﻤﻴﺖ ﺛ ّﻢ ﻳﻤﻴﺖ و‬ ‫ﻳﺤﻴﻰ و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﺴّﻠﻄﺎن ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻟﻌﻤﺎء و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮاﻟﻔﺮد اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ‬ ‫اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﻋﻠ ّﻮ ﺟﺒﺮوﺗﻪ و ﺳﻤ ّﻮ ﻣﻠﮑﻮﺗﻪ ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮﻟﻪ‬ ‫اﻟﺮّﻓﻌﺔ و اﻟﻘﻮّة و ﻟﻪ اﻟﻌﺰّة و اﻟﻘﺪرة ﻳﻨﺰل ﻣﻦ ﺳﺤﺎب اﻟﻔﻀﻞ ﻣﺎ ﻳﻄﻬّﺮ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ اﻧّﻬﻢ ﻋﻦ ﺟﻬﺔ اﻟﺮّوح ﻻ ﻳﻬﺮﺑﻮن‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺰل‬ ‫ﺑﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﻨّﺎس ﮐﺎﻧﻮا ﻓﻰ اﻳّﺎم رﺑّﻬﻢ‬ ‫اﻻﻣﺮ ﻣﻦ ﺟﺒﺮوت اﻟﺒﻘﺎء ﻻهﻞ اﻟﺒﻬﺎء ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻳﺘﺬﮐّﺮون‪ .‬ﻓﺴﺒﺤﺎن اﻟّﺬى ﻳﺴﺒّﺢ ﻟﻪ ﻣﻠﮑﻮت ﻣﻠﮏ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض‬ ‫ﻞ ﻧﻔﺲ ﮐﻤﺎ اﻧﺘﻢ ﺗﺸﻬﺪون و اﻟّﺬﻳﻦ ﻻﻳﻌﺮﻓﻮﻧﻪ اﻟﻴﻮم‬ ‫و ﻳﺴﺠﺪ ﻟﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﻳﺴﺠﺪون ﻟﻮﺟﻬﻪ و ﻟﮑﻦ ﻻﻳﻔﻘﻬﻮن ﮐﻤﺎ ﻳﺸﻬﺪ ذﻟﮏ ﻓﻰ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن‬ ‫ﻳﻘﺮّون ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﺑﺎﻟّﺬى ارﺳﻠﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﻓﻠﻤّﺎ ﺟﺎﺋﻬﻢ ﻣﺎ ﻋﺮﻓﻮا ﺑﻘﻤﻴﺺ‬ ‫ﻞ اﻻدﻳﺎن ان‬ ‫ﺁﺧﺮ ﮐﻔﺮوا ﺑﻪ و ﮐﺬﻟﮏ ﻓﺎﻧﻈﺮ ﻓﻰ اﻟﻔﺮﻗﺎن و ﻣﻦ ﻗﺒﻠﻪ ﮐ ّ‬ ‫اﻧﺖ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻓﻰ اﻣﺮ رﺑّﻬﻢ ﻳﺘﻔﮑّﺮون‪ .‬ﻣﺎ ﺷﻬﺪت ﻋﻴﻮن اﻻﺑﺪاع‬ ‫ﻣﺜﻞ هﺆﻻء ﻳﻌﺒﺪون اﺳﻤًﺎ ﻣﻦ اﻻﺳﻤٍﺎ ﺛ ّﻢ ﻋﻦ ﻣﻮﺟﺪﻩ ﻳﻐﻔﻠﻮن‪ .‬ﻣﺜﻠﻬﻢ‬ ‫ﮐﻤﺜﻞ اﻟّﺬﻳﻦ ﻳﻌﺒﺪون اﻻﺻﻨﺎم و ﻻ ﻳﺸﻌﺮون‪ .‬ﻓﺴﺒﺤﺎن اﻟّﺬى ﮐﺎن‬ ‫ﻣﺴﺘﻮﻳًﺎ ﻋﻠﯽ ﻋﺮش ﻋ ّﺰ اﻗﺘﺪارﻩ ﻓﻰ ازل اﻵزال و ﮐﺎن ﻣﺴﺘﻮرًا ﻋﻦ‬ ‫ادراﮎ ﻣﻸ اﻟﺠﻼل و اﻻﺳﺘﺠﻼل ﺛ ّﻢ ﻋﻦ اﻻﺧﻴﺎر و اﻻﺣﺒﺎر ﺛ ّﻢ ﻋﻦ‬ ‫اﻻﺑﺼﺎر و اﻻﻧﻈﺎر و اذا اراد ان ﻳﻤﻄﺮ ﻋﻠﯽ ﺣﻘﺎﻳﻖ اﻟﻤﻮﺟﻮدات و‬ ‫اﻓﺌﺪة اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت اﻣﻄﺎر اﻟﻔﻀﻞ و اﻻﺣﺴﺎن و رﺷﺤﺎت اﻟﺠﻮد و‬ ‫ﻞ ﻋﺼﺮ‬ ‫ﻰ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻧﺒ ّ‬ ‫ﻖ ﺣﺠﺎب اﻟﺴّﺘﺮ و اﻇﻬﺮ ﻧﻔﺴﻪ ﺑﺎﺳﻢ ﮐ ّ‬ ‫اﻻﻣﺘﻨﺎن ﺷ ّ‬ ‫ﻰ ﻓﻰ ﺳﻨﺔ اﻟﺴّﺘﻴﻦ ﺛ ّﻢ ﺑﻬﺬا اﻻﺳﻢ ﻓﻰ ﺳﻨﺔ‬ ‫اﻟﯽ ان اﻇﻬﺮ ﻧﻔﺴﻪ ﺑﺎﺳﻢ ﻋﻠ ّ‬ ‫اﻟﺘّﺴﻊ ﻋﻠﯽ ﺳ ّﺮ اﻟﺴّﻄﺮ اﻟﯽ ان ﺑﻠﻎ اﻻﻳّﺎم اﻟﯽ اﻟﺜّﻤﺎﻧﻴﻦ اذًاﮐﺸﻒ‬ ‫اﻟﺠﻤﺎل ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﺒﻴﻦ و ﻧﺎدى ﺑﺎﻋﻠﯽ اﻟﻨّﺪاء‬

‫ﺑﻠﺴﺎن ﻣﻈﻬﺮ ﻧﻔﺴﻪ ﺑﺎﻧّﻰ اﻧﺎ اﻟّﺬى ﮐﻨﺖ اﻟﻬًﺎ و ﻻ ﻣﺄﻟﻮﻩ و ﻋﺎﻟﻤًﺎ و ﻻ‬ ‫ﻣﻌﻠﻮم و ر ّﺑًﺎ و ﻻ ﻣﺮﺑﻮب و اﻧﺎ اﻟّﺬى ﻣﺎ ﻋﺮﻓﻨﻰ اﺣﺪ ﻣﻦ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و‬ ‫ﻟﻦ ﺗﻌﺮﻓﻨﻰ ﻧﻔﺲ ﻣﻦ اﻟﻤﻮﺟﻮدات و ﮐﻠّﻤﺎ ﻋﺮﻓﻪ اﻟﻌﺎرﻓﻮن ﻳﺮﺟﻊ اﻟﯽ‬ ‫ﮐﻠﻤﺔ اﻟّﺘﻰ ﺧﻠﻘﺖ ﺑﻘﻮﻟﯽ و اﻧﺎ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻤﻤﺘﻨﻊ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺮّﻓﻴﻊ‪.‬‬ ‫ﻖ ﻟﺌّﻠﺎ‬ ‫ﻗﺪ ﺧﻠﻘﺖ اﻟﻤﻮﺟﻮدات ﻟﻌﺮﻓﺎن ﻧﻔﺴﻰ و ﻧﺰﻟﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺁﻳﺎﺗﻰ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﺮﻳﺒًﺎ ﻓﻰ اﻣﺮى اﻟﻐﺎﻟﺐ اﻟﺒﺪﻳﻊ اﻟﻤﺤﻴﻂ‪ .‬ﻓﻤﻦ ادّﻋﻰ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ‬ ‫ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻓﻮق ذﻟﮏ ﻓﻘﺪ اﻓﺘﺮى ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﻪ ﺑﺎﻣ ٍﺮ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺰل‬ ‫ﺠ ًﺔ ﻣﻦ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ و ﺣ ّ‬ ‫اﻻﻣﺮ ﻓﻰ اﻟﻮاح اﻟﻘﺒﻞ و ﻳﻨﺰّل ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻟﻴﮑﻮن دﻟﻴ ً‬ ‫ﻋﻨﺪﻧﺎ ﻋﻠﯽ اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬و اﻧﺘﻢ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻرض ﻓﺎﻋﺮﻓﻮا ﻗﺪر ﻣﺎ‬ ‫ﻧﺰّﻟﻨﺎﻩ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﺛ ّﻢ اﻧﻘﻄﻌﻮا ﻋﻤّﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ ﻣﻦ اﻻوهﺎم و ﺧﺬوا ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﺑﻘﺪر ٍة و ﻻ ﺗﺘّﺒﻌﻮا ﺧﻄﻮات اﻟّﺬﻳﻦ اذا ﺗﺘﻠﯽ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﻳﺴﺘﮑﺒﺮون‬ ‫ﻋﻠﻴﻬﺎ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﺖ ﺑﺤﺮف ﻣﻨﻬﺎ ﺣﻘﺎﻳﻖ اهﻞ اﻟّﻠﺎهﻮت ﺛ ّﻢ ﺣﻘﺎﻳﻖ‬ ‫اهﻞ اﻟﺠﺒﺮوت ﺛ ّﻢ اﻧﻔﺲ اهﻞ اﻟﻤﻠﮏ و اﻟﻤﻠﮑﻮت ﺛ ّﻢ ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ‬ ‫ﻳﮑﻮن ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬و اﻧﺎ اﻟّﺬى ﮐﻨﺖ ﻣﻘﺘﺪرًا ﻋﻠﯽ ﻣﺎ اﺷﺎء و‬ ‫اﮐﻮن ﻣﻘﺘﺪرًا ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ارﻳﺪ ﻟﻦ ﻳﻤﻨﻌﻨﻰ ﺧﺪع اﻟﻤﺎﮐﺮﻳﻦ ﻋﻦ ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ‬ ‫اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﺎ ﻟﻮ ﻧﺮﻳﺪ ان ﻧﺴﺨّﺮ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و ﻧﺮﺟﻌﻬﻢ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻮﺟﻮد اﻟﯽ اﻟﻌﺪم ﻟﻨﺮﺟﻌﻬﻢ ﺑﮑﻠﻤﺔ اﻟّﺘﻰ ﺗﻈﻬﺮ ﻣﻦ ﻗﻠﻤﻰ اﻟّﺬى‬ ‫ﻳﺤﺮّﮎ ﻣﻦ اﻧﺎﻣﻞ ﻗﺪﺳﻰ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ان ﻳﺎ اﺳﻤﻨﺎ اﻟﻤﺤﻤّﺪ ﻗﺒﻞ ﻋﻠﯽ‬ ‫اﺳﻤﻊ ﻣﺎ ﻳﻘﻮﻟﻮن اﻟﻤﺸﺮﮐﻮن و ﻣﺎ ﻳﺨﺮج ﻣﻦ اﻓﻮاهﻬﻢ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﺑﻬﺎ‬ ‫اﺣﺘﺮﻗﺖ اﮐﺒﺎد اﻟﻄّﺎهﺮات ﻓﻰ اﻟﻐﺮﻓﺎت و ﺑﮑﺖ ﻋﻴﻮن اﻵﻳﺎت ﻓﻰ‬ ‫ﺳﺮادق اﻟﮑﻠﻤﺎت و ﺷﻘّﺖ اﻟﻈّﻬﻮرات ﻳﺮﺟﻊ اﻟﯽ ﮐﻠﻤﺔ اﻟّﺘﻰ ﺧﻠﻘﺖ‬ ‫ﺑﻘﻮﻟﯽ و اﻧﺎ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻤﻤﺘﻨﻊ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺮّﻓﻴﻊ‪ .‬ﻗﺪ ﺧﻠﻘﺖ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻖ ﻟﺌّﻠﺎ ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻟﻤﻮﺟﻮدات ﻟﻌﺮﻓﺎن ﻧﻔﺴﻰ و ﻧﺰﻟﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺁﻳﺎﺗﻰ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻣﺮﻳﺒًﺎ ﻓﻰ اﻣﺮى اﻟﻐﺎﻟﺐ اﻟﺒﺪﻳﻊ اﻟﻤﺤﻴﻂ‪ .‬ﻓﻤﻦ ادّﻋﻰ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ ﻓﻮق‬ ‫ذﻟﮏ ﻓﻘﺪ اﻓﺘﺮى ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﻪ ﺑﺎﻣ ٍﺮ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺰل‬ ‫ﺠ ًﺔ ﻣﻦ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ و ﺣ ّ‬ ‫اﻻﻣﺮ ﻓﻰ اﻟﻮاح اﻟﻘﺒﻞ و ﻳﻨﺰّل ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻟﻴﮑﻮن دﻟﻴ ً‬ ‫ﻋﻨﺪﻧﺎ ﻋﻠﯽ اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬و اﻧﺘﻢ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻرض ﻓﺎﻋﺮﻓﻮا ﻗﺪر ﻣﺎ‬ ‫ﻧﺰّﻟﻨﺎﻩ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﺛ ّﻢ اﻧﻘﻄﻌﻮا ﻋﻤّﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ ﻣﻦ اﻻوهﺎم و ﺧﺬوا ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﺑﻘﺪر ٍة و ﻻ ﺗﺘّﺒﻌﻮا ﺧﻄﻮات اﻟّﺬﻳﻦ اذا ﺗﺘﻠﯽ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﻳﺴﺘﮑﺒﺮون‬ ‫ﻋﻠﻴﻬﺎ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﺖ ﺑﺤﺮف ﻣﻨﻬﺎ ﺣﻘﺎﻳﻖ اهﻞ اﻟّﻠﺎهﻮت ﺛ ّﻢ ﺣﻘﺎﻳﻖ‬ ‫اهﻞ اﻟﺠﺒﺮوت ﺛ ّﻢ اﻧﻔﺲ اهﻞ اﻟﻤﻠﮏ و اﻟﻤﻠﮑﻮت ﺛ ّﻢ ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ‬

‫ﻳﮑﻮن ان اﻧﺎﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬و اﻧﺎ اﻟّﺬى ﮐﻨﺖ ﻣﻘﺘﺪرًا ﻋﻠﯽ ﻣﺎ اﺷﺎء و‬ ‫اﮐﻮن ﻣﻘﺘﺪرًا ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ارﻳﺪ ﻟﻦ ﻳﻤﻨﻌﻨﻰ ﺧﺪع اﻟﻤﺎﮐﺮﻳﻦ ﻋﻦ ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ‬ ‫اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﺎ ﻟﻮ ﻧﺮﻳﺪ ان ﻧﺴﺨّﺮ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و ﻧﺮﺟﻌﻬﻢ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻮﺟﻮد اﻟﯽ اﻟﻌﺪم ﻟﻨﺮﺟﻌﻬﻢ ﺑﮑﻠﻤﺔ اﻟّﺘﻰ ﺗﻈﻬﺮ ﻣﻦ ﻗﻠﻤﻰ اﻟّﺬى‬ ‫ﻳﺤﺮّﮎ ﻣﻦ اﻧﺎﻣﻞ ﻗﺪﺳﻰ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ان ﻳﺎ اﺳﻤﻨﺎ اﻟﻤﺤﻤّﺪ ﻗﺒﻞ ﻋﻠﯽ‬ ‫اﺳﻤﻊ ﻣﺎ ﻳﻘﻮﻟﻮن اﻟﻤﺸﺮﮐﻮن و ﻣﺎ ﻳﺨﺮج ﻣﻦ اﻓﻮاهﻬﻢ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﺑﻬﺎ‬ ‫اﺣﺘﺮﻗﺖ اﮐﺒﺎد اﻟﻄّﺎهﺮات ﻓﻰ اﻟﻐﺮﻓﺎت و ﺑﮑﺖ ﻋﻴﻮن اﻵﻳﺎت ﻓﻰ‬ ‫ﻦ ﺳﻨﺪس اﻻﺷﺎرات‬ ‫ﺳﺮادق اﻟﮑﻠﻤﺎت و ﺷﻘّﺖ اﻟﻈّﻬﻮرات ﻋﻦ هﻴﮑﻠﻬ ّ‬ ‫ﻖ ﻟﺘﮑﻮن ﻣﻦ‬ ‫و اﺳﺘﺒﺮق اﻟﻌﻼﻣﺎت و ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺨﺒﺮﮎ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻤﺴﺘﺨﺒﺮﻳﻦ‪ .‬ﻻﻧّﻬﻢ اﻋﺘﺮﺿﻮا ﺑﺎﻟّﺬى ﺑﺤﺮف ﻣﻨﻪ ﺧﻠﻘﺖ ﺣﻘﺎﻳﻘﻬﻢ و‬ ‫رﻓﻌﺖ اﺳﻤﺎﺋﻬﻢ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺳﻤﺎء و ﻇﻬﺮت ﺁﺛﺎرهﻢ ﻓﻰ اراﺿﻰ‬ ‫اﻻﻧﺸﺎء و ﻋﻠﺖ اذﮐﺎرهﻢ ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﺸّﺎهﺪﻳﻦ‪ .‬و ﺑﻠﻐﻮا اﻟﯽ اﻟﻐﺮور و اﻻﻧﮑﺎر اﻟﯽ ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى اﻧﮑﺮوا‬ ‫ﺣﺠّﺔ اﻟﻠّﻪ و ﺑﺮهﺎﻧﻪ ﺛ ّﻢ ﻇﻬﻮر اﻟﻠّﻪ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ ﺛ ّﻢ ﻗﻴﺎم اﻟﻠّﻪ و اﻗﺘﺪارﻩ ﺛ ّﻢ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻦ ﻳﺘﮑﻠّﻤﻮن ﺑﻤﺜﻞ اﻟﺼّﺒﻴﺎن‬ ‫اﺳﺘﻮاﺋﻪ ﻋﻠﯽ ﻋﺮش ﻋ ّﺰ ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ا ّ‬ ‫ﻋﻨﺪ ﻣﺎ ﻳﺮﺗﻔﻊ ﻋﻦ ﺟﻬﺔ ﻋﺮش رﺑّﮏ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻳﻨﮑﺮون ﺗﻠﮏ اﻟﮑﻠﻤﺎت‬ ‫اﻟّﺘﻰ ﻧﺰﻟﺖ ﻣﻦ ﻋﺮش اﻻﺳﻤﺎء و اﻟﺼّﻔﺎت و اذا ﺗﺘﻠﯽ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺗﺴﻮّد‬ ‫وﺟﻮهﻬﻢ و ﺗﺮهﻘﻬﻢ ﻏﺒﺮة اﻟﺠﺤﻴﻢ و ﻳﺨﺮج ﻣﻦ ﺷﻔﺘﺎهﻢ ﻣﺎ ﻳﻠﻌﻦ ﺑﻪ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﻳﻘﻮﻟﻮن اﻧّﻬﺎ ﻣﺎ ﻧﺰّﻟﺖ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻋﻠﻴﻬﻢ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻔﻄﺮة ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﻣﻮﺗﻮا ﺑﻐﻴﻈﮑﻢ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﺑﻬﺎ ﻗﺪ ﻇﻬﺮت‬ ‫ﻓﻄﺮت اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ان ﻳﺎﻧﺒﻴﻞ ﻓﺎﻋﻠﻢ ﺑﺎﻧّﺎ ﺳﺘﺮﻧﺎ‬ ‫اﺳﺮار اﻻﻣﺮ ﻓﻰ زﻣﻦ اﻟّﺘﻰ ﻣﺎ ادرﮐﻪ اﻻزﻟﻴّﻮن و ﻻ اﻟﺴّﺮﻣﺪﻳّﻮن و‬ ‫ﮐﻨّﺎ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻨﺎ ﻣﺘﻮﺣّﺪًا ﻓﺮدًا واﺣﺪًا ﻣﺴﺘﻮرًا ﻋﻦ اﻋﻴﻦ اﻟﻤﻮﺟﻮدات و‬ ‫ﻣﻘﻨﻮﻋًﺎ ﺧﻠﻒ ﺣﺠﺒﺎت اﻟﻘﺪس ﻓﻰ ﻣﮑﻤﻦ اﻟﺬّات و اذا اردﻧﺎ ان ﻧﻈﻬﺮ‬ ‫اﻻﻣﺮ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻧﺸﺎء اﺧﺬﻧﺎ ﮐ ّﻔًﺎ ﻣﻦ اﻟﻄّﻴﻦ ﺑﻘﺒﻀﺔ ﻗﺪرﺗﻨﺎ اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﮑﻴﻢ ﺛ ّﻢ ﻋﺠّﻨﺎﻩ ﺑﻤﻴﺎﻩ اﻟﻘﺪس و ﻧﻔﺨﻨﺎ ﻓﻴﻪ روﺣًﺎ ﻣﻦ ارواح‬ ‫اﻟّﺘﻰ ﺧﻠﻘﻨﺎهﺎ ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻟﺒﻘﺎء و ﺻﻮّرﻧﺎ ﻋﻠﯽ هﻴﮑﻞ ﻣﻦ هﻴﺎﮐﻞ‬ ‫اﻟﻘﺪس و ﺳﻤّﻴﻨﺎﻩ ﺑﺎﻵدم ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻻﺳﻤﺎء ان اﻧﺖ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬و‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﻟﻮ ﻧﺎءﺧﺬ ﮐ ّﻔًﺎ اﺧﺮى و ﻧﺒﻌﺚ ﻣﻨﻪ هﻴﺎﮐﻞ اﻟﻤﻘﺪّﺳﻴﻦ ﺛ ّﻢ ﺻﻮر‬ ‫ﻖ و اﻧﺎ اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫ﻣﻸ اﻟﻌﺎﻟﻴﻦ ﺛ ّﻢ ارواح اﻟﻨّﺒﻴﻴﻦ و اﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ ﻟﻨﻘﺪر ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﺑﺴﻠﻄﺎن اﻟّﺬى اﺣﺎط اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و ﺑﺎﻣﺮى اﻟّﺬى اﺳﺘﻌﻠﻰ ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬

‫اﻟ ّﺬرّات ان اﻧﺖ ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ دارت اﻻﻳّﺎم اﻟﯽ ان ﺑﻠﻐﺖ اﻟﯽ هﺬﻩ‬ ‫ﻖ ﺑﻬﺬا اﻟﺠﻤﺎل اﻟّﺬى ﺗﺠﻠّﻴﻨﺎ ﺑﻪ ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻻﻳّﺎم اﻟّﺘﻰ اﻇﻬﺮﻧﺎ ﻓﻴﻬﺎ ﻧﻔﺴﻰ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻰ ﻋﺒﺎدى اﻟّﺬﻳﻦ ﻟﻦ ﻳﺬﮐﺮ اﺳﻤﺎﺋﻬﻢ ﻓﻰ ﺳﺎﺣﺘﻰ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اذًا ﻗﺎﻣﻮا ﻋﻠ ّ‬ ‫اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺮّﻓﻴﻊ‪ .‬ﺑﻞ ﺧﻠﻘﺖ ذواﺗﻬﻢ ﺑﺎرادة اﻣﺮى اﻟّﺬى ﺧﻠﻖ‬ ‫ﺑﻘﻮﻟﯽ و اﻧﺎ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﺖ اﻻﺳﻤﺎء و ﻣﻠﮑﻮﺗﻬﺎ و ﺑﻌﺜﺖ اﻟﺼّﻔﺎت و‬ ‫ﺟﺒﺮوﺗﻬﺎ و اﻇﻬﺮت اﻟﺤﻘﺎﻳﻖ و ﻻهﻮﺗﻬﺎ و ﮐﺎن ﻧﻔﺴﻨﺎ اﻟﻘﺪﻳﻢ ﻣﻘﺪّﺳًﺎ ﻋﻦ‬ ‫ﮐﻠّﻬﺎ ﺑﻞ ﺟﻌﻠﻨﺎهﺎ ﻇﻬﻮراﺗًﺎ ﻟﻌﺒﺎدﻧﺎ اﻟّﺬى ﺧﺮّوا ﺑﺎذﻗﺎﻧﻬﻢ ﺳﺠّﺪًا ﻟﻮﺟﻬﻰ‬ ‫اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬اذًا اﻧﺖ ﻓﺎﺑﮏ ﻟﻬﺬا اﻟﺮّب ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﻻ ورد ﻋﻠﯽ اﺣ ٍﺪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﻣﺴّﺘﻪ ﻣﻦ اﻟﺒﺎءﺳﺎء ﻣﺎ ﻳﻨﻘﻄﻊ ﺑﻪ ارواح‬ ‫اهﻞ اﻟّﻠﺎهﻮت ﺧﻠﻒ ﺧﺒﺎء اﻟﻘﺪس ﻓﻰ ﻓﺮدوس اﻻﻋﻠﻰ ﺛ ّﻢ اﻧﻘﻄﻌﺖ ﻣﺎﺋﺪة‬ ‫ﺢ‬ ‫ﻞ ﺗﻄّﻠﻊ ﺑﺮﺷ ٍ‬ ‫ﻖ ﻟﻌ ّ‬ ‫اﻟﺮّوح ﻋﻦ ﻓﻢ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﻟﻘﻴﻨﺎﮎ ﻗﻮل اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻋﻤّﺎ رﺷﺢ ﻋﻠﻴﻨﺎ ﻣﻦ ﺑﺤﻮر اﻟﻘﻀﺎء و ﺗﮑﻮن ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ ﻟﻤﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪.‬‬ ‫ان ﻳﺎ ﻧﺒﻴﻞ اذا ﺳﺎﻓﺮت ﻣﻦ ﺷﻄﺮ رﺑّﮏ اﻟﯽ اﺷﻄﺎر اﻵﻓﺎق ذﮐّﺮ اﻟﻨّﺎس‬ ‫ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠﯽ ﻃﻴﺮ اﻟﻘﺪم ﻣﻦ ﻣﺨﺎﻟﻴﺐ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان ﻻ ﺗﺰد و‬ ‫ن‬ ‫ﻖ ﺑﻤﺎ رأﻳﺖ ﻟﻌﺒﺎدﻧﺎ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ا ّ‬ ‫ﻻ ﺗﻨﻘﺺ ﻓﺎﻗﺼﺺ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻰ ﺑﻤﺎ اﺷﺘﻌﻞ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ‬ ‫اﻟّﺬى ﺧﻠﻖ ﺑﻘﻮﻟﯽ و اﺳﺘﺒﺮﮎ ﺑﻠﻘﺎﺋﻰ اﻓﺘﻰ ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻧﺎر اﻟﺤﺴﺪ و اﻟﺒﻐﻀﺎء و ﻟﮑﻦ اﻟﻠّﻪ ﻇﻬﺮ ﺧﺎﻓﻴﺔ ﺻﺪورهﻢ و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ‬ ‫ﻰ ﮐﻠّﻤﺎ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻻﻧﻔﺴﻬﻢ ﻟﻴﺪﺧﻠﻮا ﺑﻪ ﺑﻐﺾ‬ ‫اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻓﺘﺮوا ﻋﻠ ّ‬ ‫اﻟﻐﻼم ﻓﻰ ﺻﺪور اﻟﻤﻘﺪّﺳﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻓﻮﻳﻞٌ ﻟﮑﻢ و ﺑﻤﺎ اﻣﺮﮐﻢ هﻮﻳﮑﻢ ﻓﻠﻠّﻪ‬ ‫ﻋﺒﺎدٌ ﻟﻦ ﻳﻤﻨﻌﻬﻢ ﺣﺠﺒﺎت اﻻﺷﺎرات و ﻻ ﮐﻠّﻤﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﻴﻦ اﻻرض و‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻞ اﻻﺳﺘﺎر ﺑﻴﺪ اﻟﻘﺪرة و اﻻﻗﺘﺪار و ﻳﻌﺮﻓ ّ‬ ‫ﻦﮐّ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات اوﻟﺌﮏ ﻳﺨﺮﻗ ّ‬ ‫ﻦ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﺑﻤﺎ ﻳﻈﻬﺮ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﻬﻢ ﻟﻌﺒﺎد اﻟّﺬﻳﻦ ﻳﻄﻮﻓ ّ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻋﺒﺪ‬ ‫ﺣﻮﻟﻬﻢ ﺟﻨﻮد اﻻﻣﺮ و ﻳﺆﻳّﺪهﻢ روح اﻟﻘﺪس ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ذﮐّﺮ اﻟﻨّﺎس و ﻻ ﺗﺨﻒ ﻣﻦ اﺣﺪ ﻓﺘﻮﮐّﻞ ﻋﻠﯽ ﻧﻔﺲ رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ‬ ‫ﺾ ﺣﻤﻴﺮ‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﻞ ﻣﺒﻐ ٍ‬ ‫ﺛ ّﻢ اﺣﻔﻆ ﻧﻔﺴﮏ ﺑﺎن ﻻ ﻳﻘﻠّﺒﮏ ﮐﺒﺮ اﻟﻌﻤﺎﺋﻢ ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻳﺎ ﻗﻮم زﻳّﻨﻮا رؤﺳﮑﻢ ﺑﻌﻤﺎﺋﻢ اﻟﺼّﺪق و اﻻﻧﺼﺎف ﻻ ﺑﻤﺎ ﻳﺤﻤﻞ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻇﻬﺮ اﻟﺒﻌﻴﺮ‪ .‬اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺪﻋﻮا ﮐﻠﻤﺎت اﻟﻠّﻪ ﻋﻦ وراﺋﮑﻢ و ﻻ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻓﺴﻮف ﺗﺸﻬﺪ اﻟّﺬﻳﻦ ﻳﻨﮑﺮون اﻟﻠّﻪ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ ﺛ ّﻢ‬ ‫ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﺬّاﮐﺮﻳﻦ‪ .‬اذًا‬ ‫ﻋﻈﻤﺘﻪ و ﺑﺮهﺎﻧﻪ ﻳﺬﮐﺮوﻧﻪ ﺑﺎﻟﺴﻨﻬﻢ و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻳﻀﺮب ﻣﻠﺌﮑﺔ اﻻﻣﺮ اذﮐﺎرهﻢ ﻋﻠﯽ رؤﺳﻬﻢ و ﻳﻘﻮﻟﻮن ﻓﻮﻳﻞٌ ﻟﮑﻢ ﻳﺎ‬ ‫ﻣﻌﺸﺮ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬اﺗﻔﺘﻮن ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ و ﺗﺠﺎدﻟﻮن ﺑﻨﻔﺴﻪ و ﺗﺤﺎرﺑﻮن‬

‫ﺑﺬاﺗﻪ و ﺗﻘﺮﺋﻮن ﻣﺎ ﻧﺰّل ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﮑﻢ اذًا ﻓﻰ ﺧﺴﺮان ﻋﻈﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻓﺴﻮف ﻳﺰﻳّﻨﻮن هﺆﻻء رؤﺳﻬﻢ ﺑﻤﻨﺎدﻳﻞ اﻟﺨﻀﺮ و اﻟﺒﻴﺾ و ﺑﺬﻟﮏ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻔﺮﺣﻴﻦ‪ .‬ﮐﻤﺎ رأﻳﺘﻢ ﻓﻰ ﻣﻸ‬ ‫ﻳﻔﺘﺨﺮون ﺑﻴﻦ اﻟﻨّﺎس و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻟﻔﺮﻗﺎن ﺑﺤﻴﺚ ﺑﻨﺴﺒﺘﻬﻢ اﻟﯽ اﺳﻢ ﻣﻦ اﺳﻤﺎﺋﻨﺎ ﻟﺒﺴﻮا ﻣﻦ ﻋﺼﺐ اﻟﺨﻀﺮ‬ ‫ﺛ ّﻢ ﮐﻔﺮوا ﺑﻪ ﻋﻦ ﻣﻮﺟﺪهﺎ و ﮐﺬﻟﮏ ﻓﺎﻧﻈﺮ ﻓﻰ ﺷﺄﻧﻬﻢ و ﻗﻠّﺔ ﻋﺮﻓﺎﻧﻬﻢ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم زﻳّﻨﻮا رؤﺳﮑﻢ ﺑﺎﻟﺼّﺪق و اﻻﻧﺼﺎف‬ ‫ﻟﺘﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﻌﺮﻓﺎن اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﺒﺪّﻟﻮا زﻳﻨﺔ اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻨﮑﻢ و ﻻ‬ ‫ﺛ ّﻢ هﻴﺎﮐﻠﻬﻢ ﺑﺤﻠ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﺴﺘﮑﺒﺮﻳﻦ‪.‬‬ ‫ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﻳﻘﻮﻟﻮن ﻣﺎ ﻻ ﻳﻔﻌﻠﻮن و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ن اﻟّﺬى اﻋﺮض ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ و اﺳﺘﮑﺒﺮ ﺑﺂﻳﺎﺗﻪ‬ ‫ﮐﻤﺎ ﺷﻬﺪت ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم ا ّ‬ ‫ﻳﻨﻬﻰ اﻟﻨّﺎس ﻋﻦ اﮐﻞ اﻟﺒﺼﻞ و ﺷﺮب اﻟﺪّﺧﺎن ﻗﻞ ﻓﺎﻧﺼﻒ ﻳﺎ ﻋﺒﺪ‬ ‫ارﺗﮑﺎب هﺬﻳﻦ اﻋﻈﻢ ﻋﻨﺪ اﻟﻠّﻪ اَم اﻋﺮاﺿﮏ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﮏ‬ ‫ﺑﻘﻮل ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ اذًا ﻓﺎﻧﺼﻔﻮا ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم اﺗﻘﺘﻠﻮن ﻣﻈﻬﺮ‬ ‫ﻧﻔﺲ اﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ ﺗﺴﺌﻠﻮن ﻋﻦ دم اﻟﺒﻌﻮﺿﺔ ﻓﻮﻳﻞ ﻟﮑﻢ ﻳﺎ ﻣﻌﺸﺮ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻰ ﻋﻠﯽ رﻓﻴﻖ اﻻﻋﻠﻰ و ﻳﻀّﺞ‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻳﺒﮑﻰ ﻋﻴﻮﻧﻰ و ﻋﻴﻮن ﻋﻠ ﱟ‬ ‫ﻗﻠﺒﻰ و ﻗﻠﺐ ﻣﺤﻤّﺪ ﻓﻰ ﺳﺮادق اﻻﺑﻬﻰ و ﻳﺼﺢ ﻓﺆادى و اﻓﺌﺪة‬ ‫اﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ ﻋﻨﺪ ﺳﺪرة اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻨّﺎﻇﺮﻳﻦ‪ .‬و ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﺣﺰﻧﻰ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ اﻻﻣﺮ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻻﻳﺢ‬ ‫ﻣﻦ ﻧﻔﺴﻰ ﺑﻞ ﻋﻠﯽ اﻟّﺬى ﻳﺄﺗﻰ ﻋﻠﯽ ﻇﻠ ٍ‬ ‫ن هﺆﻻء ﻟﻦ ﻳﺮﺿﻮا ﺑﻈﻬﻮرﻩ و ﻳﻨﮑﺮون ﺁﻳﺎﺗﻪ و ﻳﺤﺠﺪون‬ ‫ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﻻ ّ‬ ‫ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ و ﻳﺤﺎرﺑﻮن ﺑﻨﻔﺴﻪ و ﻳﺨﺎدﻋﻮن ﻓﻰ اﻣﺮﻩ ﮐﻤﺎ ﻓﻌﻠﻮا ﺑﻨﻔﺴﻪ هﺬا‬ ‫ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم و ﮐﻨﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎهﺪﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﺧﺎﻓﻮا ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ و ﻻ‬ ‫ﻳﻐﺮّﻧﮑﻢ اﻟﺪّﻧﻴﺎ ﺑﻐﺮورهﺎ اﺗّﻘﻮ اﻟﻠّﻪ و ﮐﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﺘّﻘﻴﻦ‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم هﺬا‬ ‫ﻰ ﺑﻴﻨﮑﻢ ان ﻟﻦ ﺗﺆﻣﻨﻮا ﺑﻪ ﻻ ﺗﻔﺘﺮوا ﻋﻠﻴﻪ و ﻻ ﺗﺪﺧﻠﻮا‬ ‫ﺟﻤﺎل ﻋﻠ ﱟ‬ ‫ﻖ ﺑﻤﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ و ﻻ‬ ‫اﻟﺒﻐﻀﺎء ﻓﻰ ﺻﺪور ﻋﺒﺎدﻩ و ﻻ ﺗﺪﺣﻀﻮا اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻧﺒﻴﻞ اﻧّﺎ ﺟﻌﻠﻨﺎﮎ ﻧﻔﺤ ًﺔ ﻣﻦ ﻧﻔﺤﺎت اﻻﻣﺮ‬ ‫ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻟﻴﺠﺪوا اﻟﻨّﺎس ﻣﻨﮏ رواﺋﺢ هﺬا اﻟﻘﻤﻴﺺ اﻟّﺬى ﮐﺎن ﻣﺤﻤّﺮًا ﺑﺪم‬ ‫اﻟﺒﻐﻀﺎء و ﻋﻠّﻖ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ ﻗﻢ ﻋﻠﯽ اﻣﺮ‬ ‫اﻟﻠّﻪ و دﻳﻨﻪ ﺛ ّﻢ ﺷﺮاﻳﻊ اﻟﻠّﻪ و ﺳﻨﻨﻪ ﺛ ّﻢ اﻧﺼﺮﻩ ﺑﻤﺎ ﺗﮑﻮن ﻣﺴﺘﻄﻴﻌًﺎ ﻋﻠﻴﻪ‬ ‫ن هﺆﻻء ﺑﺪّﻟﻮا‬ ‫ﻞ ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﺬﻟﮏ اﻳﺎدى اﻟﻀّﺮ ﻋﻦ ذﻳﻞ دﻳﻦ ﻗﻮﻳﻢ‪ .‬ﻻ ّ‬ ‫ﻟﻌ ّ‬ ‫اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ و ﻧﻌﻤﺘﻪ ﻋﻠﯽ ذواﺗﻬﻢ و ﺣﺮّﻓﻮا ﮐﻠﻤﺎت اﻟﻠّﻪ ﻋﻦ‬ ‫ن‬ ‫ﻣﻮﺿﻌﻬﺎ و ﮐﺬﻟﮏ ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻔﺎﻋﻠﻴﻦ‪ .‬و ﻣﻦ اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ ﻣﻦ ﻗﺎل ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻞ ﻓﻰ ﺻﺪور‬ ‫هﺬا اﻟﻐﻼم اراد ان ﻳﻨﺴﺦ ﺣﮑﻢ اﻟﺒﻴﺎن ﻟﻴﻠﻘﻰ اﻟﻐ ّ‬

‫ن اﻟّﺬﻳﻦ اوﺗﻮا ﺑﺼﺮ اﻟﺤﺪﻳﺪ ﻟﻢ ﻳﻤﻨﻌﻬﻢ اﺷﺎرات اﻟﺘّﺤﺪﻳﺪ‬ ‫اﻟﻤﻤﺮّدﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ ا ّ‬ ‫و ﻳﺪﺧﻠﻮن ﻋﻠﯽ ﻣﻘ ّﺮ اﻟﺘّﻮﺣﻴﺪ اﻗﺮب ﻣﻦ ﺣﻴﻦ و اﻟّﺬى ﺷﺮب ﻧﺴﻴﻢ‬ ‫اﻟﻘﺪس ﻣﻦ ﮐﺎءس اﻟﺒﻘﺎء ﻋﻦ ﻏﻼم اﻻﺑﻬﻰ ﻟﻦ ﻳﻠﺘﻔﺖ اﻟﯽ ﮐﺎؤس اﻟﻔﻨﺎء‬ ‫ﻣﻦ هﻴﺎﮐﻞ اﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻃﻬّﺮ ﻟﺴﺎﻧﮏ ﻋﻦ ذﮐﺮ دوﻧﻰ ﺛ ّﻢ‬ ‫ذﮐّﺮ اﻟﻨّﺎس ﻟﻴﺴﺘﺠﺬﺑﻬﻢ ﻧﻐﻤﺎﺗﮏ اﻟﯽ ﺷﻄﺮ ﻗﺪس ﻣﻨﻴﺮ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺷﻬﺪ ﻓﻰ‬ ‫ن‬ ‫ن ﻋﻠ ّﻴًﺎ ﻣﻈﻬﺮ ﻧﻔﺴﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و ا ّ‬ ‫ﻧﻔﺴﮏ ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ و ا ّ‬ ‫ﺑﻬﺎﺋﻪ ﻟﻈﻬﻮرﻩ و ﺑﻄﻮﻧﻪ ﺛ ّﻢ ﻋﺰّﻩ و ﮐﺒﺮﻳﺎﺋﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬و‬ ‫ﻖ و اﻟﺒﺎﻃﻞ و اﻟﺴّﻌﻴﺪ و اﻟﺸّﻘﻰ و ﻳﻤﺘﺎز‬ ‫ﺑﻪ ﻳﻔﺼّﻞ اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻤﻮﺣّﺪﻳﻦ ﻋﻦ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬و ﻟﻦ ﻳﺮﻓﻊ اﻟﻴﻮم ﻧﺪاء اﺣ ٍﺪ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اّﻟﺎ ﺑﻌﺪ‬ ‫ﺣﺒّﻰ ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺰل اﻻﻣﺮ ﻣﻦ ﻟﺪن ﻋﺰﻳﺰ ﻗﺪﻳﺮ‪ .‬و اﻧّﮏ ان وﺟﺪت‬ ‫ن ﺑﺬﻟﮏ ﻳﺜﺒﺖ‬ ‫ﻧﻔﺴﮏ وﺣﻴﺪًا ﻓﻰ اﻣﺮى اذًا ﻻ ﺗﻀﻄﺮب ﺛ ّﻢ اﺳﺘﻘﻢ ﻻ ّ‬ ‫ن اﺣﺒّﺎﺋﻰ هﻢ ﻟﺌﺎﻟﯽ اﻻﻣﺮ و‬ ‫اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ان اﻧﺖ ﻣﻦ ذى ﺑﺼﺮ ﻣﻨﻴﺮ‪ .‬ﻻ ّ‬ ‫ﻣﻦ دوﻧﻬﻢ ﺣﺼﺎة اﻻرض و ﻻﺑ ّﺪ ان ﻳﮑﻮن اﻟﺤﺼﺎة ازﻳﺪ ﻋﻦ ﻟﻮءﻟﻮء‬ ‫س ﺛﻤﻴﻦ و واﺣﺪ ﻣﻦ هﺆﻻء ﻋﻨﺪ اﻟﻠّﺔ ﺧﻴﺮٌ ﻣﻦ اﻟﻒ اﻟﻒ ﻧﻔﺲ ﻣﻦ‬ ‫ﻗﺪ ٍ‬ ‫ن ﻗﻄﻌ ًﺔ ﻣﻦ اﻟﻴﺎﻗﻮت ﺧﻴﺮٌ ﻣﻦ اﻟﻒ ﺟﺒﺎل ﻣﻦ ﺣﺠﺮ ﻣﺘﻴﻦ‪.‬‬ ‫دوﻧﻬﻢ ﮐﻤﺎ ا ّ‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﻓﺎﺷﻬﺪ اﻻﻣﺮ و اﻟﻔﺮق ﺑﻴﻦ هﺆﻻء و هﺆﻻء ﻟﺘﮑﻮن ﻣﻦ‬ ‫اﺻﺤﺎب اﻟﻴﻘﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﮏ ان رأﻳﺖ رﺿﻰ اﻟﺮّوح ذﮐّﺮﻩ ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻟﻐﻼم ﺛ ّﻢ اﻟﻖ ﻋﻠﯽ وﺟﻬﻪ اﻟﺮّوح ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ﮐﺬﻟﮏ اﻣﺮت ﻣﻦ ﻟﺪن ﻋﻠﻴﻢ‬ ‫ﺣﮑﻴﻢ‪ .‬و ﻗﻞ ﻳﺎ رﺿﺎ اﺗﻀﺤﮏ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﺗﺒﮑﻰ ﻋﻴﻮن‬ ‫اﻟﻘﺪم ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻦ ﺿ ّﺮ اﻟﺸّﻴﺎﻃﻴﻦ‪ .‬اﺗﺴﮑﻦ ﻋﻠﯽ ﻣﻘﺎﻋﺪ اﻟﺮّاﺣﺔ و‬ ‫ﻞ اﻻﻳّﺎم ﺑﻞ ﻓﻰ‬ ‫ﮐﺎن ﺟﺴﺪ ﻧﻔﺲ اﻟﻠّﻪ ﻣﻀﻄﺮﺑًﺎ ﻣﻦ ﻟﺪغ اﻟﺜّﻌﺒﺎن ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ رﺿﺎ ﻗﻢ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ ﺛ ّﻢ اﻧﺼﺮ رﺑّﮏ و ﻻ ﺗﺼﺒﺮ اﻗ ّ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻣﻦ ﺁن ﻻﻧّﮏ اﺳﻢ اﻻﻋﻈﻢ ﻓﻰ اﻟﻮاح ﻗﺪس ﺣﻔﻴﻆ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺟﺘﻤﻊ اﻟﻨّﺎس‬ ‫ﺐ اﻟﻠّﻪ و اﻣﺮﻩ ﺛ ّﻢ اﻗﺮء ﻋﻠﻴﻬﻢ ﻣﺎ ﻧﺰل ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻣﻦ ﺟﺒﺮوت‬ ‫ﻋﻠﯽ ﺣ ّ‬ ‫رﺑّﮏ اﻟﻘﺎدر اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬اﻧﺴﻴﺖ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى دﺧﻠﺖ ﺑﻘﻌﺔ اﻟﻔﺮدوس و‬ ‫ﺣﻀﺮت ﺑﻴﻦ ﻳﺪى اﻟﻌﺮش و ﻳﻠﻘﻰ ﻋﻠﻴﮏ ﻣﻦ ﺳﺪرة اﻟﺮّوح ﻋﻦ ﺧﻠﻒ‬ ‫اﻟﻒ ﺣﺠﺎب ﺑﺎﻧّﻰ اﻧﺎ اﻟﻠّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ اﻧﺎ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬اذًا‬ ‫ﻓﺎﺷﺘﻌﻞ ﺑﻤﺎ ﺗﺠﻠّﻰ ﻋﻠﻴﮏ ﺟﻤﺎل اﻟﻤﺨﺘﺎر ﻓﻰ ﻟﻬﻴﺐ اﻟﻨّﺎر ﻟﻴﺸﺘﻌﻞ ﺑﻬﺎ‬ ‫ﺐ رﺑّﮏ ﻓﻰ اﻓﺌﺪة اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ رﺿﺎ‬ ‫اﻟﻌﺒﺎد و ﻳﺴﺘﻘ ّﺮ ﺣﺮارة ﺣ ّ‬ ‫ن اﻟﻘﻠﻢ ﻳﺒﮑﻰ ﻋﻠﯽ ﺿﺮّى و ﻣﺴﮑﻨﺘﻰ ﺛ ّﻢ وﺣﺪﺗﻰ و ﻏﺮﺑﺘﻰ و‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ ا ّ‬ ‫ﺑﻤﺎ اﺷﺘﻌﻠﺖ ﻧﺎر اﻻﻋﺮاض ﻓﻰ ﻗﻠﻮب اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ‪ .‬ﺧﺬ زﻣﺎم اﻻﻣﺮ ﻟﺌّﻠﺎ‬

‫ﻳﺘﺼﺮّف ﻓﻴﻪ اﻧﺎﻣﻞ اﻟﺸّﻴﻄﺎن و ﻳﺼّﺪ اﻟﻨّﺎس ﻋﻦ رﺑّﮏ اﻟﺮّﺣﻤﻦ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬ﻓﺎﻓﺘﺢ ﻋﻴﻨﺎﮎ ﺛ ّﻢ اﻧﻈﺮ ﺑﻤﺎ ﻧﺰل ﻣﻦ ﻋﻨﺪ رﺑّﮏ ﻟﺘﺴﺘﻘﻴﻢ ﻋﻠﯽ‬ ‫ن‬ ‫اﻻﻣﺮ ﺑﺤﻴﺚ ﻻ ﻳﻘﻠّﺒﮏ ﮐﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ا ّ‬ ‫ﻇﻬﻮرى ﺳﻠﻄﻨﺘﻰ و ﺣﺠّﺘﻰ ﻧﻔﺴﻰ و دﻟﻴﻠﯽ ﺟﻤﺎﻟﯽ و ﺟﻨﺪى ﺗﻮﮐّﻠﯽ و‬ ‫ﺣﺰﺑﻰ ﻗﺪرﺗﻰ و ﺑﺮهﺎﻧﻰ ﻗﻴﺎﻣﻰ ﻓﻰ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﻓﻰ اﻳّﺎم اﻟّﺘﻰ ﻗﺎﻣﺖ‬ ‫ﻰ اﻟﻤﻠﻞ و اﻟﺪّول و ﻣﻦ دوﻧﻬﻤﺎ ﺟﻨﻮد اﻻرض ﮐﻤﺎ ﺳﻤﻌﺘﻢ و ﮐﻨﺘﻢ‬ ‫ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﺴّﺎﻣﻌﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ﻓﺎﻧﺼﺮ هﺬا اﻟﻤﻈﻠﻮم اﻟّﺬى ﻋﺎد ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻦ اﻟﻘﺎﻩ‬ ‫ﻣﻦ ﺁﻳﺎت رﺑّﻪ ﻟﻴﻨﺼﺮ اﻻﻣﺮ و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻨّﺎﺻﺮﻳﻦ‪ .‬ﻓﻠﻤّﺎ هﺒّﺖ راﺋﺤﺔ‬ ‫اﻻﻃﻤﻴﻨﺎن و اﻃﻤﺌ ّ‬ ‫ﻦ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ ﻗﺎم ﺑﻨﻔﺴﻪ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﻪ ﺑﻘﻮﻟﻪ‬ ‫ﻦ اﻟﻠّﻪ ﺣﻔﻆ ﻋﺒﺪﻩ ﺑﺠﻨﻮد‬ ‫اﻟﯽ ان اﻓﺘﻰ ﻋﻠﻴﻪ و ﮐﺎن ﻣﻦ اﻟﻤﻔﺘﻴﻦ‪ .‬و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻖ و اﻧّﻪ ﻟﺨﻴﺮ ﻧﺎﺻ ٍﺮ و ﻣﻌﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ‬ ‫اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸّﻬﺎدة و ﻧﺼﺮﻩ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﺣﺒّﺎﺋﻰ ﻓﻰ هﻨﺎﮎ ﺛ ّﻢ اﻟﻖ ﻋﻠﯽ وﺟﻮهﻬﻢ ﻣﺎ اﻟﻘﻰ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ وﺟﻬﮏ‬ ‫ﻦ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ ﺣﻴﻦ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﮐﺮﻳﻦ و ﻳﺴﺘﻘﻴﻤ ّ‬ ‫ن رﺑّﻬﻢ و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻟﻴﺸﮑﺮ ّ‬ ‫ﺾ ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ رﺿﻰ اﻟﺮّوح اﺳﻤﻊ ﻗﻮل‬ ‫اﻟّﺬى ﻳﺪﺧﻠﻬﻢ اﻟﺸّﻴﻄﺎن ﺑﺒﻐ ٍ‬ ‫ﻻ ﻻ ﺗﻀﻊ ﻗﺪﻣﮏ ﻋﻠﯽ ﻣﻘﻌﺪ اﻟّﺬى‬ ‫رﺑّﮏ و ﻻ ﺗﮑﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﺘﻮﻗّﻔﻴﻦ‪ .‬ا ّو ً‬ ‫ﻞ اﻟﻐﻼم اﻳّﺎﮎ ان ﻻ ﺗﻘﺮّب ﺑﻪ و ﮐﻦ ﻓﻰ زه ٍﺪ ﻣﻨﻴﻊ‪ .‬و اذا‬ ‫ﺗﺠﺪ ﻓﻴﻪ ﻏ ّ‬ ‫ﻳﻈﻬﺮ ﺑﻴﻦ ﻳﺪﻳﮏ اﻟﻮاح و رﺳﺎﺋﻞ ﻓﻰ ر ّد اﻟﻠّﻪ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ اذًا ﺗﻮﮐّﻞ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ و ﻗﻞ ﺑﺴﻢ اﻟﻠّﻪ اﻻﻣﻨﻊ اﻻﻗﺪس اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﺧﺬ‬ ‫ﺑﻘﻮّة اﻟﻠّﻪ اوراﻗًﺎ ﻣﻦ اﻟﻘﺮﻃﺎس ﺛ ّﻢ اﮐﺘﺐ ﺑﻤﺎ ﻳﻠﻬﻤﮏ اﻟﻠّﻪ ﺑﺴﻠﻄﺎﻧﻪ ﻓﻰ‬ ‫ر ّد ﻣﻦ ورد ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻐﺎﻟﺐ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان ﻻ ﻳﺎٌﺧﺬﮎ‬ ‫اﻻوهﺎم ﻓﺎﺧﺮق ﺣﺠﺒﺎﺗﻬﺎ و ﻻ ﺗﮑﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﺘﻮهّﻤﻴﻦ‪ .‬و ﻓﻰ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى‬ ‫ﺗﺄﺧﺬ اﻟﻘﺮﻃﺎس ﺗﺎﻟﻠّﻪ روح اﻻﻋﻈﻢ ﻳﺆﻳّﺪﮎ و روح اﻟﻘﺪس ﻳﻨﻄﻖ ﻓﻰ‬ ‫ﺻﺪرﮎ و روح اﻟﺒﻬﺎء ﻳﺘﮑﻠّﻢ ﻋﻠﯽ ﻟﺴﺎﻧﮏ و ﮐﺬﻟﮏ اﻳﻘﻦ ﻓﻰ ﻗﺪرة‬ ‫رﺑّﮏ و ﮐﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﻮﻗﻨﻴﻦ‪ .‬و ﻗﺪّرﻧﺎ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻮح ﻻﮐﺜﺮ اﻻﺣﺒﺎب ﺑﺎن‬ ‫ﻞ ﺑﺬﻟﮏ‬ ‫ﻳﮑﺘﺒﻮا اﻟﻮاﺣًﺎ ﻓﻰ اﺛﺒﺎت هﺬا اﻻﻣﺮ و ﻳﺮﺳﻠﻮهﺎ اﻟﯽ اﻟﺒﻼد ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻟﻦ ﻳﺤﺘﺠﺐ اﺣﺪٌ ﻋﻦ ﻟﻘﺎء اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ﻓﺎﻋﻤﻞ ﺑﻤﺎ‬ ‫اﻣﺮت و ﻻ ﺗﺄﺧّﺮ اﻣﺮ رﺑّﮏ و ﮐﻦ ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻣﻠﻴﻦ‪ .‬دع اﻟﺪّﻧﻴﺎ و ﻣﺎ ﻓﻴﻬﺎ‬ ‫و ﻋﻠﻴﻬﺎ ﻋﻦ وراﺋﮏ ﺛ ّﻢ اﺟﻌﻞ ﻧﻔﺴﮏ ﺳ ّﺪ اﻻﻣﺮ ﺑﻴﻦ هﺆﻻء اﻟﻤﻔﺴﺪﻳﻦ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﺘﺠﺎوزﻳﻦ‪ .‬و اﻧّﮏ‬ ‫ﻟﺌﻠّﺎ ﻳﺘﺠﺎوزوا ﻋﻦ ﺣﺪودهﻢ و ﻻ ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻧﺖ ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ اذا وردت ارض اﻟﻌﺮاق و ﺣﻀﺮت ﺑﻴﻦ ﻳﺪى اﻟﮑﻠﻴﻢ‬ ‫ﻓﺎﻇﻬﺮ ﻟﻪ ﻗﻤﻴﺺ اﻟﻐﻼم و ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻦ اﺧﻴﻪ ﻟﻴﻄّﻠﻊ ﺑﻤﺎ ورد‬

‫ﻋﻠﯽ ﺳﻠﻄﺎن اﻟﻘﺪم ﻣﻦ اﻟّﺬى رﻓﻊ اﺳﻤﻪ ﺑﺎﻣﺮ ﻣﻦ ﻟﺪﻧﻪ و ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺰل‬ ‫ﻖ ﻣﻦ ﺟﺒﺮوت اﺳﻢ ﻗﺪﻳﻢ‪ .‬ان ﻳﺎ ﮐﻠﻴﻢ ﻗﻢ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ ﺛ ّﻢ اﻧﺼﺮ‬ ‫ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫رﺑّﮏ و ﮐﻦ ﻣﻦ اﻟﻨّﺎﺻﺮﻳﻦ و ان ﻳﺪﺧﻞ ﻋﻠﻴﮏ اﻟﺸّﻴﻄﺎن ﻟﻴﺰﻟّﮏ ﻋﻦ‬ ‫ﺻﺮاط رﺑّﮏ اذًا ﻓﺎﺳﺘﺌﺬ ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﮐﻦ ﻓﻰ ﻋﺼﻤ ٍﺔ ﻣﻨﻴﻊ‪ .‬و ان ﻳﺤﻀﺮ‬ ‫ﺑﻴﻦ ﻳﺪﻳﮏ اﻟﻮاح اﻟﻐﺮور ﻣﻦ اﻟّﺬى اﺳﺘﮑﺒﺮ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫اﻟﻘﺪﻳﺮ دﻋﻬﺎ ﻋﻠﯽ اﻟﺘّﺮاب ﺛ ّﻢ ﺧﺬ اﻟﻘﻠﻢ ﺑﺎﻣﺮى اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻐﺎﻟﺐ اﻟﻌﻠﻴﻢ ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻞ ﻳﺘﺬﮐّﺮ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ و ﻻ ﻳﺴﺘﮑﺒﺮ‬ ‫ﺑﻠّﻐﻪ اﻣﺮ رﺑّﮏ ﺑﻨﺼﺎﻳﺢ ﻣﺸﻔﻘﻪ ﻟﻌ ّ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻳﺎ ﮐﻠﻴﻢ ﻣﺎ ﻳﺠﺮى ﻣﻦ ﻗﻠﻤﻬﻢ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ و ر ّ‬ ‫ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﺸﺄﻧﻬﻢ ﻳﺘﮑﻠّﻤﻮن ﻣﺜﻞ اﻟﺼّﺒﻴﺎن و ﻳﻌﺘﺮﺿﻮن ﺑﻪ ﻋﻠﯽ ﺟﻤﺎل‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﮐﺬﻟﮏ ﻓﺎﻧﻈﺮ ﻓﻰ هﺆﻻء اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ و ﺑﻠﻐﻮا ﻓﻰ اﻟﻐﻔﻠﺔ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم‬ ‫ﻳﺴﺘﺪّﻟﻮن ﺑﺂﻳﺎﺗﻰ ﻓﻰ اﺛﺒﺎت اﻣﺮهﻢ ﺛ ّﻢ ﻳﻌﺘﺮﺿﻮن ﻋﻦ ﺟﻤﺎﻟﯽ ﻓﻤﺎ‬ ‫ﻟﻬﺆﻻء اﻟﻘﻮم ﻻ ﻳﮑﺎدون ﻳﻔﻘﻬﻮن ﺣﺪﻳﺜًﺎ ﻣﻦ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻏﺸﺖ ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ ﻏﺸﺎوة اﻟﻨّﻔﺲ و اﻟﻬﻮى و اﺧﺬﺗﻬﻢ اﻟﺸّﻬﻮات ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺠﻬﺎت و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﻴّﺘﻴﻦ‪ .‬دع ذﮐﺮهﻢ و ﻣﺎ ﻋﻨﺪهﻢ ﺛ ّﻢ ﺗﺠﻨّﺐ ﻋﻨﻬﻢ‬ ‫ﻦ و ﮐﻦ ﻣﻦ‬ ‫ﻞ ﻋﺼﻤﺔ رﺑّﮏ ﻣﻮﻃﻦ اﻣ ٍ‬ ‫ﺛ ّﻢ اﺑﺘﻎ ﻟﻨﻔﺴﮏ ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﻣﻮر ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ اﻟﻌﺎﻟﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ان‬ ‫اﻟﻤﻄﻤﺌﻨّﻴﻦ‪ .‬و ﺗﻮﮐّﻞ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻳﺎ ﻧﺒﻴﻞ اﻧﺖ اذهﺐ ﺑﮑﺘﺎب اﻟﻠّﻪ و ﺛﻮب ﮐﺒﺮﻳﺎﺋﻪ ﻟﻴﻨﺘﺸﺮ ﺑﻬﻤﺎ رواﺋﺢ‬ ‫ﻞ ﻳﻄﻬّﺮ اﻟﻘﻠﻮب ﻋﻦ دﻧﺲ اﻟﻮهﻢ و اﻟﻬﻮى و‬ ‫اﻟﻘﺪس ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﯽ ﻣﻮﻃﻦ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬ﻓﺎﻓﺘﺢ اﻟﻠّﺴﺎن ﺑﺎﻟﺒﻴﺎن ﺛ ّﻢ اذﮐﺮ ﻣﺎ رأﻳﺖ‬ ‫ﻳﺮﺟﻌ ّ‬ ‫ﻞ ﺑﺬﻟﮏ ﻳﻔﺘﺢ اﺑﺼﺎراﻟﻤﺤﺘﺠﺒﻴﻦ‪ .‬و‬ ‫و ﺷﻬﺪت ﻣﻦ اﻣﺮ ﻣﻮﻻﮎ ﻟﻌ ّ‬ ‫اﻟﺮّوح ﻋﻠﻴﮏ و ﻋﻠﯽ اﻟّﺬﻳﻦ اذا ﻳﺘﻠﯽ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺁﻳﺎت رﺑّﻬﻢ ﻳﺨﺮّن ﺑﺎذﻗﺎﻧﻬﻢ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و اﻟﺤﻤﺪ ﻟﻬﺬا اﻟﺮّب اذ هﻮ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ و ر ّ‬ ‫بﮐّ‬ ‫ﺳﺠّﺪ ﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ﻣﺤﺒﻮب اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻞ ﻗﺮﻳﺔ ﻳﻨﺘﺸﺮ ﻓﻴﻬﺎ هﺬا اﻟﻠّﻮح‬ ‫ﻓﻘﺪ ﮐﺘﺐ اﻟﻠّﻪ ﻟﮑ ّ‬ ‫ﺑﺎن ﻳﻌﻴﺪوا اهﻠﻬﺎ ﻓﻰ ذﻟﮏ اﻟﻴﻮم‬ ‫و ﻳﻬﻠﻠّﻮا و ﻳﮑﺒّﺮوا و ﻳﻌﻴﺸﻮا ﺑﺎﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻋﻨﺪهﻢ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﮐﺮﻳﻦ‪.‬‬ ‫و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫هﻮ اﻟﺒﺎﻗﻰ اﻟﻈّﺎهﺮ‬ ‫ﻖ و ﻳﻨﺰل ﺑﺎﻣﺮﻩ ﮐﻴﻒ ﻳﺸﺎء ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ‬ ‫ﻓﺴﺒﺤﺎن اﻟّﺬى ﻧ ّﺰل اﻵﻳﺎت ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫هﻮ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻟﻦ ﻳﻤﻨﻌﻪ ﺷﻴﺊ ﻋﻦ اﻣﺮﻩ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ ﻳﻔﻌﻞ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻣﺎ ﻳﺸﺎء ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻻﻣﺮ و اﻟﺨﻠﻖ و ﻳﺤﮑﻢ ﻣﺎ ﻳﺮﻳﺪ‪ .‬و ﻟﻪ ﻳﺴﺠﺪ ﮐ ّ‬

‫ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﻳﺤﻴﻰ و ﻳﻤﻴﺖ ﺛ ّﻢ ﻳﺒﻌﺚ ﻣﻦ ﻳﺸﺎء ﻣﻦ هﺬا‬ ‫ن روح اﻻﻣﺮ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ‬ ‫اﻟﮑﻮﺛﺮ اﻟﻌﺬب اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ا ّ‬ ‫ﻖ و اﺷﺮق ﺟﻤﺎل اﻻﺣﺪﻳّﺔ ﻋﻦ ﻣﺸﺮق اﻟﻘﺪس ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﺒﻴﻦ و ﺑﻪ‬ ‫ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻣﺮ و اﻟﺨﻠﻖ و اﻧّﻪ ﻟﻤﻴﺰان اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻦ‬ ‫اﻣﺘﺤﻦ اﻟﻠّﻪ ﮐ ّ‬ ‫ن ﺷﺠﺮة اﻟﻄّﻮر ﻓﻰ هﺬا اﻟﻈّﻬﻮر ﺗﻨﻄﻖ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ا ّ‬ ‫ﻖ ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ اﻧﺎ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ‬ ‫ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻖ ﺑﺎﻣﺮ ﻳﻨﺼﻌﻖ ﻋﻨﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﺗﺨﺘﻠﻔﻮا ﻓﻰ ﮐﻠﻤﺔ اﻟﻠّﻪ و اﻧّﻬﺎ ﻗﺪ ﻇﻬﺮت ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض اّﻟﺎ ﻣﻦ ﺷﺎء رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺎدر اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ‬ ‫اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﺤﻤﻴﺪ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﻬﺎ ﻗﺪ ﮐﺎﻧﺖ ﺑﻴﻨﮑﻢ و ﺗﺘﻠﯽ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﻦ ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ و اﻧﺘﻢ ﻣﺎ اﻃّﻠﻌﺘﻢ ﺑﻬﺎ ﺑﻤﺎ اﺧﺬﺗﮑﻢ اﻻوهﺎم و ﮐﻨﺘﻢ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻏﻔﻠ ٍﺔ ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻣﻨﻊ اﻟﻠّﻪ اﺑﺼﺎرﮐﻢ ﻋﻦ ﻋﺮﻓﺎن ﻧﻔﺴﻪ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﮐﺎن‬ ‫ﺑﻴﻨﮑﻢ ﺑﺠﻤﺎل اﻟّﺬى ﻣﺎ ادرﮎ ﺷﺒﻬﻪ اﺣﺪٌ ﻣﻦ اﻻوّﻟﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻋﺒﺪ اﺳﻤﻊ‬ ‫ﻧﺪاء اﻟﻠّﻪ ﻋﻦ هﺬﻩ اﻟﺸّﺠﺮة اﻟّﺘﻰ ارﺗﻔﻌﺖ ﻋﻠﯽ ﺟﺒﻞ اﻟﻘﺪس و ﺗﻨﻄﻖ‬ ‫ﻖ ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬ﻗﻞ هﺬا ﻧﺪﺁء ﻣﺎ ﺳﻤﻊ ﺷﺒﻬﻪ‬ ‫ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﺣﺪٌ ﻓﻰ ازل اﻵزال و ﻟﻦ ﻳﺴﻤﻌﻪ اﺣﺪٌ اّﻟﺎ ﺑﺎن ﻳﺪﺧﻞ ﻓﻰ هﺬﻩ اﻟﺮّﺿﻮان‬ ‫اﻟﻤﺮﺗﻔﻊ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ اﻧﺖ ﺑﺴﻤﻊ اﻟﺮّوح اﺳﻤﻊ ﻧﺪاء اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ هﺬﻩ‬ ‫اﻟﻮرﻗﺔ اﻟﻤﻨﺒﺘﺔ اﻟﻤﺘﺤﺮّﮐﺔ اﻟﻤﺮﺗﻔﻌﺔ اﻟﻤﻐﻨّﻴﺔ ﻋﻠﯽ هﺬﻩ اﻟﺸﺠﺮة اﻟﻤﺮﺗﻔﻌﺔ‬ ‫ب‬ ‫اﻻﺣﺪﻳّﺔ اﻻﻟﻬﻴﺔ و ﻻ ﺗﻠﺘﻔﺖ اﻟﯽ ﻧﻔﺲ ﻓﺘﻮﮐّﻞ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ و ر ّ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﻴﻪ و ﻻ ﺗﺨﻒ ﻣﻦ اﺣﺪ و ﻻ ﺗﮑﻦ ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ‬ ‫اﻋﻠﻢ ﺑﺎﻧّﺎ اﻣﺮﻧﺎﮎ ﺣﻴﻦ ذهﺎﺑﮏ ﻋﻦ ﺑﻴﻦ ﻳﺪﻳﻨﺎ و وﺻﻴّﻨﺎﮎ ﺑﻮﺻﺎﻳﺎ‬ ‫ﻣﺤﮑﻢ ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬و ﻣﻨﻬﺎ ﻣﺎ اﻣﺮﻧﺎﮎ ﺑﺎن ﻻ ﺗﺰد ﻋﻤّﺎ رأﻳﺖ ﻓﻰ هﺠﺮﺗﮏ‬ ‫ن هﺬا ﮐﺎن ﻣﻦ اﻣﺮى ﻋﻠﻴﮏ و‬ ‫ﻣﻊ اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﻨﻘﺺ ﻋﻤّﺎ ﺷﻬﺪت و ا ّ‬ ‫ﻞ اﻟﻮﺟﻮد و ﻋﻦ وراﺋﻪ ﻟﺴﺎن اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻠﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬و اﻧّﮏ زدت ﻓﻰ اوهﺎم اﻟﻨّﺎس و ﻧﻘﺼﺖ ﻋﻤّﺎ رأﻳﺖ ﻣﻦ ﻗﺪرة‬ ‫ب ﺁﺑﺎﺋﮏ اﻻوّﻟﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ اﺗّﻖ اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺘّﺒﻊ‬ ‫اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ و ر ّ‬ ‫هﻮﻳﮏ و ﻻ ﺗﻐﻴّﺮ ﻧﻌﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻰ ﻧﻔﺴﮏ و ﻋﻠﯽ اﻧﻔﺲ اﻟﻌﺒﺎد و ﻻ‬ ‫ﺗﮑﻦ ﻣﻦ اﻟﺠﺎهﻠﻴﻦ‪ .‬اﺗّﻖ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ ﺛ ّﻢ اﺷﻬﺪ اﻣﺮاﻟﻠّﻪ ﺑﺒﺼﺮﮎ ﺛ ّﻢ‬ ‫اﺧﺮق ﺣﺠﺒﺎت اﻟﻮهﻢ ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬و اﻧّﮏ ﻟﻮ ﻟﻦ‬ ‫ﺗﺨﺮق اﻟﺴّﺒﺤﺎت ﻋﻦ وﺟﻪ ﻗﻠﺒﮏ اﻟﯽ اﺑﺪ اﻵﺑﺪﻳﻦ اﻧّﺎ ﻣﺎ ﻧﻤﺴﮏ زﻣﺎم‬ ‫اﻻﻣﺮ و ﻧﺄﻣﺮﮎ ﺑﺬﻟﮏ ﺑﺪوام اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﯽ ان ﺗﺨﺮق‬ ‫اﻻﺣﺠﺎب و ﺗﻄﻠﻊ ﻋﻦ ﻣﺸﺮق اﻻﻣﺮ ﺑﻘﺪرة و ﺳﻠﻄﺎن ﺑﺪﻳﻊ‪ .‬ان ﻳﺎ‬

‫ﻣﺤﻤّﺪ ﺑﻠّﻎ ﻧﻔﺴﮏ ﺛ ّﻢ ﺑﻠّﻎ اﻟﻨّﺎس ﺑﻤﺎ ﻃﻠﻊ اﻟﻮﺟﻪ ﻋﻦ ﺧﻠﻒ اﻟﺴّﺒﺤﺎت‬ ‫ﺑﺎﻧﻮار ﻋ ّﺰ ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ اﻟﻨّﺎس ﺑﻤﺎ اﻣﺮت ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺄﺧّﺮ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ اﻟﺤﻴﻦ ﻓﺎﺷﺪد ﻇﻬﺮﮎ ﺑﻤﺎ َاﻣَﺮﻧﺎﮎ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻮح‬ ‫ﻓﻴﻪ اﻗ ّ‬ ‫ى اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬و ﻻ ﺗﮑﻦ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﻣﺎ ﻳﺘّﺒﻌﻮن اّﻟﺎ ﺑﻤﺎ ﻳﺄﻣﺮهﻢ هﻮﻳﻬﻢ و‬ ‫اﻟﺪّر ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ و ﻋﻨﺪﻩ ﻋﻠﻢ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﮑ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﺨﺎﺳﺮﻳﻦ‪ .‬ﻓﺎﻋﻠﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ن هﺬا‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﻏﻴﺐ ﻣﺎ ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻻﻣﺮ و اﻟﺨﻠﻖ و ا ّ‬ ‫ﻖ ان اﻧﺖ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﻟﻦ ﻳﺸﺘﺒﻪ ﻋﻠﻴﻪ اﻣﺮ و ﻟﻦ ﻳﺤﺘﺠﺐ ﻋﻨﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﻟﺤ ّ‬ ‫ﻳﺨﻄﺮ ﻓﻰ ﺻﺪور اﻟﻨّﺎس و اﻧّﻪ ﻟﻤﺤﻴﻂٌ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮎ اﻳّﺎﮎ ﻳﺎ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﻋﻦ وراﺋﮏ‬ ‫ﻣﺤﻤّﺪ اﺳﻤﻊ ﻗﻮﻟﯽ و دع ﮐ ّ‬ ‫ﺛ ّﻢ اﺳﺘﻘﻢ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ ﺑﺎﺳﺘﻘﺎﻣ ٍﺔ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ و اﻣ ٍﺮ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ و ﻻ‬ ‫ﺗﻀﻄﺮب ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ و ﻻ ﺗﮑﻦ ﻣﻦ اﻟﺨﺎﺋﻔﻴﻦ‪ .‬اَﻣﺎ رأﻳﺖ و ﺷﻬﺪت‬ ‫ﺳﻠﻄﺎن اﻟﻘﺪرة و اﻟﻘﻮّة و َاﻣﺎ اﻃّﻠﻌﺖ ﮐﻴﻒ ﻇﻬﺮت ﻳﺪ اﻟﻠّﻪ ﻋﻦ ردﺁء‬ ‫ﻗﺪس ﮐﺮﻳﻢ‪ .‬اَﻣﺎ رأﻳﺖ ﮐﻴﻒ اﻧﻘﺎدت اﻻﻣﻮر ﻟﺴﻠﻄﺎﻧﻪ و ﺧﻀﻌﺖ ﻟﻪ‬ ‫ﻞ ذى ﺷﻮﮐﺔ ﻋﻈﻴﻢ ﻣﻊ اﻟّﺬى ﮐﺎن ﺑﻴﻦ‬ ‫ل ﻋﻨﺪﻩ ﮐ ّ‬ ‫اﻋﻨﺎق اﻟﻔﺮاﻋﻨﺔ و ذ ّ‬ ‫ﻞ ﺑﮑﻮر و اﺻﻴﻞ‪ .‬و َاﻣﺎ‬ ‫ﻞ ﺻﺒﺎح و ﻣﺴﺂء و ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻳﺪى اﻻﻋﺪاء ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﻌﻠﻤﺎء و ﻋﺠﺰهﻢ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى اﺳﺘﺸﺮﻗﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ‬ ‫ﺷﻬﺪت اﻋﺘﺮاف ﮐ ّ‬ ‫ى اﻻﺑﺪع اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ‬ ‫اﻧﻮار اﻟﻌﻠﻢ و اﻟﺤﮑﻤﺔ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻔﻢ اﻟﺪّر ّ‬ ‫ﻓﺎﻧﺼﻒ ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ ﺗﻔﮑّﺮ ﻓﻴﻤﺎ اﺷﺮق ﺑﺎﻟﻔﻀﻞ و ﻻ ﺗﺘّﺒﻊ هﻮاﮎ و ﻻ ﺗﮑﻦ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ‪ .‬ﻃﻬّﺮ ﻧﻔﺴﮏ ﻋﻦ ﺣﺪودات اﻟﺒﺸﺮ و ﻻ ﺗﺠﺎوز ﻋﻦ‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺣﮑﻢ اﻻﻧﺼﺎف و ﻻ ﺗﺮﺗّﺪ اﻟﺒﺼﺮ ﻋﻦ ﻣﻨﻈﺮ اﻟﻤﺸﺮق اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻰ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻗﻠﺒﻴﻦ و هﺬا ﻣﺎ ﻧﺰّﻟﻨﺎﻩ ﻋﻠﯽ ﻣﺤﻤّﺪ اﻟﻌﺮﺑ ّ‬ ‫ن اﻟﻠّﻪ ﻣﺎ ﺟﻌﻞ ﻟﺮﺟ ٍ‬ ‫اّ‬ ‫ﻒ ﻣﺮﺁت ﻗﺒﻠﮏ ﻟﻴﻨﻄﺒﻊ‬ ‫ﻰ ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﺻ ّ‬ ‫ن ﻋﺮﺑ ﱟ‬ ‫ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و اﻇﻬﺮﻧﺎﻩ ﺑﻠﺴﺎ ٍ‬ ‫ن هﺬا ﻟﻨﺼﺤﻰ ﻋﻠﻴﮏ و ﻋﻠﯽ ﻋﺒﺎدﻧﺎ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ ﺟﻤﺎل اﻟﻠّﻪ و ا ّ‬ ‫ﻓﻮاﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﺗﻤّﺖ ﻧﻌﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﮑﻢ و ﻇﻬﺮ ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ و ﻃﻠﻊ دﻟﻴﻠﻪ و ﺟﺎء‬ ‫ﺑﺮهﺎﻧﻪ و ﮐﻤﻠﺖ ﺣﺠّﺘﻪ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻨّﺎﻇﺮﻳﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ اﻧّﺎ ﺳﺘﺮﻧﺎ‬ ‫وﺟﻬﻨﺎ ﻋﻨﮑﻢ ﻓﻰ ﻋﺸﺮﻳﻦ ﻣﻦ اﻟﺴّﻨﻴﻦ و ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ اﻧﻔﺴﮑﻢ و‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﺳﮑﻦ ﻓﻰ ﺳﺮادق اﻟﺨﻠﺪ ﺧﻠﻒ ﻟﺠﺞ‬ ‫ارواﺣﮑﻢ و ﻣﻦ وراﺋﮑﻢ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺒﻘﺎء ﻣﻦ هﻴﺎﮐﻞ اﻟﻤﻘﺪّﺳﻴﻦ‪ .‬و ﮐﺎن اﻟﻨّﺎس ﻣﺮﻳﺒًﺎ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺠﻤﺎل ﺑﺤﻴﺚ‬ ‫ﻞ ﻳﻮم و‬ ‫ﻞ ﺣﻀﺮوا ﺑﻴﻦ ﻳﺪﻳﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﺎ ﻋﺮﻓﻪ اﺣﺪ ﻣﻨﻬﻢ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﮐ ﱞ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ‬ ‫ﺳﻤﻌﻮا ﺁﻳﺎﺗﻪ و ﺷﻬﺪوا اﻧﻮارﻩ ﺑﺤﻴﺚ اﺣﺎﻃﺖ ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﻋﻠﯽ اﻻوّﻟﻴﻦ و اﻵﺧﺮﻳﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ ﻗﺪ ﮐﻨﺖ‬

‫ﻞ‬ ‫ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﻣﺒﺸّﺮ اﻟﻨّﺎس ﺑﻬﺬا اﻟﻈّﻬﻮر ﻓﻰ اﻟﺘّﺴﻊ ﺑﻤﺎ ﺑﺸّﺮهﻢ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ن‬ ‫ﻞ ﺻﺤﻒ و زﺑﺮ ﻣﻨﻴﺮ و اﻧّﺎ ﻣﻨﻌﻨﺎﮎ ﻋﻦ ذﻟﮏ ﻻ ّ‬ ‫اﻻﻟﻮاح ﺑﻞ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم ﻣﺎ ﺗﻤّﺖ ﻣﻴﻘﺎت اﻟﻠّﻪ و ﻣﺎ ﺟﺎء اﻟﻮﻋﺪ ﺑﻤﺎ ﻗﺪّر ﻓﻰ اﻟﻮاح‬ ‫س ﺣﻔﻴﻆ‪ .‬اذًا ﻟﻤّﺎ ﺗﻤّﺖ اﻟﻤﻴﻘﺎت و ﺟﺎء اﻟﻮﻋﺪ اﻣﺮﻧﺎﮎ ﺑﻤﺎ اردت‬ ‫ﻗﺪ ٍ‬ ‫ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﻟﺘﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﺬّاﮐﺮﻳﻦ اﻣﺮ اﻟّﺬى ﻟﻦ ﻳﻘﻮم ﻣﻌﻪ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ان ﻳﺎ‬ ‫اﻻرض و هﺬا ﻣﺎ ﻧﺰل ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻣﻦ ﺟﺒﺮوت اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻻ ﻏﺴّﻞ ﻧﻔﺴﮏ ﺛ ّﻢ روﺣﮏ ﺛ ّﻢ ذاﺗﮏ ﺛ ّﻢ ﺟﺴﺪﮎ ﺛ ّﻢ ارﮐﺎﻧﮏ‬ ‫ﻣﺤ ّﻤﺪ ا ّو ً‬ ‫ى اﻟﻘﻮﻳﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻖ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻘﻠﻢ اﻟﺪّر ّ‬ ‫ﻣﻦ هﺬا اﻟﮑﻮﺛﺮ اﻟّﺬى ﺟﺮى ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ن‬ ‫ﻏﺴّﻞ ﺑﻪ اﻟﻨّﺎس ﺑﻤﺎ اﺳﺘﻄﻌﺖ ﻟﻴﻄﻬّﺮ ﺑﻪ اﻓﺌﺪة اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﻤﻠﮏ ﺑﺤﺮف ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ‬ ‫رﺑّﮏ ﻟﻴﻘﺪر ان ﻳﺒﺪّل ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ و ﻟﮑﻦ ﺗﺄﺧّﺮ ﻓﻰ ذﻟﮏ ﺑﻤﺎ ﻗﻀﻰ ﻓﻰ اﻻﻟﻮاح و ﻟﻴﻤﺘﺎز‬ ‫ﻰ و ﻳﻔﺼّﻞ ﺑﻪ اﻟﻤﻮﺣّﺪون ﻋﻦ‬ ‫اﻟﻄّﻴﺐ ﻋﻦ اﻟﺨﺒﻴﺚ و اﻟﺴّﻌﻴﺪ ﻋﻦ اﻟﺸّﻘ ّ‬ ‫ن اﻟﻔﺘﻨﺔ ﻗﺪ ﺟﺎﺋﺖ و ﺑﻬﺎ ﺗﺮﺟﻒ ارﮐﺎن اﻟﻨّﺎس و‬ ‫اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ا ّ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ اﺳﺘﻨﮑﻔﻮا ﻋﻦ ﻋﺒﺎدة‬ ‫ﺗﺰﻟﺰﻟﺖ ﻋﻨﻬﺎ ﻗﻠﻮب اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ا ّ‬ ‫رﺑّﻬﻢ اوﻟﺌﮏ اﺳﺘﺤﺒّﻮا اﻟﻌﻤﻰ ﻋﻠﯽ اﻟﻬُﺪى و اﻟﻈّﻠﻤﺔ ﻋﻠﯽ اﻟﻨّﻮر و‬ ‫ﻞ و اﻟﺤﺮم‬ ‫اوﻟﺌﮏ ﻟﻔﻰ ﺧﺴﺮان ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ ذﮐّﺮ اﻟﻨّﺎس ﺑﻬﺬا اﻟﺤ ّ‬ ‫ﺲ و ﻣﻄﻬّﺮًا ﻋﻦ ﻧﻈﺮ‬ ‫ﻞ دﻧ ٍ‬ ‫ن هﺬا ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﺟﻌﻠﻪ اﻟﻠّﻪ ﻣﻘﺪّﺳًﺎ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻻّ‬ ‫اﻟﻤﻐﻠّﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻓﺎﺻﻌﺪ ﺑﻬﺬا اﻟﺠﻨﺎح اﻟّﺬى اﮐﺮﻣﻨﺎﮎ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم‬ ‫ﻞ اﻻرض و ﻣﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﻓﻰ ﻇﻠّﮏ ﺛ ّﻢ ﺑﻠّﻎ اﻟﻨّﺎس ﺑﻤﺎ‬ ‫اﻟّﺬى ﺗﺠﺪ ﮐ ّ‬ ‫اﻣﺮﻧﺎﮎ و ﻻ ﺗﮑﻦ ﻣﻦ اﻟﺼّﺎﺑﺮﻳﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻣﺶ ﺑﻴﻦ اﻟﻨّﺎس ﺑﻨﻮر ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ و‬ ‫ﻼ ﻓﺎﻗﺒﻞ اﻟﻴﻪ ﺑﺘﻤﺎﻣﮏ و ان وﺟﺪت ﻣﻌﺮﺿًﺎ ﻓﺎﻋﺮض‬ ‫ان وﺟﺪت ﻣﻘﺒ ً‬ ‫ﻋﻨﻪ ﻓﺘﻮﮐّﻞ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻔﺮد اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻓﺎرﺣﻤﻮا‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻧﻔﺴﮑﻢ و اﻧﻔﺲ اﻟﻌﺒﺎد و ﻻ ﺗﺴﺪّوا اﺑﻮاب اﻟﻔﻀﻞ ﻋﻠﯽ وﺟﻮهﮑﻢ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻬﺎﻟﮑﻰ و ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ ﺗﻔﺮﺣﻮا ﺑﻤﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ ﻣﻦ اﻟﻈّﻨﻮن و‬ ‫و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ن هﺬا ﻟﺤﮑﻢ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﮑﻢ ان اﻧﺘﻢ‬ ‫اﻻوهﺎم ﺑﻞ ﻓﺎﻓﺮﺣﻮا ﺑﻤﺎ ﻋﻨﺪاﻟﻠّﻪ و ا ّ‬ ‫ن اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ارادوا ان ﻳﻨﻘﻄﻌﻮا‬ ‫ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﻋﺮﻳﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻧﺴﻤﺎت اﻟﻠّﻪ ﻋﻦ هﺒﻮﺑﻪ و ﻳﺒﺪّﻟﻮا ﮐﻠﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ﺑﻤﺎ اﻣﺮهﻢ اﻧﻔﺴﻬﻢ و هﻮﻳﻬﻢ‬ ‫و ﻻ ﺣﺒﺴﻮﻧﺎﻓﻰ هﺬﻩ اﻻرض اﻟّﺘﻰ اﻧﻘﻄﻌﺖ ﻋﻨﻬﺎ اﻳﺪى اﻵﻣﻠﻴﻦ ﺛ ّﻢ‬ ‫ارﺟﻞ اﻟﻘﺎﺻﺪﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ اﻟﻠّﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﻋﻠﯽ اﻣﺮﻩ و ﻗﺎدر ﻋﻠﯽ ﻓﻌﻠﻪ و اﻣﺮﻩ‬ ‫ﻓﻮق اﻣﺮﮐﻢ و ﺗﻘﺪﻳﺮﻩ ﻓﻮق ﺗﺪﺑﻴﺮﮐﻢ ﻳﻔﻌﻞ ﻣﺎ ﻳﺸﺎء و ﻟﻦ ﻳﻤﻨﻌﻪ ﺷﻴﺊ‬ ‫ﻋﻦ ﻗﺪرﺗﻪ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﺒﺎﻗﻰ اﻟﺪّاﺋﻢ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻓﺴﻮف‬

‫ﻳﻈﻬﺮ اﻣﺮﻩ و ﻳﻌﻠﻮ ﺑﺮهﺎﻧﻪ و ﻳﺮﻓﻊ ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﻳﻨﻘﻄﻊ ﻋﻨﻪ‬ ‫ﻞ ﻗﺼﺺ و ﻓﺼّﻠﻨﺎ ﻟﮏ‬ ‫اﻳﺪى اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻗﺼﺼﻨﺎﮎ ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﺎﮐﻨّﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺛ ّﻢ هﺬا اﻟﻨّﺒﺄ اﻻﻋﻈﻢ اﻟﻌﻈﻴﻢ ﻟﺘﻘ ّﺮ ﺑﺬﻟﮏ ﻋﻴﻨﮏ و ﻋﻴﻮن‬ ‫اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻟﻦ ﻳﻨﻈﺮوا اّﻟﺎ ﺑﻬﺬا اﻟﻤﻨﻈﺮ اﻻﻋ ّﺰ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ ﻓﺎﻧﻔﺦ‬ ‫ﻰ اﻟﺤﻴﻮان ﻋﻠﯽ هﻴﺎﮐﻞ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﺛ ّﻢ اﻧﻘﻄﻊ ﻧﺴﺒﺘﮏ ﻋﻦ‬ ‫ﻣﻦ روح اﻟﺤ ّ‬ ‫ﺐ‬ ‫ى اﻟﻤﻨﻴﺮ ﻟﺘﻬ ّ‬ ‫ﻞ ذى ﻧﺴﺒﺔ و ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﻬﺬﻩ اﻟﻌﺮوة اﻟﻤﺤﮑﻢ اﻟﺪّر ّ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻣﻨﮏ ارﻳﺎح اﻻﻧﻘﻄﺎع ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻻرض اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬و اذا وردت‬ ‫ارض اﻟﻘﺎف ذﮐّﺮ اهﻠﻬﺎ ﺑﻤﺎ اﻣﺮﻧﺎﮎ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻮح ﻟﺘﮑﻮن ﻣﺒﺸّﺮًا ﻣﻦ‬ ‫ﻟﺪﻧّﺎ ﻋﻠﯽ اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ﺣﺮف اﻟﻬﺎء ﻟﻴﺴﺘﺒﺸﺮ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ‬ ‫ﺑﺒﺸﺎرات اﻟﻠّﻪ و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﺮّاﺿﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﺣﺮف اﻟﻬﺎء اﻧّﮏ ﺳﺌﻠﺖ‬ ‫ﻰ ﻣﻨﻴﻊ‪ .‬و‬ ‫ﻖ ﺑﻠﺴﺎن اﻋﺠﻤ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ ﻓﻰ ﺳﻨﻴﻦ اﻟﻘﺒﻞ ﻓﻴﻤﺎ اﻧﺰﻟﻨﺎﻩ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻧّﺎ اﻣﺴﮑﻨﺎ زﻣﺎم اﻟﻘﻠﻢ ﻓﻰ ﺟﻮاﺑﮏ ﻟﻤﺎ وﺟﺪﻧﺎﮎ ﻓﻰ ﻏﻔﻠﺔ و ﺳﮑ ًﺮ‬ ‫ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ﻓﻮ اﻟﻠّﻪ ﺑﺬﻟﮏ ﺑﮑﺖ اﻟﺴّﻤﻮات و ﺗﺰﻟﺰﻟﺖ ارض اﻟﻘﺪس و‬ ‫اﻧﺪﮐّﺖ ﺟﺒﺎل اﻟﻌﻠﻢ و ﺿﺎﻗﺖ ﺻﺪور اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ان ﻳﺎ هﺎدى اﻧّﮏ‬ ‫ﻰ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﻣﻦ ﻗﺒﻠﻪ ﺑﻤﺤﻤّﺪ رﺳﻮل اﻟﻠّﻪ و ﻣﻦ ﻗﺒﻠﻪ‬ ‫ى ﺷﻴﺊ ﺁﻣﻨﺖ ﺑﻌﻠ ّ‬ ‫ﺑﺄ ّ‬ ‫ﺑﺎﺑﻦ ﻣﺮﻳﻢ و ﻣﻦ ﻗﺒﻠﻪ ﺑﻤﻮﺳﻰ اﻟﮑﻠﻴﻢ و ﻣﻦ ﻗﺒﻠﻪ ﺑﺨﻠﻴﻞ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻣﻦ‬ ‫ت ﺑﻪ ان اﻧﺖ‬ ‫ﻗﺒﻠﻪ ﺑﻨﻮح اﻟﻨّﺒﻰ اﻟﯽ ان ﻳﺮﺟﻊ اﻟﺮّﺳﺎﻟﺔ ﺑﺒﺪﻳﻊ اﻻوّل ﻓﺄ ِ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﺼّﺎدﻗﻴﻦ‪ .‬ان ﮐﻨﺖ ﺁﻣﻨﺖ ﺑﻬﻢ ﺑﻤﺎ ﻧﺰل ﻋﻠﻴﻬﻢ ﻣﻦ ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﻗﻞ‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ هﺬا ﻟﻌﻴﻨﻬﺎ و هﺬا اﻟﺠﻤﺎل ﺟﻤﺎﻟﻬﻢ ﻓﺎﺷﻬﺪوﻩ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎهﺪﻳﻦ‪.‬‬ ‫و ﻣﻦ دون ذﻟﮏ ﻣﻠﺌﺖ اﻵﻓﺎق ﻣﻦ اﻧﻮار هﺬا اﻻﺷﺮاق و ﻇﻬﺮ ﺳﻠﻄﺎن‬ ‫ﻞ ﻓﻀﻞ ﻣﻨﻴﻊ و ﻗﻤﻴﺺ ﺑﺪﻳﻊ‪ .‬ﻗﻞ ﻓﻮاﻟﻠّﻪ ﻳﺎ ﺣﺮف اﻟﻬﺎء ﻗﺪ‬ ‫اﻻﺳﻤﺎء ﺑﮑ ّ‬ ‫ﺑﮑﺖ روﺣﮏ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى ﺧﺮج هﺬا اﻟﺴّﺆال ﻋﻦ ﻓﻤﮏ و ﺟﺮى ﻋﻦ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﺣﻴﻦ‬ ‫ﻗﻠﻤﮏ و اﻧّﮏ ﻣﺎ ﻋﺮﻓﺖ و ﮐﻨﺖ ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﻓﺎﻋﻠﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫اﻟّﺬى ﮐﺎن ﻓﻰ ﺳﻠﻄﺎن ﻏﻴﺒﻪ ﻟﻦ ﻳﺪرﮐﻪ اﻻﺳﻤﺎء و ﻻ اﻟﺼّﻔﺎت و ﻻ‬ ‫ﻞ اﻻﺳﻤﺎء‬ ‫اﻓﺌﺪة اﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ و اذا اﺳﺘﻘ ّﺮ ﻋﻠﯽ ﻋﺮش اﻟﻈّﻬﻮر ﻳﺨﺪﻣﻪ ﮐ ّ‬ ‫و اﻟﺼّﻔﺎت ﮐﻌﺒﺪ اﻟّﺬى ﻳﺨﺪم ﻣﻮﻻﻩ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻨّﺎﻇﺮﻳﻦ‪ .‬و هﻮ ﺑﻨﻔﺴﻪ‬ ‫ﻖ ﻣﻦ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻋﺮﻓﺘﻢ و هﺬا ﻣﺎ ﻧﺰل ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ ذﻟﮏ و ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﻘﺪّس ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫نﮐّ‬ ‫ﺟﺒﺮوت ﻋ ّﺰ رﻓﻴﻊ‪ .‬اَﻣﺎ ﺷﻬﺪﺗﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻞ ذﻟﮏ ﺧﻠﻖ ﺑﻘﻮﻟﻪ و اﻧﺘﻢ ان ﻟﻦ‬ ‫ن‬ ‫ﻖ و ﮐﻨّﺎ ﻋﻠﯽ ذﻟﮏ ﺷﻬﻴﺪ و ﻋﻠﻴﻢ‪ .‬ﻓﺎﺷﻬﺪ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﺗﺸﻬﺪوا ﻓﺎﻧّﺎ ﺷﻬﺪﻧﺎﻩ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﺸّﻤﺲ ﺧﻠﻖ ﺑﺎﻣﺮﻩ و ﺧﻠﻘﻬﺎ اﻟﻠّﻪ ﺑﺎﻟﻔﻀﻞ و ﺟﻌﻠﻬﺎ ﺳﺮاج ﻋﺰّﻩ ﺑﻴﻦ‬ ‫ﻞ اﻻﺳﻤﺎء ﻓﻰ ﺣﻮﻟﻪ ان‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ و ﮐﺬﻟﮏ ﻓﺎﻋﺮف ﮐ ّ‬

‫اﻧﺖ ﻣﻦ اﻟﻨّﺎﻇﺮﻳﻦ‪ .‬و ﻣﻊ ذﻟﮏ ﮐﻴﻒ ﻣﺎ رﺿﻴﺖ ﺑﺎﻧّﺎ ﻧﺮﺟﻊ اﺳﻤًﺎ ﻣﻦ‬ ‫اﻻﺳﻤﺎء اﻟﯽ ﻧﻔﺴﻨﺎ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى اﻇﻬﺮﻧﺎ ﻋﻠﻴﮑﻢ اﻻﻣﺮ ﺑﺤﺠّﺔ ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﺎ‬ ‫ﺧﻠﻘﻨﺎ اﻻﺳﻤﺎء و ﻣﻠﮑﻮﺗﻬﺎ ﺑﺴﻠﻄﺎن اﻟﻘﺪرة و اﻟﻘﻮّة و اﻧّﮏ ﻣﻨﻌﺖ‬ ‫ﻣﻮﺟﺪهﺎ ﻋﻦ اﺳ ٍﻢ ﻣﻨﻬﺎ و ﮐﺬﻟﮏ ﻓﻌﻠﺖ ان ﮐﻨﺖ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﻋﺮﻳﻦ‪ .‬و اﻧّﺎ‬ ‫ﻋﻔﻮﻧﺎ ﻋﻨﮏ ان ﺗﺴﺘﻐﻔﺮ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ و ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﺘّﺎﺋﺒﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﻋﺒﺪ اﺗّﻖ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ اﻓﺘﺢ ﻋﻴﻨﺎﮎ ﻟﺘﺸﻬﺪ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ﺑﺒﺼﺮﮎ ﻓﻮاﻟﻠّﻪ ﻟﻦ ﻳﮑﻔﻴﮏ اﻟﻴﻮم‬ ‫ﻞ اﻟﻠّﻪ و هﺬا‬ ‫ﺷﻴﺊ ﻟﻮ ﺗﺘﻤﺴّﮏ ﺑﺎﻻوّﻟﻴﻦ و اﻵﺧﺮﻳﻦ اّﻟﺎ ﺑﺎن ﺗﺪﺧﻞ ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫ﻖ ﺑﻌﺪ ﻇﻬﻮرﻩ ﻟﻦ ﻳﮑﻔﻴﮑﻢ ﺷﻴﺊ و‬ ‫ﻇﻠّﻪ ﻗﺪ اﺣﺎط اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺎﻋﻨﺪﮐﻢ ﻣﻦ ﺗﻤﺎﺛﻴﻞ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻟﻦ ﻳﻐﻨﻴﮑﻢ اﻣﺮٌ و ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﺗﺴﺘﺪﻟّﻮن ﺑﮑ ّ‬ ‫ن ﮐﻠّﻤﺎ اﻧﺘﻢ ﺳﻤﻌﺘﻢ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﺑﺎﻣﺮى ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى ﮐﻨﺘﻢ ﻓﻰ ﻏﻔﻠﺔ‬ ‫ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫ب ﻏﻠﻴﻆ‪ .‬و ﮐﻠّﻤﺎ اﻧﺘﻢ ادرﮐﺘﻢ و ﻋﻠﻤﺘﻢ او ﻋﺮﻓﺘﻢ و اﺳﺘﺪﻟﻠﺘﻢ ﺑﻪ‬ ‫و ﺣﺠﺎ ٍ‬ ‫ﻳﺮﺟﻊ ﺑﻘﻮﻟﯽ ﮐﻤﺎ رﺟﻊ ﻓﻰ اﻟﻘﺮون اﻻوّﻟﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ هﻞ ﺗﺮﻳﺪون ان‬ ‫ﻞ و اﻟﺒﻐﻀﺎء و ﺑﺴﺒﺤﺎت ﻇﻨﻮﻧﮑﻢ ﻳﺎ‬ ‫ﺗﺴﺘﺮوا ﺟﻤﺎل اﻟﺸّﻤﺲ ﺑﺎﮐﻤﺎم اﻟﻐ ّ‬ ‫ﻣﻸ اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ او ان ﺗﻤﻨﻌﻮا ﺑﺤﺮ اﻟﻠّﻪ ﻋﻦ اﻣﻮاﺟﻪ او ﻧﺎر اﻻﻣﺮ ﻋﻦ‬ ‫ﻦ‬ ‫اﺷﺘﻌﺎﻟﻬﺎ ﻓﺒﺌﺲ ﻣﺎ اﻧﺘﻢ ﻇﻨﻨﺘﻢ ﻓﻰ اﻧﻔﺴﮑﻢ و ﺳﺎء ﻣﺎ اﻧﺘﻢ ﻓﻌﻠﺘﻢ و ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ ﻟﻤﻦ اﻟﻌﺎﮐﻔﻴﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ان ﻻ ﺗﺸﺮﮐﻮا ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﺑﻤﺎ ﻻ‬ ‫ﺗﻌﺘﺮﺿﻮا ﻋﻠﻴﻪ ﺑﻤﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ ذﮐّﺮوا ﻣﺎ وﺻّﻴﺘﻢ ﺑﻪ ﻓﻰ اﻟﺼّﺤﻒ و‬ ‫اﻻﻟﻮاح اﺗّﻘﻮاﻟﻠّﻪ و ﮐﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﺘّﻘﻴﻦ‪ .‬اَﻣﺎ ﮐﺎن هﺬﻩ ﻣﻦ ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ و َاﻣﺎ‬ ‫ﮐﺎن هﺬا اﻟﻐﻼم ﻋﺒﺪﻩ و ﺟﻤﺎﻟﻪ ﺛ ّﻢ ﻋﺰّﻩ و ﺑﻬﺎﺋﻪ ﺛ ّﻢ اﻣﺮﻩ و ﺿﻴﺎﺋﻪ و ﻗﺪ‬ ‫ﻞ اﻟﺸّﻤﻮس و ﮐﻴﻒ هﺆﻻء‬ ‫اﺷﺮق ﺑﺎﻧﻮار اﻟّﺘﻰ ﺧﺴﻒ ﻋﻨﺪ اﺷﺮاﻗﻬﺎ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻤﻈﻠﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻧﺰّل ﻣﻦ ﺳﻤﺎء اﻻﻣﺮ و ﻓﻰ ﻳﻤﻴﻨﻪ ﻣﻠﮑﻮت‬ ‫اﻟﻌﺰّة و اﻻﻗﺘﺪار و ﻳﺪﻋﻮا اﻟﻨّﺎس اﻟﯽ رﺿﻮان اﻟﻘﺪس و ﻟﻦ ﻳﺨﺎف ﻣﻦ‬ ‫اﺣ ٍﺪ و ﻟﻮ اﺣﺎﻃﺘﻪ اﻟﻤﺸﺮﮐﻮن ﻣﻦ هﻮﻻء اﻟﮑﺎﻓﺮﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﻪ ﻇﻬﺮ ﻣ ّﺮ ًة‬ ‫ﺑﺎﺳﻢ ﺑﺪﻳﻊ اﻻوّل ﺛ ّﻢ ﻣ ّﺮ ًة ﺑﺎﺳﻢ اﻟﺨﻠﻴﻞ ﺛ ّﻢ ﻣﺮّة ﺑﺎﺳﻢ اﻟﮑﻠﻴﻢ ﺛ ّﻢ ﺑﺎﺳﻢ‬ ‫ﻖ ﺛ ّﻢ ﺑﺎﺳﻢ اﻟﺤﺴﻴﻦ ﻓﻰ هﺬا‬ ‫ﻰ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﺮّوح ﺛ ّﻢ ﺑﺎﺳﻢ اﻟﺤﺒﻴﺐ ﺛ ّﻢ ﺑﺎﺳﻢ ﻋﻠ ٍ‬ ‫ﻞ ذﻟﮏ ﻧﺬﮐﺮ ﻟﮑﻢ ﻟﻤﺎ وﺟﺪﻧﺎ‬ ‫اﻟﺠﻤﺎل اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﺸﻌﺸﻊ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﮐ ّ‬ ‫ﻒ و اّﻟﺎ ﻓﻮاﻟّﺬى ﻧﻔﺴﻰ ﺑﻴﺪﻩ ﻻ َﻟﻘﻴﻨﺎﮐﻢ ﻣﻦ ﻧﻐﻤﺎت اﻟّﺘﻰ‬ ‫اﻟﻨّﺎس ﻓﻰ ﺿﻌ ٍ‬ ‫ﺗﺴﺘﺠﺬب ﻋﻨﻬﺎ اﻓﺌﺪة ﻣﻸ اﻻﻋﻠﯽ و ﻳﻨﺼﻌﻖ ﻋﻨﻬﺎ ﻣﻦ ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت‬ ‫اﻟﺨﻠﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻓﺎرﺣﻤﻮا ﻋﻠﯽ اﻟّﺬى ﺟﺎﺋﮑﻢ ﺑﺒﺮهﺎن اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﺣﺠّﺘﻪ و ﻳﺪﻋﻮﮐﻢ اﻟﻴﻪ و ﺑﻤﺎ ﻧﺰل ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و ان ﻟﻦ ﺗﺆﻣﻨﻮا ﺑﻪ دﻋﻮﻩ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ‪ .‬اَﻣﺎ ﺗﺸﻬﺪون‬ ‫ﺑﻨﻔﺴﻪ و ﻻ ﺗﺘﻌﺮّﺿﻮا ﻋﻠﻴﻪ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬

‫ﻞ ﻣﺎ ﻋﻨﺪهﻢ اَﺗﻨﮑﺮون هﺬا‬ ‫ﻞ اﻟﻤﻠﻞ ﺑﮑ ّ‬ ‫ﮐﻴﻒ ﻗﺎم ﺑﻨﻔﺴﻪ و ﻗﺎم ﻋﻠﻴﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎهﺪﻳﻦ‪ .‬و هﻮ ﺑﻨﻔﺴﻪ‬ ‫اﻟﻔﻀﻞ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﺷﻬﺪﺗﻢ ﺑﻌﻴﻮﻧﮑﻢ و ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻣﺎ ﺧﺎف ﻣﻦ اﺣ ٍﺪ و ﻟﻦ ﺧﺎف ﺑﺤﻮل اﻟﻠّﻪ و ﻗﻮّﺗﻪ و ﺑﻠّﻎ اﻻﻣﺮ اﻟﯽ ﺷﺮق‬ ‫ﻞ ذى ﺷﻮﮐﺔ و ذى ﺳﻠﻄﻨﺘﻪ و‬ ‫اﻻرض و ﻏﺮﺑﻬﺎ و ﻣﺎ ﺑﻴﻨﻬﻤﺎ ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻗﺘﺪار ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ﻟﻮاﻧﺘﻢ ﺗﺴﺘﻄﻴﻌﻮن ﻓﺎﻇﻬﺮوا ﻋﻦ اﻣﺎﮐﻨﮑﻢ ﺛ ّﻢ اﺧﺮﺟﻮا‬ ‫رؤﺳﮑﻢ ﻋﻦ ﺑﻴﺾ اﻟﻐﻔﻠﺔ ﻟﺘﻄّﻠﻌﻮا ﺑﻘﺪرة اﻟﻠّﻪ و ﺑﻤﺎ ﻇﻬﺮ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و‬ ‫ﺗﺸﻬﺪوا ﻋﺠﺰﮐﻢ و ﻋﺠﺰ اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬اَﻣﺎ ارﺗﻔﻌﺖ اﻋﻼم اﻟﻨّﺼﺮ‬ ‫و َاﻣﺎ ﻣﻸ ﻣﻦ هﺬا اﻻﺳﻢ اﺳﻢ اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﺎء و اﻻرض و َاﻣﺎ ﻓﺪﻳﺖ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻣﺎ ﺣﻔﻈﺖ ﻧﻔﺴﻰ ﻓﻰ اﻗ ّ‬ ‫ﻞ ﺣﻴ ٍ‬ ‫ﻞ ﻳﻮ ٍم و ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻧﻔﺴﻰ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﻦ ﺁن و ﮐﻨﺖ ﻣﺸﺮﻗًﺎ ﮐﺎﻟﺸّﻤﺲ ﻓﻮق رؤس اﻻﻋﺪاء و اﻧﺘﻢ ﻣﺎ ﻧﺼﺮﺗﻢ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﺁن و ﮐﻨﺘﻢ ﻗﺎﻋﺪًا ﻓﻰ ﺑﻴﻮﺗﮑﻢ و ﺳﺘﺮﺗﻢ وﺟﻮهﮑﻢ ﻋﻦ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ اﻗ ّ‬ ‫اﻟﻤﺤﺒّﻴﻦ و ﮐﻴﻒ هﺆﻻء اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و ﻣﻊ ذﻟﮏ اﺷﺘﻐﻠﺘﻢ ﺑﻈﻨﻮﻧﮑﻢ ﺑﻤﺎ‬ ‫اﻣﺮﮐﻢ ﺑﻪ ﻧﻔﺴﮑﻢ و هﻮﻳﮑﻢ و ﮐﺬﻟﮏ زﻳّﻦ اﻟﺸّﻴﻄﺎن ﻟﮑﻢ اﻋﻤﺎﻟﮑﻢ و‬ ‫ﮐﻨﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻣﻠﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎﻗﻮم اﻓﻤﻦ ﻳﻄﻴﺮ ﻓﻰ هﻮاء اﻟﺮّوح ﮐﻤﻦ هﻮ‬ ‫ﻳﻠﻌﺐ ﺑﺎﻟﻄّﻴﻦ اﻓﻤﻦ ﮐﺎن ﻣﺸﺮﻗًﺎ ﻓﻰ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ اﻻﻋﺪاء ﮐﻤﻦ ﻳﺴﺘﺮ وﺟﻬﻪ‬ ‫ﻓﻰ اﻟﺤﺠﺒﺎت ﺧﻮﻓًﺎ ﻣﻦ ﻧﻔﺴﻪ اذًا ﻓﺎﻧﺼﻔﻮا ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻤﻨﺼﻔﻴﻦ‪ .‬اﻓﻤﻦ‬ ‫ﮐﺎن ﻣﺎﺷﻴًﺎ ﻓﻰ ﻓﺎران اﻟﻘﺪس ﮐﻤﻦ ﮐﺎن ﻗﺎﻋﺪًا ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺖ ﻓﺘﺒﻴّﻨﻮا ﻳﺎ ﻣﻸ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و‬ ‫ن اﻗﺒﺎل ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ا ّ‬ ‫اﻋﺮاﺿﻬﻢ ﻋﻨﺪى ﮐﻨﺪاء ﻧﻤﻠ ٍﺔ ﻓﻰ ﺑﻴﺪاء ﻋ ﱟﺰ وﺳﻴﻊ‪ .‬ﻗﻞ ﻟﻦ ﻳﺮﻓﻊ اﻟﯽ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﺿﺠﻴﺞ اﺣ ٍﺪ و ﻻ ﺻﺮﻳﺦ ﻧﻔﺲ اّﻟﺎ ﺑﻬﺬا اﻻﺳﻢ اﻻﻋﻈﻢ اﻻﻗﻮم‬ ‫اﻟﻘﺪﻳﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤﻖ ﻟﻦ ﻳﻨﻔﻌﮑﻢ اﻟﻴﻮم ﺷﻴﺊ ﻋﻤّﺎ ﮐﺎن و ﻋﻤّﺎ ﻳﮑﻮن اّﻟﺎ‬ ‫ﺑﺎن ﺗﺎؤوا ﺑﻬﺬا اﻟﺮّﮐﻦ اﻟﻤﺤﮑﻢ اﻟﺸّﺪﻳﺪ‪ .‬ﻗﻞ ان ﻳﺎ ﺣﺮف اﻟﻬﺎ ﻟﻮ ﮐﻨﺖ‬ ‫ﻣﺴﺘﻄﻴﻌًﺎ ﻷﻣﺮﻧﺎﮎ ﺑﺎن ﺗﻨﻔﻖ ﺟﺰﺁء ﻣﺎ ﺳﺌﻠﺖ اﻟﻒ اﻟﻒ اﻟﻒ اﻟﻒ اﻟﯽ‬ ‫ن ﻣﻦ ﺳﺆاﻟﮏ ﻗﺪ هﺒّﺖ‬ ‫ان ﻳﻨﻘﻄﻊ اﻟﻨّﻔﺲ ﻗﻨﻄﺎرًا ﻣﻦ اﻟﻤﺎس ﺑﻴﺾ ﻻ ّ‬ ‫ن ﮐﻠّﻤﺎ ﻧﺰل ﻣﻦ ﻋﻨﺪى‬ ‫رواﺋﺢ اﻟﮑﺮﻩ و ﻏﺒﺎر اﻟﻬ ّﻢ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻻ ّ‬ ‫ن و ﻋﺼ ٍﺮ و‬ ‫ﻞ ﻋﻬﺪ و ﻗﺮ ٍ‬ ‫ﺠﻴّﺔ ﺣﺠﺞ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫هﺬا ﻣﺎ اﺳﺘﺪﻟﻠﺘﻢ ﺑﻪ ﺑﺤ ّ‬ ‫ﻞ ذى ﻋﻠﻢ ﻋﻠﻴﻢ‪َ .‬ﻓِﻠ َﻢ ﻗﺒﻠﺖ ﻣﻨﻬﻢ‬ ‫اﻧﺘﻢ ﺗﺸﻬﺪون ﺑﺬﻟﮏ و ﻣﻦ وراﺋﮑﻢ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﺎ ﻇﻬﺮ ﻣﻦ ﻋﻨﺪهﻢ و ﺗﺮﮐﺖ ﻣﺎ ﻇﻬﺮ ﻣﻨﻬﻢ ﻓﻰ ﻗﻤﻴﺺ اﺧﺮى اﺗﺆﻣﻦ‬ ‫ن هﺬا ﻟﻈﻠﻢٌ ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ﻓﻮ اﻟﻠّﻪ ﻗﺪ‬ ‫ﺑﺒﻌﺾ اﻟﮑﺘﺎب و ﺗﻌﺘﺮض ﺑﺒﻌﺾ و ا ّ‬ ‫ﻰ ﻋﻴﻮن اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸّﻬﺎدة ﺑﻤﺎ ﻇﻨﻨﺘﻢ ﻓﻰ ﺣﻘّﻰ و ﮐﻨﺘﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﮑﺖ ﻋﻠ ّ‬ ‫اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم ﮐﻨﺖ ﺳﺎﺗﺮًا ﻧﻔﺴﻰ ﻋﻦ اﻟﻤﻘﺒﻠﻴﻦ و‬

‫اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ و ﺳﺘﺮت ﻧﻔﺴﻰ ﻓﻰ اﻟﻒ ﺣﺠﺎب ﻟﺌّﻠﺎ ﻳﻌﺮﻓﻨﻰ ﻣﻦ اﺣ ٍﺪ و‬ ‫ﻟﺌّﻠﺎ ﻳﺮﻓﻊ ﺿﻮﺿﺎء اﻟﻤﻨﺎﻓﻘﻴﻦ‪ .‬و ﮐﻨّﺎ ﺑﻴﻨﮑﻢ ﮐﺎﺣ ٍﺪ ﻣﻨﮑﻢ و ﺑﺬﻟﮏ اﻣﺘﺤﻦ‬ ‫ن ﻣﺮﺑّﻰ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و‬ ‫اﻟﻠّﻪ اﺑﺼﺎرﮐﻢ و وﺟﺪﮐﻢ ﻣﻦ اﻟﻤﺤﺘﺠﺒﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ا ّ‬ ‫ﻣﻮﺟﺪهﻢ ﻗﺪ ﮐﺎن ﻓﻰ ﺛﻮب اﻟﺮّﻋﻴّﺔ و اﻧﺘﻢ ﻣﺎرﺿﻴﺘﻢ ﺑﺬﻟﮏ اﻟﯽ ان‬ ‫ﻖ و ﮐﺸﻒ اﻟﻨّﻘﺎب ﻋﻦ وﺟﻬﻪ و‬ ‫ﺳﺠﻦ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺴّﺠﻦ اذا ﻇﻬﺮ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﺷﺮق ﻋﻦ ﻓﺠﺮ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺴّﻠﻄﺎن اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻓﻠﻤّﺎ‬ ‫ن اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻖ ﻟﻴﻌﻠﻤﻮا ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻋﺎدوا اﻟﻤﺸﺮﮐﻮن ﻋُﺪﻧﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ و اﻇﻬﺮﻧﺎ ﻧﻔﺴﻨﺎ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ن و ﻟﻦ ﻳﻤﻨﻌﻪ ﻋﻦ ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ‬ ‫ﻟﻦ ﻳﺨﺎف ﻣﻦ اﺣ ٍﺪ و ﻟﻦ ﻳﺸﻐﻠﻪ ﺷﺄن ﻋﻦ ﺷﺄ ٍ‬ ‫اﻋﺮاض اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ و ﺳﻠﻄﻨﺘﻪ اﻟﺴّﻼﻃﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ ﻓﺄﻣﺮ اﻟﻨّﺎس‬ ‫ﺑﻤﺎ اﻣﺮﮎ اﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ ﻋﻠّﻤﻬﻢ ﺑﻤﺎ ﻋﻠّﻤﮏ اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﺛ ّﻢ اﻧﺼﺮﻩ ﺑﻘﻠﺒﮏ و‬ ‫ﻞ ﻣﺎﻟﮏ و ﻋﻠﻴﮏ و ﻟﻪ ﻧﺼﺮ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و‬ ‫ﻟﺴﺎﻧﮏ و ﮐ ّ‬ ‫ﻧﺼﺮ ﻣﺎ ﻳﺮى و ﻣﺎ ﻻ ﻳﺮى و ﻧﺼﺮ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﻗﺪّرﻧﺎ ﻓﻰ ﻟﻮح‬ ‫اﻟﻘﻀﺎء ﻣﻦ ﻗﻠﻢ اﻻﻣﻀﺎء ﻟﻤﻦ ﺧﻄﺮ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ و ﺗﻮﻗّﻒ ﻓﻰ هﺬا اﻻﻣﺮ‬ ‫اﻟﻤﺒﺪع اﻟﺒﺪﻳﻊ و ﻟﻤﻦ اراد ان ﻳﺘﻮﺟّﻪ اﻟﯽ ﺷﻄﺮ اﻟﻘﺪس و ﻳﺤﻀﺮ ﺑﻴﻦ‬ ‫ﻳﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻠﻴﻢ و ﻳﺴﻤﻊ ﻧﺪاء اﻟﻠّﻪ و ﻳﻨﻈﺮ ﺟﻤﺎﻟﻪ و ﻳﺴﺘﻨﺸﻖ‬ ‫راﺋﺤﺔ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﮑﺒﻴﺮ ﺑﺎن ﻳﺨﺮج ﻋﻦ ﺑﻴﺘﻪ‬ ‫ﻣﻬﺎﺟﺮًا اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﯽ ان ﻳﺪﺧﻞ ﻓﻰ اﻟﻤﺪﻳﻨﺔ اﻟّﺘﻰ ﺳﻤّﻰ ﺑﺪاراﻟﺴّﻼم و اذا‬ ‫ورد ﻓﻴﻬﺎ ﻳﮑﺒّﺮ اﻟﻠّﻪ رﺑّﻪ ﺑﻠﺴﺎن اﻟﺴّﺮ و اﻟﺠﻬﺮ اﻟﯽ ان ﻳﺼﻞ اﻟﯽ اﻟﺸّﻂ‬ ‫و اذا وﺻﻞ اﻟﻴﻪ ﻳﻠﺒﺲ اﺣﺴﻦ ﺛﻴﺎﺑﻪ ﺛ ّﻢ ﻳﺘﻮﺿّﺄ ﮐﻤﺎ اﻣﺮﻩ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﮑﺘﺎب و اذا ﻏﺴّﻞ ﻳﺪاﻩ ﻳﻘﻮل اى ر ّ‬ ‫ب هﺬا ﻣﺎء اﻟّﺬى اﺟﺮﻳﺘﻪ ﺑﺎﻣﺮﮎ‬ ‫ﻓﻰ ﺟﻮار ﺑﻴﺘﮏ اﻟﺤﺮام و ﮐﻤﺎ ﻏﺴّﻠﺖ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻣﻨﻪ اﻳﺪاى ﺑﺎﻣﺮﮎ‬ ‫ﻞ ﻣﺎﻳﮑﺮهﻪ رﺿﺎﮎ و‬ ‫ﺐ و ﻏﻔﻠ ٍﺔ و ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﺲ و ذﻧ ٍ‬ ‫ﻞ دﻧ ٍ‬ ‫ﻏﺴّﻠﻨﻰ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ب هﺬا وﺟﻬﻰ‬ ‫اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﻳﻐﺴﻞ وﺟﻬﻪ و ﻳﻘﻮل اى ر ّ‬ ‫اﻟّﺬى ﻃﻬّﺮﺗﻪ ﺑﺎرادﺗﮏ اذًا اﺳﺌﻠﮏ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻋ ّﺰ ﻓﺮداﻧﻴﺘﮏ و ﺑﺪاﻳﻊ‬ ‫اﺳﻤﺎء ﻣﻈﺎهﺮ اﻣﺮﮎ ﺑﺎن ﺗﻄّﻬﺮﻩ ﻋﻤّﻦ ﺳﻮاﮎ ﺛ ّﻢ اﺣﻔﻈﻪ ﻋﻦ اﻟﺘّﻮﺟّﻪ‬ ‫اﻟﯽ ﻏﻴﺮﮎ و اﻟﻨّﻈﺮ اﻟﯽ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻟﻢ ﻳﻘﺼﺪوا ﺟﻤﺎﻟﮏ اﻟﻈّﺎهﺮ اﻟﻄّﺎهﺮ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﻳﻌﺒﺮ ﻋﻦ اﻟﺠﺴﺮ ﺑﻮﻗﺎر اﻟﻠّﻪ و ﺳﮑﻴﻨﺘﻪ و ﻳﮑﺒّﺮ اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟﯽ ان ﻳﺼﻞ اﻟﯽ ﺁﺧﺮ اﻟﺠﺴﺮ اذٍا ﻳﺘﻮﺟّﻪ اﻟﯽ ﺷﻄﺮ اﻟﺒﻴﺖ و ﻳﻘﻮل ﻓﻰ‬ ‫ب هﺬﻩ اوّل ﺧﻄﻮ ٍة وﺿﻌﺘﻬﺎ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ رﺿﺎﺋﮏ و‬ ‫اوّل ﻗﺪﻣﻪ اى ر ّ‬ ‫ﻞ اﻟﺠﻬﺎت اﻟﯽ‬ ‫اوّل ﻗﺪم ﺣﺮّﮐﺘﻪ ﺑﺎرادﺗﮏ و ﻗﺪ هﺮﺑﺖ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ‬ ‫ﺟﻬﺔ ﻓﻀﻠﮏ و اﻓﻀﺎﻟﮏ و ﻓﺮرت ﻋﻨّﻰ و ﻋﻦ ﻧﻔﺴﻰ و ﻋﻦ ﮐ ّ‬

‫ﺳﻮﻳﮏ اﻟﯽ ﺷﻄﺮ ﺟﻮدﮎ و اﻟﻄﺎﻓﮏ‪ .‬اﻟﻬﻰ ﻻ ﺗﺨﻴّﺐ ﺁﻣﻠﻴﮏ ﻋﻦ‬ ‫ﺳﺤﺎب رﺣﻤﺘﮏ و ﻋﻨﺎﻳﺘﮏ و ﻻ ﺗﻤﻨﻊ ﻗﺎﺻﺪﻳﮏ ﻋﻦ ﻏﻤﺎم ﻣﺠﺪﮎ و‬ ‫ﻦ ﻓﻰ ﺣﻮﻟﻬﺎ ﺳﮑّﺎن‬ ‫اﮐﺮاﻣﮏ ﻓﻬﺎ اﻧﺎ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻗﺼﺪت ﺑﻴﺘﮏ اﻟّﺘﻰ ﻳﻄﻮﻓ ّ‬ ‫ﻣﻸ اﻋﻠﯽ و ﻣﻦ دوﻧﻬﺎ ارواح اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ ﻣﻦ اﻻﺻﻔﻴﺎء اﺳﺌﻠﮏ ﺑﻬﺎ و‬ ‫ﺑﻬﻢ ﺑﺎن ﻻ ﺗﻤﻨﻊ ﺑﺼﺮى ﻋﻦ ﺑﺪاﻳﻊ اﻧﻮار ﻗﺪس ﺟﻤﺎﻟﮏ و ﻻ ﺗﺤﺮم‬ ‫وﺟﻬﻰ ﻋﻦ ﻇﻬﻮرات هﺒﻮﺑﺎت ارﻳﺎح ﻓﺠﺮ ﻟﻘﺎﺋﮏ و ﻻ ﺗﺴ ّﺪ ﻋﻦ ﻗﻠﺒﻰ‬ ‫ﻧﻔﺤﺎت ﻋ ّﺰ وﺣﻴﮏ و اﻟﻬﺎﻣﮏ و اﻧّﮏ اﻧﺖ ذواﻟﺠﻮد و اﻟﺠﺒﺮوت و‬ ‫ذواﻟﻔﻀﻞ و اﻟﺮّﺣﻤﺔ و اﻟﻤﻠﮑﻮت و اﻧّﮏ اﻧﺖ ذواﻟﻘﺪرة و اﻟﻘﻮّة و‬ ‫اﻟﻌﻈﻤﻮت و اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻟﻤﻦ دﻋﺎﮎ ﻗﺮﻳﺐٌ ﻣﺠﻴﺐٌ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﻳﺘﺒﻬﻰ اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﻦ ﺣﻮل اﻟﺒﻴﺖ ﺳﺒﻌﺔ ﻣﺮّات و اذا ﺗ ّﻢ ﻋﻤﻠﻪ‬ ‫ﻳﺸﺮع ﻓﻰ اﻟﻄّﻮاف و ﻳﻄﻮﻓ ّ‬ ‫و ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺎب اﻟﺒﻴﺖ ﻳﻘﻮم و ﻳﺴﺘﻐﻔﺮ اﻟﻠّﻪ ﺳﺒﻌﻴﻦ ﻣﺮّة ﺛ ّﻢ ﻳﻘﻮل ﻳﺎ اﻟﻬﻰ و‬ ‫ﺳﻴّﺪى ﻟﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ اﮐﺮﻣﺘﻨﻰ و اﻧﻌﻤﺘﻨﻰ ﺑﺤﻴﺚ اﻗﻤﺘﻨﻰ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﻻ ﻳﺮى ﻓﻴﻪ اّﻟﺎ ﺷﺌﻮﻧﺎت ﻋ ّﺰ ﺳﻠﻄﺎن اﺣﺪﻳّﺘﮏ و ﻻ ﻳﺸﻬﺪ ﻓﻴﻪ‬ ‫اّﻟﺎ ﺑﻮارق اﻧﻮار ﺷﻤﺲ ﺟﻤﺎﻟﮏ اﺳﺌﻠﮏ ﺑﮏ و ﺑﻨﻔﺴﮏ ﺑﺎن ﺗﺨﻠّﺼﻨﻰ‬ ‫ﻋﻦ ﮐﺪورات اﻟﺪّﻧﻴﺎ و زﺧﺮﻓﻬﺎ و ﺗﺨﺮق ﻋﻦ وﺟﻪ ﻗﻠﺒﻰ ﺣﺠﺒﺎت اﻟّﺘﻰ‬ ‫ﻣﻨﻌﺘﻨﻰ ﻋﻦ اﻟﺪّﺧﻮل ﻓﻰ ﻏﻤﺮات اﺑﺤﺮ ﻋ ّﺰ ﺗﻮﺣﻴﺪﮎ و اﺣﺠﺒﺘﻨﻰ ﻋﻦ‬ ‫ب ﻻ ﺗﺮﺟﻌﻨﻰ ﻋﻦ‬ ‫اﻟﻮرود ﻓﻰ ﻣﻴﺎدﻳﻦ ﻗﺪس وﺻﻠﮏ و ﻟﻘﺎﺋﮏ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ب‬ ‫ﺑﺎب رﺣﻤﺘﮏ ﺧﺎﺋﺒًﺎ و ﻻ ﺗﻄﺮدﻧﻰ ﻋﻦ ﺑﻴﺘﮏ ﺧﺎﺳﺮًا‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ى و اﺧﻮﺗﻰ و اهﻠﯽ و ﻋﺸﻴﺮﺗﻰ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺁﻣﻨﻮا‬ ‫ﻓﺎﻏﻔﺮﻟﯽ و ﻻﺑﻮ ّ‬ ‫ﺑﮏ و ﺑﺂﻳﺎﺗﮏ اﻟﮑﺒﺮى ﻓﻰ ﻣﻈﻬﺮ ﺟﻤﺎﻟﮏ اﻻﻋﻠﻰ و اﻧّﮏ اﻧﺖ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﻳﻤﺸﻰ ﺑﮑﻤﺎل اﻟﺴّﮑﻮن و ﻳﺘﺒﻬّﻰ اﻟﻠّﻪ اﻟﯽ ان ﻳﺼﻞ‬ ‫اﻟﯽ اﻟﺒﺎب ﻳﻘﻮم و ﻳﻘﻮل اﻟﻬﻰ هﺬا ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى رﻓﻌﺖ ﻓﻴﻪ ﺻﻮﺗﮏ و‬ ‫ﻇﻬﺮ ﺑﺮهﺎﻧﮏ و ﻃﻠﻌﺖ ﺁﺛﺎرﮎ و اﺷﺮق ﺟﻤﺎﻟﮏ و ﻧﺰﻟﺖ ﺁﻳﺎﺗﮏ و‬ ‫ﻻح اﻣﺮﮎ و رﻓﻊ اﺳﻤﮏ و ﺷﺎع ذﮐﺮﮎ و ﮐﻤﻠﺖ ﻗﺪرﺗﮏ و ﻋﻠﺖ‬ ‫ﺳﻠﻄﻨﺘﮏ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﻳﺨﺎﻃﺐ اﻟﺒﻴﺖ و‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻓﻴﻬﺎ و ﻳﻘﻮل ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﮏ ﻳﺎ ﺑﻴﺖ ﺑﻤﺎ‬ ‫ارﺿﻬﺎ و ﺟﺪارهﺎ و ﮐ ّ‬ ‫ﺟﻌﻠﮏ اﻟﻠّﻪ ﻣﻮﻃﺄ ﻗﺪﻣﻪ ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﮏ ﻳﺎ ﺑﻴﺖ ﺑﻤﺎ وﻗﻊ ﻋﻠﻴﮏ ﻣﻦ‬ ‫ﻟﺤﻈﺎت ﻋ ّﺰ ﮐﺒﺮﻳﺎﺋﻪ ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﮏ ﻳﺎ ﺑﻴﺖ ﺑﻤﺎ اﺧﺘﺎرﮎ اﻟﻠّﻪ و ﺟﻌﻠﮏ‬ ‫ﻼ ﻟﻨﻔﺴﻪ و ﻣﻘ ّﺮًا ﻟﺴﻠﻄﻨﺘﻪ و ﻣﺎ ﺳﺒﻘﮏ ارض اّﻟﺎ ارض اﻟّﺘﻰ‬ ‫ﺤً‬ ‫ﻣّ‬ ‫ﻞ ﺑﻘﺎع اﻻرض ﺑﻤﺎ رﻗﻢ ﻣﻦ ﻗﻠﻤﻪ اﻟﺤﻔﻴﻆ‪.‬‬ ‫اﺻﻄﻔﺎهﺎ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﻰ ﻣﻦ‬ ‫ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﮏ ﻳﺎ ﺑﻴﺖ ﺑﻤﺎ ﻳﻔﺼّﻞ اﻟﻠّﻪ ﺑﮏ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻌﻴﺪ و اﻟﺸّﻘ ّ‬

‫ﻳﻮﻣﺌ ٍﺬ اﻟﯽ ﻳﻮم اﻟّﺬى ﻓﻴﻪ ﻳﺘﺠﻠّﻰ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺑﺎﻧﻮار ﻗﺪس ﺑﺪﻳﻊ‪ .‬ﻓﻄﻮﺑﻰ‬ ‫ﻟﮏ ﺛ ّﻢ ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮏ ﺑﻤﺎ ﺟﻌﻠﮏ اﻟﻠّﻪ ﻣﻴﺰان اﻟﻤﻮﺣّﺪﻳﻦ و ﻣﻨﺘﻬﻰ وﻃﻦ‬ ‫اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ و ﺟﻌﻠﮏ ﻣﻘﺪّﺳًﺎ ﻋﻦ ﻋﺮﻓﺎن اﻟﻤﺒﻐﻀﻴﻦ و اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﺑﺤﻴﺚ‬ ‫ﻞ ﻣﺆﻣﻦ اﻣﺘﺤﻦ اﻟّﻪ ﻗﻠﺒﻪ ﻟﻼﻳﻤﺎن و ﻟﻦ ﻳﻘﺪر ان‬ ‫ﻟﻦ ﻳﺪﺧﻞ ﻓﻴﮏ اّﻟﺎ ﮐ ّ‬ ‫ﺐ ﻣﻨﻪ رواﺋﺢ اﻟﺴّﺒﺤﺎن‪ .‬ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﮏ ﺑﻤﺎ‬ ‫ﻳﺘﻘﺮّب اﻟﻴﮏ اّﻟﺎ ﻣﻦ ﻳﻬ ّ‬ ‫ﺟﻌﻠﮏ اﻟﻠّﻪ ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﻟﻠﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ ﻣﻦ ﻋﺒﺎدﻩ و اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ ﻣﻦ ﺑﺮﻳّﺘﻪ و‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫ﻟﻦ ﻳﻤﺴّﮏ اّﻟﺎ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ اﻧﻘﻄﻌﻮا ﺑﮑﻠّﻬﻢ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻻرض و ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻓﻰ ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ اّﻟﺎ ﺗﺠﻠّﻰ ﻋ ّﺰ وﺣﺪاﻧﻴّﺘﻪ و ﻓﻰ ذواﺗﻬﻢ اّﻟﺎ‬ ‫ﻇﻬﻮرات ﺗﺠﻠّﻴﺎت ﻗﺪس ﺻﻤﺪاﻧﻴّﺘﻪ و هﺬا ﺷﺄنٌ اﺧﺘﺼّﮏ اﻟﻠّﻪ ﺑﻪ و‬ ‫ﺑﺬﻟﮏ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﺑﺎن ﺗﻔﺘﺨﺮ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﮏ و ﻟﻤﻦ ﺑﻨﺎﮎ و‬ ‫ﻋﻤّﺮﮎ و ﺧﺪﻣﮏ و ﺳﻘﻰ اورادﮎ و ﻟﻤﻦ دﺧﻞ ﻓﻴﮏ و ﻟﻤﻦ‬ ‫ﻻﺣﻈﮏ و ﻟﻤﻦ وﺟﺪ ﻣﻨﮏ راﺋﺤﺔ اﻟﻘﻤﻴﺺ ﻋﻦ ﻳﻮﺳﻒ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬و اﺷﻬﺪ ﺑﺎ ّ‬ ‫ن ﻣﻦ دﺧﻞ ﻓﻴﮏ ﻳﺪﺧﻠﻪ اﷲ ﻓﻰ ﺣﺮم اﻟﻘﺪس ﻓﻰ ﻳﻮم‬ ‫ﻞ ﻣﻦ‬ ‫اﻟّﺬى ﻳﺴﺘﻮى ﻓﻴﻪ ﺟﻤﺎل اﻟﻬﻮﻳّﺔ ﻋﻠﯽ ﻋﺮش ﻋﻈﻴﻢ و ﻳﻐﻔﺮ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺘﺠﺄ ﺑﮏ و دﺧﻞ ﻓﻰ ﻇﻠّﮏ ﺛ ّﻢ ﻳﻘﻀﻰ ﺣﻮاﺋﺠﻪ ﺛ ّﻢ ﻳﺤﺸﺮﻩ ﻓﻰ ﻳﻮم‬ ‫اﻟﻘﻴﻤﺔ ﺑﺠﻤﺎل اﻟّﺬى ﻳﺴﺘﻀﻴﺊ ﻣﻨﻪ اهﻠﻬﺎ ﻣﻦ اﻻوّﻟﻴﻦ و اﻵﺧﺮﻳﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻞ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻧﺎدم‬ ‫ﺐ ﺑﻮﺟﻬﻪ ﻋﻠﯽ ﺗﺮاب اﻟﺒﺎب و ﻳﻨﺎدى رﺑّﻪ ﺑﻨﺪاء ﮐ ّ‬ ‫ﻳﮑ ّ‬ ‫ب اﻧﺎ اﻟّﺬى ﺗﻌﺪّﻳﺖ ﻋﻠﻴﮏ و اﻋﺘﺮﺿﺖ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻣﻨﻴﺐ و ﻳﻘﻮل اى ر ّ‬ ‫ﺟﻤﺎﻟﮏ ﺑﻤﺎ ﺷﻐﻠﺘﻨﻰ ﻧﻔﺴﻰ و هﻮاﺋﻰ و اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬اى‬ ‫ب ﻓﻠﻤّﺎ ﻋﺮﻓﺖ ﻧﻔﺴﮏ اﺳﺘﻐﻔﺮﮎ ﻋﻤّﺎ ﮐﻨﺖ ﻋﻠﻴﻪ و ﻋﻤّﺎ ﻇﻬﺮ ﻣﻦ‬ ‫ر ّ‬ ‫ﻟﺴﺎﻧﻰ و ﺧﺮج ﻋﻦ ﻓﻤﻰ و ﺧﻄﺮ ﻓﻰ ﻗﻠﺒﻰ و رﺟﻌﺖ اﻟﻴﮏ ﺑﮑﻠّﻰ و‬ ‫ب ﻟﻤّﺎ ﻋﺮّﻓﺘﻨﻰ ﻣﻮاﻗﻊ اﻣﺮﮎ و‬ ‫اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫اﻳﻘﻈﺘﻨﻰ ﻋﻦ ﻧﻮﻣﻰ و ﻏﻔﻠﺘﻰ اذًا ﺧﺮﺟﺖ ﻋﻦ ﺑﻴﺘﻰ ﻣﺘﻮﺟّﻬًﺎ اﻟﯽ ﺑﻴﺘﮏ‬ ‫و ﮐﻨﺖ ﻧﺎﻇﺮًا اﻟﯽ ﺷﻄﺮ ﻋﻨﺎﻳﺘﮏ و ﻏﻔﺮاﻧﮏ و اﻧّﮏ اﻧﺖ ارﺣﻢ‬ ‫ب ﻗﺪ ﺟﺌﺘﮏ ﺑﺬﻧﺐ اﻟّﺬى ﮐﺎن اﺛﻘﻞ ﻋﻤّﺎ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات‬ ‫اﻟﺮّاﺣﻤﻴﻦ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫و اﻻرض و اﮐﺒﺮ ﻋﻦ ﺧﻠﻖ اﻟﮑﻮﻧﻴﻦ اﻟﯽ ان ﻗﻤﺖ ﺑﻴﻦ ﻳﺪى ﺑﺎب‬ ‫ﺑﻴﺘﮏ اﻟّﺘﻰ ﻣﺎ ﺧﺎب ﻋﻨﻬﺎ اﺣﺪٌ ﻣﻦ اﻟﻤﺬﻧﺒﻴﻦ و ﺳﺠﺪت ﺗﺮاﺑﻬﺎ ﺧﺎﺿﻌًﺎ‬ ‫ب ﻓﺎرﺣﻤﻨﻰ‬ ‫ﻼ ﻟﺤﻀﺮﺗﮏ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﻟﺠﻤﺎﻟﮏ و ﺧﺎﺷﻌًﺎ ﻟﺴﻠﻄﻨﺘﮏ و ﻣﺘﺬّﻟ ً‬ ‫ﺑﺮﺣﻤﺘﮏ و اﻓﻀﺎﻟﮏ ﺛ ّﻢ اﺟﻌﻞ ﻟﯽ ﻣﻘﻌﺪ ﺻﺪق ﻋﻨﺪﮎ و اﻟﺤﻘﻨﻰ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ‬ ‫ب ﻓﺎﻏﻔﺮ ﺟﺮﻳﺮاﺗﻰ و ﺧﻄﻴﺌﺎﺗﻰ و ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﻌﺒﺎدﮎ اﻟﺘّﺎﺋﺒﻴﻦ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫اﮐﺘﺴﺒﺖ اﻳﺪاى و اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﻳﺮﻓﻊ رأﺳﻪ و ﻳﺴﺘﻐﻔﺮ‬

‫ب اﺳﺘﻐﻔﺮﮎ ﺑﻠﺴﺎﻧﻰ و ﻗﻠﺒﻰ‬ ‫اﷲ ﺑﻬﺬا اﻻﺳﺘﻐﻔﺎر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫و ﻧﻔﺴﻰ و ﻓﺆادى و روﺣﻰ و ﺟﺴﺪى و ﺟﺴﻤﻰ و ﻋﻈﻤﻰ و دﻣﻰ و‬ ‫ﺟﻠﺪى و اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﺘّﻮاب اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬و اﺳﺘﻐﻔﺮﮎ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﺑﺎﺳﺘﻐﻔﺎر‬ ‫ﺐ رواﺋﺢ اﻟﻐﻔﺮان ﻋﻠﯽ اهﻞ اﻟﻌﺼﻴﺎن و ﺑﻪ ﺗﻠﺒﺲ اﻟﻤﺬﻧﺒﻴﻦ‬ ‫اﻟّﺬى ﺑﻪ ﺗﻬ ّ‬ ‫ﻣﻦ رداء ﻋﻔﻮﮎ اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬و اﺳﺘﻐﻔﺮﮎ ﻳﺎ ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ ﺑﺎﺳﺘﻐﻔﺎر اﻟّﺬى ﺑﻪ‬ ‫ﻳﻈﻬﺮ ﺳﻠﻄﺎن ﻋﻔﻮﮎ و ﻋﻨﺎﻳﺘﮏ و ﺑﻪ ﺗﺴﺘﺸﺮق ﺷﻤﺲ اﻟﺠﻮد و‬ ‫اﻻﻓﻀﺎل ﻋﻠﯽ هﻴﺎﮐﻞ اﻟﻤﺬﻧﺒﻴﻦ‪ .‬و اﺳﺘﻐﻔﺮﮎ ﻳﺎ ﻏﺎﻓﺮى و ﻣﻮﺟﺪى‬ ‫ﻦ اﻟﺨﺎﻃﺌﻴﻦ اﻟﯽ ﺷﻄﺮ ﻋﻔﻮﮎ و اﺣﺴﺎﻧﮏ و‬ ‫ﺑﺎﺳﺘﻐﻔﺎر اﻟّﺬى ﺑﻪ ﻳﺴﺮﻋ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻤﺮﻳﺪﻳﻦ ﻟﺪى ﺑﺎب رﺣﻤﺘﮏ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬و اﺳﺘﻐﻔﺮﮎ ﻳﺎ‬ ‫ﻳﻘﻮﻣ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﺬّﻧﻮب و اﻟﻌﺼﻴﺎن ﻋﻦ‬ ‫ﺳﻴّﺪى ﺑﺎﺳﺘﻐﻔﺎر اﻟّﺬى ﺟﻌﻠﺘﻪ ﻧﺎرًا ﻟﺘﺤﺮق ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺗﺎﺋﺐ راﺟ ٍﻊ ﻧﺎد ٍم ﺑﺎﮐﻰ ﺳﻠﻴﻢ و ﺑﻪ ﻳﻄﻬّﺮ اﺟﺴﺎد اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﻋﻦ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻳﮑﺮهﻪ ﻧﻔﺴﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﮐﺪورات اﻟﺬّﻧﻮب و اﻵﺛﺎم و ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﺛ ّﻢ ﻳﺪﺧﻞ اﻟﺒﻴﺖ ﺑﻮﻗﺎر و ﺳﮑﻮن ﮐﺎﻧّﻪ ﻳﺸﻬﺪ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻣﺮﻩ و‬ ‫ﻣﻠﮑﻮت ﺑﻴﺘﻪ اﻟﯽ ان ﻳﺪﺧﻞ ﻓﻰ اﻟﺼّﺤﻦ و ﻳﺤﻀﺮ ﻓﻰ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﻗﺒﺔ اﻟّﺘﻰ‬ ‫ﮐﺎﻧﺖ ﻣﺨﺼﻮﺻﺔ ﺑﺎﺳﺘﻮاء ﻋﺮش اﻟﻌﻈﻤﺔ ﻋﻠﻴﻬﺎ اذًا ﻳﺮﻓﻊ اﻳﺪاﻩ ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻳﺘﻮﺟّﻪ ﻃﺮﻓﻪ اﻟﯽ ﺷﻄﺮ اﻓﻀﺎﻟﻪ و ﻳﻘﻮل اﺷﻬﺪ ﻓﻰ ﻣﻮﻗﻔﻰ هﺬا ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ‬ ‫اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ وﺣﺪﻩ ﻻ ﺷﺮﻳﮏ ﻟﻪ و ﻻ ﺷﺒﻴﻪ ﻟﻪ و ﻻ ﻧ ّﺪ ﻟﻪ و ﻻ ﺿ ّﺪ و ﻻ‬ ‫ن ﻧﻘﻄﺔ اﻻوﻟﻰ ﻋﺒﺪﻩ و ﺑﻬﺎﺋﻪ و‬ ‫وزﻳﺮ و ﻻ ﻧﻈﻴﺮ و ﻻ ﻣﺜﺎل ﻟﻪ و ا ّ‬ ‫ﻋﻈﻤﺘﻪ و ﮐﺒﺮﻳﺎﺋﻪ و ﻻهﻮﺗﻪ و ﺟﺒﺮوﺗﻪ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ و ﻋﺰّﺗﻪ و ﻣﻠﮑﻮﺗﻪ‬ ‫و اﻗﺘﺪارﻩ و ﻋﺰّﻩ و ﺷﺮﻓﻪ و اﻟﻄﺎﻓﻪ و ﺑﻪ اﺷﺮق ﺟﻤﺎﻟﻪ و ﻇﻬﺮ وﺟﻬﻪ‬ ‫و ﻃﻠﻊ ﺑﺮهﺎﻧﻪ و ﺗ ّﻢ دﻟﻴﻠﻪ و ﮐﻤﻠﺖ ﺣﺠّﺘﻪ و ﻻﺣﺖ ﺁﻳﺎﺗﻪ و ﺑﻪ ﺣﺸﺮ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﺑﻌﺚ ﻣﻦ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻣﺮ و‬ ‫ﮐّ‬ ‫ن ﻣﻦ‬ ‫اﻟﺨﻠﻖ و ﺑﻪ هﺒّﺖ ﻧﻔﺤﺎت اﻟﻘﺪس ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و اﺷﻬﺪ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻖ ﻻ رﻳﺐ ﻓﻴﻪ و ﻳﺄﺗﻰ ﺑﺎﻧﻮار ﻗﺪس ﻣﻨﻴﻊ‪ .‬و ﺑﻪ ﻳﺠﺪّد‬ ‫ﻳﻈﻬﺮﻩ اﻟﻠّﻪ ﺣ ّ‬ ‫ﺧﻠﻖ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﺧﻠﻖ اﻻوّﻟﻴﻦ و اﻵﺧﺮﻳﻦ‪ .‬ﻓﻬﻨﺌﻴًﺎ ﻟﻤﻦ‬ ‫ﻳﺪرﮎ زﻣﺎﻧﻪ و ﻳﺪﺧﻞ ﺑﺎﺑﻪ و ﻳﺸﺮّف ﺑﻠﻘﺎﺋﻪ و ﻳﻄﻮف ﻓﻰ ﺣﻮﻟﻪ و‬ ‫ﻳﺴﺠﺪ ﺑﻴﻦ ﻳﺪﻳﻪ و ﻳﺰور ﺗﺮاب ﻗﺪﻣﻴﻪ و ﻳﻘﻮم ﻓﻰ ﻣﺤﻀﺮﻩ و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ‬ ‫ب هﺬا ﺑﻴﺘﮏ اﻟّﺘﻰ ﻓﻴﻪ هﺒّﺖ ﻧﺴﻤﺎت ﺟﻮدﮎ و‬ ‫اﻟﻘﺎﺋﻤﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﻳﻘﻮل اى ر ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻈﺎهﺮ اﺳﻤﺎﺋﮏ و ﻣﻄﺎﻟﻊ‬ ‫ﻋﻨﺎﻳﺘﮏ و ﻓﻴﻬﺎ ﺗﺠﻠّﻴﺖ ﻓﻰ ﺳ ّﺮ اﻟﺴّﺮ ﺑﮑ ّ‬ ‫ب هﺬﻩ ﺑﻴﺘﮏ‬ ‫ﺻﻔﺎﺗﮏ و ﻣﺎ اﻃّﻠﻊ ﺑﺬﻟﮏ اﺣﺪ اّﻟﺎ ﻧﻔﺴﮏ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫اﻟّﺘﻰ ﻣﻨﻬﺎ ﻇﻬﺮت ﺁﻳﺎت ﻓﻀﻠﮏ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و ﻓﻴﻬﺎ ورد ﻋﻠﻴﮏ ﻣﺎ‬

‫ﻞ ذﻟﮏ‬ ‫ورد ﻣﻦ اﻟﻤﻘﺒﻠﻴﻦ و اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ و اﻧّﮏ اﻧﺖ ﺻﺒﺮت ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻗﺪرﺗﮏ و ﺳﻠﻄﺎﻧﮏ و اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ اﻟﻘﺎدر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬اى‬ ‫ب هﺬا ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﻓﻴﻪ ﺗﻤﺸﻴّﺖ ﺑﻘﺪﻣﻴﮏ اﻟﻘﺪﻳﻢ و ﻓﻴﻪ رﻓﻌﺖ ﺻﻮﺗﮏ‬ ‫ر ّ‬ ‫ب هﺬا ﻣﻘﺎم ﻓﻴﻪ‬ ‫و ﻧﻐﻤﺎﺗﮏ ﺛ ّﻢ ﻧﺪاﺋﮏ و ﺗﻐﺮّداﺗﮏ اﻟﺒﺪﻳﻊ اﻟﻤﻠﻴﺢ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫اﺳﺘﻮﻳﺖ ﻋﻠﯽ ﻋﺮش اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و ﺗﻌﻠّﻴﺖ ﻓﻴﻪ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻗﺪرﺗﮏ ﻋﻠﯽ‬ ‫ب هﺬا ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﺗﻮﺟّﻪ ﻓﻴﻪ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻃﺮﻓﮏ اﻟﯽ ﺷﻄﺮ ﺟﻮدﮎ و ﻓﻴﻪ ﺗﻤﻮّﺟﺖ اﺑﺤﺮ اﻟﻘﺪرة ﻓﻰ ﮐﻠﻤﺘﮏ‬ ‫ب هﺬا ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﮐﺎن ﻓﻴﻪ اﻣﺮﮎ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﻤﮑﻨﻮن اﻟﻤﺼﻮن اﻟﺤﻔﻴﻆ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﺴ ّﺮ و ﻣﺎ ﺗﺤﺮّﮎ ﻓﻴﻪ ﺷﻔﺘﺎﮎ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ اردت و ﺳﺘﺮت ﻓﻴﻪ‬ ‫ﺳ ّﺮ اﻟ ّ‬ ‫وﺟﻬﮏ اﻟﻤﻨﻴﺮ و ﮐﻨﺖ ﻓﻴﻪ ﻓﻰ ﻏﻴﺐ اﻟﻐﻴﺐ و ﺳﺘﺮ اﻟﺴّﺘﺮ ﺑﺤﻴﺚ ﻣﺎ‬ ‫ب هﺬﻩ ﺑﻴﺘﮏ اﻟّﺘﻰ ﻋﺮوهﺎ‬ ‫ﻋﺮف ﻧﻔﺴﮏ اﺣﺪٌ ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﺑﻌﺪﮎ ﻋﺒﺎدﮎ و ﻏﺎروا ﻣﺎ ﻓﻴﻬﺎ و ﻧﻬﺒﻮا ﻣﺎ ﻋﻠﻴﻬﺎ و ﺑﺬﻟﮏ هﺘﮑﻮا‬ ‫ﺣﺮﻣﺘﮏ و ﺣﺎرﺑﻮا ﻣﻌﮏ ﻓﻰ ﺳﺮّهﻢ و ﻧﻘﻀﻮا ﻣﻴﺜﺎﻗﮏ و ﮐﺴﺮوا‬ ‫ﻞ ذﻟﮏ و ﺗﺠﺎوزت ﻋﻨﻬﻢ ﺑﻌﻔﻮﮎ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬اى‬ ‫ﻋﻬﺪﮎ و اﻧﺖ ﺳﺘﺮت ﮐ ّ‬ ‫ب ﻻ ﺗﻌﺮﻧﻰ ﻋﻦ ﺟﻤﻴﻞ ﺳﺘﺮﮎ و ﻻ ﺗﻨﺰع ﻋﻨّﻰ ﺑﺮد ﻋﻨﺎﻳﺘﮏ و‬ ‫ر ّ‬ ‫ﻏﻔﺮاﻧﮏ و ﻻ ﺗﺒﻌﺪﻧﻰ ﻋﻦ ﺟﻮار رﺣﻤﺘﮏ و ﻻ ﺗﺤﺮﻣﻨﻰ ﻋﻦ ﮐﻮﺛﺮ‬ ‫ب ﻗﺪّﺳﻨﻰ ﻋﻦ دوﻧﮏ و ﻗﺮّﺑﻨﻰ اﻟﯽ ﻧﻔﺴﮏ و‬ ‫ﻓﻀﻠﮏ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﺷﺮّﻓﻨﻰ ﺑﻠﻘﺎﺋﮏ و اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻘﺎدر اﻟﻌﺎﻟﻢ اﻟﻤﺪرﮎ اﻟﺒﺎﻋﺚ اﻟﻤﺤﻴﻰ‬ ‫ب وﻓّﻘﻨﻰ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ اﻧﺖ اردﺗﻪ ﻟﻌﺒﺎدﮎ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ ﺛ ّﻢ‬ ‫اﻟﻤﻤﻴﺖ‪ .‬اى ر ّ‬ ‫ﻗﺪرﻟﯽ ﺧﻴﺮ ﻣﺎ ﻗﺪرﺗﻪ ﻻ ﺻﻔﻴﺎﺋﮏ اﻟﻤﻘﺪّﺳﻴﻦ‪ .‬اذًا ﻳﺴﮑﻦ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ و‬ ‫ﻳﺴﮑﺖ ﻓﻰ ذاﺗﻪ ﺛ ّﻢ ﻳﺘﻮﺟّﻪ ﺑﻘﻠﺒﻪ و ﺳﻤﻌﻪ اﻟﯽ ﺷﻄﺮ اﻟﺒﻴﺖ ان وﺟﺪ‬ ‫ن اﷲ ﮐﻔّﺮ ﻋﻨﻪ ﺳﻴّﺌﺎﺗﻪ و‬ ‫راﺋﺤﺔ اﻟﻠّﻪ و ﺳﻤﻊ ﻧﺪاﺋﻪ ﻳﻮﻗﻦ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﺗﺠﺎوز ﻋﻨﻪ و ﺗﺎب ﻋﻠﻴﻪ و ﻳﺸﻬﺪ ﻧﻔﺴﻪ ﻣﺜﻞ ﻳﻮم اﻟّﺬى وُﻟﺪ ﻣﻦ اﻣّﻪ و‬ ‫ان ﻣﺎ وﺟﺪ راﺋﺤﻪ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ ﻳﮑﺮّر اﻟﻌﻤﻞ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻴﻮم او‬ ‫ﻓﻰ ﻳﻮم اﺧﺮى اﻟﯽ ان ﻳﺠﺪ و ﻳﺴﻤﻊ و هﺬا ﻣﺎ ﻗﺪّر ﻣﻦ ﻗﻠﻢ ﻋ ّﺰ ﺣﮑﻴﻢ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟﻮاح ﻗﺪس ﺣﻔﻴﻆ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻔﺘﺢ اﻟﻠّﻪ اﺑﻮاب اﻟﻔﻀﻞ و اﻟﺠﻮد ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻞ اﻟﻨّﺎس ﻻ ﻳﻤﻨﻌﻮن اﻧﻔﺴﻬﻢ ﻋﻦ رﺣﻤﺔ‬ ‫وﺟﻪ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﻟﻌ ّ‬ ‫ن هﺬا اﻟﻬﺪ ً‬ ‫اﻟﻠّﻪ و ﻓﻴﻀﻪ و ا ّ‬ ‫ى و ذﮐﺮى ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ‬ ‫ﺣﺮف اﻟﻬﺎ اﺳﻤﻊ ﻣﺎ ﻳﻨﺎدﻳﮏ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺴّﺠﻦ و ﻻ ﺗﻠﺘﻔﺖ اﻟﯽ ﺷﻴﺊ‬ ‫ﻓﺘﻮﮐّﻞ ﻋﻠﻴﻪ ﺛ ّﻢ ادﺧﻞ ﻓﻰ ﺷﺎﻃﺊ اﺳ ٍﻢ ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ ﺑﺎﻧّﺎ ﻟﻤّﺎ اﺟﺒﻨﺎﮎ‬ ‫ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﻟﺬا اﻧﺼﺤﻨﺎﮎ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻮح ﻟﺘﺴﺘﻨﺼﺢ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ و ﺗﻄّﻠﻊ‬

‫ﺑﻤﺎ هﻮ اﻟﻤﺴﺘﻮر ﻋﻦ اﻧﻈﺮ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻓﻮاﻟﻠّﻪ ﻣﺎ اردﻧﺎ ﻓﻰ ذﻟﮏ اّﻟﺎ‬ ‫ﺗﻨﺰﻳﻬﮏ ﻋﻦ ﺣﺠﺒﺎت اﻟﺘّﻘﻠﻴﺪ و ورودﮎ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺮّﺿﻮان اﻟﻤﻤﺘﻨﻊ‬ ‫اﻟﻤﻨﻴﻊ و ﻟﺘﺸﻬﺪ اﻻﻣﻮر ﺑﻌﻴﻨﮏ و ﺗﻌﺮف ﮐﻨﺰ اﻟﻠّﻪ اﻻﮐﺒﺮ ﻓﻰ هﺬﻩ‬ ‫اﻟﮑﻠﻤﺔ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻣﺎ اﻧﺎ اّﻟﺎ ﻋﺒﺪاﻟﻠّﻪ و ﺑﻬﺎﺋﻪ و ادﻋﻮﮐﻢ‬ ‫اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ و ﺑﻤﺎ ﻧﺰل ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و ﻣﺎ ارﻳﺪ ﻣﻨﮑﻢ ﺟﺰﺁء و ﮐﺎن اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻨﻰ و‬ ‫ﺑﻴﻨﮑﻢ ﻟﺸﻬﻴﺪ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﺘﻌﺮّﺿﻮا ﺑﺎﻟّﺬى ﺟﺎﺋﮑﻢ ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ و ﺣﮑﻤﻪ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﺘﺠﺎوزﻳﻦ‪ .‬ان اﺗّﺒﻌﻮا‬ ‫ﺧﺎﻓﻮا ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ ﻋﻦ ﺣﺪودﻩ ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻣﻠّﺔ اﻟﻠّﻪ و دﻳﻨﻪ و ﻻ ﺗﺨﺘﻠﻔﻮا ﻓﻴﻤﺎ ﻧﺰل ﻋﻠﻴﮑﻢ و ﮐﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﺘّﻘﻴﻦ‪ .‬اذًا‬ ‫ﻗﻢ ﻳﺎ ﻋﺒﺪ و ﺗﺪارﮎ ﻣﺎﻓﺎت ﻋﻨﮏ ﻟﻴﻐﻔﺮﮎ اﻟﻠّﻪ ﺑﺠﻮدﻩ و ﻳﻠﺒﺴﮏ ﻣﻦ‬ ‫رداء ﻋ ّﺰ ﮐﺮﻳﻢ‪ .‬دع اﻟﺪّﻧﻴﺎ و ﻣﺎ ﻓﻴﻬﺎ و ﻋﻠﻴﻬﺎ ﻓﻰ ﻇﻠّﮏ ﺛ ّﻢ ﻃﻴّﺮ ﻓﻰ‬ ‫ﻻ ﻓﺎﻧﻘﻄﻊ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ ﺛ ّﻢ‬ ‫هﻮاء اﻟﺮّوح و ﻻ ﺗﺨﻒ ﻣﻦ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬ا ّو ً‬ ‫ادع اﻟﻨّﺎس ﺑﺎﻻﻧﻘﻄﺎع ﻟﻴﺆﺛّﺮ ﻗﻮﻟﮏ ﻓﻰ ﻗﻠﻮب اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪّس ﻧﻔﺴﮏ‬ ‫ﻋﻦ اﻟﺪّﻧﻴﺎ ﺛ ّﻢ أﻣﺮ اﻟﻨّﺎس ﺑﺎﻟﺘّﻘﺪﻳﺲ ﻋﻨﻬﺎ ﮐﺬﻟﮏ ﺗﻐﻄﮏ اﻟﻮرﻗﺎء ان‬ ‫اﻧﺖ ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻣﻠﻴﻦ‪ .‬ﻓﻮ اﻟﻠّﻪ ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ﻟﻮ ﺗﺴﺘﻨﺸﻖ هﺬا اﻟﻘﻤﻴﺺ اﻟّﺬى‬ ‫ارﺳﻠﻨﺎﻩ ﺑﺎﻳﺪى اﻟﻤﺒﺸّﺮات ﻣﻦ ﺗﻠﮏ اﻟﮑﻠﻤﺎت ﻟﺘﺠﺪ ﻣﻨﻪ راﺋﺤﺔ اﷲ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻐﻨﻰ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬و ﺗﻨﻘﻄﻊ ﻋﻦ اﻟﻤﻠﮏ و ﻣﺎ ﻋﻠﻴﻪ و ﺗﺪﺧﻞ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻻرض اﺟﻤﻌﻴﻦ و ﺗﺸﻬﺪ‬ ‫ﻣﺼﺮ اﻻﻳﻘﺎن ﺣﻴﻦ ﻏﻔﻠﺘﮏ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﻬﺬا اﻟﻠّﻮح ﮐﻤﺎ ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ ﻟﻨﻔﺴﻪ ﺑﻨﻔﺴﻪ ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻣﺮﻩ ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ‬ ‫ن ﻋﻠ ّﻴًﺎ ﻋﺒﺪﻩ و ﺑﻬﺎﺋﻪ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ و‬ ‫هﻮ و ا ّ‬ ‫اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ اذا ﮐﻤﻞ ﺗﺒﻠﻴﻐﮏ ﻋﻠﯽ اﺳﻤﻨﺎ ﺗﻔﺤّﺺ هﻨﺎﮎ ﻟﺘﺠﺪ‬ ‫اﻟّﺬى ﺳﻤّﻰ ﺑﺎﻟﺤﺒﻴﺐ ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮﻩ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ و ﺑﺸّﺮﻩ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ ﻟﻴﻔﺮح ﻓﻰ‬ ‫ﻧﻔﺴﻪ و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻔﺮﺣﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ﻓﺎﺷﮑﺮ اﻟﻠّﻪ ﺑﻤﺎ ﺣﻀﺮت ﺑﻴﻦ‬ ‫ﻳﺪﻳﻪ و ﻓﺰت ﺑﻠﻘﺎﺋﻪ و ﮐﻨﺖ ﻣﻦ اﻟﻔﺎﺋﺰﻳﻦ‪ .‬و ﻟﻮ اﻧّﮏ ﻣﺎ ﻋﺮﻓﺘﻪ ﺣﻴﻦ‬ ‫اﻟّﺬى ﮐﻨﺖ ﺟﺎﻟﺴًﺎ ﺑﻴﻦ ﻳﺪﻳﻪ و ﻟﮑﻦ اﻟﻠّﻪ ﻗﺒﻞ ﻋﻨﮏ ﻃﺎﻋﺘﮏ و ﻗﺪّر ﻟﮏ‬ ‫ﻓﻰ اﻟﻠّﻮح اﺟﺮًا ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ﻓﻮ اﻟﻠّﻪ ﻟﻮ ﺗﻄّﻠﻊ ﺑﻤﺎ ﻗﺪّر ﻟﮏ ﻟﺘﻄﻴﺮ ﻣﻦ اﻟﺸّﻮق‬ ‫و ﻟﮑﻦ ﺳﺘﺮ ذﻟﮏ ﻋﻨﮏ و ﻋﻦ ﻋﻴﻮن اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﻟﺤﮑﻤﺔ اﻟّﺘﻰ ﮐﺎﻧﺖ ﻓﻰ‬ ‫ﻋﻠﻢ رﺑّﮏ و ﻣﺎ اﻃّﻠﻊ ﺑﻪ اﺣﺪٌ اّﻟﺎ ﻧﻔﺴﻪ و هﺬا ﺗﻨﺰﻳﻞ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻞ اﻧﺎث و ذﮐﻮر و‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ اﻻﺣﺒﺎب ﻓﻰ هﻨﺎﮎ ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻦ ﻓﻴﻬﺎ ﻋﻨﺪﻟﻴﺐ‬ ‫ﻞ ﺻﻐﻴﺮ و ﮐﺒﻴﺮ ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮهﻢ ﺑﻬﺬﻩ اﻻﻳّﺎم اﻟّﺘﻰ ﺗﻐ ّ‬ ‫ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫س ﻣﻨﻴﻊ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻓﺎﻧﺘﻬﻮا‬ ‫اﻟﻘﺪس ﻓﻰ ﺁﺧﺮ اﻳّﺎﻣﻪ و ﺗﺬﮐﺮهﻢ ﺑﺎذﮐﺎر ﻗﺪ ٍ‬ ‫ﻣﺎ ﻧﻬﻴﺘﻢ ﻋﻨﻪ و ﻻ ﺗﺘّﻌﺪوا ﻋﻦ ﺣﺪود اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺠﺎوزوا ﻋﻤّﺎ اﻣﺮﺗﻢ ﺑﻪ‬

‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﺨﺎﺳﺮﻳﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺟﺘﻤﻌﻮا ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻓﻰ اﻟﮑﺘﺎب اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ و ﮐﻠﻤﺘﻪ و ﻻ ﺗﺨﺘﻠﻔﻮا ﻓﻰ ﺷﻴﺊ و ﻻ ﺗﺸﺮﮐﻮا ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﮐﻮﻧﻮا‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻤﻮﺣّﺪﻳﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻗﻀﻴﻨﺎ ﻟﮑﻢ و ﻟﻠّﺬﻳﻦ ﻗﻀﻰ ﻧﺤﺒﻬﻢ و ﮐﺎﻧﻮا اﻣﻢ‬ ‫اﻣﺜﺎﻟﮑﻢ ﻋﻠﯽ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻔﺮد اﻟﻐﺎﻟﺐ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬و اذا‬ ‫ﺟﻤﻌﺘﻢ ﻋﻠﯽ ﻣﻘﺎﻋﺪﮐﻢ ذﮐّﺮوا ﺣﺰﻧﻨﺎ و ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠﻴﻨﺎ ﺛ ّﻢ ﺳﺠﻨﻨﺎ ﻓﻰ هﺬﻩ‬ ‫اﻻرض اﻟّﺘﻰ ﻣﻨﻌﺖ ﻋﻦ دﺧﻮﻟﻬﺎ ﻋﺒﺎدﻧﺎ اﻟﻤﺮﻳﺪﻳﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ اﻧّﺎ‬ ‫ﻞ ارض و ﻣﺪﻳﻨ ٍﺔ‬ ‫ﺟﻌﻠﻨﺎ هﺬا اﻟﻠّﻮح روﺣًﺎ ﺣ ّﻴًﺎ ﺣﻴﻮاﻧًﺎ ﻟﺘﻨﻔﺦ ﻣﻨﻪ ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﺐ و اﻧّﮏ‬ ‫ﻋﻠﯽ ﻗﺪر ﻣﺎ اﺳﺘﻄﻌﺖ ﻋﻠﻴﻪ ﻟﺌّﻠﺎ ﻳﻤﺴّﮏ ﻣﻦ ﺿ ّﺮ و ﺗﻌ ٍ‬ ‫ﻓﺎﻋﻤﻞ ﺑﻤﺎ اﻣﺮت ﻋﻠﯽ ﻗﺪر ﻃﺎﻗﺘﮏ و ﻻ ﺗﺘﻌﺐ ﻧﻔﺴﮏ ﻓﻮق ﻗﺪرﺗﮏ‬ ‫و ﮐﻦ ﻓﻰ ﺣﻔﻆ و ﺳﻼﻣﺔ ﻣﻨﻴﻊ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ ﺑﺎن ﺣﻀﺮ ﺑﻴﻦ ﻳﺪﻳﻨﺎ ورﻗﺔ ﻣﻦ‬ ‫ﻋﻨﺪﮎ و ذﮐﺮت ﻓﻴﻬﺎ اﺳﻤﺎء اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ اﮐﺮﻣﻮﮎ ﻓﻰ رﺟﻮﻋﮏ ﻋﻦ ﺗﻠﻘﺎء‬ ‫اﻟﺠﻤﺎل ﺑﺎﻣﺮ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻐﺎﻟﺐ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬و ﺑﺬﻟﮏ رﺿﻴﻨﺎ ﻋﻨﻬﻢ‬ ‫و اﺛﺒﺘﻨﺎ اﺳﻤﺎﺋﻬﻢ ﻓﻰ ﻟﻮح اﻟّﺬى ﻟﻦ ﻳﻐﺎدر ﻋﻨﻪ ذرّة ﻣﻦ اﻋﻤﺎل اﻟﺨﻼﺋﻖ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ‬ ‫اﺟﻤﻌﻴﻦ ﻟﻴﺸﮑﺮوا اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ و ﻳﺬﮐﺮوﻩ ﻓﻰ اﻳّﺎﻣﻬﻢ و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻟﺸﺎﮐﺮﻳﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻣﻨّﻨﺎ ﻋﻠﻴﮏ و ﻋﻠﻴﻬﻢ رﺣﻤ ًﺔ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ ﻟﻬﻢ و ﻟﻌﺒﺎدﻧﺎ‬ ‫ﻼ ﻟﻬﺬا اﻟﻔﻀﻞ‬ ‫اﻟﺼّﺎﻟﺤﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺷﮑﺮ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ ﺑﻤﺎ ﺟﻌﻠﻨﺎﮎ ﺣﺎﻣ ً‬ ‫اﻻﮐﺒﺮ و اﻧﺘﺨﺒﻨﺎﮎ ﻟﺘﺒﻠﻴﻐﻪ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و ﺑﺬﻟﮏ ﻣﻨّﻨﺎ ﻋﻠﻴﮏ و ﻋﻠﯽ‬ ‫ن‬ ‫ﻧﻔﺴﮏ و روﺣﮏ و ﻋﻠﯽ ﺁﺑﺎﺋﮏ اﻟﯽ ان ﻳﻨﺘﻬﻰ اﻟﯽ اﻟﺒﺪﻳﻊ اﻻوّل و ا ّ‬ ‫هﺬا ﻟﻔﻀﻞٌ ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﻓﺎﻋﺮف ﺷﺄﻧﮏ ﻓﻰ ذﻟﮏ و ﺑﻤﺎ ﺳﻘﻴﻨﺎﮎ ﻣﻦ ﺧﻤﺮ‬ ‫اﻟّﺘﻰ ﺟﻌﻠﻬﺎ اﷲ ﻧﻮرًا ﺛ ّﻢ روﺣًﺎ ﺛ ّﻢ ﻟ ّﺬ ًة ﻟﻠﺸّﺎرﺑﻴﻦ‪ .‬ﻓﺎﺛﺒﺖ ﻓﻴﻤﺎ اﻣﺮت و ﻻ‬ ‫ﺗﻀﻴﻊ ﻓﻴﻤﺎ ﻗﺪّر ﻟﮏ و ان ﻳﻤﺴّﮏ ﻓﺮحٌ ﻓﻰ اﻻﻣﺮ ﻓﺎﺷﮑﺮ اﻟﻠّﻪ ﺑﺎرﺋﮏ‬ ‫ن اﻟﻠّﻪ ﻳﻮﻓّﻰ‬ ‫ن ﻓﺎﺻﻄﺒﺮ و ﮐﻦ ﻓﻰ ﺻﺒﺮ ﺟﻤﻴﻞ‪ .‬ا ّ‬ ‫و ان ﻳﻤﺴّﮏ ﻣﻦ ﺣﺰ ٍ‬ ‫اﺟﻮر اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺻﺒﺮوا ﻓﻰ ﺟﻨﺒﻪ اﺑﺘﻐﺎء ﻣﺮﺿﺎﺗﻪ و اﻧّﻪ ﻻ ﻳﻀﻴﻊ اﺟﺮ‬ ‫ﻼ ﻟﮏ و ﻟﻤﻦ اراد اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟﻤﺤﺴﻨﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﺎ رﺗّﻠﻨﺎ هﺬا اﻟﻠّﻮح اﺣﺴﻦ ﺗﺮﺗﻴ ً‬ ‫ﻟﻨﻔﺴﻪ و هﺬا اﺣﺴﻦ اﻟﻔﻀﻞ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ﻟﻌﺒﺎدﻧﺎ اﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ و اﻟﺮّﺣﻤﺔ ﻋﻠﻴﮏ‬ ‫س ﻣﺒﻴﻦ و‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﺁﻣﻦ ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﺑﻤﺎ ﻧﺰل ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﻓﻰ اﻟﻮاح ﻗﺪ ٍ‬ ‫و ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪.‬‬ ‫اﻟﺤﻤﺪ ﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫هﺬﻩ ﺳﻮرة اﻻﻋﺮاب‬ ‫ﻗﺪ ﻧﺰﻟﺖ ﻣﻦ ﻟﺪن ﻣﻨﺰل ﻗﺪﻳﻢ‬ ‫ﻰاﻻﺑﻬﻰ‬ ‫هﻮاﻟﻤﻘﺪّساﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽاﻟﻌﻠ ّ‬

‫ﺠ ًﺔ‬ ‫ﻖ ﻣﻦ ﺳﻤﺎء ﻋ ّﺰ ﺑﺪﻳﻊ و ﺟﻌﻠﻬﺎ اﻟﻠّﻪ ﺣ ّ‬ ‫ﺗﻠﮏ ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﻧﺰﻟﺖ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و ﺑﺮهﺎﻧًﺎ ﻣﻦ ﻟﺪﻧﻪ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و ﻓﻴﻬﺎ ﻳﺬﮐﺮ ﻋﺒﺎد اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻋﺮﻓﻮا اﻟﻠّﻪ ﺑﻨﻔﺴﻪ و ﻣﺎ اﺟﺘﺠﺒﻬﻢ ﻋﻮّى اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ و دﺧﻠﻮا ﻓﻰ‬ ‫ن‬ ‫ﻞ ﻋﻨﺎﻳﺘﻪ و ﺳﮑﻨﻮا ﻓﻰ ﺟﻮار رﺣﻤﺘﻪ اﻟّﺘﻰ ﺳﺒﻘﺖ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و ا ّ‬ ‫ﻇّ‬ ‫هﺬا ﻟﻔﻀﻞ ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬اوﻟﺌﮏ هﻢ اﻟّﺬﻳﻦ ﻳﺼﻠّﻮن ﻋﻠﻴﻬﻢ اهﻞ ﻣﻸ اﻻﻋﻠﯽ ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻣﻠﺌﮑﺔ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬اوﻟﺌﮏ اﻟّﺬﻳﻦ اذا اﺳﺘﺸﺮﻗﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺷﻤﺲ اﻟﺒﻘﺎء ﻋﻦ‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ان ﻳﺎ‬ ‫اﻓﻖ اﻟﻌﻠﯽ ﻣ ّﺮ ًة اﺧﺮى ﺧﺮّوا ﺑﻮﺟﻮهﻬﻢ ﺳﺠّﺪًا ﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫اﺣﺒّﺎء اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ اﻻﻋﺮاب اﺳﻤﻌﻮا ﻧﺪاء اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ هﺬا اﻟﺸّﺠﺮة اﻟّﺘﻰ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﺑﺎﻧّﻰ اﻧﺎ‬ ‫ﻞ ورﻗﺔ ﻣﻦ اوراﻗﻬﺎ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻖ و ﺗﻨﻄﻖ ﮐ ّ‬ ‫ارﺗﻔﻌﺖ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻗﻮم ان اﺳﺮﻋﻮا اﻟﯽ‬ ‫ﻖ ﻟﻮ ﺗﻔﺤّﺺ ﻓﻰ اﻗﻄﺎر‬ ‫ﺳﺪرة اﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ اﺳﺘﻈّﻠﻮا ﻓﻰ ﻇﻠّﻬﺎ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ هﺬﻩ اﻟﺸّﺠﺮة‬ ‫ن ﻣﻘ ّﺮ اﻻﻣﻦ اّﻟﺎ ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﻟﻦ ﺗﺠﺪ ّ‬ ‫ﺐ ﻣﻦ ﺧﻼﻟﻬﺎ ﻧﺴﻤﺔ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺘﻰ ﺑﻬﺎ‬ ‫اﻟّﺘﻰ ارﺗﻔﻌﺖ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و ﺗﻬ ّ‬ ‫ﻞ ﻋﻈﻢ رﻣﻴﻢ‪ .‬ﺗﻮﺟّﻬﻮا اﻟﻴﻬﺎ و ﮐﻠﻮا ﻣﻦ اﺛﻤﺎرهﺎ ﻟﻴﻄﻬّﺮ ﺑﻬﺎ‬ ‫ﻳﺤﻴﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﮑّﺎر اﺛﻴﻢ‪ .‬ان اﺷﮑﺮوا اﻟﻠّﻪ ﺑﻤﺎ ﻋﺼﻤﮑﻢ ﻋﻦ‬ ‫ﻗﻠﻮﺑﮑﻢ ﻣﻦ اﺷﺎرات ﮐ ّ‬ ‫ﺗﻴﻪ اﻟﻨّﻔﺲ و اﻟﻬﻮى و اﻧﻘﺬﮐﻢ ﻣﻦ ﻏﻤﺮات اﻟﻮهﻢ و اﻟﻌﻤﻰ ﻓﻰ ﻳﻮم‬ ‫اﻟّﺬى ﻓﻴﻪ اﺗﻰ اﻟﻠّﻪ ﺑﻤﻠﮑﻮت اﻣﺮﻩ و اﻇﻬﺮ ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬و ﻋﺮّﻓﮑﻢ ﻧﻔﺴﻪ و اﻇﻬﺮ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﺟﻤﺎﻟﻪ و ﮐﻠّﻢ‬ ‫ﻣﻌﮑﻢ ﻇﺎهﺮًا ﻣﺸﻬﻮدًا و ﺟﻌﻠﮑﻢ ﻣﻦ ﻋﺒﺎدﻩ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ان اﺳﺘﻘﻴﻤﻮا‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﺑﺎن‬ ‫ن اﻟﺸّﻴﻄﺎن ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﺑﺠﻨﻮدﻩ و ﻳﺄﻣﺮﮐﻢ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ ﻻ ّ‬ ‫ﺗﮑﻔﺮوا ﺑﺎﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﮑﻢ ﺑﺎﻣﺮ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و ﺟﻌﻠﮑﻢ ﻣﻦ اﻟﻔﺎﺋﺰﻳﻦ‪ .‬ان‬ ‫اﺣﻤﺪوا اﻟﻠّﻪ ﺑﻤﺎ اﺧﺘﺼّﮑﻢ ﻟﻨﻔﺴﻪ ﺑﺤﻴﺚ ﻟﻤّﺎ ﻏﺎﺑﺖ ﺷﻤﺲ اﻟﻘﺪم ﻋﻦ‬ ‫ن هﺬا ﻣﻦ ﻓﻀﻠﻪ ﻋﻠﻴﮑﻢ‬ ‫وﻃﻨﻬﺎ اﺷﺮﻗﺖ ﻋﻦ اﻓﻖ اﻟﻌﺮاق ارﺿﮑﻢ و ا ّ‬ ‫و ﻟﻦ ﻳﻌﺎدﻟﻪ ﺷﻴﺊ ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ و ﮐﺎن وﺟﻪ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻨﮑﻢ ﻣﺸﺮﻗًﺎ ﻣﻀﻴﺌًﺎ ﻣﻦ ﻏﻴﺮ ﺳﺘ ٍﺮ و ﺣﺠﺎب و ﻳﺘﻠﻮ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﻞ ﺷﻬﻮر و ﺳﻨﻴﻦ و ﮐﺎن ﻳﻤﺸﻰ ﺑﻴﻨﮑﻢ ﺟﻤﺎل اﻟﻘﺪم‬ ‫ﺁﻳﺎت رﺑّﮑﻢ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﺑﺘﺠﻠّﻰ ﺁﺧﺮ و‬ ‫ﺑﻮﻗﺎر اﻟﻠّﻪ و ﺳﮑﻴﻨﺘﻪ و ﻳﺘﺤﻠّﻰ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﮐﺮﻳﻦ‪ .‬ﻓﻴﻨﺒﻐﻰ‬ ‫ﺑﺬﻟﮏ ﺗﻤّﺖ ﻧﻌﻤﺔ اﻟﻠّﻪ و رﺣﻤﺘﻪ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻟﺘﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ن دوﻧﮑﻢ ﻣﺎ ﻓﺎزوا ﺑﻤﺎ‬ ‫ﻟﮑﻢ ﺑﺎن ﺗﻔﺘﺨﺮوا ﻋﻠﯽ ﻗﺒﺎﺋﻞ اﻻرض ﮐﻠّﻬﺎ ﻻ ّ‬ ‫ﻓﺰﺗﻢ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬اذًا ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﮑﻢ ﺑﺎن ﺗﺨﻠّﻘﻮا ﺑﺎﺧﻼق اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﺐ ﻣﻦ ﺷﻄﺮ ﻗﻠﻮﺑﮑﻢ رواﺋﺢ اﻟﻘﺪس ﻋﻠﯽ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و ﻳﻈﻬﺮ ﻣﻨﮑﻢ‬ ‫ﻟﺘﻬ ّ‬

‫ﺁﺛﺎر رﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬و اﻧّﻪ ﻟﻤّﺎ اﺻﻄﻔﺎﮐﻢ ﻋﻦ ﺑﻴﻦ ﺑﺮﻳّﺘﻪ‬ ‫ﻓﺎﺟﻬﺪوا ﺑﺎن ﻳﻈﻬﺮ ﻣﻨﮑﻢ ﻣﺎ ﻻﻇﻬﺮ ﻣﻦ دوﻧﮑﻢ ﻟﻴﺒﺮهﻦ اﺧﺘﺼﺎﺻﮑﻢ‬ ‫ﺑﻨﻔﺴﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﮐﻮﻧﻮا ﮐﺎﻟﻨّﺠﻮم ﺑﻴﻦ ﻣﻸ اﻻرض ﻟﻴﻬﺘﺪى ﺑﮑﻢ‬ ‫ﻋﺒﺎد اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ اﺣﺘﺠﺒﻮا ﻋﻦﻋﺮﻓﺎن اﻟﻠّﻪ و ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮﻩ و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﮐﻮﻧﻮا اﻣﻨﺎء ﻋﻠﻰ اﻧﻔﺴﮑﻢ و اﻧﻔﺲ اﻟﻨّﺎس ﺛ ّﻢ ﻓﻰ اﻣﻮاﻟﻬﻢ و‬ ‫اﻧﻬﺎ ﻟﺼﻔﺔ اﻟّﺘﻰ اﺣﺒّﻬﺎ اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ان ﻳﺨﻠﻖ اﻵدم ﻣﻦ اﻟﻤﺎء و اﻟﻄّﻴﻦ‪.‬‬ ‫و اﻧﺘﻢ ان ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا اﻣﻨﺎء ﻓﻰ اﻻرض ﻟﻦ ﺗﻄﻤﺌﻨّﻮا ﻣﻦ اﻧﻔﺴﮑﻢ و ﻻ‬ ‫اﻟﻨّﺎس ﻣﻨﮑﻢ ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻨﺼﺤﮑﻢ اﻟﻠّﻪ ﺑﻠﺴﺎن ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮﻩ و اﻧّﻪ ﻟﺬﮐﺮى‬ ‫ﻟﮑﻢ و ﻟﻠﺨﻼﻳﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬ﻃﻬّﺮوا ﺻﺪورﮐﻢ ﻋﻦ اﻟﺤﺴﺪ و اﻟﺒﻐﻀﺎء ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻧﻔﻮﺳﮑﻢ ﻋﻦ اﻟﺒﻐﻰ و اﻟﻔﺤﺸﺎء ﺛ ّﻢ اﻋﻤﻠﻮا ﺑﻤﺎ اﻣﺮﮐﻢ اﻟﻠّﻪ و اﻧّﻪ ﻣﺎ اﻣﺮ‬ ‫اﻟﻌﺒﺎد اّﻟﺎ ﺑﻤﺎ هﻮ ﺧﻴﺮٌ ﻟﻬﻢ ﻋﻦ ﺧﺰاﺋﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان‬ ‫ﻻ ﺗﺠﺎدﻟﻮا ﻟﻤﺎ ﺧﻠﻖ ﻓﻰ اﻟﺪّﻧﻴﺎ ﻣﻊ اﺣ ٍﺪ دﻋﻮهﺎ ﻻهﻠﻬﺎ ﻟﺘﺴﺘﺮﻳﺢ اﻧﻔﺴﮑﻢ‬ ‫ن ﻣﻠﮑﻮت اﻟﻐﻨﺎ ﺑﻴﺪ‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬و ا ّ‬ ‫ﻦ ﺧﺎﻟﺼًﺎ ﻟﻮﺟﻪ ر ّﺑﮑﻢ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫و ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫رﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻳﻐﻨﻰ ﻣﻦ ﻳﺸﺎء ﺑﺎﻣﺮ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫ن اﻟﻠّﻪ اودع اﻻرض ﺑﻴﺪ اﻟﻤﻠﻮﮎ و‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻤﻮا ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻦ ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫ﺟﻌﻠﻬﻢ ﻇﻬﻮرات ﻗﺪرﺗﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﺨﻼﻳﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ ان ﻳﺪﺧﻠ ّ‬ ‫ﺳﺪرة اﻻﻣﺮ و ﻣﻦ دون ذﻟﮏ اﻻﻣﺮ ﺑﻴﺪﻩ ﻳﻔﻌﻞ ﻣﺎ ﻳﺸﺎء و ﻳﺤﮑﻢ ﻣﺎ‬ ‫ﻳﺮﻳﺪ‪ .‬اﻧّﻪ ﻟﻢ ﻳﺰل ﻣﺎ اراد ﻟﻨﻔﺴﻪ ﺷﻴﺌًﺎ اودع اﻟﺪّﻧﻴﺎ و زﺧﺮﻓﻬﺎ ﻻهﻠﻬﺎ و‬ ‫ﻗﺪّس اوﻟﻴﺎﺋﻪ ﻋﻦ اﻟﺘّﻮﺟّﻪ اﻟﻴﻬﺎ ﻻﻧّﻪ ﻣﺎ اراد ﻟﻬﻢ اّﻟﺎ ﻣﺎ هﻮ ﻟﻴﺒﻘﻰ ﺑﺪوام‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬و ﻣﺎ اراد ﻣﻦ اﻟﺪّﻧﻴﺎ هﻮ ﻗﻠﻮب اﺣﺒّﺎﺋﻪ ﻟﻴﻘﺪّﺳﻬﻢ ﻋﻦ‬ ‫ﻧﻔﺴﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﺳﻮاﻩ و ﻳﻌﺮﺟﻬﻢ اﻟﯽ ﻣﻘ ّﺮ اﻻﻣﻦ ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﻟﻦ ﻳﺸﻬﺪ ﻓﻴﻪ ﺑﻮارق‬ ‫ﮐّ‬ ‫اﻟﻮﺟﻪ و ﻟﻦ ﻳﺬﮐﺮ اّﻟﺎ ذﮐﺮى اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬ان اﻓﺘﺤﻮا ﻳﺎ ﻗﻮم ﻣﺪاﺋﻦ‬ ‫اﻟﻘﻠﻮب ﺑﺴﻴﻒ اﻟﻠّﺴﺎن ﺑﺎﺳﻢ رﺑّﮑﻢ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨّﺎن و ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫اﻣﺮﮐﻢ ﻟﺴﺎن اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ان اﻋﻤﻠﻮا ﺑﻤﺎ اﻣﺮﺗﻢ و ﻻ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﺠﺎدﻟﻮا‬ ‫ﺗﺠﺎوزوا ﻋﻦ ﺣﺪود اﻟﻠّﻪ رﺑّﮑﻢ و ر ّ‬ ‫ﻓﻰ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ﻣﻊ اﺣﺪ ﻻﻧّﺎ ارﻓﻌﻨﺎ ﺣﮑﻢ اﻟﺴّﻴﻒ و ﻗﺪّرﻧﺎ اﻟﻨّﺼﺮ ﺑﺎﻟﺤﮑﻤﺔ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ﻋﻠﯽ اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬ان اﺷﺘﻌﻠﻮا ﻳﺎ ﻗﻮم‬ ‫و اﻟﺒﻴﺎن ﻓﻀ ً‬ ‫ن هﺬا ﺣ ّ‬ ‫ﺐ اﻟﻠّﻪ ﻟﺘﺸﺘﻌﻞ ﻣﻨﮑﻢ اﻓﺌﺪة اﻟﻨّﺎس و ا ّ‬ ‫ﻖ اﻟﻨّﺼﺮ ﻟﻮ‬ ‫ﺑﺤﺮارة ﺣ ّ‬ ‫اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬اﻧّﻪ ﻟﻢ ﻳﺰل ﮐﺎن ﻣﻘﺪّﺳًﺎ ﻋﻦ اﻟﺪّﻧﻴﺎ و ﻣﺎ ﺧﻠﻖ ﻓﻴﻬﺎ و‬ ‫ﻋﻠﻴﻬﺎ و ﻟﻮ اراد ﻟﻴﺴﺨّﺮ اﻻرض و ﻣﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﺑﺎﺳﻤﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ان اﺻﺒﻐﻮا ﻳﺎ ﻗﻮم ﺑﺼﺒﻎ اﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ اﺟﺘﻨﺒﻮا ﻋﻦ ﺻﺒﻎ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‬

‫ن اﻟﻠّﻪ ﻳﺄﻣﺮﮐﻢ ﺑﺎﻟﺒ ّﺮ و اﻟﺘّﻘﻮى ان اﺗّﻘﻮا ﻓﻰ دﻳﻦ اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺮﺗﮑﺒﻮا‬ ‫اّ‬ ‫اﻟﺒﻐﻰ و اﻟﻔﺤﺸﺎء ﮐﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﻳﺸﻬﺪ ﻣﻦ وﺟﻮهﻬﻢ اﻧﻮار رﺑّﮑﻢ‬ ‫اﻟﻤﺨﺘﺎر و ﻳﻈﻬﺮ ﻣﻨﻬﻢ اﺛﺮ اﻟﻠّﻪ و وﻗﺎرﻩ ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﮑﻢ اهﻞ اﻟﺒﻬﺎء‬ ‫ﻓﻰ هﺬﻩ اﻻﻳّﺎم اﻟﺸّﺪﻳﺪ‪ .‬ان ﻳﺎ اﻋﺮاﺑﻰ اﺳﻤﻌﻮا ﻧﺪاﺋﻰ ﺛ ّﻢ اﻣﺸﻮا ﻋﻠﯽ‬ ‫اﺛﺮى ﺛ ّﻢ اذﮐﺮوا اﻳّﺎم ﻟﻘﺎﺋﻰ و وﺻﺎﻟﯽ ﺛ ّﻢ هﺠﺮﺗﻰ و ﻏﺮﺑﺘﻰ و ﺳﺠﻨﻰ‬ ‫ﻟﻴﺬﮐﺮﮐﻢ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت ﻋ ّﺰ ﮐﺮﻳﻢ‪ .‬دﻋﻮا ﮐﺄس اﻟﻔﻨﺎء ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ‬ ‫اﺗّﺒﻌﻮا اﻟﻨّﻔﺲ و اﻟﻬﻮى ﺛ ّﻢ ﺧﺬوا ﮐﺄس اﻟﺒﻘﺎء ﻣﻦ اﻧﺎﻣﻞ اﻟﺒﻬﺎء ﺑﺎﺳﻢ‬ ‫ن ﺑﻬﺎ ﺗﺴﺘﻐﻨﻰ اﻟﻨّﻔﻮس‬ ‫ﻰ اﻻﻋﻠﻰ ﻓﻰ هﺬﻩ اﻟﮑﺮّة اﻻﺧﺮى و ا ّ‬ ‫رﺑّﮑﻢ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻋﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻗﻠﻢ اﻟﻘﺪم ذﮐّﺮ ﻋﺒﺎدﻧﺎ اﻻﻋﺮاب اﻟّﺬﻳﻦ اﺧﺘﺼّﻬﻢ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﺑﻨﻔﺴﮏ و ﺟﻌﻠﻬﻢ ﻧﺎﻇﺮًا اﻟﯽ ﺷﻄﺮ رﺣﻤﺘﮏ و اﻧﻘﻄﻌﻬﻢ ﻋﻦ‬ ‫اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﻟﻴﻔﺮﺣﻮا ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ و ﻳﺴﺘﻘﻴﻤﻮا ﻋﻠﯽ اﻣﺮ اﻟّﺬى اﻧﻔﻄﺮت‬ ‫ﻞ ﺟﺒﻞ ﺷﺎﻣﺦ رﻓﻴﻊ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم اﻧّﺎ‬ ‫ﻣﻨﻪ ﺳﻤﺎء اﻻﻋﺮاض و اﻧﺪﮐّﺖ ﮐ ّ‬ ‫ن اﻟﺴّﺎﻣﺮى ﻳﻈﻬﺮ و اﻟﻌﺠﻞ‬ ‫اﺧﺒﺮﻧﺎﮐﻢ ﺣﻴﻦ اﻟﺨﺮوج ﻋﻦ اﻟﻌﺮاق ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻳﻨﺎدى و ﺗﺘﺤﺮّﮎ ﻃﻴﻮر اﻟﻠّﻴﻞ ﺑﻌﺪ ﻏﻴﺒﺔ اﻟﺸّﻤﺲ اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﻨﺴﻮا‬ ‫ﮐﻠﻤﺎت اﻟﻠّﻪ ﮐﻮﻧﻮا ﻓﻰ ﻋﺼﻤﺔ ﻣﻨﻴﻊ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻳﺎ اﻋﺮاﺑﻰ ﻟﻮ ﺗﻨﻈﺮوﻧﻨﻰ ﻟﻦ‬ ‫ﺗﻌﺮﻓﻮﻧﻰ و ﻗﺪ اﺑﻴّﺾ ﻣﺴﮏ اﻟﺴّﻮد ﻣﻦ ﺗﺘﺎﺑﻊ اﻟﺒﻼﻳﺎ و ﻇﻬﺮت اﻟﻒ‬ ‫اﻻﻣﺮ ﻋﻠﯽ هﻴﺌﺔ اﻟﺪّال ﻣﻦ ﺗﻮاﻟﯽ اﻟﻘﻀﺎﻳﺎ ﺛ ّﻢ اﺻﻔ ّﺮ هﺬا اﻟﻮﺟﻪ اﻟﻤﺤﻤّﺮ‬ ‫اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﻳﺎ اﻋﺮاﺑﻰ ﻻ ﺗﻨﺴﻮا ذﮐﺮى و ﺑﻼﺋﻰ و ﻻ ﮐﺮﺑﺘﻰ و اﺑﺘﻼﺋﻰ‬ ‫ن ﻋﻴﻨﻰ ﻳﻤﻄﺮ و ﻗﻠﺒﻰ ﻳﻨﻮح ﻋﻠﯽ ﻧﻔﺴﻰ ﺑﻴﻦ هﺆﻻء‬ ‫ﻓﻮﻋﻤﺮى ا ّ‬ ‫ن ﺟﻤﺎل اﻟﻤﺸﻴّﺔ ﻗﺪ ﺗﻐﻴّﺮ ﻣﻦ ﻇﻠﻢ اﻻﻋﺪاء و هﻴﮑﻞ‬ ‫اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ا ّ‬ ‫ﻖ ﺛﻴﺎب اﻟﺼّﺒﺮ و اﻟﻘﻀﺎء‬ ‫اﻻرادة ﻗﺪ اﺳﺘﻘ ّﺮ ﻋﻠﯽ اﻟﺮّﻣﺎد و اﻟﻘﺪر ﺷ ّ‬ ‫ﻰ اﻻﻋﻠﯽ‬ ‫ﻣﻨﻊ ﻋﻦ اﻻﻣﻀﺎء ﺑﻤﺎ ورد ﻣﻦ ﺟﻨﻮد اﻻﺷﻘﻴﺎء ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻓﻰ ﻇﻬﻮرﻩ اﻻﺧﺮى و ﮐﺬﻟﮏ ﻗﻀﻰ اﻻﻣﺮ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﺴﺎﻣﻌﻴﻦ‪ .‬هﻞ‬ ‫ﻣﻦ ﻧﺎﺻﺮ ﻳﻨﺼﺮ ﺟﻤﺎل اﻟﻠّﻪ ﺑﺎﻟﻠّﺴﺎن و ﻳﺤﻔﻆ هﻴﮑﻞ اﻣﺮﻩ ﻣﻦ ﺳﻴﻮف‬ ‫اهﻞ اﻟﺒﻴﺎن و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﻣﺎ ﻣﻨﻌﺘﻬﻢ ﺣﺠﺒﺎت اﻻﺳﻤﺎء ﻋﻦ اﻟﻮرود‬ ‫ﻓﻰ ﻃﻤﻄﺎم اﻻﻋﻈﻢ هﺬا اﻟﺬّﮐﺮ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬و هﻞ ذى رﺣﻢ ﻳﺮﺣﻢ ﻋﻠﯽ‬ ‫هﺬا اﻟﻤﻈﻠﻮم و ﻳﺴﺘﻘﻴﻢ ﻋﻠﯽ ﻧﺼﺮﻩ و ﻳﻨﻘﻄﻊ ﻋﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ‬ ‫ن اﻟّﺬى ﻟﻦ ﻳﻘﺪر ان ﻳﺘﮑﻠّﻢ ﻓﻰ ﻣﺤﻀﺮى ﻗﺪ ﻗﺎم ﻋﻠﯽ ﻗﺘﻠﯽ‬ ‫اﻋﺮاﺑﻰ ا ّ‬ ‫ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﻨﺎﻩ و رﺑّﻴﻨﺎﻩ و ﻋﻠّﻤﻨﺎﻩ و ﺣﻔﻈﻨﺎﻩ ﻓﻰ ﺷﻬﻮر و ﺳﻨﻴﻦ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ‬ ‫ﺺ ﻟﮑﻢ ﻣﻦ ﻗﺼﺺ ﻳﻮﺳﻒ اﻟﺒﻘﺎء و ﻣﺎ ورد ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻦ ذﺋﺎب‬ ‫ﻟﻮ اﻗ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﯽ اﻟﺒﻴﺪاء و‬ ‫ﻦ ﻋﻦ اﻧﻔﺴﮑﻢ و ارواﺣﮑﻢ و ﺗﺘﻮﺟّﻬ ّ‬ ‫اﻟﺒﻐﻀﺎء ﻟﺘﻨﻘﻄﻌ ّ‬

‫ﻦ اﻟﯽ ان ﺗﻔﺎرق اﻟﺮّوح ﻣﻦ اﺟﺴﺎدﮐﻢ و ﻟﮑﻦ اﻣﺴﮑﻨﺎ اﻟﻘﻠﻢ ﻋﻦ‬ ‫ﺗﻨﻮﺣ ّ‬ ‫اﻟﺒﻴﺎن ﺣﻔﻈًﺎ ﻻﻧﻔﺴﮑﻢ ﻳﺎ ﻣﻌﺸﺮ اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ اﻋﺮاﺑﻰ ﻧﻮﺣﻮا ﻟﻮﺣﺪﺗﻰ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻦ ﺟﻌﻞ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ا ّ‬ ‫و ﻏﺮﺑﺘﻰ و ﺳﺠﻨﻰ و ﺑﻼﺋﻰ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﻇﺎهﺮهﻢ ﻋﺒﺮ ًة ﻓﻰ اﻻرض ﻗﺪ ﻗﺎﻣﻮا ﻋﻠﯽ اﻻﻋﺮاض ﻋﻠﯽ ﺷﺄن‬ ‫ﻋﺠﺰ ﻋﻦ ذﮐﺮﻩ ﻗﻠﻢ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ اﻋﺮاﺑﻰ اﺳﻤﻌﻮا ﻗﻮﻟﯽ و ﻻ ﺗﻘﺮّﺑﻮا‬ ‫ﺐ ﻣﻨﻬﻢ رواﺋﺢ اﻟﻨّﻔﺎق ﺗﺠﻨّﺒﻮا ﻋﻦ ﻣﺜﻞ هﺆﻻء و ﮐﻮﻧﻮا ﻓﻰ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ ﺗﻬ ّ‬ ‫ﻋﺼﻤ ٍﺔ ﻣﻨﻴﻊ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﻣﺮﮐﻢ ﺟﻤﺎل اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى اﺣﺎﻃﺘﻪ‬ ‫اﻻﺣﺰان ﻣﻦ ﺟﻨﻮد اﻟﺸّﻴﻄﺎن ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬و اﻟﻀّﻴﺎء اﻟّﺬى‬ ‫اﺷﺮق ﻋﻦ ﻧﺎﺣﻴﺔ اﻟﺒﻘﺎء ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻳﺎ اهﻞ اﻟﺒﻬﺎء ﺑﺪوام اﻟﻤﻠﮏ اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪.‬‬ ‫اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫هﺬﻩ ﺳﻮرة اﻻﺣﺰان ﻗﺪ ﻧﺰﻟﺖ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻟﻠّﺬى‬ ‫ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ ﺷﻄﺮ اﻟﺴّﺒﺤﺎن ﻓﻰ هﺬا اﻟﺰّﻣﺎن اﻟّﺬى‬ ‫ﻞ اﻟﻠّﻪ و رﺣﻤﺘﻪ و‬ ‫ﻞ اﻧﻔﻀّﻮا ﻋﻦ ﻇ ّ‬ ‫ﮐّ‬ ‫اﺗّﺨﺬوا اﻟﺸّﻴﻄﺎن ﻻﻧﻔﺴﻬﻢ ﻣﻌﻴﻨﺎ‬ ‫ﺑﺴﻢاﻟﻠّﻪاﻻﻣﻨﻊاﻻﻗﺪساﻻﻋ ّﺰاﻻﺑﻬﻰ‬ ‫ان ﻳﺎ ﺳﻴّﺎح اﻻﺣﺪﻳّﺔ ﺳﺒّﺢ ﻓﻰ ﻗﻠﺰم اﻟﮑﺒﺮﻳﺎء اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻻﺑﻬﻰ‬ ‫و ﺟﺮت ﻋﻠﻴﻪ ﺳﻔﻦ اﻟﺒﻘﺎء و رﮐﺐ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﻋﺒﺎد اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ اﻧﻘﻄﻌﻮا ﻋﻦ‬ ‫اﻟﺪّﻧﻴﺎ و ﻃﺎروا ﺑﺠﻨﺎﺣﻴﻦ اﻟﻘﺪس اﻟﯽ ﻓﻀﺎء هﺬا اﻟﻬﻮاء اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﻓﻰ‬ ‫هﺬﻩ اﻟﺴّﻤﺎء اﻟّﺘﻰ ارﺗﻔﻌﺖ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻌﻤﺎء و ﮐﺬﻟﮏ اﺣﺎﻃﻬﻢ ﻓﻀﻞ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﮐﺮﻳﻦ ﻓﻰ اﻻﻟﻮاح ﻣﺴﻄﻮرًا‪ .‬و‬ ‫ن اﻟﻠّﻪ و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫رﺑّﮏ ﻟﻴﺸﮑﺮ ّ‬ ‫اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻗﻞ ﺑﺴﻢ اﻟﻠّﻪ و ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ ادﺧﻞ ﻋﺮ ّﻳًﺎ ﻓﻰ ﻏﻤﺮات هﺬا اﻟﺒﺤﺮ‬ ‫اﻟّﺬى ﻣﺎ وﺻﻞ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻮن اﻟﯽ ﺳﺎﺣﻠﻪ و ﮐﻴﻒ اﻟﺪّﺧﻮل ﻓﻴﻪ ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫اﻣﺮﮎ ﻟﺴﺎن اﻟﻤﺤﺒﻮب ان اﻓﻌﻞ و ﻻ ﺗﺨﻒ ﻣﻦ اﺣ ٍﺪ ﻓﺘﻮﮐّﻞ ﻋﻠﻴﻪ و اﻧّﻪ‬ ‫ﻳﺤﻔﻈﮏ ﮐﻤﺎ ﺣﻔﻈﮏ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و اﻧّﻪ ﮐﺎن ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻗﺪﻳﺮًا‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻖ اﻟﻴﻮم ﻳﻮﻣﮏ ان اﺧﺮج ﻋﻦ ﺧﻠﻒ ﺣﺠﺒﺎت اﻟﺼّﻤﺖ ﺛ ّﻢ اﻧﻄﻖ ﺑﻴﻦ‬ ‫اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﺑﺸّﺮ اﻟﻨّﺎس ﺑﻬﺬا اﻟﻨّﺒﺄ اﻟّﺬى اﻧﺸﻘّﺖ ﻣﻨﻪ اراﺿﻰ‬ ‫ﻞ و اﻧﻬﺪﻣﺖ‬ ‫اﻟﮑﺒﺮ و اﻧﻔﻄﺮت ﺳﻤﻮات اﻻﻋﺮاض و اﻧﺪﮐّﺖ ﺟﺒﺎل اﻟﻐ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺸﺮﮎ ﻋﻤ ّﻴًﺎ‪ .‬و اﻧّﮏ اﻧﺖ‬ ‫ﺑﻴﺖ اﻟﺒﻐﻀﺎء و اﻗﺸﻌﺮّت ﻣﻨﻪ ﺟﻠﻮد ﮐ ّ‬ ‫ﻓﺎﻧﻈﺮ اﻟﯽ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ و ﻣﺎ ﻳﺨﺮج ﻣﻦ اﻓﻮاهﻬﻢ ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ ﻳﻘﻮل هﻞ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ب و رﺑّﻰ‬ ‫ﮐﺎن ﻇﺎهﺮًا و هﻞ اﻟﺸّﻤﺲ اﺷﺮﻗﺖ ﻋﻦ اﻓﻖ اﻟﻘﺪس ﻗﻞ اى ر ّ‬ ‫اﻧّﻬﺎ ﻗﺪ اﺷﺮﻗﺖ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﮐﺎن ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﻣﺤﻴﻄﺎ‪ .‬و اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻳﺎ‬

‫اﮐﻤﻪ اﻻرض ﻓﺎﻓﺘﺢ ﺑﺼﺮاﮎ ﻟﺘﺸﻬﺪهﺎ ﻣﺸﺮﻗﺎ ﻣﻀﻴﺌًﺎ ﻣﻨﻴﺮ‪ً.‬ا و اﻧّﻬﺎ ﻟﻢ‬ ‫ﻳﺰل ﮐﺎﻧﺖ ﻇﺎهﺮ ًة ﻓﻰ ﻗﻄﺐ اﻟﺰّوال ﺑﺴﻠﻄﺎن اﻟﻌﻈﻤﺔ و اﻟﻘﺪرة و‬ ‫ﻞ ﻣﺸﺮﮎ‬ ‫ض و ﻻ ﺷﺮﮎ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻌﺮ ٍ‬ ‫اﻻﺟﻼل و ﻟﻦ ﻳﺴﺘﺮهﺎ اﻋﺮاض ﮐ ّ‬ ‫ﻖ ﻣﺸﻬﻮد‪.‬ا و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ ﻳﻘﻮل هﺬا ﻟﻬﻮ‬ ‫و ﮐﺬﻟﮏ ﮐﺎن اﻻﻣﺮ ﻋﻠﯽ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟّﺬى اﻓﺘﺮى ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ ﻗﻞ ﻓﻮﻳﻞ ﻟﮏ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻤﺸﺮﮎ ان هﺬا اّﻟﺎ وﺣﻰ‬ ‫ﻳﻮﺣﻰ ﻋﻠّﻤﻪ اﻟﻠّﻪ ﻋﻨﺪ ﺳﺪرة اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ و رأى ﻣﻦ ﺁﻳﺎت رﺑّﻪ ﻣﺎ رأى‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء و اﻧّﻪ ﻣ ّﺮ ًة‬ ‫ل ﻗﺪﻣﺎﻩ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻟﻦ ﻳﺰ ّ‬ ‫ﻰ ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻟﻘﺼﻮى ﺛ ّﻢ ﻋﻠﯽ ﻟﺤﻦ ﻣﺤﻤّﺪ ﻓﻰ‬ ‫ﻳﻨﻄﻖ ﻋﻠﯽ ﻟﺤﻦ ﻋﻠ ﱟ‬ ‫ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻧﺸﺎء ﺛ ّﻢ ﻋﻠﯽ ﻟﺤﻦ اﻟﺮّوح ﻓﻰ ﺳﻤﺎء اﻟﺒﻘﺎء ﺛ ّﻢ ﻋﻠﯽ ﻟﺤﻦ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ و ﻇﻬﺮ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﮑﺒﺮﻳﺎء ﻓﻰ هﺬا اﻟﺠﻤﺎل اﻟّﺬى اﺷﺮق ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﺗﺠﻠّﻴﺎﺗﻪ ﻋﻠﯽ ﺻﻮر اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت هﻴﺌﺔ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ‬ ‫اﻟﻤﺤﺒﻮب ﻓﻰ ﮐﺒﺪ اﻟﻤﻘﺼﻮد و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻌﺒﻮد ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻵﻳﺎت‬ ‫ﻳﮑﻮن و ﻟﮑﻦ اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ اﺣﺘﺠﺒﻮا ﻋﻨﻪ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﺑﮑ ّ‬ ‫و ﻣﺎ ﻇﻬﺮ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﻗﺪ ﮐﺎن ﻋﻠﯽ ﻧﻔﺴﻪ ﺷﻬﻴﺪا‪ .‬ﻓﻴﺎ ﻟﻴﺖ اﻧّﮏ ﮐﻨﺖ‬ ‫ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﺣﺎﺿﺮًا ﻟﺪى اﻟﻌﺮش و ﺳﻤﻌﺖ ﻟﺤﻨﺎت اﻟﺒﻘﺎء ﮐﻴﻒ ﻳﻈﻬﺮ ﻋﻦ‬ ‫ﻦ ﻧﻐﻤ ًﺔ ﻣﻨﻬﺎ‬ ‫ﻖ ﻟﻮﻳﻄﻬّﺮ اذان اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و ﻳﺴﻤﻌ ّ‬ ‫هﻴﮑﻞ اﻟﺒﻬﺎء ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻦ ﮐﻠّﻬﻢ ﻋﻠﯽ اﻟﺘّﺮاب ﺑﻴﻦ ﻳﺪى رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮهّﺎب و ﻟﮑﻦ‬ ‫ﻟﻴﻨﺼﻌﻘ ّ‬ ‫ﻟﻤّﺎ اﻋﺘﺮﺿﻮا ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ ﺟﻌﻠﻬﻢ اﻟﻠّﻪ ﻣﺤﺮوﻣًﺎ ﻋﻦ ﺑﺪاﻳﻊ ﻓﻀﻠﻪ و ﻣﺎ‬ ‫ﻦ ﻣﻄﺮوﺣًﺎ‪ .‬و اﻧّﮏ ﻟﻮ ﺗﻔﮑﺮ‬ ‫ﻒ ﻃﻴ ٍ‬ ‫ﮐﺎﻧﻮا ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﺑﻴﻦ ﻳﺪى رﺑّﮏ اّﻟﺎ ﮐﮑ ّ‬ ‫ﻓﻴﻤﺎ ﻳﺨﺮج ﻣﻦ اﻓﻮاهﻬﻢ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﺗﺴﻤﻊ ﻣﺎ ﻻ ﺳﻤﻌﺖ ﻣﻦ اﻟﻴﻬﻮد ﺣﻴﻦ‬ ‫اﻟّﺬى ارﺳﻠﻨﺎ اﻟﻴﻬﻢ اﻟﺮّوح ﺑﮑﺘﺎب ﻣﺒﻴﻨﺎ‪ .‬و ﻻ ﻣﻦ ﻣﻸ اﻻﻧﺠﻴﻞ ﺣﻴﻦ‬ ‫اﻟّﺬى اﺷﺮﻗﻨﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺷﻤﺲ اﻟﺒﻘﺎء ﻋﻦ اﻓﻖ اﻟﺒﻄﺤﺎء و ارﺳﻠﻨﺎﻩ اﻟﻴﻬﻢ‬ ‫ﺑﺎﻧﻮار ﮐﺎﻧﺖ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﻣﺸﻬﻮدًا‪ .‬و ﻻ ﻣﻦ ﻣﻸ اﻟﻔﺮﻗﺎن ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى‬ ‫ﻰ‬ ‫ﺷﻘّﺖ ﺳﻤﺎء اﻟﻌﺮﻓﺎن و اﺗﻰ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ ﻇﻠﻞ اﺳﻤﻪ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺑﺠﻤﺎل ﻋﻠ ﱟ‬ ‫ﺑﺎﻟﺤﻖ ﻓﻠﻤّﺎ ﺑﻠﻐﻨﺎ اﻟﯽ هﺬا اﻻﺳﻢ اﻟﻤﺒﺎرﮎ اﻻﻣﻨﻊ اﻻرﻓﻊ اﻻﻗﺪس اﻟّﺬى‬ ‫ن ﻗﻠﺒﻰ اﺷﺘﻌﻞ‬ ‫ﻖ ﺑﺪﻳﻌًﺎ‪ .‬ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻰ ﺣﺎﻟﺘﺎن اﺷﺎهﺪ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﮐﺎن ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ن‬ ‫ﻣﻦ ﻧﺎر اﻻﺣﺰان ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠﯽ ﺟﻤﺎل اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻣﻦ ﻣﻸ اﻟﻔﺮﻗﺎن ﮐﺄ ّ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ‬ ‫ﻞ ارﮐﺎﻧﻰ ﻳﺸﺘﻌﻞ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﺑﻨﺎر اﻟّﺘﻰ ﻟﻮ اﻟﻘﻰ زﻣﺎﻣﻬﺎ ﻟﺘﺤﺮق ﮐ ّ‬ ‫ﻓﻰ اﻟﻤﻠﮏ و ﮐﺎن اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ ذﻟﮏ ﺷﻬﻴﺪًا‪ .‬و ﮐﺬﻟﮏ اﺷﺎهﺪ ﺑﺎن ﻳﺒﮑﻰ‬ ‫ﻞ ﺟﻮارﺣﻰ ﺣﺘّﻰ ﻳﻤﻄﺮ ﻣﻦ ﺷﻌﺮاﺗﻰ ﻗﻄﺮات اﻟﺪّﻣﻮع ﺑﻤﺎ‬ ‫ﻋﻴﻨﻰ ﺛ ّﻢ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﺴّﺘﻪ اﻟﺒﺄﺳﺎء ﻣﻦ هﺆﻻء اﻻﺷﻘﻴﺎء اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻗﺘﻠﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻣﺎ ﻋﺮﻓﻮﻩ و ﻓﻰ‬

‫ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى اﻓﺘﺨﺮوا ﺑﺎﺳﻢ ﻣﻦ اﺳﻤﺎﺋﻪ ﻋﻠّﻘﻮﻩ ﻓﻰ اﻟﻬﻮاء و ﺿﺮﺑﻮا ﻋﻠﻴﻪ‬ ‫رﺻﺎص اﻟﺒﻐﻀﺎء ﻓﻴﺎ ﻟﻴﺖ ﻣﺎ ﺧﻠﻖ اﻻﺑﺪاع و ﻣﺎ ذوّت اﻻﺧﺘﺮاع و ﻣﺎ‬ ‫ﻰ و ﻣﺎ ارﺳﻞ رﺳﻮل و ﻣﺎ ﺣﻘّﻖ اﻣﺮ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺒﺎد و ﻣﺎ ﻇﻬﺮ‬ ‫ﺑﻌﺚ ﻧﺒ ّ‬ ‫اﺳﻢ اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء و ﻣﺎ ﻧﺰﻟﺖ ﺻﺤﺎﺋﻒ و ﻻ ﮐﺘﺐ و ﻻ‬ ‫زﺑﺮ و ﻻ اﻟﻮاح و ﻻ رﻗﺎع و ﻣﺎ اﺑﺘﻠﯽ ﺟﻤﺎل اﻟﻘﺪم ﺑﻴﻦ هﺆﻻء اﻻﺷﻘﻴﺎء‬ ‫و ﻣﺎ ورد ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﺟﻬﺮ ًة و ارﺗﮑﺒﻮا ﻣﺎ ﻻ ارﺗﮑﺒﻪ‬ ‫ﻞ ارﮐﺎﻧﻰ‬ ‫ﻰ ﻟﻮ ﺗﻨﻈﺮ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻖ ﻳﺎ ﻋﻠ ّ‬ ‫اﺣﺪٌ ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﺟﻤﻴﻌًﺎ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫و ﺟﻮارﺣﻰ و ﮐﺒﺪى و ﻗﻠﺒﻰ و ﺣﺸﺎﺋﻰ ﻟﺘﺠﺪ اﺛﺮ رﺻﺎص اﻟّﺬى ورد‬ ‫ﻋﻠﯽ هﻴﮑﻞ اﻟﻠّﻪ ﻓﺂﻩ ﺁﻩ اذًا ﺑﻘﻰ ﻣﻨﺰل اﻵﻳﺎت ﻋﻦ اﻻﻧﺰال و هﺬا اﻟﺒﺤﺮ‬ ‫ﻋﻦ اﻻﻣﻮاج و هﺬﻩ اﻟﺴّﺪرة ﻋﻦ اﻻﺛﻤﺎر و هﺬﻩ اﻟﺴّﺤﺎب ﻋﻦ اﻻﻣﻄﺎر‬ ‫و هﺬﻩ اﻟﺸّﻤﺲ ﻋﻦ اﻻﻧﻮار و هﺬﻩ اﻟﺴّﻤﺎء ﻋﻦ اﻻرﺗﻔﺎع و ﮐﺬﻟﮏ ﮐﺎن‬ ‫اﻻﻣﺮ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻣﻘﻀّﻴًﺎ‪ .‬ﻓﻴﺎ ﻟﻴﺖ ﮐﻨﺖ ﻓﺎﻧﻴًﺎ و ﻣﺎ وﻟﺪﺗﻨﻰ اﻣّﻰ و ﻣﺎ ﺳﻤﻌﺖ‬ ‫ﻣﺎ ورد ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻋﺒﺪوا اﻻﺳﻤﺎء و ﻗﺘﻠﻮا ﻣﻨﺰﻟﻬﺎ و ﺧﺎﻟﻘﻬﺎ و‬ ‫ف ﻟﻬﻢ و ﺑﻤﺎ اﺗّﺒﻌﻮا اﻧﻔﺴﻬﻢ و هﻮﻳﻬﻢ و ﻇﻬﺮ‬ ‫ﻣﺤﻘّﻘﻬﺎ و ﻣﺮﺳﻠﻬﺎ ﻓﺎ ّ‬ ‫ﻦ و وﺿﻊ اﻟﺮّوح وﺟﻬﻪ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻣﻨﻬﻢ ﻣﺎ ﺧﺮّت اﻟﺤﻮرﻳّﺎت ﻋﻦ ﻏﺮﻓﻬﺎﺗﻬ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ب اﻻرﺑﺎب ﻣﻦ هﺆﻻء اﻟﺬّﺋﺎب اذًا ﻳﺒﮑﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺘّﺮاب ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠﻰ ر ّ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻴﺎء ﻟﻀﺠﻴﺠﻰ ﻟﻔﺮاﻗﻪ ﻗﺪ ﺑﻠﻐﺖ ﻓﻰ‬ ‫ﺞﮐّ‬ ‫ﺷﻴﺊ ﻟﺒﮑﺎﺋﻰ ﻟﻨﻔﺴﻪ و ﻳﻀ ّ‬ ‫اﻟﺤﺰن ﻋﻠﯽ ﻣﻘﺎم ﻟﻦ ﻳﺨﺮج ﻣﻦ ﻓﻤﻰ ﻧﻐﻤﺎت اﻟﺒﻘﺎء و ﻻ ﻋﻦ ﻗﻠﺒﻰ‬ ‫ﻧﻔﺤﺎت اﻟﺮّوﺣﻰ و ﻟﻮ ﻻ ﻋﺼﻤﺘﻰ ﻧﻔﺴﻰ ﻻﻧﻔﻄﺮت ارﮐﺎﻧﻰ و ﮐﻨﺖ‬ ‫ﻣﻌﺪوﻣًﺎ‪ .‬و اذًا ﻳﺒﮑﻰ ﻇﻬﻮر ﻗﺒﻠﯽ ﻓﻰ اﻓﻖ اﻻﺑﻬﻰ و ﻳﺨﺎﻃﺒﮏ ان ﻳﺎ‬ ‫ﻖ ﻟﻮ ﺗﻨﻈﺮ اﻟﯽ ﻗﻠﺒﻰ و ﮐﺒﺪى و ﺣﺸﺎﺋﻰ ﺛ ّﻢ ﺳﺮّى و‬ ‫ﻰ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻋﻠ ّ‬ ‫ﺟﻬﺮى و ﻇﺎهﺮى و ﺑﺎﻃﻨﻰ ﻟﺘﺠﺪ ﺁﺛﺎر رﻣﺎح اﻟﺒﻐﻀﺎء اﻟّﺘﻰ ورد ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﻤﻸ‬ ‫ﻇﻬﻮرى اﻻﺧﺮى ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻻﺑﻬﻰ‪ .‬اذًا اﻧﻮح و ﻳﻨﻮح ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ ﺳﺮادق اﻻﺳﻤﺎء‬ ‫اﻻﻋﻠﯽ ﺑﺒﮑﺎﺋﻰ ﻋﻠﻴﻪ و اﺻﻴﺢ و ﻳﺼﻴﺢ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ ﻣﺪاﺋﻦ اﻟﺒﻘﺎء ﻟﻀﺠﻴﺠﻰ ﻟﻬﺬا‬ ‫ﺞﮐّ‬ ‫ﺞ و ﻳﻀ ّ‬ ‫ﻟﺼﻴﺤﺘﻰ و اﺿ ّ‬ ‫اﻟﻤﻈﻠﻮم اﻟّﺬى وﻗﻊ ﺑﻴﻦ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻓﻌﻠﻮا ﺑﻪ ﻣﺎ ﻻ ﻓﻌﻠﻮا اﻣّﺔ‬ ‫اﻟﻔﺮﻗﺎن ﺑﻨﻔﺴﻰ ﻓﺂﻩ ﺁﻩ ﻋﻤّﺎ ورد ﻋﻠﻴﻪ و ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻣﺴّﺘﻪ ﻣﻦ هﺆﻻء اذًا‬ ‫ﻞ اﻟﻮﺟﻮد ﻣﻦ اﻟﻤﻠﮏ و اﻟﻤﻠﮑﻮت ﻋﻠﯽ اﻟﺘّﺮاب ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠﯽ‬ ‫ﺧﺮّت ﮐ ّ‬ ‫ف ﻟﻬﻢ و ﺑﻤﺎ اﮐﺘﺴﺒﺖ‬ ‫هﺬا اﻟﺠﻤﺎل اﻟّﺬى اﺳﺘﻘ ّﺮ ﻋﻠﯽ ﻋﺮش اﻻﻗﺘﺮاب ﻓﺎ ّ‬ ‫ﻞ ﺑﮑﻮ ٍر و ﻋﺸ ّﻴًﺎ‪ .‬اذًا ﻳﻨﺎدى ﺟﻤﺎل اﻟﻘﺪم ﺑﺎن ﻳﺎ ﻗﻠﻢ اﻻﻋﻠﻰ‬ ‫اﻳﺪﻳﻬﻢ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻏﻴّﺮ اﻟﺬّﮐﺮ ﻣﻦ هﺬا اﻟﺬّﮐﺮ اﻟّﺬى ﺑﻪ ﺣﺰن ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ وﻗﻊ‬ ‫ﻞ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و ﮐ ّ‬

‫ﻋﻠﻴﻪ اﺳﻢ ﺷﻴﺊ ﺛ ّﻢ اﺟﺮ ﻋﻠﯽ ذﮐﺮ ﺁﺧﺮ ﻓﺎرﺣﻢ ﻋﻠﯽ اهﻞ ﻣﻸ اﻻﻋﻠﻰ‬ ‫ﻰ ﺑﺮﻓﻌﺘﻪ و اﻧّﺎ‬ ‫ﻖ ﺗﮑﺎد ان ﺗﻨﻬﺪم اﻟﻌﺮش ﺑﻌﻈﻤﺘﻪ و اﻟﮑﺮﺳ ّ‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻟﻤّﺎ ﺳﻤﻌﻨﺎ اﻟﻨّﺪاء اﻧﺘﻬﻴﻨﺎ ذﮐﺮ اﻻﺣﺰان و رﺟﻌﻨﺎ اﻟﯽ ﻣﺎ ﮐﻨّﺎ ﻓﻰ ذﮐﺮﻩ‬ ‫ﻰ ﻻ ﺗﺤﺰن ﻋﻤّﺎ اﻟﻘﻴﻨﺎﮎ ﻣﻦ‬ ‫ﻟﺘﮑﻮن ﺑﺬﻟﮏ ﻋﻠﻴﻤًﺎ‪ .‬و اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻳﺎ ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻣﺼﺎﺋﺐ اﻟّﺘﻰ وردت ﻋﻠﯽ ﻇﻬﻮرﻧﺎ اﻻوﻟﻰ ﺛﻢ اﻻﺧﺮى ﻓﺎﺷﺪد ﻇﻬﺮﮎ‬ ‫ﻟﻨﺼﺮة اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ و ﻗﻢ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ ﺑﻘﻮّة و اﺳﺘﻘﺎﻣ ٍﺔ ﻣﻨﻴﻌًﺎ ﺛ ّﻢ اﻧﻈﺮ ﺷﺄن‬ ‫هﺆﻻء و ﻣﺎ ﻳﺨﺮج ﻣﻦ اﻓﻮاهﻬﻢ ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم اﻟّﺘﻰ اﺷﺮﻗﺖ اﻟﺸّﻤﺲ‬ ‫ﻞ ﻣﻘﺒﻞ اﻣﻴﻨﺎ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﺗﺴﻤﻊ ﻣﻦ هﺆﻻء ﻣﺎ‬ ‫ﻞ اﻻﻧﻮار و اﺳﺘﻀﺎء ﻣﻨﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﮑ ّ‬ ‫ﻻ ﺳﻤﻌﺖ ﻣﻦ اﺣ ٍﺪ ﻻﻧّﻬﻢ ﻳﺴﺘﺪﻟّﻮن ﻓﻰ اﺛﺒﺎت اﻣﺮهﻢ ﺑﺂﻳﺎت اﻟّﺘﻰ‬ ‫ﻖ و ﺟﻌﻠﻨﺎﻩ رﺣﻤ ًﺔ ﻟﻤﻦ ﻓﻰ اﻟﻤﻠﮏ‬ ‫ﻧﺰﻟﻨﺎهﺎ ﻋﻠﯽ اﻟّﺬى ارﺳﻠﻨﺎﻩ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ن و ان‬ ‫ﻦ و ﻳﻔﺮ ّ‬ ‫ﺟﻤﻴﻌًﺎ‪ .‬ﻓﻠﻤّﺎ ﺗﺘﻠﯽ ﻋﻠﻴﻪ اﻋﻈﻢ ﻋﻤّﺎ ﺳﻤﻌﻮا اذًا ﻳﻌﺘﺮﺿ ّ‬ ‫ﻦ اﻟّﺬى ﻳﻘﺮء ﻋﻠﻴﻬﻢ اﻵﻳﺎت ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﻳﺠﺪن ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ ﻣﻦ ﻗﺪر ٍة ﻟﻴﻘﺘﻠ ّ‬ ‫ن اﻟّﺬى‬ ‫ﻓﺎﻋﺮف ﺷﺄن هﺆﻻء ﻟﺘﮑﻮن ﺑﻤﺎ ﻋﻨﺪهﻢ ﺑﺼﻴﺮا‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ا ّ‬ ‫ﻖ ﻗﺪ ﺷﻬﺪﺗﻢ ﻋﻨﻪ ﻗﺪرة اﻟﻠّﻪ و ﺳﻠﻄﻨﺘﻪ ﺛ ّﻢ ﻇﻬﻮر اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﻇﻬﺮ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻋﻈﻤﺘﻪ و ﻣﻦ دون ﻣﺎ ﺷﻬﺪﺗﻢ ﻣﻦ ﺑﺪاﻳﻊ اﻟﻘﺪرة و اﻟﻘﻮّة ﻗﺪ ﻧﺰل ﻣﻦ‬ ‫ﺳﻤﺎء ﻓﻀﻠﻪ ﻣﻌﺎدل ﻣﺎ ﻧﺰل ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺎن اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ ﻳﺎ ﻗﻮم و ﮐﻮﻧﻮا ﻓﻰ‬ ‫اﻻﻣﺮ ﺗﻘ ّﻴًﺎ‪ .‬اﺗﺤﺎرﺑﻮن ﻣﻊ اﻟّﺬى ﺑﻪ اﺷﺮﻗﺖ اﻟﺸّﻤﻮس و ﻧﻮّرت اﻻﻗﻤﺎر‬ ‫و زﻳّﻨﻨﺖ اﻟﻨّﺠﻮم و ﺟﺮت اﻻﻧﻬﺎر و ﻣﻮّﺟﺖ اﻟﺒﺤﺎر و رﻓﻌﺖ اﻟﺴّﻤﺎء‬ ‫ف ﻟﮑﻢ و ﺑﺎﻟّﺬى‬ ‫و اﻧﺒﺴﻄﺖ ارض اﻟﻘﺪس و اﺛﻤﺮت اﻻﺷﺠﺎر‪ .‬ﻓﺎ ّ‬ ‫اﻣﺮﮐﻢ ﺑﺎن ﺗﮑﻔﺮوا ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﺗﺸﺮﮐﻮا ﺑﺠﻤﺎل اﻟّﺬى اﺳﺘﻮى ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺮش‬ ‫ﺑﺴﻠﻄﺎن ﮐﺎن ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﻣﺤﻴﻄﺎ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻨّﺎﻇﺮ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻗﺪ‬ ‫ﻰ ﻣﻦ هﺆﻻء ﻣﺎ ﻻ ﺳﻤﻌﺖ اﻵذان و ﻻ ﺷﻬﺪت اﻻﺑﺼﺎر اذًا‬ ‫ورد ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﻘﺒﺎﺋﻞ ﻣﻦ ﻣﻠﮑﻮت‬ ‫ﻰ ﻋﻴﻮن اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و ﻳﻨﻮح ﻟﻀﺮّى ﮐ ّ‬ ‫ﻳﺒﮑﻰ ﻋﻠ ّ‬ ‫اﻻﺳﻤﺎء و اﻟﺼّﻔﺎت و ﻋﻴﻮن اﻟﻌﻈﻤﺘﺔ ﻋﻦ وراء ﺣﺠﺒﺎت ﻋ ّﺰ ﻣﻨﻴﻌًﺎ‪.‬‬ ‫ن اﻟّﺬى ﻳﻔ ّﺮ ﻣﻦ اﻟﺜﻌﻠﺐ و ﻳﺴﺘﺮ وﺟﻬﻪ ﺧﻠﻒ اﻟﺪّﻧﺎن ﺧﻮﻓ ًﺎ‬ ‫ﻖاّ‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻣﻦ ﻧﻔﺴﻪ ﻓﻠﻤّﺎ ﺷﻬﺪ ﺑﺎﻧّﺎ ارﻓﻌﻨﺎ اﻻﻣﺮ ﺑﺴﻠﻄﺎن اﻟﻘﺪرة و اﻟﻘﻮّة و اﺷﺘﻬﺮ‬ ‫اﺳﻢ اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﻤﺸﺮق و اﻟﻤﻐﺮب اذًا ﻧﺪم ﻋﻦ ﺳﺘﺮﻩ و ﺧﺮج ﻋﻦ ﺧﻠﻒ‬ ‫اﻟﻘﻨﺎع ﺑﺒﻐﻀﺎء ﻏﻈﻴﻤًﺎ‪ .‬و ﺷﺎور ﻣﻊ اﺣ ٍﺪ ﻣﻦ ﺧﺪّاﻣﻰ ﻋﻠﯽ ﻗﺘﻠﯽ و اراد‬ ‫ﻦ‬ ‫ان ﻳﺴﻔﮏ هﺬا اﻟﺪّم اﻟّﺬى ﻟﻮ ﻳﺘﺮﺷّﺢ ﻋﻠﯽ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت رﺷﺢٌ ﻣﻨﻪ ﮐﻠّﻬ ّ‬ ‫ﻦ ﺑﺎﻧّﻰ اﻧﺎ اﻟﻠّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ و ﮐﺬﻟﮏ ﻣﮑﺮ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى‬ ‫ﻳﻨﻄﻘ ّ‬ ‫ﻼ‪ .‬ﻓﻠﻤّﺎ ﻧﺰﻟﺖ ﺟﻨﻮد وﺣﻰ اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﻞ ﺑﮑﻮر و اﺻﻴ ً‬ ‫رﺑّﻴﻨﺎﻩ و ﻋﻠّﻤﻨﺎﻩ ﻓﻰ ﮐ ّ‬

‫ﺣﻔﻈﻨﻰ ﻋﻦ ﺷﺮّﻩ و ﻣﮑﺮﻩ اذًا ﻗﺎم ﻋﻠﯽ ﻣﮑ ٍﺮ اﺧﺮى و ﺑﻪ ﺗﺤﻴّﺮت اهﻞ‬ ‫ﻟﺠﺞ اﻻﺳﻤﺎء ﺛ ّﻢ اهﻞ ﻣﻸ اﻻﻋﻠﻰ و ﮐﺎن اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ اﻗﻮل ﺷﻬﻴﺪًا و‬ ‫ﻧﺴﺐ اﻟﯽ ﻧﻔﺴﻰ اﻣﻮرًا ﻟﻮ ﺗﺴﻤﻌﻬﺎ ﻣﻦ ذى ﺑﺼ ٍﺮ ﻟﺘﻌﺮف ﻣﺎ ورد ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻞ اﻻﻟﻮاح‬ ‫هﺬا اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻣﻦ هﺆﻻء اﻟّﺬﻳﻦ ﻗﺎﻣﻮا ﻋﻠﻴﻪ ﺑﻈﻠﻢ ﮐﺎن ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﮐﺒﻴﺮًا‪ .‬ان ﻳﺎ ﻗﻠﻢ اﻻﻋﻠﻰ ذﮐّﺮ ﻟﻤﻦ ﺗﺤﺒّﻪ ﻣﺎ ﻧﺎدى ﺑﻪ اﺣﺪٌ ﻣﻦ ﺣﺰب‬ ‫اﻟﺸّﻴﻄﺎن ﻓﻰ ﺷﻄﺮ اﻟﻌﺮاق ﺑﺎن ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻬﺎء ﻟ َﻢ ﺗﺒﻠّﻐﻮن اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮑﻢ‬ ‫ن‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﺑﺎﻣ ٍﺮ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﻻ ّ‬ ‫و ﺗﺪﻋﻮن اﻟﻨّﺎس اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﺧﻠﻖ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﻨﺘﻬﻰ رﺗﺒﺔ اﻟﻌﺒﺎد ﺑﻠﻮﻏﻬﻢ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم اﻻزل و اﻧّﻪ ﻟﻤّﺎ ﻳﻨﺰل ﻋﻦ ﻣﻘﺎﻣﻪ‬ ‫و ﻳﺆﺧﺬ ﻣﺎ اوﺗﻰ ﮐﻴﻒ ﻳﻨﻔﻊ اﻟﻌﺒﺎد ﺗﺒﻠﻴﻐﮑﻢ و ذﮐﺮﮐﻢ ﮐﺬﻟﮏ ﺳﻮّﻟﺖ ﻟﻪ‬ ‫ﻧﻔﺴﻪ و ﺗﮑﻠّﻢ ﺑﻤﺎ اﺷﺘ ّﺪ ﺑﻪ ﻏﻀﺐ اﻟﻠّﻪ و ﺳﺨﻄﻪ ﻋﻠﯽ ﻧﻔﺴﻪ و ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ ﻳﻘﻮﻟﻮن ﻣﺎ ﻗﺎل و ﺟﻌﻞ اﻧﻔﺴﻬﻢ ﻋﻦ ﺷﺎﻃﺊ اﻟﻌﺮﻓﺎن ﻣﺤﺮوﻣًﺎ‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﻓﻮﻳﻞ ﻟﮏ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻤﺸﺮﮎ ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﻣﺎ ﺗﻮهّﻤﺖ ﻓﻰ اﺳﻢ اﻻزل اﻧّﺎ ﺧﻠﻘﻨﺎﻩ‬ ‫ﻦ ﻓﻰ‬ ‫ﻦ ﻋﻠﯽ ﻣﻮﺟﺪهﻢ و ﺻﺎﻧﻌﻬﻢ و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﺳﻤﺎء ﻟﻴﺪﺧﻠ ّ‬ ‫ﮐﻤﺎ ﺧﻠﻘﻨﺎ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﺳﻤﺎء ﻋﻨﺪ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﺣ ﱟﺪ ﺳﻮاء ﻳﻌﻄﻰ و ﻳﺄﺧﺬ و‬ ‫اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ‪ .‬ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻓﻀﻞ اﻧﺘﻢ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﺣﮑﻴﻤًﺎ‪ .‬و ﮐ ّ‬ ‫ﻻ ﻳﺴﺌﻞ ﻋﻤّﺎ ﺷﺎء و اﻧّﻪ ﮐﺎن ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﺮﻓﺘﻤﻮﻩ ﻓﻰ اﻟﻨّﻔﻮس ﻳﺒﻘﻰ ﻓﻰ اﻳﻤﺎﻧﻬﻢ ﺑﺎﻟﻠّﻪ و اﻗﺒﺎﻟﻬﻢ ﻋﻨﺪ ﻇﻬﻮرﻩ و‬ ‫ﺗﻮﺟّﻬﻬﻢ اﻟﯽ ﺷﻄﺮ اﻟّﺬى ﮐﺎن ﻓﻰ ازل اﻵزال ﻣﺤﺒﻮﺑًﺎ‪ .‬ﺑﻴّﻦ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ‬ ‫اﻟﺸّﻘﻰ ﮐﻴﻒ ﺻﺎر اﻟ ّﺪﻳّﺎن دﻧ ّﻴًﺎ و ﻟﻦ ﻳﺘﻐﻴّﺮ دوﻧﻪ ان ﻳﺎ واﺣﺪ اﻟﻌﻴﻦ ﻓﮑّﺮ‬ ‫ﻼ ﻋﻤّﺎ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ ﻓﻮﻳﻞٌ‬ ‫ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ اﺗﺸﻬﺪ ﻋﻴﻮب اﻟﻨّﺎس و ﺗﮑﻮن ﻏﺎﻓ ً‬ ‫ﻟﮏ ﺑﻤﺎ ﻋﻠّﻤﮏ اﻟﺸّﻴﻄﺎن اﻟّﺬى ﮐﻔﺮ ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﺟﻌﻠﻨﺎ ﻇﺎهﺮﻩ ﻋﺒﺮة‬ ‫ﻟﻠﺨﻼﺋﻖ ﺟﻤﻴﻌًﺎ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﮑﺎﻓﺮ ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﻓﻴﺎ ﻟﻴﺖ رأﻳﺖ و ﻋﺮﻓﺖ اﻟّﺬى‬ ‫ﻖ ﻟﻮ رأﻳﺘﻪ و ﻋﺮﻓﺘﻪ ﻟﻔﺮرت ﻣﻨﻪ‬ ‫اﺗّﺨﺬﺗﻪ ر ّﺑًﺎ ﻣﻦ دون اﻟﻠّﺔ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻒ ﻓﺮاﺳﺦ ﺑﻞ اﮐﺜﺮ ﻣﻦ ذﻟﮏ و ﮐﺎن اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ ذﻟﮏ ﻋﻠﻴﻤًﺎ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ‬ ‫اﻳّﻬﺎ اﻟﺤﻤﻴﺮ اﻧّﺎ ﺣﻔﻈﻨﺎﻩ و رﺑّﻴﻨﺎﻩ و وﺻﻔﻨﺎﻩ و اذﮐﺮﻧﺎﻩ و اﻧﺖ ﻋﺮﻓﺖ‬ ‫ﻞ ذﻟﮏ و ﮐﻨﺖ ﻋﻠﯽ ذﻟﮏ ﺷﻬﻴﺪ و اﻧّﻪ ﺣﺎرب ﺑﻨﻔﺴﻰ و اﻧﮑﺮ ﺁﻳﺎﺗﻰ‬ ‫ﮐّ‬ ‫اذًا ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﮏ ﺑﺎن ﺗﻌﺘﺮض ﻋﻠﻴﻪ ﻻ ﻋﻠﯽ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﮏ و اﻳّﺎﻩ ﻣﻦ ﻣﺎء‬ ‫ﺠ ٍﺔ ﺁﻣﻨﺖ ﺑﻨﻘﻄﺔ اﻻوﻟﻰ و ﻣﻦ ﻗﺒﻠﻪ ﺑﺮﺳﻞ‬ ‫ىﺣّ‬ ‫ﻣﻬﻴﻨﺎ‪ .‬و ﺗﺴﺌﻞ ﻣﻨﻪ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻞ اﻵﻳﺎت و اﻓﺘﻴﺖ ﻋﻠﯽ ﻗﺘﻠﻪ‬ ‫ى ﺑﺮهﺎن ﮐﻔﺮت ﺑﺎّﻟﺬى ﻇﻬﺮ ﺑﮑ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ و ﺑﺎ ّ‬ ‫و ﮐﻨﺖ ﻓﻰ اﻻﻋﺮاض ﻗﻮﻳّﺎ‪ .‬و ﻣﻦ دون ذﻟﮏ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻤﺸﺮﮎ ﻟﻢ ﻳﺰل‬ ‫ﮐﺎن ﻣﻦ ﺳﻨّﺘﻨﺎ ﺑﺎن ﻧﺄﺧﺬ و ﻧﻌﻄﻰ اﻣﺎ رأﻳﺖ ﺣﺠﺮ اﻟّﺬى اﻣﺮﻧﺎ اﻟﻌﺒﺎد‬ ‫ﻦ ﻓﻰ ﺣﻮﻟﻪ ﮐﻴﻒ اﻧﺰﻋﻨﺎ ﻋﻦ هﻴﮑﻠﻪ رداء اﻟﻘﺒﻮل و اﻋﻄﻴﻨﺎ‬ ‫ﺑﺎن ﻳﻄﻮﻓ ّ‬

‫هﺬا اﻟﻔﻀﻞ ﺑﻤﻘﺎم ﺁﺧﺮ ﻟﻮ اﻧﺖ ﺑﺬﻟﮏ ﻋﻠﻴﻤًﺎ‪ .‬اذًا ﻓﺎﻧﺼﻒ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ و‬ ‫ﻟﻮ اﻧّﺎ ﻋﻠﻤﻨﺎ ﺑﺎﻧّﮏ ﻻ ﺗﻨﺼﻒ اﺑﺪًا و ﻋﻨﺪﻧﺎ ﻋﻠﻢ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض‬ ‫ﻧﻌﻠﻢ ﻣﺎ ﻋﻠّﻤﮏ اﺑﻴﮏ ﻓﻰ اﻟﻠّﻴﺎﻟﯽ و اﻻﻳّﺎم و وﺳﻮس ﻓﻰ ﺻﺪرﮎ و‬ ‫ن و ﻳﺼﻴﺮ ﺣﻤﻴﺮا‪ .‬اذًا‬ ‫ﻞ اﻧﺴﺎ ٍ‬ ‫ﻧﻔﺦ ﻓﻴﮏ ﻣﻦ روﺣﻰ اﻟّﺘﻰ ﺑﻬﺎ ﻳﻨﻘﻠﺐ ﮐ ّ‬ ‫ﻓﺎﺳﺌﻞ ﻋﻦ اﻟّﺬى اﺗّﺨﺬﺗﻪ ر ّﺑًﺎ ﻣﻦ دوﻧﻰ ﻗﻞ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻤﻌﺮض ﻓﺎﻧﺼﻒ‬ ‫ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ هﻞ ﺳﻤﻌﺖ ﻇﻬﻮرًا ﻓﻰ اﻻﺑﺪاع اﻋﻈﻢ ﻋﻤّﺎ ﻇﻬﺮ و ﻳﻨﻄﻖ‬ ‫ﻰ اﻻﻋﻠﯽ ﻓﻰ هﺬا اﻻﻓﻖ‬ ‫ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻓﻰ ﻗﻄﺐ اﻟﺒﻘﺎء ﺑﺎﻧّﻰ اﻧﺎ رﺑّﮑﻢ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻖ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻤﻘﺪّس اﻻﺑﻬﻰ و هﻰ رأﻳﺖ ﮐﻠﻤﺎﺗًﺎ اﻋﻈﻢ ﻋﻤّﺎ ﻧﺰﻟﺖ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﺟﺒﺮوت اﻟﺒﻘﺎء ﻣﻦ هﺬا اﻟﻔﺘﻰ اﻟﻨّﺎﻃﻖ ﻓﻰ ﺳﻤﺎء اﻟﻘﻀﺎء ﻻ ﻓﻮ ﺟﻤﺎﻟﯽ‬ ‫اﻟّﺬى ﮐﺎن ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﻣﺸﺮﻗًﺎ و ﻣﻀﻴﺌًﺎ‪ .‬و ﻣﻊ ذﻟﮏ اﻧﺖ اﺗّﺒﻌﺖ هﺬا‬ ‫اﻟّﺬى ﺧﻠﻖ ﺑﺤﺮﮐﺔ ﻣﻦ ﻗﻠﻤﻰ و اﻓﺘﻰ ﻋﻠﯽ ﻧﻔﺴﻰ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﺣﻔﻈﻨﺎﻩ ﻓﻰ‬ ‫ﻞ ﺷﻬﻮر و ﺳﻨﻴﻨﺎ‪ .‬ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﺒﺼﻴﺮ اﻟﻌﻤﻰ ﺑﺤﻴﺚ ﺗﺮى ﻧﻔﺴﮏ و ﻟﻦ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﺗﺸﻬﺪ ﻣﻮﻻﮎ اﻟّﺬى ﺑﺎﻣﺮ ﻣﻨﻪ ﺧﻠﻘﺖ اﻻﺳﻤﺎء و ﻣﻠﮑﻮﺗﻬﺎ ﺛ ّﻢ اﻟﺼّﻔﺎت و‬ ‫ﺟﺒﺮوﺗﻬﺎ ﺛ ّﻢ اﻟﺨﻼﺋﻖ ﺟﻤﻴﻌًﺎ‪ .‬هﻞ رأﻳﺖ ﻓﻰ اﻟﻤﺮﺁت اﻟّﺘﻰ اﻧﺤﺮﻓﺖ ﻋﻦ‬ ‫اﻟﺸّﻤﺲ ﻋﻠﯽ وﺟﻬﻬﺎ ﻣﻦ ﻧﻮ ٍر اوﺿﻴﺎء اواﺛ ٍﺮ ﻻ ﻓﻮ ﻧﻔﺴﻰ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻟﻮ‬ ‫اﻧﺖ ﺑﺬﻟﮏ ﺑﺼﻴﺮًا‪ .‬و ﮐﺬﻟﮏ ﻓﺎﻧﻈﺮ ﻓﻰ ﻣﺮاﻳﺎ اﻻﺳﻤﺎء ان ﻳﺪﺧﻠﻦ ﻓﻰ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻦ ﺑﺘﺠﻠّﻴﺎت اﻟّﺘﻰ ﻳﺘﺠﻠّﻰ ﺑﻬﺎ ﺷﻤﺲ اﻟﺒﻘﺎء ﻳﺴﺘﻀﻴﺌ ّ‬ ‫ﻦ و ﻳﻘﺒﻠ ّ‬ ‫ﻞ رﺑّﻬ ّ‬ ‫ﻇّ‬ ‫ﻦ ﻣﺤﺮوﻣًﺎ ﻋﻦ‬ ‫ﻦ و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﺑﺎﻧﻮارهﺎ و ﺿﻴﺎﺋﻬﺎ و ﻣﻦ دون ذﻟﮏ ﻳﻤﻨﻌ ّ‬ ‫ن‬ ‫ﻖ ﻣﻀﻴﺌﺎ‪ .‬اﻣﺎ رأﻳﺖ ﻓﻰ ﻇﻬﻮر ﻗﺒﻠﯽ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﺗﺠﻠّﻴﺎت اﻟّﺘﻰ ﮐﺎﻧﺖ ﻋﻠﯽ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻋﻠﻤﺎء اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻋﻤﺮوا ﻓﻰ اﻟﺪّﻧﻴﺎ و ارﺗﻘﻮا اﻟﯽ ﻣﻌﺎرج اﻟﻌﺮﻓﺎن و‬ ‫ﻋﺒﺪوا اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ اﻟﻠّﻴﺎﻟﯽ و اﻻﻳّﺎم ﻧﺰل ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺣﮑﻢ اﻟﺸّﺮﮎ و اﻟﮑﻔﺮ و‬ ‫ﻧﺰع ﻋﻦ هﻴﺎﮐﻠﻬﻢ رداء اﻻﻳﻤﺎن و اﻟّﺬﻳﻦ ﻳﮑﻨﺴﻮن اﻟﺒﻴﻮت و ﻣﺎ ﻋﺮﻓﻬﻢ‬ ‫ﻣﻦ اﺣ ٍﺪ اﻟﺒﺴﻬﻢ اﻟﻠّﻪ رداء اﻟﻮﻻﻳﺔ و اﻟﻨّﺒﻮّة ﮐﺬﻟﮏ ﻓﺎﺷﻬﺪ ﻗﺪرة رﺑّﮏ و‬ ‫ﻻ ﺗﮑﻦ ﺟﺒّﺎرًا ﺷﻘﻴّﺎ‪ .‬هﻞ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﻠّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﺎﻧﻮا ﻋﻠﯽ اﻻرض ﺑﺎن‬ ‫ن هﺆﻻء اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻋﻤﺮوا ﻓﻰ دﻳﻦ اﻟﻠّﻪ و ﻋﺒﺪوﻩ‬ ‫ﻳﻌﺘﺮﺿﻮا ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ ﺑﺎ ّ‬ ‫و ﺳﺠﺪوﻩ و ﺧﻀﻌﻮا ﻻﻣﺮﻩ و ﮐﺎﻧﻮا ﻋﻠﻤﺎء اﻻرض و رﺟﻌﻮا اﻟﯽ‬ ‫اﻟﻨّﺎر اﻧّﺎ ﮐﻴﻒ ﻧﺼﻞ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم رﻓﻴﻌًﺎ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻤﺸﺮﮎ ﺗﻘﻮل ﮐﻤﺎ‬ ‫ﻞ ﻇﻬﻮر و ﻟﻦ ﺗﺴﺘﺸﻌﺮ ﻣﺎ ﺗﻘﻮل‬ ‫ﻗﺎﻟﻮا اﻟﻤﺸﺮﮐﻮن ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﻓﻰ زﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻓﺴﻮف ﻳﻀﺮﺑﻦ ﻋﻠﯽ ﻓﻤﮏ ﻣﻠﺌﮑﺔ اﻟﻌﺬاب ﻣﻦ ﻟﺪن ﻣﻘﺘﺪرا ﻗﺪﻳﺮًا‪ .‬ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻞ اﻻﺳﻤﺎء ﻓﻰ ﺻﻘﻊ واﺣ ٍﺪ ﻣﻦ ﺻﻌﺪ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ن ﺣﻴﻦ اﻟﻈّﻬﻮر ﮐ ّ‬ ‫اﻋﻠﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﺳﻤﺎء ﻣﻦ اﺳﻤﺎﺋﻨﺎ اﻟﺤﺴﻨﻰ و ﻣﻦ وﻗﻒ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻳﺼﺪق ﻋﻠﻴﻪ ﮐ ّ‬

‫ﻞ اﻻﻟﻮاح‬ ‫اﻟﺼّﺮاط ﻟﻦ ﻳﺬﮐﺮ ﻋﻨﺪ اﻟﻠّﻪ اﺑﺪًا و ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺰّﻟﻨﺎ اﻻﻣﺮ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ان اﻧﺖ ﺑﺬﻟﮏ ﺧﺒﻴﺮًا‪ .‬و اﻧّﺎ ﻟﻮ ﻧﺄﺧﺬ ﮐ ّﻔًﺎ ﻣﻦ اﻟﻄّﻴﻦ و ﻧﻨﻔﺦ ﻓﻴﻪ روح‬ ‫ﻞ اﻻﺳﻤﺎء و اﻟﺼّﻔﺎت ﻟﻨﻘﺪر و ﻣﺎ ﮐﺎن‬ ‫اﻟﺤﻴﻮان و ﻧﺠﻌﻠﻪ ﻣﻈﻬﺮ ﮐ ّ‬ ‫ذﻟﮏ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ ﻋﺰﻳﺰا‪ .‬و ﻳﮑﻮن ﺑﺎﻗ ّﻴًﺎ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم ﻣﺎدام اﻟّﺬى ﻳﮑﻮن‬ ‫ﻞ ﻣﺎ اوﺗﻰ ﺑﻪ و ﻳﺮﺟﻊ اﻟﯽ‬ ‫ﻞ ﻣﻮﻻﻩ ﻓﺎذا ﺧﺮج ﻳﺴﻠﺐ ﻋﻨﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫اﻟﺘّﺮاب ﺑﺤﺴﺮة ﻋﻈﻴﻤًﺎ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻳﺎ ﺣﻤﻴﺮ ﻣﺎ اﻃّﻠﻌﺖ ﺑﺎﺻﻞ‬ ‫اﻻﻣﺮ و ﻟﻮ ﻳﺮد ﻋﻠﻴﮏ ﻣﺎ ﻻ ﺗﺪرﮐﻪ ﻓﺎﺳﺌﻞ ﻋﻦ اﻟّﺬى ﻳﺠﺮى ﻋﻦ ﻗﻠﻤﻪ‬ ‫ﺑﺤﻮر اﻟﻌﻠﻢ و اﻟﻤﻌﺎﻧﻰ ﻟﻴﺒﻴّﻦ ﻟﮏ ﻣﺎ ﻏﻔﻠﺖ ﻋﻨﻪ و ﻳﻌﻠّﻤﮏ ﻣﻦ ﺑﺪاﻳﻊ‬ ‫ﻰ اﻧّﻬﻢ ﻣﺎ‬ ‫اﻟﻌﻠﻢ ﻟﺘﮑﻮن ﻓﻰ دﻳﻦ رﺑّﮏ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ‪ .‬ﻻ ﻓﻮﻋﻤﺮى ﻳﺎ ﻋﻠ ّ‬ ‫ارادوا ان ﻳﻌﺮﻓﻮا ﻣﺎ ﺳﺘﺮ ﻋﻨﻬﻢ و اﻧّﮏ ﻓﺎﺷﻬﺪهﻢ ﮐﺎﻏﻨﺎم ﻳﺬهﺒﻮن و ﻻ‬ ‫ن‬ ‫ﻳﻌﺮﻓﻮن راﻋﻴﻬﻢ ﺑﻞ ﻟﻮ ﺗﻨﻈﺮ اﻟﻴﻬﻢ ﺑﻨﻈﺮ اﻟﻔﻄﺮة ﻟﺘﺠﺪهﻢ ذﺋﺎﺑًﺎ ﻳﺮﻳﺪ ّ‬ ‫ﻦ اﻏﻨﺎم اﻟّﻠﻪ و ﻳﻤﺼ ّ‬ ‫ﻦ دﻣﺎﺋﻬﻢ ﮐﺬﻟﮏ اﺣﺼﻴﻨﺎ اﻣﺮهﻢ ﻓﻰ هﺬا‬ ‫ان ﻳﺘﻔﺮﻗ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻮح اﻟّﺬى ﻧﺰل ﻣﻦ ﺟﺒﺮوت ﻋ ّﺰ ﻋﻠﻴّﺎ‪ .‬و اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻓﺎﺣﻔﻆ ﻧﻔﺴﮏ‬ ‫ﻋﻦ هﺆﻻء ﺛ ّﻢ اﻧﻄﻖ ﺑﻠﺤﻦ اﻟﺒﻘﺎء ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء ﺛ ّﻢ اذﮐﺮ هﺬا‬ ‫اﻻﺳﻢ اﻻﻋﻈﻢ اﻟّﺬى ﻣﻨﻪ اﻧﻔﻄﺮت ﺳﻤﺎء اﻻﺳﻤﺎء و ﻻ ﺗﺨﻒ ﻣﻦ اﺣ ٍﺪ‬ ‫ﻞ ﻣﺸﺮﮎ ﻣﺮدود‪.‬ا و ﻳﺆﻳّﺪﮎ‬ ‫ﻓﺘﻮﮐّﻞ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ و اﻧّﻪ ﻳﺤﻔﻈﮏ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻣﺮﻩ و ﻳﻨﻄﻖ اﻟﺮّوح ﻓﻰ ﺻﺪرﮎ و ﻳﻬﺘﺰّﮎ ﻧﻔﺤﺎت اﻟﺮّﺿﻮان‬ ‫ﻋﻦ ﺷﻄﺮ رﺑّﮏ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و اﻧّﻪ ﮐﺎن ﻋﻠﻴﮏ ﺣﺴﻴﺒًﺎ‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان ﻻ ﺗﺤﺰن‬ ‫ﺐ ان ﻧﺮﻳﮏ و ﻧﺴﺌﻞ اﻟﻠّﻪ ﺑﺎن ﻳﺠﻤﻊ‬ ‫ﻓﻰ ﺷﻴﺊ ﻻﻧّﺎ ﻣﺎ ﻧﺴﻴﻨﺎﮎ و ﻧﺤ ّ‬ ‫ﻖ و اﻧّﻪ ﻟﻤﻦ دﻋﺎﻩ ﻣﺠﻴﺒًﺎ‪ .‬ﻓﻴﺎ ﻟﻴﺖ ﮐﻨﺖ ﻣﻌﻨﺎ ﻓﻰ اﻟﺴﺠﻦ و‬ ‫ﺑﻴﻨﻨﺎ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻦ‬ ‫ن ان ﻳﺘﮑﻠّﻤ ّ‬ ‫ﻋﺮﻓﺖ ﻣﺎ ورد ﻋﻠﯽ ﺟﻤﺎﻟﯽ اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﻟﻦ ﻳﻘﺪّر ّ‬ ‫ﻓﻰ ﻣﺤﻀﺮى و ﺧﻠﻘﺖ ﺣﻘﺎﺋﻘﻬﻢ ﺑﺎراد ٍة ﻣﻦ ﻗﻠﻤﻰ و ﺗﺸﻬﺪ ﻣﺎ ﮐﺎن‬ ‫ﻋﻠﻴﮏ ﻣﺴﺘﻮرا‪ .‬اﺳﻤﻊ ﻣﺎ اﻣﺮﮎ ﺑﻪ ﻗﻠﻢ اﻻﻋﻠﯽ و ﻻ ﺗﺴﮑﻦ ﻓﻰ ﺑﻴﺘﮏ‬ ‫و ﻻ ﺗﺴﺘﺮح ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ ان ادﺧﻞ ﻣﻘ ّﺮ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﻣﻦ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ﺑﻨﺒﺄ‬ ‫ﻖ ﻋﻈﻴﻤًﺎ‪ .‬ان‬ ‫اﻟﻠّﻪ و اﻣﺮﻩ و ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻗﺪ ﺟﺌﺘﮑﻢ ﺑﺒﺮهﺎن ﮐﺎن ﻋﻠﯽ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﮐﺎن ﻋﻨﺪﮐﻢ اﻋﻈﻢ ﻋﻤّﺎ ﻋﻨﺪﻧﺎ ﻓﺄﺗﻮا ﺑﻪ و ان ﺷﻬﺪﺗﻢ ﺑﺒﺼﺮﮐﻢ اﻋﻈﻢ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﺣﻴﻨﺎ‪.‬‬ ‫ﻋﻤّﺎ ﺷﻬﺪﻧﺎ ﻣﻦ ﻗﺪرة اﻟﻠّﻪ و ﺳﻠﻄﻨﺘﻪ ﺑﻴّﻨﻮا و ﻻ ﺗﺼﺒﺮوا اﻗ ّ‬ ‫و ان ﺷﻬﺪﺗﻢ اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻋﺠﺰاء ﻋﻦ ذﻟﮏ ﺧﺎﻓﻮا ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺠﺎدﻟﻮا‬ ‫ﺑﺎﻟّﺬى ﺑﻪ رﻓﻊ اﻣﺮاﻟﻠّﻪ و ﻋﻠﺖ اﺳﻤﺎﺋﮑﻢ و ﻇﻬﺮت ﺣﺠّﺔ اﻟّﺘﻰ ﺑﻬﺎ‬ ‫ﻦ ﻓﻰ اﻟﻤﻠﮏ‬ ‫ﺗﺴﺘﺪﻟّﻮن ﻟﺪوﻧﮑﻢ ﻻﺛﺒﺎت اﻣﺮﮐﻢ ﺧﺎﻓﻮا ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﮐﻔّﺎرًا اﺛﻴﻤًﺎ‪ .‬ان ﻳﺎ ﺳﺒّﺎح ﺑﺤﺮ اﻟﻤﻌﺎﻧﻰ ﻗﺪ ﺗﻤﻮّﺟﺖ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻗﻠﺰم اﻟﮑﺒﺮﻳﺎء‬

‫ﻰ‬ ‫ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻻﺑﻬﻰ و ﻳﻘﺬف ﻣﻨﻪ ﻋﻠﯽ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﻟﺌﺎﻟﯽ ذﮐﺮ رﺑّﮏ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫اﻻﻋﻠﻰ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻣﺎ ﺷﻬﺪت ﻋﻴﻦ اﻻﺑﺪاع ﮐﺸﺒﻬﻬﺎ و ﻻ ﺑﺼﺮ اﻻﺧﺘﺮاع‬ ‫ﮐﻤﺜﻠﻬﺎ ﻓﻴﺎ ﻟﻴﺖ وﺟﺪﻧﺎ ﻣﻦ اﻣﻴﻦ ﻟﻨﻮدﻋﻬﺎ ﻋﻨﺪﻩ او ﻣﻦ ﺑﺼﻴ ٍﺮ ﻟﻨﺸﻬﺪهﺎ‬ ‫او ﻣﻦ ﺧﺒﻴ ٍﺮ ﻟﻨﺬﮐﺮ ﻟﻪ اوﺻﺎﻓﻬﺎ او ﻇﻬﻮراﺗﻬﺎ او ﺗﺠﻠّﻴﺎﺗﻬﺎ اذًا ﻟﻤّﺎ‬ ‫ﺻﻌﺪﻧﺎ اﻟﯽ ﺳﻤﺎء اﻟﻘﻀﺎء ﻣﺎ ﺷﻬﺪﻧﺎ اﺣﺪًا و ﺑﻘﻴﻨﺎ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻨﺎ ﻣﺘﺤﻴّﺮًا و‬ ‫ﺣﺰﻳﻨًﺎ‪ .‬و اﻧّﮏ ﻓﺎﺳﺮر ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ ﺑﻤﺎ رﺷﺢ ﻋﻠﻴﮏ ﻣﻦ رﺷﺤﺎت هﺬا‬ ‫اﻟﺒﺤﺮ و ﻃﻬّﺮﮎ ﻋﻦ رواﺋﺢ اﻟّﺬﻳﻦ ﻟﻦ ﺗﺠﺪ ﻓﻰ وﺟﻮهﻬﻢ اّﻟﺎ ﻏﺒﺮة‬ ‫ﻞ ﻋﻬ ٍﺪ و ﻋﺼ ٍﺮ و ﮐﺎﻧﻮا ﻋﻦ ﻧﻔﺤﺎت‬ ‫اﻟﻨّﺎر و ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻣﺤﺮوﻣًﺎ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﻠﮏ ﺷﻄﻮط ﻳﺬهﺐ اﻟﯽ ﺑﺤﺮ اﻟﻘﺪم ﮐﻤﺎ اﻧﺸﻌﺐ‬ ‫ﻣﻨﻪ ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﺷﺮب ﻣﻨﻬﺎ و اﺳﺘﻐﻨﻰ ﺑﻬﺎ ﻋﻤّﺎ ﻋﻠﯽ اﻻرض ﺟﻤﻴﻌًﺎ‪.‬‬ ‫ن ﺑﺤﺮ اﻟﻘﺪم و ﻣﺎ ﻳﺨﺮج ﻣﻨﻪ و ﻳﺬهﺐ اﻟﻴﻪ ﻣﻮجٌ ﻣﻦ اﻣﻮاج ﻗﻠﺰم‬ ‫ﻗﻞ ا ّ‬ ‫اﻟﮑﺒﺮﻳﺎء اﻟّﺬى ﺧﻠﻖ ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻻﺑﻬﻰ ﮐﺬﻟﮏ ﮐﺸﻔﻨﺎ ﻟﮏ ﺳ ّﺮًا ﻣﻦ اﺳﺮار‬ ‫اﻟّﺘﻰ ﮐﺎﻧﺖ ﻋﻦ اﻋﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﻣﺴﺘﻮرًا‪ .‬و ﻗﺪ ﺧﻠﻖ ﻓﻰ ﺷﺎﻃﺊ هﺬا‬ ‫اﻟﺒﺤﺮ ﺑﻴﺪاء ﻣﺎ اﺣﺎط اﺣﺪٌ اوّﻟﻬﺎ و ﺁﺧﺮهﺎ و ﻓﻴﻪ ارﺗﻔﻊ ﻧﺪاء اﻟﻠّﻪ ﻋﻦ‬ ‫ﻰ و ﻻ ﻣﻦ رﺳﻮل اّﻟﺎ و ﻗﺪ اﺧﺬﺗﻪ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻄﺎر و ﻣﺎ ﻣ ّﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻦ ﻧﺒ ّ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻧﻔﺤﺎت اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻮاد و اذا وﺻﻠﻮا اﻟﯽ ﻗﺒّﺔ اﻻﺑﻬﻰ اﻟّﺘﻰ ﺧﻠﻘﺖ ﻣﻦ‬ ‫ﻧﻮر اﻟﺬّات ﻓﻰ وﺳﻂ هﺬا اﻟﻮاد ﺧﺮّوا ﺑﻮﺟﻮهﻬﻢ ﻋﻠﯽ اﻟﺘّﺮاب ﺧﻀّﻌ ًﺎ‬ ‫ن‬ ‫ﻖ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻘﻤﻴﺺ اﻟّﺬى ﻳﺠﺪ ّ‬ ‫ﻟﻬﺬا اﻟﺠﻤﺎل اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻤﺨﻠﺼﻮن ﻣﻨﻪ راﺋﺤﺔ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﮐﺬﻟﮏ ﮐﺎن اﻻﻣﺮ ﻣﻘﻀ ّﻴًﺎ‪ .‬ان ﻳﺎ‬ ‫ﻖ ﻣﺎ اﻧﻘﻄﻊ و ﻟﻦ ﻳﻨﻘﻄﻊ ﻣﻦ هﺬا اﻟﺒﻴﺪاء ﻧﺪاء رﺑّﮏ‬ ‫ﻰ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﻣﻦ رﺿﺮاﺿﻬﺎ و ﮐﺜﻴﺒﻬﺎ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ‬ ‫ﻰ اﻻﻋﻠﻰ ﻳﺴﻤﻊ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ن اﻟّﺬى ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻻﺑﻬﻰ هﻮ ﻣﺤﺒﻮب اﻻﺑﺪاع و‬ ‫اّﻟﺎ هﻮ و ا ّ‬ ‫ﻣﻘﺼﻮد ﻣﻦ ﻓﻰ ﻣﻸ اﻟﺒﻘﺎء ﻟﻢ ﻳﺰل ﮐﺎن و ﻳﮑﻮن و ﮐﺎن اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ ذﻟﮏ‬ ‫ﻞ ﻣﺸﻰ ﻓﻴﻪ و ﻟﺴﻤ ٍﻊ ﻳﺴﻤﻊ ﻧﻐﻤﺎت اﻟّﺘﻰ ﻳﻈﻬﺮ ﻣﻦ‬ ‫ﻋﻠﻴﻤًﺎ‪ .‬ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﺮﺟْ ٍ‬ ‫اﻗﻄﺎرهﺎ و ﻳﻄّﻠﻊ ﺑﻤﺎ ﺳﺘﺮ ﻓﻴﻪ ﻣﻦ اﺳﺮار اﻟّﺘﻰ ﻟﻢ ﻳﺰل ﮐﺎﻧﺖ ﺧﻠﻒ‬ ‫ﺐ ﻳﺘﻮﺟّﻪ اﻟﻴﻪ و ﻣﻦ ذى‬ ‫ﺳﺮادق اﻟﻌ ّﺰ ﻣﻘﻨﻮﻋًﺎ‪ .‬ﻓﻴﺎ ﻟﻴﺖ ﻣﻦ ذى ﺣ ّ‬ ‫اﺳﺘﻘﺎﻣﺔ ﻳﺴﺘﻘﻴﻢ ﻋﻠﻴﻪ و ﻣﻦ ذى ﻓﺆاد ﻳﺴﺮع ﻓﻴﻪ و ﻳﻨﻘﻄﻊ ﻋﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‬ ‫ن اﻻﻣﺮ اﻋﻈﻢ ﻣﻦ ان ﻳﺬﮐﺮ و اﻇﻬﺮ‬ ‫ﻖاّ‬ ‫ﻰ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﺟﻤﻴﻌًﺎ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻌﺮض او ﻣﮑﺮ‬ ‫ﻣﻦ ان ﻳﺴﺘﺮوا ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ان ﻳﺼﻞ اﻟﻴﻪ اﻋﺮاض ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺎﮐﺮ ﻋﻨﻴﺪًا‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ ﺗﻔﻀﺤﻮا اﻧﻔﺴﮑﻢ ان اﺳﺘﺤﻴﻮا ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﻣﻦ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و ﻧﺰل ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻟّﺬى ﻣﺎ اراد ﻟﮑﻢ اّﻟﺎ ﻓﻀ ً‬

‫ﺳﺪرة اﻟﻘﺪس اﺛﻤﺎر ﻋ ّﺰ ﺟﻨ ّﻴًﺎ‪ .‬ﮐﻠﻮا ﻧﻌﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ﺣﻴﺚ ﺷﺌﺘﻢ اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ‬ ‫ﻦ ﻣﻔﺴﺪًا ﻓﻰ اﻻرض و ﻻ ﺗﺠﻌﻠﻮا اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻋﻦ ﻣﻘﺎﻋﺪ اﻟﻘﺮب‬ ‫ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ن اﻟﻮرﻗﺎء ﻟﻦ ﻳﻤﻨﻊ ﻣﻦ ﻧﻐﻤﺎﺗﻪ و ﻟﻮ ﺗﻠﻬﺚ ﮐﻼب‬ ‫ﻖاّ‬ ‫ﺑﻌﻴﺪًا‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻖ‬ ‫اﻻرض ﮐﻠّﻬﺎ اوﺗﻌﻮى اﻟﺬﺋﺎب ﺑﺎﺟﻤﻌﻬﺎ و ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺰّﻟﻨﺎ اﻵﻳﺎت ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻟﺪن ﻋﺰﻳﺰ ﺣﮑﻴﻤًﺎ‪ .‬ﻓﻤﻦ ﮐﻔﺮ اﻟﻴﻮم ﺑﻬﺬا اﻻﻣﺮ ﻓﻘﺪ ﻳﻠﻌﻨﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﺗﻨﺰﻳ ً‬ ‫اﻟ ّﺬرّات ﺛ ّﻢ ﻧﻔﺴﻪ و ذاﺗﻪ و ﻳﺪﻩ و ﻟﺴﺎﻧﻪ و هﻮ اﺻ ّﻢ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ ﻟﻦ ﻳﺴﻤﻊ‬ ‫ﺑﻤﺎ ﻏﺸﺖ اذﻧﻪ ﺣﺠﺒﺎت اﻟﻐﻔﻠﺔ و ﮐﺬﻟﮏ ﮐﺎن اﻻﻣﺮ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻋﻦ اﻓﻖ‬ ‫ن ﻻﻧﻔﺴﮑﻢ ﺷﺮﻳﮑًﺎ ﻓﻰ هﺬﻩ‬ ‫اﻟﺤﮑﻢ ﻣﺸﻬﻮدًا‪ .‬ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﮑﻢ ﺑﻤﺎ ﻟﻦ ﺗﺠﺪ ّ‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻠﻰ و ﺟﻌﻠﻬﺎ اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟﺜّﻤﺮات اﻟّﺘﻰ اﺛﻤﺮت ﻣﻦ ﺳﺪرة رﺑّﮑﻢ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﺑﮑﻢ و ﻟﻤﻦ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﻴﻬﺎ ﺑﻘﻠﺐ ﻃﺎهﺮ ﺳﻠﻴﻤًﺎ‪ .‬و اﻧّﮏ اﻧﺖ‬ ‫ذق ﻣﻦ ﺗﻠﮏ اﻻﺛﻤﺎر و ﮐﻦ ﺷﺎﮐﺮًا ﻓﻴﻤﺎ اوﺗﻴﺖ ﻣﻦ ﺑﺪاﻳﻊ ﻓﻀﻞ رﺑّﮏ‬ ‫و ﮐﻦ ﻋﻠﯽ ﻓﺮح ﻣﺒﻴﻨﺎ‪ .‬و ا ّ‬ ‫ﺼًﺎ ﻟﻠﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ ﻣﻦ‬ ‫ن اﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﺟﻌﻠﻬﺎ ﻣﺨﺘ ّ‬ ‫ﻋﺒﺎدﻩ و ﺟﻌﻞ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﻋﻦ هﺬا اﻟﻔﻀﻞ ﻣﺤﺮوﻣًﺎ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﺑﺬﻟﻨﺎ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻓﺆادﮎ و روﺣﮏ و ﻗﻠﺒﮏ راﺋﺤﺔ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻣﻦ ﻳﻤﻦ اﻟﺴّﺒﺤﺎن‬ ‫ﻟﻴﺠﻌﻠﮏ ﺣ ّﻴًﺎ ﺑﺤﻴﻮﺗﻪ و ﺑﺎﻗ ّﻴًﺎ ﺑﺒﻘﺎﺋﻪ و ﻧﺎﻃﻘًﺎ ﺑﺜﻨﺎﺋﻪ و ذاﮐﺮًا ﺑﺬﮐﺮﻩ و‬ ‫ن ﻓﻀﻠﻪ ﻟﻢ ﻳﺰل ﻗﺪ ﮐﺎن‬ ‫ﻣﺘﻮﺟّﻬﺎ اﻟﯽ وﺟﻬﻪ و ﻧﺎﻇﺮًا اﻟﯽ ﺟﻤﺎﻟﻪ و ا ّ‬ ‫ﻋﻠﻴﮏ ﮐﺒﻴﺮًا ﺛ ّﻢ ﺑﺪﻳﻌًﺎ ﺛ ّﻢ ﻣﻨﻴﻌًﺎ ﺛ ّﻢ ﻋﻈﻴﻤًﺎ‪ .‬و اﻟﮑﺒﺮﻳﺎء ﻋﻠﻴﮏ ﺛ ّﻢ اﻟﺒﻬﺎء‬ ‫ﻞ داﻧﻰ و دﻧﻰ‬ ‫ﻣﻦ ﻃﻠﻌﺔ اﻟﺒﻘﺎء اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﺑﺎﺳﻤﻪ اﻻﺑﻬﻰ و ﻣﻨﻪ ﻋﻼ ﮐ ّ‬ ‫سو‬ ‫ﻞ ﺷﻤﻮ ٍ‬ ‫ﻞ ﻣﻔﻘﻮ ٍد و اﻇﻠﻢ ﮐ ّ‬ ‫ﻰﮐّ‬ ‫ﻞ وﺟﻮ ٍد و ﺣ ّ‬ ‫ﻰ و اﻧﻌﺪم ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻋﻠ ٍ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻦ و اﺿﻤﺤ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻮﻗ ٍ‬ ‫ﻞ ﻧﺠﻮ ٍم و اﺿﻄﺮب ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻗﻤﺎ ٍر و ﺳﻘﻂ ﮐ ّ‬ ‫ﺧﺴﻒ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻧﺎ ٍر و‬ ‫ﻦ و ﺧﻤﺪ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺳﺎﮐ ٍ‬ ‫ﺖ و ﺗﺤﺮّﮎ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺛﺎﺑ ٍ‬ ‫ﻞ ﻣﺘﻌﺎﻟﯽ و ﺗﺰﻟﺰل ﮐ ّ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﺢ و ﻇﻬﺮ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻗﺒﻴ ٍ‬ ‫ﻞ ﻣﺤﻤﻮ ٍد و ﺣﻤﺪ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺨﻤﻮ ٍد و ﻗﺒﺢ ﮐ ّ‬ ‫اﺷﺘﻌﻞ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ رﻣﺎ ٍد و ﻗﺮع‬ ‫ﻞ ﻏﻄﺎء و ﺑﻌﺚ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻘﻨﻮع و ﺧﺮق ﮐ ّ‬ ‫ﻣﺴﺘﻮ ٍر و ﻃﻠﻊ ﮐ ّ‬ ‫ﺾ و ﻃﻬّﺮ‬ ‫ﻞ ﻣﺮﻳ ٍ‬ ‫ﻞ و ﺑﺮئ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ذﻟﻴ ٍ‬ ‫ﻞ ﮐﻠﻴﻞ و ﻋ ّﺰ ﮐ ّ‬ ‫ب و ﻧﻄﻖ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺑﺎ ٍ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻞ ﮐﻨ ٍﺰ و‬ ‫ﻰ و ﺑﺮز ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻋﻤ ﱟ‬ ‫ﻞ و ﺑﺼﺮ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻋﻠﻴ ٍ‬ ‫ﻞ ﺳﻘﻴ ٍﻢ و ﺷﻔﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ض و ﻓﺴﻖ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ار ٍ‬ ‫ﻖﮐّ‬ ‫ﻞ ﺳﻤﺎ ٍء و اﻧﺸ ّ‬ ‫ض و اﻧﻔﻄﺮ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ار ٍ‬ ‫ﺗﺰﻟﺰل ﮐ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻞ و ﻓ ّﺮ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺟﺎه ٍ‬ ‫ﻞ ﻋﺎﻟ ٍﻢ و ﻋﻠﻢ ﮐ ّ‬ ‫ﻖ و ﺟﻬﻞ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻓﺎﺳ ٍ‬ ‫ل و ﻋﺪل ﮐ ّ‬ ‫ﻋﺎد ٍ‬ ‫ﻞ ﺻﻮ ٍر و‬ ‫ن و ﻧﻔﺦ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻋﻄﺸﺎ ٍ‬ ‫ﻒ و ﺳﻘﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺧﺎﺋ ٍ‬ ‫ع و ﺷﺠﻊ ﮐ ّ‬ ‫ﺷﺠﺎ ٍ‬ ‫ﻞ ﻣﻈﻠ ٍﻢ و‬ ‫ﻞ ﻧﻮ ٍر و ﻧﻮّر ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻧﺎﻗﻮ ٍر و اﻇﻠﻢ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺳﺎﻋ ٍﺔ و ﻧﻘﺮ ﮐ ّ‬ ‫ﻇﻬﺮ ﮐ ّ‬ ‫ﺲ و هﺒّﺖ ﻧﺴﻤﺔ‬ ‫ﻞ ﻳﺎﺑ ٍ‬ ‫ﻞ ﺧﻀ ٍﺮ و اﺧﻀ ّﺮ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺛﻤ ٍﺮ و ﻳﺒﺲ ﮐ ّ‬ ‫ﺳﻘﻂ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ اﻟّﺘﻰ ﺑﻬﺎ اﺣﻴﺖ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﻳﺤﻴﻰ اﻟﻤﻮﺟﻮدات ﻣﻦ ﺑﻌﺪ و‬

‫ﮐﺬﻟﮏ ﮐﺎن ﻓﻀﻞ رﺑّﮏ ﻋﻠﯽ ﻧﻔﺴﮏ و ﻋﻠﯽ روﺣﮏ و ﻋﻠﯽ ﻓﺆادﮎ‬ ‫و ﻋﻠﯽ ﺟﺴﺪﮎ و ﻋﻠﯽ ﺟﺴﻤﮏ ﻣﺤﻴﻄﺎ‪.‬‬ ‫ﻦ ﻋﻤّﺎ‬ ‫ﻞ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ﻳﻨﻘﻄﻌ ّ‬ ‫هﺬﻩ ﺳﻮرة اﻟﺬّﮐﺮ ﻗﺪ ﻧﺰﻟﺖ ﺑﺎﻟﻔﻀﻞ ﻟﻌ ّ‬ ‫ن‬ ‫ﻦ ﻋﻦ رﻗﺪ اﻟﻬﻮى و ﻳﺘّﺨﺬ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﯽ ﻳﻤﻴﻦ اﻟﻌﺪل و ﻳﻘﻮﻣ ّ‬ ‫ﻋﻨﺪهﻢ و ﻳﺘﻮﺟّﻬ ّ‬ ‫ﻼ‬ ‫ﻖ ﺳﺒﻴ ً‬ ‫ﻰ اﻻﺑﻬﻰ ﻋﻠﯽ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻰ رﺑّﻬﻢ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻰاﻻﻋﻠﯽ‬ ‫ﺑﺴﻢاﻟﻠّﻪاﻻﻗﺪساﻟﻌﻠ ّ‬ ‫هﺬا ﮐﺘﺎب ﻧﻘﻄﺔ اﻻوﻟﻰ اﻟﯽ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﺎﻟﻠّﻪ اﻟﻮاﺣﺪ اﻟﻔﺮد اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫اﻟﻌﻠﻴﻢ و ﻓﻴﻪ ﻳﺨﺎﻃﺐ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺗﻮﻗﻔﻮا ﻓﻰ هﺬا اﻻﻣﺮ ﻣﻦ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎﻧﻴّﻴﻦ‬ ‫ﻦ ﻋﻦ رﻗﺪ اﻟﻐﻔﻠﺔ ﻓﻰ هﺬا‬ ‫ن ﺑﺒﺪاﻳﻊ ﮐﻠﻤﺎت اﻟﻠّﻪ و ﻳﻘﻮﻣ ّ‬ ‫ﻞ ﻳﺴﺘﺸﻌﺮ ّ‬ ‫ﻟﻌ ّ‬ ‫اﻟﻔﺠﺮ اﻟﻤﺸﺮق اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﺎ اﻣﺮﻧﺎﮐﻢ ﻓﻰ اﻟﮑﺘﺎب ﺑﺎن ﻻ ﺗﻘﺪﻣﻮا‬ ‫ﻃﺎﺋﻔﺔ اﻟّﺘﻰ ﻳﻈﻬﺮ ﻣﻨﻬﺎ ﻣﺤﺒﻮب اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ و ﻣﻘﺼﻮد ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات‬ ‫و اﻻرﺿﻴﻦ و اﻣﺮﻧﺎﮐﻢ ان ادرﮐﺘﻢ ﻟﻘﺎء اﻟﻠّﻪ ﻗﻮﻣﻮا ﺗﻠﻘﺎء اﻟﻮﺟﻪ ﺛ ّﻢ‬ ‫اﻧﻄﻘﻮا ﻣﻦ ﻗﺒﻠﯽ ﺑﻬﺬﻩ اﻟﮑﻠﻤﺔ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﻊ ﻋﻠﻴﮏ ﻳﺎ ﺑﻬﺎء اﻟﻠّﻪ و ذوى‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ و ﻗﺒﻞ ﺣﻴﻦ و ﺑﻌﺪ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻗﺮاﺑﺘﮏ ذﮐﺮ اﻟﻠّﻪ و ﺛﻨﺎء ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺑﻬﺎ ﻳﺮﺗﻘﻮن اﻟﯽ‬ ‫ﺣﻴﻦ و ﺟﻌﻠﻨﺎ هﺬﻩ اﻟﮑﻠﻤﺔ ﻋ ّﺰًا ﻻهﻞ اﻟﺒﻴﺎن ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻔﺎﺋﺰﻳﻦ‪ .‬و ا ّﻧﻬﻢ ﺗﺮﮐﻮا ﻣﺎ اﻣﺮوا ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻌﺎرج اﻟﻘﺪس و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﺣﻴﺚ ﻣﺎ ﻇﻬﺮ اﺣﺪٌ ﻣﻨﻬﻢ ﺗﻠﻘﺎء اﻟﻮﺟﻪ ﺑﻤﺎ اﻣﺮﻧﺎهﻢ ﻓﻰ اﻻﻟﻮاح ﺑﻞ رﻣﻮا‬ ‫ﻞ اﻵﻓﺎق رﻣﻰ اﻟﻨّﻔﺎق و ﺑﺬﻟﮏ ﺑﮑﻴﺖ و ﺑﮑﺖ اهﻞ‬ ‫ﻧﺤﻮﻩ ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫ن‬ ‫ﺟﺒﺮوت اﻟﻌﻈﻤﺔ ﺛ ّﻢ روح اﻻﻣﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻓﺎﺳﺘﺤﻴﻮا ﻋﻦ ﺟﻤﺎﻟﯽ ا ّ‬ ‫ﻖ اﻧّﻪ ﻟﺒﻬﺎء اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ و اﻧّﻪ‬ ‫اﻟّﺬى ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻟﺒﻬﺎء اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ذﮐﺮ اﻟﻠّﻪ و ﺛﻨﺎﺋﻪ ﺛ ّﻢ ﺛﻨﺎء اهﻞ ﻣﻸ اﻻﻋﻠﯽ و ﺛﻨﺎء اهﻞ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان ﺗﺤﺘﺠﺒﻮا ﺑﻤﺎ‬ ‫ﺟﺒﺮوت اﻟﺒﻘﺎء و ﺛﻨﺎء ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﺧﻠﻖ ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء ان اﺳﺮﻋﻮا اﻟﯽ رﺿﻮان رﺿﺎﺋﻪ و ﻻ‬ ‫ﻖ و ان ﻧﻔﺴﻪ‬ ‫ن ﺟﻤﺎﻟﻪ ﮐﺎن ﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﺮّاﻗﺪﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ ا ّ‬ ‫ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻧﻔﺴﻰ و ﮐﻠّﻤﺎ ﻧﺰﻟﻨﺎﻩ ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺎن ﻗﺪ ﻧﺰل ﻻﻣﺮﻩ اﻟﻤﺤﮑﻢ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬اﺗّﻘﻮا اﷲ‬ ‫و ﻻ ﺗﺠﺎدﻟﻮا ﺑﺎﻟّﺬى اﺧﺒﺮﻧﺎﮐﻢ ﺑﻪ و ﺑﺸّﺮﻧﺎﮐﻢ ﺑﻈﻬﻮرﻩ و اﺧﺬت ﻋﻬﺪ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻤﻨﮑﺮﻳﻦ‪.‬‬ ‫ﻧﻔﺴﻪ ﻗﺒﻞ ﻋﻬﺪ ﻧﻔﺴﻰ و ﻳﺸﻬﺪﺑﺬﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻣ ّﺮ ًة اﺧﺮى و ﺑﻨﻐﻤ ٍﺔ‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﺑﻨﻐﻤ ٍﺔ ﻣﻦ ﻧﻐﻤﺎﺗﻪ ﻗﺪ وﻟﺪت ﺣﻘﺎﻳﻖ ﮐ ّ‬ ‫اﺧﺮى اﺳﺘﺠﺬﺑﺖ اﻓﺌﺪة اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان ﺗﺤﺘﺠﺒﻮا ﺑﺸﻴﺊ ﻋﻦ اﻟّﺬى‬ ‫ﮐﺎن ﻟﻘﺎﺋﻪ ذات ﻟﻘﺎﺋﻰ و ﻓﺪى ﻧﻔﺴﻪ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻠﯽ ﮐﻤﺎ ﻓﺪﻳﺖ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻠﻪ ﺣ ّﺒ ًﺎ‬ ‫ﻟﺠﻤﺎﻟﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬ﻗﻞ ﻟﻮﻻﻩ ﻣﺎ رﮐّﺐ اﻟﺤﺎء ﺑﺎﻟﺒﺎء و ﻣﺎ اﺳﺘﻘ ّﺮ‬

‫هﻴﮑﻞ اﻟﻬﺎء ﻋﻠﯽ اﻟﻮاو و ﻣﺎ ﺧﻠﻖ ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﺸّﺎﻋﺮﻳﻦ‪ .‬و ﻟﻮﻻﻩ ﻣﺎ اﻟﻘﻴﺖ ﻧﻔﺴﻰ ﺑﻴﻦ ﻳﺪى اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ و ﻣﺎﻋﻠّﻘﺖ‬ ‫ﺑﻴﻦ اﻟﻬﻮاء ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﺑﺎﺷﺘﻴﺎﻗﻰ اﻟﻴﻪ و ﺷﻮﻗﻰ اﻟﯽ ﻧﻔﺴﻪ ﻗﺪ ﺣﻤﻠﺖ ﻣﺎ ﻻ‬ ‫ﻞ ذﻟﮏ ﻋﻠﯽ ﻧﻔﺴﻰ ﻟﺌّﻠﺎ ﻳﺮد‬ ‫ﺣﻤﻠﻪ اﻟﻨﺒﻴّﻴﻦ و اﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ و رﺿﻴﺖ ﮐ ّ‬ ‫ق اﻟّﻄﻴﻒ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬و وﺻّﻴﻨﺎﮐﻢ‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺎ ﻳﺤﺰن ﺑﻪ ﻓﺆادﻩ اﻻﻟﻄﻒ اﻻر ّ‬ ‫ﻞ ﻻ ﻳﺮد ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻦ ﺣﺰن و اّﻟﺎ‬ ‫ﻞ اﻟﺒﻴﺎن ﺑﺎن ﻻ ﻳﺤﺰن اﺣﺪٌ اﺣﺪًا ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﺎﻟﯽ و ذﮐﺮى ﻟﮑﻢ و اﺷﺘﻐﺎﻟﯽ ﺑﮑﻢ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺘّﺎرﮐﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﻰ ﻣﺎ اردت‬ ‫ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺎن اّﻟﺎ ﻧﻔﺴﻪ و ﻻ ﻣﻦ اﻻذﮐﺎر اّﻟﺎ ذﮐﺮﻩ و ﻻ ﻣﻦ اﻻﺳﻤﺎء اّﻟﺎ‬ ‫اﺳﻤﻪ اﻟﻤﺒﺎرﮎ اﻻﻣﻨﻊ اﻻﻗﺪس اﻻﺑﺪع اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬ﻓﻮﻋﻤﺮى ﻟﻮذﮐﺮت ذﮐﺮ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻴﺎء و ان ﺟﺮى ﻣﻦ ﻗﻠﻤﻰ‬ ‫اﻟﺮّﺑﻮﺑﻴّﺔ ﻣﺎ اردت اّﻟﺎ رﺑﻮﺑﻴّﺘﻪ ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ذﮐﺮ اﻻﻟﻮهﻴّﺔ ﻣﺎ ﮐﺎن ﻣﻘﺼﻮدى اّﻟﺎ اﻟﻪ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و ان ﺟﺮى ﻣﻦ ﻗﻠﻤﻰ‬ ‫ذﮐﺮ اﻟﻤﻘﺼﻮد ﻓﻬﻮ ﮐﺎن ﻣﻘﺼﻮدى و ﮐﺬﻟﮏ ﻓﻰ اﻟﻤﺤﺒﻮب اﻧّﻪ ﻗﺪ ﮐﺎن‬ ‫ﻣﺤﺒﻮﺑﻰ و ﻣﺤﺒﻮب اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ و ان ذﮐﺮت ذﮐﺮ اﻟﺴّﺠﻮد ﻣﺎ اردت اّﻟﺎ‬ ‫اﻟﺴّﺠﻮد ﻟﻮﺟﻬﻪ اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬و ان اﺛﻨﻴﺖ ﻧﻔﺴًﺎ ﻣﺎ ﮐﺎن‬ ‫ﻣﻘﺼﻮد ﻗﻠﺒﻰ اّﻟﺎ ﺛﻨﺎء ﻧﻔﺴﻪ و ان اﻣﺮت اﻟﻨّﺎس ﺑﻌﻤﻞ ﻣﺎ اردت اّﻟﺎ‬ ‫ﻰ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻌﻤﻞ ﻓﻰ رﺿﺎﺋﻪ ﻓﻰ ﻳﻮم ﻇﻬﻮرﻩ و ﺑﺬﻟﮏ ﻳﺸﻬﺪ ﮐﻠّﻤﺎ ﻧﺰّل ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﺑﺘﺼﺪﻳﻘﻪ و رﺿﺎﺋﻪ و‬ ‫ﺟﺒﺮوت رﺑّﻰ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻰ و ﻋﻠّﻘﺖ ﮐ ّ‬ ‫اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟّﺬى ﻗﺪ ﮐﺎن ﺑﻨﻔﺴﻪ اﻟﻪ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و ﻣﻘﺼﻮد اﻟﻘﺎﺻﺪﻳﻦ‪ .‬و اﻧﺘﻢ‬ ‫ن ﻣﻈﺎهﺮ ﻳﻔﻌﻞ ﻣﺎ ﻳﺸﺎء ﻓﻰ ﻇﻠّﻪ ﻟﻤﻦ‬ ‫ﻟﻮ ﺗﺪﻗّﻮن اﻻﺑﺼﺎر ﻟﺘﺸﻬﺪ ّ‬ ‫اﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ‪ .‬و اﻧﺘﻢ ﻗﺪ ﻓﻌﻠﺘﻢ ﺑﻨﻔﺴﻪ ﻣﺎ ﻻ ﻓﻌﻞ اﻣّﺔ اﻟﻔﺮﻗﺎن ﺑﻨﻔﺴﻰ و ﻻ ﻣﻸ‬ ‫اﻟﻴﻬﻮد ﺑﺎﻟﺮّوح ﻓﺂﻩ ﺁﻩ ﻣﻦ ﺣﺮﻗﺔ ﻗﻠﺒﻰ و ﺣﻨﻴﻦ ﻧﻔﺴﻰ ﻓﻴﻤﺎ ورد ﻋﻠﯽ‬ ‫ف ﻟﮑﻢ و ﻟﻮﻓﺎﺋﮑﻢ ﻳﺎ ﻣﻌﺸﺮ اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻣﺤﺒﻮﺑﻰ ﻣﻦ ﻣﻸ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ا ّ‬ ‫ﻞ ﻋﻨﺪ ﻇﻬﻮرﻩ ﻻ ﺗﻔﻌﻠﻮا ﻣﺎ ﻳﺠﺰع‬ ‫اﻧّﺎ ﺧﻠﻘﻨﺎ اﻟﻮﻓﺎء و اﻻدب ﻟﻨﻔﺴﻪ ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻴﺎء و اﻧﺘﻢ ﺗﺠﺎوزﺗﻢ ﻋﻤّﺎ ﺣﺪّد ﻓﻰ ﮐﺘﺎب‬ ‫ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ و ﺣﻘﺎﻳﻖ ﮐ ّ‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬و ﺧﺮﻗﺘﻢ ﺣﺠﺒﺎت اﻟﺤﻴﺎء ﺛ ّﻢ ﺳﺘﺮ اﻟﺤﺮﻣﺔ و‬ ‫اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻠﮏ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻋﻤﻠﺘﻢ ﻣﺎ ﻳﺴﺘﺤﻴﻰ ﻋﻦ ذﮐﺮﻩ ﻗﻠﻢ اﻻﻧﺸﺎء ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴﻤﺎء ﻓﺂﻩ ﺁﻩ‬ ‫ﺑﻤﺎ ورد ﻣﻨﮑﻢ ﻋﻠﯽ هﺬا اﻟﻤﻈﻠﻮم اﻟﻔﺮﻳﺪ اﻟﻐﺮﻳﺐ‪ .‬و ﻟﻢ ادر ﻣﺎ ﺗﻔﻌﻠﻮن‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻓﻰ ﻟﻮح‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ﻻ ﻓﻮ ﻧﻔﺴﻰ اﻟﻌﻠﻴﻢ ﺑﻞ اﻋﻠﻢ و ﻋﻨﺪى ﻋﻠﻢ ﮐ ّ‬ ‫ﺟﻌﻠﻪ اﻟﻠّﻪ ﻣﺤﻔﻮﻇًﺎ ﻋﻦ اﻧﻈﺮ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ و اﺧﺒﺮﻧﺎﻩ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﺑﻤﺎ ورد‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ و ﻳﺮد و ﻟﻮ اﻧّﻪ ﻗﺪ ﮐﺎن ﺑﻨﻔﺴﻪ ﻋﺎﻟﻤًﺎ ﺑﻤﺎ ﻓﻰ ﺻﺪور اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻟﻦ‬ ‫ﻳﻐﺮب ﻋﻦ ﻋﻠﻤﻪ ﻣﻦ ﺷﻴﺊ و ﻻ ﻳﻔﻮت ﻋﻦ ﻗﺒﻀﺘﻪ ﻣﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﮑﻠﻤ ٍﺔ ﻣﻦ‬

‫ﻋﻨﺪﻩ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ اﻟﻔﺮد اﻟﺒﺎﻋﺚ اﻟﻤﺤﻴﻰ اﻟﻤﻤﻴﺖ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ‬ ‫ﺠ ًﺔ ﺑﺎﻗ ّﻴ ًﺔ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﺣ ّ‬ ‫اﻟّﺬى ﻟﻮ ﻳﺮﻳﺪ ان ﻳﺠﻌﻞ ﮐ ّ‬ ‫ن هﺬا ﻋﻨﺪﻩ ﺳﻬﻞٌ ﻳﺴﻴﺮٌ‪ .‬و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟّﺬى ﻗﺪ ﺧﻠﻖ‬ ‫ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﻟﻴﻘﺪر و ا ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ و ﻳﻌﻮد ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﻣﻦ‬ ‫رﺿﻮان اﻟﺒﻴﺎن ﻟﻨﻔﺴﻪ و ﻣﻨﻪ ﺑﺪء ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و اﻧﺘﻢ ﺑﺎﻟّﺬى ﮐﺎن ﻓﻰ ﻗﺒﻀﺘﻪ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺑﺪاع ﻣﺎ رﺿﻴﺘﻢ ﺑﺎن‬ ‫ﻳﺴﻤّﻰ ﻧﻔﺴﻪ ﺑﺎﺳﻢ ﻣﻦ اﻻﺳﻤﺎء ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى اﻧّﻬﺎ و ﻣﻠﮑﻮﺗﻬﺎ ﻗﺪ ﺧﻠﻘﺖ‬ ‫ﺑﺎﻣﺮﻩ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬ﻓﺂﻩ ﺁﻩ ﻋﻦ ﻏﻔﻠﺘﮑﻢ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ﻓﺂﻩ ﺁﻩ ﻣﻦ‬ ‫اﺣﺘﺠﺎﺑﮑﻢ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬و اﻧﺘﻢ ﻟﻤّﺎ اﺳﺮﻓﺘﻢ ﻓﻰ اﻧﻔﺴﮑﻢ و ﺑﻠﻐﺘﻢ‬ ‫اﻟﯽ ﻣﻌﺎرج اﻟﻌﺮﻓﺎن ﺑﺰﻋﻤﮑﻢ ﺗﺬﮐﺮون اﻟﻮﺻﺎﻳﺔ ﻻﺣ ٍﺪ ﻣﻦ اﻋﺪاﺋﻪ و‬ ‫ﺗﺴﺘﺪﻟّﻮن ﺑﻬﺎ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﺑﻪ ﺷﺮﻋﺖ ﺷﺮاﻳﻊ اﻻدﻳﺎن ﻓﻰ اﻻوّﻟﻴﻦ و‬ ‫ل ﺑﻪ اوﻟﻮ اﻟﻔﺮﻗﺎن ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﻧﻬﻴﻨﺎﮐﻢ‬ ‫اﻵﺧﺮﻳﻦ و رﺟﻌﺘﻢ اﻟﯽ ﻣﺎ اﺳﺘﺪ ّ‬ ‫ﻞ اﻻذﮐﺎر اّﻟﺎ ﺑﻌﺪ اذﻧﻪ و ﮐﺎن اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ ذﻟﮏ ﻟﺸﻬﻴﺪ‬ ‫ﻓﻰ ﺳﺎﺣﺘﻪ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ف ﻟﮑﻢ و ﻟﻌﻘﻮﻟﮑﻢ ﺛ ّﻢ‬ ‫و ﺧﺒﻴﺮ‪ .‬اذًا ﻓﺎﻧﻈﺮوا ﻓﻰ ﺷﺄﻧﮑﻢ و ﻋﺮﻓﺎﻧﮑﻢ ﻓﺎ ّ‬ ‫دراﻳﺘﮑﻢ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻﺧﺴﺮﻳﻦ‪ .‬اﻣﺎ ﻋﻠﻤﺘﻢ ﺑﺎﻧّﺎ ﻃﻮّﻳﻨﺎ ﻣﺎ ﻋﻨﺪ اﻟﻨّﺎس و‬ ‫ﺑﺴﻄﻨﺎ ﺑﺴﺎﻃًﺎ ﺁﺧﺮ ﻓﺘﺒﺎرﮎ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻠﮏ اﻟﺒﺎﺳﻂ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ‬ ‫ﻗﻮم ﻻ ﺗﻔﺘﺮوا ﻋﻠﯽ ﻧﻔﺴﻰ اﻧّﻰ ﻣﺎ ﺗﮑﻠّﻤﺖ اّﻟﺎ ﺑﺬﮐﺮ هﺬا اﻟﻈّﻬﻮر و ﺛﻨﺎﺋﻪ‬ ‫و ﻣﺎ ﺗﻨﻔّﺴﺖ اّﻟﺎ ﺑﺤﺒّﻪ و ﻣﺎ ﺗﻮﺟّﻬﺖ اّﻟﺎ ﺑﻮﺟﻬﻪ اﻟﻤﺸﺮق اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬و‬ ‫ﺟﻌﻠﺖ اﻟﺒﻴﺎن و ﻣﺎ ﻧﺰل ﻓﻴﻪ ورﻗﺔ ﻣﻦ اوراق ﺣﺪﻳﻘﺔ اﻟﺮّﺿﻮان ﻟﻨﻔﺴﻪ‬ ‫اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان ﺗﻐﺼﺒﻮهﺎ و ﺗﺮﺟﻌﻮهﺎ اﻟﯽ اﻟّﺬى‬ ‫اراد ﺳﻔﮏ دﻣﻰ ﻣ ّﺮ ًة اﺧﺮى ﺑﻤﺎ اﺗّﺒﻊ اﻟﻨّﻔﺲ و اﻟﻬﻮى و ﮐﺎن ﻣﻦ‬ ‫اﻟﺤﺎرﺑﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ﻓﺼّﻠﻨﺎ اﻟﺒﻴﺎن ﻣﻦ ﮐﻠﻤﺔ ﺛ ّﻢ رﺟﻌﻨﺎﻩ اﻟﻴﻬﺎ و اﻣﺮﻧﺎ اﻟﮑﻠﻤﺔ‬ ‫ﺑﺎن ﺗﺤﻀﺮ ﺗﻠﻘﺎء اﻟﻌﺮش ﻟﻴﺸﻬﺪ ﺧﻠﻖ ﻗﺒﻠﻪ و ﻳﻔﺮح ﺑﻪ ﻧﻔﺴﻪ اﻟﻌﻠﻴﻢ‬ ‫اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬اذا ﻓﺎﻧﺼﻔﻮا هﻞ ﻳﻨﺒﻐﻰ ان ﺗﺘﺼﺮف ﻓﻴﻬﺎ ﺻﺎﺣﺒﻬﺎ و دوﻧﻬﺎ‬ ‫ﻓﻤﺎ ﻟﮑﻢ ﻳﺎ ﻣﻌﺸﺮ اﻟﻤﺤﺘﺠﺒﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ اﻣﺮﻧﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ﺑﺎن ﻳﻠﺒﺲ اﻟﺤﺮﻳﺮ و‬ ‫ﻦ اﻧﻔﺴﻬﻢ و اﺛﻮاﺑﻬﻢ ﻟﺌّﻠﺎ ﻳﻘﻊ ﻋﻴﻨﻪ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻻ ﻳﺤﺒّﻪ و ﮐﺬﻟﮏ ﻓﻰ‬ ‫ﻳﻨﻈﻔ ّ‬ ‫ﻞ ذﻟﮏ ﻟﻨﻔﺴﻪ ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﻼ ﻓﻰ ﮐﺘﺎب ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻓﺼﻠّﻨﺎ ﺗﻔﺼﻴ ً‬ ‫ﮐّ‬ ‫اﻟﻤﻨﺼﻔﻴﻦ‪ .‬و ﺧﻠﻘﻨﺎ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﻣﺎ ﻗﺪّر ﺑﻴﻨﻬﻤﺎ ﻻﺣﺒّﺎﺋﻪ‬ ‫ﻓﮑﻴﻒ ﺟﻤﺎﻟﻪ اﻟﻤﺸﺮق اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬و اﻧﺘﻢ ﺗﻤﺴّﮑﺘﻢ ﺑﻤﺎ ﻗﺪّرﻧﺎﻩ ﻟﻪ و‬ ‫اﻋﺘﺮﺿﺘﻢ ﺑﻪ ﻋﻠﯽ ﻣﺤﺒﻮﺑﻰ ﻓﻤﺎ ﻟﮑﻢ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻐﻀﺎء و ﻣﺎ ﻳﻐﻨﻴﮑﻢ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻇﻬﺮ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻴﻮم ﻳﺎ ﻣﻌﺸﺮ اﻟﻤﻔﺴﺪﻳﻦ‪ .‬و اﻧﺘﻢ اﻋﺘﺮﺿﺘﻢ ﻋﻠﻴﻪ و ﺑﮑ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻳﺨﻄﺮ ﺑﺒﺎﻟﻪ ذﮐﺮ‬ ‫نﮐّ‬ ‫ﻋﻨﺪﻩ ﺑﻌﺪ ﻣﺎ وﺻّﻴﻨﺎﮐﻢ ﺑﻪ ﻓﻰ اﻻﻟﻮاح ﺑﺎ ّ‬

‫اﺳﻤﻪ اﻻﻋﻈﻢ اﻟﺒﺪﻳﻊ ﻳﻘﻮم ﻋﻦ ﻣﻘﺮّﻩ و ﻳﻘﻮل ﺳﺒﺤﺎن اﻟﻠّﻪ ذواﻟﻤﻠﮏ و‬ ‫اﻟﻤﻠﮑﻮت ﺗﺴﻌﺔ ﻋﺸﺮ ﻣﺮّة ﺛ ّﻢ ﺳﺒﺤﺎن اﻟﻠّﻪ ذى اﻟﻌﺰّة و اﻟﺠﺒﺮوت‬ ‫ﺗﺴﻌﺔ ﻋﺸﺮ ﻣﺮّة اﻟﯽ ﺁﺧﺮ ﻣﺎ ﻧﺰّﻟﻨﺎﻩ ﻓﻰ ﻟﻮح ﻋ ّﺰ ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬و اﻧﺘﻢ ﮐﻔﺮﺗﻢ‬ ‫ﺑﻪ و ﺑﺂﻳﺎﺗﻪ و ﻣﺎ اﮐﺘﻔﻴﺘﻢ ﺑﺬﻟﮏ و ﻣﺎ ﻻ ﺣﻈﺘﻢ ﺣﻘﻮق اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﺣﻘّﻪ و ﻣﺎ‬ ‫ﻞ اﻓﻌﺎﻟﻪ‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﯽ ان اﻋﺘﺮﺿﺘﻢ ﺑﮑ ّ‬ ‫راﻋﻴﺘﻢ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫واﺣﺪًا ﺑﻌﺪ واﺣﺪ و ﮐﻨﺘﻢ ﻟﻤﻦ اﻟﻤﺴﺘﻬﺰﺋﻴﻦ‪ .‬و ﻣﻨﮑﻢ ﻣﻦ ﻗﺎل اﻧّﻪ ﻳﺸﺮب‬ ‫اﻟﭽﺎى و ﻣﻨﮑﻢ ﻣﻦ ﻗﺎل اﻧّﻪ ﻳﺄﮐﻞ اﻟﻄّﻌﺎم و ﻣﻨﮑﻢ ﻣﻦ اﻋﺘﺮض ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻞ ﺧﻴﻂ ﻣﻦ ﺧﻴﻮﻃﻪ ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ و اﻧّﻪ‬ ‫ﻟﺒﺎﺳﻪ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﮐ ّ‬ ‫ﻟﻤﻘﺼﻮد اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﻰ اﺷﻬﺪ ﺑﻨﻔﺴﻰ ﻣﺎ ﮐﺎن ﻋﻨﺪ ﺣﻀﺮﺗﻪ ﻓﻰ‬ ‫ﺑﻌﺾ اﻻﺣﻴﺎن ﻣﻦ ﺛﻮﺑﻴﻦ ﻟﻴﺒﺪّل اﺣﺪهﻤﺎ ﺑﺎﻵﺧﺮ ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺸﻬﺪ ﻟﺴﺎن‬ ‫ﻦ ﺑﻪ ﺁل اﻟﻠّﻪ و اﻧّﻪ‬ ‫ﺻﺪق ﻋﻠﻴﻢ‪ .‬و ﻣﺎ ﮐﺎن ﻓﻰ ﺑﻌﺾ اﻟﻠّﻴﺎﻟﯽ ﻣﺎ ﻳﺴﺘﺮزﻗ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ‬ ‫ﺳﺘﺮ اﻣﺮﻩ ﺣﻔﻈًﺎ ﻻﻣﺮ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﺤﮑﻢ اﻟﻤﺘﻴﻦ‪ .‬ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﺧﻠﻖ ﮐ ّ‬ ‫ف ﻟﺤﻴﺎﺋﮑﻢ ﻳﺎ‬ ‫ﻟﻨﻔﺴﻪ و ﻋﻨﺪﻩ ﻣﻔﺘﺎح ﺧﺰاﺋﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ا ّ‬ ‫ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﺧﺠﻠﺖ ﻣﻦ ﻓﻌﻠﮑﻢ و اذًا اﺗﺒﺮّء ﻣﻨﮑﻢ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺸّﻴﺎﻃﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ‬ ‫ﻓﺂﻩ ﺁﻩ ﻣﻦ اﺑﺘﻼﺋﻪ ﺑﻴﻨﮑﻢ ﻓﺂﻩ ﺁﻩ ﻋﻤّﺎ ورد و ﻳﺮد ﻋﻠﻴﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ن ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻟﺤﺠﺒﺎت ِﻟ َﻢ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﺁ ٍ‬ ‫ﻗﻮم ﻓﺎﻧﺼﻔﻮا ﺛ ّﻢ ﺗﻔﮑّﺮوا اﻗ ّ‬ ‫اﻇﻬﺮت ﻧﻔﺴﻰ و ﻣﺎ ﺛﻤﺮ ﻇﻬﻮرى ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﻤﻨﺎﻓﻘﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ ﺑﻌﺜﻨﻰ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻟﺨﺮق اﻻﺣﺠﺎب و ﺗﻄﻬﻴﺮﮐﻢ ﻟﻬﺬا اﻟﻈّﻬﻮر و اﻧﺘﻢ ﻓﻌﻠﺘﻢ ﻣﺎ ﻳﺘﺬّرف ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻴﻨﺎى و ﻋﻴﻮن اﻟﻤﻘﺪّﺳﻴﻦ‪ .‬ﻗﺪ اﺑﻴّﻀﺖ وﺟﻮﻩ ﻣﻠﻞ اﻟﻘﺒﻞ ﻣﻦ ﻓﻌﻠﮑﻢ‬ ‫ﻻﻧّﮑﻢ اﺣﺠﺐ ﻣﻨﻬﻢ و اﻏﻔﻞ ﻣﻦ ﻣﻸ اﻟﺘّﻮرﻳﺔ و اﻟﺰّﺑﻮر و اﻻﻧﺠﻴﻞ‪ .‬ﻓﻴﺎ‬ ‫ﻟﻴﺖ ﻣﺎ وﻟﺪت ﻣﻦ اﻣّﻰ و ﻣﺎ اﻇﻬﺮت ﻧﻔﺴﻰ ﺑﻴﻨﮑﻢ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺨﺎﺋﻨﻴﻦ‪ .‬ﻓﻮ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ و ﮐﻠّﻤﺎ ﮐﻨﺰ ﻓﻰ ﮐﻨﺎﺋﺰ ﺣﻔﻆ‬ ‫ﻖ اﺣﺼﻴﺖ ﻋﻠﻢ ﮐ ّ‬ ‫اﻟّﺬى ﺑﻌﺜﻨﻰ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ و ﻣﺎ ﺳﺘﺮ ﻋﻦ اﻧﻈﺮ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و ﻟﮑﻦ ﻣﺎ اﺣﺼﻴﺖ ﻧﻔﻮﺳًﺎ اﺷﻘﻰ‬ ‫ﻣﻨﮑﻢ و اﺑﻌﺪ ﻋﻨﮑﻢ ﻻﻧّﺎ ﺑﻌﺪ ﻣﺎ ﻓﺼّﻠﻨﺎ ﻓﻰ اﻻﻟﻮاح و ﻣﺎ ﻧﺼﺤﻨﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﻞ اﻻوراق ﻣﺎﻇﻨّﻨﺎ ﺑﺎن ﻳﻈﻬﺮ ﻓﻰ اﻟﻤﻠﮏ اﺣﺪٌ ان‬ ‫اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻳﻌﺘﺮض ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﻓﻰ ﻗﺒﻀﺘﻪ ﻣﻠﮑﻮت ﻣﻠﮏ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫ى ﮐﻠﻤﺔ ﺧﻠﻘﺘﻢ ﻳﺎ ﻣﻦ‬ ‫اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬اذًا ﺗﺤﻴّﺮﻧﺎ ﻣﻦ ﺧﻠﻘﮑﻢ و ﻟﻢ ادر ﺑﺎ ّ‬ ‫ﺗﺤﻴّﺮ ﻓﻴﮑﻢ و ﻣﻦ ﻓﻌﻠﮑﻢ اﻓﺌﺪة اهﻞ ﻣﻸ اﻟﻌﺎﻟﻴﻦ ﺛ ّﻢ اﻓﺌﺪة اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ و‬ ‫اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻗﺼﺼﻨﺎ ﻟﮏ ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻮح ﻣﺎ ﺗﻐﺮّدت ﺑﻪ‬ ‫ﺣﻤﺎﻣﺔ اﻟﺒﻴﺎن ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻟﺪى ﻋﺮش رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﻤﻴﺪ‪ .‬و اﻧّﮏ اﻧﺖ‬ ‫ﻞ ﺧﺎﺋﻦ ﺳﺎرق ﻣﻦ‬ ‫ﻓﺎﻗﺮء ﻣﺎ ﻧﺰل ﻓﻴﻪ ﺛ ّﻢ اﺣﻔﻆ ﻟﻮءﻟﻮء اﻟﻤﻌﺎﻧﻰ ﻋﻦ ﮐ ّ‬

‫ﻣﻸ اﻟﺸّﻴﺎﻃﻴﻦ و ان وﺟﺪت ﻣﻦ ذى ﺑﺼ ٍﺮ ﻓﺎﻧﺸﺮﻩ اﻣﺎم ﻋﻴﻨﻪ ﻟﻴﺸﻬﺪ و‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻞ اوﻟﯽ اﻻﺑﺼﺎر ﻣﻦ ﻋﺒﺎدﻧﺎ اﻻﺧﻴﺎر ﻳﻄّﻠﻌ ّ‬ ‫ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻔﺎﺋﺰﻳﻦ‪ .‬ﻟﻌ ّ‬ ‫ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠﯽ ﺟﻤﺎل اﻟﻤﺨﺘﺎر ﻣﻦ هﺆﻻء اﻟﻔﺠّﺎر اﻟّﺬﻳﻦ اﺗّﺨﺬوا اﻟﻌﺠﻞ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻰ و اﻻﺑﮑﺎر و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻻﻧﻔﺴﻬﻢ ر ّﺑًﺎ ﻣﻦ دون اﻟﻠّﻪ و ﻳﺴﺠﺪوﻧﻪ ﻓﻰ اﻟﻌﺸ ّ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻔﺮﺣﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻻ ﺗﺤﺰن ﻋﻤّﺎ ورد ﻋﻠﻴﻨﺎ ﺛ ّﻢ اﺻﺒﺮ ﮐﻤﺎ‬ ‫ﺻﺒﺮﻧﺎ و اﻧّﻪ ﻟﺨﻴﺮ ﻧﺎﺻ ٍﺮ و ﻣﻌﻴﻦ‪ .‬ان اذﮐﺮ رﺑّﮏ ﻓﻰ اﻟﻠّﻴﺎﻟﯽ و اﻻﻳّﺎم‬ ‫ﻞ ﺑﺜﻨﺎﺋﻪ ﺗﺤﺪث ﻧﺎر ﺣﺒّﻪ ﻓﻰ ﻗﻠﻮب‬ ‫ﺛ ّﻢ اﻧﻄﻖ ﺑﺜﻨﺎء ﻧﻔﺴﻪ ﺑﻴﻦ ﻋﺒﺎدﻩ ﻟﻌ ّ‬ ‫ب ﻣﺎ ﻳﺮى و ﻣﺎ ﻻ‬ ‫ﻦ ﻋﻠﯽ ﺛﻨﺎء اﻟﻠّﻪ رﺑّﻬﻢ و ر ّ‬ ‫ﻞ ﻳﻘﻮﻣ ّ‬ ‫اﻟﻤﺤﺴﻨﻴﻦ‪ .‬و ﮐ ّ‬ ‫ب ﺁﺑﺎﺋﮑﻢ اﻻوّﻟﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ اﻧﺰﻟﻨﺎ ﻋﻠﻴﮏ اﻵﻳﺎت ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و‬ ‫ﻳﺮى و ر ّ‬ ‫ارﺳﻠﻨﺎهﺎ اﻟﻴﮏ ﺑﻴﺪ اﺣﺪ ﻣﻦ ﻋﺒﺎدﻧﺎ اﻟّﺬى ﺳﻤّﻰ ﺑﻤﺤﻤّﺪ اﻧّﺎ ﮐﻨّﺎ ﻣﺮﺳﻠﻴﻦ‪.‬‬ ‫و ﻟﻦ ﻳﻌﺎدل ﺑﮑﻠﻤ ٍﺔ ﻣﻨﻬﺎ ﻣﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ان رأﻳﺖ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﺧﻴﺮ ذاﮐﺮ و ﻋﻠﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ اﻧّﺎ‬ ‫ﻣﺤﻤّﺪًا ذﮐّﺮﻩ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ و ا ّ‬ ‫وﺻّﻴﻨﺎﮎ ﻓﻰ اﻟﮑﺘﺎب ﺑﺎن ﻻ ﺗﺘﺠﺎوز ﻋﻦ اﻟﻌﺪل و اﻟﺼّﺪق اﻳّﺎﮎ ان‬ ‫ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻤﺘﺠﺎوزﻳﻦ‪ .‬ان اﺷﮑﺮ اﻟﻠّﻪ ﺑﻤﺎ ﺷﺮّﻓﮏ ﺑﻠﻘﺎﺋﻪ ﺛ ّﻢ اﺣﻔﻆ‬ ‫ﻖ‬ ‫ﻧﻔﺴﮏ ﻟﺌّﻠﺎ ﻳﻈﻬﺮ ﻣﻨﻬﺎ ﻣﺎ ﻳﺤﺒﻂ ﺑﻪ ﻋﻤﻠﮏ ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻮﺻﻴﮏ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫رﺣﻤ ًﺔ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ﻋﻠﻴﮏ و ﻋﻠﯽ ﻋﺒﺎد اﻟﻤﻘﺒﻠﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﮐﺒّﺮ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ﻋﻠﯽ‬ ‫وﺟﻮﻩ اﺑﻨﺎﺋﮏ و ذوى ﻗﺮاﺑﺘﮏ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ اﺗّﺨﺬوا ﻻﻧﻔﺴﻬﻢ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﺳﺒﻴﻞ‪.‬‬ ‫ﺛ ّﻢ اذﮐﺮ اﺧﻴﮏ اﻟّﺬى ﺳﻤّﻰ ﺑﺎﺣﻤﺪ ﻗﻞ اﻳّﺎﮎ ان ﺗﮑﻮن ﻣﺘﻮﻗّﻔًﺎ ﻓﻰ اﻣﺮ‬ ‫رﺑّﮏ اﺳﻤﻊ ﻗﻮﻟﯽ ﺛ ّﻢ ﻣ ّﺮ ﻋﻦ اﻟﺼّﺮاط ﮐﻤ ّﺮ اﻟﺴّﺤﺎب هﻞ ﺳﻤﻌﺖ ﻓﻰ‬ ‫ﻖ ﻻ ﻓﻮ رﺑّﮏ‬ ‫اﻻﺑﺪاع ﻇﻬﻮرًا اﻋﻈﻢ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻈّﻬﻮر اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ن هﺬا ﻟﻬﻮ اﻟّﺬى ﺗﻨﻄﻖ ﻓﻮق رأﺳﻪ‬ ‫و ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ اوﻟﻮ اﻻﻟﺒﺎب و ا ّ‬ ‫ﻟﺴﺎن اﻟﻌﻈﻤﺔ و اﻟﮑﺒﺮﻳﺎء ان ﻳﺎ اهﻞ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء هﺬا ﻇﻬﻮرى‬ ‫ن‬ ‫و ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺛ ّﻢ ﻋﻈﻤﺘﻰ و ﺑﺮهﺎﻧﻰ ﺗﻮﺟّﻬﻮا اﻟﻴﻪ ﺑﺨﻀﻮع و اﻧﺎب‪ .‬ﻗﻞ ا ّ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ ﻳﺪّﻋﻮن ﺣﺒّﮏ اوﻟﺌﮏ ﻳﺤﺒّﮏ ﻻﻧﻔﺴﻬﻢ و ﻟﮑﻦ اﻟﻠّﻪ اﺣﺒّﮏ‬ ‫ﻟﻨﻔﺴﮏ و دﻋﺎﮎ ﺑﻠﺴﺎن هﺬا اﻟﻐﻼم ﺛ ّﻢ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﺑﺎﻟﺴﻦ ﺳﻔﺮاﺋﻪ اﺗّﻖ اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟّﺬى اﻟﻴﻪ ﻳﺮﺟﻊ ﺣﮑﻢ اﻟﻤﺒﺪء و اﻟﻤﺂب‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ اﻟّﺬى ﺳﻤّﻰ‬ ‫ﻞ ﻳﻨﻘﻄﻊ ﻋﻤّﺎ ﺳﻮى اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﺑﺎﺣﻤﺪ و ﺣﻀﺮ ﺗﻠﻘﺎء اﻟﻮﺟﻪ ﻓﻰ اﻟﻌﺮاق ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻳﺘﻘﺮّب اﻟﯽ ﻧﻔﺲ اﻟﺮّﺣﻤﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ اﺣﻤﺪ اﻧّﺎ ﻧﺮﻳﮏ ﻣﺘﻮﻗّﻔًﺎ ﺣﻮل اﻟﻨّﺎر‬ ‫اﺳﻤﻊ ﻗﻮﻟﯽ ﺛ ّﻢ ادﺧﻞ ﻓﻴﻬﺎ ﺑﺎذن رﺑّﮏ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﻬﺎ ﻟﻨﻮر ﻟﻤﻦ اﻧﻘﻄﻊ ﻋﻦ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ و ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﻌﺮوة اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨّﺎن‪ .‬ان ﻳﺎ اﺣﻤﺪ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻓﮑّﺮ ﻓﻴﻤﺎ ﻋﻨﺪﮎ ﺛ ّﻢ ﻓﻰ ﺣﺠﺞ اﻟﻨّﺒﻴّﻴﻦ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﻣﺎ ﻧﺰل ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺎن ﻟﻌ ّ‬

‫ﻞ ﺷﻴﺊ و ﺗﺘﻮﺟّﻪ اﻟﯽ ﺣﺮم اﻟﻘﺮب ﻣﻘ ّﺮ اﻟّﺬى ﻓﻴﻪ‬ ‫ﺗﻨﻘﻄﻊ ﺑﮑﻠّﮏ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﺗﺴﺘﻀﻴﻰء اﻧﻮار اﻟﻮﺟﻪ ﺑﻀﻴﺎء ﺗﺴﺘﻀﻴﻰء ﻣﻨﻬﺎ ﺣﻘﺎﻳﻖ اهﻞ اﻻﮐﻮان‪.‬‬ ‫ﻻ ﻣﻔ ّﺮ ﻻﺣﺪ اّﻟﺎ ﺑﺎن ﻳﻨﮑﺮ رﺳﻞ اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ او ﻳﺘّﺒﻊ هﺬا اﻻﻣﺮ اﻟّﺬى‬ ‫اﺷﺮق ﻋﻦ اﻓﻖ اﻟﻘﺪس ﺑﻘﺪر ٍة و ﺳﻠﻄﺎن‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﺤﻤّﺪ ﺑﻠّﻐﻪ رﺳﺎﻻت‬ ‫رﺑّﮏ ﻟﻴﺴﺘﻘﻴﻢ ﻋﻠﯽ اﻣﺮ رﺑّﻪ و ﻻ ﻳﮑﻮن ﻣﺤﺘﺎﻃًﺎ ﻓﻰ هﺬا اﻻﻣﺮ اﻟّﺬى‬ ‫ﻳﻄﻮف ﻓﻰ ﺣﻮﻟﻪ اﻟﺤﺠّﺔ و اﻟﺒﺮهﺎن‪ .‬ﻣﻦ اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻓﻠﻨﻔﺴﻪ و ﻣﻦ‬ ‫اﻋﺮض ﻓﻌﻠﻴﻬﺎ و ﻣﺎﻟﮏ اّﻟﺎ ﺑﺎن ﺗﺒﻠّﻎ اﻟﻨّﺎس اﻣﺮ رﺑّﮏ و ﺗﺪﻋﻮهﻢ اﻟﯽ‬ ‫ﻞ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻣﻌﮏ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺮّﺿﻮان‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان ﺗﺤﺰن ﻣﻦ ﺷﻴﺊ و ا ّ‬ ‫اﻻﺣﻴﺎن‪ .‬و ﻗﺪ ﻗﺪّر ﻟﮏ ﻋﻨﺪ رﺑّﮏ ﻣﻘﺎم ﻣﺎ اﻃّﻠﻊ ﺑﻪ اﺣﺪ اّﻟﺎ اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺴّﺒﺤﺎن‪ .‬ﻻ ﺗﺴﺘﻘ ّﺮ ﻓﻰ ﻣﻘﺎﻣﮏ و ﻻ ﺗﺼﻤﺖ ﻋﻦ ذﮐﺮ‬ ‫ﻞ ﻳﺤﺪث ﻓﻰ ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ ﺣﺮارة ﻣﺤﺒّﺔ اﻟﻠّﻪ‬ ‫رﺑّﮏ ان اذﮐﺮﻩ ﺑﻴﻦ ﻋﺒﺎدﻩ ﻟﻌ ّ‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ اﻣﺮت ﻣﻦ ﻟﺪن رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺮّﺣﻤﻦ‪ .‬ﮐﺒّﺮ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ اﻟﻐﻼم‬ ‫ﻞ هﺬا اﻟﻔﺮدوس اﻟّﺬى‬ ‫ﻋﻠﯽ وﺟﻮﻩ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺁﻣﻨﻮا ﺛ ّﻢ اﺟﺘﻤﻌﻬﻢ ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫ﺧﻠﻘﻪ اﻟﻠّﻪ ﻓﻮق اﻟﺠﻨﺎن‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ان اﻋﺮﻓﻮا ﻗﺪر ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم و ﻻ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻧﺒﺬوا اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ﻋﻦ وراﺋﻬﻢ و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اهﻞ‬ ‫ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻟﺨﺴﺮان‪ .‬ان اﺷﮑﺮوا اﻟﻠّﻪ ﺑﻤﺎ اﻳّﺪﮐﻢ ﻋﻠﯽ ﻋﺮﻓﺎن ﻧﻔﺴﻪ و اﻧﺰل‬ ‫ﻋﻠﻴﮑﻢ اﻵﻳﺎت ﻣﻦ ﺳﻤﺎء اﻟﻔﻀﻞ ﻟﻴﻘﺮّﺑﮑﻢ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﺟﻌﻠﻪ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻣﻘﺪّﺳًﺎ ﻋﻦ ﻋﺮﻓﺎن اهﻞ اﻟﻄّﻐﻴﺎن اﻟّﺬﻳﻦ ﺗﺠﺎوزوا ﻋﻦ ﺣﺪود اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﻧﺴﻮا ﻋﻬﺪﻩ و ﻣﻴﺜﺎﻗﻪ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ان هﻢ اّﻟﺎ ﻣﻦ اﺻﺤﺎب اﻟﻀّﻼل‪ .‬و اﻟﺒﻬﺎء‬ ‫ﻋﻠﻴﮏ و ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﺗﻤﺴّﮏ ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﺗﺠﻨّﺐ ﻋﻦ اﻟﺸّﻴﻄﺎن‪.‬‬ ‫هﺬا رﺿﻮان اﻟﻌﺪل‬ ‫ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﺑﺎﻟﻔﻀﻞ و زﻳّﻨﻪ اﻟﻠّﻪ ﺑﺎﺛﻤﺎر ﻋ ﱟﺰ ﻣﻨﻴﻊ‬ ‫ﺑﺴﻢ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺎدل اﻟﺤﮑﻴﻢ‬ ‫هﺬا ﻟﻮح ﻓﻴﻪ ﺑﻌﺚ اﻟﻠّﻪ اﺳﻤﻪ اﻟﻌﺎدل و ﻧﻔﺦ ﻣﻨﻪ روح اﻟﻌﺪل ﻓﻰ هﻴﺎﮐﻞ‬ ‫ﻞ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺪل اﻟﺨﺎﻟﺺ و ﻳﺤﮑﻤﻮا ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻦ ﮐﱞ‬ ‫اﻟﺨﻼﻳﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ ﻟﻴﻘﻮﻣ ّ‬ ‫اﻧﻔﺴﻬﻢ و اﻧﻔﺲ اﻟﻌﺒﺎد و ﻻ ﻳﺘﺠﺎوزوا ﻋﻨﻪ ﻋﻠﯽ ﻗﺪر ﻧﻘﻴ ٍﺮ و ﻗﻤﻄﻴﺮ‪.‬‬ ‫ان ﻳﺎ هﺬا اﻻﺳﻢ اﻧّﺎ ﺟﻌﻠﻨﺎﮎ ﺷﻤﺴًﺎ ﻣﻦ ﺷﻤﻮس اﺳﻤﺎﺋﻨﺎ اﻟﺤﺴﻨﻰ ﺑﻴﻦ‬ ‫اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء ﻓﺎﺳﺘﺸﺮق ﻋﻠﯽ اﻻﺷﻴﺎء ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻖ ﻓﻰ اﻻﻧﺸﺎء‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس ﻓﻰ ﻇﻠّﮏ و ﻳﻀﻌﻮن‬ ‫ﻞ ﻳﺠﺘﻤﻌ ّ‬ ‫ﺑﺎﻧﻮارﮎ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬ﻟﻌ ّ‬ ‫اﻟﻈّﻠﻢ ﻋﻦ وراﺋﻬﻢ و ﻳﺴﺘﻨﻮرون ﻣﻦ اﻧﻮارﮎ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ان ﻳﺎ‬ ‫هﺬا اﻻﺳﻢ اﻧّﺎ ﺟﻌﻠﻨﺎﮎ ﻣﺒﺪء ﻋﺪﻟﻨﺎ و ﻣﺮﺟﻌﻪ ﺑﻴﻦ ﻋﺒﺎدﻧﺎ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ و‬

‫ﻞ ﻋﺎدل و ﻧﺰﻳّﻦ ﺑﻄﺮازﮎ ﻋﺒﺎدﻧﺎ اﻟﻤﻘﺒﻠﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ‬ ‫ﺑﮏ ﻧﻈﻬﺮ ﻋﺪل ﮐ ّ‬ ‫هﺬا اﻻﺳﻢ اﻳّﺎﮎ ان ﻳﻐﺮّﻧﮏ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم ﻋﻦ اﻟﺨﻀﻮع ﺑﻴﻦ ﻳﺪى اﻟﻠّﻪ‬ ‫ن ﻧﺴﺒﺘﮏ اﻟﻴﻨﺎ ﮐﻨﺴﺒﺔ ﻣﺎ ﺳﻮﻳﮏ ﻻ ﻓﺮق‬ ‫اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻓﺎﻋﻠﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﺑﻴﻨﮏ و ﺑﻴﻦ ﻣﺎ دوﻧﮏ ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﻻﻧّﺎ ﻟﻤّﺎ‬ ‫اﺳﺘﻮﻳﻨﺎ ﻋﻠﯽ ﻋﺮش اﻟﻌﺪل ﺧﻠﻘﻨﺎ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﺑﮑﻠﻤ ٍﺔ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﺣﮑﻴﻢ‪ .‬و ارﻓﻌﻨﺎ ﺑﻌﺾ اﻻﺳﻤﺎء اﻟﯽ ﻣﻠﮑﻮت‬ ‫ﮐﺎن رﺑّﮏ ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ و اﻧﺎ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﻪ ﻻ‬ ‫اﻟﺒﻘﺎء ﻓﻀ ً‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﺧﻠﻖ و ﻋﻤّﺎ ﻳﺬﮐﺮﻩ ﻋﺒﺎدﻩ‬ ‫ﻧﺴﺒﺔ ﺑﻴﻨﻪ و ﺑﻴﻦ ﺧﻠﻘﻪ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺬّاﮐﺮﻳﻦ‪ .‬و اﻧّﻤﺎ اﻟﻨّﺴﺒﺔ اﻟّﺘﻰ ﻳﻨﺴﺐ ﺑﻪ و ﻳﺬﮐﺮ ﻓﻰ اﻻﻟﻮاح اﻧّﻬﺎ‬ ‫ﻇﻬﺮت ﻣﻦ ارادة اﻟّﺘﻰ ﺑﻌﺜﺖ ﻣﻦ ﻣﺸﻴّﺔ اﻟّﺘﻰ ﺧﻠﻘﺖ ﺑﺎﻣﺮى اﻟﻤﺒﺮم‬ ‫اﻟﻤﺤﻴﻂ‪ .‬و ﻟﮑﻦ اﻧّﺎ اﺻﻄﻔﻴﻨﺎﮎ و اﺧﺘﺼﺼﻨﺎﮎ و ارﻓﻌﻨﺎﮎ ﻓﻰ هﺬا‬ ‫اﻟﻠّﻮح ﻟﺘﺸﮑﺮ رﺑّﮏ و ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻤﻨﻘﻄﻌﻴﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان ﻳﻤﻨﻌﮏ ارﺗﻔﺎع‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺮﻓﻊ ﻣﻦ ﻧﺸﺎء ﺑﺎﻣ ٍﺮ ﻣﻦ‬ ‫اﺳﻤﮏ ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ و ر ّ‬ ‫ﻟﺪﻧّﺎ اﻧّﺎ ﮐﻨّﺎ ﻣﻘﺘﺪرًا ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻧﺸﺎء و ﺣﺎﮐﻤًﺎ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻧﺮﻳﺪ‪ .‬ﻻ ﺗﺸﻬﺪ ﻓﻰ‬ ‫ﻧﻔﺴﮏ اّﻟﺎ ﺗﺠﻠّﻰ ﺷﻤﺲ ﮐﻠﻤﺔ اﻻﻣﺮ اﻟّﺘﻰ اﺷﺮﻗﺖ ﻋﻦ اﻓﻖ ﻓﻢ ارادة‬ ‫رﺑّﮏ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬و ﻻ ﺗﺸﻬﺪ ﻓﻰ ذاﺗﮏ ﻗﺪر ًة و ﻻ ﻗ ّﻮ ًة و ﻻ‬ ‫ﺣﺮﮐﺔ و ﻻ ﺳﮑﻮﻧًﺎ اّﻟﺎ ﺑﺎﻣﺮ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻠﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﺗﺤﺮّﮎ ﻣﻦ‬ ‫ﺐ ﻋﻦ ﺷﻄﺮ اﻟﻨّﻔﺲ و اﻟﻬﻮى‬ ‫ﻧﺴﻤﺎت رﺑّﮏ اﻟﻌﻠﯽ اﻻﺑﻬﻰ ﻻ ﺑﻤﺎ ﺗﻬ ّ‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺄﻣﺮﮎ ﻗﻠﻢ اﻻﻋﻠﻰ ﻟﺘﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻣﻠﻴﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان ﺗﮑﻮن ﻣﺜﻞ‬ ‫اﻟّﺬى ز ّﻳﻨّﺎﻩ ﺑﻄﺮاز اﻻﺳﻤﺎء ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻧﺸﺎء ﻓﻠﻤّﺎ ﻧﻈﺮ اﻟﯽ ﻧﻔﺴﻪ و‬ ‫اﻋﻼء اﺳﻤﻪ ﮐﻔﺮ ﺑﺎﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﻪ و رزﻗﻪ و رﺟﻊ ﻣﻦ اﻋﻠﯽ اﻟﻤﻘﺎم‬ ‫ن اﻻﺳﻤﺎء هﻰ ﺑﻤﻨﺰﻟﻪ اﻻﺛﻮاب ﻧﺰﻳّﻦ ﺑﻬﺎ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﯽ اﺳﻔﻞ اﻟﺴّﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ا ّ‬ ‫ﻧﺸﺎء ﻣﻦ ﻋﺒﺎدﻧﺎ اﻟﻤﺮﻳﺪﻳﻦ و ﻧﻨﺰع ﻋﻤّﻦ ﻧﺸﺎء اﻣﺮًا ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ و اﻧﺎ‬ ‫اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﺤﺎﮐﻢ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬و ﻣﺎ ﻧﺸﺎور ﻋﺒﺎدﻧﺎ ﻓﻰ اﻻﻧﺘﺰاع ﮐﻤﺎ ﻣﺎ‬ ‫ﺷﺎورﻧﺎهﻢ ﺣﻴﻦ اﻻﻋﻄﺎء ﮐﺬﻟﮏ ﻓﺎﻋﺮف اﻣﺮ رﺑّﮏ و ﮐﻦ ﻋﻠﯽ ﻳﻘﻴﻦ‬ ‫ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﻻ ﻳﺴﻠﺐ ﻗﺪرﺗﻨﺎ ﻋﻦ ﺷﻴﺊ و ﻟﻢ ﺗﻐﻠﻖ اﻳﺎدى اﻻﻗﺘﺪار ﻟﻮ اﻧﺖ ﻣﻦ‬ ‫ﻞ اﺳﻢ ﻋﺮف رﺑّﻪ و ﻣﺎ ﺗﺠﺎوز ﻋﻦ ﺣﺪّﻩ ﻳﺰداد ﺷﺄﻧﻪ‬ ‫اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺁن ﺷﻤﺲ ﻋﻨﺎﻳﺔ رﺑّﻪ اﻟﻐﻔﻮر‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ و ﻳﺴﺘﺸﺮق ﻋﻠﻴﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬و ﻳﺮﺗﻘﻰ ﺑﻤﺮﻗﺎة اﻻﻧﻘﻄﺎع اﻟﯽ ﻣﻘﺎم ﻟﻦ ﻳﺤﮑﻰ اّﻟﺎ ﻋﻦ ﻣﻮﺟﺪﻩ‬ ‫و ﻻ ﻳﻨﻄﻖ اّﻟﺎ ﺑﺎذﻧﻪ و ﻻ ﻳﺘﺤﺮّﮎ اّﻟﺎ ﺑﺎراد ٍة ﻣﻦ ﻟﺪﻧﻪ و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ‬ ‫اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺎدل اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ان ﻳﺎ هﺬا اﻻﺳﻢ ان اﻓﺘﺨﺮ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ‬

‫ﺑﻤﺎ ﺟﻌﻠﻨﺎﮎ ﻣﺸﺮق ﻋﺪﻟﻨﺎ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻓﺴﻮف ﻧﺒﻌﺚ ﻣﻨﮏ ﻣﻈﺎهﺮًا‬ ‫ﻓﻰ اﻟﻤﻠﮏ و ﺑﻬﻢ ﻧﻄﻮى ﺷﺮاع اﻟﻈّﻠﻢ و ﻧﺒﺴﻂ ﺑﺴﺎط اﻟﻌﺪل ﺑﻴﻦ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ و ﺑﻬﻢ ﻳﻤﺤﻮ اﻟﻠّﻪ ﺁﺛﺎر اﻟﻈّﻠﻢ ﻋﻦ اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻳﺰﻳّﻦ‬ ‫اﻗﻄﺎر اﻵﻓﺎق ﺑﺎﺳﻤﺎء هﺆﻻء ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اوﻟﺌﮏ اﻟّﺬﻳﻦ ﻳﺘﺒﺴّﻢ ﺑﻬﻢ‬ ‫ﺛﻐﺮ اﻟﻮﺟﻮد ﻣﻦ اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸّﻬﻮد و هﻢ ﻣﺮاﻳﺎ ﻋﺪﻟﯽ ﺑﻴﻦ ﻋﺒﺎدى و‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻊ اﺳﻤﺎﺋﻰ ﺑﻴﻦ ﺑﺮﻳّﺘﻰ و ﺑﻬﻢ ﺗﻘﻄﻊ اﻳﺎدى اﻟﻈّﻠﻢ و ﺗﻘﻮّى اﻋﻀﺎد‬ ‫اﻻﻣﺮ ﮐﺬﻟﮏ ﻗﺪّرﻧﺎ اﻻﻣﺮ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻮح اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﺤﻔﻴﻆ‪ .‬ان ﻳﺎ ذﻟﮏ‬ ‫اﻻﺳﻢ اﻧّﺎ ﺟﻌﻠﻨﺎﮎ زﻳﻨ ًﺔ ﻟﻠﻤﻠﻮﮎ ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻬﻢ ان ﻳﺰﻳّﻨﻮا هﻴﺎﮐﻠﻬﻢ ﺑﮏ و‬ ‫ﻖ اﻟﺨﺎﻟﺺ و ﻳﺤﮑﻤﻮا ﺑﻤﺎ ﺣﮑﻢ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﮐﺘﺎﺑﻪ‬ ‫ﻳﻌﺪﻟﻮا ﺑﻴﻦ اﻟﻨّﺎس ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻤﺤﮑﻢ اﻟﻘﺪﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻗﺪّر ﻟﻬﻢ زﻳﻨﺔ اﺣﺴﻦ ﻣﻨﮏ و ﺑﮏ ﻳﻈﻬﺮ ﺳﻠﻄﻨﺘﻬﻢ‬ ‫و ﻳﻌﻠﻮ ذﮐﺮهﻢ و ﻳﺬﮐﺮ اﺳﻤﺎﺋﻬﻢ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬و‬ ‫ى ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و‬ ‫ﻣﻦ ﺟﻌﻞ ﻧﻔﺴﻪ ﻣﺤﺮوﻣًﺎ ﻣﻨﮏ اﻧﻪ ﻋﺮ ﱞ‬ ‫ﻟﻮ ﻳﻠﺒﺲ ﺣﺮر اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﻌﺸﺮ اﻟﻤﻠﻮﮎ زﻳّﻨﻮا رؤﺳﮑﻢ ﺑﺎﮐﺎﻟﻴﻞ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻌﺪل ﻟﻴﺴﺘﻀﻴﺊ ﻣﻦ اﻧﻮارهﺎ اﻗﻄﺎر اﻟﺒﻼد ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺄﻣﺮﮐﻢ ﻓﻀ ً‬ ‫ﻟﺪﻧّﺎ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻳﺎ ﻣﻌﺸﺮ اﻟﺴّﻼﻃﻴﻦ ﻓﺴﻮف ﻳﻈﻬﺮ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ اﻻرض ﻣﻠﻮﮐ ًﺎ‬ ‫ﻳﺘّﮑﺌﻮن ﻋﻠﯽ ﻧﻤﺎرق اﻟﻌﺪل و ﻳﺤﮑﻤﻮن ﺑﻴﻦ اﻟﻨّﺎس ﮐﻤﺎ ﻳﺤﮑﻤﻮن ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻧﻔﺴﻬﻢ اوﻟﺌﮏ ﻣﻦ ﺧﻴﺮة ﺧﻠﻘﻰ ﺑﻴﻦ اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬زﻳّﻨﻮا ﻳﺎ ﻗﻮم‬ ‫ﻞ اﻟﻨّﻔﻮس ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬و‬ ‫هﻴﺎﮐﻠﮑﻢ ﺑﺮداء اﻟﻌﺪل و اﻧّﻪ ﻳﻮاﻓﻖ ﮐ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ اﻻدب و اﻻﻧﺼﺎف و اﻣﺮﻧﺎ ﺑﻬﻤﺎ ﻓﻰ اﮐﺜﺮ اﻻﻟﻮاح ﻟﺘﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻧّﻪ ﻣﺎ اﻣﺮ ﻧﻔﺴًﺎ اّﻟﺎ ﺑﻤﺎ هﻮ ﺧﻴﺮ ﻟﻬﺎ و ﻳﻨﻔﻌﻬﺎ ﻓﻰ اﻵﺧﺮة و‬ ‫ﻞ ﻋﺎﻟﻢ‬ ‫ﻞ و ﻋﻦ ﻋﺮﻓﺎن ﮐ ّ‬ ‫ﻰ ﻣﻦ ﻋﻤﻞ ذﻳﻌﻤ ٍ‬ ‫اﻻوﻟﯽ و اﻧّﻪ ﺑﻨﻔﺴﻪ ﻟﻐﻨ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻴﺎء‬ ‫ن اﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﺗﺠﻠّﻰ ﺑﻬﺬا اﻻﺳﻢ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻮح ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﺧﺒﻴﺮ‪ .‬ا ّ‬ ‫ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻠّﺬﻳﻦ اﺳﺘﻀﺎﺋﻮا ﺑﺎﻧﻮارﻩ و اﻟّﺬﻳﻦ ﻓﺎزوا ﺑﻪ اوﻟﺌﮏ ﻣﻦ ﻋﺒﺎدﻧﺎ‬ ‫اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ ﻏﺮﺳﻨﺎ ﺑﺎﻳﺎدى اﻟﻘﺪرة ﻓﻰ هﺬا اﻟﺮّﺿﻮان اﺷﺠﺎر اﻟﻌﺪل و‬ ‫ﻞ واﺣﺪ ٍة ﺑﺎﺛﻤﺎرهﺎ ﮐﺬﻟﮏ ﻗﻀﻰ‬ ‫اﺳﻘﻴﻨﺎهﺎ ﺑﻤﻴﺎﻩ اﻟﻔﻀﻞ ﻓﺴﻮف ﺗﺄﺗﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻻﻣﺮ و ﻻﻣﺮّد ﻟﻪ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ اﻧّﺎ ﮐﻨّﺎ ﺁﻣﺮﻳﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﻈﺎهﺮ اﻟﻌﺪل اذا‬ ‫هﺒّﺖ رواﺋﺢ اﻻﻗﺘﺪار ان اﺣﻀﺮوا ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮوهﻢ ﺑﻬﺬا اﻟﻨّﺒﺎء‬ ‫ﻰ و ﮐﻔﺮﺗﻢ ﺑﺎﻟّﺬى‬ ‫ﺠ ٍﺔ ﺁﻣﻨﺘﻢ ﺑﻌﻠ ّ‬ ‫ىﺣّ‬ ‫اﻻﻋﻈﻢ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺳﺌﻠﻮا ﻳﺎ ﻗﻮم ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﻟﻮاح ﻓﺘﺒﻴّﻨﻮا ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺠﻬﻼء ﺛ ّﻢ اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ ﻳﺎ‬ ‫ﺑﺸّﺮﮐﻢ ﺑﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﻌﺸﺮ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬اﺗﺪّﻋﻮن اﻻﻳﻤﺎن ﺑﻤﺒﺸّﺮى و ﮐﻔﺮﺗﻢ ﺑﻨﻔﺴﻰ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻣﺜﻠﮑﻢ ﮐﻤﺜﻞ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﻴﺤﻴﻰ اﻟﻨّﺒﻰ اﻟّﺬى ﮐﺎن ﻳﺒﺸّﺮ اﻟﻨّﺎس‬

‫ﺑﻤﻠﮑﻮت اﻟﻠّﻪ ﻓﻠﻤّﺎ ﻇﻬﺮت اﻟﮑﻠﻤﺔ ﮐﻔﺮوا ﺑﻬﺎ و اﻓﺘﻮا ﻋﻠﻴﻬﺎ اَﻻ ﻟﻌﻨﺔ‬ ‫ﻞ اﻻﻳّﺎم ﺑﺎﻋﻠﯽ اﻟﻨّﺪاء‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى اﻧّﻪ ﻧﺎداﻟﻌﺒﺎد ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫و اﺧﺬ ﻋﻬﺪ ﮐﻠﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ﻣﻨﻬﻢ و ﺑﺸّﺮهﻢ ﺑﻠﻘﺎﺋﻪ اﻟﯽ ان ﻓﺪى روﺣﻪ ﺣ ّﺒًﺎ‬ ‫ﻖ اﻟﺴّﺘﺮ و ﻇﻬﺮت ﮐﻠﻤﺔ اﻻﮐﺒﺮ‬ ‫ﻟﻨﻔﺴﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬ﻓﻠﻤّﺎ ﺷ ّ‬ ‫اﻋﺘﺮﺿﻮا ﻋﻠﻴﻬﺎ و ﻗﺎﻟﻮا اﻧّﻬﺎ ﺗﺠﺎوزت ﻋﻤّﺎ اﻣﺮ ﺑﻪ ﻳﺤﻴﻰ ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﺳﻮّﻟﺖ ﻟﻬﻢ اﻧﻔﺴﻬﻢ ﻣﺎ ﺟﻌﻠﻬﻢ ﻣﺤﺮوﻣًﺎ ﻣﻦ ﻟﻘﺎء رﺑّﻬﻢ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬و‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﻣﻦ ﻗﺎل ﻣﺎ ﺛﺒﺖ ﻣﺎ اﺗﻰ ﺑﻪ اﺑﻦ ذﮐﺮﻳّﺎ ﻋﻠﯽ اﻻرض و‬ ‫ﻣﺎ اﺳﺘﻘ ّﺮ ﺣﮑﻤﻪ ﻓﻰ اﻟﺒﻼد ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺒﺎد و ﻗﺒﻞ اﻻﺳﺘﻘﺮار ﻻ ﻳﻨﺒﻐﻰ ان‬ ‫ﻳﺄﺗﻰ اﺣﺪٌ و ﺑﺬﻟﮏ اﺳﺘﮑﺒﺮ ﻋﻠﯽ اﻟﺮّوح و ﮐﺎن ﻣﻦ اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ‪ .‬و‬ ‫ن ﻳﺤﻴﻰ ﻏﺴّﻞ اﻟﻨّﺎس ﺑﺎﻟﻤﺎء و اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﻳﻐﺴﻞ‬ ‫ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ ﻗﺎل ﺑﺎ ّ‬ ‫ﺑﺎﻟﺮّوح و ﻳﻌﺎﺷﺮ ﻣﻊ اﻟﺨﺎﻃﺌﻴﻦ‪ .‬ﮐﻤﺎ ﺗﺴﻤﻌﻮن ﻣﻘﺎﻻت اهﻞ اﻟﺒﻴﺎن ﻓﻰ‬ ‫ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم ﻳﻘﻮﻟﻮن ﻣﺎ ﻗﺎﻟﻮا ﺑﻞ ﻳﺘﮑﻠّﻤﻮن ﺑﻤﺎ ﻻ ﺗﮑﻠّﻢ ﺑﻪ اﺣﺪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ‬ ‫ﻓﻮﻳﻞٌ ﻟﻠّﺬﻳﻦ ﻳﺘّﺒﻌﻮن هﺆﻻء اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ان اﺳﺘﺤﻴﻮا‬ ‫ﻋﻦ ﺟﻤﺎل رﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﻓﻰ ﻗﻄﺐ اﻻﮐﻮان ﺑﺒﺮهﺎن ﻻﺋﺢ‬ ‫ﻰ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ اﻧّﻪ ﺑﺸّﺮﮐﻢ ﺑﻠﻘﺎﺋﻰ و اﺧﺒﺮﮐﻢ‬ ‫ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬و اﻟّﺬى ﺟﺎﺋﮑﻢ ﺑﺎﺳﻢ ﻋﻠ ّ‬ ‫ﺑﻨﻔﺴﻰ و ﻣﺎ ﺗﺤﺮّﮎ اّﻟﺎ ﺑﺤﺒّﻰ و ﻻ ﺗﻨﻔّﺲ اّﻟﺎ ﺑﺬﮐﺮى اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬و‬ ‫ﻞ ذات ﺣﻤﻞ‬ ‫ﻞ ذى ﻧﻮر ﻳﻈﻠﻢ ﻋﻨﺪ ﺑﻬﺎﺋﻪ و ﻳﻀﻊ ﮐ ّ‬ ‫ن ﮐّ‬ ‫اﺧﺒﺮﮐﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻞ ذى اﻣﺎﻧﺔ اﻣﺎﻧﺘﻪ ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺰل اﻻﻣﺮ ﻣﻦ ﺟﺒﺮوت ﻣﺸﻴّﺔ‬ ‫ﺣﻤﻠﻬﺎ و ﮐ ّ‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬و اذا اﺗﺘﮑﻢ اﻟﺴّﺎﻋﺔ ﺣﻴﻦ ﻏﻔﻠﺘﮑﻢ ﻋﻨﻬﺎ و اﺷﺮق‬ ‫رﺑّﮑﻢ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﺟﻤﺎل اﻟﻤﺤﺒﻮب ﻋﻦ اﻓﻖ ارادة رﺑّﮑﻢ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ اﻧﺘﻢ اﻋﺮﺿﺘﻢ‬ ‫ﻋﻨﻬﺎ و اﻋﺘﺮﺿﺘﻢ ﻋﻠﻴﻪ و ﮐﻔﺮﺗﻢ ﺑﺂﻳﺎﺗﻪ و اﺷﺮﮐﺘﻢ ﺑﻨﻔﺴﻪ اﻟﯽ ان اردﺗﻢ‬ ‫ﺳﻔﮏ دﻣﻪ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻄّﺎهﺮ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم اﺗّﻘﻮ اﻟﻠّﻪ و ﻻ‬ ‫ﺗﺤﺪّدوا اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ﺑﺤﺪود اﻧﻔﺴﮑﻢ اﻧّﻪ ﻳﺄﻣﺮ ﮐﻴﻒ ﻳﺸﺎء ﺑﺎﻣﺮ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و‬ ‫اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻳﻨﻄﻖ ﻓﻰ ﺻﺪرى و‬ ‫ﻳﻨﺎدى ﻓﻰ روﺣﻰ و ﻳﺘﮑﻠّﻢ ﺑﻠﺴﺎﻧﻰ و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟّﺬى اﻳﻘﻈﻨﻰ ﻣﻦ ﻧﺴﻤﺎت‬ ‫ﻰ ﺑﺎن‬ ‫اﻣﺮﻩ و اﻧﻄﻘﻨﻰ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻋﺰﻳﺰٌ ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﮐﻮن ﺑﻴﻨﮑﻢ و اﺳﻤﻊ ﻣﻨﮑﻢ ﻣﺎ ﻻ ﺳﻤﻌﻪ اذن اﺣﺪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻖ و اﻣﺮت ﺑﺎن ﻻ اﻋﺒﺪ اّﻟﺎ اﻳّﺎﻩ و اذﮐﺮﮐﻢ ﺑﻤﺎ هﻮ ﺧﻴﺮ‬ ‫اﻇﻬﺮﻧﻰ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻟﮑﻢ ﻋﻦ ﻣﻠﮑﻮت ﻣﻠﮏ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬و ﻟﻮ ﮐﺎن اﻻﻣﺮ ﺑﻴﺪى‬ ‫ﻣﺎ اﻇﻬﺮت ﻧﻔﺴﻰ ﺑﻴﻦ ﻳﺪى هﺆﻻء اﻻﺷﺮار و ﻟﮑﻦ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﺨﺘﺎر‬ ‫ﻰ ﺑﻌﻴﻮﻧﮑﻢ و ﻻ‬ ‫ﻳﻔﻌﻞ ﻣﺎ ﻳﺸﺎء و ﻳﺤﮑﻢ ﻣﺎ ﻳﺮﻳﺪ‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ ﺗﻨﻈﺮوا اﻟ ّ‬

‫ﻖ ﻟﻦ ﻳﻐﻨﻴﮑﻢ ﺷﻴﺊ و ﻟﻮ ﺗﺴﺘﻈﻬﺮوا ﺑﺨﻠﻖ‬ ‫ﺑﻌﻴﻮن رؤﺳﺎﺋﮑﻢ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻻوّﻟﻴﻦ و اﻵﺧﺮﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻓﺎﻧﻈﺮوا اﻟﯽ ﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻌﻴﻨﻰ ﻻﻧّﮑﻢ ﻟﻮ‬ ‫ﻰ ﺑﻌﻴﻦ ﺳﻮاﺋﻰ ﻟﻦ ﺗﻌﺮﻓﻮﻧﻰ اﺑﺪًا ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺰل اﻻﻣﺮ ﻓﻰ‬ ‫ﺗﻨﻈﺮون اﻟ ّ‬ ‫اﻟﻮاح اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻣﺎ اﻧﺎدى ﺑﻴﻨﮑﻢ ﺑﻨﻔﺴﻰ‬ ‫ﻟﻨﻔﺴﻰ ﺑﻞ اﻧّﻪ ﻳﻨﺎدى ﮐﻴﻒ ﻳﺸﺎء ﺑﻨﻔﺴﻪ ﻟﻌﺒﺎدﻩ و ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﺿﺠﻴﺠﻰ‬ ‫ن ورﻗﺔ اﻟّﺘﻰ‬ ‫و ﺻﺮﻳﺨﻰ ﺛ ّﻢ ﺣﻨﻴﻦ ﻗﻠﺒﻰ ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻤﻨﺼﻔﻴﻦ‪ .‬ا ّ‬ ‫اﺧﺬﺗﻬﺎ ارﻳﺎح ﻣﺸﻴّﺔ اﻟﻠّﻪ هﻞ ﺗﻘﺪر ان ﺗﺴﺘﻘ ّﺮ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻬﺎ ﻻ ﻓﻮ اﻟّﺬى‬ ‫ﻖ ﺑﻞ ﺗﺤﺮّﮐﻬﺎ ﮐﻴﻒ ﺗﺸﺎء و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﺤﺎﮐﻢ ﻟﻤﺎ ﻳﺮﻳﺪ‪ .‬و‬ ‫اﻧﻄﻘﻨﻰ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اّ‬ ‫ن ﺣﺮﮐﺘﻬﺎ ﺛ ّﻢ اهﺘﺰازهﺎ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻬﺎ ﻟﻴﮑﻮن ﺷﺎهﺪًا ﻋﻠﯽ ﺻﺪﻗﻬﺎ ﻟﻮ اﻧﺘﻢ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﻓﺎﻧﻈﺮوا ﻳﺎ ﻗﻮم ﮐﻴﻒ ﺣﺎل ﻣﺰﻣﺎر اﻟّﺬى وﻗﻊ ﺗﺤﺖ‬ ‫اﻧﺎﻣﻞ ارادة رﺑّﻪ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻳﻨﻔﺦ ﻓﻴﻪ ﻧﻔﺲ اﻟﺴّﺒﺤﺎن هﻞ ﻳﻘﺪر ان‬ ‫ﻳﺼﻤﺖ ﻓﻰ ذاﺗﻪ ﻻ ﻓﻮ رﺑّﮑﻢ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨّﺎن ﺑﻞ ﻳﻈﻬﺮ ﻣﻨﻪ ﻓﻨﻮن‬ ‫اﻻﻟﺤﺎن ﮐﻴﻒ ﻳﺸﺎء و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﺎﮐﻢ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬و هﻞ ﺗﻘﺪر‬ ‫اﻟﺸّﻤﺲ ان ﺗﻄّﻠﻊ ﻋﻦ اﻓﻖ اﻻﻣﺮ ﻣﻦ ﻏﻴﺮ ﺿﻴﺎء او ﺗﺴﺘﻄﻴﻊ ان ﺗﻤﻨﻊ‬ ‫ﻞ ﻣﻨﺼﻒ‬ ‫اﻻﺷﻴﺎء ﻣﻦ اﻧﻮارهﺎ ﻻ ﻓﻮ ﻧﻔﺲ اﻟﺒﻬﺎء و ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫ﻰ اﻻﺑﻬﻰ ﺗﺤﺮّﮎ هﺬا‬ ‫ن اﺻﺎﺑﻊ ﻗﺪرة رﺑّﮑﻢ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﺑﺼﻴﺮ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ا ّ‬ ‫ب‬ ‫اﻟﻘﻠﻢ اﻻﻋﻠﻰ و هﺬا ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻣﻦ ﻋﻨﺪى ﺑﻞ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ رﺑّﮑﻢ و ر ّ‬ ‫ﺁﺑﺎﺋﮑﻢ اﻻوّﻟﻴﻦ‪ .‬و اﻧﺘﻢ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ اﺗﻌﺘﺮﺿﻮن ﻋﻠﯽ هﺬا اﻟﻘﻠﻢ او‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟّﺬى ﻳﺤﺮّﮐﻪ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﻗﻞ ﻓﻮﻳﻞٌ ﻟﮑﻢ ﻗﺪ ﺗﺤﻴّﺮ ﻣﻦ ﻓﻌﻠﮑﻢ‬ ‫ﺞ ﺣﻘﻴﻘﺔ اﻟﻌﺪل‬ ‫اهﻞ ﻣﻸ اﻟﻌﺎﻟﻴﻦ‪ .‬اذًا ﺗﺒﮑﻰ ﻋﻴﻦ اﻟﻌﺪل ﻟﻨﻔﺴﻰ و ﻳﻀ ّ‬ ‫ﻓﻰ ﺿﺮّى و ﺑﻼﺋﻰ و ﺗﻨﻮح ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠﯽ ﻧﻔﺴﻰ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺧﻠﻘﻮا‬ ‫ﺑﺎرادﺗﻰ و ﮐﺎﻧﻮا ان ﻳﻔﺘﺨﺮوا ﺑﺎﻟﻘﻴﺎم ﻓﻰ ﺣﻀﻮرى و ﻳﺴﺘﺒﺮﮐﻮا ﺑﺘﺮاب‬ ‫ن‬ ‫ﻗﺪﻣﻰ اﻟﻤﺒﺎرﮎ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﻈﻬﺮ اﻟﻌﺪل اﻧّﻰ ﻻ ﺷﮑﻮ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫اﻟﻴﮏ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﻔﺮوا و اﺷﺮﮐﻮا ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى وﻋﺪوا ﺑﻨﻔﺴﻰ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻻﻟﻮاح و ﻓﻰ ﻟﻮح اﻟّﺬى ﺣﻔﻈﻪ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﮐﻨﺎﺋﺰ ﻋﺼﻤﺘﻪ و ﺟﻌﻠﻪ‬ ‫ﻣﺤﻔﻮﻇًﺎ ﻋﻦ اﺑﺼﺮ اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم اذا وردﺗﻢ اﻟﺮّﺿﻮان‬ ‫و ادرﮐﺘﻢ وَردًا ﻓﺎﺳﺘﻨﺸﻘﻮا ان وﺟﺪﺗﻢ ﻣﻨﻪ رواﺋﺢ اﻟﻄﻴﺐ ﺧﺎﻓﻮا ﻋﻦ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻋﺮﻓﻮا ﺛ ّﻢ اﻧﮑﺮوا و ﮐﺎﻧﻮا‬ ‫اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﻨﮑﺮوﻩ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻳﻈﻬﺮ ﻣﻨّﻰ راﺋﺤﺔ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﮑﺎﻓﺮﻳﻦ‪ .‬و ﻟﻮ ﻳﻮﺟﺪ ذو ﺷ ّﻢ ﻟﻴﺠﺪ ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﻈﺎهﺮ هﺬا اﻻﺳﻢ اﻧﺘﻢ ﺧﻠﻘﺘﻢ ﺑﺎﻣﺮى و‬ ‫ﺑﻌﺜﺘﻢ ﺑﺎرادﺗﻰ اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻳﻤﻨﻌﮑﻢ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم ﻋﻦ اﻟﺨﻀﻮع ﺑﻴﻦ ﻳﺪى‬

‫رﺑّﮑﻢ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌّﻠﺎم ﻓﻰ ﻳﻮم اﻟّﺬى ﻳﺄﺗﻰ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﻇﻠﻞ ﻣﻦ اﻟﻐﻤﺎم‬ ‫ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬و ﻳﻨﻔﺦ ﻓﻴﻪ روح اﻟﺤﻴﻮان ﻋﻠﯽ اهﻞ اﻻﮐﻮان و ﻳﻄﺮّز‬ ‫اﻟﺮّﺿﻮان ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨّﺎن و ﻳﺠﺪّد ﻓﻴﻪ اﻻﻧﺴﺎن ﺑﻄﺮاز اﻟﺮّﺣﻤﻦ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻴﺎء ﺑﺮداء اﻻﺳﻤﺎء ﻣﻦ ﻟﺪن ﻣﺒﺪع ﺑﺪﻳﻊ‪ .‬اﻧّﮑﻢ ﺧﻠﻘﺘﻢ‬ ‫و ﻳﺰﻳّﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻟﺬﻟﮏ اﻟﻴﻮم اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﻤﻨﻌﻮا اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻣﻦ ذﻟﮏ اﻟﻔﻀﻞ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪.‬‬ ‫ان ﻳﺎ ﻣﺴﻤﻴّﺎت هﺬا اﻻﺳﻢ ﻻ ﻳﻐﺮّﻧﮑﻢ اﻻﺳﻤﺎء ﻳﻮﻣﺌ ٍﺬ ان اﺳﺮﻋﻮا اﻟﯽ‬ ‫ﺷﻄﺮ اﻟﻔﻀﻞ و ﻟﻮ ﺗﻤﻄﺮ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﺳﺤﺎب اﻻﻣﺮ ﺳﻬﺎم اﻟﻘﻬﺮ اﻳّﺎﮐﻢ ان‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﺣﻴﻦ ﻻ ﻳﻤﻠﮏ ﻓﻰ ذﻟﮏ اﻟﻴﻮم اﺣﺪ ﺷﻴﺌًﺎ و اﻻﻣﺮ‬ ‫ﺗﺼﺒﺮوا اﻗ ّ‬ ‫ﻳﻮﻣﺌ ٍﺬ ﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ اوﻓﻮا ﻳﺎ ﻗﻮم ﺑﻤﻴﺜﺎق اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﻨﻘﻀﻮا‬ ‫ﻋﻬﺪ اّﻟﺬى ﻋﺎهﺪﺗﻢ ﺑﻪ ﻓﻰ ذ ّر اﻟﺒﻘﺎء ﻋﻠﯽ ﻣﺤﻀﺮ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫ﻖ ﻗﺪ ﺑﻌﺚ ﻳﻮﻣﺌ ٍﺬ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ و اﺗﻰ‬ ‫اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻓﺎﻓﺘﺤﻮا اﺑﺼﺎرﮐﻢ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬اذًا‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﻇﻠﻞ اﻟﻐﻤﺎم ﻓﺘﺒﺎرﮎ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﺒﻌﺚ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﻳﻨﻮح ﻗﺒﺎﺋﻞ اهﻞ ﻣﻸ اﻻﻋﻠﻰ‬ ‫ﻳﻔﺰع ﮐ ّ‬ ‫ﻖ‬ ‫ﻰ اﻻﻋﻠﻰ و ﺷ ّ‬ ‫ﮐّﻠﻬﺎ اّﻟﺎ ﻣﻦ اﺧﺬﻩ ﻳﺪ اﻻﺑﻬﻰ ﺑﺴﻠﻄﺎﻧﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﺣﺠﺎب ﺑﺼﺮﻩ ﺑﺎﺻﺒﻊ اﻟﻘﻀﺎء و ﻧﺠّﺎﻩ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﺎﻧﻮا ﻓﻰ ﻣﺮ ّﻳ ٍﺔ ﻋﻦ‬ ‫ﻞ اﻻﺳﻤﺎء و ارﺗﻔﻊ‬ ‫ﻟﻘﺎء اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻠﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺠﻠﻴﻞ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﺑﺪّل ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻧﻔﺲ اّﻟﺎ اﻟّﺬﻳﻦ ﺑﻌﺜﺘﻬﻢ ﻧﻔﺤﺎت‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ و اﺿﻄﺮب ﮐ ّ‬ ‫ﻋﻮﻳﻞ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺴّﺒﺤﺎن اﻟّﺘﻰ هﺒﺖ ﻋﻦ ﺷﻄﺮ رﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و اﻳﻘﻈﻬﻢ ﻋﻦ اﻟﻨّﻮم و‬ ‫ن‬ ‫ﻃﻬّﺮهﻢ ﻋﻦ دﻧﺲ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻟﺴﺎن اﻟﻘﺪم ﺻﺮّف اﻵﻳﺎت ﻻ ّ‬ ‫اذان اﻟﻨّﺎس ﻟﻦ ﺗﺴﺘﻄﻴﻌﻮا ان ﻳﺴﻤﻌﻮا ﻣﺎ ﻧﺰّل ﻣﻦ ﺳﻤﺎء ﻓﻄﺮﺗﮏ و‬ ‫ن‬ ‫هﻮاء ارادﺗﮏ ﻓَﺎﻟﻖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﻋﻠﯽ ﻣﻘﺪارهﻢ ﻓﻰ ذﮐﺮ ﻣﺎ ﮐﻨﺖ ﻋﻠﻴﻪ و ا ّ‬ ‫ن ﻟﻠﻌﺪل ﻣﺮاﺗﺐ و‬ ‫هﺬا ﻟﻌﺪلٌ ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻرض ﻓﺎﻋﻠﻤﻮا ﺑﺎ ّ‬ ‫ش ﻋﻠﻴﮑﻢ رﺷﺤًﺎ ﻣﻦ هﺬا‬ ‫ﻣﻘﺎﻣﺎت و ﻣﻌﺎﻧﻰ ﻻ ﻳﺤﺼﻰ و ﻟﮑﻦ اﻧّﺎ ﻧﺮ ّ‬ ‫اﻟﺒﺤﺮ ﻟﻴﻄﻬّﺮﮐﻢ ﻋﻦ دﻧﺲ اﻟﻈّﻠﻢ و ﻳﺠﻌﻠﮑﻢ ﻣﻦ اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ‪ .‬ﻓﺎﻋﻠﻤﻮا‬ ‫ن اﺻﻞ اﻟﻌﺪل و ﻣﺒﺪﺋﻪ هﻮ ﻣﺎ ﻳﺄﻣﺮ ﺑﻪ ﻣﻈﻬﺮ ﻧﻔﺲ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﻳﻮم‬ ‫ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻇﻬﻮرﻩ ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﻪ ﻟﻤﻴﺰان اﻟﻌﺪل ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫اﻻرﺿﻴﻦ و اﻧّﻪ ﻟﻮ ﻳﺄﺗﻰ ﺑﺎﻣﺮ ﻳﻔﺰع ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض اﻧّﻪ‬ ‫ن ﻓﺰع اﻟﺨﻠﻖ ﻟﻢ ﻳﮑﻦ اّﻟﺎ ﮐﻔﺰع اﻟﺮّﺿﻴﻊ ﻣﻦ اﻟﻔﻄﺎم ﻟﻮ‬ ‫ﻟﻌﺪل ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬و ا ّ‬ ‫اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻨّﺎﻇﺮﻳﻦ‪ .‬ﻟﻮ اﻃّﻠﻊ اﻟﻨّﺎس ﺑﺎﺻﻞ اﻻﻣﺮ ﻟﻢ ﻳﺠﺰﻋﻮا ﺑﻞ‬ ‫ن ارﻳﺎح اﻟﺨﺮﻳﻒ ﻟﻮ ﺗﻌﺮى‬ ‫اﺳﺘﺒﺸﺮوا و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﮐﺮﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ ا ّ‬ ‫اﻻﺷﺠﺎر ﻣﻦ ﻃﺮاز اﻟﺮّﺑﻴﻊ هﺬا ﻟﻢ ﻳﮑﻦ اّﻟﺎ ﻟﻈّﻬﻮر ﻃﺮاز ﺁﺧﺮ ﮐﺬﻟﮏ‬

‫ﻖ ﺣﻘّﻪ‬ ‫ﻞ ذى ﺣ ّ‬ ‫ﻗﺪّر اﻻﻣﺮ ﻣﻦ ﻟﺪن ﻣﻘﺘﺪر ﻗﺪﻳﺮ‪ .‬و ﻣﻦ اﻟﻌﺪل اﻋﻄﺎء ﮐ ّ‬ ‫ﮐﻤﺎ ﺗﻨﻈﺮون ﻓﻰ ﻣﻈﺎهﺮ اﻟﻮﺟﻮد ﻻ ﮐﻤﺎ زﻋﻢ اﮐﺜﺮ اﻟﻨّﺎس اذًا ﺗﻔﮑّﺮوا‬ ‫ن ﻋﺪل اﻟّﺬى ﺗﻀﻄﺮب‬ ‫ﻟﺘﻌﺮﻓﻮا اﻟﻤﻘﺼﻮد ﻋﻤّﺎ ﻧﺰّل ﻣﻦ ﻗﻠﻢ ﺑﺪﻳﻊ‪ .‬ﻗﻞ ا ّ‬ ‫ﻣﻨﻪ ارﮐﺎن اﻟﻈّﻠﻢ و ﺗﻨﻌﺪم ﻗﻮاﺋﻢ اﻟﺸّﺮﮎ هﻮاﻻﻗﺮار ﺑﻬﺬا اﻟﻈّﻬﻮر ﻓﻰ‬ ‫هﺬا اﻟﻔﺠﺮ اﻟّﺬى ﻓﻴﻪ اﺷﺮﻗﺖ ﺷﻤﺲ اﻟﺒﻬﺎء ﻋﻦ اﻓﻖ اﻟﺒﻘﺎء ﺑﺴﻠﻄﺎن‬ ‫ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬و ﻣﻦ ﻟﻢ ﻳﺆﻣﻦ ﺑﻪ اﻧّﻪ ﻗﺪ ﺧﺮج ﻋﻦ ﺣﺼﻦ اﻟﻌﺪل و ﮐﺘﺐ اﺳﻤﻪ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ ﻓﻰ اﻟﻮاح ﻋ ّﺰ ﺣﻔﻴﻆ‪ .‬و ﻣﻦ ﻳﺄﺗﻰ ﺑﻌﻤﻞ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫اﻻرض و ﻳﻌﺪل ﺑﻴﻦ اﻟ ّﻨﺎس اﻟﯽ ﺁﺧﺮ اﻟّﺬى ﻻ ﺁﺧﺮ ﻟﻪ و ﻳﺘﻮﻗّﻒ ﻓﻰ‬ ‫هﺬا اﻻﻣﺮ اﻧّﻪ ﻗﺪ ﻇﻠﻢ ﻋﻠﯽ ﻧﻔﺴﻪ و ﮐﺎن ﻣﻦ اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ان ارﺗﻘﺒﻮا ﻳﺎ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻖ اﻳّﺎﮐﻢ ان ﺗﺤﺘﺠﺒﻮا ﻣﻨﻬﺎ و ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻗﻮم اﻳّﺎم اﻟﻌﺪل و اﻧّﻬﺎ ﻗﺪ اﺗﺖ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﯽ ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم زﻳّﻨﻮا هﻴﺎﮐﻠﮑﻢ ﺑﻄﺮاز اﻟﻌﺪل ﺛ ّﻢ اﺣﮑﻤﻮا ﺑﻤﺎ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﺘﺠﺎوزﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻣﻦ ﻳﺸﺮب‬ ‫ﺣﮑﻢ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ اﻻﻟﻮاح و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻗﻄﺮ ًة ﻣﻦ اﻟﻤﺎء ﺑﺎﻣﺮى اﻧّﻪ ﻟﺨﻴﺮ ﻣﻦ ﻋﺒﺎدة ﻣﻦ ﻋﻠﯽ اﻻرض ﮐﻠّﻬﺎ‬ ‫ن اﻟﻠّﻪ ﻟﻦ ﻳﻘﺒﻞ ﻋﻤﻞ اﺣ ٍﺪ اّﻟﺎ ﺑﺎن ﻳﮑﻮن ﻣﺰﻳّﻨًﺎ ﺑﻄﺮاز اذﻧﻰ ﺑﻴﻦ‬ ‫ﻻّ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ان اﻋﻤﻠﻮا ﻳﺎ ﻗﻮم ﺑﻤﺎ اﻣﺮﻧﺎﮐﻢ ﻓﻰ اﻻﻟﻮاح و اﻧّﻪ ﻗﺪ ﻧﺰل ﻣﻦ‬ ‫ﺟﺒﺮوت اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬و اﻟّﺬى ارﺗ ّﺪ ﺑﺼﺮﻩ ﻣﻦ راﺋﺤﺔ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻴﺎء ﺁﻳﺎت رﺑّﻪ اﻟﻌﺎدل‬ ‫ﻗﻤﻴﺺ اﺳﻤﻰ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻧّﻪ ﻳﺮى ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻗﻠﻢ اﻟﻌﻠﯽ ﻓﺎﺑﺘﻌﺚ ﻋﺒﺪ اﻟّﺬى ﺳﻤّﻰ ﺑﺎﻟﺮّﺿﺎ ﺑﻌﺪ ﻧﺒﻴﻞ ﻣﻦ‬ ‫ن ﻋﺪﻟﻪ اﻳﻤﺎﻧﻪ ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﻻ ﻳﻌﺎدﻟﻪ‬ ‫ﻣﻈﺎهﺮ اﻟﻌﺪل ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻧﺸﺎء و ا ّ‬ ‫ﻋﺪل اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ان اﺳﺘﻤﻊ ﺻﺮﻳﺮ ﻗﻠﻢ اﻻﻋﻠﯽ‬ ‫ﺛ ّﻢ اﺟﺘﻤﻊ اﻟﻨّﺎس ﻋﻠﯽ ﺷﺎﻃﺊ ﺑﺤﺮ اﻻﻋﻈﻢ اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﺑﻬﺬا اﻻﺳﻢ‬ ‫اﻻﻗﺪم اﻟﻘﺪﻳﻢ‪ .‬ان اﺣﻔﻆ ﻋﺒﺎد اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻟﺌّﻠﺎ ﻳﺘﻐﻴّﺮ وﺟﻮﻩ اﻟﻌﺮﻓﺎن ﻣﻦ‬ ‫ﻟﻄﻤﺎت اﺷﺎرات ﻣﻈﺎهﺮ اﻟﺸّﻴﻄﺎن ﮐﺬﻟﮏ اﻣﺮﮎ رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨّﺎن‬ ‫ان اﻋﻤﻞ ﺑﻤﺎ اﻣﺮت ﻣﻦ ﻟﺪن ﻋﺰﻳﺰ ﺟﻤﻴﻞ‪ .‬ﮐﻦ ﺳ ّﺪًا ﺑﻴﻦ ﻳﺄﺟﻮج‬ ‫اﻟﺸّﺮﮎ و ﺟﻨﻮد اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻟﺌّﻠﺎ ﻳﺘﺠﺎوزوا ﻣﻦ ﺣﺪودهﻢ ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺰل‬ ‫اﻻﻣﺮ ﻣﻦ ﺟﺒﺮوت ﺣﮑﻢ رﺑّﮏ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬اﻧّﺎ ﺟﻌﻠﻨﺎﮎ ذﮐﺮًا ﻣﻦ‬ ‫ﻟﺪﻧّﺎ ﺑﻴﻦ ﻋﺒﺎدﻧﺎ و ﺟﻌﻠﻨﺎﮎ ﺣﺼﻨًﺎ ﻟﺒﺮﻳّﺘﻨﺎ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﻟﺘﺤﻔﻈﻬﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﺳﻬﺎم اﻻﺷﺎرات و ﺗﺬﮐّﺮهﻢ ﺑﻬﺬا اﻟﻨﺒﺎء اﻟّﺬى ﻣﻨﻪ اﺿﻄﺮﺑﺖ هﻴﺎﮐﻞ‬ ‫اﻻﺳﻤﺎء و ﻏﻴّﺮت اﻟﻮﺟﻮﻩ و ﺷﻘّﺖ اراﺿﻰ اﻟﮑﺒﺮ و ﺳﻘﻄﺖ اﻻﺛﻤﺎر‬ ‫ﻞ ﺷﺠﺮ ﻣﺮﺗﻔﻊ ﻣﻨﻴﻊ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮏ ﺑﻤﺎ ﮐﺴﺮت ﺻﻨﻢ اﻟﻮهﻢ ﺑﻘﻮّة‬ ‫ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫رﺑّﮏ و ﻧﺰﻋﺖ ﻋﻦ هﻴﮑﻠﮏ اﺛﻮاب اﻟﺘّﻘﻠﻴﺪ و زﻳّﻨﺘﻪ ﺑﺮداء اﻟﺘّﻮﺣﻴﺪ‬

‫ن ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن‬ ‫ﺑﻬﺬا اﻻﺳﻢ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﺒﺎرﮎ اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻤﺤﻴﻂ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫اﻋﺘﺮﺿﻮا ﻋﻠﯽ رﺑّﻬﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟّﺬى ﺁﻣﻨﻮا ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى‬ ‫ﻞ اﻻﻟﻮاح ﺑﺎن ﻻ ﻳﺤﺘﺠﺒﻮا ﺣﻴﻦ ﻇﻬﻮرى ﺑﺸﻴﺊ ﻋﻤّﺎ‬ ‫وﺻّﻴﻨﺎهﻢ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﺧﻠﻖ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ ﮐﻔﺮ ﺑﻨﻔﺴﻰ و ﻳﻘﺮء ﮐﻠﻤﺎﺗﻰ‬ ‫و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ اﻓﺘﺨﺮ ﺑﮑﺘﺐ اﻟّﺘﻰ ﻧﺰﻟﺖ ﻣﻦ ِﻗﺒَﻠﯽ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﻗﻞ اﻟﻴﻮم ﻟﻮ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﻣﻦ ﮐﺘﺐ ﻗﻴّﻤﺔ و ﻟﻢ ﺗﻬﺐ ﻣﻨﻬﺎ‬ ‫ﻳﻤﻸ ﮐ ّ‬ ‫ب‬ ‫ﻧﻔﺤﺎت اﻣﺮى و ﻓﻮﺣﺎت ﺣﺒّﻰ اﻧّﻬﺎ ﻟﻦ ﻳﺬﮐﺮ ﻋﻨﺪ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ و ر ّ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻓﻮﻳﻞٌ ﻟﮑﻢ ﻳﺎ ﻗﻮم ﮐﻠّﻤﺎ ﻧﺰّل ﻣﻦ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﺒﻴﺎن اﻧّﻪ ﻗﺪ‬ ‫ف ﻟﮑﻢ ﺑﻤﺎ ﻧﻘﻀﺘﻢ‬ ‫ﻧﺰل ﻓﻰ ذﮐﺮى و ﺛﻨﺎﺋﻰ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ا ّ‬ ‫ﻣﻴﺜﺎق اﻟﻠّﻪ و ﻧﺒﺬﺗﻢ ﻋﻬﺪﻩ ﻋﻦ وراﺋﮑﻢ و رﺟﻌﺘﻢ اﻟﯽ ﻣﻘﺮّﮐﻢ ﻓﻰ اﺳﻔﻞ‬ ‫اﻟﺴّﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ اﺳﻤﻰ ﻗﺪ ﺑﻘﻴﺖ ﻓﺮﻳﺪًا ﺑﻴﻦ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﻣﺎ ﻧﺰل‬ ‫اﻟﺒﻴﺎن اّﻟﺎ ﻟﺬﮐﺮ ﻧﻔﺴﻰ اﻟﻤﻈﻠﻮم اﻟﻔﺮﻳﺪ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﺧﺎﻓﻮا ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ ﺗﺎﻟﻠّﻪ‬ ‫ن ﻧﻘﻄﺔ اﻻوﻟﻰ ﻣﺎ ﺗﻨﻔّﺲ اّﻟﺎ ﺑﺬﮐﺮى و ﻣﺎ ﺗﮑﻠّﻢ اّﻟﺎ ﺑﺜﻨﺎء ﻧﻔﺴﻰ و ﻣﺎ‬ ‫اّ‬ ‫ن‬ ‫ﮐﺎن ﻣﺤﺒﻮب ﻗﻠﺒﻪ اّﻟﺎ ﺟﻤﺎﻟﯽ اﻟﻤﺸﺮق اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ان ﻳﺎ اﺳﻤﻰ ﻓﺎﻋﻠﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫اﻟّﺬى ﻣﻨﻪ ﺑﻌﺚ هﻴﺎﮐﻞ اﻟﻌﺪل و اﺷﺮﻗﺖ اﻧﻮار اﻟﻔﻀﻞ ﻧﺴﺒﻪ اﻟﻤﺸﺮﮐﻮن‬ ‫اﻟﯽ اﻟﻈّﻠﻢ ﮐﺬﻟﮏ ﻓﻌﻠﻮا ﺑﻨﻔﺴﻰ هﺆﻻء اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻓﺴﻮف ﺗﺒﺪّل هﺬﻩ‬ ‫اﻻرض ﻣﻦ ﻇﻠﻢ هﺆﻻء و ﺗﻀﻄﺮب اﻻﻣﻮر ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺨﺒﺮﮎ ﻟﺴﺎن‬ ‫ﻞ اﻟﺒﻼد و ﻳﻤ ّﺮ ﻋﻠﻴﮑﻢ‬ ‫ﺻﺪق ﻋﻠﻴﻢ‪ .‬و ﻗﺪ اﻧﺘﺸﺮت اﻟﻮاح اﻟﻨّﺎر ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﻈﻬﺮ اﻟﺸّﻴﻄﺎن ﺑﮑﺘﺎب اذًا ﻗﻞ ﻳﺎ ﻋﺒﺎد اﻟﺮّﺣﻤﻦ دﻋﻮهﺎ ﻋﻦ وراﺋﮑﻢ و‬ ‫ف ﻣﻨﻬﺎ ﻣﺎ‬ ‫ﺗﻮﺟّﻬﻮا اﻟﯽ ﮐﻠﻤﺔ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﺤﮑﻢ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬اﻧّﻪ ﻻ ﻳﻌﺎدل ﺑﺤﺮ ٍ‬ ‫ﻧﺰل ﻓﻰ ازل اﻵزال او ﻳﻨﺰل ﻣﻦ ﺳﻤﺎء ﻋ ّﺰ رﻓﻴﻊ‪ .‬ان ﻳﺎ اﺳﻤﻰ ﻃﻬّﺮ‬ ‫ﻋﺒﺎدى ﻋﻦ ﻧﻔﺤﺎت دوﻧﻰ ﺛ ّﻢ اﺳﺘﺠﺬﺑﻬﻢ ﻣﻦ ﺑﺪاﻳﻊ ﻧﻐﻤﺎﺗﻰ و ﮐﻠﻤﺎﺗﻰ ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻃ ّﻴﺮهﻢ ﻓﻰ هﻮاء ﻗﺮﺑﻰ و رﺿﺎﺋﻰ ﻟﻌﻞ ﻳﻘﺼﺪون ﺣﺮم ﻋﺰّى و ﺑﻴﺖ‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻖ و اﻧّﻪ ﻟﺘﻨﺰﻳﻞٌ ﻣﻦ ﻟﺪن رﺑّﮏ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﮐﺒﺮﻳﺎﺋﻰ ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺰل ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﻟﻮاح و هﻢ‬ ‫ﺛ ّﻢ اﻣﻨﻌﻬﻢ ﻋﻦ ﺳﻔﮏ اﻟﺪّﻣﺎء اﻧّﺎ ﻗﺪ ﻧﻬﻴﻨﺎهﻢ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﺗّﺨﺬوا اﺣﮑﺎم اﻟﻠّﻪ ﺳﺨﺮ ّﻳًﺎ و ﺗﺠﺎوزوا ﻋﻦ ﺣﺼﻦ اﻻﻣﺮ و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬و رﺟﻊ ﺿ ّﺮ اﻋﻤﺎﻟﻬﻢ اﻟﯽ اﺻﻞ اﻟﺸّﺠﺮة و ﮐﺬﻟﮏ ﮐﺎن‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻦ ﻳﺠﺎدﻟﻮن و ﻳﺤﺎرﺑﻮن ﻣﻊ اﻟﻨّﺎس‬ ‫اﻻﻣﺮ ان اﻧﺖ ﻣﻦ اﻟﺴّﺎﻣﻌﻴﻦ‪ .‬ا ّ‬ ‫اوﻟﺌﮏ ﺧﺮﺟﻮا ﻋﻦ رﺿﻮان اﻟﻌﺪل و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ ﻓﻰ اﻟﻮاح‬ ‫ﻋ ّﺰ ﺣﻔﻴﻆ‪ .‬و اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ اﺳﺘﺸﻬﺪوا ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ هﺬﻩ اﻻﻳّﺎم اوﻟﺌﮏ‬ ‫ﻣﻦ اﻋﻠﯽ اﻟﺨﻠﻖ و ﮐﺎﻧﻮا ان ﻳﺬﮐﺮوا اﻟﻠّﻪ ﺟﻬﺮ ًة ﺑﺤﻴﺚ ﻣﺎ ﻣﻨﻌﻬﻢ ﮐﺜﺮة‬

‫اﻻﻋﺪاء ﻋﻦ ذﮐﺮ اﻟﻠّﻪ ﺑﺎرﺋﻬﻢ اﻟﯽ ان اﺳﺘﺸﻬﺪوا و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻔﺎﺋﺰﻳﻦ‪.‬‬ ‫و ﻓﻰ ﺣﻴﻦ ارﺗﻘﺎء ارواﺣﻬﻢ اﺳﺘﻘﺒﻠﺘﻬﻢ ﻗﺒﺎﺋﻞ ﻣﻸ اﻻﻋﻠﻰ ﮐﻠّﻬﺎ ﺑﺮاﻳﺎت‬ ‫ﻖ ﻣﻦ ﻟﺪن ﻣﻘﺘﺪر ﺣﮑﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ و‬ ‫اﻻﻣﺮ ﮐﺬﻟﮏ ﻗﻀﻰ اﻻﻣﺮ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﺳﻴّﺪى اﻧﺖ اﻟّﺬى ﻏﺮﺳﺖ اﺷﺠﺎر اﻟﻌﺪل ﻓﻰ رﺿﻮان اﻣﺮﮎ و‬ ‫ﺣﮑﻤﺘﮏ اذًا ﻓﺎﺣﻔﻈﻬﺎ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻣﻦ ﻋﻮاﺻﻒ اﻟﻘﻀﺎء و ﻗﻮاﺻﻒ‬ ‫ﻞ ﻓﻀﻠﮏ و ﺟﻮار رﺣﻤﺘﮏ‬ ‫اﻟﺒﻼء ﻟﺘﺮﺗﻔﻊ ﺑﺎﻏﺼﺎﻧﻬﺎ و اﻓﻨﺎﻧﻬﺎ ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫ﻞ اوراﻗﻬﺎ ﻣﻦ اﺻﻔﻴﺎء ﺧﻠﻘﮏ و اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ ﻣﻦ‬ ‫ﺛ ّﻢ اﺳﮑﻦ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫ﻋﺒﺎدﮎ و اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪر ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﺗﺸﺎء و اﻧﮏ اﻧﺖ اﻟﻐﻔﻮر‬ ‫اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬اﻧّﺎ ﺧﻠﻘﻨﺎ رﺿﻮان اﻟﻌﺪل ﺑﻘ ّﻮ ٍة ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ و ﻗﺪر ٍة ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ و‬ ‫ﻞ‬ ‫ق ﻣﻦ اﺛﻤﺎرهﺎ ﺛ ّﻢ اﺳﺘﺮح ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫ارﺳﻠﻨﺎﻩ اﻟﻴﮏ ﺑﻔﻮاﮐﻪ ﻋ ﱟﺰ ﺑﺪﻳﻊ‪ .‬اذًا ذ ّ‬ ‫اوراﻗﻬﺎ ﻟﺘﮑﻮن ﻣﺤﻔﻮﻇًﺎ ﻣﻦ ﻧﺎر اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬و ﺑﺬﻟﮏ اﺗﻤﻤﻨﺎ اﻟﻨّﻌﻤﺔ‬ ‫ﻋﻠﻴﮏ ﻟﺘﺸﮑﺮ رﺑّﮏ و ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﮐﺮﻳﻦ‪ .‬و اﻟﺤﻤﺪ ﷲ‬ ‫باﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪.‬‬ ‫ر ّ‬ ‫هﺬﻩ ﺳﻮرة اﻟﻘﻠﻢ ﻗﺪ ﻧﺰﻟﺖ ﻣﻦ ﺳﻤﺎء اﻟﻘﺪم‬ ‫ﻟﻠّﺬﻳﻨﻬﻢ اﻟﯽ ﺷﻄﺮ اﻟﻌﺮش ﻳﻨﻈﺮون‬ ‫ﺑﺴﻢ اﻟﻠّﻪ اﻻﺑﺪع اﻻﺑﻬﻰ‬ ‫ان ﻳﺎ ﻗﻠﻢ اﻻﻋﻠﻰ ﻓﺎﺷﻬﺪ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ ﺑﺎﻧّﻪ هﻮ اﻟﻠّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ اﻧﺎ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ‬ ‫ﻞ ﺧﻠﻘﻮا ﺑﺎﻣﺮى‬ ‫اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺷﻬﺪ ﺑﺬاﺗﮏ ﺑﺎﻧّﻰ اﻧﺎ اﻟﻠّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ و ﮐ ﱞ‬ ‫ن هﺬا ﻟﺠﻤﺎل اﻟﻠّﻪ ﻗﺪ‬ ‫ﻞ ﺑﺎﻣﺮى ﻳﻌﻠﻤﻮن‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺷﻬﺪ ﺑﮑﻴﻨﻮﻧﺘﮏ ﺑﺎ ّ‬ ‫و ﮐّ‬ ‫اﺷﺮق ﻋﻦ اﻓﻖ اﻟﻐﻴﺐ و ﻣﺎﻋﺮﻓﻪ اﺣﺪٌ دوﻧﻪ و ﻟﻦ ﻳﻌﺮﻓﻪ ﺳﻮاﻩ و اﻧّﻪ‬ ‫ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬و ﻣﻦ ﺗﺠﻠّﻰ ﻣﻨﻪ اﺷﺮﻗﺖ ﺷﻤﻮس‬ ‫اﻟﻌﻈﻤﺔ و اﻟﮑﺒﺮﻳﺎء و ﺧﻠﻘﺖ اﻓﺌﺪة اهﻞ ﻣﻸ اﻟﺒﻘﺎء ﺛ ّﻢ ﺣﻘﺎﻳﻖ اﻟﻘﺪس‬ ‫ﺧﻠﻒ ﺣﺠﺒﺎت اﻟﻌﻤﺎء و ﻇﻬﺮت اﺳﺮار ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎﻳﮑﻮن‪ .‬ان ﻳﺎ ﻗﻠﻢ‬ ‫ﻻ ﺗﻨﺼﻌﻖ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ ﻻﻧّﺎ ﻋﺼﻤﻨﺎﮎ ﺑﺴﻠﻄﺎن اﻟﻘﻮّة و اﻟﻘﺪرة و ﻧﻔﺨﻨﺎ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ اَن ﻳﺤﺼﻰ‬ ‫ﻓﻴﮏ ﻣﻦ روح ﻟﻮ ﻳﻨﻔﺦ ﻣﻨﻪ ﻓﻰ اﺟﺴﺎد اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت اﻗ ّ‬ ‫ﻦ ﺑﺬواﺗﻬﻢ و‬ ‫ﻦ ﺑﺎﻟﺴﻨﻬﻢ و ﻳﻨﻄﻘ ّ‬ ‫ﻦ ﮐﻠّﻬﻢ ﻋﻦ ﻣﻘﺎﻋﺪهﻢ و ﻳﻘﻮﻟ ّ‬ ‫ﻟﻴﻘﻮﻣ ّ‬ ‫ن ﺑﮑﻴﻨﻮﻧﺎﺗﻬﻢ ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ اﻧﺎ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﺘﻌﻈّﻢ اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫ﻳﺸﻬﺪ ّ‬ ‫اﻟﻔﺮد اﻟﻐﺎﻟﺐ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ان ﻳﺎ ﻗﻠﻢ اﻻﻣﺮ ﻓﺎﺳﺘﻘﻢ ﻓﻰ ذاﺗﮏ ﺛ ّﻢ اﻇﻬﺮ‬ ‫ﻓﻀﻠﮏ ﻋﻠﯽ اﻟﻤﻮﺟﻮدات ﻋﻤّﺎ اﻋﻄﺎﮎ اﻟﻠّﻪ ﻗﺒﻞ ﺧﻠﻖ اﻟﺤﺮوف و‬ ‫اﻟﮑﻠﻤﺎت و ﻗﺒﻞ وﺟﻮد اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و ﻗﺒﻞ ان ﻳﺬوّت ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺳﻤﺎء و‬ ‫ن هﺬا ﻟﻌ ّﺰ ﻣﺎ ﺳﺒﻘﻪ‬ ‫اﻟﺼّﻔﺎت و ﻗﺒﻞ ان ﻳﻈﻬﺮ اﻟﻮاح ﻋ ّﺰ ﻣﺤﻔﻮظ‪ .‬ﻗﻞ ا ّ‬

‫ﻋ ﱞﺰ ﻻ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ اﻟﻘﺒﻞ و ﻻ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ اﻟﺒﻌﺪ ان اﻧﺘﻢ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺮّوح ﺗﻔﻘﻬﻮن‪.‬‬ ‫ن هﺬا اﻟﺠﻤﺎلٌ ﻣﺎ ﺳﺒﻘﻪ ﺟﻤﺎلٌ ﻣﻦ اوّل اﻟّﺬى ﻻ اوّل ﻟﻪ ان اﻧﺘﻢ‬ ‫واّ‬ ‫ﺗﻌﻠﻤﻮن‪ .‬ﻗﻞ ﻣﻦ ﺧﻄﺮ ﻓﻰ ﻗﻠﺒﻪ ﺑﺎﻟﺘّﻘﺎﺑﻞ ﺑﻬﺬا اﻟﻘﻠﻢ اواﻟﻤﺸﺎرﮐﺔ ﻣﻌﻪ‬ ‫ن اﻟﺸّﻴﻄﺎن وﺳﻮس ﻓﻰ‬ ‫اواﻟﺘّﻘﺮّب اﻟﻴﻪ اوﻋﺮﻓﺎن ﻣﺎ ﻳﻈﻬﺮ ﻣﻨﻪ ﻳﻮﻗﻦ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻧﻔﺴﻪ ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺰل اﻻﻣﺮ ان اﻧﺘﻢ ﺗﺸﻌﺮون‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻣﺎﺳﺒﻘﻨﻰ اﺣﺪٌ ﻓﻰ‬ ‫اﻻﺑﺪاع و ﻟﻦ ﻳﺴﺒﻘﻨﻰ ﻧﻔﺲٌ و هﺬا ﻣﺎ رﻗﻢ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻣﻦ اﻧﺎﻣﻞ ﻗﺪس ﻗﻴّﻮم‪.‬‬ ‫ن ﺑﺤﺮف ﻋﻤّﺎ ﻇﻬﺮ ﻣﻨﻰ ﺧﻠﻘﺖ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و ﺣﻘﺎﻳﻖ اﻟﻤﻮﺟﻮدات‬ ‫ﻗﻞ ا ّ‬ ‫و ﻋﻮاﻟﻢ اﻟّﺘﻰ ﻣﺎ اﻃّﻠﻊ ﺑﻬﺎ اﺣﺪٌ اّﻟﺎ ﻧﻔﺴﻰ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺸﻬﻮد‪ .‬ان ﻳﺎ ﻗﻠﻢ‬ ‫ﻓﺎﺳﻤﻊ ﻣﺎ ﻳﻘﻮﻟﻮن اﻟﻤﺸﺮﮐﻮن ﻓﻰ ﺣﻘّﮏ ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻐﻀﺎء ﻣﻮﺗﻮا‬ ‫ن هﺬا اﻟﻘﻠﻢٌ‬ ‫ﻖ اّ‬ ‫ﺑﻐﻴﻈﮑﻢ ﺛ ّﻢ ﺑﻐﻠّﮑﻢ ﺛ ّﻢ ﺑﺤﺴﺪﮐﻢ ﺛ ّﻢ ﺑﮑﻔﺮﮐﻢ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﺑﺎراد ٍة ﻣﻨﻪ ﺧﻠﻘﺖ ارواح ﻣﻸ اﻻﻋﻠﻰ ﺛ ّﻢ ﺣﻘﺎﻳﻖ اهﻞ اﻟﺒﻘﺎء ﺛ ّﻢ ﺟﻮاهﺮ‬ ‫اﻻﻓﺌﺪة و اﻟﻌﻘﻮل و ﺑﺎﺛ ٍﺮ ﻣﻨﻪ ﺧﻠﻘﺖ ﺷﻤﻮس اﻟﻌﺰّة و اﻟﻌﻈﻤﺔ و ﺑﺪور‬ ‫اﻟﻌﺼﻤﺔ و اﻟﺮّﻓﻌﺔ ﺛ ّﻢ اﻧﺠﻢ اﻟﻌﻨﺎﻳﺔ و اﻟﻤﮑﺮﻣﺔ و ﺑﻪ ﻇﻬﺮت اﻟﺠﻨﺎن و‬ ‫ﻣﺎ ﻓﻴﻬﺎ و اﻟﺮّﺿﻮان و ﻣﺎ ﻋﻠﻴﻪ ان اﻧﺘﻢ ﺗﻌﺮﻓﻮن‪ .‬ﻗﻞ ﺑﺤﺮﮐ ٍﺔ ﻣﻨّﻰ ﻇﻬﺮ‬ ‫ﻋﻠﻢ ﻣﺎﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن ﺛ ّﻢ ﺧﻠﻖ اﻻوّﻟﻴﻦ و اﻵﺧﺮﻳﻦ اذًا ﻓﺎﻓﺘﺤﻮا‬ ‫ﻞ اﻧﺘﻢ ﺗﺸﻬﺪون‪ .‬ان ﻳﺎ ﻗﻠﻢ ﻓﺎﮐﻒ ﺑﻤﺎ اﻟﻘﻴﺖ ﻋﻠﯽ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت‬ ‫ﻋﻴﻮﻧﮑﻢ ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ن ﻗﻠﻮب اﻟﻤﻐﻠّﻴﻦ ﺗﮑﺎد ان ﺗﻤﻴﺰ ﻣﻦ اﻟﻐ ّ‬ ‫ﻣﻦ ﺳﻠﻄﺎﻧﮏ و ﻗﺪرﺗﮏ ﻻ ّ‬ ‫ن ﺳﻤﻮات اﻟﻘﺪم ﺗﻨﻔﻄﺮ ﻋﻦ‬ ‫ﻓﺎﺳﺘﺮ اﻣﺮﮎ و ﻻ ﺗﻔﺶ ازﻳﺪ ﻣﻦ ذﻟﮏ ﻻ ّ‬ ‫ﻖ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻬﺎ و اهﻞ ﺣﺠﺒﺎت اﻻﻧﺲ ﻓﻰ‬ ‫ﻗﻮﻟﮏ و ارض اﻟﻘﺪس ﺗﻨﺸ ّ‬ ‫ن ﻣﻦ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻓﺮدوس اﻟﻌﻈﻤﺔ ﮐﻠّﻬﻢ ﻳﻨﺼﻌﻘﻮن‪ .‬ان اﺻﺒﺮ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ ﻻ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﺎ ﻳﻈﻬﺮ ﻣﻦ‬ ‫ن ﺳﻠﻄﺎﻧﮏ و ﻳﺴﻤﻌ ّ‬ ‫ﻦ ان ﻳﺸﻬﺪ ّ‬ ‫اﻻرض ﻟﻦ ﻳﺴﺘﻄﻴﻌ ّ‬ ‫ﺷﺌﻮﻧﺎﺗﮏ ﻓﮑﻴﻒ ﻣﻮﺟﺪﮎ و ﺧﺎﻟﻘﮏ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﮏ ﺑﻘﻮل ﻣﻨﻪ ﻓﺘﻌﺎﻟﯽ‬ ‫رﺑّﮏ ﻋﻤّﺎ ﻳﺠﺮى ﻣﻨﮏ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ و ﻇﻬﺮ ﻣﻨﮏ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﻓﺘﻌﺎﻟﯽ ﻋﻤّﺎ‬ ‫ﻋﺮﻓﻪ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻮن و ﻋﻤّﺎ ﻳﻌﺮﻓﻪ اﻟﻤﺨﻠﺼﻮن‪ .‬اﻳّﺎﮎ اﻳّﺎﮎ ﻓﺎﮐﻒ ﺑﻤﺎ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و‬ ‫ﻦﮐّ‬ ‫ﻖ ﻟﻮ ﻳﻘﺎﺑﻠ ّ‬ ‫اﻇﻬﺮ ﻣﻨﮏ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻣﺎ ﺑﻴﻨﻬﻢ ﻣﻦ اﻻﺷﺠﺎر و اﻻﺛﻤﺎر و اﻻوراق و اﻻﻓﻨﺎن و اﻻﻏﺼﺎن و‬ ‫ﻦ ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ‬ ‫ف ﻋﻤّﺎ ﻇﻬﺮ ﻣﻨﮏ ﻟﻴﻨﻄﻘ ّ‬ ‫اﻟﻤﻴﺎﻩ و اﻟﺒﺤﺎر و اﻟﺠﺒﺎل ﺑﺤﺮ ٍ‬ ‫ﺑﻤﺎ ﻧﻄﻘﺖ ﺷﺠﺮة اﻟﻄّﻮر ﻋﻠﯽ ارض اﻟﻈّﻬﻮر ﻟﻤﻮﺳﻰ اﻟﮑﻠﻴﻢ ﻓﻰ‬ ‫وادى ﻗﺪس ﻣﺒﺮوﮎ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻗﻠﻢ ﻓﺎﻧﺼﺖ ﻋﻦ ﺑﺪاﻳﻊ اﻟﺬّﮐﺮ ﻓﻴﻤﺎ اﻋﻄﺎﮎ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ اﻧﻘﻄﻊ ﻋﻤّﺎ ﻋﻨﺪﮎ ﺛ ّﻢ ﺑﺸّﺮ اﻟ ّﻨﺎس ﺑﺎﻟﮑﻠﻤﺔ اﻻﮐﺒﺮ ﻓﻰ هﺬا‬ ‫ﻦ ﺑﺎرﺋﻬﻢ ﺑﻨﻔﺴﻪ ﺛ ّﻢ ﻋﻦ دوﻧﻪ ﻳﻨﻘﻄﻌﻮن‪ .‬ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻞ ﻳﻌﺮﻓ ّ‬ ‫اﻟﻈّﻬﻮر اﻻﻋﻈﻢ ﻟﻌ ّ‬

‫ﺑﺸّﺮ اهﻞ ﻣﻸ اﻻﻋﻠﻰ و ﻗﻞ ﻳﺎ اهﻞ ﻣﻸ اﻟﻌﻈﻤﺔ ﻓﻰ ﺳﺮادق اﻟﮑﺒﺮﻳﺎء‬ ‫و ﻳﺎ اهﻞ ﺟﺒﺮوت اﻟﻘﺪرة ﺧﻠﻒ ﺧﺒﺎء اﻻﺑﻬﻰ و ﻳﺎ اهﻞ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﻐﻴﺐ‬ ‫و اﻟﺸّﻬﺎدة ﻓﻰ ﻣﻮاﻗﻊ اﻟﻘﺪس ﺧﻠﻒ ﻟﺠﺞ اﻟﺒﻘﺎء ﺛ ّﻢ ﻳﺎ ﻣﻈﺎهﺮ اﻻﺳﻤﺎء‬ ‫ﻓﻰ ﺣﺠﺒﺎت اﻟﻌﻤﺎء ﻋﻴّﺪوا ﻓﻰ اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻌﻴﺪ اﻻﮐﺒﺮ اﻟّﺬى ﻓﻴﻪ‬ ‫ﻳﺴﻘﻰ اﻟﻠّﻪ ﺑﻨﻔﺴﻪ رﺣﻴﻖ اﻻﻃﻬﺮ ﻋﻠﯽ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻗﺎﻣﻮا ﻟﺪى اﻟﻮﺟﻪ‬ ‫ﺑﺨﻀﻮع ﻣﺤﺒﻮب‪ .‬ﺛ ّﻢ زﻳّﻨﻮا اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻣﻦ ﺣﺮر اﻻﻳﻘﺎن ﺛ ّﻢ اﺟﺴﺎدﮐﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﺳﻨﺪس اﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻤﺎ ﻇﻬﺮ و اﺷﺮق ﺛ ّﻢ ﻃﻠﻊ و اﺑﺮق ﻧﻮر ﻋﻦ ﻣﺸﺮق‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ان اﻧﺘﻢ‬ ‫اﻟﺠﺒﻴﻦ و ﺳﺠﺪ ﻋﻨﺪ ﻇﻬﻮرﻩ ﮐ ّ‬ ‫ﻖ ﻣﺎ ﻇﻬﺮ ﺷﺒﻬﻪ ﻓﻰ اﻻﺑﺪاع و ﻣﻦ اﻗ ّﺮ ﺑﻐﻴﺮ‬ ‫ﺗﻔﻘﻬﻮن‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ذﻟﮏ ﺷﻬﺪ ﺑﻐﻴﺮ ﻣﺎ ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﻓﻰ اﻟﻮاح ﻋ ّﺰ‬ ‫ﻣﺤﻔﻮظ‪ .‬ﻗﻞ ﺑﻬﺬا اﻟﻨّﻮر ﺧﻠﻖ ﺧﻠﻖ اﻟّﻠﺎهﻮت و ﺣﻘﺎﻳﻘﻬﺎ و ﺑﻌﺜﺖ هﻴﺎﮐﻞ‬ ‫اهﻞ اﻟﺠﺒﺮوت و ذواﺗﻬﺎ و ﺑﻪ ﺧﻠﻖ اﻟﻠّﻪ ﻋﻮاﻟﻢ ﻻ ﻟﻬﺎ ﻣﻦ ﺑﺪاﻳﺔ و ﻻ‬ ‫ﻣﻦ ﻧﻬﺎﻳﺔ و ﻣﺎ اﻃّﻠﻊ ﺑﻬﺎ اﺣﺪٌ اّﻟﺎ ﻣﻦ ﺷﺎء رﺑّﻪ ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻠﻘﻰ ﻋﻠﻴﮑﻢ‬ ‫ﻞ اﻧﺘﻢ ﻓﻰ ﺁﺛﺎر اﻟﻠّﻪ ﺗﺘﻔﮑّﺮون‪ .‬ﻗﻞ هﺬا اﻟﻨّﻮرٌ ﻗﺪ ﺧﻀﻌﺖ‬ ‫اﻻﺳﺮار ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﻋﻨﺎق و ﺳﺠﺪت ﻟﺪى ﻇﻬﻮرﻩ ارواح اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻋﻨﺪ ﺗﺠﻠّﻴﻪ ﮐ ّ‬ ‫اﻓﺌﺪة اﻟﻤﻘﺪّﺳﻴﻦ ﺛ ّﻢ ﺣﻘﺎﻳﻖ اﻟﻤﺴﺠّﻴﻦ ﺛ ّﻢ ﻋﺒﺎد ﻣﮑﺮﻣﻮن‪ .‬ان ﻳﺎ اهﻞ ﺣﺮم‬ ‫ﻞ اﻟﻘﺪس ﺑﻴﻨﮑﻢ و ﻣﺸﻌﺮ اﻟﺮّوح‬ ‫اﻟﻘﺪس ﺗﺎﻟﻠّﻪ هﺬا ﻟﺤﺮم اﻟﻠّﻪ ﻓﻴﮑﻢ و ﺣ ّ‬ ‫ﺴ ّﺮ و اﻟﻌﻠﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان ﺗﺤﺮﻣﻮا‬ ‫ﺗﻠﻘﺎء وﺟﻮهﮑﻢ و ﻣﻘﺎماﻻﻣﻦ ﻓﻰ اﻟ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ‬ ‫اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻋﻦ ﺣﺮم اﻟﻌﺮﻓﺎن ﻓﺎﺳﺮﻋﻮا اﻟﻴﻪ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻦ ﻓﻰ ﺣﻮﻟﻪ هﻴﺎﮐﻞ اﻻﺣﺪﻳّﺔ ﺛ ّﻢ ﺣﻘﺎﻳﻖ‬ ‫ﻣﺘﻮﻗّﻔﻮن‪ .‬و هﺬا ﺣﺮم ﻳﻄﻮﻓ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﺲ ﮐّ‬ ‫اﻟﺼّﻤﺪﻳّﻪ ﺛ ّﻢ ذوات اﻟﻘﺪﻣﻴّﺔ و ﺟﻌﻞ اﻟﻠّﻪ ﻓﻨﺎﺋﻪ ﻣﻘﺪّﺳًﺎ ﻋﻦ ﻣ ّ‬ ‫ﻦ ﺑﺨﺪﻣﺘﻪ ﺣﻮرﻳّﺎت اﻟﻔﺮدوس ﺛ ّﻢ اهﻞ‬ ‫ﻣﺸﺮﮎ ﻣﺮدود‪ .‬و ﺗﺴﺘﺒﺮﮐ ّ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻏﺮﻓﺎت اﻻﻓﺮﻳﺪوس ﺛ ّﻢ اهﻞ ﺣﻈﺎﺋﺮ اﻟﻘﺪس و ﻣﻘﺎﻋﺪ اﻻﻧﺲ و ﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ ﻻ ﻳﻔﻘﻬﻮن‪ .‬ان اﺧﺮﺟﻮا ﻳﺎ اهﻞ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء ﻋﻦ‬ ‫ﻣﻘﺎﻋﺪﮐﻢ ﻟﻠﺤ ّ‬ ‫ﺞ اﻻﮐﺒﺮ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺠﻤﺎل اﻟﻤﺸﺮق اﻻﻃﻬﺮ ﻓﻠﻤّﺎ ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻋﺠﺰ اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻋﻔﻰ ﻋﻨﮑﻢ و ﻟﮑﻦ اﻧﺘﻢ ﺑﻘﻠﻮﺑﮑﻢ ﻓﺎﺳﺮﻋﻮن‪ .‬و ﻟﻦ ﻳﻮﻓّﻖ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات واﻻرض اّﻟﺎ‬ ‫نﮐّ‬ ‫ﺑﺬﻟﮏ اﺣﺪٌ اّﻟﺎ اﻟّﺬﻳﻦ ﻟﻦ ﻳﺸﻬﺪ ّ‬ ‫ﮐﻴﻮم ﻟﻢ ﻳﮑﻦ اﺣﺪٌ ﻣﺬﮐﻮرا‪ .‬اوﻟﺌﮏ ﻳﺴﻘﻮن ﻣﻦ اﻳﺎدى رﺑّﻬﻢ رﺣﻴﻖ‬ ‫ﻦ ﻓﻰ‬ ‫ﻗﺪس ﻣﺨﺘﻮم و ﻣﻦ ﻳﺘﻮﺟّﻪ اﻟﯽ هﺬا اﻟﺸّﻄﺮ اﻻﻃﻬﺮ اﻻﻧﻮر ﻟﻴﻄﻮﻓ ّ‬ ‫ﺣﻮﻟﻪ ﺷﻤﻮس ﻣﺸﺮﻗﺎت اﻟّﺘﻰ ﻣﺎ ﻗﺪّر ﻟﻬﺎ ﻣﻦ اوّل و ﻻ ﻣﻦ ﺁﺧ ٍﺮ و‬ ‫ﻳﺴﺘﺸﺮق ﻋﻦ اﻓﻖ ﻗﻠﺒﻪ ﺷﻤﺲ اﻟﺸّﻤﻮس اﻟّﺘﻰ ﺗﻈﻠﻢ ﻋﻨﺪ ﺿﻴﺎﺋﻬﺎ‬

‫ﺷﻤﻮس اﻻﺳﻤﺎء ان اﻧﺘﻢ ﺗﻌﺮﻓﻮن‪ .‬ان ﻳﺎ ﻗﻠﻢ اذّن ﺑﻴﻦ ﻣﻸ اﻟﻘﺪم و ﻗﻞ‬ ‫ان ﻳﺎ اهﻞ ﻣﻴﺎدﻳﻦ اﻟﺒﻘﺎء و ﻳﺎ اهﻞ ﺳﺮادق اﻟﮑﺒﺮﻳﺎء ﺛ ّﻢ ﻳﺎ ﺟﻮاهﺮ‬ ‫اﻟﻐﻴﺐ ﻋﻦ اﻋﻴﻦ اهﻞ اﻻﻧﺸﺎء ان اﻧﺰﻟﻮا ﻋﻦ ﻣﻘﺎﻋﺪﮐﻢ ﺛ ّﻢ ﺗﻬﻠّﻠﻮا و‬ ‫ﺗﮑﺒّﺮوا و ﺗﮑﺮّﻋﻮا ﻋﻦ ﮐﺎؤب اﻟﺒﻘﺎء ﻣﻦ اﻧﺎﻣﻞ اﻻﺑﻬﻰ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻐﻼم‬ ‫اﻻﻋﻠﯽ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻴﻮم اﻟّﺬى ﻣﺎ ﺷﻬﺪت ﻋﻴﻮن اﻻﺑﺪاع ﺷﺒﻬﻪ و ﻻ اﺑﺼﺮ‬ ‫اﻻﺧﺘﺮاع ﻣﺜﻠﻪ و ﻓﻴﻪ ﻗﺮّت ﻋﻴﻮن اﻟﻌﻈﻤﺔ ﻋﻠﯽ ﻣﻘﻌﺪ ﻋ ﱟﺰ ﻣﺤﻤﻮد‪ .‬ان‬ ‫ن ﻓﻴﻪ ﻇﻬﺮ‬ ‫ﻳﺎ ﺣﻤﻠﺔ اﻟﻌﺮش زﻳّﻨﻮا ﻋﺮش اﻻﻋﻈﻢ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻴﻮم ﻻ ّ‬ ‫ﺟﻤﺎل اﻟﻤﮑﻨﻮن اﻟّﺬى ﻣﺎ ﻓﺎز ﺑﻠﻘﺎﺋﻪ اهﻞ ﻓﺮدوس اﻻﻋﻠﻰ و ﻻ اهﻞ ﺟﻨّﺔ‬ ‫اﻟﻤﺄوى‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﻏﻴﺐ اﻟﻤﮑﻨﻮن ﺑﺄﺗﻤّﻪ و ﻗﺮّت ﻣﻦ ﺟﻤﺎﻟﻪ‬ ‫ﻋﻴﻮن اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸّﻬﻮد ﺛﻢ ﻋﻴﻮن اﻟّﺬﻳﻦ ﻃﻬّﺮوا ﻧﻔﻮﺳﻬﻢ ﺑﻤﺎ رﺷﺢ‬ ‫ﻋﻠﻴﻬﻢ ﮐﻮﺛﺮ اﻟﻘﺪس ﻋﻦ ﺑﺤﺮ اﺳﻢ رﺑّﻬﻢ اﻟﻤﺸﻬﻮد‪ .‬ﻗﻞ هﺬا ﻳﻮمٌ ﻓﻴﻪ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﺛ ّﻢ اﺳﺘﻌﻠﻰ‬ ‫ﻋﺮّف اﻟﻠّﻪ ﻧﻔﺴﻪ ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﺴﻠﻄﺎﻧﻪ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻣﺮ و اﻟﺨﻠﻖ ﻓﺘﻌﺎﻟﯽ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻔﻀﻞ‬ ‫اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﺒﺎرﮎ اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬و هﺬا ﻳﻮمٌ ﻓﻴﻪ ﻇﻬﺮ ﺟﻤﺎل اﻟﻘﺪم ﺑﻄﺮاز‬ ‫اّﻟﺬى ﺑﻪ ﺷﻘّﺖ اﻻﺳﺘﺎر و ﻇﻬﺮت اﻻﺳﺮار و ﺑﺮزت اﻻﺛﻤﺎر ﻣﻦ‬ ‫اﻻﺷﺠﺎر و ﻧﻄﻘﺖ اﻻﺷﻴﺎء ﻓﻰ ذﮐﺮ رﺑّﻬﻢ اﻟﻤﺨﺘﺎر و ﺑﺮزت اﻻرض‬ ‫ﺑﻤﺎ ﻓﻴﻬﺎ و اﻟﺴﻤﺎء ﺑﻤﺎ ﻋﻠﻴﻬﺎ و اﻟﺠﺒﺎل ﺑﻤﺎ ﻓﻰ ﺳﺮّهﺎ و اﻟﺒﺤﺎر ﺑﻤﺎ ﻓﻰ‬ ‫ﻗﻌﺮهﺎ وﻟﻮ هﻢ ﮐﺎﻧﻮا ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ ﻣﺤﺘﺠﺒﻮن‪ .‬و هﺬا ﻳﻮمٌ ﻓﻴﻪ ﮐﺴﺮت‬ ‫اﺻﻨﺎم اﻟﺸّﺮﮎ و اﻟﻬﻮى و اﺳﺘﻮى ﺟﻤﺎل اﻟﻘﺪم ﻋﻠﯽ ﻋﺮش اﻻﻋﻈﻢ‬ ‫ﻳﻮﻣﺌ ٍﺬ ﻧﻄﻘﺖ روح اﻻﮐﺮم ﻋﻦ ﻣﮑﻤﻦ اﻟﺒﻘﺎء و روح اﻻﻗﺪس ﻋﻦ‬ ‫ﺳﺪرة اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ و روح اﻻﻣﺮ ﻋﻦ ﺷﺠﺮة اﻟﻘﺼﻮى و روح اﻟﻌ ّﺰ ﻣﻦ‬ ‫ﺟﺒﺮوت اﻻﻋﻠﻰ ﺑﺎن ﺗﺒﺎرﮎ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﻓﻰ اﻻﮐﻮان ﺑﻤﺎ ﻻ‬ ‫ﻦ ﺧﻠﻖ‬ ‫ادرﮐﺘﻪ اﻟﻌﻴﻮن‪ .‬ﻗﻞ هﺬا اﻟّﺬى ﺑﺤﺮﮐ ٍﺔ ﻣﻦ اﺻﺒﻌﻪ ﻟﻴﻨﻌﺪﻣ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﻤﻮﺟﻮدات و‬ ‫ﻦ ﮐّ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﺑﮑﻠﻤ ٍﺔ ﻣﻦ ﻓﻤﻪ ﻟﻴﺤﻴﻴ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﻮﺟﻮد اﻟﯽ ﺷﻄﺮ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫ﻦﮐّ‬ ‫ﺑﺎﺷﺎر ٍة ﻣﻦ ﻃﺮﻓﻪ ﻳﻨﻘﻠﺒ ّ‬ ‫ن اﻟّﺬى رﻓﻊ‬ ‫اﻟﻮدود‪ .‬ﻗﻞ ان ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺮّهﺒﺎن ﻋﺰّﻟﻮا ﮐﻨﺎﺋﺲ اﻟﺘّﺴﺒﻴﺢ ﻻ ّ‬ ‫ن اﻟﻴﻮم‬ ‫ﻖاّ‬ ‫ﻖ و ﻳﻄﻮف ﺣﻮل اﻟﻌﺮش ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﯽ اﻟﺴّﻤﺎء ﻗﺪ ﻧﺰل ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻳﺼﻴﺢ اﻟﻨّﺎﻗﻮس ﻋﻠﯽ ذﮐﺮى و ﻳﻨﺎدى اﻟﻨّﺎﻗﻮر ﻋﻠﯽ وﺻﻔﻰ و اﻟﺼّﻮر‬ ‫ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻻ ﺗﺤﺮﻣﻮا اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻣﻦ ﻓﻀﻞ هﺬا اﻟﻴﻮم ﺛ ّﻢ‬ ‫اﺳﺮﻋﻮا اﻟﯽ ﻣﻘ ّﺮ اﻟﻌﺮش و دﻋﻮا ﻣﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ و ﺗﻤﺴّﮑﻮا ﺑﺤﺒﻞ اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟﻘﺎﺋﻢ اﻟﻈّﺎهﺮ اﻟﻨﺎﻃﻖ اﻟﻤﺸﻬﻮد‪ .‬ان ﻳﺎ اهﻞ اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸّﻬﺎدة ﻏﻨّﻮا و‬

‫ﻖ و ﻣﺎ ﻓﺎز ﺑﻪ اﺣﺪ ﻻ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﻻ‬ ‫ﺗﻐﻨّﻮا ﻓﻰ هﺬا اﻟﻌﻴﺪ اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ‬ ‫ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ان اﻧﺘﻢ ﺗﻌﻠﻤﻮن‪ .‬و ﻗﺪ ارﻓﻊ اﻟﻠّﻪ ﻓﻴﻪ اﻟﻘﻠﻢ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و هﺬا ﻣﺎ اﺷﺮق ﺑﻪ ﺣﮑﻢ اﻟﻘﺪم ﻋﻦ ﻣﺸﺮق اﻟﻘﻠﻢ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻳﻔﺮﺣﻮن‪ .‬ان ﻳﺎ ﻗﻠﻢ ﻓﺎﺧﺒﺮ‬ ‫ﻦ ﻓﻰ اﻧﻔﺴﮑﻢ و ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻟﺘﻔﺮﺣ ّ‬ ‫ﻖ اﻟﻴﻮم ﻳﻮﻣﮏ ﻓﺎﻇﻬﺮى ﮐﻴﻒ ﺗﺸﺂء ﺛ ّﻢ‬ ‫ﺣﻮرﻳّﺔ اﻟﻔﺮدوس ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﺒﺴﻰ اﺳﺘﺒﺮق اﻻﺳﻤﺎء و ﺳﻨﺪس اﻟﺒﻴﻀﺎء ﮐﻴﻒ ﺗﺮﻳﺪﻳﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺧﺮﺟﻰ‬ ‫ﻋﻦ ﻏﺮف اﻟﺒﻘﺎء ﮐﺎﻟﺸّﻤﺲ اﻟﻤﺸﺮق ﻋﻦ ﺟﺒﻴﻦ اﻟﺒﻬﺎء ﺛ ّﻢ اﻧﺰﻟﯽ ﻋﻦ‬ ‫ﻣﮑﻤﻦ اﻻﻋﻠﻰ و ﻗﻔﻰ ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴﻤﺎء ﺛ ّﻢ اﮐﺸﻔﻰ ﺑﺮﻗﻊ اﻟﺴّﺘﺮ‬ ‫ﻖ ﺣﺠﺒﺎت اﻻﮐﺒﺮ ﻋﻦ وﺟﻪ هﺆﻻء‬ ‫ﻞ ﺑﺬﻟﮏ ﺗﻨﺸ ّ‬ ‫ﻣﻦ وﺟﻬﮏ اﻟﺤﻮرا ﻟﻌ ّ‬ ‫و ﻳﻨﻈﺮون ﺑﺎﻟﻤﻨﻈﺮ اﻻﮐﺒﺮ ﺟﻤﺎل اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬ان‬ ‫ن ان‬ ‫ن اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﻓﻰ ﺳﮑﺮان ﻣﻦ اﻟﻮهﻢ و ﻟﻦ ﻳﻘﺪر ّ‬ ‫ﻳﺎ ﻗﺮّة اﻟﻘﺪم ﺗﺎﻟﻠّﻪ ا ّ‬ ‫ﻦ اﻟﺒﺼﺮ اﻟﯽ ﺷﻄﺮ اﻻﻃﻬﺮ و اﻧّﮏ ﻟﺴﻠﻄﺎن ﻋﺼﻤﺘﮏ‬ ‫ﻳﺮﺟﻌ ّ‬ ‫ﻋﺼﻤﺘﻨﻰ ﺧﻠﻒ ﺣﺠﺒﺎت اﻟﻨّﻮر و ﺗﺤﺮّﻣﺖ ﺟﻤﺎﻟﯽ ﻋﻦ ﻣﺸﺎهﺪة‬ ‫اﻋﺪاﺋﮏ و ﮐﺎن اﻻﻣﺮ ﺑﻴﺪﮎ و اﻧﺖ اﻟﺤﺎﮐﻢ ﮐﻴﻒ ﺗﺸﺎء ﺑﻘﻮﻟﮏ ﮐﻦ‬ ‫ﻓﻴﮑﻮن‪ .‬ان ﻳﺎ ﺣﻮرﻳّﺔ اﻟﺒﻬﺎء ان اﺧﺮﺟﻰ ﻋﻦ ﻣﮑﻤﻦ اﻟﺒﻘﺎء ﺛ ّﻢ ﻃﻬّﺮى‬ ‫ﻖ ﻟﻦ ﻳﺪرﮐﮏ اّﻟﺎ اهﻞ‬ ‫ﺑﺼﺮﮎ اﻻﻃﻬﺮ ﻋﻦ وﺟﻮﻩ اﻟﺒﺸﺮ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻨّﻈﺮ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻤﻨﻈﺮ اﻻﮐﺒﺮ‪ .‬دﻋﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺳﻤﺎء ﻋﻦ ﻳﻤﻴﻨﮏ و‬ ‫ﺟﺒﺮوت اﻟﺼّﻔﺎت ﻋﻦ ﻳﺴﺎرﮎ ﺛ ّﻢ اﺷﺮﻗﻰ ﺑﺎذﻧﻰ ﻋﻦ اﻓﻖ ﻋﺼﻤﺘﻰ‬ ‫ﻋﺮﻳّﺔ ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻖ ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻻﻣﺮ و ﻣﻌﺮﻳّﺔ ﻋﻤّﺎ ذوّت ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﺳﻮاﻩ ﺛ ّﻢ ﻏﻨّﻰ ﻋﻠﯽ اﺣﺴﻦ‬ ‫اﻟﺨﻠﻖ ﻟﻴﻈﻬﺮ ﺑﮏ ﻃﺮاز اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻮﺟﻮد اﻟﯽ وﺟﻪ‬ ‫ﻞ ﻳﻨﻘﻄﻌ ّ‬ ‫اﻟﻨّﻐﻤﺎت ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﻮات ﻟﻌ ّ‬ ‫رﺑّﮏ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮدود‪ .‬ان اﻃﻠﻌﻰ ﻋﻦ اﻓﻖ اﻟﺮّﺿﻮان ﺑﺠﻤﺎل‬ ‫ﺐ ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻋﻠّﻘﻰ ﺣﻮل ﺛﺪﻳﻴﮏ ﻣﻦ ﺟﻌﺪﮎ اﻟﺮّﻳﺤﺎن ﻟﺘﻬ ّ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﻧﻔﺤﺎت رﺑّﮏ اﻟﻤﻨّﺎن اﻳّﺎﮎ ان ﺗﺴﺘﺮى ﺗﺮاﺋﺐ اﻟﻤﺼﻘﻮل ﻋﻦ‬ ‫ﻣﻸ اﻟﻈّﻬﻮر و ﻏﻼﻟﺔ اﻟﻘﺪس ﻋﻦ ﻟﺤﻈﺎت اﻻﻧﺲ ﺛ ّﻢ ادﺧﻠﯽ ﺗﻠﻘﺎء‬ ‫اﻟﻌﺮش ﻣﻌﻠّﻘﺔ اﻟﺸّﻌﺮ ﻣﺮﻣﻮﻟﺔ اﻟﻔﺮع ﻣﺤﻤّﺮة اﻟﻮﺟﻪ ﻣﺰﻳّﻨﺔ اﻟﺨ ّﺪ‬ ‫ﻣﮑﺤﻮﻟﺔ اﻟﻌﻴﻦ و ﺧﺬى ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻻﻋﻠﯽ ﮐﺎؤب اﻟﺒﻴﻀﺎء ﻋﻠﻰ ﮐﻔّﮏ‬ ‫ﻞ‬ ‫اﻟﺤﻮراء ﺛ ّﻢ اﺳﻘﻰ ﻣﻸ اﻟﺒﻘﺎء رﺣﻴﻖ اﻟﺤﻤﺮاء ﻣﻦ ﺟﻤﺎﻟﯽ اﻻﺑﻬﻰ ﻟﻌ ّ‬ ‫ن ﻓﻰ هﺬا اﻟﻌﻴﺪ اﻟﻤﺸﻬﻮر ﻣﻦ هﺬا اﻟﺨﻤﺮ اﻟﻄّﻬﻮر‬ ‫ﻣﻸ اﻟﻈّﻬﻮر ﻳﻄﻬﺮ ّ‬ ‫ﻋﻦ ﺣﺠﺒﺎت اﻟﻐﻴﻮر و ﻳﺨﺮﺟﻦ ﻋﻦ ﺧﻠﻒﺳﺒﺤﺎت اﻟﻤﺴﺘﻮر ﺑﺴﻠﻄﺎﻧﻰ‬ ‫ﻖ اﻧّﻰ ﻟﺤﻮر ّﻳﺔٌ ﻗﺪ ﮐﻨﺖ ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬

‫ﻗﻄﺐ اﻟﺮّﺿﻮان ﻋﻦ ﺧﻠﻒ ﺳﺘﺮ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻣﺎ ادرﮐﺘﻨﻰ ﻋﻴﻮن اهﻞ‬ ‫اﻻﻣﮑﺎن ﻟﻢ ﻳﺰل ﮐﻨﺖ ﻣﺴﺘﻮر ًة ﻋﻦ وراء ﺣﺠﺎب اﻟﻌﺼﻤﺔ ﺧﻠﻒ‬ ‫ﺳﺮادق اﻟﻌﻈﻤﺔ ﺳﻤﻌﺖ ﺻﻮت اﻻﺣﻠﯽ ﻋﻦ ﻳﻤﻴﻦ ﻋﺮش رﺑّﻰ اﻻﻋﻠﻰ‬ ‫ن اﻟﺮّﺿﻮان ﻳﺘﺤﺮّﮎ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ و ﻳﺘﺤﺮّﮎ ﮐﻠّﻤﺎ ﺧﻠﻖ ﻓﻴﻪ‬ ‫ﺷﻬﺪت ﺑﺎ ّ‬ ‫ﺷﻮﻗًﺎ ﻟﻠﻘﺎءاﻟﻠّﻪ اﻻﺑﻬﻰ اذًا ارﺗﻔﻊ ﻧﺪاء ﺁﺧﺮ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﻣﺤﺒﻮب‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﻳﺤﻀﺮ ﺑﻴﻦ ﻳﺪﻳﻪ و ﻳﺸﺮّف ﺑﻠﻘﺎﺋﻪ و ﻳﺴﻤﻊ‬ ‫ﻧﻐﻤﺎﺗﻪ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﺒﻮب و اﺳﺘﺠﺬب ﻣﻦ ﻧﺪاء اﻟﻠّﻪ اﻓﺌﺪة ﻣﻸ‬ ‫اﻻﻋﻠﻰ ﺛ ّﻢ ﻗﻠﻮب اهﻞ ﻣﻴﺎدﻳﻦ اﻟﺒﻘﺎء و اﺧﺬﺗﻬﻢ ﺟﺬﺑﺎت اﻟﺸّﻮق اﻟﯽ ﻣﻘﺎم‬ ‫ﮐﻠّﻬﻢ اهﺘﺰّوا ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ و ﺗﻮﺟّﻬﻮا اﻟﯽ ﺷﻄﺮ اﻟﻘﺪس ﻣﻘﺎم ﻋ ﱟﺰ ﻣﻤﻨﻮع‪.‬‬ ‫و اﻧّﻰ ﻟﻮ ارﻳﺪ ان اذﮐﺮ ﻣﺎ ﺷﻬﺪت ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻟﺤﺎﻟﺔ ﻟﻦ اﻗﺪر و ﻟﻮ اﺗﮑﻠّﻢ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻴﺎء و ﺟﺬب اﻟّﺬى‬ ‫ﻞ اﻟﻠّﺴﺎن و ﻣﻊ هﺬا اﻟﻔﻀﻞ اﻟّﺬى اﺣﺎط ﮐ ّ‬ ‫ﺑﮑ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ ﻟﺠﺞ اﻻﺳﻤﺎء ﺷﻬﺪت ﺑﺎن ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ﻓﻰ ﻏﻔﻠ ٍﺔ و‬ ‫اﺧﺬ ﮐ ّ‬ ‫ﺣﺠﺎب ﮐﺎﻧّﻬﻢ ﻓﻰ اﺟﺪاث اﻟﻔﻨﺎء هﻢ ﻣﻴّﺘﻮن‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن اﺗﺤﺴﺒﻮن‬ ‫ﺑﻌﺪ اﻋﺮاﺿﮑﻢ ﻋﻦ هﺬا اﻟﻈّﻬﻮر اﻧﺘﻢ ﻓﻰ ﺳﺒﻞ اﻟﺮّوح ﺗﺴﻠﮑﻮن ﻻ ﻓﻮ‬ ‫ﺟﻤﺎﻟﯽ اﻟّﺬى ﺟﻌﻠﻪ اﻟﻠّﻪ ﻣﻈﻬﺮ ﺟﻤﺎﻟﻪ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن‪ .‬ان ﻳﺎ‬ ‫ن ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ ﻣﻦ ﺣﺠﺎرة ﺻﻤّﺎء ﻟﻦ‬ ‫ﺣﻮرﻳّﺔ اﻟﻘﺪس دﻋﻰ ذﮐﺮ هﺆﻻء ﻻ ّ‬ ‫ﻳﺆﺛّﺮ ﻓﻴﻬﺎ اّﻟﺎ ﻣﺎ ﻳﺨﺮج ﻋﻦ اﻟﻬﻮى ﻻﻧّﻬﻢ ﻏﻴﺮ ﺑﺎﻟ ٍﻎ ﻓﻰ اﻻﻣﺮ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ ﺛﺪى اﻟﻐﻔﻠﺔ ﻟﺒﻦ اﻟﺠﻬﻞ ان اﺗﺮﮐﻴﻬﻢ ﻋﻠﯽ اﻟﺘّﺮاب ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻳﺴﺘﺮﺿﻌ ّ‬ ‫ﻏﻨّﻰ ﻋﻠﯽ ﻟﺤﻨﻰ ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻟﺒﻘﺎء ﺛ ّﻢ اﺧﺒﺮى اهﻞ ﻣﻘﺎﻋﺪ اﻟﻔﺮدوس‬ ‫ﻦ اﻟﯽ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ ﻧﻐﻤﺎﺗﮏ و ﻳﺴﺮﻋ ّ‬ ‫ﻋﻤّﺎ ﻇﻬﺮ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻧﺸﺎء ﻟﻴﺴﺘﺠﺬﺑ ّ‬ ‫ﻦ ﺑﻬﺬا اﻟﻴﻮم اﻟّﺬى ﻓﻴﻪ زﻳّﻨﺖ هﻴﺎﮐﻞ‬ ‫ﺟﻤﺎل ﻗﺪس ﻣﻮﻋﻮد و ﻟﻴﻄﻠﻌ ّ‬ ‫ﻞ ﻓﻘﻴ ٍﺮ اﻟﯽ ﻣﮑﻤﻦ اﻟﻐﻨﺎء و ﻏﻔﺮ‬ ‫اﻻﺷﻴﺎء ﺑﻘﻤﻴﺺ اﻻﺳﻤﺎء و اﺳﺘﺮﻗﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻋﺎﺻﻰ ﻣﺤﺮوم‪ .‬ان اﺑﺘﻐﻮا ﻳﺎ ﻗﻮم ﻓﻰ هﺬﻩ اﻻﻳّﺎم ﻓﻀﻞ اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻞ ﺟﺎه ٍ‬ ‫ﻞ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت اﻳّﺎﮐﻢ ان ﺗﻌﻘّﺒﻮا ﮐ ّ‬ ‫رﺣﻤﺘﻪ اﻟّﺘﻰ وﺳﻌﺖ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﺤﺠﻮب‪ .‬اذًا ﺗ ّﻢ ﻧﺪاء اﻟﻘﻠﻢ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻮح ﻓﻰ هﺬا اﻟﺬّﮐﺮ اﻟﻤﺒﺎرﮎ‬ ‫اﻟﻤﺤﺘﻮم‪.‬‬ ‫هﺬﻩ ﺳﻮرة اﻟﻬﻴﮑﻞ ﻗﺪ ﺟﻌﻠﻬﺎ اﻟّﻪ ﻣﺮﺁت اﺳﻤﺎﺋﻪ‬ ‫ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﺟﻌﻠﻬﺎ‬ ‫ﺁﻳﺔ ذﮐﺮﻩ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‬ ‫هﻮ اﻻﺑﺪع اﻻﺑﻬﻰ‬

‫ﺳﺒﺤﺎن اﻟّﺬى ﻧﺰّل اﻵﻳﺎت ﻟﻘﻮم ﻳﻔﻘﻬﻮن‪ .‬ﺳﺒﺤﺎن اﻟّﺬى ﻳﻨﺰّل اﻵﻳﺎت‬ ‫ﻟﻘﻮم ﻳﺸﻌﺮون‪ .‬ﺳﺒﺤﺎن اﻟّﺬى ﻳﻬﺪى ﻣﻦ ﻳﺸﺎء اﻟﯽ ﺻﺮاط ﻋ ّﺰ ﻗﻴّﻮم‪.‬‬ ‫ﺳﺒﺤﺎن اﻟّﺬى ﻳﻨﺰل اﻻﻣﺮ ﻟﻘﻮم ﻳﻌﻠﻤﻮن‪ .‬ﺳﺒﺤﺎن اﻟّﺬى ﻳﻨﻄﻖ ﻣﻦ‬ ‫ﺟﺒﺮوت اﻻﻣﺮ ﻟﻌﺒﺎد ﻣﮑﺮﻣﻮن‪ .‬ﺳﺒﺤﺎن اﻟّﺬى ﻳﺤﻴﻰ ﻣﻦ ﻳﺸﺎء ﺑﻘﻮﻟﻪ‬ ‫ﮐﻦ ﻓﻴﮑﻮن‪ .‬ﺳﺒﺤﺎن اﻟّﺬى ﻳﺮﻓﻊ ﻣﻦ ﻳﺸﺎء اﻟﯽ ﺳﻤﺎء ﻋ ّﺰ ﻣﺤﺒﻮب‪.‬‬ ‫ﻖ ﻋّﻠﺎم‬ ‫ﺗﺒﺎرﮎ اﻟّﺬى ﻳﻔﻌﻞ ﻣﺎ ﻳﺸﺎء ﺑﺎﻣﺮ ﻣﻦ ﻟﺪﻧﻪ و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻌﻠﻮم‪ .‬ﻓﺘﺒﺎرﮎ اﻟّﺬى ﻳﻠﻬﻢ ﻣﻦ ﻳﺸﺎء ﻣﻦ ﺑﺪاﻳﻊ وﺣﻴﻪ اﻟﻤﺒﺮم اﻟﻤﮑﻨﻮن‪.‬‬ ‫ﻓﺘﺒﺎرﮎ اﻟّﺬى ﻳﻨﺼﺮ ﻣﻦ ﻳﺸﺎء ﺑﺠﻨﻮد اﻟﻐﻴﺐ و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻔﺎﻋﻞ ﻟﻤﺎ‬ ‫اراد و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻓﺘﺒﺎرﮎ اﻟّﺬى ﻳﻌﺰّز ﻣﻦ ﻳﺸﺎء ﺑﺴﻠﻄﺎن‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻋﺰّﻩ و هﻮ اﻟﻔﺮد اﻟﺤﮑﻴﻢ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪّوس‪ .‬ﻓﺘﺒﺎرﮎ اﻟّﺬى ﻗﺪّر ﻟﮑ ّ‬ ‫ﺷﻴﺊ ﻣﻘﺪارًا ﻓﻰ ﺻﺤﺎﺋﻒ ﻋ ّﺰ ﻣﺨﺰون‪ .‬ﻓﺘﺒﺎرﮎ اﻟّﺬى ﻧﺰّل ﻋﻠﯽ ﻋﺒﺪﻩ‬ ‫ﺣﺰن اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و اذًا ﮐﻨّﺎ ﻋﻠﯽ ﺷﮑﺮ ﻣﺤﺒﻮب‪ .‬ﻓﺘﺒﺎرﮎ‬ ‫اﻟّﺬى ﻧﺰّل ﻋﻠﯽ ﻋﺒﺪﻩ ﺑﻼء اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و اذًا ﮐﻨّﺎ ﻓﻰ ﺗﺴﻠﻴﻢ‬ ‫ﻣﻤﻨﻮع‪ .‬ﻓﺘﺒﺎرﮎ اﻟّﺬى ﻧﺰّل ﻋﻠﯽ ﻋﺒﺪﻩ ﻣﻦ ﺳﺤﺎب اﻟﻘﻀﺎء ﺳﻬﺎم اﻟﺒﻼء‬ ‫اذًا ﮐﻨّﺎ ﻓﻰ ﺷﮑﺮ ﻣﺤﻤﻮد‪ .‬ﻓﺘﺒﺎرﮎ اﻟّﺬى ﻗﺪّر ﻟﻌﺒﺪﻩ ﻣﺎ ﻻ ﻗﺪّرﻩ ﻻﺣ ٍﺪ‬ ‫ﻣﻦ ﻋﺒﺎدﻩ و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻔﺮد اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻓﺘﺒﺎرﮎ اﻟّﺬى ﻧﺰّل ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻋﺒﺪﻩ ﻣﻦ ﻏﻤﺎم اﻟﺒﻐﻀﺎء رﻣﺎح اﻟﻘﻀﺎء و اﻧّﺎ ﻧﺤﻤﺪﻩ ﻓﻰ ذﻟﮏ و ﻻ‬ ‫ﻳﻌﻘﻠﻪ اّﻟﺎ اﻟﻌﺎﻗﻠﻮن ﻓﺘﺒﺎرﮎ اﻟّﺬى ﻧﺰّل ﻋﻠﯽ ﻋﺒﺪﻩ ﺛﻘﻞ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫اﻻرض و اﻧّﺎ ﻧﺤﻤﺪﻩ ﻓﻰ ذﻟﮏ و ﻻ ﻳﻌﺮﻓﻪ اّﻟﺎ اﻟﻌﺎرﻓﻮن‪ .‬ﻓﺴﺒﺤﺎن‬ ‫ﻞ ﻣﻦ اوﻟﯽ اﻟﻔﺤﺸﺎء و اﻧّﺎ ﻧﺮﺿﻰ‬ ‫اﻟّﺬى اوﻗﻊ ﺟﻤﺎﻟﻪ ﺗﺤﺖ ﻣﺨﺎﻟﻴﺐ اﻟﻐ ّ‬ ‫ﺑﺬﻟﮏ و ﻻ ﻳﺪرﮐﻪ اّﻟﺎ اﻟﻤﺪرﮐﻮن‪ .‬ﻓﺴﺒﺤﺎن اﻟّﺬى اودع اﻟﺤﺴﻴﻦ ﺑﻴﻦ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﻋﻠﯽ ﺟﺴﺪﻩ رﻣﺎح اﻟﻘﻬﺮ‬ ‫اﻻﺣﺰاب ﻣﻦ اﻻﻋﺪاء و ﻳﻀﺮب ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫و اﻧّﺎ ﻧﺸﮑﺮ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻗﻀﻰ ﻋﻠﯽ ﻋﺒﺪﻩ اﻟﻤﻨﻴﺐ اﻟﺘّﺎﺋﺐ اﻟﻤﻐﻤﻮم‪ .‬ﻓﻠﻤّﺎ‬ ‫ﺷﻬﺪت ﻧﻔﺴﻰ ﻋﻠﯽ ﻗﻄﺐ اﻟﺒﻼء ﺳﻤﻌﺖ ﺻﻮت اﻻﺑﺪع اﻻﺣﻠﯽ ﻋﻦ‬ ‫ﻓﻮق رأﺳﻰ ﻓﻠﻤّﺎ ﺗﻮﺟّﻬﺖ اﻟﯽ اﻟﻔﻮق رأﻳﺖ ﺣﻮرﻳّﺔ ذﮐﺮ اﺳﻢ رﺑّﻰ‬ ‫ﻣﻌﻠّﻘ ًﺔ ﻓﻰ اﻟﻬﻮاء ﻣﺤﺎذى رأﺳﻰ و ﺷﻬﺪت ﺑﺎﻧّﻬﺎ ﻣﺴﺘﺒﺸﺮﻩ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻬﺎ و‬ ‫ن ﻃﺮاز اﻟﺮّﺿﻮان ﻳﻈﻬﺮ ﻣﻦ وﺟﻬﻬﺎ و ﻧﻀﺮة‬ ‫ﻣﺴﺮورة ﻓﻰ ﺳﺮّهﺎ ﮐﺎ ّ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺗﻌﻠﻦ ﻣﻦ ﺧﺪّهﺎ و ﮐﺎﻧﺖ ﺗﻨﻄﻖ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﺑﻨﺪاء‬ ‫ﻞ اﻟﺠﻮارح ﻣﻦ ﻇﺎهﺮى و ﺑﺎﻃﻨﻰ ﺑﺒﺸﺎرة‬ ‫ﻗﺪس ﻣﺤﺒﻮب‪ .‬و ﺗﻨﺎدى ﮐ ّ‬ ‫اﻟّﺘﻰ اﺳﺘﺒﺸﺮت ﻋﻨﻬﺎ ﻧﻔﺴﻰ و اﺳﺘﺒﺸﺮت ﻣﻨﻬﺎ ﻋﺒﺎدٌ ﻣﮑﺮﻣﻮن‪ .‬و‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫اﺷﺎرت ﺑﺎﺻﺒﻌﻬﺎ اﻟﯽ رأﺳﻰ و ﺧﺎﻃﺒﺖ ﮐ ّ‬

‫اﻻرض ﺗﺎﻟﻠّﻪ هﺬاﻟﻤﺤﺒﻮب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و ﻟﮑﻦ اﻧﺘﻢ ﻻ ﺗﻔﻘﻬﻮن و هﺬا‬ ‫ﻟﺠﻤﺎل اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻨﮑﻢ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ ﻓﻴﮑﻢ ان اﻧﺘﻢ ﺗﻌﺮﻓﻮن و هﺬا ﻟﺴ ّﺮاﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﮐﻨﺰﻩ و اﻣﺮاﻟﻠّﻪ و ﻋﺰّﻩ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻣﺮ و اﻟﺨﻠﻖ ان اﻧﺘﻢ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻟﺒﻘﺎء ﺛ ّﻢ‬ ‫ن هﺬا ﻟﻬﻮ اﻟّﺬى ﻳﺸﺘﺎق ﻟﻘﺎﺋﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﺗﻌﻘﻠﻮن و ا ّ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ اﺳﺘﻘﺮّوا ﺧﻠﻒ ﺳﺮادق اﻻﺑﻬﻰ و ﻟﮑﻦ اﻧﺘﻢ ﻋﻦ ﺟﻤﺎﻟﻪ‬ ‫ﻣﻌﺮﺿﻮن‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن اﻧﺘﻢ ان ﻟﻦ ﺗﻨﺼﺮوﻩ ﻓﺴﻮف ﻳﻨﺼﺮﻩ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﺑﺠﻨﻮد اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﺛ ّﻢ ﺟﻨﻮد اﻟﻐﻴﺐ ﺑﺎﻣﺮﻩ ﮐﻦ ﻓﻴﮑﻮن‪ .‬و‬ ‫ﻳﺒﻌﺚ ﺑﺎرادﺗﻪ ﺧﻠﻖ ﻣﺎ اﻃّﻠﻊ اﺣﺪ ﺑﻬﻢ اّﻟﺎ ﻧﻔﺴﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم و‬ ‫ﻳﻄﻬّﺮهﻢ ﻋﻦ دﻧﺲ اﻟﻮهﻢ و اﻟﻬﻮى و ﻳﺮﻓﻌﻬﻢ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم اﻟﺘّﻘﺪﻳﺲ و‬ ‫ﻣﻘﺎﻋﺪ اﻟﺘّﺴﺒﻴﺢ و ﻳﻈﻬﺮ ﻣﻨﻬﻢ ﺁﺛﺎر ﻋ ّﺰ ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ ﻓﻰ اﻻرض و ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﻗﺪّر ﻣﻦ ﻟﺪن ﻣﻠﻴﮏ ﻣﻘﺘﺪر ﻗﻴّﻮم‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن اﺗﮑﻔﺮون ﺑﺎﻟّﺬى‬ ‫ﺧﻠﻘﺘﻢ ﻟﻠﻘﺎﺋﻪ ﺛ ّﻢ ﻋﻠﯽ ﻣﻘﺎﻋﺪﮐﻢ ﺗﻔﺮﺣﻮن و ﺗﻌﺘﺮﺿﻮن ﻋﻠﯽ اﻟّﺬى ﺷﻌﺮة‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﺛ ّﻢ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻣﻨﻪ ﺧﻴﺮٌ ﻋﻨﺪ اﻟﻠّﻪ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ى‬ ‫ﻣﻘﺎﻋﺪﮐﻢ ﺗﻀﺤﮑﻮن‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ﻓﺄﺗﻮا ﺑﻤﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ ﻻ ﻋﺮف ﺑﺎ ّ‬ ‫ى ﺑﺮهﺎن ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﺗﺴﺘﮑﺒﺮون‪ .‬ﻓﻮ اﻟّﺬى‬ ‫ﺠ ٍﺔ ﺁﻣﻨﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﺑﺎ ّ‬ ‫ﺣّ‬ ‫ﻼ اﻏﻔﻞ ﻣﻨﮑﻢ و ﻋﻤﻴﺎء اﻋﻤﻰ‬ ‫ﺧﻠﻘﻨﻰ ﻣﻦ ﻧﻮر ﺟﻤﺎﻟﻪ ﻣﺎ وﺟﺪت ﻏﺎﻓ ً‬ ‫ﻋﻨﮑﻢ ﻻﻧّﮑﻢ ﺗﺴﺘﺪﻟّﻮن ﻻﻳﻤﺎﻧﮑﻢ ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﺑﻤﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ ﻣﻦ اﻟﻮاح ﻋ ﱟﺰ ﻣﮑﻨﻮن‬ ‫و ﺗﮑﻔﺮون ﺑﺎﺧﺘﻬﺎ و اﺻﻠﻬﺎ و ﻣﻌﺪﻧﻬﺎ و ﻣﻨﺒﻌﻬﺎ ﮐﺬﻟﮏ اﺧﺬ اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﺑﺼﺎرﮐﻢ ﺟﺰاء اﻋﻤﺎﻟﮑﻢ ان اﻧﺘﻢ ﺗﺸﻌﺮون‪ .‬و ﺗﮑﺘﺒﻮن اﻵﻳﺎت ﻓﻰ‬ ‫ﻰ و اﻻﺷﺮاق ﺛ ّﻢ ﻋﻦ ﻣﻨﺰﻟﻬﺎ اﻧﺘﻢ ﻣﺤﺘﺠﺒﻮن‪ .‬اذًا ﻳﺸﻬﺪﻧّﮑﻢ اهﻞ‬ ‫اﻟﻌﺸ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻨﮑﻢ و ﻟﮑﻦ اﻧﺘﻢ ﻻ‬ ‫ﻣﻸ اﻻﻋﻠﯽ ﻓﻰ ﺳﻮء اﻋﻤﺎﻟﮑﻢ و ﻳﺴﺘﺒﺮﺋ ّ‬ ‫ﺗﺴﻤﻌﻮن‪ .‬و ﻳﺴﺘﺨﺒﺮ ﺑﻌﻀﻬﻢ ﻣﻦ ﺑﻌﺾ ﻣﺎ ﻳﻘﻮﻟﻮن هﺆﻻء اﻟﺤﻤﺮاء و‬ ‫ى وادى هﻢ ﻳﺮﺗﻌﻮن‪ .‬اﻳﻨﮑﺮون ﻣﺎ ﺗﺸﻬﺪ ﺑﻪ ذواﺗﻬﻢ اﻳﻐﻤﻀﻮن‬ ‫ﻓﻰ ا ّ‬ ‫ﻋﻴﻮﻧﻬﻢ ﻋﻤّﺎ هﻢ ﻳﺒﺼﺮون‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻳﺎ ﻗﻮم ﺑﺎﻓﻌﺎﻟﮑﻢ ﺗﺤﻴّﺮت ﺳﮑّﺎن ﻣﻸ‬ ‫اﻻﺳﻤﺎء و اﻧﺘﻢ ﻓﻰ وادى اﻟﺠﺮز هﺎﺋﻤﻮن و ﻻ ﺗﺸﻌﺮون‪ .‬ان ﻳﺎ ﻗﺮّة‬ ‫اﻟﺒﻘﺎء ان اﺳﺘﻤﻊ ﻧﺪاء رﺑّﮏ ﻣﻦ ﺳﺪرة اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ ﻋﻠﯽ ﺑﻘﻌﺔ اﻟﻔﺮدوس‬ ‫ﻓﻰ ﻗﻠﺒﮏ ﻟﺘﺠﺪ ﻧﻔﺴﮏ ﻋﻠﯽ روح و رﻳﺤﺎن ﻣﻦ ﺻﻮت رﺑّﮏ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﺗﮑﻮن ﻣﻘﺪّﺳًﺎ ﻋﻦ اﻻﺣﺰان ﻣﻦ هﺬﻩ اﻟﻨّﻔﺤﺎت اﻟﻤﻘﺪّس‬ ‫ﻦ ﻋﻦ ﺁﺛﺎر‬ ‫اﻟﻤﺮﺳﻮل ﺛ ّﻢ اﺑﺘﻌﺚ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻬﻴﮑﻞ هﻴﺎﮐﻞ اﻻﺣﺪﻳّﻪ ﻟِﻴﺤﮑﻴ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺑﺎﻧﻮار رﺑّﻬﻢ ﻳﺴﺘﻀﻴﺌﻮن و اﻧّﺎ ﻗﺪّرﻧﺎ هﺬا‬ ‫رﺑّﻬﻢ و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻞ ﺑﺎﻧّﺎ ﮐﻨّﺎ ﻣﻘﺘﺪرًا ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻦ اﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﻬﻴﮑﻞ ﻣﺒﺪء اﻟﻮﺟﻮد ﻓﻰ ﺧﻠﻖ اﻟﺒﺪﻳﻊ ﻟﻴﻮﻗﻨ ّ‬

‫ف ﻣﻦ ﺣﺮوﻓﺎت هﺬا‬ ‫ﻞ ﺣﺮ ٍ‬ ‫ﻞﮐّ‬ ‫ﻣﺎ ﻧﺸﺎء ﺑﻘﻮﻟﯽ ﮐﻦ ﻓﻴﮑﻮن‪ .‬و ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫اﻟﻬﻴﮑﻞ ﻧﺒﻌﺚ ﺧﻠﻘًﺎ ﻻ ﻳﻌﻠﻢ ﻋﺪّﺗﻬﻢ اّﻟﺎ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻓﺴﻮف‬ ‫ﻳﺨﻠﻖ اﻟﻠّﻪ ﻣﻨﻪ ﺧﻠﻘًﺎ ﻻ ﻳﺤﺠﺒﻬﻢ اﺷﺎرات اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺑﻐﻮا ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ و هﻢ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﻳﺸﺮﺑﻮن ﻋﻦ رﺣﻴﻖ ﻗﺪس ﻣﮑﻨﻮن‪ .‬اوﻟﺌﮏ اﻟّﺬﻳﻦ ﻟﻢ ﻳﺰل‬ ‫ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ رﺣﻤﺔ رﺑّﻬﻢ و ﻣﺎ ﻣﻨﻌﻬﻢ اﻟﻤﺎﻧﻌﻮن‪ .‬اوﻟﺌﮏ اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫اﺳﺘﻘﺮّوا ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫ﻳﺸﻬﺪ ﻣﻦ وﺟﻮهﻬﻢ ﻧﻀﺮة اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻳﺴﻤﻊ ﻣﻦ ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ ذﮐﺮ اﺳﻤﻰ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺨﺰون‪ .‬اوﻟﺌﮏ ﻟﻮ ﻳﻔﺘﺤﻮا ﺷﻔﺘﺎهﻢ ﻓﻰ ﺗﺴﺒﻴﺢ رﺑّﻬﻢ ﻳﺴﺒّﺢ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ اﻟﻨّﺎس ﻣﺎ هﻢ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﻗﻠﻴ ً‬ ‫ﻣﻌﻬﻢ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻴﺎء و ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﻳﺴﻤﻌﻮن و اذا ﻳﺬﮐﺮون ﺑﺎرﺋﻬﻢ ﻳﺬﮐﺮ ّ‬ ‫ن ﻣﻌﻬﻢ ﮐ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس ﻻ ﻳﻌﻠﻤﻮن‪ .‬و ﻳﺘﺤﺮّﮐﻮن ﺣﻮل‬ ‫ﻓﻀّﻠﻬﻢ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ اﻟﺨﻠﻖ و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻞ ﺣﻮل اﻟﺸّﻤﺲ اذًا ﻓﺎﻓﺘﺤﻮا اﻻﺑﺼﺎر ﻳﺎ ﻣﻸ‬ ‫اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ﮐﻤﺎ ﻳﺘﺤﺮّﮎ اﻟﻈ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ و‬ ‫ﻞ اﻧﺘﻢ ﺗﺸﻬﺪون‪ .‬و ﺑﺤﺮﮐﺔ هﺆﻻء ﻳﺘﺤﺮّﮎ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺒﻴﺎن ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ان اﻧﺘﻢ ﺗﻮﻗﻨﻮن‪ .‬و ﺑﻬﻢ اﺳﺘﻘﺮّت اﻻرض و‬ ‫ﺑﺴﮑﻮﻧﻬﻢ ﻳﺴﮑﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻣﻄﺮت اﻟﺴّﺤﺎب و ﻧﺰﻟﺖ ﻣﺎﺋﺪة اﻟﻘﺪس ﻣﻦ ﺳﻤﺎء ﻓﻀﻞ ﻣﺮﻓﻮع‪.‬‬ ‫اوﻟﺌﮏ ﺣﻔﻈﺔ اﻣﺮاﻟﻠّﻪ ﻓﻰ اﻻرض و ﻳﺤﻔﻈﻮن ﺟﻤﺎل اﻻﻣﺮ ﻣﻦ ﻋﺠﺎج‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻧﻔﺴﻬﻢ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﻞ ﻣﺸﺮﮎ ﻣﺒﻐﻮض‪ .‬و ﻻ ﻳﺨﺎﻓ ّ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻳﻨﻔﻘﻮﻧﻬﺎ رﺟﺎء ﻟﻠﻘﺎء اﻟﻤﺤﺒﻮب و اﺳﺘﺮﺿﺎء ﻣﻦ رﺿﻰ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫ﻦ‬ ‫اﻟﻘﺎدر اﻟﻘﺪّوس‪ .‬ان ﻳﺎ هﺬا اﻟﻬﻴﮑﻞ ﻗﻢ ﺑﻨﻔﺴﮏ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻳﻘﻮﻣ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﺛ ّﻢ اﻧﺼﺮ رﺑّﮏ ﺑﻤﺎ اﻋﻄﻴﻨﺎﮎ ﻣﻦ اﻟﻘﺪرة و‬ ‫ﺑﻘﻴﺎﻣﮏ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻴﺎء و ﮐﻦ‬ ‫اﻻﻗﺘﺪار اﻳّﺎﮎ ان ﻻ ﺗﺠﺰع ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى ﻳﺠﺰع ﻓﻴﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﻈﻬﺮ اﺳﻤﻰ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻧﺼﺮ رﺑّﮏ ﺑﻤﺎ اﺳﺘﻄﻌﺖ و ﻻ ﺗﺸﻬﺪ‬ ‫اﻟﮑﺎﺋﻨﺎت و ﻣﺎﻳﺨﺮج ﻣﻦ اﻓﻮاهﻬﻢ اّﻟﺎ ﮐﻨﺪاء ﺑﻌﻮﺿ ٍﺔ ﻓﻰ وادى اﻟّﺬى ﻟﻢ‬ ‫ﻳﮑﻦ ﻟﻪ ﺣ ّﺪ ﻣﺤﺪود‪ .‬ﻗﻢ ﻋﻠﯽ ﮐﻮﺛﺮ اﻟﺤﻴﻮان ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺛ ّﻢ اﺳﻖ‬ ‫ﻞ اﻻﺳﻤﺎء و‬ ‫اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ ﻣﻦ اهﻞ هﺬا اﻟﺮّﺿﻮان ﻣﺎ ﻳﻨﻘﻄﻌﻬﻢ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻴﺎء‬ ‫ﻞ ﻣﻤﺪود‪ .‬ان ﻳﺎ هﺬا اﻟﻬﻴﮑﻞ اﻧّﺎ ﺣﺸﺮﻧﺎ ﻓﻴﮏ ﮐ ّ‬ ‫ﻳﺪﺧﻠﻬﻢ ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء و ﺳﺌﻠﻨﺎ ﻣﻨﻬﻢ ﻣﺎ اﺧﺬﻧﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻬﻢ اﻟﻌﻬﺪ‬ ‫ﻓﻰ ذ ّر اﻟﺒﻘﺎء اذًا وﺟﺪﻧﺎ اﮐﺜﺮهﻢ ﮐﻠﻴﻞ اﻟّﻠﺴﺎن ﺷﺎﺧﺼﺔ اﻻﺑﺼﺎر و‬ ‫ﻼ ﻣﻨﻬﻢ ﻧﺎﺿﺮة اﻟﻮﺟﻪ ﻧﺎﻃﻘﺔ اﻟﻠّﺴﺎن و ﺑﻌﺜﻨﺎ ﻣﻦ هﺆﻻء ﺧﻠﻖ ﻣﺎ‬ ‫ﻗﻠﻴ ً‬ ‫ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن‪ .‬اوﻟﺌﮏ ﮐﺮّم اﻟﻠّﻪ وﺟﻮهﻬﻢ ﻋﻦ وﺟﻮﻩ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ و‬ ‫اﺳﮑﻨﻬﻢ ﻓﻰ ﻇﻼل ﺳﺪرة ﻧﻔﺴﻪ و اﻧﺰل ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺳﮑﻴﻨﺔ اﻻﻣﺮ و اﻳّﺪهﻢ‬ ‫ﺴﻤﻮات و‬ ‫ﺐ ﻣﺴﺘﻮر‪ .‬ان ﻳﺎ ﻋﻴﻦ هﺬا اﻟﻬﻴﮑﻞ ﻻ ﺗﻠﺘﻔﺖ اﻟﯽ اﻟ ّ‬ ‫ﺑﺠﻨﻮد ﻏﻴ ٍ‬

‫ﻣﺎ ﻓﻴﻬﺎ و ﻻ اﻟﯽ اﻻرض و ﻣﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﻻﻧّﺎ ﺧﻠﻘﻨﺎﮎ ﻟﺠﻤﺎﻟﯽ ﻓﻬﺎ هﻮ‬ ‫هﺬا ﻓﺎﻧﻈﺮﻩ ﮐﻴﻒ ﺗﺮﻳﺪ و ﻻ ﺗﻤﻨﻊ ﻟﺤﻈﺎﺗﮏ ﻋﻦ ﺟﻤﺎل رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫ن‬ ‫ﻞ ﻳﺸﻬﺪ ّ‬ ‫اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬ﻓﺴﻮف ﻧﺒﻌﺚ ﺑﮏ اﻋﻴﻨﺎ ﺣﺪﻳﺪة و اﺑﺼﺮًا ﻧﺎﻇﺮ ًة ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻳﺪرﮐﻪ اﻟﻤﺪرﮐﻮن‪ .‬و ﺑﮏ ﻧﻬﺐ ﻗﻮّة‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﻈﺮ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﺎرﺋﻬﻢ و ﻳﺤﻮّﻟ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ اّﻟﺎ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺟﻌﻠﻮا اﻧﻔﺴﻬﻢ ﻣﺤﺮوﻣًﺎ ﻋﻦ ﻓﻀﻞ‬ ‫اﻟﺒﺼﺮ ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫رﺑّﻬﻢ و هﻢ ﻣﻦ ﮐﺄس اﻟﻮهﻢ هﻢ ﻳﮑﺮﻋﻮن‪ .‬ان ﻳﺎ ﺳﻤﻊ هﺬا اﻟﻬﻴﮑﻞ‬ ‫ﻞ ﻧﺎﻋﻖ ﻣﺮدود ﺛ ّﻢ اﺳﺘﻤﻊ ﻧﻐﻤﺎت رﺑّﮏ و‬ ‫ﻃﻬّﺮ ﻧﻔﺴﮏ ﻋﻦ ﻧﻌﻴﻖ ﮐ ّ‬ ‫هﻰ ﻳﻮﻣﺌ ٍﺬ ﻳﻮﺣﻰ اﻟﻴﮏ ﻋﻦ ﺟﻬﺔ اﻟﻌﺮش ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ اﻧﺎ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻓﺴﻮف ﻧﺒﻌﺚ ﺑﮏ ﺁذاﻧًﺎ ﻣﻄﻬّﺮ ٍة ﻻﺻﻐﺎء ﮐﻠﻤﺔ‬ ‫اﻟﻠّﻪ و ﻣﺎ ﻳﺮﺗﻔﻊ ﻣﻦ ﻧﻐﻤﺎت رﺑّﻬﻢ و هﻢ ﺑﻬﺬا اﻟﺴّﻤﻊ ﺑﺪاﻳﻊ اﻟﻮﺣﻰ هﻢ‬ ‫ﻳﺴﻤﻌﻮن‪ .‬ان ﻳﺎ ﻟﺴﺎن هﺬا اﻟﻬﻴﮑﻞ اﻧّﺎ ﺧﻠﻘﻨﺎﮎ ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و‬ ‫ﻋﻠّﻤﻨﺎﮎ ﻣﺎ ﮐﻨﺰ ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺎن و اﻧﻄﻘﻨﺎﮎ ﺑﺬﮐﺮى اﻟﻌﻈﻴﻢ ﻓﻰ اﻻﮐﻮان اذًا‬ ‫ﻗﻢ ﻋﻠﯽ ذﮐﺮ اﻟﺒﺪﻳﻊ و ﻻ ﺗﺨﻒ ﻣﻦ ﻣﻈﺎهﺮ اﻟﺸّﻴﻄﺎن ﻻﻧّﮏ ﺧﻠﻘﺖ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻟﺬﻟﮏ ﺑﺎﻣﺮى اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬و ﺑﮏ ﻓﺘﺤﻨﺎ اﻟﻠّﺴﺎن ﻋﻠﯽ اﻟﺒﻴﺎن ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻧﻔﺘﺢ ﺑﺴﻠﻄﺎﻧﻰ ﻓﻴﻤﺎ ﻳﮑﻮن و ﺑﮏ ﻧﺒﻌﺚ اﻟﺴﻨﺎ ﻧﺎﻃﻘﺔ ﮐﻠّﻬﺎ‬ ‫ﻦ ﺑﺎﻟﺜّﻨﺎء ﻓﻰ ﻣﻸ اﻟﺒﻘﺎء و ﺑﻴﻦ ﻣﻸ اﻻﻧﺸﺎء ﺑﺒﺪاﻳﻊ اﻟﺬّﮐﺮهﻢ‬ ‫ﻳﺤﺮّﮐ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻦ ﮐّ‬ ‫ﻳﺬﮐﺮون و ﻟﻦ ﻳﻤﻨﻌﻬﻢ ﺷﻴﺊ ﻋﻦ ﺛﻨﺎء ﺑﺎرﺋﻬﻢ و ﺑﺜﻨﺎﺋﻬﻢ ﻳﻘﻮﻣ ّ‬ ‫اﻻﺷﻴﺎء ﺑﺎﻟﺜّﻨﺎء ﻋﻠﯽ اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬و ﻟﻦ‬ ‫ﻼ‬ ‫ﻳﻨﻄﻖ اﻟﺴﻦ اﻟﺬّاﮐﺮﻳﻦ اّﻟﺎ و ﻳﻤﺪّﻩ هﺬا اﻟﻠّﺴﺎن ﻣﻦ هﺬا اﻟﺮّﺿﻮان و ﻗﻠﻴ ً‬ ‫ن اّﻟﺎ و ﻗﺪ ﻳﺴﺒّﺢ رﺑّﻪ و ﻳﻨﻄﻖ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻨّﺎس ﻣﺎ هﻢ ﻳﻌﺮﻓﻮن ان ﻣﻦ ﻟﺴﺎ ٍ‬ ‫ﻋﻠﯽ ذﮐﺮﻩ و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ ﻳﻔﻘﻪ و ﻣﻨﻬﻢ ﻻ ﻳﻔﻘﻬﻮن‪ .‬اَن ﻳﺎ ﺣﻮرﻳّﺔ‬ ‫اﻟﻔﺮدوس ان اﺧﺮﺟﻰ ﻋﻦ ﻏﺮف اﻟّﻠﺎهﻮت ﺛ ّﻢ اﺳﻘﻰ ﺧﻤﺮ اﻟﺠﺒﺮوت‬ ‫ﻦ ﺑﻤﺎ اﺷﺮﻗﺖ ﻋﻦ اﻟﻤﻠﮑﻮت‬ ‫ﻞ اهﻞ اﻟﻨّﺎﺳﻮت ﻳﻄﻠﻌ ّ‬ ‫ﺑﺎﻧﺎﻣﻞ اﻟﻴﺎﻗﻮت ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻦ ﻋﻠﯽ اﻟﺜّﻨﺎء ﺑﻴﻦ اﻻرض و‬ ‫ﺷﻤﺲ اﻟﺒﻘﺎء ﺑﻄﺮاز اﻟﺒﻬﺎء و ﻳﻘﻮﻣ ّ‬ ‫اﻟﺴّﻤﺎء ﻓﻰ هﺬا اﻟﻔﺘﻰ اﻟّﺬى اﺳﺘﻘ ّﺮ ﻋﻠﯽ ﻋﺮش اﻟﺠﻨﺎن ﻓﻰ ﻗﻄﺐ هﺬا‬ ‫اﻟ ّﺮﺿﻮان و ﻣﻦ وﺟﻬﻪ ﻇﻬﺮت ﻧﻀﺮة اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻋﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺤﻈﺎت‬ ‫اﻟﺴّﺒﺤﺎن و ﻣﻦ ﺷﺌﻮﻧﻪ ﺷﺌﻮﻧﺎت اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬و ان ﻟﻦ ﺗﺠﺪى‬ ‫ﻰ‬ ‫اﺣﺪًا ان ﻳﺄﺧﺬ ﻣﻦ اﻧﺎﻣﻞ اﻟﺒﻴﻀﺎء ﺧﻤﺮ اﻟﺤﻤﺮاء ﻋﻠﯽ اﺳﻢ رﺑّﮏ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫اﻻﻋﻠﻰ اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﻣﺮّة ﺑﻌﺪ اوﻟﯽ ﺑﺎﺳﻤﻪ اﻻﺑﻬﻰ ﻻ ﺗﺤﺰﻧﻰ و دﻋﻰ‬ ‫هﺆﻻء ﺑﺎﻧﻔﺴﻬﻢ ﺛ ّﻢ ارﺟﻌﻰ اﻟﯽ ﺧﻠﻒ ﺳﺮادق اﻟﻌﻈﻤﺔ اذًا ﺗﺠﺪﻳﻦ ﻗﻮﻣًﺎ‬ ‫ﻳﺴﺘﻀﻴﺊ اﻧﻮار وﺟﻮهﻬﻢ ﮐﺎﻟﺸّﻤﺲ ﻓﻰ وﺳﻂ اﻟﺰّوال و هﻢ ﻳﻬﻠﻠّﻮن و‬

‫ﻳﺴﺒّﺤﻮن رﺑّﻬﻢ ﻋﻠﯽ هﺬا اﻻﺳﻢ اﻟّﺬى ﻗﺎم ﻋﻠﯽ ﻣﻘ ّﺮ اﻻﺳﺘﻘﻼل ﺑﺴﻠﻄﺎن‬ ‫اﻟﻌ ّﺰ و اﻻﺟﻼل و ﮐﺎﻧّﮏ ﻟﻦ ﺗﺴﻤﻌﻰ ﻣﻨﻬﻢ اّﻟﺎ ذﮐﺮى اﻟﻤﻘﺪّس‬ ‫اﻟﻤﺤﺒﻮب و ﻣﺎ اﻃّﻠﻊ ﺑﻬﺆﻻء اﺣﺪٌ ﻣﻦ اّﻟﺬﻳﻨﻬﻢ ﺧﻠﻘﻮا ﺑﮑﻠﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ازل‬ ‫ﻞ اﻟﻨّﺎس ﻓﻰ ﺁﺛﺎر‬ ‫اﻵزال‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻓﺼّﻞ ﻟﮏ اﻻﻣﺮ و ﺻﺮّﻓﻨﺎ اﻵﻳﺎت ﻟﻌ ّ‬ ‫رﺑّﻬﻢ ﻳﺘﻔﮑّﺮون‪ .‬و اﻧّﻬﻢ ﻣﺎ اﻣﺮوا ﺑﺴﺠﺪة اﻵدم و ﻣﺎ ﺣﻮّﻟﻮا وﺟﻮهﻬﻢ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﻣﺘﻨﻌّﻤﻮن‪.‬‬ ‫ﻋﻦ وﺟﻪ رﺑّﮏ و هﻢ ﻣﻦ ﻧﻌﻤﺔ اﻟﺘّﻘﺪﻳﺲ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﻨّﺎس هﻢ‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ رﻗﻢ ﻗﻠﻢ اﻟﻘﺪس اﺳﺮار ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻳﻌﺮﻓﻮن ﻓﺴﻮف ﻳﻈﻬﺮ اﻟﻠّﻪ هﺆﻻء ﻓﻰ اﻻرض و ﻳﺮﻓﻊ ﺑﻬﻢ ذﮐﺮﻩ و‬ ‫ﻳﻨﺸﺮ ﺁﺛﺎرﻩ و ﻳﺤﻘّﻖ ﮐﻠﻤﺎﺗﻪ و ﻳﻌﻠﻦ ﺁﻳﺎﺗﻪ رﻏﻤًﺎ ﻟﻠّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﻔﺮوا و‬ ‫اﻧﮑﺮوا و ﮐﺎﻧﻮا ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ان ﻳﺤﺠﺪون‪ .‬اَن ﻳﺎ ﺣﻮرﻳّﺔ اﻟﻔﺮدوس اﻧّﮏ‬ ‫ﺺ ﻟﮏ اﻟﻐﻼم ﻣﻦ‬ ‫اِن وﺟﺪﺗﻬﻢ و ادرﮐﺖ ﻟﻘﺎﺋﻬﻢ ﻓﺎﻗﺼﺼﻰ ﻟﻬﻢ ﻣﺎ ﻳﻘ ّ‬ ‫ﻦ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ هﻮ اﻟﻤﺴﻄﻮر ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻗﺼﺺ ﻧﻔﺴﻪ و ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠﻴﻪ ﻟﻴﻄّﻠﻌ ّ‬ ‫اﻟﻮاح ﻋ ﱟﺰ ﻣﺤﻔﻮظ‪ .‬ﻗﻮﻟﯽ ﻟﻬﻢ ﺛ ّﻢ اﺧﺒﺮﻳﻬﻢ ﻣﻦ ﻧﺒﺄ اﻟﻐﻼم و ﺑﻤﺎ ﻣﺴّﺘﻪ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ‬ ‫ن ﻣﺼﺎﺋﺒﻰ و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﺲ اﺣﺪًا ﻓﻰ اﻻﺑﺪاع ﻟﻴﺘﺬﮐّﺮ ّ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﺒﺄﺳﺎ ﻣﺎ ﻻ ﻣ ّ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻣﺘّﺬﮐﺮون‪ .‬ذﮐّﺮﻳﻬﻢ ﺑﺎﻧّﺎ اﺻﻄﻔﻴﻨﺎ ﻣﻦ اﺧﻮاﻧﻨﺎ اﺣﺪًا ﺛ ّﻢ رﺷّﺤﻨﺎ‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻦ ﻃﻤﻄﺎم ﺑﺤﺮ اﻟﻌﻠﻢ رﺷﺤًﺎ ﺛ ّﻢ اﻟﺒﺴﻨﺎﻩ ﻗﻤﻴﺺ اﺳﻢ ﻣﻦ اﻻﺳﻤﺎء‬ ‫ﻞ ﻋﻠﯽ ﺛﻨﺎء ﻧﻔﺴﻪ و اﺣﻔﻈﻨﺎﻩ ﻋﻦ‬ ‫و ارﻓﻌﻨﺎﻩ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﻗﺎم اﻟﮑ ّ‬ ‫ن ﺗﻌﺠﺰ ﻋﻨﻪ اﻟﻘﺎدرون‪ .‬و ﮐﻨّﺎ وﺣﺪﻩ ﻓﻰ‬ ‫ﻞ ذى ﺿ ﱟﺮ ﻋﻠﯽ ﺷﺄ ٍ‬ ‫ﺿ ّﺮ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﻌﺒﺎد ﻗﺎﻣﻮا ﻋﻠﯽ ﻗﺘﻠﯽ و‬ ‫ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ اهﻞ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﻓﻰ اﻳّﺎم ﮐ ّ‬ ‫ﮐﻨّﺎ ﺑﻴﻨﻬﻢ ﻧﺎﻃﻘًﺎ ﺑﺬﮐﺮ اﻟﻠّﻪ و ﻣﻨﻄﻘًﺎ ﺑﺜﻨﺎﺋﻪ و ﻗﺎﺋﻤًﺎ ﻋﻠﯽ اﻣﺮﻩ اﻟﯽ ان‬ ‫اﺛﺒﺖ ﮐﻠﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻦ ﺧﻠﻘﻪ و اﺷﺘﻬﺮت ﺁﺛﺎرﻩ و ﻋﻠﺖ ﻗﺪرﺗﻪ و ﻻﺣﺖ‬ ‫ن اﻻﻣﺮ‬ ‫ن اﺧﻰ ﻟﻤّﺎ ﺷﻬﺪ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﺳﻠﻄﻨﺘﻪ و ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻋﺒﺎدٌ ﻣﮑﺮﻣﻮن‪ .‬و ا ّ‬ ‫ﻖ و وﺟﺪ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ ﻋﻠ ّﻮًا اذًا ﺧﺮج ﻋﻦ ﺧﻠﻒ اﻻﺳﺘﺎر و‬ ‫ارﺗﻔﻊ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﺣﺎرب ﺑﻨﻔﺴﻰ و ﺟﺎدل ﺑﺂﻳﺎﺗﻰ و ﮐﺬّب ﺑﺮهﺎﻧﻰ و ﺟﺎﺣﺪ ﺁﺛﺎرى و ﻣﺎ‬ ‫ﺷﺒﻊ ﺑﻄﻦ اﻟﺤﺮﻳﺺ اﻟﯽ ان اراد اﮐﻞ ﻟﺤﻤﻰ و ﺷﺮب دﻣﻰ ﻓﻰ‬ ‫اﻻرض و ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻋﺒﺎد اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ هﺎﺟﺮوا ﻣﻊ اﻟﻠّﻪ و ﻣﻦ دوﻧﻬﻢ‬ ‫ﻋﺒﺎدٌ ﻣﻘﺮّﺑﻮن‪ .‬و ﻳﺸﺎور ﻓﻰ ذﻟﮏ ﻣﻊ اﺣ ٍﺪ ﻣﻦ ﺧﺪّاﻣﻰ و اﻏﻮاﻩ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻖو‬ ‫ذﻟﮏ اذًا ﻧﺼﺮﻧﻰ اﻟﻠّﻪ ﺑﺠﻨﻮد اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸّﻬﺎدة و ﺣﻔﻈﻨﻰ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻰ ﻣﺎ ﻣﻨﻌﻪ ﻋﻤّﺎ اراد و ﺑﻄﻞ ﻣﮑﺮ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻣﮑﺮوا و ﮐﺎﻧﻮا ان‬ ‫اﻧﺰل ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻳﻤﮑﺮون‪ .‬ﻓﻠﻤّﺎ ﺷﻴﻊ ﻣﺎ ﺳﻮّﻟﺖ ﻟﻪ ﻧﻔﺴﻪ و اﻃّﻠﻊ ﺑﻪ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ هﺎﺟﺮوا‬ ‫ارﺗﻔﻊ اﻟﻀّﺠﻴﺞ ﻣﻦ هﺆﻻء و ﺑﻠﻎ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم ﮐﺎد ان ﻳﺸﺘﻬﺮ ﺑﻴﻦ اﻟﻤﺪﻳﻨﺔ‬

‫ﻦ ﻣﻦ‬ ‫اذًا اﻧّﺎ ﻣﻨﻌﻨﺎهﻢ ﻋﻦ ذﻟﮏ و اﻟﻘﻴﻨﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﮐﻠﻤﺔ اﻟﺼّﺒﺮ ﻟﻴﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻳﺼﺒﺮون‪ .‬ﻓﻮ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ اﻧّﺎ ﺻﺒﺮﻧﺎ ﻓﻰ ذﻟﮏ و‬ ‫اﻣﺮﻧﺎ اﻟﻌﺒﺎد ﻋﻠﯽ اﻟﺼّﺒﺮ و ﺧﺮﺟﻨﺎ ﻋﻦ ﺑﻴﻦ هﺆﻻء و ﺳﮑّﻨﺎ ﻓﻰ ﺑﻴﺖ‬ ‫اﺧﺮى ﻟﻴﺴﮑﻦ ﻧﺎر اﻟﺒﻐﻀﺎء ﻓﻰ ﺻﺪرﻩ و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻣﻬﺘﺪون‪.‬‬ ‫و ﻣﺎ ﺗﻌﺮّﺿﻨﺎ ﺑﻪ ﺑﮑﻠﻤ ٍﺔ و ﻣﺎ رأﻳﻨﺎﻩ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ و ﺟﻠﺴﻨﺎ ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺖ وﺣﺪﻩ‬ ‫ن اﻻﻣﺮ اﺷﺘﻬﺮ‬ ‫ﻣﺮﺗﻘﺒًﺎ ﻓﻀﻞ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬و اﻧّﻪ ﻟﻤّﺎ اﻃّﻠﻊ ﺑﺎ ّ‬ ‫اﺧﺬ ﻗﻠﻢ اﻟﮑﺬب و ﮐﺘﺐ اﻟﯽ اﻟﻌﺒﺎد و ارﺟﻊ ﮐﻠّﻤﺎ ﻓﻌﻞ ﺑﻨﻔﺴﻰ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫اﻟﻤﻈﻠﻮم اﺑﺘﻐﺎء ﻓﺘﻨﺔ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ و ادﺧﺎل اﻟﺒﻐﻀﺎء ﻓﻰ ﺻﺪور اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ‬ ‫ﺁﻣﻨﻮا ﺑﺎﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬ﻓﻮ اﻟّﺬى ﻧﻔﺴﻰ ﺑﻴﺪﻩ ﺗﺤﻴّﺮﻧﺎ ﻓﻰ ﻣﮑﺮﻩ ﺑﻞ‬ ‫ﻞ اﻟﻮﺟﻮد ﻣﻦ اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸّﻬﻮد‪ .‬و ﻣﻊ ذﻟﮏ ﻣﺎ ﺳﮑﻦ ﻓﻰ‬ ‫ﺗﺤﻴّﺮ ﻣﻨﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﻧﻔﺴﻪ اﻟﯽ اَن ارﺗﮑﺐ ﻣﺎ ﻻ ﻳﺠﺮى اﻟﻘﻠﻢ ﻋﻠﻴﻪ و ﺑﻪ ﺿﻴﻊ ﺣﺮﻣﺘﻰ و‬ ‫ﺣﺮﻣﺔ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﻤﻮد‪ .‬ﻓﻮ اﻟﻠّﻪ ﻟﻮاذﮐﺮ ﻣﺎ ﻓﻌﻞ ﺑﻰ ﻟَﻦ‬ ‫ﻳﺘّﻤﻪ ﺑﺤﻮر اﻻرض ﻟﻮ ﻳﺠﻌﻠﻬﺎ اﻟﻠّﻪ ﻣﺪادًا و ﻟﻦ ﻳﻨﺘﻬﻴﻪ اﻻﺷﻴﺎء و ﻟﻮ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات اﻗﻼﻣًﺎ ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻠﻘﻰ ﻣﺎ ورد ﻋﻠﯽ ﻧﻔﺴﻰ‬ ‫ﻳﮑﻮن ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ان ﻳﺎ ﻗﻠﻢ اﻟﺒﻘﺎء ﻻ ﺗﺤﺰن ﻋﻤّﺎ ورد ﻋﻠﻴﮏ ﻓﺴﻮف‬ ‫ﻳﺒﻌﺚ اﻟﻠّﻪ ﺧﻠﻘًﺎ ﻳﺸﻬﺪون ﺑﺎﺑﺼﺎرهﻢ و ﻳﺬﮐﺮون ﻣﺎ ورد ﻋﻠﻴﮏ اذًا ﺧﺬ‬ ‫اﻟﻘﻠﻢ ﻋﻦ ذﮐﺮ هﺆﻻء ﺛ ّﻢ ﺣﺮّﮐﻪ ﻋﻠﯽ ذﮐﺮى اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬اﻳّﺎﮎ‬ ‫ان ﻻ ﺗﺸﻐﻞ ﺑﺬﮐﺮ اﻟّﺬﻳﻦ ﻟﻦ ﺗﺠﺪ ﻣﻨﻬﻢ اّﻟﺎ رواﺋﺢ اﻟﺒﻐﻀﺎء و اﺧﺬهﻢ‬ ‫ﺐ اﻟﺮّﻳﺎﺳﺔ ﻋﻠﻰ ﻣﻘﺎم ﻳﻬﻠﮑﻮن اﻧﻔﺴﻬﻢ ﻻﻋﻼء ذﮐﺮهﻢ و اﺑﻘﺎء‬ ‫ﺣ ّ‬ ‫اﺳﻤﺎﺋﻬﻢ و ﮐﺘﺐ اﻟﻠّﻪ هﺆﻻء ﻣﻦ ﻋﺒﺪة اﻻﺳﻤﺎء ﻋﻠﯽ اﻟﻮاح ﻋ ّﺰ‬ ‫ﻣﺤﻔﻮظ‪ .‬اَن اذﮐﺮ ﻣﺎ اردﺗﻪ ﻟﻬﺬا اﻟﻬﻴﮑﻞ ﻟﻴﻈﻬﺮ ﻓﻰ اﻻرض ﺁﺛﺎرﻩ‬ ‫ﻟﻴﻤﻸ اﻵﻓﺎق اﻧﻮار اﻟﻠّﻪ و ﻳﻄّﻬﺮ اﻻرض ﻣﻦ دﻧﺲ اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟﻠّﻪ و‬ ‫هﻢ ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ ﻻ ﻳﻔﻘﻬﻮن‪ .‬ان ﻳﺎ هﺬا اﻟﻬﻴﮑﻞ ﻓﺎﺑﺴﻂ ﻳﺪﮎ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﺛ ّﻢ ﺧﺬ زﻣﺎم اﻻﻣﺮ ﺑﻘﺒﻀﺔ ارادﺗﮏ و اﻧّﺎ ﺟﻌﻠﻨﺎ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻓﺎﻓﻌﻞ ﻣﺎ ﺷﺌﺖ و ﻻ ﺗﺨﻒ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ‬ ‫ﻓﻰ ﻗﺒﻀﺘﮏ ﻣﻠﮑﻮت ﮐ ّ‬ ‫ﻻ ﻳﻌﺮﻓﻮن ﺛ ّﻢ ارﻓﻊ ﻳﺪﮎ اﻟﯽ ﻟﻮح اﻟّﺬى اﺷﺮق ﻋﻦ اﻓﻖ اﺻﺒﻊ رﺑّﮏ‬ ‫ن ﺑﺎﺧﺬﮎ ﻳﺄﺧﺬﻩ اﻳﺎدى ﻣﻦ ﻓﻰ اﻻﺑﺪاع ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻨﺒﻐﻰ‬ ‫و ﺧﺬﻩ ﻋﻠﯽ ﺷﺄ ٍ‬ ‫ﻟﮏ اِن اﻧﺖ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻳﻔﻘﻬﻮن‪ .‬و ﺑﺎرﺗﻔﺎع ﻳﺪﮎ اﻟﯽ ﺳﻤﺎء ﻓﻀﻠﯽ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮدود‪ .‬ﻓﺴﻮف ﻧﺒﻌﺚ‬ ‫ﻳﺮﺗﻔﻊ اﻳﺎدى ﮐ ّ‬ ‫ﻣﻦ ﻳﺪﮎ اﻳﺎدى اﻟﻘﻮّة و اﻟﻘﺪرة و اﻻﻗﺘﺪار و ﻧﻈﻬﺮ ﺑﻬﺎ ﻗﺪرﺗﻰ ﻟﻤﻦ ﻓﻰ‬ ‫ﻦ اﻟﻌﺒﺎد ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ اﻧﺎ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ‬ ‫ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻣﺮ و اﻟﺨﻠﻖ ﻟﻴﻌﺮﻓ ّ‬

‫اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬و ﺑﻬﺎ ﻧﻌﻄﻰ و ﻧﺄﺧﺬ و ﻻ ﻳﻌﺮف ذﻟﮏ اّﻟﺎ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺑﺒﺼﺮ‬ ‫اﻟﺮّوح هﻢ ﻳﻨﻈﺮون‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم اﺗﻔّﺮون ﻣﻦ ﻗﺪرة اﻟﻠّﻪ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻻ ﻣﻬﺮب‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و اﻧّﻪ‬ ‫ﻟﮑﻢ اﻟﻴﻮم و ﻻ ﻋﺎﺻﻢ ﻻﺣ ٍﺪ اّﻟﺎ ﻣﻦ رﺣﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ﺑﻔﻀ ٍ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻟﻬﻮ اﻟﺮّﺣﻴﻢ اﻟﻐﻔﻮر‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم دﻋﻮا ﻣﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ ﺛ ّﻢ ادﺧﻠﻮا ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫رﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و هﺬا ﺧﻴﺮٌ ﻟﮑﻢ ﻋﻤّﺎ ﻋﻤﻠﺘﻢ او ﺗﻌﻤﻠﻮن‪ .‬ﺧﺎﻓﻮا ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ‬ ‫و ﻻ ﺗﺤﺮﻣﻮا اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻋﻦ ﻧﻔﺤﺎت اﻟﺮّوح و ﻻ ﺗﺒﺪّﻟﻮا ﮐﻠﻤﺔ اﻟﻠّﻪ و ﻻ‬ ‫ﺗﺤﺮّﻓﻮاهﺎ ﻋﻦ ﻣﻘﺮّهﺎ اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﮐﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻳﺘّﻘﻮن‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم‬ ‫هﺬا ﻳﺪ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﻟﻢ ﻳﺰل ﮐﺎن ﻓﻮق اﻳﺪﻳﮑﻢ ان اﻧﺘﻢ ﺗﻌﻠﻘﻮن و ﻓﻴﻪ ﻗﺪّرﻧﺎ‬ ‫ﺧﻴﺮ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﺑﺤﻴﺚ ﻟﻦ ﻳﻈﻬﺮ ﻣﻦ ﺧﻴ ٍﺮ اّﻟﺎ و ﻗﺪ ﻳﻈﻬﺮ‬ ‫ﻣﻨﻪ و ﮐﺬﻟﮏ ﺟﻌﻠﻨﺎﻩ ﻣﻄﻠﻊ اﻟﺨﻴﺮ و ﻣﺨﺰﻧﻪ ﻓﻴﻤﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن‪.‬‬ ‫ن‬ ‫ﻓﺴﻮف ﻳﺨﺮج اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ اﮐﻤﺎم اﻟﻘﺪرة اﻳﺎدى اﻟﻘﻮّة و اﻟﻐﻠﺒﺔ و ﻳﻨﺼﺮ ّ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻞ ﻣﺸﺮﮎ ﻣﺮدود‪ .‬و ﻳﻘﻮﻣ ّ‬ ‫ن اﻻرض ﻋﻦ دﻧﺲ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻐﻼم و ﻳﻄّﻬﺮ ّ‬ ‫ﻦ ﺧﻼل اﻟﺪﻳّﺎر و‬ ‫ﻦ اﻟﺒﻼد ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻟﻘﻴّﻮم و ﻳﺪﺧﻠ ّ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ و ﻳﻔﺘﺤ ّ‬ ‫ن ﺑﻄﺸﻪ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﺎﻟﻌﺪل و‬ ‫ﻞ اﻟﻌﺒﺎد و هﺬا ﻣﻦ ﺑﻄﺶ اﻟﻠّﻪ و ا ّ‬ ‫ﻳﺄﺧﺬ ﻋﻨﻬﻢ ﮐ ّ‬ ‫اﻧّﻪ ﻟﻤﺤﻴﻂ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﻳﻨﺰل ﻣﺎ ﻳﺸﺎء ﻋﻠﯽ ﻗﺪ ٍر‬ ‫ﻣﻘﺪور و ﻟﻮ ﻳﻘﻮم اﺣﺪٌ ﻣﻦ هﺆﻻء ﻓﻰ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ ﻣﺎ ﺧﻠﻖ ﻓﻰ اﻻﺑﺪاع‬ ‫ﻟﻴﮑﻮن ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﺑﻐﻠﺒﺔ ارادﺗﻰ و هﺬا ﻣﻦ ﻗﺪرﺗﻰ و ﻟﮑﻦ ﺧﻠﻘﻰ ﻻ ﻳﻌﺮﻓﻮن‪.‬‬ ‫و هﺬا ﻣﻦ ﺳﻠﻄﻨﺘﻰ و ﻟﮑﻦ ﺑﺮﻳّﺘﻰ ﻻ ﻳﻔﻘﻬﻮن و هﺬا ﻣﻦ اﻣﺮى و ﻟﮑﻦ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس ﻻ ﻳﺸﮑﺮون اّﻟﺎ‬ ‫ﻋﺒﺎدى ﻻ ﻳﺸﻌﺮون و هﺬا ﻣﻦ ﻏﻠﺒﺘﻰ و ﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ ﻧﻮّر اﻟﻠّﻪ اﺑﺼﺎرهﻢ ﺑﻨﻮر ﻋﺮﻓﺎﻧﻪ و ﺟﻌﻞ ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ ﺧﺰاﺋﻦ وﺣﻴﻪ و‬ ‫اﻧﻔﺴﻬﻢ ﺣﻤﻠﺔ اﻣﺮﻩ اوﻟﺌﮏ ﻳﺠﺪون رواﺋﺢ اﻟﻘﺪس ﻋﻦ ﻗﻤﻴﺺ اﻟﻌ ّﺰ و‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﻳﻔﺮﺣﻮن‪ .‬و اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﻔﺮوا و اﺷﺮﮐﻮا‬ ‫هﻢ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اوﻟﺌﮏ ﻏﻀﺐ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻬﻢ و هﻢ ﻓﻰ اﻟﻨّﺎر هﻢ ﻳﺴﺤﺒﻮن ﺛ ّﻢ ﻓﻰ اﻃﺒﺎﻗﻬﺎ‬ ‫ﻞ اﻟﻨّﺎس‬ ‫ﻖ ﺑﺎﻟﺒﻴّﻨﺎت ﻟﻌ ّ‬ ‫هﻢ ﻳﺠﺰﻋﻮن‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻔﺼّﻞ اﻵﻳﺎت و ﻧﺒﻴّﻦ اﻟﺤ ّ‬ ‫هﻢ ﻓﻰ ﺁﻳﺎت رﺑّﻬﻢ ﻳﺘﻔﮑّﺮون‪ .‬ان ﻳﺎ هﺬا اﻟﻬﻴﮑﻞ ﻗﺪ ﺟﻌﻠﻨﺎﮎ ﺁﻳﺔ ﻋﺰّى‬ ‫ﺑﻴﻦ ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن و ﻗﺪ ﺟﻌﻠﻨﺎﮎ ﺁﻳﺔ اﻣﺮى ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫اﻻرض ﺑﻘﻮﻟﯽ ﮐﻦ ﻓﻴﮑﻮن‪ .‬ان ﻳﺎ هﺎء اﻟﻬﻮﻳّﺔ ﻓﻰ هﺬا اﻻﺳﻢ ﻗﺪ‬ ‫ﺟﻌﻠﻨﺎﮎ ﻣﺨﺰن ﻣﺸﻴّﺘﻰ ﺛ ّﻢ ﻣﮑﻤﻦ ارادﺗﻰ ﻟﻤﻦ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻣﺮ و‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻟﺪن ﻣﻬﻴﻤﻦ ﻗﻴّﻮم‪ .‬اَن ﻳﺎ ﻳﺎء اﺳﻤﻰ اﻟﻘﺪﻳﺮ ﻗﺪ ﺟﻌﻠﻨﺎﮎ‬ ‫اﻟﺨﻠﻖ ﻓﻀ ً‬ ‫ﻣﻈﻬﺮ ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ و ﻣﻄﻠﻊ اﺳﻤﺎﺋﻰ ﺑﻘﻮﻟﯽ ﮐﻦ ﻓﻴﮑﻮن‪ .‬ان ﻳﺎ ﮐﺎف اﻟﮑﺮم‬ ‫ﻗﺪ ﺟﻌﻠﻨﺎﮎ ﻣﺸﺮق ﮐﺮﻣﻰ ﺑﻴﻦ ﺑﺮﻳّﺘﻰ و ﻣﻨﺒﻊ ﺟﻮدى ﺑﻴﻦ ﺧﻠﻘﻰ و اﻧﺎ‬

‫اﻟﻤﻘﺘﺪر ﺑﺴﻠﻄﺎﻧﻰ ﻟﻦ ﻳﻐﺮب ﻋﻦ ﻋﻠﻤﻰ ﺷﻴﺊ ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات‬ ‫ﻖ ﻋﻠّﺎم اﻟﻐﻴﻮب‪ .‬ان اﻧﺰل ﻣﻦ ﺳﺤﺎب ﮐﺮﻣﮏ ﻣﺎ‬ ‫و اﻻرض و اﻧﺎ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻳﻐﻨﻰ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و ﻻ ﺗﻤﻨﻊ ﻓﻀﻠﮏ ﻋﻦ اﻟﻮﺟﻮد ﻻﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﮑﺮﻳﻢ ﻓﻰ‬ ‫ﺟﺒﺮوت اﻟﺒﻘﺎء و ذواﻟﻔﻀﻞ اﻟﻌﻈﻴﻢ ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء‪ .‬ﻻ ﺗﻨﻈﺮ‬ ‫اﻟﯽ اﻟﻨّﺎس و ﻣﺎ ﻋﻨﺪهﻢ ﻓﺎﻧﻈﺮ اﻟﯽ ﺟﻤﻴﻞ رﺣﻤﺘﮏ و ﺑﺪﻳﻊ ﻣﻮاهﺒﮏ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﻤﻮد‪ .‬ان اﺑﺴﻂ ﻳﺪ اﻟﺠﻮد ﻋﻠﯽ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و اﺻﺎﺑﻊ اﻟﮑﺮم‬ ‫ن هﺬا ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﮏ و ﻟﻮ ﮐﺎن اﻟﻨّﺎس هﻢ ﻻ ﻳﻌﻘﻠﻮن‪.‬‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟﮑﺎﺋﻨﺎت و ا ّ‬ ‫ﻣﻦ اﻗﺒﻞ اﻟﻴﮏ هﺬا ﻣﻦ ﻓﻀﻠﮏ ﻋﻠﻴﻪ و ﻣﻦ اﻋﺮض ﻓﻠﻨﻔﺴﻪ اﻟﺒﻌﻴﺪ‬ ‫اﻟﻤﺤﺘﺠﺐ اﻟﻤﺮدود‪ .‬ﻓﺴﻮف ﻳﺒﻌﺚ اﻟﻠّﻪ ﻣﻨﮏ اﻳﺎدﻳًﺎ ﻏﺎﻟﺒﺔ و اﻋﻀﺎدًا‬ ‫ن ﻧﻔﺲ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺑﻴﻦ‬ ‫ﻦ ﻋﻦ ﺧﻠﻒ اﻟﺴّﮑﻮن و ﻳﻨﺼﺮ ّ‬ ‫ﻗﺎهﺮ ًة ﻳﺨﺮﺟ ّ‬ ‫ﻞ ﻋﻨﻮد‪ .‬و‬ ‫ﻞ ﻣﻐ ﱟ‬ ‫ﻦ ﺑﺼﻴﺤﺔ ﻳﺘﻤﻴّﺰ ﻋﻨﻬﺎ ﺻﺪور ﮐ ّ‬ ‫اﻻﻣﮑﺎن و ﻳﺼﺤ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ن ﻋﻠﯽ ﺳﻄﻮة ﻳﺄﺧﺬ اﻟﺨﻮف ﺳﮑّﺎن اﻻرض ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﮐ ّ‬ ‫ﻳﻈﻬﺮ ّ‬ ‫ﻳﻀﻄﺮﺑﻮن‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﺴﻔﮑﻮا اﻟﺪّﻣﺎء ان اﺧﺮﺟﻮا ﺳﻴﻒ اﻟﻠّﺴﺎن ﻋﻦ‬ ‫ن ﺑﻪ ﻳﻔﺘﺢ ﻣﺪاﻳﻦ اﻟﻘﻠﻮب و اﻧّﺎ ارﻓﻌﻨﺎ ﺣﮑﻢ اﻟﻘﺘﻞ ﺑﻴﻨﮑﻢ‬ ‫ﻏﻤﺪ اﻟﺒﻴﺎن ﻻ ّ‬ ‫ن رﺣﻤﺘﻰ ﺳﺒﻘﺖ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ان اﻧﺘﻢ ﺗﻌﻠﻤﻮن‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻧﺼﺮوا رﺑّﮑﻢ‬ ‫ﻻّ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺑﺴﻴﻒ اﻟﺘّﺒﻴﺎن و اﻧّﻪ اﺣ ّﺪ ﻣﻦ اﻟﺒﻴﺎن و اﻋﻠﯽ ﻣﻨﻪ ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﻓﻰ‬ ‫ﮐﻠﻤﺎت رﺑّﮑﻢ ﺗﻨﻈﺮون‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺰﻟﺖ ﺟﻨﻮد اﻟﻮﺣﻰ ﻣﻦ ﺷﻄﺮ اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم و ﻇﻬﺮت ﺟﻨﻮد اﻻﻟﻬﺎم ﻋﻦ ﻣﺸﺮق اﻻﻣﺮ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻴﺎء ﻓﻰ هﺬا اﻟﻬﻴﮑﻞ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬ﻗﻞ ﻗﺪ ﻗﺪّر ﻣﻘﺎدﻳﺮ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻤﺨﺰون اﻟﻤﺸﻬﻮد و ﮐﻨﺰ ﻓﻴﻪ ﻋﻠﻢ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﻋﻠﻢ ﻣﺎﮐﺎن‬ ‫و ﻣﺎﻳﮑﻮن‪ .‬و رﻗﻢ ﻣﻦ اﺻﺒﻊ ﺻﻨﻊ رﺑّﮏ ﻓﻰ هﺬا اﻟﮑﺘﺎب ﻣﺎ ﻳﻌﺠﺰ‬ ‫ﻋﻦ ادراﮐﻪ اﻟﻌﺎرﻓﻮن و ﺧﻠﻖ ﻓﻴﻪ هﻴﺎﮐﻞ اﻟّﺘﻰ ﻣﺎ اﻃّﻠﻊ ﺑﻬﻢ اﺣﺪًا اّﻟﺎ‬ ‫ﮑﺮ ﻓﻴﻪ و‬ ‫ﻰ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﻳﻘﺮﺋﻪ و ﻳﺘﻔ ّ‬ ‫ﻧﻔﺲ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻳﻔﻘﻬﻮن‪ .‬ﻗﻞ ﻟﻦ ﻳﺮى ﻓﻰ هﻴﮑﻠﯽ اّﻟﺎ هﻴﮑﻞ اﻟﻠّﻪ و ﻻ‬ ‫ﻓﻰ ﺟﻤﺎﻟﯽ اّﻟﺎ ﺟﻤﺎﻟﻪ و ﻓﻰ ﮐﻴﻨﻮﻧﺘﻰ اّﻟﺎ ﮐﻴﻨﻮﻧﺘﻪ و ﻻ ﻓﻰ ذاﺗﻰ اّﻟﺎ ذاﺗﻪ‬ ‫و ﻻ ﻓﻰ ﺣﺮﮐﺘﻰ اّﻟﺎ ﺣﺮﮐﺘﻪ و ﻻ ﻓﻰ ﺳﮑﻮﻧﻰ اّﻟﺎ ﺳﮑﻮﻧﻪ و ﻻ ﻓﻰ‬ ‫ﻖ و ﻟﻦ‬ ‫ﻗﻠﻤﻰ اّﻟﺎ ﻗﻠﻤﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﻤﻮد‪ .‬ﻗﻞ ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻰ اّﻟﺎ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻳﺮى ﻓﻰ ذاﺗﻰ اّﻟﺎ اﻟﻠّﻪ اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﺬﮐﺮوا اﻵﻳﺘﻴﻦ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻰ اﻟﻤﺘﻮﺣّﺪ‬ ‫ﻞ‬ ‫اﻟﻤﺘﻔﺮّد اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﻄﻬّﺮ اﻟﻘﺪّوس‪ .‬ﻟﻢ ﻳﺰل ﮐﻨﺖ ﻧﺎﻃﻘًﺎ ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت ﮐ ّ‬ ‫اﻻﺷﻴﺎء ﺑﺎﻧّﻰ اﻧﺎ اﻟﻠّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ اﻧﺎ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم و ﻻ ﻳﺰال اﻧﻄﻖ ﻓﻰ‬ ‫ﻣﻠﮑﻮت اﻟﻤﻮﺟﻮدات ﺑﺎﻧّﻰ اﻧﺎ اﻟﻠّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ اﻧﺎ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬ﻗﻞ‬

‫ﻦ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و اﻧّﺎ ﻗﺪ ﮐﻨّﺎ‬ ‫ن اﻟﺮّﺑﻮﺑﻴّﺔ اﺳﻤﻰ ﻗﺪ ﺧﻠﻘﺖ ﻟﻬﺎ ﻣﻈﺎهﺮًا ﻳﺮﺑﻴ ّ‬ ‫اّ‬ ‫ن اﻻﻟﻮهﻴّﺔ اﺳﻤﻰ ﻗﺪ ﺟﻌﻠﻨﺎ ﻟﻬﺎ‬ ‫ﻣﻨﺰّهًﺎ ﻋﻨﻬﺎ ان اﻧﺘﻢ ﺗﺸﻬﺪون‪ .‬و ا ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻌﺒﺎد و ﻳﺠﻌﻠﻨّﻬﻢ ﻋﺒﺪاء ﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﺸﻬﻮد‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌًﺎ ﻳﺤﻴﻄ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﺳﻤﺎء ان اﻧﺘﻢ ﺗﻌﺮﻓﻮن‪ .‬ان ﻳﺎ ﻻم اﻟﻔﻀﻞ ﻓﻰ‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﻓﺎﻋﺮﻓﻮا ﮐ ّ‬ ‫هﺬا اﻻﺳﻢ اﻧّﺎ ﺟﻌﻠﻨﺎﮎ ﻣﻈﻬﺮ اﻟﻔﻀﻞ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و‬ ‫ﻣﻨﮏ ﺑﺪﺋﻨﺎ اﻟﻔﻀﻞ ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و اﻟﻴﮏ ﻧﺮﺟﻌﻪ ﺛ ّﻢ ﻣﻨﮏ ﻧﻈﻬﺮﻩ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻣ ّﺮ ًة اﺧﺮى اﻣﺮًا ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ و اﻧﺎ اﻟﻔﺎﻋﻞ ﻟﻤﺎ ﻧﺸﺎء ﺑﻘﻮﻟﯽ ﮐﻦ ﻓﻴﮑﻮن‪ .‬ﮐ ّ‬ ‫ﻓﻀﻞ ﻇﻬﺮ ﻓﻰ اﻟﻤﻠﮏ ﺑﺪء ﻣﻨﮏ و ﻳﻌﻮد اﻟﻴﮏ و هﺬا ﻣﺎ ﻗﺪّر ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻟﻮاح ﻋ ّﺰ ﻣﺤﻔﻮظ‪ .‬ﻓﻴﺎ ﺣﺒّﺬا ﻟﻤﻦ ﻻ ﻳﺤﺮم ﻧﻔﺴﻪ ﻋﻦ هﺬا اﻟﻔﻀﻞ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ‬ ‫اﻟﻤﺴﻠﺴﻞ اﻟﻤﺮﺳﻮل‪ .‬ﻗﻞ اﻟﻴﻮم ﻗﺪ هﺒّﺖ ﻟﻮاﻗﺢ اﻟﻔﻀﻞ ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ هﻮ ﻋﻠﻴﻪ ان اﻧﺘﻢ اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻻ ﺗﺤﺮﻣﻮن‪.‬‬ ‫ﺑﺤﻴﺚ ﺣﻤﻞ ﮐ ّ‬ ‫ﻼ ﺣﻤﻠﺖ اﻻﺷﺠﺎر ﻣﻦ اﺛﻤﺎر اﻟﺒﺪﻳﻌﺔ و اﻟﺒﺤﻮر ﻣﻦ ﻟﺌﺎﻟﯽ اﻟﻤﻨﻴﺮة و‬ ‫ﻣﺜ ً‬ ‫اﻻﻧﺴﺎن ﻣﻦ اﻟﻤﻌﺎﻧﻰ و اﻟﻌﺮﻓﺎن و اﻻﮐﻮان ﻣﻦ ﺗﺠﻠﻴّﺎت اﻟﺮّﺣﻤﻦ و‬ ‫ﻞ ﺣﻤﻠﻪ ﻓﺘﺒﺎرﮎ اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﻦﮐّ‬ ‫اﻻرض ﻣﻦ ﺑﺪاﻳﻊ اﻟﻈّﻬﻮر ﻓﺴﻮف ﻳﻀﻌ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻴﺎء ﻋﻤّﺎ ﻇﻬﺮ و ﻋﻤّﺎ هﻮ اﻟﻤﮑﻨﻮن‬ ‫هﺬا اﻟﻔﻀﻞ اﻟّﺬى اﺣﺎط ﮐ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ ﻻ‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﺑﺪﻋﺖ اﻻﮐﻮان ﻓﻰ هﺬا اﻟﻴﻮم و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻳﺸﻌﺮون‪ .‬ﻗﻞ ﻟﻦ ﻳﻌﺮف ﻓﻀﻞ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ هﻮ ﻋﻠﻴﻪ ﻓﮑﻴﻒ ﻧﻔﺴﻪ‬ ‫اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ان ﻳﺎ هﻴﮑﻞ اﻻﻣﺮ ﻻ ﺗﺤﺰن ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ ان ﻟﻦ ﺗﺠﺪ‬ ‫ﻼ اﻟﯽ ﻣﻮاهﺒﮏ ﻻﻧّﮏ ﻻ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﻨﻔﺴﮏ ﺑﺎن ﺗﻠﺘﻔﺖ اﻟﯽ ﺷﻴﺊ اّﻟﺎ‬ ‫ﻣﻘﺒ ً‬ ‫ﺑﺠﻤﺎﻟﯽ اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬اﻧّﺎ ﻟﻤّﺎ وﺟﺪﻧﺎ اﻻﻳﺎدى ﻏﻴﺮ ﻃﺎهﺮ ٍة ﻓﻰ اﻻرض ﻟﺬا‬ ‫ﺲ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻳﮑﻔﺮون‪ .‬ان اﺻﺒﺮ ﻓﻰ‬ ‫ﺟﻌﻠﻨﺎ ذﻳﻠﮏ ﻣﻄﻬّﺮًا ﻋﻦ ﻣﺴّﻬﺎ و ﻣ ّ‬ ‫ﻦ ﻋﻦ‬ ‫اﻣﺮ رﺑّﮏ ﻓﺴﻮف ﻳﺒﻌﺚ اﻟﻠّﻪ اﻓﺌﺪ ًة ﻃﺎهﺮ ًة و اﺑﺼﺮًا ﻣﻨﻴﺮ ًة ﻳﻬﺮﺑ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﺠﻬﺎت اﻟﯽ ﺟﻬﺔ رﺣﻤﺘﮏ اﻟﻤﺤﻴﻂ اﻟﻤﺒﺴﻮط‪ .‬ان ﻳﺎ هﻴﮑﻞ اﻟﻠّﻪ ﻟﻤّﺎ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻧﺰﻟﺖ ﺟﻨﻮد اﻟﻮﺣﻰ ﺑﺮاﻳﺎت اﻵﻳﺎت ﻣﻦ ﻣﻠﻴﮏ اﻻﺳﻤﺎء و اﻟﺼّﻔﺎت‬ ‫اﻧﻬﺰﻣﻮا اوﻟﻮ اﻻﺷﺎرات و ﮐﻔﺮوا ﺑﺒﻴّﻨﺎت اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘ ّﻴﻮم و ﻗﺎﻣﻮا‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟﻨّﻔﺎق و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ ﻗﺎل ﻟﻴﺴﺖ هﺬﻩ اﻵﻳﺎت ﺑﻴّﻨﺎت ﻣﻦ اﻟﻠّﻪ و ﻣﺎ‬ ‫ﻧﺰﻟﺖ ﻋﻠﯽ اﻟﻔﻄﺮة ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺘﺪاوون اﻟﻤﺸﺮﮐﻮن ﺟﺮح اﻟﺼّﺪور و‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات اﻻرض و هﻢ ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ ﻻ‬ ‫ﺑﺬﻟﮏ ﻳﻠﻌﻨﻬﻢ ﮐ ّ‬ ‫ن روح اﻟﻘﺪس ﻗﺪ ﺧﻠﻖ ﺑﺤﺮف ﻣﻤّﺎ ﻧﺰل ﻣﻦ هﺬا‬ ‫ﻳﺸﻌﺮون‪ .‬ﻗﻞ ا ّ‬ ‫ن اﻟﻔﻄﺮة ﺑﮑﻴﻨﻮﻧﺘﻬﺎ ﻗﺪ ﺧﻠﻘﺖ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﺮّوح اﻻﻋﻈﻢ ان اﻧﺘﻢ ﺗﻔﻘﻬﻮن‪ .‬و ا ّ‬ ‫ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﻬﺎ ﻳﻔﺘﺨﺮ ﺑﻨﺴﺒﺘﻬﺎ اﻟﯽ‬

‫ن دوﻧﻰ ﻗﺪ ﺧﻠﻖ ﺑﻘﻮﻟﯽ‬ ‫ﻖ و اﻧّﺎ ﻻ ﻧﻔﺘﺨﺮ ﺑﻬﺎ و ﺑﻤﺎدوﻧﻬﺎ ﻻ ّ‬ ‫ﻧﻔﺴﻨﺎ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﺄن ﻣﻨﻬﺎ‬ ‫ان اﻧﺘﻢ ﺗﻌﻘﻠﻮن‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﺎ ﻧﺰّﻟﻨﺎ اﻵﻳﺎت ﻋﻠﯽ ﺗﺴﻌﺔ ﺷﺌﻮن ﮐ ّ‬ ‫ﻦ ﻓﻰ اﻟﺤﺠّﻴﺔ‬ ‫ل ﻋﻠﯽ ﺳﻠﻄﻨﺔ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬و ﺷﺄن ﻣﻨﻬﺎ ﻳﮑﻔﻴ ّ‬ ‫ﻳﺪ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ ﻏﺎﻓﻠﻮن‪ .‬و ﻟﻮ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻧﺸﺎء ﻟﻨﺰﻟﻨﺎ ﻋﻠﯽ ﺷﺌﻮن اﺧﺮى اﻟّﺘﻰ ﻻ ﻳﺤﺼﻰ ﻋﺪّﺗﻬﺎ اﻟﻤﺤﺼﻮن‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﻳﺎ ﻗﻮم ﺧﺎﻓﻮا ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺤﺮّﮐﻮا اﻟﺴﻨﺘﮑﻢ اﻟﮑﺬﺑﺔ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻻ ﻳﺤﺒّﻪ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﻓﺎﺳﺘﺤﻴﻮا ﻋﻦ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﮑﻢ ﺑﻘﻄﺮة ﻣﻦ اﻟﻤﺎء ﮐﻤﺎ اﻧﺘﻢ ﺗﻌﻠﻤﻮن‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﻋﻠﯽ ﻓﻄﺮة اﻟﻠّﻪ ﻓﻤﻦ اﻗﺒﻞ‬ ‫اﻧّﺎ ﺧﻠﻘﻨﺎ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﯽ هﺬا اﻟﻮﺟﻪ ﻳﻈﻬﺮ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﻪ و ﻣﻦ اﺣﺘﺠﺐ ﻳﺤﺘﺠﺐ ﻋﻨﻪ هﺬا‬ ‫اﻟﻔﻀﻞ اﻟﻤﺤﻴﻂ اﻟﻤﮑﻨﻮن‪ .‬اﻧّﺎ ﻣﺎ ﻣﻨﻌﻨﺎ ﺷﻴﺌًﺎ ﻋﻦ ﻓﻀﻞ ﺷﻴﺊ و ﻗﺪ ﺧﻠﻘﻨﺎ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻴﺎء ﻋﻠﯽ ﺣ ّﺪ ﺳﻮا ٍء و ﻋﺮﺿﻨﺎ ﻋﻠﻴﻬﺎ اﻣﺎﻧﺔ ﺣﺒّﻰ ﺑﮑﻠﻤ ٍﺔ ﻣﻦ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻟﺪﻧّﺎ ﻓﻤﻦ ﺣﻤﻞ ﻧﺠﻰ و اﻣﻦ و ﮐﺎن ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ ﻓﺰع ﻳﻮﻣﺌ ٍﺬ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﺁﻣﻨﻮن‪ .‬و ﻣﻦ اﻋﺮض ﮐﻔﺮ ﺑﺎﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم و ﺑﻬﺎ ﻓﺮﻗﻨﺎ ﺑﻴﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻌﺒﺎد و ﻓﺼﻠﻨﺎ ﺑﻴﻨﻬﻢ و اﻧّﺎ ﮐﻨّﺎ ﻓﺎﺻﻠﻮن‪ .‬ﻗﻞ ﮐﻠﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ﻟﻦ ﻳﺸﺘﺒﻪ‬ ‫ن ﻧﻔﺴﻪ ﺳﻠﻄﺎن اﻟﻨﻔﻮس و‬ ‫ﺑﮑﻠﻤﺎت ﺧﻠﻘﻪ ﻻﻧّﻬﺎ ﺳﻠﻄﺎن اﻟﮑﻠﻤﺎت ﮐﻤﺎ ا ّ‬ ‫اﻣﺮﻩ ﻣﻬﻴﻤﻦ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن‪ .‬ان ادﺧﻠﻮا ﻳﺎ ﻗﻮم ﻣﺼﺮ اﻻﻳﻘﺎن‬ ‫ﻼ ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻘ ّﺮ ﻋﺮش رﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و هﺬا ﻣﺎ ﻳﺄﻣﺮﮐﻢ ﺑﻪ ﻗﻠﻢ اﻟﺴّﺒﺤﺎن ﻓﻀ ً‬ ‫ﻋﻨﺪﻩ ﻋﻠﻴﮑﻢ ان اﻧﺘﻢ ﻓﻰ اﻣﺮﻩ ﻻ ﺗﺨﺘﻠﻔﻮن‪ .‬و ﻣﻦ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﻣﻦ ﮐﻔﺮ‬ ‫ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ و ﻗﺎم ﺑﺎﻟﻤﺤﺎرﺑﺔ و ﻗﺎل هﺬﻩ اﻵﻳﺎت ﺳﺤﺮٌ و ﮐﺬﻟﮏ ﻗﺎﻟﻮا ﻣﻦ‬ ‫ﻗﺒﻞ ﻋﺒﺎد اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻣﻀﻮا و اذًا ﻓﻰ اﻟﻨّﺎرهﻢ ﻳﺴﺘﻐﻴﺜﻮن‪ .‬ﻗﻞ وﻳﻞٌ ﻟﮑﻢ و‬ ‫ﺠ ٍﺔ ﺁﻣﻨﺘﻢ‬ ‫ىﺣّ‬ ‫ﺑﻤﺎ ﻳﺨﺮج ﻣﻦ اﻓﻮاهﮑﻢ ان ﮐﺎﻧﺖ اﻵﻳﺎت ﺳﺤﺮًا اﻧﺘﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﻓﺄﺗﻮا ﺑﻬﺎ و ﻻ ﺗﺼﺒﺮون‪ .‬و ﮐﺬﻟﮏ ﻗﺎﻟﻮا اﻣﺔ اﻟﻔﺮﻗﺎن ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى‬ ‫اﺗﻰ اﻟﻠّﻪ ﺑﺮﺑﻮات ﻗﺪﺳﻪ و ﮐﺬﻟﮏ ﮐﺎﻧﻮا ان ﻳﻘﻮﻟﻮن و ﻣﻨﻌﻮا اﻟﻨّﺎس ﻋﻦ‬ ‫ى ﺟﻤﺎل اﻟﻘﺪم و اﻻﮐﻞ ﻣﻊ اﺣﺒّﺎﺋﻪ و ﻗﺎل ﻗﺎﺋﻞ ﻣﻨﻬﻢ‬ ‫اﻟﺤﻀﻮر ﺑﻴﻦ ﻳﺪ ً‬ ‫ان ﻻ ﺗﻘﺮﺑﻮا هﺆﻻء ﻻﻧّﻬﻢ ﻳﺴﺤﺮون اﻟﻨّﺎس و ﻳﻀﻠّﻮﻧﻬﻢ ﻋﻦ ﺳﺒﻴﻞ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ن اﻟّﺬى ﻟﻦ ﻳﻘﺪران ﻳﺘﮑﻠّﻢ ﺑﻴﻦ ﻳﺪﻳﻨﺎ ﻟﻴﻘﻮل‬ ‫ﻖاّ‬ ‫اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻣﺎ ﻻ ﻗﺎﻟﻪ اﻻوّﻟﻮن‪ .‬و ارﺗﮑﺐ ﻣﺎ ﻻ ارﺗﮑﺒﻪ ﻧﻔﺲٌ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﻔﺮوا‬ ‫ﻞ اﻻﻋﺼﺎر و ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ اﻗﻮاﻟﻬﻢ ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﺗﻨﺼﻔﻮن‪.‬‬ ‫ﺑﺎﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻖ ﻣﻦ ﻧﺴﺐ ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﺑﺎﻟﺴّﺤﺮ اﻧّﻪ ﻣﺎ ﺁﻣﻦ ﺑﺎﺣ ٍﺪ ﻣﻦ رﺳﻞ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ ﺳﻌﻴﻪ ﻓﻰ اﻟﺤﻴﻮة اﻟﺒﺎﻃﻠﺔ و ﮐﺎن ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﻳﻘﻮﻟﻮن ﻣﺎ ﻻ‬ ‫و ﺿّ‬ ‫ﻳﻌﻠﻤﻮن‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎﻋﺒﺪ ﺧﻒ ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﮏ و ﺳﻮّاﮎ و ﻻ ﺗﻔﺮط ﻓﻰ‬

‫ن اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ‬ ‫ﺟﻨﺐ اﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ اﻧﺼﻒ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ و ﮐﻦ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻳﻌﺪﻟﻮن‪ .‬ا ّ‬ ‫ﻼ ﻗﻮ ّﻳ ًﺔ ﻓﻰ‬ ‫ن ﻓﻰ اﻋﺘﺮاﺿﺎﺗﻬﻢ دﻻﺋ ً‬ ‫اوﺗﻮا اﻟﻌﻠﻢ ﻣﻦ اﻟﻠّﻪ اوﻟﺌﮏ ﻳﺠﺪ ّ‬ ‫اﺑﻄﺎﻟﻬﻢ و اﺛﺒﺎت هﺬا اﻟﺸّﻤﺲ اﻟﻤﻨﻴﺮ اﻟﻤﺸﻬﻮد‪ .‬ﻗﻞ اﺗﻘﻮﻟﻮن ﻣﺎ ﻗﺎل‬ ‫اﻟﻤﺸﺮﮐﻮن ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى ﺟﺎﺋﻬﻢ ذﮐﺮ ﻣﻦ ر ّﺑﻬﻢ ﻓﻮﻳﻞٌ ﻟﮑﻢ ﻳﺎ ﻣﻌﺸﺮ‬ ‫اﻟﺤﻤﺮاء و ﺑﺌﺲ ﻣﺎ اﻧﺘﻢ ﺗﮑﺴﺒﻮن‪ .‬ان ﻳﺎ ﺟﻤﺎل اﻟﻘﺪم دع اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ و‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ و ﺑﺬﮐﺮﻩ‬ ‫ﻣﺎ ﻋﻨﺪهﻢ ﺛ ّﻢ ﻋﻄّﺮ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﺑﺬﮐﺮ ﻣﺤﺒﻮﺑﮏ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻳﺤﻴﻰ اﻟﻤﻮﺟﻮدات و ﻳﺤﺪّد هﻴﺎﮐﻞ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﻪ اﺳﺘﻘ ّﺮ ﻋﻠﯽ ﻋﺮش‬ ‫اﻟﻌﻈﻤﺔ و اﻟﺠﻼل ﻣﻦ اراد ان ﻳﻨﻈﺮ اﻟﯽ ﺟﻤﺎﻟﻪ ﻓﻬﻮ هﺬا ﻓﺘﺒﺎرﮎ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻣﻦ هﺬا اﻟﺠﻤﺎل اﻟﻤﺸﺮق اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬و ﻣﻦ اراد ان ﻳﺴﻤﻊ ﻧﻐﻤﺎﺗﻪ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﻬﺎ‬ ‫ى اﻟﺒّﺪﻳﻊ و ﻣﻦ اراد ان ﻳﺴﺘﻀﺌﻰ ﺑﺎﻧﻮارﻩ‬ ‫ارﺗﻔﻌﺖ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻔﻢ اﻟﺪّر ّ‬ ‫ن هﺬا ﻻذنٌ ﺟﻤﻴﻞ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم اﻧّﺎ ﻧﺴﺌﻞ‬ ‫ﻗﻞ ﻓﺎﺣﻀﺮ ﺗﻠﻘﺎء اﻟﻌﺮش و ا ّ‬ ‫ﻣﻨﮑﻢ ﮐﻠﻤﺔ ﻋﻠﯽ اﻟﺼّﺪق اﻻﮐﺒﺮ و ﻧﺘّﺨﺬ اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻨﻨﺎ و ﺑﻴﻨﮑﻢ ﺷﻬﻴﺪًا و‬ ‫ﮐﻔﻰ ﺑﻨﻔﺴﻪ ﺷﻬﻴﺪ و ﺣﮑﻴﻢ‪ .‬ﻓﺎﺟﻌﻠﻮا ﻣﺤﻀﺮﮐﻢ ﺑﻴﻦ ﻳﺪى اﻟﻌﺮش ﺛ ّﻢ‬ ‫اﻧﺼﻔﻮا ﻓﻰ اﻟﻘﻮل و ﮐﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﻨﺼﻔﻴﻦ‪ .‬اَﮐﺎن اﻟﻠّﻪ ﻣﻘﺘﺪرًا ﻋﻠﯽ اﻣﺮﻩ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻘﺎدرﻳﻦ‪ .‬اَاﻧّﻪ ﮐﺎن ﻣﺨﺘﺎرًا ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ ﮐﻤﺎ ﺗﻘﻮﻟﻮن‬ ‫اَم اﻧﺘﻢ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻧّﻪ ﻳﻔﻌﻞ ﻣﺎ ﻳﺸﺎء و ﻻ ﻳﺴﺌﻞ ﻋﻤّﺎ ﺷﺎء اَم اﻧﺘﻢ اﻟﻤﺨﺘﺎر و ﺗﻘﻮﻟﻮن هﺬﻩ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﻮﻗﻨﻴﻦ‪ .‬و ﻟﻮ اﻧّﻪ ﮐﺎن ﻣﺨﺘﺎرًا‬ ‫اﻟﮑﻠﻤﺔ ﻋﻠﯽ اﻟﺘّﻘﻠﻴﺪ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ ﻓﻘﺪ اﻇﻬﺮ ﻣﻈﻬﺮ اﻣﺮﻩ ﺑﺂﻳﺎت اﻟّﺘﻰ ﻟﻦ ﻳﻘﻮم ﻣﻌﻬﺎ ﺷﻴﺊ ﻻ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و ﻻ ﻓﻰ اﻻرﺿﻴﻦ و ﻇﻬﺮ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻣﺎ ﻇﻬﺮ ﻓﻰ اﻻﺑﺪاع‬ ‫ﻞ اﻻﻣﻮر‬ ‫ﻞ ﻧﻔﺲ و ﮐﻨﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﺴّﺎﻣﻌﻴﻦ‪ .‬ﮐ ّ‬ ‫ﺷﺒﻬﻪ ﺷﻬﺪﺗﻢ و ﺳﻤﻌﺘﻢ ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﺗﻨﺘﻬﻰ اﻟﯽ اﻵﻳﺎت و ﺗﻠﮏ ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻠﮏ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬و‬ ‫ﻞ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و ﻟﻦ ﻳﻨﮑﺮ ذﻟﮏ‬ ‫ﻣﻦ دوﻧﻬﺎ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﺑﺎﻣ ٍﺮ اﻗ ّﺮ ﺑﺴﻠﻄﺎﻧﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺸﺮﮎ اﺛﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم َااردﺗﻢ ان ﺗﺴﺘﺮوا ﺟﻤﺎل اﻟﺸّﻤﺲ‬ ‫اّﻟﺎ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﺤﺠﺎب اﻧﻔﺴﮑﻢ اواَن ﺗﻤﻨﻌﻮا اﻟﺮّوح ﻋﻦ اﻟﺘّﻐﺮّد ﻓﻰ هﺬا اﻟﺼّﺪر‬ ‫اﻟﻤﻤﺮّد اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﺧﺎﻓﻮا ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺤﺎرﺑﻮا ﻣﻊ ﻧﻔﺴﻪ و ﻻ ﺗﺠﺎدﻟﻮا ﻣﻊ‬ ‫اﻟّﺬى ﺑﺎﻣﺮﻩ ﺧﻠﻘﺖ اﻟﮑﺎف و اﺗّﺼﻠﺖ ﺑﺮﮐﻨﻪ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﺁﻣﻨﻮا ﺑﺴﻔﺮاء اﻟﻠّﻪ‬ ‫و ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ ﺛ ّﻢ ﺑﻨﻔﺲ اﻟﻠّﻪ و ﻋﻈﻤﺘﻪ و ﻻ ﺗﻌﻘّﺒﻮا اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﻔﺮوا ﺑﻌﺪ‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﻬﻢ و اﺗّﺨﺬوا ﻻﻧﻔﺴﻬﻢ ﻣﻘﺎﻣًﺎ ﻓﻰ هﻮﻳﻬﻢ و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬ان‬ ‫اﺷﻬﺪوا ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ ﻟﻴﺴﺘﻀﻴﺊ ﺑﻤﺎ ﻳﺨﺮج ﻣﻦ اﻓﻮاهﮑﻢ اهﻞ ﻣﻸ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻴﻦ ﻗﻮﻟﻮا اﻧّﺎ ﺁﻣﻨّﺎ ﺑﻤﺎ ﻧﺰل ﻋﻠﯽ رﺳﻞ اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﺑﻤﺎ ﻧﺰل ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻖ و ﺑﻤﺎ ﻳﻨﺰل ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻋﻦ ﺟﻬﺔ ﻋﺮش ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻌﻠّﻤﮑﻢ‬ ‫ﻰ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻋﻠ ّ‬

‫ن ﻓﻀﻠﻪ اﺣﺎط اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ان‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻟﺪﻧﻪ و ا ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﺟﻮدًا ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و ﻓﻀ ً‬ ‫ﻳﺎ رِﺟﻞ هﺬا اﻟﻬﻴﮑﻞ اﻧّﺎ ﺧﻠﻘﻨﺎﮎ ﻣﻦ ﺣﺪﻳﺪ اﻟﻘﺪرة ان اﺳﺘﻘﻢ ﻋﻠﯽ اﻣﺮ‬ ‫رﺑّﮏ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻳﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﻪ ارﺟﻞ اﻟﻤﻨﻘﻄﻌﻴﻦ ﻋﻠﯽ ﺻﺮاط رﺑّﮏ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان ﻻ ﺗﺘﺤﺮّﮎ ﻣﻦ ﻋﻮاﺻﻒ اﻟﺒﻐﻀﺎء و‬ ‫ﻻﻗﻮاﺻﻒ هﺆﻻء اﻻﺷﻘﻴﺎء ان اﺛﺒﺖ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ و ﮐﻦ ﻣﻦ اﻟﺜّﺎﺑﺘﻴﻦ‪ .‬و‬ ‫ﻞ اﻻﺳﻤﺎء‬ ‫اﻧّﺎ ﺑﻌﺜﻨﺎﮎ ﻋﻠﯽ اﺳﻤﻨﺎ اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ و ﻣﻦ دوﻧﻪ ﻋﻠﯽ هﻴﮑﻞ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﻦ اﺳﻤﺎﺋﻨﺎ اﻟﺤﺴﻨﻰ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﻓﺴﻮف ﻧﺒﻌﺚ ﻣﻨﮏ‬ ‫ﻦ ﻋﻨﻪ و ﻟﻮ ﻳﻌﺎﻧﺪ ﻣﻌﻬﻢ‬ ‫ﻦ ﻋﻠﯽ اﻟﺼّﺮاط و ﻻ ﻳﺰﻟ ّ‬ ‫ﻼ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤ ًﺔ ﻳﻘﻮﻣ ّ‬ ‫ارﺟ ً‬ ‫ن اﻟﻔﻀﻞ ﮐﻠّ ُﻪ ﻓﻰ ﻗﺒﻀﺘﻨﺎ ﻧﻌﻄﻰ ﻣﻦ‬ ‫اهﻞ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ا ّ‬ ‫ﻧﺸﺎء ﻣﻦ ﻋﺒﺎدﻧﺎ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻣﻨّﻨﺎ ﻋﻠﻴﮏ ﻣ ّﺮ ًة ﺑﻌﺪ ﻣ ّﺮ ٍة ﻟﺘﺸﮑﺮ‬ ‫رﺑّﮏ ﺑﺸﮑﺮ ﻳﻔﺘﺢ ﺑﻪ اﻟﺴﻦ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﻋﻠﯽ ﺷﮑﺮ ﻧﻔﺴﻰ اﻟﺮّﺣﻤﻦ‬ ‫ن ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ ﺛ ّﻢ اَﻟﻖ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬ﻗﻢ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ ﺑﻘﺪر ٍة ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ و ﺳﻠﻄﺎ ٍ‬ ‫اﻟﻌﺒﺎد ﻣﺎ اﻟﻘﺎﮎ روح اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻠﮏ اﻟﻔﺮد اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم‬ ‫ﻒ ﻣﻦ اﻟﻄّﻴﻦ ﻓﻮ‬ ‫ﻖ ﻋﻦ وراﺋﮑﻢ و ﺗﺪﻋﻮن اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﻨﺎﻩ ﺑﮑ ﱟ‬ ‫اَﺗﺪﻋﻮن اﻟﺤ ّ‬ ‫ن هﺬا ﻇﻠﻢ ﻣﻨﮑﻢ ﻋﻠﯽ اﻧﻔﺴﮑﻢ ان اﻧﺘﻢ ﻓﻰ اﻣﺮ رﺑّﮑﻢ ﻟﻤﻦ‬ ‫ﺟﻤﺎﻟﯽ ا ّ‬ ‫ﻞ ﺗﻌﺮﻓﻮن‬ ‫اﻟﻤﺘﻔﮑّﺮﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻃﻬّﺮوا ﻗﻠﻮﺑﮑﻢ ﺛ ّﻢ اﺑﺼﺎرﮐﻢ ﻟﻌ ّ‬ ‫ن هﺬا ﻓﺘﻰ اﻟﻬﻰ ﻗﺪ‬ ‫ﺑﺎرﺋﮑﻢ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻘﻤﻴﺺ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻠّﻤﻴﻊ‪ .‬ﻗﻞ ا ّ‬ ‫اﺳﺘﻘ ّﺮ ﻋﻠﯽ ﻋﺮش اﻟﺠﻼل و ﻇﻬﺮ ﺑﺴﻠﻄﺎن اﻟﻘﺪرة و اﻻﺳﺘﺠﻼل و‬ ‫ﺢ ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء ﺑﻨﺪاء اﻻﺑﺪع اﻻﺣﻠﯽ ان ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ِﻟ َﻢ‬ ‫ﻳﺼ ّ‬ ‫ن هﺬا‬ ‫ﮐﻔﺮﺗﻢ ﺑﺮﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و اﻋﺮﺿﺘﻢ ﻋﻦ ﺟﻤﺎل اﻟﺴّﺒﺤﺎن ﺗﺎﻟﻠّﻪ ا ّ‬ ‫ن هﺬا ﻟﺠﻤﺎل‬ ‫ﻟﻐﻴﺐ اﻟﻤﺴﺘﻮر ﻗﺪ ﻃﻠﻊ ﻋﻦ ﻣﺸﺮق اﻻﻣﮑﺎن و ا ّ‬ ‫اﻟﻤﺤﺒﻮب ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﻋﻠﯽ ﻗﻄﺐ اﻟﺮّﺿﻮان ﺑﺴﻠﻄﻨﺘﻪ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻐﺎﻟﺐ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬اَن ﻳﺎ هﻴﮑﻞ اﻟﻘﺪس اﻧّﺎ ﺟﻌﻠﻨﺎ ﺻﺪرﮎ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻴﺎء‬ ‫ﻣﻤﺮّدًا ﻣﻦ اﺷﺎرات اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و ﻣﻘﺪّﺳًﺎ ﻋﻦ دﻻﻻت ﮐ ّ‬ ‫ﻟﻴﻨﻄﺒﻊ ﻋﻠﻴﻪ اﻧﻮار ﺟﻤﺎﻟﯽ و ﻳﻨﻄﺒﻊ ﻣﺎ اﻧﻄﺒﻊ ﻋﻠﻴﮏ ﻋﻠﯽ ﻣﺮاﻳﺎ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و ﺑﺬﻟﮏ اﺧﺘﺮﻧﺎﮎ ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و‬ ‫اﺻﻄﻔﻴﻨﺎﮎ ﻋﻤّﺎ ﻗﺪّر ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻣﺮ و اﻟﺨﻠﻖ و اﺧﺘﺼﺼﻨﺎﮎ‬ ‫ن هﺬا ﻣﻦ ﻓﻀﻞ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﮏ ﻣﻦ ﻳﻮﻣﺌ ٍﺬ اﻟﯽ ﻳﻮم اﻟّﺬى ﻟﻦ‬ ‫ﻟﻨﻔﺴﻰ ا ّ‬ ‫ﻳﻨﺘﻬﻰ ﻓﻰ اﻟﻤﻠﮏ و ﻳﺒﻘﻰ ﺑﺒﻘﺎء اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻠﮏ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪.‬‬ ‫ﻖ و ﻟﻦ ﻳﻌﻘّﺒﻪ اﻟﻠّﻴﻞ و ﻟﻦ ﻳﺤ ّﺪ‬ ‫ن ﻳﻮم اﻟﻠّﻪ هﻮ ﻧﻔﺴﻪ اذًا ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻻّ‬ ‫ﺑﺬﮐ ٍﺮ ﻟﻮ اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬اَن ﻳﺎ ﺻﺪر هﺬا اﻟﻬﻴﮑﻞ ا ّﻧﺎ ﺟﻌﻠﻨﺎ اﻻﺷﻴﺎء‬

‫ﻣﺮﺁت ﻧﻔﺴﮏ و ﺟﻌﻠﻨﺎﮎ ﻣﺮﺁتﻧﻔﺴﻰ اذًاﻓﺎﺳﺘﺸﺮق ﻋﻠﯽ ﺻﺪور‬ ‫ﻞ ﺣ ﱟﺪ و‬ ‫اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﻋﻤّﺎ ﺗﺠﻠّﻰ ﻋﻠﻴﮏ ﻣﻦ اﻧﻮار رﺑّﮏ ﻟﻴﻄﻬّﺮهﺎ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬و اﻧّﺎ ﺑﺪﺋﻨﺎ‬ ‫ﻞ اﺳ ٍﻢ و دﻻﻟ ٍﺔ دون ذﮐﺮ ﻧﻔﺴﻰ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫اﺷﺎر ٍة و ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﻨﮏ ﺻﺪورًا ﻣﻤﺮّد ًة و ﻧﻌﻴﺪﻧّﻬﺎ اﻟﻴﮏ رﺣﻤ ًﺔ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ﻋﻠﻴﮏ و ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ ﻓﺴﻮف ﻧﺒﻌﺚ ﻣﻨﮏ ﺻﺪورًا ﺻﺎﻓﻴ ًﺔ و ﺗﺮاﺋﺐ ﺧﺎﻟﺼ ًﺔ ﻟﻦ‬ ‫ﻦ اّﻟﺎ ﻋﻦ ﺗﺠّﻠﻴّﺎت وﺟﻬﻰ ﺑﻴﻦ اﻟﺨﻼﺋﻖ‬ ‫ﻦ اّﻟﺎ ﻋﻦ ﺟﻤﺎﻟﯽ و ﻟﻦ ﻳﺪﻟ ّ‬ ‫ﻳﺤﮑﻴ ّ‬ ‫اﺟﻤﻌﻴﻦ ان ﻳﺎ هﻴﮑﻞ اﻟﻘﺪس اﻧّﺎ ﻗﺪ ﺟﻌﻠﻨﺎ ﻓﺆادﮎ ﻣﺨﺰن ﻋﻠﻢ ﻣﺎ ﮐﺎن و‬ ‫ﻣﺎ ﻳﮑﻮن و ﻣﻄﻠﻊ ﻋﻠﻤﻨﺎ اﻟّﺬى ﻗﺪّرﻧﺎﻩ ﻻهﻞ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض‬ ‫ﻦ ﻣﻦ ﺑﺪاﻳﻊ ﻋﻠﻤﮏ اﻟﯽ‬ ‫ﻞ اﻟﻤﻮﺟﻮدات و ﻳﺒﻠﻐ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻨﮏ ﮐ ّ‬ ‫ﻟﻴﺴﺘﻔﻴﻀ ّ‬ ‫ن ﻋﻠﻤﻰ اﻟّﺬى ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻰ ﻣﺎ‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬و ا ّ‬ ‫ﻋﺮﻓﺎن اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻖ‬ ‫ﻋﺮﻓﻪ اﺣﺪٌ و ﻟﻦ ﻳﻌﺮﻓﻪ ﻧﻔﺲٌ و ﻟﻦ ﻳﺤﻤﻠﻪ اﺣﺪٌ ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ و‬ ‫ﻞ اﻟﻨّﻔﻮس و ﻳﻨﻌﺪم ارﮐﺎن ﮐ ّ‬ ‫ﻟﻮ ﻳﻈﻬﺮ ﻣﻨﻪ ﮐﻠﻤﺔ ﻟﻴﻀﻄﺮب ﮐ ّ‬ ‫ل اﻗﺪام اﻟﺒﺎﻟﻐﻴﻦ‪ .‬و ﻟﻨﺎ ﻋﻠﻢ اﺧﺮى ﻟﻮ ﻧﻠﻘﻰ ﻋﻠﯽ اﻟﮑﺎﺋﻨﺎت ﮐﻠﻤ ًﺔ ﻣﻨﻪ‬ ‫ﺗﺰ ّ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻞ ﺑﻈﻬﻮر اﻟﻠّﻪ و ﻋﻠﻤﻪ و ﻳﻄّﻠﻌﻦ ﺑﺎﺳﺮار اﻟﻌﻠﻮم ﮐﻠّﻬﺎ و ﻳﺒﻠﻐ ّ‬ ‫ﻦﮐﱞ‬ ‫ﻟﻴﻮﻗﻨ ّ‬ ‫ن اﻧﻔﺴﻬﻢ ﻏﻨ ّﻴًﺎ ﻋﻦ ﻋﻠﻢ اﻻوّﻟﻴﻦ و اﻵﺧﺮﻳﻦ‪ .‬و ﻟﻨﺎ‬ ‫اﻟﯽ ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى ﻳﺸﻬﺪ ّ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻋﻠﻮم اﺧﺮى اﻟّﺘﻰ ﻻ ﻧﻘﺪر ان ﻧﺬﮐﺮ ﺣﺮﻓًﺎ ﻣﻨﻬﺎ و ﻻ اﻟﻨّﺎس ﻳﺴﺘﻄﻴﻌ ّ‬ ‫ﻦ ذﮐﺮًا ﻣﻨﻬﺎ ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺒّﺄﻧﺎﮐﻢ ﻣﻦ ﻋﻠﻢ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺎﻟﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬و ﻟﻮ‬ ‫ان ﻳﺴﻤﻌ ّ‬ ‫ﻧﺠﺪ ﻣﻦ ﻣﺴﺘﻄﻴ ٍﻊ ﻻﻟﻘﻴﻨﺎﻩ ﮐﻨﻮز اﻟﻤﻌﺎﻧﻰ و ﻋﻠّﻤﻨﺎﻩ ﻣﺎ ﻳﺤﻴﻂ ﺑﺤﺮف ﻣﻨﻪ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻓﺆاد هﺬا اﻟﻬﻴﮑﻞ اﻧّﺎ ﺟﻌﻠﻨﺎﮎ ﻣﻄﻠﻊ ﻋﻠﻤﻰ و‬ ‫ﻣﻈﻬﺮ ﺣﮑﻤﺘﻰ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬و اﻇﻬﺮﻧﺎ ﻣﻨﮏ اﻟﻌﻠﻮم و‬ ‫ﻧﺮﺟﻌﻬﺎ اﻟﻴﮏ ﺛ ّﻢ ﻧﺒﻌﺚ ﻣﻨﮏ ﻣ ّﺮ ًة اﺧﺮى وﻋﺪًا ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ اﻧّﺎ ﮐﻨّﺎ‬ ‫ﻓﺎﻋﻠﻴﻦ‪ .‬ﻓﺴﻮف ﻧﺒﻌﺚ ﻣﻨﮏ ذا ﻋﻠﻮم ﺑﺪﻳﻌ ٍﺔ و ذا ﺻﻨﺎﻳ ٍﻊ ﻗﻮﻳّﺔ و ﻧﻈﻬﺮ‬ ‫ﻣﻨﻬﻤﺎ ﻣﺎ ﻻ ﺧﻄﺮ ﺑﻪ ﻗﻠﺐ اﺣ ٍﺪ ﻣﻦ اﻟﻌﺒﺎد ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻌﻄﻰ ﻣﻦ ﻧﺸﺎء ﻣﺎ‬ ‫ﻧﺸﺎء و ﻧﺄﺧﺬ ﻋﻤّﻦ ﻧﺸﺎء ﻣﺎ اﻋﻄﻴﻨﺎﻩ و ﻧﺤﮑﻢ ﺑﺎﻣﺮﻧﺎ ﻣﺎ ﻧﺮﻳﺪ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﺎ ﻟﻮ‬ ‫ﻧﺘﺠﻠّﻰ ﻋﻠﯽ ﻣﺮاﻳﺎ اﻟﻤﻮﺟﻮدات ﺑﺸﻤﺲ ﻋﻨﺎﻳﺘﻰ ﻓﻰ ﺳﺎﻋ ٍﺔ و ﻧﺄﺧﺬ ﻋﻨﻬﻢ‬ ‫اﻧﻮار ﺗﺠﻠّﻴﺎﺗﻨﺎ ﻓﻰ ﺳﺎﻋ ٍﺔ اﺧﺮى ﻟﻨﻘﺪر و ﻟﻴﺲ ﻻﺣ ٍﺪ ان ﻳﻘﻮل ﻟﻢ اوﺑ َﻢ‬ ‫ﮏ ﻓﻰ ذﻟﮏ‬ ‫ﻻﻧّﺎ ﻧﺤﻦ اﻟﻔﺎﻋﻞ ﻟﻤﺎ ﻧﺸﺎء و ﻻ ﻧﺴﺌﻞ ﻋﻤّﺎ ﻓﻌﻠﻨﺎﻩ و ﻻ ﻳﺸ ّ‬ ‫ﮎ ﻣﺮﻳﺐ‪ .‬ﻗﻞ ﻟﻦ ﻳﻌﺰل ﻗﺪرﺗﻨﺎ ﻋﻦ ﺷﻴﺊ و ﻟﻦ ﻳﻌﻄّﻞ‬ ‫ﻞ ﻣﺸﺮ ٍ‬ ‫اّﻟﺎ ﮐ ّ‬ ‫ﺣﮑﻤﻨﺎ ﻋﻦ ﻧﻔﺲ ﻧﺮﻓﻊ ﻣﻦ ﻧﺸﺎء اﻟﯽ ﺟﺒﺮوت اﻟﻌﺰّة و اﻻﻗﺘﺪار ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻧﺮﺟﻌﻪ ﻟﻮ ﻧﺸﺎء اﻟﯽ اﺳﻔﻞ اﻟﺴّﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬اَﺗﺰﻋﻤﻮن ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻرض ﺑﺎﻧّﺎ‬ ‫ﻟﻮﻧﺼﻌّﺪ اﺣﺪًا اﻟﯽ ﺳﺪرة اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ اذًا ﻳﻌﺰل ﻋﻨﻪ ﻗﺪرﺗﻰ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ ﻻ‬

‫ﻞ ﻣﻦ اﻟﺤﻴﻦ ﻓﺎﺷﻬﺪوا‬ ‫ﻓﻮﻧﻔﺴﻰ ﺑﻞ ﻟﻮﻧﺸﺎء ﻟﻨﺮﺟﻌﻨّﻪ اﻟﯽ اﻟﺘّﺮاب ﻓﻰ اﻗ ّ‬ ‫ﻓﻰ اﻟﺸّﺠﺮة اﻧّﺎ ﻧﻐﺮﺳﻬﺎ ﻓﻰ اﻟﺮّﺿﻮان و ﻧﺴﻘﻴﻬﺎ ﻣﻦ ﻣﺎء ﻋﻨﺎﻳﺘﻨﺎ ﻓﻠﻤّﺎ‬ ‫ارﺗﻔﻌﺖ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻬﺎ و ﺗﻮرّﻗﺖ ﺑﺎوراق اﻟﺨﻀﺮاء و اﺛﻤﺮت ﺑﺎﺛﻤﺎر‬ ‫اﻟﺤﺴﻨﻰ اذًا ﻧﺮﺳﻞ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﻗﻮاﺻﻒ اﻻﻣﺮ و ﻧﺪﻋﻬﺎ ﻋﻠﯽ وﺟﻪ اﻻرض‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ و هﺬا ﻣﻦ ﺑﺪاﻳﻊ ﺳﻨﻨﻨﺎ‬ ‫و ﮐﺬﻟﮏ ﮐﻨّﺎ ﻓﺎﻋﻠﻴﻦ‪ .‬و ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻔﻌﻞ ﺑﮑ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻴﺎء ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻨّﺎﻇﺮﻳﻦ‪ .‬اَﺗﻨﮑﺮون ﻳﺎ‬ ‫ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻗﻮم ﻣﺎ ﺗﺸﻬﺪوﻧﻪ ﻓﻮﻳﻞٌ ﻟﮑﻢ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﻤﻨﮑﺮﻳﻦ‪ .‬و اﻟّﺬى ﻟﻦ ﻳﺘﻐﻴّﺮ هﻮ‬ ‫ﻧﻔﺴﻪ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻟﺮّﺣﻴﻢ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ و دوﻧﻪ ﻳﺘﻐﻴّﺮ ﺑﺎرادﺗﻪ و‬ ‫اﻧﺎ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ ﺗﺘﮑﻠّﻤﻮا ﻓﻰ اﻣﺮى ﻻﻧّﮑﻢ ﻻ‬ ‫ﺗﺒﻠﻐﻮن ﺑﺤﮑﻤﺔ رﺑّﮑﻢ و ﻟﻦ ﺗﻨﺎﻟﻮا ﺑﻌﻠﻤﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﻴﻂ‪ .‬و ﻣﻦ ﻳﺪّﻋﻰ‬ ‫ﻞ اﻟ ّﺬرّات و ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ‬ ‫ﻋﺮﻓﺎﻧﻪ هﻮﻣﻦ اﺟﻬﻞ اﻟﻨّﺎس و ﻳﮑﺬّﺑﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﻟﺴﺎﻧﻰ اﻟﺼّﺎدق اﻻﻣﻴﻦ‪ .‬اﻧﺘﻢ ﻓﺎذﮐﺮوا اﻣﺮى ﺛ ّﻢ ﺗﮑﻠّﻤﻮا ﻓﻴﻪ ﻓﻴﻤﺎ اﻣﺮﺗﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ و ﻣﻦ دون ذﻟﮏ ﻻ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﮑﻢ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﺴّﺎﻣﻌﻴﻦ‪ .‬اَن ﻳﺎ‬ ‫ﻞ اﺳﻢ ﻣﻦ اﺳﻤﺎﺋﻨﺎ اﻟﺤﺴﻨﻰ و ﻣﻈﻬﺮ‬ ‫هﺬا اﻟﻬﻴﮑﻞ ﻗﺪ ﺟﻌﻠﻨﺎﮎ ﻣﻄﻠﻊ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ذﮐﺮ ﻣﻦ ذﮐﺮﻧﺎ اﻻﺑﻬﻰ ﺛﻢ‬ ‫ﻞ ﺻﻔﺔ ﻣﻦ ﺻﻔﺎﺗﻨﺎ اﻟﻌﻠﻴﺎ و ﻣﻨﺒﻊ ﮐ ّ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﺑﻌﺜﻨﺎﮎ ﻋﻠﯽ ﺻﻮرﺗﻰ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﺟﻌﻠﻨﺎﮎ ﺁﻳﺔ ﻋﺰّى‬ ‫ﻦ ﻣﻦ‬ ‫ﻦ ﺑﮏ ﻋﺒﺎدى و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻟﻤﻦ ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻻﻣﺮ و اﻟﺨﻠﻖ ﻟﻴﺴﺘﻬﺪﻳ ّ‬ ‫اﻟﻤﻬﺘﺪﻳﻦ‪ .‬و ﺟﻌﻠﻨﺎﮎ ﺳﺪرة اﻟﺠﻮد ﻟﻤﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﻓﻬﻨﻴﺌ ًﺎ‬ ‫ﻞ ﻓﻰ ﻇﻠّﮏ و ﻳﺘﻘﺮّب اﻟﯽ ﻧﻔﺴﮏ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﺎ‬ ‫ﻟﻤﻦ ﻳﺴﺘﻈ ّ‬ ‫ﻞ اﺳﻢ ﻣَﻌﻴﻨًﺎ و اﺟﺮﻳﻨﺎ ﻣﻨﻪ ﺟﺪاول اﻟﻌ ّﺰ ﻓﻰ رﺿﻮان اﻻﻣﺮ و‬ ‫ﺟﻌﻠﻨﺎ ﮐ ّ‬ ‫ﻻ ﻳﻌﻠﻢ ﻋﺪّﺗﻬﺎ اﺣﺪٌ اّﻟﺎرﺑّﮏ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﺎ ﺑﺪﺋﻨﺎ‬ ‫ﻞ اﻟﺤﺮوف ﻣﻦ اﻟﻨّﻘﻄﺔ و ارﺟﻌﻨﺎهﺎ اﻟﻴﻬﺎ ﺛ ّﻢ ﺑﻌﺜﻨﺎهﺎ ﻋﻠﯽ هﻴﮑﻞ ﺑﺸ ٍﺮ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻓﺘﻌﺎﻟﯽ ﻣﻦ هﺬا اﻟﺼّﺎﻧﻊ اﻻﺑﺪع اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬و ﺳﻮف ﻧﻔﻀّﻞ ﻣﻨﻬﺎ ﻣ ّﺮ ًة‬ ‫اﺧﺮى ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻻﺑﻬﻰ ﻓﻀ ً‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻋﻨﺪى و اﻧﺎ اﻟﻔﻀّﺎل اﻟﻘﺪﻳﻢ‪ .‬و اﺷﺮﻗﻨﺎ‬ ‫ﻖ و ارﺟﻌﻨﺎهﺎ اﻟﻴﻬﺎ و اﻇﻬﺮﻧﺎهﺎ‬ ‫ﻞ اﻻﻧﻮار ﻣﻦ ﺷﻤﺲ اﺳﻤﻰ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻋﻠﯽ هﻴﮑﻞ اﻻﻧﺴﺎن ﻓﺘﻌﺎﻟﯽ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻘﺎدر اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻓﺴﻮف‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻟﻦ ﻳﻤﻨﻌﻨﻰ‬ ‫ﻧﺴﺘﺸﺮق ﻣﻨﻬﺎ ﻣ ّﺮ ًة اﺧﺮى ﻓﻀ ً‬ ‫اﺣﺪٌ ﻋﻦ اﻣﺮى و ﻟﻦ ﻳﺤﺠﺒﻨﻰ ﻧﻔﺲ ﻋﻦ ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ و ﻗﺪرﺗﻰ و اﻧﺎ اﻟّﺬى‬ ‫ﺑﻌﺜﺖ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﺑﻘﻮﻟﯽ و ارﺟﻌﺘﻬﻢ ﺑﺎﻣﺮى اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﻴﻂ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﺎ ﻟﻮ‬ ‫ﺲ و اﺑﻌﺚ ﻣﻨﻬﺎ ﻻ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻴﺎء ﻓﻰ ﻧﻔ ٍ‬ ‫ﻞ اﻻرواح ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻧﺮﻳﺪ ان ﻧﻘﺒﺾ ﮐ ّ‬ ‫ﻗﺪر و ﻻ ﻳﻌﺮف ﻋﻠﻢ ذﻟﮏ اّﻟﺎ ﻧﻔﺴﻰ اﻟﻌﺎﻟﻢ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬و ﻟﻮ ﻧﺮﻳﺪ ان ﻧﻈﻬﺮ‬

‫ﻣﻦ ذ ّر ٍة ﺷﻤﻮﺳًﺎ ﻻ ﻟﻬﺎ ﺑﺪاﻳﺔٌ و ﻻ ﻧﻬﺎﻳﺔٌ ﻟﻨﻘﺪر و ﻧﻈﻬﺮ ﮐﻠّﻬﺎ ﺑﺎﻣﺮى ﻓﻰ‬ ‫اﻗﻞ ﻣﻦ اﻟﺤﻴﻦ و ﻟﻮ ﻧﺮﻳﺪ ان ﻧﺒﻌﺚ ﻣﻦ ﻗﻄﺮة ﺑﺤﻮر اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫ن هﺬا‬ ‫اﻻرض و ﻧﻔﺼّﻞ ﻣﻦ ﺣﺮف ﻋﻠﻢ ﻣﺎ ﮐﺎن و ﻣﺎ ﻳﮑﻮن ﻟﻨﻘﺪر و ا ّ‬ ‫ﻟﺴﻬﻞٌ ﻳﺴﻴﺮ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﮐﻨﺖ ﻣﻘﺘﺪرًا ﻣﻦ اوّل اﻟّﺬى ﻻ اوّل ﻟﻪ و اﮐﻮن‬ ‫ﻣﻘﺘﺪرًا اﻟﯽ ﺁﺧﺮ اﻟّﺬى ﻻ ﺁﺧﺮ ﻟﻪ و ﻟﮑﻦ ﺧﻠﻘﻰ ﻏﻔﻠﻮا ﻋﻦ ﻗﺪرﺗﻰ و‬ ‫اﻋﺮﺿﻮا ﻋﻦ ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ و ﺟﺎدﻟﻮا ﺑﻨﻔﺴﻰ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻟﻦ‬ ‫ﻳﺤﺮّﮎ ﺷﻴﺊ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض اّﻟﺎ ﺑﻌﺪ اذﻧﻰ و ﻟﻦ ﻳﺼﻌﺪ ﻧﻔﺲٌ‬ ‫اﻟﯽ ﺟﺒﺮوت اﻟﻘﺼﻮى اﻻ ﺑﻌﺪ اﻣﺮى و ﻟﮑﻦ ﺑﺮﻳّﺘﻰ اﺣﺘﺠﺒﻮا ﻋﻦ ﺑﺪاﻳﻊ‬ ‫ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ و ﮐﺎﻧﻮاﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻣﺜﻞ ﺧﻠﻘﻰ ﮐﻤﺜﻞ اﻻوراق ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻟﺸّﺠﺮ و اﻧّﻬﺎ ﻗﺪ ﮐﺎﻧﺖ ﻇﺎهﺮة ﺑﻮﺟﻮدهﺎ و ﻗﺎﺋﻤﺔ ﺑﻨﻔﺴﻬﺎ و ﻟﮑﻦ ﮐﺎﻧﺖ‬ ‫ن ﻋﻦ رﺗﺒﺔ‬ ‫ﻞ ﻳﺼﻌﺪ ّ‬ ‫ﻏﺎﻓﻠﺔ ﻋﻦ اﺻﻠﻬﺎ ﮐﺬﻟﮏ ﻣﺜّﻠﻨﺎ ﻟﻌﺒﺎدﻧﺎ اﻟﻌﺎﻗﻠﻴﻦ ﻟﻌ ّ‬ ‫ن ﻣﺜﻠﻬﻢ‬ ‫ﻦ اﻟﯽ اﻟﺒﻠﻮغ ﻓﻰ هﺬا اﻻﻣﺮ اﻟﻤﺒﺮم اﻟﻤﺘﻰ ﻗﻞ ا ّ‬ ‫اﻟﻨّﺒﺎت و ﻳﺒﻠﻐ ّ‬ ‫ن ﺣﻴﻮﺗﻪ ﺑﻪ و اﻧّﻪ ﻟﻦ ﻳﻌﺮف ﻣﻤ ّﺪ ﺣﻴﻮﺗﻪ‬ ‫ﮐﻤﺜﻞ اﻟﺤﻮت ﻓﻰ اﻟﻤﺎء و ا ّ‬ ‫ﻣﻦ ﻟﺪن ﻋﺰﻳﺰ ﺣﮑﻴﻢ‪ .‬و ﮐﺎن ﻣﺤﺘﺠﺒًﺎ ﻋﻨﻪ ﺑﺤﻴﺚ ﻟﻮ ﻳﺴﺌﻞ ﻋﻨﻪ اﻟﻤﺎء‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻞ اﻟﻨّﺎس ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫و ﺻﻔﺎﺗﻪ ﻟﻦ ﻳﻌﺮف و ﻟﻦ ﻳﻔﻘﻪ ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻠﻘﻰ اﻻﻣﺜﺎل ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻮم ﺧﺎﻓﻮا ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﮑﻔﺮواﺑﺎﻟّﺬى اﺣﺎﻃﺖ‬ ‫رﺣﻤﺘﻪ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و ﺳﺒﻖ ﻓﻀﻠﻪ اﻟﻤﻮﺟﻮدات و اﺣﺎط ﺳﻠﻄﺎن اﻣﺮﻩ‬ ‫ﻇﺎهﺮﮐﻢ و ﺑﺎﻃﻨﮑﻢ و اوّﻟﮑﻢ و ﺁﺧﺮﮐﻢ اﺗّﻘﻮاﻟﻠّﻪ و ﮐﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﺘّﻘﻴﻦ‪.‬‬ ‫اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﺜﻞ اﻟّﺬﻳﻦ ﺗﻤ ّﺮ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ و هﻢ ﻻ ﻳﻌﺮﻓﻮﻧﻬﺎ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ اَﺗﻌﺒﺪون ﻣﻦ ﻻ ﻳﺴﻤﻊ و ﻻ ﻳﺒﺼﺮ و ﻳﮑﻮن‬ ‫و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ‬ ‫اﺣﻘﺮ اﻟﻌﺒﺎد ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ و اﺿﻠّﻬﻢ ﻓﻤﺎ ﻟﮑﻢ ﮐﻴﻒ ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ دﺧﻠﻮا ﺗﻠﻘﺎء اﻟﻌﺮش و ﻣﺎ‬ ‫اﻟﻤﻨﺼﻔﻴﻦ‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﺳﺘﺸﻌﺮوا ﻓﻰ اﻣﺮﻩ و ﮐﺎﻧﻮا اﻟﯽ اﺣ ٍﺪ ﻣﻦ ﻋﺒﺎدﻩ ﻟﻤﻦ اﻟﻤﺘﻮﺟّﻬﻴﻦ و‬ ‫ﻳﺘﻠﻮ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﻟﺴﺎن اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ ﻧﻐﻤﺎت اﻟّﺘﻰ اﺳﺘﺠﺬﺑﺖ ﻋﻨﻬﺎ ﺳﮑّﺎن ﺟﺒﺮوت‬ ‫اﻟﺒﻘﺎء و هﻢ ﮐﺎﻧﻮا ﻣﺤﺘﺠﺒًﺎ ﻋﻨﻬﺎ و ﻣﺘﺮﺻّﺪًا ﻧﺪاء اﺣ ٍﺪ ﻣﻦ ﻋﺒﺎدﻩ اﻟّﺬى‬ ‫ﻰ ﺑﺎراد ٍة ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻠﻘﻰ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻣﺎ ﻳﻨﺒّﺌﮑﻢ ﻣﻦ اﺳﺮار اﻻﻣﺮ‬ ‫ﺣّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﻮﻗﻨﻴﻦ‪ .‬و ﮐﻢ ﻣﻦ ﻋﺒﺎد دﺧﻠﻮا ﺑﻘﻌﺔ اﻟﻔﺮدوس ﻣﻘ ّﺮ‬ ‫ﻞ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ و ﺳﺌﻠﻮا ﻣﻨﻪ ﻣﻦ اﺑﻮاب ارﺑﻌﺔ‬ ‫اﻟﻌﺮش ﺑﻴﻦ ﻳﺪى رﺑّﻬﻢ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫اوﻣﻦ اﺣ ٍﺪ ﻣﻦ اﺋﻤّﺔ اﻟﻔﺮﻗﺎن ﮐﺬﻟﮏ ﮐﺎن ﺷﺄن هﺆﻻء ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﮐﻤﺎ ﺗﺸﻬﺪون ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﻔﺮوا و اﺷﺮﮐﻮا‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﺤﺘﺠﺒﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﺗﻤﺴّﮑﻮا ﺑﺎﺳﻢ ﻣﻦ اﻻﺳﻤﺎء ﺛ ّﻢ ﻋﻦ ﻣﻮﺟﺪﻩ ﻳﮑﻮﻧ ّ‬

‫ﻖ ﻣﺎ ﻧﻄﻖ ﺑﻪ اﺣﺪٌ ﻣﻦ‬ ‫ﻞ و ﻣﻦ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻈّ‬ ‫ﻳﺴﺌﻠﻮن ﻣﻦ اﻟﺸّﻤﺲ ﻣﺎ ﻗﺎﻟﻪ اﻟ ّ‬ ‫ﺧﻠﻘﻪ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎهﺪﻳﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻋﻨﺪ اﻟﺸّﻤﺲ اّﻟﺎ ﺑﺪاﻳﻊ‬ ‫اﺷﺮاﻗﻬﺎ و ﻣﺎ ﻳﻈﻬﺮ ﻣﻨﻬﺎ و ﻣﺎ ﺳﻮاهﺎ اﺳﺘﻀﺎء ﺑﻨﻮرهﺎ اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ‬ ‫ﻖ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﺠﺎهﻠﻴﻦ‪ .‬اَﺗﺴﺌﻠﻮن ﻋﻦ اﻟﻴﻬﻮد هﻞ ﮐﺎن اﻟﺮّوح ﻋﻠﯽ ﺣ ّ‬ ‫ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻻ اوﻋﻦ ﻣﻸ اﻟﻔﺮﻗﺎن ذﮐﺮ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻠّﻪ اوﻋﻦ اﻟﺮّهﺒﺎن هﻞ ﮐﺎن ﻣﺤﻤّﺪ رﺳﻮ ً‬ ‫ﻞ ﻇﻬﻮر و‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ ﻋﻨﺪ ﮐ ّ‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم دﻋﻮا ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﺧﺬوا ﻣﺎ ﻧﺄﻣﺮﮐﻢ ﺑﻪ و هﺬا اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﮑﻢ و اﻧّﻪ هﻮ ﺧﻴﺮ اﻵﻣﺮﻳﻦ‪.‬‬ ‫ﻓﻮﺟﻤﺎﻟﯽ ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻣﻘﺼﻮدى ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻟﮑﻠﻤﺎت ﻧﻔﺴﻰ ﺑﻞ اﻟّﺬى ﻳﺄﺗﻰ‬ ‫ﻣﻦ ﺑﻌﺪى و ﮐﺎن اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻰ ذﻟﮏ ﺷﻬﻴﺪ و ﻋﻠﻴﻢ‪ .‬ﻻ ﺗﻔﻌﻠﻮا ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﻌﻠﺘﻢ‬ ‫ﺑﻨﻔﺴﻰ و اذا ﻧﺰﻟﺖ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﻋﻦ ﺷﻄﺮ ﻓﻀﻠﻪ ﻻ ﺗﻘﻮﻟﻮا اﻧّﻬﺎ ﻣﺎ‬ ‫ن اﻟﻔﻄﺮة ﻗﺪ ﺧﻠﻘﺖ ﺑﻘﻮﻟﻪ و ﻳﻄﻮف ﻓﻰ‬ ‫ﻧﺰﻟﺖ ﻋﻠﯽ اﻟﻔﻄﺮة ﺗﺎﻟﻠّﻪ ا ّ‬ ‫ﺣﻮل اﻣﺮﻩ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻤﻮﻗﻨﻴﻦ‪ .‬ان اﺳﺘﻨﺸﻘﻮا ﻣﺎ ﻳﻈﻬﺮ ﻣﻦ ﻋﻨﺪ رﺑّﮑﻢ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻳﻈﻬﺮ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﻧﻔﺤﺎت ﻗﺪﺳﻪ و ﻳﻌﻄّﺮ‬ ‫ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻳﺘﻀﻮّع ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﻋﺮﻳﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ هﺬا اﻟﻬﻴﮑﻞ اﻧّﺎ ﻗﺪ ﺟﻌﻠﻨﺎﮎ‬ ‫ﻣﺮﺁﺗًﺎ ﻟﻤﻠﮑﻮت اﻻﺳﻤﺎء ﻟﺘﺤﮑﻰ ﻋﻦ ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ ﺑﻴﻦ اﻟﺨﻼﻳﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬و‬ ‫ﺗﺪﻋﻮا اﻟﻨّﺎس اﻟﯽ ﻟﻘﺎﺋﻰ ﺛ ّﻢ ﺟﻤﺎﻟﯽ و ﺗﮑﻮن هﺎدﻳًﺎ اﻟﯽ ﺳﺒﻴﻠﯽ اﻟﻮاﺿﺢ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻋﻨﺪى ﻣﻦ دون‬ ‫اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ‪ .‬و ارﻓﻌﻨﺎ اﺳﻤﮏ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺒﺎد ﻓﻀ ً‬ ‫اﺳﺘﺤﻘﺎﻗﮏ ﺑﻬﺬا اﻟﻔﻀﻞ و اﻧﺎ اﻟﻔﻀّﺎل اﻟﻘﺪﻳﻢ‪ .‬و زﻳّﻨﺎﮎ ﺑﻄﺮاز ﻧﻔﺴﻰ‬ ‫و اﻟﻘﻴﻨﺎﮎ ﮐﻠﻤﺘﻰ ﻟﺘﺼ ّﺮف ﻓﻰ اﻟﻤﻠﮏ ﻣﺎ ﺗﺸﺎء و ﺗﺤﺪث ﻣﺎ ﺗﺮﻳﺪ‪ .‬و‬ ‫ﻗﺪّرﻧﺎ ﻟﮏ ﺧﻴﺮ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﺑﺤﻴﺚ ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻻﺣ ٍﺪ ﻣﻦ ﺧﻴﺮ اّﻟﺎ‬ ‫ﺑﺎن ﻳﺪﺧﻞ ﻓﻰ ﻇﻠّﮏ اﻣﺮًا ﻣﻦ ﻟﺪن رﺑّﮏ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬و اﻋﻄﻴﻨﺎﮎ‬ ‫ﻞ اﻣﺮ ﺣﮑﻴﻢ و ﻣﻮﺟّﻨﺎ ﻓﻰ‬ ‫ﻋﺼﺎء اﻻﻣﺮ و ﻓﺮﻗﺎن اﻟﺤﮑﻢ ﻟﺘﻔﺮّق ﺑﻴﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﺻﺪرﮎ اﺑﺤﺮ اﻟﻤﻌﺎﻧﻰ و اﻟﺒﻴﺎن ﻓﻰ ذﮐﺮ ر ّﺑﮏ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻟﺘﺸﮑﺮ رﺑّﮏ‬ ‫و ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﮐﺮﻳﻦ و اﺧﺘﺼﺼﻨﺎﮎ ﺑﻴﻦ ﺧﻠﻘﻰ و ﺟﻌﻠﻨﺎﮎ ﻣﻈﻬﺮ‬ ‫ﻧﻔﺴﻰ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ و اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻓﺎﺑﺘﻌﺚ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﮎ‬ ‫ﻦ ﻋﻦ ﺳﻠﻄﺎﻧﮏ و‬ ‫ﻣﺮاﻳﺎ ﻣﺴﺘﺤﮑﻴﺎت و ﺣﺮوﻓﺎت ﻋﺎﻟﻴﺎت ﻟﻴﺤﮑﻴ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻈﻬﺮ اﺳﻤﮏ‬ ‫ﻦ ﻋﻦ اﻗﺘﺪارﮎ و ﻋﻈﻤﺘﮏ و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻗﺪرﺗﮏ و ﻳﺪّﻟ ّ‬ ‫ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ ﺟﻌﻠﻨﺎﮎ ﻣﻈﻬﺮ اﻟﻤﺮاﻳﺎ و ﻣﺒﺪﻋﻬﻢ و ﻣﻨﮏ ﺑﺪﺋﻨﺎهﻢ‬ ‫اوّل ﻣﺮّة و اﻟﻴﮏ ارﺟﻌﻨﺎهﻢ ﻓﻰ ﻣﻨﺘﻬﻰ اﻻﻣﺮ ﺛ ّﻢ ﻧﺮﺟﻌﮏ اﻟﯽ ﻧﻔﺴﻰ‬ ‫ﮐﻤﺎ ﺑﺪﺋﻨﺎﻧﮏ ﻣﻦ اﻣﺮى اﻟﻐﺎﻟﺐ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬و اﻧّﮏ ﻧﺒّﺄ اﻟﻤﺮاﻳﺎ‬ ‫ﺣﻴﻦ ﺑﻌﺜﻬﻢ ﺑﺎن ﻻ ﻳﺴﺘﮑﺒﺮوا ﻋﻠﯽ ﻣﻮﺟﺪهﻢ و ﻣﺒﻌﺜﻬﻢ و ﺧﺎﻟﻘﻬﻢ ﺣﻴﻦ‬

‫ﻇﻬﻮرﻩ و ﻻ ﻳﻐﺮّﻧﻬﻢ اﻟﺮّﻳﺎﺳﺔ ﻋﻦ اﻟﺨﻀﻮع ﺑﻴﻦ ﻳﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬ﻗﻞ ان اﻧﺘﻢ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻤﺮاﻳﺎ ﻗﺪ ﺧﻠﻘﺘﻢ ﺑﺎﻣﺮى و ﺑﻌﺜﺘﻢ ﺑﺎرادﺗﻰ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ان ﻻ‬ ‫اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﮑﻔﺮوا ﺑﺂﻳﺎت رﺑّﻰ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﺗﺘﻤﺴّﮑﻮا ﺑﻤﺎﻋﻨﺪﮐﻢ و ﻻ ﺗﻔﺘﺨﺮوا ﺑﺎرﺗﻔﺎع اﺳﻤﺎﺋﮑﻢ ﺑﻞ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﮑﻢ ﺑﺎن‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﮐﺬﻟﮏ ﻗﺪّر ﻟﮑﻢ ﻣﻦ ﻟﺪن‬ ‫ﺗﻨﻘﻄﻌﻮا ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻴﺎء‬ ‫ﻣﻘﺘﺪر ﻗﺪﻳﺮ‪ .‬ان ﻳﺎ هﻴﮑﻞ اﻣﺮى ﻗﻞ اﻧّﻰ ﻟﻮ ارﻳﺪ ان اﺟﻌﻞ ﮐ ّ‬ ‫ﻻﻗﺪر ﻓﮑﻴﻒ رﺑّﻰ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﻨﻰ ﺑﺎﻣﺮﻩ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ اﻟﺤﻴﻦ َ‬ ‫ﻣﺮاﻳﺎ اﺳﻤﺎﺋﻰ ﻓﻰ اﻗ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت اﻗﺮب ﻣﻦ‬ ‫ﻰ اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻟﻮ ارﻳﺪ ان اﻧﻘﻠﺐ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻟﻤﺢ اﻟﺒﺼﺮ ﻻَﻗﺪر ﻓﮑﻴﻒ ارادة اﻟّﺘﻰ ﺧﺰﻧﺖ ﻓﻰ ﻣﺸﻴّﺔ اﻟﻠّﻪ رﺑّﻰ و‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ان ﻳﺎ ﺣﺮوﻓﺎت اﻣﺮى و ﻣﺮاﻳﺎ اﺳﻤﺎﺋﻰ اﻧﺘﻢ‬ ‫ر ّ‬ ‫ﻟﻮﺗﺠﺎهﺪون ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ اﻟﻠّﻪ ﺑﺎﻣﻮاﻟﮑﻢ و اﻧﻔﺴﮑﻢ او ﺗﻌﺒﺪون اﻟﻠّﻪ ﺑﻌﺪد‬ ‫رﻣﻮل اﻻرض و ﻗﻄﺮات اﻻﻣﻄﺎر و اﻣﻮاج اﻟﺒﺤﻮر ﻟﻦ ﻳﺬﮐﺮ ﻋﻨﺪ‬ ‫ﻞ اﻻﻋﻤﺎل و ﻻ ﺗﺠﺎدﻟﻮا ﺑﺎﻟّﺬى ﻳﺄﺗﻴﮑﻢ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﺑﺸﻴﺊ و ان ﺗﺮﮎ ﻣﻨﮑﻢ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﻪ ﻳﻘﺒﻞ ﻣﻨﮑﻢ ﻋﻤﻞ اﻟﺜّﻘﻠﻴﻦ و ان ﻟﻦ ﻳﻔﺘﺢ ﺷﻔﺘﺎﮐﻢ ﻋﻠﯽ‬ ‫ذﮐﺮﻩ و اذﻧﺎﮐﻢ ﻻﺳﺘﻤﺎع اﺣﮑﺎﻣﻪ ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻌﻠّﻤﮑﻢ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎ هﻮ اﻟﻤﻘﺼﻮد‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﻌﺘﺪﻳﻦ‪ .‬ﻓﮑﻢ‬ ‫ﻞ اﻧﺘﻢ ﺑﻤﻈﺎهﺮ اﻻﻣﺮ ﻻ ﺗﻈﻠﻤﻮن و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻣﻦ ﻋﺒﺎد ﻳﻨﻔﻘﻮن اﻣﻮاﻟﻬﻢ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ اﻟﻠّﻪ و ﻟﮑﻦ ﻓﻰ ﺣﻴﻦ اﻟﻈّﻬﻮر‬ ‫ﻞ اﻻﻳّﺎم و‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ و ﮐﻢ ﻣﻦ ﻋﺒﺎد ﻳﺼﻮﻣﻮن ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻟﻴﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﺒﻌﺪﻳﻦ و‬ ‫ﻖ ﺣﮑﻢ اﻟﺼّﻮم ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻟﮑﻦ ﻋﻦ اﻟّﺬى ﺑﺎﻣﺮﻩ ﺣﻘ ّ‬ ‫ﻳﺄﮐﻠﻮن ﺧﺒﺰ اﻟﺸّﻌﻴﺮ و ﻳﻘﻌﺪون ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻳﻨﺒﺖ ﻣﻦ اﻻرض و ﻳﺮﺗﮑﺒﻮن‬ ‫اﻟﺸّﺪاﺋﺪ ﺣﻔﻈًﺎ ﻟﺮﻳﺎﺳﺎﺗﻬﻢ ﮐﺬﻟﮏ ﻓﺼّﻠﻨﺎ اﻣﺮ هﺆﻻء ﻟﻴﮑﻮن ذﮐﺮى‬ ‫ﻞ اﻟﺸّﺪاﺋﺪ رﻳﺎء اﻟﻨّﺎس ﻻﺑﻘﺎء اﺳﻤﻬﻢ ﺑﻌﺪ‬ ‫ﻟﻶﺧﺮﻳﻦ‪ .‬اوﻟﺌﮏ ﻳﺤﻤﻠﻮن ﮐ ّ‬ ‫اﻟّﺬى ﻟﻦ ﻳﺒﻘﻰ اﺳﻤﻬﻢ و ﻻ رﺳﻤﻬﻢ و ﻻ اﺛﺮهﻢ ﻓﺴﻮف ﻳﺄﺗﻰ اﻟﻤﻠﮏ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻞ هﺆﻻء و ﻋﻤّﺎ ﻳﺮﺟﻊ اﻟﻴﻬﻢ و هﻢ ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻣﻄﻬّﺮًا ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬هﻞ‬ ‫ﻗﻞ و ﻟﻮ ﻳﺒﻘﻰ اﺳﻤﺎﺋﮑﻢ هﻞ ﻳﻨﻔﻌﮑﻢ ﻓﻰ ﺷﻴﺊ ﻻ ﻓﻮر ّ‬ ‫ﻋ ّﺰ ﻋﺰّى ﺑﺎﺑﻘﺎء اﺳﻤﻪ ﺑﻴﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻳﻌﺒﺪون اﻻﺳﻤﺎء ﻻ ﻓﻮ ﻧﻔﺴﻰ‬ ‫اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬و ان ﻟﻦ ﻳﺬﮐﺮﮐﻢ اﺣﺪ ﻓﻰ اﻻرض و ﮐﺎن اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﺨﺰوﻧﻴﻦ‪.‬‬ ‫راﺿﻴًﺎ ﻋﻨﮑﻢ اذ اﻧﺘﻢ ﻓﻰ ﮐﻨﺎﺋﺰ اﺳﻤﻪ اﻟﺒﺎﻃﻦ ﻟﺘﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻻو‬ ‫ﻃﻬّﺮوا اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻋﻦ هﺬﻩ اﻟﻤﺆﺗﻔﮑﺎت و ﮐﻠﻮا ﻣﻤّﺎ زرﻗﮑﻢ اﻟﻠّﻪ ﺣﻼ ً‬ ‫ﻞ رﺣﻤﺘﻪ ﻟﻤﻦ‬ ‫ﻻ ﺗﺤﺮﻣﻮا اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻋﻦ ﻧﻌﻤﺎﺗﻪ و ﮐﻮﻧﻮا ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫اﻟﺴّﺎﮐﻨﻴﻦ‪ .‬ﻻ ﺗﺤﻤﻠﻮا اﻟﺸّﺪاﺋﺪ ﻓﻰ اﻧﻔﺴﮑﻢ ﺛ ّﻢ اﻋﻤﻠﻮا ﻣﺎﺑﻴّﻨﺎﻩ ﻟﮑﻢ‬

‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬اَن ﻳﺎ‬ ‫ﺑﺒﺮاهﻴﻦ واﺿﺤﺎت و ﺁﻳﺎت ﻻﺋﺤﺎت و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ن ﺑﺎرﺗﮑﺎﺑﻬﺎ‬ ‫ﻣﺮاﻳﺎﺋﻰ اﻧّﮑﻢ ﻟﻮ ﺗﺠﺘﻨﺒﻮا ﻋﻦ اﻟﺨﻤﺮ ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻓﺨﺮًا ﻟﮑﻢ ﻻ ّ‬ ‫ﻳﻀﻴﻊ ﺣﺮﻣﺘﮑﻢ ﺑﻴﻦ اﻟﻨّﺎس و ﻳﺒﺪّل اﻣﻮرﮐﻢ و ﺗﻬﺘﮏ ﺳﺘﺮﮐﻢ و ﻋﺰّﮐﻢ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﺨﺬوﻟﻴﻦ‪ .‬ﻟﺬا ﻟﻦ ﺗﺮﺗﮑﺒﻮهﺎ ﺟﺒﺮًا و ﮐﺮهًﺎ ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫و ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ‬ ‫ﻞ اﻧﺘﻢ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﺣﺼﻰ اﻟﻠّﻪ اﻻﻣﻮر و ﻳﺒﻴّﻦ ﻟﮑﻢ اﺳﺮار ﻗﻠﻮﺑﮑﻢ ﻟﻌ ّ‬ ‫اﻟﻤﺴﺘﺸﻌﺮﻳﻦ‪ .‬و ان اﺣﺪ ﻳﺄﺗﻴﮑﻢ ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ و‬ ‫اﻧﺘﻢ ﻻ ﺗﻨﮑﺮوهﺎ ﻓﻰ اﻧﻔﺴﮑﻢ و ﻻ ﺗﻤﺴّﻮﻩ ﺑﺴﻮء اذًا ﻳﺴﺘﻀﻴﺊ ﻋﻤﻠﮑﻢ‬ ‫ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﻳﻌﻠﻮ اﻣﺮﮐﻢ ﺑﻴﻦ ﻣﻸ اﻟﻌﺎﻟّﻴﻦ و ﻳﺼّﻠﻮن‬ ‫ﻋﻠﻴﮑﻢ اﻟﻤﻠﺌﮑﺔ و اﻟﺮّوح ﺛ ّﻢ ﺟﻨﻮد اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬اَن ﻳﺎ ﻣﺮاﻳﺎﺋﻰ اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ‬ ‫ن هﺬا ﻇﻠﻢ‬ ‫ن ﺑﺘﻐﻴّﺮﮐﻢ ﻳﺘﻐﻴّﺮ اﮐﺜﺮ اﻟﻌﺒﺎد و ا ّ‬ ‫ﺗﻐﻴّﺮوا ﻓﻰ اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻻ ّ‬ ‫ﻣﻨﮑﻢ ﻋﻠﯽ اﻧﻔﺴﮑﻢ و ﻋﻠﯽ ﻣﻈﺎهﺮ ﻧﻔﺴﻰ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬ﻣﺜﻠﮑﻢ‬ ‫ﮐﻤﻌﻴﻦ اﻟﻤﺎء اذا ﺗﻐﻴّﺮ ﻣﻨﺒﻌﻬﺎ ﻳﺘﻐﻴّﺮ اﻧﻬﺎر اﻟّﺘﻰ ﺗﻨﺸﻌﺐ ﻣﻨﻬﺎ اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻞ‬ ‫و ﮐﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﺘّﻘﻴﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻓﺎﻧﻈﺮ ﻓﻰ اﻻﻧﺴﺎن اذا ﻓﺴﺪ ﻗﻠﺒﻪ ﻳﻔﺴﺪ ﮐ ّ‬ ‫اﻻرﮐﺎن و ﮐﺬﻟﮏ اﻟﺸّﺠﺮة ان ﻓﺴﺪ اﺻﻠﻬﺎ ﻳﻔﺴﺪ اﻏﺼﺎﻧﻬﺎ و اﻓﻨﺎﻧﻬﺎ و‬ ‫ﻞﻻ‬ ‫ﻞ ﺷﺄن ﻟﻌ ّ‬ ‫اوراﻗﻬﺎ و اﺛﻤﺎرهﺎ ﮐﺬﻟﮏ ﺿﺮﺑﻨﺎ ﻟﮑﻢ اﻻﻣﺜﺎل ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﺗﺤﺘﺠﺒﻮن اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻋﻦ ﺟﻤﺎل اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻠﮏ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬و اﻧّﺎ ﻟﻮ ﻧﺄﺧﺬ ﮐ ّﻔ ًﺎ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﺘّﺮاب و ﻧﺰﻳّﻨﻪ ﺑﻄﺮاز اﻻﺳﻤﺎء ﻟﻨﻘﺪر و هﺬا ﻣﻦ ﻓﻀﻠﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﻖ ﻣﻦ ﻟﺪن ﻣﻨﺰل ﻋﻠﻴﻢ‪ .‬ﻓﺎﻧﻈﺮوا‬ ‫دون اﺳﺘﺤﻘﺎﻗﻪ و ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺰل ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﯽ اﻟﺤﺠﺮ اﻻﺳﻮد اﻟّﺬى ﺟﻌﻠﻪ اﻟﻠّﻪ ﻣﻘﺒﻞ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ هﻞ ﻳﮑﻮن هﺬا‬ ‫اﻟﻔﻀﻞ ﻣﻦ ﻧﻔﺴﻪ ﻻ ﻓﻮ ﻧﻔﺴﻰ و هﻞ ﻳﮑﻮن هﺬا اﻟﻌ ّﺰ ﻣﻦ ذاﺗﻪ ﻻ ﻓﻮ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ان اﻧﻘﻄﻌﻮا ﻳﺎ‬ ‫ذاﺗﻰ اﻟّﺘﻰ ﻣﺎ ﻋﺮﻓﻬﺎ ﮐ ّ‬ ‫ﻗﻮم ﻋﻦ اﻟﺪّﻧﻴﺎ و زﺧﺮﻓﻬﺎ و ﻻ ﺗﻠﺘﻔﺘﻮا اﻟﯽ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﻔﺮوا و اﺷﺮﮐﻮا و‬ ‫ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم اﻧّﺎ اﻣﺮﻧﺎﮐﻢ ﻓﻰ اﻟﻮاح اﻟﻘﺪس ﺑﺎﻣ ٍﺮ‬ ‫ﻞ اﻻﺳﻤﺎء و‬ ‫ﻣﺒﺮم ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺎن ﻗﺪّﺳﻮا اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻓﻰ ﺣﻴﻦ اﻟﻈّﻬﻮر ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻖ ﻋﻦ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء ﻟﻴﻨﻄﺒﻊ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﺷﻤﺲ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﺐ‬ ‫اﻓﻖ ﻋ ّﺰ ﻗﺪﻳﻢ و اﻣﺮﻧﺎﮐﻢ ﺑﺎن ﺗﺠﻌﻠﻮا اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻣﻨﺰّهًﺎ ﻋﻦ ﺣ ّ‬ ‫اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و ﻋﻦ ﺑﻐﻀﻬﻢ ﻟﺌّﻠﺎ ﻳﻤﻨﻌﮑﻢ ﻋﻦ ﺟﻬ ٍﺔ وﻳﻀﻄﺮّﮐﻢ اﻟﯽ ﺟﻬ ٍﺔ‬ ‫ن‬ ‫ﺁﺧﺮ و ﮐﺎن هﺬا ﻣﻦ اﻋﻈﻢ ﻧﺼﺤﻰ ﻋﻠﻴﮑﻢ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﻋﺮﻳﻦ‪ .‬ﻻ ّ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﺗﻤﺴّﮑﮑﻢ ﺑﺎﺣ ٍﺪ ﻣﻨﻬﻤﺎ ﻳﻤﻨﻌﮑﻢ ﻋﻦ اﻵﺧﺮ اذًا ﻟﻦ ﺗﻘﺪّرن ان ﺗﻌﺮﻓ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻨﺼﻒ ﺧﺒﻴﺮ‪ .‬ﻃﻬّﺮوا‬ ‫اﻻﻣﺮ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ هﻮ ﻋﻠﻴﻪ و ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫اﻻﻧﻈﺎر ﻋﻦ اﻟﺤﺠﺐ و اﻻﺳﺘﺎر ﺛ ّﻢ ارﺗﺪّوا ﺑﺼﺮ اﻟﻤﻨﻴﺮ اﻟﯽ ﺣﺠﺞ‬

‫ﻞ ﻋﺼﺮ ﺑﺤﻴﺚ ﻻ ﻳﻤﻨﻌﮑﻢ‬ ‫اﻟﻨّﺒﻴﻴﻦ و اﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ ﻟﺘﻌﺮﻓﻮا اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﻨﻊ اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬و ﻣﻦ دون ﻣﺎ اﻣﺮﻧﺎﮐﻢ ﺑﻪ ﻟﻦ ﻳﺴﺘﺸﺮق ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ‬ ‫ﻗﻠﻮﺑﮑﻢ ﺗﺠﻠّﻰ اﻧﻮار اﻟﺸّﻤﺲ و ﻟﻦ ﺗﻌﺮﻓﻮا ﻣﺎ ﺧﻠﻘﺘﻢ و ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻟﻤﻴّﺘﻴﻦ‪ .‬اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺤﺮّﻣﻮا اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻋﻦ ﺣﺮم اﻟﻠّﻪ و هﺬا ﻣﺎ ﻳﻨﺘﻔﻊ‬ ‫ﻰ ﻋﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﻪ ﻟﻢ ﻳﺰل ﮐﺎن و ﻟﻢ‬ ‫ن رﺑّﮑﻢ ﻟﻐﻨ ّ‬ ‫ﺑﻪ اﻧﻔﺴﮑﻢ و ا ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ‬ ‫ﻳﮑﻦ ﻣﻌﻪ ﻣﻦ ﺷﻴﺊ ﮐﻤﺎ اﻧﺘﻢ ﺗﺸﻬﺪون ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم و ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺧﻠﻘﻮا ﺑﺎرادﺗﻪ و ﺑﻌﺜﻮا ﺑﺎﻣﺮﻩ اﻋﺮﺿﻮا ﻋﻨﻪ و‬ ‫اﻟﺸّﺎهﺪﻳﻦ‪ .‬ا ّ‬ ‫اﺗّﺨﺬوا ﻻﻧﻔﺴﻬﻢ ر ّﺑًﺎ ﻣﻦ دون اﻟﻠّﻪ و ﮐﺎﻧﻮا ﻗﻮم ﺳﻮء اﺑﻌﺪﻳﻦ ﻳﺬﮐﺮون‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﺤﺎرﺑﻴﻦ‪ .‬ﺳﻠّﻮا اﮐﺜﺮ‬ ‫ﻞ اﻻﺣﻴﺎن ﺛ ّﻢ ﻋﻠﯽ ﺟﻤﺎﻟﻪ ﻟﻴﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻌﺒﺎد ﺳﻴﻮف اﻟﺒﻐﻀﺎء ﻋﻠﯽ وﺟﻪ اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﻳﺴﺘﺸﻌﺮون ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ و‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬و اذا ﺗﺘﻠﯽ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﻳﺼﺮّون ﻣﺴﺘﮑﺒﺮًا‬ ‫ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻓﻮا‬ ‫ﮐﺎﻧّﻬﻢ ﻟﻦ ﻳﻌﺮﻓﻮا ﺷﻴﺌ ًﺎ و ﻣﺎ ﺳﻤﻌﻮا ﻧﻐﻤﺔ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﺣﺴﺮة ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻳﺎ ﻗﻮم اَﺗﺪﻋﻮن اﻻﻳﻤﺎن ﻓﻰ اﻧﻔﺴﮑﻢ و ﺗﮑﻔﺮون ﺑﺂﻳﺎت‬ ‫اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم وﻟّﻮا وﺟﻮهﮑﻢ ﺷﻄﺮ رﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ‬ ‫اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﺤﺠﺒﻨّﮑﻢ ﻣﺎ ﻧﺰّل ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺎن ﻻﻧّﻪ ﻣﺎ ﻧﺰّل اّﻟﺎ ﻟﺬﮐﺮى‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬و ﻣﺎ ﮐﺎن ﻣﻘﺼﻮدﻩ اّﻟﺎ ﺟﻤﺎﻟﯽ و هﺬ ﺑﺮهﺎﻧﻰ ان اﻧﺘﻢ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﻨﺼﻔﻴﻦ‪ .‬و ﻟﻮ ﮐﺎن ﻧﻘﻄﺔ اﻻوﻟﯽ‬ ‫ﺗﻨﺼﻔﻮن ﻓﻰ اﻧﻔﺴﮑﻢ و ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻖ ﻟﻦ ﻳﻔﺎرق ﻣﻨّﻰ و‬ ‫ﻋﻠﯽ زﻋﻤﮑﻢ ﻏﻴﺮى و ﻳﺪرﮎ ﻟﻘﺎﺋﻰ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﺖ ﺑﻨﻔﺴﻪ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﻓﻴﺎ‬ ‫ﻳﺴﺘﺄﻧﺲ ﺑﻨﻔﺴﻰ و اﺳﺘﺄﻧﺴ ُ‬ ‫ﻟﻴﺖ ﻳﮑﻮن ﻣﻦ ذى ﺳﻤﻊ ﻟﻴﺴﻤﻊ ﺿﺠﻴﺠﻪ ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺎن ﻓﻴﻤﺎ ﻳﺮد ﻋﻠﯽ‬ ‫ﺟﻤﺎﻟﯽ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﻨﻴﺮ و ﻳﻌﺮف ﺣﻨﻴﻨﻪ ﻓﻰ ﻓﺮاﻗﻰ و ﺷﻐﻔﻪ اﻟﯽ ﻟﻘﺎﺋﻰ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬اذًا ﻳﺸﻬﺪ ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﺑﻴﻦ ﻋﺒﺎد اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺧﻠﻘﻮا ﻻﻳّﺎﻣﻪ و‬ ‫اﻟﺴّﺠﻮد ﺑﻴﻦ ﻳﺪﻳﻪ ﺑﺎﻟﺬّﻟﺔ اﻟّﺘﻰ اﻋﺘﺮف اﻟﻘﻠﻢ ﺑﺎﻟﻌﺠﺰ ﻋﻦ ذﮐﺮهﺎ و ﻋﻤّﺎ‬ ‫ورد ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻦ هﺆﻻء اﻟﻔﺎﺳﻘﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم اﻧّﺎ دﻋﻮﻧﺎﮐﻢ ﻓﻰ ﻇﻬﻮرﻧﺎ‬ ‫اﻻوﻟﻰ اﻟﯽ ﻣﻨﻈﺮ اﻻﮐﺒﺮ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻻﻃﻬﺮ و ﺑﺸّﺮﻧﺎﮐﻢ ﺑﺎﻳّﺎم اﻟﻠّﻪ ﻓﻠﻤّﺎ‬ ‫ﻖ ﺳﺘﺮ اﻻﻋﻈﻢ و اﺗﻰ ﺟﻤﺎل اﻟﻘﺪم ﻋﻠﯽ ﺳﺤﺎب اﻻﻣﺮ اﻧﺘﻢ ﮐﻔﺮﺗﻢ‬ ‫ﺷّ‬ ‫ﺑﺎﻟّﺬى ﺁﻣﻨﺘﻢ ﺑﻪ ﻓﻮﻳﻞ ﻟﮑﻢ ﻳﺎ ﻣﻌﺸﺮ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬ﺧﺎﻓﻮا ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ و ﻻ‬ ‫ﻖ ﺑﻤﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ و اذا اﺷﺮﻗﺖ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﺷﻤﺲ اﻵﻳﺎت ﻋﻦ اﻓﻖ‬ ‫ﺗﺪﺣﻀﻮا اﻟﺤ ّ‬ ‫ب‬ ‫اﺻﺒﻊ ﻣﻠﻴﮏ اﻻﺳﻤﺎء و اﻟﺼّﻔﺎت ﺧﺮّوا ﺑﻮﺟﻮهﮑﻢ ﺳﺠّﺪًا ﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫ن ﺳﺠﻮدﮐﻢ ﻋﻠﯽ ﻓﻨﺎء ﺑﺎﺑﻪ ﻟﻴﮑﻮن ﺧﻴﺮًا ﻋﻦ ﻋﺒﺎدة ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و ا ّ‬ ‫ن ﺧﻀﻮﻋﮑﻢ ﻋﻨﺪ ﻇﻬﻮرﻩ ﻻﺣﻠﻰ ﻋﻦ‬ ‫ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬و ا ّ‬

‫ﻞ ﻣﺎ ﻗﺪّر ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻻﻣﺮ و اﻟﺨﻠﻖ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻳﺎ ﻗﻮم اذﮐﺮﮐﻢ ﻟﻮﺟﻪ اﻟﻠّﻪ و ﻣﺎ ارﻳﺪ ﻣﻨﮑﻢ ﺟﺰا ًء اِن اﺟﺮى اّﻟﺎ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻖ و ﺟﻌﻠﻨﻰ ذﮐﺮًا ﻟﻠﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬ان‬ ‫اﻟّﺬى ﻓﻄﺮﻧﻰ و ﺑﻌﺜﻨﻰ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﺳﺮﻋﻮا ﻳﺎ ﻗﻮم اﻟﯽ ﻣﻨﻈﺮ اﻟﻠّﻪ و ﻣﻘﺮّﻩ و ﻻ ﺗﺘّﺒﻌﻮا اﻟﺸّﻴﻄﺎن ﻓﻰ‬ ‫اﻧﻔﺴﮑﻢ اﻧّﻪ ﻳﺄﻣﺮﮐﻢ ﺑﺎﻟﺒﻐﻰ و اﻟﻔﺤﺸﺎء و ﻳﻤﻨﻌﮑﻢ ﻋﻦ ﺻﺮاط اﻟّﺬى‬ ‫ن‬ ‫ﻖ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ اﻟﺸّﻴﻄﺎن ﺑﺸﺄ ٍ‬ ‫ﻇﻬﺮ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻣﺎ ﻇﻬﺮ ﺷﺒﻬﻪ ﻓﻰ اﻻﻣﮑﺎن و ﮐﺬﻟﮏ ﻇﻬﺮ ﺟﻤﺎل اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺑﻄﺮاز‬ ‫اﻟّﺬى ﻣﺎ ادرﮎ ﻣﺜﻠﻪ ﻋﻴﻮن اﻻوّﻟﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻗﺪ ارﺗﻔﻊ ﻧﺪاء اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻋﻦ‬ ‫وراﺋﻪ ﻧﺪاء اﻟﺸّﻴﻄﺎن ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﺳﻤﻊ ﻧﺪاء اﻟﻠّﻪ و ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ ﺟﻬﺔ‬ ‫ﺐ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﺧﺮدل ﺣ ّ‬ ‫اﻟﻌﺮش ﻣﻨﻈﺮ ﻗﺪس ﮐﺮﻳﻢ‪ .‬و ﻣﻦ ﮐﺎن ﻓﻰ ﻗﻠﺒﻪ اﻗ ّ‬ ‫دوﻧﻰ ﻟﻦ ﻳﻘﺪر ان ﻳﺪﺧﻞ ﻣﻠﮑﻮﺗﻰ و ﺑﺮهﺎﻧﻰ ﻣﺎ ﻳﻈﻬﺮ ﻣﻦ اﻧﺎﻣﻠﯽ‬ ‫اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ اﻟﻴﻮم ﻳﻮم اﻟّﺬى ﻓﻴﻪ ﻇﻬﺮ ﻓﻀﻞ اﻻﻋﻈﻢ و‬ ‫ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﺷﻴﺊ ﻻ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات اﻟﻌُﻠﻰ و ﻻ ﻓﻰ اﻻراﺿﻰ اﻻدﻧﻰ اّﻟﺎ ﻗﺪ‬ ‫ن ﻋﻠﯽ ﺛﻨﺎء ﻧﻔﺴﻰ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﺴّﺎﻣﻌﻴﻦ‪ .‬اَن ﻳﺎ‬ ‫ﻦ ﺑﺬﮐﺮى و ﻳﻐﺮد ّ‬ ‫ﻳﻨﻄﻘ ّ‬ ‫هﻴﮑﻞ اﻟﻈّﻬﻮر ﻓﺎﻧﻔﺦ ﻓﻰ اﻟﺼّﻮر ﺛ ّﻢ اَن ﻳﺎ هﻴﮑﻞ اﻻﺳﺮار ﻗﺮّب اﻧﺎﻣﻞ‬ ‫اﻟﻘﺪس ﺑﺎﻟﻤﺰﻣﺎر ﻋﻠﯽ اﺳﻤﻰ اﻟﻤﺨﺘﺎر ﺛ ّﻢ اَن ﻳﺎ ﺣﻮرﻳّﺔ اﻟﻔﺮدوس ان‬ ‫ن اﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ‬ ‫اﺧﺮﺟﻰ ﻣﻦ ﻏﺮف اﻟﻘﺪس ﺛ ّﻢ اﺧﺒﺮى ﻃﻠﻌﺎت اﻻﻧﺲ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻣﺤﺒﻮب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و ﻣﻘﺼﻮد اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ و ﻣﻌﺒﻮد ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫اﻻرض و ﻣﺴﺠﻮد اﻻوّﻟﻴﻦ و اﻵﺧﺮﻳﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ ﺗﻮﻗّﻔﻮا ﻓﻰ هﺬا‬ ‫اﻟﺠﻤﺎل ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﺑﺴﻠﻄﺎن اﻟﻘﺪرة و اﻟﻘﻮّة و اﻻﺳﺘﺠﻼل ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﺳﻮاﻩ ﻣﻌﺪوم ﻋﻨﺪ اﺣﺪ ﻣﻦ ﻋﺒﺎدﻩ و ﻣﻔﻘﻮد ﻟﺪى ﻇﻬﻮر اﻧﻮارﻩ ان‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﺼّﺎﺑﺮﻳﻦ‪ .‬و ﻣﻦ ﺗﻮﻗّﻒ‬ ‫اﺳﺮﻋﻮوا اﻟﯽ ﮐﻮﺛﺮ اﻟﻔﻀﻞ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ن ﻟﻴﺤﺒﻂ اﻟﻠّﻪ ﻋﻤﻠﻪ و ﻳﺮﺟﻌﻪ اﻟﯽ ﻣﻘ ّﺮ اﻟﻘﻬﺮ ﻓﺒﺌﺲ ﻣﺜﻮى‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﺁ ٍ‬ ‫اﻗ ّ‬ ‫اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ‪.‬‬ ‫هﺬﻩ ﺳﻮرة اﻟﺰّﻳﺎرة ﻗﺪ ﻧﺰﻟﺖ ﻣﻦ ﺟﺒﺮوت اﻟﻔﻀﻞ‬ ‫ﻻﺳﻢ اﻟﻠّﻪ اﻻ ّول ﻟﻴﺰور ﺑﻪ ﻗﺎﻧﺘﺔ اﻟﮑﺒﺮى و اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ‬ ‫ﺁﻣﻨﻮا ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﺁﻳﺎﺗﻪ و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻔﺎﺋﺰﻳﻦ‬ ‫ﻰاﻻﺑﻬﻰ‬ ‫هﻮاﻟﻌﺰﻳﺰاﻟﻤﻘﺘﺪراﻟﻌﻠ ّ‬ ‫هﺬا ﮐﺘﺎبٌ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻤﻈﻠﻮم اﻟّﺬى ﺳﻤّﻰ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﺒﻘﺎء ﺑﺎﻟﺒﻬﺎ و ﻓﻰ‬ ‫ﻞ اﻻﺳﻤﺎء اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻰ اﻻﻋﻠﯽ و ﻓﻰ ﻻهﻮت اﻟﻌﻤﺎء ﺑﮑ ّ‬ ‫ﺟﺒﺮوت اﻟﻌﻼ ﺑﺎﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﺤﺴﻨﻰ و ﻓﻰ ارض اﻻﻧﺸﺎء ﺑﺎﻟﺤﺴﻴﻦ و ﻟﮑ ّ‬

‫ﻞ ﻋﻬﺪ ﻣﺎ ﻻ ﻳﺤﺼﻴﻪ اﺣﺪٌ‬ ‫ﺣﺠﺎب و وهﻢ ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬و ﻗﺪ ورد ﻋﻠﻴﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻣ ّﺮ ًة اﺑﺘﻠﯽ ﺑﻴﺪ اﻟﻘﺎﺑﻴﻞ و ﻗﺘﻞ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ‬ ‫اّﻟﺎ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻠﮏ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ و ﺻﻌﺪ اﻟﻴﻪ ﻣﻈﻠﻮﻣًﺎ و ﮐﺬﻟﮏ ﮐﺎن اﻻﻣﺮ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ و ﮐﺎن اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻋﻠﯽ ذﻟﮏ ﻟﺸﻬﻴﺪ و ﺧﺒﻴﺮ‪ .‬و ﻣ ّﺮ ًة اﺑﺘﻠﯽ ﺑﻴﺪ اﻟﻨّﻤﺮود و َاﻟﻘﺎﻩ ﻋﻠﯽ اﻟﻨّﺎر‬ ‫و ﺟﻌﻞ اﻟﻠّﻪ اﻟﻨّﺎر ﻋﻠﻴﻪ ﻧﻮرًا و رﺣﻤﺔ و اﻧّﻪ ﻟﻴﺤﻔﻆ ﻋﺒﺎدﻩ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬و‬ ‫ﻣ ّﺮ ًة اﺑﺘﻠﯽ ﺑﻴﺪ اﻟﻔﺮﻋﻮن و ورد ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺎ ﻳﺤﺘﺮق ﺑﻪ اﻓﺌﺪة اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ‪.‬‬ ‫و ﻣ ّﺮ ًة ﻋﻠّﻖ ﻋﻠﯽ اﻟﺼّﻠﻴﺐ و رﻓﻊ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬و ﻣ ّﺮ ًة‬ ‫اﺑﺘﻠﯽ ﺑﻴﺪ ﺑﻮﺟﻬﻞ ﺛ ّﻢ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻗﺎﻣﻮا ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻟﺸّﻘﺎق ﻣﻦ اهﻞ اﻟﻨّﻔﺎق و‬ ‫وردوا ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺎ ﻻ ﻳﺬﮐﺮ ﺑﺎﻟﺒﻴﺎن و ﮐﺎن ﻧﻔﺲ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ورد‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ ﻟﻌﻠﻴﻢٌ و ﺷﻬﻴﺪ‪ .‬و ﻣ ّﺮ ًة ﻗﺘﻞ ﻣﻈﻠﻮﻣًﺎ ﻓﻰ ارض اﻟﻄّﻒ و اﺳﺘﺸﻬﺪوا‬ ‫ﻣﻌﻪ اﻟّﺬﻳﻦ ﻧﺴﺒﻬﻢ اﻟﻠّﻪ اﻟﯽ ﻧﻔﺴﻪ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﻨﻴﺮ اﻟﯽ ان ﻗﻄﻌﻮا رأﺳﻪ و‬ ‫اﺳﺎروا اهﻠﻪ و داروهﻢ ﻓﻰ اﻟﺒﻼد و ﮐﺬﻟﮏ ﻗﻀﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻦ ﺟﻨﻮد‬ ‫اﻟﺸّﻴﺎﻃﻴﻦ‪ .‬و ﻣ ّﺮ ًة ﻋﻠّﻖ ﻋﻠﯽ اﻟﻬﻮاء و اﺳﺘﺸﻬﺪ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ‬ ‫اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬و ﻣ ّﺮ ًة ﺣﺒﺴﺖ ﻓﻰ ارض اﻟﻄّﺎء ﻓﻰ ارﺑﻌﺔ اﺷﻬﺮ‬ ‫ﻰ ﻗﻠﻢ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و ﺑﻌﺪ ذﻟﮏ‬ ‫ﻣﻌﻠﻮﻣﺎت و ﻟﻦ ﻳﺤﺼﻰ ﻣﺎ ورد ﻋﻠ ّ‬ ‫اﺧﺮﺟﻮﻧﻰ ﻋﻦ اﻟﺴّﺠﻦ و اﻃﺮدوﻧﻰ ﻣﻊ اهﻠﯽ ﻋﻦ اﻻوﻃﺎن اﻟﯽ ان‬ ‫دﺧﻠﻨﺎ اﻟﻌﺮاق و ﮐﻨّﺎ ﻓﻴﻪ ﻟﻤﻦ اﻟﺴّﺎﮐﻨﻴﻦ‪ .‬و ورد ﻋﻠﻴﻨﺎ ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻرض‬ ‫ﻞ ﺁن‬ ‫ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺧﻠﻘﻮا ﺑﺎﻣﺮى ﻣﺎ ﻻ ﻳﺤﺼﻴﻪ اﺣﺪٌ ﺑﺤﻴﺚ رﻣﻴﺖ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﺮﻣﻰ اﻟﻨّﻔﺎق و ﻣﻊ ذﻟﮏ ﺳﺘﺮﻧﺎ اﻻﻣﺮ و ﮐﻨّﺎ ﻣﺒﺸّﺮًا ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺒﺎد و داﻋﻴًﺎ‬ ‫ﻞ اﻟﺤﻴﻞ و اﻧّﻰ‬ ‫ﻞ اﻟﻤﻠﻞ ﺑﮑ ّ‬ ‫ﻰﮐّ‬ ‫اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬اﻟﯽ ان ﻗﺎم ﻋﻠ ّ‬ ‫ت رﺑّﻰ ﺑﻤﺎ ﮐﻨﺖ‬ ‫وﺣﺪﻩ ﻗﺪ ﻗﻤﺖ ﺑﻨﻔﺴﻰ ﻓﻰ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ اﻻﻋﺪاء و ﻧﺼﺮ ُ‬ ‫ﻞ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻣﺴﺘﻄﻴﻌًﺎ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﯽ ان ﺣﻘّﻖ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ﺑﮑﻠﻤﺎﺗﻪ و ﺑﻄﻞ ﻋﻤ ُ‬ ‫و ﺑﺬﻟﮏ اﺷﺘﻌﻠﺖ ﻧﺎر اﻟﺒﻐﻀﺎء ﻓﻰ ﺻﺪور اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻳﺪّﻋﻮن اﻻﻳﻤﺎن‬ ‫ﺑﻨﻘﻄﺔ اﻟﺒﻴﺎن و ﮐﺬﻟﮏ ﺳﻮّﻟﺖ ﻟﻬﻢ اﻧﻔﺴﻬﻢ زﻳّﻦ ﻟﻬﻢ اﻟﺸّﻴﻄﺎن اﻋﻤﺎﻟﻬﻢ‬ ‫ﻰ ﻣﻦ هﺆﻻء ﻣﺎ ﻻ ورد ﻣﻦ اﺣ ٍﺪ‬ ‫و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ورد ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻰ ﻋﻴﻮن اﻟﻘﺎﺻﺮات ﻓﻰ اﻟﻐﺮﻓﺎت و ﺿﺠّﺖ اﻓﺌﺪة‬ ‫اذًا ﺑﮑﺖ ﻋﻠ ّ‬ ‫اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ و ﻋﻦ وراﺋﻬﻢ ﺑﮑﺖ ﻋﻴﻦ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻠﮏ اﻟﺴّﺒﺤﺎن اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫ﻰ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬و ﻣﻦ ﻓﺘﺢ اﻟﻠّﻪ ُاذُﻧﻪ ﻳﺴﻤﻊ ﺿﺠﻴﺞ اﻻﺷﻴﺎء و ﺻﺮﻳﺨﻬﺎ‬ ‫اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻰ ﻣﻦ هﺆﻻء اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ اﻗﺮّوا ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﻓﻰ اوّل‬ ‫ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠ ّ‬ ‫ن ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬و‬ ‫ﻇﻬﻮرﻩ ﺛ ّﻢ ﮐﻔﺮوا ﺑﻪ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﺟﺎﺋﻬﻢ ﺑﺠﻤﺎل اﺧﺮى ﺑﺴﻠﻄﺎ ٍ‬ ‫ﮐﻨّﺎ ﺑﻴﻨﻬﻢ و ﺑﻴﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﻔﺮوا ﻣﻦ ﻣﻠﻞ اﻟﻘﺒﻞ اﻟﯽ ان اﺷﺮﻗﺖ ﺷﻤﺲ‬

‫اﻟﺒﻼء ﻋﻦ اﻓﻖ اﻟﻘﻀﺎء و ﺟﺎء ﺣﮑﻢ اﻟﺨﺮوج ﺑﻤﺎ رﻗﻢ ﻓﻰ اﻟﻮاح ﻗﺪس‬ ‫ﻖ ﻗﺪ ﻗﻤﺖ ﻓﻰ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ اﻻﻋﺪاء ﻓﻰ اﻳّﺎم اﻟّﺘﻰ ﻓﻴﻬﺎ‬ ‫ﺣﻔﻴﻆ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ ﻧﻔﺲ و اﻗﺸﻌﺮّت‬ ‫اﺿﻄﺮﺑﺖ ﻗﻠﻮب اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ و ﺗﺰﻟﺰﻟﺖ ارﮐﺎن ﮐ ّ‬ ‫ﺟﻠﻮد اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﺎﻧﻮا ﻓﻰ ﺣﻮﻟﻨﺎ و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﻮﺣّﺪﻳﻦ اﻟﯽ ان ﻧﺰﻟﺖ‬ ‫ﺟﻨﻮد اﻟﻨّﺼﺮ ﻣﻦ ﺟﺒﺮوت اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬و ﺣﻔﻈﻨﻰ‬ ‫ﻖ و ﻧﺼﺮﻧﻰ ﺑﻤﻠﺌﮑﺔ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﺛ ّﻢ ﺑﺠﻨﻮد ﻏﻴﺒﻪ اﻟﻌﺎﻟّﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫و ﺧﺮﺟﻨﺎ ﻋﻦ اﻟﻤﺪﻳﻨﺔ ﺑﻄﺮاز اﻟّﺬى ﺗﺤﻴّﺮت ﻋﻨﻪ ﻋﻘﻮل اﻟﻌﺎﻗﻠﻴﻦ ﺛ ّﻢ‬ ‫اﻓﺌﺪة اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬و ﻣﺎ ﻣ ّﺮ ﺟﻤﺎل اﻟﻘﺪم ﻋﻠﯽ ﻣﺪﻳﻨ ٍﺔ اّﻟﺎ و ﻗﺪ ﺧﻀﻌﺖ ﻋﻨﺪ‬ ‫ﻇﻬﻮرﻩ اﻋﻨﺎق اﻟﻤﺴﺘﮑﺒﺮﻳﻦ‪ .‬و ﻣﺎ ورد ﻋﻠﯽ ﻣﻘ ﱟﺮ اّﻟﺎ و ﻗﺪ ذﻟّﺖ ﻟﻪ‬ ‫رﻗﺎب اﻟﻤﻮﺣّﺪﻳﻦ و اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ اﻟﯽ ان وردﻧﺎ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺴّﺠﻦ و ﮐﺎن‬ ‫ﻞ اﻟﻐﻼم‬ ‫ﻰ ﻓﻴﻪ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﺎن ﻓﻰ ﺻﺪورهﻢ ﻏ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﻳﻌﻠﻢ ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻰ ﻣﻦ‬ ‫ﻞ ﻟﻤﻦ اﻟﻤﻨﺘﻈﺮﻳﻦ‪ .‬و ﻣﺎ ﻣﻀﻰ ﻋﻠ ّ‬ ‫ﮐﺎﻧّﻬﻢ ﮐﺎﻧﻮا ﻋﻠﯽ ﻣﺮﺻﺪ اﻟﻐ ّ‬ ‫ﺖ‬ ‫ن اّﻟﺎ و ﻗﺪ رﻣﻴﺖ ﻓﻴﻪ ﺑﺮﻣﻰ اﻟﻨّﻔﺎق ﻣﻦ ﺟﻨﻮد اﻟﻤﻐﻠّﻴﻦ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﻗﺘﻠ ُ‬ ‫ﺁٍ‬ ‫ﻰ اﻻﻋﻠﻰ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﺑﺎﺳﻴﺎف اﻟﺒﻐﻀﺎء و ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻟﺴﺎن اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ن اﻟﻨّﺎس ﻟﻮ ﻃﻬّﺮوا‬ ‫و ﻟﮑﻦ اﻟﻨّﺎس هﻢ ﻓﻰ ﻏﻔﻠ ٍﺔ و ﺷﻘﺎق ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬و ا ّ‬ ‫ﻦ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻣﺎ ﻳﻨﺎد ﺑﻪ رﺑّﻬﻢ اﻻﺑﻬﻰ ﻓﻰ اﻟﺮّﻓﻴﻖ اﻻﻋﻠﻰ و‬ ‫ﺁذاﻧﻬﻢ ﻟﻴﺴﻤﻌ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﺴّﺎﻣﻌﻴﻦ‪ .‬و ﻟﮑﻦ اﺣﺘﺠﺒﻮا ﻋﻤّﺎ ﻳﺘﮑﻠّﻢ ﺑﻪ ﻟﺴﺎن اﻟﻘﺪم ﻓﻰ‬ ‫ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻰ ﺷﺄن اﻓﺘﻮا ﻋﻠﻰ‬ ‫ﺟﺒﺮوت اﻻﻋﻈﻢ و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬و ﻗﺎﻣﻮا ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻗﺘﻠﯽ ﻣﻦ ﻏﻴﺮ ﺑﻴّﻨ ٍﺔ ﻣﻦ اﻟﻠّﻪ و ﮐﺘﺎب ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬و ﻟﻘﺪ ﻧﺰﻟﺖ ﺟﻨﻮد اﻟﻨّﺼﺮ‬ ‫ﻣ ّﺮ ًة ﺑﻌﺪ ﻣ ّﺮ ٍة و ﺣﻔﻈﻨﻰ اﻟﻠّﻪ ﺑﻬﺎ و ﺟﻌﻠﻨﻰ ﻧﺎﻃﻘًﺎ ﺑﺬﮐﺮﻩ و ﻇﺎهﺮًا‬ ‫ﻰ‬ ‫ﺑﺴﻠﻄﺎﻧﻪ و ﻃﺎﻟﻌًﺎ ﺑﺎﻧﻮار ﻗﺪس ﮐﺒﺮﻳﺎﺋﻪ و ﻣﻨﻄﻘًﺎ ﺑﺜﻨﺎء ﻧﻔﺴﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻞ اﻟﻨّﺎس ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻖ ﻟﻌ ّ‬ ‫اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬و ﮐﺬﻟﮏ ﻗﻀﻰ ﻋﻠﻴﻨﺎ و ﻗﺼﺼﻨﺎﻩ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻤﻄّﻠﻌﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻳﺎ ورﻗﺔ اﻟﻔﺮدوس اذا وﺻﻞ اﻟﻴﮏ هﺬا‬ ‫ى اﻟﻤﻨﻴﺮ ﻗﻮﻣﻰ ﻋﻦ ﻣﻘﺎﻣﮏ و ﺧﺬﻳﻪ ﺑﻴﺪ اﻟﺨﻀﻮع ﺛ ّﻢ‬ ‫اﻟﻠّﻮح اﻟﺪّر ّ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮى ﻣﺼﺎﺋﺒﻰ‬ ‫اﺳﺘﻨﺸﻘﻰ ﻣﻨﻪ راﺋﺤﺔ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ و ر ّ‬ ‫اﻟّﺘﻰ ﻧﺰل ذﮐﺮهﺎ ﻓﻴﻪ ﻟﺘﮑﻮﻧﻰ ﻣﻦ اﻟﺬّاﮐﺮات ﻓﻰ اﻟﻮاح اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ‬ ‫ﻦ ﻓﻰ ﺣﻮﻟﮏ ﺛ ّﻢ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﺑﻠّﻐﻰ اﻣﺮ رﺑّﮏ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻮاﺗﻰ ه ّ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ اهﺘﺪوا ﺑﻬﺪاﻳﺔ اﻟﺮّوح و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﻮﻗﻨﻴﻦ‪ .‬ﻓﻬﻨﻴﺌﺎ ﻟﮏ ﻳﺎ‬ ‫ورﻗﺔ اﻟﻔﺮدوس ﺑﻤﺎ ﺣﺮّﮐﺘﮏ ﻧﺴﺎﺋﻢ اﻟﺮّوح و اﺟﺬﺑﺘﮏ اﻟﯽ ﻣﺼﺮ‬ ‫اﻟﻠّﻘﺎء ﻣﻘ ّﺮ ﻋﺮﻓﺎن رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬و ﺷﺮﺑﺖ ﻋﻦ ﮐﺎؤس رﺣﻤﺔ‬ ‫رﺑّﮏ و ﻓﺰت ﺑﻤﺎ ﻻ ﻓﺎز ﺑﻪ اﺣﺪٌ ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اذًا ﻓﺎﺷﮑﺮى رﺑّﮏ ﺛ ّﻢ‬

‫اﻗﻨﺘﻰ ﻟﻪ ﺛ ّﻢ ارﮐﻌﻰ ﺛ ّﻢ ﺧﺬى ﮐﺘﺎب اﻟﻠّﻪ ﺑﻘﻮّة ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و اﻧّﻪ ﻟﮑﺘﺎب‬ ‫ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ﻓﻴﺎ ﺣﺒّﺬا ﻟﮏ ﺑﻤﺎ ﻧﺴﺒﮏ اﻟﻠّﻪ اﻟﯽ اﺳﻤﻪ اﻟّﺬى ﺑﻪ ﻇﻬﺮت راﻳﺎت‬ ‫اﻟﻨّﺼﺮ و اﺷﺮﻗﺖ ﺷﻤﺲ اﻟﻔﻀﻞ و ﻻح ﻗﻤﺮ اﻟﺠﻮد و اﺳﺘﻘ ّﺮ ﺟﻤﺎل‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬و ﺑﻪ رﻓﻌﺖ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺳﻤﺎء و‬ ‫اﻟﻘﺪم ﻋﻠﯽ ﻋﺮش اﺳﻤﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫زﻳّﻨﺖ هﻴﺎﮐﻞ اﻟﺼّﻔﺎت و ﻇﻬﺮ هﻴﮑﻞ اﻟﻘﺪس ﺑﻄﺮاز اﺳﻤﻪ اﻟﻘﺪﻳﻢ‪ .‬و ﺑﻪ‬ ‫اﺣﺎط ﺳﻠﻄﺎن اﻻﻣﺮ ﻋﻠﯽ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و اﺳﺘﺸﺮﻗﺖ ﺷﻤﺲ اﻟﺠﻮد ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻟﮑﺎﺋﻨﺎت و ﺑﻪ ﺟﺮى اﻟﻨّﻬﺮﻳﻦ اﻻﻋﻈﻤﻴﻦ ﻓﻰ اﻻﺳﻤﻴﻦ اﻻﻋﻠﻴﻴﻦ و ﻣﺎ‬ ‫ﺷﺮب ﻣﻨﻬﻤﺎ اّﻟﺎ اﻟّﺬﻳﻦ اﺧﺘﺼّﻬﻢ اﻟﻠّﻪ ﻻﻣﺮﻩ و اﻧﺘﺨﺒﻬﻢ ﺑﻴﻦ ﻋﺒﺎدﻩ و‬ ‫اﺻﻄﻔﺎهﻢ ﻣﻦ ﺑﺮﻳّﺘﻪ و ﺟﻌﻠﻬﻢ ﻣﻄﺎﻟﻊ اﺳﻤﺎﺋﻪ اﻟﺤﺴﻨﻰ و ﻣﻈﺎهﺮ‬ ‫ﺻﻔﺎﺗﻪ اﻟﻌﻠﻴﺎ و ﺟﻌﻠﻬﻢ ﻣﻦ اﻟﻔﺎﺋﺰﻳﻦ ﺑﻠﻘﺎﺋﻪ اﻟﻤﻤﺘﻨﻊ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬و‬ ‫اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻳﺎ ورﻗﺔ اﻟﻔﺮدوس زورﻳﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻠﯽ ﺑﻤﺎ ﺣﻴﻨﺌﺬ ﻣﻦ ﺟﺒﺮوت‬ ‫اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﺤﮑﻴﻢ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬و اذا اردت اﻟﺸّﺮوع ﻓﻰ‬ ‫زﻳﺎرﺗﮏ ﻣﻄﻠﻊ اﻻﺳﻤﺎء و ﻣﻨﺒﻌﻬﺎ و ﻣﺸﺮق اﻟﺼّﻔﺎت و ﻣﺨﺰﻧﻬﺎ‬ ‫ﻗﻮﻣﻰ ﺛ ّﻢ وﻟّﻰ وﺟﻬﮏ ﺷﻄﺮ اﻟﻔﺮدوس ﻣﻘ ّﺮ اﻟّﺬى دﻓﻦ اﺳﻢ اﻻوّل و‬ ‫ﺟﻌﻠﻪ اﻟﻠّﻪ ﻣﺸﻬﺪ هﻴﮑﻠﻪ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﻓﻠﻤّﺎ وﺟّﻬﺖ ﻗﻔﻰ‬ ‫ﻞ ﺗﮑﺒﻴﺮ ﻧﻔﺘﺢ‬ ‫ﺑﺎﻻﺳﺘﻘﺮار و ﮐﺒّﺮى اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ ﺗﺴﻌﺔ ﻋﺸﺮ ﻣﺮّة و ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﺐ ﻋﻠﻴﮏ ﻋﻦ ﺟﻬﺔ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﺑﺎﺑًﺎ ﻣﻦ اﺑﻮاب اﻟﺮّﺿﻮان ﻋﻠﯽ وﺟﻬﮏ و ﻳﻬ ّ‬ ‫اﻟﺠﻨﺎن راﺋﺤﺔ اﻟﺴّﺒﺤﺎن و ﮐﺬﻟﮏ ﻗﻀﻰ اﻻﻣﺮ ﻣﻦ ﻟﺪن ﻋﺰﻳﺰ ﺣﮑﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺛ ّﻢ ﺗﺒﻬّﻰ اﻟﻠّﻪ ﺗﺴﻌﺔ ﻣ ّﺮ ًة اﻳﻘﺎﻧًﺎ ﻻﻣﺮﻩ و اﻗﺮارًا ﻟﺴﻠﻄﺎﻧﻪ و اﻋﺰازًا‬ ‫ﻻ اﻟﯽ وﺟﻬﻪ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻄّﺎﻟﻊ اﻟﻈّﺎهﺮ‬ ‫ﻟﻨﻔﺴﻪ و اذﻋﺎﻧًﺎ ﻟﻈﻬﻮرﻩ و اﻗﺒﺎ ً‬ ‫اﻟﺒﺎهﺮ اﻟّﻠﺎﺋﺢ اﻟﻤﺸﺮق اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬و ﻗﻮﻟﯽ اﺷﻬﺪ ﺑﻨﻔﺴﻰ و ذاﺗﻰ و ﮐﻴﻨﻮﻧﺘﻰ‬ ‫ن ﻧﻘﻄﺔ اﻟﺒﻴﺎن‬ ‫و ﻟﺴﺎﻧﻰ و ﻗﻠﺒﻰ و ﺟﻮارﺣﻰ ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ و ا ّ‬ ‫ﻟﻈﻬﻮرﻩ و ﺑﺮزوﻩ و ﻋﺰّﻩ و ﺷﺮﻓﻪ و ﮐﺒﺮﻳﺎﺋﻪ ﻟﻤﻦ ﻓﻰ ﻣﻸ اﻻﻋﻠﻰ ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻋﻈﻤﺘﻪ و ﻗﺪرﺗﻪ و اﻗﺘﺪارﻩ ﻣﺎ ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء و اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ‬ ‫ﻖ اﻧّﻪ ﻟﺴﻠﻄﺎﻧﻪ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﺑﻬﺎﺋﻪ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻣﻦ ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻻﻣﺮ و اﻟﺨﻠﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ ﻗﻮﻟﯽ اوّل روح ﻇﻬﺮ‬ ‫ﻋﻦ ﻣﮑﻤﻦ اﻟﮑﺒﺮﻳﺎء و اوّل رﺣﻤ ٍﺔ ﻧﺰﻟﺖ ﻣﻦ ﺳﻤﺎء اﻟﻘﺪس ﻋﻦ ﻳﻤﻴﻦ‬ ‫ﻰ اﻻﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﮏ ﻳﺎ ﺳ ّﺮ اﻟﻘﻀﺎء و هﻴﮑﻞ‬ ‫اﻟﻌﺮش ﻣﻘ ّﺮ رﺑّﻨﺎ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫اﻻﻣﻀﺎء و ﮐﻠﻤﺔ اﻻﺗ ّﻢ ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻟﺒﻘﺎء و اﺳﻢ اﻻﻋﻈﻢ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت‬ ‫اﻻﻧﺸﺎء و اﺷﻬﺪ ﺑﺬاﺗﻰ و ﻧﻔﺴﻰ و ﻟﺴﺎﻧﻰ ﺑﺎﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟّﺬى ﺑﮏ اﺳﺘﻮى‬ ‫ﺟﻤﺎل اﻟﺴّﺒﺤﺎن ﻋﻠﯽ ﻋﺮش اﺳﻤﻪ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﺑﮏ ﻇﻬﺮت ﻣﺸﻴّﺔ‬

‫اﻻوّﻟﻴّﺔ ﻻهﻞ اﻻﮐﻮان و ﺑﮏ ﻧﺰﻟﺖ ﻧﻐﻤﺔ اﻟﻔﺮدوس ﻣﻦ ﺳﻤﺎء اﻟﻔﻀﻞ‬ ‫ﻣﻦ ﻟﺪن رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨّﺎن و ﺑﮏ ﻇﻬﺮ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬و اﺷﻬﺪ اﻧّﮏ ﮐﻨﺖ اوّل ﻧﻮر ﻇﻬﺮ ﻋﻦ ﺟﻤﺎل اﻻﺣﺪﻳّﺔ‬ ‫و اوّل ﺷﻤﺲ اﺷﺮﻗﺖ ﻋﻦ اﻓﻖ اﻻﻟﻬﻴّﻪ ﻟﻮﻻﮎ ﻣﺎ ﻇﻬﺮ ﺟﻤﺎل اﻟﻬﻮﻳّﺔ و‬ ‫ن ﺑﮏ ﻃﺎرت ﻃﻴﻮر اﻓﺌﺪة اﻟﻤﺸﺘﺎﻗﻴﻦ‬ ‫ﻣﺎ ﺑﺮز اﺳﺮار اﻟﺼّﻤﺪﻳّﺔ‪ .‬اﺷﻬﺪ ا ّ‬ ‫اﻟﯽ هﻮاء اﻟﻘﺮب و اﻟﻮﺻﺎل و ﺑﮏ ذاﻗﺖ ﻗﻠﻮب اﻟﻌﺎﺷﻘﻴﻦ ﺣﻼوة‬ ‫اﻻﻧﺲ و اﻟﺠﻤﺎل ﻋﻨﺪ اﺷﺮاق ﺷﻤﺲ وﺟﻬﺔ ر ّﺑﮏ ذو اﻟﺠﻼل و‬ ‫اﻻﺟﻼل ﻟﻮﻻﮎ ﻣﺎ ﻋﺮف اﺣﺪٌ ﻧﻔﺲ اﻟﻠّﻪ و ﺟﻤﺎﻟﻪ و ﻣﺎ وﺻﻞ ﻧﻔﺲٌ‬ ‫اﻟﯽ ﺷﺎﻃﻰ ﻗﺮﺑﻪ و ﻟﻘﺎﺋﻪ و ﻣﺎﺷﺮﺑﺖ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﻣﻦ ﻣﻴﺎﻩ ﻣﮑﺮﻣﺘﻪ و‬ ‫اﻟﻄﺎﻓﻪ و ﻣﺎ ﺳﻘﺖ اﻟﮑﺎﺋﻨﺎت ﻣﻦ ﺧﻤﺮ ﻓﻀﻠﻪ و اﮐﺮاﻣﻪ و ﺑﮏ اﻧﺸﻘّﺖ‬ ‫ﺣﺠﺒﺎت اﻟﻤﻮﺟﻮدات و ﺑﮏ ﻇﻬﺮت ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺳﻤﺎء و اﻟﺼﻔﺎت و‬ ‫ﻞ ﻧﻔﺲ اﻟﯽ ﺷﺎﻃﺊ ﻗﺪس ﻋﻈﻴﻢ و ﺑﮏ ﻏﺮّدت اﻟﻮرﻗﺎء‬ ‫ﺑﮏ اﺳﺘﻬﺪى ﮐ ّ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻓﻨﺎن اﻟﺒﻘﺎء و دﻟﻊ دﻳﮏ اﻟﻌﺮش ﻋﻠﯽ اﻏﺼﺎن ﺳﺪرة اﻟﺒﻬﺎء و‬ ‫ﻞ ﺧﻴﺮ ﻣﻦ‬ ‫ﻰ اﻻﻋﻠﯽ و ﺑﮏ ﻧﺰل ﮐ ّ‬ ‫ﺑﮏ ﻇﻬﺮ ﺟﻤﺎل اﻟﻐﻴﺐ ﺑﺎﺳﻤﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻞ ﻓﻀﻞ ﻣﻦ اﺻﺒﻊ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﺟﺒﺮوت اﻟﻌﻤﺎء اﻟﯽ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﺒﺪاء و رﻗﻢ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟﻮاح اﻟﻘﻀﺎء و ﺑﮏ اﺣﺎﻃﺖ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت رﺣﻤﺔ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬و ﻟﻮﻻﮎ ﻣﺎ رﻓﻌﺖ اﻟﺴّﻤﺎء و ﻣﺎ ﺳﮑﻨﺖ اﻻرض و ﻣﺎ‬ ‫ﻇﻬﺮت اﻟﺒﺤﺎر و ﻣﺎ اﺛﻤﺮت اﻻﺷﺠﺎر و ﻣﺎاﺧﻀﺮت اﻻوراق و ﻣﺎ‬ ‫اﺷﺮﻗﺖ ﺷﻤﺲ اﻟﻔﻀﻞ ﻋﻦ اﻓﻖ ﻗﺪس ﻣﻨﻴﺮ‪ .‬و ﺑﮏ هﺒّﺖ رواﺋﺢ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﻓﺘﺢ اﺑﻮاب اﻟﺠﻨﺎن‬ ‫اﻟﻐﻔﺮان ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻻﮐﻮان و اﺳﺘﺠﺬﺑﺖ اﻓﺌﺪة اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﺎﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻘﺘﺪر‬ ‫اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬و اﻧﺖ اﻟﮑﻠﻤﺔ اﻟّﺘﻰ ﺑﻬﺎ ﻓﺼّﻞ ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و اﻣﺘﺎز اﻟﺴّﻌﻴﺪ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﺸّﻘﻰ و اﻟﻨّﻮر ﻋﻦ اﻟﻈّﻠﻤﺔ و اﻟﻤﺆﻣﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﺸﺮﮎ ﻣﻦ ﻳﻮﻣﺌ ٍﺬ اﻟﯽ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ اﻻﻣﺮ و ﻓﻰ‬ ‫ﻳﻮم اﻟّﺬى ﺗﻨﺸّﻖ ﻓﻴﻪ اﻟﺴّﻤﺎء و ﻳﺄﺗﻰ اﻟﻠّﻪ ﻓﻴﻪ ﻋﻠﯽ ﻇﻠ ٍ‬ ‫ﺣﻮﻟﻪ ﻣﻦ اﻟﻤﻠﺌﮑﺔ ﻗﺒﻴﻞ‪ .‬اذا ﺷﻘّﺖ اﻟﺴّﺤﺎب و اﺗﻰ اﻟﻮﺟﻪ ﻋﻦ ﺧﻠﻒ‬ ‫اﻟﺤﺠﺎب ﺑﺮﺑﻮات ﻋ ّﺰ ﻋﻈﻴﻢ و اﻟﻤﺸﺮﮐﻮن ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻳﻔﺮّون ﻋﻦ اﻟﻴﻤﻴﻦ و‬ ‫اﻟﺸّﻤﺎل و اﺧﺬ اﻟﺴّﮑﺮ ﮐﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض اّﻟﺎ ﻋﺪّة اﺣﺮف‬ ‫وﺟﻪ رﺑّﮏ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬و اﺷﻬﺪ اﻧّﮏ اﻧﺖ ﺣﻤﻠﺖ اﻣﺎﻧﺔ رﺑّﮏ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻋﺮﻓﺖ ﺟﻤﺎل اﻟﺴّﺒﺤﺎن ﻗﺒﻞ ﺧﻠﻖ اﻻﮐﻮان و ﻓﺰت ﺑﻠﻘﺎء اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻞ اﺧﺘﺼّﮏ اﻟﻠّﻪ ﺑﻪ ﻗﺒﻞ‬ ‫ﻓﻰ ﻳﻮم اﻟّﺬى ﻣﺎ ﻋﺮﻓﻪ اّﻟﺎ اﻧﺖ و هﺬا ﻣﻦ ﻓﻀ ٍ‬ ‫ن ﺑﺬﮐﺮﮎ ﻓﺘﺤﺖ اﻟﺴﻦ‬ ‫ﺧﻠﻖ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬و اﺷﻬﺪ ا ّ‬

‫اﻟﮑﺎﺋﻨﺎت ﻋﻠﯽ ذﮐﺮ رﺑّﻬﻢ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ و ﺑﺜﻨﺎﺋﮏ ﻣﻮﺟﺪﮎ ﻗﺪ ﻗﺎم‬ ‫ﺸﻬﻮد و‬ ‫ﻞ اﻟﻮﺟﻮد ﻣﻦ اﻟﻐﻴﺐ و اﻟ ّ‬ ‫ﻞ ﻋﻠﯽ ﺛﻨﺎﺋﻪ و ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﮑ ّ‬ ‫ﻋﻦ وراﺋﻪ ﮐﺎن اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ ذﻟﮏ ﻟﺸﻬﻴﺪٌ و ﻋﻠﻴﻢٌ‪ .‬و اﺷﻬﺪ اﻧّﮏ ﻧﺼﺮت‬ ‫دﻳﻦ اﻟﻠّﻪ و ﻇﻬﺮت اﻣﺮﻩ و ﺟﺎهﺪت ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻠﻪ ﺑﻤﺎ ﮐﻨﺖ ﻣﺴﺘﻄﻴﻌًﺎ ﻋﻠﻴﻪ‬ ‫و ﺑﻨﺼﺮﺗﮏ ﻇﻬﺮت ﺣﺠّﺔ اﻟﻠّﻪ و ﺑﺮهﺎﻧﻪ ﺛ ّﻢ ﻗﺪرﺗﻪ و اﻗﺘﺪارﻩ ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻋﻈﻤﺘﻪ و ﮐﺒﺮﻳﺎﺋﻪ ﺛ ّﻢ ﺳﻠﻄﻨﺘﻪ ﻋﻠﯽ اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﻠّﺬﻳﻨﻬﻢ‬ ‫ﺟﺎهﺪوا ﻣﻌﮏ و ﺣﺎرﺑﻮا ﻣﻊ اﻋﺪاء اﻟﻠّﻪ ﺑﺎﻣﺮﮎ و ﻃﺎﻓﻮا ﻓﻰ ﺣﻮﻟﮏ‬ ‫و دﺧﻠﻮا ﻓﻰ ﺣﺼﻦ وﻻﻳﺘﮏ و ﺷﺮﺑﻮا ﻋﻦ ﮐﻮﺛﺮ ﻣﺤﺒّﺘﮏ و اﺳﺘﺸﻬﺪوا‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﺮّاﻗﺪﻳﻦ‪ .‬اﺷﻬﺪ‬ ‫ﻓﻰ ﻣﻘﺎﺑﻠﺔ وﺟﻬﮏ و رﻗﺪوا ﻓﻰ ﺟﻮارﮎ و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﺑﺎﻧّﻬﻢ اﻧﺼﺎر اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ارﺿﻪ و اﻣﻨﺎﺋﻪ ﻓﻰ ﺑﻼدﻩ و ﺣﺰب اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻦ‬ ‫ﺑﺮﻳّﺘﻪ و ﺟﻨﻮد اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻦ ﺧﻠﻘﻪ و اﺻﻔﻴﺎء اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬و اﺷﻬﺪ ﺑﺎن ورد ﻋﻠﻴﮏ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ رﺑّﮏ ﺑﻼﻳﺎ ﻋﻈﻤﻰ و‬ ‫ﻞ اﻟﺠﻬﺎت و ﻣﺎ ﻣﻨﻌﮏ‬ ‫ﻀﺮّاء ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﺼﺎﺋﺐ ﮐﺒﺮى و اﺣﺎﻃﺘﮏ اﻟ ّ‬ ‫ﺷﻴﺊ ﻋﻦ ﺳﺒﻴﻞ ﺑﺎرﺋﮏ و ﺟﺎهﺪت ﺑﻨﻔﺴﮏ اﻟﯽ ان اﺳﺘﺸﻬﺪت ﻓﻰ‬ ‫ﺳﺒﻴﻠﻪ و ﮐﻨﺖ ﻣﻦ اﻟﻤﺴﺘﺸﻬﺪﻳﻦ‪ .‬و اﻧﻔﻘﺖ روﺣﮏ و ﻧﻔﺴﮏ و ﺟﺴﺪﮎ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻴﺎء ﺑﻴﻦ‬ ‫ن ﻓﻰ ﻣﺼﻴﺒﺘﮏ ﺑﮑﺖ ﮐ ّ‬ ‫ﺣ ّﺒًﺎ ﻟﻤﻮﻻﮎ اﻟﻘﺪﻳﻢ‪ .‬و اﺷﻬﺪ ا ّ‬ ‫اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء ﺛ ّﻢ ﻋﻴﻮن اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ ﺧﻠﻒ ﺳﺮادق ﻋ ﱟﺰ ﻣﺒﻴﻦ و ﻋﺮت‬ ‫س ﺑﺪﻳﻊ و‬ ‫ﻦ ﻓﻰ اﻟﻐﺮﻓﺎت و ﺿﺮﺑﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﺑﺎﻧﺎﻣﻞ ﻗﺪ ٍ‬ ‫اﻟﺤﻮرﻳّﺎت رؤﺳﻬ ّ‬ ‫ﻦ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ‬ ‫ﻦ ﻋﻠﯽ اﻟﺘّﺮاب و ﺟﻠﺴﻦ ﻋﻠﯽ اﻟﺮّﻣﺎد و ﻳﻨﻮﺣ ّ‬ ‫ﺧﺮرن ﺑﻮﺟﻮهﻬ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ن ﻓﻰ ﻣﺼﻴﺒﺘﮏ ﻗﺪ ﻟﺒﺲ ﮐ ّ‬ ‫ﻋﻠﯽ ﻏﺮﻓﺎت ﺣُﻤ ٍﺮ ﻣﻨﻴﺮ‪ .‬و اﺷﻬﺪ ا ّ‬ ‫اﻻﺷﻴﺎء رداء اﻟﺴّﻮداء و اﺻﻔﺮّت وﺟﻮﻩ اﻟﻤﺨﻠﺼﻴﻦ و اﺿﻄﺮﺑﺖ‬ ‫س‬ ‫ارﮐﺎن اﻟﻤﻮﺣّﺪﻳﻦ و ﺑﮑﺖ ﻋﻴﻦ اﻟﻌﻈﻤﺔ و اﻟﮑﺒﺮﻳﺎء ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت ﻗﺪ ٍ‬ ‫رﻓﻴﻊ‪ .‬و اﺷﻬﺪ ﻳﺎ ﻣﻮﻻى ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻓﻰ ﻣﻮﻗﻔﻰ هﺬا ﺑﺎﻧّﮏ ﻣﺎ ﻗﺼﺮت ﻓﻰ‬ ‫ﺐ ﻣﻮﻻﮎ و ﺑﻠّﻐﺖ اﻣﺮﻩ اﻟﯽ ﺷﺮق‬ ‫اﻣﺮ رﺑّﮏ و ﻣﺎ ﺻﺒﺮت ﻓﻰ ﺣ ّ‬ ‫اﻻرض و ﻏﺮﺑﻬﺎ اﻟﯽ ان ﻓﺪﻳﺖ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻠﻪ و ﮐﻨﺖ ﻣﻦ اﻟﻤﺴﺘﺸﻬﺪﻳﻦ‪.‬‬ ‫ﻓﻠﻌﻦ اﻟﻠّﻪ ﻗﻮﻣًﺎ ﻇﻠﻤﻮﮎ و ﻗﺎﻣﻮا ﻋﻠﻴﮏ و ﺣﺎرﺑﻮا ﺑﻨﻔﺴﮏ و ﺟﺎدﻟﻮا‬ ‫ﺑﻮﺟﻬﮏ و اﻧﮑﺮوا ﺑﺮهﺎﻧﮏ و ﻓﺮّﻃﻮا ﻓﻰ ﺟﻨﺒﮏ و اﺳﺘﮑﺒﺮوا ﻋﻦ‬ ‫اﻟﺨﻀﻮع ﺑﻴﻦ ﻳﺪﻳﮏ و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬اذًا ﺳﺌﻞ اﻟﻠّﻪ ﺑﮏ و‬ ‫ﺑﺎﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻓﻰ ﺣﻮﻟﮏ ﺑﺎن ﻳﻐﻔﺮ ﻟﯽ و ﻳﮑ ّﻔﺮ ﻋﻨّﻰ ﺟﺮﻳﺮاﺗﻰ و ﻳﻄﻬّﺮﻧﻰ‬ ‫ﻋﻦ دﻧﺲ اﻻرض و ﻳﺠﻌﻠﻨﻰ ﻣﻦ اﻟﻤﻄﻬّﺮﻳﻦ‪ .‬و ﻳﺮزﻗﻨﻰ ﺑﻠﻘﺎﺋﻪ ﻓﻰ‬ ‫ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم اﻟّﺘﻰ ﮐﻞٌ ﻏﻔﻠﻮا ﻋﻨﻪ و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﺤﺘﺠﺒﻴﻦ‪ .‬و ﻳﻮﻓّﻘﻨﻰ‬

‫ﻋﻠﯽ اﻻﻗﺮار ﺑﻪ و اﻻذﻋﺎن ﻻﻣﺮﻩ و اﻻﻳﻘﺎنﺑﻨﻔﺴﻪ و اﻻﻗﺮار ﺑﺂﻳﺎﺗﻪ و‬ ‫اﻟﺪّﺧﻮل ﻓﻰ ﻇﻠّﻪ و اﻻﺳﺘﻘﺮار ﻓﻰ ﺟﻮار رﺣﻤﺘﻪ و اﻟﺸّﻬﺎدة ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻠﻪ‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬و ﻧﺴﺌﻞ اﻟﻠّﻪ ﺑﮏ ﺑﺎن ﻻ ﻳﺤﺮﻣﻨﺎ ﻓﻰ‬ ‫و اﻻﻧﺎﺑﺔ اﻟﯽ ﻧﻔﺴﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم ﻋﻦ ﺑﻮارق اﻧﻮار وﺟﻬﻪ و ﺑﺎن ﻻ ﻳﺠﻌﻠﻨﺎ ﻣﺤﺮوﻣًﺎ ﻋﻦ‬ ‫ﺑﺪاﻳﻊ ﻓﻀﻠﻪ و ﻣﺄﻳﻮﺳًﺎ ﻋﻦ رﺣﻤﺘﻪ اﻟّﺘﻰ اﺣﺎﻃﺖ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و ﺑﺎن‬ ‫ل اﻗﺪاﻣﻨﺎ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻳﺴﺘﻘﺮّﻧﺎ ﻋﻠﯽ ﺣﺒّﻪ و ﻳﺴﺘﻘﻴﻤﻨﺎ ﻋﻠﯽ اﻣﺮﻩ ﺑﺤﻴﺚ ﻻ ﻳﺰ ّ‬ ‫ﻖ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬و اﻟﺮّﺣﻤﺔ و‬ ‫ﺻﺮاﻃﻪ اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﺘّﮑﺒﻴﺮ و اﻟﺒﻬﺎء ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻳﺎ اﺻﻔﻴﺎء اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺒﺎد و اﻣﻨﺎﺋﻪ ﻓﻰ اﻟﺒﻼد‬ ‫و ﻋﻠﯽ اﺟﺴﺎدﮐﻢ و اﺟﺴﺎﻣﮑﻢ و ارواﺣﮑﻢ و اوّﻟﮑﻢ و ﺁﺧﺮﮐﻢ و‬ ‫ﻇﺎهﺮﮐﻢ و ﺑﺎﻃﻨﮑﻢ و ﻋﻠﯽ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺣﻠّﻮا ﻓﻰ ﺟﻮارﮐﻢ و ﻃﺎﻓﻮا ﻓﻰ‬ ‫ﺣﻮﻟﮑﻢ و ﻧﺰﻟﻮا ﻋﻠﯽ ﺑﺎب رﺣﻤﺘﮑﻢ و ﻗﺎﻣﻮا ﻟﺪى ﻇﻬﻮر اﻧﻮار ﻋﻔﻮﮐﻢ‬ ‫و دﺧﻠﻮا ﻋﻠﯽ ﻓﻨﺎء ﻗﺮﺑﮑﻢ و اﺳﻘﺮﺑﻮا اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﺑﮑﻢ و اﺳﺘﺸﻔﻌﻮا ﻋﻨﺪ‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﺑﺎﻧﻔﺴﮑﻢ و زاروا ﺣﺮﻣﮑﻢ و اﺳﺘﺒﺮﮐﻮا ﺑﺘﺮﺑﺘﮑﻢ و اﺳﺘﻬﺪوا‬ ‫ﺑﻬﺪﻳﮑﻢ و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﺘﻮﺟّﻬﻴﻦ اﻟﯽ وﺟﻮهﮑﻢ اﻟﻤﻄﻬّﺮ اﻟﻤﻘﺪّس‬ ‫اﻟﻤﺸﺮق اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﻓﻴﺎ اﻟﻬﻰ وﺳﻴّﺪى اﺳﺌﻠﮏ ﺑﻪ و ﺑﺎﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ رﻗﺪو ﻓﻰ‬ ‫ﺣﻮﻟﻪ ﺑﺎن ﺗﺠﻌﻠﻨﺎ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻃﺎروا ﻓﻰ هﻮاء رﺣﻤﺘﮏ و ﺷﺮﺑﻮا ﻋﻦ‬ ‫ﺧﻤﺮ ﻣﮑﺮﻣﺘﮏ و اﺣﺴﺎﻧﮏ و ﺑﻠﻐﻮا اﻟﯽ ذروة اﻟﻔﻀﻞ ﺑﺠﻮدﮎ و‬ ‫اﻟﻄﺎﻓﮏ و ذاﻗﻮا ﺣﻼوة ذﮐﺮﮎ و ﺻﻌﺪوا اﻟﯽ ﻣﻌﺎرج اﻟﻘﺼﻮى و‬ ‫ﻞ اﻟﺠﻬﺎت و‬ ‫ﻣﻘﺎﻋﺪ اﻻﻋﻠﻰ ﺑﻔﻀﻠﮏ و ﻣﻮاهﺒﮏ و اﻧﻘﻄﻌﻮا ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﺳﺮﻋﻮا اﻟﯽ ﺷﻄﺮ اﻓﻀﺎﻟﮏ و اﺧﺬﺗﻬﻢ ﻧﻔﺤﺎت ﻋ ّﺰ رﺣﻤﺎﻧﻴّﺘﮏ و‬ ‫ﻓﻮﺣﺎت ﻗﺪس ﺻﻤﺪاﻧﻴّﺘﮏ و اﻧّﮏ اﻧﺖ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻓﻴﺎ‬ ‫اﻟﻬﻨﺎ و ﻣﺤﺒﻮﺑﻨﺎ ﻓﺎﻏﻔﺮ ﻟﻨﺎ و ﻟﻮاﻟﺪﻳﻨﺎ و ذوى ﻗﺮاﺑﺘﻨﺎ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺁﻣﻨﻮا‬ ‫ﺑﮏ و ﺑﺂﻳﺎﺗﮏ و ﺑﺎﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﺑﺴﻠﻄﺎﻧﮏ ﺛ ّﻢ اﺟﻌﻠﻨﺎ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻓﻰ اﻟﺪّﻧﻴﺎ‬ ‫ﻋﺰﻳﺰًا ﺑﺎﻋﺰازﮎ و ﻓﻰ اﻵﺧﺮة ﻓﺎﺋﺰًا ﺑﻠﻘﺎﺋﮏ و ﻻ ﺗﺠﻌﻠﻨﺎ ﻣﺤﺮوﻣًﺎ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﮏ و اﻧّﮏ اﻧﺖ ذو اﻟﺠﻮد‬ ‫ﻋﻤّﺎ ﻋﻨﺪﮎ و ﻻ ﻣﺄﻳﻮﺳًﺎ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫و اﻻﺣﺴﺎن و ذو اﻟﻔﻀﻞ و اﻻﻣﺘﻨﺎن و اﻧّﮏ اﻧﺖ رﺑّﻨﺎ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و اﻟﻬﻨﺎ‬ ‫اﻟﻤﺴﺘﻌﺎن و ﻋﻠﻴﮏ اﻟﺘّﮑﻼن ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ اﻧﺖ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﮑﺮﻳﻢ اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﻓﺼّﻠﻨﺎ ﻟﮏ ﻳﺎ ورﻗﺔ اﻟﻔﺮدوس و اذﮐﺮﻧﺎﮎ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻮح‬ ‫س ﻣﻨﻴﺮ‪.‬‬ ‫ﻟﺘﺘّﺒﻌﻰ ﻣﺎ اﻣﺮت ﺑﻪ و ﺗﮑﻮﻧﻰ ﻣﻦ اﻟﻘﺎﻧﺘﺎت ﻓﻰ اﻟﻮاح ﻗﺪ ٍ‬ ‫هﺬﻩ ﺳﻮرة اﺳﻤﻨﺎ اﻟﻤﺮﺳﻞ‬ ‫ﻗﺪ ﻧﺰّﻟﻨﺎ ﻣﻦ ﺟﺒﺮوت اﻟﻔﻀﻞ ﻟﻴﮑﻮن ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﺑﺸﻴﺮًا‬

‫هﻮاﻻﺑﺪعاﻻﻗﺪساﻻرﻓﻊاﻻﺑﻬﻰ‬ ‫هﺬا ﮐﺘﺐٌ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﺒﻬﺎء اﻟﯽ ﻣﻦ اﻗ ّﺮ ﺑﺎﻟﻠّﻪ و اﻋﺘﺮف ﺑﺴﻠﻄﺎﻧﻪ ﺛ ّﻢ‬ ‫اﺳﺘﻘ ّﺮ ﻋﻠﯽ ﻣﻘ ّﺮ ﻗﺪس رﻓﻴﻊ‪ .‬و ﻓﻴﻪ ﻣﺎ ﻳﺴﺘﻘﻴﻤﻪ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﮐﺎن ان ﻳﺴﻤﻊ‬ ‫ﻣﺎ ﻧﺰل ﻓﻴﻪ و ﻻ ﻳﻤﻨﻊ اذن اﻟﻘﻠﺐ ﻋﻦ اﺻﻐﺎء ﮐﻠﻤﺔ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬و ﻗﺪ ﺗﺠﻠّﻰ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻮح ﺑﺎﺳﻤﻪ اﻟﻤﺮﺳﻞ ﻋﻠﯽ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت‬ ‫ﻟﺌّﻠﺎ ﻳﻤﻨﻊ اﺣﺪٌ ﻣﻦ ﺑﺪاﻳﻊ ﻣﺎ ﮐﻨﺰ ﻓﻰ هﺬا اﻻﺳﻢ اﻟﻤﺒﺎرﮎ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬اﻧّﺎ‬ ‫ﺟﻌﻠﻨﺎ هﺬا اﻟﻠّﻮح ﻣﺒﺪء ﻇﻬﻮر هﺬا اﻻﺳﻢ ﻓﻰ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و ﻣﻨﻪ ﺑﻌﺜﻨﺎ‬ ‫اﻟﺮّﺳﻞ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ اﻟّﺬى ﻻﻗﺒﻞ ﻟﻪ و ارﺳﻠﻨﺎ هﻢ اﻟﯽ اﻟﻌﺒﺎد اﻣﺮًا ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ و‬ ‫ﻦ ﺑﻪ اﻟﺮّﺳﻞ اﻟﯽ ﺁﺧﺮ اﻟّﺬى ﻻ ﺁﺧﺮ ﻟﻪ ﺑﻘﺪر ٍة ﻣﻦ‬ ‫اﻧّﺎ ﮐﻨّﺎ ﺁﻣﺮﻳﻦ و ﻧﺮﺳﻠ ّ‬ ‫ﻟﺪﻧّﺎ و اﻧّﺎ ﮐﻨّﺎ ﻗﺎدرﻳﻦ و ﮐﺎن هﺬا اﻟﻠّﻮح ﻣﺴﻄﻮرًا ﻣﻦ ﻗﻠﻢ اﻟﻘﺪرة و‬ ‫ﻖ و ﺑﻌﺜﻨﺎﻩ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻣﺤﻔﻮﻇًﺎ ﺧﻠﻒ ﺣﺠﺎب اﻟﻌﺼﻤﺔ اذًا ﻇﻬﺮﻧﺎﻩ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﺣﺴﻦ اﻟﻄّﺮاز ﻓﻰﺻﻮر هﺬﻩ اﻟﮑﻠﻤﺎت اﻟﻤﺸﺮق اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ان ﻳﺎ‬ ‫هﺬا اﻻﺳﻢ اﻧّﺎ ﺟﻌﻠﻨﺎﮎ ﻣﻈﻬﺮ رﺳﻠﻨﺎ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺳﻤﺎء و ﻗﺪّرﻧﺎ ﻟﮏ‬ ‫ﻖ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم‬ ‫ﻣﺎ ﻻ ﻳﺤﺼﻴﻪ اﺣﺪٌ ﻣﻦ اﻟﺨﻼﻳﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬و ارﻓﻌﻨﺎﮎ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻞ اﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ‪ .‬و ﺑﮏ ﻧﺮﺳﻞ اﻟﺮّﺳﻞ اﻟﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻓﻰ ﻇﻠّﮏ ﮐ ّ‬ ‫اﻟّﺬى اﺳﺘﻈ ّ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ﻟﻌﺒﺎدﻧﺎ‬ ‫ﻋﻮاﻟ ٍﻢ ﻣﻦ ﻋﻮاﻟﻢ رﺑّﮏ و هﺬا ﻣﺎ ﻗﺪّرﻧﺎﻩ ﻟﮏ ﻓﻀ ً‬ ‫بو‬ ‫ﻖ و ﻧﺮﺳﻠﻪ اﻟﯽ اﻟﻌﺒﺎد ﺑﮑﺘﺎ ٍ‬ ‫اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬و ﻣﻦ اﻟﺮّﺳﻞ ﻣﻦ ﻧﺒﻌﺜﻪ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ و اﻟﻬﻤﻨﺎﻩ ﺣﮑﻤﺔ‬ ‫ﺠ ٍﺔ ﻣﺒﻴﻦ و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ اﻧﻄﻘﻨﺎﻩ ﺑﻔﻀ ٍ‬ ‫ﺣّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻟﻤﻘﺘﺪرٌ ﻗﺪﻳﺮٌ و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ اوﺣﻴﻨﺎ‬ ‫اﻻﻣﺮ ﻣﻦ ﻟﺪ ّﻧﺎ و اﻧّﺎ ﮐﻨّﺎ ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ اﻟﻤﻠﺌﮑﺔ و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ اﻧﻄﻘﻨﺎ اﻟﺮّوح ﻓﻰ ﺻﺪرﻩ ﺑﺮﺑﻮات‬ ‫اﻟﻴﻪ ﺑﺮﺳ ٍ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻞ ذﻟﮏ و ﺟﻌﻠﻨﺎﻩ ﻣﻈﻬﺮ ﮐ ّ‬ ‫س ﺑﺪﻳﻊ و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ اﻇﻬﺮﻧﺎﻩ ﺑﮑ ّ‬ ‫ﻗﺪ ٍ‬ ‫اﻻﺳﻤﺎء ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء و ﻃﻬّﺮﻧﺎﻩ ﻋﻦ دﻧﺲ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ و‬ ‫اﻳّﺪﻧﺎﻩ ﺑﺮوح اﻻﻋﻈﻢ و ﺟﻌﻠﻨﺎﻩ ﻣﻈﻬﺮ ﻧﻔﺴﻨﺎ ﻟﻤﻦ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻣﺮ و‬ ‫ﺾ‬ ‫اﻟﺨﻠﻖ و ﻗﺪّرﻧﺎ ﻟﻪ ﺧﻴﺮ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻓﻀّﻠﻨﺎ ﺑﻌﻀﻬﻢ ﻋﻠﯽ ﺑﻌ ٍ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻋﻨﺪى و اﻧﺎ اﻟﻔﻀّﺎل اﻟﻘﺪﻳﻢ‪ .‬و ﻣﻦ دون هﺆﻻء ﺗﺠﻠّﻴﻨﺎ ﺑﻬﺬا‬ ‫ﻓﻀ ً‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ و ﺟﻌﻠﻨﺎ هﺬا اﻻﺳﻢ‬ ‫اﻻﺳﻢ ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﻮﺟﻮد ﻣﻦ اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸّﻬﻮد‪ .‬و ﻻ‬ ‫ﺷﻤﺴًﺎ ﻟﻴﺴﺘﻀﻴﺊ ﻣﻦ اﻧﻮارهﺎ ﮐ ّ‬ ‫ﻳﻌﺮف ذﻟﮏ اّﻟﺎ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ اوﺗﻮا ﺑﺼﺮ اﻟﺮّوح ﻣﻦ ﻟﺪن ﻋﻠﻴﻢ ﺣﮑﻴﻢ‪ .‬وﻟﻦ‬ ‫ﻳﻤﻨﻊ اﺣﺪٌ ﻣﻦ ﺗﺠﻠّﻰ هﺬﻩ اﻟﺸّﻤﺲ اّﻟﺎ ﻣﻦ ﻳﺠﻌﻞ ﺣﺠﺎﺑًﺎ ﺑﻴﻨﻪ و ﺑﻴﻦ‬ ‫اﻧﻮارهﺎ ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻠﻘﻰ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺒﺎد ﻣﺎ ﻳﻘﺮّﺑﻬﻢ اﻟﯽ ﮐﻮﺛﺮ اﻟﻌﺮﻓﺎن و‬ ‫ﻳﺴﺘﺒﻴﻦ ﺳﺒﻞ اﻟﻌﺮﻓﺎن و ﮐﻢ ﻣﻦ رﺳﻞ ﺗﺠﻠّﻰ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺗﺠﻠّﻴﺎت هﺬﻩ‬

‫ن اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫ﻼاّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﻋﺮﻳﻦ‪ .‬ﻣﺜ ً‬ ‫اﻟﺸّﻤﺲ و ﻟﮑﻦ ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ ﻻ ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻳﺬهﺒﻮن ﺑﺮﺳﺎﺋﻞ اﻟﻤﻠﻮﮎ اﻟﯽ اﻻﻗﻄﺎر اوﻟﺌﮏ رﺳﻼ ﻣﻦ ﻋﻨﺪهﻢ و‬ ‫ﺗﺠﻠّﻰ ﻋﻠﻴﻬﻢ هﺬا اﻻﺳﻢ ﻋﻠﯽ ﺷﺄﻧﻬﻢ و ﻋﻠﯽ ﻗﺪر ﺗﻘﺎﺑﻠﻬﻢ ﻟﻬﺬﻩ اﻟﺸّﻤﺲ‬ ‫اﻟﻤﺸﺮق اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺒﺪﻳﻊ‪ .‬و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻦ ﻳﺤﻤﻞ رﺳﺎﻻت اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ اﻟﻮاﺣﻪ و‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻦ ﻳﺴﻤّﻮن‬ ‫ﻻ ﻳﻔﻘﻪ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﮐﻤﺎ ﺗﺸﻬﺪون ا ّ‬ ‫ﻋﻨﺪهﻢ ﺑﺎﻟﭽﺎﭘﺎر اوﻟﺌﮏ ﻓﻰ اﻟﺬّهﺎب و اﻻﻳّﺎب ﻳﺤﻤﻠﻮن ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﻦ ﻣﻦ‬ ‫ﮐﺘﺎﺑﻪ و ﻳﻨﺸﺮوﻧﻬﺎ ﻓﻰ اﻟﺪّﻳﺎر و ﻟﮑﻦ ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻟﻤﺤﺘﺠﺒﻴﻦ‪ .‬و ﮐﻢ ﻣﻨﻬﻢ ﻟﻮ ﻳﻄّﻠﻌﻮن ﺑﺬﻟﮏ ﻟﻦ ﻳﻘﺒﻠﻮا ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ و ﻟﻦ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﺠﺎهﺪﻳﻦ‪ .‬و اﺷﺮق ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺗﺠﻠّﻰ هﺬا اﻻﺳﻢ‬ ‫ﻳﺤﻤﻠﻮاهﺎ ﺑﻞ ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﺣﻴﻦ ﻏﻔﻠﺘﻬﻢ ﻋﻨﻪ ﮐﺬﻟﮏ اﺣﺎط ﻓﻀﻞ رﺑّﮏ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﺎ ارﺳﻠﻨﺎ ﻣﻊ‬ ‫ﻞ ذهﺎﺑﻬﻢ ﻣﺎ ﻻ ﻳﺤﻤﻠﻪ اﺣﺪ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ ﻓﮑﻴﻒ دوﻧﻬﻢ و‬ ‫هﺆﻻء ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫هﺬﻩ ﻣﻦ ﺧﻔﻴّﺎت رﺣﻤﺔ رﺑّﻬﻢ ﻋﻠﻴﻬﻢ و ﻋﻠﯽ ﻋﺒﺎدﻧﺎ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬اوﻟﺌﮏ‬ ‫اﻟﻴﻮم ﻳﺬﮐﺮ اﺳﻤﺎﺋﻬﻢ ﻋﻨﺪاﻟﻠّﻪ ﻣﻠﺌﮑﺔ اﻟﻤﺮﺳﻼت و ﺟﻌﻠﻨﺎهﻢ ﻣﺒﺸّﺮات‬ ‫ﻦ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻔﻀﻞ اﻟﯽ ان ﻳﻈﻬﺮ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻟﻌﺒﺎدﻧﺎ اﻟﻤﺮﻳﺪﻳﻦ‪ .‬و اوﻟﺌﮏ ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻟﻬﻢ اﻋﻤﺎﻟﻬﻢ وﻋﺪًا ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ اﻧّﻪ ﺧﻴﺮ اﻟﻤﺆﻓﻴﻦ‪ .‬ﻓﺴﻮف ﻳﺒﻌﺜﻬﻢ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﺑﺴﻠﻄﺎﻧﻪ و ﻳﻌﺮّﻓﻬﻢ ﻣﻈﻬﺮ ﻧﻔﺴﻪ و ﻳﺒﻠّﻐﻬﻢ اﻟﯽ ﻓﺮدوس اﻟﻘﺪس ﺟﺰاء‬ ‫ﻣﺎ ﻋﻤﻠﻮا و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻣﻠﻴﻦ‪ .‬ﻟﻦ ﻳﻀﻴﻊ ﻋﻨﺪاﻟﻠّﻪ اﺟﺮ اﺣ ٍﺪ ﻣﻦ ﻋﺒﺎدﻩ‬ ‫و اﻧّﻪ ﻻ ﻳﻀﻴﻊ اﺟﺮ اﻟﻤﺤﺴﻨﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﺎ اﻟﻬﻤﻨﺎ اﻟﻤﻠﻮﮎ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﺑﺎن‬ ‫ﻳﻌﻴّﻨﻮا ﻋﺒﺎدًا ﻟﻬﺬا اﻻﻣﺮ ﻟﻴﻈﻬﺮ ﻣﻨﻬﻢ ﻣﺎ اراد اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم ﻣﻦ‬ ‫ﻦ ﻓﻰ ﻗﺪرﺗﻪ ﻟﻤﻦ‬ ‫اﻧﺘﺸﺎر ﺁﺛﺎرﻩ ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺒﻴّﻦ ﻟﮑﻢ ﻗﺪرة رﺑّﮑﻢ ﻟﺘﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻟﻤﻮﻗﻨﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﻠﻮﮎ اﻟﺒﻴﺎن اﻧﺘﻢ ﻓﺄﻣﺮوا رﺳﻼﺋﮑﻢ ﻋﻨﺪ ﻇﻬﻮر ﺷﻤﺲ‬ ‫ﻞ‬ ‫اﻻﻳﻘﺎن ﻋﻦ ﻣﺸﺮق اﻟﺴّﺒﺤﺎن ﺑﺎن ﻳﺬهﺒﻮا ﺑﻨﺒﺄ اﻟﻠّﻪ و اﻟﻮاﺣﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫س ﺑﺪﻳﻊ‪ .‬ﻧﺒﺄوا هﺆﻻء ﺑﺎن ﻳﺤﻤﻠﻮا‬ ‫ن اﻟﻨّﺎس ﺑﺎﻧﻮار ﻗﺪ ٍ‬ ‫اﻟﺪّﻳﺎر و ﻳﺨﺒﺮ ّ‬ ‫ﺐ رواﺋﺢ اﻟﻘﺪس ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﺎ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻄﺎر ﻟﺘﻬ ّ‬ ‫ﺁﺛﺎر اﻟﻠّﻪ اﻟﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﻈﻬﻮر ﺗﺎﻟﻠّﻪ‬ ‫ﺟﻌﻠﻨﺎﮐﻢ ﻣﻈﻬﺮ ﺳﻠﻄﻨﺘﻨﺎ ﻟﻬﺬا و ﻟﻌﺮﻓﺎن ﻣﻮﺟﺪﮐﻢ ﺣﻴﻦ اﻟ ّ‬ ‫هﺬا ﺧﻴﺮٌ ﻟﮑﻢ ﻋﻦ ﻣﻠﮏ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ان ارﺗﻘﺒﻮا اﻳّﺎم اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻟﮑﻰ ﺗﺠﺪوﻧﻬﺎ ﺛ ّﻢ اﺳﻌﻮا ﺑﻌﺪ اﺳﺘﻤﺎﻋﮑﻢ اﻟﯽ ﻣﻘﻌﺪ اﻟﻘﺪس ﻣﻘ ّﺮ ﻋﺮش‬ ‫ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﺗﻮﺟّﻬﮑﻢ اﻟﯽ ﺷﻄﺮ اﻟﺴّﺒﺤﺎن و ﻗﻴﺎﻣﮑﻢ ﺑﻴﻦ ﻳﺪى ﻋﺮش‬ ‫رﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻟﺨﻴﺮ ﻋﻦ ﻋﺒﺎدة اﻟﺜّﻘﻠﻴﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﺤﺮﻣﻮا اﻧﻔﺴﮑﻢ‬ ‫ﻋﻦ ﻓﻀﻞ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم ﺛ ّﻢ ادﺧﻠﻮا ﺣﺮم اﻟﻔﺮدوس ﺟﻮار رﺣﻤﺔ رﺑّﮑﻢ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻟﺮّﺣﻴﻢ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﺑﺬﻟﮏ ﻳﺴﺘﺤﮑﻢ ﺳﻠﻄﻨﺘﮑﻢ و ﻳﺮﻓﻊ ﻗﺪرﮐﻢ و ﻳﻌﻠﻮ‬

‫س ﺣﻔﻴﻆ‪ .‬و ﻳﺄﺧﺬﮐﻢ ﻓﻰ ذﻟﮏ‬ ‫ذﮐﺮﮐﻢ و ﻳﺜﺒﺖ اﺳﻤﺎﺋﮑﻢ ﻋﻠﯽ اﻟﻮاح ﻗﺪ ٍ‬ ‫اﻻﻳّﺎم ﻓﻀﻞ ﺑﺎرﺋﮑﻢ و ﻳﺴﻠّﻄﮑﻢ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻋﻠﯽ اﻻرض اﺟﻤﻌﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ اﻣﺮﮐﻢ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ هﺬا اﻟّﻮح ﻟﺌّﻠﺎ ﺗﺤﺘﺠﺒﻮا ﺣﻴﻦ اﻟﻈّﻬﻮر ﺑﻤﺎ ﻋﻨﺪﮐﻢ‬ ‫ﻣﻦ زﺧﺎرف اﻻرض و ﻻ ﺗﻤﻨﻌﻮا اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻋﻤّﺎ هﻮ ﺧﻴﺮٌ ﻟﮑﻢ ﺑﻤﺎ ﺧﻠﻖ‬ ‫ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬ان ﺳﻤﻌﺘﻢ ﻧﺼﺢ اﻟﻠّﻪ ﻓﻼﻧﻔﺴﮑﻢ ﻓﺎن‬ ‫ﻰ ﻋﻦ ﻋﺒﺎدﻩ اﻟﻤﺤﺘﺠﺒﻴﻦ‪ .‬و اﻧﺘﻢ ان ﻟﻦ ﺗﻔﻌﻠﻮا‬ ‫اﻋﺮﺿﺘﻢ ﻓﻠﮑﻢ و اﻧّﻪ ﻟﻐﻨ ّ‬ ‫ﺑﻤﺎ اﻣﺮﺗﻢ ﺑﻪ ﻓﻰ اﻟﻠّﻮح و اﻧّﻪ ﻳﺮﺳﻞ اﻟﻮاﺣﻪ ﺑﻴﺪ ﻣﻠﺌﮑﺔ اﻟﻤﺒﺸّﺮﻳﻦ ﺣﻴﻦ‬ ‫ﻏﻔﻠﺘﮑﻢ ﻋﻦ ذﻟﮏ ﮐﻤﺎ اﻧّﺎ ﻧﺮﺳﻠﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪى ﻋﺒﺎدﮐﻢ ﺣﻴﻦ ﻏﻔﻠﺘﮑﻢ و‬ ‫ﻏﻔﻠﺘﻬﻢ ﻋﻨﻬﺎ ﮐﺬﻟﮏ ﮐﺎن رﺑّﮑﻢ ﻣﻘﺘﺪرًا ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻳﺸﺎء و ﺣﺎﮐﻤًﺎ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ‬ ‫ﻳﺮﻳﺪ ﻟﻦ ﻳﻤﻨﻌﻪ اﺣﺪٌ ﻋﻦ ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ و ﻟﻦ ﻳﻌﺠﺰﻩ ﺷﺌﻰ ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻖ ﻓﻰ‬ ‫ﻞ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﮐﻤﺎ ﺷﻬﺪﺗﻢ و ﺳﻤﻌﺘﻢ ﮐ ّ‬ ‫ذﻟﮏ ﻣﻦ ﻣﻈﺎهﺮ ﻧﻔﺴﻨﺎ ﺣﻴﻦ اﻟﻈّﻬﻮر ﺑﺤﻴﺚ ﮐﻠّﻤﺎ ﻣﻨﻌﻮهﻢ ﻣﻈﺎهﺮ‬ ‫اﻟﻈّﻠﻢ ﻋﻦ ﺳﻠﻄﺎﻧﻬﻢ و ﻗﺎﻣﻮا ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺑﺎﻻﻋﺮاض اﻧّﻬﻢ اﻇﻬﺮوا ﺑﺴﻠﻄﺎﻧﻬﻢ‬ ‫ﻣﺎ اردوا و اﺛﺒﺖ اﻻﻣﺮ ﺑﮑﻠﻤﺎﺗﻬﻢ و ﻗﻄﻊ داﺑﺮ اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻓﺼّﻠﻨﺎ‬ ‫ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻮح اﺳﺮار اﻻﻣﺮ ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﻳﻘﺮﺋﻪ و ﻳﺘﻔﮑّﺮ ﻓﻴﻤﺎ ﺳﻄﺮ‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ و ﻳﺨﺮج ﻣﺎ ﮐﻨﺰ ﻓﻴﻪ ﻣﻦ ﻟﺌﺎﻟﯽ ﻋﻠ ٍﻢ ﻣﻨﻴﺮ‪ .‬ان ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻤﻠﻮﮎ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﺒﻬﺎء ﻻ ﺗﻔﻌﻠﻮا ﮐﻤﺎ ﻓﻌﻠﻮا اﻟﻤﻠﻮﮎ ﺑﻨﺎ ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم و ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻠﮏ‬ ‫ﻞ‬ ‫اﻟﻌﺠﻢ اﻟّﺬى ﻋﻠّﻖ هﻴﮑﻞ اﻻﻣﺮ ﻓﻰ اﻟﻬﻮاء و ﻗﺘﻠﻪ ﺑﻈﻠﻢ ﺑﮑﺖ ﻋﻠﻴﻪ ﮐ ّ‬ ‫اﻻﺷﻴﺎء ﺛ ّﻢ اهﻞ اﻟﻔﺮدوس ﺛ ّﻢ اهﻞ ﻣﻸ اﻟﻌﺎﻟﻴﻦ‪ .‬و ﻗﺘﻞ اﻧﻔﺲ ﻣﻌﺪودات‬ ‫ﻣﻦ ذوى ﻗﺮاﺑﺘﻨﺎ و ﻏﺎر اﻣﻮاﻟﻨﺎ و ﺟﻌﻞ اهﻠﻨﺎ اﺳﺎرى ﺑﺎﻳﺪى‬ ‫اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻴﻦ‪ .‬و ﺣﺒﺴﻨﻰ ﻣ ّﺮ ًة ﺑﻌﺪ ﻣ ّﺮ ًة ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻖ ﻟﻦ ﻳﻘﺪر اﺣﺪٌ ان‬ ‫ﻰ ﻓﻰ اﻟﺴّﺠﻦ اّﻟﺎ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﺤﺼﻰ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻳﺤﺼﻰ ﻣﺎ ورد ﻋﻠ ّ‬ ‫ﺑﻌﺪ ذﻟﮏ اﺧﺮﺟﻨﻰ ﻣﻊ اهﻠﯽ ﻋﻦ اﻟﺪّﻳﺎر اﻟﯽ ان ادﺧﻠﻨﺎ اﻟﻌﺮاق ﺑﺤﺰن‬ ‫ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬و ﮐﻨّﺎ ﻓﻴﻪ اﻟﯽ ان ﻗﺎم ﻋﻠﻴﻨﺎ ﻣﻠﮏ اﻟﺮّوم و دﻋﺎﻧﺎ اﻟﯽ ﻣﻘ ّﺮ‬ ‫ﺳﻠﻄﻨﺘﻪ و اذا وردﻧﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺟﺮى ﻋﻠﻴﻨﺎ ﻣﺎ اﺳﺘﻔﺮح ﺑﻪ ﻣﻠﮏ اﻟﻌﺠﻢ اﻟﯽ‬ ‫ان دﺧﻠﻨﺎ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺴّﺠﻦ اﻟّﺬى اﻧﻘﻄﻊ ﻓﻴﻪ ﻋﻦ ذﻳﻠﻨﺎ اﻳﺪى اﻟﻤﺤﺒّﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﻓﻌﻞ ﺑﻨﺎ و ﻟﮑﻦ اﻧّﺎ ﻧﺸﮑﺮ اﻟﻠّﻪ ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠﻴﻨﺎ ﻣﻦ ﻣﺤﮑﻢ ﻗﻀﺎﻳﺎﻩ‬ ‫و ﻧﺤﻤﺪﻩ ﻋﻠﯽ ذﻟﮏ رﺟﺎء ﻣﺎ ﻋﻨﺪﻩ و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻐﻔّﺎر اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬ان ﻳﺎ‬ ‫اﺳﻤﻨﺎ اﻟﻤﺮﺳﻞ و ﻣﻈﺎهﺮﻩ اﻧّﺎ ﻋﺰّزﻧﺎﮐﻢ و ارﻓﻌﻨﺎﮐﻢ و ﺟﻌﻠﻨﺎﮐﻢ‬ ‫ﻣﻈﺎهﺮﻧﺎ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺳﻤﺎء اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﻳﻐﺮّﻧﮑﻢ ﺷﻴﺊ ﻋﻦ ﺑﺎرﺋﮑﻢ و‬ ‫ﻻ ﻳﺤﺠﺒﻨّﮑﻢ ارﺗﻔﺎع ذﮐﺮﮐﻢ ﻋﻦ ﻣﻮﺟﺪﮐﻢ ﺧﺎﻓﻮا ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ و ﮐﻮﻧﻮا ﻣﻦ‬

‫اﻟﻤﺘﻘﺒّﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﺮاﻳﺎ هﺬا اﻻﺳﻢ ﻻ ﺗﻔﻌﻠﻮا ﺑﻨﻔﺴﻰ ﮐﻤﺎ ﻓﻌﻠﻮا اﻟﻤﺮاﻳﺎ ﻓﻰ‬ ‫ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم ﻻﻧّﮑﻢ ﺧﻠﻘﺘﻢ ﺑﺎﻣﺮى و ﺑﻌﺜﺘﻢ ﺑﺎرادة ﻣﻦ ﻗﻠﻤﻰ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﺸّﺎﻋﺮﻳﻦ‪ .‬هﻞ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﻼﺷﺒﺎح ﺑﺎن ﺗﻨﮑﺮ اﻧﻮار اﻟﺸّﻤﺲ او ﺗﻌﺘﺮض‬ ‫ن‬ ‫ﻋﻠﻴﻬﺎ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﺖ ﺑﻬﺎ ﻻ ﻓﻮ ﻧﻔﺴﻰ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬و ا ّ‬ ‫اﻋﺮاﺿﻬﻢ ﻋﻦ اﻟﺸّﻤﺲ و اﻋﺘﺮاﺿﻬﻢ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﮐﺎﻋﺘﺮاض اﻟﺠﻌﻞ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻞ اﻟﻨّﺎس ﮐﺎﻧﻮا ﺑﺂﻳﺎت‬ ‫ﻼ ﻟﻌ ّ‬ ‫راﺋﺤﺔ اﻟﻤﺴﮏ و ﮐﺬﻟﮏ ﻣﺜّﻠﻨﺎ ﻟﻠﻌﺒﺎد ﻣﺜ ً‬ ‫رﺑّﻬﻢ ﻟﻤﻦ اﻟﻤﻮﻗﻨﻴﻦ‪ .‬و ﻣﻦ ﻟﻦ ﻳﺒﻠّﻎ ﻧﻔﺴﻪ رﺳﺎﻻت اﻟﻠّﻪ رﺑّﻪ و ﻟﻦ‬ ‫ﻳﻤﻨﻌﻬﺎ ﻋﻦ اﻟﺒﻐﻰ و اﻟﻔﺤﺸﺎء و ﻣﺎ ﻧﻬﻰ ﻋﻨﻪ ﻓﻰ اﻻﻟﻮاح اﻧّﻪ ﻟﻤﺤﺮوم‬ ‫ﻋﻦ ﺗﺠﻠّﻰ هﺬا اﻻﺳﻢ و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻤﺤﺮوﻣﻴﻦ‪ .‬ان ﻳﺎ اهﻞ اﻟﺒﻬﺎء ﺑﻠّﻐﻮا‬ ‫اﻧﻔﺴﮑﻢ رﺳﺎﻻت رﺑّﮑﻢ ﺛ ّﻢ ﺑﻠّﻐﻮا اﻟﻌﺒﺎد ﻟﻴﺤﻴﻂ ﺑﮑﻢ رﺳﺎﻻت اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﺤﺮﻣﻮا اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻋﻦ هﺬا اﻟﻔﻀﻞ اﻻﻣﻨﻊ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪.‬‬ ‫و اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻳﺎ اﻳّﻬﺎ اﻟﻌﺒﺪ ﻗﻢ ﻋﻦ رﻗﺪﮎ ﺛ ّﻢ ﺑﻠّﻎ اﻟﻨّﺎس ﺑﻤﺎ اﻣﺮت ﻣﻦ‬ ‫ﻟﺪن رﺑّﮏ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻟﺮّﺣﻴﻢ و ﻻ ﺗﻨﻈﺮ اﻟﯽ اﺣ ٍﺪ ﺛ ّﻢ اﻧﻈﺮ اﻟﯽ وﺟﻪ‬ ‫رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﺮ ﻓﺎﮐﻒ ﺑﺮﺑّﮏ ﻋﻦ دوﻧﻪ ﻟﺘﺸﻬﺪ ﻧﻔﺴﮏ ﻏﻨ ّﻴًﺎ ﻋﻦ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﻧّﺎ ﻧﺰّﻟﻨﺎ هﺬا اﻟﺮّﺿﻮان و ارﺳﻠﻨﺎﻩ اﻟﻴﮏ ﻟﺘﻔﮑّﺮ ﻓﻴﻪ و ﺑﻤﺎ‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ و ﺗﺸﮑّﺮ رﺑّﮏ و ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﺸّﺎﮐﺮﻳﻦ‪ .‬ﻓﺎﻧﻘﻄﻊ ﻋﻦ اﻟﺪّﻧﻴﺎ و‬ ‫ﻞ اﻻﻣﻮر و ﮐﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﺘﻮﮐّﻠﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ‬ ‫زﺧﺮﻓﻬﺎ ﺛ ّﻢ اﺳﺘﻌﻦ ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﺟﺘﻤﻊ اﻟﻨّﺎس ﻋﻠﯽ اﻣﺮ رﺑّﮏ و ﮐﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﺤﺴﻨﻴﻦ‪ .‬ان اﻃﻠﻊ ﻋﻦ اﻓﻖ‬ ‫ﻦ ﻋﻠﯽ ﻟﺤﻨﻰ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫اﻟﻠّﺴﺎن ﺑﺼﻤﺼﺎم اﻟﺒﻴﺎن ﺛ ّﻢ ﻏ ّ‬ ‫اﻻرﺿﻴﻦ‪ .‬و ان وﺟﺪت ﻧﻔﺴﮏ ﻣﺨﻤﻮدًا ﻓﺎﺷﺘﻌﻞ ﻣﻦ هﺬﻩ اﻟﻨّﺎر ﺑﺎﺳﻢ‬ ‫رﺑّﮏ اﻟﻤﺨﺘﺎر ﻟﺘﺴﺘﺠﺬب ﺑﮏ ﻗﻠﻮب اﻻﺑﺮار ﻣﻦ ﻋﺒﺎدﻧﺎ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬و‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻼ ﻓﺎﺳﺘﺸﻒ ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻟﺸّﺎﻓﻰ ﻟﻴﺴﺘﺸﻔﻰ ﺑﮏ ﮐ ّ‬ ‫ان وﺟﺪت ﻧﻔﺴﮏ ﻋﻠﻴ ً‬ ‫ﻣﺮﻳﺾ و ﻋﻠﻴﻞ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻗﺪّرﻧﺎ ﻟﮏ و اﻣﺮﻧﺎﮎ ﺑﻪ ﻟﺘﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‬ ‫و ﻋﻠﻴﮏ اﻧﻮار رﺑّﮏ ﺑﺎﺳﻤﻰ اﻻﺑﻬﻰ و ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻣﻌﮏ ﻣﻦ ﻋﺒﺎدﻧﺎ‬ ‫اﻟﻤﻮﻗﻨﻴﻦ‪.‬‬ ‫هﺬﻩ ﺳﻮرة اﻟﻘﺪﻳﺮ‬ ‫ﻗﺪ ﻗﺪّرﻧﺎهﺎ ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻟﺒﻘﺎء‬ ‫و اﻧﺰﻟﻨﺎهﺎ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺒﺎد ﻟﻴﮑﻮن ﻟﻬﻢ ﺳﺮاﺟًﺎ ﻣﻀﻴﺌًﺎ‬ ‫ﻰاﻻﺑﻬﻰ‬ ‫هﻮاﻟﺤﻖاﻟﺒﻬ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻓﻰ اﻟﻮاح ﻋ ّﺰ ﻣﺤﻔﻮظ و ﺧﻠﻖ ﮐ ّ‬ ‫ﻓﺴﺒﺤﺎن اﻟّﺬى ﻗﺪّر ﻣﻘﺎدﻳﺮ ﮐ ّ‬ ‫ن‬ ‫ﻦ اﻧﻔﺴﻬﻢ ﻋﻦ ﻏﺒﺮة اﻟﻮهﻢ و اﻟﻬﻮى ﻟﻴﺼﻌﺪ ّ‬ ‫ﺷﻴﺊ ﻋﻠﻰ ﺷﺄن ﻟﻮ ﻳﺼﻔ ّ‬

‫ﻦ ﺑﻤﺎ ﻧﻄﻖ روح اﻟﻘﺪس ﻋﻨﺪ ﺳﺪرة‬ ‫اﻟﯽ ﻣﻘﺎﻋﺪ اﻟﻘﺼﻮى و ﻳﻨﻄﻘ ّ‬ ‫ن ذات ﮐﻠﻤﺘﻴﻦ ﻓﻰ هﺬﻳﻦ اﻻﺳﻤﻴﻦ ﻟﻘﻴّﻮم‬ ‫اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ‪ .‬و ا ّ‬ ‫ﻞ اﻻﻧﺎم‬ ‫اﻻﺳﻤﺎء ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻟﺒﻘﺎء و ﮐﺬﻟﮏ اﺣﺎﻃﺖ رﺣﻤﺔ اﻻﻳّﺎم ﮐ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس هﻢ ﻻ ﻳﺸﻌﺮون‪ .‬و ﻟﻘﺪ ﺗﺠﻠّﻰ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻮح ﺑﺎﺳﻤﻪ‬ ‫و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﻤﻮﺟﻮدات ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻖ‬ ‫ن ﺑﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﻟﻴﺴﺘﻘﺪر ّ‬ ‫اﻟﻘﺪﻳﺮ ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﻴﻦ اﻻرﺿﻴﻦ و اﻟﺴّﻤﻮات ﻟﺌّﻠﺎ ﻳﺤﺮم اﺣﺪٌ ﻋﻦ ﺳﻠﻄﺎن ﻗﺪرﺗﻪ و هﺬا ﻣﺎ‬ ‫ﻧﺰل ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻣﻦ ﻟﺪن ﻣﻬﻴﻤﻦ ﻗﻴّﻮم‪ .‬ان ﻳﺎ ﺷﻤﺲ اﺳﻤﻰ اﻟﻘﺪﻳﺮ ﻓﺎﺳﺘﺸﺮق‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻴﺎء ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ‬ ‫ن ﮐّ‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟﮑﺎﺋﻨﺎت ﺑﺒﺪاﻳﻊ ﻗﺪرة رﺑّﮏ ﻟﻴﺸﻬﺪ ّ‬ ‫ﻗﺪرة اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬و ﻣﻦ ﻳﺠﻌﻞ ﻣﺤﺮوﻣًﺎ ﻋﻦ ﺗﺠﻠّﻰ‬ ‫هﺬا اﻻﺳﻢ ﻟﻦ ﻳﻮﻓّﻖ ﻋﻠﯽ اﻻﻗﺮار ﺑﻘﺪرة رﺑّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺨﺘﺎر و ﻟﻮ‬ ‫ن ﻣﺎ ﻓﻘﺪ ﻋﻨﻪ ﮐﻴﻒ ﻳﺪرﮐﻪ ﻓﺴﺒﺤﺎﻧﻪ‬ ‫ﻳﻌﺘﺮف ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻋﻠﯽ اﻟﺘّﺤﻘﻴﻖ ﻻ ّ‬ ‫ﻋﻤّﺎ ﻳﻌﺮﻓﻮن‪ .‬اذًا ﻳﺎ ﻗﻮم ﻓﺎﺟﻌﻠﻮا ﻗﻠﻮﺑﮑﻢ ﻣﺮﺁﺗًﺎ ﻟﻬﺬا اﻟﺸّﻤﺲ ﻟﻴﻨﻄﺒﻊ‬ ‫ﻓﻴﻬﺎ اﻧﻮارهﺎ و ﺗﺠﻠّﻴﻬﺎ و ﮐﺬﻟﮏ ﻳﺄﻣﺮﮐﻢ رﺑّﮑﻢ ان اﻧﺘﻢ ﺗﻌﺮﻓﻮن‪ .‬و ﻣﻦ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﺑﺤﻴﺚ ﻟﻮ‬ ‫اﻧﻄﺒﻊ ﻓﻴﻪ ﺗﺠﻠّﻰ هﺬا اﻻﺳﻢ ﻟﻴﺠﻌﻠﻪ اﻟﻠّﻪ ﻗﺎدرًا ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻓﺎﻧﻘﻠﺐ ﮐﻠّﻬﻢ ﻳﻨﻘﻠﺒﻮن و ﻟﻮﻳﺮﻳﺪ ان ﻳﻐﻠﺐ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻳﻘﻮل ﻟﮑ ّ‬ ‫ن هﺬا ﻟﻔﻀﻞ‬ ‫اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﺑﺎراد ٍة ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﻟﻴﻘﺪر ﻣﻦ ﻗﺪرة رﺑّﻪ و ا ّ‬ ‫ﻞ ذى ﻗﺪر ٍة و‬ ‫ﻣﺸﻬﻮد‪ .‬و ﻣﻦ هﺬا اﻟﻠّﻮح هﺒّﺖ رواﺋﺢ اﻟﻘﺪرة ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ن ﻣﺜﻞ هﺬا اﻻﺳﻢ‬ ‫ﺐ ﮐﻴﻒ ﻳﺸﺎء ﺑﺎﻣ ٍﺮ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ان اﻧﺘﻢ ﺗﻌﻘﻠﻮن‪ .‬و ا ّ‬ ‫ﻳﻬ ّ‬ ‫ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻮح ﮐﻤﺜﻞ ﻣﻌﻴﻦ اﻟﻤﺎء ﻳﺠﺮى ﻓﻰ اﻧﻬﺎر ﺷﺘّﻰ ﮐﺬﻟﮏ ﻣﻦ هﺬا‬ ‫اﻻﺳﻢ ﻳﺠﺮى ﻣﻴﺎﻩ اﻟﻘﺪرة ﻓﻰ اﻧﻬﺎر اﻟﻤﻮﺟﻮدات و ﻳﺄﺧﺬ ﻣﻦ ﻳﺸﺎء ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻗﺪ ٍر ﻣﻘﺪور‪ .‬ان ﻳﺎ ذﻟﮏ اﻻﺳﻢ اﻧّﺎ ﺧﻠﻘﻨﺎﮎ ﺑﺎﻣ ٍﺮ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ و ارﻓﻌﻨﺎ‬ ‫ذﮐﺮﮎ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺳﻤﺎء و زﻳّﻨﺎﮎ ﺑﻘﻤﻴﺺ اﻟﺒﻘﺎء ﻟﺘﺸﮑﺮ رﺑّﮏ و‬ ‫ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻳﺸﮑﺮون‪ .‬اﻳّﺎﮎ ان ﻻ ﻳﻐّﺮﻧﮏ ﺷﻴﺊ و ﻻ ﺗﺤﺘﺠﺐ‬ ‫ﻋﻦ ذﮐﺮ اﺳﻢ رﺑّﮏ و ﻻ ﺗﮑﻦ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ اذا ﺷﻬﺪوا اﻧﻔﺴﻬﻢ ﻓﻰ ﻋﻠ ّﻮ و‬ ‫ارﺗﻔﺎع ﻏﻔﻠﻮا ﻋﻦ ذﮐﺮ رﺑّﻬﻢ ﺛ ّﻢ اﺳﺘﮑﺒﺮوا ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﻬﻢ‬ ‫ﺑﺎرادة ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و ﮐﺬﻟﮏ ﮐﺎﻧﻮا ان ﻳﻔﻌﻠﻮن‪ .‬ان ﻳﺎ ﻣﺴﻤﻴّﺎت هﺬا اﻻﺳﻢ‬ ‫و ﻣﻈﺎهﺮﻩ ان اﺳﺘﻤﻌﻮا ﻧﺪاء رﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺮّﺿﻮان و ﻻ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻻ ﻳﻔﻘﻬﻮن‪.‬‬ ‫ﺗﻠﺘﻔﺘﻮا اﻟﯽ ﻣﺎ ﻗﺪّر ﻓﻰ اﻻﮐﻮان و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﻳﻐﺮّﻧﮑﻢ اﻻﺳﻤﺎء ﻋﻦ ذﮐﺮ ﺑﺎرﺋﮑﻢ و اذا اﺳﺘﺸﺮق ﻋﻠﻴﮑﻢ‬ ‫ﺷﻤﺲ ذﮐﺮ رﺑّﮑﻢ ﺧﺮّوا ﺑﻮﺟﻮهﮑﻢ ﺳﺠّﺪًا ﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪.‬‬ ‫اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﻳﻤﻨﻌﮑﻢ ﺷﻴﺊ ﻋﻦ اﻟﺨﻀﻮع ﺑﻴﻦ ﻳﺪى اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا‬

‫ﺑﻤﺜﻞ اﻟّﺬى ارﻓﻌﻨﺎ اﻣﺮﻩ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺒﺎد ﺛ ّﻢ اﺷﺘﻬﺮﻧﺎ ذﮐﺮﻩ ﻓﻰ اﻟﺒﻼد ﻓﻠﻤّﺎ‬ ‫ﺷﻬﺪ ﻧﻔﺴﻪ ﻋﻠﯽ ﻋ ﱟﺰ و ارﺗﻔﺎع اذًا اﺳﺘﮑﺒﺮ ﻋﻠﯽ اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﻪ و ﺳﻮّاﻩ و‬ ‫ﺑﻠﻎ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى اﻋﺘﺮض ﺗﻠﻘﺎء اﻟﻮﺟﻪ و ﻓﺮّط ﻓﻰ ﺟﻨﺐ اﻟﻠّﻪ و ﮐﺎن‬ ‫ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ اذا اﺳﺘﺸﺮﻗﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺷﻤﺲ اﻟﺠﻤﺎل ﻋﻦ اﻓﻖ اﻻﺳﺘﺠﻼل‬ ‫اﺳﺘﮑﺒﺮوا و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻳﺴﺘﮑﺒﺮون‪ .‬ان ﻳﺎ اﺳﻤﻰ اﻧّﺎ ﺟﻌﻠﻨﺎﮎ‬ ‫ﻞ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﻋﻦ وراﺋﮏ و ﺗﮑﺴّﺮ اﺻﻨﺎم‬ ‫ﻣﻈﻬﺮ هﺬا اﻻﺳﻢ ﻟﺘﺪع ﮐ ّ‬ ‫ﻞ رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﺒﻮب‪ .‬و‬ ‫ﻞ ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ و ﺗﺪﺧﻞ اﻟﮑ ّ‬ ‫اﻟﻮهﻢ ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﺄن ﺑﻤﺎ اﺳﺘﻄﻌﺖ ﻟﻴﺮﻓﻊ اﻋﻼم اﻟﻨّﺼﺮ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﺗﻨﺼﺮ رﺑّﮏ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫س ﻣﺮﻓﻮع‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن اﻧّﮑﻢ ان ﻻ ﺗﻨﺼﺮوا اﻟﻐﻼم‬ ‫ﻣﻘﺎﻋﺪ ﻗﺪ ٍ‬ ‫ﻖ اذ ﮐﺎن ﻓﻰ اﻟﺴّﺠﻦ و ﻧﺼﺮﻩ‬ ‫ﻓﺴﻮف ﻳﻨﺼﺮﻩ اﻟﻠّﻪ ﮐﻤﺎ ﻧﺼﺮ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﺑﺠﻨﻮد ﻟﻦ ﺗﺮوهﺎ و اﻧﺰل ﻣﻌﻪ ﻣﺎ ﻳﺤﻔﻈﻪ ﻋﻦ اﻋﺎدى ﻧﻔﺴﻪ اﻧّﻪ ﻣﺎ ﻣﻦ‬ ‫ﻞ ﻋﻨﺪﻩ ﻓﻰ ﻟﻮح ﻣﺤﻔﻮظ‪ .‬ان ﻳﺎ اﺳﻤﻰ‬ ‫اﻟ ٍﻪ اّﻟﺎ هﻮ ﻟﻪ اﻟﺨﻠﻖ و اﻻﻣﺮ و ﮐ ﱞ‬ ‫ان اﺳﺘﻘﻢ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ اﻟ ّﻨﺎس ﺑﻤﺎ اﻟﻬﻤﮏ اﻟﺮّوح و ان وﺟﺪت‬ ‫ﻼ ﻓﺎﻗﺒﻞ اﻟﻴﻪ و ان وﺟﺪت ﻣﻌﺮﺿًﺎ ﻓﺎﻋﺮض و ﻻ ﺗﺨﻒ ﻓﺘﻮﮐّﻞ‬ ‫ﻣﻘﺒ ً‬ ‫ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ و اﻧّﻪ ﻳﺤﺮﺳﮏ ﻋﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﻔﺮوا و اﺷﮑﺮوا و ﮐﺎﻧﻮا‬ ‫ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ اذا ﻳﺘﻠﯽ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺁﻳﺎت اﻟﺮّﺣﻤﻦ اذًا هﻢ ﻓﻰ اﻧﻔﺴﻬﻢ ﻳﻠﻌﺒﻮن‪.‬‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻳﻤﻨﻌﮏ ﻋﻦ ﺳﺮاط اﷲ اّﻟﺬى ﻟﻪ ﻣﺎ ﻓﻰ‬ ‫ﻗﺪّس ﻧﻔﺴﮏ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ن هﺬا ﺧﻴﺮٌ ﻟﮏ ﻋﻤّﺎ ﮐﻨﺰ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و ﻣﺎ ﻓﻰ اﻻرض و ا ّ‬ ‫اﻻﻣﺮ و اﻟﺨﻠﻖ و ﻟﮑﻦ اﻟﻨّﺎس اﮐﺜﺮهﻢ ﻻ ﻳﻔﻘﻬﻮن‪ .‬ان ارﺗﻘﺐ ﻳﻮم اﻟّﺬى‬ ‫ﻳﺄﺗﻰ اﷲ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﻦ اﻻﻣﺮ و ﻓﻰ ﺣﻮﻟﻪ ﻣﻠﺌﮑﺔ اﻟﺮّوح اذًا ﺗﺠﺪ اﻟﻨّﺎس‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻦﮐّ‬ ‫ﺻﺮﻋﻰ و ﻳﺄﺧﺬ اﻻﺿﻄﺮاب ﺳﮑّﺎن اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرص و ﻳﻨﻘﻠﺒ ّ‬ ‫ن ﻋﻠﯽ ﺗﺮاب ﻣﺤﺪود اّﻟﺎ ﻣﻦ ﻳﻨﻘﻄﻊ اﻟﯽ اﷲ و ﻳﺪﺧﻞ‬ ‫اﻻﺳﻤﺎء و ﻳﺨ ّﺮ ّ‬ ‫ﻰ اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﺤﻤﻮد‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﻟﻬﻤﻨﺎﮎ ﻣﻦ‬ ‫ﻞ رﺑّﻪاﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫ﺑﺪاﻳﻊ وﺣﻰ رﺑّﮏ ﻟﺘﺴﺘﻘ ّﺮ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ و ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻣﺴﺘﻘﺮّون‪.‬‬ ‫ﻞ رﺑّﻪ ﻣﻘﺎﻣًﺎ ﻣﺤﻤﻮد‪ .‬واﻟﺤﻤﺪ‬ ‫و اﻟﺒﻬﺎء ﻋﻠﻴﮏ و ﻋﻠﯽ ﻣﻦ اﺗّﺨﺬ ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫ﷲ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻤﺤﺒﻮب‪.‬‬ ‫ﺳﻮرة اﻻﻣﻴﻦ‬ ‫ﻗﺪ ﻧﺰﻟﺖ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﮑﻴﻢ‬ ‫ى ﺑﻼ زوال‬ ‫ﺑﺴﻢ اﻟﻠّﻪ اﻻﺑﺪ ّ‬ ‫هﺬا ﮐﺘﺎبٌ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻬﻴﻦ اﻟﻘﻴّﻮم اﻟﯽ اﻟّﺬى ﻣﻨﻪ ﻇﻬﺮت اﺳﺘﻘﺎﻣﺔ‬ ‫اﻟﮑﺒﺮى ﻓﻰ ﻳﻮ ٍم ﻓﻴﻪ اﺿﻄﺮﺑﺖ اﻓﺌﺪة اوﻟﯽ اﻟﻨّﻬﻰ و اﻧﺼﻌﻘﺖ اﻻرواح‬

‫ﻖ اذ‬ ‫و اﻟﻌﻘﻮل‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮏ ﺑﻤﺎ ﻧﺒﺬت اﻟﻮرى ﻋﻦ وراﮎ و ﻧﻄﻘﺖ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫اﺣﺎﻃﮏ اﻟﻤﺸﺮﮐﻮن ﻗﺪ وﻓﻴﺖ ﺑﻤﻴﺜﺎق اﻟﻠّﻪ و ﻋﻬﺪﻩ و ادّﻳﺖ ﻣﺎ ﻳﻨﺒﻐﻰ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻮدود‪ .‬و‬ ‫ﻟﮏ اﻧّﮏ ﻣﻌﻰ ﻓﻰ ﺳﺮادق اﻻﺑﻬﻰ ا ّ‬ ‫ﻦ اﻟﻴﻮم ﻻ‬ ‫ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻻهﻞ اﻟﻌﺮاق ان ﻳﻔﺘﺨﺮوا ﺑﮏ ﺳﻮف ﻳﻔﺘﺨﺮون و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻳﻔﻘﻬﻮن‪ .‬ﻻ ﻳﺤﺰﻧﮏ ﻗﻮل اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟﻠّﻪ اوﻟﺌﮏ ﻗﻮم ﻻ ﻳﺸﻌﺮون‪.‬‬ ‫ﻗﺪ ﻗﺪّر ﻟﮏ ﻣﻘﺎم ﻣﺤﻤﻮد ﺳﻮف ﺗﺮى ﻣﺎ ﻋﻨﺪ رﺑّﮏ ﺑﺎﻗﻴ ًﺎ و اﻟﻨّﺎس ﮐﻠّﻬﻢ‬ ‫ﻣﻴّﺘﻴﻦ‪ .‬اﻳﺤﺴﺒﻮن اﻧّﻬﻢ ﻋﻠﯽ اﻣ ٍﺮ و هﻞ ﻳﻈﻨّﻮن اﻧّﻬﻢ ﻣﺤﺴﻨﻮن ﻻ و‬ ‫رﺑّﮏ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻟﮑﻦ اﻟﻴﻮم ﻻ ﻳﻌﻠﻤﻮن‪ .‬ﻗﻞ ﻓﺎﻧﺼﻔﻮا ﻳﺎ ﻗﻮم هﻞ ﻳﻘﺪر‬ ‫ﻦ ﻣﻊ ﻓﺎرس اﻟﻤﻌﺎﻧﻰ ﻓﻰ ﻣﻀﻤﺎر اﻟﺤﮑﻤﺔ و‬ ‫اﺣﺪٌ ﻣﻦ ﻋﻠﻤﺎﺋﮑﻢ ان ﻳﺴﺘ ّ‬ ‫اﻟﺒﻴﺎن اوﻳﺮﮐﺾ ﻃﺮف ﻃﺮﻓﻪ ﻓﻰ ﻣﻴﺪان اﻟﻤﮑﺎﺷﻔﺔ و اﻟﺸّﻬﻮد ﻋﻨﺪ‬ ‫ﺗﺠﻠّﻰ ﺁﻳﺔ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻻ و رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻐﻔﻮر‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻮم ان اﻣﺴﮑﻮا‬ ‫اﻗﻼﻣﮑﻢ ﻗﺪ ارﺗﻔﻊ ﻧﺪاء ﺳﺮﻳﺮ اﻟﻘﻠﻢ اﻻﻋﻈﻢ ﻣﻦ ﻟﺪن ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻘﺪم ﺛ ّﻢ‬ ‫اﻧﺼﺘﻮا و ﻗﺪ ارﺗﻔﻊ ﻧﺪاء اﻟﻠّﻪ اﻻﺑﻬﻰ ﻓﻰ ﺑ ّﺮﻳّﺔ اﻟﻬﺪى اﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ اﻧﺎ‬ ‫اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم‪ .‬اَن ﻳﺎ اﻣﻴﻦ ﻗﺪ ﺑﻠّﻐﺖ ﻣﺎ اﻣﺮﻧﺎﮎ ﻓﻰ اﻟﻤﻨﺎم و‬ ‫ﻖ ﻋّﻠﺎم اﻟﻐﻴﻮب‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻣﻸ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﺧﺒﺮﻧﺎﮎ ﺑﻪ ﻓﻰ اﻟﻠﻮح ا ّ‬ ‫اﻟﻔﺮﻗﺎن ﻗﺪ ﺑﮑﻰ ﻣﺤﻤّﺪ رﺳﻮل اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ ﻇﻠﻤﮑﻢ اﻧﺘﻢ اﻟّﺬﻳﻦ اﺗّﺒﻌﻬﻢ‬ ‫ن رﺑّﻰ‬ ‫اﻟﻬﻮى و اﻋﺮﺿﺘﻢ ﻋﻦ اﻟﻬﺪى ﺳﻮف ﺗﺮون ﻣﺎ ﻓﻌﻠﺘﻢ ا ّ‬ ‫ﻦ ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﻳﻮم اﻟّﺬى ﻓﻴﻪ اﺳﻮدّت‬ ‫ﻟﺒﺎﻟﻤﺮﺻﺎد‪ .‬و اﻓﺘﻴﺘﻢ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﺁ َﻣ َ‬ ‫اﻟﻮﺟﻮﻩ و ﺳﮑّﺮت اﻻﺑﺼﺎر‪ .‬اﻣﺎ ﺳﻤﻌﺘﻢ ﺻﻮت اﻟﺼّﺎرخ اﻟّﺬى ﻧﺎدى‬ ‫ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﺑﺸّﺮﮐﻢ ﺑﻬﺬا اﻟﻈّﻬﻮر اﻟّﺬى ﻣﻨﻪ اﺿﺎﺋﺖ‬ ‫اﻵﻓﺎق اﻧﺘﻢ اﻋﺮﺿﺘﻢ ﻋﻨﻪ ﮐﻤﺎ اﻋﺮض اﻟّﺬﻳﻦ ﻗﺒﻠﮑﻢ اذ اﺷﺮﻗﺖ ﺷﻤﺲ‬ ‫اﻟﻌﻠﻢ ﻣﻦ اﻓﻖ اﻟﺤﺠﺎز ﻗﺪ اﺧﺬهﻢ اﻟﻠّﻪ ﺑﺬﻧﺒﻬﻢ و ﺗﺮﮐﻬﻢ ﺁﻳ ٍﺔ ﻻوﻟﯽ‬ ‫ب اﻻرﺑﺎب ﺳﺤﻘ ًﺎ‬ ‫ﻦ رﺋﻴﺴﻬﻢ اﻧّﻪ هﺎدى اﻟﻘﻮم ﻻ و ر ّ‬ ‫اﻻﻟﺒﺎب‪ .‬هﻞ ﻳﻈ ّ‬ ‫ﻟﻬﻢ ﺑﻤﺎ ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﻧﻘﻀﻮا اﻟﻤﻴﺜﺎق‪ .‬ﺑﻈﻠﻤﻬﻢ ﻧﺎح روح اﻟﻘﺪس و‬ ‫ﺻﺎح اﻟﺮّﻋﺪ و ﺑﮑﺖ اﻟﺴّﺤﺎب ﻗﻞ ﺧﺎﻓﻮا ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺴﺘﮑﺒﺮوا ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻟّﺬى ﺧﻠﻘﮑﻢ ﺑﺎﻣﺮ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ان ارﺟﻌﻮا اﻟﻴﻪ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺘّﻮاب‪.‬‬ ‫ﻗﻞ اﺗﻔﺮﺣﻮن ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠﻴﻨﺎ ﻣﻦ اﻟﺒﻼﻳﺎ ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻧّﺎ ﻗﺒﻠﻨﺎﻩ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ اﻟﻠّﺔ و‬ ‫ﻣﻦ ﺗﺤﺖ اﻟﺴّﻴﻒ ﻧﺪع اﻟﻌﺒﺎد اﻟﯽ ﻣﺎﻟﮏ ﻳﻮم اﻟﻤﻌﺎد ﻟﻢ ﻳﻤﻨﻌﻨﺎ ﻣﻦ ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻻرض ﻋﻤّﺎ اﻣﺮﻧﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﺪن رﺑّﮏ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﺨﺘﺎر‪ .‬هﻞ ﺗﻤﻨﻌﻨﺎ‬ ‫ﻞ ذى ﻗﺪرة و‬ ‫ﻖ و ﻟﻮ ﻳﻌﺘﺮض ﻋﻠﻴﻨﺎ ﮐ ّ‬ ‫ﺳﻄﻮة اﻟﺨﻠﻖ ﻻ و ﻧﻔﺴﻰ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﺳﻠﻄﺎن ان اﺳﻤﻌﻮا ﻗﻮل ﻣﻦ ﻳﻨﺼﺤﮑﻢ ﻟﻮﺟﻪ اﻟﻠّﻪ ان ﺳﻤﻌﺘﻢ ﻻﻧﻔﺴﮑﻢ و‬

‫ﻰ اﻟﻤﺘﻌﺎل‪ .‬ان ﻳﺎ ﻗﻠﻢ اﻻﻋﻠﻰ ﻧﺒﺄ اﻻﻣﻴﻦ ﻧﺒﺄ‬ ‫ان اﻋﺮﺿﺘﻢ اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻐﻨ ّ‬ ‫اﻟﻤﻬﺘﺎض اذ اﺧﺬﺗﻪ ﺳﮑﺮة اﻟﻤﻮت و اﺣﺎﻃﺘﻪ ﻣﻠﺌﮑﺔ ﻏﻼظ ﻧﺎدﻳﻪ ﻣﻠﮏ‬ ‫ﻋﻦ ﻳﻤﻴﻦ اﻟﻌﺮش ﻳﺎ ﻓﺆاد هﻮﻻء ﻣﻠﺌﮑﺔ ﺷﺪاد هﻞ ﺗﺮى ﻟﻨﻔﺴﮏ ﻣﻦ‬ ‫ب اﻻﻳﺠﺎد اّﻟﺎ اﻟﻨّﺎر اﻟّﺘﻰ ﻣﻨﻬﺎ ﻳﻐﻠﯽ اﻟﻔﺆاد‪ .‬اﻧّﻪ هﻮ‬ ‫ﻣﻨﺎص ﻗﻴﻞ ﻻ و ر ّ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌّﻠﺎم ﻗﺪ اﺧﺬﻧﺎﻩ‬ ‫اﻟّﺬى ﺣﮑﻢ ﻋﻠﻴﻨﺎ ﻓﻰ هﺬﻩ اﻟﮑﺮّة ا ّ‬ ‫ى اذا ارادوا اﻧّﻪ ﻟﺸﺪﻳﺪ اﻟﻌﻘﺎب‪ .‬ﮐﻢ‬ ‫ﮐﻤﺎ اﺧﺬﻧﺎ ﻣﻦ ﻗﺒﻠﻪ اﻻﺣﺰاب اﻧّﻪ ﻗﻮ ﱞ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﺒﻴﻮت ﺗﺮﮐﻨﺎهﺎ ﻟﻠﻌﻨﮑﺒﻮت و ﮐﻢ ﻣﻦ اﻟﻤﻠﻮﮎ اﻧﺰﻟﻨﺎهﻢ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻘﺼﻮر اﻟﯽ اﻟﻘﺒﻮر و ﺟﻌﻠﻨﺎهﻢ ﻏﺒﺮ ًﻩ ﻻوﻟﯽ اﻻﻧﻈﺎر‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ ﻗﺪ‬ ‫اﺧﺬﻧﺎ ﻗﺒﻀ ًﺔ ﻣﻦ اﻟﺘّﺮاب و ﻋﺠّﻨﺎﻩ ﺑﻤﻴﺎﻩ اﻟﻘﺪرة و اﻻﻗﺘﺪار و ﻧﻔﺨﻨﺎ ﻓﻴﻪ‬ ‫روح اﻻﻃﻤﻴﻨﺎن و اذا ﮐﺒﺮ اﺷﺪّﻩ ارﺳﻠﻨﺎﻩ اﻟﯽ رﺋﻴﺲ اﻟﻈّﺎﻟﻤﻴﻦ ﺑﮑﺘﺎب‬ ‫ﻣﻨﻴﺮ‪ .‬و ﻓﻴﻪ ﺑﻠّﻐﻨﺎ اﻟﻤﻠﮑﻴﻦ ﻣﺎ اراد رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ اﻧّﻪ ﻵﻳﺔ‬ ‫ﻖ و ارﺳﻠﻨﺎهﺎ‬ ‫اﺧﺮى ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ ﻣﺎﻟﮏ اﻻﺳﻤﺎء ﻗﺪ ﺑﻌﺜﻨﺎهﺎ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ن ﻟﻮ اﻣﺮﻧﺎﻩ‬ ‫ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬اﻧﺎ ﻗﻮّﻳﻨﺎ ﻗﻠﺒﻪ ﺑﮑﻠﻤﺔ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻧﺎ ﻋﻠﯽ ﺷﺄ ٍ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‬ ‫ﻟﻴﻘﺎﺑﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ا ّ‬ ‫ﻟﻴﻌﻠﻤﺎ اﻧّﻪ ﻟﻢ ﻳﺨﻮّﻓﻨﺎ ﺳﻄﻮﺗﻬﻢ و ﻻ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪.‬‬ ‫ن‬ ‫اﻧّﮏ ﮐﻦ ﮐﻤﺎ ﮐﺎن ﻣﻮﻟﻴﮏ و ﻟﮑﻦ ﻧﺎﻣﺮﮎ ﺑﺎﻟﺤﮑﻤﺔ ﻗﺒﻞ اﻟﺒﻴﺎن ا ّ‬ ‫ﻖو‬ ‫رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﺻﺮّﻓﻨﺎ اﻵﻳﺎت و ﻧﺰّﻟﻨﺎهﺎ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻖو‬ ‫ارﺳﻠﻨﺎهﺎ اﻟﻴﮏ ﻟﺘﺒﺎهﻰ ﺑﻬﺎ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﺳﻮف ﻳﺮﻓﻌﮏ اﻟﻠّﻪ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﻳﺨﺬل اﻟّﺬﻳﻦ ﮐﻔﺮوا ﺑﺂﻳﺎﺗﻪ ان اﻃﻤﺌﻦ و ﻗﻞ ان اﻟﺤﻤﺪ ﻟﮏ ﻳﺎ اﻟﻪ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﺑﻠﺒﻞ اﻟﻔﺮاق ﻋﻠﯽ ﻏﺼﻦ اﻵﻓﺎق ﻳﻨﺎدى هﺬا اﻟﻔﺮاق ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﺸﺘﻴﺎق‪ .‬و‬ ‫ن هﺬا اﻟﻔﺮاق ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻﺷﺘﻴﺎق‪.‬‬ ‫ﻦ ﻋﻠﯽ دوﺣﺔ اﻟﺒﻘﺎء ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻃﻴﺮ اﻟﻮﻓﺎء ﻳﺘﻐ ّ‬ ‫ن ﻋﻠﯽ اﻓﻨﺎن ﺳﺪرة اﻟﻔﺮاق ﺑﺎن ﺟﺎء اﻟﻔﺮاق ﻳﺎ ﻣﻸ‬ ‫و ورﻗﺎء اﻟﻬﺠﺮ ﻳﺮ ّ‬ ‫اﻻﺷﺘﻴﺎق‪ .‬ﻗﻞ ﺗ ّﻢ زﻣﺎن اﻟﻮﺻﻞ و ﺟﺎء اﻟﻔﺼﻞ ﻋﻦ ﺧﻠﻒ اﻟﻘﻀﺎء و‬ ‫هﺬا اﻟﻔﺮاق ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻﺷﺘﻴﺎق‪ .‬ﻗﺪ ﺟﺮت اﻟﺪّﻣﻮع ﻋﻦ ﻋﻴﻮن اهﻞ اﻟﺒﻘﺎء‬ ‫ﻓﻰ ﻣﻸ اﻻﻋﻠﯽ ﺑﻬﺬا اﻟﻔﺮاق ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻﺷﺘﻴﺎق‪ .‬و ﻗﺪ اﻧﻘﻄﻌﺖ ﻧﺴﺎﺋﻢ‬ ‫اﻟﺴّﺮور ﻋﻦ رﺿﻮان اﻟﺴّﻨﺎ ﺑﻬﺬا اﻟﻔﺮاق ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻﺷﺘﻴﺎق‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ‬ ‫اﺻﻔﺮّت وﺟﻮﻩ اهﻞ اﻟﻐﺮﻓﺎت ﺑﻬﺬا اﻟﻔﺮاق ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻﺷﺘﻴﺎق‪ .‬و ﺗﺒﺪّﻟﺖ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء ﺑﻬﺬا اﻟﻔﺮاق ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻﺷﺘﻴﺎق‪ .‬و‬ ‫ﻋﻴﺶ ﮐ ّ‬ ‫ﻦ اﻟﺤﻮرﻳّﺎت ﻣﻦ دم اﻟﺤﻤﺮاء ﺑﻤﺎ ﺳﻤﻌﻦ ﻧﺪاء اﻟﻔﺮاق ﻳﺎ ﻣﻸ‬ ‫ﻳﮑﺤﻠ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ ﻋﺮف اﻟﺒﻘﺎء ﺑﻤﺎ ﺳﻤﻌﻦ ﻧﺪاء‬ ‫ﻦ هﻴﺎﮐﻠﻬ ّ‬ ‫اﻻﺷﺘﻴﺎق‪ .‬و ﻟﻦ ﻳﺰﻳّﻨ ّ‬

‫اﻟﻔﺮاق ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻﺷﺘﻴﺎق‪ .‬و هﺬا اﻟﺤﺰن ﻟﻦ ﻳﻘﺎس ﺑﺤﺰن ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت‬ ‫اﻟﻌﻤﺎء ﺑﻤﺎ هﺒﺖ ﻧﺴﻴﻢ اﻟﻔﺮاق ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻﺷﺘﻴﺎق‪.‬‬ ‫هﺬا ﻟﻮح اﻟﻘﺪس ﻗﺪ ﻧﺰل ﻟﻼﻋﺮاب‬ ‫اﻟّﺬﻳﻦ ﺳﮑﻨﻮا ﻓﻰ اﻟﻤﺪﻳﻨﺔ و ﺁﻣﻨﻮا ﺑﺎﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‬ ‫هﻮ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫ﻳﺎ اﻋﺮاﺑﻰ ﺛ ّﻢ ﻳﺎ اﺣﺒّﺎﺋﻰ ﺛ ّﻢ ﻳﺎ اﺻﻔﻴﺎﺋﻰ ﺛ ّﻢ ﻳﺎ ﺟﻨﻮدى ﺛ ّﻢ ﻳﺎ ﻇﻬﻮرى‬ ‫اﺳﻤﻌﻮا ﻧﺪاﺋﻰ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﺴّﺎﻣﻌﻴﻦ‪ .‬اﻧﺴﻴﺘﻢ ﺣﻤﺎﻣﺔ اﻻﻣﺮ اﻟّﺘﻰ ﻃﺎرت‬ ‫ﻋﻦ ﺑﻴﻨﮑﻢ و ﺻﻌﺪت اﻟﯽ اﻟّﻠﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺠﻤﻴﻞ‪ .‬اﻧﺴﻴﺘﻢ ورﻗﺎء اﻟّﺘﻰ‬ ‫ﮐﺎﻧﺖ ﻣﻌﮑﻢ و ﺗﻠﻘﻰ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻣﻦ ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺎﻟﻢ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬أاﺣﺘﺠﺒﺘﻢ ﻋﻦ‬ ‫هﺬﻩ اﻟﻌﻨﺪﻟﻴﺐ اﻟّﺘﻰ وﻗﻌﺖ ﺗﺤﺖ ﻣﺨﺎﻟﻴﺐ اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ ﻓﻮ اﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ورد‬ ‫ﻰ ﻣﺎ ﻻ ﻳﺬﮐﺮ ﺑﺎﻟﺒﻴﺎن و ﺟﺮت ﻋﻨﻪ اﻟﺪّﻣﻮع ﻋﻦ اﻋﻴﻦ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ و‬ ‫ﻋﻠ ّ‬ ‫ﺴﺒﺎ و اﺣﻤﺮّت ﻣﻦ اﻟﺪّم وﺟﻮﻩ‬ ‫ﺑﺬﻟﮏ اﻧﻘﻄﻌﺖ هﺪهﺪ اﻻﻣﺮ ﻋﻦ ذﮐﺮ اﻟ ّ‬ ‫اﻟﻤﻘﺪّﺳﻴﻦ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ ان ﺑﻠﺒﻞ اﻟﺮّﺿﻮان ﻗﺪ اﻏﻤﺾ ﻋﻴﻨﺎﻩ ﻋﻦ ﺟﻤﺎل اﻟﻮرد‬ ‫ﺑﻤﺎ ورد اﻻﺣﺰان ﻋﻠﯽ هﺬا اﻟﺠﻤﺎل اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬و اﻧﻘﻄﻌﺖ اﻻﻧﻬﺎر‬ ‫ﻋﻦ وﺻﺎل اﻟﺒﺤﺮ ﺑﻤﺎ اﻧﻘﻄﻊ اﻟﻔﺮح ﻋﻦ هﺬﻩ اﻟﺸّﻤﺲ اﻟﻤﺸﺮق اﻟﻤﻨﻴﺮ‪.‬‬ ‫اﻧﺘﻢ ﻳﺎ اﺣﺒّﺎﺋﻰ ﻻ ﺗﻨﺴﻮا ﻟﻘﺎﺋﻰ ﻓﻰ اﻳّﺎﻣﻰ و ﻻ ﺗﻨﮑﺮوا ﺷﻔﻘﺘﻰ ﺑﮑﻢ و ﻻ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﻓﻮ اﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ارﺟﻌﺖ ﺳﻨّﺔ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻓﻀﻠﯽ ﻋﻠﻴﮑﻢ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻓﻰ ﻧﻔﺲ اﻟﺤﺴﻴﻦ ﺑﻞ ﺳﻨﻦ اﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ اﻟﯽ ان ورد ﻓﻰ هﺬا اﻟﺴّﺠﻦ‬ ‫اﻻﺑﻌﺪ اﻟﺒﻌﻴﺪ‪ .‬و اﻧﺘﻢ اذا ﺟﻤﻌﺘﻢ ﻓﻰ ﺑﻴﻮﺗﮑﻢ ﻓﻰ اﻳّﺎم ﻓﺮﺣﮑﻢ اذًا‬ ‫ﻓﺎذﮐﺮوا ﻣﺼﺎﺋﺒﻨﺎ و ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠﻴﻨﺎ ﻣﻦ ﺟﻨﻮد اﻟﺸّﻴﺎﻃﻴﻦ‪ .‬و اذا دﺧﻠﺘﻢ‬ ‫ﻓﻰ اﻟﺮّﺑﻴﻊ ﻓﻰ ﺑﺴﺎﺗﻴﻨﮑﻢ اذًا ﺗﻔﮑّﺮوا ﻓﻰ رزاﻳﺎﺋﻰ و ﮐﺮﺑﺘﻰ و ﮐﻮﻧﻮا‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻤﺘﺬﮐّﺮﻳﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻤﻮا ﺑﺎﻧّﺎ ﮐﻨّﺎ ﺑﻴﻨﮑﻢ ﻓﻰ اﻳّﺎم ﻣﻦ اﻟﺪّهﺮ و ﺳﻨﻴﻦ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﺰّﻣﺎن و اﻧﺘﻢ ﻣﺎ ﻋﺮﻓﺘﻤﻮﻧﻰ ﺑﻤﺎ اﺳﺘﺮﻧﺎ وﺟﻬﻨﺎ ﻋﻨﮑﻢ و ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬و ﺑﺬﻟﮏ ﻣﻨﻌﺘﻢ ﻋﻦ ﻋﺮﻓﺎن اﻟﻠّﻪ و ﺟﻤﺎﻟﻪ ﺛ ّﻢ ﺣﺠّﺘﻪ و‬ ‫ﺑﻬﺎﺋﻪ ﺛ ّﻢ دﻟﻴﻠﻪ و ﺁﻳﺎﺗﻪ ﺛ ّﻢ ﻋﺒﺪﻩ و ﻏﻼﻣﻪ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻗﺪ‬ ‫ﮐﺎن ﺟﻤﺎل اﻟﻘﺪم ﺑﻴﻨﮑﻢ ﺑﻄﺮاز اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﺎﻟﯽ اﻟﺤﮑﻴﻢ و ﺳﻠﻄﺎن‬ ‫اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﻓﻰ ﻗﻤﻴﺺ اﻟﺮّﻋﻴّﺔ و اﻧﺘﻢ ﻣﺎاﺳﺘﺸﻌﺮﺗﻢ ﺑﻪ و ﻣﺎ‬ ‫ﮐﻨﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻤﺴﺘﺸﻌﺮﻳﻦ‪ .‬ﻓﻠﻤﺎ ﻗﻀﻰ اﻟﺤﮑﻢ و ﺟﺎء اﻟﻮﻋﺪ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﻋﻦ‬ ‫ﻣﺸﺮق اﻟﻬﻮﻳّﺔ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬و اﻧﺘﻢ ﻳﺎ اﺣﺒّﺎء اﻟﻠّﺔ و ﺟﻨﻮدﻩ ﻓﺎﺳﻌﻮا‬ ‫اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ و ﺟﻤﺎﻟﻪ و اذا ﺳﻤﻌﺘﻢ ﺁﻳﺎﺗﻪ ﻓﺎﺷﮑﺮوا اﻟﻠّﻪ ﺑﺎرﺋﮑﻢ ﺑﻤﺎ ﻋﺮّﻓﮑﻢ‬

‫ﻧﻔﺴﻪ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﮐﻨﺘﻢ ﻋﻨﻪ ﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺳﺠﺪوا اﻟﻠّﻪ ﺑﻮﺟﻮهﮑﻢ و ﻗﻠﻮﺑﮑﻢ‬ ‫ﺛ ّﻢ اﺣﻤﺪوﻩ ﻣﻦ هﺬﻩ اﻟﻨّﻌﻤﺔ اﻟﻤﻨﺰل اﻟﻘﺪﻳﻢ‪ .‬و اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﺨﺘﻠﻔﻮا ﻓﻰ‬ ‫اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺘﺮﮐﻮا اﺣﮑﺎم اﻟﻠّﻪ اﻟّﺘﻰ ﻧﺰﻟﺖ ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺎن ﻣﻦ ﻟﺪن ﻋﺰﻳﺰ‬ ‫ﺐ ﺛ ّﻢ اﺻﻠﺤﻮا ﻣﺎ وﻗﻊ ﺑﻴﻨﮑﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﮐﺮﻳﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺟﺘﻤﻌﻮا ﻋﻠﯽ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﺲ واﺣﺪ ٍة ﻋﻠﯽ ﻣﻘﻌﺪ ﺻﺪق ﻣﻨﻴﻊ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ‬ ‫اﻟﮑﺪورات ﻟﺘﮑﻮﻧﻮا ﮐﻨﻔ ٍ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﻔﺴﺪﻳﻦ‪.‬‬ ‫ﺗﺠﺎوزوا ﻋﻦ ﺣﺪود اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﺘّﻌﺪوا ﻋﻨﻬﺎ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻦ‬ ‫و ان ﻳﮑﻮن ﺑﻴﻨﮑﻢ ذات ﻓﻘ ٍﺮ ﻓﺎﻧﻔﻘﻮا ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺎ وهﺒﮑﻢ اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻤﺎﻧﻌﻴﻦ‪ .‬و ان وﺟﺪﺗﻢ ذات ﺿ ّﺮ ﻓﺎرﺣﻤﻮا ﻋﻠﻴﻪ ﺛ ّﻢ اﺳﺘﺄﻧﺴﻮا ﺑﻪ‬ ‫ﻒ ﻓﻰ اﻻﻳﻤﺎن ﻻ ﺗﻌﺘﺮﺿﻮا ﻋﻠﻴﻪ‬ ‫ﺑﺮﻓﻖ ﻣﻨﻴﻊ‪ .‬و ان وﺟﺪﺗﻢ ذات ﺿﻌ ٍ‬ ‫ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮوﻩ ﺑﺮﻓﻖ و ﺑﻠﺴﺎن ﻟﻴّﻦ ﻣﻠﻴﺢ ﻟﻴﻌﺮف اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ و ﻳﻄّﻠﻊ‬ ‫ﺑﻤﺎ اﻣﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﺪن ﻋﺎﻟﻢ ﻋﻠﻴﻢ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﻳﺨﺘﻠﻒ اﺣﺪٌ اﺣﺪًا و ﻻ‬ ‫ﻳﻀ ّﺮ ﻧﻔﺲٌ ﻧﻔﺴًﺎ و ﻻ ﻳﺨﺎن ﺑﻌﺾٌ ﺑﻌﻀًﺎ و ﻻ ﻳﻐﺘﺐ ﻣﺼﺎﺣﺐٌ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ اﻟﻘﻴﻨﺎﮐﻢ ﺑﻪ و‬ ‫ﻣﺼﺎﺣﺒًﺎ و ﻻ ﻳﻨﮑﺮ اخ اﺧﻴﻪ اﻟﻤﺆﻣﻦ اﺗّﻘﻮا اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﮐﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻤﺘّﻘﻴﻦ‪ .‬و اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﻤﻨﻌﻮا ﻓﻀﻮل اﻣﻮاﻟﮑﻢ ﻋﻦ ذوى‬ ‫ﻞ ذﻟﮏ ﻧﺼﺤﻰ ﻋﻠﻴﮑﻢ‬ ‫اﻟﻘﺮﺑﺎء ﻣﻨﮑﻢ و ﻻ ﻋﻦ اﻟﻔﻘﺮاء و اﻟﻤﺴﺎﮐﻴﻦ‪ .‬ﮐ ّ‬ ‫و اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ﺑﮑﻢ و ﻟﮑﻢ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬و ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻠﻘﻰ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﺁﻳﺎت اﻟﺘّﻮﺣﻴﺪ و ﻣﺎ اﻣﺮﺗﻢ ﺑﻪ ﻟﺘﻮّﺣﺪوا ﺑﺎرﺋﮑﻢ ﺑﻠﺴﺎن ﺳﺮّﮐﻢ و ﺟﻬﺮﮐﻢ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ‬ ‫ﻞ ﺟﻮارﺣﮑﻢ و ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻋﻠﯽ ﺷﺄن اﻟّﺬى ﻳﻈﻬﺮ ﺁﺛﺎرﻩ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻤﻮﺣّﺪﻳﻦ‪ .‬اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى اﻟﻴﻪ ﺗﺮﺟﻊ ﻧﻔﻮﺳﮑﻢ و ﻗﻠﻮﺑﮑﻢ و ارواﺣﮑﻢ و‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات‬ ‫ﻞ ﻣﺎﻟﮑﻢ و ﻋﻠﻴﮑﻢ و اﻧّﻪ هﻮ ﻣﺮﺟﻊ ﮐ ّ‬ ‫اﺑﺪاﻧﮑﻢ و ﮐ ّ‬ ‫و اﻻرض ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬و اﻟﺮّوح ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻﺣﺒﺎب ﻣﻦ‬ ‫ﻞ ﺻﻐﻴﺮ و ﮐﺒﻴﺮ ﺛ ّﻢ ﮐﺒّﺮوا ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ﻋﻠﯽ وﺟﻮﻩ اﺿﻼﻋﮑﻢ و‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﻬﺘﺪﻳﻦ ‪.‬‬ ‫اوﻻدﮐﻢ و هﺬا ﻣﻦ اﻣﺮى ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻓﺎﺗّﺒﻌﻮﻩ ﻟﺘﮑﻮﻧ ّ‬ ‫‪١٥٢‬‬ ‫ﻗﺪ ﻧﺰل ﻟﺴﻴّﺪ ﺣﺴﻦ‬ ‫ﻟﻴﻘﺮﺋﻪ و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻤﺘﺬﮐّﺮﻳﻦ ﻓﻰ ا ّم اﻻﻟﻮاح ﻣﺬﮐﻮرا‬ ‫ﻰ اﻟﻌﺎﻟﯽ اﻟﻘﻴّﻮم‬ ‫هﻮ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻗﺪ ارﺗﻔﻊ ﻧﺪاء اﻟﻠّﻪ ﻋﻦ ﻳﻤﻴﻦ اﻟﺮّﺿﻮان ﻧﺪاء اﻟّﺬى ﻳﺴﻤﻌﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﮐ ّ‬ ‫اﻻﺷﻴﺎء ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء ﺑﺎﻧّﻰ اﻧﺎ اﻟﻠّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎاﻧﺎ اﻟﻮاﺣﺪ اﻟﻮﺗﺮ‬ ‫اﻻﺣﺪ‪ .‬اﻧﺘﻢ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻻرض ﻻ ﺗﻤﻨﻌﻮا ﺁذاﻧﮑﻢ ﻋﻦ اﺻﻐﺎء ﮐﻠﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ‬ ‫ﺐ ﻃﺎه ٍﺮ ﻣﻤﺮّد‪ .‬ان اﺧﺮﺟﻮا‬ ‫هﺬﻩ اﻻﻳّﺎم و ﺗﻮﺟّﻬﻮا اﻟﯽ ﺷﻄﺮ اﻟﻘﺪس ﺑﻘﻠ ٍ‬

‫ن هﺬا ﻣﺎ‬ ‫ﻋﻦ ﻣﺪﻳﻨﺔ اﻟﻮهﻢ و اﻟﺘّﻘﻠﻴﺪ ﺛ ّﻢ ادﺧﻠﻮا رﺿﻮان اﻟﺘّﻮﺣﻴﺪ و ا ّ‬ ‫ﻞ اﻻﻟﻮاح ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﺎﻟﻢ اﻟﻔﺮد اﻟﻤﻌﺘﻤﺪ‪ .‬ﻗﺪّﺳﻮا‬ ‫اﻣﺮﺗﻢ ﺑﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻋﻦ ﺣﺠﺒﺎت اﻟﻬﻮى ﻟﺘﺴﻤﻌﻮا ﻧﺪاء اﻟﻠّﻪ ﻋﻦ اﻟﺸّﺠﺮة اﻟﻤﺮﺗﻔﻌﺔ‬ ‫ن هﺬا ﻟﺠﻤﺎل اﻟﺴّﺒﺤﺎن و ﺳ ّﺮ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻟﺪى اﻟﺒﺎب ﺑﺎ ّ‬ ‫هﻴﮑﻞ اﻻﻧﺴﺎن و ﻳﻨﻄﻖ ﺑﻤﺎ ﮐﻨﺰ ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺎن ﻣﻦ ﻟﺪن ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻌﺘﻤﺪ‪ .‬ان‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻳﺸﺎء و‬ ‫اﺷﻬﺪوا ﻳﺎ ﻗﻮم ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﺨﺘﺎر ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻻ ﻳﻤﻨﻌﻪ ﺷﻴﺊ ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﻴﻦ اﻻرض و اﻟﺴّﻤﺎء و ﻳﻨﺰل اﻟﺮّﺣﻤﺔ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻣﻦ ﻳﺸﺎء ﻣﻦ ﻋﺒﺎدﻩ ﻣﻦ ﻏﻴﺮ ﺣ ّﺪ و ﻻ ﻋﺪد‪ .‬ﻗﻞ ﻗﺪ اﺗﺖ اﻟﺴّﻤﺎء ﺑﺪﺧﺎن‬ ‫اﻻﻓﺘﺘﺎن و ﻏﺸﺖ اﻟﻨّﺎس ﺣﺠﺒﺎت اﻻﻣﺘﺤﺎن و ﺑﻘﻰ اﻟﻤﻠﮏ ﻳﻮﻣﺌ ٍﺬ ﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻴﺎء و ﻣﺎ اﺗّﺨﺬ ﻟﻨﻔﺴﻪ ﺷﺮﻳﮑًﺎ و ﻻ وﻟﺪ‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫اﻟّﺬى ﺑﻴﺪﻩ ﻣﻠﮑﻮت ﮐ ّ‬ ‫اﺻﻞ اﻟﻌﺮﻓﺎن ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم هﻮ ﻋﺮﻓﺎن اﻟﻠّﻪ و ﻣﻈﻬﺮ ﻧﻔﺴﻪ و ﻣﻦ‬ ‫ﻞ اﻟﺨﻴﺮ و ﻣﻦ اﻋﺮض ﻋﻨﻬﻤﺎ اﻧّﻪ ﻟﻦ ﻳﺬﮐﺮ ﻋﻨﺪ‬ ‫ﻓﺎز ﺑﻬﻤﺎ ﻓﻘﺪ ﻓﺎز ﺑﮑ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ و ﻟﻦ ﻳﻌ ّﺪ‪ .‬و هﺬا ﻣﻦ ﻋﺮﻓﺎن اﻟّﺬى ﻟﻦ ﻳﺘﻐﻴّﺮ ﺑﺪوام اﻟﻠّﻪ و ﻣﻦ دون‬ ‫ذﻟﮏ ﻳﺘﻐﻴّﺮ ﺑﻤﺸﻴّﺔ اﻟﻠّﻪ و اﻣﺮﻩ ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻨﻄﻖ اﻟﻮرﻗﺎء ﺛ ّﻢ اﻏﺮد‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ‬ ‫ان ﻻ ﺗﺤﺘﺠﺒﻮا ﺣﻴﻦ اﻟﻈّﻬﻮر ﺷﻴﺊ ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض‬ ‫و ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ اﺣﺘﺠﺒﻮا ﺑﺤﺠﺒﺎت اﻟﺘّﺤﺪﻳﺪ و ﺑﻬﺎ ﻣﻨﻌﻮا ﻋﻦ‬ ‫ﻣﻘ ّﺮ اﻟﺘّﻔﺮﻳﺪ و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻤّﻦ ﺟﻌﻞ ﻧﻔﺴﻪ ﻣﺤﺮوﻣًﺎ ﻋﻦ ﻟﻘﺎء اﻟﻠّﻪ و ﻓ ّﺮ ﻋﻦ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض‬ ‫رﺣﻤﺘﺔ ﺛ ّﻢ ﺑﻌﺪ‪ .‬ان ﻳﺎ اﺣﺒّﺎء اﻟﻠّﻪ دﻋﻮا ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﺑﺎﻣﺮ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ اﻧّﻪ‬ ‫ﻋﻦ وراﺋﮑﻢ اوﻟﻢ ﻳﮑﻔﮑﻢ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﺧﻠﻖ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ‬ ‫ﻣﺎ ﻣﻦ اﻟ ٍﻪ اّﻟﺎ هﻮ ﻟﻪ اﻟﺨﻠﻖ و اﻻﻣﺮ و ﻓﻰ ﻗﺒﻀﺘﻪ ﻣﻘﺎدﻳﺮ ﮐ ّ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﻔﺮوا ﺑﺂﻳﺎت اﻟﻠّﻪ و ﺑﺮهﺎﻧﻪ ﺛ ّﻢ‬ ‫ﻳﻨﺰّﻟﻬﺎ ﻋﻠﯽ ﻗﺪر ﻣﺤﺪّد‪ .‬ا ّ‬ ‫ﻋﻈﻤﺘﻪ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ اوﻟﺌﮏ ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻟﻬﻢ ﺷﺄن ﻋﻨﺪ اﻟﻠّﻪ ﻓﺴﻮف ﻳﻌﺬّﺑﻬﻢ‬ ‫ﺲ اﻟﺸّﻴﻄﺎن و‬ ‫ﻓﻰ ﻋﻤﺪ ﻣﻤﺪّد‪ .‬ا ّ‬ ‫ن اﺣﻔﻈﻮا ﻳﺎ ﻗﻮم اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻋﻦ ﻣ ّ‬ ‫ﻞ ﺳﺒﻞ و‬ ‫ﻣﻈﺎهﺮﻩ و اﻧّﻬﻢ اﻧﺘﺸﺮوا ﻓﻰ اﻻرض و ﻗﻌﺪوا ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﺮﺻﺪ‪ .‬ان اﻋﺘﺼﻤﻮا ﺑﻔﻀﻞ اﻟﻠّﻪ و رﺣﻤﺘﻪ ﻟﻴﺤﻔﻈﮑﻢ ﻋﻦ ﺟﻨﻮد‬ ‫اﻻﻋﺮاض اﻧّﻪ ﻣﺎ ﻣﻦ ﺣﺎﻓﻆ اّﻟﺎ هﻮ ﻳﺤﻔﻆ ﻣﻦ ﻳﺸﺎء ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ‬ ‫و ﻳﻨﺼﺮ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﺠﻨﻮد ﻣﺠﻨّﺪ‪ .‬ﻟﻦ ﻳﻌﺰب ﻋﻦ ﻋﻠﻤﻪ ﻣﻦ ﺷﻴﺊ و‬ ‫ﻋﻨﺪﻩ ﻋﻠﻢ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﻋﻠﻢ ﻣﺎ ﮐﺎن وﻣﺎ ﻳﮑﻮن ﻓﻰ ﮐﺘﺎب‬ ‫رﻗﻢ ﺑﺎﺻﺒﻊ اﻟﻘﻀﺎء و ﻣﺎ ﻗﺪّر ﻓﻴﻪ ﻻ ﻳﺒﻴﺪ و ﻻ ﻳﻨﻔﺪ‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻮم ﺁﻣﻨﻮا ﺑﺎﻟﻠّﻪ‬ ‫و ﺁﻳﺎﺗﻪ و اذا اﺳﺘﺸﺮق ﻋﻠﻴﮑﻢ ﺷﻤﺲ اﻟﺒﻬﺎ ﻋﻦ اﻓﻖ اﻟﮑﺒﺮﻳﺎء ﻓﻰ اﻳّﺎم‬ ‫ﻰ اﻻﻋﻠﯽ ﺧﺮّوا ﺑﻮﺟﻮهﮑﻢ ﺳﺠّﺪًا ﻟﻠّﻪ و ﮐﻮﻧﻮا ﻣﻤّﻦ ﺧﻀﻊ‬ ‫رﺑّﮑﻢ اﻟﻌﻠ ّ‬

‫و ﺳﺠﺪ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻤﻮا ﺑﺎن ﮐﻠّﻤﺎ اﻣﺮﺗﻢ ﺑﻪ ﻓﻰ ﺁﺛﺎر اﻟﻠّﻪ و ﮐﺘﺎﺑﻪ ﻓﻰ ﻋﺮﻓﺎن‬ ‫ﻧﻔﺴﻪ و اﺗّﺒﺎع اواﻣﺮﻩ هﺬا ﻣﺎ ﻳﻨﺘﻔﻊ ﺑﻪ اﻧﻔﺴﮑﻢ ﻓﻰ اﻵﺧﺮة و اﻻوﻟﻰ و‬ ‫ﻞ ﻣﺎ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﻣﻘﺪّس ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻰ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻧّﺔ ﻟﻐﻨ ّ‬ ‫ﻰ‬ ‫ﻳﺬﮐﺮ و ﻳﺸﻬﺪ‪ .‬هﻞ ﺧﻠﻖ ﻓﻰ اﻻﻣﮑﺎن ﺷﻴﺊ اﺣﻠﻰ ﻣﻦ ذﮐﺮ ر ّﺑﮑﻢ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻴﺎء و ﺁﻧﺴﻮا‬ ‫اﻻﻋﻠﯽ ﻻ ﻓﻮ ﻧﻔﺲ اﻟﺒﻬﺎء اذًا اﻧﻘﻄﻌﻮا ﻳﺎ ﻗﻮم ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺸﺮﮎ ﮐﻔﺮ ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ ﻋﻨﺪ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﺑﻴّﻨﺎ‬ ‫ﺑﺬﮐﺮ اﻻﻋﻈﻢ و ﻻ ﺗﻤﺴّﮑﻮا ﺑﮑ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ اﺗّﺨﺬوا ﻻﻧﻔﺴﻬﻢ‬ ‫ﻖ و ﻓﺼّﻠﻨﺎ ﻟﮑﻢ اﻵﻳﺎت ﻟﺌّﻠﺎ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻟﮑﻢ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻣﺮًا و اﻋﺘﮑﻔﻮا ﻋﻠﻴﻪ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن او ﻳﻠﻘﻰ ﻋﻠﻴﻬﻢ اﻟﺮّوح ﻣﺎ ﻟﻢ ﻳﮑﻦ‬ ‫ﻦ ﻣﻤّﻦ ﮐﻔﺮوا ﻟﺤﺪ‪ .‬ﻗﻞ اﻟﻠّﻪ ﻳﻌﻠﻢ‬ ‫ﻦ ﻋﻠﯽ اﻻﻋﺮاض و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻋﻨﺪهﻢ ﻳﻘﻮﻣ ّ‬ ‫ﻣﻦ ﻳﺸﺎء ﻣﺎ ﻳﺤﻔﻈﻪ ﻋﻦ رﻣﻰ اﻟﺠﻬﻞ و ﻳﻘﺮّﺑﻪ اﻟﯽ ﻣﻌﻴﻦ اﻟﺤﮑﻤﺔ و‬ ‫اﻟﻔﻀﻞ ﻟﻴﮑﻮن ﻣﻤّﻦ ﻋﺮّف رﺑّﻪ ﺛ ّﻢ ﺣﻤﺪ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﺗﺨﻠّﻘﻮا ﺑﺎﺧﻼق اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﺛ ّﻢ زﻳّﻨﻮا اﻧﻔﺴﮑﻢ و هﻴﮑﻠﮑﻢ ﺑﺎﺛﻮاب اﻟﻌﻠﻢ و اﻵداب ﺛ ّﻢ اﻟﻌﻔﻮ و‬ ‫اﻻﻧﺼﺎف و ﮐﻮﻧﻮا ﻣﺘﺤ ّﺪًا ﻋﻠﯽ اﻣﺮاﻟﻠّﻪ و ﺳﻨﻨﻪ و اذا اوﺗﻰ اﺣﺪ ﺷﻴﺊ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اهﻞ اﻟﺒﻐﻰ و‬ ‫ﻓﻰ اﻟﺪّﻳﻦ اواﻟﺪّﻧﻴﺎ اﻧﺘﻢ ﻓﺎرﺿﻮا ﺑﻪ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻻ ﺛ ّﻢ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻳﺴﺘﻘﺮﺑﻮن‬ ‫ن اﻟﺤﺴﺪ ﻧﺎر ﻳﺤﺘﺮق ﺑﻬﺎ اﻟﺤﺎﺳﺪ ا ّو ً‬ ‫اﻟﺤﺴﺪ‪ .‬ا ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ اﻃّﻠﻊ‬ ‫اﻟﻴﻪ و ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻓﻰ اﻻرض ﻧﺎرٌ اﺣ ّﺮ ﻣﻨﻬﺎ و ﻳﻮﻗﻦ ﺑﺬﻟﮏ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﻤﺎ ورد ﻋﻠﯽ ﺟﻤﺎل اﻟﻘﺪم ﺛ ّﻢ ﺷﻬﺪ‪ .‬و ﻳﺎ ﻗﻮم ﻓﺎرﺿﻮا ﺑﻤﺎ ﻗﻀﻰ ﻣﻦ‬ ‫ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ اﻏﺘﻨﻤﻮا ﺑﻤﺎ ﻧﺰل ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻣﻦ ﺳﺤﺎب اﻟﻔﻀﻞ ﻣﺎﺋﺪة اﻟﻌﻠﻢ و‬ ‫ﻰ ﻣﻦ‬ ‫ﻻ ﺗﮑﻮﻧﻮا ﻣﻤّﻦ ﻋﺮف ﻧﻌﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ اﺟﺤﺪﻩ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ورد ﻋﻠ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ‬ ‫ﺳﻴﻮف اﻟﺤﺴﺪ ﻣﺎ ﻻ ﻳﺤﺼﻰ ﻋﺪّﺗﻬﺎ اﺣﺪ اّﻟﺎ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى اﺣﺼﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻖ ﺑﻌﻠﻢ ﻣﺎ ﻳﺨﻄﺮ ﻓﻰ ﻗﻠﻮب اﻟﻌﺒﺎد و ﻣﺎ ﺗﺨﻔﻰ‬ ‫و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻌﺎﻟﻢ ﺑﺎﻟﺤ ّ‬ ‫ﺻﺪور اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﮐﻔﺮوا و اﺷﺮﮐﻮا ﻓﻰ ازل اﻻزال اﻟﯽ اﺑﺪ اﻻﺑﺪ‪ .‬ﻗﺪّﺳﻮا‬ ‫ﻞ ﺣﺠﺐ و‬ ‫ﻞ و اﻟﺤﺴﺪ ﺛ ّﻢ اﻧﻈﺎرﮐﻢ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻳﺎ ﻗﻮم ﺻﺪورﮐﻢ ﻋﻦ اﻟﻐ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻮح‬ ‫رﻣﺪ‪ .‬ﻟﺘﺸﻬﺪوا ﺻﻨﻊ اﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى اﺗﻘﻦ ﺧﻠﻖ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﻄﻬّﺮ اﻟﻤﻤﺠّﺪ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﺷﺮﻗﺖ ﻋﻦ اﻓﻖ اﻟﺘّﺒﻴﺎن ﺷﻤﺲ‬ ‫ﻖ و ﺗﺸﻬﺪوا ﻓﻰ ﺳﺮّﮐﻢ و ﺟﻬﺮﮐﻢ‬ ‫اﻟﺤﮑﻤﺔ و اﻟﺒﻴﺎن ﻟﺘﻌﺮﻓﻮاﺳﺒﻞاﻟﺤ ّ‬ ‫ﺑﺎﻧّﻪ ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎهﻮ اﻟﻮاﺣﺪ اﻟﻔﺮد اﻟﻮﺗﺮ اﻻﺣﺪاﻟﺼّﻤﺪ‪ .‬و اﻟﺮّوح و اﻟﻌ ّﺰ و‬ ‫اﻟﺒﻬﺎءﻋﻠﻴﮏ و ﻋﻠﯽ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ اﺧﺬوا ﮐﺘﺎب اﻟﻠّﻪ ﺑﻘﻮّة ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ و ﮐﺎﻧﻮا‬ ‫ﻣﻤّﻦ رﮐﻊ و ﺳﺠﺪ‬ ‫ﻰ رﺿﺎ‬ ‫ﻗﺪ ﻧﺰل ﻟﻤﻴﺮزا ﻋﻠ ّ‬

‫ﻟﻴﮑﻮن ﺑﻌﻨﺎﻳﺎت اﻟﻠّﻪ ﻣﺮزوﻗﺎ‬ ‫هﻮ اﻟﺒﺎﻗﻰ ﻓﻰ اﻓﻖ اﻻﺑﻬﻰ‬ ‫اﺗﻰ اﻣﺮاﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ ﻇﻠﻞ ﻣﻦ اﻟﺒﻴﺎن واﻟﻤﺸﺮﮐﻮن ﻳﻮﻣﺌ ٍﺬ ﻓﻰ ﻋﺬاب ﻋﻈﻴﻢ‬ ‫ﻗﺪ ﻧﺰﻟﺖ ﺟﻨﻮد اﻟﻮﺣﻰ ﺑﺮاﻳﺎت اﻻﻟﻬﺎم ﻋﻦ ﺳﻤﺎء اﻟﻠّﻮح ﺑﺎﺳﻢ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻦ اﻟﻤﻮﺣّﺪون ﺑﻨﺼﺮ اﻟﻠّﻪ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ و‬ ‫اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬اذًا ﻳﻔﺮﺣ ّ‬ ‫اﻟﻤﻨﮑﺮون ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﻓﻰ اﺿﻄﺮاب ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬ﻳﺎ اﻳّﻬﺎاﻟﻨّﺎس اﺗﻔﺮّون ﻋﻦ‬ ‫رﺣﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى اﺣﺎﻃﺖ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﻋﻤّﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫اﻻرﺿﻴﻦ ان ﻻ ﺗﺒﺪﻟﻮا رﺣﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ اﻧﻔﺴﮑﻢ و ﻻ ﺗﺤﺮﻣﻮااﻧﻔﺴﮑﻢ‬ ‫ن ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻟﺮّﺣﻤﺔ ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻣﻨﻬﺎ و ﻣﻦ اﻋﺮض ﻋﻨﻬﺎ اﻧّﻪ ﻋﻠﯽ ﺧﺴﺮا ٍ‬ ‫اﻵﻳﺎت ا ّﻧﻬﺎ ﻧﺰﻟﺖ ﻣﻦ ﺳﻤﺎء واﺣﺪة و ﻳﺴﻘﻮن اﻟﻤﻮﺣّﺪون ﻣﻨﻬﺎ ﺧﻤﺮ‬ ‫اﻟﺤﻴﻮان و اﻟﻤﺸﺮﮐﻮن ﻳﺸﺮﺑﻮن ﻣﻦ ﻣﺎء اﻟﺤﻤﻴﻢ و اذا ﻳﺘﻠﯽ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺁﻳﺎت‬ ‫اﻟﻠّﻪ ﺗﺸﺘﻌﻞ ﻓﻰ ﺻﺪورهﻢ ﻧﺎر اﻟﺒﻐﻀﺎء ﮐﺬﻟﮏ ﺑﺪّﻟﻮا ﻧﻌﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻞ اﻟﮑﻠﻤﺔ ﺛ ّﻢ‬ ‫اﻧﻔﺴﻬﻢ و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ ان ادﺧﻠﻮا ﻳﺎ ﻗﻮم ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫ن ﻓﻴﻬﺎ ﮐﻨﺰ ﮐﻮﺛﺮ اﻟﺴّﺒﺤﺎن و‬ ‫اﺷﺮﺑﻮا ﻣﻨﻬﺎ رﺣﻴﻖ اﻟﻤﻌﺎﻧﻰ و اﻟﺒﻴﺎن ﻻ ّ‬ ‫ﻇﻬﺮت ﻋﻦ اﻓﻖ ﻣﺸﻴّﺔ رﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺑﺎﻧﻮا ٍر ﺑﺪﻳﻊ‪ .‬ﻗﻞ ﻗﺪ اﻧﺸﻌﺐ ﺑﺤﺮ‬ ‫اﻟﻘﺪم ﻣﻦ هﺬا اﻟﺒﺤﺮ اﻻﻋﻈﻢ ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ اﺳﺘﻘ ّﺮ ﻓﻰ ﺷﺎﻃﺌﻪ و ﻳﮑﻮن‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻤﺴﺘﻘﺮّﻳﻦ‪ .‬و ﻗﺪ اﻧﺸﻌﺐ ﻣﻦ ﺳﺪرة اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ هﺬا اﻟﻬﻴﮑﻞ اﻟﻤﻘﺪّس‬ ‫ﻞ ﻓﻰ ﻇﻠّﻪ و ﮐﺎن ﻣﻦ اﻟﺮّاﻗﺪﻳﻦ‪.‬‬ ‫اﻻﺑﻬﻰ ﻏﺼﻦ اﻟﻘﺪس ﻓﻬﻨﻴﺌًﺎ ﻟﻤﻦ اﺳﺘﻈ ّ‬ ‫ﻗﻞ ﻗﺪ ﻧﺒﺖ ﻏﺼﻦ اﻻﻣﺮ ﻣﻦ هﺬا اﻻﺻﻞ اﻟّﺬى اﺳﺘﺤﮑﻤﻪ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ‬ ‫ﻞ اﻟﻮﺟﻮد ﻓﺘﻌﺎﻟﯽ ﻣﻦ‬ ‫ارض اﻟﻤﺸﻴّﺔ و ارﺗﻔﻊ ﻓﺮﻋﻪ اﻟﯽ ﻣﻘﺎم اﺣﺎط ﮐ ّ‬ ‫هﺬا اﻟﺼّﻨﻊ اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻤﺒﺎرﮎ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﻊ ان ﻳﺎ ﻗﻮم ﺗﻘﺮّﺑﻮا اﻟﻴﻪ و‬ ‫ذوﻗﻮا ﻣﻨﻪ اﺛﻤﺎر اﻟﺤﮑﻤﺔ و اﻟﻌﻠﻢ ﻣﻦ ﻟﺪن ﻋﺰﻳ ٍﺰ ﻋﻠﻴﻢ و ﻣﻦ ﻟﻢ ﻳﺬق‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻋﻠﯽ اﻻرض‬ ‫ﻣﻨﻪ ﻳﮑﻮن ﻣﺤﺮوﻣًﺎ ﻋﻦ ﻧﻌﻤﺔ اﻟﻠّﻪ و ﻟﻮ ﻳﺮزق ﺑﮑ ّ‬ ‫ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻗﺪ ﻓﺼّﻞ ﻣﻦ ﻟﻮح اﻻﻋﻈﻢ ﮐﻠﻤﺔ ﻋﻠﯽ اﻟﻔﻀﻞ‬ ‫و زﻳّﻨﻬﺎ اﻟﻠّﻪ ﺑﻄﺮاز ﻧﻔﺴﻪ و ﺟﻌﻠﻬﺎ ﺳﻠﻄﺎﻧًﺎ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻋﻠﯽ اﻻرض و‬ ‫ن اﻟﻨّﺎس ﺑﻪ رﺑّﻬﻢ اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫ﺁﻳﺔ ﻋﻈﻤﺘﻪ و اﻗﺘﺪارﻩ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﻟﻴﻤﺠﺪ ّ‬ ‫ﻦ ﻧﻔﺲ اﻟﻠّﻪ اﻟﻘﺎﺋﻤﺔ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻦ ﺑﻪ ﺑﺎرﺋﻬﻢ و ﻳﻘﺪّﺳ ّ‬ ‫اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬و ﻳﺴﺒّﺤ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ان هﺬا اّﻟﺎ ﺗﻨﺰﻳﻞٌ ﻣﻦ ﻟﺪن ﻋﻠﻴﻢ ﻗﺪﻳﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻓﺎﺷﮑﺮوا اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻟﻈﻬﻮرﻩ ﻻﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻔﻀﻞ اﻻﻋﻈﻢ ﻋﻠﻴﮑﻢ و ﻧﻌﻤﺔ اﻻﺗﻢ ﻟﮑﻢ و ﺑﻪ ﻳﺤﻴﻰ‬ ‫ﻞ ﻋﻈﻢ رﻣﻴﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﻴﻪ ﻓﻘﺪ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﻓﻤﻦ اﻋﺮض ﻋﻨﻪ‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻓﻘﺪ اﻋﺮض ﻋﻦ ﺟﻤﺎﻟﯽ و ﮐﻔﺮ ﺑﺒﺮهﺎﻧﻰ و ﮐﺎن ﻣﻦ اﻟﻤﺴﺮﻓﻴﻦ‪ .‬اﻧّﻪ‬

‫ﻟﻮدﻳﻌﺔ اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻨﮑﻢ و اﻣﺎﻧﺘﻪ ﻓﻴﮑﻢ و ﻇﻬﻮرﻩ ﻋﻠﻴﮑﻢ و ﻃﻠﻮﻋﻪ ﺑﻴﻦ‬ ‫ﻋﺒﺎدﻩ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﻣﺮت ان اﺑﻠّﻐﮑﻢ رﺳﺎﻟﺔ اﻟﻠّﻪ ﺑﺎرﺋﮑﻢ و ﺑﻠﻐﺘﮑﻢ‬ ‫ﺑﻤﺎ اﻣﺮت ﺑﻪ اذًا ﻳﺸﻬﺪ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ ذﻟﮏ ﺛ ّﻢ ﻣﻠﺌﮑﺘﻪ و رﺳﻠﻪ ﺛ ّﻢ ﻋﺒﺎدﻩ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻤﻘﺪّﺳﻴﻦ ان اﺳﺘﻨﺸﻘﻮا راﺋﺤﺔ اﻟﺮّﺿﻮان ﻣﻦ اورادﻩ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻟﻤﺤﺮوﻣﻴﻦ‪ .‬ان اﻏﺘﻨﻤﻮا ﻓﻀﻞ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﮑﻢ و ﻻ ﺗﺤﺘﺠﺒﻮا ﻋﻨﻪ و اﻧّﺎ ﻗﺪ‬ ‫ﺑﻌﺜﻨﺎﻩ ﻋﻠﯽ هﻴﮑﻞ اﻻﻧﺴﺎن ﻓﺘﺒﺎرﮎ اﻟﻠّﻪ ﻣﺒﺪع ﻣﺎ ﻳﺸﺎء ﺑﺎﻣﺮﻩ اﻟﻤﺒﺮم‬ ‫ﻞ اﻟﻐﺼﻦ اوﻟﺌﮏ ﺗﺎهﻮا ﻓﻰ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻣﻨﻌﻮااﻧﻔﺴﻬﻢ ﻋﻦ ﻇ ّ‬ ‫اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ا ّ‬ ‫اﻟﻌﺮاء و اﺣﺮﻗﺘﻬﻢ ﺣﺮارة اﻟﻬﻮى و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﻬﺎﻟﮑﻴﻦ ان اﺳﺮﻋﻮا ﻳﺎ‬ ‫ﻞ اﻟﻠّﻪ ﻟﻴﺤﻔﻈﮑﻢ ﻋﻦ ﺣ ّﺮ ﻳﻮم اﻟّﺬى ﻟﻦ ﻳﺠﺪ اﺣﺪٌ ﻟﻨﻔﺴﻪ ﻇّﻠﺎ‬ ‫ﻗﻮم اﻟﯽ ﻇ ّ‬ ‫ﻞ اﺳﻤﻪ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬ان اﻟﺒﺴﻮا ﻳﺎ ﻗﻮم ﺛﻮب اﻻﻳﻘﺎن‬ ‫ى اّﻟﺎ ﻇ ّ‬ ‫وﻻ ﻣﺄو ً‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﻮﻗﻨﻴﻦ ﻓﻰ هﺬﻩ‬ ‫ﻟﻴﺤﻔﻈﮑﻢ ﻋﻦ رﻣﻰ اﻟﻈّﻨﻮن و اﻻوهﺎم و ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻻﻳّﺎم اﻟّﺘﻰ ﻟﻦ ﻳﻮﻗﻦ اﺣﺪٌ و ﻟﻦ ﻳﺴﺘﻘ ّﺮ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ اّﻟﺎ ﺑﺎن ﻳﻨﻘﻄﻊ ﻋﻦ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻓﻰ اﻳﺪى اﻟﻨّﺎس و ﻳﺘﻮﺟّﻪ اﻟﯽ ﻣﻨﻈﺮ ﻗﺪس ﻣﻨﻴﺮ ﻳﺎﻗﻮم اﺗﺘّﺨﺬون‬ ‫ﮐّ‬ ‫اﻟﺠﺒﺖ ﻻﻧﻔﺴﮑﻢ ﻣﻌﻴﻨ ًﺎ ﻣﻦ دون اﻟﻠّﻪ و ﻳﺘّﺒﻌﻮن اﻟﻄّﺎﻏﻮت ر ّﺑًﺎ ﻣﻦ دون‬ ‫رﺑّﮑﻢ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬دﻋﻮا ﻳﺎﻗﻮم ذﮐﺮهﻤﺎ ﺛ ّﻢ ﺧﺬوا ﮐﺄس اﻟﺤﻴﻮان‬ ‫ﺑﺎﺳﻢ رﺑّﮑﻢ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﺑﻘﻄﺮة ﻣﻨﻬﺎ ﻳﺤﻴﻰ اﻻﻣﮑﺎن ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﺲ اّﻟﺎ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﻗﻞ اﻟﻴﻮم ﻻ ﻋﺎﺻﻢ ﻻﺣ ٍﺪ ﻣﻦ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ و ﻻ ﻣﻬﺮب ﻟﻨﻔ ٍ‬ ‫ﻖ اّﻟﺎ اﻟﻀّﻼل اﻟﻤﺒﻴﻦ‪ .‬و ﻟﻘﺪ ﺣﺘﻢ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻖ و ﻣﺎ ﺑﻌﺪ اﻟﺤ ّ‬ ‫اﻟﻠّﻪ وهﺬا ﻟﻬﻮ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ ﻧﻔﺲ ﺑﺎن ﻳﺒﻠّﻐﻮا اﻣﺮﻩ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻳﮑﻮن ﻣﺴﺘﻄﻴﻌًﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﻋﻞ ﮐ ّ‬ ‫ﻗﺪّر اﻻﻣﺮ ﻣﻦ اﺻﺒﻊ اﻟﻘﺪرة و اﻻﻗﺘﺪار ﻋﻠﯽ اﻟﻮاح ﻋ ّﺰ ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬و ﻣﻦ‬ ‫اﺣﻴﻰ ﻧﻔﺴًﺎ ﻓﻰ هﺬا اﻻﻣﺮ ﮐﻤﻦ اﺣﻴﻰ اﻟﻌﺒﺎد ﮐﻠّﻬﻢ و ﻳﺒﻌﺜﻪ اﻟﻠّﻪ ﻳﻮم‬ ‫اﻟﻘﻴﻤﺔ ﻓﻰ رﺿﻮان اﻻﺣﺪﻳّﺔ ﺑﻄﺮاز ﻧﻔﺴﻪ اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬و‬ ‫ن هﺬا ﻧﺼﺮﺗﮑﻢ رﺑّﮑﻢ و ﻣﻦ دون ذﻟﮏ ﻟﻦ ﻳﺬﮐﺮ اﻟﻴﻮم ﻋﻨﺪ اﻟﻠّﻪ‬ ‫اّ‬ ‫ب ﺁﺑﺎﺋﮑﻢ اﻻوّﻟﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﮏ اﻧﺖ ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ان اﺳﺘﻤﻊ ﻣﺎ‬ ‫ر ّﺑﮑﻢ و ر ّ‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﺛ ّﻢ اﻧﺸﺮ اﻟﻠّﻮح‬ ‫وﺻّﻴﻨﺎﮎ ﻓﻰ اﻟﻠّﻮح ﺛ ّﻢ اﺑﺘﻎ ﻓﻀﻞ رﺑّﮏ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ‬ ‫ﻦ ﻣﺎ ﻓﻴﻪ و ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﺑﻴﻦ ﻳﺪى اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﺁﻣﻨﻮا ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﺑﺂﻳﺎﺗﻪ ﻟﻴﺒﻠّﻐ ّ‬ ‫اﻟﻤﺤﺴﻨﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ﻻ ﺗﻔﺴﺪوا ﻓﻰ اﻻرض و ﻻ ﺗﺠﺎدﻟﻮا ﻣﻊ اﻟﻨّﺎس‬ ‫ن هﺬا ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﺷﺄن اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ اﺗّﺨﺬوا ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫ﻞ رﺑّﻬﻢ ﻣﻘﺎﻣًﺎ ﮐﺎن ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻻّ‬ ‫ﻖ اﻣﻴﻦ‪ .‬واذا وﺟﺪﺗﻢ ﻋﻄﺸﺎﻧًﺎ ﻓﺎﺳﻘﻮﻩ ﻣﻦ ﮐﺄس اﻟﮑﻮﺛﺮ و اﻟﺘّﺴﻨﻴﻢ و‬ ‫اﻟﺤ ّ‬ ‫ن واﻋﻴ ٍﺔ ﻓﺎﺗﻠﻮا ﻋﻠﻴﻪ ﺁﻳﺎت اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫ان وﺟﺪﺗﻢ ذات اذ ٍ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬ان اﻓﺘﺤﻮا اﻟﻠﺴﺎن ﺑﺎﻟﺒﻴﺎن اﻟﺤﺴﻨﺔ ﺛ ّﻢ ذﮐّﺮ اﻟﻨّﺎس ان‬

‫ﻼ اﻟﯽ ﺣﺮم اﻟﻠّﻪ و اّﻟﺎ دﻋﻮهﻢ ﺑﺎﻧﻔﺴﻬﻢ ﺛ ّﻢ اﺗﺮﮐﻮهﻢ ﻓﻰ‬ ‫وﺟﺪﺗﻤﻮهﻢ ﻣﻘﺒ ً‬ ‫ﻞ اﮐﻤ ٍﻪ ﻋﻘﻴﻢ‪.‬‬ ‫اﺻﻞ اﻟﺤﺠﻴﻢ‪ .‬اﻳّﺎﮐﻢ ان ﻻ ﺗﻨﺸﺮوا ﻟﺌﺎﻟﯽ اﻟﻤﻌﺎﻧﻰ ﻋﻨﺪ ﮐ ّ‬ ‫ن اﻻﻋﻤﻰ ﻳﮑﻮن ﻣﺤﺮوﻣًﺎ ﻋﻦ ﻣﺸﺎهﺪة اﻻﻧﻮار و ﻟﻦ ﻳﻔﺮق اﻟﺤﺠﺮ‬ ‫ﻻّ‬ ‫ﻋﻦ ﻟﻮءﻟﻮء ﻗﺪس ﺛﻤﻴﻦ‪ .‬اﻧّﮏ ﻟﻮ ﺗﻠﻘﻰ ﻋﻠﯽ اﻟﺤﺠﺮ اﻟﻒ ﺳﻨﺔ ﻣﻦ ﺁﻳﺎت‬ ‫ﻋ ّﺰ ﺑﺪﻳﻊ هﻞ ﻳﻔﻘﻪ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ او ﻳﺆﺛّﺮ ﻓﻴﻪ ﻻ ﻓﻮ رﺑّﮏ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻞ اﻵﻳﺎت ﻋﻠﯽ اﻻﺻ ّﻢ هﻞ ﻳﺴﻤﻊ ﻣﻨﻬﺎ ﺣﺮﻓًﺎ ﻻ ﻓﻮ ﺟﻤﺎل‬ ‫و ﻟﻮ ﺗﻘﺮء ﮐ ّ‬ ‫ﻋ ﱟﺰ ﻗﺪﻳﻢ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﻟﻘﻴﻨﺎﮎ ﻣﻦ ﺟﻮاهﺮ اﻟﺤﮑﻤﺔ و اﻟﺒﻴﺎن ﻟﺘﮑﻮن ﻧﺎﻇﺮًا‬ ‫اﻟﯽ ﺷﻄﺮ رﺑّﮏ و ﺗﻨﻘﻄﻊ ﻋﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و اﻟﺮّوح ﻋﻠﻴﮏ و ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ اﺳﺘﻘﺮّوا ﻋﻠﯽ ﻣﻘ ّﺮ اﻟﻘﺪس و ﮐﺎﻧﻮا ﻓﻰ اﻣﺮ رﺑّﻬﻢ ﻋﻠﯽ اﺳﺘﻘﺎﻣﺔ‬ ‫ﻣﺒﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﺑﻨﺎم دوﺳﺖ‬ ‫ﻟﻠّﻪ اﻟﻤﺜﻞ اﻻﻋﻠﻰ ﮔﻞ ﻣﻌﻨﻮى در رﺿﻮان اﻟﻬﻰ ﺑﻘﺪوم رﺑﻴﻊ ﻣﻌﺎﻧﻰ‬ ‫ﻣﺸﻬﻮد وﻟﮑﻦ ﺑﻠﺒﻼن ﺻﻮرى ﻣﺤﺮوم ﻣﺎﻧﺪﻩاﻧﺪ‪ .‬ﮔﻞ ﮔﻮﻳﺪ اى ﺑﻠﺒﻼن‬ ‫ﻣﻨﻢ ﻣﺤﺒﻮب ﺷﻤﺎ و ﺑﮑﻤﺎل ﻟﻮن و ﻧﻔﺤﻪء ﻋﻄﺮﻳّﻪ و ﻟﻄﺎﻓﺖ و‬ ‫ﻃﺮاوت ﻣﻨﻴﻌﻪ ﻇﺎهﺮ ﺷﺪﻩام ﺑﺎ ﻳﺎر ﺑﻴﺎﻣﻴﺰﻳﺪ و از دوﺳﺖ ﻣﮕﺮﻳﺰﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻠﺒﻼن ﻣﺠﺎز ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﺎ از اهﻞﻳﺜﺮﺑﻴﻢ وﺑﮕﻞ ﺣﺠﺎزاﻧﺲ داﺷﺘﻪ و ﺗﻮ‬ ‫ازاهﻞ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ و در ﺑﺴﺘﺎن ﻋﺮاق ﮐﺸﻒ ﻧﻘﺎب ﻧﻤﻮدﻩاى‪ .‬ﮔﻞ ﮔﻔﺖ‬ ‫ﻞ اﺣﻴﺎن از ﺟﻤﺎل رﺣﻤﻦ ﻣﺤﺮوم ﺑﻮدﻩاﻳﺪ و هﻴﭻ‬ ‫ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﮐﻪ در ﮐ ّ‬ ‫وﻗﺖ ﻣﺮاﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪاﻳﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺟﺪار و رواﻓﺪ و دﻳﺎر را ﺷﻨﺎﺧﺘﻪاﻳﺪ‪ .‬ﭼﻪ‬ ‫اﮔﺮ ﻣﺮا ﻣﻴﺸﻨﺎﺧﺘﻴﺪ ﺣﺎل از ﻳﺎر ﺧﻮد ﻧﻤﻰ ﮔﺮﻳﺨﺘﻴﺪ‪ .‬اى ﺑﻠﺒﻼن ﻣﻦ ﻧﻪ‬ ‫ﺧﻮد از ﻳﺜﺮﺑﻢ و ﻧﻪ از ﺑﻄﺤﺎ و ﻧﻪ از ﻋﺮاق و ﻧﻪ از ﺷﺎم و ﻟﮑﻦ‬ ‫ﮔﺎهﻰ ﺑﺘﻔﺮّج و ﺳﻴﺮ در دﻳﺎر ﺳﺎﻳﺮم ﮔﺎهﻰ در ﻣﺼﺮ و وﻗﺘﻰ در ﺑﻴﺖ‬ ‫اﻟﻠّﺤﻢ و ﺟﻠﻴﻞ و ﮔﺎهﻰ در ﺣﺠﺎز و ﮔﺎهﻰ در ﻋﺮاق و ﻓﺎرس و ﺣﺎل‬ ‫ﺐ ﻣﻦ ﻣﻌﺮوﻓﻴﺪ و ﻟﮑﻦ از ﻣﻦ‬ ‫در ادرﻧﻪ ﮐﺸﻒ ﻧﻘﺎب ﻧﻤﻮدﻩام‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﺤ ّ‬ ‫ﻏﺎﻓﻞ ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﮐﻪ زاﻏﻴﺪ و رﺳﻢ ﺑﻠﺒﻞ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪاﻳﺪ در ارض وهﻢ و‬ ‫ﺗﻘﻠﻴﺪ ﺳﺎﻳﺮﻳﺪ و از روﺿﻪ ﻣﺒﺎرﮐﻪ ﺗﻮﺣﻴﺪ ﻣﺤﺮوم‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﻣﺜﻞ ﺁن‬ ‫ﺟﻐﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ وﻗﺘﻰ ﺑﻠﺒﻠﯽ را ﮔﻔﺖ ﮐﻪ زاغ از ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻴﺨﻮاﻧﺪ ﺑﻠﺒﻞ‬ ‫ﮔﻔﺖ اى ﺟﻐﺪ ﭼﺮا ازاﻧﺼﺎف ﮔﺬﺷﺘﻰ و ازﺣﻖ ﭼﺸﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺁﺧﺮ‬ ‫هﺮ دﻋﻮى را ﺑﺮهﺎﻧﻰ ﻻزم اﺳﺖ و هﺮ ﻗﻮﻟﯽ را دﻟﻴﻠﯽ‪ .‬ﺣﺎل ﻣﻦ‬ ‫ﺣﺎﺿﺮ و زاغ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﻣﻘﺒﻮل ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺮدود اﺳﺖ ﭼﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ وﻗﺘﻰ از رﺿﻮاﻧﻰ ﻧﻐﻤﻪ ﺧﻮﺷﻰ‬ ‫اﺳﺘﻤﺎع ﻧﻤﻮدم ﺑﻌﺪ از ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻐﻤﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪم ﻣﺬﮐﻮر ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﺻﻮت زاغ ﺑﻮد و ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ ﺁن ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﺷﺪ ﮐﻪ زاﻏﻰ از ﺁن ﺑﺴﺘﺎن‬ ‫ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ ﻳﻘﻴﻦ ﻧﻤﻮدم ﮐﻪ ﻗﺎﺋﻞ ﺻﺎدﻗﺴﺖ‪ .‬ﺑﻠﺒﻞ ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﮔﻔﺖ اى ﺟﻐﺪ‬ ‫ﺁن ﺻﻮت زاغ ﻧﺒﻮد ﺻﻮت ﻣﻦ ﺑﻮد و ﺣﺎل ﺑﻬﻤﺎن ﺻﻮت ﮐﻪ ﺷﻨﻴﺪى‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ اﺣﺴﻦ و اﺑﺪع از ﺁن ﺗﻐﻨّﻰ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻣﺮا ﺑﺎﻳﻦ ﮐﻠﻤﺎت‬ ‫رﺟﻮﻋﻰ ﻧﻴﺴﺖ و اﻳﻦ ﺳﺨﻨﻬﺎ ﻣﻘﺒﻮل ﻧﻪ ﭼﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ هﻤﭽﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩام از‬ ‫ﺁﺑﺎء و اﻣﺜﺎل ﺧﻮد و ﺣﺎل ﺁن زاغ ﺣﺎﺿﺮ و ﺳﻨﺪ هﻢ در دﺳﺖ دارد‬ ‫اﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﻮدى ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﻢ او ﺷﻬﺮت ﻧﻤﻮدﻩ‪ .‬ﺑﻠﺒﻞ ﮔﻔﺖ اى ﺑﻰ‬ ‫اﻧﺼﺎف ﻣﺮا ﺻﻴّﺎد ﮐﻴﻦ در ﮐﻤﻴﻦ ﺑﻮد و ﺳﻴﻒ ﻇﻠﻢ از ﻋﻘﺐ ﻟﺬا ﺑﺎﺳﻢ‬ ‫زاغ ﺷﻬﺮت ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻦ از ﻏﺎﻳﺖ ﻇﻬﻮر ﻣﺴﺘﻮر ﻣﺎﻧﺪم و از ﮐﻤﺎل‬ ‫ﺗﻐﻨّﻰ ﺑﺴﺎﮐﺖ ﻣﺸﻬﻮر و ﻟﮑﻦ ﺻﺎﺣﺒﺎن ﺁذان ﻧﻐﻤﻪ رﺣﻤﻦ را از ﻧﻌﻴﺐ‬ ‫زاﻏﺎن ﺗﻤﻴﺰ دهﻨﺪ ﺣﺎل ﺗﻮ ﺑﺎﺻﻞ ﺻﻮت و ﻟﺤﻦ ﻧﺎﻇﺮ ﺷﻮ ﻟﻴﻈﻬﺮ‬ ‫ﻟﮏ اﻟﺤﻖ‪ .‬و ﺷﻤﺎ اى ﺑﻠﺒﻼن ﺻﻮرت ﻣﺜﻞ ﺁن ﺟﻐﺪ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻴﺎﺋﻴﺪ ﮐﻪ‬ ‫ذرّﻩاى وهﻢ را ﺑﺼﺪهﺰار ﻳﻘﻴﻦ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻨﻤﺎﺋﻴﺪ و ﺣﺮﻓﻰ از ﺁﻧﭽﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ‬ ‫ﺑﻌﺎﻟﻢ ﺷﻬﻮد و ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ﻣﺒﺎدﻟﻪ ﻧﮑﻨﻴﺪ‪ .‬ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻧﺼﺢ ﻳﺎر را و ﺑﻨﻈﺮ‬ ‫اﻏﻴﺎر ﺑﺮ ﻣﻨﻈﺮ ﻧﮕﺎر ﻧﺎﻇﺮ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﻣﺮا ﺑﻤﻦ ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﺪ ﻧﻪ ﺑﻤﻘ ّﺮ و‬ ‫دﻳﺎر‪ .‬در اﻳﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ از ﺣﺪﻳﻘﻪ ﻣﺒﺎرﮐﻪ ﮐﺎن اﻟﻠّﻪ ﺑﻠﺒﻠﯽ‬ ‫ﻧﻮراﻧﻰ ﺑﻄﺮاز رﺣﻤﺎﻧﻰ و ﻧﻐﻤﻪ رﺑّﺎﻧﻰ وارد و ﺑﻄﻮاف ﮔﻞ ﻣﺸﻐﻮل‬ ‫ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ اى ﺑﻠﺒﻼن اﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺼﻮرت ﺑﻠﺒﻠﻴﺪ و ﻟﮑﻦ ﭼﻨﺪى ﺑﺎ زاﻏﺎن‬ ‫ﻣﺆاﻧﺲ ﮔﺸﺘﻪاﻳﺪ و ﺳﻴﺮﺗﺸﺎن در ﺷﻤﺎ ﻇﺎهﺮ و ﻣﺸﻬﻮد‪ .‬ﻣﻘﺮّﺗﺎن اﻳﻦ‬ ‫رﺿﻮان ﻧﻪ ﺑﺮﭘﺮﻳﺪ و ﺑﺮوﻳﺪ اﻳﻦ ﮔﻞ روﺣﺎﻧﻰ ﻣﻄﺎف ﺑﻠﺒﻼن ﺁﺷﻴﺎن‬ ‫رﺣﻤﺎﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭘﺲ اى ﺑﻠﺒﻼن اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺟﻬﺪ ﻧﻤﺎﺋﻴﺪ ﮐﻪ دوﺳﺖ را‬ ‫ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﺪ و دﺳﺖ ﺗﻌﺪّى ﺧﺰان را از اﻳﻦ ﮔﻞ رﺿﻮان رﺣﻤﻦ ﻗﻄﻊ‬ ‫ﻖ ﮐﻤﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﻳﺪ و اهﻞ‬ ‫ﻧﻤﺎﺋﻴﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﻰ اى دوﺳﺘﺎن ﺣ ّ‬ ‫ﺁﻓﺎق را از ﻣﮑﺮ و ﻧﻔﺎق اهﻞ ﺷﻘﺎق ﺣﻔﻆ ﻧﻤﺎﺋﻴﺪ‪ .‬و اﮔﺮ ﺑﺨﻀﻮع و‬ ‫ﺧﺸﻮع و ﺳﺎﻳﺮ ﺳﺠﺎﻳﺎى ﺣﻖ ﺑﻴﻦ ﻋﺒﺎد ﻇﺎهﺮ ﺷﻮﻳﺪ ذﻳﻞ ﺗﻘﺪﻳﺲ از‬ ‫ﻣﻔﺘﺮﻳﺎت اﺑﻠﻴﺲ و ﻣﻈﺎهﺮش ﻃﺎهﺮ ﻣﺎﻧﺪ و ﺁﻟﻮدﻩ ﻧﺸﻮد و ﮐﺬب‬ ‫ﻣﻔﺘﺮﻳﻦ ﺑﺮ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎن ﻇﺎهﺮ و هﻮﻳﺪا ﮔﺮدد و اﮔﺮ ﻧﻌﻮذ ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﻋﻤﻞ ﻏﻴﺮ‬ ‫ﻣﺮﺿﻴﻪ از ﺷﻤﺎ ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﺷﻮد ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻤﻘﺮ ﻗﺪس راﺟﻊ اﺳﺖ و هﻤﺎن‬

‫ﻖ ﻳﻘﻴﻦ و اﻟﺤﻤﺪ‬ ‫اﻋﻤﺎل ﻣﺜﺒِﺖ ﻣﻔﺘﺮﻳﺎت ﻣﺸﺮﮐﻴﻦ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ .‬و هﺬا ﻟﺤ ﱞ‬ ‫ﻟﻠّﻪ ﻣﺤﺒﻮب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪.‬‬ ‫هﻮ اﻟﻤﻌﺰّى اﻟﻤﺤﺰون‬ ‫ﻳﺎ ﻗﻠﻢ ﻗﺪ اﺗﺘﮏ ﻣﺼﻴﺒﺔ ﮐﺒﺮى و رزﻳّﺔ ﻋﻈﻤﻰ اﻟّﺘﻰ ﺑﻬﺎ ﻧﺎح اهﻞ‬ ‫اﻟﻔﺮدوس اﻻﻋﻠﻰ و اﻟﺠﻨّﺔ اﻟﻌﻠﻴﺎ ﺑﻬﺎ ﺻﻌﺪت اﻻﺣﺰان اﻟﯽ ان ﺑﻠﻐﺖ‬ ‫اذﻳﺎل رداء اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻘﺎﺻ ٍﺪ ﻗﺼﺪ ﺧﺪﻣﺘﻬﺎ ﻓﻰ ﺣﻴﻮﺗﻬﺎ و زارهﺎ‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺻﻌﻮدهﺎ و ﻋﺮوﺟﻬﺎ و ﻻﻣ ٍﺔ ﻗﺼﺪت ﻣﻘﺎﻣﻬﺎ و ﺗﻘﺮّﺑﺖ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﺑﻬﺎ‪ .‬اﻟﺒﻬﺎء اﻟﻤﺸﺮق ﻣﻦ اﻓﻖ ﻏﺮّﺗﻰ اﻟﻐﺮّاء و اﻟﻨّﻮر اﻟﻈّﺎهﺮ اﻟّﻠﺎﺋﺢ ﻣﻦ‬ ‫ﺳﻤﺎء اﺳﻤﻰ اﻻﺑﻬﻰ ﻋﻠﻴﮏ ﻳﺎ ﺛﻤﺮة ﺳﺪرة اﻟﻤﻨﺘﻬﻰ و اﻟﻮرﻗﺔ اﻟﻤﺒﺎرﮐﺔ‬ ‫اﻟﻨّﻮراء و اﻧﻴﺴﺔ ﻣﻦ اﺗﺒﺴﻢ ﺑﻈﻬﻮرﻩ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﺒﻘﺎء و ﻧﺎﺳﻮت اﻻﻧﺸﺎء‪.‬‬ ‫ﻧﺸﻬﺪ اﻧّﮏ اوّل ورﻗ ٍﺔ ﻓﺎزت ﺑﮑﺄس اﻟﻮﺻﺎل ﻓﻰ اﻟﻮﺛﺎق و ﺁﺧﺮ ﺛﻤﺮة‬ ‫اﺳﻠﻤﺖ روﺣﻬﺎ ﻓﻰ اﻟﻔﺮاق‪ .‬اﻧﺖ اﻟّﺘﻰ ذاب ﮐﺒﺪﮎ و اﺣﺘﺮق ﻓﺆادﮎ و‬ ‫اﺷﺘﻌﻠﺖ ارﮐﺎﻧﮏ ﻓﻰ ﺑﻌﺪﮎ ﻋﻦ اﻟﺤﻀﻮر ﻓﻰ ﻣﻘﺎم ﺟﻌﻠﻪ اﻟﻠّﻪ ﻣﺸﺮق‬ ‫ﺁﻳﺎﺗﻪ و ﻣﻄﻠﻊ ﺑﻴّﻨﺎﺗﻪ و ﻣﻈﻬﺮ اﺳﻤﺎﺋﻪ و ﻣﺼﺪر اﺣﮑﺎﻣﻪ و ﻣﻘ ّﺮ‬ ‫ﻋﺮﺷﻪ‪ .‬ﻳﺎ ورﻗﺘﻰ و ﻋﺮف ﺟﻨّﺔ رﺿﺎﺋﻰ اﻧﺖ ﻓﻰ اﻟﺮّﻓﻴﻖ اﻻﻋﻠﻰ و‬ ‫ت ﻋﺮف ﻗﻤﻴﺺ‬ ‫اﻟﻤﻈﻠﻮم ﻳﺬﮐﺮﮎ ﻓﻰ ﺳﺠﻦ ﻋﮑّﺎ‪ .‬اﻧﺖ اﻟّﺘﻰ وﺟﺪ ِ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻗﺒﻞ ﺧﻠﻖ اﻻﻣﮑﺎن و ﺗﺸﺮّﻓﺖ ﺑﻠﻘﺎﺋﻪ و ﻓﺰت ﺑﻮﺻﺎﻟﻪ و‬ ‫ن ﻓﻴﮏ اﺟﺘﻤﻌﺖ اﻻﻳﺘﺎن‬ ‫ﺷﺮﺑﺖ رﺣﻴﻖ اﻟﻘﺮب ﻣﻦ ﻳﺪ ﻋﻄﺎﺋﻪ‪ .‬ﻧﺸﻬﺪ ا ّ‬ ‫ﻗﺪ اﺣﻴﺘﮏ ﺁﻳﺔ اﻟﻮﺻﺎل ﻓﻰ اﻻوﻟﻰ و اﻣﺎﺗﺘﮏ ﺁﻳﺔ اﻟﻔﺮاق ﻓﻰ اﻻﺧﺮى‪.‬‬ ‫ﺐ اﻟﻠّﻪ و ﻧﺰﻟﺖ ﻋﺒﺮاﺗﮏ ﻋﻨﺪ‬ ‫ﻞ ﺻﻌﺪت ﻓﻴﻪ زﻓﺮاﺗﮏ ﻓﻰ ﺣ ّ‬ ‫ﮐﻢ ﻣﻦ ﻟﻴ ٍ‬ ‫ذﮐﺮ اﺳﻤﻪ اﻻﺑﻬﻰ اﻧّﻪ ﮐﺎن ﻣﻌﮏ و ﻳﺮى اﺷﺘﻌﺎﻟﮏ و اﻧﺠﺬاﺑﮏ و‬ ‫ﺷﻮﻗﮏ و اﺷﺘﻴﺎﻗﮏ و ﻳﺴﻤﻊ ﺣﻨﻴﻦ ﻗﻠﺒﮏ و اﻧﻴﻦ ﻓﺆادﮎ ﻳﺎ ﺛﻤﺮة‬ ‫ﺳﺪرﺗﻰ ﻓﻰ ﻣﺼﻴﺒﺘﮏ ﻣﺎج ﺑﺤﺮ اﻻﺣﺰان و هﺎﺟﺖ ارﻳﺎح اﻟﻐﻔﺮان‬ ‫ن ﻓﻰ اﻟﻠّﻴﻠﺔ اﻟّﺘﻰ ﺻﻌﺪت اﻟﯽ اﻻﻓﻖ اﻻﺑﻬﻰ و اﻟﺮّﻓﻴﻖ اﻻﻋﻠﻰ و‬ ‫اﺷﻬﺪ ا ّ‬ ‫ﻞ اﻣ ٍﺔ ﺻﻌﺪت ﮐﺮاﻣ ًﺔ ﻟﮏ و‬ ‫ﻞ ﻋﺒ ٍﺪ ﺻﻌﺪ وﮐ ّ‬ ‫ﻳﻮﻣﻬﺎ ﻗﺪ ﻏﻔﺮ اﻟﻠّﻪ ﮐ ّ‬ ‫ﻖ اﻟﻠّﻪ و ﻣﺎ ﻇﻬﺮ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﺟﻬﺮ ًة‬ ‫ﻼ ﻋﻠﻴﮏ اّﻟﺎ اﻟّﺬﻳﻦ اﻧﮑﺮوا ﺣ ّ‬ ‫ﻓﻀ ً‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ اﺧﺘﺼّﮏ اﻟﻠّﻪ ﻳﺎ ورﻗﺘﻰ ﺑﻬﺬا اﻟﻔﻀﻞ اﻻﻋﻈﻢ و اﻟﻤﻘﺎم اﻻﺳﺒﻖ‬ ‫اﻻﻗﺪم ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮏ و ﻟﺰاﺋﺮﻳﮏ و ﻟﻤﺠﺎورﻳﮏ و ﻟﻄﺎﺋﻔﻴﮏ وﻟﻤﻦ‬ ‫ﺗﻮﺳّﻞ و ﻳﺘﻮﺳّﻞ ﺑﮏ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اﻧﺖ اﻟّﺘﻰ ﺑﻤﺼﻴﺒﺘﮏ ﻧﺎﺣﺖ اﻟﺤﻮر و‬ ‫ﺗﮑﺪّرت اوراق ﺳﺪرة اﻟﻈّﻬﻮر اﻧﺖ اﻟّﺘﻰ ﻟﻤّﺎ ﺳﻤﻌﺖ اﻟﻨّﺪاء اﻟّﺬى ارﺗﻔﻊ‬ ‫ﻣﻦ ﻟﺴﺎن ﻣﺎﻟﮏ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﺳﻤﺎء ﻗﺪ اﻗﺒﻠﺖ اﻟﻴﻪ و اﺟﺘﺬﺑﮏ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن‬

‫ﮐﺎد ان ﻳﺨﺮج اﻻﺧﺘﻴﺎر ﻣﻦ ﮐﻔّﮏ ﻳﺎ ورﻗﺘﻰ ﻳﺎ اﻳّﺘﻬﺎ اﻟﻄّﺎﺋﺮة ﻓﻰ هﻮاء‬ ‫ﺣﺒّﻰ و اﻟﻤﺘﻮﺟّﻬﺔ اﻟﯽ وﺟﻬﻰ و اﻟﻨّﺎﻃﻘﺔ ﺑﺜﻨﺎﺋﻰ ﻗﺪ اﻧﺰﻟﻨﺎ ﻟﮏ ذﮐﺮًا ﻻ‬ ‫ﺗﻤﺤﻮﻩ ﺷﺌﻮﻧﺎت اﻟﻘﺮون و ﻻ ﻇﻬﻮرات اﻻﻋﺼﺎر اﻧّﺎ ﺧﻠّﺪﻧﺎ ذﮐﺮﮎ‬ ‫ﻣﻦ ﻗﻠﻤﻰ اﻻﻋﻠﻰ ﻓﻰ اﻟﺼّﺤﻴﻔﺔ اﻟﺤﻤﺮاء اﻟّﺘﻰ ﻣﺎ اﻃّﻠﻊ ﺑﻬﺎ اّﻟﺎ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻣﻮﺟﺪ اﻻﺳﻤﺎء و ذﮐﺮﻧﺎﮎ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻠّﻮح ﺑﻤﺎ ﻳﺬﮐﺮﮎ ﺑﻪ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻮن و‬ ‫ﻳﺘﻮﺟّﻪ اﻟﯽ رﻣﺴﮏ اﻟﻤﻮﺣّﺪون ﻃﻮﺑﻰ ﻟﮏ و ﻧﻌﻴﻤًﺎ ﻟﮏ وﻟﻤﻦ ﻳﺤﻀﺮ‬ ‫ﺗﻠﻘﺎء ﻗﺒﺮﮎ و ﻳﺘﻠﻮ ﻣﺎ اﻧﺰﻟﻪ اﻟﻮهّﺎب ﻓﻰ اﻟﻤﺂب‪.‬‬ ‫هﻮ اﻻﻗﺪس اﻻﺑﻬﻰ‬ ‫ﮐﺘﺎب اﻟﻔﺠﺮ ﻣﻦ اﻓﻖ اﻻﻣﺮ ﻗﺪ ﮐﺎن ﺑﺎﻟﺠﻬﺮ ﻣﺸﻬﻮدا‪ .‬ﻣﻦ ﻗﺮء ﺣﺮﻓ ًﺎ‬ ‫ﻣﻨﻪ ﺗﻮﺟّﻪ اﻟﯽ ﺷﻄﺮ اﻟﻘﺪس و اﻧﻘﻄﻊ ﻋﻦ اﻻﻣﮑﺎن و ﮐﺎن اﻟﺮّﺣﻤﻦ‬ ‫ﻋﻠﯽ ﻣﺎ اﻗﻮل ﺷﻬﻴﺪا‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ اﻧﺎر ﻣﻦ هﺬا اﻟﻨّﻮر اﻟّﺬى اﺷﺮق ﻣﻦ‬ ‫اﻓﻖ اﻟﻈّﻬﻮر اﻧّﻪ ﻣﻦ ﻣﻈﺎهﺮ اﻟﺠﻤﺎل ﻗﺪﮐﺎن ﻓﻰ ﻟﻮح اﻟﺠﻼل ﺑﺎﻟﻌﺪل‬ ‫ﻣﺬﮐﻮرا‪ .‬ﻗﺪ اﺷﺮﻗﺖ اﻻرض ﻣﻦ ﻧﻮر رﺑّﮏ و اﺿﺎء اﻟﺪّﻳﺠﻮر ﻣﻦ‬ ‫ق ﮐﺎن ﻣﻦ اﻓﻖ اﻟﺴّﺠﻦ ﻣﺮﺋﻴّﺎ‪ .‬ﻗﻞ ﻟﻴﺲ ﻻﺣ ٍﺪ ان ﻳﻤﺘﺤﻦ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ‬ ‫اﺷﺮا ٍ‬ ‫هﺬا اﻟﻈّﻬﻮر ﺑﻞ اﻟﻠّﻪ ﻳﻤﺘﺤﻦ ﻣﻦ ﻳﺸﺎء ﮐﺬﻟﮏ ﻧﺰّل ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺎن ﻣﻦ ﻟﺪى‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻣﺤﻴﻄﺎ‪ .‬ان اﺧﺘﺎروا ﻣﺎ اﺧﺘﺎرﻩ اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻧّﻪ ﮐﺎن ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ﻟﮑﻢ اﻳّﺎﮐﻢ ان ﺗﻌﻠﻘّﻮا اﻳﻤﺎﻧﮑﻢ ﺑﺎهﻮاﺋﮑﻢ ﮐﺬﻟﮏ ﮐﺎن اﻻﻣﺮ ﻣﻘﻀّﻴﺎ‪ .‬ﻗﻞ‬ ‫اﻣﺎ ﻳﮑﻔﻴﮑﻢ ﻣﺎ ﻇﻬﺮ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻈّﻬﻮر ﺗﺎﻟﻠّﻪ ان اﻟﻘﺪرة ﻇﻬﺮت و‬ ‫اﻟﺴّﻠﻄﻨﺔ اﺣﺎﻃﺖ و اﻵﻳﺎت ﻣﻠﺌﺖ اﻵﻓﺎق و ﻻ ﻳﻨﮑﺮهﺎ اّﻟﺎ ﻣﻦ ﮐﺎن ﻋﻦ‬ ‫اﻟﺼّﺪق ﻣﺤﺮوﻣﺎ‪ .‬اﻧّﺎ ﻟﻮاردﻧﺎ ﻟﺠﻌﻠﻨﺎ ﻣﻦ ﻋﻠﯽ اﻻرض ا ّﻣ ًﺔ واﺣﺪ ًة اﻧّﻪ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻗﺪﻳﺮا ﻣﻦ اﻟﻨّﺎس ﻣﻦ اراد ﻣﻦ اﻟﻠّﻪ ﻣﺎ ﻻ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﻪ و‬ ‫ﮐﺎن ﻋﻠﯽ ﮐ ّ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻦ اﻗﺒﻠﻮا ﻣﺎ ﻋﻤﻠﻮا‬ ‫اذا رأى ﻧﺄى ﺑﺠﺎﻧﺒﻪ و رﺟﻊ اﻟﯽ اهﻠﻪ ﻣﻨﻘﻠﺒًﺎ ا ّ‬ ‫ﺑﻤﺎ اﻣﺮوا ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺎن ﻟﻬﺬا اﻟﻈّﻬﻮر ﻓﮑﻴﻒ اﻟّﺬﻳﻦ اﻋﺮﺿﻮا ﺑﻤﺎ اﺗّﺒﻌﻮا‬ ‫ن رﺑّﮏ ﮐﺎن ﻋﻠﯽ ﻣﺎ اﻗﻮل ﻋﻠﻴﻤﺎ‪ .‬ﻗﻞ هﻞ ﺳﻤﻌﺘﻢ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﻣﺎ‬ ‫اﻻوهﺎم ا ّ‬ ‫ﻇﻬﺮ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻈّﻬﻮر ﺑﺎﻟﻔﻀﻞ ﻻ و ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻌﺪل ﺗﻔﮑّﺮوا ﻳﺎ ﻗﻮم‬ ‫ﻖ ﺳﺒﻴﻼ‪ .‬اﻧّﮏ ﻻ ﺗﺤﺰن ﻣﻦ ﺷﻴﺊ ﻗﺪ ﻗﺪّرﻧﺎ ﻟﮏ ﻣﻘﺎﻣ ًﺎ‬ ‫ﻟﺘﺠﺪوا اﻟﯽ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻋﻠﻴّﺎ‪ .‬ﺳﺒّﺢ ﺑﺤﻤﺪ رﺑّﮏ اﻧّﻪ ﻣﻊ ﻣﻦ ارادﻩ ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ اﺗّﺨﺬﻩ ﻟﻨﻔﺴﻪ‬ ‫ﺧﻠﻴﻼ‪ .‬اﻟﺒﻬﺎء ﻋﻠﻴﮏ و ﻋﻠﯽ ﻣﻦ اﻗﺒﻞ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﺑﻮﺟ ٍﻪ ﮐﺎن ﺑﺎﻧﻮار‬ ‫اﻟﻌﺮش ﻣﻨﻴﺮا‪.‬‬ ‫ﻰ اﻻﺑﻬﻰ‬ ‫ﺑﺴﻢ اﻟﻠّﻪ اﻻﻗﺪس اﻟﻌﻠ ّ‬

‫ﺳﺒﺤﺎﻧﮏ اﻟﻠّﻬﻢ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ اذﮐﺮﮎ ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى اﺳﺘﺸﺮﻗﺖ ﺷﻤﺲ‬ ‫اﻟﻮهﻴّﺘﮏ ﻋﻦ اﻓﻖ ﺳﻤﺎء ﺳﻨﺎء ﺳﻴﻨﺎء ﻻهﻮت اﺣﺪﻳّﺘﮏ و اﺳﺘﺒﺮﻗﺖ‬ ‫اﻧﻮار رﺑﻮﺑﻴّﺘﮏ ﻣﻦ ﺻﺒﺢ ﻋﻤﺎء ﻟﻘﺎء ﺑﻘﺎء ﺟﺒﺮوت ﺻﻤﺪﻳّﺘﮏ و‬ ‫اﺳﺘﻀﺎﺋﺖ ﻇﻠﻤﺎت اﻟﻤﻠﮏ ﻣﻦ ﻟﻤﻌﺎن ﺿﻴﺎء ﺑﺪاء ﻣﻠﮑﻮت اﻣﺮﮎ‬ ‫ﺑﺤﻴﺚ ذوﺗّﺖ ﺟﻨّﺔ اﻟﻔﺮدوس ﻓﻮق ﺟﻨﺎن ﻋ ّﺰ هﻮﻳّﺘﮏ و ﻏﺮﺳﺖ ﻓﻴﻬﺎ‬ ‫اﺷﺠﺎر ﮐﻴﻨﻮﻧﺘﮏ و اﺛﻤﺮت ﮐﻠّﻬﺎ ﺑﺎﺛﻤﺎر ذاﺗﻴّﺘﮏ و هﺒﺖ ﻓﻴﻬﺎ ﻧﺴﻤﺎت‬ ‫روﺣﮏ و ﻧﻔﺤﺎت ﻗﺪﺳﮏ‪ .‬و ﻗﺪّرت ﻓﻴﻬﺎ ﻣﻦ ﺟﻮاهﺮ ﻧﻌﻤﮏ و‬ ‫ﺳﻮاذج ﺁﻻﺋﮏ و ﮐﺸﻔﺖ ﻓﻴﻬﺎ ﺧﺰاﺋﻦ ﻋﻠﻤﮏ و ﮐﻨﺎﺋﺰ ﺳﺮّﮎ و ﺟﺮت‬ ‫ﻓﻰ اﻃﺒﺎﻗﻬﺎ اﻧﻬﺎر ﻣﺠﺪ ﺣﻴﻮاﻧﮏ و اﺑﺤﺮ ﻋ ّﺰ ﺑﻘﺎﺋﮏ و ﻋﻴﻮن ﺧﻤﺮ‬ ‫اﻣﺘﻨﺎﻧﮏ‪ .‬ﻓﻠﻤﺎ اردت ﻳﺎ اﻟﻬﻰ اﻇﻬﺎرهﺎ ارﻓﻌﺘﻬﺎ اﻟﯽ ﻋﺮش اﻟﮑﺒﺮﻳﺎء و‬ ‫اﻟﻌﻈﻤﺔ و زﻳﻨﺘﻬﺎ ﻣﻦ اﻧﻮار اﻟﻘﺪرة و اﻟﻘﻮّة و ﺗﺠﻠّﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﺑﮑﻴﻨﻮﻧﺘﮏ‬ ‫اﻻﺑﺪﻳّﺔ و اﺷﺮﻗﺖ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﺷﻤﺲ اﻻﺣﺪﻳّﺔ ﻣﻦ اﻧﻮار وﺟﻬﮏ اﻟﻘﺪﻣﻴّﺔ‪.‬‬ ‫ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﺟﺎء ﺣﮑﻤﮏ اﻻﻋﻠﻰ ﻋﻠﯽ ﺟﺒﺮوت اﻟﻘﻀﺎء ﺑﺎﻻﻣﻀﺎء ﻟﺨﺮوج‬ ‫ﻃﻠﻌﺔ ﻣﻨﻬﺎ ﻟﻴﻈﻬﺮ اﻧﻮار ﺟﻤﺎﻟﮏ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ ارﺿﮏ و ﺑﻬﺎء‬ ‫وﺟﻬﮏ ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻣﺮﮎ ﻃﻠﻌﺖ ﺣﻮرﻳّﺔ اﻟّﺘﻰ ﮐﺎﻧﺖ ﻓﻰ‬ ‫ازل اﻻزال ﻓﻰ ﺳﺮادق اﻟﻘﺪس و اﻟﺤﻔﻆ و اﻟﺠﻼل و ﻓﺴﻄﺎط اﻟﻌﺼﻤﺔ‬ ‫و اﻟﻌﺰّة و اﻻﺟﻼل و ﻣﮑﺘﻮبٌ ﻋﻠﻰ ﺟﺒﻴﻨﻬﺎ اﻟﺒﻴﻀﺎء ﻣﻦ اﻟﻤﺪاد‬ ‫اﻟﺤﻤﺮاء و اﻟﻘﻠﻢ اﻻﻋﻠﻰ‪ .‬ﺗﺎﻟﻠّﻪ هﺬﻩ ﻟﺤﻮرﻳّﺔ ﻣﺎ اﻃّﻠﻌﺖ ﺑﻬﺎ ﻧﻔﺲٌ اّﻟﺎ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻰ اﻻﻋﻠﯽ و ﻃﻬّﺮ اﻟﻠّﻪ ذﻳﻞ ﻋﺼﻤﺘﻬﺎ ﻋﻦ ﻋﺮﻓﺎن ﻣﻸ اﻻﺳﻤﺎء ﻓﻰ‬ ‫اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﺟﺒﺮوت اﻟﺒﻘﺎء و ﺟﻤﺎﻟﻬﺎ ﻋﻦ اﺑﺼﺮ ﻣﻦ ﻓﻰ ﻣﻠﮑﻮت اﻻﻧﺸﺎء‪ .‬ﻓﻠﻤّﺎ‬ ‫ﻃﻠﻌﺖ ﺑﻄﺮاز اﻟﻠّﻪ ﻋﻦ ﻗﺼﺮهﺎ ﻻ ﺣﻈﺖ ﺑﻄﺮﻓﻬﺎ اﻟﯽ اﻟﺴّﻤﺎء‬ ‫اﻧﺼﻌﻘﺖ اهﻞ اﻟﺴّﻤﻮات ﻣﻦ اﻧﻮار وﺟﻬﻬﺎ و ﻧﺴﻤﺎت ﻃﻴﺒﻬﺎ و اﻟﺘﻔﺘﺖ‬ ‫ﺑﻄﺮﻓﻬﺎ اﻵﺧﺮ اﻟﯽ ﺟﻬﺔ اﻻرض اﺷﺮﻗﺖ اﻻرض ﻣﻦ اﻧﻮار ﺟﻤﺎﻟﻬﺎ و‬ ‫ﺣﺴﻦ ﺑﻬﺎﺋﻬﺎ‪ .‬ﻓﻠﮏ اﻟﺤﻤﺪ ﻳﺎ اﻟﻬﻰ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ اﺷﻬﺪﺗﻨﻰ ﺑﺪاﻳﻊ ﺻﻨﻌﮏ‬ ‫ﻓﻴﻬﺎ و ﺟﻮاﻣﻊ ﻗﺪرﺗﮏ ﻓﻰ ﺧﻠﻘﻬﺎ و ﻋﻨﺪ ذﻟﮏ ﻋﻠّﻘﺖ و ﺗﻌﻠّﻘﺖ و‬ ‫ﻂ اﻻﺳﺘﻮاء ﻓﻰ ﻗﻄﺐ اﻟﻬﻮاء‬ ‫ﺳﺎرت ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﺎء ﮐﺎﻧّﻬﺎ ﻣﺸﺖ ﻋﻠﯽ اﻟﺨ ّ‬ ‫ن ﺳﻠﺴﻠﺔ اﻟﻮﺟﻮد ﻳﺘﺤﺮّﮎ ﻣﻦ ﺣﺮﮐﺔ ﺧﻄّﻬﺎ ﺗﺤﺖ‬ ‫و ﮐﺎﻧّﻰ وﺟﺪت ﺑﺎ ّ‬ ‫رﺟﻠﻬﺎ ﺛ ّﻢ ﺑﻌﺪ ذﻟﮏ ﻧﺰﻟﺖ و ﺗﻘﺮّﺑﺖ و ﺟﺎﺋﺖ ﺣﺘّﻰ وﻗﻔﺖ ﺗﻠﻘﺎﺋﻰ و‬ ‫ﮐﻨﺖ ﻣﺘﺤﻴّﺮًا ﻓﻰ ﻟﻄﺎﺋﻒ ﺧَﻠﻘﻬﺎ و ﺑﺪاﻳﻊ ﺧُﻠﻘﻬﺎ و وﺟﺪت ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻰ‬ ‫ﺖ ذﻳﻞ‬ ‫ﺖ ﻳﺪى اﻟﻴﻬﺎ و ﮐﺸﻔ ُ‬ ‫وﻟﻬًﺎ ﻣﻦ ﺷﻮﻗﻬﺎ و ﺟﺬﺑ ًﺔ ﻣﻦ ﺣﺒّﻬﺎ رﻓﻌ ُ‬ ‫اﻟﻘﻨﺎع ﻋﻦ ﮐﺘﻔﻬﺎ وﺟﺪت ﺷﻌﺎرهﺎ ﻣﺮﻣﻮﻟ ًﺔ ﻣﺮﻏﻮﻟ ًﺔ ﻣﺠﻌّﺪ ًة ﻋﻠﯽ‬

‫ﻇﻬﺮهﺎ ﻣﺤﻠّﻘ ًﺔ ﻣﻌﻠّﻘ ًﺔ ﺣﺘّﻰ ﺑﻠﻐﺖ اﻟﯽ ﻗﺮب رﺟﻠﻬﺎ و اذا ﺣﺮّﮐﺘﻬﺎ اﻟﯽ‬ ‫ﻃﺮف اﻻرﻳﺎح اﻟﯽ ﻃﺮف اﻟﻴﻤﻴﻦ ﻣﻦ ﮐﺘﻔﻬﺎ ﻋﻄّﺮت اﻟﺴّﻤﻮات و‬ ‫اﻻرض ﻣﻦ ﻧﻔﺤﺎﺗﻬﺎ و اذا ﺣﺮّﮐﺘﻬﺎ اﻟﯽ ﻃﺮف اﻟﺸّﻤﺎل ﺗﻀﻮّﻋﺖ‬ ‫ن ﺑﺤﺮﮐﺔ ﺷﻌﺮهﺎ اهﺘ ّﺰ روح‬ ‫راﺋﺤﺔ اﻟﻤﻘﺪّﺳﺔ اﻟﻤﺴﮑﻴّﺔ ﻣﻦ ﻓﻮﺣﺎﺗﻬﺎ ﮐﺎ ّ‬ ‫اﻟﺤﻴﻮان ﻓﻰ ﺳﺮاﺋﺮ اﻻﻣﮑﺎن و ﺟﺮت ﻋﻴﻮن اﻟﻌﺮﻓﺎن ﻓﻰ ﺣﻘﺎﺋﻖ‬ ‫اﻻﮐﻮان‪ .‬ﻓﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻠّﻪ ﺑﺎرﺋﻬﺎ ﻓﻴﻤﺎ اﺷﻬﺪﻧﻰ ﻓﻴﻬﺎ‪ .‬ﻓﺘﺒﺎرﮎ اﻟﻠّﻪ ﻣﻮﺟﺪهﺎ‬ ‫ﻓﻴﻤﺎ ﺷﻬﺪت ﻣﻦ ﻇﻬﻮرات اﻟﻘﺪرة ﻣﻦ ﺟﻤﺎﻟﻬﺎ و ﺷﺌﻮﻧﺎت اﻟﻘﻮّة ﻣﻦ‬ ‫ﺟﻼﻟﻬﺎ ﻣ ّﺮ ًة ﺷﺎهﺪﺗﻬﺎ ﮐﺎﻧّﻬﺎ ﻣﺎء ﻋﺬب ﺣﻴﻮان ﺳﺎﺋﻎ ﺳﻴّﺎل ﻳﺠﺮى ﻓﻰ‬ ‫ﻞ اﻟﻮﺟﻮد ﮐﺎن‬ ‫ﺣﻘﺎﻳﻖ اﻟﻤﻮﺟﻮدات و ﻏﻴﺎهﺐ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت و اﻳﻘﻨﺖ ﺑﺎن ﮐ ّ‬ ‫ﺑﺎﻗ ّﻴًﺎ ﺑﺒﻘﺎﺋﻬﺎ و داﺋﻤًﺎ ﺑﺪواﻣﻬﺎ‪ .‬و ﻣ ّﺮ ًة وﺟﺪﺗﻬﺎ ﻧﺎرًا وﻗﺪت ﻓﻰ ﺷﺠﺮة‬ ‫ن ﻋﻨﺼﺮ اﻟﻨّﺎر ﺧﻠﻖ ﻣﻦ ﺟﺬوة ﻣﻦ ﻗﺒﺴﺎﺗﻬﺎ و اﺣﺘﺮﻗﺖ اﮐﺒﺎد‬ ‫اﻟﻬﻴّﺔ ﮐﺎ ّ‬ ‫اﻟﻮﺟﻮد ﻣﻦ اﻟﻐﻴﺐ و اﻟﺸّﻬﻮد ﻣﻦ ﺣﺮارﺗﻬﺎ و ﻟﻬﻴﺒﻬﺎ‪ .‬اذًا اهﺘ ّﺰ ﻣﻦ‬ ‫ن راﺋﺤﺔ اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺗﻀﻮّﻋﺖ ﻣﻦ ﻣﻨﺎﻓﺬ‬ ‫ﻟﻄﺎﺋﻒ ﺷﻮﻗﻬﺎ و ﺑﺪاﻳﻊ ذوﻗﻬﺎ ﮐﺎ ّ‬ ‫ﺛﻮﺑﻬﺎ‪ .‬ﻓﺴﺒﺤﺎن اﻟﻠّﻪ ﻣﻮﺟﺪهﺎ و ﻣﺤﺪﺛﻬﺎ و ﻣﺒﺪﺋﻬﺎ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺳﺘﻘﺮﺑﺖ ﺣﺘﻰ‬ ‫ﻗﺎﻣﺖ اﻣﺎم وﺟﻬﻰ و ﻧﻄﻘﺖ ﺑﻠﺤﻦ ﻋﻠﯽ ﻟﺤﻦ اﻟﻮرﻗﺎء ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت‬ ‫فوﻻ‬ ‫اﻟﺒﻘﺎء ﮐﺎﻧّﻬﺎ ﺗﻨﻄﻖ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﺤﻦ اﻟﺒﺪﻳﻊ ﻋﻦ ﻏﻴﺮ ﮐﻠﻤ ٍﺔ و ﻻ ﺣﺮ ٍ‬ ‫ﻞ اﻟﮑﺘﺐ ﻇﻬﺮت ﻓﻰ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺗﻐﻨّﻰ ﻣﻦ ﺗﻐﻨّﻴﺎت ﺑﺪﻋﻬﺎ‪ .‬و‬ ‫نﮐّ‬ ‫ت ﮐﺎ ّ‬ ‫ﺻﻮ ٍ‬ ‫ﻞ اﻟﻤﻌﺎﻧﻰ ﻓﻰ ﻧﻘﻄﺔ ﻓﻤﻬﺎ‪ .‬ﻓﻠﻤّﺎ ﺗﻮﺟّﻬﺖ ﺑﺘﻤﺎم ﮐﻴﻨﻮﻧﺘﻰ‬ ‫اﻧّﻰ ﻋﺮﻓﺖ ﮐ ّ‬ ‫ﻰ اﻻﻋﻠﯽ‬ ‫ﻰ اﻻﺑﻬﻰ ﻣﻦ ﻧﻐﻤﺎﺗﻬﺎ و اﺳﻢ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﺳﻤﻌﺖ ذﮐﺮ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﻣﻦ ﺗﺮﻧّﻤﺎﺗﻬﺎ‪ .‬ﺣﻴﻨﺌ ٍﺬ ﺻﺮت ﻣﺠﺬوﺑًﺎ ﻣﻮّﻟﻬًﺎ ﺳﮑﺮاﻧًﺎ ﻣﻦ ﺑﺪاﻳﻊ ﻟﺤﻨﻬﺎ‬ ‫رﻓﻌﺖ ﻳﺪى ﻣ ّﺮ ًة اﺧﺮى و ﮐﺸﻔﺖ ﺛﺪﻳًﺎ ﻣﻦ ﺛﺪﻳﻴﻬﺎ اﻟّﺬى ﮐﺎن ﻣﺴﺘﻮرا‬ ‫ﺧﻠﻒ ﻗﻤﻴﺼﻬﺎ‪ .‬اذًا اﺷﺮﻗﺖ اﻟﺴّﻤﻮات ﻣﻦ ﺗﻠﺌﻼء ﻧﻮرﻩ و اﺿﺎﺋﺖ‬ ‫اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﻣﻦ ﻇﻬﻮرﻩ و اﺷﺮاﻗﻪ و ﺑﻨﻮرﻩ اﺷﺮﻗﺖ ﺷﻤﻮسٌ ﻻ ﻧﻬﺎﻳﺎت‬ ‫ﻦ ﺑﺪاﻳﺎت و ﻻ ﻧﻬﺎﻳﺎت‪.‬‬ ‫ﻦ ﻳﺴﺘﺮن ﻓﻰ ﺳﻤﻮات اﻟّﺘﻰ ﻣﺎ ﻗﺪّرت ﻟﻬ ّ‬ ‫ﮐﺎﻧّﻬ ّ‬ ‫ت ﻣﺘﺤﻴّﺮًا ﻣﻦ ﻗﻠﻢ اﻟﺼّﻨﻊ ﻓﻴﻤﺎ رﻗﻢ ﻋﻠﯽ هﻴﮑﻠﻬﺎ ﮐﻠّﻬﺎ ﻇﻬﺮت‬ ‫اذًا ﺻﺮ ُ‬ ‫ﻋﻠﯽ هﻴﮑﻞ اﻟﻨّﻮر ﻓﻰ هﻴﺌﺔ اﻟﺮّوح و ﻳﺘﺤﺮّﮎ ﻋﻠﯽ ارض اﻟﻬﻮﻳّﺔ ﻓﻰ‬ ‫ﻦ ﻋﻦ‬ ‫ن اﻟﺤﻮرﻳّﺎت اﺧﺮﺟﻦ رؤﺳﻬ ّ‬ ‫ﺟﻮهﺮ اﻟﻈّﻬﻮر و ﻻ ﺣﻈﺖ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻦ ﻣﻌﻠّﻘﺎت ﻓﻰ اﻟﻬﻮاء ﻓﻮق رأﺳﻬﺎ و ﺻﺮن ﻣﺘﺤﻴّﺮات ﻓﻰ‬ ‫اﻟﻐﺮﻓﺎت و ﮐ ّ‬ ‫ﻣﻨﻈﺮهﺎ و ﺟﻤﺎﻟﻬﺎ و واﻟﻬﺎت ﻣﻦ ﺟﺬﺑﺎت ﻟﺤﻨﻬﺎ‪ .‬ﺳﺒﺤﺎن ﻣﻦ ﮐﺎن‬ ‫هﻮﻣﻮﺟﺪهﺎ و ﺻﺎﻧﻌﻬﺎ و ﻣﺒﺪﻋﻬﺎ و ﻣﻈﻬﺮهﺎ‪ .‬اذًا ﺗﮑﺎد ان اﻧﺼﻌﻖ‬ ‫ت ﻣﻦ ﺑﺪاﻳﻊ ﻃﺮزهﺎ اﻟﺘﻔﺘﺖ‬ ‫ﻓﻴﻤﺎ اﺳﺘﻨﺸﻘﺖ ﻣﻦ رواﺋﺢ ﻗﺪﺳﻬﺎ و وﺟﺪ ُ‬

‫ن‬ ‫ﻰ ﺑﺘﻤﺎﻣﻬﺎ و ﻓﺘﺤﺖ ﺷﻔﺘﻴﻬﺎ اﺷﺮﻗﺖ اﻻﻧﻮار ﻣﻦ ﺗﻠﺌﻸ اﺳﻨﺎﻧﻬﺎ ﮐﺎ ّ‬ ‫اﻟ ّ‬ ‫ﺖ‬ ‫ﻟﺌﺎﻟﯽ اﻻﻣﺮ ﻗﺪ ﻇﻬﺮت ﻣﻦ ﮐﻨﻮزهﺎ و اﺻﺪاﻓﻬﺎ‪ .‬و ﻗﺎﻟﺖ ﻣﻦ اﻧﺖ ﻗﻠ ُ‬ ‫ﻋﺒﺪ اﻟﻠّﻪ و اﺑﻦ اﻣﺘﻪ ﻗﺎﻟﺖ اﺟﺪ ﻓﻴﮏ ﻣﻦ ﺁﺛﺎر اﻟﺤﺰن اﻟّﺬى ﻣﺎ ﺷﻬﺪت‬ ‫ن اﻻﻣﮑﺎن ﻗﺪ ﺣﺰن ﺑﺤﺰﻧﮏ ﺑﺤﻴﺚ اﺟﺪ‬ ‫ﻓﻰ اﺣﺪ دوﻧﮏ ﮐﺎﻧّﻰ ارى ﺑﺎ ّ‬ ‫ﺳﺮاج اﻟﺴّﺮور ﻓﻰ ﻣﺸﮑﻮة ﻗﻠﺒﮏ ﻣﺨﻤﻮد ًة و اﻧﻮار اﻟﺒﻬﺠﺔ ﻣﻦ‬ ‫ﻣﺼﺒﺎح ﺳﺮّﮎ ﻣﻘﻄﻮﻋﺔ‪ .‬اﻗﺴﻤﮏ ﺑﺎﻟﻠّﻪ اﻟّﺬى ﻻ اﻟﻪ اّﻟﺎ هﻮ ﻻ ﺗﺴﺘﺮ‬ ‫ﻖ اﻟﻘﻴّﻢ و ﻟﻮ‬ ‫ﻋﻨّﻰ ﻣﺎ ورد ﻋﻠﻴﮏ ﻓﺎﻃّﻠﻌﻨﻰ ﻻﻃّﻠﻊ ﻓﻰ اﻣﺮﮎ ﻋﻠﯽ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﮐﺎن اﻗﻞ ﻣﻦ اﻟﻄّﻔﺢ رﺷﺤًﺎ‪ .‬ﻗﻠﺖ ﻟﻬﺎ ﻻ ﺗﺴﺌﻠﻴﻨﻰ ﻓﻰ ذﻟﮏ ﻻﻧّﮏ ﻟﻦ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ اﻟﺤﺮف ذﮐﺮًا‪.‬‬ ‫ﺗﺴﺘﻄﻴﻌﻰ ان ﺗﺴﻤﻌﻰ ﻣﻨّﻰ ﻓﻰ ﺣﺰﻧﻰ و ﻟﻮ ﮐﺎن اﻗ ّ‬ ‫ﺛ ّﻢ اﻗﺴﻤﮏ ﺑﺎﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﻬﻴﻤﻦ اﻟﻘﻴّﻮم ﺑﺎن ﺗﺮﻓﻌﻰ ﻳﺪﮎ ﻋﻨّﻰ و‬ ‫اﺗﺮﮐﻴﻨﻰ وﺣﺪﻩ ﺛ ّﻢ ارﺟﻌﻰ اﻟﯽ ﻣﺤﻠّﮏ ﻓﻰ اﻟﻔﺮدوس و ﻻ ﺗﺴﺌﻠﻴﻦ ﻓﻴﻤﺎ‬ ‫ﻞ ﻣﻦ اﻟﺤﺮف رﻣﺰًا ﻓﻠﻤّﺎ ﻋﺮﻓﺖ‬ ‫ﻻ اﻗﺪر ان اذﮐﺮ ﻟﮏ و ﻟﻮ ﮐﺎن اﻗ ّ‬ ‫ﺗﺰﻟﺰل ﺳﺮّى و ﺣﻨﻴﻦ ﻗﻠﺒﻰ و ﺗﺼﺮّخ ﮐﻴﻨﻮﻧﺘﻰ و اﺣﺘﺮاق ﻋﻈﻤﻰ و‬ ‫ﺗﺮﺟّﻒ ﺟﻠﺪى و اﺿﻄﺮاب ﻧﻔﺴﻰ و ﺗﺒﻠﺒﻞ ﺟﺴﻤﻰ ﻧﺎدﺗﻨﻰ و ﻗﺎﻟﺖ‬ ‫اﻳﮑﻮن ﻟﮏ ﻣﻦ ا ّم ﻟﻴﻨﻮح ﻋﻠﻴﮏ ﻓﻰ ﺑﻼﺋﮏ‪ .‬ﻗﻠّﺖ ﻟﺴﺖ ادرى ﺛ ّﻢ ﻗﺎﻟﺖ‬ ‫ﺖ ﻟﺘﺒﮑﻰ ﻓﻰ ﻗﻀﺎﺋﮏ اوﻣﻦ ﻧﺎﺻﺮ ﻟﻴﻌﻴﻨﮏ ﻓﻰ‬ ‫اﻳﮑﻮن ﻟﮏ ﻣﻦ اﺧ ٍ‬ ‫ﺿﺮّﮎ و ﻳﺮاﻓﻘﮏ ﻓﻰ وﺣﺪﺗﮏ ﻗﻠﺖ ﻟﻬﺎ ﻓﻮﺣﺰﻧﻰ اﻟّﺬى ﻣﺎ اﺗﺎﻩ ﻣﻦ‬ ‫ﺳﺮور ﻻ ﺗﺴﺌﻠﻴﻨﻰ ﻣﻦ ﺷﻴﺊ ﻓﺎﻧﻈﺮى اﻟﯽ ﻗﻠﺒﻰ ﻟﻴﻈﻬﺮ ﻟﮏ ﻣﺎ ﺗﻄﻠﺒﻴﻦ‬ ‫ﻓﻨﺎﮐﺴﺖ راﺳﻬﺎ اﻟﯽ ﺟﻬﺔ ﻗﻠﺒﻰ و ﮐﺎﻧﺖ ﻣﺘﻔﺤّﺼ ًﺔ ﻓﻰ ﺗﻤﺎم ارﮐﺎﻧﻰ و‬ ‫ﻞ‬ ‫ﺟﻮارﺣﻰ و ﻋﻈﺎﻣﻰ و ﺣﺸﺎﺋﻰ ﮐﺎﻧّﻬﺎ ﻓﻘﺪت ﺷﻴﺌًﺎ و ﺗﻄﻠﺒﻪ ﻣﻦ ﮐ ّ‬ ‫ﻼ و رﻓﻌﺖ رأﺳﻬﺎ ﺣﺘّﻰ ﺑﻠﻎ اﻟﯽ ﺻﺪرى‬ ‫ﻣﮑﺎن ﻓﺘﻔﺤّﺼﺖ زﻣﺎﻧًﺎ ﻃﻮﻳ ً‬ ‫رأﻳﺖ اﻧﻘﻠﺐ ﺣﺎﻟﻬﺎ و ﻳﺤﺮّﮎ رأﺳﻬﺎ ﻣ ّﺮ ًة اﻟﯽ اﻟﻴﻤﻴﻦ و ﻣ ّﺮ ًة اﻟﯽ‬ ‫ن و ﻓﻰ‬ ‫اﻟﻴﺴﺎر و ﻓﻰ ﻣ ّﺮ ًة ارﺗﺪّت ﻃﺮﻓﻬﺎ اﻟﯽ اﻟﺴّﻤﺎء ﺑﺤﺴﺮة و ﺣﺰ ٍ‬ ‫ﻒ و ﺷﻬﺪت ﺷﻔﺘﻴﻬﺎ ﻳﺘﺤﺮّﮎ ﮐﺎﻧّﻬﺎ‬ ‫ﻣ ّﺮ ٍة ﻻ ﺣﻈﺖ اﻻرض ﺑﺤﻴﺮ ٍة و اﺳ ٍ‬ ‫ﺖ ﺑﺎذﻧﻰ اﻟﻴﻬﺎ ﺳﻤﻌﺖ ﺣﻨﻴﻨًﺎ ﺿﻌﻴﻔ ًﺎ‬ ‫ف ﺗﺤﺖ ﻟﺴﺎﻧﻬﺎ ﺗﻮﺟّﻬ ُ‬ ‫ﺗﺘﮑﻠّﻢ ﺑﺤﺮ ٍ‬ ‫ﺖ رأﺳﻰ ﺗﻠﻘﺎء‬ ‫ﮐﺎﻧّﻪ ﻇﻬﺮ ﻣﻦ ﺳ ّﺮ ﮐﻴﻨﻮﻧﺘﻬﺎ ﻓﻰ هﻮﻳّﺔ ﻗﻠﺒﻬﺎ‪ .‬ﻓﻠﻤﺎ ﻗﺮﺑ ُ‬ ‫ت ﻻ اﻗﺪر ان اذﮐﺮهﺎ وﻟﻮ اذﮐﺮهﺎ ﻓﻮاﻟﻠّﻪ ﻻ ﻳﺒﻘﻰ‬ ‫ﻓﻤﻬﺎ ﺳﻤﻌﺖ ﮐﻠﻤﺎ ٍ‬ ‫ﺷﻴﺊ ﻓﻰ اﻟﻤﻠﮏ ﻣﻦ ﺣﺮﻗﺔ ﺳﺮّهﺎ و اﺣﺘﺮاق ﮐﺒﺪهﺎ و ﻋﻨﺪ ذﻟﮏ‬ ‫ﺧﺎﻃﺒﺘﻨﻰ و ﻗﺎﻟﺖ ﻳﻤﻮت اﻣّﮏ ﻳﺎﻓﺘﻰ ﻣﺎ ﺷﻬﺪت اﺣﺪًا ﻣﺜﻠﮏ و ﻣﺎ‬ ‫رأﻳﺖ ﻧﻔﺴﺎ ﺷﺒﻬﮏ و ﻗﺪ ﻃﺎﻟﺖ ﻓﻴﮏ ﺣﻴﺮﺗﻰ و ﺣﺰﻧﻰ و زاد ﻓﻰ‬ ‫اﻣﺮﮎ اﺿﻄﺮاﺑﻰ ﻳﺎ ﻟﻴﺖ ﻣﺎ ﺧﻠﻘﺖ ﻓﻰ ﻻهﻮت اﻟﺒﻘﺎء و ﻣﺎ وﻟﺪت ﻣﻦ‬

‫ﻧﻔﺤﺔ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﻣﻴﺎدﻳﻦ اﻟﻘﺪس ﻓﻰ ﻏﺮﻓﺎت اﻻﻋﻠﻰ و ﻣﺎ ﺷﺮﺑﺖ ﻟﺒﻦ‬ ‫اﻟﺤﻴﻮان ﻣﻦ ﻋﻴﻮن اﻟﺒﻬﺎء ﻓﻮاﺣﺴﺮﺗﺎ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻋﺮﻓﺖ و ﺷﻬﺪت ﻓﻮا‬ ‫ﺣﺰﻧﺎ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ادرﮐﺖ و ﻋﻠﻤﺖ ﻻﻧّﻰ ﮐﻠّﻤﺎ ﺗﻔﺤّﺼﺖ ﻣﺎ وﺟﺪت ﻓﻴﮏ‬ ‫ت‬ ‫ﻣﻦ ﻗﻠﺐ ﻻﻃّﻠﻊ ﻣﻨﻪ اﻣﺮﮎ ﻓﻠﻤّﺎ ﺳﻤﻌﺖ رﻓﻌﺖ رأﺳﻬﺎ و وﺟﺪ ُ‬ ‫ن اﻟﺒﺤﻮر ﻇﻬﺮت ﻣﻦ ﻗﻄﺮة ﻣﻦ دﻣﻮﻋﻬﺎ‬ ‫ﻋﻴﻨﻴﻬﺎ ﻓﺎﺿﺘﺎ ﻣﻦ اﻟﺪّم ﮐﺎ ّ‬ ‫ﻓﻠﻤّﺎ وﻗﻌﺖ ﻋﻴﻨﺎهﺎ ﻋﻠﯽ ﻋﻴﻨﻰ ﻗﺪ اﺧﺬ اﻟﺒﮑﺎء زﻣﺎم اﻟﺼّﺒﺮ ﻋﻨﻬﺎ و‬ ‫ﺿﺠّﺖ ﺑﻀﺠﻴﺞ ﻟﻦ اﻗﺪر ان اذﮐﺮﻩ اواﺻﻔﻪ اﻟﯽ ان ﺑﮑﻴﺖ ﺑﺒﮑﺎﺋﻬﺎ و‬ ‫ى اﻟﯽ ﮐﺘﻔﻴﻬﺎ و ﺑﮑﻴﻨﺎ ﺑﻤﺎ ﻻ ﻋ ّﺪ‬ ‫رﻓﻌﺖ ﻳﺪﻳﻬﺎ اﻟﯽ ﮐﺘﻔﻰ و وﺿﻌﺖ ﻳﺪ ّ‬ ‫ﻟﻪ ﺑﺤﻴﺚ ﻻ ﻳﺤﺼﻴﻪ زﻣﺎنٌ و ﻻ ازل و ﻻ اﺑﺪٌ و ﻻ ﺣﻘﺐ و ﻻ ﻋﻬﺪٌ‬ ‫ﻓﻠﻤّﺎ ﺳﮑﻨﺖ ﻋﻦ ﺑﮑﺎﺋﻬﺎ ﻗﺎﻟﺖ ﻳﺎ ﻓﺘﻰ اﻗﺴﻤﮏ ﺑﺎﻟّﺬى ﺳﺨّﺮ اﻻﻗﻼم ﻓﻰ‬ ‫ﻗﺒﻀﺔ ﻗﺪرﺗﮏ و ﺛﺒﺖ ﻣﻨﻬﻤﺎ ﻣﺎ ﺷﺎء و اراد ﺑﺎن ﺗﺨﺒﺮﻧﻰ ﺑﻤﺎ ورد‬ ‫ﻋﻠﻴﮏ ﻻﮐﻮن ﻣﺼﺎﺣﺒ ًﺔ ﻟﻤﺼﺎﺋﺒﮏ و ذاﮐﺮ ًة ﻟﺒﻼﻳﺎﮎ ﻓﻰ اﻟﻤﻸ اﻻﻋﻠﻰ‬ ‫و ﺟﺒﺮوت اﻻﺳﻨﻰ‪ .‬ﻗﻠﺖ ﻟﻬﺎ ﻳﺎ ﺣﺒﻴﺒﻰ و ﻋﻤﺮى و ﻋﻤﺮﮎ ﻟﺴﺖ اﻗﺪر‬ ‫ن ﻋﻨﻪ‬ ‫ﻞ ﺗﺠﺪ ّ‬ ‫ﺑﺎن اﻓﺴّﺮ ﻟﮏ ﻓﻴﻤﺎ ﻣﺴّﻨﻰ و ﻟﮑﻦ اﻧﻈﺮى اﻟﯽ ﮐﺒﺪى ﻟﻌ ّ‬ ‫ﻣﺎ ﻳﻐﻨﻴﮏ ﻋﻤّﺎ ﺗﻄﻠﺒﻴﻨﻪ ﻣﻦ ﺳﺮاﺋﺮ ﺳﺮّى اﻻﺧﻔﻰ‪ .‬اذا ﻧﺎﻟﺖ و ﻗﺮﺑﺖ‬ ‫رأﺳﻬﺎ ﻣ ّﺮ ًة اﺧﺮى اﻟﯽ ﺟﻬﺔ ﮐﺒﺪى و ﺗﻔﺤّﺼﺖ زﻣﺎﻧًﺎ ﻻ ﻳﺬﮐﺮ ذﮐﺮﻩ‬ ‫ﻞ ﺑﻠﺴﺎن اهﻞ اﻟﻤﻘﺎل و ﻣﺎ وﺟﺪت ﻣﻨﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﻓﻰ ﺟﺒﺮوت اﻟﺠﻼل و ﻻ ﻳﺤ ّ‬ ‫ن اﻻرض ﺗﺰﻟﺰﻟﺖ ﻣﻦ ﺗﺰﻟﺰل ﺳﺮّهﺎ و ﺗﺮﺟّﻔﺖ ﻣﻦ‬ ‫ﺖ ﺑﺎ ّ‬ ‫اﺛ ٍﺮ اذًا رأﻳ ُ‬ ‫ﻞ زﻣﺎن‬ ‫ﺗﺮﺟّﻒ ﻗﻠﺒﻬﺎ و اﻧّﻬﺎ ﻣﮑﺜﺖْ ﻗﺒﻞ زﻣﺎن و ﺑﻌﺪ زﻣﺎن و ﻓﻮق ﮐ ّ‬ ‫ﺛ ّﻢ رﻓﻌﺖ رأﺳﻬﺎ و ﺻﺮﺧﺖ ﺑﺼﺮﻳﺦ اﻧﻔﻄﺮت اﻟﺴّﻤﺎء و اﻧﺸﻘّﺖ‬ ‫اﻻرض و ﺗﺰﻟﺰﻟﺖ اﻟﺒﻼد و ﻧﺴﻔﺖ اﻟﺠﺒﺎل ﺛ ّﻢ ﻧﺎدﺗﻨﻰ و ﻗﺎﻟﺖ ﻣﺎت‬ ‫اﻣّﮏ ﻳﺎﻓﺘﻰ ﺣﻴّﺮﺗﻨﻰ ﻓﻰ اﻣﺮﮎ و اهﻠﮑﺘﻨﻰ ﻓﻰ ﻓﻌﻠﮏ ﻣﺎ وﺟﺪت اﺣﺪًا‬ ‫ﺖ ﺑﺎﻗ ّﻴًﺎ ﻋﻠﯽ اﻻرض و ﺗﮑﻮن ﻓﻰ اﻟﻤﻠﮏ‬ ‫ﺐ و ﻻ ﮐﺒ ٍﺪ ﻓﮑﻴﻒ ﺑﻘﻴ َ‬ ‫ﺑﻼ ﻗﻠ ٍ‬ ‫ﻰ ﮐﻤﺎ ﻳﻨﻈﺮ اﻟﻌﺎﺷﻖ ﺟﻤﺎل‬ ‫ﻣﻮﺟﻮدًا‪ .‬و ﻋﻨﺪ ذﻟﮏ ﮐﺎﻧﺖ ﻧﺎﻇﺮ ًة اﻟ ّ‬ ‫ن‬ ‫اﻟﻤﻌﺸﻮق و اﻟﺤﺒﻴﺐ ﺟﻤﺎل اﻟﻤﺤﺒﻮب اذًا وﺟﺪﺗﻬﺎ ﻣﻬﺘ ّﺰ ًة ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻬﺎ ﮐﺎ ّ‬ ‫ﻰ ﺑﻈﺎهﺮهﺎ و‬ ‫ﻧﺴﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ﻣﻦ هﺬا اﻟﻘﻤﻴﺺ هﺒﺖ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﺗﻮﺟّﻬﺖ اﻟ ّ‬ ‫ﺑﺎﻃﻨﻬﺎ و ﻗﺎﻟﺖ ﻓﻮﻋﻤﺮﮎ ﻗﺪ اﺟﺪ ﻣﻨﮏ راﺋﺤﺔ اﻟﻤﺤﺒﻮب و اﻧﺖ‬ ‫ﻣﺤﺒﻮب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﻟﻮ اﻧﺖ هﻮ ﻟﻢ ﺗﻐﻴّﺮ وﺟﻬﮏ اﻟﺠﻤﻴﻞ اهﺬا ﻣﻦ ﻣﻸ‬ ‫ت‬ ‫اﻟﻔﺮﻗﺎن او ﻣﻦ اهﻞ اﻟﺒﻴﺎن ﻓﻮاﺣﺴﺮ ًة ﻟﻠﺨﻼﻳﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬ﻓﻠﻤﺎ وﺟﺪ ُ‬ ‫ﻋﺮﻓﻬﺎ و رأﻳﺖ اﻗﺒﺎﻟﻬﺎ هﺪﻳﺘﻬﺎ اﻟﯽ ﻧﻔﺴﻰ ﻓﻠﻤﺎ ﻋﺮﻓﺖ ﺿﺠّﺖ و‬ ‫ﺗﺰﻟﺰﻟﺖ و ﻧﺎﺣﺖ و اﺿﻄﺮﺑﺖ و ﺳﻘﻄﺖ ﺑﻮﺟﻬﻬﺎ ﻋﻠﯽ اﻟﺘّﺮاب ﺗﻠﻘﺎء‬

‫رﺟﻠﯽ ﻓﻠﻤّﺎ ﺗﻮﺟّﻬﺖ اﻟﻴﻬﺎ وﺟﺪﺗﻬﺎ ﻣﻄﺮوﺣ ًﺔ ﻋﻠﯽ اﻻرض و ﻓﺎرﻗﺖ‬ ‫اﻟﺮّوح ﻋﻨﻬﺎ ﮐﺎﻧّﻬﺎ ﻣﺎ ﺧﻠﻘﺖ ﻓﻴﻬﺎ اذًا ﺻﺮﺧﻦ اﻟﺤﻮرﻳّﺎت اﻟﻤﻌﻠّﻘﺎت ﻓﻰ‬ ‫اﻟﻬﻮاء و ﻧﺎﺣﺖ اﻟﺠﻮهﺮﻳّﺎت اﻟﻤﻄﻬّﺮات ﻓﻰ اﻟﻌﻤﺎء و رﺟﻌﻦ ﮐﻠّﻬﻦ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻦ و ﺧﻠﻖ ﻟﺬواﺗﻬ ّ‬ ‫ﻦ و ﺗﺮﮐﻦ ﻣﺎ ﻗّﺪر ﻻﻧﻔﺴﻬ ّ‬ ‫ﻦ و ﺳﺮادﻗﻬ ّ‬ ‫اﻟﯽ ﻗﺼﻮره ّ‬ ‫و اﻧّﻰ ﮐﻨﺖ ﻗﺎﺋﻤًﺎ ﻋﻠﯽ ﺟﺴﺪهﺎ و ﻣﺤﺰوﻧﺎ ﺑﺤﺰﻧﻬﺎ و ﻣﺘﺤﻴّﺮًا ﻣﻦ‬ ‫اﻣﺮهﺎ و ﺣﺒّﻬﺎ ﻓﺎﺧﺬﺗﻬﺎ و ﻏﺴﻠﺘﻬﺎ ﻣﻦ دﻣﻮع ﻋﻴﻨﻰ و ﮐﻔﻨﺘﻬﺎ ﻓﻰ ﺛﻴﺎﺑﻰ‬ ‫ﻓﻌﻨﺪ ذﻟﮏ ﻗﺮﺑﺖ ﻓﻤﻰ ﺗﻠﻘﺎء اذﻧﻬﺎ اﻟﻴﻤﻨﻰ و ﺑﺸﺮّﺗﻬﺎ ﺑﻤﺎ ﻻ ﻳﻘﺪر اﺣﺪٌ‬ ‫ان ﻳﺴﻤﻊ ﻣﻨّﻰ ﻓﻰ ﺣﻘّﻬﺎ‪ .‬ﻓﻠﻤّﺎ اﻟﻘﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﺎ اهﺘﺰّت ﻣﻦ ﮐﻠﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ﺛ ّﻢ‬ ‫اﻧّﻬﺎ ﺑﺸّﺮﺗﻨﻰ ﺑﻤﺎ ﻻ ﻳﻨﺒﻐﻰ ان اذﮐﺮهﺎ اوﺗﻨﻔّﺲ ﻓﻴﻬﺎ و ﺑﻬﺎ ﻓﺒﻌﺪ ذﻟﮏ‬ ‫ﻞ اﻻﻧﺲ ﻣﻘﺎم اﻟّﺬى‬ ‫اودﻋﺘﻬﺎ ﻓﻰ اوﻋﻴﺔ اﻟﻘﺪس و ارﺟﻌﺘﻬﺎ اﻟﯽ ﻣﺤ ّ‬ ‫ﻗﺪّرﻧﺎﻩ ﻟﻬﺎ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻧﻠﻘﻰ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻳﺎ ﻣﻸ اﻟﻔﺮدوس ﻣﻦ رؤﻳﺎ اﻟﺒﻘﺎء‬ ‫ﻋﺒّﺮوا ﻟﯽ ان ﮐﻨﺘﻢ ﻟﺮؤﻳﺎ اﻟﺮّوح ﺗﻌﺒﺮون‪.‬‬ ‫هﻮ اﻟﻌﻠﻴﻢ‬ ‫ان ﻳﺎ وﻓﺎ ان اﺷﮑﺮ رﺑّﮏ ﺑﻤﺎ اﻳّﺪﮎ ﻋﻠﯽ اﻣﺮﻩ و ﻋﺮّﻓﮏ ﻣﻈﻬﺮ ﻧﻔﺴﻪ‬ ‫و اﻗﺎﻣﮏ ﻋﻠﯽ ﺛﻨﺎء ذﮐﺮﻩ اﻻﻋﻈﻢ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻨّﺒﺄ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﮏ ﻳﺎ‬ ‫ﻞ ﻧﻘﻀﻮا ﻋﻬﺪ اﻟﻠّﻪ و‬ ‫وﻓﺎ ﺑﻤﺎ وﻓﻴﺖ ﺑﻤﻴﺜﺎق اﻟﻠّﻪ و ﻋﻬﺪﻩ ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﮐ ﱞ‬ ‫ﻞ اﻵﻳﺎت و اﺷﺮق ﻋﻦ اﻓﻖ‬ ‫ﮐﻔﺮوا ﺑﺎﻟّﺬى ﺁﻣﻨﻮا ﺑﻌﺪ اﻟّﺬى ﻇﻬﺮ ﺑﮑ ّ‬ ‫اﻻﻣﺮ ﺑﺴﻠﻄﺎن ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬و ﻟﮑﻦ ﻓﺎﺳﻊ ﺑﺎن ﺗﺼﻞ اﻟﯽ اﺻﻞ اﻟﻮﻓﺎ و هﻮ‬ ‫اﻻﻳﻘﺎن ﺑﺎﻟﻘﻠﺐ و اﻻﻗﺮار ﺑﺎﻟﻠّﺴﺎن ﺑﻤﺎ ﺷﻬﺪ اﻟﻠّﻪ ﻟﻨﻔﺴﻪ اﻻﻋﻠﻰ ﺑﺎﻧّﻰ اﻧﺎ‬ ‫ﻰ ﻓﻰ اﻓﻖ اﻻﺑﻬﻰ‪ .‬و ﻣﻦ ﻓﺎز ﺑﻬﺬﻩ اﻟﺸّﻬﺎدة ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم ﻓﻘﺪ ﻓﺎز‬ ‫ﺣّ‬ ‫ﻞ ﺑﮑﻮر و اﺻﻴﻞ و ﻳﺆﻳّﺪﻩ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻞ اﻟﺨﻴﺮ و ﻳﻨﺰل ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺮّوح ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﺑﮑ ّ‬ ‫ذﮐﺮ رﺑّﻪ و ﻳﻔﺘﺢ ﻟﺴﺎﻧﻪ ﻋﻠﯽ اﻟﺒﻴﺎن ﻓﻰ اﻣﺮ رﺑّﻪ اﻟﺮّﺣﻤﻦ اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬و‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﺧﻠﻖ ﺑﻴﻦ‬ ‫ذﻟﮏ ﻻ ﻳﻤﮑﻦ ﻻﺣ ٍﺪ اﺑﺪًا اّﻟﺎ ﻟﻤﻦ ﻃﻬّﺮ ﻗﻠﺒﻪ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ و اﻧﻘﻄﻊ ﺑﮑﻠّﻪ اﻟﯽ اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻠﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺠﻤﻴﻞ‪.‬‬ ‫ن هﺬا ﻟﻨﻘﻄﺔ اﻻوﻟﻰ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ ﻓﻰ ﻗﻤﻴﺼﻪ‬ ‫ﻗﻢ ﻋﻠﯽ اﻻﻣﺮ و ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ا ّ‬ ‫اﻻﺧﺮى ﺑﺎﺳﻤﻪ اﻻﺑﻬﻰ‪ .‬و اذًا ﻓﻰ هﺬا اﻻﻓﻖ ﻳﺸﻬﺪ و ﻳﺮى و اﻧّﻪ ﻋﻠﯽ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻣﺤﻴﻂ‪ .‬و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﺬﮐﻮر ﻓﻰ اﻟﻤﻸ اﻻﻋﻠﯽ ﺑﺎﻟﻨﺒﺄ اﻟﻌﻈﻴﻢ و‬ ‫ﮐّ‬ ‫ﻓﻰ ﻣﻤﺎﻟﮏ اﻟﺒﻘﺎ ﺑﺠﻤﺎل اﻟﻘﺪﻳﻢ و ﻟﺪى اﻟﻌﺮش ﺑﻬﺬا اﻻﺳﻢ اﻟّﺬى ﻣﻨﻪ‬ ‫ﻞ‬ ‫زﻟّﺖ اﻗﺪام اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﺗﻤّﺖ ﺣﺠّﺔ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻈّﻬﻮر ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻣﻦ ﻓﻰ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ان ﻳﻨﺰل ﺁﻳﺔ ﻣﻦ ﺳﻤﺎء ﻗﺪس‬ ‫رﻓﻴﻊ‪ .‬و ﻣﻦ دوﻧﻪ ﻗﺪ ﻧﺰّل ﻣﻌﺎدل ﻣﺎ ﻧﺰّل ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺎن‪ .‬ﺧﺎﻓﻮا ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ و‬

‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ان اﻓﺘﺤﻮوا ﻋﻴﻮﻧﮑﻢ‬ ‫ﻻ ﺗﺒﻄﻠﻮا اﻋﻤﺎﻟﮑﻢ و ﻻ ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻟﺘﺸﻬﺪوا ﺟﻤﺎل اﻟﻘﺪم ﻣﻦ هﺬا اﻟﻤﻨﻈﺮ اﻟﻤﺸﺮق اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﻧﺰل‬ ‫هﻴﮑﻞ اﻟﻤﻮﻋﻮد ﻋﻠﯽ ﻏﻤﺎم اﻟﺤﻤﺮاء و ﻋﻦ ﻳﻤﻴﻨﻪ ﺟﻨﻮد اﻟﻮﺣﻰ و ﻋﻦ‬ ‫ﻳﺴﺎرﻩ ﻣﻼﺋﮑﺔ اﻻﻟﻬﺎم و ﻗﻀﻰ اﻻﻣﺮ ﻣﻦ ﻟﺪى اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬و‬ ‫ﺑﺬﻟﮏ زﻟّﺖ ﮐ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﻗﺪام اّﻟﺎ ﻣﻦ ﻋﺼﻤﻪ اﻟﻠّﻪ ﺑﻔﻀﻠﻪ و ﺟﻌﻠﻪ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫ﻋﺮﻓﻮا اﻟﻠّﻪ ﺑﻨﻔﺴﻪ ﺛ ّﻢ اﻧﻘﻄﻌﻮا ﻋﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬اﺳﻤﻊ ﮐﻠﻤﺎت رﺑّﮏ ﻃﻬّﺮ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﺎرات ﻟﻴﺘﺠﻠّﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻧﻮار ﺷﻤﺲ ذﮐﺮ اﺳﻢ رﺑّﮏ‬ ‫ﺻﺪرﮎ ﻋﻦ ﮐ ّ‬ ‫و ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻤﻮﻗﻨﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ ﺑﺎن ﺣﻀﺮ ﺑﻴﻦ ﻳﺪﻳﻨﺎ ﮐﺘﺎﺑﮏ و ﺷﻬﺪﻧﺎ‬ ‫ﻣﺎ ﻓﻴﻪ و ﮐﻨّﺎ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎهﺪﻳﻦ‪ .‬و ﻋﺮﻓﻨﺎ ﻣﺎ ﻓﻴﻪ ﻣﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ اﻟّﺘﻰ ﺳﺌﻠﺖ‬ ‫ﻞ ﻧﻔﺲ اﻟﻴﻮم ﻳﻠﺰم ﺑﺎن ﻳﺴﺌﻞ ﻋﻦ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻋﻨﻬﺎ و اﻧّﺎ ﮐﻨّﺎ ﻣﺠﻴﺒﻴﻦ‪ .‬و ﻟﮑ ّ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻳﺠﻴﺒﻪ ﺑﺂﻳﺎت ﺑﺪع ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬و اﻣﺎ ﻣﺎ ﺳﺌﻠﺖ ﻓﻰ‬ ‫ﻓﻴﻤﺎ ﻳﺤﺘﺎج ﺑﻪ و ا ّ‬ ‫ن اﻟﻌﻮد ﻣﺜﻞ اﻟﺒﺪء ﮐﻤﺎ اﻧﺖ ﺗﺸﻬﺪ اﻟﺒﺪء ﮐﺬﻟﮏ ﻓﺎﺷﻬﺪ‬ ‫اﻟﻤﻌﺎد ﻓﺎﻋﻠﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫اﻟﻌﻮد و ﮐﻦ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎهﺪﻳﻦ‪ .‬ﺑﻞ ﻓﺎﺷﻬﺪ اﻟﺒﺪء ﻧﻔﺲ اﻟﻌﻮد و ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻴﺎء ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫نﮐّ‬ ‫ﺑﺎﻟﻌﮑﺲ ﻟﺘﮑﻮن ﻋﻠﯽ ﺑﺼﻴﺮ ٍة ﻣﻨﻴﺮ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﺣﻴﻦ ﺗﺒﺪء و ﺗﻌﻮد ﺑﺎﻣﺮ رﺑّﮏ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪىر‪ .‬و اﻣّﺎ ﻋﻮد اﻟّﺬى هﻮ‬ ‫ﻣﻘﺼﻮد اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ اﻟﻮاﺣﻪ اﻟﻤﻘﺪّس اﻟﻤﻨﻴﻊ و اﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﻋﺒﺎدﻩ هﻮ ﻋﻮد‬ ‫اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﻓﻰ ﻳﻮم اﻟﻘﻴﺎﻣﺔ و هﺬا اﺻﻞ اﻟﻌﻮد ﮐﻤﺎ ﺷﻬﺪت ﻓﻰ اﻳّﺎم اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻞ اﻻﺳﻤﺎء ﻓﻰ اﺳﻢ و ﮐ ّ‬ ‫و ﮐﻨﺖ ﻣﻦ اﻟﺸّﺎهﺪﻳﻦ‪ .‬و اﻧّﻪ ﻟﻮ ﻳﻌﻴﺪ ﮐ ّ‬ ‫ﺲ ﻟﻴﻘﺪر و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻘﺪﻳﺮ‪ .‬و هﺬا ﻟﻌﻮد ﻳﺤﻘّﻖ‬ ‫اﻟﻨّﻔﻮس ﻓﻰ ﻧﻔ ٍ‬ ‫ﺑﺎﻣﺮﻩ ﻓﻴﻤﺎ اراد و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻔﺎﻋﻞ اﻟﻤﺮﻳﺪ‪ .‬و اﻧّﮏ ﻻ ﺗﺸﻬﺪ ﻓﻰ اﻟﺮّﺟﻊ‬ ‫ﻼ اﻧّﻪ‬ ‫و اﻟﻌﻮد اّﻟﺎ ﻣﺎ ﺣﻘّﻖ ﺑﻪ هﺬان و هﻮﮐﻠﻤﺔ رﺑّﮏ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ﻣﺜ ً‬ ‫ﻟﻮ ﻳﺄﺧﺬ ﮐ ّﻔًﺎ ﻣﻦ اﻟﻄّﻴﻦ و ﻳﻘﻮل هﺬا ﻟﻬﻮ اﻟّﺬى اﺗّﺒﻌﺘﻤﻮﻩ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ هﺬا‬ ‫ﻖ ﺑﻤﺜﻞ وﺟﻮدﻩ و ﻟﻴﺲ ﻻﺣﺪ ان ﻳﻌﺘﺮض ﻋﻠﻴﻪ ﻻﻧّﻪ ﻳﻔﻌﻞ ﻣﺎ ﻳﺸﺎء‬ ‫ﻟﺤ ّ‬ ‫و ﻳﺤﮑﻢ ﻣﺎ ﻳﺮﻳﺪ‪ .‬و اﻧّﮏ ﻻ ﺗﻨﻈﺮ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم اﻟﯽ اﻟﺤﺪود و‬ ‫اﻻﺷﺎرات ﺑﻞ ﻓﺎﻧﻈﺮ ﺑﻤﺎ ﺣﻘّﻖ ﺑﻪ اﻻﻣﺮ و ﮐﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﺘﻔﺮّﺳﻴﻦ‪ .‬اذًا‬ ‫ﻧﺼﺮّح ﻟﮏ ﺑﺒﻴﺎن واﺿﺢ ﻣﺒﻴﻦ ﻟﺘﻄّﻠﻊ ﺑﻤﺎ اردت ﻣﻦ ﻣﻮﻻﮎ اﻟﻘﺪﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻓﺎﻧﻈﺮ ﻓﻰ ﻳﻮم اﻟﻘﻴﺎﻣﺔ ﻟﻮ ﻳﺤﮑﻢ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ ادﻧﻰ اﻟﺨﻠﻖ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﺁﻣﻨﻮا‬ ‫ن هﺬا اوّل ﻣﻦ ﺁﻣﻦ ﺑﺎﻟﺒﻴﺎن اﻧّﮏ ﻻ ﺗﮑﻦ ﻣﺮﻳﺒ ًﺎ ﻓﻰ ذﻟﮏ و ﮐﻦ‬ ‫ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻤﻮﻗﻨﻴﻦ‪ .‬و ﻻ ﺗﻨﻈﺮ اﻟﯽ اﻟﺤﺪود و اﻻﺳﻤﺎء ﻓﻰ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم ﺑﻞ ﺑﻤﺎ‬ ‫ﺣﻘّﻖ ﺑﻪ اوّل ﻣﻦ ﺁﻣﻦ و هﻮ اﻻﻳﻤﺎن ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﻋﺮﻓﺎن ﻧﻔﺴﻪ و اﻻﻳﻘﺎن‬ ‫ﻞ ﮐﺒﺮﻳﺎﺋﻪ اﻧّﻪ‬ ‫ﺑﺎﻣﺮﻩ اﻟﻤﺒﺮم اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻓﺎﺷﻬﺪ ﻓﻰ ﻇﻬﻮر ﻧﻘﻄﺔ اﻟﺒﻴﺎن ﺟ ّ‬

‫ﺣﮑﻢ ﻻوّل ﻣﻦ ﺁﻣﻦ ﺑﺎﻧّﻪ ﻣﺤﻤّﺪ رﺳﻮل اﻟﻠّﻪ هﻞ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻻﺣ ٍﺪ ان‬ ‫ﻰ اوهﺬا ﺳﻤﻰ ﺑﺎﻟﺤﺴﻴﻦ و هﻮ‬ ‫ﻰ و هﻮ ﻋﺮﺑ ﱞ‬ ‫ﻳﻌﺘﺮض و ﻳﻘﻮل هﺬا ﻋﺠﻤ ﱞ‬ ‫ن ﻓﻄﻦ‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬و ا ّ‬ ‫ﮐﺎن ﻣﺤﻤّﺪًا ﻓﻰ اﻻﺳﻢ ﻻ ﻓﻮ ﻧﻔﺴﻰ اﻟﻠّﻪ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫اﻟﺒﺼﻴﺮ ﻟﻦ ﻳﻨﻈﺮ اﻟﯽ اﻟﺤﺪود و اﻻﺳﻤﺎء ﺑﻞ ﻳﻨﻈﺮ ﺑﻤﺎ ﮐﺎن ﻣﺤﻤّﺪ ﻋﻠﻴﻪ‬ ‫و هﻮ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ و ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻨﻈﺮ ﻓﻰ اﻟﺤﺴﻴﻦ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﮐﺎن ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻦ اﻣﺮ‬ ‫اﻟﻠّﻪ اﻟﻤﻘﺘﺪر اﻟﻤﺘﻌﺎﻟﯽ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬و ﻟﻤّﺎ ﮐﺎن اوّل ﻣﻦ ﺁﻣﻦ ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﻓﻰ‬ ‫اﻟﺒﻴﺎن ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﮐﺎن ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺤﻤّﺪ رﺳﻮل اﻟﻠّﻪ ﻟﺬا ﺣﮑﻢ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻧّﻪ هﻮ هﻮ‬ ‫او ﺑﺎﻧّﻪ ﻋﻮدﻩ و رﺟﻌﻪ و هﺬا اﻟﻤﻘﺎم ﻣﻘﺪّس ﻋﻦ اﻟﺤﺪود و اﻻﺳﻤﺎء و‬ ‫ﻻ ﻳﺮى ﻓﻴﻬﺬا اّﻟﺎ اﻟﻠّﻪ اﻟﻮاﺣﺪ اﻟﻔﺮد اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ ﺑﺎﻧّﻪ ﻓﻰ ﻳﻮم اﻟﻈّﻬﻮر‬ ‫ﻞ اﻻﺳﻤﺎء ﻣﻦ اﺳﻤﺎﺋﻪ اﻟﺤﺴﻨﻰ‬ ‫ﻟﻮ ﻳﺤﮑﻢ ﻋﻠﯽ ورﻗ ٍﺔ ﻣﻦ اﻻوراق ﮐ ّ‬ ‫ﻟﻴﺲ ﻻﺣ ٍﺪ ان ﻳﻘﻮل ﻟ َﻢ و ﺑ َﻢ و ﻣﻦ ﻗﺎل ﻓﻘﺪ ﮐﻔﺮ ﺑﺎﻟﻠّﻪ و ﮐﺎن ﻣﻦ‬ ‫ن اﮐﺜﺮهﻢ ﻗﺪ‬ ‫اﻟﻤﻨﮑﺮﻳﻦ‪ .‬اﻳّﺎﮎ اﻳّﺎﮎ اﻧّﮏ ﻻ ﺗﮑﻦ ﺑﻤﺜﻞ اهﻞ اﻟﺒﻴﺎن ﻻ ّ‬ ‫ﺿﻠّﻮا و اﺿﻠّﻮا و ﻧﺴﻮا ﻋﻬﺪ اﻟﻠّﻪ و ﻣﻴﺜﺎﻗﻪ و اﺷﺮﮐﻮا ﺑﺎﻟﻠّﻪ اﻟﻮاﺣﺪ‬ ‫اﻟﻔﺮد اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬و ﻣﺎ ﻋﺮﻓﻮا ﻧﻘﻄﺔ اﻟﺒﻴﺎن ﻻﻧّﻬﻢ ﻟﻮﻋﺮﻓﻮﻩ ﺑﻨﻔﺴﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﮐﻔﺮوا ﺑﻈﻬﻮرﻩ ﻓﻰ هﺬا اﻟﻬﻴﮑﻞ اﻟﻤﺸﺮق اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬و اﻧّﻬﻢ ﻟﻤّﺎ ﮐﺎﻧﻮا‬ ‫ﻧﺎﻇﺮًا اﻟﯽ اﻻﺳﻤﺎء ﻓﻠﻤّﺎ ﺑﺪّل اﺳﻤﻪ اﻻﻋﻠﻰ ﺑﺎﻻﺑﻬﻰ ﻋﻤﺖ ﻋﻴﻮﻧﻬﻢ و‬ ‫ﻣﺎ ﻋﺮﻓﻮﻩ ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم و ﮐﺎﻧﻮا ﻣﻦ اﻟﺨﺎﺳﺮﻳﻦ‪ .‬و اﻧّﻬﻢ ﻟﻮ ﻋﺮﻓﻮا‬ ‫ﻧﻔﺴﻪ ﺑﻨﻔﺴﻪ و ﺑﻤﺎ ﻇﻬﺮ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻩ ﻣﺎ اﻧﮑﺮوﻩ ﻓﻰ هﺬا اﻻﺳﻢ اﻟﻤﺒﺎرﮎ‬ ‫اﻟﺒﺪﻳﻊ اﻟّﺬى ﺟﻌﻠﻪ اﻟﻠّﻪ ﺳﻴﻒ اﻣﺮﻩ ﺑﻴﻦ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ و ﻳﻔﺼﻞ‬ ‫ب‬ ‫ﻖ و اﻟﺒﺎﻃﻞ ﻣﻦ ﻳﻮﻣﺌ ٍﺬ اﻟﯽ ﻳﻮم اﻟّﺬى ﻳﻘﻮم اﻟﻨّﺎس ﻟﺮ ّ‬ ‫ﺑﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﺤ ّ‬ ‫ﻞ اﻻﺷﻴﺎء ﻋﻤّﺎ ﺳﻮى اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ن ﻳﻮم اﻟﻈّﻬﻮر ﻳﻌﻮد ﮐ ّ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﮐﻠّﻬﺎ ﻓﻰ ﺻﻘﻊ واﺣﺪ و ﻟﻮ ﮐﺎن ﻣﻦ اﻋﻼهﺎ او ادﻧﺎهﺎ و هﺬا ﻟﻌﻮدٌ ﻟﻦ‬ ‫ﻳﻌﺮﻓﻪ اﺣﺪٌ اّﻟﺎ ﺑﻌﺪ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻵﻣﺮ ﻓﻴﻤﺎ ﻳﺮﻳﺪ‪ .‬و ﺑﻌﺪ اﻟﻘﺎء‬ ‫ﮐﻠﻤﺔ اﻟﻠّﻪ ﻋﻠﯽ اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﻣﻦ ﺳﻤﻊ و اﺟﺎب اﻧّﻪ ﻣﻦ اﻋﻠﯽ اﻟﺨﻠﻖ و ﻟﻮ‬ ‫ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﻳﺤﻤﻠﻮن اﻟﺮّﻣﺎد و ﻣﻦ اﻋﺮض هﻮ ﻣﻦ ادﻧﻰ اﻟﻌﺒﺎد و‬ ‫ﻟﻮ ﻳﮑﻮن ﻋﻨﺪ اﻟﻨّﺎس وﻟ ّﻴًﺎ و ﻳﮑﻮن ﻋﻨﺪﻩ ﮐﺘﺐ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرﺿﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻓﺎﻧﻈﺮ ﺑﻌﻴﻦ اﻟﻠّﻪ ﻓﻴﻤﺎ ﻧﺰّﻟﻨﺎﻩ ﻟﮏ و ارﺳﻠﻨﺎﻩ اﻟﻴﮏ و ﻻ ﺗﻨﻈﺮ اﻟﯽ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻰ ﻳﻤﺸﻰ ﻓﻰ ﻇ ّ‬ ‫ن ﻣﺜﻠﻬﻢ اﻟﻴﻮم ﮐﻤﺜﻞ ﻋﻤ ّ‬ ‫اﻟﺨﻠﻖ و ﻣﺎ ﻋﻨﺪهﻢ و ا ّ‬ ‫اﻟﺸّﻤﺲ و ﻳﺴﺌﻞ ﻣﺎهﻰ اهﻞ هﻰ اﺷﺮﻗﺖ ﻳﻨﻔﻰ و ﻳﻨﮑﺮ و ﻻ ﻳﮑﻮن ﻣﻦ‬ ‫اﻟﻤﺴﺘﺸﻌﺮﻳﻦ‪ .‬ﻟﻦ ﻳﻌﺮف اﻟﺸّﻤﺲ و ﻟﻦ ﻳﻌﺮف ﻣﺎ ﺣﺎل ﺑﻴﻨﻪ و ﺑﻴﻨﻬﺎ و‬ ‫ﻳﺼﻴﺢ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ و ﻳﻌﺘﺮض و ﻳﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ‪ .‬هﺬا ﺷﺄن هﺬا‬

‫اﻟﺨﻠﻖ دﻋﻬﻢ ﺑﺎﻧﻔﺴﻬﻢ و ﻗﻞ ﻟﮑﻢ ﻣﺎ اردﺗﻢ و ﻟﻨﺎ ﻣﺎ ﻧﺮﻳﺪ ﻓﺴﺤﻘًﺎ ﻟﻠﻘﻮم‬ ‫ن ﻇﻬﻮر اﻟﻘﺒﻞ ﺣﮑﻢ اﻟﻌﻮد و اﻟﺤﻴﺎت ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻟﻤﺸﺮﮐﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﻋﻠﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻞ ﺷﻴﺊ ﻋﻮد و رﺟﻊ و ﻟﮑﻦ اﻧّﺎ ﻻ‬ ‫ن ﻟﮑ ّ‬ ‫اﻻرواح ﻓﻰ ﻳﻮم اﻟﻘﻴﺎﻣﺔ و ﻟﻮ ا ّ‬ ‫ﺐ ﺑﺎن ﻧﺬﮐﺮ ﻣﺎ ﻻ ذﮐﺮ ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺎن ﻟﺌّﻠﺎ ﻳﺮﻓﻊ ﺿﺠﻴﺞ اﻟﻤﺒﻐﻀﻴﻦ‪ .‬ﻓﻴﺎ‬ ‫ﻧﺤ ّ‬ ‫ﻟﻴﺖ ﻳﺮﻓﻊ ﻣﺎ ﺣﺎل ﺑﻴﻦ اﻟﻨّﺎس و ﺑﺎرﺋﻬﻢ ﻟﻴﺸﻬﺪوا ﺳﻠﻄﻨﺘﻪ اﻟﻠّﻪ و‬ ‫ﻋﻈﻤﺘﻪ و ﻳﺸﺮﺑﻮا ﻣﻦ ﻣﻌﻴﻦ اﻟﮑﻮﺛﺮ و اﻟﺴّﻠﺴﺒﻴﻞ ﺛ ّﻢ ﻳﺘﺮﺷّﺢ ﻋﻠﻴﻬﻢ‬ ‫ﻞ ﻣﺸﺮﮎ ﻣﺮﻳﺐ‪ .‬و اﻣّﺎ ﻣﺎ‬ ‫ﺑﺤﻮر اﻟﻤﻌﺎﻧﻰ و ﻳﻄﻬّﺮهﻢ ﻋﻦ رﺟﺲ ﮐ ّ‬ ‫ن ﻟﻠّﻪ ﻋﻮاﻟﻢ ﻻ ﻧﻬﺎﻳﺔ ﺑﻤﺎ ﻻ ﻧﻬﺎﻳﺔ ﻟﻬﺎ و ﻣﺎ‬ ‫ﺳﺌﻠﺖ ﻣﻦ اﻟﻌﻮاﻟﻢ ﻓﺎﻋﻠﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫اﺣﺎط اﺣﺪٌ ﺑﻬﺎ اّﻟﺎ ﻧﻔﺴﻪ اﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﺗﻔﮑّﺮ ﻓﻰ اﻟﻨّﻮم و اﻧّﻪ ﺁﻳﺔ‬ ‫ﻼ اﻧّﮏ ﺗﺮى ﻓﻰ‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﺘﻔﮑّﺮﻳﻦ‪ .‬ﻣﺜ ً‬ ‫اﻻﻋﻈﻢ ﺑﻴﻦ اﻟﻨّﺎس ﻟﻮ ﻳﮑﻮﻧ ّ‬ ‫ﻧﻮﻣﮏ اﻣﺮًا ﻓﻰ ﻟﻴﻞ و ﺗﺠﺪﻩ ﺑﻌﻴﻨﻪ ﺑﻌﺪ ﺳﻨ ٍﺔ اوﺳﻨﺘﻴﻦ اوازﻳﺪ ﻣﻦ ذﻟﮏ‬ ‫ﻞ و ﻟﻮ ﻳﮑﻮن اﻟﻌﺎﻟﻢ اﻟّﺬى اﻧﺖ رأﻳﺖ ﻓﻴﻪ ﻣﺎ رأﻳﺖ هﺬا اﻟﻌﺎﻟﻢ اﻟّﺬى‬ ‫اواﻗ ّ‬ ‫ﺗﮑﻮن ﻓﻴﻪ ﻓﻴﻠﺰم ﻣﺎ رأﻳﺖ ﻓﻰ ﻧﻮﻣﮏ ﻳﮑﻮن ﻣﻮﺟﻮدًا ﻓﻰ هﺬا اﻟﻌﺎﻟﻢ ﻓﻰ‬ ‫ﺣﻴﻦ اﻟّﺬى ﺗﺮاﻩ ﻓﻰ اﻟﻨّﻮم و ﺗﮑﻮن ﻣﻦ اﻟﺸّﺎهﺪﻳﻦ‪ .‬ﻣﻊ اﻧّﮏ ﺗﺮى اﻣﺮًا‬ ‫ن ﻋﺎﻟﻢ اﻟّﺬى‬ ‫ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻣﻮﺟﻮدًا ﻓﻰ اﻟﻌﺎﻟﻢ و ﻳﻈﻬﺮ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ اذًا ﺣﻘّﻖ ﺑﺎ ّ‬ ‫اﻧﺖ رأﻳﺖ ﻓﻴﻪ ﻣﺎ رأﻳﺖ ﻳﮑﻮن ﻋﺎﻟﻤًﺎ ﺁﺧﺮ اﻟّﺬى ﻻ ﻟﻪ اوّل و ﻻ ﺁﺧﺮ و‬ ‫ى ﻓﻴﻬﺎ ﺑﺎﻣﺮ ﻣﻦ ﻟﺪن‬ ‫اﻧّﮏ ان ﺗﻘﻮل هﺬا اﻟﻌﺎﻟﻢ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﮏ و ﻣﺴﺘﻮ ّ‬ ‫ن اﻟﺮّوح ﻟﻤّﺎ ﺗﺠﺮّد ﻋﻦ اﻟﻌﻼﺋﻖ ﻓﻰ‬ ‫ﻋﺰﻳﺰ ﻗﺪﻳﺮ ﻟﺤﻖٌ و ﻟﻮ ﺗﻘﻮل ﺑﺎ ّ‬ ‫اﻟﻨّﻮم ﺳﻴّﺮة اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ ﻋﺎﻟﻢ اﻟّﺬى ﻳﮑﻮن ﻣﺴﺘﻮرًا ﻓﻰ ﺳ ّﺮ هﺬا اﻟﻌﺎﻟﻢ ﻟﺤﻖٌ‬ ‫ﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺎ ﻻ‬ ‫ن ﻟﻠّﻪ ﻋﺎﻟﻢٌ ﺑﻌﺪ ﻋﺎﻟﻢ و ﺧﻠﻖٌ ﺑﻌﺪ ﺧﻠﻖ و ﻗﺪّر ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫واّ‬ ‫ﻳﺤﺼﻴﻪ اﺣﺪٌ اّﻟﺎ ﻧﻔﺴﻪ اﻟﻤﺤﺼﻰ اﻟﻌﻠﻴﻢ‪ .‬و اﻧّﮏ ﻓﮑّﺮ ﻓﻴﻤﺎ اﻟﻘﻴﻨﺎﮎ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و ﻓﻴﻪ ﮐﻨﺰ اﺳﺮار اﻟﺤﮑﻤﺔ و‬ ‫ﻟﺘﻌﺮف ﻣﺮاد اﻟﻠّﻪ رﺑّﮏ و ر ّ‬ ‫اﻧّﺎ ﻣﺎ ﻓﺼّﻠﻨﺎﻩ ﻟﺤﺰن اﻟّﺬى اﺣﺎﻃﻨﻰ ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ ﺧﻠﻘﻮا ﺑﻘﻮﻟﯽ ان اﻧﺘﻢ ﻣﻦ‬ ‫اﻟﺴّﺎﻣﻌﻴﻦ‪ .‬ﻓﻬﻞ ﻣﻦ ﻧﺎﺻ ٍﺮ ﻳﻨﺼﺮﻧﻰ و ﻳﺪﻓﻊ ﻋﻨّﻰ ﺳﻴﻮف هﺆﻻء‬ ‫اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ‪ .‬و هﻞ ﻣﻦ ذى ﺑﺼﺮ ﻳﻨﻈﺮ ﮐﻠﻤﺎت اﻟﻠّﻪ ﺑﺒﺼﺮﻩ و ﻳﻨﻘﻄﻊ‬ ‫ﻰ ﻋﺒﺎد اﻟﻠّﻪ ﺑﺎن ﻻ‬ ‫ﻋﻦ اﻧﻈﺮ اﻟﺨﻼﺋﻖ اﺟﻤﻌﻴﻦ‪ .‬و اﻧّﮏ ﻳﺎ ﻋﺒﺪ ﻧﺒ ّ‬ ‫ﻳﻨﮑﺮوا ﻣﺎ ﻻ ﻳﻌﻘﻠﻮﻩ‪ .‬ﻗﻞ ﻓﺎﺳﺌﻠﻮا اﻟﻠّﻪ ﺑﺎن ﻳﻔﺘﺢ ﻋﻠﯽ ﻗﻠﻮﺑﮑﻢ اﺑﻮاب‬ ‫اﻟﻤﻌﺎﻧﻰ ﻟﺘﻌﺮﻓﻮا ﻣﺎ ﻻ ﻋﺮﻓﻪ اﺣﺪ و اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ اﻟﻤﻌﻄﻰ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻖﻻ‬ ‫ن ﮐﻠّﻤﺎ ﺣﺪّد ﻓﻰ اﻟﮑﺘﺎب ﺣ ّ‬ ‫و اﻣّﺎ ﻣﺎ ﺳﺌﻠﺖ ﻓﻰ اواﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ﻓﺎﻋﻠﻢ ﺑﺎ ّ‬ ‫ﻞ ﻓﺮض ﺑﺎن ﻳﻌﻤﻠﻮا ﺑﻤﺎ ﻧﺰّل ﻣﻦ ﻟﺪن ﻣﻨﺰل ﻋﻠﻴﻢ‬ ‫رﻳﺐ ﻓﻴﻪ و ﻋﻠﯽ اﻟﮑ ّ‬ ‫ن‬ ‫ن اﻟﻠّﻪ ﺑﺮىءٌ ﻋﻨﻪ و ﻧﺤﻦ ﺑﺮءاء ﻣﻨﻪ ﻻ ّ‬ ‫و ﻣﻦ ﻳﺘﺮﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﻋﻠﻤﻪ ﺑﻪ ا ّ‬

‫اﺛﻤﺎر اﻟﺸّﺠﺮة هﻰ اواﻣﺮﻩ و ﻟﻦ ﻳﺘﺠﺎوز ﻋﻨﻪ اّﻟﺎ ﻏﺎﻓﻞ ﺑﻌﻴﺪ‪ .‬و اﻣّﺎ‬ ‫ﻖ ﻻ رﻳﺐ ﻓﻴﻪ و هﻰ اﻟﻴﻮم ﻓﻰ هﺬا اﻟﻌﺎﻟﻢ ﺣﺒّﻰ و رﺿﺎﺋﻰ و‬ ‫اﻟﺠﻨّﺔ ﺣ ّ‬ ‫ﻣﻦ ﻓﺎز ﺑﻪ ﻟﻴﻨﺼﺮﻩ اﻟﻠّﻪ ﻓﻰ اﻟﺪّﻧﻴﺎ و ﺑﻌﺪ اﻟﻤﻮت ﻳﺪﺧﻠﻪ ﻓﻰ ﺟﻨّﺔ‬ ‫ﻋﺮﺿﻬﺎ ﮐﻌﺮض اﻟﺴّﻤﻮات و اﻻرض و ﻳﺨﺪّﻣﻨﻪ ﺣﻮرﻳّﺎت اﻟﻌﺰّة و‬ ‫ﻞ ﺣﻴﻦ ﺷﻤﺲ‬ ‫اﻟﺘّﻘﺪﻳﺲ ﻓﻰ ﮐﻞ ﺑﮑﻮر و اﺻﻴﻞ و ﻳﺴﺘﺸﺮق ﻋﻠﻴﻪ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﺟﻤﺎل رﺑّﻪ و ﻟﻴﺴﺘﻀﻴﺊ ﻣﻨﻬﺎ ﻋﻠﯽ ﺷﺄن ﻟﻦ ﻳﻘﺪر اﺣﺪٌ ان ﻳﻨﻈﺮ اﻟﻴﻪ‬ ‫ﻦ اﻟﻨّﺎس هﻢ ﻓﻰ ﺣﺠﺎب ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬و ﮐﺬﻟﮏ‬ ‫ﮐﺬﻟﮏ ﮐﺎن اﻻﻣﺮ و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻞ ﺟﺰاء ﻋﻨﺪ رﺑّﮏ و‬ ‫ﻞ ﻋﻤ ٍ‬ ‫ﻓﺎﻋﺮف اﻟﻨّﺎر و ﮐﻦ ﻣﻦ اﻟﻤﻮﻗﻨﻴﻦ و ﻟﮑ ّ‬ ‫ﻳﺸﻬﺪ ﺑﺬﻟﮏ ﻧﻔﺲ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ و ﻧﻬﻴﻪ و ﻟﻮ ﻟﻢ ﻳﮑﻦ ﻟﻼﻋﻤﺎل ﺟﺰاء و ﺛﻤﺮ‬ ‫ﻦ‬ ‫ﻟﻴﮑﻮن اﻣﺮﻩ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻟﻐﻮًا ﻓﺘﻌﺎﻟﯽ ﻋﻦ ذﻟﮏ ﻋﻠ ّﻮًا ﮐﺒﻴﺮًا‪ .‬و ﻟﮑ ّ‬ ‫ن اﻟﻌﻤﻞ اّﻟﺎ ﻧﻔﺲ اﻟﺠﺰاء و اﻧّﺎ ﻟﻮ ﻧﻔﺼّﻞ ذﻟﮏ‬ ‫اﻟﻤﻨﻘﻄﻌﻴﻦ ﻟﻦ ﻳﺸﻬﺪ ّ‬ ‫ﻳﻨﺒﻐﻰ ان ﻳﮑﺘﺐ اﻟﻮاﺣًﺎ ﻋﺪﻳﺪ ًة ﺗﺎﻟﻠّﻪ اﻟﺤ ّ‬ ‫ن اﻟﻘﻠﻢ ﻟﻦ ﻳﺤﺮّﮎ ﺑﻤﺎ ورد‬ ‫ﻖاّ‬ ‫ﻋﻠﯽ ﺻﺎﺣﺒﻪ و ﻳﺒﮑﻰ و اﺑﮑﻰ ﺛ ّﻢ ﺗﺒﮑﻰ ﻋﻴﻦ اﻟﻌﻈﻤﺔ ﺧﻠﻒ ﺳﺮادق‬ ‫ﻒ ﻗﻠﺒﮏ اﻧّﺎ ﻧﻔﺠّﺮ ﻣﻨﻪ‬ ‫اﻻﺳﻤﺎء ﻋﻠﯽ ﻋﺮش اﺳﻤﻪ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬و اﻧّﮏ ﺻ ّ‬ ‫ﻳﻨﺎﺑﻴﻊ اﻟﺤﮑﻤﺔ و اﻟﺒﻴﺎن ﻟﺘﻨﻄﻖ ﺑﻬﺎ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬ان اﻓﺘﺢ اﻟﻠّﺴﺎن ﻋﻠﯽ‬ ‫اﻟﺒﻴﺎن ﻓﻰ ذﮐﺮ رﺑّﮏ اﻟﺮّﺣﻤﻦ و ﻻ ﺗﺨﻒ ﻣﻦ اﺣ ٍﺪ ﻓﺘﻮﮐّﻞ ﻋﻠﯽ اﻟﻠّﻪ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ﻗﻞ ﻳﺎ ﻗﻮم ان اﻋﻤﻠﻮا ﻣﺎ ﻋﺮﻓﺘﻢ ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺎن اﻟﻔﺎرﺳﻰ و‬ ‫ﻣﺎ ﻻ ﻋﺮﻓﺘﻤﻮﻩ ﻓﺎﺳﺌﻠﻮا ﻣﻦ هﺬا اﻟﺬّﮐﺮ اﻟﺤﮑﻴﻢ ﻟﻴﺒﻴّﻦ ﻟﮑﻢ ﻣﺎ اراد اﻟﻠّﻪ‬ ‫ن ﻋﻨﺪﻩ ﻣﺎ ﮐﻨﺰ ﻓﻰ اﻟﺒﻴﺎن ﻣﻦ ﻟﺪن ﻣﻘﺘﺪ ٍر ﻗﺪﻳﺮ‪ .‬و اﻣﺎ ﻣﺎ‬ ‫ﻓﻰ ﮐﺘﺎﺑﻪ و ا ّ‬ ‫ﺳﺌﻠﺖ ﻓﻴﻤﺎ اﺧﺒﺮﻧﺎ اﻟﻌﺒﺎد ﺣﻴﻦ اﻟﺨﺮوج ﻋﻦ اﻟﻌﺮاق ﻓﻰ ا ّ‬ ‫ن اﻟﺸّﻤﺲ اذا‬ ‫ﻏﺎﺑﺖ ﺗﺘﺤﺮّﮎ ﻃﻴﻮر اﻟّﻴﻞ و ﺗﺮﻓﻊ راﻳﺎت اﻟﺴّﺎﻣﺮى ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﻗﺪ ﺗﺤﺮّﮎ‬ ‫ﻄﻴﻮر ﻓﻰ ﺗﻠﮏ اﻻﻳّﺎم و ﻧﺎدى اﻟﺴّﺎﻣﺮى ﻓﻄﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ ﻋﺮف و ﮐﺎن‬ ‫اﻟ ّ‬ ‫ﻞ ﻣﺎ ﻗﺪ اﺧﺒﺮﻧﺎهﻢ ﻗﺪ ﻇﻬﺮ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‪ .‬ﺛ ّﻢ اﺧﺒﺮﻧﺎهﻢ ﺑﺎﻟﻌﺠﻞ ﺗﺎﻟﻠّﻪ ﮐ ّ‬ ‫و ﻻ ﻣﺮّد ﻟﻪ اّﻟﺎ ﺑﺎن ﻳﻈﻬﺮ ﻻﻧّﻪ ﺟﺮى ﻣﻦ اﺻﺒﻊ ﻋ ﱟﺰ ﻗﺪﻳﺮ‪ .‬و اﻧّﮏ‬ ‫اﻧﺖ ﻓﺎﺳﺌﻞ اﻟﻠّﻪ ﺑﺎن ﻳﺤﻔﻈﮏ ﻣﻦ ﺷ ّﺮ هﺆﻻء و ﻳﻘﺪﺳﮏ ﻣﻦ اﺷﺎرات‬ ‫اﻟﻤﻌﺮﺿﻴﻦ‪ .‬ﻓﺎﺷﺪد ﻇﻬﺮﮎ ﻟﻨﺼﺮة اﻻﻣﺮ و ﻻ ﺗﻠﺘﻔﺖ اﻟﯽ ﻣﺎ ﻳﺨﺮج‬ ‫ﻣﻦ اﻓﻮاﻩ ﻣﻸ اﻟﺒﻴﺎن ﻻﻧّﻬﻢ ﻻ ﻳﻌﺮﻓﻮن ﺷﻴﺌًﺎ و ﻣﺎ اﻃّﻠﻌﻮا ﺑﺎﺻﻞ اﻻﻣﺮ‬ ‫ﻓﻰ هﺬا اﻟﻨّﺒﺄ اﻻﻋﻈﻢ‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ اﻟﻬﻤﻨﺎﮎ و اﻟﻘﻴﻨﺎﮎ ﻣﺎ ﺗﻐﻨﻰ ﺑﻪ ﻋﻦ ذﮐﺮ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪ .‬و اﻟﺒﻬﺎء ﻋﻠﻴﮏ و ﻋﻠﯽ اﻟّﺬﻳﻨﻬﻢ ﻳﺴﻤﻌﻮن ﻗﻮﻟﮏ ﻓﻰ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻦ ﻣﻦ اﻟﺮّاﺳﺨﻴﻦ‪ .‬و اﻟﺤﻤﺪ ﻟﻠّﻪ ر ّ‬ ‫رﺑّﮏ و ﺗﮑﻮﻧ ّ‬ ‫اﻻﻋﻈﻢ اﻟﻌﻈﻴﻢ‬

‫ﻗﺪ ﻓﺘﺢ ﺑﺎب اﻟﺒﻴﺎن و ﻇﻬﺮ ﻏﻼم اﻟﻤﻌﺎﻧﻰ و ﮐﺎن ﻓﻰ ﻳﺪﻩ اﻟﻴﻤﻨﻰ ﮐﺄس‬ ‫ﻰ اﻟﻌﻈﻴﻢ‪ .‬ﻣ ّﺮ ًة ﺗﺠﺪ ﻋﻤّﺎ ﻓﻴﻬﺎ اﺛﺮ اﻟﻨّﺎر‬ ‫ﻣﻦ ﺳﻠﺴﺒﻴﻞ رﺣﻤﺔ رﺑّﮑﻢ اﻟﻌﻠ ّ‬ ‫ﺑﻤﺎ ﺗﺤﺘﺮق ﻣﻨﻪ اﺣﺠﺎب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ و ﻃﻮرًا ﺗﺠﺪ ﻣﻨﻪ اﺛﺮ اﻟﻨّﻮر و ﺑﻪ‬ ‫ن ﺑﻪ اﺣﻴﻰ اﻟﻠّﻪ‬ ‫ﺗﺴﺘﻀﻴﻰء اﻓﺌﺪة اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ و ﺗﺎر ًة ﺗﺮاﻩ ﻣﺎء اﻟﺤﻴﻮان ﻻ ّ‬ ‫ﻞ ﻋﻈﻢ رﻣﻴﻢ‪ .‬ﻃﻮﺑﻰ ﻟﻤﻦ اﺧﺬهﺎ ﺑﺎﺳﻢ رﺑّﻪ و ﺷﺮب ﺑﺬﮐﺮى اﻟﻌﺰﻳﺰ‬ ‫ﮐّ‬ ‫اﻟﺤﮑﻴﻢ‪ .‬ان اﺗّﺤﺪوا ﻓﻰ اﻣﺮ اﻟﻠّﻪ ﺑﺬﻟﮏ ﻳﺮﻓﻊ اﻣﺮﻩ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺒﺎد اﻧّﻪ ﻟﻬﻮ‬ ‫اﻟﻌﺎﻟﻢ اﻟﺨﺒﻴﺮ‪ .‬ﻋﻠﻴﮑﻢ ﺑﺎﻟﺘّﻘﻮى ﻓﻰ دﻳﻦ اﻟﻠّﻪ ﻟﻌﻤﺮى اﻧّﻪ ﻗﻤﻴﺼﻰ ﻃﻮﺑﻰ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻻ ﻳﺸﻐﻠﻪ ﺷﻴﺊ ﻋﻦ ﺷﻴﺊ و ﻟﻮ‬ ‫ﻟﻤﻦ ﻓﺎز ﺑﻬﺬا اﻟﻘﻤﻴﺺ اﻟﻤﻨﻴﺮ‪ .‬ا ّ‬ ‫ﻳﺤﮑﻢ ﻋﻠﯽ اﻟﺴّﻤﺎء ﺣﮑﻢ اﻻرض ﻟﻴﺲ ﻻﺣ ٍﺪ ان ﻳﻌﺘﺮض ﻋﻠﻴﻪ و ﻟﻮ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻳﺘﺼﺮّف ﻓﻴﻤﺎ ﻋﻠﯽ اﻻرض ﻟﻴﺲ ﻻﺣﺪ ان ﻳﻘﻮل ﻟ َﻢ او ﺑ َﻢ‪ .‬ﻗﺪ ﻧﻄﻖ ﮐ ّ‬ ‫ﺷﻴﺊ ﺑﺎﻧّﻪ هﻮ اﻟﺤﺎﮐﻢ ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﻳﺮﻳﺪ‪ .‬هﺬا ﺷﺄن اﻟﻠّﻪ ﺑﻴﻦ ﻋﺒﺎدﻩ و ﺳﻠﻄﺎﻧﻪ‬ ‫ﻟﺒﺮﻳّﺘﻪ ﻗﺪ ﺧﺘﻢ هﺬا اﻟﻤﻘﺎم ﺑﻬﺬا اﻟﻤﻨﻈﺮ اﻟﮑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻣﻌﺬﻟﮏ اﻇﻬﺮﻧﺎ ﻧﻔﺴﻨﺎ‬ ‫ن اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫ن رﺑّﮏ ﻟﻬﻮ اﻟﻐﻔﻮر اﻟﺮّﺣﻴﻢ‪ .‬ا ّ‬ ‫ﻼ ﻣﻦ ﻟﺪﻧّﺎ ا ّ‬ ‫ﺑﻠﺒﺎس اﻟﺘّﻘﻮى ﻓﻀ ً‬ ‫ﺗﺠﺎوزوا ﻋﻤّﺎ ﺣﺪّد ﻓﻰ اﻟﮑﺘﺎب و ﻳﻌﻤﻠﻮن ﺑﻐﻴﺮ ﻣﺎ اذن اﻟﻠّﻪ ﻟﻬﻢ اوﻟﺌﮏ‬ ‫ﻣﻦ اﻟﺨﺎﺋﻨﻴﻦ‪ .‬و اﻟّﺬﻳﻦ ارﺗﮑﺒﻮا ﻣﺎ ﻧﻬﻮا ﻋﻨﻪ اﻧّﻬﻢ ﻣﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠﻴﻦ‪ .‬ﺗﺨﻠّﻘﻮا‬ ‫ﺑﻤﺎ اﻣﺮﻧﺎﮐﻢ ﺑﻪ ﻓﻰ اﻻﻟﻮاح ﻟﻴﻈﻬﺮ ﺗﻘﺪﻳﺲ اﻣﺮ رﺑّﮑﻢ ﺑﻴﻦ اﻟﻌﺒﺎد ﺑﺬﻟﮏ‬ ‫ﺗﺴﺘﻀﻴﺊ وﺟﻮﻩ اﻟﻤﻘﺮّﺑﻴﻦ‪ .‬ﻗﻞ اﻧﺘﻢ ﻓﻰ ﺑﻴﻮﺗﮑﻢ و ﺳﻠﻄﺎن اﻟﺒﻴﺖ‬ ‫ﻳﺬﮐّﺮﮐﻢ ﻓﻰ هﺬا اﻟﺴّﺠﻦ اﻟﻌﻈﻴﻢ و ﻳﺮﻳﺪ ان ﻳﺠﻌﻠﮑﻢ ﻣﻠﻮﮐًﺎ ﻓﻰ ﻣﻤﺎﻟﮏ‬ ‫ﻣﻠﮑﻮﺗﻪ و ورّاﺛًﺎ ﻓﻰ ﺟﺒﺮوﺗﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻤﻨﻴﻊ‪ .‬ﻻ ﺗﺤﺰن ﻣﻦ اﻟّﺬﻳﻦ‬ ‫ن‬ ‫ﻞ اﻻﻣﻮر ﻋﻠﯽ اﻟّﻠﻪ اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﺤﻤﻴﺪ ﻋﻠﻰ ﺷﺄن ﺗﺠﺪ ّ‬ ‫ﮐﻔﺮوا ﺗﻮﮐّﻞ ﻓﻰ ﮐ ّ‬ ‫ﻣﻨﮏ اﻟﻤﺨﻠﺼﻮن ﻧﻔﺤﺎت اﻟﺮّﺿﻮان‪ .‬ﮐﺬﻟﮏ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻟﻤﻦ ﺁﻣﻦ ﺑﺮﺑّﻪ‬ ‫اﻟﻌﺰﻳﺰ اﻟﻔﺮﻳﺪ‪.‬‬