6 kasim / Ormandan Mektup

Cikisi olmayan ormanin mutlaka bir girisi vardir. Bu yercekimiyle ilgili, eger ormana gokyuzunden dusmussen. Gece ve karanlikla ilgili, ve ormanda yasayan kemirgen hayvanlarla; goremedigin yollarda suruklenip disariya uzanan yolu bulamiyorsan. Girdigin ormanin mutlaka bir cikisi vardir. O cikis senin olmayabilir.. ama girdigin yoldan cikabilecegini – bunun icin senin olmayan kanatlarla ucman gerekse bile – unutma.

Ormanda insana yasadigini hatirlatan iki sey vardir: koku ve ses.

Ormanda insani korkutan, sevindiren, utandiran iki sey vardir: koku ve ses.

Ormanda kokular cabuk yayilir. Cirkin kokular ve guzel olanlar.

Ormanda kotu kokular da iyileri kadar hizla havaya karisir. Duyulur olur, birbirine gecer, kutleleri sabit kalmak suretiyle cogalirlar.

Varliklarini korur, ama toplumsal ozelliklerinden arinirlar. Iyi kokularin ve kotu kokularin birbirlerine karsi ustunlugu yoktur. Ayni sartlarda atmosfere dagilirlar ve kisa surede iyilik ve kotuluk ozelliklerini yitirirler. Ormanda hangi kokunun ne anlama geldigini anlamak guctur. Kimi zaman tatli bir mango kokusunun teninin uzerinde olmasi olumcul bocekler icin ozel bir tur yapistiriciyi ustune boca etmissin etkisi yaratir. Boyle durumlarda guzel kokmak kotudur. Ideal olan, gucsuz kalinan her tehlike aninda yapilmasi gerektigi gibi, hic kokmamayi becermek ve olu numarasi yapmaktir. Ideal olan imkansiz olandir. Ormanda kalb, yuttugu oksijen balonlariyla acilir ve onu susturmak ve durdurmak uzun yillar gerektirir. Sri Lanka’li shaolin rahiplerinin soluk alis verislerini bir sureligine kesebildikleri bilinmektedir. Fakat, o orman bu orman degildir.

Orman sehre gore serindir, ancak bir yabanci icin yine de sicaktir.

Gunun uc vakti yikananlarin teri, durmadan akan sulara karsi kesilmez. Ormandaki hersey zehirli suyunu disari akitmak ister.

Gunde iki defa sulanan toprak, uzerindeki cicekler bile terler.

Catidan sarkan bambu borularin icinde akan sularin altinda pinekleyen egitimli kopekler, agillarinin yapiskan islakligiyla hastalanan, kaygan ve yavsak ancak masum ve leziz domuzlar, kurbanlarinin guneste kaynayan kanini emmek icin geceyi beklemeyen atesli ve keskin dudakli vampir sivrisinekler, kalin kabuklu agaclar, kirilmaz camdan bardaklar. Onlar. Bunlar. Sunlar.

Hepsi. Ve her sey. Terler.

Bu ter kokusu bazen bu orman kadar dogal olan, ancak orman kurallarinin yasakladigi arzulari uyandirir. Kuruyan terden akan kasintinin verdigi zevkin zihne saplanan oklari kimildadikca, insan bir ormanda oldugunu bile unutur. Gecenin vahsiliginde dolunaysiz kalmis bir kurt gibi inildemek ister. Fakat, sessiz olunmalidir. Cok sessiz. Cunku, orman kurallarinin uzerine basan ayak izlerinin orada yapisip kalmadigina dikkat edilmesi gereklidir. Kurallarin uzerinden gecip gitsen, ormana dikilmis kaziklara benzeyen yasaklari cignesen bile, hemen ardindan cignedigin yerleri ellerinle duzeltmen ve hic dokunulmamis goruntusu, sesi, kokusu ve tadi birakman gerekir.

Ormanin kurallari belli ve kisadir. Unutulmasi ve gozden kacirilmasi kolay olmasin diye boyle olmasi kararlastirilmistir.

Siddet – yok Seks – yok Icki – yok Sigara – yok Uyusturucu – yok Orman, yalniz eksimis kokular kralligi, curuyen oklar tatbikat alani degildir. Onlar kadar; taze kokularin yaptigi surat de carpicidir.

Kokular, ormanda karsilarina cikan burunlarin tumunun ic ceperlerine carpip, tatli ve gorunmez, kimi zaman basdondurucu kazalara neden olur. Insani, 5. Henry’nin sarayinin maun yemek salonunda, upuzun bir ziyafet sofrasi boyunca dizilmis bin bir cesit yemegi yiyecek kadar ac oldugu halisunasyonu ile oksayan yemek kokulari, puruzsuz tenleri ve ipek isiltisiyla kutsanmis saclari animsatan kalamansi ve hindistancevizi losyonlari, kafe arabika cekirdekleri, renkleri gibi kokan cesit cesit cicek, soguk suyun vaat ettigi ferah ve berrak koku. Hepsi bir guzellik yarismasi maratonundadir. Peslerinde ince isiklar birakarak kosturmaktadir.

Zamanla, suyla yikanmazlarsa, eksi kokulara donusurler. Tipki 75 yasinda burus burus ancak bir zamanlarki guzelliginin izini, omurgasini goturebildigi en geriye kaykitarak tasimaya calisan bir guzellik kralicesi eskisi gibi. Kokular, sehirde tasidiklari spreyden kamburlarini atar ve hiz alir. Neden boyle yaptiklarini bilmiyorum.

Ama tahmin edebilirim.

Orman, ne kadar kalabalik olursa olsun, karnindaki boslugun icine aliyor insanlari.

Herkes, sehirde oldugundan daha yalniz buluyor golgesini yagmur yapraklarin arasindan dev agaclarin kokusuna degip duserken.

Ve yagmurlarin gucu altinda, saclarindan ve omuzlarindan kutsanmaya baslayan, ormana yabanci olan her insan, Tanri’ya daha yakindan bakmak icin geceyarisindan sonra gozlerini yumabiliyor. Saclari ve omuzlari islak uzanabiliyor yatagina, gogsu ve sirti islanmis uyaniyor. Hersey yalnizligini hatirlatiyor ona, ancak en cok kendi kokusunu yaninda buluyor kimsesiz uyandiginda.

Sehirdeyken digerlerinden saklayabildigi kokusu orada cirilciplak uzerinden cekilmiyor. Yikandigi ve camasirlari dahil tum giysilerini yikadigi halde, gene donup gelen ve atip kurtulamadigi kokusu.

Yanina biri yaklasirken, o yabancidan daha hizli kosup ustune coken o koku. Kendi kokusu. Ormanli olmayisin bir kokusu olsaydi eger‌ Ormanda. O koku.

Basimi dirsegimin altina almis; yalnizligi, kendi koltukaltimin kokusuyla paylasarak uyuyordum. Duvarda gezinen alismaya basladigim kertenkelelerden biri ayakparmaklarinin arasina dusup beni uyandirabilirdi. Ama, olmadi. Ruyalarimin disariyi icime tasiyan gozleri vardi sanki ve hepsini goruyordum. Catiyi supuren ince agac dallarinin sesi ruyalarima damliyordu. Ev yagmur tarafindan sarilmisti. Yagmurlu ruyalar goruyordum. Gercegi uzaklarda kaybettigim anlar da vardi. Karnimin acikmasiyla birlikte bir firin dolusu insanla, ekmek pisirme yarismasinda oldugumu gormem gibi. Ruyamdan cikardigim sicak miriltilar odanin disindan duyuluyordu. Yan odada yatan 15 cocugun kaldigi yatakhanede su saatte kimse kalmadigi icin, miriltilarimi duyan yalnizca yatakhanenin kertenkeleleriydi. Ve goremedigim fare mi yarasa mi oldugundan emin olamadigim, korkumla basa cikamayacagim icin sekilsiz birakmakta karar kildigim hayvan sesleri.

Ahsap oymalarla suslu pencereden sizan isik, kahverengi kirpiklerime birer birer sariliyor, ve uykumu kirpiklerimden cekistiriyordu. Tenleri yatakhanenin bahcesindeki yesil havuzda kalmaktan porsumus, yapraklarin rengi kadar kirmizi bir hatla kusatilmis iri kurbagalar uykumla oynamak istiyorlardi. Yattigim ufak odadaki bir duvarin altini butunuyle kaplayan penceresine ziplayip odanin camini kirmaya calisiyordu kurbagalar. Ormandaki ikinci haftam. Yara, bere, ufak tefek siyriklarim var. Uykusuzlugun zihnimde yarattigi tahrisle ateskes ilan ettim. Kimi zaman -ormanin neresinde olursa olsun- gelip beni bulan, bir agacin gogsune sirtimi

yaslayip dusuncesiz alanda beklememe yol acan can sikintisi serpistirilmis iki hafta.

Gunes henuz dogmustu.

Bir kapi araliginda uyanmis gibi, tek bacagim yatagin ustunden sarkiyordu gozlerimi actigimda. Ben uyanir uyanmaz dagildilar: iceri dalmaya calisan kurbagalar, isimsiz bocekler, agac dallari, ruzgardan hafif yapraklar, urkek yarasalar ve gorunmez, ve dilsiz yilanlar, ve ormanda uykumu derinliginden alikoyan ne kadar canli varsa, geceye dek bekleyecekleri ormana kacistilar.

II Gunes dogali bir saati gecmisti.

Kokular kadar hizliydi ormanda zaman. Kokular kadar sessiz.

Sadece yatakta uzanip, serbest ve hedefsiz dolanan dusuncelerle alev aliyordu zaman. Yapilacak isler‌‌‌.., ormanin disindakilerle ilgili, ani mi hayal mi oldugu belirlenmesi guc bir kac goruntu, ve yataga kelepcelenmis hareketsiz dusunceler, yani tam anlamiyla boslugun sessizligi. Ve Gunes’in agaclarin uzerinde degdigi herseyi isitan balini agaclara surerek yukseldi. O sirada dusundugum seylerden birini bile yapmama gerek yoktu. Gunes oldugu yerde gerinirken, yattigim yerde dizlerimi karnima cekip sessizligin bosluguna zaman ayirdim. S e s s I z l I g I n B o s l u g u. git gide genisleyip kendini icine aldi. Nefesimi tutarken yutkundugum anlar gibi. Gogsume dusen golgelere, bacaklarimi golgeleyen sekillere baktim. Doga beni susluyor. Odamda ahsap oymali bir pencere var. Pencerenin onune dusen bir perde.

Perdenin filtreledigi hali ile, suslemeli karaltilara donusen isik. Isigi izledim. Isigin golgeleri uzerime bulasmisken doganin iyilestirici gucunun odada olabilecegini dusundum.

Ormanda olmanin en guzel yaninin keyfini cikariyordum: Kokularin ve zamanin, olanca hizlari ile ilerlemelerine ragmen, o sehirlilerin cantasina sokusturduklari krakerlere benzeyen aceleyi bir kenara birakmis olmanin keyfini soktum icime. Ve. bir sure daha. Oylece.

Kimildamadan durdum. Annesinin kucaginda sallanan bir bebek.

Hareketli, telassiz, salincaktaki bir cocuk.

(Ormanin bir koyun kenarinda oldugundan bahset ama bir koy olmadigini anlat. Filtre kahve makinasi, bilgisayar, cep telefonuyla internet baglantisi, gibi gibi) Filtre kahve makinasinin icinde yukselen buhar tanelerini seyredecek kadar cok vaktinin olmasi. Kahvemi ictikten sonra bir saate yakin dusta kalabilmek ve tenimin tum noktalarina degen suyun dokunuslarini ayrimsayabiliyor olusum. Sonra uzun yuruyusler. Yemek ve cay saati. Ormanda yasayanlarla kisa toplantilar. Bir kac sigara. Buyuk ve doldurulmasi arzulanmayan bir bosluk. Hayvan sesleri. Karanligin izlerine dair inanilmasi guc ve bu yuzden etkisi yersiz yurtsuz orman hikayeleri. Hala yatagin icindeydim. Uzerimde gezinen, kah igneli ciceklere kah sudan koyu gol yapraklarina ve bazen kanatli camur boceklerine benzeyen golgelere bakmaktan sikilinca yataga oturdum. Bacaklarimi acabildigim kadar iki yana actim. Ve sineklerin isirdigi noktalara tirnaklarimi gecirdim.

Sabah duasini ve kahvaltiyi kacirmistim. Bilerek geciktigimi herkes biliyordu. Yine de, ormanin kibarlik ve gorgu kurallari geregi sanki uykusundan kurtulamamis biri gibi, bataklikta mahsur kalmis da yetisememis gibi yapiyordum. Ormanda yasiyanlarin affina sigindikca ortada affedilecek bir suc kalmiyordu. Bilmedigim dildeki sabah duasina ve alisik olmadigim tatlardan olusan sabah kahvaltisina bir kac kez katilmistim. Uyurken, kendimi, dua ederken ve yemek yerken oldugumdan daha cok evimde hissettim. Evimde olsam tam tersi olurdu. Yemek yemem ve dua etmem gerek derdim.., eger evimde olsaydim. Ama bir evim yok. Bu yuzden yeryuzunun tum sehir, kasaba, koy, dag ve ormanlarinda, en keyifle yemek yedigim yerler restoranlar ve fastfoodlar; dualarimi buldugum yerler ise ne camiler ne kiliseler, fakat kutsal ve lanetli kitaplar (etkisiz olanlar haric) oluyordu. Ormanda kitap da fast food da yoktu, ya da yok denecek kadar azdi. Abartidan uzak bir yasam suren bu insanlarin arasinda alabildigine abartili algilara kaydigimi fark ediyorum.

III Sehirde sokaklardan baska yerler de var. Evlerin icinden soguk, caddelerden ilik. Apartman bosluklari ozellikle. Baska yerler de var.

Daha heyecan verici ve saklanilabilecek yerlerdir. Cok ses gelip gecer. Bir suru koku. Gizli zarflar (yere dustuklerinde iclerindeki metalin tingirtisi), numaralar (anahtarla ustune bastirdiginda

gicirdar), ilk opusler(kendini bileginden open 9 yasindaki), dayaktan kacan cocuklar(ciglik bagiris ve kiyamet kuslari), merdivenlerden indirilen cenazeler(ogrenilmis sessizlik – aglayanlar iceride), polis baskinlarindan sivismak icin kosarken dusenlerin kan izleri(dur yoksa kanamayi durdurun), yangin cikaran sigaralarin kulleri(bir karinca icin kulden volkanik bir meteor parcasinin dususu kadar gurultulu) ve masum sigaralarin izmaritleri(filtresinin tam ustune dustugunde islak pamuk kadar), camurlu tabanlar(cinsel birlesme), semsiye damlalari(chopin suite no…), hirsiz fisiltisi(cok profesyonel)………….. apartman bosluklarindan birinde oturup gitmeden once son kez evin disina camin icinden bakiyordu. Ve hic ses duymuyordu.