De Kaa's van mei

Mei wordt de maand van de Kaa’s. De 26ste zijn het Vlaamse, federale en Europese ‘Kiezingen’. Na 5 jaar strijd tegen hun afbraakbeleid kunnen we eindelijk de knoeiboel van geel-blauw-oranje electoraal afstraffen. Die kans mogen we niet laten liggen. Het beleid moet socialer, rechtvaardiger en duurzamer.

Dat die verkiezingen over de Kaa’s van Klimaat en vooral van Koopkracht zullen gaan, staat nu al vast. Te druk bezig met elkaar de duvel aan te doen, hebben de regerende liberalen, christendemocraten en vlaamsnationalisten dát niet zien aankomen. Hun ideologische ballonnetjes gaan niet meer op. Getuige het succes van syndicale acties, de algemene staking, de klimaatbetogingen en de opkomst van een fenomeen zoals de gele hesjes. En wat vakbonden al lang aanvoelen, wordt nu ook bevestigd in rapporten over groeiende ongelijkheid, over armoede en over een falend sociaal en milieubeleid.

Mensen zijn niet gek. Als er op het einde van het loon ineens nog een stuk maand over is, dan gaat de koopkracht achteruit. De kleine nettoloonsverhoging waarachter de regeringspartijen de koopkrachtdaling willen verbergen, hebben wij, werknemers en sociaal verzekerden, meer dan zelf betaald met een indexsprong, hogere facturen, minder openbare dienstverlening en minder sociale bescherming. Net zoals wij ook nog de begrotingstekorten mogen betalen die het gevolg zijn van de cadeaus aan werkgevers en bedrijven. Zoals de taxshift met de vermindering van patronale lasten van 33 naar 25 procent.

En voor rechts zal het nooit genoeg zijn. Wie de laatste maanden het debat over het klimaat wat volgde, voelt de bui al hangen. Een aantal bekende CEO’s en werkgeversfederaties waren er als de kippen bij om de vele, terecht bezorgde, klimaatbetogers en -jongeren naar de mond te praten. In één beweging schoven ze de factuur wel door naar de burgers. Want zelf vinden ze dat ze al meer dan genoeg hebben gedaan. Voor hen moeten toekomstige klimaatmaatregelen zich niet op de bedrijven maar op de bevolking richten. Met andere woorden: op vraag van het patronaat riskeren de gewone man en vrouw na de facturen voor de bankencrisis en voor de lastenverlaging van het bedrijfsleven, ook nog eens de klimaatrekening gepresenteerd te krijgen. Tenzij, natuurlijk, we met zijn allen dit land en zijn bestuur op 26 mei in een andere, in een alternatieve, linkse richting sturen.

Waar dat alternatieve, socialistische beleid na de verkiezingen zeker rekening mee moet houden, zijn de memoranda van het federaal en het Vlaams ABVV. Die zijn te lezen op de respectievelijke websites. In deze Vakbond in Beweging laten we drie kopstukken van het ABVV zelf aan het woord over de speerpunten uit die memoranda. Caroline Copers heeft het over de onbetaalbaar geworden medische factuur. Een nauwelijks te overschatten probleem van koopkracht dat de komende maanden door de senioren van ABVV-regio Antwerpen in de schijnwerpers zal worden gezet. Miranda Ulens wordt samen met Kathleen Van Brempt geïnterviewd over sociale dumping en de nood aan meer sociaal Europa. Raf De Weerdt heeft het met Yasmine Kherbache over een klimaatbeleid dat sociaal zal zijn, of niet zal zijn. We laten ook Rodney Talboom van Horval Antwerpen aan het woord over de campagne voor een minimum uurloon van 14 euro. Een eis die het ABVV op 14 mei kracht zal bijzetten met een nationale actiedag voor meer loon en koopkracht.

Aan de vooravond van de Dag van de Arbeid nemen ABVV’ers nooit een blad voor de mond. Nu de maand mei zo beslissend wordt voor onze koopkracht, onze sociale bescherming, onze publieke diensten en ons klimaat moeten we nog duidelijker en scherper zijn dan anders. Laat ons op 26 mei de rechtse regeringen een flinke socialistische schop tegen…, juist…, hun Kaa’s geven. Laat ons resoluut kiezen voor een links beleid dat zowel sociaal als duurzaam is.

Dirk Schoeters