Onderscheiding voor portret

De Federatie Wallonië-Brussel reikte half januari verschillende journalistieke prijzen uit. Een daarvan werd toegekend aan een journaliste van De Nieuwe Werker. Ioanna Gimnopoulou won de prijs voor persfotografie met haar portret van Urbano Ciacci, genomen tijdens de herdenking van 66 jaar mijnramp van Marcinelle op 8 augustus.

Vooral de geëngageerde media vielen in de prijzen bij de jury, die bestond uit parlementsleden en journalisten met verschillende achtergronden, kende de prijs toe aan de opiniemedia. Naast de prijs voor Ioanna Gimnopoulou, ging de prijs voor de geschreven pers naar Olivier Bailly, journalist en medeoprichter van Médor, voor een reportage over overlevenden van kanker, getiteld “La peine de vivre” (‘peine’ is een woordspeling, kan zowel betekenen ‘de moeite/waarde van het leven’, als ‘de straf van te moeten leven’).

Een Verhaal Van Immigratie

Als je De Nieuwe Werker leest, ben je de naam Ioanna Gimnopoulou allicht al tegengekomen. Ioanna is een 34-jarige, meertalige Belgische journaliste van Griekse afkomst. Ze schrijft, fotografeert en filmt. In 2021 vervoegde ze de redactie van De Nieuwe Werker. Haar favoriete onderwerpen zijn internationale kwesties, en interviews en portretten van activisten in België en elders.

Ze heeft een diploma journalistiek en is ook een autodidactisch fotografe. Rudy Demotte, voorzitter van het Parlement van de Franse Gemeenschap, beschrijft haar als “een jonge fotografe met een mooie toekomst. Dit is een zeer expressieve foto. Met de erkenning van de kwaliteiten van deze foto, wilde de jury een sterke link leggen met de bijdrage van de Italiaanse immigratie aan de Belgische geschiedenis.”

“Mevrouw Gimnopoulou is zelf een mijnwerkerskleindochter van Griekse afkomst. Het onderwerp van de foto betreft haar, net zoals het ons allemaal aanbelangt.”

Foto Met Verhaal

Afgelopen augustus ging Ioanna naar de site van het Bois du Cazier, waar een herdenking van de mijnramp van 1956 plaatsvond. Ter plaatse ontmoette ze een sleutelfiguur in de tragedie. Urbano Ciacci, overlevende, houdt de herinnering levend. Hij is 88 jaar oud en ‘de laatste kompel’. Voor die herdenking trekt hij zijn oude werkkledij nog eens aan. Ioanna maakt foto’s, praat met hem, en vertelt zijn verhaal.

Op de dag van de ramp was Urbano in Italië om met zijn verloofde te trouwen. “Anders zou ik met de 262 gestorven zijn,” zegt hij. Toen hij het nieuws hoorde, keerde hij onmiddellijk terug naar België. Hij hielp de slachtoffers uit de mijn te halen en ze te wassen. “Het was erg moeilijk,” herinnert hij zich, omdat de lichamen allemaal vervormd waren. Onder de slachtoffers waren er 136 Italianen en 95 Belgen. Allen tezamen waren er 12 verschillende nationaliteiten. Maar in de moordende diepte hadden ze allemaal dezelfde kleur: zwart. “We waren allemaal vrienden”, vertelt Urbano geëmotioneerd.

Op 11 januari stond Urbano Ciacci zij-aan-zij met de journaliste, die hem in de spotlight zette. Opnieuw had hij zijn mijnwerkersplunje aangetrokken.