INFORME DA REAL ACADEMIA GALEGA SOBRE O GALEGO DE ASTURIAS E A SÚA OFICIALIDADE NA REFORMA DO ESTATUTO DE AUTONOMÍA DO PRINCIPADO 1. No Principado de Asturias hai dúas linguas propias ou tradicionais: a lingua galega, falada, tendo a costa como referente, entre a desembocadura do Eo e o regato do Freixulfe (no concello de Navia) e, considerando as terras interiores, entre o monte dos Teixedais de Taramundi e a serra allandesa de El Palo; e a lingua asturiana, falada no resto do territorio. O vixente Estatuto de Autonomía para Asturias (Lei Orgánica 7/1981, de 30 de decembro), no artigo 4 unicamente menciona o bable: 1. El bable gozará de protección. Se promoverá su uso, su difusión en los medios de comunicación y su enseñanza, respetando en todo caso las variantes locales y la voluntariedad en su aprendizaje. 2. Una ley del Principado regulará la protección, uso y promoción del bable. A Ley 1/98, de 23 de marzo, de uso y promoción del bable/asturiano, no artigo 1 trata o bable/asturiano “como lengua tradicional de Asturias”, mentres que, o artigo 2, refírese ao gallego/asturiano como “modalidad lingüística propia”, que na disposición adicional se denomina gallego-asturiano. 2. Desde os traballos pioneiros de Åke Munthe (1887) sobre a fala popular dunha zona do Occidente de Asturias e de Ramón Menéndez Pidal (1906) sobre o dialecto leonés, a tradición dialectolóxica asturiana, hispánica e románica considerou que as falas do EoNavia son unha variedade do galego, e non do asturiano; e esa segue a ser na actualidade a consideración xeral entre os lingüistas. Na década de 1980, Xosé Lluis García Arias, presidente da Academia de la Llingua Asturiana (ALLA), e Ana María Cano González, membro da súa Xunta de Goberno, compartían esa opinión xeral; pero non na década de 1990, pois inciden no continuum de transición do Eo-Navia, interpretado como unha “terra de ninguén” cunha ambigua “lingua de transición”. No 1983, nun texto sobre as linguas minoritarias da Península Ibérica, X. Ll. García Arias afirmaba que as fronteiras lingüísticas do galego e do portugués “no coinciden con las políticas: se trata en todo caso de penetraciones hacia el oriente, siempre difícilmente deslindables, que abarcan pequeñas franjas o enclaves en Asturias, León, Zamora, Salamanca, Extremadura”; e verbo da zona asturiana estremeira con Galicia, consideraba que “aproximadamente el 4 por 100 de los asturianos son usuarios o posibles usuarios de las variedades lingüísticas denominadas por Dámaso Alonso gallego-asturiano, entre los ríos Navia y Eo”. Pero no 1997, nun artigo sobre o continuum lingüístico entre o galego e o asturiano, afirmaba: “La solución perfeuta enxamás s’alcontrará a la hora de clasificar: los