P a g e | 1 ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႏွင့္ သီလရွင္ မယ္ကင္း
ဘုန္းႀကီးေလာကတြင္ တစ္ခုလံုးကိုထီမထင္ပဲ ျဖစ္ဟန္ရွိသည္။
ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္လိုပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကား
ဟုတ္တုိင္းမွန္ရာAတိုင္းသာ
ေလာကဓံတရားကို
Aမွန္တရားဘက္မွ
စံုရပ္၍
သေဘာထားတတ္သည္မွာ
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ခံစားရင္းပင္
မတရားဟု
ရွာမွရွားလွေပသည္။
ထင္သည္မ်ားကို
ေလာကႀကီးကို
စိုးစU္းမွ်
ေလာကႀကီး
သူ၏ပင္ကိုယ္စိတ္ဓာတ္ပင္ Aရြဲ႕တိုက္
မကြယ္မေထာက္၊
ေနတတ္ေပသည္။
မခ်ဳပ္မတည္း၊
မမ်ိဳမသိပ္၊
ရက္ရက္စက္စက္ ထိုးႏွက္တိုက္ခိုက္တတ္သည္မွာ သူ၏သတၱိ။ မွန္ၿပီဟုထင္လွ်င္ Aဘယ္ကဲ့သို႕ေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးပင္ျဖစ္ေစ၊ Aဘယ္ကဲ့သို႕ ၾသဇာAရွိန္A၀ါ ႀကီးသည္ျဖစ္ေစ၊ Aဘယ္ကဲ့သို႕ထူးခၽြန္သည္ျဖစ္ေစ၊ ေျပာAပ္သည္ထင္လွ်င္
Aဘယ္ကဲ့သို႕
ေျပာဖို႕Aခြင့္Aေရးသည္
သိကၡာ
သမာဓိရွိသည္ျဖစ္ေစ
သူ႕Aခြင့္Aေရး၊
သူနားမလည္၊
ေရးAပ္သည္ထင္လွ်င္
ဂရုမစိုက္၊
ေရးဖို႕Aခြင့္Aေရးသည္
သူ႕Aခြင့္Aေရး၊ ဆန္႕က်င္Aပ္သည္ထင္လွ်င္ ဆန္႕က်င္ဖို႕ Aခြင့္Aေရးသည္ သူ႕Aခြင့္Aေရး။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏ ျပတ္သားရဲရင့္မႈမ်ိဳးကား Aလြန္ပင္ ေတြ႕ႏုိင္ခဲေလသည္။ ဆရာေတာ္ေလ့လာဆည္းပူးခဲ့သည့္ Aတတ္ပညာ၊ ဆရာေတာ္ နားလည္ သေဘာေပါက္သည့္ Aသိပညာမ်ိဳးကား သူ႕ေခတ္ သူ႕Aခါတြင္ Aေခါင္Aဖ်ားမွာ မားမားရပ္ႏိုင္ စြမ္းေလသည္။ သို႕ရာတြင္ ဆရာေတာ္မရပ္ႏုိင္ရွာေပ။ AဖိAႏွိပ္ Aခ်ဳပ္Aခ်ယ္ပင္ ခံခဲ့ရရွာသည္။ သူ႕ပညာ၊ သူ႕Aစြမ္း၊ သူ႕ထက္ျမက္မႈ၊ သူ႕ေက်ာ္ၾကားမႈေၾကာင့္သာ Aထုိက္Aေလ်ာက္ေနရာေပးသင့္သည္ကို ေပး၍ ရရွိခဲ့ျခင္းမွ်သာ ရွိရွာေလသည္။ ဆရာေတာ္သည္ ပုဂံမင္းလက္ထက္တြင္ "ပ႑ိတ ၀ံသာဘိဓဇ မဟာဓမၼရာဇာ ဓိရာဇဂုရု" တံဆိပ္ေတာ္ကို လက္ခံရရွိေပသည္။ မင္းတုန္းမင္းဘုရင္လက္ထက္Aထိ မင္း ၂ ဆက္တိုင္ေျမာက္ ေထာက္ပံ့ ပူေဇာ္ျခင္းကို ခံရေသာ္လည္း
P a g e | 2 သာသနာျပဳဆရာေတာ္ၾကီးတို႕Aသင္းAဖြဲ႕သို႕
မသြင္းမထည့္ရွိရသည္မွာ
Aေၾကာင္းခုိင္ခုိင္လံုလံုရွိေလသည္။
ယင္းသည္ကား Aျခားမဟုတ္။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ ဟုတ္ရာမွန္တုိင္း ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္းမိန္႕ေတာ္မူတတ္ျခင္း၊ ဘုရင္ကAစ မင္းစိုးရာဇာ တို႕ကို မ်က္ႏွာသာမေပးျခင္း၊ သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္ဘုရားကိုေသာ္မွလည္း ခန္႕ညားေလးျမတ္မႈ မျပဳျခင္း၊ မဟုတ္ မမွန္လွ်င္ မခံတတ္ျခင္းတို႕ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သာသနာျပဳဆရာေတာ္ႀကီးတို႕ Aသင္းAဖြဲ႕သို႕ A၀င္Aပါမျဖစ္ရသည္မွာ ဘုရင္ေခတ္ ျဖစ္ရာ ဘုရင္ကို မေထမဲ့ျမင္ျပဳလွ်င္
ဆန္႕က်င္လွ်င္
Aဘယ္မွာ
Aခြင့္Aလမ္းရွိပါမည္နည္း။
မင္းလို
လိုက္၍
မင္းၾကိဳက္လည္း
Aနည္းAက်U္းေဆာင္ပါမွ ျဖစ္ေပမည္။ သို႕မွသာလွ်င္ Aဆင္ေျပႏုိင္ရာသည္။ ဆရာေတာ္ကား
ဤသို႕မဟုတ္ေပ။
မင္းကိုလည္း
Aလိုမလိုက္၊
မင္းၾကိဳက္ကိုလည္း
မေဆာင္ခဲ့ေပ။
မေဆာင္ခဲရ ့ ံုသာမဟုတ္၊ ဆန္႕က်င္လ်က္ Aရြဲ႕တိုက္၍ပင္ ကလန္႕လုပ္ခဲ့သည့္ ဆရာေတာ္ေပတည္း။
လူကဘုန္းၾကီး တရံေရာAခါ ေတာထြက္ခ်င္ေၾကာင္း'
မင္းတုန္းဘုရင္သည္ ျဖင့္
ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ဘုရားေရွ႕တြင္
သံေ၀ဂစကားေလွ်ာက္ထားသည္။
ထိုAခါ
'ထီးနန္းစည္းစိမ္ကိုစြန္႕ပစ္၍
ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က
'တကာေတာ္မွာ
လူကဘုန္းႀကီး (ရီး)က ဒျမ ျဖစ္ေနတယ္'(မစၥတာေမာင္မိႈင္း၏ 'ဗိုလ္ဋီကာ' ၉၊၉၂) ဟု တူးတူးခါးခါး မိန္႕ဆိုေတာ္မူ၏။
P a g e | 3 ဤသို႕ဆရာေတာ္မိန္႕ဆိုျခင္းမွာ Aေၾကာင္းရင္းရွိသည္။ မိဖုရားေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ ၆၀ ခန္႕Aထိ Aားရွိပါးရွိယူထားၿပီးမွ လူၾကားေကာင္းေAာင္ သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ေဆာင္ရမည္ေလာ ဟူေသာ Aခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္သည္ ဘုရင္ကိုသာ AညွာAတာမေပးသည္မဟုတ္၊ ဘုရင္ကိုယ္တိုင္ တျမတ္တႏိုးႏွင့္ ရိုေသလွသည့္ သာသနာျပဳစာတတ္ေပတတ္ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားကိုလည္း Aျမင္မေတာ္လွ်င္ ေဆာ္ထည့္တတ္ေပသည္။ တစ္ခါတြင္လည္း သာသနာျပဳပေဂးဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားျဖစ္ၾကသည့္သက္ပန္းဆရာေတာ္မွာ တရားသဘင္စီရင္ေသာAခါ႔၌ သန္းေ၀ငိုက္ျမည္းေလ့ရွိေၾကာင္း၊ လွေထြဆရာေတာ္မွာ စာမတတ္ေၾကာင္း၊ စလင္းဆရာေတာ္မွာ စာၾကည့္ပ်င္းေၾကာင္း၊ ပုခန္းဆရာေတာ္ Uီးနႏၵမွာ လူတကာတို႕ႏွင့္ Aေရာတ၀င္ေနတတ္ေၾကာင္း၊ မႏၱလာဆရာေတာ္မွာ
ေငါက္ငန္းတတ္ေၾကာင္း၊
ေနရာမက်ေၾကာင္းမ်ားကို
သုဓမၼာဇရပ္တြင္
ဤသို႕စာကပ္
ထားေလသည္။
"ေမာင္သက္ပန္းက တသန္းသန္း တေ၀ေ၀၊ ေမာင္လွေထြမွာ စာေပမသိ ေမာင္စလင္းမွာေတာ့ ပ်င္းလြန္းလို႕ စာမၾကည့္၊ မင္းနႏၵမွာ လူႏွင့္ေႏွာတယ္၊ ေသာလို႕ညံ၏၊ မႏၱလာမွာ မႈျခင္းရာမစံုစမ္းခင္က၊ ေငါက္ငန္းပါဘိ"
P a g e | 4
ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားကို ေရးျပီးေနာက္တြင္၊ တုိင္း၀န္ျပည္၀န္ ထမ္းရြက္ေနၾကသည့္ လႊတ္ေတာ္၀န္ၾကီးမ်ားဘက္သို႕ လွည့္လာသည္။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏စာမွာ "ပခန္းမွာေလ၊ ေလာင္းရွည္မွာဓား၊ ခန္းပတ္မွာနား၊ ေရနံတစ္တိုင္ခ်င္း လင္းပါ့မလား" ဆရာေတာ္ဆိုလိုသည္မွာ 'ပခန္းမင္းၾကီးမွာ ေလနာေရာဂါရွိ၍၊ ေလာင္းရွည္မင္းၾကီးမွာ ျမင္ကြန္း ျမင္းခံုတိုင္Aေရးတြင္ ဓားထိ၍ မသန္မမာျဖစ္ေနကာ၊ ခန္းပတ္မွာ နားေလးလ်က္၊ ေရနံေခ်ာင္းမင္းၾကီးမွာမူ သင့္ေလ်ာ္ပါသည္။ သို႕ရာတြင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ေနရာက်ပါ့မလား' ဟူ၍ ကလိထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဆရာေတာ္ကား ဤသို႕လွ်င္ ပစ္စာခ်ေလ့ရွိသည့္ AထံုAက်င့္တြင္ Aလြန္၀ါသနာၾကီးေလသည္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနလိုဟန္လည္း ရွိသည္။ သူ႕ပစ္စာ၊ သေရာ္စာ၊ ေလွာင္စာမွာ က်ီစယ္ဟန္ျပဳ၍ ေရးသလိုလိုရွိေသာ္လည္း ခံရသူမွာ မသက္သာ Aထိနာလွေလ၏။
ျပန္တမ္းေတာ္ ၂ ေစာင္ တစ္ေန႕တြင္လည္း ပိဋကတ္သံုးပံုႏွင့္ ၀ိနိစၧယတို႕၌ Aထူးကၽြမ္းက်င္သည့္ ရွမ္းေလးကၽြန္းဆရာေတာ္ UီးနႏၵာAား နန္းေတာ္သို႕ ပင့္ေဆာင္၍ ရဟန္း သာမေဏတို႕ ၀ိနည္းႏွင့္ Aညီက်င့္ႀကံ ေနထိုင္ႏုိင္ရန္ စီမံေဆာင္ရြက္ႏိုင္ပါရန္ ေလွ်ာက္ထားသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ရွမ္းကေလးဆရာေတာ္သည္ ရဟန္းသာမေဏတို႕ ျမိဳ႕တြင္းရြာတြင္း၀င္လွ်င္ ဖိနပ္စီးျခင္း၊ သကၤန္းမရံုပဲသြားျခင္းတို႕ကို ေရွာင္ၾကU္၍ သိကၡာပုဒ္မပ်က္ က်င့္ႀကံAားထုတ္ေနေစရန္ ရည္သန္ကာ 'Aမိန္႕ေတာ္ျပန္တမ္း'
P a g e | 5 တစ္ေစာင္ေရးသားၿပီးလွ်င္
မင္းတရားႀကီးထံ
တင္သြင္းလိုက္ေလသည္။
ထိုျပန္တမ္းပါ
ညႊန္ၾကားခ်က္Aတိုင္း
က်င့္သံုးလိုက္နာမွာသာ သာသနာAေရာင္ ထြန္းေျပာင္စည္ပင္ သန္႕ရွင္းလိမ့္မည္ဟုလည္း ညႊန္ၾကားထားေလသည္။ မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီးသည္ ရွမ္းကေလးကၽြန္းဆရာေတာ္ဘုရား၏ 'Aမိန္႕ေတာ္ျပန္တမ္း' ကို က်မ္းဂန္ႏွင့္ညီ၊ မညီ သုဓမၼာဆရာေတာ္တို႕ကို
နန္းတြင္းသို႕ပင့္ျပီးလွ်င္
ေလွ်ာက္တင္သည္။
ဆရာေတာ္Aားလံုးကပင္
ညီညြတ္ေၾကာင္း
မိန္႕ဆိုလွ်င္ ရွမ္းကေလးကၽြန္းဆရာေတာ္ကိုပင္ AျပီးAပိုင္ တာ၀န္တစ္ရပ္လႊဲAပ္လုက ိ ္ေလေတာ့သည္။ ယင္းသည္ကား ေရႊျပည္ေတာ္Aတြင္းႏွင့္ တကြ ေနျပည္ေတာ္တ၀ွမ္းလံုး ျပန္႕ႏွ႕ံေAာင္ ထုတ္ျပန္ဆင့္ဆိုေရးပင္ျဖစ္သည္။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ Aခ်က္မ်ားစြာပါ၀င္ေနသည္။ Aဆင္းရဲခံ၍ေနရိုးျဖစ္သည္။
ဤျပန္တမ္းကိုဖတ္မိေခ်ေသာ္
ရွမ္းကေလးကၽြန္းဆရာေတာ္သည္ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားမွာမူ
မိမိသေဘာAယူAဆတို႕ႏွင့္ ကသည္းလူမ်ိဳးျဖစ္၍
ထီးမေဆာင္း
ဖိနပ္မစီးပဲ
မကိုက္ညီေသာ
ထီးမေဆာင္း
ေနပူမိုးရြာမေရွာင္
ဖိနပ္မစီးပဲ သြားေလလွ်င္
ေရာဂါဘယျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု ယူဆေတာ္မူ၍ 'ျပန္တမ္းသိမ္း Aမႈျငိမ္း ၀ိနိစၧယ ၾသ၀ါဒ စာတမ္း' တစ္ေစာင္ကို ေရးသားျပီးလွ်င္ နန္းတြင္းရွိ ေလွသင္းAတြင္း၀န္ Uီးခ်ိန္Aိမ္Aတြင္း တိတ္တဆိတ္ပစ္ခ်ထားေစသည္။ ထိုစာ၏Aဆံုးသတ္မွာရာဇ၀င္ထံုးတမ္းAရွည္ကို
လွမ္းေပသည့္၊
ျပန္တမ္းေတာ္မွာ
Aမွားေတြဗလခ်ာႏွင့္၊
ငါရွက္ပါဘိ၊
တပကယ္၀ိနည္းက်ယ္၊ ကယ္ခ်င္လွေမာင္ရွမး္ ။ ထြက္ခ့ေ ဲ နာ္၊ ဘက္ေပၚလွ်င္ Aျမန္ထုတ္ကေရာ့ ရွံဳးထိပ္ပုတ္တမ္း။ Uီးခ်ိန္မွတဆင့္
ပစ္စာ
ပစ္ရံုႏွင့္Aားမရေသး။
ဆက္လက္၍ သြားေရာက္ခ်ထားေစျပန္ေလသည္။
ရွမ္းကေလးကၽြန္းဆရာေတာ္
ေက်ာင္း၀င္း
Aတြင္းသို႕လည္း
P a g e | 6 ေတာင္တြင္းကနားက်စ္သိုး၊ ႏိုင္ငံေတာ္တလႊားမွာ၊
ခ်ိဳက်ိဳးမယ္ေနာ္၊
ေတာ္ရံုတြင္မတြန္႕ပဲႏွင့္၊
ျပိဳင္ဘက္ကရွား၊
တယ္မယ္လား၊
ရဲဇာနည္၊
ေတာဆီကေက်ာ္မလား၊
ထြက္ပါေတာ့လား၊မထြက္၀ံ့တို႕Aနားမွာ
ငါ့ဘာျပဳလို႕ကြန္သလား။ ျမစ္ကမ္းယံေရနားက၊ လူ႕ျပည္မွာငါတကားဟု စိတ္ထားၾကီးတဲ့ေတာရ၀ါ၊ မွားခ်က္ကနာ၊ ေမာင္တို႕စာျဖစ္လား ကိုယ္စားရွက္လွပါ။ ေနာက္မ်ားကိုဗ်ာ၊ လူ႕ဘံုကိုမသီလာခ်င္ႏွင့္၊ ခင္တို႕ဟာေနရာျမဲမို႕၊ ေနာက္ေတာ္ပါေဖာ္သတဲ့ႏွင့္၊ ေျပးေရာ့တယ္တ့။ဲ ဆရာေတာ္ဆိုလိုသည့္ Aဓိပၸာယ္မွာ'နီက်စ္သကၤန္းကို
လႊမ္းရံု၍
Eရာ၀တီျမစ္နားရွိ
ရွမ္းကေလးကၽြန္းေတာရြာတြင္ေနေသာ
ႏြားႏွင့္တူသည့္
Aေမာင္ရွမ္းကေလးကၽြန္းဆရာေတာ္၊ သင္သည္ Aမိန္႕ေတာ္ျပန္တမ္းကို Aဘယ္ေၾကာင့္ Aေ၀းမွေနျပီး တြန္းေနပါသလဲ့၊ ငါႏွင့္
ရဲ၀ံ့စြာၿပိဳင္လိုလွ်င္
Aျမန္ထြက္လာပါ။
သင္ေရးေသာ
Aမိန္႕ေတာ္ျပန္တမ္းမွာ
Aမွားေတြပါေနသည္'
ဟူ၍ျဖစ္ေပသည္။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ ဤသို႕ျပန္တမ္းသိမ္း ၀ိနိစၧယၾသ၀ါဒကို ေရးရံုမဟုတ္ပဲ ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ကိုပါ ခ်ိဳးလုိက္ျခင္းျဖင့္
ရွမ္းကေလးကၽြန္းဆရာေတာ္ကိုသာမက
ျပန္တမ္းကိုေထာက္ခံခဲ့သည့္
သုဓမၼာ၀င္ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္တကြ ထုတ္ဆင့္ခိုင္းခဲ့ေသာ မင္းတရားႀကီးကိုပါ သိမ္းက်ံဳး၍ ထိပါးပုတ္ခတ္လုိက္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
P a g e | 7 ပစ္စာရွင္ မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီးသည္ ထိုပစ္စာမ်ားကို ဖတ္မိေသာ္ Aလြန္တရာစိတ္လက္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ကာ သာသနာ ပိုင္ဆရာေတာ္ထံသို႕ လူလႊတ္ေလွ်ာက္ထားေစေတာ့သည္။ သာသနာပိုင္ကလည္း ဗန္းေမာ္ ဆရာေတာ္ကို ေရွ႕ေတာ္သို႕ ေခၚ၍ စစ္ေမးခဲ့သည္။ သို႕ရာတြင္ Aေျဖမေပၚခဲ့၊ 'ဘူး' ကြယ္၍သာျပန္လာသည္။ ဤသို႕ဘူးကြယ္၍Aရြ႕ဲတုိက္ရံုႏွင့္ Aားမရ ႏုိင္ေသးပဲ ဤသို႕နန္းေတာ္တြင္းသို႕ ပစ္စာတစ္ေစာင္ သြင္းလိုက္ျပန္သည္။ "တိုင္းလံုးငယ္ေက်ာ္၊ ဗန္းေမာ္မိျပီမွတ္လို႕ ညာလက္ခတ္တီး၊ ေ၀ွးေစ့ကိုလွန္၊ Aဆန္ကိုတူႏွင့္ထုလို႕၊ ေသလုေAာင္ဘယ္လိုစစ္ေတာ့၊ ပစ္စာရွင္ ပညာၾကီးကို (ရီး)မွ မိဘူး" ဟူ၍လည္းေကာင္း။ "တိုင္းလံုးငယ္ေက်ာ္၊ ဗန္းေမာ္ကိုဖမ္းလို႕စစ္တယ္၊ သည္ေခတ္၀ယ္ ကမၻာဆံုးေစေတာ့၊ စီကံုးသူပစ္ရွာရွင္ကို မင္းတို႕သိဘူး" ဟူ၍လည္းေကာင္း။ ႏွစ္ႏွစ္ရစ္ရစ္ စပ္ဆိုထားလိုက္သည္။ သာသနာပိုင္လည္း မင္းတရားၾကီးလည္း
မတတ္ႏုိင္သည့္Aဆံုးတြင္
ဘာမွ်ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း
မင္းတရားထံ
မစU္းစားေတာ့ပဲ
ျပန္လည္Aေၾကာင္းၾကား ဗန္းေမာ္ျမိဳ႕သို႕
လိုက္ေလသည္။
'ေလွႏွင့္ပို႕ၾကေစ'
ေစခိုင္းလိုက္ေတာ့သည္။ ဆရာေတာ္လည္း ဗန္းေမာ္သြားရခါနီး ငိုျခင္းတစ္ပုဒ္ကုိ စပ္ဆို၍ ေနာက္ေျပာင္သြားေသးသည္။ "ငါ့ကံႏွယ္ဆိုးပါဘိ္၊ သင့္Aေမ (ရိုး)မဲ့ကံရယ္၊ ငါ့လခီးမွ ငါ့ခ်ည္းသြားရမယ္။"
ဟု
P a g e | 8 ဗန္းေမာ္ျမိဳ႕တြင္
ကာလAတန္ၾကာေသာ္
လူလႊတ္Aပင့္ခိုင္းခဲ့ေလသည္။ စစ္ကိုင္းဘက္တြင္ပင္ ပစ္ၿမဲ၊ခ်ိဳးၿမဲပင္ Aၿမဲတမ္း
ဆရာေတာ္လည္း
ေနခဲ့ေလသည္။
ျဖစ္ေလသည္။
ျပန္ၾကြလာပါ၏။
သူ႕၀ါသနာေပတည္း။
လက္ေဆာင္
သတိတရရွိေတာ္မူလွ၍
သို႕ရာတြင္
စစ္ကိုင္းတြင္ေနစU္တြင္လည္း
ဤသည္ကား
ႏွိပ္ႏွိပ္နယ္နယ္စကားမ်ားျဖင့္
မင္းတရားၾကီးလည္း
ေနျပည္ေတာ္ဘက္Aထိမလိုက္လာပဲ
ေရွးနည္းAတိုင္းပင္
ပစ္စာ၊
Aခြင့္သင့္Aခါႀကံဳတိုင္းလည္း
ပါးတတ္သည္။
ျပန္ၾကြလာပါရန္
သူ႕မာန္၊
ခ်ိဳးစာတို႕ကိုမူ မင္းတရားႀကီးကို
သူ႕၀ါသနာ၊
သူ႕Aက်င့္ကိုမူ
လံုး၀မေဖ်ာက္ေပ။ Aားလံုးကိုပင္ Aရြဲ႕တိုက္လ်က္သာ။ ဆရာေတာ္သည္
ဤသို႕၀ါသနာAေလ်ာက္
ဘြင္းဘြင္းရွင္းရွင္း
ၾကမ္းၾကမ္းရမ္းရမ္း
မိန္႕ဆိုတတ္ေသာ္လည္း
တဖက္တြင္ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ကို Aလြန္တရာ ေလးစားေတာ္မူေလသည္။ ေလးစားရံုတြင္မဟုတ္ေသး၊ Aမွန္တကယ္လည္း ေစ့ေစ့စပ္စပ္ တတ္ကၽြမ္းနားလည္ေတာ္မူသည္။ ဆရာေတာ္ေရးသည့္ 'သိမ္ေမာ္ကြန္း'သည္ ယခုတိုင္လက္စြဲျပဳေနရသည္မွာ တိက်ေသခ်ာလြန္း၍ပင္ ျဖစ္၏။ Aဘယ္မွာလွ်င္ မတတ္ကၽြမ္း နားမလည္ပဲရွိမည္နည္း။ ဗန္းေမာ္ကား ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည့္
ပုဂံမင္းတရား၏ ပုဂၢိဳလ္ေပတည္း။
ကိုးကားဆံုးျဖတ္ေတာ္မူခဲ့ေသာ ပညာညာဏ္ရည္ထိပ္တန္းသို႕ ႀကိဳးပမ္းထမ္းေဆာင္ရင္း
သာသနာပိုင္
ဗားကရာဆရာေတာ္ၾကီး၏
ဗားကရာဆရာေတာ္၏
ျဖတ္ထံုးေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာတို႕ကို တက္လွမ္းႏိုင္ခဲ့သည္မွာ
တစ္ဖက္တြင္လည္း
ေရလိုပင္ေႏွာက္ႏိုင္ခဲ့သည္Aထိပင္ ျဖစ္၏။
မဆန္းေပ။
ျဖတ္ထံုးေရးႏွင့္
Aသြယ္သြယ္ေသာ
စာဆိုAျဖစ္
၀ိနည္းေၾကာင္းႏွင့္
ေရးသားခဲ့ရသည့္
Aားေလ်ာ္စြာ
သာသနာပိုင္ႀကီးကိစၥကို
တစ္ဖက္တြင္
A၀ါး၀စြာေလ့လာခဲ့သည္ျဖစ္ရာ
ပိဋကတ္က်မ္းဂန္ကို
ဒိုးလိုေမႊ
P a g e | 9 ကဗ်ာတြင္လည္း
ဆရာေတာ္သည္
Aလြန္ထူးခၽြန္ခဲ့သည့္
ပုဂၢိဳလ္ၾကီးေပတည္း။
စေလဆရာUီးပုညတို႕၏
နည္းခံဆရာပင္ ျဖစ္ခဲ့ေပေသးသည္။ ဟာသUာဏ္၊ ဇ၀နUာဏ္Aရာတြင္ ဆရာေတာ္ထက္ သာလြန္သူကိုရွာလွ်င္ Aလြန္ပင္ ရွားေပလိမ့္မည္။ ဤက့ဲသို႕ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး သာသနာ့သမိုင္း စာေပသမိုင္းတြင္ ယခင္ကလည္း မေပၚေပါက္ေသး၊ ေနာင္လည္း ေပၚေပါက္ဖို႕ Aခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ေစာင့္လင့္ရေပလိမ့္Uီးမည္။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ကား ဤသို႕ေသာပုဂၢိဳလ္ၾကီးေပတည္း။
သီလရွင္ဆရာကင္း
ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ၾကီးမွာ
ဘုန္းႀကီးေလာကသာမဟုတ္ဘဲ
Aုတ္Aုတ္သဲသဲႏွင့္ႀကဲခ်င္တုိင္းႀကဲေနသည့္Aခ်ိန္တြင္
နန္းတြင္းနန္းျပင္မက်န္
သီလရွင္မယ္ကင္းမွာလည္း
သီလရွင္ေလာကတြင္
ဆရာတစ္ဆူAျဖစ္ ဂုဏ္Aရွိန္ တထိန္ထိန္ညီးေနသည့္ Aခ်ိန္ျဖစ္ေပသည္။ ကသဲလူမ်ိဳးျဖစ္သည့္ သီလရွင္ဆရာကင္းမွာ ငယ္စU္ကစ၍ သီလရွင္၀တ္ျဖင့္ ေနခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ လူမႈကိစၥA၀၀တို႕ႏွင့္ ကင္းကြာခဲ့ေလသည္။ ထိုကိစၥ၀ိစၥ Aေႏွာင္Aဖြဲ႕တို႕ ကင္းသည္
ရွင္းသည္ႏွင့္Aမွ်ပင္
ဆရာကင္းတြင္
တာ၀န္၀တၱရားနည္းပါးခဲ့သည္။
ရွိသည့္တာ၀န္မွာလည္း
စာေပ
ပရိယတ္ေလ့လာလိုက္စားမႈတစ္ခုသာရွိ၏။ Aခ်ိန္ႏွင့္Aမွ် ေလ့လာလိုက္စားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ေလာမေျပာတတ္၊ ဆရာကင္းမွာ ထိုေခတ္ထိုAခါတြင္ စာတတ္ေပတတ္စာရင္းတြင္ ပါသူ ျဖစ္ေလသည္။ ဆရာကင္းမွာ
ငယ္စU္Aခါက
ပညာကို
Aထူးတလည္ေလ့လာသင္ၾကားခဲ့ဟန္ရွိေလသည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္
ဆရာကင္းသည္ A၀ါး၀စြာ ေလ့လာတတ္သိခဲ့သည့္ပညာရပ္မ်ားကို သီလရွင္တပည့္မ်ားႏွင့္ ၀ါသနာပါသူလူ၀တ္ေၾကာင္
P a g e | 10 မိန္းကေလးမ်ားကို
စာေပပို႕ခ်
ျဖန္႕ျဖဴး၍သာ
ေနခဲ့ေလသည္။
ဆရာကင္း၏ၾကိဳးပမ္းမႈ၊
ေခါင္းေဆာင္မႈတို႕ေၾကာင့္
တစ္စတစ္စ ဆရာကင္းတို႕သတင္းသည္ ေနျပည္ေတာ္ဘက္သို႕ သင္းလာေလသည္။ ယင္းသည္ကား Aျခားမဟုတ္၊ ဆရာကင္း၏ေမာင္Aရင္းျဖစ္သူ ရွမ္းကေလးကၽြန္းဆရာေတာ္ Aရွင္နႏၵာႏွင့္လည္း ပတ္သက္ေပမည္။ Aရွင္နႏၵာမွာ
မင္းတုန္းမင္းေခတ္တြင္
သုဓမၼ၀င္ျဖစ္သည့္Aျပင္
ထုိသုဓမၼာထဲတြင္လည္း
ေက်ာ္ေစာထင္ရွား
သည္ႏွင့္Aမွ် တတ္ကၽြမ္းနားလည္သည့္ ပုဂၢိဳလ္တစ္Uီးလည္း ျဖစ္၍ေနေပသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မင္းတုန္းမင္း တရားၾကီး ေလးစာၾကည္ညိဳမႈကို Aမ်ားဆံုး ခံယက ူ ိုးကြယ္မႈရွိသည့္ဆရာေတာ္ႀကီးျဖစ္ေလသည္။ 'တစ္ႏြယ္ငင္ တစ္စင္ပါ' ဆိုသကဲ့သို႕ ရွမ္းကေလးကၽြန္းဆရာေတာ္ကို
Aေၾကာင္းျပဳ၍
ဆရာကင္းကိုလည္း
မင္းတုန္းမင္းတရားသည္
ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ကာ
Uီးညြတ္မႈ၊ ေလးစားမႈျပဳလာေလေတာ့သည္။ ၁၂၂၁ ခုႏွစ္တြင္ ရွမ္းကေလးကၽြန္းဆရာေတာ္ႏွင့္ Aကၽြမ္းတ၀င္ရွိလွသည့္ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ၾကီးကို ပင့္ေဆာင္ျပီး စစ္ကိုင္းတြင္ေနထိုင္ၾကသည့္
ဆရာကင္းႏွင့္
ဆရာမယ္နတ္ေပးတို႕ကိုလည္း
ေနျပည္ေတာ္သို႕
သီတင္းသံုးရန္
ပင့္ေဆာင္ေလသည္။ မင္းတုန္းမင္းတရားၾကီး ပထမAၾကိမ္ပင့္စU္ကပင္ ကတိသံုးခ်က္ေတာင္း၍
ရပါမွလိုက္ပါမည္ဟု ဆိုေလသည္။
ကတိသံုးခ်က္မွာ၁။
မိမိသည္
မိန္းမသားျဖစ္၍
ဆရာေတာ္၊သံဃာေတာ္မ်ားAား
ဘံုဆင့္ပါသည့္ ဇရပ္ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းျခင္း မျပဳရန္၊ ၂။ မည္သည့္ ဘြဲ႕တံဆိပ္ေတာ္မွ ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းျခင္းမျပဳရန္၊
ေလးစားရိုေသရမည္ျဖစ္၍
ျပာသာဒ္ေဆာင္
P a g e | 11 ၃။ ဆြမ္း၀တ္၊ ဆြမ္းAိုး မလွဴဒါန္းရန္- တို႕ျဖစ္သည္ ဟုဆိုသည္။ ထိုသံုးခ်က္ေတာင္းျပီးေနာက္တြင္ ေရာက္ေသာAခါတြင္လည္း
စာေပ
ေနျပည္ေတာ္သို႕
က်မ္းဂန္မ်ား
ပို႕ခ်၍သာ
လိုက္ပါသီတင္းသံုးခဲ့ေလသည္။ Aခ်ိန္ကိုကုန္လြန္ေစခဲ့ေလသည္။
ေနျပည္ေတာ္ နန္းတြင္း၌
မိဖရ ု ား
သမီးေတာ္မ်ားႏွင့္ နန္းတြင္းသူမ်ား၏ ယU္ေက်းမႈ လိမၼာမႈ စာေပတတ္ကၽြမ္း နားလည္မႈAတြက္ ၀ါယမစိုက္ထုတ္လ်က္ သင္ၾကားျပသဆံုးမခဲ့ေလသည္။ ဆရာကင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ဆိုရလွ်င္ မင္းတုန္းမင္းထံေတာင္းဆိုခဲ့သည့္ Aခ်က္သံုးခ်က္ကို ၾကည့္ျခင္းAားျဖင့္ပင္ ရိုးသားမႈ
၀ါၾကြားပလႊားမႈကင္း၍
သာသနာေရး၌သာ
စိတ္၀င္တစားရွိေၾကာင္း
ထင္ရွားေပသည္။
မိန္းမသားပင္ျဖစ္
ေသာ္လည္း သူေတာ္စင္ပီသသည့္လကၡဏာမ်ား ဆရာကင္းတြင္ ျပည့္ျပည့္၀၀ရွိ၏။ သို႕ရာတြင္
ဆရာကင္းတြင္
မာနAနည္းငယ္ၾကီးဟန္ရွိသည္။
ထိုမာနကား
ပညာမာန္။
မာန္သံုးမ်ိဳးAနက္
ေကာင္းမြန္သည့္ ပဏီတမာန္မ်ိဳးသာ ျဖစ္ေပသည္။ ဤမာန္မ်ိဳးေလာက္ေတာ့ ရွိေပမည္။ ထိုAခ်န္က ဆရာကင္းAေနမွာ မိန္းမေလာက၏ မီးရွဴးတန္ေဆာင္ပင္ မဟုတ္ပါေလာ။ သူ႕Aေျခ သူ႕Aေန၊ သူ႕ပညာ၊ သူ႕Aရွိန္A၀ါ၊ သူ႕ၾသဇာ၊ သူ႕ရပ္တည္မႈ Aတိုင္းAတာကား မေသးလွေပ။ ၾကီးမားလွေပသည္။ ထိုAေျခAေနေပးတို႕ေၾကာင့္ Aထုိက္Aေလ်ာက္ မာန္တက္သည္ကိုကား Aျပစ္ဟူ၍ ဆိုဖြယ္ရာ မရွိပါေပ။ သို႕ေသာ္
ဟန္တစ္လံုး
ပန္တစ္လံုး
သူ႕ကမၻာသူ႕ေလာကတြင္
ထူထူေထာင္ေထာင္ႏွင့္
ေခါင္းေဆာင္ၾကီး
လုပ္ေနသည့္ ဆရာကင္းAျဖစ္ကိုမူ မႏွစ္သက္သည့္ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္တို႕လည္း Aနည္းAက်U္းရွိေလသည္။
P a g e | 12 ထုိAထဲတြင္
ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္
ထိပ္ဆံုးမွပင္
ပါ၀င္ေလသည္။
ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏
မယ္ကင္းကိုမုန္းတီးျခင္း၏ ေနာက္Aေၾကာင္းတစ္ခု ရွိႏုိင္သည္ဟု ယူဆရေသာAခ်က္မွာ ရွမ္းကေလးကၽြန္းဆရာေတာ္၏ ႏွမဟူေသာ Aစြဲ Aျပစ္ပင္ျဖစ္၏။ ရွမ္းကေလးကၽြန္းဆရာေတာ္ကိုမူ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က 'ျပန္တမ္း' ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေက်နပ္ေတာ္မမူခဲ့ေပ။
Aခဲမေက်ေပ။
ထိုAစြဲရွိမႈေၾကာင့္ပင္
သဲသဲမဲမဲ
ေရးစရာရွိလွ်င္ေရး၍
ေျပာစရာရွိလွ်င္လည္း
ရက္ရက္စက္စက္ ေျပာေလသေလာဟု စU္းစားဖြယ္ျဖစ္ေလသည္။ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းမွာလည္း ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၏ ပင္ကိုယ္သေဘာၾကည့္ရသည္မွာ တစ္ေဆာင္တစ္ေယာင္ ၀င့္၀င့္ထည္ထည္ေနသည့္သေဘာ၊ ဘုရင္ႏွင့္ နီးနီးကပ္ကပ္ေနျပီး ဘုရင့္Aၾကိဳက္ Aလိုက္သင့္ေနၾကသည့္ ေလာကြတ္သေဘာတို႕ကို တူးတူးခါးခါး မုန္းတီးဟန္ရွိေပသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆရာကင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍မူ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က နည္းနည္းမွ်Aေလွ်ာ့ေပးခဲ့သည္ဟူ၍ မရွိခဲ့။ Aကြက္၀င္လွ်င္ တစ္ခ်က္ပင္ ငံု႕မခံ၊ ရက္ရက္စက္စက္ ေျပာလုိက္ ေရးလိုက္သည္သာျဖစ္၏။ တစ္ခါတြင္ ဆရာကင္းက သံေ၀ဂေတးထပ္ တစ္ပုဒ္ကို ေရးေလသည္။ ထိုေတးထပ္မွာ"ဘိကၡဳနီဆရာကင္းက၊ တဏွာကြင္းပစ္ပယ္၊ ဗလာက်င္းေခတ္ႏွယ္၊ ခ်စ္စဖြယ္ဟန္ႏြဲ႕၊ ဂူေမြ႕လို႕ လူေတြ႕ေရွာင္တယ္၊ ျမဴေရႊ႕ေတာင္Aားသစ္လို႕ခဲ၊ ကမၼဌာန္းႏွင့္ မဂ္ျငမ္းခ်ဴတယ္၊ တက္လမ္းမူသနဲ၊ မတတ္သာစိတ္ရဲလို႕၊ မိတ္ေဖာ္လဲမပါ၊ ဘ၀နာ ဘိညာU္ကြန္႕၊ တိမ္ယာU္ညြန္႕စီးေတာ့မည္ခါ၊
P a g e | 13 ပုတီးႏွင့္ Aၿမီးပါတယ္၊ မၿငီးရာ စ်ာန္ရိပ္ႏွင့္၊ ပန္စိတ္တ့ဲ သီလသယ္၊ ထူးေပ့A့ံဖြယ္၊ ေတာခလို႕ ေလာဘဖယ္တယ္၊ ေမာဟ၀ယ္ ရွိဘူးတင့္ေလ။" ဆရာကင္းေရးသည့္ေတးထပ္ကို ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ေတြ႕ေသာAခါ Aရြဲ႕တိုက္၍ ဤသို႕လွ်င္ ေတးထပ္တစ္ပုဒ္ ေရးထုတ္လုိက္ေလသည္။ ဆရာေတာ္၏ေတးထပ္မွာ-
"ဘိကၡဳနီဆရာကင္း၊ တဏွာကြင္းစြပ္မယ္၊ ဗလာက်င္း၀တ္ထည္ကို၊ ခၽြတ္ပယ္မယ္ကုန္ဖင ြ ့္၊ ကူေပြ႕လို႕ လူေတြ႕ခံတယ္၊ ျမဴေရႊ႕ဟန္ ဆိုးတဲ့Aက်င့္၊ ျပာတစ္ဆုပ္ႏွင့္ မဂ္သုတ္သင္တယ္၊ စက္ဆုတ္ခ်င္သထင့္၊ မန္းေသလာေတာင္ျမင့္မွာ၊ ေဖၚမလင္Eကစာ၊ လင္ေမွ်ာ္ကာ ပန္ရည္ရိပ္ကယ္ႏွင့္၊ ႀကံစည္စိတ္မ်ားလွေတာ့သာ၊ ပုတီးသံုးလို႕ လူပုန္းရွာတယ္၊ သူႏႈန္းကာၿငိမ္သက္ႏွင့္၊ ႀကံရက္တ့ဲ သီလသယ္၊ ထူးေပ့Aံ့ဖြယ္၊ ေလာဘႏွင့္ ေမာဟတြယ္သည္၊ ေတာခတယ္ မယ္ကင္းတဲ့ေလ။" ဟူ၍ျဖစ္သည္။
P a g e | 14 တခါလည္း ဆရာကင္းက သူ႕ေက်ာင္းတြင္သီးေနသည့္ လံုးလံုးေခ်ာေခ်ာရွိလွေသာ သေဘၤာသီးၾကီးတစ္လံုးကို ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ထံ
Aကပ္ခိုင္းေလသည္။
Aမွာစကားပါးလိုက္ေလသည္။
'ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ကမ်ား
ဘာဆုကိုေတာင္းလိုက္သလဲလို႕ေမးခဲ့လွ်င္ ႏွစ္Uီးလာကပ္သည့္Aခါ
Aပို႕ခိုင္းသည့္
'ဘုရားဆုကို
ထင္သည့္Aတုိင္းပင္
တပည့္
သီလရွင္ကေလး
မင္းတို႕ဆရာက
ေတာင္းသည္'
ဟု
ဆရာေတာ္ကေမးေတာ့သည္။
မွာလိုက္သည့္Aတိုင္းပင္ေလွ်ာက္တင္လိုက္ေလသည္။
ဆရာေတာ္၏စိတ္တြင္
ႏွစ္Uီးကိုလည္း
သေဘၤာသီးၾကီးလွဴျပီး
ေလွ်ာက္ပါဘိ။' ဤတြင္
သီလရွင္ေလး
သီလရွင္ႏွစ္Uီးတို႕လည္း
ၾကီးက်ယ္သည္ဟု
ထင္ေတာ္မူ၍
ေလာမေျပာႏုိင္၊ ရုတ္ခ်ည္းျပန္လည္မိန္႕ဆိုလိုက္သည္မွာ -
'Aိမ္း... ဘုရားဆုမေတာင္းမွီ ငါ့ေပါင္ၾကားကဟာကို နင့္ေပါင္ၾကားAလွ်င္ေရာက္ေAာင္ ဆုေတာင္းUီးလို႕ ေျပာလိုက္'ဟု မိန္႕ဆိုေတာ္မူလိုက္ေလသည္။
ဆရာေတာ္၏AေျပာမွာAေပၚယံၾကည့္လွ်င္
ၾကမ္းသေယာင္
ထင္ရေသာ္လည္း
Aႏွစ္သာရရွိေသာ စကားျဖစ္၏။ 'ဘုရားဆုကို မေတာင္းေသးပဲ ေယာက်ၤားဆုကို Aလ်င္ေတာင္းUီး' ဟုဆိုလိုရင္းျဖစ္၏။ ယင္းသေဘာကို
မေစာေၾကာမိေသာေၾကာင့္
AေပၚစီးမွAယုတ္တမာမိန္႕ေတာ္မူလိုက္ေကာင္းသလား
ဆရာကင္းလည္း ဟု
ျပန္ေရးလိုက္ေလ၏။ ေဒြးခ်ိဳးမွာ"Aဖ်ားရည္ေပ၊ Aနားေခြမခိုင္ျပတ္ခါမွ၊ ၿမိဳင္ရပ္ကိုမွီး၊ စိတ္ပုတီးႏွင့္၊ ယပ္ႀကီးကိုကိုင္၊ မဂ္လမ္းဘယ္လိုဆိုင္ပါ့မယ္၊ ၀တ္သင္းပိုင္ မုန္ရည္ကြက္ကယ္ႏွင့္၊ ေတာထြက္ခင္ႀကီး။"
ရိုးရိုးသားသားဆုေတာင္းလိုက္သည္ကိုပင္
Aခဲမေက်ႏုိင္ျဖစ္ေလသည္။
ထို႕ေၾကာင့္
ေဒြးခ်ိဳးတစ္ပုဒ္
P a g e | 15 ဆရာကင္း၏စာကို
ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ဖတ္ရႈရေသာAခါေနာက္တစ္ခ်ီမလွန္ရဲေAာင္
ႏွံခြဲမွပဲဟူေသာ
သေဘာပိုက္ကာ ႏွစ္ႏွစ္ရစ္ရစ္ပစ္ပစ္ခါခါ ျပန္လည္ေရးသားလိုက္သည့္စာမွာ-
"ႏႈတ္သီးရယ္စြာ၊ (ပုတ္)ႀကီး Aာတာတာႏွင့္၊ ဖာမယ္သီလ၊ Aက်င့္ရယ္တန္၊ မသင့္တာ Aျမင္သန္လို႕၊ နင့္Aႀကံ ၀သီဆိုးတယ္၊ (ယိုး)လုိက္ခ်င္လွ" ဟူ၍ ျဖစ္ပါသတည္း
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
P a g e | 16 ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္နဲ႕ သီလရွင္မယ္ကင္းAေၾကာင္းေရးရင္း ၈ တန္းေလာက္တုန္းကဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဗန္းေမာ္ ဆရာ ေတာ္ရဲ႕ ေလးလံုးစပ္ေလးကို ျပန္သတိရမိပါတယ္။ ဖတ္ခဲ့တာ ၾကာျပီဆိုေတာ့ Aျဖစ္Aပ်က္ကို တိတိက်က် မမွတ္ မိေပမယ့္ ကဗ်ာေလးကိုေတာ့ ေကာင္းလြန္းလို႕ စိတ္ထဲမာွ စြဲေနခဲ့ပါတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ျပန္ေရးျပရမယ္ဆိုရင္ရတနာပံုေနျပည္ေတာ္ၾကီးမွာ Uီးၾကံဖက္ ဆိုတဲ့ သူေဌးၾကီးရွိတယ္။ တစ္ေန႕မွာ ဘုရားကို ေရႊကပ္ဖို႕သြားတာ နဖူးေတာ္ ကို ကပ္မွာဆိုေတာ့ နားရြက္ေတာ္ကို ဆြဲျပီးတက္လိုက္တာ နားရြက္ေတာ္ က်ိဳးသြားေရာ။ သူက ကပ္ေစးႏွဲေတာ့ က်ိဳးေနတဲ့ နားရြက္ေတာ္ကို Aသာခ်ျပီး ဘယ္သူမွ မသိေAာင္ ျပန္လာခဲ့တယ္။ သူေဌးၾကီးက ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ကမွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ျမင္သြားတယ္။ ဒါနဲ႕ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ေရးျပီး ဘုရားၾကီးရဲ႕ လက္ေတာ္ေပၚမွာ ခ်ိတ္ထားလိုက္တယ္။ ကဗ်ာေလးကေတာ့"တကာၾကံဖက္၊ ေရႊတစ္ရက ြ ္ႏွင့္၊ နင္တက္ခ်ိဳးသြား၊ ငါ၏ နားကို၊ ငါ ကားမေၾက၊ ၾကံဖက္ေရ၊ နားရြက္ယူခ့ဲ ေရႊခြါလွည့္" ေရႊေလးတစ္ရြက္(ေရႊျပားေလးတစ္ျပား)Aတြက္နဲ႕
နားရြက္ေတာ္ကို
နင္းတက္ခ်ိဳးသြားတဲ့
ဒကာၾကံဖက္ကို
ငါ့နားရြက္ျပန္တပ္ျပီး နင့္ေရႊ ျပန္္ခြါလွည့္ လို႕ ဘုရားၾကီးက ေျပာေနဟန္ ေရးလိုက္တာပါ။ ေနာက္ေတာ့ Uီးႀကံဖက္လည္း ေနလို႕မရေတာ့ပဲ ဘုရားႀကီးနားရြက္ေတာ္ကို ျပန္တပ္ေပးလိုက္ရပါတယ္။
(မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေရးျခင္းျဖစ္ပါသျဖင့္ Aမွားပါလွ်င္ ျပင္ေပး၍ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါခင္ဗ်ာ။)