ΑΙΠΟΣ 2012 – ‘Ερευνα πεδίου Αν κάποιος περπατήσει στο οροπέδιο του Αίπους θα παρατηρήσει, σε θέσεις που εξασφαλίζουν τουλάχιστον ευρεία θέα της γύρω περιοχής, πέτρες στοιβαγμένες απο ανθρώπινα χέρια που συμπληρώνουν φυσικά αντερείσματα ή , όταν το έδαφος δεν διαθέτει τέτοιες εξάρσεις, τοποθετημένες σε ημικυκλική διάταξη με ύψος ογδόντα εκατοστά με ένα μέτρο και έκταση τόση ώστε να χωράει έναν ή δύο άνθρώπους ξαπλωμένους σε θέση πρηνηδόν. Παρατηρώντας προσεκτικότερα θα διαπιστώσει κανείς ότι το σημείο που είναι απέναντι απο το τόξο του ημικύκλιου είναι είτε ένα αναπτεταμένο πεδίο είτε μια κορυφογραμμή είτε μια ισχυρή αμυντική τοποθεσία. Οπως θα καταλάβατε, αυτές οι κατασκευές είναι θέσεις μάχης , τα κοινώς αποκαλούμενα ταμπούρια και χρονολογούνται απο τις μάχες του χειμώνα του 1912. Οι βοσκοί της περιοχής συνήθιζαν να κτίζουν παρόμοιες κατασκευές για να προστατεύσουν τον εαυτό τους ή νεαρά ζώα από τα στοιχεία της φύσης με την διαφορά ότι οι κατασκευές αυτές , άν και ίδιου ύψους, φαίνονται πολύ μονιμότερες δηλαδή το πάχος και η έκταση (3-4 τετραγ. μέτρα) ) που καταλαμβάνουν είναι σαφώς μεγαλύτερα, και το χτίσιμο πιο προσεγμένο με μικρές πέτρες να συμπληρώνουν τα κενά των μεγαλύτερων. Η θέση των είναι διαλεγμένη ώστε να προστατεύονται απο τα στοιχεία της φύσης δηλαδή είναι συνήθως απάνεμες (απο τον βοριά) και ποτέ στην κορφή των υψωμάτων. Τα ταμπούρια συγκριτικά είναι πιο πρόχειρες κατασκευές, με μιά μονή σειρά από μεγάλες πέτρες και είναι συχνά κατάκορφα κτισμένα, στις εξόδους των μονοπατιών στα οροπέδια ή στα φρύδια των κορυφογραμμών.
Ελληνικό ταμπούρι στην Σελάδα . Εδώ δόθηκε από τους πεζοναύτες του Δεμέστιχα η αιματηρότερη μάχη της απελευθέρωσης της Χίου στις 15-11-1912. Οι Τούρκοι μετά την αρχική τους υποχώρηση οχυρώθηκαν στην κορυφή και προξένησαν σημαντικές απώλειες στους πεζοναύτες και στο πεζικό που τους υποστήριζε.