บ่วงรักเสเพล โดย วารีราเพย ISBN ราคา พิมพ์ครั้งที่ 1 กองบรรณาธิการ พิสูจน์อักษร ออกแบบปก จัดรูปเล่ม เจ้าของลิขสิทธิ์
978-616-91776-0-9 299 บาท กรกฎาคม 2556 ธาริณี สุวรรณพิทักษ์, ภาวิกา จาติเกตุ, ชัชฎา กุลวิจิตรา ธาริณี สุวรรณพิทักษ์ Grazia dezign amany วารีราเพย
สงวนลิขสิทธิ์ : โดยได้รับอนุญาตจัดพิมพ์จากเจ้าของลิขสิทธิ์ถูกต้องตามกฎหมาย สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 พิมพ์ที่ : บริษัท พิมพ์ดีการพิมพ์ จากัด เลขที่ 222 ซ.พระยาสุเรนทร์ 30 แขวงบางชัน เขตคลองสามวา กรุงเทพฯ 10510 จัดพิมพ์และจำหน่ำยโดย : สนพ. เบญจมิตร (2556) 9/3 ถนนพาดวารี ตาบลท่าอิฐ อ เมือง จ อุตรดิตถ์ 53000 โทร 086-925-2112
ก่ อ นอื่ น ต้ อ งขอบพระคุ ณ ทุ ก ท่ า นที่ ใ ห้ ก ารสนั บ สนุ น ซึ่งเพิ่งจะเปิ ดตัวเป็นครั้งแรก โดย นักเขียนชื่อดัง ได้ให้เกียรติทางสานักพิมพ์เป็นผู้จัดพิมพ์ นิยายเรื่อง “ค่ าคื น ที่ ผิ ด พลาดเพราะความเสเพลของผู้ ช ายคนหนึ่ ง เสมือนเป็นตราบาปติดตัววาดจันทร์ไปตลอดชีวิต ราซิเอล อัลคานินี่ นาคาสุบรรณ จะทาเช่นไร ถึงจะทาให้หญิงสาวอันเป็นที่รักแบบได้มา โดยมิได้ตั้งใจ ยอมให้อภัยเขาและให้เขาดูแลเธอไปตลอดชีวิต?” ทางสานักพิมพ์หวังใจเป็นอย่างยิ่ งว่า ให้ความบันเทิงเต็มอรรถรสแก่คุณผู้อ่านทุกท่านค่ะ
เล่มนี้จะ
สานักพิมพ์ เบญจมิตร (2556)
ความรัก มี ห ลากหลายรูป แบบ และสาหรับ ก็คืออีกหนึ่งนิยามของคาว่ารักที่เรียงร้อยผ่านตัวอักษรสู่สายตาของ คุณผู้อ่าน ภายใต้ชายคาบ้าน ที่จี้มี โอกาสได้ร่วมงานด้วยเป็นเล่มแรก ในครั้งนี้เลยหอบเอานามปากกา มาทักทายทาความรู้จักกับคุณผู้อ่านค่ะ และเป็นเหมือนเช่นเคยค่ะ ที่ทุกครั้งเขียนนิยายมาจนถึงคาว่า จบบริบูรณ์ ก็มักจะแอบหวังไว้ว่าคุณผู้อ่าน อ่านแล้วจะรู้สึกมีความสุข เหมือนอย่างที่จี้สนุกสนานมากๆ ตอนช่วงที่กาลังเขียนต้นฉบับ และ สาหรับคุณผู้อ่านท่านใดที่ติดใจคุณพี่ชาย ก็ฝากให้ติดตามกันไปก่อน นะจ๊ะ ขอบคุณสาหรับทุกกาลังใจดีๆ และ ที่ใ ห้ โ อกาสในการท างานเปิ ด ประสบการณ์ ทางานในอี ก รูปแบบหนึ่ง รวมไปถึงทีมงานทุกท่านที่ช่วยกันจัดทาต้นฉบับนิยาย เรื่อง จนเสร็จสมบูรณ์ สามารถพู ด คุ ย แลกเปลี่ ย นความคิ ด เห็ น เรื่ อ งนิ ย ายและ สารพั น ปั ญ หาคาใจด้ ว ยการแวะไปทั ก ทายกั น ได้ ที่ เ ฟสบุ๊ ค ส์ https://www.facebook.com/settings? tab=account&section=username
นะจ๊ะ วารีราเพย
1 ระเบิดเร้าใจไม่มีที่ติเอาเสียเลย” เสีย งของสุภ าพสตรี ที่จั บ กลุ่ม มองภาพโปสเตอร์ใ หญ่ ยัก ษ์ ใจกลางมหานครที่ไม่เคยหลับใหลอย่างนิวยอร์ก ทุกสายตาราวกับถูก ชายหนุ่มในภาพโปสเตอร์ร่ายมนต์สะกดให้มอบความสนใจฝากไว้ ที่เขาเพียงคนเดียว รูปลักษณ์ของเขาพิเศษและโดดเด่นราวกับได้รับ มอบพรอันล้าค่าจากเทพเจ้า ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าเขาคือความสมบูรณ์แบบที่สวรรค์ สรรค์สร้างอย่างแท้จริง ไม่ว่าจะเป็นเส้นผมสีดาสนิทมันเงาดกหนาจน น่าอิจฉา โครงหน้าหล่อเหลาคมคายมากไปด้วยเสน่ห์เร้าใจอย่างร้ายกาจ เชิดขึ้นแหงนเงยราวกับกาลังรับการจุมพิตจากแสงจันทร์กระจ่างตา เรือนกายท่อนบนเปลือยเปล่าอวดโชว์มัดกล้ามสมบูรณ์แบบ จากลาดไหล่กว้างแข็ งแรงลงมาจนถึ งแผงอกน่าซุกซบ ลงมาจนถึ ง แผ่น ท้องขึ้น ลอนชวนให้ลูบ ไล้ แม้ เรือนกายท่อนล่างของชายหนุ่ ม
บ่วงรักเสเพล จะสวมกางเกงยีนสีซีดปิดบังสัดส่วนแข็งแกร่ง หากแต่ทุกเส้นสายบน เรือนกายกลับแผ่พลังเร้าใจทางเพศที่แสนดุเดือดเลือดพล่านออกมา จนคล้ายกับว่าเขากาลังเปลือยอย่างสมบูรณ์แบบ! ราซิเอล อัลคานินี นาคาสุบรรณ นายแบบชื่อดังระดับโลกที่มี ประวัติส่วนตัวลึกลับกับภาพโปสเตอร์โฆษณาน้าหอมแบรนด์ดังสุดหรู แสงสีเหลืองนวลตาราวกับแสงจันทร์ที่ตกกระทบกับเรือนกายของ ชายหนุ่มแท้จริงแล้วก็คือมนต์เสน่ห์ความหอมที่ตราตรึงของน้าหอม คอลเลกชั่นใหม่ล่าสุดซึ่งกาลังพร่างพรมห่มกายเทพบุตรหนุ่มรูปงาม “ดังระเบิดอีกแล้ว ไม่ว่าแบรนด์ไหนลองเลือกใช้บริการของ ราซิเอล อัลคานินีไม่เคยผิดหวังจริงๆ” ชายหนุ่มร่างสูงผิวขาวจัดสวมสูทสีเทาแต่งกายเนี้ยบ เฉียบ แม้กระทั่งเส้นผมก็ถูกจัดแต่งทรงให้รับกับใบหน้าหล่อเหลาเจ้า สาอาง จนไม่กระดิกแม้แต่เส้นเดียว ยื่นนิตยสารซึ่งปรากฏภาพเดียวกันกับ ภาพโปสเตอร์โฆษณาน้าหอมไปตรงหน้าของชายหนุ่มร่างสูงที่กาลัง เอนกายกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟาตัวยาว “ก็ดีแล้วนี่” บุ รุ ษ หนุ่ ม ผู้ นั้ น ไม่ แ ม้ แ ต่ จ ะหั น ใบหน้ า กลั บ มาสนใจกั บ นิตยสารหัวดังระดับโลกเลยด้วยซ้า เขายังคงพึงใจที่จะทอดสายตา มองออกไปนอกหน้าต่างปลดปล่อยดวงตาให้โบยบินมองออกไปยังที่ ไกลแสนไกล “เฮ้อ! เมื่อไหร่จะเลิกทาตัวไร้อารมณ์แบบนี้เสียที” ไซมอน รอซเซล ผู้จัด การส่ว นตัว ของนายแบบหนุ่ ม คนดัง ที่กาลังเนื้อหอมอยู่ในวงการแฟชั่นบ่นอุบเมื่อเห็นท่าทางไม่แยแสที่ ราซิ เอลแสดงออก นายแบบหนุ่ ม ที่ มั ก แผ่พ ลังงานทางเพศรุน แรง เร่าร้อนบนภาพโฆษณาทั้งภาพนิ่งและภาพเคลื่อนไหวหรือแม้กระทั่ง บนแคตวอล์ ก หน้ าฉากของแฟชั่ น หรูห ราเหล่า นั้ น ราซิเ อลเย็ น ชา เพียงใด ฉากหลังยิ่งเย็นยะเยือกจนคนที่อยู่ใกล้รู้สึกหนาวเหน็บราว 6
วารีราเพย กับโดนแช่แข็ง “ซีเอล…” “หือ…?” ไซมอนพิศมองเสี้ยวหน้าด้านข้างซึ่งคมคายหล่อเหลาไร้ที่ติ แล้วก็ให้นึกเสียดาย ราซิเอลเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบ ทุกสัดส่วนและ เส้นสายที่วาดโค้งเป็นเรือนกายของมนุษย์มันงดงามสมบูรณ์แบบจน น่าอิจฉา มองด้านข้างก็ดูเร้าใจทรงเสน่ห์ มองด้านหลังก็สง่างามชวน ให้ค้นหา ยิ่งได้พิศมองประสานสายตาก็ทาเอาคนมองแทบลืมหายใจ หากแต่พ่อเทพบุตรหนุ่มรูปงามชวนคลั่งกลับไร้ซึ่งชีวิตจิตใจ เขาหล่อเหลาราวกับรูปปั้นเลอค่าและพ่อคุณก็ดันทาตัวแข็งกระด้าง ไร้ความรู้สึกเหมือนกับรูปปั้นไม่มีผิดเพี้ยน เมื่อชื่อเสียงและเงินทอง เป็นเพียงผลพลอยได้ที่ราซิเอลไม่ เคยให้ความสนใจ นายแบบหนุ่ ม คนดังไม่เคยกระตือรือร้นไปกับทรัพย์สินซึ่งเพิ่มพูนขึ้นแทบทุกวันเลย แม้แต่น้อย “ต้ น สั ง กั ด รั บ งานเดิน แบบของวาเนสซา เลโอนาร์ ด ไว้ ใ ห้ นาย” สิ่งที่ไ ซมอนได้ รับ ตอบแทนกลั บ มาก็ คื อ เสีย งรับ รู้ เบาๆ ใน ลาคอของราซิเอล ชายหนุ่มไม่ใส่ใจด้วยซ้าว่าวาเนสซา เลโอนาร์ด คือ แฟชั่ น ดี ไ ซน์ เ นอร์ ส าวที่ ก าลั ง โด่ ง ดั ง ไปทั่ ว โลก ด้ ว ยแนวคิ ด การ ออกแบบที่มีสไตล์เป็นของตัวเอง แปลกแหวกแนวแต่ทว่ากลับหรูหรา สง่างามในเวลาเดียวกัน “วาเนสซาจะจัดงานแสดงแฟชั่นโชว์ของเธอที่ประเทศไทย เธอเจาะจงเลือกนายและ…” “ไซมอน” “มีอะไร?” น้ าเสี ย งของไซมอนกระตื อ รื อ ร้ น ขึ้ น มาทั น ควั น เมื่ อ ได้ ยิ น ชายหนุ่ ม เรี ย กชื่ อ เขา ด้ ว ยหวั ง ว่ า ราซิ เ อลอาจจะเกิ ด ความสนใจ 7
บ่วงรักเสเพล อยากสอบถามรายละเอียดเกี่ยวกับงานใหม่ล่าสุดที่ต้นสังกัดเพิ่งจรด ปลายปากกาเซ็นสัญญารับงานให้เขา “อยากมีเซ็กส์” “ไอ้บ้าซีเอล!!” ความฝันของไซมอนย่อยยับไม่มีชิ้นดี เมื่อราซิเอลกล่าวออก มาทื่อๆ หากแต่สิ่งที่นายแบบหนุ่มปรารถนากลับเป็นความต้องการ ของร่างกายไม่เกี่ยวกับรายละเอียดของงานเดินแบบเลยแม้แต่น้อย “นายสนใจฟังฉันหรือเปล่าเนี่ย?” “เรียกผู้หญิงให้สักคนสิ” “ก่อนสนใจผู้หญิงช่วยสนใจรายละเอียดของงานที่นายต้อง ทาก่อนได้หรือเปล่า?” “เรียกมาเลยนะให้เวลาสิบห้านาที” “ฉันจะบ้าตาย แล้วทาไมฉันต้องทาตามคาสั่งของนายด้วย วะเนี่ย?” ผู้จัดการหนุ่มที่พยายามฝืนทาตัวเป็นคนใจเย็น แสดงอาการ ขุ่นเคืองจนเห็นได้ชัด แต่ถึงกระนั้นการเคลื่อนไหวของร่างกายกลับ เชื่อฟังคาพูดของราซิเอลเหนือสิ่งอื่นใด เมื่อปลายนิ้วเรียวแข็งแรงรีบ ล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋า สมองประมวลผลชื่อของ นางแบบสาวซึ่งมีที่พักใกล้กับเพนต์ เฮาส์หรูหราราคาแพงระยับของ ราซิเอล และสามารถใช้เวลาเดินทางมาที่นี่รวดเร็วด่วนจี๋ไม่เกินสิบห้า นาที “ลิเลียน เดอร์เวอร์โรว์?” “ไม่เอา…เบื่อ” ปลายนิ้วของไซมอนกดไล่รายชื่อในโทรศัพท์เพื่อค้นหาเบอร์ สาวสวยผู้ โ ชคดี ซึ่ ง จะได้ อิ ง แอบแนบข้ า งราซิ เ อลบนเตี ย งนอน กว้างขวางเมื่อชื่อแรกถูกชายหนุ่มปฏิเสธด้วยเหตุผลง่ายๆ เพิ่งสาน สัมพันธ์ลึกซึ้งกับลิเลียนนางแบบสาวคนดังไปเพียงแค่สองครั้ง ราซิเอล 8
วารีราเพย ก็เบื่อจนกระเดือกเธอไม่ลงแล้วหรือนี่? “บาซิก้า นางเอกฮอลลีวูดผมสีทองอร่าม” “ไม่เอา” “แคนดี้ โบรว์แมน นางแบบชุดชัน้ ในสะโพกดินระเบิด” “ไม่เอา” “พริสซิลลา นางเอกสาวนัยน์ตาชวนฝัน” “ไม่” ไซมอนเริ่มเหงื่อตก เมื่อรายชื่อของสาวสวยคนดังถูกราซิเอล ปฏิ เ สธอย่ า งไม่ ไ ยดี แค่ จ ะนอนกั บ ผู้ ห ญิ ง สั ก คนมั น ก็ ยั ง เลื อ กมาก ให้ตายเถอะ! “จูดี้ เวสต์ฟิลด์ สาวไฮโซแสนสวย คนนี้นายยังไม่เคยลองนี่นา” “รอในห้อง” ผู้ จั ด การส่ ว นตั ว ของราซิ เ อลถอนหายใจเฮื อ กใหญ่ เ มื่ อ นายแบบหนุ่ ม ตอบรั บ และสปริ ง ตั ว ลุ ก ขึ้ น จากโซฟาเดิ น เข้ า ไปใน ห้องนอน ปลายนิ้วเรียวยาวของไซมอนกดต่อสายไปยังสาวไฮโซคนงาม และก็ไม่ผิดหวังเพียงแค่ได้ยินชื่อของราซิเอล อัลคานินี สาวสวยก็รีบ ตอบรับยอมเป็นของเล่นในค่าคืนนี้ให้กับชายหนุ่มในทันที จากธรรมชาติ ป รากฏรี ส อร์ ต ที่ แ ทรกตั ว หลบซ่ อ นอยู่ ใ นนั้ น ‘บ้ า น จันทร์กระจ่างฟ้า’ รีสอร์ตที่ตั้งอยู่บนอาณาบริเวณที่ดินร่วมห้าสิบไร่ แต่กลับมีเรือนพักเปิดรับรองลูกค้าที่ปรารถนาอยากหลบความวุ่นวาย ในตัวเมืองมาสัมผัสกับธรรมชาติเงียบสงบในเมืองชนบทเล็กๆ ใกล้กับ กรุ ง เทพฯ เพี ย งแค่ ส ามสิ บ ห้ อ ง ซึ่ ง แบ่ ง แยกสั ด ส่ ว นเป็ น บ้ า นไม้ ทรงน่ารักยกสูงจากพื้นด้วยบันไดห้าขั้น เรือนแต่ละหลังจะประกอบไปด้วยห้องนั่งเล่น ห้องนอนและ ห้องน้า รวมไปถึงมุมครัวเล็กๆ สาหรับบริการลูกค้าที่อยากทาอาหาร 9
บ่วงรักเสเพล รับประทานเอง แบ่งแยกเป็นสัดส่วนด้วยกาแพงไม้เลื้อยซึ่งปิดกั้นให้ เรือนพักแต่ละหลังแบ่งแยกและสร้างความเป็นส่วนตัว “กว่าจะตะเกียกตะกายมาถึงที่นี่ได้ ทาเอาฉันแทบหมดแรง แน่ะ เจ้าของรีสอร์ตอยู่ไหนเนี่ยรีบออกมาต้อนรับแขกวีไอพีได้แล้ว นะยะ!” หญิงสาวเรือนกายบอบบางแต่ทว่ากลึงเกลาน่ าทะนุถนอม ลากกระเป๋ าเดิน ทางใบใหญ่เข้าไปยังบ้ านไม้ กรุกระจกซึ่งเป็น เรือน สาหรับรับรองลูกค้าของบ้านจันทร์กระจ่างฟ้าที่มีชื่อเรียกว่า ‘เรือน สวัสดี’ พร้อมกับแกล้งส่งเสียงเอะอะโวยวายเรียกหาเจ้าของรีสอร์ต เป็นการใหญ่ “บุหลัน!!” หญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของ เสียงรบกวน เรียวหน้ารูปไข่หวานซึ้งล้อมกรอบด้วยเส้นผมสีน้าตาลเข้ม ยาวสลวยทิ้งตัวคลอเคลียอยู่กับบั้นท้ายงอนงาม ริมฝีปากสีชมพูใส คลี่ยิ้มกว้างขวางก่อนจะเดินอ้อมออกมาจากด้านหลังเคาน์เตอร์และ โผเข้าไปกอดสาวสวยผู้มาเยือน “คิดถึงจังเลยแม่วาด” บุหลันราตรี ทรัพย์ศฤงคาร กอดตอบเพื่อนสนิท ซึ่งเธอมักจะ แกล้งเรียกเสียงยานคางว่า ‘แม่วาด’ หญิงสาวผละออกห่างเล็กน้อย ก่ อ นจะแกล้ ง ท าเสี ย งจิ๊ จ๊ ะ ในล าคอเมื่ อ เห็ น ล าแขนเรี ย วกลมกลึ ง สีน้าผึ้งเนียนสวยของเธอซึ่งตัดกับผิวขาวใสอมชมพูของเพื่อนสาว “ฉันละเบื่อจริงเชียว อยู่กับเธอเมื่อไหร่ฉันยิ่งดูดาสนิทไร้สง่า ราศีทุกทีสิน่า” สาวสวยผิวขาวผ่องพรรณค้อนคมตวัดส่งให้เพื่อน คาพูดของ บุหลันราตรีไม่จริงเลยแม้แต่น้ อย จริงอยู่ว่าเพื่อนสาวของเธอไม่ใ ช่ หญิงสาวผิว กายขาวผ่องอมชมพูระเรื่อเหมื อนกั บเธอ แต่สีผิว ของ บุหลันราตรีก็ขาวเหลืองนวลเนี ยน สวยผ่องตลอดร่างอย่างที่สาวๆ 10
วารีราเพย หลายคนใฝ่ฝันอยากจะมี เรือนกายของเธออาจไม่สูงโปร่งเพรียวระหงราวกับนางแบบ แต่ ก็ ตั ว เล็ ก บอบบางกลึง เกลา ที่ ห นุ่ ม ๆ เห็ น แล้ ว คงอยากเก็ บ เข้ า กระเป๋ า เป็ น สมบั ติ ส่ ว นตั ว ทรวงอกก็ อ วบอิ่ ม เพี ย บพร้ อ มไปด้ ว ย ส่ว นเว้ าส่ว นโค้ งสมตัว ไม่ ว่ าชายหนุ่ ม คนใดมี โอกาสได้พ บหน้ ากั บ บุหลันราตรีก็คงยากที่จะละสายตาจากใบหน้าน่ารักราวกับตุ๊กตาของ หญิงสาวได้ลงคอ “ชอบพูดแบบนี้อยู่เรื่อย อยากให้ชมว่าสวยหรือไง?” “ไม่ต้องมาชมหรอกย่ะ ฉันรู้ตัวหรอกว่าฉันสวย แต่ฉันอิจฉา ผิวเธอ ผู้หญิงอะไรผิวใสอมชมพูขาวผ่องจนน่าหมั่นไส้” บุหลันราตรีแกล้งใช้ฝ่ามือลูบไล้ผิวกายของเพื่อน จนคนถูก ลวนลามต้องถลึงตาใส่เพื่อนเป็ น เชิงห้าม แต่ต าหวานซึ้งขนาดนั้ น ต่อให้พยายามทาให้ดุดันแค่ไหนมันก็ยังหวานหยดจนมดแทบอยาก ขึ้นไปตอมไต่อยู่ดี “กลัวแล้วจ้าแม่นางฟ้า ทาหน้าดุได้หน้าฟัดมากเลย แล้วนี่ คุณยายอยู่ไหนล่ะ ฉันจะได้ไปสวัสดีท่านเสียหน่อย” “อยู่ในครัวจ้ะ กาลังเตรียมมื้อเย็นให้แขก” “เธอยังชอบใช้งานผู้สูงอายุไม่เปลี่ยนเลยนะจ๊ะแม่วาด” “นี่เลิกเรียกฉันว่าแม่วาดเสียที เธอชอบเรียกฉันแบบนี้จนคน ที่ไม่เคยเจอฉัน ชอบนึกว่าฉันเป็นผู้หญิงอายุสี่ห้าสิบอยู่เรื่อยเลย” วาดจันทร์ นพรัตน์มณี ค้อนขวับส่งให้เพื่อนสนิท หญิงสาว หั น ไปส่ ง เสี ย งหวานๆ เรี ย กพนั ก งานให้ ม าช่ ว ยยกกระเป๋ า ของ บุ ห ลั น ราตรี ไ ปยั ง บ้ า นพั ก ซึ่ ง อยู่ ใ นสุ ด ใกล้ กั บ เรื อ นพั ก ของเธอกั บ คุณยาย สถานที่พักประจาที่บุหลันราตรีโปรดปรานเป็นนักหนา “ช่วยเอากระเป๋าของบุหลันไปไว้ที่เรือนชมดาวด้วยนะจ๊ะ” “ครับคุณหนูวาด” พนักงานรับคาน้าเสียงแข็งขัน ก่อนจะหันไปเรียกเพื่อนอีกคน 11
บ่วงรักเสเพล ให้มาช่วยกันขนสมบัติส่วนตัวของบุหลันราตรีซึ่งหญิงสาวหอบหิ้วมา ราวกับว่าจะมาพักอาศัยอยู่ที่นี่นานนับสิบปี “ชอบทาตัวเป็นบ้าหอบฟางอยู่เรื่อย” “แหม…คนสวยไม่มีที่ติอย่างเธอคงไม่เข้าใจหัวอกของคนสวย แบบปกติอย่างฉันหรอกย่ ะ เธอรู้ไหมเพื่อประทินโฉมตัวเอง ไม่ว่าจะ เป็นเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า มันต้องเข้าชุด ไม่ใช่หยิบจับมาผสมกัน มั่ว ฉันถึงต้องหอบเอากระเป๋าเสื้อผ้ามาร่วมสิบใบแบบนี้” บุ ห ลั น ราตรี ส าธยายแถมยั ง ไม่ ว ายเอ่ ย ปากพาดพิ ง ไปยั ง ความสวยของเพื่อนสนิทจนวาดจันทร์ทนไม่ไหว ยื่นปลายนิ้วเข้าไปชิด ต้นแขนนุ่มเนียนพร้อมกับแจกปูหนีบเล็กๆ จนบุหลันราตรีสะดุ้งเฮือก “โอ๊ย! เจ็บนะแม่วาด หยิกมาได้เนื้อคนนะยะ!” “ก็หยิกให้เจ็บน่ะสิ ชอบเหน็บแนมกันอยู่เรื่อย ยังไม่มีเด็กมา เฝ้าเคาน์เตอร์เลย เธอรอสักครู่ก็แล้วกันเดี๋ยวฉันจะพาไปหาคุณยาย” “ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวจะหาว่าพอเพื่อนมาแล้วทาเธอเสียการ เสี ย งาน ฉั น เดิน ไปหาคุ ณ ยายเองก็ ได้ เธอก็ รู้ ว่ า ฉั น มาที่ นี่ บ่ อ ยจน หลับตาเดินยังไม่หลงเลย” “เดี๋ยวฉันตามไป คุณยายคงดีใจมากถ้าเห็นเธอ ท่านชอบบ่น ถึงเธออยู่เรื่อย โดยเฉพาะเวลาทานข้าว” ด้ ว ยความที่ บุ ห ลั น ราตรี เ ป็ น สตรี ส าวที่ เ จริ ญ อาหาร โดยเฉพาะเมื่อมาเจออาหารคาวหวานซึ่งผ่านการรังสรรค์จากคุณยาย ของวาดจันทร์ รสมือของท่านถูกปากเสียจนบุหลันราตรีรับประทาน จนลืมสะกดคาว่า ‘อ้วน’ กันเลยทีเดียว “เธอทางานต่อไปเถอะ ฉันไปหาคุณยายก่อน แล้วเจอกัน” บุหลันราตรีโบกมือให้เพื่อน ก่อนจะเดินออกไปจากเรือนพัก สาหรับต้อนรับลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการภายในรีสอร์ตบ้านจันทร์กระจ่างฟ้า ร่างอรชรของหญิงสาวเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ขาหรือก็ใช่ว่าจะยาว อะไรนักหนา แต่กลับเดินเร็วเสียจนวาดจันทร์มองตามแทบไม่ทัน 12
วารีราเพย เรีย วปากอิ่ม สวยของหญิงสาวยกยิ้มมองตามแผ่น หลังของ เพื่อน รอยยิ้มนั้นยังไม่ทันจางหายประตูกระจกของเรือนสวัสดีก็เปิด ออก พร้อมกับร่างสูงของบุรุษหนุ่มผู้หนึ่งที่ก้าวเข้ามา แขกผู้มาเยือนมี เรือนกายสูงใหญ่ราวกับนายแบบหุ่นหล่อล่าน่าหม่าตามหน้านิตยสาร ชื่อดังระดับโลก เรือนผมของชายหนุ่มมีสีเข้มจนเกือบดา แต่ก็ไม่ใช่สีดาสนิท ใบหน้ า ที่ โ ผล่ พ้ น จากขอบของแว่ น ตากั น แดดสี ด าดู ท รงพลั ง และ เพีย บพร้ อมไปด้ว ยแรงดึง ดูด มหาศาลที่ พ ร้อ มจะเมามายอิสตรีใ ห้ ลุ่มหลงไปกับรูปลักษณ์ราวกับรูปสลักของเทพบุตร “บ้านจันทร์กระจ่างฟ้ายินดีต้อนรับค่ะ” น้าเสียงหวานใสดังขึ้นเพื่อทักทายแขกคนสาคัญของรีสอร์ต บ้านจันทร์กระจ่างฟ้า รอยยิ้มของเธอสะดุดตาของชายหนุ่มไม่น้อย เมื่อมองเห็นความบริสุทธิ์ไร้เดีย งสาและแววตาและรอยยิ้มนั้น มั น ปราศจากจริตจะก้านและการทอดสะพานอย่างที่สาวสวยที่พบหน้า เขามักปฏิบัติต่อเขาจนชายหนุ่มเอือมระอา “ผมต้องการเช่าบ้านพักที่เป็นส่วนตัวสักครึ่งเดือน” วาดจั น ทร์ ยิ้ ม หวานมากขึ้ น เธอคิ ด ถู ก ที่ ตั ด สิ น ใจทั ก ทาย ชายหนุ่มด้วยภาษาไทยเมื่อชายหนุ่มตอบกลับด้วยภาษาไทยที่สาเนียง อาจแปร่งหูเล็กน้อย แต่ก็ถือว่าชัดเจนและฟังรู้เ รื่อง ถึงแม้ว่าใบหน้า หล่อเหลาทรงเสน่ห์นั้นจะดูค่อนไปทางยุโรปมากกว่าเอเชียก็ตามที ความต้อ งการของชายหนุ่ ม ไม่ เป็ น ปั ญ หาส าหรับ เธอ เมื่ อ เรือนพักภายในรีสอร์ตบ้านจันทร์กระจ่างฟ้าทุกหลัง ค่อนข้างอยู่ห่าง กันพอสมควรและมีการจัดวางตกแต่งด้วยกาแพงไม้เลื้อยเพื่อสร้าง อาณาเขตความเป็นส่วนตัวให้กับลูกค้า “ด้วยความยินดีค่ะ รบกวนช่วยกรอกเอกสารด้วยนะคะ” ชายหนุ่มวางกระเป๋าเดินทางลงบนเก้าอี้ไม้สักสาหรับรับรอง ลูกค้า ก่อนจะเดินไปหยุดยืนตรงหน้าเคาน์เตอร์ เขาเป็นบุรุษที่สูงมาก 13
บ่วงรักเสเพล จริงๆ ยิ่งเมื่อมายืนใกล้กันเพียงแค่เคาน์เตอร์ กั้นแบบนี้ เรือนกายสูง ใหญ่นั้ นสามารถข่ม สตรีสาวที่มีเรือนกายเพรียวระหงสมส่วนอย่าง วาดจันทร์ให้กลายเป็นหญิงสาวร่างเล็กได้อย่างไม่น่าเชื่อ ปลายนิ้วเรียวแข็งแรงยื่นไปรับปากกาจากมือของวาดจันทร์ ดวงตาภายใต้กรอบแว่นแบรนด์หรูก้มลงเพื่ออ่านเอกสารที่ต้องกรอก ก่อนเข้าพักคร่าวๆ ซึ่งชายหนุ่มยอมกรอกเพียงแค่ชื่อและจานวนวัน ที่ จ ะเข้ า พั ก เท่ า นั้ น ก่ อ นจะตวั ด ปลายปากกาเซ็ น ก ากั บ ด้ า นล่ า ง เอกสาร “ขอบคุ ณ ค่ะ คุ ณ ฟาบริเอล ฉั น วาดจันทร์นะคะ ยิน ดีรับ ใช้ ตลอดระยะเวลาที่คุณพักผ่อนอยู่ที่นี่ค่ะ” วาดจัน ทร์ไม่ ซั ก ไซ้ไล่เรีย ง เมื่ อชายหนุ่ ม มี ค วามประสงค์ ที่ จะแจ้งให้ทราบเพียงแค่ชื่อ หญิงสาวก็ไม่คิดละลาบละล้วง รีสอร์ต บ้านจันทร์กระจ่างฟ้าเปิดประตูต้อนรับลูกค้าที่ต้องการพักผ่อนอย่าง แท้ จ ริ ง ไม่ ไ ด้ มี ก ฎตายตั ว ในการรั บ รองลู ก ค้ า แต่ เ ป็ น การเปิ ด ให้บริการอย่างอบอุ่นและเป็นกันเอง “รบกวนรอสักครู่ได้ไหมคะ เดี๋ยวฉันจะให้เด็กช่วยยกกระเป๋า ไปเก็บที่เรือนพัก” “ไม่เป็นไร ผมมีกระเป๋ามาใบเดียวเท่านั้นหิ้วเองได้” ลูกค้าของเธอคนนี้ดูเหมือนจะใจร้อนและไม่ต้องการรอคอย การรับบริการอานวยความสะดวก วาดจันทร์หมุนกายเดินไปยังตู้เก็บ กุญแจเรือนพักซึ่งติดตั้งอยู่บนผนังด้านหลัง ก่อนจะเปิดหยิบกุญแจ ของเรือนดอกแก้ว และเดินออกมาจากด้านหลังเคาน์เตอร์ “เชิญค่ะคุณฟาบริเอล” ฟาบริเอลให้นึกสงสัยว่าทาไมหนอสตรีสาวนางนี้ถึงมีรอยยิ้ม ประดับอยู่บนใบหน้าสวยนั้นได้ตลอดเวลาไม่มีเสื่อมคลาย เธอไม่ใช่ ผู้ ห ญิ ง แบบที่ เ ขาชอบ ดู เ รี ย บร้ อ ยนุ่ ม นิ่ ม และเปราะบาง ผู้ ห ญิ ง ประเภทนี้ฟาบริเอลแทบไม่เคยเฉียดกรายเข้าใกล้ ด้วยความที่เขาเป็น 14
วารีราเพย คนมือหนัก เกรงว่าหากเผลอตัวหยิบฉวยแรงๆ คุณเธออาจจะพังยับ คามือ วาดจั น ทร์เ ดิน น าชายหนุ่ ม ออกจากเรื อนสวั สดี เรือ นกาย กลึ ง เกลาด้ านหลั งของหญิ ง สาวเปิ ด เผยต่อ สายตาช่ างส ารวจของ ชายหนุ่ ม ฟาบริเอลเป็ น คนช่ างสังเกต ด้ว ยอาชีพ ของเขาสิ่งเล็ก ๆ น้อยๆ ที่ผ่านตาถือเป็นวัตถุดิบแรงบันดาลใจชัน้ เยี่ยม ผู้หญิงเอเชียคนนี้รูปร่างสลักเสลางดงาม ทรวดทรงองค์เอว เหมาะเจาะกับเรือนร่างของเธอ ใบหน้าสวยผุดผาดบาดตา เอวเล็ก นิดเดียวแถมยังคอดกิ่วรับกับสะโพกผายที่ดูเย้ายวนตาไม่เลวยามที่ เธอเคลื่ อ นกายและเส้ น ผมยาวสลวยนั้ น คลอเคลี ย ไปกั บ บั้ น ท้ า ย งอนงาม อารมณ์ เ บื่ อ หน่ า ยของชายหนุ่ ม ดู จ ะจางลงเล็ ก น้ อ ย เมื่ อ รูปร่างของวาดจันทร์จุดประกายความคิดบางอย่างขึ้นในสมองของ เขา ชายหนุ่มเดินเอื่อยตามหญิงสาวออกมาจากเรือนสวัสดี ด้านข้าง ของเรือนสวัสดีจะมีโรงจอดรถชมวิว ซึ่งภายในโรงรถตอนนี้เหลือรถ ชมวิวแบบสี่ที่นั่งสีสม้ สดใสเพียงคันเดียวเท่านั้น วาดจันทร์เชื้อเชิญชายหนุ่มขึ้นรถ ก่อนที่เธอจะก้าวขึ้นประจา ต าแหน่ งคนขั บ และพารถชมวิ ว เพ้น ท์ ลายด้ว ยสีสวยสดขั บ เคลื่อ น ตรงไปยังเรือนดอกแก้ว เรือนพักที่รายล้อมด้วยดอกไม้หอมที่ชื่อเสียง เรียงนามไพเราะและในยามค่าคืนก็จะอบร่าบริเวณนั้นด้วยกลิ่นหอม จรุงใจ บุหลันราตรีเดินเข้าไปสวมกอดคุณเรือนดาวซึ่งกาลังกากับ เด็กรับใช้ให้เตรียมอาหารอยู่ภายในห้องครัว ผู้สูงวัยยอมให้แม่สาวน้อย ช่างอ้อนหอมแก้มท่านเสีย หลายฟอดจนหนาใจ ก่อนจะแกะลาแขน กลมกลึงออกจากตัวและหันไปเคาะมะเหงกลงบนหน้าผากกลมมน 15
บ่วงรักเสเพล แผ่วเบา “หัดมาแบบคนปกติไม่ได้หรือเราน่ะแม่บุหลัน?” หญิงสาวยิ้มกว้าง ก่อนจะยกมือขึ้นไหว้ท่านด้วยกิริยาอ่อนช้อย หลังจากที่ถูกเคี่ยวกราฝึกฝน จนต้องเก็บไปซ้อมไหว้หน้ากระจกอยู่ เสมอ เพื่อไม่ให้โดนคุณยายเรือนดาวทาโทษเวลาที่ทาความเคารพ ท่านแล้วท่าไหว้ไม่สวยงามอ่อนช้อยสมกับเป็นคนไทย “กราบสวัสดีค่ะคุณยาย” “กราบกับไหว้ไม่เหมือนกันนะแม่บุหลัน อย่าใช้เรื่อยเปื่อย” ด้วยความที่เห็นแม่ ตัวดีมาตั้งแต่เล็กจนโต ตั้งแต่สมัยที่คุ ณ เรือนดาวยังอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเดียวกันกับครอบครัวของบุหลันราตรี และไปมาหาสู่กั น เสมอ ท่ านจึ งให้ ค วามเอ็ น ดูห ญิงสาวไม่ ต่า งจาก หลานสาวแท้ๆ ของท่านอย่างวาดจันทร์ “บุหลันผิดไปแล้วค่ะคุณยาย ต่อไปจะพยายามระมัดระวั ง นะคะ บุหลันคิดถึงคุณยายจังค่ะ” สาวน้อยออดอ้อนพร้อมกับถือโอกาสสวมกอดคุณเรื อนดาว อี ก ครั้ ง พอผละออกห่ า งเลยได้ รั บ แจกหนี บ เล็ ก ๆ จากท่ า นเมื่ อ ปลายนิ้วของท่านกระชับเข้าหาต้นแขนของหญิงสาวพร้อมกับออก แรงเหน็บเอาพอหอมปากหอมคอ “โอ๊ย! บุหลันเจ็บนะคะคุณยาย” “เจ็บจนโอเว่อร์เกินไปแล้วแม่บุหลัน ที่บอกว่าคิดถึง คงไม่ได้ คิดถึงยายหรอก คิดถึงอาหารคาวหวานที่ยายทาเสียมากกว่า” “คุณยายรู้ใจบุหลันค่ะ โธ่…แต่ถึงบุหลันจะคิดถึงอาหารคาว หวานมากขนาดไหน บุหลันก็ต้องคิดถึงคุณยายมากกว่าอยู่แล้ว ไม่งั้น คงไม่ขออาป๊ามาช่วยงานคุณยายหรอกค่ะ คุณยายช่วยรับเลี้ยงบุหลัน ด้วยนะคะ” หญิ ง สาวยิ้ ม หวานออดอ้ อ น สองครอบครั ว สนิ ท สนมกั น เสียจนแทบจะกลายเป็นครอบครัวเดียวกันอยู่แล้ว เพาะฉะนั้นเมื่อ 16
วารีราเพย หญิงสาวเอ่ยปากขออนุญาตบิดากับพี่ชายที่หวงเธอเสียยิ่งกว่าจงอาง หวงไข่มาพักผ่อนที่ รีสอร์ตบ้านจันทร์กระจ่างฟ้า จึงได้รับการอนุมัติ อย่างรวดเร็วและไร้เงื่อนไข “จ้ะ ยายจะช่วยเจ้าสัว ปีติแบ่งเบาภาระ เลี้ยงดูเราสักพักก็ แล้วกัน แล้วนี่เจอแม่วาดหรือยัง แม่วาดคงดีใจถ้ารู้ว่าเรามา” “เจอกันแล้วค่ะ แต่บุหลันไม่อยากกวนเวลาทางานของวาด เลยเดินมาหาคุณยายเองเลย โอ้โห! วันนี้คุณยายทาขนมหลายอย่าง เลยนะคะ” “ยายทาให้แขกทานด้วย วันนี้เป็นวันเสิร์ฟขนมไทย” รีสอร์ตบ้านจันทร์กระจ่างฟ้ามักจะเสิร์ฟขนมไทยให้แขกที่มา พักรับประทานสัปดาห์ละหนึ่งครั้ง ซึ่งเรือนพักของลูกค้าจะได้ขนม ไทยใส่ ต ะกร้ า สานขนาดพอเหมาะหลัง ละหนึ่ ง ตะกร้ า ส่ ว นหนึ่ ง ก็ เพราะคุณยายอยากให้แขกที่มาพักได้ทาความรู้จักกับขนมไทยชนิด ต่างๆ ซึ่งจะสับเปลี่ยนหมุนเวียนชนิดขนมตามสมควร “แสดงว่าบุหลันมาถูกวัน” หญิงสาวยิ้มกว้าง เพราะเธอนั้นชอบทานขนมไทยเป็นชีวิต จิตใจ คุณเรือนดาวมองใบหน้ ายิ้มแย้มแจ่มใสของบุห ลันราตรีด้ว ย สายตาเอื้อเอ็นดู ก่อนจะหันไปแบ่งขนมใส่จานเล็กๆ ส่งให้เธอ “ทานก่อนลูก แต่ยายให้ทานเท่ านี้ก่อน เพราะนี่ก็ใกล้จะถึง เวลาอาหารเย็นอยู่แล้ว” “ขอบคุณค่ะคุณยาย” เมื่ อ มี ข องกิ น มาล่ อ แม่ ตั ว ดี ก็ ไ หว้ ส วยเสี ย จนน่ า หมั่ น ไส้ บุหลันราตรีรับจานขนมมาถือไว้ ก่อนจะเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้และจิ้ม รับประทานอย่างเรียบร้อย เธอไม่ใช่คนมากเรื่องอะไรให้ยืนไปด้วย รับ ประทานไปด้วยก็ ยังไหว แต่คุณ เรือนดาวคงไม่ ป ลื้ม หากเธอทา แบบนั้นในรัศมีสายตาของท่าน 17
บ่วงรักเสเพล บรรยากาศของเรื อ นดอกแก้ ว หรื อ ไม่ แต่ ก ารไม่ ทั ก ท้ ว ง สะพาย กระเป๋าเดินตามวาดจันทร์ขึ้นเรือนพัก ไปเงียบๆ ก็เป็นสัญญาณบอก ใบ้ทางอ้อมว่าชายหนุ่มพอใจกับเรือนพักแบบส่วนตัวภายใน รีสอร์ต บ้านจันทร์กระจ่างฟ้า วาดจันทร์บริการแขกของเธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ไขกุญแจ เปิดประตูเรียบร้อยก็เชื้อเชิญให้ชายหนุ่มเดินเข้าไปข้างใน ใบหน้าของ ฟาบริเอลกวาดสายตามองไปรอบๆ ภายในเรือนพักที่ตกแต่งในโทน อบอุ่น ในขณะที่หญิงสาวก็เดินไปเปิดหน้าต่างเพื่อระบายอากาศ “ที่นี่เรามีบริการเสิร์ฟอาหารครบสามมื้อค่ะ อาหารเช้าตอน เจ็ดโมงครึ่ง อาหารกลางวันตอนเที่ยงตรง และอาหารเย็นตอนหกโมง เย็นค่ะ” “ครับผม” ฟาบริเอลตอบรับ และวาดจันทร์ก็ต้องตีความจากปฏิกิริยา ของชายหนุ่ ม ว่ า มั น หมายถึ ง เขายอมรั บ บริ ก ารจากทางรี ส อร์ ต ทาหน้าที่ของตัวเองครบถ้วนหญิงสาวก็แจกยิ้มหวานๆ ก่อนจะเดินหลบ ออกไปจากห้องไม่พยายามรีรออยู่ต่อให้ฟาบริเอลต้องราคาญใจ และปฏิกิริยาของเธอที่ดูเหมือนจะกระตุ้นความสนใจที่ไม่เคย เกิดขึ้นกับเพศตรงข้ามมาเนิ่นนานจนฟาบริเอลคร้านที่จะทาให้เกิดขึ้น อีก ครั้ง มุม ปากสวยสมชายชาตรีข องชายหนุ่ มหยักขึ้ น เป็ น รอยยิ้ม เล็ก น้ อย มั น คงจะดีไม่ น้ อยถ้ าหากสามารถลบหน้ ากากแสนหวาน ระคนสุภาพที่เคลือบฉาบอยู่บนเรียวหน้างดงามนั้นแล้วแทนที่ด้วย อารมณ์แรงร้อนจนเกินต้านทาน บุหลันราตรีทิ้งตัว ลงบนเตียงนอนหนานุ่ มหอมกลิ่นดอกไม้ อ่อนๆ ซึ่งเป็นกลิ่นเฉพาะสาหรับทาความสะอาดชุดเครื่องนอนภายใน 18
วารีราเพย รีสอร์ตบ้านจันทร์กระจ่างฟ้า หญิงสาวเลือกที่จะเปิดหน้าต่างรับความ เย็นจากลมธรรมชาติแทนการเปิดเครื่องปรับอากาศ ชนิดไม่ต้องกลัว ยุงบินผ่านเข้ามาสร้างความราคาญ เพราะหน้าต่างทุกบานมี มุ้งลวด ป้องกั น ยุง ซึ่งกรอบของมุ้ งลวดออกแบบอย่างกลมกลืน ไปกั บ การ ตกแต่งภายในเรือนพัก “แม่ ว าดพรุ่ งนี้ ม าปลุ ก ฉั น ด้ ว ยนะ ฉั น จะออกไปขี่ ม้ า ตรวจ รีสอร์ตเป็นเพื่อน” บุหลันราตรีเสนอตัว แต่วาดจัน ทร์ก็รู้ดีว่ าเพื่อนรักของเธอ ก็ เพีย งแค่ ต้องการเล่น สนุ ก ด้ว ยการขี่ ม้ ารับ อากาศบริสุทธิ์ ย ามเช้ า เท่านั้น “จะช่วยฉันตรวจรีสอร์ตหรือว่าแค่อยากชมวิว” “มั น ก็ เหมื อนกั น นั่ น แหละน่ า ฉั น ได้ขี่ ม้ าส่ ว นเธอก็ มี เ พื่อ น ตรวจรีสอร์ตไม่ต้องเหงาคนเดียวไง” วาดจันทร์ส่ายหน้าเมื่อได้ยินคาตอบของเพื่อน บุหลันราตรี เลยขยับศีรษะมาวางพาดบนตักของหลานสาวเจ้าของรีสอร์ตคนสวย ที่นั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่บนเตียงนอนกว้างขวาง “คิดถึงแม่วาดจังเลย ไม่ได้เจอกันตั้งหลายเดือน” หญิงสาวออดอ้อน บุหลันราตรีเป็นลูกสาวคนเล็กของเจ้าสัว ปีติ ทรัพย์ศฤงคาร ซึ่งทั้งเจ้าสัวและพี่ชายทั้งสองคนของเธอต่างก็รุม พะเน้าพะนอเอาใจแม่น้องน้อยคนนี้ไม่ต่างจากเจ้าหญิง เรียกได้ว่า บุ ห ลัน ราตรี ชี้ไม้ เป็ น นก ทุก คนก็ จะเออออเห็น พ้ องต้อ งกั น กั บ เธอ อย่างไม่คิดโต้แย้งสงสัย แต่ดูเหมื อนอาป๊ าของบุ ห ลัน ราตรีเริ่ ม จะปฏิ วั ติก ารเลี้ย งดู บุตรสาวเมื่อท่านมีคาสั่งให้บุหลันราตรีเข้าไปเรียนรู้งานที่บริษัท แต่ เจ้าหญิงตัวน้อยของอาณาจักรทรัพย์ศฤงคารก็แสดงความสามารถใน การท างานจนปั่ น ป่ ว นไปทั้ ง บริ ษั ท เดื อ ดร้ อ นพี่ ช ายของเธอต้ อ ง จ่ า ยเงิ น ก้ อ นโตเพื่ อ จ้ า งให้ ห ญิ ง สาวออกจากงานทั้ ง ที่ เ ธอก าลั ง 19
บ่วงรักเสเพล สนุกสนานกับการทาตัวให้มีประโยชน์ต่อวงศ์ตระกูลอยู่แท้ๆ “ฉันไปทางานสนุกมากเลย” วาดจันทร์รับฟังเงียบๆ ไม่ได้โต้แย้ง เพราะในบริษัทคงมีเพียง แค่ บุ ห ลั น ราตรี ค นเดี ย วที่ รู้ สึ ก สนุ ก สนาน ส่ ว นบุ ค คลรอบข้ า งที่ เกี่ยวข้องล้วนแล้วแต่ต้องกุมขมับเพราะผลงานอันดีเลิศของเธอจน ต้องพกยาแก้ปวดไปรับประทานกันแทบทุกวัน ครั้นจะอ้าปากบ่นว่าเรี ยกไปตักเตือน หญิงสาวก็เป็นแก้วตา ดวงใจจนพี่ชายใหญ่พี่ชายรองซึ่งดารงตาแหน่งประธานบริหารและ รองประธานบริ ห ารดุ ว่ า ไม่ ล ง จนถึ ง ขั้ น ต้ อ งโทรศั พ ท์ ส ายตรงถึ ง วาดจันทร์ ขอร้องให้หญิงสาวเอ่ยปากชวนบุหลันราตรีมาพักผ่อนที่ รีสอร์ตบ้านจันทร์กระจ่างฟ้า เพื่ อ นรั ก เอ่ ย ปากชวนทั้ ง ที หญิ ง สาวก็ ไ ม่ รี ร อที่ จ ะตอบรั บ คาชวน แต่บุหลันราตรีก็ยังมีจิตสานึกที่ดีว่าเธอไม่ควรทิ้งงาน หญิงสาว จึงเข้าไปเอ่ยปากขออนุญาตอาป๊าและพี่ชายทั้งสอง ซึ่งอาเฮียใหญ่กับ อาเฮียเล็กก็ดีแสนดี มีคาสั่งด่วนให้ป ลดหญิงสาวออกจากตาแหน่ ง เพื่ออานวยความสะดวกให้เธอไปท่องเที่ยวอย่างไร้กังวล แถมใจป้้า เซ็นเช็คให้เธออีกก้อนโตเพื่อขับไล่หญิงสาวออกจากบริษัททางอ้อม โดยที่เจ้าตัวไม่ทันรู้ “ฉันเพิ่งรู้ว่าการทางานมันทาให้เรารู้สึกว่าชีวิตของเรามีค่า เพราะฉะนั้นรอบนี้ฉันจะไม่มาเกาะเธอกับคุณยายอยู่ฟรีกินฟรี แต่ฉัน จะช่วยทางาน” “ได้สิ ลองทางานต้อนรับลูกค้าดูดีหรือเปล่า?” เมื่อเพื่อนเสนอตัว วาดจันทร์ก็ไม่อยากปฏิเสธน้าใจ และอีก อย่าง งานบริการลูกค้าก็น่าจะเหมาะกับหญิงสาวที่ร่าเริงสดใสและ มองโลกในแง่ดีอยู่เสมออย่างบุหลันราตรี “ดีสิ ฉันจะได้ช่วยเธอแบ่งเบาภาระด้วยไง รับรองเลยว่าจะ ทุ่มเทดูแลลูกค้าของรีสอร์ตบ้านจันทร์กระจ่างฟ้าจนลูกค้าติดอกติดใจ 20
วารีราเพย กลับมาพักกันอีกแน่นอน” บุหลันราตรีตอบรับแข็งขัน หญิงสาวผุดลุกขึ้นนั่งบนตัก โอบ แขนไปรอบล าคอของเพื่ อ นรั ก ก่ อ นจะโน้ ม ตั ว เข้ า ไปหาและฉวย โอกาสหอมแก้มนุ่มเนียนของวาดจันทร์อย่างที่ชอบทาเป็นประจา “โตจนป่านนี้ยังไม่เลิกลวนลามฉันอีกเหรอ?” “ก็แก้มของแม่วาดนุ่มหอมไม่เหมือนใคร ฉันชอบ” หญิงสาวเปิดเผยรอยยิ้มสดใส รอยยิ้มนั้นมันสว่างไสวเสียจน วาดจันทร์อดไม่ได้ต้องแย้มริมฝีปากยิ้มตอบจนมองเห็นรอยบุ๋มที่แก้ม ทั้งสองข้างกดลึกลงเป็นลักยิ้มน่ารักบนพวงแก้มนุ่มเนียน “อ้อ…ฉันลืมบอกเธอไปเลย ตอนนี้ที่เรือนดอกแก้วมีแขกเข้า มาพัก อย่าเที่ยวไปซุกซนจนแขกตกใจรู้หรือเปล่า” วาดจัน ทร์รีบ บอกเมื่อนึ ก ขึ้ น ได้ เพราะหากมี โอกาสบุ ห ลัน ราตรีมักจะชอบไปเตร็ดเตร่ทิ้งตัวนอนแผ่หลาสูดดมบนพื้นหญ้าเพื่อ สูดดมกลิ่นหอมของดอกแก้วซึ่งกาจายอยู่ทั่วบริเวณของเรือนดอกแก้ว และฟาบริเอลก็ดูเป็นคนเข้าถึงยาก รักสันโดษเสียจนหญิงสาวต้อง ออกปากห้ามเพื่อนไว้ก่อน ด้วยเกรงว่าบุหลันราตรีจะเที่ยวซุกซนจน เกิดเรื่อง “รับรองจะไม่วุ่นวายจนกว่าแขกของเธอจะย้ายออก” หญิงสาวรับคาแข็งขัน ก่อนจะทิ้งกายลงนอนเหยียดยาวบน เตียงอีกครั้ง ดวงตาปรือปรอยของเพื่อนส่ง สัญญาณบอกว่าถึงเวลา เข้านอนของบุหลันราตรี และวาดจันทร์ก็ขยับกายลุกขึ้น “ง่วงก็หลับซะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาปลุก” “ขอบใจจ้ะแม่วาด ราตรีสวัสดิ์แล้วพบกันพรุ่งนี้” เผลอตัวเมื่อไหร่เป็นต้องเรียกวาดจันทร์ตามคุณยายเรือนดาว อยู่เสมอ และเจ้าของชื่อก็คร้านที่จะทักท้วง “ราตรีสวัสดิ์ แล้วพบกัน” วาดจันทร์ไม่ลืมปิดไฟในเรือนชมดาวก่อนออกไป ส่วนโคมไฟ 21
บ่วงรักเสเพล บนโต๊ะข้างเตียงทั้งสองข้างเธอทราบดีว่าบุหลันราตรีคงเปิดไว้ตลอด คืนเพราะหญิงสาวไม่ชอบนอนท่ามกลางความมืดมิด
AAA
22
2 ปอดซะดีๆ” บุหลันราตรีหยุดขับเคลื่อนรถชมวิวพร้อมกับกางแขนออกเงย หน้าสูดอากาศบริสุทธิ์ในยามเช้า ถึงปากจะอาสาออกมาเป็นเพื่อน วาดจัน ทร์ขี่ ม้ าตรวจความเรีย บร้อยในรีสอร์ต แต่เธอขี่ ม้ าเป็ น เสีย เมื่ อไหร่กั น ในขณะที่เพื่อนรัก เฉิ ด ฉายหลังตรงเป็ น สง่าอยู่บ นหลัง อาชา บุ ห ลัน ราตรีก็ ขั บรถชมวิ ว เคี ย งคู่ไปกั บอาชาสีน้ าตาลตัว สวย ประจากายของวาดจันทร์ “อย่าเสียงดังนักสิ ประเดี๋ยวแขกก็แตกตื่นกันทั้งรีสอร์ตพอดี” วาดจันทร์หยอกเย้ามากกว่าจะดุว่าจริงจัง ทาเอาอาหมวย หน้าหวานหันกลับไปส่งค้อนให้เพื่อนรักวงใหญ่ “บ้านพักของเธอแต่ละหลังห่างกันเป็นกิโล แถมยังมีกาแพง ไม้เลื้อยขวางกั้นคงมีคนได้ยินหรอก” เพราะการออกแบบที่ เน้ น ความเป็ น ส่ว นตัว เอาใจคนชอบ
บ่วงรักเสเพล สันโดษ บุหลันราตรีฟันธงได้เลยว่าต่อให้แขกที่มาพักที่นี่พักยาวนาน นั บ เดือนก็ ค งไม่ มี โอกาสทาความรู้จัก หรือพบหน้ ากั บ แขกที่พัก อยู่ เรือนพักใกล้เคียง เพราะนอกจากเรือนพักแต่ละหลังจะปลูกห่างกัน ยังมีบริการเสิร์ฟอาหารเช้า กลางวัน เย็น กันถึงเรือนพัก แถมแขก ต้องการอะไรก็โทรศัพท์สั่งที่แผนกบริการลูกค้าในเรือนสวัสดี ไม่ต้อง โผล่ออกมาจากเรือนพักเลยก็ยังได้ “แขกเลือกมาพักที่บ้านจันทร์กระจ่างฟ้าก็เพราะจุดขายของ เราคือความเป็นส่วนตัวยังไงล่ะ” “ทราบแล้วจ้ะแม่นักธุรกิจ แวะสูดอากาศบริสุทธิ์ตรงนี้แป๊บ หนึ่งนะ ฉันคิดถึงกลิ่นดอกแก้ว” บุหลันราตรีก้าวลงจากรถพร้อมกับขยับมือจับหมวกปีกกว้าง ของเธอให้ต รึงอยู่ กั บ ศี รษะด้ ว ยความที่ลมแรงเหลือเกิ น หญิงสาว สอดส่ายสายตามองเข้าไปในเรือนดอกแก้ว อยากรู้นักว่าแขกคนไหน ที่มาแย่งสถานที่โปรดปรานของเธอ “ตามสบายเถอะค่ะคุณหนูไฮโซ” เพราะต่อให้เธอปฏิเสธมั น จะมี ป ระโยชน์ อะไร เมื่ อบุ ห ลั น ราตรีเที่ยวเดินดมดอกไม้สีสันสวยงามซึ่งประดับไว้ตามสองข้างทาง อย่างมีความสุข หญิงสาวใช้เวลาอ้อยอิ่งอยู่กับมวลหมู่ดอกไม้ไม่นาน เพราะทราบดีว่าวาดจัน ทร์อยู่ใ นระหว่ างการตรวจความเรีย บร้อย ภายในรีสอร์ต แต่เพราะกระโดดโลดเต้นใช้พลังงานมากไปเสียหน่อย คุณหนูไฮโซคนสวยก็เลยมีอาการกระเพาะวีนเรียกร้องหาอาหารจน เจ้าตัวหน้ามุ่ย “ทาไมหิวแต่เช้าแบบนี้นะ สงสัยกระเพาะฉันต้องแอบซ่อน พยาธิไว้แน่เลย” “หิวก็ไปหาอะไรทานเถอะ ในห้องครัวคงเตรียมอาหารเสร็จ เรียบร้อยแล้ว” “ฉันไปทานก่อนได้จริงเหรอ?” 24
วารีราเพย บุหลันราตรีกะพริบตาปริบๆ มองเพื่อนด้วยสายตาออดอ้อน วาดจันทร์พยักหน้ารับย้าคาตอบของเธอ อีกฝ่ายยิ้มแป้นก่อนจะรีบ ก้าวขึ้นประจาที่นั่งบนรถชมวิวอีกครั้ง “แล้วเจอกันที่เรือนสวัสดีนะวาด รับรองว่าถ้าทานอิ่มแล้วฉัน จะรีบไปยืนแป้นแล้นหลังเคาน์เตอร์คอยต้อนรับและบริการแขกที่มา พักแทนเธออย่างสุดความสามารถ” บุหลัน ราตรีโบกมือให้เพื่อนก่อนจะขั บเคลื่อนรถชมวิ วห่าง ออกไป วาดจันทร์กระตุ้นม้าให้ออกเดิน หากควบอาชาคู่ใจผ่านแขกที่ ออกมาวิ่ ง ออกก าลั ง กายยามเช้ า หญิ ง สาวก็ ไ ม่ ลื ม ที่ จ ะยิ้ ม หวาน ทักทาย ซึ่งแขกที่มาพักก็ไม่ลืมที่จะโบกมือพร้อมกับส่งยิ้มตอบกลับ สายลมยามเช้าอาบไล้ผิวกายเนียนละมุนขาวผ่องส่วนที่โผล่ พ้นแขนเสื้อ หญิงสาวกระตุ้นม้าให้ออกเดินเหยาะๆ ไปทางด้านหลัง ของรีสอร์ต ซึ่งเป็นสถานที่อวดโฉมของน้าตกตามธรรมชาติซึ่งแขก ที่มาพักมักจะแวะมาถ่ายรูปและเล่นน้าอยู่เสมอ “อย่าขยับ” วาดจันทร์ชะงักเมื่อกาลังจะกระตุ้นม้าให้ออกเดิน เมื่อได้ยิน น้ าเสี ย งห้ า วทุ้ ม วางอ านาจบาตรใหญ่ สั่ ง เธอ หญิ ง สาวหั น ขวั บ ไป ด้านข้างก็มองเห็นร่างสูงของชายหนุ่มหล่อระเบิดราวกับเทพบุตรนั่ง เอนกายพิงต้นไม้ ใหญ่ ในมือมีกระดานวาดภาพและก าลังประคอง ดินสอสะบัดไปมาเพื่อร่างภาพ หญิงสาวหันซ้ายแลขวาเพื่อมองหาคนอื่น แต่ ภ ายในบริ เ วณนั้ น นอกจากเธอและฟาบริ เ อลก็ มี เ พี ย ง สายลม แสงแดดอบอุ่นยามเช้าที่กาลังโลมไล้ต้นไม้ใบหญ้าเขียวขจี “ถ้าคุณคิดว่าแถวนี้มีมนุษย์คนอื่นนอกจากคุณกับผมก็เชิญ หมุนคอกลับไปกลับมาให้เวียนศีรษะเล่นเถอะครับ” น้าเสียงของชายหนุ่มเอื่อยเฉื่ อยราวกับราคาญเธอเสีย เต็ม ประดา วาดจันทร์ไม่ เข้าใจเหมื อนกันว่ าทาไมต้องฟังคาสั่งของเขา นิ่งงันอยู่บนหลังม้า ปล่อยให้ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองเธอสลับกับการ 25
บ่วงรักเสเพล ก้มหน้าลงไปให้ความสนใจกับการตวัดปลายดินสอลงบนกระดาษ “เอ่อ…คุณหมายความว่าให้ฉันหยุดอยู่แบบนี้ไม่ต้องขยับไป ไหนใช่ไหมคะ?” “ถ้านั่นเป็นหนึ่งในบริการที่คุณสามารถทาให้ผมได้” การหยุ ด นิ่ ง เพื่ อ ให้ แ ขกที่ เ ข้ า มาพั ก วาดรู ป เธอไม่ ใ ช่ เ รื่ อ ง เหลือบ่ากว่าแรง วาดจันทร์เต็มใจให้บริการอยู่แล้ว เพียงแต่ในตอนแรก หญิ ง สาวไม่ ค าดคิ ด ว่ า ฟาบริ เ อลก าลั ง พู ด กั บ เธอก็ เ ท่ า นั้ น เอง หลานสาวคุณ เรือนดาวนั่งนิ่งหลังตรงอยู่บนอาชาคู่ ใจ ใบหน้ าสวย หวานจนมดแทบตอมไต่ ยิ่งดูสวยซึ้งอ่อนหวานยามที่ แสงแดดอบอุ่น สาดแสงจุมพิตเรือนกายอรชรอ้อนแอ้น “เรียบร้อยแล้ว เชิญครับ” ฟาบริเอลลุกขึ้นยืน วาดจันทร์ยังงงงวยกับคาพูดของชายหนุ่ม แต่เขาก็หมุนกายเดินอาดๆ เพื่อย้อนกลับไปยังเรือนดอกแก้ว และ ถึงแม้ระยะทางจากน้าตกด้านหลัง รีสอร์ตไปยังเรือนพักของชายหนุ่ม จะไกลไม่ใช่เล่น แต่หญิงสาวก็ไม่มีความกล้าพอที่จะเชื้อเชิญให้เขาขึ้น ม้าตัวเดียวกันกับเธอเพื่อแวะไปส่ง “เอ่อ…ขอบคุณนะคะ” วาดจัน ทร์ส่ งเสี ย งไล่ต ามหลัง ชายหนุ่ ม ไป ไม่ เข้ าใจตัว เอง เหมื อ นว่ า เธอจะขอบคุ ณ เขาไปท าไม ในเมื่ อ ฟาบริ เ อลเป็ น ฝ่ า ย ใช้ประโยชน์จากเรือนกายของเธอให้เป็นแบบวาดรูป ทาเอาพ่อหนุ่ม รูปหล่อที่มักตีหน้าเคร่งอยู่เสมอ กระตุกมุมปากยกยิ้มเล็กน้อย แม้แต่ นัยน์ตาเฉยเมยคู่นั้นก็อาบด้วยร่องรอยความขบขันแม้จะเพียงครู่เดียว ก็ตาม “ไม่รู้จักจักรยานเหรอจ๊ะแม่คุณ” บุหลันราตรียิ้ม กว้างพร้อมกับผายมือไปยังจักรยานคันใหม่ 26
วารีราเพย เอี่ยมที่อาเฮียใหญ่พี่ชายสุดที่รักของเธอส่งตรงมาจากกรุงเทพฯ ตาม คาร้องขอของคุณหนูเล็กแห่งอาณาจักรทรัพย์ศฤงคาร “ฉันไม่ชอบขับรถชมวิวอะไรนั่นเลยสักนิด แถมยังขี่ม้าไม่เป็น ด้วย จักรยานเนี่ยแหละเหมาะกับการดาเนินชีวิตของฉันที่นี่ที่สุด” จักรยานสาหรับผู้หญิงที่ทั้งตัวรถและตะกร้า รวมไปถึงเบาะ และองค์ประกอบทุกอย่างล้วนเป็นสีชมพูแปร๋นสีโปรดของเจ้าตัว “ต่ อ ไปฉั น ก็ จ ะสามารถไปได้ ทุ ก ที่ ภ ายในรี ส อร์ ต อย่ า งมี ความสุข” “เธอเอาเวลาที่ไหนออกไปซื้อมาเนี่ย?” “ระดับคุณหนูบุหลันราตรี ทรัพย์ศฤงคาร ไม่ต้องออกไปเดิน ซื้อให้กล้ามเนื้อต้องออกแรงหรอกย่ะ ฉันโทรศัพท์หาอาเฮียใหญ่กับ อาเฮียรองกริ๊งเดียว ก็เรียบร้อยแล้ว” เรื อ นผมยาวเคลี ย บ่ า ของบุ ห ลั น ราตรี ส ะบั ด ขยั บ ตามการ เคลื่อนไหวของเรือนกายอรชร ใบหน้าอ่อนใสของเธอเปี่ยมล้นไปด้วย ความสุข อย่า งคนที่ ถู ก เลี้ย งมาอย่า งพะเน้ าพะนอไม่ เ คยตกระก า ลาบาก “ฉันว่าเธอควรจะจัดหาจักรยานไว้ประจาเรือนพักในรีสอร์ต บ้างนะ คงมีแขกจานวนไม่น้อยที่ชอบปั่นจักรยานเหมือนฉัน” “จะรับเอาไว้พิจารณาก็แล้วกัน” “จ้ะ ท่านผู้บริหารใหญ่ เย็นนี้ฉันขออนุญาตเธอปั่นจักรยาน เล่นรอบๆ รีสอร์ตได้หรือเปล่า?” “ฉันเคยห้ามเธอได้ด้วยเหรอบุหลัน?” “ถึงยังไงฉันก็ต้องขออนุญาตเธอตามมารยาทอยู่ดี เห็นไหม ว่าฉันเป็นคนดีแค่ไหน” วาดจั น ทร์ พ ยั ก หน้ า ตอบรั บ อย่ า งเลื อ กไม่ ไ ด้ บุ ห ลั น ราตรี หัว เราะเสีย งใส พร้อมกั บหัน ไปมองจักรยาน พาหนะใหม่ ข องเธอ ด้วยนัยน์ตาสุกปลั่งแสนสุข 27
บ่วงรักเสเพล “แต่ห้ามก่อเรื่องเด็ดขาดเลยนะบุหลันราตรี” “แหม…ฉันโตแล้วนะ ไม่ใช่นักเลงอันธพาลเสียหน่อยจะได้ ชอบมีเรื่อง” ลูกสาวเจ้าสัวค้อนขวับส่งให้เพือ่ นเมื่อได้ยนิ คาเตือนเชิงหยอกล้อ ของวาดจันทร์ หญิงสาวเลยตอบกลับด้วยการแกล้งทาตัวตรงเพื่อรับ คาสั่ง “สัญญาด้วยเกียรติของคนหน้ าตาดี ว่าจะปั่นจักรยานอย่าง เรียบร้อยแบบกุลสตรีเลย พอใจหรือยัง? เอาแบบนั่งพับเพียบปั่นเลย ดีไหม” “เดี๋ยวเถอะจะหยิกให้เนื้อเขียว ชอบยอกย้อนเหลือเกินนะ” “แม่วาดใจร้าย แต่ฉันก็รัก รักมากเลย” บุหลันราตรีค่อนว่า ก่อนจะโผเข้าไปโอบกอดเรือนกายอรชร ของเพื่อน แถมด้วยขโมยจูบนวลแก้มผ่องใสอมชมพูระเรื่อนั่นเป็นการ ประจบเอาใจ “พอเถอะชอบลวนลามฉันอยู่เรื่อย” วาดจั น ทร์ พ ยายามแกะมื อ ของอาหมวยที่ ช อบลวนลาม เรือนกายของเธอเป็นงานอดิเรก หากแต่พอเพื่อนปฏิเสธ บุหลันราตรี ก็ยิ่งโถมกอดโรมรันวาดจันทร์จนหญิงสาวขยับตัวแทบไม่ได้ “พอเถอะบุหลัน ไม่เล่นแล้ว หายใจไม่ออก” บุห ลัน ราตรีหัว เราะเสีย งใส หญิงสาวผละออกห่างก่ อนจะ โบกมือให้เพื่อนรักและก้าวขึ้นจักรยานปั่นด้วยท่วงท่าสวยๆ ออกห่าง จากบริเวณเรือนสวัสดี วาดจันทร์อมยิ้มมองตามหลังเพื่อน และเมื่อ ร่างอรชรนั้นหมุนกายจะเดินกลับเข้าไปในเรือนสวั สดี เรียวคิ้วก็ต้อง ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เพราะร่างสูงๆ ที่เดินมุ่งตรงมาที่เธอ “เอ่ อ …สวั ส ดี ค่ ะ คุ ณ ฟาบริ เ อล มี เ รื่ อ งอะไรให้ ฉั น รั บ ใช้ หรือเปล่าคะ?” “พรุ่งนี้คุณว่างหรือเปล่า?” 28
วารีราเพย ชายหนุ่มหยุดยืนตรงหน้าวาดจันทร์ปุ๊บ คาถามก็หลุดออกมา จากริ ม ฝี ป ากได้ รู ป ทั น ที หญิ ง สาวไม่ เ ข้ า ใจว่ า เขาเรี ย กร้ อ งหาวั น ว่างงานของเธอทาไม เพราะในความเป็นจริง เธอไม่เคยมี การดูแล รีสอร์ตบ้านจันทร์กระจ่างฟ้าในฐานะหลานสาวเจ้าของกิจการ มีเรื่อง จุ ก จิ ก ให้ ต้ อ งท าอยู่ เ สมอ จนวาดจั น ทร์ ไ ม่ เ รี ย กร้ อ งหาวั น หยุ ด เหมือนกับพนักงานคนอื่นๆ ในรีสอร์ต ที่จะมีการผลัดเปลี่ยนวันหยุด กันหนึ่งวันต่อสัปดาห์ “แค่ผมถามว่าคุณ ว่างหรือเปล่าเนี่ ย คุณ ต้องคิ ดหาค าตอบ นานขนาดนั้นเชียวเหรอครับ บอกให้สบายใจเลยว่าผมไม่ได้คิดจีบคุณ หรือคิดอกุศลอะไรกับคุณ ผมแค่ต้องการรบกวนเวลาคุณประมาณ สองชั่วโมงเท่านั้น” หญิงสาวหน้ าเรื่อขึ้ น เล็ ก น้ อย เมื่ อได้ยิน ค าพูด โผงผางผ่าน ริมฝีปากคู่นั้น นวลแก้มละมุนร้อนผ่าวจนแดงก่า เมื่อฟาบริเอลดัน เข้าใจผิด คิดว่าเธอแปลความหมายของเขาไปในทางชู้สาว “ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นนะคะ” เธอหรื อ จะกล้ า คิ ด ว่ า บุ รุ ษ หนุ่ ม ตรงหน้ า ถู ก ตาต้ อ งใจเธอ รู ป ลั ก ษณ์ ข องเขาหล่ อ เหลาสะดุ ด ตามากเกิ น ไป แถมบุ ค ลิ ก ยั ง เฉียบขาดแฝงไปด้วยอานาจบางอย่างที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า แต่มัน กลับสะกดให้วาดจันทร์รู้สึกว่าผู้หญิงธรรมดาอย่างเธอ คนอย่างฟาบริเอล คงไม่เหลือบมองให้เสียสายตา “ฉันก็แค่กาลังคิดอยู่ค่ะว่าพอจะมีเวลาว่างช่วงไหนบ้าง แต่ ถ้าแค่สองชั่วโมง ช่วงบ่ายฉันน่าจะว่างค่ะ” “ผมต้ อ งการแสงตอนพระอาทิ ต ย์ ขึ้ น และพระอาทิ ต ย์ ต ก เพราะฉะนั้นคุณช่วยสลับตารางเวลา มาพบผมก่อนพระอาทิตย์ขึ้นสัก หนึ่งชั่วโมงและตอนพระอาทิตย์ตกผมขอรบกวนคุณอีกหนึ่งชั่วโมง” “ฉันไม่เข้าใจค่ะ” “ก็คุณเอาแต่ทาตัวเกรงอกเกรงใจไม่ยอมถาม แทนที่คุณจะ 29
บ่วงรักเสเพล พูดจาอ้อมไปอ้อมมา หรือคิดหาคาพูดสวยหรูคุยกับผม สู้คุณถามผม ออกมาตรงๆ เลยดีกว่า ถ้าคุณถามผมก็คงตอบคุณไปนานแล้ว” วาดจันทร์ถึงกับนิ่งอึ้ง เธอต้องให้เกียรติเขาเพราะฟาบริเอล เป็ น แขกที่ ม าพั ก ถ้ า หากเขาไม่ ใ ช่ แ ขก หญิ ง สาวอาจไม่ เ สี ย เวลา สนทนากับเขาด้วยซ้า “สรุปว่าฉันผิดเหรอคะ?” หญิงสาวเริ่มคอแข็งขึ้นมาเล็กน้อย และใบหน้าสวยหวานที่ เชิดขึ้นนิดๆ นั้นแทนที่จะทาให้ฟาบริเอลรู้สึกไม่พอใจ ชายหนุ่มกลับ ยกมือขึ้นกอดอก พร้อมกับเลิกคิ้วมองสาวสวยตรงหน้านัยน์ตาเจือ แววขบขัน “ที่แท้คุณก็รู้สึกโกรธเป็นเหมือนกัน” “ฉันก็เป็นมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ งนะคะ มีความรู้สึกเหมือน คุณนั่นแหละ” “โอเคๆ ผมผิดเองที่เสียมารยาท” อารมณ์ที่เพิ่งจะเริ่มขุ่นมัวของวาดจันทร์ ค่อยๆ สลายกลับมา ผ่องใสอีกครั้ง เมื่อฟาบริเอลแสดงออกว่าเขาไม่ได้มีเจตนาร้ายกาจ อะไร เมื่อรู้ตัวว่าเสียมารยาทกับเธอก็ยังรู้จักที่จะกล่าวยอมรับ “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ได้รู้สึกโกรธ” “แค่คอแข็งเล็กน้อยเท่านั้นใช่ไหมครับ โอเคๆ ผมพลาดไปอีก แล้ว อย่าถือสาคาพูดของผมเลย ผมพูดแบบนี้จนชินไม่ได้มีเจตนาร้าย อะไรหรอก ผมต้องการนางแบบสาหรับถ่ายภาพ เผื่อว่ามันจะทาให้ ผมมีไอเดียสาหรับงานใหม่ของผม” “นางแบบเหรอคะ?” “ไม่ต้องปฏิเสธ และกลัวว่ารูปถ่ายจะออกมาไม่ดีหรอก คุณ ต้องลองทาดูก่อน มันไม่ยาก ถือว่าผมขอความช่วยเหลือในฐานะแขก ของรีสอร์ต” ชายหนุ่มเข้าใจควบคุมจุดอ่อนของเธอ เมื่อเขาใช้ฐานะของ 30
วารีราเพย ‘แขก’ ขึ้นมากล่าวอ้าง ถ้อยคาปฏิเสธของหญิงสาวก็จรดขึ้นมาติดอยู่ ในลาคอ แต่ไม่มีโอกาสเล็ดลอดผ่านเรียวปากอิ่มนุ่มสีสวยออกมา “แล้วพบกันนะครับคุณวาดจันทร์” ฟาบริเอลก้มศีรษะให้เธอเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไป ยังเรือนดอกแก้ว ผู้ชายคนนี้ขายาวมากและคงไม่เดือดร้อนกับการ เดินภายในรีสอร์ต เพราะถ้าเป็นแขกคนอื่นคงเลือกใช้บริการรถชมวิว ประจาเรือนพัก แต่ดูเหมือนฟาบริเอลจะชอบใช้งานสองขาเดินร่อน ไปมา แถมยังเดินเร็วเสียด้วยสิ เพราะเผลอแป๊บเดียว ชายหนุ่มก็ก้าว ไปไกลลิบๆ จากรัศมีสายตาของวาดจันทร์เสียแล้ว บุหลันราตรีเอ่ยปากทักทายพ่อหนุ่มน้อยวัยประมาณห้าขวบ ที่จับจูงมือของเด็กสาวหน้ าตาน่ารักน่าเอ็นดูละม้ายคล้ายคลึงกัน ซึ่ง พ่อหนูและแม่หนูเป็นบุตรธิดาของแขกที่เข้ามาพัก และเมื่อหนูน้อย ทั้งสองโบกมือให้เธอ หญิงสาวก็ยิ้มกว้าง ปั่นจักรยานให้ช้าลงเพื่อที่จะ ได้มีเวลามองภาพน่ารักๆ ของทั้งคู่นานขึ้นอีกนิด “เป็ น อะไรก็ ไ ม่ รู้ เห็ น เด็ ก เมื่ อ ไหร่ วิ ญ ญาณนางงามเข้ า สิ ง ตลอด ทั้งสวยทั้งรักเด็ก จิตใจอ่อนโยน เพอร์เฟ็กต์ไม่มีที่ติเลยเรา” หญิงสาวหัวเราะคิกขาขันถ้อยคาป้อยอที่เธอยกขึ้นชมตัวเอง จักรยานสีชมพูเคลื่อนผ่านเรือนพักของครอบครัวหนูน้อยน่ารัก มา จนถึงเรือนดอกแก้ว หญิงสาวปั่นจักรยานขยับเข้าไปใกล้ๆ กับเรือน ดอกแก้วอีกนิด มือบีบเบรกมือของจักรยานเพื่อที่จะได้ใช้คอชะเง้อ มองข้ามรั้วเตี้ยๆ เข้าไปภายในบริเวณของเรือนดอกแก้ว แต่ก็พบแต่ ความเงียบ “ถ้าตอนกลางคืนไม่มีคนอยู่ ฉันคงได้มานอนสูดกลิ่นหอมๆ ของดอกแก้ ว เข้ าปอด ใครกั น นะที่เป็ น แขกมาพั ก ที่เรื อนดอกแก้ ว อยากเห็นหน้าชะมัด ถ้าเป็นคุณตาหรือคุณยายท่าทางใจดีหน่อยจะ 31
บ่วงรักเสเพล ผูกมิตรเสียเลย” บุหลันราตรีพึมพากับตัวเอง แต่การชะเง้อมองบนรถจักรยาน มีหรือจะสาแก่ใจ มองได้ไม่ถนัดเอาเสียเลย หญิงสาวเลยตัดสินใจจอด จักรยานคู่ชีพและเดินลงไปเกาะรั้ว ยืดคอมองหาเจ้าของอาณาบริเวณ เรือนดอกแก้ว มั วแต่ก วาดสายตาละลาบละล้ว งมองเข้ าไปด้านใน เสี ย จนลื ม สั ง เกตว่ า ตอนนี้ ห ญิ ง สาวไม่ ไ ด้ ยื น อยู่ เ พี ย งคนเดี ย ว แต่ เจ้าของอาณาเขตชั่วคราวกลับมาแล้ว หากแต่ชายหนุ่มก็ทาเพียงแค่ ปรายตามองบุหลันราตรีเพียงแค่แวบเดียว ก่อนจะเดินผ่านเปิดประตู รั้วก้าวเข้าไปภายในบริเวณเรือนดอกแก้ว “อุ๊ย! ขอโทษด้วยนะคะที่เสียมารยาท” ความรู้สึกเหมือนลมพัดผ่านด้านหลังและเสียงเปิดประตูที่ดัง ขึ้นในเวลาไล่เลี่ยกัน เรียกคืนสติของบุหลันราตรีให้หันกลับมาสนใจ ผู้ครอบครองเรือนดอกแก้ว หญิงสาวเปิดยิ้มกว้างขวางเต็มที่ หวังใช้ รอยยิ้มผูกมิตรและไถ่โทษไปในตัว “ครับ” ฟาบริเอลหันหน้ากลับไปมองหญิงสาวตามมารยาท ตอบรับ สั้นๆ ก่อนจะหมุนกายเดินก้าวตรงไปยังตัวเรือนพัก ทิ้งให้บุหลันราตรี ยืนนิ่งอยู่กับที่ ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้างกว่าปกติ ริมฝีปากสีชมพู ใสอ้าค้าง ฝ่ามือเล็กบางค่อยๆ เคลื่อนขึ้นทาบลงบนทรวงอกอิ่มนุ่ม พร้อมกับเสียงอุทานอื้ออึงที่ดังขึ้นภายในใจ คุณพระคุณเจ้า เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็นคนหล่อขนาดนี้มา ก่อน หล่อบาดตาบาดใจ หล่อเหมือนไม่ใช่คน หล่อเสียจนต่อให้ตอนนี้ ชีวิตเธอกาลังมืดมนก็คงสว่างวาบในพริบตา “อาป๊าขา อาเฮียใหญ่ อาเฮียรอง ดูเหมือนบุหลันจะพบชาย ในฝันเข้าเสียแล้ว” บุหลันราตรียิ้มกว้าง ร่างอรชรของเธอยังคงยืนอยู่ที่เดิม แต่ หัวใจน่ะเหรอ? มันโบยบินตามชายหนุ่มเข้าไปในบ้านเรียบร้อยแล้ว 32
วารีราเพย บุหลันราตรีนาเสนอใบหน้าข้ามเคาน์เตอร์มองไปยังเพื่อนรัก รอคอยค าตอบ วาดจั น ทร์ พ ลิ ก เปิ ด สมุ ด บั ญ ชี ร ายจ่ า ยเบ็ ด เตล็ ด ประจาวันของรีสอร์ต พร้อมกับเอ่ยปากถามเพื่อนสาวไปด้วย “ใช่ๆ บอกหน่อยสิว่าแขกหนุ่มสุดหล่อคนนั้นเขามีชื่อเสียงว่า อะไร แบบว่า …ฉั นอยากรู้จัก เขาอะวาด คนอะไรก็ ไม่ รู้ ห ล่อระเบิ ด เถิ ดเทิง เห็น ครั้งแรกหัว ใจแทบหยุด เต้น อาการแบบนี้เขาเรียกว่ า รักแรกพบใช่ไหมวาด ในที่สุดบุหลันราตรีก็ค้นพบชายในฝันและคนที่ ฉันจะฝากชีวิตไว้ในมือของเขา” “เพ้อเจ้อ” วาดจันทร์ดับฝันของเพื่อนด้วยการปิดสมุดยกขึ้นเคาะลงบน ศีรษะเล็กๆ ของบุหลันราตรี อีกฝ่ายหน้ามุ่ย ยกมือขึ้นคลาบริเวณที่ เพิ่งโดนประทุษร้าย ก่อนจะส่งค้อนวงใหญ่ให้เพื่อนสนิท “เพ้ อ เจ้ อ อะไรกั น ยะ! ตั้ ง แต่ เ กิ ด มาฉั น ไม่ เ คยมี ค วามรู้ สึ ก เหมือนหัวใจใกล้จะหยุดเต้นเข้าขั้นโคม่าแบบนี้มาก่อนเลย เขาคือคน ที่ใช่ คือคนที่ฉันรอคอยมานานแสนนาน เขาคือเนื้อคู่ที่…” “พอๆ ยิ่ ง พู ด ยิ่ ง เลอะเทอะไปกั น ใหญ่ นึ ก ว่ า ตั ว เองเป็ น นางเอกในนิยายหรือละครหรือยังไงแม่คนช่างฝันบุหลันราตรี” “ถ้ า นิ ย ายหรื อ ละครเรื่ อ งนั้ น มี เ ขาเป็ น พระเอก ต่ อ ให้ ฉั น เป็นได้แค่นางอิจฉา ฉันก็ยอมนะวาด เพราะส่วนมากนางอิจฉามักจะ ได้หม่าพระเอกก่อนนางเอก กว่าเขาจะตกไปถึงมือนางเอกฉันก็คงอิ่ม สบายท้องไปแล้ว” “เป็นเอามาก คนหล่อของเธอ เขาชื่อคุณฟาบริเอล” “ชื่ อ เท่ เก๋ ไ ก๋ เหมาะจะให้ ค รองต าแหน่ ง พ่ อ ของลู ก แล้ ว นามสกุลล่ะวาด แบบว่าอยากจะลองเอามาเขียนต่อท้ายชื่อฉันดูอะว่า มันคล้องจองกันหรือเปล่า? อ้อๆ ขอชื่อเล่นด้วยนะ” บุหลันราตรีแตะปลายนิ้วชี้เข้าด้วยกันไปมา ทาท่าบิดตัวราวกับ 33
บ่วงรักเสเพล ขวยเขิ น เสีย เต็ม ประดา แต่ก ลับ พยายามล้ว งข้ อมู ล ของฟาบริเอล อย่างออกนอกหน้า ตรงข้ามกับท่าทางแกล้งอายลิบลับ “ชื่อเล่นไม่มี นามสกุลก็ไม่มี” “จะบ้าเหรอยะแม่วาด คนอะไรไม่มีนามสกุล แค่ลืมตาขึ้นมา บนโลกใบนี้ยังไงก็ต้องมีนามสกุลทุกคน อย่ามาอา อย่าแกล้งถ่วงเวลา ได้โปรดบอกเพื่อนเถอะนะว่าพ่อยอดขมองอิ่มของฉันนามสกุลจะเก๋ เว่อร์ๆ เหมือนชื่อหรือเปล่า?” “ฉันไม่ได้บ้า ไม่ได้อา และก็ไม่ได้แกล้งถ่วงเวลาด้วย ฉันคงใช้ คาผิดไปหน่อย ไม่ใช่ไม่มี แต่ฉันไม่รู้ เพราะคุณฟาบริเอลเขาไม่ได้แจ้ง นามสกุลตอนเข้าพัก” “แม่วาด!” วาดจันทร์นิ่วหน้าเมื่ อบุหลันราตรีร้องหวีดขึ้นมา เสี ย งของเพื่ อ นรั ก น่ า ร าคาญน้ อ ยกว่ า เสี ย งนกหวี ด เพี ย งเล็ ก น้ อ ย เท่านั้น และตอนนี้วาดจันทร์ก็เริ่มนึกอยากจับอีกฝ่ายโยนออกไปนอก เรือนสวัสดี “แขกเข้ า พัก ไม่ คิ ด จะถามชื่ อ เสีย งเรี ย งนามให้ ค รบหน่ อ ย เหรอยะ ชื่อเล่นไม่ถามก็ได้ฉันเข้าใจ แต่ชื่อจริงกับนามสกุลไม่ถามได้ ยังไง เกิดแขกของหล่อนเป็นโจรหนีคดีร้ายแรงจะทายังไง?” “ดูหนังมากไปหรือเปล่าบุหลัน” “ถึงเขาจะหล่อจัด ชวนให้ใจละลาย หล่อจนฉันอยากเสียตัว อุ๊ย! ฉันพูดอะไรออกไป พูดเองยังเขินเองเลยเนี่ย” “ตอนนี้เธอเขินอยู่เหรอบุหลัน ฉันไม่รู้เลยนะเนี่ย” “อยากพูดอะไรก็เชิญเถอะ ตอนนี้โลกของฉันกาลังเป็นสีชมพู ฉันมีค วามสุข ไม่โกรธ ไม่ ถือโทษ ที่ฉันพูดเนี่ ยก็เพราะเป็ นห่ว งเธอ หรอกนะ คุณฟาบริเอลอาจเป็นข้อยกเว้น หล่อลากขนาดนั้นต่อให้ เป็นโจร ฉันก็ยอมให้ปล้นทั้งตัวและหัวใจเลย แต่ถ้าเป็นคนอื่น มั น อาจจะอันตรายก็ได้” “เข้าใจแล้วจ้ะ คุณหนูบุหลันราตรี เธอจะปลื้มจะเพ้อถึงคุณ 34
วารีราเพย ฟาบริเอลฉันก็ไม่ห้ามหรอกนะ เพราะเป็นสิทธิส่วนบุคคลของเธอ แต่ ห้ามรบกวนแขกของฉันเด็ดขาด ห้ามทาให้เขารู้สึกหวาดผวาและไม่ ปลอดภัยทางด้านร่างกาย” บุหลันราตรีค้อนขวับแจกให้เพื่อนรักอีกรอบ แหม…เธอหรือ ออกจะตั ว เล็ ก กะทั ด รั ด มี ห รื อ จะท าให้ ผู้ ช ายหุ่ น สมาร์ ต ร่ า งกาย ใหญ่โตคนนั้นรู้สึกไม่ปลอดภัยทางด้านร่างกาย “ตัวฉันเท่าลูกหมา คงมีปัญญาคุกคามร่างกายแขกของเธอ หรอกนะยะ” “คุ ก คามทางกายก็ ไม่ ไ ด้ คุ ก คามสร้างความร าคาญทางใจ ก็ไม่ได้ เข้าใจหรือเปล่า?” บุหลันราตรีทาปากยื่นใส่ดวงตาหวานซึ้งของเพื่อน รักแรก พบของเธอยั ง ไม่ ทั น ริ เ ริ่ ม สานต่ อ ก็ ดู เ หมื อ นจะมี อุ ป สรรคเข้ า มา ขัดขวางเสียแล้ว “จะพยายามเข้าใจก็ แล้ว กัน นะจ๊ะแม่วาด ฉันไม่คุ ยกับ เธอ แล้ว ขอตัวไปนั่งเพ้อฝันถึงว่าที่สามีในอนาคตก่อนนะจ๊ะเพื่อนรัก” “อ้าว…บุหลัน ไหนบอกว่าจะมาช่วยฉันทางานไงล่ะ?” วาดจั น ทร์ ร้อ งถาม แต่ ดู เหมื อ นสติ สัม ปชัญ ญะของบุ ห ลั น ราตรีจะล่องลอยออกจากร่างไปสิงสถิตอยู่ที่เรือนดอกแก้วแล้วกระมัง หญิงสาวถึงไม่ได้ยินคาทักท้วงของเพื่อนสนิท น้าเสียงของฟาบริเอลเงียบขรึมและเมื่ อกดตัดสายโทรศัพท์ ดวงตาคมกริบคู่นั้นก็ส่งสายตามองผ่านกระจกไปยังท้องฟ้าด้านนอกที่ ปกคลุ ม ด้ว ยสีทึบ ของราตรีก าล สีมื ด มนที่ค งไม่ ต่ างจากความรู้สึ ก ภายในใจของเขาเท่าไหร่นัก ร่างสูงที่สวมเพียงแค่กางเกงยีนที่ขอบทิ้งตัวเกาะสะโพกแกร่ง ตัวเดียว เดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้ากระจกซึ่งตลอดด้านกรุด้วยกระจก 35
บ่วงรักเสเพล จากพื้นจรดเพดาน ประดับด้วยผ้าม่านสีขาวราวกับสีของฟองครีมนุ่ม ละมุนที่ถูกเลื่อนเปิดกว้างจนสุดราวแขวน ดวงตาสีรัตติกาลของฟาบริเอลดูเหมือนจะขึ้งขุ่นปราศจาก ความสงบเยือกเย็นเหมือ นในยามปกติ ชายหนุ่มสบถอื้ออึงอยู่ในใจ เงีย บๆ ด้ว ยการท่องคาว่า ‘บัด ซบ’ ซ้าไปซ้ามา ประกอบกั บกราม แกร่งที่เริ่มบดเบียดเข้าหากันตามสภาวะอารมณ์โกรธกรุ่น แทนที่จะ น่ากลัว ใบหน้าหล่อเหลานั้นกลับยิ่งเพิ่มความน่าดูชมจนคนที่แอบ มองอย่างบุหลันราตรีน้าลายแทบหยดแหมะลงบนพื้น “เนื้อคู่ของบุหลัน ทาไมทาหน้าเหมือนอยากจะกลายร่างจาก เทพบุตรเป็นฆาตกรโรคจิตแบบนั้นล่ะคะ แต่ถึงยังไงก็ยังหล่อบาดใจ อยู่ดี” คุณหนูไฮโซที่ลงทุนปีนป่ายขึ้นไปนั่งอยู่บนต้นไม้ใหญ่ ใช้กิ่ง ก้านใหญ่โตและความมืดมิดช่วยอาพรางเรือนกายของเธอให้พ้นจาก รัศมีสายตาของชายหนุ่มพึมพาถาม หากเธอใกล้ชิดสนิทสนมกั บเขา และยืนอยู่ข้างกายเขาในฐานะคนรัก บุหลันราตรีคงไม่รีรอที่จะยื่นมือ ไปสัมผัสกับกรามแกร่งและลูบไล้แผ่วเบาเพื่อปลอบโยน อาจจุมพิต ใบหน้าตึงเครียดนั้นเบาๆ สักจุ๊บสองจุ๊บเพื่อให้กาลังใจ “ยิ่งคิดยิ่งเขิน โอ๊ย!” หญิ งสาวหวี ด ร้ องก่ อ นจะรี บ ยกมื อขึ้ น ปิ ด ปากด้ว ยเกรงว่ า เสียงของเธออาจเล็ดลอดเข้าหูฟาบริเอล บุหลันราตรีก้มหน้าลงมอง ด้านล่าง ซึ่งวาดจันทร์ยืนเท้าเอวอยู่ตรงนั้น พร้อมกับถลึงตาจ้องมอง เธอ “ขอโทษนะจ๊ะแม่วาดคนสวย” บุหลันราตรีพึมพาบอกเสียงแผ่ว วาดจันทร์พยักหน้าเป็นเชิง เรียกให้หญิงสาวปีนลงมา เมื่ออีกฝ่ายยังนิ่งเฉย เธอก็ก้มลงหยิบหิน ก้อนเล็กๆ ขึ้นมาเพื่อเตรียมโยนใส่บุหลันราตรีเป็นครั้งที่สอง “ลงแล้ ว ๆ ยอมแล้ว ๆ อย่ าโยนอี ก นะ เมื่ อ กี้ ยั งเจ็บ ไม่ ห าย 36
วารีราเพย เลย” เมื่อฟาบริเอลสะบัดผ้าม่านรูดปิด บุหลันราตรีก็รีบปีนป่ายลง มาจากต้นไม้ หวิดหล่นเสียหลายหนเพราะความรีบร้อน แต่ท้ายที่สุด หญิงสาวก็ลงมายืนตรงหน้าวาดจันทร์โดยสวัสดิภาพ “ยัยลิงบุหลันราตรี” วาดจันทร์หยิกหมับเข้ากับต้นแขนอ่อนนุ่ม ทาเอาบุหลันราตรี ทาปากพะงาบๆ อยากร้องตะโกนให้สาสมกับความเจ็บที่ได้รับ ก็เกรง ว่าเสียงเธอจะดังเข้าไปถึงหูคนที่พักอยู่ภายในเรือนดอกแก้ว “บอกแล้วใช่ไหมว่าห้ามรบกวนแขกของฉัน” “ไม่ได้รบกวนเสียหน่อย แค่มาแอบดูเฉยๆ” “ไม่ต้องมาแก้ตัว ปั่นจักรยานกลับเรือนชมดาวเดี๋ยวนี้เลย” ไม่ต้องให้วาดจันทร์สั่งเป็นครั้งที่สอง บุหลันราตรีก็รีบเดินไป ยังจักรยานคู่ชีพที่จอดพิงแอบไว้หลังต้นไม้ใหญ่ ก่อนจะขึ้นคร่อมและ ปั่นกลับไปยังเรือนพักของเธอ โดยมีวาดจันทร์ขับรถชมวิวตามกลับไป ติดๆ “เจ็บจริงนะเนี่ยแม่วาด” เมื่ อ ทั้ ง คู่ เ ว้ น ระยะห่ า งจากเรื อ นดอกแก้ ว มาพอสมควร บุหลันราตรีก็เริ่มส่งเสียงประท้วง หากแต่วาดจันทร์ไม่ตอบ จนกระทั่ง สองสาวเดินขึ้นไปบนเรือนชมดาว บุหลันราตรีก็ได้รับแจกค้อนงามๆ วงใหญ่จากเพื่อน “บุหลันเธอไม่กลัวตกลงมาจากต้นไม้หรือยังไง ถ้าเกิดพลาด ตกลงมาแข้งขาหักมันจะคุ้มกันหรือเปล่า แถมเจ็บตัวยังไม่พอ สาเหตุ ในการเจ็บตัวยังน่าอับอาย ตกต้นไม้เพราะปีนขึ้นไปซุ่มแอบดูผู้ชาย” “แหม…ก็ผู้ชายเขาน่าดูนี่ยะ” บุหลันราตรีส่งยิ้มทะเล้นคืนกลับให้เพื่อน เพียงแค่ได้เห็นหน้า ของฟาบริเอล หญิงสาวก็รู้สึกว่าการกระทาของเธอมันช่างคุ้มค่ากับ ความอิ่มเอมในหัวใจที่ได้รับ 37
บ่วงรักเสเพล “ถ้าชอบเขามากขนาดนั้น สู้เดินเข้าไปทาความรู้จักกับเขา มันคงดีกว่ามาแอบทาตัวลับๆ ล่อๆ เหมือนคนโรคจิต” “โธ่…แม่วาดอะ เปรียบเทียบเสียหายหมด ฉันไม่ได้โรคจิต เสียหน่อย” “ฉันก็ไม่ได้บอกว่าเธอเป็น แค่บอกว่าเหมือนเท่านั้น” “มันก็ความหมายใกล้เคียงกันนั่นแหละน่า แต่ก็ช่างเถอะ พูด ถึงเรื่องการเข้าไปทาความรู้จักกับเขา ฉันไม่กล้าขนาดนั้ นหรอกย่ ะ เกิดเขาปฏิเสธ โลกแห่งความฝันของฉันก็สลายกันพอดี” บุหลันราตรีหน้ามุ่ย ผู้ชายหล่อระเบิดขนาดนั้น คิดเหรอว่า ผู้หญิงจะยอมปล่อยให้โสด ป่านนี้คงโดนจับรวบหัวรวบหางกินกลาง ตลอดตัวไปแล้วกระมัง “ถามเขาสิว่าโสดหรือเปล่า ถ้าโสดก็ค่อยจีบ” วาดจันทร์แดกดันเข้าให้ เพราะพฤติกรรมของบุหลันราตรี ใกล้เคียงกับพวกชอบถ้ามองจนหญิงสาวเกรงว่า หากฟาบริเอลรู้เข้า เพื่อนสาวของเธออาจจะโดนชายหนุ่มชังน้าหน้าเข้าจนได้ “จริงด้วย! เธอพูด ถู ก ฉัน ไม่ค วรคิ ดฟุ้งซ่านว่ าเขาเป็ นคนมี เจ้าของ เรื่องแบบนี้ต้องถามให้ได้ยินจากปากของเจ้าตัว ถ้าเขาบอก ว่าโสดฉันลุยจับปล้าเลยดีไหมวาด?” “ถ้าเขาสมยอมก็เรื่องของเธอเถอะ เชิญปฏิบัติภารกิจตาม สบาย แต่ขอร้องเลิกทาตัวด้อมๆ มองๆ แบบนี้เสียที มันเสียภาพพจน์ รีสอร์ตบ้านจันทร์กระจ่างฟ้าที่มีจุดขายเรื่องความเป็นส่วนตัวของแขก ที่เข้ามาพัก และมันก็อันตรายต่อร่างกายของเธอด้วย” “ฉันควรพาตัวเองไปให้เขาเห็นหน้า เผื่อบางทีเขาเห็นฉันแล้ว เกิดปิ๊ง ฉันอาจไม่ต้องเป็นฝ่ายลงมือ เพราะเขาจะเป็นฝ่ายเดินหน้า เข้ามาจีบฉันเอง” “ยังไม่ทันเข้านอนเลย เริ่มฝันแล้วเหรอบุหลัน?” “คนเราอยู่ได้ด้วยความฝันย่ะยัยเพื่อนเลิฟ” 38
วารีราเพย “เอาเถอะ…คุ ณ ฟาบริ เ อลเขาขอให้ ฉั น ลองเป็ น นางแบบ ถ่ายภาพ พรุ่งนี้ตอนเช้ามืดฉันมีนัดกับเขา ถ้าเธอสนใจจะไปด้วยกันก็ ต้องตื่นให้ทัน” “สนใจสิ สนใจมาก!” บุ ห ลั น ราตรี โผเข้ า ไปกอดเพื่ อน ถึ ง แม้ เ ธอจะชอบเขาและ แสดงถึงความชอบที่มีต่อชายหนุ่มกับวาดจันทร์อย่างเปิดเผย แต่ถ้า จะให้เปลือยความรู้สึกให้เขาเห็นจนหมดเปลือกตั้งแต่วินาทีแรกที่พบ หน้า บุหลันราตรีก็ยังพอมียางอายเหลือติดใบหน้าอยู่บ้าง การที่มีวาดจันทร์คอยช่วยเป็นตัวกลาง แนะนาให้ทั้งคู่รู้จัก กั น ก็ เ ป็ น การเริ่ ม ต้ น ที่ ดี พ อสมควร ดวงตาของสาวหมวยเปล่ ง ประกายสดใส เมื่อนึกถึงวันพรุ่งนี้ที่เธอจะมีโอกาสได้รู้จักกับฟาบริเอล และเอ่ยปากแนะนาชื่อของเธอให้เขารู้จัก
AAA
39
ฟาบริเอล อัลคานิน่ี ผู ้ชายเย็นชา ไร้หัวใจ ไม่เคยใส่ใจเธอเลยสักนิด
บุ หลันราตรี ผู ้หญิงจอมยุ ่ง น่าราคาญเป็นที่สุด ติดตามความรักของเขาและเธอได้ใน…
(ภาคต่อบ่วงรักเสเพล)