ผู้เขียน bigger พิสูจน์อักษร amany ปก-ศิลปกรรม amany พิมพ์ครั้งที่ 2 กันยายน 2556 ในรูปแบบ ebook
จากใจ bigger ความรักของหญิง-ชายแต่ละคู่ย่อมมีเส้นทางอันแตกต่าง กัน บางคู่อาจจะเป็นรักแรกพบ หรือบางคู่อาจจะต้องใช้เวลา เรียนรู้กันบ้างเพื่อครองรักกันสืบไป แต่สาหรับ นาคิน อีกหนุ่ม หนึ่งซึ่งเป็นพระเอกในตระกูลกลลวงรัก เขากลับใช้ระยะเวลา ยาวนานเพื่อรอคอยผู้หญิงสักคน เชิญพบกับอี ก หนึ่งหนุ่มที่เกือบจะได้ชื่อ ว่าขึ้นคาน ^^ เพราะต้ อ งรอสาวน้ อ ยสั ก คนให้ เ ติ บ โต และมารอดู พ ร้ อ ม เปรียบเทียบกัน ว่า หนุ่ม ๆ ในตระกูล กลลวงรัก นี้ ใครจะปาก หนักและใจร้ายที่สุด สุดท้ายขอบคุณเจ๊นี่ผู้น่ารักที่จัดทารูปเล่มอีบุ๊กอันงดงาม ให้นะคะ อ้อ ! ลืมไปนิดหนึ่ง เพื่อความเข้าใจง่ายยิ่งขึ้น เจ๊นี่เลย ทาผังตระกูลของพระเอกชุดกลลวงรักให้ซะเลยค่ะ ดีใจที่เรายังรักกันเสมอมา bigger
ผังตระกูล พิทักษ์เกียรติดารง
ย่า (พี่สาวปู่) (ดารงกิจ)
ปู่ (พิทักษ์เกียรติดารง)
ลูกสาว (เกียรติไพศาล)
ลูกชาย (ดารงกิจ)
พ่อ
พี่ชาย 1
พี่ชาย 2 พวงเพชร
คีตกานต์ (คีท) ลลิล (ลิล)
ภัทธร (ภัท) แก้วกัลยา (แก้ว)
ปรัชญ์ ดารงกิจ ดลฤดี (หนูดี)
วาคิม (คิม) แพรวา (ไหม)
นาคิน (คิน) บุษบากร (บุษ)
ปณพล (พอล) อุษา (ษา)
คิรินทร์ (คิง คิงสตัน) ไอรดา (ไอ)
คีตภัทธ (ครีส) พลอยไพลิน (พลอย)
1 จอดพรื ด ที่ ห น้ า โรงแรมระดั บ ห้ า ดาวของเมื อ งชายทะเล แหล่งท่องเที่ยวระดับต้นๆ ของประเทศเรียกสายตาเกือบทุกคู่ที่ อยู่ในบริเวณนั้นหันมามองด้วยความสนใจ ยังไม่ทันที่พนักงาน โรงแรมจะลงมาต้อนรับ ร่างระหงก็ก้าวพรวดออกมาและวิ่งลิ่ว เข้าไปด้านในด้วยท่าทางกระหืดกระหอบ “ขอทางหน่อยค่า” หญิงสาวแหวกนักท่องเที่ยวกลุ่มใหญ่ชาวต่างชาติที่ยืน ออกันหน้าเคาน์เตอร์ออกโดยไม่สนใจเด็กต้อนรับที่วิ่งตามหลัง มาติดๆ “คุณครับ…คุณ ผมขอกุญแจรถด้วยครับ” “ฉันจอดไม่นานหรอกน่า ขอทาธุระแป๊บเดียว อย่ามา เซ้าซี้ได้ไหม” บุษบากรหันกลับมาตวาดแว้ดใส่เด็กหนุม่ ที่เรียกยิกๆ อยู่ ด้านหลังด้วยความฉุนเฉียว พลางกระเย้อกระแหย่งมองข้ามไหล่
ชาวต่างชาติเหล่านั้นทั้งพยายามที่จะแหวกเข้าไปให้ได้ “แต่รถคุณจอดขวางทางนะครับ ให้ผมเอาไปเก็บดีกว่า ถ้าคุณเรียบร้อยผมจะเอามาคืน รับรองถึงที่เลยครับคุณ” “ก็บอกว่าแป๊บเดียวยังไง โธ่โว้ยแล้วคนเยอะขนาดนี้ฉัน จะทันไหมเนี่ย” หญิงสาวอุทานเอะอะก่อนจะแหวกหาทางเพื่อจะเข้าไป ให้จนได้ ร่างเล็กๆ นั่นชนคนนั้นคนนี้ไปเรื่อยๆ ในขณะที่ปากก็ เอ่ยออกมาดังๆ ไปตลอดทางโดยมีเด็ก หนุ่ม เกาะติด หนึบ อยู่ ด้านหลังไม่ยอมถอยเช่นกัน “ขอโทษค่า…ขอทางหน่อย…ขอโทษ” “คุณคร้าบ ขอกุญแจรถให้ผมด้วย” “ไม่ ใ ห้ … ฉั น รี บ นายนี่ ยั ง ไงนะท าไมพู ด อะไรไม่ เ คยรู้ เรื่อง…ฉันรีบจริงๆ นะ โอ๊ย…” ท้ า ยเสี ย งของเธอกลายเป็ น เสี ย งร้ อ งดั ง ลั่ น จนทุ ก คน สะดุ้งโหยง นักท่องเที่ยวกลุ่มใหญ่ที่รอเช็กอินกระจัดกระจาย เป็นวงกว้างด้วยความตกใจ ในขณะที่หญิงสาวยืนงงเป็นไก่ ตา แตกอยู่กับที่ ภาพเบื้องหน้าของเธอเบลอไปหมดในขณะนี้ บุษบากร ยืนนิ่งขณะที่มือคลาหัวป้อยๆ ก่อนจะอุทานเสียงดังลั่นขึ้นอีก ครั้งเมื่อเริ่มรู้ตัว “แว่นฉัน…แว่นตาของฉันอยู่ไหน” ร่างบางก้มพรวดก่อนจะเริ่มคลานเข่าไปรอบๆ ตัวเอง เพื่อคลาหาแว่นสายตาซึ่งอาจตกอยู่บริเวณนั้น เธอคลาเปะปะ ไปเรื่อยก่อนจะคว้าเข้าที่อะไรสักอย่างที่เห็นเป็นภาพดาๆ อยู่ 6
เบื้องหน้าก่อนสิ่งนั้นจะขยับห่างพร้อมสียงห้าวๆ ดังขึ้น “เท้าผม นี่ไม่ใช่แว่นคุณ” “ฉันรู้ ใครใช้ให้คุณมายืนใกล้ๆ ทาไมเล่า…” เธออุทานเสียงดังก่อนทุบพลั่กไปที่เท้าข้างนั้นด้วยความ โมโหและอับอาย ใครจะไปคิดว่าไอ้งานเฮงซวยที่รับปากเพื่อน มาอีกทีจะทาให้เธอต้องมาอับอายขายหน้าประชาชีโดยการลง ไปคลานหาแว่ น สายตาในโรงแรมหรู ข นาดนี้ รู้ ถึ ง ไหนอาย ถึงนั่น… รองเท้าสีดาข้างนั้นยกขึน้ ก่อนจะเดินไปด้านหน้าและเขา ใช้เท้าเขี่ยแว่นสายตาของเธอกลับมาให้พร้อมๆ กับเสียงดุๆ ที่ดัง ตามมา “ทุเรศสายตาจริงๆ” หญิงสาวตะครุบ หมับ ลงบนแว่น ที่ก ระเด็น เข้าหาด้วย ความเร็ว แต่ก็ยังพลาด เธอไล่จับอีกครั้งก่อนจะนามาเช็ดกับ แขนเสื้อและสวมหมับ พลางกราดสายตาไปทั่วบริเวณด้วยความ โกรธจัด… เธออยากเห็นไอ้ผู้ชายเฮงซวยที่ใช้เท้าเขี่ยแว่นของเธอ ที่สุดในตอนนี้ แต่เมื่อมองไปกลับไม่เห็นคนไทยสักคนที่อยู่ตรง นั้น นอกจากดวงตาสงสัยจากนักท่องเที่ยวกลุ่มใหญ่ที่จ้องมอง อยู่ “คุณครับ…กุญแจ” เสียงอ่อยๆ ที่ดังขึ้นข้างๆ ตัวทาให้ เธอแทบจะร้องกรี๊ด…ถ้า…และถ้า… “เอากุญแจไป แล้วนายไปให้ไกลฉันเลย” เด็กหนุ่มรับกุญ แจหมับ ก่อ นจะโค้งให้หญิงสาวและวิ่ง 7
หายไปในทันที ร่างเพรียวนั้นหันกลับมาอีกครั้งเมื่อเห็นทางโล่ง เพราะทุกคนมัวตกใจอยู่เธอก็ เผ่นแน่บเกาะเคาน์เตอร์หมับด้วย ความรวดเร็ว “ห้องสวีตค่ะ” “จองไว้หรือเปล่าคะคุณ” “ไม่ ไ ด้ จ องค่ ะ เพราะมั น …เอ่ อ ปุ บ ปั บ มาก แต่ น่ า จะมี นะคะคุณช่วยเช็กหน่อยได้ไหม” “รอสักครู่นะคะ” พนักงานสาวยิ้มแย้มให้ก่อนจะก้ม ลง หาที่คอมพิวเตอร์ของตัวเอง “น่าจะมีน้า…ขอให้มีเถอะ…คุณช่วยหน่อยนะคะเขาเพิ่ง แต่งงานกันจะมาฮันนีมูนที่นี่ มาจากต่างประเทศเลยนะ บินตรง มาเลย…เราต้องต้อนรับแขกต่างบ้านสิใช่ไหม” พนัก งานสาวเช็ก ข้อ มู ล ไปพลางอมยิ้ ม กับ ท่า ทางออด อ้อนของหญิงสาวที่ยืนอยู่เบื้องหน้าและเงยหน้าขึ้นในที่สุด “เหลือห้องสวีต สองห้องค่ะ กับห้องสุพี เรีย คุณจะเอา แบบไหนละคะ” “ห้อ งสวีต ค่ะ ขอเลื อ กได้ ไ หมคะ ฉั น อยากได้ ห้อ งที่ ดี ที่สุด” “ได้ค่ะ อยู่ทางทิศตะวันตกหนึ่ง ห้อ งกับทิศตะวันออก หนึ่งห้อง คุณเลือกเลยนะคะ” “ขอดูไ ด้ ไ หมคะ คือ อยากให้ถูก ใจเขาที่สุ ด น่ ะค่ ะ เขา อุตส่าห์มาทั้งที” “งั้นคุณตามพนักงานไปเลยนะคะ ทางนี้เลยค่ะ” หญิงสาวถอนหายใจเฮือก ก่อนจะเดินตามพนักงานที่มา 8
รอรับ…บุษบากรเดิน สารวจห้องพักกว้างขวางหรูหราแห่งนั้น ก่อ นจะเดิน ไปยืน ที่ห น้าต่างและทาท่าพอใจเมื่อ เห็น วิวที่ม อง ออกไปด้ า นนอกเป็ น ทะเลกว้ า งสี ฟ้ า ใส ก่ อ นจะหั น มาหา พนักงานสาวที่รออยู่ “ต่างกันตรงไหนคะระหว่างด้านตะวันตกกับตะวันออก ฉัน ดู แล้ วทั้ งสองห้อ งไม่ เห็ น ต่ างกัน สั ก นิด มองไปก็ เห็ น ทะเล เหมือนกัน” “คืออย่างนี้ค่ะคุณ โรงแรมนี้สร้างแบบพาโนรามาน่ะค่ ะ ห้องสวีตจะมองเห็นทะเลทุกห้องเพราะเขาเลือกมุมไว้แล้ว จะ ต่างกันก็นิดเดียวคือคุณต้องการให้ดวงอาทิตย์ขึ้นในตอนเช้าที่ ห้องคุณ หรือให้ตกในตอนเย็นที่ห้องคุณ” เธอฟังแล้วก็ชักมึน ก่อนจะนึกอะไรเป็นครู่แล้วเอ่ยถาม ออกมาหน้าตาจริงจัง “ปกติคนแต่งงานใหม่นี่เขาชอบจองกันแบบไหนบ้างล่ะ คะคุณพอจะบอกได้ไหม” “เขาเลือกทิศตะวันตกค่ะ เพราะ…เอ่อ จะตื่นสายแล้วก็ อยากเห็นดวงอาทิตย์ตอนตกน้า” หญิงสาวฟังด้วยความงุนงง เพราะไม่เข้าใจกับเหตุผลนั่น สักนิดแต่เมื่อได้รับคาแนะนาเธอจึงพยักหน้ารับเหมือนเห็นด้วย “งั้นเอาห้องทิศตะวันตกก็แล้วกัน คุณช่วยเตรียมด้วย นะคะ เย็นๆ เขาคงมาถึง” “ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” พนักงานสาวยิ้มให้ก่อนจะพาเธอลงลิฟต์มาด้านล่างเพื่อ จัดการเรื่องที่พักต่อไป ขณะที่นั่งรออยู่ที่ห้องรับรองบุษบากรก็ 9
โทรศัพท์หาเพื่อนสาวที่ไหว้วานมาจัดการเรื่องนี้ “ฉันจองห้องได้แล้วนะคุณหญิงแหม่ม” “ต๊าย…เก่งจริงยายบุษ ฉันไม่นึกเลยนะว่าแกจะหาห้อง ได้เร็วขนาดนี้” “ไม่ ต้ อ งมาชมฉั น …วั น หลั ง นะนั ง แหม่ ม ถ้ า เพื่ อ นแก แต่งงานอีกก็อย่าลืมใช้ฉันจองให้อีกนะยะ ฉันคงจะยินดีมาก” กุลธิดาได้ยินเสียงเพื่อนสาวที่เหมือนกัดฟันกรอดๆ ขณะ คุยโทรศัพท์เธอก็หัวเราะคิกก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อย “ฉันขอโทษ…ฉันรู้ว่าทาความลาบากให้แก แต่เรื่องด่วน แบบนี้ มั น จะมีใ ครท าได้ น อกจากแกคนเดี ย ว น่ า …ช่ว ยๆ กั น หน่อยนังพลอยอุตส่าห์แต่งงานทั้งที” “นังพลอยเพื่ อ นแกน่ ะ ฉัน ไม่รู้จั ก ด้วยซ้ า…แต่ ช่ างมั น เหอะ เพื่อนแกก็เหมือนเพื่อนฉันละนะ ไหนๆ ฉันก็ซวยที่ได้เป็น เพื่อนกับแกแล้วนี่” เธอเอ่ยประชดก่อนจะค้อนลมค้อนแล้งไป ตามเรื่องด้วยความโมโห “บุษ ตกลงตอนนี้แกอยู่ที่โรงแรมใช่ไหม” “อยู่ในห้องนอนฉันละมั้ง” “ไม่เอาน่า บุษ …อย่าประชดฉัน สิ นี่แกเป็น อะไรทาไม หงุดหงิดนานขนาดนี้วะ” “ไม่ ใ ห้ห งุ ด หงิ ด ได้ไ ง แกรู้ ไ หม…เมื่อ กี้ ฉั น ทุ เ รศตั ว เอง ที่สุด…คนก็ตั้งเยอะดันไปทาแว่นตกเสียนี่ แกก็รู้ว่าฉันมองอะไร ไม่เห็นถ้าไม่มีแว่น แล้วอีตอนนั้นฉัน ไปชนอะไรหรือใครก็ไม่รู้ สงสัยฝรั่งแถวนั้นแหงๆ เลยตัวยังกับยักษ์ พอแว่นตก ฉันต้องลง ไปคลานเหมือนหมาอยู่ที่พื้น…แกไม่ต้องหัวเราะเลยนังแหม่ม” 10
ท้ายเสี ยงหญิงสาวตวาดแว้ด เมื่อ ได้ยินเสี ยงเพื่อนสาว หัวเราะกันครึกครื้น “ก็ใครใช้ให้แกพูด แบบนี้ล ะบุษ มัน ทาให้พวกเราเห็น ภาพเลยรู้ไหม…คุณหนูบุษบากรลงไปคลานที่พื้นน่ะ ตลกเป็น บ้า” “เออ…ไอ้ นั่ น น่ ะ ยั ง ตลกหรอกแก แต่ ต่ อ มามั น ตลก ไม่ออก…เพราะไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้มันด่าฉันว่าทุเรศ…แล้วมันก็เอา เท้าเขี่ยแว่นให้ฉันด้วย…นังแหม่มฉันเกิดมายังไม่เคยเจอคนแบบ นี้สักครั้ง…ฉันว่ามันต้องเกิดมายุคไดโนเสาร์แน่ๆ …ยุคที่ผู้ชายวิ่ง ทุบหัวผู้หญิงแล้วลากเอาไปเป็นเมียน่ะ” “บุษจ๋า ฉันว่าเธออย่าไปสนใจมันเลย เรื่องมันจบไปแล้ว ไม่ ใ ช่ เหรอ…เอางี้ น ะไหนๆ แกก็ อ ยู่ ที่ นั่ น แล้ ว จองห้ อ งให้ เ รา ด้วยสิ” “แกจะให้จองทาไมไม่ทราบ” “เอ๊า…ก็บอกแล้วว่านังพลอยแต่งงาน พวกเราก็จะไป แกล้ ง มั น ยั ง ไง หรื อ แกไม่ อ ยากแกล้ ง เอาคื น ที่ เ ขาท าให้ แ ก เดือดร้อน” “ไม่เอาหรอก ฉันไม่ว่างขนาดนั้น วันนี้อุตส่าห์สละเวลา มาให้พวกแกโดยเฉพาะ แต่ไม่เป็นไรฉันจะจองให้พวกแกก็ได้ ว่า แต่จะมากี่คนล่ะจะเอากี่ห้อง” “สองห้องก็แล้วกันจะไปกันสักสิบคน” “นังบ้า …แกจะให้เขาเอาเตียงเสริมให้นอนรึยังไง เอางี้ นะฉันจองให้ห้าห้องก็แล้วกันถือว่าเป็นของขวัญให้เพื่อน แกจะ ได้แกล้งเพื่อนแกด้วยความสบายใจ” 11
“อุ๊ย…ใจดีเหมือนเดิมเลยนะยายบุษ ขอบใจจ้ะ งั้นแค่นี้ นะเจอกันตอนเย็น” “ฉันไม่รอแกหรอก มีงานรอฉันอีกเป็นพะเรอเกวียน ถ้า ฉันมัวมาแกล้งชาวบ้านสงสัยบริษัทพ่อเจ๊งแน่ๆ ตามสบายก็แล้ว กันฉันจะบอกชื่อพวกแกไว้นะแค่นี้ละ่ ” หญิงสาวปิดโทรศัพท์ก่อนจะถอนใจเฮือกและลุกขึ้นอีก ครั้งเพื่อไปจัดการเรื่องห้องที่จะจองใหม่ให้เสร็จสิ้น “เรียบร้อ ยแล้ วค่ ะคุณ ขอให้มีค วามสุ ข กับ การพัก ที่นี่ นะคะ” เธอยิ้ ม ให้ พ นั ก งานก่ อ นจะเอ่ ย เบาๆ เมื่ อ ได้ ยิ น ค าพู ด นุ่มนวลนั้น “คนที่จะมีความสุขยังไม่มาเลยค่ะ สงสัยเย็นๆ นั่นแหละ แต่ฉันไม่ได้พักที่นี่” “อ้าว มาจองให้คนอื่นหรือคะ” “ค่ ะ ของขวัญ ให้ เพื่ อ น” หญิ งสาวรับ ค าก่อ นยื่ น บั ต ร เครดิตให้เพื่อชาระค่าห้อง “รออีกครู่นะคะ สงสัยคุณจ่ายค่าห้องเยอะแน่ๆ …แหม มีเพื่อนแบบคุณนี่ดีจัง” พนักงานสาวเอ่ยยิ้มๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นอีกครั้งเมื่อได้ ยินเสียงห้าวดังขึ้น “ฝากกุญแจ” บุษบากรชาเลืองมองผู้ชายด้านข้างที่วางกุญแจห้องหมับ ก่อนจะเดินลิว่ จากไปทันที เธอหันตามไปมองร่างสูงที่เห็นเฉพาะ แผ่นหลังกว้างและขายาวๆ ที่เดินจากไปด้วยท่าทางสงสัย ไอ้ 12
เสี ย งนี้ มั น คุ้ น หู ช อบกล…แล้ ว เธอก็ ลื ม เรื่ อ งนั้ น ไปสนิ ท เมื่ อ พนักงานเอ่ยขึ้น “เรียบร้อยค่ะคุณ” “ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวเดินลงมาจากโรงแรมแห่งนั้นด้วยความรีบร้อน ก่อนจะยืนรอรถที่พนักงานไปเอามาให้ และเธอก็เห็นเขาอีกครั้ง… ร่างสูงตระหง่านนั้นยืนนิ่งคงจะรอรถเหมือนกับเธอนั่นแหละแต่ รูปร่างเขานี่สิ… รอยยิ้ ม แต้ ม ที่ มุ ม ปากอิ่ ม ก่ อ นจะก้ ม หน้ า ลงเพื่ อ ซ่ อ น รอยยิ้มของตัวเองเมื่อคิดว่า ถ้าเพื่อนๆ มาเห็นคงได้กรี๊ดกันตาย ผู้ชายคนนี้หุ่นดีเป็นบ้า ไหล่กว้างตรงแน่วที่อยู่ใต้เสื้อคอโปโลนั่น หนาบึก ไม่พอไอ้อกกว้างๆ ของเขาก็ดนั เสื้อขึน้ มาจนเห็นรูปรอย ชัดเจนและมัน ทอดรับกับเอวสอบจนลงไปกลายเป็นขายาวๆ นั่ น เสี ย อย่ า งเดี ย ว…ดั น สวมแว่ น ด าไว้ เ สี ย นี่ เธอเลยไม่ เ ห็ น ดวงตาของเขาว่าจะดูดีขนาดไหน หญิงสาวหยุดมองสารวจเขา ในที่สุดเมื่อรถสปอร์ตถูกนามาคืนให้ ก่อนจะยื่นทิปให้พนักงาน ส่งรถก่อนจะเอ่ยเบาๆ “ขอโทษนะที่เมื่อครู่อารมณ์ไม่ค่อยดี เอานี่ไปกินขนม แล้วกัน ฉันไปนะ” พนักงานหนุ่มยิ้มรับก่อนโค้งให้หญิงสาวและมองตามรถ สีแดงสดที่พุ่งปราดออกไปทันที ก่อนบ่นพึมพาตามหลัง “ท่าทางไม่เหมาะกับรถสักนิดเลยว่ะ แต่งตัวยังกับแม่ชี แต่ขี่รถซิ่งชิบเป๋ง” 13
ไม่น้อย สาเหตุก็มาจากผู้หญิงคนนั้นทีเดียว ใครจะไปคิดว่าเขา จะนั่งเครื่องบินเล่นไปประเทศนั้นประเทศนี้ไม่รู้กี่รอบในระยะ แค่อ าทิต ย์ เดียวที่ผ่ า นมา เพื่อ จะกลั บ มานั่งเล่ น สบายใจอยู่ ที่ ประเทศไทยเหมือ นเดิม แผนการหนีงานที่น่า เบื่อ ของเขาใช้ ได้ผลเพราะข่าวที่ออกครึกโครมนั่นแพร่สะพัดไปทั่ว แต่เขากลับ สบายใจได้แค่ไม่กี่วันดันมาเจอเรื่องหงุดหงิดเสียนี่ เขาจาดวงตากลมโตใต้แว่นน่าเกลียดนั้นได้เป็นอย่างดี หล่อนแอบมองเขาก่อนจะก้มหน้ายิ้มเสียอย่างนั้น ชายหนุ่มอด แปลกใจไม่ ไ ด้ว่ าท าไมเขาเห็น เธอแค่ ค รั้ งเดีย วถึ ง จาได้ ติด ตา ขนาดนี้ ร่างเล็กๆ ที่อยู่ใต้ชุดพิลึกพิลั่นของเธอมันน่าสงสัยน้อย อยู่หรือ ในเมื่อเขาไม่เคยเห็นใครใส่ชุดแบบนี้มาก่อน เสื้อเชิ้ต แขนยาวสี ข าวเข้ า รู ป จนเห็ น อกอวบตึง ส่ ว นท่อ นล่ า งนะหรื อ กระโปรงยาวบานสีดาจนถึงพื้น จะว่าเขาตาฝาดก็ไม่ใช่ แต่ทาไม เธอแต่งตัวเหมือนแม่ชีในคอนแวนยังไงยังงั้น …ที่สาคัญเธอทุบ เท้าเขาหน้าตาเฉย และผู้หญิงคนนี้ก่อความไม่สบายใจให้กับเขา โดยไม่รู้สาเหตุ ร่ า งสู ง ที่ ขั บ รถอยู่ ถ อนหายใจเบาๆ เมื่ อ ได้ ยิ น เสี ย ง โทรศัพท์ดังขึ้นก่อนจะปล่อยให้ดังต่อเนื่องอยู่เช่นนั้นและเงีย บ หายไปในที่สุดเหมือนเคย ใบหน้าคมขาวจัดยิ้มออกมานิดๆ เมื่อ คิ ด ถึ ง ความตั้ ง ใจของตั ว เอง…เขาจะไม่ รั บ โทรศั พ ท์ เ ด็ ด ขาด เพราะตอนนี้…มันเป็นเวลาพักของเขา รถสีดาสนิทเลี้ยวปราดเข้าปั๊มน้ามันก่อนจะจอดเทียบ ใกล้ ๆ รถคุ้ น ตาคั น นั้ น จนอดเพ่ ง มองไม่ ไ ด้ ร่ า งเล็ ก ที่ ยื น ห่ า ง 14
ออกไปจนไกลจากตัวรถกาลังคุยโทรศัพท์ด้วยท่าทางหงุดหงิด จนเห็นได้ชัด “ฉันขอร้องละนังแหม่ม แค่นี้ฉันก็ปวดหัวจะแย่แล้ว พ่อ ฉันโทรมาตามไม่รู้กี่รอบ แกจะให้ฉันรออยู่ที่นี่เพื่อไปรับเพื่อน ของแกที่สนามบินนั่นฉันทาไม่ได้” “ก็ เ ราไปไม่ ทั น นี่ น าบุษ ช่ วยฉั น อี ก ครั้ง ไม่ไ ด้ ห รือ ไง… ไหนๆ แกก็อยู่ที่ภูเก็ตอยู่แล้วนี่” “ใช่ฉันอยู่ที่นี่ แต่ฉันมีธุระเหมือนกันนะฉันกาลังจะไป ขึ้นเครื่องกลับกรุงเทพ แกอยากจะให้ฉันตกเครื่องหรือยังไง” “กลับพรุ่งนี้ไม่ได้เหรอบุษ บอกป๊าแกสินะ…นะบุษน้า” “ไม่ไ ด้… แกจะห่วงเพื่อ นแกทาไมนัก หนา โรงแรมเขา ระดับห้าดาวนะ เขามีลีมูนซีนรับด้วยซ้า ถ้าเพื่อนแกได้ผัวรวย จริงเหมือ นที่แกว่า แล้ วยังงี้แกจะห่วงเขาทาไม มาห่วงฉัน ไม่ ดีกว่าเหรอ” บุษบากรยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห ร่างเล็กๆ นั้นเดินวนไปมาก่อน กระชากกระโปรงที่ยาวรุ่มร่ามขึ้นและหันขวับตาเขียวไปทางเด็ก ปั๊มที่เรียกอยู่เอะอะ “คุณครับน้ามันเต็มแล้ว ช่วยย้ายรถหน่อยครับคนอื่นรอ คิวอยู่” “เอากุญแจไปเลื่อนเองเลยไป๊ ฉันไม่ว่าง ฉันกาลังจะฆ่า คน” เด็กหนุ่มรับกุญแจที่หญิงสาวโยนมาให้ก่อนทาหน้าแหย เมื่อเห็นรถของเธอ “คุณครับรถแบบนี้ผมขับไม่เป็น” 15
“ก็เรียกคนที่ขับเป็นมาสิ…วานๆ เขาเข้า ฉันไม่ว่าง” หญิงสาวส่งตาเขียวปั้ด ไปให้เด็กหนุ่มก่อนจะหันไปคุย โทรศัพท์ต่อด้วยท่าทางดุเดือด นาคินแทบจะหมดความอดทนเมื่อนั่งรออยู่นาน ยิ่งเห็น ท่าทางอิหลักอิเหลื่อของเด็กหนุม่ เขาก็ต้องออกมาจากรถในที่สุด ก่อนจะเดินลิ่วเข้าหาหญิงสาวทันที “ช่วยเลื่อนรถหน่อยได้ ไหม วางโทรศัพท์สักห้านาทีมัน ไม่ทาให้คุณตายไม่ใช่เหรอ” บุษบากรหันขวับก่อนจะมองหน้าขาวจัดใต้แว่นดานั่น เธอกัดฟันกรอดพลางยกมือเหมือนชี้โทรศัพท์คล้ายอาฆาตคนที่ คุยอยู่ด้วย “รอฉันเดี๋ยวนะนังแหม่ม อย่าเพิ่งวางสายล่ะเดี๋ยวแกได้ เจอกับฉันแน่” “คุ ณ ว่ า ยั ง ไงนะ” เธอหั น มาถามหลั ง จั บ โทรศั พ ท์ ยั ด กระเป๋ากระโปรงยาวของตัวเอง “ผมบอกให้คุณเลื่อนรถ” “ได้…รอสักครู่” เธอเอ่ยเสียงเย็นเฉียบก่อนจะเดินปึงปัง ไปที่รถตัวเอง ชายหนุ่มถึงกับโคลงศีรษะกับท่าทางของหญิงสาวที่เขา เห็นและก่อนจะทันตั้งตัวเขาก็เห็นรถสีแดงคนนั้นพุ่งปราดและ ชนโครมเข้ากับขอบฟุตปาทในปั๊มทันที นาคินแทบไม่ทันรู้ตัวว่าเขาทาอะไรลงไป เพราะความ โมโหเธอแท้ๆ ที่ทาเหมือนประชดเขา พอร่างบางนั้นออกมาจาก รถอีกครั้งเขาก็ตรงดิ่งเข้ากระชากแขนของเธอไว้แน่นก่อนจะด่า 16
ชนิดน้าไหลไฟดับ “ลูกพ่อแม่ไม่สั่งสอน…คุณไม่ต้องมาทาอวดรวยที่นี่ เขาก็ รู้ ว่ า คุ ณ รวยอยู่ แ ล้ ว ไอ้ ร ถสปอร์ ต แบบนี้ มั น คงมี ไ ม่ กี่ คั น ใน ประเทศนี้หรอกใช่ไหม แต่การที่คุณประชดคนอื่นด้วยการทา แบบนี้มันไม่ถูก ไปขอโทษคนอื่นเดี๋ยวนี้” “ทาไมฉันต้องขอโทษ นี่มันรถฉัน…ฉันไม่ได้ทารถคนอื่น เสียหาย” “ขอโทษที่คุณทาให้เขาตกใจแล้วก็ทาความเดือดร้อนที่ ให้คนอื่นรอยังไง” “ไม่ ไ ป ปล่ อ ยฉั น เลยนะ” หญิ ง สาวดิ้ น รนอยู่ ข้ า งรถ ตัวเองเมื่อถูกมือแข็งๆ นั้นกระชากรุนแรง “คุณต้องไป ถ้าคุณมีสามัญสานึกบ้าง” สายตาทุกคู่ในปั๊มน้ามันต่างมองตรงไปที่ชายหนุ่มร่างสูง ซึ่งกาลังยื้อยุดหญิงสาวร่างเล็กที่ดิ้นเร่าๆ อยู่ก่อนจะลากเธอไป ยืนกลางปั๊มจนได้แล้วเอ่ยเสียงดุดัน “ขอโทษเขา พูดเร็วๆ” บุษบากรเพิ่งจาเขาได้ในตอนนี้ เธออยากจะถอนคาพูด ทั้งหมดที่เคยชมเขาไว้ในใจให้หมดสิ้นเพราะไอ้ร่างสูงๆ ที่เธอ เคยนิยมชมชอบในตอนนั้นกาลังบังคับขู่เข็ญเธออยู่ขณะนี้และ ท่าทางเขาจะเอาจริงเสียด้วย หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองคนอื่นๆ ที่ยืนอยู่ในปั๊มน้ามัน แห่งนั้นและสายตาทุกคู่แตกต่างกันออกไป มีทั้งสมน้าหน้าและ บางคนก็ทาท่าคล้ายจะเห็นใจเธอไม่น้อย เธอยืดตัวขึ้นก่อนจะ บอกเขาเสียงเย็นเฉียบ 17
“ปล่อยแขนฉัน แล้วฉันจะขอโทษเขาเอง” “ผมไม่ไว้ใจคุณ…คุณต้องขอโทษต่อหน้าผม” หญิงสาวแทบจะอยากฆ่าเขาให้ตายกับมือเมื่อได้ยินเขา พูด แต่เมื่อไม่มีทางเลือกเธอจึงเอ่ยออกมาในที่สุด “ขอโทษค่ะ” “พูดให้มันจริงจังกว่านี้หน่อย” เขาขู่เธอกลับมาเสียอีก ดังนั้นหญิงสาวจึงแทบจะตะโกนเมื่อเอ่ยออกไปอีกครั้ง “ขอโทษค่า” นาคิน วางมือ ลงบนศีรษะของเธอก่อนจะกดลงจนร่าง เล็ กๆ นั้นโค้งลงเบื้องหน้า เมื่อพอใจเขาก็ป ล่อ ยเธอเสี ยเฉยๆ และเดินไปที่รถตัวเองทันที หญิงสาวกัดฟันแน่นด้วยความอับอายพลางวิง่ ตามเขาไป จนถึงรถและเปิดประตูผางออกในทันทีก่อนจะชะโงกหน้าเข้าไป ด้านในทันควัน “คุณจาไว้นะว่าทาอะไรไว้กับฉั น อย่ามาพลาดให้เห็น ละกัน ถ้าชาตินี้เราได้เจอกันอีกฉันจะเอาคืนมั่ง” “ผมจะรอ แต่สงสัยว่าจะไม่ได้เอาคืนละมั้ง เมื่อเช้าคุณ ยังไม่ได้เอาคืนเลยแล้วจะมาหวังอะไรกับเรื่องนี้อีก ” “คุณหมายความว่ายังไง อย่าบอกนะว่า…” “ใช่ เมื่อเช้าผมเอาเท้าเขี่ยแว่นให้คุณ” เขาพูด จบก็ผ ลั กเธอออกก่อ นจะดึงประตูปิด แน่น แล้ ว ออกรถไปทันที…ปล่อยให้หญิงสาวยืนอ้าปากตาค้างอยู่ตรงนั้น เป็นครู่และเริ่มด่าตามหลังเขาอย่างไม่อายใครอีกต่อไป “ไอ้…ไอ้ไดโนเสาร์ ไอ้เต่าล้านปี…ไอ้คนป่าเถื่อน…ไอ้…” 18
เสี ย งเธอหายไปเมื่ อ นึ ก ได้ ว่ า ก าลั ง คุ ย โทรศั พ ท์ อ ยู่ หญิ งสาววิ่งลิ่ วกลั บ ไปที่รถก่อ นจะควักโทรศัพท์ขึ้น มาและด่า กราดด้วยความโมโหที่อัดแน่นมาจากผู้ชายคนนั้น “ไม่ต้องมาพูดแล้ วนังแหม่ม ฉันจะไม่สนใจแกอีกแล้ ว แกรู้ไหมตอนนี้ฉันถูกไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้มาด่าปาวๆ กลางปั๊มน้ามัน ฉันจะกลับบ้าน ฉันไม่สนแล้ว” “บุษ ฉันโทรไปขอป๊าแกแล้วนะ เขาอนุญาตแล้วบอกว่า พรุ่งนี้ค่อยกลับก็ได้ นี่ใจเย็นๆ สิบุษไหนๆ แกก็อารมณ์ไม่ดี ก็ น่าจะนอนพักที่นั่นสักคืน เราจะได้เจอกันยังไง ฉันจะยอมให้แก ทั้งด่าทั้งตีก็ได้นะถ้าแกรออยู่ที่นั่น” “พูดจริงน่ะ” หญิงสาวทาหน้าสะใจขณะเอ่ยออกมา “จริง เราทุกคนจะยอมแกทุกอย่างนะบุษน้า” “ขอให้จริงละกัน งั้นฉันอยู่รอก็ได้ เพราะตอนนี้ฉันอยาก ซ้อมแกหรือใครก็ได้จนใจจะขาดเลยนะนังแหม่ม ” เสียงหัวเราะแว่วๆ ของเพื่อนสาวทาให้กุลธิดาชักหนาวๆ ร้อนๆ ขึ้นมาเหมือนกัน เธอไม่รู้นี่นะว่าเพื่อนเธอที่เคยเฮฮากัน จะเกิดอาการคล้ายคนสติแตกไปได้ แต่จะทาอย่างไรได้ในเมื่อ รับปากไปแล้วก็ต้องปล่อยเลยตามเลย อีกครั้งเพื่อรอเวลาที่จะไปรับแขกซึ่งจะมาถึงในเที่ยวบินตอนค่า ร่ า งเล็ ก ๆ นั้ น เดิ น ปราดขึ้ น บั น ไดกว้ า งอี ก ครั้ ง และตรงไปหา พนักงานต้อนรับเหมือนเดิม “ขอจองห้องเพิ่มค่ะ” 19
“อ้าวคุณอีกแล้วหรือคะ ตายจริงตกลงจะพักกับเราหรือ คะนี่” พนักงานสาวเอ่ย ท่าทางดีใจเมื่อจะได้แขกเพิ่ม “คงงั้น ละค่ะ พอดีผิ ด คิวกัน นิด หน่อ ย ขอห้อ งที่ก ว้า ง ที่สุดเลยนะคะ” “พักกี่คนคะถึงจะเอาห้องกว้างๆ” “คนเดียวค่ะ แต่อยากนอนสบายๆ” “งั้นเอาห้องซุปเปอร์เดอลุกซ์ เลยนะคะเหลือห้องเดียว พอดี รับรองคุณพอใจแน่ๆ ค่ะราคาอาจจะแพงนิดหน่อยแต่คุณ คงไม่ว่า” “ไม่แน่น อนค่ะ งั้น ฉัน ขอขึ้น ห้อ งเลยแล้วกัน อยากพัก น่ะค่ะ” “ไปพร้อมเด็กเลยนะคะแล้วกระเป๋าเสื้อผ้าคุณละคะ” “ไม่มีค่ะ ฉันมาตัวเปล่า” หญิงสาวเดินเข้าลิฟต์ไปพร้อมกับเด็กหนุ่มที่เดินนาหน้า ในขณะที่ยืนนิ่งอยู่ในลิฟต์เธอก็เริ่มนึกขึ้นมาได้ว่า ไอ้ไดโนเสาร์ จอมโหดนั่ น ก็ พั ก อยู่ ที่ นี่ … หญิ ง สาวกั ด ฟั น กรอดจนเด็ ก หนุ่ ม ด้ า นข้ า งเขยิ บ ออกห่ า งด้ ว ยความตกใจ พลางมองเธออย่ า ง หวาดระแวงเมื่อออกมาจากลิฟต์ได้เด็กหนุ่มก็เดินลิ่วนาหน้าด้วย ความหวาดกลัวและหนีออกมาจากห้องอย่างรวดเร็วโดยไม่รอ ทิปด้วยซ้าเมื่อส่งหญิงสาวเรียบร้อย บุ ษ บากรนอนเล่ น อย่ า งสบายใจบนเตี ย งกว้ า งและ ขณะเดียวกันก็นกึ สาปแช่งผู้ชายคนนั้นให้ขับรถตกทะเลไปคงจะ ดีไม่น้อย…ร่างเล็กๆ ที่นอนกลิ้งอยู่บนเตียงลุกนั่งพรวดก่อนจะ ทาตาโตขึ้นมา 20
“ตายละหว่า ไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนเสียด้วย สงสัยต้องหา เอาตามโรงแรมนี่ละมั้ง” เธอนั่งตัดสินใจอยู่เป็นครู่ก่อนจะนึกได้ว่าลืมเรื่องบิดาไป เสียสนิท หญิงสาวรีบต่อโทรศัพท์หาคนเป็ นพ่อก่อนจะเอ่ยเสียง ใสเมื่อจาได้ว่าใครรับ “พ่อคะ พ่อรู้หรือเปล่าว่าถูกยายแหม่มอา” “อ้ า วบุ ษ หรื อ ลู ก แล้ ว ตกลงเรื่ อ งมั น เป็ น ยั ง ไงกั น แน่ ทาไมจู่ๆ เพื่อนของหนูโทรมาหาป๊ากันเอะอะไปหมด เรื่องมัน ด่วนขนาดนั้นเลยเรอะ” “จะว่าด่วนก็ใช่คะพ่อ มันยุ่งๆ นิดหน่อยแต่หนู สัญญา นะคะว่าพรุ่งนี้จะกลับให้ทัน รับรองงานที่คุณพ่อสั่งไว้ฉลุย” “พ่อไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นหรอกบุษ พี่แกก็อยู่ทั้งคน รายนั้น ก็ทาแทนป๊าได้…ความจริงที่ปา๊ ให้หนูอยู่ที่นนั่ ก็เพราะอยากให้พกั รู้ห รือ เปล่ า…นี่ลู ก ตั้งแต่ลู กเรียนจบมาก็ไม่เคยไปเที่ยวที่ไ หน ไม่ใช่เหรอ เอาแต่ทางานอย่างเดียวจนเพื่อนๆ จะทิ้งหมดแล้ว พ่ออยากให้ลูกพักบ้าง เดี๋ยวจะเสียเพื่อนนะลูก” “โอ๊ยพ่อคะ จ้างยายพวกนี้ก็ทิ้งหนูหรอก เขาเอาหนูไว้ รับใช้พ่อไม่รู้หรือไง” “น่า…เพื่อนกันไม่เป็นไรนี่ลูก อีกหน่อยถ้ามีครอบครัว หนูแทบจะไม่เจอเพื่อนเลยรู้ ไ หม เหมือ นพ่อนี่ไงพอแต่งงานก็ ไม่ได้ออกจากบ้านอีกเลย” หญิงสาวหัวเราะออกมาได้เมื่อ ฟังบิด าเอ่ยเสี ยงสดใส เธอรู้หรอกว่าพ่อพูดไปอย่างนั้นเองเพราะถึงแม่ให้ไปเที่ยวเธอก็ ไม่เคยเห็นพ่อไปสักครั้ง 21
“งั้นแค่นี้ก่อนนะคะพ่อ พรุ่งนี้เจอกันค่ะ” “ดูแลตัวเองดีๆ นะ อย่าขับรถเร็วล่ะ พ่อละห่วงแกเรื่อง นี้ จ ริ ง ๆ” เสี ย งอ่ อ นโยนนั้ น หายไปพร้ อ มกั บ หญิ ง สาวที่ ปิ ด โทรศัพท์ลงเช่นกัน หญิงสาวถอดแว่น ออกก่ อ นจะนอนมองเพดานห้อ งที่ เบลอไปต่อหน้าต่อตาในทันทีและสวมใหม่อีกครั้งเมื่อตั้งใจจะไป หาซื้อเสื้อผ้าในโรงแรมแห่งนั้น เรื่องอะไรที่เธอจะเดินตากแดด ร้อนๆ กับการเลือกซื้อเสื้อผ้าแค่สองสามชุด สู้เดินเล่นอยู่ในห้อง เย็นๆ ของโรงแรมน่าจะดีกว่า GGG
22
2 อีกครั้ง หญิงสาวยังไม่ทันนั่งด้วยซ้าเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกรอบ “บุษ…ฉันมีเรื่องด่วนจะบอกแก” “อะไรอีกนังแหม่ม นี่ฉันสงสัยจริงๆ ว่าพวกแกอยู่ที่ไหน นี่มันก็ใกล้เย็นเข้าไปทุกทีแล้วนะฉันกาลังจะอาบน้าแล้วก็จะเลย ไปรับนังพลอยอะไรนั่น” “บุษ…ฉันขอโทษ…คืองี้นะบุษ…” เสียงอ่อยๆ ของเพื่อน สาวทาให้เธอตาโตทันที “อย่าบอกนะว่าเครื่องดีเลย์ ฉันเอาแกตายนังแหม่ม” “ฉันจะบอกอย่างนั้นจริงๆ บุษ…แต่แกจะโกรธฉันไม่ได้ นะ ฉันไม่ใช่ท่าอากาศยานนะยะ แล้วก็ไม่ใช่กัปตันด้วยที่แกจะ ได้ด่า เอางี้นะบุษ …เอ่อ แกรออยู่ที่นั่นไปก่อนเพราะนัง พลอย โทรมาบอกว่าจะถึงพรุ่งนี้เช้า” “พรุ่งนี้…แล้ว …แล้วแกให้ฉันวิ่งหัวปักหัวปามาที่นี่เพื่อ นอนเล่นยังงั้นเรอะ…ฉันอยากจะบ้า แล้วตกลงทาไมพวกแกยัง
ไม่มา อย่าบอกนะว่าจะมาพรุ่งนี้เหมือนกัน” “แม่นแหล่ว” “วางสายเดี๋ยวนี้ เลยนังแหม่ม ก่อ นที่ฉัน จะฆ่ าแกทาง โทรศัพท์” หญิง สาวกัด ฟันแน่น ก่อนปิด เครื่อ งโทรศัพ ท์ทัน ทีด้วย ความโมโหสุดขีด ร่างเล็กๆ นั้นเดินหมุนไปมาอยู่ในห้องก่อนทิ้ง ตัวกับเตียงกว้างแล้วคว้าหมอนมาปิดหน้าก่อนร้องกรี๊ดสุดเสียง โรงแรม หญิ ง สาวนั่ ง บ่ น พึ ม พ าด่ า ทั้ ง เพื่ อ นและด่ า ทั้ ง ตั ว เอง ที่โง่เง่าจนต้องมานั่งบ้าอยู่คนเดียวที่นี่ เสียงอึกทึกของเพลงที่ ได้ยินทาให้หญิงสาวยกมือขึ้นปิดหูตัวเองแน่นก่อนเรียกเด็กมา เช็กบิลเมื่อทนไม่ไหวอีกต่อไป ถาดบิ ล ถู ก ยื่ น มาตรงหน้ า ในขณะที่ เ ธอควานหาแว่ น สายตาในกระเป๋า ความใจร้อนทาให้เลิกไปโดยปริยายก่อนจะ ถามเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ใกล้ๆ แทน “เท่าไหร่” “แปดร้อยบาทครับคุณ” เธอควานหากระเป๋าเงินก่อนคลาๆ จนพบแบงก์และควัก ออกมาแล้วถามเด็กหนุ่มอีกครั้ง “นี่แบงก์อะไร” “ห้าร้อยครับคุณ” “รอเดี๋ยวน้า…แล้วนี่ล่ะ” “ห้าร้อยเหมือนกันครับ” 24
“งั้นเอาไปสองใบไม่ต้องทอน ช้านไปละ” “เอ่อคุณครับ คุณพักที่นี่หรือเปล่า ” เด็กหนุ่มถามด้วย ความห่วงใยเมื่อเห็นร่างนั้นเดินตุปัดตุเป๋ออกไป “ช่าย…ฉันพักที่นี่ แต่ไม่ต้องไปส่งหรอกน้า ช้านไปเอง ได้” หญิงสาวเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อขอกุญแจห้อง เมื่อได้รับ เธอก็เดินเซแซดๆ ไปที่ลิฟต์ทันที ตัวเองก่อนจะเขม้นมองผู้หญิงคนหนึ่งที่กาลังปลุกปล้าอยู่กับการ ไขกุญแจหน้าห้อง ร่างสูงนั้นเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะมองเลขห้องที่ ติดอยู่ด้านหน้าและเอ่ยถามเสียงเย็นเยียบ “คุณเข้าห้องผิดหรือเปล่าครับ” “ไม่ผิด นี่มันห้องช้าน” “ห้อ งของผมต่างหาก” เขาเอ่ย เสี ยงดุเมื่ อ เห็น เธอไข กุญแจไม่เลิก “บอกว่าห้องช้านก็หอ้ งช้านสิ…นี่ไงเห็นไหม หน้าห้องมัน บอกว่า 91111” “ไม่ใช่ มันเป็นเลข 91117 ต่างหาก คุณสายตาไม่ดีหรือ ว่าเมาจนเพี้ยน” หญิงสาวหยุด ไขกุญแจทันทีเมื่อรู้สึกว่าถูกเขาด่าว่าเมา เหล้า เธอดื่มแค่นิดหน่อยมันจะเมาไปได้อย่างไร ดวงตากลมโต ที่ไร้แว่นมองเขาด้วยความพยายามให้ดุดันที่สุดในความรู้สึกของ เธอเพื่อ ข่มขู่ผู้ ช ายปากมากคนนี้ทั้งๆ ที่เธอมองเห็นเขาไม่ชัด 25
ก็เถอะ นาคินเพิ่งเห็นชัดๆ ว่าผู้หญิงที่อยู่หน้าห้องเขาเป็นใครก็ ตอนที่เธอเงยขึ้นมองนี่แหละ ยายตัวแสบเมื่อตอนกลางวัน แต่ ตอนนี้ ดั น ไม่ ใ ส่ แ ว่ น เสี ย นี่ ดวงตาทั้ ง คู่ ข องเธอเยิ้ ม ด้ ว ยฤทธิ์ แอลกอฮอล์เห็นๆ…ร่างบางอวบอิ่มอยู่ในชุดราตรีสีแดงสดจนขับ ผิวขาวผ่องปานน้านมนั่นให้ลานตาอย่างยั่วยวนและที่ร้ายยิ่งกว่า หน้าอกของเธอแทบจะพ้นออกมาจากเสื้อที่รัดไว้หมิ่นเหม่นั่น เต็มทน เขาไม่รู้ว่าเธอรอดตัวมาจนถึงห้องได้อย่างไรในสภาพ เกือบจะโป๊ขนาดนี้ ชายหนุ่มคิดด้วยความโมโหว่าน่าจะมีใคร สักคนที่ฉุด เธอไประหว่างทางเสียมากกว่า แต่ก็ยังโชคดีที่เธอ รอดมาได้จนถึงหน้าห้องเขา และกาลังก่อความวุ่นวายเสียด้วย “ห้องคุณ 91111 ใช่ไหม มานี่เลยผมจะพาไปส่ง” ชายหนุ่มคว้ามือเธอแน่นก่อนจะเตรียมออกเดินทันที แต่ ร่างนั้นกลับขืนตัวไว้พลางเอะอะเสียงดังออกมา “ก็นี่ไงห้องช้าน…คุณถอยไปเลยนะฉันจะเข้าห้อง” เธอหันกลับก่อนจะเริ่มไขกุญแจกุกกักอีกครั้งในขณะที่ ชายหนุ่มเกือบจะทนไม่ได้เสียงกุญแจห้องก็ลั่นดัง คลิก “นี่ไง ช้านบอกแล้วว่าห้องฉัน คุณไปไกลๆ เลยไป๊” นาคินถึงกับยืนงงไปเป็นครู่จนลืมมองร่างหญิงสาวที่เดิน เซแซดๆ เข้าไปด้านใน…นี่เขาบ้าหรือเธอบ้ากันแน่ที่จาห้องผิ ด… ชายหนุ่มมองเลขห้องอีกครั้งก่อนจะมองกุญแจในมือตัวเอง เมื่อ ความสงสัยมีมากเขาจึงลองปิด ล็อกห้องนั้น ก่อนจะไขกุญแจที่ อยู่ในมือตัวเอง เสียงลูกบิดลั่นขึ้นทาให้เขาถึงกับตกใจขึ้นมา… นี่มันหมายความว่ายังไง กุญแจดอกอื่นสามารถไขเข้าห้องเขาได้ 26
ยังงั้นหรือ ร่างสูงก้าวพรวดเข้าไปด้านในก่อนจะยืนมองหญิงสาว ที่นอนหงายอยู่บนเตียงกว้างและทาท่าคล้ายจะหลับ เสียด้วย ชายหนุ่มยืนละล้าละลังชั่วครู่ก่อนจะหยิบกุญแจในมือเธอและ ออกไปยืนหน้าห้องอีกครั้ง คราวนี้เขาปิด ล็อกเหมือนเดิมและ ลองไข…เกื อ บสิ บ นาที ที่ เ ขาลองอยู่ ห ลายครั้ ง มั น ก็ ไ ขไม่ ไ ด้ เหมือนเดิม เขาจึงใช้กุญแจของตัวเองไขเข้ามาในห้องก่อนจะ ตรงดิ่งไปที่เธอและตวาดเสียงกร้าว “คุณ…ลุกขึ้น นี่มันห้องผม” “อาร้าย นี่ยังตามกวนไม่เลิกอีกหรือไง…มันห้องช้าน ไม่ งั้นช้านจะเข้ามาได้เหรอ” “แต่ผมลองแล้วมันไขไม่ได้” “คุ ณ เข้ า ห้ อ งผิ ด น่ ะ สิ มั น เลยไขไม่ ไ ด้ กลั บ ไปห้ อ งคุ ณ ซะไป๊” หญิงสาวโบกมือ ไล่ เขาก่อ นจะยันเท้าไปที่ร่างสู งๆ ซึ่ง ขึ้นมานั่งใกล้อยู่บนเตียง “ออกไปไป๊ ราคาญ” “เล่นเท้าเลยเรอะยายเด็กแก่แดด” เขาคารามเสียงดัง ก่อนซัดผัวะไปบนขาของเธอเต็มแรง “ไอ้ บ้ า ออกไปจากห้ อ งฉั น นะ นี่ คุ ณ เข้ า มาได้ ยั ง ไง… ช่วยด้วย” เสียงหวีดแหลมปรี๊ดของเธอดังขึน้ จนเขาสะดุง้ ทั้งตัวก่อน จะตะปบมือลงที่ปากนั้นแล้วตะคอกเสียงดัง “อยากอายคนอื่นรึไง เข้าห้องผมแล้วยังจะโวยวายอีก” 27
เธอดิ้นขลุกขลักพลางดึงมือที่ปิดปากตัวเองออกอุตลุ ด เมื่อไม่สามารถช่วยตัวเองได้หญิงสาวจึงส่งสายตาวิงวอนให้เขา ปล่อยแทน “บอกก่อนนะถ้าผมปล่อยห้ามแหกปากขึ้นมาอีก ไม่งั้น เจ็บ” เธอพยักหน้าหงึกหงักรับด้วยความหวาดกลัวเมื่อเห็นมือ นั้นยกสูงขึ้นทาท่าคล้ายจะตบลงมาจริงๆ ถ้าเธอขืนร้อง หญิงสาว กระเถิบร่างหนีเขาเมื่อเป็นอิสระในที่สุด “คุณจะทาอะไรน่ะ ถึงเข้ามาในห้องฉัน” “ยายนี่ พูดไม่รู้เรื่อง…แหกตาดูซะบ้างสิว่านี่มันห้องผม… พระเจ้า” นาคินอุทานเสียงแผ่วเมื่อหันไปด่าเธออีกครั้งและพบกับ สิ่งที่คาดไม่ถึง ร่างเล็กที่นั่งอยู่บนเตียงนั่นกาลังนั่งโชว์หน้าอกให้ เขาเห็นแบบจะๆ และดูท่าเธอจะไม่รู้ตัวเสียด้วย ชายหนุ่มถึงกับ กัดกรามแน่นก่อนจะอึกอักและเอ่ยออกไป “เสื้อ…เสื้อคุณ” “เสื้อฉันทาไม” เธอถามเขาหน้าตาเหลอหลาจนชายหนุ่ม ต้องเขยิบเข้าไปใกล้และดึงเสื้อเธอขึ้นมาทั้งหลับตาแน่น “มันโป๊” “คนบ้า…นี่คุณ…เพราะคุณนั่นแหละทาให้เสื้อฉันหลุด ” เธออุทานเสียงดังก่อนคว้าขอบชุดที่สวมมาปิดหน้าอกตัวเองไว้ แน่นด้วยความอับอาย ก่อนจะโวยวายด่าเขาไปด้วย “ผมไม่ได้ตั้งใจ” “แต่คุณเห็นใช่ไหมบอกมานะ” เธอถามเขาเสียงแหลม 28
ปรี๊ดทั้งหน้าตาแดงก่าสองมือปิดอกตัวเองไว้แน่น “เอ่อ…ก็…เห็นเหมือนกัน” “เห็นเหรอ…คนบ้า คนผีทะเล…” หญิงสาวร้องวี้ดก่อนคว้าหมอนมาทุบเขาวุ่นวาย ชายหนุ่ม ชักเหลืออดเมื่อแย่งหมอนมาได้เขาก็ทุบพลั่ กคืนไปบ้างก่อนจะ ด่ากราด “ผมเห็นก็จริงแต่ไม่ได้ทาอะไรนี่ เอาไปก็ไม่ได้ด้วย คุณ จะโวยวายทาไมกัน” “แต่คุณก็เห็น …ฉันไม่เคยให้ใครดูนี่นา…คนบ้า ออกไป เลยนะ” “อ้ า วนี่ ยั ง พู ด ไม่ รู้ เ รื่ อ งรึ ไ ง ผมบอกแล้ ว ว่ า มั น ห้ อ งผม กลับห้องคุณเลยไป๊” “ไม่ไป นี่มันห้องฉัน” “ผมเบื่อแล้วนะ มานี่เลย ยายผู้หญิงบ้า” นาคินเมื่อเหลืออดเขาก็เอามือปิดปากเธอไว้แน่นก่อนจะ ลากหญิงสาวออกไปจากห้องทันที…ร่างเล็กๆ นั้นดิ้นรนไปตลอด ทางจนถึงห้องที่เธออยู่ แขนแข็งๆ นั้นล็อกเธอไว้กับลาตัวก่อน จะไขกุญแจห้องที่เขาแย่งมาจากมือหญิงสาว ชายหนุ่มอุ้มร่าง เล็ ก นั้ น ปลิ ว หวื อ ก่ อ นจะโยนโครมลงไปที่ เ ตี ย งและหั น หลั ง ออกมาโดยไม่ดูผลลัพธ์แม้แต่น้อย เรียบร้อย ชายหนุ่มกลับห้องตัวเองก่อนจะนอนลงที่ เตียงกว้าง ด้วยความอ่อนใจ คิ้วยาวที่ทอดเหนือหน้าผากกว้างขมวดมุ่นเมื่อ 29
รู้สึกถึงบางอย่างที่อยู่ใต้แผ่นหลังตัวเองและกาลังนอนทับอยู่ สิ่ง ที่ติดมือเขาขึ้นมาคือต่างหูเล็กๆ ข้างหนึ่ง แสงสะท้อนจากเพชร ยาวระย้านั้นเข้าตาเขาวูบวาบ ชายหนุ่มนอนมองอยู่ชั่วครู่ก่อน จะเหวี่ยงสิ่งที่อยู่ในมือไปไว้ที่หน้ากระจกอย่างหมดความสนใจ พลางหลับตาลงด้วยความเบื่อสุดขีด บนเตียงกว้างแทบจะคลานไปรับ เธอค่อยๆ เคลื่อนร่างไปเพราะ ปวดหัวหนึบๆ จนแทบไม่อยากลุก กว่าจะรู้ตัวร่างบางก็ตกตุ้บลง ข้า งเตีย ง มือ เล็ ก ๆ ไต่ไ ปหากระเป๋า ถื อ ก่อ นจะควานหาแว่ น ขึ้นมาสวมและคลานไปรับโทรศัพท์จนได้ “โหล…ใครน่ะ” “ฉันเองนังบุษ นี่แกอยู่ที่ไ หน…เครื่อ งลงแล้ วนะรู้ห รือ เปล่า ใกล้ถึงแล้วใช่ไหม” “เครื่องลง…” เธออุทานเสียงดังก่อนจะวางโทรศัพท์โครมแล้ววิ่งพรวด เข้าห้องน้าทันที หญิงสาวอาบน้าลวกๆ แล้วออกมาแต่งตัวเร็วยิง่ กว่ า ทหารถู ก เรี ย กแถว แค่ ไ ม่ กี่ น าที เ ธอก็ อ ยู่ ที่ ด้ า นล่ า งของ โรงแรมเรียบร้อย “ฝากกุญแจค่ะ” หญิงสาววางกุญแจที่เคาน์เตอร์ก่อนจะเดินลิ่วเอากุญแจ รถไปยื่นให้พนักงานที่รออยู่หลังจากนั้นไม่นาน บุษบากรก็ขับรถ ปานจรวดออกจากโรงแรม 30
นะทาไมเพื่อนเธอไม่มารับสักที” “ใจเย็น ๆ หน่อยสิ ค ะคุณ ครีส พลอยว่าเรารออีก แป๊บ หนึ่งก็แล้วกัน เขาอาจจะหาเราไม่เจอก็ได้มั้ง” “พูดตลกจริงยายพลอย สนามบินเล็กแค่นี้ ไม่เจอก็ตา ถั่วละมั้ง” คีตภัทธบ่นเบาๆ ก่อนจะกระตุกแขนหญิงสาวนิดๆ “ว่าไงคะ” “ไปเดิ น เล่ น ดี ไ หม ผมว่ า น่ า จะดี ก ว่ า นั่ ง รอเฉยๆ นะ พลอย” “ไปก็ได้ค่ะ แต่อย่าเดินไกลนะเผื่อเขามาจะหาเราไม่เจอ” พลอยไพลินปล่อยให้สามีเดินโอบไหล่ออกจากห้องพัก ผู้โดยสารและเดินออกมาภายนอกตัวอาคารแห่งนั้น เธอเห็นเขา กราดสายตาไปทั่วๆ ก่อนจะถามขึ้นมาเสียงนุ่ม “ความจริ ง ที่ นี่ ส วยนะพลอย ผมเคยได้ ยิ น คุ ณ แม่ เ ล่ า ให้ฟังบางครั้งก็เคยเห็น จากหนังสื อ แต่ของจริงมันไม่เหมือ น สักนิด” “อ้าว คุณ ครีสว่าต่างกันมากหรือ คะกับ ที่เคยเห็น จาก หนังสือน่ะ” “ต่างสิ ในภาพมันสว่างเป็นสีฟ้าจนดูอะไรก็เป็นสีฟ้าไป หมด ไม่เหมือนของจริงเลยนะที่ดูแปลกๆ ตาชอบกล ผมว่าแดด มันเหลืองๆ ยังไงไม่รู้ แต่สวยดีมนิ ่าเขาถึงชอบมาอาบแดดกันที่นี่ คราวนี้ผมจะได้ผิวสวยเหมือนคุณละมั้ง” เขาเอ่ยจบพร้อมก้ม จุมพิตแก้มปลั่งที่อยู่ใกล้ทันที หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะเอ่ย เบาๆ 31
“อย่ารุ่มร่ามค่ะ ที่นี่ประเทศไทย” “คนไทยห้ามจูบกันหรือยังไง” เขาถามท่าทางตกใจไม่ น้อย “ไม่ใ ช่ค่ ะ แต่ ว่า มัน เป็ น เรื่อ งส่ วนตัว เขาไม่ท ากั น ในที่ สาธารณะ” “แสดงว่าคนไทยจูบกันได้เฉพาะในห้องงั้นสิ …พิลึกจริง ผมไม่สนใจหรอกเพราะคุณเป็นเมียผมนี่ ผมอยากจะจูบก็จูบ ไม่ เห็นเกี่ยวกับใครสักนิด” หญิงสาวถอนใจเบาๆ ก่อนจะโทษตัวเองที่ไม่น่าชวนเขา มาที่นี่ อย่างน้อยขนบธรรมเนียมประเพณีก็ทาให้เธอรู้สึกอาย ทุกครั้งเมื่อเขาทั้งกอดและหอมเธอมาตั้งแต่อยู่บนเครื่องบินนั่น ถึงจะทาใจแล้วก็เถอะ แต่เธอก็ยังใหม่สาหรับการใช้ชีวิตคู่กับเขา ก็เพิ่งจะแต่งงานกันได้แค่สองวันเท่านั้น เธอก็ดันชวนเขามาที่นี่ เสียอีก รู้อย่างนี้น่าจะอยู่ที่นั่นเสียให้รู้แล้วรู้รอดก็คงดี “เราแต่งงานกันกี่วันแล้วพลอย” ชายหนุ่มถามตาพราว ระยิบขณะมองหญิงสาวด้านข้าง “สองวันค่ะ วันนี้วันที่สาม…อย่าบอกนะว่าที่ถามเพราะ ลืมน่ะ” “ใครจะลืมลง ผมเบื่อเป็นบ้าเลยรู้ ไหม แต่งงานทั้งทียัง ไม่ได้นอนกับเธอเลยสักครั้ง” “ตาบ้ า นี่ ห มายความว่ า คุณ จ้ อ งแต่ จ ะนอนกับ พลอย อย่างเดียวหรือไง ไม่คิดถึงความรักบ้างเลยเหรอ” เธอต่อว่าเขา ทั้งหน้าแดงเรื่อ “ไอ้ค วามรั ก น่ ะ ผมก็คิ ด ถึ ง หรอก แต่ว่ ามั น เบื่อ รู้ ไ หม 32
ผมรอมาตั้งนานเธอดันมาแอ็กซิเดนตั้งแต่วันแรกเสียนี่ ” เขาบ่น อุบอิบจนหญิงสาวหัวเราะคิกออกมา “ทาไงได้ละคะ ของแบบนี้มันห้ามกันไม่ได้เสียด้วย” “แล้วเมื่อไหร่จะหายนี่พลอย ทาไมเธอเป็นนานแบบนี้” “นานที่ไหนก็แค่ไม่กี่วันเอง แล้วนี่อะไร…มาเที่ยวทั้งที บ่นแต่เรื่องนี้ตั้งแต่วันแรกจนวันที่สามแล้วนะคะ” “ผมจะบ่น…แล้วก็บ่นไปเรื่อยๆ จนกว่าจะได้นอนกับเธอ นั่นแหละ” พลอยไพลิ น แทบทาหน้ าไม่ถูก เมื่ อ ได้ ยิน สามี ห นุ่ ม พู ด โต้งๆ ชนิดไม่อายเสียด้วย หญิงสาวพยายามออกจากอ้อมแขน นั้นด้วยความขัดเขินแต่ก็ถูกเขารั้งไปกอดเสียแน่นและทาท่าจะ แตะนั่นแตะนี่ไม่เลิก “เดี๋ยวคนเห็นนะคะ” เธอปรามเขาเบาๆ ขณะมองไป รอบๆ ตัวด้วยความหวาดระแวง “มันมีใครที่ไหนเล่า ถึงไม่ได้รักกับเธอขอให้ได้จูบบ้างก็ ยังดีไม่ใช่เหรอ” เกือบตายแต่ก็รอดมาได้จนถึงที่นี่ แต่ไอ้สิ่งที่เห็นในตอนนี้ น่ะสิ มันทาให้เธอแทบจะขับรถชนกระถางต้นไม้เสียให้ได้ หญิงสาว เบรกพรืดจนหัวคะมาก่อนจะนั่งหน้าแดงก่าอยู่ในรถ “อื้อหือ…พระเจ้า…” เธอพูดไม่ออกไปชั่วครู่เมื่อเห็นหนุ่มร่างสูงกาลังยืนจูบ หญิงสาวในอ้อมกอดชนิดจะจะ หญิงสาวหัวใจเต้นรัวขึน้ มา ก่อน 33
จะซบหน้าลงกับพวงมาลัยรถ เธอกะว่าจะนั่งอยู่แบบนี้จนทั้งคู่ จากไปนั่นแหละถึงจะยอมลงมา ผ่านไปนานชั่วกัปชั่วกัล ป์ใน ความรู้สึกของเธอเมื่อค่อยๆ เงยหน้าขึ้น หญิงสาวก็ต้องคราง ออกมาเสียงดังด้วยความขัดใจ “นี่มันจะจูบกันจนถึงพรุ่งนีเ้ ลยหรือไง แล้วฉันจะลงไปได้ ไหมเนี่ย” หญิ ง สาวนั่ ง ตั ด สิ น ใจอยู่ ชั่ ว ครู่ ก่ อ นจะเปิ ด ประตู ร ถ ออกมาแผ่วเบาแล้วแทบจะย่องผ่านคนคู่นั้นไปด้วยความเงียบ กริบ หลังจากนั้นไม่นานเสียงประกาศเรียกชื่อทั้งคู่ก็ดังขึ้น “คุ ณ ครี ส และคุ ณ พลอยไพลิ น มี ญ าติ ม ารออยู่ ที่ ห้ อ ง รับรองครับ” คีตภัทธกดริมฝีปากหนักหน่วงเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะ หัวเราะออกมาเมื่อเห็นหญิงสาวในอ้อมกอดยืนหน้าแดงก่า “ไปได้แล้วยายพลอย ไม่รู้ว่าญาติฝ่ายไหนของเราที่มา รับเนอะ” “คงเพื่อนยายแหม่มนั่นแหละค่ะ ” เธอพูดเสียงเบาหวิว ขณะหลบตาสามีหนุ่มและแทบจะปลิวไปตามแรงฉุดของเขาที่ พาเธอออกวิ่งหน้าตาเฉย “ผมครีสนี่ภรรยาผมพลอยไพลิน ญาติผมอยู่ที่ไหนละ ครับ” เขาเอ่ยถามเสียงหนักเมื่อเข้าไปในห้องรับรองเล็กๆ แห่ง นั้น บุษบากรแทบจะกลั้นใจตายเมื่อเห็นชายหนุ่มผิวขาวร่าง สูงบอกว่าเป็นใคร นี่…นี่ไอ้คนที่เพิ่งแสดงหนังสดให้เธอดูแหม็บๆ นี่นา…แต่ก็สมแล้วละนะที่มาฮันนีมูน สงสัยงานนี้ไม่ใครก็ใครได้ 34
เป็นตากุ้งยิงกันมั่ง หญิงสาวหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับ กับเขาที่ยื่นมาให้เมื่อได้รับการแนะนาให้รู้จักกัน “เหนื่อยไหมคะคุณพลอยคุณครีส นั่งเครื่องมาเสียไกล” “ไม่เหนื่อยเลยครับ คุณเอ่อ…บุษบา” “กลับภูเก็ตกันเลยนะคะ ต้องนั่งรถอีกหลายกิโล ไปค่ะ คุณจะได้พักกันเสียที” “แหม่มเขาบอกว่าคุณบุษจะรีบกลับหรือคะ ทาไมไม่อยู่ กับพวกเราก่อนอุตส่าห์มารับทั้งที” พลอยไพลินชวนคุยเมื่อเดิน เคียงไปกับหญิงสาวตรงไปที่รถ “งานยุ่งนิดหน่อยน่ะค่ะ แต่อาจจะอยู่ต่ออีกสักวันสองวัน พอดียายพวกนั้นโทรไปขอคุณพ่อบุษให้ พวกนี้ชอบเล่นลับหลัง ตลอด คุณพลอยจะอยู่นานหรือเปล่าคะ” “เดือนหนึ่งค่ะ คิดว่าจะพาคุณครีสไปที่บ้านพลอยด้วย แล้วก็จะกลับ งานที่นั่นก็ยุ่งๆ เหมือนกันเพราะเราแต่งงานพร้อม กันสามคู่เลยนะคะ” “สามคู่” หญิงสาวตาโตเมื่อได้ยินคนด้านข้างพูด “ค่ะพอแต่งแล้วก็มาฮันนีมูนกันสองคู่ ส่วนคุณพอลอยู่ โยงที่บริษัท รอพวกเรากลับไปเขาถึงจะไปน่ะค่ะ” “ดีเหมือนกันนะคะเป็นเพื่อนกันแต่งงานแล้วก็ยังได้อยู่ ใกล้กันอีก…ขึ้นรถเลยค่ะ” เธอเอ่ยเสียงเบาก่อนจะเปิดประตูรถให้คนทั้งคู่ หลังจาก นั้นไม่นานระยะทางจากสนามบินจนถึงที่พกั บุษบากรก็เริ่มสนิท กับ คู่ แต่ง งานใหม่ อ ย่า งรวดเร็ ว เธอเพิ่ง สั งเกตว่ าทั้ง คู่เป็ น คน อารมณ์ดีพอๆ กันเชียวล่ะ 35
เมื่อถึงโรงแรม ห้องรับรองก็คล้ายจะเกิดตลาดนัดขนาด ย่อ มเพราะเพื่อ นสาวมารอกัน เรียบร้อยแล้ วแค่สามคนเข้าไป เสียงทักทายก็ดังกรี๊ดกร๊าดระงมมาจากกลุ่มเพื่อน “นังพลอย ผัวแกหล่อเป็นบ้า ไหนแกบอกว่าเป็นคนไทย ทาไมตาเป็นสีน้าเงินได้ล่ะ” “เขาผสมนิดหน่อย อย่าถามมากได้ไหมฉันอายคน” “อายทาไมก็ เขาเป็น ผั วแกจริงๆ นี่น า นังนี่ถ้าจะบ้า ” กุลธิดามองชายหนุ่มตาปรอย “นังคุณหญิงแหม่มอย่าเพิ่งกวนเขาได้ไหม เขาเพิ่งมาถึง ปล่อยให้พักก่อนดีกว่า เที่ยงๆ เราค่อยออกไปหาอะไรทานกัน นะ” “ได้เลยงั้น เชิญทุกคนขึน้ ห้องพักได้ตามสะดวก” กุลธิดา เจ้ า กี้ เ จ้ า การเช่ น เคยก่ อ นจะหั น ไปหาเพื่ อ นสาวแล้ ว กระซิ บ กระซาบ “แกอย่าเพิ่งกลับนานังบุษ ฉันขอป๊าแกแล้วยังไงก็ต้อง อยู่ด้วยกันก่อน คืนนี้เรามีเซอร์ไพรส์ให้กะคู่แต่งงานใหม่” “ขอฉันคิดก่อนละกัน ไปนอนนะ” “เฮ้ย ทาไมพูดง่ายๆ ยังงี้ล่ะบุษ เออแต่ว่าทาไมแกทาท่า เหมือนเมาค้างวะนี่” “ก็เพราะพวกแกนั่นแหละ…” เธอทาตาขวางใส่เพื่อนสาวก่อนจะเดินไปเข้าลิฟต์พร้อม กับพลอยไพลินและคีตภัทธ และเอ่ยขึ้นมาเมื่อนึกได้ “ห้องของคุณอยู่ชั้นสิบห้านะคะ ของบุษชั้นเก้า” “ขอบคุณครับคุณ…บุษ” 36
“ตอนเที่ยงเจอกันนะ” พลอยไพลินโบกมือให้ เมื่อเห็น หญิงสาวออกไปจากลิฟต์เมื่อถึงชั้นตัวเอง เสี ยงเรียกหน้าห้อ งทาให้หญิงสาวสะดุ้งตื่น และลุ ก นั่ง กวาดตาไปทั่วห้องด้วยความงุนงง กว่าจะเริ่มจาได้เธอก็ต้องใช้ เวลาชั่วครู่ มือบางควานหาแว่นด้วยความเคยชินก่อนจะเดินไป เปิดประตูกว้างแล้วเดินกลับไปนอนเหมือนเดิม “บุษ นี่แกหลับหรือไง ฉันเรียกตั้งนานทาไมไม่มาเปิด” “ฉั น ง่ ว งนี่ นอนก็ ไ ม่ พ อ ตื่ น ก็ เ ช้ า ฉั น ก็ เ ลยหลั บ น่ ะ สิ ” หญิงสาวเอ่ยเบาๆ ขณะหลับตา “แล้วแกจะหลับต่อเหรอ มันเย็นแล้วนะ ไปเดินดูทะเล กันไหมบุษ” “ม่าย…ฉันอยากนอน” เธอส่ายหน้าและทาท่าจะหลับ ต่อ “บุ ษ นี่ แ กมานอนหรื อ มาเที่ ย วกั น แน่ … ไปเหอะไปดู คุ ณ ครี ส กั น ดี ก ว่ า เจริ ญ หู เ จริ ญ ตาจะตาย” กุ ล ธิ ด าเอ่ ย ชวน หัวเราะคิกคักจนเพื่อนสาวขมวดคิ้วมุ่นและลืมตาข้างหนึ่งขึ้นมา “ไอ้ที่แกชวนไปดูน่ะ แฟนเพื่อนนะแก…หัดมีจริยธรรม บ้างสิ” “เฮ้ ย ดู เ ฉยๆ ไม่ ไ ด้ ท าอะไรนี่ น า แกคิ ด ดู สิ ค นหล่ อ ๆ แบบนี้มันไม่ค่อยมีให้เห็นนะยะ” “ไม่ไป ไม่อยากดู” “ตามใจ…ฉันไปกับพวกนั้นก็ได้เชิญแกนอนให้สบายไปเลย 37
แต่อย่าลืมนะพบกันที่ห้องอาหารตอนมืดล่ะ” “อือ ตามบาย” หญิงสาวตอบอุบอิบทั้งหลับตาพริ้ม เมื่อเพื่อนสาวปิดประตูให้เรียบร้อยบุษบากรก็นอนนิ่ง ทั้งที่ความจริงเธอไม่ได้หลับสักนิด…ก่อนจะเริ่มคิดถึงใครบางคน… รอยยิ้ ม แต้ ม ที่ มุม ปากและท าให้ ใ บหน้า ดื้ อ รั้ น นั้ น อ่ อ นโยนลง อย่างไม่รู้ตัว ทุกครั้งที่เธออยู่คนเดียวเธอต้องคิดถึงเขาตลอด…คิดถึง ทั้งๆ ที่เธอแทบจาใบหน้าเขาไม่ได้ด้วยซ้า แต่กลับจาอ้อมแขน อ่อนโยนนั้น ได้อ ย่างแม่นยา เขาเป็น ความทรงจาในวัยเยาว์ที่ อ่อนหวานที่สุดที่เธอเคยรู้จัก และยังจาเหตุการณ์นั้นได้ไม่ลืม เลือน งานเลี้ยงจบการศึกษามัธยมต้นของเธอก่อนจะถูกส่งไป อยู่ต่างประเทศและงานนั้น ที่เธอได้รู้จั กเขา ครั้งแรกและครั้ง เดียว…เธอจาได้ว่าร่างสูงนั้นเข้างานมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ เขามา ติดต่อธุระอะไรกับพ่อเธอสักอย่างและกลายเป็นแขกของงาน อย่างไม่รู้ตัว “อยู่งานเลี้ยงส่งยายบุษก่อนสิคุณ พรุ่งนี้แกก็จะไปแล้ว” พ่อ ของตัวเองชวนเขาหลั งจากที่ถูก แนะน าให้รู้จัก กัน เธอเห็นเขาลังเลชั่วครู่ก่อนจะขอตัวออกไปและกลับเข้ามาอีก ครั้งพร้อมตุ๊กตาตัวเล็ก ร่างสูงมากในสายตาเธอย่อตัวลงก่อนจะ แกว่งสิ่งนั้นให้ดูเบื้องหน้าและยัดใส่มือให้ก่อนจะลูบผมเบาๆ อีก ครั้ง “ขยั น เรี ย นนะครั บ สาวน้ อ ย คงอี ก หลายปี ก ว่ า จะได้ กลับมา” 38
“เกือบสิบปีครับคุณ หรืออาจจะมากกว่านั้นถ้าขี้เกียจ” พ่อเธอหยอกแล้ วหัวเราะชอบใจในขณะที่เธออายเขา เกือบตายกับคาล้อเลียนนั้น …ตอนนั้นเธอไม่รู้หรอกว่าอายเขา ท าไม แต่ เ มื่ อ เวลาผ่ า นไปจนโตเป็ น สาว เธอจึ ง รู้ ว่ า นั่ น คื อ ความชอบในตัวเขาจึงก่อให้เกิดความกระดากกับคาล้อเล่นนั่น คื น นั้ น เธอจ าได้ ว่ า ตั ว เองมี ค วามสุ ข และมี ค วามทุ ก ข์ ที่สุด…สุขใจเมื่อได้อยู่ใกล้ ในอ้อมแขนที่เขาช่วยสอนเธอเต้นรา และความทุกข์จากการที่คิดว่าจะไม่ได้พบเขาอีก ซึ่งมันก็เป็น ความจริง…เขาเข้ามาและหายไปจากชีวิตเธอโดยที่เธอไม่รู้จัก แม้แต่ชื่อเขา…สิ่งเดียวที่ยืนยันว่าเขามีตัวตนไม่ใช่ความฝัน แต่ เป็นตุ๊กตาตัวเล็กๆ นั่น มือบางค้นกระเป๋าถือของตัวเองก่อนจะดึงของบางอย่าง ออกมา และเมื่อเอามาแกว่งเล่นตรงหน้าคือตุ๊กตาสาวน้อยตัว เล็ ก ในชุด เหลื องสดใส หญิงสาวยิ้ม บางๆ ก่อนจะเอ่ยออกมา เสียงแผ่วหวาน “คุณอยู่ที่ไหนคะตอนนี้ รู้หรือเปล่าว่าเด็กผู้หญิงที่คุณ เคยเอาตุ๊กตาให้น่ะโตแล้วน้า…” หญิงสาวเงียบไปชั่วครู่ขณะที่สายตามองสิ่งที่อยู่ในมือนิ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงเจือสะอื้น “คุณแต่งงานหรือยังคะ มีลูกกี่คนแล้ว…คุณยังจาฉันได้ หรือเปล่า” ดวงตากลมโตรื้ น ด้ ว ยหยาดน้ าเมื่ อ เอ่ ย ประโยคท้ า ย ออกมา ทาไมเธอต้อ งเจ็บ ปวดทุก ครั้งเมื่อ คิด ว่าเขาจะจาเธอ ไม่ได้ ทาไมเธอต้องฝังใจกับผู้ชายคนหนึ่งที่ตนเองจาไม่ได้แม้แต่ 39
ใบหน้า และทาไม…เธอไม่เคยลืมเขาได้เสียทีแม้จะผ่านไปกี่ปี ก็ตาม GGG
40
3 อย่างหงอยเหงากับการคิดถึงเรื่องราวในอดีต เสียงกริ่งที่หน้า ประตูลิฟต์ทาให้ตอ้ งรีบเดินเร็วกว่าเดิมก่อนจะเข้าไปยืนนิ่งอยู่ใน นั้น ครู่ เดี ยวเธอก็ ม าถึง ด้า นล่ างและเดิ น ตรงไปที่ห้ อ งอาหาร ตามที่เพื่อนนัดไว้ เสียงเรียกชื่อเธอดังขึ้นเอะอะ เมื่อหันไปก็เห็น เพื่อนกลุ่มใหญ่ที่รออยู่ “บุษ ทางนี้เร้ว” ชื่อนั้นทาให้ร่างสูงที่นั่งอยู่คนเดียวกระตุกทั้งตัว นาคิน เงยหน้าขึ้นช้าๆ ก่อนจะเหลียวตามเพื่อหาเจ้าของชื่อนั้น เขา เห็นเธอยืนนิ่งก่อนจะส่งยิ้มให้สาวๆ ที่นั่งเป็นกลุ่มใหญ่ คิ้วเข้ม ขมวดนิด ๆ เมื่อ มองตามร่ างระหงในชุด ราตรีสี น้าเงิน เข้ ม นั่ น ก่อนจะกัดกรามแน่นเมื่อจาได้ว่าเธอเป็นใคร “โลกมันกลมหรือโรงแรมมันแคบกันแน่” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเบื่อๆ ก่อนจะลุกขึ้นและออกไปจาก ห้องอาหารทันที ร่างสูงที่ก้าวยาวๆ จนเกือบจะออกจากห้อ ง