ธรรมชาติของดอกไม้ ย่อมใช้ทุกวิถที างที่จะล่อแมลงให้เข้าใกล้ ไม่เว้นแม้แต่ดอกไม้ท่บี ริสทุ ธิ์ผุดผ่องไร้เดียงสา ยังสามารถเอาความไร้เดียงสานัน้ มาเป็นกับดัก ล่อแมลงมาติดบ่วง…จนได้…
เล่ห์ลวงบ่วงดอกไม้ ฝันหวาน : ประพันธ์ บรรณาธิการ พิสูจน์อักษร ออกแบบปก จัดรูปเล่ม เจ้าของลิขสิทธิ์
ร้อยเรื่อง พันรัก วีณ amany amany ฝันหวาน
พิมพ์ครั้งที่ 2 : กันยายน 2556 ในรูปแบบ e-book สงวนลิขสิทธิ์ : โดยได้รับอนุญาตจัดพิมพ์จากเจ้าของลิขสิทธิ์ถูกต้องตามกฎหมาย สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ราคา 350 บาท จัดพิมพ์โดย : ล่าฝัน พับลิชชิง 71/194 หมู่บ้านพฤกษา 49/1 ซ.แก้วอินทร์ ต.เสาธงหิน อ.บางใหญ่ จ.นนทบุรี 11140
เล่าสู่กันฟัง เมื่ออ่านกันมาถึงหน้านี้ก็เป็นอันรู้กันว่าเป็นหน้าสาหรับพูดคุย เรื่ อ ยเปื่ อ ย ได้ ส าระบ้ า งไม่ไ ด้ ส าระบ้ า ง ตามแต่ อ ารมณ์ ข องคนเขี ย น (555) สาหรับในสวนรัก ตอน เล่ห์…ลวง…บ่วงดอกไม้ เดิมคือโปรเจ็กต์ พิเศษของสานักพิมพ์ดอกหญ้า 2000 เป็นการรวมเอานักเขียนทั้งสี่ท่าน มาร่วมงานกัน และเป็นการทางานร่วมกับนักเขียนท่านอื่นของจี้เป็นครั้ง แรกค่ะ ก็นั บว่าเป็ นความประทับ ใจที่ยังคงตราตรึง ซึ่งในชุดก็มีนิยาย จานวนสี่เล่มด้วยกันค่ะประกอบไปด้วย 1. ดอกไม้ร่ายมนต์รัก โดย โมริสา 2. ดอกไม้ในอ้อมกอดรัก โดย LALA 3. เล่ห์…ลวง…บ่วงดอกไม้ โดย ฝันหวาน 4. เด็ดดอกไม้ใส่แจกันรัก โดย ญาณนันต์ สาหรั บ เล่ มนี้ ก็คือเรื่อง เล่ห์…ลวง…บ่วงดอกไม้ เป็นอีกหนึ่ง จินตนาการของการบอกเล่าเรื่องราวผ่านตัวละครของพระเอกซึ่งเป็น ชายหนุ่มที่มีทุกอย่างสมบูรณ์แบบ เพียงแค่สิ่งเดียวที่ขาดหายไปจากชีวิต ก็คือความสุขที่แท้จริง กับสาวน้อยที่เกิดมาจากครอบครัวชนชั้นกลางที่ มองโลกในแง่ดีและมีชีวิตที่เต็ม เปี่ย มไปด้วยความรักและความอบอุ่น ภายในครอบครั ว และเธอยั ง พร้ อ มที่ จ ะแบ่ งปั นความสุ ข ให้ กับ ผู้ ช าย เย่ อหยิ่ งอย่ า งเขาด้ ว ยความเต็ ม ใจ ส่ ว นเรื่อ งราวจะเป็ น อย่ างไรนั้ น ก็ ติดตามกันในเนื้อหาเลยจ้ะ ขอบคุณที่ยังรักกัน ติดตามผลงาน และคอยส่งกาลังใจให้กันอยู่ เสมอนะคะ สาหรับคุณผู้อ่านท่านใดที่อยากสอบถามเกี่ยวกับเรื่องนิยาย หรือแวะมาพูดคุยคลายเครียด แก้เหงา สร้างสัมพันธไมตรี ก็สามารถตาม หาตัวจี้ได้ที่ Email : angie.uknow@hotmail.com Facebook : https://www.facebook.com/Fanwhan.wareramphai
Fanpage : https://www.facebook.com/Lafanpublishing เว็บไซต์ : http://lafun.shopup.com/
ฝากกั น อี ก นิ ด ในตอนนี้ จี้ กั บ พี่ จ อย (LALA) หุ้ น กั น สานฝั น ทาสานักพิมพ์เล็กๆ ของเราเองค่ะภายใต้ชื่อว่าสานักพิมพ์ ล่าฝัน หรือ ล่าฝันพับลิชชิง ซึ่งจะพิมพ์งานภายใต้นามปากกา ฝันหวาน วารีราเพย รวมไปถึงนามปากกา LALA และ ณรักษ์ ของพี่จอยจาหน่าย ถ้าหาก เห็นแบรนด์ของล่าฝัน อย่าลืมอุดหนุนเป็นกาลังใจให้เราสองคนด้ วยนะ คะ แต่ในขณะเดียวกันก็ยังทางานส่งสานักพิมพ์ตามปกติเช่นเดิมจ้ะ รักคุณผู้อ่านมากมาย ฝันหวาน (วารีราเพย)
1
แค่มอง
ชายหนุ่มเลือดผสมเชื้อสายอิตาเลี่ยนไทยพาร่างสูงเพรียวที่มี ผ้าเช็ดตัวสีขาวพันกายเพียงแค่ผืนเดียวก้าวออกมาจากห้องน้า แผ่นอก กว้างแข็งแรงอย่างคนที่ออกกาลังกายสม่าเสมอชื้นไปด้วยหยดน้าที่เกาะ เป็ น หยดเล็ กๆ อยู่ บ นเรื อ นกายของเขาเพราะเพิ่ งผ่ า นการอาบน้ามา หมาดๆ ไรขนสีน้าตาลอ่อนลามเลียหายลับไปในขอบผ้าขนหนูลู่แนบชิด ติดกับ เรื อนร่ างกาย า เส้ น ผมยาวสลวยจนถึงบั้นท้ายถูกปล่ อยให้ เป็น อิสระเปียกลู่หอมกลิ่นแชมพูจางๆ ชายหนุ่มยื่นมือไปคว้าผ้าขนหนูผืนเล็ก ที่ว างอยู่ บ นโต๊ะขึ้น มาซับ หยดน้ าที่เกาะพราวอยู่บนใบหน้าหล่ อเหลา คมคายหาตัวจับยาก คิ้วเข้มดกดางดงามราวกับวาด พาดอยู่เหนือดวงตาคมกริบที่ ล้ อมกรอบด้ว ยขนตายาวงอนหนาเป็ น แพ ลดความกระด้า งดุดันของ ดวงตาบุ รุ ษ เพศให้ แ ลดู อ่ อ นหวานติ ด ตาตรึ ง ใจ โหนกแก้ ม สู ง รั บ กั บ สั น กรามแกร่ ง จมูกโด่งได้รู ป งดงามจนแม้แต่อิส ตรีก็คงอดที่จะอิจฉา เจ้าผ้าขนหนูผื นเล็กผื นนั้นไม่ได้ที่ได้รับโอกาสให้ลวนลามสัมผั สอยู่บน ใบหน้ า หล่ อ เหลาคมคายราวกั บ ประติ ม ากรรมชั้ น ยอดที่ ไ ด้ รั บ การ ออกแบบและสร้างสรรค์ขึ้นอย่างประณีตไม่มีที่ติ ชายหนุ่มโยนผ้าขนหนูผืนเล็กทิ้งลงในตะกร้ามุมห้องที่จัดเตรียม เอาไว้สาหรับใส่เสื้อผ้าที่ใช้แล้วอย่างไม่ไยดีหลังจากที่ใช้งานมันจนหนาใจ ร่างสูงสมาร์ตก้าวเท้าเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าและเลือกเสื้อเชิ้ตสีขาวขึ้นมา สวมเป็ น ชิ้ น แรกและพึ ง พอใจที่ จ ะเปิ ด กระดุ ม เสื้ อ เอาไว้ ต ลอดแนว กางเกงยีนพอดีตัวสีซีดตัวเก่งถูกหยิบขึ้นมาสวมเป็นชิ้นถัดไป ปลดปล่อย
เล่ห์ลวงบ่วงดอกไม้ กระดุมเม็ดบนเอาไว้เพื่อความสบายตัว ‘อัลนี่ อธิศนันท์ อัลโตนิโอ คาปูริโอ’ คือ ชื่ อเสี ย งเรี ย งนามของเจ้ า ของความงดงามที่ถู ก ธรรมชาติ รังสรรค์ขึ้น ‘เรือนแพริมน้า’ ภายในอาณาบริเวณสวนกล้วยไม้ปลูกรักษ์ แถบชานเมือง คือสถานที่ที่บุคคลมีชื่อเสียงระดับโลกทางดนตรีเลือกที่จะ มาพักผ่อนในช่วงเวลาที่อาศัยอยู่ใต้ผืนแผ่นดินอันงดงามและเต็มไปด้วย มิตรไมตรีอย่าง ‘ประเทศไทย’ ด้ ว ยรู ป ลั ก ษณ์ ภ ายนอกและชื่ อ เสี ย งอั น โด่ ง ดั ง ในฐานะของ นักเปียโนผู้มีพรสวรรค์ แน่นอนว่าราคาบัตรในการเข้าชมการแสดงของ ชายหนุ่มย่อมสูงลิบลิ่วตามไปด้วย บุคคลทั่วไปไม่สามารถหาทางพบเจอ หรือว่าเข้าถึงชายหนุ่มได้โดยง่ายเพราะอธิศนันท์เป็นคนค่อนข้างเก็ บตัว แต่ ไ ม่ ว่ า ชายหนุ่ ม จะย่ า งกรายไปประเทศใดก็ ล้ ว นแล้ ว แต่ ไ ด้ รั บ การ ต้อนรับอย่างดีเยี่ยม จนทาให้ชายหนุ่มเกิดความรู้สึกเบื่อหน่ายกับสิ่ง หรูหรามากมายที่ถูกประเคนส่งมาถึงเขา เมื่อเสียงปรบมือไม่ใช่สิ่งที่น่าประทับใจอีกต่อไป คาสรรเสริญ เยินยอไม่ใช่สิ่งที่น่ายินดีอีกต่อไป มิหนาซ้าชื่อเสียงที่มีเพิ่มขึ้นทุกวันกลับ ยิ่งทาให้อธิศนันท์ต้องเพิ่มความระมัดระวังมากขึ้นทุกวัน ไม่ว่าจะกระดิก ตัวไปทางไหนก็ต้องถูกตามติดด้วยเงาดาๆ ที่เรียกว่า ‘บอดี้การ์ด ’ อยู่ เสมอ คาว่าเบื่อหน่าย เบื่อหน่าย และยิ่งกว่าเบื่อหน่าย คือความรู้สึก ที่เกิดขึ้นซ้าซากกับชายหนุ่มอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แต่เมื่อปลายเท้าเหยียบลง บนผืนแผ่นดินไทยความรู้สึกเหล่านั้นก็ค่อยๆ จางหายไป ถึงแม้ว่าบุคคล ทั่วไปที่เดินสวนกับเขาจะไม่รู้จัก ‘อัลนี่ อธิศนันท์ อัลโตนิโอ คาปูริโอ’ แต่บุคคลเหล่านั้นก็พร้อมที่จะหยิบยื่นมิตรภาพให้ กับเขาด้วย ‘รอยยิม สยาม’ ที่น่าประทับใจ ชายหนุ่มเดินไปเปิดหน้าต่างเพื่อรับลมอย่างที่เขาทาเป็นประจา ตั้งแต่ย้ายตัวเองมาเป็นแขกคนพิเศษของ ‘สวนปลูกรักษ์’ และเลือกที่จะ พักอยู่ในเรือนแพริมน้าหลังเล็กกะทัดรัดแต่สะดวกสบายหลังนี้ อธิศนันท์ สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ เพื่อรับอากาศบริสุทธิ์ในยามเช้า ก่อนที่ ชายหนุ่มจะก้าวยาวๆ ไปหยิ บ เครื่องดนตรี ที่เขารักและหวงแหนที่สุ ด 6
ฝั นหวาน ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่ ‘เปียโน’ ที่ชายหนุ่มสามารถเล่นได้อย่างดีเยี่ยมจน ได้รับการขนานนามว่าเป็น ‘พ่อมดแห่งวงการเพลงคลาสสิก’ ‘แซกโซโฟน’ คือเครื่ องดนตรีที่ชายหนุ่มโปรดปรานที่สุดและ รู้ สึ ก มี ค วามสุ ข ที่ สุ ด เวลาที่ ไ ด้ ส่ ง ผ่ า นเสี ย งเพลงจากใจของเขาผ่ า น แซกโซโฟน อธิศนันท์ประคองแซกโซโฟนสุดรักสุดหวงออกมาจากกระเป๋า เก็บก่อนจะเดินตรงไปที่หน้าต่างบานใหญ่อีกครั้ง ชายหนุ่มเอนตัวยืนพิง ขอบหน้าต่างก่อนจะเริ่มบรรเลงเพลงผ่านแซกโซโฟนขับกล่อมมวลหมู่ ดอกไม้และเหล่าแมลงตัวน้อยที่กาลังบินล้อลมอยู่ ท่ามกลางธรรมชาติ อันบริสุทธิ์ ให้รู้สึกดื่มด่าไปกับเสียงดนตรีอันไพเราะเพราะพริ้ง ภาพของชายหนุ่มร่างสูงที่บรรเลงเสียงเพลงนุ่มนวลผ่านเครื่อง เป่าราคาแพงในอิริยาบถสบายๆ กลับเป็นภาพที่งดงามเหลือเกินสาหรับ ผู้หญิงคนหนึ่งที่ได้เห็นสุภาพบุรุษหนุ่มที่ยืนพิงขอบหน้าต่างบานใหญ่ เสื้อเชิ้ตที่ยังไม่ได้รับการติดกระดุมให้เรียบร้อยปลิวไสวล้อเล่น กับสายลม พัดผ่ านพลิ้ว ไหวไปกับผ้าม่านเนื้อบางสีขาวสะอาดบริสุ ทธิ์ แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าที่ตกกระทบสาดส่องเข้ามาก่อให้เกิดเป็นภาพ ที่ ง ดงามจนยากที่ จ ะละสายตา ทั้ ง มุ ม ภาพและแสงเงา ล้ ว นแล้ ว แต่ สมบูรณ์แบบจนเกินจะห้ามใจไม่ให้คิดเลยเถิด ยิ่งได้เห็น แผ่นอกกว้างเปลือยเปล่า หน้าท้องแบนราบมีกล้าม พองามที่โผล่พ้นกางเกงขึ้นมา ยิ่งทาให้หัวใจดวงน้อยหวั่นไหวจนแทบจะ ทนเก็บกักของเหลวสีแดงในโพรงจมูกเอาไว้เกือบไม่ไหว “บานชื่น!!” เสียงหวานใสที่ถึงแม้ว่าจะเจือปนไปด้วยความไม่พอใจแต่มันก็ ยังใสกังวานดุจระฆังแก้วที่ดังขึ้นทาให้คนที่แอบใช้สายตาโลมเลีย ‘แขก คนส้าคัญ’ ของสวนปลูกรักษ์ถึงกับสะดุ้งเฮือก บานชื่ น ลู ก สาวของคนงานในไร่ ที่ ค รอบครั ว เกษตรโยธิ น มอบหมายให้มาช่วยทางานบ้านบนเรือนแลกกับเงินไปโรงเรียนเพื่อฝึกให้ เด็กสาวเป็นคนรู้จักคิดและขยันขันแข็ง รีบมุดตัวออกมาจากพุ่มไม้ที่ซุ่ม แอบดูชายหนุ่มที่พักอาศัยอยู่ในเรือนแพริมน้าวิ่งตัวปลิวหนีหายไปจาก บริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว 7
เล่ห์ลวงบ่วงดอกไม้ “เด็กบ้า ทาไมถึงได้บ้าผู้ชายแบบนี้นะ” หญิงสาวที่มาใหม่บ่นพึมพา ‘พุดน้าบุษย์’ ดอกไม้แสนรักดอกที่สี่ ในจานวนดอกไม้แสนรักทั้งห้าดอกของพ่อช้างกับแม่แก้ว เจ้าของผลผลิต อันน่าอัศจรรย์ใจ แม้จะถูกปลูกอยู่ในสถานที่เดียวกัน การดูแลรักษาและ อุณหภูมิก็เหมือนกัน แต่อุปนิสัยของดอกไม้แต่ละดอกกลับแตกต่างกัน อย่างสิ้นเชิง “ขอโทษนะคะพี่อัลนี่ บานชื่นนี่เสียมารยาทจริงๆ เลย” หญิงสาวหน้าใสเจ้าของพวงแก้มป่องอมชมพู แย้มริมฝีปากเรียว บางสีระเรื่อตามธรรมชาติเป็นรอยยิ้มอ่อนหวานสดใสส่งให้ชายหนุ่ม “ครับ” อธิศนันท์ตอบรับ รู้สึกตาพร่ากับรอยยิ้มของหญิงสาวจนทนมอง ไม่ไหว ชายหนุ่มไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนยิ้มได้สวยเท่านี้ และไม่เคยเห็น ผู้หญิงคนไหนยิ้มได้สดใสมากเท่านี้มาก่อน แต่นั่นแหละ ความร่าเริงสดใส มองโลกในแง่ดีของพุดน้าบุษย์ เปรียบเสมือนยาพิษที่ทาร้ายความรู้สึก ของเขาทีละเล็กทีละน้อยอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน อธิศนันท์ไม่เคยสดใสเท่านี้ ไม่เคยร่าเริงได้เท่านี้ และไม่เคยยิ้ม อย่ า งมี ค วามสุ ข แบบนี้ ม าก่ อ นเลย พุ ด น้ าบุ ษ ย์ จึ ง เปรี ย บเสมื อ นกั บ ด้านสว่างของมนุษย์ที่ชายหนุ่มไม่อยากจะปรายตามอง เพราะยิ่งมองมัน ก็ยิ่งทาให้เขารู้สึกว่าชีวิตของเขาที่คนภายนอกมองว่าหรูหราสง่างามนั้น มันช่างดามืดและไร้ความสุขเสียเหลือเกิน “พี่อัลนี่ไม่โกรธจริงๆ เหรอคะ? ทั้งที่บานชื่นเสียมารยาทรบกวน เวลาสุนทรีย์ทางอารมณ์ของพี่อัลนี่ขนาดนี้ เฮ้อ! พี่อัลนี่ทาไมถึงได้เป็น คนดีแบบนี้นะ บุษย์ชอบจังเลยค่ะ” พุด น้าบุษย์ยิ้ มหวาน ถึงแม้หญิ งสาวจะเอ่ยปากว่าบานชื่นอยู่ ปาวๆ ว่าเด็กสาวเสียมารยาทรบกวนเวลาของอธิศนันท์ แต่หญิงสาวก็ ไม่ยอมหยุดรบกวนเวลาของชายหนุ่มเช่นกัน เธอยังคงปักหลักยกมือเท้า บนรั้วไม้ระแนงที่พ่อช้างลงทุนทาใหม่เพื่อกั้นอาณาเขตระหว่างเรือนแพ ริ ม น้ าและบ้ า นไม้ ท รงไทยหลั ง ใหญ่ ซึ่ ง เป็ น ที่ พั ก อาศั ย ของครอบครั ว เกษตรโยธิน เพราะไม่อยากให้ดอกไม้แสนรักดอกนี้ถูกแมลงจอมขโมยฉกฉวย 8
ฝั นหวาน เอาไปครอบครองหลังจากที่จาใจต้องยอมเสียดอกไม้ แสนรักให้ไปอยู่ใน มือของคนอื่นแล้วถึงสามดอก และถึงแม้ดอกไม้แสนรักบางดอกพ่อช้าง อาจจะยังไม่ได้เสียไปอย่างถาวรแต่ในอนาคตอันใกล้นี้ ดอกไม้แสนรัก ของพ่อช้างก็คงทยอยผลัดเปลี่ยนนามสกุลไม่ได้พ่วงท้ายชื่อด้วย ‘เกษตร โยธิน’ อีกต่อไป “พี่อัลนี่เล่นดนตรีใช่ไหมคะ? บุษย์ได้ยินเสียงแว่วๆ เลยเดินมาดู ไม่นึกไม่ฝันว่านอกจากจะได้ฟังเพลงแล้วยังได้เห็นหุ่นนักดนตรีอีกด้วย” “ครับ” ชายหนุ่ มตอบรั บสั้ น ๆ อธิศนั น ท์ไม่ใช่คนหยิ่ง ไม่ใช่คนเย็นชา ชายหนุ่มอาจจะเป็นคนพูดน้อย สื่อสารไม่ค่อยเก่ง อัธยาศัยไม่ค่อยดี แต่ นั่นมันก็ไม่ได้หมายความว่าชายหนุ่มเป็นพวกมีปัญหาหรือว่าบกพร่อง ทางอารมณ์ จนต้องปิดกั้นตัวเองจากสิ่งรอบข้าง แต่อธิศนันท์ให้คานิยาม ส าหรั บ อุ ป นิ สั ย ส่ ว นตั ว ของตั ว เองว่ า เขาเป็ น เพี ย งแค่ ผู้ ช าย ‘ขี อาย’ คนหนึ่ งที่ไ ม่ส ามารถสื่ อความรู้ สึ กของตั ว เองให้ ฝ่ ายตรงข้า มรับ รู้และ เข้าใจได้ก็เท่านั้นเอง “แต่ พี่ อั ล นี่ หุ่ น ดี ม ากเลยนะคะ บานชื่ น ตาลอยเลย สงสั ย จินตนาการไปไกล แล้วถ้าบุษย์ไม่เห็นก่อนอาจจะเลือดกาเดาไหลไปเลย ก็ได้ รับรองอีกไม่เกินห้านาทีต้องพาพี่เกดมาร่วมเป็นสาวกชวนเลือดพุ่ง อี ก คน ปกติ บ านชื่ น ไม่ ค่ อ ยฟ้ อ งพี่ เ กดหรอกนะคะ ชอบฟ้ อ งแม่ แ ก้ ว มากกว่า แต่เรื่องนี้บานชื่นต้องฟ้องพี่เกดค่ะเพราะเห็นผลรวดเร็วดี” พุดน้าบุษย์เล่าเสียงเจื้อยแจ้วแจ่มใสถึงความฉอเลาะช่างฟ้อง ของบานชื่น ปกติบานชื่นจะชอบทาตัวติดแก้วกันเกราเป็นตังเมเพราะ แก้วกันเกราใจดี ผิดกับการะเกดที่บานชื่นค่อนข้างจะเกรงอยู่เล็กน้อย เนื่องจากความจู้จี้ขี้บ่นและเจ้าระเบียบของการะเกด และไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับบรรดามวลหมู่ดอกไม้ในสวน ปลูกรักษ์ บานชื่นก็จะทาหน้าที่เป็นพลเมืองดีด้วยการนาเรื่องราวทั้งหมด ไปฟ้องแม่แก้วเป็นประจา นอกจากบางเรื่องที่ต้องการเห็นผลในระยะสั้น บานชื่ น ก็ จ ะข่ ม ความกลั ว และหั น ไปฟ้ อ งการะเกดแทน และนี่ ก็ เ ป็ น สาเหตุที่ทาให้ บ รรดาสมาชิกดอกไม้แสนรักของสวนปลู ก รักษ์ไม่ค่อ ย ปลาบปลื้มกับพฤติกรรมของบานชื่นเท่าไร และถึงแม้พุดน้าบุษย์จะเล่า 9
เล่ห์ลวงบ่วงดอกไม้ ไปหั ว เราะไปอย่ า งสนุ กสนานแต่ สิ่ ง ที่ ห ลุ ด ออกมาจากริ ม ฝี ป ากได้ รู ป งดงามของอธิศนันท์ก็มีเพียงแค่คาว่า “ครับ” เป็นคาตอบสุดท้ายและคาตอบเดียวที่ชายหนุ่มเลือกที่จะใช้มัน ตอบโต้กับหญิงสาวหน้าใสยิ้มสวยคนนี้ “พี่อัล นี่ รู้ไหมคะว่านามสกุล ของพี่อัล นี่อ่านคล้ ายๆ กับกาแฟ ที่บุ ษย์ ช อบดื่มเลย คาปู ริ โ อ คาปู ชิโ น บุ ษย์ เลยเรียกพี่อัล นี่ลั บหลั งว่ า พี่กาแฟไงคะ ขาใช่ไหมคะ?” “ครับ” ถึงแม้ชายหนุ่มจะตอบรับ แต่ไม่ปรากฏเสียงหัวเราะหลุดออกมา จากริมฝีปากของชายหนุ่มแม้แต่เดซิเบลเดียว “อุ๊ย! ตายแล้ว บุษย์เผลอเล่าไปได้ยังไง บุษย์คิดว่าจะปิดเป็น ความลับไม่ให้พี่อัลนี่รู้ซะหน่อย แต่ไหนๆ พี่อัลนี่ก็รู้แล้วบุษย์ขอเรียกพี่อัลนี่ ว่าพี่กาแฟได้ไหมคะ?” ยายตัวเล็กที่ยืนเกาะอยู่ริมรั้วเริ่มขยับตัวเข้าไปใกล้กับประตูรั้ว มากขึ้นเรื่อยๆ ถามไปขยับตัวไป เผลอแป๊บเดียวพุดน้าบุษย์ก็วิ่งตัวปลิว ผ่านรั้วเข้าไปเกาะขอบหน้าต่างบานใหญ่ที่ชายหนุ่มยืนพิงอยู่ อธิศนันท์ ยืนด้านใน พุดน้าบุษย์ยืนด้านนอกราวกับว่าพุดน้าบุษย์ได้กลายร่างเป็น ชายหนุ่มที่กาลังตามแจกขนมจีบไม่แถมซาลาเปาให้กับหญิงสาวที่ตนพึง พอใจก็ไม่ปาน “พี่กาแฟของบุษย์” พุ ด น้ าบุ ษ ย์ ยิ้ ม แป้ น ดวงตากลมโตสดใสเปล่ ง ประกาย ระยิบระยับเจือปนไปด้วยความสุขสนุกสนาน อธิศนันท์สะดุ้งเฮือกเมื่ อ ได้ยิ น คาว่า ‘พี่กาแฟของบุ ษย์ ’ กังวานเสี ย งอบอุ่นอ่อนหวานยามเอ่ย ประโยคชวนให้หัวใจของบุรุษเพศหวั่นไหวจนชายหนุ่มต้องรีบรวบรวม สมาธิปิดกั้นหัวใจตัวเองสร้างภูมิต้านทานเพื่อไม่ให้ถูกความร่าเริงสดใส เข้าครอบงาหัวใจอย่างไม่รู้ตัว “พี่อัลนี่ต้องเป็นพี่กาแฟของบุษย์คนเดียวนะคะ ห้ามให้คนอื่น เรียกเหมือนบุษย์เด็ดขาดนะคะ บุษย์สงวนลิขสิทธิ์ค่ะ” หญิงสาวออกคาสั่งแต่น้าเสียงกลับออดอ้อนฉอเลาะจนอธิศนันท์ 10
ฝั นหวาน เริ่มทาตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าในสถานการณ์แบบนี้ชายหนุ่มควรจะเดินหนีหรือ ว่าทนฟังหญิงสาวพล่ามต่อไปดี? “ครับ” “พี่กาแฟน่ารักที่สุดเลย!” หญิ ง สาวยิ้ ม หวานพร้ อ มกับ ยื่ น ใบหน้า เนีย นใสเข้ าไปใกล้ กั บ ใบหน้ าหล่ อเหลาของชายหนุ่มราวกับกลั วว่าเขาจะไม่มีโอกาสได้เห็ น รอยยิ้มของเธอ และถึงแม้จะมีหน้าต่างขวางกั้นก็ไม่เป็นอุปสรรคสาหรับ ผู้หญิงตัวเล็กอย่างเธอเลยแม้แต่น้อย หน้าต่างบานใหญ่ขนาดนี้เวลาเปิด ก็กว้างราวกับเปิดประตูบานใหญ่สองบานไม่มีผิดจะกระโดดไปอยู่ข้างใน เป็นเพื่อนกับชายหนุ่มก็ยังไหว ผิวแก้มของชายหนุ่มค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีเข้มจัดเมื่อสัมผัสได้ถึง กลิ่นกายหอมอ่อนๆ ในวัยสาวสะพรั่งที่ลอยมาตามสายลมจนต้องรีบขยับ ตัวถอยออกห่างจากขอบหน้าต่าง แต่คนตัวเล็กหน้าใสกลับไม่รู้ตัวเลยว่า เธอกาลังทาให้ผู้ชายอกสามศอกเกิดอารมณ์หวั่นไหวอย่างรุนแรง “ยายบุษย์!!!” เสียงดังสนั่นหวั่นไหวราวกับฟ้าผ่าทาให้พุดน้าบุษย์สะดุ้งสุดตัว ก่อนจะหันไปตามเสียง นอกรั้วที่หญิงสาวใช้เป็นที่ยืนเมื่อสักครู่มีคนมา ยืนแทนถึงสองคนด้วยกัน คนแรกยืนนาหน้ามือเท้าเอวหน้าตาถมึงทึงเมื่อ เห็นกิริยาไม่รักนวลสงวนตัวของน้องสาว ส่วนอีกคนก็คือยายเด็กขี้ฟ้องที่ บรรดาพี่สาวคนที่สองและคนที่สามของพุดน้าบุษย์ล้วนแล้วแต่เอือมระอา กาลังส่งสายตามองสองหนุ่มสาว แสดงความเสียดายอย่างชัดเจนเมื่อคน ที่ยืนใกล้ชิดสนิทสนมกับพ่อหนุ่มรูปหล่อคนนั้นเป็นพุดน้าบุษย์ไม่ใช่เธอ “เห็นไหมคะบุษย์บอกแล้วว่าบานชื่นต้องไปตามพี่เกดมาเป็น เพื่อน สงสัยอยากจะให้พี่เกดเลือดกาเดาไหลเพราะหุ่นพี่กาแฟ” พุดน้าบุษย์ยิ้มแย้มแจ่มใส “แต่ถ้าจะให้มีผลกับพี่เกด พี่กาแฟอาจจะต้องถอดหมดเลยนะ คะ เพราะในบรรดาห้าคนพี่น้องพี่เกดความรู้สึกช้าที่สุด แต่ไม่เอาดีกว่า บุษย์จะเก็บไว้ดูคนเดียว เลือดกาเดาไหลคนเดียว ไม่แบ่งคนอื่น” “ยายบุษย์ออกมาเดี๋ยวนี้นะ อย่าไปรบกวนคุณอัลนี่” การะเกดพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ที่อยากจะไปกระชากตัว 11
เล่ห์ลวงบ่วงดอกไม้ น้องสาวออกห่างจากชายหนุ่มร่างสูงใบหน้าหล่อเหลาคมคายเร้าใจ การ แสดงกิริยาไม่สมควรในที่สาธารณะเป็นเรื่องที่การะเกดไม่เคยคิดจะทา แม้จะอยากกระชากลากถูน้องสาวกลับเข้าบ้านเร็วๆ แต่หญิงสาวก็ไม่อาจ ทาได้อย่างที่ใจต้องการ “บุษย์ไม่ได้รบกวนพี่กาแฟนะคะพี่เกด บุษย์มาอยู่เป็นเพื่อนคุย ต่างหาก บุษย์กลัวว่าพี่กาแฟจะเหงา” “ใครพี่กาแฟ?” การะเกดเอ่ยถามด้วยความสงสัย “ก็พี่อัลนี่ไงคะ บุษย์ขอเรียกพี่อัลนี่ว่าพี่กาแฟเพราะบุษย์ชอบดื่ม กาแฟคาปูชิโน บุษย์ชอบดื่ม ชอบมากด้วย” พุดน้าบุษย์หันไปมองกาแฟที่หญิงสาวชอบดื่มด้วยดวงตาวาววับ การะเกดอยากจะเป็นลมเมื่อได้ยินคาพูดของน้องสาว “ยายบุษย์!” “จ๋าพี่เกด” พุดน้าบุ ษย์ ขานรับ เสีย งหวานในขณะที่อธิศนันท์กลับยืนกอด แซกโซโฟนเอาไว้ ใ นอ้ อ มแขน มองดู ล ะครที่ ก าลั ง ด าเนิ น เรื่ อ งโดย พุดน้าบุษย์และการะเกดเงียบๆ “ยายบุษย์พ่อช้างให้พี่มาตาม” การะเกดสูดลมหายใจเข้าปอด ก่อนจะขออนุญาตแอบอ้างชื่อ ของบิดาที่เคารพรักมาใช้เพื่อดึงพุดน้าบุษย์ออกห่างจากเรือนแพริมน้า ผู้ชายคนนี้หน้ าตาดีเกินกว่าที่การะเกดจะไว้ใจปล่ อยพุดน้าบุษย์ให้อยู่ ใกล้ชิดกับเขาต่อไปได้ ถ้าพุดน้าบุษย์ใช้เวลาอยู่กับอธิศนันท์นานเกินไป หญิงสาวอาจจะถูกเสน่ห์ชวนหลงใหลที่ชายหนุ่มปลดปล่อยออกมาจาก ตัวเข้าครอบงาโดยไม่รู้ตัวก็เป็นได้ “โธ่…พี่การะเกดของน้องบุษย์ บุษย์กลับก็ได้ค่ะ ไม่ต้องเอาพ่อ ช้างมาขู่บุษย์หรอก บุษย์ไปก่อนนะคะพี่กาแฟ เดี๋ยวบุษย์จะแวะมาดื่ม เอ๊ย! ไม่ใช่ มาคุยเป็นเพื่อนพี่กาแฟอีกนะคะ” พุดน้าบุษย์โบกมือลาอธิศนันท์ก่อนจะเดินเร็วๆ ออกไปหาพี่สาว เพราะกลัวว่าเส้นเลือดของการะเกดจะพังทลายไปต่อหน้าต่อตาเพราะ โกรธจั ด และแน่ น อนว่ าสาเหตุข องความโกรธน่าจะมาจากเธออย่า ง 12
ฝั นหวาน ไม่ต้องสงสัย การะเกดยื่นมือไปจับมือน้องสาวข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างก็ยื่นไปจับ มือของบานชื่นที่ยืนเหม่อเผยอริมฝีปากน้อยๆ มองอธิศนันท์จนน้าลาย แทบจะไหลออกมาจากริมฝีปาก ก่อนจะฉุดกระชากลากถูหญิงสาวทั้ง สองคนให้เดินตามเธอออกไปจากอาณาบริเวณของเรือนแพริมน้า “ยายบุษย์ไปให้ท่าผู้ชายถึงบ้านแบบนั้นได้ยังไงมันน่าเกลียด!” การะเกดเริ่มเทศนาน้องสาวทันทีที่ห่างออกมาจากบริเวณเรือน แพริ มน้ าพอสมควรแล้ ว ต้องโทษนิ ล ปั ทม์คนเดียวที่มาสร้ างเรือนแพ ริมน้าหลังนี้เอาไว้ สร้อยกัทลีก็เสียคนบนเรือนแพริมน้าจนน้ากระเพื่อม ไหวเพราะมัวแต่เล่นผีผ้าห่มบนเรือนแพริมน้ากับจิณณ์สามีจาเป็นของ สร้อยกัทลีในตอนนั้นไปคนหนึ่งแล้ว พุด น้ าบุ ษย์ ยั งท าท่า จะเสี ย คนบนเรื อ นแพริ ม น้าหลั ง นี้ อีก คน เหรอนี่? หวังว่าคงไม่มีภาพยนตร์เรื่องน้าไหวสั่นสะท้านโลกันตร์ภาคสอง บนเรือนแพริมน้าให้ได้ชมเป็นขวัญตาอีกครั้งหรอกนะ “บุษย์ไม่ได้ให้ท่านะคะ ก็พี่เกดชอบว่าบุษย์ว่า บุษย์ปั้นหม้อรอผัว ตอนนี้ความหวังของบุษย์กาลังจะเป็นจริงแล้วนะคะพี่เกด ไม่ต้องรอคอย อย่างสิ้นหวังระกาใจอีกแล้ว” “ยายบุษย์!” “โอ๋ โอ๋ พี่เกดอย่ าโกรธบุ ษย์ เลยนะคะ บุษย์ล้ อเล่น อีกอย่าง บุษย์ก็ไม่ได้ไปหาผู้ชายถึงบ้านเสียหน่อย ที่นี่เป็นบ้านเรานะคะพี่เกด” พุดน้าบุษย์ส่งเสียงออดอ้อนฉอเลาะพร้อมกับถือโอกาสเข้าไป โอบกอดพี่สาวเป็นการประจบ ในบรรดาดอกไม้ทั้งห้าที่กาลังส่งกลิ่นหอม อบอวลยวนใจเหล่าแมลงภู่ให้พยายามหาทางบินเข้ามาชิดใกล้เพื่อขโมย ดอกไม้แสนงามไปจากอกแข็งๆ ของพ่อช้างและอกนิ่มๆ ของแม่แก้ว ก็มีพุดน้าบุษย์นี่แหละที่เป็นสาวน้อยขี้อ้อน ช่างฉอเลาะ จนคนในบ้าน หลงกั น หั ว ปั กหั ว ป าจะว่า กล่ า วตัก เตือนอะไรแต่ ล ะครั้ ง พอสบตากั บ ดวงตากลมโตฉายแววอ้ อ นวอนของพุ ด น้ าบุ ษ ย์ ก็ พ านท าให้ ค นที่ จ ะ ว่ากล่าวถึงกับพูดอะไรไม่ออกอยู่เสมอ “โธ่…พี่เกด พี่เกดก็ขายออกแล้ว พี่ปัทม์ก็ขายออกแล้ว พี่สร้อย 13
เล่ห์ลวงบ่วงดอกไม้ ก็ ข ายออกแล้ ว บุ ษ ย์ ก็ อ ยากขายออกบ้ า ง ต่ อ ไปจะได้ ช่ ว ยกั น เลหลั ง ยายพวง” พุดน้าบุษย์ยกเอาน้องสาวคนสนิทขึ้นมาเป็นข้ออ้าง พวงชมพูที่มี ชื่อเล่นน่ารักน่าเอ็นดูว่า ‘ชมพู’ จะรู้สึกโมโหโกรธาจนแผ่นดินแทบจะ พิ น าศถ้ า หากว่ า มี ใ ครบั ง อาจมาเรี ย กเธอว่ า ‘พวง’ แต่ ส าหรั บ พี่ ส าว สุ ด ที่ รั ก อย่ า งพุ ด น้ าบุ ษ ย์ เ ป็ น กรณี พิ เ ศษที่ พ วงชมพู ล ะเว้ น เอาไว้ แ ละ คนนอกก็ไม่ควรเลียนแบบเพราะหายนะอาจมาเยือนอย่างไม่รู้ตัว ถ้าหากว่า เผลอเรียกพวงชมพูว่า ‘ยายพวง’ เหมือนที่พุดน้าบุษย์เรียก “ขายออกอะไรกันยายบุษย์?” การะเกดแกล้งทาตาขุ่นหน้าตึงเพื่อกลบเกลื่อนอาการเขินอาย ของตัวเอง “โธ่…ก็ขายให้พี่เขมไงคะ ทาไมพี่เกดความจาสั้นจัง จาสามีของ ตัวเองไม่ได้เสียแล้ว” พูดน้าบุษย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แกล้งทาท่าเหนื่อยหน่ายกับ อาการขี้ลืมที่เกิดขึ้นแบบปัจจุบันทันด่วนของพี่สาว “กว่าพี่เขมจะสอยพี่เกดลงมาจากคานทองได้มันไม่ใช่เรื่องง่า ย เลยนะ พี่ เกดอย่ า ลื มบ่ อยนั ก สิ เดี๋ย วพี่ เ ขมลื ม บ้า งพี่เ กดจะกลายเป็ น แม่ม่ายยังสาวเอานะคะ” “ยายบุษย์!” “พี่เกดอะ บุษย์ล้อเล่นเฉยๆ ค่ะ บุษย์ทาบัญชีเสร็จตั้งแต่เช้า พอ ช่วงสายบุษย์ก็ไปปั้นหม้อต่อยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยหิวจัง” พุดน้าบุษย์ยกมือขึ้นลูบท้องตัวเองเบาๆ พร้อมกับทาหน้าทาตา ออดอ้อนออเซาะพี่สาวคนโตเพื่อเปลี่ยนเรื่อง “มัวแต่เอาเวลาไปแอบมองหนุ่มหล่อมากกว่ามั้ง” “ก็เขาน่ามองนี่คะพี่เกด แต่บุษย์ ไม่กล้ าคิดอะไรกับเขาหรอก พี่อัลนี่เขาออกจะเป็นหนุ่มรูปงามมีชื่อเสียงบุษย์ไม่กล้าอาจเอื้อมหรอก แค่มองให้ชุ่มชื่นหัวใจไปวันๆ เท่านั้นเอง ผู้ชายแบบพี่อัลนี่เหมาะที่จะมอง ด้วยตาแต่ไม่เหมาะที่จะครอบครองค่ะ เพราะบุษย์ไม่คู่ควร” พุดน้าบุษย์ตอบพี่สาวด้วยน้าเสียงร่าเริงสดใส อธิศนันท์อาจจะ เป็นเรื่องราวแปลกใหม่ครั้ งใหญ่ที่ก้าวผ่ านเข้ามาในชีวิตของหญิ งสาว 14
ฝั นหวาน นอกจากครอบครัววุ่นวายแสนอบอุ่นขนาดใหญ่ของเธอ ถ้าหากเปรียบ ชายหนุ่มเหมือนกับงานปั้นชิ้นโบแดงก็คงเหมาะที่จะตั้งโชว์ให้คนอื่นได้ ร่ ว มกั น ชื่ น ชมมากกว่า จะเก็ บ เอามาครอบครองเป็ น เจ้ า ของแต่ เ พี ย ง ผู้เดียว “คิดได้แบบนั้นก็ดีแล้ว” ‘เขาอยู่ สู ง เกิ น กว่ า ที่ เ ราจะเอื อมถึ ง พี่ ไ ม่ อ ยากเห็ น บุ ษ ย์ ต้ อ ง เจ็บปวด’ การะเกดต่อประโยคที่เหลือในใจ เพราะพุดน้าบุษย์มีความเป็น ศิลปินในตัวของตัวเองค่อนข้างสูงกว่าคนอื่นทาให้อารมณ์ของหญิงสาว อ่อนไหวและเปราะบางมากกว่าคนอื่นตามไปด้วย ภายนอกพุดน้าบุษย์ อาจจะดูเป็นหญิงสาวร่าเริง แจ่มใส มองโลกในแง่ดี ไม่เคยได้พบเจอกับ เรื่องราวทุกข์ตรมช้าใจนั่นก็เป็นเพราะอาณาเขตของสวนปลูกรักษ์และ ความรั กความอบอุ่น ที่ตลบอบอวลภายในครอบครัว ที่คอยเป็นเกราะ คุ้มกันพุดน้าบุษย์เอาไว้ อธิศนันท์เปรียบเสมือนแขกแปลกหน้าที่แวะมาแหวกม่านหมอก ที่คอยคุ้มครองพุดน้ าบุษย์เอาไว้เข้ามาในอาณาเขตของสวนปลู กรักษ์ ถ้าหากอธิศนั นท์ไม่ใช่เพื่อนรักของทิมทองคนรักของนิล ปัทม์ที่ตามมา ง้องอนน้องสาวคนที่สองของการะเกดถึงบ้านและพ่วงเอาเพื่อนสนิทที่อยู่ ในระหว่างช่วงพักการแสดงและบินมาพักผ่อนที่ประเทศไทยมาที่สวน ปลูกรักษ์ด้วย การะเกดคงจะไม่มีทางยอมให้อธิศนันท์รุ กล้าเข้ามาในเขต ของสวนปลูกรักได้อย่างง่ายดายแบบนี้ รูปลักษณ์ภายนอกของชายหนุ่มมันชวนหลงใหลใฝ่ฝันจนน่ากลัว เธอกลัวใจพุดน้าบุษย์ กลัวว่าน้องสาวจะหลงใหลได้ปลื้มไปกับรูปโฉม ภายนอกของอธิศนันท์จนถอนตัวถอนใจไม่ขึ้น ผู้ชายที่มีบุคลิ กเลิ ศหรู ท่าทางสง่างามสูงส่งไม่แม้แต่จะเหลือบตาลงมองสิ่งที่ต่ากว่าระดับสายตา อย่างอธิศนันท์จะมองเห็นดอกพุดน้าบุษย์ที่แสนจะต่าต้อยเมื่อเทียบกับ ศักยภาพของเขาหรือเปล่า? การะเกดก็อดที่จะรู้สึกหนักใจไม่ได้ EEE 15
2
ฝันรักในคืนลวง เรือนร่างกายาของชายหนุ่มผิวสีแทน เปิดเปลือยเปิดเผยต่อ สายตาของเจ้าของดวงตากลมโตแวววาวสดใสเจือแววหวานเยิ้มเมื่อสบ กับนัยน์ตาคมกริบชวนฝันของเขา ชายหนุ่มหลุบเปลือกตาลงใช้ขนตา ยาวงอนหนาเป็นแพปิดบังความปรารถนาร้อนแรงที่เปิดเผยผ่านดวงตา ของเขาอย่างชัดเจน เพื่อไม่ให้หญิงสาวรู้สึกประหม่าและหวาดกลัวกับ ความเร่าร้อนในดวงตา มืองดงามได้รูปยื่นไปจับมือบอบบางนุ่มนิ่มดึงรั้งเข้าหาตัวเพื่อให้ เจ้าของมือเล็ กบางใช้ฝ่ ามือของเธอสั มผั ส เรี ย นรู้กับเรือนกายของเขา อกกว้างอบอุ่นคือจุดแรกที่มือน้อยนุ่มนิ่มเลือกที่จะสัมผัสแตะต้องเพื่อ การเรียนรู้เรื่องสรีระวิทยาที่น่าค้นหา หญิงสาวหลบตาเมื่อเผลอไผลเงยหน้าขึ้นจนดวงตากลมโตหวาน เยิ้มบังเอิญประสบพบเจอกับดวงตาคมกริบวาววับน่าหลงใหลของบุรุษ เพศทรงเสน่ห์ร้อนแรงจนยากที่จะถอนตัว ชายหนุ่มไม่เปิดโอกาสให้หญิงสาวที่กาลังเขินอายอย่างน่ารักน่า รัดดิ้นหนี เมื่อหญิงสาวขยั บตัว เพื่อจะถอยห่ างออกจากรัศมีเรือนกาย ที่กาลั งทาให้ เธอหวั่ น ไหวจนหั ว ใจแทบจะหยุ ดเต้น เรือนร่า งสง่างาม สมชายชาตรี ก็ตามติดประกบกับ เรือนร่ างนุ่มเนี ยนหอมกรุ่นละมุนมือ ทันที “อะ…” หญิงสาวอุทานด้วยความตกใจเมื่อถูกรั้งเข้าไปกอดเอาไว้แนบแน่น ความร้ อ นผ่ า ว กลิ่ น กายแห่ ง บุ รุ ษ เพศอบอวลยั่ ว ยวนชวนหลงใหล เรียวหน้างดงามเลือกที่จะซุกซบซ่อนใบหน้าเนียนใสที่กาลังแดงระเรื่อทั้ง
ฝั นหวาน จากความร้อนภายในที่กาลังเอ่อล้นราวกับลาวาเหลวร้อนแห่งภูเขาไฟ ที่กาลั งระอุถึง จุ ดเดือดและความเขิน อายแห่ ง สตรี ที่ไม่ เคยใกล้ ชิดกั บ ชายหนุ่ ม คนไหนแนบแน่ น แบบนี้ ม าก่ อ นลงกั บ ซอกคออุ่ น ร้ อ นของ ชายหนุ่มที่กาลังใช้เสน่ห์ร้ายกาจของเขาหลอกลวงให้หญิงสาวหลงใหล อยู่ในภวังค์แห่งความรักดื่มด่าจนยากที่จะต้านทาน ผิ ว กายอ่อ นนุ่ ม เสี ย ดสี กั บ ผิ ว กายแน่น ตึงเต็มไปด้ว ยมัด กล้ า ม งดงามชวนสัมผัสของเพศตรงข้าม ยิ่งหญิงสาวหลับตาลงเพื่อข่มอารมณ์ ธรรมชาติ แ ห่ ง ความเสน่ ห า ความรู้ สึ ก ของเธอก็ ยิ่ ง หวั่ น ไหวฉายชั ด ยิ่งปราศจากการมองเห็น ยิ่งไร้ซึ่งพันธนาการของม่านดวงตา หญิงสาว ก็ ยิ่ ง ชั ด เจนในความรู้ สึ ก ของตั ว เอง ว่ า เธอก าลั ง ถล าลึ ก ลงไปในบ่ ว ง อารมณ์ ดาฤษณาของมนุ ษย์ จ นยากจะถอนตัว กลิ่ นกายของบุรุษเพศ อบอุ่นหอมหวานดึงดูดใจจนหัวใจดวงน้อยอ่อนล้าเกินกว่าที่จะต้านทาน “สบตากับผม” ริ ม ฝี ป ากได้ รู ป เปล่ ง เสี ย งออกค าสั่ ง อย่ า งเอาแต่ ใ จ หน าซ้ า ริมฝีปากเอาแต่ใจของเขายังฉวยโอกาสทาร้ายใบหูบอบบางน่ารักของ หญิ ง สาวในอ้ อ มแขนด้ ว ยการสั ม ผั ส แตะต้ อ งจนหญิ ง สาวขนลู ก ซู่ ความรู้ สึ กแปลกใหม่ช วนลิ้ ม ลองในเส้ น ทางสายสั มพัน ธ์อันลึ กซึ้งของ ชายหญิงมันช่างระทึกใจเกินกว่าจินตนาการจะสามารถอธิบายได้ เรี ย วหน้ า งดงามค่ อ ยๆ ผละออกห่ า งจากซอกคออบอุ่ น ของ ชายหนุ่มรูปงาม แหงนหงายเผลอไผลประสานสายตากับดวงตางดงาม ราวกับต้องมนต์สะกด ริมฝีปากสีเชอร์รี่สดไร้ซึ่งการเคลือบด้วยลิปสติก เผยอขึ้นรอคอยสัมผัสวาบหวามจากริมฝีปากคู่นั้นอย่างลืมตัวลืมอาย ชายหนุ่มก้มหน้าลงแตะริมฝีปากกับเรียวปากนุ่มนิ่มหวานละมุน แผ่ ว เบาราวกั บ ปี ก ผี เ สื้ อ สั ม ผั ส แตะต้ อ งซ้ าแล้ ว ซ้ าเล่ า หยอกล้ อ กั บ ไฟปรารถนาในหัวใจดวงน้อยให้ลุกโชนจนหญิงสาวทนไม่ ไหวต้องเป็น ฝ่ายยกมือขึ้นรั้งศีรษะได้รูปลงมาและยื่นริมฝีปากนุ่มเนียนของเธอเข้าไป แนบชิดกับริมฝีปากได้รูปงดงามของเขา ยอมพ่ายแพ้ต่อกองไฟแห่งความ ปรารถนาที่ฉุดรั้งให้เธอหลงลืมสิ่งรอบตัวยกเว้นเพียงแค่เรือนร่างกายา ที่โอบกอดร่างแบบบางของเธอเอาไว้แนบอก ริมฝีป ากที่ แนบชิดสนิ ทสนมร้อนราวกับเปลวไฟ แต่หญิงสาว 17
เล่ห์ลวงบ่วงดอกไม้ กลับไม่รังเกียจหรือว่าหวาดกลัวแม้แต่น้อย มิหนาซ้ายังบดเบียดเรียวปาก นุ่มหวานให้ แนบชิดกับ ริ มฝี ป ากงดงามมากยิ่ งขึ้น เสียงครางพึงพอใจ เล็ดลอดออกมาจากลาคอระหงแผ่วเบายามแยกเรียวปากบางนุ่มนิ่มออก จากกันนิดหนึ่งเพื่อให้ชิวหาร้อนรุ่มรุกล้าเข้าไปเก็บกวาดความอ่อนหวาน ซาบซึ้งตรึงใจเติมไฟแห่งเสน่หาอันร้อนระอุให้ลุกโชติช่วง ในขณะที่ฝ่ามือบางนุ่มก็เริ่มเรียนรู้ที่จะสัมผัสแตะต้องร่างกาย ของอีกฝ่าย ไม่ย อมให้เขาทาการส ารวจความนุ่ มละมุนบนพื้นผิ ว กาย อันอ่อนนุ่มของเธอฝ่ายเดียว ชุดนอนสีหวานที่ไม่ได้รับความสนอกสนใจ ในนาทีแห่งความร้อนเร่าถูกถอดออกไปจากเรือนร่างงดงามอวดความ งามสะพรั่งของสาววัยแรกแย้ม เจริญหูเจริญตา ดวงตาคมกริ บ ลุ ก โพลงร้ อ นเร่ า ราวกั บ ไฟเมื่ อ มองเห็ น ความ อวบหยุ่นที่กาลังผลิบานเริงร่ารอรับสัมผัสจากมือได้รูปของเขา เพียงแค่ วางฝ่ ามือลงบนความนุ่ มหยุ่ น ละมุ น มือราวกับ มีส ปริง ชั้น ดีซุกซ่อนตั ว เอาไว้ หญิงสาวก็สะดุ้งเฮือกทั้งตัว ร่างกายอ่อนเปลี้ยเพลียแรงเกินกว่า ที่จะทรงตัวไหว แม้จะอยู่ในอ้อมกอดร้อนแรงของบุรุษหนุ่มรูปงามก็ตาม ชายหนุ่มประคองหญิงสาวนอนลงบนเตียงนอนหนานุ่มก่อนจะ เอนกายลงนอนแนบชิ ด สนิ ท สนม ใช้ริ ม ฝี ป ากหยอกล้ อ กั บเรื อนกาย อ่อนนุ่มของหญิงสาวที่กาลังรอคอยการเติมเต็มจากมือ ริมฝีปาก และทุก ส่วนสัดบนเรือนกายของเขา ริ ม ฝี ป ากของชายหนุ่ ม แนบสั ม ผั ส อ่ อ นโยนทะนุ ถ นอมลงบน หน้าผากเนียนเกลี้ยงเกลาในขณะที่ฝ่ามือร้อนรุ่มก็ลากผ่านสารวจตรวจตรา เรือนร่างนุ่มเนียนกลึงเกลา ริมฝีปากงามแต่ทว่าร้ายกาจคู่นั้นลากผ่าน ลงมาจุมพิตเปลือกตาอ่อนนุ่มทั้งสองข้าง ปลายลิ้ น อุ่ น ร้ อ นถู ก ใช้ ใ ห้ สั ม ผั ส กั บ ปลายจมู ก โด่ ง รั้ น น่ า รั ก น่าเอ็นดู ก่อนที่จมูกโด่งได้รูปจะลากผ่านคลอเคลียกับพวงแก้มนุ่มนิ่ม หอมกรุ่น ผ่านลงมาสัมผัสกับปลายคางเล็กบางจนถึงลาคอนุ่มเนียนชวน ทะนุถนอมจนถึงบัวตูมคู่งามที่กาลังถูกฝ่ามืออุ่นร้อนสัมผัส สร้างความ ปั่นป่วนให้เจ้าของความอวบหยุ่นอย่างหาที่สุดมิได้ ชิ ว หาอุ่ น ร้ อ นพลิ้ ว ไหวล้ อ เล่ น แตะต้ อ งสั ม ผั ส เรื อ นกาย จน หญิงสาวต้องหลับตาแน่นกัดริมฝีปากสะกดกลั้นคลื่นแห่งความปรารถนา 18
ฝั นหวาน ที่กาลังซัดโถมทั่วเรือนกายของเธอ ชายหนุ่มสะบัดเสื้อเชิ้ตสีขาวที่สวมอยู่ทิ้งไปโดยมีมือเล็กบางคอย ช่วยรั้งสิ่งกีดขวางให้พ้นทางเพื่อให้ความอ่อนนุ่มของเธอได้มีโอกาสสัมผัส แนบชิดกับความแข็งแกร่งชวนหลงใหลของบุรุษเพศ ในขณะที่ชายหนุ่ม กาจัดสิ่งพันธนาการเรือนกายของเขา เขายังสามารถใช้ประสบการณ์ที่ เหนือกว่าสร้างไฟแห่งความปรารถนาให้กับหญิงสาวได้อย่างต่อเนื่อง เมื่ อ ไร้ ซึ่ ง สิ่ ง กี ด ขวาง ไร้ ซึ่ ง พั น ธนาการขวางกั้ น ดึ ง รั้ ง สติสัมปชัญญะให้จมดิ่งกับลานาแห่งความรัก ความปรารถนาเร่าร้อน รอคอยการเติมเต็ม ล าแขนกลมกลึงทั้งสองข้างลูบไล้สั มผัส เรือนกาย กายาของชายหนุ่ม ริมฝีปากคู่สวยเม้มเข้าหากันแน่นเพื่อสะกดกลั้นเสียง ครวญครางรัญจวนใจ “คุณสวยกลมกลึงไปทั้งเนื้อทั้งตัว” ชายหนุ่ มบดเบี ยดเรื อนกายเปลือยเปล่ าของเขากับเรือนกาย นุ่มเนียน ถ้อยคาอ่อนหวานมากมายหลุดพ้นผ่านริม ฝีปากได้รูปที่กาลัง สร้ า งความวาบหวามให้ กั บ เธอ หญิ ง สาวสอดปลายนิ้ ว เข้ า ไปพั น กั บ เส้นผมดกดานุ่มสลวยเมื่อชายหนุ่มฝังใบหน้าลงระหว่างทรวงอกอวบอิ่ม ที่กาลังชูชันท้าทายความเร่าร้อนจากมือได้รูปของเขา ชายหนุ่ ม ปลุ ก เร้ า หญิ ง สาวด้ว ยความเร่ า ร้อ นแผดเผารุน แรง จนเธอแทบขาดใจ ความปรารถนาร้อนแรงของเขามากมายจนหญิงสาว แทบรับไม่ไหว แต่เธอกลับรู้สึกเป็นสุขอย่างประหลาดกับความอึดอัดใน เรือนกายที่กาลังรอคอยการ ‘เติมเต็ม’ จากเขา “คุณพร้อมหรือยังที่รัก?” “พะ…พร้อมค่ะ” หญิงสาวตอบรับเสียงหวาน เธอกาลังรู้สึกอึดอัดกับแรงพิศวาส จากชายหนุ่มจนหายใจแทบไม่ออกและรอคอยการปลดปล่อยจากการ ทรมานอันแสนหวานนั้น “โอ๊ะ!!” หญิงสาวอุทาน ไหวเยือกไปทั้งตัวด้วยความเจ็บจากสิ่งที่กาลัง ชาแรกแทรกเข้าไปในร่างกายของเธอจนร่างบอบบางของเธอได้รับความ กระทบกระเทือน 19
เล่ห์ลวงบ่วงดอกไม้ “เจ็บ! เจ็บ! เจ็บ!” พุดน้าบุษย์ดิ้นกระแด่วๆ อยู่บ นพื้นเมื่อหญิงสาวทิ้งตัว ลงจาก เตีย งนอนดิ่งลงสู่พื้นห้องอย่างแรง หนังสือเล่มหนาซึ่งรวบรวมเนื้อหา เกี่ยวกับ งานปั้น ซึ่งเป็น งานอดิเรกสุดรั กสุ ดดวงใจของพุดน้าบุษย์ที่ถูก หญิงสาวใช้มือปัดไปโดนโดยบังเอิญ ร่วมกันทาร้ายร่างกายของเธอด้วย การพาเหรดหล่น ตามลงไปกระแทกกับเรื อนร่างเล็ กบางที่นอนหมอบ เค้เก้อยู่บนพื้นห้องนอน หญิงสาวเจ็บจนน้าตาซึม สันหนังสือเล่มหนาคงทาให้ศีรษะของ เธอปูดโปนไปแล้ว แค่เล่มเดียวก็จะแย่อยู่แล้ว แต่นี่กลับกระหน่าซ้าเติม เธอถึงหกเจ็ดเล่มด้วยกัน เธอไม่ร้องให้บ้านแตกก็ดีเท่าไรแล้ว หญิงสาว ค่อยๆ ประคองตัวเองลุกขึ้นนั่ง แรงกระแทกทาให้เธอรู้สึกจุกจนแทบพูด ไม่ออก เหงื่อไหลโซมทั่วกาย ผิวแก้มขาวผ่องแดงระเรื่อเมื่อนึกถึงความ ฝันอันแสนวาบหวามวาบหวิวของเธอเมื่อสักครู่ และยังเป็นสาเหตุสาคัญ ที่ทาให้หญิงสาวย้ายตัวเองลงจากที่นอนหนานุ่มแสนสบายมาจุกอยู่บน พื้นห้อง “ฮึ้ย! ทาไมเธอลามกแบบนี้นะพุดน้าบุษย์ ฝันไปได้ หน้ากับตัว พี่อัลนี่เปิดโชว์แบบเต็มๆ” หญิงสาวยกมือขึ้นตบแก้มป่องๆ ของตัวเองเบาๆ เพื่อเรียกสติให้ กลับเข้าร่างไม่ให้ฟุ้งซ่านจินตนาการกระเจิดกระเจิงไปมากกว่านี้ “เฮ้ อ …สงสั ย เป็ น เพราะไปแอบดู พี่ อั ล นี่ ถ อดเสื้ อ โชว์ หุ่ น เป่ า แซกโซโฟนบ่อยๆ เลยฟุ้งซ่าน” พุ ด น้ าบุ ษ ย์ ค ลานขึ้ น มาบนเตี ย งและล้ ม ตั ว ลงนอนอี ก ครั้ ง ไม่สนใจหนังสือที่หล่นเกลื่อนอยู่บนพื้น เพราะจิตใจของหญิงสาวกาลัง พะวงไปถึ ง ชายหนุ่ มรู ป งามที่ ม ายึ ด เอาเรื อนแพริ ม น้าเป็ น ที่พั ก อาศั ย ชั่วคราว หญิงสาวพยายามข่มตาให้หลับ แต่ก็ไม่สามารถทาได้ ถึงแม้ว่า เธอจะพยายามพลิ กแพลงเปลี่ ยนท่าทางการนอนร่วมสิบท่า ห้ วงแห่ ง นิทรารมณ์ก็ไม่สามารถกลับมาต้อนรับเธอได้อยู่ดี หญิงสาวลุกพรวดขึ้น นั่งบนเตียง มือเรียวเล็กยกขึ้นลูบขมับของตัวเองที่บวมขึ้นมานิดหนึ่งจาก แรงกระแทกกับสันหนังสือเล่มหนาป้อยๆ 20
ฝั นหวาน “ทั้งเจ็บ ทั้งนอนไม่หลับ” หญิงสาวกระโดดลงจากเตียงนอนก่อนจะเดินตรงไปที่หน้าต่าง ที่เธอเปิดเอาไว้รั บลมเวลานอน ดวงตากลมโตทอดไปที่เรือนแพริมน้า ที่อยู่สุดเขตของอาณาเขตสวนปลูกรักษ์ แต่ก็ยังใกล้ชิดกับตัวบ้านใหญ่ มากพอสมควรจนรัศมีสายตาของเธอสามารถรับสัญญาณภาพเข้าสู่สมอง ได้ “เพราะพี่ ก าแฟคนเดี ย วเลยที่ ท าให้ บุ ษ ย์ กลายเป็ นคนลามก แบบนี้” พุดน้าบุษย์ยืนเกาะขอบหน้าต่างพึมพาเรียกชื่ออธิศนันท์ว่าพี่อัลนี่ บ้างพี่กาแฟบ้างตามอารมณ์ที่เธออยากจะเรียก หญิงสาวยื่นริมฝี ปาก สี ช มพูใสตามธรรมชาติของเธอส่ ง ผ่ านสายลมไปถึง เรือนแพที่เห็ นอยู่ ปลายสายตา ในใจกระหวัดหวนคิด อยากจะเห็นหน้าคนที่พักอาศัยอยู่ใน เรือนแพมากกว่าจะมาชะเง้อคอเป็นยีราฟมองหลังคาเรือนแพเป็นสุนัข มองเครื่องบินแบบนี้ “ทาไมหัวใจเต้นแปลกๆ แบบนี้นะ ไม่เข้าใจเลย ไปนอนดีกว่า ราตรีสวัสดิ์นะคะพี่อัลนี่อย่ามาเข้าฝันบุษย์อีกนะคะ บุษย์อายตัวเอง” พุดน้าบุษย์ยิ้มหวานผ่านสายลมฝากส่งไปถึงคนที่คงนอนหลับ สนิทอยู่ในเรือนแพริมน้าอย่างมีความสุขก่อนจะเดินกลับไปที่เตียงนอน อีกครั้ง ชายหนุ่ มร่ า งสูง เพรี ย วสมาร์ ต นั่ งปลดปล่ อยอารมณ์ อ ยู่บ น ระเบียงของเรือนแพหลังเล็ก ดวงตาคมกริบภายใต้แพขนตางอนดกหนา สามารถมองเห็ น ห้ องนอนของพุดน้ าบุ ษย์ที่เปิดไฟสี เหลืองนวลเอาไว้ ชัดเจน พุดน้าบุษย์ไม่ค่อยเป็นมิตรกับความมืดหญิงสาวจึงมักจะนอน เปิดไฟทิ้งเอาไว้ทุกคืนตั้งแต่เล็กจนโต พ่อช้างที่ทูนหัวถนอมกล่อมเกลี้ยง เลี้ ย งดู ด อกไม้ แ สนรั ก ทั้ ง ห้ า ดอกชนิ ด ริ้ น ไม่ ใ ห้ ไ ต่ ไ รไม่ ใ ห้ ต อมจึ ง เพี ย ร พยายามหาทางทาให้พุดน้าบุษย์สามารถนอนหลับฝันดีท่ามกลางความ มืดแทบทุกวิถีทาง แต่หลังจากที่ลองแล้วลองเล่าจนท้อใจก็ไม่สาเร็จ พ่อช้างจึงหัน 21
เล่ห์ลวงบ่วงดอกไม้ มาเปลี่ ย นสี ห ลอดไฟในห้ อ งนอนของพุ ด น้ าบุ ษ ย์ แทน สี ขาวเอาไว้ ใ ห้ หญิงสาวเปิดใช้เมื่อต้องการความสว่าง สีเหลืองนวลตาเอาไว้ให้ดอกไม้ แสนรั กดอกที่สี่ เปิ ดทิ้งเอาไว้เวลานอนความสว่างเจิดจ้าจะได้รบกวน นิทรารมณ์ของลูกสาวสุดที่รักน้อยที่สุดเท่าที่จะทาได้ อัน ที่ จ ริ งอธิ ศ นั น ท์ไ ม่ ไ ด้ มี นิ สั ย เป็ น พวกชอบยุ่ ง เรื่ อ งชาวบ้ า น ตามเกาะติดประเด็นเด็ดของเพื่อนบ้านจนล่วงรู้พฤติกรรมการนอนของ พุดน้าบุษย์แต่อย่างใด แต่ชายหนุ่มบังเอิญได้รับรู้จากเจ้าตัวที่มักจะมา คอยป้วนเปี้ยนสาธยายเล่าเรื่องของตัวเองให้เขาฟังราวกับว่าอธิศนันท์ เป็นญาติสนิทผู้พี่ของเธอก็ไม่ปาน แม้ ช ายหนุ่ ม จะใส่ ใ จฟัง แบบเข้า หู ซ้ า ยทะลุ หู ข วาแต่อั จ ฉริ ย ะ ทางด้านการเล่นเปียโนที่สามารถจาโน้ตเพลงได้อย่างแม่นยาอย่างเขาก็ ยังสามารถจดจาคาพูดของพุดน้าบุษย์ทุกประโยคได้เป็นอย่างดี ความจา อันดีเลิศเช่นนี้จึงสามารถสร้างความทรมานให้กับชายหนุ่มไม่น้อย ชายหนุ่มนั่งรับลมเย็นๆ ท่ามกลางแสงจันทร์นวลผ่อง รู้สึกจิตใจ สงบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ดวงตาของเขาทอดผ่านสายน้าและสายลม มองสรรพสิ่งรอบตัวอย่างสงบมากขึ้น แล้วในขณะที่ชายหนุ่มกาลังดื่มด่า อยู่กับธรรมชาติ สายตาของเขาก็ปะทะกับนางฟ้าตัวเล็กน่ารักในชุดนอน สีชมพูหวานขยับกายออกมาหยุดยืนอยู่ริมหน้าต่างห้องนอน แถมยังทา ปากยื่นปากยาวฝากสายลมส่งมาทางเรือนแพที่เขาใช้เป็นที่พักอาศัยอยู่ อีกด้วย อธิศนันท์เหลือบตาไปมองนาฬิกาตั้งโต๊ะแบบเรืองแสงในความ มืดที่เขาพกพามาจากอิตาลี ปกติพุดน้ าบุษย์ จ ะต้องเข้านอนแต่หั ว ค่า เพราะหญิงสาวต้องตื่นแต่เช้ามาทาบัญชีเกี่ยวกับรายรับรายจ่ายของสวน ปลูกรักษ์เพื่อเป็นการช่วยแบ่งเบาภาระของการะเกดพี่ส าวคนโตที่รับ หน้าที่ดูแลสวนปลูกรักษ์แทนบิดามารดาอย่างเต็มตัว หลั ง จากที่ พุ ด น้ าบุ ษ ย์ เ สร็ จ ภารกิ จ เรื่ อ งการค านวณตั ว เลข หญิงสาวก็จะหันเหไปให้ความสนใจกับงานปั้นหม้อ งานอดิเรกแสนรัก ของเธอและเป็ น ความสามารถพิ เ ศษอี ก อย่ า งหนึ่ ง ของพุ ด น้ าบุ ษ ย์ พุดน้าบุษย์อาจจะสามารถปั้นหม้อออกมาได้งดงามสมบูรณ์แบบแต่อย่า ริอ่านให้พุดน้าบุษย์ปั้นอย่างอื่นที่ไม่ใช่หม้อเด็ดขาดเพราะรูปร่างหน้าตา 22
ฝั นหวาน มันจะไม่แตกต่างจากหม้อเลยแม้แต่น้อย และงานอดิเรกที่สาคัญมากจนเกือบจะกลายเป็นงานหลักของ พุ ด น้ าบุ ษ ย์ อี ก อย่ า งหนึ่ ง คื อ มาคอยป้ ว นเปี้ ย นเล่ า เรื่ อ งโน้ น เรื่ อ งนี้ ที่อธิศนันท์ไม่เคยคิดอยากจะรู้ยัดเยียดเข้าไปในสมองอันปราดเปรื่องของ เขา บางเรื่องชายหนุ่มนึกอยากจะลืมก็ลืมไม่ได้ เพราะความจาของเขา ค่อ นข้ า งดี กว่ า ความจ าของบุ คคลธรรมดาทั่ ว ไปที่เ ดิน ดิ นกิ นข้ า วแกง สวนสนามกันอยู่ตามท้องถนนหลายเท่าตัวนัก “ยายแก้มป่องตัวยุ่ง” ชายหนุ่มพึมพาเบาๆ เขาอาจจะยอมให้พุดน้าบุษย์เข้าใกล้ได้ เป็นกรณีพิเศษในบางครั้ง เพราะไม่รู้สึกถึงรัศมีน่าสะอิดสะเอียนจากตัว ของเธอเหมือนกับพวกผู้หญิงที่จ้องแต่จะคอยจับเขาหรือว่าหลับนอนกับ เขาเพื่อจะได้เอาไปพูดคุยโอ้อวดคนอื่นว่าเคยนอนร่วมเตียงเคียงข้างกับ ชายหนุ่มมาแล้ว อธิศนันท์มีแฟนคลับสาวใจถึงแบบนี้ไม่น้อย และชายหนุ่มก็อดที่ จะนับถือความสามารถของหญิงสาวเหล่านั้นไม่ได้ว่า พวกเธอสามารถ แหวกกลุ่มบอดี้การ์ดแน่นหนามาถึงตัวของเขาได้ยังไง? เพราะอธิ ศ นั น ท์ ไ ม่ ไ ด้ เ ป็ น เพี ย งแค่ นั ก ดนตรี ชื่ อ ดั ง ธรรมดา แต่ชายหนุ่มยังเป็นทายาทคนสาคัญของตระกูลใหญ่ทรงอิทธิพลอย่าง ‘คาปูริโอ’ ทุกย่างก้าวของเขาจึงต้องมีเพียงคาว่า ‘ปลอดภัย’ รอบกายของชายหนุ่มจึงเต็มไปด้วยบอดี้การ์ดฝีมือดีที่คอยหลบ ซ่อนตัวอยู่ห่างๆ เพื่ออารักขาเจ้านายหนุ่มของพวกเขาเงียบๆ โดยยังต้อง คอยผลัดเปลี่ยนเวรยามกันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ชายหนุ่มแหงนใบหน้าขึ้น มองท้องฟ้า ความร่าเริงสดใสเป็นข้อดีในตัวของพุดน้าบุษย์ แต่กลับเป็น ข้อดีที่ชายหนุ่มรู้สึกขุ่นใจเป็นที่สุด ความร่าเริง สดใส ไม่เคยเกิดขึ้นในชีวิตของเขา การมองโลกในแง่ดี ไม่เคยผ่านเข้ามาในสายตาและหัวสมอง ของเขา สาหรับอธิศนันท์แล้วหลักการและเหตุผลที่ควรค่าแก่การยอมรับ เท่านั้นที่จะสามารถสั่งการให้ชายหนุ่มยอมปฏิบัติตามได้ การยิ้มแย้มแจ่มใส ไม่เคยเกิดขึ้นในชีวิตของอธิศนันท์ รอยยิ้ม 23
เล่ห์ลวงบ่วงดอกไม้ ของเขามีไว้เพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจเท่านั้น การเป็นมิตรกับคนแปลกหน้า และนาส่งมิตรภาพผ่า นรอยยิ้ม และดวงตาไปถึงอีกฝ่ายอย่างจริงใจทาให้ชายหนุ่มรู้สึกละอายใจที่เคยคิด ดูถู ก เธอ อธิ ศนั น ท์ย อมรั บ ว่า ในตอนแรกชายหนุ่ มรู้ สึ กคลางแคลงใจ ไม่น้อยกับรอยยิ้มสดใสของพุดน้าบุษย์ แต่ ณ เวลานี้ ชายหนุ่มทราบแล้ว ว่ารอยยิ้มสดใสของเธอไม่ได้มีไว้เพื่อทอดสะพานให้เขาก้าวข้ ามไปหา แต่ เป็นรอยยิ้มจริงใจที่หญิงสาวมีไว้แจกจ่ายเผื่อแผ่ให้ทุกคนอย่างทั่วถึงกัน ภาพของแม่นางฟ้าตัวน้อยพึมพาอะไรบางอย่างพร้อมกับรอยยิ้ม อ่อนหวาน ก่อนจะผลุบหายไปจากบริเวณหน้าต่างปรากฏขึ้นในดวงตา ของชายหนุ่ ม อธิศ นั น ท์ดึ งสายตากลั บ ไปให้ ความสนใจกั บธรรมชาติ อันงดงามอีกครั้ง ชายหนุ่ ม มาพั ก อาศั ย อยู่ ที่ นี่ เ พี ย งชั่ ว คราวเท่ า นั้ น และเขา ก็อยากจะซึมซับความงดงามตามธรรมชาติให้ตราตรึงอยู่ในความทรงจา ของเขาให้ ม ากที่ สุ ด เท่ า ที่ จ ะท าได้ อธิ ศ นั น ท์ บิ น ตรงจากอิ ต าลี ม าที่ ประเทศไทยเพื่ อ ใช้ เ วลาในช่ ว งวั น หยุ ด พั ก ผ่ อ นกั บ เพื่ อ นรั ก ของเขา ‘ทิมทอง ศิวาวุธ’ แต่ เ พี ย งแค่ ก้ า วเท้ า เหยี ย บลงบนพื้ น แผ่ น ดิ น ไทย กลิ่ น อาย อิ ต าเลี่ ย นที่ ช ายหนุ่ ม พกพามาด้ ว ยยั ง ไม่ ทั น จาง เขาก็ ถู ก ‘ทิ ม ทอง’ เพื่ อ นรั ก เพีย งคนเดี ย วของเขาลากมาที่ บ้ า นสวนปลู ก รั กษ์ แ ห่ ง นี้ เ พื่ อ ตามมาสร้างความสมานฉันท์กับนิลปัทม์และกระชับพื้นที่รวบรวมชิ้นส่วน ของหัวใจที่กระจัดกระจายเข้าด้วยกันอีกครั้ง อธิ ศ นั น ท์ ติ ด ใจเรื อ นแพหลั ง นี้ ตั้ ง แต่ ค รั้ ง แรกที่ ไ ด้ เ ห็ น เมื่ อ นิลปัทม์เสนอให้ชายหนุ่มพักผ่อนอยู่ที่นี่ในช่วงหยุดพักการแสดงซึ่งเป็น เวลาเดียวกับที่เธอและทิมทองบินไปฟลอเรนซ์ ประเทศอิตาลี ชายหนุ่ม จึงตอบตกลงทันที อธิศนันท์อยากจะใช้ความสงบของสวนปลูกรักษ์ชโลมจิตใจของ เขาให้เข้มแข็งก่อนจะก้าวเท้ากลับเข้าไปในสังคมชั้นสูงหรูหราอีกครั้ง สังคมที่เต็มไปด้วยผู้คนที่ร่ารวยเงินทอง มีพร้อมทุกสิ่งอย่างไม่ว่า จะเป็นเสื้อผ้าราคาแพง เครื่องประดับงดงาม และอุปกรณ์อานวยความ 24
ฝั นหวาน สะดวกครบครันราคามหาโหดที่ พาเหรดกันออกมาตีตลาด แต่กลับไร้ซึ่ง น้าใจและรอยยิ้มจริงใจอย่างสิ้นเชิง ถ้าหากเลือกได้ ชายหนุ่มอยากจะ สลัดทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างและเริ่มต้นชีวิตเงียบสงบของเขาในแบบที่เขาอยาก ให้เป็น แต่มันก็เป็นเรื่องยากเหลือเกิน อธิศ นั น ท์มีส ปอนเซอร์ มีร ะดับ มากมายหลายยี่ห้ อที่ค อยเป็ น ผู้สนับสนุน การค้าทุกอย่างล้วนแล้วแต่มีสัญญา สาหรับเขาก็เช่นกัน การ เซ็นสัญญาในแต่ละครั้งจะมีเนื้อหาของสัญญาที่ค่อนข้างรัดกุม ผ่านการ ตรวจสอบอย่างละเอียดรอบคอบ เพราะอธิศนันท์เป็นนักดนตรีที่ได้รับ การยอมรับอย่างแพร่หลาย บรรดาแบรนด์ต่างๆ จึงพากันให้ความสนใจกับชายหนุ่มและ ยื้อแย่งหาทางให้เขามาเป็นพรีเซ็นเตอร์ให้กับผลิตภัณฑ์ของตัวเอง เพราะ นอกจากจะเป็นการเพิ่มยอดขายให้กับผลิตภัณฑ์แล้ว ด้วยภาพลักษณ์ หรูห ราสง่างามของชายหนุ่มยังสามารถส่งเสริมภาพลักษณ์ของสิ นค้า ให้ดูดียิ่งขึ้นไปอีกด้วย บางครังการมีชีวิตอยู่ก็ท้าให้ รู้ สึกอ่อนล้ าทังร่างกายและจิตใจ จนไม่มีแม้แต่แรงจะสูดลมหายใจเข้าปอด แต่สุดท้ายแล้วมนุษย์ก็เลือก ที่จะดารงอยู่เพราะสายสัมพันธ์ทางใจที่ถูกพันธนาการเอาไว้อย่างแน่นหนา ไม่ว่าจะเป็นสายสัมพันธ์ฉันครอบครัว ฉันคนรัก หรือว่าฉันมิตรก็ตาม อธิศนันท์เองก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน ชายหนุ่มไม่ได้ชื่นชอบและ รู้สึกรักใคร่ผูกพันกับการเล่นเปียโน ‘แซกโซโฟน’ ต่างหากที่ทาให้เขา รู้ สึ ก มี ค วามสุ ข ทุ ก ครั้ ง ยามที่ ไ ด้ สั ม ผั ส และส่ ง ผ่ า นเสี ย งดนตรี ผ่ า น แซกโซโฟน แต่ท้ายที่สุดแล้วอธิศนันท์ก็ต้องเลือกเปียโนตามคาสั่งของ บิดาเพียงเพราะเขามีพรสวรรค์ ตระกูล คาปู ริโ อเป็ นตระกูลคนดนตรีที่ผลิ ตนักดนตรีคลาสสิ ก มากฝีมือออกไปสู่ตลาดของชนชั้นสูงรุ่นแล้วรุ่นเล่าและอธิศนันท์ก็เป็น ความหวั งของตระกูล คาปู ริ โ อที่จ ะช่ว ยรั กษาชื่อ เสี ย งของวงศ์ตระกู ล เอาไว้ในฐานะของนักเปียโนหนุ่มรูปงามชื่อดัง ชายหนุ่มอาจจะมีพร้อมทั้ง รูปสมบัติและทรัพย์สมบัติ แต่เขาทราบดีว่าเขาขาดคุณสมบัติบางอย่าง ไป อธิ ศ นั น ท์ ข าดคุ ณ สมบั ติ ที่ จ ะรั ก และดู แ ลใครสั ก คน เพราะ 25
เล่ห์ลวงบ่วงดอกไม้ ชายหนุ่มมองผู้หญิงเป็นเพียงเศษเสี้ยวธุลีดิน เป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีประโยชน์ ในชีวิตของเขา เพราะผู้หญิงสาวสวยรอบกายของอธิศนันท์ทาให้เขาฝังใจ แบบนั้น เธอเหล่านั้นต่างเร่าร้อนหิวทั้งเงินและเซ็กส์ละโมบโลภมากจน น่าคลื่นไส้ อธิศนันท์รู้สึกสะอิดสะเอียนเรือนร่างงดงามที่บรรดาหญิงสาว เหล่านั้นต่างนาเสนอและอยากจะใช้เรือนร่างของตัวเองปรนเปรอมอบ ความสุขให้กับเขา อธิศนันท์ได้รับการเติมเต็มทางร่างกายมากพอแล้ว แต่เขายังขาดการเติมเต็มทางใจ “ยายแก้มป่องเธอจะเป็นเหมือนกับผู้หญิงพวกนั้นหรือเปล่า?” ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะมองกลับไปที่หน้าต่างห้องของพุดน้าบุษย์ อีกครั้ง นอนหลั บฝั น ดีนะแก้มป่ อง พรุ่ งนี้ ตื่น มาจะได้มีรอยยิ้มที่ส ดใส เหมือนอย่างเช่นทุกวัน EEE
26
3
ร่วมด้วยช่วยปั้น “สวัสดีตอนเช้าอันสดชื่นค่ะพี่เขม” เขมรั ฐ ขจรเดชากุ ล นั ก ธุ ร กิ จ ส่ ง ออกดอกไม้ ร ายใหญ่ ข อง ประเทศ สามีหนุ่มของการะเกดเงยหน้าขึ้นจากหนังสือพิมพ์ที่เขากาลัง ให้ความสนอกสนใจขึ้นมาแจกรอยยิ้มให้น้องสาวภรรยาเมื่อได้ยินเสียง ฝีเท้าตึงตังดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และในที่สุดเจ้าของฝีเท้าก็พกพารอยยิ้ม สดใสมาแจกให้เขาถึงห้องรับประทานอาหาร “อารมณ์ดีแต่เช้าเลยนะบุษย์” “เมื่อคืนบุษย์ฝันดีค่ะ พี่เกดล่ะคะพี่เขม?” รอยยิ้ ม อ่ อ นหวานปรากฏอยู่ บ นริ ม ฝี ป ากสี ร ะเรื่ อ นุ่ ม นิ่ ม ยามเอื้อนเอ่ยคาพูด หญิงสาวแกล้งทาเป็นเมียงมองหาพี่สาวคนโตจอมจู้จี้ ขี้บ่น แต่กลับ รักน้องเป็ นชีวิตจิตใจ เปรียบเสมือนแม่คนที่ส องรองจาก แม่แก้วของทุกคน เขมรัฐยิ้มให้น้องสาวของภรรยาเพราะน้าเสียงล้อเลียน ของพุดน้าบุษย์ ถ้าหากการะเกดอยู่ภรรยาสุดที่รักคงไม่มีทางยอมให้เขา นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ไปจิบกาแฟไปในระหว่างการรับประทานอาหารแบบนี้ “เกดออกไปข้างนอกเป็นเพื่อนพ่อกับแม่น่ะ เห็นว่าจะไปเจรจา เรื่องการขายกล้วยไม้” “มิน่ าล่ะพี่เขมถึงได้นั่ งอ่านหนังสื อพิมพ์ไป จิบกาแฟไปอย่าง สบายอารมณ์” พุดน้ าบุ ษย์ มองหน้ าพี่ เขยดวงตากลมโตทอประกายล้ อเลี ย น แม้แต่ริมฝีปากสีระเรื่อก็แย้มยิ้มรู้ทัน เพราะการะเกดเป็นคนที่ค่อนข้างมี ระเบียบ หญิงสาวมักจะลงมือทาทุกอย่างอย่างมีระเบียบแบบแผนไม่เว้น แม้แต่กิจวัตรประจาวัน
เล่ห์ลวงบ่วงดอกไม้ เขมรัฐโปรดปรานการอ่านหนังสือพิมพ์ในตอนเช้าระหว่ างการ จิบกาแฟ ละเลียดไปเรื่อยๆ เพื่อดื่มด่ากลิ่นอายของธรรมชาติอันบริสุทธิ์ แต่ ก าระเกดกลั บ ไม่ โ ปรดปรานเท่ า ไร หญิ ง สาวถึ ง ได้ อ อกกฎให้ ส ามี รับประทานอาหารเช้าให้เรียบร้อยค่อยแวะไปทักทายกับหนังสือพิมพ์ซึ่ง จะใช้เวลานานเท่าไรก็ได้ “ถ้าพี่เกดรู้พี่เขมถูกดึงหูยานบุษย์ไม่ช่วยนะคะ” เขมรัฐหัวเราะร่วนเมื่อเห็นท่าทางซุกซนของหญิงสาวตัวเล็กที่รั้ง ตาแหน่ งเป็ น น้ องสาวภรรยาและมีค วามสนิ ทสนมกับเขาราวกับ เป็ น น้องสาวแท้ๆ “ถ้าบุษย์ไม่พูดพี่ไม่พูดก็ไม่มีใครรู้” “โอเคเลยค่ะ พี่เขมก็ต้องช่วยบุษย์เก็บเป็นความลับเหมือนกัน นะคะ ทางสะดวกแบบนี้บุษย์ขอตัวก่อนนะคะ” พุดน้าบุษย์ยิ้มแป้น ดวงตากลมโตทอประกายสุขสมหวังเมื่อนึก ถึงใบหน้าหล่อเหลาคมคายไร้ที่ติของอภิมหาเศรษฐีที่ริอ่านอยากทาตัว เป็ น ยาจกด้ ว ยการขอเช่ า เรื อ นแพที่ ม าจากน้ าพั ก น้ าแรงค่ า ลิ ข สิ ท ธิ์ ต้นฉบับนิยายของนิลปัทม์เป็นที่พักอาศัย “อ้าว…แล้วไม่ทานข้าวก่อนเหรอบุษย์?” เขมรัฐเอ่ยปากถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นพุดน้าบุษย์เดินผ่าน โต๊ะรับประทานอาหารตรงไปที่ประตู “วันนี้บุษย์จะไปทานข้าวเช้านอกบ้านค่ะ” คาตอบของพุดน้าบุษย์ทาให้เขมรัฐปล่อยเสียงหัวเราะออกจาก ริมฝีปากได้รูปของเขาเบาๆ “ข้าวเช้านอกบ้านของบุษย์นี่ใช่ข้าวเช้าที่เรือนแพรึเปล่า? ระวัง นะถ้าพี่เกดรู้เข้าบุษย์จะถูกดุเอาได้” น้าเสียงล้อเลียนของเขมรัฐทาให้พุดน้าบุษย์หัวเราะเสียงใส “บุษย์ไม่กลัวพี่เกดแล้วค่ะ เพราะตอนนี้บุษย์มีพี่เขมอยู่ทั้งคน พี่เขมสุดหล่อต้องช่วยบุษย์ได้อยู่แล้ว บุษย์ไปก่อนนะคะพี่เขม” พุดน้าบุษย์โบกมือให้ชายหนุ่มก่อนจะวิ่งตัวปลิวออกไป “พี่บุษย์! พี่บุษย์! จะรีบร้อนไปไหนของเขานะ” หญิงสาวอีกคนที่เพิ่งเดิน เข้ามาในห้ องรับประทานอาหารบ่น 28
ฝั นหวาน พึม พาเมื่อ เห็ น ท่ าทางรี บ ร้ อ นของพุ ด น้ าบุ ษย์ จนลื มให้ ความสนใจกั บ น้องสาวคนเล็กของบ้านอย่างเธอ ทั้งที่พวงชมพูตะโกนเรียกชื่อพี่สาวจน แสบคอหมดแล้ว “พี่บุษย์จะรีบไปไหนพี่เขมทราบไหมคะ?” “บุษย์นะเหรอ? ช่วงนี้ที่ที่บุษย์จะไปก็มีอยู่แค่ไม่กี่ที่เองนะ” เขมรัฐตอบยิ้มๆ พวงชมพูถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินตรง ไปที่โต๊ะรับประทานอาหารและทรุดตัวนั่งลงตรงตาแหน่งประจาของเธอ พุดน้าบุษย์อาจจะไม่ชอบการทาสวนกล้วยไม้ แต่หญิงสาวก็เป็นคนรัก ถิ่น ฐานบ้ านเกิดและเป็ น เด็กติดบ้ านจนไม่ยอมผละออกห่ างจากบ้า น อันแสนอบอุ่นไปไหน พุ ด น้ าบุ ษ ย์ จึ ง มี ค วามสุ ข ตามอั ต ภาพของเธอ เมื่ อ การะเกด มอบหมายภาระหน้าที่การทาบัญชีของสวนปลูกรักษ์ให้พุดน้าบุษย์ดูแล ทันทีทหี่ ญิงสาวเรียนจบ หลังจากเสร็จสิ้นจากการทาบัญชีของสวนปลูกรักษ์ในแต่ละวัน ช่วงเวลาที่เหลือหญิงสาวก็มักจะขลุกอยู่กับงานปั้นแสนรักของเธอ แต่ใน เวลานี้สถานที่ที่พุดน้าบุษย์จะไปปรากฏตัวมันกลับเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งที่ ซึ่ง ก่อนหน้านี้พุดน้าบุษย์ไม่เคยคิดจะสนใจและไม่ยอมเฉียดกรายเข้าไปใกล้ ถ้าไม่จาเป็น เพราะหญิงสาวว่ายน้าไม่เป็น “ถ้าแม่กับพี่เกดรู้มีหวังพี่บุษย์ถูกบ่นหูชาที่ชอบแอบไปรบกวน คุณอัลนี่อยู่เรื่อย” พวงชมพูส่ายหน้า พุดน้าบุษย์ให้ความสนอกสนใจกับชายหนุ่มที่ มีภาพลักษณ์ชวนใฝ่ฝันตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้า อธิศนันท์เดินทางมาที่ สวนปลูกรักษ์พร้อมกับทิมทอง ศิวาวุธ ในฐานะของผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าบ่าว เพราะทิมทองไม่มีญาติสนิทมิตรสหายที่ไหนอีก นอกจากบิดาบุญธรรม ซึ่งมีอายุค่อนข้างมาก อธิศนันท์จึงจาเป็นต้องรับหน้ามาเป็นผู้ใหญ่ฝ่าย เจ้าบ่าวให้กับเพื่อนรักชั่วคราวระหว่างรอให้บิดาบุญธรรมของทิม ทอง เดินทางมาจากต่างประเทศ ในวั น แรกที่ ช ายหนุ่ ม ทั้ ง สองคนเดิ น ทางมาที่ ส วนปลู ก รั ก ษ์ พวงชมพูก็ยืน นิ่ งตะลึ งอยู่ กับ ที่เหมือนต้องมนต์ยามที่ได้สบกับนัยน์ตา สีม่วงงดงามของอธิศนันท์จนหญิงสาวอดที่จะคิดไม่ได้ว่าถ้าพุดน้าบุษย์ 29
เล่ห์ลวงบ่วงดอกไม้ พี่สาวสุดที่รักของเธอสามารถปั้นอย่างอื่นที่ไม่ใช่หม้อออกมาได้งดงาม ไร้ที่ติเหมือนอธิศนันท์ก็คงดี แต่ทิมทองก็ใช่ว่าจะด้อยกว่าอธิศนันท์ คนรักของนิลปัทม์เป็น ชายหนุ่มรูปงามสะดุดตาชนิดที่ไม่มีผู้หญิงกล้ามองข้ามถ้าหากได้มีโอกาส พบเจอกับ เขา แต่ช ายหนุ่ มทั้งสองคนกลั บ ให้ ความรู้สึ กที่ แตกต่างกั น อย่ า งสิ้ น เชิ ง ทิ ม ทองคื อ ความงดงามที่ ส ามารถจั บ ต้ อ งได้ ใ นขณะที่ อธิศนันท์เป็นความงดงามที่ควรค่าแก่การมองด้วยตาแต่ไม่สามารถสัมผัส ได้ถึงหัวใจ ร่า งสูงสมาร์ต ของอธิ ศ นัน ท์ยืน พิงขอบประตูเรื อนแพริมน้า ทอดสายตาชื่นชมความงดงามของธรรมชาติในตอนเช้าที่ให้ความรู้สึก อบอุ่ น หั ว ใจ ในมื อ ของชายหนุ่ ม มี แ ก้ว กาแฟร้ อนที่ กาลั ง ส่ ง กลิ่ น หอม ยั่วยวนชวนดื่ม แม้แต่ตอนดื่มกาแฟชายหนุ่มก็ยังดูสง่างามจนพุดน้าบุษย์ ที่ ยั ง ไม่ ไ ด้ รั บ ประทานอาหารเช้ า ต้ อ งกลื น น้ าลายลงคอด้ ว ยความ ยากลาบาก อยากกินจังเลย! “น่าอร่อยจังเลยนะคะ น่ากิ๊นน่ากิน” คาพูดที่เล็ ดลอดออกมาจากริ มฝี ป ากของพุดน้าบุษย์ดึงความ สนใจจากอธิศนันท์จากธรรมชาติอันงดงามไปมองผู้บุกรุกอารมณ์ สุนทรีย์ ของเขา ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นมองสาวน้อยน่ารักที่กาลังยกมือขึ้นปิดปาก ตัวเองเมื่อรู้ตัว ว่าเธอกาลังพูดจาและแสดงกิริ ยาไม่สมควรออกไปด้ว ย ความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ “เอ่อ…บุษย์หมายถึงกาแฟน่าอร่อยน่ะค่ะ” หญิ ง สาวส่ ง ยิ้ ม ให้ ช ายหนุ่ ม รอยยิ้ ม เก้ อ เขิ น ของเธอยิ่ ง ท าให้ อธิศนันท์รู้ว่าคาพูดของหญิงสาวเมื่อสักครู่มันเชื่อถือไม่ได้ “ครับ” อธิศนันท์ตอบรับสั้นๆ ชายหนุ่มอาจจะเป็นนักดนตรีที่มีผู้เข้าชม การแสดงของเขาในแต่ละรอบเป็นจานวนค่อนข้างสูง แต่เขาก็ไม่เคยโน้ม ตัวลงมาคลุกคลีกับคนอื่นเลย ทิมทองเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวในชีวิต ของอธิศนันท์ เพราะชายหนุ่มทั้งสองคนมีบางสิ่งบางอย่างที่คล้ายคลึงกัน อธิศนันท์ไม่คุ้นเคยกับการที่มีคนมาทาท่าสนิทสนมกับเขา เพราะไม่เคย 30
ฝั นหวาน มีใครกล้ าอาจเอื้อมข้ามกาแพงที่ช ายหนุ่ มสร้างเอาไว้เข้ามาถึงตัว เขา โดยไม่ได้รับเชิญเหมือนที่พุดน้าบุษย์กาลังทาอยู่ “พี่อัลนี่ทานข้าวเช้าหรือยังคะ?” “ครับ” “ดีจังที่พี่อัลนี่ทานอาหารเช้าแล้ว งั้นบุษย์ขอถามคาถามต่อไป เลยนะคะ พี่อัลนี่ชอบงานปั้นไหมคะ?” พุ ด น้ าบุ ษ ย์ ถ ามเสี ย งใสแต่ ยั ง คงเว้ น ระยะห่ า งของเธอและ อธิศนั น ท์ด้ว ยการยื น คุ ย อยู่ กับ เขานอกรั้ ว เพราะหญิง สาวไม่อยากถู ก การะเกดและแม่แก้วเทศนาจนหูชา “ครับ” “ดีจังเลย! บุษย์ชอบงานปั้นที่สุดเลยค่ะ ไม่อยากจะอวดบุษย์ปั้น หม้อได้สวยมากเลยนะคะ แต่พอบุษย์คิดจะปั้นอย่างอื่นนอกจากหม้อมัน ก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า ไม่ว่าบุษย์จะปั้นอะไรก็รูปร่างหน้าตาเหมือนหม้อ ไม่มีผิดเพี้ยนเลยค่ะ สุดท้ายก็ต้องมานั่งปั้นหม้อรอผัวเหมือนเดิม” อธิ ศ นั น ท์ ส ะดุ ด หู กั บ ค าพู ด เปรี ย บเปรยของพุ ด น้ าบุ ษ ย์ ภาพลักษณ์ของหญิงสาวไม่น่าจะเป็นผู้หญิงประเภทนั้นเลย น่าเสียดาย จริงๆ “พี่เกดเขาชอบว่าบุษย์ว่าบุษย์ปั้นหมอรอผัวน่ะค่ะ บุษย์ไม่ได้ปั้น หม้อรอใครสักหน่อย” พุดน้าบุษย์ยกมือขึ้นกอดอก ริมฝีปากเรียวบางสีระเรื่อเชิดขึ้น ท่าทางแง่งอน ริมฝีปากของชายหนุ่มยกขึ้นเป็นรอยยิ้มตรงมุ มปากเมื่อ เห็นท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูของพุดน้าบุษย์ “พี่กาแฟไปดูบุษย์ปั้นหม้อไหมคะ? ถ้าสนใจบุษย์จะสอนให้ฟรี ไม่คิดค่าวิชาเลยนะคะ บุษย์จะสอนให้พี่อัลนี่เป็นกรณีพิเศษนะคะ” หญิงสาวยิ้มจนตาหยี ในขณะที่ช ายหนุ่มร่างสูงสมาร์ตก็รับฟัง เงีย บๆ ไม่ไ ด้รู้ สึ กขุ่น ข้องหมองใจแต่อ ย่ างใดที่ พุดน้ าบุษ ย์เรี ยกเขาว่ า ‘พี่อัลนี่’ บ้าง หรือว่า ‘พี่กาแฟ’ บ้าง “ไปปั้นหม้อด้วยกันนะคะพี่อัลนี่?” พุดน้ าบุ ษย์ มองอีกฝ่ ายด้ว ยสายตาอ้อนวอน น้าเสี ยงฉอเลาะ ออดอ้อน จนชายหนุ่มปฏิเสธไม่ออก 31
เล่ห์ลวงบ่วงดอกไม้ “ไปใช่ไหมคะพี่กาแฟของบุษย์?” ดวงตากลมโตเปล่งประกายอ้อนวอน ระยิบระยับราวกับสายน้า ยามมีแสงอาทิตย์ตกกระทบทาให้อธิศนันท์หายใจติดขัดไม่กล้าปฏิเสธ “เอ่อ…ครับ” “เย้! งั้นไปกันเลยค่ะ” พุดน้ าบุ ษย์ วิ่งตั ว ปลิ ว ผ่ า นรั้ ว เข้าไปในอาณาเขตของเรื อนแพ ริ ม น้ า หญิ ง สาวถลาเข้ า ไปจั บ มื อ ของอธิ ศ นั น ท์ เ อาไว้ ก่ อ นจะลากให้ ชายหนุ่มเดินออกมาด้วยกั นเพื่อตรงไปที่ใต้ถุนบ้านซึ่งถูกกั้นเอาไว้เป็น ห้องบัญชีฝั่งหนึ่งและด้านหลังห้องบัญชีก็ถูกกั้นเอาไว้เป็นห้องทางานปั้น ของพุดน้าบุษย์ที่หญิงสาวชอบเรียกว่า ‘สตูดิโอ’ ปั้นหม้อของเธอ ชายหนุ่ ม ปรายตามองมื อ ได้ รู ป งดงามได้ สั ด ส่ ว นราวกั บ ถู ก ช่างฝีมือดีออกแบบรังสรรค์ขึ้นของเขาที่อยู่ในอุ้งมือเล็กๆ นุ่มเนียนละมุน บอกไม่ถู กเหมือ นกัน ว่า ความรู้ สึ กที่กาลั งโอบล้ อมหั ว ใจของชายหนุ่ ม เอาไว้มันหมายความว่ายังไงกันแน่? เพี ย งแค่ ไ ด้ เ ห็ น ผลงานของพุ ด น้ าบุ ษ ย์ อ ธิ ศ นั น ท์ ก็ อ ดที่ จ ะ ยอมรับในใจไม่ได้ว่าหญิงสาวเป็นคนที่มีพรสวรรค์ในงานศิลปะทางด้าน งานปั้นมากคนหนึ่ง ผลงานทุกชิ้นของพุดน้าบุษย์มีเอกลักษณ์เป็นของ ตัวเองและงดงามในตัวของมันอย่างน่าทึ่ง “อยากลองปั้นไหมคะ? สนุกนะ บุษย์จะสอนให้ค่ะ” แววตาสดใสของพุดน้าบุษย์จ้องมองไปที่ชายหนุ่มอย่างคาดหวัง อธิศนันท์ยกมือขึ้นเพื่อมองสารวจมือของตัวเอง พุดน้าบุษย์โ ฉบเข้าไป ใกล้พร้อมกับยื่นมือเล็กๆ ของเธอไปจับมือของชายหนุ่มเอาไว้ “มือพี่อัล นี่ ส วยมากเลยค่ ะ แต่ว่าถ้า หากว่าความงดงามที่ถู ก รังสรรค์ขึ้นอย่างไม่มีที่ติได้แต่เชิดหน้าชูตาอยู่ในสถานที่อันสูงส่งไม่ยอม โน้มตัวลงมาคลุกเคล้ากับกลิ่นโคลนสาปควายบ้างมันก็จะขาดรสชาติของ ชีวิตไปนะคะ” หญิงสาวพูดไปยิ้มไป ดวงตากลมโตที่ล้อมกรอบด้วยแพขนตา ยาวงอนงามตามธรรมชาติไม่ต้องพึ่งพาอาศัยมาสคาร่าเข้ามาเป็นตัวช่วย ช้อนขึ้นมองชายหนุ่ม 32
ฝั นหวาน “พี่อัลนี่ ไม่ต้องกลั ว เลอะนะคะ ดินเปื้อนมือเราสามารถใช้น้า ชาระล้ างให้ ส ะอาดได้ค่ะ แต่ถ้าหั วใจมีสารปนเปื้อนเราคงไม่ส ามารถ ใช้น้าชาระล้างมันได้ ถ้ามือของพี่อัลนี่เปื้อนบุษย์จะช่วยล้างมือให้พี่อัลนี่ เองค่ะ รวมถึงถ้าใจของพี่อัลนี่เปื้อนบุษย์ก็ขออาสาล้างให้เหมือนกันค่ะ รับรองจะล้างให้สะอาดเลย” พุดน้ าบุ ษย์ ยิ้ ม ทั้ง ปากและตา โลกทั้ งโลกของอธิศ นัน ท์ที่ เคย เงีย บเหงาอ้า งว้างพลั น สว่า งไสวขึ้น มาเพียงแค่ได้รับแจกรอยยิ้มแสน หวานจากดอกไม้ ง ามดอกนี้ สวนปลู ก รั ก ษ์ อุ ด มสมบู ร ณ์ น้ าดี ดิ น ดี ผลผลิตที่ออกมาถึงได้สมบูรณ์ไร้ที่ติแบบนี้ “ลองดูนะคะ?” “ครับ” อธิ ศ นั น ท์ ย อมจ านน พุ ด น้ าบุ ษ ย์ ยิ้ ม กว้ า ง หญิ ง สาวรี บ ลาก ลูกศิษย์คนพิเศษไปตรงแป้นหมุนสาหรับการขึ้นรูปทันที และอาจารย์สาว คนสวยก็เริ่มสอนหลักสูตรการปั้น หม้อภาคพิสดารให้กับลูกศิษย์จายอม ของเธอ พุดน้าบุษย์เริ่มอธิบายถึงวิธีการใช้งานอุปกรณ์ต่างๆ ที่จาเป็น จนถึงการเตรียมดิน ซึ่งพุดน้าบุษย์ก็มีดินสาหรับปั้นเหลืออยู่พอดีเพราะ หญิงสาวมักจะขลุกอยู่ในห้องนี้เป็นส่วนใหญ่หลังจากที่ทาบัญชีในแต่ละ วันเสร็จเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวตักดินที่เธอแช่น้าเอาไว้ร่วมสองวันมาใส่ กระบะใบใหญ่โดยคอยส่งเสียงเรียกให้ลูกศิษย์หนุ่มหล่อมีส่วนร่วมด้วย พุดน้าบุษย์ผสมดินกับทรายและน้าในอัตราส่วนที่พอเหมาะอย่างรวดเร็ว เพราะหญิงสาวทาเป็นประจาอยู่แล้ว “มาย่าดินกันค่ะพี่กาแฟ” “ย่าดิน?” คิ้วเข้มได้รูปเลิกขึ้นด้วยความสงสัย “ก็มาช่วยกันเหยียบดินในกระบะให้คลุกเคล้าเป็นเนื้อเดียวกันไง คะ เขาเรียกกันว่าการย่าดินค่ะ” หญิงสาวยื่นมือไปจับมือของอธิศนันท์และดึงให้ชายหนุ่มขึ้นไป เหยียบดินบนกระบะด้วยกัน ฝ่าเท้าเล็กบางอมชมพูระเรื่อ เริ่มทางาน อย่างคล่องแคล่วพร้อมกับส่งเสียงเจื้อยแจ้วให้อธิศนันท์ช่วยเธอย่าดิน 33
เล่ห์ลวงบ่วงดอกไม้ ด้ ว ยส่ ว นผสมจะได้ เ ข้ า ที่ เ ร็ ว ๆ ชายหนุ่ ม ก็ เ ลยจ าใจต้ อ งขยั บ อวั ย วะ ส่วนล่างคลุกเคล้าดินและทรายในกระบะเป็นเพื่อนพุดน้าบุษย์ หญิงสาวหัวเราะเสียงใสเมื่อเห็นท่าทางเก้ๆ กังๆ ของชายหนุ่ม ในขณะที่ มื อ อบอุ่ น ได้ รู ป กั บ มื อ เรี ย วเล็ ก บอบบางก็ ยั ง แนบสนิ ท ประสานกันอย่างแนบแน่น “ได้แล้ว! พี่อัลนี่เก่งมากเลยค่ะ” พุดน้าบุษย์ส่ งเสีย งชมราวกับ ว่าชายหนุ่มเป็นเด็กชายตัวน้อย ที่พอยอมทาตามคาสั่งของผู้ใหญ่และสามารถทาได้ดีก็จะได้รับคาชมเป็น รางวัล ร่างเล็กบางกุลีกุจอเอาผ้าที่เธอใช้งานเป็นประจาทุกวันไปชุบน้า “บุษย์จะทาให้ดูก่อนนะคะ” พุดน้าบุษย์นั่งลงบนเก้าอี้ตัวเก่งตรงหน้าแป้นหมุนสาหรับการ ปั้ น หม้ อ มื อ เล็ ก บางตั ก ดิ น ที่ ผ่ า นการย่ าเรี ย บร้ อ ยแล้ ว ขึ้ น มาพอกบน แป้ น หมุ น จนเป็ น เนิ น ก่ อ นจะยื่ น มื อ ไปเปิ ด สวิ ต ช์ แ ป้ น หมุ น ปั้ น หม้ อ อธิศนันท์มองขั้นตอนการทาที่พุดน้าบุษย์สามารถทาได้อย่างคล่องแคล่ว ด้วยความสนอกสนใจ หญิงสาวใช้ผ้าชุบน้าคอยหล่อลื่นดิน มือเรียวเล็กค่อยๆกดลงตรง กลางให้เป็นรูปเป็นร่าง ใบหน้าเล็กๆ ไม่เงยขึ้นจากกองดินที่กาลังหมุนวน อยู่บนแป้นหมุนด้วยซ้าไปเมื่อได้ลงมือทางานอดิเรกแสนรัก “พี่อัลนี่ลองบ้างสิคะ” พุดน้าบุษย์ยิ้มหวานก่อนจะลุกขึ้นและให้อธิศนันท์เป็นฝ่ายนั่งลง บนเก้าอี้ ชายหนุ่มมองหน้าเนียนใสเพื่อขอความมั่นใจอีกครั้ง เมื่อเห็น หญิงสาวพยักพเยิดให้เขาได้ทดลองทาในสิ่งแปลกใหม่ มืออบอุ่นได้รูป ก็ค่อ ยๆ ยื่ น เข้าไปหากองดิน บนแป้ น หมุ น ที่ก าลั งหมุน วนรอคอยการ เสกสรรจากน้ามือมนุษย์ที่จะมอบความสวยสดงดงามให้กับพวกมันตาม รูปลักษณ์ที่มนุษย์คนนั้นอยากจะสรรค์สร้าง “ค่อยๆ วางมือลงไปค่ะ” พุดน้าบุษย์มองท่าทางเก้ๆ กังๆ ของอธิศนันท์ก่อนจะเดินไปยืน อยู่ด้านหลังของชายหนุ่ม หญิงสาวมีความคิดดีๆ ที่อยากจะสอนลูกศิษย์ คนพิเศษปั้นหม้อให้ได้โดยมีอาจารย์สาวสวยอย่างเธอเป็นผู้ควบคุมการ ผลิตทุกขั้นตอน 34
ฝั นหวาน หญิงสาวยืนชิดแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มและยื่นลาแขนกลม กลึงไปด้านหน้าเพื่อที่จะไปช่วยชายหนุ่มขึ้นรูปหม้อ แต่เพราะอธิศนันท์ เป็นผู้ชายตัวใหญ่ แขน ขา ยาวสมส่วนตามรูปร่างลักษณะของเขา ในขณะที่พุดน้าบุษย์เป็นผู้หญิงตัวเล็กแม้จะสมส่วนในแบบของ เธอ แต่รู ปร่ างลั กษณะของเธอมันช่างแตกต่างกับรูปร่างลั กษณะของ ‘ศิษย์เอก’ เหลือเกิน ทาให้ ห ญิงสาวไม่ส ามารถเอื้อ มแขนผ่ านร่ างของชายหนุ่มไป จนถึง แป้ น หมุน ได้ แม้ จ ะพยายามตะเกีย กตะกายอยู่น านก็ยั งไม่เ ป็ น ผลสาเร็จ มิ ห น าซ้ าแผ่ น หลั ง ของอธิ ศ นั น ท์ ต อนนั่ ง ก็ ยั ง เกื อ บปิ ด บั ง ทัศนียภาพคนยืนอย่างเธอจนหญิงสาวนึกว่าตัวเองเป็นหนึ่งในสมาชิกคน แคระทั้งเจ็ดเสียอีก อธิศนันท์เองก็นั่งนิ่งรอดูว่าพุดน้าบุษย์จะมีความพยายามมากแค่ ไหน และถ้าหากว่าหญิงสาวมีตาทิพย์ เธอคงจะดีใจจนแทบสิ้นสติ ที่ได้ เห็ น ว่าอธิศนั น ท์ไ ม่ได้นั่ งเฉยๆ แต่ ช ายหนุ่มกาลั งนั่ง ยิ้มเพราะอารมณ์ รื่นเริงภายในที่ก่อกาเนิดมาจากคนตัวเล็กด้านหลังที่พยายามจะทาหน้าที่ อาจารย์ที่ดี “ไม่ต้องหรอกครับ” เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มเอ่ยปากพูดกับหญิงสาวด้วยประโยคที่ ยาวเหลือเกินในความรู้สึกของพุดน้าบุษย์ แต่มีหรือที่หญิงสาวจะยอมฟัง “อึ้บ…ทาไมแขนไม่ถึงสักทีนะ” พุดน้าบุษย์บ่นพึมพา หญิงสาวพยายามเบียดตัวเข้ากับแผ่นหลัง กว้างของชายหนุ่มไม่ทันระมัดระวังว่าสัมผัสทางกายของเธอและเขามัน แนบชิดสนิทสนมกันแค่ไหน ความอ่อนนุ่มและส่วนเว้าส่วนโค้งแห่งสรีระ ของสตรีเพศที่แตกต่างจากเรือนกายกายาของชายชาตรีกาลังบดเบียดอยู่ กับแผ่นหลังของอธิศนันท์อย่างเอาเป็นเอาตาย เพียงเพื่อจะให้ลาแขน กลมกลึงของเธอยื่นไปถึงแป้นหมุนเพื่อที่จะได้จับมือชายหนุ่มและสอน การปั้นหม้ออย่างถูกวิธี “บุษย์ไม่น่าเกิดมาแขนสั้นเลย” พุดน้ าบุ ษย์ บ่ น ว่า ตัว เอง แต่ยั ง ไม่เลิ กสร้างความปั่นป่ว นกวน 35
เล่ห์ลวงบ่วงดอกไม้ ความรู้ สึกของชายหนุ่มเพราะเรื อนร่างนุ่มเนี ยนหอมครีมอาบน้ากลิ่ น ลาเวนเดอร์ จางๆ ก็ยังไม่เลิ กขยั บยุกยิกถูไถเรือนร่างนุ่มเนียนของเธอ กับเรือนกายแห่งบุรุษเพศ ตอนนี้อธิศนันท์เหมือนคนที่ตกอยู่ในสถานการณ์ลาบาก ตอน แรกชายหนุ่มอาจจะรู้สึกขาขันกับท่าทางของพุดน้าบุษย์ แต่ตอนนี้เขา กาลังรู้สึกลาบากใจเพราะกระแสแห่งความปรารถนาบางอย่างที่กาลัง แล่นพล่านไปทั่วกาย จะหนีก็ไร้ซึ่งหนทางเพราะตรงหน้าเขาก็คือแป้น หมุนที่กาลังหมุนติ้วๆ อย่างน่าหวาดเสียว ในขณะที่ด้านหลังก็เป็น ความนุ่มหยุ่ นที่กาลังบดเบียดไม่ยอม ปลดปล่อยชายหนุ่ มให้เป็น อิส ระจากความกดดันทางอารมณ์ที่เริ่มจะ พุ่ง สู ง ขึ้ น ตามแรงกระแทกด้ า นหลั ง ที่ พุ ด น้ าบุ ษย์ เ ป็ น ผู้ ส รรค์ ส ร้ า งขึ้ น ชายหนุ่ม ชักมือออกห่ างจากแป้น หมุน มือไม้ที่เคยงดงามไร้ที่ติเปรอะ เปื้อนดิน แต่พุดน้าบุษย์กลับมองว่ายิ่งมือของชายหนุ่มเปรอะเปื้อนแบบนี้ เขาก็ยิ่งมีเสน่ห์เหลือเกินในสายตาของเธอ “อุ๊ย!” พุดน้าบุษย์อุทานด้วยความตกใจ เพราะหญิงสาวมัวแต่ให้ความ สนใจกั บ การพยายามยื่ น มื อ ไปให้ ถึ ง แป้ น หมุ น จนลื ม ตั ว เสี ย หลั ก ไป ข้างหน้า แผ่นหลังของอธิศนันท์รองรับหญิงสาวเอาไว้ แต่เพราะความ ตกใจทาให้ เธอยกมือเล็ กๆ ที่เปรอะเปื้ อนคราบดินโอบกอดชายหนุ่ ม เอาไว้ ชายหนุ่มหันหน้ามาดูเพราะกลัวว่าพุดน้าบุษย์จะได้รั บบาดเจ็บ ในขณะที่เรียวหน้าหวานละมุนก็ยื่นไปเกยกับบ่าไหล่แข็งแรงของเขาพอ ดิบพอดี ริมฝีปากได้รูปของชายหนุ่มสัมผัสกับผิวแก้มเรื่อด้วยเลือดฝาด แห่ ง วั ย สาวสะพรั่ ง เข้ า อย่ า งจั ง กลิ่ น แป้ ง เด็ ก หอมกรุ่ น โชยเข้ า จมู ก ทรวงอกอวบอิ่มเบียดชิดอยู่กับเรือนกายของเขาถึงแม้ว่าจะมี เสื้อผ้าขวาง กั้นแต่ก็ไม่อาจทัดทานความนุ่มหยุ่นราวกับมีสปริง ชั้นดีซุกซ่อนเอาไว้ได้ แม้ไม่ได้เห็นด้วยตาแต่กลับสัมผัสได้ด้วยร่างกายเพราะเรือนกายที่แนบ ชิดจนแทบไม่มีช่องว่างให้ลมเล็ดลอดผ่าน เลือดลมพลุ่งพล่านของวัยหนุ่มและความต้องการตามธรรมชาติ บดบั ง ความรู้ สึ ก ผิ ด ชอบชั่ ว ดี ใ นหั ว ใจ อารมณ์ อ่ อ นหวานพร่ า งพราย 36
ฝั นหวาน โอบล้ อมคนสองคนเอาไว้ในชั่ว พริบ ตา อธิศนันท์รู้สึ กร้อนรุ่มในหั ว ใจ อยากกักขังหญิงสาวเอาไว้ในอ้อมแขนดื่มด่ากับรสชาติเสน่หาแสนหวาน จากเธอให้หนาใจ อธิ ศ นั น ท์ รั้ ง เรื อ นร่ า งเล็ ก บางให้ นั่ ง ลงบนตั ก กว้ า งของเขา ริมฝีปากเรียวบางของหญิงสาวส่งเสียงอุทานพร้อมกับยกมือเล็กๆ ของ เธอขึ้น ยันแผ่ นอกกว้างของชายหนุ่มเอาไว้เพราะความตกใจในขณะที่ ลาแขนแข็งแรงก็โอบกอดหญิงสาวเอาไว้แนบอกไม่ยอมปล่อย ริ ม ฝี ป ากร้ อ นผ่ า วที่ พุ ด น้ าบุ ษ ย์ เ คยแอบมองและชื่ น ชมพร่ า พรรณนาถึงความงดงามของมันให้สร้อยกัทลีฟังจนพี่สาวอดรนทนไม่ไหว ต้ อ งเอาหมอนปิ ด หู เ พราะสร้ อ ยกั ท ลี เ ป็ น โรคแพ้ ช ายหนุ่ ม หน้ า ตาดี โดยเฉพาะหนุ่มตาน้าข้าว และในปัจจุบันความโสดและความสดของเธอ ก็ถูก จิณณ์ พฤกษาอนันต์ พี่ชายข้างบ้านที่แสนดีของพุดน้าบุษย์พรากไป ครอบครองหญิงสาวก็เลยต้องพยายามตัดอกตัดใจไม่คิดนอกลู่นอกใจ สามีหนุ่มรูปหล่อ มาดเถื่อน สุดแสนเร้าใจของเธอ ริมฝีปากงดงามที่พุดน้าบุษย์เคยได้แต่แอบฝันถึงโน้มลงมาใกล้ ยิ่งใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มเคลื่อนเข้ามาใกล้เรียวหน้าหวานละมุน ของหญิงสาวมากเท่าไร อารมณ์ห วั่นไหวภายในก็ยิ่งก่อตัวและพลอย ทาให้เธอหมดเรี่ยวหมดแรงจนไม่สามารถประท้วงหรือว่าขัดขวางการ กระทาของชายหนุ่มได้ ริ ม ฝี ป ากของชายหนุ่ ม ถื อ วิ ส าสะปิ ด กลี บ ปากเรี ย วบางของ หญิงสาวเอาไว้ พุดน้าบุ ษย์ผ วาเพราะกลัว ว่าเธอจะไม่มีอากาศหายใจ ตอนนี้หญิงสาวตื่นเต้นจนไม่สามารถหายใจทางจมูกได้ แต่พอจะหายใจ ทางปากก็ถูกพ่อหนุ่มรูปงามปิดกั้นเส้นทางการหายใจของเธอเอาไว้ เธอจะตายหรือเปล่านะ? พุดน้าบุษย์ได้แต่คร่าครวญในใจ มือ เล็ กบางกาเสื้ อบริ เวณอกกว้างของชายหนุ่มเอาไว้แน่นจนเสื้ อผ้ าของ อธิศนันท์เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบดิน ใช่ว่าพุดน้าบุษย์จะเป็นฝ่ายฝาก รอยดินแห่งรักไว้บนเสื้อผ้าของชายหนุ่มฝ่ายเดียว อธิศนันท์ก็ไม่น้อยหน้า บริเวณใดบนเรือนกายนุ่มเนียนที่มือของเขาสัมผัสผ่านบริเวณนั้นก็ย่อม ต้องเลอะเทอะเปรอะเปื้อนด้วยเช่นกัน “พะ…พี่กาแฟ” 37
เล่ห์ลวงบ่วงดอกไม้ พุ ด น้ าบุ ษ ย์ ห อบหายใจเมื่ อ อธิ ศ นั น ท์ ถ อนริ ม ฝี ป ากได้ รู ป ปลดปล่อยริมฝีปากเรียวบางให้เป็นอิสระ “จะ…จะทาอะไรคะ?” หญิงสาวถามเสียงแผ่วเมื่อชายหนุ่มก้มหน้าลงมาอีกครั้ง คาตอบ ของเขาคื อการใช้ ริ มฝี ป ากตั ว เองแยกเรี ย วปากนุ่ ม เนี ย นออกจากกั น ก่อนที่ชิวหาพลิ้ว ไหวจะสอดผ่ านเข้าไปล่อหลอกหยอกล้ อให้ห ญิงสาว คล้ อ ยตามและตอบสนองสั ม ผั ส ร้ อ นระอุ แ ม้ จ ะไม่ ป ระสาแต่ ก ลั บ เร้ า อารมณ์ของชายหนุ่มให้เดือดพล่านได้อย่างน่าประหลาด ‘ความไร้เดียงสาช่างน่าลิมรส’ พุดน้าบุษย์อ่อนระทวยอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่ม ยอมจานน กับ ความใกล้ชิดสนิ ทสนมแห่ งชายหญิงที่ส วรรค์เป็นผู้ ชักนาแต่มนุษย์ ชายหญิ ง เป็ น ผู้ ส านต่ อ และเรี ย นรู้ เ พื่ อ ไปให้ ถึ ง จุ ด หมายปลายทาง เธออยากทาตัวเป็นอาจารย์สอนลูกศิษย์ปั้นหม้อ แล้วทาไมตอนนี้ลูกศิษย์ คนโปรดถึงได้มีความคิดที่จะ ‘ครอบ (ครอง) ครู’ หญิงสาวก็ไม่เข้าใจ เหมือนกัน สติ ข องเธอช่ า งเลื อ นรางจนยากที่ จ ะดึ ง รั้ ง ให้ ก ลั บ มาอย่ า ง ครบถ้วนสมบู รณ์ สิ่ งที่เธอทาได้ตอนนี้ก็คือเดิน ตามรอยรักที่ชายหนุ่ม ถักทอเป็นสะพานให้เธอก้าวผ่านตามเขาไปอย่างสวยงามเท่านั้น มือเรียว บางที่วางทาบอยู่กับ แผ่น อกกว้างของชายหนุ่ มค่อยๆ ขยับขึ้นไปเกาะ กอดบ่าแข็งแรงของชายหนุ่มเอาไว้และค่อยๆ ไต่ขึ้นไปโอบรอบลาคอของ เขาในที่สุด “บุษย์…” ชายหนุ่ ม เรี ย กชื่ อ หญิ ง สาวเสี ย งแผ่ ว ปลายจมู ก โด่ ง ได้ รู ป คลอเคลียผิวแก้มนวลผ่องสูดกลิ่นหอมอ่อนๆ เข้าเต็มปอดก่อนจะหักดิบ ตัดใจหั่นอารมณ์พิศวาสหวามให้หยุดลงและปล่อยหญิงสาวให้เป็นอิสระ ‘เขาจะฉกฉวยหาประโยชน์จากความไร้เดียงสาของเธอไม่ได้’ แต่พุดน้าบุษย์กลับไม่สามารถขยับออกห่างจากเรือนกายกายา สมชายชาตรีของชายหนุ่มได้ หญิงสาวตัว อ่อนระทวยซุกซบอยู่กับอก กว้างของเขา ใบหน้านวลเนี ยนแดงก่าริมฝีปากสี ระเรื่อบวมเจ่อขึ้นมา นิดหนึ่งเพราะถูกริมฝีปากงดงามชวนฝันรังแกครั้งแล้วครั้งเล่า 38
ฝั นหวาน เรื อนร่ างนุ่ มเนี ย นที่นั่ ง คร่ อมเรื อนกายแข็งแรงเอาไว้คงไม่ใ ช่ กิริยาที่สมควรแน่ถ้าหากมีบุคคลที่สามร่วมรู้เห็นด้วย แต่ตอนนี้หญิงสาว ไม่สามารถขยับร่างกายของเธอได้แม้แต่มิลเดียว เพราะความหวั่นไหว ซาบซ่านที่ยังคงตราตรึงอยู่บนเรือนกายและริมฝีปากสั่นระริกของเธอ EEE
39