สาวน้อยหัวใจไต่รัก ประพันธ์โดย บรรณาธิการเล่ม ราคา พิมพ์ครั้งที่ 1
รัตน์วรา นางจันทร์เพ็ญ ทวีพันธุ์ 300 บาท กรกฎาคม 2556
พิสูจน์อักษร ปก ศิลปกรรม
วีณ จิณณวัตร อยู่เจริญ amany
จัดทาโดย
สนพ. เลิฟลี่ บุ๊คส์ เลขที่ 219/551 หมู่ 1 ต.พิมลราช อ.บางบัวทอง จ.นนทบุรี 1111
จัดพิมพ์โดย
บริษัท พิมพ์ดีการพิมพ์ จากัด เลขที่ 222 ซ.พระยาสุเรนทร์ 30 แขวงบางชัน เขตคลองสามวา กรุงเทพฯ 10510
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537
จากใจสานักพิมพ์ ถึงนักอ่านที่น่ารักทุกท่าน ก่อนอื่นทางกอง บ.ก. สานักพิมพ์เลิฟลี่บุ๊คส์ ต้องขอขอบพระคุณ ทุ ก ท่ า นที่ อุ ด หนุ น หนั ง สื อ นิ ย ายท ามื อ เล่ ม นี้ เนื่ อ งจากเราเป็ น สานักพิมพ์น้องใหม่ จึงขอฝากเนื้อฝากตัวกับทุกท่านมา ณ โอกาสนี้ ด้วยค่ะ การเริ่มต้นสานักพิมพ์เลิฟลี่ บุ๊คส์ เกิดจากความรักในการอ่าน นิยายของพวกเราในทีมงานทุกคน จึงได้มารวมตัวกันจัดตั้งสานักพิมพ์ นี้ขึ้นมา โดยเริ่มต้นจากหนังสือทามือเล่มแรกเรื่อง โดย น้องใหม่ ค่ะ ท้ายนี้ทางสานักพิมพ์ ขอฝากน้องกระถิน กับ ป๋าเคน ไว้ใน อ้อมกอดของทุกท่านด้วยนะค้า พบกันใหม่ในเล่มหน้าค่ะ ด้วยรักจากใจ กอง บ.ก. สานักพิมพ์ เลิฟลี่ บุ๊คส์
จากใจนักเขียน เมื่อ “รัก” มาเยือน กันต์กนิษฐ์จึงทาทุกทาง เพื่อให้ได้สมใจ ทว่าเส้นทางรักใช่จะง่ายดายอย่างใจต้องการ เมื่อหัวใจเขามีผู้หญิง คนอื่ น อยู่ คงไม่ ห นั ก หนาสาหั ส มากมายถ้ า ผู้ ห ญิ ง คนนั้ น จะไม่ ใ ช่ มารดาของเธอเอง! ไม่ ใ ช่ ค นใจโลเล แม้ เ ฝ้ า หมายแอบรั ก คนหนึ่ ง แต่ ก ลั บ หวั่นไหวเมื่อได้อยู่ใกล้แม่แน่งน้อยกระถินริมรั้วจอมยั่วยวน จนไม่รู้ เผลอเปิดรับเธอเข้ามาวิ่งเล่นในหัวใจตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่สาคัญไม่รู้ตัว เองจะทนได้นานแค่ไหน กับการบังคับใจตัวเองไม่ให้คว้าแม่เนื้อนุ่ม มาเคียงกาย ฝากผลงาน ที่ ตั้งใจทาอย่าง สุดความสามารถ หวังว่าจะได้รับการสนับสนุนตอบรับจากเพื่อนๆ นักอ่านทุกคน _/|\_ กราบขอบคุณทุกๆ คนไว้ ณ โอกาสนี้ด้วยค่ะ รัตน์วรา กรกฎาคม 2556
1 เสี ย งห้ า วเข้ ม ค่ อ นไปทางดุ แต่ ถ้ า ฟั ง ให้ ดี จ ะออกอาการ กระเง้ากระงอดออดอ้อนและค่อนไปทางราคาญแผดดังออกมานอก ห้องนั่งเล่นของบ้าน ทาให้ดรุณีวัยแรกรุ่นที่เดินหลังค้อม พร้อมย่อ เข่ าลงให้เตี้ย ที่สุด และยังจรดปลายเท้าลงบนพื้น สนามหญ้า เพื่อ ลั ด เลาะไปยั ง ห้ อ งนอนอย่ า งแผ่ ว เบาที่ สุ ด เพื่ อ ไม่ ใ ห้ ถู ก จั บ ได้ หยุดชะงักราวกับถูกใครจับดึงขาเอาไว้ รีบเงี่ยหูฟังให้ชัดๆ อีกครั้ง ไม่ได้หูฝาดไป “มั น มาทาไมอีก เพิ่ง กลับ ไปไม่ ใ ช่ห รือไง ไอ้ ห น้ าหอกหั ก นั่นน่ะ” เสี ย งที่แ ว่ ว ดัง ตามกระแสลมมา ท าให้ด รุณี น้ อ ยยิ้ ม กว้ า ง เกือบถึงใบหู นัยน์ตากลมโตพร่างพราวระยิบระยับ ด้วยไอ้เจ้าหน้า หอกหั ก ที่ บิ ด ากล่ า วถึ ง คงไม่ พ้ น คนที่ เ ธอพร่ าเพ้ อ คิ ด ถึ ง อยู่ ทุ ก ขณะจิต ไชโย! ดรุณีน้อยนามกันต์กนิษฐ์ หรือสมญานามที่ถูกผู้เป็น
สาวน้อยหัวใจไต่รัก บิดาเรียกยามรักคือกระถิน แต่เมื่อไหร่ที่เกิดหงุดหงิดไม่สบอารมณ์ จะกลายเป็นกระถินริมรั้วไปเสีย แทบกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ ทว่าต้องเก็บระงับอาการดีใจจนเนื้อเต้นไว้ รีบเหลียวมองหาที่ซ่อน เพื่อฟังการสนทนาของคู่สามีภรรยาหวานอย่างไม่กลัวมดจะชักแถว ขึ้น ด้วยความอยากรู้ที่แทรกซึมไปทุกอณูเนื้อ ร่างโปร่งบางในชุดเสื้อเชิ้ตแขนสั้น ที่ยังพับชายแขนเลยศอก มาเกือบถึงบ่าและยังจับเสื้อที่ต้นแขนดึงมาพักไว้บนลาดไหล่กว้าง สาทับอีกครั้ง กางเกงยีนขาสั้นอวดลาขาเสลาเรียวยาว จบที่รองเท้า ผ้าใบคู่เก่งสีซีดจาง ด้วยชุดที่สวมใส่…บิดาไม่ชอบ จมูกเล็กโด่งยู่ย่น ใบหน้าเรียวรูปไข่มีแววเหนื่อยหน่าย ศีรษะทุยสะบัดแรงๆ กลีบปาก อิ่มสีชมพูอ่อนเบะออกพลางขมุบขมิบ ‘ไม่ เ ข้ า ใจเลยจริ ง ๆ ท าไมสองสามปี ม านี้ พ่ อ ถึ ง ได้ แ สดง อาการไม่ชอบขี้หน้าเขม่น คุณป๋าเคนสุดหล่อของเธอนัก ไม่แค่เขม่น แต่ยังชอบพูดจากระแนะกระแหนอีกด้วย ได้ยินแล้วหงุดหงิดราคาญ ใจจะแย่’ “โธ่…พี่เมฆละก็ จะเขม่นเคนไปถึงไหนกันคะ” เสียงหวานใสของหญิงอีกคนที่อยู่ในห้องตอบกลับดึงความ สนใจของดรุณีน้อยให้ต้องรีบจรดปลายเท้าไปใกล้หน้าต่าง สองมือ ยกขึ้นจับหมวกมีปีกใช้เก็บเส้นผมหนาดกดาและยาวสลวยไม่ให้ร่วง หล่ น ลงมาคลอเคลี ย ล าคอระหง เหลื อบสายตามองสองคนที่ นั่ ง สนทนากันในห้องรับแขกด้วยหัวใจเต้นตักตักๆ ตอนแรกคิดว่าจะไม่ได้เจอ ด้วยโดโนแวนอ้างว่ามีงานด่วน ต้องรีบกลับ ก่อนเธอมาบ้านไม่ทันจะถึงสองชั่วโมงด้วยซ้า ปิดเทอม คราวนี้ยังคิดว่าไม่ได้เจอชายหนุ่มอีกเหมือนเคย…เศร้าใจชะมัด ใบหน้าผุดผ่องพรรณหมองเศร้าเล็ก น้อย…นี่ ก็ อีก คน ไม่ รู้ ๖
รัตน์วรา เป็นอะไรนักหนา ตอนเธอไปเรียนก็มาได้แทบทุกเดือน แต่พอเธอ ปิดเทอม ไม่เคยมาให้เห็นหน้า อ้างว่าติดงาน ยุ่งจนปลีกตัวไปไหน ไม่ได้ แต่กลับมีข่าวควงสาวไปกินข้าวได้ คอยดูนะ เจอตัวเมื่อไหร่ จะจัดการขั้นเด็ดขาดเลยเชียว กลีบปากอิ่มนุ่มคลี่ยิ้มที่มุมปากด้าน หนึ่ง นัยน์ตาวามวาวมุ่งมั่นมาดหมาย ‘หนีได้หนีไปนะคุ ณป๋าเคนจ๋า เดี๋ยวหนูก ระถินจับตัวไว้ได้ แล้วเจอแผนการขั้นสุดยอดล่ ะ ป๋าเคนต้องเข่าอ่อน หนีไปไหนไม่ รอดละจ้ า …’ กั น ต์ ก นิ ษ ฐ์ หั ว เราะกลั้ ว คอด้ ว ยสนุ ก กั บ ความคิ ด พิเรนทร์ของตัวเอง ถ้าพ่อกับแม่รู้เข้าละก็…เป็นลมล้มพับหายาดมมา จ่อจมูกแทบไม่ทันเชียวล่ะ “มั น เพิ่งกลับ ไปหยกๆ เมื่ อไม่ กี่ วั น นี้ เอง เสือกกลับ มาท า หอกอะไรอี ก ” คนตั ว ใหญ่ อ อกอาการฮึ ด ฮั ด ขั ด อกขั ด ใจ เพราะ รอยยิ้มหวานละมุน นัยน์ตาหวานพร่างพราวของภรรยา “พี่เมฆก็ … พูด เพราะๆ หน่ อยสิ ค ะ ไปเรีย กเคนว่ าไอ้บ้ า ง มั น บ้ า ง ได้ ยัง ไงกั น ละคะ ไม่ น่ า รั ก เลย” คนตัว เล็ก ต่อ ว่ าเสี ย งใส สะบัดค้อนใส่สามีวงโต “มัน ก็รู้ นี่น า พี่ไม่ ชอบ เสือกมาอีกทาไม” คนตัวใหญ่เอ่ย ถามด้วยความขุ่นเคืองระคนประชดประชัน ใบหน้าคมเข้มฉายแวว ไม่ชอบใจ ทาเสียงขลุกขลักฮึ่มๆ ง่าๆ ในลาคอ ‘อยากมาป่วนความสุขในชีวิตเขามากนัก คราวนี้จะจัดหนัก ให้รีบขึ้นเครื่องกลับประเทศตัวเองไม่ทันเลยเชียว’ รอยยิ้มมุ่งมาดผุด ขึ้นที่มุมปากหนา นัยน์ตาเข้มเป็นประกายวาวจ้าขึ้นมาแวบหนึ่งก่อน จางหายไป “พี่เมฆ!” ผู้เป็นภรรยาซึ่งแม้อายุจะเลยเลขสามไปถึงครึ่ง แล้ว ทว่าใบหน้าเธอใสและยังอ่อนเยาว์ จนคนที่ได้เห็นมักคาดคะเน ๗
สาวน้อยหัวใจไต่รัก อายุเธออยู่ที่ปลายยี่สิบร้องเรียกสามีเสียงเข้ม “พูดให้ดีๆ หน่อยสิคะ ให้เกียรติน้องเขาหน่ อย ยังไงเขาก็ เป็นผู้มีพระคุณทั้งกับคุณ ข้าวฟ่างและหนูกระถินนะคะ” “ถึงไม่มีมัน พี่ก็ดูแลลูกกับเมียได้หรอกน่า” โตยธรสวนกลับ ด้วยอารมณ์พาลเต็มที่ ใบหน้าหล่อคมเข้มแข็งกระด้างขึ้นมาทันควัน มนต์สิก านต์ สะบั ด ศี รษะอย่างอิด หนาระอาใจ ไม่ ว่ าเวลา ผ่านไปกี่ปีๆ ผู้เป็นสามีก็ไม่คลายความไม่ชอบหน้าหนุ่มน้อยที่ริอ่าน ปีนเกลียวจีบสาวรุ่นพี่อย่างเธอเอาเสียมากๆ “พี่เมฆจะไม่ชอบน้องเขาไปถึงไหนกันละคะ ถ้าโกรธเรื่อง นั้นก็เชื่อใจกันบ้างสิคะ ข้าวฟ่างไม่มีวันรักเคนได้หรอก ก็รักพี่เมฆ เต็มอกซะขนาดนี้ อีกอย่างก่อนไปโทษเคนนะ โทษตัวเองก่อนดีไหม ถ้าไม่ทาให้เข้าใจผิด น้อยใจคิดว่าพี่เมฆไม่รัก ข้าวฟ่างก็ไม่มีวันทา อย่างนั้นหรอกค่ะ” ต่อว่าต่อขานเสียงกังวานใส ใบหน้ารูปไข่เอิบอิ่ม แย้มยิ้มหวานเป็นเนืองนิตย์ออกแววเหนื่อยระอา มนต์สิกานต์เดินเยื้ องย่างสะบัดสะโพกโยกย้ายไปทรุดกาย ลงนั่งใกล้กับสามี ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่ยอม ยื่นมือมาจับแขนกลมกลึง และกระตุกเล็กน้อย ร่างเพรียวกลมกลึงอย่างไม่น่าเชื่อว่าผ่านการมี บุตรมาแล้วหนึ่งคน เพราะหุ่นเธอยังคงเพรียวบางสะโอดสะองและ กลมกลึงน่ามองน่าจับต้องไปเสียหมดทุกส่วนก็ถลาไปนั่งอยู่บนตัก กว้าง มือแกร่งจับรั้งปลายคางมนให้หั นมาประจันหน้าด้วย “เชื่อ ได้หรือไงกัน ถ้าไม่รักไม่ชอบแล้วทาไมถึงได้ยอมไปกับมันง่ายๆ ล่ะ” ท าเสี ย งกระเง้ า กระงอดใส่ และไม่ ร อฟั ง ค าตอบที่ ท าให้ ตัวเองไม่พอใจ ใบหน้าคมเข้มโน้มลงไปแนบปากหนาอุ่นระอุไปบน กลีบปากอิ่มนุ่ม บดคลึงอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน ฟันขาวขบกัด ๘
รัตน์วรา กลีบปากอิ่ม สอดแทรกเรียวลิ้นอุ่นชื้นไปในโพรงปากนุ่ม กระหวัด กวัดเกี่ยวกับลิ้นเล็กๆ ดูดซับความหวานราวน้าผึ้งรวงอย่างหลงใหล ฝ่ามืออุ่นระอุเลื่อนไล้นวดเฟ้นกายอรชรปลุกปั่นสร้างความวาบหวาม ให้กับเมียรัก ก่อนยอมถอนออกอย่างเสียดาย มนต์สิกานต์อมยิ้มแก้มตุ่ย จับสองแขนกายาโอบรัดรอบกาย อรชรซึ่งเอนอิงแผ่นอกกว้าง “เป็นเพราะใครละคะที่ทาให้ข้าวฟ่าง เลือกใช้วิธีนั้นน่ะ” นิ้วยาวเรียวบีบจมูกโด่งเบาๆ “ใช่สิ พี่ทาอะไรก็ไม่ดี ทาอะไรก็ผิดไปหมด สู้ไอ้เจ้านั่นไม่ได้ หรอก ยังไงมันก็ดีกว่าพี่ใช่ไหมล่ะ” โตยธรยังทาเสียงกระเง้ากระงอด มนต์ สิ ก านต์ ส่ า ยศี ร ษะอย่ า งระอาใจกั บ อาการแสนงอน ตุปัดตุป่องพาลพาโลของสามี ที่เป็นทุกครั้งยามต้องมีชื่อของหนุ่ม ลูกครึ่งสุดหล่อ โดโนแวน ธัญเทพ เอนลิว เจ้าของบริษัทนาเข้าและ ส่งออกสินค้าทางด้านการเกษตร ซึ่งตอนนี้ได้พ่วงตาแหน่งหนึ่งใน สองของเจ้าของบริษัทจาหน่ายน้าหอม Rice-Girl ซึ่งกาลังมีชื่อเสียง โด่งดังในหมู่หนุ่มสาววัยรุ่นและวัยทางาน ด้วยราคาไม่แพง แต่กลิ่น หอมมีเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง สองมือนุ่มนิ่มทาบบนใบหน้าคร้ามแกร่ง “งอนอีกแล้วนะคะ พี่เมฆ” ปลายนิ้วเกลี่ยจมูกโด่งขึ้นสัน “ข้าวฟ่างขอโทษจนตัวช้าไป หมดแล้วนะเออ” ก้มหน้านวลผุดผาดซับสีเลือดงุดด้วยความอายกับ ความใจกล้าของตัวเองที่ชอบทาตามเสียงเรียกร้องของคนตัวใหญ่ “ว้า…ลูกอยากรู้เรื่องป๋าเคนนะ ไม่ใช่จะมาแอบดูพ่อกับแม่ สวี ต หวานแหวว ลื ม ไปหรือ ไง นี่ มั น กลางวั น แท้ๆ หัด อายลูก เต้ า บ้างสิ” “หือ…” โตยธรเลิกคิ้วขึ้นสูง เมื่อได้ยินเสียงหวานใสไม่สบ อารมณ์ที่ดังลอยตามลมมา ๙
สาวน้อยหัวใจไต่รัก “อยู่แถวนี้หรือกระถินริมรั้ว” ทาเสียงง่าๆ ฮึ่มๆ กระเง้ากระงอด แกมน้อยอกน้ อยใจ ด้ว ยเคยเป็น ที่ห นึ่ง เป็ นฮีโร่ที่ลูกสาวเรีย กหา ตลอดกลับถูก คนอื่นแย่งชิงไปเพราะไอ้ เจ้า …ฮีโร่หอกหัก ! แม้ต้อง ขอบใจที่มาเยี่ยมทันท่วงทีจนสามารถช่วยเหลือกันต์กนิษฐ์ซึ่งถูกโจร ลักพาตัวไปเรียกค่าไถ่ ระลึกในบุญคุณกับความไม่ชอบน่ ะต้องแยกกัน กรามหนา ขบกั ด จนแก้ ม ตอบนู น เด่ น ยิ่ ง ไอ้ เจ้ า นั่ น รู้ ว่ า ถู ก เกลีย ดขี้ ห น้ ามาก เท่าไหร่ ก็ยิ่งเสนอหน้าเข้ามาในครอบครัวเขามากเท่านั้น แล้วดึงเอา ลูกสาวสุดที่รักของเขาไปเป็นพวกด้วย เพราะโกรธที่เขาตัดหน้าสอย สาวสวยอย่างมนต์สิกานต์มาครอบครอง ไม่ รู้กั น ต์ก นิ ษฐ์ ไปติ ด ใจอะไรไอ้เจ้าบ้ านั่ น นั ก หนา รูป ร่า ง เทอะทะอย่างกับยักษ์ไม่สมประกอบ หน้าตาไม่เห็นหล่อตรงไหน สู้ เขาที่ถึงแต่งงานแล้วแต่ยังมีสาวให้ท่าอยู่เลย แต่…บุตรสาวเขากลับ ชื่นชมไอ้ตัวแสบนี่จนขัดหูขัดตาและขัดใจยิ่งนัก หมั่นไส้อยากยกเท้า ยันหน้าแล้วขยี้ๆ ให้หน้าบู้บี้แบนติดพื้นไปเลย อุบ! กันต์กนิษฐ์รีบยกมือปิดปากตัวเองอย่างเร็วรี่ นัยน์ตา กลมใสเบิกกว้าง ‘แย่จริงเลยเรานี่ เผลอหลุดปากพูดไปได้ยังไงกัน ’ รีบคลานลิ่วๆ หลบไปอย่างรวดเร็วก่อนผู้เป็นบิดาจะลุกขึ้นมาตามหา เจอ “ป่านนี้คุณป๋าเคนคงมาถึงบ้านพักแล้วละ” “ข้าวฟ่าง!” โตยธรที่ผุดลุกไปหาตัวลูกสาว หันใบหน้าบึ้งตึง กลับมามองเมียรักซึ่งยังส่งยิ้มหวานๆ อย่างไม่รับรู้ถึงความโกรธที่แผ่ กระจายออกไปทั่ ว ร่ าง ด้ ว ยรับ ไม่ ไ ด้จ ริง ๆ กั บ การที่ ม นต์สิ ก านต์ สนับสนุนลูกสาวให้ไปเสนอหน้ากับไอ้เจ้าหน้าวอกหอกหักโดโนแวน! “ใจเย็นๆ สิคะพี่เมฆ อย่าลืมว่าเด็กวัยรุ่นยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ๑๐
รัตน์วรา แล้วยายกระถินของพี่น่ะ ดื้อและรั้นขนาดไหน พี่ควรเป็นคนรู้ดีที่สุด นะคะ ถ้าข้าวฟ่างไม่คอยปราบ ป่านนี้ลูกสาวเราคงหอบผ้าหอบผ่อน หนีไปหาเคนแล้วละค่ะ” ใช้เสียงหวานๆ ดึงรั้งอารมณ์โทสะของสามี ที่พุ่งลิ่วให้กลับลดลงมา มนต์สิกานต์ลุกขึ้นเดินไปหาผู้เป็นสามีซึ่งยืนทาหน้าบึ้งตึง สายตาเคืองขุ่นด้วยรอยยิ้มหวานๆ มือเล็กทาบบนท่อนแขนกายา ดึงคนตัวใหญ่อารมณ์ไม่ดีกลับไปที่เก้าอี้ตัวยาว ดันให้เขานั่งลงก่อน เธอทรุดตัวนั่งบนตัก สองแขนโอบรัดรอบบ่ากว้าง โน้มหน้าลงมาจน ปลายจมูกแนบชิดจมูกโด่งขึ้นสัน “เราคอยดูอยู่ห่างๆ ไม่ให้ทาอะไรผิดพลาดจนแก้ไขไม่ทัน ดีกว่าค่ะ” ค าพูด ที่ออกจากกลีบ ปากอิ่ม นอกจากไม่ เ ป็ น ที่ถู ก ใจแล้ ว เขาก็ไม่ปรารถนาที่จะรับฟังด้วย มือใหญ่ยกขึ้นทาบบนท้ายทอย กด ศีรษะทุยให้โน้มลงมาอีกเล็กน้อย ปากหนาก็ได้สัมผัสกับกลีบปากนุ่ม หวาน ขบกั ดเม้มดูดดึงหยอกเย้าดึงความรู้สึกของตัวเองให้อยู่กั บ ความหวานปานน้าผึ้งรวง แต่คราวนี้ดูท่าจะไม่ไ ด้ผล เขายังคงคิ ด มากถึงเรื่องของกันต์กนิษฐ์กับโดโนแวนอยู่ดี! “เพราะข้าวฟ่างเข้าข้างไอ้เจ้าบ้านั่นใช่ไหมล่ะ” มนต์ สิ ก านต์ ยิ้ ม หวานละมุ น นิ้ ว ยาวยกขึ้ น ไล้ ค างแกร่ ง เรื่อยไปถึงปากหนา กดยั้งหยอกเย้าด้วยความรักที่เปี่ยมล้นหัวใจ “ข้าวฟ่างจะเห็นใครดีกว่าสามีสุดที่รักได้ละคะ ยายกระถิน ก็เหมือนกัน ที่ทาลงไปอย่างนั้น เพราะอยากเอาชนะพี่เมฆมากกว่า ขัดขวางไม่เคยเห็นดีเห็นชอบในสิ่งที่แกทาลงไปนะ” เธอก็ ใ ช่ ว่ า จะไม่ ห นั ก ใจ ด้ ว ยมองสายตาของลูก สาวออก กันต์กนิษฐ์ทั้งรักและเชิดชูโดโนแวนไม่ใช่เพียงแค่ ฮีโร่ในใจ แต่เป็น ๑๑
สาวน้อยหัวใจไต่รัก รักอันรุนแรงของสาวน้อยวัยแรกรุ่น แต่เธอก็ยังเชื่อใจลูกสาว จะไม่ ทาอะไรให้ตัวเองต้องเสียใจ ถูกคนที่ชอบดูถูกเหยียดหยาม กล่าวหา ว่าเป็นผู้หญิงไม่ดี เป็นคนไม่มีค่าแน่นอน! “อีกอย่างข้าวฟ่างว่า เคนไม่คิดอะไรกับลูกสาวของเราหรอก ค่ะ” เท่าที่แอบสังเกตพฤติกรรมของโดโนแวน มีความรู้สึกฉันชู้สาว กับกันต์กนิษฐ์บ้างหรือเปล่า แต่สิ่งที่ได้เห็นคือความเอ็นดู รักเสมือน ลูกสาวอย่างที่โตยธรต้องการ “เชื่อได้ยังไงกัน ยายกระถินน่ารักจะตาย ยิ่งโตยิ่งสวยนะ ข้าวฟ่าง สวยกว่าข้าวฟ่างตอนสาวๆ อีก” กระแสเสียงคนหวงลูกสาว เอื้อนเอ่ยออกมาด้วยความกังวล เพราะความสวยใสและน่ารักของ ผู้เป็นลูกสาวที่มีเพิ่มขึ้นทุกวี่วัน วัยสาวมนต์สิกานต์ได้ขึ้นชื่อเรื่องความงาม จนชื่อเสียงเลื่องลือ ขจรขจายไปทั่วทุกหัวระแหง อย่างตอนนี้แม้อายุล่วงเข้าสามสิบห้า หยกๆ สามสิบหกหย่อนๆ แต่ยังคงความงามสง่าน่าเกรงขาม ใบหน้า อ่อนเยาว์มองดูคล้ายสาวน้อยวัยยี่สิบปลายๆ จนหนุ่มๆ หลายคนนึก ว่าเป็นน้องสาวเขามากกว่าภรรยา จึงได้ส่งขนมจีบมาไม่ขาดสาย ในวัยสาวน้อยแรกผลิ อายุสิบหกย่างสิบเจ็ด กันต์กนิษฐ์เก็บ เอาส่วนดีของทั้งพ่อและแม่ไปได้เกือบทุกอย่าง ใบหน้าเรียวรูปไข่ กลีบปากสีชมพูระเรื่อรับกับจมูกเล็กโด่ง พวงแก้มใสซับสีเลือดฝาด มองคล้ายกลีบกุหลาบแรกแย้ม นัยน์ตากลมโตใสแจ๋วราวกับดวงแก้ว สะท้อนแสงไฟด้วยความมีชีวิตชีวา ล้อมด้วยขนตายาวงอน ทาให้ นึกถึงสาวน้อยวัยแรกผลิที่มักเป็นจุดสนใจของหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ ใคร่อยากสานสัมพันธ์ทั้งทางกายและใจ “อย่างไอ้เจ้าเคนหอกหักนั่นมีหรือจะไม่สนใจน่ะ เชื่อได้ตาย ละ มั นยังเป็น ผู้ชายมี อารมณ์ อยู่น ะ ไม่ ได้เป็ น เก้ งกวางเสีย หน่ อย ๑๒
รัตน์วรา มั่นใจได้ยังไงเล่าว่าที่มันเรียกแทนตัวเองว่ าคุณป๋าๆ น่ะ จะไม่ใช่คุณ ป๋าเลี้ยงต้อยอีหนูสาวๆ ไว้ขย้ากระถินเป็นขนมหวาน” เอ่ยประชด ประชัน “แล้ ว ใครละคะที่ ชี้ โ พรงให้ ก ระรอก เป็ น พี่ เ มฆเองไม่ ใ ช่ หรือไง” คนหวงลูกสาวเกิดอาการกระวนกระวายใจ โทษตัวเองที่ดัน หลุดปากเรื่องไม่สมควรออกไป คิดถึงเรื่องราววันนั้นแล้วเขา…อยาก เขกศีรษะให้หนักๆ “ลูก สาวฉั นมีแ ววสวยตั้ง แต่ เด็ ก ๆ แกน่ ะ ไปห่างๆ เลยนะ ไอ้หน้าหม้อ” ไล่คนตัวใหญ่ที่ก็รู้ตัวดีแล้วว่าไม่เป็นที่ต้อนรับของเขา แต่ยังมานั่งเสนอหน้ายิ้มนุ่มๆ ทอดสายตาหวานฉ่าเชื่อมมองหน้ า ภรรยาสุดที่รักอยู่ได้ทุกวี่วัน “อ้าว…พูดอย่างนี้ได้ยังไงละเมฆ” โดโนแวนตอบกลับอย่าง อารมณ์ ดี สุ ด ๆ ที่ ส ามารถจุ ด ชนวนโทสะในกายโตยธรได้ อี ก ครั้ ง “กระถินก็ลูกสาวฉันเหมือนกันนะ” ใบหน้าคมเข้มเปื้อนยิ้ม เลิกคิ้ว เข้มเล็กน้อย กระดิกปลายเท้ายิกๆ ก่อกวนอารมณ์ฝ่ายตรงข้าม “ลู ก สาวที่ไ หนกั น ยายกระถิ นเรีย กแกว่า ลุ ง …ลุ้ง ลุ งเคน ทุก คาเลย” เอ่ย ประชดประชัน กลั้วหัวเราะในลาคอ หงุดหงิด กั บ ไอ้หน้าหม้อที่ชอบมาตู่เอากันต์กนิษฐ์เป็นลูกหน้าตาเฉย แล้วยังทาตัว เป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วง พร้อมสอยเมียรักเขาไปครอบครองจน เนื้อเต้น เห็นสีหน้ายิ้มๆ นัยน์ตาวามวาวแล้วอยากกระทืบหนักและ บดขยี้บี้จนจมูกโด่งหัก ปากเจ่อ ตาปูดไปเลย “นายนี่นะ…ขี้เหนียวจริงๆ เลยนะ หวงลูกสาวยิ่งกว่าจงอาง หวงไข่อีก เดี๋ยวก็ยึดไม่ยอมคืนซะเลย” ถ้ายึดเอากันต์กนิษฐ์ไปแล้ว ได้แม่อย่างมนต์สิกานต์แถมด้วยก็ดี สิ อายุมากขึ้นไม่ได้ทาให้ความ ๑๓
สาวน้อยหัวใจไต่รัก สวยลดน้อยลง แต่กลับยิ่งเพิ่มพูนขึ้น สวยสง่าน่ารักน่าใคร่จนหัวใจ เต้นแรงได้เสมอ “อยากได้ลูก ทาไมถึงไม่หาเมียสักคนล่ะ หน้าตาอย่างแกน่ะ หาได้ยากเสียทีไ่ หนกัน หรือสนใจให้ฉันแนะนาไหมล่ะ” “ไม่อยากมีห่วงผูกคอเหมือนคนบางคน ไปไหนทีก็ต้องคอย ดูเวลา ถ้าทางานไม่เสร็จ กลับช้าหน่อยก็ต้องโทรบอกเมีย…ข้าวฟ่างจ๋า พี่ยังทาธุระไม่เสร็จ กลับช้าหน่อย ข้าวฟ่างอย่าโกรธนะ รอพี่ด้วยนะจ๊ะ อย่าเพิ่งหลับไปก่อนนะจ๊ะเมียจ๋า” ศีรษะทุยสะบัดแรงๆ “หน้ า ตาเข้ ม อย่ า งกั บ โจร แต่ เ สื อ กพู ดเลี่ ย นๆ ได้ ยิ น แล้ ว ขนลุก ขนพองไปทั้งตัว ” ไม่แ ค่น้ าเสีย ง แต่ห น้าของเขาแสดงออก ถึ ง ความอิ จ ฉาตาร้ อ นผ่ า ว อยากมี ค นให้ รั ก ให้ ดู แ ลห่ ว งหาอาทร อย่างนี้บ้าง โตยธรยิ้มร่า หัวเราะเสียงดังก้อง “แกอิจฉาฉันละสิ เมียฉัน ทั้งสวยน่ารัก และช่ างเอาอกเอาใจเสียขนาดนั้ น ” แต่งงานอยู่กิ น กั น มา มี ท ะเลาะกั น บ้ า งตามประสาลิ้ น กั บ ฟั น แต่ ก ลั บ ยิ่ ง ท าให้ ความรักเพิ่มพูนขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ กายแกร่งเอนลาตัวอิงเบาะนุ่มๆ ยกแขนพาดกับขอบเก้าอี้ ชะโงกคอขึ้นทอดสายตาแห่งความรักใคร่ไปยังมนต์สิกานต์ ซึ่งง่วน ทาอาหารต้อนรับโดโนแวนพร้อมความราคาญใจ ‘ไอ้บ้านี่มาทีไร อ้อนขอให้เมียเขาทาอาหารให้ทานทุกครั้ง แล้วมันเรื่องอะไรกันล่ะ ที่เขาจะให้เมียสุดที่รักไปทาอาหารให้คนอื่น ทานน่ะ ฝีมือเมียก็ต้องเป็นผัวอย่างเขาสิ มีสิทธิ์ทาน…คนเดียว’ “อย่างฉันนี่นะอิจฉา เข้าใจอะไรผิดไปแล้วละเมฆ’ กลบเกลื่อน ความรู้สึกใจ ที่เขาเองก็รู้อยู่หรอกนะว่าโตยธรไม่เชื่อ “ฉันสมัครเป็น ลูกเขยแกไม่ดีกว่าหรือ ได้สาวสวยและน่ารัก ช่างเอาอกเอาใจอย่าง ๑๔
รัตน์วรา กระถินมาเป็นคู่ ดีกว่าเป็นไหนๆ” โดโนแวนพูดกลั้วหัวเราะในลาคอ เขาเพียงแค่อยากยั่วคนเป็นพ่อที่ออกแววหวงลูกสาวตั้งแต่ยังเป็น เด็กเท่านั้นเอง ไม่ได้คิดอะไรกับหนูกระถิ นริมรั้ว ตัวน้อยหรอกนะ ก็หัวใจเขายังมั่นคงอยู่กับคนเป็นแม่ที่ยังสวยไม่สร่างนี่นา โตยธรสะดุ้งแทบผลักตกจากเก้าอี้ เพลิงโทสะพุ่งลิ่วขึ้นมา จนใบหน้ าแดงก่ า อยากต่อยคนปากเสีย ให้ ห น้ าคว่ า ทว่ า ภรรยา สุดรักเดินยิ้มออกมาพอดี เลยต้องหาทางกีดกันไม่ให้โดโนแวนทา อย่ า งที่ คิ ด “ไหนบอกว่ า ยายกระถิ น เป็ น ลู ก ไง” กั ด ฟั น กรอดๆ ใบหน้าคมเข้มแข็งกระด้างไม่แพ้นัยน์ตา “ก็แค่ลูกนอกไส้ อีกอย่างกระถินก็น่ารักใช่ย่อย เลี้ยงต้อยไว้ หม่ าตอนโต ไม่ เ ห็ น แปลกนี่ น า” กลั้ ว หั ว เราะในล าคอที่ เ อาคื น โตยธรได้ “เหอะ…แกจะหม่าลูกสาวตัวเองได้ลงคอหรือไงไอ้คุณป๋า … โดโนแวน” หลุดปากออกไปด้วยความหวงลูกสาวเป็นเหตุ กว่าจะรู้ ว่าตัวเองยัดเยียดตาแหน่ง…พ่อนอกไส้ให้กับโดโนแวนไป ด้วยคิดว่า คานี้จะช่วยป้องกันผู้เป็นลูกสาวจากเสือหิวได้ ก็เมื่อเห็นสีหน้ายิ้มแต้ นัยน์ตาวาวของอีกฝ่ายนั่นแหละ ถึงได้รู้ว่าพลาดไปอย่างจังแล้ว “มีอะไรหรือเปล่าคะพี่เมฆ” คาว่าไม่ได้โว้ย ! ถูกกลืนกลับลงไปในลาคอเพราะเสียงใสๆ ของภรรยาสุดรักที่เดินมาทรุดกายลงนั่งใกล้ ๆ “เปล่าจ้ะ ไม่มีอะไร อาหารเสร็จแล้วหรือ งั้นไปเรียกกระถินให้มากินดีกว่านะ เสร็จแล้ว จะได้อาบน้านอน อาการไม่ค่อยดีอยู่นี่นา” เพราะอากาศเปลี่ยนแปลง บ่อย ทาให้กันต์กนิษฐ์ตัวรุมๆ แต่ก็ยังออกไปเล่นซน มนต์สิกานต์ สะบั ด ศีรษะอย่างระอาใจ เพราะหวงลูกสาว ยิ่งกว่าจงอางหวงไข่อย่างนี้ น่ะสิ กันต์กนิษฐ์ถึงได้พยายามแหกคอก ๑๕
สาวน้อยหัวใจไต่รัก ไปทาอะไรที่ผู้เป็นบิดาไม่ชอบบ่อยครั้ง สุดๆ ก็เรื่องของโดโนแวน นี่แหละ โตยธรออกอาการไม่ชอบและขัดขวางเท่าไหร่ ยายกระถิน ข้างรั้วก็เข้าไปพัวพันรัดแข้งรัดขาโดโนแวนซะงั้น พานให้เธอเหนื่อย หน่ายใจทั้งสองคน “พี่เมฆคิดมากเกินไปนะคะ เคนไม่ทาอย่างที่พูดนั่นหรอก” ปลอบประโลมพร้อมยกมือลูบไล้ท่อนแขนกายาเป็นครู่ ก่อนสอดพา คนตัวใหญ่เดินไปยังบ้ านพักของโดโนแวนบนเนินเขาเล็กๆ ซึ่งอยู่ ไม่ห่างจากบ้านเธอประมาณห้าร้อยเมตร เพื่อดูความเรียบร้อยและ ชักชวนชายหนุ่มมาทานอาหารเย็นด้วย อยากเถียงคนคิดน้อย ด้วยว่าคนเราน่ ะรู้หน้าไม่รู้ใจ ต่อให้ มั่นคงใจแข็งปานภูเขาหิน แต่ใครจะไปรู้เล่า ถ้าหากว่าถูกยั่วยวนโดย สาวสวยวั ย แรกผลิ อ วบอั ด น่ า หม่ าขนาดนั้ น ภู เ ขาหิ น จะไม่ สั่นสะเทือนจนแตกร้าวน่ ะ เผลอตัวเผลอใจหลงใหลในรสเสน่หาฉ่า หวาน ที่ลองได้ทานเมื่อไหร่ก็หยุดไม่ได้ เขาจึงคิดว่า ควรหาทางป้องกันเหตุร้ายมิให้เกิด ไม่ใช่เกิด แล้วถึงค่อยหาหนทางแก้ไข เป็นวัวหายแล้วล้อมคอก อย่างนั้นมัน สายเกินไปน่ะสิ “ถ้าพี่เมฆไม่ไว้ใจเคน งั้นเอาอย่างนี้ไหมคะ คอยดูอยู่ห่างๆ ถ้าหากเคนมีพฤติกรรมออกไปนอกลู่นอกทาง ข้าวฟ่างจะไล่ส่งไป ไม่ให้กลับมาเหยียบบ้านเราอีก ” จิ้งจกทักคนเรายังต้องรู้จักฟังและ กลับเอาไปคิดเลย นี่คนทั้งคนทักนะ จะไม่คิดบ้างเชียวหรือ คงไม่มีทางอื่นใดดีไปกว่าทางที่เมียรักเสนอมาแล้ว โตยธรจึง ได้ตอบรับพร้อมกับความคิด ถ้าผู้เป็นภรรยารู้เข้าคงไม่เป็นที่พอใจ มากเท่าไหร่ ส่วนลูกสาวสุดรักนะหรือ …คงได้โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง ออกฤทธิ์ออกเดชอาละวาด แต่เขาเชื่อว่ารับมือไหว แต่ที่กังวลคือ ๑๖
รัตน์วรา การถูกหมางเมินไม่ม อง ทาเหมื อนไม่มีตัว ตนนั่นต่างหากล่ ะที่เขา กลัว!
RRR
๑๗
2 ด้วยอาการหอบแรงเร็ว มือเล็กยกขึ้นปาดเหงื่อบนใบหน้าแดงระเรื่อ ซึ่งหยดไหลลงมาเกือบเข้าตา สลับเหลียวใบหน้าแดงระเรื่อมองไป ด้านหลัง ด้วยยังรู้สึกเสียวที่แผ่น หลัง ขนต้น คอยังลุก ชัน คล้ายมี สายตาไม่พอใจระคนน้อยใจของบิดาตามติดมา “เกือบไปแล้วไหมเรา” กันต์กนิษฐ์บ่นพึมพา ซับเหงื่อบน ใบหน้ า พลางทาบมื อ เหนื อเข่ า ซึ่งย่ อลง ด้ว ยพุ่ม ไม้ สูงเสมอศี รษะ เท่านั้ น ทาให้ก ลัว บิ ดาจะมองเห็น และรีบ ตามมาพาตัว กลับ บ้ าน! ถ้าเป็นเช่นนั้นหายนะแน่นอน เพราะบิดาต้องจับพาเธอเข้าไปในห้อง… อบรมมารยาท แค่คิดเท่านั้นนะ ก็หนาวสั่นราวกาลังจับไข้แล้ว “พ่อบอกแล้วใช่ไหมกระถิน เราเป็นผู้หญิง ทาตัวให้สมกับ เป็นกุลสตรีหน่อยสิ ไม่ใช่กะเปิ๊บกะป๊าบ กระโดกกระเดกอย่างกับ ม้าดีดกะโหลกอย่างนี้ ใครเห็นเข้า เขาไม่ได้ว่าเรานะ แต่ว่าไปถึงเมีย สุดที่รักของพ่อโน่น อบรมดูแลลูกได้ไม่ดี” เหอะ…ไม่ได้อยากให้ลูกสาวแสนน่ารักอย่างเธอมี นิสัยดีๆ
รัตน์วรา อ่อนหวานและอยู่ในกรอบในระเบียบวินัยหรอกนะ แต่ไม่อยากให้ ลูกโดนว่า แล้วเสียไปถึงคุณภรรยาสุดที่รักต่างหากล่ะ ชิ…นึกว่าเธอรู้ไม่ทันหรือไงกัน แล้วถ้าหากรู้ว่าเธอมาแอบฟัง อย่างนี้ละก็…กันต์กนิษฐ์ส่ายศีรษะอย่างเอือมระอา เบะหน้าเบื่อหน่าย สุดๆ คล้ายในหูได้ยินเสียงของบิดาดังก้องอยู่ “กระถิน! ทาอย่างนี้ได้ยังไงกันลูก” โตยธรเอ่ยถามเสียงเข้ม จนหนั งตาคนได้ยิน ถึงกับ กระตุก นิ่ วหางตาอย่างอัตโนมั ติ ยกนิ้ ว สอดเข้าไปในช่องหูแทบไม่ทัน ยังไม่ทันได้โต้แย้งเสียงห้าวก็ดังลอย ละลิ่วมาแตะหลังหูอีกระลอก “ต้องให้พ่อส่งเราไปอบรมมารยาทผู้ดีใหม่หรือเปล่าฮึ ลูก!” เฮ้อ…กันต์กนิษฐ์ผ่อนลมหายใจออกจากปอดแรงๆ เบะหน้า อย่ า งเหนื่ อ ยหน่ า ยสุ ด ๆ สองมื อ ยกขึ้ น สอดเรี ย วนิ้ ว เกี่ ย วกั น วาง ด้านหลังศีรษะ ซึ่งเงยขึ้นมองท้องฟ้าสีฟ้าครามและหมอกสีขาวเป็น รูปร่างต่างๆ แล้วแต่คนมองจะจินตนาการไป อย่างเช่นเธอมองเห็น เป็นปีกนกลอยไป ก่อนกลับกลายแปรเปลี่ยนเป็นหัวใจสองดวงทาบ ซ้อนกัน โดยมีลูกศรแห่งรักผูกเชื่อมโยงเอาไว้ กลีบปากอิ่มเบะสลับซ้ายขวา พ่ออยากให้เธอมีนิสัยน่ารักๆ อ่ อ นหวานเรี ย บร้ อ ยเหมื อ นกั บ แม่ แต่ น ะ…ให้ เ ป็ น อย่ า งนั้ น ทั้ ง ปี ทั้งชาติชีวิตก็เฉาตายสิ แค่คิดว่าต้องทาตัวเป็นสาวเรียบร้อยนุ่มนิ่ม ราวกับผ้ามัดไว้ เธอก็รู้สึกคล้ายถูกเชือกรัดจนอึดอัดหายใจไม่ออก แล้วถ้าต้องไปเรียนจริงๆ ได้ไข้ขึ้นแน่ๆ “อุ๊ย!” ยกมือปิดปาก เมื่อนึกได้ว่าวิ่งหนีบิดาด้วยเรื่องอะไร ช้าอยู่ไม่ได้แล้ว เกิดพ่อไม่สนใจหม่าข้าวฟ่างอย่างเช่นทุกครั้ง ไปดัก หน้าไล่โดโนแวนออกจากบ้านก่อนละก็ …เธออดเจอชายหนุ่ม น่ะสิ แค่นี้ก็คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว เจอหน้าเมื่อไหร่ จะโถมตัวเข้ากอด หอม ๑๙
สาวน้อยหัวใจไต่รัก แก้มทั้งซ้ายและขวาสักฟอดสองฟอด บอกให้เขารู้ถึงความคิดถึงซึ่ง ล้นเต็มอกอวบๆ ดูมๆ น่าจับจนเผลอตัวกอดหมับไม่ทันเชียวละ กันต์กนิษฐ์ฮั มเพลงในลาคอด้วยอารมณ์อันดีสุดๆ ใบหน้า นวลแดงระเรื่อเปื้อนยิ้ม นัยน์ตาพร่างพราวระยับ เมื่อคิดว่าในอีก ไม่กี่วินาทีข้างหน้านี้ จะได้สวมกอดชายหนุ่มที่แสนห่วงหาและคิดถึง เท้ า บอบบางก้ า วไปลิ่ ว ที่ เ นิ น เตี้ ย ๆ ซึ่ ง เป็ น ที่ ตั้ ง ของบ้ า นขนาด กะทัดรัดอย่างเร็วไว แม้ เดิ น เส้ น ทางลัด ดูว่ า ไม่ ไ กล แต่ เ ธอก็ ยั ง รู้สึ ก เหนื่ อยจน เหงื่อชุ่มแผ่น หลัง แต่เพราะสองข้างทางที่เดินมามี หมู่มวลดอกไม้ หลากสีสันเบ่งบานล่อเหล่าแมลงปีกสวยที่มาดมดอมน้าหวาน อีกทั้ง ดีใจว่ากาลังจะได้เจอหน้าโดโนแวนทาให้ลืมสิ้นความเหนื่อ ยไปเป็น ปลิดทิ้ง เท้ า บอบบางจรดบนบั น ไดขั้ น สุ ด ท้ า ยพอดี กั บ ที่ Mini Clubman Bond Street สีเขียวขี้ม้า ตัวขอบประตูและขอบหลังคา เป็นสีบรอนซ์เลี้ยวโค้งตามเส้นทางไปหยุดจอดหน้าบ้าน “คุณป๋าขา” กันต์กนิษฐ์ตะโกนเรียกเสียงใส “กระถินอยู่ตรงนี้ค่าคุณป๋า ” กระโดดเหย็งๆ พร้อมยกมือ กลมกลึงโบกสะบัดอย่างไม่สนใจว่าคนในรถจะเห็นหรือเปล่า ก่อน สาวเท้าวิ่งลิ่วไปอย่างเร็วรี่ ไม่หวาดหวั่นเนินดินและหลุมเล็กๆ ที่ขุด เอาไว้ เพื่ อ ไว้ ล งดอกไม้ ส าหรั บ การทดลองชุ ด ใหม่ ทว่ า ต้ อ ง หยุดชะงักราวถูกใครดึงขาเอาไว้ เมื่อประตูฝั่งคนขั บเปิดออก แต่ คนที่ก้าวลงมาหาใช่คนทีเ่ ธออยากเจอหน้ามากที่สุด วินาทีแรกที่ได้เห็นคือความงุนงงคล้ายถูกทุบท้ายทอยพอให้ มึนๆ ในหัว ก่อนพ่วงมาด้วยความโกรธ เมื่อคิดว่าคนที่ก้าวลงมา ถือ วิสาสะเอารถคันโปรดของโดโนแวน ซึ่งเขาซื้อทิ้งไว้ใช้ยามเมื่อมาทา ๒๐
รัตน์วรา กิจธุระทุกอย่างที่เมืองไทยไปใช้โดยไม่ขออนุญาต จึงรีบก้าวเดินไป อย่างเร็วไวราวลมพายุก็ไม่ปาน โดยไม่หยุดคิดว่าถ้าไม่ได้รับอนุญาต แล้วจะเอากุญแจมาได้ยังไง! กลมกลึงเข้ าประคองโดโนแวนให้ก้ าวลงมาจากรถอย่างทุลัก ทุเล ด้วยชายหนุ่มมีน้าหนักและสัดส่วนความสูงเกือบจะสองเมตร อีกทั้ง ร่างกายหนาแกร่งด้ว ยลอนกล้ามเนื้ ออย่างคนหมั่น ออกกาลังกาย สม่าเสมออีก “ไหวครับ ขอบคุณมากนะคุณบัว” ตอบกลับพลางสาวเท้า ก้าวลงจากรถ โดยไม่ยอมทาตัวเองให้กลายเป็นภาระอีกฝ่ายมากนัก แต่เพราะขาข้างหนึ่งใส่เฝือกอ่อนไว้และยังต้องมีไม้ค้าพยุง ในขณะที่ แขนอีกข้างก็เช่นกัน ใส่เฝือกและมีผ้าผูกคอรับน้าหนักเอาไว้ ทาให้ ชายหนุ่มเซถลาไปปะทะกับร่างสูงโปร่งโดยไม่ทันได้ตั้งตัว เป็นเหตุ ให้สองคนล้มไปด้วยกัน “ว้าย! ตายแล้ว!” กันต์กนิษฐ์ก้าวมาถึงพอดี นัยน์ตากลมโต เบิ ก กว้ าง กลี บ ปากอวบอิ่ม อ้ าค้ า ง สองขาแข็ งทื่ อ อย่ า งตกตะลึ ง ที่เห็นโดโนแวนจูบผู้หญิงต่อหน้าต่อตาจะจะ เต็มๆ ใบหน้านวลผ่อง แดงปลั่ง นัยน์ตากลมใสเป็นประกายแข็งกร้าวและดุร้าย ริ้วลมโทสะ พุ่งลิ่ว รอบกายราวกับยืนอยู่ท่ามกลางกองเพลิงซึ่งกาลังลุกไหม้ “ทาอะไรกันคะคุณป๋า!!” แผดเสียงดังลั่นจนเจ็บไปทั้งลาคอ ก็ เธอโกรธและน้ อยใจพ่ว งด้ ว ยเจ็บ จี๊ด ที่อัด แน่ น อยู่ ใ นอก ราวกั บ ถูกไฟเผาไหม้ น้าตาเอ่อล้นคลอเบ้าอย่างไม่รู้ด้วยซ้า ฟันขาวขบกัด กลีบ ปากอิ่ม นุ่ ม ซึ่งสั่น ระริก โดยไม่ รู้สึก เจ็บ เลยสัก นิ ด เพราะภาพ บาดตาบาดใจจนเลือดไหลซิบๆ รีบสาวเท้าไปคว้าแขนแข็งแกร่งให้ ๒๑
สาวน้อยหัวใจไต่รัก ลุกขึ้นยืนโดยเร็วๆ จนไม่ทันสังเกตว่าชายหนุ่มบาดเจ็บ “เบาๆ หน่อยกระถิน คุณป๋าเจ็บอยู่นะ” คนโดนกระชาก ประท้วงเสียงแผ่ว อย่างต้องการฉุดรั้งเพลิงโทสะจากคนตัวเล็กให้ ลดน้อยถอยลง เจ็บ อยู่ ! กั น ต์กนิ ษฐ์ ทวนตามค าพูด คนตัวใหญ่ ตากลมโต กวาดมองกายแข็งแกร่ง ก่อนหน้าซีดเซียวลง เมื่อได้เห็นภาพของ โดโนแวนคล้ายคนถูกสุนัขไล่ฟัดกัดจนยับเยินไปทั้งตัว “อุ๊ย!! ตายแล้ว กระถินขอโทษนะคะคุณป๋า” บอกกลับเสียง อ่อนเสียงใส ใบหน้าเบะแหยระคนยิ้มแห้งด้วยรู้สึกผิด ที่ปล่อยให้ ความโกรธอยู่เหนือเหตุผล จนเผลอทาร้ายโดโนแวนไปโดยไม่ตั้งใจ “เกิ ดอะไรขึ้ นคะ ทาไมคุ ณป๋ าถึงได้เป็นอย่างนี้ ” เอ่ย ถาม พร้อมขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ปรายสายตาเข้มดุเป็นประกายกราดเกรี้ยว ไปให้หญิงอีกคนที่ตอนนี้ลุกขึ้นยืนปัดเศษดินเศษฝุ่นบนกาย “ไม่มีอะไรหรอก แค่คุณป๋าไปสะดุดตอเข้าโดยบังเอิญน่ ะ ว่าแต่เราล่ะไปทาอะไรมาถึงได้มีสภาพดูไม่จืดอย่างนี้น่ะฮึ!” นัยน์ตาแฝงไว้ด้วยรอยยิ้มตวัดมองคนตัวเล็ก ซึ่งอยู่ในสภาพ ผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้ามันวาวด้วยหยาดเหงื่อตามขมับ ไหลลงมา ตามร่องแก้มซึ่งแดงปลั่ง กลีบปากอิ่มเต็มสีชมพูระเรื่อแย้มยิ้มหวาน ประจบประแจง จนเขาต้องซ่อนยิ้มในวงหน้าด้วยความอิดหนาระอาใจ โตเป็นสาวแล้วแท้ๆ แต่ยังเล่นอะไรเป็นเด็กๆ อีก แล้วสิ่งที่ได้เห็นตามมาโดโนแวนต้องแอบถอนหายใจออก จากปอดด้วยหนักอก การแต่งกายส่วนบนไม่ได้อวดเรือนร่างมาก เท่ า ไหร่ ทว่ า ส่ ว นล่ า งน่ ะ สิ กางเกงขาสั้ น อวดปลี น่ อ งยาวเสลา กลมกลึง รวมถึ งผิว เนื้ อนวลเนี ย นลออให้ค นมอง ใบหน้ าปากคอ คิ้วคางประกอบรวมกันอย่างลงตัวน่ารักน่าใคร่ เป็นตัวเรียกให้คนคิด ๒๒
รัตน์วรา ไม่ดีมาสนใจได้อย่างชะงัดนัก เห็นแล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ‘นี่พ่อแม่เขาอยู่ยังไงกัน ถึงได้ปล่อยให้ลูกสาวแสนสวยและ น่ารัก อย่างนี้วิ่งตะลอนไปทั่วไร่ อย่า งไม่ก ลัวถูก ลากเข้ารกเข้าพง เดี๋ยวเจอหน้าต้องต่อว่าไอ้เจ้าบ้าเมฆกั บข้าวฟ่างเสียหน่อย มัวแต่ หวานจนไม่ดูแลลูก” กันต์กนิษฐ์หัวเราะแห้งๆ ยกมือลูบไล้หลังคอเบาๆ ก้มหน้า ซ่อนยิ้มขวยเขินระคนกระดากอายลงมองพื้น อยากสวยและน่ารักใน วันที่ได้เจอโดโนแวน แต่พอได้ยินว่าเขามากลับลืมสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง วิ่งมาหาอย่างเร็วๆ เสียนี่ “หนีพ่อมาวิ่งเล่นอีกละสิ” “เปล่าสักหน่อย คุณป๋าน่ะ” กันต์กนิษฐ์ตอบกลับพลางค้อน ตาคว่า ดวงหน้าผุดผ่องงอง้า เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะจากลาคอแกร่ง พลางเหลื อ บสายตามองคนตั ว ใหญ่ ก่ อ นส่ า ยศี ร ษะอย่ า งไม่ เ ชื่ อ สายตาตัวเอง “ว่ากระถิน คุณป๋าละคะ ไปเดินอีท่าไหนเข้าล่ะ ถึงได้ถูกยา เละแบบนี้” อยากยื่นมือไปทาบบนบาดแผล แบ่งเบาความเจ็บปวด จากชายหนุ่มมา ทว่าก็ทาได้เพียงแค่เฝ้ามองด้วยใจละห้อยโหยหา ระคนเจ็บปวด เมื่อสายตาชายหนุ่มที่เคยมองเธอด้วยความรักใคร่ ระคนเอ็ น ดู ตอนนี้ ไ ด้ เ ผื่ อ แผ่ ไ ปถึ ง ผู้ ห ญิ ง อี ก คนที่ ยื น ยิ้ ม หวานอยู่ เบื้องหน้า เหมือนถูกแก้วบาดใจให้เป็นร่องแผลลึก มีเพียงแค่ความรัก จากเขาคนเดียวเท่านั้น จะช่วยผสานกลับมาเป็นเฉกเช่นเดิมได้ “ไม่ใช่เรื่องของเด็ก” ชายหนุ่มตอบกลับ ยกมือวางบนศีรษะ ทุยเขย่าขยี้เบาๆ ด้วยรักใคร่และระอาในเวลาเดียวกัน “กระถิ น ไม่ ใ ช่ เ ด็ ก แล้ ว นะ” กั น ต์ ก นิ ษ ฐ์ ก ระเง้ า กระงอด ตอบกลับ ใบหน้านวลเปล่งปลั่งงองุ้ม มองโดโนแวนตาเป็นประกาย ๒๓
สาวน้อยหัวใจไต่รัก หวานเชื่อม “อีกอย่าง…เป็นเมียคุณป๋าได้แล้วด้วย” กระซิบตอบเสียง เบา ก่อนตวัดค้อนด้วยสายตาใส่ชายหนุ่มอีกวงโต สาวเท้าก้าวถอย ไปด้านหลัง ทว่าเปลี่ยนใจเดินเข้าไปยืนเคียงข้างร่างใหญ่ ‘เรื่องอะไร จะยอมให้โดโนแวนอยู่ใกล้ผู้หญิงคนอื่นง่ายๆ ล่ะ’ จมูกโด่งยู่ย่น สอด สองแขนกระชับท่อนแขนแกร่งดึงรั้งไม่ให้ชายหนุ่มไปหาหญิงอีกคน ที่ยืนยิ้มอยู่ ‘จะยิ้มอะไรหนักหนา ปัญญาอ่อนหรือไง ยิ้มกับลมกับใบไม้ อยู่ได้’ เมื่อไม่ชอบใจ ไม่ว่าเขาทาอะไร ให้ดีแค่ไหนก็ไม่ดีไม่ชอบไป เสียหมด ใบหน้านวลเกลี้ยงเกลาถึงได้บูดบึ้งตึงขึงเครียด ตวัดสายตา แข็งกระด้างดุส่งให้ไป “คนโตแล้ว เขาไม่ ทานิ สั ย อย่างนี้ ห รอกนะ” จิ้ม นิ้ ว ไปบน หน้าผากกว้างอย่างมันเขี้ยว “ไม่น่ารักเลยรู้ไหม” “ท าอะไรกั น ยั ง ไม่ ไ ด้ ท าอะไรเลยนะ คุ ณ ป๋ า นั่ น แหละ หาความกระถิน” ทาแก้มป่องงอนตุ๊บป่อง ทอดมองโดโนแวนด้วย ความภักดีและรักสุดหัวใจ “น้องกระถินน่ารักอย่างที่คุณเคนว่าจริงๆ นะคะนี่” คนที่ ยื น เงี ย บๆ อยู่ น านเอ่ ย สอดขึ้ น สร้ า งความไม่ พ อใจให้ กั บ คนถู ก กล่าวถึง “ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครคะ” ถ้ายกมือชี้หน้าได้เธอก็ทาไปแล้ว แต่อย่างน้อยการถูกอบรมบ่อยครั้ง ทาให้รู้จักคาว่ามารยาทอยู่บ้าง จึงทาได้เพียงแค่ริมฝีปากสีชมพูสดเบ้ไปมาอย่างไม่สบอารมณ์เท่านั้น “ท าไมถึ ง ขั บ รถคุ ณ ป๋ า ได้ … คะ” เอ่ ย ถามด้ ว ยน้ าเสี ย ง กระโชกโฮกฮาก แต่ก็มีคาลงท้ายตามด้วยเพื่อไม่ให้ห้วนสั้น ด้วยรู้ดี ถ้าไม่ใส่เธอไม่ได้รับคาตอบจากโดโนแวนแน่นอน ๒๔
รัตน์วรา กันต์กนิษฐ์ขบกัดเขี้ยวจนแก้มนวลป่องขึ้นสัน นัยน์ตาเป็น ประกายกร้าวแข็ง เธอเคยอ้อนวอนขอให้เขาสอนขับรถให้ เพราะรัก ในตัว เขา จนคิด ว่าวัน หนึ่ งจะมี โอกาสขับ คัน นี้ไปชมนกชมไม้ต าม ประสาคนมีใจให้แก่กัน แล้วตอนนี้…มีคนนั่งในตาแหน่งที่เธอคิดไว้ ช่างเจ็บใจนัก! “พูดจาอย่างนี้ได้ยังไงกระถิน ไม่น่ารักเลยรู้ไหม” จับมือเล็ก ออกจากแขน ขณะก้ าวเดิน ไปยั ง อีก หนึ่ ง สาว ซึ่ง ยื น เงี ย บๆ มอง ทุกอย่างด้วยสายตาพินิจพิเคราะห์ละเอียดถี่ถ้วน อย่างไม่ให้มีสิ่งใด หลุดรอดสายตาไป “คุณบัวเป็น…” โดโนแวนยังไม่ทันได้ตอบก็มีรถอีกคันตรง เข้ามาจอดแนบท้าย แล้วคนที่ก้าวลงมาจากฝั่งด้านข้างของคนขับก็ ปิดปากเขาชะงักนัก “ข้าวฟ่าง!” โดโนแวนยิ้มกว้าง นัยน์ตาแวววาวระยับยาม ทอดมองหญิงสาวที่ได้ครอบครองดวงใจเขาอย่างไม่มีวันเปลี่ยนแปลง “เคน…เป็นยังไงบ้างสบายดีใช่…” คาว่าไหมกลับไม่ออกจาก ปาก เมื่ อได้ เห็น สภาพของหนุ่ ม รุ่น น้ อง นั ย น์ ต ากลมโตเบิ ก กว้ า ง อ้าปากค้าง “เคน!! ไปทาอะไรมา ทาไมถึงได้เป็นแบบนั้น ” เอ่ยถาม อย่างตกใจยิ่งยวด รีบสาวเท้าไปหาชายหนุ่ม ทว่ากลับถูกมือดีคว้า หมับเอาไว้เสียก่อน “ไปห่วงพวกอันธพาลทาไมกันข้าวฟ่าง” เดินไปยืนแนบข้าง ยกแขนแกร่งพาดบนลาดไหล่กว้าง “ถ้าไม่ไปพูดผิดหูกวน…ตีน ใคร เข้ า ก็ ค งไม่ ถู ก เขาย าเละเป็ น หมู ปั่ น ขนาดนี้ ห รอก” คลี่ ยิ้ ม ยี ย วน ประสาทใส่โดโนแวน ไม่แค่นั้นโตยธรยังเลิกคิ้วยิกๆ และยกปลาย เท้าเป็นจังหวะแผ่วเบา “อ้าว…แล้วนั่น พาใครมาด้วยล่ะ หรือว่ากลัวเหงา เพราะมา ๒๕
สาวน้อยหัวใจไต่รัก ทีไรเห็นเป็นส่วนเกินของคนอื่นทุกที” เอ่ยกลั้วหัวเราะในลาคอ ตวัด สายตามองปราดเดี ย วก็ รู้ ว่ า หญิง คนที่ โ ดโนแวนพามาด้ ว ยต้ อ งมี ความสาคัญมาก แต่เอ๊ะ…เพราะถูกรุมสกรัมมาหรือเปล่า ถึงได้ยอม ให้ผู้หญิงขับรถให้นั่ง ขนาดบอกว่ารักเมียเขามากจนยอมเจ็บแทนได้ ก็ยังไม่เคยยอมให้มนต์สิกานต์ขับรถให้นี่นา อืม…อย่างนี้น่าคิดจริงๆ ด้วย ผู้หญิงคนนี้ต้องมีความสาคัญ ใช่เล่นเชียวล่ะ นัยน์ตาเข้มดุตวัดมองไปยังลูกสาวซึ่งยืนหน้าบึ้งตึง นั ย น์ ต าวาวจ้า กลีบ ปากอิ่ม ขบเม้ ม เข้ า หากั น เขายังรั บ รู้ ถึ ง เพลิ ง โทสะเลยนะ แล้วโดโนแวน…เพียงหันไปมอบสบสายตากับไอ้คุณป๋า ก ามะลอ ซึ่ ง สะบั ด ศี ร ษะอย่ า งเหนื่ อ ยหน่ า ยใจ พร้ อ มสายตาที่ บ่งบอกว่า… “ลูกสาวแกนะ จัดการเอาไปเก็บด้วย ไม่อยากยุ่งเกี่ยวโว้ย ! ขี้เกียจรบกับไอ้พ่อตัวดี จอมหวงลูกอย่างแก” หึ…โตยธรผุดยิ้มที่มุมปาก แม้เขาหวงลูกสาวอย่างกับจงอาง หวงไข่ แต่ก็ใช่จะไม่มีเหตุไม่มีผล การได้เห็นบุตรสาวถูกหมางเมิน อย่างนี้คล้ายเขาถูกตบหน้า ก็ลูกสาวเขาทั้งสวยทั้งน่ารัก เก็บทั้งส่วน ดีของเขาและของมนต์สิกานต์ไปทุกส่วน แต่กลับถูกโดโนแวนเมินไม่ มอง อย่างนี้ต้องเอาคืนสักหน่อย! “แกนี่เก่งนะเคน ตอนกลับไปก็พกคนหนึ่ง มาวันนี้ก็พาคน ใหม่มาอีก หาแฟนเก่งจริง สวยๆ ทั้งนั้น แต่ทาไมถึงยังไม่ลืมคนเก่า แล้ ว รี บ แต่ ง งานไปเสี ย ให้ ห มดเรื่ อ งวะ มาเฝ้ า หมายปองของรั ก ของหวงของคนอื่นทาไมกัน” ถ้าคนมีใจให้กัน มีหรือที่จะไม่รู้สึกรู้สา กับคาพูดเขา จนต้องรีบเคลียร์กันน่ะ ไอ้ตัวดีนี่ ฉลาดเป็นกรดเชียว โดโนแวนกัดฟันกรอดๆ มอง มนต์สิกานต์ด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าไม่ใช่…ไม่ได้เป็นอย่างคาที่โตยธร ๒๖
รัตน์วรา พูดนะ หัวใจเขาทั้งดวงยังมีเธอเป็นเจ้าของ ทว่าสายตาของหญิงสาว ที่ ม องมายั ง เขา ไม่ มี ค วามรั ก ฉั น หนุ่ ม สาวเกี่ ย วข้ อ งเลยสั ก นิ ด เจ็บปวดมาก! แต่ก็ยังฝืนยิ้มเอาไว้ได้ ไม่งั้นไอ้เจ้าหวงเมียหวงลูกคง ดีใจ ตีปีกผับๆ ที่ทาให้เขาเป๋ เสียความมั่นใจได้ “ช่วยไม่ได้ บางคนมีเพชรเม็ดงามอยู่ในมือ แต่กลับทาตัว เป็นไก่ได้พลอย ไม่เคยดูแลรักปกป้องให้ดี ใจชอบวอกแวกไปเห็น ดอกไม้ริมทางมีค่ามากกว่า อย่างนี้ควรต้องจัดการให้รู้ซึ้งไม่ใช่หรือไง ของรักถู กแย่งชิงไปต่อหน้ าต่อตาน่ ะเจ็บ แค่ ไหน อกเขาอกเรานะ เมฆ” ดึ ง เอาความหลั ง ที่ ท าให้ อี ก ฝ่ า ยทะเลาะมี ป ากเสี ย งกั บ มนต์สิกานต์บ่อยครั้ง เพราะพฤติกรรมแจกจ่ายรัก เบี้ยบ้ายรายทาง เขาเลยวางแผนยั่วให้หึง ยั่วให้โกรธ เป็นเหตุให้โตยธรแค้นจัด จน อยากกระทืบเสียหลายครั้ง แต่ติดมนต์สิกานต์ หนุนหลังอยู่เลยทา ไม่ได้ดังใจนึก ทว่าความอดทนของคนเรามีจากัด เมื่อความเจ็บปวด แทรกซึมทั่วทุกอณูเนื้อและหัวใจซึ่งอ่อนแอ คล้ายนกปีกหัก หญิงสาว จึงได้ยอมทาตามคายุยงของเขา…หนี!!! กว่าโตยธรจะรู้ตัวว่าสูญเสียเพชรเม็ดงามในมือไป กว่าจะหา ตัวเธอเจอและงอนง้อขอคื นดี แต่ก็เป็น ไปได้ย าก ด้วยเขาทาการ ขัดขวางทุกทาง แต่นั่นแหละ ความรักเป็นเรื่องของหัวใจ เป็นเรื่อง ของคนสองคนต้ อ งตั ด สิ น ใจกั น เอง เมื่ อ มนต์ สิ ก านต์ ตั ด สิ น ใจให้ โอกาสโตยธรได้ดูแล เขาก็ไม่อาจขัดขวางได้ แต่ก็ไม่ยอมตัดใจ ทิ้งให้ เธออยู่กับผู้ชายที่เมื่อต้องการก็รักจี๋หวานจ๋อย เมื่อได้สมใจอยากก็ ปล่อยปละละเลย ทาตัวเป็น น้องชาย…ที่ไม่เคยละความพยายาม หมายเด็ดพี่สาวนอกไส้มาเป็นศรีภรรยาให้จงได้ “จาไว้นะคุณโตยธร ผมคืนข้าวฟ่างให้คุณ เพราะเธอให้อภัย ๒๗
สาวน้อยหัวใจไต่รัก และให้โอกาสคุณได้ทาหน้าที่สามีและพ่อที่ดี แต่เมื่อไหร่ที่คุณทาให้ เธอต้องเจ็บปวดและร้องไห้ ผมจะกลับมาทวงคนที่ผมรักคืน!” ค าพูด เขาทาให้โตยธรโกรธจัด เจอหน้ าทีไรก็ ยั่ ว โทสะให้ เกือบอดรนทนไม่ไหว เผลอท้าตีท้าต่อย วางมวยทาให้มนต์สิกานต์ โกรธ จนบางครั้งน้าตาก็ไหลออกมาอย่างเหลืออด แล้วเป็นพ่อตัวดี ที่เข้าไปออดอ้อนงอนง้อให้เธอใจอ่อน ส่วนเขาน่ะหรือถูกหมางเมิน และยืน อิจฉาตาร้อนผ่าวระคนขนลุก ขนพองสยองเกล้ากั บ ความ หวานเลี่ยนจนมดยังต้องชักแถวหนีน่ะสิ มนต์สิก านต์ ส่า ยศี รษะอย่างระอาใจ แต่นั ย น์ ต ายั งคงยิ้ ม หวาน คนหนึ่งก็อายุปาไปเกือบจะสี่สิบในไม่กี่วัน อีกคนก็สามสิบสี่ ย่างสามสิบห้าแล้ว แต่นิสัยนี่ …เหมือนเด็กไม่เคยโต เจอหน้ากัน ก็ ชวนทะเลาะต่อยตีกันทุกที “จะมองให้ไฟลุก ท่ว มตัว กั น อีก นานไหมคะ ข้ าวฟ่างร้อน อยากเข้าไปพักในบ้านเต็มแก่แล้วนะ” เสียงหวานใสฉุดรั้งให้สองหนุ่มที่จ้องตากันจนประกายไฟ แลบหันไปให้ความสนใจในตัวเธอ แล้วเป็นโดโนแวนที่เอ่ยขึ้นก่อน “ขอโทษจ้ะข้าวฟ่าง” “ไปจ๊ะจ๋ากับแฟนแกโน่น นี่มันเมียฉันโว้ย!” คนหวงเมียเอ่ย ขึ้น พลางโอบรัดร่างนุ่ มนิ่ มแนบชิด ถ้าไม่เกรงใจคนอื่นนะ เขาจะ หวานอย่างไม่กลัวมดขึ้น ให้โดโนแวนอิจฉาจนตาร้อนผ่าว…ผ่าว “พี่เมฆ! พูดให้มันดีๆ หน่อยสิคะ ต่อหน้าผู้หญิง…ลูกสาวเรา ด้วยนะคะ” เอ่ยทักพร้อมส่งยิ้มเกรงอกเกรงใจไปให้หนึ่งสาวที่ยืน มองทุกสิ่งทุกอย่างด้วยความสนอกสนใจ “ช่างเถอะค่ะแม่ ยังไงพ่อก็ไม่สนใจลูกสาวอย่างหนูอยู่แล้ว นี่นา” กันต์กนิษฐ์ทาเสียงน้อยใจ ใบหน้าบ่งบอกอาการงอนบิดาเต็ม ๒๘
รัตน์วรา พิกัด ‘พอใจแล้วละสิที่คุณป๋าพาผู้หญิงมาเหยียบย่าหัวใจเธออย่างนี้ น่ ะ ’ ใบหน้ า ผ่ อ งพรรณงอง้ าบึ้ ง ตึ ง มองบิ ด านั ย น์ ต าแดงก่ าและ อ่อนแสง “พ่ อ จะไม่ ส นใจลู ก สาวสุ ด ที่ รั ก ได้ อ ย่ า งไรกั น ละ หื อ …” เอื้ อ นเอ่ ย ด้ ว ยรอยยิ้ม พาร่า งแน่ ง น้ อ ยของเมี ย รั ก เดิน เข้ าไปใกล้ กัน ต์ก นิษฐ์ ยื่น แขนข้ างหนึ่ งออกให้บุต รสาวได้เดินเข้ามาพัก กาย ที่เหนื่อยล้าและพักใจที่อ่อนแรง เรียกเอาพลังกายพลังใจให้พร้อม กลั บ มายื น หยั ด ต่ อ สู้ ใ นทุก ๆ เรื่ อ ง ยกเว้ น เรื่อ งหั ว ใจ! หากยั ง คิ ด หมายปองเป็นเจ้าของหัวใจโดโนแวน อยากเคียงข้างไอ้เจ้าบ้าที่ยัง ทาตัวเป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วงอยู่อีก เขาไม่ยอมแน่นอน วันนี้ไอ้คุณป๋ากามะลอพกพาผู้หญิงมาด้วย เป็นการดีที่เขา จะใช้ผู้หญิงคนนี้ทาให้กันต์กนิษฐ์เห็นถึงความไม่จริงใจ ใจโลเลไม่ มั่ น คง ปากบอกรั ก เมี ย เขาคนเดี ย ว แต่ ลั บ หลั ง กลั บ ไปเช่ า ห้ อ ง ค้างแรมกับผู้หญิงคนอื่น แล้วอย่างนี้จะให้เขาไว้วางใจ ปล่อยลูกสาว สุดที่รักได้ยังไงกัน “ไปลูก ไปในบ้านกันดีกว่า อยู่ตรงนี้นานๆ แดดแผดเผา ทาให้ ผิวสีน้าผึ้งนวลเนียนของทั้งลูกและเมียสุดที่รักของพ่อเสียหมด”
RRR
๒๙
3 เดินเหินไม่คล่อง จนต้องยอมให้ผู้หญิงพยุงอย่างนี้น่ ะ” ไม่ยอมให้อีก ฝ่ายได้หย่อนก้นนั่ง โตยธรเอ่ยถามประชดประชัน แต่ถ้าฟังให้ดีจะรู้ ว่าในกระแสเสียงนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใยจริงๆ “หิวจังเลย” แทนที่จะตอบคาถามโตยธร โดโนแวนกลับเอ่ย ไปอี ก ทางและยกมื อ ลู บ ท้ อ งแผ่ ว เบา เหลื อ บสายตามองไปยั ง หญิงสาวอีกคนซึ่งพยักหน้ารับอย่างรู้ความนัย ใบหน้าเข้มฉายแวว รื่นเริงกลับเป็นเคร่งขรึมขึ้น “ตายจริ ง !” ใบหน้ า นวลเปล่ ง ปลั่ ง ซั บ สี เ ลื อ ดฝาดระเรื่ อ ฉายแววตกใจ ยกมือบอบบางขึ้นลูบอกเบาๆ “บัวนี่แย่จริงๆ ลืมไป ได้ว่าคุณเคนยังไม่ได้ทานอาหารและทานยาเลย บัวขอโทษนะคะ คุณเคน” “ไม่เป็นไรครับคุณบัว ผมเข้าใจ เรารีบเดินทาง ขนาดคุณบัว ก็ยังไม่ได้ทานอะไรเหมือนกัน” กั น ต์ ก นิ ษฐ์ เ บะหน้ า เกื อ บร้ อ งไห้อ ยู่ ร อมร่อ แล้ ว เมื่ อ เห็ น
รัตน์วรา ท่าทางเป็นห่วงเป็นใยของโดโนแวนกับหญิงอีกคนที่บาดลึกในหัวใจ ของเธอจนเลือดไหลซิบๆ สอดมือบางสั่นเทาเข้าไปจับมือมือนุ่มนิ่ม ของมารดา ที่เข้าใจได้โดยไม่จาเป็นต้องสื่อสารกันด้วยคาพูด มือใหญ่ทาบตบบนมือนุ่มนิ่มเบาๆ “ลาบากข้าวฟ่างหน่อยนะ เมื่อกี้เข้าครัวทาอาหารไว้ต้อนรับมันแล้ว นี่นา ตอนนี้คงต้องไปเอา อาหารใส่ปิ่นโตมาให้บางคนกินที่นี่แล้วละ แต่ไปคนเดียวเห็นท่าจะ ลาบาก คงต้องรบกวนคุณ…” หันวงหน้าไปหาหนึ่งหญิงที่ยังไม่ได้รับ การแนะนาให้รู้จักอย่างเป็นทางการ “ให้ คุ ณ บั ว ขั บ รถฉั น ไปให้ สิ จะได้ส ะดวกหน่ อ ย” เพราะ ความเป็นห่วงมนต์สิกานต์เลยทาให้เขาเผลอไปหน่อย กว่าจะรู้ตัวว่า พูดอะไรออกไปก็เมื่อสายตาทุกคู่โฟกัสมาที่เขา “อ้ อ…โทษที ยังไม่ได้แ นะน าให้รู้จั ก นั่ นคุ ณปั ทมพร แล้ว ทางนี้ก็…” “สวั สดีครับ คุณ ปัทมพร” โตยธรเอ่ยแทรกก่อนโดโนแวน พูดจบ “คุณปัทมพรคงรู้จักผมและครอบครัวจากเคนบ้างแล้ว แต่ก็ ขอแนะน าเองดี ก ว่ า ครั บ เรี ย กผมว่ า เมฆก็ ไ ด้ ส่ ว นสาวสวยรวย รอยยิ้ม คนนี้ … ” ดึ งรั้ง กายอรชรมานั่ งแนบชิด สอดแขนแกร่ งรั ด ระหว่างเอวคอดกิ่ว “ข้าวฟ่างภรรยาสุดที่รักของผมเองครับ และ นั่น…” บุ้ยใบ้ไปยังหนึ่งสาวที่ยืนทาหน้าง้า ปากกับจมูกแทบจะชิด ติดกันอยู่ นัยน์ตาขุ่นขวางอยู่ตลอดเวลา “กระถินลูกสาวสุดรักของ ผมเองครับ” “เรียกบัวเฉยๆ ก็ได้ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกๆ คนนะคะ” ปัทมพร เอื้ อ นเอ่ ย เสี ย งหวาน กลี บ ปากอิ่ ม คลี่ ยิ้ ม แย้ ม เยื อ นละมุ น ละไม ๓๑
สาวน้อยหัวใจไต่รัก “ได้ยินเคนพูดถึงเอ่ยชมคุณข้าวฟ่าง น่ารักอย่างนั้นน่ารักอย่างนี้” “เจอตัวจริงผิดหวังมากใช่ไหมคะ” มนต์สิกานต์แทรก “ผิดแล้วละค่ะ น่ารักมากต่างหาก ไม่ผิดคาพูดของคุณเคน เลย” เอ่ยชมอย่างจริงใจ พ่วงด้วยความอิจฉานิดๆ ด้วยมนต์สิกานต์ แต่งงานมีลูกโตเป็นสาวแล้ว แต่เธอก็ฟังออกถึงความรักที่โดโนแวน มอบให้ไม่เคยเปลี่ยนแปลง อยากมีผู้ชายมั่นคงในรักอย่างนี้อยู่ใกล้ ตัวบ้าง “คนเราเป็นยังไงกันนะ คนเขามีสามีนั่งหัวโด่อยู่ทนโท่ ยัง มองตาหวานไม่กะพริบอีก มันน่าหาอะไรปิดตาเสียจริง” ปัทมพรอดหัวเราะคิกไม่ได้ ดูภายนอกสองหนุ่มจิกกัดแขวะ กันด้วยคาพูด ทว่ากลับมีเยื่อใยของความรักระหว่างพี่น้อง แม้ไม่ได้ เกิ ด จากบิ ด ามารดาเดี ย วกั น ทว่ า สายใยกลั บ เหนี ย วแน่ น ไม่ เปลี่ยนแปลง “หัวเราะอะไรหรือคะคุณบัว ” มนต์สิกานต์เอ่ยถาม “หรือ เคนไปเล่าเรื่องน่าอายอะไรของข้าวฟ่างให้ฟัง” “ปะ…เปล่าหรอกค่ะ แค่อิจฉาที่คุณเคนกับคุณเมฆเขม่นกัน บ้าง มีวีรกรรมเอาคืนกันเจ็บๆ แสบคันบ้างแต่กลับรักกันเหมือนคน สายเลือดเดียวกัน ” ปรายสายตาไปมองกันต์กนิษฐ์ที่นั่งหน้าบึ้งตึง ส่งสายตาเขียวขุ่นโกรธเคืองมาให้เธอด้วยรอยยิ้มเอ็นดู “เคนพูดถึงน้องกระถินว่าซนได้ที่ ดื้อไปนิด รั้นไปหน่อย แต่ ก็น่ารักจนบัวอยากเจอหน้ามานานแล้ว ละค่ะ” ทุกคามาจากคอย สังเกตพฤติกรรมของโดโนแวนทั้งสิ้น ทุกครั้งที่เขาเอ่ยถึงสองสาว ต่า งวั ย นั ย น์ ต าเป็ น ประกายอย่ างมี ค วามสุข มาก กั บ กั น ต์ ก นิ ษ ฐ์ ปากบอกว่าราคาญปนระอา แต่กลับมีความรักใคร่ระคนเอ็นดูฉายชัด ในดวงตาอย่างที่ปิดไว้ไม่มิด ๓๒
รัตน์วรา กันต์กนิษฐ์เบะหน้าฟันขาวขบกัดกลีบปากอิ่ม ทิ้งมือที่ยกขึ้น ไหว้ปัทมพรอย่างแกนๆ ด้วยถูกสายตาของบิดาและใบหน้าเรียบจน เป็นเฉยชาคล้ายกาลังโกรธเคืองของโดโนแวนที่บังคับมากลายๆ “คุณไม่รู้จักฉัน มาพูดแบบนี้ได้ยังไง พูดมากปากเสีย นี่นา” ใบหน้าสวยหงิกงอง้าหันไป ปรายสายตาน้อยอกน้อยใจไปมองโดโนแวน คงนิ น ทาเรื่ อ งของเธอกั บ ผู้ ห ญิ ง คนนี้ ไ ว้ ม ากสิ ยิ่ ง คิ ด ในอกในใจ กันต์กนิษฐ์ก็ร้อนผ่าวราวกับถูกไฟเผา “กระถินริมรั้ว!” “ใจเย็นๆ ค่ะพี่เมฆ” ยกมือตบบ่าสามีเบาๆ ปรายสายตา หวานเย็นเล็กน้อยไปมอง แค่นั้นกันต์กนิษฐ์ก็หุบปากเงียบแล้ว แต่ ใบหน้าเหงาเศร้าหม่นมอง สายตาน้อยใจและเจ็บปวดยามที่ทอด มองโดโนแวนก็ทาเอาเธอปวดจี๊ดๆ ในใจ อยากช่วยให้ลูกสาวสมหวัง ในรัก ทว่าไม่มีใครบังคับให้รักได้ รัก …เป็ น เรื่องของคนสองคน จากใจสองดวงที่ผูก รัด ร้อย เกี่ ย วกั น ครองคู่ ด้ว ยความเข้ า ใจและห่ ว งหาอาทรซึ่ง กั น และกั น นั่ น แหละถึ ง จะเป็ น รั ก แท้ ที่ กั น ต์ ก นิ ษ ฐ์ ต้ อ งอดทนและพิ สู จ น์ ใ ห้ ชายหนุ่มเห็นถึงความจริงใจและมั่นคงในรักมิใช่แค่หวงคนใกล้ชิด “เคนกับคุณบัวคงหิวข้าวแล้ว เดี๋ยวข้ าวฟ่างพากระถินไป เอาดี ก ว่ า ค่ ะ ไงพี่ เ มฆอยู่ ดู แ ลเคนก็ อ ย่ า ชวนทะเลาะด้ ว ยนะคะ สงสารเคนบาดเจ็บอยู่” เอ่ยเตือนเสียงหวาน “ให้ก ระถิน อยู่ดูแลคุณ ป๋าดีก ว่ านะคะ” ออดอ้อนเสียงใส รีบจรดปลายเท้าไปหาโดโนแวน แต่กลับต้องหยุดชะงักด้วยใบหน้า อมทุ ก ข์ เมื่ อ เจอเข้ ากั บ สายตาดุ ๆ ของทั้ง บิ ด าและโดโนแวนเอง ที่ไม่ปรารถนาจะอยู่ใกล้ชิดเธอ “ไปกับแม่ดีกว่ากระถิน” ๓๓
สาวน้อยหัวใจไต่รัก “แต่ แ ม่ ข้ า วคะ” พยายามออดอ้ อ นขอร้ อ งด้ ว ยการส่ ง รอยยิ้มหวานปะเหลาะฉอเลาะ ทว่าดวงหน้ากลับงอง้าเมื่อถูกมารดา ปรามด้วยสายตา “ก็ได้” ถ้ากระทืบเท้าได้กันต์กนิษฐ์คงทาไปแล้ว ทว่าเธอได้ แต่เดินตามแรงลากจูงของมารดา โดยเหลียวสายตามองโดโนแวน ด้วยความน้อยใจ เพราะเขาไม่มองเธอ ในสายตาคู่นั้นไม่ว่ากี่ปีก็มี เพียงแค่มนต์สิกานต์ที่แต่งงานและมีความสุขอยู่กับครอบครัว ปักใจ รักมั่นจนน่าอิจฉา ช้าชอกแสยงใจเป็นที่สุด อย่าคิดเรื่องไขว่คว้าดึงเอาหัวใจ ชายหนุ่มมาเกี่ ยวร้อยพันหัวใจเธอเลย ยังไม่ทันเข้าใกล้ขอบหัวใจ โดโนแวนด้วยซ้า ตอนนี้มีผู้หญิงคนอื่นมาลงสนามแย่งชิงอีก… ไม่! กันต์กนิษฐ์ฮึดสู้ ไม่ลงสนามเลย แต่เธอกลับยกธงขาว แล้ว ไม่! เธอต้องไม่ยอมแพ้ ต้องช่วงชิงหัวใจโดโนแวนมาครอบครอง ให้จงได้! ลับร่างเมี ยรักและลูกสาวโตยธรก็ หัน หน้ามาหาโดโนแวน ทันควัน “มีเรื่องอะไรก็พูดมา” “เรื่องนี้เป็นความลับ ไปในห้องทางานดีกว่า” โดโนแวนผุด ลุกขึ้นยืนด้วยอาการโขยกเขยก แต่เพียงแค่ลับเข้าไปในห้องทางาน ที่ซ่อนอยู่ใต้ห้องทางานปกติเท่านั้น ชายหนุ่มก็สะบัดทุกอย่างทิ้งไป ไม่เหลือเค้าคนบาดเจ็บแม้แต่น้อยนิด พูดคุยเรื่องสาคัญกับโตยธร สีหน้าเคร่งเครียด ออกมาจากห้องน้า กันต์กนิษฐ์เอ่ยถามด้วยท่าทางปั้นปึ่ง ส่งค้อน ชายหนุ่มด้วยสายตาออกเค้าแดงขวับๆ ๓๔
รัตน์วรา “ทาอะไรกระถิ น คุ ณ ป๋ าไปท าอะไรหรือ ” แสร้งเอ่ ย ถาม อย่างไม่รู้เรื่องราว ใบหน้าเป๋อเหลอ กลอกตาไปมา สู้อุตส่าห์หลบเลี่ยง หลีกหนีทุกทางแล้ว ทว่าสุดท้ายก็ พลาดเผลอไม่ระวังตัว ถึงได้ถู ก กันต์กนิษฐ์ที่แอบหลบพ่อกับแม่ตามมาดักคุยจนได้ “คุณป๋าพาผู้หญิงคนนั้นมา แล้วยัง…” กันต์กนิษฐ์พูดไม่ออก ได้แต่ตวัดค้อนปะหลับปะเหลือก มองโดโนแวนด้วยสายตาเจ็บช้า “คุณป๋าทาอย่างนี้ได้ยังไง เหยียบหัวใจกระถินมากรู้ไหม” ตัดพ้อต่อว่า นัยน์ตาฉ่าน้า “คงไม่รบกวนเกิ นไปนะเมฆ ถ้าจะขอให้ คุ ณบัวพัก ที่บ้า น ด้วย” กันต์กนิษฐ์ทิ้งช้อนในมือลงอย่างแรง ทนนั่งร่วมรับประทาน อาหารด้วยก็อึดอัดใจพอแล้ว ถ้าหากต้องอยู่ร่วมบ้านด้วย…เธอคง อกแตกตายเป็นแน่แท้ กลีบปากอิ่มเม้มเข้าหากันหันมองผู้เป็นบิดา พลางส่ายศีรษะห้ามปรามไม่ให้บิดาทาตามคาขอ ทว่า… “ได้สิ ห้องหับที่บ้านมีตั้งหลายห้อง ให้คุณบัวอยู่สักห้องก็ไม่ เป็นไรหรอก จะได้อยู่เป็นเพื่อนข้าวฟ่าง นี่ก็ใกล้ถึงงานสงกรานต์แล้ว ปีนี้ทางอาเภอติดต่อมาว่าให้ไร่เราไปออกร้านจาหน่ายสินค้าในงาน ด้วย จะได้รบกวนขอให้คุณบัวออกความคิดเห็นบ้าง” เธอแทบร้องกรีดตอนที่ได้ยินบิดาตอบตกลง ถ้าชักดิ้นชักงอ ได้อย่างตอนเป็น เด็ก ก็ค งทาไปแล้ว แต่ก็ทาไม่ ได้อย่างใจ อีกทั้งรู้ ที่บิดาทาลงไปนั้นเพราะต้องการผลักไสให้โดโนแวนถอยห่างไปจาก แม่และตัวเธอ แต่คนอื่นใดไม่สาคัญเท่าคุณป๋าเคนตัวดี ที่รู้ว่าเธอรัก เธอชอบ ยังพาผู้หญิงมาเหยียบย่าหัวใจให้ช้าชอกกลัดหนองอีก “คุณบัวเขาเป็นคนที่คุณป๋าสนใจนี่นา” “รู้แล้ว! ไม่ต้องมาย้า” กันต์กนิษฐ์ตวาดแวดเสียงแหลมเล็ก ๓๕
สาวน้อยหัวใจไต่รัก จนคนฟังเบ้หน้า หลิ่วหางตาด้วยว่าเสียดแทงเข้าไปในช่องหูจนขี้หู เต้นเร่าๆ “ถ้ า คุ ณ ป๋ า ไม่ รู้ สึ ก อะไรกั บ ยายป้ า คนนั้ น นะ คงไม่ พ ามา ที่บ้านหลังนี้หรอก ทาไมคะ คุณป๋าก็รู้กระถินชอบคุณป๋า แล้ว…แล้ว คุ ณ ป๋ า ท าอย่ า งนี้ กั บ กระถิ น ได้ ยั ง ไง” เอ่ ย ตั ด พ้ อ ต่ อ ว่ า ด้ ว ยเสี ย ง กระอึกกระอักขาดเป็นห้วงๆ น้าตาไม่รู้มาจากไหนร่วงหล่นตามร่อง แก้มเป็นสาย “กระถิน!” โดโนแวนสะบัดศีรษะแรงๆ อะไรก็ไม่ทาให้เขา ใจอ่อนได้เท่าน้าตา ยิ่งมีความเกี่ยวเนื่องผูกพันกับชีวิต คนหนึ่งคือ มนต์สิกานต์และอีกคนก็สาวน้อยตรงหน้านี่แหละ ซึ่งเขาไม่รู้ว่าเธอ ใช้มารยาหรือว่าเป็นความไม่ประสาแบบเด็กวัยแรกสาว ที่ทาให้เขา เจ็บแปลบในใจได้ไม่น้อยเลยเชียว “เข้าใจหน่อยสิ กระถิน คุ ณป๋านะแก่ แล้ว ก็อยากมี ผู้หญิง สักคนมาทาให้ชีวิตกระชุ่มกระชวย เหมือนกับพ่อเมฆของกระถิน ไง อี ก อย่ า งดู ไ ปแล้ ว คุ ณ บั ว เขาก็ น่ า รั ก ดี นิ สั ย เรี ย บร้ อ ยอ่ อ นหวาน ป้้าเป๋อบ้างเป็นบางเวลา ทาให้หัวเราะได้ คุณป๋าเลยอยากเปิดโอกาส เรียนรู้จักกันให้ลึกซึ้งนี่นา” “คุณป๋าก็รู้ กระถินคิดยังไงด้วย ทาไมถึงไม่ยอมให้โอกาส ก่อนล่ะ” เอ่ยถามอย่างกระเง้ากระงอดระคนน้อยใจ ถื อโอกาสที่ ชายหนุ่มไม่ทันระวังตัว วิ่งปรี่เข้าไปหา สองแขนเรียวโอบรอบกาย แกร่ง ซุกไซ้ใบหน้ากับอกกว้างพร้อมเสียงสะอึกสะอื้นให้โดโนแวน ไม่กล้าผลักไสเธอออกห่างกายไป “คุณป๋าอยากให้กระถินเข้าใจ” ดันร่างเพรียวบางที่กอดรัด พร้อมบดเบียดกายนุ่มนิ่มแนบชิดจนเลือดในกายหนุ่มไหลพลุ่งพล่าน กว่าจะคลายอ้อมแขนได้ เขาก็เหงื่อแตกซิก พลางแอบถอนหายใจ ๓๖
รัตน์วรา อย่างหนักอก โดโนแวนยกมือขึ้นเช็ดน้าตาบนแก้มนุ่มใส พลางชะโงกหน้า มองออกไปยัง ห้อ งรั บ แขก ด้ ว ยกลัว โตยธรจะเห็น เข้ า …กลั ว โดน ไอ้คุณพ่อจอมหวงลูกสาววิ่งมากระทืบก่อนเขาจะคุยกับกันต์กนิษฐ์ ให้รู้เรื่อง ไหนมนต์สิกานต์อีก เห็นภาพนี้เข้า นึกไม่ออกเสียจริง เธอ จะผิดหวังกับการกระทาของเขาแค่ไหน “อายุข องเราห่างกั น เกื อบสองรอบ เห็น กั นมาตั้งแต่อ้อน แต่ออก อาบน้าก็ยังทามาแล้ว คุณป๋ารักกระถินเหมือนลูกคนหนึ่ง แล้วอย่างนี้จะให้เปลี่ยนใจไปรักกันแบบ…แบบร่วมชีวิตคู่ได้ยงั ไงกัน” พยายามสรรหาเหตุผลมาอ้างอิง เพื่อให้กันต์กนิษฐ์เข้าใจ “ไม่ยอม!” กันต์กนิษฐ์แผดเสียงร้องพร้อมทากะบึงกะบอน ไม่ยอมรับในความคิดของโดโนแวน ไม่ใช่ดื้อดึง แต่ถ้าได้เรียนรู้กัน แล้ว เขาไม่รักไม่ชอบจริงๆ ยอมได้ แต่นี่กลับไม่ให้โอกาส แล้วจะ ยอมได้ยังกันล่ะ “กระถิน!” รีบยกมือปิดปากอิ่ม ก่อนเสียงแหลมเล็กจะดัง ออกไปให้ไอ้พ่อจอมหวงได้ยิน “เบาๆ สิ อยากให้คุณป๋าโดนพ่อเมฆ กระทืบเอาหรือไง” หึ…กลัวถูกพ่อขับไล่ แล้วจะไม่เจอแม่ข้าวของเธอนี่เอง งั้นก็ เสร็จกระถิ น น่ะสิ นัย น์ตากลมใสเป็นประกายพร่างพราว รอยยิ้ม เปื้อนหน้าซึ่งผงกรับ “ไม่อยากให้กระถินร้อง คุณป๋าก็ต้องทาตาม ความต้องการ” น้าเสียงมุ่งหมายมาดมั่นทาให้โดโนแวนถึงกับเสียวแผ่นหลัง วูบ ขนบนหลังคอลุกชัน ไม่ได้คิดไปเอง แต่เสียงอย่างนี้ ปวดหัวอีก แน่เขา! “ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรง คุณป๋าก็จะยอมทาตามคาขอ” จับ ๓๗
สาวน้อยหัวใจไต่รัก แขนกลมกลึงพาสาวน้อยกระถินริมรั้ ว (บ้านคนอื่น) ลัดเลาะสายตา ของผู้เป็นบิดาจอมหวงเดินออกไป เพื่อจะได้นั่งคุยกับเธอที่ระเบีย ง ด้านข้างของตัวบ้าน อย่างเผลอลืมตัวไปว่า…เจ็บอยู่! “ไหนว่าตกลงไง แล้วตอนนี้จะพากระถินไปไหน ไม่ไปนะ” ฝืนต้านไม่ยอมเดินตามง่ายๆ ด้วยว่ายืนตรงนี้ยังใช้อานาจของบิดา ทาให้โดโนแวนกริ่งเกรงได้ แต่ถ้าห่างไป…เป็น เธอที่ถูก ผลักไสอีก เหมือนเดิม “พูดง่ายๆ หน่อยสิกระถิน ทาอย่างนี้คุณป๋าอึดอัดใจนะ” กั น ต์ ก นิ ษ ฐ์ ห น้ า เง้ า หน้ า งอน ยอมเดิ น ตามไปอย่ า ง กะบึงกะบอน ทว่ากลับเปลี่ยนใจก้าวเดินไปเคียงข้าง สอดสองมือ เข้ากับแขนกายาข้างที่ไม่ได้ถูกสอดไว้ในผ้าคล้องคอ “ขอโทษนะคะ คุ ณ ป๋ า กระถิ น ลื ม ตั ว ไปหน่ อ ย คงเป็ น เพราะคิ ด ถึ ง มากไป แต่ ต้องโทษคุณป๋านั่นแหละ” “หือ…คุณป๋าผิดอะไร” แน่ะ…ยังไม่รู้ความผิดของตัวเองอีกแน่ ะ ยังต้องการให้เธอ พูดอีก จมูกโด่งได้รูปยู่ย่นเล็กน้อย “ผิด! ผิดมากที่สุดด้วย” ลงเสียง หนักใส่คนที่ยังทาหน้าเป็นไม่รับรู้ถึงความผิดและความโกรธของเธอ “ผิดที่หนีไม่ยอมเจอหน้า แต่คราวนี้อย่าได้หวัง” ปล่อยแขน และเดินไปดักหน้าโดโนแวน พลางยกนิ้วหนึ่งโยกส่ายไปมาขวาซ้าย “คุณป๋ าเอาแต่ห นี งั้นตอนนี้ก็ห นีให้ตลอดนะคะ นั บแต่นี้ ไป…” สองมือสอดไขว้ไปไพล่ไว้ ด้านหลัง ยื่นหน้ายิ้มหวานระเรื่อ นัยน์ตาพร่างพราวระยิบระยับเป็นประกายเต็ม ไปด้วยความมุ่งมั่น อย่ า งแน่ แ น่ ว เสี ย จนคนได้ เ ห็ น ถึ ง กั บ คิ ด หนั ก ด้ ว ยความกลุ้ ม ใจ หวังว่าคงไม่ใช่อย่างที่เขาคิดอยู่นะ “กระถินจะตามติดคุณป๋าไม่ให้คลาดสายตา” ๓๘
รัตน์วรา เขาว่ าแล้ว เชียว ถ้ามุ่งมั่น อย่างนี้กั น ต์ก นิษฐ์สู้ไม่ มีวั นถอย เรื่องงานก็หนักใจพอแล้ว ยังต้องมาคอยป้องกันยายกระถินริมรั้ว ตัวยุ่งอีก ปวดสมองตายแน่เขา! เห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของโดโนแวนแล้วกันต์กนิษฐ์ ยิ่งสนุก และได้ใจ เหลียวมองไปรอบๆ โล่งโปร่งไม่มี ใครมาเกะกะ สายตา ยกสองแขนเรียวขึ้นพาดบนไหล่กว้าง ไล้ปลายนิ้วกับหลังคอ แกร่ง ความรักทาให้กล้าไปเสีย ทุกอย่าง เพีย งเพื่อแย่งชิงคนที่รัก มาครอบครองทั้งตัวและหัวใจ “ปล่อยคุณป๋านะกระถิน ” เอ่ยอย่างอึดอัด จับสองมือเล็ก ออกจากลาคอ แต่เกลียวเชือกเมื่อรัดแน่นแล้ว การคลายปมย่อม ยากยิ่งกว่าสิ่งใด แล้วเมื่อเชือกนั้นคือกันต์กนิษฐ์แล้วไซร้ ความยาก เลยเพิ่มเป็นสองเท่า “ไม่ปล่อย” ใบหน้านวลผ่องสะบัดจนเส้นผมกระจาย แถม ยังเขย่งเท้าขึ้น นิ้วเรียวยาวไกล่เกลี่ยปลายจมูกโด่ง “กระถินคิดถึง คุณป๋ามากที่สุด ” ความคิดถึงไม่ควรแสดงออกด้วยคาพูด แต่ต้อง แสดงออก กัน ต์ก นิ ษฐ์ เขย่งเท้าขึ้น แนบปากนุ่ม นิ่ ม บนปากหนา ทว่ า โดโนแวนเบี่ ย งหนี เลยกลายเป็ น ว่ า เธอได้ห อมแก้ ม เขาแทน แต่ ไม่เป็นไรแค่หอมแก้มก็ดีมากแล้ว แต่ข้างเดียวจะไปพออะไร ต้อง สองข้างสิ! “กระถิน!” เหลียวมองไปในบ้านด้วยกลัวไอ้คุณพ่อจอมหวง ลู ก จะออกมาเห็ น เข้ า เขายั ง ไม่ อ ยากเปิ ด เผยบางสิ่ ง บางอย่ า ง ในตอนนี้ เดี๋ยวจะกลายเป็นภัยร้ายแรงจนเกินป้องกัน “ขา…” ขานรับเสียงใส “เสียดายจัง ยังไม่ได้จุ๊บปากคุณป๋า เลย” บดเบี ยดร่างนุ่ มนิ่ มแนบอกกว้ าง เธอจะทาตัว เป็ นสาวน้อย ๓๙
สาวน้อยหัวใจไต่รัก ช่างยั่ว…ยวน ดูสิ คุณป๋ายังใจแข็งไม่สนใจเธออีก “หยุดนะกระถิน !” กลิ่นกายหอมของวัยแรกสาวที่ลอยมา แตะนาสิก ยังไม่สู้เรือนร่างอรชรนุ่มหอมที่แนบชิด แม้เขาไม่ได้คิด อะไรกับกันต์กนิษฐ์ แต่ใบหน้าอิ่มเอิบละม้ายคล้ายกับคนซึ่งยังคง ครอบครองหัว ใจเขาอยู่ ก็ ท าให้ค วามยับ ยั้งชั่ง ใจที่เคยมี เต็ ม ร้อ ย ลดลงเกินครึ่ง “ถ้าขืนยังทาอย่างนี้ อีก คุณป๋ าไม่ คุยด้วยนะ” ขู่เสียงแข็ ง สีหน้าขึงขังบึ้งตึง นัยน์ตาเข้มจัด หวังให้แม่กระถินริมรั้วตัวแสบรู้จัก การวางตัวและขลาดกลัวบ้าง แต่เปล่าเลยดวงหน้านวลผุดผาดยังทา หน้าแป้นแล้น แย้มยิ้มอย่างไม่กริ่งเกรงกลัว นัยน์ตาวาวจ้าไม่สะทก สะท้านแม้แต่น้อย “ทีกับกระถิน ละก็ … ขู่เอาๆ ทีกั บยายแม่บัว สีหน้าบานนั่ น กลับไม่เคยว่าเลย” ลอยหน้าลอยตาต่อว่าหน้าง้าหน้างอ ก่อนน้าตา ไหลอาบสองแก้ม “ใช่สิ ได้เจอกับผู้หญิงคนใหม่แล้วนี่ เลยลืมน้องน้อย คนนี้แล้วใช่ไหมละคะ” เอ่ยอย่างน้อยอกน้อยใจ “คุณป๋าไม่ได้คิดอย่างนั้น อย่าเข้าใจผิดสิ” เอ่ยอย่างอึดอัดใจ ยกมือวางบนไหล่กว้าง นิ้วยาวเกลี่ยน้าตาบนแก้มใสอย่างอ่อนโยน และนุ่มนวล “เราน่ะยังเด็กรู้ไหม ควรคิดเรื่องทายังไงถึงจะเรียนให้ จบ จะได้ช่วยพ่อเมฆกับแม่ข้าวฟ่างดูแลไร่ ไม่ใช่มาคิดถึงความรัก เรื่องหนุ่มสาว” “ทาเป็นพูดดี ทั้งที่ความจริงคุณป๋าเอาแต่ขับไล่กระถินไป ไกลๆ” เอ่ยกระฟัดกระเฟียด จับแขนกายารัดรอบกาย “คิดว่าทา อย่างนี้แล้วจะยอมแพ้หรือไงคะ ผิดไปแล้วละ กระถินจับได้แล้วจะ เกาะติดไม่ยอมปล่อยชั่วชีวิต” คล้ายเห็นเงาบิดาไวๆ ทาให้นึกออก ตายจริง! นัยน์ตากลมโต ๔๐
รัตน์วรา เบิกกว้าง ลืมไปเลยว่าขอตัวมาเข้าห้องน้า แต่กลับหายมานานแบบนี้ ป่านนี้ น ะ…ร้อนรนราวกั บถู กไฟลนก้ นแล้ว ละ แต่ค รั้น จะไปเฉยๆ น่ะหรือ ไม่มีทาง! กันต์กนิษฐ์ยิ้มหวานพร่างพราว ถือโอกาสโดโนแวนกังวลอยู่ กับการต้องรับมือเธอและบิดา ยื่นหน้าไปจูบแก้มสากทั้งสองฝั่งก่อน สาวเท้าเดินกลับเข้าไปในบ้านแต่ไม่วาย… “แล้วคืนนี้กระถินจะโทรหานะ ถ้าคุณป๋าไม่รับ” หันมามอง หน้าโดโนแวนด้วยสายตามุ่งมั่น “กระถินจะหนีพ่อเมฆมาหาถึงห้อง ด้วย” ผู้หญิงนี่ยุ่งฉิบหาย! ยกมือเท้าสะเอว เหลือบสายตามองฟ้า กลอกไปมาด้วยความกลัดกลุ้มหนักไปทั้งทรวง ปวดไปหมดถึงสมอง รับมือกับโตยธรจอมหวงเมียยังดีกว่ารับมือกับกันต์กนิษฐ์ที่ทุ่มเต็มที่ โดยไม่คิดหน้าคิดหลัง เสียงเข้ม ทั้งที่จริงเขาเห็นกันต์กนิษฐ์ถูกโดโนแวนลากออกไป แต่ คราวนี้จายอมด้วยเหตุผลบางประการที่ต้องยกประโยชน์ให้จาเลย อย่างอึดอัดใจเป็นที่สุด “พอดีเห็นดอกไม้ข้างนอกสวยดี กระถินเลยแวบไปดูน่ะค่ะ” “ดอกไม้คงสวยมากสินะ ลูกสาวพ่อถึงได้ยิ้มหน้าบานเป็น จานเชิงขนาดนี้” เอ่ยประชด สายตารู้เท่าทัน “พ่อเมฆหาเรื่องกระถิน” กันต์กนิษฐ์โต้กลับด้วยใจหวาดหวั่น บิดาพูดมาอย่างนี้ คนฉลาดเป็นกรดมีหรือจะไม่ล่วงรู้อะไรเลยน่ ะ เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว มีแต่จะพูดหรือไม่เท่านั้นเอง กันต์กนิษฐ์คลี่ปากยิ้มหวานนุ่ม ดวงตาใสแจ๋วเป็นประกาย ๔๑
สาวน้อยหัวใจไต่รัก เปี่ยมล้นด้วยความสุขสมดังใจกวาดมองไปทั่วขณะเดินกระบิดกระบวน ระคนเอียงอาย พลางทรุดกายเพรียวบางลงนั่งใกล้ๆ กับร่างแกร่ง แย้มยิ้มใบหน้ากระจ่างสดใส แนบแก้มใส่กับต้นแขนแกร่ง “ทาไมพ่อเมฆมานั่งอยู่คนเดียวละคะ แล้วนี่แม่ข้าวไปไหน” พาออกนอกเรื่อง ด้วยรู้ว่าตัวเองไปทาสิ่งที่บิดาไม่ชอบมา เลยต้อง ทาตัว ให้น่ ารักออดอ้อนกั น หน่อย ครั้งต่อไปทาอะไรจะต้องระวั ง ให้มากกว่านี้ นับแต่นี้เชื่อว่าบิดาต้องคอยดูไม่ให้คลาดสายตาเป็นแน่ “ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยกระถิน ลูกก็รู้พ่อไม่ชอบ แต่ยัง ทาอีก จะให้พ่ออกแตกตายใช่ไหม” เอ่ยตัดพ้อต่อว่าใบหน้าเศร้าสร้อย ถ้าหากปล่อยน้าตาลงมาได้โตยธรไม่ลังเลเลยสั กนิด เพราะไม่อยาก เป็นสองรองใครในหัวใจลูกสาวสุดรัก “เปล่านะ กระถินไม่ได้เปลี่ยนเรื่อง แค่แปลกใจหน่อยเดียว เท่านั้น แหละ พ่อเมฆรัก แม่ข้าวจะตาย ทาไมถึ งได้ป ล่อยให้คลาด สายตาไปเสียได้ ไม่กลัวบางคนที่คอยจ้องพาตัวเข้ามาแทรกแย่งชิง สุดที่รักไปหรือคะ” โตยธรยกมื อ ทาบเขย่ า ศี ร ษะทุย เบาๆ ออดอ้ อ นเก่ ง ช่ า ง เจรจาพาทีอย่างนี้เอง แม้ทาให้เขาเสียใจแต่ก็โกรธเคืองไม่ลงอยู่ดี “ไม่หรอก เพราะตอนนี้ไอ้บางคนมันกาลังหนักอกหนักใจ ด้วยต้อง รับมือกับลูกสาวสุดที่รักของพ่ออยู่ นี่นา คงไม่มีปัญญาพาตัวเองไป พูดจาออดอ้อนแม่ข้าวหรอก จริงไหม” “พ่อใครนี่ปากหวานที่สุด…หล่อที่สุดและฉลาดที่สุดด้วย” “แต่ก็ คงไม่ เท่ากั บใครบางคนหรอกนะ” ทาเสีย งน้ อยอก น้อยใจ เชิดหน้าขึ้นสูง แต่ใบหน้าเปื้อนยิ้มนุ่มๆ บอกว่าโกรธไม่จริง “ใครว่าล่ะ…ไม่ว่าจะยังไง พ่อเมฆก็ยังเป็นหนึ่งในใจกระถิน อย่างอนกระถินเลยน่า รักน้า…” สองมือนิ่มจับแก้มสากให้คลี่ยิ้ม ๔๒
รัตน์วรา “รักมากกว่าใครบางคนหรือเปล่าล่ะ” กันต์กนิษฐ์เบ้กลีบปากอิ่ม กลอกตาไปมา ด้วยรู้ดี พูดผิดหู เพียงนิดเดียว มีหวังถูกพ่อเมฆงอนใส่ไม่ยอมพูดจา ไม่แค่นั้นการที่ คิด ทาจะต้องถู ก ขัด ขวางเป็ น แน่ แ ท้ เอาไงดี ? แต่ช่างเถอะ ต่อให้ โดโนแวนมาได้ยิน ชายหนุ่มก็คงไม่คิดอะไรอยู่แล้ว แต่เธอจะเสี่ยงให้ บิดาน้อยใจไม่ได้ “มากกว่ า สิ ค ะ กระถิ น รัก พ่อเมฆที่สุ ด ในโลกเลย คุ ณ พ่ อ สุดหล่ออย่างอนลูกเลยนะคะ” กระเง้ากระงอดออดอ้อนเสียงหวาน ใสแจ๋วหยุดร่างหนาแกร่งที่เดินเข้ามาในห้องได้ชะงัด “ว่าไงเคน ได้ยินชัดแจ๋วเลยใช่ไหม” กัน ต์ก นิ ษฐ์ แ ทบยกมื อเกาศี รษะ ค่ อยๆ เหลีย วมองไปหา โดโนแวนพร้อมรอยยิ้มแปร่งปร่า ไม่แน่ใจว่าสายตาฝาดไปหรือเปล่า ด้วยเธอเห็นสีหน้าชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นน้อยอกน้อยใจอย่างชัดเจน อีก ทั้ งนั ย น์ ต าเข้ ม ดุ คู่ นั้ น แฝงความรู้สึ ก ร้ าวรวดตัด พ้อ และต่ อว่ า ทาเอาเธอปวดหัวใจมิใช่น้อย “แล้วไง ไม่เห็นมีอะไรนี่นา” กันต์กนิษฐ์หน้าเศร้าขึ้นมาทันควัน กลีบปากอิ่มนุ่มสั่นระริก ขบกัดเข้าหากัน เธอนี่บ้าแท้ๆ รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่เคยมีใจให้ แล้วที่แสดง ออกมาน่ะ เป็นเพราะเห็นเธอเป็นตัวแทนของใครอีกคนต่างหากล่ ะ ปวดร้าวจนหักห้ามน้าตามิให้เอ่อล้นคลอเบ้าไม่ได้ จาต้องรีบเบือนหน้า มองไปอย่างไร้จุดหมายปลายทาง เพื่อไม่ให้โดโนแวนได้เห็นความช้า ในดวงตา “พ่อกับลูกรักกันไม่เห็นแปลกตรงไหนเลย อีกอย่างความรัก ของพ่อกับแม่และความรักของหนุ่มสาวน่ ะต่างกันนะคุณเมฆ คุณ ห้ามไม่ให้กระถิน มาชอบพอผมไม่ได้หรอก” เอ่ยกลั้วหัวเราะ ไม่ได้ ๔๓
สาวน้อยหัวใจไต่รัก ชอบกันต์กนิษฐ์อย่างชายหนุ่มรักหญิงสาวเพื่อครองคู่หรอกนะ แต่ การถูกโตยธรหาเรื่องหาราวตอกย้าความพ่ายแพ้อยู่ทุกวี่วันอย่างนี้ คนเราก็เกิดความรู้สึกเหมือนกัน นี่นา…หึ หวงดีนัก เดี๋ยวพ่อจะยั่ว ให้โกรธ จนอกแตกตายไปเลย “ใช่ไหมกระถิน” “เอ่ อ …” จากที่ เ คยพู ด จ๋ อ ยๆ กั น ต์ ก นิ ษ ฐ์ ก ลั บ เงี ย บกริ บ อ้าปากค้าง มองโดโนแวนตาค้าง “อืม…จริงอย่างที่แกพูด ความรักระหว่างหญิงชาย เป็นเรื่อง ที่ห้ามกันไม่ได้ บางคนพยายามแทบตาย แต่ก็ยังไม่ได้ไปครอบครอง ผิดกับบางคน ไม่ต้องทาอะไรเลย เพชรก็หล่นใส่มือ จริงไหมเคน” “ที่พูดมาน่ะแน่ใจหรือคุณเมฆ ไม่ใช่เพราะคุณเล่นทีเผลอ หลอกผู้หญิงหรอกหรือไง” สองหนุ่มมองหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมแพ้ใคร หากแม้นมี ประกายไฟออกมาจากนัย น์ต าได้ …รายรอบบริเวณคงเต็ม ไปด้ว ย เพลิงไฟที่ลุกไหม้ “พ่ อ เมฆจ๋า ” สองมื อ นุ่ ม นิ่ ม จั บ ท่อ นแขนก าย า ขย านวด เบาๆ ดึงอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่ให้คลายลง เหลียวใบหน้ามองสบสายตา กับโดโนแวนพลางส่ายศีรษะห้ามปราม ทว่า… “จริงสิกระถิน ” นั ยน์ตาเข้ม ดุพร่างพราวระยิบ ระยับด้ว ย เลศนัย “คุณป๋าลืมไปเสียสนิทเลย มีของขวัญมาให้ด้วยนะ” ว่าแต่ เขาจะให้อะไรดีล่ ะ ยังนึกไม่ออกเลยนะ ต้องเอาของที่กันต์กนิษฐ์ เห็น แล้ว ต้องรัก พกติ ด ตัว ได้ สาคั ญ ที่สุ ด คื อ โตยธรเห็น แล้ว ต้อ ง เจ็บใจที่ทาอะไรเขาไม่ได้ด้วย “อะไรหรือคะ” ตายแล้ว! เรื่องของหัวใจทาให้เธอเผลอตัว ไปจนได้ ถึงยกมือปิดปากตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว ๔๔
รัตน์วรา ‘พ่อเมฆอย่ามองกระถินอย่างนี้ สิ ลูกกลัวนะ’ จะไม่ให้กลัว ได้ไงเล่า สายตาบิ ดายังกั บ มีเปลวเพลิงลุก โชนอยู่ รัศ มี แห่งความ เกรี้ยวกราดแผ่กระจายมา จนเธอหนาวจับขั้วหัวใจเชียว “ลดความอยากได้ลงหน่อยกระถิน อย่าให้บางคนเขาได้หน้า ว่ า ท าให้ ลู ก สาวพ่ อดี ใ จจนเกิ น เหตุ ” กั ด ฟั น เตื อ นกั น ต์ ก นิ ษ ฐ์ แต่ สายตาจับจ้องที่โดโนแวนอย่างไม่คิดยอมแพ้ง่ายๆ อยากเล่นกับเขา หรือ…ได้สิ “พ่อก็ไม่รังเกียจนะที่มีคนให้ข้าวของกระถิน แต่อย่างหนึ่งก็ อยากให้เข้าใจด้วย ของมีค่าหรือไม่อยู่ที่คนมอง ไม่อยากให้รับของ สูงราคามากมายนัก เดี๋ยวคนอื่นเขาจะเข้าใจผิดไปเสียได้ ว่าครอบครัว เรายากจน พ่อกับแม่ไม่มีปัญญาหาซื้อของที่ลูกต้องการได้ แต่ถ้าไม่มี ค่าเลยก็ไม่ได้อีก เดี๋ยวจะไม่สมเกียรติสมราคากับคนที่ให้” เจอประโยคนี้เข้าโดโนแวนแทบยกมือจับขมับด้วยคิดหนัก ด้วยตอนแรกเขาก็คิดไม่ออกแล้วว่าจะให้อะไรดี ยังมาเจอกับคาพูด กดดันอย่างนี้อีก มึนตึ้บ! หาทางออกไม่ค่อยเจอเลย “คุยอะไรกันอยู่คะ ทาไมหน้าตาท่าทางเคร่งเครียดจังเลย”
RRR
๔๕
เปิดรับต้นฉบับวรรณกรรมแนวโรแมนติก สวีตโรมานซ์ สนใจส่งต้นฉบับขนาด A4 ความยาว ตั้งแต่ 120–250 หน้า มาที่ lovelybooks4@gmail.com
มาสานฝันจินตนาการร่วมกันกับเรา