บอสตั้น วันฝันรัก

โดย…ญดา พิมพ์ครั้งที่ ๑ เดือนมีนาคม ๒๕๕๖ ราคา ๓๕๐ บาท ศิลปกรรม amany ออกแบบปก amany พิสูจน์อักษร เกรซ วีณ

สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัตลิ ขิ สิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗ ห้ามคัดลอกหรือดัดแปลงส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือเล่มนี้ เพื่อเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาต มิฉะนั้นจะถือว่าละเมิดลิขสิทธิ์

…จากใจผู้เขียน… หลังจากที่อยากทาหนังสือเองมานาน จะ จะ อยู่หลายรอบ แต่ก็ ไม่ได้ลงมือทาสักที มาถึงตอนนี้ ป้าดาก็เลยตัดสินใจทา เรื่องของเรื่องที่อยากทาก็เพราะว่า อยากมีประสบการณ์ อยาก ทราบว่ า หนั ง สือหนึ่ งเล่ มกว่ าที่ จ ะท าออกมาได้ สวยงามเป็น เล่ม ต้ องผ่ า น ขั้นตอนอะไรบ้าง บอสตั น …วั น ฝั น รั ก ก็ เ ลยเป็ น หนั ง สื อ เล่ ม ที่ ป้ า ดาพิ ม พ์ เ องโดย ไม่ผ่านสานักพิมพ์เหมือนกับหนังสือเล่มก่อนๆ บอสตั น …วั น ฝั น รัก พล๊อตของเรื่องเกิด ขึ้นเมื่ อตอนที่ ป้ า ดาได้ มี โอกาสเดิ นทางไปเที่ ยวที่บ อสตัน เมื่ อซั มเมอร์ปี 2012 เป็ นเรื่องราวของ หนุ่มสาวที่เริ่มต้นพบกันไม่ค่อยสวยงามเท่าไหร่ แต่หลังจากนั้นจะสวยงาม หรือไม่ ต้องติดตามต่อในเล่มค่ะ หนั ง สื อ เล่ ม นี้ จ ะส าเร็ จ เป็ น เล่ ม ไม่ ไ ด้ ถ้ า ไม่ มี บุ คคลที่ มี พ ระคุ ณ ให้ความช่วยเหลือ ขอขอบคุ ณ คุ ณ ฟี น่ า (น้ อ งสาวที่ น่ า รั ก ) ที่ ใ ห้ ค าแนะน าและ ช่วยเหลือในเรื่องต่างๆ ในการทาหนังสือเล่มนี้ ขอบคุณพี่นุช วรนุช ศรีปฐมสายชล และเจ๊บิ๊ก (Bigger) ที่ดาคิดว่า คา “ขอบคุณ” อาจจะไม่เพียงพอ ในน้าใจที่บริสุทธิ์ ที่ดาได้รับจากพี่นุชและ เจ๊บิ๊กมากมายนัก อันนี้ปลื้มมากค่ะ สาหรับคนที่ไม่เคยพบหรือว่ารู้จักกัน แต่ พี่นุชและเจ๊บิ๊กก็ได้ถ่ายทอดประสบการณ์ ชี้แนะ แนะนา บอกกล่าวดาใน หลายๆ เรื่อง ผ่านมาทางพี่นุช จนไม่รู้ว่าจะขอบคุณอย่างไรดีให้เพียงพอ แต่ ก็ต้องขอบคุณ “ขอบคุณค่ะพี่นุช ขอบคุณค่ะเจ๊บิ๊ก” ขอบคุณคุณ น้อย Soudaline Boutah ที่ อนุญาตให้น้องฌอนมา เป็นพระเอกของป้าดา ขอบคุณเว็บ ไซต์ วิช าการดอทคอม เว็ บ ไซต์เด็กดีด อทคอม ที่ ให้ พื้นที่ในเว็บให้ป้าดาได้ลงนิยายให้ผู้อ่านได้อ่านกัน ขอบคุณมายังผู้อ่านทุกๆ ท่านด้วยค่ะ

ขอบคุ ณ ผู้ อ่า นทุ ก ๆ ท่ า นที่ ให้ค วามช่ ว ยเหลื อแก้ไ ขคาผิ ด ให้กั บ นิยายของป้าดาค่ะ ขอบคุณสาหรับทุกๆ กาลังใจ ทุกๆ แรงเชียร์และทุกๆ การปกป้อง คุ้มครอง ที่ทุกท่านมีให้กับป้าดาตลอดมา และขอบคุณนักอ่านเงาทุกๆ ท่าน ด้วยค่ะ ขอบคุณน้องเปิ้ล ณัฐธยาน์ เบญจชัย วัฒน์ ขอบคุณคุณแม่ อุด ดี และน้องเข้ม พันธวัช หลานชายสุดที่รัก สาหรับกาลังใจและการช่วยเหลือใน เรื่องต่างๆ Many thanks to my husband, Wayne A. Mack and my son, Darren H. Mack for all the love, support, help and understanding. ขอขอบคุณมายัง ผู้ที่อุดหนุน บอสตัน…วันฝันรัก ทุกๆ ท่าน ขอให้ มีความสุขกับการอ่านและมีความสุขในชีวิตกันทั่วหน้าค่ะ ด้วยรักและขอบคุณ จากหัวใจดวงนี้ ป้าดา (ญดา)

…๑… ยืนเต็มความสูงที่สูงกว่าหกฟุต ใบหน้าหล่อเหลาที่มีแนวเคราเขียวๆ ส่ง ยิ้มให้กับหญิงสาวผมสีทองอมน้าตาลที่นั่งอยู่ตรงหน้า ก่อนจะหันไปทาง เพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ชิดกัน “ดึกแล้ ว ฉันต้องกลับแล้ ว ล่ ะเชน ก่ อนที่ฝนจะตกหนั กกว่ านี้ ” ฌอน บอกเพื่ อ นสนิ ท หลั ง จากที่ รั บ ประทานอาหารเย็ น และนั่ ง ดื่ ม กั น พอประมาณ “พายุเข้าอย่างนี้ ค้างที่นี่ดีกว่ามั้ง ฉันว่า” เชนเสนอขึ้น “ขอบคุ ณ มาก แต่ ไ ม่ ร บกวนดี ก ว่ า ฉั น ตั้ ง ใจไปค้ า งที่ ห้ อ งของ ญาติอยู่แล้ว และพรุ่งนี้พอตื่นจะได้ออกแต่เช้ากลับบอสตันเลย” “แน่ใจนะว่านายขับรถได้” “แค่ นี้ ไ ม่ มี ปั ญ หาอยู่ แ ล้ ว อาจจะมึ น บ้ า งแต่ รั บ รองว่ า ไม่ เ มา แน่ๆ” “ไม่แค่นี้นะ เบียร์ตั้งหลายแพ็กแน่ะ ฉันไม่อยากให้นายไปนอน ข้างทางหรือว่าไปคุยกับตารวจ” “ไม่ต้องห่วง” พอฌอนรับปากหนักแน่น เชนก็เลยบอกว่า “งั้นก็ตามใจ เมื่อไหร่ที่มาทางนี้ก็แวะมาอีกนะ ฉันกับมีอายินดี ต้อนรับนายเสมอ” “ขอบคุณมากเชน มีอา แล้วเจอกันนะ ถ้านายไปทางโน้นก็แวะ ไปหาฉันได้เสมอเช่นกัน ” “แน่นอนที่สุด” เลี้ยวเข้าไปจอดที่หน้าอพาร์ตเมนต์ของญาติสาวแล้ว ฌอนจัดการล็อกรถ คว้ากระเป๋าข้างตัววิ่งตรงดิ่งขึ้นไปยังห้องพักทันที

๖ บอสตัน...วันฝันรัก

ความเย็นเยียบในยามดึกกับสายฝนที่ตกหนักอย่างไม่ลืมหูลืมตา เนื่องจากเป็นพายุที่พัดผ่านมาในช่วงนี้ และมาเจอกับความหนาวเย็นเลย ทาให้ดูเหมือนกับว่า มันหนาวเป็นพิเศษ ความเย็นที่สัมผัสได้มันกรีดเข้า ไปถึ งผิ ว เนื้ อข้ า งในเลยทีเ ดียว ถึ งแม้ ว่ า เขาจะสวมเสื้ อ หนั ง อย่ างดี แล้ ว ก็ตาม มาถึงหน้าห้องพัก ฌอนสลัดน้าออกจากผม ตัวเสื้อและกระเป๋า ไขกุญแจเปิดประตูเข้าไปในห้อง ควานหาสวิตช์เปิดไฟดวงเล็กหน้าประตู ให้ส่องสว่างแล้ว ก็ถอดเสื้อหนังแขวนไว้ข้างฝา แล้วฌอนก็เ ดินไปยังกรง กระต่ายที่วางอยู่ ไม่ไกล เห็นเจ้าสองตัวกาลังหลับอย่างมีความสุข เขาก็ เลยเดินเข้าห้องนอน อาศัยแสงไฟจากนอกห้องส่องสว่างเข้ามาถึงข้างใน โดยไม่ต้องเปิดไฟ ฌอนไม่สนใจอะไรอีก จัดการถอดเสื้อ กางเกงยีนโยนไว้ที่เก้าอี้ ข้างประตู เหลือแต่บอกเซอร์ เปิดกระเป๋าดึงกระเป๋าใบเล็กออกมา เข้ า ห้องน้าล้ างหน้าแปรงฟันแล้วก็ ไปล้ มตัว ลงนอนบนเตียง ซุกตัวกับความ อุ่นของผ้าห่ม เข้าสู่นิทราอย่างรวดเร็ว ที่นิว ยอร์ก แล้ ว ปารียาก็ คิดว่ าจะขั บรถกลับบอสตันทันทีหลังจากที่งาน เลี้ ย งเลิ ก รา แต่ ก็ ไ ม่ ส ามารถที่ จ ะท าเช่ น นั้ น ได้ เนื่ อ งจากเพื่ อ นร่ ว มรุ่ น หลายๆ คนนั ด แนะกั น ไปดื่ม ต่อที่ บาร์ที่ อยู่ไ ม่ไ กลจากโรงแรมที่ จั ด งาน เลี้ยงนัก โดยเหตุผลที่ว่า นานๆ ได้มีโอกาสเจอกัน ถึ งแม้ ว่ าปารียาจะคุ ยมากกว่ า ดื่ม แต่จ านวนแอลกอฮอล์ ที่ดื่ ม เข้ าไปสองแก้ว ที่งานแต่งงานกั บอี กแก้ว เล็ก ๆ ที่นี่ มันเกินกาหนดที่เ คย ดื่มไปมากแล้ว และตอนนี้หล่อนก็รู้สึกว่ามึนหรือใกล้เคียงกับคาว่า เมา ปารียาก็ เ ลยขอลาเพื่อนๆ กลั บ และก็ อดที่จ ะโทษตัว เองในใจ ไม่ได้ที่ดื่มเกินขอบเขตที่เคย แต่ก็มีคาแก้ตัวตามมาว่า นานๆ เจอเพื่อนที ดื่มเพื่อมิตรภาพ พอขั บรถออกมาจากบาร์ แห่ ง นั้ นแล้ ว ปารีย าก็ รู้ ว่ า ตัว เองเมา แน่นอนเพราะการควบคุมรถไม่ดีนัก สายตาก็พร่ามัว ยิ่งฝนตกและเป็น เวลากลางคืนด้วย ก็เลยตัดสินใจทันทีที่จะค้างกับเพื่อนรักรุ่นน้องที่อยู่อีก ฝั่ ง ของเมื อ ง คิ ด ได้ ดั ง นั้ น ก็ เ ลยหาที่ จ อดรถข้ า งถนนที่ ป ลอดภั ย และ

ญดา ๗

โทรศัพท์ไปบอกฟิโล น้องชายต่างบิดาที่บอสตัน ว่าจะค้างคืน หลั ง จากที่ พ ยายามขั บ รถด้ ว ยความระมั ด ระวั ง มาจนถึ ง อพาร์ ตเมนต์ของเพื่อนรักรุ่นน้ องแล้ ว ปารียานึ กดีใ จนั กที่ไม่เจอตารวจ ไม่อย่างนั้ นคงถู กเรียกตรวจระดับแอลกอฮอล์ แน่ ๆ ในฐานะที่ ขับรถช้ า กว่ า ที่ ก ฎหมายก าหนดเอาไว้ จ นแทบจะเป็ น เต่ า คลาน แต่ ก็ ยั ง โชคดี ที่ปลอดภัยมาจนถึงที่พัก จอดรถไว้ ด้า นหน้ า ตึกที่พั กแล้ ว ปารีย าก็ เ ปลี่ ยนรองเท้าส้ นสู ง เป็นรองเท้าแตะหนังนุ่ม คว้ากระเป๋าถือใบเล็กและกระเป๋าเดินทางแบบ หิ้วที่หล่อนเตรียมเสื้อผ้ามาด้วยเผื่อ ฉุกเฉินจะได้ไม่ลาบาก และก็ฉุกเฉินจริงๆ มือบางคว้าร่มคันเล็กออกมากาง ล็อกรถแล้ว ก็ พยุงตัว เองเดินฝ่ าสายฝนที่ตกอย่างหนั ก ลมที่พัดแรงจนแทบจะปลิ ว ตามทาให้มืออีกข้างที่หิ้วกระเป๋ าต้องยกขึ้นมาช่วยพยุงร่ม ก่อนที่มันจะ ปลิวไปตามลม ความหนาวเหน็บจากเม็ดฝนที่ตกลงกระทบพื้นและกระเด็นมา โดนผิวเนื้อที่น่อง ทาให้รู้สึกเย็นเยียบเข้าไปถึงในกระดูกเลยทีเดียว ขึ้นไป ถึงหน้าห้องพักที่เคยมาค้างเป็นประจาสมัยที่ ยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัยที่นี่ ปารี ย ายกมื อ ที่ แ ข็ ง ทื่ อ และเย็ น จั ด จนปวดขึ้ น เคาะประตู หลายครั้งแต่ไม่มีเสียงตอบรับจากภายใน หัวสมองที่มึนๆ ก็คิดว่าฝนที่ตก อย่างหนักอาจจะทาให้คนข้างในห้องไม่ได้ยินเสียง ก็เลยตัดสินใจค้นหา กุญแจในพวงที่รุ่นน้องให้ไว้นานแล้วมาเปิดประตู พอประตูเปิดได้ปารียาก็รีบแทรกตัวเข้าไปทันทีแล้วก็ปิดประตู ห้ อง นึ กดีใ จที่ ไม่ต้ องควานหาสวิ ตช์ ไฟ เพราะว่ า มัน เปิ ด ให้ ความสว่ า ง อยู่ แล้ ว ปารียาสลั ดผมที่เ ปี ยกและถอดโอเวอร์ โคตตัว ยาว แขวนไว้ บน ที่แขวนข้ างฝา แต่ไม่โ ดนที่แขวน มันก็ เ ลยร่ว งลงไปกองอยู่บนพื้นพรม แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้สนใจ ถอนเท้าออกมาจากรองเท้าที่เปียกโชกแล้วก็โซเซ เข้าไปในห้องนอนที่เปิดประตูไว้ ความสลัวจากแสงไฟด้านนอกห้องพอมองเห็นทาง ทาให้ปารียา ตัดสิ นใจไม่เ ปิ ดไฟในห้ องนอน เพราะไม่อยากให้ แสงไฟรบกวนน้ องรัก ที่กาลังนอนหลับอยู่ มือบางหย่อนกระเป๋าถือใบเล็กไว้บนพื้นข้างฝา แล้ว ก็ เ ปลื้ อ งชุ ด ราตรี สี ด าซึ่ ง ท่ อ นล่ า งเปี ย กไปเกื อ บครึ่ ง ออกจากร่ า งกาย พร้อมกับเพ่งสายตาไปมองบนเตียง

๘ บอสตัน...วันฝันรัก

ในความมืดสลัว ปารียาเห็นน้องรักหลับอยู่ ก็เลยวางชุดพาดไว้ ปลายเตียง เหลื อแต่ ชุด ชั้ นในท่องล่าง เปิ ดกระเป๋ าหยิบชุ ดนอนตัว เล็ ก มาใส่ แล้วเดินเซๆ กลับมาที่เตียง แอบคิดอย่างซุกซนว่า พรุ่งนี้น้องรักตื่นขึ้นมาจะต้องเซอร์ไพรส์ ที่รู้ว่ามีใครนอนอยู่บน เตียงด้วย แต่มาถึ งตอนนี้ ปารียาไม่คิดจะหาคาตอบ ดวงตาที่พร่าพราย หัวสมองที่มึนจากแอลกอฮอล์ทาให้อยากจะนอนหลับอย่างเดียว ตลบผ้าห่มรวมทั้งผ้าคลุมเตียงอีกด้านหนึ่งออกแล้วร่างบางก็ซุก ตั ว ลงนอน หลั บ ตาตวั ด ผ้ า ห่ ม มาคลุ ม ตั ว ความปวดมึ น ศี ร ษะที่ มี อ ยู่ ในตอนนี้ ทาให้ได้แต่คิดว่า ไม่น่าดื่มหลายแก้วเลย ปนกันทั้งไวน์ขาวไวน์แดงและเหล้าอีก ต่างหาก ไม่มึนก็ไม่รู้จะว่าอย่างไรแล้ว ในชีวิตที่เคยดื่มแต่ละครั้งยังไม่เคย เกินหนึ่งแก้วเลย ขับรถมาถึงนี่ได้ก็ทั้งบุญทั้งโชคดีเลยทีเดียว ดีใจที่ตัดสินใจมาค้างที่นี่ ไม่อย่างนั้น คงได้ไปนอนข้างทางที่ไหน สักแห่งหรือไม่ก็นอนที่สถานีตารวจเพราะโดนจับเป็นแน่แท้ แต่ เ มื่ อ มาถึ ง อย่ า งปลอดภั ย แล้ ว ปารี ย าก็ ไ ม่ ไ ด้ คิ ด อะไรอี ก หลับตาเพื่อลดอาการมึนศีรษะ และสุดท้ายก็เข้าสู่นิทรา เนื่ องจากพายุฝ นที่ตกหนั กและไฟฟ้าดั บ ท าให้ ร่ างบางที่อ ยู่ใ นชุ ดนอน ตัวบางหุ้มร่าง รับรู้ได้ถึงความหนาวเย็นก็เลยขยับเข้าหาความอบอุ่นที่อยู่ ใกล้ๆ ฌอนสะดุ้งตื่นรู้สึกตัว เมื่อร่างของเขาถู กกอดรัด หน้ าอกเปล่ า เปลื อยถูกบางสิ่งบางอย่างซุกไซ้ ยกมือขึ้ นลู บก็รู้ว่ าเป็ นร่างกายของคน เขาเด้งลุกจากเตียงด้วยความตกใจ เอื้อมมือไปเปิดไฟหัวเตียงทันทีเพราะ คิดว่าอาจจะเป็นญาติสาวเจ้าของห้อง แต่คนที่เ ขาเห็ นนอนหลั บตาพริ้มอย่างมีความสุ ข ไม่แม้ แต่จ ะ รู้สึกตัวตอนที่เขาผละออกมาจากตัวหล่อน ไม่ใช่ญาติผู้น้อง

ญดา ๙

แต่เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่กาลังนอนหลับสนิทไม่รู้เนื้อรู้ตัว ผ้าห่มที่ เขาตลบออกจากร่างตอนที่ลุกจากเตียง เปิดเผยให้เห็นร่างของคนที่นอน หลั บนั้ น อยู่ในชุ ดนอนตัว เล็ กสายเดี่ยวที่ชายชุดกองอยู่รอบเอว เผยให้ เห็นกางเกงชั้นในตัวน้อยลูกไม้สีดาสุดแสนจะเซ็กซี่ปกปิดท่อนล่างเอาไว้ เท่านั้น เห็นแล้วเลือดในกายของเขาก็ร้อนระอุขึ้นมาทันใด ส่วนด้านบน เนื้ อ เนิ น ก็ โ ผล่ พ้ น ออกมาจากตั ว ชุ ด ให้ เ ห็ น ความสวยงามเต่ ง ตึ ง ไร้ สิ่ ง กีดขวาง เจ้าตัวซุกหน้ากับหมอน ผมที่ไม่ยาวมากนักตรงสลวยสีดาสนิท นั้นปกปิดใบหน้าบางส่วนเอาไว้ หล่อนเป็นใครกัน? พอรู้ ว่ า ร่ า งกายที่ ส วยงามตรงหน้ า ไม่ ใ ช่ น้ อ งสาว ความรู้ สึ ก ต้องการภายในร่างกายเขาก็ลุกโชนขึ้นมาทันใด มันเครียดเกร็งจนแทบ จะระงับไม่ได้ ฌอนนั่งมองร่างบางตรงหน้าอย่างลืมตัว มือหนาค่อยๆ ยื่น ไปเกลี่ยผมบางส่วนที่ระบนใบหน้าขึ้นเกี่ยวกับใบหู ทันทีที่เห็นเขาก็บอก กับตัวเองว่า สวยมาก คิ้ ว เข้ ม ๆ ขนตายาวงอนกั บ การแต่ ง หน้ า ที่ พ อดี ไ ม่ ห นาเตอะ ทาให้ใบหน้าสวยที่มีเครื่องหน้าประกอบกันสวยงามนั้นเด่นมากยิ่ งขึ้น เขาแตะมื อ ลู บ ไล้ ไ ปทั่ ว ใบหน้ า สวยแผ่ ว เบา เจ้ า ตั ว ก็ ยั ง นอน หลับสนิท ไม่รู้เรื่องราวใดๆ มุมปากหยักได้รูปยกยิ้มขึ้นเมื่อคิดถึงสิ่งที่เขา ปรารถนา ไม่ น่ า เชื่ อ ว่ า จะมี ส าวๆ มานอนกอดเขาบนเตี ย งอย่ า งนี้ ญาติ ส าวของเขาไม่ เ ห็ น บอกว่ า จะมี เ พื่ อ นหรื อ ว่ า ใครมาค้ า งที่ นี่ ในระหว่ างที่เ จ้ า หล่ อนไปเที่ยวที่ ฟลอริด้า และเมื่อเช้ ายังโทรมาหาเขา บอกว่ า อี กหลายวั นกว่ าจะกลั บและยังไหว้ ว านให้ เ ขามาแวะดูกระต่า ย ตัวน้อยให้หล่อนด้วย ว่าแต่แม่สาวเนื้อนิ่มคนนี้เป็นใครกัน หล่ อ นเข้ า มาในห้ อ งนี้ ไ ด้ อ ย่ า งไร และมานอนบนเตี ย งนี้ ไ ด้ อย่างไร ถึงตอนนี้ จะเป็นใครเขาก็ไม่สนใจแล้ว ในเมื่อหล่อนมานอนอยู่บนเตียงนี้กับเขา ก็ต้องเป็นของเขาเท่านั้น

๑๐ บอสตัน...วันฝันรัก

แค่เห็นร่างนุ่มเนียนนอนอยู่ตรงหน้า กายเขาก็ร้อนจนไม่อาจจะ ที่ทนดูเฉยๆ แล้วฌอนก็ล้มตัวลงนอนคว้าร่างบางมากกกอด ลูบไล้ผิวเนื้อ เนี ย นแผ่ ว เบาและก็ เ ปลี่ ย นเป็ น หนั ก หน่ ว งขึ้ น ตามแรงอารมณ์ แ ละไฟ ในกายที่ลุก โชน จมูกโด่ง ซุก ไซ้ ริ มฝี ปากหยัก ก็ แตะต้องผิ ว เนื้ อ นวลนุ่ ม ไปทั่วลาคอที่หอมกรุ่นทั้งกลิ่นสาวและกลิ่น น้าหอม กลิ่ น อ่ อ นๆ ของน้ าหอมที่ ร ะเหยออกมาจากร่ า งบาง เร่ ง เร้ า อารมณ์ ใ ห้ โ หมกระพื อ ยิ่ ง นั ก เขาพลิ ก ร่ า งบางเข้ า หาตั ว กดจู บ ดู ด เม้ ม ริมฝีปากบางอย่ างเร่าร้อน ซึ่งแอลกอฮอล์ในร่างกายก็ช่วยกระตุ้นความ ปรารถนาในอารมณ์ให้ต้องการมากกว่าปกติอีกหลายเท่าตัว เสี ยงครางอื ออากั บเสี ยงพึมพาจากคนใต้ร่าง ที่ฌอนไม่รู้ว่ามัน เป็ น เสี ยงประท้ว งหรือ ว่ า เสี ย งแห่ ง ความซาบซ่า น แต่ เ ขาก็ ไ ม่ป ล่ อ ยให้ หล่อนได้ประท้วงนาน เขาปิดปากบางด้ว ยริมฝีปากของเขา มือเล็กผลัก หน้าอกเขาเบาๆ แต่ไม่สามารถที่จะหยุดความร้อนรุ่มในตัวของเขาได้เลย มันกลับทาให้เขาเร่าร้อนมากยิ่งขึ้นไปอีก หน้าอกเต่งตึงราวกับไม่เคยผ่านมือชายมาก่อน และเขาก็รู้ว่ามัน เป็ นของจริง ไม่ใช่ ของปลอม เนื้ อกายที่หอมรัญจวนใจทาให้ เขาไม่อาจ ที่จะหยุดยั้งตัวเองได้อีกต่อไป ฌอนเดินหน้าต่อ มอบความสุขที่เขาคิดว่า อี ก ฝ่ า ยก็ มี เ พราะร่ า งบางเริ่ ม ตอบสนองเขา ถึ ง แม้ จ ะไม่ ป ระสี ป ระสา ไม่ค่อยจะรู้ตัวเท่าไหร่แต่ให้ความรู้สึกที่อิ่มเอมมากล้น “อืออออ ยะ อย่า” เสียงภาษาไทยแผ่วเบาดังลอดออกมาจาก ริมฝี ปากบาง ดวงตาคู่ สวยที่ปรือขึ้นมานิ ด ๆ นั้ นเต็มไปด้วยความสั บสน และงงงันแต่ไม่มีพลังพอที่จะห้ามความปรารถนาของเขาได้เลย เสี ยงเม็ดฝนที่ตกอย่างแรงกระแทกกระจกหน้ าต่าง กลบเสี ยง ห้ามและการต่อต้านจากส่วนลึก และมีเสียงกรีดร้องเบาๆ เมื่อเขารุกล้า ทาให้ ฌ อนรู้ ว่ า หล่ อ นยัง ไม่ เ คยผ่ านมื อชายใด แต่เ ขาก็ ไ ม่ส ามารถที่ จ ะ หยุดยั้งตัวเองไว้ได้ ฌอนได้แต่ปลอบโยนและนาพาหล่อนไปตามทางแห่งความสุขสม ไม่นานนักเสียงต่อต้านเล็ก ๆ ก็เปลี่ยนเป็นเสียงครวญครางที่เต็มไปด้ว ย ความหฤหรรษ์ ผู้หญิงที่เขาเพิ่งจะครอบครองบริสุทธิ์ผุดผ่อง เขาเป็นคนแรกของหล่อน

ญดา ๑๑

พระเจ้า…เป็นไปได้อย่างไรกัน เนิ่นนานกับความรู้สึกเต็มอิ่มผ่านไปแต่ไม่ได้ทาให้ฌอนเพียงพอ เลย เขาต้องการมันอี ก แต่ร่างในอ้อมกอดนั้นหลับสนิ ทไปแล้ว ฌอนได้ แต่กอดจู บร่างเนี ยนเนื้อละมุนกลิ่นหอมกรุ่นและรัดร่างบางเอาไว้ใ นอก รู้สึกหวงแหนอย่างไม่เคยเกิดขึ้นในจิตใจเขามาก่อน หล่อนเป็นใครกัน แต่ที่แน่ๆ เขารู้ว่าหล่อนเป็นคนไทย เป็นคนไทยที่ยังยึดถือกับความบริสุทธิ์อยู่หรือเปล่านะ และเขา ก็ได้ทาลายมันไปแล้ว หล่อนจะว่าอย่างนะ ถ้าตื่นขึ้นมาและรับรู้เรื่องราว ฌอนไม่สามารถตอบตัวเองได้ เขามีความสุขเกินกว่าที่จะคิดถึง เรื่องใดๆ นอกจากบอกตัวเองให้หลับอย่ างมีความสุขโดยมีร่างนุ่มอยู่ใน อ้อมกอด ตื่นแล้วค่อยคุยกัน มื ด มนคลั บ คล้ า ยคลั บ คลาที่ อ ยู่ บ นร่ า งกายของหล่ อ นออกไป แต่ มั น ไม่สามารถที่จ ะผลั กไสได้เ ลย และบางสิ่ งบางอย่างทาให้ หล่ อนลุ่ มหลง มีความสุขแปลกๆ ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวแต่มันเกิดขึ้นหลายครั้ง ที่หล่อนก็ไม่รู้ว่ากี่ครั้ง กั น แน่ แต่ ทุ ก ครั้ ง ก็ ท าให้ ร่ า งกายเกิ ด ความต้ อ งการอย่ า งเร่ า ร้ อ น เหมือนกับใจจะขาดได้อย่างประหลาด อยากผลักไสพอๆ กับที่ต้องการ จะไขว่คว้ากอดรัดเอาไว้ให้แน่น สุดท้ายท่ามกลางความมึนเมาสับสน กลับมีความสุขที่ ว่างเปล่า ราวกับได้รับการปลดปล่อย ตัวหล่อนเบาพลิ้วเข้าสู่นิทราอย่างอบอุ่น ❀❀❀

…๒… คลี่ เ ล็ ก น้ อ ย เมื่ อ เห็ น ผมด าตรงกลางศี ร ษะโผล่ อ อกมาจากผ้ า ห่ ม ที่เจ้าตัวหนุนหัวไหล่หล่อนอยู่ แถมที่เอวก็ยังรู้สึกหนักๆ เหมือนมีอะไรกด ทับอยู่ ปารียาไม่คิดว่ าน้ องรักจะกอดหล่ อนอย่างนี้ ถึงแม้จ ะนอนร่ว ม เตียงเดียวกันมาก่ อนหลายต่อหลายครั้งนั บไม่ถ้ว น แต่น้องสาวร่างเล็ ก ก็ไม่เคยที่จะกอดหล่อนอย่างนี้สักครั้ง หรือคงคิดว่าหล่อนเป็นหมอนข้างกระมัง แต่ จ ะว่ า ไปแล้ ว อากาศวั น นี้ เ ย็ น จั ด ที เ ดี ย ว แม้ แ ต่ ใ นห้ อ งที่ มี เครื่องทาความอุ่นอย่างนี้ ก็คงไม่แปลกที่อีกคนจะกอดหล่อนหาความอบอุ่นเพิ่มเติม และก็นอนหลับอย่างมีความสุขจนไม่รู้ว่ามีใครนอนอยู่บนเตียง ด้วย มันน่าจริงๆ แต่ พ อได้ พิ จ ารณาผมที่ โ ผล่ อ อกมาจากผ้ า ห่ ม ก็ ต้ อ งแปลกใจ ผมสีดาสนิทนั้นสั้นไม่ใช่ผมนุ่มสลวยยาวเหยียดตรงสีเหลือบน้าตาลอ่อน ที่ซอยระต้นคอของน้องรัก ด้วยความสงสัยมือเล็กๆ ก็เลยดึงผ้าห่มที่คลุม หน้าออก แทบสิ้นสติ… ร่างบางผงะถอยหลั งทันทีเ มื่อ คนที่หล่ อนคิ ดว่ าเป็ นน้ องรัก นั้ น กลับไม่ใช่ ใบหน้ า คมเข้ ม หล่ อ เหลา เปลื อ กตาที่ ปิ ด สนิ ท ปรากฏอยู่ ตรงหน้าทาให้หัวใจดวงน้อยเต้นโครมคราม สองเท้าถีบร่างตรงหน้าอย่าง แรงโดยไม่ทันได้คิด คนโดนถีบแค่ขยับเล็กน้อย แต่หล่อนแถบหงายหลัง ตกจากเตียง ผ้านวมที่หลุดจากตัวทาให้รู้ว่าตัวเองเปล่าเปลือย จนต้องรีบ ตะครุบผ้าห่มเอาไว้

ญดา ๑๓

ส่วนคนบนเตียงก็รู้สึกตัวตั้งแต่ที่คนร่วมเตียงพยายามดึงผ้านวม ไปจากเขา พอลื มตาก็ เ ห็นว่าคนที่อยู่อีกฝั่ งของเตียงหน้าซีดอ้าปากค้ าง อยู่ มือข้างหนึ่งกอดผ้านวมเอาไว้ อีกมือหนึ่งก็ออกแรงดึงส่วนที่เขานอน ทั บ อยู่ ยิ่ ง สบตาเขาใบหน้ า สวยก็ ยิ่ ง ตื่ น ตระหนกขาวซี ด และในที่ สุ ด หล่อนก็ดึงผ้าออกไปจากเขาได้สาเร็จ และมือบางก็ยกขึ้นปิดปากตัวเองเอาไว้แน่น เมื่อผ้าห่มที่หล่อน ดึงหลุ ดไปจากเขา ทาให้ เ ห็ นเรือนร่างแข็ งแกร่งเปลือยเปล่ า ปรากฏอยู่ ตรงหน้า ปารี ย ารู้ สึ ก ได้ ถึ ง ความร้ อ นที่ เ ห่ อ ขึ้ น บนใบหน้ า หั ว ใจก็ เ ต้ น กระหน่ าโครมครามแล้ ว ก็ รีบหั น หน้ า หนี ไปจากภาพนั้ นทัน ที แต่ ปลาย หางตาก็ยังเห็นว่า คนร่างกายเปล่าเปลือยบนเตี ยงไม่ได้สนใจ เขาลุกขึ้น นั่งหันหลังให้ สลัดศีรษะที่คลุมไปด้วยผมสั้นสีดาสนิทนั้นแรงๆ ก่อนที่จะ หันหน้ามาเปิดยิ้มส่งให้หล่อน “กู๊ดมอร์นิ่ง” เสียงภาษาอังกฤษนุ่มทุ้มและรอยยิ้มที่ดูดีสว่างไสวส่งมาทักทาย ถ้าเป็นเหตุการณ์ที่ปกติ เจอหน้ากันและเขายิ้มให้ หล่อนอย่างนี้ ปารียา คงจะยิ้มตอบกลับไป แต่นี่ไม่ใช่ ดูสภาพของหล่อนและเขาแล้ว หัวใจที่เต้นโครมครามเมื่อสักครู่ ก็ติดขัดขึ้นมาทันใด และเริ่มหวาดกลัว มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทาไมหล่ อนตื่น ขึ้ นมาเนื้อ ตัว เปล่ าเปลื อยอยู่ บนเตีย งกั บเขาใน ห้องของน้องรักอย่างนี้ และฝรั่งผมดาตรงหน้านี้เป็นใครกัน พยายามคิดอย่างไรก็คิดไม่ออก จับต้นชนปลายก็ไม่ถูก ปารี ย าขยั บ ก้ า วลงจากเตี ย ง และรั บ รู้ ไ ด้ถึ ง ความผิ ด ปกติ ข อง ร่ า งกาย ความเจ็ บ ปวดหน่ ว งๆ ตอนกลางล าตั ว ท าให้ รู้ ว่ า สิ่ ง ที่ ห ล่ อ น หวงแหนรักษาเอาไว้อย่างดี ได้ถูกทาลายไปแล้ว คิดมาถึงตรงนี้น้าตาแห่ง ความสับสนเสียใจก็เอ่อซึม ฌอนซุกร่างกายท่อนล่างของตัวเองเข้าใต้ปลายผ้านวมอีกด้าน มองคนที่ นั่ งนิ่ งเงี ย บอยู่ ที่ริ มขอบเตีย งอี ก ด้า นอย่า งพิจ ารณา หล่ อนไม่

…ผลงานหวานๆ… จากญดา --------------สัญญา...หัวใจ รักฤาลวง 1-2 ตะวันฉายแสง แนนนี่ที่รัก มายาความรัก เผลอรัก คาสั่งรักจากหัวใจ ลุ้นรัก นักล่า เยื่อรัก...ใยสวาท ทุนรักดอกเบี้ยหัวใจ เก็บรักในวันหิมะโปรย ลุ้นรัก วิวาห์จาเป็น หัวใจอุ่นรักในวันหนาว หัวใจที่ถูกจอง พ่ายรัก แผนพลิกล็อก