๑ ฉันไม่ชอบวันศุกร์แรก เพราะเป็นวันที่หมู่บ้าน
แออั ด ด้ ว ยผู้ ค น ยิ่ ง ช่ ว งกลางฤดู ร้ อ นที่ อุ ณ หภู มิ สู ง อย่ า งเช่ น ตอนนี้ ยิ่ ง เป็ น สิ่ ง สุ ด ท้ า ยที่ ใ คร ๆ ต้ อ งการ จากใต้ ร่ ม เงาที่ ฉั น อยู่ มั น ก็ ไ ม่ เ ลวร้ า ยนั ก แต่ ก ลิ่ น สาบของร่ า งโชกเหงื่อจากกิจวัตรช่วงเช้าก็มากพอจะเปลี่ยนนมให้ หนืดข้นได้ อากาศเต้นระยับเพราะไอร้อนและความชื้น แม้กระทั่งแอ่งน้ำขัง จากพายุ เ มื่อ วานก็ ยั ง ร้ อ นและเห็ น เป็ น ริ้ ว สายรุ้ ง หมุ น วนจากคราบน้ ำ มั น กับจาระบี ตลาดเริ่มวายแล้ว พ่อค้าแม่ขายกำลังปิดแผงร้านค้าของตน พวกเขา กำลั ง วุ่ น ทำให้ ฉั น หยิ บ ฉวยของที่ อ ยากได้ จ ากกองสิ น ค้ า ของพวกเขาได้ อย่างไม่ยากเย็น กระเป๋าของฉันตุงแน่นด้วยของกระจุกกระจิก แถมยังได้ แอ๊ปเปิ้ลกินระหว่างทางอีก ถือว่าไม่เลวเลยสำหรับการลงแรงแค่ไม่กี่นาที ขณะที่ ฝู ง ชนเคลื่ อ นตั ว ฉั น ปล่ อ ยตั ว ไปตามกระแสคน สองมื อ ผลุ บ เข้ า ผลุบออกด้วยสัมผัสแผ่วผ่าน ธนบัตรจำนวนหนึ่งจากกระเป๋าผู้ชาย สร้อย ข้อมือของผู้หญิง ไม่มีอะไรชิ้นใหญ่เกินไป ชาวบ้านมัวแต่เดินงุ่มง่ามตามกัน จนไม่ได้สังเกตนักล้วงกระเป๋าที่แฝงตัวอยู่ด้วย 1
ร า ชิ นี สี แ ด ง อาคารบ้ า นเรื อ นบนเสาสู ง อั น เป็ น ที่ ม าของชื่ อ หมู่ บ้ า น (หมู่ บ้ า น สติลต์ส๑ ช่างสร้างสรรค์เสียจริง) ตั้งอยู่รอบเรา สูงจากพื้นดินโคลนสิบฟุต ในฤดูใบไม้ผลิ ตีนตลิ่งจะจมอยู่ใต้น้ำ แต่นี่คือเดือนสิงหาคม ช่วงเวลา ที่ภาวะขาดน้ำและโรคระบาดจากอากาศร้อนเข้าคุกคามหมู่บ้าน แทบทุกคน ตัง้ ตารอวันศุกร์แรกของเดือน เพราะได้เลิกงานและเลิกเรียนเร็ว แต่ไม่ใช่ฉนั ไม่ ฉันอยากอยูท่ โี่ รงเรียนมากกว่า แม้จะไม่ได้รำ่ เรียนอะไรในห้องทีม่ นี กั เรียน แน่นขนัดก็ตามที ใช่ว่าฉันจะได้อยู่ท่ีโรงเรียนอีกนาน วันเกิดครบสิบแปดปีจวนมาถึง แล้ว และสิง่ ทีม่ าพร้อมกันก็คอื การเกณฑ์ทหาร ฉันไม่ได้ฝกึ งาน ไม่มงี านทำ เพราะฉะนั้ น ฉั น จะต้ อ งถู ก ส่ ง ตั ว ไปรบเหมื อ นกั บ พวก เฉื่ อ ยแฉะ ทุ ก คน ไม่ น่ า แปลกใจหรอกที่ ไ ม่ มี ง านอะไรเหลื อ ให้ ท ำ ในเมื่ อ หญิ ง ชายและเด็ ก ทุกคนต่างก็พยายามหาทางรอดจากกองทัพ พี่ชายของฉันไปรบเมื่ออายุครบสิบแปด ทั้งสามถูกส่งไปสู้กับชาว เลกแลนด์ส มีแต่เชดที่ส่งข่าวคราวมาบ้าง เขาจะส่งจดหมายมาหาฉันเมื่อ มีเวลา ปีกว่าแล้วที่ฉันไม่ได้ข่าวคราวจากอีกสองคน บรีและเทรมี แต่ก็ไม่มี ข่าวดี คนในครอบครัวอาจต้องรอนานหลายปีโดยที่ไม่ได้ข่าวอะไร แต่แล้ว ก็ได้พบลูกชายและลูกสาวรออยู่ตรงทางเข้าบ้าน กลับมาบ้านในช่วงลาหยุด หรือบางครัง้ ก็ได้ปลดประจำการอย่างน่ายินดี แต่โดยปกติเราจะได้รบั จดหมาย เขียนบนกระดาษเนื้อหนา ประทับตรามงกุฎของพระราชาใต้คำขอบคุณ สั้น ๆ สำหรับชีวิตของบุตรหลาน บางทีอาจจะได้รับกระดุมสองสามเม็ดจาก เครื่องแบบที่ขาดเยินไม่เหลือดีของพวกเขา ฉันอายุสิบสามตอนบรีไปรบ เขาจูบแก้มฉันและมอบต่างหูคู่หนึ่ง ให้ กีซา น้องสาวคนเล็กและฉันแบ่งกัน มันเป็นลูกปัดแก้วสีชมพูเรือ่ เหมือน อาทิตย์อัสดง คืนนั้นเราเจาะหูกันเอง เทรมีกับเชดก็ทำตามธรรมเนียมนั้น ด้ ว ยเมื่ อ พวกเขาจากไป ตอนนี้ หู ข้ า งหนึ่ ง ของกี ซ าและฉั น มี พ ลอยเล็ ก ๆ สามเม็ดเป็นเครื่องเตือนใจว่าพี่ชายของเรากำลังรบอยู่ที่ไหนสักแห่ง ตอนนั้น
2
๑
stilt หมายถึง เสาค้ำ
วิ ก ต อ เ รี ย เ อ ฟ ย า ร์ ด ฉั น ยั ง ไม่ เ ชื่ อ ว่ า พวกเขาต้ อ งไป จนกระทั่ ง ทหารสวมเสื้ อ เกราะแวววาว โผล่มาและพาพวกเขาไปทีละคน ฤดูใบไม้ร่วงปีนี้พวกเขาจะมารับตัวฉัน ฉันเริ่มเก็บเงินและลักขโมย เพื่อจะซื้อต่างหูให้กีซาเมื่อถึงเวลาที่ฉันต้องไป อย่าคิดถึงมันเลย แม่ชอบพูดแบบนั้น ทั้งเรื่องกองทัพ พวกพี่ ๆ และทุกอย่าง แนะนำได้เยี่ยมมากเลยค่ะ แม่ บนท้องถนน ตรงจุดที่ถนนมิลและมาร์เชอร์ตัดกัน ผู้คนยิ่งหนาแน่น และมี ช าวบ้ า นแห่ กั น มาสมทบมากขึ้ น มี ก ลุ่ ม เด็ ก ๆ ซึ่ ง เป็ น พวกหั ว ขโมย ฝึ ก หั ด โฉบผ่ า นความอลหม่ า นพร้ อ มกั บ นิ้ ว มื อ เหนี ย วหนึ บ ที่ ค อยหยิ บ ฉวย พวกเขายังเด็กเกินกว่าจะทำได้ดี แล้วหน่วยรักษาความปลอดภัย ก็เข้าสกัดจับอย่างรวดเร็ว โดยปกติเด็กพวกนี้จะถูกพาตัวไปยังขื่อ หรือไม่ ก็คกุ ทีด่ า่ นชัน้ นอก แต่พวกเจ้าหน้าทีอ่ ยากจะอยูด่ งู านชุมนุมประจำวันศุกร์แรก พวกเขาจึงเพียงแค่อัดสั่งสอนพวกหัวโจกแรง ๆ สองสามทีก่อนจะปล่อยตัว ไป นับเป็นความกรุณาเล็ก ๆ แรงกดเบา ๆ ตรงข้อมือทำให้ฉันหมุนตัวและตอบโต้ตามสัญชาตญาณ คว้ามือที่โง่เง่าพอจะล้วงกระเป๋าของฉัน และบีบอย่างแรงจนเจ้าเด็กเหลือขอ หนีไปไหนไม่ได้ แต่แทนที่จะเป็นเด็กตัวผอมแห้ง ฉันกลับจ้องขึ้นไปยัง ใบหน้าที่ยิ้มยียวน คิลอร์น วอร์เรน ชาวประมงฝึกหัด เด็กกำพร้าจากสงคราม และ เพื่อนแท้คนเดียวของฉัน ตอนเด็ก ๆ เราชอบต่อยตีกัน แต่พอโตขึ้น เขา สูงกว่าฉันเป็นฟุต ฉันก็เลยพยายามเลี่ยงการชกต่อย จะว่าไปเขาก็มีความ สามารถพอตัว อย่างเช่นการเอื้อมไปบนชั้นวางของสูง ๆ “เธอชักจะไวขึ้นทุกที” เขาหัวเราะขำพร้อมกับสลัดมือออก “หรือนายนั่นแหละที่ช้าลง” เขากลอกตาและฉวยแอ๊ปเปิ้ลไปจากมือฉัน “พวกเรารอกีซาอยู่หรือเปล่า” เขาถามพร้อมกับกัดผลไม้ “วันนี้กีซาไม่มาหรอก ทำงานน่ะ” “ถ้าอย่างนั้นไปกันเถอะ ไม่อยากพลาดดูโชว์” “ขืนพลาดคงเศร้าใจแย่” 3
ร า ชิ นี สี แ ด ง “อ๊ะ อ๊ะ แมร์” เขากระเซ้าพร้อมกับกระดิกนิ้วให้ฉัน “งานนี้น่าสนุก จะตาย” “มัน น่าจะ เป็นการเตือนสิ ตาบ๊อง” แต่ เ ขาก้ า วยาว ๆ เดิ น ไปแล้ ว ฉั น แทบจะต้ อ งซอยเท้ า วิ่ ง เพื่ อ ตาม ให้ทัน ท่าเดินของเขาโคลงเคลง โยกเยก ขาตังเก เขาเรียกมันอย่างนั้น ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยออกทะเลไปไกล ๆ ก็ตาม ฉันเดาว่าเวลาหลายชั่วโมง บนเรือหาปลาของนายจ้าง ต่อให้อยู่กลางแม่น้ำ ก็น่าจะส่งผลอะไรบ้าง เช่นเดียวกับพ่อของฉัน พ่อของคิลอร์นถูกส่งไปรบ แต่ขณะที่พ่อ ของฉันถูกส่งกลับมาในสภาพเสียขาและปอดไปอย่างละข้าง คุณวอร์เรน กลับมาภายในกล่องรองเท้า แม่ของคิลอร์นหนีไปหลังจากนั้น ทิ้งลูกชาย วั ย เยาว์ ใ ห้ ผ จญชี วิ ต ตามลำพั ง เขาเกื อ บอดตาย แต่ ก็ ไ ม่ รู้ ท ำไมถึ ง ชอบ หาเรื่ อ งทะเลาะกั บ ฉั น ตลอด ฉั น นำอาหารไปให้ เ ขาเพื่ อ ที่ ตั ว เองจะได้ ไม่ต้องเตะซากกระดูก และตอนนี้ สิบปีผ่านไป เขายังอยู่ อย่างน้อยเขาก็ ได้ฝึกงานและไม่ต้องไปผจญสงคราม เรามาถึงเชิงเขาซึ่งมีคนแน่นกว่าเดิม ผลักกันไปกระทุ้งกันมาทุกทิศ ทุกทาง การร่วมชุมนุมในวันศุกร์แรกเป็นสิ่งที่ต้องทำ นอกจากว่าเราเป็น “แรงงานสำคั ญ ” เหมื อ นกั บ น้ อ งสาวของฉั น ราวกั บ การปั ก ผ้ า ไหมเป็ น เรื่ อ งสำคั ญ อย่ า งนั้ น แหละ แต่ พ วกสี เ งิ น โปรดปรานผ้ า ไหมของพวกเขา ไม่ใช่หรือ แม้แต่พวกหน่วยรักษาความปลอดภัย อย่างน้อยสองสามคน ในนั้นก็อาจจะรับสินบนเป็นผ้าที่น้องสาวของฉันเย็บปักก็ได้ เรื่องนั้นฉัน ก็ไม่รู้หรอก เงารอบตัวมีสีเข้มขึ้นขณะที่เราไต่บันไดหินไปยังยอดเขา คิลอร์น ก้าวทีละสองขั้น เกือบจะทิ้งฉันไว้แล้ว แต่เขาหยุดรอ ส่งยิ้มยียวนมาให้ และสะบัดเกลียวผมสากสีน้ำตาลอ่อนไปจากดวงตาสีเขียว “บางทีฉันก็ลืมไปว่าเธอมีขาเด็ก” “ก็ ดี ก ว่ า มี ส มองเด็ ก หรอกน่ า ” ฉั น ย้ อ นกลั บ พร้ อ มกั บ ตบแก้ ม เขา เบา ๆ ขณะเดินผ่าน เสียงหัวเราะของเขาตามติดฉันมาตามขั้นบันได “เธออารมณ์บูดกว่าปกตินะ” 4
วิ ก ต อ เ รี ย เ อ ฟ ย า ร์ ด “ฉันแค่ไม่ชอบอะไรพวกนี้” “ฉันรู้” เขาพูดพึมพำ ดูเคร่งขรึมขึ้นทันตา จากนั้ น เราก็ ม าอยู่ ใ นสนามกี ฬ า ดวงอาทิ ต ย์ ส าดแสงแรงกล้ า อยู่ เหนือศีรษะ สนามกีฬาซึ่งสร้างขึ้น เมื่อสิบปีก่อนเป็น สิ่งก่อสร้างที่ใหญ่โต ที่สุดในสติลต์ส มันเทียบไม่ได้เลยกับความใหญ่โตโอฬารตามเมืองอื่น ๆ ทว่ า ซุ้ม ประตู เ หล็ ก กล้ า ที่ผ งาดง้ ำ คอนกรี ต ที่สูง หลายพั น ฟุ ต ก็ เ พี ย งพอ แล้วที่จะทำให้เด็กสาวชาวบ้านคนหนึ่งถึงกับต้องพักหายใจ หน่วยรักษาความปลอดภัยประจำอยู่ทั่วทุกแห่ง เครื่องแบบสีดำและ สีเงินของพวกเขาเด่นสะดุดตาในฝูงชน นี่เป็นวันศุกร์แรก และพวกเขา อดใจรอชมเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดแทบไม่ไหว พวกนั้นถือปืนไรเฟิลยาว หรือไม่ก็ปืนพก ทั้งที่ไม่จำเป็นต้องใช้ ตามธรรมเนียม เจ้าหน้าที่เหล่านั้น เป็นพวกสีเงิน และพวกสีเงินไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องกลัวสีแดงอย่างพวกเรา ทุกคนรู้ดี เราไม่ทัดเทียมกับพวกเขา แม้จะดูไม่ออกจากการมองด้วยตา ก็ ต าม สิ่ ง เดี ย วที่ พ อจะแบ่ ง แยกพวกเราจากภายนอกได้ คื อ พวกสี เ งิ น ตัวตรงผึ่งผาย แต่หลังของพวกเรางองุ้มจากการทำงาน จากความหวังที่ ไม่ได้รับการตอบกลับ และจากความผิดหวังในชะตากรรมซึ่งไม่อาจเลี่ยงได้ ภายในสนามกีฬาซึ่งด้านบนเปิดโล่งร้อนพอ ๆ กับข้างนอก คิลอร์น ซึ่งตื่นตัวตลอดเวลาพาฉันไปยังบริเวณที่มีร่มเงา เราไม่มีเก้าอี้น่ัง มีเพียง ม้านั่งคอนกรีตตัวยาว แต่พวกสีเงินไม่กี่คนได้สุขสำราญในห้องอันเย็นฉ่ำ ภายในนัน้ มีเครือ่ งดืม่ อาหาร และ นำ้ แข็ง แม้จะเป็นช่วงกลางฤดูรอ้ นอย่างนี้ มี เ ก้ า อี้ บุ น วม หลอดไฟ รวมทั้ ง ความสะดวกสบายอื่ น ๆ ที่ ฉั น ไม่ เ คยได้ ลิ้มลอง พวกสีเงินไม่รู้สึกรู้สมกับอะไร ดีแต่พร่ำบ่นเรื่อง “สภาวะรันทด” ฉันจะทำให้พวกเขาได้รู้จักสภาวะรันทดหากมีโอกาสแม้สักครั้ง สิ่งเดียวที่ เราได้รับคือม้านั่งแข็ง ๆ และจอวิดีโอสองสามจอที่ส่งเสียงแหลม แสงสว่าง จัดจ้าและเสียงก็ดังเกินจะทน “พนันด้วยค่าจ้างหนึ่งวันก็ได้ วันนี้สตรองอาร์มต้องชนะ” คิลอร์น พูดพร้อมกับปาแกนแอ๊ปเปิ้ลไปที่พื้นสนาม “ห้ามพนัน” ฉันโต้กลับ พวกสีแดงหลายคนเอาค่าจ้างของตนมา 5
ร า ชิ นี สี แ ด ง พนันการต่อสู้ หวังจะได้เงินพนันเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อให้อยู่รอดไปอีกสัปดาห์ แต่ไม่ใช่ฉัน หรือกระทั่งคิลอร์น ให้กรีดกระเป๋าเจ้ามือรับแทงพนันยังง่าย เสียกว่าพยายามหาเงินด้วยวิธีนั้น “นายไม่ควรผลาญเงินตัวเองแบบนั้น” “ไม่ใช่การผลาญเงินถ้าฉันคิดถูก สตรองอาร์มอัดอีกฝ่ายน่วม ตลอด” สตรองอาร์มมักจะชนะครึง่ แรกของการต่อสู ้ ทักษะและความสามารถ ของพวกเขาเหมาะจะใช้ในสนามกีฬามากกว่าสีเงินแทบทุกคน พวกเขาดูจะ สนุกสนานกับมัน ใช้ความแข็งแรงเหนือมนุษย์ของตนเหวี่ยงคู่ต่อสู้คนอื่น ไปรอบ ๆ ราวกับเป็นตุ๊กตาผ้า “แล้วอีกฝ่ายล่ะ” ฉันถามพลางนึกถึงพวกสีเงินหลากหลายประเภท ที่อาจจะโผล่มา เทลกี้ สวิฟต์ นิมฟ์ กรีนนี สโตนสกิน ทั้งหมดนั้นล้วน น่าหวาดกลัว “ไม่แน่ใจ ขอให้เป็นอะไรเจ๋ง ๆ ก็แล้วกัน ฉันอยากดูอะไรสนุก ๆ” คิลอร์นกับฉันเห็นไม่ตรงกันเรื่องการชิงชัยในวันศุกร์แรก สำหรับฉัน การดูนักสู้สองคนห้ำหั่นกันไม่ใช่เรื่องสนุก แต่คิลอร์นชอบมาก ปล่อยให้ พวกนั้นทำลายกันเองเถอะ เขาพูด พวกเขาไม่ใช่พวกเดียวกับเราเสียหน่อย เขาไม่เข้าใจว่าการชิงชัยจัดขึ้นเพื่ออะไร นี่ไม่ใช่ความบันเทิงไร้สาระ ทีจ่ ดั ขึน้ เพือ่ ให้เราได้พกั ผ่อนหย่อนใจจากการทำงานอันน่าเหนือ่ ยหน่าย นีเ่ ป็น สารอันเย็นชาที่ผ่านการตรึกตรองมาแล้ว มีเพียงพวกสีเงินที่ต่อสู้ในสนามได้ เพราะพวกเขาเท่านั้นที่จะรอดชีวิตออกจากสนาม พวกเขาต่อสู้เพื่ออวดพลัง และอำนาจเหนือเรา พวกแกเทียบชั้นกับพวกเราไม่ได้ พวกเราเหนือชั้นกว่า พวกเราคือทวยเทพ มันถูกสลักไว้ในทุก ๆ หมัดทีอ่ ดั แน่นด้วยพลังเหนือมนุษย์ และพวกเขาก็พดู ถูกทุกอย่าง เดือนทีแ่ ล้วฉันดูสวิฟต์สกู้ บั เทลกี ้ ถึงแม้ สวิฟต์จะเคลื่อนไหวเร็วกว่าจนมองตามไม่ทัน เทลกี้ก็หยุดเขาได้ชะงัด ด้วย อำนาจแห่งความคิดเท่านั้น เขายกคู่ต่อสู้ลอยเหนือพื้น สวิฟต์เริ่มหายใจ ไม่ออก ฉันคิดว่าเทลกี้รวบคอเขาด้วยเงื้อมมือที่มองไม่เห็น เมื่อใบหน้า ของสวิฟต์เริ่มเขียว แล้วพวกเขาก็ยุติการแข่งขัน คิลอร์นโห่ร้อง ตอนนั้น เขาพนันข้างเทลกี้ “สุภาพบุรุษและสุภาพสตรี สีเงินและสีแดง ขอต้อนรับสู่วันศุกร์แรก 6
วิ ก ต อ เ รี ย เ อ ฟ ย า ร์ ด การชิงชัยประจำเดือนสิงหาคม” เสียงของผู้ประกาศดังไปทั่วสนาม สะท้อน ผนังดังกึกก้อง เขาใช้สุ้มเสียงเบื่อหน่ายเหมือนเช่นเคย ฉันตำหนิเขาไม่ได้ เสียด้วย เดิมทีการชิงชัยไม่ใช่การแข่งขันแต่อย่างใด แต่เป็นการประหารชีวิต นักโทษและศัตรูของรัฐจะถูกส่งตัวไปยังเมืองหลวงอาร์คีออน และถูกฆ่า ต่ อ หน้ า ฝู ง ชนสี เ งิ น ฉั น เดาว่ า พวกเขาชอบมั น การแข่ ง ขั น จึ ง เริ่ ม มี ขึ้ น ไม่ ใ ช่ เ พื่ อ ฆ่ า แต่ เ พื่ อ ให้ ค วามบั น เทิ ง จากนั้ น ก็ ก ลายเป็ น การชิ ง ชั ย และ แพร่กระจายไปสู่เมืองอื่น สนามต่าง ๆ และผู้ชมกลุ่มอื่น ในที่สุดพวกสีแดง ก็ได้เข้าชมด้วย แต่ถูกจำกัดให้อยู่เฉพาะบริเวณที่นั่งราคาถูก ไม่ช้าพวก สี เ งิ น ก็ ส ร้ า งสนามกี ฬ าทั่ ว ทุ ก แห่ ง แม้ ก ระทั่ ง ในหมู่ บ้ า นอย่ า งสติ ล ต์ ส แล้ ว การร่ ว มชุ ม นุ ม ที่ เ คยเป็ น ของขวั ญ ก็ ก ลั บ กลายเป็ น บั ญ ญั ติ ค ำสาป เชดพี่ ช ายฉั น บอกว่ า เป็ น เพราะเมื อ งที่ มี ส นามกี ฬ าต่ า งพอใจที่ ป ริ ม าณ อาชญากรรม ความขัดแย้ง แม้กระทั่งการก่อจลาจลของพวกสีแดงลดลง อย่ า งเห็ น ได้ ชั ด ตอนนี้ พ วกสี เ งิ น ไม่ จ ำเป็ น ต้ อ งใช้ ก ารประหาร กองพล หรื อ แม้ ก ระทั่ ง หน่ ว ยรั ก ษาความปลอดภั ย เพื่ อ พิ ทั ก ษ์ ค วามสงบ คู่ ต่ อ สู้ สองคนก็ข่มขวัญเราได้ง่ายดายพอแล้ว วั น นี้ นั ก สู้ ส องคนที่ ว่ า มารอรั บ หน้ า ที่ คนแรกที่ จ ะเดิ น ออกมาบน พืน้ ทรายชือ่ ว่า แคนโทส คาร์รอส พวกสีเงินจากฮาร์เบอร์เบย์ทางตะวันออก จอวิ ดี โ อฉายภาพของนั ก รบ และไม่ จ ำเป็ น ต้ อ งมี ใ ครบอกก็ รู้ ไ ด้ ว่ า นี่ คื อ สตรองอาร์ม เขามีแขนใหญ่เท่าท่อนซุง มัดกล้ามมีเส้นเลือดปูดเป่งออกมา เมื่อเขายิ้ม ฉันเห็นว่าเขาฟันหลอหรือไม่ก็บิ่น เขาอาจจะไม่ถูกกับแปรงสีฟัน ตอนที่เริ่มโต คิลอร์นโห่รอ้ งอยูข่ า้ งฉัน ชาวบ้านคนอืน่ ร่วมโห่ลนั่ ไปกับเขา เจ้าหน้าที่ รักษาความปลอดภัยโยนขนมปังก้อนให้คนที่เสียงดังกว่าใครเพื่อตอบแทน ความทุ่ ม เท ทางซ้ า ยของฉั น มี เ ด็ ก คนหนึ่ ง กรี ด ร้ อ งพร้ อ มด้ ว ยกระดาษ สี เ หลื อ งสดในมื อ ใบจ่ า ยไฟ หรื อ กระแสไฟฟ้ า ที่ จ่ า ยเพิ่ ม ให้ เ ป็ น พิ เ ศษ ทั้งหมดนั้นก็เพื่อจะให้เราโห่ร้อง เพื่อให้ส่งเสียงดัง เพื่อบีบบังคับให้ดู แม้ เราจะไม่อยากดูก็ตาม 7
ร า ชิ นี สี แ ด ง “ใช่เลย ขอเสียงให้เขาหน่อย!” ผู้ประกาศพูดยานคาง เค้นความ กระตือรือร้นออกมาใส่ในน้ำเสียงอย่างสุดความสามารถ “และตอนนี้คู่ต่อสู้ ของเขามาแล้ว ส่งตรงจากเมืองหลวง แซมซัน เมอแรนดัส” นักรบอีกคนดูซีดและผอมโซเมื่อยืนข้างกล้ามเนื้อก้อนใหญ่ในร่าง มนุษย์ แต่เกราะเหล็กกล้าสีฟ้าของเขาทำจากเหล็กชั้นดีและเป็นเงาวับจับตา เขาอาจเป็นพวกท้ายแถวที่พยายามจะสร้างชื่อในสังเวียน ทั้งที่ควรจะกลัว แต่เขากลับดูเยือกเย็นอย่างน่าประหลาด นามสกุลของเขาฟังคุน้ หู แต่ไม่ใช่เรือ่ งแปลกอะไร พวกสีเงินมากมาย มาจากครอบครั ว ที่ เ รี ย กกั น ว่ า ตระกู ล มี ส มาชิ ก หลายสิ บ คน ตระกู ล ซึ่ ง ปกครองเขตของเราหรือแคปิตอลแวลลีย์ คือตระกูลเวลล์ แต่ฉันไม่เคยเจอ ผู้ปกครองเวลล์เลยสักครั้งในชีวิต เขาแวะมาเยือนไม่เกินหนึ่งหรือสองครั้ง ต่อปี และถึงอย่างนั้นเขาก็ ไม่เคย ลดตัวมายังหมู่บ้านสีแดงเหมือนอย่าง หมู่ บ้ า นของฉั น ฉั น เคยเห็ น เรื อ ล่ อ งแม่ น้ ำ ของเขาครั้ ง หนึ่ ง มั น หรู ห รา และประดับธงสีเขียวกับสีทอง เขาเป็นกรีนนี และเมื่อเขาผ่านไป ต้นไม้ บนริมฝั่งพากันผลิดอกแบ่งบาน ดอกไม้งอกขึ้นจากพื้นดิน ฉันว่ามันสวยดี กระทั่งเด็กหนุ่มรุ่นพี่คนหนึ่งขว้างหินใส่เรือของเขา ก้อนหินพวกนั้นร่วงลง แม่ น้ ำ โดยไม่ ส ร้ า งความเสี ย หายใด ๆ แต่ พ วกเขาก็ จั บ เด็ ก หนุ่ ม คนนั้ น ไปตรึงไว้กับขื่ออยู่ดี “สตรองอาร์มชนะแหง ๆ” คิลอร์นนิ่วหน้าใส่คู่ต่อสู้ร่างเล็ก “รู้ได้ไง แซมซันมีพลังอะไร” “ใครสนล่ ะ ยั ง ไงเขาก็ ต้ อ งแพ้ อ ยู่ ดี นั่ น แหละ” ฉั น พู ด เยาะขณะ เตรียมตัวดูการแข่งขัน เสียงตะโกนดังก้องไปทัว่ สนาม หลายคนลุกยืน กระตือรือร้นจะรับชม แต่ ฉั น ยั ง นั่ ง กั บ ที่ ด้ ว ยอาการขั ด ขื น เงี ย บ ๆ แม้ ภ ายนอกจะดู เ ยื อ กเย็ น สักแค่ไหน แต่ความโกรธเดือดพล่านอยู่ภายใต้ผิวของฉัน ความโกรธและ ความอิจฉา เราคือทวยเทพ ดังก้องในหัวของฉัน “ผู้เข้าชิงชัย เตรียมพร้อม” พวกเขาลุกขึน้ ยืนปักหลักมัน่ อยูค่ นละฝัง่ ของสนาม ไม่มกี ารอนุญาต 8
วิ ก ต อ เ รี ย เ อ ฟ ย า ร์ ด ให้ใช้ปืนสู้กันในสนาม แคนโทสจึงชักดาบสั้นใบกว้างออกมา ฉันไม่แน่ใจ ว่าเขาจำเป็นจะต้องใช้สิ่งนั้น ส่วนแซมซันไม่มีอาวุธ นิ้วของเขากระตุกอยู่ ข้างลำตัว เสี ย งกระแสไฟฟ้ า ฮึ่ ม ฮั่ ม ดั ง ไปทั่ ว สนาม ฉั น ไม่ ช อบ ช่ ว งเวลา นี้ เลย เสียงนั้นสะเทือนไปตามฟันและกระดูก เต้นเร่าจนฉันคิดว่าอาจจะ มี บ างอย่ า งแตกเป็ น เสี่ ย ง ๆ มั น หยุ ด ลงอย่ า งฉั บ พลั น พร้ อ มเสี ย งระฆั ง มันเริ่มขึ้นแล้ว ฉันถอนหายใจ มันดูเหมือนการสังหารหมู่ในทันที แคนโทสถลันไปข้างหน้าเหมือน วัวกระทิง เตะทรายกระจายฟุ้งเป็นทาง แซมซันพยายามหลบหลีกแคนโทส โดยใช้ไหล่เบี่ยงหลบพวกสีเงินอีกคน แต่สตรองอาร์มว่องไว เขาฉวยขา ข้างหนึ่งของแซมซันและเหวี่ยงเขาข้ามสนามเหมือนกับอีกฝ่ายเป็นขนนก เสียงเชียร์ที่ตามมาดังกลบเสียงคำรามด้วยความเจ็บปวดของแซมซันจังหวะ ที่เขากระแทกกับผนังปูน แต่มันสลักชัดอยู่บนใบหน้า เขายังไม่ทันจะได้ ลุกขึน้ แคนโทสก็มายืนตระหง่านเหนือร่างและยกเขาขึน้ กลางอากาศ แซมซัน ร่วงลงกระแทกพื้นทรายในสภาพที่ไม่ต่างจากกองกระดูกหัก แต่เขายังลุก ขึ้นยืนใหม่ได้ “เขาเป็นกระสอบทรายหรือยังไง” คิลอร์นหัวเราะ “เอาให้น่วมเลย แคนโทส!” คิ ล อร์ น ไม่ ส นขนมปั ง ก้ อ นหรื อ กระแสไฟฟ้ า ฟรี ส องสามนาที เขา ไม่ ไ ด้ โ ห่ ร้ อ งด้ ว ยเหตุ ผ ลนั้ น แท้ จ ริ ง แล้ ว เขาอยากเห็ น เลื อ ด เลื อ ดสี เ งิ น เลื อ ดสี เ งิ น แปดเปื้ อ นสนาม ไม่ ส ำคั ญ หรอกว่ า เลื อ ดนั้ น หมายถึ ง ทุ ก สิ่ ง ที่ ไม่ใช่เรา ทุกสิ่งที่เราเป็นไม่ได้ ทุกสิ่งที่เรา ต้องการ เขาแค่อยากเห็นมันและ หลอกตัวเองให้หลงเชื่อว่า พวกนั้นเป็นมนุษย์ เจ็บปวดได้และถูกกำราบ ได้ แต่ฉันรู้ดีกว่านั้น เลือดของพวกเขาเป็นการขู่ เป็นการเตือน เป็นการ สัญญา เรา ไม่เหมือนกันและไม่มีวันเหมือน เขาไม่ผิดหวัง แม้กระทั่งจากคอกที่น่งั ก็ยังมองเห็นของเหลวสีเหมือน โลหะเหลือบสีรุ้งหยาดออกมาจากปากของแซมซัน มันสะท้อนดวงอาทิตย์ ฤดู ร้ อ นเหมื อ นกระจกเงาเหลวเยิ้ ม ไหลอาบลำคอและชุ ด เกราะของเขา 9
ร า ชิ นี สี แ ด ง เหมือนสายธาร นี่ เ ป็ น การแบ่ ง แยกที่ แ ท้ จ ริ ง ระหว่ า งพวกสี เ งิ น และสี แ ดง สี เ ลื อ ด ของเรานั่นเอง ความแตกต่างธรรมดา ๆ นี้เองที่ทำให้พวกเขาแข็งแรงกว่า ฉลาดกว่า เหนือกว่า พวกเรา แซมซันถ่มน้ำลาย เลือดสีเงินที่สะท้อนแสงอาทิตย์กระเด็นข้ามสนาม ห่างออกไปสิบหลา แคนโทสกระชับมือรอบดาบ พร้อมทำลายความสามารถ ของแซมซันและยุติการแข่งขัน “เจ้าโง่เอ๊ย” ฉันพึมพำ ดูเหมือนคิลอร์นจะพูดถูก ช่างไม่ต่างอะไร กับ กระสอบทราย แคนโทสเดิ น ย่ ำ ทราย ชู ด าบขึ้ น สู ง ดวงตาลุ ก เป็ น ไฟ แต่ แ ล้ ว ก็ ตัวแข็งทื่อกลางคัน ชุดเกราะของเขากระทบกันจากอาการชะงักงัน นักรบ ผู้ ห ลั่ ง เลื อ ดชี้ ม ายั ง แคนโทสด้ ว ยสายตาที่ ห มายจะหั ก กระดู ก จากใจกลาง สนามต่อสู้ แซมซั น ดี ด นิ้ ว แล้ ว แคนโทสก็ เ ดิ น จั ง หวะพร้ อ มเพรี ย งกั บ การ เคลือ่ นไหวของแซมซัน ปากของเขาอ้าค้าง เหมือนเขากลายเป็นคนเอือ่ ยเฉือ่ ย หรือไม่ก็โง่เง่า เหมือนความคิดหลุดลอย ฉันไม่อยากจะเชื่อสายตา ความเงียบสงัดปกคลุมทั่วทั้งสนาม ไม่มีใครเข้าใจฉากเหตุการณ์ เบื้องล่าง แม้แต่คิลอร์นก็พูดไม่ออก “วิสเปอร์” ฉันสูดหายใจเสียงดัง ฉั น ไม่ เ คยเห็ น พวกนี้ ใ นสนามเลยสั ก คน ไม่ แ น่ ใ จด้ ว ยว่ า จะมี ใ คร เคยเห็ น พวกวิ ส เปอร์ มี น้ อ ย อั น ตราย และทรงพลั ง แม้ ก ระทั่ ง ในหมู่ สีเงินเอง แม้กระทั่งใน เมืองหลวง ข่าวลือเกี่ยวกับพวกเขามีหลากหลาย ทว่ า จั บ ใจความได้ ง่ า ย ๆ และน่ า ขนลุ ก ว่ า พวกเขาเข้ า สู่ ส มองของเราได้ อ่า นความคิด ได้ และ ควบคุม ความคิ ด ได้ และนั่ น คือ สิ่ งที่แซมซัน กำลัง ทำอยู่ แทรกซึมผ่านเสื้อเกราะและมัดกล้ามของแคนโทส ตรงเข้าสู่สมอง ซึ่งไร้เครื่องป้องกัน แคนโทสชู ด าบของตน สองมื อ สั่ น เขาพยายามจะทั ด ทานพลั ง 10
วิ ก ต อ เ รี ย เ อ ฟ ย า ร์ ด ของแซมซัน แต่แม้จะแข็งแรงสักเพียงใดก็ไม่อาจจะต่อสู้กับศัตรูในความคิด ของตัวเองได้ แซมซันบิดมืออีกครั้ง แล้วเลือดสีเงินก็สาดไปบนพื้นทรายขณะที่ แคนโทสจ้ ว งดาบทะลวงเสื้ อ เกราะตรงเข้ า สู่ ท้ อ งของตั ว เอง แม้ จ ะอยู่ บ น ที่นั่งตรงนี้ ฉันก็ยังได้ยินเสียงจ้วงแทงอันน่าสยดสยองของโลหะที่เฉือน ทะลุเนื้อ ขณะที่เลือดไหลทะลักจากตัวแคนโทส เสียงสูดหายใจดังก้องไปทั่ว สนาม เราไม่ เ คยเห็ น เลื อ ดมากขนาดนี้ ม าก่ อ น แสงไฟสี ฟ้ า สว่ า งวาบขึ้ น อาบพื้ น สนามด้ ว ยแสงระเรื่ อ ชวนสยอง เป็ น สั ญ ญาณบอกว่ า การแข่ ง ขั น สิ้ น สุ ด แล้ ว หมอสี เ งิ น วิ่ ง ตั ด พื้ น ทราย รี บ รุ ด ไปหาแคนโทสที่ ล้ ม ลงพื้ น พวกสี เ งิ น ไม่ ส มควรตายที่ นี่ พวกสี เ งิ น สมควรจะต่ อ สู้ อ ย่ า งกล้ า หาญ โอ้ อ วดความสามารถ แสดงความเก่ ง กาจ แต่ ไ ม่ ใ ช่ ตาย อย่ า งไรเสี ย พวกเขาก็ไม่ใช่พวกสีแดง บรรดาเจ้าหน้าที่เคลื่อนไหวเร็วกว่าที่ฉันเคยเห็น สองสามคนเป็น สวิ ฟ ต์ วิ่ ง ไปมาเห็ น เป็ น ภาพพร่ า มั ว ขณะที่ พ วกเขาต้ อ นพวกเราออกไป พวกเขาไม่อยากให้เราอยู่ถ้าแคนโทสตายบนพื้นทราย ระหว่างนั้นแซมซัน ก้ า วอาด ๆ ออกจากสนามเหมื อ นผู้ ยิ่ ง ใหญ่ สายตาของเขาจั บ อยู่ ที่ ร่ า ง ของแคนโทส ฉั น หวั ง ว่ า เขาจะรู้ สึ ก เสี ย ใจ แต่ ใ บหน้ า นั้ น กลั บ เฉยเมย ไร้ความรู้สึก และเย็นชามากเหลือเกิน การแข่งขันไม่มีความหมายอะไร ต่อเขา เรา ไม่มีความหมายอะไรต่อเขา ที่โรงเรียน เราได้เรียนเกี่ยวกับโลกก่อนยุคของเรา เรื่องนางฟ้าและ ทวยเทพที่สถิตอยู่บนสวรรค์ ปกครองโลกด้วยหัตถ์อันเปี่ยมด้วยรักและ ความปรานี บางคนบอกว่ามันเป็นแค่เรื่องเล่า แต่ฉันไม่เชื่ออย่างนั้น ทวยเทพยังปกครองเราอยู่ พวกเขามาจากดวงดารา และพวกเขา ไม่ปรานีอีกแล้ว
11