Amnesty in actie 2, 2011

AMNESTY INTERNATIONAL VLAANDEREN VZW / JAARGANG 38 NR 2 / JUNI 2011 / VERSCHIJNT DRIEMAANDELIJKS / ISSN 0771-7687 / P2A9062

2

AIA_op_mag_2011_2_v01.indd 1

5/05/11 10:01

DEZE EDITIE

VOORWOORD 2 Goed Nieuws

3

ACHTERGROND 4 België veroordeeld voor asielbeleid

JAARRAPPORT 6 Vallende dictators, klokkenluiders en bloggers

RAPPORTAGE 8 2010 in cijfers

ACHTER DE SCHERMEN

“Alsjeblieft, vertel gewoon de waarheid”

IN BEWEGING

10 12

SCHRIJFACTIE 13 PRIKBORD 15 COLOFON 15

1961 was een bewogen jaar. In de Amerikaanse staat Georgia sluit de gouverneur de universiteitspoorten voor enkele zwarte studenten. In Katanga wordt de Congolese premier Patrice Lumumba vermoord. In Jeruzalem start het proces tegen nazikopstuk Eichman. De bouw van de Berlijnse muur wordt aangevat. In het Verenigd Koninkrijk leest Peter Benenson over twee Portugese studenten die zeven jaar cel kregen omdat ze een toost hadden uitgebracht op de vrijheid. Hij reageert met een verontwaardigd opiniestuk in de krant: Amnesty International is geboren.

50 jaar later vechten we nog steeds met woorden tegen mensenrechtenschendingen.

Net als de Amnesty-activisten van het eerste uur schrijven we protestbrieven naar alle uithoeken van de wereld. Maar ook de communicatie-mogelijkheden anno 2011 zijn onze “wapens”: we verzenden e-mails, verzamelen online handtekeningen, sturen berichten via Twitter of voeren actie op Facebook.

De wereld is veranderd in die 50 jaar, ook op het vlak van de mensenrechten.

Op verschillende terreinen werd vooruitgang geboekt. De doodstraf is ­ondertussen in de meeste landen afgeschaft en geen dictator of politicus ter wereld durft nog beweren dat hij/zij zich niets aantrekt van mensenrechten. Maar we moeten ­blijven strijden tot al die woorden ook werkelijk omgezet zijn in daden, ook hier bij ons.

Dat bewijst het verhaal van M.S.S. verder in dit magazine. Deze vluchteling uit Afghanistan werd door onze Belgische overheid aardig in de kou gezet. Of hoe 50 jaar ook in de strijd voor mensenrechten nog lang niet “oud en versleten” betekent.

Vele groeten, Karine Vandenberghe, voorzitter

Solidariteitsactie voor Libië in Bern, Zwitserland

Agenda

De folie rond deze Amnesty in Actie is volledig biologisch afbreekbaar.

Gooi hem in de compostbak of GFT-zak.

20 juni I Wereldvluchtelingendag

26 juni I Anti-folterdag

Op Wereldvluchtelingendag richten mensenrechtenorganisaties via acties wereldwijd de aandacht op de rechten van asielzoekers, vluchtelingen en migranten. Bovendien viert het VN-Vluchtelingenverdrag dit jaar zijn 60ste verjaardag. Uiteraard laat ook Amnesty op deze speciale editie van zich horen.

Ter gelegenheid van wereldwijde antifolterdag voert Amnesty in Brussel actie tegen folterpraktijken. Zo wordt er onder meer een sprekersforum georganiseerd met tussenkomsten over de crisis in het Midden-Oosten en Noord-Afrika.

Meer over deze en andere activiteiten op www.amnesty.be/kalender

Jaarrapport 2011 Elk jaar stelt Amnesty International een jaarrapport op, waarin land per land beschreven staat hoe het gesteld is met de naleving van de mensenrechten. Het jaarrapport 2011, dat gaat over het jaar 2010, kan je raadplegen op thereport. amnesty.org of je kan een papieren versie (in het Engels) bestellen via www.amnesty.be/shop.

2 / JUNI 2011 /

AIA_op_mag_2011_2_v01.indd 2

5/05/11 10:01

GOED NIEUWS © TBWA \ Paris

Doodstrafcijfers in dalende lijn Uit een nieuw rapport van Amnesty International blijkt dat het voorbije decennium de doodstraf in dalende lijn werd toegepast. 31 landen schaften de doodstraf in de wet of in de praktijk af, zoals Mongolië, Gabon en recent nog de Amerikaanse staat Illinois. In 2010 registreerde Amnesty echter toch nog 527 executies in 22 landen (de werkelijke cijfers liggen ongetwijfeld veel hoger) en meer dan 2.000 mensen ­werden dat jaar ter dood veroordeeld.

Binayak Sen weer vrij De Indiase arts en mensenrechtenactivist Binayak Sen is sinds 18 april opnieuw vrij op borg na 100 dagen cel. Dr. Sen werd eind 2010 veroordeeld tot een levenslange celstraf wegens opruiing en samenzwering, maar Amnesty International meent dat de beschuldigingen tegen hem op niets berusten en gebaseerd zijn op politieke motieven. De kinderarts zet zich al jaren in voor de gezondheid en rechten van de armste mensen in de Indiase staat Chhattisgarh.

De VN-Mensenrechtenraad heeft besloten om een Speciale Rapporteur aan te ­stellen die de mensenrechtensituatie in Iran in het oog houdt. Na de onlusten naar aanleiding van de herverkiezing van president Ahmadinejad in 2009, is de slechte mensenrechtensituatie daar nog verder achteruitgegaan. De regering treedt hardhandig op tegen elke vorm van oppositie en er worden een toenemend aantal executies uitgevoerd. Totnogtoe weigerde Iran om samen te werken met VN-experts.

© Javad Montazeri

Speciale VN-Rapporteur naar Iran

© UGent - Hilde Christiaens

Leerstoel voor Zuster Jeanne Devos Op 30 maart werd aan de Universiteit Gent de Amnesty International Leerstoel uitgereikt aan Zuster Jeanne Devos, die de drijvende kracht vormt achter de Nationale Beweging voor Huispersoneel in India. Deze beweging brengt huisarbeidsters bij elkaar die samen hun rechten verdedigen. Door hun aanhoudende strijd kreeg het Indiase huispersoneel reeds in diverse deelstaten wettelijke erkenning, konden vakbonden voor huispersoneel opgericht worden en krijgt de problematiek nu internationale aandacht.

Ingoesjeetse mensenrechten­ activist vrijgelaten Op 26 maart werd in de Russische Kaukasusrepubliek Ingoesjetië de vooraanstaande mensenrechtenactivist Magomed Khazbiev vrijgelaten. Tijdens zijn deelname aan een straatprotest werden Khazbiev en verschillende van zijn familieleden hardhandig aangepakt, gearresteerd en veroordeeld tot een gevangenisstraf. Volgens de autoriteiten zouden zij het ‘onrust op straat’ georganiseerd hebben, hoewel zij zeggen hierbij niet betrokken te zijn. Khazbiev werd vrijgelaten in opdracht van het hoofd van de republiek.

AIA_op_mag_2011_2_v01.indd 3

Meer goed nieuws op www.amnesty.be/ goednieuws / JUNI 2011 / 3

5/05/11 10:01

RUBRIEK ACHTERGROND

BELGIË VEROORDEELD VOOR ASIELBELEID MENSENRECHTEN ZEGEVIEREN In een mijlpaalarrest werd België op 21 januari 2011 door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens veroordeeld voor het terugsturen van een Afghaanse asielzoeker, M.S.S., naar Griekenland. M.S.S. verliet Afghanistan in 2008 en kwam Europa via Griekenland binnen. In 2009 vroeg hij asiel aan in België, maar op basis van de Dublin II-Verordening verwees ons land hem terug naar Griekenland. Omdat de omstandigheden van de Griekse asielopvang echter zo schrijnend en onterend waren, stapte M.S.S. naar het Europees Hof

© UNHCR / L. Boldrini

voor de Rechten van de Mens.

Carmen Dupont Toen M.S.S. doodsbedreigingen kreeg van de Taliban, smeekte zijn moeder hem Afghanistan te verlaten: “Wij willen niet dat jij de volgende wordt“. Heel wat familieleden waren al door de Taliban vermoord. “Mijn vader was ingenieur”, vertelt M.S.S.. “Ze [de Taliban] dachten dat hij een communist was omdat hij in de Sovjet-Unie had gestudeerd. Hij was geen echte moslim in hun ogen, dus werd hij vermoord. Mijn grootvader en twee ooms werden ook vermoord. Telkens om een andere reden. Nu was ik aan de beurt.”

M.S.S., die in Kaboel met de internatio­ nale troepen samenwerkte, ontvluchtte het land om asiel te zoeken in Europa.

Hij kwam aan in Turkije en stak vervolgens de Evros rivier over, richting Griekenland. Daar werd hij meteen opgesloten. Na zeven dagen werd hij vrijgelaten en voor de keuze gesteld: asiel aanvragen in Griekenland of het land verlaten binnen de maand. Een mensenrechtenactivist waarschuwde M.S.S. dat de kans dat hij als vluchteling in Griekenland erkend zou worden miniem tot onbestaande was. Volgens officiële gegevens bedroeg de erkenningsgraad van asielaanvragen in Griekenland in 2009 0,04 % - dat wil zeggen dat er slechts in vier op de 10.000 gevallen effectief asiel werd toegekend.

M.S.S. besloot zijn geluk elders te beproeven. Hij reisde naar België, waar hij asiel aanvroeg. De Belgische autoriteiten weigerden echter zijn aanvraag te onderzoeken. In plaats daarvan stuurden ze hem terug naar Griekenland.

Pervers Dublin II-systeem De Belgische autoriteiten pasten de zogenaamde Dublin II-Verordening toe, de EU-regelgeving die bepaalt welke 4 / JUNI 2011 /

AIA_op_mag_2011_2_v01.indd 4

lidstaat verantwoordelijk is om een asielaanvraag binnen de Europese Unie te onderzoeken. Volgens het Dublin II-systeem worden asielzoekers teruggestuurd naar de lidstaat waarlangs zij het grondgebied van de EU betreden.

Nochtans kan een lidstaat omwille van humanitaire of andere redenen beslissen de asielaanvraag toch te onderzoeken, ook al is die staat niet het land waarlangs de asielzoeker de EU binnenkwam. De Belgische autoriteiten beslisten echter om M.S.S. naar Griekenland terug te sturen, ondanks het feit dat het Griekse asielsysteem mensen niet de bescherming en steun biedt die hen volgens het internationaal recht toekomt.

Voor duizenden asielzoekers uit landen als Afghanistan, Iran en Irak is Griekenland één van de belangrijkste toegangspoorten tot de EU. In Griekenland worden ze dan systematisch en vaak voor een lange periode in mensonwaardige omstandigheden opgesloten.

Het internationaal recht bepaalt dat de detentie van asielzoekers en migranten enkel kan als ultieme maatregel, wanneer het in ieder individueel geval te rechtvaardigen is als een noodzakelijke en evenredige maatregel.

In september 2010 omschreef het UNHCR, de vluchtelingenorganisatie van de Verenigde Naties, de situatie in Griekenland als een “humanitaire crisis”. Door asielzoekers actief te blijven terugsturen naar Griekenland hebben de EU-lidstaten en andere landen die meewerken aan het Dublin II-systeem de situatie alleen nog erger gemaakt.

Volgens de Griekse autoriteiten is de toevloed simpelweg te groot om te verwerken. Griekenland vroeg dan ook meermaals om dergelijke overdrachten te stoppen.

Detentiecentrum in Griekenland

5/05/11 10:01

ACHTERGROND RUBRIEK Leven in onveiligheid Toen M.S.S. in juni 2009 naar Griekenland terugkeerde, werd hij opnieuw opgesloten. “Ik kwam aan op de luchthaven en twee politieagenten brachten mij naar wat zij een detentiecentrum noemden. In werkelijkheid bleek het om een gevangenis te gaan. Ik kon niet geloven in welke omstandigheden we daar moesten leven. Samen met twintig andere mensen werd ik in een kleine ruimte vastgehouden. Er was haast geen plaats om te bewegen. De kamer was gesloten en telkens we naar het toilet wilden, moesten we op de deur kloppen.”

Gedurende zeven dagen werd M.S.S. vastgehouden. Toen hij werd vrijgelaten had hij geen geld en verblijfplaats. Zoals zoveel andere asielzoekers in Griekenland, onder wie ook vrouwen en kinderen, werd hij berooid achtergelaten zonder iemand om hulp te kunnen vragen. “[Toen ik werd vrijgelaten], had ik geen geld. Ze [de autoriteiten] zeiden ‘dat is jouw probleem, niet het onze. Er is een busstation, je kan naar Athene gaan.’

Als je geen geld hebt, leef je in het park of eender waar je een slaapplaats kan vinden. Er waren heel wat Afghaanse families die daar rond een kerk leefden.”

M.S.S. kwam naar Europa in de hoop bescherming te krijgen, maar hij was er nog steeds in gevaar. “Het leven was niet veilig”, vertelt hij. “’s Nachts was er heel wat geweld. Ik ben verschillende keren in elkaar geslagen en men probeerde mij ook te bestelen.” Hij vreesde ook dat andere Afghanen hem zouden herkennen: “Ik was nog steeds bang voor de Taliban. Want je weet nooit wie bij hen hoort. Op straat zag ik veel mensen uit alle hoeken van Afghanistan.”

Bovendien hing er M.S.S. nog een ander gevaar boven het hoofd: uit het land worden gezet. In het verleden werden asielzoekers uitgewezen door Griekenland, ondanks het reële risico dat ze als gevolg van hun uitwijzing het slachtoffer zouden kunnen worden van mensenrechtenschendingen.

Mijlpaalarrest Gedurende al die tijd kreeg M.S.S. nooit de mogelijkheid om de redenen van zijn asielaanvraag uiteen te zetten. Hij gaf echter niet op. Hij wou dat zijn rechten erkend zouden worden.

In juni 2009 diende M.S.S. klacht in bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (M.S.S t. België en Griekenland). Ter ondersteuning van de zaak is Amnesty International, samen met de ngo Advice on Individual Rights in Europe Centre (AIRE Centre), tussengekomen bij het Europees Hof. In januari 2011

sprak het Hof zich in een mijlpaalarrest uit in het voordeel van M.S.S. Het arrest zal ook bijdragen tot de bescherming van andere asielzoekers in Europa.

Het Hof oordeelde dat zowel Griekenland als België het Europees Verdrag voor de Bescherming van de Rechten van de Mens en de Fundamentele Vrijheden hadden geschonden.

Door M.S.S. in mensonwaardige omstandigheden op te sluiten en vervolgens aan zijn lot over te laten, had Griekenland volgens het Hof artikel 3 van het Verdrag geschonden. Dat artikel verbiedt onder andere het onderwerpen van personen aan foltering of aan onmenselijke en onterende behandeling. Door M.S.S. terug naar Griekenland te sturen en hem daarmee bloot te stellen aan een mogelijke uitwijzing naar Afghanistan, waar hij mogelijk gefolterd, mishandeld of zelfs gedood zou worden, schond ook België dit artikel, aldus het Hof. Het stelde:“De Belgische autoriteiten wisten of hadden moeten weten dat hij [in Griekenland] niet de garantie had dat zijn asielaanvraag ernstig zou worden onderzocht”.

UNHCR: humanitaire crisis in Griekenland Dit mijlpaalarrest herhaalt de oproep van Amnesty International en andere mensenrechtenorganisaties dat de terugkeer van asielzoekers naar Griekenland moet worden opgeschort totdat het land een effectief asielsysteem heeft dat in overeenstemming is met de internationale mensenrechtenstandaarden.

Griekenland heeft zijn asielbeleid recentelijk hervormd, maar het is nog te vroeg om te kunnen oordelen wanneer en hoe deze hervormingen tegemoet zulen komen aan de gebreken van het Griekse asielsysteem.

“Het oordeel van het Hof was niet alleen goed voor mij”, vertelt M.S.S. “[een andere asielzoeker ] was me erg dankbaar en zei ‘Dankzij jou zijn we verlost van die voortdurende spanning dat we teruggestuurd zouden worden naar Griekenland. Het is een zeer goede beslissing’.” M.S.S. wacht nu op het moment dat hij zijn leven zal kunnen heropstarten. “Ik ben nu 30 jaar oud en heel mijn leven heb ik problemen gehad”, zegt hij. “Als ze mij een kans geven om te blijven, zal ik hard werken en er alles aan doen om na dit alles een goed leven op te bouwen.”

© Nikolas Kominis - Studio Kominis

Asielzoekers in de wachtrij, Athene

REAGEER NU

Amnesty International gaat verder met haar campagne voor de mensenrechten van asielzoekers in Griekenland en de rest van Europa, en voor de hervorming van het Dublin II-systeem tot een rechtvaardiger systeem dat ervoor kan zorgen dat de verantwoordelijkheid voor asielzoekers onder de EU-lidstaten wordt gedeeld en dat de rechten van de asielzoekers centraal stelt.

Voer actie op www.aivl.be/actie/griekenlandasiel-is-een-grieks-woord/35463 / JUNI 2011 / 5

AIA_op_mag_2011_2_v01.indd 5

5/05/11 10:01

Jaarrapport

Vallende dictators, klokkenluiders en bloggers Amnesty Jaarrapport 2011 Als sinds 1962 publiceert Amnesty International elk jaar een jaarrapport waarin de mensenrechtensituatie in meer dan 150 afzonderlijke landen wordt doorgelicht. De publicatie van het rapport is ook een uitgelezen moment om terug te blikken op © Van Parys Media ImageGlobe

de grotere (r)evoluties op het gebied van mensenrechten het voorbije jaar. 2010 zal de geschiedenis ingaan als het jaar waarin dictators de reële mogelijkheid onder ogen moesten zien dat hun dagen geteld waren. Het was ook het jaar waarin blogs, twitter en mobiele telefoons ‘massawapens’ werden in de strijd voor mensenrechten.

Karen Moeskops

Bradley Manning en Wikileaks In 2010 publiceerde de website Wiki­ leaks documenten die afkomstig zouden zijn van Bradley Manning, een 22-jarige inlichtingenanalist bij het Amerikaanse leger. De gepubliceerde documenten over de oorlog in Afghanistan en Irak bevestigden mensenrechtenschendingen die reeds voordien waren gedocumenteerd door mensenrechtenorganisaties en journalisten, maar die in alle toonaarden werden ontkend door onder meer de VS en de NAVO. Amnesty verwelkomde de waardevolle bijdrage om de vele gruwelijke schendingen in de openbaarheid te brengen.

Maar mensenrechtenorganisaties waren ook verontrust toen de Taliban aankondigde dat ze de documenten op Wiki­ leaks zouden doornemen en de Afghanen zouden straffen die met de Afghaanse regering of haar internationale bondge-

noten hadden samengewerkt. Wikileaks ondernam daarom stappen om ervoor te zorgen dat in de toekomst bij het publiceren van documenten individuen, getuigen en activisten geen verhoogd risico zouden lopen op geweld of andere mensenrechtenschendingen. Nieuwe technologie brengt, net als alle hulpmiddelen, risico’s en voordelen met zich mee.

Wikileaks heeft een eenvoudig toegankelijk verzamelpunt gecreëerd voor klokkenluiders van over de hele wereld en heeft laten zien hoe krachtig dit platform is door geheime en vertrouwelijke overheidsdocumenten te verspreiden en te publiceren. De publicaties veroorzaakten veel ophef en Wikileaks kreeg voor- en tegenstanders. De mensenrechtenwetgeving is nochtans duidelijk. Regeringen moeten transparant zijn en mogen de vrijheid van meningsuiting (en het recht

om informatie te ontvangen en te onthullen) alleen beperken als dit nodig is om de rechten en reputatie van anderen te respecteren en om de staatsveiligheid, de publieke orde en de volksgezondheid of openbare zeden te beschermen.

Claims van regeringen dat de staatsveiligheid hen carte blanche geeft om informatie te beperken zijn nooit gerechtvaardigd – vooral niet als deze beperking mensenrechtenschendingen en schendingen van het humanitair recht lijken te verhullen.

De jonge Bradley Manning zit momenteel in een Amerikaanse cel in afwachting van zijn proces en riskeert meer dan vijftig jaar gevangenisstraf als hij wordt veroordeeld voor spionage en andere aanklachten. Amnesty heeft al meermaals haar bezorgdheid geuit over de omstandigheden waarin Bradley wordt vastgehouden.

6 / JUNI 2011 /

AIA_op_mag_2011_2_v01.indd 6

5/05/11 10:01

Jaarrapport

Demonstraties in TunesiË, januari 2011

In december 2010 stak Mohamed Bouazizi, een straatverkoper uit Sidi Bouzid in Tunesië, zichzelf voor het stadhuis in brand uit protest tegen pesterijen van de politie, vernedering en economische problemen. Toen het bericht over zijn daad van wanhoop en opstandigheid zich via mobiele telefoons en internet door Tunesië verspreidde, zweepte het de reeds lang sudderende weerstand tegen het onderdrukkende regime van het land op, met onvoorziene gevolgen. Mohamed Bouazizi overleed aan zijn brandwonden, maar zijn woede leefde voort in de vorm van straatprotesten in het hele land.

Activisten in Tunesië gingen de straat op om steun te betuigen aan de grieven van Mohamed Bouazizi. Ervaren activisten en jonge demonstranten sloegen de handen ineen en gebruikten nieuwe hulpmiddelen om een onderdrukkend regime uit te dagen.

In januari, minder dan een maand na de wanhoopsdaad van Mohamed Bouazizi, kwam de regering van president Zine El Abidine Ben Ali ten val. De “Jasmijnrevolutie” was een feit en had zijn weerklank in de hele regio en de rest van de wereld. Regeringen die gewend waren afwijkende meningen in de kiem te smoren door middel van marteling en onderdrukking en die rijk werden dankzij corruptie en economische exploitatie voelden zich niet meer op hun gemak.

Ook de lokale elite en buitenlandse regeringen die deze onrechtmatige regimes steunden terwijl ze de mond vol hadden

van democratie en mensenrechten, begonnen nerveus te worden. Binnen korte tijd leidde de opstand in Tunesië tot onrust in andere landen. Mensen gingen de straat op in Jordanië, Algerije, Jemen, Bahrein, Libië en Egypte.

Aan de basis liggen altijd individuele ­activisten Nieuwe wapens, zelfde strijd Zowel het verhaal van Bradley Manning als dat van Mohamed Bouazizi zijn aangrijpende voorbeelden van hoe een individuele actie via nieuwe virtuele middelen kan worden uitvergroot tot een enorm krachtige actie. Sociale netwerken zijn ook belangrijk omdat ze solidariteit en hulp tussen activisten wereldwijd vergemakkelijken. Maar welk actiemiddel ook, aan de basis liggen altijd individuele activisten. De “Jasmijnrevolutie” in Tunesië zou niet hebben plaatsgevonden zonder de lange strijd die dappere mensenrechtenverdedigers de afgelopen twintig jaar hebben gevoerd. Er is ook niets magisch aan internet of andere communicatietechnologieën. Technologie respecteert de mensenrechten niet, maar ondermijnt ze ook niet. Het is en blijft een hulpmiddel dat kan gebruikt worden door mensen die de onrechtvaardigheid in de wereld aan de kaak willen stellen, maar eveneens door mensen en

repressieve regimes die de toegang tot informatie willen beperken en afwijkende meningen het zwijgen willen opleggen.

Hoewel de virtuele actiemiddelen vernieuwend waren in 2010, bleven de grieven dezelfde: het verlangen naar een waardig leven, met alle economische rechten, politieke rechten en sociale rechten. Vijftig jaar na het ontstaan van Amnesty International is de wereld enorm veranderd, maar de noodzaak om als individuen de handen ineen te slaan om onrecht te bestrijden en de rechten van mensen, waar ook ter wereld, te beschermen, is dat niet.

Artikel op basis van het voorwoord op het Jaarrapport 2010 van Amnesty’s secretarisgeneraal Salil Shetty

Het Jaarrapport 2011 kan je raadplegen op thereport.amnesty.org.

© Van Parys Media ImageGlobe

Mohamed Bouazizi en Ben Ali

/ JUNI 2011 / 7

AIA_op_mag_2011_2_v01.indd 7

5/05/11 10:01

RAPPORTAGE RUBRIEK

Amnesty International vindt dat iedereen het recht heeft te weten wat er met zijn of haar geld gebeurt. Daarom publiceren we ieder jaar een duurzaamheidverslag met alle inkomsten en uitgaven. Het volledige verslag vind je op onze website, maar hier geven we je al graag een kijkje in onze financiële balans van het jaar 2010.

Inkomsten 2010

2010 IN CIJFERS Financieel verslag van jaar boordevol actie UITGAVEN 2010

52% bestendige opdracht 6% lokale werking 12% subsidie 8% andere 4% lidgeld 18% giften

40% ONDERZOEK 17% actieS & CAMPAGNES 13% fondsenwerving 19% administratie & huisvesting 11% mensenrechtencommunicatie

Stefanie Lambrechts Amnesty International probeert elke euro die binnenkomt zo goed mogelijk te investeren in de strijd voor mensenrechten. Omdat we een transparante organisatie zijn, is onze jaarrekening met inkomsten en uitgaven voor iedereen beschikbaar. Deze rekening wordt opgemaakt door de Raad van Bestuur en goedgekeurd door de Algemene Vergadering. Ze wordt ook gecontroleerd door een externe revisor, Clybouw. Als lid van de Vereniging voor Ethiek in de Fondsenwerving respecteert Amnesty International de ethische code waardoor financiële activisten kunnen rekenen op doorzichtigheid van de rekeningen en morele kwaliteit van fondsenwerving.

Waar kwam het geld vandaan?

In 2010 bedroegen de totale inkomsten 2.357.140 euro. De grote meerderheid van dit bedrag (70%) is afkomstig van giften van leden en schenkers. 52% van deze giften komen via een maandelijkse doorlopende opdracht. Dit geeft ons meer zekerheid over onze inkomsten en

laat ons dus toe onze acties beter de plannen. De grootte van dit bedrag is zeker voor een stuk te danken aan onze enthousiaste wervers die dagelijks op zoek gaan naar mensen met een warm hart voor mensenrechten.

geen subsidies van federale overheden In 2010 betaalden 4.584 leden een lidmaatschapsbijdrage. Dit was goed voor 4% van onze inkomsten. Mensen die lid zijn van Amnesty hebben stemrecht op de Algemene Vergadering en kunnen mee het beleid bepalen van de organisatie.

Amnesty International is een financieel onafhankelijke organisatie waardoor ze haar onpartijdigheid kan garanderen.

Amnesty aanvaardt dus geen subsidies van federale overheden. Wel accepte-

ren we een subsidie van de Vlaamse Gemeenschap. Deze wordt enkel voor mensenrechteneducatie en lokale groepenbegeleiding gebruikt. De subsidie zorgt voor 12% van onze inkomsten.

6% hebben we te danken aan alle vrijwilligers die doorheen heel Vlaanderen acties en evenementen organiseren. Veel acties zorgen voor een stevige cent in het laatje. Zo bracht de fuif die het Lyceum in Genk organiseerde 3000 euro op. Ook de Amnesty-groepen waren in 2010 erg enthousiast en organiseerden optredens, culinaire avonden of theatershows en namen de kaarsenverkoop tijdens de eindejaarscampagne voor hun rekening.

Er kwamen het afgelopen jaar zelfs drie nieuwe Amnesty-groepen bij.

8% van de inkomsten komen tot slot van andere financiële opbrengsten, zoals de steun van de Nationale Loterij, licenties, legaten of evenementen zoals het benefietconcert op de Groenplaats.

En wat werd er mee gedaan?

8 / JUNI 2011 /

AIA_op_mag_2011_2_v01.indd 8

5/05/11 10:01

nicatie

RAPPORTAGE

WAAROM?

DAAROM.

Amnest y-groep Heverlee voert actie voor de moeders van Burkina Faso

In 2010 bedroegen de totale uitgaven van Amnesty Vlaanderen 2.329.263 euro. 40% van dit bedrag ging naar onderzoek. De geloofwaardigheid van Amnesty staat of valt met de kwaliteit van haar rapporten. Het nodige onderzoek hiervoor wordt gecoördineerd door het Internationaal Secretariaat.

Zo verscheen begin 2010 het rapport Giving Life, Risking Death over moedersterfte in Burkina Faso. Elk jaar sterven vele Burkinese vrouwen onnodig in het kraambed of tijdens hun zwangerschap.

Dat komt omdat vrouwen onvoldoende toegang hebben tot de gezondheidszorg.

Discriminatie, financiële hindernissen, armoede en corruptie onder het gezondheidspersoneel werken die beperkte toegang sterk in de hand. Mede dankzij Amnesty’s rapport en acties beloofde president Blaise Compaoré inspanningen om de moedersterfte in zijn land terug te dringen.

onderzoek is basis voor acties Dit soort onderzoek is de basis voor onze acties en campagnes. Van alle uitgaven werd er 17% besteed aan dat actievoeren. In 2010 trokken we bijvoorbeeld de straat op tegen discriminatie van Roma en holebi’s. Ook de VN-top rond de milleniumdoelstellingen speelde een belangrijke rol in 2010. Amnesty voerde een geslaagde campagne om in de slotconclusie erkenning te zien van het belang van mensenrechten in de strijd

tegen armoede. In het voorjaar werkte Amnesty ook samen met de Franstalige collega’s rond moedersterfte. We publiceerden een muurkrant voor pendelaars en organiseerden samen met Sensoa het evenement Moedernacht.

Een kleiner deel van de uitgaven (11%) ging naar het informeren en bewustmaken van onze leden, schenkers, activisten en sympathisanten. Het is voor Amnesty belangrijk dit contact te onderhouden en hen betrokken te houden bij de beweging. Dit doen we onder andere met dit driemaandelijkse tijdschrift en verschillende nieuwsbrieven. Nieuwe media, waaronder sociale netwerken als Facebook, krijgen hierin een steeds ­groter aandeel.

Zoals elke organisatie heeft Amnesty een aantal vaste uitgaven die te maken hebben met haar huisvesting en uitgaven voor het voeren van een correcte administratie: boekhouding, logistiek, telefoon, internet, pc-netwerk en portkosten.

In 2010 was dit 19% van onze totale uitgaven.

Omdat we een financieel onafhankelijke organisatie willen blijven, investeren wij jaarlijks in fondsenwervende initiatieven.

In 2010 ging 13% van onze inkomsten hiernaar.

Tot slot willen we je ook de ‘cijfers’ met onschatbare waarde niet onthouden. Amnesty Vlaanderen, dat waren in 2010 4.584 leden, 32.153 schenkers, 73 individuele kaarsenverkopers, 415 posterverdelers, 154 flyeraars, 1.396

Onderzoek van zwangere vrouw in Burkina Faso

spoedactiemedewerkers, 168 activisten voor één dag, 22 betaalde medewerkers, 23 secretariaatsvrijwilligers en 254 Amnesty-groepen. Dit zijn de cijfers die van Amnesty werkelijk een machtige mensenrechtenbeweging maken.

Oprecht dank voor opnieuw een geslaagd werkjaar.

Het volledige ­duurzaamheidsverslag 2010 van Amnesty International Vlaanderen kan je raadplegen op www.aivl.be/wie-we-zijn/missie-en-visie/ duurzaamheidsverslag

In februari 2011 vernam Amnesty International Vlaanderen dat de voormalige secretaris-generaal Irene Khan in 2009, het jaar van haar vertrek, £533.103 van de organisatie ontving. De toenmalige adjunct secretaris-generaal Kate Gilmore ontving £325.244.

Deze hoge bedragen zijn verontrustend voor allen die bij het werk van Amnesty betrokken zijn, ook voor het bestuur en de directie. Vandaar dat direct opheldering werd gevraagd aan het Internationaal Bestuur (IEC) van Amnesty International. Het IEC kondigde in maart een onafhankelijk onderzoek aan naar de gang van zaken. De Vlaamse afdeling van Amnesty zal dit van nabij verder opvolgen. Meer informatie op www.aivl.be/vergoeding-irene-khan.

/ JUNI 2011 / 9

AIA_op_mag_2011_2_v01.indd 9

5/05/11 10:01

Achter de schermen RUBRIEK

“Alsjeblieft, vertel gewoon de waarheid” De researchers vormen de fundamenten van Amnesty International. Zij leveren de munitie voor de rapporten waarmee de organisatie al vijftig jaar plegers van wandaden aan de schandpaal nagelt. Wie zijn de oren en ogen van Amnesty eigenlijk, wat zijn hun bronnen, wapenfeiten, dilemma’s en frustraties?

Onderzoeksmissie in Afghanistan, 2002

Marni x de Bruyne Londen – “Het begon zodra we over de Egyptisch-Libische grens stapten. Overal zag je graffiti “Weg met de dictator”, “Weg met Kadhafi, lang leve vrij Libië”.

Wow, dachten we: twee Arabische regimes gevallen, een derde is misschien op komst. Ik ben Libanese, ik ken de regio, maar drie maanden eerder had ik niet gedacht dat ik dit ooit nog zou meemaken.’”

Cilina Nasser (37), researcher voor het Midden-Oosten en Noord-Afrika van Amnesty, is drie weken terug uit Libië, als ze op 7 april op het Internationale Secretariaat in Londen begint te vertellen over haar werk. Bijna elk bureau is bezet in het wat rommelig ogende kantooreiland, waar onder anderen de persvoorlichters zitten, waar een televisie aanstaat op Al Jazeeera, en waar Nasser is neergestreken in een kamer bestemd voor interviews.

Na één vraag lijkt Nasser weer helemaal terug in Libië. “Hoe de mensen ons tegemoet traden, het was zó ontroerend”, zegt ze. “Een chauffeur bracht ons gratis naar het stadje Al Bayda. Het hotel weigerde geld aan te nemen voor de drie nachten dat we daar bleven. “Alsjeblieft, zeg de wereld wat Kadhafi ons aandoet”, zeiden ze. Een oudere voorbijganger gaf

me een telefoonkaart, toen mijn eenheden op waren. Hij was armoedig gekleed, maar weigerde een vergoeding. “Je bent even oud als mijn dochter. Vertel gewoon de waarheid”, zei hij.”

Agenten van Israël Researchers vormen het hart van Amnesty, dat haar imago dankt aan de betrouwbaarheid van hun werk. Die vanzelfsprekendheid is niet altijd zo groot geweest, blijkt uit ‘Keepers of the Flame’ van Amnesty-biograaf Stephen Hopgood.

In 1967, zes jaar na de oprichting van de organisatie, moest Amnesty’s onderzoeksbureau in Londen nog omstandig uitbreiding van zijn budget bepleiten, om over ‘minimaal drie’ betaalde krachten te kunnen beschikken. Als door onderbezetting onjuistheden sluipen in uitingen van Amnesty, schreef het in een interne nota, bedreigt dit Amnesty’s ‘reputatie’ en haar ‘vermogen invloed uit te oefenen op regeringen, de pers en het publiek’.

Inmiddels zijn er ruim driehonderd researchers, die elk een of meer landen volgen of op thema’s zitten als wapenhandel of ‘mensenrechten en bedrijfsleven’. Alleen al in maart dit jaar waren er onderzoeksmissie in Algerije, Tunesië, Libië, Bahrein, Jemen, Irak, ZuidSoedan, Ivoorkust, de Democratische

Republiek Congo, Jamaica, de Dominicaanse Republiek, Azerbeidzjan, Georgië, Polen, Oekraïne, India, Spanje, België, Italië en Nederland. Het is een ‘normaal’ aantal landen, zeggen de persvoorlichters, alleen de spreiding is niet representatief, vanwege de opstanden in de Arabische wereld.

Maar wie zijn ze en hoe gaan de onderzoekers te werk? Praktisch allen zijn hoogopgeleide specialisten, vaak juristen of politicologen. De meesten kenden de regio waarin ze onderzoek gingen doen al goed, dankzij jaren werk in die regio als onderzoeker, journalist of medewerker van andere hulp- of VN-organisaties.

Researchers zijn niet bang, maar roekeloze avonturiers zijn het evenmin.

Amnesty’s veiligheidsvoorschriften zouden dat ook niet toelaten. “Ik mag niet in mijn eentje Juba uit”, vertelt Rania el Rajii (32), vanuit Zuid-Soedan in een skypegesprek dat steeds onderbroken wordt omdat een stortbui de computer- en telefoonverbindingen belemmert.

“Om een chauffeur te vinden om me naar de districten te brengen waar is gevochten, was een uitdaging. Hij moet de plek goed kennen waar je heen wilt, maar mag niet gezien worden als lid van één van de strijdende partijen.”

10 / JUNI 2011 /

AIA_op_mag_2011_2_v01.indd 10

5/05/11 10:01

Achter de schermen RUBRIEK Dat voorzichtigheid niet elk risico uitsluit, ondervond Said Haddadi (39), researcher voor Tunesië en Egypte.

Op 3 februari, twee dagen nadat hij in Egypte was aangekomen, werd hij met 35 mensenrechtenverdedigers, advocaten en journalisten opgepakt in het Hisham Mubarak Law Centre in Caïro.

“We hadden net ziekenhuisdirecteuren geïnterviewd over door ordetroepen verwonde burgers, toen we naar het Law Centre gingen, waar mensenrechtenadvocaten fantastisch werk doen”, vertelt Haddadi telefonisch vanuit Frankrijk, waar hij woont. “Kort nadat we in het gebouw waren aangekomen, werd het omsingeld door regeringsaanhangers.

“Jullie zijn agenten van Israël”, riepen ze. Later viel de militaire politie het pand binnen. “Wie beweegt, wordt neergeschoten”, zei één van hen. Agenten in burger namen computers en tassen mee, waarna iedereen geboeid werd met plastic strips en naar arrestantenbusjes werd overgebracht.

“Het was logisch dat we ons zorgen maakten. Wij wéten wat er gebeurt met arrestanten. Hoeveel verdachten zijn er niet gemarteld in Egypte en inelkaar geslagen – met blauwe plekken en verwondingen die waren verdwenen als ze eindelijk voorkwamen, zodat de rechters klachten over marteling als onbewezen naast zich konden neerleggen.

Mijn boeien zaten te strak, het deed veel pijn en mijn handen zwollen op.

“Als je niet gaat zitten, schiet ik je neer”, kreeg ik te horen toen ik er wat van zei. “Ik vind iedereen in deze bus aardig, behalve die drie Fransen”, zei een soldaat daarna, wijzend op mij en twee Franse journalisten. “Geef hem drie kogels”, zei een ander. Eén van de journalistes begon te smeken. “Schiet niet, ik heb drie kinderen.” Het waren zieke grappen, van zich doodvervelende agenten. Maar op dat moment weet je niet wat je kunt verwachten”.

Haddadi kwam na 30 uur vrij, met de mededeling dat de detentie slechts voor zijn bescherming was. Hij ging direct naar huis om bij te komen, om kort daarop naar het ‘bevrijde’ Tunesië te gaan voor de presentatie van het Amnesty-rapport over de moorden door ordetroepen vóór de vlucht van dictator Ben Ali.

vrouwen of moeders van slachtoffers. Die vrouwen zijn zó moedig. Het kan ze vaak weinig schelen wat de autoriteiten doen, ze hebben toch niets meer te verliezen, zeggen ze dan. Eén van hen vertelde me dat haar zoon zo in elkaar was geschopt dat hij in shock was en haar niet meer herkende. “Wie ben je, wat wil je van me”, schreeuwde hij tegen haar, vertelde ze in tranen. Dat zal ik nooit vergeten.”

Niets meer te verliezen Wie met de in Marokko geboren Haddadi spreekt, merkt hoe goed hij in de materie zit. Hij lijkt alle titels van Amnestyrapporten over zijn regio uit het hoofd te kennen, en beschrijft minutieus de smerige trucs van de ‘administratieve detentie’, waardoor sommige verdachten in Egypte twintig jaar vastzitten zonder vorm van proces.

“Voor sommigen zijn verscheidene bevelen tot vrijlating uitgegeven. Ze worden op papier vrijgelaten en na enkele dagen weer opgepakt, terwijl ze in werkelijkheid de gevangenis nooit hebben verlaten.”

Het rapport hierover, waarvoor hij vorig jaar onderzoek deed, moet nog verschijnen. Het heeft echter niet aan belang ingeboet, zegt hij, omdat lang niet vast staat dat het leger deze dubieuze praktijken vaarwel zegt.

In Tunesië kwam Haddadi ook al tijdens de dictatuur, in alle openheid. Het is Amnesty-beleid te melden dat een onderzoeksmissie op komst is. Dat betekent wel dat voor Noord-Soedan alle informatie van lokale “ogen en oren” moet komen, omdat de autoriteiten Amnestyonderzoekers toegang weigeren. En dat researchers als Haddadi in het “oude” Tunesië scherp in de gaten werden gehouden.

“We waren altijd voorzichtig, spraken onze bronnen in het kantoor van hun advocaten. Daar komen meer mensen, zodat het niet duidelijk was wie nu met ons had gesproken. Vaak spraken we

Alle researchers kennen zulke moeilijke momenten. “De moeders in Benghazi, wier tienerkinderen naar de vertrekkende troepen van Kadhafi gingen kijken en nooit terugkwamen, vroegen of ik ze alsjeblieft wilde terugbrengen”, vertelt Nasser over de verdwijningen, waarnaar ze onderzoek deed. “Je hart breekt. Het eerste dat je moet vermijden is valse hoop geven, je moet altijd heel duidelijk zeggen dat je alleen informatie komt halen, dat je geen wonderen kunt verrichten.”

Couveuses Terugbladerend in de geschiedenis, zijn er twee momenten waarop de researchers van Amnesty duidelijk steken lieten vallen. In 1990 meldde een Amnestyrapport dat Iraakse troepen na hun invasie in Koeweit daar massaal baby’s uit couveuses rukten en doodden. Dat bleek achteraf te zijn gebaseerd op schromelijk overdreven getuigenissen, maar toen had de Amerikaanse regering er al naar verwezen om het optreden tegen Irak kracht bij te zetten. De tweede keer was in 1994, toen Amnesty te lang bleef zwijgen over de genocide in Rwanda, omdat er geen researchers aanwezig waren en de organisatie niet op informatie van anderen wilde leunen.

Beide voorbeelden zouden zich nu niet kunnen herhalen, menen de researchers.

De huidige inzet in de Arabische landen, met Amnesty-onderzoekers die in tal van media worden aangehaald, is te zien als verre echo van ‘Rwanda’: Amnesty zal niet snel weer een crisis veronachtzamen. ‘Koeweit’ zorgde ervoor dat rapporten nog beter worden gecheckt voor ze de deur uitgaan.

Lees het volledige artikel op www.amnesty.be/amnestyinactie Artikel verschenen in Wordt Vervolgd, een uitgave van Amnesty Nederland, mei 2011

/ JUNI 2011 / 11

AIA_op_mag_2011_2_v01.indd 11

5/05/11 10:01

in BEWEGING

50 keer toosten Gedurende de hele maand mei vierden meer dan 50 Amnesty-groepen in heel België de 50ste verjaardag van onze organisatie. Er werd ontbeten, gewandeld, gefietst, gedanst en vooral: getoost. Het verhaal van Amnesty International begon immers toen Peter Benenson in de krant las over twee Portugese studenten die hun toost op de vrijheid met een gevangenisstraf moesten bekopen. 50 jaar later werd het glas opnieuw gehoffen, maar ditmaal op de inspanningen van de miljoenen Amnesty-activisten die zich al die jaren belangeloos voor mensenrechten inzetten, de ware kracht en hoop van de beweging.

Solidair met San José de Apartadó

Propere Fanfare in Gent

In de Kempense gemeente Nijlen werd op 8 april de scholenslotdag georganiseerd voor de laatste graad van alle lagere scholen. Amnesty International organiseerde een actie rond de vredesgemeenschap van San José de Apartadó in Colombia.

De leerlingen drukten hun solidariteit met de leden van de vredesgemeenschap uit door hun voet- of handafruk te schilderen op een doekje. Het resultaat: meer dan 300 kleurrijk beschilderde doekjes werden opgestuurd naar Colombia.

Op 19 maart ging het Gentse luik van Amnesty’s 50e verjaardagsfeest van start met een optreden van de Propere Fanfare van de Vieze Gasten in de Centrale. Het concert bracht stevige versies van ronkende Fanfare-klassiekers als “Brugse Calypso” en “Rut is teruut”, naast nieuwe nummers. Helemaal serieus wordt een optreden van de Propere Fanfare bovendien nooit: altijd zijn er de plumeaus en loodgietersgerief manipulerende danse­ ressen om er ons aan te herinneren dat het om spelplezier gaat en niet om “Schoonschrijverij”. Een meer dan passende start van een verjaardagsfeest!

Op de sofa met Pierre Claver 14 april organiseerde het landenteam Grote Meren een avond met de Burundese mensenrechtenactivist Pierre Claver Mbonimpa in Gent. Claver is voorzitter van een vereniging voor gedetineerden en slachtoffers van o.a. foltering en seksueel misbruik in Burundi. Hij praatte honderduit over zijn werk en de onrusten in zijn land. Daarna was er tijd voor een gesprek met de aanwezigen en overhandigde het landenteam meer dan 60 boodschappen van solidariteit met de campagne voor gerechtigheid voor Ernest Manirumva.

Cinema Novo in Brugge Amnesty Brugge en Cinema Novo kijken terug op een geslaagde eerste samenwerking. Het filmfestival van wereldfilms van 17 tot 27 maart deed beroep op Amnestymedewerkers om de films “Los Colores de la Montaña” en “I am Slave” in te leiden.

Ook werd actiegevoerd voor de Iraanse filmregisseurs Jafar Panahi en Mohammad Rasoulof die tot 6 jaar cel en 20 jaar beroepsverbod werden veroordeeld omwille van hun kritiek op het Iraanse regime.

Kom zelf in beweging op www.amnesty.be/ doemee

12 / JUNI 2011 /

AIA_op_mag_2011_2_v01.indd 12

5/05/11 10:01

G

SCHRIJFACTIE

VAKBONDSVROuW AANGEVALLEN In december 2008 gooide een man zwavelzuur in het gezicht van Konstantina Kuneva, een Bulgaarse migrante en vakbondsleidster in Athene. Na de aanval werd Konstantina meerdere dagen in coma gehouden en had ze verschillende operaties nodig. Het zwavelzuur beschadigde haar stembanden en luchtpijp en zorgde ervoor dat ze slechts beperkt zicht heeft in ĂŠĂŠn oog.

Konstantina Kuneva werkte sinds 2001 in Griekenland om de medische behandeling van haar zoon te kunnen bekostigen. Ze vocht als secretaris van de Unie van Attica van schoonmakers en thuiswerkers de uitbuiting van migranten in Griekenland aan.

Door haar vakbondswerk was de verhouding met haar werkgever erg gespannen.

Schrijf voor 31 augustus naar de Griekse overheid. Vraag een grondig en onpartijdig onderzoek naar de aanval en betere bescherming voor de rechten van immigranten in Griekenland.

VooRBEELDBRIEF [ Plaats, datum] Dear Minister,

STuuR EEN BRIEF NAAR: Minister of Justice, Transparency and Human Rights Haris Kastanidis 96, Messoghion Street 115 27 Athene GRIEKENLAND F: +30 210 7755835 E: minjust@justice.gr

Please allow me to express my concern about Konstantina Kuneva, a Bulgarian migrant worker and trade union leader. Konstantina moved to Greece in 2001 where she worked as a cleaner and defended the rights of migrant workers. She was severely wounded in Athens in December 2008, when a man threw sulphuric acid in her face. The attack left her in a coma for several days, damaged her vocal chords and trachea and made her partly blind.

I urge you to contain the main investigation into the case of Konstantina and for it to be thorough, independent and impartial leading to the perpetrators being brought to justice. Konstantina must be kept informed about the progress in the investigation.

Furthermore, the rights of migrant workers must be protected by fully implementing existisng legislation. Human rights defenders and trade union members like Konstantina need to be protected from similar attacks.

Yours sincerely, [ naam, adres en handtekening ]

Konstantina Kuneva is een van de 50 mensen en groepen voor wie Amnesty International actievoert tijdens 50 jaar Amnesty. Meer op www.amnesty.be/50jaar.

/ JuNI 2011 / 13

AIA_op_mag_2011_2_v01.indd 13

5/05/11 10:01

SCHRIJFACTIE

KOERDISCH JOuRNALIST IN CEL Mohammad Sadiq Kabudvand is voorzitter van de Mensenrechtenorganisatie van Koerdistan en was redacteur van Payam-e-e Mardom Koerdistan, een weekblad over de culturele, sociale en politieke rechten van de Koerdische minderheid in Iran. In mei 2008 werd hij veroordeeld tot 11 jaar cel in Teheran, Iran. Voor zijn proces zat hij 40 dagen in eenzame opsluiting. Tijdens de ondervragingen was hij geblinddoekt en aan handen en voeten gebonden.

Volgens Amnesty International is Mohammad Sadiq Kabudvand een gewetensgevangene, opgesloten enkel en alleen wegens de vreedzame uitoefening van zijn recht op vrijheid van meningsuiting en vereniging.

STuuR EEN BRIEF NAAR: Ayatollah Sadegh Larijani Public relations Office Number 4, 2 Azizi Street Vali Asr Ave., above Pasteur Street intersection Tehran IRAN E: info@dadiran.ir (Onderwerp: FAO Ayatollah Larijani) of bia.judi@yahoo.com

Schrijf voor 31 augustus naar de Iraanse autoriteiten en vraag de onmiddellijke en onvoorwaardelijke vrijlating van Mohammad Sadiq Kabudvand.

VooRBEELDBRIEF [ Plaats, datum ] Your Excellency, Please allow me to express my concern for Mohammad Sadiq Kabudvand, an Iranian Kurdish journalist and founder and Chair of the Human Rights Organization of Kurdistan. In May 2008 he was sentenced to 11 years imprisonment by Branch 15 of the Revolutionary Court in Tehran.

Amnesty International treats Mohammad Sadiq Kabudvand as a prisoner of conscience, imprisoned solely for the peaceful expression of his ideas. To make matters worse, Kabudvand has suffered from poor health and medical neglect since his detention.

Therefore, I strongly urge you to release Mohammad Kabudvand immediately and unconditionally. He must have immediate access to all necessary medical treatment. I trust you will do everything in your power to see to it that he is not tortured or ill-treated.

Yours sincerely, [ naam, adres en handtekening ]

Mohammad Sadiq Kabudvand is een van de 50 mensen en groepen voor wie Amnesty International actievoert tijdens 50 jaar Amnesty. Meer op www.amnesty.be/50jaar.

14 / JuNI 2011 /

AIA_op_mag_2011_2_v01.indd 14

5/05/11 10:01

COLOFON RUBRIEK

Vacature: trek voor Amnesty de straat op Zoek je een boeiende en leerrijke job tijdens de vakantiemaanden? Heb je een grote glimlach, een goede dosis enthousiasme en vind je het geen probleem om onbekenden aan te spreken? Grijp je kans en word Amnesty-werver op straat!

Als werver vraag je voorbijgangers of ze Amnesty International en de strijd voor mensenrechten financieel willen ondersteunen. Je krijgt van ons inhoudelijke ondersteuning en coaching. Zo nodigen we alle wervers uit voor een motivatiedag waar ze elkaar beter leren kennen en met Amnesty-medewerkers van gedachten wisselen over mensenrechten.

Zin om voor Amnesty de straat op te trekken?

Surf naar www.ajobforabetterworld.be en meld je aan.

Amnesty in Actie is een interne uitgave van de Vlaamse afdeling van Amnesty International.

Alle tekst en foto’s: © Amnesty International, tenzij anders vermeld HOOFDRedactie Nina Berghmans E: AmnestyinActie@aivl.be W: www.amnesty.be/amnestyinactie Verantwoordelijke uitgever Karen Moeskops / Kerkstraat 156 / 2060 Antwerpen Werkten mee Erica Baeck, Caroline Driesen, Carmen Dupont, Danielle Hennaert, Stefanie Lambrechts, Karen Moeskops, Marc Soubry, Karine Vandenberghe, Liesbet Quaeghebeur Vormgeving Wendy Guns, Gramma, Antwerpen Druk Dessain Printing, Mechelen Oplage 28.000 Verschijningsdata 2011 01/03, 01/06, 01/09, 01/12 ISSN 0771-7687 Amnesty International is een wereldwijde onafhankelijke en onpartijdige organisatie die de naleving van alle mensenrechten nastreeft door onderzoek en actie. Onze activisten worden gedreven door verontwaardiging over ernstige mensenrechtenschendingen en door hoop op een wereld waarin alle mensenrechten werkelijkheid zijn voor alle mensen.

Raad van Bestuur André De Messemaeker, Lieven De Wolf, Dominic Duthoit, Ellen Renson, Karine Vandenberghe, Rik Vereecken, Alain Versluys Amnesty International Vlaanderen vzw Kerkstraat 156 / B-2060 Antwerpen T: 03 271 16 16 / F: 03 235 78 12 E: Amnesty@aivl.be / W: www.amnesty.be Giften zijn welkom op rekeningnummer BE25 0000 0000 8282. Vanaf 40 euro op jaar­basis ontvang je een fiscaal attest. Meer over hoe je Amnesty International kan steunen lees je op www.amnesty.be/steunons

Rechtzetting In het vorige nummer van Amnesty in Actie schreven we dat de benefietvoorstelling van Kommil Foo op 19 mei in de Gentse Vooruit plaatsvond. Dit moest NTGent zijn.

Onze excuses voor de vergissing.

ADVERTENTIE Adhérez à AMNESTY INTERNATIONAL BELGIQUE FRANCOPHONE

ADVERTENTIE Support AMNESTY INTERNATIONAL 1 Easton Street / UK – London WC1X 8D

Rue Berckmans 9 / 1060 Bruxelles ADVERTENTIE Sluit aan bij AMNESTY INTERNATIONAL

ADVERTENTIE Steun AMNESTY INTERNATIONAL

NEDERLAND

VLAANDEREN

Keizersgracht 177 / NL-1016 BR Amsterdam

Kerkstraat 156 / 2060 Antwerpen

AIA_op_mag_2011_2_v01.indd 15

Amnesty International Vlaanderen vzw onderschrijft de ethische code van de Vereniging voor Ethiek in de Fondsenwerving www.vef-aerf.be Tijdschrift opzeggen Wil je Amnesty in Actie niet langer ontvangen?

Mail je gegevens naar AmnestyinActie@aivl.be De folie rond deze Amnesty in Actie is volledig ­biologisch afbreekbaar. Gooi hem in de compostbak of GFT-zak.

/ JUNI 2011 / 15

5/05/11 10:01

Global Day of Action for Gaza Op 18 januari 2011 was het twee jaar geleden dat er een einde kwam aan het conflict in Gaza en zuidelijk IsraĂŤl. Alle partijen in het conflict maakten zich schuldig aan oorlogsmisdaden en andere ernstige mensenrechtenschendingen. De daders gaan echter vrijuit. In meer dan 18 landen voerden leden en sympathisanten van Amnesty International daarom actie. Sinds januari verzamelden ze wereldwijd 108.927 handtekeningen voor een petitie waarin Amnesty de VN-Mensenrechtenraad oproept om gerechtigheid een realiteit te maken voor de slachtoffers.

5/05/11 10:01

AIA_op_mag_2011_2_v01.indd 16