Με την ένωση της Κρήτης με την υπόλοιπη Ελλάδα, το 1913 δημιουργείται η ανάγκη σύνδεσης της πόλης των Χανίων με εκτός των τειχών επεκτάσεις. Έτσι αρχίζει να εφαρμόζεται ρυμοτομία δυτικά, με τη Νέα Χώρα να αποκτά τα πρώτα επίσημα πολεοδομικά σχέδια. Παρόλα αυτά η σύγχρονη αστική εικόνα της διαμορφώνεται πολύ αργότερα, έπειτα από διαδοχικούς βομβαρδισμούς, επαναστάσεις και ανοικοδομήσεις. Η εμφανής έλλειψη οργανωμένου δημόσιου χώρου, αλλά και η υποβάθμιση του υφιστάμενου δομημένου σε μια περιοχή «μετάβασης» όπου συμβιώνουν αντιθετικά δίπολα, όπως τεχνητό-φυσικό, παλιό-νέο δομημένο-αδόμητο και ιδιωτικό-δημόσιο καθιστά επιτακτική την ανάγκη διαμόρφωσης μιας συνεκτικής εικόνας. Επιχειρείται λοιπόν, η ολοκλήρωση αυτού του «ενιαίου χαλιού συνεκτικότητας», με το άνοιγμα της περιοχής στα μέτωπά της, στοχεύοντας στην εξισορρόπηση, στην οριοθέτηση και τελικά στη σύνδεση Παλιάς Πόλης και Νέας Χώρας.
