Antifa Community #25

>>

έΚΔΟΣΗ ΔΡόΜΟΥ ΤΕΥΧΟΣ 25| ΟΚΤώΒΡΗΣ ‘16

από την antifa διαδήλωση στο Περιστέρι στις 15/10.

>> προπαγανδιστικό stencil στους δρόμους της Αθήνας απ’το antifa shalala.

>Αν θες να πούμε μια κουβέντα παραπάνω ή να διαλέξεις έντυπο υλικό ή αυτοκόλλητα,πέρνα τα Σάββατα 20:00-23:00 απ’το καφενείο του antifa lab στο πολυτεχνείο(είσοδος από στουρνάρη)ή τις Τετάρτες 20:00-23:00 απ’το καφενείο του antifascist action στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι περιστερίου(καρυάτιδος 166).

Θέλουμε Σύριους συμμαθητές Αφγανούς καθηγήτες Διαδηλώσεις στις γιορτές Όλων μας τα αυτιά πήραν κάτι απ’ τα γεγονότα με ρατσιστές γονείς να

διαμαρτύρονται για την παρουσία ενός αριθμού μεταναστών-προσφύγων μαθητών σε ελληνικά σχολεία. Στο Ωραιόκαστρο, στη Λέσβο και αλλού. Δηλαδή μία αλληλουχία από δηλώσεις, κινήσεις εντυπωσιασμού και φανφάρας, που δυσκολεύει κάποιον να επιλέξει το χειρότερο. Απ’ τη μία το υπ. παιδείας να παρουσιάζει κάποια μέτρα που παίρνει για «την ένταξη των προσφύγων» και «τη μύησή τους στον ελληνικό πολιτισμό» ως ριζοσπαστικά και ανθρωπιστικά, ενώ με βάση ακόμα και των συντηρητικών ευρωπαϊκών θεσμοθετήσεων δεν ανταποκρίνονται σε κάτι τέτοιο, και απ’ την άλλη όλον το βούρκο της ελληνικής κοινωνίας συγκεντρωμένο σε κάποιους γονείς, απ’τα «η ζωούλα μου, το παιδάκι μου», μέχρι τα «να φύγουν τα μαυράκια, μπορεί να είναι ζωσμένα με εκρηκτικά». Ή αλλιώς, γονείς, το υποκείμενο που παλιότερα συναντούσαμε ως «αγανακτισμένους πολίτες» ή «επιτροπές κατοίκων», να βάζουν το κράτος που χτίζει στρατόπεδα συγκέντρωσης, να διδάσκει ανθρωπισμό. Κάποια γεγονότα μιλάνε από μόνα τους• και όποιος «κατανοεί» τις ανησυχίες των γονέων, ή απ’ την άλλη όποιος πιστεύει ότι το κράτος κάνει-ό, τι-μπορεί, έχει ένα πτώμα στο στόμα. Στην πραγματικότητα, όσοι/-ες μαθητεύσαμε και μαθητεύουμε σ’ αυτά τα σχολεία, έχουμε καταλάβει ότι δεν χρειάζονταν τέτοια γεγονότα για να αναδειχτεί η σαπίλα τους. Οι αμέτρητες ώρες ανούσιας παπαγαλίας για το ηρωικό ελληνικό έθνος, η προετοιμασία για τον ανταγωνισμό με τη διπλανή

σου («αύριο-μεθαύριο μπορεί να σου φάει τη δουλειά»), οι φασίστες καθηγητές και οι στρατόκαυλοι διευθυντές, τα «πάτερ ημών» κάθε πρωί κι η παναγιά μαζί σας – κυριολεκτικά, σε κάθε αίθουσα - είναι μερικές εικόνες αυτών που μας έτρωγαν ή και μας τρώνε το χρόνο, τη διάθεση, την απλή λογική. Και οι μετανάστες/-στριες παρόντες και παρούσες τα τελευταία τουλάχιστον 25 χρόνια. Παλιότερα Αλβανοί, που πλέον, σύμφωνα με τον κύριο Φίλη, θεωρούνται μία γενιά μεταναστών/- στριών που «ήρθαν να αγαπήσουν τη χώρα μας και να συμβάλλουν στην οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας» (sic), ύστερα Αφρικανοί, Αφγανοί, τώρα Σύριοι: σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, τα ελληνικά σχολεία αποτέλεσαν πρότυπο μισανθρωπισμού, ρατσισμού, σεξισμού, συντηρητισμού, με παπάδες για επικεφαλής (παρά το σόου που δόθηκε τελευταία), φτοντιστηριάρχες για τοκογλύφους, και γονείς για μπάτσους. Αυτό όμως που δεν αντέχουν, αυτό που σίγουρα δε μπορούν στην πραγματικότητα να αντιληφθούν, είναι πως όπως παλιότερα, έτσι και τώρα, μέσα στα πολυεθνικά σχολεία, απ’ την Αθήνα μέχρι τη Θεσσαλονίκη και αλλού, στις καταλήψεις και μέσα απ’ τις καθημερινές αρνήσεις, δημιουργούνται παρέες στη βάση σχέσεων που φτύνουν στα μούτρα τα ιδανικά τους. Αυριανοί εργάτες και εργάτριες, ντόπιοι και μετανάστες, που δε θα αναπολούν τα παιδικά τους χρόνια για αυτά που τους έδωσε το σχολείο, αλλά για αυτά που πήραν απ’ αυτό:

μίσος.

μπόλικο ταξικό

!

Και οι

ιές σ τ ω λ κ ε υν μ ο γ ύ ε φ α ςν ρατσιστέ

Σε καιρούς ζόρικους έχουμε χίλιους λόγους και χίλιες αιτίες για να είμαστε στο δρόμο. Το Σάββατο 15/10 πεντακόσιοι/ες

αντιφασίστ(ρι)ες διαδηλώσαμε στις γειτονιές του Περιστερίου. Εκεί που ήμασταν και χτες, εκεί που θα είμαστε και αύριο. Αφορμή της διαδήλωσης ήταν μια απολύτως αποτυχημένη εμπρηστική επίθεση στο χώρο του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού Περιστερίου, τα ξημερώματα της Πέμπτης 29/9, από μια κλίκα φασιστών που είναι γνωστοί κυρίως από

τις κατά καιρούς μεταμεσονύχτιες αψιμαχίες τους με πόρτες και ντουβάρια χώρων του κινήματος. Αφορμή ήταν επίσης η εμφάνιση συνθημάτων της συμμορίας χ.α. σε κάποιους τοίχους και σχολεία της περιοχής, από μερικούς αφελείς νεολαίους (και όχι μόνο).

Και) γι’ αυτά διαδηλώσαμε. Την ίδια στιγμή που

(

ήμασταν στο δρόμο οι κατά φαντασίαν εμπρηστές χαίρονταν την ανυπαρξία τους στο Διαδίκτυο, όπως άλλωστε συνηθίζουν. Οι «συναγωνιστές» τους, της συμμορίας χ.α., είχαν κρυφτεί στις τρύπες τους ή έκαναν παρέα στους ασφαλίτες που είχαν ακροβολιστεί στις καφετέριες γύρω αό

την συγκέντρωση, όπως άλλωστε συνηθίζουν. Με λίγα λόγια; Εκείνη την ημέρα, κάθε τέτοια μέρα –και όχι μόνο, οι δρόμοι και οι γειτονιές είχαν το δικό μας παλμό, τις δικές μας φωνές και οι κάθε είδους φασίστες δεν φαίνονταν πουθενά.

Το

Σάββατο 15/10 πεντακόσιοι/ες αντιφασίστ(ρι)ες διαδηλώσαμε στις γειτονιές του Περιστερίου. Σε κάθε γειτονιά όπου ξέρουμε καλά ότι ο φασισμός τσακίζεται στο δρόμο, μέρα με τη μέρα, στενό το στενό. Όχι μόνο για καποιες συγκεκριμένες αφορμές. Όχι μόνο για μερικούς κραγμένους ναζί. Βρεθήκαμε στο δρόμο γιατί έχουμε χίλιους λόγους και χίλιες αιτίες.

ΣΤΙΣ ΔΙΚεΣ ΜΑΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ

Είμαστε

στο δρόμο γιατί ξέρουμε καλά ότι κάθε κύκλος δραστηριοποίησης των παρακρατικών συμπίπτει μ’ έναν ακόμα γύρο ταξικής και κοινωνικής μας υποτίμησης. Είμαστε στο δρόμο γιατί ξέρουμε καλά ότι καμιά δίκη δεν θέλει και δεν μπορεί ν’ αντιμετωπίσει το φασισμό και τις δεξαμενές που τον τροφοδοτούν: τις μαφίες και τους μπράβους, το ρατσισμό και τα στρατόπεδα «φιλοξενίας» (δηλαδή συγκέντρωσης) μεταναστών.

Είμαστε

στο δρόμο γιατί έχουμε χίλιους λόγους και χίλιες αιτίες. Στο Περιστέρι και σε κάθε γειτονιά. Απέναντι στους φασίστες κι όσους τους κάνουν πλάτες.

Και θα

είμαστε στο δρόμο σ’ αυτούς τους ζοφερούς καιρούς, ο ένας δίπλα στην άλλη, βγάζοντας μπροστά την συλλογική μας δύναμη!

ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΔΕ ΧΩΡΑΝΕ!

Το στοιχείο το Την νύχτα της 16ης του Οκτώβρη έξω από το παλιό εργαστάσιο Φέσσα, που τους τελευταίους 5 μήνες λειτουργεί σαν κέντρο κράτησης μεταναστών, έλαβε χώρα μια δολοφονία. Μια γυναίκα 32 χρονών από την Συρία και ο 9χρονος γιος της έπεσαν νεκροί από χτύπημα αυτοκινήτου, που παρέσυρε επίσης και την 12χρονη κόρη της που κατάφερε να επιβιώσει.

Στις

περισσότερες δολοφονίες εκεί έξω το πρώτο, προφανές, ερώτημα είναι “ποιος είναι ο ένοχος”. Όχι σε όλες. Στην συγκεκριμένη, σχετικά με το ερώτημα αυτό στο δημόσιο λόγο κατάφεραν να βρουν χώρο μόνο σύντομα μισόλογα για τον 76χρονο οδηγό για τον οποίο εκκρεμεί να κριθεί αν έκρυβε δόλο -”αν και τα πρώτα στοχεία δηλώνουν ότι πρόκειται για ατύχημα”.

Όταν

είσαι νεκρή ή νεκρός χωρίς όνομα δεν έχεις καλές πιθανότητες να βρεθεί ο υπεύθυνος του θανάτου σου. Όταν στα μάτια των περισσότερων είσαι απλά ένας ακόμα απ’ αυτούς που στοιβάχθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της ηπειρωτικής χώρας.

Όταν βρίσκεσαι σε μια περιοχή όπου αγανακτισμένοι έλληνες πατριώτες

απαγορεύουν στα παιδιά των μεταναστών να πάνε στο σχολείο, γιατί αποτελούν «υγειονομική βόμβα» ή ό,τι άλλο ξερνάνε τα ανθυγιεινά, σάπια φασιστικά τους μυαλά, δεν έχεις καλές πιθανότητες να βρεθεί ο υπεύθυνος του θανάτου σου. Όταν οι καθημερινές καταγγελίες των μεταναστών για την αδιαφορία των ντόπιων οδηγών για την κίνηση των μεταναστών μπροστά στον χώρο κράτησης τους βρίσκουν τοίχους, όταν μόλις ένα μήνα νωρίτερα και καμιά 70αριά χιλιόμετρα πιο πέρα, έξω από το Κτήμα Ηρακλή, συνέβη ακριβώς αντίστοιχη περίπτωση, μ’ ένα 7χρονο κορίτσι από τη Συρία που περπατούσε μαζί με την 28χρονη μητέρα του να παρασύρονται από διερχόμενο όχημα, χωρίς κανείς να τιμωρηθεί, τότε η ασάφεια της λέξης «ατύχημα» έχει καλύτερες πιθανότητες.

Όταν η πολυδιαφημιζόμενη ελληνική φιλανθρωπία βρίσκει τα όρια της

εκεί που δεν μπορεί να υπάρξει εύκολη εκμετάλλευση, όταν η ξεφτίλα και οι οπλισμένοι μικροαστικοί φόβοι διαμορφώνουν το κυρίαρχο λεξιλόγιο, τότε οι λέξεις του δημόσιου λόγου βρωμάνε σαν τα στόματα που τις εκφέρουν –και σε τέτοια λεξιλόγια η «κοινωνική δικαιοσύνη» δεν κατέχει καλή θέση.

Όταν βρίσκεσαι σε ένα κράτος που εξαντλεί τον προοδευτισμό του σε μαλακισμένες δηλώσεις των υπαλλήλων για το πόσο ωραία περάσαν τα

ου εγκλήματος νιάτα τους στις μαθητικές καταλήψεις και τον ανθρωπισμό του στον τρόπο που θα χρησιμοποιήσει τις μεταναστευτικές ροές για να σπρώξει φράγκα στις διαφορες άκρες του, ακριβώς όπως έκαναν και οι προηγούμενοι του, δεν έχεις καλές πιθανότητες να βρεθεί ο υπεύθυνος του θανάτου σου. Όταν το μπουντρούμιασμα των μεταναστών και η απογύμνωση τους από πολιτικά δικαιώματα παραμένει το κυρίαρχο σχέδιο, τα (υπερκοστολογημένα) στρατόπεδα συγκέντρωσης, αυτά που ο παλαι ποτέ αντιπολιτευόμενος συριζα κατακεραύνωνε ως απάνθρωπα, γίνονται μια κανονικότητα. Μια κανονικότητα που μπορεί να έχει αυτοσχέδια μονωμένες σκηνές, σάπιο φαγητό και νερό και “πρόνοια” από χέρια μπάτσων και στρατιωτών, αμπαλαρισμένες όμως με ανθρωπιστικές ρητορείες της δεκάρας.

Όταν

μεγαλώνεις μέσα σ’ ένα πόλεμο μπορεί να βρεθείς στη δυσάρεστη θέση να τον κουβαλάς μαζί σου –και να ανακαλύπτεις και άλλους τρόπους εκδήλωσής του. Όταν οι διακρατικοί ανταγωνισμοί μέσα στο περιβάλλον της κρίσης λύνουν όλο και πιο ξεδιάντροπα τους λογαριασμόυς τους με νεκρούς, μια-δυο δολοφονίες στα μάτια πολλών μπορεί να ‘ναι και μια υποσημείωση. Κάτι σε στυλ shit happens.

Την νύχτα της 16ης του Οκτώβρη, εκατοντάδες έγκλειστοι

μετανάστες βγήκαν απ’ το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Φέσσα, αυτό που τα καθεστωτικά μήντια επιμένουν ακόμα να αποκαλούν «δομή φιλοξενίας», και επιτέθηκαν στο οδηγό του αυτοκινήτου και την αστυνομία που ήρθε να «διαφυλάξει την τάξη». Έκαψαν το αυτοκίνητο του και επιτέθηκαν στα περιπολικά. Και έκαναν καλά, αν και το τελευταίο πράγμα που έχουν ανάγκη είναι μια επιβράβευση.

Τοέγκλημα είναι πριν απ’όλατοίδιοτο μπουντρούμιασμα και η απαγόρευση των μεταναστών, είναι η ίδια η σιωπή και η ίδια χαζοχαρούμενη φλυαρία που τα σκεπάζει -ακόμα και τις μέρες που δεν κουβαλάνε πάνω τους αίμα.

Και οι ένοχοι είναι πολλοί και το έγκλημα είναι διαρκές, σχεδόν στοιχείο

της κανονικότητας. Είναι απαραίτητο να καταλάβουμε ότι αυτό το έγκλημα

στο βάθος του μας σημαδεύει όλους όσους είμαστε κομμάτι

της πολυεθνικής εργατικής τάξης. Και είναι επείγον να αποδείξουμε έμπρακτα και οργανωμένα ότι το έχουμε καταλάβει.

νια χρό ανε η κ σ ι έ ση τέμ αι πεν αβε κ αδήλω κε ι δι άθη ράε όλ μετ ια πρ ανε ς, στ στών ο κ ν έ ικ ό ον ία ανα σάδ ση χρ κι οινων μετ με τ ία τ υ γ ι ρ ο ν κ έ Α μ π α τω έα ι τέ ς ντ ν η Π α πεν οκυμα ς τη ευρό –παρ στη ες κα . ψ η υ ι ή τ λ τ δ λ ο κ ν π ά ς ά υτ ά ρί ά κατ ’ αυτ αλε ς» α στο φορά ασκετ ιπχοπ αϊδα Η ς. Σ πρόβ ελού έσο ανα μπ υς χ υ Χ σάδικο ο τ πι το ς το «τρ τό μ μείο ημένο ζωή λά: που ς ά η ς ια Πα ό του άντια πολ του δυνα νε σ παρατ ο γ ειτονι ρ ψη απ , εν να χώ ης γ για κάθε έκα το άλη έναν όσες ουν ος τ ς , α ρ ι ν α ε γ ε θ κ σε έ α μ ατώ Ήχο οντ ρύτ η ς κ πιλ Πλή α εργ γειο ανοίγ ς ευ μως, ρόνια όσου ς, ε όπο. χήματ ς ο η χ ε ρ α ό Υπό ρίνα ια τ τα λη γι εύματ ικό τ diy σ ντάδ ς λα Μα αλάν απ’ ό αυτά ην πό μπορ ωνιστ δες εκατο ιές τη ό όλα ς στ υ ε νταγ δεκά και ειτον οιχτ τα νω Πά είχθηκε χώρου τες το έναν α τέγη, ασης, ό τις γησης αννάμεσα ε σ φρ δ τ Α τη υς αμ με απ έκ ύρια συνάν ούς. εθήκ υς ανα όξενο ονικό τους ήκαν ο μ ρ ο φιλ καν η ζωή ν βρ χρόν ες –κ μείο ματισ να β ικά τ nts ς ντ η σ e ι ω δ ε α ι σ v σ ι τ τ μ ρ ε σ κα όφι ένα πει ποκεί ρο, ινού e ήταν ότη σου ι ώ υ χτί λογικ χώρο συντρ ήκαν ς και ο χ α pen ι ό κ νκ ρ ας κά κέ συλ καν ι κα ας- β οπτι ορετι κοντ με απ που α η «O που ο ή βρ τροφ θήν προ διαφ βρίσ σου live κδοσ τικά ικά Α ς έ ώ , ισ ιδ α συν ικής είδου τα live ργαν . Έν την κτηρ αι ε πες. τ υ Δ κάθε αυτά antifa α διο 29/10 σει χαρα εις, κ μέτω ι ψ τη σε όλα , το νες, ν στις λαισιώ άλλα ταλή αντ από ι/ες ι ό α ά ς ή ί π α τ ν κ ε ο μ ε ι κ ο σ οι μερ εμ ύς ι αυ να σε ρόν όσ υν και ερινο αν κα ένο όκτη ις που καθη ο χ ομές, ή έχο ν γ ί π μ μ υ λ χει live σ ατισ εία α ιθέσε νται αι ποδ live ρίζο μ ο ρ ω κ ικές υ ποιο γνω τιγμή τ και γραμ ην πο τις επ ρίσκ σ έ ματ ό κά λον ια σ και β η προ s» στ αι με ικο, δ λ π σει c οντ ρώ υς κιν ετά α η, μά την ί τους ρο ή δ i ε ά ι σ M τίζ φ , μ τ ο σ ς α τε υ τες η υ, α ίδ ει σχε Παπο έχουν ιου ε άματ ρούρ αλήψ ς πόρ ρισσό όσμο ς ε ι ρ π τ ς ριφ ατ υ κ υλε έτο χα το οι/ε σε τ ει τα ια πε . Οι κ ίγουν τους σάπιο κόβο σ Ό τους υπίσ κάπο αστε ανο σουν του ής κα ο ά μ ζωή υν σκ ει σε φερό δωρία καλι υτού θε λογ α γ ο α σ ο ά α ς α ν χ ή έ υχτ τι α ενν να θρού ες σε κ γ ν α ι ε χ ν γ ξε ά σ τες ε έ ς ιμ υς καλ γεμά ιά το μένου κτεθε υ ε σ δ ι ο ς ρ π κα ορκ ρκώ την τερο αι δια ό λιγ σκοντ βρί

τ ο τ απου π

α

λ ι ε π

ο κ ι δ

ά τσ

τών σισ μης α φ ι ώρ α ων, ιάν ης γν πάντ υ φ υ τ ς ο ο τ η ι , ιτ αι ρ άτ ν κ κομμ πλά ημίου η που ω , τ σ στο πισ κύρ ωής πάτ πια ή μ ούν ρου, πανε νοικο ρο ζ των λ ι χώ ου χώ βίο υ τελ ς απε ν η ν απο μένου τη: τ ωμένο ό ένα υν το ότερη ς α ι ή ν ο λ η π μ ω Κ τ τ . ν ο η α η κ ι κ ά μ ψ ις τ ιλ ο ή έσε ακρα κατε υ ιδι ου με κτίριο ια να κ ς ή υ στολ , και θ ι ή α γ ές επ παρ άθε το ύ, τ ένο ου. υς γ μηλ κατ και μας κ εκείνη νισμο ειπωμ έρι το ος χα μεση , αγω υ χώρ ε χ α μ ρ ο ά ες η μ νόρ ρχει οργ να ε πό το πόλε την γελί ία τ τωπ του έ υπά όσιου τας έ νάει α Ένας αίνει καταγ τουργ μ η ι αντ τησ της δημ τιμών τι περ ίωτο. ε σημ σε η λει αι ροδό τηση λα ι , τ β ο τ δ ό α ε α ρ τ τ κ ό ων ό ς π ουν ών ουν ταν άζε ρίσ λεκ οδ ι κάν αληψ που ό ταφρ ποδίζ ικο β την η λεκτρ ιοτήτ στου α ε η θ δ ρη ηρ κατ ασης ς, μ παρεμ τσά ορά ομη αστ , χά πως ά η που υ αφ αράν ος δρ τέλος αίνει α αυτ έντ άληψ που α πο ή π όλ γμα ήθ ες σημ η Π κατ ύσεις ηψ θεση• σωστ τό πλ ς μήν Αυτό θούν . Πρά του λ ν η ά μ Ε. οτη ικο υς ί φικ γου επί κά κατ Η τέτοια πολιτι έκανε ε πριν λίΔΕΔΔΗλεκτροδουτσάδντρόφο απαιτε ο. π η ε ς π υ υ Η η μια ίου. ς πο έλαβ ς» τη ς να ο Πα υς σ πράξ αι κό ς ι η ο ρ υ κ ο λέ κτι άληψ ρόνια λήλο τρόπ πτει τ πό τ γίνε ατα πολ και α ς ι κατ ά τα χ υπαλ ί ένας καλύ τικά α ου ν χρήμ τ ς ις ν ς : ε αυτ νεπεί βρεθ ά που εωρη κειμέ ζουμε από όφου πό τ ς ρ α θ ί υ ο α ί κ τ α ση μ «σ πει ν γωνι ίνει ά πρ νωρ συν οιες άμε ση αι γ γ έ λ ν α ί ρ λ η ς ρ ε η π τετ πό κάπ ίνησ δήλω ου ήδ 0 υ, α όλε κ π 9/1 αι α ύν ία τα έχει άδικο και 2 ι ς οντ φθο ό μία όλα μ ληψη μας. ι τ που ουτσ όλο σ ι υ ά ν π ’ ί τ λ τ α ί π π γ e κα ως τα α α κα ο σπ γγύης Πα ό που a liv ου α τ ώ μί όμ f τ ν λε i ως π αυ ρα ναι πρ ο, σε ε σαν αλλη ες π ς. ant ιες α έ ι γ Π / ο ί μ ι ρ ε η ε υ . ο ξ Τ πάθ σες κες ιξης χώ ώσο ρά βαι ό εμά α: π σ έ γ μ ι π ρ ισ αν προ τρόφ ω ανά οστή ε έν την ν ς μας στε β οι α τοίχη και ρ σ σ υ ν π ε α ν α συ απά ής υ ιξης ει ν μέρο είμ σότ χτό ζουν ριο σ ν κ ι παρ ονομι στήρ ας κά η εκ Αλλά περι ανο τρομά φαλτή ική ή ς ς μ κ ύ τ ή . ι ο ιτικ α ς αυ στη πολ ρκώ ί να ται ε ασιστ εις. ι α εν πολ άφερ με πω ελάχ είναι ο δι αντ γίνον αποφ αλήψ τ τ υ α ιο ν ς ο ι κατ εσ η ν α κ ρίζ λλο η η π ς οι/ε ίνα πίθ Γνω ι μά έγγυ τό ε θε ε ήτευσ ωμέν ό τι ά υ α λ είν αλλη κά α αι κ πογο οργαν ω απ κ ι λ ι ε ή την α πιο ι έξ ο κ ειλ , ι τ Κα ε απ πούν μένη έσα υ θ ορ μ ε ά χ Κ σκ στο άση, να πιο δρ για ιτική πολ

λ

ι α τ ί ε

> αφίσα του antifa lab

> game over fest_16

> antifa διαδήλωση_περιστέρι

“Σάουθχωλ, Δυτικό Λονδίνο, Ιούλιος του 1981” «Το βράδυ της παρασκευής, λεωφορεία γεμάτα skinheads έφτασαν για μια συναυλία ποπ μουσικής στο Σάουθχωλ. Τα προβλήματα άρχισαν σύντομα. Μια ομάδα από skinheads χτύπησαν τη γυναίκα του ιδιοκτήτη ενός ασιάτικου καταστήματος και έσπασαν τα τζάμια μερικών άλλων. Από τον μπάρμαν της ταβέρνας όπου γινόταν η συναυλίαειπώθηκε: «Ένα συγκρότημα πραγματικά ξεσήκωσε το κοινό με φασιστικούς χαιρετισμούς και βρετανικά εμβατήρια. Απ’ έξω, εκατοντάδες ασιάτες νεολαίοι βγήκαν στους δρόμους και πολιορκούσαν την ταβέρνα. Μόνο μερικοί αστυνομικοί βρίσκονταν σε αυτό το σημείο, κιέτσι, στις 10 το βράδυ, η ταβέρνα καιγόταν από βόμβες μολότωφ. Οι skinheads αποχώρησαν με τη συνοδεία της αστυνομίας». Ο σύζυγοςτης γυναίκας που χτυπήθηκε είπε: «Ό,τι και να έκαναν τα παιδιά ήταν καθαρή αυτοάμυνα. Ήταν απρόκλητη επίθεση. Δεν θα γίνει καμιά τρελή ενέργεια από τον κόσμο μας, αλλά εάν έλθει κανείς πάλι και προσπαθήσει το ίδιο πράγμα, ο Θεός να τον φυλάει. Μπορούμε να ελέγξουμε τα παιδιά μας μέχρι αυτό το σημείο, αλλά όχι παραπέρα. Η ασιατική νεολαία έκανε καθαρό ότι το Σάουθχωλ είναι μια περιοχή απροσπέλαστη για φασίστες».

*

αυτά και

του antif ο AntifaKaffe περισσότερα, στ

aLAB (ΕΜΠ- είσο

θε Σάββατο από ό Στουρνάρη), κά

δος απ

Ο αντιφασισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την καθημερινότητα της εργατικήςτάξης ενός κόσμου πολυεθνικού. Αντιθέτως, τα κοινοβούλια, οι φιλάνθρωποι κι οι διανοούμενοι δεν έχουν να μας

προσφέρουν τίποτε πέρα από την υποκρισία τους. Γιατί είναι οι καθημερινές συγκρούσεις, η αξιοπρέπεια ενάντια στο αφεντικό, η αποφυγή μιας εξακρίβωσης από μπάτσο, η μουσική και οι βαμμένοι τοίχοι από το Λονδίνο του ’80 ως τη Φωκίωνος Νέγρη και την πλατεία Αμερικής, που δηλώνουν τη διαρκή παρουσία μιας τάξης ενάντια στα αφεντικά και τους φασίστες. Συνήθως κρυφά, συνήθως υπόγεια, και κάποιες φορές με εκρήξεις . . .

τις 8 ως τις 11.

το σάββατο στις 29/10 σε γνώριμα λιμέρια

με καλλιτέχνες και συντρόφισσες/ους που έχουμε βρεθεί ξανά. στη φιλόξενη γειτονιά του χαΪδαρίου για την οικονομική υποστήριξη και πρωτίστως μια δήλωση πολιτικής στήριξης

στην κατάληψη του Παπουτσάδικου.

μαζί με τους sole+dj pain,τον παράξενο, τον tnt και τους te pavarurit (και μαζί με μία νέα έκδοση) .

19ο λοιπόν, antifa live και συνεχίζουμε...