ΠΡΑΞΗ Νο 1 by Αντίσταση στις γειτονιές

Στην ΠΡΑΞΗ γράφουν µέλη και φίλοι των

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΙΝΗΣΕΩΝ ΕΚΠΑΙ∆ΕΥΤΙΚΩΝ

Για τον καιρό που ζούµε, για αυτά που κουβαλάµε, για αυτά που έχουµε ανάγκη Μάρτης 2017 τ1

αεροπλανοφόρο, για το Ν.Α. κοµµάτι της λεκάνης της Μεσογείου, για τον έλεγχο των πηγών και των ροών ενέργειας. Τόσο µεγάλος που η Ψηφίδες της πραγµατικότητας υπόθεση ενός ολόκληρου λαού, της ζωής του, της ανεξαρτησίας του, να είναι – και για τους ιµπεριαλιστές και για τους «εγγυητές» του σε Ελόνιµη η «έκτακτη» κατάσταση στις Ευρωλάδα και Τουρκία- µια αναλώσιµη λεπτοµέρεια… παϊκές µητροπόλεις, µε το στρατό στο δρόµο Στην Ελλάδα, φτάσαµε κιόλας στα 3, 3,5 και ακόµα και στη διάρκεια των γιορτών. Μόνιµες πάµε για τα 4 Μνηµόνια φτώχειας, ανεργίας, ξεκαι οι κρατικές δολοφονίες αφροαµερικανών και πουλήµατος κάθε πλούτου, κοινωνικής οπισθοόχι µόνο, στις ΗΠΑ των δεκάδων εκατοµµυρίων δρόµησης και εργασιακής βαρβαρότητας. αστέγων, ανέργων και ανθρώπων που επιβιώ- Φτάσαµε στην εξύµνηση Οµπάµα ως ειρηνονουν µε συσσίτια. Αυτά από την «κορυφή» του σύγχρονου πολιτισµένου κόσµου. «Παρακάτω» η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής φτάνει στην κλίµακα λαών και χωρών. Όπως στη Μ.Ανατολή όπου οι ιµπεριαλιστικοί πόλεµοι έχουν ρευστοποιήσει τα σύνορα, ενώ σφαγιάζονται και ξεριζώνονται εκατοµµύρια ανθρώπων. Ή όπως στα «εν ειρήνη» Βαλκάνια όπου είναι καθεστώς η εξαθλίωση αλλά και καραδοκεί µε τη µορφή των εθνικισµών και των πρόθυµων – στην υπηρεσία των ιµπεριαλιστών- για τυχοδιωκτισµούς, η συνέχεια των πολέµων του 1990-2000. Αλλά και πιο νότια –στην ίδια γειτονιά- η Κύπρος ξανά στο ιµπεριαλιστικό παζάρι, χωρίς ούτε τα προσχήµατα (ΟΗΕ) που χρησιµοποιήθηκαν τις προηγούµενες φορές. Μεγάλος και πολύ επείγον ο καυγάς για το αβύθιστο

2 ποιού και προοδευτικού ηγέτη. Φτάσαµε στην εγκατάσταση, «σε µια νύχτα» του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο! Και µαζί µε αυτά –και για αυτά- φτάσαµε σε δίκη µε εµφυλιακό νόµο στο Κιλκίς για το «αδίκηµα» της διακίνησης προκήρυξης. Φτάσαµε στον κυβερνητικό «προβληµατισµό» για τη δυνατότητα-αναγκαιότητα να γίνει σύγκλιση της ναζιστικής Χ.Α. µε το «δηµοκρατικό τόξο». Φτάσαµε στην άποψη που λέει ότι η υπεράσπιση των δικαιωµάτων των προσφύγων είναι ασύµβατη και εχθρική µε την υπόθεση των δικαιωµάτων του λαού και της νεολαίας της χώρας µας!

Πολιτικές αναγωγές και προβληµατισµοί

Μάλλον είναι «λάθος» η θεωρία των δύο

άκρων. Αφού η κυβέρνηση της υποτιθέµενης Αριστεράς, πάει χέρι –χέρι µε τους ακροδεξιούς εθνικιστές των ΑΝΕΛ και τον Παυλόπουλο, και επιστρατεύει έως και τον Πολύδωρα, δικαιώνοντας πανηγυρικά όλες τις ανάλογες επιδιώξεις Μπαλτάκου. Αφού ο αντιπρόεδρος της Ν∆ ούτε λίγο ούτε πολύ ζητά να ακολουθήσουµε το παράδειγµα της «δηµοκρατικής» Ευρώπης όπου οι κοµµουνιστές είναι εκτός νόµου και φυλακίζονται. Αφού όλοι αυτοί µαζί µε το ΠΑΣΟΚ και τα κάθε λογής ρετάλια της λεγόµενης κεντροαριστεράς, µαζί µε Λεβέντη και Ποτάµι, ορκίζονται στο «ανήκουµε και προσκυνούµε τη ∆ύση», και όλες οι παραλλαγές των “succes story” που προσφέρουν έχουν κοινό τόπο το τσαλαπάτηµα των εργαζοµένων, της νεολαίας, των συνταξιούχων… Τότε τελικά ένα είναι το άκρο! Ο λαός και η νεολαία, τα συµφέροντα τους, οι κατακτήσεις τους και τα δικαιώµατα τους. Αυτοί και αυτά είναι που «εξέχουν», που δε χωράνε, στην κοινωνία της αναβαθµιζόµενης καπιταλιστικής βαρβαρότητας, στην Ελλάδα ξέφραγο αµπέλι για τις πολεµικές επιδιώξεις των Αµερικανονατοϊκών, για τις αρπακτικές επιδροµές των «δανειστών» της ΕΕ και του ∆ΝΤ. Η φλεγόµενη γειτονιά της χώρας µας και η εµπλοκή της στην υπηρεσία πολλών συγκρουόµενων αφεντάδων είναι σίγουρο ότι οξύνει την κατάσταση και έχουν δώσει παγκόσµιο ενδιαφέρον για το ελληνικό ζήτηµα. Ωστόσο αυτό που ζούµε δεν είναι µια τοπική ή έστω περιφερειακή ιδιαιτερότητα. Ολόκληρος ο πλανήτης δοκιµάζεται από την ιµπεριαλιστική-καπιταλιστική αγριό-

τητα και επίθεση καθώς το σύστηµα βρίσκεται σε πρωτόγνωρα –για τη µεταπολεµική περίοδοαδιέξοδα. Η επικεφαλής του συστήµατος δύναµη , οι ΗΠΑ, µε την εκλογή Τράµπ σηµατοδοτούν µια νέα φάση αυτής της αγριότητας. Μια φάση στην οποία θα επιχειρήσουν να διορθώσουν τις αδυναµίες τους σε σχέση µε τα κοσµοκρατορικά σχέδια τους, αλλά και να αποχαλινώσουν κάθε αντιδραστική δύναµη και επιδίωξη. Και είναι σηµάδι των καιρών – δηλαδή της υποχώρησης έως και «έλλειψης» αντιπάλου για το σύστηµα- ότι και αυτός σύµφωνα µε την επίσηµη πολιτική φιλολογία καταχωρείται στους «αντισυστηµικούς»! Μπαίνει λοιπόν πρώτος στον κατάλογο των ανά των κόσµο δυνάµεων που … επιδιώκουν να διορθώσουν το σύστηµα. Από το Φάρατζ ως τη Λεπέν και τον Γκρίλο και µέχρι τη Χ.Α. (που έσπευσε να χαιρετήσει την εκλογή του), µας ανακοινώθηκαν «ελπίδες και χαρές» για όσα ο Τραµπ φέρνει! Αλλά, και για να µετράµε που µπορεί να φτάσει η γραµµή της ενσωµάτωσης και της υποταγής που δεκαετίες τώρα κυριαρχεί στην Αριστερά, υπήρξαν ήδη εκπρόσωποι αυτής της υποταγής (σαν το Σλαβόι Ζίζεκ) που καλωσόρισαν τον ερχοµό Τράµπ! «Εποχή των τεράτων» λοιπόν όπως κάποιοι µας λένε; Όχι ακριβώς! Γιατί δεν πρόκειται για υπερκόσµια γεννήµατα, που έπεσαν στον πλανήτη µας από τις µάχες του πολέµου των άστρων. ∆εν πρόκειται για απροσδόκητες παραµορφώσεις ενός συστήµατος που θα µπορούσε και να είναι ορθολογικό, ανεκτικό και σχετικά δίκαιο… Είναι τα πραγµατικά πρόσωπα, οι άξιοι εκπρόσωποι του καπιταλιστικούιµπεριαλιστικού συστήµατος. Είναι αυτό που στα αλήθεια µπορεί το σύστηµα να διαµορφώσει ενόσω απαλλάσσεται από κάθε λαϊκή πίεση και διεκδίκηση και πολύ περισσότερο από την «απειλή» της ανατροπής του.

Συµπεράσµατα για κατεργασία και πάλη!

Πολλά χρειάζεται να σκεφτούµε και να συζητή-

σουµε, καθώς η εποχή µας ολοφάνερα απαιτεί συνολική µατιά. Χρειάζεται να βλέπουµε πως από το γενικό προκύπτει το ειδικό. Αλλά και πως µέσα στο ειδικό βρίσκεται το γενικό. Και οπωσδήποτε χρειάζεται να απορρίψουµε, να

χειραφετηθούµε από το συντεχνιακό, από τη στενή (όχι τη συγκεκριµένη) προσέγγιση των δικών µας ζητηµάτων. Αυτή η στενή προσέγγιση είναι ακριβώς που ανοίγει το δρόµο στα φαινόµενα αλληλοφαγώµατος που ήδη εκδηλώνονται στους χώρους της Εκπαίδευσης, φαινόµενα που διαµορφώνουν αντιδραστικές και αδιέξοδες για όλους µας καταστάσεις. Προσεγγίζοντας λοιπόν από γενικότερη πολιτική άποψη την πλειάδα των ερωτηµάτων που γεννά η εξελισσόµενη επίθεση συνολικά αλλά και στο χώρο της Εκπαίδευσης (θα µπορούσε και να εξαιρεθεί;) θα κλείσουµε µε δύο + ένα συµπεράσµατα.

1. ∆εν υπάρχουν δυνάµεις εντός του συστήµατος που αφεαυτές και µε τις δικές του διαδικασίες, θα επιχειρήσουν την ανακοπή της βαρβαρότητας, τον εξορθολογισµό του, τη διαµόρφωση µιας έστω ανεκτής –για την κοινωνική πλειοψηφία- κατάστασης. Αυτή η (αυτ)απάτη έχει δοκιµαστεί εδώ και δεκαετίες και έχει καταρρεύσει πάνω στις πλάτες των εργαζόµενων και της νεολαίας. Έχει εµφανιστεί είτε µε «αριστερό» είτε µε αντιδραστικό πρόσηµο, σε µια ποικιλία θεωριών και πολιτικών επιλογών και έδωσε σε όλες τις περιπτώσεις τα πιο επώδυνα αποτελέσµατα. Το κύριο ίσως είναι ότι αξιοποιείται για την άµβλυνση των αριστερών και αγωνιστικών χαρακτηριστικών και ανακλαστικών ενός ολόκληρου κόσµου, τόσο ώστε να τον φέρνουν κοντά και δίπλα µε ανοιχτά αντιδραστικές κατευθύνσεις. Από την «ελπίδα που έφερνε ο ΣΥΡΙΖΑ» ως το τι µπορεί να «εγγυηθεί» ο Οµπάµα, ο Τραµπ, η ΕΕ ή ο Πούτιν για τη χώρα µας ή ακόµα για τις «λύσεις» που φέρνει ο Σώρρας, η απόσταση αποδεικνύεται µικρότερη από ότι δείχνει. 2. Ανάλογα αδιέξοδα συσσώρευσε και είχε καθοριστική συµβολή στην υποχώρησηαποσυγκρότηση της µαζικής πάλης, η γραµµή της «αριστερής συµµόρφωσης» στην επίθεση

και στις επιδιώξεις του συστήµατος. Πρόκειται στην ουσία για µια γραµµή συµπληρωµατική στην κατεύθυνση αναζήτησης απαντήσεων εντός των ορίων που το σύστηµα θέτει κάθε φορά και µε τη συναίνεση –τουλάχιστον- των δυνάµεων του. Πρόκειται για µια γραµµή που εξελίσσεται εδώ και δεκαετίες αποσυσπειρώνοντας, και διαλύοντας σωµατεία, αγώνες, συνειδήσεις. Πρόκειται για µια γραµµή που έχοντας φάει πλέον τις σάρκες του κινήµατος που υπήρχε, εξαντλείται στις παρωδίες εµφάνισης εικονικού κινήµατος. Έτσι φτάσαµε, εκπαιδευτικοί και συνολικά ο λαός να είµαστε θεατές µπροστά στο σφαγιασµό των ασφαλιστικών κατακτήσεων µας, «ανήµποροι» να απαντήσουµε στο φάντασµα µιας 48ωρης που για µήνες στήθηκε ως ασπίδα της επίθεσης και όχι για την αντίσταση σε αυτήν. Έτσι φτάσαµε και ενώ το κράτος διεξάγει την πιο άγρια επίθεση στην Εκπαίδευση δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικοί να σπεύδουν να ψηφίσουν στα κρατικά όργανα διοίκησης. Έτσι φτάσαµε η ΟΛΜΕ να διακηρύσσει πως συνδικαλισµός είναι να οργανώνεις το πώς θα προλάβεις τις προθεσµίες κατάθεσης των δικαιολογητικών στο ΓΛΚ για να εξαγοράσεις πλασµατικά χρόνια µε λεφτά που δεν (θα) έχεις, για µια σύνταξη που δεν θα πάρεις ή θα είναι υπόλειµµα αυτής που είχαµε κατακτήσει!

Χρειάζεται να κάνουµε αυτό που οι κυ3. ρίαρχοι και οι συµπληρωµατικοί τους το εµφανίζουν ως αδύνατο, αλλά είναι το µόνο ρεαλιστικό για τα δικαιώµατα µας και τη ζωή µας. Να συγκροτήσουµε τα δικά µας σωµατεία, το δικό µας κίνηµα, τους δικούς µας πραγµατικούς αγώνες! Χρειάζεται δηλαδή να «αποφασίσουµε» πως δεν έχουµε συµµάχους στο σύστηµα και στο κράτος του και να συγκροτήσουµε και να οργανώσουµε την Αντίσταση και τη ∆ιεκδίκηση που θα στηρίζεται στις δικές µας και µόνο δυνάµεις. Νίκος Παπαβασιλείου ΕΛΜΕ ΣΑΜΟΥ

Ούτε δείγµα απεργίας αλλά «εποικοδοµητικά» πρακτικά συλλόγων διδασκόντων, επερωτήσεις στη Βουλή, υποµνήµατα στους «αρµόδιους φορείς»…

Ολοκληρωτική χρεοκοπία της κυρίαρχης διαχειριστικής γραµµής στο συνδικαλιστικό

κίνηµα των εκπαιδευτικών

το χώρο της εκπαίδευσης η κυβέρνηση ετοιµάζει µια καθολική επίθεση σε µαθητές µέσω του «νέου λυκείου» και σε εκπαιδευτικούς µέσω της αξιολόγησης. Στο µεταξύ, έχει επιδοθεί σε καταιγίδα αντιλαϊκών µέτρων «χαµηλής έντασης» µε σαλαµωτό τρόπο: Τις αλλαγές του ωραρίου στο δηµοτικό και τη βροχή διατάξεων για αναθέσεις και για άλλα ζητήµατα (στα τέλη της προηγούµενης σχολικής χρονιάς) τις ακολούθησαν οι πρόσφατες εγκύκλιοι για τη «µαθητεία», για το χαρακτηρισµό φοίτησης στη µέση της χρονιάς στα ΕΠΑΛ, για τη «θεµατική βδοµάδα» και για τις «δηµιουργικές εργασίες». Ουσιαστικά, το Υπουργείο Παιδείας συνεχίζει να πλέκει τον ιστό της πολύµορφης επίθεσης απέναντι σε µαθητές και εκπαιδευτικούς, να επιταχύνει το ρυθµό εφαρµογής της αντιλαϊκής πολιτικής στην εκπαίδευση, στις κατευθύνσεις της ΕΕ και του ΟΟΣΑ. Βασικοί στόχοι των παραπάνω κυβερνητικών µέτρων είναι

Το άνοιγµα του δρόµου (εφαρµόζοντας τις κατευθύνσεις ΕΕ-ΟΟΣΑ) στις λεγόµενες «καλές πρακτικές» που συνδέονται άµεσα µε την «αυτοαξιολόγηση» της σχολικής µονάδας, η κλιµάκωση της επίθεσης στα εργασιακά δικαιώµατα των εκπαιδευτικών, η «αξιολογική περικύκλωση» του κλάδου,

η εµπέδωση και αποδοχή της αδιοριστίας αλλά και του «υποκατώτατου µισθού» (µέσω µαθητείας) και

η µετάθεση των ευθυνών σε εκπαιδευτικούς και µαθητές και η όξυνση της ταξικότητας της εκπαίδευσης.

η"εξατοµικευµένη" εκπαίδευση που θα δικαιολογεί τις "µειωµένες προσδοκίες" και την "απο τυχία-ανικανότητα" για τους µαθητές των λαϊκών στρωµάτων και θα εµφανίζει σαν «φυσιολογική» µια εκπαίδευση των ταξικών φραγµών και της ταξικής επιλογής.

Τα παραπάνω µέτρα έχουν δηµιουργήσει από αµηχανία έως εκνευρισµό στους εκπαιδευτικούς. Η σύγχυση όµως που προκαλούν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι τέτοια που η απόπειρα γύρου συνελεύσεων που έγινε τις προηγούµενες µέρες χαρακτηρίστηκε από παταγώδη αποτυχία. Ας πά ρουµε όµως ένα πολύ αποκαλυπτικό δείγµα των «αντιδράσεων» της αστικής και ρεφορµιστικής ηγεσίας του κλάδου: Η ΟΛΜΕ (υπό την καθοδήγηση των ΣΥΝΕΚ) χειροκροτεί µε σεµνότητα: «∆εν µπορεί να αµφιβάλλει κανείς ότι η ανάπτυξη ουσιαστικών προγραµµάτων υγείας- πρόληψης στο δηµόσιο σχολείο είναι µια µεγάλη αναγκαιότητα. Η θεµατολογία που επιλέχθηκε επίσης, είναι πολύ κοντά στις ανησυχίες και τις ανάγκες της εφηβικής και προεφηβικής ηλικίας… Προγράµµατα όµως που αφορούν ζητήµατα όπως οι εξαρτήσεις και οι διαφυλικές σχέσεις είναι επιβεβληµένο να αναπτύσσονται αφού προηγηθεί επιµόρφωση των εκπαιδευτικών, θεσµική σύνδεση του σχολείου µε φορείς υγείας και πρόληψης και στελέχωσή του µε ειδικό επιστηµονικό προσωπικό.» (απόφαση ΟΛΜΕ για τη θεµατική βδοµάδα). «Η προχειρότητα όµως µε την οποία φαίνεται να σχεδιάστηκε η εφαρµογή τους από το Υπουργείο, η γραφειοκρατική διαδικασία και οι ασάφειες µε τις οποίες ζητείται να υλοποιηθούν, η χρονική συγκυρία (µέση του σχολικού έτους) που επιλέχτηκε, όπως και το ότι δεν έχει προηγηθεί κανενός είδους επιµόρφωση των εκπαιδευτικών… οδηγούν στη βεβαιότητα ότι οι δηµι-

ουργικές αυτές εργασίες µε τον τρόπο που επιχειρείται να επιβληθούν… θα διαταράξουν την οµαλή λειτουργία των Λυκείων» (απόφαση για τις δηµιουργικές εργασίες).

«Είναι θετικό το γεγονός – µε βάση πάντοτε τις θέσεις που είχε η ΟΛΜΕ – ότι υλοποιείται στο έτος αυτό η σύνδεση των αποφοίτων ΕΠΑΛ µε την εργασία, η περαιτέρω ειδίκευσή τους, η άσκηση εποπτείας από τους εκπαιδευτικούς των ΕΠΑΛ στη µαθητεία, ο καθορισµός από το ΥΠΠΕΘ του περιεχοµένου σπουδών και κατευθύνσεων κατάρτισης στο χώρο εργασίας, η συµµετοχή των εκπαιδευτικών ΕΠΑΛ στην πραγµατοποίηση του προγράµµατος και η αξιοποίηση του εξοπλισµού και των εργαστηρίων ΕΠΑΛ και ΕΚ, η εξασφάλιση αµοιβής, ασφαλιστικών δικαιωµάτων και δικαιωµάτων υγείας στον µαθητευόµενο, η συµµετοχή του εκπαιδευτικού στα ΚΠΑ (κέντρα προώθησης απασχόλησης)… Όµως παράλληλα παραµένουν ορισµένα ιδιαίτερα κρίσιµα και ανησυχητικά στοιχεία αφ ενός για την επιτυχή έκβαση του όλου εγχειρήµατος και αφ ετέρου να εξασφαλισθεί η µη διολίσθηση της µαθητείας σε στενή κατάρτιση, σε σχολείο της αγοράς και σε χρησιµοποίηση των µαθητευοµένων ως φτηνής και ευέλικτης εργασιακής δύναµης για την αντικατάσταση εργαζοµένων και θέσεων εργασίας. Τονίζουµε την ανάγκη οι συνάδελφοι και οι σύλλογοι των ΕΠΑΛ να εντείνουν τις προσπάθειες και την επαγρύπνησή τους ώστε να αποκλειστούν αρνητικές πλευρές και πιθανές παρεκκλίσεις.» (απόφαση ΟΛΜΕ για τη µαθητεία στα ΕΠΑΛ) Η ΟΛΜΕ, λοιπόν, αυτοπροσδιορίζεται πολιτικοσυνδικαλιστικά ως επιτροπή εποικοδοµητικής κριτικής και αποδοχής της αντιδραστικής κυβερνητικής πολιτικής. Όλα τα βλέπει καλά αλλά µε… κινδύνους παρεκκλίσεων. Θέλει να είναι ο «επιστάτης» που θα αποτρέπει τις «ακρότητες» στη µαθητεία που επιβάλλει η καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αν όµως, έχουµε από τη µία την ανοιχτή αποδοχή των κυβερνητικών µέτρων (αυτό που λέγεται κυβερνητικός συνδικαλισµός) παρούσα είναι και η γραµµή, η οποία µπορεί να µην αποτελεί ανοιχτή στήριξη, αλλά παράγει σύγχυση και αυταπάτες. Σε κάποιες ΕΛΜΕ, οι εκεί Παρεµβάσεις κάλεσαν τους Συλλόγους ∆ιδασκόντων να υπογράψουν πρακτικά απειθαρχίας. Σε σχέση µε το ζήτηµα αυτό, έχουµε να επισηµάνουµε δύο σηµεία: Το πρώτο είναι ότι η συνεχής µετακύλιση των συνδικαλιστικών και εργασιακών ζητηµάτων του κλάδου από τις συλλογικές συνδικαλιστικές διαδικασίες (γενικές συνελεύσεις των σωµατείων) στα κρατικά διοικητικά όργανα (στους Συλλόγους ∆ιδασκόντων) από τη µία αναπαράγει και ενισχύει τη σύγχυση γύρω από τη φύση των οργάνων αυτών αλλά και του κράτους συνολικά και από την άλλη ανατροφοδοτεί τη διαλυτική κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνηµα. Όπως είναι γνωστό δεν αποκλείουµε την περίπτωση το κίνηµα να χρησιµοποιήσει κατ’ εξαίρεση και ως δευτερεύουσα πλευρά και τέτοιες ενέργειες, αλλά µένουµε σταθεροί ότι βασική, κρίσιµη και πρωτεύουσα πλευρά δεν µπορεί παρά να είναι ο συλλογικός αγώνας, ΕΞΩ από τα θεσµικά κρατικά όργανα, µε συνελεύσεις, απεργίες και διαδηλώσεις και στόχο την ΑΝΑΤΡΟΠΗ των αντιλαϊκών µέτρων. Χωρίς αυτή την πρωτεύουσα πλευρά, δεν µπορούν να υπάρχουν οι άλλες…

Το δεύτερο σηµείο που θέλουµε να επισηµάνουµε σχετίζεται µε τη φύση των πρακτικών που καλούνται οι Σύλλογοι ∆ιδασκόντων να υπογράψουν. Θαυµάστε, λοιπόν, µαργαριτάρια «απείθαρχης»… υποταγής:

«Πιστεύουµε ότι παρόµοιες δραστηριότητες οφείλουν να προγραµµατίζονται από την έναρξη της σχολικής περιόδου ώστε εκπαιδευτικοί και µαθητές να σχεδιάζουν και να οργανώνουν ουσιαστικά… µας προβληµατίζει το γεγονός ότι η υποχρεωτικότητα και η ανάθεση των θεµάτων περιορίζει την παιδαγωγική αυτονοµία των σχολείων, των εκπαιδευτικών και των µαθητών… Ως εκπαιδευτικοί παρά την έλλειψη ουσιαστικής επιµόρφωσης και στήριξης του διδακτικού µας έργου, παρά την έλλειψη διοικητικής και οικονοµικής βοήθειας από το Υπουργείο, γνωρίζουµε την αξία τέτοιων δράσεων στη διδακτική διαδικασία… Ζητάµε από την διεύθυνση εκπαίδευσης καθώς και από το υπουργείο να ακούσει τους προβληµατισµούς µας και τις αντιρρήσεις µας ως προς το παραπάνω νοµοθέτηµα, που κρίνουµε ότι δεν µπορεί να υλοποιηθεί…»

6 Και αν οι παραπάνω φιοριτούρες έχουν το άλλοθι των στενών ορίων που θέτει η διοικητική φύση του Συλλόγου ∆ιδασκόντων (γεγονός, πάντως, που καθόλου δεν αναιρεί το λαθεµένο του πράγµατος) ακόµα πιο προβληµατικό είναι ότι αντίστοιχα «επιχειρήµατα» καταγράφηκαν και σε αποφάσεις ΕΛΜΕ. Αξίζει, όµως, δυο παραπάνω λόγια η περίπτωση του ΠΑΜΕ.Η στάση του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών την τελευταία περίοδο µια γνωστή φράση φέρνει στο µυαλό: Οι µάσκες έπεσαν! Είναι αλήθεια ότι από την αντιαπεργιακή υστερία του Μάη και του Σεπτέµβρη του ’13 έχει να επιδείξει το ΠΑΜΕ τόσο ανοιχτά αντικινηµατική και δεξιά πολιτική γραµµή. Ας τα πάρουµε, όµως, µε τη σειρά. Για τη θεµατική βδοµάδα, το ΠΑΜΕ πρότεινε στα σωµατεία ένα κείµενο – περιβόλι, στο οποίο η αµηχανία έφτανε σε τέτοιο βαθµό που υπαινισσόταν ότι το Υπουργείο επιβάλλει τη θεµατική βδοµάδα για να προωθήσει το διαχωρισµό µαλακών – σκληρών ναρκωτικών και να προωθήσει τη ναρκωκουλτούρα! Εκεί υποστηρίζεται ταυτόχρονα ότι «Η αντιπαράθεση µε τις στοχεύσεις του Υπουργείου αφορά πρώτα και κύρια το περιεχόµενο των δραστηριοτήτων και όχι απλά το αν θα γίνουν η όχι κάποιες δραστηριότητες µε τη µια ή άλλη µορφή...». Για όποιον δεν κατάλαβε τη σιβυλλική φράση, και ενώ οι εκπαιδευτικοί είναι έξαλλοι µε την κοροϊδία του Υπουργείου αλλά και µε όλη την αξιολογική προετοιµασία (αναλυτική καταγραφή στόχων, µεθόδων, δράσεων, εµπλοκή σχολικών συµβούλων) έρχεται ο Ριζοσπάστης της 29ης Γενάρη και ενηµερώνει ότι η Οµοσπονδία Γυναικών Ελλάδας διεκδικεί να συµπεριληφθεί στους φορείς που θα συνεισφέρουν στη θεµατική βδοµάδα στα γυµνάσια! Με µπόλικη υπευθυνότητα, η ΟΓΕ και ο Ριζοσπάστης διαβεβαιώνουν ότι «οι Σύλλογοι και οι Οµάδες της ΟΓΕ διαθέτουν ήδη πλούσια πείρα από τη διοργάνωση σχετικών εκδηλώσεων σε σχολικές τάξεις». Ώστε αυτό ήταν λοιπόν! Όλη η φασαρία για το πάπλωµα – όλη η γκρίνια για να διεκδικηθεί από τις δυνάµεις του ΚΚΕ θεσµικός ρόλος στις αντιδραστικές µεθοδεύσεις της κυβέρνησης και του συστήµατος. Πόσο διαφέρει η παραπάνω τοποθέτηση από τις τοποθετήσεις των δυνάµεων του ΣΥΡΙΖΑ ότι «η αντιπαράθεση στην αξιολόγηση αφορά τη µέθοδο και τα κριτήρια» λες και όλα αυτά που συνθέτουν την κυρίαρχη πολιτική έχουν διαφορετικές στοχεύσεις από αυτές που περιγράψαµε στην αρχή του σηµειώµατός µας; Για τη µαθητεία στα ΕΠΑΛ, το ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών αφού κάνει κάποιες -ας πούµε- σωστές επισηµάνσεις (έστω και µε λαθεµένα υπερτονισµένη ουσιαστικά την πλευρά αποδοχής ότι έρχεται κάποιου τύπου καπιταλιστική ανάπτυξη), προχωράει σε… κυβερνητικό πρόγραµµα για το πώς θα πρέπει να είναι η… σωστή µαθητεία, όπου ασφαλώς δε λείπουν τα µαργαριτάρια: «(η πρακτική άσκηση)… να αποτελεί διαδικασία βαθύτερης γνώσης της ειδικότητας και όχι να αξιοποιούνται οι πρακτικάριοι από τους εργοδότες σαν φθηνά εργατικά χέρια…» (δηλαδή, για τους µαθητευόµενους «µας» να ισχύει ο… σοσιαλισµός και όχι ο καπιταλισµός!) και «Το κοµµάτι του ελέγχου και της εποπτείας είναι ευθύνη της κυβέρνησης και των αρµόδιων Υπουργείων αλλά και των αντίστοιχων εποπτικών µηχανισµών» (που είναι, ως αρµόδιοι, οπωσδήποτε… υπέρ του εργαζόµενου µαθητευόµενου). Α, µάλιστα! ∆ιά νόµου (µιας κυβέρνησης φανταζόµαστε, γιατί οι κυβερνήσεις ψηφίζουν νόµους) θα διασφαλιστεί ότι η πρακτική άσκηση θα αποτελεί διαδικασία βαθύτερης γνώσης και αν κάτι πάει στραβά, θα επιληφθούν οι εποπτικοί µηχανισµοί του αστικού κράτους να το φέρουν στα ίσια! Πλήρης τρικυµία σε ρεφορµιστικά κεφάλια…

Μετά από όλα αυτά –και ενώ η εφαρµογή είναι προαιρετική για τους εκπαιδευτικούς των ΕΠΑΛ- το ΠΑΜΕ δεν τους καλεί καν να µη γίνουν συνένοχοι στην έµµεση θέσπιση του υποκατώτατου µισθού και να µην δηλώσουν ενδιαφέρον για δηµιουργία τµηµάτων µαθητείας. Αλλά παρόλο που κρίνει αναντίστοιχα ανεβασµένη µια τέτοια πρόσκληση, διακηρύσσει στο τέλος της ανακοίνωσής του την αναγκαιότητα ο αγώνας «να στοχεύσει το πραγµατικό αντίπαλο που είναι το κεφάλαιο και η εξουσία τους». Ένα «όχι» δεν µπορεί να πει το ΠΑΜΕ, αλλά στοχεύει στο κεφάλαιο και την εξουσία του… Ετσι, λοιπόν, σε τέτοια αποθέωση υπευθυνότητας και κοινοβουλευτισµού, δεν µας έκανε καµία εντύπωση ότι στις συνελεύσεις το ΠΑΜΕ θεώρησε ότι οι 70.000 εκπαιδευτικοί της δευτεροβάθµιας δεν είναι αρκετοί για να παλευτεί µια 24ωρη απεργία του κλάδου και µόνη πρότασή του ήταν η συµµετοχή των εκπαιδευτικών στα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ και σε ενδεχόµενη γενική απεργία (λες και χρειάζεται απόφαση για αυτό). Ούτε και ότι σε κινητοποίηση επιτροπής Αναπληρωτών Ειδικοτήτων, µοιραζόταν από µέλη του ΚΚΕ στους αναπληρωτές η επερώτηση του

κόµµατός τους στη Βουλή!

Συµπερασµατικά, θα επισηµάνουµε κάποια βασικά στοιχεία της άποψής µας και της εκτίµησής µας για την περίοδο:

1. Η συνολική αντιδραστικοποίηση του πολιτικού σκηνικού αποκαλύπτει όχι µόνο το ρόλο των κυβερνητικών συνδικαλιστών αλλά και του ρεφορµισµού, ο οποίος πλέει σε πελάγη κοινοβουλευτισµού και τρέχει να καλύψει το κενό που αφήνει το ξεγύµνωµα του ΣΥΡΙΖΑ.

2. Το συνδικαλιστικό κίνηµα δεν ταλαιπωρείται µόνο από τον κυβερνητικό συνδικαλισµό αλλά και από όλο το ρεφορµιστικό φάσµα ταξικής συνεργασίας, υπεύθυνης προτασεολογίας στο σύστηµα, επερωτήσεων στη Βουλή και του συνακόλουθου µε όλα αυτά εικονικού κινήµατος.

3. Ο εκφυλισµός και η διάλυση που έχουν επιβάλει οι αστικές και ρεφορµιστικές δυνάµεις είναι καταθλιπτικός και έχει αποµακρύνει οποιαδήποτε συζήτηση για τα πραγµατικά ζητήµατα. 4. Αν, όµως, εµείς δε διαθέτουµε το σύνολο των απαντήσεων (που δεν το διαθέτουµε), είµαστε σίγουροι ότι αυτό που ζούµε δεν είναι κίνηµα. Είµαστε σίγουροι ότι να καλούµε τον αντίπαλο να σεβαστεί το δίκιο, να γίνονται συνελεύσεις νεκρές χωρίς πολιτική συζήτηση και χωρίς να αποφασίζουν αγώνες, να περιφέρονται σφραγίδες σωµατείων σε αποφάσεις που οι εργαζόµενοι δεν ξέρουντίποτα για αυτές, να µπερδεύεται το σωµατείο µε το αστικό κράτος, να βάζουν τον κόσµο να χειροκροτεί τους σωτήρες που κάνουν επερωτήσεις στη Βουλή και καταθέτουν προτάσεις νόµου, να κατατίθενται προτάσεις για την εύρυθµη λειτουργία του αστικού κράτους, ΟΛΑ ΑΥΤΑ ∆ΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΚΙΝΗΜΑ. Ανεξάρτητα µε τις ταµπέλες είναι κηρύγµατα υποταγής και εργαλεία διάλυσης συνειδήσεων. 5. Οσο κι αν είναι δύσκολο, οι αγωνιστικές δυνάµεις που δρουν στον κλάδο έχουν την υποχρέωση να προσπαθήσουν εξαντλητικά να επαναφέρουν τη συζήτηση στα πραγµατικά ερωτήµατα: τι χαρακτηριστικά έχει η επίθεση του αντιπάλου, ποιοι είναι οι αντίπαλοι, τι είναι κίνηµα, τι είναι συνελεύσεις, τι είναι πραγµατικός αγώνας, πως συγκροτείται και µε τι στόχους. Και να προσπαθήσουν σε αυτό το δυσµενές πεδίο να δώσουν µαζί µε τους εκπαιδευτικούς τις δικές τους απαντήσεις.

6. Όσο µας αφορά, θεωρούµε ότι το πλαίσιο εποικοδοµητικής παρέµβασης στην αντιδραστική πολιτική του συστήµατος και της κυβέρνησης δεν είναι πλαίσιο αγώνα, αλλά υποταγής και αποδοχής της. Οι στόχοι του κινήµατος πρέπει να είναι: Ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής στην κοινωνία και την εκπαίδευση – ανατροπή όλων των µέτρων εφαρµογής της αντιδραστικής εργαλειοθήκης ΟΟΣΑ – ΕΕ.

Μαζικοί µόνιµοι διορισµοί – όχι στο πέταγµα των αναπληρωτών στον καιάδα της ανεργίας.Ανατροπή του θεσµικού πλαισίου για τη µαθητεία – πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώµατα σε όλους – όχι στις έµµεσες θεσπίσεις υποκατώτατου µισθού.

Ανατροπή του θεσµικού πλαισίου για τις «δηµιουργικές εργασίες» και τη «θεµατική εβδοµάδα».Καµία συγχώνευση τµήµατος και σχολείου – κανένα κλείσιµο τοµέας και ειδικότητας – ανατροπή της εγκυκλίου για χαρακτηρισµό φοίτησης στη µέση της χρονιάς.

Όχι στην προετοιµασία του εδάφους για αξιολόγηση – αυτοαξιολόγηση και στη διάσπαση του κλάδου. ∆ουλειά µόνιµη και σταθερή µε πλήρη δικαιώµατα για όλους.

Παράλληλα µε την προώθηση της παραπάνω κατεύθυνσης, η αντιπαράθεση στην παραλυτική λογική «πάει πια η εποχή των αγώνων» και του «τι µπορούµε να κάνουµε οι καηµένοι 70.000… µόνοι µας» πρέπει να είναι αποφασιστική. Το καθήκον για την προετοιµασία και οργάνωση απεργιακού αγώνα είναι κρίσιµο και διαχωρίζει τις δυνάµεις του αγώνα από τις δυνάµεις της υποταγής. Συνέχεια στη σελ. 18

ΞΗ Η ΥΡ Κ Ο Ρ Π

Κάθε τέλος χρονιάς ΑΠΟΛΥΟΜΑΣΤΕ! Η αντιλαϊκή πολιτική δεν αντιµετωπίζεται µε παραστάσεις διαµαρτυρίας, µε παρακάλια, µε επερωτήσεις στη Βουλή! Τα σωµατεία να προετοιµάσουν ∆ΙΑ∆ΗΛΩΣΕΙΣ και ΑΠΕΡΓΙΕΣ Για ΜΟΝΙΜΟΥΣ ΜΑΖΙΚΟΥΣ ∆ΙΟΡΙΣΜΟΥΣ Για ανατροπή της πολιτικής των απολύσεων, της ανεργίας, των ελαστικών εργασια κών σχέσεων και των ταξικών φραγµών

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,

Εµείς οι αναπληρωτές αποτελούµε το πιο χτυπηµένο κοµµάτι του κλάδου. Με µόνιµο άγχος καθώς δεν ξέρουµε αν, πού και πότε θα δουλέψουµε, µε µειωµένα δικαιώµατα, σε καθεστώς µόνιµης οµηρίας βλέπουµε σαν άπιαστο όνειρο τη µόνιµη δουλειά. Για άλλη µια χρονιά εργαζόµαστε µε δεδοµένη την απόλυσή µας στις 30 Ιουνίου. Παρά τις υποσχέσεις (9000 διορισµοί πρόπερσι, 20000 διορισµοί για την επόµενη διετία κτλ) η πραγµατικότητα επιβεβαιώνει ότι, όσο και να κάτσουµε στα... αυγά µας και να κάνουµε την δουλειά µας µε συνέπεια, δεν θα δούµε άσπρη µέρα βαδίζοντας αυτόν τον δρόµο. Από την άλλη, οι εύκολες και γρήγορες λύσεις που µας προτείνονται δεξιά και αριστερά (βουλευτικές εκλογές, εκλογές για ανάδειξη αιρετών στα υπηρεσιακά συµβούλια, δικαστικές προσφυγές, προτάσεις νόµων στη Βουλή, εικονικά κινήµατα για τα κανάλια...) δοκιµάστηκαν και απέτυχαν. Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,

Ετοιµάζονται για µια ακόµα φορά να µας πετάξουν στα σκουπίδια. Στόχος της κυβέρνησης, σε εφαρµογή των κατευθύνσεων ΟΟΣΑ – ΕΕ, είναι να παγιώσει και να οξύνει την πολιτική της αδιοριστίας. Σκοπεύουν να µειώσουν δραµατικά ακόµα και αυτές τις προσωρινές προσλήψεις αναπληρωτών και τα κενά να τα καλύψουν στύβοντας απόλυτα τους µόνιµους συναδέλφους µέσω της συγχώνευσης ειδικοτήτων, της ευελιξίας στις αναθέσεις, της τοποθέτησης σε πολλαπλά σχολεία και (πιθανά) της αύξησης του ωραρίου.

Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες µας δουλεύουν κανονικά. Οργανώνουν σκόρπιες και χωρίς καµία κλιµάκωση κινητοποιήσεις για να µας χρησιµοποιήσουν σαν κουκιά σε συνδικαλιστικές, κρατικές ή βουλευτικές εκλογές. Παίζουν στις πλάτες µας τη δικιά τους αναπαραγωγή. Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,

έχουµε δικαίωµα σε σταθερή εργασία και µονιµότητα, σε ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και ανθρώπινο µισθό! Και όπως κάθε δικαίωµα, έτσι και αυτό θα κερδηθεί µε τον δύσκολο τρόπο: µε την σύγκρουση µε αυτούς που µας κλέβουν αυτό το δικαίωµα.

· Με την συσπείρωση καταρχήν όλων των αναπληρωτών ενάντια στις συντεχνιακές λογικές, που θέλουν να µας βάλουν να προτείνουµε ποιοι συνάδελφοί µας θα µείνουν αδιόριστοι (γιατί αυτό σηµαίνει να µπούµε στον διάλογο για πρόταση διορισµού).

· Με την συνειδητοποίηση ότι η επίθεση ενάντια στους µόνιµους συναδέλφους (ωράριο, σύνταξη, αύξηση συνολικά του φόρτου εργασίας) θα συµπιέσει τα δικά µας εργασιακά δικαιώµατα ακόµη πιο κάτω και άρα “βράζουµε στο ίδιο καζάνι” µε αυτούς. ·

Με την υπεράσπιση του δικαιώµατος της νεολαίας για δωρεάν εκπαίδευση.

Με κοινούς αγώνες όλων των εκπαιδευτικών µόνιµων και αναπληρωτών. Με παρατεταµένους αγώνες και οργανωµένες και µαζικές απεργίες.

Να µιλήσουµε ξεκάθαρα: απαιτούµε µόνιµους και µαζικούς διορισµούς! ΟΧΙ στις απολύσεις! Χωρίς µα-µου-σουτου και αστερίσκους! Και αυτό µπορεί να γίνει µόνο µε ΑΓΩΝΑ! Και ο ΑΓΩΝΑΣ είναι οι ΑΠΕΡΓΙΕΣ και οι ∆ΙΑ∆ΗΛΩΣΕΙΣ! Αναπληρωτές εκπαιδευτικοί που συµµετέχουµε στις Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών

όταν η απόλυση είναι βέβαιη πιθανότητα

Εµείς οι αναπληρωτές αποτελούµε το πιο χτυπηµένο κοµµάτι του κλάδου. Με µόνιµο άγχος καθώς δεν ξέρουµε αν,

πού και πότε θα δουλέψουµε, µε µειωµένα δικαιώµατα, σε καθεστώς µόνιµης οµηρίας βλέπουµε σαν άπιαστο όνειρο τη µόνιµη δουλειά. Για άλλη µια χρονιά εργαζόµαστε µε δεδοµένη την απόλυσή µας στις 30 Ιουνίου. Παρά τις υποσχέσεις (9000 διορισµοί πρόπερσι, 20000 διορισµοί για την επόµενη διετία κτλ) η πραγµατικότητα επιβεβαιώνει ότι, όσο και να κάτσουµε στα... αυγά µας και να κάνουµε την δουλειά µας µε συνέπεια, δεν θα δούµε άσπρη µέρα βαδίζοντας αυτόν τον δρόµο.

Κατά καιρούς µας προτείνονται δεξιά και ...αριστερά διάφορες εύκολες και γρήγορες λύσεις (βουλευτικές εκλογές, εκλογές για ανάδειξη αιρετών στα υπηρεσιακά συµβούλια, δικαστικές προσφυγές, προτάσεις νόµων στη Βουλή, εικονικά κινήµατα για τα κανάλια...). Χρόνια τώρα δοκιµάζουµε τις ίδιες συνταγές, για να διαπιστώσουµε κάθε φορά ότι το µόνο που αλλάζει είναι τα ...µαλλιά µας που ασπρίζουν!

Άλλη µια φορά φέτος ετοιµάζονται να µας πετάξουν στα σκουπίδια. Στόχος της κυβέρνησης, σε εφαρµογή των κατευθύνσεων ΟΟΣΑ – ΕΕ, είναι να παγιώσει και να οξύνει την πολιτική της αδιοριστίας. Σκοπεύουν να µειώσουν δραµατικά ακόµα και αυτές τις προσωρινές προσλήψεις αναπληρωτών και τα κενά να τα καλύψουν στύβοντας απόλυτα τους µόνιµους συναδέλφους µέσω της συγχώνευσης ειδικοτήτων, της ευελιξίας στις αναθέσεις, της τοποθέτησης σε πολλαπλά σχολεία και (πιθανά) της αύξησης του ωραρίου.

Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες µας δουλεύουν κανονικά όπως ακριβώς δουλεύουν και τους µόνιµους. Οργανώνουν σκόρπιες και χωρίς καµία κλιµάκωση κινητοποιήσεις για να µας χρησιµοποιήσουν σαν κουκιά σε συνδικαλιστικές, κρατικές ή βουλευτικές εκλογές. Έτσι, και ενώ τίθεται τόσο επιτακτικά το θέµα των µόνιµων διορισµών η τελευταία συνέλευση των προέδρων δεν πήρε καµία απόφαση και αντ’ αυτού µας έστειλαν το ∆Σ της ΟΛΜΕ στην Κρήτη να διοργανώσει ...ηµερίδα για τα προβλήµατα των καθηγητών(!!). Αυτό θα πει τρίζω τα δόντια στο σύστηµα!! ∆εν είπαν κουβέντα για την ανάγκη αντίστασης σ’ αυτήν την επίθεση, δεν υπάρχει γι’ αυτούς ανάγκη οργάνωσης και προετοιµασίας των συναδέλφων για µαζικές διαδηλώσεις και απεργίες. Αντίθετα, µας προετοιµάζουν για να νοιώθουµε ανήµποροι µπροστά στα ...επόµενα µέτρα που έρχονται! Όταν µιλάνε για αγώνες εννοούν επερωτήσεις στη Βουλή, δηλώσεις στα κανάλια, εκλογές, άντε -αν έχει πολυζορίσει το πράγµα- και κανένα “τσέρτσελο” στα κάγκελα του υπουργείου (πάντα σε συνεννόηση µε τις κάµερες). Παίζουν στις πλάτες µας τη δικιά τους αναπαραγωγή.

Όµως εµείς έχουµε δικαίωµα σε σταθερή εργασία και µονιµότητα, σε ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και ανθρώπινο µισθό! Και όπως κάθε δικαίωµα, έτσι και αυτό θα κερδηθεί µε τον δύσκολο τρόπο: µε την σύγκρουση µε αυτούς που µας κλέβουν αυτό το δικαίωµα.

Με την υπεράσπιση του δικαιώµατος της νεολαίας για δωρεάν εκπαίδευση. Με κοινούς αγώνες όλων των εκπαιδευτικών µόνιµων και αναπληρωτών.

Με παρατεταµένους αγώνες και οργανωµένες και µαζικές απεργίες. Να κάνουµε τα σωµατεία µας όπλο µας, ξεπερνώντας τα εµπόδια που µας βάζουν οι συνδικαλιστικές µας ηγεσίες.

Να µιλήσουµε ξεκάθαρα: απαιτούµε µόνιµους και µαζικούς διορισµούς! ΟΧΙ στις απολύσεις! Χωρίς µα-µου-σου-του και αστερίσκους! Και αυτό µπορεί να γίνει µόνο µε ΑΓΩΝΑ! Και ο ΑΓΩΝΑΣ είναι οι ΑΠΕΡΓΙΕΣ και οι ∆ΙΑ∆ΗΛΩΣΕΙΣ! Λία Μπαµπαλετάκη

ΕΛΜΕ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ

Εκλογές στο Σύλλογο Πρωτοβάθµιας Χαλκιδικής

Εκλογές έπρεπε να γίνουν κανονικά το Νοέµβρη του 2016, αλλά τότε ασχολούνταν µε τη συνδιοίκηση. Ετσι σκέφτη-

καν να κάνουν τις εκλογές το Μάιο µαζί µε τους αντιπροσώπους για τη ∆ΟΕ (να αξιοποιήσουν τη συνδικαλιστική άδεια της χρονιάς και για τις δύο αναµετρήσεις). Οι ανεξάρτητοι όµως τελικά υπαναχώρησαν και έτσι όρισαν να γίνουν εκλογές τον Ιανουάριο. Λόγω χιονιά µεταφέρθηκαν σήµερα 2/3. Η συνέλευση άµαζη και υποτονική µε αποχή κόσµου από τη βόρεια Χαλκιδική -παραδοσιακά πιο προοδευτικού. Η κουβέντα επικεντρώθηκε στα οικονοµικά του συλλόγου (π.χ. χιλιοµετρικές αποζηµιώσεις των µελών του ∆Σ όταν βγαίνουν για ενηµέρωση). Κουβέντα για τα πολιτικά ζητήµατα, για τις αλλαγές στα νηπιαγωγεία, για τα ολοήµερα, εννοείται κουβέντα για αγώνες, για προσπάθεια ανάσχεσης µέτρων ή ακόµα περισσότερο για πάλη ενάντια στην κυβερνητική πολιτική. Ακόµα και το ΠΑΜΕ πολύ χλιαρά αναφέρθηκε στα γενικότερα ζητήµατα. Πολύ φιλοσοφία για την αναµοριοδότηση των σχολείων. Περίµενα να µαλώσουν για τις συνεχείς αναβολές των εκλογών, αλλά µάλλον κατάλαβαν ότι δεν θα «πουλήσει». ∆εν είχε άλλωστε και κόσµο, για να ανεβάσουν τους τόνους και να εντυπωσιάσουν. Θυµήθηκαν τους αναπληρωτές και κυρίως της ειδικής αγωγής. ∆ΗΣΥ και ΠΑΜΕ είχαν (όπως και τις προηγούµενες εκλογές) από έναν υποψήφιο αναπληρωτή της ειδικής. Φέτος όµως πρέπει να κινητοποιήθηκαν περισσότερο και να κίνησαν γη και ουρανό για να έρθουν να τους ψηφίσουν. Η συµµετοχή δεν πρέπει να έχει και µεγάλη διαφορά µε την προηγούµενη εκλογική αναµέτρηση. Ο αριθµός των λευκών και άκυρων πρέπει να είναι γύρω στα 40 όλα µαζί. Ετσι εξηγώ την πτώση των ανεξάρτητων και την αύξηση των 2 πρώτων σε συνδυασµό µε την αύξηση των άκυρων-λευκών (λείπουν τα ακριβή νούµερα από την τρίτη κάλπη). Αυτό το γεγονός «πίκρανε» τους ανεξάρτητους, οι οποίοι στα προεκλογικά τους κείµενα πόνταραν στο θυµικό (εµείς παλεύουµε ενάντια στην «αδιαφάνεια») και πρότειναν συγκεκριµένες µπαρούφες για το επόµενο ∆Σ (π.χ. αξιοποίηση των κατασκηνώσεων της Χαλκιδικής για τους εκπαιδευτικούς του νοµού!). Ψελλίσµατα περί εργασιακών δικαιωµάτων «ειδικοτήτων» και για ανάγκη αγώνων από δω και πέρα. Ο µηχανισµός έπαιξε πολύ και φανερά. Ο ∆ΑΚίτης -και αιρετός «όλων των συναδέλφων», όπως αυτοαποκαλείταιπρέπει σε προσωπικό επίπεδο να εκµεταλλεύτηκε την άλλη του ιδιότητα και να εκβίασε συναδέλφους που βρίσκονται στη διάθεση ή κρίθηκαν υπεράριθµοι. ∆εν είναι τυχαίο ότι «αµείφθηκε» µε 168 προσωπικές ψήφους, τη στιγµή που ο δεύτερος -και πρόεδρος του απερχόµενου ∆Σ- πήρε µόλις 72. Οσο για τους ∆ΗΣΥ, η χαρά δεν κρύβεται και ειδικα φέτος -ίσως επειδή ψηφίζαµε και για το νοµαρχιακό τµήµα;ήρθαν και 2 της «καθοδήγησης», από τη νοµαρχιακή της ΠΑΣΚΕ Θεσσαλονίκης για να συνδράµουν στο έργο του εκβιασµού… Μετά την «ανάκαµψη» στις εκλογές για τα ΠΥΣΠΕ (όπου ξανακέρδισαν τη χαµένη από τους ανεξάρτητους θέση του αιρετού) πήραν τα πάνω τους. Ανάλογος εκβιασµός και µεθόδευση πρέπει να έπεσε και στους αναπληρωτές -ειδικά της ειδικής αγωγής- καθώς έχουν και πρόσβαση σ’ αυτό το χώρο µε δύο υποψήφιους σε ειδικό σχολείο. Με συµφωνία των παρατάξεων -η ∆ΗΣΥ βγάζει την ουρά της απ’ έξω- οι αποσπασµένοι και οι αναπληρωτές έπρεπε να τακτοποιηθούν οικονοµικά µέχρι την έναρξη της ψηφοφορίας, δηλαδή µέχρι τη 1. Ο λόγος προφανής, να ελέγξουν τη ροή και να εκβιάσουν ψήφους… Πολλοί όµως δεν ενηµερώθηκαν, ήρθαν αργότερα και έτσι δεν µπόρεσαν να ψηφίσουν, αν και έφτασαν µέχρι τον Πολύγυρο! Ενδεικτικό για το πόσο νοιάζονται να προσεγγίσουν τους αναπληρωτές και για ποιο λόγο τους θέλουν στο σύλλογο-βασικά µόνο στις εκλογές. Το ΠΑΜΕ κι αυτό αµήχανο γενικά, περίµενα κάτι πιο «αγωνιστικό», τους είδα κάπως «πεσµένους». Μάλλον κι αυτοί δεν µπόρεσαν να κινητοποιήσουν κόσµο. Εισπράττουν τη δυσαρέσκεια του κόσµου, φαινόµενο πανελλαδικό. Όσο για το αποτέλεσµα το δικό µας, είναι πιο χαµηλό από το προηγούµενο για το ∆Σ, αλλά πιο πάνω από την αµέσως προηγούµενη για τους αντιπροσώπους στη ∆ΟΕ (19). Η αύξηση της συµµετοχής ευνόησε τους 2 πρώτους, ο κόσµος που ερχόταν ήταν άγνωστος. Πολλοί από τη βόρεια Χαλκιδική δεν ήρθαν, αλλά και από τις άλλες περιοχές ήταν πιο λίγοι… Η παρέµβαση στη συνέλευση, όσο καλή κι αν είναι, έχει µικρά αποτελέσµατα όταν είναι «άµαζη». Πόσο µάλλον που αυτοί που µένουν στη συζήτηση είναι οι γνωστοί και …ταγµένοι! Όπως και να έχει, το Μάιο θα έχουµε πάλι κάλπες και απ’ ό,τι φαίνεται θα ξαναρίξουν όλοι τα τηλεφωνήµατά . Χριστίνα Καραδέδου

Π ρ ο σ χο λ ι κ ή α γ ω γ ή κ α ι ε ι δ ι κ ή α γ ω γ ή :

∆ύο «αδύναµοι» κρίκοι κάθε κυβερνητικής επίθεσης στην εκπαίδευση

1. Για την προσχολική αγωγή. ∆εν είναι υπερβολή να πούµε και χωρίς να διαβλέψουµε τον συνολικό χαρακτήρα της επίθεσης σε όλο το «σώµα» της εκπαίδευσης πως τόσο η προσχολική αγωγή όσο και η ειδική αγωγή χρησιµοποιήθηκαν από όλες τις κυβερνήσεις σαν οι πιο… εύκολοι κόµποι για να αρχίσει να ξεφτίζει το χαλί των εργασιακών δικαιωµάτων. Με µια έννοια κάθε φορά που «ακούγονταν» ανατροπές στην προσχολική και στην ειδική αγωγή ήταν ένα προανάκρουσµα για συνολικότερες ανατροπές. Όσον αφορά την προσχολική αγωγή το «αντικείµενο» προσφέρεται από µόνο του καθώς τόσο από τα πρώτα χρόνια της Πασοκικής διακυβέρνησης (δεκαετία του 80) αλλά και την δεκαετία του 90 το σύστηµα και οι κυβερνήσεις του έθεταν πάντα το ζήτηµα του «ενιαίου χαρακτήρα» της προσχολικής ηλικίας. Στόχος η απόσπαση του κοµµατιού της δηµόσιας προσχολικής αγωγής από το δηµόσια εκπαίδευση και η ένταξη του στην τοπική αυτοδιοίκηση στις διάφορες µορφές της (δήµοι, νοµαρχίες παλιότερα, δηµοτικά παιδικά κέντρα κλπ). Αυτού του είδους η πολιτική στόχευση καλύπτονταν µε αρκετή παιδαγωγική και «επιστηµονική» επιχειρηµατολογία που για να την αντικρούσει το συνδικαλιστικό κίνηµα και ολόκληρη η λεγόµενη αριστερά της εκπαίδευσης προσπαθούσε να «πείσει» (αλήθεια ποιον;) ότι το δηµόσιο νηπιαγωγείο είναι προσχολική εκπαίδευση και όχι απλά αγωγή. Προτείνοντας µάλιστα και διαφορετικά µοντέλα προσχολικής αγωγής ή εκπαίδευσης. Προσπερνάµε –συνειδητά- το θέµα πως θα είναι η αντιµετώπιση της προσχολικής ηλικίας συνολικά σε µία άλλου είδους κοινωνική οργάνωση (δεν µπορεί να υπάρξει συζήτηση µέσα στο σήµερα για την πιο «κατάλληλη» παιδαγωγικά µορφή που θα έχει η προσχολική αγωγή) . Επικεντρώνουµε στο βασικό ζήτηµα που είναι η πρόθεση του συστήµατος όπως αναφέρθηκε. Πρόθεση που αντιµετωπίζονταν αποτελεσµατικά όταν όλη η δυναµική των κινητοποιήσεων συγκεντρώνονταν ακριβώς στην αποτροπή της . Κάτι τέτοιο έγινε το 94 όταν η τεράστια κι-

νητοποίηση των νηπιαγωγών απέτρεψε το πιλοτικό «πέρασµα» τους στην –τότε- νοµαρχιακή αυτοδιοίκηση. Πολύς θόρυβος είχε γίνει από το συνδικαλιστικό κίνηµα (και το συντονιστικό των νηπιαγωγών) για τη θέσπιση ωραρίου νηπιαγωγών. Και ήρθε το διάταγµα Φίλη για το ωράριο που στην ουσία αύξησε κατά µία ώρα το ωράριο των νηπιαγωγών .Οι απαλλαγές που προβλέπει το πρόγραµµα για τα δύο εικοσάλεπτα διαλείµµατα ουσιαστικά δεν υφίσταται καθώς δεν υπάρχει νηπιαγωγός που «θα κάνει διάλειµµα» . Εξ ΄ άλλου στα περισσότερα νηπιαγωγεία το διάλειµµα ενιαιοποιήθηκε ξανά , πράγµα που αναγκάστηκε να το παραδεχτεί και το υπουργείο και να το «ψιθυρίσει» στους σχολικούς συµβούλους . Επιπλέον στα νηπιαγωγεία έχουµε ιστορικά για πρώτη φορά το φαινόµενο των πλεονάζουσων νηπιαγωγών µετά την αναστολή πολλών – πρώην- ολοήµερων τµηµάτων. Οι αριθµοί είναι µεγαλύτεροι αν προστεθούν και τα τµήµατα που αναπτύχθηκαν λειτουργικά παλιότερα αλλά κρίθηκαν ότι αυτή τη χρονιά δεν πληρούν τους …πληθυσµιακούς όρους. Πάνω από τριάντα σε όλη την ανατολική Θεσσαλονίκη για παράδειγµα… Στην προσχολική αγωγή συγκεντρώνονται δηλαδή πολλές αρνητικές προϋποθέσεις για να αρχίσει να εφαρµόζεται η λεγόµενη «κινητικότητα» επί… ασταθούς εδάφους την επόµενη σχολική χρονιά. 2. Για την Ειδική Αγωγή.

Το τι επιχειρήθηκε επί Αρβανιτόπουλου στην Ειδική Αγωγή είναι λίγο πολύ γνωστό. Πέρα από το ότι ανακατεύτηκε η… τράπουλα των µορίων –η κυβέρνηση Σύριζα την ανακάτεψε ξανά µε αντίθετη φορά και το παιχνίδι της εργασιακής διάσπασης συνεχίστηκε- το νοµοσχέδιο που ήθελε να φέρει σε ψήφιση η τότε κυβέρνηση ουσιαστικά καταργούσε την ειδική αγωγή ως ιδιαίτερη δοµή εκπαίδευσης. Ενέτασσε τους εκπαιδευτικούς (αναπληρωτές και µόνιµους) που ήδη υπηρετούν σε θέσεις ειδικής αγωγής σε ένα αµφιβόλου προοπτικής σύστηµα συµβουλευτικής οµπρέλας (;)

και διαχώριζε τα ΠΕ των δασκάλων και νηπιαγωγών που υπηρετούσαν σε θέσεις ειδικής αγωγής από αυτά των δασκάλων της λεγόµενης γενικής αγωγής. Έτσι αν καταργούνταν µία θέση ειδικής αγωγής η επάνοδος στην οργανικότητα καταργούνταν επίσης. Επί τη εµφανίσει του ο Φίλης –εκτελώντας ουσιαστικά κυβερνητικές κατευθύνσεις µε πάγιο όµως προσανατολισµό- έκανε αρκετό «ύποπτο» θόρυβο για τον µη διαχωρισµό των παιδιών , για το µη στοίβαγµα τους σε ειδικούς χώρους κλπ. Κάνοντας χρήση και των συµπερασµάτων της λεγόµενης «συµπεριληπτικής εκπαίδευσης» που προωθούσαν οι σχολικοί σύµβουλοι όλα έδειχναν πως θα είχαµε µία συνέχιση της πολιτικής Αρβανιτόπουλου µε δήθεν προοδευτικό πρόσηµο. Γιατί είναι ένα πράγµα πως λειτουργεί και µε ποια (κοινωνικά, ταξικά ,εκπαιδευτικά) βαρίδια το σηµερινό ειδικό σχολείο ή νηπιαγωγείο ή το τµήµα ένταξης και ένα άλλο πράγµα η ουσιαστική του κατάργηση στο όνοµα της.. συµπεριληπτικής εκπαίδευσης µέσα στην αίθουσα της γενικής τάξης. Η κατάργηση αυτής της δοµής που όπως κάθε δοµή –αυτό δεν αφορά και το λεγόµενο γενικό σχολείο;- έχει πολλά να της προσάψει κανείς και να την κριτικάρει…

Ο τότε Υπουργός έδειξε να κάνει ένα βήµα πίσω λέγοντας πως τα τµήµατα ένταξης που διαθέτουν δικό τους χώρο θα µπορούν να λειτουργούν και σε αυτόν ( σε δηλώσεις και όχι µέσω εγκυκλίου) και όλη η προσπάθεια του υπουργείου κατευθύνθηκε στη διαχείριση των αιτήσεων των αναπληρωτών . Μέχρι που ήρθε ο.. θρίαµβος της συµπεριληπτικής εκπαίδευσης µε την αξιοποίηση –στη δευτεροβάθµια- των ειδικοτήτων που δεν συµπλήρωναν ωράριο σε θέσεις ειδικής αγωγής! Έτσι και αλλιώς βασική στόχευση του συστήµατος –στα πλαίσια µάλιστα του «εξορθολογισµού» που προτείνει ο ΟΟΣΑ και υιοθετεί µετ επαίνων ο νέος Υπουργός Γαβρόγλου είναι να απαλλαγεί από τέτοιες υποχρεώσεις .Και στο επίπεδο των µονίµων αλλά και των αναπληρωτών. Στις παραπλήσιες µε την δηµόσια εκπαίδευση δοµές για τα ΑΜΕΑ ήδη γίνονται «σφαγές». Έτσι και αλλιώς «εκκρεµεί» ένα συνολικότερο νοµοσχέδιο που επιτέλους θα ρυθµίσει αυτές τις «εκκρεµότητες» και στο χώρο της ειδικής αγωγής. ∆ηµήτρης Μάνος νηπιαγωγός σύλλογος πρωτοβάθµιας Προµηθέας Καλαµαριά

«∆ηµιουργικές εργασίες» και «θεµατική εβδοµάδα»

Αξιολογική περικύκλωση και εντατικοποίηση, µε προκάλυµµα συµµετοχικά συννεφάκια

Με συνεχείς πρωτοβουλίες, το Υπουργείο Παιδείας συνεχίζει να πλέκει τον ιστό της πολύµορφης επίθεσης απέναντι σε µαθητές και εκπαιδευτικούς, να επιταχύνει το ρυθµό εφαρµογής της αντιλαϊκής πολιτικής στην εκπαίδευση, στις κατευθύνσεις της ΕΕ και του ΟΟΣΑ. Με πρόσφατη εγκύκλιο ορίζει τις διαδικασίες υλοποίησης των υποχρεωτικών δηµιουργικών εργασιών για τους µαθητές της Α και Β Λυκείου σε ένα τουλάχιστον από τα γραπτώς εξεταζόµενα µαθήµατα µε στόχο την «ανάπτυξη της δηµιουργικής ικανότητας και την καλλιέργεια του ερευνητικού πνεύµατος του µαθητή» (άρθρο 8Π∆ 46/2016). Στην εγκύκλιο ορίζονται λεπτοµερώς: η διαδικασία επιλογής των θεµάτων των εργασιών, η κατανοµή των µαθητών ανά διδάσκοντα, οι υποχρεώσεις των εποπτευόντων εκπαιδευτικών, η εκπόνηση και παρουσίασή τους µέσα σε δύο διδακτικά εφτάωρα µε αλλαγή των ωρολογίων προγραµµάτων και µεικτά τµήµατα µαθητών ανάλογα µε τους θεµατικούς πυλώνες των εργασιών, οι κλίµακες περιγραφικής αξιολόγησης των µαθητών, η δηµιουργία ατοµικού φακέλου του µαθητή και δυνατότητα βελτίωσης του βαθµού του µαθητή στο αντίστοιχο µάθηµα. Παράλληλα, µε άλλη εγκύκλιο το Υπουργείο καθιστά υποχρεωτική την υλοποίηση στα Γυµνάσια Θεµατικής Εβδοµάδας µε τίτλο «Σώµα και ταυτότητα», η οποία «αποσκοπεί στην ενηµέρωση και ευαισθητοποίηση των µελών της σχολικής κοινότητας σε ζητήµατα που άπτονται της Εκπαίδευσης για την Αειφόρο Ανάπτυξη και, κατά το τρέχον έτος, εστιάζει σε τρεις βασικούς άξονες: α) τη διατροφή και την ποιότητα ζωής, β) την πρόληψη του εθισµού και των εξαρτήσεων και γ) τις έµφυλες ταυτότητες.» Κατά τη Θεµατική Εβδοµάδα «η διδασκαλία των µαθηµάτων του ωρολογίου προγράµµατος µπορεί να διατηρηθεί µε την προϋπόθεση να δηµιουργηθούν οι κατάλληλες διασυνδέσεις και προεκτάσεις µε το περιεχόµενο της Θεµατικής Εβδοµάδας… Κατά τη διάρκεια της θεµατικής εβδοµάδας οι σχετικές δράσεις καλύπτουν όλες

τις διδακτικές ώρες». Επίσης «δύνανται να διοργανωθούν εντός του σχολείου και απογευµατινές δράσεις ενηµέρωσης και ευαισθητοποίησης των γονέων µε τη συµµετοχή του Συλλόγου Γονέων και Κηδεµόνων. Στις δράσεις αυτές συµµετέχουν και εκπαιδευτικοί σε εθελοντική βάση. Επισηµαίνεται ότι αφενός οι µαθητές/τριες υποχρεούνται να παρακολουθούν κανονικά τις δράσεις της εβδοµάδας, αφετέρου ότι κατά την υλοποίηση δράσεων για τους µαθητές/-τριες από εκπροσώπους συνεργαζόµενων φορέων η παρουσία του/της διδάσκοντα/διδάσκουσας κάθε τµήµατος είναι υποχρεωτική» Κοινό ιδεολογικό προκάλυµµα των δύο παραπάνω µέτρων αποτελεί ο ψευτοεναλλακτισµός και η υποτιθέµενη «προοδευτική και κριτική µατιά» της Εκπαίδευσης. Στην κοινωνία της ανεργίας, της απλήρωτης εργασίας, της υποταγής και των ιδανικών του κανιβαλισµού, οι µαθητές καλούνται να κάνουν… δηµιουργικές εργασίες και µιας που δεν έχουν να φάνε στο σπίτι τους, καλούνται να ασχοληθούν µια βδοµάδα µε… τη διατροφή και την ποιότητα ζωής. ∆υστυχώς, όµως, τα παραπάνω µέτρα εξυπηρετούν κάτι παραπάνω, κάτι χειρότερο από τις ρεφορµιστικές φαντασιώσεις που καµώνονται ότι έχουν οι εµπνευστές τους. Πιο συγκεκριµένα. Με τις λεγόµενες «δηµιουργικές εργασίες»: · Ανοίγει ο δρόµος για την προώθηση του Εθνικού Απολυτηρίου, στο οποίο σύµφωνα µε το πόρισµα Λιάκου είχε ως απαραίτητη προϋπόθεση την εκπόνηση πραγµατείας. · Μπαίνει σε εφαρµογή το λεγόµενο portfolio του µαθητή, ο ατοµικός φάκελος αξιολόγησης, που πέρα από το ότι θα ακολουθεί το παιδί στη ζωή του, εξατοµικεύει το ζήτηµα των επιδόσεων, της ανεργίας και της φτώχειας, αποσείοντας τις ευθύνες από το κράτος. · Με βάση τα µοντέλα αξιολόγησης των εκπαιδευτικών που εµπεριέχουν την αξιολόγηση από τους µαθητές, στη διαδικασία επιλογής λανθάνει και µια άτυπη «αξιολόγηση» των εκπαιδευτικών, καθώς υπάρχει το ζήτηµα ποιος εκπαιδευτικός θα επιλέγεται από τους µαθητές

14 και τι συνέπειες θα έχει αυτό. · Εντατικοποιείται το ήδη υπερφορτωµένο πρόγραµµα των µαθητών του Λυκείου και παρόλο τους στόχους που ευαγγελίζεται, δίνουν ως κίνητρο τη βελτίωση του βαθµού. Αντίστοιχα, εντατικοποιείται η δουλειά και των εκπαιδευτικών. Οι «δηµιουργικές εργασίες» και η «θεµατική εβδοµάδας» έχουν τα παρακάτω κοινά στοιχεία: Με τις εξαγγελίες περί κριτικής σκέψης της δήθεν προοδευτικής κυβέρνησης, αποκρύπτεται εσκεµµένα ο ταξικός χαρακτήρας της εκπαίδευσης. Αλήθεια επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ το κεφάλαιο και ο ιµπεριαλισµός δεν στοχεύει στη δηµιουργία φθηνού εργατικού δυναµικού και πειθήνιων εργαζόµενων; Στο αστικό δικό τους σχολείο χωρούν νεολαίοι σκεπτόµενοι και δηµιουργικοί; · Η υποκρισία χτυπάει κόκκινο: Οι µαθητές πεινάνε αλλά µιλάνε για την υγιεινή διατροφή, οι πρόσφυγες τσακίζονται αλλά υπάρχει ηµέρα πρόσφυγα, ο αθλητισµός είναι µια βρώµικη µπίζνα αλλά υπάρχει µέρα αθλητισµού κοκ. Η κοινωνία της βαρβαρότητας αποενοχοποιείται για τα εγκλήµατά της. · Με άλλα λόγια το… ερευνητικό πνεύµα θα καλλιεργηθεί µέσα από την εξαιρετικά «ενεργητική» διαδικασία του copy-paste, όπως έγινε και µε τα περιβόητα project ή των αναθέσεων σε φροντιστήρια. Πινελιές εκδηµοκρατισµού και ελευθερίας µέσα σε ένα αυταρχικό και εντατικό µαθησιακό πλαίσιο, για να χρυσώσουν το χάπι. · Επίσης τόσο οι «δηµιουργικές εργασίες» όσο και οι δράσεις της «θεµατικής εβδοµάδας» θα χρησιµοποιηθούν ως «καλές πρακτικές» (όπως λέγεται) και για την «αυτοαξιολόγηση» της σχολικής µονάδας, µέτωπο που θα ανοίξει σύντοµα και που θέλουν να οδηγήσει σε κατηγοριοποίηση και κλεισίµατα σχολείων.

… και στα ΕΠΑΛ µαθητεία και ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών Την ίδια στιγµή εφαρµόζονται οι διατάξεις του νόµου 4386/2016 για τη µαθητεία στα ΕΠΑΛ. Η «τάξη µαθητείας» απευθύνεται σε ενήλικες µέχρι 24 ετών πτυχιούχους της τεχνικής εκπαίδευσης οι οποίοι θα εργάζονται 28 ώρες τη βδοµάδα από 4-5 µέρες για 9 µήνες και θα αµείβονται µε το 70% του ανειδίκευτου εργάτη (το πτυχίο είναι άχρηστο!!) καθαρά 16,84 ευρώ τη µέρα. Ο εργοδότης επιβαρύνεται µε το ποσό των… 9,35ευρώ τη µέρα και έχει έναν εργαζό-

µενο, ο οποίος έχει υπογράψει ατοµική σύµβαση µαθητείας, όπου δηλώνει ότι θα «υπακούει στον εργοδότη… θα έχει εµφάνιση συµβατή µε το εργασιακό περιβάλλον… θα σέβεται την κινητή και ακίνητη περιουσία της επιχείρησης… δεν θα δηµιουργεί προβλήµατα σε πελάτες...κλπ.». ∆ηλ. είναι εκτεθειµένος στην ασυδοσία των εργοδοτών, οι οποίοι έχουν το δικαίωµα της διακοπής της µαθητείας και να µην πληρωθεί ο µαθητής. Η διάταξη δίνει την ευκαιρία (στην ουσία ανοίγει το δρόµο) στους εργοδότες να αντικαθιστούν το προσωπικό (ιδιαίτερα το ανειδίκευτο) µε εργαζοµένους που είναι σε καθεστώς πρακτικής άσκησης – µαθητείας, οι οποίοι µπορούν να ανακυκλώνονται κάθε χρόνο. Ταυτόχρονα εµπλέκει τους Συλλόγους ∆ιδασκόντων των ΕΠΑΛ στο ρόλο της «εποπτείας» της µαθητείας, γεγονός µε πολυεπίπεδες αρνητικές συνέπειες. Το γεγονός ότι τα χαρακτηριστικά του εξαρτηµένου ελληνικού καπιταλισµού και η φάση παραγωγικής αποσυγκρότησης που αυτός βρίσκεται, θέτουν συγκεκριµένα περιοριστικά όρια στην παραπάνω κατεύθυνση, δεν µειώνει καθόλου τη σηµασία της. Ετσι κι αλλιώς, σε πρώτη φάση η ίδια η κρατική δοµή (ιδιαίτερα οι ∆ήµοι και τα Νοσοκοµεία) είναι εκείνη που θα εκµεταλλευτεί τις νέες προοπτικές ξεζουµίσµατος των νέων εργαζοµένων µέσω της «µαθητείας». Ταυτόχρονα, στα ΕΠΑΛ, εφαρµόζεται για πρώτη φορά η Υπουργική Απόφαση του Ιούνη, σύµφωνα µε την οποία κατά το τέλος του πρώτου τετραµήνου (20 Γενάρη), “εφόσον έχει διαπιστωθεί ότι το άθροισµα των απουσιών του µαθητή είναι µεγαλύτερο από τον αριθµό απουσιών που χαρακτηρίζει τη φοίτηση ανεπαρκή, ο µαθητής χαρακτηρίζεται ως µη παρακολουθών και δεν λαµβάνεται υπόψη α) στα αριθµητικά δεδοµένα του τµήµατος για τις αναθέσεις των µαθηµάτων, θεωρητικών και εργαστηριακών, καθώς και β) στον προγραµµατισµό τµηµάτων για το επόµενο σχολικό έτος, κενών και πλεονασµάτων των εκπαιδευτικών.” Το Υπουργείο… µεγαλόθυµα διευκρίνισε ότι, φέτος, η εφαρµογή της παραπάνω απόφασης δε θα οδηγήσει σε κλείσιµο τµηµάτων τα οποία κατά τη διάρκεια της χρονιάς µετετράπηκαν σε «ολιγοµελή» και, άρα, ότι δε θα µετακινηθούν µαθητές, αλλά ότι θα µετακινηθούν εκπαιδευτικοί από τµήµατα που ο αριθµός µαθητών δε δικαιολογεί δεύτερο καθηγητή σε εργαστήρια. Οι εκπαιδευτικοί αυτοί προορίζονται να καλύψουν, προφανώς, τις ανάγκες της µαθητείας αλλά και

των εαρινών ΙΕΚ. ∆ε φτάνει, λοιπόν η περιπλάνηση στην αρχή της χρονιάς, η τοποθέτηση εκπαιδευτικών σε τέσσερα – πέντε σχολεία, έρχεται και η µετακίνηση στη µέση της χρονιάς.

Αµηχανία στους εκπαιδευτικούς

Η νέα αυτή βροχή ρυθµίσεων έχει δηµιουργήσει εκνευρισµό στους εκπαιδευτικούς. Εκνευρισµός που δε βρίσκει τρόπο να εκφραστεί αγωνιστικά, καθώς µπλοκάρεται από τη συνολική δύσκολη κατάσταση του λαϊκού κινήµατος αλλά και από την καταιγίδα αυταπατών, µε την οποία οι εκπαιδευτικοί έχουν για χρόνια βοµβαρδιστεί ιδιαίτερα από τη λεγόµενη «εκπαιδευτική αριστερά». Οι αυταπάτες για «δηµιουργικές παρεµβάσεις» στην αστική εκπαίδευση που θα πάνε κόντρα στο DNA της δίνουν χώρο και χρόνο στην κυβέρνηση να εµπεδώσει µια «αξιολογική περικύκλωση» του κλάδου, ντυµένη µε ρεφορµιστικό βερµπαλισµό και ανοησία. Στην περίπτωση της µαθητείας τα πράγµατα είναι χειρότερα. Μεγάλο τµήµα του κλάδου, πιεσµένο από την ανεργία των µαθητών, νοµίζει ότι επιτελεί θετικό έργο ενώ στην πραγµατικότητα

15 αναγκάζεται να νοµιµοποιήσει το µεροκάµατο των 16 € (που στοιχίζει 9 € στα αφεντικά) αλλά και τις απολύσεις µεγαλύτερων εργαζόµενων µε καλύτερα µεροκάµατα από αυτούς που θα τους αντικαταστήσουν µε το καθεστώς της µαθητείας. Άλλοι εκπαιδευτικοί συµµετέχουν στα τµήµατα µαθητείας , για να βρουν ώρες κάτω από τον εκβιασµό της εργασιακής ανασφάλειας. Την κατάσταση την έχει κάνει χειρότερη η στάση της ΟΛΜΕ που κινείται στο φάσµα της φανατικής έως κριτικής υποστήριξης όλων αυτών των κυβερνητικών µέτρων. Ενάντια σε αυτό το κλίµα, είναι αναγκαίο να συγκληθούν γενικές συνελεύσεις που θα κουβεντιάσουν για την ουσία και τις επιδιώξεις των µέτρων, που θα ξεπεράσουν την απολίτικη και διαλυτική γκρίνια σε σχέση µε την «προχειρότητά τους», που θα απαιτήσουν την ανάκλησή τους και που θα αρχίσουν να ψηλαφούν δρόµους αντίστασης και πάλης. Είναι δύσκολος δρόµος αλλά αυτό είναι που πρέπει να γίνει… Πάνος Χουντής ΕΛΜΕ Πειραιά

∆ηµιουργικές συνθετικές εργασίες στο Λύκειο:

ή αλλιώς «πατάς ένα κουµπί και βγαίνει» . . . . µια κριτική σκέψη, µια συνεργατική µάθηση

Με πρόσφατη εγκύκλιο το Υπουργείο Παιδείας ορίζει τις διαδικασίες υλοποίησης των

υποχρεωτικών δηµιουργικών εργασιών για τους µαθητές της Α και Β Λυκείου σε ένα τουλάχιστον από τα γραπτώς εξεταζόµενα µαθήµατα µε στόχο την «ανάπτυξη της δηµιουργικής ικανότητας και την καλλιέργεια του ερευνητικού πνεύµατος του µαθητή» (άρθρο 8-Π∆ 46/2016). Στην προαναφερθείσα εγκύκλιο ορίζονται λεπτοµερώς: η διαδικασία επιλογής των θεµάτων των εργασιών, η κατανοµή των µαθητών ανά διδάσκοντα, οι υποχρεώσεις των εποπτευόντων εκπαιδευτικών, η εκπόνηση και παρουσίασή τους µέσα σε δύο διδακτικά εφτάωρα µε αλλαγή των ωρολογίων προγραµµάτων και µεικτά τµήµατα µαθητών ανάλογα µε τους θεµατικούς πυλώνες των εργασιών, οι κλίµακες περιγραφικής αξιολόγησης των µαθητών, η δηµιουργία ατοµικού φακέλου του µαθητή και δυνατότητα µόνο βελτίωσης του βαθµού του µαθητή στο οικείο µάθηµα. Οι εκπαιδευτικοί θα αξιολογούν µε περιγραφική κλίµακα και οι µαθητές θα αυξάνουν τον ποσοτικό βαθµό στον έλεγχο –ιδού το πρώτο οξύµωρο-. Η επιλογή του Υπουργείου να ξεπαγώσει το Π∆ 46/2016 στο οποίο προβλεπόταν η εκπόνηση των εν λόγω εργασιών στα ΓΕΛ σε συνδυασµό µε την πρόωθηση της εφαρµογής της θεµατικής εβδοµάδας στα γυµνάσια αλλά και της τάξης µαθητείας στα ΕΠΑΛ στη δεδοµένη χρονική στιγµή, δείχνει την πρόθεση τους να επιταχύνουν τους ρυθµούς εφαρµογής της αντιλαϊκής -επιτασσόµενης και από τον ΟΟΣΑ, την ΕΕ, το ∆ΝΤ- πολιτικής τους στην εκπαίδευση. Αντανακλά τους γενικότερους κυβερνητικούς σχεδιασµούς να ανοίξουν µέτωπα που αφορούν σε τρεις πυλώνες της επίθεσης: στις εργασιακές σχέσεις εκπαιδευτικών, στα µορφωτικά δικαιώµατα νεολαίας, στο µαζικό σχολείο. Εποµένως καθετί που ανακοινώνεται –µέσω δηλώσεων, εγκυκλίων, πορισµάτων διαλόγων, προτάσεων ΙΕΠ, νοµοθετηµάτων κλπ.-είναι αναγκαίο να ιδωθεί στο πλαίσιο της υλοποίησης των στρατηγικών στόχων της εξουσίας. Σχετικά λοιπόν µε το συγκεκριµένο ζήτηµα των δηµιουργικών εργασιών στο Λύκειο µπορούν να επισηµανθούν τα εξής στοιχεία, αποκαλυπτικά του ρόλου τους. Ανοίγουν τον δρόµο για την προώθηση του Εθνικού Απολυτηρίου, στο οποίο σύµφωνα µε το πόρισµα Λιάκου είχε ως απαραίτητη προϋπόθεση την εκπόνηση πραγµατείας.

Εντατικοποιεί το ήδη υπερφορτωµένο πρόγραµµα των µαθητών του Λυκείου και παρόλο τους στόχους που ευαγγελίζεται, δίνει ως κίνητρο τη βελτίωση του βαθµού. Αλλά κατά τ’ άλλα υποκριτικά κόπτεται ο Υπουργός για το πώς βαριούνται οι 18αρηδες στο σχολειό και πόσο κακή είναι η βαθµοθηρία.

Εντάσσει τις εργασίες στο portfolio του µαθητή, τον ατοµικό φάκελο αξιολόγησης, που πέρα από το ότι θα ακολουθεί το παιδί στη ζωή του, εξατοµικεύει το ζήτηµα των επιδόσεων, της ανεργίας και της φτώχειας, αποσείοντας τις ευθύνες από το κράτος.

Με τις εξαγγελίες περί κριτικής σκέψης της δήθεν προοδευτικής κυβέρνησης, αποκρύπτει εσκεµµένα τον ταξικό χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Αλήθεια επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ το κεφάλαιο και ο ιµπεριαλισµός δεν στοχεύει στη δηµιουργία φθηνού εργατικού δυναµικού και πειθήνιων εργαζόµενων; Στο αστικό δικό τους σχολείο χωρούν νεολαίοι σκεπτόµενοι και δηµιουργικοί; Είναι σαν να λένε ότι θα βάλουν τα χεράκια τους να βγάλουν τα µατάκια τους.

Εν ολίγοις το ερευνητικό πνεύµα θα καλλιεργηθεί µέσα από την εξαιρετικά «ενεργητική» διαδικασία του copy-paste, όπως έγινε και µε τα περιβόητα project. Πινελιές εκδηµοκρατισµού και ελευθερίας µέσα σε ένα αυταρχικό και εντατικό µαθησιακό πλαίσιο, για να χρυσώσουν το χάπι.

Από την άλλη µε ποιο κριτήριο θα επιλέξουν διδακτικό αντικείµενο, δηλ εκπαιδευτικό; Θα παρουσιαστούν ενδεχοµένως φαινόµενα που εκπαιδευτικοί θα έχουν πολλούς ενδιαφερόµενους και άλλοι όχι. Με βάση τα µοντέλα αξιολόγησης των εκπαιδευτικών που εµπεριέχουν την αξιολόγηση από τους µαθητές, στη διαδικασία επιλογής λανθάνει και µια άτυπη «αξιολόγηση» των εκπαιδευτικών.

Εντατικοποίηση της δουλειάς και των εκπαιδευτικών που προαναγγέλλει και το είδος του Λυκείου για λίγους κι εκλεκτούς καθηγητές και µαθητές που θέλουν να φτιάξουν. Παρά τη διευκρίνιση του υπουργείου ότι δεν θα υπάρξει επιπλέον φόρτος για τους εκπαιδευτικούς, όποιος είναι µάχιµος εκπαιδευτικός γνωρίζει ότι αυτό δεν µπορεί να γίνει. Επιπλέον οι δηµιουργικές εργασίες προλειάνουν το έδαφος για την κατάργηση του µαθήµατος των project και στο Λύκειο, όπως έγινε και στο Γυµνάσιο, για να δηµιουργηθούν νέες υπεραριθµίες και «πλεονάζοντες». Άλλωστε το Νέο Λύκειο θέλουν να έχει µικρό αριθµό µαθηµάτων, γεγονός που από µόνο του δηλώνει τις πολιτικές προθέσεις για το πέταγµα ειδικοτήτων έξω από αυτό. Τι θα γίνει όµως µε τους συναδέλφους που µπορεί να µοιράζονται σε 2, 3,4, ή και 5 σχολεία; Σε πόσες θεµατικές εβδοµάδες να συµµετέχουν και πόσες εργασίες να αναλάβουν;

Επίσης υπάρχει πιθανότητα αυτές οι εργασίες να χρησιµοποιηθούν ως καλές πρακτικές και για την «αυτοαξιολόγηση» της σχολικής µονάδας, µέτωπο που θα ανοίξει σύντοµα και που θέλουν να οδηγήσει σε κατηγοριοποίηση και κλεισίµατα σχολείων.

Τα παραπάνω καταγράφηκαν µε σκοπό να δηµιουργήσουν έναν προβληµατισµό όσον αφορά σε αυτές τις δηµιουργικές εργασίες που αν σταθεί κανείς µόνο στο όνοµα τους θα µπορούσε να δει κανείς το προοδευτικό προσωπείο τους και να πει για αυτούς που εναντιώνονται ότι είναι µηδενιστές, λένε σε όλα όχι κλπ. Επειδή όµως τα σηµαίνοντα-αξίες σηµασιοδοτούνται στο ιστορικό πλαίσιο γέννησης τους και ελέγχονται από όσους έχουν εξουσία, γι αυτό δεν µπορεί παρά να ιδωθεί ως ένα κοµµάτι του παζλ της επίθεσης στα δικαιώµατα των λαϊκών οικογενειών και των εργαζόµενων στην εκπαίδευση. Ως µέρος ενός πολέµου που αναµένεται να έχει µεγαλύτερη ένταση το επόµενο διάστηµα.

Επίσης τους εκπαιδευτικούς και τα σωµατεία µας δεν µπορούν να µας απασχολεί η προχειρότητα και η βιασύνη στο σχεδιασµό του Υπουργείου. Ούτε ακόµη και πώς θα πρέπει να ήταν αυτές οι εργασίες σε ένα άλλο οραµατικό σχολείο, ώστε να ήταν πραγµατικά

δηµιουργικές. Για το συνδικαλιστικό κίνηµα, για τους εργαζόµενους αυτό που προέχει είναι να δούµε η εφαρµογή αυτού του µέτρου τι άµεσες συνέπειες θα φέρει στην εργασιακή µας καθηµερινότητα και πως θα προλειάνει το έδαφος για να περάσουν κι άλλα µέτρα στην ίδια κατεύθυνση. Ας έχουν γνώση λοιπόν οι φύλακες των δικαιωµάτων και αυτοί δεν είναι άλλοι από εµάς.

Καλούµε το Υπουργείο να αποσύρει την εγκύκλιο. Η ΟΛΜΕ, τα σωµατεία-οι ΕΛΜΕ, να πάρουν θέση και να µη ρίχνουν το µπαλάκι στους Συλλόγους ∆ιδασκόντων. Προβάλλει άµεσα η ανάγκη συνολικής αγωνιστικής απάντησης καθως ήδη µε τη νέα χρονιά η κυβέρνηση έχει ανοίξει αρκετά ζητήµατα που προστίθενται στα προηγούµενα και έπονται και άλλα. Φανή Ζυµβρακάκη Ε΄ΕΛΜΕ Θεσ/νίκης

Συνέχεια από σελ. 7

Η επίθεση είναι παρούσα στην ηµερήσια διάταξη. Σύντοµα θα πάρει και χαρακτηριστικά ποιοτικής κλιµάκωσης. Οι αστικές και ρεφορµιστικές ηγεσίες που ελέγχουν όχι µόνο τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών αλλά και των υπόλοιπων εργαζοµένων ούτε θέλουν ούτε µπορούν να παίξουν ρόλο οργάνωσης των αγώνων. Είναι τέτοια η κρίση τους που όλο και λιγότερα πράγµατα µπορούν να παζαρέψουν για τον εαυτό τους µε τα κέντρα εξουσίας του συστήµατος. Το ζήτηµα είναι ότι τις δικές τους αµαρτίες, τις συνέπειες των δικών τους έργων τις πληρώνουν όλοι εργαζόµενοι. Πάνος Χουντής ΕΛΜΕ Πειραιά

∆ουλειά µε δικαιώµατα και όχι «µαθητεία»!

Η επίθεση στα εργασιακά δικαιώµατα και η σάρωση των όποιων κατακτήσεων έχουν αποµείνει είναι µόνιµος στόχος των µνηµονιακών πολιτικών που υλοποιεί «αντιστεκόµενη σθεναρά» η κυβέρνηση. Την ίδια ώρα που επεξεργάζονται σχέδια για να µειώσουν κι άλλο τον κατώτατο µισθό, να απελευθερώσουν τις απολύσεις, να δώσουν το επίδοµα ανεργίας δώρο στους εργοδότες, να καταργήσουν τη µονιµότητα και τις συνδικαλιστικές και δηµοκρατικές ελευθερίες, χρησιµοποιούν όλους τους µηχανισµούς που διαθέτουν προκειµένου να επιβάλουν στη συνείδηση των εργαζοµένων ότι αυτό είναι το µέλλον που τους αξίζει!! Σ’ αυτή την κατεύθυνση συµβάλλει το «νέο» µοντέλο εργασίας που έχουν επιβάλλει για τους νέους, κι όχι µόνο, που το ονόµασαν πρακτική άσκηση ή επιταγή εισόδου (voucher) ή µαθητεία. Εργασιακό καθεστώς που µόνο στον Τουρισµό έχει συµβάλλει στην απόλυση δεκάδων χιλιάδων εργαζοµένων, αφού δίνεται η δυνατότητα στους ξενοδόχους να απασχολούν το 17% των εργαζοµένων µε καθεστώς πρακτικής άσκησης ή µαθητείας (όταν ακόµα και στην ΕΕ το όριο είναι 5%!). Αντίστοιχα στους ∆ήµους οι θέσεις των απολυµένων συµβασιούχων καλύφτηκαν µε «µαθητευόµενους». Ο νόµος 4386/2016 για τα ΕΠΑΛ θεσπίζει τη «µαθητεία» (φτηνή εργασία υποταγµένου εργαζόµενου) και το υπουργείο επείγεται να την υλοποιήσει γιατί έτσι επιτάσσουν ΕΕ-ΕΚΤ και ∆ΝΤ. Απαιτούν δηλ. το εκπαιδευτικό σύστηµα να παίξει πιο αποφασιστικά το ρόλο του µηχανισµού συµµόρφωσης και προσαρµογής της νέας γενιάς στις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Ταυτόχρονα, µαθήµατα όπως ΣΕΠ- εργασιακό περιβάλλον, διαθεµατικές δραστηριότητες, «διαχείριση ανθρώπινου δυναµικού» κλπ, αλλά κύρια το ζοφερό παρόν που βιώνουν οι περισσότεροι µαθητές και η αβεβαιότητα ενισχύουν τη µόνιµη επιδίωξη του συστήµατος και µέσα απ’ την εκπαίδευση να διαµορφώσουν στη νεολαία τα χαρακτηριστικά του πειθήνιου εργαζόµενου χωρίς απαιτήσεις και δικαιώµατα. Η µαθητεία είναι εργαλείο σ’ αυτή την κατεύθυνση. Αυτή την πολιτική της χειραγώγησης των νέων καλούνται οι εκπαιδευτικοί µέσα απ’ το θεσµό της µαθητείας να υλοποιήσουν. Η διασφάλιση (;) κάποιων θέσεων εργασίας ή η απαλλαγή από εξωδιδακτικές εργασίες δεν µπορεί να είναι το άλλοθι για την ανάληψη αυτού του ρόλου. Πιο συγκεκριµένα : Η « τάξη µαθητείας» απευθύνεται σε ενήλικες µέχρι 24 ετών πτυχιούχους της τεχνικής εκπαίδευσης οι οποίοι θα εργάζονται 28 ώρες τη βδοµάδα από 4-5 µέρες για 9 µήνες και θα αµείβονται µε το 70% του ανειδίκευτου εργάτη (το πτυχίο είναι άχρηστο!!) καθαρά 16,84 ευρώ τη µέρα. Ο εργοδότης επιβαρύνεται µε το ποσό των… 9,35ευρώ τη µέρα και έχει έναν εργαζόµενο, ο οποίος έχει υπογράψει ατοµική σύµβαση µαθητείας, όπου δηλώνει ότι θα «υπακούει στον εργοδότη… θα έχει εµφάνιση συµβατή µε το εργασιακό περιβάλλον… θα σέβεται την κινητή και ακίνητη περιουσία της επιχείρησης… δεν θα δηµιουργεί προβλήµατα σε πελάτες...κλπ.». ∆ηλ. είναι εκτεθειµένος στην ασυδοσία των εργοδοτών, οι οποίοι έχουν το δικαίωµα της διακοπής της µαθητείας και να µην πληρωθεί ο µαθητής. Όταν είναι ολοφάνερο ότι στις µέρες µας, στη βάση του αρνητικού ταξικού συσχετισµού οι εργοδότες έχουν το ελεύθερο να καταπατούν και όσα δικαιώµατα είναι ακόµη νοµοθετικά κατοχυρωµένα, ο επόπτης εκπαιδευτικός ποιο ρόλο καλείται να αναλάβει; Να πειθαναγκάσει τον ενήλικα νέο εργαζόµενο να είναι ευχαριστηµένος που έχει δουλειά κι ας αµείβεται µε ψίχουλα και να υπακούει αδιαµαρτύρητα τον εργοδότη; Να εκθειάζει ένα σύστηµα εργασίας υπερεκµετάλλευσης των εργαζοµένων που ανοίγει την πόρτα να ανατραπεί το εργασιακό καθεστώς της επιχείρησης; Έχει κανείς την αυταπάτη ότι τα εργασιακά δικαιώµατα των µονίµων εκπαιδευτικών, αλλά και των αναπληρωτών θα παραµείνουν ως έχουν όταν γύρω µας θα επικρατεί εργασιακή ζούγκλα; ΝΑ ΑΡΝΗΘΟΥΜΕ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΕΠΟΠΤΗ ΤΗΣ ΜΑΘΗΤΕΙΑΣ. ΝΑ ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΑΞΕΩΝ ΜΑΘΗΤΕΙΑΣ. ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΘΕΣΗ ΟΙ ΕΛΜΕ . Απ’ τη ∆ιαµαντοπούλου που έλεγε «Θα δώσουµε στην τεχνική εκπαίδευση το βάρος και τη σηµασία που έχει για την ανάπτυξη της χώρας», µέχρι τον Αρβανιτόπουλο, που το 2014 δήλωνε «Τριάντα χιλιάδες νέοι απόφοιτοι Τεχνικής Εκπαίδευσης κάθε χρόνο και µέχρι το 2020 θα βρίσκουν εγγυηµένα εργασία-µαθητεία σε επιχειρήσεις για τουλάχιστον ένα χρόνο, πάνω στο αντικείµενο που σπούδασαν» και τη σηµερινή κυβέρνηση που ανερυθρίαστα υλοποιεί τις ντερεκτίβες ΕΕ και ΟΟΣΑ στο χώρο της εκπαίδευσης, µια µαύρη γραµµή συνδέει όλες τις αλλαγές. Το χτύπηµα των δικαιώµατος στις σπουδές και στη δουλειά της νέας γενιάς. Σε µια χώρα που η εξάρτηση σφραγίζει τη διάλυση και το ξεπούληµα στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο των παραγωγικών δυνάµεων και επιβάλει τον εργασιακό µεσαίωνα και την εξαθλίωση για τους εργαζόµενους, το εκπαιδευτικό σύστηµα προσαρµόζεται για να υπηρετήσει αυτές τις αντιδραστικές αλλαγές. Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση οι εκπαιδευτικοί δεν µπορούµε να έχουµε αυταπάτες για το ρόλο που θέλουν να µας αναθέσουν. Η µόνη διέξοδος για να υπερασπιστούµε το δικαίωµα µας στη δουλειά και στη ζωή είναι να οργανώσουµε την πάλη µας µαζί µε τους άλλους εργαζόµενους και τη νεολαία για να αντισταθούµε στη βάρβαρη επίθεση.

Εκπαίδευση για τα προσφυγόπουλα

Εκπαίδευση εντός των δοµών φιλοξενίας για τα προσφυγόπουλα προσχολικής ηλικίας, ειδικές τάξεις υποδοχής για την πρωτοβάθµια και την υποχρεωτική δευτεροβάθµια εκπαίδευση κατά τις απογευµατινές ώρες σε σχολεία κοντά στα κέντρα φιλοξενίας, παροχή µαθηµάτων γλωσσοµάθειας, αθλητικών και καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων και προγραµµάτων τεχνικής και επαγγελµατικής κατάρτισης για παιδιά άνω των 15 ετών, προβλέπει, µεταξύ άλλων το σχέδιο του υπ. Παιδείας για την εκπαίδευση των προσφυγόπουλων που διαβιούν στη χώρα µας. Αυτά είναι σε περίληψη τα βασικά σηµεία της εκπαίδευσης που η κυβέρνηση αποφάσισε να παρέχει στα προσφυγόπουλα.

Ένα γενικό ξεκαθάρισµα.

Ότι η παροχή εκπαίδευσης έπρεπε να είχε ξεκινήσει από… χθες για τα παιδιά της προσφυγιάς που ήδη στερούνται δύο χρόνια σχολικής ζωής είναι ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωµα που δεν χωρά καµία αµφισβήτηση. Σε γενικές γραµµές κανένας προοδευτικός και δηµοκράτης εκπαιδευτικός και γονιός δεν µπορεί να αρνηθεί ότι τα σχολεία πρέπει να υποδεχτούν τα προσφυγόπουλα και να τα εντάξουν στο βαθµό και για όσο χρόνο παραµείνουν στη χώρα µας. Ότι ακόµα και σε αυτή την κατάσταση η υποδοχή τους σε σχολικά τµήµατα είναι ένα βήµα που δεν σπάει τον εγκλεισµό και την αποµόνωση –αφού πάλι θα επιστρέφουν εκεί- αλλά αποτελεί την µόνη σωστή βάση αντιµετώπισης του προβλήµατος σε εκπαιδευτικό επίπεδο. Η ίδια η κυβέρνηση αναγνώρισε ότι οι αρχικοί της σχεδιασµοί για να προσανατολίσει την εκπαίδευση των προσφυγόπουλων στα κέντρα εγκλεισµού δεν έχει την απαραίτητη υλική βάση. Εξ άλλου στο ίδιο το σχέδιο της υπάρχει «καβάντζα» και για δοµές εντός των στρατοπέδων. Ωστόσο από γενική άποψη αξίζει να υπογραµµιστούν άλλα δύο πράγµατα: Το δικαίωµα στην εκπαίδευση –όσο καλά ,πράγµα αµφισβητήσιµο, και αν το παρέχουν στα προσφυγόπουλα- δεν µπορεί να ξεκοπεί από το τρίπτυχο δικαίωµα σε ανθρώπινη και ασφαλή στέγαση, δικαίωµα στην δουλειά, δηλαδή την ανθρώπινη διαβίωση. Η κυβερνητική προπαγάνδα –αξιοποιώντας ως φύλλο συκής και την κόντρα µε τους φασίστες- επικεντρώνει σε αυτό το ζήτηµα –που βέβαια εκ των πραγµάτων αναδεικνύεται αυτή την εποχή- για να επικαλύψει το πρόβληµα σε όλες τις διαστάσεις του. Τα προσφυγόπουλα πχ της Μόριας ή της Σόφτεξ σε ποια κόλαση θα επιστρέψουν όταν τελειώσει το σχολικό πρόγραµµα; Πολύ περισσότερο όταν έχουµε να κάνουµε µε ένα χειµώνα-«φονιά» όπως φάνηκε να είναι ο χειµώνας της σχολικής χρονιάς 2016-2017. Ένα δεύτερο στοιχείο –που συνενώνει τις διεκδικήσεις των προσφύγων/αλληλέγγυων µε τις διεκδικήσεις των ελλήνων µαθητών, εκπαιδευτικών και γονιών είναι περισσότερα σχολεία και σχολικές αίθουσες, περισσότεροι εκπαιδευτικοί/µαζικοί διορισµοί. ∆ηλαδή δεν µπορεί να ξεκοπεί η διεκδίκηση εκπαιδευτικών δικαιωµάτων από την γενικότερη διεκδίκηση ανθρώπινων όρων διαβίωσης για τους πρόσφυγες και… από την γενικότερη διεκδίκηση των ελλήνων µαθητών και εκπαιδευτικών για καλύτερες συνθήκες σπουδών. Ακόµα και δεν αν κατακτηθούν άµεσα αυτά τα δικαιώµατα έχει µεγάλη πολιτική σηµασία η υιοθέτηση τους γιατί δείχνει σε ποια προοπτική πρέπει να αναπτυχθούν οι διεκδικήσεις πάντα σε κοινή βάση µε τον ελληνικό λαό που σήµερα διώκεται και αυτός στη… χώρα του. Από εκεί και πέρα και πιο συγκεκριµένα.

Για την προσχολική ηλικία

Κρύβεται ξανά η κυβέρνηση πίσω από το υπαρκτό πρόβληµα της ευαισθησίας των µανάδων όταν πολύ περισσότερο η αντιµετώπιση των προσφύγων δεν παρέχει κανένα εχέγγυο για την ασφάλεια και την πλαισίωση των νηπίων. Ωστόσο πως θα µπορούσε κανείς να διεκδικήσει στοιχειώδη σχολική στέγαση σε στρατόπεδα που

δεν παρέχουν στοιχειώδη ανθρώπινη στέγαση γενικώς; Πρέπει να υποστηρίζεται το αίτηµα της µεταφοράς των νηπίων σε παραπλήσιες σχολικές δοµές ακόµα και αν χρειαστεί να µετακινούνται σε πρώτη φάση και κάποιοι γονείς µαζί τους παρά η δηµιουργία προσχολικών δοµών στα κέντρα εγκλεισµού που νοµιµοποιεί την καθήλωση στον εγκλεισµό.

Για τις ειδικές τάξεις υποδοχής.

Υπάρχει η εµπειρία των τάξεων υποδοχής στο προηγούµενο µεταναστευτικό κύµα (δεκαετία 90) που αντιµετώπισε τα γενικά προβλήµατα του ελληνικού σχολείου και των ιδιαίτερων δοµών του (πχ τµήµατα ένταξης) που στο ήδη ταξικό και κατακερµατισµένο σχολείο ήταν οι «φτωχοί συγγενείς». Ωστόσο είναι φανερό ότι απαραίτητη προϋπόθεση –για όσο χρόνο παραµένουν στην χώρα µαςείναι η εκµάθηση της ελληνικής γλώσσας και ένα προπαρασκευαστικό διάστηµα-πρόγραµµα στα βασικά τουλάχιστον µαθήµατα. Τρία είναι τα ζητήµατα που τίθενται εδώ: Το ένα είναι η ασφαλής µετακίνηση. Πρέπει να αναληφτεί η ασφαλής και συνεχή µετακίνηση των παιδιών στις τάξεις υποδοχείς (κάτι που η κυβέρνηση υπόσχεται ότι θα γίνει αλλά η εµπειρία των… ελληνοπαίδων άλλα δείχνει). Το δεύτερο είναι η δυνατότητα συνέχισης εκµάθησης της µητρικής γλώσσας από δασκάλους που υπάρχουν ήδη στις γραµµές των προσφύγων πράγµα που πρέπει να αναληφτεί κεντρικά από το ελληνικό κράτος και να µην αφεθεί στις ΜΚΟ –όπως αναφέρει το σχέδιο για την εκπαίδευση των προσφυγόπουλων. Το τρίτο είναι η δυνατότητα σε δεύτερο χρόνο να διασπαρθούν και να ενσωµατωθούν στις δοµές της κύριας και βασικής δηµόσιας εκπαίδευσης.

Για τα παιδιά της δεύτερης σχολικής ηλικίας Είναι σχεδόν σαφές πως το «σχέδιο» αντιµετωπίζει τα προσφυγόπουλα της δεύτερης σχολικής ηλικίας (δευτεροβάθµια εκπαίδευση) στην καλύτερη περίπτωση ως υλικό ταχύρυθµης τεχνικής και επαγγελµατικής κατάρτισης (λέγεται καθαρά) ενώ όσοι θέλουν (θα µπορούν όµως;) να ακολουθήσουν το πρόγραµµα των τριτάξιων λυκείων. Ας µην ξεχνάµε ότι και στις γραµµές των προσφύγων υπάρχει ταξικός διαχωρισµός. Βέβαια ανάλογα σχέδια ετοιµάζονται για τα ελληνόπουλα επίσης (φτηνό εργατικό δυναµικό ,άρση των περιορισµών για την εργασία κάτω από τα 18 κλπ). Εδώ φυσικά από άποψη αιτηµάτων ισχύει ότι διεκδικούµε και για τα ελληνόπουλα. ∆ηµήτρης Μάνος Νηπιαγωγός σύλλογος πρωτοβάθµιας Προµηθέας Καλαµαριά.

Απορία ψάλτου:

Εντάξει ως προοδευτικοί εκπαιδευτικοί οφείλουµε και θα προστατεύσουµε τα προσφυγόπουλα και θα τα υποδεχτούµε και θα αντιπαρατεθούµε και µε του φασίστες , θα «πείσουµε» και τους… παρασυρµένους γονείς. Την πολιτική που θα επιστρέψει τα προσφυγόπουλα πάλι πίσω ,το µεσηµέρι ή το απόγευµα, στον εφιάλτη και την εξαθλίωση των γκέτο, θα την καταγγείλουµε παράλληλα;

∆ουλειά µε δικαιώµατα και όχι «µαθητεία»!

Η ΝΕΑ ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ Ο Ο Σ Α

Σύµφωνα µε δηµοσιεύµατα του τύπου στα χέρια

του Υπουργού Παιδείας βρίσκεται το σχέδιο των νέων προτάσεων του ΟΟΣΑ για την ελληνική εκπαίδευση που θα ολοκληρωθεί µέσα στο 2017. Πάντα οι εκθέσεις του ΟΟΣΑ είχαν µία γενικότητα και ένα «συµβουλευτικό τόνο» χωρίς αυτό να σηµαίνει πως οι στοχεύσεις τους δεν ήταν ξεκάθαρες. Το 1997 πχ όταν διαπιστώνονταν «αγκυλώσεις» στο τρόπο διορισµού των εκπαιδευτικών η περίφηµη επετηρίδα τυπικά αφανώς βρίσκονταν ωστόσο στο επίκεντρο των διαπιστώσεων του. Και από αυτή την άποψη όσον αφορά τον τρόπο διορισµού των εκπαιδευτικών µπορούµε να πούµε πως οι κυβερνήσεις ακολούθησαν τις συµβουλές του «Οργανισµού». Με λίγα λόγια «έγινε του ΟΟΣΑ». Βέβαια µε τελευταία δηµόσια τοποθέτηση του και ο σύλλογος Βιοµηχάνων τάσσεται υπέρ της αυτονοµίας-αυτοαξιολόγησης της σχολικής µονάδας γιατί ενδιαφέρεται για το ξεπέρασµα των ανισοτήτων στην εκπαίδευση! Ποια είναι τα σηµεία που επικεντρώνει η νέα έκθεση; -∆ιαδικασίες διαµόρφωσης του προϋπολογισµού των δαπανών για την εκπαίδευση. -Τρόποι για την αύξηση της παιδαγωγικής αυτονοµίας (α) των σχολείων και (β) των πανεπιστήµων και άλλων µεταλυκειακών θεσµών. - Κατάρτιση και ανάπτυξη για αποτελεσµατική σχολική διοίκηση - Επιµόρφωση των στελεχών της εκπαίδευσης. -Ανάπτυξη ολοήµερων σχολείων. -∆ιασυνδέσεις µεταξύ Ερευνητικών Ινστιτούτων, Πανεπιστηµίων και Τεχνολογικών Εκπαιδευτικών Ιδρυµάτων. Συγκρότηση ενός Ενιαίου ∆ηµόσιου Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης και Έρευνας. -∆ιαδικασίες για την αξιόπιστη παρακολούθηση της εφαρµογής των µεταρρυθµίσεων σε όλα τα επίπεδα της εκπαίδευσης», δηλαδή ζητήµατα που καλύπτουν όλο το φάσµα και τις βαθµίδες της εκπαίδευσης.Τι νόηµα βγαίνει από τον ηθεληµένα «ξύλινο λόγο» του ΟΟΣΑ; Καταρχή το πρώτο σηµείο (διαµόρφωση του προϋπολογισµού) δεν είναι άσχετο µε το δεύτερο σηµείο. Και πρέπει να πιστέψουµε την κυβερνητική «Αυγή» που γράφει ότι ο ΟΟΣΑ δεν θέτει θέµα περιορισµού των δαπανών ή της µισθοδοσίας. Αυτά εξ άλλου επαφίονται στα ωµά κελεύσµατα των µνηµονίων. Ο ΟΟΣΑ κάνει λόγο για «διαµόρφωση» για ένα είδος κατανοµής εκ νέου των κονδυλίων για την παιδεία αλλά και «άντλησης πόρων» από διάφορες πηγές πλην του κρατικού

προϋπολογισµού. Αυτή λοιπόν η πολυθρύλητη και κακόφηµη τελικά «αυτονοµία των σχολικών µονάδων» πέρα από τι σηµαίνει για τους εκπαιδευτικούς και τις εργασιακές τους σχέσεις αφήνει πολλά περιθώρια για να βάλλουν πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη των γονέων- εργαζοµένων νοµικό πλαίσιο υπάρχει –ο εκπαιδευτικός Καλλικράτηςσχετικά µε τους τοπικούς φόρους. ∆εν είναι όµως µόνον αυτό . Το πιο σηµαντικό είναι πως το µοντέλο χρηµατοδότησης στο οποίο κατευθύνονται θα στηρίζεται στη διαφοροποίηση των σχολικών µονάδων σύµφωνα «µε το έργο τους». Αυτή η διαφοροποίηση –κι ας ορκίζονται στην Αυγή για το αντίθετο θα φέρει την υποβάθµιση-συγχώνευση των σχολικών µονάδων. Η «αποτελεσµατική σχολική διοίκηση» και η προσπάθεια δηµιουργίας σώµατος προθύµων εφαρµοστών αυτής της κατεύθυνσης –το τρίτο σηµείο- συνδυάζεται µε τα παραπάνω δύο σηµεία. Σηµαντική υπόµνηση: η ιδιαίτερη αναφορά της έκθεσης στους «µεταλυκειακούς θεσµούς» και µε ότι αυτό σηµαίνει για το µάντρωµα της νεολαίας σε εκπαιδευτικούς µηχανισµούς κατάρτισης-µαθητείας και σύντοµης προώθησης προς την παραγωγή. Ο Ενιαίος χώρος για την Ανώτατη Εκπαίδευση θέλει µεγαλύτερη προσοχή και ανάλυση καθώς προετοιµάζονται λύσεις και «εργαλεία» που έχουν να κάνουν µε ένα συνολικό ανακάτωµα των εργασιακών δικαιωµάτων που απέρρεαν –τουλάχιστο µέχρι τώρα- από τα πτυχία. Αλλά και ανακατανοµές ίσως σε συµφωνία µε τις αλλαγές που ετοιµάζονται στον τρόπο εισαγωγής στις ανώτατες και ανώτερες σχολές. Αυτή η οριζόντια διασύνδεση των χώρων αυτών απαιτεί οργάνωση ,προϋποθέσεις και σχεδιασµό που δύσκολα διαθέτουν εξαρτηµένες αστικές τάξεις όπως η ελληνική και κάθε υποψήφιος διαχειριστής των συµφερόντων τους (εν προκειµένω η κυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΕΛ). Πολύ σηµαντική επίσης η πρόθεση δηµιουργίας ενός µόνιµου µηχανισµού «παρακολούθησης» αυτών των αντιδραστικών ανατροπών σε όλο το σώµα της εκπαίδευσης. Η κυβέρνηση Σύριζα έχει θέσει ως υψηλή φιλοδοξία της να στήσει και να υπηρετήσει αυτόν τον µηχανισµό αναδεικνυόµενη ως αποτελεσµατικός πολιτικός διαχειριστής των ντόπιων αφεντικών και ως πρόθυµος τοποτηρητής των ξένων… ∆ηµήτρης Μάνος Νηπιαγωγός Σύλλογος Πρωτοβάθµιας Προµηθέας , Καλαµαριά.