ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ

Nυχτερινό αυθεντικά λογοτεχνικά κείμενα μαθητών του 1ου Εσπερινού ΕΠΑΛ Περιστερίου

Τεύχος 14 Kαλοκαίρι 2013

? Περιοδικό και εκδόσεις «Νυχτερινό» 1ο Εσπερινό ΕΠΑΛ Περιστερίου, Κύπρου και Ψαρών 28, 121 32, Περιστέρι τηλ.: 210-5755801, fax: 210-5785446 πρόσβαση σε όλα τα τεύχη (Άνοιξη 2000-Καλοκαίρι 2013) www.esperino-tee.gr, http://nychterino.blogspot.com, tee1e@otenet.gr Διευθυντής: Γιάννης Τραβασάρος Υποδιευθυντές: Σπύρος Διαμαντόπουλος, Γιάννης Θεοδωρακόπουλος : Άλλες εκδόσεις: ΠΟΙΗΣΗ, Μάνος Μιχαηλίδης, καμιά διαταγή, 2006 ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ, Γιάννης Τόλιος, τρία μικρά κείμενα, 2007 : Το περιοδικό περιέχει κείμενα μαθητών και αποφοίτων, ενίοτε και καθηγητών, του 1ου Εσπερινού ΕΠΑΛ Περιστερίου Υπεύθυνες «Νυχτερινού»: Δώρα Ανδριώτου, Μαρία Μαχά Υπεύθυνη έκδοσης: Aγγελική Φατούρου : Στο 1ο Εσπερινού ΕΠΑΛ Περιστερίου λειτουργούν: ΛΕΣΧΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ (Υπεύθ. Καθηγήτριες: Πόπη Κοτσυφάκη, Αγγελική Φατούρου) ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ (Υπεύθ. Καθηγητές: Βάλια Γκούζια, Μπάμπης Παπαφλωράτος) Δείτε το site του σχολείου μας με όλες τις εκπαιδευτικές, λογοτεχνικές, ψυχαγωγικές και εκδοτικές δραστηριότητες μαθητών και καθηγητών http://1epal-esp-perist.att.sch.gr/ Ψυχαγωγία: http://1epal-esp-perist.att.sch.gr/index.php/psixagogia.html Διαβάστε τα περιοδικά μας. (κάντε πλήρες zoom) http://1epal-esp-perist.att.sch.gr/index.php/drastiriotites/edoseis-nixterino Υπεύθυνος Ιστοσελίδας: Αποστόλης Παπαϊωάννου

η ενημέρωση είναι μια γυναίκα απολογητική για τη σιλουέτα της, σιλουέτα κουταλιού υστερικού και όχι πηρουνιού. τρώει τηγανιτές πατάτες σε παραλίες. θυμάμαι ακόμα τη μυρωδιά της αλατισμένης ντομάτας και τα κεφτεδάκια σε αλουμινόχαρτο δίπλα στο κύμα που πάφλαζε. η γυναίκα φώναζε: να προσέχεις τις ρουφήχτρες όταν κολυμπάς.

Αντώνης Σαρρηγιάννης

Απαγκίστρωση

O

αναμνήσεις μακρινές τώρα που σβήνω μαζί με τη δημοκρατία.

Ζηλεύω τα φτερά σας πουλιά και σύννεφα το ευμετάβλητο σχήμα σας. Ζηλεύω του ουράνιου τόξου την έπαρση Τη μυστική ανεξαρτησία των ήχων, ζηλεύω. Μ΄αναστατώνει ο γόος της βροχής και η υπόσχεση της αποβάθρας με ξεσηκώνει. Του αεροδιάδρομου η νοητή προέκταση με γοητεύει. Πρωί πρωί, αύριο, το πρώτο θα πάρω αεροπλάνο και θα πετάξω απ’ ό,τι έχω μέσα μου. Αφιερωμένο στο 1ο Eσπερινό ΕΠΑΛ και ιδιαίτερα στις εγκάρδιες φίλες μου Κωνσταντίνα Αθανασοπούλου & Σοφία Σιδηροπούλου

Nυχτερινό

0 3

Μάνος Μιχαηλίδης

εξατμίστηκε σε ασημί καπνό καυσαερίων λεωφορείου της γραμμής για αγία παρασκευή η μακρινή σκέψη της συμφιλίωσης με τον καπιταλισμό, απόψε που έσβησε σε μαύρο της ενημέρωσης η οθόνη.

Μια νύχτα καλοκαιρινή…

Ταρκάση Ιωάννα

Είδα τον εαυτό μου στην Πανσέληνο Επάνω στην Πανσέληνο Καλό είναι ή κακό; Είμαι σίγουρη ότι το είδες κι εσύ.

Όταν έφυγες…

Τα σύννεφα κινήσανε Θολά και φορτωμένα Κάπου οδεύουν, αλλά πού; Δε ρώτησαν κανένα Σε πήρανε και σένα.

Ξαφνικά…

Άλλαξε ο καιρός Τι να πάει έτσι, τι να πάει αλλιώς Ο κύβος ερρίφθη, καλώς ή κακώς. Και μόνο εσύ ξέρεις το γιατί και το πώς. Φωνές στο σκοτάδι, φωνές απ΄το φως Στην άκρη του τώρα να ένας θεός, Θεός του Ανέμου, θεός της Βροχής Σου γνέφει απ΄το δρόμο μιας άλλης Αρχής. Σε ταξιδεύει αστερισμούς Με άτι τον ήλιο Χωρίς αρχηγούς.

O

Λυκοτραφίτη Ευγενία

Λάθος άκουσα;

Ξύπνησα τρομαγμένη. Ήταν πραγματικότητα ή εφιάλτης; Το ξυπνητήρι μ΄ έφερε στην πραγματικότητα. Η ώρα 6 π.μ., σηκώθηκα, άναψα την καφετιέρα. Η μυρωδιά του καφέ υπέροχη! Η σκέψη μου όμως είχε παραμερίσει το πρόγραμμα την ημέρας μου. Όσο και αν προσπάθησα να την επαναφέρω στις ασχολίες της ημέρας δεν πειθαρχούσε, είχε κολλήσει στο όνειρο… Θα συνέλθω, είπα. «Όταν αρχίσω τη δουλειά μου, θα ξεχαστώ. Η σκέψη μου θα έρθει στην πραγματικότητα». Εμπρός τώρα, ώρα για δουλειά, χαμογέλασα και ξεκίνησα. 6.50 έφτασα στην εργασία μου. Όλοι οι συνάδελφοι ερχόντουσαν ο ένας μετά τον άλλον. «Καλημέρα! Καλημέρα!». Η δουλειά αρχίζει. Η σκέψη πάλι στο όνειρο που είδα… Νωρίς είναι, είπα, ακόμα. Θα περάσει… Θα χαθεί σιγά σιγά… Στις 11 π.μ. ακούω ένα δυνατό χτύπο. Και μια φωνή. Έτρεξα να δω τι έγινε, όπως και όλοι οι συνάδελφοι και ο εργοδότης. Είδα το συνάδελφο πεσμένο κάτω, είχε χάσει τις αισθήσεις του. «Γρήγορα! Ένα ασθενοφόρο γρήγορα!» Πανικός! Πήγα κοντά να βοηθήσω. Και ανατρίχιασα. Ζούσα το όνειρο της χθεσινής νύχτας ή την πραγματικότητα; Το χέρι κρύωνε, άλλαζε χρώμα στο όνειρο… Το χέρι κρύωνε, άλλαζε χρώμα τώρα εδώ, στην πραγματικότητα. «Μήπως κρυώνει; Έτσι δείχνει» είπε κάποιος. Πήρα το μπουφάν μου και το έριξα επάνω του στο όνειρο. Και στην πραγματικότητα, την ίδια κίνηση, το ίδιο μπουφάν, το ίδιο μελανό χέρι. Το ασθενοφόρο ήρθε, ήταν αργά… «Παιδιά, στις εργασίες σας!» Το παλικάρι έφυγε, αλλά η δουλειά, δουλειά… Λάθος άκουσα;

4 0 Nυχτερινό

Εγώ και η φιλενάδα μου, γειτόνισσες και συναδέλφισσες, είχαμε γίνει «αυτοκόλλητες». Υπήρχαν φυσικά διαφορές ανάμεσά μας. Η σημαντικότερη; Εκείνη δυναμικότατη, εγώ εξαιρετικά χαμηλών τόνων. Το αποτέλεσμα; Πέρναγε πάντα το δικό της. Πιο σωστά, υποχωρούσα πάντα εγώ, επειδή μ’ έπειθε με το δυναμισμό και τους χειρισμούς της. Εδώ που τα λέμε, δεν ήταν και δύσκολο να το επιτύχει. Είχε ένα ταπεραμέντο που σάρωνε και την τελευταία ικμάδα αυτοπεποίθησής μου. Ακόμη κι αν πίστευα ακράδαντα κάτι, ούτε να το εκφράσω δεν κατάφερνα μπρος στη δική της άρνηση. Στο φινάλε τ’ απαρνιόμουν κι εγώ... Τόσο ψηλά την είχα στη συνείδησή μου. Ένας ακόμη λόγος που τη θαύμαζα, ήταν ο αέρας της στο εργοστάσιο. Συνάδελφος(!) δεν της ξέφευγε! Φοβερό και τρομερό το επικοινωνιακό της ταλέντο! Κι ο μεγαλύτερος πολιτικάντης, μύγα μπροστά της! Γι’ αυτό άλλωστε της εμπιστευόντουσαν άπαντες ως και τα παράπονά τους. Κι εκείνη, καθάριζε στο άψε-σβήσε με τους προϊστάμενους, που κι αυτοί τη λόγιαζαν όμοιά τους. Μόνο μια εργάτρια δεν την εμπιστευόταν, μ’ όλη τη σημασία τής λέξης. Η κυρα-Κλάρα. Απ’ την πρώτη μέρα που προσληφτήκαμε εκεί, την πήρε με κακό μάτι και δεν τό ’κρυβε. «Μαυρογιαλούρο» την ανέβαζε, «χαλασμένη» την κατέβαζε. Ευτυχώς, στο τρίμηνο πάνω η κυρα-Κλάρα απολύθηκε και ησυχάσαμε απ’ την γκρίνια της. Στην ουσία όμως στενοχωρηθήκαμε όλοι οι συνάδελφοι. Πού θα ξανάβρισκε μεροκάματο πενηνταπέντε χρονών γυναίκα; Κι εκείνη που στενοχωρήθηκε περισσότερο, ήταν η κολλητή μου. Κορόμηλο(!) το δάκρυ. Ένα πακέτο χαρτομάντιλα κατανάλωσε! Κι όμως, αυτή η αδελφική μου φίλη, με πήρε πολλές φορές στο λαιμό της. Κυρίως με την ανυπομονησία της… Για παράδειγμα, περιμένουμε το λεωφορείο που όντως έχει καθυστερήσει. Με πείθει να πάρουμε ταξί, διότι, κατά την …απαζάρευτη άποψή της, θ’ αργήσει πάρα πολύ. «Τη Δευτέρα παρουσία θά ’ρθει…», μουρμουράει και με τραβά στην πιάτσα, εκεί παραδίπλα. Ώσπου να μπούμε στο ταξί, φτάνει το λεωφορείο. Φορτώνει τους επιβάτες και φεύγει… Δέκα ευρώ πληρώσαμε. Πέντε η καθεμιά. Κι εγώ τά ’κλαιγα, για δε μου περίσσευαν. Εκείνη, όχι. Άλλο παράδειγμα, τα γενέθλια ενός φίλου. Αποφασίσαμε να του δωρίσουμε κάτι συγκεκριμένο για το γραφείο του. Το είχαμε σταμπάρει στη βιτρίνα τού γειτονικού μικρομάγαζου. Κόστιζε δώδεκα ευρώ. Δυστυχώς, όταν πήγαμε να το πάρουμε είχε πουληθεί. «Υπάρχουν άλλα τρία στο πατάρι. Δεν ξέρω πού ακριβώς. Η γυναίκα μου ασχολείται με την αποθήκη. Στο φαρμακείο πήγε. Δε θ’ αργήσει», μας προσφέρει ευγενικά δυο καρέκλες ο μαγαζάτορας. «Ούτε τη Δευτέρα παρουσία δε θά ’ρθει αυτή», ξινίζεται η φίλη μου και με τραβά να πάμε στο πολυκατάστημα, στο κέντρο τής πόλης. Το πληρώσαμε στη διπλάσια τιμή! Βάλαμε δώδεκα ευρώ η καθεμιά. Κι εγώ τά ’κλαιγα για δε μου περισσεύανε. Εκείνη, όχι. Ήταν υπεράνω χρημάτων! Εκεί που δίναμε ρέστα δε, ήταν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. «Είναι βλακεία βρε πουλάκι μου να ψηφίζουμε μπλε, πράσινα, ροζ και μαύρα κόμματα, όπως ο εργοστασιάρχης, οι διευθυντές και τα λοιπά καλοπληρωμένα τσιράκια του. Άλλη η οικονομική τάξη η δική τους, άλλη η δική μας», επέμενα εγώ, αφού ήμασταν εργάτριες. «Βλακείες λες. Όλοι μπορούμε να ζούμε και καλά και αδελφωμένα. Λεφτά υπάρχουν!», μ’ αποστόμωνε, βομβαρδίζοντάς με μ’ επιχειρήματα, απαζάρευτα κατά την άποψή της. α) Άλλαξαν πρόσωπα στα Nυχτερινό

0 5

Καλή Γκέλμπεση

Θελέστα και Παθέστα…

ψηφοδέλτια. Βάλανε νέους, ωραίους, αμόλυντους. β) Αν δεν ψηφίσουμε αυτούς, θα βγουν οι άλλοι που είναι χειρότεροι. γ) Αυτοί θα χρηματοδοτήσουν το εργοστάσιο που δουλεύουμε και δε θα μείνουμε άνεργες. δ) Αυτό που χρειαζόμαστε είναι άμεσες λύσεις. Θα γίνει παράκληση στους μεγαλοκεφαλαιούχους να δανείσουν τη χώρα λεφτά. Πατριώτες είναι και θα το κάνουν. ε) Το κόμμα που υποστηρίζεις εσύ τα παραπέμπει όλα στη Δευτέρα παρουσία. Και η Δευτέρα παρουσία δε θα έρθει ποτέ! Κ.λπ., κ.λπ… Ούτε να σκεφτώ δεν προλάβαινα! Κανένα περιθώριο δε μου άφηνε. Κι εγώ, άφηνα τα θέλω μου, τις σκέψεις, τις ιδέες μου, στο περιθώριο. Α, και μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση, έμπαινα στο κλαμπ των κοψοχέρηδων. «Να μου κοπεί το χέρι αν τους ξαναψηφίσω!», ορκιζόμουν. Μα σε κάθε επόμενη φορά, εκείνη μ’ έπειθε να ξαναπατώ τον όρκο μου. Τόσο άβουλη αποδεικνυόμουν μπρος στη δική της βούληση. Κάπως έτσι, για απλά ή πιο σύνθετα πράματα, αυτοπαγιδευόμουν μαζί της μονίμως. Τα περισσότερα στραπάτσα μας δε, οικονομικής φύσης. Το περίεργο όμως ήταν, πως ενώ εγώ έκλαιγα τα χαμένα λεφτουδάκια μου, εκείνη δε νοιαζόταν. Ήταν υπεράνω χρημάτων! Τέλος πάντων, η μια γκάφα μας διαδεχόταν την άλλη σα νά ’ταν γραφτό μας. Πολλά, πάρα πολλά τα παραδείγματα, που απ’ τις εξυπνάδες και την ανυπομονησία της παθαίναμε νίλες. Μόνο που εγώ δεν ήμουν ούτε εξυπνάκιας ούτε ανυπόμονη. Μήτε κι ήθελα νά ’μια θαμώνας στο κλαμπ των κοψοχέρηδων. Απλά, με παρέσυρε η φίλη μου γιατί ήμουν αδύναμη. Πιο σωστά, δεν ήξερα τη δύναμή μου. Χρειάστηκαν χρόνια και πολλά στραπάτσα για να την ανακαλύψω. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι νίλες μας γινόντουσαν φέιγ-βολάν. «Α, θελέστα και παθέστα κορίτσια», βάζαν τα γέλια συγγενείς, φίλοι, γνωστοί, γείτονες, κάθε που μάθαιναν τα παθήματά μας. Στο τέλος ξεχάστηκαν και τα ονόματά μας. Η φίλη μου ονομαζόταν πια δεσποινίς Θελέστα κι εγώ δεσποινίς Παθέστα. Η μόνη που δε γέλαγε, ήταν η γιαγιά Σοφία. Η γλυκιά μου γιαγιούλα. Στα χέρια της μεγάλωσα από οκτώ χρονών που σκοτώθηκαν οι γονείς μου. «Πρόσεχε κόρη μου. Είναι κουτοπόνηρη κι επικίνδυνη. Να γιατί απ’ όταν έπιασες παρέα με δαύτη, έπαψες νά ’σαι ο εαυτός σου. Σ’ έχει καθυποτάξει παιδί μου, κι εσύ θαρρείς πως είσαι λεύτερη. Ως και τι θα ψηφίσεις, αυτή τ’ αποφασίζει», μού ’λεγε και μου ξανάλεγε. Εγώ όμως κώφευα. Άκουγα μόνο τη φίλη μου, που μ’ έπειθε πως η γιαγιά Σοφία είναι τρελή. Ότι έχει εμμονές και βλέπει παντού συνωμοσίες κι εχθρούς. Ότι είναι μια κλασσική κομμουνίστρια… Το μεγαλύτερο πάθημά μου εντέλει, αυτό που καθόρισε κι όλα τ’ άλλα, ήταν η εμπιστοσύνη που είχα σ’ αυτήν την κολλητή μου φίλη-φίδι. Ήταν το ψηλό βάθρο στη συνείδησή μου, που την είχα τοποθετήσει. Την είχα θεοποιήσει κατά μία έννοια. Ίσως επειδή όντως ένοιωθα αδύναμη κι ήθελα κάποιον δυνατό πλάι μου, σαν υποκατάστατο της δικής μου λειψής δύναμης. Δεν ξέρω πώς την πάτησα μαζί της. Ξέρω μόνο ότι πιάστηκα μεγάλο κορόιδο! Κάτι που χρειάστηκαν χρόνια για να καταλάβω, αλλά κι ένα τυχαίο γεγονός που μ’ έκανε να βροντοφωνάξω στον εαυτό μου, «θελέστα και παθέστα κυρά μου!» Ήταν λίγο πριν τις τελευταίες εκλογές. Επειδή διαφώνησα με τη μείωση του μισθού μου, απολύθηκα. Το τι έκανε η φίλη μου να με πείσει να δεχτώ αυτήν τη μείωση, δε λέγεται! Για το καλό μου βέβαια, μη μείνω άνεργη, όπως έλεγε. Μα εγώ είχα πεισμώσει. Με την απόλυση να μου καίει τα χέρια, φτάνοντας σπίτι μου βρίσκω ένα φάκελο. Ήταν

6 0 Nυχτερινό

O

2009-2013

To 2009 γνωριστήκαμε, κι αμέσως αγαπηθήκαμε. Στην αρχή «χρωματολόγιο» μάς φωνάζαν κι οι γύρω μάς θαυμάζαν.

Ο άγγελός μου

Παπαδήμα Μελετία

Σου δίνω δυο τριαντάφυλλα Τα δυο σ΄ένα κλωνάρι Και μια ελπίδα απ΄το θεό Γλυκό μου παλικάρι. Κρίνα και ροδοπέταλα Και άνθη μυρωμένα Μαζέψανε οι άγγελοι Και φτιάξανε εσένα. Χριστούλη μου, θεούλη μου Μια χάρη σου ζητάω. Ποτέ μη με ξεχάσουνε Τα μάτια π΄αγαπάω.

«Η ξανθιά, η μελαχρινή και η κοκκινομάλλα» Χωρίς πολλά λόγια και μεγάλα. «Οι άγγελοι του Τσάρλι, είναι τρείς: Η Κέλλυ, η Σαμπρίνα και η Κρις» μας τραγουδούσε η Ανδριώτου, και γέμιζε η καρδιά μας νιότη. Ήρθε όμως το 2013 κι έφυγαν τα κρύα. Ήρθε η άνοιξη κι ανοίξαμε βιβλία, εξετάσεις να δώσουμε χωρίς αμφιβολία. Μα, σαν ανοίξει πάλι το ΕΠΑΛ ανάμνηση θα μείνουν, οι άγγελοι να τριγυρνούν χαμόγελα να δίνουν.

Nυχτερινό

0 7

Φραγκούλα Σιδερή

το εκκαθαριστικό τής φορολογικής της δήλωσης. Κατά λάθος ο ταχυδρόμος τό ’ριξε κάτω απ’ την πόρτα μου. Ένα λάθος, που αποδείχτηκε μοιραίο για την αφύπνισή μου. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μπήκα στον πειρασμό ν’ ανοίξω το φάκελο. Και τον άνοιξα… Ενώ δουλεύαμε τα ίδια χρόνια στο ίδιο εργοστάσιο, στο ίδιο πόστο και τις ίδιες ώρες, το δικό μου μηνιάτικο ήταν εξακόσια ευρώ και το δικό της τρεις χιλιάδες οκτακόσια! Να γιατί με παρότρυνε να δεχτώ μείωση μισθού. Να γιατί μ’ εμπόδιζε να γραφτώ στο ταξικό συνδικάτο! Να γιατί μ’ έπειθε να ψηφίζω μπλε, πράσινα, ροζ και μαύρα κόμματα. Για να οικονομάει ο εργοστασιάρχης και τα τσιράκια του. Κι αυτή ήταν το μεγάλο κρυφό αρχιτσιράκι του! Μια γλοιώδης κουτοπόνηρη μαυροκακομοίρα ήταν! Μια γκαφατζού που μ’ έβαζε να πληρώνω ρεφενέ τις γκάφες της. Όντως οι φελλοί επιπλέουν… Μωρέ εγώ ήμουνα εντέλει η δύναμή της! Εγώ και οι άλλοι συνάδελφοι που κρεμόμασταν απ’ τα χείλη της. Που την πιστεύαμε σαν θεό. Τώρα όμως της αφαιρώ αυτήν τη δύναμη! Την ξεμπροστιάζω σ’ όλες τις εργάτριες και τους εργάτες! Αχ γιαγιά μου μπολσεβίκα Σοφία, να ζούσες ακόμη! Να σού ’δινα τα δίκια σου με δυο γλυκά φιλιά! Ξύπνησα επιτέλους! Τέρμα πια τα «θελέστα και παθέστα»! Κυρίως δε, τέλειωσε για μένα το κλαμπ των κοψοχέρηδων! Καιρός να κοιτάξω πια το δικό μου συμφέρον! Το συμφέρον τής εργατικής τάξης και των συμμάχων της!

Βροντάκη Αικατερίνη

«Έλα και ’ συ» (Μαντινάδα)

Μεγάλη ειν’ η αγκαλιά που σε προσμένει να ’ρθεις, να φας, να πιεις, να κοιμηθείς και να καλοπεράσεις.

Φαράγγι έχει ξακουστό που μοναχό δε θα βρεις μια βόλτα όμως στα Σφακιά θα σου αλλάξει γνώμη

Στο Κολυμπάρι θα γευτείς αρώματα αγγέλων που ρίχνουν μέσα στο κρασί τα βέλη των ερώτων.

Μικροί, μεγάλοι θα χαρούν να σε φιλοξενήσουν, τση Κρήτης τ’ όμορφο νησί εσένα να γνωρίσουν.

Να πας μεμιάς, για να τον δεις τον άντρα το μεγάλο αυτόν που πρέπει η τιμή κι ας μπήκε μες στον τάφο

Ταξίδεψε, λοιπόν, αν θες τη γη μας να γνωρίσεις και την καρδιά σου σίγουρα αγάπη θα γεμίσεις.

Στην ΚΡΗΤΗ, τ’ όμορφο νησί για άνεση να νιώσεις μπορείς να το επισκεφτείς κι ας είναι να πεισμώσεις.

Βήμα γοργό για τα Χανιά που ’ναι μεγάλη πόλη ξυπνά, χορεύει το πρωί το βράδυ ξεφαντώνει.

Έχει τα πιο ’μορφα βουνά και όμορφα λιμάνια κι έχει και τα καλύτερα απ΄όλους παλληκάρια

Νύχτα και μέρα δεν ξεχνά παράδοση να δίνει και όποιος την εξερευνά δεν θέλει πια να φύγει.

«Έλα και συ», σε προσκαλεί τση Σούδας το λιμάνι να δεις εκεί πως αγαπούν οι ντόπιοι το σεργιάνι.

Με τσικουδιά σε χαιρετούν, μοιράζουν τ’ αγαθά τους για να γευτείς και συ όλη τη λεβεντιά τους.

Κι άμα θωρείς τον ουρανό τ’ αστέρια κατεβάζεις θα βρεις καθάριο ουρανό και ξακουστά μνημεία.

Το Βενιζέλο να θωρείς που έφερε στην Κρήτη «Μεγάλη Ιδέα» και Λαό από τον Ψηλορείτη.

O

Κουμουτσος Γεώργιος

Το χαμόγελο…

Ποια είναι η αρρώστια της εποχή μας; Η αγωνία, το άγχος, ο εκνευρισμός, η ανασφάλεια, η απαισιοδοξία και άλλα. Φάρμακο αποτελεσματικό είναι το χαμόγελο, αφού είναι σαν την ανατολή του ήλιου στο πρόσωπο ενός ανθρώπου. Σκέψου, με ένα χαμόγελό σου μπορείς να φωτίσεις μια ατμόσφαιρα, να ζεστάνεις μια συντροφιά και να σκορπίσεις αισιοδοξία γύρω σου. Αγέλαστος άνθρωπος (σκυθρωπός) μοιάζει με το σκουριασμένο κλειδί που οι κλειδωμένες πόρτες δεν ανοίγουν. Το χαμόγελο είναι το λάδι στο κλειδί που κάνει ν’ ανοίξουν και οι πιο σφραγισμένες πόρτες. Αντί, λοιπόν, να παραπονιέσαι, άρχισε μια εκστρατεία που λάβαρό της θα έχει το ΧΑΜΟΓΕΛΟ.

8 0 Nυχτερινό

Η νύχτα είναι έτοιμη να δώσει τη σκυτάλη της στο πρώτο φώς της ημέρας. Το βαθύ σκοτάδι και το κρύο με συντροφεύει κι απόψε, μαζί με μια αναίτια, αδιόρατη ανησυχία. Άσχημες σκέψεις περνάνε από το μυαλό, έντονες εικόνες με τριγυρίζουν. Πες το διαίσθηση, πες το προαίσθημα, πες το υποσυνείδητο, δεν ξέρεις πώς να το χαρακτηρίσεις. Το μόνο που ξέρεις είναι ότι παραδομένη στις σκέψεις και τους φόβους σου, σήκωσες το ακουστικό του τηλεφώνου που κόντευε να “σπάσει”, έτσι μου φάνηκε, απ’ τα κουδουνίσματα τούτες τις πρώτες πρωινές ώρες. “Υπαστυνόμος τάδε. Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε ότι η μητέρα σας είχε ένα δυστύχημα με ένα λεωφορείο, θα κατευθυνθούμε στο Θριάσιο νοσοκομείο…” Η αναπνοή “κόβεται”, το οξυγόνο φτάνει μέχρι τα σωθικά σου, αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο δεν μπορεί να βγει προς τα έξω. Τα άκρα σου νιώθεις να τα διαπερνά ηλεκτρικό πριόνι και ανάμεσα στα στήθη σου υπάρχει μόνο κενό. Κι όταν βρίσκεις τη δύναμη να φτάσεις κοντά της, είναι η στιγμή που εκείνη βρίσκεται ήδη τόσο μακριά… Οι κινήσεις των συγγενών, τα λόγια του νοσηλευτικού προσωπικού, όλα μαρτυρούν πως η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Όμως παρόλα αυτά εσύ το ήξερες, όχι μόνο απ’ το προαίσθημα σου κι απ’ τους γύρω σου που τόσο αδέξια σ’ άφησαν να το καταλάβεις, αλλά κι απ’ την κρύα λέξη στο ακουστικό: “ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ”. Προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις τι είναι πιο θλιβερό. Ότι δεν πρόλαβες να της πεις όλα όσα ήθελες, γιατί είχες την ψευδαίσθηση πως θα είναι κοντά σου για μια ζωή; Ότι θα έχεις να θυμάσαι μόνο αυτά τα 19 χρόνια πλάι της; Ότι δε θα την ξαναδείς πια; Είναι κι αυτή η μέρα της ταφής, που δεν μπορείς να τη χειριστείς με τίποτα! Θα σε κοιτούν να αποχωρίζεσαι τη μητέρα σου και θα πρέπει να φορέσεις το προσωπείο του ορφανού, να σταθείς εκεί όρθια να σε συλλυπηθούν, αντί να σου απαλύνουν τον πόνο με μια απλή ανθρώπινη κουβέντα, μακριά από κάθε εθιμοτυπικό στοιχείο. Όλα τόσο ψεύτικα… Άνθρωποι που ξέρεις ότι μέχρι χθες σχολίαζαν ή ακόμα και φθονούσαν το δικό σου άνθρωπο, τώρα τους έχεις απέναντί σου και τους βλέπεις να προσπερνούν αυτό που μόλις προ λεπτού έζησαν σαν κάτι που δε συνέβη ποτέ. Κι όμως ούτε ένα δάκρυ δε κυλά απ’ τα μάτια σου. Μακάρι να ήξερες τότε πως αυτά τα δάκρυα, τα συγκρατημένα με κόπο, θα μετατρέπονταν σε χρόνια θλίψης και αργότερα κατάθλιψης και πως θα έβρισκαν, δυστυχώς, τον τρόπο να ξεχυθούν και να πλημμυρίσουν τη ζωή σου! Με την εκ των υστέρων σοφία ένα είναι σίγουρο, αν ήξερες το βάρος που κουβαλάει η απώλεια, θα είχες “ρουφήξει” κάθε δευτερόλεπτο εκείνης της τελευταίας μέρας και δε θα της έλεγες ένα απλό “καληνύχτα”, χωρίς να τη φιλήσεις ή έστω να την κοιτάξεις στα μάτια… Γιατί τελικά, αυτό που αξίζει στο σύντομο πέρασμά μας στη ζωή δεν είναι μόνο να χαιρόμαστε την κάθε μέρα σαν να είναι η στερνή, αλλά και να μη διστάζουμε να δείξουμε την αγάπη μας, γιατί δεν ξέρουμε ποια θα είναι η τελευταία μέρα.

Nυχτερινό

0 9

Πάκου Αικατερίνη

Τελευταία Μέρα

Μαρία Παρασκευοπούλου

Ζ… όπως λέμε «Ζωή»

ΠΡΕΠΕΙ να ρισκάρεις στη Ζωή για να πας παραπέρα… για να την ζήσεις… για να γίνεις ένα “μ’ εκείνη”! ΠΡΕΠΕΙ να έχεις θάρρος και θράσος (μαζί πάνε αυτά!) για να την κάνεις δικιά σου… για να φτάσεις στο ψηλότερο σημείο, στο σημείο που βρίσκεται η προσωπική σου ευτυχία. ΠΡΕΠΕΙ να την πιάσεις απ’ τα μαλλιά και να της δείξεις ποιος είσαι και τι είσαι ικανός να κάνεις γι’ αυτό για το οποίο ήρθες σ’ αυτόν τον κόσμο — να αγαπήσεις και να αγαπηθείς, να ερωτευθείς και να σε ερωτευθούν, να γελάσεις και να κλάψεις, να γράψεις και να τραγουδήσεις, να πεις και να κάνεις, να γκρεμίσεις και να χτίσεις, να σπείρεις και να θερίσεις, να ανάψεις και να σβήσεις, να δώσεις και να πάρεις, να δημιουργήσεις και να πλάσεις, μα πάνω απ’ όλα να είσαι ελεύθερος απ’ ό,τι σε βαραίνει και σε πνίγει. Η Ζωή είναι μία! Τόσο σύντομη και μικρή και ο χρόνος τρέχει και ΠΡΕΠΕΙ να τα προλάβεις ΟΛΑ. Μα πιο πολύ σημασία έχει να απολαύσεις όσα περισσότερα μπορείς! Ζεις μια ευτυχισμένη στιγμή! Τη γεύεσαι σαν να είναι η τελευταία φορά! Δεν σου φτάνει, αλλά σου αρκεί! Από το τίποτα προτιμάς «το κάτι» και αυτό έχει σημασία! Οι ευτυχισμένες αληθινές στιγμές στη Ζωή είναι όντως ελάχιστες, μα είναι πιο δυνατές και πιο γεμάτες από τις άσχημες, και μόνο μ’ αυτές μπορείς να γράψεις ένα ολόκληρο βιβλίο. Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που μας έχουν σημαδέψει και γίνανε μεγάλα κεφάλαια στη Ζωή μας, γιατί ποτέ «δεν κλείσαμε» στον ένα ή στη μία, πάντα θα έρθει ο επόμενος ή επόμενη, γιατί η Ζωή, συνεχίζεται και εσύ προχωράς μαζί της για να ζήσεις άλλες στιγμές, άλλες χαρές, βεβαίως και λύπες, άλλες εμπειρίες, για να έχεις άλλα καινούργια πράγματα να καταγράψεις, να εξιστορήσεις, να μοιραστείς, να αποκαλύψεις! ΠΟΤΕ μην λες ΠΟΤΕ και ΠΟΤΕ μην εγκαταλείψεις τη Ζωή. Επειδή εκείνη δε σταματά ΠΟΤΕ, πάντα συνεχίζει! Συνέχισε κι εσύ! Με κάποιον ή με κάποια άλλη, ή ακόμα και μόνος ή μόνη και όταν έρθει η στιγμή θα καταλάβεις, ότι αυτό «το κάτι» που έχεις σου προσφέρει περισσότερα απ’ όσα νομίζεις. Τα θλιβερά γεγονότα που θα σε επισκεφτούν θα είναι απλά για να σε ξυπνήσουν από το λήθαργο του “Δεδομένου” ότι θα υπάρχει(ς) και αύριο! Θα είναι ένα ξύπνημα που θα σε πονέσει πολύ, αλλά ο χρόνος θα σου γιατρέψει την πληγή! ‘Ετσι πρέπει! Αυτή είναι η λογική κατάληξη των πραγμάτων! Η Ζωή πολλές φορές δε φέρεται με ευγένεια και ούτε είναι δίκαιη! Δίνει περισσότερα σε κάποιους απ΄ όσα πραγματικά αξίζουν και παίρνει ακόμα περισσότερα από κάποιους άλλους που με τίμιο τρόπο κέρδισαν ένα μικρό κομμάτι από αυτήν! Η Ζωή πολλές φορές ξεχνάει να σε φωτίσει με την πηγή της και σε ρίχνει σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, αφήνοντάς σε να το παλέψεις μόνος σου! Κι αν κάποιες φορές φέρεσαι σκληρά, δεν είναι επειδή είσαι κακός άνθρωπος. Όχι βέβαια! Δεν είσαι εσύ σκληρός, η ίδια η Ζωή είναι σκληρή! Απλά, εσύ ως κομμάτι της, συμβαδίζεις μαζί της! Κι αν υπάρχουν μέρες που τσακώνεσαι μαζί της και την βρίζεις και δεν αντέχεις ούτε να τη βλέπεις, ούτε να την ακούς, ούτε ακόμα και να τη μυρίζεις και να τη νιώθεις, ξέρεις πολύ καλά πως έτσι ή αλλιώς, είναι όμορφη κατά βάθος! Πρέπει να το παραδεχτείς! Είναι όντως όμορφη, κατά βάθος! Σου προσφέρει (όχι Δωρεάν βέβαια) όμορφες στιγμές και ακόμα πιο όμορφα συναισθήματα! Έτσι τουλάχιστον θέλω να πιστεύω και εγώ η ίδια! Γι’ αυτό πάντα της λέω το εξής: Ζωή, όπως και να είσαι, ό,τι και να μου δίνεις να γευτώ, εγώ σ’ αγαπώ! Μ’ ακούς; Εγώ σ’ αγαπώ!

10 0 Nυχτερινό

«Ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση» λέει ο ποιητής και μάλλον έτσι θα είναι αφού πέρασαν και τα 4 χρόνια φοίτησής μου στο νυχτερινό Λύκειο του Περιστερίου. Χρόνια γεμάτα εμπειρίες, μάθηση και με πολλές εκπαιδευτικές δραστηριότητες. Διανύοντας την τελευταία εβδομάδα και καθώς πλησιάζουμε στο τέλος, το οποίο σηματοδοτεί πάντα την εκκίνηση νέων αναζητήσεων, οι σκέψεις μου με μεταφέρουν στα μονοπάτια της όλης διαδρομής μου: στις προσπάθειες που κατέβαλα, στις δυσκολίες σε προσωπικό επίπεδο, που έπρεπε να ξεπεράσω, και κυρίως στην απόκτηση εκείνης της δύναμης, που θα μου επέτρεπε να φτάσω στο σημείο που είμαι σήμερα, και να γράφω αυτές τις γραμμές. Όπως είπα και πριν, το κάθε τέλος σηματοδοτεί μια νέα αρχή. Έτσι σήμερα είμαι ήδη στη διαδικασία προετοιμασίας για τις πανελλαδικές εξετάσεις. Με πίστη και προσήλωση θέλω να πιστεύω ότι με το νέο εκπαιδευτικό έτος ένα νέο ταξίδι, αυτό της φοίτησης σε ανώτερη εκπαιδευτική βαθμίδα θα ξεκινήσει και πάλι. Όλα αυτά τα χρόνια θα αποτελούν πλέον ένα κομμάτι της ψυχής μου, μια γλυκιά ανάμνηση στην άκρη του μυαλού μου. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους καθηγητές και καθηγήτριές μου που στάθηκαν όχι μόνο αρωγοί της προσπάθειάς μου αλλά και συμπαραστάτες μου. Τους συμμαθητές μου που μας ένωσε η κοινή πορεία, για την επίτευξη του κοινού στόχου.

Nυχτερινό

0 11

Πετρούλα Τόικα

Μια γλυκιά ανάμνηση…..

Δε μ΄αγαπησες

Δε μ’ αγάπησες το ξέρω αφού μ’ αφήνεις να υποφέρω Αν ένοιωθες κάτι για μένα δεν θ’ άντεχες να με πονάς εμένα Αφού μπορείς να βλέπεις άλλη ξέρω απ’ την κάρδια σου μ’ έχεις βγάλει Σε πίκρανα στο παρελθόν μετάνιωσα και άλλαξα το παρόν Έκανα λάθη και λυπάμαι αλλά η ζωή όπως μας πάει πάμε Το κύμα με παρέσυρε και μακριά σου μ’ έσυρε Αν μ’αγαπούσες θα γυρνούσες και θα έπαιρνες όσα απαιτούσες θάθελα πάλι τα μάτια σου να’ βλεπα και μια ερωτική μάτια σου να’ κλεβα Μου λείπεις τρομερά σου λέω και μέρα νύχτα για σένα κλαίω

Η πάρτη μου

Κοίταζα την πάρτη μου και δεν έβλεπα το χάλι μου Όσο χρόνο και αν προσπάθησα απ ‘το μυαλό δεν σε ξερίζωσα Ίσως γραφτό να ήταν να με πεθάνεις τύρρανε Και από τα λάθη μου να μάθω τα πάθη μου να δαμάσω Ξέρω τώρα δε με θέλεις και σίγουρα το λόγο ξέρεις Όμως εγώ σε λάτρεψα ακόμα και αν δε στο ’δειξα Τώρα μακριά σου έφυγα γιατί φορές πολλές σε πλήγωσα Και την πάρτη μου αν κοίταξα λυπάμαι που σε πλήγωσα

Ο γολγοθάς

Ζισλέν Γκουλέν

Έφυγες για πάντα

Έφυγες για πάντα από κόντα μου και βγήκες απ’ τα όνειρά μου Την ένταση δεν άντεξες και άλλο δρόμο διάλεξες Μ΄ άφησες μόνη μου εδώ να κλαίω και να λαχταρώ Ποτέ σου δε μ’ αγάπησες κι εύκολα με παράτησες Τώρα τον εαυτό μου τιμωρώ και μόνη μου αγκομαχώ Πήρες κι εσύ ένα κομμάτι της ψυχής μου όπως ολοι στη ζωη μου Και θα μείνει ως συνήθως μόνο η ανάμνησή σου

12 0 Nυχτερινό

Με κυνήγησες πολύ Γολγοθάς απ’ την αρχή, Σου ’δωσα πίκρα τρομερή αλλά την πήρα πίσω αβλεπη Αν μου δώσεις ευκαιρία θα γίνω μια σωστή κυρία Την αγάπη σου πάλι να νοιώσω και να στην ανταποδώσω Και στο πλάι σου να μείνω και βασίλισσα να ξαναγίνω μα ο πόνος τελικά σε τσάκισε σαν τη βάρκα στα βράχια σ’ άφησε να σ’ έχω πια δε γίνεται και η δύναμή μου χάνεται δε θα σε ξαναδώ μου φαίνεται και η κάρδια απλά θα φλέγεται αλλά στα μονοπάτια της ζωής μου μόνη έμεινα γιατί από την αγάπη σου εγώ ξέμεινα

Σε πλήγωσα με πλήγωσες και τώρα δες πατσίσαμε Σε πρόδωσα με πρόδωσες και τώρα δες χαθήκαμε Την γαλήνη όμως μου ’φερες με την αγάπη που μου πρόσφερες Εγώ βλέπεις δεν άξιζα και όμως την εχάρηκα παράδεισο στα μάτια μου έβλεπες γαλάζιες θάλασσες στα μάτια μας έβλεπαν παράδεισος και θάλασσες μες στο κενό βουλιάξανε και ο πόνος και η αγάπη με άνεση μας ρημάξανε το τέλος τότε έφτασε μα το μέλλον πάλι έλαμψε και όμορφα τα βλέπουμε ξανά γιατί η ζωή μπροστά μας πάλι ξεκινά πήραμε μάθημα καλό και ας μας φάνηκε βουνό

O

Αγάπη

Λέξη απλή, μικρής έκτασης, μα βαθύτερης ουσίας. Κι όταν εκρέει από τα χείλη μου βρίθει νοήματος ανυπέρβλητης αξίας

Μελωδία της αγάπης

Τι κι αν έχουν γραφτεί πολλές μελωδίες, πολλοί στίχοι, πολλά ποιήματα προς τιμήν της; Θα συνεχίζουν να γράφονται ακατάπαυστα, ακόπιαστα, άφθονα ακόμη. Γιατί η αγάπη έτσι βιώνεται· με ένταση! Ο παλμός της είναι διαπεραστικός, μα όχι περαστικός· έχει φωνή και ακούγεται. Γι’ αυτό κι ατέρμονη σιωπή δεν της ταιριάζει.

Η θάλασσα

Τη θάλασσα κοιτάζω το βλέμμα στο κενό στην αμμουδιά χαράζω τη λέξη σ’ αγαπώ. Τι όμορφα που είναι να βλέπεις το πρωί, το κύμα της θαλάσσης να ξεπροβάλλει στην ακτή.

Η θάλασσα και ο ήλιος ποτίζουν την ψυχή μου, το κύμα της θαλάσσης χαϊδεύει το κορμί μου. Τη θάλασσα κοιτάζω Τι όμορφη στιγμή! για πάντα να κρατούσε θα ήλπιζα πολύ! Οι σκέψεις φεύγουν όλες, ήρεμο το μυαλό ήρεμη κι ψυχή μου μαγεμένη και χαμένη στης θαλάσσης το βυθό.

Nυχτερινό

0 13

Ελένη Κουμαριανού

Ζισλέν Γκουλέν

Σε πλήγωσα

Αγώνας ζωής

Τρέχω, τρέχω να σε προλάβω: να μην χαθείς, να σε προλάβω πριν να ’ναι αργά, πριν να σε χάσω και πριν χαθώ.

Κοινωνία Όλοι έχουν δεδομένη τη ζωή πως είν’ δοσμένη να γεννιόμαστε ενταγμένοι σε ένα νέο καθεστώς Είναι όμως πάντα έτσι; στρατιωτάκια στιβαγμένα δίπλα-δίπλα, ένα-ένα; Η ζωή μας δεδομένη; πάντα καταδικασμένη; πώς μας έχουν κάνει έτσι; στρατιωτάκια στη σειρά. Ξεκινάει άλλη μια μέρα ας παλέψουμε μαζί η ελπίδα να υπάρχει μες το νου και την ψυχή.

Ελένη Κουμαριανού

Εισβολή

Κι όμως εισέβαλες στη ζωή μου τόσο δυναμικά! Τόσο απροκάλυπτα προκλητικά. Όπως ο κλέφτης εισβάλλει στο σπίτι μας κρυφά και ξεδιάντροπα. Μόνο που η δική σου εισβολή είναι ηθική εισβολή αγάπης και ανθοφορίας και όχι φθόνου και μνησικακίας.

14 0 Nυχτερινό

Έκανα τόσα, πάλεψα τόσο κουράστηκα πια! Μα πάλι βρίσκω το κουράγιο και συνεχίζω τρέχοντας πάλι να σε προλάβω: να μην σε χάσω, να μην χαθώ! Τρέχω στη νύχτα και σεργιανίζω, κάθε σοκάκι, κάθε στενό παντού σε ψάχνω, με την αγάπη να σε κρατήσω προσπαθώ! Μάταια όμως, ήταν αργά όταν σε βρήκα ήσουν χαμένος· μέσα στου χάρου την αγκαλιά. Τώρα τι μένει; Τι απομένει; τόσες θυσίες, τόση αγωνία, τόσα ξενύχτια, τόση ντροπή! Ο κόσμος λέει να σε ξεχάσω δεν άξιζες, λέει, τίποτα εσύ· μα αυτοί δεν ξέρουν! Τι πράγματι ήσουν άγγελος πάνω στη γη. Μα τώρα χάθηκες άγγελος έγινες στους ουρανούς χάθηκα όμως κι εγώ μαζί σου χάθηκε κι όλη μου η ζωή!

Άρωμα φιλίας

Άδεια ψυχή

Άπλετο φως σαν ξημερώνει μα η ψυχή μου παγωμένη, μες την ψυχή κενό. Άπλετο φως σαν ξημερώνει μα η ζωή μου μαρασμένη μες την ψυχή κενό. Σκοτάδι, ήρθε νύχτα στην πόλη· έξω ακούω γέλια, φωνές ζευγάρια παίζουν και αγαπιούνται μες την ψυχή μου είναι σιωπές.

Σκοτάδι ήρθε νύχτα στην πόλη· όλοι έχουν μια αγκαλιά ένα φιλί για καληνύχτα ένα χάδι για συντροφιά. Εγώ μονάχη μέσα στην πόλη· νύχτα κι αν είναι, μα κι αν είναι πρωί καρδιά δεν μ’ έμεινε για ν’ αγαπήσω και η ψυχή μου είναι νεκρή.

Nυχτερινό

0 15

Ελένη Κουμαριανού

Νομίζω πως τη γνώρισα προτού τη συναντήσω. Οικείος άνθρωπος. Όταν σε πλησιάζει βλέπεις ανοικτά τα παράθυρα της ψυχής της. Η έκφραση του προσώπου της καρτερική σαν να μου λέει «Περίμενε θα δεις, όλα θα πάνε καλά». Τυχερό νοιώθω τον εαυτό μου που τη γνώρισα. Κι η φίλη μου με αγαπά και κάθε φορά στις συναντήσεις μας, παίρνω δύναμη, θάρρος, κάτι τέλος πάντων από την έντονη προσωπικότητά της. Τα ενδιαφέροντά μας κοινά. Λογοτεχνία και ενασχόληση με τα παιδιά, μαχητικές στις ιδέες μας προχωράμε σε αυτά που αγαπάμε. Η γνωριμία μας έγινε στο λύκειο, πριν πολλά χρόνια. Μου έτεινε το χέρι της και το κράτησα. Άρεσε σε μένα η ηρεμία της, η υπομονή της. Κρατά τα ηνία του «Γαλάζιου αλόγου της» γερά. «Στάσου θα ’ρθει η σειρά μας, ας μη βιαζόμαστε». Ένας κάλυκας άνθους που κρατά τα πέταλά του, έτσι νομίζω ότι είναι η φιλία. Η ειρήνη σε όλο τον κόσμο και η φιλία ανάμεσα στους ανθρώπους είναι δώρο Θεού. Αυτά τα δύο περιστέρια ας πετούν ελεύθερα.

Το κομμάτι αυτό είναι αφιερωμένο σ’ ένα πρόσωπο που μου έσωσε τη ζωή, και τώρα υπάρχω, ξέρω γιατί ζω και έχω και εγώ αξίες στη ζωή μου. Βρέθηκε στο δρόμο μου αυτή η γυναίκα (η θεία μου), και ζω στην Αθήνα 4 χρόνια, με έστειλε γυμνάσιο, αρίστευσα και θέλω να προχωρήσω, να ανταμείψω τις θυσίες που έχει κάνει. Ήμουν χωριατόπουλο, είχα μπλέξει με άσχημη παρέα, όχι ναρκωτικά, όχι κλεψιές, άλλες παιδικές αταξίες, χωρίς να μ’ ενδιαφέρει η οικογένεια και να κάνω του κεφαλιού μου.

Oι αταξίες μου ήταν να πάρω το τρακτέρ του πατέρα μου και να κάνω σούζες στο Ληξούρι, αυτό το πλήρωσα άσχημα από τον πατέρα μου και είχε δίκιο, το βράδυ κυνηγούσα λαγούς άλλο παράπτωμα. Τώρα σκέπτομαι την αφέλεια και το πόσο εύκολο είναι να σε παρασύρουν, όποιος θέλει ας με γνωρίσει και να σας συμβουλεύσω πλέον πόσο προσεκτικοί πρέπει να είμαστε στη ζωή, στους φίλους, στις παρέες. Στα 23 μου πήγα στο γυμνάσιο, είμαι υπερήφανος για την αλλαγή μου, σ’ ένα παιδί που σέβεται, που εκτιμά, που αγαπά, αυτός είμαι εγώ. Το αφιερώνω στη θεία μου. Είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ για ό,τι έκανε για μένα, είναι η δεύτερη μάνα μου, που άπλωσε τις φτερούγες της και μ’ αγκάλιασε και με προστάτεψε. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

16 0 Nυχτερινό

Παναγής Βάλσαμος

Αφιέρωμα

Το Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012 ήμουν πρωινή στη δουλειά και το πρωινό ξύπνημα δεν το μπορώ καθόλου, με το ζόρι σηκώνομαι, τότε τους είχα νευριάσει τους γονείς μου. Είχαν κανονίσει να πάνε Σαλαμίνα, να ποτίσουν και να σκουπίσουν, να κάνουν και κάποιες άλλες δουλειές και με πήγαν στη δουλειά λέγοντάς μου «το μεσημέρι θάρθουμε να σε πάρουμε κατά τις τέσσερις η ώρα». Εμένα με είχαν καλέσει σε ένα πάρτι γενεθλίων, οπότε σκεφτόμουν μόλις θα ερχόταν οι γονείς μου θα πηγαίναμε σπίτι, θα ξεκουραζόμουν και θα πήγαινα εκεί. Τέλος πάντων, έφτασε η ώρα τέσσερις σχόλασα από τη δουλειά, βγήκα στο πάρκιν από κει που βγαίνω συνήθως, αλλά δεν τους βλέπω και λέω τί έγινε, μήπως αργήσανε; Με παίρνει η μαμά και μου λέει ότι είχανε τροχαίο κοντά στο Δαφνί γιατί ερχόταν από το Σχιστό (ξέχασα να πω, ότι η δουλειά μου είναι στο Χαϊδάρι, δουλεύω στη Λ. Αθηνών). Εγώ ήμουν κουρασμένη από τη δουλειά και χάλια, μου είπε και αυτό η μαμά και έγινα πιο χάλια, μου είπε ότι δεν είναι καλά γιατί την ρώτησα και την ξαναρωτάω είσαστε καλά, κτυπήσατε, μου λέει καλά είμαστε δεν κτυπήσαμε αλλά δεν είμαστε και τόσο καλά, μου είπε να πάρω το λεωφορείο και να πάω σπίτι. Ήθελα να πάω να τους βρω, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα σε πιο σημείο βρισκόταν, μπορεί να ήταν πολύ ψηλά. Οπότε εγώ πήρα το άτομο που με είχε καλέσει στο πάρτι και είπα έτσι κι έτσι συνέβη στους γονείς μου και δεν ξέρω αν θα έρθω, και μου είπε εντάξει. Την ώρα που έφτασα σπίτι, ήρθαν και οι γονείς μου, με ταξί γιατί το αυτοκίνητο καταστράφηκε, μπήκαμε όλοι μαζί, αλλά η τρομάρα που πήρα δεν περιγράφεται, πιό πολύ τρόμαξα για τον μπαμπά μου παρά για τη μαμά μου, αλλά και για τη μαμά μου τρόμαξα. Θα σας πω το λόγο γιατί τρόμαξα περισσότερο για τον μπαμπά μου, είχε ιστορικό με την καρδιά του στο παρελθόν και είχε κάνει μπαϊπάς, γι’ αυτό. Ήταν όμως καλά, ελαφρά κτυπήσανε. Εγώ τελικά ειδοποίησα ότι δεν θα έρθω στο πάρτι γιατί ήμουν πολύ χάλια, έφαγα λίγο κι έπεσα και κοιμήθηκα, δεν κατάλαβα ότι είχε περάσει η ώρα, οπότε το Σάββατο το βράδυ έπιασε τον πατέρα μου ένας πόνος και δύσπνοια, κατά τις έντεκα η ώρα σηκώθηκα, καλέσαμε ασθενοφόρο αν κι άργησε λίγο τελικά ήρθε, πήγαμε, τότε εφημέρευε ο Ερυθρός Σταυρός και του κάνανε εξετάσεις αλλά όχι αμέσως, έφτασε τέσσερις η ώρα τα ξημερώματα κι αντί να τον κρατήσουν εκεί να τον παρακολουθήσουν του είπαν οι γιατροί δεν έχεις τίποτα, είσαι μια χαρά. Για να ήταν πρωθυπουργός, θα σας έλεγα εγώ αν θα τον αφήνανε να φύγει έτσι, θα τον κρατάγανε μέσα. Τέλος πήραμε ταξί και πήγαμε σπίτι, αλλά πρέπει να στεναχωριόταν για το αμάξι, πρέπει μάλλον να ταράχτηκε με αυτό, η μαμά και εγώ του λέγαμε «μην στεναχωριέσαι, εσύ να ’σαι καλά» αλλά δεν ήθελε ούτε μια γρατζουνιά να του κάνουν στο αμάξι, στεναχωριόταν. Καταραμένα αμάξια, καταραμένος και αυτός που τα ανακάλυψε, αλλά να μου πείτε τώρα τί φταίει κι αυτός, δεν ήξερε ότι θα συνέβαιναν αυτά στο μέλλον, άμα το προφήτευε δεν θα τα έφτιαχνε, οπότε τι να Nυχτερινό

0 17

Έλπο

Ο θάνατος του πατέρα μου

Έλπο

πω. Επειδή το είχαν στη φύλαξη το αυτοκίνητο (πήρε ο θείος μου που είχαν έρθει να μας δουν με τη γυναίκα του, και να μιλήσουμε για το τροχαίο) από ένα χαρτί που είχαν δώσει και είπαν Τετάρτη θα το φέρουν. Εντέλει το φέρανε το μεσημέρι της Τετάρτης, μόλις το είδε βούρκωσε ο μπαμπάς μου, εγώ ήμουν στη δουλειά, δεν ήξερα, μετά το έμαθα από την νοικάρα μας. Το απόγευμα πιθανόν να ’μουν σχολείο, εργαστήρια, δεν θυμάμαι πολύ καλά μπορεί να είχα πάει βόλτα με ένα φίλο μου κι άργησα να γυρίσω σπίτι, είχανε νευριάσει και μου είπαν άργησες, τέλος πάντων, τους πήρα αγκαλιά και τους φίλησα κιόλας, τον μπαμπά μου τον πήρα τρεις φορές αγκαλιά και σκεφτόμουν «ένας θεός ξέρει πότε θα ξανασυναντηθούμε», που μάλλον δεν έπρεπε να σκεφτώ τέτοιο πράγμα. Την Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012 κατά τις τρεις τα ξημερώματα σηκώθηκε να πάει τουαλέτα και τον έπιασε μάλλον ένας τρομερός πόνος και δύσπνοια, δεν μπορούσε να αναπνεύσει, ξυπνήσαμε με τη μαμά μου και έλεγε ο μπαμπάς μου «Αχ! δεν μπορώ οχ! δεν μπορώ, ασθενοφόρο, καλέστε ασθενοφόρο, σβήνω, σβήνω», κάλεσα εγώ, και συνέχιζε να λέει, «Σβήνω» και του έκανα αέρα κι έλεγε, «μήπως έπαθα έμφραγμα, αργεί το ασθενοφόρο, γιατί αργεί», το καταλάβαινε ότι θα έφευγε κι έλεγε «ωχ»! δεν μπορώ, «Σβήνω εντέλει ήρθε το ασθενοφόρο, ξύπνησαν και οι νοικαρέοι μας γιατί κατάλαβαν ότι κάτι συνέβαινε κι ήρθε ο νοικάρης μας πάνω και βοήθησε τους γιατρούς να τον κατεβάσουν, τον έβαλαν στο ασθενοφόρο κι επειδή δεν επιτρεπόταν δύο άτομα πήγε η μαμά μου. Τότε εφημέρευε το Αμαλία Φλέμινγκ· ήταν μακριά, ώσπου να φτάσουν εκεί είχε πεθάνει ο μπαμπάς μου μέσα στο ασθενοφόρο. Κάνανε ό,τι μπορούσαν μάλλον οι νοσηλευτές με οδηγίες των γιατρών, του κάνανε μαλάξεις, του βάζανε οξυγόνο, αλλά τίποτα, ήταν ήδη αργά. Όταν φτάσανε στο νοσοκομείο περίμενε η μαμά έξω και βγαίνει ο γιατρός και της λέει της μαμάς μου δεν θα σας πω καλά νέα, αμέσως κατάλαβε η μαμά, οπότε με παίρνει και μου κάνει, πάει τον χάσαμε τον μπαμπά, λέω όχι δεν το πιστεύω, θα γίνει καλά και θα γυρίσει, μου ξαναλέει, πάει τον χάσαμε, λέω όχι δεν είναι δυνατόν, είχα ταραχτεί τόσο πολύ που έτρεμα στην κυριολεξία. Το έμαθε και ο θείος μου γιατί έπρεπε να το μάθει, ήταν αδελφός του. Οπότε πήγαν εκεί και μετά έφεραν τη μαμά μου σπίτι και κάθησαν (να διευκρυνίσω κάτι, ο θείος μου με τη γυναίκα του ήρθαν εδώ). Ήμουν τόσο χάλια και παίρνω στη δουλειά μου να τους πω τα δυσάρεστα κι ότι δεν θα ’ρθω για τρεις μέρες, γιατί με τι κουράγιο να δουλέψω. Για να κλείσω τώρα, Παρασκευή έγινε η κηδεία του μπαμπά μου. Σάββατο παίρνω στη δουλειά να ρωτήσω τι ώρα θα πάω τη Δευτέρα. Κοίταξε το πρόγραμμα η προϊσταμένη, που κανονικά είναι αρχιταμίας, και μου ’πε Δευτέρα έχεις ρεπό από Τρίτη έρχεσαι, μου ’πε την ώρα αλλά δεν θυμάμαι, πιθανόν να ’μουν πρωινή, είπα ευχαριστώ...

18 0 Nυχτερινό

ΠΟΙΟΣ ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ; ◗ Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία µε 16.000 λιγότερους καθηγητές; ◗ Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία µε 27αρια και 30αρια τµήµατα, µε µετακινήσεις µαθητών ειδικοτήτων και κατευθύνσεων; ◗ Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία χωρίς ένας µεγάλος αριθµός µαθητών των ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ (15.000-20.000) να βρίσκει τον καθηγητή του και τον τοµέα στον οποίο φοιτούσε και θα ήθελε να συνεχίσει να φοιτά; ◗ Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία µε νόµους που θα ψηφιστούν µετά το άνοιγµα των σχολείων; ◗ Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία µε λειτουργικές δαπάνες µειωµένες κατά 60%. χωρίς χρήµατα για ρεύµα, νερό, θέρµανση; ◗ Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία µε προγράµµατα που αναµορφώνονται κάθε ηµέρα και περιµένουµε που θα σταµατήσει η ρουλέτα; Χωρίς να υπάρχει µια µελέτη που να υποστηρίζει τη µια ή την άλλη αλλαγή; ◗ Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία µε προγράµµατα αποσπασµατικά, επιστηµονικά αντικείµενα κατακερµατισµένα, µε πληροφορίες ατάκτως εριµµένες αντί της γνώσης σε βάθος των γνωστικών αντικειµένων; ◗ Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία και να ανταποκριθούν οι µαθητές που προέρχονται από φτωχές οικογένειες στον εξεταστικό λαβύρινθο που ετοιµάζουν, µε εξετάσεις τύπου πανελληνίων στις τρεις τάξεις του Γενικού Λυκείου και στην Α τάξη των ΕΠΑΛ και µάλιστα χωρίς καµιά υποστηρικτική διαδικασία; Με αµφισβήτηση και αυτής της δυνατότητας να πάρουν απολυτήριο; ◗ Μπορούν να λειτουργήσουν σχολεία που µετατρέπουν τα οράµατα και τις προσδοκίες των µαθητών για επαγγελµατική εκπαίδευση, σε απλήρωτη, ανασφάλιστη εργασία µέσω της «µαθητείας», για ν’ αυξάνουν τα κέρδη τους οι εργοδότες; Θα αποδεχτούµε για τα παιδιά µας τη θέση ενός µισοκαταρτισµένου εργάτη σε µια ειδικότητα που θα υπάρχει όσο εξασφαλίζει κέρδη στους εργοδότες και θα καταργείται όταν ο εργοδότης αυτός βρει αλλού, σε άλλο τόπο και κλάδο δυνατότητες για να αυξάνει τα κέρδη του; ◗ Μπορούν να λειτουργήσουν και να παράγουν ποιοτικό έργο οι εκπαιδευτικοί σε σχολεία που λειτουργούν µε την απειλή του ελεγκτή της δηµόσιας διοίκησης, την απειλή των κακόβουλων καταγγελιών που οδηγούν σε βαριές πειθαρχικές ποινές και αργία όσους δε συµµορφώνονται µε τις επιλογές τους; Για όλους αυτούς τους λόγους και πολλούς άλλους, εµείς οι εκπαιδευτικοί, µαζί µε τους µαθητές µας, τους γονείς τους και όλους τους εργαζόµενους ΘΕΛΟΥΜΕ Ν’ «ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ» ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ: ➜ στην ουσιαστική µόρφωση για όλους τους µαθητές, χωρίς εξεταστικούς και ταξικούς φραγµούς ➜ στη σταθερή, µόνιµη αξιοπρεπή εργασία για εκπαιδευτικούς, για µαθητές -αυριανούς εργαζόµενους και για τους γονείς τους- τωρινούς εργαζόµενους ή ανέργους ➜ στην ελευθερία της γνώσης και το δικαίωµα της επιλογής του παρόντος και του µέλλοντος όλων µας - στο να αποφασίζουµε εµείς για τις τύχες µας κι όχι η κυβέρνηση, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ!

ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ΜΑΘΗΜΑ ΠΡΩΤΟN: ΑΠΕΡΓΙΑ!

Nυχτερινό

0 19

Κινηματογραφική Λέσχη

5η περίοδος 2013 – 2014

Αντιμέτωποι με τη ρατσιστική, νεοφασιστική και διαπροσωπική βία

1) Ο Μεγάλος δικτάτωρ / The great dictator (1940 – 125’) Τσάρλι Τσάπλιν: Μια ανελέητη πολιτική σάτιρα για την άνοδο του Χίτλερ και του ναζισμού, που απαγορεύτηκε από τους Χίτλερ, Μουσολίνι και Φράνκο, ενώ ήταν υποψήφια για 5 Όσκαρ. Η σκηνή που ο Τσάπλιν χορεύει μπαλέτο με την υδρόγειο θεωρείται σήμερα μια από τις σημαντικότερες στιγμές της κινηματογραφικής ιστορίας, ενώ η ομιλία τού κεντρικού ήρωα στο τέλος της ταινίας, όπου ο δημιουργός έμμεσα εκφράζει το όραμά του για την ανθρωπότητα, επίσης μνημονεύεται για το ανθρωπιστικό της μήνυμα.

2) Οι δώδεκα ένορκοι (1957 – 96’) Σίντνεϊ Λιούμετ: Δώδεκα ένορκοι συνεδριάζουν για υπόθεση φόνου. Όλοι συμφωνούν αμέσως στην ενοχή του κατηγορούμενου. Όλοι εκτός από τον ένορκο νούμερο οκτώ, ο οποίος διατηρεί επιφυλάξεις και θέλει να επανεξετάσει την υπόθεση πριν καταδικάσει έναν άνθρωπο σε θάνατο. Σ’ αυτήν του την προσπάθεια θα βρεθεί αντιμέτωπος με την εμπάθεια των υπολοίπων ενόρκων, που «αντικατοπτρίζουν» τις προκαταλήψεις μιας ολόκληρης κοινωνίας. Κάθε ψηφοφορία των ενόρκων είναι και μία μάχη...

3) Το μπλόκο (1964 – 77’) Άδωνις Κύρου: Η ιστορία στην οποία βασίζεται η ταινία είναι το μπλόκο της Κοκκινιάς, ένα από τα γεγονότα που συνέβησαν στο τέλος της ναζιστικής κατοχής, όταν τον Αύγουστο (όπως το γεγονός της ταινίας) και το Σεπτέμβρη του 1944, οι αρχές Κατοχής κάνανε τις τελευταίες προσπάθειες να ελέγξουν τις γειτονιές της Αθήνας και αυτές αντιστάθηκαν με ό,τι διέθεταν. Μάνος Κατράκης, Κώστας Καζάκος, Γιάννης Φέρτης, Ξένια Καλογεροπούλου, Αλεξάνδρα Λαδικού.

4) Το μίσος / La Haine (1995 – 97’) Ματιέ Κασοβίτς: Το αδιέξοδο και η καθημερινή βία στη ζωή των νέων, στο κοινωνικό περιθώριο της γαλλικής πρωτεύουσας. Εικονογραφείται η αντίθεση των νέων αυτών με το λουστραρισμένο πλούσιο κέντρο της «Πόλης του Φωτός». Η δημιουργία «τρομοκρατών» εκ του μηδενός, μέσα από την αλληλεπίδραση αστυνομικής βίας και κοινωνικού αποκλεισμού, στη σύγχρονη Γαλλία. Βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Καννών, σε μια ταινία που άφησε εποχή.

5) Taxi (1996 – 110’) Κάρλος Σάουρα: H ταινία περιγράφει την ερωτική ιστορία δύο νέων στη Μαδρίτη, αλλά και τη σύγκρουσή τους, όταν η νεαρή ηρωίδα ανακαλύπτει πως ο ταξιτζής πατέρας της μαζί με το φίλο της αποτελούν μέλη μιας νεοφασιστικής ομάδας ταξιτζήδων, που δολοφονούν όσους πελάτες τους θεωρούν ότι βρωμίζουν τη Μαδρίτη, από μετανάστες και μαύρους μέχρι ναρκομανείς και τραβεστί.

6) Μαθήματα αμερικανικής ιστορίας | American history X (1998 – 113’) Τόνι Κε: Μια ναζιστική ομάδα νέων, που υπό το σήμα της σβάστικας πρεσβεύουν την ανωτερότητα του λευκού λαού και προσπαθούν με κάθε μέσον, ακόμα και με το θάνατο, να κρατήσουν τους έγχρωμους στα χαμηλότερα κλιμάκια υπό το βάρος της εξουσιαστικής τους μπότας. Και νομίζοντας πως μπορούν να διατηρήσουν τις ισορροπίες, πέφτουν θύματα της ίδιας τους της μανίας, καταστρέφοντας όχι μόνο τις δικές τους ζωές, αλλά κι αυτών που αγαπάνε περισσότερο και ήθελαν να προστατεύσουν.

20 0 Nυχτερινό