Για τη διόρθωση των λαθεμένων ιδεών στο κόμμα

Για τη διόρθωση των λαθεμένων ιδεών στο κόμμα [1] [Δεκέμβριος 1929] Μάο Τσετούγκ, Εκλεκτά Έργα, τ. 1 Υπάρχουν διάφορες μη-προλεταριακές ιδέες στην οργάνωση του Κομμουνιστικού Κόμματος στην Τέταρτη Κόκκινη Στρατιά οι οποίες εμποδίζουν ιδιαιτέρως την εφαρμογή της σωστής κομματικής γραμμής. Εάν δεν διορθωθούν εντελώς αυτές οι ιδέες, είναι πιθανόν ότι η Τέταρτη Στρατιά δεν θα μπορέσει να φέρει εις πέρας τα καθήκοντα που έχει επωμισθεί για το μεγάλο επαναστατικό αγώνα στην Κίνα. Η πηγή τέτοιων λαθεμένων ιδεών σε αυτήν την κομματική οργάνωση έγκειται φυσικά στο γεγονός ότι οι βασικές της μονάδες αποτελούνται κυρίως από αγρότες και άλλα στοιχεία μικροαστικής καταγωγής. Εν τούτοις η αποτυχία των καθοδηγητικών σωμάτων του κόμματος να διεξάγουν ένα σχεδιασμένο και αποφασιστικό αγώνα ενάντια σε αυτές τις λαθεμένες ιδέες και να εκπαιδεύσουν τα μέλη στη σωστή κομματική γραμμή αποτελεί επίσης ένα σημαντικό λόγο για την ύπαρξη και την ανάπτυξή τους. Σύμφωνα με το πνεύμα της επιστολής της Κεντρικής Επιτροπής τον περασμένο Σεπτέμβριο, το συνέδριο αυτό, με το παρακάτω κείμενο επισημαίνει την παρουσία διαφόρων μη-προλεταριακών ιδεών στην κομματική οργάνωση της Τέταρτης Στρατιάς, την πηγή τους και τις μεθόδους για τη διόρθωσή τους, και καλεί όλους τους συντρόφους να τις εξαφανίζουν εντελώς. Για την καθαρά στρατιωτική άποψη Η καθαρά στρατιωτική άποψη έχει αναπτυχθεί ιδιαιτέρως μεταξύ αρκετών συντρόφων στον Κόκκινο Στρατό. Εκδηλώνεται ως εξής: 1. Αυτοί οι σύντροφοι θεωρούν τις στρατιωτικές υποθέσεις και την πολιτική ως αντίθετες μεταξύ τους και αρνούνται να αναγνωρίσουν ότι οι στρατιωτικές υποθέσεις είναι μόνο ένα μέσο για την επίτευξη των πολιτικών καθηκόντων. Μερικοί λένε ακόμη ότι «εάν είσαι στρατιωτικά καλός τότε είναι φυσικό να είσαι καλός και πολιτικά· εάν δεν είσαι καλός στρατιωτικά δεν μπορείς να είσαι καλός και πολιτικά»· αυτός μπορεί να πάει ένα βήμα παραπέρα και να δώσει προβάδισμα στις στρατιωτικές υποθέσεις σε σχέση με την πολιτική.

2. Νομίζουν ότι καθήκον του Κόκκινου Στρατού, όπως και του Λευκού, είναι απλώς να πολεμά. Δεν καταλαβαίνουν ότι ο κινεζικός Κόκκινος Στρατός είναι ένοπλο σώμα για την επίτευξη των πολιτικών καθηκόντων της επανάστασης. Ειδικά σήμερα, ο Κόκκινος Στρατός δεν θα έπρεπε να περιορίζεται στο να πολεμά· εκτός από το να πολεμά για να καταστρέψει την στρατιωτική ισχύ του εχθρού θα έπρεπε να επωμίζεται τέτοια σημαντικά καθήκοντα όπως να κάνει προπαγάνδα μέσα στις μάζες, να οργανώνει τις μάζες, να τις εξοπλίζει, να τις βοηθά να εγκαθιδρύσουν επαναστατική πολιτική εξουσία και να στήσουν κομματικές οργανώσεις. Ο Κόκκινος Στρατός δεν πολεμά απλώς για να πολεμά αλλά για να κάνει προπαγάνδα μέσα στις μάζες, να τις οργανώνει, να τις εξοπλίζει, να τις βοηθάει να εγκαθιδρύσουν επαναστατική πολιτική εξουσία. Χωρίς αυτούς τους σκοπούς, η μάχη χάνει το νόημά της και ο Κόκκινος Στρατός χάνει το λόγο ύπαρξής του.

3. Εξού οργανωτικά αυτοί οι σύντροφοι υποτάσσουν τα τμήματα του Κόκκινου Στρατού που κάνουν πολιτική δουλειά σε αυτά που κάνουν στρατιωτική δουλειά, και προβάλλουν το σύνθημα «αφήστε τα στρατιωτικά επιτελεία να χειριστούν τις εξωτερικές υποθέσεις». Εάν επιτραπεί να αναπτυχθεί αυτή η ιδέα θα εμπεριέχει τον κίνδυνο της αποξένωσης από τις μάζες, τον έλεγχο της κυβέρνησης από τον στρατό και την απομάκρυνση από την προλεταριακή ηγεσία· θα έπαιρνε το δρόμο ενός στρατού που πολεμά όπως ο στρατός του Κουόμινταγκ.

4. Την ίδια στιγμή, στην προπαγανδιστική δουλειά παραβλέπουν τη σημασία των ομάδων προπαγάνδας. Στο ζήτημα της μαζικής οργάνωσης, παραμελούν την

οργάνωση των επιτροπών στρατιωτών στον στρατό και την οργάνωση των ντόπιων εργατών και αγροτών. Με αποτέλεσμα να καταργούνται και η προπαγάνδα και η οργανωτική δουλειά.

5. Γίνονται ματαιόδοξοι όταν κερδίζεται μια μάχη και αποθαρρύνονται όταν χάνεται μια μάχη.

6. Εγωιστικός τμηματισμός· σκέφτονται μόνο την Τέταρτη Στρατιά και δεν συνειδητοποιούν ότι σημαντικό καθήκον του Κόκκινου Στρατού είναι να εξοπλίζει τις τοπικές μάζες. Αυτή είναι λογική κλίκας σε μεγεθυμένη μορφή.

7. Ανίκανοι να δουν πέρα από το περιορισμένο τους περιβάλλον στην Τέταρτη Στρατιά, αρκετοί σύντροφοι πιστεύουν ότι δεν υπάρχουν άλλες επαναστατικές δυνάμεις. Εξού η ακραία ροπή προς την ιδέα της διατήρησης δυνάμεων και της αποφυγής δράσης. Αυτό είναι κατάλοιπο του οπορτουνισμού.

8. Μερικοί σύντροφοι, αγνοώντας τις υποκειμενικές και αντικειμενικές συνθήκες, υποφέρουν από την πάθηση της επαναστατικής ορμής· δεν θα αναλάβουν τον κόπο να κάνουν γρήγορη και λεπτομερή εργασία μέσα στις μάζες αλλά κατεχόμενοι από αυταπάτες θέλουν να κάνουν μόνο μεγάλα πράγματα. Αυτό είναι κατάλοιπο του πραξικοπηματισμού.[2] Οι πηγές της καθαρά στρατιωτικής άποψης είναι: 1. Χαμηλό πολιτικό επίπεδο. Από αυτό προέρχεται η αποτυχία να αναγνωριστεί ο ρόλος της πολιτικής ηγεσίας στον στρατό και να αναγνωριστεί ότι ο Κόκκινος Στρατός και ο Λευκός είναι βασικά διαφορετικοί.

2. Η νοοτροπία των μισθοφόρων. Πολλοί κρατούμενοι που συνελήφθησαν σε προηγούμενες μάχες μπήκαν στον Κόκκινο Στρατό και τέτοια στοιχεία φέρνουν μαζί τους μια σημαντικά μισθοφορική αντίληψη, προσφέροντας έτσι τη βάση στις κατώτερες γραμμές για μια καθαρά στρατιωτική άποψη.

3. Έτσι από τις δύο προηγούμενες περιπτώσεις αναδύεται μια τρίτη, υπερβολική εμπιστοσύνη στην στρατιωτική ισχύ και έλλειψη εμπιστοσύνης στη δύναμη των μαζών του λαού.

4. Η αποτυχία του κόμματος να επέμβει ενεργά και να συζητήσει την στρατιωτική δουλειά είναι επίσης λόγος για την ανάδυση της καθαρά στρατιωτικής άποψης σε μερικούς συντρόφους. Οι μέθοδοι διόρθωσης είναι οι εξής: 1. Να υψώσουμε το πολιτικό επίπεδο στο κόμμα μέσω της εκπαίδευσης, να καταστρέψουμε τις θεωρητικές ρίζες της καθαρά στρατιωτικής αντίληψης και να είμαστε πιστοί στη βασική διαφορά μεταξύ του Κόκκινου Στρατού και του Λευκού. Την ίδια στιγμή, να εξαφανίσουμε τα κατάλοιπα του οπορτουνισμού και του πραξικοπηματισμού και να διαρρήξουμε τον εγωιστικό τμηματισμό της Τέταρτης Στρατιάς.

2. Να εντείνουμε την πολιτική εκπαίδευση των αξιωματικών και των ανδρών και ειδικά την εκπαίδευση των πρώην κρατουμένων. Την ίδια στιγμή, όσο είναι δυνατόν, να αφήσουμε τις τοπικές κυβερνήσεις να διαλέξουν εργάτες και αγρότες, έμπειρους στον αγώνα, για να ενταχθούν στον Κόκκινο Στρατό έτσι ώστε να αδυνατίσει οργανωτικά ή ακόμη και να ξεριζωθεί η καθαρά στρατιωτική αντίληψη.

3. Να αφυπνίσουμε τις τοπικές κομματικές οργανώσεις για να ασκήσουν κριτική στις κομματικές οργανώσεις στον Κόκκινο Στρατό και τα όργανα της μαζικής πολιτικής εξουσίας για να ασκήσουν κριτική στον ίδιο τον Κόκκινο Στρατό ώστε να επηρεάσουν τις κομματικές οργανώσεις και τους αξιωματικούς και τους άνδρες του Κόκκινου Στρατού.

4. Το κόμμα πρέπει να παρευρίσκεται ενεργά και να συζητάει την στρατιωτική δουλειά. Όλη η δουλειά πρέπει να συζητείται και να αποφασίζεται από το κόμμα πριν αναληφθεί από τα απλά μέλη.

5. Να τεθούν οι κανόνες και οι ρυθμίσεις του Κόκκινου Στρατού, που ορίζουν πιστά τα καθήκοντά του, τη σχέση μεταξύ στρατιωτικού και πολιτικού μηχανισμού του, τη σχέση του Κόκκινου Στρατού με τις μάζες του λαού, και τις εξουσίες και τις

λειτουργίες των επιτροπών στρατιωτών καθώς και τη σχέση τους με τις στρατιωτικές και πολιτικές οργανώσεις Για την υπερ-δημοκρατία Από τότε που η Τέταρτη Στρατιά του Κόκκινου Στρατού αποδέχθηκε τις κατευθύνσεις της Κεντρικής Επιτροπής, υπάρχει μεγάλη μείωση των εκδηλώσεων της υπερ-δημοκρατίας. Για παράδειγμα, οι κομματικές αποφάσεις μεταφέρονται τώρα αρκετά καλά· και δεν αναφέρονται πια τέτοιες λαθεμένες απαιτήσεις όπως ότι ο Κόκκινος Στρατός θα έπρεπε να εφαρμόσει «το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό από τη βάση έως την κορυφή» ή θα έπρεπε «να αφήνονται τα κατώτερα επίπεδα να συζητούν πρώτα όλα τα προβλήματα και μετά να αφήνονται τα ανώτερα επίπεδα να αποφασίζουν». Στην πραγματικότητα όμως, αυτή η μείωση είναι μόνο προσωρινή και επιπόλαια και δεν σημαίνει ότι οι υπερδημοκρατικές ιδέες έχουν ήδη εξαφανιστεί. Με άλλα λόγια, η υπερδημοκρατία είναι ακόμη βαθιά ριζωμένη στα μυαλά πολλών συντρόφων. Μάρτυρας οι διάφορες εκφράσεις της απροθυμίας να εφαρμοστούν οι κομματικές αποφάσεις. Οι μέθοδοι διόρθωσης είναι οι εξής: 1. Στη σφαίρα της θεωρίας να καταστρέψουμε τις ρίζες της υπερδημοκρατίας. Πρώτον, πρέπει να επισημανθεί ότι ο κίνδυνος της υπερδημοκρατίας έγκειται στο γεγονός ότι προκαλεί ζημιά ή ακόμη διαλύει εντελώς την κομματική οργάνωση και αποδυναμώνει ή ακόμη υποσκάπτει εντελώς την ικανότητα του κόμματος να παλέψει, αφήνοντας το κόμμα ανίκανο να εκπληρώσει τα αγωνιστικά του καθήκοντα και ως εκ τούτου να προκαλεί την ήττα της επανάστασης. Επόμενο, θα πρέπει να επισημανθεί ότι η πηγή της υπερδημοκρατίας εμπεριέχεται στη μικροαστική ατομικιστική απέχθεια προς την πειθαρχία. Όταν αυτό το χαρακτηριστικό μεταφέρεται στο κόμμα, εξελίσσεται, πολιτικά και οργανωτικά, σε υπερδημοκρατικές ιδέες. Αυτές οι ιδέες είναι εντελώς ασυμβίβαστες με τα αγωνιστικά καθήκοντα του προλεταριάτου.

2. Στη σφαίρα της οργάνωσης, να σιγουρέψουμε τη δημοκρατία υπό την κεντρική καθοδήγηση. Πρέπει να γίνει σύμφωνα με την παρακάτω κατεύθυνση: 1. Τα καθοδηγητικά σώματα του κόμματος πρέπει να δίνουν σωστή γραμμή καθοδήγησης και τις πρέπουσες λύσεις, όταν προκύπτουν προβλήματα, για να αποκτήσουν υπόσταση ως κέντρα ηγεσίας.

2. Τα ανώτερα σώματα πρέπει να είναι εξοικειωμένα με τη ζωή των μαζών και με την κατάσταση στα κατώτερα σώματα έτσι ώστε να υπάρχει αντικειμενική βάση για σωστή καθοδήγηση.

3. Καμία κομματική οργάνωση σε κάθε επίπεδο δεν πρέπει να παίρνει ανέμελες αποφάσεις για την επίλυση των προβλημάτων. Μόλις φτάσει μια απόφαση, θα πρέπει να εκτελείται απαρέγκλιτα.

4. Όλες οι αποφάσεις, οποιασδήποτε σπουδαιότητας, που παίρνονται από τα ανώτερα σώματα του κόμματος πρέπει αμέσως να μεταφέρονται στα κατώτερα σώματα και στα κομματικά μέλη. Η μέθοδος είναι να συγκαλούνται συναντήσεις αγωνιστών ή ολομέλειες των κομματικών τομέων ή ακόμη και στις φάλαγγες [3] (όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν) και να ανατίθεται σε άτομα να δίνουν αναφορές σε τέτοιες συναντήσεις.

5. Τα κατώτερα σώματα του κόμματος και τα κομματικά μέλη πρέπει να συζητούν τις οδηγίες των ανωτέρων σωμάτων για να καταλάβουν πλαίρια τη σημασία τους και να αποφασίζουν για τις μεθόδους που θα εφαρμοστούν. Για την αμέλεια της οργανωτικής πειθαρχίας Η αμέλεια της οργανωτικής πειθαρχίας στην κομματική οργάνωση στην Τέταρτη Στρατιά εκδηλώνεται ως εξής: A. Αποτυχία της μειοψηφίας να υπακούει στην πλειοψηφία. Για παράδειγμα, όταν η μειοψηφία βρίσκει την τάση της να καταψηφίζεται δεν εφαρμόζει με ειλικρίνεια τις κομματικές αποφάσεις. Οι μέθοδοι διόρθωσης είναι οι εξής:

1. Στις συναντήσεις, όλοι οι συμμετέχοντες πρέπει να βοηθιούνται για να εκφράσουν τις απόψεις τους όσο πιο ολοκληρωμένα γίνεται. Τα σωστά και τα λάθη σε κάθε διάσταση απόψεων θα πρέπει να ξεκαθαρίζονται χωρίς συμβιβασμό ή ωραιοποίηση. Για να φτάσουν σε ξεκάθαρη απόφαση, σε ό,τι δεν υπάρξει κατάληξη σε μια συνάντηση θα πρέπει να συζητηθεί σε μία επόμενη, με την προϋπόθεση ότι δεν παρενοχλείται η δουλειά.

2. Μια απαίτηση της κομματικής πειθαρχίας είναι ότι η μειοψηφία θα πρέπει να υποτάσσεται στην πλειοψηφία. Εάν η άποψη της μειοψηφίας έχει απορριφθεί, θα πρέπει να υποστηρίζεται η απόφαση που πέρασε από την πλειοψηφία. Εάν είναι αναγκαίο, θα πρέπει να επανέρχεται προς συζήτηση στην επόμενη συνάντηση, αλλά ανεξάρτητα από αυτό δεν πρέπει να δρα ενάντια στην απόφαση με κανένα τρόπο.

A. Η κριτική που γίνεται χωρίς σεβασμό στην οργανωτική πειθαρχία: 1. Η εσωκομματική κριτική είναι όπλο ενίσχυσης της κομματικής οργάνωσης και αύξησης της αγωνιστικής ικανότητας. Στην κομματική οργάνωση του Κόκκινου Στρατού όμως, η κριτική δεν είναι πάντοτε αυτού του χαρακτήρα και μερικές φορές στρέφεται σε προσωπική επίθεση. Με αποτέλεσμα να κάνει ζημιά στην κομματική οργάνωση καθώς και στα άτομα. Αυτό είναι εκδήλωση μικροαστικού ατομικισμού. Η μέθοδος διόρθωσης είναι να βοηθήσουμε τα κομματικά μέλη να καταλάβουν ότι ο σκοπός της κριτικής είναι να αυξηθεί η αγωνιστική ικανότητα του κόμματος για να επιτύχει νίκη στην ταξική πάλη και ότι δεν θα χρησιμοποιηθεί για προσωπικές επιθέσεις.

2. Πολλά κομματικά μέλη ασκούν την κριτική τους όχι μέσα αλλά έξω από το κόμμα. Ο λόγος είναι ότι το σύνολο των μελών δεν έχει ακόμη κατανοήσει τη σπουδαιότητα της κομματικής οργάνωσης (τις συναντήσεις της κ.λπ.) και δεν βλέπει τη διαφορά μεταξύ της κριτικής μέσα και έξω από την οργάνωση. Η μέθοδος διόρθωσης είναι να εκπαιδεύσουμε τα κομματικά μέλη έτσι ώστε να καταλάβουν τη σημασία της κομματικής οργάνωσης και να ασκούν την κριτικής τους στις κομματικές επιτροπές ή στους συντρόφους σε κομματικές συναντήσεις Για τον απόλυτο εξισωτισμό Ο απόλυτος εξισωτισμός έγινε πολύ σοβαρός στον Κόκκινο Στρατό κάποια στιγμή. Εδώ είναι κάποια παραδείγματα. Στο ζήτημα της άδειας για τους τραυματισμένους στρατιώτες, υπάρχουν ζητήματα με τη διαφοροποίηση μεταξύ ελαφρών και σοβαρών περιστατικών, και αναδύθηκε το αίτημα για όλους ίσες άδειες. Όταν οι αξιωματικοί κινούνται έφιπποι, δεν θεωρείται ως κάτι αναγκαίο για να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους, αλλά σαν σημάδι ανισότητας. Ζητείται απολύτως ίση διανομή προμηθειών και υπήρχαν ενστάσεις για κάπως μεγαλύτερο μερίδιο σε ειδικές περιπτώσεις. Στη συλλογή του ρυζιού, η απαίτηση ήταν ότι όλοι θα πρέπει να μεταφέρουν την ίδια ποσότητα στις πλάτες τους ανεξάρτητα από την ηλικία ή τη φυσική κατάσταση. Το ίδιο απαιτήθηκε και στη διανομή για τα καταλύματα και κατηγορήθηκε το επιτελείο για κατοχή μεγαλύτερων χώρων. Το ίδιο ζητήθηκε και στην ανάθεση κουραστικών καθηκόντων και υπήρξε έλλειψη διάθεσης να γίνει κάτι περισσότερο από τον διπλανό. Ακόμη, έφτασε στο σημείο, όταν υπήρχαν δύο τραυματισμένοι άνδρες αλλά μόνο ένα φορείο, δεν μεταφερόταν κανένας επειδή και οι δύο αρνιόντουσαν προτεραιότητα στον άλλο. Ο απόλυτος εξισωτισμός, όπως δείχνουν τα παραδείγματα, είναι ακόμη πολύ σοβαρός μεταξύ των αξιωματικών και των στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού. Ο απόλυτος εξισωτισμός, όπως η υπερδημοκρατία στα πολιτικά ζητήματα, είναι προϊόν της χειροτεχνίας και της μικρής αγροτικής οικονομίας· η μόνη διαφορά έγκειται στο ότι η μία εκδηλώνεται στις υλικές υποθέσεις ενώ οι άλλη εκδηλώνεται στις πολιτικές υποθέσεις. Η μέθοδος διόρθωσης: Πρέπει να τονίσουμε ότι πριν την κατάργηση του καπιταλισμού, ο απόλυτος εξισωτισμός είναι απλώς αυταπάτη των αγροτών και των μικροιδιοκτητών και ότι ακόμη και στο σοσιαλισμό δεν μπορεί να υπάρξει απόλυτη ισότητα, για τα υλικά πράγματα η διανομή λοιπόν θα γίνεται με βάση την αρχή «από τον καθένα σύμφωνα με τη δυνατότητά του, στον καθένα σύμφωνα με την εργασία του», καθώς επίσης και την αρχή που απαιτούν οι ανάγκες της εργασίας. Η διανομή των υλικών πραγμάτων στον Κόκκινο Στρατό πρέπει να

είναι πάνω κάτω ίση, όπως στην περίπτωση της ίσης πληρωμής για αξιωματικούς και άνδρες, επειδή αυτό απαιτείται από τις σημερινές συνθήκες της πάλης. Αλλά πρέπει να εναντιωθούμε στον πέρα από κάθε λόγο απόλυτο εξισωτισμό, επειδή δεν απαιτείται από την πάλη· απεναντίας εμποδίζει την πάλη. Για τον υποκειμενισμό Ο υποκειμενισμός υπάρχει σε σοβαρό βαθμό ανάμεσα σε μερικά κομματικά μέλη, προκαλώντας μεγάλη ζημιά στην ανάλυση της πολιτικής κατάστασης και στην καθοδήγηση της δουλειάς. Ο λόγος είναι ότι η υποκειμενική ανάλυση της πολιτικής κατάστασης και η υποκειμενική καθοδήγηση της δουλειάς αναπόφευκτα καταλήγουν είτε στον οπορτουνισμό είτε στον πραξικοπηματισμό. Όσο για την υποκειμενική κριτική, τη χαλαρή και αβάσιμη συζήτηση ή την καχυποψία, τέτοια πρακτική μέσα στο κόμμα συχνά κυοφορεί διαμάχες χωρίς αρχές και υποσκάπτει την κομματική οργάνωση. Άλλο σημείο που πρέπει να αναφερθεί σε σύνδεση με την εσωκομματική κριτική είναι ότι μερικοί σύντροφοι, όταν κάνουν την κριτική τους, αγνοούν τα κύρια θέματα και περιορίζουν την προσοχή τους σε ελάσσονα σημεία. Δεν καταλαβαίνουν ότι το κύριο καθήκον της κριτικής είναι να επισημαίνει τα πολιτικά και οργανωτικά λάθη. Όσο για τις προσωπικές αδυναμίες, εκτός κι αν σχετίζονται με πολιτικά και οργανωτικά λάθη, δεν υπάρχει λόγος να γίνεται υπερβολική κριτική και να φέρνει σε αμηχανία τους σχετικούς συντρόφους. Ακόμη περισσότερο, όταν αναπτύσσεται τέτοια κριτική υπάρχει μεγάλος κίνδυνος ότι τα κομματικά μέλη θα επικεντρωθούν εντελώς σε ελάσσονα λάθη και ο καθένας θα γίνει διστακτικός και υπερβολικά προσεκτικός και θα ξεχάσει τα πολιτικά καθήκοντα του κόμματος. Η κύρια μέθοδος διόρθωσης είναι να εκπαιδευτούν τα κομματικά μέλη έτσι που το πολιτικό και επιστημονικό πνεύμα να υπερισχύσει στη σκέψη τους και στην κομματική τους ζωή. Γι αυτό το σκοπό πρέπει: 1. Να διδάξουμε τα κομματικά μέλη να εφαρμόζουν τη μαρξιστική λενινιστική μέθοδο στην ανάλυση της πολιτικής κατάστασης και να εκτιμούν τις ταξικές δυνάμεις αντί να κάνουν υποκειμενική ανάλυση και εκτίμηση.

2. Να κατευθύνουν την προσοχή των κομματικών μελών στην κοινωνική και οικονομική έρευνα και μελέτη, έτσι ώστε να καθορίζουν την τακτική του αγώνα και τις μεθόδους δουλειάς και να βοηθάνε τους συντρόφους να καταλάβουν ότι χωρίς έρευνα των πραγματικών συνθηκών θα πέσουν στο λάκκο της φαντασίας και του πραξικοπηματισμού, και 3. Στην εσωκομματική κριτική, να περιφρουρούν ενάντια στον υποκειμενισμό, στην αυθαιρεσία και στον εκχυδαϊσμό της κριτικής· οι δηλώσεις πρέπει να βασίζονται σε γεγονότα και η κριτική να επικεντρώνεται στην πολιτική. Για τον ατομικισμό Η τάση προς τον ατομικισμό στην οργάνωση του Κόκκινου Στρατού εκδηλώνεται ως εξής: 1. Αντεκδίκηση. Μερικοί σύντροφοι, αφού τους ασκηθεί κριτική μέσα στο κόμμα από έναν σύντροφο στρατιώτη, ψάχνουν ευκαιρία αντεκδίκησης έξω από το κόμμα, και ένας τρόπος είναι να χτυπήσουν ή να βρίσουν το συγκεκριμένο σύντροφο. Επίσης, ψάχνουν να αντεκδικηθούν μέσα στο κόμμα. «Μου άσκησες κριτική σε αυτή τη συνάντηση, έτσι θα βρω κάποιον τρόπο να σου την ανταποδώσω την επόμενη φορά». Είναι διαβρωτικό, εξασθενεί την οργάνωση και τη μαχητική της ικανότητα.

2. Ψυχοσύνθεση «μικρής ομάδας». Μερικοί σύντροφοι ασχολούνται μόνο με τα ενδιαφέροντα της δικής τους μικρής ομάδας και αγνοούν το γενικό συμφέρον. Αν και επιφανειακά αυτό δεν φαίνεται να είναι κυνήγι προσωπικού συμφέροντος, στην πραγματικότητα είναι τυπικό παράδειγμα του στενότερου ατομικισμού και έχει ισχυρό διαβρωτικό και φυγόκεντρο αποτέλεσμα. Η ψυχοσύνθεση της «μικρής ομάδας» ήταν διαδεδομένη στον Κόκκινο Στρατό και παρότι υπάρχει κάποια βελτίωση, σαν αποτέλεσμα της κριτικής, υπάρχουν ακόμη επιβιώσεις και χρειάζεται παραπέρα προσπάθεια για να ξεπεραστεί.

3. Ψυχοσύνθεση «υπαλλήλου». Μερικοί σύντροφοι δεν καταλαβαίνουν ότι το κόμμα και ο Κόκκινος Στρατός όπου είναι μέλη είναι και τα δύο εργαλεία για να επιτευχθούν τα καθήκοντα της επανάστασης. Δεν αντιλαμβάνονται ότι οι ίδιοι είναι οι δημιουργοί της επανάστασης, αλλά νομίζουν ότι η ευθύνη τους περιορίζεται στους προσωπικούς τους ανωτέρους και όχι στην επανάσταση. Αυτή η παθητική ψυχοσύνθεση του «υπαλλήλου» της επανάστασης είναι επίσης εκδήλωση του ατομικισμού. Εξηγεί γιατί δεν υπάρχουν αρκετοί αγωνιστές που να δουλεύουν χωρίς όρους για την επανάσταση. Αν δεν εξαφανιστεί, δεν θα αυξηθεί ο αριθμός των αγωνιστών και το μεγάλο βάρος της επανάστασης θα παραμείνει στους ώμους ενός μικρού αριθμού ανθρώπων, κάνοντας ζημιά στον αγώνα.

4. Αναζήτηση ευχαρίστησης. Στον Κόκκινο Στρατό υπάρχουν επίσης αρκετοί άνθρωποι που ο ατομικισμός τους βρίσκει έκφραση στην αναζήτηση της ευχαρίστησης. Ελπίζουν πάντα ότι η μονάδα τους θα πορευτεί προς τις μεγάλες πόλεις. Θέλουν να πάνε εκεί, όχι για να δουλέψουν αλλά για να διασκεδάσουν. Το τελευταίο πράγμα που θέλουν είναι να δουλέψουν στις Κόκκινες περιοχές όπου η ζωή είναι σκληρή.

5. Παθητικότητα. Μερικοί σύντροφοι, όποτε κάτι πάει ενάντια στη θέλησή τους, γίνονται παθητικοί και σταματάνε να δουλεύουν. Αυτό συμβαίνει κυρίως εξαιτίας της έλλειψης εκπαίδευσης, αν και μερικές φορές οφείλεται επίσης στη μη κατάλληλη διαχείριση των υποθέσεων από την ηγεσία, της ανάθεσης δουλειάς ή της επιβολής πειθαρχίας.

6. Επιθυμία να αφήσουν τον στρατό. Αυξάνεται ο αριθμός των ανθρώπων που ζητάνε να μεταφερθούν από τον Κόκκινο Στρατό στην τοπική δουλειά. Ο λόγος γι αυτό δεν βρίσκεται εντελώς στους ατομιστές αλλά επίσης: 1. Στην υλική στέρηση της ζωής στον Κόκκινο Στρατό 2. Στην εξάντληση μετά από μακρόχρονη πάλη, και 3. Στην μη κατάλληλη διαχείριση των υποθέσεων, της ανάθεσης δουλειάς ή της επιβολής πειθαρχίας από την ηγεσία. Η μέθοδος διόρθωσης έγκειται κυρίως στο να ενισχυθεί η εκπαίδευση έτσι ώστε να διορθωθεί ιδεολογικά ο ατομικισμός. Επόμενο, είναι να χειριζόμαστε τις υποθέσεις, να αναθέτουμε και να επιβάλουμε πειθαρχία με κατάλληλο τρόπο. Συν τοις άλλοις, πρέπει να βρίσκονται τρόποι για να βελτιώνεται η υλική ζωή του Κόκκινου Στρατού, και να αξιοποιείται κάθε διαθέσιμη ευκαιρία για την ξεκούραση και την αναμόρφωση ώστε να βελτιώνονται οι υλικές συνθήκες. Στην εκπαιδευτική μας δουλειά πρέπει να εξηγείται ότι στην κοινωνική καταγωγή του ο ατομικισμός είναι αντανάκλαση των μικροαστικών και αστικών ιδεών μέσα στο κόμμα. Για την ιδεολογία των περιφερόμενων αντάρτικων συμμοριών Η πολιτική ιδεολογία των περιφερόμενων αντάρτικων συμμοριών έχει αναδυθεί στον Κόκκινο Στρατό επειδή το ποσοστό των τυχοδιωκτικών στοιχείων είναι μεγάλο και επειδή υπάρχουν μεγάλες μάζες τυχοδιωκτών στην Κίνα, ειδικά στις νότιες επαρχίες. Αυτή η ιδεολογία εκδηλώνεται ως εξής: 1. Μερικοί άνθρωποι θέλουν να αυξήσουν την πολιτική τους επιρροή μόνο μέσω των περιφερόμενων αντάρτικων δράσεων, αλλά δεν θέλουν να την αυξήσουν αναλαμβάνοντας το επίπονο καθήκον της οικοδόμησης περιοχών βάσης και στήνοντας λαϊκή πολιτική εξουσία.

2. Για την επέκταση του Κόκκινου Στρατού, μερικοί άνθρωποι ακολουθούν τη γραμμή «μίσθωσης ανδρών και αγοράς αλόγων» και «στρατολόγησης λιποτακτών και αποδοχής στασιαστών», [4] παρά με τη γραμμή της επέκτασης των τοπικών Κόκκινων Φρουρών και των τοπικών στρατευμάτων έτσι ώστε να αναπτυχθούν οι κύριες δυνάμεις του Κόκκινου Στρατού.

3. Μερικοί άνθρωποι δεν έχουν την υπομονή να συνεχίσουν τους επίπονους αγώνες μαζί με τις μάζες και θέλουν μόνο να πηγαίνουν στις μεγάλες πόλεις, να τρώνε και να πίνουν για προσωπική τους ευχαρίστηση. Όλες αυτές οι εκδηλώσεις της ιδεολογίας των περιφερόμενων ανταρτών βλάπτουν σοβαρά τον Κόκκινο Στρατό στο να εξασκήσει τα αρμόζοντα καθήκοντά του· συνεπώς το ξερίζωμά της είναι σημαντική υπόθεση στην ιδεολογική πάλη μέσα στην κομματική οργάνωση του Κόκκινου

Στρατού. Πρέπει να κατανοηθεί ότι οι τρόποι των περιφερόμενων ανταρτών όπως του Χουάγκ Τσάο [5] ή του Λι Τσουάγκ [6] δεν είναι επιτρεπτοί στις σημερινές συνθήκες. Οι μέθοδοι διόρθωσης είναι οι εξής: 1. Να εντείνουμε την εκπαίδευση, να ασκήσουμε κριτική στις λαθεμένες ιδέες και να ξεριζώσουμε την ιδεολογία των περιφερόμενων αντάρτικων συμμοριών.

2. Να εντείνουμε την εκπαίδευση μεταξύ των βασικών τμημάτων του Κόκκινου Στρατού και μεταξύ των πρόσφατα στρατολογημένων αιχμαλώτων κόντρα στην τυχοδιωκτική αντίληψη.

3. Να προσελκύσουμε ενεργούς εργάτες και αγρότες, έμπειρους στην πάλη, στις γραμμές του Κόκκινου Στρατού έτσι ώστε να αλλάξει η σύνθεσή του.

4. Να δημιουργήσουμε νέες μονάδες του Κόκκινου Στρατού μέσα από τις μάζες των αγωνιστών εργατών και αγροτών. Για τα κατάλοιπα του πραξικοπηματισμού Η κομματική οργάνωση στον Κόκκινο Στρατό έχει ήδη διεξάγει μάχες ενάντια στον πραξικοπηματισμό, αλλά όχι ακόμη σε επαρκή έκταση. Γι’ αυτό υπάρχουν ακόμη κατάλοιπα αυτής της ιδεολογίας στον Κόκκινο Στρατό. Οι εκδηλώσεις τους είναι: 1. Τυφλή δράση, ανεξάρτητα από τις υποκειμενικές και αντικειμενικές συνθήκες.

2. Ανεπαρκή και αμφίρροπη εφαρμογή της κομματικής πολιτικής στις πόλεις.

3. Χαλαρή στρατιωτική πειθαρχία, ειδικά σε στιγμές ήττας.

4. Ενέργειες εμπρησμών σπιτιών από ορισμένες μονάδες.

5. Πρακτική πυροβολισμού λιποτακτών και επιβολής σωματικής τιμωρίας, και τα δύο έκφραση πραξικοπηματισμού. Στην κοινωνική του καταγωγή, ο πραξικοπηματισμός είναι συνδυασμός λούμπεν προλεταριακής και μικροαστικής ιδεολογίας. Οι μέθοδοι διόρθωσης είναι οι εξής: 1. Ιδεολογικό ξερίζωμα του πραξικοπηματισμού.

2. Διόρθωση της πραξικοπηματικής συμπεριφοράς μέσω κανόνων, ρυθμίσεων και πολιτικών αποφάσεων.

----------------------------------------------[1] Το κείμενο αυτό αποτελεί διακήρυξη που προετοιμάστηκε από τον Μάο Τσετούγκ για το Ένατο Κομματικό Συνέδριο της Τέταρτης Στρατιάς του Κόκκινου Στρατού. Η οικοδόμηση των κινεζικών λαϊκών ενόπλων δυνάμεων υπήρξε μια δύσκολη διαδικασία. Ο κινεζικός Κόκκινος Στρατός (που αργότερα στη διάρκεια του πολέμου της αντίστασης ενάντια στην Ιαπωνία έγινε η Στρατιά της Όγδοης Διαδρομής και η Νέα Τέταρτη Στρατιά και το 1945 μετονομάστηκε σε Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό) δημιουργήθηκε την 1η Αυγούστου 1927, στη διάρκεια της εξέγερσης του Νατσάγκ και τον Δεκέμβριο του 1929 είχε συμπληρώσει πάνω από δύο χρόνια ύπαρξης. Κατά την περίοδο αυτή, η οργάνωση του Κομμουνιστικού Κόμματος στον Κόκκινο Στρατό διδάχθηκε και απέκτησε ιδιαίτερη εμπειρία μέσω της καταπολέμησης διαφόρων λαθεμένων ιδεών. Η διακήρυξη συνοψίζει αυτήν την εμπειρία. Επέτρεψε στον Κόκκινο Στρατό να οικοδομηθεί καθ’ ολοκληρία σε μαρξιστική λενινιστική βάση και να εξαφανίσει κάθε επιρροή από τους στρατούς παλαιού τύπου. Η διαδικασία αυτή ακολουθήθηκε με επιτυχία όχι μόνο στην Τέταρτη Στρατιά αλλά επίσης σε όλες τις μονάδες του Κόκκινου Στρατού. Με αυτόν τον τρόπο ολόκληρος ο κινεζικός Κόκκινος Στρατός έγινε, από κάθε πλευρά, ένας γνήσιος στρατός του λαού. Παρ’ ότι τα επόμενα χρόνια οι κινεζικές λαϊκές ένοπλες δυνάμεις αναπτύχθηκαν ιδιαιτέρως και ανανέωσαν την κομματική τους δραστηριότητα και την πολιτική τους δουλειά, η βασική όμως γραμμή παρέμεινε η ίδια, όπως τέθηκε σε αυτήν τη διακήρυξη.

[2] Για μια σύντομη περίοδο μετά την ήττα της επανάστασης το 1927, αναδείχθηκε μια «αριστερή» πραξικοπηματική τάση στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Θεωρώντας την κινεζική επανάσταση σαν μια «διαρκή επανάσταση» και την επανασταστική κατάσταση στην Κίνα σε «διαρκές φούντωμα», οι σύντροφοι με την πραξικοπηματική νοοτροπία αρνούνταν να οργανώσουν τακτική υποχώρηση και υιοθετούσαν τη μέθοδο των εντολών, στηριζόμενοι μόνο σε μικρό αριθμό κομματικών μελών και μικρής μερίδας των μαζών, προσπάθησαν λαθεμένα να στήσουν μια σειρά τοπικών εξεγέρσεων σε όλη τη χώρα που δεν είχαν καμιά

προοπτική επιτυχίας. Τέτοιες πραξικοπηματικές δραστηριότητες εξαπλώθηκαν προς το τέλος του 1927, αλλά στις αρχές του 1928 υποχώρησαν σταδιακά, αν και η αίσθηση υπέρ του πραξικοπηματισμού επιβίωνε ακόμη σε μερικούς συντρόφους.

[3] Στο αντάρτικο σύστημα οργάνωσης, η φάλαγγα αντιστοιχεί σε μεραρχία του τακτικού στρατού με χαρακτηριστικό ότι είναι πολύ πιο ευέλικτη και συνήθως πολύ μικρότερη απ’ ό,τι μια τακτική μεραρχία.

[4] Οι δύο αυτοί κινεζικοί ιδιωματισμοί αναφέρονται στις μεθόδους τις οποίες υιοθετούσαν μερικοί αντάρτες στην κινεζική ιστορία για να ενισχύσουν τις δυνάμεις τους. Στην εφαρμογή αυτών των μεθόδων έδιναν προσοχή στους αριθμούς παρά στην ποιότητα, και στρατολογούνταν αδιακρίτως κάθε είδους άνθρωποι για να πυκνώνουν οι γραμμές.

[5] Ο Χουάγκ Τσάο υπήρξε αρχηγός αγροτικών εξεγέρσεων προς το τέλος της δυναστείας Ταγκ. Το 875, ξεκινώντας από την επαρχία καταγωγής του, Τσαοτσόου (σήμερα επαρχία Χοτσέ στο Σαντούγκ), ο Χουάγκ οδήγησε ένοπλους αγρότες σε νικηφόρες μάχες ενάντια στις αυτοκρατορικές δυνάμεις και αυτοανακηρύχθηκε σε «στρατηγό της Ουράνιας Καταιγίδας». Στη διάρκεια μιας δεκαετίας, έδρασε στο μεγαλύτερο μέρος των επαρχιών στις κοιλάδες των ποταμών Κίτρινος, Γιαγκτσέ, Χουάι και Πέαρ μέχρι το Κουαγκσί. Τελικά, διασχίζοντας το πέρασμα Τουγκουάν, κατέλαβε την αυτοκρατορική πρωτεύουσα του Τσανγκάν (σήμερα Σιάν στο Σενσί) και ενθρονίστηκε αυτοκράτορας του Τζι. Εσωτερικές διαφωνίες και επιθέσεις από τις σύμμαχες μη Χαν φυλές των δυνάμεων Ταγκ, ανάγκασαν τον Χουάγκ να εγκαταλείψει το Τσανγκάν και να υποχωρήσει στην επαρχία καταγωγής του όπου και αυτοκτόνησε. Τα δέκα χρόνια που πολέμησε θεωρούνται ως ένας από τους πλέον διάσημους αγροτικούς πολέμους στην κινεζική ιστορία. Οι ιστορικοί των δυναστειών καταγράφουν ότι «όλοι οι άνθρωποι υπέφεραν από βαρείς φόρους και στρατολογήσεις και στράφηκαν εναντίον του». Επειδή όμως συνέχισε απλώς τον κινητό πόλεμο χωρίς ποτέ να στήσει σχετικά συγκροτημένες περιοχές βάσης, οι δυνάμεις του ονομάστηκαν «περιφερόμενες αντάρτικες συμμορίες».

[6] Ο Λι Τσουάγκ, συντομογραφία για τον Λι Τσιτσέγκ, ο βασιλιάς Τσουάγκ (ο Τολμηρός Βασιλιάς) από το Μιτσί του βόρειου Σενσί, ήταν αρχηγός μιας αγροτικής εξέγερσης που οδήγησε στην ανατροπή της δυναστείας Μιγκ. Η εξέγερση ξεκίνησε πρώτα στο Βόρειο Σενσί το 1628. Ο Λι ενώθηκε με τις δυνάμεις υπό την ηγεσία του Κάο Γιγκσιάγκ σε εκστρατεία στο Χονάν και το Ανγουέι, επιστρέφοντας στο Σενσί. Μετά το θάνατο του Κάο, το 1636, τον διαδέχθηκε ο Λι που έγινε ο βασιλιάς Τσουάγκ, οργνώνοντας εκστρατείες μέσα και έξω από τις επαρχίες Σενσί, Σετσουάν, Χονάν και Χουπέ. Τελικά, κατέλαβε την αυτοκρατορική πρωτεύουσα, το Πεκίνο το 1644, οπότε αυτοκτόνησε ο τελευταίος Μιγκ αυτοκράτορας. Το κύριο σύνθημα που διέδωσε στις μάζες ήταν «υποστηρίξτε τον βασιλιά Τσουάγκ και μην πληρώνετε φόρο σιτηρών». Άλλο σύνθημά του για την εποβολή πειθαρχίας στους άνδρες του έλεγε: «κάθε φόνος σημαίνει φόνος του πατέρα μου, κάθε βιασμός σημαίνει βιασμός της μητέρας μου». Έτσι κέρδισε την υποστίρηξη των μαζών και το κίνημά του έγινε το κύριο ρεύμα των αγροτικών εξεγέρσεων, απλωμένο σε ολόκληρη τη χώρα. Καθώς κι αυτός περιφερόταν χωρίς ποτέ να στήσει σχετικά συγκροτημένες περιοχές βάσης, ηττήθηκε τελικά από τον Γου Σανκουέι, έναν στρατηγό Μιγκ που συννενοήθηκε κρυφά με τα στρατεύματα Τσιγκ σε κοινή από τα πίσω επίθεση κατά του Λι. Μετάφραση (εκδοχή χωρίς τελική επιμέλεια): Μανόλης Αρκολάκης