ปณตัวร้าย 2 p

รับน้า

นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของผู้แต่ง บุคคล สถานที่ และเหตุการณ์ เป็นเรื่องที่ผู้แต่งสมมุติขึ้น

เขียนโดย อนันตกาล พิสูจน์อักษร หนูนัตสึ พิมพ์ครั้งที่ 1 มิถุนายน 2559 ติดต่อ anuntakan.kan@gmail.com หรือ https://www.facebook.com/Novel.anuntakan และ http://anuntakan.lnwshop.com/

แสงแดดร้อนระอุกบั เส้นทางทีเ่ หมือนเขาวงกต บุรษุ ไปรษณีย์ หนุ่มทำ�หน้าที่อย่างขยันขันแข็ง แวะพักจอดมอเตอร์ไซด์ข้างทาง

ชื่อของเขาคือสมยศ เขานั่งอยู่บนมอเตอร์ไซด์แล้วสำ�รวจรอบ ตัว เพื่อหาบ้านเลขที่หลังหนึ่งอยู่ แต่ก็น่าเศร้า ที่หายังไงก็หาไม่พบ ทำ�ไมน่ะเหรอ ก็เพราะว่าแถวนี้คือริมถนนใหญ่และบ้านแต่ละหลังก็ ไม่มีหลังไหนที่ติดเลขบ้านเลยน่ะสิ และบุรุษไปรษณีย์อย่างเขาจะส่ง ของได้อย่างไร ถ้าไม่รู้ว่านี่คือบ้านหลังไหน

ไม่รู้ว่านี่คือโชคดีหรือโชคร้าย ที่เขาโดนย้ายจากส่ง EMS มา เป็นส่งจดหมายลงทะเบียนแทนทำ�ให้ไม่ตอ้ งรีบเร่งเท่ากับตอนแรก ไม่ อย่างนัน้ ป่านนี้ เขาต้องเป็นกังวลจนปวดหัวทีท่ �ำ ตามเวลาไม่ได้ แต่การ หาบ้านเลขที่ไม่เจอ ก็ไม่เห็นว่าจะช่วยอะไร

คุณปณ.ตัวร้าย กับ นายโอตาคุ

สมยศหยิบแผนที่บ้านแต่ละหลังที่เขาได้รับมา แต่พอกาง เท่านั้น เจ้าตูบสีน้ำ�ตาลที่นอนนิ่งอยู่ไกลจากเขาเกือบสองร้อยเมตร อยู่ๆ ก็ลุกขึ้นมา

ไอ้ลกุ ขึ้นมาไม่เท่าไร แต่ดันลุกขึน้ มาเห่าใส่เขาแล้วกระโจนเข้า ใส่ สมยศต้องรีบบิดมอเตอร์ไซด์หนีตายอย่างไม่คดิ ชีวติ ทำ�ให้ตอนนีเ้ ขา ไม่มีแผนที่อีกแล้ว

ทำ�ไมเขาช่างโชคร้ายอย่างนี้

จากบุรษุ ไปรษณีย์ EMS ทีต่ อ้ งหนีตายจากเจ้าของบ้านสติแตก จนต้องไปทำ�งานคัดแยก พอได้เปลี่ยนเขตงาน ก็เจอหมาสติแตกวิ่งไล่ จนแผนที่ใบน้อยของเขาปลิวหายไป สมยศจอดมอเตอร์ไซด์ ที่บรรทุกกล่องพัสดุมากมาย ยิ่งเห็นบ้านช่อง เรียงรายโดยไร้เลขบ้าน ก็ยิ่งอยากจะร้องไห้ ทำ�ไมพระเจ้าช่างใจร้าย กับเขาเสียเหลือเกิน

ยิ่งคิดยิ่งเศร้า แต่เศร้าต่อไปแล้วได้อะไร สมยศพยายามคิดถึง สิ่งดีๆ เขาจะได้ไม่ต้องเป็นทุกข์

“อย่างน้อยก็ไม่ต้องเจอคุณประสิทธิ์ทุกวัน”

แค่คิดว่าวันนี้ต้องค่อยๆ ขับมอเตอร์ไซด์ย่องหนีคุณประสิทธิ์ ที่พร้อมจะอาละวาดยามส่งกล่องพัสดุ สมยศก็รู้สึกเครียดลงกระเพาะ แถมคุณประสิทธิ์เป็นบุคคลที่ไม่อาจหลบได้ ถึงขนาดซ่อนอยู่ในพุ่มไม้ รอเขาไปส่งของ

“เอาวะ สู้ตายเว้ย” 2

อนันตกาล

แต่ชีวิตคนเรามักจะไม่เป็นอย่างที่คิด

หลังจากขับวนเวียนอยู่ 3-4 รอบ บุรุษไปรษณีย์หนุ่มก็ไม่เห็น ว่าแผนทีๆ ่ ได้มาจะช่วยอะไรได้ เขารูส้ กึ ท้อแท้สนิ้ หวังไม่วา่ บ้านไหน ก็ ไม่มีเลขที่บ้านให้เห็น จนในที่สุดเขาก็ตัดสินใจเข้าไปสอบถามร้านค้าที่ อยู่ใกล้เคียง

“ป้าครับ”

“เอาของมาส่งเหรอพ่อหนุ่ม”

“ไม่ใช่ครับ บ้านป้าเลขบ้านอะไรครับ ผมหาบ้านไม่เจอ”

“อ่อ 84/3 ลูก”

“ขอบคุณครับ”

ในทีส่ ดุ สมยศก็รวู้ า่ เขาควรจะทำ�อย่างไร บ้านหลังนีเ้ ลขที่ 84/3 เท่ากับว่าถัดจากนี้ไปอีก3หลังก็จะเป็นบ้านที่เขาไปส่งของ

‘ฉลาดจริงเรา’

จากที่เหนื่อยๆ ร้อนๆ ชวนหน้ามืดก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันที แม้ว่าแดดจะร้อนระอุ แต่พอสบายใจ อะไรๆ ก็ดูเหมือนจะดีขึ้น แค่ สายลมอ่อนๆ พัดโดนหน้า สมยศก็รู้สึกเย็นขึ้นเป็นกอง

“มีของมาส่งคร๊าบ”

สมยศบีบแตรเรียก แล้วตั้งท่าจะหยิบเครื่องเซ็นชื่อ แต่ก็นึก ได้ว่าตอนนี้ตัวเองไม่ได้ส่ง EMS แล้ว นึกแล้วก็ขำ� เมื่อเดือนก่อนเขา ต้องผจญกับเจ้าของบ้านสติแตก ที่พร้อมจะอาละวาดทุกครั้งที่พบว่า กล่องบุบ แถมแพลงตอนเจ้าหน้าที่คัดแยก ยังชอบแกล้งพังกล่องของ 3

คุณปณ.ตัวร้าย กับ นายโอตาคุ

คุณประสิทธิ์

อา คุณประสิทธิ์ ชือ่ นีเ้ ขาไม่มวี นั ลืมเลย คนอะไรไม่รชู้ า่ งน่ากลัว เหลือเกิน แต่อีกคนที่เป็นต้นเหตุให้เขาต้องเจอเรื่องน่ากลัวก็คือแพลง ตอน เจ้าหน้าที่คัดแยก ที่เป็นต้นเหตุให้คุณประสิทธิ์สติแตกอาละวาด จนทำ�ให้สมยศต้องซวยซ้ำ� ซวยซ้อน ซวยซ่อนเงื่อน การจะผ่านหน้า บ้านของคุณประสิทธิ์แต่ละครั้ง มันช่างน่ากลัวเหลือแสน จนสุดท้าย คุณบี หัวหน้าของสมยศพ่วงตำ�แหน่งพี่ชายของแพลงตอน ทนไม่ไหว เพราะคุณประสิทธิ์แก้แค้น จนไปรษณีย์แทบแตก เลยส่งแพลงตอนไป ทำ�งานแทนเขา

ปล่อยให้สองคนนัน้ ตีกนั เอง เขาก็เลยสบายไป ได้ไปทำ�งานใน กองคัดแยกอยู่พักหนึ่ง ตอนแรกนึกว่าจะได้ทำ�ยาว เพราะดูท่าแพลง ตอนคงจะไม่ได้กลับมากองคัดแยกง่ายๆ สุดท้ายก็มีคนส่งของลาออก เขาเลยถูกย้ายมาส่งของที่อีกเขต

สมยศยื่นของให้ผู้หญิง ที่วิ่งออกมารับพัสดุอย่างดีอกดีใจ ราวกับรอคอยอะไรล้ำ�ค่าอยู่

“พัสดุมาส่งครับ คุณสวยไม่สร่าง ใช่ไหมครับ”

ชายหนุ่มพูดอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส หญิงสาวขมวดคิ้ว

“ไม่ใช่ ไม่มีคนชื่อนี้ค่ะ แล้วก็ไม่ใช่เลขบ้านนี้นะคะ”

กล่องพัสดุถูกยื่นคืนมา พร้อมกับสมยศที่ทำ�ตาโต

“ไม่ใช่บ้านนี้”

“นี่ 84/14 คะ” 4

อนันตกาล

“อะไรนะ”

“84/14 จ้า”

ดูเหมือนหญิงสาวจะกลัวสมยศไม่ได้ยนิ เลยพูดย้�ำ อีกครัง้ ส่วน สมยศน่ะเหรอเหวอไปแล้ว

สามหลังก่อนเป็น83/3 ถัดมาอีกสามหลังเป็น 84/14 ทำ�ไม เลขบ้านไม่เรียงกัน แล้วเขาจะหาบ้านหลังนี้เจอได้ยังไง

“มีของมาส่งหลังนี้ไหมคะ”

เสียงของเจ้าของบ้านทำ�ให้สมยศได้สติ ก่อนจะนึกออก พลิก ใบเซ็นชื่อหาอุตลุด

“84/14 84/14”

ชายหนุ่มท่องซ้ำ�ไปซ้ำ�มาจนในที่สุดเขาก็เจอ

“มีครับ รอเดี๋ยวนะ”

สมยศหันไปรือ้ ของบนรถมอเตอร์ไซด์คกู่ ายทีเ่ รียงไว้ แต่เพราะ ลำ�ดับบ้านไม่ใช่อย่างที่คิดทำ�ให้เผลอทำ�กล่องร่วงหล่นพื้น พอก้มลง เก็บ ใบเซ็นชื่อก็ไปเกี่ยวอย่างอื่นร่วง พอลุกขึ้นมาเขาก็ชนมอเตอร์ไซด์ จนสะเทือน ทำ�ให้กล่องที่เทินไว้กลิ้งลงมาที่พื้น

“ไหวไหมคะ”

“แป๊บนะครับ เดี๋ยวหาให้”

เพราะของร่วงระเกะระกะทำ�ให้สมยศต้องงมหามั่วซั่ว กว่าจะ เจอก็กินเวลาอีกสักพัก

“ได้แล้วครับ” 5

คุณปณ.ตัวร้าย กับ นายโอตาคุ

ร่างสูงของสมยศยืดตัวขึน้ แล้วยิม้ กว้าง แต่จงั หวะทีย่ นื่ เอกสาร ให้เซ็น แขนของเขาก็ไปชนกล่องที่เทินไว้บนมอเตอร์ไซด์อีกครั้ง คราว นี้กล่องเล็กกล่องน้อยและซองจนหมายร่วงกรูลงมาหมด 10 นาทีท่ี อุตส่าห์จัดเรียงหายวับไปกับตา ไปรษณีย์หนุ่มแทบจะน้ำ�ตาไหล

“แน่ใจนะคะว่าไหว”

เจ้าของบ้านมองเขาตาโต

“ไหวครับ ขอโทษด้วยครับ”

สมยศก้มหัวขอโทษก่อนจะเริ่มเก็บของอีกครั้ง

“เอายังไงดีล่ะทีนี้”

ของที่กองระเกะระกะ ทำ�ให้สมยศต้องเริ่มต้นใหม่ เขาค่อยๆ เริม่ เรียงซองจดหมายให้เป็นหมวดหมู่ ก่อนจะจับกล่องเรียงตามขนาด ต่างๆ

“เหวอ”

สมยศสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากด้านหลัง

“นมกับขนมค่ะ”

“ขอบคุณครับ ไม่เป็นไรครับ”

“กินเถอะค่ะ ท่าทางจะเหนื่อย”

เจ้าของบ้านยิ้มให้เขา ก่อนจะกลับเข้าบ้าน

‘ช่างเป็นคนที่มีน้ำ�ใจจริงๆ’

สำ�หรับคนที่กำ�ลังลำ�บากแล้ว น้ำ�ใจเล็กๆ น้อยๆ ก็ทำ�ให้ตื้น ตัน เจ้าของบ้านใจดีแบบนี้เขาต้องตั้งใจทำ�งาน 6

อนันตกาล

สมยศฮึดสู้ จัดของใส่มอเตอร์ไซด์คู่ใจใหม่ แล้วเริ่มต้นหาเลข บ้านเลขที่ต่อไป

แต่สิ่งที่คิด สิ่งที่ฝัน และในความเป็นจริง มันช่างโหดร้าย

เมื่อสมยศหาบ้านแทบไม่เจอเลย ผ่านมาหลายชั่วโมง เขาส่ง ของได้ยังไม่ถึงครึ่ง ก็จะส่งได้ยังไงในเมื่อเลขบ้านไม่เรียงกัน แถมบาง บ้านก็ไม่มีคนอยู่

เลขบ้านก็ไม่รู้ แผนที่ก็ไม่มี ถามใครก็ไม่รู้เลขบ้านคนอื่น แล้ว เขาจะทำ�อย่างไร กับกองพัสดุมากมายที่รอให้เขาไปส่ง

สมยศเหลือบไปเห็นบ้านเลขที่ๆ กำ�ลังหาแล้วแวะจอด แต่สิ่ง ที่ได้ยินก็ทำ�เอาเขาแทบน้ำ�ตาไหล

“นี่หมู่ 3 นะครับ ไม่ใช่หมู่ 1 บ้านเลขที่เหมือนกันแต่คนละหมู่ ครับ”

ประตูบ้านถูกปิดลง พร้อมกับความรู้สึกหนึกอึ้ง เมื่อมองเวลา และกองพัสดุทอี่ ยูท่ า้ ยมอเตอร์ไซด์แล้ว น้�ำ ตาของเขาก็เริม่ จะไหลออก มา

“ทำ�ยังไงดี”

7

คุณปณ.ตัวร้าย กับ นายโอตาคุ

...ปวดหัว ...

นีค่ อื สิง่ ทีพ่ ริ ณ ุ ผูจ้ ดั การสาขาไปรษณียเ์ ขตนีค้ ดิ เมือ่ เห็นปัญหา ขนาดใหญ่ ยืนอยู่ตรงหน้า 2 ปัญหา ไม่สิแบบนี้ต้อง 3 เลยต่างห่าก

พิรุณมองคนสามคน ที่ยืนเรียงแถวกันอยู่ตรงหน้า แล้วได้แต่ ฝืนยิ้มออกมา คนแรกที่ยืนอยู่คือคุณประสิทธิ์ ลูกค้าไปรษณีย์ไทย ที่ ต้องโผล่มาที่ทำ�การอาทิตย์ละอย่างน้อย2 ครั้ง ไม่มาตามของ ก็มา บ่นมาว่า คนที่ 2 คือลูกค้าคนใหม่ ที่เพิ่งเคยโผล่มาเพื่อร้องเรียนบุรุษ ไปรษณีย์ EMS ซึง่ ก็คอื แพลงตอน น้องชายของเขาทีท่ �ำ หน้าทีเ่ ป็นบุรษุ ไปรษณีย์ส่งของ

จากตอนแรกทีเ่ ป็นพนักงานคัดแยก แต่เพราะชอบสร้างปัญหา ให้กับกล่องพัสดุ เขาเลยอัปเปหิให้ไปเป็นบุรุษไปรษณีย์ ซึ่งก็ทำ�ให้ ปัญหาน้อยลงไปนิด คนร้องเรียนลดลงไปหน่อย ส่วนเรื่องปวดหัวนี่ มี มาให้ไม่หยุดไม่หย่อน นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นน้องชายนะ พิรุณคงไล่ออกไป นานแล้ว

“เกิดอะไรขึ้นหรือครับ”

พิรุณหันไปถามผู้มาใหม่ สำ�หรับคุณประสิทธิ์ที่ดูท่าจะ สนอก สนใจคงเอาไว้ทีหลังได้ ไหนๆ ก็คุ้นหน้าคุ้นตากันดีอยู่แล้ว

“ผมอยากร้องเรียนพนักงานคนนี้ครับ หมอนี่คิดได้ยังไง เอา ของโยนเข้าไปในบ้านผม”

เจ้าทุกข์ คงต้องใช้คำ�นี้เรียกผู้ชายคนนี้สินะ

พิรุณเข้าใจสถานะการณ์แทบจะทันที แล้วเหลือบตามองน้อง 8

อนันตกาล

ชายตัวแสบอย่างดุๆ

“อ้าว ก็ส่ง EMS ไง มันต้องใช้ความเร็วไม่ใช่เหรอ”

“ใช่ แต่มันไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้”

เจ้าทุกข์คนใหม่หันไปหาแพลงตอน

“ผมรีบส่งของ ผมผิดตรงไหน ส่งเร็วก็ว่า ส่งช้าก็ว่า ตั้งใจยังไง ก็ไม่มีความดี ผมเป็นบุรุษไปรษณีย์ที่ตั้งใจทำ�งานสุดๆ เลยนะ”

คำ�พูดของแพลงตอนทำ�ให้พิรุณขมวดคิ้ว และประสิทธิ์ที่อยู่ ใกล้ๆ เบะปากใส่

“ก็ไม่ต้องทำ�ขนาดนั้น คุณรู้ไหมว่าคุณทำ�อะไรลงไป”

“ก็ส่งของไง”

“หยุด หยุดก่อนครับ”

เมื่อเห็นแพลงตอนไม่ลดราวาศอก และเจ้าทุกข์ก็ไม่ยอมเช่น กัน พิรุณจึงยกมือขึ้นห้ามก่อนปั้นยิ้มทั้งๆ ที่หงุดหงิดเต็มทน

“เกิดอะไรขึ้นครับ เล่าให้ฟังก่อน ผมจะได้จัดการถูก”

“คุณหัวหน้าฟังผมนะ บุรุษไปรษณีย์ของคุณมาส่งของให้ผม”

“ใช่ บุรุษไปรษณีย์มีหน้าที่ส่งของ จะให้ไปกวาดพื้นหรือไง”

“หยุด”

เป็นอีกครั้งที่พิรุณถลึงตาใส่แพลงตอนให้เงียบ เขาหันไปเห็น คุณประสิทธิ์ลูกค้าเจ้าประจำ� ที่ตอนนี้เปลี่ยนจากยืน เป็นไปนั่งที่เก้าอี้ ใกล้ๆ พร้อมกับเท้าคางมองยิ้มๆ

“เล่าใหม่ครับ” 9

คุณปณ.ตัวร้าย กับ นายโอตาคุ

“ผมกำ�ลังนั่งทำ�งานอยู่ ได้รับโทรศัพท์จากบุรุษไปรษณีย์ “

เจ้าทุกข์ : สวัสดีครับ

แพลงตอน : สวัสดีครับ คุณยิ่งใหญ่ KY79 ใช่ไหมครับ

เจ้าทุกข์ : ใช่ครับ

แพลงตอน : ผมบุรุษไปรษณีย์นะครับ ตอนนี้อยู่หน้าบ้านของ คุณ อยากถามว่าบ้านของคุณมีคนอยู่หรือเปล่าครับ

เจ้าทุกข์ : ไม่มีครับ

แพลงตอน : หมาละครับ

เจ้าทุกข์ : มี 3 ตัวครับ

แพลงตอน : งั้นผมจะโยนกล่องเข้าไปในบ้านนะครับ

เจ้าทุกข์ : เดี๋ยวนะ ทำ�แบบนั้นได้ยังไงคุณ เดี๋ยวของพัง

แพลงตอน : ไม่พังหรอก ผมเขย่าแล้ว ไม่น่ามีปัญหา

เจ้าทุกข์ : เดี๋ยว เดี๋ยว สอดไว้ใต้รั้วได้ไหม

แพลงตอน : น่าจะสอดได้นะครับ ดูจากระยะแล้ว

เจ้าทุกข์ : งั้นคุณสอดไว้ใต้รั้วเลย

แพลงตอน : ผมกลัวของหาย เลยโยนเข้าไปข้างใน ตั้งแต่ตอน บอกคุณแล้ว ตอนนี้หมาสามตัวของคุณกำ�ลังเฝ้าของอยู่ สบายใจได้ ขอบคุณนะครับที่ใช้บริการไปรษณีย์ไทย

“พูดจบ พ่อหนุ่มนี่ก็วางสาย ทิ้งให้ผมนั่งแดกจุดอยู่คนเดียว พอตกเย็นผมรีบกลับบ้าน ก็พบว่ากล่องพัสดุวางอยู่ในสวน พร้อมกับ เปียกฉี่หมา พวกคุณทำ�แบบนี้ได้ยังไง” 10

อนันตกาล

เจ้าทุกข์หันไปมองแพลงตอนด้วยสายตาไม่พอใจ

“เดี๋ยวนะ นี่คุณสั่งของแบบไหน EMS ใช่ไหม”

แพลงตอนตั้งคำ�ถาม

“ใช่”

“ EMS ไปรษณีย์ด่วนพิเศษ ผมก็ส่งแบบด่วนๆ ให้ไง ผมผิด ตรงไหน แล้วที่กล่องเปียกเพราะผมหรือเปล่า ก็เปล่าเลย แต่เพราะ หมาของคุณไปฉี่ใส่ มันถึงได้เปียก ถูกไหม” เจ้าทุกข์เริ่มคิดตาม

“แต่ถ้าคุณไม่โยน”

“อ้าวก็ผมจะรู้เหรอว่าคุณไม่รีบ คุณสั่งแบบ EMS นะ”

“มันก็ไม่ต้องรีบขนาดนั้น”

“ก็ใครจะรู้ คราวก่อน ผมทิง้ ใบรับของไว้ คุณก็มาโวยวายว่าผม ไม่รอ พอผมรีบส่งคุณก็มาโวยวาย ใช่สิ ผมมันแค่พนักงานส่งของชั้นผู้ น้อยทำ�อะไรก็ผิด ผิดตลอด ไม่เคยมีความดีเลย พอช้าก็โดนว่า พอรีบ ก็โดนด่า ทำ�อะไรก็โดนร้องเรียน”

แพลงตอนทำ�หน้าเหมือนเจ้าทุกข์เป็นคนผิด จนเจ้าตัวเอ๋อรับ ประทาน ทั้งๆ ที่เขาเป็นผู้เสียหายแต่ทำ�ไมเขากลับรู้สึกเหมือนตัวเอง เป็นคนผิด

“เสแสร้งแกล้งทำ� คุณอย่าไปหลงเชื่อไอ้เด็กนี่”

ปิงปิงที่นั่งเงียบมองดูเหตุการณ์มาตลอดพูดแทรกขึ้นมา เมื่อ เห็นว่าแพลงตอนทำ�ท่าจะเป็นผู้ชนะ 11

คุณปณ.ตัวร้าย กับ นายโอตาคุ

“หุบปากไปเลยไอ้ประสิทธิ์”

แพลงตอนตวาดเสียงดัง จนเจ้าทุกข์อีกคนผงะ ที่หนุ่มน้อยที่ มีท่าทีเสียอกเสียใจ กำ�ลังแสดงออกถึงความก้าวร้าว

“อยากให้หุบปากจริงๆ เหรอ”

ปิงปิงยกมือขึ้นคลึงริมฝีปากของตัวเองไปมา ทำ�ให้แพลงตอน ถึงกับผงะ แล้วแก้มสีขาวก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีชมพูอ่อน

“วันนี้นายไม่ยอมไปส่งของบ้านฉัน ทั้งๆ ที่สายป่านนี้ ฉันสั่ง ของมาตั้งหลายกล่อง”

“ไปทำ�ไม ไปให้โง่เหรอ เฮ้ย ไม่ใช่ ยังไม่ถึงคิว รอไม่ได้หรือไง”

แพลงตอนเริม่ โวยวาย เมือ่ เผลอหลุดปากออกไป ว่าเขาไม่ยอม ไปส่งของเอง

“ก็รอมาตั้งแต่เช้า จนต้องตามมาถึงที่นี่ ถึงได้เห็นฉากเด็ดยัง ไงละ”

“เหอะ ทำ�เป็นพูดดีไอ้โรคจิต ไอ้สตอล์คเกอร์ แค่ไปส่งช้าทำ� เป็นโวยวาย”

“นั่นสิ นายชอบไปส่งของบ้านฉันเย็นๆ นี่นะ”

“ไม่ใช่ ก็แค่ติดกล่องอื่น ช้านิดช้าหน่อยจะเป็นอะไร”

“อ้าว ทำ�ไมทีของผมรีบทำ�เวลา แต่ทขี องหมอนีร่ อได้ ทำ�ไมเป็น อย่างนั้นละครับ ไหนคุณว่ารีบจนต้องโยนกล่องของผมข้ามรั้วไปไง”

เจ้าทุกข์ที่เห็นการโต้เถียงของปิงปิงและแพลงตอนถามขึ้นมา บ้าง 12

อนันตกาล

“ก็มันไม่เหมือนกัน”

“แบบนี้ไม่เท่าเทียมนี่ เขารอได้ผมรอไม่ได้ คุณถึงได้โยนของ ผม”

แพลงตอนเริ่มอึกอัก เมื่อหาเรื่องเถียงไม่ออก

“นั่นสิ ทีผมล่ะช้าๆ แต่ของคุณก็เร็วเกิน รู้ไหมบางทีผมนั่งรอ จนถึงเย็นเลยนะ”

“แต่ของผมโยนข้ามรั้ว”

“ของคุณยังดี แค่กล่องเปียก ของผมนะเป็นชิ้นๆ เลย”

“จริงเหรอ”

“มันคนละเรื่องกัน”

แพลงตอนแทรกตัวลงไปตรงกลาง เมือ่ เห็นสองคนนีเ้ ริม่ ต้นจะ รุมเขา

“ผมแค่ทำ�ตามหน้าที่”

“หน้าที่ ไม่เท่าเทียม ผมรอจนเย็นทุกวัน แถมเจอทั้งกล่องขาด กล่องถูกเปิด ใบรับของกล่องพังได้เป็นซองถุงพลาสติก แค่ปาข้ามรั้ว น้อยไป”

“ขนาดนั้นเลยเหรอ”

“อย่าไปฟังไอ้โรคจิตนี่ ตานี่มันบ้า”

“ที่ผมพูดเรื่องจริง”

“ไหนว่าคุณตั้งใจทำ�งาน”

“ก็มันคนละคนกัน” 13

คุณปณ.ตัวร้าย กับ นายโอตาคุ

“มันต้องบริการดีเท่าเทียมกันสิ”

แพลงตอนมองซ้ายมองขวา เมื่อรู้สึกว่าตัวเองจะโดนรุม

“เขาบริการเท่าเทียมกันนะคุณ ไม่ได้ทำ�ให้ใครดีกว่าใคร เลว ร้ายเท่าเทียมกัน”

“ไอ้ประสิทธิ์”

แพลงตอนตะโกนลั่นห้อง แล้วทุกอย่างก็เหมือนกับสงคราม น้ำ�ลาย ในหูของพิรุณมีแต่เสียงหึ่งๆ โหวกเหวกโวยวายจนอื้ออึ้ง พูด อะไรก็ไม่มีใครฟัง เอาแต่ตะโกนใส่กันโดยเฉพาะแพลงตอนและคุณ ประสิทธิ์ ยิ่งมีเจ้าทุกข์เข้าร่วมด้วยนี่ ทำ�ให้ในห้องของเขาโหวกเหวก คูณสาม

“ทุกคนครับ”

เสียงของเขาไม่อาจแทรกเข้าไปได้ ทั้งสามไม่มีใครหันมามอง เอาแต่ตะโกนใส่กัน จนพิรุณยอมแพ้ อยากจะหนีไปจากที่นี่ให้พ้นๆ แต่นี่มันห้องทำ�งานเขา เสียงโทรศัพท์ทำ�ให้พิรุณเอื้อมมือไปรับสาย

“คุณบี”

เสียงของคนร้องไห้ดังลั่น ต้องใช้เวลาอีกสักพักกว่าจะจับใจ ความได้

“คุณบี ผมหลงทาง ผมทำ�แผนที่หาย ผมหาบ้านไม่เจอ ผมส่ง ของไม่ได้ คุณบีช่วยผมด้วย ผมจะทำ�ยังไงดี ส่งของได้ยังไม่ถึงครึ่งเลย แถวนี้ไม่มีบ้านเลขที่ ผมไม่รู้ว่าหลังไหนเป็นหลังไหน คุณบี ฮืออออ” 14

อนันตกาล

สมยศเจ้าหน้าที่ EMS ที่ย้ายตำ�แหน่งไปทำ� โดยเปลี่ยนกับ แพลงตอนร้องไห้โวยวาย ถ้าเป็นปกติเขาคงรำ�คาญ แต่พอมองห้อง ทำ�งานของตัวเองแล้ว

“เดี๋ยวฉันเอาแผนที่ไปให้”

พิรุณรับปากแล้ววางสาย ออกไปข้างนอกคงดีกว่าอยู่ในนี้ ปล่อยให้พวกนี้เถียงกันไปจนตายเลยน่าจะดี ตายกันไปให้หมดจะได้ หมดปัญหา

บีสตาร์รถแล้วขึน้ มานัง่ อย่างหงุดหงิด แทนทีจ่ ะเป็นหัวหน้า ไปรษณีย์ แล้วชีวิตเขาควรจะสุขสงบ ถ้าไม่ใช่เพราะแพลงตอน น้อง ชายเจ้าปัญหาที่หาเรื่องมาไม่เว้นแต่ละกันแล้วละก็ เขาคงจะได้นั่ง ทำ�งานอยู่ในห้อง โดยที่ไม่ต้องมาทนฟังเสียงโหวกเหวกโวยวาย ขนาด ส่งไปเป็นบุรุษไปรษณีย์ก็ยังไม่วายหาเรื่องเข้ามาให้เขาอีกไม่เว้นแต่ละ วัน

มีลูกน้องคนอื่นเหมือนจะดีแต่ก็เซ่อซ่า มีอย่างที่ไหน เป็นบุรุษ ไปรษณีย์แต่ทำ�แผนที่หายจนต้องร้องห่มร้องไห้ ฟังดูแล้วน่าสมเพช มากกว่าจะน่าสงสาร

พิรุณขับรถเรียบฟุตบาต มองหาสมยศที่เรียกเขาออกมาจาก 15

คุณปณ.ตัวร้าย กับ นายโอตาคุ

สถานะการณ์นา่ หงุดหงิด ด้วยเหตุผลไม่เข้าท่า แต่พอเห็นสมยศเท่านัน้ จากที่หงุดหงิดก็กลายเป็นขำ�

“คุณบี”

เสียงร้องอย่างกับหมาหงอย และไอ้ทา่ นัง่ ร้องไห้อยูร่ มิ ฟุตบาต นี่มันน่าสมเพชจริงๆ

“คุณบี”

สมยศตะโกนเรียกเขา แล้วพุ้งเข้าใส่จนเกือบหงายหลัง

“ผมหลงทาง หาบ้านไม่เจอสักหลัง”

พิรุณยกมือขึ้นตบหลังของสมยศอย่างปลอบใจ เป็นอีกครั้งที่ สมยศพุ่งเข้ากอดเขา

บียืนนิ่งเมื่อสัมผัสได้ถึงร่างที่ร้อนระอุเพราะไอแดด ระหว่างที่ กำ�ลังคิดว่าควรจะทำ�อย่างไร สมยศก็ผละออกห่าง

“คุณบีผมขอโทษ แต่ผมไม่รู้ทาง ถามใครเขาก็ไม่รู้ เลขบ้านก็ ไม่เรียงกัน ผมไม่ได้ตั้งใจรบกวนคุณบีเลย”

ไอ้ท่าทางเหมือนหมาตัวโตทำ�ความผิดนี่ ทำ�เอาบีพูดอะไรไม่ ออก ใจอยากจะต่อว่าทีท่ �ำ อะไรไม่รจู้ กั รอบครอบ แต่สดุ ท้ายก็ชา่ งเถอะ

“บีหยิบแผนที่ส่งให้กับสมยศ”

“นี่ดูทางดีๆ อย่าทำ�หายอีกนะ”

สมยศมองแผนที่ แ ล้ ว ยิ้ ม ออกก่ อ นจะค่ อ ยๆ พั บ อย่ า ง ทะนุถนอม แค่นี้ก็รอดตายแล้ว พอทุกอย่างเรียบร้อย บีทำ�ท่าจะเดิน กลับไปที่รถ แต่พอเห็นว่าสมยศยืนเหงื่อแตกพลั่กๆ ท่ามกลางอากาศ 16

อนันตกาล

ร้อนๆ ก็อดสงสารไม่ได้

สมยศทีเ่ จอบ้านทีต่ อ้ งการ ก็รสู้ กึ ดีใจจนลืมทุกอย่าง เตรียมตัว จะขึ้นมอเตอร์ไซด์ไปส่งของด้วยใบหน้ายิ้มแป้น

“สมยศ”

เสียงของบีท�ำ ให้สมยศหันไปหา ก็พบขวดน้�ำ เย็นเจีย๊ บยืน่ มาให้

“คุณบี”

ความรู้สึกตื้นตันกลับมาอีกครั้ง ใครจะโชคดีเหมือนเขาที่มี หัวหน้าแสนดี สมยศยกมือไหว้แล้วรับน้ำ�เย็นชื่นใจมาดื่มอั๊กๆ

“ขอบคุณนะครับ”

“ช่างเถอะ ตั้งใจทำ�งานนะเรา”

พอเห็นท่าทางขยันขันแข็งแล้ว บีรู้สึกอยากให้แพลงตอนขยัน แบบนี้บ้าง ไม่ต้องมากขอแค่สักครึ่งของสมยศก็พอ

ปิงปิงตื่นมายังไม่ทันทำ�อะไร เสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังระรัว จน ต้องพุ่งตัวออกมา และตอนนั้นเองเขาก็พบกับแพลงตอนที่ยืนอยู่หน้า ประตูรวั้ ทัง้ สองคนสบตากันในเสีย้ ววินาที แพลงตอนยิม้ กว้าง ในทันใด นั้นเอง ปิงปิงก็รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ท่อนแขนของแพลงตอนเงื้อขึ้นสูง

“รับน้าาาาาา..”

17

คุณปณ.ตัวร้าย กับ นายโอตาคุ

เด็กหนุ่มลากเสียงยาว เงื้อกล่องพัสดุขึ้นสุดแขน แล้วเหวี่ยง ออกไปสุดแรง เพือ่ ส่งมอบกล่องพัสดุให้กบั ปิงปิงทีย่ นื อ้าปากค้าง ก่อน จะพุ่งตัวเข้ารับ แต่ก็สายเกินไปแล้ว

ตูม

เสียงกล่องพัสดุ ตกลงไปในอ่างบัวที่อยู่ข้างตัวเขา พร้อมกับ กล่องพัสดุปักขี้เลนปรากฏอยู่ตรงหน้า

“ได้รับของแล้ว ผมเซ็นรับเองนะ ไปละ รีบ”

“เฮ้ย”

ปิงปิงอยากจะวิง่ ไล่ตามแพลงตอน แต่กต็ อ้ งหยุดความคิด หัน มากู้ชีพกล่องพัสดุสุดที่รักตรงหน้า

“ชิบหายแล้ว”

ในสมองของเขา กำ�ลังคิดประมวลผลอยู่ว่าข้างในกล่องนี้คือ อะไร เขาสั่งอะไรมา

“ไม่จริง”

พอนึกได้เท่านัน้ ปิงปิงรีบฉีกกล่องออกมาดู ข้างในเป็นหนังสือ การ์ตนู เรือ่ งใหม่ทเี่ พิง่ ออกมาสดๆ ร้อนๆ เขารีบเช็ดซองสำ�รวจรอยซีล นับว่าโชคดีทหี่ นังสือของปิงปิงไม่เป็นอะไร แต่ถา้ เป็นแบบนัน้ เท่ากับว่า พัสดุของเขาต้องเผชิญกับแพลงตอนตลอดนะสิ

“ยอมไม่ได้”

ปิงปิงวิง่ กลับเข้าบ้านอาบน้�ำ เปลีย่ นเสือ้ ผ้า เขาต้องไปทีท่ �ำ การ ไปรษณีย์เพื่อจัดการเรื่องนี้ 18

อนันตกาล

ปวดหัว….

บีนั่งกุมขมับอยู่ในห้องคนเดียว บุรุษไปรษณีย์อีกคนอยู่ๆ ก็ขอลาออกทำ�ให้ทที่ �ำ การตอนนีข้ าดคนส่งของไป สองคน เพราะเดือน ที่แล้วเพิ่งมีคนลาออกไปอีกคน เท่ากับว่าตอนนี้เขาขาดบุรุษไปรษณีย์ ถึง 2 คน

“ทำ�ยังไงดีนะ”

ระหว่างที่คิดว่าควรจะทำ�อะไรอยู่นั้น เสียงโหวกเหวกโวยวาย ก็ดังขึ้น อีกไม่ถึงชั่วโมงก็จะได้เวลาเลิกงานแล้วแท้ๆ

บีเดินออกไปที่หน้าเคาท์เตอร์พอเห็นว่าใครยืนอยู่นี่ อยากจะ เดินหันหลังกลับเข้าด้านในในทันที แต่ก็ช้าไปเสียแล้วเมื่อปิงปิงหันมา เห็นเขา

“นั่น นายพิรุณ”

เสียงเรียกห้วนๆ นัน่ ทำ�ให้บไี ม่พอใจ แต่กย็ งั คงปัน้ หน้ายิม้ แย้ม

“สวัสดีครับคุณประสิทธิ์ วันนี้มีอะไรให้ช่วยเหลือเหรอครับ”

“มีสิ ไม่งั้นจะถ่อมาถึงนี่เหรอ แพลงตอนทำ�เรื่องอีกแล้ว โยน ของของผมลงอ่างบัวเปียกหมด”

แค่ได้ยินบีก็รู้สึกเหมือนเดจาวู เรื่องเดิมๆ ที่แก้ไม่ได้

“แล้วคุณละครับมีอะไรให้ช่วย”

เขาหันไปถามลูกค้าอีกคนด้วยน้ำ�เสียงราบเรียบ

“ก็บุรุษไปรษณีย์คนใหม่ที่เพิ่งมานะสิ แถวบ้านผม ตัวเล็..”

“ชื่อแพลงตอน คนนี้ใช่ไหม” 19

คุณปณ.ตัวร้าย กับ นายโอตาคุ

ปิงปิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดรูปแพลงตอนส่งให้อีกคนดู

“ใช่ ใช่ คนนี้แหละ ที่ทำ�กล่องพัสดุผมพัง”

“เอ๋เกิดอะไรขึ้นพี่ชาย”

พอได้ยนิ ว่าแพงตอนทำ�ของอีกฝ่ายพัง ปิงปิงก็สนใจขึน้ มาทันที โดยลืมบีที่ยืนอยู่ไปเลย

“เมื่อเช้านะ ผมได้ยินเสียงกริ่งก็เดินออกมาเจอไอ้หนุ่มนี่ยืน รออยู่หน้ารั้ว เห็นว่ารีบเลยไม่อยากให้เสียเวลา ผมเลยให้เสียบไว้ที่รั้ว เดี๋ยวเดินไปเอาเอง มันเลยขอเซ็นรับเอง พอผมตกลงเท่านั้น มันก็เซ็น แล้วเสียบไว้ทรี่ วั้ แต่ไม่รเู้ สียบอีกท่าไหนมันถึงได้รว่ งและกลิง้ หลุนๆ ไป ที่พื้น ไอ้ผมก็นึกว่าเด็กนั่นจะหยิบให้ แต่เปล่าเลย มันขับมอเตอร์ไซด์ เหยียบกล่องพัสดุ ของข้างในเจ๊งหมด น่าโมโหชะมัด”

เพื่อนร่วมชะตากรรม บอกเล่าเรื่องราวอันแสนเจ็บปวดให้กับ ปิงปิงฟัง

“น่าสงสาร ผมเข้าใจความรูส้ กึ คุณนะ ผมก็โดนเหมือนกัน เมือ่ เช้ากล่องพัสดุของผมโดนโยนลงอ่างบัว”

“จริงเหรอ แย่จริงๆ”

“ใช่ๆ มันเป็นเรื่องแย่มาก ผมเจอแบบนี้ประจำ�เลย”

“โธ่ พวกเรานี่ช่างเป็นคนที่น่าสงสารจริงๆ ไม่รู้ทำ�เวรทำ�กรรม อะไรไว้ ถึงต้องมาเจอบุรุษไปรษณีย์แบบนี้”

บียืนเท้าคางมองคนสองคน ที่คุยกันภาษาต่างดาวด้วยความ เบื่อ วันนี้เป็นวันที่น่าเบื่ออีกวัน ไม่ใช่น่าเบื่อธรรมดานะ น่าเบื่อมาก 20

อนันตกาล

“จริงสิ นายพิรุณ นายเป็นหัวหน้าที่ทำ�การไปรษณีย์ใช่ไหม”

พอเห็นว่าพาดพิงถึงตนบีปั้นหน้ายิ้ม

“เดีย๋ วขอรบกวนไปเขียนเรือ่ งร้องเรียนทางด้านโน้นนะครับ แล้ว ผมจะจัดการให้”

บีอยากกลับไปนัง่ ในห้องทำ�งานมากกว่าจะมานัง่ ฟังคนพวกนี้ พร่ำ�เพ้ออะไรไม่รู้เรื่อง เขามีปัญหาที่ต้องแก้

“เปลี่ยนคนส่งของ เขตผมได้ไหม”

“เป็นความคิดที่ดี นายชื่ออะไรฉลาดจริงเพื่อน”

“ชื่อปิงปิง”

สองคนนัน้ ดูเหมือนจะจับคูแ่ ทคทีมกันได้ ทำ�ให้ความน่ารำ�คาญ คูณสอง บีพยายามมองหาหนทางที่จะยุติบทสนทนา

“นี่คุณพิรุณ เปลี่ยนคนส่งของให้เราได้ไหม”

“ใช่ใช่ พวกเราจะได้ไม่ต้องเจอเด็กน่ากลัวนั่น”

สองคนแทคทีมกันมา ทำ�ให้บีต้องมองหาตัวช่วย ในที่สุดเขาก็ เห็นตัวช่วยของเขา เมือ่ แดน หนึง่ ในบุรษุ ไปรษณียส์ ง่ EMS ของทีท่ �ำ การ นี้เดินกลับเข้ามา

“แดน ช่วยหน่อย”

ร่างสูงใหญ่ชี้ที่ตัวเอง แล้วก็เดินเข้ามาหาเขาจนได้

“สนใจย้ายเขตทำ�งานไหม”

เขาลองเลียบๆ เคียงๆ ถามดู อยู่ๆ จะไปย้ายมั่วซั่วไม่ได้ บี อยากจะยุติปัญหาเรื้อรังกับปิงปิง ให้เร็วที่สุด สมยศดูจะปอดแหกเกิน 21

คุณปณ.ตัวร้าย กับ นายโอตาคุ

ไป แดนนี่แหละเป็นตัวเลือกที่น่าสนใจ

“เกิดอะไรขึ้นครับคุณบี”

แดนทีม่ าใหม่ถามอย่างไม่เข้าใจ อยูๆ ่ ก็จะให้เขาย้ายเขตทำ�งาน

“พวกเราเดือดร้อนนะสิ เด็กทีช่ อื่ แพลงตอนส่งของทีไรก็ท�ำ ของ เสียหาย มูลค่าประเมินไม่ได้ เพราะเป็นของที่มีคุณค่าทางจิตใจ”

ลูกค้าผู้มาใหม่พูดขึ้นมาทันที

“อะไรกันเรือ่ งแค่นี้ จะให้ยา้ ยเขตทำ�งานชาวบ้านนีน้ ะ เขาทำ�ไม่ ดีก็ต่อว่าเข้าไป บอกสิว่าส่งของให้มันดีๆ คุยดีๆ เป็นไหม มีปากเอาไว้ พูดก็อ้าปากเข้าไป ไม่ใช่มีไว้ผายลม”

“พวกเราพูดตั้งหลายครั้งแล้ว แต่มันก็ไม่เคยฟัง”

“โหย เรื่องแค่นี้ก็คิดไม่ได้ เกิดมาทำ�ไม รกโลก ขนาดกิ้งกือยัง ฉลาดเสียกว่า พูดไม่ฟังก็ติดสินบนซะรู้จักไหม สินบนสินน้ำ�ใจ อยาก ได้บริการดีเกินมาตรฐานก็ลงทุนหน่อย โง่จริงๆ”

แดนมองปิงปิงตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ดูทำ�ท่าเข้า คิดว่าตัวเองดูดีนักเหรอ รูปร่างหน้าตาก็ใช้ได้อยู่ แต่ทำ�ไมมันถึงได้โง่ขนาดนี้”

ปิงปิงพูดอะไรไม่ออก ที่อยู่ดีๆ ก็โดนด่า แดนหันไปหาคนโชค ร้ายอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ปิงปิง

ส่วนนายดูโหงวเฮ้งก็รู้ว่าแก่ไปต้องหัวล้าน ลงพุง อัปลักษณ์ ไม่รู้จะเกิดมาทำ�ไม”

“พะ พูดแรงเกินไปแล้วนะคุณ” 22

อนันตกาล

ชายหนุ่มที่น่าสงสารพูดเสียงอ่อย

“พูดแรงที่ไหน พูดความจริง โตป่านนี้ปัญหาแค่นี้ก็ไม่รู้จัก จัดการ กลับไปเอาหัวโขกกล่องพัสดุตายๆ ไปซะ”

“คุณพิรุณ มีคนอื่นไหม”

ปิงปิงรู้สึกว่าแดนไม่น่าจะใช่ตัวเลือกที่ดี

“นี่ พูดจาข้ามหัวแบบนี้ทำ�ไม”

แดนชักสีหน้าใส่ เมื่ออยู่ๆ ก็โดนขัดจังหวะไปหาพิรุณที่นั่งกุม ศีรษะตัวเอง

“ผมแค่อยากเปลี่ยนคนส่งปณ. เอง ตั้งแต่แพลงตอนมา พัสดุ ของผมพินาศหมด”

ปิงปิงบอกความรู้สึกของตัวเองไป แต่แดนทำ�ท่าจะคิดอะไร ออก

“อ๋อ คุณนั่นเอง ที่ทำ�ให้ที่ทำ�การเหม็นคลุ้งจนเปิดแอร์ไม่ได้ พวกผมต้องทำ�งานท่ามกลางอากาศร้อนตลอดอาทิตย์ สมน้ำ�หน้า จะ บอกให้นะ คนที่ส่งของดีที่สุดก็คือสมยศ ถ้าคุณอยากเปลี่ยนจะให้ใคร มาทำ� เจได หรืออรัญ ว่าไงคุณบี”

“ผมคงต้องถามความสมัครใจ”

บีตอบไปเสียงเรียบ ตอนแรกจะห้ามแดนไม่ให้พดู มาก แต่ไปๆ มาๆ ปล่อยให้พูดไปเรื่องจะได้จบไวๆ

“เจไดนะเหรอ มันนะจอมหลงทาง คราวก่อนมัวแต่มองแผนที่ ขับมอเตอไซด์ชนเสาไฟฟ้า มอเตอร์ไซด์ล้ม พัสดุกระจายเต็มพื้น 23

คุณปณ.ตัวร้าย กับ นายโอตาคุ

สิบล้อมาพอดี พัสดุเลยโดนทับบี้แบนติดถนน ไม่นานมานี้ก็เพิ่งหลง ทาง ขับมอเตอร์ไซด์ตกคลอง พัสดุงี๊ลอยเกลื่อน โอ๊ยคิดแล้วก็ขำ� ส่วน อรัญนะเหรอ พัสดุกล่องสุดท้ายที่ส่ง โน่น สองทุ่มโน่น”

แดนพูดไปหัวเราะไปอย่างสะใจ

“ไม่มีคนอื่นแล้วเหรอ”

“ถ้าไม่ใช่ สองคนนั้นก็…”

บีเหล่ตามองไปทีแ่ ดนแทนคำ�ตอบ ทำ�เอาทัง้ สองคนคอตกด้วย ความผิดหวัง

“เสียใจด้วยนะ เพราะตอนแรกคุณได้คนที่ดีที่สุดของเรา แต่ คุณทำ�หลุดมือไปแล้ว สมน้ำ�หน้า ฮ่าๆๆๆๆ”

ทำ�ไมกันนะ ทั้งๆ ที่ปิงปิง แค่มาร้องเรียนเฉยๆ แต่ความรู้สึก ของเขาในตอนนี้ เหมือนตกเป็นผู้พ่ายแพ้โดยสมบูรณ์ ทั้งๆ ที่ตัวเขา เองก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าตัวเองแพ้อะไร

เขาก็แค่มาร้องเรียนเท่านั้น

24