“Η εξουσία, είτε κομμουνιστική, είτε δημοκρατική, είτε ροζ σοσιαλιστική, είτε θεοκρατική, είναι βάρβαρη και απάνθρωπη. Νομίζω πως είναι καιρός προς τα εκεί να στρέψουμε το μίσος μας και τους αγώνες μας.” Μάνος Χατζηδάκις
ΑΡ. ΦΥΛΛΟΥ
21
•
ΚΡΗΤΗ, ΑΠΡΙΛΗΣ 2013
•
ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΤΙΜΟ
ΒΙΟ.ΜΕ. το πρώτο αυτοδιαχειριζόμενο από τους εργάτες του εργοστάσιο στην Ελλάδα
Η μικρή-μεγάλη ιστορία των καταλήψεων στην Ελλάδα και στην Ευρώπη
Η πρώτη πράξη αποπομπής των καπιτα-ληστών από τη παραγωγική διαδικασία, σε συνθήκες οξύτατης κοινωνικής κρίσης.
Δηµιουργώντας χώρους ελεύθερους, συνύπαρξης, αυτονομίας και ισότητας.
σελ. 8
Μ
πήκε και το 2013, μαζί του ήρθε και η σκληρή πραγματικότητα που λέει ότι τα πράγματα και φέτος θα είναι πολύ δύσκολα. Το δόγμα «σωτηρία της πατρίδος» συνεχίζεται, ισοπεδώνοντας το λαό, δίνοντας γη και ύδωρ σε επιχειρηματίες, εφοπλιστές και τραπεζίτες. Την ίδια στιγμή, λίστες με ονόματα πλουσίων με καταθέσεις στο εξωτερικό πάνε κι έρχονται με usb φλασάκια. Και η κοινωνία παραμένει άφωνη… Σ’ αυτή τη συγκυρία της αφωνίας, το κράτος επέλεξε να χτυπήσει, μεταξύ πολλών άλλων (βλ. επιστρατεύσεις απεργών κλπ) και τις καταλήψεις. Οι λόγοι που έχουν ακουστεί από διάφορες μπάντες, είναι πολλοί και διάφοροι: ο αποπροσανατολισμός από την ατζέντα των σκανδάλων και των νέων μέτρων (κατά τη – συστημική τουλάχιστον - Αριστερά), η συσπείρωση του ακροδεξιού ακροατηρίου και η απεύθυνση στο συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας, που έχει χάψει το παραμύθι ότι οι
διαβάστε Ένοπλο στα Χρόνια της Χολέρας
αναρχικοί με τα... “δυο κεφάλια και τα τέσσερα χέρια” έχουν δήθεν ρημάξει το σύμπαν. Για μας όμως, άλλος είναι ο πραγματικός λόγος που μας επιτίθενται: είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας που αγωνίζεται, ζούμε, υπάρχουμε και λειτουργούμε μέσα σ’ αυτή. Δεν είναι δυνατόν λοιπόν, αφού η επίθεση είναι σε όλα τα επίπεδα (εργασιακά – υγεία - παιδεία - ελευθερίες – δικαιώματα κλπ…), να μείνουμε εκτός «κάδρου». Γι’ αυτό και δεν είναι μια υπόθεση που αφορά μόνο εμάς, αλλά όλους όσους εντάσσουν κινηματικά τον εαυτό τους στο πλευρό των καταπιεσμένων. Είναι ζήτημα ευρύτερα πολιτικό και κοινωνικό. Σαν αναρχικοί αντιπαλεύουμε κάθε μορφής εξουσία, το φασισμό/ναζισμό, το ρατσισμό, το σεξισμό, την ιεραρχία, τον ατομικισμό, την κοινωνική αδικία και φυσικά το σύστημα που τα τρέφει και τα γεννά, τον καπιταλισμό. Οι καταλήψεις και τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια είναι χώροι που αποτελούν μέσο
Απ’ την Υπαρξιακή Ανταρσία στην Κοινωνική Επανάσταση Όποιος μιλάει για ατομικό εξεγερτικό βίωμα χωρίς να μιλάει ταυτόχρονα για κοινωνική επανάσταση, έχει ένα πτώμα στο στόμα του.
σελ. 18
αγώνα και ταυτόχρονα πρόταγμα. Μια ζωντανή πρόταση προς την κοινωνία για το πώς θα μπορούσε να βρει λύσεις στα ζωτικής σημασίας πλέον προβλήματά της, από τη στέγαση και τη σίτιση μέχρι την αυτόνομη, χωρίς ιεραρχίες, οργάνωσή της. Δεν εξαργυρώσαμε ποτέ την αγωνιστικότητά μας σε πολιτικές καρέκλες, γιατί ούτε κόμμα είμαστε και ούτε πρόκειται ποτέ να γίνουμε. Δεν ξεπουλήσαμε κανένα κοινωνικό αγώνα, ούτε κουνήσαμε σημαιάκια, σταυρούς και εξαπτέρυγα για να γίνουμε αρεστοί. Η θέση μας είναι δίπλα σε κάθε εκμεταλλευόμενο και αγωνιζόμενο άνθρωπο, ανεξάρτητα από το χρώμα και τη γωνιά του πλανήτη που γεννήθηκε. Μπορεί ορισμένοι να μας αποκαλούν ρομαντικούς, ονειροπόλους και ουτοπιστές, αλλά αυτό που σίγουρα δεν είμαστε, είναι προσκυνημένοι, διμούτσουνοι και ξεφτίλες! (Απόσπασμα από προκήρυξη της συλλογικότητας κατάληψης Ευαγγελισμού)
«Ζήτω η Αναρχία ρε κουφάλες» σελ.5
Τι συμβαίνει με τα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική; σελ.6 Παιδεία: Σχέδια του χθες και σχέδια του αύριο. σελ.9 Σχετικά με την Τοποθέτηση Βραχιολιού-GPS σε Κρατούμενους. σελ.10 H Πολιτική Υπεράσπιση της Αντιεξουσίας και των Δομών της σελ.15 Χώρα το όνειρο
σελ. 12-14
Ο άνεμος φέρνει χιόνι στον ακάλυπτο δρόμο πριν απ’ το πρώτο τρόλεϊ. Οι εραστές ανάβουν τσιγάρα, και χωρίζουν με φλογισμένα μάτια.
σελ.20
Νίκος Γόδας. Η κόκκινη φανέλα του Ολυμπιακού σελ.21 Μήπως το παιδί σας είναι αναρχικός; σελ.24
Η Λάσπη: Αυτή που σέρνεται όλο το χοιροστάσιο: μπάτσοι, πολιτικοί, κεφάλαιο και ελληναράδικος συρφετός. Η Αξιοπρέπεια: Αυτή που δίδαξαν οι τέσσερις σύντροφοί μας στο Βελβεντό - και δίνει το μέτρο της περηφάνιας μας γι’αυτούς Ε λοιπόν... Ζήτω «Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί ν’ αναγνωρίσει τη δική του ανθρώπινη αξία ή να πραγματοποιήσει συνακόλουθα την πλήρη του ανάπτυξη, αν δεν αναγνωρίσει την αξία των συνανθρώπων του και, σε συνεργασία μ’ αυτούς, δεν πραγματοποιήσει τη δική του ανάπτυξη διαμέσου αυτών. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να χειραφετηθεί, αν δεν χειραφετεί ταυτόχρονα εκείνους που βρίσκονται γύρω του. Η ελευθερία μου είναι ελευθερία όλων, γιατί δεν είμαι πραγματικά ελεύθερος – ελεύθερος όχι μόνο στη σκέψη αλλά και στην πράξη – αν η ελευθερία και το δικαίωμά μου δε βρίσκουν την επιβεβαίωση και την επικύρωσή τους στην ελευθερία και το δικαίωμα όλων των ανθρώπων, που είναι ίσοι με μένα» (Μιχαήλ Μπακούνιν)
Η Αναρχία «Ήμουν αναρχικός σε όλη μου τη ζωή κι ελπίζω ότι είμαι και τώρα. Θα το θεωρούσα πράγματι πολύ θλιβερό να γινόμουνα στρατηγός και να εξουσιάζω ανθρώπους με στρατιωτική πυγμή…πιστεύω όπως πάντα στην ελευθερία που στηρίζεται στην αίσθηση ευθύνης. Θεωρώ την πειθαρχία απαραίτητη αλλά θα πρέπει να είναι αυτοπειθαρχία, εμπνεόμενη από ένα κοινό σκοπό κι ένα ισχυρό αίσθημα συντροφικότητας» (Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι) Ρε Κουφάλες! «Οι άνθρωποι δεν ξεχνούν. Δεν ξεχνούν το θάνατο των συντρόφων τους, δεν ξεχνούν τα βασανιστήρια, δεν ξεχνούν την αδικία, δεν ξεχνούν την καταπίεση, δεν ξεχνούν την τρομοκρατία των μεγάλων δυνάμεων. Και όχι μόνο δεν ξεχνούν: ανταποδίδουν το χτύπημα» (Χάρολντ Πίντερ) Υ.Γ.: Υπάρχουν χίλιοι δυο τρόποι ν’ ανταποδώσει κανείς με ουσιαστικό τρόπο τα άτιμα χτυπήματα που δέχτηκαν οι σύντροφοί μας, πισθάγκωνα δεμένοι, από μπάτσους και δημοσιογράφους. Γι’ αυτό, ας μην παρεξηγηθεί καθόλου η κατακλείδα του τελευταίου παραθέματος: όπως έγραψε αλλού ένας σύντροφος, όταν «έρθει η μέρα μας», εμείς δε θα βασανίσουμε κανένα…