«Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που θα αντιμετωπίσουν θα είναι ένα χαμόγελο. Η χαρά είναι θανατηφόρα στο εσωτερικό του θεάματος του κεφαλαίου. Όλα εδω είναι κατηφή και πένθιμα, όλα είναι σοβαρά και σύνθετα, όλα είναι ορθολογικά και προγραμματισμένα, ακριβώς γιατί όλα είναι επίπλαστα και κίβδηλα».
ΑΡ. ΦΥΛΛΟΥ
38
Όταν έρθει η άνοιξη στις άκρες κάθε δέντρου τα λουλούδια θα ανθίσουν. Όμως εκείνα τα παιδιά που έπεσαν με τα τελευταία φύλλα του φθινοπώρου ποτέ δεν θα επιστρέψουν.
• NΟΕΜΒΡΙΟΣ - ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2017 • ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΤΙΜΟ
Αλφρέντο Μπονάννο, Η Ένοπλη Χαρά
Τάιγκου Ριόκαν
Όταν η «κρίση» συνάντησε την καταστολή «η ολική άρνηση στράτευσης, οι κοινωνικές αντιστάσεις και τα νέα μοντέλα οικονομικής καταστολής»
Τουριστικοποίηση ενάντια στην κοινωνία «Από τη μια μεριά ο τουρισμός υπόσχεται καλοπέραση για όσο διαρκούν οι διακοπές κάποιου, από την άλλη κάνει το βίο αβίωτο στους μόνιμους κάτοικους και στους εργαζόμενους μιας τουριστικής περιοχής»...
σελ. 7
Το ζήτημα της καταλανικής αυτονομίας «Το δημοψήφισμα για το αν οι καταλανοί θέλουν να κάνουν δικό τους κράτος είναι ίσως η πιο σημαντική στιγμή στην μεταφρανκική ιστορία της Ισπανίας»
σελ. 26
σελ. 18
Να 'ρθούμε
στα μαχαίρια
με τη ζωή
Στα μαχαίρια με το υπάρχον, τους υπερασπιστές και τους ψευδείς επικριτές του
«Καθένας από μας μπορεί να πάψει να κλωθογυρίζει στη σκλαβιά των όσων δεν γνωρίζει -και αρνούμενος το δόλωμα των άδειων λέξεων να έρθει στα μαχαίρια με τη ζωή». ~Κ. Μικελστέτερ
Η
apatris.info
ζωή δεν είναι παρά μια διαρκής αναζήτηση πραγμάτων που μπορούμε να προσκολληθούμε. Σηκωνόμαστε το πρωί για να ξαναβρεθούμε στο κρεβάτι λίγες μόνο ώρες αργότερα, θλιβεροί εργάτες που διανύουμε το καθημερινό μας δρομολόγιο ανάμεσα στην έλλειψη επιθυμίας και την κόπωση. Ο χρόνος περνά, και οι προκλήσεις του μας αφήνουν ολοένα και πιο αδιάφορους. Οι κοινωνικές μας υποχρεώσεις είναι ένα φορτίο που δεν νιώθουμε πια στην πλάτη μας, μιας και έχουμε συνηθίσει να το κουβαλάμε παντού. Υπακούμε χωρίς καν να μπούμε στον κόπο να πούμε ναι. Ξεπληρώνουμε τον θάνατο ζώντας, όπως έγραψε ο ποιητής από το δικό του χαράκωμα. Μπορούμε να ζήσουμε δίχως πάθος ή όνειρα -αυτή είναι η μεγάλη ελευθερία που μας προσφέρει αυτή η κοινωνία. Μπορούμε να εκφέρουμε ό,τι απόψεις θέλουμε, ακόμα και τις πιο παράτολμες και να εξαφανιστούμε πίσω από το μουρμουρητό τους. Μπορούμε να ψηφίσουμε τον υποψήφιο που προτιμάμε, διεκδικώντας ως αντάλλαγμα το δικαίωμα να παραπονιόμαστε. Μπορούμε να αλλάξουμε κανάλι ανά πάσα στιγμή, αν ποτέ αισθανθούμε ότι πάμε να γίνουμε δογματικοί. Μπορούμε να διασκεδάσουμε σε προκαθορισμένες ώρες και να διασχίσουμε θλιβερά πανομοιότυπα περιβάλλοντα με ολοένα αυξανόμενη ταχύτητα. Η βλακεία μας σίγουρα δεν θα φαίνεται χειρότερη από όλων των υπολοίπων. Δεν έχει σημασία αν δεν μπορούμε να κάνουμε επιλογές, μπορούμε να αφήσουμε άλλους να αποφασίζουν για εμάς. Μετά μπορούμε να πάρουμε θέση, όπως λέγεται στην ορολογία της πολιτικής και του θεάματος. Ποτέ δεν θα λείψουν οι δικαιολογίες, ιδιαίτερα σε ένα κόσμο που μπορεί να καταπιεί τα πάντα. Σε αυτό το μεγάλο πανηγύρι των ρόλων όλοι έχουμε έναν πιστό σύμμαχο, το χρήμα: Όντας κατεξοχήν δημοκρατικό, δεν κάνει ποτέ διακρίσεις. Με λίγη εξάσκηση θα μπορούσαμε να βγάλουμε μέρες ολόκληρες χωρίς ούτε μια σκέψη. Η καθημερινή ρουτίνα σκέφτεται αντί για εμάς. Από τη δουλειά μέχρι τον «ελεύθερο χρόνο», όλα εξελίσσονται μέσα στην αδιάλειπτη συνέχιση της επιβίωσης. Πάντα έχουμε κάτι για να προσκολληθούμε. Κατά βάθος το πιο καταπληκτικό χαρακτηριστικό της σημερινής κοινωνίας είναι ότι μπορεί να συνδυάσει τις «καθημερινές ανέσεις» με μια καταστροφή σε απόσταση αναπνοής. Όπως η τεχνολογική διαχείριση του υπάρχοντος, έτσι και η οικονομία τείνει προς την πλέον ανεύθυνη ασυδοσία. Περνάμε από τις διασκεδάσεις ...μια μέρα όλα θα πρέπει να παιχτούν κορόνα-γράμματα, στυλ ουέστερν, να κριθούν σε μια μονομαχία στην κεντρική λεωφόρο: αυτοί ή εμείς. (...) Είναι μερικά αδύναμα φράγματα από οδοντογλυφίδες που μερικές φορές ανθίστανται στην ορμητική πλημμύρα. -πάκο τάιμπο ΛΕΥΤΕΡΙΆ ΣΤΟΝ ΣΎΝΤΡΟΦΟ Κ. ΓΙΑΓΤΖΌΓΛΟΥ ΡΑΝΤΕΒΟΎ ΣΤΟΥΣ ΔΡΌΜΟΥΣ, ΨΥΧΉ ΚΑΙ ΣΏΜΑ
στις μαζικές σφαγές με την πειθαρχημένη απάθεια των προγραμματισμένων κινήσεων. Η αγοραπωλησία του θανάτου εκτείνεται σε όλο τον χρόνο και τον χώρο. Το ρίσκο και η γενναιότητα δεν υπάρχουν πια. Υπάρχει μόνο η ασφάλεια ή η καταστροφή, η ρουτίνα ή η συμφορά. Ή ασφαλείς ή θαμμένοι. Ζωντανοί, ποτέ. Με λίγη εξάσκηση θα μπορούσαμε να διασχίζουμε τη διαδρομή από το σπίτι στο σχολείο, από το γραφείο στο σούπερ μάρκετ και από την τράπεζα στο κλαμπ, με κλειστά μάτια. Πραγματώνουμε στην εντέλεια το ρητό ενός αρχαίου έλληνα φιλόσοφου: «ακόμη και οι κοιμισμένοι συνεργούν σε όσα γίνονται στον κόσμο». Έφτασε η ώρα να έρθουμε σε ρήξη με αυτό το εμείς που αντανακλά τη μοναδική σύγχρονη κοινότητα, αυτή της εξουσίας και του εμπορεύματος. Ένα κομμάτι αυτής της κοινωνίας επιδιώκει να συνεχίσει να βασιλεύει η τάξη, το άλλο την κατάρρευση των πάντων όσο γίνεται πιο γρήγορα. Το πρώτο βήμα είναι να διαλέξεις πλευρά. Παντού όμως υπάρχουν οι υποταγμένοι, η πραγματική βάση του συμβιβασμού ανάμεσα στις δύο πλευρές, οι αναμορφωτές του υπάρχοντος και οι ψευδείς επικριτές του. Παντού, ακόμα και μέσα στη ζωή μας, το πραγματικό πεδίο του κοινωνικού πολέμου, στις επιθυμίες και στην αποφασιστικότητα μας αλλά και στις μικρές καθημερινές υποταγές.
Είναι αναγκαίο να έρθουμε στα μαχαίρια με όλα αυτά, για να έρθουμε επιτέλους στα μαχαίρια με τη ζωή. Και επειδή ακόμα και οι κοιμισμένοι συνεργούν σε όσα γίνονται στον κόσμο, ήρθε η ώρα να ακονίσουμε τα μαχαίρια... Ανωνύμων
Ένθετο: Μιλιταρισμός και αντιμιλιταρισμός στην ισραηλινή κοινωνία
Για τις πρόσφατες εξελίξεις σχετικά με τα μεταλλεία της Β.Α Χαλκιδικής σελ. 17 Δίκτυο Αλληλεγγύης Σιάτλ σελ. 24
Ενάντια στην ανάπτυξη τους ΟΧΙ αεροδρόμιο στο καστέλι σελ. 20
Η πρώτη ληστεία χρηματαποστολής και οι Ρεντζαίοι σελ. 33
ΔΙΑΒΑΣΤΕ