Η ύπαρξή σου ενέχυρο κρεμασμένη σε διαδρόμους εμπορικών κέντρων ιδιοκτησία ημιτελών επανα-κατασκευασμένων αστών που αγωνιούν να σκοτώσουν τον θάνατο πιο πολύ απ' όσο πασχίζουν να σκοτώσουν την ίδια τη ζωή
μου μιλάς με κάκτους και γίνομαι έρημος ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ
Φώτης Γ.
48
• ΙΟΥΛΙΟΣ 2021• ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΤΙΜΟ
5 μετρά για τον covid 19 που ήρθαν για να μείνουν
Η ιδεολογία της ψηφιοποίησης ή «προς την απόλυτη χειραγώγηση με ένα SamsungGalaxy στο χέρι»
σελ. 31
σελ. 32-33
Δεν ήταν το πάθος
Θ. Μαρκόπουλος
Οι Ζαπατίστας Ταξιδεύουν
σελ.27-28
η λατρεία η αγάπη
ήταν άλλη μια γυναικοκτονία
Η
πατριαρχία προκαλεί ένα ευρύ και συχνά αόρατο φάσμα έμφυλης διάκρισης και βίας. Από τα σφυρίγματα στον δρόμο, από την ανασφάλεια στα σκοτεινά σοκάκια, από τον εκβιασμό της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας, από τον στιγματισμό μιας άμβλωσης, έως τη γυναικοκτονία. Δεν είναι απλά μια ανθρωποκτονία, όπως τη χαρακτηρίζει η ελληνική νομοθεσία. Είναι άλλη μια γυναικοκτονία. Το τελευταίο στάδιο της πατριαρχικής βίας. Το τελευταίο στάδιο άσκησης εξουσίας πάνω στο σώμα μιας γυναίκας. Η έμφυλη βία υπάρχει γύρω μας και όμως δεν είναι πάντα αντιληπτή. Οι γυναικοκτονίες συμβαίνουν γύρω μας και όμως δεν είναι πάντα ορατές. Στην ελληνική πραγματικότητα παρακολουθούμε τα μέσα
μαζικής ενημέρωσης να εξευτελίζουν καθημερινά τα θύματα και να δικαιολογούν τους θύτες. Κάθε φορά που μιλούν για μια δολοφονία, μιλούν για ένα στυγνό έγκλημα. Κάθε φορά που δολοφονείται μια γυναίκα μιλούν για έγκλημα πάθους. Γυναίκες δολοφονήθηκαν επειδή ήταν γυναίκες, επειδή κάποιος θεώρησε ότι έχει εξουσία πάνω τους. Γυναίκες αναρίθμητες, γυναίκες κάθε ηλικίας, γυναίκες ανώνυμες, γυναίκες που λείπουν. Αυτός ο αγώνας, είναι ένας αγώνας ενάντια στην πατριαρχία, ενάντια στην ιεραρχία και στις εξουσιαστικές συμπεριφορές. Είναι ένας αγώνας που μας αφορά όλα. Δεν είμαστε όλες εδώ, λείπουν οι δολοφονημένες.
Κεντρικό: Εργασιακό νομοσχέδιο σελίδες 20-23