Zét die stap,wandel en geniet

“Ik ben vrijwilliger omdat mijn hart ligt bij het omgaan met mensen, zoveel is zeker. Ik wil ook graag iets voor anderen betekenen en dan vind ik het fijn als ik daar iets voor terug krijg in de vorm van een reactie, een glimlach, een blik, een woord, een teken van verbinding”, vertelt Wendy. “Ik ben een open persoon dus ik maak snel contact, dat is in deze wel een voordeel.”

Wie mee wil, gaat mee. Jas aan, das om, achter de rollator, in de rolstoel, onder de arm en hup.

Wendy is gemiddeld een keer per week bij Fleuriade te vinden. “Ik doe wel eens een spelletje met bewoners maar het liefst ga ik wandelen. We zijn meestal anderhalf uur onderweg. Dan gaan we naar het park en kijken naar de bloemen, de vissen, de eendjes en luisteren naar de vogels. We genieten van de zon, de wind en van de miezerregen. Van de drukte op straat, van skaters en kinderen die buiten spelen. Van mensen die met hun hond wandelen: ‘Mogen wij hem even aaien’, vraag ik dan.

Als ik de bewoner mee naar buiten neem, merk ik een verandering van gesloten, stil, en onrustig naar openheid en genieten.

En dat is precies waarom ik dit doe: bewoners te laten ervaren hoe waardevol momenten kunnen zijn. Enkel en alleen door met ze naar buiten te gaan.”

Wat voor jezelf een kleine moeite is, kan voor een ander van grote betekenis zijn .

“Waar we over praten? Het begint met goed luisteren en kijken naar waar ze op reageren, waar ze enthousiast van worden. Je merkt vanzelf of iets binnenkomt of niet. Daar moet je soms even naar zoeken. Hoe vang ik de aandacht?

Afstemmen is hierbij het sleutelwoord. Als iemand naar een boom kijkt, ga ik daarop in. Dan ga ik voor de boom staan en omarm die boom: ‘Kijk hoe dik die is’. En ‘Kijk die eendjes? Zouden die koude voetjes hebben?’.

Soms vertellen bewoners over hun verleden en dan ga ik daarin mee. De inhoud is niet altijd belangrijk en het hoeft niet te kloppen, als er maar contact is.

Het emotioneert me als mensen na afloop zeggen: ‘Bedankt hè, het was weer fijn’, of ‘Ik ben blij dat je me meeneemt’. Ze genieten zo van dit extraatje. En zij niet alleen. Ik ook.”

“Mijn tip voor mensen die overwegen om vrijwilliger te worden? Probeer het eens. Als je het fijn vindt om te wandelen, kun je net zo goed iemand meenemen.

Wat voor jezelf een kleine moeite is, kan voor een ander van gro te betekenis zijn.”

Mijn tip voor mensen die overwegen om vrijwilliger te worden? Probeer het eens.

Wendy Janssen is 49 jaar en pedagogisch medewerker van beroep.

Ze is al ruim 10 jaar actief als vrijwilliger bij Archipel op verschillende locaties. Nu doet ze vrijwilligerswerk in Fleuriade waar mensen wonen met dementie of een somatisch ziektebeeld.

Met de Raad van Bestuur kun je lachen

Op zaterdag 18 maart werden alle vrijwilligers uitgenodigd in het Evoluon “de paddenstoel van ons jongens van de Lempkesfabriek” om Karin Bruers en Nol Havens te zien optreden. Fijn om al die oude bekenden bij Archipel-land te zien en weer eens wat bij te praten.

Karin Bruers is een ras-Brabantse en start met een Brabants kwartiertje, maar als ze start dan is het met gas erop. Nol Havens, haar begeleider, wordt in het zonnetje gezet en vertederd praat ze over Nol zijn Opa-dag en hoe hij Dikkertje Dap voor zijn kleine grut zingt. Nol zong vroeger in V.O.F. de Kunst en vertelt over die goeie, ouwe tijd.

De eerste lachsalvo’s beginnen al te komen. Maar dan brandt Karin Bruers los. Hoe zij uiteindelijk mantelzorger voor haar moeder werd en de familie in kampen gesplitst werd. Ik dacht daarbij

‘het komt dus in de beste families voor...’.

Karin vertelt verder en links en rechts van mij hoor ik Wies en Wouter bulderen van het lachen en ik zie twinkelende ogen achter die brillenglazen. Maar…… Astrid en Olga, iets linkser van mij, lachen ook met vrijwillige inzet. En Karin gaat door met voor ons herkenbare zaken binnen dat hele zorggebeuren.

Om bij te komen van het lachen haalt Nol herinneringen op uit zijn V.O.F.-tijd. We zingen als grijs koppenkoor mee met ‘Een kopje koffie’, ‘Suzanne’ (denken dan aan onze Suus bij Gagelbosch, een schat van een vrouw met het hart op de goede plek) én ‘Dikkertje Dap’. Feilloos komen de teksten uit de kelen gerold en plezier dat we hadden! En Nol heeft er ook plezier in. Dit alles onder het mom van ‘plezier heeft geen leeftijd’. Lachsalvo’s verder is de voorstelling afgelopen. We krijgen na afloop van de voorstelling het boek van Karin cadeau. En Karin maakt dat extra persoonlijk door het te signeren! Vol trots laat ze daarbij haar nieuwe, aangeschafte ballpoint zien. Thuis kunnen we tijdens het lezen van dit ontroerende boek nogmaals nagenieten. We borrelen en praten nog wat na in de foyer van het Evoluon en gaan dan naar huis.

Raad van Bestuur: dank voor de uitnodiging en het was een voltreffer! Dank ook aan de coördinatoren die de betreffende zaterdag “bijgeklust” en goed gelachen hebben.

En vrijwilligers die om welke reden dan ook niet aanwezig zijn geweest, die kunnen er spijt van hebben. Eén troost hebben jullie: wij hebben ook voor jullie gelachen én tot 14 juni kun je nog het boek ophalen op jouw locatie!

Tijdens het vrijwilligersfeest hebben vrijwilligers het boek ‘Het zal je moeder maar wezen’ van Karin Bruers gekregen.

Ook voor vrijwilligers die niet naar de voorstelling zijn geweest ligt er een boek klaar. Je kunt je boek ophalen tot 14 juni 2023 op de locatie waar jij vrijwilligerswerk doet.