Reflectie

Tijdens de vooravond van mijn afstuderen, zat ik De onzichtbare steden van Italo Calvino te lezen. Ik was gefascineerd hoe hij ogenschijnlijk met woorden speelde en me ervan wist te overtuigen dat architectuur niet zo statisch is als het lijkt.

Tijdens deze fase kwam ik erachter, dat was rond mijn eerste schouw, dat de zeespiegelstijging niet op te lossen was met architectuur. Dit is alleen op te lossen door bewustwording van mensen en dit kan aangewakkerd worden door architectuur.

Ik heb al lang een fascinatie voor tijd en water, beide elementen verhouden zich tot de erosie van materialen en dit was voor mij een interessante ontdekking. Je kunt met erosie laten zien wat de invloeden zijn en wat voor tijd verstreken is in een bepaalde periode. Het materiaal verdwijnt namelijk door de invloeden van buitenaf. Ik vond dat dit element in mijn gebouw moest komen.

In de aanloop naar mijn tweede schouw ben ik gaan schilderen, tekenen en modellen maken, op deze manier kon ik mezelf uiten, zonder dat ik wist wat het allemaal betekende. In deze periode kwam ik erachter dat architectuur niet statisch, maar adaptief moet zijn om de toekomst aan te kunnen. De scheidslijn tussen water en land is immers dynamisch en daarvoor is een adaptief gebouw nodig, een gebouw dat zich aanpast aan de situatie. Een gebouw dat reist op de hartslag van de zee.

De keuze om een bewegend gebouw te maken in plaats van een vaststaand gebouw, was voor mij een sleutelmoment. Op dit moment heb ik besloten om van de gebaande wegen af te stappen en een nieuwe realiteit te laten zien.

Tijdens de tweede schouw werden vooral vragen gesteld over de manier van het reizen van Et TerrAqua. Zelf had ik dit ook nog niet helemaal scherp. Daarom ben ik begonnen met modelstudies. In een groot aquarium ben ik gaan “spelen” met zand en water, uiteindelijk kwam ik op een model waarbij Et TerrAqua een amfibie werd. Vanuit deze studie ben ik gaan ontwerpen, waarbij ik geholpen ben door verschillende kunstrichtingen zoals Steampunk en het festival Burning Man in de Nevada woestijn.

Een tweede aspect wat ik van belang vond was de structuur van Et TerrAqua. De entree, de trappen, rolstoeltoegankelijkheid, allemaal elementen die bijdragen aan de nieuwe werkelijkheid en geloofwaardigheid van het concept. Hier wil ik laten zien dat het niet

Reflectie

uitmaakt wat voor vorm of volume je hebt, je maakt keuzes en die keuzes moeten logisch, maar ook atmosferisch en te verantwoorden zijn.

Een derde aspect was het constructieve element, ik heb hier gekozen voor een organische constructie, waarbij ik de ruggengraat, de ribben en de huid als van een dier benader. Vanuit verschillende vakrichtingen, waaronder een rollercoasterbouwer heb ik adviezen gekregen over de bewegingen van Et TerrAqua.

Met Et TerrAqua heb ik een andere werkelijkheid verbeeld, een werkelijkheid die anders omgaat met het begrip bouwwerk. Als we het woord bouwwerk bekijken zit daar het woord bouw in, wat in het meervoud bouwen is. Et TerrAqua wordt gebouwd, dus in de taal is Et TerrAqua een bouwwerk. Een bouwwerk is echter nog veel meer, het biedt beschutting, bescherming en warmte, het heeft atmosferische kwaliteiten, het voorziet de bezoeker in zijn behoefte en het heeft een geschiedenis en een toekomst in zich. Al deze ingredienten heeft Et TerrAqua en daarmee is Et TerrAqua een bouwwerk, alleen nog niet zoals wij het nu kennen.

Et TerrAqua gaat ook anders om met architectuur. Volgens Vitruvius is architectuur gestoeld op drie principes, Venustas, Firmitas en Utilitas.(Schoonheid, Constructie en Bruikbaarheid). Deze principes heeft Et TerrAqua in zich, alleen is het geen statische architectuur met statische principes. Et TerrAqua is een adaptief gebouw dat van statische principes, dynamische principes maakt. Voor de vierde schouw kon ik dan ook niet anders dan met statische beelden presenteren, ik heb het begrip film geïntroduceerd in mijn werk, ik heb laten zien dat film een wezenlijk onderdeel is van de presentatie van architectuur, ook in het werkveld als architect.

Et TerrAqua heeft elementen die ik nu mis in de architectuur. Ik mis het aanpasbare vermogen van gebouwen. Ik mis ook de verbinding met het natuur, we sluiten ons af en pakken ons in met isolatie. We moeten het klimaat juist in al zijn facetten ervaren. Juist deze elementen van Et TerrAqua wil ik meenemen in de praktijk.

Iemand zei eens tegen mij:

“Als je de realiteit wilt veranderen, moet je er eerst één verbeelden.”

En dat heb ik gedaan met Et TerrAqua