Bonte Boel

Bonte boel

Loekie Morales

Dit boek draag ik op aan alle vriendinnen die dieren een warm hart toe dragen.

PS: vergeet 4 oktober, dierendag, niet.

Loekie Morales

Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt, door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur Loekie Morales of de uitgever.

Copyright teksten Loekie Morales, Š 2002, 1e druk 2004 Uitgever:

Beyond Writing Foundation, P.O. Box 734, Sint Maarten, N.A beyondwriting@hotmail.com

Ontwerp omslag

Loekie Morales

Foto-omslag

Saskia Toussaint

Illustraties:

Stefanie Haverkamp

ISBN #:

999040-538 7

Deze publicatie is mede tot stand gekomen dankzij een financiĂŤle bijdrage van het Prins Bernhard Cultuurfonds Nederlandse Antillen en Aruba.

1

Al vroeg in de avond is de gitzwarte hemel boven Belvedère bezaaid met sterren. De orkaanperiode is net achter de rug en een stevige windvlaag blaast Frank Hodge, die net thuiskomt, bijna omver. Hij werkt als waiter in een groot hotel op het eiland. Zijn vrouw Alister krijgt met moeite de deur voor hem open. Ze geven elkaar een vluchtige kus. Hun tienjarige dochter Alania zit op de vloer. Voor haar ligt een groot, dik boek over honden. Alle rassen staan erin, van klein naar groot. Ze leest alles over puppies en verdwaalt helemaal in de mooie plaatjes. Haar vader trekt liefkozend aan haar kroesvlechten, maar ze kijkt amper op.

'Dag pa,' zegt ze vlug. Vaak droomt ze dat ze een hondje heeft, maar haar vader moet er niets van hebben. Frank gaat naar de keuken. 'Wat schaft de pot vandaag?' vraagt hij. Hij wil het deksel van een pan oplichten, maar Alister staat voor het aanrecht en kijkt hem waarschuwend aan.

'Niet aankomen. Ik moet alleen de bakbananen nog bakken, dan kunnen we aan tafel. Lania, leg je boek even opzij en ga alvast je handen wassen,' zegt Alister.

'Nog even, ma.'

'Niks nog even. Luister naar wat je moeder zegt. Schiet op, handen wassen!' Alania's vader laat niet met zich sollen. Hij kijkt zijn dochter streng aan en ze gaat meteen naar de badkamer. Ze draait de kraan wijd open en houdt het grote stuk zeep onder de kraan.

Daarna wrijft ze de zeep in haar handen. Het schuimt aan alle kanten. Floep. Hij glipt uit haar handen en valt in het fonteintje.

Ze lacht.

'Zeg dame, kom je nog? En doe de kraan dicht; het water kost ons al een berg geld.' De stem van Frank klinkt dringend. Alania spoelt snel de zeep van haar handen af.

3

Wanneer ze de kamer binnenstapt, zitten haar ouders al aan tafel.

Ze schuift netjes aan. Alister kijkt naar Frank, maar zijn ogen zijn gericht op Alania.

'Jij mag God danken voor het eten,' zegt hij tegen haar. Zij vouwt haar handpalmen tegen elkaar en sluit haar ogen.

'God, dank U voor deze dag en zegen deze spijzen. Amen.'

Alister opent de schaal met rijst en bonen.

'Mmmm, heerlijk!' Haar tong gaat over haar lippen.

'Kom eens met je bord, Lania.'

Alister schept rijst met bonen op en legt er kippenboutjes bij.

Daarna giet ze dikke jus over de rijst. Alania mag zelf met een vork de bakbananen uit de schaal prikken. Ze pakt wel vier stukken. Frank houdt de groente altijd apart. Worteltjes gemengd met doperwten, bereid in lekkere mayonaisesaus.

'Mjam, mjam.' Alania kluift de kippenboutjes totdat het witte bot op haar bord achterblijft. Bij het natafelen vraagt vader: 'Wat heb je vandaag op school gehad?'

'Meneer James heeft een grijze grasparkiet mee naar school genomen. Dat beestje is een keer bij hem komen aanvliegen. Het was gewond aan zijn vleugels. Meneer James liet een bruin flesje zien dat hij van de dierenarts kreeg. Door in de pipet te knijpen liet hij drie druppels in water vallen. Als de vogel het water drinkt, krijgt hij antibioticum binnen. Het beestje was schuw en kroop steeds weg als iemand bij de kooi kwam. Meneer James zegt dat hij hem naar school heeft meegenomen, om ons te laten zien wat verzorging van dieren inhoudt. Hij vertelde dat er veel dieren mishandeld worden. Niet alleen door volwassenen, maar vooral door kinderen die graag de baas willen spelen over dieren.'

'Waarom heeft hij de parkiet niet meteen naar het asiel gebracht?' vraagt Frank.

'Frank, wat een vraag...'

4

Wanneer Frank zijn vrouw aankijkt, zegt hij: 'Het is een doodnormale vraag. Ik bedoel... ik kan me voorstellen dat je het dier beter kunt laten inslapen als hij toch niet meer kan vliegen. Vogels willen nou eenmaal graag vliegen.'

'Wat zei meneer James verder, Baby?'

'Hij vroeg ons welke dieren we leuk vinden. Boni houdt vooral van waterschildpadden. Lindesca is gek op paarden en Marveline heeft een poezentic. Maar Ashyl, Pedro en ik houden van honden.

En Anika is helemaal verkikkerd op mieren.'

'Mieren? Hoe komt ze daar nou bij? Wat heeft dat kind?' De moeder van Alania begint te lachen.

'Mam, dat is niks. Allynson is helemaal weg van ratten en muizen. Hij had al vier witte muizen. Zijn vader heeft er pas nog twee gekocht bij de dierenspeciaalzaak. In hun kooi draaien ze met het rad om een schijf heen. Net hamsters.'

'Bah, hoe kunnen jullie nog eten.' Frank had zijn bord bijna leeg, maar krijgt geen hap meer door zijn keel. Hij kijkt vies. Zoals gebruikelijk bewaart hij de bakbananen als laatste hap. Dat komt goed uit voor Alania, die meteen vraagt of ze die van hem mag opeten.

'Hier, neem ze maar.' Frank gaat van tafel. Alania kijkt haar moeder ondeugend aan. Die schiet bijna in de lach, maar ze doet meteen haar hand voor de mond. Wanneer Frank omkijkt, trekt ze een serieus gezicht. Alania grinnikt zachtjes. Frank loopt de tuin in, pakt de tuinslang en besproeit de planten. Ondertussen helpt Alania de tafel af te ruimen.

'Mam, tien weken lang krijgen we spreekbeurten. Die mogen we in groepjes van twee houden. Boni en ik hebben afgesproken om het samen te doen.'

'Hebben jullie al een onderwerp gekozen?'

'Ja mam, drie keer raden.'

5

'Ik zou het echt niet weten ...' Ze knipoogt naar Alania en glimlacht.

'Natuurlijk weet ik het, Baby. Over honden natuurlijk. Je hebt niet voor niets dat mooie boek uitgekozen in de bieb.'

'Yes,' roept Alania enthousiast.

'Maar hoe moeten jullie hem samen voorbereiden? Bonita's moeder geeft haar nauwelijks toestemming om de deur uit te gaan, ook al woont ze maar een paar straten verderop.'

'Maar mam, als u het haar vraagt, dan mag het wel. En als wij op papa's computer op het internet mogen zoeken, dan vindt ze het vast wel goed.'

'Wanneer hebben jullie die spreekbeurt?'

'Over drie weken. Maar dan moeten we alles weten over honden.

Hoe ze geboren worden, hoe ze groeien, wat ze eten. En ook hoe je ze moet verzorgen, alles.'

'Ik zal Carmen morgen wel vragen of Boni mag.'

'Yes, ik ga mee, mam. Dat zal ze leuk vinden.'

Na de afwas neemt Alania het hondenboek mee naar de slaapkamer. Als ze op bed zit, klapt ze het boek weer open. Ze staart naar de plaatjes. Een terriĂŤr, een chihuahua, een yorkshire. Een witte hond met overal zwarte vlekken. Wat grappig zeg! Haar ogen glijden langs de letters onder het plaatje. Het is een dalmatiĂŤr. Ze bladert en bladert en kan er geen genoeg van krijgen. Dan begint ze langzaam maar zeker te knikkebollen. Ze valt zo met haar hoofd op het boek in slaap.

Als haar moeder naar boven gaat, werpt ze een blik in Alania's kamer. Voordat Frank over de elektriciteitsrekening begint te klagen, doet zij snel het licht uit.

6

2

De volgende ochtend is de hemel strakblauw. Frank is de deur al uit. Alania heeft net cornflakes met melk gegeten en een Frans pistoletje met pindakaas ingepakt.

'Schiet op, Lania, anders mis je de schoolbus,' waarschuwt haar moeder. Alania grijpt haar rugtas van de sofa.

'Tot vanmiddag, mam.'

'Tot vanmiddag, Baby. Doe je best op school. En zorg ervoor dat je je cijfers ophaalt, anders krijg je bonje met je vader. Hoor je me?'

'Ja, ma ik weet het.' Alania sluit de deur achter zich en gaat in de richting van Boni's huis, een paar straten verderop. Haar lichtblauwe uniformbloes steekt mooi af tegen haar chocoladebruine huidskleur. Ze klopt drie keer op de voordeur.

'Kom maar binnen, Lania. Ik ben zo klaar. Mijn moeder is net de deur uit. Ze kreeg een lift van haar vriend Glen naar de stad. Heb je er trouwens aan gedacht een broodje voor Anika in te pakken?

Dan hoeft ze zich niet te schamen dat haar maag altijd zo knort.'

'Ach, dat ben ik helemaal vergeten. Maar we kunnen anders ons broodje wel met haar delen.'

'HĂŠ, Boni, heb je nog iets van Ashyl gehoord?'

'Hoe bedoel je?' De irritatie is van Boni's gezicht te lezen. Ze wijst naar de trap en houdt haar wijsvinger voor haar mond.

'Ssssst... mijn broertje is nog thuis. Ik zei je toch dat je er niet over moet praten, totdat ik er zelf over begin,' fluistert ze.

'Eh, sorry. Ik heb niets gevraagd.'

De stem van Alania klinkt nu veel zachter. Boni pakt haar rugtas.

Ze leunt tegen de trap en roept haar broer.

'Boysi, vergeet de deur niet op slot te doen. Ik ben weg.'

7

'OkĂŠ,' klinkt het vanaf de bovenverdieping. Snel gaan de vriendinnen de deur uit. Ze moeten opschieten, want de schoolbus komt er zo aan, om naar Sint Peters te rijden, een wijk aan de andere kant van de heuvel. Te laat komen betekent een strafmiddag op school blijven. Daar moeten ze niets van hebben. Ze willen hun vrije uren niet missen.

'Nou zijn we ver genoeg van je huis. Vertel op, Boni, heeft Ashyl je nog gesproken?'

'Lania, je bent zo nieuwsgierig. Hoe vaak moet ik het je nog vragen: wacht totdat ik...'

'Ja, Bon, sorry...' Boni moet er ook om lachen. Dan begint ze te vertellen.

'Ashyl is verliefd op...' Maar ze maakt haar zin niet af.

'Nou, op wie? Zeg me niet... op jou toch?'

'O Lania, was het maar waar...' Boni brengt haar handen voor haar gezicht.

'O jee, ik schaam me dood'.

'Wat bedoel je nou... is hij op een ander verliefd? Dat kan toch niet? Wie is die domme trien dan?' Alania lijkt bozer dan Boni.

'Hij heeft het niet verteld, maar ik voel het. Ik voel het zo duidelijk.'

'Laat die sukkel je niet gek maken.Wat heeft hij precies gezegd?'

'Dat hij verliefd is.'

'En... en wat nog meer?'

'Ik was zo blij toen hij dat zei, maar toen ik glimlachte, keek hij me zo raar aan. Alsof hij zijn mond had voorbijgepraat. Er is iets loos, Lania. Dat zag ik aan zijn gezicht.'

'Hoezo, heb je niet verder doorgevraagd dan?' vraagt Alania.

'Ik durfde niet. Ik wil het niet weten. Maar toen rende hij weg en riep... 'Ik weet het niet! Ik weet het niet.'

'Wat een rare kwibus, zeg. Wat haalt hij in zijn hoofd?'

8

'Zie je nou wat ik bedoel? Het zijn allemaal van die etterbakken.

Ik wil nooit meer verliefd worden, nooit meer!' roept Boni.

'Dat kan ik me goed voorstellen. Blijf maar uit zijn buurt, want iets klopt er niet.'

De grote schoolbus rijdt voor en stopt om de hoek. De meisjes rennen erheen, evenals de andere kinderen in blauwe uniformen.

Ze stappen in en nu kunnen ze niet meer praten over Ashyl.

Ineens remt de bus hard. Boni stoot haar kin tegen de reling van de zitting.

'Au,' schreeuwt ze. De buschauffeur steekt zijn gebalde vuist uit het raam.

'Kijk uit, dammit!' schreeuwt hij.

'Je wordt niet goed van die kinderen op scooters. Ze kijken domweg niet uit hun doppen. Een groot gevaar op de weg, dat zijn ze,' moppert hij.

Nu bereiken ze de straat waarin de school staat. De chauffeur zet de bus aan de kant en de kinderen stappen uit. Sommigen rennen meteen door de schoolpoort naar binnen.

'Die Ashyl is een rare. Ik snap het niet. Hij heeft mij verteld dat hij jou zo leuk vindt. Wat is er nou met hem?'

'Sssst, Lania. Straks, straks.' Boni geeft een knipoogje dat er luisteraars in de buurt zijn. Alania knikt.

In de klas geeft meneer James de cijfers voor het proefwerk rekenen van de vorige week. De kinderen luisteren aandachtig. Ashyl zit een paar banken verder op. Boni durft hem niet aan te kijken.

'Pedro een zeven. Goed zo, jongen, het gaat steeds beter.' Pedro is blij.

'Marina een zes. Kan beter.' En zo gaat hij verder.

'Anika een vier. Tja, wat moet ik hiervan zeggen. Beter opletten en minder gapen in de klas, meisje en op tijd naar bed. Dit her-

9

haal ik al dagelijks. Ashyl een acht. Knappe boy, ga zo door.

Bonita een zes. Je hebt je best gedaan, maar het kan beter, Boni.

En Alania een vijf. Dat zal je vader niet bevallen, meid! Je trekt er nog onvoldoende aan.'

Het gezicht van Alania is veranderd van blij naar zorgelijk. Haar vader gaat er zeker naar vragen. Hoe moet zij het uitleggen, terwijl ze een uur extra heeft geoefend? Ze kijkt naar buiten. Boni heeft het in de gaten.

'Slapende honden moet je niet wakker maken, Lania. Ik bedoel: je hoeft het niet meteen aan je vader te vertellen. Je kunt de volgende keer veel beter je best doen en daarna kan je nog altijd zeggen dat het vorige cijfer niet zo goed was, dan heb je minder kans op straf.'

Boni kan het weten. Die kent de klappen van de zweep al een tijdje. Letterlijk en figuurlijk. Die Glen, de vriend van haar moeder, kan er wat van! Niet alleen haar moeder krijgt soms een mep, maar ook Boni. Haar halfbroer Boysi krijgt nooit straf. Alles wat Boysi doet is geweldig, zowel in de ogen van hun moeder als van zijn vader Glen. Was Boni's eigen vader, Bonifasio, maar niet naar Nederland gegaan. Dan kon ze misschien bij hem inwonen.

Boni denkt vaak aan haar vader. Die was nooit streng. Hij bracht altijd snoep en chocola mee als hij langskwam. Je hoorde hem nooit klagen over iets, laat staan schelden. Nu is hij al een jaar bij zijn nieuwe vriendin in Nederland. Zo af en toe krijgt Boni een briefje van hem. Dat gaat allemaal stiekem, want Boni's moeder moet niets van haar ex-man hebben sinds ze uit elkaar zijn.

Tijdens de pauze eten de vriendinnen hun brood. Bij de frisdrankautomaat halen ze cola en daarmee gaan ze bij de waterkoeler staan.

'Lania, straks als we naar huis gaan, stap ik bij mijn tante uit de

10

bus. Gisteren stond ze langs de weg en gaf me een seintje dat er post uit Holland voor me is aangekomen.'

'Wauw, te gek. Ik ben wel benieuwd wat je vader geschreven heeft. We kunnen toch samen naar je tante?'

'Nee, ik kan beter alleen gaan. Als ik er maar voor zorg dat ik thuis ben, voordat mijn moeder en Glen er zijn.'

'Heeft je moeder nog steeds ruzie met je vader? Het is toch al lang geleden dat hij naar Nederland is vertrokken?'

'Ze hebben het eigenlijk nooit goed uitgepraat. Mijn moeder en Glen willen niets te maken hebben met mijn vader of zijn familie. Ze willen niet dat ik contact met ze heb. Maar tante Brenda is heel lief. Zij wil me graag bij zich hebben, maar dat kan ik nooit aan mijn moeder vragen. Ze noemt me een ondankbaar schepsel.

Als ik over de familie van mijn vader begin, loop ik alleen maar kans op een flinke ruzie.'

'Het spijt me, Bon, maar ik vind je tante veel liever dan je moeder.'

Als de school uit is, stappen ze de bus in. Dan zien ze Ashyl nog net in de jeep van zijn vader klimmen. Ze knipogen naar elkaar.

De bus stopt na een tijdje op de hoek van weg van Dutch Quarter en Boni stapt uit. Haar tante staat al te wachten. Ze rent naar haar toe en vliegt haar in de armen. Tante Brenda aait haar over haar bol. Alania zwaait naar haar vriendin.

'Ik vraag mijn moeder of ik straks langs mag komen,' roept Boni haar nog na.

11

12

3

A

‘s vonds zit het gezin Hodge voor de televisie, behalve Alania. Ze staart uit het raam in de richting van Boni's huis. Wat gek, Boni zou toch even langskomen? Zou haar tante een brief van Boni's vader gehad hebben? En zou er goed of slecht nieuws in staan? Zou Boni's moeder het ontdekt hebben? Ze maakt zich zorgen om haar vriendin, die zich thuis helemaal niet gelukkig voelt. Haar moeder en Glen hebben nooit tijd voor haar. Ze maken vaak ruzie of ze drinken zich ladderzat en zijn niet aanspreekbaar. Glen nodigt ook van die rare vrienden thuis uit. Dan zitten ze urenlang harde muziek te draaien en domino te spelen.

'Lania, ga vast douchen. Morgen moet je weer vroeg op,' zegt Frank. Alania gaat gauw naar boven. Als ze uit bad komt en de kamer binnenloopt, ziet ze het bibliotheekboek nog open liggen op haar bureau. Ze bladert er even door en leest wat over de verzorging van honden. Moeder komt net binnenlopen.

'Je bent flink bezig je spreekbeurt voor te bereiden, lieverd. Maar nu moet je echt gaan slapen.'

Alania gaat op bed liggen en moeder doet het licht uit. Alania denkt aan Boni. Was Boni maar haar zusje, dan had ze het heel wat beter. Haar moeder schreeuwt elke dag tegen haar. Niets doet Boni goed in haar ogen, dan is er weer dit en dan weer dat.

Daarom wil Boni het liefst naar haar vader toe, naar Nederland.

Ver van haar moeder en Glen. Na even woelen valt Alania als een blok in slaap. Ze droomt van een kartonnen doos, die Boni en zij onder een grote tamarindeboom zien staan. De doos beweegt en ze horen piepgeluiden. Ze lopen ernaartoe en Alania wil de doos openen, maar Boni is bang.

13

'Nee, niet doen. Je weet niet wat erin zit.'

Maar wat horen ze? Dit geluid klinkt niet onbekend. Alania trekt de doos open, terwijl Boni met trillende benen op afstand toekijkt. 'Hé, het zijn puppies.' Alania glundert helemaal.

De puppies springen uit de doos. Een dalmatiërpuppy, een herderpuppy. Wauw, allemaal puppies van verschillende rassen.

Donzig, klein en zo levendig. Ze springen tegen Alania op. Die laat de doos los en begint met ze te spelen. Als Boni ziet hoeveel schik haar vriendin heeft, bukt ze zich en pakt ook één van de puppies beet. Samen hebben ze dolle pret met de hondjes, totdat het ineens hondenweer wordt. Grote, zware druppels vallen uit de lucht. Ze rennen de weglopende puppies achterna en zetten die weer in de doos. Dan zoeken ze onder een amandelboom met grote bladeren beschutting. Als de regen voorbij is, dragen zij samen de doos naar huis.

Ineens wordt Alania met tranen in haar ogen wakker. Was het maar echt gebeurd. Ze voelt zich verdrietig. Waarom kan ik geen hond hebben? De tuin is toch groot genoeg? Waarom doet vader zo moeilijk? Opeens hoort ze stemmen. Het klinkt alsof er beneden in de zitkamer onenigheid is. Ze stapt zachtjes uit bed en drukt haar oor tegen de deur.

'Dat kind doet ontzettend haar best, Frank. Ze heeft de laatste tijd toch verschillende cijfers opgehaald. Ze helpt met de afwas en gedraagt zich prima. Wat wil je nog meer? Het lijkt alsof ze volmaakt moet zijn om ooit een hondje te krijgen. Je mag minder streng zijn.'

'Haar cijfers zijn aan de magere kant, Alister. En met die onvoldoendes kan ze al geen tijd aan een hond besteden. Die vraagt veel aandacht en zorg. Vooral als hij nog een puppy is.'

'Maar we helpen haar toch, lieverd?'

14

'Wie? We werken allebei, Alister. Straks mogen wij voor het beestje opdraaien, omdat kindjelief er geen zin meer in heeft. Van jou mag ze alles! Ik zie haar zelden tijd aan haar huiswerk besteden. Ze moet maar minder met die Bonita omgaan. Lania verkeert bij haar nou niet bepaald in goed gezelschap. Die ouders van dat meisje gooien er met de pet naar en ze doet precies waar ze zin in heeft. Wat mij betreft komt er geen hond in dit huis. Geen hond, geen kat, geen muis!'

'Frank, overdrijf nou niet.'

'Ik meen het, Alister. Het hele huis gaat stinken en overal liggen vieze haren. En wat denk je trouwens van al die honden uit de buurt die je niet meer van je erf af krijgt? Nee, forget it.'

De zitkamerdeur gaat dicht. Alania hoort de voetstappen van haar vader de trap opkomen. Geruisloos kruipt ze in haar bed en trekt het laken over zich heen. Het schurende geluid van Franks slippers vermindert als hij zijn slaapkamer binnengaat. Even later ziet Alania door de spleet van de deur dat het licht beneden uitgaat.

Nu komt haar moeder ook naar boven. Hun slaapkamerdeur kraakt als hij dicht gaat. Ze hoort dat de airco aangezet wordt en het licht gaat uit.

15

16

4

H

‘ é Boni, waar was je de afgelopen dagen?’ vraagt Alania, terwijl ze de voordeur van Boni's huis opendoet. Boni is alleen thuis.

Alania laat haar rugtas over haar arm naar beneden glijden en ze ploft neer op de bloedrode sofa.

'We hebben je op school gemist en ik heb veel te vertellen. Weet je, ik heb een rare droom gehad. Over ons. Over hondjes in een doosje, puppies.' Maar dan merkt ze dat Boni afwezig is. Alsof het haar allemaal niets kan schelen wat ze vertelt. En Boni loopt zo stijfjes. Het is alsof ze haar ene arm bijna niet kan bewegen.

'Hé, Bon, is er iets?'

'Ik voel me niet lekker. Ik denk dat ik pas volgende week naar school ga.'

'Meneer James vroeg al of ik wist of je ziek was. Is er weer bonje geweest met je moeder?'

'Tja, wat zal ik zeggen. Nee, nee.' Overtuigend klinkt Boni niet.

Ze weet dat ze de vuile was niet buiten mag hangen. Niet alles wat thuis gebeurd moet je buiten vertellen, hoort ze haar moeder vaak genoeg waarschuwen.

'Wat is er met je arm aan de hand, Boni, je beweegt raar.' Alania fronst haar wenkbrauwen.

'Ik ben van de trap gevallen. Die stomme Boysi loopt altijd als een gek op de trap, net als ik erlangs moet,' zegt Boni gauw.

'O,' Alania zucht. 'Ik was al bang dat... maar vertel: heeft tante Brenda je een brief gegeven, of had je vader niet geschreven?

Boni kijkt ineens een stuk blijer.

'Mijn vader vergeet me nooit. Wacht, ik pak boven even de brief.'

Op haar kamer graait Boni in haar oude schoenendoos. Die heeft zij in haar bureau verstopt onder een aantal boeken. Even later

17

komt zij met de luchtpostenvelop de trap af.

'Yes... Yes,' roept Alania met haar vuist in de lucht. Boni lacht en gaat naast haar op de sofa zitten. Voorzichtig haalt ze het papier uit de blauwe envelop. Het papier kraakt zacht. Met gespitste oren luistert Alania naar Boni's stem die af en toe verandert, terwijl ze haar vaders brief leest.

Lieve Boni, Het heeft even geduurd voordat ik je kon schrijven.

Maar nu ik het wat minder druk heb op het werk, kan ik wat neerkrabbelen. Hoe is het met mijn lieve dochter? Haal je nog goede cijfers voor me? Nee, ik bedoel: voor jezelf. Je moet overgaan Bon, begrijp je? Je moet een zelfstandige meid worden. Een meid die op haar toekomst is voorbereid, die voor zichzelf kan opkomen. Ik ben er niet om je te helpen, maar ik hoop dat ik je kan aanmoedigen met mijn brieven, ook al is het op afstand. Heb je je spreekbeurt al achter de rug? Ik ben benieuwd welk cijfer je daarvoor krijgt! Die houd je toch samen met Alania, die een paar straten verderop woont? Ga je nog computeren bij haar? O ja, voordat ik het vergeet: je kunt mij voortaan beter via de elektronische post schrijven. Er is vast wel iemand die je vertelt hoe je dat moet doen. Onder aan de brief zie je mijn e-mail adres. Bij de bibliotheek kunnen ze je wijzen hoe je een gratis emailadres aanvraagt.

'HĂŠ, wat een goed idee van je vader, Bon. Dan hoef je niet meer zo krampachtig te doen als je moeder of Boysi je kamer binnenloopt. Die Boysi praat toch zijn mond heel snel voorbij.' Boni glimlacht. Dan leest ze verder.

Boni-Boni, niet vergeten te schrijven via de e-mail, hè? Dat gaat veel sneller. Gewone brieven zijn veel te lang onderweg. En iede-

18

re keer moet tante Brenda moeite doen om je te bereiken. Doe je best op school, wil je? Voor mij, maar vooral voor je zelf, lieverd.

Ik wil niet hebben dat je iets tekort komt. Ik wil dat je gelukkig bent, lieve prinses. Laat maar gauw weten hoe je resultaten op school zijn. Kusjes, lieve kusjes, mwa, mwa, mwa.

Je vader, die veel van je houdt. Bonifasio.

Bij het lezen van de laatste zinnen wordt Boni's stem hees. Ze houdt de brief tegen haar gezicht. De tranen staan in haar ogen.

'Je vader is een te gekke peer, Bon. Het is maar goed dat je hem hebt, ook al is hij ver weg.'

Boni schudt haar hoofd en wrijft haar tranen weg.

'Ga je volgende week mee naar de bieb? Dan moeten we na onze spreekbeurt toch de boeken wegbrengen? We kunnen dan meteen een emailadres voor je openen. Je kunt het natuurlijk ook bij mij thuis doen, Bon.' 'Dat is heel lief van je Lania. Als ik jou niet had!' De meiden klappen hun handpalmen tegen elkaar aan en glimlachen.

'Yes, yes, yes!' roepen ze tegelijk.

Opeens horen ze geblaf van honden. Alania kijkt onmiddellijk door de jaloezieĂŤn naar buiten.

'Kijk eens wat die rotjongens uitspoken. Altijd maar die honden pesten. Alsof ze niets anders te doen hebben.'

Een jongen trekt aan de staart van een hond, terwijl de anderen de honden achterna jagen. Alania staat op. Kwaad doet ze de deur open en wil iets gaan roepen, maar Boni houdt haar tegen.

'Nee, niet doen, Lania. Daar krijg je hier in de buurt de grootste bonje mee. Die jongens pesten iedereen, of het nou kinderen of dieren zijn. Het maakt ze niets uit. En als je er wat van zegt, dan ben jij de volgende.'

'Kijk nou wat ze doen, met stenen gooien naar die honden. Heel

19

gemeen is dat,' klaagt Alania. Maar even later zien ze de truck van Glen.

'O, o, Bon, daar komt Glen, je stiefvader.'

'Pardon? Voor mij is hij gewoon de vader van Boysi en de vriend van mijn moeder... kortom: een onbehouwen vent. Stiefvader?

Verpest mijn dag asjeblieft niet.'

Ineens beseft Boni dat de brief van haar vader nog op de sofa ligt.

Ze grijpt hem snel.

'Wacht nog even, ik ben zo terug,' en ze rent met de brief naar boven en bergt het weer in de schoenendoos op.

Terwijl Glen de auto aan de zijkant van de woning parkeert, geeft Boni haar vriendin een seintje om via de voordeur te vertrekken.

'Snel, via deze kant,' fluistert ze naar Alania.

'Hé Bon, probeer nou dit weekend bij me langs te komen. We moeten de spreekbeurt nog voorbereiden. Weet je nog… een acht! Dat gaan wij halen toch?'

'Ga nou maar. Ik probeer te komen... enne... e-mailen hè, mailen!'

Ze houden gauw de vuist tegen elkaar en knikken. Alania maakt dat ze weg komt.

Zonet was het druk in de straat. Waar zijn die kwajongens gebleven? Ze ziet honden in een vuilniszak graaien. Die hebben ze met hun scherpe tanden opengetrokken. O nee, als de jongens dit zien, gaan ze die honden achterna. Of ze beginnen weer met stenen te gooien. Het afval waait door heel de straat. Blikken, aardappelschillen en vuile pampers. Als Alania langs de open afvalcontainer kuiert, komt de stank van verrot fruit haar tegemoet. Een vuile, stinkende buurt, daar heeft iedereen de pest aan. Ook bij het buurthuis klagen ze dat er wat met die honden moet gebeuren.

Een van de honden loopt alsof hij ieder moment kan omvallen in de richting van Alania. Ze vindt hem zielig, maar ze blijft op afstand.

20

'Die vieze straathonden, daar moet je niet aankomen, anders krijg je de schurft,' hoort ze haar vader nog zeggen. Van wie zou die hond zijn? Hij krijgt vast niet genoeg eten. Alania loopt snel verder om op tijd thuis te zijn.

21

22

5

Een week later rent Alania langs het huis van Boni en belt aan, maar die is al weg. Op afstand ziet ze dat de bus op de hoek van de straat staat. Boni stapt net in.

'Boni,' schreeuwt Alania, 'wacht, ik kom eraan.'

Boni geeft de buschauffeur een seintje en Alania haalt op het nippertje de bus. Ze gaat naast haar vriendin zitten.

'Pffff, thanks, Bon.' 'Het is niet de bedoeling dat je de proefwerken mist, Lania, anders kan je weer een paar dagen nablijven. En je vader is juist de laatste tijd wat minder streng,' zegt Boni.

'Ik heb gisteren tot laat nog Engels en geschiedenis zitten leren.

Mam heeft mij overhoord. Het ging best aardig, maar het punt is: je weet niet hoe moeilijk die proefwerken zullen zijn.'

'Heb je nog wat kunnen leren?'

'Niet echt, zaterdag was Glen weer stomdronken. Wat kan die man op mijn zenuwen werken. Mijn moeder is zondag niet naar de kerk gegaan, want ze hadden weer ruzie. Die twee leven als kat en hond. Ik heb me in mijn kamer teruggetrokken, maar door het geschreeuw kon ik niet goed leren. Ik heb wel opgelet in de klas, dus hopelijk heb ik genoeg onthouden om toch een voldoende te halen.'

'Bon, kijk even naar buiten ... de jeep,' fluistert Alania terwijl de bus stopt. Boni werpt een blik op Ashyl, die uit zijn vaders jeep stapt. Hij gooit het portier onverschillig dicht en gaat door de poort. De bus stopt voor het schoolhek. De meisjes stappen uit.

'Die kwibus doet steeds alsof hij jou niet ziet, hè Bon. Wat heeft hij toch?' Alania kijkt met gefronste wenkbrauwen naar Ashyl.

'Ach, laat maar. Goede cijfers moeten we halen.

23

Dat is het belangrijkste!'

Boni doet nonchalant, maar van binnen bonst haar hart als Ashyl voorbij loopt. Alleen Ashyl weet bij haar de juiste snaar te raken.

De bel gaat kort daarop. Op het schoolplein ziet het blauw van alle uniformen. De meisjes haasten zich naar het klaslokaal.

Meneer James staat voor de deur. Ze groeten hem voordat ze het lokaal binnengaan. Hij begroet Lindesca, Anika en Pedro. Ashyl en Marveline komen naar binnen gestormd.

'Rustig aan, het is pas ochtend,' plaagt meneer James.

'OkĂŠ, jongens, vandaag houdt Allynson een spreekbeurt over ratten. Maar eerst hebben we twee proefwerken: Engels en geschiedenis. Alles van je bureau af en pennen in de gleuf. En denk erom: geen gepraat of gefluister tijdens het proefwerk.' Meneer James deelt de proefwerkblaadjes uit. Ze beginnen met geschiedenis. Boni knipoogt naar Alania en geeft een seintje: zet 'm op!

Een uur later krijgen ze nieuwe blaadjes. Nu voor Engels. De meisjes werken hard door. Af en toe kijkt Alania naar buiten, waar een straathond haar aandacht trekt, maar meneer James heeft het in de gaten en gaat naast haar staan.

In de pauze staan de meisjes bij de koeler. Ashyl komt er kordaat naar toe. De meisjes kijken elkaar aan en ze doen een stap achteruit. Als Ashyl water genomen heeft en weer weggaat, beginnen ze te mekkeren.

'Zie je wel, dat bedoel ik nou. Die jongen moet toch iets doen om je aandacht te trekken. Vind je nou zelf niet?' vraagt Alania. Maar Boni trekt een ongeĂŻnteresseerd gezicht.

'Laat hem toch. De laatste tijd doet hij echt raar. Gewoon geen aandacht aan geven.'

'Nou, wat gebeurt er met jou, Bon? Het lijkt je niets te kunnen

24

schelen wat Ashyl doet. Je vond hem toch leuk?' Boni haalt diep adem.

'Maar nu niet meer. Niet als hij zo stom blijft doen.'

De bel gaat en ze moeten weer naar binnen. Alania denkt aan de cijfers. Wat als ze een onvoldoende heeft? Ze heeft haar moeder beloofd om die cijfers op te halen. Daarom zit ze toch ongemakkelijk te draaien nu meneer James de cijfers gaat meedelen. De hele groep is muisstil. Die cijfers zijn heel belangrijk voor het derde rapport.

'Nou, jongens, zijn jullie er klaar voor? Daar komen ze. De eindcijfers voor aardrijkskunde en rekenen,' begint meneer James.

Dan begint hij per vak de namen van de jongens en meisjes op alfabetische volgorde te noemen, met de behaalde cijfers. Boni heeft voor aardrijkskunde een 5 en rekenen een 5. Ze kijkt naar beneden en brengt haar handen naar haar gezicht. Die cijfers zijn niet meer op te halen. Hoe moet ze dit aan haar moeder vertellen?

Ze weet dat haar een pak slaag en een flinke scheldpartij te wachten staan. Wat baalt ze hiervan. Ze heeft zo haar best gedaan.

'Alania,' gaat meneer James verder, 'je hebt dit trimester heel hard gewerkt: rekenen is opgehaald en is nu een 6, aardrijkskunde een 7. Meid, je ouders zullen vandaag wel trots op je zijn.'

Alania springt van blijdschap van haar stoel. Haar vuist gaat in de lucht. 'Yes!' roept ze.

Nog geen kwartier later zegt meneer James dat Allynson naar voren mag komen om zijn spreekbeurt te houden.

'Mijn spppreekbeurt gaat over ratt‌tte, tatt‌ten' Hij stottert. De klas begint te lachen.

'Stilte en gedraag je, jongens.' Meneer James kijkt streng naar de klas. Het is even stil. Allynson haalt een boek uit zijn tas. Hij laat verschillende rattensoorten zien en vertelt wat ratten graag lusten.

25

'Hé, Ashyl lust toch ook kaas?' fluistert Alania naar Boni. Boni lacht in haar vuistje.

'Ja, hij is ook een rat,' fluistert ze naar haar vriendin. Allynson pakt de rattenval beet en begint te vertellen hoe het ding werkt.

Maar er gaat iets helemaal mis. Zijn vinger raakt klem in de rattenval.

'Au,' schreeuwt hij. Meneer James haast zich naar hem toe en bevrijdt hem, of eigenlijk zijn vinger, uit de val. De klas ligt helemaal in een deuk van het lachen. Meneer James schiet zelf ook bijna in de lach, maar hij houdt zich duidelijk in.

'Jongens, het is mooi geweest,' zegt hij quasi-streng.

'Zo zie je maar dat die rattenvallen best gevaarlijk kunnen zijn.

Hiermee heeft Allynson bewezen dat het geen speelgoed is. Een rat of muis zou nu dood zijn geweest, dat is wel duidelijk.'

Allynson houdt snel zijn vinger onder de kraan achter in het lokaal.

'Allynson, je hebt nu even pijn, maar je hebt ook een acht voor je spreekbeurt. Prima gedaan, jongen. En... houd die rattenvallen weg bij kleine kinderen en wees er zelf ook heel voorzichtig mee!' Allynson kijkt met een zuur gezicht, maar als hij het cijfer acht hoort, lacht hij opgelucht.

Een uur later staan Alania, Boni en een hele groep kinderen in uniform op de bus te wachten. 'Boni, wat erg voor je, die cijfers.

Je moeder... Waarom ga je niet eerst naar tante Brenda toe?'

'Nee, dat kan niet. Mijn moeder weet dat ik vandaag met cijfers thuiskom. Ik kan dus geen minuut te laat thuis komen.'

'Maar door hún geruzie kan jíj steeds niet leren. Dat is niet eerlijk. Je kunt toch gewoon zeggen dat het daardoor komt?'

'O, nee. Als ik dat waag, krijg ik klappen. Dan scheldt mijn moeder me uit dat ik hondsbrutaal ben en dat ik even mondig ben als

26

mijn vader.'

'Jouw vader, was hij maar hier, hè Bon. Dan kon je nu even stiekem naar hem toe. Of zou hij ook boos op je zijn als hij je cijfers ziet?'

'Mijn vader is altijd maar heel even boos. Eigenlijk bijna nooit.

Hij zou wel zeggen dat ik het beter kan.'

'Nou, denk dan maar aan je vader. Daar heb je meer aan dan aan dat gescheld van je moeder.'

'Ik ben wel blij voor jou, Lania, je hebt alles opgehaald. Jij gaat wel over, als je zo doorgaat. Misschien krijg je dan toch wel een hondje van je vader.'

'Nou, dat geloof ik niet. Goede of slechte cijfers, mijn vader wil geen dieren in huis. Dat heeft hij wel heel goed duidelijk gemaakt.'

'Maar als jij over gaat, dan zitten we niet meer samen in een klas.'

Boni kijkt triest voor zich uit.

'Wat zeg je nou, Boni? Wij gaan allebei over! De volgende proefwerken gaan we samen leren. Vergeet niet dat we volgende week nog onze spreekbeurt mogen houden. Dat helpt allemaal.' Alania probeert haar te overtuigen, maar Boni weet wel beter.

'Je blijft toch wel mijn vriendin, ook al blijf ik zitten, hè?'

'Natuurlijk, Bon, maar jij blijft niet zitten. Samen over, oké?

Samen!'

Zaterdagmiddag gaat Boni naar Alania. De deur staat op een kier.

Als ze binnenkomt, treft ze Alania alleen thuis.

'Kom op, Bon, laten we meteen naar boven gaan. Weet je nog?'

'E-mailen!,' roepen ze tegelijk en ze rennen de trap op. Ze doen de pc aan en even later hebben ze een e-mail adres aangemaakt.

Het wordt: boni-boni@hotmail.com en Boni begint meteen te schrijven.

27

Lieve Papa, Ik hoop dat je het goed maakt. Ik weet niet hoe ik je moet vertellen hoe mijn cijfers zijn. Ik schaam me dood. Voor rekenen en voor aardrijkskunde heb ik een 5. Het zal heel moeilijk worden om ze op te halen. Ik moet zeggen dat ik erg mijn best heb gedaan.

Toch lukt het niet goed, door de ruzies thuis. Tante Brenda zegt dat ik bijles moet krijgen, maar Mama heeft daar geen geld voor.

Ze klaagt de hele tijd over de water-, en elektriciteitsrekening. Ze is de laatste tijd ook vaak chagrijnig en Boysi heeft nu eindelijk ook een keer klappen gekregen van Glen. Boysi kwam 's avonds veel te laat thuis en Glen betrapte hem laatst met oudere jongens, rare figuren, in een auto met getinte ramen. Ik zal mijn best blijven doen, Papa, misschien is er dan toch nog een kans dat ik overga. Ik hoop dat je niet boos op me bent, ik zal hard leren, voor jou, voor mezelf, voor ons. Schrijf gauw terug, okĂŠ? Je BoniBoni.

Daarna bereiden de vriendinnen op de computer de spreekbeurt voor. Ze hebben de juiste hoofdstukken bij elkaar gezocht en het werk onderling verdeeld. Ook hebben ze afgesproken elkaar af te wisselen tijdens de spreekbeurt. Tot vroeg in de avond hebben ze elkaar overhoord. Gelukkig heeft Carmen haar dochter toestemming gegeven om wat later thuis te komen. Als Boni maar voor school aan het leren was en thuisgebracht zou worden, had ze er geen problemen mee.

28

29

30

6

Alania heeft de boeken ingepakt. Na het ontbijt rent ze opgewonden naar het huis van Boni. Ze pakken de bus en nog geen kwartier later gaan ze door de grote schoolpoort. Ashyl loopt hen tegemoet. Stuntelend staat hij voor Boni.

'Boni,' zegt hij met een onzekere stem, 'jullie hebben vandaag spreekbeurt, hè? Zet 'm op, oké?' Hij loopt gauw weg, als hij ziet dat Boni hem met grote ogen staat aan te staren.

'Boni, hé, wat is dit nou? Wat heeft die jongen vandaag gegeten, of is het weer pure aandachttrekkerij? Hier snap ik niets van,' zegt Alania.

'Ja, hij wil… hij wil misschien gewoon hebben dat ik het goed doe.' Er klinkt twijfelachtige hoop in de stem van Boni.

'Nou ja, stel je maar niet te veel van hem voor. Afijn, we gaan de hele klas vandaag leren hoe ze een goede spreekbeurt moeten houden, of niet soms?'

'Ja... natuurlijk ja, spreekbeurt... ja.' Boni kijkt versuft voor zich uit.

'Hé, zijn we nog wakker?'

Alania schuift haar gezicht pal voor dat van Boni en beiden beginnen ze te lachen. Een paar tellen later zitten ze in de klas.

Meneer James roept hen naar voren.

'Alania en Boni, kom maar op, met jullie spreekbeurt over kippen...'

'Kippen? Honden zult u bedoelen,' roepen ze.

De hele klas begint te lachen.

'Neem me niet kwalijk, meisjes, maar het klonk hier net als in een kippenhok toen ik de klas binnenkwam.' De hele klas ligt in een deuk.

31

'Sssst, stilte! Ga je gang maar, de aandacht is op jullie gericht.'

Alania schrijft met grote letters op het bord: Wat HONDEN nodig hebben! Ze leggen de boeken op de lessenaar en laten plaatjes van allerlei soorten zien. Ze vertellen hoe de puppies worden geboren, hoeveel centimeter ze elke week groeien en wat ze eten.

'Ook honden kunnen ziektes krijgen,' zegt Boni, 'veel straathonden hebben schurft en last van wormen. Vooral de hartworm is een dodelijke ziekte bij honden. De mevrouw van de Animal Welfare Foundation, de AWF, een stichting die voor dieren opkomt, vertelde dat er te veel straathonden zijn die deze ziektes hebben.'

Dan is Alania aan de beurt: 'Zoals het spreekwoord luidt: vele varkens maken de spoeling dun. Dat wil zeggen: hoe meer straathonden er zijn, hoe minder kans iedere hond heeft op eten. Hierdoor zijn ze ondervoed.' Ze vertelt ook dat een paar vrijwilligers van de stichting naar bepaalde afgelegen wijken gaan en de honden eten geven. De honden die met hen vertrouwd raken, nemen ze mee naar de AWF. Daar worden ze gesteriliseerd, zodat ze geen puppies meer kunnen krijgen, anders wordt het aantal honden op het eiland een groot probleem. Gemiddeld werpen de vrouwtjes namelijk twee keer per jaar. Er worden wel 500 operaties per jaar uitgevoerd.'

'Zoveel?' roept Allynson door de klas.

'Ja, en het lijken er per jaar steeds meer te worden,' antwoordt Alania.

Een paar klasgenoten kijken haar met grote ogen aan. Dan vertelt ze verder.

'De dieren worden opgevangen in het asiel en beter gemaakt.

Wanneer ze te ziek zijn, krijgen ze een spuitje om in te slapen. Op de afvaldump worden ze dan netjes begraven. Als je graag een

32

hond wil, kunnen je ouders een hond bij de stichting adopteren.

Je krijgt dan een hond die alle injecties tegen ziektes heeft gekregen.'

'Doet die stichting ook iets voor scholen?' vraagt meneer James nieuwsgierig. Alania kijkt naar Boni en knipoogt. Boni geeft meteen antwoord.

'Ja, meneer, er zijn videobanden en boeken over de verzorging van dieren. Scholen kunnen die lenen. Als je je hond niet goed verzorgt, is dat eigenlijk een vorm van dierenmishandeling,' zegt ze.

'Hoezo dan?' vraagt Elsiner.

'OkĂŠ,' zegt Boni, 'wat is eigenlijk dierenmishandeling? Kan iemand een voorbeeld noemen?'

Meteen steekt Ashyl zijn vinger op. Boni geeft een seintje dat hij het mag zeggen.

'Dat is als je honden trapt of ze met stenen of heet water gooit.'

Lindesca roept meteen: 'Maar ook als je dieren bedreigt of gevaarlijke spelletjes met ze doet.'

'Jullie hebben helemaal gelijk,' zegt Boni. En meteen vertelt ze dat er veel vormen van dierenmishandeling zijn.

'Kan je je voorstellen dat je elke dag rondloopt met honger, zonder te weten wanneer je je volgende maaltijd krijgt? Dat kwajongens je pesten, terwijl je je amper kan verdedigen?'

De meisjes laten plaatjes zien van straathonden.

'Bah,' roept Allynson. 'Wat zien die er vies uit!'

Boni vertelt dat straathonden vaak mishandeld worden. De klas luistert heel aandachtig.

'Maar er zijn meer vormen van dierenmishandeling,' gaat Boni verder. Ze klapt het boek dicht en kijkt naar de serieuze gezichten die haar aanstaren.

'Wat denken jullie van je hond uren aan de ketting leggen, of geen

33

goede schaduwplek aan je dier geven, zodat hij last heeft van regen, wind, zon en stof? Of van een te strakke halsband, waardoor hij niet goed kan ademen? Of als het drinkwater niet elke dag ververst wordt, dat is ook allemaal heel erg voor een dier. Of als je hem niet op tijd en regelmatig uitlaat. Dat is eigenlijk allemaal dierenmishandeling. En ook wanneer je het beest te weinig, te veel, steeds dezelfde of slechte voeding geeft, of geen ontspanning. Veel mensen beseffen dat niet, en daarom lijden veel dieren onnodig.'

Alania geeft een voorbeeld van een buurvrouw die haar hond uren in de hete zon aan de ketting liet. Ze vergat zijn bak met vers water te vullen. Hij werd ziek en ging de hele tijd braken, totdat hij was uitgedroogd en doodging. De klasgenoten kijken met verdrietige gezichten naar Alania.

'Als je nu weet wat dierenmishandeling is, dan weet je ook hoe je het moet voorkomen of tegengaan,' gaat Boni verder.

'Je moet je hond dus heel goed verzorgen. Hij verdient een goed hok op een beschutte plaats in de tuin, maar ook elke dag goede voeding en vers drinkwater.'

'Je moet je hond regelmatig een aai geven en met commando's leren om je te gehoorzamen,' vult Alania aan.

Als Alania en Boni klaar zijn met hun verhaal, vragen ze wie thuis een hond heeft, tot welk ras hij behoort en hoe oud hij is. Of hij ooit ziek is geworden en wat ze toen hebben gedaan. Hoe vaak ze hem uitlaten en welk speelgoed zij voor hun beesten kopen. De klasgenoten stellen de ene vraag na de andere. Meneer James wil weten wat kinderen moeten doen als ze dierenmishandeling zien.

Alania schrijft een drietal telefoonnummers heel groot op het bord.

'Die telefoonnummers zijn van instanties die dieren beschermen.

Je kunt daar naartoe bellen als je een mishandeld dier ziet dat hulp

34

nodig heeft. En dat geldt dus niet alleen voor honden,' benadrukt ze en vraagt haar klasgenoten om de telefoonnummers in hun agenda op te schrijven. Boni knikt wanneer sommige klasgenoten voorbeelden geven van wat zij dagelijks meemaken.

Tegen het einde van de spreekbeurt haalt Alania een grote tas tevoorschijn. Boni helpt haar en haalt er een mooi kunstwerk uit.

Het is een collage van een hond met kenmerken van verschillende rassen.

'Een gevlekte hond,' roept Marveline, 'welk ras is dat? Staat dat ook in het rassenboek voor honden?'

'Nee', antwoordt Alania, 'het is een fantasiehond, een bastaard, een hond die niet tot een ras behoort. Het is een soort mengelmoesje.'

'Onder de straathonden heb je veel bastaardhonden. En ook zij zijn lief, als je ze maar goed verzorgt en aandacht en liefde geeft,' voegt Boni eraan toe. Alania vraagt meneer James of hij deze hond op het bord wil prikken. Hij pakt de kunsthond van haar aan en prikt die met een paar punaises op het bord.

'En meisjes,' vraagt hij. 'hebben jullie al een naam verzonnen voor dit hondje?'

'Ja,' zegt Alania meteen, 'hij heet Spotty.'

Spotty, Spotty, Spotty... iedereen vindt het een leuke naam en ze beginnen hem te herhalen, terwijl ze met hun vuisten op de banken bonken. Meneer James lacht.

'Zo jongens, het is genoeg geweest.'

De meisjes bedanken de klas voor de aandacht en dan volgt een daverend applaus. Ashyl gaat zelfs fluiten. Een paar jongens doen hem na. Alania en Boni stralen.

Meneer James geeft beiden een schouderklopje.

'Heel goed gedaan, meisjes,' zegt hij met een brede lach. Ze mogen gaan zitten.

35

Meneer James vraagt aan de klas welk cijfer ze verdienen. Hij begint eerst met een zeven. Er gaan maar weinig vingers de lucht in. Dan zegt hij 7,5. Er gaan iets meer vingers omhoog. 'Een acht,' zegt hij gauw. Weer iets meer vingers.

'Zo,' zegt hij, '8,5 dan.' Geen vingers meer, maar wel een gejubel van de klasgenoten die in koor 'Negen, negen' beginnen te zingen.

Meneer James kijkt naar Alania en Boni, die schik hebben.

'OkĂŠ, duidelijk een negen dus, voor allebei. Uitstekend gedaan, meisjes, jullie hebben hem dubbel en dwars verdiend.'

Terwijl de leerlingen nog een keer klappen voor de vriendinnen, loopt meneer James naar zijn bureau. Hij doet zijn agenda open en schrijft het cijfer op.

Even later gaat de bel. De leerlingen stormen het lokaal uit. Daar staat de bus al te wachten. Alania en Boni zijn heel trots op hun negen.

'Lania, dit wil ik meteen aan mijn vader schrijven. Mag dat bij jou?'

'Ja, laten we dat direct doen,' zegt Alania. Ze lopen blij naar haar huis. Boven openen ze de mailbox van Boni. Haar vader heeft de vorige mail nog niet beantwoord. Ze drukken op 'opmaken' en Boni begint te typen. De brief is kort en krachtig. Dat ze vandaag voor haar spreekbeurt samen met Alania een negen heeft gescoord onder jubelend gejuich van hun enthousiaste klas. Ze eindigt haar brief met: Schrijf gauw, papa. Mwa, mwa, mwa.

Kusjes van je dochter Boni.

Vlak na het afsluiten van het programma horen ze de deur opengaan. Alania's moeder komt thuis. Ze rennen de trap af en Alania vliegt haar moeder om de nek.

'Het is goed gegaan met jullie spreekbeurt, dat kan ik zo wel zien,' zegt Alister. Ze krijgt niet eens de kans om haar tas op de sofa te

36

zetten. Ze omhelst haar dochter stevig en kust haar op haar bolle wangen. Daarna knijpt ze Boni in de wang.

'Vertel op,' zegt ze, 'ik wil alles tot in detail horen.'

De meisjes zijn druk bezig met hun verhaal als Frank de deur opent. Hij is zo blij, dat hij voorstelt om naar het grote ijspaleis in de stad te gaan, direct na het eten. Gelukkig heeft moeder gisteren al gekookt. Ze zet het eten in de magnetron, terwijl de meisjes de tafel dekken. Na het eten rijden ze langs Boni's huis om haar moeder te vragen of Boni mee mag. Boni's moeder is ook blij voor haar dat ze een 9 heeft. Ze staat voor de deur en zwaait naar de grote jeep waarin haar dochter, Alania en haar vader en moeder wegrijden.

37

38

7

De laatste schooldag staat bijna voor de deur. De afgelopen twee weken hebben de meisjes nog een aantal cijfers gekregen van meneer James. Zoals het ernaar uit ziet, haalt Alania het net.

Het is twijfelachtig of Boni overgaat. Ze is weer een week thuisgebleven en toen Alania langsging, wilde ze niet eens opendoen.

De dag waarop ze weer naar school komt, ziet Alania in het douchelokaal, nadat alle andere meisjes weg zijn, dat Boni blauwe plekken heeft, op haar rug, haar dijen en haar schouders. Als ze er wat van zegt, wordt Boni kwaad. Ze wil er niet over praten. Het lijkt alsof ze het in de doofpot wil stoppen. Ze praat de laatste tijd ook niet over haar vader. Laatst vertelde ze nog dat ze het moe was om brieven te sturen die toch niet worden beantwoord. Het duurt allemaal te lang voordat haar vader iets van zich laat horen.

Alania heeft wel in de gaten dat zij er thuis flink van langs heeft gekregen. Toen ze vroeg waarom dat was, wimpelde Boni haar af met: 'Ik mag de vuile was niet buiten hangen.'

Niemand mag het weten, anders wordt haar moeder of Glen alleen maar kwader.

'Bon, er moet toch een oplossing komen. Waarom schrijf je je vader niet wat er thuis gebeurt?'

'Die kan vanuit Nederland toch niets doen. Zelfs mijn tante durft niets tegen Glen te zeggen. Het lijkt wel alsof niemand die man aankan.'

'Misschien kan mijn moeder met de jouwe praten?'

'Nee, dan wordt het alleen maar erger,' zegt Boni.

'En als ik het meneer James vertel?'

'Ik wil niet hebben dat meneer James mij voor een verwaarloosd kind aanziet. Voor je het weet, is de hele klas op de hoogte en dat

39

is helemaal een ramp.'

'Jeetje, je hebt een hondenleven. Zo kan het niet doorgaan, Bon!' Alania kijkt bezorgd. Hoe moet zij haar vriendin hiermee helpen, zodat het niet nóg erger wordt?

'Het is niet eerlijk. Misschien moet ík je vader maar schrijven,' zegt ze radeloos.

'Laat maar, Lania, laat maar. Morgen is het weer over.'

'Ja, morgen... hé, morgen laatste cijfers en laatste rapport. Wie zouden er overgaan? Ik ben toch wel heel benieuwd.'

Boni kijkt naar beneden. Veel hoop om over te gaan heeft ze niet.

Ze weet dat haar cijfers de laatste tijd erg achteruit zijn gegaan.

Alania loopt even later naar huis. Ze piekert. Het zou niet leuk zijn als zij wel overgaat en Boni niet. Dat heeft Boni niet verdiend. Zij heeft net zo goed hard gewerkt, denkt ze.

De volgende dag in de klas roept meneer James de namen van de leerlingen die over zijn gegaan één voor één. Alania zit erbij, Ashyl en Allynson ook. Ze juichen luid. Dan begint hij met de twijfelgevallen. De klas is muisstil. Een paar leerlingen halen het op het randje. Hij vertelt dat ze wel over zijn gegaan, maar dat zij veel harder moeten gaan werken in de volgende klas.

'Jongens, ik vind het heel vervelend, maar sommigen van jullie hebben de eindstreep niet gehaald.' Hij noemt een paar namen van leerlingen die er toch met de pet naar hebben gegooid. 'Dat kon je zien aankomen,' vervolgt meneer James. 'Volgend jaar moet je veel beter je best doen.'

Dan zegt hij dat hij vier speciale gevallen heeft. Anika zit erbij en hoort haar naam nauwelijks, omdat ze zit te knikkebollen.

Dan valt de naam van Boni.

'Boni,' zegt hij en kijkt bezorgd naar Boni, die haar handen voor haar gezicht houdt 'soms zijn er leerlingen die wel hun best doen,

40

die heel hard werken en alles doen om goede cijfers te halen, maar bij wie de omstandigheden thuis niet optimaal zijn. Jij bent zo'n harde werker. Ik weet zeker dat als je vader hier was, je het gehaald zou hebben. Die steun zou je hard nodig hebben, meid.'

Boni probeert haar tranen weg te vegen. De hele klas is muisstil en kijkt droevig naar haar.

'Volgend jaar gaan we je wat beter begeleiden,' vervolgt meneer James, 'en dit geldt ook voor jullie, Elsiner en Kurt. Jullie hebben je best gedaan, dat weet ik, maar het is niet anders.'

Hij loopt eerst naar Boni en overhandigt het rapport. Dat doet hij ook met Elsiner en Kurt. Elsiner rukt het rapport boos uit de handen van meneer James. Hij begrijpt haar frustratie wel. Boni staart naar buiten. Hoe moet ze met dit rapport thuiskomen? Wat zal haar moeder zeggen? Ze weet niet wat ze moet doen.

Na de pauze mogen de leerlingen hun lessenaars leegmaken en alle afval weg doen. Meneer James helpt mee. Schriften mogen mee naar huis, evenals pennen en potloden. Meneer James verloot aan het einde de planten die de leerlingen mee naar huis mogen nemen. Zij mogen die verzorgen totdat de school weer opengaat.

Wanneer alles is opgeruimd, vraagt hij om aandacht. Hij vertelt in het kort hoe hij het afgelopen jaar vond, en welke bijzondere dingen de klas heeft meegemaakt. Over hun schoolreisje naar de afvaldump, waar alles is uitgelegd over hoe we met ons afval moeten omgaan en hoe het bij de afvaldump terecht komt. Over de kunstlessen van de schilderes, Ruby Bute, de ritmische muzieklessen van mevrouw Larmonie, maar ook over de opening van de kinderboekenweek in november. En het bezoek van die ene schrijfster die een spannend verhaal uit haar boek had voorgelezen, zijn ze niet vergeten. Marveline heeft dit jaar een poes

41

gekregen voor haar verjaardag en Ashyl ging op familiebezoek naar New York en heeft daar een mooie spreekbeurt over gehouden. Lindesca had haar been gebroken en een heel trieste gebeurtenis was het overlijden van ĂŠĂŠn van de leraressen.

'Deze klas heeft toch veel meegemaakt dit jaar,' zegt hij. 'De meeste van jullie gaan volgend jaar naar een andere klas, krijgen een nieuwe leerkracht en leren nieuwe dingen. Degene die het jaar nog een keer gaan overdoen, zullen ook met andere leerlingen een klas delen. Maar omdat jullie de stof al hebben gehad, moet alles het komende jaar gemakkelijker gaan, als jullie maar je best blijven doen. Vanavond is er in de grote zaal toneel. De toneelgroep van Ian Valz treedt dan op met een verhaal over een meisje dat helemaal verliefd is en als boter smelt voor een jongen.

Jullie ouders zijn ook welkom.'

Als de bel gaat, staat meneer James al bij de deur en geeft elke leerling een hand.

'Tot vanavond en als ik je dan niet zie: een prettige vakantie en tot ziens,' zegt hij. Alania en Boni lopen samen naar de poort. Ashyl rent naar hen toe.

'Boni, het spijt me dat je niet over bent gegaan. Ik hoop echt voor je dat het volgende jaar beter gaat. Iedereen heeft het erover dat je heel erg je best hebt gedaan.'

'Ja,' zegt Boni kort.

'Kom je vanavond nog naar het toneelstuk?'

'Ik weet het niet. Misschien wel.' Boni weet niet waar ze moet kijken. Ze schaamt zich, maar vindt het wel leuk dat Ashyl bezorgd is om haar.

'Ik hoop dat je komt,' zegt hij en rent snel weg.

'Uhm, wat heeft dit te betekenen, Bon? Die jongen heeft echt iets de laatste tijd. Snap jij het?'

'Laat hem nou maar. Hij is best aardig. Volgens mij heeft hij spijt

42

dat hij eerst zo stom deed.'

'Ja, daar lijkt het wel op.' Alania kijkt de wegrennende jongen na.

'Ik ga met je mee naar huis, Boni. We gaan je moeder vertellen dat meneer James zelf ook vindt dat je heel erg je best hebt gedaan. Gelukkig heeft hij dat ook als aantekening op je rapport geschreven.'

'Ik weet het niet, Lania. Ik wil eigenlijk niet naar huis. Was mijn vader maar hier, dan was ik niet blijven zitten. Mijn moeder zal me uitschelden. Ik hoor haar nu al.'

'Dan maar eerst naar je tante toe, Bon.' Ze lopen naar de bus die hen nabij tantes huis afzet. Wanneer Boni haar tante Brenda ziet, rent ze naar haar toe en ze omhelzen elkaar.

'Kind toch, wat heb ik lang niets van je gehoord. En je vader heeft ook niet meer geschreven. Hij zal het wel razend druk hebben met zijn nieuwe baan.'

'Tante,' zegt Boni,'ik durf niet naar huis. Ik ben blijven zitten.' Ze begint te snikken. Tante haalt haar aan.

'Ach, wat erg, meisje. Je doet toch je best? Daar gaat het om. Je inzet en je houding in de klas zijn belangrijk. Laat je rapport eens zien.'

Tante ziet de aantekening van meneer James.

'Zie je nou wel. Je hebt je best gedaan. Je had gewoon meer begeleiding moeten hebben, dan was dit niet gebeurd.'

'Maar mama kijkt daar niet zo naar, tante. Ze zal me uitschelden dat ik niets heb uitgevoerd. Dat ik op mijn vader lijk. Dat ik brutaal ben en een grote mond heb. Ik wil niet naar huis, ik wil niet.'

Tante neemt Boni's tas over.

'Kom maar naar de keuken, meisjes. Jullie zien er allebei moe uit.'

Ze doet voor ieder een Johny-cake met kaas in de magnetron en schenkt tamarindesiroop in.

43

'Boni, je móét naar huis. Als je moeder onredelijk doet, kom maar naar mij toe. En dan zullen we eens zien. Eigenlijk had ze je veel meer aandacht en begeleiding moeten geven. Van die vriend van haar mogen we niets verwachten, maar zij is degene die voor je moet opkomen. Ze trekt iedere keer Boysi maar voor. Dat is een slechte zaak.'

Boni ziet dat haar ogen heel boos staan en zegt: 'Oké tante, als er iets is, dan kom ik naar u toe.'

Even later slenteren de meisjes naar huis. Boni heeft knikkende knieën. Alania belooft haar om haar moeder te sturen om te vragen of Boni toch naar het toneel mag. Ze hopen allebei op een goede afloop, hoewel ze er geen van beiden in geloven.

Boni gaat naar binnen, maar er is niemand thuis. Ze loopt naar boven. Voor het raam staart ze naar buiten en ineens begint ze te dagdromen. Ze ziet de jeep van Ashyls vader voor het huis remmen. Ashyl stapt eruit en ze doet open. Haar moeder is blij en zwaait naar Ashyls vader. Die stapt ook uit en vraagt aan Carmen of Boni met hen mee mag naar het toneelstuk. Hij belooft Boni zelf op tijd naar huis te brengen. Ashyl glimlacht naar Boni, terwijl haar moeder met zijn vader praat. Moeder zegt gelukkig ja en Boni vliegt de trap op en staat voor haar kast. Ze wil haar mooiste kleren aantrekken, maar ineens gonst de deurbel. Het is haar moeder.

44

8

Carmen stapt de zitkamer in. Ze ziet er belabberd uit. Haar handtas gooit ze onverschillig op de bank. 'Boni, ben je boven?'

'Ja, ma.' Boni slaakt een diepe zucht. Ze hoort de voetstappen van haar moeder naar boven komen. Ze verkrampt helemaal terwijl ze een blik werpt op haar bureau waar haar rapport ligt. Dat klapt ze snel dicht. Boni's slaapkamerdeur gaat open.

'Waar is Boysi?'

'Ik weet het niet, ma. Toen ik thuiskwam, was hij er nog niet.'

'Eigenlijk heb ik vandaag geen zin om te koken. Ik verwacht Glen zo thuis. Wil jij bij de Chinees wat bami halen voor vier personen?' Carmen trekt haar portemonnee open en haalt er een briefje van 25 Antilliaanse guldens uit. 'Hier, ga maar snel,' zegt ze.

Boni loopt de deur uit en steekt de grote weg over. De auto's razen voorbij, maar haar gedachten zijn bij het rapport en hoe haar moeder daarop zal reageren.

Even later gaat bij Boni thuis de bel. Carmen doet de deur open.

Ze ziet Alister, de moeder van Alania, die haar vriendelijk groet.

'Kom binnen, Alister. Hoe gaat het ermee?'

'Fantastisch! Ik kom je vragen of Boni vanavond mee mag naar de toneelvoorstelling. Die is op school, dat weet je toch wel?' vraagt Alister voorzichtig.

'O ja, nu je het zegt. Boni had het er vorige week over. Ze mag best mee hoor, als jullie haar maar weer thuis brengen.'

'Dat zal ze leuk vinden. Ze heeft zo haar best gedaan. Ik vind het zo jammer dat...', maar de rare trek op het gezicht van Carmen maakt dat Alister de rest van wat ze wilde zeggen voor zich houdt.

'Jammer... van wat?'

45

'O... jammer dat alleen leerlingen en hun ouders voor het toneel zijn uitgenodigd, anders is de zaal gauw zo vol dat het te onrustig wordt voor de toneelspelers.'

'Ik ga er nooit naartoe. Ik kan mijn aandacht daar niet bijhouden,' zegt Carmen onverschillig en Glen vindt het al helemaal niks.'

'Ik hoop dat het een spannend stuk is. Vorig jaar was het best leuk,' zegt Alister terwijl ze opstapt.

Nog geen kwartier later komt Boni terug met de bami. Haar moeder heeft net de tafel gedekt. Ze hebben beiden honger en beginnen alvast op te scheppen.

'We kunnen wel tot Sint Juttemis wachten voordat Boysi en Glen komen,' klaagt Carmen. 'Weet je trouwens wie hier net was?'.

Boni kijkt haar met grote ogen aan. Het hapje wat ze net bij haar mond had, legt ze terug op het bord.

'Wie dan?'

'Alister kwam vragen of je vanavond mee mag naar het toneel. Ik heb ja gezegd.'

Boni schuift haar stoel achteruit en loopt enthousiast met open armen naar haar moeder. Ze omhelst haar.

'Dank je wel, ma. Ik ben zo blij. Daar wilde ik zo graag naar toe.

Te gek, ma.'

'Rustig maar, Bon. Eet maar gauw door, ze komen je zo halen.'

Na het eten rent Boni naar boven. Ze heeft wel in de gaten dat haar moeder nog niet weet dat ze is blijven zitten. Daarom staat ze weifelend voor haar klerenkast. Zal ze haar rapport aan haar moeder laten zien, of toch maar niet nu? Ze fantaseert dat ze bij het toneel Ashyl zal zien. Ze neust in haar klerenkast en weet nu precies wat ze gaat aantrekken. Haar jeansrokje en het lila discobloesje met die glitters. Ze gaat naar de badkamer en neemt een

46

douche. Haar lange sluike haren draait ze in een grote hangende knot. Ze gaat vluchtig met een kam door haar pony, lacht naar haar spiegelbeeld en smeert een tikkeltje parfum achter haar oren.

Wanneer Boni de trap afkomt, vraagt Carmen hoe laat ze ongeveer thuis zal zijn. Even later horen ze het geluid van een claxon.

Daar zijn moeder en dochter Hodge. Als Boni in de auto stapt, groet ze hen bescheiden. Alister begint te rijden en vraagt aan Boni hoe het thuis is gegaan.

'Boni,' zegt ze, 'je moeder heeft tรณch toestemming gegeven om naar het toneel te gaan. Heeft ze een goede bui of...'

Boni durft geen oogcontact te maken.

'Ik weet niet hoe ik erover moet beginnen, antwoordt ze.'

'Maar als zij het had geweten, had ze je waarschijnlijk niet laten gaan?' merkt Alister op.

'Toen ze binnenkwam, vroeg ze meteen of ik bij de Chinees eten wilde halen en toen ik terugkwam, had u het al aan haar gevraagd en daarna durfde ik niet. Volgens mij is zij helemaal vergeten dat het vandaag de laatste schooldag is.' Boni zucht en Alania knijpt haar in de hand.

'Nou, misschien voor even wel goed. Nu kan je tenminste mee, maar straks moet je het wel vertellen, Boni.'

'Ik ben bang dat ze mij...'

Alister onderbreekt haar. 'Na de voorstelling ga ik met je mee naar binnen. Dan blijf ik even bij je, terwijl je het vertelt. Zij hoort het te weten.

Op het schoolplein is het druk. De leerlingen gaan met hun ouders richting grote zaal. De toneelspelers kleden zich achter een gordijn aan en maken zich op. Boni, Alania en haar moeder zoeken een zitplaats. Boni kijkt nerveus om zich heen. Waar is Ashyl?

47

Hij zou toch komen? Ze fluistert iets in Alania's oren. Even later geeft die haar een por met haar elleboog en ze kijkt in de richting van Ashyl, die net komt aanrennen. Hij ziet hen en groet. Hij wringt zich in de rij achter hen en gaat zitten. Alania kijkt Boni plagend aan. Ze glimlachen naar elkaar.

Daar is het startsein. De ceremoniemeester komt naar voren en zegt hoe het toneelstuk heet. 'DE ROZE WERELD VAN ROSIE BLOEM, van schrijver en regisseur: IAN VALZ.' Een donderend applaus galmt door de overdekte ruimte. De ceremoniemeester verzoekt om stilte in de zaal. Het is doodstil als het doek opengaat. Alle ogen zijn gericht op het podium. Een lamp schijnt boven het bureau van Rosie. Ze hangt met haar hoofd boven de vele opengeklapte boeken. Ze is oververmoeid van het vele lezen over wat verliefdheid nu eigenlijk is. Over vlinders in je buik en alles wat daarbij hoort. Opeens hoort ze een zachte stem bij het raam. Ze kijkt verbaasd op en gaat er voorzichtig naartoe. Haar oor drukt ze tegen het kozijn. Ze wil weten wie het is.

'Rosie, Rosie, heb me lief. Rosie, Rosie, vergeet me niet!'

Op het gezicht van de toneelspeelster verschijnt een glimlach. Ze houdt haar buik vast, omdat ze wil lachen, maar ze houdt zich in.

De hele zaal begint te schaterlachen. Rosie brengt haar hand naar de mond. Daarna fluistert ze haar gedicht, als ze denkt de stem te herkennen: Lieve Joseph, Joseph, Jo. Treiter me vandaag niet zo!

Ik voel een flow.

Oh, oh, oh.

Ze brengt heel voorzichtig haar hand bij de grendel van het raam en doet het open.

48

'Wat?' gilt ze. Volledig verkrampt staat ze voor Gregory, die buiten in zijn kaki broek staat. De zaal ligt in een deuk van het lachen, vooral wanneer Gregory heel klungelig zijn plannen uitvoert om Rosie voor zich te winnen. Maar keer op keer mislukken alle pogingen. Bovendien is Rosie stapelverliefd op Joseph.

Boni kijkt even over haar schouder en Ashyl glimlacht een tikkeltje mysterieus naar haar.

Twee uur lang genieten ze van het toneelstuk. Als het afgelopen is, wil Alister wat te drinken halen, maar Alania zegt: 'Geef het geld maar, mam. Boni en ik halen wel wat. Ik weet al wat u wilt.'

'Meisje wordt dame,' plaagt moeder haar.

Ze wandelen naar de eettent toe. Ashyl heeft het in de gaten en gaat snel ook die kant op. Onopvallend gaat hij naast Boni staan.

Ze glimlachen naar elkaar. Terwijl Alania druk bezig is met bestellen, vraagt Ashyl aan Boni of ze verkering met hem wil.

Boni's wangen gaan gloeien. Haar handen brengt ze naar haar pony en laat die tussen haar vingers glijden. Ze kijkt Ashyl van opzij aan en knikt een twijfelachtig ja. Ashyl knipoogt. Hij drukt een geel briefje in haar hand en glipt weg. Alania ziet dat hij net weggelopen is.

'Waar gaat hij naar toe?' vraagt ze. Boni trekt een gezicht dat boekdelen spreekt. Ze zwijgt.

'Hier Bon, pak even aan.'

Boni neemt de limonade aan. Ze krabt achter haar oren.

'Lania, hij heeft mij net om verkering gevraagd.'

'Wat? In die paar seconden dat hij hier stond?'

'Ja,' zegt Boni verlegen. Alania's ogen rollen bijna uit hun kassen.

'Je meent het! Wat heb je geantwoord?' Ze kijkt Boni gespannen aan.

'Ikke‌ eh, ik knikte ja.'

49

'Wat? Dat meen je niet. De kogel is dus door de kerk?'

Boni knikt.

'Eindelijk! Ik hoop alleen dat hij niet opeens weer raar gaat doen.

Je weet het maar nooit met die jongen.'

'Kijk,' zegt Boni, 'hij heeft me een briefje gegeven.'

'Wat staat erin?' vraagt Alania. Boni vouwt het open.

Lieve Boni, Ik zou je graag in de vakantie willen zien. Ik hoop jij mij ook. Bel je me? Telefoonnummer 5537265. Ashyl.

'Wauw, hij vindt je dus toch leuk, Bon. Ga je hem bellen?'

'De telefoon bij ons thuis is al weken afgesloten,' zegt Boni met een trieste stem.

'Je kan hem bij mij wel opbellen. Als het maar kort is, anders krijg ik bonje met mijn vader.' Ze gaan naar Alister toe en drinken wat. Daarna rijden ze naar Boni's huis. Boysi doet open.

Carmen is al gaan slapen. Alister fluistert naar Boni: 'Vertel het haar morgen maar. Ik kom wel even langs.'

De volgende ochtend klopt Carmen hard op Boni's deur. Dat klinkt niet veelbelovend. Boni is al wakker, maar ze ligt nog in bed. Haar moeder komt binnen en gaat op het rand van haar bed zitten. Een koude rilling gaat over Boni's rug.

'Boni,' zegt Carmen met haar handen in het haar, 'ik ben gisterenavond op je kamer geweest en ik heb je rapport gezien.'

Boni schuift vertwijfeld omhoog. Als haar moeder haar strak aankijkt, bedekt ze haar gezicht met haar handen en begint te huilen.

'Ik durfde niet. Ik was bang.'

'Je hebt het te bont gemaakt, Bonita. Je mag de hele week niet uit.

Rekenen en Engels ga je als de bliksem oefenen. Ik wil je alleen met je hoofd boven je boeken zien, begrepen?' Ze kijkt boos naar haar huilende dochter.

'Maar meneer James zei dat ik mijn best heb gedaan. Hij heeft het

50

51

in het rapport geschreven. Ik moet meer begeleiding hebben, dan komt het wel goed,' brengt ze moeizaam uit.

'Dat weet ik zo net nog niet,' schreeuwt Carmen, 'je bent gewoon verwend door je vader en nu ben je verpest. Je bakt er niets van, niets! En je hebt ook altijd het laatste woord.'

Carmen trekt haar riem van haar broek en begint Boni daarmee te slaan. Ze schreeuwt alles en iedereen bij elkaar.

'Je had het moeten zeggen voor je naar toneel ging, sluwe vos die je bent. Je kan best leren, maar je bent gewoon een luilak.'

De dikke leren riem valt genadeloos op Boni's schouder. Ze wil hem vastgrijpen, maar haar moeder trekt er hard aan. Carmen laat het hem nog een keer met een gemene klap, nu op haar hoofd, neerkomen. Boni gilt en beschermt met beide handen zo goed als het gaat haar hoofd. Ze kruipt helemaal weg in haar bed. Haar schouders gloeien. De snik van verdriet is amper te horen tussen het kreunen door.

'Dat heb je verdiend,' schreeuwt Carmen. Met een klap gooit ze de kamerdeur achter zich dicht. Beneden blijft ze schelden. Boni trekt het laken voorzichtig over zich heen. Ze heeft zo'n pijn. Ze krijgt hoofdpijn van het huilen en het voelt alsof de muren op haar afkomen.

52

9

In huize Hodge is het stil. Alleen het geluid van de ritselende blaadjes van de ficus en fluitende vogels zijn te horen als de wind ineens krachtig waait. Alania zit achter de computer. Haar vader en moeder zijn boodschappen gaan doen. Het krakende geluid van de ongeoliede scharnieren van de deur dringt tot haar door.

Haar moeder roept. Haar stem klinkt anders dan normaal. Alania rent naar beneden. De voordeur staat wagenwijd open, net als het achterportier van de jeep. Daar staat Frank naast.

'Help je je vader even om de spullen uit de achterbak te halen?' vraagt Alister. Alania loopt naar de jeep toe. Haar vader overhandigt haar een doos.

'Heel goed vasthouden, Lania, het is breekbaar,' zegt hij. Hij kijkt haar strak aan. Alania loopt voorzichtig met de doos naar binnen.

Hij voelt zwaar aan.

'Waar moet ik hem neerzetten?'

'Hier,' zegt haar moeder. Ze doet de achterdeur open en wijst naar de ruimte naast de wasmachine. Wanneer Alania de doos neerzet, hoort ze een heel zacht geluid. Ze kijkt verwonderd naar haar moeder. Die doet vandaag anders. Alania begrijpt de uitdrukking op haar gezicht niet en ook het gezicht van haar vader roept vraagtekens bij haar op. Wat is hier aan de hand? denkt ze.

'Doe de doos maar open, Baby,' zegt haar moeder. Ze bukken zich en Alania trekt de doos open. Is dit waar of niet waar? Een hele kleine witte puppy met overal zwarte en bruine vlekjes op de vacht. Alania roept heel hard en blij: 'Yes, yes, yes. Dit is Spotty, mijn Spotty. Mijn allerliefste Spotty.'

Ze vliegt haar moeder om de nek, en bezaait haar met kusjes overal in het gezicht.

53

'Mam, je bent te gek! Echt cool, mam!'

Frank komt erbij staan en Alania omhelst hem ook.

'Dank je wel, pa, ik ben zo blij.'

'Je hebt heel hard je best gedaan, dame. Al je cijfers heb je toch maar mooi opgehaald. Dit is een cadeau van mama en mij. Jij wilde graag een hondje, dus jij mag voor hem gaan zorgen, maar je moet de verzorging niet onderschatten. Het is veel werk. Wat denk je, ben je er klaar voor?'

'Ja, pa, dank je wel, dank je wel.'

Alania is overgelukkig. Alister kijkt bemoedigend naar haar dochter.

'Ik help je wel, Baby, maar het is jouw hondje, dus jij bent er verantwoordelijk voor,' zegt ze.

Alania is het gelukkigste kind van de wereld. Ze is niet bij de doos weg te slaan. Frank loopt naar de achterbak. Daaruit haalt hij een melkflesje voor Spotty en geeft dat aan Alania.

'Zoals je ziet, is het geen rashond. Het hondje is een paar weken geleden bij het dierenasiel geboren. Zijn vader en moeder waren allebei straathonden. Het is een reu. Nu is hij nog leuk, maar hij blijft natuurlijk niet klein. Ook wanneer hij groot is, moet je hem blijven verzorgen en aandacht geven,' zegt Frank met een serieus gezicht.

'We zullen hondenvoer kopen, maar dat is niet voldoende. Jij zal regelmatig moeten gaan wandelen met hem, vooral als hij groter wordt. Dat is nodig, zodat hij gezond kan groeien,' vult Alister aan. Alania gaat voorzichtig met haar hand over het hondje. Dat lijkt niet helemaal wakker te zijn. Ze kijkt met twinkelende ogen naar Spotty.

'Jij bent mijn hondje, mijn vriendje, mijn Spotty. Voor altijd!' zegt ze, terwijl ze glundert en hem teder aait.

Steeds weer gluurt ze even in de doos of Spotty al wakker wordt.

54

55

Na het eten ziet ze dat hij grijze oogjes heeft. Het beestje rolt om en komt omhoog. Als Alania hem heel zachtjes over zijn kopje aait, kijkt hij even op. Ze hebben oogcontact. Alania glimlacht.

'HĂŠ hondje, ik ben het, Alania. Jij bent van mij. Ik vind je lief. Ik zal goed voor je zorgen.'

'Lania,' zegt moeder, 'het beestje moet de komende weken speciale voeding krijgen. Daar zitten de juiste vitamines, mineralen en eiwitten in en elke dag moet hij vers water drinken. Hij mag geen zoetigheid hebben.'

Alania kijkt haar moeder aan en glimlacht.

'Mag ik hem oppakken, mam?'

'Natuurlijk mag dat.'

Frank roept Alania naar de keuken. Hij maakt voeding voor de puppy en Alania moet goed opletten hoe hij het doet. Frank mengt koemelk met room en een eidooier. Dan voegt hij er twee druppels vitamines aan toe en hij zet het mengsel in de koelkast.

Hij legt uit dat Alania steeds kleine hoeveelheden langzaam op moet warmen tot lichaamstemperatuur. Dat moet de pup om het twee uur krijgen. Nu ze zes weken vakantie heeft, kan zij goed voor hem zorgen. Alister staat er de eerste keer bij, om te controleren of zij het eten goed bereidt.

Alania heeft het druk met haar hondje. Elke keer werpt ze een blik in de doos of zijn matje wel goed ligt. Frank heeft een paar dagen vakantie genomen. In de tuin liggen overal planken. Hij timmert een mooi hok in elkaar. Het heeft een slaapgedeelte en een met kranten, waar Spotty kan rondlopen.

'Spotty,' zegt Alania ' je kennel is over een paar weken klaar, maar je mag er pas in slapen als je iets groter bent.'

Ze knuffelt haar hondje bij zijn nek. Alister haalt de puppy uit de doos en gaat met een ontsmettingsdoekje erdoor.

'Niet vergeten om na het spelen met Spotty je handen goed te

56

wassen en ook na het spoelen van de waterbak,' zegt Alister.

Die middag rent Alania naar Boni's huis, om haar vriendin op de hoogte te brengen van het grote nieuws. De deur is dicht als ze klopt. Ze roept Boni, maar hoort niets. De volgende dag probeert ze het weer. Ze wil alles over Spotty vertellen. Wat is er toch met Boni? Misschien is haar moeder nog steeds boos omdat ze is blijven zitten? Alister is helemaal vergeten om langs te gaan. Alania probeert het weer en eindelijk doet Boni open. Ze is alleen thuis.

Boni vertelt dat ze straf heeft en over het pak slaag. 'Ik wil vluchten, maar ik kan het niet. En van mijn vader hoor ik ook alsmaar niets.'

'Je moeder is nu nog boos, maar over een tijdje is ze wel afgekoeld.'

'Maar vertel, Lania, hoe gaat het met jouw vakantie?'

'Bon, je raadt nooit wat ik van mijn ouders cadeau heb gekregen omdat ik over ben gegaan.'

'Wat dan?' vraagt Boni nieuwsgierig. Alania trekt haar wenkbrauwen op en met haar handen maakt zij een gebaar, dat wil zeggen: raad maar!

'Een dier?' vraagt Boni.

'Yes, yes, yes en niet zomaar een dier ... een hondje, een puppy...

Spotty!' roept Alania blij.

'Wat? Heeft je vader?'

'Ja, mijn moeder heeft hem denk ik overtuigd. Ik ben zo blij. Wil je hem nu meteen zien?' Boni geeft haar vriendin een por.

'Natuurlijk wil ik je puppy zien. Wat leuk voor je! En wat goed van je moeder, zeg!

'Laten we snel gaan, voordat mijn moeder thuiskomt.'

Ze trekken de deur achter zich dicht en haasten zich naar het huis van Alania. Als ze Spotty ziet, roept Boni enthousiast: 'Wauw, het

57

is een bonte. Wat een geinig hondje, zeg.'

De puppy wordt net wakker en waggelt op en neer in de doos.

Alania aait haar hond. Boni glundert en wil hem oppakken, maar Alania zegt dat ze Spotty eerst moet aaien, dan went hij aan haar lichaamsgeur. Ze wijst meteen hoe Boni dat het beste kan doen.

Alister komt erbij staan. Dan gaan de meisjes naar de keuken.

Alania laat Boni zien hoe zij het eten van de puppy bereidt. Boni kan zien dat Alania heel gelukkig is en dat ze veel van haar Spotty houdt.

58

10

Na een paar dagen neemt Frank Hodge toch een hondenkooi en een mand voor Spotty mee. In de mand kan Spotty lekker slapen totdat zijn eigen hok klaar is. Als Alania 's ochtends wakker wordt, vliegt ze naar beneden om te kijken of alles goed is met haar pup. Is hij nog aan het slapen of is hij al wakker? Zou hij honger hebben? Zou hij even geknuffeld willen worden? De hele tijd zijn haar gedachten bij Spotty en aait ze hem over zijn vacht.

Ze gaat met haar vingers uitdagend voor zijn snuitje langs. Nu begint hij haar vingers te likken. Dat vindt ze fijn. En na een paar dagen gaat hij zelfs kroelgeluiden maken. Ze plaagt en kietelt hem. Het hondje begint nu aan zijn bazinnetje te wennen.

Wanneer Alania in de buurt van zijn kooi komt, begint hij blij te keffen. Zijn kronkelstaartje gaat heen en weer van blijdschap. Als Alania hem draagt, kruipt hij lekker tegen haar borstkas. Soms likt hij haar gezicht. Als Frank dit ziet, kijkt hij zijn dochter streng aan.

'Bah' zegt hij, 'ga je gezicht wassen.' Alania is niet bij haar Spotty weg te slaan. En als hij moet plassen en een hoop doen, laten Alania en haar vader hem samen uit.

Op een dag gaat de bel. Kinderen uit de buurt hebben het nieuws gehoord over Alania's hondje. Ze willen dolgraag de puppy zien.

Alania vindt die belangstelling wel leuk. Ze neemt de kinderen mee naar de plaats en doet de kooi open.

'Kijk, dat is mijn hondje,' zegt ze vol trots. De kinderen staren vol bewondering naar de puppy.

'Is het een vrouwtje of een mannetje?' vraagt stoere Michael, terwijl hij naar voren dringt. 'Dat noem je bij honden een teefje of

59

een reu,' zegt Alania gauw.

'Het is een mannetje, een reu dus, kijk maar.' Alania tilt het hondje op en wijst naar zijn buik.

'Wat een lelijk raar hondje! En wat een vlekken overal,' merkt Bencho op. Hij trekt een vies gezicht. Alania kijkt hem boos aan.

'Hij is heel lief hoor!' zegt ze.

'Hoe heet hij eigenlijk?' vraagt het overbuurmeisje Topsie.

'Spotty.' De kinderen beginnen te lachen.

'Hoe kom je op zo'n gekke naam?' dringt Topsie aan.

'Toen ik hem zag, kwam die zomaar op. Het komt vast wel door de vlekken op zijn vacht,' antwoordt Alania. Ze zet hem terug in zijn kooi. Als de kinderen hun handen er tegenaan houden, gaat hij met zijn snuitje erlangs. Ze lachen om Spotty en roepen zijn naam.

Ze blijven langskomen. Iedereen wil hem zien.

'Wat een grappig hondje is dat,' zegt de ĂŠĂŠn.

'Oef, wat een lelijk hondje, geen echte rashond,' zeggen sommige kinderen. Maar dat kan Alania niet schelen.

'Spotty is de liefste hond van heel Sint Maarten,' zegt ze dan trots.

'Wat eet hij? Wat drinkt hij? Wanneer mag hij naar buiten toe?' De buurkinderen stellen veel vragen, maar Alania krijgt er geen genoeg van. Alles wil ze vertellen over Spotty. Hoe laat hij wakker wordt, wanneer hij gaat slapen en wat zijn lievelingsspeelgoed is. Alles.

Op een nacht schrikt Alania wakker. Ze heeft een nare droom gehad, over een dief die langskwam toen ze aan het slapen was.

De dief had handschoenen aan. Hij opende de kooi, legde zijn hand op Spotty's bek zodat hij niet kon keffen en nam hem mee.

Alania begon vreselijk te huilen toen ze zag dat de kooi open stond en Spotty er vandoor was.

60

Nu ze wakker is, staan er tranen in haar ogen. Ze rent naar beneden en doet het licht aan en de achterdeur open. Gelukkig ziet ze dat hij lekker aan het slapen is. Ze schuift de kooi heel voorzichtig de keuken in, doet de deur op slot en kijkt nog een keer naar hem. Hij is in diepe slaap. Dan gaat ze weer naar boven. Slapen doet ze niet echt, want ze is bang dat vader ontdekt dat Spotty binnen is. De hond moet eraan wennen dat de kooi buiten staat, anders gaat hij in de nacht huilen en verstoort hij de slaaprust van de hele buurt. Heel vroeg in de ochtend staat Alania op, voordat haar vader wakker wordt. Ze opent de achterdeur, schuift de kooi weer naar buiten en gaat weer naar boven.

Enkele dagen later gaan Alania en haar vader naar Cole Bay. Bij een dierenwinkel mag ze een rode halsband voor Spotty uitzoeken. Het moet er wel één zijn die speciaal voor puppy's is. Alania kiest één van de mooiste. Frank vraagt aan de rastaman om Spotty's naam in het leer van de band te graveren. De rastaman laat Alania de naam eerst opschrijven. Daarna begint hij te graveren.

'Zo meisje, dit is dus voor jouw hondje?' vraagt hij vol belangstelling.

'Ja, meneer, voor Spotty. Spotty is van mij.'

'Je moet terugkomen op 4 oktober, dierendag, dan hebben we speciale aanbiedingen op alle artikelen, zelfs op het voer. Heeft je hond al een moderne drinkbak?' vraagt hij.

Frank komt erbij staan.

'Spotty heeft alles al en ik ben ook al een hondenhok voor hem aan het bouwen.'

'Goed zo, dat is hard nodig, want die puppy's groeien als kool.' De snor van de rastaman gaat op en neer.

'We geven hier ook gehoorzaamheidstraining. Over twee weken

61

starten we weer een nieuwe cursus. Misschien kunt u zich met uw dochter inschrijven.

Dan leert zij precies de commando's zoals ZIT, KOM, AF, NEE, BLIJF, TERUG en VOLG, die nodig zijn bij het opvoeden van haar hondje. Na een paar weken weet de hond precies wat van hem verwacht wordt.'

Daar is Frank wel in geïnteresseerd.

'De rastaman overhandigt hem er één. Hij vult het snel in, terwijl Alania toekijkt.

'We leren de honden alle belangrijke houdingen en gedragingen aan. Dat doen we elke zaterdag achter op het veld. De kinderen mogen ook mee om te zien hoe dat gebeurt.'

De rastaman pakt de rode halsband.

'Kijk eens. Hier staat zijn naam. En zo doe je 'm om en maak je hem weer los. Ben je tevreden?' vraagt de rastaman. Alania knikt verlegen.

De man pakt de halsband in en ze vertrekken.

62

11

Als Alania thuiskomt, ziet ze Boni aan komen lopen. Ze stapt uit de jeep en gaat naar haar toe. 'Wat ben ik blij je weer te zien.

Ik heb je de afgelopen dagen gemist, Bon,' zegt ze opgewekt.

'Ja, ja, daar geloof ik niets van, Lania. Je bent me helemaal vergeten sinds je Spotty hebt. Ik ben ineens niet meer belangrijk!'

Boni kijkt haar doordringend aan. Maar Alania heeft haar gemaakte boosheid wel in de gaten en ze begint te lachen.

'Ik kom net van de dierenwinkel in Cole Bay.' Alania opent de zak en wijst haar de halsband. Ze nemen een kijkje in de kooi. Spotty ligt te slapen. Zijn buikje gaat op en neer.

'Maak hem maar niet wakker, Lania,' waarschuwt haar moeder.

De meisjes gaan naar boven.

'Hé, Bon, vertel op. Heb je iets gehoord van Ashyl?'

'Ssssst,' sist Boni. Ze schuift de slaapkamerdeur van Alania dicht.

'Sorry, maar vertel,' zegt Alania.

'Ik mag er nu eindelijk uit van mijn moeder. Dagenlang was ze boos, of eigenlijk was ze zelfs giftig. Niets wat ik deed was goed genoeg voor haar. Maar nu heeft ze meer aandacht voor andere problemen.'

'Problemen? Welke dan?'

'Ze heeft ontdekt dat Glen er andere vrouwen op nahoudt.'

'Watte? Dus die gozer…'

Alania's oren vallen zowat van haar hoofd.

'We mochten nooit bellen op zijn portable, ook niet toen de telefoon was afgesloten. Maar hij had dat ding op tafel laten liggen.

Op zijn portable zag mijn moeder in het adresboek allemaal namen van andere vrouwen. Omdat ma het niet vertrouwde, is ze die nummers gaan bellen. Ze stelde wat vragen en met één van

63

die vrouwen kreeg ze ruzie. Die vrouw beweerde dat zij de enige vrouw van Glen was. Mijn moeder kreeg in de gaten dat Glen er verschillende vriendinnen op na houdt. Soms belt hij wel drie vrouwen achter elkaar op. Mijn moeder zegt dat zij eigenlijk de gesprekken met die vrouwen had willen afluisteren. Dan zou ze precies weten hoe Glen die vrouwen van alles wijs kon maken, zonder dat zij onderling van elkaars bestaan wisten.'

'Het is maar goed dat hij jouw vader niet is, Bon.' 'Eerst probeerde hij alles glashard te ontkennen, toen zij hem ermee confronteerde, maar mijn moeder geloofde hem niet. Alles was overduidelijk. Volgens haar noemde hij nooit namen van vriendinnen. Als hij vertelde ergens naar toe te gaan, zei hij altijd: 'I'm going down the road', of dat hij naar 'a friend' ging. Wat een man of een vrouw kan zijn, natuurlijk. Allemaal lekker neutraal.

Dat vond mijn moeder al heel frappant. Dan bleef hij vaak uren weg. Hij kwam steeds vaker diep in de nacht thuis. Hij belde mijn moeder steeds minder op en kwam minder vaak thuis. Hij belde ook op rare tijden en iedere keer had hij een smoesje. De ene keer had hij het verschrikkelijk druk, dan weer kon hij niet thuis komen, of hij kon niet altijd bellen en mijn moeder kreeg hem telefonisch steeds maar niet te pakken. Altijd moest zij het antwoordapparaat inspreken. Op het laatst werd ze daar niet goed van. Glen zei dan dat zijn telefoon het niet deed en zo verzon hij iedere keer wel iets. Mijn moeder klaagt dat hij de laatste tijd ook nauwelijks geld voor Boysi gaf.'

'En heeft je moeder die kwibus de deur gewezen?'

'Niet meteen. Ze twijfelde eerst, maar het werd haar allemaal steeds duidelijker. Hij liegt alsof het gedrukt staat. Ma vond ook dat hij de laatste tijd heel ongeĂŻnteresseerd deed. Het was eigenlijk alsof hij haar de tekens bewust gaf, zodat zij het zelf zou uitmaken. Zo laf is hij wel. En een paar dagen geleden heeft mijn

64

moeder het gelukkig uitgemaakt. Hij schold haar uit en beweerde zelfs dat Boysi zijn zoon niet was.'

'Wat? Wat een tollendraaier, zeg! Als hij wordt betrapt en zij maakt het uit, wordt hij ook nog eens razend! Wees maar blij dat hij nu uit jullie leven is.'

'Ja, en ik hoop voorgoed, want hij kon behoorlijk agressief worden als hij gedronken had. Dan sloeg hij mijn moeder en als ik wat zei, kreeg ik ook klappen.'

'Ga je je vader nog schrijven, Bon? Misschien heeft hij jou ondertussen ook wel gemaild.'

'Dat wilde ik je net vragen. Of ik even bij jou op internet mag. Ik moet mijn vader nog laten weten dat ik ben blijven zitten.'

Alania zet de pc aan. Boni logt in en...

'Yes!' gilt ze, 'een brief van papa.'

'Ik print hem meteen uit, zegt Alania.

Boni gaat hem op bed zitten lezen. Alania luistert terwijl Boni zachtjes voorleest.

'Wat leuk voor je, Bon. Maar kijk eens, die brief is al twee weken geleden gemaild. Als ik jou was zou ik maar meteen terugschrijven.' Boni gaat er voor zitten en schrijft dat ze is blijven zitten, dat het uit is tussen Glen en haar moeder en dat Alania nu een lieve hond heeft die Spotty heet. Ze eindigt haar brief door te beloven dat ze het komend jaar extra haar best gaat doen en dat meneer James haar inschrijft voor huiswerkbegeleiding.

'Dag papa, liefste papa. Schrijf gauw. Je dochter Boni.' Met deze zin, die ze hardop voorleest, eindigt ze. Alania geeft haar een knipoogje. Ze drukt op 'send' en weg is de brief, over de Atlantische Oceaan naar Nederland. Ze sluiten het programma af.

'Heb je trouwens van Ashyl gehoord?' vraagt Alania.

'Nee, hij kan mij niet bellen en ik moest toch binnenblijven?'

'Lania', klinkt het van beneden. Alania doet de kamerdeur open.

65

'Ik ben met papa even weg. Blijf je binnen?' vraagt haar moeder.

Alania knikt.

'O ja, mam, mag Boni haar tante even bellen?'

'Ja, maar houd het kort, Baby,' waarschuwt Alister, terwijl ze naar de jeep toeloopt. De meisjes hebben het rijk voor zich alleen.

Boni haalt het gele briefje tevoorschijn en draait het nummer van Ashyl.

'Hallo, met het huis van de familie Richandani.' Een zware stem klinkt in Boni's oren.

'Eh… eh…,' Boni begint aan alle kanten te beven, trekt een raar gezicht en hangt op.

'Hé, wat doe je nou, Bon! Iemand heeft toch opgenomen?' vraagt Alania.

'Het was de vader van Ashyl. Ik durf dit echt niet. Wat moet hij wel niet denken?'

'Wat maakt het nou uit? Je bent gewoon een klasgenoot. Ik zal het wel doen en als ik hem aan de lijn heb, geef ik de hoorn aan jou.

Pfff, jij durft ook niets, man.'

Alania draait het nummer weer.

'Hallo, het huis van de familie Richandani.'

'Goedemiddag, meneer, mag ik Ashyl even spreken?' Alania sluit even haar ogen.

'Wie mag ik zeggen dat het is?'

'Ah... eh... Boni,' zegt Alania.

Boni schrikt zich een hoedje. Alania bedekt de hoorn met haar hand.

'Hij gaat hem roepen. Hier, neem de hoorn maar alvast,' zegt ze.

Ze glunderen allebei.

'Hallo,' klinkt het aan de andere kant. Boni herkent de stem van Ashyl meteen.

'Ik ben het, Boni.'

66

67

'Wat leuk dat je opbelt, Boni. Ik dacht al dat je me misschien vergeten was.'

'Nee hoor, maar ik mocht van mijn moeder niet uit. Nu wel weer, tenminste naar Alania. Daar bel ik nu ook vandaan.'

'Hoe gaat het met je? Is alles goed?' vraagt Ashyl.

'Eh...' Boni krijgt een brok in haar keel. Ze ziet dat Alania haar aankijkt.

'Ja', zegt ze kort. Alania maakt een vragend gebaar.

'Kan ik morgen langskomen?' Ashyls stem klinkt lief.

'Nee, doe maar niet. Als mijn moeder jou ziet...' Boni kijkt nerveus.

'Maar dan stel ik me voor als een klasgenoot,' dringt Ashyl aan.

'OkĂŠ, kom dan maar rond vier uur, dan is ze niet thuis. We kunnen op het balkon zitten, of even op bezoek gaan bij Alania. O ja, die heeft nu een heel lieve puppy. Spotty heet hij.'

'Wat is het voor een hond?'

'Hij is bont, wit met overal bruine en zwarte vlekjes. Een mengelmoesje. Kom anders naar Alania,' zegt ze gauw. Alania kijkt Boni verbaasd aan.

'OkĂŠ dan zie ik je daar,' antwoordt Ashyl.

Als Boni de hoorn neerlegt, glundert ze. De vriendinnen houden elkaars handen vast en springen een paar keer in de lucht. 'Yes, yes, yes,' roepen ze tegelijkertijd. Ze drukken hun handpalmen en daarna hun vuisten tegen elkaar.

Boni is helemaal uit haar doen. De jeep rijdt aan. Ashyl zwaait naar zijn vader en glimlacht als hij Boni ziet. Alania schiet bijna in haar lach, maar ze merkt dat Boni er verlegen van wordt, dus houdt ze zich in. De pikzwarte ogen van Ashyl hebben iets mysterieus. Boni kijkt langs hem heen.

'Hi Boni, hi Alania,' groet Ashyl de meisjes.

68

'Hallo,' zegt Alania, 'zullen we naar Spotty gaan kijken?'

Ze lopen naar achteren en spelen met hem. Even later gaat de telefoon. Terwijl Alania opneemt en druk met het gesprek bezig is, schuift Ashyl dichter bij Boni. Samen aaien ze Spotty. Zijn vacht voelt zacht aan en zijn buikje is warm. Ashyl schuift nog dichter naar Boni. Hun blikken kruisen elkaar en ze houden verliefd elkaars handen vast. Hun gezichten bewegen zich heel voorzichtig naar elkaar toe. Boni sluit haar ogen. Ashyl geeft verlegen een lichte kus op Boni's wang. Als ze horen dat Alania het gesprek beĂŤindigt, laten ze elkaar meteen los. Alania heeft al gauw in de gaten dat er zojuist iets moois tussen die twee is gebeurd. Zowel Ashyl als Boni kijkt schuchter een andere kant op.

'Ah, ik zie overal vlindertjes!' plaagt Alania. Ze schieten met z'n allen in de lach, terwijl Spotty onrustig met kwispelende staart door de kooi loopt. Even later laten ze hem met zijn drieĂŤn uit.

Ashyl glundert, Boni is smoorverliefd en Alania is overgelukkig met haar hondje.

69

70

12

De vakantie is bijna voorbij. Spotty is inmiddels een flinke hond. De hondenkennel is nu afgebouwd. Terwijl Alania zijn eten klaarmaakt, helpt papa's vriend om de kennel op een beschutte plaats te zetten. Ze ontsmetten hem en leggen er matjes in. Frank Hodge, Alania en Spotty zijn inmiddels naar de hondentrainingen geweest. Spotty leert op commando van alles te doen. Alania houdt Spotty altijd aan de lijn wanneer zij hem uitlaat. Als ze de kleine speelgoedbal de tuin in gooit, rent Spotty er naar toe en grijpt hem braaf met zijn bek. Frank heeft verschillende borstels en kammen gekocht. Alania borstelt in de richting van de vacht.

Dat is goed voor de spieren van rug en benen, vertelde de rastaman. Frank heeft ook spul tegen wormen gehaald en shampoo.

Hij laat de spuitbus en poeder tegen vlooien en teken zien. Alister kijkt Spotty's oren regelmatig na op luizen. Alania knuffelt haar hond heel vaak. Overal waar je haar ziet, zie je ook Spotty. Zijn vacht glanst, zijn ogen staan helder. Hij kwispelt voortdurend met zijn staart, vooral als Alania in de buurt komt. Dan rent hij achter haar aan, likt haar wang en kroelt in haar armen.

De eerste schooldag maakt Alania kennis met meneer Martina, die uit Curaรงao komt. Een aantal leerlingen in haar nieuwe klas is blijven zitten en een paar komen uit een andere buurt. Iedereen stelt zich aan de anderen voor. Een meisje komt uit St. Lucia, eentje uit Trinidad en weer twee anderen uit Aruba en Bonaire. Bijna een kwart van de leerlingen komt uit de Dominicaanse Republiek.

Ze vertellen wat hun hobby's zijn. Als Alania over Spotty vertelt, wordt de hele klas enthousiast. Een jongen uit Sint Eustatius weet nog dat Alania vorig schooljaar een spreekbeurt heeft gehouden

71

over de verzorging van honden en dat ze een collage had gemaakt van een bastaard, die ze Spotty noemde. Even later vertelt meneer Martina welke vakken ze gaan krijgen. Hij deelt een lijst uit waarop alles staat wat de leerlingen moeten aanschaffen.

De grote bel gaat. Alania wacht Boni bij de poort op. Daar hoort ze de startmotor van de bus al. Waar blijft Boni toch? vraagt ze zich af. Alania voelt een windstoot en stapt in. Ze vraagt aan de chauffeur of hij nog even kan wachten, maar die wil niet want het weer slaat om en zware, donkere wolken trekken voorbij. Hij vertrekt. Alania kijkt naar de grijze onbestendige lucht. Als ze thuis komt, zijn haar ouders er nog niet. Ze rent meteen naar de achtertuin. Daar ziet ze de kennel. Maar wat vreemd, Spotty zit er niet in. Hoe kan dat nou? Hij zat vanochtend toch vastgebonden aan de halsband? denkt ze.

Ze kijkt overal in de tuin en roept: 'Spotty, Spotty, waar ben je?'

Geen geblaf, niets. Ze vraagt Alfonso, de buurjongen, of hij Spotty heeft gezien.

'Nee,' zegt hij, 'niets gezien. Misschien is hij losgeraakt van de ketting?'

'Maar hij was goed vastgebonden,' antwoordt Alania.

'Misschien was hij eenzaam en is hij toch losgeraakt.' De jongen kijkt Alania meelevend aan. Ze rent naar de voordeur en roept: 'Spotty, waar ben je?'. Binnen zoekt ze verder, maar vindt het zelf onwaarschijnlijk dat Spotty binnen zou zijn. Ze begint zich heel onzeker te voelen. En dan raakt ze in paniek.

'Waarom bel je je ouders niet op?' vraagt Alfonso. En meteen neemt ze de hoorn van de haak.

'Mam,' zegt ze, terwijl ze snikt, 'ik zie Spotty niet in de kennel. In heel de tuin niet, nergens!'

'Kalm aan, Baby. Praat wat rustiger. Heb je de buren gevraagd of

72

ze wat gezien hebben?'

'Alfonso denkt dat hij misschien is losgeraakt, omdat hij eenzaam was.'

'Vraag het ook even aan de andere buren. Zo ver kan hij niet zijn.

Hij kent de omgeving nauwelijks.'

'Moet ik papa opbellen?' vraagt Alania.

'Doe maar niet, Baby. Papa heeft het heel druk in het hotel. Er komen belangrijke gasten uit Nederland die met de regering willen praten over de politiek. Het is een conferentie over de aparte status van ons eiland. Ik ga wel vragen of ik eerder naar huis mag.'

Alania loopt met Alfonso buur na buur af, maar niemand kan hen verder helpen. Alfonso neemt haar mee naar een huis in de buurt van de kerk. Daar woont een gebochelde oude vrouw. Ze heeft veel honden.

'Die mevrouw heet Michi. Ze bewaart vaak eten voor straathonden. Als ze langs lopen, worden haar eigen honden helemaal nerveus,' vertelt Alfonso, 'maar dan loopt ze naar het grote plein met een zak vol botten en etensresten. Soms vechten de honden als er niet genoeg is.'

Als Alania en Alfonso bij het hek staan, beginnen de honden flink te blaffen. Alania deinst terug.

'Niet bang zijn, want mijn vader zegt altijd: blaffende honden bijten niet!' stelt Alfonso haar gerust. Hij roept mevrouw Michi, die naar buiten komt sloffen.

'Goedemiddag, mevrouw Michi, heeft u misschien het hondje van Alania gezien?' vraagt hij, terwijl hij naar Alania wijst.

'Een witte hond met overal bruine en zwarte vlekken. Hij is bont gevlekt als een koe, met een knik in zijn staart,' vult Alania aan.

'Dat klinkt heel bijzonder. Is het een mooi hondje?' vraagt Michi, terwijl ze achter haar oren krabt.

73

'Iedereen vindt Spotty lelijk, maar ik vind hem leuk.' Alania begint weer te snikken. Mitchi komt dichterbij.

'Niet huilen, meisje. Als het niet zo'n aantrekkelijke hond is, zul je hem heus wel terugvinden. Mensen stelen alleen maar honden die ze mooi vinden,' stelt ze Alania gerust. 'Waarschijnlijk is je hond de weg kwijtgeraakt. Ik heb zo'n bonte hond hier niet gezien, en ook niet op het veld waar ik vanmiddag nog eten heb gebracht voor de straathonden. Ik zal morgen extra opletten als ik er weer heen ga.'

Alania veegt haar tranen weg.

'O ja, als je hem vandaag niet in de buurt vindt, zou ik een advertentie in de krant zetten. Als hij ver weg is gegaan, kan iemand hem terugbrengen.'

Op de terugweg kijkt Alania overal tussen de struiken of ze Spotty ziet. Maar niets! Geen spoor te bekennen. Als ze thuiskomen, is Alister er al. Alania kruipt bij haar weg.

'Was ik maar thuis gebleven,' huilt ze, 'dan was hij nooit weggelopen.'

'Baby, het is niet jouw schuld. Zoiets kan gebeuren. Ik heb de politie al opgebeld en doorgegeven hoe Spotty eruitziet. Die agent vroeg ook of hij een halsband omhad. Misschien vindt iemand hem wel.'

Dan komt Alania ineens op een idee.

'Mam, als we in de auto de aangrenzende buurten langsgaan, dan vinden we Spotty misschien.'

'Goed idee, kom we gaan meteen. Alfonso mag ook mee', zegt Alister.

Ze rijden van Belvedère naar Dutch Quarter, Middle Region en Sucker Garden. Alania leunt tegen het portier en steekt haar hoofd steeds uit het raam. Voortdurend roept ze Spotty's naam.

74

Zij en Alfonso moeten rechts kijken en moeder kijkt naar de linkerkant van de weg. Ze zien wel straathonden maar geen Spotty.

Alania wil de zoektocht niet staken, maar het wordt al donker en ze zien bijna niets meer. Wanneer ze thuiskomen, gaat Alania steeds naar buiten. Ze tuurt om zich heen en roept, maar nergens, nergens is Spotty te bekennen.

Als Frank thuis komt, rent ze op hem af.

'Papa', huilt ze, 'Spotty is weg.'

Haar vader vindt het heel erg, al is hij niet dol op honden. Maar hij heeft gezien hoe gelukkig Alania de laatste tijd is. Hij was trots op zijn dochter toen hij zag dat ze zo goed voor Spotty zorgde.

'Het is heel vervelend voor je, Lania. We zullen de politie inschakelen.'

'Dat hebben we al gedaan,' zegt Alister meteen.

'Goed, dan zit er niets anders op dan morgen afwachten. Als hij er dan nog niet is, moeten we een advertentie plaatsen en het dierenasiel opbellen. Misschien heeft een goede ziel Spotty wel gezien en hem daar naartoe gebracht.' Frank praat erg hoopvol, maar Alania heeft nog steeds verdriet. Als haar moeder haar aan tafel roept, blijft ze weg. Ze wil niet eten. 's Nachts kan zij nauwelijks slapen. Ze droomt dat Spotty uit zichzelf is thuisgekomen, maar als ze wakker wordt en naar beneden gaat, is de kennel nog steeds leeg.

Zo gaat het een paar dagen door. Daarom belt moeder meneer Martina op en vertelt hem dat Alania totaal uit haar doen is en zich niet kan concentreren. Ze mag een paar dagen thuisblijven.

Boni komt na school bij haar langs.

'Lania, wat erg voor je. Hoe kan hij weggelopen zijn?' vraagt Boni.

75

'Dat was juist zo gek, Bon. Ik had al gedroomd dat Spotty gestolen was. Maar misschien heeft hij aan de band zitten knabbelen en is die losgeraakt en is hij toen de buurt gaan verkennen.'

'Je moet een zoekbericht in de krant plaatsen, Lania. Ik help je er wel bij. Ze gaan voor de pc zitten en stellen de advertentietekst op.

Ik zoek mijn allerliefste hond! Op 20 augustus is hij spoorloos verdwenen uit Belvedère. Hij is wit met zwarte en bruine vlekken en een knik in zijn staart.

Op zijn halsband staat Spotty. Als je hem vindt, bel mĂ­j a.u.b.: 5571438. Mijn ouders loven een beloning uit. Alania.

Frank, Alister, Boni en Alania rijden naar de kantoren van de twee grote kranten in Philipsburg. Ze vinden dat iedereen de advertentie moet kunnen lezen, een week lang, elke dag. Binnen die tijd zullen ze Spotty toch wel terug hebben? Ze brengen Boni naar huis.

Weer gaan er een paar dagen voorbij zonder dat er iets gebeurt.

Alania staat elke dag chagrijnig op. Het leven zonder haar Spotty is helemaal niet zo leuk meer. Als Boni haar verhalen over thuis of over Ashyl vertelt, luistert ze nauwelijks. Ze droomt nog vaak over Spotty, maar ook de advertenties hebben niets geholpen.

Moeder stuurt haar weer naar school, anders raakt ze achter.

76

13

Ver van het huis van Alania, bijna tegen de hoofdstad aan, ligt een grote afvalstortplaats. Er wonen enkele mensen in krottenwoningen aan de rand van de dump, maar straathonden kom je er overal tegen. Die graaien in het afval naar wat eetbaars. Op het terrein staat een grote, gele container. Ernaast staan olievaten op een verharde vloer. Daar ligt een zwarte teef. Ze is heel schichtig en ziet er onverzorgd uit. Overal heeft zij schurft. Ze loopt mank, omdat kwajongens een kei naar haar hebben gegooid. Die raakte de hond aan ĂŠĂŠn van haar achterpoten en de wond is niet helemaal genezen. Af en toe likt ze eraan. Ze is moe, maar wacht totdat het schemerig wordt. Dan gaat de snackbar een eindje verderop open.

Daar kan ze nog wel een botje vangen van de gasten op het terras.

Tegen zonsondergang loopt de hond in de richting van de binnenstad van Philipsburg. Zij gaat langs alle afvalcontainers in de Frontstreet en snuffelt overal waar eten te vinden is. Sommige afvalbakken zijn bezet door andere honden. Dan loopt ze gauw verder. Bij een van de bakken ziet ze een hond die ze niet eerder heeft gezien. Het is een bonte reu. Wit, bezaaid met bruine en zwarte vlekken. Hij ziet er best grappig uit, denkt ze. Zij kijkt eerst op afstand wat de vreemde doet en heeft al gauw in de gaten, dat de bonte hond de weg niet goed kent. Hij piept en maakt een jankend geluid. Hij is verdrietig en heeft honger. Misschien hebben kwajongens hem uit zijn buurt weggejaagd en is hij op die manier hier beland. De zwarte hond blijft nog even naar hem staren. Wanneer zij ziet dat de bonte niet bang meer is, gaat ze op hem af. Voorzichtig snuffelen ze aan elkaar. De zwarte hond leidt zijn nieuwe maatje naar een volgende afvalbak. Samen scheuren

77

ze een zak open, die net door een man is weggegooid. Ze hebben flinke honger en verdelen de buit. Het smaakt lekker. De honden slenteren samen rond. De zwarte hond is al jaren straathond. Zij kent Philipsburg door en door. Ze weet ook precies wanneer het tijd is om eten te krijgen op het plein bij dat ene restaurant in de vorm van een vliegtuig. Als ze daar aankomen, zitten er gelukkig nog mensen op het terras. Ze gaan voorzichtig onder een tafel zitten. Als een man eten op de grond laat vallen, sluipen ze er zo onopvallend mogelijk naar toe, want anders wordt de eigenaar van dat restaurant boos en jaagt hij hen weg. Ze eten hun buik vol en de zwarte hond leidt de bonte hond naar haar ligplaats bij de dump.

De volgende dag gaan ze opnieuw overal samen graaien. Ze komen veel andere straathonden tegen. Sommige zijn heel wild en zien er nog slechter uit dan de zwarte. Ook zij hebben veel slaag gehad van mensen die honden haten. EĂŠn van de honden heeft zelfs bijna geen vacht meer. Overal heeft hij brandwonden, omdat de eigenaar van een restaurant een paar keer heet water naar hem heeft gegooid. De bonte hond ziet er anders ook niet zo mooi meer uit. Door het ongezonde voedsel is zijn vacht dof geworden. Hoe moet hij overleven in dit straathondenland? Zijn conditie is erg achteruitgegaan. De honden gaan de Backstreet in.

Bij het poortje van een gele winkel staan hondenbakjes. Daarin doet de eigenaresse hondenvoer en vers water. Die mevrouw laat het poortje naast de winkel vaak open, zodat straathonden daar kunnen gaan eten. Ook kunnen ze er in de schaduw liggen.

Op een dag loopt het helemaal mis. Wanneer ze op het plein in een vuilnisemmer graaien, gooit een aantal jongens met stenen.

De bonte hond krijgt een steen op zijn kop. Het wordt een grote

78

wond. Een paar dagen heeft hij zo'n pijn, dat hij niet van zijn ligplaats op de dump afkomt. Hij begint mager te worden en heeft ook nog steeds verdriet als hij aan zijn baasje denkt. Had hij maar niet aan zijn halsband geknabbeld, dan was het niet losgeraakt.

Hij kijkt steeds om zich heen, maar ziet zijn baasje nergens. Die zorgde goed voor hem. Iedere dag at hij gezond. Nu heeft hij alleen nog maar de zwarte hond, die hem overal de weg wijst. Het wordt trouwens met de dag moeilijker om hun stekje te behouden.

Er zijn een paar kapers op de kust, grote honden die sterker zijn dan zij. Elke avond komen ze uitdagend staan blaffen bij de citroengele container. Als de zwarte hond terug gromt, gaan ze nog harder grommen en laten hun tanden zien. Er breekt een grote vechtpartij uit. De bonte hond probeert de zwarte te verdedigen, maar hij wordt gemeen gebeten in zijn oor en de zwarte hond in haar poot.

Dan gebeurt er op een dag iets. Het is al schemerig, als iemand een zak patat uit een auto gooit. De twee honden scheuren hem open en vreten de inhoud op, maar ze hebben nog niet genoeg. Ze steken net de straat over, wanneer een dronkaard plotseling langs de marktplaats voorbijraast. Hij raakt de bonte hond zeer ongelukkig en die raakt meteen buiten westen. Een jongen met stekeltjeshaar rent ernaartoe, terwijl de zwarte hond zielig toekijkt. De jongen krijgt ook in de gaten dat de bonte hond niet dood is. Hij haalt meteen zijn zaktelefoon uit zijn hemdzak en belt de Animal Welfare Foundation op.

'Ach, doe geen moeite. Het is toch een straathond,' roept een man die voorbijloopt.

'Dat maakt niet uit,' zegt de jongen nerveus tegen de man. 'Ook straathonden hebben het recht om te leven!'

'Hallo,' klinkt het aan de andere kant van de lijn, 'waarmee kan ik

79

u van dienst zijn?'

De jongen vertelt over het ongeluk, waar het gebeurd is en hij geeft een beschrijving van de bonte hond.

'Het is een straathond, wit met overal vlekken, en hij ziet er slecht uit,' zegt hij kordaat.

'We komen eraan', klinkt het aan de andere kant van de lijn.

De ambulance komt pas na een kwartier aanrijden. De jongen is gelukkig bij de bonte hond blijven staan en iemand anders heeft het verkeer eromheen geleid. De dierenambulance neemt het arme dier mee. De zwarte hond blijft achter.

'Kom, Blacky,' roept de jongen, maar de zwarte hond loopt verdrietig terug naar de dump als de ambulance wegrijdt.

Die avond kijken Alania, haar vader en moeder tv. De melodie van het nieuwsprogramma klinkt in de huiskamer. De nieuwslezer verschijnt op het scherm. Hij deelt mee, dat er een lezing van de Animal Welfair Foundation is geweest over straathonden op Sint Maarten. Dat ze een gevaar vormen voor de volksgezondheid en het verkeer, vaak in slechte conditie zijn en schurft hebben.

Dat ze overal voedsel uit de vuilniscontainers graaien en zwerfvuil achterlaten op straat. Alania luistert met gespitste oren.

'Vanavond nog is er bij de markt een straathond buiten westen geraakt door een auto-ongeluk. Een attente jongen zag gelukkig dat de hond nog niet dood was. Hij belde meteen naar de AWF. Even later was de dierenambulance ter plekke. De dierenartsen willen de hond opereren, omdat hij er erg slecht aan toe is. U kunt het leven van deze hond redden. Als er iemand is, die deze hond wil hebben en voor de operatie wil betalen, dan moet hij meteen de AWF bellen.'

'Wat?' roept Alania. 'Pa, laten wij naar het dierenasiel toe gaan.

Misschien kunnen we die hond redden.'

80

'Ach kind, moeten we nu met een straathond beginnen?'

'Papa, wie weet is het Spotty wel.'

'Maar de man heeft de hond nog niet eens beschreven,' merkt vader op.

'Laten we naar de AWF bellen, voor meer informatie,' stelt moeder voor. Frank belt op. Helaas neemt niemand op. Dan stappen ze in de jeep en rijden erheen. Alania is vol verwachting, maar vader zegt dat ze niet te veel hoop moet hebben dat het Spotty is.

Hij is nu al een paar weken weg. Misschien is hij wel dood of misschien heeft hij al lang een andere baas gevonden.

Wanneer ze bij het asiel aankomen, loopt Frank naar het kantoor.

Hij ziet er niemand, maar hoort wel stemmen bij een andere deur in de gang. Terwijl Alania en haar moeder in de wachtruimte zitten, gaat Frank op de geluiden af. Wanneer hij zijn oor tegen de deur houdt, hoort hij twee mannen overleggen.

'Deze hond is er heel slecht aan toe. Zal hij het wel redden na zo'n zware operatie?' vraagt een man met een scherpe stem. Dan antwoordt een ander met een zware stem dat dit gevlekte exemplaar een bijzondere is, omdat hij zo'n harde klap heeft overleefd. Hij vindt bovendien dat alle honden recht hebben om te leven. Zodra hij is opgeknapt, kan hij dan weer een leuke baas vinden.

'Ja,' zegt de andere stem, 'en dan maar hopen dat de nieuwe baas de hond niet laat weglopen. Nee hoor, als niemand zich meldt, gaat de operatie niet door. Dat wordt veel te duur.'

Frank weet het nu zeker. Het signalement is duidelijk. Die hond daarbinnen moet Spotty zijn. Terwijl de ene dierenarts de verdovingspuit pakt, klopt Frank stevig op de deur. EĂŠn van de artsen doet de deur op een kiertje.

'Sorry dokter, maar volgens mij is onze hond hier vanavond naartoe gebracht. Het is een bonte reu: wit met overal zwarte en bruine vlekken.' Frank duwt de deur wat verder open. 'Mag ik even

81

kijken? Volgens mij heeft u onze weggelopen hond hier op de operatietafel liggen.' Hij ziet dat het inderdaad Spotty is die daar ligt en bevestigt: 'Ja, dat is onze hond, dat is Spotty.' Alania hoort het en haast zich met moeder naar de deur van de operatiekamer.

'Yes, yes, dat is Spotty, mijn lieve Spotty,' roept ze blij. Ze springt een gat in de lucht en wil voor haar moeder langs de operatiekamer binnenstormen. Maar de arts met de zware stem houdt haar tegen.

'Dat kan niet,' meisje. 'We beginnen net met de operatie. Je zult hier moeten wachten. Ik moet eerst met je vader overleggen, nu.'

'Papa, Spotty mag niet doodgaan. Ik wil mijn hond terug. Ik wil Spotty terug! Spotty, Spotty!' gilt ze overstuur. Door de angst valt haar stem weg en ze wordt hees. Moeder houdt haar stevig vast.

'Rustig aan, Baby,' zegt ze, terwijl ze Alania over haar haren strijkt.

'Meneer, u komt net op tijd,' zegt de arts met de zware stem.

'Deze hond moet gauw geopereerd worden, anders gaat hij dood.

Als u garant staat voor de operatie, dan zullen we onmiddellijk beginnen.'

Hij geeft vader een formulier dat hij direct moet invullen en ondertekenen. Daarna moeten ze twee uur wachten. De operatie lijkt eindeloos te duren. Alania loopt ongeduldig op en neer. Ze is bang dat het mislukt, maar Frank heeft goede hoop. Wanneer de artsen klaar zijn, komt de arts met de zware stem naar hen toe en hij legt uit waarom Spotty ondanks de geslaagde operatie niet meteen mee kan naar huis. Hij moet een antibioticum krijgen en nog minstens een week onder continue aandacht van de arts blijven. Alania kijkt sip.

'Het is voor Spotty's eigen bestwil, Baby.'

Alister pakt haar dochter bij haar kin en omhelst haar.

82

'Je mag vanaf morgen elke middag van vijf tot zes uur even bij je hond komen. Maar je mag hem voorlopig niet aanraken, want hij heeft schurft en daarvoor wordt hij ook behandeld,' zegt de dierenarts. Gerustgesteld rijdt de familie Hodge naar huis. 's Nachts doet Alania weer geen oog dicht, deze keer van de opwinding. Ook de volgende dagen op school kan zij niet goed opletten. Aan Boni heeft ze ook niet veel, want die heeft de laatste dagen vooral aandacht voor Ashyl. Elke dag gaat ze met haar vader naar het asiel toe om te zien hoe Spotty opknapt. Thuis neemt Frank maatregelen. Hij laat het hek om de hele tuin met zeker veertig centimeter verhogen en hij haalt ook een stevige halsband voor Spotty. Het wordt een groene, de kleur van hoop.

83

84

14

Boni is helemaal verliefd. Ashyl schrijft haar mooie brieven en soms spreken ze af bij de waterkoeler. Ze zijn een keer na schooltijd de hele middag samen geweest. Ashyl heeft haar toen naar het bowlingcentrum meegenomen. Daar hebben ze lekkere patat met pindasaus gegeten. Ashyl krijgt iedere maand zakgeld van zijn vader. Hij geeft Boni ook geld om de bus naar huis te betalen. Die Ashyl blijkt dus toch een leuke jongen. Zijn gladde zwarte kuif staat hem goed. Hij is begripvol en heel charmant. Zijn donkere ogen staan zo dromerig. Toch weet hij heel goed wat hij wil.

Vooral in rekenen is hij een kei en hij helpt Boni met het huiswerk, als zij iets niet snapt. Boni bewaart al zijn brieven, net als die van haar vader, in een speciaal doosje. Eentje dat ze met plaatjes van popsterren heeft beplakt. Wanneer ze begint te lezen, verdwaalt ze helemaal in de mooie brieven van Ashyl. Elke keer als ze thuiskomt, leest ze die opnieuw. En nog een keer, en nog een keer. Ze kan er geen genoeg van krijgen. Bij haar tante Brenda is ze al een tijdje niet geweest. Haar moeder drinkt veel te veel en soms gaat ze om de kleinste dingen al schreeuwen en schelden.

Ook Boysi is bijna nooit thuis. Hij hangt veel op straat met vrienden. Carmen vindt dat goed, omdat hij een jongen is. Boni vindt dit niet eerlijk. Waarom worden jongens altijd voorgetrokken?

Waarom mag Boysi overal naar toe en moet zij steeds voor elk uitstapje eerst toestemming vragen? Ze baalt als een stekker dat haar moeders problemen altijd maar op hรกรกr worden afgewenteld.

Gelukkig heeft ze nu Ashyl, bij wie ze in een andere wereld is en zich veilig voelt.

Op een dag komt Boni veel te laat thuis. Ze heeft de tijd helemaal

85

niet in de gaten gehouden. Alle lichten zijn uit. Heel zachtjes steekt ze de sleutel in het sleutelgat en doet de voordeur open.

Maar haar moeder staat pal achter de deur en doet onmiddellijk het licht aan. Boni schrikt zich wild. Carmen grijpt haar bij de arm en trekt haar naar binnen. Ze duwt Boni tegen de muur bij de trap en begint haar met de riem bont en blauw te slaan. Boni gilt de hele buurt bij elkaar, maar dat interesseert haar moeder niet. Ze is vreselijk kwaad op Boni.

'Je bent een stiekem kind, Bonita. Je hebt geen respect voor de huisregels en je gedraagt je als een jongen. Ik heb schoon genoeg van je en ik haat die blik van je vader in je ogen!,' schreeuwt ze haar toe.

Boni kan zich bevrijden, op het moment dat haar moeder ineens naar haar buik grijpt. Ze rent huilend naar haar kamer, doet de deur meteen op slot en valt huilend op bed. Ze doet het licht uit en ziet door het spleetje onder de deur, dat het licht in de slaapkamer van haar moeder aan gaat. De hele nacht kan ze niet slapen. Ze maakt zich zorgen en heeft overal pijn.

De volgende ochtend durft ze haar kamer pas uit te komen, als ze merkt dat haar moeder en Boysi weg zijn. Op de badkamer kijkt ze in de spiegel naar haar blauwe plekken op haar handen, armen en benen. Zo waagt ze het niet op school te verschijnen, dus kruipt ze maar weer terug in bed. Het is weer zover. Ze wordt er moedeloos van. 's Middags hoort ze de voordeur opengaan. Aan het geluid van de voetstappen heeft ze al gauw in de gaten dat het Boysi is. Hij klopt op haar deur. Ze doet open.

'Het spijt me voor je, Boni, maar je maakt het ook te bont. Mama heeft de brieven van Ashyl en die van je vader gelezen.'

'Wat? Hoe weet jij dat?' vraagt Boni nors.

86

'Ik heb het gezien toen ze in je kamer ging. Bovendien hoorde ik haar schelden dat je vader je tegen haar ophitst.'

'Dat is helemaal niet waar. Papa schrijft niets negatief over mama.

Hij adviseert mij alleen maar wat het beste voor me is. Mama trekt jou altijd steeds voor, Boysi. Jij mag alles!' gilt Boni.

'Krijg ik nu de schuld?' reageert Boysi teleurgesteld.

'Ik probeer je alleen te waarschuwen. Mama voelt zich de laatste dagen echt niet goed. Heb je niet gemerkt dat ze continu slaappillen inneemt?'

'Dat komt omdat je vader vertrokken is.' Boni is giftig.

'Je bent onredelijk, Boni. Met jou kan ik ook geen fatsoenlijk gesprek hebben. Als er iets met mama gebeurt, dan ben jij verantwoordelijk, hoor je me?' Boysi slaat de deur achter zich dicht en loopt kwaad weg.

Later op de middag komt Alania langs. Ze vindt het maar raar dat ze Boni elke keer mist bij de schoolbus. Ze belt aan en na een tijdje doet Boni open. Alania ziet meteen dat Boni weer een pak slaag heeft gekregen. Ze loopt weer stijfjes en zit onder de blauwe plekken.

'Jeetje, Bon! Alania kijkt vol medelijden naar haar. Ze durft Boni niet aan te raken. Boni vertelt alles aan haar vriendin.

'Bon, zo kan het echt niet langer. Laten we naar tante Brenda toe gaan. Dan ziet ze waar je moeder toe in staat is.'

Maar Boni durft het niet, dus Alania gaat alleen. Ze vertelt aan tante Brenda dat Boni al weer niet naar school gaat, omdat ze blauwe plekken heeft en dat Carmen Boni regelmatig slaat en de meest afschuwelijke dingen tegen haar schreeuwt. Tante Brenda belt onmiddellijk Boni's vader in Nederland. Alania hoort dat zij samen een plan beramen. Ze groet tante Brenda en gaat naar huis.

Daar vertelt ze alles aan haar moeder. Die zegt dat Boni mis-

87

schien bij de kinderbescherming of voogdijraad moet aankloppen. Dagenlang blijft Boni weer thuis. Gelukkig hoort meneer James via Alania dat het bij Boni thuis mis is. Hij besluit haar te gaan bezoeken, maar als Carmen open doet, begint ze tegen meneer James te schelden. Die heeft meteen in de gaten dat Carmen dronken is en dan schakelt hij de voogdijraad in.

Nog geen week later komt er een dame van de voogdijraad op bezoek. Boni is op dat moment alleen thuis en ze vertelt alles, eerst beschroomd, maar later steeds vrijer. Over de pakken slaag, de scheldpartijen van haar moeder en dat ze tot voor kort ook door Glen, de vader van Boysi, geslagen werd. Dat haar vader voorgoed in Nederland woont en dat ze thuis niet kan leren, omdat er veel ruzie is en haar moeder vaak dronken is. Dat ze 's nachts niet goed kan slapen, omdat haar moeder vaak wakker is.

De mevrouw vraagt of zij geen andere familie heeft. Ze noemt de naam van tante Brenda en zegt dat die tante een zus is van haar vader en dat ze veel van haar houdt. De mevrouw noteert van alles op een schrijfblok.

'Wat gaat er nu gebeuren?' vraagt Boni bang.

'Ik moet deze zaak eerst met mijn collega's bespreken en ik wil ook met je moeder praten. Daarna hopen we met een oplossing te komen, die zowel voor jou als voor je moeder het beste past,' zegt ze kalm.

'Ik hoop dat ik bij mijn tante mag gaan wonen. Zij heeft het ooit aan mijn vader gevraagd voordat hij naar Nederland vertrok, maar mijn moeder wilde toen niet.'

Boni zit met haar hand in het haar.

'Geef het adres en telefoonnummer van je tante maar,' zegt de mevrouw.

Boni geeft het nummer en ook het adres van tante Brenda.

88

'Je hoort nog van mij, meisje. Doe voorlopig maar je best op school en zorg ervoor dat je moeder weinig kritiek op je kan hebben. Anders gaat ze helemaal niet meewerken.'

De mevrouw geeft Boni een hand en gaat weg.

89

90

15

Alania is zo opgewonden, dat ze er haar aandacht nauwelijks bij de lessen kan houden. Vanmiddag gaat zij Spotty ophalen. Dan is hij nog niet helemaal beter, maar wel behoorlijk opgeknapt. De laatste twee dagen kon hij zelfs al vrij goed lopen. Haar vader gaat mee naar het asiel. Het geluid van de keffende puppies en blaffende honden komt hen tegemoet. De arts loopt naar Frank toe.

'Meneer Hodge, jongedame, ' zegt hij terwijl hij de deur openhoudt, 'komt u maar binnen. Uw hond heeft veel geluk gehad. Net heeft hij nog een vitaminespuit gekregen en gisteren hebben we hem meteen weer tegen ziektes ingeĂŤnt.'

Hij wijst naar de flesjes die hij op zijn bureau heeft staan.

'Hiervan moet u steeds vier druppels in het water doen. Let erop dat hij geen ander water drinkt. Iedere dag dient u het water te verversen. Zijn hoofdwond geneest goed, maar het is verstandig om voorlopig wekelijks langs te komen. Het was een diepe wond en die kan door openkrabben weer gaan bloeden. Geef hem gerust krachtvoer, dan sterkt hij wel aan,' zegt de dokter terwijl hij de medicijnen inpakt.

Frank knikt. Daarna gaan ze naar achteren toe, waar de hondenkennels staan. Alania ziet Spotty en roept blij zijn naam terwijl ze naar hem toe rent. Spotty kwispelt met zijn staart, wanneer hij zijn baasje herkent. Alania wil hem vastpakken.

'Voorzichtig, Lania, niet te enthousiast,' waarschuwt vader, anders gaat Spotty ook springen en druk doen en dat mag niet: hij moet eerst op krachten komen.'

Ze helpen Spotty in de mand en rijden naar huis. Thuis zet Frank de mand in de keuken. Voor een paar dagen mag Spotty binnen

91

slapen. Alister heeft twee dagen vrij genomen om Spotty te verzorgen. Dat gaat uitstekend en Spotty knapt zienderogen op.

Alania is zo gelukkig dat ze haar hond weer terug heeft. Op dierendag heeft ze een speciale lekkernij bij de rastaman gehaald.

Zodra ze van school komt loopt ze naar Spotty toe. En 's avonds kijkt ze om de haverklap in de mand of alles goed is met hem.

Op school gaat het ook weer goed met Alania. Ze ziet Boni weer vaker.

'HĂŠ, Bon, ik heb Ashyl al een paar dagen niet gezien in de klas. Is er iets?' Boni glimlacht. Ze trekt een blauwe envelop uit haar tas.

'Hij zit een week in Amerika. Zijn lievelingsoom is heel ziek.

Maar overmorgen komt hij weer terug. Luister maar,' en Boni begint te lezen.

Lieve Boni, ik hoop dat je me niet vergeet. Ik denk veel aan je.

Eigenlijk elke dag. Ik heb nu mijn oom gezien. Mijn moeder zegt dat hij het niet redt. Hij heeft een ernstige vorm van kanker. Hij is mager geworden en is heel blij dat ik speciaal voor hem naar de States ben gekomen. Volgende week maandag ben ik weer terug op Sint Maarten. Ik kan geen dag wachten om je weer te zien. Mis je mij een beetje? Liefs, Ashyl.

P.S. Hoe is het met de hond van Alania afgelopen? Doe haar de groeten van me. Het weer is hier heel anders dan daar, maar ik vertel alles als ik terug ben.

'Nou, Bon, die jongen meent het echt goed met je. Ik ben benieuwd hoe het gaat als hij terugkomt. Want eerlijk gezegd lijkt hij in brieven meer durf te hebben dan wanneer hij voor je staat.'

Alania knipoogt naar haar vriendin en glimlacht. Boni grinnikt terwijl ze de brief dichtvouwt.

92

Maandag is Boni in een rare stemming. Ze is heel nerveus, omdat Ashyl weer terugkomt. Maar er is meer aan de hand! Als Alania haar 's morgens thuis oppikt en ze naar de bus lopen, heeft ze geweldig nieuws: 'HĂŠ Lania, je raadt het nooit,' begint ze glunderend.

'Ashyl?'

'Nee, mijn moeder heeft aan de voogdijraad toestemming gegeven om mij voorlopig bij tante Brenda te plaatsen.'

'De wonderen zijn de wereld nog niet uit,' roept Alania. Wanneer ga je?'

'Heel snel al. Tante Brenda is gisteren thuis geweest. Mijn moeder vindt het goed, want ze moet onder behandeling bij een psycholoog. Ze kan haar problemen niet aan. Ook maakt ze zich te veel zorgen om Boysi en mij en als ze denkt het niet meer aan te kunnen, gaat ze aan de drank. Zo worden de problemen nog groter. Dat heeft tante mij uitgelegd.' Boni kijkt verdrietig.

'Dan is de verhuizing naar je tante een oplossing voor jou, maar ook voor je moeder. En waar gaat Boysi heen?' vraagt Alania nieuwsgierig.

'Dat weten we nog niet. De mevrouw zegt dat de voogdijraad aan een oplossing werkt. Ik ga over een paar dagen al naar tante Brenda. Zij heeft papa al gebeld en die vond het idee ook prima.'

'HĂŠ, Bon, iets anders: Ashyl komt toch vandaag?'

'Ja, ik ben best nerveus.'

'Ben je gek? Waarom? Hij heeft toch in zijn brieven geschreven dat hij je nog erg leuk vindt. Hij vroeg zelfs of je hem mist. Nou, dat doen jongens niet zo gauw hoor!'

'Ja, maar toch,' zegt Boni.

'Bovendien, Bon, nu je bij tante Brenda gaat, hoeven jullie elkaar niet meer stiekem te zien.'

Boni knikt.

93

De bus parkeert bij het hek van de school. Boni kijkt om zich heen, maar ze ziet Ashyl niet. De meiden gaan met de vuisten tegen elkaar en lopen ieder naar hun klaslokaal.

Tijdens de eerste les ziet Boni uit het raam, dat Ashyl uit de jeep stapt. Hij is te laat. In de pauze spreken ze bij de waterkoeler af dat ze na schooltijd elkaar in het bowlingcentrum ontmoeten. Als Boni daar binnengaat, staat Ashyl pal achter de deur. Ze groeten elkaar verlegen. Ashyl geeft Boni een kus op de wang. Hij vertelt alles over zijn reis naar Amerika en over zijn oom. Hij leest Boni een mooi gedicht voor, dat hij net voor zijn vertrek aan zijn oom heeft gegeven.

Aan mijn lievelingsoom Gerard Ik wens je een groot wonder, uit mijn kleine hart.

Elke dag rust en een familieglimlach zonder smart.

Ik voel me goed bij je, en ook al ben ik straks weg, Ik zal altijd aan je denken, ook al ben jij weg.

Je neef, Ashyl 'Wat mooi, dichter!' zegt Boni met een meewarige glimlach, als zij ziet hoe verdrietig Ashyl is, als hij het briefje dichtvouwt.

Ashyl trakteert haar op patat met pindasaus. Boni vertelt dat zij binnenkort naar tante Brenda zal verhuizen en dat ze dan vaker met hem kan afspreken. Hij glimlacht. Ze houden elkaar wel een uur gezelschap. Ze lopen naar de bushalte, waar Ashyl blijft wachten, totdat Boni veilig in de bus zit. Hij pakt daarna een andere bus naar huis.

94

95

96

16

Spotty is opgeknapt. Zijn vacht glanst weer en hij kijkt helder uit zijn ogen. Frank ziet dat ook Alania weer echt gelukkig is.

Eigenlijk is hij wel benieuwd wie Spotty gered heeft. Hij denkt opeens aan de beloning die hij in de advertentie beloofd had en belt de dierenambulance op. De man vertelt dat Spotty is gered door een Indische jongen, die hij wel vaker in de Cannegieterstraat gezien heeft. Frank wil die jongen zoeken en hem belonen. De man van de ambulance beschrijft hem, met het stekeltjeshaar en binnen een paar dagen komt Frank hem inderdaad in de Cannegieterstraat in Philipsburg tegen. De jongen vertelt alles wat er gebeurde op de avond dat Spotty een auto-ongeluk kreeg. Hij zegt dat er een zwarte teef bij Spotty was.

'Vaak zag ik ze samen. Die zwarte hond ken ik al jaren. Die noem ik Blacky. Zij is meestal bij de dump te zien.'

Alania, haar vader en moeder geven het cadeau aan de jongen en rijden daarna door naar de afvalstortplaats. Naast de gele container ligt de zwarte hond. Wat ziet zij er slecht uit! Ze heeft wel vijf puppies geworpen: drie zwarte en twee gevlekte. Die gevlekte puppies lijken sprekend op Spotty, toen hij nog maar net geboren was. Alania kijkt vragend naar haar vader, maar Frank schudt nadrukkelijk nee. Hij vindt wel dat die hondjes naar iemand moeten gaan die ze goed kan verzorgen, dus belt hij meteen de dierenambulance op. Even later worden de hondjes opgehaald.

Het beeld van de zwarte hond op de dump, die zo mager is en bijna geen melk heeft voor haar puppies, laat Alania niet los. Ze bedenkt een plan om straathonden te helpen. Dit bespreekt ze met Ashyl, die in haar klas zit en ook gek is op honden. Alania en

97

Ashyl gaan met meneer Martina praten.

'Meneer, als alle scholieren van de zesde klassen bijvoorbeeld een paar zaterdagen auto's gaan wassen en de opbrengst aan de dierenbescherming overhandigen, dan kunnen zij meer honden behandelen tegen schurft,' zegt Alania.

'Het geld kunnen we gebruiken om de honden te steriliseren en voor hen een goed tehuis te vinden. Een baas die ze goed verzorgt,' zegt Ashyl.

'Dat klinkt fantastisch,' zegt meneer Martina, 'we zullen het in de klas bespreken.'

Samen krijgen ze alle kinderen warm voor hun plan om dieren te helpen. Meneer Martina bespreekt het plan met de andere leraren op school. Het hoofd van de school vindt het zo'n goed initiatief, dat hij naast de zesde ook de vijfde klassen erbij wil hebben. Ook zij vinden het idee fantastisch en willen dolgraag meedoen.

De kinderen worden in groepen verdeeld. Ze krijgen instructies mee hoe zij automobilisten het beste kunnen benaderen en waar ze samen veilig en verantwoord auto's kunnen wassen. De leraren begeleiden ook andere groepjes bij hun klussen. In de handenarbeidlessen maken sommige leerlingen spandoeken en borden tegen dierenmishandeling. Daarop staan leuzen die ze zelf hebben verzonnen.

ZORG GOED VOOR JE HOND! WIJ HOUDEN VAN DIEREN! ELK DIER HEEFT RECHT OP EEN GOED LEVEN! WE WONEN OP EEN DIERVRIENDELIJK EILAND! WE LOVE ANIMALS! CUIDAN A LOS ANIMALES! HUMANE TREATMENT OF ANIMALS!

98

De spandoeken hangen ze op in de gangmuren tussen de lokalen.

Een paar weken lang mogen die op school worden tentoongesteld. Dan zien ze op een dag journalisten met camera's en een bloknoot naar de klas van Ashyl en Alania gaan. Meneer Martina maakt een praatje met hen. Zij krijgen toestemming om de klas te interviewen. De leerlingen vertellen over hun ervaringen met het bijverdienen met autowassen en ander werk.

'Nu ben ik toch benieuwd hoe jullie het geld bij elkaar hebben verzameld,' vraagt de journalist.

'Mijn moeder heeft lekkernij gemaakt. Ik vond het verkopen daarvan leuk, meneer. De toeristen vroegen steeds naar de recepten,' roept Marveline.

'Ik heb wel twintig auto's gewassen. Een meneer met een B&W gaf me wel 15 Antilliaanse guldens, omdat zijn auto zo mooi blonk. Dat was cool man,' zegt Allynson.

'Ik heb wel vijftig schoenen gepoetst, meneer. Die blijde gezichten vergeet ik nooit,' roept Pedro.

'Meneer, we hebben bij bejaarden het huis schoongemaakt,' roepen Lindesca en Marina trots.

'En wie heeft die leuzen daar bedacht?,' vraagt de journalist.

Ashyl, Pedro en Alania schreeuwen tegelijk: 'wij natuurlijk!' Hun handen gaan omhoog en ze lachen.

'Gaan jullie maar voor die mooie spandoeken staan, dan maak ik een paar groepsfoto's.'

De journalist haalt de camera uit zijn tas, terwijl de hele klas naar het doek toe rent.

Hij maakt foto's van de klas van meneer Martina. De kinderen glimlachen trots. Ze weten dat ze de volgende dag in de krant zullen staan. Alania en Ashyl worden dezelfde dag naar het kantoor van het hoofd geroepen. Een meneer van het tv-station wil een interview afnemen, want zij zijn de bedenkers van dit project. Het

99

hoofd van de school zit erbij. Na het interview maakt de journalist een foto van Alania en Ashyl, die voor een spandoek gaan staan. Hun boodschap zal worden uitgezonden.

De volgende dag wordt al het verzamelde geld geteld. De jongens en meisjes hebben wel 4.500,00 Antilliaanse guldens verzameld met hard werken. Er wordt een projectweek gehouden en iedere groep mag haar ervaringen aan de rest van de klas presenteren.

'Een gedeelte van het geld gaat naar de dierenambulance en het dierenasiel, maar er wordt ook een deel opzij gelegd voor een campagne op radio en tv,' deelt het schoolhoofd mee. Alania vraagt of een klein deel van de collecte ook naar mevrouw Michi mag gaan, want zij zorgt al jarenlang voor straathonden. De tv zendt het interview uit met Ashyl en Alania, die vertellen hoe belangrijk het is om dieren goed te behandelen. De kranten staan bol van foto's van de leerlingen die zich hebben ingespannen voor de dieren in nood. Frank en Alister Hodge zijn heel trots op hun dochter.

'Dat hebben jullie knap gedaan, Lania,' zegt haar moeder met een brede glimlach.

'Ja, de ogen van de mensen moeten nu wel opengaan,' vult Frank aan. Alania glundert. Ze wordt helemaal verlegen van alle complimenten. 's Avonds ligt Alania in bed te woelen. Ze droomt weer over een dief die het hek openbreekt en de tuin binnenloopt. Maar Frank betrapt hem en hij belt de politie, die de dief naar de gevangenis in Pointe Blanche afvoert. Alania wordt wakker en rent meteen naar beneden. Ze kijkt door de jaloezieĂŤn en ziet Spotty in zijn nieuwe hondenhok. Hij ligt er lekker te slapen. Alania lacht heel tevreden, want ze weet dat Spotty nu echt veilig is. Ze wil nog

100

jaren genieten van haar hond. Ze kust zacht in haar handpalm en blaast een kus naar Spotty.

'Je bent echt mijn aller-, allerliefste Spotty,' fluistert ze.

Daarna draait ze de jaloezieÍn weer dicht en loopt zachtjes de trap op. In de vroege ochtend schildert zich een prachtige regenboog aan de blauwgrijze hemel boven Belvedère.

101

102

Woordenlijst

Animal Welfare Foundation stichting voor het welzijn van dieren Dammit

verdikkie

Cool

fantastisch, te gek, waanzinnig

Flow

raar gevoel bij verliefdheid

Jonny cake

soort gebakken broodje

Rastaman

man met haren in dreadlocks

Portable

draagbare telefoon

Rum raisin

soort malaga ijs met rozijnen

Spotty

vlekkerig, bont, naam van een bonte hond

Waiter

ober, kelner

103

104

Boeken van Loekie Morales Zonnesproetjes (Uitgeverij ICS Leersum, 2000) De kinderen Loek, Kecha, Seng, Papichi en Deng Moraal wonen aan de rand van Willemstad en zijn bezaaid met zonnesproetjes. Hun moeder werkt de hele dag uit huis en hun oma komt een oogje in het zeil houden, maar die deugnietjes voeren van alles uit en zijn haar te snel af. Wanneer moeder komt te overlijden, moeten ze noodgedwongen uit elkaar.

Bloedlijn overzee (Uitgave in eigen beheer, ondersteund door Prins Bernhard Cultuurfonds NA-Aruba, 2002)

Een jonge vrouw onderneemt een zoektocht naar familie van haar oma. Tegen het advies van mensen om haar heen gaat ze naar een ander werelddeel, waar de twijfels boven komen. Gelukkig is er ook hoop bij het zoeken van een speld in de hooiberg en die brengt haar tijdens deze bijzondere onderneming nieuw leven.

Papito en de vertellende boom (Uitgeverij Leopold, De Verhalenboot, 2002)

Op een tropisch eiland staat een oeroude Flamboyantboom met felrode bloemen. Op een dag loopt Papito langs en deelt zijn zorgen met de boom, die hem een merkwaardig verhaal vertelt van een slavenjongen Kuyang. Hij leefde tweehonderd jaar geleden op een grote maĂŻsplantage. Het verhaal maakt veel indruk op Papito, die nu leven in vrijheid als het allerbelangrijkste in de wereld ziet.

105

Dit verhaal is uitgegeven in het boek 'De verhalenboot', een uitgave van uitgeverij Leopold en geschenk van de Kinderboekenweek 2002 voor de Nederlandse Antillen. In 2003 zijn 'Papito en de vertellende boom' en 'Papito and the story telling tree', beide in fullcolourversie, in beperkte oplage speciaal voor de Antillen uitgegeven door Beyond Writing Foundation.

Selina and the Obeah woman (Beyond Writing Foundation, 2003) Een meisje gaat tijdens een van de kerstdagen naar een tante om eten te halen voor haar oma.

Onderweg wordt ze uitgelokt en gevangengenomen door een mysterieuze vrouw, die aan zwarte magie doet. Wat ziet ze allemaal in het enge huisje van 'Obeah woman' en wordt ze ooit bevrijd? Het verhaal is als kerstverhaal in beperkte oplage in het Engels uitgegeven op Sint Maarten.

Bonte Boel (Beyond Writing Foundation, 2004) Boni en Alania van 9 jaar wonen in Belvedere en zijn vriendinnen. Ze zijn buren en zitten samen op school. Boni wordt bont en blauw geslagen door haar moeder, wanneer die zichzelf niet meer in de hand heeft. Ze verbergt haar blauwe plekken, maar Alania ontdekt het als Boni voor de zoveelste keer een aantal dagen wegblijft van school. Ze gaat iets ondernemen om haar vriendin te helpen. Alania zelf droomt ervan een eigen hond te hebben, maar haar vader is ertegen. Ze haalt haar cijfers op en

106

krijgt in de grote vakantie de verassing van haar leven: Spotty, een oerlelijke bonte hond. Ze is gek op Spotty en op een dag is hij spoorloos. Alania is ten einde raad. Zal ze haar Spotty ooit nog in de armen sluiten? En komt het allemaal goed met Boni, die hopeloos verliefd is op Ashyl, een jongen uit hun klas, maar ondertussen thuis nog steeds wordt geslagen?

Tropisch Nestje (Beyond Writing Foundation, 2005) Aan de rand van Willemstad, de hoofdstad van Curaรงao, woont Wela, een lieve oma die voor haar kleinkinderen zorgt. De jongens Deng en Papichi en de meisjes Seng, Kecha en Loek, van 7 tot en met 12 jaar zijn bezaaid met zonnesproetjes. Na de dood van hun moeder Mai, moesten ze noodgedwongen uit elkaar. Ze gingen naar internaten, maar zowel daar als in de weekenden halen ze weer van alles uit. Wat is er van deze zonnesproetjes terechtgekomen? Lees je 'Tropisch Nestje', dan weet je alles van die deugnietjes. Dit boek is een vervolg op het boek Zonnesproetjes.

Wil je je ervaringen uit haar boeken met Loekie Morales delen?

Schrijf haar dan: loekiemorales@hotmail.com.

Wil je boeken bestellen? Dat kan via de website: www.stmaarten-info.com/businesses/loekiemorales.htm

107

108