Nr 15(98) / 12 - 18 April 2011
13
poezja londyn
poezja@mail.com
wiersze
Autorka: Aga Witek-Nycz
Z teki plastyka – autor Erwin Michalec
Ziemia tak bólem dojrzewa Jak przedstawić sylwetkę poetki, która kryje się za swoim wierszem? Należy tekst odrzucić, czy pozostawić i przyjąć jako właściwy obraz, czasem tylko obserwując przebłyski osoby z pomiędzy wersów?
T
rudne to czasem złączenie życia i twórczości. Uzmysłowienie sobie, że za słowem nie kryje się tylko jego znaczenie i konotacja lecz jest tam również żywy człowiek, pozwala na bardziej różnorodne czytanie tekstu. Poezja może pełnić różne funkcje w życiu danej osoby. Może to być totalne oddanie, chwilowy przebłysk, zabawa intelektualna, chęć obcowania ze słowem i wiele różnych innych podejść, odcieni, znaczeń. Przestawiam dziś Agę Witek-Nycz. Jest to poetka, dla której twórczość pełni istotną funkcję w życiu. Pozwala jej na wyrażanie własnego świata, opisuje również swój stosunek do tego co widzi, szuka słów, tworzy neologizmy. Odczuwa dumę i przywiązanie w stosunku do swoich tekstów. Nie są one obszerne, są natomiast precyzyjnie skonstruowane. Aga dobiera słowa, również ich rozmieszczenie w tekście. Konstrukcja wypowiedzi zanurzona jest w lekturze, codzienności i przemyśleniach. Jest tam pełna świadomość procesu kulturowego. Bez umiejscawiania siebie jako osoby, która wszystko rozpoczyna lub kończy. Aga Witek-Nycz spoziera na rozmówcę uważnym wzrokiem. Czujnie obserwuje. Podczas dyskusji nie kryje się za słowem, nawet jeśli o nim mowa. Wnika w meritum, odpowiada na pytania szybko i jednoznacznie. Chętnie słucha, ma jednak własne zdanie. Gdy natomiast przechodzi się do prezentacji jej tekstów, woli by one przemawiały same. Nie lubi wystąpień przed publiczno-
Fot. Archiwum prywatne, Aga Witek-Nycz
Adam Siemieńczyk
ścią, niechętnie czyta swoje teksty. Podejmę próbę podobnej przewrotności, którą posługuje się Aga. Weźmy jeden wers i w nim odnajdźmy wiedzę o artystce, o jej życiu. „Ziemia tak bólem dojrzewa…” - „Ziemia…” Złączenie z naturą. Świadomość bycia częścią środowiska, społeczności, rodziny, związku. Wyjście poza własne ego. Dużo z gwaru tego świata odchodzi, gdy uzmysłowimy sobie, że jest się zanurzonym w czymś więcej niż własna egzystencja. „…tak…” - Tak, mimo wszystko. Widząc świat, jego przemiany, trudy ludzi, nieumiejętności, brak dostosowania, zagrożenia - Aga nadal jest na tak. Nie pozwala, by życie przestało płynąć. Tak jest tu afirmacją, głównie jednak należy je traktować jako
uczestnictwo w codzienności: rozmowa z przyjaciółką, ustawianie lampek w ogródku, ciasto na stole, wieczór z rodziną, oglądanie obrazów. „…bólem…” - Tak właśnie. Ból jest kwestią bardzo istotną w jej życiu. Nie jako obnoszenie się jednak z nim, lecz jako empatia, jako przyjęcie i zrozumienie innego człowieka. On istnieje, a poprzez umiejętne do niego podejście nie staje się czymś spychanym do nieświadomości, czy obszaru samoegzystencji. „…dojrzewa…” - Człowiek dojrzewa długo. Fakt ten jednak przez wielu nie jest zauważony. Aga nie ustawia siebie na piedestale twórcy skończonego. Wciąż nowe myśli, plany. Spokój patrzenia w przyszłość. Oto Aga.
Aforyzmy * W obecnych czasach autyzm postrzegany jest jako akt ingerencji.
jedną ze stron zdarzenia. Czy możemy więc być posądzeni o współudział?
* Życie - czas między dziecięcością, a dziecinnością.
* Czy strona będąca bezstronną pozbawia się tożsamości?
* - Pan ma krew na rękach. - Nie, to serce na dłoni!!!
* Trudno posunąć się do przodu, stawiając tylko raz pierwszy krok.
* Gdy ktoś nam wyrządza krzywdę, jesteśmy
* Na to, by ktoś drugi miał ostatnie słowo pozwalał tylko wtedy, gdy ten ginął pod ostrzem jego sztyletu. * - Ależ ty ociekasz jadem! - powiedziała do oplutego przez siebie żmija.
* Zwykliśmy uważać za prawdziwe to, co logiczne. Logika jednak nie jest w stanie ani * Źle, gdy trzeba spuścić kurtynę, gdy ta spada. dowieść, ani zaprzeczyć faktu istnienia Boga.
Według niej więc Bóg istnieje i nie istnieje. Czy to logiczne? * - Czy można się wyżywać na słabszych? - A kto inny pozwoli? * Czy walka między dobrem, a złem odbywa się tylko na kartach książek? Wciąż widać tylko starcie zła ze złem.
autor: Adam Siemieńczyk